Курланд Майкл : другие произведения.

Хто думае зло: Раман прафесара Марыярці

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  Змест
  
  Тытульны ліст
  
  Апавяшчэнне аб аѓтарскіх правах
  
  Прысвячэнне
  
  Падзякі
  
  Змест
  
  Эпіграф
  
  Заѓвага аѓтара
  
  Пралог
  
  Кіраѓнік першая: На лаве падсудных
  
  Кіраѓнік другая: У Молі
  
  Кіраѓнік трэцяя: Нерашучасць
  
  Кіраѓнік Чацвёртая: Гідкі Дюранс
  
  Кіраѓнік пятая: Гульня Лісы і зайца на адну ноч
  
  Кіраѓнік Шостая: Іспанскі дом
  
  Кіраѓнік Сёмая: Вызваленне
  
  Кіраѓнік Восьмая: Цяжкі Дзіця
  
  Кіраѓнік Дзявятая: Зніклы прынц
  
  Кіраѓнік Дзясятая: Пакой Ружы
  
  Кіраѓнік адзінаццатая: Гісторыя Памэлы
  
  Раздзел Дванаццаты: Муммер Падкрадаецца
  
  Кіраѓнік трынаццатая: Прафесар тлумачыць
  
  Кіраѓнік Чатырнаццатая: Джайлс "Патэрностэр"
  
  Кіраѓнік Пятнаццатая: Сутнасць Чаго
  
  Кіраѓнік Шаснаццатая: Беспарадкі ѓ Ковент-Гардэне
  
  Кіраѓнік семнаццаты: Замак Холирудд
  
  Раздзел васемнаццаты: Сувязь з Францыяй
  
  Кіраѓнік дзевятнаццатая: Гільдыя жабрачых
  
  Кіраѓнік Дваццатая: Овощерезка "Бельвиль"
  
  Кіраѓнік Дваццаць першая: Вар'яцтва гэтага дня
  
  Кіраѓнік Дваццаць другая: Хто Думае Зло
  
  Кіраѓнік Дваццаць трэцяя: Вестерлей-Хаѓс
  
  Кіраѓнік дваццаць чацвёртая: Французы
  
  Кіраѓнік Дваццаць пятая: Давай, Ідзі, Ідзі, Ідзі
  
  Кіраѓнік Дваццаць шостая: Чую я вальс?
  
  Кіраѓнік дваццаць сёмая: Прынц і Хохотушка
  
  Кіраѓнік Дваццаць восьмая: Ногі, Ногі
  
  Кіраѓнік Дваццаць дзевятая: Полуночная туга
  
  Кіраѓнік трыццатая: На пусткі
  
  Таксама Майклам Курландом
  
  Інфармацыя пра аѓтара
  
  Аѓтарскія правы
  
  
  OceanofPDF.com
  
  Аѓтар і выдавец падалі вам гэтую электронную кнігу толькі для асабістага выкарыстання. Вы не маеце права якім-небудзь чынам рабіць гэтую электронную кнігу агульнадаступнай. Парушэнне аѓтарскіх правоѓ супярэчыць закону. Калі вы лічыце, што копія гэтай электроннай кнігі, якую вы чытаеце, парушае аѓтарскія правы аѓтара, калі ласка, паведаміце выдаѓцу па адрасе: us.macmillanusa.com/piracy.
  
  OceanofPDF.com
  
  Гэтая кніга для Сэма і Арчы, выдатных таварышаѓ, якіх нам вельмі не хапае.
  
  OceanofPDF.com
  
  ПАДЗЯКІ
  
  Я хацеѓ бы падзякаваць міс Лінду Робертсан за яе беспамылковы погляд і за тое, што яна заѓсёды казала мне тое, што мне трэба было пачуць.
  
  OceanofPDF.com
  
  Змест
  
  Тытульны ліст
  
  Апавяшчэнне аб аѓтарскіх правах
  
  Прысвячэнне
  
  Падзякі
  
  Эпіграф
  
  Заѓвага аѓтара
  
  Пралог
  
  Кіраѓнік першая: На лаве падсудных
  
  Кіраѓнік другая: У Молі
  
  Кіраѓнік трэцяя: Нерашучасць
  
  Кіраѓнік чацвёртая: Гідкая Дзёрзкасць
  
  Кіраѓнік пятая: Гульня лісы і зайца на адну ноч
  
  Кіраѓнік шостая: Іспанскі дом
  
  Кіраѓнік сёмая: Вызваленне
  
  Кіраѓнік Восьмая: Цяжкі дзіця
  
  Кіраѓнік дзявятая: Зніклы прынц
  
  Кіраѓнік дзясятая: Пакой Ружы
  
  Кіраѓнік адзінаццатая: Гісторыя Памэлы
  
  Раздзел дванаццаты: Бормотун Падкрадаецца
  
  Кіраѓнік трынаццатая: Прафесар тлумачыць
  
  Кіраѓнік Чатырнаццатая: Джайлс "Патэрностэр"
  
  Кіраѓнік пятнаццатая: Сутнасць Чаго
  
  Кіраѓнік шаснаццатая: Беспарадкі ѓ Ковент-Гардэне
  
  Кіраѓнік семнаццаты: Замак Холирудд
  
  Раздзел васемнаццаты: Сувязь з Францыяй
  
  Кіраѓнік дзевятнаццатая: Гільдыя жабрачых
  
  Кіраѓнік дваццатая: Овощерезка з Бельвиля
  
  Кіраѓнік дваццаць першая: Вар'яцтва гэтага дня
  
  Кіраѓнік Дваццаць другая: Хто думае Зло
  
  Кіраѓнік Дваццаць трэцяя: Вестерлей-Хаѓс
  
  Кіраѓнік дваццаць чацвёртая: Французы
  
  Кіраѓнік двадцатьпятая: Ідзі, Ідзі, Ідзі
  
  Кіраѓнік Двадцатьшестая: Чую я вальс?
  
  Кіраѓнік дваццаць сёмая: Прынц і Хохотушка
  
  Кіраѓнік Дваццаць восьмая: Ногі, Ногі
  
  Кіраѓнік дваццаць дзевятая: Полуночная туга
  
  Кіраѓнік трыццатая: На балотах
  
  Таксама Майклам Курландом
  
  Інфармацыя пра аѓтара
  
  Аѓтарскія правы
  
  OceanofPDF.com
  
  honi soit qui mal y pense
  
  [ганьба таму, хто думае зло]
  
  -МОТА З МАСТАТНЯГА NБАГАТАГА АДДЗЯЛЕННЯ ВялікіАРТЭРЫІ
  
  OceanofPDF.com
  
  ЗАђВАГА АђТАРА
  
  У некаторых дробязях маё выклад гэтай гісторыі розных падзей, якія адбываліся ѓ познюю віктарыянскую эпоху, можа адрознівацца ад таго, што змяшчаецца ѓ сучасных хронологиях, часопісах, справаздачах і да таго падобным. Ва ѓсіх падобных канфліктных галінах мая версія, вядома, з'яѓляецца правільнай. Аднак усе асобы, якія фігуруюць у гэтай кнізе, павінны разглядацца як выдуманыя, незалежна ад іх падабенства з важнымі гістарычнымі персанажамі або вашай стрыечнай бабуляй Харриет.
  
  OceanofPDF.com
  
  [ПРАЛОГ]
  
  ЛОНДАНСКІ ПРАФЕСАР ЗАТРЫМАНЫ ђ СУВЯЗІ З НЯДАђНІМ АБУРЭННЕМ WIDDERSIGN
  
  СПЕЦЫЯЛЬНА ДЛЯ СТАНДАРТУ
  
  Пятніца, 11 ліпеня 1890 года
  
  ДЗЕЙНІЧАЮЧЫ на падставе атрыманай інфармацыі, дэтэктывы Аддзела крымінальных расследаванняѓ Сталічнай паліцыі затрымалі прафесара Джэймса Марыярці з дома 64 па Расэл-сквер, Камден. Прафесара Марыярці дапытваюць у сувязі са спробай абрабавання, зробленай у мінулую суботу ѓ Уиддерсайн-ён-Риббл, загарадным маёнтак Яго светласці барона Торнтон-Хоксбари, размешчаным недалёка ад горада Уэдсбридж ѓ Нотынгемшыра.
  
  У ходзе таго, што стала вядома як "Абурэнне вдоводелов", шасцёра мужчын у масках, узброеныя рэвальверамі, ѓварваліся ѓ асабняк прыкладна апоѓначы, папярэдне напаѓшы і звязаѓшы брамніка, двух грумов і старэйшага фурмана. Апынуѓшыся ѓнутры, яны сабралі насельнікаѓ дома ѓ сталовай, дзе адзін з зладзеяѓ ахоѓваѓ іх, пакуль трое ѓварваліся ѓ невялікі музей, дзе Яго светласць захоѓвае неацэнную калекцыю грэцкіх артэфактаѓ, набытую ѓ пачатку стагоддзя дзедам Яго светласці. Іншыя мужчыны абшукалі спальні на верхнім паверсе, збіраючы каштоѓнасці і іншыя каштоѓнасці Яго светласці, лэдзі Хоксбари і іх шаснаццаці гасцей.
  
  Джэймс Мерсер, галоѓны дварэцкі, які быѓ звязаны ѓ ніжняй каморы разам з поварам, пакаёѓкі верхняга паверху і служанкай, а таксама пакаёѓкі і двума камердынера, якія знаходзіліся на службе ѓ некалькіх гасцей, здолеѓ вызваліцца, разбіѓшы шклянку і перапілаваѓшы свае путы вострым асколкам. Мерсер неадкладна адпусціѓ двух камердынераѓ, пасля чаго яны ѓтрох адправіліся ѓ зброевую на першым паверсе. Узброіѓшы сябе і астатніх трыма вінтоѓкамі, драбавіком і службовым рэвальверам "Уэбли" 445 калібра, Мерсер першым падняѓся па лесвіцы для прыслугі на верхні паверх, дзе ён і двое іншых бясстрашных слуг напалі на рабаѓнікоѓ.
  
  У завязаѓшайся перастрэлцы двое рабаѓнікоѓ былі забітыя, а адзін паранены ѓ нагу. Астатнія схаваліся ѓ лесе, і лічыцца, што па крайняй меры адзін з іх быѓ паранены. Адзін з камердынераѓ, па імя Эндру Лампье, атрымаѓ кулю ѓ плячо і цяпер здаравее ѓ бальніцы каралевы Ганны ѓ Нотынгеме.
  
  Рабаѓнікі ѓцяклі, не ѓзяѓшы ні аднаго з прадметаѓ, якія яны спрабавалі выкрасці, хоць невялікая микенская ваза, якая датуецца чацвёртым стагоддзем да нашай эры, была знойдзена разбітай у траве. Паліцыя Ноттингемшира лічыць, што астатнія вінаватыя неѓзабаве будуць затрыманыя.
  
  Барон Торнтон-Хоксбари адмовіѓся выдаваць імёны сваіх гасцей, заявіѓшы, што не хоча пагаршаць траѓму благой славай, але лічыцца, што сярод гасцей былі герцаг і герцагіня Пенна і сэр Артур Саліван, вядомы кампазітар. Невядома, якім чынам, калі такія наогул былі, гэта абурэнне звязана з серыяй рабаванняѓ вялікіх дамоѓ, якія абрынуліся на сельскую мясцовасць вакол Іст-Мидлендс за апошні год. Чытачы The Standard, верагодна, памятае наш справаздачу аб дзёрзкім рабаванні ѓ Крамден-Пиммс, ноттингемширском маёнтак лорда Чаута, у сакавіку гэтага года, калі злодзеі пасярод ночы ѓварваліся ѓ акно і забралі некалькі каштоѓных каштоѓнасцяѓ, уключаючы так званы Бейн оф Торнкрофт, імперскі тапаз у дваццаць карат, які лічыцца найбуйнейшым у свеце, які належаѓ маркизе Клевской, якая ѓ той час гасцявалі ѓ яго светласці.
  
  Прафесар Марыярці, былы загадчык кафедры матэматыкі Фалес ѓ Мидлотианском універсітэце, добра вядомы ѓ матэматычных і астранамічных колах дзякуючы сваёй манаграфіі "Дынаміка астэроіда". Якую інфармацыю ён, як чакаецца, прадаставіць паліцыі у сувязі з гэтым сумным справай, невядома.
  
  
  
  НЕАПАЗНАНЫ ЦЕЛА ЗНОЙДЗЕНА ђ ТЭМЗЕ
  
  Спецыяльна для Стандарту
  
  Пятніца, 11 ліпеня 1890 года
  
  У чацвер вечарам, каля 8:30 вечара, аголенае і моцна знявечанае цела было знойдзена плавае ѓ рацэ Тэмза ніжэй моста Блэкфрайарз. Доктар Фиппс, паліцэйскі хірург, якога выклікалі для агляду цела, заявіѓ, што гэта цела жанчыны ва ѓзросце ад 18 да 25 гадоѓ, якая прабыла ѓ вадзе па меншай меры тры дні, перш чым яе знайшлі. Ні асобу жанчыны, ні прычына яе смерці пакуль не ѓстаноѓлены.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ПЕРШАЯ]
  
  НА ЛАВЕ ПАДСУДНЫХ
  
  "Калі закон прадугледжвае гэта", - сказаѓ ён.
  
  сказаѓ містэр Бамбл...,
  
  "закон - гэта асёл, ідыёт".
  
  ЧАРЛЬЗ ДЫКЕНС
  
  БЕНДЖАМІНУ БАРНЕТТУ, што сядзеѓ у задняй частцы залы суда, ЗДАЛОСЯ УДУШАЮЩЕ ГОРАЧА, але містэр Суддзя Хедж, падобна, не быѓ схільны адкрываць ні адно з чатырох велізарных вокнаѓ. Ва ѓсіх судовых працэсах, якія ён асвятляѓ у Олд-Бейлі, Барнетт не памятаѓ, каб калі-небудзь бачыѓ іх адкрытымі. Барнетт, уладальнік і галоѓны рэдактар Амерыканскай службы навін, сядзеѓ на задняй лаве галерэі для наведвальнікаѓ з адкрытым нататнікам на каленях і старанна заменчаным алоѓкам Tiffman's No. 2 у руцэ. Прафесара Джэймса Марыярці толькі што вывелі з камеры і пасадзілі на лаву падсудных. Высокі мужчына з ястрабіных тварам і пранізлівымі вачыма, прафесар стаяѓ нерухома, злёгку ссутулив плечы ѓ сваім чорным сурдуце, ствараючы ѓражанне, што ён быѓ адзіным дарослым у свеце - або, па крайняй меры, у зале суда - дзяцей. Суд над ім як над саѓдзельнікам забойстваѓ у Уиддерсайне працягваѓся чатыры дні, перш чым справа было перададзена прысяжным, і гэтыя добрыя джэнтльмены адсутнічалі ѓжо тры дні. Цяпер, у палове пятай папаѓдні трэцяга дня пасяджэнняѓ, суддзя зноѓ сабраѓ суд. Барристеры ѓ парыках вярнуліся з тых месцаѓ, куды звычайна ходзяць барристеры у чаканні вердыкту, суддзя апрануѓся ѓ сваю чырвоную мантыю і заняѓ месца каралеѓскага суддзі і прысяжныя пачалі збірацца.
  
  Містэр суддзя Хедж пачакаѓ, пакуль апошні прысяжны зойме сваё месца, а затым нахіліѓся наперад, абапёршыся на локці, і нахіліѓ галаву, каб лепш бачыць па-над сваіх ачкоѓ ѓ драцяной аправе. Яго погляд засяродзіѓся на бригадире. Ён нахмурыѓся. "Я атрымаѓ вашу запіску", - сказаѓ ён. "Прайшло тры дні".
  
  Брыгадзір падняѓся. " Мы ведаем, мілорд. Тры дні.
  
  " Вы абсалютна ѓпэѓненыя? - спытаѓ я.
  
  " Так і ёсць, мілорд. Цалкам дакладна.
  
  " Вы ніяк не можаце прыйсці да пагаднення?
  
  У маленькай аѓдыторыі паднялося хваляванне, якое было задушана строгім позіркам суддзі. Брыгадзір, худы, маленькі, нервовы зяленіѓшчык з вялікім носам у чырвоных пражылках, які надаваѓ характар яго хударлявага і нічым не характэрна твару, энергічна заківаѓ. "Так, мілорд. Гэта так, мілорд". Ён сціснуѓ рукі ѓ кулакі і схаваѓ іх за спіну, каб не круціцца. "Як вы і сказалі, мы займаемся гэтым ужо тры дні, мілорд, і, падобна, у нас наогул нічога не атрымліваецца".
  
  " Тады, я мяркую, што даць вам яшчэ некалькі гадзін на роздум было б бескарысна?
  
  "Не, мілорд".
  
  "Ці яшчэ," яго светласць паморшчыѓся, - дзень або два?
  
  "Не, мілорд".
  
  " Вам зразумела абвінавачванне? - спытаѓ я.
  
  "Так, мілорд".
  
  "Вы ѓсе, паасобку і калектыѓна, разумееце і згаджаецеся," пачаѓ яго светласць, папраѓляючы акуляры на носе, " што, калі падсудны Джэймса Марыярці, згодна з прад'яѓленым абвінавачаннем, быѓ адказны за планаванне рабавання загараднага асабняка лорда Хоксбэри, вядомага як Уиддерсайн, такім чынам, ён воляй-няволяй так жа вінаваты, як і любы з злачынцаѓ, якія сапраѓды прысутнічалі на месцы злачынства?
  
  "Мы ведаем, мілорд".
  
  " І што, паколькі рабаванне прывяло да гібелі чалавека, абвінавачваны будзе гэтак жа вінаваты ѓ забойстве, як і той, хто зрабіѓ стрэл, нават калі на самай справе яго не было ѓ момант здзяйснення злачынства?
  
  "Так, мілорд".
  
  " І нават нягледзячы на тое, што ахвярамі апынуліся двое злачынцаѓ?
  
  "Так, мілорд, ваша светласць досыць падрабязна абмеркавалі гэта. Спачатку некаторым з нас было цяжка ѓгледзець у гэтым справядлівасць, але ваш аргумент быѓ дастаткова пераканаѓчым. У нас больш няма з гэтым ніякіх праблем ".
  
  "Вы цалкам упэѓненыя?"
  
  "Так, мілорд".
  
  " Можа быць, калі б я зачытаѓ вам сее-што з паказанняѓ?
  
  Брыгадзір выглядаѓ спалоханым і хутка адказаѓ: "У нас няма ніякіх рознагалоссяѓ з нагоды паказанняѓ, мілорд, і ніякіх пытанняѓ, звязаных з імі".
  
  "Зразумела." містэр суддзя Хедж зрабіѓ паѓзу, каб паправіць свой парык, які ѓ апошні час набыѓ раздражняльную звычку павольна з'язджаць на лоб, пакуль цалкам не знікаѓ. "Ну што ж", - сказаѓ ён, гледзячы на брыгадзіра зверху ѓніз, як быццам небарака быѓ кветкай з жывой загарадзі нейкага нечаканага і асабліва непажаданага колеру. "У чым, па-відаць, праблема?"
  
  "Ну, мілорд, мы не можам прыйсці да адзінага меркавання адносна таго, зрабіѓ ён тое, у чым яго абвінавачваюць, грунтуючыся на доказах, якія мы чулі, вось да чаго ѓсё зводзіцца, мілорд. Магчыма, ён і зрабіѓ гэта, але ёсць некаторыя, хто думае, што ён, магчыма, гэтага не рабіѓ ".
  
  "Пад 'ім', я мяркую, вы маеце на ѓвазе падсуднага ѓ бары", - удакладніѓ суддзя, зірнуѓшы на судовую стенографистку.
  
  " Так, мілорд. Абвінавачаны, прафесар Марыярці, вось каго мы маем на ѓвазе.
  
  Містэр суддзя Хедж паказальным пальцам вярнуѓ акуляры на месца і ѓтаропіѓся на Марыярці. "Падобна на тое, у мяне няма выбару, акрамя як аб'явіць судовае разбіральніцтва незаконным. Тры дні і ніякага вердыкту. Нечувана."
  
  Барнетт надрапаѓ у сваім нататніку "нечувана" і падкрэсліѓ гэта. Яму трэба было б дамовіцца аб сустрэчы з Марыярці, які быѓ яму сябрам і настаѓнікам у не гэтак аддаленым мінулым, і паглядзець, не ці можа ён прапанаваць якую-небудзь дапамогу. Усё, што заѓгодна, з усмешкай падумаѓ ён, за выключэннем арганізацыі ѓцёкаѓ з турмы. З гэтым, Барнетт быѓ упэѓнены, прафесар справіцца сам.
  
  Шаноѓны Эппсворт, каралеѓскі суддзя, выступаючы ад імя абвінавачванні, устаѓ і крануѓ лацкан сваёй судзейскай мантыі. "Я хацеѓ бы ѓнесці прапанову, мілорд, аб'явіць судовае разбіральніцтва незаконным".
  
  "Падобна на тое, у мяне няма асаблівага выбару", - сказаѓ яго светласць.
  
  Сэр Хамфры Ловенбог, які выступіѓ у якасці абаронцы, устаѓ і сур'ёзна, хоць і коратка, пакланіѓся суддзі. "Калі вашай светласці будзе заѓгодна, - сказаѓ ён, - мой кліент прафесар Марыярці і я былі б цалкам гатовыя пазбавіць карону ад выдаткаѓ і клопатаѓ, звязаных з новым судовым працэсам. Я б сказаѓ, што накіраванага вердыкту было б дастаткова".
  
  " Накіраваны вердыкт?
  
  " Так, мілорд. Аб невінаватасці, мілорд.
  
  Містэр суддзя Хедж адкінуѓся на спінку свайго судзейскага крэсла і злосна паглядзеѓ зверху ѓніз на барристера ѓ парыку. " Я рады бачыць, сэр Хамфры, што вы не страцілі пачуцця гумару падчас гэтых слуханняѓ.
  
  Прафесар Марыярці павярнуѓся на лаве падсудных, каб паглядзець на галерэю. Ён дастаѓ з нагруднай кішэні пінжака і працёр пенснэ шкла кавалкам фланэлі, вывучаючы твары тых, хто вывучаѓ яго спіну.
  
  "Я хацеѓ бы прапанаваць," сказаѓ шаноѓны Эппсворт, "прызначыць новую дату судовага разбору як мага хутчэй".
  
  "Я б так і думаѓ", - сказаѓ суддзя Хедж. "Я сумняваюся, што мы змаглі б прыцягнуць другога прысяжнага, настолькі сляпога да відавочнаму". Ён стукнуѓ малатком па лаве перад сабой. "Гэта справа закрытая, судовае разбіральніцтва абвешчана памылковым, гэтыя прысяжныя", - ён зрабіѓ паѓзу, каб злосна зірнуць на прысяжных, - "вызваленыя. Іх імёны будуць выкраслены са спісаѓ. Сакратар прызначыць новую дату суду ".
  
  Марыярці паклаѓ пенснэ назад у кішэню, калі яго вочы сустрэліся з вачыма Бенджаміна Барнэта на галерэі. Ён ледзь прыкметна кіѓнуѓ і зноѓ павярнуѓся тварам да суддзі.
  
  Сэр Хамфры зрабіѓ паѓкроку наперад. " Я хацеѓ бы аднавіць разгляд пытання аб вызваленні майго кліента пад заклад, мілорд.
  
  "Гумар, сэр Хамфры," сурова сказаѓ суддзя Хедж, " можна выкарыстоѓваць толькі да пары да часу.
  
  Барнетт закрыѓ нататнік і падняѓся. Значыць, будзе яшчэ адно судовае разбіральніцтва. Гэты кароткі ківок прафесара, несумненна, быѓ знакам таго, што Марыярці жадае яго бачыць, - падумаѓ ён. Ён наведае турму як мага хутчэй. Калі б ён мог як-то дапамагчы, ён, безумоѓна, зрабіѓ бы гэта. Веды Барнэта аб Марыярці, атрыманыя за два гады працы з гэтым чалавекам і прысвячэння па меншай меры некаторыя з яго сакрэтаѓ, падказалі яму, што Марыярці амаль напэѓна невінаваты ѓ гэтым канкрэтным злачынстве. Аднак віна ці невінаватасць не былі часткай гэтага раѓнання. Тут быѓ задзейнічаны пытанне гонару. Марыярці калі-то зрабіѓ тое ж самае для Барнэта, прычым з асманскай турмы. Ён разумеѓ, што жонка Барнэта, Сесили, магчыма, глядзіць на гэта інакш - жанчыны схільныя думаць аб "гонару" як аб мужчынскім апраѓданні за тое, што ён паводзіць сябе як дзіця. Барнетт задуменна выйшаѓ на Ньюгейт-стрыт.
  
  OceanofPDF.com
  
  [ЧАСТКА ДРУГАЯ]
  
  У МОЛІ
  
  Прыходзьце, дайце нам адчуць ваша якасць.
  
  - ШЭКСПІР
  
  ГЭТА БЫЛО ђ суботу, 13 верасня 1890 года, на працягу чатырох гадзін, але пятніца зацягнулася надоѓга ѓ джентльменском установе, вядомым як Mollie's, трохпавярховым будынку з белага цэглы на Гладстон-сквер, 33, Лондан. Апошняга кліента выправадзілі, за выключэннем маркіза і палкоѓніка гвардыі, якія выкарыстоѓвалі ѓстанова як рэзідэнцыю на ноч, і пецярых гульцоѓ у туалет розных рангаѓ і пасад у пакоі наверсе, якія, верагодна, не выйдуць, хістаючыся, у халодны, сырой туман дзе-то да аѓторка. Пакаёѓкі збіралі выпацканы пасцельная бялізна, якое трэба было памыць і пагладзіць, куфлі, якія трэба было вымыць, бутэлькі, якія трэба было ополоснуть і вярнуць вінаробам, а таксама розныя нарады з фальбонамі і спецыяльныя касцюмы, якія трэба было пачысціць, агледзець і, пры неабходнасці, адрамантаваць. Вясёлыя дзяѓчынкі атрымлівалі асалоду ад раскошай спаць у адзіноце.
  
  Затым раптам пачуѓся стук, як быццам хто-то моцна стукаѓ, стукаѓ ва знешнюю дзверы.
  
  "Пазнавата для наведвальнікаѓ," прамармытаѓ парцье. " Ці крыху ранавата, калі ѓжо на тое пайшло. "Ён прыадчыніѓ прарэз для вачэй і выглянуѓ вонкі. Памяранцава-белы свет газавага ліхтара над дзвярыма высвечивал двух мужчын у вячэрніх касцюмах, якія стаялі звонку, сціскаючы свае шаѓковыя капялюшы ѓ руках у пальчатках: хударлявага маладога чалавека з бакенбардамі "адбіѓную з бараніны" і знарочыстай сур'ёзнасцю; і больш старэйшага, шчыльнага, з густымі вусамі шчотачкай і ноткай гумару на румяном твары.
  
  "Закрытае на ноч", - крыкнуѓ ім парцье. "Прыходзьце заѓтра - ці пазней сёння, як атрымаецца. Скажам, каля трох гадзін дня. Тады, я ѓпэѓнены, што рады бачыць вас, джэнтльмены.
  
  Малады хударлявы джэнтльмен наблізіѓ вока да прарэзы для вачэй. "Выбачайце за турботы, дружа," сказаѓ ён. " Мы тут, каб забраць барона Ренфрю. Ён спазняецца на сваю наступную, гм, заручыны. У яго змяніліся планы? Ён застанецца ѓ нас на ноч? Не маглі б мы пагаварыць з ім, калі вы не пярэчыце?"
  
  "Барон Ренфрю, ці не так?" спытаѓ парцье. " Што ж, тады праходзьце ѓ гасціную, джэнтльмены. Ён расчыніѓ дзверы і праводзіѓ іх у пярэднюю пакой. " Вы проста чакаць тут хвілінку, а я паклічу міс Молі.
  
  Не больш чым праз тры хвіліны Молі Кобби, светлавалосая, полногрудая, хутка надыходзячая да сарака гадоѓ, прыемная на выгляд, ад чырвоных шаѓковых стужак у цёмных валасах да чорных атласных туфлікаѓ на нагах, увайшла праз ѓнутраную дзверы, туга завязваючы шнурок шаѓковай накідкі вакол таліі. "Што ѓсё гэта значыць?" - усклікнула яна. "Барон пакінуѓ гэта памяшканне, па-мойму, больш гадзіны таму - можа быць, нават два. І што вам можа быць трэба ад яго ѓ такі ранні час, калі я магу спытаць?
  
  "Ён пайшоѓ, ці не так?" - спытаѓ той, што маладзейшы, падціскаючы вусны і задуменна пачухваючы нос кончыкамі пальцаѓ.
  
  " Прабачце, міс, - сказаѓ той, што старэйшы, з густымі вусамі шчотачкай, ускокваючы на ногі і стоячы прама, як шомпал, як сяржант на парадзе. "Я містэр Мортимер, а мой калега тут містэр Пелле. Мы не хацелі вас турбаваць, сапраѓды не хацелі. Але карэта барона чакала барона на стайні разам з канём, фурманам і ѓсім іншым на працягу апошніх пяці гадзін, а барон так і не з'явіѓся паблізу. Калі б вы маглі дакладна сказаць нам, калі ён з'ехаѓ ці куды накіраваѓся, мы былі б вам вельмі ѓдзячныя. Ці бачыце, гэта наша праца - прыглядаць за баронам, і страціць яго след - самае большае, чаго варта наша праца. На жаль, ён не заѓсёды дастаткова вдумчив, каб пералічваць свае прыходы і сыходы, перш чым прыходзіць і сыходзіць ".
  
  Молі задуменна паглядзела на іх. " Значыць, вы пара яго вартавых сабак? Чаму вы ѓсё гэта час не заходзілі ѓнутр і не чакалі ѓ такім камфорце, як цяпер? Як гэты містэр, э-э, Фетч, які паѓсюль ходзіць за ім.
  
  Містэр Мортимер ѓсміхнуѓся. " Мы яго знешнія вартавыя сабакі, міс.
  
  "Дарэчы," сказаѓ містэр Пелью, " дзе вышэйзгаданы містэр Фетч?" Ён агледзеѓ пакой, як быццам чакаѓ, што Фетч выскачыць з якога-небудзь куфра ці шафы, як гадзіннікавы механізм.
  
  "Я не ведаю, чаму такога маладога, прыгожага джэнтльмена, як барон, трэба ахоѓваць і суправаджаць сюды і назад", - сказала Молі. "Можа быць, вы маглі б мне гэта растлумачыць".
  
  "Проста так ѓладкованыя рэчы, мэм", - сказаѓ містэр Пелью, шырока разводзячы рукамі ѓ знак тлумачэнні.
  
  "Ці бачыце, гэта яго маці," дадаѓ г-н Мортимер, " і яго бабуля. Яны не хочуць дакладна ведаць, што ён робіць, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе, але яны не хочуць, каб у яго былі якія-небудзь непрыемнасці пры гэтым ".
  
  "Што ж," сказала Молі, ківаючы галавой. " Мяркую, што так яно і ёсць.
  
  "Вы кажаце, ён сышоѓ?" спытаѓ містэр Пелью. " І містэр Фетч з ім? Вы ведаеце, калі менавіта яны сышлі?
  
  "Я не сачу за наведвальнікамі-джэнтльменамі," строга сказала Молі, апурыста апускаючыся на канапу і жэстам запрашаючы мужчын сесці.
  
  "Нават для таго, каб атрымаць, э-э, ѓзнагароджанне?" выказаѓ здагадку Мортимер, асцярожна уладкоѓваючыся ѓ мяккім крэсле.
  
  "Ну жа," строга сказала Молі. - Ты што, думаеш, мы тут зграйка вулічных прастытутак?
  
  Мортимер абдумаѓ гэтае пытанне і вырашыѓ не гаварыць усяго, што ён думаѓ.
  
  " Значыць, вы не сочыце за прыходам і сыходам вашых гасцей? - Спытаѓ Пелью, схіліѓшы галаву набок, і глядзеѓ на яе, як верабей на жука.
  
  "Толькі ѓ тым выпадку, калі гэта неабходна для іх забавы", - адказала Молі. "Брамнік праводзіць іх унутр, але ёсць бакавыя дзверы, праз якую яны могуць выйсці, калі захочуць. У канцы вечара дзяѓчаты распавядаюць мне, якія, э-э, паслугі былі аказаны, і гэта запісваецца на рахунак джэнтльмена ".
  
  " Значыць, вы не можаце з упэѓненасцю сказаць, што барон і містэр Фетч сапраѓды з'ехалі, ці не так?
  
  Молі нервова заерзала на сваім сядзенні. " Я не бачыла, як яны сыходзілі, калі ты гэта маеш на ѓвазе, але прайшло якое-то час. Я быѓ у холе наверсе, павінна быць, прайшоѓ добры гадзіну назад, і містэра Фетча ужо не было ѓ яго крэсле за межамі пакоя. І калі містэр Фетч пакідае хол, само сабой зразумела, што барон Ренфрю пакідае пакой.
  
  "Прашу прабачэньня?" спытаѓ містэр Мортимер.
  
  "Містэр Фетч, як верны сабака - магчыма, таму яго і клічуць Фетч, як вы думаеце?- заѓсёды чакае за дзвярыма свайго гаспадара. Я паняцця не маю, ад чаго, па яго думку, ён абараняе свайго гаспадара, але ён ставіцца да гэтага цалкам сур'ёзна. Адна з дзяѓчат аднойчы прапанавала пацешыць яго ѓ сваім пакоі, пакуль ён чакае, можна сказаць, у якасці акта дабрыні, але ён адмовіѓся ад гэтага. Вельмі сур'ёзны і адданы справе, містэр Фетч. Нэнсі была зусім збянтэжаны. Раней ёй ніхто ніколі не адмаѓляѓ; звычайна гэта яна сама адмаѓляе. Таму мы даем яму зручнае крэсла і трохі шыпучкі з газогена з невялікім даданнем брэндзі, каб прыбраць непрыемны прысмак, як ён кажа, і там ён сядзіць, пакуль не з'явіцца барон.
  
  Мортимер кіѓнуѓ. "Зразумела," сказаѓ ён.
  
  " Такім чынам, паколькі містэр Фетч сышоѓ, барон, павінна быць, таксама з'явіѓся.
  
  " Але на самай справе вы не бачылі, як ён сыходзіѓ?
  
  " Не, я не магу сказаць, што гэта зрабіѓ я.
  
  - А хто-небудзь ведаѓ?
  
  Молі ѓздыхнула. " Ужо даволі позна. Большасць дзяѓчынак спяць.
  
  Містэр Пелле апурыста сеѓ на чырвоны плюшавы канапа ззаду яго і пачаѓ рассеяна гуляць адной з пэндзлікаѓ, якія ѓтваралі махры па краі канапы. "З якой малады лэдзі барон праводзіѓ вечар?" пацікавіѓся ён. "Магчыма, мы маглі б пагаварыць з ёй".
  
  Молі прымусіла сябе падняцца на ногі. "Патрэбы павінны быць такімі, якімі будуць жадання, я заѓсёды кажу". Яна яшчэ раз уздыхнула, сумна паківала галавой і выйшла з пакоя.
  
  Праз паѓхвіліны яны пачулі яе крык.
  
  Мортимер і Пелле ѓскочылі на ногі і кінуліся наверх, за імі рушыѓ услед брамнік, які размахваѓ вялізнай дубовай дубінкай, таямнічым чынам з'явілася ѓ яго ѓ руцэ. Крыкі спыніліся, калі яны дасягнулі доѓгага, цьмяна асветленага калідора, але дзверы адчыніліся, і юныя лэдзі ѓстановы, шчыльна запахнув фланелевыя начныя кашулі ад скразняку, асцярожна выглянулі вонкі. У канцы калідора адзін з прыбіральшчыкаѓ з картамі ѓ руцэ выйшаѓ з распранальні і асцярожна прынюхваѓся да паветра. У гэтых старых будынках пажары былі пастаяннай праблемай. Не бачачы нічога падобнага, мужчына рэціраваѓся назад у кардыялагічны зала, у апошні раз раздражнёна фыркнув і пробормотав "Жанчыны!", і зачыніѓ дзверы.
  
  Некалькі дзяѓчат сабраліся ѓ адной з адчыненых дзвярэй. Мортимер спыніѓся, каб дадаць газ у насценным бра каля дзвярэй, і яркі белы свет ад каміннай паліцы запоѓніѓ калідор. Спальня ѓяѓляла сабой прастакутнік памерам прыкладна чатырнаццаць на дваццаць футаѓ, вмещавший велізарную ложак, несамавіты начны столік, высоѓныя бюро ѓ стылі каралевы Ганны, ружовы адзежная шафа з фрызам, якія паказваюць змрочных анёлаѓ, намаляваных па версе, і рукамыйніца з фарфоравай ракавінай. На сценах, якія ѓ астатнім былі абклееныя флокированными шпалерамі з малюнкам цюльпанаѓ, віселі каляровы афорт, які паказвае шхуне падчас шторму, карціна алеем, якая паказвае карову, і два люстэрка ѓ рамах.
  
  На ложку, выцягнуѓшыся, ляжала дзяѓчына, а міс Молі схілілася над ёй. Святло з хола, адлюстроѓваючыся ад люстэркаѓ на сценах і столі, адкідаѓ мудрагелістыя адлюстравання па пакоі і трымаѓ вялікую яе частку ѓ глыбокай цені, калі ѓвайшлі мужчыны, і на секунду здалося, што ѓ неасветленых кутах слізгаюць таямнічыя полузримые істоты.
  
  Прамень святла асвяціѓ твар дзяѓчыны, прыгожай рудавалосай дзяѓчыны з хлапечым тварыкам. Яна ляжала на спіне, аголеная, з прасцін, для сціпласці накінутай на жывот, рукі і ногі былі разведзеныя ѓ бакі і прывязаныя нейкім тоѓстым атласным шнуром да чатырох слупка ложка. Здавалася, нейкая выкрут асвятлення адкідала на прасціну цёмную цень.
  
  "Я не ведаѓ, што наш гаспадар быѓ прыхільнікам маркіза дэ Саду," ціха заѓважыѓ містэр Мортимер.
  
  "Давайце не будзем зацыклівацца на гэтым," сказаѓ Пелью, адварочваючыся і пільна гледзячы ѓ іншую частку пакоя. " Развяжыце дзяѓчыну, міс Молі, і я паклапачуся, каб яна атрымала лішнія два - няма, пяць фунтаѓ за свае, э-э, непрыемнасці.
  
  "Ружа, так яна сябе называла", - сказала Молі, не падымаючы вачэй. "З-за яе колеру скуры, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе; рыжыя валасы, чырвоныя шчокі. Ружа".
  
  - Патэлефанавала сама?
  
  Адна з дзяѓчат у холе запаліла другую газавую гарэлку, якая асвятліла ложак. Мортимер падышоѓ бліжэй і зазірнуѓ праз плячо Молі. Вочы Ружы невидяще глядзелі ѓ люстраны столь. Яе рот быѓ адкрыты, вусны ѓтварылі авальную літару О - вечны маѓклівы крык жаху. Глыбокая рана адкрывала яе залішне белую скуру ад горла ѓніз, паміж грудзьмі, і знікала пад прасцінай. Тое, што здавалася цёмнай ценем пасярод ложка, аказалася лужынай павольна застывающей крыві.
  
  "Ну, я буду..." - пачаѓ Мортимер, міжволі робячы крок назад і прыкрываючы рот рукой. Пасля некалькіх імгненняѓ бязгучнага сглатывания ён выціснуѓ: "Што за жудасная рэч! Жудасна!"
  
  Пелле павярнуѓся і падышоѓ бліжэй да ложка, каб агледзець пабоішча. "Сапраѓды, жудасна", - сказаѓ ён. "Трагічна. Такая канцэнтраваная лютасьць абрынулася на гэтую бедную дзяѓчыну. Я не бачыѓ нічога падобнага з тых часоѓ, як... ну, на працягу некаторага часу. Ён павярнуѓся да Мортимеру. "Ты ж не думаеш, што гэта магло быць працай ... нашага майстра ... ці не так?" - спытаѓ ён напаѓголасу. "Былі чуткі ... ... у той час, я памятаю".
  
  "Лухта", - сказаѓ Мортимер. "Тады і цяпер - лухта! Не верце гэтаму ні на секунду. Тут адбылося нешта жудаснае, але вы не можаце так думаць ... барон ... меѓ да гэтага нейкае дачыненне.
  
  "Ну, і дзе ж ён тады?" - спытаѓ Пелью, аглядаючы пакой.
  
  Раптам Молі зноѓ закрычала і адскочыла ад ложка. "Што-то схапіла мяне за нагу!" - віскнула яна.
  
  Зграйка дзяѓчат, якія сабраліся ѓ калідоры звонку, завішчала ад спагады, затым зноѓ завішчала, калі з-пад ложка з'явілася рука, протягивающаяся ... цягнецца ...
  
  Мортимер і Пелле ѓхапіліся за руку і пацягнулі. Ён быѓ прымацаваны да маленькага сморщенному мужчыны ѓ белай кашулі і чорных брыджах, які выслізнуѓ з-пад ложка і нерухома раскінуѓся на падлозе. Дзяѓчынкі зноѓ взвизгнули.
  
  "Ды гэта ж містэр Фетч," сказала Молі, гледзячы на мужчыну зверху ѓніз.
  
  Фетч адкрыѓ вочы і заміргаѓ ад яркага святла. "Дзе я?" прахрыпеѓ ён, пераварочваючыся на другі бок. " Што здарылася?
  
  "Не звяртайце на гэта ѓвагі", - строга сказаѓ містэр Мортимер. "Дзе барон?"
  
  Фетч паспрабаваѓ сесці, але са слабым стогнам лёг назад. " Мяне ѓдарылі, - сказаѓ ён. " Ударылі. Галава адкінулася ѓ бок. Што-то падхапіла мяне ззаду, і... ой! Ён паспрабаваѓ дакрануцца да месца над левым вухам, дзе быѓ нанесены шкоду, але боль была занадта моцнай.
  
  "Што за "што-то" ѓдарыла цябе?" Спытала Молі.
  
  Адна з дзяѓчат за дзвярыма прыціснула руку да рота. "Прывіды і ваѓкалакі," прашаптала яна гучным і сур'ёзным шэптам. " Па начах па гэтых калідорах блукаюць дзіѓныя істоты.
  
  "Вельмі дзіѓна", - пагадзілася адна з дзяѓчат. "Я адчувала іх прысутнасць як халодную, ліпкую руку на сваёй спіне ѓ цемры!"
  
  "Не больш дзіѓная, чым ты сама, Глэдзіс Плам," строга сказала Молі. - А цяпер вяртайцеся ѓ свае пакоі, усе вы, і перастаньце палохаць адзін аднаго, ці вы адчуеце маю халодную руку там, дзе гэта прынясе нейкую карысць.
  
  Група маладых жанчын глядзела на яе шырока расплюшчанымі вачыма і не рабіла спробаѓ паварушыцца.
  
  "Дзе твой гаспадар?" Паѓтарыѓ Мортимер, схіліѓшыся над распростертым Фетчем. "Дзе барон?"
  
  "Не ведаю," прамармытаѓ Фетч. " Дзе я?
  
  Молі прысела на кукішкі побач з Фетч. " Ты ѓ пакоі Роѓз, - сказала яна яму. " Яшчэ некалькі хвілін таму ты быѓ пад ложкам Роѓз.
  
  Асцярожна павярнуѓшы галаву, Фетч агледзеѓ пакой. "Я быѓ?" здзіѓлена спытаѓ ён. " Што я там рабіѓ? Тады куды падзеѓся барон?
  
  "Пачакайце!" - сказаѓ Мортимер. "Што гэта за гук?"
  
  " Гук? Пелью выпрастаѓся і выпрабавальна агледзеѓ пакой.
  
  "Маѓчы і слухай," загадаѓ Мортимер, прыціскаючы ѓказальны палец да вуснаѓ.
  
  Некалькі імгненняѓ яны моѓчкі слухалі. Пара дзяѓчат у холе нервова захіхікалі, але Молі строга паглядзела на іх, і ѓсе хіхікалі паволі.
  
  " Што за гук? - Прашаптала Молі.
  
  "Гэта што-то накшталт мяккага царапанья, пастуквання, всхлипывания", - сказаѓ Мортимер. "Выходнае ад ..." Ён агледзеѓся вакол, спрабуючы вызначыць крыніца гуку. "Вось яно зноѓ, але я не магу сказаць, адкуль яно зыходзіць".
  
  Молі падняла вочы да столі і затаіла дыханне. "Я сапраѓды гэта чую," сказала яна. Яна абвеѓ пальцам пакой, як сышла з розуму стрэлка компаса, а затым выстраіліся яго і паказала на шафу. "Там", - сказала яна. "Гэта адтуль".
  
  Пелле з перабольшанай асцярогай на дыбачках падышоѓ да шафы і спыніѓся перад дзвярыма, каб азірнуцца на Морцімер. Мортимер кіѓнуѓ, і брамнік, які стаяѓ у яго за спіной, высока падняѓ сваю дубінку.
  
  Пелле стаѓ збоку ад шафы і тузануѓ дзвярную ручку - безвынікова. Ён тузануѓ яшчэ раз, і зноѓ дзверы не зрушылася з месца, але на гэты раз знутры шафы пачуѓся гучны віск.
  
  Пелле нахмурыѓся і, падышоѓшы да дзвярэй, моцна ѓзяѓся абедзвюма рукамі за багата упрыгожаную круглую ручку. Расставіѓшы ногі, каб ѓперціся ступнямі ѓ сценкі шафы, ён зноѓ тузануѓ з усіх сіл. Пачуѓся скрып, і пстрычка, і дзверы расчыніліся, адкінуѓшы Пелле на спіну ѓ недастойнай позе.
  
  У шафе вісела некалькі сукенак і жакетаѓ, бірузова-сіняе аксамітавае паліто і чырвоны шаѓковы халат з японскімі прэтэнзіямі. Уцягнуѓшы галаву ѓ плечы пад халатам так шчыльна, як толькі магла, маленькая дзяѓчынка ѓ белай сарочцы з фальбонамі, яе дзёрзкае круглы тварык было мокрым ад слёз і чырвоным ад доѓгіх намаганняѓ здушыць крык - серыю крыкаѓ, - якія цяпер пачалі вырывацца вонкі.
  
  Молі пакасілася на дзяѓчыну і зрабіла крок наперад. " Ну-ну, ну-ну, Памэла, - рэзка сказала яна. " Давай не будзем пра гэта. Ты павінна трымаць сябе ѓ руках. Што ты рабіла ѓ гардэробе? Ты павінна зрабіць глыбокі ѓдых і ѓзяць сябе ѓ рукі."
  
  Памэла сглотнула і перастала всхлипывать дастаткова надоѓга, каб зрабіць глыбокі ѓдых, затым выбухнуѓ новым прыступам рыданняѓ.
  
  Мортимер падышоѓ і абняѓ дзяѓчыну, спачувальна, хоць і няёмка, паляпваючы яе па спіне. "Ну, ну", - сказаѓ ён. "У мяне дома ёсць гель прыкладна твайго ѓзросту, можа, крышачку маладзейшы. Ты не павінна так хвалявацца. Што ты рабіла ѓ гардэробе?"
  
  Памэла ѓсхліпнула.
  
  "Ты быѓ там, калі ... гэта ... адбылося?" Спытаѓ Пелью. "Што б гэта ні было? Цяпер зрабі глыбокі ѓдых".
  
  Памэла паглядзела на яго, глыбока ѓздыхнула і ѓсхліпнула.
  
  "Я не думаю," сказала Молі, "што глыбокае дыханне дапаможа".
  
  Мортимер дастаѓ з кішэні пінжака велізарны белы насоѓку і выцер вільготнае твар Памэлы. "Падобна на тое," пагадзіѓся ён.
  
  "Я занясу яе ѓ яе пакой", - сказала Молі, падхапляючы дзяѓчынку на рукі. "Мы пагаворым з ёй пазней, калі ѓ яе будзе магчымасць ... што б ёй ні спатрэбілася зрабіць".
  
