Болеслав Лесьмян.
Лунное упоение -1. Ночь.


 Огнем мерцает ночь, а сумрак, звёзд поклонник,
 едва колышется   в потоке тишины,
 и мраморный луной обрызган подоконник,
 где тени наших рук лежат, удлинены.

Теперь уж виден сон, теперь уже не страшно.
Мир полуосвещен, грядёт рассветный час,
и тени наших рук как будто бы не наши,
как будто у окна есть кто-то кроме нас.

Как будто кроме нас, бессонный и влюблённый,
в мечтаниях течёт молчащих жизней сход,
и с небом связанный, и с тьмой потусторонней
дрожащий тайный  быт, заоблачный народ.

Ему своей косой   из серебристых прядей
льёт полночь свой поток, искрящийся   во мгле.
В виденья погружён, до дна   себя утратив,
в краю русалий он уже не на земле.

 В лёт вольный облаков блеск жизни проникает,
 бутоны их растут и набирают цвет...
 И чуткая душа , дрожа, в себя вбирает
 улётный миг чудес,    восторгов полный свет.

Теперь уж виден сон, теперь уже не страшно.
Мир полуосвещен, грядёт рассветный час,
и тени наших рук как будто бы не наши,
как будто у окна есть кто-то кроме нас.

Leśmian Bolesław - KSIĘŻYCOWE UPOJENIE - I. NOC



 Ogniem pulsuje noc, a mrok, ów gwiazd wielbiciel,
 Ledwie kołysze się pod szumnej ciszy prąd;
 Na marmur okna padł księżyca bryzg obficie,
 Gdzie wydłużone drżą dwa cienie naszych rąk.

 Teraz już widny sen, teraz troska nie straszna
 I na wpół świeci świat, co już z półmroku wstał,
I cienie naszych rąk nam zdają się nie nasze,
 Jakby przy oknie tym prócz nas ktoś schadzkę miał.

Jakby tu oprócz nas, bezsenny i miłosny,
 Pośród marzenia trwał milczących istnień lud;
 Wspólna ich z niebem więź i zaświatowe losy,
 I tajnią drżący byt, i ponadchmurny ród.

 Dla nich warkoczem swym snutych w srebrze zakrętów,
 Pod północą co w skrach, strumień we mgle się ćmi,
 Pogrążony w swych snach, w marzeniach swych do szczętu,
 Widzi rusalny kraj, jak półsnem mu się śni.

 Wolny obłoków lot, życie ich blask przenika,
 Rozwija się ich pąk słyszalniej niźli kwiat...
 A dusza czujna wciąż i drżąca jak osika
 Chłonie ulotny dziw, pełen zachwytów świat.

 Teraz już widny sen, teraz troska nie straszna,
 I na wpół świeci świat, co już z półmroku wstał,
I cienie naszych rąk nam zdają się nie nasze,
 Jakby przy oknie tym prócz nas ktoś schadzkę miał.