Бэгли Десмонд : другие произведения.

Канатны чалавек

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  Канатны чалавек
  
  Для Рэя Пойнтана і ўсёй яго групы
  Фон і Origo
  Ён адно, а я другое.
  
  А
  Джайлз Дэнісан спаў. Ён ляжаў на спіне правай рукой
  выгнуты над ілбом, рука сціснутая ў кулак
  сціснуты, што надавала яму дзіўны абарончы выгляд, як на
  той, хто адводзіць удар. Яго дыханне было лёгкім і роўным, але па меры прыходу ў прытомнасць стала крыху цяжэй
  прыйшоў у штодзённы цуд адраджэння ст
  псіхікі пасля часовай смерці ў сне.
  У вачах за закрытымі членамі і ім быў рух
  - уздыхнуў, апусціўшы руку на бок
  павярнуўся, каб глыбей засунуцца пад коўдру. Некалькі хвілін пазней
  яго павекі задрыжалі, адкрыліся і ён утаропіўся
  сам таго не разумеючы, да голай сцяны ля ложка. Ён уздыхнуў
  зноў,
  зрабіў глыбокі ўдых, а потым павольна падцягнуў руку пад сябе
  коўдры і паглядзеў на наручны гадзіннік.
  Было роўна дванаццаць гадзін.
  Ён нахмурыўся і патрос гадзіннікам, потым паднёс яго да вуха.
  Раўнамерны стук сказаў яму, што ён працуе, і новы
  погляд на цыферблат паказаў, што секундная стрэлка працуе плаўна з кароткім
  скача ў дзеянне ў сваім туры.
  Раптам - рыўком - ён ускочыў на ложку і ўтаропіўся
  да гадзінніка. Час быў не той — поўдзень ці поўнач
  - што цяпер збянтэжыла яго, але ўсведамленне таго
  гэта быў не яго гадзіннік. Ён заўсёды насіў пятнаццацігадовы
  Амега, падарунак бацькі, калі яму быў дваццаць адзін год
  дзень нараджэння,
  але гэта быў элегантны Patek Philippe, бліскучы
  золата, з гладкім скураным раменьчыкам замест металічнага эластычнага раменьчыка
  да чаго ён прывык.
  Глыбокая маршчына нахмурыла яго лоб, калі ён гаварыў
  Указальны палец
  пагладзіў цыферблат гадзінніка, а потым падняў вочы
  каб агледзець пакой, ён атрымаў а
  новы шок. Ён ніколі раней не быў у гэтым пакоі.
  Ён адчуў, што сэрца ў грудзях стукае,
  і калі ён падняў руку, то адчуў на ёй прахалоду шоўку
  7
  яго пальцы. Ён зірнуў уніз і ўбачыў піжаму. Ён меў
  звычка
  спаць голым; піжама прыгнятала яго і яго
  аднойчы сказаў, што ніколі не бачыў у гэтым сэнсу
  апрануты
  класціся спаць.
  Дэнісан яшчэ не цалкам прачнуўся і яго першы імпульс
  трэба было зноў ляжаць і чакаць, пакуль сон скончыцца
  каб ён зноў мог прачнуцца ў сваім ложку, але
  раптам натуральная патрэба тэрмінова заявіла аб сабе і
  ён павінен быў пайсці ў ванную. Ён раздражнёна паківаў галавой і
  адкінуў посцілку - не прасціны і коўдры куды
  ён быў проста навамоднай пуховай рэччу, якая была моднай
  нядаўна імпартаваны з мацерыка.
  Ён падняў ногі з ложка і зноў сеў
  Глядзіць на піжаму. Я ў шпіталі, - падумаў ён
  раптоўна; Напэўна, я трапіў у аварыю. Загаварыла памяць
  супраць яго. Напярэдадні ўвечары ён быў цалкам нармальным
  пайшоў спаць у кватэры ў Хэмпстэдзе пасля, магчыма, некалькіх напояў
  выпіць занадта шмат. Гэтыя некалькі лішніх шклянак былі...
  стала звычкай пасля смерці Бэт.
  Яго пальцы лашчылі мяккасць шоўку. няма
  бальніца,
  заключыў ён; Там табе такога не давалі
  на - не з вышытай манаграмай на нагруднай кішэні. Ён
  павярнуў галаву, каб паглядзець на літары, але вышыўку
  быў даволі складаным, і ён мог зрабіць манаграму ўверх дном
  бачыў, не расшыфроўваў. Ён стаяў і аглядаў пакой
  і адразу зразумеў, што ён у гасцініцы. Былі адзін
  пара дарагіх на выгляд валізак і нідзе больш, як у a
  гасцінічны нумар
  вы знайшлі гэтыя спецыяльныя стойкі, каб іх паставіць. Ён ішоў
  зрабіў тры крокі наперад і намацаў мяккую зярністую скуру
  на якім ледзь прыкметна пляма зносу. Ініцыялы збоку
  корпуса былі простыя літары, а не манаграма - HFM
  У яго галаве калацілася ад узніклага галаўнога болю - спадчына таго
  некалькі дадатковых напояў - і ў роце перасохла да костак. Ён кінуў
  агледзеў пакой і ўбачыў ля яго недаспаны ложак
  яго, акуратна вісеў на спінцы крэсла
  пінжак,
  і некалькі асабістых рэчаў, раскіданых на туалетным століку.
  Ён збіраўся накіравацца да туалетнага століка
  калі ціск у яго мачавой бурбалцы стаў настолькі невыносным, што яму гэта было патрэбна
  трэба было схадзіць у туалет.
  8
  Ён павярнуўся і наткнуўся на маленькі партал побач
  спальня. Адзін бок быў ашаляваны дрэвам, і ён цягнуў
  адчыніў дзверы і выявіў шафу, поўную адзення. Ён павярнуўся
  зноў павярнуўся і знайшоў дзверы з іншага боку
  доступ
  атрымлівалася прывесці да поўнай цемры. Ён адчуваў сябе адным
  выключальнік, знайшоў яго, і святло ўспыхнула на белай плітцы
  ванная пакой.
  Пакуль ён стаяў у вадзе, яго думкі былі занятыя
  з гэтым выключальнікам, цікава, што ў гэтым дзіўнага,
  а потым ён зразумеў, што справа працуе наадварот - а
  рухацца ўверх, каб уключыць святло замест
  нармальны
  ўніз.
  Ён пачырванеў і павярнуўся да ракавіны па ваду.
  На кансолі ўверсе стаялі два напаўпразрыстых шкла
  папера
  загорнуты. Схапіў адну, адарваў паперку, запоўніў
  з вадой з крана з зялёнай кнопкай і з прагай выпіў
  пусты. Да гэтага моманту ён не спаў, можа, хвіліны тры
  быў.
  Ён паставіў шклянку і трохі пацёр левае вока
  балюча. Потым ён паглядзеў у люстэрка над ракавінай і заўважыў:
  упершыню ў жыцці ахоплены страхам смерці.
  9
  Два
  Калі Аліса прайшла праз люстэрка, кветкі пачалі біць яе
  размаўляць, і яна не адчувала нічога, акрамя лёгкага здзіўлення; але адзін
  псіхолаг аднойчы заўважыў: «Як кветка чалавеку
  Калі б вы пачалі гаварыць, гэтага чалавека ахапіў бы страх смерці».
  Так было і з Джайлзам Дэнісанам. Пасля немагчымага ў ст
  Убачыўшы люстэрка ў ваннай, ён павярнуўся і вырваў
  ва ўнітаз, але яго напружанае ванітаванне толькі прынесла
  трохі тонкай сліны ўверх. Задыхаючыся ад натугі, ён глядзеў
  зноў паглядзеў у люстэрка — і страціў розум.
  Прыйшоўшы ў сябе, ён заўважыў, што выцягнуўся
  ложак, яго рукі глыбока ўпіліся ў падушку, нібы кіпцюры.
  З механічнай настойлівасцю прагрымеў адзіны сказ
  у галаве: «Я Джайлз Дэнісан! Я Джайлз
  Дэнісан! Я ЕСМЬ Джайлз Дэнісан! Я ДЖАЙЛС ДЭНІСАН!
  Праз некаторы час яго дыханне сціхла, і ён зноў мог хадзіць
  думаць далей за тое, што паўтараецца ідэнтычнасць. з
  схіліўшы галаву на падушку, ён пачаў гучна гаварыць:
  чэрпаючы ўпэўненасць у сваім знаёмым гуку
  голас. Лабатлівым тонам, які паступова рабіўся больш цьвёрдым, ён сказаў:
  «Я Джайлз Дэнісан. Мне трыццаць шэсць гадоў. я
  учора ўвечары
  лёг спаць у сваім доме. Я быў няшмат
  п'яны, гэта праўда, але не настолькі п'яны, каб я зусім п'яны
  быў некампетэнтны. Памятаю, клаўся спаць — было
  адразу пасля дванаццаці. '
  Ён нахмурыўся, а потым сказаў: «Я атрымаў апошні».
  раз f1es трапілі зусім няшмат, але я не алкаголік -
  дык гэта не трызненне - што гэта? Яго левая рука
  падняўся да шчакі. — Што гэта, чорт вазьмі?
  Ён павольна ўстаў і сеў на край ложка
  сеў, набраўся смеласці, каб зноў пайсці ў прыбіральню
  ён, ён ведаў, павінен быў зрабіць. Калі ён падняўся, то заўважыў гэта
  дрыжэў усім целам і чакаў хвіліны дрыжыкаў
  адцягнуў.
  Затым ён павольна зайшоў у ванную ў 10
  новае, каб сутыкнуцца з невядомым у люстэрку.
  Твар, які глядзеў на яго, быў старэйшы - ён ацэньваў сваё
  мужчына гадоў сарака. Джайлз Дэнісан меў вусы і а
  акуратна падстрыжаная барада надзета - чужая была
  чыста паголены.
  Джайлз Дэнісан меў поўную шавялюру - валасы
  незнаёмца лысеў на скронях. У Дэнісана не было
  спецыяльныя нумарныя знакі, якія запытваюцца ў пашпартах -
  у незнаёмца з левага боку быў стары шнар
  зрок
  які ішоў ад скроні па скуле да кутка рота;
  левае павека апусцілася, быццам гэта было следствам гэтага
  шнар
  ці не было немагчыма сказаць. Быў і чырвоны
  радзімка
  па краі правай сківіцы.
  Калі б гэта было ўсё, Дэнісан мог бы не быць такім
  у шоку
  быць, але справа была ў тым, што твар быў іншым.
  Дэнісан смутна ганарыўся сваім
  рэзкі,
  прыгожы твар. Рэзка скарацілася апошняе
  слова для апісання твару незнаёмца. Гэта
  зрок
  быў надзьмуты, нос круглай, бясформеннай шышкай, і там
  быў які пачынаецца, але выразна прыкметны двайны падбародак.
  Дэнісан адкрывае рот, каб паглядзець на зубы незнаёмца
  і злавіў бляск залатой кароны на чорнай
  выбраць. Ён закрыў рот і вочы і на імгненне затрымаўся
  стаяць, таму што трэсенне пачалося зноў. Калі расплюшчыў вочы
  зноў ён адвярнуў іх ад люстэрка і паглядзеў уніз
  рукамі, якія трымаюцца за край ракавіны.
  Яны таксама былі розныя; скура здавалася старэй і пазногці былі
  нязручна кароткі, быццам незнаёмец меў звычку яго кусаць. ээ
  быў яшчэ адзін стары шнар на верхняй частцы вялікага пальца правай рукі, і
  верхавіны паказальнага і сярэдняга пальцаў
  цёмны
  нікацінавыя плямы.
  Дэнісан не курыў.
  Ён рэзка адвярнуўся ад люстэрка і вярнуўся да
  спальні, дзе ён сядзеў на краі ложка і глядзеў
  глядзела голая сцяна. Яго мозг зноў пагражаў рэцыдывам
  проста разважаючы пра яго асобу і свідруючы яму: «Я ЁСЦЬ
  ДЖАЙЛС ДЭНІСАН! і дрыготка пачалася зноў, але адна
  Апошнім намаганнем волі ён адцягнуўся ад яго краю
  духоўны
  бездань і прымусіў сябе думаць гэтак жа паслядоўна, як і ён
  але мог.
  11
  Праз імгненне ён устаў і падышоў да акна, таму што
  гукі вуліцы
  дзіўным чынам навязваліся яму. Ён
  пачуў немагчымы гук, гук, які вярнуў успаміны
  вярнуў маладосць. Ён рассунуў фіранку і паглядзеў на
  вуліца ў пошуках сваіх вытокаў.
  Прама пад ім праехаў трамвай са спадарожнай тэхнікай
  звон
  мінулай эпохі транспарту. Далей, у в
  асляпляльнае сонца, ён убачыў паркі і эстраду і
  калекцыя маляўнічых парасонаў над сталамі, дзе знаходзяцца людзі
  елі і пілі. За паркам ён убачыў яшчэ адну
  вуліца, поўная ажыўленага руху. Міма праехаў яшчэ адзін трамвай і
  Дэнісан зірнуў на знак прызначэння
  згадваецца. Для яго гэта нічога не значыла, бо было на замежнай мове
  здавалася, было заяўлена. Было яшчэ нешта дзіўнае
  на тым трамваі, і вочы яго тады прыжмурыліся
  ён убачыў, што гэта два адзінарныя, а не двайныя, прымацаваныя адзін да аднаго
  звязаны
  машыны былі. Ён паглядзеў на фасадныя шыльды
  крамы насупраць, і яны таксама сказалі яму
  абсалютна нічога.
  Яго галава балела як ніколі, таму ён зноў апусціў заслону
  блізка да хованкі ад яркага сонца і
  вярнуўся ў паўзмрок пакоя. Ён ішоў
  да туалетнага століка і паглядзеў на раскіданыя
  аб'ектаў
  - партсігар, відаць, залаты, упрыгожаны
  мадэль запальнічкі, кашалёк і жменю дробязі.
  Дэнісан сеў і запаліў лямпу на туалетным століку
  і ўзяў адну з срэбраных манет. У профілі
  намаляваны
  галава была як у мажнага мужчыны з носам, падобным на
  нос карабля; у ім было нешта ад рымскага імператара. Тэкст рамкі
  было проста: OLAV VR Denison кінуў манету і ўбачыў a
  гарцуе конь і надпіс:
  Я НАРВЭДСКАЯ КРОНА.
  Нарвегія.
  Дэнсій адчуў, што ў яго зноў закружылася галава, і пакланіўся
  нахіліўся, калі ў яго раптам здарыўся спазм у жываце
  рэйды.
  Ён паклаў манету і абхапіў галаву рукамі
  пакуль яму не стала крыху лепш. Не нашмат лепш, але ўсё ж
  нешта.
  Калі ён дастаткова ачуняў, ён узяў кашалёк
  12
  і хутка абшукалі ўсе сумкі, высыпаючы ўсё змесціва на
  туалетны столік, сабраны разам. Калі кашалёк апусцеў, ён варухнуўся
  рэч, заўважыўшы добрую якасць, у бок і
  пачаў разглядаць паперы. Мелася ангельскае вадзіцельскае пасведчанне
  на імя Гаральда Мейрыка, які жыве ў Ліпскот-Хаўсе
  Брэклі, Бакінгемшыр. Валасы на патыліцы Дэнісана
  устаў, зірнуўшы на подпіс. Гэта
  быў яго ўласны почырк. Гэта было не яго імя, але гэта
  гэта быў яго почырк — ён быў у гэтым упэўнены.
  Ён працягнуў руку і ўзяў адзіную ў сваім родзе ручку
  адпаведны набор з аўтаручкі і шарыкавай ручкі. Ён агледзеўся
  на чым пісаць, нічога не ўбачыў і адчыніў шуфляду перад сабой
  у якой знайшоў папку з пісчай паперай і канвертамі.
  Хвіліну задуменна сядзеў, калі ўбачыў бланк - ГАТЭЛЬ
  CONTINENTAL, СТОРТС-ГАТА, ОСЛА.
  Яго рука дрыжала, калі ён паклаў ручку на паперу, але ён
  акуратна надрапаў свой подпіс - Джайлз Дэнісан. Ён
  глядзеў на знаёмыя рыскі і завіткі і мацаў
  значна
  лепей, тады ён напісаў іншы подпіс
  - HF Meyrick. Узяў вадзіцельскае пасведчанне, параўнаў
  з тым, што ён толькі што напісаў. Гэта пацвердзіла тое, што ён ужо меў
  ведаў: подпіс на вадзіцельскім пасведчанні ягоны
  почырк.
  Гэта таксама былі подпісы ў тоўстай кнізе, поўнай імі
  дарожныя чэкі.
  Ён пералічыў чэкі — іх было дзевятнаццаць па 50 фунтаў
  кожны - £950 у агульнай складанасці. Калі ён сапраўды быў Мейрыкам, ён быў там
  цёпла. Галаўны боль узмацніўся.
  Было і каля дзясятка шыкоўных візітовак
  з імем і адрасам Мэйрыка і тоўстым пачкам нарвежскай мовы
  банкноты;
  ён не стаў іх лічыць. Ён выпусціў пачак
  упаў на стол і абхапіў рукамі сваю пульсуючую галаву.
  Нягледзячы на
  той факт, што ён толькі што прачнуўся, прымусіў яго адчуваць сябе знясіленым
  трохі кружыцца галава. Ён ведаў, што зноў у небяспецы
  псіхалагічны
  упадаць у апатыю. Было б так лёгка ў ложку
  поўзаць і гэта вар'яцтва, немагчымае, што здарылася з ім
  было адкласці яго ў бок, уцячы ў сон разам з
  спадзяюся, што ўсё гэта апынецца марай і што ён будзе такім
  ён прачнуўся і вярнуўся ў свой ложак у сваёй кватэры
  у Хэмпстэдзе, за паўтары тысячы міль.
  13
  Ён крыху прыадчыніў шуфляду, засунуў туды пальцы і
  затым зачыніў шуфляду пяткай другой рукі. Ён
  - задыхаўся ад болю, здымаючы руку з шуфляды
  Калі ён адцягнуўся, на яго пальцах былі ярка-чырвоныя плямы. У яго былі слёзы
  у вачах ад болю і трымаючы руку ў другой
  запаветны, ён ведаў, што гэта занадта рэальна, каб быць марай
  ёсць.
  Такім чынам, калі гэта быў не сон, што гэта было? Ён быў падобны
  Джайлз Дэнісан лёг спаць і прачнуўся ў іншай краіне
  стаць
  як HF Meyrick. Але пачакайце! Гэта было не зусім так
  дзе. Ён прачнуўся, ведаючы, што ён Джайлз
  Дэнісан быў - асоба Гаральда Фелтама Мейрыка
  усё вонкава — унутры ён усё яшчэ быў Джайлсам Дэнісанам.
  Ён збіраўся падумаць далей у гэтым кірунку, калі...
  быў чарговы прыступ спазмаў у страўніку і раптам
  рэалізаваны
  чаму ён адчуваў сябе такім слабым і стомленым. Ён меў
  люты голад. Ён з цяжкасцю ўстаў і пайшоў у ванную
  дзе ён стаяў перад унітазам і глядзеў уніз. Ён
  адчуваў сябе млосна да смерці, але яго страўнік быў такі пусты
  што наўрад ці нешта большае, чым тое, што з гэтага выйшла
  разрэджаны кіслы страўнікавы сок. І ўсё ж напярэдадні ўвечары ў яго была поўная
  паеў. Нешта тут дакладна было не так.
  Ён вярнуўся ў спальню і ў нерашучасці спыніўся ля
  тэлефон
  устаў, а затым, з раптоўнай рашучасцю, узяў
  падняць. «Калі ласка, абслугоўванне ў нумарах», - сказаў ён. Яго голас быў
  хрыпла і гучала дзіўна для яго ўласных вушэй.
  Тэлефон затрашчаў. «Абслугоўванне нумароў», - сказаў голас з a
  моцны замежны акцэнт.
  - Я хацеў бы што-небудзь перакусіць, - сказаў Дэнісан. Ён падняў вочы
  гадзіннік - было амаль дзве гадзіны. «Лёгкі абед».
  — Бутэрброды? — падказаў тэлефон.
  «Нешта падобнае, так», - сказаў Дэнісан. – І гаршчок кавы.
  — Так, сэр. Нумар пакоя...?'
  Дэнісан не ведаў. Ён паспешліва азірнуўся і падняў вочы
  нізкі столік каля акна, дзе ляжыць ключ ад пакоя
  павінна было быць. На ім вісела каля пяці фунтаў медзі з нумарам
  быў выбіты. - Шэсцьдзесят тры, - сказаў ён.
  — Вельмі добра, сэр.
  14
  Дэнісан набраўся смеласці. — Можа, газету прынясуць наверх?
  — Англійская ці нарвежская, сэр?
  «Па адным».
  «Таймс»?
  «Гэта добра, і падобная нарвежская газета. А можа і я
  Я буду ў ваннай, калі ты падыдзеш наверх - толькі пастаў усё на стол».
  — Так, сэр.
  Дэнісан паклаў трубку з пачуццём палёгкі.
  Аднойчы яму давядзецца сутыкнуцца з людзьмі, але ён быў побач
  Не спяшайцеся рабіць гэта прама цяпер. Ён будзе
  без
  Сумняваюся, ёсць пра што спытаць, але яму патрэбны час
  да чалавека. Ён не мог гэтага не адчуваць
  прыняцце іншай асобы прывяло да гэтага
  трэба было абысці мноства пастак і пастак.
  Ён узяў шаўковы халат і накінуў яго на крэсла
  знайшоў і пайшоў у ванную, дзе ён быў баязлівы дастаткова
  павесьце на люстэрка ручнік. Пасля некаторага важдання з
  дзіўныя краны, і таму ён пакінуў ванну, поўную гарачай вады
  хадзіць, потым зняў піжаму. Яму стала вядома аб
  павязку на левай руцэ і хацеў яе сарваць
  але потым перадумаў, падумаўшы, ці сапраўды ён гэтага хоча
  ведаць, што было ўнізе.
  Ён зайшоў у ванну і, лёгшы, адчуў гэта
  гарачая вада дапамагла яго раптоўна хворым канечнасцям, і
  зноў
  аднак ён дрымотна здзіўляўся, чаму ён адчувае. ён праходзіць
  прачнуўся дзве гадзіны, адчуваў сябе вельмі стомленым. Праз імгненне ён пачуў
  Дзверы адчыніліся, пачуўся звон сталовых прыбораў
  Кітай. Ляснулі дзверы, і ўсё зноў стала ціха. Ён
  вылез з ванны і пачаў абсыхацца.
  Седзячы на абабітым коркам зэдліку, ён раптам перагнуўся
  наперад і агледзеў левую галёнку. Быў там адзін
  сіне-белы рубец, прыблізна памерам і формай a
  насенне памяранца. Ён успомніў, калі гэта адбылося:
  калі васьмігадовым хлопчыкам упаў са свайго першага ровара.
  Ён падняў галаву і зарагатаў; — раптам адчуў ён
  значна лепш. Ён запомніў яго як Джайлза Дэнісана і
  гэты маленькі шнар быў чымсьці на яго целе, чаго не было на містэра
  Гаральд Пракляты Фелтам Пракляты Мэйрык пачуў.
  15
  р
  Тры
  Нарвежская канцэпцыя лёгкага абеду была велізарнай
  паднос, поўны разнастайных дэлікатэсаў, якія Дэнісан з задавальненнем прымае
  паглядзеў, перш чым прапанаваць1. Адкрыццё рубца
  вельмі ўзбадзёрыла яго і нават надала адвагі
  пагаліць твар Мэйрыку. Мэйрык быў дастаткова старамодным
  выкарыстоўваць усыпаную срэбрам расчоску для валасоў барсука
  і выкарыстоўваць бяспечную брытву замест адной
  электрычны
  брытва, з якой у Дэнісана ўзніклі некаторыя цяжкасці
  валодаючы нязвыклым нажом і меў сябе - ці Мэйрыка
  - двойчы скараціць. Каб, калі ён узяўся за паперы, свае
  твар быў упрыгожаны двума акрываўленымі ніткамі туалетнай паперы.
  Лонданская Times і нарвежская Aftenposten былі падобныя
  той жа даты - 9 ліпеня - і Дэнісан раптам застаўся нерухомы
  сядзець, кавалак селядца на жытнім хлебе на палову падноса і
  яго рот уверх. Яго апошні ўспамін як Джайлз Дэнісан
  было тое, што ён лёг спаць адразу пасля поўначы 1 ліпеня
  пайшоў - не, гэта павінна было быць 2 ліпеня, таму што гэта было пасля
  дванаццаць.
  Недзе ён згубіў тыдзень.
  Ён паклаў руку на руку і намацаў павязку. Хтосьці
  зрабіў яму нешта. Хто — не ведаў і не хацеў
  ведаю чаму, але, клянуся богам, ён павінен быў даведацца
  і гэты чалавек дорага заплаціў бы за гэта. Падчас галення
  ён уважліва ўглядаўся ў яго твар. Шнар скончыўся
  левая шчака
  беспамылкова быў астаткам старой раны,
  але ён не адчуваў, як шнар, калі ён дакрануўся да яго.
  Тым не менш, як ні церці яго, яно не магло сысці з яго твару
  атрымаць, так што гэта быў не проста добры прыклад гэтага
  мастацтва макіяжу.
  Тое ж датычылася радзімай плямы на правай сківіцы.
  Таксама было нешта дзіўнае ў яго носе, у шчоках і ў гэтым
  двайны падбародак. Яны адчувалі сябе гумовымі. Бо ён ніколі не бывае лішнім
  быў тлушч на целе, ён не ведаў, ці нармальна гэта
  ці не. На твары Мэйрыка таксама была светлая шчаціна
  16
  якую ён цяпер пагаліў, але лысіны на скронях былі
  гладкі гладкі, што азначала, хто б гэта ні быў, яны ёсць
  падняла лінію валасоў, гэта не было дасягнута гэтым
  проста пагаліць яе.
  Адзіная частка яго твару, якую Дэнісан пазнаў
  яго вочы - яны не змяніліся; яны былі яшчэ
  тое ж самае
  шэра-зялёныя вочы, якія ў яго кожную раніцу былі ў люстэрку
  бачыў. Але выраз быў іншы, таму што
  апушчэнне левага стагоддзя. Вонкавы куток таго вока быў
  Ан
  трохі адчувальны, што выклікала ў яго падазрэнні, але ён нічога не мог зрабіць
  акрамя выяўлення маленькага запалёнага плямы, якое з'яўляецца чымсьці цэлым
  канешне
  магло быць.
  Прагна снедаючы, ён гартаў The Times
  Праз. Свет усё яшчэ здаваўся такім жа хісткім, як і раней
  каб парушыць яе палітычную вось, і нічога не змянілася, так што
  ён адкінуў газету ўбок і пакапаўся, адпіваючы з адной
  падрыхтоўка на пару
  кубак чорнай кавы, у яго думках. Што. можа быць матывам
  можа заключацца ў тым, каб падняць чалавека з ложка, нанесці яму фізічную шкоду
  трансфармаваць, надаць яму новую асобу і ст
  пабудаваць у сталіцы Нарвегіі шыкоўны гатэль?
  Няма адказу.
  Ежа падмацавала яго, і яму патрэбна была актыўнасць
  і не хочацца сядзець на месцы. Ён яшчэ не адчуваў сябе там
  да сустрэчы з людзьмі і знайшоў аднаго
  кампраміс
  перабіраючы рэчы Мэйрыка. Ён адчыніў
  шафу і знайшлі ў адной з шуфляд, пад стосам
  бялізну, вялікі дарожны кашалёк. Ён узяў рэч з сабой
  туалетны столік, расшпіліў яго і агледзеў яго змесціва.
  Першае, на што ён звярнуў увагу, гэта англійскі пашпарт. Ён
  адкрыў яго і знайшоў апісанне трымальніка
  быў напісаны яго ўласным почыркам, як і почырк Мэйрыка
  подпіс
  знізу. Твар, які паставіў яго насупраць
  была старонка Мейрыка, адкліканне якой як
  афіцыйны
  было згадана. Хто б ні прыдумаў гэты жарт
  у любым выпадку, ён быў грунтоўны.
  Гартаў пропуск і знайшоў толькі адзін уязны штамп, і ён
  яго лоб зморшчыўся, калі ён разглядаў гэты штамп.
  Швецыя? Ці можа гэта быць Швецыя? Калі так, то гэта было па-шведску
  замест гэтага Арланда прыбыў на спатканне, якому ён не мог дасягнуць 17 гадоў
  развод, таму што штамп быў незразумелы. На адваротным баку
  пропуску ён знайшоў запіску, што месяц таму
  была прысуджана сума ў памеры £1500. Так як максімум
  кошт праезду
  было 300 фунтаў стэрлінгаў для турыста, гэта выглядала як HF Meyrick
  атрымліваў шчодрую бізнес-дапамогу.
  Ён знайшоў крэдытную картку на дне кішэні кашалька
  ад American Express, у камплекце з усюдыісным
  фіктыўны подпіс. Ён задуменна глядзеў на гэта некаторы час
  ён пастукаў па ім пазногцем пальца. Гэта б
  ён мог узяць грошы ці дарожныя чэкі куды заўгодна
  здымаць;
  ён мог бы выкарыстаць яго, каб купіць білет на самалёт у Аўстралію,
  калі яму прыйшло ў галаву раптоўна эміграваць. Гэтая карта
  азначала поўную і неабмежаваную свабоду, пакуль і пакуль
  нехта з вышэйшых стаяў на яго шляху.
  Картку паклаў у маленькую разам з вадзіцельскім пасведчаннем
  кішэнны кашалёк.
  Лепш бы той кавалак пластыка на выпадак
  надзвычайная сітуацыя пад рукой.
  Мэйрык меў шырокі гардэроб; штодзённае адзенне,
  пінжаковыя касцюмы,
  і нават смокінг з аксэсуарамі. Дэнісан расследаваў
  невялікую скрынку і выявіў, што розныя асабістыя
  ювелірныя вырабы, якія змяшчаюцца - запанкі, шпількі для гальштука і некалькі пярсцёнкаў
  - і ён зразумеў, што ён, напэўна, за такое
  трымаў у руцэ золата на тысячу фунтаў. Патэк
  Гадзіннік Philippe на запясце павінен быў каштаваць не менш за £500
  кошт.
  Х. Ф. Мейрык быў багатым чалавекам, дык што ж гэта за чыноўнік
  можа ён быць?
  Дэнісан вырашыў апрануцца. Быў сонечны дзень,
  таму ён абраў светлыя штаны і спартыўную куртку. Адзенне падыходзіць
  яго як пашытыя. Ён зазірнуў у
  доўгае люстэрка з унутранага боку дзвярэй шафы і атрымала
  ён старанна ігнараваў твар на вяршыні гэтага цела,
  вар'яцкая думка, што гэта таксама, верагодна, зроблена на заказ
  было зроблена. Свет зноў закруціўся, але ён памятаў
  памятае шнар на галёнцы, які быў у Дэнісана
  прыналежнасць,
  і гэта дапамагло яму аднавіцца.
  Асабістыя рэчы паклаў у кішэні і пайшоў
  да дзвярэй, ключ у руцэ. Калі дзверы адчыніліся, яны ўпалі
  карта, якая вісела на вонкавым боку дзвярэй
  зямлю. Ён узяў картку і прачытаў: VENNLIGST ME
  OceanofPDF.com
  ФОРСТЫР
  18
  — КАЛІ ЛАСКА, НЕ ТРАБАВАЙЦЕ. Падумаўшы, павесіў картку
  на ўнутраным боку дзвярэй, перш чым зачыніць пакой. Ён
  Я б шмат аддаў, каб ведаць, хто зрабіў гэтую заяву
  павесіў трубку.
  Ён спусціўся на ліфце ў суправаджэнні пары
  апрануты
  Амерыканскія матроны са змрочным тэхаскім акцэнтам
  балбаталі адзін з адным.
  — Скажыце, вы ўжо былі ў парку Вігеланд? Усе тыя
  статуі
  — У мяне проста вочы выбеглі». Ліфт спыніўся і
  дзверы адчыніліся з ціхім свістам, і амерыканскія дамы
  паспяшаліся, на шляху да новых славутасцяў.
  Дэнісан нерашуча рушыў за імі ў вестыбюль гатэля і застаўся
  потым пастаяў, каб крыху зарыентавацца і зрабіў усё магчымае
  прыкідвацца як мага больш абыякавым, улічваючы наваколле
  запісаны.
  "Містэр Мэйрык... у вас ёсць хвілінка, містэр Мэйрык?"
  Ён азірнуўся і ўбачыў клерка, які набліжаўся да яго з-за стойкі
  глядзеў з усмешкай. Пры гэтым ён раптам стаў сухім
  аблізваючы вусны, ён падышоў да яго. «Так?»
  «Вы не маглі б падпісаць гэта, сэр?» Ваўчар на абед
  у вашым пакоі. Проста фармальнасць».
  Дэнісан паглядзеў на прапанаваную ручку і паклаў ключ ад пакоя
  ўніз. Ён узяў ручку і цвёрдай рукой накрэмзаў «HF
  Мэйрык» і сунуў квітанцыю праз прылавак. Пісар быў
  спрабаваў павесіць ключ на стойку, але ён адвярнуўся
  павярнуўся і загаварыў з Дэнісанам, перш чым той паспеў выслізнуць. 'The
  начны швейцар
  пакіньце сваю машыну, сэр. Вось ключ».
  Ён працягнуў яму ключ з карткай і Дэнісанам
  працягнуў руку, каб узяць яго. Ён паглядзеў на гэта
  білет і ўбачыў імя, Hertz і нумар машыны. Ён ачысціў
  яго горла. 'Дзякуй.'
  - Вы прастудзіліся, сэр? — спытаў службовец.
  Дэнісан рызыкнуў. «Чаму вы так думаеце?»
  «Твой голас гучыць інакш».
  "Так, у мяне крыху баліць горла", - сказаў Дэнісан.
  Пісар усміхнуўся. «Магчыма, занадта шмат начнога паветра.·
  Дэнісан зноў скарыстаўся сваёй магчымасцю. «Так, колькі я ўчора ўвечары
  сапраўды ўвайшоў?'
  19
  «Сёння вечарам, сэр. Начны швейцар сказаў, што каля трох гадзін
  раней было». Клерк усміхнуўся Дэнісану як чалавек свету.
  — Я не здзівіўся, што ты не прачнуўся сёння позна раніцай.
  «Не, — падумаў Дэнісан; але я! Ён стаў крыху больш смелым
  цяпер, калі ён стаў больш упэўненым. «Можа быць, вы маглі б мне дапамагчы?
  Учора вечарам я размаўляў з сябрам пра тое, як доўга я...
  Я тут, у Осла, і, шчыра кажучы, не магу дакладна ўспомніць
  нагадваць
  калі я ўзяў тут свой пакой. Вы б?
  не маглі б вы праверыць для мяне?'
  — Вядома, сэр. Пісар пайшоў на той бок
  з прылаўка і пачаў пошук у картатэцы. Дэнісан
  паглядзеў на
  ключ ад машыны. З боку Герца было ўважліва папрасіць нумар машыны
  пакласці на картку; магчыма, ён нават адважыўся б
  пазнаў яго, калі ўбачыў яго. Гэта таксама было задумана
  начны грузчык паставіць машыну - але дзе ён узяў
  прыбраць?
  Прыказчык вярнуўся. «Вы тут васемнаццатага чэрвеня
  прыбыў у гатэль, сэр. Роўна тры тыдні таму».
  Дэнісан адчуў дзіўнае пачуццё ў жываце. "Дзякуй", сказаў ён
  машынальна павярнуўся і пайшоў у залу. Страла дала
  у бок бара, ён паглядзеў убок і ўбачыў цёмны,
  халаднаватае памяшканне, дзе некалькі чалавек выпівалі, у адзіноце або ўнутры
  пары. Гэта здавалася вельмі ціхім і таму, што ён быў у адчайнай патрэбе
  паспеў падумаць, увайшоў.
  Калі падышоў бармэн, ён сказаў: «Піва, калі ласка».
  — Экспарт, сэр?
  Дэнісан рассеяна кіўнуў. 18 чэрвеня. Ён падлічыў, што ў яго ёсць
  тыдзень, так як, чорт вазьмі, ён мог зрабіць гэта на тры тыдні раней
  Вы ўзялі нумар у гатэлі Continental у Осла?
  Як, чорт вазьмі, ён мог быць у двух месцах адначасова?
  Бармэн вярнуўся; наліў піва ў шклянку і пайшоў.
  Дэнісан спрабаваў вызначыць, дзе ён быў 18 чэрвеня
  і палічыў, што гэта вельмі складана. Тры тыдні было шмат часу. дзе
  вы былі ў 6:17 вечара 18 чэрвеня? Нічога дзіўнага
  што большасці людзей было цяжка знайсці алібі
  набор. Яму спатрэбілася найбольшае намаганне, каб захаваць свае думкі ў галаве
  канцэнтраваць; яны мільгалі ў яго галаве і круціліся
  няўлоўны
  круглы. Калі вы апошні раз размаўлялі з бацькам?
  Глупства!
  20
  Раптам мімалётная думка пранеслася ў яго свядомасць
  ўнутры.
  Эдынбург. Ён быў 17-га. паехаў у Эдынбург і
  узяў выхадны 18-га, каб адпачыць ад цяжкай працы
  працаваць. Раніцай і днём ён гультаяваў
  партыя
  гуляў у гольф; Увечары ён пайшоў у кіно,
  пасля абедаў у Соха і быў у Хэмпстэдзе даволі позна
  вярнуўся.
  Ён быў - як Джайлз Дэнісан - прыкладна ў той жа час
  Вячэра ў Соха, дзе ён - у ролі Гаральда Фелтама Мейрыка
  абедаў у Осла. Як гэта атрымалася?
  Ён зразумеў, што шукае бурбалкі паветра
  позіркі, якія бурлілі бурштынавай вадкасцю і што ён
  не дакрануўся да свайго піва. Ён узяў шклянку і выпіў; Гэта
  піва было крутым і асвяжальным.
  Яму трэба было зачапіцца за дзве рэчы - дзве рэчы
  хто трымаў яго ў здаровым розуме. Адзін - Джайлз Дэнісанс
  рубец на галёнцы Х. Ф. Мейрыка - а другі - ст
  змена, якую парцье ўнесла ў голас Мэйрыка
  заўважыў. І што з гэтага вынікала? Мабыць, ёсць
  два мэйрыкі былі; той, хто засяліўся ў гатэль 18 чэрвеня
  забраў і яшчэ аднаго - сябе, - які быў там мінулай ноччу
  пасадзілі. Не важна чаму і не важна як.
  Проста прыміце той факт, што гэта адбылося.
  Ён выпіў яшчэ піва і падпёрся падбароддзем далонню
  ён адразу заўважыў, як дзіўна адчуваў сябе шчака. Ён быў
  страціў тыдзень жыцця. Столькі можна было зрабіць за тыдзень
  рабіць пластычную аперацыю? Ён дадаў гэта ў спіс
  рэчаў, якія трэба было праверыць.
  А што яму рабіць? Яму ўдалося паехаць у англійскую амбасаду
  ідзі і раскажы там яго гісторыю. У думках ён узяў
  сцэна праз.
  - Што мы можам зрабіць для вас, містэр Мейрык?
  «Ну, разумееце, справа ў тым, што мне падабаецца Мэйрык, кім бы ён ні быў
  be, not am: мяне завуць Джайлз Дэнісан, і хтосьці дастаў мяне з Лондана
  выкралі, змянілі мой твар і змясцілі мяне тут у гатэль
  Осла далі праклятую кучу грошай і неабмежаваны крэдыт
  паставіць кветкі на вуліцы. Ці можаце вы мне дапамагчы?'
  — Так, містэр Мэйрык. Міс Сміт, хочаце адзін
  выклікаць лекара?
  21
  «Божа мой!» — услых сказаў Дэнісан. «Здалі б мяне ў вар'ятню
  засцерагальнікі!'
  Бармэн падняў вочы і падышоў. "што-небудзь з вашых паслуг,
  сэр? .
  "Я проста хачу заплаціць", - сказаў Дэнісан, паварочваючы свой
  выпіў шклянку.
  Ён заплаціў невялікімі грашыма, якія былі ў яго ў кішэні
  і пакінуў бар. У холе ён убачыў шыльду з надпісам ГАРАЖ
  стаяў, таму ён прайшоў праз дзверы і спусціўся па лесвіцы ў а
  парковачнае месца ў падвале. Ён праверыў нумар
  ключ Герца і прайшоў міма першага шэрагу машын. Аўтамабіль
  быў ззаду - вялікі чорны "Мэрсэдэс". Ён
  адмыкнутая
  дзверы аўтамабіля.
  Першае, што ён убачыў, была лялька на сядзенні кіроўцы,
  найцікавейшая рэч прымітыўнай разьбы
  дрэва і вяроўка. Цела складалася з спіральна скручанай вяроўкі
  канец якога тырчаў, як своеасаблівы хвост. Ступні
  былі толькі цьмяна пазначаны, а галоўка ўяўляла сабой круглы гуз
  з дзюбатым носам. Вочы і скрыўлены набок рот
  былі намаляваныя чарніламі на дрэве, і валасы былі з
  разабраліся
  вяроўка. Гэта было дзіўна і неяк
  агідны дзінга
  Ён падняў яго і выявіў, што пад ім ляжыць паперка.
  Ён разгарнуў аркуш накрэмзанай паперы і прачытаў
  неакуратны почырк: Ваша Драмменская Долі чакае вас
  Спіральныя верхавіны.
  Раніцай 10 ліпеня.
  Ён наморшчыў лоб. 10 ліпеня быў наступны дзень, але
  дзе быў Спіральтопен і хто - ці што - быў Драмменам
  Долі? Ён паглядзеў на пачварную ляльку. Гэта было на
  сядзенне кіроўцы
  размешчаны так, быццам ён быў наўмысна размешчаны там
  ён павінен быў знайсці яго. Ён некалькі разоў кінуў яго ў руку
  уверх і ўніз, а потым засунуў у кішэню. Гэта ўтварылася адна
  агідны
  выпукласць, але якая яму справа? Гэта была яго куртка
  не. Ён паклаў запіску ў кашалёк.
  Машына была як новая, засталося праехаць больш за 500 кіламетраў
  на лічыльніку. Ён знайшоў пачак папер адносна
  арэнда аўтамабіля; аўтамабіль быў арандаваны пяць дзён таму, а
  факт, што яго. вядома, не нашмат мудрэй. Было далей
  нічога не знайсці.
  22
  Ён выйшаў з машыны, зачыніў дзверы і прайшоў праз пад'езд
  з гаража, каб апынуцца на вуліцы за гатэлем. Гэта
  быў крыху збянтэжаны; рух рухаўся па няправільным баку
  абочыне дарогі, дарожныя знакі і шыльды
  крам .былі неразборлівыя і яго веды аб
  Нарвежская мова была мінімальнай, фактычна абмежаванай адным словам -
  Skål - што хоць і карысна ў прыемнай форме, але мала
  прыдатны да выкарыстання
  будзе для больш практычных рэчаў жыцця.
  Яму патрэбна была інфармацыя, і ён знайшоў яе на рагу
  ад вуліцы ў выглядзе кніжнай крамы. Ён зайшоў унутр
  і знайшоў асартымент карт і выбраў карту цэнтра Осла, адну з Вялікага Осла і. аўтамабільная карта паўднёвай нарвегіі.
  Да гэтага ён дадаў гіда па горадзе і заплаціў
  з адной з нарвежскіх банкнот у кашальку Мейрыка.
  Ён вырашыў пералічыць гэтыя грошы, як толькі прыйдзе туды, не патурбаваўшы,
  была магчымасць.
  Ён выйшаў з крамы з намерам вярнуцца ў гатэль
  ідзіце вывучаць карты і арыентавацца. Ён
  спыніўся на тратуары і выцягнуў шыю да кута
  будынка, каб шукаць там, дзе вы звычайна бачыце a
  Назва вуліцы
  чакаў знайсці - і ён быў там - Роальда
  Гата Амундсена.
  - Гары!
  Ён хацеў ісці да гатэля, але застаўся
  калі ён адчуў руку на сваёй руцэ. - Гары Мэйрык!
  У голасе была нотка злосці. Было ёй каля трыццаці гадоў
  з зялёнымі вачыма і рудымі валасамі, і падняў усе штармавыя сігналы
  - яе вусны былі сціснутыя і на іх свяціліся ружовыя плямы
  яе шчокі. «Я не прывык, каб хтосьці з мяне здзекаваўся
  сядайце, - сказала яна. — Дзе вы былі сёння раніцай?
  На імгненне ён страціў дар мовы, але потым успомніў
  якраз своечасова, каб пачуць, што сказала рэгістратар гатэля пра яго голас
  сказаў. «Я адчуваў сябе не вельмі добра», — вымавіў ён.
  «Я быў у ложку».
  — Ёсць яшчэ такая штука, як тэлефон, — злосна сказала яна. 'Аляксандр
  Грэм Бэл вынайшаў гэтую рэч - памятаеш?
  «Я прымаў снатворнае», — запярэчыў ён. На момант мільганула
  праз яго, што гэта, верагодна, усё яшчэ праўда. 'У мяне ёсць
  магчыма, узялі занадта шмат».
  23
  Выраз яе твару змяніўся. 'гучыць твой голас
  сапраўды
  трохі хрыплы, - прызналася яна. — Тады я табе дарую.
  Яна гаварыла з лёгкім амерыканскім акцэнтам. «Але
  Гэта будзе каштаваць табе выпіўкі, дарагая».
  «У гатэлі?» — прапанаваў ён.
  «Занадта добры дзень, каб сядзець унутры. Мы збіраемся
  Studenterlunden.' Яна махнула рукой міма шумнага
  які праходзіць трамвай да рознакаляровых парасонаў у парку на в
  праз вуліцу.
  Дэнісан адчуў сябе ў пастцы, калі вывеў яе на вуліцу
  скрыжаваны, але ён таксама зразумеў, што, калі ён пакінуў крыху больш
  Мэйрык хацеў высветліць, што гэтая магчымасць занадта добрая, каб яе прапусціць
  хадзіць. Аднойчы яго спыніў на вуліцы адзін
  жанчына, якая, відаць, ведала яго, пакуль ён быў недасведчаны
  мела тое, кім яна была. Такія размовы заўсёды ўзнікаюць
  Вырашальны
  кропка, у якой вы больш не можаце прызнавацца дзеля прыстойнасці
  што вы не ведаеце, з кім размаўляеце. З той нагоды быў Дэнісан
  зайшоў далёка за межы гэтай кропкі, было цяжка на працягу паўгадзіны
  вёў уніклівую размову, і яны былі ва ўсіх
  сяброўства разарвалася так, што ён не даведаўся, хто яны
  раней было. Ён яшчэ не ведаў. Змрочна ён зразумеў гэта
  было добрай практыкай для таго, што чакала яго цяпер.
  Калі яны пераходзілі вуліцу, яна сказала: «Я размаўляла з Джэкам Кідэрам
  толькі сёння раніцай. Ён пытаўся пра цябе».
  — Як справы?
  Яна засмяялася. «Выдатна, як заўсёды. Ты ведаеш Джэка.
  - Вядома, - цвёрда сказаў Дэнісан. — Стары добры Джэк.
  Яны зайшлі ў хол і з цяжкасцю знайшлі вольны
  стол. Пры іншых абставінах Дэнісан быў бы ў парадку
  палічыў, што прыемна быць з прыгожай жанчынай у а
  асяроддзя
  як гэта што-небудзь выпіць, але яго думкі былі цяпер
  занадта заняты праблемамі. Селі і
  ён паклаў сваю калоду карт на стол.
  Картка выслізнула з пачкі і яго галоўная праблема
  пастукаў па ім добра дагледжаным указальным пальцам. 'Што гэта?'
  - Карты, - коратка сказаў Дэнісан.
  "Карты чаго?"
  «З горада».
  «Осла!» Здавалася, ёй гэта было пацешна. «Навошта
  24
  Вам патрэбныя карты Осла? Вы заўсёды не ганарыцеся Осла
  лепш, чым Лондан?
  – Яны для сябра.
  Дэнісан у думках адзначыў: Мэйрык добра ведае Осла;
  як мяркуецца
  пастаянны наведвальнік. Трымайцеся далей ад мясцовых
  сітуацыі або плёткі. У адваротным выпадку вы можаце патрапіць у яшчэ больш
  сутыкнуўся з такімі праблемамі.
  «О!» Яе цікавасць да карт, здавалася, знікла.
  Дэнісан зразумеў, што апынуўся ў цяжкім становішчы. Ён
  не ведаў імя гэтай жанчыны і, паколькі людзі ў а
  У размове звычайна ніколі не згадваецца ўласнае імя, ён не бачыў
  як ён калі-небудзь даведаецца, акрамя як унутры яе
  сумачка
  ісці нюхаць.
  «Дай мне цыгарэту», — сказала яна.
  Ён паляпаў па кішэнях і заўважыў партсігар
  і пакінуў запальнічку ў сваім пакоі. Як не паліць
  яму не прыходзіла ў галаву складаць гэтыя рэчы разам з астатнімі
  каб насіць з сабой рэчы Мэйрыка. — Прабачце, — сказаў ён. «Я
  У мяне няма з сабой».
  «Не, але!» яна сказала. «Не кажыце мне, што вялікі прафесар
  Мэйрык кінуў курыць. Цяпер я сапраўды веру ў рак».
  Прафесар!
  Ён зноў выкарыстаў падставай хваробы. 'Першы
  Цыгарэта, якую я запаліў сёння раніцай, мела смак саломы. магчыма
  Я сапраўды кіну курыць». Ён падняў рукі
  стол. «Паглядзіце на гэтыя нікацінавыя плямы. Вы можаце сказаць
  у якім стане павінны быць мае лёгкія».
  Яна пахітала галавой з прытворным смуткам. «Гэта проста так
  знесці нацыянальны помнік. Уявіце сабе Гары Мейрыка
  без цыгарэты - усё роўна, што спрабаваць уявіць Парыж
  пары без Эйфелевай вежы».
  Да століка падышла нарвежская афіцыянтка; у яе было шмат
  ад Жанет Макдональд, апранутай для ролі ў фільме "Хет Віт".
  Конь. Дэнісан паглядзеў на свайго спадарожніка
  бровы
  Укл. «Што вы хочаце выпіць?»
  — Рэцэпт звычайны, — абыякава палезла ў сумачку
  хапанне.
  Ён прыбег да прыступу кашлю, уткнуўшыся тварам
  хустку і зноў падняў вочы толькі тады, калі ён аддаў ёй загад
  25
  чуў рабіць. Ён пачакаў, пакуль афіцыянтка не сыдзе
  ён адклаў хустку. Жанчына насупраць яго сказала: «Гары,
  Гэта сапраўды непрыемны кашаль. Я не здзіўлены, што вы пра гэта гаворыце
  думае адмовіцца ад тых ракавых палачак. Ты добра сябе адчуваеш, дарагая?
  Можа, усё-ткі трэба было застацца ў ложку».
  "Я адчуваю сябе добра", - сказаў ён.
  "Вы ўпэўнены?" - занепакоена спытала яна.
  «Цалкам упэўнены».
  «Вельмі стары прафесар Мэйрык», — насмешліва сказала яна. «Заўсёды
  цалкам упэўнены ва ўсім».
  — Не называйце мяне прафесарам, — буркліва сказаў ён. Гэта быў каментар
  якія ён мог спакойна зрабіць, не ведаючы, ці сапраўды Мэйрык
  прафесар ці яна даволі салёна пасмяялася з яго
  любіў. Англічане ніколі не прыклалі да гэтага руку
  празмернае
  выкарыстоўваць званне прафесара. І гэта была б яна
  можа прывесці да страты карыснай інфармацыі.
  Аднак усё, што ён атрымаў, - гэта лёгкае і нязмушанае: "Калі ты ўстанеш".
  Калі вы знаходзіцеся на мацерыку, рабіце тое, што робяць жыхары мацерыка
  рабіць.'
  Ён пайшоў у атаку. — Мне гэта не падабаецца.
  - Ты такі ангелец, Гары. Ён меў на ўвазе рэзкі
  гук у яе голасе. «Але, вядома, так
  лагічна».
  'Што ты маеш на ўвазе?'
  'О, давай. Няма нікога больш ангельца, чым замежнік
  уварваўся. Дзе ты нарадзіўся, Гары? Дзесьці
  у Цэнтральнай Еўропе?» Яна раптам выглядала крыху збянтэжанай.
  'Прабачце мяне. Я не павінен быў гэтага казаць. Я раблю
  сцерва, але ты таксама паводзіш сябе крыху дзіўна».
  «Гэта з-за тых таблетак. Я ніколі не валодаў снатворнымі.
  У мяне галава баліць».
  Яна адкрыла сумачку. — У мяне з сабой аспірын.
  Афіцыянтка падышла да іх, як Валькірыя. Дэнісан паглядзеў
  на бутэлькі на падносе і сказаў: «Я сумняваюся ў піве і
  аспірын добра спалучаецца». Гэта было апошняе, што ён зробіць
  лічыў "звычайным рэцэптам". Яна была не той тып
  аматар піва.
  Яна паціснула плячыма і са пстрычкай зачыніла сумку. «Як
  ты хочаш.'
  26
  Афіцыянтка паставіла два шклянкі, дзве бутэлькі піва, лягла
  таксама пачак цыгарэт на стале, сказаў нешта вар'яцкае і
  незразумелы
  і чакальна стаяў. Дэнісан атрымаў сваё
  кашалёк і выбраў купюру ў сто
  кароны. Два піва і пачак цыгарэт катэгарычна нельга было
  каштаваў больш за сто крон. Божа мой, ён ведаў цану
  нават не з гэтых грошай! Гэта было як з завязанымі вачыма
  хадзіць па мінным полі.
  Да яго палёгкі, афіцыянтка нічога не каментавала
  вярнула яму здачу са скрыні, схаванай пад фартухом
  скураная сумка. Ён паклаў грошы на стол з намерам
  таемна лічыць. Рыжая жанчына сказала: «Маё вам не патрэбна».
  цыгарэты
  не падлягае аплаце, Гары.
  Ён паглядзеў на яе з усмешкай. «Няма чаго», — сказаў ён і
  працягнуў руку, каб наліць ёй піва.
  «Ты адмовіўся ад сябе, але хочаш атрымаць атруту для іншых
  набываць.' Яна засмяялася. «Ніякай маральнай пазіцыі».
  «Я не займаюся маральнай філасофіяй», — сказаў ён, спадзеючыся на гэта
  дзе быў.
  — Не, дакладна не будзеш, — пагадзілася яна. «У мяне заўсёды ёсць я
  здзівіўся
  якая ваша пазіцыя ў гэтым агульным кірунку. Што
  ты сказаў бы, Гары? Атэіст? Агностык? Гуманіст?
  Нарэшце ён пачуў нешта пра характар Мэйрыка.
  Гэта былі проста пытанні, але гэта былі вострыя пытанні, і
  ён быў шчаслівы размаўляць з ёй пра філасофію - а
  прыгожы і бяспечны прадмет. «Не атэіст», — сказаў ён. «Я заўсёды так
  было пачуццё веры ў тое, што чагосьці яшчэ не існавала
  складаней, чым паверыць у яго існаванне. Я быў бы сабой
  хачу назваць агностыкам - аднаго з "не ведаю" большасці.
  І гэта не супярэчыць гуманізму».
  Ён гуляў з банкнотамі і манетамі на стале,
  яна ў думках склала, адняла кошт двух гатункаў піва
  на аснове
  на тое, што ён заплаціў за келіх піва ў гатэлі, і
  прыйшлі да кошту пачкі цыгарэт. Што значыць,
  аб. У яго было меркаванне, што піва ў шыкоўным гатэлі - гэта шмат
  будзе каштаваць даражэй, чым тут, на тэрасе.
  — У нядзелю хадзіла ў царкву, — задуменна сказала яна. «Агідна
  ангельская царква - вы ведаеце - у Моллергата. Ён нібы кіўнуў
  27
  ён ведаў. «Мяне гэта не вельмі турбавала. Думаю, я наступны
  проста паспрабуйце амерыканскую царкву». Яна пацягнула яе
  паднятыя бровы. - Дзе амерыканская царква, Гары?
  Яму трэба было нешта сказаць, таму ён рызыкнуў. 'Ці не дзе-небудзь
  у амбасадзе?
  Яе бровы апусціліся. 'Натуральна. Паміж Быгдой
  Але і Драмменс Вейен. На самай справе смешна, ці не так? Амерыканскі
  царква амаль побач з ангельскай амбасадай. толькі б гэта
  хутчэй за ўсё, побач з амерыканскай амбасадай».
  Ён праглынуў. «Так, гэта праўда», — сказаў ён і своечасова спыніўся
  сказаць, што гэта тое, што ён меў на ўвазе. Нават квазітэалагічны
  Размова была поўная падводных камянёў і пастак. Яму трэба было выбрацца адсюль
  перш чым ён на самой справе здзейсніў сябе.
  І ў той жа момант мільганула трывожнае падазрэнне
  у яго розуме, у поўным узбраенні і поўны вастрыёў. Хто б гэта ні быў
  быў тым, хто пасаліў яго ў нумар гатэля і забяспечыў яго
  .грошай і сродкаў, каб дазволіць сабе ўсё неабходнае для жыцця - плюс
  хутчэй за ўсё, забяспечыў бы яму неабходную раскошу
  не пакінуць незаўважаным. Нехта павінен сачыць за ім
  інакш уся аперацыя была б бессэнсоўнай. Ці можа гэта быць гэты?
  рыжы
  ці магла быць жанчына, якая перажывала за сваю несмяротную душу?
  Што можа быць лепш, чым мець кагосьці побач з ім
  пільна сачыць за ім?
  Яна адкрыла пачак цыгарэт і прапанавала яму адну.
  "Вы ўпэўнены, што не хочаце?"
  Ён паківаў галавой. «Вельмі ўпэўнены».
  "Гэта, напэўна, дзіўна мець такую сілу волі".
  Ён прагнуў цішыні і спакою і хацеў пазбавіцца ад гэтага пастаяннага пошуку
  у лабірынце, дзе кожны кут, за якім ён павярнуўся, мог быць больш небяспечным
  больш, чым папярэднія. Ён зноў закашляўся і выцягнуў хустку
  са сваёй кішэні. - Прабачце, - сказаў ён здушаным голасам. «Я
  лічу, што ты маеш рацыю; Я лепш лягу спаць. Знайсці
  Вы не супраць, калі я пакіну вас аднаго?»
  'Канешне не.' Яе голас быў поўны клопату. 'Вы хочаце а
  Доктар?
  "У гэтым няма неабходнасці", - сказаў ён. — Заўтра мне зноў стане лепш — я
  ведае, як ідуць гэтыя прастуды». Ён устаў
  і яна таксама. «Не турбуйцеся, вам не трэба ісці за намі.
  Гатэль знаходзіцца праз дарогу».
  28
  Ён узяў пачак, засунуў карткі назад і спыніўся
  насоўку ў кішэні. Яна паглядзела на яго ногі. «Вы
  нешта выпусціла, - сказала яна, нахіляючыся, каб падняць гэта. «Гы,
  спіральная лялька».
  «Што?» - няўважліва спытаў ён. Рэч прыйшлося даставаць з кішэні
  цягнулі, калі ён даставаў насоўку.
  Яна неяк дзіўна паглядзела на яго. «Вы ўсё яшчэ маеце мяне на гэтых рэчах
  адзначыў
  калі мы былі ў Spirals на мінулым тыдні. Вы пасмяяліся з гэтага
  і назваў іх турыстычным кічам. Вы не памятаеце?
  — Вядома, — сказаў ён. «Гэта проста гэты пракляты галаўны боль
  я».
  Яна засмяялася. «Я ніколі не чакаў убачыць цябе з такім
  бачыць. «Вы не купілі гэта, калі мы былі там - як гэта так?
  пра гэта?'
  Ён сказаў праўду. «Я знайшоў яго ў машыне, якую арандаваў
  мець.'
  «У наш час вы больш не можаце спадзявацца, што хтосьці будзе ім
  робіць добрую працу, - сказала яна, смеючыся. «Такія машыны павінны быць
  кожны раз старанна чысціць і правяраць».
  Яна падняла ляльку. «Хочаш захаваць?»
  «Магчыма, у мяне крыху кружыцца галава, — сказаў ён, — але
  Я лічу, што так». Ён узяў гэта ў яе. — Давай, я зараз пайду
  але».
  «Напіся цёплага і хутчэй залезь пад поўсць»,
  параілі
  яна. — І патэлефануй мне, як толькі табе стане лепш.
  Без гэтага было б, мякка кажучы, цяжка
  нумар тэлефона
  або імя. — Чаму б табе не патэлефанаваць мне заўтра?
  ён сказау. «Я думаю, што да таго часу я дастаткова паправіўся
  есці разам. Я абяцаю, што больш не буду здзекавацца з цябе
  пакіне гэта ў спакоі».
  "Добра, я патэлефаную вам заўтра пасля абеду".
  — Слова гонару? — настойваў ён, не жадаючы губляць яе.
  «Слова гонару».
  Ён паклаў матрошку ў кішэню, памахаў ёй на развітанне і пайшоў
  з парку, праз вуліцу і ў гатэль, адчуваючы палёгку
  што ён паспяхова выбраўся з цяжкай сітуацыі.
  «Інфармацыя», — падумаў ён, праходзячы праз хол гатэля; гэта
  што мне трэба - без гэтага я паралізаваны.
  Ён спыніўся на стойцы рэгістрацыі, і парцье паглядзела з a
  29
  хуткая ўсмешка. — Ваш ключ, сэр? Ён павярнуўся і
  зняў ключ з кручка.
  Па капрызе Дэнісан падняў ляльку. 'Што гэта?'
  Усмешка прыказчыка пашырылася. «Ну, гэта так
  Спіраль і Поп, сэр.
  — Адкуль узялася штука?
  — Са Спіраляў, сэр, у Драмэне. Калі гэта вас цікавіць,
  У мяне ёсць брашура».
  "Мяне гэта сапраўды цікавіць", - сказаў Дэнісан.
  Клерк перабіраў стосы папер на паліцы і
  вярнуўся Дэнісану з улёткай, надрукаванай сінімі чарніламі.
  — Вы, напэўна, інжынер.
  Дэнісан паняцця не меў, што такое Мейрык. «Гэта ў агульным
  сфера маіх інтарэсаў, — асцярожна сказаў ён, прымаючы
  ключ і брашуру і пайшоў да ліфта. У яго не было
  вельмі любіў чалавека, які стаяў за ім, разважаючы
  глядзеў на яго, пакуль дзверы ліфта не зачыніліся.
  Апынуўшыся ў сваім пакоі, Дэнісан кінуў карты і брашуру
  на туалетным століку і адказаў на званок. «Я хацеў бы хвілінку
  хачу патэлефанаваць у Англію, - сказаў ён, трымаючы кашалёк
  дастаў з кішэні.
  — Які нумар, сэр?
  'так, гэта крыху складана. У мяне няма нумара - проста
  адрас.' Ён адкрыў кашалёк адной рукой і
  дастаў адну з карт Мэйрыка».
  Аператар быў настроены скептычна. «Гэта можа заняць шмат часу
  апошні, сэр.
  "Гэта не праблема - я застануся ў сваім пакоі да канца дня".
  — Які адрас, сэр?
  Дэнісан прама сказаў: «Хаўс Ліпскота каля Брэклі,
  Бакінгемшыр,
  Англія». Ён тры разы паўтарыў адрас, каб патрапіць туды
  каб пераканацца, што ён трапіў правільна.
  Дэнісан хацеў сказаць яшчэ нешта, але потым зноў закрыў рот:
  з раптоўным аслупянелым выглядам на твары. Ён будзе
  выглядаў праклятым дурнем, згадваючы імя Мэйрыка
  - нехта ў здаровым розуме сябе не называе, напэўна
  не пасля прызнання таго, што ў яго ёсць свой нумар тэлефона
  не ведаў. Ён праглынуў і коратка сказаў: «Я не ведаю імя».
  Тэлефон уздыхнуў яму на вуха: "Я зраблю ўсё магчымае, сэр".
  30
  Дэнісан паклаў трубку і ўладкаваўся ў фатэлі
  каб даведацца крыху больш пра спіралі. На фронце
  у брашуры было напісана: DRAMMEN. Быў вобраз
  спіральнай лялькі, якой, надрукаванай сінім колерам, дакладна няма
  выглядаў больш шчаслівым. Брашура была ў чатырох формах.
  Спіралі сталі "і сапраўды унікальнай славутасцю, і...
  узвышаны інжынерны подзвіг. Яно свяціла
  падножжа Брагернесасен, пагорак каля Драммена, а
  кар'ер
  быў знявечаным элементам ландшафту
  пакуль муніцыпальны савет не вырашыў нешта з гэтым зрабіць
  рабіць. Замест таго, каб капаць увесь схіл
  унутраная частка пагорка была выдзеўбана.
  У яго быў прабіты тунэль дзевяць метраў шырынёй чатыры з паловай
  метраў у вышыню і паўтара кіламетра ў даўжыню. Але не ў
  прамая лінія. Тунэль закруціўся па спіралі шэсць поўных
  абароты адзін над адным, прыкладна на сто пяцьдзесят метраў вышэй
  прыбыць на вяршыню Bragernesasen, дзе Spiraltoppen
  Рэстаран працаваў круглы год. Выгляд быў
  у адпаведнасці з
  брашура цудоўная.
  Дэнісан падняў ляльку. Ліф быў утвораны шасцёркай
  поўныя віткі спіралі вяроўкі. Ён засмяяўся
  слаба.
  Праверка карт паказала, што Драммен - гэта горад
  знаходзіўся на адлегласці сарака кіламетраў на захад ад Осла.
  Гэта была б добрая ранішняя паездка, а потым ён мог бы ехаць днём
  вярнуся ў дастаткова часу для тэлефоннага званка ад
  рыжы
  жанчына. Гэта было няшмат, але гэта было
  усё, што меў.
  Рэшту дня ён правёў у пошуках
  Мэйрыкс
  рэчы, але не знайшлі нічога, што магло б даць падказку
  называюцца. Яму даставілі вячэру ў нумар, таму што
  ён падазраваў, што рэстаран гатэля поўны неразарваных чалавечых
  мой быў бы падобны на жанчыну, якую ён сустрэў, і была адна
  абмежаванні яго здольнасці да манеўру.
  Званок прыйшоў, калі ён быў да сярэдзіны абеду. Пасля
  З вялікім пстрычкам і трэскам далёкі голас сказаў: «З домам».
  з. Мэйрык».
  Доктар!
  'Я бы. Я хацеў бы пагаварыць з Мэйрыкам.
  31
  — Прабачце, сэр; але доктара Мэйрыка няма дома».
  "Ці ведаеце вы, дзе я магу знайсці яго?"
  — Зараз ён за мяжой, сэр.
  'О! Ёсць ідэя, дзе?
  На хвіліну запанавала цішыня. «Я лічу, што ён падарожнічае па Скандынавіі,
  сэр.
  Ён нічога ад гэтага не выйграў. «З кім я размаўляю?»
  - Гэта Эндрус, сэр - дварэцкі доктара Мэйрыка. Магу я
  перадаць паведамленне, сэр?
  — Ты пазнаеш мой голас, Эндрус? — спытаў Дэнісан.
  Цішыня. «Дрэнная сувязь». Чарговая цішыня. 'Я веру
  не ў гульні ў адгадкі па тэлефоне, сэр.
  - Добра, - сказаў Дэнісан. «Калі доктар Мэйрык вяртаецца дадому, вы хочаце яго
  скажы, што тэлефанаваў Джайлз Дэнісан і што я прыеду як мага хутчэй
  звяжацца з ім. Вы?
  «Джайлз Дэнісан. Так, містэр Дэнісан.
  - Калі доктара Мэйрыка чакаюць дома?
  — Я сапраўды не мог сказаць, містэр Дэнісан.
  – Дзякуй, містэр Эндрус.
  Дэнісан паклаў трубку. Ён адчуваў сябе прыгнечаным.
  32
  чатыры
  Той ноччу дрэнна спаў. Ён пакутаваў у сне ад
  сны, якія ён не памятаў выразна падчас некалькіх
  моманты, калі ён прачынаўся з дрыготкай, але гэта, ён ведаў,
  яны былі поўныя жахлівых і жахлівых істот
  пагражаў.
  Раніцай ён нарэшце заснуў цяжкім сном,
  усе пачуцці анямелі, і калі ён прачнуўся, ён адчуў
  млявы і млявы.
  Ён з цяжкасцю ўстаў і рассунуў шторы, каб адкрыць
  выявіць, што надвор'е змянілася; неба было
  цьмяна-шэры, вуліцы былі мокрыя, і ліў дробны дождж.
  Тэраса кавярні ў парку насупраць была б у той дзень
  не займаецца вялікім бізнесам.
  Ён паклікаў яго на сняданак, а потым прыняў душ, скончыўшы
  вострыя, як іголкі, бруі халоднай вады ў спробе здабыць смак жыцця
  лупцаваць яго раптам свінцовым целам і пэўным чынам
  яму ўдалося гэта зрабіць. Калі яму прынеслі сняданак, ён быў апрануты
  у доўгіх штанах і белай водолазке і працуе перад люстэркам
  у ванную, каб прычасацца. Неверагодна, але ён стаяў
  свістаць, нягледзячы на твар Мэйрыка перад ім. Гэта
  ежа таксама дапамагла палепшыць яго настрой, аднак
  усё гэта было неяк дзіўна і зусім не здавалася
  не на англійскі сняданак. Сырое, марынаванае ён праігнараваў
  селядца і хопіць з вараным яйкам, хлебам з мармеладам
  і кава. Пасля снедання зноў паглядзеў на надвор'е
  а затым выбрала з гардэроба куртку і кароткае паліто.
  Ён таксама знайшоў тонкую скураную сумку на маланкі, дзе захоўваў
  карты, а таксама брашура Spiralen, якая была на ім
  задняя вокладка
  быў забяспечаны картай Драммена. Потым пайшлі
  ён вяртаецца ўніз да машыны. Было роўна дзевяць гадзін.
  Нялёгка было выбрацца з горада. Машына была
  большы і больш магутны, чым машыны, на якіх ён прывык ездзіць
  і яму прыйшлося трымацца не таго боку дарогі
  пасярод ранішняга руху ў невядомым горадзе.
  33
  Тройчы ён прамінуў указальнікі і памыліўся. Першы
  калі ён зрабіў гэта, ён паехаў далей і безнадзейна заблукаў
  і мусіў цяжка спрабаваць знайсці дарогу назад. Каб не
  зноў згубіўшыся, ён адразу ж павярнуў назад
  як толькі ён зноў не здолеў павярнуць направа або налева.
  Ён зусім не ведаў чалавека, які пасадзіў яго ў
  Следам ішла шведская Volvo. Дэнісан блукае па горадзе Осла
  даставіў чалавеку шмат галаўнога болю, асабліва калі Дэнісан хутка і
  зрабіў нечаканы разварот. Чалавек, гэты Армстранг
  быў выкліканы, лаяўся багата і неаднаразова і яго выбар слоў
  Справы не палепшыліся, калі дождж перайшоў у дождж
  пякучы
  лівень.
  Дэнісан нарэшце выбраўся з горада на шасціпалосную шашу
  на, тры паласы ў абодвух напрамках. Шклоачышчальнікі былі
  было цяжка справіцца з дажджом, але гэта палепшылася, калі ён пачаўся
  павярнуў ручку і выявіў, што ў іх дзве хуткасці.
  Ён рашуча трымаўся ў сярэдняй паласе, час ад часу яго супакойваючы
  назва DRAMMEN на шыльдах над дарогай.
  Злева ад яго было мора, глыбока пранікаючы рукав
  Осла-фіёрд, але потым дарога павярнула ад узбярэжжа і ўглыб краіны.
  Крыху пазней дождж перастаў, хоць сонца хавалася
  застаўся, і ён нават пачаў атрымліваць асалоду ад паездкі цяпер, калі ў яго быў a
  у незнаёмай машыне стала неяк родна. І раптам
  ён быў у Драммене, дзе прыпаркаваўся на некаторы час, каб паглядзець карту
  на адваротным баку ўлёткі.
  Нягледзячы на карту, ён прапусціў вузкі правы паварот
  і яму прыйшлося праехаць некаторую адлегласць, перш чым ён знайшоў магчымасць
  каб развярнуць машыну, але ў рэшце рэшт ён паехаў у
  ўваход у тунэль, дзе ён спыніўся, каб заплаціць дзве кроны
  плаціць.
  Ён пераключыў перадачы і павольна паехаў. Першапачаткова
  тунэль прама праз, а потым пачаў паварочваць налева
  лезці.
  Адчулася лёгкая палёгка, але ён усё роўна высунуў яе
  уключыў фары, прыглушыў і ўбачыў водбліск на мокрым
  грубая каменная сцяна. Кут нахілу быў роўным, як і
  радыус спіралі, і да таго часу, калі яна дасягнула выгібу
  з вялікай лічбай 1 на ім быў трук. Гэта
  усё, што яму трэба было зрабіць, гэта перавесці руль у фіксаванае становішча
  трымайце яго, адпаведны радыусу спіралі, і спакой
  34
  круціцца ўверх на нізкай перадачы.
  Што не змяніла той факт, што гэта быў вялікі вопыт - проста таму
  ехаць прама праз гару. Неўзабаве пасля яго
  Узровень 3 пройдзены, каляска мінула яго
  унізе
  пайшоў і асляпіў яго на імгненне, але гэта была адзіная цяжкасць
  што ён меў. У якасці меры засцярогі ён кіраваў крыху далей вонкавага павароту
  і бліжэй да сцяны.
  . Ён ледзь мінуў знак 6-га паверха, калі прыйшоў
  выйсці з тунэля ў промнях святла на роўную зямлю.
  Злева ад сябе ён убачыў вялікую стаянку, зусім бязлюдную,
  і за ім дах вялікага драўлянага будынка, узведзены
  у стылі шале. Ён прыпаркаваўся як мага бліжэй да будынка
  і выйшаў з машыны і замкнуў яе.
  Шале, відаць, было рэстаранам Spiral Peaks,
  але ён амаль не працаваў. Глядзеў праз акуляры
  дзверы і ўбачыў дзвюх жанчын, якія мылі падлогу. Гэта было
  яшчэ вельмі рана раніцай. Ён адступіў на некалькі крокаў
  і ўбачыў велізарную спіральную ляльку, якая стаяла каля ўваходу,
  злая постаць, ростам амаль з чалавека.
  Ён азірнуўся і ўбачыў каменныя прыступкі, якія вядуць уніз
  край скалы, дзе была пабудавана нізкая каменная сцяна
  з манетным тэлескопам на ім. Ён пайшоў па сцяжынцы да месца, дзе
  з яго адкрываўся від на даліну Драммен. Хмары падняліся і
  сонца прабілася і асвятліла раку ўнізе. Неба было
  крышталёва чысты.
  «Вельмі добра», — іранічна падумаў ён; але якога чорта я тут раблю?
  Што я чакаю знайсці? Драммен Долі, дзе ты?
  магчыма
  адказ быў у тым рэстаране. Ён выглядаў цэлым
  на панараму ненадоўга, а таму, што больш нічога там не ўбачыў
  мог сказаць, ён вярнуўся ў рэстаран, дзе
  жанчыны ўжо скончылі мыць.
  Ён увайшоў і сеў, з надзеяй азіраючыся.
  Гэта быў выдатны будынак, поўны дзіўных ракурсаў
  дыспрапорцыі, быццам архітэктар - калі б быў архітэктар
  - падчас будаўніцтва некалькі разоў выказваўся рэзка
  змянілася. Да яго падышла афіцыянтка
  парадак
  адказаў, не выяўляючы асаблівай цікавасці да яго, і на імгненне
  вярнуўся пазней з кавай. Яна пайшла без яго
  сакрэтны пароль, таму ён сядзеў і пацягваў сум-35
  яго кавы.
  Праз некаторы час ён дастаў з кішэні брашуру і пачаў разглядаць яе
  Гэта. Цяпер ён сядзеў на вяршыні Брагернесазена, ля «парога».
  некранутага ландшафту Драмменсмарка, дорада
  для адпачывальнікаў летам, і лыжнікаў зімой, с
  рамантычны
  у іх распараджэнні асветленыя дарожкі».
  Можа, ён мог бы там нешта знайсці, падумаў ён; ён заплаціў
  так і пайшоў.
  З іншага боку пад'ехала іншая машына
  стаянка была. Мужчына за рулём чытаў газету
  чытаць. Ён абыякава паглядзеў на дзверы рэстарана
  зачыніўся за Дэнісанам і зноў пагрузіўся
  чытанне. Дэнісан мацней нацягнуў на сябе паліто
  раптоўна прахалодны вецер і пайшоў ад скалы да некранутай
  пейзаж Драменсмарка.
  Гэта была лясістая мясцовасць з высокімі хвойнікамі і такімі ж высокімі лысінамі
  дрэвы з бялёсымі стваламі, якія ён лічыў бярозамі,
  хоць ён мог памыляцца, бо батаніка была такой, якой яна была
  не яго крэпасць. Ад стаянкі вяла дарожка
  выглядаў занятым. Не прайшло шмат часу, перш чым ён усё гэта зрабіў
  бакі, акружаныя дрэвамі, і калі ён азірнуўся, гэта было
  рэстаран
  больш не відаць.
  Дарога раздвоілася, і ён працягнуў, атрымаўшы манету
  падкінуты ўверх, яго шлях направа. Яшчэ праз дзесяць хвілін
  Прайшоўшы, ён спыніўся і зноў задумаўся, што
  ён выступаў тут дзеля грому. Проста таму, што ў яго ёсць
  знайшоў прымітыўную ляльку ў машыне, цяпер ён прайшоў праз яе
  лес на гары ў Нарвегіі. Гэта было вар'яцка смешна.
  Тая рудавалосая жанчына выпадкова выказала тэорыю, што а
  Папярэдні арандатар пакінуў ляльку ў машыне. Але
  які папярэдні арандатар? Машына, відаць, была новенькая.
  Ляльку паклалі на бачнае месца і
  акрамя таго
  была б там тая запіска з такім паказальным намёкам
  на «Dram men Dolly». Ранняя раніца - было
  была запіска. Але як рана было рана? Выходзьце,
  выходзьце, дзе б вы ні былі, маленькая Драммен Долі
  я. Махні сваёй чароўнай палачкай і адвядзі мяне назад у Хэмпстэд.
  Ён развярнуўся і пацягнуўся назад да скрыжавання
  шлях і на гэты раз пайшоў па маршруце налева. Паветра было свежым і
  36
  прахалода пасля дажджу. Кропелькі вады зіхацелі, як прызмы
  лісце на сонцы і час ад часу, калі ён ішоў пад дрэвам,
  яго акрапіў мініятурны душ.
  І нічога не бачыў, акрамя дрэў.
  Ён падышоў да іншай развілкі сцежкі і спыніўся
  цікава, што рабіць далей. Ён пачуў шум ззаду
  адчуў, што галінка лопнула, і ён закруціўся
  і паглядзеў ззаду на сцежку, але нічога не ўбачыў, калі ён, яго рука
  над вачыма супраць сонца, гледзячы ў плямісты лес. Ён
  адвярнуўся, але пачуў яшчэ адзін шум, на гэты раз справа ад сябе
  яго, і збоку ён убачыў нешта цёмнае, што хутка рухалася паміж
  рухаліся дрэвы.
  Ён пачуў за сабой крокі і зноў павярнуўся
  павярнуўшыся, ён апынуўся ахвярай лютай атакі. правільна
  перад ім устаў высокі чалавек, волат з шырокімі плячыма
  яго правая рука была паднятая, падобная на кароткую
  кажан у ім.
  Дэнісану было трыццаць шэсць гадоў, а гэта не той узрост
  атрымліваць асалоду ад удзелам у бойках. Больш за тое, ён вёў
  сядзячы лад жыцця, што азначала, што ён даволі лёгка задыхаўся
  ударыў, хоць гэта было не так ужо дрэнна, таму што ён не курыў. Аднак
  яго рэфлексы былі досыць хуткімі. Што сапраўды яго выратавала
  быў той факт, што ён быў пасрэдным добрым чалавекам у свой час
  баксёр сярэдняй вагі
  выйграў большасць сваіх аматарскіх матчаў
  меў чыстую агрэсіўнасць.
  Апошнія два дні былі разбуральнымі для чалавека
  з яго агрэсіўнымі схільнасцямі. Ён блукаў у тумане
  ні з чым не было відаць, каб змагацца, і гэта грызла яго.
  Цяпер, калі яму нарэшце было з чым - з кім - змагацца, яго інстынкты ўзялі верх
  адказны.
  Такім чынам, замест таго, каб адскочыць, ён нечакана
  нізка кінуўся на нападніка, падняўшы руку разам са сваёй
  левая рука была заблакіравана, а правым кулаком з сілай уціснуў жывот
  волата, ледзь ніжэй грудзіны. Дыханне чалавека
  выйшаў з грукатам, і ён перагнуўся і ўпаў, цяжка дыхаючы
  ванітаванне
  да зямлі.
  Дэнісан, не губляючы часу, бег
  аўтапарк усведамляе, што ён не толькі свой
  крокі барабанілі па дарожцы. Ён не азірнуўся
  37
  але трымаў галаву і працягваў бегчы. Ён бачыў злева
  мужчына зігзагам спускаўся па схіле паміж дрэвамі,
  мабыць
  планаваў адрэзаць яго - і самае страшнае было тое, што ён
  здавалася, што таксама атрымаў поспех.
  Дэнісан паскорыў яго яшчэ больш, але гэта было бескарысна
  чалавек выскачыў на дарожку прыкладна ў пяцідзесяці футах перад ім.
  Дэнісан пачуў, як за ім рысь праследавацель і
  зразумеў
  што, калі ён будзе стаяць на месцы, ён трапіць у пастку, і таму ён пабег
  ён працягвае па сцежцы, не зніжаючы хуткасці.
  Калі чалавек перад ім зразумеў, што Дэнісан не
  Ён хацеў застацца на месцы, з'явіўся здзіўлены твар
  на твары і рука ляцела да пояса і
  ён скурчыўся. Сонца бліснула на лязе нажа
  ён трымаў у правай руцэ. Дэнісан рушыў на поўную хуткасць
  яго і зрабіў фінт, як быццам ён быў з левага боку чалавека
  - бяспечны бок - накіраваў, але не зрабіў гэтага
  апошні момант і павярнуўся да вастрыя нажа.
  Ён амаль прайшоў міма яго цэлым, таму што чалавек быў у ім
  паляцеў. Але ў апошні момант кінуўся з нажом
  і Дэнісан адчуў пякучы боль у баку. Але ён быў
  міма яго і пабег па сцежцы з няспыннай хуткасцю,
  горача спадзеючыся, што ён не наедзе на аголены корань дрэва
  спатыкацца. Няма нічога лепшага, каб акрыліць ногі
  за ім гоніцца чалавек з нажом.
  Іх было трое. Велікан ён меў з ударам
  адключаны будзе не менш за дзве хвіліны і, верагодна
  даўжэй
  нічога не магу сказаць. Такім чынам, мы засталіся з нажом баец і
  іншы чалавек, які пераследваў яго. Ён пачуў крыкі ззаду
  але перад сабой ён убачыў дах рэстарана ледзь вышэй
  схіл трапляе ў поле зроку.
  Ён пачаў задыхацца і зразумеў, што імчыць у гэты бок
  не мог працягвацца доўга. Ён вырваўся са стаянкі
  падняўся і пабег да свайго вазка, удзячны, што цяпер апынуўся на цвёрдай зямлі
  меў пад нагамі. Дзверы машыны зачыніліся, і ён
  рызыкаваў
  зірнуў налева і ўбачыў чалавека, які прыпаркаваўся ў
  аўтамабіль чытаў газету, бегучы да яго.
  Ён паспешліва дастаў з кішэні ключы ад машыны і падзякаваў Богу
  калі ён плаўна слізгаў у замак. Ён нырнуў за руль
  і адной рукой зачыніў дзверы, а другой адчыніў
  38
  паспрабаваў уставіць ключ у замок запальвання - але прамахнуўся
  і давялося паспрабаваць яшчэ раз. Чалавек звонку стукнуў
  на акне, а потым тузануў за ручку дзвярэй. Дэнісан любіў
  з усёй сілы ён зачыніў дзверы і працягнуў руку
  хутка паварочвае другую руку да ручкі замка дзвярэй
  націскаючы ўніз.
  Ён выпусціў ключ на падлогу і шукаў яго.
  Яго рукі балелі, і ён задыхаўся, і боль у яго
  гэта раптам стала больш інтэнсіўным, але дзесьці ў глыбіні яго свядомасці
  распавёў
  крутая логіка падказала яму, што ён у поўнай бяспецы, што нікога няма
  Зачыненая машына магла прыехаць, перш чым ён ад'ехаў -
  пры ўмове
  то заўсёды, каб ён мог знайсці гэты пракляты ключ.
  Яго пальцы дакрануліся да яго, і ён схапіў яго, падняўшы руку
  і ўціснуў ключ у замок запальвання. Крутая логіка выпарылася
  хутка, калі ён убачыў, што чалавек адступіў і
  выцягнуў аўтаматычны пісталет. Дэнісан ударыў нагой
  шалёна
  на счапленне, пераключыў на першую перадачу і
  памчаўся з рыпам шын, перш чым нават дакрануўся да гэтага пальцам
  меў руль. Машына п'яна перакінулася праз яго
  стаянка для машын
  а затым кінуўся проста да адтуліны Спіральнага тунэлю
  і нырнуў, як трус у сваю нару.
  Апошні пробліск дзённага святла Дэнісана ў люстэрку задняга выгляду
  паказаў яму другі вазок, які рухаўся з двума
  дзверы адчыняюцца, і яго праследавацелі занятыя карасканнем у іх. Гэта б
  быць тхаром, які гнаўся за трусам.
  На першы паварот яму спатрэбілася каля дзесяці секунд
  каб зразумець, што ён ехаў на хуткасці. Нахіл быў адзін на дзесяць
  а радыус выгібу - не больш за трыццаць пяць метраў, направа
  кланяючыся так, што ён ехаў па ўнутранай паласе. Яго хуткасць была
  такі
  што цэнтрабежная сіла кіравала калясьніцай
  гнацца бокам праз цэнтральную лінію і калі насустрач ёй рухаецца рух
  падышоў, ён абавязкова наткнецца на гэта.
  Яго можна параўнаць з чалавекам, у якога ёсць
  бабслейная траса - з некалькімі важнымі адрозненнямі.
  Бабслейная траса пабудавана такім чынам, што сцены могуць станавіцца
  залезла; тут сцены былі грубыя, няроўныя
  рок і дотык на такой хуткасці будзе дастаткова, каб знішчыць
  цалкам знішчыць аўтамабіль. Бабслейная траса без руху
  у абодва бакі з недабудаванай дарогай працягласцю паўтара кіламетра
  зламаная сляпая зона, а за бабслеістамі не ганяюцца
  хлопцамі са зброяй - калі б гэта было так, было б
  магчыма, будзе пабіта больш рэкордаў.
  Таму Дэнісан неахвотна аслабіў ціск на нагу
  акселератар і паглядзеў у люстэрка. Кіроўца
  з машыны за ім быў больш безразважны, чым ён і зрабіў
  не турбуйцеся аб сустрэчным руху. Ён тушыць у сярэдзіне
  па лініі і хутка абагнаў яго. Дэнісан даў
  больш газу, тузануў рулём, разважаючы, ці ёсць у яго
  можа адбыцца бакавое слізгаценне даўжынёй у мілю
  выстаяць.
  Сцены тунэля ўяўлялі сабой доўгае паласа агнёў
  прамільгнула, і ён убачыў асветленую постаць
  5. Яшчэ чатыры абароту, перш чым ён дасягнуў дна. Аўтамабіль
  раптам пачаў тузацца і хіснуцца, і ён змагаўся
  руль, які зажыў сваім жыццём. Гэта адбылося
  зноў, і ён пачуў жудасны шум ззаду. Ён
  быў пратаранены. Пачуўся яшчэ адзін гук разрыву металу
  і машыну занесла на ўсю шырыню тунэлю.
  Ён пачуў — і адчуў — стук справа ззаду
  машыны стукнулася аб іншую сцяну, але Дэнісан здолеў
  не асабліва заклапочаны ў той час аб уласнасці
  кампанія Hertz, таму што ў яго былі прыглушаныя фары дзвярэй
  убачыў, як насустрач яму рухаўся спіральны аўтамабіль.
  Ён шалёна жангліраваў рулём, счапленнем і педаллю акселератара
  і зноў стрэліў на іншы бок тунэля, ледзьве
  перад аўтобусам, які падымаецца. На імгненне ён убачыў аднаго
  позірк кіроўцы аўтобуса, разяўленага і ўтаропленага рота
  вочы, а потым ён знік.
  Пярэдняе крыло скрыгатала ў дажджы іскраў
  унутраную сценку тунэлю, і Дэнісан тузануў руль і
  ледзь не пратараніў заднюю частку аўтобуса, які праязджаў міма. Ён бадзяўся
  на адлегласці амаль ста пяцідзесяці метраў, як з розуму
  адзін бок тунэля да іншага, перш чым зноў павярнуць фуру
  меў кантроль, і гэта было толькі з ласкі Божай, што -аўтобус
  не быў першым з цэлай коркі.
  Паверх 2 прамільгнуў міма і ўспышка святла ў Denisons
  — казалі яму вочы, адбітыя ад люстэрка
  што аўтамабіль, які пераследваў, таксама шчасна абмінуў аўтобус
  людзі былі занятыя, хутка заваёўваючы пазіцыі. Ён падняў сваё
  хуткасць зноў, і шыны гучна пратэставалі з a
  аглушальны віск; трэба было запоўніць усе спіралі
  смурод распаленай гумы.
  Паверх 1. Бліск святла перад ім папярэджваў
  набліжэнне сустрэчнай машыны і Дэнісан падрыхтаваўся,
  але тунэль цяпер ішоў проста наперадзе, і ён убачыў, што гэта паўд
  дзённае святло ад выхаду. Ён стукнуў нагой уніз і
  машына выскачыла наперад і вылецела з тунэлю, як куля
  пісталет. Мытнік ускінуў руку і ўскочыў
  у бок, калі машына праносілася міма яго. Дэнісан сціснуў яго
  прыжмурыў вочы ад яркага сонца і паскорыў крок
  максімальная хуткасць
  ўніз па схіле да галоўнай вуліцы Драммена.
  У падножжа гары ён націснуў на тармазы і тузануў рулём
  каб. Машына небяспечна нахілілася і зноў завішчала
  шыны
  за вуглом, пакідаючы за сабой чорны гумовы след
  маршрут. Потым ён літаральна націснуў на педаль тормазу
  крэсла выпростваецца, каб пазбегнуць падзення праз a
  лінія добрых грамадзян Драммена перарэзала яе на святлафоры
  перайшоў дарогу. Нос машыны апусціўся ўніз і яго
  задняя частка падскочыла, калі яна рванулася і спынілася
  наблізіўся да сцягна паліцэйскага пасярэдзіне
  дарога вярнулася да Дэнісана.
  Міліцыянт абярнуўся, бязвыразны
  яго твар. Дэнісан апусціўся на спінку крэсла і азірнуўся.
  Ён убачыў машыну, якая гналася ў другі бок,
  пакідаючы Драммен на вялікай хуткасці.
  Паліцэйскі пастукаў у шкло машыны, і Дэнісан закаціў яго
  уніз, каб сустрэцца з патокам гневу
  нарвежская. Ён паківаў галавой і закрычаў: «Я не ведаю ніводнага
  нарвежская. Вы размаўляеце па-ангельску?'
  Паліцэйскі зрабіў паўзу на паўслове, разявіўшы рот. Ён пляснуў
  рашуча закрыў рот, глыбока ўдыхнуў і спытаў: «Што вас натхніла?
  ты?'
  Дэнісан паказаў ззаду. «Гэта былі тыя праклятыя вар'яты.
  Ад смерці быў толькі валасок».
  Міліцыянт зрабіў крок назад і паволі пайшоў
  асцярожны
  агляд вакол машыны. Затым ён пастукаў
  бакавое акно пасажыра і Дэнісан зрабіў дзверы
  41
  Адкрыты. Увайшоў міліцыянт. 'Ехаць!' ён сказау.
  Калі Дэнісан спыніўся перад будынкам з шыльдай POLlSI і
  заглушыў рухавік, супрацоўнік міліцыі рашуча выхапіў у яго ключ ад машыны
  і махнуў рукой да ўваходу ў будынак. «Ідзі ўнутр!»
