Eliza Segiet
Элиза Сегет.
Море мглы
В укрытии
я понял,
что нормальность - это
когда лжёшь если захочешь
а не когда ты должен.
Когда еще ?
когда из моря мглы
не выплывают тела .
Нормально это тогда,
когда люди не вредят людям,
а дети не играют в убийства!
- Тате, о чем ты думаешь?
- О войне.
- Почему? Она закончилась.
- Дочка,
в нас -она
останется навсегда.
Буковки
Некоторые думают
что он не способен плакать
- что он сильный
как никто другой.
Это неправда.
Когда он увидел,
как выглядит
написанное на кусочке картона
его имя,
у него потекли слёзы.
- слезы счастья.
А она напевала:
- Тате, тебе не нравится?
Плохие буковки?
Миражи.
Я не отнимаю мечтаний,
они помогают победить зло,
высветляют реальность,
затирают следы стрельбы.
Я не отнимаю мечтаний.
Иногда я ощущаю вкус миндаля,
Хотя на самом деле я
его только припоминаю .
А мои дети?
Что они смогут вспоминать?
Запах горящих тел?
Или голод?
Или, может быть,
наши совместные поездки
к местам
бывшим когда-то.
Я не отнимаю у них мечтаний,
пусть создают миражи.
Eliza Segiet
Morze mgieł
W kryjówce
zrozumiałem,
że normalność jest wtedy,
gdy kłamiesz kiedy chcesz,
a nie gdy musisz.
Kiedy jeszcze?
Gdy z morza mgieł
nie wynurzają się ciała.
Normalność jest wtedy,
gdy ludzie nie krzywdzą ludzi,
a dzieci nie bawią się w zabijanie!
− Tate, o czym myślisz?
− O wojnie.
− Dlaczego? Ona się skończyła.
− Córciu,
w nas −
zostanie na zawsze.
Literki
Niektórzy myślą,
że on nie potrafi płakać,
− że jest silny
jak nikt inny.
To nieprawda.
Kiedy zobaczył
jak wygląda,
napisane na kawałku kartonu,
jego imię,
popłynęły mu łzy.
− Łzy szczęścia.
A ona podśpiewywała:
− tate, nie podoba ci się?
Złe literki?
Ułuda
Nie zabieram marzeń
− pomagają przełamać zło,
rozjaśniają rzeczywistość,
zaciemniają ślady po strzałach.
Nie zabieram marzeń.
Czasami czuję smak migdałów.
Naprawdę
− tylko przypominam go sobie.
A moje dzieci?
Co będą mogły wspominać?
Odór palonych ciał?
Czy głód?
A może właśnie
nasze wspólne wędrówki
do miejsc
teraz nierealnych.
Nie zabieram im marzeń,
− daję ułudę.