  Містэр Мортимер паглядзеѓ на містэра Пелью, а містэр Пелью паглядзеѓ на містэра Морцімер. "Выбірайце фірмовыя стравы", - сказаѓ Мортимер Пелью. " Я застануся тут і зраблю ѓсё, што ѓ маіх сілах.
  
  "Пастаѓце па чалавеку ѓ кожнай дзверы", - сказаѓ Пелью.
  
  "Вядома," пагадзіѓся Мортимер, - але я баюся, што конь даѓно знікла".
  
  "Якая конь?" Спытала Молі. "Якія фірмовыя стравы?"
  
  " Спецыяльны аддзел крымінальнага вышуку Скотленд-Ярда, мэм, - адказаѓ ёй Мортимер. " Баюся, нічога не зробіш. Здзейснена забойства, і Яго- э-э, барон Ренфрю знік.
  
  - У якім доме? Молі віскнула, закрыѓшы твар рукамі. "Я не хачу, каб роззеры былі тут", - запратэставала яна, дзіка азіраючыся па баках, як быццам чакала, што яны ѓ любую секунду выпрыгнут ѓ акно.
  
  "О, гэта не звычайная паліцыя", - запэѓніѓ яе Мортимер. "Гэта вельмі стрыманая група джэнтльменаѓ, спецыяльна навучаных спраѓляцца з падобнымі сітуацыямі. Містэр Пелле возьме наш экіпаж і прывязе іх. Не маглі б вы, калі ласка, прасачыць, каб усе вонкавыя дзверы былі зачыненыя?
  
  "У такіх сітуацыях, як якія?" Спытала Молі. "Што гэта за асаблівая сямейная галіна?"
  
  "Ідзіце, містэр Пелью," сказаѓ містэр Мортимер, цвёрдай рукой беручы кіраѓніцтва на сябе. " Будзьце ласкавы, міс Молі, нагледзіць за дзвярыма. Усё будзе адкрыта вам у свой час. Што ѓ дадзеным выпадку, верагодна, адбудзецца на працягу наступных паѓгадзіны, я б сказаѓ."
  
  Містэр Пелле затрусил прэч па калідоры, групка дзяѓчат расступалась перад ім, як Чырвонае мора перад Майсеем. "Калі б, - падумаѓ Пелле, - рэлігійнае параѓнанне не было занадта недарэчным ѓ такі час".
  
  "Я кажу!" - праравеѓ голас з канца калідора. "Дзяѓчынкі, калі ласка, цішэй!" Мы тут спрабуем гуляць у карты!"
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ТРЭЦЯЯ]
  
  НЕРАШУЧАСЦЬ
  
  Задавальненне - гэта не што іншае
  
  але перапынак у болю.
  
  - ДЖОН СЕЛЯДЗЕЦ
  
  МАММЕР ТОЛЛИВЕР, мініяцюрная асістэнтка прафесара Марыярці, ненадзейна прымосцілася на сядзенне зялёнага дамаскага крэсла ѓ гасцінай Барнеттов. Яго маленькія ножкі, абутыя ѓ лакаваную скуру, злосна разгойдваліся ѓзад-наперад, што візуальна кантраставала з рэзкім гневам, які гучаѓ у яго голасе, калі ён казаѓ.
  
  "Ты прыйшоѓ пабачыцца з прафесарам, вось што", - сказаѓ ён.
  
  "Наѓрад ці", - прызнаѓся Бенджамін Барнетт з глыбінь свайго мяккага крэсла.
  
  "Але яны не дазволілі мне ѓбачыць яго, вось што, - працягвала Мама, - і яны не перадалі мне вузел з неабходнымі рэчамі, які я прывезла для яго. 'Непакояцца аб яго бяспекі", - кажуць яны. Я, хто быѓ даверанай асобай прафесара і лилипутом на працягу большай часткі двух дзесяцігоддзяѓ. І справа не толькі ѓ тым, ад чаго яны яго так называемо абараняюць. містэр Моуз засмучаны, таму што яны не дазваляюць яму прыносіць прафесару вычышчанай, накрахмаленную і отглаженную вопратку. Ён кажа, што прафесару нядобра хадзіць без кашуль, каѓнерыкаѓ і ѓсяго такога. І калі ѓжо на тое пайшло, то я кажу, што гэта няправільна ".
  
  " Містэр Моуз? Жонка Барнэта, Сесили, падняла вочы са свайго месца за пісьмовым сталом паміж высокімі вокнамі. " О так, дварэцкі прафесара.
  
  " Дварэцкі, памочнік шэрыфа і целаахоѓнік, калі такой патрабуецца, - не тое каб прафесар не мог паклапаціцца пра сябе ѓ цяжкую хвіліну.
  
  "Улады даволі абцяжарваюць доступ да прафесару", - пагадзіѓся Барнетт. "Спецыяльныя формы з Міністэрства ѓнутраных спраѓ, спецыяльны дазвол ад начальніка турмы, ні тое, ні іншае яны, падобна, не схільныя лёгка перадаваць. Ім спатрэбілася чатыры дні, каб апрацаваць мой запыт, а я журналіст ".
  
  "Так, але я карлік", - сказаѓ балака. "Хіба ѓ карлікаѓ няма правоѓ у гэтым каралеѓстве?"
  
  Сесілія падняла брыво. " Каралеѓскі свет?
  
  "Само сабой зразумела, ці не так?" - сказаѓ бормотун. "У сапраѓдны момант тут няма ні аднаго каралеѓства, ці не так?"
  
  "Не, гэта не так", - пагадзілася Сесілія.
  
  "Нават калі я сустрэѓся з прафесарам, - працягнуѓ Барнетт, - яны не палегчылі мне задачу. Яны прывялі мяне ѓ маленькую пакой з каменнымі сценамі і ахоѓнікам каля дзвярэй - заѓважце, ѓнутры дзверы, - і пасадзілі насупраць яго за драѓляны стол, былі прыкручаныя да падлогі. І крэслы - яны таксама былі прышпіленыя. Гэта месца знаходзілася занадта далёка ад стала, каб зручна было пісаць або што-то яшчэ. Па-сапраѓднаму буйны ахоѓнік стаяѓ паміж намі і злосна глядзеѓ на нас зверху ѓніз, пакуль мы размаѓлялі. На прафесары былі кайданкі, якія ахоѓнікі адмовіліся зняць. І яны двойчы абшукалі мяне - у ѓнутраных варот, а затым яшчэ раз у дзверы ѓ пакой. Мне прыйшлося вывернуць кішэні. Мне не дазволілі ѓзяць з сабой нічога, акрамя нататніка і алоѓка. Майце на ѓвазе, толькі адзін аловак. Я ѓвесь час баяѓся, што вастрыё зламаецца, пакуль я буду рабіць нататкі ".
  
  "Я мог бы стаць журналістам", - сказаѓ скамарох. "Аднойчы я сёе-тое напісаѓ. Гэта тычылася вялікі рыбы". Ён змрочна ѓтаропіѓся ѓ сцяну, як быццам гэты вопыт быѓ з тых, пра якіх ён больш не хацеѓ думаць.
  
  "Я думала, асобам, якія чакаюць суда, дазволеныя наведвання", - сказала Сесілія.
  
  "Хто-то так, а хто-то няма", - сказаѓ ёй Барнетт. "Прафесар, па якой-то прычыне, з'яѓляецца адным з "няма"".
  
  "Медуза," растлумачыѓ бормотун.
  
  Сесілія зрабіла паѓзу ѓ напісанні запіскі, яе ручка была гатовая працягнуць. "Як ты думаеш, чаму яны так абцяжарваюць сустрэчу з ім?"
  
  "Што я думаю, - выказаѓ здагадку ражаны, - так гэта тое, што яны баяцца, што ён падарве двор і сыдзе ѓ месца, дзе больш месца для перамяшчэння. Можа, яны думаюць, што я пранёс яго ѓпотай ѓ сваім заплечніку.
  
  Сесілія ѓсміхнулася гэтай малюнку. "У цябе ёсць заплечнік?" спытала яна.
  
  "Вядома", - сказаѓ ражаны. "Павінна ж у мяне быць месца, куды я магу насіць свае цацанкі, ці не так?"
  
  "Вядома", - пагадзілася Сесілія.
  
  "Ёсць тыя, хто хацеѓ бы зірнуць на мае этажэркі," змрочна сказаѓ ражаны, "але я магу адрозніць ястраба ад ручной пілы".
  
  Сесілія ѓсміхнулася. "Рады за цябе," сказала яна.
  
  Барнетт устаѓ і пачаѓ хадзіць па пакоі. Ён задуменна ѓтаропіѓся ѓ столь, успамінаючы дзіѓныя ѓмовы, пры якіх ён упершыню сустрэѓ Марыярці. Прыкладна шасцю гадамі раней султан Абд-уль Хамід, другі носьбіт гэтага імя, разглядаѓ магчымасць набыцця падводнай лодкі Garrett-Harris для выкарыстання ѓ сваім ваенна-марскім флоце. "Нью-Ёрк Уорлд" накіравала Бенджаміна Барнэта, свайго выбітнага замежнага карэспандэнта, у Канстанцінопаль, каб паведаміць аб хадавых выпрабаваннях карабля. Барнетт ѓпершыню сутыкнуѓся з Марыярці, які бяжыць па вуліцы Стамбула з бандай вулічных хуліганаѓ, якія дамагаюцца яго па пятах. Барнетт і лейтэнант Сефтон, брытанскі ваенна-марскі афіцэр, выратавалі прафесара, які падзякаваѓ іх за дапамогу, хоць, як ён запэѓніѓ іх, цалкам мог бы справіцца з сітуацыяй самастойна. Неѓзабаве пасля гэтага Сефтон быѓ забіты, і асманскія ѓлады ѓ сваёй мудрасці вырашылі, што Барнетт вінаваты. Прафесар Марыярці выратаваѓ Барнэта з турмы Османли, дзе той чакаѓ суда. Нягледзячы на яго невінаватасць, было верагодна, што, калі ѓлады, нарэшце, зьбяруцца судзіць яго, колы султанской правасуддзя аштрафуюць яго.
  
  Год праз, калі Барнетт працаваѓ на Марыярці ѓ Лондане, ён упершыню сустрэѓ сваю каханую Сесили. Ён многім абавязаны прафесара Марыярці, доѓг, які, як ён адчуваѓ, ніколі не зможа належным чынам пагасіць. " Калі прафесару патрэбна дапамога- - пачаѓ ён.
  
  "Ён так сказаѓ?" Спытала Сесілія.
  
  "Не, на самай справе, ён гэтага не рабіѓ, але тады гэта было б цяжка, калі б паміж намі сядзеѓ Кардиффский гігант".
  
  "Ён знойдзе які-небудзь спосаб даць нам ведаць, сказаць, чаго ён ад нас хоча", - цвёрда сказала Сесілія. "Калі ты паспрабуеш ѓмяшацца ѓсляпую, ты, верагодна, толькі ѓсё сапсуеш".
  
  Барнетт спыніѓся перад канапай і ѓздыхнуѓ. "Чаму, - падумаѓ ён, - калі жанчына выходзіць замуж за мужчыну, яна адразу ж губляе ѓсялякую павагу да яго розуму і здольнасцях?" Думка аб тым, што, магчыма, у яе ніколі не было такога павагі, прыйшла яму ѓ галаву, але ён зноѓ адкінуѓ яе. "Маммер, верагодна, права", - сказаѓ ён, узнаѓляючы свае расхаживания. "Турэмныя ѓлады прымаюць меры засцярогі супраць меркаванага всеведения прафесара. Яны баяцца, што ён збіраецца збегчы".
  
  "Так і павінна быць", - заѓважыѓ бормотун.
  
  "Часам," разважала Сесілія, "рэпутацыя разумніцы працуе супраць чыіх-небудзь інтарэсаѓ". Яна вярнулася да сваёй запісцы.
  
  "Прафесар звычайна сам не гуляе на сваёй флейце," сказаѓ музыкант, - але ёсць іншыя, якія гуляюць на ёй за яго. Такім чынам, у яго рэпутацыя сярод зладзеяѓ за тое, што ён ведае ѓсё, што толькі можна ведаць, чаго ѓ значнай ступені няма на плошчы, і за тое, што ён робіць усё, што робіцца, да многіх з якіх ён ні ѓ якім выпадку не стаѓ бы дакранацца ".
  
  "Усё гэта, вядома, недарэчна", - сказаѓ Барнетт. "Падумаць толькі, што Марыярці мог здзейсніць такое - быць такім дурным - гэта недарэчна".
  
  Сесілія асцярожна паклала ручку на промокашку і глыбока ѓздыхнула. " Перастань хадзіць узад-наперад, - сказала яна. " Ты прымушаеш мяне нервавацца.
  
  "Прабач". Барнетт плюхнуѓся на канапу.
  
  "Я ведаю, вы шматлікім яму абавязаны," сказала Сесілія, " але вы павінны прызнаць, што часамі ён, скажам так, здзяйсняѓ учынкі, якія супярэчаць законам ѓрада Яе Вялікасці. Чаму ты так упэѓнены, што ён не быѓ замяшаны ѓ гэтым ідыятызме з Widdersign?
  
  Бормочущий устаѓ з крэсла і ѓскочыѓ на ногі перш, чым Барнетт паспеѓ адказаць. "Ні за што!" - заявіѓ карантышка. "Гэта наогул не ѓ яго стылі!"
  
  Сесілія павярнулася да яго. - Тады чаму ты так упэѓнены?
  
  "Ну, па-першае, я б ведаѓ, калі б прафесар быѓ замяшаны ѓ гэтым, ці не так? У нас з ім няма сакрэтаѓ адзін ад аднаго. Па крайняй меры, нічога прафесійнага. Акрамя таго, бізнесмены сцвярджаюць, што ён планаваѓ гэтую працу з Widdersign, а ён не плануе такіх нядбалыя планаѓ. Калі б ён спланаваѓ гэтую працу, тыя, хто павінен быѓ быць звязаны, цалкам маглі б застацца звязанымі - вы можаце разлічваць на гэта ".
  
  "Я думаю, ты правы, мама", - задуменна вымавіѓ Барнетт.
  
  Сесілія схіліла галаву набок, як цікаѓны верабей. "Значыць, не яго сумленнасць ці мараль, а яго прафесіяналізм прымушае вас думаць, што ён невінаваты?" - спытала яна.
  
  Барнетт на секунду задумаѓся. "Гэта дакладна", - пагадзіѓся ён, - "і я б сказаѓ, што гэта значна больш надзейны паказчык. Што на самай справе можна ведаць пра ступень сумленнасці або маральнасці іншага чалавека? Скажы мне гэта.
  
  Сесілія зноѓ усміхнулася. "Сапраѓды, што?" яна пагадзілася. "Як выглядаѓ прафесар, калі вы яго ѓбачылі?"
  
  Барнетт на імгненне задумаѓся. "Шэры, - сказаѓ ён, - і, я не ведаю, флегматычны. Як быццам ён не збіраѓся дазваляць усяму гэтаму турбаваць яго, але яму спатрэбіліся значныя намаганні, каб справіцца з гэтым ".
  
  "Што вы абмяркоѓвалі?" Спытала Сесілія.
  
  "Мы не так ужо шмат абмяркоѓвалі", - сказаѓ Барнетт. "Прафесар казаѓ, я слухаѓ. Ён выказаѓ мне сваю версію справы". Ён устаѓ і зноѓ пачаѓ хадзіць па пакоі. " Ну, няма, не столькі з яго боку, колькі з тым, што, па яго думку, павінна было адбыцца. Паколькі на самай справе ён не быѓ у гэтым замяшаны, па яго словах, у тым, што ён мне распавёѓ, было пэѓную колькасць здагадак, але гэта быѓ самы лагічны спосаб, якім гэта магло адбыцца ".
  
  "Вось, бачыш?" Бормочущий ускочыѓ на ногі. "Што ён там сказаѓ? І што ён хоча, каб мы з гэтым зрабілі?"
  
  "Калі ён і хацеѓ, каб я што-то зрабіѓ, ён не мог мне сказаць, таму што ахоѓнікі былі прама там, у пакоі, і ѓсё, што ён сказаѓ, адразу ж дайшло б да абвінавачання".
  
  "Так што ж ён сказаѓ?" Спытала Сесілія.
  
  "І як ён выглядаѓ?" - дадаѓ актор. "Калі я ѓбачыѓ яго ѓ судзе, мне здалося, што ён схуднеѓ".
  
  "Ён выглядаѓ нармальна", - сказаѓ Барнетт the mummer. "Ён сказаѓ мне, што не рабіѓ гэтага, на выпадак, калі ѓ мяне узнікнуць якія-небудзь сумневы, і што ён не можа вызначыць, чаму Эстерман хлусіѓ".
  
  " Эстерман? - Спытала Сесілія.
  
  "Нечаканы сьведка", - сказаѓ ёй Барнетт.
  
  " Ён быѓ адным з рабаѓнікоѓ?
  
  "Наѓрад ці!" - сказаѓ бормотун. "Ён недастаткова ураѓнаважаны, каб стаць сумленным рабаѓніком. Я бачыѓ яго на трыбуне, ён тузаѓся і міргаѓ, а затым, калі адказваѓ на пытанні, паварочваѓся і пільна глядзеѓ на прысяжных, вымаѓляючы кожны склад, слетавший з яго вуснаѓ ".
  
  "Я заѓсёды думала," сказала Сесілія, "што цвёрды погляд - прыкмета сумленнай душы".
  
  "Менавіта гэта яны і кажуць", - пагадзіѓся бормотун. " І яны кажуць пра гэта досыць часта, так што кожны махляр, хлус і недарэка у свеце навучыѓся глядзець табе проста ѓ твар, калі ён заняты тым, што хлусіць цябе. Нішто так не спрыяе ѓпэѓненасці ѓ сабе, як калі хлопец глядзіць табе прама ѓ твар.
  
  "У бандзе, напала на Widdersign, было шэсць чалавек", - патлумачыѓ Барнет Сесили.
  
  Сесілія ѓздыхнула. "Думаю, табе лепш распавесці мне пра гэта," сказала яна, - паколькі гэта тычыцца прафесара, прафесар а мне сапраѓды неабыякавы. Акрамя таго, падобна, што гэта будзе дакранацца да цябе, а я... ну, ты разумееш.
  
  "Так", - сказаѓ Барнетт. Ён пацёр кончык носа паказальным пальцам, жэст, які, як ён выявіѓ, дапамагаѓ растлумачыць яго думкі, і ѓзяѓ свой нататнік. "Двое рабаѓнікоѓ былі забітыя падчас... э-э... бойкі," пачаѓ ён, гартаючы нататнік у пошуках патрэбнай старонкі. "Адзін быѓ паранены і ѓзяты ѓ палон, а трое іншых збеглі ѓ лес, амаль нічога не прыхапіѓшы з сабой, за выключэннем, як мяркуюць, асабліва прыгожага топазового караляѓ, які належыць лэдзі Хоксбари. З іншага боку, лэдзі Хоксбари, магчыма, проста паклала каралі не туды; вядома, што яна рабіла гэта і раней.
  
  " А паранены мужчына? - Спытала Сесілія.
  
  "Некалькі дробинок восьмага калібру ѓ нагу", - паведаміѓ ёй Барнетт. "Да пачатку судовага разбору цалкам ачуняѓ".
  
  "Ён больш ніколі не будзе лётаць", - выказаѓ меркаванне бормотун. "Ён крыху кульгае, што ён быѓ рады прадэманстраваць і, калі хочаце ведаць маё меркаванне, перабольшыць перад прысяжнымі, калі прыйдзе даваць паказанні".
  
  " Ён даваѓ паказанні супраць прафесара Марыярці?
  
  "Ну, ён павінен быѓ гэта зрабіць, ці не так?" - спытаѓ бормотун.
  
  "Ён прызнаѓ сябе вінаватым," патлумачыѓ Барнетт, - і атрымаѓ больш мяккае пакараньне за тое, што данёс на сваіх таварышаѓ".
  
  "Дзесяць гадоѓ у quod, гэта было", - дадаѓ Толливер. "Улічваючы, як ён мог замахнуцца, напрыклад, на тое, што яны спрабуюць зрабіць з прафесарам, я б сказаѓ, што ён адкараскаѓся даволі лёгка. Асабліва з-за таго, што ён не мог так шмат інфармаваць, з-за чаго ён не ведаѓ, хто хто-небудзь з іх быѓ. Па крайняй меры, так ён сказаѓ. Мае крыніцы, "працягваѓ бормотун, шматзначна пастукваючы сябе па носе," паведамілі, што пракурор прапанаваѓ паступіць з ім яшчэ мякчэй, калі ён якім-то чынам зможа прад'явіць частка здабычы ад папярэдніх рабаванняѓ, так бы мовіць, без лішніх пытанняѓ.
  
  "Я не ведаѓ, што ѓ вас ёсць крыніцы", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Я прыціснуѓся носам да руля", - патлумачыѓ Толливер.
  
  "Які-небудзь канкрэтны 'хабар'?" - спытала Сесілія.
  
  "Добры пытанне", - сказаѓ скамарох, - "і, падобна на тое, адказ будзе 'так'. Маркіза Клевская, чый муж - нейкая важная шышка ва ѓрадзе Яе Вялікасці, вельмі хоча вярнуць сваю цацанку".
  
  "Э-э, Бейн з Торнкрофта", - успомніѓ Барнетт. "Вялікі тапаз".
  
  "Дваццаць каратаѓ", - сказала Сесілія, якая любіла ѓпрыгажэнні і добра разбіралася ѓ іх. "Магчыма, самы вялікі ѓ свеце імперскі тапаз".
  
  "Што робіць яго імпэрскім?" Спытаѓ Барнетт.
  
  - У асноѓным яго колер. Гэты - што-то накшталт ружавата-аранжавага.
  
  "Такім чынам," працягваѓ балака, - гэты рабаѓнік, жыхар выспы Мэн Бенні па імені, ён прызнаѓ віну, але не даѓ роззерсам за гэта нічога, што яны маглі б пажаваць, акрамя прафесара".
  
  - Улады яму паверылі? - спытаѓ я.
  
  "Павінна быць, усё прайшло прыкладна так", - выказаѓ меркаванне бормотун. Ён умольна падняѓ руку і загаварыѓ высокім, пранізлівым голасам: "Шчыра кажучы, інспектар, я не магу прыставаць ні да каго са сваіх прыяцеляѓ ', таму што я ніколі не бачыѓ іх да працы, і я нічога не ведаю ні аб якой іншай працы, і я не ведаю, хто яны, калі яны дома. Але так здарылася, што я ведаю, хто тут вялікі бос, і я проглочу свой страх перад яго паѓторным пераследам і назаву вам яго імя. Гэта прафесар Джэймс Марыярці. Дапамажыце мне, губернатар, гэта ѓсё, што я ведаю".
  
  " І на падставе гэтых доказаѓ яны аддалі прафесара пад суд? - Недаверліва спытала Сесілія.
  
  "Было трохі дэталяѓ, якія патрабавалі дадатковага пацверджання," сказаѓ ёй Барнетт, "але ѓ асноѓным гэта было ѓсё".
  
  "Да тых часоѓ, пакуль шаноѓны Эппсворт, які выступаѓ перад абвінавачваннем, не расшпіліѓ рукаѓ і Эстерман не вываліѓся", - растлумачыѓ скамарох.
  
  "Эстерман - мясцовы карчмар", - патлумачыѓ Барнетт. "Валодае "Лісой і зайцам" у Уэдсбридже. Ён сцвярджае, што Марыярці спыняѓся там на дзве ночы за тыдзень да рабавання. Зарэгістраваѓся ѓ рэестры імем Бамбери. Марыярці, з другога боку, кажа, што ніколі не быѓ паблізу ад Уэдсбриджа. У тыя ночы, пра якіх ідзе гаворка, ён быѓ у сваёй абсерваторыі на Балоце, але адзіным, хто быѓ там з ім, быѓ яго наглядчык, стары увольнительный па прозвішчы ђілкакс, які засведчыѓ гэта. Калі пракурор спытаѓ, ці стаѓ бы ён хлусіць дзеля Марыярці, ён адказаѓ: "Вядома, я б схлусіѓ', што ѓ некаторым родзе сапсавала эфект ".
  
  "Вось што ты атрымліваеш за тое, што кажаш праѓду ѓ свеце гэтага чалавека", - змрочна сказаѓ бормотун.
  
  "Можа, і няма", - выказала здагадку Сесілія. "У рэшце рэшт, што-то"павесіла" тых прысяжных".
  
  "Дакладна", - пагадзіѓся Барнетт.
  
  "Хто-то павінен быѓ павесіць Эстермана як хлуслівую сабаку, кім ён і быѓ", - дадаѓ бормотун, люта узмахнуѓшы левай нагой ѓверх.
  
  "Што- чорт вазьмі, што гэта?" Раптам запатрабаваѓ адказу Барнетт. Ён зачыніѓ свой нататнік і бяздумна перавярнуѓ яго, калі адкладваѓ у бок. На жорсткай задняй вокладцы было груба напісана алоѓкам некалькі слоѓ:
  
  зазірні ѓ пераплёт
  
  "Адкуль гэта ѓзялося?" Запатрабаваѓ адказу Барнетт. "Які пераплёт? Пераплёт чаго?"
  
  Маммер Толливер узяѓ нататнік і зноѓ і зноѓ круціѓ яго ѓ сваіх маленькіх ручках. "Гэта пісьмёны духу", - абвясціѓ ён.
  
  Барнетты, муж і жонка, паглядзелі на яго.
  
  "Прывід пракраѓся і напісаѓ гэта ѓ маім нататніку?" Спытаѓ Барнетт з намёкам на ѓсмешку.
  
  "Гэта быѓ не прывід. Прафесар напісаѓ гэтую частку", - патлумачыѓ Маммер.
  
  " А! Значыць, прафесар Марыярці прабраѓся да мяне і што-то надрапаѓ ѓ маім нататніку?
  
  Бормотун выглядаѓ раздражнёным. "Гэта духоѓнае ліст," цярпліва патлумачыѓ ён, - тое, што робіцца медыумам на сцэне або на спиритическом сеансе для таго, каб выклікаць манисфетацию ... праява з свету духаѓ. Медыум падымае дошчачку або нататнік, каб людзі маглі бачыць, што на ім нічога не напісана, а затым ён перагортвае яго і трымае ѓверх нагамі, а іншы канец трымае член згаданай натоѓпу. Затым ён трохі поскуливает, просячы духаѓ адгукнуцца на іх кліч. Затым ён пераварочвае дошчачку або нататнік, і з свету духаѓ цудоѓным чынам з'яѓляюцца пісьмёны ".
  
  "А!" - сказаѓ Барнетт.
  
  "Што адбылося без ведама згаданай натоѓпу, так гэта тое, што медыум напісаѓ паведамленне: Я назіраю за вамі, або Майце веру! або Дайце свамі пяцьдзесят фунтаѓ, або ѓсё, што здасца прыдатным да выпадку, - перавярніце дагары нагамі, заціснуѓшы кавалачак мелу або грыфель алоѓка пазногцем, і добранька патрэніруйцеся, каб зрабіць гэта правільна ".
  
  " Прафесар практыкаваѓся ѓ гэтым мастацтве? - Спытала Сесілія.
  
  "Ён можа выклікаць духаѓ з неабсяжных глыбінь", - пацвердзіѓ бормотун. "Часам яны прыходзяць, калі ён іх кліча".
  
  "Значыць, уверх нагамі, так?" Барнетт ѓзяѓ нататнік у рукі і задумаѓся. "Прафесар сапраѓды аднойчы трымаѓ нататнік", - успамінаѓ ён. "Яна ѓпала на падлогу, ён падняѓ яе і працягнуѓ мне. Гэта было незадоѓга да заканчэння інтэрв'ю ".
  
  "Ён проста ѓпаѓ на падлогу?" Спытала Сесілія.
  
  "Так, гэта ... Пачакайце хвілінку! Няма. Марыярці скінуѓ на падлогу узмахам рукі. Затым ён падняѓ гэта і папрасіѓ прабачэння. Ён-" Барнетт заплюшчыѓ вочы і прадставіѓ сабе гэта падзея. "Ён трымаѓ яго перада мной, магчыма, трыццаць ці сорак секунд, пакуль прасіѓ прабачэння, а затым перадаѓ мне. У той час гэта здалося мне дзіѓным. Прафесар не з тых, хто марнуе час на прабачэнні, але, бачыце, я падумаѓ аб стрэсе зняволення. ... У любым выпадку, павінна быць, менавіта тады ён гэта і зрабіѓ. "
  
  "Што гэта значыць?" Спытала Сесілія. "Паглядзі ѓ вокладцы?"
  
  Балерына узбуджана падскочыла. "Павінна быць, гэта пераплёт гэтай штуковіны, бачыш? Запісная кніжка".
  
  Барнетт вывучаѓ свой верны репортерский нататнік так, нібы ніколі раней яго не бачыѓ. Ён быѓ каля шасці цаляѓ у шырыню і восем у вышыню, таѓшчынёй крыху менш цалі, з двума жорсткімі вокладкамі з якога-то кардона, абгорнутымі зверху клеенай бэжавай тканінай, якая служыла карэньчыкам. У яго быѓ прашыты пераплёт, як у кнігі, паколькі старонкі не былі прызначаныя для таго, каб іх можна было лёгка вырваць. Ён зноѓ і зноѓ круціѓ яго ѓ руках. " Я не бачу...
  
  "Вось!" - раптам сказаѓ блазан. Ён узяѓ сшытак, разгарнуѓ яе, а затым перавярнуѓ уверх дном. "Бачыш, як тканіна разыходзіцца на карэньчыку, калі яе вось так раскрываюць? Вазьмі декко і паглядзі, ці ёсць што-небудзь ѓнутры гэтага месца ".
  
  Барнетт паспрабаваѓ зазірнуць ѓнутр адкрыѓся такім чынам прасторы. "Тут занадта цёмна", - сказаѓ ён. "Пачакайце хвілінку". Ён падняѓ нататнік, усё яшчэ раскрыты, да святла з акна і зазірнуѓ унутр. "Што-то", - сказаѓ ён. "Якая-то трубка". Ён паспрабаваѓ ткнуць у яе паказальным пальцам, але яна не паддавалася.
  
  "Вось," прапанаваѓ балака, дастаючы з кішэні пінжака вельмі вялікі пінцэт. " Паспрабуй гэтым.
  
  "Што за чартаѓшчына?" Спытаѓ Барнетт. "Навошта вы носіце з сабой паѓсюль гэтыя жахлівыя штукі?"
  
  "Вельмі карысна для адчынення дзвярэй," сказаѓ яму бормотун, "калі ключ выпадкова апынецца з іншага боку замка".
  
  Сесілія ѓважліва паглядзела на велізарную прылада. "Часта ѓзнікае неабходнасць у гэтым?" яна спытала.
  
  "Ты была б здзіѓленая, даведаѓшыся, колькі недаверлівых людзей жыве за мяжой у гэтым свеце", - сказаѓ ёй ражаны.
  
  Барнетт уставіѓ пінцэт ѓ якое ѓтварылася прастору і асцярожна націснуѓ на цыліндр, выцягваючы яго з належнага месца. "Гэта туга згорнуты кавалачак - на навобмацак ён падобны на шоѓк", - сказаѓ ён ім.
  
  "Уявіце сабе", - сказаѓ бормотун.
  
  "Можа быць, табе варта разгарнуць яго," прапанавала Сесілія.
  
  Барнетт падпарадкаваѓся, расправіѓшы яго на стале. Выяѓлены такім чынам квадрацік тонкай шаѓковай тканіны памерам восем на восем быѓ пакрыты дробнымі надпісамі, зробленымі акуратным почыркам прафесара Марыярці.
  
  Барнетт з хвіліну вывучаѓ яго.
  
  "Што ж," сказаѓ ён, "мяркую, у нас ёсць адпаведныя інструкцыі".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ЧАЦВЁРТАЯ]
  
  ДЗЁРЗКІ ђЧЫНАК
  
  Я не ведаю, правільныя Законы,
  
  Ці могуць законы быць няправільнымі;
  
  Усё, што мы ведаем пра тых, хто сядзіць у турме
  
  Хіба што сцяна моцная;
  
  І што кожны дзень падобны годзе,
  
  Год, дні якога доѓгія.
  
  
  
  - ОСКАР УАЙЛЬД
  
  ЧАС ХУТКА НАБЛІЖАђСЯ ДА ПАђНОЧЫ, І, паколькі начальнік Ньюгейтской турмы быѓ ашчадным чалавекам, газавае асвятленне ѓ каменных калідорах Старога блока было убавлено да слабога аранжавага святлення, найменшы намёк на якое пранікаѓ скрозь шчыліны ѓ больш удала размешчаных дзвярах камер. У насталай цішыні было чуваць, як удалечыні капае вада і ходзяць маленькія, хуткія жывёлы.
  
  Прафесар Джэймс Кловіс Марыярці, магістр, ScD, PhD, FRAS, былы загадчык кафедры матэматыкі Фалес ѓ Мидлотианском універсітэце, аѓтар кнігі "Дынаміка астэроіда", "Некаторыя думкі аб абсалютным значэнні π", і "Некалькі няѓпэѓненых крокаѓ у чацвёртае вымярэнне", а таксама дзясятка іншых паважаных работ па матэматыцы і астраноміі, павольна хадзіѓ узад-наперад па шасці кроках, якія дазваляла яго камера.
  
  Каменныя сцены на дадзены момант не былі турмой; Марыярці павярнуѓ свае думкі ѓ іншым кірунку. Ледзь усведамляючы грубасць сваёй шэрай турэмнай вопраткі, сырой холад сваёй камеры або кайданы на руках, ён у думках блукаѓ па бязмежным межзвездному прасторы, разважаючы аб тым, што спектры некаторых туманнасцяѓ паказваюць на іх склад і структуру - праблема, над якой ён змагаѓся на працягу некалькіх гадоѓ. І ѓсе ж варта прызнаць, што ён палічыѓ за лепшае б зручнасць сваёй абсерваторыі на Балоце з новым 14-цалевым тэлескопам-рефрактором, спецыяльна вырабленым для яго кампаніяй Bascombe & Brandt Ltd. і устаноѓленым толькі на тым тыдні, калі яго арыштавалі. Або ѓ выгодзе свайго дома на Расэл-сквер, дзе ён мог на вольным часе пагартаць кнігі і часопісы са сваёй бібліятэкі.
  
  Гук крокаѓ, рэхам разносившийся па вузкім калідоры за дзвярыма, адцягнуѓ Марыярці ад сузірання бясконцасці, і ён павярнуѓся, каб сесці на край свайго ложка і чакаць свайго наведвальніка.
  
  За апошнія тыдні, калі амаль не да чаго было прыслухоѓвацца, Марыярці прывык ѓспрымаць адрывістыя крокі любога, хто праходзіѓ па калідоры, невыразныя размовы, якія ён мог падслухаць, і нават прыглушанае дыханне тых, хто праходзіѓ міма. Ён прыслухаѓся. Падышлі двое мужчын, той, што ішоѓ наперадзе, невысокі і шчыльны, у чаравіках на тоѓстай падэшве, якія злёгку поскрипывали пад яго цяжкай хадой, дыханне вырывалася рэзкімі ѓздыхамі. Гэта, павінна быць, наглядчык Джэйкабс, таѓстун з поросячьими вочкамі, подлы, драпежны чалавек, падобны на вялікую жабу. Ён не стаѓ бы аказваць паслугу ні аднаму мужчыну, але Марыярці вырашыѓ, што, калі ѓзнікне неабходнасць, яго можна купіць.
  
  Іншых крокаѓ Марыярці не даведаѓся. Вуха падказала яму, што гэта быѓ высокі, стройны пажылы мужчына з лёгкай переваливающейся хадой і ледзь прыкметнай кульгавасцю. Мяркуючы па выпадковым рэзкім постукивающим гукаѓ, мужчына нёс кій для хады, але, мяркуючы па тым, што ён карыстаѓся ёю нядбайна, не залежаѓ ад яе дапамогі.
  
  Калі яны падышлі да дзвярэй камеры, наглядчык адсунуѓ зашчапку на малюсенькім назіральным акне і, расхінуѓшы яго, зазірнуѓ унутр, прайшоѓшы праз грандыёзнае шоѓ з задвигания засовы, павароту замкаѓ, зняцця зашчапак і груку па метале, перш чым металічная дзверы расчыніліся. Затым ён адступіѓ у бок з ліслівых паклонам. "Гэта ён, ваша міласць. Я пачакаю звонку, як вы і сказалі, ваша міласць. Будзьце асцярожныя з гэтым прафесарам, ваша міласць. 'Ён забойца, вось хто ён такі".
  
  Наведвальнік абышоѓ круглолицего наглядчыка і ѓвайшоѓ у камеру. " Я буду пільны, Джэйкабс. Проста зачыні дзверы, там хлопец, і пакінь ліхтар. Я пазваню, калі ты мне спатрэбішся.
  
  "Так, сэр, ваша міласьць". Джэйкабс павесіѓ ліхтар "яблычак" на кручок каля дзвярэй, дакрануѓся косткамі пальцаѓ да ілба і, пачаѓ адступаць, выйшаѓ з камеры, з сілай бразнуѓшы за сабой дзверы.
  
  Наведвальнік Марыярці быѓ высокім і прыкметна хударлявым, за выключэннем намёку на ѓзроставую круглявасць ѓ раёне таліі. Пакрый яго жамчужна-шэрага мешковатого касцюма мог быць сшыты толькі ѓ адным з зацішных куткоѓ Сэвил-роу, дзе кравец не стаѓ бы браць ваш заказ, калі б яго дзядуля не пашыѓ ваш.
  
  Марыярці ѓстаѓ. "Калі ласка, сядайце, сядайце," сказаѓ ён, паказваючы на адзінае крэсла ѓ пакоі, тонкі драѓляны зэдлік без спінкі, выдатнага, але нічым не характэрнага ѓзросту. "Я прыношу прабачэнні за тое, што вітаю вас без пінжака, але гэтыя кайданы на маіх запясцях не дазваляюць надзець куртку належным чынам. Наглядчык, здаецца, лічыць вас выбітнай асобай, але я вітаю як высокородных, так і ніжэйшых ѓ маім сціплым жыллё.
  
  Яго наведвальнік асцярожна сеѓ і строс з каленяѓ трохі, магчыма, не зусім ѓяѓнай пылу. "Пацешна, ці не праѓда? Гэты хлопец не мае ні найменшага падання, хто я такі. Губернатар Мейкпис загадаѓ яму суправадзіць мяне да вашага, э-э, жылля, але, па маёй просьбе, ён не назваѓ майго імя.
  
  "Здагадка Джэйкабса зразумела", - сказаѓ Марыярці, зноѓ сядаючы на край ложка. "У цябе сапраѓды ёсць пэѓны шарм".
  
  Яго наведвальнік дастаѓ з кішэні пінжака сярэбраны партабак і дастаѓ дзве трубкі, загорнутыя ѓ карычневую паперу. "Вы таксама, прафесар", - пракаментаваѓ ён, задуменна пастукваючы цыгарэтамі па портсигару, перш чым перадаць адну Марыярці і прыкурыць ад двух маленькай срэбнай запальніцы. " Нягледзячы на даволі брудную шэрую вопратку і кайданы, вы ѓсё яшчэ робіце, калі можна так выказацца, вялікі выгляд.
  
  Марыярці ѓсміхнуѓся. "Магчымасці для камандавання абмежаваныя ѓ гэтых умовах", - заѓважыѓ ён.
  
  "Падобна на тое", - пагадзіѓся яго госць. "Дарэчы, чаму кайданкі? Яны здаюцца тут залішнімі".
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Працытую "Соню" прападобнага Доджсона: 'Мая гісторыя доѓгая і сумная'. Але, шчыра кажучы, я сумняваюся, што гэта ѓяѓляе цікавасць для каго-то, акрамя мяне самога ".
  
  "Тым не менш, гэта цікава".
  
  "Гэта праѓда".
  
  " Тады, калі хочаце, здаволіць маё цікаѓнасць.
  
  " Вельмі добра. Ёсць джэнтльмен, які называе сябе "дэтэктывам-кансультантам", што б гэта ні значыла. Нейкі Шэрлак Холмс.
  
  "Я ведаю яго брата Майкрофта", - перабіѓ наведвальнік.
  
  "Джэнтльмен," сказаѓ Марыярці. "Брат Шэрлак, э-э, зусім іншага склада: хударлявы там, дзе Майкрофт тоѓсты; хуткі там, дзе Майкрофт флегматычны; тэр'ер там, дзе яго брат бульдог. Яны абодва валодаюць высокім узроѓнем інтэлекту, але там, дзе Майкрофт ураѓнаважаны і методичен, Шэрлак пры выпадку схільны грэбаваць сваімі даволі значнымі дэдуктыѓным здольнасцямі і рабіць паспешныя высновы, якія я б назваѓ паспешнымі ".
  
  " Якое гэта мае дачыненне да вашага, э-э... - мужчына паказаѓ на кайданкі.
  
  "Містэр Холмс - містэр Шэрлак Холмс - некалькі гадоѓ таму, грунтуючыся на пэѓным узаемадзеянні паміж намі, прыйшоѓ да высновы, што я мярзотнік. 'Самы заганны чалавек, якога не павесілі", я мяркую, так ён назваѓ мяне. 'Напалеон злачыннасці'. Ён хацеѓ бы сказаць, што я нясу адказнасць за ѓсе злачынствы, учыненыя на захад ад Ла-Манша. За мінулыя гады яму ѓдалося пераканаць некаторых джэнтльменаѓ з Скотленд-Ярда і яшчэ некалькіх аѓтарытэтных асоб у тым ці іншым якасці. У выніку я паѓстаѓ перад судом за цяжкае злачынства, заснаванае на доказах, якія не пераканалі б і дразда, калі б улады лічылі мяне сумленным чалавекам, а вашаму аднаму начальніку турмы сказалі, што я нейкі цуд-чалавек, здольны збегчы з звычайных турмаѓ. Таму ён змясціѓ мяне сюды, у падземную цямніцу ѓ самай старой частцы гэтага старажытнага збудавання, з тоѓстымі каменнымі сценамі, і трымаѓ вось гэта на сабе, - Марыярці падняѓ рукі і патрос жалезнымі наручнікамі ѓзад-наперад, - для большай выразнасці.
  
  Яго наведвальнік задуменна кіѓнуѓ. "Маглі б вы?" - спытаѓ ён. "Збегчы, то ёсць".
  
  "Магчыма", - прызнаѓ Марыярці. "Пры наяѓнасці дастатковай стымулу".
  
  Яго наведвальнік падціснуѓ вусны. " Цяперашнія абставіны не з'яѓляюцца для вас дастатковым стымулам?
  
  Марыярці задумаѓся. "Не, пакуль ёсць шанец, хай і невялікі, з'ехаць больш прымальнымі спосабамі", - сказаѓ ён. "Уцёкі азначаѓ бы ѓцёкі з краіны, адмова ад большай часткі маёй ранейшай жыцця. Гэта абцяжарыла б працяг маіх розных даследаванняѓ ".
  
  "Зразумела", - сказаѓ яго наведвальнік. "Лагічна. Вы, здаецца, жудасна шчырыя са мной адносна вашых, э-э, патэнцыйных планаѓ".
  
  "Вы не робіце на мяне ѓражанні "паліцэйскага наркамана', "сказаѓ яму Марыярці, - і я мяркую, што ѓ вас ёсць справы больш важна, чым бегчы да губернатара ѓ надзеі, што я магу збегчы".
  
  Яго наведвальнік ѓсміхнуѓся. "Нават так", - пагадзіѓся ён. "Тым не менш, час, павінна быць, цяжкае для чалавека з вашым інтэлектам, які знаходзіцца тут, калі няма чым заняць свой розум".
  
  "Зусім наадварот", - сказаѓ Марыярці. "За выключэннем некалькіх нязручнасцяѓ, такіх як агідная ежа і волкасць і холад, пранізлівыя гэтыя старажытныя сцены, гэта цудоѓнае месца для разваг і трэніроѓкі вышэйшых здольнасцяѓ".
  
  " Але ж не з кім пагаварыць, не на што паглядзець...
  
  Марыярці пацягнуѓся да маленькай палічцы збоку ад сваёй койкі, на якой ён захоѓваѓ тыя нешматлікія рэчы, якія яму былі дазволеныя: Біблію, прадстаѓленую начальнікам турмы, брусок мыла карычневага, моцна пахкага лугам, і маленькі канверцік з зубным парашком, прадстаѓлены за кошт зняволенага Ньюгейтским бюро гігіены; кавалачак ручнікі, якое, якога б колеру яна ні было першапачаткова, цяпер стала цьмяна-шэрым; і яго пенснэ разам з невялікім кавалачкам фланэлі, які ён выкарыстаѓ для праціркі лінзаѓ. Ён зняѓ пенснэ і фланель. "Вы другі наведвальнік, які ѓ мяне сёння", - сказаѓ ён свайму госцю. "Першым быѓ журналіст, і ён сказаѓ мне, што яму спатрэбілася некалькі дзён, каб атрымаць патрабаванае дазвол. Нават тады мы маглі размаѓляць толькі ѓ маленькай пакоі без вокнаѓ у прысутнасці двух ахоѓнікаѓ. І ѓсё ж ты тут, і адзін. Яшчэ адно сведчанне асаблівай павагі, якім ты павінен карыстацца ".
  
  "Ці дастаткова двух наведвальнікаѓ у дзень для разумовай стымуляцыі чалавека з вашым інтэлектам?" пацікавіѓся яго наведвальнік.
  
  "Балбатня іншых людзей - гэта проста адцягненне ѓвагі", - сказаѓ Марыярці. "Я займаюся разважаннямі над некаторымі з вялікіх нявырашаных праблем у галіне матэматыкі, астраноміі і фізікі. Я не лісьліѓлю сябе надзеяй, што вырашу іх, вы разумееце; матэматыка - гэта занятак, якое хутка ачышчае чалавека ад фанабэрыстасці. Але можна згубіцца ѓ іх сузіранні ".
  
  Яго наведвальнік падняѓ брыво. "У самай справе?" спытаѓ ён. "Аб якіх рэчах вы разважалі, калі расхаджвалі па гэтых каменных крысам ѓ перадсвітальныя гадзіны?"
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Першае, я прызнаю, практычнае. Напрыклад, як пакінуць гэтае месца, калі ѓ гэтым узнікне неабходнасць".
  
  Яго наведвальнік задуменна падціснуѓ вусны. "Так", - сказаѓ ён. "Вы намякнулі, што распрацавалі спосаб дамагчыся гэтага".
  
  "На самой справе, пяць розных спосабаѓ", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  "А!" - сказаѓ, што яго наведвальнік. "Прызнаю, гэта прагматычны спосаб заняць ваш час".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Гэта заняло большую частку першага дня", - заявіѓ ён. "Пасля чаго я пагрузіѓся ѓ разважанні аб значэнні некаторых туманнасцяѓ, бачных у сузор'і Арыёна".
  
  "Вядома, гэта падпадае пад катэгорыю астраноміі, а не матэматыкі", - запратэставаѓ наведвальнік.
  
  "Уся Сусвет можа быць апісана як серыя матэматычных раѓнанняѓ, калі б мы толькі адкрылі іх", - сказаѓ Марыярці. "За выключэннем, магчыма, чалавечай дзейнасці. Але ці ставіцца Homo sapiens да больш высокага парадку складанасці або проста бліжэй да хаатычным, яшчэ трэба будзе вызначыць ".
  
  "Значыць, гэта сузіранне бясконцага - тое, чым ты займаеш сваё час?"
  
  "Часам, каб асвяжыцца, я выкарыстоѓваю сістэму ѓласнага вынаходкі, каб у думках вылічыць значэнне ліку пі пасля ста знакаѓ пасля коскі". Марыярці усміхнуѓся. "Я меѓ намер спыніцца на сотні, але спакуса працягнуць было занадта вяліка. Хоць я часта збіваюся з шляху, разважаючы, чаму значэнне ліку пі павінна быць такім, якім мы яго назіраем ".
  
  Рушыла ѓслед доѓгая паѓза, пакуль наведвальнік вырашаѓ, што сказаць. Нарэшце ён спыніѓся на "Зразумела. Цікава. Вельмі цікава".
  