  Чакаць Дэнісана прыйшлося доўга. Ён сядзеў у пустым пакоі
  пад халодным позіркам маладога нарвежскага паліцэйскага і
  лічыцца
  яго гісторыя. Калі б ён казаў праўду, узнікла б пытанне:
  Хто б нацэліўся на ангельца, гэтага Мэйрыка?
  называўся? Гэта, вядома, прывяло б да: Хто гэты Мэйрык?
  Дэнісан не думаў, што зможа доўга адказваць на такія пытанні
  каб выжыць. Выйшла б усё і агульнае меркаванне
  было б, што яны мелі справу з поўным вар'ятам, такім
  акрамя таго
  верагодна, усё яшчэ быў забойчым. Зрабілі б нешта іншае
  трэба сказаць строгую праўду.
  Ён чакаў гадзіну, і тут зазваніў тэлефон. Юнацкі
  міліцыянт адказаў коратка, паклаў трубку і сказаў, што не
  Дэнісан: «Прыходзьце!» Яго адвялі ў службовы пакой
  дзе за сталом сядзеў сяржант. Чалавек узяў ручку
  падняўся і паказаў на крэсла. «Сядзець!»
  Дэнісан сеў, думаючы, ці гутарка на англійскай мове
  нарвежскай паліцыі абмяжоўваўся адным словам за раз. The
  чалавек трымаў ручку над друкаванай формай. «Імя?»
  - Мэйрык, - сказаў Дэнісан. «Гаральд Фелтам Мэйрык».
  «Нацыянальнасць?»
  «Англічанін».
  Сяржант працягнуў руку далонню ўверх.
  «Пашпарт».
  Гэта было не пытанне.
  Дэнісан дастаў з кішэні пашпарт і паклаў яго на
  шырокі
  рука. Сяржант пагартаў пропуск, расклаў
  потым апусціў дакумент і ўтаропіўся на Дэнісана вачыма, падобнымі на кавалкі
  граніт. «Вы ехалі па вуліцах Драммена з адным
  хуткасць каля ста сарака кіламетраў у гадзіну.
  Я не павінен казаць вам, што гэта дае вам абмежаванне хуткасці
  перавышаны. V прайшоў праз Спіраль з невядомай хуткасцю
  ехаў - дакладна менш за сто сорак кіламетраў у гадзіну,
  у адваротным выпадку мы б мелі непрыемную задачу выдаліць вас са сцен
  саскрабаць. Якое вашае тлумачэнне?
  Цяпер Дэнісан ведаў, як гучаў голас нарвежскага паліцэйскага
  калі ён гаварыў больш, чым слова па-ангельску, і ён лічыў гэта be-42
  няма задавальнення слухаць. Тон мужчыны быў з'едлівы.
  Ён сказаў: «За мной гналася машына. Кіроўца
  гуляў у ваяра». Сяржант падняў бровы:
  і Дэнісан сказаў: «Я думаю, што гэта была куча падлеткавых падонкаў
  Не было сэнсу нікога палохаць — самі ж ведаеце, якія яны. Гэта
  яна ў мяне атрымалася. Яны мяне некалькі разоў пратаранілі, і я быў вымушаны
  паскорыць. Вось з чаго ўсё пайшло».
  Ён зрабіў паўзу, і сяржант утаропіўся на яго сталёва-шэрым позіркам
  вочы, але нічога не сказаў. Дэнісан дазволіў маўчанню працягнуцца хвіліну, сказаў ён
  затым павольна і выразна: «Я хацеў бы непасрэднага кантакту
  звярніцеся ў англійскую амбасаду».
  Сяржант апусціў вочы ўніз і параіўся з а
  друкаваны бланк. «Стан задняй часткі вашага аўтамабіля
  адпавядае вашай гісторыі. Была яшчэ адна машына. Было знойдзена,
  закінуты, вядома. Стан пярэдняй часткі
  аўтамабіль таксама адпавядае вашай гісторыі. Аўтамабіль, які мы знайшлі
  мець
  быў скрадзены ў Осла мінулай ноччу». Ён падняў вочы. «Вы ўсё яшчэ хочаце?
  унесці змены ў сваю заяву?'
  - Не, - сказаў Дэнісан.
  'Вы ўпэўнены?'
  «Абсалютна ўпэўнены».
  Сяржант устаў з пропускам у руках. «Пачакай тут». Ён ішоў
  з пакоя.
  Дэнісан пачакаў яшчэ гадзіну, перш чым вярнуўся сяржант.
  Ён сказаў: «Сюды едзе паміраць супрацоўнік вашай амбасады
  прысутнічаць пры складанні вашай пісьмовай заявы».
  — Добра, — сказаў Дэнісан. — А мой пропуск?
  «Гэта будзе перададзена супрацоўніку амбасады. Ваша
  Мы захоўваем гэты аўтамабіль тут для спектраграфічнага даследавання
  лакафарбавае пакрыццё.
  Калі фарба была перанесена з аднаго аўтамабіля на іншы,
  гэта падтрымае вашу заяву. У любым выпадку машыну можна паставіць у ст
  бягучы стан не можа ездзіць; абодва паказчыкі
  зламаныя - вы б парушалі межы».
  Дэнісан кіўнуў. «Колькі часу спатрэбіцца таму чалавеку з
  Пасольства
  тут?'
  «Я не мог гэтага сказаць. Вы можаце пачакаць тут». Сяржант
  сышоў.
  Дэнісан чакаў дзве гадзіны. Калі ён скардзіўся на голад,
  прынёс яму ежу і каву на падносе. У астатнім ён стаў
  43
  застаўся адзін, за выключэннем таго, што ўвайшоў лекар
  лячыць ранку на левай частцы ілба.
  Смутна запомніўся стук з галінкі дрэва падчас палявання
  праз дарогу, але не паправіў лекара, які меркаваў, што гэта так
  здарылася ў Спіралі. AI ва ўсіх быў з левага боку
  Мэйрыкс
  твар даволі пабіты; калі трэба было рабіць фотаздымкі
  было б лепш зрабіць гэта з патрэбнага профілю.
  Ён нічога не сказаў пра рану ў баку. Пакуль ён быў адзін у в
  седзячы ў пакоі, ён бегла агледзеў яго. Той нож быў патрэбны
  востры як брытва
  былі; гэта было прама праз яго паліто, яго куртку,
  швэдар з'ехаў і зрабіў парэз на баку, на шчасце, не
  глыбокі. Белы швэдар быў чырвоны ад крыві, але рана была чыстая
  здавалася, што кроў спынілася, хаця яму было балюча, калі ён раптам прачнуўся
  пераехаў. Ён так і пакінуў.
  Нарэшце нехта зайшоў - жвавы малады чалавек з...
  чалавек са свежым тварам набліжаўся да Дэнісана з працягнутай рукой.
  «Доктар Мэйрык, мяне завуць Джордж Маккрыдзі. Я прыйшоў цябе вывезці
  каб пераадолець гэтую цяжкасць».
  Сяржант увайшоў ззаду Маккрыдзі, сеўшы на іншае крэсла
  далучыўся і працаваў з імі над заданнем пісьмовага выказвання
  пачаўся. Супрацоўнік міліцыі хацеў запісаць гэта значна больш падрабязна
  Лаканічная вусная заява Дэнісана была і гэтак далей
  распавёў
  ён абавязваў усё, што адбылося з моманту
  што ён быў на вяршыні Брагернеса і Спіральнага тунэлю
  увайшоў.
  Яму не трэба было нічога хлусіць. Яго напісана
  заяву знялі і надрукавалі ў чатырох экзэмплярах, а ён
  падпісаны
  усе чатыры копіі з подпісам Маккрыдзі ў якасці сведкі.
  Маккрыдзі паглядзеў на сяржанта. "Гэта, я думаю, усё".
  Сяржант кіўнуў. «Вось і ўсё — пакуль. Мы ўбачымся з доктарам Мэйрыкам
  можа спатрэбіцца зноў. Я яму давяраю
  будуць даступныя.'
  - Вядома, - цвёрда сказаў Маккрыдзі. Ён звярнуўся да Дэнісана
  каб. «Я правяду цябе ў гатэль. Вы, напэўна, знясілены».
  Яны выйшлі з будынка і падышлі да машыны містэра Крыдзі.
  Калі Маккрыдзі выязджаў з Драммена, Дэнісана схапілі
  узяты
  з-за праблемы. Адкуль МакКрыдзі ведаў, як да яго ставіцца
  трэба звяртацца да «доктар»? Такое званне яму не пасавала
  згадка.
  Ён падняў вочы ад сваіх задуменняў і сказаў: «Хадзем у гатэль».
  44
  Я хацеў бы мець свой пропуск. Мне не падабаецца быць такім
  страчаны».
  «Вы не пойдзеце ў атэль», — сказаў Маккрыдзі. «Гэта было проста
  апраўданне таму паліцэйскаму. Я правяду вас у амбасаду.
  Кэры прыбыў сюды самалётам з Лондана сёння раніцай і...
  ён хоча пагаварыць з вамі». Ён каротка засмяяўся. «Ён нецярплівы
  каб пагаварыць з вамі».
  Дэнісан адчуў, што вада паглыбілася. - Кэры, - скончыў ён
  нейтральны
  тонам, спадзеючыся стымуляваць размову ў гэтым кірунку.
  МакКрыдзі выпадкова ўпусціў імя Кэры, нібы Мэйрык
  павінен быў ведаць чалавека. Кім, чорт вазьмі, быў Кэры?
  Маккрыдзі не кусаўся. «Гэта ваша заява была няслушнай
  праўда? Ён чакаў адказу, але Дэнісан
  трымаў язык за зубамі. «Ёсць сведка - афіцыянтка
  Спіральныя верхавіны
  - хто там казаў пра бойку. Здаецца, што
  быў чалавек з рэвальверам. Міліцыя апраўдваецца
  падазрона».
  Калі Дэнісан адмовіўся быць пачутым, Маккрыдзі кінуў яму адзін
  зірнула ўбок і засмяялася. «Гэта не мае значэння, вы пад
  паводзіў сябе адпаведна абставінам. Ніколі не размаўляйце з адным
  паліцыянты размаўляюць пра рэвальверы - гэта іх проста нервуе.
  Зь іншага боку — тых абставінаў ніколі не было
  быць дазволеным
  адбывацца. Кэры ў лютасці з гэтай нагоды». Ён уздыхнуў. 'Я не магу
  сказаць, што я вінавачу яго».
  Для Дэнісана гэта было глупствам, і яму здавалася, што ён
  але лепш было сказаць як мага менш. Ён адкінуўся назад,
  каб супакоіць боль у баку, і сказаў: "Я знясілены".
  - Так, - сказаў Маккрыдзі. 'Я магу сабе ўявіць.'
  45
  Пяць
  Дэнісана пакінулі паміраць у пакоі чакання амбасады
  сышоў, а Маккрыдзі сышоў, мабыць, для справаздачы
  вызваліць. Праз пятнаццаць хвілін ён вярнуўся. 'Сюды,
  Доктар Мэйрык.
  Дэнісан рушыў услед за ім па калідоры, пакуль Маккрыдзі не спыніўся і
  ветліва адчыніў яму дзверы. «У вас ёсць містэр Кэры
  Натуральна
  ужо сустракаліся». Чалавек, які сядзеў за партай, мог зрабіць гэта адзін
  але апісваюцца як прамавугольныя. Гэта быў вялікі,
  каржакаваты
  мужчына з квадратнай галавой і стрыжанай сівізной
  яе. У яго былі шырокія грудзі і прамыя плечы, і рукі
  былі высокія з калматымі пальцамі. — Заходзьце, доктар Мэйрык. Ён
  кіўнуў Маккрыдзі. «Добра, Джордж, ты прыступай да працы».
  Маккрыдзі зачыніў за сабой дзверы. — Сядайце, доктар, — сказаў
  Кэры. Гэта было запрашэнне, а не загад. Дэнісан зайшоў у ст
  сядзеў у крэсле па другі бок стала і чакаў
  увесь час, пакуль Кэры глядзіць на яго з неспасціжным тварам
  вывучаў.
  Праз некаторы час Кэры ўздыхнуў. «Доктар Мэйрык, мы
  прасілі вас не адыходзіць занадта далёка ад гатэля і асабліва
  заставацца ў цэнтры Осла. Калі вы хочаце пайсці далей
  мы папрасілі вас паведаміць нам, каб мы маглі
  можа прыняць неабходныя меры. Наша рабочая сіла ёсць
  а менавіта не неабмежаваны, разумееце».
  — прадоўжыў ён крыху гучней: — Можа, не варта было табе казаць
  прасіць; магчыма, вам трэба было загадаць». Ён
  Здавалася, яму было цяжка кантраляваць сябе і зноў панізіў голас.
  «Добра, я прылятаю сюды сёння раніцай і чую, што ты прапаў
  а потым мне сказалі, што ты ізаляваны на вяршыні гары
  ёсць - па прычыне, вядомай толькі табе». Ён падняў руку
  каб пазбегнуць перапынення. Гэта пакінула Дэнісана холадам; ён быў
  няма намеру нічога сказаць.
  «Добра, — сказаў Кэры, — я ведаю гісторыю, якую вы далі паліцыі
  ты сказаў мне. Гэта была добрая імправізацыя і, магчыма, кайф
  46
  іх, але, магчыма, і не». Ён паклаў рукі роўна
  пісьмовы стол. — Але што здарылася насамрэч?
  «Я ішоў там па лесе, — сказаў Дэнісан, — калі я
  раптам
  на яго напаў мужчына».
  "Сігнал?"
  «Доўга. Шырокі. Прыкладна вашай камплекцыі, але маладзейшы. У яго быў чорны
  яе. Яму зламалі нос. У руцэ ў яго нешта было — там
  ён хацеў напасці на мяне. Нейкі выратавальны круг, я думаю».
  — Дык што ты зрабіў?
  "Я збіў яго", - сказаў Дэнісан.
  «Ты збіў яго», - сказаў Кэры роўным голасам. Быў недавер
  у яго позірку.
  «Я збіў яго», — катэгарычна сказаў Дэнісан. Ён зрабіў паўзу. 'Я
  калісьці быў даволі добрым баксёрам».
  Кэры наморшчыў лоб і пабарабаніў пальцамі.
  – І што ж здарылася потым?
  «Іншы хлопец наляцеў на мяне ззаду, так што я паставіў яго
  на бягу».
  «Разумны хлопец - часам, прынамсі. І... '?'
  «Потым трэці мужчына спыніў мяне крыху наперадзе».
  — Апішыце яго.
  «Нейкі маленькі — з пацучыным тварам і доўгім носам. Апрануты ў
  джынсы і сіні швэдар. У руцэ ў яго быў нож».
  «Нож у руцэ, вось так», — сказаў Кэры. — Дык што ты тады зрабіў?
  «Ну, другі хлопец быў адразу за мной - у мяне было няшмат
  час падумаць - таму я кінуўся на жартаўніка з нажом
  і пакінуў яго ў апошнюю хвіліну».
  «Вы што?
  «Я падманула яго. Гэта выраз у рэгбі, які азначае...
  "Я ведаю, што гэта значыць", - адрэзаў Кэры. «Я мяркую, вы
  калісьці таксама быў добрым гульцом у рэгбі?
  - Сапраўды, - сказаў Дэнісан.
  Кэры апусціў галаву і паклаў руку на сваю
  лоб так, каб яго твар быў схаваны. Ён здаваўся або
  Іншыя
  кантраляваць моцныя эмоцыі. «Што здарылася потым?» — спытаў ён
  здушаным голасам.
  «Да таго часу я вярнуўся на стаянку - і там
  быў яшчэ чалавекам».
  - Яшчэ адзін чалавек, - стомлена сказаў Кэры. «Сігнал».
  47
  — Наўрад ці. Я думаю, што ён быў апрануты ў шэры касцюм. У яго быў а
  рэвальвер».
  — Узброенасць сапраўды павялічылі, ці не так? - сказаў Кэры. Яго голас
  быў пагрозлівым. — Дык што ты тады зрабіў?
  «Я быў у машыне, калі ўбачыў той рэвальвер і я
  прымусіў мяне выбрацца адтуль.
  «І кінуўся, як вар'ят, праз Спіралі, лютаваў, як адзін
  экспрэс
  праз Драммен і наткнуўся на азадак паліцэйскага, пакуль
  стаяць».
  - Так, - проста сказаў Дэнісан. – Прыкладна ўсё.
  "Я таксама так думаю", - сказаў Кэры. Ён спыніўся на хвіліну, а потым сказаў:
  'Нягледзячы на
  Хацелася б неверагоднасці ўсяго гэтага
  хачу ведаць, чаму вы наогул паехалі ў Драммен, і
  чаму вы паклапаціліся пазбавіцца ад таго, хто сачыў за вамі
  страсянуць
  перш чым вы паехалі з Осла».
  — Каб адмахнуцца ад таго, хто за мной ішоў? — не разумеючы спытаў Дэнісан.
  «Я ўвогуле не ведаў, што за мной сочаць».
  «Тады вы цяпер гэта ведаеце. Гэта было для вашай уласнай абароны. Але
  мой муж кажа, што ніколі. хтосьці такі дасведчаны ў сваім жыцці
  уцёк цень. Вы выкарысталі ўсе хітрыкі.
  Двойчы вам гэта амаль удалося, а трэці раз вы апярэдзілі
  адзін аднаго.'
  "Я не разумею, пра што вы кажаце", - сказаў Дэнісан. «Я ўдарыў аднаго
  Некалькі разоў прайграў, і ўсё».
  Кэры глыбока ўдыхнуў і паглядзеў на столь. «Вы ўдарылі
  заблукаў,
  — уздыхнуў ён. Голас яго стаў змрочным і ўрачыстым. «Доктар Мэйрык.
  Скажыце, калі ласка, чаму вы заблукалі?
  Вы ведаеце гэты горад лепш, чым свой раён Бакінгемшыр? ВЫ
  Вы ні на хвіліну не заўважыце, што збіліся з дарогі, калі былі на папярэднім
  ездзіў у Драммен на мінулым тыдні».
  Дэнісан адважыўся. «Магчыма, гэта таму, што я бачу доктара.
  Мэйрык».
  Кэры прашаптаў: "Што ты кажаш?"
  48
  Шэсць
  Дэнісан усё расказаў.
  Калі ён скончыў, ён убачыў сумесь на твары Кэры
  трывога і здзіўленне. Ён чуў усё, што сказаў Дэнісан
  павінен быў сказаць, нават не пытаючыся ў яго ні на хвіліну
  перабіваць;
  замест гэтага ён узяў трубку і набраў нумар
  і сказаў: «Джордж? Папрасіце Яна прыйсці і далучыцца да мяне».
  Ён выйшаў з-за стала і пагладзіў Дэнісана
  плячо. — Спадзяюся, вы не супраць некалькіх
  хвілін чакання». Ён адышоў, каб злавіць чалавека, які
  толькі што ўвайшоў, і яны хвіліну размаўлялі шэптам
  раней
  Кэры выйшаў з пакоя.
  Ён зачыніў за сабой дзверы і хвіліну стаяў у задуменні:
  затым раздражнёна паківаў галавой і пайшоў у пакой Маккрыдзі
  ўнутры.
  Маккрыдзі падняў вочы, убачыў выраз твару Кэры і спытаў:
  'Што?'
  "Наш хлопчык звар'яцеў", - адрэзаў Кэры. 'Гэта.
  Ён пачаў расказваць немагчымыя гісторыі, але потым стаў...
  гэта горш - нашмат горш».
  'Што ён сказаў?'
  Кэры распавёў яму - у жудасных падрабязнасцях.
  Праз дзесяць хвілін ён сказаў: «Акрамя вялікай колькасці глупстваў
  пра таямнічых зламыснікаў - там павінны быць наверсе
  Здарылася спіраль, што цалкам збянтэжыла Мэйрыка
  фурункул патрапіў». Ён пацёр лоб. «Калі яны — мы
  Можна падумаць, што вы захочаце адправіць гэтыя светлыя розумы на наш дах
  што яны найперш даюць гэтым людзям нейкую псіхічную стабільнасць
  даследаваць.
  Нам зараз патрэбны псіхолаг».
  Маккрыдзі стрымаў усмешку. «Хіба гэта не вельмі рэч
  старамодны тэрмін?'
  Кэры зірнуў на яго. «Старамодна і дакладна». Ён
  паказаў пальцам на сцяну. «Гэта... гэта тое, што побач
  ужо не чалавек. У мяне мурашкі пабеглі, калі я пачуў, што ён сказаў».
  "Няма ніякага спосабу, каб ён меў рацыю, так?" — адважыўся Маккрыдзі.
  49
  «Абсалютна выключана. Я зрабіў падчас першага
  інструктыўная нарада
  сядзеў насупраць Мэйрыка два праклятых дні ў Лондане
  пакуль я проста не мог больш бачыць яго твар. Гэта Мэйрык,
  вазьмі гэта ад мяне».
  "Адна рэч мяне здзіўляе", - сказаў Маккрыдзі. «Калі я наведаў яго ў
  паліцэйскі ўчастак у Драммене, ён не гаварыў ні слова па-нарвежску, але
  аднак ён, здаецца, ведае мову».
  «Ён размаўляе на ёй бегла», — сказаў Кэры.
  «І ўсё ж я чую, што першае, што ён сказаў, было тое, што ён не нарвежац
  казаў».
  «Магутны Божа!» - сказаў Кэры. Вы ведаеце гісторыю
  чалавек. Ён нарадзіўся ў Фінляндыі і жыў там да самай смерці
  семнаццаты,
  калі ён прыехаў жыць у Осла. Пераехаў, калі яму было дваццаць
  ён пераехаў у Англію, дзе і застаўся да гэтага часу. Вось так
  дваццаць два гады. Ён ніколі не бачыў мяча для рэгбі да таго часу
  прыехаў у Англію, я вывучыў яго дасье і ўпэўнены
  што ён ніколі ў жыцці не займаўся боксам».
  «Гэта ўсё супадае з яго гісторыяй, што ён не Мэйрык».
  Маккрыдзі на імгненне задумаўся. «На Спіралапене быў сведка, які
  сказала, што бачыла рэвальвер».
  - Істэрычная афіцыянтка, - усміхнуўся Кэры. 'Пачакайце секунду,
  мець
  ты сказаў гэта Мэйрыку?
  – Я казаў пра гэта.
  - Гэта праўда, - сказаў Кэры. «Ведаеце, я не здзіўлюся, калі так
  Гісторыя, якую Мейрык распавёў паліцыі, не была абсалютнай праўдай
  раней было. За ім гналіся нейкія хлопцы, якія былі ў а
  крадзеж скрадзенай машыны, і гэта падштурхнула яго».
  — А гэты рэвальвер?
  — Вы сказалі яму пра рэвальвер. Ён гэтым і скарыстаўся
  і ўплятаў гэта ў сваю казку, і зрабіў яе іншай
  крыху больш захапляльна, дадаўшы нож і дубіну
  дадаць.
  Я думаю, што ён адчувае сябе па-чартоўску бездапаможным у Спіралі
  адчуваў, што ён прыдумаў гэтую гісторыю толькі для таго, каб атрымаць яе крыху
  каб захаваць пачуццё перавагі. Я знайшоў яго на той інструкцыі
  ужо фанабэрысты прыдурак, моцна перакананы ў сваёй перавазе.
  Але ў Спіралах ён не быў настолькі вышэйшым, праўда?
  — Цікавая тэорыя, — сказаў Маккрыдзі. «З мяне быў бы добры псіхіятр
  ёсць - за выключэннем аднаго. вам не хапае спагады».
  "Я цярпець не магу гэтага хлопца", - коратка сказаў Кэры. «Яму 50
  памяркоўны, упарты, фанабэрысты вырадак, які думае, што сонца ўжо пагасла
  азадак блішчыць. Сам містэр Віталь і ўсё такое
  пыхлівы, як чорт». Ён паціснуў плячыма. «Але я выбіраю
  людзі, з якімі я працую. У маім кантракце гэтага няма».
  — Як ты сказаў, што ён сябе назваў?
  «Джайлз Дэнісан з Хэмпстэда. Хэмпстэд, з усіх месцаў!
  «Я хутка вярнуся», - сказаў Маккрыдзі. Ён выйшаў з пакоя.
  Кэры рэзка развязаў гальштук і застаўся на пазногці вялікага пальца
  сядзець і кусаць. Ён падняў вочы, калі Маккрыдзі вярнуўся з дзікам
  кніга ў руках. «Што ў вас там?»
  «Лёнданская тэлефонная кніга».
  - Дай яго сюды, - сказаў Кэры, схапіўшы яго. «Давайце паглядзім - Дэніс, Дэніс,
  Дэніс… Дэнісан. Ёсць Георгій і ёсць двое з
  толькі G. перад іх імем - але ніводзін з іх не ў
  Хэмпстэд». Ён задаволены сеў назад. МакКрыдзі ўзяў яго
  кнігу і пагартаў яе. Праз імгненне ён сказаў: «Дэнісан, Джайлз...
  Хэмпстэд. Ён піша сваё імя праз «н».
  "О, Божа," сказаў Кэры, уражаны. Ён ачуняў. 'Сродкі
  яшчэ нічога. Ён проста скраў імя чалавека, якога ведае. Гэта
  хлопец яго дачкі, магчыма».
  - Магчыма, - суха сказаў Маккрыдзі.
  Кэры пабарабаніў пальцамі па стале. «Б'юся аб заклад
  маё жыццё пры тым, што гэта Мэйрык». Яго пальцы былі раптоўнымі
  нерухомы. — Місіс Хансэн, — сказаў ён. «Яна больш інтымная з ім
  займаліся
  чым хто-небудзь іншы. Ёй ёсць што сказаць?»
  «Яна паведаміла, што размаўляла з ім мінулай ноччу. У яго быў а
  прапусціў ранішнюю сустрэчу з ёй і папрасіў прабачэння
  спасылаючыся на хваробу. Сказаў, што быў усю раніцу
  быў у ложку».
  «Гэта так было?»
  «Так».
  — Ці заўважыла яна ў ім што-небудзь дзіўнае ці незвычайнае?
  «Толькі тое, што ён прастудзіўся і што ён спыніўся
  курэнне. Ён сказаў, што цыгарэты на смак саломы».
  Кэры, курэц люлькі, буркнуў. «Яны таксама падабаюцца без іх
  халодны
  як салома. Але ён пазнаў яе».
  «Пайшлі выпіць, пагаварылі — пра філасофію
  і рэлігія, сказала яна.
  - Калі ласка, - сказаў Кэры. «Мейрык - гэта, калі вы проста здымеце капялюш, 51
  з задавальненнем размаўляе пра ўсё і пра ўсё, калі ў яго ёсць што
  ведаць пра гэта ці не». Ён пацёр падбародак і груба сказаў:
  цяжкасць
  у тым, што ён звычайна кажа разумныя рэчы - у яго ёсць добрыя рэчы
  куча мазгоў. Не, гэта Мэйрык, а Мэйрык слабы як мяшок
  сала, таму і даводзіцца так песціць яго гэтай работай.
  Верыць
  Вы сапраўды думаеце, што Мэйрыку падыдзе чацвярым хлопцам
  з рэвальверамі, нажамі і дубінкамі? Чалавек наўрад ці будзе
  можа пракрасціся праз скурку на заварным крэме. Гэта ён
  ударыў у яго тоўстую, вучоную галаву, і яго гісторыя скончылася
  малаверагодна
  гвалт служыць толькі яго каштоўнай перавазе
  каб выратаваць, як я толькі што сказаў».
  «І што мы будзем рабіць далей з планам?»
  «Што тычыцца Мэйрыка, план нарэшце скончаны
  праца, - рашуча сказаў Кэры. «І, шчыра кажучы, я не разумею, як
  гэта можна зрабіць і без яго. Я буду Лондан у гэтым сэнсе
  тэлеграфуйце, як толькі я зноў пагавару з ім». Ён маўчаў. 'le
  Лепш хадзі са мной, Джордж. Я буду сведкам гэтага
  трэба, інакш Лондан прызнае мяне вар'ятам».
  Яны выйшлі з пакоя і пайшлі па калідоры. За межамі пакоя
  дзе знаходзіўся Мэйрык, Кэры паклаў руку на Маккрыдзі
  рука. — Пачакай, Джордж. Гэта можа быць складана».
  Яны знайшлі Мэйрыка ў змрочным маўчанні
  стол
  сядзіць, уся абыякавасць да чалавека ён адзін
  але калі б я ведаў Яна і таго, хто сядзеў насупраць яго. Ян паглядзеў на Кэры
  і з разуменнем паціснуў плячыма.
  Кэры ступіў наперад. «Доктар Мэйрык, прабач, што...
  «Мяне клічуць Дэнісан. Я ж табе казаў». Голас у яго быў прахалодны.
  Кэры крыху затармазіў. «Вельмі добра, містэр Дэнісан; калі вы аддаеце перавагу так
  ёсць. Я сапраўды лічу, што вам варта звярнуцца да лекара. я
  Я ўжо працую над тым, каб гэта арганізаваць».
  «Надышоў час», — сказаў Дэнісан. «Гэта па-чартоўску балюча».
  — Што баліць?
  Дэнісан падцягнуў швэдар. «Гэты пракляты прыдурак
  нож. Глядзець».
  Кэры і МакКрыдзі нахіліліся да глыбокай парэзы
  гледзячы ў бок Дэнісана. Безумоўна, было б, ацаніў Кэры
  шаснаццаць
  неабходныя швы, каб закрыць рану.
  Іх галовы адначасова паднялі і паглядзелі адзін на аднаго
  поўны страшных падазрэнняў.
  52
  Сем
  Кэры неспакойна хадзіў па кабінеце Маккрыдзі.
  Гальштук у яго быў скрыўлены, і валасы былі б коратка падстрыжаны, калі б яны не былі такімі кароткімі
  быў збянтэжаны, таму што працягваў сунуць туды руку
  выцягнуў. «Я ўсё яшчэ не веру», — сказаў ён. 'Гэта
  Я не магу ў гэта паверыць.
  Ён павярнуўся тварам да МакКрыдзі. «Джордж, пара
  што вы пайшлі спаць сёння ўвечары тут, у Осла, а заўтра ў
  скажам, нью-ёркскі гатэль прачнуўся ад чыйгосьці твару
  інакш.
  Якой была б вашая рэакцыя?»
  "Я думаю, што я мог бы звар'яцець", сказаў Маккрыдзі абыякава. Ён
  ледзь прыкметна ўсміхнуўся. «Калі б я прачнуўся перад тваім тварам, я б прачнуўся
  Я дакладна звар'яцею».
  Кэры праігнараваў жарт. «Але Дэнісан не звар'яцеў», — сказаў ён
  удумлівы. «Улічваючы ўсё, яго цягавітасць была выдатнай
  Супакойся.'
  - Калі ён Дэнісан, - адзначыў Маккрыдзі. «Ён мог бы зрабіць Мэйрыка
  зусім звар'яцелі».
  Кэры ўспыхнуў ад гневу: «Чорт вазьмі! Увесь час у вас ёсць
  сядзіць і спрачаецца, што ён Дэнісан, а цяпер раптам вы робіце яго
  Разварот
  а вы сцвярджаеце, што ён мог быць Мэйрыкам».
  Маккрыдзі халодна паглядзеў на яго. «Роля адваката ст
  д'ябал мне падыходзіць, ты не верыш?» Ён пастукаў па стале.
  "У любым выпадку, мы можам забыцца пра гэты план".
  Кэры сеў, уздыхнуўшы. «Вядома, ты маеш рацыю. Але
  Калі гэта хлопец па імі Дэнісан, то ёсць шмат пытанняў, якія можна задаць
  адказаць. Але перш за ўсё, што, чорт вазьмі, мы робім
  гэта?'
  - Мы не можам трымаць яго тут, - сказаў Маккрыдзі, - па той жа прычыне
  прычына, па якой мы не змаглі ўтрымаць Мэйрыка тут. The
  Пасольства
  празрысты, як «чаша».
  Кэры кіўнуў галавой. — Ён тут ужо больш за дзве гадзіны.
  Гэта ў значнай ступені нармальна для грамадзяніна, які ўздымаецца
  нумар размешчаны ў сувязі з грубым парушэннем ПДР. падветраны
  53
  думае, што мы павінны адправіць яго назад у гатэль?
  «Пад аховай». Маккрыдзі ўсміхнуўся. «Ён кажа, што ў яго ёсць
  мае спатканне на вячэру з рыжавалосай жанчынай».
  - Місіс Хансен, - сказаў Кэры. — Ён што-небудзь пра яе ведае?
  «Не».
  «Трымай гэта так. Яна павінна трымацца побач з ім. Паведаміце ёй
  і папрасіце яе пераканацца, што з ім нікога няма
  перашкаджае.
  Ён мог апынуцца ў дзіўных сітуацыях. І
  прызначыць яму пакаранне. Напалохаць яго так, што ён
  яго гатэль застаецца. Я не хачу, каб ён так бегаў».
  Кэры падцягнуў да сябе ліст паперы і нешта накрэмзаў на ім.
  «Наступнае, што нам трэба, гэта лекары - добрыя хлопцы
  якія задаюць пытанні, якія мы хочам задаць, і ніхто іншы.
  Пластычны хірург і, - ён насмешліва паглядзеў на Маккрыдзі, - і
  псіхолаг. Праблема павінна быць неяк
  вырашаюцца».
  "Мы не можам чакаць, пакуль яны прыедуць сюды", - сказаў Маккрыдзі.
  - Я згодны, - сказаў Кэры. «Мы будзем працягваць працаваць над
  здагадка, што два чалавекі былі пераключаныя - што гэта
  муж Дэнісан. Мы ведаем, калі адбылася блытаніна -
  учора рана раніцай. Як прывезлі Дэнісана?
  «На насілках — мусіць, быў без прытомнасці».
  «Прыемна!» - сказаў Кэры. «Пацыент бальніцы, якога перавялі
  пад наглядам дыпломаванай медсястры і
  напэўна
  лекар. І яны занялі пакой на;
  той жа паверх, што і Мэйрык. Ім патрэбны тыя двое ўчора раніцай
  абмяняліся' і выдалілі Мэйрыка - напэўна -.
  цела ў машыне хуткай дапамогі ля задняга ўваходу ў гасцініцу, с
  ведаць
  кіраўніцтва. Гатэлі аддаюць перавагу не бачыць насілак проста так
  пранеслі праз тамбур».
  «Я паглыблюся», — сказаў Маккрыдзі. «Гэта можа мець сэнс
  каб праверыць усіх людзей, якія мелі нумар напярэдадні
  забраніраваны, незалежна ад паверха. Я ніколі не веру гэтаму
  Гэта была праца двух чалавек».
  'Я таксама не. А таксама праверце, хто ўваходзіў у гатэль на мінулым тыдні
  скончыліся - хтосьці павінен доўга сачыць за Мэйрыкам
  захавалі».
  «Гэта будзе каласальная праца», — запярэчыў Маккрыдзі. 'Каб атрымаць
  ці ёсць у нас супрацоўніцтва з нарвежцамі?»
  54
  Кэры задумаўся над гэтым на імгненне. «Цяпер — не. Мы гэта захоўваем
  ціха». Твар МакКрыдзі набыў сумны выгляд
  думаў пра ўсю працу, якая яго чакала. Кэры падскочыў
  яго крэсла назад. «А потым яшчэ трэба зрабіць другі бок
  прасочваецца - бок Лондана - чаму Джайлз Дэнісан з
  Хэмпстэд? Яго крэсла з грукатам апусцілася. 'Гэта вы
  Вы не заўважылі, што Дэнісан быў вельмі стрыманы?
  Маккрыдзі паціснуў плячыма. — У мяне з ім не так шмат
  гаварыць.'
  "Ну, глядзі", - сказаў Кэры. «У нас тут ёсць хлопец, які раптам...
  выяўляе
  што ён у гэтай чортава вар'яцкай сітуацыі. Пасля сябе
  Ачуняўшы ад першапачатковага шоку, ён гуляе не адзін
  падрыхтаваў сваю сапраўдную асобу і для місіс Хансен
  маскіраваць,
  але ён таксама мае смеласць патэлефанаваць у дом Мэйрыка.
  Але чаму толькі Мэйрык? Чаму ён не даведаўся, як
  з самім сабой?
  'Што ты маеш на ўвазе?'
  Кэры ўздыхнуў. «Ёсць хлопец па імені Джайлз Дэнісан, які раптам...
  знік з Хэмпстэда. Ён абавязкова павінен рухацца далей
  кагосьці сумаваць? Нават калі Дэнісан нежанаты і сірата
  у яго павінны быць сябры - праца. Чаму ён не патэлефанаваў?
  дадому, каб запэўніць людзей, што ён у бяспецы і здаровы
  жывы і цяпер красуецца ў Осла?»
  "Я не думаў пра гэта", - прызнаўся Маккрыдзі. «Гэта было б усё
  адзначыць, што ён у рэшце рэшт Мэйрык. Здабыча зману
  немагчыма іх цалкам вывучыць».
  Кэры прыгнечана кіўнуў. «Усё, што я атрымаў ад яго
  атрымаў
  у тым, што ён Джайлз Дэнісан з Хэмпстэда - вось і ўсё.
  "Чаму б вам не паклапаціцца пра яго зараз?" прапанаваў
  Маккрыдзі.
  Кэры падумаў пра гэта, а потым паківаў галавой. «Не
  Я пакідаю гэта псіхіятру. Калі гэта сапраўды Мэйрык, мы б
  няправільныя пытанні могуць цалкам звар'яцець».
  Ён зноў пацягнуў да сябе нататнік. «Мы кагосьці падвязем
  пастаўце трэк ад Дэнісана ў Хэмпстэдзе, каб убачыць, як
  спраў
  стаяць». Ён адарваў аркуш паперы. '.Давайце пачнем
  ісці. Гэтыя тэлеграмы павінны неадкладна адправіцца ў Лондан -
  тэрмінова
  і закадаваны, я хачу, каб гэтыя шарлатаны былі тут як мага хутчэй
  мець.'
  55
  Восем
  Джайлз Дэнісан размяшаў каву і паглядзеў на Дыяну Хансэн
  усміхаючыся праз стол. Ён увесь час усміхаўся, што
  выдатны
  было таму, што раптам, як маланка, узнікла думка
  пранеслася праз яго, ад чаго ў яго апусціўся жывот.
  Насупраць яго сядзела спакуслівая Дыяна Хансен
  Мэйрыкс
  гаспадыня?
  Адна гэтая думка паставіла яго перад дылемай. Ён павінен быў
  рабіць авансы ці не? Што б ён ні рабіў - ці не рабіў - у яго было
  пяцьдзесят працэнтаў верагоднасці памыліцца. Нявызначанасць таго
  сапсаваны
  яго вечар, які да гэтага часу быў расслабляльным і прыемным.
  Ад амбасады да гатэлю ён ехаў на машыне
  паменшаны
  пасля строгіх папярэджанняў Джорджа Маккрыдзі
  што з ім будзе, калі ён не будзе выконваць інструкцыі
  любіў. «Вы, напэўна, ужо зразумелі, што знаходзіцеся ў а
  вы патрапілі ў небяспечнае месца", - сказаў Маккрыдзі. 'Мы робім
  Мы зробім усё магчымае, каб усё разабрацца, але вы павінны быць там у бліжэйшыя некалькі дзён
  нядрэнна было б спыніцца ў гатэлі». Далей ён гэта падкрэсліў
  аднойчы рэзка спытаўшы: "Як твой бок, Ау?"
  - Лепш, - сказаў Дэнісан. «Але лекар не будзе лішняй раскошай
  былі». Ён быў звязаны Маккрыдзі, які быў а
  аптэчку і меў навык
  прадэманстраваны
  які паказаў, што яму не чужыя нажавыя раненні
  тавары.
  "Вы атрымаеце доктара", - запэўніў Маккрыдзі. «Заўтра».
  «У мяне спатканне на вячэру, - сказаў Дэнісан, - з гэтым рыжым
  жанчына, пра якую я вам казаў. Як мне з гэтым змагацца? Калі
  Калі яна будзе працягваць, як учора, я дакладна здзяйсняю або
  іншае глупства».
  - Не разумею чаму, - разважліва сказаў МакКрыдзі.
  «Магутны Божа! Я нават не ведаю яе імя».
  МакКрыдзі паляпаў яго па плячы і заспакаяльна сказаў: «Ты дабярэшся
  вон.'
  56
  Дэнісан адчуў сябе не па сабе. «Усё цэлае
  Прыемна, што ты хочаш, каб я працягваў быць Мэйрыкам
  вядома, вы можаце сказаць мне што-небудзь. Хто такі Мэйрык, напрыклад,
  малюнак?'
  — Заўтра ўсё растлумачаць, — з надзеяй сказаў Маккрыдзі
  што ён меў рацыю. — А пакуль будзьце разумнымі, вяртайцеся ў гатэль
  і не выходзьце, пакуль я не прыйду і не забяру вас. Ціха паесці з...
  з гэтым тваім рыжым сябрам, а потым ідзі спаць.
  Дэнісан зрабіў апошнюю спробу. «Вы з сакрэту?
  служба ці што? Шпіянаж?
  Але Маккрыдзі не адказаў на гэта.
  Такім чынам, Дэнісана даставілі ў гатэль, і яго там яшчэ не было
  дзесяць хвілін у сваім пакоі, калі зазваніў тэлефон. Ён паглядзеў туды
  падазрона
  .to і дайце званку празваніць некалькі разоў, перш чым ён атрымае свой
  выцягнутай рукой, быццам ён збіраўся падхапіць змяю.
  «Так?» - жорстка спытаў ён.
  «З Дыянай».
  'З кім?' — асцярожна спытаў ён.
  «Дыяна Хансэн, хто яшчэ? У нас дамоўленая сустрэча
  ежа, памятаеце? Як вы сябе адчуваеце?
  Слабы амерыканскі акцэнт зноў уразіў яго. «Лепш, — сказаў ён,
  у той час як ён разважаў, што гэта было вельмі прыдатным з яе боку дзеля яе
  імя, каб згадаць.
  - На шчасце, - цёпла сказала яна, - дастаткова прыдатны для ежы?
  'Я так і думаў.'
  — Мммм, — з сумневам прамармытала яна. «Але я ўсё яшчэ веру
  што лепей бы ты не выходзіў на вуліцу; гэта
  хвацкі
  вецер. Як вы ставіцеся да паходу ў рэстаран гатэля?
  есці?'
  Нават больш прыдатны; ён проста хацеў прапанаваць гэта сам. З большым
  упэўнена сказаў ён: «Гэта добра».
  «Убачымся ў бары а палове восьмай», — сказала яна.
  «Добра».
  Яна паклала трубку, і ён павольна паклаў трубку. Ён так спадзяваўся
  Маккрыдзі меў рацыю; што ён мог зрабіць гэта ў
  Маскіроўка Мэйрыка завяршае размову з гэтай жанчынай
  трымаць. Ён сеў у фатэль і застагнаў ад болю
  у яго бок. Затрымаў дыханне, пакуль боль не аціхла, расслабіўся
  потым павярнуўся і паглядзеў на гадзіннік. 05:30. Ён яшчэ меў
  57
  за дзве гадзіны да сустрэчы з той жанчынай Хансен.
  Якая вэрхал! Які смярдзючы бардак! Схаваны ззаду
  ён, відавочна, быў пасярод твару іншага чалавека
  скончылася інтрыгай з удзелам англійскага ўрада
  заклапочаны
  раней было. Гэты чалавек, Кэры, быў па-чартоўску паблажлівы да гэтага
  тое, што адбылося на вяршыні Спіралі і не было
  бяда
  прынята, каб прыкрыць сваё нявер'е. Больш за ўсё астатняе
  калі б гэта было тое, што прымусіла Дэнісана раскрыць
  кім ён быў. Прынамсі, такая ўсмешка была на твары Кэры
  сцёр ..
  Але кім быў Кэры? Для пачатку, відавочна, ён быў
  Бос МакКрыдзі - але ён не вельмі далёка зайшоў з гэтым, таму што хто
  быў Маккрыдзі? Група ў ангельскай амбасадзе
  Осла, рашуча за... што? Гандлёвыя адносіны? што
  не гучала верагодна.
  Кэры ясна даў зразумець, што ён папярэдзіў Мэйрыка
  не трэба было далёка адыходзіць ад гатэля. Мяркуючы па
  тое, што здарылася на Спіралі, было гэтым папярэджаннем
  апраўдана.
  Але хто, чорт вазьмі, такі Мэйрык, што ён такі важны
  раней было? Чалавек са званнем доктара ці, магчыма, прафесара,
  і які згадваўся ў сваім пропуску як дзяржаўны служачы.
  У Дэнісана зноў пачаліся галаўныя болі. Хрыстос! — падумаў ён. л
  буду па-чартоўску рады, калі вярнуся ў Хэмпстэд
  мая праца і з людзьмі, якія я...
  Думка знікла ў смяротнай пустэчы, і ён адчуў сваю
  скачок жывата. Адчай ахапіў яго — дапамажы Бог!
  - ціха крыкнуў ён, зразумеўшы, што яго мозг
  цалкам
  быў пусты, што ён не ведаў, у чым яго праца, што ён сам
  не мог успомніць імя якога-небудзь сябра або знаёмага,
  і ўсё, што ён ведаў пра сябе, гэта тое, што ён Джайлз Дэнісан
  імя і што ён з Хэмпстэда.
  Жоўць паднялася ў горле. Ён з цяжкасцю ўстаў
  і, хістаючыся, пайшоў у ванную, дзе яго моцна ванітавала. Надвор'е
  забіты малатком
  настойліва ў думках: Я ДЖАЙЛС ДЭНІСАН. Але
  больш нічога не было - ніводнай спасылкі на ранейшае жыццё.
  Ён выйшаў з ваннай і лёг на ложак, гледзячы на яго
  столь. вы павінны нешта памятаць! — загадаў ён сабе. Вы павінны!
  Але нічога не было - толькі Джайлз Дэнісан з Хэмпстэда і
  невыразны вобраз хаты нібы ў напаўзабытым успамінам.
  58
  Думай!
  Шрам на галёнцы — гэта ён памятаў. Ён бачыў
  сама занадта хутка едзе з гары на дзіцячым ровары, а потым
  непазбежнае падзенне на дне дарогі - потым слёзы і
  суцяшэнне яго маці. Я памятаю гэта, сказаў ён сабе
  пераможна.
  Што яшчэ? Бэт - ён памятаў, што Бэт была яго жонкай
  была, але яна памерла. Колькі гадоў гэта было
  мінулае?
  Тры гады. А потым быў віскі, занадта шмат віскі. Ён
  успомніў віскі.
  Дэнісан застаўся на ложку і змагаўся, што мог
  ўспаміны
  каб пазбавіцца ад раптам непакорлівага мозгу. Пацець
  пацеркі на лбе і кулакі былі сціснутыя, пазногці
  сціснуў у далонях.
  Раней ён успомніў яшчэ нешта. Ён падняўся
  Вярнуўся з Эдынбурга 17 чэрвеня, але што ў яго там было?
  зроблена?
  Працаваў, вядома; але якая ў яго праца? Як ён
  Нават калі б ён паспрабаваў, ён не мог прабіцца праз цьмяны туман
  ахінула яго мозг.
  18 чэрвеня ён гуляў у гольф у другой палове дня. з
  Сусветная арганізацыя па ахове здароўя? Канечне, чалавек мог стварыць яго самастойна
  гуляў у гольф, а таксама хадзіў у кіно адзін і ў
  Соха толькі паабедаў, але ледзь
  напэўна
  што ён забудзе ўсё астатняе. Дзе ён гуляў у гольф?
  У які кінатэатр ён хадзіў? У які рэстаран
  Соха?
  Нейкая думка ўспыхнула ў ім, праясніўшы яе
  мозг, настолькі ясны, што ён быў упэўнены, што гэта праўда. Ён
  гучна закрычаў: "Але я ніколі ў жыцці не гуляў у гольф!"
  Раптам вакол яго ўсё пацямнела, і ён упаў
  спакойны сон.
  59
  Дзевяць
  Дэнісан зайшоў у бар у 8:15 раніцы і ўбачыў жанчыну
  за сталом сядзела Дыяна Хансэн. Ён ішоў
  да яе і сказаў: "Прабачце за спазненне".
  Яна ўсміхнулася і лёгка сказала: «Я пачала думаць, што ты — гэта я».
  зноў зрабіў дурня».
  Ён сеў. 'Я заснуў.'
  'ты выглядаеш бледным. Вы сябе добра адчуваеце?
  «Добра». У глыбіні душы быў нейкі цьмяны ўспамін, які нагадаў яму
  неспакойна; нешта здарылася перад тым, як ён заснуў
  упаў.
  Ён палічыў за лепшае не думаць пра гэта глыбей, таму што ён
  адчуваў, што ў гэтым ёсць нешта жахлівае і вар'яцкае
  напалохаў яго. Ён здрыгануўся.
  «Халодна?» Яе голас быў поўны спагады.
  «Гэта знікне з моцным напоем». Ён паманіў аднаго
  праходжанне
  афіцыянт і падняў на яе бровы.
  – Сухі марціні, калі ласка.
  Ён звярнуўся да чакаючага афіцыянта. «Сухі марціні
  і... У вас ёсць добры шатландскі віскі? Звычайна ён купляў
  самая танная марка, якую ён мог набыць у супермаркеце, але з
  Фінансы Мэйрыка былі лепшымі, што ён мог сабе дазволіць.
  — Так, сэр. Гленфідзіч?
  «Гэта нармальна. Дзякуй.'
  Дыяна Хансен сказала: «Ежа можа быць лепшай за выпіўку.
  Вы сёння што-небудзь елі?»
  'Не шмат.' Фактычна толькі той абед у пастарунку
  van Drammen, спажываецца больш як паліва, чым як ежа.
  'вы, мужчыны!' - сказала яна з пагардай. «Як дзеці, як і вы
  быць пакінутым на волю лёсу. вы будзеце адчуваць сябе нашмат лепш, калі
  вы добра паелі».
  Ён адкінуўся на спінку крэсла. — Паглядзім — ці доўга ведаць
  мы ўжо сустракаемся, Дыяна?
  Яна ўсміхнулася. - Ты лічыш дні, Гары? Амаль тры
  змякчаць».
  60
  Такім чынам, ён сустрэў яе ў Осла - дакладней, Мэйрык
  сустрэў яе. «Я проста спрабаваў разабрацца
  колькі часу патрабуецца жанчыне, каб стаць маці.
  Я не думаю, што гэта зойме яшчэ тры тыдні».
  "Гэта навуковы мозг на працы?"
  "Адзін з аспектаў". Ці магло гэта нешта значыць? Быў доктар Мэйрык а
  вучоны - адзін з тых светлых розумаў, якія працавалі на ўрад?
  Яна паглядзела на пакой, і на імгненне цень прасвяціў яе
  зрок
  слізгаць. — Там Джэк Кідэр з жонкай.
  Дэнісан на імгненне спыніўся, перш чым адвярнуцца. 'О! Дзе?
  – Толькі заходзяць. Яна паклала руку на яго. 'Вы
  у настроі для іх, дарагая? Ён насамрэч такі
  раздражняе».
  Дэнісан паглядзеў на высокага мускулістага чалавека ў суправаджэнні аднаго
  мініяцюрная жанчына. Джэк Кідэр - гэта імя Даяны Хансен
  названы
  калі ён сутыкнуўся з ёй перад кнігарняй
  ішоў. Калі яна не хацела кантактаваць з Кідэрамі, ён знайшоў гэта
  найлепш; у яго ўжо хапіла праблем. Ён сказаў: «Ты маеш рацыю. я веру
  не тое, каб я мог мірыцца з непрыемнай кампаніяй сёння вечарам.
  Яна засмяялася. «Дзякуй за камплімент — якім бы завуаляваным ён ні быў
  раней было. Я дам яму тактычны адпор, калі ён прыйдзе сюды». Яна
  — тэатральна ўздыхнуў. — Але што, калі ён зноў выкарыстае гэты пракляты дэвіз?
  падымаецца ад яго, я буду крычаць».
  «Што гэта тады?»
  «Вы, напэўна, гэта чулі. Ён заўсёды кажа гэта ў наступны раз
  было так жудасна смешна». Пераймала цяжкую амерыканку
  акцэнт. «Вы мяне ведаеце — дома заўсёды весялей».
  "Джэк заўсёды быў жыццём і душой вечарыны", - сказаў Дэнісан
  насуха.
  "Я не ведаю, як Люсі выносіць яго", - сказала Дыяна. 'Яна
  Мы часам гаворым пра героя пантофляў, але вы таксама можаце
  гаварыць
  гераіні пантофляў?»
  Дэнісан засмяяўся. «Цалкам магчыма». Даяна Хансэн зрабіла гэта
  яму вельмі лёгка. Яна толькі што дала яму мініяцюрны эскіз
  Кідэраў, у камплекце з імёнамі і персанажамі. Яна
  Немагчыма было б зрабіць гэта лепш, калі б гэта было наўмысна задумана такім чынам
  быў.
  Афіцыянт паставіў шклянкі на стол, і Дэнісан заўважыў
  61
  яму далі віскі на камяні, апаганенне сапраўднага
  добры шатландскі. Яму не хацелася падымаць з гэтай нагоды шум, таму ён
  падняў шклянку. «Скол!» Ён пацягнуў віскі і задумаўся
  гэта быў першы сапраўдны напой, які ён выпіў з тых часоў
  ператварэнне ў Мэйрыка.
  Знаёмы прысмак прыкусіў яго язык і развязаў на або
  па-іншаму хваля ўспамінаў кружыцца праз яго
  гулялі, кідаючы выклік толькі паверхні свайго розуму. І
  з успамінамі, аднак нерэалізаванымі, прыйшло
  страх і жах, што прымушалі сэрца калаціцца ў грудзях.
  Ён паспешліва паставіў шклянку, разумеючы, што блізкі да панікі
  раней было.
  Дыяна Хансэн паглядзела на яго дрыжачыя пальцы. - Што здарылася, Гары?
  Дэнісан хутка вырашыў: «Думаю, усё ж такі лепш не ўжываць алкаголь
  мог выпіць. Я толькі што зразумеў, што наеўся таблетак». Ён ведаў
  выклікаць усмешку. «Калі б вы паціснулі мяне, вы б паціснулі мяне
  пачуўся грукат. Я не веру ў спалучэнне з алкаголем
  атрымліваецца добра».
  Яна паставіла шклянку. «Тады пойдзем есці перад
  Дзеці заўважаюць нас».
  Яна ўстала і ўзяла са стала сваю сумачку. Дэнісан
  таксама ўстаў, і яны пайшлі да ўваходу ў сталовую, але
  потым яна павярнула галаву і прамармытала: "Баюся, што занадта позна".
  Кідэр. таксама ўскочыў і закрыў яго вялікую постаць
  ім шлях. «Не, Люсі, паглядзі, хто ў нас тут. Дыяна
  і Гары.
  - Прывітанне, Джэк, - сказаў Дэнісан. — Табе сёння было весела?
  «Мы паехалі ў Холменколен, вы ведаеце, - вялікі
  трамплін, які можна ўбачыць з любой кропкі горада. Гэта а
  дзіўным
  рэч, калі вы блізкія да гэтага. Вы можаце сабе гэта ўявіць
  colossus выкарыстоўваецца толькі раз у год?'
  «Я не магу сабе гэтага ўявіць», — міла сказаў Дэнісан.
  Люсі Кідэр сказала: «І мы таксама хадзілі ў Henie-Onstad Art
  Быў у цэнтры».
  - Так, сучаснае мастацтва, - зняважліва сказаў Кідэр. - Гары, ты нешта разумееш?
  Джэксана Полака?'
  - Няшмат, - сказаў Дэнісан.
  Кідэр звярнуўся да жонкі. «Дарэчы, чаму
  62
  мы павінны праехаць увесь пракляты шлях у Нарвегію, каб зрабіць гэта
  паглядзець на працу амерыканскага мастака?»
  — Але ён сусветна вядомы, Джэк. Табе там не ганарацца?
  на?'
  "Я мяркую, што так", сказаў ён змрочна. «Але самі нарвежцы не нашмат лепш.
  Вазьміце таго хлопца з імем, які даў мне перакусіць
  прымушае задумацца».
  Усе няўцямна глядзелі на Кідэра, і ён нецярпліва кіўнуў
  сваімі пальцамі. «Ах, вы ведаеце, каго я маю на ўвазе — гэтага хлопца
  мы бачылі ўчора».
  Люсі Кідэр уздыхнула. — Эдвард Мунк, — пакорліва сказала яна.
  — Вось што я маю на ўвазе. Занадта цёмна для мяне, хоць вы можаце зразумець людзей
  паглядзіце яго карціны, - сказаў Кідэр.
  Дыяна хутка ўмяшалася. «Гары ўжо адчувае сябе парай
  дні не вельмі добрыя. Я паабедаю з ім рана, а потым пашлю яго
  прама ў ложак».
  «Божа, мне вельмі шкада гэта чуць», — сказаў Кідэр. Яго голас звінеў
  шчыра.
  "Тут шмат грыпу", - сказала яго жонка. «І ты можаш быць непрыемным там
  быць няшчасным. Толькі будзьце асцярожныя».
  – Не думаю, што гэта так сур’ёзна. Дэнісан сказаў.
  "Але нам лепш хутчэй дабрацца да сталовай", - сказала Дыяна.
  - Гары ўвесь дзень нічога не еў.
  - Вядома, - сказаў Кідэр, адыходзячы ўбок. 'Я спадзяюся
  што табе хутка стане лепш. Беражыце яго добра, Дыяна».
  За ежай яны гаварылі пра агульныя рэчы, вельмі дэнісансы
  палёгка, і ён змог падняцца на ногі без асаблівых цяжкасцяў
  трымаць.
  Нішто не павінна было яго хваляваць да кавы
  служыў
  была і тая дзіўная думка пра магчымае
  адносіны паміж Дыянай і Мейрыкам прыйшлі ў галаву. Ён паглядзеў
  задуменна паглядзеў на яе, думаючы, што яму рабіць. Наколькі
  ён ведаў, што Мэйрык быў старым казлом.
  Ён захаваў усмешку на твары і машынальна паварушыўся
  кава. Да століка падышоў афіцыянт.
  — Місіс Хансэн?
  Дыяна падняла вочы. «Так?»
  «Тэлефон для вас».
  'Дзякуй.' Яна прабачліва паглядзела на Дэнісана. 'У мяне ёсць
  63
  нехта сказаў, што я буду тут. Можна мне хвілінку?»
  «Натуральна». Яна ўстала і выйшла са сталовай у залу. Ён
  глядзеў на яе, пакуль яна не знікла з поля зроку, а потым перастаў варушыцца
  кавы і паклала лыжку на сподак з кранам. Задумлівы
  — ён паглядзеў на сумачку насупраць яго на стале.
  Спадарыня Хансэн! Ён хацеў бы ведаць пра гэта больш
  ведаць. Ён павольна працягнуў руку і ўзяў сумку,
  які быў надзвычай цяжкім. Калі ён трымаў яго на каленях,
  пад краем стала, ён адчыніў яго і нагнуў галаву
  паглядзець на гэта.
  Калі Дыяна вярнулася, сумка была на месцы. Яна пайшла
  сеў, схапіў сумку і дастаў пачак цыгарэт. 'ты паліш
  усё яшчэ не, Гары?
  Ён паківаў галавой. "Яны па-ранейшаму жудасныя на смак".
  Неўзабаве пасля гэтага ён падпісаў запіску, пасля чаго яны пакінулі сталовую
  выйшаў
  і развітаўся ў холе, ён ішоў спаць і
  іх дома, дзе б гэта ні было. Ён не вырашыў нічога
  рабіць авансы супраць місіс Дыяны Хансен, таму што самая высокая
  было малаверагодна, што ў доктара Гаральда Фелтама будзе раман
  мець з жанчынай, якая несла рэвальвер - хоць гэта было
  гэта проста маленькі рэвальвер.
  64
  дзесяць
  Наступны дзень быў прыкры. Ён прытрымліваўся сваіх указанняў
  і застаўся ў гатэлі чакаць весткі ад Маккрыдзі
  чуў. Ён паснедаў у сваім пакоі і пакінуў англійскія газеты наверсе
  узяць. Нічога не змянілася - навіны тыя ж
  няшчасны
  як заўжды.
  У сярэдзіне раніцы ён выйшаў з пакоя да дзяўчыны
  нагоды
  кінуў міміку і спусціўся па лесвіцы
  дзе ён убачыў Кідэраў, якія стаялі на прыёме ў холе. Ён
  заставалася на другім плане, дэманструючы празмернасць
  цікавасць
  перад вітрынай, поўнай нарвежскага срэбра, а Кідэр з
  гучна абмяркоўвалі магчымасці ўсялякіх аўтобусных паездак.
  Калі пара нарэшце выйшла з гатэля, ён прыбыў
  з'явіцца.
  Ён выявіў, што кнігарня на рагу вуліцы была а
  меў зручны ўваход у гатэль, таму ён купіў яго
  стос англійскіх кніг у мяккай вокладцы і аднёс іх у свой пакой. Ён
  прасядзеў там і чытаў астатак дня, толькі праглядаючы кнігі
  прымаючы гэта, яго мозг на палову хуткасці. У яго быў а
  выдатны
  нежаданне думаць пра сваё цяперашняе становішча і
  калі ў нейкі момант ён адкінуў кнігу ўбок і паспрабаваў
  Каб думаць звязна, думкі круціліся ў галаве
  і ён адчуў, як у ім зноў нарастае паніка. Калі ён атрымаў кнігу
  Калі ён зноў адказаў на званок, у яго разбалелася галава.
  У дзесяць вечара ён нічога не чуў і думаў
  пра тое, каб патэлефанаваць у амбасаду і запытаць Маккрыдзі
  але дзіўнае нежаданне думаць таксама распаўсюдзілася
  дзеянні
  шырокі, і гэта зрабіла яго нерашучым. Ён затрымаўся на імгненне
  сядзеў, утаропіўшыся ў тэлефон, потым павольна распрануўся і
  пайшоў спаць.
  Ён ужо амаль спаў, калі ў яго дзверы пастукалі. Ён
  сядзеў і слухаў, і вось ён зноў быў, стрыманы
  двойчы націсніце. Ён запаліў святло і зрабіў Мэйрыкс
  халат
  вакол, потым падышоў да дзвярэй. Гэта быў Маккрыдзі, які хутка бін-65
  падышоў і зачыніў за сабой дзверы. «Гатовы да
  доктар?
  — спытаў ён.
  Дэнісан нахмурыўся. "Гэта позна?"
  'Чаму не?' — быў легкадумны адказ Маккрыдзі.
  Дэнісан уздыхнуў. Гэта была яшчэ адна загадка.
  Ён палез у бялізну і зняў халат. Маккрыдзі
  узяў піжаму, якая была акуратна складзена на версе чамадана
  ляжаць. — Ты не такое носіш?
  «Мы з Мэйрыкам!» Дэнісан сеў на край ложка
  надзець шкарпэткі. 'Не я.'
  «О!» МакКрыдзі задуменна тузануў сябе за вуха.
  Калі Дэнісан узяў свой пінжак, ён павярнуўся да Маккрыдзі
  каб. «Я думаю, вам трэба нешта ведаць. Дыяна Хансен
  мае. . .'
  'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?' — спытаў Маккрыдзі.
  «Рыжавалосая жанчына, з якой я вячэраў, яе завуць Дыяна
  Хансен. Яна носіць рэвальвер».
  Маккрыдзі знерухомеў. '0 так? Адкуль ты ведаеш?'
  – Я зазірнуў у яе сумачку.
  — Вельмі прадпрымальна з вашага боку. Я скажу Кэры - я скажу
  зацікавіць яго». Маккрыдзі ўзяў Дэнісана пад руку. 'Давайце
  ісці.'
  Машына Маккрыдзі была ў гаражы, і калі ён выехаў, яна разбілася
  ён павярнуў налева на вуліцу, якая ішла да Дэнісана невядомага кірунку
  пайшоў у амбасаду. «Куды мы ідзем?»
  - Недалёка, - сказаў Маккрыдзі. «Пяць хвілін, і мы на месцы. Валодайце сваім
  душа ў цярпенні».
  Праз дзве хвіліны Дэнісан не ведаў, дзе
  яны былі. Машына звярнула на невядомую вуліцу
  адзін за адным, пакуль ён цалкам не страціў пачуццё арыентацыі.
  Ён не ведаў, ці наўмысна МакКрыдзі заблытаў яго,
  але гэта здалося яму верагодным. Іншая магчымасць была
  што Маккрыдзі хацеў пазбавіцца ад усіх паслядоўнікаў.
  Праз некалькі хвілін машына спынілася перад вялікім будынкам
  мог быць шматкватэрны дом. Зайшлі і выйшлі
  у ліфт, які падняўся на пяты паверх. Маккрыдзі
  адамкнуў дзверы і жэстам папрасіў Дэнісана
  каб увайсці. Цяпер ён быў у партале з адчыненымі дзвярыма
  абодва бакі. Маккрыдзі адкрыў адзін з іх і сказаў: «Гэта
  66
  Містэр Ірэдэйл, ён паклапоціцца пра рану ў вашым баку».
  Ірэдэйл быў бледным мужчынам сярэдніх гадоў, лысеючым і
  з глыбокімі баразёнкамі ад ноздраў да куткоў рота.
  Ён весела сказаў: «Заходзьце, містэр Дэнісан; Дазвольце мне сказаць вам
  глядзець».
  Дэнісан пачуў, як за ім зачыніліся дзверы, і заўважыў
  павярнуўся і ўбачыў, што Маккрыдзі знік. Ён павярнуўся
  з паваротам у бок Iredale. «Я думаў, што іду да лекара
  быў прывезены».
  "Я лекар", - сказаў Ірэдэйл. «Я таксама хірург. Мы хірургі
  маем дзіўны перавернуты снабізм - мы дазваляем сабе быць "сэрам"
  імя, а не "доктар". Я ніколі не ведаў, чаму. Зрабі сваё
  скіньце куртку, містэр Дэнісан, і я хутка агледжу пашкоджанні».
  Дэнісан сумеўся і павольна зняў сваю куртку, а потым сваю
  кашуля. — Хочаш хоць хвілінку прылегчы на канапу? — прапанаваў Ірэдэйл
  і адкрыў чорную сумку, якой карыстаюцца толькі лекары.
  Збольшага супакоены, Дэнісан лёг.
  Iredale адрэзаў бінт маленькімі нажніцамі і
  даследаваны
  разрэз. "Пачварнае дзярмо", - сказаў ён. — Але рана чыстая. павінен
  патрабуецца мясцовая анестэзія. У вас на яго алергія?
  анестэзія,
  Містэр Дэнісан?
  – Не ведаю – не думаю.
  "Вы адчуеце толькі тры невялікія ўколы - і ўсё". Ірэдэйл
  дастаў шпрыц і набраў яго з маленькага
  бутэлька. — Ляжы спакойна.
  Дэнісан адчуў уколы, а Ірэдэйл сказала: «Пакуль мы пачакаем
  Гэта будзе працаваць, мы можам! сядзець прама». Ён атрымаў адзін
  афтальмаскоп з сумкі. «Я хацеў бы на хвілінку твае вочы
  глядзець».
  Ён бліснуў агеньчыкам у правае вока Дэнісана. «Нядаўна
  Ты ўжо піў алкаголь?»
  «Не».
  Ірэдэйл цяпер пераключыў сваю ўвагу на левае вока, дзе ў яго было больш
  патрацілі час на. «Здаецца, усё добра», — сказаў ён.
  «Я атрымаў удар нажом у бок, а не ў галаву», — сказаў Дэнісан.
  – Страсення мозгу ў мяне няма. .
  Ірэдэйл адклаў афтальмаскоп. «Такім чынам, у вас нешта накшталт медыцыны
  веды». Ён паклаў рукі на твар Дэнісана і адчуў яго
  плоць пад падбародкам. «Вы ведаеце, што кажуць пра невялікія веды».
  Ён устаў і паглядзеў на макушку Дэнісана,
  67
  а потым яго пальцы пачалі абмацваць лінію валасоў. 'Паспрабуйце
  Ніколі не перахітрыце экспертаў, містэр Дэнісан - яны ведаюць што
  яны робяць».
  — Што вы за доктар? — падазрона спытаў Дэнісан.
  Iredale праігнараваў гэта. «Калі-небудзь былі праблемы са скурай галавы
  меў?
  Ружа, напрыклад?
  «Не».
  «Прыемна». Ён дакрануўся да боку Дэнісана. — Ты што-небудзь адчуваеш?
  «Не, толькі ціск тваіх пальцаў».
  - Добра, - сказаў Ірэдэйл. — Зараз зашыю рану. Вы адчуваеце сябе там
  нічога з гэтага - але калі гэта адбудзецца, дайце мне крык.
  Ён надзеў гумовыя пальчаткі, якія дастаў з герметычнага кантэйнера
  закрытыя
  поліэтыленавы пакет, а затым узяў тонкую нітку з a
  іншы пакет. — Я лепш адвярну тваю галаву, — параіў ён.
  — Проста ляжы.
  Ён правёў каля пятнаццаці хвілін з боку Дэнісана і Дэнісана
  не адчуваў нічога, акрамя ціску мужчынскіх пальцаў. Нарэшце сказаў
  ён: «Добра, містэр Дэнісан; Я гатовы.'
  Дэнісан сеў і паглядзеў на сябе. Рана была
  акуратна закрытыя, змацаваныя шэрагам дробных шыўкоў. 'Я
  заўсёды ўмела рукадзеліць, - спагадліва сказала Ірэдэйл. 'Калі
  Пасля зняцця швоў застаецца толькі тонкая, як валасы, лінія
  бачны.
  Праз год вы гэтага ўжо не ўбачыце».
  Дэнісан сказаў: «Гэта не доктарская праца па швах. Хто ты?'
  Ірэдэйл хутка ўзяў сваю сумку і ўстаў. «Хутка нешта будзе
  яшчэ адзін доктар з вамі». Ён падышоў да дзвярэй і зачыніў іх
  зачыняецца.
  Было нешта ў тым, як дзверы зачыніліся, што зрабіла гэта такім
  Дэнісан крыху ўстрывожыўся. Ён устаў і пайшоў да
  дзверы і заўважыў, што яны зачыненыя. Ён павярнуўся, нахмурыўся
  і агледзеў пакой. Ён убачыў канапу, на якой ляжаў,
  стол, два крэслы і кніжная шафа ля сцяны. Ён
  падышоў да кніжнай шафы, каб агледзець яе, і спатыкнуўся аб яе
  шнур, які пагражаў зламаць тэлефон з маленькага століка
  перацягнуць.
  Ён выратаваў тэлефон, а потым стаяў і глядзеў на яго.
  Ірэдэйл прайшоў па калідоры і ўвайшоў у пакой у канцы
  ўнутры. Кэры перапыніў размову з Маккрыдзі і ўтаропіўся
  чаканне
  аж да Ірэдэйла. Хардынг, псіхіятр, быў у FAU-68
  рука, яго доўгія ногі выцягнутыя і кончыкі пальцаў датыкаюцца
  адзін аднаго
  надрукаваны. Быў таксама яшчэ адзін шаноўны чалавек, які не быў Ірэдэйлам
  ведаў. Кэры ўбачыў, як Ірэдэйл глядзіць на яго, і сказаў: Ян Армстранг
  з майго стала. І?» Ён ледзьве стрымліваў цікаўнасць
  падпарадкаваць.
  Ірэдэйл паклаў сумку. «Ён не Мэйрыке». Ён маўчаў. «Хіба што
  Мэйрык нядаўна перанёс пластычную аперацыю».
  Кэры павольна выпусціў стрыманае дыханне. 'Вы
  Вы ўпэўнены?'
  "Вядома, я ўпэўнены", сказаў Ірэдэйл, крыху раздражнёна.
  «Тады ўсё». Кэры паглядзеў на Хардынга. «Тады цяпер гэта тваё
  у сваю чаргу, доктар Хардынг. Паспрабуйце выцягнуць з яго ўсё магчымае
  можа.'
  Хардынг кіўнуў і падняўся з крэсла. Хадзіў без нічога
  сказаць пакінуць пакой. Калі дзверы зачыніліся, Кэры сказаў: «Ты
  разумее
  што, наколькі нам вядома, гэтая памылковая асоба адбылася
  час павінен быць зроблены ў тыдзень - не больш. Ён
  узяў са стала тонкую папку. «У нас якраз выхадны
  атрымаў з Лондана падрабязную тэлеграму пра Дэнісана - і а
  фатаграфія, перададзеная рэнтгенаграфічным шляхам». Сфатаграфаваў і аддаў
  у Ірэдэйл. «Гэта Дэнісан, як ён выглядаў зусім нядаўна.
  Гэта наўрад ці магчыма».
  Ірэдэйл разглядаў фота. — Вельмі цікава, — сказаў ён
  каментар.
  «Ці можна было б гэта зрабіць за тыдзень?» Кэры настойваў.
  Iredale паклаў фота. «Наколькі я мог судзіць, было
  проста траўма, — сказаў ён мерна. 'А менавіта на
  знешні кут
  левага стагоддзя. Вельмі невялікі разрэз, які магчымы
  быў злучаны швом, пакуль ён не зажыў. Гэта
  можа, вядома, вылечыцца за тыдзень, хоць яшчэ можа быць
  застанецца нейкі пасляболь. Я заўважыў невялікае запаленне».
  МакКрыдзі недаверліва сказаў: «Вы маеце на ўвазе, што гэта быў адзіны разрэз
  што было зроблена?'
  - Так, - сказаў Ірэдэйл. «Намер быў апусціць левае павека
  Цягнуць. У вас ёсць тое фота Мэйрыка?
  - Вось, - сказаў Кэры.
  Ірэдэйл паклаў на яго ўказальны палец. — Вось, бачыш? Павека
  цягне ўніз у выніку пашкоджання, нанесенага гэтым рубцом
  мела значэнне прыліпанне скуры». Ён зрабіў паўзу і сказаў
  пагардліва:
  — Кавалак работы мясніка, калі вы спытаеце мяне. Гэта было
  ніколі не павінна адбыцца».
  «Гэта была рана, якую Мэйрык атрымаў хлопчыкам падчас вайны»,
  - сказаў Кэры. Ён пастукаў па фота Мэйрыка. «Але як яны?
  чорт вазьмі, гэты шнар, перададзены Дэнісану без разьбы?
  «Вельмі добра зроблена», — з раптоўным энтузіязмам сказаў Ірэдэйл.
  «Майстэрства татуіроўкі, падобнае да якога я рэдка бачыў
  дарэчы, радзімка на правай сківіцы». Ён нахіліўся
  назад
  у сваім крэсле. «Вядома, я сутыкаюся з многім у сваёй сферы
  татуіроўка ў кантакце, але я больш спецыялізуюся на
  выдаленне
  затым прымяненне.' Ён зноў нахіліўся наперад і
  правёў пальцам лінію на фатаграфіі. «Валасы стан
  зменены з дапамогай эпіляцыі; ніякіх грубых рэчаў, як звычайна
  пагаліцца
  і дайце яму расці зноў. Баюся, містэр Дэнісан
  там назаўжды страціў валасы».
  - Усё гэта вельмі добра, - сказаў Маккрыдзі, робячы крок наперад
  прыйшоў. Ён нахіліўся над сталом, каб параўнаць два фотаздымкі.
  «Але паглядзіце ўважліва на гэтых двух мужчын. Дэнісан ёсць
  худы на твары і без гэтай барады выглядаў бы яшчэ худзейшым.
  У Мейрыка тоўстыя шчокі. І вам патрэбна гэтая розніца ў носе
  бачыць.'
  "Гэта робіцца шляхам увядзення вадкага сілікону", - сказаў Ірэдэйл.
  «Некаторыя мае калегі, якія не ўспрымаюць гэта так сур'ёзна, выкарыстоўваюць яго
  што азначае зрабіць кіназорак больш развітымі
  дапамагаць за пазухай». Тон яго быў пагардлівы. «У мяне ёсць яго шчокі
  адчуў гэта і выразна адчуў. Гэта было абсалютна беспамылкова».
  — Навошта, чорт вазьмі! - сказаў Кэры.
  «Вы сказалі, што Дэнісан прапусціў тыдзень свядома ветлівага часу? спытаў
  Ірэдэйл.
  "Ён сказаў, што страціў тыдзень жыцця - калі гэта тое, што вы маеце на ўвазе".
  "Тады я магу прыблізна здагадацца, як гэта спрацавала",
  - сказаў Ірэдэйл. «Ён, вядома, быў у седатыўным стане і ўвесь тыдзень
  трымалі без прытомнасці. Я бачыў павязку на левай руцэ. я
  Я не даследаваў гэта, але гэта было месца, дзе
  нутравенныя
  было ўведзена кропельнае кармленне, каб ён застаўся жывы
  трымаць.'
  Ён зрабіў паўзу, і Кэры зачаравана сказаў: "Працягвай!"
  70
  «Разрэз у кутку вока быў зроблены, з поўным
  тыдзень, каб вылечыцца. Адзін на кожнага дасведчанага хірурга
  пяціхвілінная праца. Потым пачалі рабіць татуіроўкі.
  Звычайна ёсць рэшткі болю, але гэта пасля аднаго
  тыдзень мы вырашаем! знікла. Усё астатняе яны маглі зрабіць самі
  зрабіць гэта лёгкім».
  Ён зрабіў два здымкі. «Вы ведаеце, шкілетная структура гэтых дваіх
  мужчыны, што тычыцца чэрапа і твару, надзвычай падобныя. л
  У мяне такое адчуванне, што калі б у вас была фатаграфія Мэйрыка, гэта было б гадоў пятнаццаць
  дваццаць гадоў таму ён быў бы вельмі падобны да Дэнісана
  выглядаць, дакладней, як Дэнісан, як выглядаў раней. л
  Мяркую, Мэйрык прывык да дарагога жыцця?
  "Ён дастаткова багаты для гэтага", - сказаў Кэры.
  "Гэта відаць па ім", - сказала Ірэдэйл, кідаючы фатаграфіі на стол.
  «Але Дэнісан выглядае крыху недаядаючым».
  "Цікава, што вы гэта сказалі", - сказаў Кэры, падымаючы папку
  адкрыты.
  «Мяркуючы па тым, што мы тут маем, Дэнісан, здаецца, такі
  не алкаголік, тады яшчэ быўшы на мяжы. Ён быў
  проста страціў працу - 24 чэрвеня па неадпаведнасці
  звольнены».
  Ірэдэйл кіўнуў. «Сімптаматычна. Алкаголікі адмаўляюцца ад ежы -
  яны атрымліваюць калорыі з напою». Ён устаў. 'Гэта ўсе
  што я магу зрабіць сёння вечарам, спадары. Я хацеў бы Дэнісана заўтра
  хочаце паклапаціцца пра яго, каб вярнуць яму ранейшы выгляд
  даць, што будзе няпроста - той сіліконавы склад
  па-д'ябальску цяжка выбрацца. Ёсць яшчэ што-небудзь?»
  - Нічога, містэр Ірэдэйл, - сказаў Кэры.
  — Тады я іду спаць, прабачце. Гэта заняты адзін
  прайшоў дзень».
  "Вы ведаеце, дзе ваш пакой", - сказаў Кэры, і Ірэдэйл кіўнуў і выйшаў
  з пакоя.
  Кэры і Маккрыдзі моўчкі глядзелі адно на аднаго, а потым
  Кэры напаўпавярнуўся і спытаў праз плечы: «Што ёсць
  усё гэта па-вашаму, лан?
  "Я лопну, калі даведаюся", - сказаў Армстранг.
  - гаркнуў Кэры. 'Я таксама. У мяне на гэтай працы бываюць дзіўныя сітуацыі
  вопытны, але гэта ўсё зводзіцца да маразму.
  Цяпер мы павінны паглядзець, што прыдумае Хардынг
  прыязджае, і я адчуваю, што ён будзе працаваць яшчэ доўга.
  71
  Я мяркую, што хтосьці павінен даць гаршчок кавы. Гэта
  будзе позна».
  Кэры меў рацыю, таму што да гэтага прайшло больш за дзве гадзіны
  Хардынг
  вярнуўся. Яго твар быў заклапочаны, і ён рэзка сказаў: «Я
  не веру, што Дэнісана трэба пакінуць аднаго.
  — Ян! - сказаў Кэры.
  Армстранг устаў, і Хардынг сказаў: «Калі ён хоча пагаварыць, давайце пагаворым».
  хай яму ўсё па-свойму. Далучайцеся да абмеркавання, але пазбягайце канкрэтыкі.
  Ліміт
  вы да агульных слоў. Зразумела?
  Армстранг кіўнуў і выйшаў з пакоя. Хардынг сеў і
  Кэры вывучаў яго. Нарэшце Кэры сказаў: «Ты падобны на сябе
  трэба выпіць, доктар. Віскі?
  Хардынг кіўнуў. «Калі ласка». Ён пацёр лоб. «Дэнісан
  знаходзіцца ў дрэнным стане».
  Кэры шчодра наліў у шклянку віскі. 'Як так?'
  «Яго ўмяшалі», — катэгарычна сказаў Хардынг.
  Кэры падаў яму шклянку. — Яго мазгі?
  Хардынг выпіў палову віскі і закашляўся
  няшмат. Ён падняў шклянку. — Да астатняга я хацеў бы вады. так.
  нехта рабіў чортава сур'ёзную працу. Яму не хапае аднаго
  цэлы тыдзень з яго памяці, і ўсё, што з ім зрабілі,
  было зроблена на тым тыдні».
  Кэры зморшчыў лоб. — Ірэдэйл меркаваў, што ён
  увесь тыдзень быў без прытомнасці».
  "Гэта не немагчыма", - сказаў Хардынг. «Ён, верагодна, ёсць
  падчас
  псіхічна ашаломлены ўвесь тыдзень на наркотыках
  стан.'
  «Вы кажаце пра прамыванне мазгоў?» — скептычна спытаў Маккрыдзі.
  «Так бы мовіць». Хардынг узяў сваю напоўненую шклянку.
  «Той, хто ні зрабіў гэта з Дэнісанам, быў аблажаны
  праблема. Ідэальна было б мець Дэнісана ў адным
  такі
  каб прымусіць яго паверыць, што ён Мэйрык -
  але гэта было немагчыма». Хардынг зрабіў паўзу, задумаўшыся.
  'Прынамсі,
  на працягу тыдня».
  «Вы маеце на ўвазе, што ёсць магчымасць для чагосьці падобнага?» спытаў
  Кэры ў недаверы.
  «О так», - спакойна сказаў Хардынг. «Гэта можна зрабіць. Але
  у гэтых хлопцаў не было на гэта часу, таму ім прыйшлося гэта з'есці
  72
  вырашаць гэта па-іншаму. На мой погляд, яны прыйшлі
  праблема
  гэта азначала, што яны павінны былі змясціць Дэнісана ў гатэль як Мэйрыка
  з упэўненасцю, што не ўцячэ. Яна
  не хацеў, каб ён паспяваў на наступны самалёт у Лондан,
  напрыклад. І так да яго ставіліся». Апошні, с
  акцэнт вымаўлены, слова выйшла з вуснаў Хардынга як а
  непрыстойнасць.
  «Як?» - спытаў Кэры.
  — Вы ведаеце што-небудзь пра гіпноз?
  МакКрыдзі фыркнуў, і Хардынг раптам ударыў яго
  сталёвыя вочы, халаднавата: «Не, гэта не вядзьмарства, сэр
  Маккрыдзі. Дэнісан доўгі час знаходзіўся ў наркатычным стане
  рэчывы выклікалі паўсон, і ў гэты перыяд
  яго псіхіку наўмысна разбураць». Ён зрабіў раптоўна
  раззброіць
  жэст заканчэння. «Я падазраю, што Дэнісан ужо мае неўратычныя схільнасці
  былі і, несумненна, былі даступныя ўсе віды гатовых рэсурсаў
  рука - ірацыянальныя страхі, напалову залечаныя траўмы і гэтак далей - ом
  каб палегчыць ход падзей».
  — Што вы разумееце пад неўратычнымі схільнасцямі? - спытаў Кэры.
  «Цяжка сказаць, але я адчуваю, што ён ужо патурбаваны
  было да таго, як з ім гэта зрабілі».
  «Псіха?» — уставіў Маккрыдзі.
  Хардынг зірнуў на яго з агідай. «Не больш за сябе,
  Містэр Маккрыдзі, - рэзка сказаў ён. «Але я думаю, што нешта было
  адбылося, што вывела яго з раўнавагі».
  "Нешта сапраўды здарылася", - сказаў Кэры. «Ён трапіў на сваю паласу
  страчаны». Ён дастаў з папкі тонкі стос папер. 'У мяне ёсць
  не было часу пагаварыць з вамі пра гэта раней, але гэта
  што мы маем на Дэнісана. Яшчэ наперадзе, але пакуль
  мы павінны гэтым задаволіцца».
  Хардынг павольна разглядаў набраныя аркушы паперы
  асцярожны
  чытанне. Ён сказаў: «Шкада, што я бачыў гэта раней
  пайшоў да Дэнісана; гэта прынясе мне шмат клопатаў
  захаваны.'
  «Ён быў рэжысёрам у невялікай кампаніі, якая...
  спецыялізаваныя
  у стварэнні дакументальных і рэкламных ролікаў», — сказаў
  Кэры. «Здаецца, ён кінуў капялюш на гэта і
  справа каштавала вялікіх грошай. Яны адчувалі, што ён бярэ на сябе занадта шмат
  напой сапсаваўся, таму яго выкінулі».
  73
  Хардынг паківаў галавой. «Для яго было не гэта важна
  прынёс баланс. Гэта выпіўка павінна была быць сімптомам,
  няма прычыны». Ён агледзеў файл. «Я бачу гэта тут
  яго жонка памерла тры гады таму. Яна павінна быць яшчэ зусім маладая
  былі. Ці ведаеце вы, як яна памерла?
  - Пакуль не, - сказаў Кэры. – Але я магу даведацца.
  «Я, вядома, хацеў бы. Цікава, ці справа ў гэтым
  быў час, калі ён пачаў моцна піць».
  «Гаворка не пра гэта цяпер», — сказаў Кэры.
  Голас Хардынга задрыжэў. «Для мяне так», — сказаў ён
  коратка. – Я павінен лячыць чалавека.
  Голас Кэры быў супакойваючым. «Я ведаю, доктар; і вы атрымаеце ўсё
  неабходную інфармацыю, як толькі мы яе атрымаем самі. Але што мяне турбуе
  У гэты момант цікава тое, што яны зрабілі з Дэнісанам і
  як гэта было зроблена».
  Хардынг памірыўся. «Тады добра. Дэнісан стаў літаральным
  разабраны.
  Яму засталося толькі імя і месца жыхарства - і
  гэта месца жыхарства было не вельмі дакладным. Джайлз Дэнісан з Хэмпстэда.
  Яны, вядома, маглі дасягнуць поўнай амнезіі,
  але гэта не прынесла б ім карысці, таму што Дэнісан быў за
  Мейрик павінен быў працягваць і валодаў дастаткова актыўнай асобай
  неабходна
  павінен быў выконваць гэтую ролю. Чаму Дэнісан, калі
  Я не ведаю, ці даводзілася Мейрыку выконваць абавязкі».
  "У мяне ёсць свае думкі на гэты конт", - сказаў Кэры. 'Працягваць,
  доктар».
  «У той жа час Дэнісан не меў патрэбы ў занадта вялікай індывідуальнасці
  захаваць,
  прынамсі, не столькі, што ён мае асобу, што
  што яму навязалі, адхіліў бы гэта. Ён павінен быў быць у нейкім выглядзе
  анестэзія
  праводзяцца. Яго мозг у пэўных момантах пайшоў з ладу
  строга заблакаваны, каб ён не раскрыў сваю асобу
  пачынаюць сумнявацца. Больш за тое, у той момант яны ўсё яшчэ былі побач з ім
  больш заблытаныя, пэўныя ілжывыя ўспаміны
  удзьмуты.
  Напрыклад, ён выразна памятае гульню
  гуляў у гольф, але ў той жа час ён ведае, што ён усё яшчэ
  ніколі ў жыцці не трымаў клюшку для гольфа. Так ён
  зараз чалавек моцна разгублены, і гэта прыводзіць да паралічу волі,
  дастаткова
  каб гарантаваць, што ён застанецца на месцы - гатэль у Осла,
  пакуль ён спрабуе разблытаць вузел».
  Маккрыдзі неспакойна рухаўся. — Хіба ўсё гэта магчыма?
  74
  — Цалкам магчыма. Калі я размясціў уяўны прамавугольнік на
  паверсе гэтага пакоя, я б прыцягнуў вас туды праз постгіпнатычны сродак
  прапанова мець магчымасць загіпнатызаваць, чаго пазбягаць. Вы б свой
  Вы можаце заходзіць і выходзіць з гэтага пакоя да канца жыцця, але вы б
  ніколі не пераходзьце праз гэты ўяўны прамавугольнік. На самай справе, вы павінны
  не ўсведамляючы ірацыянальнасці сваіх паводзін».
  Маккрыдзі выглядаў скептычна, а Хардынг сказаў: «Мне падабаюцца ўсе
  гатовы даць вам дэманстрацыю ў любы момант».
  «Не!» — паспешліва сказаў Маккрыдзі. "Я табе веру."
  Кэры змрочна ўсміхнуўся. «Працягвайце, доктар».
  "Мозг - гэта самастабілізуючы арганізм", - сказаў Хардынг.
  «Калі б гэтага не было, мы б усе звар'яцелі. І
  даследаваць,
  інфармаванне мае асноватворнае значэнне. Калі Дэнісан паспрабаваў у
  капаючыся ў сваім былым жыцці, ён наткнуўся на завалы і быў
  настолькі ўзрушаны немагчымасцю таго, што было ў яго ўласным мозгу
  знайшоў прытулак у забыцці». Ён гэта бачыў
  неразуменне
  на твары Кэры і проста сказаў: "Ён заснуў". А
  тыповы істэрычны сімптом. Ён зрабіў гэта двойчы, пакуль ён
  размаўляў са мной. Я пакідаў яго кожны раз на пятнаццаць хвілін
  спаць,
  і калі ён прачнуўся, ён забыўся прычыну гэтага -
  ён выцер гэта са свайго мозгу. Гэта а
  механізм самаабароны
  супраць вар'яцтва, і ў мяне ёсць адчуванне, што гэта
  здаралася з ім раней».
  "Я не думаю, што я правільна гэта разумею", - сказаў Кэры. «Вы так кажаце
  Дэнісан напалову вар'ят і мае схільнасць заснуць у любы момант
  упасці - або страціць прытомнасць. Як суаднесці гэта з фактам?
  што ён паспяхова пазбавіўся ад аднаго з маіх людзей,
  і што ён апынуўся ў асабліва небяспечнай сітуацыі
  магло каштаваць яму жыцця і дзе ён зрабіў выключна добра
  атрымалася выбрацца?»
  "О, ён досыць кампетэнтны", - сказаў Хардынг. «Гэта толькі як ён
  спрабуе высветліць сваё мінулае, што ён быў за
  немагчыма
  спыняецца і ўцякае ў нябыт. Судзіць
  да таго, што вы сказалі мне пра тое, як ён быў паранены
  Я б сказаў, што ён больш кампетэнтны, чым я, улічваючы дадзенае
  абставіны
  можна было чакаць».
  "Ён па-чартоўску кампетэнтны", - раптам сказаў Маккрыдзі, і Кэры
  павярнуўся і паглядзеў на яго. «Я ўсё яшчэ маю гэта для вас
  не сказалі, але ён на місіс Хансен.
  75
  — Што ў яго ёсць?
  «Ён ведае, што ў яе ёсць рэвальвер, - сказаў ён мне
  расказаў.
  Ён сказаў, што думае, што я павінен ведаць».
  У Хардынга быў такі выгляд, як я табе казаў, і выгляд Кэрыса
  твар быў здзіўлены. «Штосьці яшчэ», сказаў
  Маккрыдзі. — Алкаголік ён ці не, цяпер ён сухі. Спадарыня Хансэн
  сказаў, што паспрабаваў віскі мінулай ноччу і склаў такое ўражанне
  што ён прымаў мыш'як».
  «Цікава». - сказаў Хардынг. Мозг чалавека як каша
  перамешаны. Было б выдатна, калі б у ім быў свой алкагалізм
  вылечаны. Аднак я баюся, што прэпарат нашмат горш, чым
  хвароба. Вядома, яму давядзецца легчы ў бальніцу. я магу зрабіць гэта
  арганізаваць.'
  Кэры ўстаў. — Дзякуй, доктар Хардынг.
