Аннотация: Из последнего. Жанр мне самой непонятен :)
Мне парою даводзіцца трымаць у далонях
Воблакі,
Што чарадою няздзейсненых марау ляцяць
Да сонейка.
Я, канешне, сумую парой, не бачачы неба
Над галавою.
Мне цяжка цяпер успамінаць сустрэчы
З табою...
Я хацела змагацца, і мне дапамагала
Паветра.
Часам цяжка было зноуку крочыць насустрач
Ветру...
Я уздымаю руку, нібыта прашу
Дапамогі -
Цішыня мне у адказ, толькі вось камяні
Рэжуць ногі.
Я не стану чакаць, і прасіць, і на цуд
Спадзявацца.
Я ужо звыклася - марам не уласціва
Збывацца.
Я не стану гукаць у пустым і халодным
Паветры.
Мне прасцей проста крочыць ціха
Насустрач ветру...