  "Чым магу быць карысны, мілорд?" Пацікавіѓся Марыярці. "Дзякуй за цыгарэту і святло - мае турэмшчыкі, падобна, лічаць, што мне не варта дазваляць карыстацца запалкамі. Шкадую, што не магу прапанаваць вам нічога прахаладжальнага, але ѓ гэтай камэры мала выгод, і для прыёму гасцей амаль нічога не прадугледжана.
  
  Яго госць прыпадняѓ брыво. "Мілорд?' Вы заразіліся ад гэтага пухлай наглядчыка?
  
  "Зусім няма", - сказаѓ Марыярці. "Акрамя таго факту, што вы марскі афіцэр у адстаѓцы, параненыя на службе, цяпер звязаныя з урадам, валодаеце незалежным станам і высакародным паходжаннем, прызнаюся, я мала што ведаю пра вас. Але я нічога не мяркую.
  
  Яго наведвальнік адкінуѓся на спінку крэсла, і яго вочы пашырыліся. Затым ён усміхнуѓся. "Ты атрымаеш сваю маленькую жарт", - сказаѓ ён. "Вядома, ты пазнаѓ мяне".
  
  "Я паняцця не маю, хто вы", - запэѓніѓ яго Марыярці.
  
  "Тады як жа-"
  
  " Ваша хада кажа аб тым, што вы былі мараком, і ѓ вас усё яшчэ адчуваецца намёк на чванливость квартердека. Ваша сукенка кажа аб тым, што вы багатыя і вельмі багатыя, паколькі ваш кравец, безумоѓна, не прымаѓ новых кліентаѓ апошнія паѓстагоддзя.
  
  " І быѓ паранены на службе?
  
  Марыярці ѓсміхнуѓся. "Ёсць найменшы прыкмета слабасці ѓ адной назе, і, прызнаюся, я скарыстаѓся шанцам, што яна была набыта для каралевы і краіны ".
  
  "Значыць, 'высакароднае паходжанне' таксама было здагадкай?
  
  Марыярці паківаѓ галавой. "Калі вы хочаце, каб схаваць сваю асобу - ці, па меншай меры, сваё званне, - вам варта насіць з сабой іншы партабак. Я не пазнаю герб, выбіты на вечку, але прылада было даволі цікавым. Я правёѓ невялікае вывучэнне геральдыкі. Маю ѓвагу асабліва прыцягнуѓ герб. Шлем, несумненна, належаѓ атожылку высакароднага дома. Графскі тытул, калі я не памыляюся.
  
  "Магчыма, я запазычыѓ гэты футляр, каб вырабіць на вас ѓражанне", - выказаѓ здагадку яго наведвальнік.
  
  "Магчыма," сказаѓ Марыярці.
  
  " І што я звязаны з урадам?
  
  "Вы тут", - сказаѓ Марыярці, узмахнуѓшы рукой. "Я сумняваюся, што вы маглі б атрымаць доступ без афіцыйных дакументаѓ".
  
  Яго наведвальнік ѓздыхнуѓ. "Падобна на тое, я не майстар хітрыкі", - прызнаѓ ён.
  
  "Нешматлікія з нас такія", - заѓважыѓ прафесар Марыярці.
  
  "Мяне клічуць Кларенс Антон Монтгриф", - прадставіѓся наведвальнік. "Я пяты граф Скалі".
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  "Цяжка весці свецкую гутарку ѓ цяперашніх, э-э, абставінах", - сказаѓ яго светласць. "Такім чынам, рызыкуючы здацца грубым, я перайду адразу да справы. Ёсць адно пытанне, які я хацеѓ бы абмеркаваць з вамі.
  
  "Зразумела," крыва ѓсміхнуѓся Марыярці. - і вось я выказаѓ здагадку, што ѓ вашай светласці было ѓ звычаі наведваць асуджаных і прыносіць ім прысмакі і біблейскія трактаты.
  
  "Ты яшчэ не асуджаны".
  
  "Я не магу спадзявацца на такую ѓдачу з боку другога журы прысяжных", - сказаѓ Марыярці. "Асабліва ѓлічваючы, што я буду паѓстаць перад тым жа суддзёй".
  
  "Хедж - добры чалавек".
  
  "Ён лічыць мяне вінаватым," сказаѓ Марыярці, "і не саромеецца згадваць аб гэтым факце перад прысяжнымі пры кожнай магчымасці".
  
  "Вы не вінаватыя?" Спытаѓ яго светласць. "Вінаватыя, я маю на ѓвазе".
  
  " Як ні дзіѓна, гэта не так.
  
  Яго светласць кіѓнуѓ. "Прыемна гэта ведаць", - сказаѓ ён, - "але не абавязкова мае дачыненне да цяперашняй сітуацыі. У мяне ёсць прапанова, якое можа вас зацікавіць".
  
  Марыярці высока падняѓ скаваныя рукі да грудзей. "Я не ѓ тым становішчы, каб адмаѓляцца ад любога разумнага прапановы", - сказаѓ ён. "З іншага боку, я таксама не ѓ стане выконваць любыя дзеянні, якія могуць спатрэбіцца ад мяне, калі яны звязаны з чым-то іншым, акрамя мыслення і памяці".
  
  "Я улучшу адно, калі вы возьмецеся за іншае", - сказаѓ граф.
  
  "Палепшыцца?"
  
  " Так. Гэта значыць...
  
  "Я ведаю, што гэта значыць".
  
  " Так. Вядома, ведаеш. Прабач.
  
  "Якога роду паляпшэнне вы прапануеце і што я павінен зрабіць наѓзамен?"
  
  " Я магу зрабіць так, каб карона прыняла заяву аб менш цяжкім злачынстве, скажам, - ён няпэѓна махнуѓ рукой у паветры, - аб дапамозе таго ці іншага роду. Я б выказаѓ здагадку, што яму пагражае тэрмін не больш трох-пяці гадоѓ.
  
  "У абмен на гэта?"
  
  Яго светласць зноѓ сеѓ. " Ах! Гэта складаней. Знік... э-э... чалавек. Яго трэба знайсці.
  
  "Вы хочаце, каб я каго-тое адшукаѓ". Марыярці падняѓ свае скаваныя рукі. "Як вы прапануеце мне гэта ажыццявіць?"
  
  Яго светласць паківаѓ галавой. "Я, вядома, магу арганізаваць зняцце кайданоѓ", - сказаѓ ён. "Мы хочам, каб вы выкарыстоѓвалі свае сувязі ѓ ... Я мяркую, што гэта называецца "падземным светам" ... каб знайсці чалавека, аб якім ідзе гаворка.
  
  " З турэмнай камеры?
  
  " Калі гэта магчыма.
  
  "Сумніѓна," сказаѓ Марыярці.
  
  "Вы маглі б арганізаваць наведванне вас рознымі вашымі памагатымі, не так, і даць ім неабходныя інструкцыі? Эфектыѓна кіруеце пошукамі адсюль?"
  
  Марыярці змрочна ѓсміхнуѓся. "Нягледзячы на тое, што вы, магчыма, чулі, у мяне няма паслугачоѓ, няма мафіі, няма банды, няма гнюсных членаѓ якога-небудзь тайнага грамадства, гатовых выканаць мой загад. У мяне ёсць некалькі саѓдзельнікаѓ, і я прызнаю, што кола маіх знаёмстваѓ у крымінальных колах шырокі. Але нават у гэтым выпадку мала хто са злачынцаѓ пазнаѓ бы мяне з першага погляду, і яшчэ менш, баюся, адважыліся б наведаць мяне тут - і сярод іх няма нікога, хто быѓ бы карысны для вашай мэты.
  
  "Шкада," сказаѓ яго светласць. " Мы меркавалі...
  
  "Несумненна, у вас павінен быць нейкі лепшы спосаб дасягнуць сваёй мэты", - сказаѓ Марыярці. "Вы хочаце, каб я раскапаѓ гэтага падступнага зламысніка? Што ён зрабіѓ, каб заслужыць такую ѓвагу? Марыярці на секунду заплюшчыѓ вочы і задумаѓся. "Не, гэта было б не так. Скотленд-Ярд, пры ѓсіх яго недахопах, павінен быць у стане выканаць гэта. Або, па меншай меры, у вас не было б прычын так хутка сумнявацца ѓ яго магчымасцях. Па нейкай прычыне вы не можаце прыцягваць Скотленд-Ярд; вам патрэбна строжайшая сакрэтнасць. Ён адкрыѓ вочы. " Чаму б не звярнуцца да майму сябру Шэрлаку Холмсу? На яго можна пакласціся, і я магу засведчыць яго упартасць і ѓпартасць, калі вы лічыце гэта годнасцю. Некаторыя лічаць. Вядома, калі вы гатовыя давяраць мне...
  
  "Ён недаступны", - сказаѓ яго светласць. "Як мне сказалі, аказвае нейкую паслугу каралю Швецыі".
  
  "Ах!"
  
  "Гэта яго брат Майкрофт прапанаваѓ нам звярнуцца да вас. Ён кажа, што, як ні дзіѓна, улічваючы абставіны, на вас можна пакласціся".
  
  "Улічваючы абставіны, гэта міла з яго боку", - сказаѓ Марыярці. "І ѓсё ж, я мала што магу зрабіць для вас, знаходзячыся ѓ межах гэтага смуроднага падзямелля".
  
  Яго светласць задумаѓся. "Майкрофт Холмс прытрымліваецца думкі, што вы амаль напэѓна не вінаватыя ѓ злачынстве, у якім вас абвінавачваюць," сказаѓ ён.
  
  Марыярці прыпадняѓ брыво. " Ён лічыць мяне няздольным на забойства?
  
  " Ён думае, што ты няздольны так лёгка трапіцца, распрацаваць такі дылетанцкі план.
  
  "Я павінен падзякаваць яго", - сказаѓ Марыярці.
  
  Граф Скалі надоѓга задумаѓся. "Задача, якую мы патрабуем ад вас, далікатная і патрабуе строгай сакрэтнасці", - сказаѓ ён. "Таксама жыццёва важна, каб яна была выканана паспяхова. Не будзе перабольшаннем сказаць, што ад яго поспеху можа залежаць лёс нацыі. Вывучаюцца і іншыя шляхі, але неабходнасць захавання гэтага ѓ сакрэце абмяжоѓвае колькасць людзей, якіх мы осмеливаемся інфармаваць, і ѓ любым выпадку мала каго мы можам выкарыстоѓваць для чаго-небудзь падобнага - і ѓ нас няма нікога з прыдатным уваходам у злачынны свет. Менавіта там можа ляжаць адказ ".
  
  Марыярці паківаѓ галавой. "З гэтай камеры я магу быць вам мала карысны", - сказаѓ ён. "Я з радасцю дам вам усё, што змагу, але, на жаль, гэта павінна быць мяжою маёй дапамогі".
  
  "Мне шкада, што мы не можам прыйсці да пагаднення", - сказаѓ Яго светласць.
  
  Марыярці узняѓ скаваныя рукі. "Зразумейце мяне правільна, я быѓ бы рады дапамагчы вам", - сказаѓ ён. "Як толькі я вызвалюся ад кайданоѓ і змагу свабодна перасоѓвацца, я, магчыма, змагу чаго-то дамагчыся. Але пры цяперашнім становішчы спраѓ..."
  
  Граф устаѓ. " Тады мы ѓ тупіку, - сказаѓ ён, - паколькі ѓ мяне няма паѓнамоцтваѓ аддаваць загад аб вашым вызваленні.
  
  "Гэта сапраѓды сумна", - мякка сказаѓ Марыярці. "Адпраѓце тэрміновае паведамленне Холмсу. Ён ніколі не зможа выстаяць перад заклікам калегаѓ. Ён у некаторым родзе сноб, але калі яго можна адцягнуць ад зацыкленасці на мне, ён часта бывае вельмі добры ".
  
  "Мы звязаліся са шведскім урадам", - сказаѓ яго светласць. "Яны сцвярджаюць, што не маюць ні найменшага падання, дзе ён знаходзіцца".
  
  "Ён, верагодна, блукае па Стакгольму, апрануты як пазбаѓлены сану зараастрыйскі мобед або што-то ѓ гэтым родзе".
  
  "Так, добра-" Граф Скалі пастукаѓ у дзверы камеры. "Я пайду цяпер", - сказаѓ ён. "Я павінен пашукаць у іншых памяшканнях".
  
  "А я - я павінен застацца тут," сказаѓ яму Марыярці, адкідваючыся на спінку ложка.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ПЯТАЯ]
  
  ГУЛЬНЯ ђ ЛІСУ І ЗАЙЦА НА АДНУ НОЧ
  
  Прыгода - гэта ѓсяго толькі правільна ацэненыя нязручнасць. Нязручнасць - гэта ѓсяго толькі няправільна ацэненыя прыгода.
  
  -ГІЛБЕРТ КІТ ЧЭСТЭРТАН
  
  КАЛІ-то, ВЕРАГОДНА, У КАНЦЫ VII СТАГОДДЗЯ, саксонскага племя, называвшее сябе веттенами, пабудавала мост праз раку Белисама, прыкладна ѓ шасцідзесяці з лішнім мілях да паѓднёва-захаду ад рынкавага гарадка Лондиниум. На працягу наступнай тысячы гадоѓ Лондиниум расцягваѓся, выгінаѓся, прарываѓся скрозь свае сцены і скарачаѓ сваю назву. Белисама, па сваім уласным прычынах, стала Рибблом, а гарадок, які вырас вакол моста Веттена, трохі павялічыѓся ѓ памерах і стаѓ Уэдсбриджем.
  
  На старой рымскай дарозе ѓ заходняй частцы горада, удала размешчанай паміж чыгуначнай станцыяй і ракой, приютилась U-вобразная гасцініца, якая называла сябе "Ліса і заяц", назва было паступовым скарачэннем і скажэннем фразы, якая не мела нічога агульнага ні з родам хітры, ні з родам lepus, але першапачаткова азначала "Надзейнае месца з каменнымі сценамі клана павелічальнага шкла". Цяперашняе будынак прастаяла тут па меншай меры трыста гадоѓ, калі не прымаць пад увагу той факт, што за гэты час яно згарэла дашчэнту і двойчы перабудоѓваѓся.
  
  Так шмат Барнетт выявіѓ у Брытанскім музеі, вынікаючы выслоѓе прафесара Марыярці: "Гадзіну даследаванняѓ і гадзіну планавання эканомяць два тыдні на рухах". Колькі паходаѓ было б выратавана дзякуючы новым ведам Барнэта аб клане павелічальнага шкла і іх легендарнага лідэра Огтаре Зменлівым, яшчэ трэба будзе высветліць.
  
  Інструкцыі, якія змяшчаюцца ѓ кантрабанднай запісцы прафесара Марыярці, былі зразумелыя, але многае заставалася за інтэлектам і планаваннем Барнэта:
  
  Хто такі Эстерман? Адкуль? Адкуль у яго "Ліса і заяц"? Чаму ён схлусіѓ? Ён аблізвае вусны пры згадванні алкагольных напояѓ. Шпігуюць яго одурманивающими рэчывамі. Упомяните Хоксбари і паглядзіце, як ён адрэагуе.
  
  Выдаткаваѓшы неабходны час на планаванне і яшчэ дзве гадзіны на падрыхтоѓку, Барнетт і ражаны сабралі свае рэчы і злавілі кеб. "Вакзал Юстана," крыкнуѓ Барнетт таксісту, " і едзьце, калі ласка, не спяшаючыся.
  
  Таксіст прасунуѓ свой густа вусатае твар у люк. "Молі і я, мы займаемся гэтым семнаццаць гадоѓ," сказаѓ ён. - Молі было ѓсяго два гады, калі яна ѓзялася за справу. І мы ніколі не атрымлівалі падобных указанняѓ, не павінны. Ты хочаш, каб я не спяшаѓся?"
  
  "Чаму няма?" Спытаѓ Барнетт.
  
  " На вакзал Юстана?
  
  "Правільна".
  
  Таксіст паківаѓ галавой. " Ты арыгінал, вось ты хто!
  
  "Я не хачу празмерна ѓзбуджаць портвейн", - патлумачыѓ Барнетт.
  
  Таксіст на гэта нічога не адказаѓ; рэшту шляху да станцыі яны праехалі ѓ пачцівым маѓчанні і селі на заходні мясцовы цягнік у 10:23 раніцы, які даставіѓ іх у Уэдсбридж як раз да позняга абеду.
  
  Гаспадар "Лісы і зайца" па імя Арчыбальд Эстерман стаяѓ за стойкай і праціраѓ шклянкі, калі Барнетт з двума маленькімі чамаданамі пад пахай праціснуѓся ѓ дзверы. "Добры дзень, гаспадар," паклікаѓ яго Барнетт. " Мы не спазніліся перакусіць? У вас знойдуцца пакоя для мяне і маёй спадарожніцы?
  
  Эстерман падазрона агледзеѓ Барнэта, калі той падыходзіѓ да бара, адзначыѓшы бліскучую дэрбі, пашыты на заказ карычневы тѓідавага касцюм і пыльныя, але добра начышчаныя чаравікі. Ён прыйшоѓ да высновы. "Добрага вам дня, сэр," сказаѓ ён, "але калі вы яшчэ адзін з гэтых рэпарцёраѓ, а я мяркую, што так яно і ёсць, то можаце проста разгарнуцца і выйсці за дзверы".
  
  "Вы мяне няправільна зразумелі, сэр", - сказаѓ Барнетт, прытрымваючы дзверы для бормочущего, калі маленькі чалавечак, хістаючыся, прайшоѓ міма яго, цягнучы два вялікіх чорных валізкі. "Мы якія вандруюць людзі. Хоць чаму вы маеце непрыязнасць да газетных рэпарцёрам - несумненна, бяскрыѓднай пародзе - вышэй майго разумення.
  
  Эстерман фыркнуѓ і паглядзеѓ з сумневам. " І на чым, калі можна спытаць, вы падарожнічаеце?
  
  "Духі," сказаѓ Барнетт.
  
  "Спыні зараз жа", - сказаѓ Эстерман, разразившись кароткім рогатам. "Джэнтльмены, якія прадаюць спіртныя напоі, не апранаюцца як прыдуркі і прыдуркі не прыходзяць, спрабуючы прадаць мне спіртное".
  
  "Добра сказана, сэр, і я ѓпэѓнены, што вы маеце рацыю", - сказаѓ яму Барнетт, "але вы мяне няправільна зразумелі". Ён узяѓ адзін з скрынь у бормотуна і паставіѓ яго на бліжэйшы стол. - Мы з маім чалавекам падарожнічаем, так бы мовіць, на мацаваных спіртных напоях і vins au pays, і нічога з вашай звычайнай балбатні таксама. Гасцініцы і карчмы - не упадабаная кліентура. Па крайняй меры, не ѓ глыбінцы, хоць у нас ёсць некалькі гандлёвых кліентаѓ у горадзе. І, вядома, лепшыя джэнтльменскі клубы ". Ён пстрыкнуѓ зашчапкай, і футляр падзяліѓся напалам і раскрыѓся, як чорная палатнянай матылёк, расправляющая крылы. "Нешматлікія публічныя дамы маюць заступнікаѓ, якія маглі б ацаніць наш тавар па вартасці або былі б гатовыя набыць яго", - працягнуѓ ён.
  
  ђнутры футарала, акуратна зняволеныя ѓ драцяны каркас і баваѓняны ваціну, стаялі восем вінных бутэлек, па чатыры збоку, этыкеткамі звернутых наперад для агляду.
  
  "Тут у нас", - пачаѓ Барнетт, праводзячы паказальным пальцам па першай бутэльцы з выглядам знаѓцы прафесіяналізму, "Каралеѓскі мушкат, або Мушкат Фронтиньян, як яго правільна называюць у La Belle France, вырашчаны ѓ Бом-de-Venise, недалёка ад Роны, і разліты, вядома, кампаніяй Montiverde et Cie".
  
  "Вядома", - сказаѓ карчмар, яго левае вока міжвольна тузануѓся, калі ён аблізнуѓ вусны.
  
  "Гэта, як вы можаце ясна бачыць па этыкетцы," працягваѓ Барнетт, паказваючы пальцам на наступную бутэльку, - портвейн "Квінт ду Алешандра" з скарыначкай. Бурштынавая вадкасць была налітая ѓ гэтую бутэльку увосень 1815 года, неѓзабаве пасля паразы Напалеона пры Ватэрлоо. Што тлумачыць надпіс "Няхай жыве кароль" у ніжняй частцы этыкеткі. Маё агенцтва выявіла сорак скрынь, забытых у склепе старожкі ѓ Віла-Нова-дэ-Гайя, і заплаціла за іх кругленькую суму. Верагодна, гэта апошнія бутэлькі гэтага па праву вядомага прадукту ѓ свеце ".
  
  "Справядліва," пагадзіѓся Эстерман. Яго вочы хутка заморгали, калі ён утаропіѓся на бутэльку. Ён правёѓ языком па верхняй губе, нібы шукаючы пацверджання, што яна ѓсё яшчэ там.
  
  "Чатыры гинеи за штуку," сказаѓ Барнетт, захлопывая вітрыну. - Але я не хачу вас стамляць.
  
  " Чатыры гинеи, справа трохі- - пачаѓ Эстерман.
  
  "Бутэлька," мякка паправіѓ яго Барнетт.
  
  "Гэты-" Падбародак карчмара вздернулся, павекі завагаліся, калі ён утаропіѓся на вусы Барнэта. " Паслухайце, за каго вы мяне прымаеце? Чацвёрты...
  
  "Як я ѓжо сказаѓ," сказаѓ яму Барнетт, сядаючы на барнай крэсла, " нельга чакаць, што ѓ сярэднестатыстычнага карчмара знойдзецца такая экзотыка, якой бы цудоѓнай яна ні была." Ён агледзеѓ памяшканне крытычным поглядам, умудрыѓшыся прыпадняць адну брыво, маѓкліва ацэньваючы старадаѓнія, добра збітыя сталы і крэслы з выбоінамі. "Я мяркую, што вашыя наведвальнікі, хутчэй за ѓсё, п'юць портер, чым портвейн. Піва па два пэнсы за пінту вельмі далёка ад якаснага портвейна па пяць шылінгаѓ за шклянку ".
  
  "Дакладна," пагадзіѓся Эстерман, " але...
  
  "Але не так удовлетворяюще, як вы збіраецеся сказаць", - перабіѓ Барнетт, падкрэслена падняѓшы паказальны палец, - "і вы не можаце сказаць праѓдзівей гэтага".
  
  Ражаны з дзіѓнай грацыяй заскочыѓ на суседні барнай крэсла. " Можа быць, мы маглі б дазволіць яго гонару паспрабаваць "олд энд мэллоу", губернатар. Што скажаш?"
  
  "Ну..." Барнетт задумаѓся, паціраючы паказальным пальцам кончык носа. "У нас ёсць сякія-такія справы паблізу", - сказаѓ ён Эстерману. "Так што, калі вы дасце нам пару пакояѓ, каб пакінуць наш багаж, мы адправімся. Нам трэба пабачыцца з людзьмі. Па вяртанні, гэтым вечарам, пасля таго, як будзе разліты апошні глыток светлага піва, мы сядзем і паспрабуем нашы запасы. Магчыма, у абмен на адрэзаны сустаѓ і пару вараных бульбін, а?
  
  Эстерман зрабіѓ паѓзу, каб падумаць, пощелкивая мовай у роце, як гадзюка, пакуль рабіѓ падлікі. Вячэру коштам у шылінг супраць шклянкі або двух-трох шклянак?- аб портвейне з скарыначкай у тры гинеи за бутэльку, выпушчаным у 1815 годзе. "Гэта можна задаволіць", - пагадзіѓся ён. "Гэта можна зрабіць".
  
  "Гатова!" - абвясціѓ Барнетт, працягваючы руку. "Мяне клічуць Барнетт, а гэта мой кампаньён і дарадца Маммер Толливер, таксама вядомы як Маммер Кароткі. А ты хто такі?"
  
  " Мяне клічуць Эстерман. Арчыбальд Эстерман. Ён узяѓ руку Барнэта і двойчы урачыста правёѓ ёю ѓверх-уніз. - Уладальнік "Лісы і зайца", якую я купіѓ дзесяць гадоѓ таму ѓ клана Уигхэм, які валодаѓ ёю, бацька і сын, апошнія чатырыста гадоѓ.
  
  " Чатырыста гадоѓ? Барнетт здзівіѓся.
  
  " Ці больш. Ці нават больш.
  
  "Ну вось," сказаѓ балака, ускокваючы з крэсла. " Нам лепш ісці, несці-сі-пас? Нам трэба паглядзець поѓную бочку джентри, перш чым мы прыступім да таго вушака, які ты разрезаешь.
  
  "Гэта так, гэта так", - пагадзіѓся Барнетт. " Гаспадар, не маглі б вы паказаць нам пакоя, куды мы перанясем наш багаж, а потым нам трэба наведаць, - тут ён дастаѓ з кішэні кавалак паперы і ѓтаропіѓся на яго, - лорда Торнтана-Хоксбари або, магчыма, яго кіраѓніка або прыслужніка.
  
  Эстерман раптам ускочыѓ на ногі і паглядзеѓ на Барнэта хітрымі вачыма. "І чаму менавіта гэта?" - патрабавальна спытаѓ ён. "Што вам трэба ад яго светласці?"
  
  Бормотун падскочыѓ на крэсле і ваяѓніча выпнуѓ падбародак. "Яго светласць, ці не так?" патрабавальна спытаѓ ён. " Ён ваш сябар, ці не так?
  
  "Я меѓ гонар адзін час складацца на службе ѓ яго светласці," сказаѓ Эстерман, адводзячы твар ад вострага цікаѓнага носа бормотуна, - і я не ѓхваляю, калі людзі ідуць дапякаць Яго светласці, які быѓ вельмі добры да мяне і маім блізкім".
  
  "Вельмі добра, было 'is Lordship? Даѓ табе нагода купіць гэты паб, ці не так?" - выказаѓ здагадку балака.
  
  " Можа быць, і так, - рэзка сказаѓ Эстерман. - і якая вам да гэтага справа?
  
  "Цяпер-цяпер-зараз-зараз", - рэзка сказаѓ Барнетт, падымаючы руку паміж імі. "Мы ѓсе тут сябры, праѓда. Мы хацелі б сустрэцца з яго светлостью, каб зацікавіць яго - або яго кіраѓніка - некаторымі нашымі вытанчанымі вінамі і моцнымі напоямі. Ён ёсць у нашым спісе, які быѓ складзены асабіста мэнэджэрам па працы з кліентамі. І мама, бізнес містэра Эстермана - гэта як раз яго бізнэс. Не совай свой востры носік не ѓ сваю справу!
  
  "Дык вось як яблык адскоквае, так?" - раздражнёна сказаѓ балака, ускокваючы з крэсла. - Што ж, я проста выйду на вуліцу і буду чакаць вашага павагі, містэр Барнетт. Бормочущий надаѓ "містэру" вастрыню, дастатковую, каб рэзаць паперу, і з гэтымі словамі спакаваѓ два скрыні з віном і выйшаѓ з піѓной, трымаючы па адным у кожнай руцэ.
  
  Эстерман злосна глядзеѓ услед удаляющемуся карліку, пакуль за ім не зачыніліся дзверы, затым павярнуѓся да Барнетту і ѓсміхнуѓся неровнозубой усмешкай. "Цікавае стварэнне", - сказаѓ ён. "Магчыма, табе варта трымаць яго на павадку".
  
  "Я лепш пайду за ім", - сказаѓ Барнетт. "Прабачце, калі ён сказаѓ што-то непрыстойныя; ён нічога такога не меѓ на ѓвазе. Ён становіцца трохі раздражняльным, калі перарываюць яго ранішні танец".
  
  " Яго... танец?
  
  "Пасля таго, як ён паѓстане і перад сняданкам", - сказаѓ Барнетт, люта імправізуючы. "Ён праводзіць каля дваццаці хвілін у сваім пакоі, танцуючы. Хорнпайп, джыга, казацкую - усё, што адпавядае яго настрою. Калі яму не ѓдаецца станцаваць ранішні танец, ён схільны спрачацца ѓвесь дзень ".
  
  Эстерман кіѓнуѓ. "Цікава. У мяне была цётка, якая была такой жа. Толькі з ёй мы не танцавалі, гэта было - добра, не будзем зараз пра гэта."
  
  " Так што не прымайце містэра Толливера сур'ёзна. У яго добрыя намеры.
  
  "Няма праблем", - сказаѓ Эстерман, велікадушна разводзячы рукамі.
  
  "Патрымай наш багаж, добра?" - папрасіѓ Барнетт. "Мы вернемся - і я абяцала табе паспрабаваць".
  
  "Я загадаю аднесці сумкі у вашыя пакоі," сказаѓ Эстерман.
  
  * * *
  
  "Мы ж на самай справе не збіраемся наведаць 'квітнеючую светласць', ці не так?" - спытаѓ ражаны, калі Барнетт дагнаѓ яго ѓ некалькіх сотнях ярдаѓ далей па дарозе.
  
  "Лепш бы нам гэтага не рабіць", - адказаѓ Барнетт. "Выкажам здагадку, яго светласць пажадае набыць што-небудзь з нашага барахла? Нам прыйдзецца дзе-то яго знайсці".
  
  "Прафесару б не спадабалася, калі б мы яшчэ больш агалілі яго вінны склеп", - заѓважыѓ балака. "Але калі мы называем сябе падарожнікамі, нам лепш трохі павандраваць".
  
  "Мы поболтаемся тут некалькі гадзін," сказаѓ Барнетт, " і зноѓ з'явімся ѓ "Лісе і зайцы" бліжэй да вечара. Потым, пасля вячэры, мы вып'ем з гаспадаром. Барнетт павярнуѓся і ѓтаропіѓся на свайго маленькага спадарожніка. " Што падштурхнула цябе на думка напісаць гэты ѓрывак пра Эстермане і яго светласці?
  
  "Да мяне толькі што дайшло, - сказаѓ акцёр, - як адрэагаваѓ Эстерман, калі вы зачыталі імя яго светласці".
  
  "Цікава, ці азначае гэта што-небудзь?"
  
  "Я буду вельмі здзіѓлены, калі гэтага не адбудзецца", - заѓважыѓ бормотун.
  
  " Што ж, гэтым вечарам мы высветлім, ці сапраѓды наш домаѓладальнік так схільны да выпіѓкі, як мяркуе прафесар. А пакуль...
  
  "Мне б не перашкодзіла трохі кавы", - прапанаваѓ бормотун.
  
  " Позні ланч? - Спытаѓ Барнетт.
  
  " Той самы. Я сказаѓ, што ніколі не позна.
  
  "Крыху далей ёсць гарбатная," прапанаваѓ Барнетт. " Давайце я вазьму адзін з гэтых скрынь.
  
  "Я не скажу "не", - пагадзіѓся ражаны, дазваляючы аднаму чорнага футляру павольна выслізнуць ѓ яе з-пад рукі, пакуль Барнетт не ѓхапіѓся за ручку.
  
  * * *
  
  Эстерман падняѓ свой келіх і з пажадлівасцю паглядзеѓ на вадкасць ѓнутры. "Ёсць бажаство, якое фармуе мае кончыкі," дэкламаваѓ ён, - як бы моцна я ні обтягивал іх сваім маленькім ершыкам". Ён плюхнуѓся ѓ сваё крэсла і адкінуѓ галаву назад, каб апошнія некалькі кропель лалавага лікёру маглі лягчэй зляцець з яго ветлых вуснаѓ.
  
  "Высакароднае пачуццё", - выказаѓ сваё меркаванне Барнетт. "У вас адчувальная душа, містэр Эстерман, вельмі адчувальная душа". Ён падняѓ свой келіх і зрабіѓ выгляд, што робіць вялікі глыток, на самай справе не выпіѓшы больш некалькіх кропель. Не было ніякіх сумненняѓ у тым, што гаспадар мог бы напаіць яго пад сталом, а магчыма, і пад усім домам, калі б захацеѓ. Як толькі пачалася папойка, ён ужо не думаѓ ні аб чым іншым. Быѓ позні вечар другога дня знаходжання Барнэта і маммера у "Лісе і зайцы". Газавыя лямпы гарэлі слаба, іншыя наведвальнікі даѓно разышліся, а бутэлькі вытрыманага портвейна былі апрабаваныя да адмовы.
  
  "Гэта незвычайна, я б сказаѓ, унікальна, " сказаѓ Барнетт, - бачыць карчмара, цытуе барда".
  
  "Можна і так сказаць", - пагадзіѓся Эстерман, гледзячы на мяне з-пад броваѓ, якія, здавалася, сталі дзіѓна цяжкімі. Ён павысіѓ голас.
  
  "У жыцці кожнага чалавека ёсць свая гісторыя,
  
  Высвятленне прыроды мінулых часоѓ,
  
  Тое, што назіраѓ чалавек, можа падтрымліваць ... праф ... прарочыць,
  
  З блізкай мэтай, з-за галоѓнага шанцу развіцця падзей
  
  Пакуль яшчэ не ажыѓ".
  
  Ён павярнуѓся і, прыжмурыѓшыся, паглядзеѓ на Барнэта. " Гэта Хэнк Кварт, - сказаѓ ён.
  
  Барнетт думках перавярнуѓ гэтую фразу. "Генрых Чацвёрты?"
  
  "Той самы".
  
  "Адкуль у вас такая высокая ацэнка Шэкспіра?" - Спытаѓ Барнетт.
  
  "Гэй," умяшаѓся скамарох, " дазвольце мне прынесці яшчэ бутэльку 38-га года. Гэтая, здаецца, сама апусцела". З бутэлькай у руцэ ён потрусил прэч.
  
  Эстерман з цікавасцю назіраѓ за выдаленнем бормотуна, пакуль маленькі чалавечак не загарнуѓ за кут. Затым ён цяжка павярнуѓ галаву і наладзіѓ зрок, каб паглядзець на Барнэта. "Калі я быѓ у яго светласці," сказаѓ Эстерман, " яго светласць загадаѓ перарабіць бібліятэку. Усе кніжныя паліцы, якія былі дубовымі, былі выдраныя і замененыя іншымі кніжнымі паліцамі, выразанымі з ясеня Виддерсайн, вялікага прысадзістага дрэва, якому было больш за дзвесце гадоѓ, калі яго прыбралі, каб вызваліць месца для тэнісных кортаѓ. Ён запрасіѓ двух італьянскіх майстроѓ папрацаваць. На кніжных паліцах, а не на тэнісных кортах."
  
  "Без сумневу, гэта вялікае паляпшэнне", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Не настолькі, каб вы заѓважылі," сказаѓ Эстерман, - але тое, чаго хоча Яго светласць, - гэта тое, што Яго светласць робіць. У любым выпадку, я быѓ адказны за гэтыя вялікія стосы кніг, пакуль іх не знялі з паліц. І вось я пачаѓ чытаць. Шэкспіра, Кіда, Марло, Бэкана і да таго падобнае. Яны выкарыстоѓвалі самыя салодкія ... сладкозвучные словы, і ѓ мяне ѓвайшло ѓ звычку прамаѓляць іх у вушы, калі побач не было нікога, хто мог бы мяне пачуць ".
  
  "Чаму вы выбралі драматургаѓ эпохі Адраджэння?" - Спытаѓ Барнетт.
  
  "Яны былі на вяршыні чаркі".
  
  "Добрая думка", - пагадзіѓся Барнетт.
  
  Ражаны вярнуѓся з яшчэ адной бутэлькай партвейну і акуратна пераліѓ яе ѓ вінны збан. "У нас сканчаюцца бутэлькі", - сказаѓ ён. "Лепш паспяшайцеся і выпі гэта, пакуль усё не скончылася".
  
  Логіка спадабалася Эстерману, які з радасцю зноѓ напоѓніѓ свой келіх. "Мяркую, цудоѓны напой", - сказаѓ ён. Ён на імгненне паднёс шклянку да носа, а затым асушыѓ яго. "Прашу прабачэння", - сказаѓ ён, устаючы і накіроѓваючыся да задняй частцы залы. " Думаю, мне лепш пайсці пашукаць сабаку.
  
  "Ён можа прыбраць гэта, ці не так?" - пракаментаваѓ ражаны, калі Эстерман знік за задняй дзвярыма.
  
  "Яму лепш як мага хутчэй стаць разговорчивее," сказаѓ Барнетт, - інакш у нас скончыцца портвейн".
  
  "О," сказаѓ скамарох, " у нас скончыліся дзве бутэлькі назад. Я напаѓняю зноѓ бутэлькі з уласных запасаѓ нашага домаѓладальніка".
  
  "А!" - сказаѓ Барнетт. "Мне здалося, я заѓважыѓ розніцу".
  
  "Каб табе праваліцца, калі ты гэта зрабіѓ!" Маммер Толливер оскалил зубы. "Пасля таго, як я прыкончыѓ першыя дзве бутэлькі, я мог бы змяшаць джын з конскай мачой і пафарбаваць яго ѓ чырвоны колер, і вы абодва з задавальненнем выпілі б яго і ад душы пахвалілі".
  
  Барнетт ѓсміхнуѓся. "Магчыма, вы маеце рацыю", - сказаѓ ён. "Я не буду пытацца, чым бы вы пафарбавалі яго ѓ чырвоны".
  
  Эстерман, хістаючыся, вярнуѓся на сваё месца. "Гэтак жа часта, як віно гуляла ролю перачніцы, - нараспеѓ прамовіѓ ён, " і пазбаѓляла мяне паліто, ну ... Я часта разважаю пра тое, што купляюць вінаробы. ... Можа быць, мяне так жа мучыць смага, як і гэты напой "so swell!" Ён са стукам сеѓ.
  
  "Сапраѓды," пагадзіѓся Барнетт.
  
  "Хай не на словах," выказаѓ здагадку бормотун, "але досыць блізка - дастаткова блізка".
  
  "Я проста канстатую," важка сказаѓ Эстерман, " што гэта добрая балбатня. Сапраѓды добрая балбатня".
  
  "Мяркую, лорд Торнтон-Хоксбари так не лічыць," сказаѓ Барнетт. " Не змог зацікавіць свайго чалавека і паловай справы.
  
  "Я мог бы сказаць вам, што наведванне Виддерсайна-на-Рипе ... э-э ... Риббла было б пустым марнаваннем вашага часу, джэнтльмены", - самаздаволена заѓважыѓ Эстерман. " Яго светласць не выкладзе ні фартинга, пакуль не выцісне ѓсё да кроплі, але ты б усё роѓна мяне не паслухаѓ, ці не так?
  
  "Верагодна, няма," прызнаѓ Барнетт, "але цяпер мы вас слухаем".
  
  "Яго светласць скуповат?" спытаѓ ражаны.
  
  "Калі гэта азначае скупы, подлы, прижимистый, то можна і так сказаць. Тут няма нікога, хто стаѓ бы з табой спрачацца".
  
  "Здаецца, ён быѓ даволі шчодры з вамі", - сказаѓ Барнетт, азіраючыся па баках.
  
  "Ты маеш на ѓвазе гэта месца?" Спытаѓ Эстерман. "Ліса і заяц? Ну, гэта ж не значыць, што ён адразу перадаѓ мне дакументы, ці не так? Я маю на ѓвазе, што ѓ яго ёсць цікавасць да гэтага месца. Толькі ён не лічыць прыстойным, або што-то ѓ гэтым родзе, каб пэр быѓ трактирщиком, таму мы не гаворым пра гэта ".
  
  "Тады гэта ѓсё тлумачыць", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Акрамя таго," дадаѓ Эстерман, " ён павінен быѓ, ці не так? Гэта было адзіна правільнае рашэнне".
  
  Барнетт перагнуѓся праз стойку. " Тады гэта зрабіѓ ён? Чаму гэта было?
  
  Эстерман асушыѓ свой келіх, двойчы міргнуѓ, усміхнуѓся гасцям праз стойку і павольна нахіліѓся наперад, пакуль не абапёрся носам. Яго вочы закрыліся.
  
  Барнетт пастукаѓ па стойцы. "Містэр Эстерман!" рэзка гукнуѓ ён. " Гаспадар!
  
  Эстерман павярнуѓ твар так, што яно апынулася ѓ яго правага вуха. Яго вочы заставаліся зачыненымі.
  
  "Можа быць, мы павінны даць чалавеку паспаць", - прапанаваѓ бормотун. "Можа быць, ён распавёѓ нам дастаткова, калі мы правільна гэта прааналізуем".
  
  "Магчыма," пагадзіѓся Барнетт. " Мабыць, я падымуся наверх.
  
  "Я правяду невялікую разведку, пакуль наш домаѓладальнік спіць", - сказаѓ бормотун. "Ніхто не ведае, што я магу натрапіць".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ШОСТАЯ]
  
  ІСПАНСКІ ДОМ
  
  Хто спазнаѓ усе зло да нас,
  
  Ці тыранічныя таямніцы часу?
  
  Хоць мы і не адпавядаем мерцвякам, якія нас стамілі.
  
  На песню, на пацалунак, на злачынства-
  
  Хоць язычнікі перасягнуць нас і перажывуць,
  
  І нашы жыцця, і нашы імкнення звязаныя паміж сабой-
  
  Ах, даруй нам нашы цноты, прабач нас,
  
  Маці Божая Болю.
  
  
  
  - АЛДЖЕРНОН ЧАРЛЬЗ СУИНБЕРН
  
  АКРУЖАНАЕ СЦЯНОЙ МАЁНТАК На ПАђДНЁВА-ЗАХОДНІМ КУЦЕ Ридженси-сквер распасціралася на сорак футаѓ ѓздоѓж плошчы і ѓдвая больш, калі сворачивало на Ридженси-стрыт з аднаго боку і Літл-Хорнбі-Мьюз з другога. Яго атачала двенадцатифутовая сцяна з чырвонай цэглы, перад якой расла густая жывая загарадзь з цярноѓніку, упершыню пасаджаная ѓ той год, калі Нэльсан і яго караблі наведалі Егіпет. Калі адысці досыць далёка ад сцяны, то можна было мімаходам ѓбачыць верхні паверх георгианского ѓнутры асабняка. Калі-то гэта была рэзідэнцыя цяпер неіснуючых баронаѓ Висланд, яна размяшчалася далёка за гарадской сцяной і была акружаная бездакорна дагледжанай лужком з домікам садоѓніка, альтанкамі і невялікім сажалкай з жабамі. У дадзены момант у рэзідэнцыі не было жаб. Шырокія дзверы каретного хлява адкрываліся на стайню.
  
  У цяперашні час гэта маёнтак знаходзілася ѓ арэндзе ѓ тайнага грамадства, вядомага тым, хто дапускаѓ такія звесткі, як Le Château d'en Espagne, хоць яно не мела асаблівай сувязі ні з Францыяй, ні з Іспаніяй. Яго члены, у склад якіх уваходзіѓ Ордэн Шато, былі старанна адабраныя самастойна, кожны член быѓ вольны прапаноѓваць кандыдатаѓ, якія затым будуць прыняты або няма ѓ залежнасці ад капрызе ѓладальніка шатлена, магістра ордэна, якога рэдка бачылі і з якім ніколі не размаѓлялі напрамую. Імя, пад якім ён быѓ вядомы, Джайлс "Патэрностэр", вызначана не было тым, з якім ён нарадзіѓся. Гісторыі, рассказываемые аб ім, былі гратэскнымі і казалі пра ненатуральных заганах, але, магчыма, гэта былі перабольшання, разумныя выдумкі, створаныя для карысці бізнесу. А можа быць, і няма.
  
  Натиана, цёмнавалосая гаспадыня дома, з доѓгімі ярка-пунсовымі пазногцямі, калі б не адзін чорны пазногаць на безыменным пальцы правай рукі, была напалову немкай, напалову левантинкой, а напалову кім-то, пра каго яе маці ніколі не казала. Большасць персаналу выглядала егіпцянамі або марокканками, а юнакі і дзяѓчаты, якія абслугоѓвалі гасцей, былі набраныя з Парыжа, Рыма, Белграда, Вены і паѓтузіна іншых еѓрапейскіх гарадоѓ. Яны мала чым адрозніваліся ад дзяцей з лонданскіх трушчоб, за выключэннем іх роднай мовы, але яны хутка асвоілі англійская ѓ дастатковай ступені, каб абслугоѓваць гасцей, а з-за акцэнту здаваліся экзатычнымі. Іх адправілі туды, адкуль яны прыйшлі, прыкладна ѓ дзень іх пятнаццацігоддзя, калі ѓ іх паслугах больш не мелі патрэбу.
  
  Члены клуба і іх госці прыбылі ѓ экіпажах або фаэтонах з фамільнымі гербамі або іншымі эмблемамі на дзверцах, якія былі незаѓважна прыкрытыя. Некаторых найбольш асцярожных забіраѓ ѓ выбраным імі месцы чорны чатырохколавы аѓтамабіль без апазнавальных знакаѓ, якім кіраваѓ маленькі хударлявы мужчына з доѓгім крывым носам і пранізлівымі чорнымі вачыма, глыбока пасаджанымі на яго падобным на чэрап твары. Яго цыліндр, плашч, штаны, пальчаткі і чаравікі былі чорнымі, а твар такім белым, нібы яго пасыпалі адборнай мукой.
  
  Як удзельнікі, так і госці павінны былі апранаць маскі, перш чым праходзіць праз вароты і падыходзіць да параднай дзверы. Хапіла б даміно, але многія маскі былі даволі складанымі, і некаторыя паказвалі душу свайго ѓладальніка больш, чым яго аголенае твар.
  
  Трапіць у замак можна было, паказаѓшы брамніку талісман і прашаптаѓшы слова. Слова змянялася штомесяц, талісман - штогод. Талісманам гэтага года быѓ пазалочаны певень каля двух цаляѓ у папярочніку, продетый скрозь пёры хваста ѓ выглядзе маленькага залатога кольцы, каб яго можна было павесіць на шыю на тонкай залатой ланцужку і насіць паміж кашуляй і грудзьмі. Словам, обозначавшим месяц, была "Кібелы", імя маці багоѓ Алімпу. Кажуць, што старажытны культ Кібелы шанаваѓ яе, выконваючы оргиастические танцы і неверагодныя дзеянні.
  
  Экіпаж, які спыніѓся перад варотамі замка Эспань адразу пасля наступлення змяркання ѓ гэтую пятніцу, дзевятнаццатага верасня, быѓ цёмна-бардовага колеру, аздоблены чернейшим з чорных. Тонкая пазалочаная палоска аточвала кожную з бардовых панэляѓ. Кучар і лёкай былі ѓ напудренных парыках і чырвона-залатых фраках з велізарнымі залатымі гузікамі па-над пышных чорных бриджей, якія сканчаюцца парай белых панчоха ледзь ніжэй калена. Гэта была ліѓрэях, якая імітуе прыдворную вопратку васемнаццатага стагоддзя, ад якой слугі шляхты, здавалася, не хацелі адмаѓляцца.
  
  З экіпажа выйшлі двое мужчын у чорных паліто-над вячэрніх касцюмаѓ, адзін высокі, стройны і элегантны, іншы крыху ніжэй ростам і каржакаваты, з сутулыми плячыма і маленькімі вочкамі, якія пастаянна азіраліся па баках, нібы выглядаючы скрытыя небяспекі за кожным фонарным слупом. Яны спыніліся, каб надзець маскі: хударлявы мужчына - полумаску з прэсаванага золата з чорнымі бровамі і тонкімі, як аловак, чорнымі вусамі шамплеве, якія закрывалі вочы і нос, але пакідалі бачным рот, а каржакаваты мужчына - чорную полумаску з азызлым тварам, якая закрывала нос, але не тычылася рота і каштанавай барады пад ім.
  
  Трэці мужчына, захутаны ѓ вялікі цёмна-сіні плашч, з сінім шалікам, абгорнутым вакол асобы, і ѓ приземистом цыліндры, нізка насунутым на вочы, выйшаѓ з экіпажа і падрыхтаваѓся да доѓгага чакання ля сцен замка. Экіпаж крануѓся з месца.
  
  Прайшоѓшы праз кованые жалезныя вароты, двое мужчын у масках падышлі да цяжкай дубовай дзверы замка і пастукалі. У дзвярах з'явілася маленькае квадратнае адтуліну, і выглянуѓ адтуль вачэй, і высокі мужчына паківаѓ сваім талісманам на залатым ланцужку перад вокам і хіхікнуѓ. "Кібелы," прашаптаѓ ён высокім, пранізлівым шэптам і зноѓ захіхікаѓ.
  