  Хардынг таксама ўстаў. «Я хацеў бы мець яго зноў заўтра
  хачу бачыць. Што з ім цяпер будзе?»
  "Я буду добра клапаціцца пра яго", - лёгка сказаў Кэры.
  «Безумоўна, — папярэдзіў Хардынг. «Калі ён гэтага не зробіць
  атрымлівае прафесійную дапамогу, вельмі верагодна, што ён
  становіцца вар'ятам». Ён пазяхнуў. – Хадзем, я іду спаць.
  Ён выйшаў з пакоя, і Кэры зноў сеў. Ён схапіў
  дзве фатаграфіі і задуменна глядзеў на іх. МакКрыдзі сказаў: «Вось і ўсё
  тады так; уся справа аблажаная. Няма Мэйрыка - значыць
  увесь наш план разбураны».
  Кэры нічога не сказаў, і Маккрыдзі спытаў: "Пра што ты думаеш?"
  Кэры павольна сказаў: «Я думаю, што мы, хоць і ёсць
  магчыма, не Мэйрык, але па-чартоўску добрая замена
  мець.'
  У Маккрыдзі адвісла сківіца. «вы хочаце сказаць, што хочаце быць з ім
  Ладзіць? вы чулі, што толькі што сказаў Хардынг - ёсць усё
  шанец, што чалавек сыдзе з розуму. Гэта не зусім тое, што я лічу этычным
  хацеў бы адзначыць».
  «Не кажы мне пра этыку», — рэзка сказаў Кэры. «У мяне ёсць праца
  ачысціць.' Ён кінуў фатаграфіі ўніз. «Ірэдэйл хоча быць Дэнісанам
  зрок
  аддаць, і Хардынг хоча ўзгадаць сваё мінулае. Калі
  мы заўтра Хардынг з ягоным праклятым гіпнозам пажартуем над ім
  адпусціце, тады Дэнісан пакуе свае сумкі і ідзе дадому».
  Ён нахмурыўся і прыняў рашэнне. — Прывядзі яго
  назад у гатэль, - рэзка сказаў ён.
  76
  «Магутны Божа!» - сказаў Маккрыдзі. — Ты хоць ведаеш, што робіш?
  - Я ведаю, - сказаў Кэры. «Але падумайце пра гэта, пакуль вы
  Дэнісан вяртае. Потым была тая атака на Спіралі
  Было забіта Дэнісана, на якога тады быў здзейснены напад -
  Дэнісан ці Мэйрык?
  Рот МакКрыдзі павольна адкрыўся, калі яго розум закруціўся.
  Кэры сказаў: «За Дэнісанам трэба сачыць. Быць на варце
  пакой
  застаецца, і я хачу, каб чалавек звонку сачыў за яго акном
  трымаць. І я хачу, каб увесь пракляты гатэль быў воданепранікальным
  заблакаваны
  бачыць. Працуе!'
  Маккрыдзі высадзіў Дэнісана ў гаражы гатэля. «Я не пайду
  наверсе, - сказаў ён. — Але я прыйду да цябе заўтра. Ён падняў вочы
  яго гадзіннік. «Дык сёння. Божа, амаль пяць раніцы.
  Ты пойдзеш спаць».
  Яны абодва маўчалі падчас кароткай паездкі. Цяпер рана
  Дэнісан: Што гэта было? Гэтым першым лекарам быў я
  ясна,
  але другі быў псіхіятр, праўда?
  Маккрыдзі сказаў: «Кэры будзе з вамі заўтра. Ён усё растлумачыць».
  Ён зрабіў паўзу і закусіў губу. "Я абяцаю."
  - Добра, - сказаў Дэнісан. «Я занадта стаміўся, каб зараз спрачацца. Але
  Кэры мяркуе, што ён прыдумае нешта добрае.
  Ён кіўнуў Маккрыдзі і накіраваўся да лесвіцы. Ён не азірнуўся,
  але калі б ён быў і калі б ён меў выгляд у McCready's
  вочы маглі тлумачыць, ён мог шкадаваць
  мець
  прызнаны.
  Дэнісан адчыніў дзверы, якія вялі ў вестыбюль гатэля
  і ўбачыў вялікую кучу валізак. Пачуўся грукатлівы смех
  група гасцей, якія прыбылі рана, група моладзі, якая
  як матылькі пырхалі па зале. Ён падышоў да прыёмнай і
  засталося чакаць, пакуль перагружаны начны швейцар зрабіў усё магчымае
  у
  змагацца з ціскам.
  Нарэшце Дэнісан злавіў яго погляд і сказаў: «Шэсцьдзесят тры,
  Калі ласка».
  — Так, містэр Мэйрык. Швейцар узяў ад яго ключ
  кручок.
  Дэнісан не ўбачыў, як дзяўчына абярнулася і яго
  глядзеў на,
  але раптам пачуўся радасны крык: «Тата!» і раптам
  у яго на руках была маладая жанчына.
  77
  Адзінаццаць
  Гэта было выдатнае выступленне Дэнісана, што ён не запанікаваў
  ўдар. Яго першым імпульсам было адступіць і...
  адмаўляць
  што ён быў Мейрыкам - гэта была справа
  памылковая асоба
  раней было. Адразу пасля гэтага рашэння прыйшло ўсведамленне таго, што
  гэта не мела сэнсу; начны швейцар ведаў яго імя і стаяў побач
  ўнутры
  на слых, і ў любым выпадку адмова будзе ў
  зала гатэля, несумненна, выкліча вялікі ажыятаж. Ён
  кантраляваў імпульс.
  Яна пацалавала яго, і ён моцна адчуў свае вусны
  недаступны
  тавары. Магчыма, справа ў яго адсутнасці адказу
  прымушаючы яе зрабіць крок назад, як смех
  твар яе адскочыў. Яна сказала: «Я спадзявалася знайсці вас тут, але
  Я наўрад ці чакаў сутыкнуцца з вамі ў тым жа гатэлі - у пяць гадзін раніцы. Што ты так робіш?
  рана ўстаць ці так позна?»
  Яна была маладая - не нашмат старэйшыя за дваццаць - і мела яркія
  вачэй і пругкай скуры маладосці. У яе былі шэрыя вочы і валасы
  рот шырокі і шчодры, магчыма, занадта шырокі для ідэальнага
  прыгажосць.
  На неадукаваны мужчынскі погляд яна не мела макіяжу
  але, магчыма, гэта была даніна яго майстэрству.
  Ён праглынуў. «Я быў у гасцях у сябра; мы проста не трапілі
  скончыў гаварыць. '
  «0.» Яна глыбока засунула рукі ў кішэні сваіх шортаў
  аўтамабільнае паліто і азірнуўся на вельмі турбаванага насільшчыка. 'Гэта будзе
  Праходзяць гадзіны, перш чым я атрымаю свой пакой. Ці магу я застацца ў вашым пакоі?
  адрамантаваць трохі? Я павінен выглядаць жахліва».
  У роце ў яго перасохла, і нейкую хвіліну ён не мог сказаць ні слова
  вывесці.
  Яна зірнула на яго з цікаўнасцю. «Ты застаешся на піва, так?»
  Потым яна засмяялася. — Вядома, вы застаяцеся тут; у вас ёсць ключ
  рука».
  «Мне проста трэба патэлефанаваць», — сказаў ён і зрабіў крок
  ад яе, як ён адвярнуўся ад яе.
  — Чаму б табе не патэлефанаваць са свайго пакоя?
  78
  – Адсюль лёгка. Ён сышоў да публікі
  тэлефоны, корпаючыся ў кішэні ў пошуках манет.
  Тэлефоны ў камерах не былі ўсталяваныя, але
  акружаны вялікімі празрыстымі пластыкавымі вечкамі, што тэарэтычна
  зрабіў магчымымі прыватныя размовы. Ён гэта ўсведамляў
  што дзяўчына пайшла за ім і стаіць побач. Ён пацягнуў
  дастаў кашалёк, дастаў паперку і
  набраў нумар. Сігнал прагудзеў яму ў вуха шэсць разоў, і
  потым пачуўся голас: «Так?»
  Ён сцішыў голас. "Я хачу пагаварыць з Кэры".
  «Вам трэба гаварыць крыху гучней. Я вас не чую.'
  Ён крыху павысіў голас. "Я хачу пагаварыць з Кэры".
  Вагаючыся: «Гэта будзе цяжка, я думаю. Ён ляжыць у ложку».
  «Мне ўсё роўна, што ён у труне. Тыкніце яго. Гэта
  Дэнісан.
  Чалавек з другога боку чутна зацягнуў паветра.
  «Хвілінку».
  За вельмі кароткі час Кэры прыбыў у Hjn. — Дэнісан?
  «Цяжкасці. Мэйрыкс...' Кэры перапыніў яго адным
  голас, як жвір. "Як вы даведаліся, што трэба патэлефанаваць на гэты нумар?"
  «Магутны Божа! Гэта можа пачакаць».
  «Адкуль ты даведаўся гэты нумар?» Кэры настойваў.
  «У пакоі, дзе са мной былі лекары, быў тэлефон
  прыйшоў, - сказаў Дэнісан. «На ім быў нумар, і я яго зразумеў
  Я адзначыў».
  'а!' - сказаў Кэры. Затым з неахвотным трапятаннем: «Хардынг сказаў, што ты
  быў дастаткова кампетэнтны, цяпер я яму веру. Добра; якое ваша
  праблема?'
  – Дачка Мэйрыка толькі што з’явілася ў гатэлі.
  Тэлефон зароў яму ў вуха: «Што!»
  — Што, чорт вазьмі, мне рабіць? — з адчаем спытаў Дэнісан. «Я
  Я нават не ведаю яе імя».
  'Ісус Хрыстос!' - сказаў Кэры. 'Пачакайце секунду.' Ён гучаў крыху разгублена
  - прамармытаў, а потым Кэры сказала: "Яе завуць Лін - Л - Д - Н".
  — Вы ведаеце пра яе яшчэ што-небудзь?
  — Як, чорт вазьмі, я мог? Кэры раз'юшыўся. «Не з маёй голай галавы».
  «Чорт цябе нагантуе!» - рэзка сказаў Дэнісан. «Я павінен з гэтым разабрацца
  дзяўчына размаўляе. Мне трэба нешта пра яе ведаць. Яна мая дачка».
  79
  — Яна цяпер з вамі?
  Дэнісан зірнуў убок праз пластыкавую вечка. — Ёй яшчэ няма і чатырох
  адысці ад мяне. Я ў холе гатэля і не ведаю
  наколькі гукаізалюючая гэтая чортава выцяжка. Яна хоча пайсці са мной да майго
  пакой.'
  «Я зраблю ўсё, што магу», — сказаў Кэры. «Заставайся на лініі».
  «Хутчэй, калі ласка». Ён убачыў дзяўчыну, якая глядзела на яго збоку
  прыходзьце пешшу. Ён высунуў галаву з кажуха і сказаў: «Я
  Гатова праз хвіліну, Лін. Ці ёсць што-небудзь, што вы хочаце ўзяць з сабой у пакой?»
  '0 так; мой маленькі чамаданчык. Я пайду вазьму».
  Ён назіраў за ёй, як яна ішла па калідоры з спружыннымі крокамі
  ішоў і адчуваў, як пот выступіў на лбе. Кэры прыйшоў
  назад на лінію. «Маргарэт Лін Мэйрык, але яна будзе
  пажадана называць Лін; Дачка Мэйрыка ад першага шлюбу».
  Дэнісан апрацаваў гэта і хутка спытаў: "Яе маці яшчэ жывая?"
  «Так, развяліся і ажаніліся паўторна».
  «Імя?»
  'Патрысія Джоан Метфард - яе муж - Джон Говард Метфард; ён
  нешта робіць у біржавых колах».
  «На кім цяпер жанаты Мэйрык?»
  «Ні з кім. Зноў развяліся тры гады таму. Яе
  імя было Жанет Мэйрык, народжаная Осцін».
  — А дзяўчына — што яна робіць? Яе праца? Яе хобі?»
  - Паняцця не маю, - сказаў Кэры. «Усе гэтыя дадзеныя з файла Мэйрыка.
  Мы не даследавалі дачку паглыблена».
  «Лепш я зраблю гэта хутчэй», — сказаў Дэнісан. 'Слухай
  згодны, Кэры; Я не ведаю, чаму я раблю гэта для вас. Пажадана
  Я б адмовіўся ад усёй камедыі і ўсяго адразу
  хачу сказаць».
  - Не рабі гэтага, - хутка сказаў Кэры. «Я дам як мага больш інфармацыі
  пра тое, каб пазбавіцца ад гэтай дзяўчыны Мэйрык, калі я магу, і ўсё падобнае
  перадайце гэта вам як мага хутчэй».
  «Як?»
  — Прашчу ў запячатаным канверце, спецыяльным кур'ерам
  адвезці ў гатэль. Ёй не трэба ведаць, што на аркушы
  на паперы напісана, што вы чытаеце!. І я думаю, што гэта будзе занадта складана
  ёсць спосаб адвесці яе ад вас. Але, Дэнісан -
  што б вы ні рабілі, не выстаўляйце сябе». У ім пачуўся ўмольны гук
  Голас Кэры і Кэры быў, наколькі Дэнісан, што пасля такога кароткага
  80
  судзіць не мог знаёмы чалавек, які прывык
  жабраваць.
  Дэнісан падумаў, што гэта будзе добрая магчымасць паказаць яму вялікі палец уверх
  уключыць. «Ты мяне ўвесь час навязваў
  з таго часу, як яны зрабілі гэта... гэты бруд на мяне.
  Цяпер я хачу тлумачэння - поўнага тлумачэння - і яно будзе
  павінен быць добрым, майце гэта на ўвазе». Ён гэта ўсведамляў
  усведамляючы, што ён пачаў гаварыць на павышаных тонах і што ён
  небяспека
  станавілася гістэрыкай.
  «Вы атрымаеце заяву сёння», — паабяцаў Кэры. 'Проста зрабі гэта
  зрабіце ўсё магчымае, каб гэтая дзяўчына была мілай».
  «Я не ведаю, ці змагу я гэта зрабіць. Адна справа быць чужым
  ашукваць, а з кім-н., зусім іншае
  Сям'я Мейрыка».
  "Можа, нам пашанцуе", - сказаў Кэры. «Я ім не веру
  былі такімі вельмі інтымнымі. Я лічу, што яна па маці
  падняты».
  Дэнісан павярнуўся ў бок залы. «Мне зараз трэба пакласці трубку...
  дзяўчына ідзе сюды». Ён паклаў трубку і ўсё яшчэ чуў
  слабы гукавы сігнал непасрэдна перад разрывам злучэння
  стаў. Здавалася, што Кэры сказаў: "Удачы!"
  Ён адышоў ад тэлефона да яе. «Скончана».
  Яна ішла побач з ім. "ты выглядаў так, быццам ваяваў".
  «0 так?»
  «Я ведаю, што вы любіце спрачацца, але мне было цікава, з кім».
  можна сказаць, у пяць гадзін раніцы пасярод Осла
  мець.'
  Яны спыніліся перад ліфтам, і Дэнісан націснуў кнопку.
  — Адкуль ты зараз?
  'Прыбраць. Я ўзяў машыну і паехаў сюды.
  Учора амаль увесь дзень, а цяпер усю ноч». Яна ўздыхнула. «Я
  адчуваю сябе крыху прыгатаваным».
  Ён захаваў нейтральны голас. — Вы падарожнічаеце адзін?
  'ля.' Яна ўсміхнулася і спытала: «Ты думаў пра хлопца?»
  Ён кіўнуў у бок усё меншай групы ў зале. «Я думаў, што вы
  належаў той пары». Пад'ехаў ліфт і яны зайшлі. — Нічога дзіўнага
  што вы стаміліся за ўвесь гэты час за рулём. Як гэта цудоўна
  быць маладым».
  «Цяпер я адчуваю сябе такой жа старой, як Мафусаіл», — змрочна сказала яна.
  «Табе забівае голад. Б'юся аб заклад, пасля сняданку
  81
  адчуваю сябе нашмат лепш».
  Ён прыняў азартную гульню. «Колькі табе гадоў, Лін? Я імкнуся
  забыцца пра гэта».
  «Так, у вас ёсць такая схільнасць, ці не так? Мне нават дваццаць адзін
  забыўся свой дзень нараджэння - ці не памятаеш?' Быў а
  нечаканы
  горыч у яе голасе. «Бацька, які робіць гэта...» Яна
  прыпынілася і закусіла губу. — Прабач, тата. На наступным тыдні раніцай
  У мяне зноў дзень нараджэння».
  «Гэта нармальна». Была тая варожасць, што
  — не зразумеў Дэнісан. Ён вагаўся і сказаў: «У любым выпадку, вы
  дастаткова стары, каб перастаць называць мяне татам. Што
  да Гары?
  Яна здзіўлена паглядзела на яго, а потым імпульсіўна паціснула яму руку.
  Яны падышлі да дзвярэй пакоя, і ён адчыніў іх
  ключ адкрыты. «Спальня прама наперадзе - ванная пакой злева».
  Яна прайшла наперадзе яго ў спальню і паклала свой чамадан
  ўніз. "Я захопліваю ванную", - сказала яна. «Я хачу крыху
  змыць бруд». Яна адкрыла футляр і дастала некалькі
  зняла рэчы і знікла ў ваннай.
  Ён пачуў шум бягучай вады, калі адкрылі кран
  адкрыў яго, а потым адказаў на званок. «З нумарам 360. Падабаецца
  магло быць паведамленне для Мэйрыка - ліст ці нешта падобнае
  што заўгодна - я хачу ведаць неадкладна». Ён паклаў слухаўку
  уніз і задуменна паглядзеў на чамадан.
  Шум у ваннай працягваўся, таму ён хутка зайшоў у пакой
  і зазірнуў у партфель. Ён быў упакаваны больш акуратна, чым ён
  чакаў, каб лягчэй было шукаць. Ён бачыў
  сінюю вокладку ангельскага пашпарта і дастаў яе і
  пагартаў яго. Дзень нараджэння Лін Мэйрык быў 21 ліпеня, і тады яна будзе
  спаўняецца дваццаць два. Яе прафесія была настаўніца
  згадка.
  Ён паклаў пашпарт назад і ўзяў папку з дарожнымі чэкамі.
  Гартаючы кнігу, ён ціхенька пасвістваў. Сям'я
  Мейрык не верыў у цеснату. Ён знайшоў поўную папку
  выкладзеныя
  канверты з крэдытнымі карткамі і фотаздымкамі ўнутры. У яго не было
  час, каб разгледзець іх усіх старанна, таму што ён баяўся
  што яна ў любы момант выйдзе з ваннай. Ён
  адсунуў папку назад і зашпіліў унутраную кішэню валізкі
  Адкрыты. У ім ляжаў ключ ад арандаванай машыны і звязак
  82
  меншыя ключы. Калі ён зачыніў скрыню, ён усё пачуў
  шум у ваннай сціх, а потым яна выйшла
  — стаяў каля фатэля, здымаючы пінжак.
  «Гэта значна лепш», - сказала яна. Яна зняла аўтамабільную куртку і
  выглядала вельмі свежа ў цытрынава-жоўтым швэдры і доўгіх штанах. 'Што
  гэта самае ранняе, што я магу заказаць сняданак».
  Ён паглядзеў на гадзіннік. — Я думаю, не раней за шэсць трыццаць.
  Магчыма, начны швейцар прынясе вам сэндвічы і каву
  няхай гэта выхоўваецца.
  Яна нахмурылася і села на ложак. «Не я
  Я лепш пачакаю добрага сняданку». Міргаючы вачыма, сказала яна
  яна: «Я ўсё яшчэ адчуваю, што я за рулём».
  – Не варта так кідацца.
  «Апошні раз, калі мы сустракаліся, вы сказалі нешта іншае».
  Дэнісан не ведаў, што з гэтым рабіць, і таму сказаў
  нейтральны: 'la.' Цішыня працягвалася. 'Як справы ў тваёй маці?'
  — спытаў ён.
  — Добра, — абыякава сказала Лін. «Але, Божа мой, ён такі
  сумна.
  '
  'Як так?'
  «Ну, ён проста сядзіць за сталом, зарабляючы грошы.
  0, я ведаю, што ты багаты, але ты зарабляў грошы, займаючыся рознымі справамі
  рабіць. Ён проста зарабляе грошы».
  Дэнісан выказаў здагадку, што «ён» быў Джонам Говардам Метфардам, які «нечым займаўся».
  біржавыя колы». "Метфард нядрэнны хлопец", - сказаў ён.
  "Ён раздражняе да чорта", - цвёрда сказала яна. «І апошні раз я размаўляў
  ты думаеш пра яго інакш».
  Дэнісан вырашыў больш не выносіць самавольных меркаванняў. «Як
  ты ведаў, што я тут?» — спытаў ён.
  - Ад Эндруса, - сказала яна. «Калі ён сказаў мне, што вы былі ў Скандынавіі
  Я ведаў, што ты будзеш тут або ў Хельсінкі». Яна здалася раптоўнай
  нервовы. «Цяпер я не ўпэўнены, што меў
  трэба прыйсці».
  Дэнісан зразумеў, што стаіць над ёй.
  Ён сеў у фатэль, і яна пацягнулася, можа, як
  рэакцыя, на ложку. 'Чаму не?' — спытаў ён.
  "Вы не можаце сур'ёзна ставіцца да гэтага пытання". Яе голас быў горкі. «Я
  усё яшчэ памятаю палымяную спрэчку, якую мы мелі два гады таму
  меў - і тады ты не прыйшоў на мой дваццаць першы дзень нараджэння
  83
  Я думаў, што ведаю, што вы таксама не забыліся пра гэты аргумент. Але мой
  Вядома, ты не забыўся свой дзень нараджэння - ты ніколі не забываеш
  нешта.'
  Ён усё больш быў у цемры. "Два гады - гэта доўгі тэрмін",
  - сказаў ён банальна. Ён павінен навучыцца размаўляць як палітык -
  гаворачы шмат, нічога не маючы на ўвазе.
  — Ты змяніўся, — сказала яна. 'ты. .. ты мякчэй:
  Гэта не аказалася чымсьці накшталт «Я ўсё яшчэ магу быць вострым як брытва, калі захачу».
  Ён усміхнуўся. «Магчыма, я проста старэю і, хто ведае,
  мудрэй».
  - Ты заўсёды быў мудрым, - сказала Лін. «Пакуль вы не робіце гэта ўвесь час
  быў па-чартоўску правільны. Ва ўсякім выпадку, я хацеў цябе
  сказаць што-небудзь табе ў твар. Я быў расчараваны, калі заўважыў
  што вы не былі ў Англіі, і таму я прыехаў сюды ў спешцы
  прыйшоў». Яна вагалася». «Дай мне цыгарэту».
  – Я кінуў курыць.
  Яна ўтаропілася на яго. «ты сапраўды змяніўся».
  «Часова», — сказаў ён, працягнуўшы руку, каб адкрыць шуфляду
  туалетны столік
  адкрыць. Ён дастаў залаты партсігар і
  выключыў запальніцу і прапанаваў ёй цыгарэту. «У мяне ёсць непрыгожы
  прастудзіўся».
  У яе была цыгарэта, і ён даў ёй агонь. — Раней у вас там такое было
  ніколі не спыняўся». Яна нервова смактала цыгарэту і зацягвалася
  воблака дыму. «Вы здзівіцеся, што ў мяне няма ліпучкі
  дым».
  Дэнісан падазраваў, што гэта тое, з чым ён мае справу
  да гэтага часу толькі чуў - разрыў пакаленняў. Ён
  сказаў: «Не кажы глупстваў, Лін». Што ў цябе ў галаве?»
  — Да чалавека, як звычайна. Добра - я атрымаў дыплом
  прынесены.'
  OceanofPDF.com
  Яна паглядзела на яго з чаканнем, і ён зразумеў гэта
  што яна скінула бомбу. Як ён павінен быў гэта зрабіць
  адказаць, ён не ведаў, але, чорт вазьмі, можа быць лепш
  асцярожна
  быць бясшкодным. Тым не менш атрымаць ступень
  звычайна быў варты віншаванняў, таму ён сказаў: «Гэта добра».
  навіны, Лін.
  Яна падазрона паглядзела на яго. 'Ты сур'ёзна?'
  «Гэта лепшая навіна, якую я чуў за доўгі час».
  Здавалася, ёй палягчэла. «Маці думала, што гэта ідыёт. Яна сказала, што я з
  84
  усе грошы, якія я атрымліваў, не мелі пра што турбавацца
  каб уладкавацца на працу - вядома, не з кучай нахабнікаў з Іст-Энда
  вакол мяне. ты ведаеш, якая яна. А Містэр Дурны мог
  зусім не клапоцячыся». На імгненне ў ёй прагучала нешта пафаснае
  голас. "Ты сур'ёзна?"
  "Вядома, я гэта маю на ўвазе". Ён выявіў, што сапраўды шчаслівы за гэта
  была яна, і гэта надавала яго голасу нешта шчырае. .
  «Ой, тата, я так рада гэтаму!» Яна злезла з ложка
  і падышла да свайго чамадана. «Толькі паглядзіце, што тут. Я павінен быў
  яшчэ ёсць новы пропуск». Яна адкрыла пропуск і захавала яго
  што для. 'Прафесія - настаўнік!' - з гонарам сказала яна.
  Ён падняў вочы. "Ці добра вы прайшлі?"
  Яна зрабіла кіслы твар. «Сярэдне добра». Цяпер не было
  усмешка на яе твары. Вядома, ён думае, што гэта Мэйрык
  павінен быў здаць на адзнаку».
  У думках ён праклінаў Мэйрыка, які, здавалася, бо
  усталяваць чалавечыя стандарты. Гэтая дзяўчына была звышадчувальнай
  і напружаны, і найменшае яго слова было б выбухам
  можа прычыніць камусьці шкоду -
  як мяркуецца
  Лін. «Я вельмі рады, што вы атрымалі ступень», — сказаў ён
  ён спакойна. «Дзе вы збіраецеся выкладаць?»
  Напружанне пакінула яе, і яна легла на ложак.
  — Мне перш за ўсё патрэбен вопыт, — сур'ёзна сказала яна. «Агульны вопыт.
  Тады я хачу спецыялізавацца. Пасля гэтага, калі я атрымаю адзін
  Калі я атрымаю шмат грошай, я з такім жа поспехам выкарыстаю іх з карысцю».
  «Як?»
  «Мне трэба будзе даведацца больш аб тым, што менавіта я хачу зрабіць раней
  Я магу вам гэта сказаць».
  Дэнісан цікавіўся, як вытрымае гэты юнацкі ідэалізм
  супраць удараў, якія нанёс свет. Хаця, с
  энтузіязм
  і грошы пайшлі далёка. Ён усміхнуўся і сказаў: «Вы
  здаецца, намеціў увесь твой жыццёвы план. Ці ёсць у ім
  у праграме яшчэ ёсць месца для шлюбу і дзяцей?'
  'Натуральна; але ён павінен будзе быць правільным чалавекам - ён будзе
  павінен жадаць таго, што я хачу». Яна паціснула плячыма. 'Дагэтуль
  Я яшчэ такога не сустракаў. Мужчыны на ст
  ВНУ
  можна падзяліць на два класа: сухое ржышча
  тых, хто задаволены існуючай сістэмай, і ідэалістаў, якія гэтага жадаюць
  не быць. Сухія іржышчы ўжо падлічваюць, колькі пэнсіі атрымаюць-85
  перш чым яны нават маюць працу, і ідэалісты такія
  пракляты
  наіўна і непрактычна. Я не хачу ніводнага з іх».
  «Вы сустрэнеце таго, хто вам падыдзе», — прагназаваў Дэнісан.
  — Як ты можаш быць такім упэўненым?
  Ён засмяяўся. «Як вы думалі, што адбыўся дэмаграфічны выбух?
  Мужчыны і жанчыны звычайна нейкім чынам аб'ядноўваюцца
  адзін аднаго. Такая прырода звера».
  Яна затушыла цыгарэту, легла на спінку і закрыла яе
  вочы. – Я гатовы пачакаць.
  – У мяне такое адчуванне, што вам не прыйдзецца доўга чакаць. Яна дала
  адказу няма, і ён уважліва паглядзеў на яе. Яна так хутка засвоіла
  заснуў, як шчанюк, што нядзіўна
  бачыў
  той факт, што яна не спала ўсю ноч. Ён таксама быў
  але сон быў апошнім, што ён мог сабе дазволіць.
  Ён апрануў куртку і дастаў з кішэні на маланцы ключы
  з яе чамадана. Унізе ў калідоры ён убачыў два чамаданы для
  рэгістратуры і пераканаўшыся
  што яны належаць Ліну, ён сказаў начному швейцару: «Ці не маглі б вы атрымаць гэтыя».
  хачу пакінуць два чамаданы ў пакоі дачкі
  узяць?
  Які нумар?
  - Яна забраніравала нумар, містэр Мэйрык?
  «Напэўна».
  Мужчына праверыў і схапіў ключ. «Пакой 430. Я вазьму
  выносьце чамаданы».
  У пакоі Лін Дэнісан даў чаявыя швейцару і паклаў іх дваіх
  валізкі на ложку, як толькі зачыніліся дзверы. Ён атрымаў
  ключы
  дастаў з кішэні, адкрыў куфры і абшукаў іх
  хутка, імкнучыся як мага менш загрувашчваць змесціва
  кідаць. Мала што мела для яго непасрэднае значэнне
  быў, але ён знайшоў некалькі рэчаў, якія праліваюць святло на Лін Мэйрык
  кінуў. Быў фотаздымак яго самога — дакладней, яго
  Гары Мэйрык - у скураной аправе. Спіс насупраць быў
  пусты. У куце аднаго з чамаданаў знайшоў маленькую
  плюшавы мядзведзь, збіты і падазраваны ў вялікай дзіцячай любові
  захоўваецца як талісман. У другім чамадане знайшоў два
  падручнікі,
  адзін аб тэорыі і практыцы педагагічнай прафесіі, ім
  іншыя па дзіцячай псіхалогіі; дзве вялікія таблеткі, старонкі
  усеяны дыяграмамі і графікамі.
  Ён зноў зачыніў чамаданы, паклаў іх на стэлаж і пайшоў
  назад у свой пакой. Затым дзверы ліфта на трэцім паверсе
  адчыняючыся, ён убачыў Армстранга, які толькі што выйшаў з іншага ліфта.
  Армстранг падняў канверт. — Містэр Кэры папрасіў мяне пабачыць вас
  даць гэта».
  Дэнісан разарваў канверт і зняў пару
  правілы
  друкаваны тэкст на адным аркушы. Адзінае, што ён
  чаго ён яшчэ не ведаў, дык гэта Лін Мэйрыкс
  любімы від спорту
  гімнастыка была. «Кэры прыдумае нешта лепшае
  трэба прыйсці, - коратка сказаў ён.
  «Мы робім усё, што можам», — сказаў Армстранг. «Мы ўстанем пазней
  яшчэ дзень, калі людзі ў Англіі прачнуцца».
  "Няхай вывяргаюць столькі, колькі могуць", - сказаў Дэнісан. «І не забудзься
  Нагадайце Кэры, што я ўсё яшчэ бяру заяву
  вартаўнік».
  - Я скажу яму, - сказаў Армстранг.
  - Штосьці яшчэ, - сказаў Дэнісан. — Яна сказала, што таксама чакае мяне
  можна знайсці тут, у Осла або ў Хельсінкі ў Фінляндыі. Гэта мне сказаў
  нічога, пакуль я не зразумеў, што нічога не ведаю пра Мэйрыка.
  Кэры згадаў файл на Мэйрыка - я хачу гэта ўбачыць.
  "Я не думаю, што гэта спрацуе", - нерашуча сказаў Армстранг. 'Ты
  Сойм упаўнаважаны прыняць да ведама сакрэтныя дакументы па гэтай справе
  улічваць дзяржаўную бяспеку».
  Дэнісан пранізаў яго халодным позіркам. 'чорт вазьмі
  дурны
  хто ты!' - спакойна сказаў ён. «Зараз я — гэта ты
  бяспекі - і не забудзьцеся сказаць гэта Кэры». Ён ішоў
  міма Армстранга ў калідор у свой пакой.
  87
  Дванаццаць
  Кэры праходзіў міма мэрыі ў цёплым сонечным святле дня
  Осла і глядзеў на скульптуру насмешлівым позіркам. Усе
  малюнак сімвалізаваў іншую прафесію і ўсё было без
  сумнеў, прызначаны для праслаўлення працы. Ён прыйшоў да в
  выснова, што кіраўнікі горада Осла калісьці былі сацыялістамі
  павінна быць.
  Ён сеў на лаўку і паглядзеў на гавань і на
  Ослафіёрд.
  Міма велічна праплыў карабель - паром на шляху
  у Капенгаген - і там пастаянна прыязджалі і сыходзілі
  меншых мясцовых паромаў у Бюгдой, Інгерстранд і
  іншыя месцы на фіёрдзе. Турысты тусуюцца з фотаапаратамі
  прагуляліся міма, і спыніўся турыстычны аўтобус, каб вывезці нас яшчэ больш
  ванітаваць.
  Маккрыдзі падышоў і сеў побач з ім на канапу
  сядзець.
  Кэры не глядзеў на яго, а летуценна сказаў: «Быў адзін».
  час, калі мая праца была лёгкай - проста наперад. што
  было ў старажытныя часы, калі Ісус Навін паслаў сваіх шпіёнаў у зямлю
  дасланы з Ханаана. Потым гэтыя праклятыя навукоўцы сышлі
  умяшаўся і нарабіў беспарадку».
  Маккрыдзі нічога не сказаў. У яго Кэры быў у такім настроі часцей
  і ведаў, што нічога не застаецца, як толькі чакаць
  Кэры выліў сваё сэрца.
  «Вы разумееце, у якой сітуацыі мы зараз апынуліся?»
  — рытарычна спытаў Кэры. «Я думаю, што вы Джордж Маккрыдзі,
  але я магу памыляцца. На самай справе, вы маглі б
  лічым, што вы Джордж Маккрыдзі і, калі нам падабаецца Хардынг
  паверыць, памыліцца зусім. Як, чорт вазьмі, я павінен быць адным з такіх
  сітуацыя?'
  Ён не звяртаў увагі на вусны Маккрыдзі, якія хацелі нешта сказаць. — Пракляты
  навукоўцы пераварочваюць увесь пракляты свет з ног на галаву
  галавой, - рэзка сказаў ён, паказваючы на шэраг скульптур. 'Вы павінны
  бачачы гэтую кучу працоўных трупаў. Прафесіі там няма
  сімвалізаваў
  які не састарэў і не састарэў. Гэта будзе нядоўга
  88
  ці паставяць мне тут статую. З таблічкай
  на ім: "Сакрэтны агент, адзначце цябе", і мая праца перададзена на аўтсорсінг
  маланкавы кампутар. Дзе Дэнісан?
  «Глыбокім сном у гатэлі». .
  — А дзяўчына?
  — Спіць таксама — у сваім пакоі.
  «Калі ў яго было пяць хвілін сну, гэта яшчэ пяць хвілін
  чым у мяне было. Хадзем, мы небараку разбудзім
  рабіць. Місіс Хансэн далучыцца да нас у гатэлі».
  Ён устаў, і МакКрыдзі спытаў: «Што ты яму скажаш?»
  - Не больш, чым я павінен, - коратка сказаў Кэры. — Можа, яшчэ
  гэта тады я кажу яму белы. Ён ужо спрабуе звязацца са мной па сушы
  шрубы
  уключыць. Ён хоча бачыць дасье Мэйрыка.
  «Вы не можаце чакаць, што ён будзе ўвасабляць кагосьці іншага
  нічога не ведаючы пра другога, - разважліва сказаў Маккрыдзі.
  — Навошта тая праклятая дзяўчына павінна была з'явіцца?
  - гаркнуў Кэры. «Быццам нам ужо мала пакут. у мяне ёсць
  была гарачая спрэчка з Хардынгам сёння раніцай».
  — Я не здзіўлены.
  «Джордж, у мяне няма выбару. Цяпер, калі Мэйрыка няма, я павінен
  Выкарыстоўвайце Denison. Я буду гуляць сумленна; Я дам яму
  праўда
  скажы яму - можа, не ўсё, але тое, што я яму скажу, будзе
  праўдзівыя - і тады ён павінен вырашыць для сябе. А калі ён з ім
  хачу скараціць, мне не пашанцавала».
  МакКрыдзі не абмінуў гэтую агаворку, і ён паціснуў сваю
  кіраўнік. Праўда ў руках Кэры магла быць падобнай на хамелеона
  быць на прыродзе. У Дэнісана не было шанцаў.
  Кэры сказаў: «Ад таго, што сказаў Ірэдэйл, у мяне мурашкі пацягнуліся. гэта
  сіліконавы хлам
  распыляць у твар Дэнісану - гэта нешта
  хімічнае злучэнне; рэчыва знаходзіцца ў вадкай форме
  ўводзяць
  а затым ён зацвярдзее ў тканіны ў нешта накшталт тлушчу - і
  вы не можаце атрымаць яго больш. Калі Дэнісан вяртае сабе твар
  гэта будзе сур'ёзная аперацыя - яны будуць цэлымі
  прыйшлося разабраць твар, каб саскрабці рэчы».
  МакКрыдзі скрывіўся. «Я мяркую, што гэта частка гэтага
  праўда ў тым, што ты яму не скажаш».
  - Гэта - і яшчэ некалькі рэчаў, якія распавёў мне Хардынг.
  Кэры маўчаў. «Ну, вось гасцініца, карову пакінем у яе
  хапайся за рогі».
  89
  Дэнісана абудзілі ад глыбокага сну ўдары малатком па галаве
  дзверы. Ён ашаломлены ўстаў, апрануў халат і прыбраўся
  дзверы адчыненыя. Кэры сказаў: "Прабачце, што разбудзіў вас,
  але прыйшоў час пагаварыць адзін з адным».
  Дэнісан зірнуў на яго вачыма. «Заходзьце». Ён павярнуўся
  развярнуўся і пайшоў у ванную, а Кэры, Маккрыдзі і місіс
  Хансэн увайшоў у спальню. Калі Дэнісан вярнуўся
  ён выціраў твар ручніком.
  Ён утаропіўся на Дыяну Хансэн. — Я павінен быў гэта ведаць.
  - Вы двое ведаеце адзін аднаго, - сказаў Кэры. «Місіс Хансэн
  сачыў за Мэйрыкам». Ён рассунуў заслону, каб адкрыць яе
  сонечнае святло ўвайшоў у пакой, і кінуў канверт на
  туалетны столік.
  «Яшчэ некалькі звестак пра дзяўчыну. У нас вельмі
  некаторыя людзі ў Англіі працуюць ад вашага імя».
  «Не дзеля маёй карысці», — паправіў Дэнісан. «З цябе!» Ён
  пакласці ручнік. «Яна будзе тут у любы момант», — памятаеце вы
  калі?" будуць гуляць. Якую б інфармацыю вы мне ні далі, я
  Гэта не будзе ніякай карысці для гэтай гульні ў загадкі».
  «Вам проста трэба прыкінуцца дрэннай памяццю», - сказаў
  Маккрыдзі.
  «Мне трэба даведацца больш пра Мэйрыка», — настойваў Дэнісан.
  "І я тут, каб расказаць вам пра яго больш". Кэры пацягнуў
  крэсла наперад. «Сядзьце і ўладкоўвайцеся зручней. Гэта ідзе
  каштаваць час.' Ён сеў на другое крэсла і атрымаў кароткі
  трубу, якую ён пачаў затыкаць. Маккрыдзі і Дыяна
  Хансен сеў на другі ложак.
  Кэры чыркнуў запалкай і папыхкаў люлькай. «Перш чым мы сыдзем
  Мэйрык, ты павінен ведаць, што мы высветлілі, як і
  калі адбылася блытаніна. Мы праверылі
  як
  мы зрабілі б нешта падобнае самі, і мы потым гэта праверылі.
  8 ліпеня вас занесьлі на насілках і пасадзілі ў пакой
  363, прама насупраць у калідоры. Мэйрык стаў
  як мяркуецца
  адключаны некаторымі рэчамі ў Ovaltine ён
  кожны вечар ён прымаў тое ці іншае, і змяненне ўступала ў сілу
  у ранішнія гадзіны».
  — Мэйрыка забралі з гатэля на наступную раніцу
  ты прачнуўся, - сказаў Маккрыдзі. «Яго паклалі ў машыну хуткай дапамогі
  у супрацоўніцтве з кіраўніцтвам гатэля і Штайгеру
  Двое заехалі ў Віпетанген, дзе яго ўзялі на борт
  90
  карабля, які накіроўваўся ў Капенгаген. Быў адзін
  Іншыя
  машына хуткай дапамогі гатовая адвезці яго бог ведае куды».
  Кэры сказаў: «Калі вы звязаліся з ім, як толькі гэта адбылося
  Пасольства
  калі б мы гэта запісалі, у нас бы ўсё так было
  па-чартоўску хутка высветліць, што ён у нас у Капенгагене
  можа чакаць цябе».
  «Магутны Божа!» Дэнісан сказаў. «Хочаце, каб я быў крыху раней?»
  паверылі? Гэта заняло ў вас дастаткова часу
  каб пакінуць гэта вашаму лекару і вашаму вар'яту псіхіятру
  даведацца.'
  "Ён мае рацыю", - сказаў Маккрыдзі.
  «Як вы думаеце, таму гэта адбылося так?» Каб зэканоміць час?»
  "Магчыма", - сказаў Маккрыдзі. «Гэта мела вынікі, ці не так?»
  «О, гэта сапраўды дало вынікі. Мяне здзіўляе тое, што адбываецца
  адбылося на наступны дзень у Спіралах». Кэры звярнуўся да
  Дэнісан да. «Ці ёсць лялька і тая запіска тут?»
  Дэнісан адчыніў шуфляду і працягнуў ляльку і запіску
  Кэры, які разгарнуў аркуш зробленай паперы і
  змесціва
  чытаць услых. «Ваша Drammen Dolly чакае вас у Spiraltoppen.
  Ранняя раніца, 10 ліпеня».
  Ён прыклаў паперку да носа і панюхаў. «Таксама духмяны
  яшчэ. Я думаў пра араматызаваныя канцтавары з 1920-х гадоў
  было не ў модзе».
  Дыяна Хансен сказала: «Я ўпершыню чую пра гэта
  нататка. Я ведаю пра тую ляльку, але не пра запіску».
  "Вось што прымусіла Дэнісана паехаць на Спіралі", - сказаў
  Маккрыдзі.
  «Ці магу я паглядзець?» — спытала Дыяна, і Кэры даў
  яе. Яна прачытала і задуменна сказала: «Гэта можа быць…».
  — Што здарылася, місіс Хансэн? - рэзка спытаў Кэры.
  «Ну, калі Мэйрык і я ездзілі ў Драммен на мінулым тыдні
  мы абедалі ў рэстаране Spiraltoppen». Яна выглядала а
  крыху сарамлівы. «Мне трэба было схадзіць у туалет, і мяне не было даволі доўга.
  У мяне быў расстройства страўніка — дыярэя ці нешта падобнае».
  МакКрыдзі засмяяўся. «Нават сакрэтныя агенты людзі», - сказаў
  ён прыязны.
  «Калі я вярнуўся, Мэйрык размаўляў з жанчынай, і яна...
  здавалася, што яны вельмі добра ладзілі. Калі я пайшоў у
  калі яна падышла да стала, яна сышла».
  91
  'Гэта ўсе?' - спытаў Кэры.
  'Гэта ўсе.'
  Ён задуменна паглядзеў на яе. «Я лічу, што вы нешта ўтойваеце ад нас,
  Спадарыня Хансэн». '
  «Ну, гэта нешта пра Мэйрыка, я быў тут апошнія некалькі тыдняў
  шмат разоў быў яго кампаніяй, і ён даў мне
  уражанне таго, што я сапраўды бабнік - магчыма, нават адзін
  сэксуальныя
  спартсмен».
  МакКрыдзі ціха засмяяўся. «Ён зганьбіў цябе?
  зрабіў якія-небудзь прапановы?
  «У яго столькі рук, колькі ў васьмінога, — сказала яна, — я спалохалася
  што я ніколі не змагу скончыць гэтую працу, не стаўшы
  напалі. Я нічога не веру на дзвюх нагах з спадніцай
  быў для яго бяспечны, магчыма, за выключэннем шатландцаў -
  і ў гэтым я таксама не ўпэўнены».
  "Ну, добра", сказаў Кэры. «Як мала мы ведаем пра нашых
  таварышы».
  Дэнісан сказаў: «Ён двойчы разводзіўся».
  «Такім чынам, вы лічыце, што гэтая запіска была для спаткання
  паставіць?'
  - Так, - сказала Дыяна.
  — Але Мэйрык ніколі б не зайшоў туды, нават калі б ён усё яшчэ быў там
  такі вялікі бабнік, - сказаў Кэры. «Ён быў там занадта разумны
  для. Калі вы і ён ездзілі ў Драммен на мінулым тыдні, ён здзейсніў
  у адпаведнасці з інструкцыяй, спачатку парайцеся са мной. Так як вы
  пайшоў з ім, я даў яму сваю згоду».
  - Мейрык ведаў, што Дыяна працавала на вас? — спытаў Дэнісан.
  Кэры паківаў галавой. «Не, мы любім трымацца за рукі
  бясплатна. Але запіску знайшоў не Мэйрык. Ён паказаў
  стрыжнем сваёй трубкі да Дэнісана. «Знайшоў — і пайшоў
  да Спіралі. скажы, мужыкі табе далі
  напалі
  уражанне, што яны хацелі захапіць вас ці хочуць вас астудзіць
  рабіць?'
  "Я не спыняўся і не пытаўся ў іх", - сказаў Дэнісан
  востры.
  - Хм, - сказаў Кэры і задумаўся, трымаючы трубку
  праз некаторы час
  зрабіў. Праз некаторы час ён падняў вочы і сказаў: «Добра; Спадарыня
  Хансен, думаю, гэта ўсё».
  Яна коратка кіўнула і выйшла з пакоя, а Кэры назіраў
  92
  Маккрыдзі. — Мяркую, мы можам расказаць яму крыху больш пра Мэйрыка
  трэба сказаць».
  МакКрыдзі ўсміхнуўся. "Я не разумею, як вы можаце выйсці з гэтага".
  - Мне трэба ведаць, - сказаў Дэнісан. 'Калі я з гэтым увасабленнем
  хоча працягваць,
  "Я давяраю місіс Хансен, а яна нічога не ведае", - сказаў Кэры.
  «Прынамсі, не ўся гісторыя. Я працую па прынцыпе «трэба ведаць». Ён уздыхнуў. «Баюся, вы павінны ведаць, так вось
  мы ідзем. Самае першае, што вам трэба ведаць пра Мэйрыка, гэта тое, што
  ён фін».
  — З такім імем?
  «Як ні дзіўна, гэта яго сапраўднае імя. У 1609 г
  англійская
  дыпламат пры двары Міхаіла, першага цара
  Раманавых, каб заключыць гандлёвы дагавор
  весці перамовы
  і наладзіў гандаль футрам. Прыдворныя Якава
  Трэба было аднекуль дастаць іх праклятага гарнастая. The
  таго дыпламата звалi Джон Мэрык - або Мэйрык - i ён
  вельмі любіў вырабляць нашчадства.
  Ён пакінуў нашчадства і Гары ўсюды ў рэгіёне Балтыйскага мора
  Мэйрык
  гэта канчатковы вынік гэтага».
  «Здаецца, Гары бярэ ўслед свайго продка», - адзначыў Маккрыдзі
  на.
  Кэры праігнараваў яго. — Вядома, імя Мэйрыка было па-фінску
  крыху па-іншаму, але калі ён паехаў у Англію, ён узяў
  зноў старое прозьвішча. Але гэта другаснае». Ён патлумачыў сваё
  труба ўніз. «Нас больш цікавіць тое, што Мейрык з'яўляецца
  карэльскі фін; дзейнічаць гэтак жа па-майстэрску, як ён
  у
  Калі б ён працягваў жыць у горадзе, дзе нарадзіўся, ён быў бы цяпер расейцам
  ёсць. Наколькі добра вы ведаеце сучасную гісторыю?»
  «Сярэдняя, я б сказаў», сказаў Дэнісан.
  "А гэта значыць, па-чартоўску сумна", - адзначыў Кэры. «Але
  Добра; у 1933 г. расейцы напалі на Фінляндыю і ў
  Фіны далі ім адпор у той час, якую называлі Зімовай вайной.
  У 1941 годзе Германія перайшла ў наступленне супраць Расіі і фінаў
  думаў, што гэта выдатная магчымасць навучыць расейцаў норавам,
  што было крыўдна, таму што гэта паставіла іх на бок прайграўшых
  прыйшоў
  стаяць. Што не мяняе таго факту, што цяжка ўбачыць што
  яны маглі зрабіць інакш. У канцы гэтай вайны, што
  фіны ведаюць як бесперапынную вайну, быў мір-93
  дагавор, у якім мяжа была адсунута на вялікі шлях.
  Старая мяжа была занадта блізка да Ленінграда, што расейцы і абралі
  нервы спрацавалі. З ім артылерыст мог выбрацца з Фінляндыі
  з найвялікшай лёгкасцю скідаць свае гранаты ў самае сэрца Ленінграда,
  так рускія захапілі ўвесь карэльскі паўвостраў, плюс
  некаторыя біты і кавалачкі тут і там. Гэта прывяло Мэйрыкса
  месца нараджэння,
  Энсо, у межах Расеі, а расейцы перайменавалі
  горада да Светагорска».
  Кэры смактаў люльку, якая патухла. Штука булькатала
  непрыемны. — Табе ўсё зразумела?
  «Дастаткова ясна», - сказаў Дэнісан. «Але я хачу больш, чым адзін
  урок гісторыі.
  '
  "Гэта будзе", - сказаў Кэры. «У канцы вайны Мэйрык
  семнаццаць. У Фінляндыі быў поўны хаос; усе карэлы-фіны
  адступілі з перашыйка, бо не былі пад расейцамі
  дзікія
  жыцця, і гэта ўзмацніла ціск на астатнюю частку Фінляндыі
  бо ім не было куды падзецца. Гэта былі вымушаныя зрабіць фіны
  па-чартоўску шмат працаваць, каб выплаціць рэпарацыі, якія
  рускія патрабавалі не пакідаць ні грошай, ні людзей, ні часу
  будаваць дамы. Таму яны звярнуліся да шведаў і
  спакойна спытаў, ці хочуць яны прыняць 100 000 эмігрантаў». Кэры
  пстрыкнуў пальцамі. «Яны проста так папрасілі — і шведы
  увайшоў у гэта».
  Дэнісан кіўнуў: «Высакародна з іх боку».
  Кэры кіўнуў. І вось малады Мэйрык адправіўся ў Швецыю. Ён
  доўга там не затрымаўся, бо прыехаў сюды, у Осла, дзе
  ён пражыў да дваццаці чатырох гадоў. Затым ён пайшоў да
  Англія.
  Увесь гэты час ён заставаўся зусім адзін - была сям'я
  загінуў падчас вайны - але як толькі прыехаў у Англію
  ён ажаніўся з першай жонкай. У яе было тое, што яму трэба,
  а менавіта
  грошы».
  «Каму не патрэбныя грошы?» — цынічна спытаў Маккрыдзі.
  «Мы хутчэй дабярэмся туды, куды хочам быць, калі ты спынішся, ідыёт
  спытаць
  спытаць, - сказаў Кэры. — Другое, што вам трэба ведаць пра Мэйрыка
  што вы ведаеце, гэта тое, што ён гарачая галава. У яго ёсць на гэта нос
  вынаходкі,
  асабліва ў галіне электронікі, і ён усё яшчэ ёсць
  нешта яшчэ, чаго няма ў звычайнага вынаходніка - здольнасці
  каб ператварыць свае вынаходкі ў грошы. Першая лэдзі
  У Мейрыка было некалькі тысяч лялек, і ўсе яны яму патрэбныя
  94
  каб пачаць. Калі яны развяліся, ён быў мільянерам
  зрабіў з яе і столькі ж зарабіў сабе. І
  ён працягваў гэта».
  Кэры чыркнуў запалкай і паднёс яе каля сваёй трубкі. 'Тым часам
  ён не толькі стаў вялікім хлопчыкам, але і быў
  вельмі падазроны хлопчык. Ён валодаў некалькімі заводамі і ледзь не задыхаўся
  у абаронных кантрактах. Там маса электронікі
  Англа-французскі знішчальнік Jaguar, Concorde не менш.
  Ён таксама пастаўляў дэталі для баявога танка Chieftain. Ён ёсць
  цяпер на этапе, калі ён узначальвае спецыяльныя камісіі
  па тэхнічных пытаннях, звязаных з абаронай, і першае
  міністр мае яго ў праекце Thinking Tank
  здабыты.
  Ён па-чартоўску вялікі дзядзька, але ў звычайнага чалавека ёсць
  ніколі пра яго не чуў. Вы разумееце сітуацыю?»
  «Я так думаю», - сказаў Дэнісан. «Але я нічога не здымаю
  Далучайся да нас.'
  Кэры выпусціў клубок дыму ў паветра. — Я веру, што Мэйрык
  атрымаў у спадчыну мазгі ад бацькі, дык цяпер пакінем старога
  сэр, давайце паглядзім».
  Дэнісан уздыхнуў. «Гэта неабходна?»
  - Гэта важна, - цвёрда сказаў Кэры. «Ханну Мерыкен была адной
  фізік і, па ўсім, добры. Гісторыя
  кажа, што калі б яго не забілі на вайне, ён бы пайшоў
  разгляд
  падышоў бы да Нобелеўскай прэміі. Вайна зрабіла аднаго
  скончыў свае фактычныя расследаванні і перайшоў да фінскага
  урад працуе ў Війпуры, другім па велічыні горадзе ў
  Фінляндыя. Але Війпуры знаходзіцца ў Карэліі, а цяпер расейскі горад,
  рускія называлі Выбаргам». Ён паглядзеў на Дэнісана зачыненым
  вочы і рэзка сказаў: "Я мяркую, што я вам не сумны".
  - Працягвай, - сказаў Дэнісан. «Я проста спрабую гэтыя імёны
  трымаць адзін аднаго.
  «Війпуры быў пакінуты ў руінах падчас вайны, з...
  уключаючы лабараторыю, дзе працаваў Мерыкен. Так ён
  сышоў і вярнуўся да Энса, каля пяцідзесяці
  кіламетраў на поўнач ад Війпуры. Цяпер ён зразумеў
  што ніхто не мог спыніць расейцаў і хацеў быць
  захоўваць дакументы ў бяспецы. Да вайны ў яго было шмат работы
  зроблена, што не было апублікавана, і ён не хацеў яго страціць».
  95
  — Дык што ж ён зрабіў? — спытаў Дэнісан. Ён пачаў цікавіцца
  атрымаць.
  «Ён паклаў усе паперы ў жалезную скрыню, запячатаў яе і
  пахаваны
  рэч у садзе яго дома. Малады Хары Мерыкен
  - гэта наш Гары Мэйрык - дапамог яму ў гэтым. Наступны дзень
  Ханну Мерыкен, яго жонка і малодшы сын былі забітыя
  адзін і той жа народжаны быў забіты, і Лілс Хары была ў гэты момант дома
  калі б ён быў, ён таксама памёр бы».
  — А гэтыя паперы важныя? — спытаў Дэнісан.
  "Яны", - прама сказаў Кэры. «У мінулым годзе Мэйрык быў у Швецыі
  і натыкнуўся на жанчыну, якая дала яму часовы прытулак
  забяспечыў, калі ён быў эвакуіраваны з Фінляндыі. Яна сказала
  што калі яна прыбірала гарышча ці нешта падобнае, у яе была скрыня
  выявіў, што ён пакінуў. Яна аддала яму тую скрынку. Ён
  той ноччу ў сваім гатэлі адкрыў скрынку і паглядзеў на змесціва
  Праз. Большую частку таго, што знайшоў у ім, ён знайшоў забаўляльным
  - рэшткі семнаццацігадовых захапленняў. ээ
  былі схемы аматарскага радыёперадатчыка, які ён сканструяваў
  меў - ён ужо тады цікавіўся электронікай - пару
  малюнкі
  радыёкіраванай мадэлі самалёта, і што
  такія рэчы. Але паміж старонак старога
  радыёчасопіс
  ён знайшоў паперу, напісаную бацькам, і зрабіў яе
  раптам паперы сапраўды пахаваны ў садзе Мерыккена
  асабліва важна».
  — Пра што яны? — спытаў Дэнісан.
  Кэры праігнараваў пытанне. — Першапачаткова зразумеў Мэйрык
  не зусім тое, што ў яго было ў руках, і ён размаўляў з адным
  мала навукоўцаў у Швецыі. Потым да мяне дайшло
  ён паступова паспяшаўся вярнуцца ў Англію і пачаў там
  размаўляць з патрэбнымі людзьмі - нам пашанцавала, што ён
  досыць вялікі, каб ведаць, з кім размаўляць. The
  людзей
  тыя, з кім ён размаўляў, атрымалі працэнты, а потым, у канчатковым выніку
  Пасля доўгіх маўклівых кансультацый мяне выклікалі».
  "З намерам пайсці туды і выкапаць той сад?"
  · Дакладна. Цяжкасць толькі ў тым, што сад знаходзіцца ў Расіі».
  Кэры дапіў люльку ў попельніцы. «У мяне ёсць некалькі самцоў
  якія цяпер перасякаюць мяжу Расеі
  даследаваць. Намер заключаўся ў тым, што як толькі яны паведамяць аб сваіх высновах-96
  мы з дэн Мэйрыкам заскочылі, каб забраць паперы. у
  капаць».
  Маккрыдзі пстрыкнуў пальцамі. «Гэтак жа проста, як адзін
  прагуляцца па Пікадзілі».
  "Але Мэйрыка выкралі", - сказаў Кэры. «І ты стала для яго
  заменены.'
  - Так, - змрочна сказаў Дэнісан. 'Чаму я?'
  "Я не думаю, што мы павінны паглыбляцца ў гэта", - сказаў
  Кэры асцярожна. Ён не хацеў, каб Дэнісан распавядаў пра сваё мінулае
  жыццё задумалася і зноў уцячэ ў нябыт. «Я
  лічу, што гэта мог быць кожны, каму было дастаткова
  Мэйрык
  здавалася, патрабуецца як мага менш хірургічнага ўмяшання».
  Быў цэлы спіс іншых патрабаванняў — нехта не такі
  неўзабаве будзе не хапаць кагосьці з правільным псіхалагічным
  установа
  быў той, да каго было вельмі лёгка падысці. Гэта
  у Англіі была асабліва дбайнай працай
  вылупіліся, і ў гэты час у Лондане быў экіпаж з дзесяці чалавек
  мужчына заняты выкопваннем усёй інфармацыі пра жыццё Дэнісана ў
  спадзяюся знайсці ключ да яго выкрадання. Гэта было
  Шкада, што ў Дэнісана не атрымалася ўзяць інтэрв'ю непасрэдна
  але Хардынг быў настроены супраць гэтага, і Кэры быў патрэбны Дэнісан -
  ён не хацеў затрымацца з вар'ятам.
  "І гэта падводзіць нас да наступнага кроку", - сказаў Кэры. 'Хтосьці -
  Група
  крычаць з дахаў. Яны не ведаюць, ці ёсць у нас замена
  У іх яны ёсць ці не - і мы не маем намеру ім казаць».
  Ён паглядзеў проста на Дэнісана. «Вось чаму нам патрэбна ваша супрацоўніцтва
  трэба, Дэнісан.
  «Як?» — насцярожана спытаў Дэнісан.
  «Мы хочам, каб вы працягвалі быць Мэйрыкам, і мы хочам, каб вы
  едзе ў Фінляндыю».
  У Дэнісана адвісла сківіца. «Але гэта немагчыма», — сказаў ён. 'Гэта
  У мяне ніколі не атрымліваецца. Я не размаўляю ні слова па-фінску».
  «Дагэтуль у цябе ўсё ішло даволі добра», — паправіў яго Кэры.
  «Вы падманулі місіс Хансэн і робіце гэта
  таксама вельмі добра з дачкой Гары. Абсалютна дакладна што
  Хардынг сказаў - ты па-чартоўску кампетэнтны».
  «Але мова! Мэйрык размаўляе па-фінску».
  «Ён свабодна размаўляе па-фінску, па-шведску, па-нарвежску і па-ангельску», — сказаў Кэры
  97
  хуткі. «У яго добрая французская, але з італьянскай і іспанскай мовамі
  калі б ён быў такім».
  «Тады як, чорт вазьмі, я павінен гэта зрабіць?» — спытаў Дэнісан.
  «Я размаўляю толькі па-англійску і крыху па-французску для школьніка».
  — Проста супакойся. Дазвольце расказаць вам адну гісторыю». Кэры пачаў
  зноў напоўніць трубку. 'Пасля заканчэння Першай сусветнай вайны
  многія англійскія салдаты ажаніліся з францужанкамі
  і застаўся ў Францыі. Многія з гэтых хлопцаў атрымалі працу
  пры Камісіі па воінскіх магілах - даследаваць вайсковыя могілкі
  няньчыць. Праз дваццаць гадоў зноў грымнула вайна
  англійская экспедыцыйная армія ў Францыю. Новая моладзь
  салдат выявіў, што старыя салдаты іх англійская - іх
  родная мова
  - былі зусім заблудзіліся і размаўлялі толькі па-французску».
  Ён чыркнуў запалкай. «І гэта таксама адбудзецца з Мэйрыкам.
  Ён не вяртаўся ў Фінляндыю з семнаццаці гадоў
  было; не здаецца неразумным меркаваць, што ён ёсць
  родная мова забытая».
  «Але чаму вы хочаце, каб я для гэтага? Я не магу зрабіць цябе
  пакажыце, дзе пахаваны гэтыя паперы - гэта можа зрабіць толькі Мэйрык
  рабіць.'
  Кэры сказаў: «Калі гэта адбылося, маім першым інстынктам было цэлае
  аперацыі, але потым я пачаў думаць пра гэта
  думаць.
  Па-першае, мы не ведаем, ці мае да гэтага дачыненне Мейрык
  аперацыі выкралі - гэта цалкам магло быць па зусім іншых прычынах
  магло здарыцца. У такім выпадку дакументы дастаткова бяспечныя.
  Па-другое, мне прыйшло ў галаву, што ты будзеш моцна адцягваць увагу
  можа быць - мы маглі б выкарыстоўваць вас, каб зрабіць наш
  апанентаў
  заблытаць нас столькі, колькі яны нас
  зроблена. Яны не даведаюцца, калі ты паедзеш у Фінляндыю як Мейрык
  што, чорт вазьмі, яны павінны думаць пра гэта? У мітусні той
  тады ў нас можа быць магчымасць атрымаць гэтыя дакументы
  дастаць. Што вы думаеце пра гэта?'
  «Што я думаю? "Я думаю, што вы ўсе звар'яцелі", - сказаў ён
  Дэнісан.
  Кэры паціснуў плячыма. «Гэта вар'яцкая прафесія
  Я бачыў - я бачыў яшчэ больш вар'яцкія біты. Паглядзіце
  Маёр Марцін - чалавек, якога ніколі не было».
  98
  «У яго не было ніякіх пытанняў», - сказаў Дэнісан. 'Гэта
  Усё гэта па-чартоўску смешна».
  «Канечне, табе за гэта заплацяць», — нядбайна сказаў Кэры.
  «Нават добра плацяць. le таксама атрымае кампенсацыю за
  што ўсё было зроблена з вамі, і г-н Iredale рады абавязаць
  каб вярнуць цябе да нармальнага Дэнісана».
  «Доктар Хардынг таксама?
  «Доктар Хардынг таксама, - пацвердзіў Кэры. Ён здзіўляўся сам сабе
  наколькі Дэнісан ведаў свае разумовыя сілы
  ненармальны
  тавары.
  «Калі я адмоўлюся, — сказаў Дэнісан, — я ўсё роўна атрымаю дапамогу
  Ірэдэйла і Хардынга?
  МакКрыдзі застыў, разважаючы, што скажа Кэры. Кэры
  спакойна выпусціў у паветра клуб дыму. «Натуральна».
  «Такім чынам, гэта не праблема шантажу», — сказаў Дэнісан.
  У нязломнага Кэры быў выраз жаху
  на яго твары. — Ніякага шантажу няма, — жорстка сказаў ён.
  «Чаму гэтыя дакументы з Мерыккена такія важныя?» Што
  гэта кажа?'
  - Я не магу табе сказаць, Дэнісан, - наўмысна сказаў Кэры.
  «Не можаш ці не хочаш?»
  Кэры паціснуў плячыма. "Вельмі добра - я не хачу гэтага".
  «Тады я адмаўляю», — сказаў Дэнісан.
  Кэры адклаў трубку. «Гэта пытанне дзяржаўнай бяспекі,
  Дэнісан; і мы працуем па прынцыпе, што больш нікому не трэба
  ведаць больш, чым трэба. Місіс Хансен не павінна
  ведаць. Яну Армстрангу не трэба ведаць. вам не трэба
  ведаць.'
  «Мяне выкралі і зарэзалі», — сказаў Дэнісан. 'Маё
  твар быў зменены, і мой мозг быў падроблены ". Ён падняў
  яго руку ўверх. «О, я ведаю, Хардынг пакінуў пасля сябе столькі
  намякнуў - і я атрымліваю жах ад спробы
  прыдумляць
  кім я быў калісьці. Цяпер вы просіце мяне працягнуць гэтую камедыю
  ехаць у Фінляндыю і кідацца ў новую небяспеку».
  Голас яго дрыжаў. «І калі я пытаюся, чаму, вы маеце смеласць спытаць мяне
  кажучы, што мне не трэба ведаць».
  - Прабачце, - сказаў Кэры.
  «Мне пляваць, шкадуеце вы ці не. ле можа мне на адзін
  99
  забраніраваць самалёт у Лондан».
  «І хто цяпер тут шантажуе?» — насмешліва спытаў Кэры.
  "Гэта разумная просьба", - сказаў Маккрыдзі.
  — Ведаю, чорт вазьмі! Кэры паглядзеў на Дэнісана халоднымі вачыма
  Укл. «Калі вы скажаце хоць слова з таго, што я збіраюся вам сказаць
  астатак жыцця правядзеш за кратамі. Там я буду асабіста-,
  здаецца, клапаціцца. Зразумела?
  Дэнісан кіўнуў. — Усё ж я павінен ведаць, — упарта сказаў ён.
  Кэры неахвотна праціснуў словы. Ён павольна сказаў:
  «Здаецца, што Ханну Мерыкен распрацаваў метад у 1937 ці 1938 гадах
  выявілі, што адлюстроўваюць рэнтгенаўскія прамяні».
  Дэнісан раўнадушна паглядзеў на яго. «Гэта ўсё?»
  - Вось і ўсё, - коратка сказаў Кэры. Ён устаў і пацягнуўся.
  "Гэтага недастаткова", - сказаў Дэнісан. "Што гэта, чорт вазьмі
  важны
  На?'
  «Я сказаў вам, што вы хацелі ведаць. Будзь гэтым задаволены».
  «Гэтага недастаткова. Мне трэба ведаць сэнс».
  Кэры ўздыхнуў. — Добра, Джордж; скажы яму».
  "Я таксама спачатку так адчуваў", - сказаў Маккрыдзі. — Як вы зразумелі
  Я не ведаю, з-за чаго быў гэты шум. Мэрыкен быў да вайны
  праводзіў чыста даследчую працу, калі выявіў гэты эфект
  выявіў,
  і ў той час не было шмат карыснага ў гэтым. Усе спосабы
  для прымянення рэнтгенаўскіх прамянёў былі заснаваныя на іх
  пранікальны
  улада і хто хацеў бы адлюстраваць іх назад? Такім чынам, Мерыкен вызваліўся
  яго знаходка як выдатная, але бескарысная ў яго архіве
  і ён нічога пра гэта не апублікаваў».
  Ён засмяяўся. «Жарт у тым, што цяпер кожная абарончая лабараторыя...
  свет усяго спрабуе адлюстраваць рэнтгенаўскія прамяні,
  але пакуль нікому гэта не ўдалося».
  «Што здарылася, што гэта стала такім важным?» спытаў
  Дэнісан.
  - Лазер здарыўся, - сказаў Кэры жалезным голасам.
  «Вы ведаеце, як працуе лазер?» Калі Дэнісан паківаў галавой,
  сказаў МакКрыдзі, «Давайце паглядзім на самы першы лазер
  як гэта было вынайдзена ў 1960 годзе. Гэта была палка
  сінтэтычны
  рубін, каля трох цаляў у даўжыню і больш за цалю
  у сярэднім. Адзін канец быў пасярэбраны, каб зрабіць a
  святлоадбівальны
  паверхні, а другі канец быў
  напалову пасярэбраны. Вакол стрыжня адбываўся спіральны газавы разрад 100
  рэч лямпа, нешта накшталт лямпы-ўспышкі, якая выкарыстоўваецца ў фатаграфіі
  выкарыстоўваецца. Ты разумееш?'
  «Пакуль усё зразумела».
  «Гэтыя электронныя лямпы-ўспышкі ўтрымліваюць значна больш энергіі
  чым людзі сабе ўяўляюць, - сказаў Маккрыдзі. «Звычайны
  успышка, напрыклад, як прафесійны фатограф выкарыстоўвае,
  развіваецца
  у долі секунды, што кандэнсатары
  магутнасць каля 4000 конскіх сіл. Ўспышка, што ў першай
  выкарыстоўваныя лазеры былі яшчэ больш магутнымі - скажам, 20000
  конскія сілы.
  Калі ўспышка запальваецца, святло трапляе ў рубінавы стрыжань
  і тады адбываецца нешта дзіўнае; святло ідзе ў
  стрыжань туды-сюды, адбіваючыся ад пасярэбраных канцоў, і
  усе лёгкія часціцы выраўноўваюцца адзін з адным. The
  вучоныя
  называюць гэта кагерэнтным святлом, у адрозненне ад звычайнага
  Святло, у якім усе часціцы Святла круцяцца разам.
  Паколькі часціцы святла або фатоны цяпер гарманізаваны,
  светлавы ціск павялічваецца. Калі ўявіць групу мужчын
  занятыя спробай разбіць дзверы, у іх больш шанцаў
  каб дамагчыся поспеху, калі ўсе яны будуць стукаць у гэтыя дзверы адначасова
  калі яны спрабуюць гэта адзін за адным. Фатоны разбіваюцца
  усе адразу, і яны вырваліся з гэтага, як імпульс святла
  напалову пасярэбраны канец бруска - і ў таго Light Impulse амаль ёсць
  усе 20 000 конскіх сіл энергіі, закладзеныя ў стрыжань».
  МакКрыдзі засмяяўся. «Навукоўцы атрымалі ад гэтага вялікае задавальненне.
  Яны выявілі, што гэта магчыма на адлегласці двух метраў
  свідраванне адтуліны праз лязо брытвы. У іх нават момант ёсць
  думаў аб вымярэнні магутнасці лазера ў лязах для брытвы».
  - Прытрымвайцеся сваёй тэмы, - раздражнёна сказаў Кэры.
  «Ваенныя варыянты былі зразумелыя», — сказаў Маккрыдзі. 'le
  маглі выкарыстоўваць лазер, напрыклад, у якасці далямера.
  Выстрэліце рэч у цэль і вымерайце адскок
  святло, і вы ведаеце адлегласць з дакладнасцю да сантыметра. Былі ўсе
  магчымы іншыя прыкладанні - але было адно страшнае
  факт. Лазер проста выкарыстоўваў святло, і святло можна лёгка стварыць
  стаць
  спыніўся. Каб атрымаць яго, не патрабуецца шмат воблачнасці
  прамень святла, незалежна ад таго, наколькі моцны гэты прамень святла».
  — Але рэнтгенаўскія прамяні бываюць рознымі, — задуменна сказаў Дэнісан.
  'Дакладна! Тэарэтычна можна зрабіць рэнтгенаўскі лазер,
  Калі б гэтай цяжкасці не было, рэнтгенаўскія прамяні прайшлі б
  101
  пранікаючы ва ўсё, але не дазваляючы адбіцца назад. Ніхто
  яшчэ не знайшоў спосаб вярнуць іх назад, за выключэннем
  Мерыкен, які рабіў гэта да вайны - і як гэта працуе
  лазер цалкам заснаваны на частым адлюстраванні».
  Дэнісан пацёр падбародак і адчуў азызласць. Ён ужо там пачаў
  прызвычаіцца. «Для чаго такое можа быць?
  выкарыстоўваецца?'
  «Выкажам здагадку, што ракета набліжаецца да вас з такой жа хуткасцю
  тысячы кіламетраў у гадзіну і загружаны ядзернай боегалоўкай. вы
  вы павінны зняць гэтую рэч, таму вы робіце гэта з дапамогай іншай ракеты
  напрыклад, амерыканскі спрынт. Але вы не страляеце сваёй ракетай
  прама на варожую ракету - вы наводзіце рэч на
  месца, дзе будзе знаходзіцца варожы снарад, калі там будзе ваша ракета
  праносіцца міма. Патрабуецца час, каб усё гэта спланаваць
  па-чартоўску шмат працы за кампутарам. Вы цэліцеся рэнтгенаўскім лазерам
  прама на варожы снарад, таму што рэнтгенаўскі лазер
  працуе з хуткасцю святла - 300 000 кіламетраў у секунду - і вы
  прарабіў бы дзірку наскрозь».
  - Глупства, - сказаў Кэры. "ты б разрэзаў гэтую праклятую штуку напалову".
  «Божа мой!» Дэнісан сказаў. — Значыць, прамень смерці. Ён нахмурыўся
  яго бровы. «Зрабіў бы такую рэч дастаткова магутнай
  быць здольным
  стаць?'
  «Лазеры значна палепшыліся ў параўнанні з першым, - сур'ёзна сказаў Маккрыдзі.
  «Яны больш не выкарыстоўваюць успышкі для вялікіх тыпаў - яны распыляюць
  энергіі ў ім з дапамогай ракетнага рухавіка. Ёсць усе гэтыя мільёны
  развіваючы конскія сілы - але гэта ўсё яшчэ проста святло.
  З дапамогай рэнтгенаўскіх прамянёў вы маглі б выйсці са спадарожніка з нуля
  магчымасць уладкавацца на працу».
  – Ты цяпер разумееш сэнс? - спытаў Кэры. Калі Дэнісан кіўнуў,
  ён спытаў: "Дык чым вы займаецеся?"
  Настала доўгае маўчанне, пакуль Дэнісан думаў. Кэры ўстаў і
  падышоў да акна, адкуль паглядзеў на Studenterlunden aan de
  іншы бок
  з вуліцы стаяў і глядзеў, паклаўшы пальцы на
  падваконнік
  барабанная гульня. Маккрыдзі выцягнуўся на ложку
  заклаўшы рукі пад галаву і ўтаропіўшыся ў столь.
  Дэнісан аслабіў пераплеценыя пальцы. Ён зайшоў
  седзячы ў крэсле і выцягваючы рукі; затым выпусціць a
  глыбокі ўздых. «Мяне клічуць Гары Мэйрык», — сказаў ён.
  102
  Трынаццаць
  Праз тры дні Дэнісан купіў, калі спусціўся ўніз
  паснедаў, купіў у кіёску ў холе газету і паглядзеў на стол
  Праз. Дыяна Хансен далучылася да яго і спытала: "Якія-небудзь навіны?"
  Ён паціснуў плячыма. «Свет усё яшчэ рухаецца наперад
  ручную каляску на знішчэнне. Слухай. Першае паведамленне. Надвор'е
  два згоны самалётаў, адзін паспяховы і адзін не. З няўдалым
  - прыемная адзнака - загінулі два пасажыры.
  Другі пасыл - забруджванне навакольнага асяроддзя. Сутыкненне танкера ў в
  Балтыйскае мора
  і лужа нафты даўжынёй дваццаць кіламетраў плыве да берага
  з Готланда; шведы, зразумела, у лютасці. Трэцяе паведамленне.
  Забастоўкі ў Англіі, Францыі і Італіі з асв
  беспарадкі
  у Лондане, Парыжы і Мілане. Чацвёртае паведамленне...'
  Ён падняў вочы. '...Вы хочаце, каб я працягнуў?'
  Яна пацягнула кавы. «Здаецца, ты крыху падобны на сябе
  палаючы».
  "Як бы вы сябе адчувалі ў маіх абставінах?" — спытаў ён аднаго
  трохі змрочны.
  Дыяна паціснула плячыма. "Дзе Лін?"
  «Моладзь позна спіць».
  «Я адчуваю, што яна точыць кіпцюры,
  рыхтуючыся выдраць мне вочы, - задуменна сказала Дыяна.
  «Днямі яна зрабіла некалькі дзіўных каментарыяў».
  Яна пацягнулася праз стол і паляпвала Дэнісана па руцэ. 'Яна
  думае, што яе тата ў кепскай кампаніі».
  «Дзіця мае рацыю».
  «Дзіця!» Дыяна паглядзела на яго, падняўшы бровы.
  «Яна ўсяго на восем гадоў маладзейшая за мяне. Яна не дзіця - яна адно
  здаровая маладая жанчына, якая мае ўсе пяцёркі разам - так
  асцярожна.'
  Дэнісан кіўнуў галавой. «Натуральна!» сказаў ён некалькі
  здзіўлены. Асабіста ён думаў, што ў Дыяны ёсць трохі бекону
  школа. Ён палічыў, што ёй было трыццаць два, што цалкам верагодна
  меў на ўвазе
  што ёй было трыццаць чатыры; гэта зрабіла б яе на дванаццаць гадоў старэйшай
  103
  чым Лін, не нашмат менш за яго ўласныя чатырнаццаць гадоў
  быў старэйшы.
  - Кэры хоча пагаварыць з табой, - сказала Дыяна. «Калі выйдзеце з гатэля, павярніце налева
  і працягнуць каля трохсот метраў, вы прыйдзеце да а
  месца, дзе ставяць помнік ці нешта падобнае. Занепакоенасць
  што вы будзеце там у дзесяць гадзін».
  - Добра, - сказаў Дэнісан.
  «А вось твая мілая дачка». Дыяна павысіла голас.
  «Добрай раніцы, Лін».
  Дэнісан павярнуўся і ўдзячна ўсміхнуўся
  Шыкоўны знешні выгляд Лін. Розніца ў грошах, падумаў ён;
  грандыёзныя ідэі ўладароў свету моды
  хутка, калі яны перабіраюць зарплату аднаго
  Лонданская машыністка. «Вы добра спалі?»
  «Добра», — лёгка сказаў Лых і сеў. «Я не чакаў цябе
  за сняданкам, місіс Хансен. Яна кінула ўбок
  паглядзі на Дэнісана. "Вы спалі ў гатэлі мінулай ноччу?"
  «Не, дарагая», — міла сказала Дыяна. — Я прыйшоў перадаць твайму бацьку паведамленне
  узяць.'
  Лін наліў кавы. 'Што мы будзем рабіць сёння?'
  «Сёння раніцай у мяне дзелавая сустрэча», — сказаў Дэнісан. 'Чаму
  Хіба вы двое не хадзіце па крамах?
  Цень на кароткі час прабег па твары Лін, але яна сказала: «Я
  лепшы.' Усмешка Дыяны была агідна мілай.
  Дэнісан выявіў, што Кэры сядзіць на вяршыні, спіной да яе
  Каралеўскі палац. Ён падняў вочы на падыход Дэнісана і коратка сказаў:
  «Мы гатовыя прыняць меры. Вы адчуваеце сябе ў форме?
  «Наколькі гэта магчыма».
  Кэры кіўнуў. — Як ты з дзяўчынай плывеш?
  «Мне надакучыла быць татам», — з горыччу сказаў Дэнісан.
  — Я вылезу, але абцасамі на канаву. Яна заяўляе,
  самыя зманлівыя пытанні».
  «Якая яна?»
  «Добрае дзіця ў небяспецы быць цалкам разбураным
  - калі б гэтага не было.
  «Што гэта тады?»
  «Яе бацькі развяліся, і гэта змяніла яе жыццё
  атрымаў нагамі. Я пачынаю разумець, што гэта за ліхадзей
  104
  Гары Мэйрык. Ён зрабіў паўзу. «Ці быў». Ён паглядзеў на Кэры.
  - Ёсць навіны?
  Кэры адмоўна махнуў рукой. 'Скажы мне
  больш.'
  «Ну, маці багатая шлюха, якая ігнаруе дзяўчыну. я
  Я не думаю, што Лін будзе клапаціцца, калі яны з'едуць заўтра
  упаў мёртвым. Але Лін заўсёды з пэўнай павагай ставіцца да свайго бацькі
  меў; яна не любіць яго, але яна ў захапленні ад яго. Яна
  глядзіць на яго як на... як на нейкага Бога». Дэнісан пацёрся
  падбародак і задуменна сказаў: «Я мяркую, што людзі ў захапленні ад гэтага
  ёсць Бог, але ці сапраўды яны любяць яго? У любым выпадку,
  кожны раз, калі яна спрабуе наблізіцца да Мэйрыка
  ён моцным ударам збіў яе. Гэта ніяк, дзядзька
  дачка
  выхоўваць яе, і гэта яе загубіла».
  «У мяне ніколі не было праблем з яго нахабствам», — сказаў ён
  Кэры. «Гэта адзінае, што ў канчатковым рахунку здрадзіла б табе.
  Ты не настолькі пыхлівы і ўпарты, каб быць Мэйрыкам.
  «Дзякуй Богу», - сказаў Дэнісан.
  — Але вы добра з ёй ладзіце? Як Мэйрык?
  Дэнісан кіўнуў. «Да гэтага часу - але я не выступаю за будучыню
  у.'
  "Я думаў пра яе", - сказаў Кэры. — Выкажам здагадку, мы аддамо яе
  забралі з сабой у Фінляндыю - які б контрагент таго
  думаеш?'
  - Дзеля Бога! — з жалем сказаў Дэнісан.
  «Падумай пра гэта, чувак», - заклікаў Кэры. «Яны б патрацілі
  хто яна, і калі б яны даведаліся, яны былі б па-чартоўску брыдкімі
  стаяць і глядзець. Яны могуць пачаць думаць, што калі
  вам удасца падмануць дачку Мейрыка
  Вы, вядома, можаце падмануць мяне.
  Дэнісан рэзка сказаў: «Гэта недалёка ад ісціны. Я павінен быў
  сказаць вам, кім я быў».
  "Ты можаш гэта зрабіць", сказаў Кэры, не хвалюючыся. «Гэта стварае блытаніну
  стаць трохі больш, і няма нічога, што больш прыгожыя выпадкі
  потым стварае блытаніну. Як цяпер ідуць справы, мы ўжо маем
  нам патрэбна ўдача, каб мы маглі сабраць разам. Вы хочаце
  папрасіце яе паехаць з вамі заўтра ў Хельсінкі?
  Дэнісан быў занепакоены. «Гэта ўсё да лепшага для мяне», — сказаў ён. «Я
  кінь мяне ў гэта з расплюшчанымі вачыма - але яе падманваюць. Стаяць
  105
  Вы гарантуеце яе бяспеку?
  «Вядома, буду. Яна будзе ў такой жа бяспецы, як калі б была ў Англіі
  раней было».
  Дэнісану спатрэбілася шмат часу, каб прыняць рашэнне.
  — Добра, — пакорліва сказаў ён. — Я яе спытаю.
  Кэры лёгка стукнуў яго па руцэ. «Што нас вяртае
  вяртае характар Мэйрыка. Як вы самі сказалі - ён адзін
  наўпрост
  вянуць. Майце гэта на ўвазе, калі будзеце яе браць».
  «Вы хочаце, каб яна была ў Фінляндыі», — сказаў Дэнісан. 'Не я. Калі
  Я сапраўды, калі яе бацька з'ехаў, яна сабе злятае
  каб схавацца ад яго, як заўсёды. Вы гэтага хочаце?»
  «Не зусім», - сказаў Кэры. «Але калі вы ідзяце занадта шмат да іншага
  бок, яна даведаецца, што вы не Мэйрык».
  Дэнісан падумаў пра тое, як ён нашкодзіў Лін
  з-за яго відавочнай непамятлівасці. як,
  напрыклад,
  у выпадку яго талісмана. У яго быў плюшавы мішка
  бяздумна ўзяў яго і спытаў, што гэта такое. «Але вы ведаеце
  ты, — здзівілася Лін. У яго была неасцярожная галава
  узрушана, і яна ўспыхнула: «Але ты сам знайшоў для яго імя
  дата.' У яе вачах быў балюча. 'Ён у вас ёсць
  Называецца Бедзі-Бэр».
  Ён іранічна засмяяўся. 'Ня бойся; Я і так пакрыўдзіў яе дастаткова
  проста быць сабой».
  "Тады ўсё вырашана", - сказаў Кэры. — У вас сустрэча заўтра пасля абеду
  з прафесарам Пенці Кяарыаненам ва Універсітэце ім
  Хельсінкі. Ваш сакратар арганізаваў гэта».
  "Хто, чорт вазьмі, зноў гэты прафесар?"
  — Да вайны ён быў адным з памочнікаў Ханну Мерыккена.
  вы павінны ўявіць сябе сынам Мерыккена і спытаць яго пра гэта
  нейкі Мерыкен у сваёй лабараторыі паміж 1937 і 1939 гг
  выконваецца.
  Я хачу даведацца, ці ёсць яшчэ пра яго эксперыменты з
  адбылася ўцечка рэнтгенаўскіх прамянёў». Ён зрабіў паўзу. — Вазьмі дзяўчыну
  уздоўж; гэта выклікае больш даверу».
  «Добра». Дэнісан спакойна паглядзеў на Кэры. «І яе завуць Лін, яна
  няма чортавай марыянеткі; яна чалавек».
  Кэры гэтак жа спакойна зірнуў на яго. «Гэта сапраўды так
  Я баюся», — сказаў ён.
  Кэры глядзеў, як Дэнісан адыходзіць, і чакаў
  106
  Маккрыдзі падышоў да яго. Ён уздыхнуў. «Часам у мяне бываюць моманты
  ціхага адчаю. '
  МакКрыдзі стрымаў смех. «Што цяпер?»
  — Ты бачыш тыя дамы вунь?
  Маккрыдзі паглядзеў на другі бок вуліцы. — Гэтыя халупы?
  — Гэта Вікторыя-Тэрас — там зараз паліцэйскі ўчастак
  усталяваны.
  Гарвыканкам хацеў яго знесці, але кансерватары
  былі супраць і выйгралі спрэчку па архітэктурных матывах
  падставы.'
  — Не разумею, што вы гэтым хочаце сказаць.
  «Ну, ведаеце, гэта быў штаб падчас вайны
  гестапа і для многіх нарвежцаў гэта ўсё яшчэ смярдзіць».
  Ён зрабіў паўзу. «Я аднойчы меў з ім размову ўнутры
  чалавек па імені Дытэр Брун. Не добры хлопец. Ён стаў
  забіты пад канец вайны. Нехта вёз яго з адным
  машына лопнуць».
  Маккрыдзі маўчаў, таму што Кэры рэдка абмяркоўваў сваю мінулую службу
  казаў. «Я правёў амаль сорак гадоў у Скандынавіі -
  ад Шпіцбергена да дацка-нямецкай мяжы, ад Бергена да ст
  Руска-фінская мяжа. У наступным месяцы мне споўніцца 60», — сказаў Кэры.
  «І ўвесь пракляты свет, у рэшце рэшт, не дзярмо
  зменены.' У яго голасе чулася ціхая меланхолія.
  На наступную раніцу ўсе яны паляцелі ў Фінляндыю.
  107
  Чатырнаццаць
  Лін Мэйрык была занепакоеная сваім бацькам, які новы і
  быў непажаданы вопыт. Асцярогі, якія яны раней мелі ў гэтым кірунку
  песціў, заўсёды ставіўся да сябе ў адносінах да яе
  бацька. Клопат пра бацьку быў для яе нечым новым
  выклікала дзіўнае пачуццё ў жываце.
  Яна была ў захапленні, калі ён пазнаёміў яе з ім
  суправаджаць Фінляндыю; захапленне, заснаванае на факт
  што ён упершыню паставіўся да яе як да дарослай. Ён
  цяпер спытаў яе меркаванне і ў пэўным сэнсе паважаў яе пажаданні
  як ніколі раней. Яна падпарадкавалася з трапятаннем
  на яго жаданне назваць яго па імені, і яна пачала
  прызвычаіцца.
  Аднак прысутнасць прыглушыла захапленне
  Дыянай Хансэн, якая неяк сталая
  адчувала сябе сапсаванай і прымушала яе адчуваць сябе маладой і дурной
  школьніца. Адносіны Дыяны і яе бацькі
  уражаны
  яе. Спачатку яна думала, што яны палюбоўнікі,
  і не быў ні здзіўлены, ні шакаваны. Што значыць,
  не вельмі ў шоку. Яе бацька быў мужчына і зусім не
  такая старая, і яе маці не саромелася
  прычыны, якія прывялі да разводу. Але ўсё роўна ў яе было
  не думаў, што Дыяна Хансэн была б тым тыпам, хто яе зрабіў бы
  бацька і адносіны здаваліся дзіўна прахалоднымі і амаль дзелавымі.
  І былі ў ім іншыя дзіўныя рэчы. Ён стаў
  часта рассеяны і стрыманы. У гэтым не было нічога новага, бо ён
  «заўсёды меў такую здольнасць перапыняць размову
  гэта прымусіла яе адчуць, быццам ён быў бар'ерам паміж імі
  выпаў. Новым было тое, што ён раптам вынырнуў з гэтай адсутнасці
  мог вырваць моманты, каб паглядзець на яе з усмешкай, на
  так, як ён ніколі раней не рабіў, і зрабіў яе
  у мяне, так бы мовіць, сэрца заскочыла. І быццам выказваўся свядома
  шмат працаваць, каб дагадзіць ёй.
  108
  І ён таксама пачаў рабіцца непамятлівым. Не пра нешта вялікае
  ці важныя, але пра такія дробязі, як... кшталту Бедзі-Бір
  напрыклад. Як чалавек мог крыху забыць анекдот
  дзяўчына такая ўсхваляваная? Калі нешта пра яе бацьку
  Калі тое, што раздражняла яе ў мінулым, была яго памяць
  для дэталяў - звычайна ён запамінаў больш, чым ёй хацелася
  раней было. Усё гэта было вельмі дзіўна.
  Ва ўсякім выпадку, яна была шчаслівая. што ён запрасіў яе з сабой
  пайсці ў каледж, каб пазнаёміцца з такім хлопцам
  невымоўнае
  імя. Ён крыху вагаўся наконт гэтага і яна
  спытаў: "Чаму ты да яго ідзеш?"
  – Проста таму, што хачу даведацца пра бацьку.
  — Але ж гэта мой дзед, — сказала яна. – Вядома, прыйду.
  Здавалася дзіўным мець такога дзеда, як Ханну Мерыкен
  называўся. Яна сядзела перад люстэркам і разглядала сябе
  каб пераканацца, што ўсё ў парадку. Я не бачу там
  дрэнна
  вонкі, падумала яна, убачыўшы прамыя чорныя бровы і
  глядзелі шэрыя вочы. Рот занадта вялікі, вядома. я не
  асляпленне
  прыгажосць, але я магу перажыць гэта.
  Яна ўзяла сваю сумку і падышла да дзвярэй да бацькі
  ісці. Потым раптам спынілася на паўдарозе і падумала:
  Што ў мяне ў галаве? Ён мой бацька. « Не… не… не… Яны
  адмахнуўся ад гэтай думкі і адчыніў дзверы.
  Прафесар Кяарыанен быў вясёлым чалавекам з круглымі шчокамі
  каля шасцідзесяці гадоў, зусім не той жорсткі прафесарскі эль, які граблі
  — уявіла Лін. Ён устаў з-за стала
  каб прывітаць Дэнісана і хлынуў вадаспад па-фінску. Дэнісан
  падняў руку ў знак пратэсту: «Прабачце; Я не кажу ні слова
  фінскае возера».
  Кяарыанен падняў бровы і сказаў па-ангельску:
  'Выдатна! '
  Дэнісан паціснуў плячыма. 'Гэта так? Я сышоў адсюль
  калі мне было семнаццаць. Мяркую, каля пятнаццаці гадоў
  загаварыў па-фінску — і потым амаль трыццаць гадоў ніколі».
  Ён усміхнуўся. «Можна сказаць, маё валоданне фінскай мовай
  абязводжаны».
  Кяарыанен з разуменнем кіўнуў. 'Так Так; Калісьці я сам меў бегласць
  Па-нямецку размаўляюць, але цяпер? Ён развёў рукамі. «Дык ты
  109
  ты сын Ханну Мерыккена».
  «Дазволь мне прадставіць табе сваю дачку, Лін».
  Кяарыанен выйшаў наперад з выцягнутымі рукамі. «І яго
  унучка - гэта вялікі гонар. Але, калі ласка, сядайце.
  Кубак кавы?
  'Калі ласка; гэта было б вельмі ласкава».
  Кяарыанен падышоў да дзвярэй, сказаў штосьці дзяўчыне ў іх
  сумежныя
  кабінет, а потым вярнуўся. — Ваш бацька быў
  вялікі чалавек, доктар... э-э... Мэйрык».
  Дэнісан кіўнуў. «Цяпер мяне так завуць. У мяне старое прозьвішча
  паўторна наняты».
  Прафесар засмяяўся. 'Ах, так; Я гэта вельмі добра памятаю
  Гэтую гісторыю расказала мне Ганна. З яго вуснаў гэта гучала дрэнна
  рамантычны.
  А што вы тут робіце ў Фінляндыі? Мэйрык?
  - Я сапраўды не ведаю, - асцярожна сказаў Дэнісан. «Магчыма
  ёсць неабходнасць вярнуцца ў краіну паходжання.
  Запозненая туга па радзіме, калі хочаце».
  «Я разумею», — сказаў Кяарыанен. «І вы хочаце ведаць што-небудзь пра свайго бацьку
  — Вось чаму вы прыйшлі да мяне?
  «Я думаю, што вы працавалі з ім - да вайны».
  «Гэта праўда, і я атрымаў ад гэтага вялікую карысць. Твой бацька быў
  не толькі вялікі даследчык - ён быў і вялікім
  выкладчык.
  Але я быў не адзін. Нас было чацвёра,
  Я памятаю. Вы таксама павінны гэта памятаць».
  "Я быў вельмі малады да вайны", - сказаў Дэнісан, абараняючыся.
  — Ледзь дзесяць.
  «І ты не памятаеш мяне», — сказаў Кяарыанен, міргаючы
  вочы. Яго рука пагладзіла свой вялікі жывот. — Я не здзіўлены;
  Я вельмі змянілася. Але я цябе памятаю. Вы былі адным
  малады карапуз - ты сарваў адзін з маіх эксперыментаў».
  Дэнісан усміхнуўся. «Калі я быў вінаваты ў гэтым, я зараз прашу прабачэння
  мае шкадаванні».
  - Так, - задумліва сказаў Кяарыанен. «Нас тады было чацвёра
  з вашым бацькам. Нам спадабалася працаваць разам». Ён нахмурыўся
  бровы.
  «Ведаеш, мне здаецца, я адзіны застаўся».
  Ён галачкамі іх на пальцах. «Олаві Кувіста пайшоў у армію
  і быў забіты. Лііса Лінанківі - памерла на в
  бамбардзіроўка
  у Війпуры; гэта было, вядома, незадоўга да вашага бацькі
  памёр. Кай Салаярві перажыў вайну; ён памёр тры гады ge-110
  пакутаваў - ад раку, небарака. ла, я адзіны з
  старая група яшчэ жывая».
  «Вы ўсе разам працавалі над аднымі праектамі?»
  «Часам так, часам не». Я нахіліўся наперад. «Часам
  мы працавалі над сваімі ўласнымі праектамі, а Ганну давала парады.
  Вас самі вучылі, доктар Мейрык, таму вы ведаеце, як гэта рабіць
  лабараторыя».
  Дэнісан кіўнуў. «Пра што думаў мой бацька?
  у асноўным заклапочаны вайной?»
  Кяарыанен развёў рукамі. «Што яшчэ, акрамя атама?
  У той час мы ўсе думалі пра атам.
  Гэта былі вялікія піянерскія дні, ведаеце; гэта было дрэнна
  захапляльна.'
  Ён зрабіў паўзу і суха дадаў: «Вядома
  неўзабаве гэта стала занадта захапляльным, але потым было
  ні ў каго ў Фінляндыі больш няма часу думаць пра атам».
  Ён сашчапіў рукі на жываце. 'Я памятаю
  яшчэ памятаю той раз, калі Ханну перадала мне даклад ад Майтнер і
  Фрыш прымусіў людзей прачытаць пра эксперыменты Хана. Справаздача паказала
  ясна паказвае, што можа адбыцца ланцуговая рэакцыя і што гэта
  выпрацоўка атамнай энергіі была цалкам магчымай. Мы былі
  усе вельмі ўсхваляваныя - вы не можаце сабе ўявіць, што ажыятаж
  прапанаваць
  - і мы адкінулі ўсю працу, каб засяродзіцца на гэтым новым
  сканцэнтраваць развіццё». Ён прыгнечана паціснуў плячыма
  на. — Але гэта быў 1939 год — год Зімовай вайны. няма
  час для жартаў з атамамі». Яго тон быў цынічным.
  «Над чым працаваў мой бацька, калі гэта адбылося?»
  «А, вось кава», — сказаў Кяарыанен. Ён быў заняты
  з кавай і прапанаваў Лін міску печыва. «І што
  так, маладая лэдзі? Таксама ў навуцы, як твой бацька і твой
  дзед?
  — Баюся, што не, — ветліва сказала Лін. – Я настаўнік.
  «Гэта таксама павінна быць у нас», — сказаў Кяарыанен. «Што вы пыталіся?
  яшчэ раз, доктар Мэйрык.
  «Мне было цікава, што рабіў мой бацька, калі ён гэта зрабіў
  трактат
  чытайце пра дзяленне атама».
  - Ах, так, - няўцямна сказаў прафесар, выглядаючы нейкім бездапаможным
  жэст рукой. — Бачыш, прайшло так шмат часу; было з таго часу
  столькі ўсяго было - цяжка ўсё ўспомніць
  нагадаць.'
  Ён узяў печыва і хацеў яго адкусіць
  III
  калі ён сказаў: «Я памятаю - гэта было звязана з а
  некалькі аспектаў уласцівасцей рэнтгенаўскіх прамянёў».
  «Вы таксама працавалі над гэтым праектам?» .
  - Не - гэта павінна была быць Лііса - ці гэта быў Олаві?
  — Значыць, вы не ведаеце характару працы, якую ён выконваў?
  «Не». Твар Кяарыянена асвятліў усмешку, а потым
  — выбухнуў ён смехам. «Але ведаючы твайго бацьку, я магу з табой справіцца
  апавядаць
  што гэта не мела ніякай практычнай карысці. Ён вельмі гэтым ганарыўся
  быць фізікам, які займаецца выключна чыстай
  даследчая праца
  быў заняты. Усе мы ў той час былі такімі — ганарлівымі
  каб не апаганіцца светам». Ён сумна пахіснуўся
  яго галаву. – Шкада, што мы ўжо не такія.
  Яшчэ паўтары гадзіны Кяарыанен успамінаў і
  Дэнісан адчайна напружыўся на пытанні прафесара
  супрацьстаяць працы Мэйрыка. Калі ён меў на ўвазе размову
  ветліва
  Дэнісан папрасіў прабачэння за тое, што яму больш не дазволілі расцягвацца
  і яны з Лінам развіталіся з прафесарам са страхоўкай
  што яны будуць падтрымліваць калегіяльны кантакт.
  Крыху пазней яны вярнуліся на Сенацкую плошчу і працягнулі
  Алексантэрынкату, самая модная гандлёвая вуліца Хельсінкі, назад да іх
  гасцініца. Лін замкнулася і маўчала, а Дэнісан сказаў: «Адзін
  капейкі за вашыя думкі».
  «Я думаю пра гэта, - сказала яна, - у нейкі момант
  здавалася, што вы дапытваеце прафесара Кяарыянена».
  І я зрабіў гэта! Дэнісан задумаўся. ты занадта пракляты
  яркая дзяўчына. Услых ён сказаў: «Я проста хацеў, каб засталося яшчэ трохі».
  ведаючы майго бацьку, працу, якую ён выконваў, і ўсё такое».
  - Ты мала што даў узамен, - рэзка сказала Лін. «Кожны раз ён
  штосьці спытаў, вы абышлі вакол куста».
  "Я павінен быў", - сказаў Дэнісан. «Большасць маёй працы лежачы
  у сферы абароны. Я не магу справіцца з гэтым у чужой краіне
  балбатаць».
  - Вядома, не, - бясколерна сказала Лін.
  Яны праходзілі міма ювелірнай крамы, і Дэнісан паказаў на
  вітрына.
  «Як вы да гэтага ставіцеся?»
  Яна затаіла дыханне. «О, гэта прыгожа!»
  Гэта было каралі з тоўстага нешліфаванага золата ў адным
  складаная
  але хупавы ўзор. Ён пачаў адчуваць сябе безразважным
  і ўзяў яе за руку. — Пойдзем са мной, — сказаў ён. «Ідзі ўнутр».
  112
  Каралі каштавалі яму 215 фунтаў з грошай Мейрыка; ён заплаціў за
  крэдытная картка. Акрамя таго, што яму больш падабаўся Мэйрык
  павінен звярнуць увагу на дачку, лічыў ён
  што гэта адцягне яе розум ад іншых рэчаў.
  — Твой падарунак на дзень нараджэння, — сказаў ён.
  Лін затаіла дыханне ад хвалявання. - О, дзякуй, тата... Гары.
  Яна імпульсіўна пацалавала яго. "Але мне няма чаго ўнесці".
  «Тады табе трэба будзе нешта купіць, так? Хадзем у гатэль
  Вярнуцца.'
  «Так, давайце зробім гэта». Яна пераплятала свае пальцы з ягонымі.
  «У мяне таксама ёсць сюрпрыз для вас - у гатэлі».
  '0 так? Што тады?»
  «Ну, я падумаў, што цяпер, калі вы вярнуліся ў Фінляндыю, вам варта пазнаёміцца адзін з адным
  прыйшлося аднавіць з саунай».
  Ён засмяяўся і весела сказаў: «Я ніколі ў жыцці не быў у гэтым
  была сауна».
  Яна нерухома стаяла і глядзела на яго. «Гэта немагчыма. Калі
  хлопчык, мы ўпэўнены!!'
  '0, так; Потым, вядома, я часта хадзіў туды». Ён вылаяўся
  сябе за гэтую абмоўку. Кэры падарыў яму кнігі пра Фінляндыю
  дата; мова была яшчэ пакуль, але была адна
  мінімум
  што кожнаму фіну варта давяраць, няхай гэта будзе за мяжой
  жыў ці не. Сауна, безумоўна, належала да гэтай катэгорыі
  Дома. «У мяне заўсёды ёсць тэндэнцыя праводзіць гады ў Фінляндыі як хтосьці іншы
  лічыць жыццё». Гэта было слаба, але ён не мог зрабіць нічога іншага
  прыдумляць.
  «Вам даўно пара пазнаёміцца з саунай зноў», — сказала яна
  рашуча. «Я часта бываю там у Лондане - гэта вельмі прыемна. у мяне ёсць
  забраніраваны для нас абодвух у сауне гатэля на шэсць гадзін».
  «Выдатна!» - няўцямна сказаў ён.
  113
  Пятнаццаць
  У гатэлі ён уцёк у свой нумар і назваў нумар
  што яму далі. Калі Кэры адказаў, ён зрабіў справаздачу
  пра яго размову з Кяарыаненам, і Кэры сказаў: «Так і адбываецца
  Усё зводзіцца да наступнага: Мерыккен сапраўды працаваў над гэтым у той час
  Рэнтген, але ніхто не можа дакладна ўспомніць, што ён зрабіў
  зрабіў. Тыя, хто мог ведаць, памерлі. Гэта
  абнадзейвае. '
  - Так, - сказаў Дэнісан.
  "Судзячы па гуку вашага голасу, вы не задаволены гэтым", - сказаў Кэры.
  «Гэта не тое. Ёсць яшчэ нешта, што мяне турбуе».
  «на дзень з ім».
  "Лін запісала мяне ў сауну на сёння".
  'І што?'
  «Яна замовіла для нас абодвух».
  'І што?' На хвіліну запанавала цішыня, потым Кэры пачаў усміхацца.
  «Дарагі хлопчык; Я заўважыў, што ў вас склалася няправільнае ці дрэннае ўражанне
  думкі. Гэта не Гамбург і не яго квартал чырвоных ліхтароў
  Соха. вы ў Хельсінкі і фіны прыстойны народ.
  Я думаю, вы даведаецеся, што ёсць сауна для мужчын і для жанчын
  іншы гонар - для дам».
  «01», - слаба сказаў Дэнісан. «Гэта проста таму, што мяне няма
  шмат пра што ведае. у вас складваецца няправільнае ўражанне».
  — Хіба ты не чытаў тых кніг, якія я табе даў?
  «Гэтая тэма, відаць, уцякла ад мяне».
  «Ну, у любым выпадку, нічога дрэннага ў бацьку няма
  прымаючы сауну з яго дачкой,» сказаў Кэры. 'У вашым
  Гэта можа быць вельмі часта ў вашым доме, але ў міжнародным асяроддзі
  гатэль, я так не думаю». Ён зрабіў паўзу. «Трэба было зрабіць гэта хутка
  Паглядзі. Мэйрык напэўна не забыўся б пра сауну - гэта
  ніякі фін не робіць».
  'Я зраблю.'
  "Атрымлівайце задавальненне", - сказаў Кэры і паклаў трубку.
  Дэнісан паклаў трубку і пачаў корпацца ў сваім чамадане, пакуль не...
  114
  знайшоў тоненькі буклет пра сауну, спецыяльна для англамоўных
  госці ў Фінляндыю, напісаныя на англійскай мове. Падчас чытання
  ён з палёгкай заўважыў, што сауны было, па сутнасці, няшмат
  чым здавалася турэцкая лазня - з невялікімі адрозненнямі.
  Ён перагарнуў старонкі і прачытаў уступ. Быў,
  мабыць,
  адна сауна на кожныя шэсць фінаў, і гэта, як ён думаў, будзе
  азначае, што саунаў у Фінляндыі было больш, чым ванных пакояў
  Англія. Я светлы народ, тыя фіны - mens sana in corpore
  сауна. Камяні ацяпляліся бярозавымі калодкамі або, па-сучаснаму
  часу, элементамі эл. Паветра стала вільготным
  by löyly - кідаючы ваду на камяні. Зрабіў буклет
  містычны рытуал таго, што па сутнасці было чымсьці вельмі празаічным, і
  Дэнісан прыйшоў да высновы, што сауна - гэта фінскі аналаг
  быў з 1апанскай чайнай цырымоніі.
  Без чвэрці шостай Лін патэлефанавала яму. 'Ты гатовы?'
  'Так, канечне.'
  — Убачымся ў басейне пасля сауны. У вас ёсць свае плаўкі?
  ты?'
  Дэнісан у думках прагледзеў спіс гардэроба Мэйрыка. 'ля.'
  «Тады а палове шостай». Яна паклала трубку.
  Ён падняўся на ліфце на верхні паверх гатэля,
  знайшоў мужчынскую сауну і зайшоў у распранальню, дзе ён
  аддаваў увесь час, засяроджваючыся на астатніх, якія былі побач.
  Ён распрануўся і зайшоў у пакой, дзе быў
  прыняў душ, а потым схапіў з кучы вялізны ручнік
  і зайшоў у саму сауну.
  Было пякуча.
  Збоку ён убачыў мужчыну, які клаў свой ручнік на драўляную дошку
  расклаў канапу і сеў на яе, так што ён пайшоў за ім
  прыклад.
  Дрэва пад яго нагамі было амаль невыносна гарачым і
  ён ужо пачаў пацець. Мужчына выйшаў з сауны
  а другі ўзяў вядро з вадой і выліў яго пустым
  дрэва, на якім абапіраліся яго ногі. Узняліся клубы пары
  але ногі былі халадней.
  Яшчэ адзін чалавек выйшаў з сауны, а Дэнісан развярнуўся і
  убачыў тэрмометр, які вісеў на сцяне. Рэч паказвала 115
  ступені.
  Нядрэнна, падумаў ён; Я магу гэта мець. Потым зноў паглядзеў
  прыгледзеўся і ўбачыў, што тэрмометр паказвае градусы Цэльсія.
  Давай! Вада кіпіць пры тэмпературы 100® па Цэльсію. Ён лыпаў вачыма ў поце
  115
  з яго вачэй і павярнуў галаву і заўважыў, што там
  акрамя
  сам ён быў проста чалавек у сауне - адзін
  шыракаплечы,
  густы мужчына з грознымі грудзьмі. The
  мужчына ўзяў вялікі драўляны коўш і напоўніў яго вадой
  з вядра. Ён стаяў з лыжкай у руках і пытаўся:
  «Лойлі?»
  Дэнісан адказаў адным з нямногіх фінскіх слоў
  ён падхапіў: «Citos».
  Мужчына выкінуў змесціва лыжкі на квадратны блок
  свецяцца камяні ў куце. Воблака цяпла ўдарыла па Дэнісана
  удар, і ён мімаволі ахнуў. Чалавек раптам затрашчаў
  На яго наляцеў паток фінскай мовы, і Дэнісан паківаў галавой.
  «Прабачце; Я не размаўляю па-фінску».
  'Ах; першы раз у Фінляндыі?»
  — Так, — сказаў Дэнісан і дадаў: — З дзяцінства.
  Чалавек кіўнуў. На яго валасатым торсе выступаў пот. Ён засмяяўся.
  «Першы раз у сауне?»
  З носа Дэнісана капаў пот. «Ужо даўно — на гады».
  Мужчына кіўнуў і ўстаў. Ён зноў узяў коўш,
  павярнуўся спіной да Дэнісана і зачэрпнуў вады з вядра.
  Дэнісан скрыгатнуў зубамі. Усё так па-чартоўску
  Плаўнік можа цярпець, я таксама магу, - падумаў ён.
  Спрытным рухам запясця мужчына кінуў ваду на
  свецяцца камяні, потым хутка выйшаў з сауны і ляпнуў дзвярыма
  ззаду
  зачыняецца. У чарговы раз хваля спёкі абрынулася на Дэнісана, с
  сіла такая невыносная, што ён пачаў задыхацца і плюхаць.
  Які чортаў жартаўнік - так злавіць пачаткоўца
  узяць!
  Ён адчуў, што ў яго кружыцца галава, і паспрабаваў падняцца
  заўважыў, што ногі ў яго слабыя, як нічога. Ён адпусціў сябе
  качаўся на канапе і спрабаваў падпаўзці да дзвярэй і намацаў іх
  свеціцца дрэва яго рукі гараць. Цемра акружыла яго і
  апошняе, што ён бачыў, - гэта тое, што ён сам шукаў дзвярную ручку
  руку - пасля гэтага ён паваліўся і страціў прытомнасць.
  Ён не ўбачыў, як дзверы адчыніліся, і не адчуў, як іх паднялі
  вынеслі на вуліцу.
  116
  Шаснаццаць
  Прачнуўся ў поўнай цемры.
  Ён ляжаў так доўга, ад калацілага болю ў целе
  галава няздольная думаць. Калі стала крыху ясней
  Ён пакруціў галавой і зразумеў, што ляжыць на ложку.
  Калі ён рухаўся, ён пачуў металічны звон
  гук.
  Ён падняў галаву і зразумеў, што ён
  быў голы, і ён успомніў сауну.
  Першая яго думка была, што ён пакутуе ад цеплавога знясілення
  страціў прытомнасць
  і быў дастаўлены ў свой пакой, але калі яго
  падняўшы руку, гэтая тэорыя хутка выпарылася. Ён адчуў тузанне
  абодва запясці і адчуваў халодны метал, і калі ён яго
  Павярнуўшы рукі, ён зноў пачуў гэты звон і
  намацаў кайданкі.
  Нейкі момант ён ляжаў нерухома, потым падняўся на локці
  і глядзеў у цемру. Потым ён замахнуўся бен і над
  з краю ложка і сеў. Акуратна раскладваем
  ён яго ногі; прынамсі яны не былі ў кайданках і ён мог
  хадзіць. Але куды? Ён падняў перад сабой рукі і
  пераехаў
  іх набок; спачатку налева, а затым направа, пакуль яны
  натыкнуцца на што-н. Ён быў плоскім з прамавугольнымі бакамі і ён
  прыйшоў да высновы, што гэта тумбачка. Сканаванне
  вяршыня не давала рашэння; на ім нічога не было.
  Хоць галава ўжо не балела, ён адчуваў сябе такім слабым
  як анучка для посуду, і ён сеў на імгненне, каб сабрацца з сіламі.
  Або яго слабасць - натуральны вынік спёкі ў сауне
  было сумнеўна. Ён прыйшоў да высновы, што калі сауна, што
  распрацоўка
  ва ўсіх было, сауна ў Фінляндыі не такая папулярная
  будзе. Акрамя гэтага, ён не ведаў, як доўга
  без прытомнасці
  Быў. Ён памацаў сваю скуру і заўважыў, што яна халаднаватая
  быў чыстым і не сырым.
  Праз некаторы час ён стаяў, выцягнуўшы рукі перад сабой, і
  пачаў шаркаць наперад. Ужо праз некалькі крокаў я стукнуўся
  ён стукнуўся пальцам ногі аб нешта», і боль быў невыносны. «Чорт вазьмі!» сказаў
  117
  — рэзка адбіўся ён, пакуль не знайшоў ложак за сваімі нагамі
  лямец. Ён сеў і пацёр нагу.
  З іншага боку пакоя пачуўся гук, і ён убачыў
  нешта шараватае, якое неўзабаве пацямнела і знікла. Раптам
  яркае святло ўспыхнула на яго, і ён міргнуў
  і сціснуў іх ад раптоўнага святлення. Адзін голас з адным
  з замежным акцэнтам сказаў: «Такім чынам, доктар Мейрык прачнуўся - і на нагах
  таксама». .
  Дэнісан закрыў вочы рукамі. Голас сказаў
  рэзка: «Не варушыся, Мэйрык. Заставайся на ложку». Затым круцей:
  — Ты ведаеш, што гэта?
  Лямпа была накіравана крыху ўніз, каб можна было бачыць расплывістыя абрысы
  можна было бачыць ад слаба асветленага чалавека. Ён убачыў водбліск
  метал у працягнутай руцэ. «Ну?» - нецярпліва сказаў голас.
  - Што гэта, Мэйрык? .
  Голас Дэнісана быў хрыплы. «Рэвальвер». Ён адкашляўся.
  «Я хацеў бы ведаць, што гэта за чорт вазьмі
  значыць
  мае.'
  Голас павесялеў. «Хацелася б у гэта верыць». Пакуль Дэнісан
  спрабуючы вызначыць акцэнт, над ім гуляла святло
  каб. — Я бачу, што вы паранены ў бок, доктар Мэйрык, як гэта?
  адбылося?'
  «У Нарвегіі на мяне напала група вар'ятаў. Яны блішчаць
  каб і тут, у Фінляндыі, разводзіць такіх жа падонкаў».
  - Бедны доктар Мейрык, - усміхнуўся голас. «Заўсёды зноў
  цяжкасці,
  што? Вы заявілі пра гэта ў паліцыю?»
  «Вядома, я. Што яшчэ вы думалі? І на ст
  Ангельскае пасольства ў Осла». Ён успомніў, што сказаў Кэры
  пра ганарыстасць Мэйрыка і запальчывасць чалавека.
  «Праклятыя сволачы — усе».
  «З кім вы размаўлялі ў амбасадзе?»
  «Чалавек па імені Маккрыдзі дастаў мяне з паліцэйскага ўчастка
  сабралі і адвезлі ў амбасаду. Глядзі, у мяне ёсць
  хопіць гэтага. Я больш не буду адказваць ні на якія пытанні. няма
  яшчэ некалькі пытанняў».
  Рэвальвер пачаў рухацца пакутліва павольна. «Ах так, гэта
  вы робіце. Вы сустракаліся з Кэры?
  «Не».
  «ты хлусіш».
  118
  «Калі вы думаеце, што ўжо ведаеце адказ, чаму вы пытаецеся ў мяне
  чым? Я не ведаю нікога па імені Кэры».
  З цемры пачуўся ўздых. — Мэйрык, я табе веру
  трэба ведаць, што ў нас ёсць твая дачка.
  Дэнісан знерухомеў, але сядзеў ціха. Праз імгненне сказаў
  ён: «Дакажы».
  «Няма нічога прасцей». Рэвальвер павольна вынялі.
  «Сёння спатрэбяцца магнітафоны невялікага фармату
  зрабіў,
  не?' Пачуўся пстрычка і лёгкае шыпенне
  цемра за ліхтарыкам, потым мужчынскі голас:
  'Скажы мне; што твой бацька робіць тут, у Фінляндыі?»
  «Ён у адпачынку».
  Гэта быў выразны голас Лін. Дэнісан усё роўна пазнаў голас
  невялікае скажэнне, якое было значна менш, чым у a
  тэлефон.
  — Ён вам сказаў?
  — А хто б яшчэ мне сказаў? Яе голас гучаў весела.
  — Але сёння ўдзень ён паехаў наведаць прафесара Кяарыянена.
  Гэта здаецца больш дзелавым, чым святочным».
  «Ён хацеў даведацца пра свайго бацьку — майго дзеда».
  — Што ён хацеў даведацца?
  На імгненне запанавала жудаснае маўчанне, потым чалавек сказаў: «Давай,
  міс
  Мэйрык; нічога не здарыцца ні з вамі, ні з вашым бацькам, калі вы задасце мае пытанні
  адказы, запэўніваю вас, што вы застанецеся цэлымі
  вызвалены».
  Пстрыкнуў выключальнік, і галасы змоўклі. Гэта
  цемра:
  «Калі ласка, доктар Мэйрык. Вядома, я не магу за гэта паручыцца
  апошняя заява майго сябра». Рэвальвер прыйшоў
  зноў
  з'явіўся, пабліскваючы ў святле. «Добра, сэр
  Кэры вярнуўся - што ён меў сказаць?
  «Ён мяне лаяў за тое, што я трапіў у дарожна-транспартнае здарэнне
  заклапочаны
  было, - сказаў Дэнісан.
  Голас стаў больш рэзкім. «Вы лепш ведаеце. Ва ўсякім разе, добра я
  звёў вас і Кэры разам, я проста хачу ведаць
  што вы прыехалі рабіць сюды, у Фінляндыю. Я хачу праўды, і я хачу яе
  я хутка. І вам лепш сур'ёзна паставіцца да свайго здароўя
  дачка пачынае думаць». Рэвальвер тузануўся
  уверх. «Скажы!»
  119
  Дэнісан ніколі больш не ведаў пра недахопы
  быць голым; гэта выхаласціла чалавека. - Добра, - сказаў ён. «Мы
  тут, каб звязацца з урадам Фінляндыі».
  'Аб чым?'
  «Абаронны праект».
  «З кім з урада?»
  «Насамрэч не ўрад», — вынаходліва сказаў Дэнісан. «Хтосьці з
  арміі - службы ваеннай разведкі».
  «Імя?» Калі Дэнісан маўчаў, рэвальвер зноў загрымеў
  нецярпліва ўверх. — Імя, Мэйрык.
  Дэнісан паспешліва паспрабаваў прыдумаць назву, якая была б неяк...
  Фінскі свецкі. «Саарынен».
  «Гэта архітэктар».
  «Не гэты — гэта палкоўнік», — сказаў Дэнісан, спадзеючыся, што гэта
  быў чын у фінскай арміі. Ён уважліва слухаў
  не чуў іншых гукаў з іншага боку яркага святла
  затым час ад часу шолах адзення.
  «Што гэта за праект?»
  «Апаратура электроннага шпіёну за расейскім радыё
  праслухоўванне - асабліва на ваенных хвалях».
  Доўга стаяла цішыня. «Мяркую, вы ведаеце, што гэта ўжо адбываецца».
  «Не так, як я гэта раблю», - сказаў Дэнісан.
  «Добра, як тады гэта зрабіць?» І пераканайцеся, што ў мяне ёсць адказы
  не, калі табе давядзецца выцягнуць карэнныя зубы з рота, інакш гэта зробіць твая дачка
  мы таксама! страціць некалькі зубоў».
  «Я вынайшаў прыладу для аўтаматычнага дэкадавання», — сказаў
  Дэнісан.
  Яго мозг адключыўся, ствараючы хвалі панікі і страху
  бярэ на сябе кантроль. Ён адчуў, як па грудзях цячэ пот
  капае, а потым наўмысна адсунуў паніку - але захаваў яе
  словы, якія прыйшлі да яго разам з ім.
  "Гэта выпадковы працэс", - сказаў ён, не ведаючы што
  слова азначала. 'Удасканаленне метаду Монтэ-Карла.
  Неаднаразова прымаецца і расейскае вяшчанне
  выпадковым чынам прайсці серыю пераўтварэнняў. Кожны
  трансфармацыя
  параўноўваецца з дадзенымі ў памяці кампутара
  - калі два супадаюць, адбываецца разгалінаванне, якое вядзе да аднаго
  новыя пераўтварэнні вядучых груп. Ёсць шмат
  тупік
  ачкоў, і гэта патрабуе вялікага, хуткага кампутара -
  з вялікай сілай».
  120
  Пот сцякаў з яго. Ён не разумеў ні слова
  што ён сказаў.
  «Я збольшага разумею», — сказаў голас, і Дэнісан меў на ўвазе гэта
  гук трапятання. "І вы вынайшлі гэтую рэч?"
  «Я распрацоўваў схемы і дапамагаў з
  праграмаванне,'
  — шалёна прамовіў Дэнісан.
  «Адна рэч, якую я не разумею, - і гэта тое, што мне сапраўды трэба ведаць. чаму
  фінам аддасі?»
  «Мы гэтага не рабілі, - сказаў Дэнісан: - Яны сказалі нам
  дата. Яны распрацавалі наземныя тэхналогіі. Яны мелі
  магчымасці для далейшага развіцця справы, а значыць
  падарункі
  яны даюць нам усё».
  — Прафесар Кяарыанен?
  «Пачакайце хвілінку», - сказаў Дэнісан. – Дай мне яшчэ раз паслухаць гэтую стужку.
  «Чаму?»
  «Я не скажу больш ні слова, пакуль не пачую яго», — сказаў Дэнісан
  упарта.
  На хвіліну запанавала цішыня. «Добра; тут ідзе паўтарэнне».
  Рэвальвер знік і пачуўся пстрычка.
  'Скажы мне; што твой бацька робіць тут, у Фінляндыі?»
  «Ён у адпачынку».
  Дэнісан напружыў слых, слухаючы размову і
  узважвалі галасы. Ён падняў рукі і паварушыў імі
  павольна
  адзін ад аднаго, пакуль ланцужок паміж абодвума кайданкамі не зацягнецца
  стаяў.
  «Ён хацеў, каб нешта не выйшла пра яго бацьку — майго дзеда».
  — Што ён хацеў даведацца?
  Цішыня. — Хадземце, міс Мэйрык; нешта здарыцца з вамі ці з вашым бацькам
  нічога, калі вы адкажаце на мае пытанні...
  Дэнісан імклівым рухам кінуўся наперад. У яго было сваё
  ногі паступова спаўзлі пад ложак так, што калі ён
  падскочыў
  стаяў на нагах і з максімальнай сілай
  яго сцёгнаў. Яго рукі былі так далёка адна ад адной
  калі б толькі ён мог расцягнуць іх, і ён пратараніў іх наперад, як быццам ён быў
  хацеў схапіць чалавека за вушы. Ланцуг паміж кайданкамі
  ударыў чалавека прама ў гартань.
  Магнітафон і ліхтарык з грукатам ляпнулі на падлогу. Ліхтар
  каціўся па падлозе, адкідваючы гратэскныя цені
  121
  пакоі, а магнітафон працягваў балбатаць. Дэнісан паклаў усё сваё
  націснуў на горла мужчыны і адчуў нешта падобнае да ваўнянага матэрыялу
  рукі да твару суперніка. У
  мігатлівае святло ён убачыў водбліск металу, як чалавек
  дастаў з кішэні рэвальвер і шалёна круціўся
  паспрабаваў рукі і здолеў схапіць запясце
  калі гэта прыйшло.
  Прытрымваючы правае запясце левай рукой
  праціўнік
  цвёрда, ён узмацніў націск наперад так, што
  металічны ланцуг урэзаўся ў горла чалавека. На той быў рэвальвер
  шлях трымаўся блізка да правага вуха чалавека, а затым гэта
  зброя з асляпляльнай успышкай і аглушальным грукатам
  пайшоў
  мужчына адвярнуўся і выпусціў стрэльбу.
  Дэнісан кінуўся да яго і хутка падняўся на ногі. Дзверы
  зачыніўся, і магнітафон шалёна затрашчаў. Ён падскочыў
  падышоў да дзвярэй, адчыніў іх і заўважыў, што ён у вузкім
  калідор з яшчэ адной дзвярыма ў канцы. Пакуль ён глядзеў на таго
  Калі ён праходзіў праз дзверы, ён пачуў, як Даяна Хансэн сказала ззаду:
  «Лін, калі ты зоймеш такое стаўленне, табе будзе яшчэ цяжэй
  ты становішся».
  Ён пачуў гэтыя словы, але сэнс ухіліўся ад яго і ад яго
  не было часу думаць пра гэта. Ён уварваўся ў дзверы
  і апынуўся ў ярка асветленым калідоры гатэля. ээ
  нікога не было відаць, таму ён пабег у кут калідора і
  дайшоў да ліфтаў, дзе ён спыніўся перад адным з іх
  ашаломленая пара ў вячэрнім уборы. Спусціўся ліфт.
  Ён пабег да лесвіцы, выдаючы ззаду ўстрывожаны крык
  пачуў, і пабег уніз па двух лесвічных пралётах, каб зрабіць цэлы зыб
  выклікаць
  калі ён уварваўся ў залу, крычачы на міліцыю і
  на ім былі толькі кайданкі і рэвальвер.
  122
  Сямнаццаць
  «Неверагодна!» - сказаў Кэры. Яго голас быў бязгучным, нібы ён сам
  не паверыў таму, што ён сказаў, і пакінуў адно слова ў ціхім пакоі
  без рэха пасля.
  «Вось што здарылася», - проста сказаў Дэнісан.
  Маккрыдзі сеў. «Здаецца, нешта здарылася
  акрамя вады, кінутай на свецяцца камяні ў гэтай сауне
  стаў.'
  - Так, - сказаў Кэры. «Я чуў, што некаторыя фіны...
  метад эксперыменту koskenkorva як löyly выкарыстоўвалі».
  'Што гэта?' — спытаў Дэнісан.
  «Від фінскай гарэлкі». Кэры адклаў патушаную люльку.
  «Я мог сабе ўявіць, што зручны хімік будзе ап
  прыдумалі нешта там выпарацца
  анестэтык.
  Я прымаю гэта, - ён нахмурыўся і пахіснуўся
  яго галаву. «Не маглі б вы паўтарыць тое, што вы сказалі гэтаму хлопцу пра гэта
  пракляты дэкодэр, ты мне сказаў?'
  «Гэта ўрэзалася ў маю памяць», — з горыччу сказаў Дэнісан. 'Я сказаў:
  «Гэта выпадковы працэс — удасканаленне Monte
  Метад Карла. Паўтор расейскага эфіру
  захоплены ў палон
  і выпадковым чынам прайсці серыю пераўтварэнняў.
  Кожнае пераўтварэнне параўноўваецца з дадзенымі ў адным
  памяць кампутара
  - калі два супадаюць, будзе галінка
  месца, якое вядзе да новай групы пераўтварэнняў. Ёсць а
  шмат тупікоў і ёсць вялікі, хуткі кампутар
  неабходна - з вялікай сілай».
  - Сапраўды, - суха сказаў Кэры.
  «Я нават не ведаю, што значыць стахастычны», — сказаў Дэнісан
  бездапаможны.
  Кэры дастаў з кішэні сродак для чысткі труб і пачаў з аднаго
  сухі, скрабючы гук, чысцячы сваю трубу. 'Я ведаю
  што гэта значыць. Выпадковы працэс уключае а
  элемент верагоднасці. Стаў метад Монтэ-Карла
  першапачаткова распрацаваны як сродак хуткага распаўсюджвання 123
  насць гексафтарыду ўрану праз кіпры бар'ер
  прадказваць
  - і з тых часоў выкарыстоўваўся для самых розных мэтаў».
  «Але я нічога пра гэта не ведаю», — усклікнуў Дэнісан.
  "Мабыць, так", - сказаў Кэры. «Калі ты думаў, што гаворыш глупства
  вы памыляліся. Гэта было б для матэматыка або кампутарніка
  быць крышталёва чыстым. І ў іншым вы мелі рацыю; вы б
  патрэбен па-чартоўску добры кампутар, каб зрабіць працу
  працэс
  - пераўтварэнні былі б нават для кароткага паведамлення
  мільёны ходзяць. Шчыра кажучы, я ў такое не веру
  кампутар існуе - калі метад праграмавання ўжо не існуе
  уражвае
  ёсць.'
  Дэнісан задрыжаў усім целам. «Я быў матэматыкам?
  Ці працаваў я з кампутарамі?» - прашаптаў ён.
  - Не, - спакойна сказаў Кэры. «Як вы ўсё гэта зразумелі?
  кіёскі?'
  «Я расказаў яму гісторыю — вядома, я не мог расказаць яму
  чаму мы насамрэч былі тут!»
  Маккрыдзі нахіліўся наперад. «Што вы адчувалі, калі апынуліся вось так?
  размаўлялі?
  "Я быў у жаху", - прызнаўся Дэнісан.
  — За таго хлопца?
  Дэнісан энергічна паківаў галавой. «Не для таго хлопца — для
  сябе. За тое, што было ўнутры мяне». У яго зноў пачалі дрыжаць рукі
  дрыжаць.
  Кэры злавіў погляд МакКрыдзі і злёгку паківаў галавой; што
  спосаб пытання быў занадта небяспечны для Дэнісана. Ён сказаў: «Няхай».
  мы не гаворым пра гэта зараз. Ле кажа, што ты падабаешся гэтаму хлопцу
  Мэйрык прыняў?
  – Ён не сумняваўся.
  — Што прымусіла вас на яго напасці? Гэта было вельмі смела
  рабіць гэта, пакуль у яго быў рэвальвер».
  «У яго ў руках не было гэтага рэвальвера», — сказаў Дэнісан. 'Ён трымаў
  магнітафон. Раптам да мяне дайшло, што так
  раменьчык быў падробкай. Тая пагроза ў канцы мела іншы сэнс
  гук - гэта гучала вар'яцка. Усе астатнія пытанні і адказы былі
  нармальная размова і гучала вельмі натуральна. Гэта рушыла ўслед
  што гэты хлопец не мог атрымаць Лін, і гэта дало мне
  свабода дзеянняў».
  "Мае сэнс", - сказаў Кэры. «І гэта цалкам справядліва». Там ляжаў задуменны чалавек
  124
  паглядзеў на яго твар, калі ён прамармытаў сабе пад нос: «Канец».
  пісьменна сказана!'
  Маккрыдзі сказаў: «Лін сядзела ў вестыбюлі гатэля ўчора днём і
  — пачаў яе дапытваць хлопец, які сядзеў за сталом. Там павінен
  ці мець мікрафон у вазоне ці ў попельніцы
  сядзелі, а размова запісвалася на магнітафон. Дыяна
  Хансен
  зайшоў і ўбачыў, што адбываецца, і далучыўся, выклікаючы
  яна сапсавала гульню. Вядома, яна ведала ў той момант
  нічога пра гэты мікрафон».
  На твары Дэнісана з'явілася разуменне. «Я пачуў голас Дыяны
  на гэтай стужцы. Яна таксама пагражала Ліну».
  МакКрыдзі засмяяўся. «Калі гэты хлопчык убачыў, што яго шанец змарнаваны
  ён сышоў, і Дыяна і Лін пасварыліся. Мікрафон быў
  усё яшчэ там, таму гэта таксама было запісана на стужку. Гэта
  Здаецца, ваша дачка спрабуе супрацьстаяць капрызам бацькі
  каб абараніць злую жанчыну свету».
  'О не!' Дэнісан прастагнаў.
  "Табе трэба будзе быць строгім бацькам", - параіў Маккрыдзі.
  "Ці ведае Лін, што здарылася?"
  Кэры буркнуў і паглядзеў на гадзіннік. "Шэсць гадзін раніцы -
  яна яшчэ будзе спаць. Калі цябе не было, я патэлефанаваў місіс
  Хансен
  дазволіць ёй сказаць вам, што вы двое едзеце ў горад і праходзіце
  вярнуўся б позна. Я не хацеў яе турбаваць».
  "Яна абавязкова даведаецца", - сказаў Маккрыдзі. «Гэта таксама
  добрая гісторыя, пра якую трэба маўчаць - выдатны доктар Мейрык
  скача голы па зале і размахвае рэвальверам
  ад лепшага гатэля горада. Немагчыма атрымаць нешта падобнае з
  трымаць газеты».
  — Навошта, чорт вазьмі, ты гэта зрабіў? - спытаў Кэры. ты таксама роў
  пра паліцыю».
  "Я думаў, што ўсё яшчэ змагу дастаць хлопца", - сказаў Дэнісан.
  «Калі гэта не спрацавала, я падумаў, што зрабіў бы Мэйрык
  - сапраўдны Мэйрык. Як нявінны чалавек з а
  рэвальвер
  пагражаюць, першае, што ён робіць - выклікае міліцыю
  выклік. Нявінны Мэйрык звар'яцеў бы ад гневу - і
  таму я пачаў буяніць у холе гатэля».
  - Усё гэта мае сэнс, - прамармытаў Кэры. Ён сказаў гучней: «Добра; у
  чалавек у сауне. Апісанне?'
  «Ён быў касматы — меў шэрсць, як у мядзведзя».
  125
  «Мне ўсё роўна, каб ён быў валасатым, як Ісаў», — сказаў Кэры
  абураны. «Мы не можам сарваць вопратку з падазраваных
  каб убачыць, якія яны валасатыя. Яго твар, чувак!
  - Карыя вочы, - стомлена сказаў Дэнісан. 'Вуглаваты твар - адзін
  трохі пабіты. Крывы нос. Ямачка на падбародку».
  «Гэта той хлопец, які дапытваў Лін Мэйрык», — сказаў ён
  Маккрыдзі.
  — Другі хлопец — той з рэвальверам?
  "Я ніколі не бачыў гэтага", - сказаў Дэнісан. «У пакоі было апраметная цемра
  і калі я паклаў рукі на яго твар, я заўважыў, што ён...
  насіў нейкую маску. Але я .. .' Ён нерашуча зрабіў паўзу.
  - Працягвай, - падбадзёрваючы Кэры.
  – Гаварыў з акцэнтам.
  – Які акцэнт?
  - Не ведаю, - з адчаем сказаў Дэнісан. «Назавіце гэта генералам
  Цэнтральнаеўрапейскі акцэнт. Справа ў тым, што я лічу, што ў мяне ёсць
  Я чуў гэты голас раней».
  Кэры трэба было гэта ведаць, і ён пачаў Дэнісана
  прапусціць праз адціскальнік. Праз пятнаццаць хвілін Дэнісан зароў:
  — Не ведаю, кажу табе. Ён абхапіў галаву рукамі.
  'Я стаміўся.'
  Кэры ўстаў. «Добра; можна класціся спаць. Мы будзем
  няхай спяць, але ці зробіць і гэта мясцовая міліцыя, магчыма
  Канечне, не скажу — да вас яшчэ пагрукаюць.
  Пераканайцеся, што вы падрыхтавалі сваю гісторыю».
  «Проста праўда».
  «Я б сказаў гэта пра прыладу дэкадавання, якую вы вынайшлі
  проста пакіньце гэта, - параіў Кэры. «Гэта крыху занадта». Ён
  Маккрыдзі паківаў галавой. — Давай, Джордж.
  Яны пакінулі пакой Дэнісана. У ліфце Кэры пагладзіў яго
  перадаць твар. «Я ніколі не думаў, што гэтая праца будзе такой вялікай
  прынясе бяссонныя ночы».
  «Паглядзім, ці можна дзе-небудзь набыць кавы», — прапанаваў ён
  Маккрыдзі для. «Пэўна, нешта будзе
  ранішняе кафэ адкрыта».
  Яны моўчкі пакінулі гатэль і пайшлі па Маннергеймінці.
  Гэта было сці! на вуліцы, з часам толькі таксі або a
  веласіпедыст, які едзе на ранішнюю змену
  пачаць.
  Кэры раптам сказаў: «Я хвалююся за Дэнісана».
  126
  "Вы маеце на ўвазе тое, што ён сказаў?"
  — Што яшчэ, чорт вазьмі? Куткі вуснаў Кэры павярнуліся ўніз.
  «І яшчэ, але галоўным чынам гэта. Такі чалавек, як Мэйрык, зрабіў бы гэта
  прыдумаць такую выдумку - але праўда
  Дэнісан атрымаў гэта?
  "Я думаў пра гэта", - сказаў Маккрыдзі. З асцярогай
  голасам ён працягваў: «Ці ёсць магчымасць двайніка
  у вас калі-небудзь узнікала блытаніна?'
  Кэры запаволіў крок. «Што менавіта вы маеце на ўвазе?»
  «Ну, глядзіце, у нас тут ёсць чалавек, якога мы лічым Дэнісанам.
  Яго мінулае было сцёрта, і кожны раз ён спрабуе ўвайсці ў яго
  капаючыся, ён пацее. Вы гэта бачылі».
  «І?»
  — Але выкажам здагадку, што ён насамрэч Мэйрык — нават з
  сцёрты
  мінулае - хто толькі думае, што ён Дэнісан. Хардынг
  сказаў, што гэта магчыма. Тады б усё было надзвычайна
  з мінулага паўстаў чыстым Мэйрыкам».
  - гаркнуў Кэры. «Ну так, хрэн трохі».
  больш складана».
  Ён цвёрда паківаў галавой. «Гэта не працуе.
  Ірэдэйл сказаў, што ён не Мэйрык.
  - Не, ён гэтага не казаў, - ціха сказаў Маккрыдзі. «Я памятаю яго
  дакладныя словы яшчэ. Ірэдэйл сказаў: «Ён не Мэйрык - хіба што
  Мэйрык
  нядаўна зрабіла пластычную аперацыю».
  Кэры апрацаваў гэта. «Не спрабуйце мяне больш падмануць
  разгубленасць
  Прынесці. Гэта азначала б, што чалавеку, якому мы былі тры тыдні
  у гатэлі ў Осла не было Мэйрыка - вось была блытаніна
  гэта было якраз наадварот».
  Ён нерухома стаяў на тратуары. «Глядзі, Джордж, адпусці гэта
  мы павінны гэта вельмі добра разумець». Ён паказаў на яго вялікім пальцам
  гатэль за ім. — Той чалавек там не Мэйрык. Я ведаю Мэйрыка
  — ваюе ён языком і выкарыстоўвае сарказм як зброю, але калі
  вы ўвязваеце яго ў сапраўдную бойку, ён падае. Дэнісан ёсць
  спакойны, ветлівы чалавек, які ў надзвычайных сітуацыях кіруецца інстынктам
  прыроджанага забойцы. Хіт - гэта антытэза
  ад Мейрыка. Убяжы гэта сабе ў галаву і трымайся».
  Маккрыдзі паціснуў плячыма. «Гэта пакідае шмат пытанняў
  Адчыніць».
  «Мы атрымаем адказы! Я хачу іх Джайлза Дэнісана ў Лондане
  каб раз і назаўжды разабрацца ў сутнасці. Я хачу іх
  127
  яго жыццё з дня ў дзень, з хвіліны на хвіліну, калі трэба
  разблытаць,
  каб даведацца, як ён выкарыстоўвае гэты матэматычны жаргон
  ведае. І я хачу, каб тут быў рэкламны нумар Хардзінга».
  - Яму гэта спадабаецца, - саркастычна сказаў МакКрыдзі. 'Я буду
  перадаць».
  Яны прайшлі каля ста ярдаў, і Маккрыдзі сказаў: «Што?
  хлопчык, той Дэнісан. Каму яшчэ прыйдзе ў галаву
  выкарыстоўваць кайданкі як зброю?» Ён засмяяўся. «Калі вы скажаце мне
  - пытаецца ён, гэта не Мэйрык і не Дэнісан - я лічу, што гэта Кларк
  Кент.
  У Кэры адвісла сківіца. — А хто гэта, чорт вазьмі?
  - Супермэн, - грэбліва сказаў Маккрыдзі.
  128
  Васемнаццаць
  Дэнісан лёг спаць, быў дапытаны паліцыяй і ўпаў
  зноў
  спіць. Ён уставаў у чатыры гадзіны, памыўся і апрануўся
  далучыўся і спусціўся ўніз. Калі ён ішоў па калідоры, ён убачыў
  той, як клерк утаропіўся на яго, потым павярнуўся і
  — сказаў нешта швейцару, смеючыся. Доктар Х. Ф. Мейрык быў
  мабыць
  знакамітасць у гатэлі.
  Ён азірнуўся, не ўбачыў нікога, каго б ведаў, потым агледзеў
  у бары, дзе ён знайшоў Даяну Хансен, якая сядзела за сталом, захопленая
  у кнізе ў мяккай вокладцы. Яна падняла вочы, калі ён стаяў перад ёй.
  «Мне было цікава, калі вы выйдзеце».
  «Я павінен быў спаць. Учора быў даволі знясільваючы дзень».
  Ён сеў і ўзяў попельніцу, каб ачысціць дно
  аглядаць.
  Дыяна засмяялася. «Ніякіх мікрафонаў — я гэта ўжо ведаю
  перакананы».
  Паставіў попельніцу. "Дзе Лін?"
  — Віт.
  Калі ён падняў на яе бровы, яна стала нечым
  больш падрабязна.
  «Паглядзець на горад».
  Да іх далучыўся афіцыянт. «Mitä otatte?»
  «Olut E, oikaa hyvä», — сказаў Дэнісан. Ён паглядзеў на Дыяну. 'І ты?'
  — Мне нічога, — сказала яна. «твая фінская мова паляпшаецца».
  — Якраз столькі, каб замовіць самае неабходнае.
  Ці зрабіў Кэры нейкія высновы пра ўчарашні дзень?
  - Кэры тут няма, - сказала яна. «Я маю загад сказаць вам, што вы
  павінен заставацца там, дзе вы знаходзіцеся, пакуль ён не вернецца».
  'Дзе ён?'
  – Ён паехаў у Швецыю.
  «Швецыя!» Ён неўразумела паглядзеў на яе. «Што ён там робіць?
  рабіць?'
  — Ён мне не казаў. Яна ўстала і ўзяла сваю кнігу
  табліцы. «Я зрабіў сваю працу, таму я іду
  назад да працы». Яе вусны скрывіліся. «Я б не стаў
  129
  больш хадзіце ў сауну».
  «Ніколі больш», — люта сказаў ён. Ён закусіў губу. «Але яны б
  можа паспрабаваць дастаць мяне зноў.
  — Не бойся, — сказала яна. «Ян Армстранг сочыць
  на вас, і ён мае добрую рэпутацыю ў гэтым плане. Ён у цяперашні час
  бар. Не выдавайце, што ведаеце яго - і не рабіце нічога так хутка
  ён не можа паспяваць за вамі».
  Яна пайшла, калі афіцыянт прынёс яму піва. Ён
  задуменна выпіў шклянку і замовіў другую. Па-за межамі
  Армстронг скупа сядзеў за барнай стойкай са сваім куфлем піва
  рабіць. Чаму Швецыя? Што магло здарыцца там, што Кэры
  вымушаны туды ехаць? Адказу не было.
  Калі Лін увайшла ў бар, ён быў дапіты другую шклянку
  зайшоў.
  Яна села побач і глядзела на яго піва. 'le
  выглядае зрэзаным».
  Ён паглядзеў на яе, ухмыляючыся. «Я таксама адчуваю сябе абдзеленым. я
  Я позна лёг спаць».
  "Я чую гэта", сказала яна з прамым тварам. «У мяне сёння раніцай
  пачуў дзіўную гісторыю - пра цябе».
  Ён падазрона паглядзеў на яе і вырашыў адпомсціць. «І ў мяне ёсць
  пачуў пра вас нешта непрыемнае. Чаму вы спрачаецеся з
  Дыяна зрабіла?
  На яе шчоках выступілі ружовыя плямы. «Значыць, яна цябе дастала
  сказаў.'
  — Яна вам нічога пра гэта не казала, — шчыра сказаў Дэнісан.
  Лін ускочыў. «А калі яна вам не сказала, то хто?
  добра? Мы былі адны». Яна са злосцю тузанула пагон
  сваю сумку і не адрывала вачэй ад стала. «Гэта не
  прыемна адчуваць сорам за ўласнага бацьку. я
  Я насамрэч ніколі не верыў усяму, што маці расказвала мне пра цябе,
  але цяпер я бачу, што тое, што яна сказала, было праўдай».
  — Спакойна, — сказаў ён. «Выпі што-небудзь. Чаго ты хочаш? Кока-Кола?'
  Яе падбародак падняўся. «Сухі марціні».
  Ён кіўнуў афіцыянту, стрымліваючы смех, і перадаў
  парадак. Калі афіцыянт сышоў, яна сказала: «Гэта было
  агідны
  з вас.
  «Што такога агіднага ў Даяне Хансен?»
  «Вы ведаеце, што я маю на ўвазе. Я чуў гэта там
  130
  самыя вар'яцкія рэчы адбываюцца сярод багатых людзей на вечарынках, але мой
  Божа, я не чакаў ад цябе такога. Не ад майго бацькі».
  Яе вочы блішчалі ненатуральна.
  «Не, я не разумею, што вы маеце на ўвазе. Што я павінен рабіць?
  мець?' - жаласна спытаў ён.
  У яе вачах з'явіўся крыўдны позірк. 'Я цябе ведаю
  учора ўвечары
  сустракаўся з той жанчынай, таму што яна мне так сказала.
  І я таксама ведаю, як ты вярнуўся. ён павінен быць мёртва п'яны
  былі зрабіць гэта. На ёй яшчэ была вопратка? Нічога дзіўнага
  што ім прыйшлося прыцягнуць міліцыю».
  'О Божухна!' - узрушана сказаў Дэнісан. «Лін, гэта менавіта так
  не.'
  «Тады чаму ўсе пра гэта гавораць? Я чуў гэта сёння раніцай
  падчас сняданку. За сталом сядзела некалькі амерыканцаў
  побач са мной - ты павінен быў іх пачуць. Гэта было… брыдка! Яна лопнула
  у слязах.
  Дэнісан паспешліва агледзеў бар і паклаў на яго руку
  ад Лін. «Гэта было зусім не так; Я скажу вам.'
  Так ён сказаў ёй, пакінуўшы ўсё важнае
  рэчы, якія толькі ўскладняць справу.
  Яго ненадоўга перапыніў афіцыянт, які прынёс марціні
  а затым ён працягваў скончыць сваю гісторыю.
  Яна выцерла вочы сурвэткай і панюхала.
  «Малаверагодна
  гісторыя!'
  «Калі вы мне не верыце, проста спытайце ў паліцыі», — сказаў ён
  раздражнёны. – Усю раніцу мяне дапытвалі.
  - Тады чаму Дыяна сказала мне, што ты з ёй сустракаешся?
  "Гэта было лепшае, што яна магла зрабіць", - сказаў Дэнісан. — Яна не хацела
  што вы будзеце хвалявацца. А наконт той аргументацыі - я чуў
  нешта са стужкі». Ён патлумачыў гэта і сказаў: «Міліцыя мае
  гэтая стужка цяпер.»
  Лін была ў жаху. «Вы хочаце сказаць, што ўсе завяршаюць спрэчку
  слухаць?
  — Усе, акрамя мяне, — суха сказаў Дэнісан. «Выпі свой марціні».
  Ёй прыйшло ў галаву яшчэ нешта. «Але вы маглі пацярпець.
  Ён мог цябе забіць!
  «Але не зрабіў — і ўсё добра».
  — Хто гэта мог быць?
  «Мяркую, я ў пэўным сэнсе вельмі важны
  131
  чувак, - стомлена сказаў Дэнісан. «Я казаў вам учора, што я
  не кажы пра маю працу. Нехта хацеў нешта з мяне выцягнуць і
  прыняў меры».
  Яна расправіла плечы і зірнула на яго светлымі вачыма.
  "І не мог яго вызваліць".
  Ён раптоўна паклаў канец пакланенню герою. «Якая Дыяна
  Што тычыцца Хансена, гэта нічога не значыць - не ў шляху
  як вы думаеце. Але нават калі б і было, то тут ні пры чым
  каб зрабіць вас. Вы больш паводзіце сябе як абражаная жонка, чым...
  дачка».
  Бляск у яе вачах згас. Лін згорбіла плечы
  трохі і ўтаропіўся ў шклянку з марціні. Раптам яна ўзяла
  дапіў і адным глытком выпіў змесціва. Забрала
  яе дыханне, і яна крыху кашлянула, перш чым падняць пустую шклянку
  пакласці ўніз.
  Дэнісан засмяяўся. 'Падымайце настрой!
  - Прабачце, - сумна сказала яна.
  — Усё ў парадку, — сказаў ён. «Нічога страшнага. Давайце адну
  пайсці пагуляць». Ён кіўнуў афіцыянту і заплаціў
  рахунак
  і, калі ён устаў з-за стала, ён паглядзеў на імгненне! Непрыемны
  бар і ўбачыў, што Армстранг таксама рыхтуецца ўстаць
  крокі. Гэта было суцяшальным пачуццём мець целаахоўніка
  мець.
  Яны выйшлі з бара і прайшлі ў хол. Калі зайшлі ў пад'езд
  Калі мы падышлі, увайшоў насільшчык з чамаданамі,
  рушыў услед
  дзякуючы моцнаму росту. «Гэй, Люсі; глядзі хто
  у нас тут, — пачуўся голас. - Гары Мэйрык!
  «Ах, чорт вазьмі!» — сказаў Дэнісан, але ратунку не было
  Укл.
  'Хто гэта?' - спытала Лін.
  - Дазвольце пазнаёміць вас, - змрочна сказаў Дэнісан.
  "Гэй, Гары!" — крыкнуў Кідэр, выцягваючыся
  руку да яго. «Як цудоўна цябе тут бачыць».
  - Прывітанне, Джэк, - без энтузіязму сказаў Дэнісан, апусціўшы руку
  да кашыцы.
  "Які гэта маленькі свет", - сказаў Кідэр, як і чакалася
  раней было. «Я сказаў гэта Люсі днямі, калі мы былі ў Стакгольме
  сутыкнуўся з Уільямсанамі. Вы памятаеце Уільямсанаў
  яшчэ?'
  — Вядома, — сказаў Дэнісан.
  «Напэўна, мы ўсе ў адным скандынаўскім туры
  зіг, што? Я не здзіўлюся, калі Уільямсаны таксама будуць тут.
  з'явіўся. Ці не было б цудоўна, калі б яны гэта зрабілі?»
  «Выдатна», - сказаў Дэнісан.
  Люсі Кідэр выступіла ззаду мужа. «Не, але,
  Гары; як прыемна цябе бачыць. Джэк казаў вам, што ў нас ёсць
  Уільямсанаў
  сутыкнуўся ў Стакгольме?»
  – Так, ён мне гэта сказаў.
  «Які маленькі свет», — сказала Люсі Кідэр.
  - Скажы гэты закон, - сказаў Джэк. «Калі Уільямсаны прыходзяць сюды — і той
  твая дарагая сяброўка, Даяна Хансэн, ці можам мы што-небудзь зрабіць?
  ідзі гуляць у покер. Гэтая дзяўчына гуляе як чорт».
  Лін спытала: «Дыяна Хансен? Гэта таксама тут».
  Твар Кідэра выпраменьваў здзіўленне і радасць. «Ну,
  гэта не выдатна? Хто ведае, можа, я выйграю крыху свайго
  вяртанне грошай, Люсі».
  «Больш верагодна, што вы страціце яшчэ больш», — сказала яна
  востры. «Джэк сапраўды верыць, што можа гуляць у покер».
  - Хадзем, мамачка, - сказаў ён весела. «Цяпер вам патрэбен стары бос
  не худнейце так». Ён паглядзеў на Лін. — А хто гэтая паненка?
  — Прабачце, — сказаў Дэнісан. «Джэк Кідэр - мая дачка,
  Лін - Люсі Кідэр.
  Яны паціснулі адзін аднаму рукі, і Кідэр сказаў: «Ты мне ніколі не казаў
  што ў цябе была дачка, Гары. Ва ўсялякім разе, мяне ў цябе ніколі не будзе
  сказаў табе, што ў цябе прыгожая дачка. Дзе ты яе схаваў?
  трымаецца?'
  «Лін вучылася ў каледжы», - сказаў Дэнісан. – Зараз яна ў адпачынку.
  Люсі сказала: «Я не хачу раздражняць, Джэк, але я веру ў гэта
  мы павінны забраніраваць. Парцье чакае».
  - Вядома, - сказаў Кідэр. - Убачымся, Гары. Скажы гэта Дыяне
  яна раскладвае карты - мы будзем добра гуляць у покер».
  "Я буду", - сказаў Дэнісан і накіраваў Лін, дапамагаючы ёй
  вынес яго за руку з гатэля. Ён прамармытаў сабе пад нос: «Канец».
  мой труп».
  «Хто гэта быў?» - спытала Лін.
  «Самы надакучлівы сволач на паўночнаамерыканскім кантыненце», — сказаў
  Дэнісан. «З яго слабай жанчынай».
  133
  Дзевятнаццаць
  Кэры і МакКрыдзі абодва хварэлі цяжкай марской хваробай. Яны чапляліся
  чапляўся за поручні маленькай лодкі, калі тая танцавала і кідалася
  у летні шторм, які прыйшоў з поўдня і
  віск
  праз вузкі водны шлях паміж мацерыковай часткай Швецыі і
  на востраве Эланд палявалі. Было толькі адно паказальнае адрозненне
  паміж імі - у той час як Кэры думаў, што ён памірае, МакКрыдзі не думаў
  што ён памёр.
  Яны абодва адчулі сябе лепш, калі ступілі ў Боргхольм
  рабіць. Там іх чакала машына і супрацоўнік міліцыі
  які прадставіўся з драўляным лукам як «Хоглунд»,
  Улоф'.
  «Я. Я Кэры, а гэта Маккрыдзі. Вецер з мора
  ускудлаціў кароткія сівыя валасы. — Хадзем адразу
  ісці?'
  'Натуральна. Сюды.' Пакуль Хоглунд вядзе іх да машыны
  — Прайшла гадзіна пасля вашага містэра Торнтана, — сказаў ён
  прыехаў. '
  Кэры застыў на месцы. '0 так, гэта так?' Ён кінуў адну
  бакавыя
  паглядзеў на Маккрыдзі і прамармытаў: "Чаго, чорт вазьмі, ён хоча?"
  "Ён не скажа нам", - прадказаў Маккрыдзі.
  Яны моўчкі ехалі па вуліцах Боргхольма. Было яшчэ
  няма часу на размовы; гэта прыйдзе пазней, калі ў іх гэта будзе
  улічваючы тое, дзеля чаго яны прыйшлі. Думкі Кэры захаваліся
  мае справу з здагадкамі, якія вынікаюць з яго прысутнасці
  Торнтана, і нават калі б ён хацеў абмеркаваць гэта з Маккрыдзі
  гаварыць, ён не мог зрабіць гэта перад Хоглундам.
  Машына спынілася перад двухпавярховым будынкам і яны
  зайшоў унутр, Хоглунд ішоў наперадзе. Адвёў іх да аднаго
  задні пакой, дзе стаяў столік. На стале нешта ляжала
  пад белым лістом. За сталом стаяў маленькі чалавек
  з акуратнай бародкай, апрануты ў белае паліто. - спытаў яго Хоглунд
  як доктар Карлсан. — Містэр Торнтан вас ужо ведае.
  134
  Торнтан быў высокім смуглым чалавекам з неспасціжным,
  смяротна бледны з гладкай скурай без маршчын. Ён быў
  юнак шэсцьдзесят з нечым ці пажылы сорак з нечым - гэта было цяжка
  і Торнтан не меў намеру ні з кім расставацца
  апавядаць.
  У яго не было звычкі нікому што-небудзь расказваць
  што яго не датычылася і нават тое, што ён ашчаджаў.
  Ён мог быць начальнікам Кэры, але не быў; Кэры быў
  горды і шчаслівы, таму што ён прымацаваны да іншага аддзела
  раней было.
  Торнтан паглядзеў на Кэры сваімі жаўтлявымі ад хворага страўніка вачыма
  і ў пакой увайшоў Маккрыдзі. Кэры даў яму кароткую інфармацыю
  кіўнуць і павярнуцца да Карлсана. — Добры дзень, доктар, — сказаў ён
  глухім голасам. Ён вельмі стаміўся. «Ці магу я паглядзець?»
  Карлсан моўчкі кіўнуў і адцягнуў аркуш. Кэры паглядзеў з
  безвыразны твар уніз і зрабіў жэст
  паказваючы, што ён хоча бачыць, як ліст адцягнуты яшчэ далей.
  — Вось як яго знайшлі?
  — Знешне кузаў ачышчаны, — сказаў Карлсан. 'Гэта было
  у памяшканні
  з маслам. І, вядома, кайданкі знялі».
  Кэры кіўнуў. 'Натуральна. Без адзення?
  «Чалавек быў голы».
  Маккрыдзі паглядзеў на Кэры і падняў бровы. «Проста
  калі...'
  Кэры быў неверагодна нязграбным. Ён павярнуўся і ўдарыў нагой
  Mc Cready блізка ззаду. — Прабач, Джордж. Ён павярнуўся
  зноў звяртаецца да Карлсана. — Якая прычына смерці, доктар?
  Карлсан выглядаў сумнеўна. «Гэта давядзецца пачакаць да канца
  выразанне трупа, - сказаў ён няўпэўнена. «Пакуль пытанне ў тым, ці
  ён патануў або быў атручаны».
  Торнтан зрабіў крок наперад. — Атруціўся, ты сказаў? Кэры
  аналізаваў гучанне голасу. Нягледзячы на Thorntons
  звычайны
  роўнасць тону ён меў на ўвазе нешта сапраўднае здзіўленне
  выяўляць.
  - Я табе пакажу, - сказаў Карлсан. Ён выцягнуў з яго рот
  цела раскрылася, узяў доўгую лапатку і засунуў яе сабе ў горла.
  Маккрыдзі здрыгануўся і адвярнуўся. Карлсан выцягнуў шпатель
  назад і працягнуў ім. Саскрабанне знутры
  горла».
  Кэры агледзеў счарнелы канец шпателя. «Алей?»
  135
  Калі Карлсан кіўнуў, Торнтан сказаў: «Я не думаю, што яго там».
  вялікае значэнне, патануў ён у масле ці гэта ён
  атручаны».
  Яго пастава была расслабленай.
  - Сапраўды, - сказаў Хоглунд. «Вы можаце апазнаць цела, сэр
  Кэры?»
  Кэры вагаўся. «Цяпер — не». Ён кіўнуў Торнтану.
  'І ты?'
  "Я ніколі ў жыцці не бачыў гэтага чалавека", - сказаў Торнтан.
  На твары Кэры з'явіўся змрочны выраз. «Труп
  трэба будзе... захаваць. Ці ёсць у вас
  Паслугі
  для?'
  «Не на Эландзе», - сказаў Карлсан.
  «Мы можам перанесці яго на мацярык, як толькі доктар Карлсан
  правялі ўскрыццё», — сказаў Хоглунд.
  - Не, - рашуча сказаў Кэры. «У мяне станоўчая ідэнтыфікацыя
  неабходна перад дакрананнем да цела. Гэта значыць
  ці павінен хтосьці ехаць у Англію, ці хтосьці павінен ехаць у Швецыю
  прыходзьце.
  У любым выпадку, я хачу, каб адзін з нашых патолагаанатамаў быў уцягнуты
  выкрыццё дапамагае».
  «Гэта ў межах нашай юрысдыкцыі», — рэзка сказаў Хоглунд.
  Кэры стомлена працёр вочы; нутро быцця
  павекі нібы зробленыя з наждачнай паперы. Гэта было б з выглядам
  варта асцярожна ставіцца да шведскай традыцыі нейтралітэту
  лячыцца. Ён павольна сказаў: «Што тычыцца нас, гэта так
  цяпер стала справай дзяржавы. Я збіраюся разгледзець гэтае пытанне далей
  цяперашні,
  і я прапаную вам таксама пракансультавацца з начальствам. Сыходзь
  спрачаемся з начальствам наконт юрысдыкцыі, мае
  сябар; так будзе бяспечней для нас абодвух». У той час як Хоглунд
  Кэры дадаў: «Прынамсі, я думаў
  аварыя адбылася ў міжнародных водах».
  "Гэта можа быць і да лепшага", - сказаў Хоглунд. Яго стаўленне было
  жорстка. «Я буду прытрымлівацца вашай парады. Вы хочаце кайданкі?
  бачыць?' Калі Кэры кіўнуў, ён падышоў да паліцы і схапіў адну
  пара кайданкоў.
  Кэры агледзеў іх. «Англійская», — адзначыў ён. Ён іх перадаў
  Торнтан. — Ты таксама не верыш?
  Торнтан паціснуў плячыма. – Гэта мала што значыць. Ён павярнуўся
  звяртаецца да Хоглунда. «Пэўна, што ён не з танкера
  прыйшоў?'
  136
  «Ніхто з экіпажа танкера не прапаў», — сказаў ён
  Хоглунд. «Чалавек быў забіты, але цела было...
  ачуняў».
  Карлсан нацягваў прасціну на цела
  калі Хоглунд паказаў на яго. «Гэты чалавек
  як мяркуецца
  з іншага карабля. Капітан в
  танкер кажа, што лодка, напэўна, плыла без агнёў».
  "Ён, напэўна, так кажа", - цынічна сказаў Кэры. — Але ён мог адразу
  мець. Судна яшчэ не ідэнтыфікавана?»
  'Пакуль не. Прапажага без вестак карабля не было; няма
  страхавое патрабаванне
  прадстаўлены. Вядома, мы ўсё яшчэ расследуем гэтае пытанне,
  Хоглунд нахмурыўся. — Акрамя цела
  ёсць пытанне нафты. Дабрацца да ўзбярэжжа будзе каштаваць нямала
  зрабіць Godland без нафты, і камусьці давядзецца заплаціць».
  "Гэта тое, што я не разумею", - сказаў Маккрыдзі. «Як нафтавая пляма
  плыве ў бок Готланда, як труп апынуўся тут?
  Эланд выкінула на бераг? Два астравы знаходзяцца даволі далёка адзін ад аднаго
  адзін аднаго.'
  "Цела было вынята з мора на поўдзень ад Готланда", - сказаў
  Хоглунд.
  – Але карабель ішоў сюды.
  Кэры прачысціў горла. «Што вы можаце зрабіць са сваімі даследаваннямі?
  выходзіць?'
  'Не шмат. Капітана танкера ў гэты момант не было
  мост, а другі карабель затануў на працягу некалькіх хвілін. The
  капітан
  ацэньваецца прыкладна ў трыста-чатырыста тон. Ён
  робіць гэта зыходзячы з пашкоджанняў, нанесеных насавой частцы танкера
  нанесены
  і хуткасць танкера ў момант а
  аварыі.'
  - Невялікае прыбярэжнае судна, - задуменна сказаў Кэры. «Ці даволі вялікі
  рыбацкая лодка. '
  Хоглунд паціснуў плячыма. «Мы хутка будзем там
  даведацца.'
  «Я не быў бы ў гэтым упэўнены, дружа, — падумаў Кэры.
  Ён звярнуўся да Карлсана. «Няма ніякіх сумневаў
  Вашым навыкам патолагаанатама, доктар Карлсан. Я спадзяюся, што вы гэта зробіце
  разумее.
  Хочаце падрыхтавацца да кансервацыі
  труп?
  Карлсан з сумневам паглядзеў на Хоглунда, той кіўнуў. 'Я разумею
  Гэта. Я зраблю, як вы просіце».
  "Тады мы больш нічога не можам зрабіць", - сказаў Кэры. «Хіба што
  137
  Містэру Торнтану яшчэ ёсць што сказаць».
  - Нічога, - сказаў Торнтан. «Я пакіну падрабязнасці апазнання
  ты пра.'
  Яны выйшлі з пакоя. Застаўся ля вонкавых дзвярэй будынка
  Кэры спыніўся, каб зашпіліць паліто, і павярнуўся
  да Торнтана. — Ваш прыезд быў нечаканым. Што цябе прывяло
  сюды?'
  «Я апынуўся ў амбасадзе ў Стакгольме», — сказаў Торнтан
  хуткі. — Зразумела, у сувязі з іншай справай. Яны сядзяць адзін
  крыху жорсткі з людзьмі, таму, калі ўзнік гэты выпадак, я прапанаваў
  прыехаць сюды, каб клапаціцца пра ангельскія інтарэсы».
  Кэры падняў каўнер. «Адкуль вы даведаліся, што ёсць англійскія інтарэсы?
  тавары?' - міла спытаў ён.
  Торнтан быў такім жа мілым. – Вядома, кайданкі. Ён
  зрабіў рух галавой назад у бок пакоя, дзе яна
  прыйшлі з. «Хто ён быў?»
  «Мы даведаемся, калі яго апазнаюць».
  Торнтан усміхнуўся. — У вашым аддзяленні рак
  цікавасць
  для таямніц, я ведаю - але вы б не зацыкліваліся на гэтым
  трэба дазволіць быць». Ён паказаў наперад. «Хоглунд чакае
  для вас у машыне».
  — Ты не пойдзеш?
  "Я прыляцеў на верталёце", - сказаў Торнтан. 'Я прашу прабачэння
  Я не магу прапанаваць вам падвезці назад, але я не ведаў куды
  ты прыехаў, праўда? Яго ўсмешка была зла;
  Кэры рыкнуў і падышоў да машыны. Зноў засталося падчас ст
  ехаў ціха, таму што там быў Хоглунд, але калі яны спыніліся на прычале,
  Кэры раптам спытаў: «Ці ведала пра гэта англійская амбасада?»
  паведамілі, што гэтыя кайданкі ангельскага ўзору?»
  Хоглунд наморшчыў лоб. «Я ў гэта не веру. У кожным
  гева! не мной».
  'Правільна. Дзякуй.'
  Вецер сціх і плыў назад на мацярык
  У Швецыі было лягчэй. Кэры і Маккрыдзі засталіся на палубе
  дзе можна было больш свабодна размаўляць. «Там у мяне быў Торнтан
  не чакаецца, - сказаў Маккрыдзі. «Што ён задумаў?»
  - Не ведаю, - змрочна сказаў Кэры. «Ён спрабаваў расказаць мне гісторыю
  павесіць трубку. Вы можаце сабе ўявіць, што такі Уайтхолл чалавек-138
  Даражэн, калі Торнтан проста прапануе адзін
  праца хлопчыка на пабегчы
  выправіць тое, што можа зрабіць любы нахабнік амбасады
  рабіць? Вось на чым спыняецца ваш розум». Ён стукнуў кулаком
  парэнчы. «Гэтыя праклятыя суперніцтва! Мы становімся
  усё
  павінен быць на адным баку, але я трачу больш
  час для падмацавання такіх людзей, як Торнтан, чым для здабычы
  фактычная праца».
  - Як ты думаеш, ён ведае пра блытаніну Мэйрыка?
  «Паняцця не маю. Мяркуючы па тым, што ён сказаў там, ён ведае Мэйрыка
  нават не.' Кэры паглядзеў уніз на шэрае мора. «Хтосьці
  не пашанцавала».
  «Прынамсі, мы з Мэйрыкам!»
  «Я думаў пра людзей, якія яго выкралі. У іх ёсць ён
  даставілі ў Капенгаген і пасадзілі на лодку, каб даставіць яго ў ...
  ды дзе ўзяць? А тую лодку танкер збіў
  які збіраўся плыць на захад».
  "Такім чынам, сама лодка, верагодна, пайшла на ўсход", - сказаў
  Маккрыдзі. «Гэта, мякка кажучы, наводзіць на думкі».
  "Давайце не будзем рабіць паспешлівых высноў", - сказаў Кэры
  раздражнёны.
  .
  - Гэта так, - сказаў Маккрыдзі. «Давайце не будзем занадта заўчаснымі
  зрабіць выснову, што гэты задушаны ў алеі труп - гэта Мэйрык. мы
  былі злоўлены раней».
  Кэры кінуў на яго змрочны позірк і рэзка сказаў: "Я хачу гэтага".
  Айрдэйл будзе прысутнічаць на выкрыцці, каб праверыць наяўнасць прыкмет
  пластычнай хірургіі. Я хачу на ім адбіткі пальцаў
  бяруць труп і параўноўваюць з ім
  друкаваць
  у доме Мейрыка. Для афіцыйнай ідэнтыфікацыі я прапаную адзін
  былых жонак Мейрыка».
  — Чаму не яго дачка?
  "Я спрабую змірыцца з гэтым", - сказаў Кэры з адным
  уздыхнуць. «Калі я змагу зрабіць гэта да таго, як мы сядзем у самалёт, я змагу
  магчыма, выспацца на зваротным рэйсе ў Хельсінкі». Ёсць
  .голас гучаў не надта аптымістычна.
  139
  Дваццаць
  Кэры сядзеў у кафэ Hilden на Алексантэрынкату і ўдарыў аднаго
  піва, пакуль ён чакаў Хардынга. Пасля дванаццаці гадзін
  спаўшы, ён адчуваў сябе бадзёрым і ўжо не такім прыгнечаным, як
  да гэтага. Ён ведаў, што яго сумны настрой быў выкліканы
  з-за стомленасці. Тым не менш, было б, наколькі адпачылым і светлым
  што б ён цяпер ні думаў, прыняць рашэнне было нялёгка.
  Ён убачыў Хардынга, які ішоў з-за вугла, таму падняў руку.
  Калі Хардынг прыйшоў да яго, ён спытаў: «У вас ёсць Дэнісан
  размаўлялі?'
  Па кіўку Гардынга ён сказаў: «Выпіце піва».
  Хардынг сеў. 'Гэта будзе вітацца. Я не думаў
  што можа быць так цёпла на халоднай поўначы».
  Кэры падышоў да бара і вярнуўся з двума кружкамі піва. «І што
  гэта вымаўленне?'
  Хардынг нахіліў галаву набок, назіраючы за буркатаннем
  пена ў яго шклянцы. — Як ні дзіўна, ён там з апошняга разу
  што я бачыў, як ён палепшыўся. Ён больш ураўнаважаны. Як справы
  яго звычкі піць цяпер?
  Кэры пастукаў па шклянцы. «Ён час ад часу выпівае толькі адну
  піва».
  «Дзіўным чынам гэты досвед можа быць карысным
  магло быць для яго». Хардынг іранічна ўсміхнуўся.
  «Хоць
  Я б не рэкамендаваў гэта як разгляданае лячэнне.
  Цяпер, калі мы ведаем больш пра яго мінулае, я магу зразумець яго цяперашні стан
  лепш ацэньваць». Ён дастаў з кішэні блакнот.
  «Дэнісан
  быў чымсьці накшталт аўтааматара і ездзіў на Lotus Elan.
  Тры гады таму ён ехаў з жонкай побач, нешта здарылася
  няшчасны выпадак, у якім ён быў часткова - і толькі часткова - вінаваты
  меў на, і яго жонка была забітая. Ім было па васемнаццаць месяцаў
  быў жанаты. Яна ў той час была цяжарная».
  "Гэта адстой", - сказаў Кэры.
  "Ён узяў на сябе ўсю віну", - сказаў Хардынг. «І з аднаго
  прыйшоў іншы. Пачаў моцна піць і быў на мяжы 140
  вы ад алкагалізму, калі ён страціў працу з-за
  некампетэнтнасць».
  "Гэта мяне здзіўляе", - сказаў Кэры. «Таму што тым, што ён робіць цяпер, ён паказвае
  адчуваю сябе па-чартоўску кампетэнтным». Ён засмяяўся. «Я падумваю падарыць яму адзін
  прапанаваць пастаянную працу».
  Хардынг паспрабаваў піва. «Ён можа справіцца з тым, што яны зрабілі з ім
  зрабілі немагчымым успомніць сваю жонку па сэнсе.
  Ён памятае яе і памятае яе смерць, але гэта
  як калі б гэта быў нехта іншы. Вядома, гэта было б цалкам нармальна
  павінна быць праз тры гады. Нармальнага чалавека гэта агаломшвае
  найгоршы смутак з цягам часу, і ў гэтым плане
  Дэнісан цяпер нармальны».
  "Рады гэта чуць", - сказаў Кэры.
  Хардынг кінуў на яго востры позірк. Ён не давяраў Кэрысу
  прычыны быць шчаслівымі. Ён сказаў: «У выніку ён свой
  нерацыянальны
  пазбаўляецца ад пачуцця віны і больш не адчувае патрэбы адчуваць
  абязбольваць спіртам. Адсюль вяртанне да кампетэнцыі. я
  на самай справе, верце, што, крыху ўмела звяртаючыся, ён можа ім стаць
  можа стаць значна лепшым чалавекам, чым ён быў перад выкраданнем
  раней было».
  "Колькі часу гэта зойме?"
  — Ад трох да шасці месяцаў — я проста кажу.
  Кэры паківаў галавой. «Занадта доўга; Я хачу яго зараз. Ці дастаткова ён у форме?
  працягваць?'
  Хардынг на імгненне задумаўся. «Ведаеце, я веру, што ён зараз там
  вельмі падабаецца. Імпульс і напружанне гэтага
  тое, што яму падабаецца, - гэта магчымасць пагуляць мазгамі
  выкарыстоўваць
  здаецца, гэта добра для яго».
  «Значыць, ён справіцца з гэтым», — задаволена сказаў Кэры.
  - Я гэтага не казаў, - рэзка сказаў Хардзі. «Я не думаю пра гэта
  твая крывавая аперацыя - я думаю пра Дэнісана. Ён разважаў
  няшмат. «Ціск, які ён зараз адчувае, здаецца, яму не падыходзіць
  турбавацца.
  Я б сказаў, што адзінай небяспекай з'яўляецца яго мінулае
  навязваецца яму траўматычным чынам».
  - Гэтага не адбудзецца, - цвёрда сказаў Кэры. «Там, дзе я
  не адпраўляй яго туды».
  - Добра, - сказаў Хардынг. «Тады ён прыдатны як чалавек у сваёй сітуацыі
  але быць можа - што не гаворыць шмат.
  "Але гэта падводзіць мяне да іншай праблемы", - сказаў Кэры.
  141
  «Мэйрык памёр». Ён разгледзеў гэтую заяву, падумаў, што там нешта ёсць
  прапаў без вестак і выправіўся: «Мабыць, мёртвы. мы
  мець
  труп, а асёл двойчы ў адно і тое ж не б'е
  камень».
  «Я разумею вашыя цяжкасці», - сказаў Хардынг са слабай усмешкай.
  «Я не магу сказаць дзяўчынцы, што яе бацька памёр — не
  з Дэнісанам побач. Яна выбухне, як вулкан, і...
  потым яго вокладка ў ролі Мэйрыка скончылася - і ў мяне ёсць
  ён патрэбен як Мэйрык. Што важна - я вам кажу
  Дэнісан?
  «Я б не стаў гэтага рабіць», — сказаў Хардынг. «Як цяпер ідуць справы
  ён ужо больш чым заняты Лін Мэйрык. Калі ён
  ведаючы, што яе бацька памёр, паставіла б яго перад маральнай дылемай
  можа прынесці, мяркуючы, што ён маральна думаючы чалавек
  вось што, я лічу, сапраўды можна сказаць пра яго». Ён
  уздыхнуў. – Бог ведае, што мы не.
  «Мы прадстаўляем вышэйшую мараль», — цынічна сказаў Кэры.
  «Найвялікшае шчасце для найбольшай колькасці. Я ў сваім сэрцы
  заўсёды быў паслядоўнікам Бентама; гэта адзіны спосаб
  каб працягваць сваю працу». Ён дапіў шклянку. 'Гэта
  гэта значыць мы!. Дзе цяпер Дэнісан?
  - У горад, - сказаў Хардынг. — Ён паехаў да Сібеліуса з дачкой
  Паглядзець помнік».
  142
  Дваццаць адзін
  — Падобна на орган, — разважліва сказала Лін. «Калі гэта а
  клавіятура
  вы маглі б гуляць. Уласна, няшмат
  дзіўна, калі добра падумаць. Сібеліус пісаў для яго ўсё роўна
  аркестр,
  не?'
  «Я так думаю», - сказаў Дэнісан. Ён пракансультаваўся са сваім гарадскім гідам.
  «Калос важыць восемдзесят восем тон і быў зроблены а
  жанчына. вы можаце лічыць гэта раннім прыкладам гэтага
  пашырэнне правоў і магчымасцяў жанчын
  імя - рука, якая калыша дзіця
  можа таксама працаваць са зварачнай гарэлкай. Давай трохі пасядзім
  назіраючы за парадам, які праходзіць».
  Яны сядзелі на лаўцы і глядзелі на груз
  курортнікі
  які толькі што выйшаў з аўтобуса; паветра было напоўнена
  яркія амерыканскія акцэнты. Дэнісан убачыў Армстранга, які праходзіў міма
  прагульваўся па сцежцы ля падножжа помніка, потым нацэліў у свой
  глядзець вышэй, каб паглядзець на мора. Белыя ветразі яхт
  плямісты глыбокі сіні, у якім светла-блакітны з
  адбіваецца бясхмарнае неба. Яму было цікава, калі Кэры
  мае намер прыняць меры.
  Лін радасна ўздыхнуў. «Хіба гэта не прыгожа? Я ніколі не думаў
  каб Фінляндыя была такой прыгожай - гэта хутчэй я пра гэта думаю
  Міжземнамор'е
  Мора, яно нагадвае мне Ібіцу. Памятаеце, калі мы...
  там былі?'
  - Ммм, - нейтральна сказаў Дэнісан.
  Лін засмяяўся. «Той добры гатэль, дзе не было гарачай вады
  таму нельга было прымаць гарачую ванну. Я ніколі не бачыў цябе такім злым
  пачуць рак. Як зноў звалі таго ахоўніка гатэля - таго малога
  таўстун?'
  "Я сапраўды больш не ведаю", - сказаў Дэнісан. Гэта было досыць бяспечна;
  яна не магла чакаць, што ён зробіць нейкі шанец
  сустрэча
  памятаў бы.
  «А потым рыба не была добрай, і цябе адвезлі ў бальніцу
  выпампаваць страўнік».
  "У мяне заўсёды быў слабы страўнік", - сказаў Дэнісан. Ён паказаў
  143
  адлегласць да мора. «Я лічу, што яны там спаборнічаюць
  ёсць.' Ён хацеў засяродзіць яе ўвагу на сучаснасці.
  "Так, гэта так", - сказала яна. «Гэта нагадвае мне - я мяркую, што
  Гесперыя ўсё яшчэ навязваецца цяпер, калі вас увогуле няма гэтым летам
  вы плылі з? Я пытаюся пра гэта, таму што вы не плануеце
  вы хочаце пайсці з ім у плаванне, я хацеў бы гэта зрабіць. у мяне ёсць
  Джэніс і Кіці - мае сябры - напалову абяцалі гэта
  мы ўтрох збіраліся ў плаванне».
  Дэнісан маўчаў, не ведаючы, што на гэта сказаць.
  Лін сказала: «Не псуйце сябе. Білі Брукс растлумачыць гэта
  Я магу сам зрабіць ваду і аснастку».
  - Добра, - сказаў ён. «Але будзьце асцярожныя. Гэта ў Англіі ў
  вада не такая ціхая і ціхая, як тут, на Балтыйскім моры. Калі
  ты плануеш вярнуцца?'
  «Я яшчэ не ведаю. Я павінен напісаць дзяўчатам і
  планаваць
  Я проста напішу паведамленне Білі на
  двор. два гады таму вы планавалі набыць новы набор ветразяў
  купіць - вы ўжо зрабілі гэта?'
  «Так». Ён хутка ўстаў. — Спяшаемся — ужо позна
  і ў мяне прызначаная сустрэча з кімсьці ў гатэлі».
  "Гэта ўсё вельмі загадкава", - сказала яна. «Што гэта за раптоўнае?
  дата?' Яна глядзела на яго, усміхаючыся. «Здаецца, нешта падобнае
  тое апраўданне ад Уайлда - «Я павінен адхіліць ваша запрашэнне з-за
  пазнейшае абавязацельства».
  Няўжо ён быў такім празрыстым? Ён вымушана засмяяўся і сказаў:
  — Проста я паабяцаў выпіць перад абедам
  Дзяцюкі піць, і ўсё».
  - О, - лёгка сказала яна. — Тады пойдзем. Нам падабаюцца Kidders
  перш за ўсё, не прымушайце нас чакаць».
  Калі яны адышлі, Дэнісан убачыў, як выглядае Армстранг
  Банк устаў і пайшоў за імі. Які сэнс у целаахоўніку?
  — падумаў ён. Вораг зусім побач са мной, узброены вастрыём
  мова. Ён усё больш усведамляў несправядлівасць
  пра тое, як ён падмануў Лін Мэйрык, і ён узяў
  каб пагаварыць з Кэры і спытаць яго пра магчымасць
  каб адвесці яе.
  Калі яны вярнуліся ў гатэль, Лін спытала: "Вы не супраць?"
  калі я пайду з табой у твой пакой?' Яна агледзела вестыбюль гатэля.
  — Ёсць сёе-тое, пра што я хацеў бы з вамі пагаварыць.
  144
  «Што тады?»
  Яна паказала на ўваход у гатэль. – Вось, напрыклад.
  Дэнісан паглядзеў і ўбачыў Армстранга, які проста ўваходзіў у капялюш.
  «Апошнія два дні ён сачыў за намі, куды б мы ні пайшлі
  стаяць».
  «Гэта яго праца», — сказаў Дэнісан. «Вы маглі б даць яму целаахоўніка
  тэлефанаваць. Калі я зноў пайду ў сауну - не дай бог -
  ён увойдзе са мной».
  Яна спакойна сказала: «Я думаю, вам лепш сказаць мне
  што ўсё гэта значыць. Гэтага шмат
  ты хаваеш ад мяне... У сваім пакоі?'
  — Добра, — пакорліва сказаў ён. Яны ішлі ў кампаніі яшчэ трох
  людзі ў ліфце падымаліся, і Дэнісан выкарыстаў час, каб
  планаваць, што ён ёй скажа - не хлусня, але
  замоўчваючы большую частку праўды. Ён прыйшоў
  да высновы, што за чыноўнікам можа хавацца многае
  Закон аб сакрэтнасці.
  Ён адамкнуў дзверы і пайшоў за ёй унутр. «Што ты хочаш ведаць,
  Лін?
  "Ёсць вялікі сакрэт, ці не так?" - спытала яна, гледзячы на гэта
  сеў у ложак.
  «Я нічога не магу сказаць на гэты конт», — адказаў ён. «Гэта частка гэтага
  мая праца. Хтосьці спрабаваў адолець мяне на гэтым тыдні
  і таму ў амбасадзе ёсць той малады хлопчык - яго, дарэчы, завуць
  Армстронга - паслалі пільна сачыць за мной
  трымаць. Гэта ўсе.'
  «Больш нічога?»
  «Нічога, што ты не маеш права ведаць, Лін. Мне вельмі шкада». Ён
  развёў рукамі. «Я абавязаны законам аб Offidele
  Канфідэнцыяльнасць».
  Яе твар быў напружаны. – Мне таксама шкада, бо мала.
  «Божа мой, я больш нічога не магу табе сказаць. Пакуль я адпускаю гэта
  балбатаць пра тое, што я раблю, яны будуць небяспекай для
  дзяржаўнай бяспекі
  збіраюся знайсці». Ён каротка засмяяўся. 'Я бы
  больш ніколі не дазволілі ўвайсці на мае фабрыкі - і гэта ўсё яшчэ так
  лепшае, што магло здарыцца. У горшым выпадку
  Я магу сесці ў турму». Ён пасунуўся да яе
  седзячы на ложку. «Справа не ў тым, што я табе не давяраю, Лін, усё ў парадку
  145
  таму што калі б вы ведалі тое, што ведаю я, вы былі б уразлівыя. Я раблю
  не пагражаць вам».
  Хвіліну яна сядзела моўчкі. Яе твар быў заклапочаны і
  яе пальцы калупалі пакрывала. Яна яе намачыла
  вусны.
  'Я хвалююся.'
  — Я ведаю, але няма пра што турбавацца. Гэта
  Усё скончылася, і Армстронг будзе сачыць, каб гэта не паўтарылася
  адбудзецца калі-небудзь».
  – Я не пра гэта хвалююся.
  — Дык чаго ты хвалюешся?