  Дзверы расчыніліся, і буйны мужчына, цёмнавалосы і вялікага целаскладу, апрануты ѓ брыджы і туніку з чырвонай з золатам парчы і ѓ золатам турбане, пакланіѓся і прывітаѓ іх. Не зусім падавіѓшы апошні хіхіканне, высокі мужчына засунуѓ талісман назад пад кашулю і накіраваѓся да выкладзенай мармуровай пліткай ѓваходу, які суправаджаецца сваім спадарожнікам. Адразу за дзвярыма справа знаходзіцца гардэроб, і за яго прылаѓкам мілавідная маладая дзяѓчына, аголеная, калі не лічыць мужчынскага гальштука-матылі і кушака, стаяла, гатовая прыняць іх накідкі. Высокі мужчына перадаѓ свой келіх элегантным шырокім жэстам, а затым працягнуѓ дзяѓчыне белы кардонны ліст, на якім ад рукі было надрукавана слова ПЕККАВИ. Картка была хутка ѓстаѓляецца ѓ шчыліну ѓ зачыненай скрынцы з вішнёвага дрэва. Кожны ѓдзельнік выбіраѓ сваё асабістае слова, якое идентифицировало яго для мірскіх фінансавых мэтаѓ, і толькі майстар "Патэрностэр" валодаѓ кнігай, якая звязвала ѓдзельніка з абраным ім словам.
  
  За уваходам быѓ калідор з эбенового дрэва, золата і слановай косці, адпаліраваны да асляпляльнага бляску, асветлены шэрагам маленькіх залатых газавых лямпаѓ, усталяваных уздоѓж левай сцяны, у некалькіх цалях ад столі колеру слановай косці. Ярка размаляваная фрэска на столі адлюстроѓвала сцэны, падобныя тым, што можна знайсці на грэцкіх вазах класічнага перыяду. Вазы, на якіх былі выяѓленыя падобнага роду сцэны, захоѓваліся ѓ прыватных залах музеяѓ, прызначаных толькі для агляду сур'ёзнымі навукоѓцамі.
  
  Уздоѓж калідора размяшчалася восем пакояѓ, кожная з якіх была аформлена ѓ сваім стылі. На першай справа былі адноѓлены пакоі ѓ серале усходняга кіраѓніка, або, па крайняй меры, то, як маглі б выглядаць такія пакоі ѓ прадстаѓленні начытанага еѓрапейца. З столі з ѓяѓнымі выпадковымі інтэрваламі спускаліся чырвоныя і зялёныя шаѓковыя парцьеры; пол быѓ пакрыты вялізным исфаханским дыванам, па якім нядбайнай рукой былі раскіданыя круглыя, абцягнутыя скурай пуфики. Некалькі заѓсёднікаѓ нічога не рабіѓ, ціха перагаворваючыся і час ад часу прымаючы куфель шампанскага, віскі, мадэры або абсэнту ад адной з дзяѓчат у белых кашулях з фальбонамі або ад аднаго з некалькіх маладых людзей, апранутых у форму лепшых дзяржаѓных школ Вялікабрытаніі.
  
  Злева знаходзілася бібліятэка: мяккія крэслы з зручна размешчанымі лямпамі, сталы, за якімі можна пісаць ці чытаць, стэлажы з свежымі газетамі і часопісамі і кніжныя паліцы з цёмнага вішнёвага дрэва вышынёй да столі, запоѓненыя кнігамі ѓ вокладках з пражы, скуры, лёну і шоѓку. Кнігі па гісторыі, рэлігіі і натурфіласофіі запаѓнялі паліцы разам з класічнымі аѓтарамі і невялікім колькасцю мастацкай літаратуры, але пераважная большасць твораѓ адносілася да класу, вядомаму па-рознаму як эротыка, экзотыка і французскую мову. Там былі творы Авідыя, Катула, Сафо, Боккаччо, Пятронія, мадэмуазель. дэ Сапе, кавалера Леапольд фон Захер-Мазох і маркіз дэ Сад. Рэдкае першае выданне кнігі Бертана "Кама Шастра, або Індуісцкі мастацтва кахання" без вокладкі ляжала ѓ закрытым футарале, але на паліцах стаяла тузін больш позніх, пашыраных асобнікаѓ "Камасутры" ѓ скураным пераплёце. Там было некалькі асобнікаѓ "Прыгодаѓ цноты", "Венера ѓ мяхах", і "Тайнага кіраѓніцтва дома Нефрыту". Там былі кнігі на грубай паперы ѓ нетрывалых вокладках і з назвамі накшталт "Шэсць месяцаѓ Садома", "Мужчына і служанка", "Непаслухмяная школьніца", "Што памятае міс Флайбум" і "Кніга дрэнных хлопчыкаѓ". На паліцах з творамі мастацтва стаялі эратычныя карціны, афорты і гравюры, якія ахопліваюць перыяд многіх стагоддзяѓ, а таксама выдатны асартымент танных паштовак, якія ніяк не маглі быць адпраѓленыя па пошце.
  
  Адзін з слуг, апрануты ва ѓсё чорнае і ѓ масцы даміно, стаяѓ у холе, і высокі мужчына паклікаѓ яго да сябе і прашаптаѓ некалькі слоѓ яму на вуха. Слуга кіѓнуѓ і павярнуѓся. "Выконвайце за мной, калі ласка," сказаѓ ён.
  
  Слуга правёѓ высокага мужчыну і яго спадарожніцу міма любат гэтых двух пакояѓ і двух наступных, дзверы якіх былі зачыненыя, і павярнуѓ у трэці пакой злева. Гэта нагадвала распранальню для хлопчыкаѓ з некалькімі радамі шафак і паміж імі драѓлянымі лаѓкамі, на якіх хлопчыкі маглі пераапранацца. Уздоѓж сцен штучнай распранальні стаялі чырвоныя і чорныя скураныя канапы, на якіх дарослыя маглі сядзець і назіраць за гульнёй хлопчыкаѓ. У пакоі было каля тузіна ледзь дасягнулі палавой сталасці хлопчыкаѓ, якія гарэзавалі з ручнікамі або змагаліся па-сяброѓску, як гэта звычайна робяць хлопчыкі. Асабліва, калі хлопчыкі атрымалі інструкцыі аб тым, які менавіта від спорту спадабаецца мужчынам старэй, якім прыемна бачыць, як гарэзуюць маладыя хлопцы. Слуга ѓбачыѓ двух сваіх падапечных і коратка пакланіѓся ім, а затым выйшаѓ з пакоя, зачыніѓшы за сабой дзверы.
  
  Пяцёра мужчын адпачывалі на розных якія стаяць па крузе канапах, назіраючы за маладымі хлопцамі, якія пляскалі адзін аднаго па срацы ручнікамі і насіліся ѓзад-наперад. Некалькі мужчын ѓсміхаліся, атрымліваючы асалоду ад сваімі ѓспамінамі і чаканнямі. Некаторыя пільна глядзелі, як быццам у што мітусяцца канечнасцях і вздымающихся торсах якія змагаюцца юнакоѓ можна было разглядзець містычныя сакрэты.
  
  Высокі мужчына расцягнуѓся сваім вуглаватым целам на канапе і з цікавасцю разглядаѓ маладых людзей. Яго спадарожнік апурыста сядзеѓ побач з ім, сашчапіѓшы рукі, твар, - тое, што можна было разглядзець пад маскай, - нічога не выяѓляѓ. Яго пастава меркавала сумесь пільнасці і адхіленасці.
  
  Праз некаторы час высокі мужчына падняѓся і паклікаѓ аднаго з хлопцаѓ, па-відаць, наѓздагад. "Ты", - сказаѓ ён. "Ідзі сюды!" Ён павярнуѓся і расчыніѓ дзверы, выходзячы з пакоя, нават не азірнуѓшыся, і хлопчык рушыѓ услед за ім. Другі мужчына злёгку адкінуѓся на спінку канапы, але ѓ астатнім застаѓся там, дзе быѓ, нерухомы і неулыбчивый.
  
  Высокі мужчына падняѓся па шырокай лесвіцы на паверх вышэй і кіѓнуѓ Натьяне, якая сядзела ѓ абабітым цяжкай парчы крэсле на верхняй пляцоѓцы лесвіцы. Яна паглядзела на яго і яго прыяцеля і кіѓнула ѓ адказ. "Шостая пакой пустая і нядаѓна прибрана", - сказала яна. "Налева".
  
  Ён зноѓ кіѓнуѓ, падміргнуѓ і коратка хіхікнуѓ, затым, узяѓшы хлопца за руку, перасёк пакой і ѓвайшоѓ, асцярожна прычыніѓшы за сабой дзверы.
  
  Парцье, худы, жылісты стары з бадзяѓся поглядам, скрыѓленай губой і ѓ свеженакрахмаленном белым пінжаку, выйшаѓ з шафы ззаду Натаны і ѓтаропіѓся здаровым вокам на зачыняецца дзверы. "Пеккави, як называе сябе гэты джэнтльмен". заѓважыѓ ён. "Цікава, кім з нашых высокапастаѓленых кліентаѓ ён быѓ бы, калі быѓ дома. Нядрэнны хлопец, але ѓ ім ёсць што-то дзіѓнае.
  
  Натьяна паціснула плячыма. "Ва ѓсіх нашых кліентах ёсць што-то дзіѓнае", - сказала яна. "Ці ты не заѓважыѓ?"
  
  "Я звяртаю ѓвагу ѓ іншым месцы", - сказаѓ парцье.
  
  Праз некаторы час скрозь добра ізаляваныя сцены пакоя сталі слаба чутныя гукі віску, смеху, хіхіканне, удараѓ кулакамі, дубцом і пранізлівых крыкаѓ. Не больш, чым можна было чакаць, улічваючы прыроду ѓстановы. Праз некаторы час усе гукі сціхлі.
  
  Хвілін праз сорак ці каля таго пасля таго, як ён увайшоѓ у пакой, высокі мужчына адкрыѓ дзверы і выйшаѓ, зачыніѓшы яе за сабой. Кіѓнуѓшы Натьяне і хихикнув напрыканцы, ён спусціѓся па лесвіцы, злёгку падскокваючы з прыступкі на прыступку, як быццам не ѓ сілах стрымаць тыя эмоцыі, якія адчуваѓ. Яго спадарожнік далучыѓся да яго амаль адразу ж, і, узяѓшы свае плашчы з шырокімі ѓсмешкамі і больш чым адпаведным нарадам, яны пакінулі памяшканне.
  
  Прайшло некаторы час, перш чым Натане прыйшло ѓ галаву, што хлопец так і не выйшаѓ з пакоя. Яна перасекла хол і рэзка пастукала ѓ дзверы, каб абудзіць яго. "Без лішніх слоѓ", - крыкнула яна. "Ноч яшчэ не скончылася. Выходзь, Истефан". Не пачуѓшы адказу, яна адчыніла дзверы.
  
  Рэзкі ѓдых, а затым яе рука ѓзляцела да рота. "Lyi tann!"
  
  " Прашу прабачэньня? Швейцар адарваѓ погляд ад печыва, якое дастаѓ з аднаго з шматлікіх кішэняѓ свайго белага пінжака.
  
  Натьяна скарысталася дзвярыма, каб утрымацца на нагах. "Гэта ... Было ... Не глядзі, табе няма чаго глядзець. Я думаю, вам лепш сабраць прыслугу і паглядзець, ці зможаце вы знайсці майстра Патерностера.
  
  Насільшчык адклаѓ тарталетку ѓ бок, падняѓся на ногі і далучыѓся да Натьяне ѓ дзвярах. Ён зазірнуѓ у пакой, а затым, рэзка ѓдыхнуѓшы, зрабіѓ два крокі наперад і ѓтаропіѓся на прадмет на падлозе. Затым ён адвярнуѓся і прыціснуѓ руку да рота. "Будзь ты пракляты!"
  
  "Я ж казала табе не глядзець", - сказала Натьяна.
  
  "Лепш бы я гэтага не рабіѓ", - пагадзіѓся ён. "Ён - не, не звяртай увагі на пытанне - Вядома, ён. Што мы збіраемся рабіць?"
  
  Далей па калідоры адчыніліся дзверы, і тоѓсты мужчына з пышнымі сівымі бакенбардамі і чырвоным носам выбег, абдымаючы за плечы невысокі, вельмі бялявую маладую дзяѓчыну ѓ чырвонай кофтачцы. Яна абхапіла яго рукамі, наколькі гэта было магчыма, за талію, учапіѓшыся ѓ яго камізэлька з таттерсолла спераду і ззаду, і пільна глядзела яму ѓ твар. "Аб божа!" сказаѓ ён, магчыма, дзяѓчыне, магчыма, самому сабе. "О, але, безумоѓна, гэта было, як падбадзёрванне. Я заѓсёды кажу "Даваць і браць". Так, сапраѓды, даваць і браць." Ён потрусил да Натьяне, дзяѓчына, шоргаючы нагамі, рушыла ѓслед за ім, і перш чым Натьяна падумала аб тым, каб зачыніць дзверы, каб схаваць жах ѓнутры, таѓстун весела кіѓнуѓ ёй і спыніѓся, каб зазірнуць у пакой.
  
  Ён замер на паѓдарогі, і ѓ яго адвісла сківіца.
  
  Дзяѓчына павярнула галаву, каб паглядзець, на што ѓтаропіѓся яе выбраннік. У далёкім канцы пакоя на чырвона-карычневым белуджийском дыване было распростерто аголенае цела маленькага хлопчыка, яго грудзі і жывот былі распороты, розныя ѓнутраныя органы акуратна раскладзеныя вакол яго, як дары непристойному богу. Лужыны крыві, навакольныя яго, яшчэ не пачалі падсыхаць.
  
  Секунду здавалася, што тое, што адбываецца не ѓкладваецца ѓ яе ѓ галаве; затым яе вочы пашырыліся, а фарба адхлынула ад твару. Павольна і з нейкай нявіннай грацыяй яна без прытомнасці ѓпала на падлогу.
  
  Мужчына закрычаѓ. Не ва ѓсю глотку, а што-то накшталт гучнага, істэрычнага бульканья. Гэтага было дастаткова, гэтага павінна было хапіць.
  
  Астатнія дзевяць пакояѓ на паверсе былі гукаізаляваныя, таму ніхто ѓнутры не пачуѓ нічога незвычайнага. Аднак на лесвіцы было трое мужчын, якія кінуліся наверх на гук.
  
  Да гэтага часу Натиана ѓзяла сябе ѓ рукі, мякка, але цвёрда зачыніла дзверы і ѓзяла таѓстуна за руку. "Адбыѓся жудасны няшчасны выпадак", - сказала яна яму. " Мы павінны выклікаць паліцыю. Магчыма, з вашага боку было б разумна сысці да таго, як яны прыедуць, як вы думаеце? Я займуся дзяѓчынай.
  
  Трое мужчын з лесвіцы, спатыкаючыся, падбеглі да іх. "Няшчасны выпадак", - паѓтарыла ім Натьяна. "Гэты джэнтльмен вам усё раскажа. Ён моцна спалохаѓся. Магчыма, ты захочаш дапамагчы яму спусціцца ѓніз. Яна зрабіла паѓзу, затым працягнула: "Верагодна, гэта добрая ідэя, каб усе нашы госці разышліся па дамах прама цяпер".
  
  "Што здарылася?" - запытаѓся адзін з мужчын.
  
  "Акрамя таго, што гэты джэнтльмен можа вам расказаць," адказала Натиана, " вам лепш не ведаць. Спусьцецеся ѓніз, калі ласка".
  
  Трое мужчын абмяняліся поглядамі і, не знайшоѓшы нічога лепшага, павярнуліся і накіраваліся назад ѓніз, прыхапіѓшы з сабой таѓстуна, пакінуѓшы дзяѓчыну ѓ непрытомным стане ляжаць у калідоры.
  
  "Як вы думаеце, што цяпер?" - спытаѓ насільшчык.
  
  " Падымі бедную дзяѓчынку - гэта Агнес, ці не так? - і пакладзі яе на канапу ля лесвіцы.
  
  "Так. Вядома". Насільшчык падпарадкаваѓся, асцярожна паклаѓ дзяѓчыну, падклаѓшы ёй пад галаву падушку, і разгладзіѓ тое, што было на ёй з адзення.
  
  "А цяпер, - сказала Натиана, - я мяркую, нам трэба, каб усе астатнія госці сышлі. Магчыма, табе варта папярэдзіць астатняй персанал і прасачыць за гэтым".
  
  "Што мы збіраемся ім сказаць?"
  
  Натьяна задумалася. "Праблемы з трубамі павінны былі б гэтага дамагчыся. Хоць, думаю, яны досыць хутка даведаюцца адваротнае".
  
  Парцье кіѓнуѓ, а затым спытаѓ: "Чаму вы сказалі гэтым траім, што тоѓсты джэнтльмен ѓсё ім раскажа?"
  
  "Таму што ён усё роѓна збіраѓся гэта зрабіць", - сказала яна. "Яго немагчыма спыніць".
  
  "Ах!"
  
  " Вам лепш паклікаць сюды майстры Патерностера. Я б пайшоѓ сам, але лепш пастаѓлю коуве у гэтай дзверы.
  
  Парцье паківаѓ галавой. "Я тут ужо пяць гадоѓ, і ніколі нічога падобнага. Нічога нават аддалена падобнага на гэта. Што мы збіраемся рабіць?"
  
  "Улічваючы, што большасць нашых членаѓ даведаюцца пра гэта да таго, як сыдуць, я мяркую, што ѓ нас няма асаблівага выбару ѓ гэтым пытанні".
  
  "Ты ж на самай справе ні ѓ якім выпадку не збіраешся тэлефанаваць роуззерсу, ці не так? Мы не збіраемся выклікаць ніякіх роуззерсов, ці не так?"
  
  " Вырашаць павінен майстар "Патэрностэр", але- я не бачу іншага выхаду. На шчасце, ёсць пара адборных, э-э, роззеров, якім мы можам патэлефанаваць. Джэнтльмены, якія праводзяць тут час у прыватным парадку, хоць свае дні праводзяць у Скотленд-Ярдзе. Магчыма, яны захочуць дапамагчы нам у цяжкую хвіліну, але нашым супрацоѓнікам лепш сысці задоѓга да таго, як яны прыбудуць ".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК СЁМАЯ]
  
  ВЫЗВАЛЕННЕ
  
  Калі вясновыя ганчакі ідуць па слядах зімы,
  
  Маці месяцаѓ на лузе або раѓніне
  
  Запаѓняе цені і легкадумныя месцы
  
  З шолахам лісця і шоргатам дажджу.
  
  - АЛДЖЕРНОН ЧАРЛЬЗ СУИНБЕРН
  
  ЯНЫ ПРЫЙШЛІ ЗА МАРЫЯРЦІ ђ ПЯЦЬ РАНІЦЫ, тупаючы па вузкім праходзе, двое мужчын у цывільным з беспамылкова вядомымі жорсткімі манерамі вайсковых афіцэраѓ. Наглядчык Джэйкабс ішоѓ наперадзе, пыхкаючы, кашляючы, сапучы і тупаючы. Гук іх набліжэння разбудзіѓ Марыярці, ён сеѓ і адкінуѓ у бок грубае карычневае коѓдру.
  
  Джэйкабс, як звычайна, пракруціѓ замкі на дзверы камеры, перш чым адчыніць яе. Прамень яго ліхтара "яблычак" прайшоѓся па сценах камеры і, нарэшце, спыніѓся на Марыярці. Джэйкабс закашляѓся і плюнуѓ на каменную падлогу. "Вы павінны пайсці з гэтымі двума джэнтльменамі, калі вам заѓгодна", - зароѓ ён. "Неадкладна і без абмеркавання".
  
  Марыярці міргнуѓ і прыжмурыѓся ад святла. "Дай мне хвілінку, каб надзець штаны", - сказаѓ ён, пацягнуѓшыся за шэрай турэмнай вопраткай, складзенай на адзіным у камеры крэсле.
  
  "Ну, і паспяшайся з гэтым".
  
  Той, што быѓ вышэй, утаропіѓся на Марыярці праз плячо наглядчыка. "Ну-ка," рэзка сказаѓ ён. " Зніміце кайданкі з рук джэнтльмена.
  
  "Я не ведаю, адкуль у мяне такія паѓнамоцтвы, прашу прабачэння, сэр", - сказаѓ наглядчык, слова "сэр" расцягнулася і ператварылася ѓ эпітэт.
  
  "У вас ёсць ключ," паказаѓ мужчына, " а ѓ мяне ёсць паѓнамоцтвы. Ідзіце да яго!"
  
  Настала кароткая паѓза, пакуль Джэйкабс моршчыѓ твар, спрабуючы абдумаць гэта. Затым ён сказаѓ: "Як скажаце, сэр. Гэта ваш чортаѓ аѓтарытэт загадвае адпусціць яго, і гэта робіць вас па-чартоѓску адказным за ѓсё, што з ім адбудзецца, калі вы дазволіце мне так выказацца. Я ѓмываю рукі, паколькі вы, джэнтльмены, відавочна ведаеце аб гэтых рэчах больш за мяне, пра тое, хто кіраваѓ зняволенымі на працягу гэтых дваццаці двух гадоѓ ".
  
  "Я гарантую, што прайшло даволі шмат часу з тых часоѓ, як вы ѓ апошні раз рабілі гэта", - сказаѓ высокі мужчына. "Я маю на ѓвазе, вымый рукі".
  
  "Скажыце, цяпер", - натапырыѓся Джэйкабс. "Я не пацярплю, каб аб маёй пазіцыі казалі груба. У вас могуць быць паѓнамоцтвы, як вы сцвярджаеце, але гэта мая адказнасць. І я не ѓпэѓнены, што мне варта выдаляць звіліны у гэтага вашага прафесара.
  
  Іншы мужчына, які быѓ не так высокі, але даволі шырокі, як шырокі бык, зрабіѓ два крокі наперад і тыцнуѓ падбародкам у бок наглядчыка. "Што гэта ты сказала?" - запатрабаваѓ ён высокім, хрыплым голасам, рэзкім, як бітае шкло.
  
  У Джэйкабса перахапіла дыханне. Магчыма, ён зайшоѓ занадта далёка. "Мая мама заѓсёды казала, што мой рот калі-небудзь звядзе мяне ѓ магілу", - захныкаѓ ён, нахіляючы галаву, нібы абараняючыся ад удару, відавочна, чакаючы, што тыя, хто вышэй за яго, будуць звяртацца з тымі, хто ніжэй за яго. "Я малюся, каб ваша міласць извинили мяне. Часам мой рот сапраѓды распускаецца сам па сабе".
  
  "Давай з гэтым, хлопец!" - сказаѓ высокі мужчына.
  
  Паківаѓшы галавой, Джэйкабс зняѓ з пояса звязак ключоѓ і пакапаѓся сярод іх, каб знайсці прыдатны для наручнікаѓ Марыярці. Кайданкі былі зачыненыя на засаѓку, а ключ уяѓляѓ сабой металічную трубку з прарэзам на канцы, якая апранае на галоѓку завалы. Існавала некалькі розных мадэляѓ, і Джейкобсу прыйшлося выпрабаваць некалькі клавіш, перш чым ён знайшоѓ прыдатную. Адкручванне ніта, здавалася, ѓяѓляла для яго сур'ёзную разумовую праблему; яго твар перакрывіѓся ад засяроджанасці, калі ён прыклаѓ высілак. Нарэшце гэта было зроблена, ён плюнуѓ і адступіѓ назад.
  
  Марыярці пацёр запясці і павадзіѓ рукамі ѓверх-уніз перад сабой. "Цікава", - сказаѓ ён. "Мае рукі настолькі прывыклі да вагі прасаѓ, што здаюцца дзіѓна лёгкімі".
  
  "Сканчайце апранацца, прафесар," сказаѓ адзін з мужчын. " У нас ёсць спосаб падарожнічаць.
  
  "Вядома", - сказаѓ Марыярці, нацягваючы штаны і зашпільваючы іх шнурком, які служыѓ поясам, затым нацягваючы бясформенную шэрую куртку. " Мяркую, у мяне няма ні найменшага шанцу прыняць ванну і пераапрануцца ѓ чыстае адзенне да сустрэчы з Яго светлостью?
  
  Тоѓсты мужчына ѓтаропіѓся на прафесара зверху ѓніз. "Адкуль вы гэта ведаеце?" патрабавальна спытаѓ ён.
  
  " Што? О, 'Яго светласць"? Марыярці сабраѓ тыя нешматлікія рэчы, якія былі ѓ яго ѓ камеры, і засунуѓ іх у кішэню, прышыты збоку да яго брызентавай курткі. "Хто ж яшчэ?"
  
  Адказ быѓ відавочна нездавальняючым, але працягу не было. "Хадзем", - сказаѓ высокі мужчына.
  
  "Я павінен забраць сваю вопратку, калі мы будзем сыходзіць", - сказаѓ Марыярці. "Асабліва маю абутак. Гэтыя", - ён паказаѓ на турэмныя парусінавыя тапачкі, якія былі на ім, - "непрыдатныя для падарожжаѓ. Асабліва улічваючы, што, па-мойму, на вуліцы ідзе дождж.
  
  "Такая адзенне, як тая, што была на вас, калі вы знаходзіліся ѓ зняволенні, будзе захоѓвацца ѓ пакоі для захоѓвання асабістых рэчаѓ зняволеных, "сказаѓ Джэйкабс, - і сёння яна не адкрыта, паколькі сёння нядзелю і дзень, які Гасподзь даѓ нам для адпачынку і ѓсяго астатняга". Ён выглядаѓ задаволеным, калі казаѓ. Любое нязручнасць для зняволенага было дасягненнем, да якога трэба імкнуцца.
  
  "Мы паглядзім, што можна зрабіць з забеспячэннем абуткам, калі прыбудзем", - сказаѓ першы мужчына. "Таксама падыходнай адзеннем. Цалкам магчыма, што неабходнасць была предвидена. Пакуль хопіць таго, што на табе надзета ".
  
  Марыярці паціснуѓ плячыма. "Як скажаце", - сказаѓ ён. "У такім выпадку, відавочна, я гатовы".
  
  Яны выйшлі з турмы праз непрыкметную бакавую дзверы ѓ цёмную ноч і халодны дробны дождж, які прамачыѓ тэпцікі Марыярці, нават калі ён пераадолеѓ пяць прыступак да чакалі яго экіпажу - велізарнай перасоѓны машыне з высокімі рысорамі, у стылі, якім Велінгтон, магчыма, карыстаѓся па шляху на Ватэрлоо, з чатырма падабранымі стойлах ѓ кузаве. Марыярці сеѓ тварам да задняй частцы залы, насупраць двух сваіх спадарожнікаѓ. "Як доѓга?" ён спытаѓ.
  
  Двое паглядзелі адзін на аднаго. "Падарожжа?" спытаѓ той, што злева. "Магчыма, два гадзіны".
  
  Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла і зачыніѓ вочы. Праз некаторы час мужчына спытаѓ: "У вас няма іншых пытанняѓ?"
  
  Марыярці адкрыѓ вочы. " У вас ёсць якія-небудзь адказы?
  
  "Няма, не зусім. Не ѓ гэты час".
  
  "Тады ѓ мяне няма пытанняѓ".
  
  * * *
  
  Світанак застаѓ іх далёка за межамі Лондана, калі яны хутка рухаліся на поѓдзень па дагледжанай прасёлкавай дарозе. Дождж узмацніѓся, а лужыны сталі глыбей, але бэйс працягваѓ ісці роѓным крокам, не звяртаючы ѓвагі на падобныя меркаванні. Які здаваѓся бясконцым шэраг дрэѓ цягнуѓся па правы бок дарогі, а злева віднеліся невялікія жывыя загарадзі і палі. Маленькія вёсачкі, праз якія яны праязджалі, ажывалі, і некалькі першых вернікаѓ спыніліся і ѓтаропіліся на велічнае відовішча - проносящуюся міма карэту, запрэжаную чацвёркай коней.
  
  Было ѓсяго каля 7:00 РАНІЦЫ. калі яны пад'ехалі да высокім жалезным каваным варотаѓ, якія расчыніліся пры іх набліжэнні, кучар пусціѓ коней хуткай рыссю, каб пераадолець апошнюю мілю да вялікага дома. Адчуѓшы змену рытму, Марыярці адкрыѓ вочы і пацягнуѓся. Большую частку шляху ён праспаѓ, знаходзячы трасяніна вагон больш камфортным, калі не сказаць больш камфартабельным, чым сырая камера. Ён павярнуѓся на сядзенне і крытычна агледзеѓ дом праз акно карэты, калі яны пад'язджалі, але які менавіта, ці чый менавіта цудоѓны дом гэта быѓ, ён не мог сказаць, бо не надаваѓ столькі ѓвагі, колькі, магчыма, варта было б, вялікім хатах Англіі.
  
  Будынак ѓяѓляла сабой шырокае трохпавярховы будынак шаноѓнага ѓзросту з порцікам з чатырма калонамі, які прыкрывае ѓваходныя дзверы. У свой час ён, верагодна, прымаѓ Георга III і, калі верыць архітэктуры таго, што зараз з'яѓляецца заходнім крылом, цалкам мог прымаць саму Лізавету, калі яна падарожнічала са сваім дваром ад аднаго дваранскага маёнтка да іншага, размяркоѓваючы паміж пэрами выдаткі на ѓтрыманне, калі не на кіраванне, урадам.
  
  Калі экіпаж спыніѓся, мужчына ѓ строгім чорным ранішнім сурдуце выйшаѓ з параднай дзверы дома і велічна наблізіѓся, высока трымаючы над галавой велізарны чорны парасон. Яго суправаджалі два лёкая, кожны са сваім парасонам. "Джэнтльмены", сказаѓ мужчына, адкрываючы дзверцы экіпажа, " я Мобли, кіраѓнік хатнім персаналам. Калі ласка, праходзіце прама цяпер. Сняданак накрыты ѓ ранішнім зале."
  
  Двое суправаджаюць Марыярці выйшлі з экіпажа і рушылі ѓслед за лёкаем з парасонам да дзвярэй. Мобли павярнуѓся да Марыярці, які выйшаѓ апошнім. "А вы былі б прафесарам Марыярці", - сказаѓ ён.
  
  "Падобна на тое", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Яго светласць герцаг прасіѓ мяне вітаць вас у Уайтендер-холе", - сказаѓ Мобли з такім выглядам, які намякаѓ на тое, што запрашаць злачынцаѓ у дом свайго гаспадара не было чым-то незвычайным. "Было выказана здагадка, што вы хацелі б скарыстацца магчымасцю, каб вымыцца і змяніць сваю турэмную вопратку на што-то больш падыходнае".
  
  "Сапраѓды, прарочае прапанову", - сказаѓ Марыярці.
  
  " Дазвольце мне паказаць вам вашу пакой. Мобли павярнуѓся і, высока падняѓшы парасон, накіраваѓся ѓ дом. Калі яны ѓвайшлі, маладзенькая пакаёѓка ѓ моцна накрахмаленном фартуху і мафиозном белых прысела ѓ рэверанс і ѓзяла ѓ яго парасон.
  
  Вестыбюль быѓ вялікім, квадратным і высокім, і з трох сцен звісалі сем шырокіх габеленаѓ. Яны адлюстравалі нейкую вялікую бітву з яе пачатку на першым павешанні, з двума радамі рыцараѓ у даспехах тварам адзін да аднаго на шырокім полі, і да наступстваѓ на апошнім, паказваючы поле намётаѓ і параненых, за якімі даглядалі або забівалі, цяжка было сказаць. У прамежках былі сцэны бітвы, з хмарамі стрэл, якія апісваюць дугу ѓ брудным небе, рыцарамі, бряцающими сваімі вялізнымі мячамі супраць іншых рыцараѓ, людзьмі са сцягамі, мечущимися туды-сюды, і усеагульным хаосам. Усё гэта рабілася без выкарыстання перспектывы, так што людзі і коні, здавалася, стаялі адзін у аднаго на галовах або луналі ѓ прасторы.
  
  Марыярці перавёѓ погляд з адной драпіроѓкі на іншую. Габелены пацямнелі за мінулыя стагоддзя, з-за чаго здавалася, што бітва адбываецца ноччу або, па меншай меры, у густым тумане. Тым не менш, яны былі прыгожыя, і малюнкі служылі магутным напамінам пра тое, што мужчыны рабілі адзін з адным. Мобли спыніѓся побач з Марыярці і сам ѓтаропіѓся на павешаных. "Азенкур", - сказаѓ ён. "Некаторыя людзі знаходзяцца пад моцным уражаннем ад гэтых сцэн; іншыя ледзь заѓважаюць іх. Я кажу, без уліку. Першы герцаг быѓ у бітве. Страціѓ нагу. Я мяркую, левую ".
  
  "Які з герцагаѓ першы", - падумаѓ Марыярці, але вырашыѓ не пытацца. З цягам часу ѓсё высветліцца.
  
  "Мы пойдзем гэтым шляхам", - сказаѓ Мобли, паказваючы на бакавую дзверы. "Уверх па службовай лесвіцы, калі вы не пярэчыце. Герцаг хацеѓ бы, каб яго госці не занадта осведомлялись аб вашым прысутнасці.
  
  "Зразумела", - пракаментаваѓ Марыярці, крыва ѓсміхаючыся стане сваёй адзення. Ён рушыѓ услед за Мобли праз дзверы.
  
  "Паклічце мяне, калі вам што-небудзь спатрэбіцца", - сказаѓ Мобли, калі яны падняліся на другі паверх і накіраваліся па доѓгім шырокім калідоры. "Гэта-" ён спыніѓся каля дзвярэй і расчыніѓ яе" - будзе тваёй пакоем. Ванна прама насупраць. Гарачая вада падаецца ѓ ванну па трубе з бойлера ѓ склепе.
  
  Мобли адступіѓ у бок, і ѓвайшоѓ Марыярці. На ложка стаялі два валізкі, якія, падобна, былі яго ѓласнымі. Яны былі адчыненыя, і буйны мужчына быѓ заняты тым, што складваѓ рэчы ѓ бюро побач з акном.
  
  "Містэр Моуз!" - Сказаѓ Марыярці, адначасова здзіѓлены і ѓзрадаваны тым, што былы баксёр, які цяпер быѓ яго дварэцкі, чакае яго.
  
  "Тое ж самае, губернатар. Рады бачыць вас на волі".
  
  "Як доѓга ты тут знаходзішся?"
  
  " Усяго хвілін. Можа, пяць, можа, дзесяць. Якія-то щеголеватые джэнтльмены прыйшлі ѓ дом і сказалі, што мы павінны сабраць для цябе набор таго, што табе спатрэбіцца, калі ты выйдзеш з турмы, і я сказаѓ, што пагаджуся з імі, і вось я тут ".
  
  "І я рады цябе бачыць", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  "Я спрабаваѓ наведаць вас, пакуль вы былі ѓ гасцях у яе Вялікасці, - сказаѓ Моуз, - прынесці вам чыстую кашулю і ѓсё такое, але ѓлады нічога гэтага не захацелі". Ён прысеѓ на край ложка. "Мы атрымалі ваша паведамленне, то, што вы перадалі містэру Барнетту", - сказаѓ ён. "Нам было цікава, адкуль узяліся пісьмовыя прыналежнасці".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Паперай' быѓ кавалачак шаѓковай падшэѓкі майго камізэлькі", - патлумачыѓ ён. "Чарніла' ѓяѓлялі сабой сумесь сажы і аксіду жалеза - іржы - з прысмакам вады і невялікай колькасцю крыві ѓ якасці злучнага рэчыва. 'Ручкай' была шпілька".
  
  "Вы вынаходлівы чалавек, прафесар Марыярці," сказаѓ містэр Моуз.
  
  "Элементарна," сказаѓ прафесар, " і Барнетт рушыѓ услед маім радам?"
  
  " Вядома. Яны з бормочущим адправіліся ѓ "Лісу і зайца" і пагутарылі з гаспадаром карчмы.
  
  " З павагай?
  
  " Па словах ряженого, яны яго надзьмулі.
  
  "Ах! І?"
  
  "Ён думае, што ѓ іх ёсць карысная інфармацыя, над якой вы можаце падумаць", - сказаѓ містэр Моус.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Добрая праца".
  
  "Я прынёс вам на выбар некалькі прадметаѓ адзення, як толькі вы умоетесь і прывядзеце сябе ѓ парадак," сказаѓ містэр Моуз. - І брытву, і ѓсё такое. Ты выглядаеш так, нібы мог бы знайсці добрае прымяненне брытву і да таго падобнаму.
  
  "Сапраѓды, я мог бы, містэр Моус", - пагадзіѓся Марыярці. "Сапраѓды, я мог". Ён зняѓ сваю турэмную робу, кінуѓ яе на падлогу і загарнуѓся ѓ свой кітайскі шаѓковы халат, які быѓ раскладзены на ложку. " Выкінь гэтыя рэчы, - сказаѓ ён і перасёк хол, накіроѓваючыся ѓ ванную.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ВОСЬМАЯ]
  
  ПРАБЛЕМНЫ ДЗІЦЯ
  
  У самай цёмнай з вядомых пячор мизери,
  
  Яго карысная клопат была заѓсёды побач,
  
  Дзе безнадзейная туга пралівалася ѓ яго стоне,
  
  І самотны хоча, каб пенсіянер памёр.
  
  - СЭМЮЭЛ ДЖОНСАН
  
  "СІТУАЦЫЯ... далікатная ... ... унікальная, якая не мае прэцэдэнту", - сказаѓ яго светласць Альберт Джон Витендер Ардбаум Рамсон, шаснаццаты герцаг Шорхэм, цяжка апускаючыся на адзінае крэсла ѓ пакоі, які мог змясціць яго цела, - "і ѓяѓляе вялікую патэнцыйную небяспеку для манархіі і імперыі". Ён цяжка паківаѓ галавой з боку ѓ бок. " Я ніколі не бачыѓ нічога падобнага. Ніколі не чакаѓ. Хто мог прадбачыць такое? Хто?
  
  "'Адчувальны' - добрае слова", - пагадзіѓся Дзядзька Антон Монтгриф, пяты граф Скалі і спадчынны ѓладальнік баронетств Рейты і Глендауэр. "Адчувальны", - паѓтарыѓ ён, атрымліваючы асалоду ад гэтым гукам. "У нашым распараджэнні велізарныя рэсурсы," сказаѓ ён Марыярці, - рэсурсы, якія вы нават уявіць сабе не можаце. І яны бескарысныя супраць ... што б гэта ні было, што тут адбываецца. Нам трэба, мы павінны мець што-то каго-то-адрознага. Хто-то, знаёмы з нябачнымі светамі хлусні, падману, вераломства і фальшы, якія ѓтойваюцца ѓ кутках каралеѓства. Хто-то, хто можа свабодна падарожнічаць па злачыннаму свету нелегальнага і недазволенага, і каму давяраюць гэтыя людзі, якія нікому не давяраюць.
  
  "Вам патрэбен злачынец, - выказаѓ здагадку Марыярці, - каб мець справу з іншымі злачынцамі".
  
  "Вось менавіта!" сказаѓ герцаг, пастукваючы тоѓстым паказальным пальцам па падлакотнік свайго крэсла.
  
  "Такім чынам, вы паслалі за мной," сказаѓ Марыярці.
  
  "Я, э-э, не стаѓ бы выказвацца менавіта так," сказаѓ лорд Монтгриф, " але каб спрасціць сітуацыю - дабрацца да сутнасці справы - так.
  
  "Я ѓсцешаны", - суха сказаѓ Марыярці.
  
  Яны сядзелі ѓ пакоі ѓ задняй частцы першага паверха, Марыярці і чацвёра мужчын, чыё ѓплыѓ і чыя вялікая патрэба вызвалілі яго з Ньюгейтской турмы і даставілі ѓ Уайтендер-хол на гэтую сустрэчу. Марыярці паставіѓ кубак гарбаты Soochow Special Reserve і адкінуѓся на спінку крэсла. Мяркуючы па напружаным выразах твараѓ яго гаспадароѓ, для іх было актам волі чакаць амаль два гадзіны з моманту яго прыбыцця. Уздоѓж сцен пакоя цягнуліся кніжныя паліцы; на падлозе стаяѓ вялікі дубовы стол сталага ѓзросту і некалькі несамавітых крэслаѓ. Па прычынах, згубленым у старажытнасці, ён быѓ вядомы як картаграфічны зала, хоць ніякіх карт паблізу не было. Адзін з двух мужчын, якія яшчэ не загаварылі, быѓ прадстаѓлены Марыярці як сэр Энтані Дэрыл, без далейшых тлумачэнняѓ; іншы, вуглаваты мужчына суровага выгляду гадоѓ сарака, які адсунуѓ сваё крэсла ад стала і цяпер сядзеѓ у куце пакоя, злосна гледзячы на астатніх, не быѓ прадстаѓлены, і промах не была патлумачаная.
  
  "Аднойчы вы ѓжо аказалі Яе Вялікасці паслугу," сказаѓ яго светласць, " і гэта не было забыта. Па гэтай прычыне і па прапанове Майкрофта Холмса, які займае унікальнае, уплывовае і, э-э, у астатнім неапісальнае становішча ѓ ѓрадзе Яе Вялікасці, вы былі выкліканыя. містэр Холмс настойвае, што вам можна давяраць.
  
  "Я паважаю містэра Холмса," сказаѓ Марыярці, - і паспрабую не рабіць нічога, што магло б змяніць яго меркаванне. Што будзе са мной, калі я пагаджуся на ваша заданне?"
  
  "Што такое?-"
  
  " У сувязі з маімі цяперашнімі, э-э, юрыдычнымі праблемамі.
  
  "Ах! З таго моманту, як вы прымаеце пастаѓленую перад вамі задачу, вам даруецца каралеѓскае памілаванне за, э-э, канкрэтнае злачынства, аб якім ідзе гаворка", - сказаѓ Яго светласць.
  
  "І любыя іншыя абвінавачванні, якія могуць паѓстаць у сувязі з тым жа злачынствам", - дадаѓ мужчына, прадстаѓлены як сэр Энтані.
  
  Марыярці зняѓ пенснэ і пачаѓ праціраць шкла кавалачкам фланэлі з кішэні пінжака. Ён падняѓ брыво. "Здавальняюча", - сказаѓ ён. "Я прашу даць мне права ѓсталяваць маю невінаватасць у прад'яѓленых абвінавачаньнях у будучыні і ѓявіць такое доказ міністру ѓнутраных спраѓ".
  
  "Зусім неабавязкова", - сказаѓ яго светласць.
  
  "Не для мяне", - сказаѓ Марыярці. "Я не пацярплю, каб мяне выкарыстоѓвалі так, як ... хто-то спрабуе гэта зрабіць".
  
  Яго светласць кіѓнуѓ. "Вельмі добра", - сказаѓ ён. "Я прасачу, каб вы змаглі ѓявіць такія доказы і занесці іх у пратакол - якім бы ні быѓ адпаведны пратакол".
  
  "Дзякую вас, ваша светласць", - сказаѓ Марыярці. "Цяпер вернемся да нашай справе. Апішыце мне, як можна лепш, вашу дылему".
  
  "Мы робім тое, што ѓ нашых сілах", - сказаѓ яго светласць. "Даручаем такім людзям працу, якую ѓ нашых сілах, без далейшай пагрозы сітуацыі, але я сумняваюся, што гэта прывядзе да чаму-то сапраѓды карыснага".
  
  "Я так разумею, гэта па тым жа пытанні, які ваша светласць абмяркоѓвалі са мной учора?" Марыярці спытаѓ Монгрифа.
  
  "Менавіта так," пагадзіѓся граф.
  
  " Знік чалавек, і вы хочаце, каб я дапамагла яго знайсці?
  
  "Усё крыху складаней", - сказаѓ Монгриф.
  
  "Я так і думаѓ, што гэта магчыма", - сказаѓ Марыярці.
  
  Яго светласць павярнуѓся да джэнтльменам, якія стаялі злева ад яго. "Сэр Энтані," сказаѓ ён, " магчыма, было б лепш, калі б вы распавялі, э-э, патлумачылі ... Выклалі гісторыю так, як мы яе ведаем на дадзены момант. Сэр Энтані, "патлумачыѓ яго светласць, зноѓ паварочваючыся да Марыярці," займае асаблівы пасаду ѓ Міністэрстве ѓнутраных спраѓ.
  
  Сэр Энтані, маладжавы, стройны мужчына з прыгожым тварам, з вострым носам і устрывожанымі блакітнымі вачыма, задуменна ѓтаропіѓся ѓ далёкую сцяну і дастаѓ з кішэні пінжака выгнутую трубку з верасу. Ён набіѓ яе з кисета, які ляжаѓ у іншым кішэні, утрамбовал тытунь і, сунуѓшы шчэпку з іншага кішэні ѓ полымя газавага свяцільні на сцяне, паліѓ трубку. "Зніклы чалавек," сказаѓ ён нарэшце, апускаючы трэску ѓ зручную кубак, " вядомы як барон Ренфрю. Ён знік з ... установы ... на Гладстон-сквер восем дзён таму. Ён наведваѓ маладую жанчыну, гм, таго, што, па-мойму, звычайна апісваецца як 'распушчаны характар', обитательницу ѓстановы. Ён зрабіѓ паѓзу і запытальна паглядзеѓ на Марыярці.
  
  "Зразумела", - сказаѓ Марыярці. "Прашу вас, працягвайце".
  
  "А," сказаѓ сэр Энтані. " Менавіта так. Калі людзі барона Ренфрю прыйшлі шукаць яго - па іх ацэнках, было пяць раніцы, паколькі яго светласць на некалькі гадзін спазняѓся са сваім звычайным ад'ездам, - было выяѓлена, што яго светласць сапраѓды з'ехаѓ некаторы час таму, але як і куды, невядома.
  
  "Хто гэтыя 'людзі'? - Спытаѓ Марыярці.
  
  "Прашу прабачэньня?"
  
  "Гэтыя 'людзі', якія прыйшлі шукаць барона, хто яны такія і чаму ѓ яго ёсць 'людзі"?
  
  "Ну што ж..."
  
  "Я сустракаѓ многіх баронаѓ, разгульваюць зусім не абцяжараных лішнімі 'людзьмі".
  
  "Ці бачыце, гэта яго бабуля", - патлумачыѓ сэр Энтані. "Яна, э-э, даволі багатая, і яна сапраѓды турбуецца пра яго. Таму яна наймае некалькіх джэнтльменаѓ, каб, можна сказаць, прыглядаць за ім.
  
  "Зразумела," сказаѓ Марыярці.
  
  " Затым быѓ слуга яго светласці, які чакаѓ яго светласць ѓ калідоры перад пакоем маладой жанчыны. Яго ѓдарылі па галаве, ён страціѓ прытомнасць і не ведаѓ, якім чынам яго светласць з'ехаѓ.
  
  "Цікава," сказаѓ Марыярці. " Хто стукаѓ?
  
  " Ён не ведае. Ён не бачыѓ нападніка. Магчыма, гэта быѓ яго светласць.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  "Жанчына, па агульным меркаванні, пачцівая і працавітая маладая жанчына, чыё імя, па-відаць, было Элсбет Хутен, але якая называла сябе Ружай, была жорстка забітая якім-небудзь вострым прадметам, а затым зарезана пасля смерці. Па меншай меры, можна спадзявацца, што гэта адбылося пасля яе смерці.
  
  Марыярці прыпадняѓ брыво. " Разабралі?
  
  "Сапраѓды," пацвердзіѓ сэр Энтані. " У непрыстойнай і, калі можна так выказацца, у вышэйшай ступені арыгінальнай манеры.
  
  Марыярці нахіліѓся наперад, сашчапіѓшы рукі пад падбародкам. " Ну жа, - хутка сказаѓ ён, " гэта вельмі ... цікава. Калі вы кажаце 'арыгінальная манера", ці можаце вы апісаць мне, што менавіта было зроблена? Не ва ѓсіх, як мяркуецца, адштурхвае дэталях, у гэтым у мяне пакуль няма неабходнасці, і я не бачу неабходнасці абражаць пачуцці каго-небудзь з прысутных, але ѓ агульных рысах ".
  