  — Пра мяне, — сказала яна. «І ты — галоўным чынам ты. Нешта правільна
  нешта не».
  Дэнісан адчуў, як яго жывот перавярнуўся. Ён сказаў: «У гэтым няма нічога дрэннага
  я. Вы толькі ўяўляеце гэта».
  Быццам не чула яго. «Нічога вялікага - вялікі
  усё мела сэнс. Гэта дробязі. Бэдзі-мішка,
  напрыклад; як ты мог забыць Бедзі-Бір? А потым быць
  ёсць Кідэры».
  «Што з Кідэрамі?»
  «Два гады таму вы б убачылі такога чалавека з пяццю словамі
  пастаў яго нумар». Яна глядзела проста на яго. 'ты
  змянілася.
  ты занадта змяніўся».
  «Спадзяюся, да лепшага», — сказаў Дэнісан, адчайна працуючы над адным
  адважныя ар'ергардныя дзеянні.
  'Гэта дакладна.' Яе голас злёгку задрыжаў. «ты ўжо не такі
  цяжка 'справіцца'.
  «Прабачце, калі ў мінулым я так ускладніў вам справы», — сказаў ён
  Дэнісан сур'ёзна. «Як я ўжо казаў: магчыма, я раблюся разумнейшым
  калі я старэю».
  "Гэта мяне збянтэжыла", - сказала яна. «І я нічым не адрозніваюся
  кожны; Я не люблю, калі мяне блытаюць.
  І я пачаў думаць пра вар'яцкія рэчы - такія вар'яцкія
  што я схадзіў з розуму».
  Дэнісан хацеў нешта сказаць, але яна паклала руку на яго руку
  рот. — Не, не кажы нічога. Дазвольце мне даведацца для сябе. Я не хачу
  зноў былі ў замяшанні».
  Яна адняла яе руку, і Дэнісан спакойна сказаў: «Працягвай, Лін».
  «Я выявіў, што думаю пра цябе дзіўныя думкі».
  Яна праглынула. — Такіх думак у дзяўчыны не бывае
  146
  бацька павінен быў, і мне стала сорамна. Вы былі такімі рознымі,
  вы бачыце; зусім не падобны на бацьку - і перамена была таксама
  вялікі. Я спрабаваў зразумець, наколькі ты змяніўся,
  і адзіная выснова, да якой я мог прыйсці, гэта тое, што вы раптам
  стаў чалавекам».
  - Дзякуй, - сказаў Дэнісан.
  "Гэта зноў паказвае на майго старога тату", - люта сказала яна.
  «О, вы маглі трымаць іронію і сарказм, як вострыя як брытва нажы».
  — Я не меў на ўвазе іраніі, — шчыра сказаў Дэнісан.
  «Потым я ўбачыў тыя іншыя рэчы, як Beddy-Beer і Kidders
  і тое, што вы кінулі паліць. Вы павінны зараз?
  рукамі
  бачыце - нікаціну зусім няма. Потым я атрымаў гэтага ідыёта
  думкі».
  Дэнісан устаў. «Лін, я думаю, што лепш, калі мы пагаворым пра гэта
  хопіць, — прахалодна сказаў ён. – У вас пачынаецца істэрыка.
  — Не, мы не спынімся, — крыкнула яна, ускочыла і паглядзела
  да яго. «Вы ведалі ўсе творы Сібеліуса задам наперад
  наперад, і вы маглі б марыць пра іх, а чаму б і не? ты
  Плаўнік! Але сёння раніцай вы паверылі толькі яму
  аркестравых твораў
  напісаў. А як вам не ведаю — нам гады
  былі разлучаныя - але я ніколі ў жыцці не быў на Ібіцы
  быў, і наколькі я ведаю, вы ніколі не былі з адным
  харчовае атручванне
  у бальніцы».
  Дэнісан быў у жаху. — Лін!
  Яна была бязлітасная. «Яхты пад назвай Hesperia не існуе. ле
  заўсёды казалі, што мараходства самае неэфектыўнае для чалавека
  спосаб перамяшчэння, і ўсе гэта ведаюць
  эфектыўнасць
  твой Бог. А Білі Брукса не існуе - я яго выдумаў.
  І вы сказалі, што купілі набор ветразяў для аднаго
  паляванне, якога не існуе». Твар у яе быў белы, а вочы пастаўленыя
  поўная слёз, і Дэнісан ведаў, што яна напалохана. «Вы можаце мой
  не будзь бацькам, — прашаптала яна. 'ты не мой бацька. Хто
  ты?'
  147
  Дваццаць два
  — Дзе, чорт вазьмі, Дэнісан? Кэры раздражнёна буркнуў.
  Маккрыдзі заспакаяльна сказаў: «Ён ідзе! Ён не так ужо і дрэнны
  сысці».
  Кэры быў нервовы і напружаны. «Хто ведае, можа, у іх ёсць
  зноў
  злавіць».
  «Не нервуйся так. Армстранг сочыць за ім».
  Кэры нічога не сказаў. Ён схіліў галаву перад падрабязнай тэлеграмай
  прачытайце яшчэ раз. Праз імгненне ён сказаў: «Ну вось і ўсё
  удакладнены.
  Інакш гэта было б для мяне вялікай праблемай».
  «Што была такая праблема?» — з цікавасцю спытаў Хардынг.
  «Калі Дэнісан прыйшоў у сябе пасля таго, як страціў прытомнасць у сауне
  здабыты
  было, ён выкідваў шмат матэматычнага жаргону на каманду суперніка
  заблытаць. Ён і сам не ведаў, што гэта такое
  меў на ўвазе, але гэта быў жаргон, які меў бы Мейрык
  выкарыстоўваецца.' Ён кінуў тэлеграму на стол. — Мы не зразумелі, як
  Цалкам магчыма, што Дэнісан ведаў гэтую лухту».
  Хардынг сказаў: «Гэта павінна быць аднекуль з яго мінулага
  прыйшоў».
  - Так, - сказаў Кэры. – Але ў яго не было такога мінулага.
  'Канешне не.' Хардынг зморшчыў лоб. 'Ён быў
  кінарэжысёр».
  "Асаблівы тып рэжысёра", - сказаў Маккрыдзі. 'Ён зрабіў
  дакументальныя фільмы. Мы даведаліся, што ў яго ёсць серыял
  навучальныя фільмы
  пра матэматыку для аддзела рэкламы
  ад адной з буйных кампутарных кампаній. я мяркую
  кінарэжысёр некаторыя практычныя веды па сваёй тэме
  павінен
  ёсць, хоць вы, мяркуючы па некаторых фільмах, я
  бачыў
  мець, не сказаў бы. У любым выпадку, нехта мае справу з гэтым
  кампутаршчыкі загаварылі, і цяпер высвятляецца, што ён не адзіны
  нешта пра гэта ведаў, але нават вельмі зацікавіўся
  меў. У асноўным гэта былі мультфільмы, і іх тэма была
  тэорыя імавернасцей. Ён сапраўды ведаў жаргон».
  «Але калі я ўпершыню пачуў, што ён сказаў
  148
  у мяне мурашкі па мурашках», — сказаў Кэры. — Місіс Хансэн, патэлефануйце ў атэль
  і даведайся, дзе Дэнісан».
  Дыяна Хансен паднялася і перасекла пакой. Яна стаяла на ім
  збіраўся падняць трубку, калі тэлефон пачаў пранізліва завішчаць
  кальцо.
  Яна выслухала, потым паманіла Кэры. «Для вас - гэта Армстранг».
  Кэры ўзяў трубку. – Ян, дзе вы, хлопцы?
  "Я быў у сваім пакоі", - сказаў Армстранг. «У мяне былі адчыненыя дзверы
  каб я мог бачыць дзверы пакоя Дэнісана. Каля дваццаці
  хвілін таму ў той пакой увайшла міс Мэйрык
  шторм выйшаў, таму я пайшоў у калідор паглядзець, што адбываецца.
  Яна схапіла мяне і сказала, што Дэнісан страціў прытомнасць
  меў. Я забег у пакой і знайшоў яго на падлозе, на вуліцы
  Захад. Ён зноў прыйшоў у сябе пяць хвілін таму».
  — Ён цяпер у парадку?
  — Ён кажа, што так.
  "Тады вам лепш прывесці яго сюды", сказаў Кэры. «Тады можна
  Цяжка глядзець на яго.
  На хвіліну запанавала цішыня. — Міс Мэйрык кажа, што таксама прыедзе.
  - Ні ў якім разе, - сказаў Кэры. «Адпусціце яе».
  "Я не думаю, што вы разумееце", - сказаў Армстранг. «Калі мяне ўпусцілі
  прыціснуўшыся да калідора, яна сказала, што Аленіна страціла прытомнасць -
  не Мэйрык».
  Бровы Кэры падняліся ўверх. — Яна ведае?
  «Здаецца, так».
  «Вазьміце яе з сабой і не выпускайце іх з поля зроку. І
  будзь асцярожны.' Ён паклаў слухаўку. «У дзяўчыны ёсць
  - і ваш пацыент атрымае належнае, Хардынг. Ён
  быў яшчэ адзін сам-ведаеш-які прыступ».
  «Палёт у нябыт», — сказаў Хардынг. — Напэўна, дзяўчына Мэйрык
  былі».
  "Яна назвала яго Дэнісан", - катэгарычна сказаў Кэры.
  Яны моўчкі чакалі хвілін дваццаць. Кэры атрымаў сваё
  дастаў люльку і набіў яе, потым закурыў кароткімі рэзкімі ўдыхамі
  зацяжкі. Хардынг выцягнуў свае доўгія ногі і паглядзеў на іх
  засяроджаны інтарэс да кончыкаў чаравікаў,
  глыбокі
  маршчыны на лбе. Дыяна Хансэн паліла цыгарэту за цыгарэтай
  другі і кожны раз выціскаў іх напаўзакуранымі. Маккрыдзі
  нага
  неспакойна ўзад і наперад.
  У дзверы пастукалі, і ўсе паднялі вочы.
  149
  Маккрыдзі адчыніў дзверы, каб упусціць Ліна і Дэнісана,
  услед за Армстрангам. Кэры ўтаропіўся на Дэнісана
  Укл. «Хардынг хацеў бы паразмаўляць з вамі ў суседнім пакоі
  вы размаўляеце. Вы супраць?»
  «Не», - спакойна сказаў Дэнісан і рушыў услед за Хардынгам у пакой
  па-за.
  Калі дзверы за імі зачыніліся, Кэры ўстаў і развітаўся
  Лін: «Міс Мейрык, мяне завуць Кэры, і я з
  Англійская амбасада тут. Гэта містэр Маккрыдзі. Спадарыня
  Хансэн ужо ведае вас, і вы ўжо сустракаліся з містэрам Армстрангам.
  Твар Лін Мейрык быў бледны, але дзве ружы
  плямы на шчоках, калі яна ўбачыла Дыяну Хансен. Потым зрабіў
  — яна махнула рукой на дзверы, праз якія прайшоў Дэнісан.
  «Хто гэты чалавек? А дзе мой бацька?»
  «Калі ласка, сядзьце», — сказаў Кэры, кіўнуўшы Маккрыдзі
  які падцягнуў крэсла.
  — Не разумею, — сказала Лін. «Ён сказаў, што яго клічуць Дэнісан і
  ён расказаў мне неверагодную гісторыю...
  "...і гэтая гісторыя, на жаль, праўда", - сказаў Кэры. «Я хачу гэтага
  гэта было не так».
  - спытала Лін, павышаючы голас: "Што здарылася з маім бацькам?"
  адбылося?'
  Кэры даў знак Даяне Хансэн бровамі, і яна
  устаў і падышоў да Лін. Ён сказаў: «Міс Мейрык,
  Мне вельмі шкада вам гэта сказаць...
  ... ён мёртвы, ці не так?'
  Кэры кіўнуў. — Няшчасны выпадак, мы лічым. Яго цела споўнілася тры гады
  сабраны з Балтыйскага мора дзён таму. Адбылося сутыкненне
  быў
  паміж нафтавым танкерам і іншым караблём».
  — Дык тое, што сказаў гэты чалавек, Дэнісан, праўда?
  — Што ён табе сказаў?
  Яны слухалі, як Лін гаварыла і калі яна скончыла
  Кэры кіўнуў. «Здаецца, у яго ёсць усё, што для вас важна
  сказаў.'
  Ён адзначыў, што Дэнісан нічога не сказаў ёй пра змест гэтага
  Дакументы Мерыккена былі сказаны; ён толькі што сказаў
  яны былі важныя. «Я шкадую аб тым, што здарылася з вашым бацькам
  ёсць.'
  - Так, - прахалодна сказала яна. «Гэта нармальна».
  Кэры выявіла, што ёй цяжка стрымліваць гора
  150
  але гэта можна зразумець у гэтых абставінах
  ёсць. Ён задуменна спытаў: «Міс Мейрык; пасля Дэнісана
  вы распавялі яго гісторыю, вы потым спрабавалі сказаць што-небудзь пра яго
  каб даведацца пра мінулае?'
  «Ну, вядома; Я хацеў ведаць, хто ён - хто ён».
  "Ніколі больш так не рабі", - сур'ёзна сказаў Кэры. «Гэта было б высока
  можа быць небяспечным для яго».
  Яна ўстала. «Калі б толькі чвэрць таго, што ён мне сказаў, была праўдай
  Я лічу, што гэта скандальна, што вы робіце з гэтым чалавекам. Ён будзе
  псіхіятрычны
  павінны прайсці лячэнне».
  "Цяпер ён гэта разумее", - сказаў Кэры. «Доктар Хардынг - псіхіятр. як
  Дэнісан зрабіў разрэз? Яна сказала яму, і ён кіўнуў.
  «Мы не маглі спадзявацца працягваць рабіць гэта вечна», — сказаў ён
  ён філасофскі. «Але я спадзяваўся на іншы дзень. Я быў падобны
  планую забраць цябе ад яго заўтра».
  «Божа мой!» яна сказала. «Хто ты, чорт вазьмі, сябе лічыш? мы
  гэта не шахматныя фігуры!'
  "Дэнісан робіць гэта добраахвотна", - сказаў Кэры. – Гэта яго ўласны выбар.
  — Добры выбар, — з'едліва сказала яна.
  Дзверы ззаду Кэры адчыніліся. Ён крутануўся
  павярнуўся ў крэсле і ўбачыў Хардынга, які ўвайшоў адзін. «Ян, падыдзі
  Дэнісан сядайце».
  "У гэтым няма неабходнасці", - сказаў Хардынг. — Хутка ён прыбудзе. я
  Я проста даў яму над чым падумаць».
  «Як у яго справы?»
  — З ім усё будзе добра.
  — Ён памятае, што ў яго ёсць усё з міс Мэйрык
  прызнаўся?
  «О так», - сказаў Хардынг. «Ён проста не можа ўспомніць, што
  — спытала ў яго міс Мэйрык перад тым, як ён сышоў з карты.
  Ён з цікавасцю паглядзеў на Ліну. 'Што гэта было?'
  "Я хацеў ведаць, хто ён", - сказаў Лін.
  Ён паківаў галавой. «Ніколі не спрабуйце гэтага зноў. Я веру, што я
  Мне трэба будзе з вамі пагаварыць, паненка».
  - Не турбуйся, - змрочна сказаў Кэры. «Яна вяртаецца да
  Англія».
  Лін паглядзела на Хардынга халаднавата. — Вы лекар?
  Хардынг маўчаў, закурваючы. «Сярод іншага».
  «Мне здаецца, вы былі вельмі разгубленыя, калі прымалі прысягу
  151
  узяў, - сказала яна. — Замест гэтага вы далі клятву крывадушнасці
  таго Гіпакрата». Хардынг пачырванеў, але раней
  Калі ён мог адказаць што-небудзь у адказ, яна ўжо павярнулася да Кэры.
  «Што тычыцца паездкі ў Англію, я, вядома, гэта зраблю. А
  OceanofPDF.com
  многім людзям будзе вельмі цікава тое, што я ім скажу
  апавядаць
  мець.'
  "О, я б не спрабаваў гэтага", - спакойна сказаў Кэры.
  «Паспрабуй мяне спыніць», — кінула яна выклік.
  Кэры адкінуўся на спінку крэсла і кінуў Маккрыдзі адну
  глядзець. — Падобна на тое, што нам давядзецца даставіць яе сюды.
  трымаць,
  Георгій. Зрабі неабходныя меры - атрымай яе пакой
  у гатэлі адмяняецца і гэтак далей».
  'І што?' — спытала яна. «Вы не можаце трымаць мяне тут вечна
  чапляцца.
  Аднойчы я вярнуся ў Англію, і тады я вярнуся
  Я пераканаўся ў гісторыі пра тое, што адбываецца з гэтым чалавекам
  адбылося
  становіцца сусветна вядомым. Гэта будзе вельмі цікава чытаць».
  Маккрыдзі ўсміхнуўся. «Газеты не надрукуюць. ээ
  гэта нешта накшталт сустрэчы з прэсай, што навіны дзе
  дзяржаўная бяспека пад пагрозай не публікуецца».
  Яна зірнула на яго пагардліва. «Вы думалі, што дваццаць універсітэтаў?
  поўна студэнтаў нават не цікавяцца вашымі дурнымі пагадненнямі
  будзе прыцягваць?' — грэбліва спытала яна.
  «Божа мой!» - сказаў Маккрыдзі. — Яна мае рацыю. ле ведае, як студэнты
  ёсць.'
  – Дык што ты плануеш рабіць? - з цікавасцю спытала яна. 'Я
  страляць?'
  "Яны нічога не зробяць", - сказаў Дэнісан ззаду Кэры. Ён зачыніўся
  дзверы за ім. «А то мяне на каго заменяць
  трэба шукаць у іншым месцы».
  Кэры не павярнуўся. Ён проста сказаў: «Прыцягні крэсла».
  ат, Дэнісан. Мы павінны вырашыць праблему».
  Дэнісан сеў побач з Кэры. «Вы не можаце вырашыць гэта сілай».
  - Я магу сказаць, - з'едліва сказаў Кэры. «Такім чынам, можа быць, мы можам
  паспрабаваць з перакананнем. Чаго менавіта вы хочаце, міс Мэйрык?
  Яна раптам занервавалася. «Я хачу, каб ты спыніў тое, што ёсць
  гэта таксама вы. "робіць з ім". Яе рука дрыжала, калі яна глядзела
  Дэнісан паказаў.
  «Мы нічога з ім не робім — ён робіць гэта добраахвотна — і
  ён гэта пацвердзіць».
  152
  Яна ўстала. «Як ён можа гэта рабіць добраахвотна, калі ён не ведае, хто
  Ён? Любы суд адхіліў бы гэты аргумент».
  - Асцярожна, - раптам сказаў Хардынг, гледзячы на Дэнісана.
  "Яму патрэбна дапамога", - маліла яна.
  "Ён атрымае гэта", - сказаў Кэры, паказваючы на Хардынга.
  «Д ужо ведае, што я думаю пра гэта».
  - Скажы мне што-небудзь, - сказаў Кэры. «Чаму ты так засмучаны?
  Дэнісан? Бо ён вам чужы».
  Яна апусціла вочы. - Больш не, - ціха сказала яна. Яна яе выгадавала
  падняў галаву і зірнуў на Кэры яркімі вачыма. «І мы становімся
  не варта шкадаваць чужынцаў? Вы ніколі не чулі пра
  прыпавесць пра добрага самараніна, містэр Кэры?
  Кэры ўздыхнуў і неахвотна сказаў: «Глядзі, што ты можаш зрабіць, Джайлз».
  Дэнісан адкрыў рот, а потым зноў закрыў яго. Гэта было раней
  у першы раз, калі Кэры звярнуўся да яго па імені,
  як
  ён рабіў з Армстрангам і Маккрыдзі. Ці быў ён
  цяпер прымалі ў члены каманды, або хітры стары ліс быў адзін
  але вырашылі пайсці на псіхалагічны прыём?
  Ён паглядзеў праз стол на дзяўчыну. "Я ведаю, што я"
  лань, Лін - і гэтая аперацыя вельмі важная».
  "Адкуль вы можаце ведаць, што вы робіце?" - спытала яна на павышаным тоне. 'Ты
  не кампетэнтны меркаваць пра гэта».
  - Ён, - перабіў Кэры. 'Прабачце мяне,
  Джайлз, працягвай».
  — Справа не ў гэтым, — сказаў Дэнісан. «Гэта было не па маёй волі
  Хацелася б, каб мяне ўцягнулі ў сярэдзіну гэтага, але цяпер я ў гэтым
  Я згодны з Кэры. Каб аперацыя ўдалася, я павінен
  Ладзіць
  Быць Мэйрыкам - быць тваім бацькам. І гэта тое, што я планую зрабіць
  рабіць, незалежна ад таго, што вы пра гэта думаеце. Я цаню ваш клопат,
  але гэта занадта важна для такіх меркаванняў».
  Яна зрабіла паўзу і закусіла губу. Потым яна сказала: «Вельмі добра, Хар...
  Джайлз. Але пры адной умове».
  — А менавіта?
  «Што я пайду з табой, як Лін Мэйрык са сваім бацькам». Гэта
  вакол стала мёртвая цішыня. «Ну, хіба не гэтага вы хацелі...
  што маскарад працягваўся? Ты выкарыстаў мяне без гэтага
  Я ведаў пра нешта - цяпер вы можаце выкарыстоўваць мяне, пакуль я ведаю мяне
  гэтага
  я ў курсе».
  153
  Кэры ціха сказаў: «Гэта можа быць небяспечна».
  «Вось як гэта мець такога бацьку, як Гары Мейрык», — сказаў ён
  яны горкія. «Але гэта мая ўмова - вы можаце прыняць яе або
  не.'
  "Прынята", - хутка сказаў Кэры.
  «Не!» — адначасова сказаў Дэнісан.
  Яны маўчалі і глядзелі адзін на аднаго. "Яна ўпартая", - сказаў Кэры. «І яны
  мае нас у швах. Гэта адзінае рашэнне».
  'Вы ўпэўнены?' — спытаў Дэнісан. Магчыма, ён прыцэліўся ў сваё
  - спытаў Кэры, але ён паглядзеў на Лін.
  «Абавязкова», - сказала яна.
  "Ну, вось і ўсё", - коратка сказаў Кэры. «Цяпер мы можам рухацца далей
  ісці з планамі. Дзякуй, доктар Хардынг; Я не веру, што мы
  вам спатрэбіцца для гэтага. Я буду падтрымліваць з вамі сувязь».
  Хардынг устаў і кіўнуў. Ён быў каля дзвярэй, калі Лін
  раптам закрычаў: «Не!» Яе голас гучаў рэзка.
  Хардынг спыніўся. «Што не?» - раздражнёна спытаў Кэры.
  «Доктар Хардынг застаецца з Джайлзам, - сказала яна. — Мы ўтрох застанемся
  разам».
  «Чаму, Божа ўсемагутны!» Сказаў Кэры, і прыйшоў падаўлены
  Маккрыдзі фыркае. Хардынг бела ўсміхнуўся. 'Маё
  дарагая міс Мэйрык; Я ледзь...я не...
  не...'
  — Напэўна, не стралок, як іншыя? Ну, позна
  я скажу табе сёе-тое. Як псіхіятр ты таксама не варты выедзенага яйка
  калі вы не застанецеся са сваім пацыентам».
  Хардынг зноў пачырванеў. Кэры сказаў: "Немагчыма!"
  — Што тут немагчымага? Лін зірнуў задуменна
  Хардынга
  «Але я гатовы пакінуць гэта доктару - і
  яго сумленне, калі яно ёсць. Ну, што вы робіце, доктар Хардынг?
  Хардынг пацёр худую сківіцу. «Наколькі я Дэнісан
  Калі я магу дапамагчы, я гатовы застацца. Але папярэджваю -
  Я не баец».
  «Вось і ўсё», - сказала Лін, парадзіруючы Кэры.
  Кэры бездапаможна паглядзеў на яе, і Маккрыдзі сказаў: «Магчыма
  Не такая ўжо і дрэнная ідэя, калі лекар гатовы гэта зрабіць, як ён
  здаецца.'
  Кэры здаўся. - Сядай, Хардынг, - нядобразычліва сказаў ён.
  Калі Кэры падняў свой партфель, Дэнісан прамармытаў. 'У
  154
  шчыпцы, ты сказаў, праўда?
  Кэры праігнараваў яго і адкрыў сумку. «У мяне ёсць падставы
  верыць
  што шмат людзей зацікаўлены ў гэтым
  і водпуск доктара Мэйрыка. Мы збіраемся даць ім шмат працы
  каб сачыць за тым, што прыходзіць і сыходзіць».
  Ён разгарнуў вялікую карту Фінляндыі. «Джордж ідзе за
  самалёт у Івало ў паўночнай Лапландыі' - яго палец
  паказаць месца-'тут. Гэта самая паўночная кропка, у якой вы знаходзіцеся
  Фінляндыя на самалёце. Там машына чакае
  затым ён едзе яшчэ далей на поўнач да гэтага месца
  Нарвежская мяжа, Кевон Туткімусасэма - гэта фарпост
  для вывучэння запаведніка Кево, наш
  трамплін,
  так бы мовіць».
  Ён паглядзеў на Маккрыдзі. «Ваша задача - кіраваць групай
  вечка звонку. Ведаеце, вы збіраецеся інспектаваць лагер Кево
  праверыць
  што там усё бездакорна - і я не пра гэта
  гігіенічны сэнс - і вы трымаеце групу, пакуль яна ёсць
  добры ў вачах. Але вы не паказваеце ніякіх знакаў пазнання -
  вы аўтсайдэр. Зразумела?
  "Зразумеў", - сказаў Маккрыдзі.
  «Дэнісан і місіс Хансэн, а цяпер, вядома, міс
  Мэйрык і доктар Хардынг, здзейсніце падарожжа з Хельсінкі на машыне.
  Вы з'язджаеце заўтра рана, і гэта зойме ў вас два дні
  трэба дабрацца да лагера Кево. Тады Джордж будзе там
  усё яго, але вы яго не ведаеце. Ён твой козыр
  у выпадку, калі вы трапіце ў бяду». Палец Кэры
  пасунуўся яшчэ крыху на поўдзень. «Тады вы цягнеце яго Kevo
  Запаведнік у в. Гэта перасечаная мясцовасць, і вы будзеце ехаць з заплечнікам
  і патрэбны намёты». Ён павіляў пальцам у бок Маккрыдзі.
  «Трэба будзе забяспечыць спецыяльнае абсталяванне; паклапаціся пра гэта, Джордж».
  — Які сэнс ва ўсім гэтым? — спытаў Дэнісан.
  Кэры сеў. «З таго, што я прачытаў у файле Мэйрыка
  і з таго, што я ведаю пра яго характар, я разумею, што ён ніколі
  цікавіўся натуральнай гісторыяй. Удары
  што, міс Мэйрык?
  "Ён быў чыстым тэхнолагам", - сказала яна. «Калі б ён калі-небудзь думаў пра натуральную гісторыю — у чым я сумняваюся, — гэта было б з пагардай
  ёсць.' ,
  - Я так і думаў, - сказаў Кэры. — Так што, калі Мэйрык раптам зацікавіцца — 155
  заява паказвае, што гэта будзе дзіўная і дзіўная рэч. Людзі
  якія назіраюць за ім - і я ўпэўнены, што яны гэта робяць
  - палічыць, што вельмі выдатны і схаваны матыў
  Я падазраю, што буду дастаўляць асцярожна». Ён стукнуў Дэнісана па
  рука. «Вы бераце з сабой некалькі простых інструментаў - адзін
  тэадаліт
  і ўсё такое - і выконваеш камедыю, быццам нешта глядзіш
  ты прапаў без вестак. Вы разумееце, што я маю на ўвазе?
  "Трук, які адцягвае ўвагу", - сказаў Дэнісан.
  'Правільна. Тры дні прабудзеш у Кево, а потым паедзеш
  крыху далей на поўдзень да іншага запаведніка каля Сомпіё. Там
  вы будзеце выконваць тую ж камедыю, пакуль вас не пераклічуць».
  «І як гэта адбываецца?» — спытаў Маккрыдзі.
  «Недалёка ад запаведніка ёсць вёска пад назвай Вуотсо. я
  адправіць вам poste restante тэлеграму - «прыходзьце дадому, усё ёсць
  прабач". Было б карысна насіць ласты ў Сомпіё
  рабіць — там вельмі балоціста».
  - Тады ёсць вадаплаўныя птушкі, - раптам сказаў Хардынг
  энтузіязм.
  - Цалкам верагодна, - незацікаўлена сказаў Кэры.
  «Такім чынам, калі я правільна зразумеў, - сказаў Дэнісан, - Мэйрык лічыцца
  шукаць тое, што, скажам так, пахавана ў а
  запаведнік, але не ведае, які менавіта. І адзінае
  у яго ёсць пункты дзеянняў на рынку, на якія можна спадзявацца, такім чынам
  тэадаліт
  для вуглавых вымярэнняў».
  "Гэтак жа, як шукаць схаваны скарб", - сказала Лін.
  - Так, - сказаў Кэры. «Але скарбаў не існуе - прынамсі
  там. У мяне нават ёсць карта для вас. Хлусня як чорт
  вельмі ўражвае».
  Дэнісан спытаў: «А што вы робіце, пакуль мы там, на поўначы?»
  бадзяцца?»
  Кэры засмяяўся. Мы з Ланам заскочым у Светагорск паглядзець
  каб выкапаць здабычу, пакуль, як мы спадзяемся, усе вочы скіраваны на вас
  ёсць.' Ён звярнуўся да місіс Хансэн. — Ты вельмі ціхі.
  Яна паціснула плячыма. — Што тут казаць?
  «Вы ахоўваеце групу знутры. Я спадзяваўся, што ты
  але меў бы пратэжэ, пра якога трэба турбавацца,
  але, як бачыце, іх цяпер тры. Вы можаце зрабіць гэта?
  «Яна робіць тое, што ёй загадаюць».
  - Яна здагадалася, - сказаў Кэры. «Я дам табе нешта лепшае за гэта
  156
  стралок, які вы неасцярожна пакінулі ў Дэнісане
  бачыць.' Ён агледзеўся. «Ці ёсць яшчэ хто-небудзь тут, хто можа
  страляць?'
  "Я даволі добра валодаю стрэльбай", - сказаў Хардынг.
  «Я сумняваюся, што паляўнічая стрэльба будзе ў запаведніку
  цаню, - насмешліва сказаў Кэры. «Але прынамсі вы гэта ведаеце
  розніца паміж пярэдняй і задняй часткамі агнястрэльнай зброі.
  Я дам табе рэвальвер. А ты, Джайлз?
  Дэнісан паціснуў плячыма. «Мяркую, што я спускавы кручок
  можа ўгаварыць і прымусіць рэч выбухнуць».
  «Больш можа нават не спатрэбіцца». Кэры паглядзеў на Лін,
  быццам хацеў нешта сказаць, але перадумаў.
  — Вы чакаеце страляніны? - спытаў Хардынг. Здавалася, ён занепакоены.
  "Дазвольце сказаць так", - сказаў Кэры. «Я не ведаю, ці была страляніна
  будзе ці не, але калі так, я спадзяюся, што так і будзе
  залежыць ад вас, хлопцы, а не ад мяне, бо ў гэтым сэнс гэтай чортавай справы
  манеўраваць». Ён паклаў картку назад у партфель. 'Гэта ўсе.
  Заўтра рана ў дарогу. Джордж, я хацеў бы прыняць цябе на хвілінку
  кажы, перш чым сысці».
  Група за сталом разышлася. Дэнісан прайшоў праз пакой, каб
  Лін. «Хардынг распавёў мне пра вашага бацьку. Мне вельмі шкада».
  — Не трэба, — сказала яна. «Я таксама павінен пашкадаваць, але я магу
  гэта не так». Яна падняла на яго вочы. — Кэры сказаў, што ты незнаёмец
  я, але гэта мой бацька быў мне чужы. Ён у мяне быў
  Я не бачыў яго два гады і тады, калі я думаў, што ён у мяне ёсць
  аднавіўся,
  і ён быў такім іншым і прыемнейшым, што я цалкам яго любіла
  не знойдзены. Такім чынам, я зноў страціў яго, і гэта выправілася
  у рэшце рэшт ніякай розніцы. Вы не разумееце, што я маю на ўвазе?
  Дэнісан задумаўся над гэтай бязладнай прамовай і сказаў: «Я
  паверце нам!.' Ён схапіў яе за плечы. «Я лічу, што вы
  не павінна быць у гэтай паездцы, Лін».
  Яе падбародак падняўся. — Я пайду з табой.
  Ён уздыхнуў. – Спадзяюся, ты разумееш, у што ідзеш.
  Кэры напоўніў трубку. — Што ты думаеш, Джордж?
  «Дзяўчына выглядае даволі клапотнай цёткай».
  'ля. Абараняйце іх усіх як мага лепш».
  Маккрыдзі нахіліўся наперад. Гэта ты, пра каго я клапачуся
  157
  найбольш заклапочаны. Я зноў падумаў пра таго Мэйрыка.
  Калі хлопцы, якія яго атрымалі, былі расейцамі, і
  Калі ён звар'яцеў, вы ў чортавым беспарадку. Усе
  верагоднасць таго, што вас сустрэнуць у прыёмнай камісіі ў Светагорску
  сустрэў.'
  Кэры кіўнуў. «Мы павінны прыняць гэты рызыка. Былі ў Мэйрыкса
  на целе без прыкмет фізічнага ўздзеяння, слядоў апёкаў
  ці нешта падобнае - і я сумняваюся, што ён падахвоціцца гаварыць
  былі збітыя. Я думаю, што яны не паспелі з ім пагаварыць
  каб прымусіць; яны былі занадта занятыя, спрабуючы атрымаць яго
  на той бок Балтыйскага мора. У любым выпадку,
  мы не ведаем, хто тыя людзі, якія яго выкралі».
  Ён чыркнуў запалкай. «Зараз я адчуваю сябе нашмат больш
  пагражаў мне за спіну. Я тэлефанаваў учора ўвечары праз тэлефон для пераўтварэння
  меў размову з Лінгам у амбасадзе. Я сказаў яму
  што Торнтан шугаў тут. Ён што-небудзь з гэтым зробіць».
  'Што?'
  Кэры паціснуў плячыма. «Яны не працуюць з Уайтхолам
  рэвальверы, але я лічу, што ў іх ёсць пісталеты, якія, па меншай меры, такія
  быць эфектыўным. Але гэта не твой клопат, Джордж, табе не трэба
  Не турбуйцеся пра вайну ў Уайтхоле, пакуль вы захоўваеце маю пазіцыю
  у вас няма».
  «Мяне хвалюе не столькі Уайтхол, колькі Светагорск», — сказаў ён
  Маккрыдзі. «Я думаю, што мы павінны змяніць сітуацыю. Армстранг
  Кары ідзі на поўнач, а потым я паеду з табой да мяжы
  пра.'
  «Яму не хапае вопыту для таго, што можа адбыцца там.
  Ён яшчэ не адчуў паху крыві, але з такім старым сабакам, як я
  у яго ўсё будзе ў парадку».
  "Яму таксама было б добра", - сказаў Маккрыдзі. «Ён і я б
  можа перасекчы мяжу, і вы паедзеце на поўнач
  можа ісці».
  - Прабачце, - сказаў Кэры, уздыхнуўшы. — Але мне ўжо каля шасцідзесяці
  Я больш не магу дыхаць ад гэтай пустыні. І мой
  рэфлексы ўжо не так добрыя для хуткасці дзеянняў
  вы можаце сустрэць. План вызначаны і такім застанецца,
  Джордж». Яго голас набыў задуменны тон. 'Гэта
  напэўна
  мая апошняя вялікая праца ў гэтай галіне. Я хацеў бы гэта ўбачыць
  стаў паспяховым».
  158
  Дваццаць тры
  Пад'ехаўшы да бакавой дарогі, машына затармазіла. Хардынг,
  які быў за рулём, сказаў: «Я думаю, нам варта павярнуць тут».
  Проста праверце гэта на карце, ці не так?'
  Дэнісан, які сядзеў на заднім сядзенні машыны, забраў картку ў яго
  калена. 'Сапраўды; мы толькі што праехалі Кааманен. Лагер
  Кево знаходзіцца за пяцьдзесят міль па гэтай бакавой дарозе і ўсё такое
  падыходзіць як шарм». Ён паглядзеў на гадзіннік. «Мы можам гэта зрабіць
  эльфы».
  Хардынг павярнуў на абочыну, і машыну пачало тузаць і трэсці
  шок. Праз некалькі хвілін ён сказаў: «Зрабіце гэта туды
  апоўначы
  па. Мы не збіраемся дабівацца хуткага прагрэсу на гэтым шляху».
  Дыяна пачала смяяцца. «Толькі фіны ўжылі б такое слова
  kellirikko можа прыдумаць. Прыемнае слова для аднаго
  дзіцячая казка».
  Хардынг панізіў перадачу. 'Што гэта значыць?'
  «Гэта азначае: «Дрэнны стан дарог пасля
  вясновая адліга».
  «Чаго не скажаш такім дробным словам», — сказаў Хардынг.
  «Але мяне радуе адна рэч».
  «Што тады?»
  'Гэта паўночнае сонца. Я не хацеў бы заставацца ў цемры
  ехаць па гэтай дарозе».
  Дэнісан зірнуў на Лін, якая сядзела побач. Яна віскнула
  відавочна.
  Гэта былі доўгія два дні язды, вельмі стомнай,
  і ён прагнуў свайго ложка. Ён апусціў акно
  уніз, каб ачысціць пыл звонку, потым паглядзеў
  да пейзажу нізкага бярозавага лесу. Раптам нешта бліснула
  праз яго, што ўдарыла яго глыбока ў жывот. Што я раблю
  пракляты
  тут? У сотнях кіламетраў на поўнач ад Палярнага круга
  у фінскай глушы? Гэта здавалася вар'яцка малаверагодным.
  Яны выехалі з Хельсінкі вельмі рана раніцай,
  у паўночным напрамку ў баку ад густанаселенай паўд
  прыбярэжная паласа.
  Неўзабаве яны пакінулі за сабой урадлівыя палі
  каб працягнуць свой шлях праз лясы і
  азёры, з высокіх соснаў і елак, з беластволых,
  зеленолистные
  бярозы і ўсюдыісныя блакітныя водныя гладзі.
  За рулём мяняліся кожныя дзве гадзіны, стралялі
  добра ўстаў і заначаваў у Оулу. Пасля Оўлу ўсё змянілася
  пейзаж. Менш было азёр і не было дрэў
  больш так высока. Бяроза, якая расце на поўдні да трыццаці метраў
  вышыні, яму ледзь хапіла сіл дасягнуць шасці метраў
  і зрабіў азёры. месца для балот. Калі яны прайшлі
  Івала, дзе знаходзіўся самы паўночны аэрадром,
  сустрэў
  яны іх першыя лапландцы, ярка апранутыя ў чырвонае і сіняе,
  але на самой справе ў іх жыло вельмі мала людзей
  вобл. Дэрусан, па патрабаванні Кэры, заўважыў
  зрабіў хатняе заданне па Фінляндыі і ведаў, што адбываецца ў гэтай
  самы аддалены рэгіён краіны, Камуна Інары, пакуль .няма
  8000 чалавек жылі ў акрузе памерам з Ёркшыр.
  А яшчэ менш жыло вакол Кева.
  Дыяна пацягнулася і сказала: «Спыніся на вяршыні, на наступным схіле,
  доктар; Я дам вам адпачыць».
  "Я адчуваю сябе добра", - сказаў Хардынг.
  – Проста спыніся.
  Ён заехаў на гару і збіраўся спыніць машыну
  калі Дыяна сказала: "Яшчэ некалькі футаў - над верхам".
  Хардынг паслужліва прапусціў машыну, затым затармазіў і спыніўся
  ціхі. «Добра», — сказала яна, выцягваючы бінокль з чахла.
  «Я хутка вярнуся».
  Дэнісан глядзеў на яе, калі яна выходзіла, а потым адчыніў дзверы
  уласны швейцар. Ён пайшоў за ёй назад па дарозе, а затым
  у нізкі бярозавы гай. Калі ён падышоў да яе, яна стаяла
  шляхам сканавання гледача па дарозе, па якой яны прайшлі.
  — Ёсць што паглядзець?
  - Не, - коратка сказала яна.
  "Вы рабілі гэта кожную гадзіну", - сказаў ён. «І ў вас усё яшчэ ёсць
  нічога не бачыў. Ніхто за намі не гоніцца!
  «Яны маглі апярэдзіць нас», — сказала яна, не здымаючы бінокля
  адвесці яе вочы.
  "Адкуль хто мог ведаць, куды мы едзем?"
  'Ўсё магчыма.' Яна апусціла бінокль і паглядзела на яго. «Вы
  не разумее шмат у гэтай працы».
  160
  "Не, я, вядома, не", сказаў Дэнісан задуменна. «Што павінна
  добрая дзяўчына, як вы ў гэтым? Вы амерыканец, ці не так?
  Яна перакінула лямку гледача на плячо. 'Канадскі.
  І гэта проста праца».
  «Проста рамесніцкая праца», — насмешліва сказаў ён. «Проста як адзін
  машыністка, якая працуе з дзевяці да пяці ў Уайтхоле». Ён запомніў
  успомніў прафесію, указаную ў пашпарце Мэйрыка. 'Ці
  як доктар Мэйрык».
  Яна паглядзела на яго. «Давайце засяродзімся на адным. З гэтага моманту
  вы больш не кажаце пра Мэйрыка ад трэцяй асобы. Нават
  не ў прыватным парадку». Яна пастукала яго па грудзях указальным пальцам.
  «Вы Гары Мэйрык».
  — Разумею, міс.
  «Я спадзяюся, што так». Яна агледзелася. «Гэта здаецца ціхім месцам.
  Як даўно вы нікога не бачылі?»
  Ён нахмурыўся. «Каля гадзіны. Чаму?
  — Я хачу даведацца, што вы ведаеце пра агнястрэльную зброю. Мы едзем адзін
  крыху займаюся стральбой». Пакуль ідуць да машыны
  ішоў назад,
  яна сказала: «Спакойся з Лін Мэйрык. Дзяўчына ёсць
  даволі разгублены.»
  - Я ведаю, - сказаў Дэнісан. «У яе ёсць усе падставы разгубіцца
  ёсць.'
  Дыяна паглядзела на яго скоса. "так", пагадзілася яна. 'вы б
  нейкая блытаніна. le не будзе лёгка
  закаханая ў чалавека, які падобны на бацьку, якога вы ненавідзіце, але на яе
  зрабіў гэта».
  Дэнісан стаяў на месцы. – Не будзь ідыётам.
  «Я!» Яна засмяялася. «Падумай добра, а потым паглядзі, хто тут ідыёт
  ёсць.'
  Хардынг з'ехаў з дарогі ў дрэвы. Дыяна
  зараджаў рэвальвер патронамі і ставіў на пустую піўную бляшанку
  павалены ствол дрэва. «Добра; Давайце паглядзім, хто можа гэта зрабіць
  пераймаць.'
  Амаль выпадкова яна падняла руку і стрэліла. Піўная банка
  падскочыў і пакаціўся. Яны па чарзе выпускалі па тры
  стрэлы. Дэнісан кожны раз прамахваўся, Хардынг біў па слоіку
  адзін раз
  і Лін, да свайго вялікага здзіўлення, двойчы. Дыяна
  — рэзка сказаў Дэнісану, — ты меў рацыю; вы можаце пакінуць рэч у спакоі
  стук».
  Ліну яна сказала: «Няблага, але як бы ты паступіў, калі б ты
  161
  трэба страляць у чалавека замест бляшанкі з півам?»
  - Я... я не ведаю, - нервова сказала Лін.
  — А вы, доктар?
  Хардынг узважыў пісталет у руцэ. «Калі ў мяне страляюць
  Думаю, я б страляў у адказ».
  "Я не думаю, што я мог чакаць значна большага", - сказаў
  Дыяна пакорліва. – Вернемся да машыны.
  Яна дала кожнаму па рэвальверы і назірала, як яны страляюць з пісталета
  загружаны. «Не забудзьцеся ўключыць засцерагальнік. Больш важным
  тым не менш, не забудзьцеся выкінуць рэч, калі вам трэба страляць.
  Цяпер пакладзеце гэтыя рэчы ў рулон коўдры. Калі мы заўтра пойдзем пешшу
  вам трэба будзе знайсці для гэтага больш зручнае месца. Пакідаць
  мы ідзем.'
  162
  Дваццаць чатыры
  Кэры закурыў люльку і сказаў: «Павольна».
  Армстранг зняў нагу з педалі газу і паспешліва павярнуўся
  яго бакавое шкло апушчана. Ён жадае, каб Кэры не быў побач увесь час
  курыў у машыне ці хаця б іншую марку тытуню
  потым выбраў гэты конскі гной.
  — Бачыш вунь тую вежу? - спытаў Кэры. «Правільна».
  Армстранг зірнуў міма яго. — Воданапорная вежа? — здагадаўся ён.
  Кэры весела буркнуў. 'Расейская назіральная вышка. Вось так
  Расія-матушка».
  «Няўжо мы так блізка да мяжы! Нельга прайсці больш за кіламетр
  далёка адсюль».
  «Правільна», - сказаў Кэры. 'А цяпер павярніся; мы вяртаемся да
  Іматра і пераехаць у гатэль».
  Армстранг пад'ехаў да пашырэння дарогі і спыніўся. Пакуль
  Павярнуўшы воз, спытаўся: ці многа гэтых вежаў?
  недзе тут?
  «Уздоўж усёй мяжы. Я падазраю, што яны выкарыстоўваюць электронныя
  прылады для праслухоўвання
  быць падлучаным. Хлопцы ў тых вежах могуць
  чуваць кожны крок». Ён паглядзеў на яго крытычным позіркам
  верцяная вежа. «Расейцы па натуры падазроныя — стараюцца
  заўсёды гледзячы праз сцены іншых людзей. Дзіўныя людзі».
  Армстранг маўчаў, але быў заняты самымі рознымі справамі
  здагадкі
  заняты. Бяда з Кэры была ў тым, што ён быў да гэтага
  трымаў свае планы пры сабе ў апошні момант, звычка
  які часта даводзіў сваіх падначаленых у адчай. Армстранг
  Цікава, як яны будуць пераходзіць мяжу.
  Ён паехаў назад і, кіруючыся Кэры, зноў уехаў у Іматру і спыніўся
  перад уваходам у гатэль. Ён быў вялікі, каменны
  падняты,
  раз'яднаны будынак з кул'элямі і вежамі. Ён
  думаў, што ён падобны на казачны замак Уолта Дыснея. 'Што
  рэч!'
  - Valtionhotelli, - сказаў Кэры. «Пабудаваны каля ст
  мяжы стагоддзяў
  і наскрозь мадэрн. Хадзем са мной.'
  163
  Вестыбюль гатэля быў надзвычай раскошны ў старамодным стылі
  стыль. Уваход быў упрыгожаны разьбой у форме
  гратэскныя міфалагічныя жывёлы і ашаляваны цёмным дрэвам.
  Яна
  забраніраваў нумар і ўвайшоў у ліфт у суправаджэнні а
  насільшчык, які нёс іх чамаданы. Мужчына адамкнуў дзверы і пайшоў
  паважліва зрабіць крок назад. Кэры ўвайшоў, рушыў услед
  па Армстрангу. Яны прайшлі праз ашаляваны дрэвам калідор
  у вялікай круглай спальні.
  — Я вазьму левы ложак, — сказаў ён, даючы чаявыя насільшчыку.
  Армстронг азірнуўся. 'Нядрэнна. Зусім нядрэнна».
  "Найлепшае недастаткова добра для нас, дзяржаўных служачых", - сказаў ён
  Кэры. — Хадзем наверх, вып'ем.
  — Наверсе ёсць?
  Яны падняліся па шырокай вінтавой лесвіцы, якая вяла з калідора ў
  наверсе. Кэры сказаў: «Тады гэты гатэль быў пабудаваны ў 1902 годзе
  Фінляндыя яшчэ была часткай Расіі. Фіны будуць
  змагацца
  што некалі была часткай расіі, але факты фактамі.
  Іматра была цэнтрам забаў для арыстакратыі св.
  Пецярбург. Цар спыніўся ў гэтым гатэлі - напэўна, у в
  наша кватэра».
  Яны ўвайшлі ў іншы вялікі круглы пакой з усім вакол
  вокны. Ён быў абсталяваны каля шасці камфартабельных
  крэслы і доўгі нізкі стол з глянцавага дрэва. А
  мядзведжая шкура
  упрыгожвалі сцяну. Кэры падышоў да ўбудаванага халадзільніка
  у той час як Армстранг глядзеў у адно з вокнаў. «Мы
  павінна быць на вяршыні галоўнай вежы».
  'Правільна.' Кэры ўзяў з шафы ўрок. «Сконе — вось і ўсё
  шведская; Ліні - вар'ят ад таго, што нарвежцы лічаць свае напоі лепшымі
  дастаўляючы іх у Аўстралію і назад. Коскенкорва
  што роднае. Сталічная - што гэта тут за чорт?
  Я называю гэта па-чартоўску непатрыятычным. А, вось піва».
  Армстранг павярнуўся і паглядзеў на дысплей урокаў
  піць. «Мы павінны стаць Расеяй
  наліў?'
  Кэры падміргнуў. «Перавагі гэтай працы. Больш за тое, абавязкова
  магчыма, мы зладзім вечарынку».
  «О!» Армстранг падняў бінокль, які быў на ім
  падваконнік
  знайшоў. «Напэўна, нехта пакінуў гэтую рэч».
  164
  Кэры паківаў галавой, адкрываючы бутэльку піва.
  'Належыць пакоі. Гэта набор, дзе яны маюць выбітных асоб
  каб зрабіць на іх уражанне». Схапіў шклянку і прыйшоў
  стоячы побач з Армстронгам у акне. — Бачыш гэтыя коміны?
  Армстранг паглядзеў у акно на курца
  фабрычныя коміны.
  «Так?»
  «Гэта палец Сталіна», — сказаў Кэры. «Светагорск!»
  Армстронг прыклаў бінокль да вачэй. Коміны
  скача
  бліжэй, і ён амаль мог разабраць асобныя камяні.
  «Божа мой!» ён сказау. «Яны амаль у Іматры». Ён там і застаўся
  доўга глядзеў на яго, а потым павольна апусціў бінокль.
  «Што вы сказалі пра Сталіна?»
  «Палец Сталіна — так называюць горад мясцовыя жыхары. Пасля
  вайны расейцы хацелі адсунуць мяжу і
  таму была звычайная канферэнцыя. Светагорск - або Энсо,
  як яго тады называлі - гэта вельмі добры прамысловы горад, дзе яны
  выраб паперы. Новую мяжу перасякаў адзін з расейцаў
  маляваць ручкай на карце, але калі ён прыйшоў да Enso
  ён заўважыў, што Сталін трымае пальцам ручку. Ён паглядзеў
  на Сталіна, і Сталін глядзеў на яго ўніз, усміхаючыся, так што ён
  — паціснуў плячыма і абвёў вакол пальца Сталіна.
  Так Enso апынулася ў Расіі».
  — Стары сволач! - сказаў Армстранг.
  «Сядай і выпі піва», — сказаў Кэры. «Я хачу пайсці з вамі
  гаварыць аб становішчы спраў. Я спускаюся ўніз па сваё
  атрымаць свой партфель».
  Армстранг схапіў з халадзільніка бутэльку піва. Затым Кэры
  вярнуўся
  — паказаў ён на мядзведжую шкуру на сцяне. «Ці будзе гэта а
  можа быць рускі мядзведзь з прыбітай да сцяны шкурай?»
  "Магчыма", - сказаў Кэры са змрочнай усмешкай. «Гэта тое, што я хацеў
  гаварыць пра гэта з вамі, сярод іншага. Ён паклаў партфель на
  стол і сеў. «Як па мне, то Светагорск такі, які ён ёсць
  Светагорск - я рэаліст. Але мы будзем з некалькімі фінамі
  трэба пагаварыць, і таму мы будзем называць горад толькі Enso.
  Яны крыху адчувальныя ў гэтым пытанні».
  "Я магу гэта зразумець", - сказаў Армстранг.
  «Ты нічога пра гэта не ведаеш», — катэгарычна сказаў Кэры. «Гэта мая сфера працы
  столькі часу я працаваў на гэтай працы, таму паслухайце некалькі
  мудрыя словы ад старога боса. Даўным-даўно, у 1835 годзе, сядзеў-165
  хлопец па імені Лённрот расказаў шмат легендаў і сцёкаў
  іх у вершаванай форме - гэта была Калевала, фінскі нацыянальны герой
  закрытыя. Гэта быў першы буйны літаратурны твор, напісаны фінамі
  сябе, і гэта лягло ў аснову новага
  Фінская цывілізацыя».
  - Цікава, - сказаў Армстранг, - але што нам там рабіць?
  пракляты
  разам?'
  - Толькі паслухай, - рэзка сказаў Кэры. Канцэнтраты «Калевалы».
  цалкам сканцэнтраваны на Карэліі - якая цяпер у складзе Расеі. Вёска
  Сама «Калевала» цяпер руская». Ён пацёр нос. 'Гэта
  не дакладная англійская паралель, але гэта нешта накшталт
  французскі
  Корнуол і Нотынгемшыр акупавалі і жылі ўсімі легендамі
  пра караля артура і робін гуда.
  Вядома, гэта глыбей, і некаторыя фіны
  вельмі горка з гэтай нагоды».
  «Яны думаюць, што расейцы скралі іх нацыянальную спадчыну?»
  «Нешта падобнае, так». Кэры дапіў шклянку. «А цяпер палітыка. Пасля
  пасля вайны прэзідэнт Паасіківі прыняў знешнюю палітыку
  што было новым для Фінляндыі, і намер быў строга нейтральным
  застацца, як Швецыя. На практыцы гэта нейтралітэт
  на карысць Расеі - любой цаной Вялікага Брата пускаюць
  каб не наступаць на пяткі Усходу. Гэта вядома як гэта
  Палітыка Paasikivi, і такая ж палітыка прытрымліваецца. па
  ток
  Прэзідэнт Кеконен. Гэта падобна на танцы пад гэта
  шчыльна нацягнутыя
  шнур, але цяжка зразумець, чым Фінляндыя адрозніваецца
  можа зрабіць. Мы ўжо маем прыклад таго, што адбылося з Эстоніяй і
  адбыліся іншыя краіны Балтыі».
  Ён наліў сабе яшчэ піва. «У нас ёсць адзін сёння вечарам
  сустрэча з некалькімі фінамі, якія не згодныя з Паасіківі
  Дамовіцца аб палітыцы. Гэта людзі правага крыла, і я
  асабіста я б назваў іх праклятымі рэакцыянерамі, але яны ёсць
  хлопцы, якія правядуць нас унутр Enso. Як Кеконен
  ведаў, што мы тут робім, колькі валасоў у яго засталося
  імгненна пасівеў. Ён нядрэнна ладзіць з рускімі
  паспяшайцеся, і ён хоча, каб так і заставалася. Ён не хоча ніякіх здарэнняў
  на мяжы, што можа выклікаць дыпламатычны разлад
  і мог бы даць Маскве нагоду для выстаўленьня патрабаваньняў. што
  мы таксама не хочам гэтага - таму мы вельмі дружалюбна размаўляем з фін-166
  людзі, якіх мы сустракаем сёння ўвечары, і калі мы дабіраемся да Enso, мы ідзём
  на пальцах».
  Ён паглядзеў проста на Армстранга. — І калі нас там зловяць
  мы ўсё рабілі самастойна - не было
  Задзейнічаны фіны. Гэта па-чартоўску важна, таму майце гэта на ўвазе
  думкі».
  "Я разумею", - сказаў Армстранг.
  «Уся справа, вядома, у тым, каб не трапіцца». Кэры
  расшпіліў партфель. «Вось карта Энса,
  датаваны
  1939.' Ён разгарнуў карту і расклаў яе на стале
  па-за. Яго палец блукаў па ёй, а потым слізгануў уніз.
  «Гэта дом, дзе жыў Ханну Мерыкен. Ён пахаваў сваё
  скрыня, поўная папер у сваім садзе плошчай каля двух тысяч квадратных футаў
  метраў, але не нашмат менш».
  Армстранг схіліў галаву да карты. «Гэта вялікі кавалак.
  Наколькі вялікая скрынка?»
  Мэйрык апісаў гэта як шэсцьдзесят на сорак пяць на трыццаць
  сантыметраў. '
  Армстранг зрабіў некаторыя разумовыя арыфметыкі. «Калі мы пойдзем выпадковым чынам
  капаючы, у нас быў бы шанец знайсці труну адзін з 800
  знайсці.'
  "У нас ёсць лепшая магчымасць", - сказаў Кэры. 'Гэта
  арыгінальны
  план заключаўся ў тым, каб Мейрык паказаў месца. Ён там быў
  калі труну хавалі. Але праз столькі гадоў яго
  памяць
  як бы падвяло яго». Ён зноў хіліўся
  партфель. «Адзінае, што ён мог прыдумаць
  было гэта».
  Армстранг вывучыў буйнамаштабную карту
  быў дакладна намаляваны тушшу. Кэры сказаў: «Э-э
  там чатыры дрэвы, і пад адным з іх пахавалі труну
  але ён не мог успомніць, які».
  «Прынамсі, гэта зводзіць справу максімум да чатырох
  ямы, якія нам трэба выкапаць».
  "Гэта быў 1944 год, і гэта было даўно", - сказаў Кэры. «Тры
  дрэў ужо няма. Глядзець». Ён атрымаў пару
  з'яўляюцца фатаграфіі. «Гэтыя фатаграфіі доўжыліся каля трох тыдняў
  мінулае
  зроблены нашымі фінскімі сябрамі». Пакуль Армстранг ім
  Кэры сказаў: «Я спадзяваўся на памяць Мэйрыка, калі б ён у мяне быў».
  вярнулі сюды, каб трохі асвяжыцца, але ў нас ёсць
  167
  Мэйрыка больш няма, так што цяпер нас больш за дзве тысячы
  квадратны
  метраў зямлі і дрэва». Ён паглядзеў на Армстронга
  плячо і завостраныя. «Я лічу, што гэта дрэва, але я тут
  не ўпэўнены.'
  "Такім чынам, мы збіраемся капаць", сказаў Армстранг. «Гэта будзе пад прыкрыццём
  цемры павінна адбыцца».
  Кэры ўтаропіўся на яго. «Якая цемра? Я ведаю, што не
  знаходзяцца ў межах Палярнага круга, але нават тады ёсць у наш час
  года, але вельмі мала цемры. Найлепшым чынам
  выпадку
  мы можам разлічваць на глыбокія прыцемкі».
  "Ці варта нам дакладна пераскочыць на гэта зараз?" - спытаў Армстранг.
  "Чаму б нам не пачакаць да канца года?"
  Кэры ўздыхнуў. «Акрамя таго, што гэтыя паперы ад
  пераважная
  важнасць, ёсць па-чартоўску важкая прычына, чаму мы
  трэба ісці туды зараз». Ён пастукаў па карце Энса. 'Калі
  Мейкен жыў у гэтым доме, гэта быў знакаміты прыгарад.
  Але Enso пашырыўся, наваколле пагоршылася і
  саспела для зносу і рэканструкцыі. Яшчэ да восені ст
  бульдозеры
  працуе. Мы павінны апярэдзіць іх».
  «Шкада, што Мэйрык не зрабіў свайго вялікага адкрыцця годам раней
  зрабіў, - адзначыў Армстранг. «Ці жыве хто-небудзь там зараз?
  у хаце?
  'ля; расеец Кунаеў - ён брыгадзір у адным з в
  папяровыя фабрыкі. Жонка і трое дзяцей. Кот — не сабака».
  «Такім чынам, мы проста пойдзем туды і пачнем сярод белага дня
  капаючы ямы ўсюды ў сваім садзе. Яму гэта спадабаецца!
  Армстранг
  кінуў фоткі. 'Гэта немагчыма!'
  Кэры не збянтэжыўся. «Няма нічога немагчымага, малы. каб
  для пачатку паперы ў жалезнай скрыні. Вось што я кажу
  няправільна
  - жалезная скрыня зроблена з ліставай сталі і ў мяне ёсць
  зручны металашукальнік, маленькі, але эфектыўны».
  – Як мінашукальнік?
  — Так, нешта падобнае, але меншае. Дастаткова малы, каб зрабіць гэта магчымым для нас
  зрабіць рэч без асаблівай рызыкі правезці яе праз мяжу. я
  У мяне гэта было зроблена спецыяльна. Па Мэйрыксу сумнеўна
  памяці, ёсць не больш за пласт шасцідзесяці сантыметраў
  зямлі над труной. У мяне ёсць тэсты
  узяты,
  з аналагічнай скрынкай, ды яшчэ і з метрам зямлі эр-168
  Зверху штучка падае сігнал, што ў вас дрыжаць барабанныя перапонкі
  расколіны».
  «Такім чынам, мы атрымліваем сігнал і пачынаем капаць. Што павінна
  Кунаеў пакуль гэта адбываецца?»
  Кэры засмяяўся. — Калі пашанцуе, яго не будзе дома. The
  таварыш будзе працаваць як сапраўдны стаханавец
  на сваёй праклятай фабрыцы, заняты скручваннем туалетнай паперы, або
  што б ён ні рабіў».
  "Але яго жонка будзе дома", - запярэчыў Армстранг. «І яго
  дзеці - і, напэўна, яго суседзі таксама».
  «Гэта не мае значэння. Бяром іх усіх за рукі і
  проста правядзі іх па гэтай праклятай садовай дарожцы».
  169
  Дваццаць пяць
  Сустрэча з фінамі адбылася ў той вечар у доме
  у прыгарадзе Іматры. - Іх трое, - сказаў Кэры,
  як яны ехалі ў назначанае месца. «Ласі Віртанен і
  яго сын Тармо і Хейкі Хуавінен».
  Армстронг пачаў смяяцца, магчыма, больш з нерваў
  чагосьці іншага. «Я ніколі не думаў, што сустрэнуся зноў
  з сынам Ласі».
  «Калі ў вас ёсць яшчэ такія каментарыі, назапашвайце
  іх, пакуль гэтая праца не скончыцца, - буркнуўшы, сказаў Кэры. «Гэтая пара
  у людзей не зусім моцнае пачуццё гумару. Стары чалавек
  Віртанен быў лётчыкам-знішчальнікам падчас вайны, і ён так лічыць
  яшчэ зло тое, што немцы страцілі. Я памятаю
  Дагэтуль незразумела, хто ў ім мацнейшы - прыхільнік нацыстаў або прыхільнік
  Ненавісьнік Расеі.
  Верагодна, ён паўнавартаснае спалучэнне іх
  два. Сына выхоўваў уласным прыкладам.
  Хуавінен
  трохі больш ліберальны, але ўсё яшчэ вельмі ў баку
  Атылы гунскага. Гэта інструменты, якія мы павінны выкарыстоўваць
  працаваць, і я не хачу, каб яны выслізнулі з маіх рук. Думай там
  так.'
  "Я буду мець гэта на ўвазе", - сказаў Армстранг. Ён адчуваў сябе
  На Кэры раптам аблілі вядро ледзяной вады.
  "Які менавіта план?"
  «Фіны — эксперты ў вытворчасці паперы», — сказаў Кэры. «І
  рускія з задавальненнем карыстаюцца іх навыкамі. Яна
  будуюць новую папяровую фабрыку ў Энса; усё
  машыны
  з'яўляюцца фінамі, і ўсё гэта ўстаноўлена фінамі,
  і большасьць тых фінаў жыве ў Іматры. Яны ідуць кожны
  дзень праз мяжу».
  Армстрангу загарэлася святло. — І мы пойдзем з імі.
  Дзіцячая гульня».
  - гаркнуў Кэры. «Не хвалюйцеся занадта хутка. Гэта будзе так лёгка
  не ідзі». Ён паказаў. – Вось дзе нам трэба быць.
  Армстранг спыніў машыну. — Гэтыя трое едуць з намі ў Энса?
  170
  'Сапраўды.'
  Армстранг на імгненне задумаўся. «Як бацька і сын Віртанен рускія
  так ненавіджу, чаму яны дапамагаюць тым людзям, чым іх папяровыя фабрыкі
  будаваць?'
  «Яны належаць да паўмяккага таемнага таварыства, вельмі правых,
  Натуральна. Яны шчыра вераць, што шпіёняць і пракладваюць дарогу
  для Der Tag.' Кэры паціснуў плячыма. «Я думаю, што мы маем
  яны захрасаюць і вешаюць іх. У мяне праблемы з
  Палітыка Paasikivi заключаецца ў тым, што вы павінны трымаць сярэдзіну паміж імі
  справа і злева. Урад не можа з-за ціску з боку Расеі
  не будзьце занадта жорсткімі да камуністаў, але каму гэта цікава
  пракляты
  з-за чаго адбываецца кучка неанацыстаў? Яны становяцца адзінокімі
  але выпушчаны ў якасці супрацьвагі іншаму боку палітычнага
  качэлі, але калі яны супраціўляюцца, яны атрымліваюць удар.
  Так што давайце скарыстаемся імі, пакуль яшчэ можам».
  Ласі Віртанен быў добрым чалавекам гадоў пяцідзесяці з суровым тварам, і
  ён кульгаў. Яго сыну, Тармо, было каля трыццаці і не было падобна
  вельмі падобны на свайго бацьку; у яго быў свежы і малады твар і вочы
  іскрыўся ад хвалявання. Армстранг уважліва агледзеў яго і
  лічыў, што ён занадта ўсхваляваны, каб быць надзейным
  прызначаны для чагосьці важнага. Хейкі Хуавінен быў цёмным чалавекам
  з сіняватымі шчокамі. Каб выглядаць прыстойна, ён бы
  галіцца два разы на дзень, але як Армстронг
  Гэта
  два дні, здаецца, не судзіў
  паголены.
  Яны сядзелі вакол стала з цэлай калекцыяй страў
  быў выкладзены, загружаны смачнымі начынкамі
  бутэрброды
  Скандынавіі. Плюс каля дзясятка бутэлек
  піва і дзве бутэлькі бескаляровага напою. Яны іх склалі
  талеркі, поўныя прысмакаў, а потым бацька напоўніў малых Віртанена
  шклянкі з напоем і злёгку прыўзняў шклянку. 'Kippisf' Яго рука
  падняўся і выпіў змесціва шклянкі.
  Армстранг рушыў услед прыкладу Кэры і зрабіў тое ж самае. The
  вострае спіртное кусала горла і апякала жывот. Кэры
  паставіў пустую шклянку. — Нядрэнна, — сказаў ён. «Зусім нядрэнна».
  Дзеля Армстранга, ён гаварыў па-шведску. Гэта было для
  сакрэт
  абслугоўванне было па-чартоўску цяжка знайсці людзей, якія размаўлялі па-фінску
  і было шчасцем, што шведская была другой мовай Фінляндыі
  раней было. Тарма Віртанен засмяяўся. «Гэта ідзе з іншага боку».
  171
  «Адзіная добрая рэч расейцаў — гэта іх гарэлка», — сказаў Ласі Віртанен
  неахвотна. Ён зноў напоўніў шклянкі. «Хейкі рыхтуецца
  запэўніць».
  «Ол» Кэры паглядзеў на Хуавінена. 'Аб чым?'
  "Гэта будзе няпроста", - сказаў Хуавінен.
  - Вядома, - сказаў Ласі. «Нічога».
  "Магчыма, для вас", - сказаў Хуавінен. — Цябе гэта не турбуе. я
  трэба будзе прыдумаць іншыя тлумачэнні і апраўданні
  прыходзьце». Ён павярнуўся да Кэры. «Гэта можа быць зроблена толькі пасля трох
  здараюцца дні».
  «Чаму?»
  «Ты і твой сябар, вось, займіце месцы Віртанэнаў...
  не? Што ж, у Віртанаў ёсць над чым працаваць - я ведаю
  гэта, я іх пракляты брыгадзір. Заўтра Ласі будзе працаваць над
  падсітак, але Тармо не мае шмат чаго рабіць, і ён не будзе
  сумаваць. На наступны дзень Тармо заняты. Адзіны
  момант, калі я магу сумаваць па іх абодвух без лішняга
  пытанні будуць задаваць на наступны дзень, і нават тады я буду
  давялося выдумаць шмат хлусні».
  Кэры лічыў, што Хуавінен у бядзе, але чакаў
  пераканайцеся, што гэта вядома. Ён спытаў: "Як наконт гэтага, Ласі?"
  «Гэта сапраўды так, гэта значыць, гэта не павінна быць такім чынам.
  Хейкі, ты лепш за ўсё зможаш зрабіць так, каб заўтра там нікога не было
  працуе над сямёркай. Маленькі сабатаж?
  «Не з той грузінскай сволаччу Дзаценідзэ, які мяне кінуў
  пальцы сочаць, - люта сказаў Хуавінен.
  'Хто гэта?' - спытаў Кэры.
  «Галоўны інжынер расейцаў. Ён становіцца начальнікам завода
  калі бізнес пачынае працаваць, і ён хоча анес да апошняй дэталі. Ён трымае
  сочыць за мной, як ястраб».
  - Ніякага сабатажу, - суха сказаў Кэры. «Я хачу, каб усё было нармальна
  мінае».
  Хуавінэн энергічна кіўнуў. — Праз тры дні, — сказаў ён. «Тады я магу
  прапусціце Virtanens без праблем».
  Кэры сказаў: «Мы прыедзем сюды паслязаўтра ўвечары. мы
  правядзем тут ноч, а на наступную раніцу з'едзем,
  гэтак жа, як Віртанены хацелі зрабіць. Будзе і астатні атрад
  Вы не здзівіцеся, калі раптам з'явіцца некалькі незнаёмцаў?»
  «Пра гэта паклапаціліся. Яны могуць быць здзіўлены, але яны будуць-172
  не балбатаць». Хуавінен сеў. «Яны фіны»,
  - сказаў ён з гонарам. «Яны карэлы».
  — А ты — брыгадзір.
  Хуавінен усміхнуўся. «Гэта таксама мае дачыненне».
  Кэры паглядзеў на Ласі і Тарма Віртанена. «І вы двое
  заставайцеся ў гэты дзень дома і не выходзьце на вуліцу. Абавязкова хочам
  Не тое, каб хто-небудзь спытаў, як, чорт вазьмі, вы, хлопцы, можаце гэта зрабіць
  быць у Іматры і Энса адначасова».
  Малады Віртанен засмяяўся і пастукаў па пляшцы гарэлкі. «Клопат
  але ў нас дома дастаткова гэтага, і мы збіраемся зрабіць гэта
  не выходзьце з дому».
  Кэры нахмурыўся, і Ласі сказаў: «Мы застаёмся дома».
  «Тады добра. У вас ёсць адзенне?
  «Усё тут».
  Кэры выцягнуў з кішэні дзве складзеныя карты. 'Гэтыя
  нашы пропускі - не маглі б вы іх праверыць?'
  Хуавінен узяў іх і вывучыў. Маляваў для параўнання
  свой пропуск, а потым сказаў: «Вельмі добрыя;
  сапраўды вельмі добра. Але яны выглядаюць новымі — занадта чыстыя».
  «Мы выпацкаць іх», - сказаў Кэры.
  Хуавінен паціснуў плячыма. «Гэта не мае вялікага значэння. The
  памежнікі ўдосталь правяраюць
  адпавядаць.
  Вы лёгка пройдзеце».
  - Спадзяюся, - суха сказаў Кэры.
  Ласі Віртанен падняў шклянку. «Тады вырашана. я не ведаю
  менавіта тое, што вы збіраецеся там рабіць, містэр ангелец, але
  Я ведаю, што Рысе гэта не прынясе карысці. Кіпіс! Ён ударыў сваё
  гарэлкі ўніз.
  Кэры і Армстронг дапілі свае напоі і Віртанен
  неадкладна напоўнілі шклянкі. Армстранг паглядзеў на
  па пакоі і ўбачыў малюнак на камодзе. Ён гарбнуў сваё
  спінку сядзення, каб уважліва паглядзець на фота і Ласі,
  хто прасачыў за яго позіркам, засмяяўся і ўстаў. 'Гэта з
  Працяг вайны», — сказаў ён. «У тыя дні ўва мне яшчэ быў дух
  цела».
  Ён працягнуў Армстронгу фатаграфію. Армстронг глядзеў на шмат
  малодшы Ласі Віртанен стаіць побач з знішчальнікам
  на ім герб свастыкі. «Мой Месершміт», — сказаў Віртанен
  гонар. «Я застрэліў у той скрыні шасцярых рускіх адмарозкаў».
  173
  «0 так?» — ветліва спытаў Армстранг.
  "Гэта быў добры час", - сказаў Віртанен. «Але якое ў нас было шоу
  ваенна-паветраныя сілы. Кожны самалёт, пабудаваны дзе заўгодна ў свеце,
  у нас былі ўсе амерыканскія Брустэры і Керціс Хокс,
  Англійскія бленхеймы і гладыятары, нямецкія заводчыкі і домьеры,
  Італьянскія Fiat, французскія Morane-Saulniers - нават расійскія
  Палілерпаўс.
  Некалькі тых скрынь немцы захапілі ў в
  Украіна і накіравала іх нам. Яны былі ненадзейныя
  .скаўтаў таксама. Які вар'ят змяшаны мяшок у нас быў
  ваенна-паветраных сіл - але мы ўсё роўна трымалі расейцаў
  канец цела».
  Ён ударыў нагу. «Мяне расстралялі ў 44-м
  Räisälä, і для гэтага спатрэбілася чацвёра.
  Гэта было за лініяй, але я трапіў туды з куляй у галаве
  сышоў з усімі клятымі расейскімі патрулямі
  абход. Гэта былі цудоўныя дні!
  Было позна, перш чым Кэры і Армстранг паспелі развітацца,
  таму што яны павінны былі слухаць доўгі маналог Віртанена
  пра перажытае вайной, уперамешку з мноствам чарак
  гарэлка. Але нарэшце яны змаглі ўцячы. Армстранг
  сядзеў за рулём машыны і назіраў за Кэры
  распавядаючы
  Укл. - Я ведаю, - змрочна сказаў Кэры, - п'яны і ненадзейны.
  Я не здзіўлены, што ў іх нічога не атрымліваецца».
  "Гэты чалавек жыве ў мінулым", - сказаў Армстранг.
  «У Англіі шмат такіх людзей — мужчын, якія загінулі пасля вайны
  ніколі не жыў зноў. Малінг Віртанэнаў -
  яны застаюцца тут. Мы павінны спадзявацца менавіта на Хуавінена
  перасякаць мяжу».
  «Ён выліў рэчы назад, быццам у яго была ўся гарэлка
  Хацеў выпіць зямлю, - сказаў Армстранг, расчараваўшыся.
  «хлусня ведае - але яны ўсё, што ў нас ёсць». Кэры паціснуў плячыма
  трубку з кішэні. «Мне цікава паглядзець, як Маккрыдзі і
  іншыя
  зрабіць яго вышэй на поўначы. Яны не могуць быць горш
  гатовы, чым мы».
  174
  Дваццаць шэсць
  "Я знясілены", - сказаў Хардынг. «Але я не думаю, што ў мяне ёсць шмат
  будзе спаць».
  Дэнісан раней разглядаў вузкую пляму зямлі на камянях
  — разгарнуў спальны мяшок. Ён адкінуў камень і спытаў:
  'Чаму
  не?'
  «Я не магу прывыкнуць да дзённага святла сярод ночы».
  Дэнісан засмяяўся. — Чаму б вам не прапісаць сабе снатворнае?
  – Можа, і буду. Хардзінг сарваў травінку і
  жаваў яго. "Як вы спалі апошнія некалькі дзён?"
  'Нядрэнна.'
  'Марыць?'
  «Не тое, каб я памятаю. Чаму?
  Хардынг усміхнуўся. — Я ваш асабісты лекар, прызначаны тым маладым чалавекам
  рэч там». Ён кіўнуў у бок Лін, якая выглядала з сумневам
  зірнуў лагерны кацёл.
  Дэнісан разгарнуў свой спальнік і сеў на яго. 'Што думаеш
  ты любіш яе?'
  «Асабісты ці прафесійны?»
  – Можа, і таго, і іншага патроху.
  «Яна здаецца вельмі ўраўнаважанай маладой жанчынай». Голас Хардзінга
  гучала пацешана. «Яна, вядома, ведала, як Кэры
  снасці
  - яна накруціла яго на палец. І яна мае мяне супраць
  штурхнуў хворую нагу. Я б сказаў, што яна трымаецца».
  – Яна вельмі холадна ўспрыняла смерць бацькі.
  Хардынг адкінуў травінку і закурыў. 'Яна
  жыла з маці і айчымам і амаль не кантактавала
  з Мэйрыкам хіба што спрачацца. Я б сказаў яе
  стаўленне да смерці бацькі цалкам нармальнае
  раней было. У той час у яе былі іншыя думкі».
  - Так, - задуменна сказаў Дэнісан.
  "Я не думаю, што вам трэба турбавацца аб Лін Мэйрык",
  - сказаў Хардынг. «Яна прывыкла клапаціцца пра сябе...
  і іншых, калі справа даходзіць да гэтага».
  175
  Дыяна Хансэн спусцілася з гары; яна выглядала ў блузцы-кашулі
  і бэжавыя доўгія штаны з запраўленымі ў верхні край нагамі
  з яе кароценькіх боцікаў акуратна і практычна апранутая - а
  па прамой
  розніца з крутой, мірскай жанчынай, якой з'яўляецца Дэнісан
  сустрэў Осла. Яна зірнула на Лін і падышла да іх
  мужчынам. - Час твайго нумара з тэадалітам, Джайлз.
  Дэнісан ускочыў на ногі. "Яны яшчэ побач?"
  "Здаецца, так", сказала Дыяна. «І ЁСЦЬ яшчэ адна група. мы
  стаць папулярным. Пайшоў бы вунь на той хрыбет — і
  заставацца ў полі зроку».
  «Добра». Дэнісан дастаў тэадаліт з футарала, схапіў яго
  лёгкі штатыў і пайшоў у напрамку, паказаным Дыянай
  кірунак
  у гару.
  Хардынг усміхнуўся, гледзячы на знікаючую постаць Дэнісана
  праверана. Ён лічыў, што Лін Мэйрык прымала рашэнні
  Дэнісан
  калі б у яе была магчымасць. З псіхіятрычнага
  з пункту гледжаньня гэта было найбольш цiкавым - але ён бы першы
  трэба пагаварыць з дзяўчынай. Ён устаў і пайшоў да
  месца, дзе Лін быў заняты падпампоўкай гарэлкі прымуса.
  Дэнісан спыніўся на вяршыні пагорка і паставіў тэадаліт
  на. Ён выцягнуў з кішэні вельмі пакамечаны аркуш паперы
  і вывучыў яго, перш чым шукаць
  пейзаж
  запісаць. Гэта была фальшывая картка, якую меў Кэры
  далі, каб надаць падману адценне сапраўднасці. The
  карта намалявана пяром з шырокім канцом - '1944г
  У іх яшчэ няма шарыкавых ручак, - сказаў Кэры - і штучна
  састарэла. Уверсе было адно слова luonnonpuisto
  накрэмзаны,
  з грубым эскізам з трох ліній пад ім
  разгорнуты ў адну кропку з вугламі, старанна вымеранымі ў градусах
  паказана. У канцы кожнага радка быў яшчэ адзін жолуд
  слова - Järvi, Kukkula і Aukko - чытанне па гадзіннікавай стрэлцы: больш,
  пагорак і цясніну.
  «Няшмат чаго трэба рабіць», — сказаў Кэры. — Але гэта тлумачыць
  Чаму ў запаведніках выкарыстоўваюць тэадаліты?
  бадзяецца. Калі хтосьці хоча скрасці ў вас гэты лісток паперы, ён можа
  вы дазволіце яму ўсё па-свойму. Можа быць, мы можам зрабіць гандаль
  пачынаць у тэадалітах».
  Дэнісан азірнуўся. Пад ім срэбны звіваўся
  нітка невялікай рэчкі Кевойокі зіхацела ўдалечыні
  176
  блакітная вада возера ўклінілася ў вузкую даліну. Ён
  схіліў галаву і накіраваў тэадаліт на пярэдні кончык
  возера. Кожны раз, калі ён рабіў гэта, у яго ўзнікала дзіўнае разуменне
  ву, як быццам ён прывык да гэтага ўсё жыццё
  рабіць. Ці быў ён геадэзістам?
  Ён прачытаў адзнаку градуса і накіраваў прыцэл на пагорак
  праз даліну і ўзяў новы пеленг. Ён
  дастаў з кішэні нататнік і вылічыў вугал паміж
  возера і пагорак, затым сканаваў гарызонт у пошуках
  магчымы разрыў. Уся гэтая лухта павінна была здавацца сапраўднай, таму што ён
  ведаў, што за ім назіраюць - трук адцягнення ўвагі Кэры бліснуў
  быць паспяховым.
  Гэта было каля абеду ў першы дзень Дыяны
  мімаходзь сказаў: «За намі сочаць».
  «Адкуль вы гэта ведаеце?» — спытаў Дэнісан. — Нікога не бачыў.
  — Маккрыдзі сказаў мне.
  Маккрыдзі не з'яўляўся ў лагеры Кева і Дэнісана
  не бачыў яго з Хельсінкі. «Вы з ім размаўлялі?
  Дзе ён?'
  Дыяна кіўнула ў бок возера. «Да другога
  боку даліны Ён кажа, што група з трох чалавек - гэта мы
  цені».
  Дэнісан быў настроены скептычна. «У вас абавязкова ёсць рацыя
  заплечнік».
  Яна пахітала галавой. «Проста гэта». З яе кішэні
  як, яна дастала пласціну з нержавеючай сталі, з а
  дыяметр каля васьмі сантыметраў; была невялікая дзірка
  у сярэдзіне. — Геліограф, — сказала яна. 'Прасцей, чым радыё і
  менш лёгка выявіць».
  Разглядваў падвойнае люстэрка — вось да чаго ўсё зводзілася
  — і спытаў: «А як гэта можна цэліцца?»
  «Я ведаю, дзе цяпер Джордж Маккрыдзі», — сказала яна. «Ён толькі што зрабіў
  усё ж даслалі мне. Калі я хачу атрымаць адказы, я захаваю гэтую рэч
  падняцца і паглядзець праз дзірку туды, дзе ён сядзіць. Тады глядзі
  Я гляджу на ўласнае адлюстраванне і бачу на сваім твары круг святла
  шчака сонечнага святла, якое падае праз дзірку. Калі ў мяне ёсць
  люстэрка
  нахіліце, пакуль круг святла не супадзе з адтулінай,
  тады люстэрка з другога боку ўспыхвае ў вачах Джорджа. Ад таго
  Час ад часу гэта проста пытанне азбукі Морзэ».
  177
  Дэнісан збіраўся эксперыментаваць, калі яна ўбачыла яго
  зняў інструмент. «Я казаў вам, што нас заўважаюць
  праводзіцца.
  Я магу справіцца з гэтай справай цалкам нявінна, проста зрабіўшы гэта
  Прыкіньцеся, што я заняты прыбіраннем твару - вы не можаце гэтага зрабіць
  рабіць.'
  — МакКрыдзі ўяўляе, хто за намі сочыць за гэтымі хлопцамі?
  Яна паціснула плячыма. «Ён занадта далёка, каб даведацца
  прыходзьце. Я думаю, што вам пара папрацаваць над камедыяй з
  пачынаецца тэадаліт». .
  І вось ён наладзіў тэадаліт і рупліва круціўся
  пайшоў вымяраць і меў гэтую мітусню апошнія два
  паўтараецца некалькі разоў на працягу сутак.
  Цяпер ён выявіў тое, што, калі крыху пафантазіраваць, было прорвай
  можна згадаць, і ён заняў трэцяе месца ў апытанні. Ён
  разлічваецца
  кут, запісаў гэта ў свой сшытак і адклаў сшытак
  і фальшывую картку назад у кішэню. Ён працаваў на тэадаліце
  каб разабраць, калі Лін падняўся на ўзгорак. «Абед гатовы».
  'Дзякуй. Пачакай хвілінку». Ён даў ёй тэадаліт. 'Ёсць
  Ці сказала Дыяна што-небудзь пра другую групу, якая ідзе за намі?»
  Лін кіўнуў. «Яны вельмі хутка адстаюць ад нас, — кажа яна».
  — А дзе першая пара?
  «Далей наперад».
  "Такім чынам, мы затрымаліся паміж дзвюма рэчамі", - змрочна сказаў Дэнісан. «Хіба што
  усё гэта прадукт фантазіі Дыяны. У мяне нікога няма
  у наваколлі - і я, вядома, не бачыў Маккрыдзі.
  "Я бачыла, як ён сігналіў сёння раніцай", - сказала Лін. «Ён сядзеў у
  На другім баку даліны я стаяў побач з Дыянай і ўбачыў успышку
  таксама.'
  Дэнісан сабраў штатыў, і яны разам пайшлі на гару
  у. «Апошнім часам вы з Хардынгам часта тусуецеся
  шаптаць. Пра што цікавага вы хочаце пагаварыць?»
  Яна паглядзела на яго скоса. - Ты, - спакойна сказала яна. «Я хацеў чагосьці большага
  даведацца пра вас; так як я не магу спытаць вас
  Я спытаў яго».
  – Нічога дрэннага, спадзяюся.
  Яна ўсміхнулася. – Нічога дрэннага.
  "Гэта вялікая палёгка", - сказаў ён. «Што мы ямо?»
  «Тушанае мяса».
  Ён уздыхнуў. «Дабраславёны».
  178
  Дваццаць сем
  Маккрыдзі быў знясілены. Ён ляжаў на схіле гары ў кустах
  карлікавыя бярозкі, каб паглядзець на групу з чатырох чалавек
  прасунуўся па даліне на другім беразе р. Ён меў
  апошнія некалькі дзён вельмі мала спаў, а вочы былі
  балючыя і пякучыя. Ён даўно прыйшоў да высновы
  што гэтая праца насамрэч патрабуе двух чалавек.
  Ён апусціў бінокль і на імгненне міргнуў
  ён звярнуў увагу на лагер на ўзгорку з другога боку
  ракі. «На скале стаяла новая фігура
  вышэй
  лагер, які выглядаў як Дэнісан. У тры гадзіны ночы
  ці было дастаткова святла, каб бачыць; сонца было
  гарызонт пасвіўся і зноў быў высока ў небе. Гэта
  здавалася, што Дыяна настойвала на тым, каб трымаць гадзіннік.
  Ён ссунуў локці і агледзеў верхнія флангі
  з'еў дал, і яго рот сціснуўся, калі ён убачыў рух. The
  тры чалавекі з першай групы спусціліся, узяўшы сябе
  трымаўся як мага бліжэй да ракі. Гэта быў ён некаторы час таму
  перайшоў раку, каб даследаваць іх лагер і хоць ён
  не мог падысці дастаткова блізка, каб выразна пачуць
  тое, што яны абмяркоўвалі, ён чуў дастаткова, каб ведаць, што гэта
  не былі фінамі. Іх галасы мелі славянскую кадэнцыю
  і ён бачыў, што яны былі вельмі лёгка экіпіраваныя, без
  палаткі ці нават спальныя мяшкі.
  Ён зноў звярнуў увагу на групу з чатырох чалавек
  прасунуўся праз даліну. Дзве групы не бачылі адна адну
  праз выгіб ракі, дзе вада віравала вакол каменя.
  Ён падлічыў, што калі абедзве групы падтрымліваюць свой тэмп, яны будуць адпавядаць адна адной
  ля падножжа скалы і непасрэдна пад Дэнісанам
  трапляцца.
  Маккрыдзі назіраў, нахмурыўшы бровы. Такі ж строгі, як
  першая група была экіпіраваная, экіпіроўка такая шыкоўная
  другая група. Ён назіраў за імі, калі яны спыніліся
  паесці і бачыў нейкую раскладную ўстаноўку для барбекю.
  Двое з мужчын мелі на плячах скруткі вяроўкі as-179
  або яны чакалі, што прыйдзецца лазіць па скалах. Можа, фіны,
  - думаў ён, але цяпер не быў упэўнены.
  Нават фіны не хадзілі ў паход у тры гадзіны ночы.
  У той момант, калі ён упершыню заўважыў другую групу
  ён быў занадта далёка, каб бачыць твары
  адрозніваўся, але цяпер мужчыны былі бліжэй, і ён меў
  лепшы шанец. Цярпліва чакаючы, ён разважаў
  адрозненні паміж дзвюма групамі і прыйшоў да высновы, што
  яны сапраўды дзейнічалі цалкам асобна. Дзве хвіліны
  пазней ён пераканаўся, калі ўбачыў твар галоўнага чалавека
  з чатырох бачыў.
  Гэта быў Джэк Кідэр, вялікі крыклівы амерыканец, які ўвайшоў
  З'явіўся Осла, а пазней і Хельсінкі.
  На якой бы мове ні размаўляла першая група, было дакладна
  не была ні фінскай, ні ангельскай. Ён мог разумна меркаваць, што
  дзве групы не толькі відавочна адрозніваліся адна ад адной, але
  што яны таксама нічога не ведалі пра існаванне адзін аднаго. Яшчэ цікавей
  было тое, што яны сутыкнуцца адзін з адным на працягу дваццаці хвілін
  хадзіць.
  Маккрыдзі паклаў бінокль і павярнуўся да заплечніка
  які ляжаў побач з ім. Ён дастаў нешта, што ляжала ў шуфлядзе а
  вінтоўка
  Здавалася, і адкрыўся адкідной затыльник прыклада. Выхад
  полы латок з шкловалакна ён намаляваў ствол і казённік таксама
  і праз трыццаць секунд у яго быў пісталет
  змантаваны.
  Ён ласкава паляпаў па пісталету. Гэта быў Armaliet A R-7,
  першапачаткова распрацаваны як экстраная зброя для амерыканцаў
  паветраныя сілы. Ён важыў менш за тры фунты і гарантавана праслужыў
  якія плаваюць у вадзе як у разабраным выглядзе, так і ў гатовым да здымкі стане,
  але менавіта гэта зрабіла яго такім надзвычай прыдатным для сваёй мэты
  Справа ў тым, што ў разабраным выглядзе ён меў ледзьве сорак сантыметраў у даўжыню і
  так што яго можна было непрыкметна правезці ў заплечніку.
  Ён сунуў у яго магазін з васьмі патронаў
  пісталет і паклаў другі ў кішэню, потым ён папоўз
  назад
  выйшаў з гаю і пайшоў уздоўж яра, які ён еў
  загадзя выбраў шлях уніз на выпадак
  сцежкі да р. Ён наткнуўся на камень і прама перад ім
  выгіб ракі на ўзьбярэжжы і схаваўся за ім
  некалькі вялікіх валуноў.
  180
  Са свайго становішча на вонкавым выгіне ракі ён мог рабіць і тое, і іншае
  групы, хоць ні адна з іх не бачыць сябе асобна ад іншай
  былі ў курсе. Ён паглядзеў на камень і не ўбачыў Дэнісана
  які стаяў далей на гары. Нічога не ідзе
  над невялікай дадатковай блытанінай, падумаў ён, кажучы гэта
  вінтоўка
  прынеслі на дапамогу.
  У момант, калі абедзве групы падышлі да павароту, яны адкрылі агонь
  ён, не на Кідэра, а прама перад ім, і пясок сыпаўся наперадзе
  Кідэр ногі ўверх. Кідэр закрычаў і ўпаў
  у бок
  пакаціўся, і нібы па чараўніцтву ўсе чацвёра мужчын зніклі.
  Маккрыдзі не бачыў гэтых раптоўных змен у сцэне;
  ён ужо павярнуўся і другі раз стрэліў у
  фронтмэн другой групы; куля адскочыла ў самы раз.
  галава чалавека са скалы. Мужчына інстынктыўна скурчыўся
  і хутка ўпаў на зямлю, але не так хутка
  Маккрыдзі не ўбачыў рэвальвера, які раптам апынуўся ў яго руцэ
  піла.
  МакКрыдзі выцягнуўся, як чарапаха, падклаўшы галаву пад галаву
  шчыт унутр адступае ў сваё сховішча і чакае, каб
  каб убачыць, што будзе далей.
  Дэнісан пачуў стрэл знізу і ўскочыў. Нават раней
  ён чуў, што робіць другі крок назад у лагер
  рэзкі трэск другога стрэлу ў пагорак ззаду
  адлюстраваў яго. Потым не было ніякага шуму, акрамя барабаннага бою
  сваіх ботаў на камяністай зямлі.
  Ён нахіліўся над спальным мяшком Дыяны і ўбачыў, што яна ўжо прачнулася.
  «Ідзе страляніна».
  «Я чуў гэта. Разбудзі астатніх».
  Ён разбудзіў Лін, а потым пайшоў да Хардынга, які, нягледзячы на
  яго песімізм, быў глыбокім сном. - Вацісер? спытаў ён сонна,
  але прачнуўся, калі ў яго прагучалі яшчэ два стрэлы
  разрывала ранішняя цішыня. "Што гэта, чорт вазьмі?"
  Дыяна энергічна жэстыкулявала. «На той бок в
  пагорак,'
  - люта закрычала яна. «Далей ад ракі».
  Хардзінг паспешліва засунуў ногі ў боты і вылаяўся
  весяліцца. Дэнісан пабег да Дыяны, якая была занятая лячэннем Лін
  каб дапамагчы. «Што мы робім з нашымі рэчамі?»
  «Сыходзь. Пакіньце ўсё, акрамя рэвальвера. Спяшайся.'
  181
  Ён падняў Лін на ногі, і яны пабеглі ў гару
  уверх і над вяршыняй, адлегласць каля трохсот ярдаў.
  Там яны чакалі, задыхаючыся, пакуль Даяна і Хардынг не падышлі да іх
  прыйшоў да іх. Хутка запар прагрымелі яшчэ тры стрэлы, і
  Дэнісан сказаў: «Там ідзе жорсткая чортава перастрэлка
  калідор».
  "Мы павінны сысці адсюль", - сказала Дыяна. «Вунь там
  вокладка».
  Яна бяжыць і прэч.
  На другім баку берага, ля самага краю вады, зірнуў
  Маккрыдзі і ўсміхнуўся. Як ён і чакаў, нічога не было
  абедзве групы знаходзяць час, каб высветліць, куды будуць зроблены стрэлы
  прыйшоў ад. Яны адразу сталі дасведчанымі
  крышку, і цяпер яны зігзагападобна паўзлі па абодва бакі ад яе
  камень рухаецца наперад, гатовы да абароны або нападу. Кідэр, злева
  скалы, убачыў мужчыну справа і
  звольнены. Прамазаў, але, страляючы, агаліў сябе і кагосьці
  узяў яго пад агонь. Чарговы промах.
  Кідэр прыгнуўся і скінуў заплечнік, які яму замінаў.
  Пакуль
  МакКрыдзі з усмешкай глядзеў на тое, што рабілі і астатнія.
  Там склалася тыповая баявая абстаноўка
  мініяцюрны.
  Кідэр быў заняты тым, каб атрымаць больш свабоды перамяшчэння
  каб пазбавіцца ад яго запасаў, што было не такой ужо і дрэннай ідэяй
  бачыў
  тое, што ён быў колькасна мацнейшы за апазыцыю - хоць
  ён не мог гэтага ведаць. Але калі прайграў і пад
  быў захоплены і мусіў адступіць, ён бы
  расходныя матэрыялы
  страчаны.
  МакКрыдзі зноў паляпаў па стрэльбе і адступіў
  каб пракрасціся назад уздоўж яра, назад у яго
  арыгінальны
  становішча паміж абсечанымі бярозамі. У дарозе
  ён пачуў яшчэ тры стрэлы. Ён падхапіў гледача і
  вывучаў
  сітуацыя. Дэнісан знік са скалы, і гэта
  лагер быў бязлюдны, так што выглядала, што яны трымаюцца
  Іншыя
  бок пагорка і ў прыкрыццё
  сышлі, што было самым мудрым, што яны маглі зрабіць.
  Ён паглядзеў уніз на раку. Вузкая палоска пяску паміж ст
  скалу і край вады трымалі з абодвух бакоў двое мужчын
  абараняў,
  і абодва бакі вялі класічнае акружэнне-182
  лінгакцыя. Кідэр і яшчэ адзін мужчына залезлі на аднаго
  бокам да скалы, відаць, з намерам дасягнуць вяршыні
  прыходзіць. Там яны мелі б перавагу па вышыні і
  накіраваны ўніз
  мець агонь, а таксама ад колькаснай большасці.
  Адзіная складанасць заключалася ў тым, што другі бок зрабіў тое ж самае з
  чалавек і што ён першым прыдумаў гэтую ідэю. Маккрыдзі,
  атрымліваючы асалоду ад свайго месца на адбельвальніку, іх намаганні былі задаволены
  з цікавасцю і ацаніў закінуты лагер зверху
  у
  рок стане наступным полем бітвы. Як адзінокі
  чалавек справа мог усталяваць сябе на вяршыні скалы
  да таго, як Кідэр і яго сябар прыйшлі туды, ён не заўважыў
  !'няхай недахоп двух супраць аднаго створыць добры шанец.
  Тым часам абарончыя дзеянні ля падножжа скалы працягваліся
  са стрэламі ў сене і траве, больш пра прысутнасць
  апазіцыі, а не працягваць атаку.
  МакКрыдзі пагладзіў пісталет і падумаў: «Паскораны курс: як пачаць».
  Я вайна. Ён спадзяваўся, што на гэта не малы народ
  думаў
  прыйшоў - з выкарыстаннем ядзерных ракет замест гэтага
  вінтовачных куль.
  Чалавек справа дабраўся да вяршыні, а Кідэр і яго
  Прыяцелю яшчэ трэба было прайсці метраў дваццаць. Ён залез туды
  павольна
  наверсе, паглядзеў на закінуты лагер, а потым нырнуў ззаду
  камень у вокладцы. Кідэр падняўся наверх і агледзеў выхад
  вокладка,
  таксама ў лагеры, потым паказаў свайму таварышу
  падымацца далей.
  Ён нешта крыкнуў, тоненькі крык, які паляцеў за раку
  МакКрыдзі паехаў - і яны абодва кінуліся наперад, папярок
  бег на вяршыню скалы. Чалавек у прыкрыцці стрэліў і Кідэрс
  спадарожнік крутнуўся і ўпаў паміж валуноў. Кідэр ухіліўся
  крышку і ў той жа момант зноў успыхнуў агонь
  падстава скалы, таму Маккрыдзі звярнуў увагу на гэта
  пераехаў.
  На другім баку і ў баку была ахвяра
  дзе мужчына абняў яго за руку, Маккрыдзі прыйшоў да высновы, што
  рука была зламаная. Ён пачуў разгублена і далёка
  крычаць;
  Кідэр крадком прабіраўся між камянёў у напрамку в
  яго параненага сябра, і раптам другі мужчына пабег да
  рок
  прэч і ўцёк назад.
  Праз пятнаццаць хвілін абодва бакі апынуліся на супрацьлеглых баках
  напрамкі адступлення, група Кідэра ўніз па цячэнні,
  чалавек, які моцна кульгае з куляй у назе, і іншыя
  уверх па плыні. Гонар быў роўны ў нявырашанай барацьбе
  падзяліліся, і Маккрыдзі не верыў ніводнаму з бакоў
  дакладна
  ведаў, што здарылася.
  Дыяна Хансен пачакала гадзіну пасля апошняга стрэлу, перш чым заехаць
  пачалося дзеянне, а потым яна сказала: "Я пагляджу, што будзе".
  - Я пайду з вамі, - сказаў Дэнісан.
  Яна вагалася. «Добра, я пайду налева, вы ідзіце направа. мы
  па чарзе рухайцеся ўверх, пакуль адзін закрывае другога». Яна паглядзела
  іншым. «Вы двое забяспечваеце нам агульнае прыкрыццё.
  Калі нехта страляе ў нас, вы пачынаеце страляць.
  няважна, калі вы што-небудзь ударыце - проста зрабіце кучу
  шум.'
  Яна пайшла першай, і Дэнісан глядзеў на яе, пакуль яна рухалася зігзагам
  пабег назад на вяршыню гары. Яна спынілася на паўдарозе
  і махнуў яму наперад, і ён зрабіў усё магчымае, каб пераймаць тое, што яна сказала
  зрабіў. Ён падвёў сябе, калі быў на адным узроўні з ёй
  прыйшоў, упаў на зямлю і думае, як і куды
  яна навучылася гэтай працы.
  Яна зноў пабегла і на гэты раз дабралася да вяршыні
  камень, з якога яна магла глядзець уніз на лагер. На яе
  Даўшы знак рукой, ён таксама пабег наперад і асцярожна агледзеўся вакол
  камень. Лагер апусцеў і, здавалася, нічога не было
  закранута;
  ён мог нават бачыць водбліск адкрытых ножнаў
  тэадаліт, дзе ён пакінуў рэч пасля таго, як ён
  мабыць
  забыўся зашпіліць верх.
  Яна пашыбавала да яго. «Я абыду гэта злева, вы ідзіце справа
  - далей падыходзім да лагера з двух бакоў. Не рабі нічога
  спяшайцеся і не страляйце ў першае, што рухаецца - я б
  можа быць.'
  Ён кіўнуў. Яна якраз збіралася ўцячы, калі ён зноў сказаў:
  паглядзеў у бок лагера і ўбачыў, што нешта рухаецца. Ён схапіў яе за шчыкалатку
  калі ён хіліўся назад. «Нехта там унізе», - прашаптаў ён.
  Яна павярнулася. «Дзе?»
  – Побач са скалой, дзе мы вартавалі.
  Праз некаторы час Дыяна сказала: «Я нікога не бачу».
  "Я бачыў гэта", - сказаў Дэнісан. «Рух ля той скалы».
  184
  Яны зноў чакалі і ўважліва глядзелі, пакуль Дыяна не сказала: «Вы».
  вы, напэўна, уявілі гэта».
  Дэнісан уздыхнуў. «Я таксама так думаю». Раптам яго рука сціснулася
  абгорнуты вакол яе. — Не — глядзі! Цяпер з іншага боку».
  Постаць чалавека перайшла праз край скалы, завагалася
  на імгненне асцярожна, а потым павольна пайшоў да лагера.
  Дайшоўшы, азірнуўся і кінуў заплечнік
  выключаны.
  Дыяна пстрыкнула языком. «Гэта Джордж Маккрыдзі», — сказала яна і
  ўстаць.
  МакКрыдзі выглядаў так, быццам ён можа паваліцца.
  Адзенне на ім прамокла, боты прамоклі, калі ён хадзіў.
  Ён бачыў, як яны ідуць, але не паварушыўся ім насустрач
  хадзіць. Замест гэтага ён сеў і пачаў здымаць боты
  цягнуць. "Гэтая праклятая рака", - сказаў ён. — Гэта ўжо трэці раз
  Я прайшоў праз гэта».
  — Што гэта была за страляніна? - спытала Дыяна.
  Маккрыдзі распавёў, што здарылася. «Група была
  амерыканскі,
  Я не ведаю, хто былі іншыя. Мова гучала невыразна
  славянскі».
  «Рускі?»
  "Магчыма", - сказаў Маккрыдзі. «Я спадзяюся, што так. Калі яны нас
  тут наверсе
  за кадрам, ёсць добры шанец, што гэта Кэры
  сысці без спакою». Ён выкруціў шкарпэткі. «Да таго, як мне споўніцца шэсцьдзесят
  Я скрывіўся ад рэўматызму».
  "Такім чынам, вы прымусілі іх пачаць страляць адзін у аднаго", - сказаў
  Дэнісан. «Я не ведаю, ці была гэта такая добрая ідэя. Яны б
  могуць падумаць, што гэта мы, а потым яны прыходзяць
  у наступны раз страляюць у нас».
  Маккрыдзі кіўнуў. «Цяпер самы час ад іх пазбавіцца.
  Лепшы спосаб зрабіць гэта - пераплысці раку і далей
  вярнуцца іншым шляхам. Гэта дае нам тры дні
  Кэры хацеў, каб мы засталіся тут».
  "Але мы не хочам іх губляць", - сцвярджала Дыяна. 'Гэта
  намер не такі».
  - Я ведаю, - сказаў Маккрыдзі. «Але я хацеў бы пайсці да машын
  хочуць вярнуцца і сысці, пакуль яны загойваюць свае раны
  аблізвацца. Мы можам пакінуць шмат слядоў, каб падказаць, дзе
  мы пайшлі ў. Яны будуць тут некаторы час
  185
  боўтацца - калі нам пашанцуе, яны зноў возьмуць адзін аднаго
  пад дулаю зброі - і тады яны ідуць за намі. Гэта ўсё яшчэ ёсць
  эканоміць час для Кэры і менш рызыкаваць для нас».
  Дыяна задумалася. «Добра».
  Маккрыдзі кіўнуў галавой і паглядзеў на Дэнісана. 'The
  Лідэрам амэрыканскага войска быў ваш стары сябар, Кідэр».
  "Кідэр!" — недаверліва прамовіў Дэнісан.
  "Я думаў, што ён з'явіўся ў Хельсінкі занадта выпадкова",
  — сказала Дыяна, — але гэты чалавек здаўся такім ідыётам, што я сказала яму
  недаацэнены».
  «Калі вас гэта суцяшае, то я таксама», — сказаў Маккрыдзі.
  «але вы ведаеце, што гэта значыць - нашы браты ў ЦРУ
  штуршок
  сябе.' Ён дастаў з поліэтыленавай скрынкі пару сухіх шкарпэтак
  мяшочак. — Калі толькі ён не перабежчык ці двайны агент. Трымайце сябе
  Я кажу пра ЦРУ». Ён паглядзеў на Дэнісана, які быў глыбока задуманы
  надакучыла. 'Што з табой? Вы выглядаеце так, быццам вас толькі што ўдарылі
  быў мяшок з пяском».
  «Магутны Божа!» Дэнісан сказаў. «Гэта быў Кідэр!» Ён страсянуўся
  яго галава ў разгубленасці. «Чалавек, які мяне дапытваў
  пасля страты прытомнасці ў сауне. Я ўжо так думаў
  Я пазнаў голас, але не мог яго ідэнтыфікаваць, бо...
  Амерыканскі акцэнт знік».
  'Вы ўпэўнены?' Голас Дыяны быў рэзкім.
  'Абсалютна ўпэўнены. Я не асацыяваў чалавека з Кідэрам, таму што
  ён быў у Осла, калі мы з'ехалі адтуль. Яго яшчэ не было
  Хельсінкі ўсплылі. Гэта важна?'
  "Магчыма", - сказаў Маккрыдзі. «Ёсць куча хлопцаў, якія цябе ведаюць
  Мэйрык - падонкі, якія выкралі цябе з Хэмпстэда.
  Але чалавек, які вас дапытваў, палічыў вас Мэйрыкам.
  Калі гэта быў Кідэр, то ЦРУ не нясе адказнасці
  пашкоджанне гэтага твайго пачварнага твару. Усе гэтыя кавалкі
  галаваломка спатрэбіцца».
  «Доктар Хардзінг і Лін напэўна задаюцца пытаннем, што з намі здарылася
  адбылося, - сказала Дыяна.
  Дэнісан павярнуўся. — Я пайду за імі. Ён накіраваўся да
  хрыбет, але потым павярнуў у бок да скалы, на якой ён быў
  чакаў. Нешта журылася ў яго ў галаве, - спытаў ён
  цікава, як МакКрыдзі дабраўся з аднаго боку лагера ў
  маглі прыйсці іншыя. Першы ход ён зрабіў з хеу-186
  veltop бачыў, быў побач са скалой, але McCready
  выйшаў на той бок ракі.
  Дэнісан абышоў камень, упіўшы вочы ў зямлю
  шукалі. Калі Маккрыдзі падышоў, яго боты былі
  быў мокры - поўны вады - і на ім быў вільготны след
  сляды ног
  злева на камяністым дне. Але тут не было
  нейкі след бачны. Ён перайшоў на той бок скалы
  дзе Дыяна і Маккрыдзі больш не маглі яго бачыць.
  Нешта ўдарыла яго ў патыліцу, і ён адчуў
  асляпляльны боль і ўпаў на калені. Свет круціўся
  яму, і ў вушах у яго зашумела. Другі пень
  Ён не адчуў нічога супраць сваёй галавы, але прабіў наскрозь
  чарнільна чорны
  цемра.
  187
  Дваццаць восем
  Аўтобус з самай раніцы тузаўся і гойдаўся
  па вузкай прасёлкавай дарозе. Было холадна, і Кэры зняў паліто
  мацней вакол яго. Армстронг, які стаяў побач з ім, выглянуў
  акно на высокую назіральную вежу. Дабіраліся павольна
  бліжэй.
  Аўтобус быў поўны фінаў, у той ранні час іх было больш за ўсё
  маўчалі перад працай. Два крэслы перад імі, ля ст
  праход, Huovinen sat. Ён азірнуўся. Вочы ў яго былі
  невыразны
  але Кэры падумаў, што ён адчуў заклапочанасць. Хуавінен
  напярэдадні ўвечары зноў піў, і Кэры спадзяваўся, што яго
  пахмелле яго не турбавала б.
  З рыпам тармазоў аўтобус спыніўся і Кэры
  выцягнуў шыю, каб паглядзець праз вокны. А
  Да аўтобуса падышоў салдат у фінскай форме і размяняў пару
  словы з кіроўцам, потым усміхнуўся і зрабіў жэст
  каб аўтобус мог працягваць. Шокуючы, яны паехалі далей.
  Кэры дастаў люльку і напоўніў яе цвёрдай рукой.
  Ён штурхнуў Армстранга і спытаў па-шведску: «Чаму».
  ты не закурваеш? Вы кінулі паліць?»
  Армстранг здзіўлена паглядзеў на яго, потым паціснуў плячыма.
  Калі б Кэры хацеў, каб ён выкурыў, ён бы выкурыў
  курэнне.
  Ён палез у кішэню і выцягнуў адтуль паўпусты пачак фінскай
  цыгарэты, калі аўтобус зноў спыніўся. Кіроўца аўтобуса пакланіўся
  выйшаў з кабіны і крыкнуў надыходзячым рускім салдатам:
  «Kolmekymmentäkuusi.» Салдат кіўнуў і пералез цераз ст
  пасажырскія дзверы
  зайшоў у аўтобус і наглядаў за рабочай брыгадай. Ён ззяў
  заняты падлікам галоў.
  Кэры чыркнуў запалкай і закурыў люльку, надзеўшы рукі
  галава складзеная так, што ніжняя частка яго твару маскіруецца
  раней было. Здавалася, што ён робіць усё магчымае, каб стварыць дымавую заслону.
  Армстранг
  паспяшаўся запаліць запальніцу, полымя
  прыкрываючы яго рукой, быццам скразняк наперадзе пагражаў
  падарваць.
  188
  Расіянін выйшаў з аўтобуса і жэстам паказаў, што рэ
  змаглі працягнуць рух, і транспартны сродак з шумам выйшаў з машыны
  каробкі перадач у ход і пакаціўся міма памежнага слупа.
  Армстранг
  адвярнуў твар ад акна, калі праходзіў аўтобус
  ехаў афіцэр, мажны чалавек з шырокім славянскім
  зрок.
  Ён адчуў, як мышцы жывата раптам сцягнуліся
  калі зразумеў, што знаходзіцца ў Расеі. Ён ужо быў
  раней быў у расеі шмат разоў, але не так, як цяпер
  незаконны
  прыйшоў - і гэта было прадметам а
  спрэчка з Кэры.
  Армстранг даводзіў гэта цалкам легальна праз Ленінград
  уехаць у Расею. «Чаму мы павінны рабіць гэта незаконна?»
  — спытаў ён.
  "Таму што мы ўсё роўна павінны рабіць гэта незаконна", - сказаў Кэры.
  «Юрыдычна мы ніколі не маглі ўвайсці ў Enso - рускія
  не павінны мець нічога агульнага з замежнікамі, якія жывуць у іх памежных раёнах
  бадзяцца. А ў Ленінградзе пільна сочаць за замежнікамі
  вока. Калі вы не вяртаецеся ў гатэль «Еўропа» кожны вечар,
  яны пачынаюць шукаць цябе. Не, гэта лепшы спосаб. Аб
  мяжа і назад - хутка туды-сюды - нават без іх
  але ведайце, што мы калісьці там былі».
  Над імі віўся чорны дым з фабрычных комінаў
  як аўтобус пыхкаў праз Энса. Ехалі некалькі
  хвілін
  на вуліцу, з вуліцы, потым праз вароты на фабрычную пляцоўку,
  і спыніўся перад доўгім нізкім будынкам. Пасажыры
  сабралі свае рэчы і ўсталі. Кэры паглядзеў
  Хуавінен кіўнуў і штурхнуў Армстронга. Яны стаялі
  таксама ўстаў і выстраіўся ззаду Хуавінена.
  Яны праніклі ў будынак праз недабудаваную сцяну
  і ўвайшоў у вялізную фабрычную залу. Не патанула
  неадкладна да Армстронга тым, што ён убачыў, таму што ён быў не адзін
  дзіўнае відовішча для яго, але ён павінен быў ісці за Huovinen
  які раптам збочыў направа і адарваўся ад лініі. Ён
  абвёў вялікую машыну і спыніўся на адной
  месца, дзе нікога не было відаць. Ён злёгку пацеў. «Я
  павінен атрымаць удвая больш, чым вы мне плаціце», — сказаў ён.
  - Проста супакойся, - параіў Кэры. 'Што цяпер?'
  «У першую гадзіну ў мяне шмат спраў», — сказаў Хуавінен. «Праца
  падзел, а потым пятнаццаціхвілінная дыскусія з Дзаценідзэ. Вось яно
  189
  Я прытрымліваюся гэтага кожную раніцу». Ён кашлянуў і плюнуў на падлогу.
  "Я не магу выцягнуць вас да гэтага часу".
  "Такім чынам, мы пачакаем гадзіну", - сказаў Кэры. «Дзе?»
  Хуавінен паказаў. «У аўтамаце — куды яшчэ?»
  Кэры павярнуўся і паглядзеў на напаўгатовую машыну.
  Калос, прызначаны для бесперапыннага вытворчасці паперы, быў
  больш за трыста метраў у даўжыню і каля пятнаццаці метраў у шырыню.
  — Запаўзай туды недзе ў сярэдзіну і здымай паліто, — сказаў ён
  Хуавінен. «Я прынясу вам што-небудзь праз дзесяць хвілін
  інструменты.
  Калі хто прыйдзе пашукаць, проста павазіцца
  трохі арэхаў ці нешта падобнае».
  Кэры паглядзеў на кран, дзе стаяў вялікі сталёвы цыліндр
  прытрымліваўся. «Пакуль вы пераканаецеся, што вы даставілі гэтую рэч туды
  каб гэта не ўпала мне на галаву, — сказаў ён. — І не пакідайце нас больш
  пачакайце гадзіну. Давай, Ян».
  Армстранг залез у машыну ззаду Кэры. Калі
  калі ён азірнуўся, Хуавінен знік. Яны знайшлі месца, дзе...
  мог стаяць вертыкальна, і Кэры зняў паліто і азірнуўся
  каб. «Англійскія рабочыя патрапілі б у гэтую ўтульную сітуацыю
  сядзець
  карты», — сказаў ён. «Я б не ведаў пра фінаў».
  Армстранг нахіліўся і ўгледзеўся скрозь клубок аднаго
  складаная
  будаўніцтва. «Працуюць», — далажыў ён.
  - гаркнуў Кэры. — Тады давайце зробім выгляд, што мы занятыя
  ёсць.'
  Праз імгненне міма прайшоў чалавек і застаўся крыху далей
  стаяць. Пачуўся лязг металу па бетоне, а потым шум
  хуткімі крокамі. «Інструменты»
  сказаў
  Кэры. — Ідзі, вазьмі іх.
  Армстранг выпаўз і вярнуўся з парай
  гаечныя ключы
  і малаток. Кэры агледзеў іх і паспрабаваў адзін
  гаечны ключ на бліжэйшы ніт. «Што мы цяпер будзем рабіць?»
  абвешчаны
  ён, здымае гэтую перакладзіну з корпуса і там
  наладзьце яго зноў – і мы будзем працягваць гэта рабіць, пакуль не прыйдзе час ісці».
  Прыставіў ключ да балота і пацягнуў. Ён спыніў гэтую дзейнасць
  тонам з задуменным выглядам на твары. 'Паглядзі
  каб убачыць, што адбудзецца, калі мы прасаваць гэты кавалак
  выдаліць.
  Я б лепш не кідаў усю чортава справу разам
  грымоты».
  Праз паўтары гадзіны яны шпацыравалі па вуліцах Энса. Армстранг
  190
  усё яшчэ ў камбінезоне і з рыдлёўкай за плячыма,
  але Кэры зняў свой працоўны касцюм і стаў крыху больш акуратным
  апрануты. Ён быў апрануты, як ён запэўніў Армстранга, у прадпісаным
  экіпіроўка гарадскога інспектара водазабеспячэння. Ён
  трымаў, вельмі адкрыта, металашукальнік у руцэ. Армстранг
  ухвальна адзначыў, што да яго прымацавана металічная пласціна
  было тое, што па-расейску значылася, што інструмэнт выраблены
  была лабараторыя «Совэлектро», Днепрапятроўск.
  Ідучы, яны размаўлялі паміж сабой - ціха і па-руску.
  Што ўразіла Армстронга, дык гэта старамоднае ўражанне, што
  вуліцы Энса. Галоўным чынам гэта, лічыў ён, звязана з
  рускае адзенне; ён мог уявіць сябе ў трыццатых.
  Такое пачуццё ў яго заўсёды было, калі ён быў у Расіі. «Я амаль зразумеў
  інсульт, калі той пракляты хлопец хацеў ведаць, дзе Віртанен
  было», — сказаў ён.
  Гэта быў небяспечны момант. Галоўны інжынер,
  Дзеценідзэ, спыніўся каля іх каля станка
  пакуль
  ён спытаў у Хуавінена, дзе Ласі Віртанен. «Гэтыя падсітак
  не адрэгуляваныя», — сказаў ён па-расейску. «Віртанен
  не выконвае сваю працу належным чынам».
  Перакладчык пераклаў гэта Хуавінэну, які адказаў: «Віртанен
  не адчуваў сябе добра апошнія некалькі дзён. Старая ваенная рана.
  Ён сёння ўвогуле не прыйшоў — ляжыць дома».
  Дзаценідзэ быў у лютасці, але не вытрымаў
  сродак.
  "Пераканайцеся, што ён вернецца да працы як мага хутчэй", - сказаў ён
  ён і пайшоў прэч.
  Армстранг сказаў: «Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта працягнуць руку і...
  Я мог дакрануцца да яго».
  «Хуавінен мог прыдумаць лепшае апраўданне», — сказаў ён
  Кэры змрочна. «Што адбываецца, калі гэты інжынер робіць запыты і
  высвятляе, што ў аўтобусе поўны працоўны экіпаж
  зайшоў?
  Ва ўсялякім разе, цяпер з гэтым нічога не паробіш».
  Яны ішлі моўчкі хвілін пяць. Армстранг спытаў: «Як
  далёка?'
  «Недалёка — адразу за вуглом». Кэры пастукаў яго па руцэ.
  «А цяпер слухай, Ян, малы; ты звычайны
  рабочы, таму пакіньце размову свайму начальніку. калі вы нешта
  Я павінен сказаць, што вы робіце гэта як мага больш павольна, паўціхей і як мага дурней
  падыходзіць хлопцу, які валодае гэтай ідыёцкай рэччу». Ён паказаў на
  191
  рыдлёўка.
  «Герой працы, дарэчы».
  «Дакладна. А я тэхнік, які валодае магіяй сучаснасці
  майстры навукі і, у здзелцы, значна вышэй за вас
  адчувае сябе ўзвышаным». Завярнулі за вугал. — Вось дом. Кэры
  паглядзеў на гэта крытычна. «Гэта выглядае даволі занядбаным».
  «Таму яго таксама плануюць знесці».
  «Вось як яно». Кэры аглядаў вуліцу. «Мы пачнем дзеля выгляду
  прама тут, на вуліцы». Ён дастаў навушнікі
  кішэню і падключыў да разеткі металадэтэктара.
  «Я выглядаю дастаткова тэхнічна?»
  "Гэтак жа, як сапраўдная рэч", сказаў Армстронг.
  Кэры фыркнуў і ўключыў дэтэктар, потым уключыў адзін
  ручка. Трымаючы дэтэктар, як пыласос, ледзь вышэй
  зямлю, ён працягнуў ісці па тратуары. Армстранг нахіліўся
  яго рыдлёўка і глядзеў на яго са нудай. Кэры так хадзіў
  каля пяцідзесяці метраў, а потым павольна вярнуўся. У яго быў а
  заклапочаны выгляд яго твару. «Я атрымліваю шмат сігналаў. гэта
  вуліца павінна быць поўная металу».
  "Хто ведае, магчыма, вы знайшлі залатую жылу", - выказаў здагадку Армстранг.
  Кэры зірнуў на яго. — Я не жартую, — адрэзаў ён.
  "Я вельмі спадзяюся, што ў садзе гэта не тое ж самае".
  "Вы выклікаеце цікавасць", - сказаў Армстранг. «Заслона толькі што апусцілася
  проста ў бок».
  "Я паспрабую яшчэ раз", - сказаў Кэры. Ён увёў свой нумар
  зноў устаў і стаў перад домам, потым атрымаў адзін
  нататнік
  дастаў з кішэні і нешта там накрэмзаў.
  Армстранг падышоў, калі з'явіўся маленькі хлопчык
  дом прыйшоў. — Што ён там робіць?
  - Шукаю вадаправод, - сказаў Армстранг.
  "Што гэта за штука?"
  "Гэтая штука кажа яму, калі ён знаходзіць трубку", - сказаў
  Армстранг цярпліва. «Новае вынаходніцтва». Ён паглядзеў на гэта
  маленькі хлопчык уніз. — Твой бацька дома?
  – Не, ён на працы. Хлопчык паглядзеў на Кэры
  выглянула садовая жывая агароджа. «Што ён зараз робіць?»
  "Я не ведаю", - сказаў Армстранг. «Ён эксперт, я не. ёсць
  твая маці дома?
  «Яна мые бялізну. Вы хочаце пагаварыць з ёй?
  192
  Кэры выпрастаўся. "Я думаю, што ён ходзіць сюды,"
  — закрычаў ён.
  «Так», - сказаў Армстранг. «Я веру, што мы! што мы хочам яе на імгненне
  гаварыць.
  Забягай і скажы ёй, добра? хлопчык
  забег у дом, і Армстранг падышоў да Кэры. «Кунаеў ёсьць
  працаваць; Спадарыня К. занятая пральняй».
  «Прыемна; да гэтага». Кэры падышоў да ўваходных дзвярэй, якія былі якраз у гэты момант
  момант адкрыты. Худая і стомленая на выгляд жанчына
  падышоў да дзвярэй. «Вось дзе э... жыве». - пракансультаваўся Кэры са сваім
  сшытак - 'сям'я Кунаевых?'
  – Так, але мужа няма дома.
  — Дык вы, напэўна, Гражданке Кунаёва?
  Жанчына была ў лёгкім шоку. «Так?»
  Кэры паглядзеў на яе з прыязнай усмешкай. «Няма чаго баяцца
  яго, Гражданке Кунаёвай. Гэта толькі фармальнасць
  у сувязі з планамі зносу гэтага мікрараёна. Вы ведаеце пра гэта
  Я мяркую?'
  "Так", сказала яна. – Я ведаю пра гэта. Мяккія хваляванні змяніліся
  у лёгкай агрэсіўнасці. «Толькі што ў нас ёсць увесь дом
  адрамантаваны
  мы павінны рухацца».
  "Я прашу прабачэння за гэта", - сказаў Кэры. «Ну, паглядзіце, трубак шмат
  пад зямлёй - газ, вада, электрычнасць і ўсё такое. Усё ў парадку
  Мяне хвалююць толькі вадаправодныя трубы. Калі пачнецца знос
  яны тут бульдозерамі будуць працаваць, а мы хочам лепш
  не тое, што яны ламаюць водаправодныя трубы, таму што тады
  Гэта
  тут вялікі бруд».
  "Чаму б вам не перакрыць ваду перад пачаткам?"
  - практычна спытала яна.
  Гэта на імгненне збянтэжыла Кэры. «Гэта не так проста
  як ты можаш падумаць, Гражданке Кунаёва, - сказаў ён з адчаем
  шукае прымальны адказ. «Як вы ведаеце, гэта
  адзін з найстарэйшых» мікрараёнаў Светагорска, адразу пасля Першамай
  сусветная вайна
  пабудаваны фінамі. Дваццаць пяць гадоў таму
  большасць планаў і даных спалены, і мы не ведаем
  дзе менавіта знаходзяцца некаторыя трубы, і нават не тое, ці ёсць яны
  падключаны да ўласнага водазабеспячэння». Ён нахіліўся да
  наперад і канфідэнцыйна сказаў: «Магчыма нават, што наша вада
  некаторыя з іх усё яшчэ паступаюць з-за мяжы - з Іматры».
  — Вы хочаце сказаць, што мы атрымліваем гэта бясплатна ад фінаў?
  193
  «Я не ўвязваюся ў фінансавы бок справы», — сказаў ён
  Кэры жорстка. – Мне проста трэба знайсці трубы.
  Яна паглядзела праз плячо Кэры на Армстранга, які б'е яму азадак
  нахіліўся. "І вы хочаце зайсці ў сад", сказала яна. «Ён ходзіць усюды
  капаць ямы ў нашым садзе?»
  - Зусім не, - супакойваючы, сказаў Кэры. Ён падняў дэтэктар
  на. «У мяне ёсць такая дробязь - новае вынаходніцтва, якое мы можам выкарыстоўваць
  без
  мець магчымасць знаходзіць трубы, якія трэба выкапаць. Можа спатрэбіцца адна
  невялікую ямку, каб выкапаць, калі мы знойдзем спасылку, але я веру
  не тое, што вы павінны.
  «Добра», — неахвотна кажа яна. «Але паспрабуйце клумбы
  каб не тапталіся. Я ведаю, што ў гэтым годзе мы будзем домам
  паставіць, але кветкі толькі цяпер у лепшым выглядзе і мой муж
  сапраўды ганарыцца сваім садам».
  "Мы паспрабуем пакінуць кветкі ў спакоі", - сказаў Кэры.
  "Мы проста збіраемся зірнуць ззаду".
  Ён паказаў Армстрангу галавой, і яны абышлі вакол
  дадому, за ім хлопчык. Армстранг ціха сказаў: «Мы
  давядзецца страціць нашу аўдыторыю».
  «Няма праблем; ты проста робіш сябе сумным». Кэры застаўся
  стоячы, калі ён зайшоў за вугал дома і хлеў за ім
  піла, якая стаіць у садзе; гэта быў вялікі хлеў, дыхтоўна збудаваны
  з бярозавых брускоў. "Гэтага няма на карце", - сказаў ён.
  "Я спадзяюся, што тое, што мы шукаем, не ніжэй за гэта".
  Армстронг вертыкальна паставіў сваю рыдлёўку ў зямлю на краі
  кветнік, і Кэры разгарнуў карту саду.
  «Гэта дрэва, якое засталося», — кажа ён. «Адзін з чатырох, што
  — паказаў Мэйрык. Я збіраюся спачатку паспрабаваць там». Ён паклаў
  надзеў навушнікі, уключыў дэтэктар і павольна пайшоў да в
  дрэва. Ён працягваў аглядваць дрэва некаторы час, зусім нядоўга
  перашкаджалі
  хлопчыкам, потым крыкнуў: «Тут нічога няма».
  «Магчыма, труба праходзіць праз сярэдзіну саду», - сказаў Армстранг.
  «Магчыма. Я сапраўды веру, што нам давядзецца зрабіць увесь сад
  пошук.'
  Што ён імгненна і зрабіў. Дзеля хлопчыка ён паклікаў
  час ад часу фігура, якую Армстронг паслужліва апранае
  карта
  адзначыў. Праз паўгадзіны гэта пачало надакучаць хлопчыку
  і ён пайшоў прэч. Кэры падміргнуў Армстрангу і сышоў
  спакойна займаецца сваёй справай; яму спатрэбілася больш за гадзіну, каб зрабіць гэта
  194
  старанна абшукайце ўвесь сад.
  Ён паглядзеў на гадзіннік і вярнуўся да Армстранга. 'Мы маем
  дзве магчымасці. Я атрымліваю моцны сігнал - вельмі моцны -
  там на краі газона і слабейшы сігнал пасярэдзіне
  у той клумбе. Я прапаную спачатку праверыць гэты газон
  спрабаваць.'
  Армстранг зірнуў міма яго. «Вось ідзе місіс К.»
  Жанчына толькі што выйшла з дому. Калі яна ішла да іх,
  яна спытала: "Вы што-небудзь знайшлі?"
  «Магчыма, мы знайшлі спасылку»
  - сказаў Кэры і паказаў. 'Там. Нам трэба будзе трохі пакапацца -
  проста невялічкая шчыліна, Гражданке Кунаёва, будзеш
  разумець.
  Але мы зробім гэта акуратна і зноў газон
  вярні яго назад».
  Яна зірнула на пашарпаны газон. — Не веру
  мае вялікае значэнне, - сказала яна сумна. «Мой муж кажа, што гэта трава
  Тут яно не расце так добра, як на поўдні, адкуль мы родам
  прыходзьце. Хочаш есці?»
  — У нас ёсць свой хлеб, — сур'ёзна сказаў Кэры.
  "Я зраблю табе гарбаты", - цвёрда сказала яна і пайшла назад
  дом.
  "Добрая жанчына", - пракаментаваў Кэры. «Час усяго добрага
  рабочым адпачыць паўгадзіны».
  Елі прынесенае з сабой, седзячы на лужку
  бутэрброды
  падняліся і выпілі са шклянак гарбаты з лімонам, якую дала ім жанчына
  прыйшоў прынесці. Яна не спынялася і не балбатала з імі
  рабіць,
  за што Кэры быў удзячны. Ён адкусіў і задуменна сказаў:
  «Я мяркую», што Мерыкен і яго сям'я сустрэлі там свой канец
  прыйшоў - за выключэннем маленькага Гары. Ён паказаў
  дом. «Тая частка там выглядае навейшай за астатнія».
  – Тут шмат бамбёжак было? - спытаў Армстранг.
  «Божа мой, гэты горад некаторы час быў на лініі фронту. Яно павінна быць тут
  кішаць бамбавікамі».
  Армстранг адпіў бліскучую гарбату. «Адкуль мы ведаем, што
  труна тут яшчэ ў зямлі? Усім, каму хоць крышачку
  садоўнік
  воск мог выкапаць рэч даўно. Можа, Кунаеў
  сябе».
  «Не так змрочна», - сказаў Кэры. «Табе пара пачынаць капаць.
  Я дам вам арыентацыю, а потым дазволю вам зрабіць працу
  195
  як і належыць майму статусу». Ён хадзіў па газоне і шукаў
  на кароткі час з дэтэктарам і ўторкнуў аловак вертыкальна ў
  зямлю. 'Вось. Акуратна выражыце дзёран».
  Такім чынам, Армстранг пачаў капаць. Ён паклаў дзёран
  разам і паспрабавалі акуратна прывесці ў парадак кожны спа, поўны зямлі
  спадзяваўся, як мог. Кэры сеў пад дрэвам і ўдарыў
  глядзеў на яго, як ён спакойна выпіваў шклянку гарбаты. Некалькі хвілін пазней
  Армстранг выклікаў яго да сябе. «Наколькі глыбока гэта павінна ісці?
  хлусня?'
  — Каля двух футаў.
  «Мне ўжо семдзесят пяць, а глядзець яшчэ няма чаго».
  «Акапайцеся», - сказаў Кэры. — Мэйрык цалкам мог памыляцца
  мець.'
  Армстронг працягваў працаваць. Праз некаторы час ён сказаў: «Я цяпер сяджу
  прынамсі
  метр глыбінёй і ўсё роўна нічога».
  — Паглядзім, што скажа шукальнік. Кэры надзеў навушнікі
  і апусціце дэтэктар у адтуліну. Ён выключыў апарат
  і паспешліва павярнуў назад ручку гучнасці. «Мы перакусілі», — сказаў
  ён. — Максімум — некалькі сантыметраў. мой
  барабанныя перапонкі
  амаль парваныя».
  "Я пайду крыху глыбей", - сказаў Армстранг. «Але гэта
  становіцца цяжкім без павелічэння разрыву». Кіраваў санаторыям
  зноў у зямлю і з глухім стукам стукнуўся аб нешта цвёрдае.
  'Зразумеў!'
  Ён саскраб рыдлёўкай столькі бруду, колькі мог
  мог, а потым пачаў хапаць рукамі. Праз пяць хвілін
  ён паглядзеў на Кэры.
  — Ведаеце, што мы знайшлі?
  «Ну?»
  Армстранг пачаў смяяцца. «Вадаправод». .
  «О, дзеля бога, - сказаў Кэры. «Вылазь з ямы і дазволь мне
  глядзець.' Ён заняў месца Армстранга ў яме і абмацаў
  круглявая форма металу і фланца. Ён выкапаў '!log яшчэ трохі
  зямлю і агаліў больш металу, а потым выбраўся з
  адтуліну.
  Армстранг усё яшчэ ўсміхаўся, і Кэры сказаў: «Кінь гэта
  адтуліну, але рабіце гэта асцярожна. Гэта неразарваная бомба».
  Усмешка Армстранга сціхла.
  «500 фунтаў, я думаю,» сказаў Кэры. «Аналаг нашага
  500-фунтовых. '
  196
  Дваццаць дзевяць
  Яны згрупаваліся вакол Дэнісана, які ляжаў на зямлі
  ляжаць. - Нікуды не дзенешся, - папярэдзіў Хардынг. «Я не ведаю, што
  ён .мог мець больш, акрамя страсення мозгу.' Усе
  ён асцярожна абмацаў чэрап Дэнісана. «Ён, вядома, мае
  моцна пабілі».
  Дыяна паглядзела на Маккрыдзі. «Чый?» Маккрыдзі цягнуў адзін
  але паціскае плячыма.
  Доўгія пальцы Хардынга слізганулі па тулаве Дэнісана. 'Давайце
  перавярнуць - вельмі асцярожна». Яны ператварылі Дэнісана ў яго
  назад і Хардынг падняў павекі. Вока было поўным
  адкаціўся назад у галаву, і Лін міжвольна ўздыхнула
  крык.
  - Прабачце, доктар, - сказала Дыяна і яе рука паднялася
  Нагрудная кішэня Дэнісана. Яна паднялася з каленяў
  вертыкальна
  і паманіў МакКрыдзі кароткім кіўком. Яны ішлі
  назад у цэнтр лагера. «Карта і гэта
  нататнік
  зніклі, - сказала яна. «Ён заўсёды насіў іх у нагруднай кішэні,
  з закрытай створкай. Гузік быў вызвалены і
  мяшок парваўся. Пытанне ў тым, кім?
  "Не тымі амерыканцамі", - сказаў Маккрыдзі. «У мяне яны ў цэлым
  відаць у канцы ўніз па плыні. І другая пара таксама не можа
  Я стаўлю на што заўгодна».
  «Хто тады?»
  Маккрыдзі злосна паківаў галавой. «Мы! чорт вазьмі, - сказаў ён. 'Эээ
  Тут ходзіць нехта, хто памыляецца наконт мяне».
  "Лепш я нічога не скажу на гэта", рэзка сказала Дыяна. «Вы
  можа раззлавацца».
  "Вядома, гэта не мае вялікага значэння", - сказаў Маккрыдзі.
  «Увогуле, мы чакалі гэтага».
  «Так, але мы хацелі скарыстацца гэтым, каб даведацца
  даведайцеся, хто супрацьлеглы бок». Яна пастукала яго па грудзях. 'Ты разумееш,
  Спадзяюся, што гэта значыць. Цяпер ёсць тры асобныя
  групы за намі». Яна пералічыла іх на пальцах. «Ame-197
  рыканцы; іншая група, цьмяна славянская - рускія, палякі, балгары,
  Югаславы, выбірайце - і вось загадкавая фігура
  што мы нават не бачылі».
  "Ну, гэта менавіта тое, што чакаў Кэры, ці не так?"
  «Так, але гэта ўсё роўна трывожна. Давайце паглядзім, як
  гэта з Дэнісанам».
  Яны вярнуліся да скалы, дзе толькі што пачулі, што Лін хвалюецца
  спытаеце: "Гэта проста страсенне мозгу, праўда?"
  "Я не так упэўнены", - сказаў Хардынг. «Лін, унізе майго
  заплечнік змяшчае чорную скрыню. Ці хочаце вы пайсці атрымаць гэта?
  Лін уцякла, а Маккрыдзі ўкленчыў побач з Дэнісанам
  сядзець. «Што яшчэ з ім не так, акрамя гэтага ўдару па галаве
  галава?
  «У яго вельмі нізкі пульс, і я хачу вымераць яму ціск», — сказаў
  Хардынга
  «Але ёсць яшчэ нешта. Паглядзі на гэта.' Ён падхапіў Дэнісанса
  рука паднятая ў запясцях. Калі адпусціў, рука засталася
  ўстаць. Ён схапіў руку і падняў локаць,
  і зноў рука заставалася жорстка паднятай у гэтым становішчы.
  Маккрыдзі прашыпеў скрозь зубы. «ты можаш пабіць хлопца
  лепка, як лепка з гліны, - сказаў ён са здзіўленнем. 'Што гэта?'
  - Форма каталепсіі, - сказаў Хардынг.
  Для Маккрыдзі гэта не значыла. 'Так звычайна бывае з
  страсенне мозгу?
  'Зусім не. Гэта першы выпадак, калі я бачу, што гэта адбываецца
  быў нанесены ўдар па галаве. Гэта вельмі незвычайна».
  Лін вярнулася і падняла скрынку. — Гэта вы мелі на ўвазе?
  Ён коратка кіўнуў і сцягнуў з аднаго гумку
  танометр
  і абвязаў яго вакол рукі Дэнісана. Ён напампаваў з
  гумовы мяч і сказаў: «Яго крывяны ціск таксама занадта нізкі». Ён загарнуў
  раменьчык свабодны. «У лагер будзем несці і ў спальным мяшку
  спыніўся, каб сагрэць яго».
  "Гэта азначае, што мы не можам выбрацца адсюль", - сказаў Маккрыдзі.
  «Мы не можам яго перавезці», — сказаў Хардынг. «Не да мяне
  можа даведацца, што з ім не так, і, баюся, што яго трымае
  звязана з тым, што яны з ім зрабілі».
  На твары Маккрыдзі прабег змрочны выгляд. Калі яны ўваходзяць
  Калі б яны засталіся ў лагеры, то сталі б лёгкай мішэнню для іх
  чарговая міжнародная група шпіёнаў.
  198
  Лін спытала: "Ён у прытомнасці ці без прытомнасці, доктар?"
  "О, ён без прытомнасці", - сказаў Хардынг. Зусім без прытомнасці».
  Хардынг памыляўся.
  Дэнісан чуў кожнае слова, але гэта было ўсё.
  Калі ён паспрабаваў паварушыцца, то заўважыў, што нічога няма
  адбылося,
  каб ні мускул не слухаўся. Было падобна на нешта ўсё
  функцыянальныя кабелі
  мозг быў адрэзаны. Ён адчуў, як Хардзінг
  абмацваў яго канечнасці і твар і спрабаваў дакрануцца да іх
  адказаць, але не меў ніякага слова наконт яго
  мышцы.
  У яго сапраўды балела галава.
  Ён адчуў, як яго паднялі і панеслі, а потым у а
  быў закладзены спальны мяшок. Праз некалькі хвілін ён зразумеў
  цяпло зачынены. У кагосьці быў капюшон спальнага мяшка
  пацягнуў галаву так, што ўсе гукі заглушыліся, а яго не было
  мог выразна чуць, што гавораць. Ён не хацеў, каб яна
  зрабіў. Ён паспрабаваў штосьці сказаць, падняўшы язык
  рух
  але рэч заставалася млявай у роце. Ён
  нават не мог выкарыстаць свае галасавыя звязкі, каб вырабіць любы гук, якім бы мяккім ён ні быў,
  сіла.
  Ён чуў слабыя ўрыўкі размовы. « ... дыханне . "
  вегетатыўныя функцыі не закрануты... бок... высунуты язык... удушша
  ...' Гэта павінен быў быць Хардынг.
  Хтосьці перавярнуў яго на бок, і ён адчуў у сабе пальцы
  рот быў устаўлены, а яго язык быў выцягнуты наперад.
  Праз некаторы час ён заснуў.
  І марыў.
  У сне ён стаяў на схіле гары ў акуляр
  углядацца ў тэадаліт. Паступова ён зразумеў гэта
  прыбор зусім не быў тэадалітам - гэта быў а
  кінакамера.
  Ён нават ведаў яго назву - гэта быў Arriflex. І
  пляма блакітнага возера ўдалечыні стала адным з блакітных вачэй
  прыгожай дзяўчыны.
  Ён адвярнуўся ад камеры і павярнуўся да Джо
  Стонтан, аператар. «Добрая кампазіцыя», — сказаў ён.
  «Проста павярніся».
  Вялікія кавалкі памяці ўпалі з грукам
  199
  жалезныя дзверы на месца.
  - Гэта бескарысна, Джайлз, - сказаў Фортэск'ю. «Гэта будзе акуратна
  проста занадта шмат. вы каштуеце нам занадта шмат грошай. Як, чорт вазьмі, ты можаш гэта зрабіць
  сачыць за ўсім, калі ты стаміўся палову часу?' Ёсць
  пагарда сустрэлася як удар. «І нават калі вы гэтага не зробіце
  Калі вы напіваецеся, у вас пахмелле». Голас Фартэск'ю прагучаў нібы глуха
  ён стаяў у пячоры і размаўляў. «Нельга спадзявацца на старое сяброўства
  працягвай рабіць падлікі, Джайлз. Усё скончылася. Вы выйшлі».
  Нават у сне Дэнісан адчуваў мокрыя слёзы
  на шчоках.
  Ён сядзеў за рулём машыны, той самай знаёмай, даўно разбітай
  кіраваны Lotus. Бэт сядзела побач з ім, распусціўшы валасы
  вецер. - Гучней! яна сказала. - Гучней! Яго рука ўпала на
  рычаг КПП
  і ён пераключыў перадачу, каб абагнаць грузавік,
  яго нага націснула на акселератар.
  Скутар кінуўся, як казюрка, напрасткі з абочыны
  трэк. Ён збочыў, як і грузавік, якім ён кіраваў
  прыносіць. Бэт закрычала, і пачуўся звонкі гук слёз
  метал і шкло, а потым нічога.
  «Мне вельмі шкада, - сказаў Стонтан. «Гэта было б добра
  стаць,
  але Фартэск'ю не хоча. Што ты цяпер будзеш рабіць?»
  «Дадому ў Хэмпстэд, каб выпіць сваю задніцу;
  Дэнісан сказаў.
  Хэмпстэд! Пустая кватэра без атмасферы. Голыя сцены, мала
  мэбля і груды пустых бутэлек ад віскі.
  І тады ... !
  У сне Дэнісан закрычаў.
  Прачнуўся ён з перапуду, падняў вочы і заўважыў
  Лін назірала за ім. Ён абмачыў вусны і спытаў:
  — Бэт?
  Яе вочы шырока расплюшчыліся, і яна азірнулася. «Доктар
  Хардынг!
  Доктар Хардынг - ён... ён прачнуўся. Яе голас задрыжаў
  няшмат. Калі яна зноў паглядзела на яго, ён спрабаваў
  вертыкальна
  прыходзіць. «Ляжы спакойна», - сказала яна. Яна штурхнула яго назад.
  200
  — Са мной нічога страшнага, — слаба сказаў ён.
  Хардынг падышоў. «Добра, Лін, дай мне паглядзець». Ён
  схіліўся над Дэнісанам. «Як вы сябе адчуваеце?»
  "Нічога страшнага", - сказаў Дэнісан. «Проста рэзкі галаўны боль». Ён
  падняў руку і асцярожна памацаў патыліцу.
  'Што здарылася?'
  — Цябе нехта збіў.
  Дэнісан другой рукой палез у спальны мяшок, абмацваючы вакол сябе
  да яго нагруднай кішэні. «У іх ёсць карта».
  «Гэта не праблема, - сказала Лін, - Джайлз, гэта не праблема».
  'Я ведаю, што.' Ён прыўзняўся на локці і прыняў таблеткі
  на што Хардынг даў яму і запіваў іх вадой.
  — Здаецца, я вас напалохаў, доктар.
  «Вы гэта заўважылі? — здзіўлена спытаў Хардынг.
  'Так. І яшчэ адна рэч - у мяне вярнулася памяць.
  "Усё"?
  Дэнісан нахмурыўся. «Адкуль я магу ведаць? няма
  ідэя.'
  - Мы не будзем зараз удавацца ў гэта, - хутка сказаў Хардынг. «Як
  Вы адчуваеце сябе фізічна?
  «Калі вы дазволіце мне пастаяць хвілінку, я магу вам сказаць». Ён выпаўз
  спальны мяшок і ўстаў, абапёршыся на руку Хардынга. Ён махнуў рукой
  наперад і назад на імгненне, а затым страсянуўся і зрабіў тры крокі.
  «Я думаю, што ўсё ідзе добра», — сказаў ён. – За выключэннем галаўнога болю.
  "Гэтыя таблеткі дапамогуць гэтаму сысці", - сказаў Хардынг. 'Але калі я
  Калі б вы былі, я б не быў занадта энергічным».
  - Ты не я, - катэгарычна сказаў Дэнісан. 'Колькі часу? І куды
  іншыя?'
  - Толькі што мінула поўдзень, адразу пасля дванаццаці, - сказала Лін. «І яны
  даследуючы тэрыторыю, каб убачыць, ці няма там яшчэ каго-небудзь
  інакш бадзяцца па наваколлі. Лічу, што доктар мае рацыю
  мае; вы павінны супакоіцца.
  Дэнісан падышоў да краю скалы, разважаючы пра гэта
  неспакойны
  - гук у голасе Маккрыдзі, калі яна даведалася, што яна праз гэта перажыла
  здарылася, не мог пакінуць лагер. «Я павінен ісці да той ракі
  можа здарыцца, - сказаў ён сам сабе. – Гэтага можа быць дастаткова.
  201
  Трыццаць
  Армстранг быў заняты капаннем чарговай ямы. Былая ў яго была
  засыпалі і пакінулі Кэры аднаўляць дзёран
  ляжаць. Кэры зрабіў усё магчымае, але газон выглядаў недарэчна
  усё яшчэ вельмі грудкаваты і няроўны, і ён адчуў гэта ў дадзеным
  абставіны,
  Няма сэнсу моцна таптаць па ім. Ён
  паглядзеў на Армстронга, які, здавалася, рабіў сістэматычную справу
  сапсаваць кветнік. "Знайшлі што-небудзь?"
  'Пакуль не.' Армстранг зноў уваткнуў рыдлёўку ў зямлю і
  потым хутка нагнуўся. 'Ахова! Здаецца, я тут... - нават раней
  Калі ён скончыў фразу, Кэры ўжо стаяў побач з ім - "У мяне ёсць нешта".
  'Пакажы мне.' Кэры сунуў руку ў дзірку і нешта адчуў
  плоскі. Шматкі адарваліся, і ён дакрануўся да рукі
  падняў
  кончыкі яго пальцаў былі карычневыя. «Іржа!» ён сказау. 'Мы маем
  я. Асцярожней з гэтай рыдлёўкай».
  Ён азірнуўся на дом і ўзрадаваўся, што місіс К.
  хадзіла па крамах і ўзяла з сабой сына.
  Гэта было схаванае шчасце. Раней у другой палове дня яна была
  Я вывешваў бялізну ў садзе, а потым ёй стала дрэнна
  падышоў да іх і бясконца балбатаў пра гэта
  бессэнсоўны
  тыя пляны зносу, сьмешныя кошты ў крамах
  і іншыя рэчы, важныя для кожнай гаспадыні. З гэтым
  быў бу! страчаны час.
  Ён сказаў: «Калі труна іржавая, мы маглі б зняць вечка».
  разарвіце яго і зніміце паперы, не пашыраючы адтуліну
  трэба зрабіць».
  «Я забыў кансервавы нож», — сказаў Армстронг. «Але можа быць
  ты ў парадку з гэтым?' Ён адвёў руку ў бок
  нагу і выцягнуў доўгую, прызначаную для складной лінейкі
  кішэню на штанінах камбінезона нож у чахлах
  з'явіцца. 'Набыта ў Хельсінкі; часам так думаў
  мог толькі прыйсці».
  Кэры рыкнуў, убачыўшы нож. Выцягнуў яго з ножнаў і
  агледзеў шырокае лязо і простую драўляную ручку. 'The
  202
  Амерыканцы лічаць, што гэта вынайшаў Джым Боўі,
  ён сказау. «Ніколі не спрабуйце напасці ім на фіна; яны могуць
  справіцца з гэтым лепш, чым вы. А ў гэтых краях расейцы
  напэўна таксама. Гэта пойдзе добра».
  Ён ачысціў верх труны ад зямлі прыкладна да
  плоскасць дваццаць пяць сантыметраў квадратных
  быў, а потым уторкнуў у яго вастрыё нажа. Гэта
  метал
  расклаўся, і нож прарэзаў яго з недарэчнай лёгкасцю
  праз. Ён павялічыў адтуліну і загнуў метал уверх
  губу, якую ён мог схапіць пальцамі. Пацягнуў і туды
  пачуўся рвучы гук.
  За пяць хвілін ён зрабіў такую вялікую дзірку ў труне
  было дастаткова, каб яго рука прайшла скрозь, і ён намацаў сваёй
  пальцы
  вакол скрынкі, пакуль яна не дакранецца да цвёрдага прамавугольнага краю.
  Яго пальцы скруціліся вакол чагосьці падобнага на кнігу,
  але калі ён паспрабаваў яго выцягнуць, заўважыў
  што ён быў у становішчы малпы, якая паклала арэх у бутэльку
  мелі касцюмы. Кніга была занадта вялікая, каб пралезці праз дзірку
  ён кінуў яго і засяродзіўся на пашырэнні дзіркі.
  Нарэшце ён змог дастаць кнігу. Гэта быў а
  школьны сшытак у цвёрдай вокладцы і, пагартаўшы яго, убачыў
  матэматычныя фігуры і мноства складаных
  разлікі.
  'Удар!' - усхвалявана сказаў ён.
  Наступным прадметам, які выйшаў са шчаслівай ямы, быў скрутак
  паперы, змацаваныя гумкай. Гумка
  агрызнуўся
  ламаецца пры першым дотыку, але паперы, згорнутыя доўга
  упарта заставаліся ў такім стане і толькі дазвалялі сабе
  раскачаць з вялікай цяжкасцю. Першыя аркушы былі на фінскай мове
  апісана,
  калючым почыркам, і першы матэматык
  разлік быў на чацвёртым аркушы. Потым здарылася больш
  усе апошнія аркушы былі матэматычныя.
  "Адкуль мы ведаем, што мы шукаем?" - спытаў Армстранг.
  «Не ведаем — усё з сабой возьмем». Кэры ўхіліўся
  зноў у яму і акапаўся. Праз дзесяць хвілін ён паспеў
  апаражніў куфар, які аказаўся запоўненым толькі напалову, але
  нягледзячы на
  кнігі і паперы ўтварылі вялікую кучу.
  Кэры выцягнуў некалькі складзеных папяровых пакетаў
  ўнутраны кішэню.
  «Запоўніце гэтую дзірку; Я паклапочуся пра здабычу». Ён выглядаў заклапочаным
  вочы на яго гадзіннік. – У нас засталося няшмат часу.
  203
  Ён напоўніў тры вялікія сумкі з прадуктамі дакументамі і...
  заклейваў іх скотчам. Армстранг сказаў: «Не хапае».
  глебы для запаўнення ямы. Усё трапляе ў скрыню».
  «Дазвольце мне гэта зрабіць», - сказаў Кэры. «Вы можаце хутка адысці
  атрымаць тую тачку. Вы ведаеце, дзе гэта павінна быць».
  «За пустым домам у канцы вуліцы. я спадзяюся, што
  сын Віртанена паставіў рэч на патрэбнае месца».
  «Вы хутка гэта заўважыце. Спяшайся.' Кэры пачаў запаўняць прабел
  кінуць і таму, як ужо казаў Армстранг, няма
  Дастаткова
  зямлі, ён атрымаў некаторыя з іншых месцаў у ёй
  клумбу і пераканайцеся, што глеба ўмацавалася
  тупаць.
  Яму спатрэбілася шмат часу, але калі ён скончыў,
  Армстранг усё яшчэ не вярнуўся.
  Ён адсунуў карычневыя папяровыя пакеты далей ад месца паміж
  кветкі з доўгімі сцябламі, дзе ён іх так доўга паклаў і
  заблакаваны
  ім лепш у некаторых зарасніках. Так яму падказаў гадзіннік
  даўно пара было сыходзіць; яны павінны былі вярнуцца ў
  папяровай фабрыкі і кантрабандай здабычу на борце аўтобуса.
  Усё было арганізавана, але спатрэбіцца час, і ўсё было
  з значна больш яго засталося.
  Ён нецярпліва падышоў да брамкі перад домам і паглядзеў на яго
  з палёгкай Армстранг цягнуўся разам з тачкай».
  — Дзе ты так доўга сядзеў?
  - Пракляты ідыёт схаваў гэта, - злосна сказаў Армстранг.
  — Што ты загадаў яму рабіць?
  — Проста пакінь тачку з вачэй далоў, ззаду
  сад91 гадзіна».
  "Ён пасадзіў суку ў склеп", - сказаў Армстранг. 'Я
  Мне прыйшлося абшукаць усю трубку, перш чым я знайшоў яе».
  «Непаразуменне, але мы зразумелі. Хадзем са мной.'
  Паклалі сумкі з дакументамі ў тачку і
  распаўсюджванне
  ёсць некалькі брудных сумак. Армстранг растлумачыў
  рыдлёўку і дэтэктар зверху і падняў ручкі
  тачка ўверх. Ён якраз збіраўся рушыць, як замерз.
  — Нехта ідзе.
  Кэры павярнуўся. З боку дома зайшоў мужчына
  у сад. Усё яго стаўленне было падазроным. «Пакармі чым-небудзь
  ты ў маім садзе?
  Кэры ступіў наперад. «Гражданіну Кунаеву?»
  204
  «Так».
  Кэры прагаварыў сваю гісторыю, а потым сказаў: «Ваша жонка ведае пра гэта
  Натуральна. Мы сапсавалі як мага менш».
  'ты капаў ямы? Дзе?
  Кэры паказаў. 'ла - на лужку'. Ён не падыходзіў адзін спераду
  каб прыцягнуць увагу да клумбе.
  Кунаеў выйшаў на газон і ткнуў пальцам нагі
  абутак супраць дзёрну. «Ты зрабіў гэта добра, гэта
  Я павінен сказаць». Ён моцна тупнуў нагой, і Армстранг
  здрыгануўся, думаючы пра бомбу, якая ляжыць пад ім. 'Ці азначае гэта
  што ты прыйдзеш раней?
  Кэры нахмурыўся на яго. 'Што ты маеш на ўвазе?'
  — З бульдозерамі?
  «Наколькі я ведаю, таварыш. Гэта не мой аддзел. я люблю сябе
  проста працую на водаправодных трубах».
  Кунаеў паглядзеў на хату. «Мне падабалася жыць тут; гэта
  добры дом. Цяпер яго хочуць знесці і пабудаваць яшчэ адзін такі пракляты
  заснаваць фабрыку. Цяпер я пытаюся ў вас, гэта нармальна?
  таварыш?
  Вас гэта задавальняе?'
  Кэры паціснуў плячыма. «Прагрэс часам ідзе з ахвярамі
  у пары».
  «І гэта я прыношу ахвяры». Кунаеў фыркнуў. 'Яны маюць
  прызначыў мне дом у новым раёне на другім баку
  горада. Танны, кепскі новы дом. Не рэзка гэта з гэтым
  дом, таварыш; тыя фіны маглі будаваць дамы».
  — І не савецкія рабочыя, вы маеце на ўвазе? - міла спытаў Кэры.
  «Я гэтага не казаў», — сказаў Кунаеў. Ён рушыў да тачкі
  і ўзяў дэтэктар. — Гэта твая вадзяная ведзьма?
  Кэры сціснуў вусны. 'ля.'
  — Гэтак жа, як той мінашукальнік, з якім я працаваў падчас вайны.
  Сталінград, тав. Мне тады было чатырнаццаць гадоў». Ён шпацыраваў,
  усё яшчэ з дэтэктарам у руцэ да жывой загарадзі, якая з'яўляецца яго садам
  ад свайго суседа. «Барыс Іванавіч, вы
  там?'
  «Магутны Божа!» - прашаптаў Армстранг. «Што мы робім цяпер?
  Жанчына крыкнула ў адказ: «Ён якраз збіраецца выйсці за дзверы
  ідзе на пасляабедзенную змену».
  «Добры дзень, Ірына Аляксандраўна, спытайцеся, ці ён тут на хвілінку
  прыходзіць. Я хачу яму нешта паказаць».
  205
  «Хадзем зараз адсюль», — заклікаў Армстранг.
  "Мы не можам сысці без гэтага дэтэктара", - уставіў Кэры
  праз зубы. «Гэта падалося б занадта падазрона».
  Кунаеў вярнуўся з загарадзі. Ён надзеў навушнікі.
  «Здаецца, ён працуе як мінашукальнік. не
  такі вялікі і цяжкі, вядома; яны проста робяць гэта ў гэтыя дні ў любым выпадку
  разумныя рэчы з іх электронікай».
  «Гэтая штука працуе па іншым прынцыпе», - сказаў Кэры. «Але мы
  скончыў тут,' Гражданину Кунаеву; мы павінны працаваць над гэтым ніжэй
  праца.'
  — Не спяшайся, таварыш, — абыякава сказаў Кунаеў. Ён ішоў
  да месца, дзе Кэры зноў прывёў у парадак газон
  пакласці назад.
  — Кажаце, вы знайшлі тут вадаправод?
  - Муфта для трубы, - сказаў Кэры, скрыгатнуўшы зубамі.
  Кунаеў пстрыкнуў выключальнікам і некалькі разоў абышоў
  і яшчэ раз. "Гэта працуе", - сказаў ён. «Я б зляпіў гэтае счапленне
  можа знайсці - паглядзім». Ён заплюшчыў вочы і пайшоў
  наперад і зноў назад. «Я там?»
  «Прама ў патрэбным месцы», - сказаў Армстранг.
  Кунаеў расплюшчыў вочы і зірнуў міма іх. «Ах, Барыс
  Іваневіч», — сказаў ён. «Гэта вас зацікавіць».
  Кэры павярнуўся і адчуў, што яго жывот быў у жываце
  цела павярнулася. Барыс Іванавіч быў міліцыянерам.
  206
  Трыццаць адзін
  «Тут, у Sompio, мы ў асноўным засяроджваемся на вучобе
  экалогіі водна-балотных угоддзяў», - сказаў доктар Маці Маннермаа.
  «У паўночнай Фінляндыі ў выніку шмат балот
  павольнае высыханне мелкаводных азёр. Сомпіо стаў падобны
  запаведнік абраны таму, што гэта не проста такі кавалак
  балотная глеба
  але і няроўнасці мясцовасці да выш
  больш за пяцьсот метраў, а таксама частка яго
  Возера Лока. Такім чынам, у нас ёсць мноства такіх
  асяроддзе пражывання ўсіх відаў істот, асабліва птушак».
  «Вельмі цікава», — сказаў Маккрыдзі, спадзеючыся выклікаць цікавасць
  быў бы бачны яго твар. Яму ўсё гэта было сумна.
  «Вядома, я сам арнітолаг, — сказаў доктар Маннермаа. 'Маё
  праца тут падобная на вашу ангельскую даследчую пасаду
  Слімбрыдж
  рабіць.'
  "О, я ўжо быў там", - з энтузіязмам сказаў Хардынг.
  «Я таксама», - сказаў доктар Маннермаа. «Я адчуваў сябе там месяцамі
  паглыблены
  на англійскай мове метады. Нам з гэтага ёсць карысць
  з вялікім поспехам завалодаў лятучай сеткай. Мы шмат звонім
  птушак для вывучэння шляхоў міграцыі».
  МакКрыдзі паказаў на стэлаж са стрэльбамі на сцяне
  Mannermaas
  офіс. — Бачу, ты іх таксама страляеш.
  "Мы павінны", - сказаў Маннермаа. «Мы робім бесперапынна
  даследаванне шкодных рэшткаў у тлушчавых адкладах. Мы таксама робім адзін
  Шмат яек разбіта, містэр Маккрыдзі - з-за таўшчыні шкарлупіны
  вучыцца. Памяншэнне таўшчыні абалонкі ў асноўным
  вядома, праблема з драпежнымі птушкамі». Ён засмяяўся. 'Я
  не занадта сентыментальна ставіцца да птушак; Я люблю гэта гэтак жа моцна
  смажаная качка, як і ўсе астатнія».
  "Мне падабаецца паляваць на вадаплаўных птушак", - сказаў Хардынг. «Мы едзем у Норфалк
  даволі часта на паляванні».
  — Спадзяюся, вы прыйдзеце не з паляўнічай стрэльбай Сомпіё
  ўмяшацца,
  - сказаў Маннермаа. У яго вачах бліснула, што...
  — у яго голасе не было сур’ёзнасці. «Але прыходзьце; давайце карту
  207
  паглядзіце, што вы можаце зрабіць лепш за ўсё».
  Ён устаў і падышоў да насценнай карты. На некалькі хвілін
  яны абмяркоўвалі маршруты і варыянты. — Тут ёсць хаціна, — сказаў
  Mannermaa. «На ўскрайку балота, якраз ля падножжа в
  Наттасет - гэта вось гэтая гара. Кабіна абсталявана
  паходныя ложкі
  і кулінарнае абсталяванне. Прымітыўна, але лепш, чым у палатцы».
  - Вельмі ласкава з вашага боку, - сказаў Маккрыдзі. 'Вялікі дзякуй.'
  . «Там захоўваецца даволі шмат нашага тэхнічнага матэрыялу.
  Калі ласка, паспрабуйце пакінуць гэта некранутым».
  "Мы будзем трымацца далей ад усяго", - паабяцаў Маккрыдзі. 'Дзякуй вам за
  усё, доктар Маннермаа».
  Калі яны паціскалі адзін аднаму рукі, Манермаа сказаў: «Спадзяюся
  што вашы сябры тут паспяховыя з пакупкамі. Вуотсо толькі адзін
  маленькі горад і выбар будзе за намі! вельмі абмежаваныя».
  «Нам патрэбны толькі асноўныя прадукты».
  «Калі ў вас скончыцца, вы знойдзеце адзін у каюце
  заначка
  кансервавання ежы,» сказаў Mannermaa. «Што вы з гэтага выкарыстоўваеце
  вы проста плаціце, калі вернецеся».
  Маккрыдзі і Хардынг выйшлі з будынка і ўвайшлі
  галоўная вуліца Вуотсо. Хардынг сказаў: «Добры хлопец, што?
  Гэтыя рэкамендацыйныя лісты ад Кэры вырабляюць ўражанне».
  «Але нам забаронена браць у Сомпіё паляўнічую стрэльбу», — сказаў ён
  Маккрыдзі. – Хацелася б, каб мы ўзялі з сабой аўтамат.
  — Думаеш, і там за намі будуць сачыць?
  «Безумоўна, мы пакінулі пракляты след
  Я дастаў цябе. План Кэры акупляецца, і ўсё
  вельмі добра для Кэры, але ў мяне такое адчуванне, што мы на месцы
  палка ў патэльню». Голас Маккрыдзі гучаў злосна. «Гэта ўсё
  вельмі прыемна паставіць нас сюды ў якасці падманных качак, але
  хто любіць, калі ў яго страляюць? Яго план складаецца ў тым, каб я згрупаваў вас
  неабходнасць кантраляваць звонку больш не так. Я павінен ісці і
  выспацца. Гэта занадта вялікая праца для гэтага
  чалавек.'
  — Значыць, на гэты раз вы пойдзеце з намі?
  Маккрыдзі кіўнуў. Лоб яго быў зморшчаны, як і ўсе
  спрабаваў пераадолець праблемы. 'нешта яшчэ - як будзе Дэнісан
  захаваць?'
  "У яго выдатная здольнасць дзейнічаць", - сказаў Хардынг.
  «Гэты ўдар па галаве шмат што аслабіў і памяць
  208
  вярнуць на працу. Ён памятае ўсё больш і больш,
  але, здаецца, ён здольны з гэтым справіцца».
  «Што адбываецца, калі ўсё вяртаецца да яго? Потым адрываецца
  зноў узяць бутэльку?» - змрочна спытаў Маккрыдзі.
  'Я не ведаю. Учора ўвечары я паставіў яго на тэст
  з віскі. Здаецца, ён адчувае да гэтага глыбокую агіду».
  — прарыкнуў Маккрыдзі. «Я спадзяюся, што так і застанецца».
  Сапраўды, Дэнісан адчуваў сябе надзвычай добра. Пакуль яны
  увайшоў у запаведнік Сомпіё пешшу, ён паспрабаваў
  прычына для аналізу яго самаадчування і прыйшоў да
  выснова, што гэта было адсутнасцю панікі, як толькі ён
  паспрабаваў пакапацца ў яго мінулым. А потым, вядома, было
  бліжэйшае асяроддзе. Ён спыніўся, глыбока ўздыхнуў
  прахалоднае чыстае паветра і азірнуўся.
  Яны прайшлі міма гары Наттасет, не спаўшы як мага даўжэй
  вышэйшыя месцы. Паўночная глуш ляжала ў глыбіні як адна
  панарама захапляльнай прыгажосці. Усюды плямы
  цвёрдая зямля, раслі ўсюдыісныя бярозы, але таксама
  Пасярод мноства бярозавых гаёў ляжаў мудрагелісты
  сетка водных шляхоў, якія фарбуюць неба ў блакіт
  адлюстраваны,
  а ўдалечыні зіхацела возера, усеянае астравамі
  як срэбра. Бліжэй паўсюль бялелі смугі снегу, рэшткі.
  з мінулай зімы.
  Дэнісан павярнуўся і ўбачыў Маккрыдзі за паўмілі
  кіламетраў
  ідзе за ім. Ён таксама нібы спыніўся
  і Дэнісан думаў, што ён аглядае мясцовасць у бінокль
  - і, напэўна, не толькі для таго, каб атрымаць асалоду ад віду. Што кожны
  Назіральнік будзе адчуваць сябе як прыгажосць, пагадзіўся Маккрыдзі
  занадта змрочны. Было занадта шмат месцаў, дзе чалавек - або
  нават цэлы полк - мог схавацца.
  Дэнісан пераклаў заплечнік і рушыў зноў, у добрым тэмпе
  рухаючыся толькі, каб дагнаць астатніх. Ён прыйшоў наступным
  Лін адышоў і сказаў: «Добра, што тады на нас ніхто не напаў».
  мы пакінулі Kevo. Я быў настолькі расплывістым, што вы не атрымалі шмат
  меў бы на мяне».
  Лін заклапочана паглядзела на яго. – Як ты сябе цяпер адчуваеш?
  - Добра, - лёгка сказаў ён. «Цяпер, калі я ачуняў, я адчуваю сябе значна лепш
  можа ўспомніць усё. Гэтай раніцай я раптам успомніў
  209
  імя чалавека ў кватэры над маёй;. Патэрсан - а
  добрыя
  хлопец».
  — А ты памятаеш, што ты кінарэжысёр?
  'ля.' Ён засмяяўся. «Не ўцякай, думаючы, што я
  з вашых вялікіх кіназнакамітасцяў - маёй працы не было
  паказвалі ў кінатэатрах Вест-Энда. Я ў асноўным раблю
  інфармацыйныя фільмы».
  Ён нахмурыўся. «Гэта значыць, што
  Я зрабіў. Мяне звольнілі».
  - Не турбуйся аб гэтым, Джайлз, - спакойна сказала яна.
  — Я ні пра што не хвалююся; У мяне зараз больш важныя справы
  на мой погляд. Што нічога не мяняе, — сказаў ён, зазіраючы ўнутр
  яго мінулае, «што я, здаецца, не вельмі добры хлопец
  быў.'
  У яе голасе была нотка злосці. «Не думай пра гэта!» яна сказала
  абураны.
  Ён паглядзеў на профіль яе твару. 'ты хвалюешся
  пра мяне, ці не так? У яго голасе быў адценне здзіўлення;
  пра яго даўно ніхто не ўспамінаў
  прыцягвае.
  Фортэск'ю клапаціўся толькі пра працу
  быў дабіты - самому Дэнісану было напляваць на яго.
  'Што я павінен рабіць? Радуйцеся, калі вас удараць па галаве
  атрымлівае?' Яна прайшла яшчэ некалькі крокаў. «Вы ніколі не мелі на гэтым
  вар'яцкі план».
  «Кэры ўгаварыў мяне - ён вялікі хлопец
  перакананне.
  Але вы ўгаварылі сябе. Цябе ніхто не пытаўся
  прыйсці разам. Чаму вы ўвогуле гэта зрабілі?»
  Яна паглядзела на яго з ледзь прыкметнай усмешкай. «Ведаеце, вы адзін з такіх
  трохі падобны да Гамлета; з вамі проста важдаюцца».
  Ён засмяяўся. «Ах, чыстая Афелія».
  "Не стаўце мяне ў адзін шэраг з гэтым праклятым ідыётам", - адрэзвала яна. 'л
  Я, вядома, не планую звар'яцець у белым атласе. Але я веру
  што калі б Гамлету быў нехта, хто мог бы яму добра параіць,
  даў яму крыху хрыбетніка, усё было б зусім інакш
  распакавалі.
  Адзіны, хто ў яго быў цяпер, гэта той падхалім Гарацыё.
  Ён раптам адчуў прыгнечанасць. «Вы занятыя маім хрыбетнікам?
  даваць?'
  «Я проста хачу сказаць, што не важдайцеся з гэтай кучай бандытаў з Уайтхола
  павінен сысці. Не вер усяму, што табе кажа Кэры. Ён робіць
  гэта праца для сябе, а не для вас ". Яна нібы раззлавалася.
  210
  Ён зрабіў паўзу. "Магчыма, вы маеце рацыю", - сказаў ён
  нарэшце. «Я ўвогуле не маю ілюзій наконт гэтай працы. я
  Я ведаю, што мяне ўцягнулі ў гэта мімаволі, але я там па ўласным жаданні
  свабоднай волі і працягваў з адкрытымі вачыма. Я ведаю, я
  выкарыстоўваецца
  а мне гэта асабліва не падабаецца. У той час
  Калі Кэры прапанаваў мне гэта, я, мякка кажучы, быў у невялікай ступені
  — сказаў, і я магу паспрачацца, што Кэры скарыстаўся сітуацыяй. я
  не вінаваціце яго - я быў усім, што ён меў».
  "Але ты пачынаеш папраўляцца", - сказала Лін. «Хутка ты возьмеш
  рашэнні
  у нашых уласных руках».
  — Пабачым, — задуменна сказаў Дэнісан. 'Мы ўбачым.' Ён
  заплечнік зрушыўся. «Калі мы нарэшце паправімся?
  гэтая каюта?
  Яны працягваліся да позняга вечара, бо з усімі была Дыяна
  гвалт
  хацеў дайсці да хаціны. «Няма сэнсу быць на адкрытым паветры
  застацца, калі ў нас будзе дах над галавой», — сказала яна.
  Працягнуць экскурсію дапазна не выклікала ніякіх праблем
  на; было пастаянна светла, і яны маглі ісці сярод ночы
  ладзіць так хутка, як днём. Было дзве гадзіны ночы
  раніца
  калі яны заўважылі хаціну.
  Хату будавалі са ствалоў бяроз і большых за іх
  чакаў. Канструкцыя мела форму літары «Н»,
  крылы якой былі дададзены па меры неабходнасці. Гэта
  жылыя памяшканні былі ў папярочнай бэльцы "Н", і яны былі
  рады пазбавіцца ад цяжкіх заплечнікаў. Два
  жанчыны пачалі рыхтаваць ежу і адпраўлялі
  мужчыны
  па ваду.
  Хардынг і Дэнісан схапілі некалькі вёдраў і накіраваліся
  звонку; Хардынг спыніўся перад каютай, каб паглядзець на балота
  бачыць, што, наколькі сягала вока, здавалася, што там чарот і вада
  існаваць.
  — Добрая мясцовасць для вадаплаўных птушак, — удзячна сказаў ён.
  Дэнісан ударыў сябе ў шыю. «Добрая мясцовасць для камароў»
  - гаркнуў ён.
  'Ня бойся; Гэта не дае вам малярыі».
  — Вы маеце на ўвазе, што мяне проста з'ядуць жыўцом? Дэнісан
  ударыў сябе зноў. — Хадзем набярэм вады.
  Яны спусціліся да краю вады і Хардынга
  агледжаны
  гэта крытычна. 'Гэта выглядае добра; але мы павінны былі
  211
  дзеля бяспекі ўсё роўна прыгатуйце». Напоўнілі вёдры
  і тады Хардынг выпрастаўся. «Цікава, што гэта такое».
  Дэнісан сачыў за яго позіркам і ўбачыў каля сотні
  метраў, невысокая драўляная хаціна на беразе вады.
  — Напэўна, сауна. Фіны любяць мець нешта падобнае прама пад рукой
  ваду, каб яны маглі скакаць прама ў ваду. Ты мяне давязеш
  не ўнутры».
  "Гэта здаецца недастаткова вялікім для сауны", - сказаў Хардынг.
  «Дах занадта нізкі. Думаю, пайду зірну».
  «Дзяўчаты з крыкам просяць вады».
  «Я хутка вярнуся». Хардынг адышоў па беразе, а Дэнісан
  паціснуў плячыма. Набраў поўнае вядро вады і пайшоў
  аднясіце ў кабіну. Потым пачуў, што вады стала больш
  павінен быў прыйсці, ён вярнуўся, каб узяць другое вядро.
  Хардынг
  закрычаў: «Дэнісан, паглядзі, што я знайшоў».
  Дэнісан падышоў да маленькай каюты і падумаў пра Хардынга
  напэўна
  меў рацыю - дах быў такі нізкі, што ўнутры амаль не было месца
  было б дзе сесці, дык дакладна не стаяць. Ён ішоў
  вакол яго і выявіў, што Хардынг прысеў там. 'Што гэта?'
  - Паляўнічая лодка, - сказаў Хардынг. – Гадамі не бачыў такога.
  З гэтага боку Дэнісан мог бачыць, што каюта была не чым іншым, як a
  дах існаваў і быў не больш чым дахам над кватэрай
  лодка
  які нагадваў павялічаную эскімоскую байдарку. «І?»
  Хардынг пачаў смяяцца. «Маннермаа сказаў нам, асабліва не
  драбавік
  каб узяць з сабой, і ўвесь час ён меў гэтую рэч тут. Стары чалавек
  сволач!'
  Дэнісан прысеў побач з Хардынгам. – Я не разумею жартаў.
  'Я магу сабе ўявіць. Б'юся аб заклад, вінтоўка недзе ў салоне
  прыбраць.
  Мне трэба паглядзець, ці змагу я яго знайсці». Хардынг
  паказаў на пярэднюю палубу влет. «Глядзі, вось ідуць
  казённыя вяроўкі
  праз.'
  Дэнісан паглядзеў на два рым-балта - яны для яго нічога не значылі.
  – Ты не вельмі зразумелы.
  'Я думаю, не. Гэтыя рэчы цалкам выйшлі з ужытку.
  Дома на ўсходнім узбярэжжы яшчэ некалькі выкарыстоўваюцца, але ў мяне былі
  не чакаў убачыць такога ў Фінляндыі. Вам больш спадабаецца
  разумець
  калі вы бачыце пісталет, калі я знайду яго». Хардынг устаў.
  — Давай вернемся.
  212
  Яны вярнуліся ў кабіну і ўзялі другое вядро
  вада ўздоўж. Па дарозе яны сустрэлі Маккрыдзі, які якраз ішоў
  падбягаючы. Ён выглядаў стомленым і прыгнечаным. «Нікога не відаць»,
  ён сказау. – Але гэта мяне не здзіўляе. Ён махнуў на гэта рукой
  балота. «Як ты думаў, якая глыбіня там вады?»
  «Не вельмі глыбока», — сказаў Хардынг. «Прынамсі, не на мяжы.
  Сантыметраў пяцьдзесят, можа, шэсцьдзесят».
  Маккрыдзі кіўнуў. «У вас была б цэлая крывавая армія».
  чарот можа схавацца, — панура сказаў ён. «Што мы ямо?»
  Дэнісан ледзь прыкметна ўсміхнуўся. — Стаўлю на гэта дзесяць да аднаго
  тушанае мяса з банкі».
  "Я не магу не смяяцца з гэтага", - сказаў Маккрыдзі, уваходзячы ў каюту
  увайшоў.
  Пасля ежы МакКрыдзі адчуў сябе крыху лепш. Гэта было
  гэтым разам не было тушонкі-мяса-з-бляшанкі і цяпер я гэта адчуў
  ён адчувае сябе сонным з поўным страўнікам. Ён паглядзеў на паходныя ложкі
  у куце пакоя, дзе Дыяна і Лін ужо моцна спяць
  ляжалі ў сваіх спальных мяшках. «Ну, вось мы і прыехалі...
  гатовы да практыкаванняў па стральбе», — сказаў ён. «Мне здаецца, што нехта мае
  трэба будзе пільнаваць».
  «Цяпер ідзі спаць», — сказаў Дэнісан. «Я выцягну жэрабя! з Хардзінгам
  хто бярэ першую варту».
  'Дзе ён?'
  «Шукаю нейкую вінтоўку».
  Маккрыдзі падняў вочы. — Букс?
  «Ёсць нейкае дачыненне да лодкі, якую ён знайшоў. Ён
  гэта паляўнічы на вадаплаўных птушак, вы ведаеце. Я мала што з гэтага разумеў
  гісторыя.'
  — А, стрэльба. МакКрыдзі больш не цікавіўся
  для. Ён пацягнуўся за кавайнікам і наліў кубак
  зноў напоўніўся, а потым дастаў фляжку. Ён змяшаў
  кавы і віскі і прапанаваў Дэнісану бутэльку. 'Вы таксама хочаце
  што?'
  'Не, дзякуй.'
  «Вам гэта больш не падабаецца?»
  «Здаецца, так».
  Маккрыдзі зноў адклаў флягу і адпіў кавы.
  «Вы можаце назіраць тут, у хаціне», — сказаў ён. «Ідзі вакол
  213
  Вызірніце на вуліцу паўгадзіны і сачыце за схілам пагорка
  вока. Не тое каб гэта мела вялікае значэнне, але гэта прыемна мець
  папярэджаны
  быць побач, калі хтосьці прыходзіць».
  — Як ты думаеш, ідуць?
  «Калі не сёння, то заўтра. Мы даем ім тое, што яны хочуць
  і, магчыма, яны зноў знікнуць. Магчыма». Ён пацягнуў сваё
  паціснуць плячыма. «Я не збіраюся дазваляць гэтаму мяне спыняць
  лісток паперы, які нічога не значыць. Мы павінны
  дарэчы, таксама думаю пра яе». Ён кіўнуў у бок паходнага ложка, дзе
  Лін спала.
  «Як уважліва з вашага боку», - сказаў Дэнісан.
  «Не будзь такім па-чартоўску ненавісным», — без злосці сказаў Маккрыдзі. «Мы
  не прасіла яе прыйсці - яна прымусіла нас».
  Ён пацягнуўся. «Я іду спаць».
  Дэнісан схапіў бінокль. — Я выйду на вуліцу, пагляджу.
  Ён выйшаў з хаціны і агледзеўся ў бінокль
  схіл пагорка
  вучыцца, асабліва ў тым кірунку, адкуль яны прыйшлі.
  Не было чаго бачыць. Потым звярнуў увагу
  на балоце. Удалечыні ён убачыў кропкі на лапіку
  адкрытая вада, якая праз гледача аказалася птушкамі. Яны пераехалі
  не адчуваў сябе і, здавалася, спаў. Так што яны былі занадта вялікія для качак
  магчыма, гэта былі гусі. Хардынг можа ведаць. не
  што гэта мела нейкае значэнне.
  Праз некаторы час ён вярнуўся ў хаціну, трымаючыся як мага цішэй
  каб нікога не разбудзіць. Хардынг толькі што вярнуўся; ён
  - паманіў Дэнісан і прашаптаў: - Я знайшоў - і глядзі
  калі-небудзь!' Ён раскрыў далонь і паказаў кавалак
  убачыўшы маленькія медныя цыліндры, падобныя на .22
  гільзы
  без куль.
  «Што гэта?»
  — Капсюлі, — сказаў Хардынг. — Але я нідзе не магу знайсці парашок.
  Хадземце, паглядзіце на тую вінтоўку».
  - Добра, - сказаў Дэнісан. Гэта дало яму чым заняцца да вяртання
  прыйшлося выйсці на вуліцу.
  Ён зайшоў з Хардынгам у бакавое памяшканне, якое служыла складам
  быў выкарыстаны. Згорнутыя сеткі акуратна віселі на кручках
  сцяну, і са сцяны вісела шмат скрынь і куфраў
  быў выцягнуты наперад, верагодна, Хардынгам.
  "Я знайшоў яго там", - сказаў Хардынг. «Не столькі схаваны, колькі
  214
  схаваныя ад выпадковых поглядаў. З тым каньком тут, у в
  Я ведаў, што гэтая штука недзе блукае тут».
  Дэнісан паняцця не меў, пра што гаварыў Хардынг
  — ахвотна зрабіў крок наперад і зазірнуў за скрыні.
  Спачатку ён не зразумеў, на што глядзіць; Хардынг
  сказаў нешта пра стрэльбу для скейта, і гэта было тое, што ён зрабіў
  чакаецца знайсці - стрэльбу для забойства качак
  страляць.
  Аднак тое, што ён убачыў, было нечаканым. Сапраўды так і было
  стрэльбу, зразумеў ён, падумаўшы аб гэтым цвяроза,
  але гэта была стрэльба гіганцкіх памераў.
  «Чорт вазьмі, што...»
  Хардынг засмяяўся. — Я думаў, ты здзівішся.
  "Здзіўленне - гэта не тое слова", - сказаў Дэнісан. «Здзіўлены
  больш падобна на гэта. Як доўга гэта?
  «Усяго амаль тры метры. Адзін толькі прабег больш за два
  метраў».
  Дэнісан зноў паглядзеў на жахлівы прадмет і прысеў на кукішкі
  для прагляду свідравіны. Памераў вялікім пальцам і прыйшоў
  амаль на чатыры сантыметры. Падсунуў руку пад трубу
  падняць яго. «Чортава цяжкі. Як, чорт вазьмі, вы можаце зрабіць гэта з чымсьці падобным
  страляць рэч? Вы, вядома, ніколі не падымаеце гэта на плячо, праўда?
  - Безумоўна, не, - пагадзіўся Хардынг. «Я ацэньваю вагу як нешта
  больш за сто дваццаць фунтаў. ён страляе каля паўтары фунтаў
  вітайся».
  «Але як гэта зрабіць?»
  «Гэта налётная вінтоўка», — сказаў Хардынг. «Гэта на пярэдняй палубе
  влет. Бачыш, там казённыя тросы прымацаваныя — яны едуць
  праз рым-балты на каньку і паглынаюць аддачу. Прыклад
  проста там, каб прыцэліцца; калі вы там, калі вас звальняюць
  Прыставіш плячом да яго, плячо будзе гнаць
  разбіты».
  Дэнісан пачухаў шчаку. 'Уражлівы твор
  артылерыя. Я ніколі пра такое не чуў».
  «Гэта датуецца пачаткам 1800-х гадоў», - сказаў Хардынг.
  «Ідэя заключаецца ў тым, каб вы ляжалі ў вале і...
  рухаецца наперад
  з вёсламі памерам з біты для пінг-понга. Вось так
  вельмі лёгка, таму што з гэтай цяжкай рэччу на борце лодка будзе прыліпаць
  не больш за дзесяць сантыметраў над вадой.
  ле пераследуе птушак на вадзе - праз чарот - і ты
  215
  цэліцца, паварочваючы ўсю лодку ў гэтым кірунку. Калі ты ўнутры
  вы знаходзіцеся ў ціры, вы страляеце, і калі крыху пашанцуе, вы трапляеце
  адзін удар, каб злавіць дванаццаць птушак».
  «Не вельмі спартыўны», - адзначыў Дэнісан.
  «О, гэта не так проста, як вы думаеце. Пакіньце птушак
  дакладна не так лёгка падкрасціся; гэта іх шанец выратавацца
  нашмат больш, чым ваш шанец трапіць».
  "Якія патроны вы выкарыстоўваеце для гэтага?"