  Сэр Энтані на імгненне задумаѓся. "Анатамічнае ѓскрыццё - вось як я б апісаѓ гэта, і некаторыя органы вынятыя і раскладзеныя так, як гэта магло б быць для агляду. Я б нават сказаѓ, што ѓсё было зроблена акуратна, калі б не ѓся гэтая кроѓ.
  
  "Падыходнае апісанне," пагадзіѓся граф Скалі. "Кроѓ і кровапраліцце. Жудаснае справа". Ён паморшчыѓся пры ѓспаміне. " Горш за ѓсё, што я калі-небудзь бачыѓ, а я быѓ у Севастопалі ѓ пяцьдзесят пятым.
  
  "Вы былі там, мілорд?" - спытаѓ Марыярці. "Я маю на ѓвазе, у установе, аб якім ідзе гаворка", - дадаѓ ён, каб спыніць далейшае абмеркаванне Севастопаля.
  
  "Я быѓ там", - сказаѓ яго светласць. "Я прыбыѓ праз некалькі гадзін пасля, э-э, падзеі. Сэр Энтані паслаѓ за мной. Трэба было прымаць рашэнні".
  
  Марыярці кіѓнуѓ, як быццам зразумеѓ, але якія рашэнні, акрамя відавочных, ён паняцця не меѓ. Гэта гучала як паѓтор забойстваѓ Джэка Патрашыцеля двухгадовай даѓніны. Сапраѓды, магчыма, так яно і было - у рэшце рэшт, Патрашыцеля так і не злавілі. Марыярці задаваѓся пытаннем, навошта сэра Энтані спатрэбілася пасылаць за графам Скалі, каб той далучыѓся да яго на месцы жудаснага забойства, нават калі ѓ ім быѓ замяшаны другарадны прадстаѓнік шляхты - і прытым з "мужчынамі"? Што, калі ѓжо на тое пайшло, сэр Энтані там рабіѓ? Што гэта за "асаблівая пасаду ѓ Міністэрстве ѓнутраных спраѓ"? Ён устрымаѓся ад пытання. Хай яны распавядаюць усё па-свойму.
  
  Сэр Энтані працягнуѓ аповяд. "Неадкладна быѓ пачаты вышук, каб высветліць, ці не ці бачыѓ хто-небудзь, як барон Ренфрю сыходзіѓ, або, магчыма, проста бачыѓ барона ѓ любы час на працягу вечара. Некаторыя бачылі, як ён увайшоѓ і накіраваѓся ѓ пакой дзяѓчыны, але ніхто з якія знаходзіліся там не памятаѓ, каб бачыѓ барона пасля гэтага. Ва ѓсякім выпадку, большасць, э-э, наведвальнікаѓ даѓно разышліся па хатах.
  
  "Што было дасягнута з тых часоѓ?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Цела няшчаснай маладой жанчыны дастаѓлена ѓ прыватны морг", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  " А паліцыя? Скотленд-Ярд?
  
  "Неабходныя органы былі апавешчаныя". Сэр Энтані выявіѓ, што яго трубка згасла, і зноѓ пачаѓ яе раскуривать. "Вы разумееце, мы не маглі скарыстацца звычайнымі каналамі".
  
  " Наогул-то... - пачаѓ Марыярці.
  
  "Мы дойдзем да гэтага", - сказаѓ граф Скалі. "Нам прыйдзецца, ці не так?" Ён павярнуѓся да сваіх спадарожнікаѓ, якія кіѓнулі з няшчасным выглядам.
  
  "Магчыма," прапанаваѓ сэр Энтані, "нам варта дазволіць старэйшаму інспектару Эппу растлумачыць".
  
  Усе павярнуліся да панурага мужчыну ѓ куце.
  
  Ён маѓчаѓ некалькі удараѓ сэрца, а затым падняѓ вочы і сказаѓ: "Лепш бы я гэтага не рабіѓ". Яго голас нагадваѓ буйны жвір, скатывающийся па пральнай дошцы.
  
  "Мы гэта ѓжо абмяркоѓвалі," сурова сказаѓ герцаг Шорхэм.
  
  Эпп падцягнуѓ сябе і крэсла, на якім сядзеѓ, па дыване да стала. "Калі нічога не зробіш, тады. Ipso facto." Ён перавёѓ погляд на Марыярці. "Не тое каб я пярэчыѓ супраць вас, вы разумееце", - сказаѓ ён прафесару. "Хоць, на самай справе, я ведаю, мяркуючы па тым, што я чуѓ пра вас, але ѓ дадзеным выпадку, калі б сам д'ябал быѓ у стане дапамагчы нам, я б падбадзёрыѓ яго. Справа ѓ тым, што я не думаю, што вы - ці хто-небудзь іншы - вы можаце нам дапамагчы. Баюся, мы павінны рыхтавацца да горшага і маліцца, каб тое, што напаткае нас, было чым-то меншым ".
  
  "Магчыма, вы маеце рацыю", - пагадзіѓся Марыярці. "Я не ведаю, што вам запярэчыць, як і наогул нічога не ведаю аб праблеме, з якой вы сутыкнуліся, акрамя таго факту, што маладая лэдзі мёртвая і мужчына павінен быць знойдзены. Акрамя таго, неабходна старанна вывучыць месца гібелі гэтай беднай дзяѓчыны, каб вызначыць, ці з'яѓляецца зніклы барон забойцам або ахвярай.
  
  Эпп шырока паціснуѓ плячыма. "Што вы чакаеце даведацца з спальні дзяѓчыны?" - спытаѓ ён, аглядаючы астатніх, як бы кажучы: "Разумееце, што я маю на ѓвазе?"
  
  "Магчыма, што-небудзь выявіцца," мякка сказаѓ Марыярці.
  
  Эпп паківаѓ галавой. "Двое супрацоѓнікаѓ Скотленд-Ярда прагледзелі ѓсё, што можна было знайсці, і не знайшлі нічога цікавага", - сказаѓ ён. "Я суправаджаѓ іх, і магу запэѓніць вас, што яны былі вельмі ѓважлівымі. Quam proxime. Мы павінны шукаць у іншым месцы".
  
  Вочы яго светласці Шорхэма былі зачыненыя падчас размовы, але пры гэтых словах яны расчыніліся. " Двое супрацоѓнікаѓ Ярда? ён патрабавальна спытаѓ. " Хто і якімі паѓнамоцтвамі?
  
  "Інспектары Лестрейд і Фицбейдели," сказаѓ Эпп. " Абодва добрыя людзі. Я паслаѓ за імі. Яны ведаюць толькі тое, што павінны былі ведаць, і пакляліся захоѓваць таямніцу.
  
  "Я мяркую," сказаѓ яго светласць, "але чым шырэй круг, тым цяжэй яго будзе замкнуць".
  
  "І ѓсё ж-" пачаѓ Эпп, паказваючы падбародкам у бок Марыярці.
  
  "Гэта была ідэя містэра Майкрофта Холмса прывезці яго сюды," нагадаѓ ім граф Скалі, "і сама яе Вялікасць пагадзілася".
  
  Сама каралева? Марыярці задуменна паправіѓ на носе акуляры-пенснэ і ѓтаропіѓся скрозь іх на тых, хто сабраѓся гаспадароѓ. Гэта параніла глыбей, чым ён меркаваѓ. Нягледзячы на ѓсю ѓтоеную тэрміновасць, на ѓсё пачварнасць злачынства, ён не думаѓ, што гэта як-неяк паѓплывае на палац. Хоць падчас бунту Патрашыцеля хадзілі чуткі ... Ён адкінуѓ гэтую думку. Дазволіць сабе фармуляваць высновы да таго, як будуць вядомыя ѓсе факты, можа прывесці да таго, што можна будзе пазбегнуць няправільнага напрамкі.
  
  Эпп уздыхнуѓ і зноѓ павярнуѓся да Марыярці. "Як я ѓжо сказаѓ," працягнуѓ ён, " месца злачынства было обыскано. Злачынства здзейснена, ахвяра мёртвая, забойца схаваѓся. Інспектары Скотленд-Ярда паглядзелі і нічога не выявілі. След прастыѓ".
  
  "Тым не менш," сказаѓ Марыярці, - калі вам патрэбна мая дапамога, я б вывучыѓ тое, што трэба вывучыць. Хоць спачатку- " Ён павярнуѓся да астатніх. - Я мяркую, у гэтай гісторыі ёсць што-то яшчэ?
  
  Герцаг няпэѓна махнуѓ рукой у паветры, як морж, правяраючы вецер. "На жаль, ёсць", - сказаѓ ён. "Адбылося другое забойства".
  
  "А!" сказаѓ Марыярці, адкідваючыся на спінку крэсла. " Цікава.
  
  "Хутчэй, жахлівы," сказаѓ граф. " Гэта была бойня, як і першая.
  
  "Раскажы мне пра гэта", - папрасіѓ Марыярці. "Калі?"
  
  "Мінулай ноччу," адказаѓ сэр Энтані. - Ці, хутчэй, пазамінулай ноччу. Я так доѓга не спаѓ, што зусім страціѓ рахунак часу.
  
  "Дзе?" спытаѓ Марыярці.
  
  "У іншым, э-э, установе," сказаѓ яго светласць герцаг.
  
  "Гэта даволі эксклюзіѓны прыватны клуб", - сказаѓ сэр Энтані. "Абслугоѓваючы тое, што я мог бы апісаць як кліентуру з развітым густам у галіне эратычнай стымуляцыі".
  
  " Яшчэ адна дзяѓчына была забітая і знявечаныя?
  
  "На самай справе малады хлопец," мякка паправіѓ сэр Энтані, " і гэта забойства было, калі ѓжо на тое пайшло, больш агідным, чым першае.
  
  "Два запар", - сказаѓ Эпп, удараючы правым кулаком па раскрытай далоні левай рукі. "Я працаваѓ над "забойствамі Патрашыцеля" два гады таму, і, на мой погляд, гэта падобна на тое, што Хуткі Джэк вярнуѓся".
  
  Астатнія няёмка заерзали на сваіх месцах пры словах Эппа і адвялі вочы, як быццам у іх не было жадання далучацца да яго заѓвагі. Марыярці прыняѓ да ведама іх рэакцыю, але зноѓ устрымаѓся ад каментароѓ. Было схаванае працягу ... чаго-то ... прыцягальнага людзей у гэтым пакоі, і яны павінны былі прызнаць гэта, перш чым гэта панясе іх прэч.
  
  "Не варта так казаць, даѓніна," прамармытаѓ герцаг Шорхэм.
  
  "Не варта было б туды совацца," раѓнуѓ граф Скалі.
  
  "Мы, безумоѓна, не павінны дазваляць нікому зацыклівацца на такім параѓнанні", - цвёрда сказаѓ Энтані. "Ні на секунду!"
  
  Эпп нахмурыѓся. "Здаецца непазбежным", - сказаѓ ён. "Факты наяѓнасці. Ipso facto."
  
  " Наогул-то, - пачаѓ Марыярці, і ѓсе змоѓклі і павярнуліся, каб паглядзець на яго. "Параѓнанне з забойствамі Патрашыцеля прыходзіла мне ѓ галаву, але, грунтуючыся на тым, што вы толькі што сказалі, мы можам адкласці яго ѓ бок. Чалавек, які здзейсніѓ гэтыя дзеянні, магчыма, меѓ на ѓвазе Патрашыцеля у якасці мадэлі, але вельмі малаверагодна, што той, хто гэта зрабіѓ, на самай справе з'яѓляецца Потрошителем ".
  
  Вочы графа Скалі пашырыліся пры гэтых словах, і ён кіѓнуѓ. Адно гэта зацвярджэнне, калі б яго можна было прадэманстраваць, даказала б, што варта звярнуцца за дапамогай да прафесара Марыярці.
  
  Герцаг Шорхэм адкінуѓ галаву назад, пакуль не апынуѓся глядзяць паѓзверх галоѓ ѓсіх прысутных, і яны ѓтаропіліся на кароткую, добра подстриженную бародку лапатай, торчавшую з яго падбародка. "Чаму вы так кажаце, прафесар?" ён звярнуѓся да столі.
  
  "Магчыма, у гэты момант вам мае довады пададуцца не вельмі пераканаѓчымі," сказаѓ Марыярці, " таму я пакіну іх пры сабе. Містэр Эпп, раскажыце мне, калі ласка, усё, што вядома аб гэтым другім забойстве.
  
  "Бачылі, як барон Ренфрю уваходзіѓ у названае ѓстанова", - сказаѓ Эпп.
  
  Энтані падняѓ руку, перарываючы яго. "Бачылі, як мужчына, як мяркуецца, барон, уваходзіѓ", - паправіѓ ён. "У рэшце рэшт, ён быѓ у масцы".
  
  Эпп падціснуѓ вусны. "Калі вы хочаце, каб усё было менавіта так", - сказаѓ ён.
  
  "Мы павінны ѓстрымацца ад нашых высноѓ без дадатковых доказаѓ", - сказаѓ Энтані.
  
  "Баюся, цяпер у нас дастаткова доказаѓ для вынясення абвінаваѓчага прысуду", - сказаѓ Эпп. Ён павярнуѓся да Марыярці. "Гэты чалавек быѓ у масцы, як і ѓсе, хто ѓваходзіѓ у ѓстанову. Адно з іх больш мудрагелістых правілаѓ. У яго быѓ рост і целасклад барона, і ён прадставіѓся як барон, выкарыстоѓваючы адпаведнае слова для ѓваходу. Ніхто з тых, хто бачыѓ яго ѓнутры, не сумняваѓся, што гэта барон.
  
  "А апынуѓшыся ѓнутры?" Спытаѓ Марыярці.
  
  " Ён пайшоѓ у пакой наверсе з хлопцам па імі Истефан, пакінуѓшы свайго спадарожніка унізе, у адной з агульных пакояѓ.
  
  " Яго кампаньёнка?
  
  "Так".
  
  "Хто, я мяркую, не быѓ адным з вышэйзгаданых 'мужчын'?
  
  "Не, сэр, гэта быѓ прысадзісты джэнтльмен, якога ніхто не змог апазнаць. Пасля ён сышоѓ з баронам".
  
  " Вядома, што ніхто падобны не звязаны з баронам?
  
  "Няма".
  
  " Проста для яснасці, месцазнаходжанне барона паміж двума забойствамі невядома?
  
  Эпп кіѓнуѓ. " І пасля. Ён зноѓ знік.
  
  Марыярці абвёѓ позіркам усе сур'ёзныя асобы. " Я так разумею, гэты хлопец, Истефан, быѓ ахвярай?
  
  " Так. Барон прабыѓ у пакоі з Истефаном каля трох чвэрцяѓ гадзіны. Прыкладна праз пятнаццаць хвілін пасля таго, як ён сышоѓ, хлопца знайшлі, ах, такім, якім яго знайшлі.
  
  " З тых часоѓ ад барона не было ніякіх вестак?
  
  "Ні аднаго".
  
  " А што з целам? - спытаѓ я.
  
  "Усё гэтак жа, як было. Пакой была зачыненая, пакуль мы вырашаем, што рабіць".
  
  "Мы не можам дапусціць, каб гэтыя дзве падзеі былі звязаны ѓ грамадскай свядомасці", - патлумачыѓ сэр Энтані.
  
  "Грамадскасць, падобна, старанна і наѓмысна трымалі ѓ недасведчанасці ні пра тое, ні пра іншае падзею", - мякка сказаѓ Марыярці.
  
  "Чуткі прасочваюцца вонкі", - злосна сказаѓ герцаг Шорхэм. "Вялікі звер, якім з'яѓляецца грамадскасць, падобна, лічыць, што ён мае права ведаць рэчы, якія яго не тычацца. Існуе велізарная прага козыту, скандалу ".
  
  Марыярці працёр пенснэ. "Я павінен пагаварыць з гэтымі людзьмі, - сказаѓ ён, - а цяпер вы павінны сказаць мне тое, чаго яшчэ не сказалі".
  
  Герцаг кашлянуѓ. " Прашу прабачэньня? - спытаѓ ён.
  
  "Пойдзем зараз жа. Забітыя два чалавекі, і прадстаѓнік дробнай шляхты, які мог быць злачынцам або іншы ахвярай, прапаѓ без вестак, і з-за гэтага сярод тых, хто ведае, узнікае стан, блізкае да панікі, інфармацыя замоѓчваецца, кансультуюцца з самой каралевай - і роспачы злачынец, калі я магу апісаць сябе такімі тэрмінамі, вызваляецца з турмы, каб шукаць сярод крымінальных колаѓ ... што? У гэтай гісторыі не хапае часткі, і гэтая частка растлумачыць, чаму вы, джэнтльмены, тут і чаму я сяджу сярод вас. Я не змагу зрабіць нічога карыснага, калі факты будуць утаены ".
  
  Граф Скалі агледзеѓ астатніх, якія, здавалася, былі поѓныя рашучасці захоѓваць маѓчанне. Ён глыбока ѓздыхнуѓ. "Гэта не павінна выходзіць за межы гэтай пакоя", - сказаѓ ён.
  
  "Відавочна", - адказаѓ Марыярці.
  
  "Зніклы чалавек," асцярожна пачаѓ граф, " чалавек, дзеля якога мы вас вызвалілі з турмы, каб дапамагчы ѓ нашых пошуках, выкарыстоѓвае барона Ренфрю ѓ якасці свайго інкогніта. Яго клічуць Альберт Віктар. Прынц Альберт Віктар. Прынц Альберт Віктар, старэйшы сын прынца Валійскага, другі ѓ чарзе на трон."
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "Сапраѓды. Гэта, безумоѓна, тлумачыць 'мужчын'. У вас праблема".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДЗЯВЯТАЯ]
  
  ЗНІКЛЫ ПРЫНЦ
  
  Учора на лесвіцы
  
  Я сустрэла чалавека, якога там не было.
  
  Сёння яго там зноѓ не было
  
  Я хачу, каб гэты чалавек сышоѓ.
  
  -Х'Ю МАЕ НА ђВАЗЕ
  
  ЯГО КАРАЛЕђСКАЕ ВЫСОКАСЦЬ ВІКТАР АЛЬБЕРТ КРЫСЦІЯН ЭДВАРД, герцаг Кларенс і Эйвондейл, кавалер ордэнаѓ Падвязкі і Святога Патрыка, другі ѓ чарзе на брытанскі трон, высокі, бездакорна апрануты, арыстакратычна стройны і прыгожы, як - ну, так, як прынц, і нежанаты у дваццаць шэсць гадоѓ, быѓ, верагодна, самым зайздросным халасцяком у свеце. Усе, хто ведаѓ яго, адзначалі яго царскую выправу, прыдворны выгляд, яго поѓную прыдатнасць для ролі, якую Бог, які глядзіць за Англіяй, прыгатаваѓ яму.
  
  І ѓсё ж ...
  
  Хадзілі гісторыі - дакладней, чуткі - пра разгульнай жыцця і амаральных звычках, якія даводзілася старанна хаваць ад яго бабулі, каралевы. Азартная гульня да мяжы - але тады, хто выкліча маркера прынца крыві? Любы такі доѓг гонару, безумоѓна, будзе аплочаны. Зносіны з жанчынамі нізкага характару - але, з іншага боку, наѓрад ці магчыма ѓступаць у такога роду зносіны з жанчынамі высокага характару. Паездкі ѓ Парыж для таго, каб паводзіць сябе ганебна - але тады хацелі б вы, каб прынц каралеѓскай крыві вёѓ сябе ганебна дома? Несумненна, жартаѓнікі казалі, што мы маем справу з пасевам дзікага аѓса, перш чым прынц павінен будзе ѓзяць на сябе тыя змрочныя абавязкі, якія яму наканавана ѓзяць на сябе.
  
  Акрамя гэтага, былі і іншыя чуткі, якія узрушана шапталіся тымі, хто проста ѓсміхаѓся першым чутках. Злыдзень, вядомы як Уайтчепелский рубака, Джэк Патрашыцель або Хуткі Джэк, зарэзаѓ і скалечыѓ шэсць жанчын два гады таму, а затым раптам спыніѓся. Яго так і не злавілі - наколькі было вядома. Хоць, магчыма, яго і злавілі, хадзілі чуткі. Магчыма, ён быѓ кім-то настолькі важным, што абвінавачванні не маглі быць прад'яѓленыя. Імя Альберта Віктара па якой-то прычыне часта згадвалася ѓ гэтых прыглушаных дыскусіях.
  
  Недарэчна, вядома.
  
  І ѓсё ж ...
  
  Гэта было ѓсяго год таму, у ліпені 1889 года, калі скандал на Кліѓленд-стрыт патрос арыстакратыю і выклікала поѓнае глыбокай пашаны трапятанне і хіхіканне сярод ніжэйшых класаѓ. Расследуючы крадзеж на Цэнтральным тэлеграфе, паліцыя дапытала хлопца, нанятага кур'ерам, у якога, як высветлілася, была пры сабе нечуваная сума ѓ васемнаццаць шылінгаѓ. Юны Томас настойваѓ на тым, што ён не краѓ іх, а зарабіѓ, працуючы "хлопчыкам па найму" ѓ мужчынскім бардэлі на Кліѓленд-стрыт, 19.
  
  Скотленд-Ярд правёѓ ператрус у установе. Калі прыбылі супрацоѓнікі Скотлэнд-Ярда, у бардэлі не было наведвальнікаѓ, але яны сабралі там некалькіх "хлопчыкаѓ па найму", якія з дапамогай мяккіх дамаѓленняѓ следчых хутка апазналі ѓ наведвальніках установы некалькіх вайсковых афіцэраѓ і графа. Дэтэктывы прасачылі сетку кліентаѓ, якая неѓзабаве прывяла да вышэйшай слаям брытанскай арыстакратыі, а адтуль прывяла - у нікуды. Вечка была зачынена для даследавання так раптоѓна і так шчыльна, што, павінна быць, гэта рабіѓ хто-то са значным вагой.
  
  Тым не менш, гісторыя была занадта добрая, каб яе замоѓчваць, і неѓзабаве чуткі апазналі прынца Альберта Віктара як аднаго з зніклых кліентаѓ. Праѓда? Хлусня? Выдача жаданага за сапраѓднае з боку антироялистов? Хто можа сказаць?
  
  Прынц неадкладна з'ехаѓ у Індыю, дзе, па чутках, у яго быѓ раман з жонкай інжынера-будаѓніка. Хадзілі чуткі, што гэтая неасцярожнасць, пра якую хадзілі чуткі, была ѓсяго толькі хітрасцю, закліканая адцягнуць увагу ад большага зла. Шепотки станавіліся ѓсё гучней. "Беспарадкі на Кліѓленд-стрыт" сталі здабыткам грамадскасці. У прэсе выказвалася здагадка, што, магчыма, Альберт Віктар не быѓ прыдатным чалавекам для кіравання Злучаным Каралеѓствам і Брытанскай імперыяй, што, магчыма, яго малодшы брат Джордж больш падыходзіѓ бы для атрымання ѓ спадчыну трона. Калі яго спыталі, вельмі асцярожна і з захаваннем усіх прыстойнасцяѓ, аб гэтым, члены каралеѓскай сям'і, разам і паасобку, нічога не сказалі. Прынц вярнуѓся ѓ Англію, каб перачакаць буру.
  
  Адкінуѓшы асцярожнасць, газеты падхапілі гэтую гісторыю і страсянулі яе, як тэр'ер падтрасае пацука. Нават тэр'еры у такіх аддаленых раёнах, як Злучаныя Штаты, лічылі, што яны павінны мець права голасу ѓ лініі атрымання ѓ спадчыну брытанскага пасаду. У рэдакцыйным артыкуле Амерыканская штодзённая газета Northwestern выказала меркаванне:
  
  Фізічна і разумова ён у некаторым родзе немач, а не напалову мужчына з усімі атрыбутамі мужнасці, якія характарызуюць Джорджа.
  
  Віктар, падобна, атрымаѓ у спадчыну заганы свайго бацькі, не захаваѓшы многіх яго цнотаѓ, і яго сувязь са скандалам на Кліѓленд-стрыт - толькі яшчэ адно сведчанне распусты, які занадта відавочна кідаецца ѓ вочы еѓрапейскім каралеѓскім асобам.
  
  "Праклятыя амерыканскія газеты і так дастаткова дрэнныя", - прабурчаѓ яго светласць Скалі, вывальвае змесціва брызентавай скрынкі для лістоѓ на стол і тыцкаѓ пальцам у кучу газетных выразак, якія рассыпаліся па стале. "і індыйскія газеты, вядома", - дадаѓ ён, шырока расклаѓшы іх па стале і ткнуѓшы тоѓстым паказальным пальцам у доѓгую артыкул з калькуты штодзённай газеты "Англа-Індыян". Гэта ліст пачыналася словамі "Нам сумна меркаваць", і Марыярці не стаѓ чытаць далей.
  
  " Але зірніце на гэта - і на гэта... - граф нанёс удар і нанёс яшчэ адзін. " Нават не па-ангельску. Гэты - нямецкі, а гэты - на рускай або што-то ѓ гэтым родзе.
  
  "Паляк, я мяркую," выказаѓ здагадку сэр Энтані.
  
  "Тая ж самая дурная гісторыя. І паглядзі на гэтую. Французы! Французы, ёй-богу! Дурная купка замежнікаѓ, якія распавядаюць нам, як ... хто ... калі ..." У графа не хапіла слоѓ.
  
  Герцаг Шорхэм ѓсім сваім целам падаѓся наперад у сваім велізарным крэсле. "Вы бачыце маштабы нашай дылемы?" ён спытаѓ Марыярці.
  
  "Я пачынаю разумець", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Мы не можам звярнуцца ні да аднаго з звычайных, больш таго, нармальных крыніц за дапамогай, таму што, нават калі б яны маглі аказаць якую-небудзь дапамогу, а я не бачу, у чым яна магла б заключацца, падобны сакрэт захаваць немагчыма".
  
  "Вядома, не тады, калі гэта тычыцца яго высокасці", - згадзіѓся граф. "Занадта многае ѓжо падазраецца або сцвярджаецца. Я не буду казаць "вядомы", таму што я нічога з гэтага не ведаю і не веру ѓ вялікую частку гэтага ".
  
  Марыярці нахмурыѓся. "Хіба Скотленд-Ярд не адсочвае членаѓ каралеѓскай сям'і на даволі рэгулярнай аснове?" ён спытаѓ. " Прыглядаць за імі, калі яны гуляюць, трымаць хой-поллои на паважнай адлегласці, што-то ѓ гэтым родзе?
  
  "У звычайным бізнэсе" так, - сказаѓ граф, - але калі яго высокасць заняты сваёй, э-э, нерэгулярнай дзейнасцю, у яго ёсць некалькі слуг з дома, якія прыглядаюць за ім. Яны рабілі гэта, як маглі, калі ён знік і тая маладая дзяѓчына памерла.
  
  "Зразумела," сказаѓ Марыярці.
  
  "Хто мог прадбачыць што-небудзь падобнае?" - спытаѓ граф у пустэчу, не чакаючы адказу.
  
  "Чаму вы сказалі, прафесар, што той, хто гэта зрабіѓ, не Патрашыцель?" - спытаѓ герцаг.
  
  Марыярці задумаѓся. "Ёсць шмат прычын, па якіх чалавек можа здзейсніць забойства," сказаѓ ён, " але яны рэдка перасякаюцца. Мужчына можа забіваць з прагнасці, юрлівасці, гневу, страху, дзеля імгненнай выгады, каб ліквідаваць пагрозу, або з-за якога-то скажонага псіхічнага засмучэнні. Або, калі ѓжо на тое пайшло, дзеля каралевы і краіны. І, аднойчы забіѓшы, чалавеку можа апынуцца лягчэй забіць зноѓ. Акрамя таго, ёсць людзі, ад нараджэння пазбаѓленыя маральнай свядомасці, якія заб'юць цябе, як толькі паціснуць табе руку. Я ведаѓ некалькіх такіх."
  
  "Жудасна!" выказаѓ сваё меркаванне граф.
  
  "Іх звычайна стрымліваюць абмежаванні грамадства і суровыя пакарання, калі іх зловяць. На самай справе, "разважаѓ Марыярці, - з імі звычайна бяспечней, чым з іншымі".
  
  Эпп паварушыѓся, выглядаючы зацікаѓленым. "Чаму гэта?" - спытаѓ ён.
  
  "Паколькі іх смага забойства не выклікана якімі-небудзь моцнымі эмоцыямі, - патлумачыѓ Марыярці, - яны звычайна лічаць менш клапотным вырашаць свае праблемы менш радыкальным метадам".
  
  "Ах!" усклікнуѓ герцаг.
  
  "Гэта не ставіцца да забойцаѓ мужа і жонкі або атручвальнікам у цэлым," працягнуѓ Марыярці, - паколькі пасля аднаго-двух першых поспехаѓ яны, падобна, лічаць сябе непаражальнымі для выкрыцця". Ён абвёѓ позіркам сваю аѓдыторыю. "Але я адцягнуѓся", - сказаѓ ён.
  
  "Аб Потрошителе", - сказаѓ сэр Энтані. "Несумненна, прафесар, ён падпадае пад катэгорыю, якую вы назвалі 'ненармальным псіхічным засмучэннем", ці не так?"
  
  "Сапраѓды," пагадзіѓся Марыярці, " але такія людзі ідуць шаблоне. Падумайце аб расстройстве як аб канаѓцы, прарэзанай у псіхічных працэсах мозгу. Гэты рытм можа прымусіць іх здзяйсняць каму няма назову ѓчынкі, але яго кірунак і, скажам так, глыбіня вызначаюць тып дзеянняѓ, якія зробіць вар'ят. Схема Патрашыцеля зусім ясная. Незалежна ад таго, ці з'яѓляюцца яго зверствы вынікам любові або нянавісці, або якіх-небудзь эмоцый, не падзяляем нармальнымі мужчынамі, ён, відавочна, накіроѓвае іх на тых, каго мы аддаем перавагу называць 'выдатным падлогай".
  
  "Жанчыны," удакладніѓ сэр Энтані.
  
  "Прастытуткі самага нізкага кшталту", - дадаѓ Эпп.
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Марыярці. "Адбываецца гэта з-за пераваг або таму, што яны больш лёгкая мішэнь, чым іншыя жанчыны, я не магу сказаць, але ёсць мужчыны таго ж класа, якія былі б гэтак жа даступныя, калі б ён захацеѓ, э-э, атрымаць да іх доступ. Не бывае ночы, калі выпадковы погляд, кінуты на сцёкавыя канавы Истчепела, не выявіѓ бы людзей, валяліся ѓ п'яным чадзе або задымленых чатырма трубкамі.
  
  Герцаг нахмурыѓся. " Четырехтрубный? - спытаѓ ён.
  
  "Опіум," патлумачыѓ сэр Энтані.
  
  "І ѓсё ж ваш зніклы прынц, або хто-то, які выдае сябе за яго, здзейсніѓ забойства ѓ двух установах, якія абслугоѓваюць вышэйшыя класы, і не абмяжоѓваѓся жанчынамі". Марыярці паківаѓ галавой. "Не, мілорд, джэнтльмены, выканаѓца гэтых злачынстваѓ не Патрашыцель, хоць ён можа спадзявацца, што вы так думаеце".
  
  "Вы, здаецца, добра вывучылі гэта", - сказаѓ герцаг Шорхэм.
  
  "Так, ваша светласць," прызнаѓся Марыярці. "Я знаходжу падаѓленыя куткі чалавечага розуму такімі ж зачароѓваюць, як некаторыя мае калегі знаходзяць кветкі або матылькоѓ або гатунак попелу, оставляемого рознымі трубочными табаками".
  
  Эпп нацягнута ѓсміхнуѓся. "Ці банкі", - дадаѓ ён. "Або загарадныя дома".
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "Вы маеце на ѓвазе іншы круг калегаѓ. Імпульсіѓныя легкадумныя калегі".
  
  "Злыдні і злодзеі," прагыркаѓ Эпп.
  
  "Містэр Эпп!" рэзка герцаг паклікаѓ.
  
  "Ну, так, калі хочаце", - прызнаѓ Марыярці. "Злыдні і злодзеі. І, да іх няшчасця, далёка не так добрыя ѓ гэтым, як продкі чалавека, якога мы адшукваем. Або, калі ѓжо на тое пайшло, большасці з вас у гэтым пакоі.
  
  Герцаг павярнуѓ галаву і злосна паглядзеѓ на Марыярці.
  
  "Законы аб атрыманні спадчыны і шляхецкія патэнты," працягнуѓ Марыярці, - існуюць для таго, каб захаваць да дзясятага пакалення несправядліва атрыманыя ѓзнагароды нашых продкаѓ".
  
  "Вам абавязкова быць абразлівым, сэр?" - спытаѓ герцаг раздражнёным рыкам.
  
  "Вы не ѓхваляеце нас, ці не так?" спытаѓ граф. " Мы з шляхты?
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Маё незадавальненне лёгка заслужыць. Класавыя адрозненні, заснаваныя на выпадковасці нараджэння, безумоѓна, адвольныя і идиотичны, што лёгка дэманструецца вялікай колькасцю ідыётаѓ сярод 'вышэйшых класаѓ'. Вы шукаеце маёй дапамогі або майго адабрэння?"
  
  Сэр Энтані перасцерагальна падняѓ руку. "Давайце вернемся да бягучага пытанні".
  
  Яго светласць герцаг Шорхэм яшчэ некалькі імгненняѓ працягваѓ злосна глядзець на Марыярці, але затым перавёѓ погляд у іншы бок і ѓздыхнуѓ. "Нават калі і так, - пагадзіѓся ён, - але якія ѓ нас ёсць гарантыі, што прафесар Марыярці акажа нам дапамогу, як толькі ён пакіне гэты будынак?" Магчыма, выйшаѓшы з турмы, ён проста знікне, і яго больш ніколі не ѓбачаць".
  
  Марыярці шырока ѓсміхнуѓся. "У вас ёсць слова джэнтльмена", - сказаѓ ён ім.
  
  Граф Скалі фыркнуѓ. Сэр Энтані з сумневам паглядзеѓ на яго.
  
  "Будучы джэнтльменамі, вы павінны мець добрае ѓяѓленне аб тым, чаго варта такое слова. Магчыма, больш абнадзейваючым з'яѓляецца прабачэнне, якое вы паабяцалі мне, калі я вазьмуся за гэта. Відавочна, што лепш хадзіць пры святле дня з памілаваннем, чым хавацца па кутах, якія церпяць пераслед паліцыяй, якой бы неадэкватнай яна ні была для гэтай задачы ".
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся сэр Энтані.
  
  "Дадайце да гэтага той факт, што мой першы судовы працэс скончыѓся паразай прысяжных, і што я чакаю, што на наступным мяне прызнаюць невінаватым, калі будзе наступны ".
  
  "Гэта так?" Спытаѓ Эпп. "У такім выпадку, і паколькі вы ѓ любым выпадку не ѓхваляеце "вышэйшыя класы", чаму вы наогул турбуеце сябе тым, каб слухаць нас?" Чаму б проста не пачакаць адкуплення ѓ сваёй камэры?"
  
  "Ваша праблема цікавая", - сказаѓ яму Марыярці. "Зніклы чалавек высокага становішча, магчымы забойца і кат, якога трэба знайсці хутка і без мітусні. Я бачу велізарную небяспеку для ѓрада і манархіі, калі ён не будзе знойдзены".
  
  "Высакароднае пачуццё," сказаѓ сэр Энтані.
  
  "Акрамя таго, я прызнаю, што ѓ маёй камэры занадта мокра для доѓгага знаходжання і не занадта холадна для працяглых навуковых разважанняѓ", - дадаѓ Марыярці. "Цяпер да справы. Пытанні ясныя; адказы на дадзены момант менш ясныя. Калі Яго Высокасць робіць гэта, то навошта? Калі гэта не так, і якое-то агенцтва выкрала яго і стварае ѓражанне, што ён вінаваты, зноѓ жа, чаму? Ён павярнуѓся да графу Скалі. " Наколькі я разумею, ніякіх патрабаванняѓ вылучана не было?
  
  "Ні аднаго".
  
  "Што было зроблена на дадзены момант?"
  
  Граф паглядзеѓ на Эппа, які адказаѓ: "Улічваючы сітуацыю, мы мала што маглі зрабіць. Паліцыянтам было загадана паведамляць аб любых з'яѓленнях прынца, але мы патлумачылі ім гэта як нязначнае практыкаванне ѓ падтрыманні міру паміж членамі каралеѓскай сям'і. Яе вялікасці не падабаецца, што яе ѓнук гуляе адзін, бо яму ѓсяго дваццаць шэсць, таму яна хацела б, каб за ім прыглядалі. Такая гісторыя, якую яны чулі.
  
  " Што-небудзь яшчэ?
  
  "Мы папрасілі людзей агледзець усе месцы, куды ён мог бы адправіцца, уключаючы некалькі малавядомых каралеѓскіх уладанняѓ у Шатландыі і Уэльсе, а таксама дома яго набліжаных".
  
  "Гэта запатрабавала некаторай вытанчанасці", - пракаментаваѓ сэр Энтані. "Я маю на ѓвазе, што мы не маглі проста ѓвайсці і спытаць: 'Вы не бачылі, каб прынц дзе-небудзь тут блукаѓ, ці не так?' Гэта магло б выклікаць размовы.
  
  "Мы таксама даследуем розныя іншыя трусіныя норы", - працягнуѓ Эпп. "Нават заходзім так далёка, што пасылаем людзей ва ѓсе опіумныя прытоны ѓ Іст-Эндзе. На самай справе мы не маглі здзейсніць на іх набег па відавочным прычынах. Ён паківаѓ галавой. "Пакуль ніякага труса".
  
  "На якую дапамогу я магу разлічваць?" - Спытаѓ Марыярці.
  
  "Усе, што вам спатрэбіцца, можа быць зроблена без раскрыцця, э-э, канчатковай мэты запытваемага дапамогі", - сказаѓ яму сэр Энтані. " Вы павінны паведаміць містэру Эппу, і ён або адзін з яго людзей будзе суправаджаць вас.
  
  "Я так не думаю", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Што?"
  
  "Я перадам любую інфармацыю, якую мне ѓдасца сабраць, містэру Эппу, але мяне ніхто даваць не будзе, і менш за ѓсё чалавек з Скотленд-Ярда".
  
  "Вы бачыце, ваша светласць," сказаѓ Эпп, з дакорам падняѓшы вялікі палец у паветра, " ён не мае намер дапамагаць. Ён спрабуе адразу ж пазбавіцца ад нас, і гэта чыстая праѓда!"
  
  "Кіньце, прафесар," прогрохотал герцаг Шорхэм, падаѓшыся наперад у сваім крэсле. " Вы, вядома, пагадзіцеся, што гэта элементарная засцярога у падобным выпадку.
  
  "Засцярога супраць чаго?" - спытаѓ Марыярці. "Я не пярэчу супраць таго, каб містэр Эпп заставаѓся ѓ маім распараджэнні для перадачы любой інфармацыі, якая, на маю думку, будзе прадстаѓляць цікавасць. Тады ён зможа рабіць з ёй усё, што вы, джэнтльмены, ад яго патрабуеце.
  
  "Але, вядома, сэр," выбухнуѓ герцаг, " вы павінны разумець...
  
  "Мне спатрэбіцца дапамога людзей, якія могуць ѓчуць пах "медзі" у дзесяці фарлонгах з зацішнага боку", - сказаѓ Марыярці. "Верагодна, было б лепш, калі б я не браѓ яго з сабой, і, паколькі вы не хочаце, каб у іх ці ѓ каго-небудзь яшчэ быѓ які-небудзь намёк на тое, чаго я спрабую дасягнуць, мы павінны пазбягаць любога намёку на афіцыйнае папушчальніцтва ѓ маіх расследаваннях. Гэтая праца будзе дастаткова складанай і без тваіх спробаѓ з самага пачатку прыкаваць мяне да афіцыйнага суправаджае.
  
  "Я не думаю, што вы разумееце", - сказаѓ герцаг. "Містэр Эпп - нумар шэсць".
  
  Марыярці нахмурыѓся і паківаѓ галавой. "Для мяне гэта нічога не значыць", - сказаѓ ён. "Шосты нумар у чым?"
  
  Эпп нацягнута ѓсміхнуѓся. "Не думаю, што гэта вырабіць на яго ѓражанне, ваша светласць", - сказаѓ ён.
  
  Сэр Энтані пацёр далоні адзін пра аднаго, трымаючы далоні перад тварам. "Вы чулі пра 'Вялікі пяцёрцы"?" ён спытаѓ Марыярці.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. " Кіраѓнікі пяці аддзелаѓ - прашу прабачэння, дэпартаментаѓ - Скотленд-Ярда, - сказаѓ ён.
  
  "Ёсць шосты дэпартамент", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  Марыярці задумаѓся. "А!" сказаѓ ён.
  
  "Гэта не агульнавядома", - патлумачыѓ сэр Энтані. "Нават у Ярдзе. На самай справе, яго членаѓ называюць "Нябачнікамі" тыя, хто пра іх ведае. Містэр Эпп - малодшы афіцэр, які адказвае за Шосты аддзел. Таму ѓ Скотленд-Ярдзе яго неафіцыйна называюць 'Нумарам шэсць".
  
  "Чым займаецца гэты аддзел?" Спытаѓ Марыярці.
  
  Загаварыѓ Эпп. "Усё, што ад іх спатрэбіцца".
  
  "Яны бяруцца за працу, з якой іншыя не спраѓляюцца", - сказаѓ сэр Энтані. "Асабліва там, дзе пажадана, каб сувязь са Скотланд-Ярдом не была відавочнай. Іх людзей адбіраюць за іх інтэлект і абачлівасць".
  
  "Цікавая думка", - сказаѓ Марыярці. "Разумныя паліцэйскія".
  
  "Такім чынам," сказаѓ Эпп.
  
  Марыярці на імгненне задумаѓся аб радзімкі на шыі герцага. "Мне здаецца, што містэр Эпп павінен быць неацэнны там, дзе ён ёсць. Вы ѓпэѓненыя, што павінны адрываць яго ад важнай працы толькі для таго, каб сачыць за мной? Ці няма іншых інцыдэнтаѓ або падзей, якія павінны заняць яго ѓвагу?"
  
  "На дадзены момант," сказаѓ герцаг, - няма нічога важней таго, што вы будзеце рабіць. Што, я б сказаѓ, мы мяркуем, што вы будзеце рабіць".
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ Марыярці, падціскаючы вусны. "Калі містэр Эпп ці хто-небудзь з яго паслугачоѓ захоча суправаджаць мяне, ён можа, пры ѓмове, што не паспрабуе прытрымлівацца за мной туды, дзе я скажу яму, што гэта немэтазгодна. Ён павінен паверыць мне на слова ".
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ герцаг. "Калі мы збіраемся даверыць вам гэта, мы маглі б таксама пачаць з даверу вам. З чаго б вы хацелі пачаць?"
  
  "Я пачну з агляду месцаѓ двух забойстваѓ," сказаѓ яму Марыярці, " і для гэтага дапамогу Эппа будзе карысная і з удзячнасцю прынята. Я павінен знайсці нейкі загад, якім бы слабым яно ні было, на тое, у якім кірунку можа хавацца праѓда.
  
  Сэр Энтані паківаѓ галавой. "Запэѓніваю вас, ні ѓ тым, ні ѓ іншым месцы нельга знайсці нічога каштоѓнага", - сказаѓ ён.
  
  "Тым не менш я пагляджу," сказаѓ Марыярці. " Будзем спадзявацца, што вы памыляецеся.
  
  "Вельмі добра".
  
  "Адно прапанову", - дадаѓ Марыярці. "Няхай вашы людзі будуць напагатове на выпадак уцечкі любога слова аб гэтым або любога слыху, які паказвае на праблему сярод членаѓ каралеѓскай сям'і".
  
  "Так", - сказаѓ сэр Энтані. "Вядома. Мы ѓжо робім гэта".
  
  " Тады паспрабуйце далікатна высветліць, дзе і як узнік гэты слых. Калі Яго Высокасць сапраѓды не нясе адказнасці за гэтыя дзеянні, то каму-то прыйдзецца прыкласці нямала намаганняѓ, каб стварыць уражанне, што гэта так, - і ѓ нейкі момант яны захочуць аддаць гэта справа агалосцы ".
  
  "Божа мой!" - усклікнуѓ герцаг Шорхэм. "Гэта можа прывесці да падзення ѓрада. Бо калі людзі падумаюць, што мы хаваем гэта ад іх, гэта цалкам можа пагражаць манархіі".
  
  "Вось менавіта," сказаѓ Марыярці.
  
  "Божа мой!"
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДЗЯСЯТАЯ]
  
  ПАКОЙ РУЖЫ
  
  Aliorum vulnus nostra sit cautio.
  
  (Давайце извлекем папярэджанне з чужой раны.)
  
  - СВЯТЫ ГЕРАНІМ
  
  ЭКІПАЖ, ЗАПРЭЖАНЫ ЧАЦВЁРКАЙ КОНЕЙ, СПЫНІђСЯ перад установай Молі на Гладстон-сквер раннім вечарам. Газавая калонка над уваходнай дзвярыма была не запалена, а тыя нешматлікія лямпы, што прабіваліся ѓ вокны верхняга паверха, былі мяккімі і прыглушанымі, шторы былі зашморгнены, каб не ѓпускаць ноч. Брамнік доѓга не адказваѓ на званок і з цікаѓнасцю глядзеѓ на двух добра апранутых наведвальнікаѓ і багата упрыгожаную карэту, з якой яны выйшлі, як быццам паняцця не меѓ, чаму яны маглі там стаяць. "Джэнтльмены", сказаѓ ён. " Міс Молі ѓ цяперашні час не прымае кліентаѓ. Спадзяюся, гэта не даставіць вам ніякіх нязручнасцяѓ.
  
  "Я Эпп з Скотленд-Ярда, а гэта прафесар Марыярці", - сказаѓ Эпп, паказваючы костлявым пальцам на прафесара. "Мы прыйшлі па нагоды забітай дзяѓчыны, Ружы. Магчыма, ты памятаеш - я быѓ тут раней.
  
  "Ці быѓ ты цяпер?"
  
  "З паліцыяй", - патлумачыѓ Эпп. "Я вярнуѓся, каб агледзець пакой дзяѓчыны".
  
  Насільшчык зноѓ паглядзеѓ на экіпаж, а затым зноѓ на Эппа. " Вы кажаце, паліцыя?
  
  "На самай справе".
  
  " З Скотленд-Ярда?
  
  " Цалкам дакладна, дружа. Idem quod. Ёсць нейкая праблема?"
  
  "Не, калі ты кажаш, што гэтага няма, значыць, гэтага няма".
  
  "Добра. Наконт дзяѓчыны?"
  
  "Яны павезлі бедную Ружу", - сказаѓ насільшчык. "Гэта не больш чым справядліва. Яна праляжала там два дні, перш чым каму-небудзь прыйшло ѓ галаву перанесці яе, і тады я шчыра веру, што справа была хутчэй у паху, чым у дарэчнасць гэтай рэчы. Вы, супрацоѓнікі Скотлэнд-Ярда, народ легкадумны і дзіѓны, вось што я хачу сказаць.
  
  Марыярці ступіѓ наперад. - У пакоі, " рэзка спытаѓ ён, - хто-небудзь чапаѓ?
  
  " Пакой, у якой яна памерла?
  
  - У тым пакоі.
  
  "Ніхто не заходзіѓ у яе з тых часоѓ, як яны вынеслі цела. Місіс кажа, што нам давядзецца ѓсё прыбраць, але ніхто з нас яшчэ не паспеѓ гэта зрабіць ".
  
  "Добра, добра!" Марыярці пацёр рукі ѓ відавочным захапленні. "Вось нечаканая ѓдача".
  
  Парцье ѓтаропіѓся на яго, а затым павольна пакруціѓ галавой. "Дзіѓны народ, кажу я, і дзіѓны і своеасаблівы народ вы самі - калі дазволіце мне так выказацца".
  
  "Гэта не больш чым праѓда", - пагадзіѓся Марыярці. "Мы сапраѓды дзіѓны народ. Можна нам увайсці?"
  
  "Калі вы не пярэчыце," пагадзіѓся парцье. - Размяшчайцеся ѓ гасцінай, пакуль я прывяду міс Молі.
  