  «Ніякага». Хардынг засмяяўся. «Вы паспрабуйце
  збройнік прасіць патроны са ствалом
  паўтары
  вялікі палец - ён падумаў бы, што ты звар'яцеў. Калі
  Калі хочаце выкрайкі, зрабіце іх самі. Я проста выкарыстоўваю чорны парашок,
  добра ўтрамбуйце і пакладзіце туды сваю дроб з дапамогай ваты
  зверху; ты на гэтую соску надзенеш коклюшку - я цяпер гэтага рабіць не буду
  рабіць таму, што робіць нават без зарада ў ствале паганца
  ракетка - і ты націскаеш на курок. Малаток б'е па соску,
  грунтоўка выбухае, праз адтуліну прабіваецца полымя
  цэнтр саска і што запальвае зарад. Бэн!
  «І ўся лодка адштурхоўваецца далёка».
  «Ты зразумеў», - сказаў Хардынг. «Купак — мадэмная прылада.
  Першапачаткова яны выкарыстоўвалі fireblow для гэтых рэчаў - дрэнна
  ненадзейныя - але з капюшонамі іх сотні
  стрэлы максімум рыкашэтам».
  — Цікава, — сказаў Дэнісан.
  «Але без пудры нічога не зробіш. Хардынг стукнуў па цяжкім
  хадзіць. «Я хацеў бы паспрабаваць гэтую рэч. Падабаецца
  Mannermaa
  Я нічога не маю супраць смажанай качкі».
  — Ты што-небудзь маеш супраць сну? Дэнісан паглядзеў на гадзіннік. «Я
  Прыходзьце разбудзіць мяне праз дзве гадзіны на другую вахту.
  Лепей паляжы крыху».
  216
  Трыццаць два
  Дэнісан прачнуўся ад таго, што нехта штурхае яго ўзад і ўперад
  пахіснуўся.
  Ён застагнаў у знак пратэсту і, расплюшчыўшы вочы, убачыў
  Дыяна стаіць каля яго паходнага ложка. 'Прачнемся - атрымаем
  наведванне.'
  Ён сеў і працёр вочы. 'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?'
  «Прыходзьце і паглядзіце».
  МакКрыдзі стаяў каля акна, прыставіўшы да вачэй бінокль. Затым Дэнісан
  падышоў да яго і сказаў: «Гэта адзін з тых хлопцаў з Kevo
  - не амерыканцы; другая пара».
  Дэнісан убачыў чалавека на краі балота на іх каюце
  падыход. Да яго было каля чатырохсот метраў. - Толькі?
  "Я больш нікога не бачыў", - сказаў Маккрыдзі. 'Гэты хлопец
  мае некаторую адвагу, трэба сказаць».
  — Можа, ён не ведае, што мы тут.
  - Тады ён пракляты ідыёт, - сказаў МакКрыдзі. «І яны пасылаюць
  ніякія ідыёты не ідуць на такую працу. Дыяна, ідзі са сваім рэвальверам
  стоячы за дзвярыма».
  Мужчына спакойнымі крокамі набліжаўся да хаціны. Ён будзе
  лёгкі
  можна прыняць за кемпер у паходзе.
  Праз дзесяць хвілін ён быў на адлегласці крыку
  і ён падняў рукі пустымі далонямі наперад. Пакуль ён
  так падняўшы рукі, ён заставаўся метрах у дзесяці ад дзвярэй
  стаяў і чакаў.
  "Ён ведае, што мы тут", - сказаў Маккрыдзі. Ён дастаў рэвальвер
  з заплечніка і падрыхтаваў яго да стральбы. Ён падышоў да дзвярэй
  і трымаў рэвальвер за спіной. «Калі ён заходзіць, вы застаяцеся
  стань ззаду, - сказаў ён Дыяне і адчыніў дзверы.
  Мужчына ўсё яшчэ трымаў рукі паднятымі, як Маккрыдзі
  спытаў: "Што вы хочаце?"
  «Я хачу пагаварыць з доктарам Гаральдам Мейрыкам». Чалавек слушна сказаў
  Англійская, але з моцным акцэнтам. Дэнісан паспрабаваў зрабіць акцэнт
  прынесці дадому, але не ведаў, што з ім рабіць.
  - Што рабіць, калі доктар Мэйрык не захоча з вамі размаўляць?
  217
  "Чаму вы не дазваляеце яму вырашаць гэта для сябе?" — спытаў чалавек.
  «Каго я магу прадставіць?» — далікатна спытаў Маккрыдзі.
  - Скажам... гер Шміт?
  У Маккрыдзі не было праблем з акцэнтам. «Я б лепш сказаў
  Пан Шміт - і нават тады мне гэта не падабаецца. Шміта няма
  Чэшская назва».
  Мужчына паціснуў плячыма. «Шмат людзей у Чэхаславакіі
  маюць нямецкія імёны». Потым Маккрыдзі не адказаў
  ён сказаў: "У мяне сутаргі ў руках".
  «Сам выгадаваў, сам можаш і апусціць...
  але яшчэ не». Маккрыдзі прыняў рашэнне. — Добра, сэр
  Шміт ; заходзьце ўнутр». Расчыніў шырэй дзверы і пайшоў
  крок убок. Чалавек усміхнуўся, ідучы наперад,
  яго рукі ўсё яшчэ паднятыя.
  Ён зайшоў у хаціну і спыніўся праз два крокі
  калі Маккрыдзі падняў руку з рэвальверам у ёй.
  Дыяна зачыніла за ім дзверы. «Абшукайце яго», — сказаў Маккрыдзі.
  Шміт напаўпавярнуўся і ўсміхнуўся, узяўшы ў рукі рэвальвер
  у руцэ Дыяны. — Усе гэтыя рэвальверы, — сказаў ён. «Я натуральны
  бяззбройны».
  "Зусім не так натуральна", - сказаў Маккрыдзі, калі Дыяна адкрыла
  чалавека шукалі. Калі яна скончыла і нічога не знайшла, яна памахала рукой
  McCready рэвальвер наперад і назад. «А цяпер скінь гэты заплечнік...
  але павольна».
  Шміт зняў з плячэй заплечнік і пакінуў заплечнік
  апусціцца на падлогу. «Гэта палёгка», — сказаў ён, выцягваючы рукі
  сагнуты і расцягнуты. «Вы заўсёды занадта хутка цягнецеся да рэвальвераў.
  Таму і прыйшоў сюды з паднятымі рукамі — так і захацелася
  хутчэй
  не быць збітым па памылцы. Чаму ў вас ёсць
  Кево страляў у мяне?
  "Мы гэтага не рабілі", - сказаў Маккрыдзі. «Вы ішлі а
  іншая група на шляху».
  — І ты думаў, што я ў гэта паверу?
  «Мне ўсё роўна, верыце вы ў гэта ці не, але вы, хлопцы
  уступіў у вайну з ЗША. Я глядзеў -
  - вас трое супраць чатырох амерыканцаў. Адзін з тваіх сяброў
  атрымаў зламаную руку, а амерыканец стрэліў у галаву
  нага. Мне было дзе спыніцца за ракой».
  «Як гэта?» - сказаў Шміт. «Амерыканцы таксама». Ён усміхнуўся
  218
  ласкава да Дэнісана, а потым зноў павярнуўся да
  Маккрыдзі
  каб. — Тое, што мае з сабой доктар Мэйрык, павінна быць вельмі важным
  для іх».
  — А для чаго гэта табе?
  — Я прыйшоў па яго, — спакойна сказаў Шміт.
  «Ой, гэта ўсё?»
  — Вось і ўсё, Маккрыдзі. Ён засмяяўся. «Вы бачыце, што ў мяне ёсць ваша імя
  ведаць. Справа ў тым, што я ведаю імёны ўсіх тут. Спадарыня
  Хансен, доктар Хардынг, доктар Мэйрык і, вядома, міс Мэйрык.
  Гэта было не так складана».
  "Мне падабаецца верыць", - сказаў Маккрыдзі. «Але як вы прыйшлі да гэтай ідэі?
  што доктар Мэйрык дасць вам нешта?
  Шміт паглядзеў Дэнісону проста ў вочы. «Я так думаю
  ён шануе бяспеку сваёй дачкі. Гэта
  неразумна
  валодаць каштоўным скарбам над іншымі скарбамі
  пайсці на паляванне, доктар Мэйрык.
  Дэнісан хутка зірнуў на Лін, потым адкашляўся.
  — Але ты ў нас ёсць, Шміт, калі цябе так завуць.
  Шміт усміхнуўся і паківаў галавой. «Я заўважыў, што вы не
  Вы тактык, доктар. Бо ведаеце, я не каштоўны скарб. я
  Я ўпэўнены, што містэр МакКрыдзі прайшоў доўгі шлях
  OceanofPDF.com
  прадумана
  потым ты.'
  — Дык вы нас акружылі? — спытаў Маккрыдзі.
  'Натуральна. На гэты раз нас больш трох». Шміт
  паглядзеў на гадзіннік. «Яны яшчэ чакаюць дваццаць пяць - не,
  дваццаць чатыры
  - хвілін.'
  Хардынг, які стаяў каля акна, сказаў: «Гэта мог быць блеф з яго боку
  ёсць. Я нікога не бачыў».
  "Адказ на гэта просты", - сказаў Шміт. 'Трымай мяне
  маё слова. Я з задавальненнем пачакаю - калі дазволю
  Сядайце.' Ён вельмі павольна адышоў убок і спыніўся
  яго нага крэсла да яго, без вачэй нават
  другі з рэвальвера Маккрыдзі.
  Маккрыдзі абапёрся аб стол. - Добра, - сказаў ён. 'Скажы мне што-небудзь
  Мэйрык кажа, што вы, чэхі, так зацікаўлены».
  На твары Шміта адбіўся жаль. «Не паводзьце сябе так
  Дурны, Маккрыдзі. Ён павёў вялікім пальцам на Дэнісана.
  «Ён балбатаў пра гэта ў Стакгольме. Ён выявіў, што было ў
  паперы бацькі стаялі і дзе яны былі, і ён пра іх расказваў-219
  з некаторымі шведскімі сябрамі. Навукоўцы ніколі не могуць
  захоўваючы сакрэты, вы павінны гэта ведаць. Але потым мяне гэта ўразіла
  раптам
  Яму стала зразумела, у чым тут мітусня, ён заткнуўся і пайшоў
  назад у Англію».
  Ён маўчаў. Твар Маккрыдзі быў неспасціжным. «Працягвай».
  «Чаму?» — спытаў Шміт. «Вы ведаеце гісторыю. Гэта было цяпер
  занадта позна; сакрэт быў адкрыты. Нішто не ідзе вакол хутчэй, чым
  навіна аб навуковым адкрыцці.
  Навукоўцы
  падабаецца верыць у тое, што яны называюць супольнасцю ідэй,
  так што навіна неўзабаве знайшла шлях па ўсёй Швецыі,
  у Германію і ў Чэхаславакію».
  «І ў Злучаныя Штаты», - адзначыў Маккрыдзі.
  Шміт згорбіў плечы. «Усім вядомая рэпутацыя
  стары Мерыккен і ўсе ведаюць яго гісторыю. Гэта
  падазраваны
  гэта тое, што ён паклаў свае дакументы ў бяспечнае месца.
  Вашыя паводзіны прымушаюць нас меркаваць, што яны недзе ў яго ёсць
  пахаваны ў Паўночнай Фінляндыі - або Пахаваны Іт. Так яно і ёсць
  пошук скарбаў, як я ўжо казаў, і ў вас, хлопцы, ёсць карта
  крыж на ім. Ці падобнае». Ён сеў. «Я так
  мець гэтую карту.
  Маккрыдзі кінуў на Дэнісана дакорлівы позірк. 'Ну, вы бачыце
  што адбываецца, калі вы занадта шмат гаворыце». Прызналі б — што
  быў, у цэлым, план - але яны не павінны здавацца занадта хутка
  бо гэта можа выклікаць падазрэнні. «Давайце будзем дэмакратычнымі
  ёсць, - сказаў ён. «Мы прагаласуем. Хардынг?
  «Я думаю, што ён блефуе», — катэгарычна сказаў Хардынг. «Я не веру, што ёсць
  нехта там. Скажыце яму, што ён можа зваліцца мёртвым».
  Шміт усміхнуўся, але нічога не сказаў. Маккрыдзі паглядзеў на Дэнісана
  Укл. — А ты, Мэйрык? Вы лепш ведаеце важнасць гэтага
  хто яшчэ».
  "Гэта не толькі пра мяне", - сказаў Дэнісан. «Дайце яму што-небудзь
  ён хоча мець».
  — Вельмі разумна, — сказаў Шміт.
  - Заткніся, - спакойна сказаў Маккрыдзі. - Дыяна?
  «Я супраць».
  Маккрыдзі павярнуў галаву. Яго твар належаў Шміту
  адвярнуўся і падміргнуў Лін. — А ты што скажаш?
  – Я згодны з бацькам.
  МакКрыдзі зноў павярнуўся да Шміта. «Такім чынам, я, здаецца,
  220
  мець вырашальны голас - твой не лічыцца».
  «0 так». Шміт кіўнуў у бок акна. «Мае галасы
  Там."
  "Я думаю, вы павінны спачатку гэта даказаць", - сказаў Маккрыдзі.
  «Магчыма, вы блефуеце, а можа і не, але гэта не мае значэння
  Я не хачу бачыць твае карты на стале».
  «Гэта больш небяспечна, чым гульня ў покер».
  Маккрыдзі ўсміхнуўся. «Калі вы зайшлі сюды, вы сказалі, што вы
  не хацеў быць расстраляным памылкова, таму ў мяне ёсць ідэя
  што калі ў вас сапраўды ёсць узброены голас там, вы
  не будзе ўжываць занадта шмат сілы супраць гэтай хаціны. Ты
  а менавіта ўнутры, разумееце».
  «Гэта ваша ідэя», — сказаў Шміт.
  – І гэта тваё жыццё. Маккрыдзі падняў рэвальвер. «Калі ёсць
  Нават калі куля ўваходзіць сюды, вы там былі. Калі я
  Не хвалюйцеся, Дыяна гэта зробіць. І ў нас заўсёды ёсць Хардынг
  яшчэ ў рэзерве».
  Шміт азірнуўся на Дыяну, якая накіравала на яго рэвальвер
  любіў. Ён зірнуў на Хардынга, у якога таксама быў рэвальвер
  з'явілася. Яго рука пайшла да кішэні пінжака.
  «Вы не супраць, калі я закурю?»
  Маккрыдзі нічога не сказаў. Шміт, паціснуўшы плячыма, закурыў
  на. Ён выпусціў у паветра ідэальнае кольца дыму. Адзін упаў
  смяротна небяспечны
  цішыня ў хаціне, якая доўжылася і доўжылася, і доўжылася.
  221
  Трыццаць тры
  Рукі Армстранга пацелі, калі ён сціскаў
  тачка
  і рэч пакацілася па тратуары з а
  хуткасць, якая вырашае для пешаходнага насельніцтва Enso
  небяспечныя для жыцця
  раней было. Побач Кэры напружыўся, каб дапамагчы яму
  трымаць яго хуткі тэмп час ад часу чаргуецца з рыссю.
  Армстранг спыніўся на рагу вуліцы, спыніўся ля ст
  лінія руху.
  — Гэты пракляты Барыс Іванавіч! - сказаў Кэры. 'Ратуй нас Божа
  усё для балбатлівых паліцэйскіх. Я спадзяюся, што ён добра патрачаны
  атрымлівае гром, таму што ён спазніўся на дзяжурства».
  "Цяпер недалёка", - сказаў Армстранг. — Яшчэ крыху.
  Я бачу адсюль папяровую фабрыку».
  Кэры выцягнуў шыю і раптам застагнаў. «І я магу гэта зрабіць
  пракляты
  бачыць аўтобус - ён якраз ад'язджае».
  «Ён ідзе сюды? Магчыма, мы зможам яго ўтрымаць».
  — Не, дзеля бога! Ён ідзе ў іншы бок, ад нас».
  Кэры паглядзеў на гадзіннік. «Дакладна ў час. Хуавінен - адзін
  гаўняны дом; ён мог бы затрымаць кіроўцу на некаторы час».
  У дарожным руху быў разрыў, і Армстронг пакаціў
  тачка
  далей ад бардзюра. 'Што цяпер?' — спытаў ён, калі яны перайшлі вуліцу
  перакрыжаваныя.
  - Паняцця не маю, - змрочна сказаў Кэры. «Давайце знойдзем месца, дзе
  мы гэтага не вельмі заўважаем».
  «Фабрыка можа быць лепш за ўсё».
  «Не; там, вядома, ёсць ахоўнік. Павярніце за наступным вуглом,
  можа, што-небудзь знойдзем».
  Ім пашанцавала. На адным баку вуліцы быў глыбокі
  роў выкапаны. Кэры сказаў: «Якраз тое, што нам трэба; мы
  спыніцеся тут».
  Армстранг спыніўся і паставіў тачку. 'Чаму
  тут?'
  Кэры ўздыхнуў і пачапіў сваю куртку. «Не будзь дурным. гэта
  форма і гэтыя адкрытыя трубкі супадаюць. Калі
  222
  Здаецца вельмі натуральным, што мы павінны працягваць стаяць тут».
  Армстронг хутка азірнуўся. «Добра, што каманда капала
  ужо зняты».
  - Так, - сказаў Кэры. — Заскоквайце, і ніхто нам не будзе чужым
  глядзець уверх».
  Армстранг скокнуў у канаву, а Кэры прысеў на кукішкі
  сядзець. «У вас ёсць добрая ідэя?»
  Я думаю пра той пусты дом, дзе я знайшоў тачку
  мы можам схавацца ў склепе».
  'Убачымся заўтра?' Кэры на імгненне задумаўся і паківаў галавой. 'Гэта
  Праблема ў тым, што на памежнай заставе лічаць галовы. Яны там будуць
  два кароткія, і таму хутка можа быць адзін
  трохі
  можа стаць нездаровым тут».
  Армстранг пстрыкнуў пальцамі. — Ад яго праходзіць чыгунка
  сюды, у Іматру. Можа быць, мы маглі б падвезці ".
  «Гэта не спрацуе. Чыгуначная міліцыя славіцца эфектыўнасцю - асабліва на
  межы. Патрэбен толькі тэлефонны званок з той памежнай заставы
  паведаміць, што двое фінаў прапалі без вестак
  і яны ўдвая эфектыўныя».
  "Ззаду вас ідзе паліцэйскі", - сказаў Армстранг.
  Кэры не азірнуўся. — Спадзяюся, не Барыс Іванавіч?
  «Не».
  «Тады паглядзі на гэтую трубку і скажы мне, што ты бачыш».
  Армстранг нырнуў у роў. Яго голас падняўся ўверх.
  – Штука не ўзламаная.
  "Напэўна, ён дзесьці трэснуў", - гучна сказаў Кэры. Ён пачуў гэта
  за імі храбусценне ботаў па дарожным пяску. «У нас будзе адзін
  дымавы тэст
  трэба рабіць». Ён падняў вочы і ўбачыў міліцыянера. 'Добры вечар,
  таварыш».
  Твар міліцыянта быў безвыразны. «Яшчэ так позна
  працуе?'
  "Я заўсёды працую дапазна, калі нешта ідзе не так", - сказаў Кэры
  хрыплым голасам. «Калі гэта не адно, гэта нешта іншае,
  і я заўсёды аблажаўся. Цяпер лопнула чарговая труба
  і ніхто не можа знайсці ўцечку».
  Міліцыянт глядзеў у роў. «Для чаго гэта?»
  «Вунь скід вады для новай папяровай фабрыкі».
  Паліцэйскі паглядзеў на Кэры. 'вы скідаеце ваду з а
  папяровая фабрыка
  не праз трубку такога памеру».
  223
  "Гэта не галоўны разліў для завода", - сказаў Кэры. «Гэта нешта
  вы можаце выклікаць хатняе водазабеспячэнне, для
  прыбіральні, сталоўка і гэтак далей». Ён раптам наткнуўся на аднаго
  ідэя была настолькі геніяльнай, што ўразіла яго самога.
  «Магчыма
  уцечка на заводзе. Думаю, пайду туды
  пагляджу, ці змагу я яго знайсці». Ён устаў. «Ніколі не ведаеш, які
  можа выклікаць значную ўцечку пад зямлёй - могуць стаць сцены
  падарваны,
  усё можа здарыцца». Ён нахмурыўся. 'Эээ
  там даволі шмат цяжкіх машын».
  — Чую, — сказаў міліцыянер. «Імпарт з Фінляндыі».
  «Я не разумею, чаму ў нас няма свайго расейскага
  быць здольным
  выкарыстоўваць, - незадаволена буркнуў Кэры. «Але руская ці фінская,
  усё руйнуецца, калі падрываюцца падмуркі
  прапаласкаць. Я лепш пайду пагляджу».
  — Вы захоплены сваёй справай, — сказаў міліцыянер.
  «Вось што прывяло мяне туды, дзе я знаходжуся сёння», - сказаў Кэры.
  Ён паказаў вялікім пальцам на Армстранга. «Вазьмі гэтага маладога хлопчыка
  там; Нават калі дажыве да ста гадоў, інспектарам не стане. І
  чаму не? Таму што ён ніколі і пальцам не паварушыць, калі не хтосьці
  гэта кажа яму». Ён павярнуў у бок канавы. 'Хадзем са мной,
  нікчэмная лухта; ідзем на фабрыку. Вазьміце
  тачка
  і прынясі сваю рыдлёўку — можа, яны нам яшчэ спатрэбяцца».
  Ён пайшоў прэч, калі Армстронг выкарабкаўся з канавы; у
  супрацоўнік міліцыі
  падышоў да яго і сказаў: «Ты маеш рацыю». Ёсць
  маладыя хлопцы, якія вас не цікавяць».
  — Ці шмат сярод вас такіх? - спытаў Кэры.
  Міліцыянер засмяяўся. «Яны б не пратрымаліся ў нас доўга.
  Не, тыя слэм-памперсы, з якімі я сутыкаюся, калі раблю свае абходы
  гэта тыя, што дзейнічаюць мне на нервы. Хлопцы гадоў пятнаццаці
  і шаснаццаць з валасамі да плячэй і толькі гарэлка
  п'юць, пакуль не нап'юцца. Я не разумею, адкуль яны гэта бяруць
  рабіць. Я не магу сабе гэтага дазволіць са сваім заробкам».
  Кэры кіўнуў. «У мяне амаль такія ж праблемы са сваімі
  сын. Гэта пакаленне як ніколі слабае, але што з гэтым зробіш?
  таварыш? Што ты робіш?'
  — Ну, я табе скажу, — сказаў міліцыянер. — Ты скажы гэтаму сыну
  ад цябе, але што ён трымаецца далей ад мяне. Мае рукі там
  даволі свабодна ў маім целе ў гэтыя дні.
  Спыніліся на прахадной завода. «Магчыма, у вас ёсць
  224
  правільна, - сказаў Кэры. "Магчыма, гэта адзінае, што дапамагае".
  «Вось у заклад», — сказаў міліцыянт. Ён махнуў рукой уверх
  на развітанне. – Спадзяюся, вы знойдзеце сваю ўцечку, таварыш.
  - Пачакай, - сказаў Кэры. «Я проста нешта прыдумаў. Ахоўнік сыходзіць
  можа не пусціць нас».
  Міліцыянер засмяяўся. — Я пайду і пагавару з ім;
  гэта будзе добра».
  Ён зайшоў на фабрыку, і Кэры падміргнуў Армстрангу.
  «Няблагія хлопцы, гэтыя расейскія мянты, калі на іх крыху прыгледзецца
  пазнае - нягледзячы на Барыса Іванавіча. Хадзем са мной.'
  "Дзякуй за водгук", - сказаў Армстранг. «Гэта проста нешта
  Мне трэба тут уладкавацца на працу. Чаму мы збіраемся
  ўнутры?'
  «Вы паставілі гэтую тачку каля той хуткай дапамогі ў куце. Тады ідзі
  ваш спосаб прымусіць ахоўніка гаварыць, пакуль я крыху раблю
  рабіць крадзеж з узломам».
  «Мне здаецца складаным уварвацца, як быць пад носам у паліцэйскага».
  "Ён тут не бадзяецца", - сказаў Кэры. «Ён павінен зрабіць абыход
  рабіць.'
  «Добра; вы ўварвецеся — і што далей?»
  Кэры ўсміхнуўся. «Тады мы пойдзем да чорта з Расеі
  выгнаць».
  Праз паўгадзіны, калі ішлі да памежнай заставы, ён сказаў:
  Кэры: «Мяне хвалявалі дакументы. З Расіі
  Сысці досыць лёгка, але не з Мерыккенс
  папера
  з вамі. Потым я пачаў гаварыць з тым паліцэйскім пра фабрыку
  і гэта дало мне ідэю. У мяне былі гэтыя чарцяжы сёння раніцай
  бачылі ў тым офісе».
  Армстранг штурхнуў тачку. «Я спадзяюся, што так
  атрымліваецца. Там памежная застава».
  «Памятайце, што вы не ведаеце рускай мовы», — сказаў Кэры. 'Гэта было б
  дзіўна для фіна вашага класа».
  «Я таксама не ведаю фінскай», — сказаў Армстранг. «І гэта зусім к чорту
  дзіўна для фіна».
  «Тады трымай язык за зубамі», - сказаў Кэры. «Калі вам сапраўды трэба нешта сказаць,
  затым зрабіць гэта па-шведску; але па магчымасці маўчы
  як магіла. Дазвольце мне гаварыць. І будзем спадзявацца
  225
  ніхто з тых памежнікаў не вывучае ні тэхналогію, ні матэматыку».
  Яны ішлі з роўнай хуткасцю амаль тры мілі ў гадзіну
  да памежнай заставы. На Армстрангу яшчэ быў працоўны камбінезон,
  але Кэры надзеў куртку паверх формы. Ён быў
  перастаў быць рускім і стаў фінам. Памежнік зірнуў на іх
  трохі здзівіўся, калі ўбачыў, што яны ідуць. «Пакуль і не
  далей», — сказаў ён па-расейску, суправаджаючы заяву
  ісці з усмешкай.
  Кэры адказаў па-фінску: «Кіроўца аўтобуса сказаў табе
  што мы прыйшлі? Ідыёт з'ехаў без нас. мы
  прыйшлося прайсці ўвесь шлях ад папяровай фабрыкі сюды».
  Усмешка сышла з твару пагранічніка, калі ён
  пачуў фінскую. — Адкуль вы, хлопцы, на чорта?
  — спытаў ён па-руску.
  «Я не размаўляю па-руску», — сказаў Кэры. — Ты не гаворыш па-фінску?
  — Сяржант! — крыкнуў памежнік, паказваючы на праблему свайму начальніку
  пераварочвацца.
  З гаўптвахты выйшаў сяржант, нетаропка працуючы
  зашпіліць пояс. 'Што адбываецца?'
  «Вось два фіны. Яны адтуль».
  — Дык адтуль, кажаш, га? Сяржант падышоў і...
  крытычна паглядзеў на іх, не зводзячы вачэй з тачкі
  адпачыў. На асабліва дрэннай фінскай мове ён спытаў: «Адкуль вы?
  ад?'
  - З папяровай фабрыкі, - вельмі павольна сказаў Кэры. «Кіроўца аўтобуса
  паехаў без нас». Ён паказаў на тачку. «Мы
  трэба было знайсці гэтыя паперы разам, каб адправіць іх начальніку
  Прывезці Іматру. Гэта заняло ў нас даволі шмат часу, а потым мы
  выйшаў
  аўтобуса не было».
  — Што гэта за паперы?
  «Машынныя чарцяжы і разлікі. Глядзець». - кінуў Кэры
  паклаў мяхі на тачку ўбок і схапіўся за верхні
  дакумент на. Ён разгарнуў яго, каб выявіць план
  якую ён аддаў сяржанту. «Гэта адзін з малюнкаў».
  Сяржант разглядаў яго неўразумелымі вачыма
  складаная
  клубок ліній. «Чаму гэтыя рэчы павінны вяртацца
  Іматра?
  "Для папраўкі", сказаў Кэры. «Гэта адбываецца ўвесь час. Калі ў вас ёсць а
  Калі вы пабудуеце складаную машыну, яна не зусім падыходзіць
  226
  разам, як правіла, з-за нейкага ідыёта карыкатурыста
  зрабіў памылку. Таму чарцяжы трэба мяняць
  стаць.'
  Сяржант падняў галаву, паглядзеў на Кэры і прыцэліўся ў сваю
  затым зноў паглядзіце на план. «Адкуль я ведаю, што гэта ты
  кажа, што гэта? Я нічога не ведаю пра папяровыя машыны».
  «Унізе справа назва нашай кампаніі і a
  апісанне
  чарцяжа. Напэўна, вы ўмееце чытаць па-фінску».
  Сяржант не адказаў. Ён даў Кэры план
  назад. — Няўжо ўсе такія?
  "Давай", - велікадушна сказаў Кэры.
  Сяржант сагнуўся і пакапаўся ў тачцы. Калі
  Калі ён зноў падняўся, ён трымаў кнігу ў цвёрдай вокладцы
  у руках школьны сшытак. Ён адкрыў яе і паглядзеў на адну
  старонка, поўная матэматычных ураўненняў. 'І гэта?'
  "Я не мог сказаць, пакуль не ўбачу", - сказаў Кэры. 'Гэта
  могуць быць хімічныя або тэхнічныя разлікі.
  Дайце мне паглядзець». Ён зірнуў праз плячо сяржанта
  старонка, якую чалавек захаваў. «Ах, так, я ўжо бачу гэта; што
  гэта разлікі абаротаў цыліндраў. Гэта цэлае
  сучасная машына - вельмі тэхнічная. Вы ведаеце, што папера там с
  рухаецца з хуткасцю семдзесят кіламетраў у гадзіну? усё
  павінен быць ідэальным да апошняй дэталі, калі вы працуеце на такіх хуткасцях».
  Сяржант пагартаў нататнік, а потым кінуў яго назад
  у тачцы. — Што значыць — хімічна?
  Кэры прыняў гэта з энтузіязмам. «Выраб паперы - гэта столькі ж
  хімічны, а таксама механічны працэс. Будзе
  сярністая саляная кіслата і сернакіслая соль і гліна - і ўсё
  павінна быць дакладна
  выпрацаваны формулы для вырабу разн
  віды паперы. Дазвольце мне паказаць вам, што я маю на ўвазе». Ён акапаўся
  тачку і дастаў скрутак паперы. «Глядзі, гэта
  разлікі для такіх рэчаў. Тут; гэта
  параўнанні
  для вырабу папяроснай паперы касметычнага класа
  — а тут — разлікі на звычайную газетную паперу».
  Сяржант адмахнуўся паперамі з-пад носа. 'Гэта
  Прабачце, — сказаў ён. «У мяне няма паўнамоцтваў перадаць вас
  пакідаць.
  Мне трэба параіцца з капітанам». Ён павярнуўся
  развярнуўся і пайшоў назад да гаўптвахты.
  «Пэррркеле!» Кэры вылаяўся, з паўнавартасным фінскім пракатным r.
  227
  — Ты палічыў галовы, так што добра ведаеш
  што сёння раніцай прыйшло трыццаць шэсць і што цяпер
  а выйшла трыццаць чатыры».
  Сяржант спыніўся. Ён павольна павярнуўся і паглядзеў
  — памежнік, які бездапаможна паціснуў плячыма. «Ну?»
  - ледзяным голасам спытаў ён.
  Памежніку не пашанцавала. – Яшчэ не запісаў.
  "Колькі выйшлі сёння вечарам?"
  – Трыццаць чатыры плюс шафёр.
  "Колькі прыйшло сёння раніцай?"
  'Я не ведаю. Сёння раніцай я не быў на службе».
  'ты не ведаеш!' У сяржанта ледзь не здарыўся інсульт. 'Што
  ці ёсць сэнс лічыць галовы?» Ён глыбока ўздыхнуў
  дыханне. — Ідзі, вазьмі кнігу, — строга сказаў ён.
  Пагранічнік кіўнуў галавой і пайшоў прэч
  у гаўптвахту. Ён выйшаў праз пятнаццаць секунд і
  працягнуў сяржанту невялікі рэестр. Сяржант ударыў ст
  перагарнуў старонкі, а потым зірнуў на памежніка
  кроў павінна была застыць у жылах чалавека. «Некаторыя прыходзілі
  трыццаць шэсць, - ціха сказаў ён. – А ты не ведаў.
  Няшчаснаму памежніку хапіла розуму трымаць язык за зубамі
  трымаць.
  Сяржант паглядзеў на гадзіннік. «Калі прыехаў аўтобус
  Праз?
  «Прыкладна 45 хвілін таму».
  "Даволі шмат!" — крыкнуў сяржант. «ад вас чакаецца, што вы зробіце гэта аж да
  секунда да секунды». Ляснуў па старонцы.
  "вы павінны неадкладна запісаць гэта тут". Ён сціснуў сваё
  вусны сціснуліся ў шчыльную лінію і тэмпература ўпала
  прыкметна.
  «Двое замежнікаў знаходзіліся каля 45 хвілін
  без яго блукаў па не тым баку мяжы
  нехта
  ведаў пра гэта. Ці павінен я сказаць гэта капітану? Яго голас
  быў мяккім і пагрозлівым.
  Пагранічнік маўчаў. "А цяпер, кінуць!" — крыкнуў сяржант
  раптам.
  - Я... я не ведаю, - у роспачы сказаў ахоўнік.
  — Ты не ведаеш, — ледзяным тонам паўтарыў сяржант. «Ну,
  ты ведаеш гэта? Ведаеце, што было б са мной' - яго
  ударыў сябе на месцы - «са мной, калі я яму гэта сказаў?» Ўнутры
  я б тыдзень служыў на кітайскай мяжы - і ты таксама,
  228
  ты дурны сволач, але гэта не зробіць мяне ні крышачку шчаслівейшым
  рабіць.'
  Кэры паспрабаваў выглядаць абыякавым; ён не стаў
  мяркуецца
  ведаць рускую мову. Ён убачыў пачатак усмешкі
  увайшоў у твар Армстрангу і ўдарыў яго нагой па шчыкалатцы.
  'Звяртаць увагу!' — крыкнуў сяржант, і пагранічнік ускочыў у ст
  пастава, спіна прамая. Сяржант ішоў якраз перад ім
  стаяў і ўважліва глядзеў на яго з адлегласці шасці цаляў
  Укл. «Мяне не цікавіць служба на кітайскай мяжы
  рабіць, - сказаў ён. — Але я гарантую вам дзінга на працягу тыдня
  вы захочаце быць на кітайскай мяжы - і на кітайскай
  бок гэтага».
  Ён зрабіў крок назад. — Ты будзеш стаяць там, пакуль я не скажу
  вы можаце заязджаць, - спакойна сказаў ён, павярнуўшыся і накіраваўшыся да Кэры
  каб. 'Як цябе клічуць?' — спытаў ён па-фінску.
  "Mäenpää", - сказаў Кэры. 'Раўно Мяэнпяя. Ён Сіма Велінг».
  «Каб адпавядаць?»
  Кэры і Армстранг выцягнулі свае пасы і
  сяржант
  прыглядаўся да іх. Ён іх вярнуў. «Зарэгіструйцеся тут як
  вы прыходзьце заўтра. Дакладвайце мне і нікому
  інакш».
  Кэры кіўнуў. "Ці можам мы пайсці?"
  — Можна ісці, — стомлена сказаў сяржант. Ён павярнуўся
  закруціўся і крыкнуў на няшчаснага памежніка:
  «Ну, чаго вы чакаеце? Пакуль не вырасце трава паміж пальцаў ног? Кідаць
  бар'ер уверх.
  Памежнік раптоўна ўзяўся за дзеянне. Ён штурхнуў бар'ер
  і Армстронг перакаціў тачку на другі бок. Кэры
  збіраўся ісці за ім, калі ён спыніўся. Ён павярнуўся
  павярнуўся да сяржанта і сказаў: «Выраб паперы вельмі цікавы,
  ты ведаеш. Пасля таго, як фабрыка запрацуе, вы сапраўды павінны паглядзець
  збіраюся ўзяць. Вельмі відовішчна».
  «Можа, калі-небудзь я гэта зраблю», — сказаў сяржант.
  Кэры ласкава кіўнуў, і Хэп рушыў услед за Армстронгам. Ён пацягнуў
  глыбокі ўдых, быццам ён уцягваў іншае паветра.
  229
  Трыццаць чатыры
  Шміт паглядзеў на гадзіннік. — Яшчэ хвілінку. Адну пакінуў
  паклаўшы недакурак на падлогу і паставіў на яго нагу.
  "Мы чакаем", - сказаў Маккрыдзі. Ён кіўнуў Дэнісану. 'Трымай
  вокны ў вочы - паглядзіце, ці няма каго. Ты таксама,
  Хардынг.
  Дэнісан падышоў да акна. Усё было ціха і не было шуму
  рух
  за выключэннем рабізны вады ўдалечыні і чароту ў ёй
  лёгкі ветрык жорстка гайдаў узад і ўперад. «Усё ціха».
  - Тут таксама, - сказаў Хардынг, стоячы каля задняга акна. — Не
  рух
  бачыў на гары».
  «Я думаю, вы спрабуеце нас падставіць», — сказаў Маккрыдзі.
  «Гэта быў бы па-чартоўску добры жарт, калі б быў хоць мужчына
  быў там».
  Шміт паціснуў плячыма. – Пачакай і ўбачыш.
  Дэнісон нешта ўбачыў сярод чаротаў на ўскрайку балота
  рухацца.
  «Там ёсць нешта... ці нехта там. Гэта мужчына. Ён .
  Яго словы былі перапыненыя хуткай чаргой
  з вострай чубкі. Зямля перад хацінай танцавала і пырскала пылам
  пад ударам куль. Кінуты камень ударыў
  шыба
  прама перад Дэнісанам, і шкло трэснула ў форме а
  зорка. Ён паспешліва нырнуў.
  Стук сціх, і раптам зноў стала зусім ціха.
  Маккрыдзі выдыхнуў. «Аўтаматычная зброя.
  Як мінімум тры».
  - Пяць, - сказаў Шміт. «Сем чалавек — восем са мной». Яго рука
  залез у кішэню і выйшаў з пачкам цыгарэт.
  «З гэтым я аддаў свой голас».
  МакКрыдзі выпадкова паклаў рэвальвер на стол. «Узнікае ўлада
  са ствала агнястрэльнай зброі. Ваша агнястрэльная зброя большая».
  — Я думаў, што ты будзеш разумным, — ухвальна сказаў Шміт.
  'Дзе карта, ці што дуб?'
  - Дайце яму картку, - сказаў Маккрыдзі.
  230
  Дэнісан выцягнуў з кішэні складзены аркуш паперы і пацягнуўся ўніз
  Шміту, які з цікавасцю разглядаў яго. Ёсць
  цікавасць
  ператварыўся ў здзіўленне. «Гэта ўсё?»
  — Вось і ўсё, — сказаў Дэнісан.
  «Гэтае слова...» Шміт вымавіў гэта заікаючыся - «luonnonpuisto».
  Што гэта значыць?'
  «У даслоўным перакладзе гэта будзе «прыродны парк», — сказаў Маккрыдзі. 'The
  іншыя тры словы азначаюць: возера, пагорак і цясніну. Лічбы
  — каардынаты ў градусах акружнасці. Калі вы знаходзіцеся ў гэтым дакладна
  прапорцыя, можа знайсці возера, пагорак і цясніну,
  усё
  у прыродным парку, тады вы вырашылі праблему». Ён
  з усмешкай паглядзеў на Шміта. «Я больш не магу сказаць, што люблю цябе
  пашанцавала больш, чым нам».
  "Не так шмат, каб сысці", сказаў Шміт. – А гэта фотакопія.
  «Хтосьці ўжо скраў арыгінал у Kevo. Там наш сябар
  атрымаў удар у галаву. Дык ты не быў?
  "Відаць, не", - сказаў Шміт. «Амерыканцы?»
  «Я так не думаю».
  «Я, мы!» — заявіў Шміт. Таму што іх тут няма. магчыма
  яны занятыя там, у Кево, працуюць на кутках тэадаліта
  вымяраць,
  як і ён». Ён паказаў на Дэнісана.
  - Магчыма, - абыякава сказаў Маккрыдзі.
  Шміт утаропіўся ў паперу. «Гэта вар'яцтва. Чаму мае
  ён не паставіў тут назву прыроднага парку?»
  "Навошта яму?" — спытаў Маккрыдзі. — Ён ведаў імя. Гэта
  проста памятка - толькі для лічбаў. ведаць
  ты, Мэрыкен ведаў, дзе ён схаваў паперы і
  чакаецца
  каб мець магчымасць адкапаць іх зноў аднойчы - ён чакаў
  каб не загінуць пры налёце. Але таму што адзін
  Кавалак перасечанай мясцовасці вельмі падобны на іншы, ён прыняў меры засцярогі
  каб вымераць гэтыя вуглы». Ён насмешліва ўсміхнуўся Шміту. 'Гэта
  будзе па-чартоўску цяжка знайсці гэтыя паперы - асабліва калі
  іншыя
  турбаваць вас на кожным кроку».
  У Шміта быў кіслы выгляд, калі ён гэта сказаў
  згарнуў паперу і паклаў у кішэню. — Дзе твой тэадаліт?
  — Вунь там, у куце.
  «Не супраць, калі я пазычу рэч?» — насмешліва спытаў ён.
  'Ідзі наперад; мы можам атрымаць яшчэ адзін».
  231
  Шміт устаў, падышоў да дзвярэй і адчыніў іх. Ён
  — крыкнуў нешта па-чэшску і вярнуўся ў пакой.
  — Пакладзіце рэвальверы на стол.
  МакКрыдзі вагаўся, потым сказаў: «Добра, усе; паклаў рэвальверы
  побач з маім,
  "Прынамсі, гэта разумна", - сказаў Шміт. «Ніхто з нас не можа
  дазволіць сабе страляць - асабліва не ў прысутнасці людзей
  быць забітым». Ён засмяяўся. «Калі толькі я ўзброены, мы ўзброены
  усё ў бяспецы».
  Дыяна неахвотна паклала рэвальвер, і Хардынг рушыў услед за ёй
  прыклад. Потым дзверы адчыніліся, і быў яшчэ адзін чалавек
  зайшоў
  на стале ляжала пяць рэвальвераў. Мужчына нёс аўтамат
  пісталет і калі Шміт убачыў падазрона выглядаючага Маккрыдзі
  паглядзеўшы з цікавасцю, ён засмяяўся і сказаў: «У нас ёсць
  пазычыў частку вашай натаўскай зброі. Яны не з'яўляюцца
  дрэнна». Ён нешта сказаў чалавеку і паказаў на заплечнікі, схапіў іх
  затым падняў рэвальверы, паклаў тры з іх у кішэні і трымаў
  засталося два ў яго руках.
  "Вы згадалі ўмяшанне", - сказаў ён Маккрыдзі. 'Вы будзеце
  Прынамсі, гэта не будзе мяне больш турбаваць. Вы скончылі адлік».
  Другі мужчына вычышчаў змесціва заплечнікаў
  наліўны падлогу. Ён здушыў крык, убачыўшы McCready's
  выявілі складаную вінтоўку. Шміт усміхнуўся і сказаў: «Вы можаце
  Заўсёды старайся, праўда, Маккрыдзі, але я мог бы
  чакаць.
  Вы застанецеся ў гэтай каюце. Калі вы, хлопцы, паспрабуеце выйсці на вуліцу
  вам пагражае сур'ёзная небяспека быць застрэленым».
  "Як доўга мы павінны заставацца ўнутры?"
  .Шміт паціснуў плячыма. «Пакуль палічу патрэбным».
  - Нам спатрэбіцца вада, - умяшалася Дыяна.
  Шміт задуменна паглядзеў на яе, потым коратка кіўнуў. 'Я не
  бесчалавечна». Ён паказаў на Хардынга і Дэнісана. «Вы двое
  зараз збіраюся набраць вады. Астатнія застаюцца тут».
  Дэнісан падняў два пустыя вядры, і Хардынг сказаў: «Зробім
  трэба як мага больш. Я вазьму патэльні».
  Чалавек з аўтаматам закінуў зброю на плячо
  плячо, разам з вінтоўкай Маккрыдзі. Узяў тэадаліт
  і трыножнік і выйшаў з хаціны, а за ім Дэнісан і
  Хардзінга, пасля чаго Шміт сфармаваў ар'ергард, рэвальвер
  у кожнай руцэ.
  232
  МакКрыдзі назіраў за імі, калі яны прабіраліся да краю балота
  падышоў і кінуў хуткі погляд на Дыяну. «Здаецца, ім гэта падабаецца
  хадайніцтва,'
  - ціха сказаў ён. «Наступныя некалькі тыдняў будуць усе...
  прыродныя паркі
  Фінляндыя кішыць чэхамі з тэадалітамі.
  Гэта павінна выклікаць у фінаў падазрэнне».
  Дзянісон, ідучы сцежкай да балота, апынуўся там
  добра ведаючы, што чалавек ззаду яго мае пару рэвальвераў
  трымала яго засяроджаным. Ён нагнуўся і пачаў напаўняць вёдры.
  Шміт кідаў рэвальверы ў балота адзін за адным, адным
  кінуць зверху, як гулец у крыкет. Ён накіраваў іх даволі далёка
  адзін аднаму і Дэнісан разумелі, што лавіць рыбу больш не змогуць
  ёсць. Ён падняўся са свайго скурчанага становішча і спытаў: «Як?
  ці ведаем мы, калі бяспечна выходзіць з каюты?»
  На твары Шміта прабегла змрочная ўсмешка. «Яны будуць
  ты не ведаеш, - няўмольна сказаў ён. «Вы прымеце рызыку
  трэба адважыцца».
  Дэнісан утаропіўся на яго, а потым бездапаможна паглядзеў на Хардынга
  паціснуў плячыма. — Давай вернемся, — сказаў ён.
  Шміт стаяў, упёршыся рукамі ў клубы, і назіраў за імі
  пакуль яны не дайшлі да хаціны і дзверы за імі не зачыніліся. Калі
  ён падняў свой заплечнік у больш зручнае становішча, сказаў ён коратка
  нешта супраць свайго спадарожніка і адправіўся па краі
  балота, у тым жа напрамку, адкуль ён прыйшоў, з
  такі ж спакойны тэмп, як і па дарозе туды.
  233
  Трыццаць пяць
  Дэнісану здавалася, што з усіх эпізодаў ён
  прайшоў
  з тых часоў, як яго ўцягнулі ў гэтае варыва прыгод, самотнага
  перыяд, які ён правёў у хаціне Сомпіё а
  характарызаваўся адзіны аспект - аспект чыстага раздражнення. Яна
  пяцёра іх замкнулі - 'як пацукі ў пастцы', як у
  Хардынг
  заўважылі - і ніхто з іх нічога не мог з гэтым зрабіць,
  вядома, не пасля таго, як Маккрыдзі высунуў нос у дзверы
  зарэзалі.
  Праз дзве гадзіны ён сказаў: «Здаецца, мы тут
  трэба з гэтым нешта рабіць. Я збіраюся зірнуць на вуліцу, каб убачыць, як
  тэмпература.'
  - Будзьце асцярожныя, - сказаў Хардынг. «Я памыліўся наконт Шміта...
  ён не блефуе».
  "Ён не можа трымаць сваіх людзей тут вечна", - сказаў
  Маккрыдзі. «І нам было б вельмі сорамна
  калі там нікога няма».
  Ён адчыніў дзверы і выйшаў на вуліцу, але не паспеў ступіць і кроку, як пачуўся трэск і куля.
  разбіваў аскепкі ад бервяна ля самай галавы, каб яна была белай
  стала бачна дрэва: ён хутка ўскочыў назад і ўдарыў па
  зачыні за ім дзверы. — На вуліцы крыху цёпла, — сказаў ён.
  — Як думаеш, колькі іх там? - спытаў Хардынг.
  — Адкуль, чорт вазьмі, я магу ведаць? — агрызнуўся Маккрыдзі
  раздражнёны. Ён паднёс руку да шчакі і пацягнуў адну
  асколак, потым паглядзеў на кроў на кончыках пальцаў.
  «Я бачыў чалавека, які страляў», — сказаў Дэнісан, які стаяў каля акна.
  – Ён сядзеў недзе сярод чаротаў. Ён звярнуўся да
  Маккрыдзі да. «Я не думаю, што ён хацеў цябе прынізіць».
  да поп. Гэта быў проста папераджальны стрэл».
  '0 так? Што з гэтым? Маккрыдзі паказаў кроў на сваёй руцэ.
  «Гэта было проста на валаску».
  "У яго ёсць аўтаматычная вінтоўка", - сказаў Дэнісан. «Калі б ён хацеў цябе,
  Калі б вы стрэлілі ў яго, ён выпусціў бы ў вас агонь».
  234
  МакКрыдзі ўпершыню адчуў некаторыя класныя кампетэнцыі
  што Кэры так ашаламляльна знайшоў у Дэнісана. Ён кіўнуў
  неахвотна. – Магчыма, ты маеш рацыю.
  «Што тычыцца пытання, колькі іх, то гэта не так
  зручны
  сказаць, - сказаў Дэнісан. «Ім патрэбны толькі адзін чалавек
  спераду і адзін ззаду, але ён вісіць
  гэтага
  Цікава, як доўга Шміт будзе трымаць нас тут белымі. Калі даўжэй, то
  дваццаць чатыры гадзіны будзе больш, чым два, бо яны будуць
  Мне яшчэ трэба калі-небудзь паспаць».
  «І мы не можам уцячы пад покрывам цемры,
  таму што яго ўвогуле няма», - сказаў Хардынг.
  "Такім чынам, мы маглі б палегчыць", - сказаў Дэнісан
  рашуча. Ён адышоў ад акна і сеў за стол
  сядзець.
  — Навошта, чорт вазьмі! - сказаў Маккрыдзі. «У цябе ўсё ёсць
  складаны,
  не?'
  Дэнісан паглядзеў на яго з ледзь прыкметнай усмешкай. «Ці дапамагае вам?
  дадаць?'
  - Не, - злосна сказаў Маккрыдзі. Затым ён падышоў да Дыяны і пачаў
  шаптаць ёй.
  Хардынг прыйшоў сесці за стол Дэнісана. «Такім чынам, мы тут
  выпраўлена.'
  - Але цалкам бяспечна, - мякка сказаў Дэнісан. «Пакуль мы нічога не робім
  зрабіць што-небудзь глупства, напрыклад, выйсці з гэтых дзвярэй». Ён
  складзеныя
  адкрыў карту запаведніка Сомпіё і пачаў
  вучыцца.
  «Як вы сябе адчуваеце?» - спытаў Хардынг.
  «Добра». Дэнісан падняў вочы. 'Як так?'
  «Я не думаю, што я вам доўга спатрэбіцца як ваш асабісты псіхіятр
  будзе мець. Як памяць?
  «Яно вяртаецца кавалачкамі. Часам у мяне такое адчуванне
  што я збіраю пазл».
  «Не тое каб я хацеў закрануць далікатнае пытанне», — сказаў Хардынг. «Але
  Ваша жонка; ты памятаеш яе?
  — Бэт? Дэнісан кіўнуў. – Так, памятаю яе.
  «Ведаеце, яна мёртвая», — сказаў Хардынг роўным і бясстрасным голасам
  голас. — Вы што-небудзь памятаеце пра гэта?
  Дэнісан адсунуў картку і ўздыхнуў. «Гэтая праклятая машына
  няшчасны выпадак
  — Так, я памятаю.
  235
  "І што вы адчуваеце з гэтай нагоды?"
  "Якія, чорт вазьмі, ты думаў, што я буду адчуваць з гэтай нагоды?"
  - спытаў Дэнісан са стрыманай палкасцю. «Смутак, злосць -
  але прайшло больш за тры гады, і вы не можаце лютаваць вечна
  працягваць адчуваць. Я заўсёды буду сумаваць па Бэт; яна была прыгожай жанчынай».
  - Смутак і гнеў, - паўтарыў Хардынг. — Нічога дзіўнага тут няма
  Укл. Вельмі нармальна». Ён зноў дзівіўся таямніцам
  чалавечага мозгу. Дэнісан, відаць, меў сваё
  пазбавіцца ад мінулага пачуцця віны; ірацыянальнае
  кампанент
  яго жыцця не было. Хардынг задаўся пытаннем, што
  адбылося б, калі б ён запісаў вопыт Дэнісана і змясціў іх
  апрацаваў бы артыкул у часопісе - «Роля множнасці
  Псіхалагічная траўма пры падаўленні ірацыянальнага
  Пачуццё віны».
  Ён сумняваўся ў тым, што гэта сур'ёзны метад лячэння
  будзе прынята.
  Дэнісан сказаў: «Не адступайце пакуль, доктар; Хацелася б яшчэ
  працягвайце карыстацца вашымі паслугамі.'
  — Што яшчэ не так?
  'Не са мной. Я хвалююся за Лін. Паглядзі на яе».
  Ён кіўнуў Лін, якая ляжала на спіне на ложачку, і ёй
  рукі сплеценыя за галавой, вочы шырока расплюшчаныя
  глядзеў у столь. «Я з цяжкасцю магу выцягнуць з яе слова
  можна атрымаць. Яна пазбягае мяне - куды я ні пайду, яна знікае.
  Гэта становіцца падазрона».
  Хардынг дастаў з кішэні пачак цыгарэт і агледзеў яго
  змест.
  — Давядзецца перасадзiць сябе на пайку, — панура сказаў ён. 'Так,
  Мне таксама было цікава, што адбываецца з Лін. Яна ёсць
  трохі замкнёна - што, вядома, не так дзіўна, таму што
  у яе ёсць праблема, з якой яна павінна знайсці выхад».
  «Як гэта? У чым тады яе праблема? Акрамя праблем
  мы ўсе тут?
  Хардынг закурыў. «Гэта нешта асабістае. У яе там
  гаварыў са мной пра гэта - гіпатэтычна і завуалявана. Яна
  так ці інакш усё атрымаецца». Ён барабаніў з
  яго пальцы на стале' 'Што вы думаеце пра яе?'
  «Яна добрая дзяўчына. Трохі заблытана, але гэта нармальна
  яе выхаванне. Я мяркую, што праблема і з яе бацькам
  павінен зрабіць.'
  236
  «Так бы мовіць», - сказаў Хардынг. «Скажы мне, колькі
  Вы з жонкай былі рознага ўзросту?»
  - Дзесяць гадоў, - сказаў Дэнісан. Ён нахмурыўся. «Чаму?»
  - Нічога, - лёгка сказаў Хардынг. — Проста ўсё гэта многа
  можа зрабіць гэта прасцей - што ў вас была жонка, якая так шмат зрабіла
  быў маладзейшы за цябе, я маю на ўвазе. le заўсёды насіў бараду, так
  не?'
  - Так, - сказаў Дэнісан. — На якога чорта ты накіроўваешся?
  «На вашым месцы я б зноў адгадаваў гэтую бараду», — параіў
  Хардынг. «Твой твар, як цяпер, мае тэндэнцыю да валасоў
  разгубленасць
  Прынесці. Магчыма, лепш паставіць яго ззаду
  каб схаваць бараду».
  У Дэнісана адвісла сківіца. - Вы маеце на ўвазе... Дыяна таксама сказала гэта
  нешта... Яна не можа... гэта немагчыма...
  «Пракляты ты ідыёт!» - ціха сказаў Хардынг. «Яна закаханая
  на Дэнісана, але твар, які яна бачыць, належыць Мэйрыку - гэта
  твар яе бацькі. Такога хопіць любой дзяўчыне
  вар'ят
  рабіць, дык што-небудзь з гэтым зрабіце». Ён адсунуў крэсла
  і ўстаў. «Пагавары з ёй, але супакойся». Ён ішоў да
  з другога боку пакоя, каб далучыцца да Маккрыдзі і Дыяны
  а Дэнісан працягваў глядзець на Лін.
  Маккрыдзі арганізаваў вахту. «Не так верагодна
  што нешта адбудзецца», — сказаў ён. «Але я хацеў бы прасунуцца
  папярэджаны
  быць, калі нешта здарыцца. Тыя, хто не чакае
  маглі рабіць усё, што заўгодна. Мая парада: спаць». Ён
  лёг на раскладушку, каб прытрымлівацца сваёй парады.
  Хардынг пайшоў да кладовак і Дэнісана
  аднавілася
  яго вывучэнне карты Сомпіё. Раз-пораз ён чуў
  слізгаючы і грукаючы, калі Хардынг перасоўваў скрыні і скрыні.
  Дыяна сядзела вартаўніком ля акна і ціха размаўляла з Лін.
  Праз некалькі гадзін Хардынг вярнуўся з даволі растрапаным выглядам. Ён
  нёс нешта ў руках, што Дэнісан прыняў за вялікае
  балончык з фарбай.
  «Я знайшоў».
  "Што знайшоў?"
  Хардынг паставіў банку на стол. — Парашок. Ён адчыніў вечка
  з банкі. «Глядзець».
  Дэнісан разгледзеў крупчасты чорны парашок. – Ну і што цяпер?
  237
  — Такім чынам, цяпер мы можам страляць з гэтай стрэльбы. У мяне таксама быў град
  знайшоў.'
  Вочы Маккрыдзі расплюшчыліся, і ён сеў.
  - Які пісталет?
  «Влетбукі, пра якія я вам казаў. цябе тады яшчэ не было
  мець вялікую цікавасць».
  «Тады ў нас яшчэ была ўласная агнястрэльная зброя», — сказаў Маккрыдзі.
  'Што гэта? Драбавік?
  «Можна назваць гэта так», - сказаў Хардынг, і Дэнісан усміхнуўся.
  «Я думаю, мне лепш праверыць гэтую рэч»,
  – сказаў Маккрыдзі, перакідваючы ногі праз борцік ложачка.
  'Дзе гэта?'
  — Я табе пакажу. Хардынг і Маккрыдзі пакінулі і
  Дэнісан склаў картку і падышоў да акна. Ён паглядзеў
  звонку, дзе нічога не змянілася і ўздыхаў.
  'Што?' - спытала Дыяна. «Табе сумна?»
  «Мне было цікава, ці засталіся нашы сябры».
  «Адзіны спосаб даведацца - высунуць галаву на вуліцу
  перасекчы дзверы».
  - Я ведаю, - сказаў Дэнісан. «Хтосьці з нас рана ці позна будзе
  павінен зрабіць. Думаю, паспрабую. Гэта
  тры гадзіны пасля спробы Маккрыдзі.
  - Не, - сказала Лін. Слова здалося ёй міжвольным
  уцёкі.
  — Не, — паўтарыла яна. «Лепш пакіньце гэта... прафесіяналам».
  Дыяна ўсміхнулася. «Вы маеце на ўвазе мяне? Я хачу зрабіць усё магчымае».
  — Не будзем спрачацца пра гэта, — супакойваючы, сказаў Дэнісан. «Мы
  мы ўсе ў гэтым разам. У любым выпадку дапамагае
  нуда.
  Сачы за тым чаротам, Дыяна».
  — Добра, — сказала яна, калі ён ішоў да дзвярэй. Лін паглядзела на яго
  бязмоўны
  пасля.
  Ён павольна адчыніў дзверы і пачакаў цэлую хвіліну
  перш чым ён выйшаў, а калі выйшаў, захаваў сваё
  . рукамі падняць галаву. Ён пачакаў, нерухома, яшчэ хвіліну
  і калі нічога не адбылося, ён зрабіў яшчэ адзін крок наперад. Дыяна
  закрычаў і ў той жа момант убачыў, што нешта рухаецца
  паміж сеткай на краі балота. Рэзкі трэск
  стрэл супаў з грукатам двух камянёў
  я-238
  перад ім і пачуўся пранізлівы піск, калі куля трапіла ў верх
  яго галава адскочыла. Пры гэтым ён махаў абедзвюма рукамі
  ён трымаў іх над галавой і асцярожна перабіраў нагамі
  крок назад, назад у хаціну. Ён працаваў над дзвярыма
  каб зачыніцца, калі Маккрыдзі прыбег назад. «Што тут адбываецца?»
  "Я толькі што вымераў тэмпературу на вуліцы", - сказаў
  Дэнісан. «Хтосьці павінен рабіць гэта час ад часу».
  «Не рабі гэтага, калі мяне няма». Маккрыдзі падышоў да яго
  акно. – Значыць, яны яшчэ там.
  Дэнісан паглядзеў на Лін з усмешкай
  зрабіць, - запэўніў ён яе. «Яны проста трымаюць нас
  падаць.'
  Яна адвярнулася і нічога не сказала. Дэнісан паглядзеў на Маккрыдзі.
  — Што вы думаеце пра вінтоўку Хардынга?
  "Ён не бачыць у гэтым асаблівага", - сказаў Хардынг.
  «Добра нябёсы!» — сказаў Маккрыдзі. «Гэта не пісталет - гэта
  частка лёгкай артылерыі. Нават калі б вы маглі падняць рэч -
  што не ўмееш - з гэтага нельга было страляць. Аддача
  раздушыць табе плячо. Справа адстой».
  «Гэта не прызначана для таго, каб ім размахвалі», — сказаў Хардынг.
  «Ён прызначаны для выкарыстання на влет, як і 40-мм
  гарматы на браняносцы. Вы не знойдзеце шмат такіх рэчаў на зямлі
  з-за цяжкасці пагашэння аддачы - але
  вы можаце паставіць каля шасці з іх на карабель з-за аддачы
  паглынаецца вадой».
  «Менавіта гэта я маю на ўвазе», — сказаў Маккрыдзі. — Справа такая ж бескарысная
  як была б 40-мм гармата, калі б яна ў нас была. што
  парашок - гэта нешта іншае. Магчыма, мы можам з гэтым нешта зрабіць».
  – Як рабіць ручныя гранаты? — насмешліва пацікавіўся Дэнісан.
  'Што ты хочаш зрабіць? Пачаць вайну?»
  «Мы павінны знайсці спосаб выбрацца адсюль».
  «Мы сыдзем, калі чэхі дазволяць, — сказаў Дэнісан, — і
  тады ніхто не пацярпеў. Яны на вашай фальшывай карце
  намечана, дык навошта такая спешка?» Пачуўся рэзкі гук
  у яго голасе. «Калі вы хочаце змагацца, гэта ўсё
  што пачаліся баі, і гэта проста па-чартоўску глупства».
  «Ты, вядома, маеш рацыю», — сказаў Маккрыдзі, але быў адзін
  паўтон
  гнеў у голасе. «Твой гадзіннік, Хардынг; затым Дэнісан
  а потым мяне».
  239
  — Вы не супраць, калі я крыху паважуся з гэтай гарматай
  Я вартаваў? - спытаў Хардынг. «У мяне асабіста вялікія
  цікавіць, - дадаў ён з прабачэннем. «Я
  Я проста заўзяты паляўнічы на вадаплаўных птушак».
  «Пакуль вы раптоўна не закрыеце справу», — сказаў Маккрыдзі.
  «Я не думаю, што маё сэрца вытрымае. І ніхто не ідзе
  з тых дзвярэй, калі я не скажу». -
  Дэнісан выцягнуў рукі. «Я думаю, я паспрабую на хвілінку
  спаць. Пабудзі мяне, калі мне трэба ісці на варту». Ён пайшоў на сваім
  яны ляжалі на паходным ложку і нейкі час глядзелі на Хардынга
  з цяжкасцю зацягнуў унутр вінтоўку vlet. Ён нешта шукаў
  паперу разам і, здавалася, занятыя вырабам невялікіх папяровых пакетаў
  рабіць.
  Павекі Дэнісана заплюшчыліся, і праз імгненне ён прачнуўся
  спаць.
  Яго разбудзіў Хардынг, паціснуўшы яго за плячо.
  - Прачніся, Джайлз, твой гадзіннік.
  Дэнісан пазяхнуў. "што адбываецца?"
  «Ні слова».
  Дэнісан устаў і падышоў да акна. Хардынг сказаў: «Я веру
  што я атрымаў гэты пісталет. Я нават зрабіў некалькі выкраек.
  Хацелася б паспрабаваць». У яго пачуўся шкадлівы гук
  голас.
  Дэнісан агледзеў пакой. Астатнія спалі, што для яго не мела значэння
  здзівіўся, бо была поўнач. «Лепш ідзі
  спаць. Калі мы і прымем меры, то, напэўна, зробім гэта хутка
  трэба рабіць».
  Хардынг лёг на ложак, а Дэнісан агледзеў яго
  выгляд праз акно. Сонца свяціла яму ў вочы, толькі крыху 00-ен на гарызонце ў далёкім канцы балота; ніжэй будзе
  Сонца не апусціцца, а толькі падымецца вышэй.
  Ён закрыў вочы рукой. Сонца здавалася яркім
  завуаляваны,
  нібы тонкі туман вісеў над балотам. Напэўна
  недзе лясны пажар, падумаў ён, паварочваючыся
  і падышоў да стала, каб убачыць вынікі майстравання Хардынга
  глядзець.
  Хардынг меў шэсць патронаў і скручаны, прымітыўны
  цыліндрычныя
  папяровыя пакеты, перавязаныя зверху баваўнянай ніткай
  240
  былі звязаныя. Дэнісан падняў адзін і змог трапіць у кулю
  адчуць праз паперу. Патрон і былі вельмі цяжкімі; ён
  узважыў адну ў руцэ і ацаніў яе вагу няшмат
  менш
  чым два фунты. Шкада, што Хардынг не атрымаў свайго жадання
  мог зрабіць, але тое, што сказаў Маккрыдзі, было праўдай:
  Страляць з гэтага монстра было немагчыма.
  Ён нахіліўся і з усіх сіл падняў зброю
  сілы і хісткі канец пад цяжарам. Ён трымаў яго цяжкім
  рэч у руках і паспрабаваў пакласці прыклад на плячо
  узяць.
  Ствол дзікай дугой хіснуўся ўзад і ўперад. Справа
  было немагчыма прыцэліцца, і аддача была падобная на два фунты кулі
  ствол стрэліў у чалавека, які стрэліў з яго
  біць. Ён паківаў галавой і паклаў бегемота на месца.
  Праз гадзіну выгляд з акна зусім змяніўся. The
  сонечнае святло знікла і замянілася рассеяным святлом
  і туман над балотам згусціўся ў лёгкі туман.
  Яму яшчэ было відаць эллінг, дзе прышвартаваўся човен, а таксама чарот
  край балота, але далей было шэра
  маса.
  Ён разбудзіў Маккрыдзі. – Прыходзьце і паглядзіце. Маккрыдзі
  - задуменна паглядзеў на туман, і Дэнісан сказаў. «Гэты туман паступовы
  стаць паэтам. Калі так пойдзе і далей, то праз гадзіну
  бачнасць зніжана да менш чым дзесяці метраў».
  "Вы лічыце, што мы павінны зрабіць вылазку?"
  "Я думаю, што нам варта рыхтавацца", - сказаў Дэнісан
  старанна. «І я веру, што мы наблізімся да туману
  мы павінны даведацца, ці жывыя нашы сябры
  яшчэ
  знаходзячыся там».
  «І пад намі вы маеце на ўвазе мяне». — рэзка сказаў Маккрыдзі.
  Дэнісан засмяяўся. «Твая чарга, калі толькі ты не думаеш пра Хардынга
  варта паспрабаваць. Ці Дыяна».
  «Я буду валанцёрам, але спачатку давайце...
  абудзі іншых».
  Праз дзесяць хвілін па-за ўсякім сумневам было ўстаноўлена, што г
  абложнікі былі яшчэ там. МакКрыдзі зачыніў за сабой дзверы
  зачыняецца. — Гэтаму сволаку я не падабаюся; Я проста адчуў гэтую кулю
  міма майго вуха».
  "Я бачыў яго", - сказаў Дэнісан. — Ён на адлегласці ста
  метраў - не больш. Ён мог застрэліць цябе, але ён гэта зрабіў
  не ён.
  241
  «Туман зноў згусціўся», - сказала Дыяна. «Зноў нашмат бліжэй
  нават тады дзесяць хвілін таму».
  - Хадзем збiрацца, - сказаў МакКрыдзi.
  Яны пачалі пакаваць свае рэчы, акрамя Дэнісана, які пайшоў
  акно выбегла паглядзець на балота. Праз пятнаццаць хвілін
  Маккрыдзі далучыўся да яго. — Ты не пойдзеш?
  - Бачнасць усяго пяцьдзесят ярдаў, - сказаў Дэнісан. «Мне цікава
  што было б, калі б хтосьці выйшаў на вуліцу зараз».
  «Калі наш сябар усё яшчэ там, сярод чароту, ён бы
  не бачачы».
  «Чаму вы думаеце, што ён усё яшчэ ў лесе? Калі ў яго ёсць а
  мае трохі мазгоў, ён падышоў бліжэй. І вось што
  іншыя таксама зрабілі».
  — Іншыя?
  «Па логіцы іх як мінімум чатыры — два да аднаго
  сачыць за носам і кармой, і два для сну».
  "Я не так упэўнены", - сказаў Маккрыдзі. «Гэта толькі
  але тэорыя».
  - Паспрабуй вылезці праз задняе акно, - сказаў Дэнісан
  сухія. Ён пацёр сківіцу. «Але ў пэўным сэнсе вы маеце рацыю;
  На самай справе гэта немагчыма, праўда? Не так, як Шміт, тут два чалавекі
  мог пасадзіць нас у каюту. Тады ў яго было б два чалавекі
  захаваны. '
  Маккрыдзі паківаў галавой. «Ён занадта разумная птушка
  садзіць там. Калі ў вас ёсць пісталет, то на тры чвэрці
  кіламетр смяротна небяспечны, на адлегласці трох варту не паставіш
  метраў. Ахоўнікі, якія сядзяць так блізка, могуць вырасці такімі ж высокімі
  размаўлялі і падманвалі, пакуль не зробяць няправільны крок. мы
  не магу размаўляць з тымі жартаўнікамі там і яны
  размаўляць
  супраць нас кулямі».
  Ён пастукаў па шкле. — Але Шміт гэтага не прапускае
  разлічваецца.
  Ён усё бліжэй і бліжэй, калі бачнасць менш за дзесяць
  метраў, я думаю, што нам варта рызыкаваць».
  - Ты зробіш гэта адзін, - катэгарычна сказаў Дэнісан. «Калі вы думаеце
  што я маю намер пайсці туды і дурэць, пакуль іх чацвёра
  хлопцы, якія сядзяць, узброеныя аўтаматамі, то вы
  вар'ят. Магчыма, яны не змогуць наўмысна зрабіць нас халоднымі,
  але яны, чорт вазьмі, маглі зрабіць гэта выпадкова. я
  не выходзьце на вуліцу - і Лін таксама не павінна. І Хардынг таксама, як і я
  242
  ёсць што сказаць».
  "Такая выдатная магчымасць, і вы яе ўпусцілі", - сказаў Маккрыдзі
  з агідай.
  «У мяне не ўваходзіць рызыкаваць, а ў дадзеным выпадку так і ёсць
  зусім бессэнсоўна. Скажы мне; выкажам здагадку, што вы выходзіце з хаціны - што
  вы хацелі б зрабіць?'
  «Назад да Вуотсо», - сказаў Маккрыдзі. «Мы не маглі гэтага зрабіць
  мы б прапусцілі, калі б трымаліся краю балота».
  — Не, нельга было прапусціць, — пагадзіўся Дэнісан. «І
  чэхі таксама не маглі абмінуць вас. ле б дакладна
  рабіць тое, што было відавочна. Прыходзьце і паглядзіце». Ён ішоў да ст
  стол і разгарніце карту, выкарыстоўваючы ўзоры Хардынга
  трымайце куты ўніз. «Я зусім не за
  хаціна ехаць - не так, як цяпер, а як надзвычайная сітуацыя
  калі гаворка ідзе пра чалавека, гэта шлях, якім мы павінны ісці».
  МакКрыдзі паглядзеў на сцежку, на якую паказаў пальцам Дэнісан. «Пра
  балота! ты звар'яцеў!
  «Што ў гэтым вар'яцтва? Гэта кірунак, які ніхто
  чакаецца. Яны не марылі б прасачыць за намі такім чынам».
  — Усё роўна ты звар’яцеў, — сказаў Маккрыдзі. «У мяне са свайго назіральнага паста
  можна добра паглядзець на тое балота на вяршыні гары. вы бачыце
  толькі не там, дзе пачынаецца зямля і канчаецца вада, а дзе
  вада - вы не ведаеце, наколькі яна глыбокая. ты быў бы па-чартоўску добрым
  небяспека патануць, асабліва калі вас не апярэджваюць дзесяць метраў
  можа бачыць».
  "Не, калі вы паехалі на пароме", - сказаў Дэнісан. «Дзве дзяўчыны і адна
  чалавек у лодцы - два мужчыны побач, штурхаць. Месцамі
  дзе вада становіцца глыбокай, яны чапляюцца і становяцца
  цягнулі за сабой
  у той час як людзі вяслуюць у влет». Ён пастукаў
  карта. — Шырыня балота больш за дзве мілі; нават у ім
  апраметная цемра
  вы маглі б пераадолець гэта менш чым за чатыры гадзіны.
  Апынуўшыся на другім баку, ідзіце на захад
  кірунак
  працягвайце, і вы прыедзеце на галоўную дарогу Раваніемі
  бяжыць на поўнач». Ён схіліўся над картай. 'вы б дзе-небудзь
  паміж Вуотса і Танкапірці на гэтай дарозе, і ўвесь
  падарожжа не зойме ў вас больш за сем-восем гадзін».
  — Навошта, чорт вазьмі! - сказаў Маккрыдзі. «У вас сапраўды ёсць усё
  зразумеў, так?'
  243
  — На выпадак надзвычайнай сітуацыі, — сказаў Дэнісан. Ён выпрастаўся
  на. «Гэтай надзвычайнай сітуацыі яшчэ не адбылося. Мы сядзім
  тут нашмат бяспечней, чым на вуліцы. Калі гэта
  Пытаннем жыцця і смерці было выбрацца адсюль, я хацеў бы
  за гэта, але на дадзены момант я не бачу ў гэтым неабходнасці».
  «Вы - тое, што вы называеце крутым і лагічным злыднем», - сказаў
  Маккрыдзі. «Цікава, што б вас абурыла
  рабіць. Вас нават не бянтэжыць, што нас там тыя чэхі цкуюць?
  высмеяць?'
  «Не так дрэнна, каб я хацеў падвергнуць сябе кулі», — сказаў Дэнісан
  з усмешкай. — Вось што я вам скажу — вы так захапіліся адным
  дэмакратычны ход падзей, калі вы ўзялі Шміта ў лодку,
  таму я прапаную прагаласаваць за гэта зараз».
  «Лухта!» - сказаў Маккрыдзі. «Гэта альбо правільна, альбо так
  гэта не. Вы не вырашаеце гэта проста галасаваннем. я веру
  што ты маеш рацыю, але я .
  Яго перабіў адзіны стрэл звонку
  Хаціна, а потым з яе пачуўся бесперапынны хуткі грукат
  аўтаматычна
  феерверк. Ён спыніўся, і Маккрыдзі і Дэнісан утаропіліся адзін на аднаго
  нешматслоўны
  Укл. Раздаўся яшчэ адзін стрэл, больш лёгкі, чым першы
  стральба, і акно салона было разбіта.
  «Хлусня!» Маккрыдзі закрычаў і кінуўся на зямлю. Ён
  на імгненне ляжаў, выцягнуўшыся на падлозе хаціны, і павярнуў галаву
  потым накіраваўся, пакуль не ўбачыў Дэнісана. «Я веру ў гэта
  надзвычайная сітуацыя
  з вас пачынае з'яўляцца».
  244
  Трыццаць шэсць
  Усё маўчала.
  Дэнісан ляжаў на падлозе і глядзеў на Маккрыдзі, які сказаў: «Гэта
  Я лічу, што гэта быў рэвальверны стрэл. Гучала па-іншаму. Спадзяюся на гэта
  але».
  — Навошта, дзеля бога?
  Твар Маккрыдзі быў змрочны. «Проста маліцеся аб Хэфе
  Яны не будуць страляць у нас з гэтых праклятых стрэльбаў. быццё
  Зброя НАТА, і з ёй мала што можна зрабіць. У Паўночнай Ірландыі армія заўважыла, што яны прарываюцца праз дамы
  стрэлы.
  У адной сцяне, у другой».
  Дэнісан павярнуў галаву. — Ты ў парадку, Лін?
  Яна ляжала на падлозе побач са сваім ложкам. «Я... я так веру
  добра». Яе голас задрыжаў.
  «Не са мной», — сказаў Хардынг. «Я думаю, што мяне ўдарылі. Маё
  рука здранцвела».
  Дыяна падбегла да яго, прыгнуўшыся, і апусцілася побач
  падзенне ўніз. "твой твар скрываўлены".
  «Я думаю, гэта адбылося з-за таго, што «аскепкі шкла ляцяць вакол», — сказаў ён.
  «Не, я хвалююся за сваю руку. Вы можаце зірнуць на гэта?
  «Айле Ісус!» — люта сказаў Маккрыдзі. «Адна дрэнная куля, і ён павінен сысці
  злавіць яго. Што ты думаеш, Дэнісан? Вы ўсё роўна знойдзеце
  Я ўсё яшчэ не думаю, што час рухацца далей?»
  «Я больш нічога не чуў». Дэнісан падпоўз да акна і
  асцярожна выпрастаўся. «Туман нашмат шчыльнейшы. Не магу
  бачыць праклён».
  - Адыдзі ад таго акна вунь, - агрызнуўся Маккрыдзі. Дэнісан пацягнуў сваё
  апусціў галаву, але застаўся туліцца пад акном.
  - Як Хардынг?
  Хардынг адказаў сам. — Костка зламаная, — сказаў ён. «Можа
  хтосьці возьме маю чорную скрыню? Ён у маім заплечніку».
  'Я іду! хвілінку, - сказала Лін.
  Маккрыдзі падпоўз да Хардынга і агледзеў яго руку.
  Дыяна разарвала рукаў кашулі, каб дабрацца да раны
  чалавек, маленькая дзірка. Рука Хардынга выглядала дзіўна. Там здавалася
  мець дадатковы сустаў. «Гэта быў стрэл з рэвальвера», — сказаў ён
  Маккрыдзі. «Калі вас трапіць адна з гэтых вінтовачных куль на такой адлегласці
  атрымаў бы ўдар, у цябе б не засталося рукі».
  Гук аўтаматнай стральбы пачуўся зноў, але з
  больш буйныя
  адлегласць. Было падобна на шум швейнай машыны і пральні
  уперамешку з іншымі, адзінкавымі кадрамі. Агонь проста так спыніўся
  раптоўна, калі пачалося.
  "Падобна на перастрэлку", - сказаў Маккрыдзі. — Што ты думаеш, Дэнісан?
  «Я думаю, што прыйшоў час яго змазаць», — сказаў Дэнісан. 'Мы маем
  толькі што атрымаў кулю тут - мы маглі б зрабіць больш
  атрымаць. Мы з табой спускаемся ў влет. Дыяна і Лін могуць
  Хардынг, як толькі мы пераканаліся ў гэтым
  усё бяспечна. Пакідаем заплечнікі тут і едзем як мага менш
  магчымы багаж у дарозе. Вазьміце з сабой компас, калі ён ёсць
  мець.'
  — У мяне ў кішэні адзін. Маккрыдзі паглядзеў на Хардынга і ўбачыў
  што доктар набраў шпрыц і сам робіць сабе ін'екцыю
  ін'екцыя ў руку. — Вы ў парадку, доктар?
  «Так усё будзе спакойна», — сказаў Хардынг, трымаючы іголку
  зняўся. «Калі хто-небудзь можа накласці на гэта павязку».
  "Я магу зрабіць больш, чым гэта", - сказала Дыяна. «Я магу зашынуць гэтую руку».
  - Добра, - сказаў Хардынг. «У мяне зламаная рука — не зламаная
  нага. Я магу хадзіць і буду гатовы ісці праз пяць хвілін.
  Вы што-небудзь сказалі пра тое, каб ехаць на vlet?
  «Ідэя Дэнісана».
  — Тады чаму б нам не ўзяць з сабой стрэльбу?
  «Нясі гэтую праклятую цяжкую рэч з сабой...» Маккрыдзі зрабіў паўзу і
  зірнуў на Дэнісана. 'Што думаеш?'
  Дэнісан думаў пра два фунты дзікай дробы. «Гэта дало б камусьці
  можа напалохаць душу да смерці».
  «Завяжы мацней», — сказаў Хардынг Лін. — А потым дай мне
  тыя ўзоры, якія ляжаць на стале». Ён падняў галаву. 'Калі
  вы ідзяце даследаваць, мы загружаем гэта, калі вы гэта робіце
  вяртаюся».
  - Добра, - сказаў Маккрыдзі. 'Пойдзем.' Усё расчараванне знікла
  выслізнуў цяпер, калі яму было чым заняцца. «Калі мы выходзім за дзверы
  давайце ўпадзем на жывот».
  246
  Ён адчыніў дзверы, і ў кабіну пацягнуліся пасмы туману.
  Калі ён высунуў галаву за вугал дзвярэй на ўзроўні падлогі
  ён заўважыў, што бачнасць часам была метраў дзесяць-пятнаццаць
  памяншаецца
  як туман балотны. Ён скурчыўся
  выйшаў на вуліцу і чакаў, пакуль да яго падыдзе Дэнісан
  затым яго рот да вуха Дэнісана і прашаптаў: «Мы разыходзімся
  але заставайцеся навідавоку адзін аднаму - дзесяці метраў павінна быць дастаткова.
  Мы па чарзе рухаемся на дзесяць метраў наперад».
  Па кіўку Дэнісана ён папоўз наперад і апусціўся ярдаў на дзесяць
  падаючы далей, пачакаў хвіліну і махнуў Дэнісану наперад.
  Дэнісан здрыгануўся, паўзаючы яшчэ крыху ўбок, пакуль не падняўся
  роўны
  рост з McCready быў; ён ляжаў нерухома і ўглядаўся ў
  туман, але нічога не бачыў. Маккрыдзі пайшоў наперад і з'явіўся
  падзенне», а потым Дэнісан крануўся, і яны папаўзлі
  пакуль Дэнісан не акунуў руку ў халодную ваду па запясце. Яны былі
  на краі балота.
  Ён ляжаў, паварочваючы галаву з боку на бок
  паварочваючыся, спрабуючы знайсці вочы скрозь пацеркавы туман
  каб
  націскаць, навострыўшы вушы ад найменшага гуку. Калі ён
  падняўшы галаву, ён убачыў канцы жорсткага чароту,
  але ўсё, што ён чуў, быў шолах, падобны да найвялікшага
  праходзіў лёгкі ветрык. Раз-пораз даносіліся гукі з балота
  крык птушкі.
  Маккрыдзі падпоўз да яго. «Дзе влет?»
  «Налева — сто метраў».
  Яны працягвалі, зноў асобна, Маккрыдзі, як возера
  вопытны
  першы. Ён ляжаў нерухома, а потым Дэнісан падышоў да яго
  ён убачыў, як скрозь туман вымалёўваецца элінга. Маккрыдзі захаваў сваё
  вусны блізка да вуха Дэнісана. «Хтосьці мог быць там
  ёсць. Я іду на гэта з іншага боку. Дайце роўна чатыры
  хвіліны,
  потым паўзці да яго з гэтага боку». Ён адышоўся і
  знік з поля зроку.
  Дэнісан ляжаў і глядзеў, як цікае секундная стрэлка
  на яго вахце. Чатыры хвіліны здаліся па-чартоўску доўгім. Пасля дакладна
  Праз дзве хвіліны раздаўся яшчэ адзін агонь, які прымусіў яго заплакаць
  здзіўлены.
  Грукат, здавалася, даносіўся з боку хаціны
  але ён не быў упэўнены. Ён заўважыў, што пацее,
  нягледзячы на прахалодную волкасць туману.
  Роўна праз чатыры хвіліны ён асцярожна падкраўся наперад і
  247
  углядаўся ў паўзмрок пад дах батлейкі. Ён :тэг
  нікога, пакуль рух з іншага боку не зрабіў гэта ягоным
  жывот павярнуўся, але паступова ён зразумеў, што гэта так
  Маккрыдзі
  раней было. - Усё зразумела, - сказаў Маккрыдзі.
  — Нам лепш выцягнуць лодку на бераг
  цягні, - ціха сказаў Дэнісан. Ён зайшоў у ваду, дзе...
  паспрабаваў выпусціць як мага менш мачы і штурхнуў
  вылецець на вуліцу. Разам яны так гучна стукнулі лодку аб жвір
  хруснуў. — Ціха, дзеля бога! — прашаптаў Маккрыдзі. «У вас гэта ёсць?
  чуў апошнія стрэлы?»
  «Я думаў, што гэта ззаду».
  "Я думаў, што гэта з балота", - сказаў Маккрыдзі. «Але гэта
  вы ніколі не ведаеце, з туманам. Гэта прыводзіць да скажэння гуку.
  Давайце вернемся і возьмем астатніх».
  Яны вярнуліся ў каюту без здарэнняў. МакКрыдзі зачыніўся
  дзверы і сказаў: «Здаецца, там больш нікога няма - увайшоў».
  хаця б не каля балота. Гэты ваш план можа спрацаваць
  можа быць добрым.
  "Я б не сышоў у любым іншым кірунку", - сказаў Дэнісан
  коратка. "Гатовы, Лін?"
  Яе твар быў бледны, але падбародак у яго быў падняты
  рашучы
  жэст, які ён ведаў. 'Я гатовы.'
  «МакКрыдзі і я наперадзе. Вы сочыце і дапамагаеце Хардынгу
  калі б гэта было неабходна. Мы не будзем рухацца наперад вельмі хутка
  Таму што мы павінны насіць гэтую штуку з сабой.
  "Ён загружаны, але цалкам бяспечны", - сказаў Хардынг. Яго твар
  было цесна. «Яно не можа спрацаваць, пакуль певень не ўзведзены
  а на сасок надзетая коклюшка».
  "Нам лепш дакладна ведаць, што мы будзем рабіць", - сказаў
  Маккрыдзі. «Вы ўпэўнены, што гэтая штука стрэліць, доктар? я
  не хачу, каб нас усіх перакуліла куча металалому
  цмокнуў».
  «Гэта будзе страляць», - сказаў Хардынг. «У мяне ёсць эксперыменты з порахам
  узяты
  і добра гарыць; і я паспрабаваў капюшон
  пакуль яны там стралялі».
  Дэнісан не ведаў, які гук выдае каўпак
  але гэта можа растлумачыць яго ўражанне, што ёсць адзін
  стрэл быў з боку хаціны. Ён сказаў: «Я веру
  што мы павінны быць асцярожнымі, пакуль
  мы
  248
  знаходзячыся даволі далёка ў балота. Хардынг еў бы з самага пачатку
  трэба зрабіць перапынак з-за яго траўмы - вы таксама,
  Джордж, калі будзе стрэл. Дзяўчаты і я
  прыходзьце
  пасля вас.'
  МакКрыдзі кіўнуў, але Хардынг сказаў: «Я хачу, каб Дэнісан далучыўся да мяне
  влет.'
  Маккрыдзі ўтаропіўся на яго. «Чаму?»
  «Спісаць гэта на вар'яцтва ці, можа, на страту крыві»,
  - сказаў Хардынг. «Але я так хачу. Паверце, я ведаю, што раблю».
  Маккрыдзі паглядзеў проста на Дэнісана. 'Што ты кажаш?'
  'гэта нармальна для мяне. Калі ён гэтага хоча, вось як ён гэта атрымае».
  - Добра, - сказаў Хардынг. «Ідзі сюды». Ён падышоў да яго з Дэнісанам
  зброя. «Ён цалкам гатовы да адпраўкі ў влет.
  Зрабіць рэч не складзе ніякіх цяжкасцяў
  сабраць
  - ён проста становіцца на месца, і ў мяне ёсць казённыя вяроўкі
  гатовы да таго, каб яго прапусцілі праз рым-балты». Ён зрабіў паўзу.
  «Ёсць дзве важныя рэчы, якія трэба мець на ўвазе, калі вы...
  страляць адной з гэтых рэчаў».
  «Працягвай».
  «Па-першае, трымайце галаву ў баку, калі націскаеце на курок
  пераконвае.
  З сонечнай ямы выходзіць полымя, якое зробіць твой твар непрыгожым
  можа гарэць. Па-другое, вы павінны легчы на жывот, калі
  вы страляеце, і ў вас абмежаваная прастора прыцэльвання па шырыні з-за
  зрушыць прыклад - для гэтага дастаткова тросов казённай часткі
  слабіну. Але перад тым, як націснуць на курок, трэба...
  падніміце калені ад дна лодкі. Гэта важна».
  «Чаму?»
  Хардынг паківаў галавой. «Я не думаю, што вы ўвогуле гэтага разумееце
  што гэта за агнястрэльная зброя. Калі калені руйнуюцца
  калі наступіць аддача, ёсць усе шанцы, што вы гэта зробіце
  каленныя чашачкі
  быць разбураным. Сачыце за гэтым».
  - Дзеля бога, - сказаў Дэнісан. Ён з цікаўнасцю паглядзеў на Хардынга
  Укл. "Чаму вы выбралі мяне, а не Маккрыдзі?"
  "Маккрыдзі занадта шмат ведае пра зброю", - сказаў Хардынг. 'Ён
  можа зрабіць памылку, мяркуючы, што яму гэта таксама падабаецца
  рэч ведае ўсё. Я хачу таго, хто робіць менавіта тое, што я кажу, без
  ісці супраць таго, што ён думае, што ведае». Ён усміхнуўся
  іранічны. «Я не ведаю, ці хочам мы звольніць гэтую рэч - пад
  дата
  абставіны, я спадзяюся, не - але, павер мне,
  249
  калі вы націснеце на курок, вы, верагодна, будзеце гэтак жа ашаломлены
  быць падобным на чалавека, у якога вы страляеце».
  "Будзем спадзявацца, што гэтага ніколі не адбудзецца", - сказаў Дэнісан. «Як справы?
  з вашай рукой?
  Хардынг зірнуў на імправізаваную павязку.
  — Добра, пакуль анестэтык дзейнічае. Я пакідаю свае рэчы
  ззаду, але ў мяне ёсць ін'екцыя з абязбольвальным
  мая кішэня. Яшчэ адзін дзінга Калі мы страляем, калі трапляем у яго
  балота
  будзе складана перазарадзіць зброю. Гэта будзе ў
  плыткаводдзе павінна быць зроблена з McCready на кончыку
  влет з шомпалам. Я пагавару з ім пра гэта яшчэ
  размаўляць».
  Ён падышоў да МакКрыдзі, і Дэнісан нагнуўся
  агнястрэльная зброя
  вучыцца. Раптам гэта стала значна больш рэальным, больш не здавалася
  стары кавалак жалезнай трубы, але смяротная зброя. Калі ён
  выпрастаўшыся, ён заўважыў, што побач з ім стаіць Лін. 'Дадаткова
  швэдар, - сказала яна, працягваючы вопратку яму. «На вадзе
  заўсёды холадна».
  — Дзякуй, — сказаў ён і ўзяў у яе швэдар. «Эрын усё роўна будзе
  быць халадней. табе не варта было прыходзіць, Лін; гэта ні да чаго
  вы тут. Ці паабяцаеш мне што-небудзь?»
  «Гэта залежыць ад.»
  «Калі ў нас там узнікнуць непрыемнасці, магчыма, страляніна
  - Тады паабяцай мне ўцячы. Паўзці сярод чароту і трымацца далей
  выгляд. Не рызыкуйце без неабходнасці».
  Яна кіўнула Хардынгу. — Што з ім?
  «Пакіньце гэта прафесіяналам. Яны паклапоцяцца пра гэта
  гэта.'
  — Калі б не я, яго б цяпер не было, — змрочна сказала яна. «І вы
  прыемна пагаварыць пра тое, каб не рызыкаваць».
  Ён паціснуў плячыма. «Добра, але ў вас ёсць штосьці для мяне
  можа зрабіць - паглядзіце, ці зможаце вы знайсці клубок вяроўкі. Хардынг ведае
  можа, дзе шукаць».
  Маккрыдзі падышоў да іх. «Мы гатовыя ехаць. Дапамога
  мяне з гэтай здымкай». Як паднялі, дык пачулі
  некалькі
  стрэлы. — Што, чорт вазьмі, там адбываецца?
  — спытаў Маккрыдзі. «Па нас не страляюць — дык пайшлі
  хто б?'
  Дэнісан пахіснуўся пад цяжарам прыклада
  250
  зброя. 'Каго гэта цікавіць? Давайце скарыстаемся гэтым».
  У другі раз усё пайшло лепш, нягледзячы на перашкоды
  вага
  зброі. У іх было лепшае пачуццё арыентацыі і
  ведаў, куды ісці. Яны змаглі зрабіць гэта на працягу пяці хвілін
  апусціць зброю на пярэднюю палубу лодкі; яно слізгала
  акуратна на месцы, і Хардынг, схіліўшыся над ім, паказаў
  моўчкі аб тым, як павінны быць прымацаваныя казённыя вяроўкі.
  Дэнісан разгарнуў клубок вяроўкі, які знайшла Лін.
  Ён працягнуў канец Маккрыдзі. - Патрымай гэта, - прашаптаў ён.
  «Калі трапіш у бяду, падцягвайся, а я буду маўчаць. Два
  Цягнуць
  і я вяслую задам».
  «па-чартоўску добрая ідэя».
  Дэнісан пастукаў Хардынга па плячы. «Заходзь, перш чым мы трапілі ў
  спусціць баржу». Хардынг паслухаўся і Дэнісана
  Маккрыдзі штурхнуў лодку наперад, пакуль яна не паплыла. Зноў
  жвір захрабусцеў, і яны, затаіўшы дыханне, чакалі, каб убачыць
  ці прыцягнулі яны ўвагу. Дэнісан пералез праз ст
  суровы
  на борт і размясціўся за зброяй. Ён даў
  іншы канец вяроўкі да Хардынга.
  «Калі вы адчуваеце тузанне, крычыце. Дзе вёслы?»
  "На дне побач з прыкладам гэтай штукі".
  Ён працягнуў руку і знайшоў іх, у іх была кароткая ручка і шырокія
  ліст. Перш чым пакласці іх у ваду, ён паглядзеў наперад. Ён
  ляжаў ніцма з вачыма не больш чым каля трыццаці
  сантыметраў
  над паверхняй вады. Перад ім, на перадавой палубе,
  выцягнуў амаль трохметровую зброю. Гэта выглядала на
  гэта гучыць менш груба, больш падобна на тое, што належала тут.
  Механічны
  усё здавалася завершаным.
  'Ахова!' - прашаптаў Хардынг. «Вазьмі гэтую іголку і прасунь яе
  сонечная дзірка».
  Дэнісан працягнуў руку і пацягнуў малаток назад, пакуль ён не дацягнуўся
  быў цалкам нацягнуты і ўстаў на месца. Затым ён зарэзаў
  праткніце іголку ў адтуліну ў соску і прамацайце яе праз паперу
  ўзор уджалены. Ён трохі патупаўся, каб зрабіць дзірку большай
  праз якія полымя павінна было прайсці, каб дасягнуць парашка, а затым даў
  вярнуў іголку Хардынгу, які працягнуў яму каўпак.
  Хардзінг прашаптаў: «Я б проста трымаў гэта ў тваіх руках, пакуль ты не скончыш».
  трэба страляць. Так бяспечней».
  Ён кіўнуў і пачаў веславаць кароткімі плыўнымі рухамі, вось так
  так гучна, як мог. Лодка слізгала наперад, значна хутчэй
  чым ён чакаў. Пульсы праходзілі ў V-вобразнай форме ад носа да
  ззаду, калі лодка плыла ў тумане.
  Дэнісан ужо вырашыў трымацца паблізу чаротавых зараснікаў.
  Трэба прызнаць
  Было б лягчэй веславаць, калі б ён паставіў вясло пасярэдзіне
  ад фарватэру, але там было б менш абаронена
  ёсць. Акрамя таго, ён павінен быў думаць пра іншых; яны павінны былі
  прабірацца па вадзе, і гэта, напэўна, было б менш з чаротам
  быць глыбокім.
  Хардзінг прашаптаў: «Маккрыдзі даў мне свой компас.
  Якая стаўка?»
  «Паўночны захад», - сказаў Дэнісан. «Калі мы нават на імгненне збочым з курсу
  павінен
  змяніцеся, паспрабуйце трымаць свой клан больш на поўнач, чым на захад».
  «Правільна».
  У такім становішчы лежачы было цяжка веславаць, і яму гэта ўдавалася
  неўзабаве баліць паўсюль, асабліва ў задняй частцы плячэй. І яго
  грудзінай скрэблі ніжнія дошкі, пакуль не здалося, што ён
  пацёр скуру грудзей. Хто б ні быў з гэтым влет
  выйшаў туды, напэўна, там была падушка.
  Калі ён ацаніў, яны былі каля двухсот метраў
  прагрэсаваў, ён спыніўся, каб адпачыць на імгненне. Ён пачуў ззаду
  слабы пырск, і калі ён азірнуўся, то ўбачыў цёмныя постаці
  з астатніх трох. Далей — шэрая маса.
  МакКрыдзі падышоў побач, па пояс у вадзе.
  «Чаму ты спыніўся?»
  «Гэта чортава цяжкая праца. Ненатуральнае становішча. На няшмат
  выдзьмуць».
  З берага данеслася серыя імклівых стрэлаў, адзін з іх грымнуў
  аўтаматычная вінтоўка. Маккрыдзі прашаптаў: «Яны ўсё яшчэ там
  заняты.
  Я хацеў бы ведаць, што...
  Яшчэ адзін стрэл, так жахліва блізка
  МакКрыдзі інстынктыўна нахіліўся, а Дэнісан яшчэ больш нахіліўся
  прыціснулі ніз влет. Ён гучна пачуў злева
  плёскацца, быццам нехта бяжыць па плыткаводдзе; гук сціх
  і ўсё зноў стала ціха.
  Маккрыдзі асцярожна падняўся на ногі. «Гэта было тут, у
  балота. Ідзем далей».
  Дэнісан зноў пачаў спакойна веславаць, і лодка пайшла далей
  праз туман. Ён зразумеў, што Хардынг нічога не зрабіў
  сказаў, таму ён павярнуў галаву. «Усё ў парадку?»
  «Працягвай веславаць», - сказаў Хардынг. «Яшчэ крыху ўлева».
  Калі яны глыбей пранікалі ў балота, у ім з'яўляліся ямы
  туманная заслона - моманты, калі туман раптам святлее або
  паэт
  была, якая з'ява, верагодна, была выклікана а
  Падагрычны ветрык лашчыў шчаку Дэнісана. Быў адзін момант
  бачнасць не больш за пяць метраў, а затым, праз дзесяць секунд, прамень
  туман раптам раскрываецца так ён мы! трыццаць-сорак ярдаў наперадзе
  сябе
  мог бачыць. Яму гэта не спадабалася; гэта адбылося цалкам кожны раз
  нечаканы.
  За лодкай Маккрыдзі цягнуўся па вадзе глыбінёй па сцёгны.
  Зямля была падступная - большая частка расліннасці гніла
  але час ад часу гладкі камень паміж імі трымае яго на месцы
  лодыжкі
  прадбачыў, а часам і нечаканы разрыў. Ён паглядзеў на імгненне
  назад
  і ўбачыў, што ў Лін, значна меншай за яго, вада была па пояс
  меў. Ён усміхнуўся ёй, і яна слаба ўсміхнулася
  яго назад. Дыяна складала ар'ергард, пастаянна атачаючы сябе
  азіраючыся наперад і назад.
  Яны цягнуліся так хвілін пятнаццаць, а потым пачуў Маккрыдзі
  здушаны крык ззаду. Ён паглядзеў і ўбачыў Лін
  проста падняла галаву над вадой і пачала
  плаваць. Так як сам ён па пахі ў вадзе
  Гэта яго не здзівіла, таму ён зрабіў два рэзкія рыўкі
  вяроўка. Дэнісан імгненна адплыў назад і паплыў лодку
  асцярожна
  заднім ходам, каб спыніцца побач з Маккрыдзі.
  «Вам прыйдзецца змяніць курс. Для нас гэта становіцца занадта глыбокім».
  Дэнісан кіўнуў і моўчкі паказаў запланаваны ім маршрут
  было прытрымлівацца, як мага бліжэй уздоўж чароту і ў напрамку
  ад таго, што здавалася нейкім пагоркам, каля пяцідзесяці ярдаў
  за межамі. Пакуль зноў падняўся туман, каб...
  бугор
  быў схаваны ад вачэй, ён зноў пачаў веславаць.
  Зноў лёгкі ветрык разагнаў туман, і Дэнісан,
  які глядзеў наперад уздоўж ствала пярэдняй зброі
  раптам нешта варухнуў і як мага цішэй ударыў абодвух
  веславаць у вадзе. Лодка павольна плыла да прыпынку. Зноў
  заслона туману зачынілася, але ён працягваў чакаць і горача спадзявацца
  што Маккрыдзі будзе дастаткова мудрым, каб больш не выступаць
  прыйшоў даведацца, што адбываецца.
  253
  Калі мацней адчуў ласку лёгкага паветра на сваёй шчацэ
  быць, ён быў гатовы да таго, што туман зменшыцца і
  раптоўна палепшыўся зрок. На ўзгорку стаяў чалавек
  аказалася не чым іншым, як адным, які тырчыць у канал
  дамба. Да яго прыйшоў іншы чалавек!адкрыта, праз ваду
  прабірацца,
  і яны памахалі адзін аднаму.
  Дэнісан працягнуў руку і націснуў на грунтоўку
  на соску пад малатком і рухаўся другой рукой
  асцярожна апусціце вясло ў ваду. Лодка павольна развярнулася і
  такім чынам, ствол вінтоўкі. Потым прымітыўны казырок прайшоў
  зрабіць гэта! Калі ён дрэйфаваў, ён рабіў вясло назад, каб умацаваць лодку
  закласці.
  Яго палец скруціўся вакол курка, але ён усё яшчэ вагаўся
  з пажарамі. Цалкам можа быць, што гэтыя людзі невінаватыя
  былі фіны, якія выпадкова пабіліся з
  тыя шчаслівыя, шалёныя чэхі. Адзін з мужчын
  павярнуўся
  павярнуўся, пачуўся рэзкі крык, і Дэнісан зразумеў
  влет быў адкрыты. Другі мужчына жорстка падняў руку
  уверх
  і ён убачыў дзве кароткія ўспышкі, якраз у той момант, калі туман вярнуўся
  пачаў набліжацца.
  Гэта было вырашальным фактарам - ні адзін нявінны фін не зробіць гэтага
  раптам пачынаюць страляць. Ён націснуў на курок, калі націскаў на яго
  у той апошні момант якраз у час, калі яго розум адключыўся
  павярніцеся і падцягніце калені ад ніжніх дошак.
  Нічога не адбывалася ні на адзін удар сэрца, а потым стрэліў пісталет
  выключаны. Полымя ўспыхнула з сонечнай ямы пад молатам і асляпіла
  яго, але не настолькі, каб ён не мог справіцца з жахлівым агністым шарам
  вырываецца з вусця ствала. Пекла апельсіна і
  жоўты з белым пасярэдзіне ўспыхнуў у чатырох метрах перад каньком, а
  Ззянне святла, якое асляпляла яго і суправаджалася цьмяным і
  цяжкі стук. Лодка задрыжала і моцна тузанулася ў вадзе
  назад
  і ніжнія дошкі сутаргава пратэставалі пад ім.
  Потым усё скончылася, і павольна паднялося воблака чорнага дыму; там
  у паветры вісеў едкі смурод паленага пораху.
  Хоць і аслупянелы ад выбуху, думаў ён перад сабой
  можна пачуць крык. Перад вачыма танцавалі зоркі і фантаны святла
  пакуль
  ён зноў паспрабаваў углядацца праз раптам густы туман,
  але ён нічога не бачыў. Недзе бразгала аўтаматная вінтоўка
  за ім, і раптам вада пырснула прама праз канал
  254
  калі нехта ўдарыў па ім сляпым выбухам агню.
  Ён пачуў свігат над сабой і кавалкі чароту
  упаў на твар, калі падымаў вочы.
  Страляніна сціхла. Праз імгненне спытаў Хардынг
  слаба: 'Мне перазагрузіць?'
  «Колькі часу гэта зойме?»
  «Пяць хвілін».
  — Хрыстос, не! Дэнісан раптам прыняў меры. 'Мы павінны
  Ідзі адсюль, і таксама па-чартоўску хутчэй». Падцягнуў ногі і пайшоў
  прысядзьце, каб лепш валодаць лопасцямі ў вадзе
  даваць. Гэта не было моманту марудзіць і наступіла смяротная цішыня
  не так важна, як дабрацца да бяспекі. Ён пратараніў вёслы
  у ваду і прывёў лодку ў рух. Пакуль ён быў каля грэблі
  ён асцярожна слізгаў, бо не хацеў дакранацца да гранда
  хадзіць, а тым больш бачыць што-небудзь пра тых, хто там быў
  тавары
  быў.
  Жорсткасць гэтага стрэлу, так бы мовіць, завяла яго ўнутры
  абпалены. Які, чорт вазьмі, павінен быў быць эфект на мэту?
  былі? Ён паглядзеў убок, але там было толькі
  тонкі
  туман, і ўсё, што ён чуў, быў паскораны шум
  ад іншых, калі яны падладжваліся пад яго тэмп.
  Ён веславаў далей, пакуль не мог стаяць на нагах ад стомы,
  часам мяняючы курс па меры павароту рэчышча
  забалочаны
  астраўкі пампавалі або як Хардынг на аснове компаса
  даў указанне. Праз паўгадзіны на максімальнай хуткасці
  веславаў, ён быў знясілены і, згорбіўшы плечы, выйшаў з
  вёслы, якія вісяць у вадзе. Дыханне ў яго і ў яго рэзкае дыханне
  баляць грудзі.
  Хардынг паляпаў яго па плячы. «Проста адпачні», — сказаў ён. 'Ў вас ёсць
  дастаткова зроблена».
  Маккрыдзі ішоў побач, напалову ўброд і напалову ў плаванні. «Ісус!»
  ён сказау. 'Калі ласка, паскарайцеся!'
  Дэнісан слаба ўсміхнуўся. «Гэта быў апошні агонь. А
  занадта шмат для мяне. Усё, што я хацеў, гэта ўцячы».
  Маккрыдзі ўчапіўся за борт лодкі і
  паглядзеў на
  зброю. «Калі гэта адбылося, я быў упэўнены, што
  ствол быў разбіты на часткі. Я ніколі раней не бачыў нічога падобнага».
  — Як далёка мы зайшлі? — спытаў Дэнісан.
  Хардынг здаровай рукой дацягнуўся да дна
  255
  перакусіць. Ён вывудзіў картку, прасякнутую ёю
  вады, і даў яе Дэнісану, які разгарнуў карту. Ён паказаў
  праз плячо Дэнісана. «Я думаю, што мы толькі што атрымалі такі шырокі ўчастак
  вады
  перайшлі».
  "Яна была не толькі шырокай, але і глыбокай", - сказаў Маккрыдзі. «Мы
  прыйшлося плыць».
  "Гэта больш за палову шляху", - сказаў Дэнісан. «Яшчэ крыху, і мы ўсё атрымаем
  сухая зямля».
  Дыяна і Лін зайшлі на плыткаводдзе па чароце
  мачавыпусканне.
  Яны былі прамоклыя і растрапаныя. Дэнісан штурхнуў
  вяслом і павярнуў лодку да іх. «Усё ў парадку?»
  — спакойна спытаў ён.
  Дыяна стомлена кіўнула, і Лін сказала: "Колькі яшчэ?"
  — Недалёка, — сказаў Дэнісан. «Вы можаце працягнуць сваё падарожжа ў
  зрабіць фурор».
  Маккрыдзі кіўнуў. «Я лічу, што мы ў бяспецы. У мяне цэлы
  Нейкі час я не чуў страляніны».
  Хардынг усё яшчэ нешта рабіў з ніжняй часткай
  влет. "Я баюся, што ў нас праблемы", - сказаў ён. «Я думаў
  што ўся гэтая вада была кроплямі з вёслаў, але я веру
  што ў нас ёсць уцечка. Лодка тоне».
  «Ах, чорт вазьмі!» - сказаў Маккрыдзі.
  - Мая віна, - сумна сказаў Хардынг. «Я думаю, што ў мяне таксама ёсць гэты пісталет
  моцна загружаны. Гэта запатрабавала занадта шмат намаганняў».
  Дэнісан выдыхнуў. Маккрыдзі мог мець рацыю;
  ствол мог разлятацца. Ён сказаў: «Падобна на тое
  што вам давядзецца прайсці рэшту шляху, доктар. Атрымаць цябе
  гэта тое, што вы думаеце?
  "Я буду ў парадку, як толькі дам сабе яшчэ адзін шанец".
  — Мы ўпіхнем баржу ў чарот, — сказаў Маккрыдзі. 'І тады
  мы сыходзім. Я лічу, што туман падымаецца і да гэтага
  Я хачу выбрацца з гэтага балота».
  256
  Трыццаць сем
  Кэры прайшоў праз высокую драўляную браму і паглядзеў на дом.
  Гэта быў не той дом, які можна было чакаць знайсці ў Англіі
  бачыць, таму што нічога пра архітэктуру не было правільна, у асноўным на
  дэталі, але ён меркаваў, што калі б гэта было ў Англіі
  стаяў, дачным бы назвалі - адзін з нямногіх
  імя
  дамоў.
  Ён спыніўся і закурыў люльку, згубіўшыся ў гісторыі.
  У той час, калі Фінляндыя была яшчэ Вялікім Княствам і часткай
  Імперская Расія, дом павінен быў быць домам каго-небудзь з
  мог належаць да дробнай шляхты або, магчыма, да шведскага фіна
  буржуазнае купецтва. Пазней ім валодаў в
  кампанія ў Хельсінкі, якая выкарыстоўвала яго як дом для адпачынку
  старэйшых супрацоўнікаў і як месца сустрэчы для
  кіраўніцкія дыскусіі.
  Цяпер справа была за ангельцамі для невядомых мэтаў
  Сакрэтная служба наняла.
  Кэры выглядаў апранутым у Гарыса, калі шпацыраваў
  з твіду і задуменна пыхкаючы люлькай, без сумневу, на вышыні сваёй гульні
  як сквайр, ці што там фінскі эквівалент
  ёсць. Ён чыркнуў чарговай запалкай і прасунуў яе паміж сваімі
  укрываючы
  рукі ў сваю неахвотную трубку. Калі насцярожыўся, то адпусціў
  не заўважае гэтага ў яго паводзінах. З аднаго боку, ён зрабіў
  турбаваўся за Маккрыдзі і яго групу, якіх яшчэ не было
  прыходзьце
  з'яўляцца, але з другога боку яго хвалявала што
  адбылося дома ў Лондане. Відаць, яго начальнік, сэр
  Уільям Лінг не змог шмат з гэтым зрабіць
  з Торнтана, і бойка ў Уайтхоле пачалася сур'ёзна
  прымаць формы.
  Ён атрымаў задавальненне ад таго, што пацягнуў сваю трубку, а потым і сам
  зноў зірнуўшы на дом, ён убачыў набліжэнне Армстранга. Ён
  пачакаў, пакуль ён апынецца на лёгкай адлегласці для размовы
  прыйшоў
  а потым спытаў: «Ці ўсё яшчэ той прыгожы твар».
  параўнанні
  гуляеш?'
  «Ён гатовы».
  257
  «Надышоў час. Ён знайшоў?»
  "Мне ніхто нічога не кажа", - сказаў Армстранг. — Але ён хоча пагаварыць з вамі.
  штосьці яшчэ - патэлефанаваў Джордж Маккрыдзі. Ён мог справіцца з
  тэлефон
  не магу сказаць шмат, але, калі я правільна разумею, у яго ёсць
  што сказаць. Ён просіць лекі ад кулі
  рука».
  «Чый?»
  «Доктар Хардынг.
  - гаркнуў Кэры. "Яшчэ ёсць траўмы?"
  – Джордж нічога пра гэта не казаў.
  'Прыемна! Хадзем паглядзім гэты прыгожы твар».
  Армстранг ішоў побач з ім. «І ёсць хлопец, які хоча з табой пагаварыць
  - нехта паклікаў Торнтан.
  Кэры запаволіў крок. — Ён цяпер тут?
  – Я пакінуў яго ў бібліятэцы.
  "Ён размаўляў з прыгожым тварам?"
  «Я ў гэта не веру».
  «Нельга дазваляць яму размаўляць з ім». Кэры паглядзеў на Армстранга
  з боку. - Ты што-небудзь ведаеш пра Торнтана?
  "Я сустракаўся з ім раней", - сказаў Армстранг. 'Але я
  ніколі не размаўляў з ім. Ён крыху вышэйшы за мяне
  татэмны слуп».
  - Так, - сказаў Кэры. — Адзін з тых, хто цягне за нітачкі ў Уайтхоле
  цягнучы і гладкі, як вугор. Я дакладна скажу, з чым вы маеце справу
  Торнтан павінен зрабіць. Вы вяртаецеся ў бібліятэку і робіце стаўку
  прапануеце яму гарбаты - ён гэта ацэніць. Вы трымаеце яго за
  гаварыць, пакуль я не дабяруся да яго. Я не хачу, каб ён тыкаўся; ён
  прымушае мяне нервавацца. Зразумела?'
  «Так», - сказаў Армстранг. «У чым праблема?»
  «Дома ёсць невялікія разыходжанні ў меркаваннях аб тым, як гэтага прытрымлівацца
  палітыка,
  і Торнтан штурхае занадта моцна. Гэта няпраўда
  вам не трэба пра гэта турбавацца, пакуль вы выконваеце тое, што вам кажуць
  становіцца - тое, што я вам кажу. Калі Торнтан спрабуе кіраваць вамі,
  тады накіруйце яго да мяне».
  «Выдатна», - сказаў Армстранг.
  "Дазвольце мне расказаць вам пра Торнтана", - шчыра сказаў Кэры. 'Ён
  гэта шаффут - гэта вельмі прыгожае слова. Гэта значыць адзін
  спалучэнне вянуць і жуліка. Так вы кажаце ў прысутнасці
  Ні слова ад Торнтана аб гэтай аперацыі. Улічвайце гэта
  258
  загад ад мяне».
  "Нават калі ён спытае мяне наўпрост?"
  «Накіруйце яго да мяне», — сказаў Кэры. — Тады ты дакладна не ўвойдзеш
  цяжкасці. Я ведаю, што ён магутны, а ты толькі адзін
  падначалены
  але вы працуеце ў іншым аддзеле. Калі ён паспрабуе
  Каб пацвердзіць свой аўтарытэт, проста скажыце яму адно
  ветлівы спосаб, каб ён мог зваліцца мёртвым, я за тваю спіну». Ён свеціцца. «І Лін ззаду мяне, так што ў вас ёсць увесь шлях да вяршыні
  рэгіёны
  уся падтрымка».
  Армстранг выглядаў з палёгкай. – Гэта дастаткова ясна.
  Кэры коратка кіўнуў. «Прыемна. Вы паклапаціцеся пра Торнтана. Я іду з
  прыгожы твар гаворыць».
  Чалавек, якога Кэры называў «прыгажуном», быў сэр
  Чарльз Гасцінгс, член Каралеўскага навуковага савета
  грамадства,
  выдатны фізік. Кэры, той малы
  меркаванне вучоных, сустрэў яго з надзейнасцю
  і адсутнасць павагі да сэра Чарльза, чалавека з пачуццямі
  для гумару, знойдзены асвяжальным. - спытаў Кэры, увайшоўшы ў пакой
  увайшоў, падышоў да мужчыны: «І?»
  Сэр Чарльз узяў пачак папер. «Адказ такі
  адназначны. Гэта вырашальны дакумент. Гэта абрысы
  Доктар Мерыккен выяўляе сутнасць ідэі і пэўным чынам развівае яе
  вельмі цікавы спосаб. Як вы ведаеце, гэта разуменне
  вугла нахілу, які выкарыстоўваецца ў рэнтгенаўскіх тэлескопах, якія мы
  выкарыстоўваць цяпер, але Merikken пайшоў значна далей ад адкрыцця
  распрацавана
  - што дзіўна, улічваючы, што ён быў столькі гадоў таму
  працаваў».
  Сэр Чарльз маўчаў, паглыблены ў геніяльнасць думкі.
  'Мерыкен
  не толькі распрацаваў тэорыю, але і падпарадкаваў яе
  на лабараторныя даследаванні - адзіны шлях, вядома.
  Вось кароткі змест яго эксперыментаў, з якіх
  вынікі, шчыра кажучы, уражваюць. На яго першы
  тэст, ён ужо дасягнуў рэнтгенаўскага адлюстравання амаль
  дваццаць пяць
  працэнт падаючага асвятлення.'
  - Пачакай, - сказаў Кэры. «Як гэта параўнаць з тым, што мы
  змаглі дасягнуць да гэтага часу?'
  Сэр Чарльз коратка засмяяўся. «Абсалютна няма
  параўнанне. Калі пакінуць у баку ўсё астатняе, гэта будзе рэвалюцыя
  259
  у рэнтгенаўскай астраноміі. Гэта робіць рэнтгенаўскі аб'ектыў
  значнай трываласці магчыма. Але гэта было толькі тое
  першы з эксперыментаў Мерыккена; у апошнім судзе перад ім
  ён скончыў серыю, ён павінен быў мець значна лепшыя вынікі
  дасягае
  — І яго абсталяванне не адпавядала сучасным стандартам».
  Кэры не мог паварушыць рукамі і дастаў трубку
  мяшок. «Такім чынам, калі мы пасадзім сюды кучу людзей, яны будуць праклятыя
  шмат грошай і разумны запас часу, мы б нешта зрабілі
  Мерыкен
  можа палепшыць. Вы б пагадзіліся на гэта, сэр?
  Чарльз?
  «Я, вядома, хацеў бы. Тут няма нічога, што б хоць нешта гаварыла
  парушаецца фізічны закон. Усё зводзіцца да тэхнікі
  Уніз - заўважце, высокаразвітыя тэхналогіі, але не больш за тое». Ён
  развёў рукамі. «Цяпер даступны рэнтгенаўскі лазер
  наўрад ці
  магчымае стала верагодным».
  Кэры паказаў люлькай. «Штосьці яшчэ пра гэта
  значэнне ў гэтых дакументах?
  Сэр Чарльз паківаў галавой. 'Зусім не. Гэта, напрыклад,
  - ён узяў школьны сшытак у цвёрдай вокладцы -
  ...гэта серыя разлікаў ядзерных сячэнняў.
  Вельмі прымітыўна і зусім нічога не варта». Яго голас быў невялікі
  прыніжальна. "Гэта датычыцца і ўсяго астатняга".
  — Дзякуй, сэр Чарльз. Кэры вагаўся. «Вы настойліва рэкамендуеце мяне
  абавязаць
  калі вы хочаце застацца ў гэтым пакоі, пакуль я не вярнуся.
  Думаю, што мяне не будзе больш за некалькі хвілін». Ён
  ігнаруецца
  выраз ветлівага здзіўлення на твары сэра Чарльза
  і выйшаў з пакоя.
  Каля бібліятэкі ён спыніўся і паціснуў плячыма
  прама перад тым, як ён адчыніў дзверы. Торнтан вучыўся
  крэсла
  і Армстранг стаяў ля акна. Армстранг выглядаў змардаваным
  і адчуў прыкметную палёгку, калі ўбачыў Кэры. 'Добрай раніцы,'
  - сказаў Торнтан. Голас у яго быў вясёлы. «Я павінен сказаць, што ў вас ёсць
  добра падрыхтаваў людзей, Кэры. Містэр Армстранг такі
  Закрыты
  як вустрыца».
  - Добрай раніцы, - коратка сказаў Кэры.
  — Я проста заскочыў, каб пачуць, як сэр Чарльз
  хуткасць. Вы павінны ведаць, што мы ўсе вельмі зацікаўлены ў
  каб убачыць вынікі вашай карпатлівай працы».
  260
  Кэры сеў, разважаючы, адкуль Торнтан што-небудзь пра гэта ведае
  Сэр Чарльз ведаў. Ён усё больш і больш пераконваўся, што ёсць
  была ўцечка ў стале Лінга. Ён рашуча сказаў: «Сэр
  Уільям Лінг».
  Бадзёрасць Торнтана крыху паменшылася. «Ну, я думаю, так
  што мы можам прабачыць містэра Армстронга, пакуль мы гаворым пра гэта
  давайце абмяркуем». Ён павярнуўся да Армстранга. «Калі ты такі
  хачу быць добрым».
  Армстранг зрабіў так, быццам хацеў падысці да дзвярэй, але застаўся
  калі Кэры адрэзаў: "Заставайся на месцы, Ян".
  Торнтан падняў бровы. «Як вы ведаеце, ёсць
  пэўныя
  ...эээ... падрабязнасці, на якія містэр Армстранг не мае права
  ведаць.'
  - Ён застаецца, - коратка сказаў Кэры. «Я хачу быць сведкам гэтага».
  «Сведка!» Бровы Торнтана падняліся яшчэ больш.
  - Давай, - сказаў Кэры. — Калі мы скончым гэтую аперацыю, сэр
  У мяне ёсць канчатковая справаздача аб гэтым - у тым ліку тое, што я сказаў у гэтым
  пакой
  Вы чуеце. Армстранг робіць гэта таксама - самастойна
  я. Вы бачыце сітуацыю?»
  - Я магу з гэтым пагадзіцца, - жорстка сказаў Торнтан.
  — Тады табе не трэба нічога казаць. Армстронг можа рабіць тое, што вы не кажаце
  не чую». Кэры ласкава ўсміхнуўся. 'Колькі ваш час
  самалёт
  назад у Лондан?
  «Я павінен сказаць, што вы не палягчаеце сітуацыю»,
  - раздражнёна сказаў Торнтан.
  Кэры было ўсё роўна. «Гэта зусім не маё
  намер
  каб зрабіць рэчы прасцей. Вы маеце нас ва ўсім
  уся гэтая аперацыя ўспрымалася як належнае. Мне гэта не спадабалася і
  Лінг таксама. '
  Уся бадзёрасць знікла з Торнтана. 'Я не веру
  што вы разумееце сваю пазіцыю, містэр Кэры», — сказаў ён. «Вы ўсё яшчэ
  Мы не так высока падняліся, каб не зважаць на вас. Як
  міністр
  Чытаючы мой даклад, я лічу, што вас чакае шок
  стаіць».
  Кэры паціснуў плячыма. «Вы складзіце справаздачу, а я яе зраблю
  мой. Наконт міністра я не магу судзіць. я
  не гуляйце з кабінетам - я пакідаю гэта Лінгу
  пра.'
  Торнтан устаў. «Калі гэтую справу закрыюць, Лінг памыляецца — 261
  відаць, ужо не. Я б не разлічваў, што ён табе дапаможа
  абараняць.'
  "Лінг можа пастаяць за сябе", - сказаў Кэры. 'Ён мае
  зроблена вельмі добра да гэтага часу. Ян, ты хацеў бы бачыць містэра Торнтана?
  кіраваць сваёй калясьніцай? Я не думаю, што яму засталося што сказаць
  мае.'
  «Проста дробязь», - сказаў Торнтан. 'Ёсць,
  натуральна,
  іншыя людзі, уцягнутыя ў гэтую справу, якія не з'яўляюцца вашымі
  аддзел. V лепш пераканайцеся, што Дэнісан і
  дзяўчыне Мэйрык затыкаюць рот. Гэта ўсё я
  трэба сказаць».
  Ён выйшаў з пакоя, а за ім Армстранг. Кэры ўздыхнуў
  і дастаў з кішэні запалкі, каб запаліць люльку,
  але глядзеў на гэта з агідай і пакінуў люльку незапаленай
  праваліцца. Праз імгненне ён пачуў, як ляпнулі дзверы машыны і
  затым
  храбусценне шын на жвіры. Калі Армстранг вярнуўся
  - спытаў ён, - ён пайшоў?
  'ля.'
  — Дык дай жа, дзеля бога, папяросу!
  Армстронг выглядаў здзіўлена, але дастаў пачак цыгарэт
  з'явіцца. Даючы Кэры агонь, ён спытаў: «Ты ўзяў Торнтана
  трохі жорстка, ці не так?
  Кэры няўклюдна зацягнуўся цыгарэтай і закашляўся. 'Гэта
  адзіны спосаб справіцца з такім ублюдкам, як ён. Ён з'яўляецца
  самы вялікі махляр у Уайтхоле, але калі вы дасце яму цяжкі час
  дастаткова
  дагары нагамі, ён разумее».
  «Я здзіўлены, што ён узяў гэта ў вас. Вы гэтага не баіцеся?
  ён падпілуе ножкі пад вашым крэслам? Я думаў, што ён зусім
  што казалі ў калідорах улады?»
  «Калідоры ўлады!» Кэры выглядаў так, быццам збіраўся
  пляваў на падлогу. «Цікава, ці ведаў CP Сноў
  што ён вынайшаў клішэ ХХ ст. я не
  баіцца Торнтана; ён нічога не можа мне зрабіць непасрэдна. як
  Усё адно я на пенсіі і плюю на яго
  калі
  Мне проста хочацца».
  Ён зацягнуўся цыгарэтай і выпусціў дым, не зацягваючыся.
  — Цябе гэта зусім не закранае, Ян. Вы проста захоўваеце сок і
  не турбуйцеся аб пытаннях палітыкі».
  "Я нават не ведаю, пра што гэта", - сказаў Армстранг
  262
  са смехам.
  «Гэта таксама лепш». Кэры ўстаў і ўтаропіўся ў акно.
  — Вы заўважылі што-небудзь дзіўнае ў гэтай размове?
  Армстранг падумаў. «Я ў гэта не веру».
  «Я так. Торнтан так раззлаваўся на мяне, што загаварыў».
  Кэры зацягнуўся цыгарэтай і выдыхнуў клубок дыму. «Як мог
  ён ведае што-небудзь пра Дэнісана? Скажы мне гэта, дарагі хлопчык, і ты
  выйграе вялікую цыгару». Ён падняў цыгарэту і паглядзеў на яе
  з агідай, потым з непатрэбнай сілай націснуў на цыгарэту
  у попельніцу. Ён коратка сказаў: «Дайце мне ведаць, як толькі Дэнісан
  і Маккрыдзі вярнуліся».
  263
  Трыццаць восем
  Дэнісан ляжаў у басейне з кіпячай вадой да вушэй
  старамодная ванна: Ён ляжаў пасіўна і пусціў гарачую ваду ўсім
  развязаць вузлы. Яго плечы ўсё яшчэ былі жудасныя
  боль
  веславаць па балоце Сомпіё. Ён закаціў вочы
  адкрыты і ўтаропіўся на ўпрыгожаную столь, а потым паглядзеў
  да кафлянай печы ў куце, масіўная канструкцыя
  дастаткова, каб абагрэць бальную залу, не кажучы ўжо пра ванную.
  Ён зрабіў выснову, што зіма ў Фінляндыі можа быць ледзяной.
  Калі вада стала цёплай, ён выйшаў з ванны і абсушыўся
  і надзеў свой - або Мэйрыкс - халат. Ён паглядзеў на гэта ўніз
  і намацаў тканіну. Мяркуючы з таго, што сказаў Кэры ў
  некалькі кароткіх каментарыяў, якія ён зрабіў, належалі яму
  дарагое жыццё скончылася. Дэнісан думаў, што гэта нармальна. Апошнія некалькі
  дзён шанец на дарагое жыццё быў бы меншы, чым на
  танная смерць.
  Ён выйшаў з ваннай і пайшоў па ашаляваным калідорам
  адведзеная яму спальня. Гэта выглядала як
  Ангельская сакрэтная служба была не супраць дарагога жыцця;
  гэтая вясковая хата нагадвала яму старамодную
  дэтэктывы
  у якім граф быў знойдзены мёртвым у кабінеце
  а ў апошнім акце вінаватым аказаўся хатні слуга
  ёсць. Пісьменнікі таго часу, здавалася, лічылі, што ўсе
  акрамя
  у хатняй прыслугі была хатняя прыслуга.
  Ён збіраўся ўвайсці ў свой пакой, калі дзверы
  адкрыўся з другога боку, і ён убачыў, што там стаіць Лін. «Джайлз, зразумеў
  не маглі б вы хвілінку?
  «Натуральна». Яна запрашальна адчыніла дзверы, і ён правёў яе
  у спальню. - Як Хардынг?
  "Ён выдатны хлопец", - сказала яна. «Ён дастаў кулю
  і паклаў сваю руку. Ён сказаў, што гэта не так ужо і дрэнна
  як выняць сабе апендыкс, як некаторыя лекары
  трэба было зрабіць. Мы з Дзіянай дапамагалі яму
  перавязка».
  264
  «Я не думаю, што яму трэба турбавацца аб атрыманні больш куль,»
  Дэнісан сказаў. «Мяркуючы па тым, што я чуў ад Кэры, так
  гэтая праца была ледзь не адарваная. Ён сказаў нешта пра заўтрашні дзень з намі
  ляцець назад у Англію».
  "Значыць, атрымалася - ён атрымаў тое, што хацеў?"
  «Відавочна. Быў тут навуковец, які мае дакументы
  Прагледжана.
  Дыяна і Ян Армстронг вярнуліся разам з ім
  Англія».
  Яна села на ложак. — Дык усё скончана. Што вы збіраецеся
  рабіць цяпер?'
  «Напэўна, назад у кінатэатр». Ён пацёр сківіцу і
  намацаў няголеную чупрыну. — Кэры сказаў, што ён усё яшчэ там
  хацеў пагаварыць пра гэта, таму што гэта магло быць нялёгка
  быць, з чужым тварам». Ён зрабіў шырокі жэст рукой.
  «Здаецца, гэтыя скандынаўскія рэчы трэба трымаць у сакрэце
  праводзіцца,
  так што я не магу проста вярнуцца ў Fortescue, як
  Я. Ён задаваў мне занадта шмат пытанняў, на якія я не мог адказаць
  адказаць.
  Бяда ў тым, што кінасвет маленькі і
  калі Фортэск'ю не будзе задаваць цяжкія пытанні, то задасць
  быць кімсьці іншым».
  "Дык якое рашэнне?"
  «Чалавек па імі Ірэдэйл, я думаю,» сказаў ён панура. «Гэта адзін
  пластычны хірург. Не магу сказаць, што гэтая думка мне падабаецца;
  Мяне заўсёды страшылі бальніцы».
  - Зрабі гэта, Джайлз, - сказала яна. 'Калі ласка, зрабіце гэта. Я не магу .. .'
  Ён чакаў, што яна яшчэ хоча сказаць, але яна маўчала,
  яе галава адвярнулася. Ён сеў побач і ўзяў яе
  руку ў яго. «Прабач, Лін. Я зрабіў бы ўсё дзеля гэтага
  дадзена, каб гэтага не адбылося. Гульню я гуляю з табой
  Мне зусім не падабалася гуляць, і я сказаў пра гэта Кэры.
  Я збіраўся патрабаваць пакласці канец
  калі вы...адкрылі для сябе ўсё. Хацелася б, каб мы гэта зрабілі
  адзін аднаго
  сустракаліся пры розных абставінах».
  Яна па-ранейшаму нічога не сказала, і ён закусіў губу. 'Што ты збіраешся рабіць?'
  «Вы ведаеце, што я збіраюся зрабіць. У мяне, пяткамі над канавай,
  атрымаў дыплом, таму буду выкладаць, - як сказаў бацьку
  мець.' Яе голас гучаў горка.
  "Калі вы пачынаеце?"
  'Я не ведаю. Многае яшчэ трэба высветліць
  265
  пра смерць таты. Кэры кажа, што ў яго было б некалькі адносін
  бурэнне, каб зрабіць усё прасцей з юрыдычнага пункту гледжання, але
  яшчэ шмат што трэба зрабіць - яго воля і да таго падобнае.
  Там вялікія грошы — акцыі
  кампаній
  - А вось і яго дом. Аднойчы ён мне гэта сказаў
  дом быў бы маім, калі б ён памёр. Гэта было сапраўды нешта
  ён, ведаеш - ён сказаў "калі" замест "калі" .. .
  Нахабны вырадак, - падумаў Дэнісан. Ён сказаў: «Такім чынам, пакуль вы пачынаеце
  яшчэ не вучыць».
  «Тыя іншыя абставіны, - сказала Лін, - якія могуць быць
  арганізавана
  можа быць.'
  «Вы хочаце гэтага?»
  '0 так; каб пачаць усё спачатку».
  - Пачынаем зноўку, - прамармытаў Дэнісан. «Я мяркую, што так
  гэта жаданне, якое мы час ад часу маем ва ўсіх. Звычайна так і ёсць
  немагчыма».
  — Не для нас, — сказала яна. «Пасля аперацыі вам давядзецца пачакаць некаторы час
  для аднаўлення. Заходзьце ў дом і пабудзьце ў мяне крыху». Яе рука
  сціснуўся вакол яго. 'Калі я ў доме майго бацькі твар
  Джайлза Дэнісана, мы маглі б зноў
  быць здольным
  пачаць.'
  «Нейкае заклінанне духу. Можа і атрымаецца».
  'Мы можам паспрабаваць.' Яна паднесла руку да яго твару
  і пагладзіў шнар на шчацэ. «Хто зрабіў гэта з табой,
  Джайлз? А хто выкраў майго бацьку, каб выкінуць яго ў мора?
  тапіць?'
  — Не ведаю, — сказаў Дэнісан. І я таксама не веру Кэры
  яно ведае».
  У пакоі непасрэдна пад імі Маккрыдзі дакладваў Кэры
  Прынесці. Ён амаль скончыў. «Гэта было самае чыстае
  забой,'
  ён сказау. «Чэхі стралялі ва ўсё, што траплялася на вочы
  атрымаў.' Ён змоўк і хвіліну задумаўся. – Акрамя нас.
  "Хто быў праціўнікам?"
  — Не ведаю. Яны былі ўзброеныя рэвальверамі, нічога
  цяжэй.
  Нам толькі аднойчы давялося пабачыць іх на балоце, потым Дэнісан
  напаў на сябе з гэтай вялікай вінтоўкай. Цікаўны
  чувак, Дэнісан.
  - Я згодны, - сказаў Кэры.
  266
  «Ён захоўвае спакой у надзвычайных сітуацыях, і ён чортава добры хлопец
  добры тактык. Перайсці праз тое балота была яго ідэя.
  Гэта была добрая ідэя, таму што ў нас зусім няма тых чэхаў
  бачыў. Калі лодка затанула, ён вывеў нас усіх у бяспечнае месца».
  МакКрыдзі засмяяўся. «Ён прымусіў нас усіх бегчы адзін за адным,
  на кавалку вяроўкі даўжынёй каля дзесяці метраў. І яго ацэнка
  тэмп быў ідэальным; мы прыехалі роўна ў сем гадзін
  пасля таго, як мы выйшлі з хаціны на галоўнай дарозе».
  «Ці былі ў вас якія-небудзь цяжкасці ў Вуотсо?»
  Маккрыдзі паківаў галавой. «Мы прабіраемся ў горад,
  селі ў машыны і паехалі. Недалёка ад Равані
  апрануты
  мы апранаемся ў прыстойную вопратку для палёту да яго
  на поўдзень». Ён скрывіўся. «У нас яшчэ застаўся адзін
  Доктар Маннермаа ў Вуотсо - назіральнік за птушкамі. Яму будзе няшмат
  злуйся, таму што ён страціў канькі і дурную стрэльбу».
  "Я паклапочуся пра гэта", - сказаў Кэры. «Вы сказалі, што чэхі таксама ў Кево
  тавары.'
  «Чэхі, амерыканцы — і яшчэ куча немцаў, якія трохі падняліся
  трымаліся на адлегласці. Я не казаў іншым пра тых хлопцаў, таму што
  яны ніколі не падыгрывалі ні на хвіліну».
  «Усходнія немцы ці заходнія немцы?» - рэзка спытаў Кэры.
  "Я не ведаю", - сказаў Маккрыдзі. «Яны ўсе гавораць аднолькава
  мова».
  А потым быў хлопец, які накаўтаваў Дэнісана і...
  скраў арыгінальную картку.'
  "Я не бачыў яго ні на хвіліну", - сказаў Маккрыдзі. 'Я веру ў гэта
  ён быў адзінокай, якая працавала сама».
  - Чатыры групы, - задуменна сказаў Кэры. «І мы нічога не можам зрабіць
  упэўненасць ідэнтыфікаваць рускіх».
  - Пяць, - сказаў Маккрыдзі. — Пачнем з банды Мэйрыка
  заменены Дэнісанам. Яны б, вядома, не ўзялі нас у Kevo і
  Пагоня за Сомпіё. Яны ведалі лепш».
  - гаркнуў Кэры. «У мяне ёсць свае думкі наконт таго, хто Дэнісан
  і зрабіў той бруд Мэйрыку - і я ў гэта не веру
  рускія былі».
  «Вы сказалі, што Торнтан быў тут. Што ён хацеў?»
  "Я не мог гэтага зразумець", - сказаў Кэры. «Я не хацеў, каб ён што-небудзь рабіў
  — сказаў мне хіба што пры сведках, і пукнуў
  яго штаны. Ён занадта слізкі, каб яго такім чынам злавіць.
  267
  Але ён ведаў пра сэра Чарльза Гастынгса і ведаў пра Дэнісана.
  — Гэта так, чорт вазьмі? Нам давядзецца ліквідаваць гэтую ўцечку, калі мы...
  вяртанне ў Лондан. Што сказаў Гасцінгс?
  «О, у нас здабыча. У яго ёсць фотакопіі
  прынёс
  у Лондан. Цяпер мы можам падрыхтавацца да
  наступны этап аперацыі. Я спадзяюся, што сёння вечарам нічога не адбудзецца
  адбываецца таму, што я хацеў бы вывесці Дэнісана і тую дзяўчыну адсюль. Яна
  вылет з Хельсінкі заўтра на самалёце ў дзесяць гадзін».
  «Дзе цяпер арыгіналы папер?»
  «У сейфе ў бібліятэцы».
  «У гэтай старой рэчы? Я б замкнуў гэты замок сваёй шпількай для капелюша
  бабуля можа адкрыць».
  Кэры ўсміхнуўся. 'Ці важна - сярод дадзенага
  абставіны?'
  "Не, я так не думаю", - сказаў Маккрыдзі.
  268
  Трыццаць дзевяць
  У той вечар Дэнісан рана лёг спаць, таму што ў яго было шмат працы
  прыйшлося нагнаць сон і таму, што для гэтага яму трэба было ўставаць даволі рана
  самалёт у Лондан. Ён пажадаў добрай ночы Лін і пайшоў
  у сваю спальню, дзе павольна распрануўся. Раней
  Ён лёг у ложак і засунуў шторы, каб у пакоі стала цёмна
  рабіць. Нягледзячы на тое, што цяпер ён знаходзіўся за палярным кругам,
  неба ўсё яшчэ дастаткова светлае, каб зрабіць гэта раздражняльна цяжкім
  заснуць. Каля поўначы цямнее,
  але ніколі больш, чым глыбокія прыцемкі.
  Ён прачнуўся, калі яго нехта штурхнуў, і выплыў
  глыбокі сон на паверхню. — Джайлз, прачніся.
  «Мммм. Хто гэта?'
  У пакоі было цёмна, але нехта стаяў над ім.
  - Лін, - прашаптала яна.
  Ён падцягнуўся на локці. 'Што адбываецца?
  Уключыць святло.'
  «Не!» яна сказала. «Нешта дзіўнае адбываецца».
  Дэнісан сеў і працёр вочы. — Які выгляд
  вар'ят?'
  «Я на самой справе не ведаю. У хаце некалькі чалавек
  - унізе ў бібліятэцы. амерыканцы. Вы ведаеце чалавека, якога вы
  прадставіў мяне - чалавека, які, як вы сказалі, так раздражняў
  раней было».
  «Кідэр?»
  'Так. Я лічу, што ён унізе. Я чуў яго голас».
  Жартуй! Чалавек, які дапытваў яго ў гатэлі ў Хельсінкі
  быў пасля выкрадання з сауны. Чалавек, які
  амерыканскі
  групы ў Кево. Надзвычай вясёлы і
  смяротна раздражняльны Джэк Кідэр.
  «Хрысце!» Дэнісан сказаў. — Аддай штаны — недзе валяюцца
  крэсла.' Ён пачуў гук у цемры, і штаны сталі
  уціснуў у яго навобмацак руку. «Што табе трэба было рабіць сярод гэтага?
  красціся па начах?»
  269
  "Я не магла заснуць", - сказала Лін. «Я стаяў ля свайго акна
  спальня, калі я ўбачыў гэтых мужчын перад домам - там яшчэ проста
  дастаткова святла, каб бачыць. Нічога добрага яны, здаецца, не мелі
  мець - яны былі трохі ўтоенымі. Потым зноў знік
  усё, і я думаў, што рабіць. Я хацеў шукаць
  ідзі да Кэры ці Маккрыдзі, але я не ведаю, дзе іх пакоі
  ёсць. Ва ўсякім разе, я паглядзеў уніз па лесвіцы і там быў агонь
  святло ў бібліятэцы, і калі я падышоў да дзвярэй, я пачуў
  Голас Кідэра».
  'Што ён сказаў?'
  'Я не ведаю. Гэта было проста мармытанне - але я
  пазнала голас...Я не ведала, што рабіць, таму прыйшла
  да вас і разбудзіў вас».
  Дэнісан засунуў босыя ногі ў туфлі. — Там вісіць швэдар
  над спінкай крэсла». Лін знайшоў швэдар і зняў яго
  Укл. «Я таксама не ведаю, дзе пакой Кэры. Я думаю, што я адзін
  проста красціся ўніз».
  - Будзьце асцярожныя, - сказала Лін. — Я наслухаўся стральбы.
  — Я проста паслухаю, — сказаў ён. «Але ты будзь гатовы
  абудзіць увесь дом».
  Ён асцярожна адчыніў дзверы спальні і ўвайшоў
  цемра
  з калідора. Ён асцярожна падкраўся да лесвіцы, каб скрыпець
  пазбягаючы дошак і на дыбачках ўніз,
  калі ён правёў рукой па парэнчах. Дзверы ст
  Бібліятэка была зачынена, але ён убачыў унізе агеньчык.
  Ён стаяў каля дзвярэй, прыслухоўваўся і чуў моцны шум
  мужчынскіх галасоў.
  Ён нічога не мог разабраць, пакуль не нахіліўся і не дакрануўся да свайго вуха
  заклаў замочную шчыліну і тады ён адразу пазнаў нягодніка
  голас Кідэра. Ён не мог разабраць слоў, але ён
  пазнаў голас. Іншы чалавек адказаў запальнічкай
  - голас, і Дэнісан адразу зразумеў, што гэта Кэры.
  Ён выпрастаўся і думаў, што рабіць. Лін меў
  казалі пра мужчын, у множным ліку, што азначала б, што там
  былі і іншыя, акрамя Кідэра. Ён мог падняць трывогу
  і можа ўзбунтаваць увесь дом, але як Кідэр
  там, стрыманы Кэры з рэвальверам, вось і ўсё
  можа быць не так добра для Кэры. Ён лічыў, што так лепш
  спрабуючы зразумець, што насамрэч адбывалася раней
  270
  ён зрабіў нешта кардынальнае. Ён павярнуўся і ўбачыў на лесвіцы Лін
  стоячы, і ён прыклаў палец да вуснаў. Потым ён схапіў
  дзвярную ручку і вельмі асцярожна павярнуў яе.
  Дзверы адчыніліся, і пачуліся галасы
  неадкладна
  больш выразна. Ён пачуў, як Кэры сказаў: ...і ты прыйшоў
  зноў у бядзе ў Сомпіё?
  «Ісус!» - сказаў Кідэр. «Я думаў, што ў нас на даху фінская армія
  але яны аказаліся праклятымі чэхамі - мы
  параніў аднаго, і ён лаяўся як вар'ят. Гром яшчэ адзін
  Хто захоча кучу чэхаў пасярод Фінляндыі?
  чакаць?
  Вядома, не ўзброены аўтаматычнымі вінтоўкамі і або
  яшчэ адзін вар'яцкі выгляд агнямётаў. Адсюль усе гэтыя
  бінты.'
  Кэры засмяяўся. – Гэта былі нашы людзі.
  Дэнісан прыадчыніў дзверы і зазірнуў унутр
  расколіна. Ён убачыў Кэры, які стаяў у куце каля сховішча, але Кідэр быў
  не відаць. Кэры сказаў: «Гэта быў не агнямёт — гэта быў
  па-чартоўску вялікая вінтоўка, якой ніхто не карыстаўся
  менш
  затым выдатны доктар Мэйрык».
  - Гэта тое, што вы называеце слізкім хлопцам, - сказаў Кідэр.
  «Не варта было хаваць яго ў гатэлі ў Хельсінкі»,
  - сказаў Кэры. — Я думаў, ты мне давяраеш.
  «Я нікому не давяраю», — сказаў Кідэр. «Я ўсё яшчэ не быў упэўнены
  ці не згуляеце вы са мной. Вы раўніва трымалі свае карты
  для вас - я яшчэ не ведаў, дзе паперы.
  Ва ўсялякім разе, я нічога не мог атрымаць ад Мэйрыка; ён шмат гаварыў
  лухта, у якую я ледзь не ўмяшаўся, а потым ён мяне ледзь не разбіў
  гартань. Вы гадуеце вялікіх фізікаў у Англіі,
  Кэры».
  "Ён выдатны чалавек", - пагадзіўся Кэры.
  Голас Кідэра змяніўся і стаў больш рэзкім. 'Я
  Думаю, прыемная размова працягвалася дастаткова доўга. дзе
  Гэта дакументы з Мэрыкена?
  «У скляпенні». Голас Кэры абвастрыўся. «І я хацеў бы, каб вы
  адклаў рэвальвер».
  «Гэта толькі для паказухі, калі хто ведае».
  уваходзіць,
  - сказаў Кідэр. «Гэта каб абараніць вас. Вядома, вы б
  не падабаецца, што вы... скажам так...
  працуе з намі, добра? Што з табой,
  271
  Кэры? Калі мы пачулі, што вы гатовыя прыняць здзелку
  ніхто не хацеў у гэта верыць. Не ад такога непадкупнага хлопца
  як паважаны містэр Кэры.
  Кэры паціснуў плячыма. «Я блізкі да сваёй пенсіі і...
  што ў мяне ёсць? Усё жыццё я быў на мяжы аднаго
  бездань
  жыў і мае нервы так напружаны, што ў натуральную велічыню
  мець язву страўніка. Я страляў у хлопцаў, і яны стралялі
  я; падчас вайны са мной рабіла гестапа
  пра што я б лепш не думаў. І за ўсё што? Калі я
  Калі спыніцца, то атрымаю пенсію, якой можа хапіць
  пастаўляць мне тытунь і віскі».
  - Выкінуў, як старую пальчатку, - насмешліва сказаў Кідэр.
  "Я магу лёгка смяяцца", - рэзка сказаў Кэры. «Пачакай, пакуль ты станеш такім
  ты стары, як я».
  - Добра, добра, - заспакаяльна сказаў Кідэр. 'Я табе веру. ты адзін
  стары, а ты заслугоўваеш адпачынку. Я ведаю, як яны з табой
  у Англіі сядзяць як скнары на вяршыні казны. ле было на
  павінны працаваць на нашым баку - вы ведаеце, які бюджэт ЦРУ?"
  «Хто гатовы да прыемнай гутаркі?» - раздражнёна спытаў Кэры.
  «Але калі казаць пра грошы, пераканайцеся, што яны ў вас ёсць
  узгодненая сума будзе ўнесена на гэты рахунак у швейцарскім банку
  на захоўванне.'
  — Вы нас ведаеце, — сказаў Кідэр. Вы ведаеце, што мы гуляем сумленна
  - калі вы таксама. Ну, чаму б вам не адкрыць гэты сейф?
  Дэнісан не паверыў сваім вушам. Усе душэўныя і фізічныя
  катаванні, якія ён перажыў, былі дарэмнымі, таму што
  Кэры - Кэры, з усіх людзей - спрабаваў сапсаваць усё.
  Было б неверагодна, калі б ён гэтага не зрабіў
  чуў з вуснаў Кэры на ўласныя вушы. Заняты продажам усяго
  тым праклятым амерыканцам.
  Ён абдумаў сітуацыю. Мяркуючы з таго, што ён пачуў
  калі б яны ўдваіх былі ў бібліятэцы. Кэры стаяў
  дзе ён мог гэта бачыць, у куце каля сейфа. Кідэр стаяў
  супрацьлеглы
  яго, напэўна, спіной да дзвярэй. Ён мог
  бяспечна меркаваць, таму што ні з кім няма доўгай размовы
  спіной да чалавека, з якім размаўляе. Але ў Кідэра быў адзін
  рэвальвер
  і, для паказухі ці не, гэтая штука магла страляць.
  Дэнісан азірнуўся. Лін усё яшчэ стаяў
  месца, і ён не мог папрасіць яе дапамогі. Ён убачыў вялікую вазу
  272
  стоячы на стале ў пярэднім пакоі, зрабіў доўгі крок і ўзяў вазу.
  Вярнуўшыся да дзвярэй, ён убачыў, як Кэры адчыняе сейф
  быў заняты тым, што даставаў паперы і клаў іх на паверхню
  бяспечна для кладкі. Ён пачуў, як Кідэр сказаў: «...Я ведаю гэта
  мы дамовіліся адправіцца за Мэйрыкам і Маккрыдзі
  паляванне, толькі каб гэта выглядала сапраўдным, але ўсё гэта
  Я не чакаў праклятага феерверка. Ерэк, у мяне было
  зусім мёртвы
  можа быць.' Голас яго гучаў пакрыўджана.
  Кэры нагнуўся, каб выцягнуць яшчэ паперы.
  – Але гэтага не адбылося.
  Дэнісан асцярожна адчыніў дзверы. Кідэр стаяў са сваімі
  спіной да яго, з рэвальверам, які свабодна трымаў у руцэ збоку, і
  Кэры стаяў, скурчыўшыся, тварам напалову ў скляпеньні. Дэнісан
  зрабіў хуткі крок і з сілай урэзаўся вазай у Кідэрса
  галавой уніз. Ваза разбілася на аскепкі, і Кідэр кіўнуў галавой
  калені і паваліўся на падлогу.
  Кэры быў цалкам здзіўлены. Ён прынёс з сабой галаву
  рвануўся і стукнуўся ім аб верх
  бяспечны.
  Гэта дало Дэнісану час забраць пісталет з рук Кідэра
  упаў. Калі Кэры ачуняў, Дэнісан захаваў яго.
  пісталет накіраваны на яго.
  Дэнісан цяжка ўздыхнуў. «Ты брудны сволач! я
  Я не прайшоў праз гэтае пекла толькі з-за цябе
  надзець на яго малпу».
  Перш чым Кэры паспеў што-небудзь сказаць, у пакой увайшоў Маккрыдзі
  кінуцца.
  Ён убачыў рэвальвер у руцэ Дэнісана, накіраваны на Кэры
  і ён стаяў на месцы. «Ты звар'яцеў?
  вага...'
  «Закрый рот!» — люта сказаў Дэнісан. «Вы таксама павінны быць у гэтым брудным месцы
  бізнес, я мяркую. Я ўжо думаў, што гэта было дзіўна, што Кэры быў
  як мага хутчэй пазбавіўся ад Дыяны і Армстранга. Што так было
  У Лондане вельмі важна, што Дыяна павінна была сесці ў самалёт
  ставіцца, нават не паспеўшы змяніцца,
  Кэры?»
  Кэры зрабіў крок наперад. — Дай мне той рэвальвер, — сказаў ён
  загадны.
  «Заставайся на месцы».
  З парога Лін спытала: "Джайлз, што ўсё гэта?"
  «Гэтыя праклятыя патрыёты спрабуюць усю справу раздуць»,
  273
  Дэнісан сказаў. «Проста за грошы на рахунку ў швейцарскім банку».
  Ён зноў махнуў рэвальверам на Кэры
  крок наперад. «Я ж казаў табе, стой на месцы»
  Кэры праігнараваў яго. – Ідыёт-брат! ён сказау. «Дай мне гэта
  рэвальвер
  а потым пагаворым пра гэта спакайней». Ён усё ж прыйшоў
  бліжэй да Дэнісана. Дэнісан мімаволі зрабіў крок назад.
  — Кэры, я цябе папярэджваю. Ён трымаў рэвальвер на адлегласцi выцягнутай рукi
  для яго. — Яшчэ адзін крок — і я стрэлю.
  "Не, не трэба", - цвёрда сказаў Кэры і падышоў яшчэ адзін
  крок бліжэй. Палец Дэнісана абхапіў спускавы кручок і
  Рука Кэры рэзка выцягнулася, адкрытая далонь наперад
  адменены
  як міліцыянт, які падае стоп сігнал. Ён націснуў на сваё
  руку на дуле рэвальвера, калі Дэнісан націскае на курок
  пераканаў.
  Стрэлу не было.
  Дэнісан заўважыў, што яго руку адсунулі
  сцэнічны націск рукі Кэры на дула рэвальвера.
  Ён зноў націснуў на курок, і яшчэ раз, але там
  адбылося
  нічога. А потым было позна, таму што прыйшла другая рука Кэры
  і ўдарыў Дэнісана бокам, як кувалдай
  шыя. У яго пацямнела перад вачыма і ў апошні момант стала
  ён ведае толькі дзве рэчы; адзін быў Кэрыс
  кулак, які набліжаўся да яго ўсё больш і больш і быў другім
  Лінс
  крычаць.
  Твар Маккрыдзі быў смяротна бледны, калі ён ляжаў, выцягнуўшыся
  Постаць Дэнісана глядзела ўніз. З доўгім утрыманнем
  — са свістам выдыхнуў ён. 'табе пашанцавала
  кажучы, што ў яго яшчэ ёсць засцерагальнік».
  Кэры ўзяў рэвальвер. — Не, — коратка сказаў ён.
  Лін падбегла да Дэнісана і схілілася над ім
  зрок. Яна павярнула галаву. 'ты накаўтаваў яго
  збіты,
  Чорт!
  Голас Кэры быў далікатным. – Ён спрабаваў застрэліць мяне.
  МакКрыдзі сказаў: «Вы хочаце сказаць, што засцерагальнік не быў уключаны.
  Але як .. .'
  Кэры шпурляў рэвальвер у руцэ ўверх і ўніз. «Кідэр ёсць
  пакупкі на мясцовым узроўні для гэтага,» сказаў ён. «З прынцыпу
  «абараніць
  ваш мясцовы гандляр зброяй", - думаю я. "Гэта а
  274
  Husqvarna Model 40 - на ўзбраенні шведскай арміі. А
  прыгожая штучка з адным толькі недахопам - там каля паўтары
  міліметраў люфта ў ствале. Калі ствол штурхаецца назад,
  курок не націскае. Глядзець». Ён націснуў
  далонню левай рукі ўперся ў дульнае зрэз і ўзвёў курок.
  Нічога не здарылася.
  "Я не хацеў бы рызыкаваць сваім жыццём", - сказаў Маккрыдзі
  люта. "Але акрамя гэтага, вы можаце здымаць гэта нармальна?"
  Кэры паглядзеў на яго, ухмыляючыся. «Я мяркую, Кідэр
  ёсць сябры там. Давайце запросім іх». Ён паглядзеў
  вакол яго. «Я ўсё роўна ніколі не любіў гэтую вазу». Ён
  падняў рэвальвер і прыцэліў у вазу па той бок
  у пакоі, двайнік вазы, якую Дэнісан паставіў на галаву Кідэра
  зламаўся. Ён стрэліў, і ваза разляцелася на кавалкі.
  Кэры трымаў рэвальвер пры баку. «Яны гэтага хочуць
  сысці».
  Калі яны спакойна чакалі, яны ўтварылі дзіўную карціну.
  Лін была занадта занятая спробамі ажывіць Дэнісана
  сачыць за тым, што адбываецца вакол яе
  адбылося. Ад стрэлу яна на імгненне спалохалася, але...
  ігнаруецца
  Затым Кэры рашуча. Кідэр ляжаў без прытомнасці. Бінты на
  яго ніжнія сківіцы расслабіліся, адкрываючы цэлы набор
  крывавыя раны ад стрэлу, які трапіў яму ў балота
  ударыў Сомпіё. Кэры і Маккрыдзі стаялі пасярод
  пакой, ціхая і напружаная.
  Зачыненыя фіранкі перад садовымі дзвярыма, як наскрозь, раздзімаліся
  раптоўны парыў ветру. Жаночы голас сказаў: «Пакінь».
  рэвальвер
  падзенне, містэр Кэры.
  Кэры паклаў рэвальвер на стол і адышоў ад яго.
  Шторы рассунуліся, і ў пакой увайшла місіс Кідэр
  ўнутры. Яна была ўсё тая ж мышыная, нікчэмная
  жанчына, але тое, што здавалася надзіва недарэчным, быў рэвальвер
  якую яна трымала ў руцэ. За ім стаялі двое буйных мужчын
  яе.
  'Што здарылася?' Яе голас быў іншы; гук быў
  нехарактэрны
  востры.
  Кэры паказаў Дэнісану. «Наш сябар прыйшоў
  нечакана ўварвацца. Ён твайго мужа збіў - як
  ён ёсць».
  275
  Місіс Кідэр апусціла рэвальвер і нешта прамармытала пра яго
  яе плячо. Адзін з мужчын перасек пакой і пакланіўся
  звяртаецца да Кідэра. — А паперы? — спытала яна.
  «Суд на сейфе», сказаў Кэры. 'Няма праблем.'
  «Не?» — спытала яна. — А тая дзяўчына? Рэвальвер падышоў і
  — паказаў на спіну Лін.
  "Я сказаў гэта і маю на ўвазе гэта", - сказаў Кэры. 'Няма праблем.'
  Яна паціснула плячыма. «Рызыка за вамі».
  Другі мужчына падышоў да сейфа і пачаў падаваць дакументы
  млявы мяшок слізгаць. Кэры зірнуў на Маккрыдзі, а затым
  яго вочы перавялі на Кідэра, які толькі пачынаў папраўляцца. Ён
  прамармытаў нешта, не гучна, але ўсё ж мы! так гучна, што мог Кэры
  чуць.
  Размаўляў па-руску.
  Мармытанне раптам спынілася, калі чалавек загаварыў пра Кідэра
  стаў сагнуўшыся і падняў яго. Ён аднёс яго да садовых дзвярэй
  і хоць Кэры не мог бачыць гэтага ясна, у яго было моцнае ўражанне
  што вялікая рука заціснула рот Кідэра.
  Чалавек ля сейфа паклаў у сумку апошнія паперы і пайшоў
  назад да садовых дзвярэй. Місіс Кідэр сказала: «Калі гэта тое, што мы
  вы атрымаеце свае грошы, як дамовіліся».
  "Я разлічваю на гэта", - сказаў Кэры. «Мне гэта вельмі патрэбна дзеля мяне
  стары дзень».
  Яна пагардліва паглядзела на яго, а потым пайшла, не кажучы ні слова
  адышоў праз садовыя дзверы, а чалавек з сумкай рушыў услед
  яе. Кэры хвіліну моўчкі пачакаў, а потым падышоў да
  садовыя дзверы, зачыніў іх і засунуў засаўку. Ён вярнуўся
  выйшаў на сярэдзіну пакоя і пачаў набіваць трубку.
  «Вы ведаеце, што Кідэр спрабаваў прымусіць мяне думаць, што ён з
  ЦРУ было. Гэты яго амерыканскі акцэнт заўсёды надта добры для мяне
  прызнана праўдай. Ідыёмна гэта было добра,
  але ён выкарыстаў занадта шмат ідыём - ніякіх амерыканскіх размоў
  з пастаянным патокам амерыканскіх клішэ». Адну пагладзіў
  адпавядаць. «Здаецца, расейцы ўсё ж былі сярод нас».
  "Часам ты занадта слізкі для мяне", - сказаў Маккрыдзі.
  — Для мяне таксама, — сказала Лін. - Джайлз меў рацыю - ты злыдзень
  злыдзень».
  Кэры пыхнуў трубкай у жыццё. «Джордж, наш сябар Джайлз мае
  быў цяжкі дзень. Пакладзем яго спаць».
  276
  сорак
  Радуючыся цёпламу кастрычніцкаму сонейку, Дэнісан прайшоў па вул.
  Джэймс Парк. Ля помніка гвардзейцам перайшоў вуліцу і
  прайшлі па парадным полі і праз браму палаца Уайтхол
  унутры, акуратна пазбягаючы вартавога, які сустрэў яго
  ляскаючы
  шабля прывіталася. У гэтую пару года іх было няшмат
  турыстаў на месцы і было не так шмат натоўпу.
  Ён прайшоў па Уайтхоле і зайшоў насупраць
  будынак
  унутры, у тысячны раз пытаючыся, хто
  гэта было тым, хто хацеў пагаварыць з ім. Гэта можна было зрабіць толькі
  з тым, што адбылося ў Скандынавіі. Ён згадаў пра
  швейцар яго завуць і пагладзіў бараду, пакуль швейцар гэта прамаўляў
  знаёміцца з кнігай сустрэч. Прыгожа вырасла за такі кароткі час,
  - падумаў ён з некаторым гонарам.
  Швейцар падняў вочы. 'так, містэр Дэнісан; пакой 541. Я табе раскажу
  хай гэта выхаваны. Калі б вы былі такімі добрымі
  форма
  проста падпішыце, сэр.
  Дэнісан надрапаў свой подпіс і з'явіўся прышчык
  хлопчык
  праз пыльныя калідоры, у старадаўні ліфт і праз многае іншае
  калідоры. — Вось тут, — сказаў хлопчык і адчыніў дзверы. 'Сэр
  Дэнісан.
  Дэнісан увайшоў унутр, і дзверы за ім зачыніліся. Ён
  паглядзеў на пісьмовы стол, але за ім нікога не было
  Калі ён павярнуўся, то ўбачыў рух у акне. 'Я бачыў цябе
  іду, - сказаў Кэры. — Я пазнаў цябе толькі па манеры
  хады. Божа, ты так змяніўся».
  Дэнісан стаяў нерухома. «Гэта ты хацеў мяне
  гаварыць?'
  - Не, - сказаў Кэры. «Я тут толькі для падрыхтоўкі
  частка. Не проста так стаяць. Давай сядзі. Вось так
  там вельмі зручнае крэсла».
  Дэнісан падышоў наперад і сеў у скураное крэсла. Кэры
  прыхінуўся да пісьмовага стала. «Я спадзяюся, што вы застанецеся ў ім
  Шпіталь
  не было занадта нязручна».
  277
  - Не, - коратка сказаў Дэнісан. Гэта было па-чартоўску нязручна
  быў
  але ён не збіраўся дастаўляць Кэры нават крыху задавальнення
  даваць.
  - Я ведаю, - сказаў Кэры. «ты быў злы і ўстрывожаны. Яшчэ больш
  потым злуецца. Ты хвалюешся, таму што я яшчэ не ўстала
  мой працоўны аддзел; вы хацелі б падаць скаргу, але
  вы не ведаеце, хто. Вы баіцеся, што закон афіцыйны
  канфідэнцыяльнасць
  вы можаце пайсці не так, і вы самі можаце патрапіць у бяду
  прыходзіць. З іншага боку, вы ж не хочаце, каб я проста хадзіў туды беспакарана
  выбрацца з гэтага - што б гэта ні было, з чаго вы думаеце, што я выбіраюся
  прыходзьце». Ён дастаў з кішэні люльку. «У мяне ёсць адчуванне, што вы
  і Лін Мэйрык шмат сур'ёзных за апошнія два тыдні
  вялі размовы. Я маю рацыю?»
  Кэры можа быць жахлівым чалавекам. Гэта было падобна на яго
  Дзянісаны
  прачытаў мае думкі. «Мы нешта такое думалі, так», — сказаў
  ён неахвотна.
  «Вельмі зразумела. Наша задача прымусіць вас замаўчаць.
  Вядома, калі б вы пачалі гаварыць, мы маглі б вас распяць,
  але тады было б ужо позна. У некаторых іншых краінах lOu
  гэта можа быць вельмі проста - мы б пераканаліся, што вы ніколі
  размаўляў больш, ні з кім, у любы час, ні пра што
  - але мы тут нічога такога не робім». Ён нахмурыўся.
  — Прынамсі, калі б гэта залежала ад мяне. Такім чынам, мы павінны сказаць вам
  пераканаць
  што гаварыць было б няправільна. Вось чаму сэр
  Уільям Лінг прыйшоў, каб пераканаць вас у гэтым».
  Нават Дэнісан чуў пра Лінга. Ён быў кімсьці ў гэтым
  Міністэрства аховы. «Яму будзе цяжка
  мець.'
  Кэры засмяяўся і паглядзеў на гадзіннік. «Ён крыху занадта
  позна, таму вам лепш прачытаць гэта першым. Гэта сакрэт,
  : не вельмі. Гэта адлюстроўвае ход думак, што
  у цяперашні час
  з'яўляецца агульным.' Ён схапіў са стала папку і кінуў
  які быў на каленях у Дэнісана. – Я вярнуся праз некалькі хвілін.
  Ён выйшаў з пакоя, і Дэнісан адкрыў тэчку. ІІ чытанне
  на яго твары з'явілася здзіўленне, і чым больш ён чытаў
  тым больш ён збянтэжыўся. Ён дайшоў да апошніх радкоў ст
  некалькі аркушаў паперы ў тэчку, а потым зноў пачаў з самага пачатку
  чытаць. Гэта мела жудасны сэнс.
  Кэры вярнуўся праз паўгадзіны; яго суправаджаў адзін
  278
  маленькі, бадзёры чалавек, такі жвавы і актыўны ў рухах
  як птушка. "Джайлз Дэнісан - сэр Уільям Лінг".
  Дэнісан устаў, калі Лінг падышоў да яго. Дарылі адзін аднаму
  рука і Лінг прашчабяталі: «Значыць, ты Дэнісан. Мы маем
  за што быць удзячным, містэр Дэнісан.
  Калі ласка, сядайце.' Ён прайшоў за свой стол і паглядзеў
  Кэры з нахіленай галавой. «У яго ёсць...?»
  "}а, ён чытаў хатняе заданне", - сказаў Кэры.
  "Такім чынам, што вы думаеце пра тое, што вы толькі што прачыталі?"
  «Я сапраўды не ведаю», — паківаў галавой Дэнісан
  пахіснуўся.
  Лінг паглядзеў на столь. — Ну, а як бы вы гэта назвалі?
  «Я б сказаў, што эсэ пра марскую стратэгію».
  Лінг усміхнуўся. «Няма эсэ. Гэта рэфлексія на гэта
  марская стратэгія
  з даволі высокіх пасадаў у Міністэрстве абароны.
  Гаворка ідзе пра ваенна-марскую палітыку, калі б гэта адбылося паміж
  уступілі ў канфлікт краіны Варшаўскай дамовы і НАТА
  уступіць у звычайную вайну. Што вас тут уразіла? Што гэта было
  галоўная праблема, якую ён вызначае?'
  «Як выявіць розніцу паміж відамі
  падводная лодка і інш. Як іх раздзяліць
  праводзіцца
  Такім чынам, вы можаце патануць адзін від, а не іншы.
  Падводныя лодкі, якія вы хацелі б патапіць
  гэта тыпы, якія атакуюць караблі і іншыя падводныя лодкі».
  Голас Лінга задрыжэў. «Мяркуючы, што гэтая краіна
  ваюе з расеяй, якая тут можа быць прычына?
  не хацець тапіць некаторыя расейскія падводныя лодкі
  узяць?'
  Дэнісан падняў папку. «У адпаведнасці з гэтым мы б пакінулі іх
  не хачу тапіць падводныя лодкі, абсталяваныя ракетамі -
  рускі аналаг Polaris».
  «А чаму б і не?» - агрызнуўся Лінг.
  Таму што, калі мы затанулі занадта шмат гэтага, пакуль мы
  вялі звычайную вайну з рус
  магчыма, яны адчуюць, што выкарыстоўваюць сваю атамную моц
  страчаны. Калі б гэта адбылося, яны маглі б быць у
  спакуса
  прыйсці да ядзернай вайны, перш чым усё пераўтварыць
  былі страчаны».
  Лінг радасна паглядзеў на Кэры. «Ён добра засвоіў урок».
  279
  "Я казаў вам, што ён дрэнны хлопчык", - сказаў Кэры.
  Дэнісан заварушыўся ў крэсле. Там яму не спадабалася
  пра яго гаварылі, быццам яго і не было.
  Лінг спытаў: «Мы! добрая праблема, ці не так? Калі мы іх
  звычайныя
  Калі мы не тапім падводныя лодкі, мы бяжым пры любой магчымасці
  прайграць звычайную вайну. Калі яны нам занадта падабаюцца
  ракетаносцы
  патапленне, верагодна, ператварыла б вайну ў атамную катастрофу
  абвастрыцца. Як адрозніць пасярод марскога бою
  адна падводная лодка ад другой?» Ён пстрыкнуў пальцамі.
  «Гэта не наша праблема, гэта праблема навукоўцаў
  тэхнолагі
  - але вы прымаеце сэнс аргументу?
  «Ну, так», - сказаў Дэнісан. «Я бачу ў гэтым сэнс, але разумею
  не тое, што гэта звязана з тым, што адбылося ў Фінляндыі. л
  Напэўна, таму я тут».
  "Так, таму вы тут", - сказаў Лінг. Ён паказаў на папку
  у руцэ Дэнісана. «Гэта толькі прыклад аднаго
  шлях
  мыслення. Табе ёсць што сказаць, Кэры?
  Кэры нахіліўся наперад. «З моманту атамнай бомбы
  было вынайдзена і паставіла чалавецтва на ланцуг
  ішоў па канаце. Бертран Расэл аднойчы сказаў: «Вы можаце».
  разумна
  чакаць, што нехта будзе чакаць дзесяць хвілін першай
  туга нацягнуты шнур можа бегчы наперад і назад. Гэта было б
  глупства
  Чакаецца, што дзвесце ён праедзе без аварый
  Ён згорбіў плечы.
  «Ну, вось ужо трыццаць гадоў мы ходзім па гэтай канаце. І
  Цяпер я хачу, каб вы ўявілі гэтага канатаходца; у яго ёсць а
  у руках доўгая палка для балансіроўкі. Што будзе, калі вы...
  раптам упаў цяжкі груз на адзін канец
  затрымаўся з палкі?
  «Ён, напэўна, упаў бы», — сказаў Дэнісан. Ён пачаў
  зразумець нешта з таго, да чаго ішлі гэтыя двое.
  Лінг абапёрся локцямі аб стол. «Чалавек, які Мерыкен
  было вынайдзена нешта, для чаго няма магчымага прымянення
  было, калі ён вынайшаў гэта. Цяпер аказваецца тое, што здольна
  знішчаць ракеты ў палёце. Містэр Дэнісан,
  выкажам здагадку, расея распрацавала гэтую зброю - і ніхто іншы.
  Як вы думаеце, што можа здарыцца тады?»
  — Гэта залежыць ад колькасці пажыральнікаў жалеза і
  пацыфістаў у расійскім урадзе, але калі яны ўпэўнены
  280
  яны маглі адбіць амэрыканскую атаку,
  яны могуць рызыкаваць ядзернай вайной
  няхай прыйдзе».
  «Мэйрык нагаварыў у Стакгольме, перш чым дагнаць
  прыйшоў да нас, - сказаў Кэры. «І навіна хутка распаўсюдзілася. Наша праблема
  было тое, што паперы былі ў Расеі, і што як расейцы
  Калі б яны схапілі яго першымі, яны б моцна яго схапілі
  трымаць. Ну вось, расіяне дасталі паперы
  - але і мы таксама, у фотакопіі.
  Дэнісан быў падазроны. «Але яны ў вас ёсць
  амерыканцы
  прададзены».
  «Кідэр быў рускім», — сказаў Кэры. «Я прамовіў, што быў гатовы
  быў падкупіць мяне, але рускія мяне ніколі не ведалі
  прадаў бы ім. Бо ў мяне ёсць пэўныя
  стандарты,'
  — сціпла сказаў ён. «Такім чынам, яны паспрабавалі хітры трук
  атрымаць. Мне было ўсё роўна».
  "Я не зусім разумею", - сказаў Дэнісан.
  - Добра, - сказаў Кэры. «У расейцаў ёсць сакрэт, і яны будуць
  ведаць, калі мы кажам ім, што ў нас гэта таксама ёсць, і што мы
  перадасць амерыканцам. І мы будзем
  амерыканцы
  няхай ведаюць, што ў рускіх ёсць. Вось так і вешаем
  вялікая вага на абодвух канцах балансірнай палкі».
  Лінг развёў рукамі. «Вынік - тупік. Мужчына
  застаецца ў раўнавазе на нацягнутым канаце».
  «Было шмат іншых удзельнікаў, але гэта было мала
  дзярмо, - сказаў Кэры. «Чэхі і заходнія немцы». Ён усміхнуўся.
  «У мяне ёсць падставы меркаваць, што чалавек, які скраў цябе ў Кево
  ударыў цябе па галаве, быў ізраільцянін. Ізраільцяне хацелі б
  хочаце мець абарону ад ракет SAM III дзе
  дурэюць сірыйцы. Але на самой справе проста
  Амерыка
  і Расея важныя. І, магчыма, Кітай». Ён паглядзеў на імгненне
  да Лінга. «Можа быць, пазней».
  Лінг утаропіўся на Дэнісана. «У гэтай краіне толькі імперыя
  страчаны, але многія жыхары, асабліва пажылыя людзі, любяць яго
  яшчэ захавалася старое імпэрскае мысьленьне. Гэты спосаб
  мысленне больш не ўпісваецца ў атамны век, але, на жаль, мы
  сядзець
  усё яшчэ з ім. Калі гэта стала агульнавядомым
  што мы нешта перадалі ў рукі рускіх, што газеты
  без сумневу ахарактарызаваў бы яго як суперзброю, то ge-281
  Я лічу, што адным з меншых наступстваў з'яўляецца падзенне ўрада
  было б».
  Дэнісан падняў бровы. — Меншы!
  Лінг усміхнуўся ледзяной усмешкай. «Палітычная афарбоўка дзеючага прэзідэнта
  ўрад не мае вялікага значэння. Вы павінны адрозніваць
  урад і дзяржава; урады могуць прыходзіць і сыходзіць, але
  дзяржава застаецца, і сапраўдная ўлада знаходзіцца ў ёй
  дзяржаўны апарат,
  у офісах Уайтхола, у якім лорд Сноў так
  справядліва называюць калідорамі ўлады».
  Кэры фыркнуў. «Я кожны дзень гэтага чакаю ад нейкага журналіста
  напішуць, што па калідорах іншы вецер
  сілавых удараў».
  "Гэта цалкам можа здарыцца", - сказаў Лінг. 'The
  кантроль магутнасці
  у стане не маналітны; ёсць вузкія месцы і процівагі,
  напружанняў і супраціўленняў. Шмат людзей
  тыя, з кім я працую, па-ранейшаму трымаюцца старых поглядаў
  фірмы, асабліва ў ваенным міністэрстве». Ён паглядзеў на імгненне
  салёныя агуркі. «Некаторыя старэйшыя афіцэры на флоце, напрыклад,
  тавары
  камандзіраў мінаносцаў падчас Друг
  Сусветная вайна».
  Яго рука кінулася наперад, і палец паказаў на папку
  Школа Дэнісана. «Вы можаце сабе ўявіць стаўленне такіх людзей
  для:;лічыць, затрымаўся ў старых поглядах, як яны становяцца
  лічыцца
  маладых афіцэраў камандаваць пэўным тыпам праціўніка
  тапіць падводныя лодкі, а не іншыя?» Ён
  паківаў галавой. «Старыя звычкі цяжка выкараніць.
  Значна больш верагодна, што, паводле старажытнай традыцыі, так і будуць
  сказаць: «Поўны ход, і тарпеды малоць».
  Яны змагаюцца, каб перамагчы, і забываюць, што ні ў каго няма
  ядзерная вайна
  хоча выйграць. Яны забываюць баланс, а баланс - гэта ўсё,
  Містэр Дэнісан. Яны забываюць чалавека на канаце».
  Ён уздыхнуў. «Як навіны пра тое, што адбылося ў Фінляндыі
  Калі LoU атрымае ўцечку, не толькі цяперашні ўрад упадзе, нешта ў гэтым родзе
  малаважнае, але можа быць і кардынальнае
  зрух
  улады ў дзярж. Мы, хто да гэтага імкнецца
  каб захаваць раўнавагу, прайгралі б тым, хто меў a
  мець больш вузкі погляд на тое, што добра для гэтай краіны і,
  верыць
  я, краіна і свет, вядома, не былі б больш бяспечнымі
  быць да канца. Вы разумееце, што я маю на ўвазе, містэр Дэнісан?
  282
  - Так, - сказаў Дэнісан. Ён заўважыў, што голас у яго хрыплы, і ён закашляўся
  адкашляцца. Ён не чакаў трапіць у бяду
  займацца вышэйшай палітыкай.
  Раптам тон голасу Лінга, які быў гукам, стаў іншым
  суддзі пры разглядзе судовага працэсу значна больш дзелавы.
  — Міс Мэйрык пагражала канкрэтна. Яна
  здзекаваўся
  эфектыўнасць дамоўленасцей з прэсай і сказаў, што
  студэнты дваццаці універсітэтаў гэтага не ведаюць
  бы
  прыцягваць. Мне вельмі шкада сказаць, што гэта верагодна
  цалкам дакладна. Як вядома, наша студэнцтва стаіць
  - ці яе частка - не зусім вядомая сваёй прыземленасцю.
  Кожны крок да ажыццяўлення яе пагрозы будзе патэнцыяльным
  быць катастрафічным».
  "Чаму б вам не пагаварыць з ёй пра гэта?" — спытаў Дэнісан.
  «Мы будзем, але мы верым, што вы маеце на гэта нейкі ўплыў
  мець валасы. Было б крыўдна, калі гнеў і запал
  Міс Мэйрык, катастрофа, якую я толькі што апісаў
  выклікаць. '
  Дэнісан доўга маўчаў, потым уздыхнуў і сказаў: «Я бачу, што вы робіце
  сродкі. Я пагавару з ёй».
  — Калі ты яе ўбачыш? - спытаў Кэры.
  — У мяне з ёй сустрэча тут, перад будынкам, а дванаццатай
  гадзіна».
  - Гэта праз дзесяць хвілін. Вы размаўляеце з ёй, потым я размаўляю з ёй
  пазней». Кэры ўстаў і працягнуў руку. «Усё
  дараваць?'
  «Я мог бы цябе забіць», — сказаў Дэнісан. «І было мала
  перакошаны
  інакш я зрабіў бы гэта».
  «Зашліфуйце гэта», — сказаў Кэры. «Калі я правільна памятаю, ты ў мяне ёсць
  таксама далі добры штуршок».
  Дэнісан устаў і паціснуў Кэры руку. «Давайце забудзем пра гэта».
  Лінг усміхнуўся і пакапаўся ў змесціве тонкага
  партфель, спрабуючы зрабіць сябе нябачным. Кэры пайшоў
  адступіў і крытычна паглядзеў на Дэнісана. «Я магу зрабіць гэта хутка
  не верце - я маю на ўвазе тое, як вы змяніліся».
  Дэнісан падняў руку да твару. — У Ірэдэйла ёсць
  адарванае павека - гэта было лёгка - і шнар
  забралі.
  Ён таксама працаваў над маім носам, і гэта ўсё яшчэ
  крыху адчувальны. Астатніх мы вырашылі пакінуць у спакоі
  283
  седзячы - для выдалення гэтага сіліконавага злучэння спатрэбіцца балючая аперацыя, таму мы вырашылі гэтага не рабіць.
  Але барада хавае многае». Ён зрабіў паўзу. «У каго ёсць
  зроблена,
  Кэры?»
  - Не ведаю, - сказаў Кэры. – Мы так і не даведаліся.
  Ён запытальна паглядзеў на Дэнісана. «Хіба Iredales важдаўся
  што змянілася для Лін?
  «Гм... ну, так... я мяркую...» Дэнісан быў невытлумачальны
  сарамлівы.
  Кэры ўсміхнуўся і дастаў нататнік. «Я
  павінен мець ваш адрас». Ён падняў вочы. «Гэта на дадзены момант
  Lippscott House, недалёка ад Брэклі, Бакінгемшыр. Я магу меркаваць
  што гэта ваш адрас да далейшага паведамлення?'
  «Да далейшага паведамлення», - сказаў Дэнісан. «Так».
  «Запрасі мяне на вяселле», - сказаў Кэры. Ён спыніў сваё
  нататнік
  і паглядзеў праз акно на Уайтхол.
  - Вось Лін, - сказаў ён. «У захапленні ад коней. я веру
  Не тое каб яшчэ што-небудзь сказаць, Джайлз. Буду падтрымліваць сувязь
  вы. Калі вам спатрэбіцца праца, прыходзьце пагаварыць са мной. я маю на ўвазе
  Гэта.'
  «Ніколі больш», - сказаў Дэнісан. – Я сваю долю атрымаў.
  Лінг выйшаў наперад. «Мы ўсе робім тое, што ўмеем лепш за ўсё
  знайсці.' Яны паціснулі адзін аднаму рукі. «Мне прыемна пазнаёміцца
  зрабіў, містэр Дэнісан.
  Калі Дэнісан сышоў, Лінг паклаў дакументы назад у кішэню
  партфель, а Кэры стаяў каля акна і закурваў люльку. Гэта
  Прайшло некаторы час, перш чым агонь быў лакалізаваны да яго задавальнення.
  Лінг цярпліва чакаў, а потым спытаў: "Ну што?"
  Кэры паглядзеў уніз і ўбачыў Дэнісана, які пераходзіў вуліцу.
  Лін падбегла да яго, і яны пацалаваліся, потым пайшлі пад руку
  рука міма ўстаноўленых каравульных пастоў і пад варотамі. 'Гэта
  разумныя людзі, гэтыя двое; Я не чакаю ніякіх праблем».
  «Прыемна!» - сказаў Лінг і ўзяў папку, дзе знаходзіўся Дэнісан
  хто пакінуў гэта ззаду.
  Кэры абярнуўся. «Але Торнтан - лупіна
  іншае».
  "Я згодны з вамі", - сказаў Лінг. «Ён мае ўплыў на міністра.
  Нам давядзецца так моцна змагацца, незалежна ад пытання Дэнісана
  заткніся ці не».
  284
  Голас Кэры быў рэзкім як брытва. «Мне ўсё роўна, калі
  Торнтан
  воін Уайтхолла боўтаецца да таго часу, пакуль адзіная зброя, з якой
  ён здымае мемарандум. Але калі гэта наўмысна
  перашкода аперацыям аказваецца, тады падвядзем рысу
  павінен
  Цягні».
  «Проста здагадка - ніякіх доказаў».
  «Смерць Мэйрыка была досыць дрэннай, нават калі гэта быў няшчасны выпадак.
  Але тое, што ён зрабіў з Дэнісанам, было жахлівым
  недаравальна.
  І калі б ён атрымаў гэтыя паперы ад Мерыккена
  яго праклятыя сакрэтныя лабараторыі будуць працаваць звышурочна».
  «Адпусціце гэта», - сказаў Лінг. «Ніякіх доказаў».
  Кэры засмяяўся. «Я проста хлусіў - адзіны час, які ў мяне ёсць
  Я хлушу Дэнісану з таго часу, як ведаю яго. У мяне, вядома, ёсць
  доказ. У мяне ёсць прамая сувязь паміж Торнтанам і яго
  няўдалы пластычны хірург - Iredale мог бы зрабіць са мной
  след - і неўзабаве я злаўлю гэтага хама
  ад псіхолага, які лічыць, што мозг Дэнісана быў падроблены
  мае. Я з радасцю рэкамендую Thornton для гэтага
  паласа шкуры».
  Лінг уважліва паглядзеў на яго. 'Гэта дакладна? Сапраўдныя доказы?
  «Цвёрдыя, як цвікі».
  - Тады трымайся далей ад Торнтана, - рэзка сказаў Лінг. «Дай мне свае доказы
  і я разбяруся з ім. Вы не разумееце, што гэта значыць? Мы можам
  Ліквідуйце Торнтана - ён выбыў з гульні. Калі я зраблю гэта
  Калі я яго схоплю, я змагу трымаць яго ў чарзе назаўжды».
  «Але...» Кэры стрымаўся. – А дзе справядлівасць?
  — загружана спытаў ён.
  - О, справядлівасць, - абыякава сказаў Лінг. «Гэта зноў нешта іншае.
  Ніхто не можа чакаць справядлівасці ў гэтым свеце; Сусветная арганізацыя па ахове здароўя
  «рабіць гэта - дурань». Ён схапіў Кэры за локаць і сказаў
  па-сяброўску: «Прыходзьце, пацешымся сонцам, пакуль яно доўжыцца».
  гэта яшчэ магчыма».
  285
  
   OceanofPDF.com
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"