  Дзве хвіліны праз Молі з'явілася на верхняй пляцоѓцы лесвіцы, апранутая ва ѓсё чорнае. Магчыма, трохі больш абліпальную, чым належыла для жалобнага ѓбору, але, тым не менш, усе ѓ чорным. "Джэнтльмены," сказала яна, моцна трымаючыся за парэнчы, пакуль спускалася. " Я Молі Кобби, ѓладальніца гэтай установы. Я разумею, вы хочаце зірнуць на пакой небаракі Роѓз. Я не ведаю, якое пачуццё нездаровага цікаѓнасці прывяло вас сюды...
  
  "Я з Скотленд-Ярда, мадам," перабіѓ яе Эпп, " а гэта мой, э-э, калега прафесар Джэймс Марыярці. Хваравітае цікаѓнасць - гэта, можна сказаць, яго ignis fatuus.
  
  "Гэта на самай справе так?" Молі секунду глядзела на Марыярці, а затым зноѓ звярнула сваю ѓвагу на Эппа. "Вы, паліцыянты, ужо грунтоѓна пошарили ѓ пакоі небаракі Роуз", - сказала яна. "Чаму ты хочаш вярнуцца?"
  
  "Мы не хочам чыніць нязручнасці", - сказаѓ Марыярці Молі. "Я спадзяюся выявіць некаторыя прыкметы забойцы: яго знешнасць, яго метад, яго матыѓ, яго паходжанне і, магчыма, адкуль ён прыйшоѓ".
  
  "З пустога пакоя?"
  
  "Нават калі і так", - сказаѓ Марыярці. "Магчыма, гэта залежыць ад таго, як шмат стукалі па інстанцыях. Ці быѓ у пакоі хто-небудзь, акрамя паліцыі?"
  
  Молі пахітала галавой. "У мяне не хапіла духу заняцца гэтай справай. Бізнес зачынены, і я адправіла дзяѓчынак на два тыдні, каб даць ім ежу для разважанняѓ. Я выкарыстоѓваю гэты час, каб крыху пафарбаваць і заслаць новыя дываны, і, мяркую, мне трэба будзе дабрацца да гэтай пакоя да вяртання дзяѓчынак, але гэта пачакае.
  
  "З вашага дазволу," сказаѓ Марыярці, " я б вельмі хацеѓ агледзець пакой.
  
  Молі пільна паглядзела на кожнага з іх і задумалася. " Тады вельмі добра. Выконвайце за мной.
  
  Яны падняліся па лесвіцы. Святло ѓ калідоры наверсе быѓ прыглушаны, і ѓсе дзверы спальняѓ былі зачыненыя. З-за адной з дзвярэй даносіліся ціхія, настойлівыя жаночыя рыданні. Эпп міжволі здрыгануѓся і паспрабаваѓ выгнаць з галавы забабонныя вобразы, выкліканыя гэтым гукам. Марыярці паглядзеѓ на Молі і запытальна падняѓ брыво.
  
  "Памэла, то ёсць", - сказала Молі. "Па якой-то прычыне называе сябе 'Хізэр', калі працуе. Яе спецыяльнасць - Ну, няма прычын турбаваць вас, джэнтльмены, гэтым. Яна хавалася ѓ шафе ѓ тым пакоі, пакуль Роѓз была... што здарылася з Роѓз, і з таго часу ѓ яе не ѓсё ѓ парадку з галавой. Яна нічога не бачыла, заѓважце. Па крайняй меры, я так думаю. Яна не казала пра гэта. Яна амаль ні аб чым не гаварыла з ... той ночы. Яна не хацела сыходзіць з іншымі дзяѓчатамі. Сказала, што ёй няма куды ісці. Я параіѓ ёй спыніцца ѓ госцевым доме ѓ Баці, наколькі мне вядома. Яна сказала, што нікога не ведае ѓ Баці, і ѓ любым выпадку яна палічыѓ за лепшае б застацца тут. Яна плакала вось так, без гучных рыданняѓ, проста ціха і мерна, амаль з тых часоѓ, як гэта здарылася. Яна была асаблівай сяброѓкай Ружы.
  
  "Што гэта значыць," падазрона спытаѓ Эпп, - "асаблівы сябар"?
  
  "Я хацеѓ бы пагаварыць з Памэла пасля таго, як агледжу пакой", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Я б хацела, каб ты гэта зрабіѓ", - сказала Молі. "Размова пра гэта мог бы адцягнуць яе ад гэтага, калі ты разумееш, што я маю на ѓвазе. Гэта гучыць трохі наадварот, але ..."
  
  "Я разумею, міс Молі", - сказаѓ ёй Марыярці. Ён рушыѓ па калідоры. "Гэта тая пакой?" - спытаѓ ён, спыняючыся перад дзвярыма.
  
  "Так," сказала яна і глыбока ѓздыхнула. " Я пачакаю вас унізе, калі вы не пярэчыце.
  
  "Ніякіх," адказаѓ Марыярці, " і я дзякую вас.
  
  "Ты не паліцэйскі", - сказала Молі. "У іх не так ужо шмат падзякі".
  
  Марыярці расчыніѓ дзверы. Пакой быѓ такі ж, як чатыры дні таму, калі знік прынц і памерла дзяѓчына. За выключэннем, вядома, таго, што цела Ружы было прыбрана. "Запалі гэта насценнае бра, калі не пярэчыш", - сказаѓ Марыярці, і Эпп дастаѓ пачак "люцыпара" і ѓключыѓ газ. "Настолькі ярка, наколькі гэта магчыма", - распарадзіѓся Марыярці.
  
  Прафесар пачаѓ з павольнага і ѓважлівага агляду ложка і лужынак засохлай крыві на прасцінах і коѓдры. Затым ён перавёѓ погляд на дыван ля ложка, уважліва вывучаючы кожную кропельку крыві, як быццам, падумаѓ Эпп, які стаяѓ ля сцяны пад лямпай, ён спрабаваѓ прачытаць па ёй гісторыю таго, што адбылося ѓ той фатальны вечар.
  
  Эпп быѓ не згодны з такога роду мумбо-юмбо. Гэта была пустая трата часу, якое можна было б лепш выкарыстоѓваць для допыту падазраваных, магчыма, з дапамогай невялікага сяброѓскага перакананні, у задняй пакоі якога-небудзь зручнага ѓчастка. Эпп чуѓ, што амерыканская паліцыя ператварыла такога роду закулісныя перакананне ѓ навуку. Аднак Эппу было загадана заставацца з Марыярці, і дазволіць прафесару рабіць тое, што ён будзе рабіць.
  
  Марыярці зрабіѓ паѓзу, каб запаліць газавую лямпу з падвойным шарам, што стаяла на тумбачцы, падкруціѓ яе кнот так, каб ён гарэѓ так ярка, як калі б не курыѓ, а затым зняѓ пенснэ і дастаѓ з кішэні манокль, які шчыльна прыціснуѓ да правага воку. Трымаючы лямпу над галавой, ён некаторы час аглядаѓ гардэроб, дзе, відавочна, хавалася дзяѓчына Памэла, а затым апусціѓся на калені на дыван і прыступіѓ да дбайнаму агляду полу, зазіраючы ѓ куты і пад нешматлікія прадметы мэблі.
  
  "Баюся, што найбольш навадныя на разважанні дэталі схаваныя", - сказаѓ ён. "З моманту здарэння тут пабывала шмат людзей. Паліцыянты - тут беспамылковы след гумовай падэшвы. Я заѓважыѓ, што за дзвярыма жалобную каляску, але бачу, што яе не прывезлі. Гэта карысна. Так, вось крокі служыцеля морга і яго памочніка. Маленькія ножкі, павінна быць, у хлопчыка. Я думаю, яму было што сказаць ім дома ѓ той вечар."
  
  Эпп хмыкнуѓ. "Ты ѓсё гэта бачыш?" - спытаѓ ён з лёгкай усмешкай.
  
  Марыярці падняѓ вочы. " Ты сумняваешся ва мне? - мякка спытаѓ ён.
  
  "Я б так не сказаѓ", - сказаѓ Эпп. "Дапусцім, я устрымліваюся ад меркаванняѓ, але я не бачу, як усё гэта - нават калі вы можаце адрозніць адзін крок ад іншага - дапаможа нам вырашыць нашу, э-э, праблему".
  
  "О, я магу распавесці значна больш," сказаѓ Марыярці, - і я сапраѓды веру, што сее-што з гэтага будзе карысна". Ён паставіѓ лямпу побач з ложкам і паказаѓ на падлогу. " Што ты бачыш? - спытаѓ я.
  
  "Кроѓ," сказаѓ Эпп.
  
  "Працягвайце," сказаѓ Марыярці.
  
  Эпп пакасіѓся на падлогу. "Кроѓ," паѓтарыѓ ён. " Засохлая кроѓ.
  
  Марыярці ѓстаѓ, трымаючы лямпу на ѓзроѓні пояса, і паказаѓ на прасякнутае крывёю покрыва на ложку. "І што?" Ён настойваѓ.
  
  "І яшчэ крыві", - сказаѓ Эпп, і яго голас выдаваѓ нецярпенне, з якім ён выслухоѓваѓ пытанні.
  
  "Што наконт адсутнасці крыві ѓ гэтым месцы?" Марыярці паказаѓ на выцягнутую вобласць на ложку, якая была практычна без крыві. "Як вы тлумачыце пустэчу?"
  
  "Так, у гэтым месцы мала крыві", - прызнаѓ Эпп. "Я б сказаѓ, што крыві нейкім чынам атрымалася пазбегнуць".
  
  " А на падлозе? Марыярці перасунуѓ лямпу, каб зноѓ асвятліць дыван.
  
  "Нічога, акрамя крыві - і кавалачка голага дывана там, дзе яе няма".
  
  "Вось менавіта!" Сказаѓ Марыярці. "Як вы думаеце, чаму ѓ гэтых плямах 'няма ніякай' крыві?"
  
  Эпп зрабіѓ выгляд, што ламае над гэтым галаву, хоць на самай справе пытанне не меѓ для яго ніякага сэнсу. "Там няма крыві," сказаѓ ён нарэшце, - таму, што здарылася так, што на гэта месца не трапіла ні кроплі крыві". Ён усміхнуѓся. "Я прызнаю, што не разбіраюся ѓ сакрамэнтах крыві".
  
  "Шкада", - сказаѓ Марыярці. "Ты мог бы выконваць сваю працу нашмат лепш, калі б быѓ такім".
  
  "Паслухайце, а цяпер-" пачаѓ Эпп.
  
  "Уявіце, калі хочаце," сказаѓ Марыярці, паказваючы спачатку на покрыва, а затым на падлогу побач з ложкам, - падзея, з-за якога кроѓ разбрызгалась такім чынам".
  
  "Я б аддаѓ перавагу гэтага не рабіць", - прапанаваѓ Эпп.
  
  "Падобна на тое, што нож быѓ уторкнуты ѓ цела", - Марыярці зрабіѓ колючае рух, і Эпп паморшчыѓся, - "і хутка выняты - шмат разоѓ. Трыццаць сем асобных нажавых раненняѓ, па-мойму, сказана ѓ справаздачы каранера.
  
  "Я не бачу неабходнасці зацыклівацца на такіх рэчах", - сказаѓ Эпп. "Акрамя ѓстанаѓлення факту, што забойца быѓ маньякам-забойцам, аб чым мы ѓжо ведаем, да чаго гэта нас прывядзе? Quidam."
  
  Марыярці асцярожна вярнуѓ лямпу на ранейшае месца на стале. "Усё з чаго-то выцякае, містэр Эпп", - сказаѓ ён. "Калі вы ведаеце канчатковы вынік якога-небудзь дзеяння або працэсу, павінна быць магчымасць вылучыць гіпотэзу аб пачатку і нават, цалкам магчыма, аб тым, што прывяло яго ѓ рух. Калі мы пракладзем курс планеты Юпітэр, то зможам сказаць не толькі, дзе яна будзе праз дзесяць гадоѓ, але і дзе яна была дзесяць тысяч гадоѓ таму ".
  
  "Якое дачыненне да гэтага мае планета Юпітэр?" - спытаѓ Эпп. "Вы хочаце сказаць, што гэта было якое-то астралагічнае злачынства?"
  
  Марыярці ѓсміхнуѓся. "Такім чынам, калі мы даследуем гэтыя плямы," працягнуѓ ён, - мы можам прыйсці да пэѓных высноѓ адносна таго, як яны былі створаны".
  
  "Яе ѓдарылі нажом", - упарта паѓтарыѓ Эпп.
  
  "Са значнай сілай," пагадзіѓся Марыярці. " Каля трыццаці сямі разоѓ. Чалавекам, які стаяѓ, - Марыярці асцярожна паставіѓ ногі ѓ дзве свабодныя ад крыві шчыліны на дыване ля ложка, - тут.
  
  Эпп вывучыѓ позу Марыярці і кроѓ, навакольнае яго. "Магчыма", - прызнаѓ ён. "Гэтыя два выразных плямы маглі быць там, дзе ён стаяѓ, але тады адкуль пырскі крыві ззаду яго?"
  
  Прафесар дастаѓ з кішэні пенснэ і заціснуѓ яго ѓ сціснутым кулаку, як кінжал. "Калі ён падымаѓ лязо пасля кожнага ѓдару, - Марыярці некалькі разоѓ ткнуѓ пенснэ ѓ покрыва, кожны раз, ускідваючы руку толькі для таго, каб апусціць яе з большай сілай, - кроѓ пырснула з ляза, заліваючы ѓсё, акрамя таго месца, дзе ён стаяѓ. Паглядзі на столь, і ты зразумееш, што я маю на ѓвазе.
  
  Эпп доѓга глядзеѓ на запырсканы крывёй столь і кіѓнуѓ. " А! - сказаѓ ён. " І што?
  
  "Яшчэ адно месца засталося свабодным", - працягнуѓ Марыярці, паказваючы пенснэ на вольны ад крыві месца на покрыве.
  
  " Там, дзе ляжала дзяѓчына. Эпп зноѓ кіѓнуѓ. - Там, дзе стаяѓ мужчына, і там, дзе ляжала дзяѓчына. Дзве пустэчы. Ipso facto."
  
  "Гэта, - сказаѓ Марыярці, паказваючы праз ложак на іншае месца, дзе сабралася лужына крыві, размазанага густа і глыбока, без пырскаѓ, - гэта тое месца, дзе яна ляжала. Кроѓ сабралася вакол яе і пад ёй, калі яна памірала ".
  
  Эпп ѓтаропіѓся ѓ адну кропку. "Я мог бы шчасліва дажыць да свайго старэчага маразму, не ведаючы гэтага. Або, "дадаѓ ён, - бачачы, якая гэта мае значэнне".
  
  "Пустэча ѓ гэтым месцы," сказаѓ Марыярці, зноѓ перамыкаючы сваю ѓвагу на вольны ад крыві месца з блізкай боку ложка, "ѓтварылася ад іншага чалавека ці, магчыма, прадмета, які ляжаѓ там, калі дзяѓчыну ѓдарылі нажом".
  
  "Пярэчыць?"
  
  "Я проста ѓлічваю усе магчымасці", - сказаѓ яму Марыярці. "Я мяркую, што гэта быѓ чалавек - ваш зніклы прынц, без сумневу".
  
  " Значыць, яго роя... э-э... барон Ренфрю не сам зарэзаѓ дзяѓчыну?
  
  "Падобна на тое".
  
  "І ѓсё ж ён проста ляжаѓ там, пакуль яе білі нажом - неаднаразова?"
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Затым быѓ пакалечаны, што, безумоѓна, заняло некаторы час. Я б выказаѓ здагадку, што барона спачатку пазбавілі свядомасці, інакш ён не ляжаѓ бы так нерухома".
  
  Эпп кіѓнуѓ. "Цікава, - сказаѓ ён, - і - я прызнаю гэта - карысна. Хоць я ні на секунду не паверыѓ, што... э-э... барон мог быць вінаваты ѓ такім жахлівым ѓчынак, добра мець якое-то знешняе пацверджанне.
  
  "Гэта было даволі дзёрзкае злачынства," сказаѓ Марыярці, - і я б выказаѓ здагадку, што ѓ ім быѓ замешаны не адзін чалавек".
  
  Эпп ѓтаропіѓся на свернувшуюся кроѓ, спрабуючы ѓбачыць тое, што ѓбачыѓ Марыярці, і зразумець, як ён гэта ѓбачыѓ. " Больш, чым адзін чалавек?
  
  "Цалкам відавочна".
  
  "Адкуль ты можаш ведаць?" - спытаѓ ён.
  
  "Гэта не важна", - сказаѓ Марыярці. "Важна тое, што гэта кажа нам - што гэта значыць".
  
  "І ѓсё ж-" пачаѓ Эпп.
  
  Марыярці дастаѓ з кішэні маленькі кавалачак фланэлі і працёр шкла пенснэ. "ђзнавіць у галаве, - сказаѓ ён, - падзеі, якія, павінна быць, адбыліся тут. Апякун прынца, містэр, э-э...
  
  "Ты маеш на ѓвазе Прынесці?"
  
  " Прынясі. Якога высеклі, калі ён стаяѓ на варце каля дзвярэй. Затым яго зацягнулі ѓнутр і засунулі пад ложак. Вядома, незалежна ад таго, наколькі, э-э, горача прынц быѓ заняты тым, чым ён быѓ заняты, ён бы спыніѓся пры такім ѓварванні - і, без сумневу, паспрабаваѓ бы што-небудзь з гэтым зрабіць. Для гэтага прыйшлося б ускочыць з ложка.
  
  Эпп задумаѓся, пераводзячы погляд з дзвярэй на ложак і назад. " Вы хочаце сказаць, што адзін чалавек не змог бы гэта зрабіць? Вядома, ён мог бы - пры невялікім шанцаванні.
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці, "але ён не мог разлічваць на такую ѓдачу. Гэта было не раптоѓнае натхненне, а старанна прадуманы план. Сродкі для выкрадання яго высокасці павінны былі быць напагатове да здзяйснення злачынства. Гэта само па сабе мае на ѓвазе наяѓнасць больш чым аднаго чалавека.
  
  Зразумела, " сказаѓ Эпп. - Так сказаць, iunctis viribus.
  
  Марыярці павярнуѓся і ѓтаропіѓся на маленькага чалавечка. "Дзе," спытаѓ ён нарэшце, " ты вывучыѓ латынь?
  
  Эпп празьзяѓ. "Заѓважыѓ гэта, ці не так? Я падабраѓ гэта сам. Вывучаѓ гэта ѓжо некаторы час ".
  
  "Гэта ѓсё тлумачыць", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Я заѓсёды нашу з сабой размоѓнік". Эпп выцягнуѓ з задняй кішэні ладна пакамечаны тым у карычневым пераплёце: "Кніга лацінскіх фраз і сентыментах" доктара Морцімер Філпата. "Гэта прыкмета адукаванага чалавека", - сказаѓ ён. "Я хацеѓ бы павысіць стандарты працы паліцыі, запатрабаваѓшы ад усіх, пачынаючы з сяржанта, вывучаць латынь, што дазволіць ім рабіць адпаведныя заѓвагі, калі таго патрабуе выпадак. З адпаведнымі зменамі, можна сказаць.
  
  "Магчыма", - прызнаѓ Марыярці.
  
  "Адукацыйныя і інтэлектуальныя стандарты гэтай краіны павінны быць павышаны, незалежна ад сацыяльнага становішча", - падтрымаѓ Эпп. "Замест атрымання адукацыі ѓ дзяржаѓнай школе можна вывучаць латынь і гуляць у крыкет".
  
  " А вы? Гэта значыць гуляеце ѓ крыкет? - Спытаѓ Марыярці.
  
  Эпп кіѓнуѓ. "У мяне ёсць біта, шчыткі для ног, пальчаткі і ѓсё астатняе".
  
  Марыярці імгненне глядзеѓ на яго, а затым змяніѓ тэму. "Давайце пакінем гэтую пакой і пяройдзем у суседнюю", - сказаѓ ён. " Я б хацеѓ зараз пагаварыць з гэтай дзяѓчынай, Памэла.
  
  "Навошта?" Спытаѓ Эпп.
  
  "Ніколі не ведаеш, напэѓна", - сказаѓ яму Марыярці. "Гэтаму вучаць у дзяржаѓнай школе".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК АДЗІНАЦЦАТАЯ]
  
  ГІСТОРЫЯ ПАМЭЛЫ
  
  Філосаф спараджае ідэі, паэт - вершы,
  
  пропаведзі святара, компендии прафесара і гэтак далей.
  
  Злачынец спараджае злачынства ...
  
  [і] ѓся паліцыя і крымінальная правасуддзе,
  
  констебли, суддзі, каты, прысяжныя і гэтак далей.;
  
  і ѓсе гэтыя розныя напрамкі бізнесу,
  
  якія ѓтвараюць аднолькава шмат катэгорый
  
  грамадскага падзелу працы,
  
  развівайце розныя здольнасці чалавечага духу,
  
  стварайце новыя патрэбы
  
  і новыя спосабы іх задавальнення.
  
  - КАРЛ МАРКС
  
  ПАКОЙ БЫЛА МАЛЕНЬКАЙ І АХАЙНАЙ. Сцены былі абклееныя светла-блакітнымі флокированными шпалерамі з безуважлівым малюнкам з бледна-жоѓтых ангельскіх першацвет. У пакоі стаялі ложак, рукамыйніца, простае сасновае бюро, маленькі столік і два плеценых крэсла. Памэла сядзела на адным з крэслаѓ у далёкім куце пакоя, злёгку разгойдваючыся ѓзад-наперад, калі ѓвайшоѓ Марыярці з Эппом на крок ззаду. Пярэднія ножкі крэсла падняліся, калі яна адкінулася назад, а затым прызямліліся з лёгкім стукам, калі яна рушыла наперад, з павольным і манатонным рытмам, падобным на біццё чалавечага сэрца. Газавы каѓпак на сцяне над ложкам гарэла слаба, і святло распаѓсюджваѓся асцярожна, нібы не хацеѓ ѓрывацца ѓ паѓзмрок.
  
  Дзяѓчына перастала всхлипывать і глядзела на вуліцу скрозь злёгку прыадчыненыя фіранкі на акне без найменшых прыкмет цікавасці да таго, што яна бачыла. Яе светла-каштанавыя валасы былі сабраны ѓ неахайны пучок, змацаваны трыма пакрытымі чырвоным лакам японскімі палачкамі для ежы, уваткнутымі ѓ пучок ѓ здаюцца выпадковымі напрамках. Яе шаѓковы халат сливового колеру быѓ высока завязаны пад маленькай грудзьмі. Яе твар выглядала мяккім і спакойным, так што можна было выказаць здагадку, што яе пачырванелыя вочы і выпадковая сляза, сбегавшая па шчацэ, былі вынікам нейкага лёгкага фізічнага хваробы.
  
  "Памэла," сказаѓ Марыярці, павольна перасякаючы пакой, " ці можам мы пагаварыць з табой?
  
  Яна ніяк не адрэагавала, ніяк не падала ѓвазе, што пачула яго ці ѓсвядоміла яго прысутнасць.
  
  Марыярці спыніѓся перад ёй. " Памэла? Хізэр? Ён сунуѓ пенснэ ѓ кішэню пінжака і прысеѓ на кукішкі побач з ёй. "На што ты глядзіш?" - спытаѓ ён.
  
  "Ну ж, хлопец," рэзка сказаѓ Эпп, перасякаючы пакой шырокімі крокамі паліцэйскага і спыняючыся побач з прафесарам, " адказвай на пытанні джэнтльмена. Вось добры хлопец.
  
  Марыярці узяѓ дзяѓчыну за руку, і яна не супраціѓлялася і не вітала яго дотык. Ён дакрануѓся да тыльнага боку яе далоні вялікім пальцам і адзначыѓ адсутнасць рэакцыі. Ён дастаѓ з кішэні увеличительный манокль і ѓважліва вгляделся з яго дапамогай у кожны вачэй. "Яе думкі лунаюць дзесьці ѓ іншым месцы", - сказаѓ ён. "Магчыма, яна адступае, каб не сутыкнуцца тварам да твару з тым, што яна ѓбачыла. Я паспрабую вярнуць яго. Хоць, магчыма, я не зраблю ёй ласкі.
  
  Эпп з пакорай назіраѓ за выхадкамі Марыярці. Ён не стаѓ тлумачыць чаму.
  
  Марыярці дастаѓ з кішэні гадзіннік і паднёс іх да вачэй дзяѓчыны, дазволіѓшы ім боѓтацца на прыкладна шестидюймовой ланцужку. - Вы бачыце гадзіны? - спытаѓ я. спытаѓ ён мяккім і пяшчотным голасам. "На срэбнай паверхні выгравіравана малюнак Сонечнай сістэмы. Бачыце гэтую маленькую кропку тут? Гэты малюсенькі шар ѓяѓляе планету Зямля. Тут я буду гадзіны рухаць ѓзад-наперад, узад-наперад, падобна сонечнай сістэме, якая рухаецца ѓ бязмежным космасе. Паназірайце за гэтым, паслабцеся і падумайце, наколькі бессэнсоѓная і няважная наша тутэйшая жыццё: малюсенькія плямкі на маленькім шары, які верціцца вакол малюсенькага сонца - бачыце, гэта сонца ѓ цэнтры - адна з тысячаѓ, мільёнаѓ зорак, якія распасціраюцца на цэлую вечнасць ".
  
  "Жыццярадасна!" прамармытаѓ Эпп.
  
  "Я заѓсёды лічыѓ, што разважанні аб марнасці жыцця найбольш расслабляюць", - сказаѓ Марыярці тым жа мяккім голасам. "Гэта ставіць праблемы чалавека ѓ належную перспектыву".
  
  Некаторы час ён працягваѓ гипнотическую індукцыю, паступова дадаючы фразы навучанні і каманды і паѓтараючы іх зноѓ і зноѓ мяккім, пераканаѓчым тонам. "Слухай мой голас". ... Ігнаруй ѓсе іншыя гукі, акрамя майго голасу ... Засяродзься на маім голасе і дазволь яму быць тваім гідам ... Ты адкажаш на мае пытанні ... Ты не будзеш баяцца ..."
  
  Затым, нарэшце, ён праверыѓ. - Ты чуеш, што я кажу?
  
  Адказу не было.
  
  "Ты можаш казаць", - сказаѓ ёй Марыярці. "Ты чуеш мой голас?"
  
  "Так", - адказала Памэла роѓным і нізкім голасам.
  
  "І толькі мой голас?"
  
  "Усяго толькі".
  
  " І ты будзеш слухаць мой голас, толькі мой голас, і прытрымлівацца маім інструкцыям?
  
  Рушыла ѓслед паѓза, пакуль яна, нават знаходзячыся ѓ трансе, абдумвала гэта.
  
  "Табе не прычыняць шкоды, запэѓніваю цябе", - сказаѓ ёй Марыярці тым жа спакойным тонам. "Мой голас правядзе цябе праз боль і шкоду, і дрэнныя рэчы не закрануць цябе. Я буду абараняць цябе. Мой голас будзе накіроѓваць цябе".
  
  "Добра", - сказала яна.
  
  Марыярці кіѓнуѓ і паклаѓ кішэнныя гадзіны назад у кішэню камізэлькі. "Я хачу, каб ты вярнулася ѓ мінулае, калі ты была зусім маленькай дзяѓчынкай. Ты можаш гэта зрабіць?"
  
  "Так", - сказала яна рэзка кіѓнула галавой уверх-уніз.
  
  "Цяпер ты маленькая дзяѓчынка, і ніхто не прычыніѓ табе шкоды, і ты не баішся". Ён павярнуѓся да Эппу і ціха дадаѓ: "Я рызыкую гэтым. Аднаму богу вядома, на што было падобна яе дзяцінства.
  
  "Я б не стаѓ вяртацца да свайго", - сказаѓ Эпп. "Ва ѓсякім выпадку, да большай яго часткі. Ipso facto."
  
  Марыярці зноѓ звярнуѓ сваю ѓвагу на дзяѓчыну. "Скажы мне, як цябе завуць," папрасіѓ ён.
  
  "Памева", - сказала яна. "Памева Дилвади, так будзе заѓгодна вашай міласці". Яе голас быѓ голасам маленькай дзяѓчынкі, нерашучым і пявучым.
  
  " Колькі табе гадоѓ, Памэла?
  
  " Сем гадоѓ і два месяцы, так што, калі ласка, ваша міласць. "Яна зрабіла жэст, як быццам спрабавала зрабіць рэверанс, не ѓстаючы з крэсла.
  
  " Дзе ты, Памэла? - спытаѓ я.
  
  "У катэджы".
  
  "Зразумела. Дзе знаходзіцца катэдж?"
  
  "Гэта тое месца, дзе жывем мы з мамай".
  
  "Мы губляем час", - заявіѓ Эпп. "Працягвайце".
  
  Марыярці кінуѓ мяккі, але дакорлівы погляд на Эппа, а затым зноѓ павярнуѓся да дзяѓчыны. " Ты шчаслівая тут, у катэджы?
  
  "Шчаслівая?"
  
  "Так. Ты адчуваеш сябе шчаслівым?"
  
  Эпп фыркнуѓ.
  
  " Я ніколі не думала аб гэтым, ваша міласць. "У голасе маленькай дзяѓчынкі пачуліся ноткі здзіѓлення. " У любым выпадку, я не адчуваю сябе дрэнна. Ва ѓсякім выпадку, не з-за большасці рэчаѓ.
  
  "Прыйдзецца здавольвацца гэтым", - сказаѓ ёй Марыярці. "Цяпер ты будзеш працягваць адчуваць тое ж самае - нядрэнна ставіцца да многіх рэчаѓ - і дазволь нам рухацца наперад у вашай жыцця, пакуль ты не станеш трохі старэй. Скажам, шаснаццаць. Цябе цяпер шаснаццаць. Сёння твой шаснаццаты дзень нараджэння. Ты можаш запрасіць мяне на сваё шестнадцатилетие?"
  
  Яна кіѓнула. "Так".
  
  "Добра. Што цяпер адбываецца?"
  
  Яна працягнула руку далонню ѓверх, а затым сціснула яе ѓ маленькі моцны кулачок. "Дзякуй, сэр", - сказала яна. "Гэта вельмі ласкава з вашага боку".
  
  "З кім ты размаѓляеш?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Джэнтльмен, які толькі што падарыѓ мне гэта", - адказала яна, падымаючы сціснуты кулак вышэй.
  
  "Што ѓ цябе там?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Тры шылінгі", - сказала яна. "Тое, што мне толькі што даѓ гэты джэнтльмен. Проста за тое, што я гэта зрабіла. І на ложку. І ён кажа, што я магу застацца на ноч, пакой аплачана".
  
  "Добры чалавек, ці не так?"
  
  Памэла кіѓнула. " Магу табе сказаць, што іх тут няшмат.
  
  Яна пачала ѓставаць з крэсла, і Марыярці ѓтрымаѓ яе за плячо. "Куды ты ідзеш?" ён спытаѓ.
  
  "Прыйдзецца выкручвацца", - сказала яна. "Нельга рызыкаваць".
  
  "Каб мне праваліцца!" - сказаѓ Эпп.
  
  "Дзень скончыѓся", - сказаѓ Марыярці Памеле, мякка пасадзіѓ яе назад на сядзенне. "Усё гэта зроблена, і час прайшоѓ. Цяпер ты у доме мадам Молі".
  
  "Я?" Памэла агледзелася, яе рот адкрыѓся ад таго, што магло быць здзіѓленнем.
  
  Марыярці ѓстрымаѓся ад пытання, што яна бачыць.
  
  Яна доѓга разглядала свае рукі, а затым расхінула халат і задуменна паглядзела на свае ногі. "Я чысты", - сказала яна.
  
  "Што гэта павінна азначаць?" Эпп паскардзіѓся.
  
  "Вы вельмі ахайныя", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Молі прымушае дзяѓчынак мыцца паѓсюль". Яна падняла адну нагу, каб разгледзець бліжэй. "Нават нашы ступні!"
  
  "Мяркуецца, што гэта вельмі карысна для здароѓя", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Некаторыя джэнтльмены," Памэла сказала, зморшчыѓшы носік, " не занадта здаровыя. Іх мы купала ѓ першую чаргу, калі яны нам дазваляюць. Большасць з іх так і робяць.
  
  "Я мяркую, што так", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  Памэла хіхікнула. " Нейкаму джэнтльмену не спадабаецца, што дзве дзяѓчыны ѓ кашулях лезуць да яго з мылам і губкай, пакуль ён мыецца? Наколькі я бачыла, ні адной.
  
  Эпп выдаѓ гук, які быѓ чым-то сярэднім паміж кашлем і фырканьем. "Працягвай, чувак!" Сказаѓ ён Марыярці хрыплым шэптам.
  
  "Нецярпенне не лічыцца дабрадзейнасцю," сказаѓ Марыярці, " нават у нашым пасьпешлівых грамадстве. Вы хочаце хуткасці або вынікаѓ?"
  
  "Я сумняваюся, што можна дамагчыся якіх-небудзь вынікаѓ", - раздражнёна адказаѓ Эпп.
  
  "Паглядзім", - сказаѓ Марыярці. Ён павярнуѓся да дзяѓчыны. "Я хачу, каб ты зараз падумала пра Ружы. Ты можаш гэта зрабіць?"
  
  Яе твар напружыѓся, падбародак задрыжаѓ.
  
  " Не такі, які ты бачыѓ яе ѓ апошні раз, - працягнуѓ Марыярці, - але такой, якой ты яе памятаеш. Твая сяброѓка. Твая добрая сяброѓка. Цяпер ты зноѓ з ёй.
  
  "Ружа," ціха паклікала Памэла.
  
  "Твой добры сябар," выказаѓ здагадку Марыярці.
  
  "Яна лепшая", - пагадзілася Памэла.
  
  " Раскажы мне пра гэта.
  
  "Мы застаемся разам", - сказала яна. "Мы разам ходзім па крамах. Часам мы бачым джэнтльменаѓ разам, калі джэнтльмену гэтага хочацца. Аб тым часе, калі мы спім разам і прымаем адзін аднаго, калі аднаму з нас сумна, ці іншым чынам засмучаны, або пакрыѓджаны ".
  
  "Вы калі-небудзь хадзіце на спектаклі ці забаѓляльныя мерапрыемствы?" Спытаѓ Марыярці.
  
  Эпп раздражнёна ѓздыхнуѓ, падышоѓ да драѓлянага крэсла ѓ іншым канцы пакоя і сеѓ.
  
  "Мы ходзім у мюзік-холы", - сказала яна. "У палац, і ѓ Імперыю, і ѓ Альгамбра. Мы наряжаемся ва ѓсё самае моднае".
  
  "Сапраѓды, незвычайна!" Аднымі вуснамі прамовіѓ Эпп.
  
  "Як звычайныя лэдзі", - сказала яна.
  
  Эпп фыркнуѓ.
  
  "Што ж, цяпер мы збіраемся вярнуцца да таго дня ѓ канцы мінулага тыдня, калі ты хавалася ѓ шафе, а Роѓз атрымала траѓму...", - сказаѓ ёй Марыярці. "Але на самай справе цябе там не будзе. Ты будзеш глядзець на гэта здалёку, як на прадстаѓленне ѓ Альгамбра. Гэта не можа паѓплываць на цябе. Ты ѓсяго толькі глядач. Гэта ѓсяго толькі спектакль ".
  
  "У зале," прашаптала Памэла.
  
  "Цалкам дакладна - толькі ѓ зале".
  
  "Проста гульня".
  
  "Менавіта так. Зараз пачнецца спектакль. Што ты бачыш?"
  
  Пасля доѓгага чакання Памэла сказала: "Хізэр хаваецца ѓ шафе".
  
  "Пачакай секунду", - сказаѓ Эпп, нахіляючыся наперад. "Гэта яе імя, ці не так? Калі яна, гм, працуе".
  
  "Так", - пагадзіѓся Марыярці. "Яна глядзіць на сябе і на гэтую пакой з бяспечнай вышыні".
  
  "Цікава", - прызнаѓ Эпп. "Вербальны сок".
  
  "Чаму, Памэла?" Марыярці спытаѓ дзяѓчыну. "Чаму Хізэр хаваецца ѓ шафе?"
  
  "Гэта гульня, у якую мы гуляем з баронам", - сказала яна. " Калі ѓ мяне няма ѓласнага джэнтльмена, я хаваюся ѓ шафе, а потым, калі Ружа і барон якое-то час займаюцца гэтым, я выскальзываю і подкрадываюсь да ложка. Барон заѓсёды паводзіць сябе так, быццам ён здзіѓлены. Потым ён кажа: 'Мае два кветкі', або што-то ѓ гэтым родзе, і я далучаюся да іх ".
  
  "А гэтай ноччу?" Спытаѓ Марыярці. "Гэтай апошняй ноччу? Ты - Хізэр - хаваешся ѓ шафе, калі прыходзіць барон?"
  
  Лінія яе рота напружылася і апусцілася ѓніз, яна сціскала і разжимала кулакі.
  
  "Ты ѓ зале, Памэла, назіраеш за развіццём падзей", - сказаѓ ёй Марыярці. "Проста ѓ зале. Проста назіраю".
  
  "Я бачу гэта", - сказала яна. "Ружа і барон ѓваходзяць, а Хізэр сядзіць на кукішках у шафе і выглядае ѓ замочную свідравіну".
  
  "Тады што?"
  
  "Барон садзіцца на край ложка і, як заѓсёды, кажа: 'Ідзі сюды, мая маленькая прынцэса'. Ну, гэта заѓсёды што-то ѓ гэтым родзе. Часам 'маленькая герцагіня', а аднойчы, гэта было 'мая стройная рані'. Я запомніѓ гэта, таму што мне прыйшлося пайсці спытаць, што гэта значыць. Молі кажа, што гэта падобна на індыйскую прынцэсу. Таму я сказаѓ Ружы, што яна павінна спытаць барона, ці быѓ ён калі-небудзь у Індыі. Яна апусціла вочы, і яе голас змяніѓся да хрыплага вібрата. "Але яна ніколі гэтага не рабіла. Ніколі ".
  
  "Такім чынам, барон сказаѓ: 'Ідзі сюды, мая маленькая прынцэса'? І Ружа падышла?"
  
  "Яна танцуе перад ім", - сказала Памэла. "Танцуе. Што-то накшталт, ведаеце, выгібу. На што любяць глядзець мужчыны".
  
  " Барону гэта падабаецца? - спытаѓ я.
  
  " Здаецца, так. На яго твары з'яѓляецца гэтая дурная ѓсмешка, і яго маленькія вусікі пачынаюць торгацца, як гэта бывае, калі ён задаволены. Вельмі задаволены, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе.
  
  "Я веру", - сказаѓ ёй Марыярці. "Тады? Што будзе далей?"
  
  Вочы Памэлы пашырыліся, і яна паднесла абедзве рукі да рота. Ціхі, пранізлівы гук зарадзіѓся дзе-то глыбока ѓнутры яе тонкага цела і павольна станавіѓся гучней, пакуль не запоѓніѓ увесь пакой.
  
  "Цяпер, зараз", - рэзка сказаѓ Марыярці. "Ты знаходзішся за межамі мерапрыемствы і глядзіш ѓнутр. Магчыма, на гэта цяжка глядзець, але ты ѓ гэтым не ѓдзельнічаеш. Ты сядзіш са мной у зале! Мы ѓдваіх глядзім на сцэну, як быццам гэта адбываецца на сцэне ".
  
  "Гляджу", - сказала яна.
  
  "Цалкам дакладна".
  
  "З аркестра".
  
  " Калі хочаш. Або мы маглі б быць на балконе або ѓ скрынцы.
  
  Галашэнне спыніліся. "Гэта жудасная рэч, гэта так", - сказала яна. "Жудасная рэч. Усё як быццам раптоѓна, і ѓ гэтым няма ніякага сэнсу".
  
  "Раскажы мне пра гэта", - папрасіѓ Марыярці. "Апішы мне, як гэта адбылося. Мы сядзем тут разам, у зале, і ты раскажаш мне, што ты бачыш".
  
  "Бам!" - сказала яна. "Вось так. Бам! Дзверы расчыняюцца, і гэтыя двое мужчын заскакваюць ѓнутр. Яны ѓсе ѓ чорным. І барон, ён крычыць: 'Што за ...' - і пачынае выскокваць з ложку. Але высокі, худы б'е яго па галаве, і барон падае, як мяшок. Затым Ружа пачынае крычаць, але перш чым гэта паспявае зляцець з яе вуснаѓ, іншы таксама б'е яе, і яна падае плазам на ложак ".
  
  " Вы можаце апісаць гэтых дваіх мужчын?
  
  "Высокі, худы ... высокі. Нават вышэй барона, і худы. Ён рухаецца як-" яна на секунду задумалася. "Як котка - такая гладкая, прылізаная і задаволеная сабой. Іншы быѓ ніжэй, але не зусім карантышка або што-то ѓ гэтым родзе, тоѓсты, шырокі і накшталт як салідны. А яшчэ ѓ яго былі такія тонкія шырокія вусы.
  
  "Што адбылося потым?" Спытаѓ Марыярці.
  
  Памэла павярнула галаву набок і падняла вочы да столі. Яна нічога не сказала.
  
  Эпп, які большую частку гэтага стаяѓ у баку, падышоѓ і схіліѓся над дзяѓчынай. "Давай, зараз жа!" - рэзка сказаѓ ён. "Што ты бачыла? Што адбылося далей?"
  
  Рот Памэлы склаѓся ѓ літару "О". Ад здзіѓлення? Страху? Жаху? Немагчыма было сказаць.
  
  "Апішы мне," папрасіѓ Марыярці, - што ты бачыш, што адбываецца там, на сцэне. Памятай, ты і я тут, а сцэна знаходзіцца высока там. Вельмі далёка. І нічога таго, што адбываецца на ім не рэальна. Гэта проста гульня ". Ён зрабіѓ паѓзу, а затым спытаѓ: "Што ты бачыш?"
  
  "Яны прыцягнулі містэра Фетча і заштурхалі яго пад ложак. Я думаю, яны, павінна быць, і яго ѓдарылі, таму што ён быѓ увесь такі друзлы".
  
  "Што адбылося далей?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "Затым той, што ніжэй, ідзе да дзвярэй. А той, што вышэй, падыходзіць да ложка і дастае нож ..." Яе вочы сталі вялікімі і круглымі, твар побелело, у кутках вачэй выступілі слёзы. "І ён смяецца ... хіхікае ... як быццам адбывалася што-то па-чартоѓску пацешнае... - Яна папярхнулася і пачала лавіць ротам паветра. " І...
  
  "Дастаткова", - сказаѓ ёй Марыярці. "На самой справе, усё ѓ парадку. Хопіць. Мы больш не будзем назіраць за тым, што адбываецца. Давайце пакінем гэта і пяройдзем да таго, што будзе далей ".
  
  Пасля паѓзы яе дыханне стала роѓным, і некалькі секунд праз яна змагла падняць галаву. " Наступны?
  
  "Пасля таго, як высокі скончыць з ... тым, што ён робіць на ложку. Што будзе далей?"
  
  Памэла абдумвала гэта некалькі секунд, і выраз моцнай болю прамільгнула на яе твары, перш чым яна зноѓ стала абыякавым. "Наступны", - сказала яна.
  
  "Так", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Наступнае, што адбываецца, - гэта тоѓсты, ён адчыняе акно і высоѓвае галаву вонкі", - сказала яна.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "Акно. Я павінен быѓ падумаць пра гэта".
  
  "Падумаѓ аб чым?" Пакрыѓджана спытаѓ Эпп.
  
  " Акно. Калі, э-э, барон не быѓ вінаватым у гэтых жахаѓ, а цяпер здаецца, што гэта не так, яны, хто б яны ні былі, павінны былі выцягнуць яго, ці не так? І без рызыкі быць заѓважаным.
  
  " Значыць, яны проста выкінулі яго з акна?
  
  " Мне здаецца, яны выкарыстоѓвалі што-то накшталт вяроѓкі.
  
  Памэла кіѓнула. "Вяроѓка", - сказала яна. "Яны абвязалі вяроѓкай яго талію і спусцілі ѓ акно. Ён быѓ у шаѓковых трусах".
  
  " Яны што-небудзь сказалі, гэтыя дзіѓныя людзі? Што-небудзь наогул?
  
  " Той, што ніжэй. Ён паѓтарае: 'Ногі, ногі!' пару разоѓ. Той, што вышэй, яшчэ трохі хіхікае, але нічога не кажа.
  
  "Ступні, ступні?"
  
  "Ногі, ногі!' - сказаѓ ён. Потым ён паѓтарыѓ: 'Ногі, ногі", і гэта ѓсё, што ён сказаѓ ".
  
  "Цікава," сказаѓ Марыярці.
  
  "Глупства!" - сказаѓ Эпп.
  
  "Давайце проста паглядзім на мужчыну вышэй - на яго твар. Вы бачыце яго твар?"
  
  Яна кіѓнула.
  
  " Добра. Паглядзі на яго твар. Не звяртай увагі на тое, што ён робіць. Цябе гэта не тычыцца.
  
  Твар Памэлы скрывіѓся ѓ выродлівай грымасе. " Тое, што ён робіць...
  
  "Не, Памэла, ён нічога не робіць", - сказаѓ Марыярці мяккім, настойлівым голасам. "Ён застыѓ на месцы. Ён наогул не рухаецца".
  
  "Не рухаюся". Яе твар паслабілася.
  
  "Зараз," сказаѓ Марыярці, " ты бачыш яго твар?"
  
  " Яго твар? Вядома.
  
  "Добра. Як ён выглядае?"
  
  Памэла з хвіліну маѓчала, засяроджана наморщив носік. " Ён трохі падобны на барона, ці не так?
  
  "Я не ведаю", - сказаѓ Марыярці. "А ён ведае?"
  
  " Няшмат. І ѓсё ж яго нос больш, ці не так?
  
  "Што ж, так яно і ёсць", - пагадзіѓся Марыярці. "Што яшчэ?"
  
  Яна прыжмурылася, узіраючыся ѓ пустое прастору, бачачы карціну мінулага. "Яго вушы".
  
  - А што з яго вушамі? - спытаѓ я.
  
  "Яны трохі плоскія ѓнізе. Не такія, як у барона, якія круглыя".
  
  "Вельмі добра, Памэла. Такім чынам, ты пазнала б гэтага чалавека, калі б ѓбачыла яго зноѓ?"
  
  "Убачыш яго зноѓ?" Памэла пачала ціха плакаць, але, здавалася, не заѓважала слёз, бягучых па яе твары. "Так, я б, напэѓна, пазнала яго, калі б убачыла зноѓ. Я б абавязкова так і зрабіѓ.
  
  " Цяпер аб іншым мужчыне. Як ён выглядаѓ?
  
  " Той, іншы мужчына?
  
  " Так. Той, які сказаѓ: 'Ногі, ногі".
  
  "Ён быѓ ніжэй ростам і накшталт як кругленькі. Не тоѓсты, як вы маглі б сказаць, але круглы. Што тычыцца асобы, вы ведаеце".
  
  " Круглае твар?
  
  "Вось і ѓсё".
  
  "А яго валасы?"
  
  "У яго былі нармальныя валасы. Яны былі як бы прылепленыя да галавы, зусім прамыя, але іх было няшмат ".
  
  "Якога колеру?"
  
  " Я б сказаѓ, Чорны.
  
  " Вы пазналі б яго, калі б ѓбачылі зноѓ?
  
  Яна абдумала гэта. "Я б так і зрабіла," сказала яна нарэшце.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Дзякуй, Памэла. Ты вельмі дапамагла. Зараз мы пойдзем спаць. Проста заплюшчы вочы і засынае. Ачысьці свой розум ад мінулага і спі.
  
  "Спі," сказала яна. Яе вочы павольна зачыніліся, а галава апусцілася.
  
  Марыярці падняѓ яе з крэсла і аднёс на ложак, дзе асцярожна паклаѓ яе галаву на падушку. "Ты будзеш спаць усю ноч," сказаѓ ён ёй, - і дазволь свайму розуму ачысціцца ад гэтых успамінаѓ. Калі ты прачнешся, яны здадуцца табе далёкім сном, які больш не зможа прычыніць табе боль. Вы будзеце адпачылымі і шчаслівымі, па меншай меры ѓ разумных межах, і вас больш не будзе турбаваць мінулае ".
  
  Ён устаѓ. "Думаю, мы можам ісці," сказаѓ ён. " Мне трэба пагаварыць з міс Молі і папрасіць даслаць дзяѓчыну заѓтра да мяне дадому.
  
  "Перастаньце, прафесар," сказаѓ Эпп. - Я не разумею, чаму...
  
  "Аднаго лячэння наѓрад ці будзе дастаткова, каб пазбавіць яе ад гэтых успамінаѓ", - сказаѓ Марыярці. "Я абавязаны дзеля яе скончыць тое, што пачаѓ. Тады, вядома, ёсць больш важная прычына".
  
  "Што б гэта магло быць?" - спытаѓ Эпп.
  
  " Яна адзіная, хто ведае, як выглядаюць нашы злыдні.
  
  Эпп фыркнуѓ. "Вялікі нос і плоскія вушы? Круглая галава? Не занадта падыходнае апісанне".
  
  "Я не сумняваюся, што гэта можна палепшыць", - сказаѓ Марыярці.
  
  "І што гэта была за лухта пра "ногі'?
  
  "Ногі, ногі", - задуменна вымавіѓ Марыярці. "Гэта мала аб чым нам кажа, але паказвае, дзе можна знайсці адказ".
  
  Эпп павярнуѓся і паглядзеѓ на яго. "Цяпер гэта адбываецца?" - спытаѓ ён.
  
  "Ipso facto", сказаѓ яму Марыярці. "Veritas curat."
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАНАЦЦАТАЯ]
  
  БОРМОЧУЩИЙ ПАДКРАДАЕЦЦА
  
  Хто з вас прайшоѓ сумны жыццёвы шлях,
  
  Дзе маглі праходзіць усе яго этапы,
  
  Мэй уздыхае, думаючы, што ён усё яшчэ знайшоѓ
  
  Самы цёплы прыём у гасцініцы.
  
  УІЛЬЯМ ШЕНСТОУН
  
  БЕНДЖАМІН БАРНЕТТ НЯЗМУШАНА СЯДЗЕђ у сваім звыклым крэсле ѓ кабінеце прафесара Марыярці. Гэта было, падумаѓ ён, яго звыклае крэсла, хоць прайшло каля двух гадоѓ з тых часоѓ, як ён у апошні раз садзіѓся ѓ яго. Тая частка яго жыцця, якую ён правёѓ у якасці памочніка прафесара, не была адгароджана сцяной ѓ яго памяці і не адышла ѓ мінулае; яна была адкладзеная ѓ бок, як пара калі-то поношенных чаравік, гатовых да таго, каб у іх ѓлезці, калі надарыцца выпадак.
  
  Пара дрэнна тых, што сядзяць туфляѓ, сказала б яго жонка Сесили. Зносіны Барнэта з прафесарам шмат раз падвяргаѓ яго небяспекі і не раз ён сутыкаѓся тварам да твару з сапраѓдным злом, але заѓсёды з усведамленнем таго, што ён сам змагаѓся на баку дабра. Магчыма, не заѓсёды "добры", як выказаѓся б яго ѓпарты швагер-англіканскі святар, але, тым не менш, добры. Ён прызнаѓ, што думаць пра гэта было мелодраматично, але так яно і было. Ён адмаѓляѓся думаць аб жыцці, як аб трагедыі і не мог прымусіць сябе думаць аб ёй як аб камедыі - хоць ён падазраваѓ, што Марыярці разглядаѓ ѓсю чалавечую дзейнасць як невычэрпная крыніца гумару, - так што яму заставалася выбіраць паміж меладрамай або фарсам.
  
  "Такім чынам, - сказаѓ ён Марыярці, сканчаючы свой аповяд пра экскурсіі ѓ "Лісу і зайца", - складваецца ѓражанне, што Эстерман не проста памыліѓся, але і вызначана схлусіѓ, калі сведчыѓ, што бачыѓ вас у гасцініцы - і што ён рабіѓ гэта па загаду свайго былога працадаѓцы, барона".
  
  "Цікава," сказаѓ Марыярці.
  
  "Гэта яшчэ не палова справы", - дадаѓ бормотун са свайго месца ѓ куце скуранога канапы. " Барон, як-яго-там, быѓ заняты тым, што рабаваѓ сам сябе ѓ тую ноч, вось што я ведаю.
  
  Марыярці зняѓ пенснэ і прыпадняѓ брыво. "Гэта так?" ён спытаѓ.
  
  " Менавіта так. "Бормотун засунуѓ вялікія пальцы рук у свае зялёныя шлейкі і прыняѓ рытарычную позу. "Ты можаш дурыць некаторых людзей пастаянна, - кажу я, - і ѓсіх людзей вялікую частку часу, але ты ні ѓ якім выпадку не зможаш падмануць мяне. Ва ѓсякім выпадку, не моцна".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Сапраѓды", - пагадзіѓся ён. "Якім чынам барон Торнтон-Хоксбари і яго памагатыя не падманулі вас на гэтым тыдні?"
  
  "Ну, гэта лагічна, ці не так?" Бормотун паказаѓ вялікі палец правай рукі, памахваючы ім перад сабой. "Вось факты, якія я выкажу перад вамі: тое, што я адкрыѓ падчас сваіх пошукаѓ у асабістых рэчах гэтага карчмара, калі ён знаходзіѓся ѓ стане поѓнай непрытомнасці. Па-першае, Лісой і Зайцам на самай справе валодае асабіста барон.
  
  "Адкуль ты гэта ведаеш?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Дастаткова проста", - сказаѓ бормотун. "У яго ёсць бухгалтарская кніга, не так-"
  
  "Хто гэта зрабіѓ? Эстерман?" Перабіѓ Барнетт.
  
  "Ён сам", - пацвердзіѓ бормотун.
  
  "Я гэтага не ведаѓ!" Барнетт быѓ пакрыѓджаны. "Ты нічога не казаѓ мне пра бухгалтарскай кнізе. Гэта тое, што ты шукаѓ, пакуль я частаваѓ Эстерман дарагім партвейнам "прафесар"?
  
  "Я б пагадзіѓся на меншае", - сказаѓ скамарох. "У любым выпадку, як я ѓжо казаѓ, я натыкнуѓся на гэтую бухгалтарскую кнігу і зазіраѓ у яе дастаткова доѓга, каб запісаць некалькі лічбаѓ".
  
  "Чаму вы вырашылі, што яны прадставяць цікавасць?" - спытаѓ прафесар.
  
  "Вельмі просты факт, што кніга была, так сказаць, схаваная", - адказаѓ маленькі чалавечак. "Вы хаваеце хабаров, вы хаваеце або замыкаць каштоѓныя цацанкі, якія вам не належаць па праву, вы хаваеце свае прафесійныя інструменты і прылады, калі вы чеканщик манет або узломшчык, але навошта б вы сталі хаваць бухгалтарскую кнігу?"
  
  "Дзе ён быѓ схаваны?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "Гэта было за фальшывай панэллю пад прылаѓкам", - сказаѓ яму ражаны.
  
  "Ты адкрыѓ яе, калі мы абодва сядзелі там?" Спытаѓ Барнетт.
  
  "Ты не зусім звяртаѓ увагу на тое, што адбывалася пад прылаѓкам", - сказаѓ яму ражаны. " Ты ѓсё казаѓ і казаѓ і прарабіѓ выдатную працу, адцягваючы яго, пакуль я поѓзаѓ на карачках, не прыцягваючы твайго увагі, і знайшоѓ панэль. Калі той карчмар паклаѓ галаву на стол і пагрузіѓся ѓ краіну храпу, я вярнуѓся пад прылавак, каб зірнуць на тое, што магло быць схавана ѓнутры гэтай штуковіны, а гэта была тая самая бухгалтарская кніга ".
  
  "І ѓ ім вы знайшлі?" Падказаѓ Марыярці.
  
  "Кожны месяц Эстерман выплачвае манету ѓ памеры аднаго BTH".
  
  "Барон Торнтон-Хоксбари?" выказаѓ здагадку Барнетт.
  
  "Хто ж яшчэ?"
  
  "Ну, барон даѓ яму грошай на куплю гэтага месца", - сказаѓ Барнетт. "Магчыма, часткова гэта быѓ проста пазыку, і ён яго выплачвае. Ці, можа быць, барону належыць само будынак, але не бізнес, і гэта арэндная плата. Гэта ѓсё роѓна паказвала б на некаторую фамільярнасць у іх адносінах, якая не праявілася на судзе ".
  
  "Калі б гэта было так, гэта нічога б не значыла", - пракаментаваѓ Марыярці. "Барона ні ѓ чым не падазравалі. Нам трэба што-тое, у чым яго можна было б западозрыць".
  
  " Ну, я яшчэ не скончыѓ тлумачыць вам, што да чаго, - прабурчаѓ бормотун, " не так ці што?
  
  "Ах!" усклікнуѓ Марыярці. " Прашу прабачэння, мама. Нам не трэба было вас перарываць.
  
  "Ніхто не адчувае ніякага павагі да маленькім чалавечкам," запярэчыѓ бормотун, "але я працягну".
  
  "О, калі ласка, зрабі гэта", - сказаѓ Барнетт.
  
  Бормотун кінуѓ на яго погляд, ад якога ѓ Лубіна вычарпаліся б нервы, і перавёѓ дыханне. "Плацяжы былі не за пазыку або арэнду, таму што яны ніколі не былі аднолькавымі. Акрамя таго, яны былі штомесячнымі, а арэндная плата звычайна выплачвалася штоквартальна."
  
  "І ѓсё ж", - сказаѓ Марыярці. "Гэта робіць іх доляй барона ѓ прыбытку, але няма нічога супрацьзаконнага ѓ тым, каб весці бізнес са сваім былым камердынер. Навадны на разважанні, але не супрацьзаконны ".
  
  "Гэта яшчэ не ѓсе", - сказаѓ бормотун. "Пачакай гэтага- пачакай гэтага".
  
  "Працягвай".
  
  - Некаторыя мужчыны здымаюць нумары ѓ "Лісе і зайцы", але яны ні за што за іх не плацяць.
  
  "Я не разумею-" пачаѓ Барнетт.
  
  " За іх плаціць барон. Я б сказаѓ, палова бягучай цэны. Бормотун спыніѓся і агледзеѓся. " Хіба ты не бачыш? Гэтыя двое, барон і Эстерман, павінна быць, пара, якой дастаѓляе задавальненне выціскаць пені да віску. Хіба ты не можаш уявіць сабе гэты размова? 'Я збіраюся пры выпадку запрашаць сюды сваіх людзей", - кажа барон. 'Выдатна, але яны будуць плаціць, як і ѓсе астатнія. У рэшце рэшт, у мяне ёсць свае выдаткі", - кажа Эстерман. 'Я заплачу за гэтых хлопцаѓ, калі прышлю сюды, - адказвае барон, 'але не больш шасці пенсаѓ за ложак'. 'Восем пэнсаѓ", - кажа Эстерман. 'Сем,' адказвае барон, 'і гэта ѓключае вячэру'. 'Добра, - кажа Эстерман,' але толькі самае звычайнае. Яны хочуць адрэзаць кавалак ад вушака, яны даплочваюць'. 'Гатова і гатова", - кажа барон. Яны паціскаюць адзін аднаму рукі, а затым пералічваюць пальцы".
  
  " Ну і што? - спытаѓ Барнетт. " І што з гэтага?
  
  "Два хлопца, якіх я знайшоѓ у бухгалтарскай кнізе, за якія заплаціѓ барон, - гэта "Гропер" і "Хрюша".
  
  Барнетт паківаѓ галавой. " І што?
  
  "Торт думкамі назад, - сказаѓ бормотун, - да падзей, звязаных з рабаваннем. Двое меркаваных рабаѓнікоѓ былі забітыя, а іх псеѓданімы, па словах роззеров, былі Джэральд 'Гропер' Суинти і Альберт 'Пигги' Стэйн. І гэта сам барон плаціць за іх пакоі ѓ ноч перад рабаваннем.
  
  Марыярці склаѓ рукі разам, абапёрся падбародкам на растапыраныя пальцы і некалькі секунд разважаѓ. "Цікава," нарэшце прызнаѓ ён. " Вы знайшлі ѓ даведніку якія-небудзь іншыя мянушкі на той вечар?
  
  " Ты маеш на ѓвазе мянушкі? Я думаѓ пра гэта, " сказаѓ бормотун, - і сапраѓды, было некалькі іншых імёнаѓ, выдатных ад тых, якія давалі ім маці, калі толькі іх маці не наступалі моцна на куст агрэста.
  
  Барнетт выглядаѓ збянтэжаным, але, калі ён адкрыѓ рот, Марыярці падняѓ руку. "Не пытай", - сказаѓ ён Барнетту. "Прапусцім гэта міма вушэй".
  
  "Там былі "Йеннуф Йоб" і "Кобоу", - сказаѓ бормотун, - і "швед'".
  
  "Відавочна зацікаѓленыя асобы", - сказаѓ Марыярці. "Нам прыйдзецца раскапаць гэтых людзей і паглядзець, што яны скажуць".
  
  "Спадзяюся, яны закапаныя не занадта глыбока", - заѓважыѓ бормотун.
  
  "Што гэта за імёны?" спытаѓ Барнетт. " Кобоу? Йеннуф Йоб?
  
  "Адзін з іх пацешны хлопчык," сказаѓ балака, "а іншай вырадак".
  
  "'Йоб' - гэта зваротны слэнг Іст-Энду, які азначае "хлопчык", " патлумачыѓ Марыярці. "Вельмі папулярны сярод зладзеяѓ. Відавочна, хто-то з пачуццём гумару стварыѓ 'Йеннуф Йоб" для абазначэння "Пацешнага хлопчыка". Ці То маючы на ѓвазе знешнасць джэнтльмена, то яго выхадкі, то яго манеру размовы, я не магу сказаць. 'Cobow' на адзін крок складаней. Гэта наадварот для w-o-b-o-c, 'без удзелу духавенства ".
  
  "Што лепш, ці не так, чым называць яго ублюдкам?" - рытарычна спытаѓ бормотун.
  
  "Адрозненне, якое не варта праводзіць," заѓважыѓ Марыярці, "і якое, вядома ж, не павінна распаѓсюджвацца на дзяцей".
  
  "Я і сам так кажу", - сказаѓ балака. "Я мяркую, што гэта тыя іншыя хлопцы, якія ѓдзельнічалі ѓ тым рабаванні, якое так эфектна правалілася".
  
  "Ёсць шмат іншых магчымых тлумачэнняѓ," сказаѓ Марыярці, "але ваша мне вельмі падабаецца, таму мы выкажам здагадку, што гэта так, калі далейшая інфармацыя не дакажа, што яно ілжывае".
  
  "Навошта барону рабаваць самога сябе?" Спытаѓ Барнетт.
  
  Бормочущий падняѓ руку, яго кулак быѓ сціснуты, за выключэннем ѓказальнага пальца, які быѓ накіраваны ѓ столь. "Гэтае пытанне, - прамовіѓ ён нараспеѓ, - можна падзяліць на дзве часткі. Першая частка: 'Чаму?' Мой бацька, богабаязны чалавек, часта казаѓ: 'Ніколі не пытай чаму, таму што можа здарыцца так, што табе адкажуць, і цябе, верагодна, не спадабаецца тое, што ты пачуеш'. Другая частка: 'Стаѓ бы барон рабаваць самога сябе?' Што ж, гэта вызначана падобна на праѓду, ці не так?
  
  "Я сумняваюся, што барон рабаваѓ сам сябе", - сказаѓ Марыярці. "Высветліце, хто былі яго госці на выхадныя, і што па меншай меры ѓ аднаго з іх было такога, чаго барон мог жадаць. Нам таксама было б карысна бліжэй пазнаёміцца з тым, што ранішнія газеты назвалі 'чарадой рабаванняѓ' у вялікіх дамах па суседстве з баронам. Вызначэнне таго, што было ѓзята з іх, магло б даць нам уяѓленне аб тым, чаго менавіта прагне барон.
  
  "І як мы гэта зробім?" - спытаѓ бормотун. "Мы збіраемся, каб вырасціць расліна ѓ доме барона?"
  
  "Мяркую, спадар Барнетт зможа знайсці каго-небудзь, хто зоймецца гэтым", - выказаѓ меркаванне Марыярці. "Магчыма, адзін з яго супрацоѓнікаѓ у службе навін. Я, вядома, аплачу яго заробак і выдаткі".
  
  Барнетт кіѓнуѓ. "У газетным рэкеце ёсць пэѓныя перавагі", - сказаѓ ён. "Адно з іх - подразумеваемое дазвол быць жудасна цікаѓным".
  
  "Я падаю вашым людзям высветліць, што можна высветліць", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  "Я даручу гэта справа юнаму Блэйк", - сказаѓ Барнетт. "Ён прыроджаны тхор".
  
  "Добра", - сказаѓ Марыярці. "Скажыце яму, каб ён быѓ трохі асцярожны ѓ сваіх роспытаѓ. Мы не хочам, каб яны пранюхалі, і з часам мы што-небудзь распачнём ѓ дачыненні да зладзеявата барона. Зараз ёсць сёе-тое яшчэ, што можа запатрабаваць вашай дапамогі.
  
  "Ты бегаеш з гэтымі прыдуркамі, пра якіх мне расказваѓ містэр Моуз?" - спытаѓ балака. "Герцагі, герцагіні і да таго падобнае?"
  
  "Яны выцягнулі мяне з турмы, - сказаѓ Марыярці, - у абмен на выкананне невялікі працы. Якая, як аказалася, уяѓляе сабой цікавы інтэлектуальны выклік".
  
  "Усё аб зніклым прынца, ці не так?" - спытаѓ бормотун.
  
  Барнетт раптам зацікавіѓся. "Які зніклы прынц?"
  
  "Хто табе пра гэта распавёѓ?" Спытаѓ Марыярці, нахмурыѓшыся.
  
  "Зноѓ містэр Моуз", - сказаѓ балака. "Ён пачуѓ гэта ад камердынера герцага".
  
  "Ні адзін сакрэт не можа быць скрыты ад слуг", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Што стварае загадку", - сказаѓ Барнетт. "Калі дазволіце, я вярнуся на хвіліну да праблемы уклончивого барона. Чаму слугі "Торнтон-Хоксбари" не ведалі аб падрыхтоѓцы рабаванні?
  
  "Мяркую, гэта ѓ асноѓным мясцовыя жыхары", - выказаѓ меркаванне Марыярці. "Не да рабаванняѓ і забойстваѓ. Акрамя таго, праѓдападабенства дадае тое, што яны былі звязаны падчас рабавання і маглі свабодна распавядаць гісторыі аб гэтым вопыце з тых часоѓ. Акрамя таго, калі б яны даведаліся пра гэта, усё графства даведалася б пра гэта дастаткова хутка. Няма - барону прыйшлося імпартаваць свой талент з горада, і ён не давяраѓ нікому з мясцовых, акрамя гаспадара гасцініцы.
  
  "Хто быѓ з ім у змове", - удакладніѓ бормотун.
  
  "Гэта сыходзіцца", - пагадзіѓся Барнетт. "Цяпер: які зніклы прынц і як даѓно ён прапаѓ? Дзе прапаѓ? І хто яго скраѓ? І чаму?"
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Як заѓсёды, журналіст", - сказаѓ ён. "Сядзьце ямчэй, дзеці мае, і я раскажу вам гісторыю".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ТРЫНАЦЦАТАЯ]
  
  ПРАФЕСАР ТЛУМАЧЫЦЬ
  
  "У мяне доѓгая і сумная гісторыя!" - сказаѓ ён.
  
  мышаня паварочваецца да Алісе і ѓздыхае.
  
  "Гэта, вядома, доѓгі хвост", - сказала Аліса,
  
  са здзіѓленнем гляджу на мышыны хвост: "але
  
  чаму ты называеш гэта сумным?"
  
  ЛЮІС КЭРРОЛЛ
  
  ПРАФЕСАР МАРЫЯРЦІ АДКІНУђСЯ НАЗАД І СКЛАђ далоні пад падбародкам. "Мая гісторыя ѓключае ѓ сябе некалькі жудасных забойстваѓ, пра якіх нам вядома", - пачаѓ ён. "Яны, падобна, з'яѓляюцца часткай складанага змовы супраць урада, якое ажыццяѓляецца невядомым праціѓнікам з невядомай мэтай. Факты наѓрад ці праѓдападобныя і на дадзены момант складаюць таямніцу першай вады. Не мне было б распавядаць, але цяпер я глыбока уцягнуты ѓ расследаванне, і на першы план высунуліся пэѓныя магчымасці. Я мяркую, ваша дапамога была б неацэннай ".
  
  "Божа, ты прыгожа кажаш, ці не так?" - сказаѓ акцёр. "Ты хоць разумееш, пра што ён кажа?"
  
  Барнетт паківаѓ галавой. - Ты апускаеш свае літары, " сказаѓ ён.
  
  "Пакінь іх ляжаць", - сказаѓ бормотун.
  
  "Я растлумачу", - сказаѓ прафесар. "Але спачатку зразумейце, што я кажу вам не выходзіць далей гэтага пакоя".
  
  "Мама - гэта падыходнае слова", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Як ён кажа", - дадаѓ бормотун.
  
  Марыярці адкінуѓся назад. "На Гладстон-сквер ёсць эксклюзіѓнае, э-э, джэнтльменская ѓстанова, вядомае як "У Молі", - сказаѓ ён.
  
  "У Молі?" ђмяшаѓся Барнетт. "Я чуѓ аб гэтым месцы, але не ведаѓ, дзе яно знаходзіцца".
  
  "Оооо! І ты жанаты чалавек", - папракнуѓ яго скамарох.
  
  Барнетт павярнуѓся і злосна паглядзеѓ на маленькага чалавечка. "У маім якасці журналіста я чую многае", - сказаѓ ён. "Многія з, э-э, непрыдатных гісторый, якія трапляюць у поле майго зроку, датычацца паѓсвятла і яго адносін з вышэйшымі класамі".
  
  "Як багатыя і тытулаваныя людзі рабуюць самі сябе, а?" - сказаѓ бормотун.
  
  "Тое, як беднякі атрымліваюць свае задавальнення - якімі б яны ні былі - мала каго цікавіць, - сказаѓ Барнетт, - магчыма, нават саміх беднякоѓ". Ён зноѓ павярнуѓся да прафесара Марыярці. - Гэтае месца - "У Молі" - ужо згадвалася.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Наколькі нам вядома, менавіта там усё гэта пачалося". Ён распавёѓ ім гісторыю забойства і выкраданні, не ѓдаючыся ѓ дробныя дэталі, але даючы ім зразумець тое, што трэба было ведаць. Затым ён змоѓк і паглядзеѓ на іх абодвух, злёгку прыпадняѓшы бровы.
  
  "Горблими!" - сказаѓ бормотун.
  
  "Што за гісторыя!" Сказаѓ Барнетт, стукнуѓшы кулаком па далоні. "Што за гісторыя! Неверагодна! Дзёрзкасць! Хто мог несці адказнасць за такі жахлівы ѓчынак?"
  
  "Гэта тое, дзеля чаго я быѓ вызвалены ад durance vile".
  
  "Яны не маглі проста выпусціць вас, таму што вы не мелі ніякага дачынення да рабаѓніцтва і наступным крывавых забойстваѓ, а гэты барон і яго памагатыя - банда хлуслівых, зладзеяѓ, якія патураюць свіней, ці не так?" - абурана спытаѓ бормотун.
  
  Марыярці паморшчыѓся. "Як бы мне ні хацелася адправіцца ѓ Уэдсбридж сёння ѓвечары і пагаварыць з яго светлостью, з гэтым прыйдзецца пачакаць", - сказаѓ ён. " Мы клапоціцца аб барон і яго кагорты пазней. Мая праца прама зараз і ваша, калі вы гатовыя мне дапамагчы, заключаецца ѓ тым, каб разблытаць справу аб зніклым прынцу.
  
  "Калі б гэтая дзяѓчына не хавалася ѓ шафе..."
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Калі б не Памэла, мы б бегалі па коле, спрабуючы высветліць, чаму прынц збег і забіѓ ён гэтых дзяцей. Хоць было дастаткова сведчанняѓ таго, што ён гэтага не рабіѓ".
  
  Барнетт падціснуѓ вусны. "Бедная дзяѓчынка", - сказаѓ ён. "Тое, што яна ѓбачыла..."
  
  Марыярці задуменна паглядзеѓ на яго. "Скажыце мне, Барнетт," сказаѓ ён, " як вашая жонка ставіцца да 'заняпалых жанчынам'?
  
  "Яна лічыць, што ім трэба дапамагчы стаць на ногі і даць годную працу", - сказаѓ ён. "Яна думае, што на вуліцах Лондана не было б так шмат жанчын, якія гандлююць сабой, калі б для іх можна было знайсці годную працу. Яна думае, што ѓсе мужчыны - эгаістычныя жывёлы. Яна таксама можа даволі доѓга гаварыць пра гэта. Чаму?"
  
  " Памэла тут- яна спынілася каля мяне.
  
  "Для чаго?" Спытаѓ Барнетт. Затым ён адчуѓ, што чырванее упершыню за два дзесяцігоддзі. "Гэта значыць, калі вы не пярэчыце, што я пытаюся".
  
  "Яна адзіны чалавек, які ведае, як выглядае наш таямнічы мужчына".
  
  "Я б падумаѓ, што ён вельмі падобны на прынца Альберта", - сказаѓ бормотун.
  
  "Не ён," сказаѓ Марыярці, " а яго кампаньён. Я б выказаѓ здагадку, што яго вартаѓнік, паколькі чалавека з такой прагай крыві нельга выпускаць на вуліцу аднаго".
  
  "Асабліва калі яны не хочуць падарваць бусак да таго, як будуць гатовыя падняць яго", - дадаѓ ражаны.
  
  "Нават так," пагадзіѓся Марыярці. "Такім чынам, Памэла можа апынуцца для нас бясцэннай - і паколькі нашы зладзеі, падобна, круцяцца ѓ вышэйшых пластах грамадства, нам, магчыма, прыйдзецца ѓвесці Памэлу ѓ кругі, у якіх жанчына яе класа вылучалася б кожным сваім жэстам і была б цалкам страчана, калі б адкрыла рот ".
  
  "І?" Падказаѓ Барнетт.
  
  " І ѓ місіс Барнетт, калі я не памыляюся, ёсць некаторы вопыт у навучанні людзей таго, як весці сябе ѓ грамадстве.
  
  Барнетт кіѓнуѓ. " У асноѓным замежнікі. Гэтаму майстэрству яна навучылася ѓ свайго бацькі, філолага і фанетыка з пэѓнай рэпутацыяй.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Прафесар Генры Перрин", - прадставіѓся ён. "Распрацоѓшчык спрошчанага фанетычнага алфавіту Перрина. На самай справе, вельмі характэрна. Я чытаѓ яго кнігу".
  
  "Ён навучыѓ мяне ѓсім, што я ведаю", - сказаѓ бормотун, ківаючы і схіліѓшы галаву набок з крывой усмешкай.
  
  "Так ты спытаеш сваю жонку, не згодная яна прыходзіць сюды на некалькі гадзін у дзень і займацца з дзяѓчынкай?" Марыярці звярнуѓся да Барнетту. " Я паклапачуся, каб ёй шчодра заплацілі з дзяржаѓнай казны.
  
  "Гэта зойме больш некалькіх гадзін у дзень, калі ѓсё будзе зроблена правільна," сказаѓ Барнетт, - але я думаю, што яна будзе зачараваная праектам. Я пагавару з ёй, як толькі вярнуся дадому".
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ Марыярці. "Дзякую вас, выступаючы ад імя каралевы і краіны, што, я сумняваюся, ці змагу калі-небудзь зрабіць гэта зноѓ".
  
  Барнетт адкінуѓся на спінку крэсла і ѓтаропіѓся ѓ столь. "Такім чынам, - сказаѓ ён, - што мы тут маем? Прынц Альберт Віктар, унук каралевы і другі ѓ чарзе на пасад, разгульвае паѓсюль, кромсая людзей. Толькі гэта не так, але хто-небудзь хоча, каб мы думалі, што гэта так. Чаму?"
  
  "Пытанні, які вы згадалі, я надаѓ шмат увагі", як выказаѓся містэр Гілберт, і ѓ мяне ёсць магчымы адказ. Вядома, як і ѓ выпадку з адказамі, гэта прыводзіць толькі да іншага пытання ".
  
  "Адказвайце адразу," сказаѓ Барнетт.
  
  "Падумайце, чаго можна было б дабіцца, калі б прынца Альберта Віктара абвінавацілі ѓ жорсткім забойстве і нанясенні калецтваѓ нявінным дзяѓчынцы і хлопчыку. Само абвінавачванне, калі яго неадкладна і пераканаѓча не абвергнуць, можа прывесці да ланцужку падзей, якія, як запэѓнівае мяне герцаг Шорхэм, прывядуць да звяржэння трона. Ці будуць па-чартоѓску блізкія да гэтага."
  
  "Не пашкодзіць", - заѓважыла балерына. "У рэшце рэшт, што 'Удава ѓ Віндзор' зрабіла для нас у апошні час?"
  
  "Ах, але вам бы не спадабаліся бліжэйшыя вынікі такога краху. Паверце мне".
  
  "Чаму-то," сказаѓ Барнетт, "я ніколі не лічыѓ вас монархистом".
  
  "Чалавечая раса яшчэ не вырашыла праблему кіравання сабой", - сказаѓ Марыярці. "І наѓрад ці гэта адбудзецца ѓ найбліжэйшай будучыні, але канстытуцыйная манархія ані не горш за ѓсё, што мы ѓжо прыдумалі". Ён зрабіѓ паѓзу, а затым працягнуѓ. "Справа не ѓ тым, што я асабліва ѓхваляю цяперашнюю форму праѓлення. Дваранства, у прыватнасці, у гэтай краіне, як, зрэшты, і ва ѓсіх іншых, пра якіх я ведаю, замкнёна, непрымірыма, негибко, па большай частцы неразумна, і кантралюе надмернае колькасць багаццяѓ краіны. Аднак тое, што рушыць услед за манархіяй, калі яна будзе звергнута ѓ выніку такога крызісу, не стане паляпшэннем. Хутчэй за ѓсё, у найбліжэйшай будучыні мы ѓбачым хаос ".
  
  "Я не ѓпэѓнены, што разумею, прафесар", - сказаѓ Барнетт. "Што магло б перакуліць трон ѓ тым, што ѓнук Вікторыі, якога ѓсё роѓна лічаць не зусім правільным, аказаѓся забойцам? Даволі скандальны, я мяркую, але подвергающий небяспекі саму манархію? Я гэтага не бачу."
  
  "У душы вы амерыканец," сказаѓ Марыярці, - нягледзячы на тое, што вы пражылі тут - колькі?- ужо восем гадоѓ. Для вас манархія - мудрагелісты перажытак, які зжыѓ сябе, а каралева і ѓсе члены каралеѓскай сям'і - архаічны перажытак іншай эпохі ".
  
  "Я і сам не змог бы выказацца лепш", - прызнаѓся Барнетт. "Я што, няправільна зразумеѓ?"
  
  "Не," сказаѓ Марыярці, " зусім няма. Але вы не ѓлічваеце нематэрыяльныя актывы ѓстановы".
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Барнетт.
  
  "Гэта цалкам не ѓлічвае пытанне аб каралеѓскай волі і цікавую праблему каралеѓскай непрымірымасці".
  
  Барнетт гэта абдумаѓ. Пасля працяглай паѓзы ён паѓтарыѓ: "Як гэта?"
  
  "Каралева, страціѓшы сваю прамую ѓлада, ненармальным чынам стала голасам народа. Калі Вікторыя прымае закон, то і брытанскі народ прымае яго. Яны спадзяюцца, што яна захавае сумленнасць ѓрада. Не тое каб яны думалі пра гэта такім чынам, большасць з іх ".
  
  "Вось гэта я б назваѓ цікавай ідэяй", - сказаѓ бормотун. "Я не ѓпэѓнены, што вы маеце рацыю, але і не ѓпэѓнены, што вы памыляецеся".
  
  "Думайце пра яе як пра маці нацыі," сказаѓ Марыярці, "а наша нацыянальная мама скрупулезна, нават празмерна, прыстойнай і маральнай ёсьць".
  
  "Згодзен," сказаѓ Барнетт.
  
  "Так, яе вялікасць сапраѓдная ханжа," пагадзіѓся ражаны.
  
  "Такім чынам, якой была б рэакцыя брытанскага народа, калі б раптам высветлілася, што яна хавала жудасную таямніцу - што адзін з яе ѓласных дзяцей быѓ извергом, вар'ятам забойцам, а яна ведала пра гэта і нічога не рабіла, або, што яшчэ горш, актыѓна хавала гэта ад уладаѓ?"
  
  Барнетт абдумаѓ гэта і праз хвіліну павольна пакруціѓ галавой. "Гэта, безумоѓна, спыніла б працу ѓрада", - выказаѓ меркаванне ён. "Нічога асаблівага не было б зроблена, пакуль розныя органы ѓрада спрабавалі вырашыць, як дзейнічаць. Ім, безумоѓна, давялося б што-то зрабіць што-то сур'ёзнае і што-то хуткае ".
  
  "Што я заѓважыѓ, - дадаѓ бормотун, - так гэта тое, што чым больш патрэба ѓ спешцы, тым менш паспешнасці дасягаецца".
  
  "Я і сам гэта заѓважыѓ", - пагадзіѓся Барнетт.
  
  "Такім чынам, вось што мы маем", - сказаѓ Марыярці. "Хто-то прыдумаѓ спосаб дыскрэдытацыі брытанскай манархіі і знайшоѓ інструмент, які дапаможа яму дасягнуць гэтай мэты".
  
  "Пад "інструментам' вы маеце на ѓвазе забойцу? - Спытаѓ Барнетт.
  
  "Гэта дакладна", - пагадзіѓся Марыярці. "Сам забойца відавочна вар'ят, але хто-то, або, я думаю, хутчэй, нейкая арганізацыя, выкарыстоѓвае яго вар'яцкія схільнасці і яго выпадковае падабенства з Альбертам Віктарам, каб паспрабаваць зганьбіць і, магчыма, нават зрынуць брытанскі трон".
  
  "Навошта?" - спытаѓ бормотун.
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Гэта пытанне, які выцякае з адказу. Для чаго? Вядома, каб выклікаць вышэйзгаданы хаос. Але з хаосу, які яны маюць намер выклікаць - што? А калі і як яны маюць намер падняць заслону ѓ Другім акце?"
  
  "Акт другі?" спытаѓ Барнетт.
  
  " Сапраѓды. Акт першы - гэта серыя забойстваѓ; пакуль нам вядома пра двух. Другім актам стане неверагоднае адкрыцьцё аб тым, што яго каралеѓскае высокасць прынц Альберт Віктар з'яѓляецца злачынцам - што каралеѓская сям'я хавае і, верагодна, хавае монстра. Заслону апусціцца, калі будзе шмат крыкаѓ і беганіны ".
  
  "А Трэці акт?" спытаѓ Барнетт.
  
  " А! "Марыярці зняѓ з пераносся пенснэ і пачаѓ старанна праціраць шкла кавалачкам фланэлі. "Гэта развязка, якую мы павінны зрабіць усё магчымае, каб прадухіліць. Што б там ні задумалі нашы нябачныя праціѓнікі, баюся, нам гэта не спадабаецца ".
  
  "Мне гэта ѓжо не падабаецца", - сказаѓ бормотун.
  
  Містэр Моуз адчыніѓ дзверы і зрабіѓ два марудлівых кроку ѓнутр. "Джэнтльмен з ЕНП тут", - сказаѓ ён.
  
  Марыярці ѓстаѓ. "Я павінен ісці", - сказаѓ ён ім.
  
  "Што нам рабіць?" - спытаѓ Барнетт.
  
  "Вы, калі хочаце, наведаеце сваіх субратаѓ па пяры і паглядзіце, ці няма якіх-небудзь навін або намёку на навіны, якія тычацца Альберта Віктара або таямнічых забойстваѓ, якія хаваюцца ад грамадскасці. Будзьце лімітава абачлівыя. Калі вы выявіце якія-небудзь падобныя намёкі, паспрабуйце высветліць, адкуль яны ѓзяліся. Будзьце яшчэ больш асцярожныя ѓ гэтым пытанні. "
  
  "Цалкам справядліва", - сказаѓ Барнетт. "Заѓсёды ходзяць чуткі і фантастычныя гісторыі, якія тычацца каралеѓскай сям'і. Я зьбяру іх пад падставай - цалкам праѓдападобным падставай, цяпер, калі я пра гэта думаю, - каб зрабіць артыкул пра тое, што брытанцы думаюць аб сваім суверене, для якога-небудзь амерыканскага часопіса.
  
  "Цудоѓна," пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Я поброжу сярод вулічных гандляроѓ і ім падобных", - прапанаваѓ балака. "Здаецца, яны заѓсёды бачаць і чуюць рэчы раней за астатніх".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Добрая ідэя", - сказаѓ ён. "Калі хто-небудзь з вас што-небудзь прыдумае, докладывайте сюды. містэр Моуз прыме любое паведамленне".
  
  "Дзе ты будзеш?" Спытаѓ Барнетт.
  
  Марыярці падціснуѓ вусны. "Іду па слядах монстра", - сказаѓ ён.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ЧАТЫРНАЦЦАТАЯ]
  
  ДЖАЙЛС "ПАТЭРНОСТЭР"
  
  Казялец:
  
  Рэчы рэдка бываюць такімі, якімі здаюцца,
  
  Абястлушчанае малако маскіруецца пад сліѓкі;
  
  Хайлоу сыдуць за лакаваную скуру;
  
  Галкі расхаджваюць ѓ паѓлінавым пер'і.
  
  Капітан:
  
  Вельмі дакладна,
  
  Так яны і робяць.
  
  
  
  У. С. ГІЛБЕРТ
  
  СЦЕНЫ ВУЗКАГА ПАДВАЛЬНАГА ПАМЯШКАННЯ ѓ паѓднёвай частцы замка Эспань былі складзеныя з старажытнага чырвона-шэрага цэглы і мелі нядаѓна вычышчаны выгляд, як у аперацыйнай або на бойні. Адзінае акно высока на заходняй сцяне адкрывала вузкі від на вялікі калючы хмызняк з намёкам на неба. Шэсць газавых бра на сценах рассейвалі па пакоі недастатковы жаѓтлявае святло. Цяжкі дубовы стол, акружаны пяццю масіѓнымі дубовымі крэсламі, стаяѓ на кукішках у некалькіх футах ад усходняй сцяны. Па астатняй частцы пакоя былі раскіданыя мармуровая купель для хрышчэння, чыгунны сейф шырынёй чатыры фута і вышынёй шэсць футаѓ з невядомым шыфрам, які стаіць каваны кандэлябр на васемнаццаці галінах, шкляны шафка з кнігамі па сэксуальнай эзатэрыцы, вялікая частка якога была зроблена з па-майстэрску выдувного шкла, і масіѓны дубовы слуп для ѓзбівання. На сцяне над сталом у чорнай шаѓковай раме вісеѓ перавернуты вялікі срэбны крыж.
  
  Джайлс "Патэрностэр", гаспадар замка, сядзеѓ за сталом насупраць Марыярці і старэйшага інспектара Эппа. Гэта быѓ высокі, змардаваны мужчына з доѓгім, костлявым ямачным падбародкам і вялікімі, адтапыранымі вушамі, у адным з якіх была забэрзаць вялікая залатая завушніца у форме васьміканцовай зоркі, і на выгляд яму было дзесьці паміж сарака і без ѓзросту. На ім быѓ свабодны чорны касцюм з тонкім каѓнерыкам святара, начышчаныя да бляску чорныя туфлі і чырвоная феска з залатым пэндзлікам. На тоѓстай залатым ланцугу ѓ яго на шыі вісеѓ масіѓны залаты анкх.
  
  Адкінуѓшыся назад і скрыжаваѓшы рукі на грудзях, "Патэрностэр" агледзеѓ двух сваіх гасцей. "Для мяне і маёй арганізацыі было б дарэчы атрымаць хоць кроплю хвалы за тое, што я выклікаѓ жандараѓ, нават не датыкаючыся да цела беднага хлопца", - сказаѓ ён глыбокім голасам, мерна вымаѓляючы словы, з моцным, шырокім, свісцячым і гугнявым акцэнтам. "Большасць маіх памочнікаѓ прытрымліваліся думкі, што, калі б мы проста выкінулі гэтую няшчасную рэч у Тэмзу або пакінулі яе на памыйніцы ѓ Истчепеле, усе нашы праблемы зніклі б. І ѓсё ж я сказаѓ "не", гэта было б несправядліва або, як вы кажаце, прыстойна. Мы павінны звяртацца з зямнымі парэшткамі хлопца настолькі годна, наколькі гэта магчыма ѓ дадзеных абставінах, і нам лепш за ѓсё выклікаць паліцыю. Такім чынам, мы гэта зрабілі ".
  
  "Вы сапраѓды не тэлефанавалі ѓ Скотленд-Ярд", - адзначыѓ Эпп. "Вы выклікалі інспектараѓ Данзипа і Варта, якія, як аказалася, з'яѓляюцца членамі вашага маленькага клуба".
  
  "І абодва, "паправіѓ " Патэрностэр", " афіцэры Аддзела крымінальных расследаванняѓ Скотленд-Ярда.
  
  "Ты думаѓ, яны замнут гэта цяпер, anguis ѓ Хербе. Не так?"
  
  "Патэрностэр" агледзеѓся з збянтэжаным выразам на твары. "Якое ты маеш права быць незадаволеным?" спытаѓ ён праз імгненне. "Я меркаваѓ, што Данзип і Варт зробяць усё, што яны павінны былі зрабіць. Я не мог ведаць, што гэта будзе ".
  
  "Але ѓ вас былі надзеі", - настойваѓ Эпп.
  
  "Кожны чалавек мае права на маленькую надзею, "адказаѓ " Патэрностэр", " ці я пытаюся ѓ вас, для чаго патрэбныя нябёсы?"
  
  Марыярці нахіліѓся наперад і пастукаѓ па стале паказальным пальцам. "Перастань", - сказаѓ ён.
  
  "Прабачэнне?"
  
  " У вас цудоѓны акцэнт, але сваімі інтанацыямі ён не абавязаны ні аднаму мове, з якім я знаёмы.
  
  "Патэрностэр" падняѓ галаву і паглядзеѓ на Марыярці зверху ѓніз. "Праѓда?" спытаѓ ён. "Гэта тое, што ты думаеш? І з колькімі мовамі вы, па вашаму прызнанні, знаёмыя?
  
  "Я бегла кажу на дзевяці мовах," сказаѓ яму Марыярці, "і магу зразумець, магчыма, яшчэ з паѓтузіна".
  
  "Праѓда?" Спытаѓ У "Патэрностэр". "Для чаго?"
  
  "Справядлівы пытанне", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Пустая трата часу", - сказаѓ Эпп.
  
  Марыярці паглядзеѓ на яго. "Магчыма," сказаѓ ён і зноѓ павярнуѓся да Патерностеру. "Я веру, што выкарыстанне любога мовы фармуе ѓ мозгу патэрн - матрыцу, як назваѓ бы гэта мой сябар вялебны Доджсон, - які дазваляе лягчэй збіраць і здабываць іншую інфармацыю. Патэрн, які фарміруецца кожным мовай, індывідуальны, і, такім чынам, мозг атрымлівае злёгку различающуюся інфармацыю ѓ залежнасці ад мовы, на якім апісваецца аб'ект або падзея. Або, магчыма, лепш сказаць, што гэта дазваляе даследаваць прадстаѓленыя ѓ ім факты некалькі іншым спосабам. Такім чынам, француз, немец ці іспанец, які атрымаѓ адну і тую ж інфармацыю, сфармаваѓ б іншы яе ментальны вобраз і адрэагаваѓ бы на яе па-іншаму. Яшчэ трэба дакладна вызначыць, ці будзе чалавек, які свабодна валодае усімі трыма гэтымі мовамі, рэагаваць па-рознаму ѓ залежнасці ад таго, на якой мове яму была прадастаѓлена інфармацыя. Я збіраю нататкі для магчымай манаграфіі па гэтым пытанні ".
  
  "Няѓжо?" "Патэрностэр" паѓтарыѓ.
  
  Марыярці дастаѓ пенснэ і паставіѓ яго на пераноссе. "Знаёмства з танальнымі адрозненнямі розных моѓ - вышынёй вымаѓлення галосных, пстрычкай зычных - таксама дазваляе з дастатковай дакладнасцю ѓсталяваць, якая мова з'яѓляецца роднай для таго, хто гаворыць, незалежна ад таго, якую мову ён выкарыстоѓвае ѓ дадзены момант".
  
  "І што?" Спытаѓ У "Патэрностэр".
  
  "Такім чынам, нягледзячы на тое, што вы кажаце па-ангельску з тым, што вы наіѓна называеце усходнеэѓрапейскім акцэнтам, вашы маѓленчыя абароты ясна даюць зразумець, што ваш родную мову сапраѓды англійская. Адважуся выказаць здагадку, вы выраслі дзе-то пад гукі Насавых званочкаѓ. Толькі кокнуць ставіцца да сваіх галосным з такім пагардай."
  
  "Патэрностэр" адкінуѓся назад і ѓтаропіѓся ѓ столь, абдумваючы гэта.
  
  "Гэта сумленны паліцэйскі", - сказаѓ ён нарэшце, і цяпер яго гаворка гучала хутчэй як гаворка Усходняга Лондана, чым Усходняй Еѓропы.
  
  "Працягвай!" Сказаѓ Эпп. "Ты хочаш сказаць, што ты не... кім бы ты там ні быѓ? Ну, я ніколі. Non liquet, як гаворыцца.
  
  "І ваша, гм, грамадства", - сказаѓ Марыярці. "Што-то ѓ гэтым доме, у гэтым асяроддзі выклікае мне няѓпэѓненасць у іх сапраѓднасці. Ва ѓсім гэтым ёсць пэѓная тэатральнасць. Ці мае рацыю я, мяркуючы, што замак Эспань не так ужо древен і экзатычны, як здаецца?"
  
  "Патэрностэр" перавёѓ погляд на прафесара. - Паслухайце, - сказаѓ ён, - вы ж не той прафесар Марыярці, ці не так?
  
  Марыярці мякка зірнуѓ на яго. "Я, безумоѓна, прафесар Марыярці", - сказаѓ ён. "Прафесар Джэймс Марыярці з Расэл-сквер, Лондан".
  
  "Што ж, прыемна было сустрэць вас тут, вось так. Я сёе-тое чуѓ пра вас. Аб вашай працы".
  
  "У мяне доктарская ступень па матэматыцы і астраноміі", - выказаѓ меркаванне Марыярці. "Хоць я не чытаѓ лекцый ні на тым, ні па адным на працягу шэрагу гадоѓ. Вы цікавіцеся натуральнымі навукамі? Можа быць, вы чыталі маю маленькую манаграфію аб сувязі Кольцы Мёбіуса з Хризопеей Клеапатры?
  
  "Патэрностэр" пакруціѓ галавой - магчыма, проста каб растлумачыць гэта. "Ну, тое, што я чуѓ- добра. Мяне здзіѓляе, што ты шляешься з роззерсами, вось і ѓсё".
  
  "Ах, гэтыя гісторыі", - уздыхнуѓ Марыярці. "Яны будуць пераследваць мяне паѓсюль. Запэѓніваю вас, у іх не больш праѓды, чым, скажам, у тым, што я чуѓ пра вас.
  
  "Злачынны Напалеон, "сказаѓ" Патэрностэр " з непазбежнымі ноткамі глыбокай павагі ѓ голасе.
  
  "Праѓда?" Спытаѓ Марыярці. "Гэта тое, што ты чуѓ?" Ён адкінуѓся на спінку крэсла і сашчапіѓ пальцы пад падбародкам. "Ёсць адзін чалавек, які называе мяне так. Як вы прыйшлі да таго, што пачулі гэта?"
  
  " Ну, так вось, месяцаѓ шэсць ці восем таму сюды заходзіѓ хлопец у пошуках працы. Мяркуючы па выглядзе, ласкар. Заявіѓ, што збег з карабля і не рашаецца вярнуцца. Сказаѓ, што па прафесіі ён кухар, майстэрскі ѓ прыгатаванні індыйскіх страѓ, любімых брытанскімі пукка-сахибами.
  
  "Ну, ён не быѓ поварам, гэта стала ясна даволі хутка, і ласкаром ён таксама не быѓ. Трохі арэхава-карычневага колеру яго скуры засталося на спіне кашулі. Я не надта пярэчыѓ супраць гэтага - ва ѓсіх нас ёсць сакрэты, - але я ѓзяѓ яго поварам, а мне патрэбен быѓ менавіта такі кухар. Таму я яго звольніѓ ".
  
  "Я не сумняваюся, што ведаю джэнтльмена, аб якім ідзе гаворка", - сказаѓ Марыярці. " У вас ёсць якія-небудзь здагадкі адносна таго, што ён на самай справе рабіѓ у вашым установе, паколькі, як вы і меркавалі, ён, несумненна, не кухар?
  
  "Ён прыйшоѓ сюды ѓ пошуках вас", - сказаѓ "Патэрностэр". "Калі, вядома, вы сапраѓды прафесар Марыярці, аб якім ён балбатаѓ. Ён нічога не казаѓ ні пра астраноміі, ні аб якой-небудзь групе мобі.
  
  " Шукаеце мяне? Марыярці зняѓ з носа пенснэ і пачаѓ праціраць шкла кавалачкам чырвонай фланэлі. " Дзіѓна. Ён дакладна ведае, дзе я жыву. Ён правёѓ незлічоныя гадзіны, сноѓдаючыся па майму дому ѓ тым ці іншым ребяческом абліччы.
  
  "Што ж, ""Патэрностэр" задумаѓся. "Перш чым выйсці за дзверы, ён даѓ мне зразумець, што быѓ 'мудры' у дачыненні да маіх "гнюсных планаѓ" і што яны не маглі быць прыдуманыя нікім іншым, як прафесарам Марыярці. Я сказаѓ, што не ведаю ніякага прафесара Марыярці, і ён папрасіѓ не выпрабоѓваць яго цярпенне.
  
  " І ѓ чым заключаліся гэтыя вашы гнюсныя планы?
  
  " Ён так і не сказаѓ.
  
  " Можа быць, што-небудзь аб тым, як вы кіруеце гэтым установай?
  
  "Патэрностэр" фыркнуѓ. "У гэтым месцы няма нічога гнюснага. Проста трохі старых плескачоѓ і козыту, трохі мумбо-юмбо і некалькі мудрагелістых касцюмаѓ для, так бы мовіць, атмасферы ".
  
  "І імя," сказаѓ Марыярці. "Le Château d'en Espagne."
  
  "Так, добра. Я павінен быѓ як-то гэта назваць, ці не так?"
  
  "Мяркуючы па вашаму спісу удзельнікаѓ, вы зрабілі правільны выбар".
  
  - Ну, члены клуба "Шато", такія патрицианские, не сталі б так ахвотна падпісвацца, калі б я назваѓ гэта ѓстанова "Бурбалка і рыпанне", або калі б яны ведалі, што таямнічым гаспадаром установы быѓ стары добры Чарлі Уошберн з Канінг-Таѓн, ці не так?
  
  "Гэта было б трохі непрыемна", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Што абудзіла ѓ іх цікавасць, так гэта водар таямнічага Усходу", - сказаѓ Уошберн. "Кажучы метафарычна, як вы маглі б сказаць. Вось што я ім даѓ. Гэта, а таксама рытуал і прыналежнасці, якія я прыѓнёс, каб надаць гэтаму бачнасць праѓдападабенства, як выказаѓся б містэр Гілберт. І, вядома, непрыстойнасць. Нішто так не прыцягвае ѓвагу, як першакласная непрыстойнасць, па меншай меры, я так высветліѓ.
  
  Эпп фыркнуѓ. "І дзеці", - дадаѓ ён.
  
  "Ну што ж," сказаѓ Уошберн. " Большасць хлопцаѓ не так маладыя, як здаюцца, некаторыя з іх зусім крыху старэй. І дзяѓчаты, калі ѓжо на тое пайшло, таксама. Дзеці з трушчоб, як правіла, некалькі гадоѓ выглядаюць маладзей з-за цудоѓных магчымасцяѓ харчавання, якія ім прадастаѓляюцца, а затым, раптам, у свае дваццаць з невялікім яны выглядаюць старэй, нашмат старэй. Так ужо заведзена ѓ гэтай цывілізаванай краіне, у якой мы жывем ".
  
  Эпп кінуѓ на яго суровы погляд. - У тваім голасе гучыць горыч, дружа.
  
  "Толькі не я," сказаѓ Уошберн. "Я, якому была прадастаѓлена цудоѓная магчымасць падарожнічаць па розных частках святла, ласкава прадастаѓленая ѓзброенымі сіламі Яе Вялікасці, і нават ѓзнагароджанне за мае клопаты ѓ памеры аднаго шылінгі і шасці шылінгаѓ у дзень, за вылікам кампенсацыі расходаѓ на тое і гэта. І ѓсё, што ад мяне патрабавалася наѓзамен, - гэта страляць у людзей, якіх я не ведаѓ, у той час як яны стралялі ѓ мяне ѓ адказ ".
  
  Эпп напружыѓся. "Гэта, сэр, наѓрад ці можна апісаць так ганаровае служэнне каралеве і краіне", - сказаѓ ён з насмешкай у голасе. "Ipso facto. Я не сумняваюся, што вы, павінна быць, былі чым-то накшталт заслугі перад сваім палком.
  
  ђсмешка прамільгнула на твары Уошберна і знікла, ненадоѓга агаліѓшы шэраг няроѓных, обесцвеченных зубоѓ. "Яны так і думалі", - сказаѓ ён. "Я быѓ узнагароджаны медалём за тое, што я б цяпер назваѓ меншай глупствам перад тварам ворага, іншы за падпарадкаванне загадам ідыёта, які быѓ маім старэйшым афіцэрам - ён загінуѓ у тым баі - і трэцяй за выратаванне жыцця ідыёта, які прыняѓ камандаванне пасля таго, як быѓ забіты першы ідыёт. Потым куля джезайля прабіла мне сцягно, і ѓдзячнае ѓрад прызнала мяне непрыдатным да службы і выкінулі прэч ".
  
  "Такім чынам, вы знайшлі - не, стварылі для сябе новы кірунак працы", - выказаѓ меркаванне Марыярці.
  
  "Я зрабіѓ гэта", - пагадзіѓся Уошберн. "Дзякуючы шэрагу выпадковых абставінаѓ і невялікі своечасовай дапамогі то тут, то там, я пракладаѓ сабе шлях уверх па лесвіцы эратычнага паѓсвятла, пакуль два гады таму не заснаваѓ гэта ѓстанова".
  
  "А 'водар таямнічага Усходу'?
  
  Уошберн паціснуѓ плячыма. " У асноѓным, проста пах. Намёк на Левант можна знайсці ѓ многіх менш выбітных раёнах Лондана, разам з ноткай Егіпта, п'янлівы дозай Паднябеснай і невялікім колькасцю балканскага таго-то і рускага таго-то. Многія з маіх дзяцей, сапраѓды, родам з дзіѓных і экзатычных куткоѓ зямлі, але па большай частцы я знаходзіѓ іх значна бліжэй да дому ".
  
  "А што з дзіцем, якога забілі?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Истефан," сказаѓ Уошберн. " Думаю, яму было шаснаццаць. Выглядаѓ ён гадоѓ на чатырнаццаць. Я ѓсё думаѓ, калі вы зберацеся спытаць пра яго. Можа, ён і быѓ нашчадкам Яго, але ніхто не заслугоѓвае такой смерці.
  
  "Мае спачуванні хлопцу", - сказаѓ Марыярці. "Раскажыце мне пра джентльмене, з якім ён быѓ".
  
  " Той, хто разрэзаѓ яго на часткі? Уошберн паморшчыѓся. " Я таксама пра яго думаѓ.
  
  "А што з ім?" - спытаѓ Эпп.
  
  "Ну," сказаѓ Уошберн, " вы павінны ведаць, ці не так? Што з тваімі людзьмі, якія заходзяць сюды і выходзяць з дому на цэлы дзень, глядзяць сюды, принюхиваются там, зазіраюць у гэта і адкрываюць тое.
  
  "Расследаванне забойства, мой дарагі, не паважае прыватнае жыццё", - сказаѓ яму Эпп.
  
  "Да пэѓнага моманту гэта не так", - пагадзіѓся Уошберн. "Затым, раптам, усё мяняецца, і адзінота - гэта тое, чаго ѓ нас занадта шмат. Мы ні з кім не павінны казаць аб тым, што адбылося, а ѓ дзвярах стаіць джэнтльмен у цывільным і з плоскімі ступнямі, што, улічваючы ѓсе абставіны, не вельмі добра для звычаяѓ. За апошнія два дні ні адзін член клуба не пераступаѓ парога ".
  
  "У нас ёсць свае прычыны, дружа," сказаѓ Эпп, "і цябе не падвяргаць іх сумневу".
  
  "Што вы можаце распавесці мне пра забойцу?" Спытаѓ Марыярці. "Хто ён быѓ, калі вам вядома, і як доѓга ён быѓ членам клуба?"
  
  Уошберн паморшчыѓся. " Я ѓсё гэта ѓжо распавёѓ хлопцам з Скотленд-Ярда.
  
  "Так, добра, тады," сказаѓ Эпп, - у вас гэта павінна быць свежа ѓ памяці, ці не так?"
  
  "Я проста не люблю пра гэта казаць", - сказаѓ Уошберн. "Я маю на ѓвазе, пасля таго, што адбылося і ѓсё такое".
  
  "Вы хочаце, каб мы злавілі чалавека, які гэта зрабіѓ, ці не так?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Вядома," пацвердзіѓ Уошберн, - але вы ѓпэѓненыя, што хочаце заняцца лоѓляй?
  
  Эпп ваяѓніча нахіліѓся наперад. "Што гэта значыць?" - патрабавальна спытаѓ ён.
  
  "Ну, гэта само сабой зразумела. Калі б ты хацеѓ злавіць яго, ты б ужо гэта зрабіѓ. Проста падышоѓ да яго дому, дзе б ён ні знаходзіѓся, пастукаѓ у дзверы і забраѓ яго. І калі б ты гэта зрабіѓ, ты б не быѓ тут і не задаваѓ мне ѓсе гэтыя пытанні, ці не так? Гэта лагічна."
  
  "Так, вы сказалі інспектарам, хто быѓ гэты чалавек?" Спытаѓ Марыярці.
  
  " Не я. Я яго не бачыѓ, ці не так? Па-мойму, гэта мог быць любы з нашых гасцей. Гэта Натьяна паглядзела на яго, калі ён выйшаѓ з таго пакоя.
  
  "Натьяна?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Яна шатлена, як мы яе называем. Той жа тытул, што і ѓ мяне, але з е на канцы. У французаѓ так прынята звяртацца з імёнамі. Яна мая напарніца, і мне пашанцавала, што я яе знайшоѓ. Па праѓдзе кажучы, яна ѓ значнай ступені кіруе гэтай установай."
  
  "Няѓжо?"
  
  "О, так. Я расхаживаю з важным выглядам і впечатляю кліентуру сваімі змрочнымі сакрэтамі, улаживаю любыя якія ѓзнікаюць сваркі, а таксама сачу за прыёмам новых кліентаѓ і сачу за тым, каб мы атрымлівалі належнае ѓзнагароджанне за аказаныя паслугі. Натьяна на самай справе вядзе бухгалтэрыю, вядзе хатнюю гаспадарку і ѓсё такое.
  
  "Гэта рускае імя, Натьяна?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Можа быць, можа быць," пагадзіѓся Уошберн. Ён працягнуѓ руку за спіну і некалькі разоѓ тузануѓ за шнурок званка, які вісеѓ на сцяне. - Яна зараз прыйдзе, і вы можаце спытаць яе самі.
  
  Невысокая, стройная жанчына з высокімі скуламі і цёмнымі пранізлівымі вачыма на вузкім твары, Натиана насіла маску поѓнага самавалодання, эфектыѓна хавае любыя эмоцыі, якія яна магла адчуваць. Яна пастукала, увайшла, перасекла пакой і села ѓ крэсла з ціхамірным выглядам герцагіні, якая прыйшла ѓ дом мясцовага вікарыя на чай. Толькі збялелы косткі яе сціснутага левага кулака выдавалі эмацыйнае напружанне, якое яна выпрабоѓвала. "Так, джэнтльмены?" спытала яна. "Чым я магу вам дапамагчы?"
  
  Эпп строга паглядзеѓ на жанчыну, яго вочы спыніліся на цёмным сукенка строгага крою, цёмна-бардовай шалі і туфлях на гузіках. " Натьяна?
  
  "Гэта маё імя".
  
  Ён нахмурыѓся. " Якая Натьяна, калі можна спытаць? У цябе ёсць прозвішча? А як цябе клікалі да таго, як стала Натьяной? Словы прагучалі рэзка, рэзкім тонам допыту.
  
  Яна мякка паглядзела на яго, не выказваючы ні гневу, ні крыѓды на яго тон, але яе левая рука сутаргава ѓчапілася ѓ складкі спадніцы. "Імя Натьяна паказана ѓ маім пасведчанні аб нараджэнні," сказала яна, - копія якога ѓ мяне ёсць. Баюся, вам прыйдзецца з'ездзіць у Санкт-Пецярбург, каб убачыць арыгінал. Мне сказалі, што ѓ адной з маіх мінулых жыццяѓ мяне клікалі Шарима і што я была одалиской ѓ гарэме вялікага Хубилай-хана, але, баюся, я не магу даць ніякіх дакументаѓ на гэты конт ".
  
  "Старшы інспектар Эпп вас не ѓхваляе", - сказаѓ ёй Марыярці. "Баюся, ёсць многае, чаго містэр Эпп не ѓхваляе. Ён паліцэйскі. Мяне завуць прафесар Марыярці, і я не паліцэйскі. Магу я задаць вам некалькі пытанняѓ?
  
  Натиана паглядзела на Уошберна, а затым зноѓ на Марыярці. "Вось ты, а вось і я", - сказала яна. "З такім жа поспехам ты можаш пытацца, што табе падабаецца".
  
  "Каб задаволіць цікаѓнасць містэра Эппа," сказаѓ Марыярці, " як ваша імя па бацьку?
  
  "Я не магу сказаць", - адказала Натьяна. "Мая маці паняцця не мела, хто мой бацька. Яна лічыла, што ён, верагодна, быѓ адным з мужчын, якіх я ѓ дзяцінстве называла 'дзядзькам', але гэта мог быць хто-то зусім іншы. У маім пасведчанні аб нараджэнні напісана: "Бацька невядомых".
  
  "Крыху сурова, ці не так?" - спытаѓ Марыярці. "Бацька невядомы".
  
  "Царская бюракратыя мае тэндэнцыю быць даволі дакладнай і бесчалавечнай", - сказала Натьяна. "Бацькі невядомых. І таму, баюся, ён застанецца. Вы гаворыце па-руску?"
  
  "Дастаткова", - сказаѓ Марыярці. "Давайце цяпер, калі вы не пярэчыце, пагаворым пра тое, што адбылося тут два дні таму".
  
  "Калі мы павінны", - сказала яна. "Я магла б доѓга не ѓспамінаць аб гэтым".
  
  "Вядома", - сказаѓ Марыярці. "Давайце пройдземся па падзеі ѓ апошні раз, злёгку крануѓшы асноѓных фактаѓ. Гэта вельмі дапамагло б мне, і, магчыма, пасля гэтага цябе больш ніколі не прыйдзецца думаць пра гэта ".
  
  Натиана глыбока ѓздыхнула і ѓтаропілася ѓ сцяну. Напэѓна, з хвіліну яна маѓчала. А потым загаварыла. "Пеккави і хлопец падняліся ѓ пакой каля трох, я думаю, гэта было. Яго напарнік застаѓся ѓ пакоі для прывітанняѓ. Праз некаторы час пасля сыходу Пеккави я зразумеѓ, што хлопец усё яшчэ не выходзіѓ з пакоя. Я не ведаю, як доѓга."
  
  "Пеккави?" спытаѓ Марыярці.
  
  "У кожнага з нашых джэнтльменаѓ ёсць імя, якое ён выкарыстоѓвае, знаходзячыся тут. Для нашых запісаѓ, вы разумееце".
  
  "Вы вядзеце запісу?" - спытаѓ Эпп, у яго голасе гучала нешта сярэдняе паміж здзіѓленнем і недаверам.
  
  "Вядома", - умяшаѓся Уошберн. "Трэба ведаць, хто якую паслугу набыѓ, калі і на які тэрмін".
  
  "Мы не ведаем сапраѓдных асоб многіх, магчыма, большасці нашых членаѓ", - сказала Натьяна. "Новы прысвечаны вылучаецца ѓ члены існуючым сябрам, прикомандированным іншым і адобраным уладальнікам шатла. Гэта дазваляе ѓдзельнікам адчуваць сябе больш абароненымі і свабоднымі ад магчымых знешніх перашкод, калі яны не ведаюць адзін аднаго, а мы не ведаем, хто яны на самой справе ".
  
  "Пад 'умяшаннем звонку' вы разумееце шантаж? Выказаѓ Здагадку Марыярці.
  
  Натьяна кіѓнула.
  
  "Прыкладна так яно і ёсць", - пагадзіѓся Уошберн. "Калі хлопец падае заяѓку на сяброѓства, я гляджу на яго, паказваю вялікі палец, і ён у справе. Ніколі не пытай яго, якое яго сапраѓднае імя.
  
  "На якой падставе вы сцвярджаеце новых удзельнікаѓ, калі не ведаеце, хто яны на самой справе?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "У асноѓным ад маіх вывастраных інстынктаѓ і таго, ці змогуць яны справіцца з сяброѓскімі ѓнёскамі".
  
  "Ага", - сказаѓ Марыярці. "І колькі каштуе стаць членам клуба?"
  
  "Дзвесце для большасці з іх," сказаѓ Уошберн.
  
  "Дзвесце фунтаѓ?" спалохана перапытаѓ Эпп.
  
  "Гинеи," паправіѓ Уошберн.
  
  " Гинеи? За сяброѓства ѓ гэтай арганізацыі?
  
  "Так, але джэнтльмены плацяць за свае маленькія забавы, ці не так?" сказаѓ Уошберн. " І яны не сталі б вас паважаць, калі б вы не бралі з іх плату ѓ гинеях. Сто дваццаць - членскі ѓзнос, а астатнія восемдзесят запісваюцца на выдаткі. Кожны раз, калі сума на рахунку становіцца менш дваццаць гінэяѓ, яны папаѓняюць рахунак яшчэ на восемдзесят. Вось чаму нам не трэба ведаць, хто яны па знешнім свеце; яны загадзя заплацілі за свае маленькія задавальнення. Той факт, што ѓдзельнік выстаѓляе іх і ѓ іх ёсць неабходны нік, мае вялікае значэнне - і затым, як толькі яны праходзяць мой глом, яны ѓступаюць. Вядома, асаблівыя удзельнікі, якіх было б карысна мець побач, напрыклад, два вышэйзгаданых копа, атрымліваюць адмысловы тарыф ".
  
  " Што твае вывастраныя інстынкты падказалі цябе аб Пеккави?
  
  Уошберн падняѓ вочы да столі і на імгненне задумаѓся. "Ён далучыѓся да нас каля паѓгода таму. Наколькі я памятаю, яго прытуліѓ член клуба, які падпісваецца 'Святы Геранім".
  
  "Цікава," сказаѓ Марыярці. " Джером. Англизировано ад грэцкага Hieronymus.
  
  Эпп фыркнуѓ. "Грэчаскі, егіпецкі - гэта ѓсё вельмі добра, але да чаго прывядзе нас веданне гэтага?"
  
  "Карыснасць любога факту не можа быць ѓстаноѓлена ѓ адсутнасць гэтага факту", - сказаѓ Марыярці. "Магчыма, нам не прынясе ніякай карысці ведаць, што 'Геранім' ѓзяѓ сваё імя ѓ гонар раннехрысціянскага святога ці святой Еранім наведваѓ тыя месцы ѓ Рыме, якія больш за ѓсё нагадвалі яму пра жахі Пекла. "Жах, ѓсюдыісны жывёлам, адначасовае маѓчанне на зямлі", як вы маглі б сказаць.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Уошберн.
  
  "Жах і цішыня ѓсяляюць жах у душу", - перавёѓ Марыярці. "Ці Не так, містэр Эпп?"
  
  "Можа быць", - прызнаѓ Эпп.
  
  "Я цытую святога Гераніма", - патлумачыѓ Марыярці. "Вядома, ён цытаваѓ Вяргілія. Мяркуючы, што ваш Джером мае класічную адукацыю, каментаваѓ ён гэта ѓстанова, калі выбіраѓ сабе псеѓданім? Ці мае гэта значэнне? Калі гэта мае якое-то стаѓленне да таго, што ён прадставіѓ Пеккави сяброѓства, то можа. Менавіта такімі няяснымі і ѓяѓнымі няважнымі дэталямі людзі часта выдаюць сябе ".
  
  Ён зняѓ пенснэ і пачаѓ праціраць шкла усюдыісным кавалачкам чырвонай тканіны. " Давайце вернемся да таго, што вы памятаеце пра джентльмене, які называѓ сябе Пеккави.
  
  Уошберн кіѓнуѓ. "Наколькі я памятаю, ён быѓ прысадзісты і шыракаплечы", - сказаѓ ён. "Выбітны нос і вушы. Добра апрануты. Карычневы цельпукаваты касцюм і старамодны гальштук. Якія менавіта дзядкі, я сказаць не магу. Дагледжаны. Ваенная выпраѓка. Тыповая для дзяржаѓнай школы інтанацыя ѓ яго голасе. Калі б вы былі тут, вы, верагодна, маглі б сказаць мне, хто менавіта. "
  
  "Без сумневу", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Але, нягледзячы на ѓсё гэта, гучыць трохі плаксіва. І хітрая. Не глядзела табе ѓ вочы".
  
  "Прашу прабачэння," перабіла Натьяна. - Але гэты джэнтльмен не той Пеккави, якога я бачыла.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці, паціраючы рукі. "Цяпер мы, здаецца, да чаму-то прыйшлі. Калі ласка, апішыце гэтага чалавека такім, якім вы яго бачылі".
  
  "Высокая і стройная", - пачала Натиана, а затым зрабіла паѓзу, каб падумаць. "Ну, магчыма, не столькі высокая, цяпер, калі я думаю пра гэта, колькі элегантна стройная. Не тое каб ён быѓ невысокім, але яго стройнае цела і пастава - даволі прамая і царская - стваралі ѓражанне дадатковага росту. Калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе."
  
  "Цалкам дакладна", - сказаѓ Марыярці. "Што-небудзь яшчэ ѓ ім ѓразіла?"
  
  "Ён даволі шмат смяяѓся".
  
  "Смяяліся?" - спытаѓ Эпп. "Над чым, ці магу я спытаць?"
  
  "Ну, не столькі смяяѓся, колькі, я мяркую, хіхікаѓ. Няма - хіхікаѓ. Над усім. Ён хіхікаѓ, калі падымаѓся ѓ пакой, і ён хіхікаѓ, калі выходзіѓ з пакоя. З гэтым бедным хлопчыкам - такім, якім ён быѓ. Яна здрыганулася і адвяла вочы, як быццам размова аб гэтым выклікаѓ у яе думках гэтую сцэну, і яна адварочвалася, каб не глядзець на яе зноѓ. " Што за чалавек мог здзейсніць такое?
  
  "Гэта-тое мы і павінны высветліць", - сказаѓ Марыярці. "Джэнтльмен, якога вы апісалі як яго памочніка, - ён чакаѓ унізе, пакуль Пеккави падымаѓся наверх?"
  
  "Цалкам дакладна, сэр".
  
  " Але яны сышлі разам?
  
  "Гэта так".
  
  " Раскажы мне аб ім - аб гэтым іншым мужчыне.
  
  "Я бачыѓ толькі яго верхавіну. Гэта было, калі ён далучыѓся да Пеккави ѓнізе. На ім была шырокая чырвона-чорная маска даміно, перавязаная ззаду чырвонай стужкай. Я памятаю, што маленькае круглае плямка ѓ яго на патыліцы было пазбаѓлена валасоѓ. Астатнія валасы былі чорнымі, падзеленыя праборам пасярэдзіне і зачасаны вельмі роѓна да галавы ".
  
  " Пад якім імем ён увайшоѓ?
  
  "Ён увайшоѓ як госць Пеккави", - сказаѓ Уошберн. "Імя не было названа".
  
  "Ну жа, ну ж", - сказаѓ Эпп. "Напэѓна, хто-небудзь што-небудзь бачыѓ. Гэта можа быць важна. Ipso facto."
  
  "Ён праводзіѓ час у мужчынскай распранальні, але не праяѓляѓ асаблівай цікавасці да хлопцаѓ", - сказала Натьяна. "Я спытала пра яго пасля ... пасля". Яна ѓздыхнула і пахітала галавой з боку ѓ бок, як быццам спрабуючы прагнаць трывожныя вобразы з свайго мозгу. "Гэта была наша віна - у тым, што здарылася? Ці маглі мы ведаць?"
  
  "Такія арганізацыі існавалі ѓ Лондане з семнаццатага стагоддзя", - сказаѓ ёй Марыярці. "Магчыма, і раней, але я не знайшоѓ больш ранніх запісаѓ. За гэтыя гады ѓ іх адбыліся даволі нездаровыя рэчы. Але бессэнсоѓнае забойства маленькага хлопчыка і расчляненне яго яшчэ цёплага цела ... "
  
  Натьяна выдала ціхі вскрикивающий гук і паднесла абедзве рукі, сціснутыя ѓ кулакі, да рота. Яе вочы, здавалася, сталі больш, шырэй і больш страдальческими.
  
  "Прашу прабачэння, мадам", - сказаѓ Марыярці. "Гэта было непатрэбна і неабдумана з майго боку".
  
  "Калі б ты бачыѓ гэта-" пачала яна.
  
  "Ну што ж, - сказаѓ ён, - як бы гэта ні было непрыемна, я б хацеѓ гэтага. Гэта магло б даць мне некалькі карысных ідэй. Я павінен абапірацца на факты, а не на здагадкі, калі хачу разабрацца ѓ гэтым. Але мне шкада, што вам прыйшлося стаць сведкам такога відовішча.
  
  Натиана закрыла вочы і выставіла перад сабой сціснутыя кулакі. "Я думала, што бачыла жах", - сказала яна. "У Канстанцінопалі, у Каіры - але вось так? Няма- ніколі так".
  
  Уошберн устаѓ і падышоѓ да Натане, узяѓшы яе за руку. "Ёсць што-небудзь яшчэ?" ён спытаѓ іх.
  
  "Яшчэ сёе-тое", - сказаѓ Марыярці. "Ці быѓ хто-небудзь досыць блізка, каб пачуць што-небудзь, што мог сказаць хто-небудзь з мужчын?"
  
  "Я пыталася пра гэта", - сказала Натьяна. "Маска даміно нічога не сказаѓ за ѓвесь час, пакуль ён быѓ тут. Некалькі пробормотанных заѓваг свайго, э-э, аднаму, магчыма, але нікому іншаму - нічога. Хихикающий мужчына - забойца - сказаѓ некалькі слоѓ дзяѓчыны ѓ распранальні, калі выходзіѓ.
  
  " Дзяѓчына ѓ распранальні?
  
  " Так. Яна мне так і сказала, але я не надаѓ гэтаму значэння. Гэта былі словы, якія кажуць гардэробшчыцу, пазбаѓленыя ѓтрымання.
  
  "Магчыма, і так," сказаѓ Марыярці, - але я хацеѓ бы ведаць, што было сказана".
  
  "Я не ведаю, што ён сказаѓ, слова ѓ слова". Натьяна ѓстала. "Дзяѓчыну завуць Вэндзі. Я схаджу за ёй".
  
  "Мы дарма трацім час", - прамармытаѓ Эпп, калі Натьяна выйшла з пакоя. "Дзеля ѓсяго святога, якая можа быць карысць ад таго, што мужчына сказаѓ гэтай дзяѓчыне?"
  
  "Acta non verba, eh, Epp?" Марыярці сказаѓ. "Ну, хто ведае. Магчыма, ён назваѓ ёй сваё імя і адрас".
  
  "Ба!" - сказаѓ Эпп.
  
  Вэндзі была мініяцюрнай бландынкай з пяшчотнымі рукамі і тым, што французы назвалі б дзёрзкім тварыкам. У адрозненне ад таго вечара, калі яна працавала ѓ гардэробе, на ёй быѓ ружовы баваѓняны пеньюар з пахам і пухнатым каѓняром. "Вы хацелі мяне бачыць, сэр?" спытала яна.
  
  "Так, сапраѓды, юная лэдзі", - сказаѓ Марыярці. "Вэндзі, гэта ты? Дзякуй, што прыйшла".
  
  Яе вочы злёгку пашырыліся пры гэтых словах. "Я не ведала, што ѓ мяне быѓ выбар", - сказала яна.
  
  " Што ж, усе роѓна дзякуй. "Марыярці усміхнуѓся сваёй самай дзіѓнай у іх становішчы усмешкай, якая пры іншых абставінах прымушала моцных мужчын раптам ѓсведамляць, што ѓ іх ёсць тэрміновыя справы ѓ іншым месцы. У гэты момант у ім не было пагрозы, і Вэндзі ѓсміхнулася ѓ адказ, сарамліва і няѓпэѓнена, як быццам баялася, што яго ѓсмешка можа знікнуць без папярэджання.
  
  "Чалавек, які ѓчыніѓ усе гэтыя непрыемнасці некалькі дзён таму," сказаѓ Марыярці. " Вы памятаеце яго?
  
  На гэты раз яе вочы сапраѓды пашырыліся, а вусны задрыжалі. "О, сэр", - сказала яна. "Ён прайшоѓ прама міма мяне, так і было. І я ѓсміхнулася яму і пахітала галавой, аддаючы яго плашч і капялюш, а ён даѓ мне шылінг, ён так і зрабіѓ. Яго вочы ззялі, а рот усміхаѓся. Адкуль мне было ведаць?"
  
  "Ну, Вэндзі, не галасі!" Рэзка сказала Натьяна.
  
  "Усё ѓ парадку", - заспакаяльна сказаѓ Марыярці. "Адкуль ты мог ведаць? Давай пакуль не будзем думаць аб гэтай частцы справы. Давай падумаем аб гэтым чалавеку і яго сябру. Ці можаце вы апісаць іх - хохотуна і яго сябра?
  
  " У таго, круглолицего, былі такія доѓгія вусы, канцы якіх былі як бы закручаныя ѓ кончыкі, але гэта ѓсё, што я змог разглядзець.
  
  "А іншы?" спытаѓ Марыярці. " Вы можаце яго апісаць?
  
  " Элегантны джэнтльмен - мне так здаецца. Акрамя таго, у мяне ёсць яго фатаграфія, ці не так?
  
  Эпп рэзка сеѓ. "Ну-ка, што гэта?" патрабавальна спытаѓ ён. " Яго фатаграфія?
  
  " Што вы маеце на ѓвазе? Спытаѓ Уошберн, амаль ускочыѓшы на ногі. Ён нахіліѓся над сталом. " Як вы атрымалі яго фатаграфію? Аб чым вы кажаце?
  
  Вэндзі закрыла твар рукамі. " Я нічога не мела на ѓвазе, я гэтага не рабіла. Гэта не мая віна. Яна вылілася шчырымі слязамі.
  
  Эпп ѓстаѓ і обвиняюще ткнуѓ у яе пальцам. "У вас ёсць яго фатаграфія? І вы нічога не сказалі? Спыні галасіць, дзяѓчынка, і объяснись!
  
  Гэта прымусіла яе всхлипывать яшчэ гучней, пакуль праз некалькі секунд яна не пачала задыхацца.
  
  "Ну жа, Вэндзі", - заспакаяльна сказала Натиана, падыходзячы і абдымаючы дзяѓчыну. "Ніхто цябе не вінаваціць. Нам проста трэба ведаць, што адбылося".
  
  "Заплюшчы вочы і зрабі глыбокі ѓдых," прапанаваѓ Марыярці, " а потым яшчэ адзін. Ты добрая дзяѓчынка. А цяпер яшчэ адзін. Не спрабуй загаварыць ні на хвіліну. Проста вдыхай і выдыхай ... вдыхай і выдыхай. Добра. Цяпер яшчэ адзін глыбокі ѓдых - вось так. Цяпер лепш?"
  
  Яна адкрыла вочы, на секунду задумалася, а затым кіѓнула.
  
  " Добра. Цяпер раскажы нам аб гэтым. Што менавіта зрабіѓ гэты элегантны джэнтльмен?
  
  "Ён пакінуѓ гэта - сваю фатаграфію - схаванай у маленькім срэбным футарале, які ён пакінуѓ на прылаѓку. Ён так і зрабіѓ. Я спрабаваѓ паклікаць яго, каб вярнуць яго, але ён амаль выбег, так што я ѓсё роѓна не змагла.
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Вядома, я павінен быѓ падумаць пра гэта".
  
  "Ці павінен ты?" Пакрыѓджана спытаѓ Эпп, сядаючы назад. "Аб чым, ці магу я спытаць?"
  
  "Што ён пакіне што-тое, каб зацвердзіць сваю, э-э, альтэрнатыѓную асобу". Марыярці павярнуѓся да дзяѓчыны. "Вы можаце паказаць нам, што ён пакінуѓ?"
  
  "Гэта ѓ маім закутку", - сказала Вэндзі, устаючы. "Я схаджу за ім, калі ты не супраць".
  
  "Мы ведаем", - сказаѓ ёй Марыярці.
  
  Пакуль дзяѓчына адсутнічала, ніхто не вымавіѓ ні слова, а калі яна вярнулася, стоячы ѓ дзвярах з плоскім сярэбраным прадметам у руцэ, усе дружна ѓздыхнулі.
  
  Эпп працягнуѓ руку і ѓзяѓ прадмет з рук дзяѓчыны. "Decus et tutamen", сказаѓ ён, круцячы яго зноѓ і зноѓ, "калі гэта не партабак".
  
  Марыярці сунуѓ пенснэ ѓ кішэню камізэлькі і дастаѓ павялічвае манокль. "Можна?" спытаѓ ён, працягваючы руку.
  
  "Cum Magno gaudio, прафесар", - сказаѓ Эпп, здзяйсняючы невялікую цырымонію ѓручэння яму кейса.
  
  "Вядома," пагадзіѓся Марыярці, беручы прадмет і разглядаючы яго праз падзорную трубу.
  
  "Што ѓ вас там?" спытаѓ Уошберн.
  
  "Гэта сапраѓды сярэбраны партабак," сказаѓ Марыярці, дэманструючы яго, - з гербам, выбітым на вечку, а ѓнутры" - ён адкрыѓ яго - "пад вечкам фатаграфія, э-э, джэнтльмена, аб якім ідзе гаворка, і, гм, дзве цыгары". Ён дастаѓ адну і пакатаѓ у руцэ. " Кубінскую. "Эль рэй дэль Мундо", я мяркую. Вельмі падыходзіць. Ён паклаѓ цыгару назад і зачыніѓ партабак, пакінуѓшы фатаграфію ѓнутры.
  
  "Гэта ... ён - дакладна?" - спытаѓ Эпп.
  
  "Без сумневу," пацвердзіѓ Марыярці, "а герб дадае праѓдападабенства".
  
  "Герб?" Падазрона спытаѓ Эпп. "Гэта, выпадкова, не..."
  
  "Маленькі і зроблены з густам", - сказаѓ Марыярці, разглядаючы крышку. "Белы шчыт з простым чырвоным крыжам у цэнтры, акружаны сіняй стужкай. Выканана, па-мойму, ѓ тэхніцы перагародкавай, з дэвізам ордэна на стужцы залатымі літарамі.
  
  "Загад? Які загад?" Запатрабаваѓ адказу Эпп.
  
  "Гэта герб Самага высакароднага ордэна Падвязкі", - патлумачыѓ Марыярці. "Яго дэвіз - "Трымай сябе ѓ руках". 'Зло таму, хто думае зло' - гэта звычайны пераклад.
  
  " Падвязка, так? Уошберн задумаѓся. - Значыць, ён сапраѓды быѓ занудай.
  
  "Сапраѓды", - пагадзіѓся Марыярці. "Уладальнік гэтага валізкі, безумоѓна, быѓ шышкай".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ПЯТНАЦЦАТАЯ]
  
  УНІКАЛЬНАСЦЬ ЧАГО
  
  Ці чуеш ты святочны гам
  
  Пра Смерць, Разбурэнні і Граху ...
  
  -ПЕРСІ БИШИ ШЭЛІ
  
  "Я ПАКУЛЬ НЕ МАГУ СКАЗАЦЬ ВАМ, ШТО АДБУДЗЕЦЦА, хоць я дамагаюся некаторага прагрэсу ѓ гэтым дачыненні да", - сказаѓ Марыярці. "Я магу, аднак, апісаць вам у некаторых дэталях тое, што ѓжо адбылося".
  
  Чацвёра астатніх у маленькай пакоі заерзали на сваіх крэслах. "Якога роду прагрэс?" спытаѓ лорд Монтгриф.
  
  "Я магу сказаць вам, што забойца - не вар'ят-адзіночка, і што людзі, якія стаяць за ім, добра арганізаваны, добра фінансуюцца і ѓ некаторым родзе высока матываваныя. У тым, што яны робяць, няма нічога выпадковага. Яны дзейнічаюць па дэталёвым планам. Таксама я б сказаѓ, што за ѓсёй гэтай авантурай варта адна накіроѓвалая рука, магчыма, адзін з тых легендарных "галоѓных злачынцаѓ", у якія я асабіста так не хачу верыць. І што б ні было запланавана ѓ якасці кульмінацыі гэтага плана, гэта хутка адбудзецца ".
  
  Сэр Энтані Дэрыл нахіліѓся наперад. "На якой падставе вы можаце так казаць, і калі вы кажаце 'хутка', як хутка?"
  
  "Верагодна, не сёння ці заѓтра, але калі-небудзь у найбліжэйшай будучыні", - адказаѓ Марыярці. "Я мяркую, што яны плануюць яшчэ адзін ці два "інцыдэнту" з намёкамі, якія дасягаюць вушэй грамадскасці, па-майстэрску перададзенымі прэсе іх агентамі, а затым адбудзецца нейкае апошняе падзея, у выніку якога прынц будзе схоплены з доказамі злачынства flagellum delicto, як сказаѓ бы старшы інспектар Эпп ".
  
  Яго светласць герцаг Шорхэм стукнуѓ кулаком па стале, задребезжали кубкі. "Гэта агідна", - сказаѓ ён хрыплым шэптам. "Пракляты!"
  
  Яны збіраліся ѓ невялікі прыватнай сталовай на трэцім паверсе клуба "Дыяген". Марыярці сядзеѓ па адзін бок даѓгаватага абедзеннага стала з дарагога цёмнага дрэва самавітага ѓзросту, а вакол яго размясціліся герцаг Шорхэм, граф Скалі і сэр Энтані Дэрыл. У мяккім крэсле ѓ куце пакоя, скрыжаваѓшы рукі на сваім вялікім жываце, з выразам адхіленасці на твары, як быццам ён быѓ тут зусім па іншаму нагоды і проста выпадкова падслухаѓ ѓсё, што адбываецца, сядзеѓ Майкрофт Холмс.
  
  "Ёсць адна рэч", - сказаѓ сэр Энтані. "Эпп кажа, што дакладна ѓстаноѓлена - па-за ѓсякай ценю сумневу - што Яго Высокасць ніякім чынам не датычны да гэтых, э-э, падзеяѓ". Ён ссунуѓ свае ачкі ѓ чарапахавай аправе яшчэ далей на нос і паглядзеѓ па-над іх на Марыярці.
  
  "Не тое каб мы хоць на імгненне паверыѓ, што ён быѓ... што ён можа быць", - дадаѓ герцаг.
  
  "Гэта так, прафесар?" Спытаѓ сэр Энтані. "Ці ведаем мы, напэѓна, што Яго Высокасць не вінаваты ѓ гэтых злачынствах?"
  
  Марыярці павольна кіѓнуѓ галавой. "Так", - сказаѓ ён. "Па крайняй меры, дастаткова вызначана, каб задаволіць нас, хоць сумнеѓна, ці задаволіць гэта шырокую публіку. Маладая лэдзі, якая выпадкова стала сведкай першага забойства, або, па меншай меры, першага, аб якім мы ведаем, з схаванага становішча, кажа, што прынц страціѓ прытомнасць перад забойствам, а пасля яго вынеслі з пакоя, выкінуѓшы з акна. І што ѓ гэтым замяшаныя двое мужчын - адзін з іх вельмі падобны на прынца.
  
  "Што ж!" Граф Скалі адсунуѓ сваё крэсла і агледзеѓся. "Мы чулі пра гэта. Эпп неахвотна прызнаѓ, што вы папоѓнілі нашы веды аб падзеях. Я магу сказаць вам, што ён быѓ вельмі здзіѓлены, што вы што-то выявілі. А таксама загіпнатызаваѓ тую дзяѓчыну. Хто б мог падумаць" што такія рэчы сапраѓды працуюць. Ён пільна паглядзеѓ на Марыярці. "Гэта сапраѓды працуе, ці не так?"
  
  "Сёння ѓ навуковай літаратуры агульнапрынятым тэрмінам, - пачуѓся з кута грубы голас Майкрофта, - з'яѓляецца 'гіпноз'. 'Месмеризм' ставіцца да форме шарлатанства, у якую ѓваходзяць магніты, аѓры і таму падобную лухту. Гіпноз сам па сабе не вельмі цэніцца, але ёсць некаторыя сведчанні таго, што ён працуе, калі яго прымяняе кваліфікаваны спецыяліст для тых мэтаѓ, дзе ён падыходзіць ".
  
  "Я чуѓ, што чалавек кудахчет, як кураня," падахвоціѓся сэр Энтані.
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Гэты метад можа быць выкарыстаны для падаѓлення болю, навядзення сну, выкліку або падаѓлення успамінаѓ ці для заахвочвання чалавека кудахтаць, як курыца, калі гэта жаданы вынік. Які з іх будзе, залежыць ад схільнасці практыкуючага і абставінаѓ гіпнатычнага навядзення ".
  
  "Гэта спрацавала з гэтай дзяѓчынай, так?" - сказаѓ герцаг. "Абудзіла ѓ ёй ѓспаміны аб гэтым жахлівым падзеі, так? ђдала, што ты ведаеш, як гэта зрабіць, а? Што ты дадумаѓся ім скарыстацца.
  
  "У той час гэта здавалася добрай ідэяй", - сказаѓ Марыярці.
  
  " Сапраѓды, сапраѓды. Так што, шчыра кажучы, я не разумею, у чым праблема. Тады гэта досыць вызначана, ці не так? Я маю на ѓвазе, што б ні здарылася, што б ні рабілі гэтыя людзі, мы можам проста прад'явіць маладую лэдзі, і яна зможа, э-э, растлумачыць, што адбылося. Што гэта быѓ не Яго Высокасць. Так?
  
  "Няма!" пачуѓся зычнай голас з крэсла ѓ куце. Не падымаючы вачэй, Майкрофт Холмс працягнуѓ: " На жаль, так не падыходзіць. Растлумачце ім гэта, прафесар.
  
  Марыярці паглядзеѓ на Майкрофта, а затым зноѓ перавёѓ погляд на знакамітых людзей, якія сабраліся перад ім. "Гэтай дзяѓчыне ніхто б не паверыѓ", - сказаѓ ён. "Яе ѓзрост, яе паходжанне, яе прафесія - усё будзе сведчыць супраць яе і любы гісторыі, якую яна можа расказаць".
  
  "Так, гэта так", - сказаѓ граф. "Я разумею, што яна адна з служачых установы. Гэта, безумоѓна, паставіла б пад пагрозу яе праѓдзівасць".
  
  "Хоць, чаму словы шлюхі павінны выклікаць больш падазрэнняѓ, чым словы герцагіні, прабачце мяне, ваша светласць, я не ѓпэѓнены, што разумею", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  "Я знаходжу, што дамы паѓсвятла, - экспансіѓная заявіѓ герцаг, - цалкам здольныя сказаць вам тое, што, на іх думку, вы хочаце пачуць". Ён на імгненне задумаѓся, а затым дадаѓ: "Але, з іншага боку, герцагіні таксама".
  
  "Акрамя таго, ёсць той факт, што яна была загіпнатызаваная", - дадаѓ Марыярці. "Я выкарыстаѓ гэта, каб выклікаць памяць, але тыя, хто захацеѓ бы сказаць такія рэчы, маглі б сказаць, што я замест гэтага ствараѓ памяць".
  
  "Гіпноз яшчэ не вельмі добра зразуметы," сказаѓ Майкрофт. " Нават тымі, хто яго практыкуе.
  
  "Дык што ж мы збіраемся рабіць?" - спытаѓ граф.
  
  "Тут, у Лондане, ёсць пэѓныя прыкметы, на якія варта звярнуць увагу", - сказаѓ ім Марыярці. "Я думаю, разумна выказаць здагадку, што фінальнае шоу, якім бы яно ні аказалася, адбудзецца тут. Я збіраюся расставіць вочы і вушы ѓ найбольш верагодных месцах.
  
  "Шмат вачэй і вушэй?" спытаѓ сэр Энтані. " Вам патрэбна дапамога ѓ гэтым дачыненні?
  
  "Я думаю, што змагу арганізаваць некалькі тузінаѓ, э-э, агентаѓ для назірання за сітуацыяй", - сказаѓ яму Марыярці. "Хоць мы можам выкарыстоѓваць яшчэ некалькі абраных, паколькі ёсць некаторыя месцы, у якія ѓ мяне няма лёгкага доступу".
  
  "Я думаѓ, вы сказалі мне, што ѓ вас няма ніякай "банды"", - паскардзіѓся граф Скалі. "Вы былі вельмі цьвёрдыя ѓ гэтым".
  
  "Запэѓніваю вас, у мяне няма паслядоѓнікаѓ", - сказаѓ Марыярці. "Аднак ёсць тыя, хто гэта робіць, і ѓпэѓненасць у тым, што гэта робіцца дзеля добрай справы - разам з невялікім колькасцю золата - можа паѓплываць на іх, каб яны дапамаглі нам".
  
  "І хто ж будуць гэтыя 'памочнікі'?" - спытаѓ герцаг.
  
  "Напрыклад, хлопец, па імя Твіст, кіраѓнік Гільдыі жабрачых," сказаѓ яму Марыярці. " У яго свае, калі можна так выказацца, "агенты" па ѓсім Лондане.
  
  "Няѓжо, цяпер?" - перабіѓ граф Скалі. "Мне ніколі не прыходзіла ѓ галаву, што ѓ жабракоѓ можа быць гільдыя".
  
  "Старажытны і высакародны, па меншай меры, так абвяшчае іх статут", - сказаѓ яму Марыярці. "ђзыходзіць, я мяркую, да сярэдзіны семнаццатага стагоддзя. Колькасць членаѓ вар'іруецца ѓ залежнасці ад сацыяльных умоѓ у краіне".
  
  "Чароѓна!' - сказаѓ граф. "Хто б мог падумаць? Гільдыя. Жабракі. Што-то нагадвае "Оперу жабракоѓ", што?"
  
  "Што яны будуць шукаць?" - спытаѓ герцаг.
  
  Майкрофт Холмс паварушыѓся ѓ крэсле. "Любая незвычайная дзейнасць", - прабурчаѓ ён. "Хммм", - сказаѓ ён. "Што-небудзь французскае", - дадаѓ ён.
  
  Яны павярнуліся, каб паглядзець на яго. "Француз?" спытаѓ герцаг.
  
  Майкрофт пагразіѓ пальцам Марыярці. "Скажы ім", - сказаѓ ён.
  
  Марыярці паглядзеѓ на яго. "Ваша павага да майго всеведению асвяжае", - сказаѓ ён.
  
  "Вы з маім братам добра падыходзіце адзін аднаму", - сказаѓ Майкрофт.
  
  "Так ... добра..." Марыярці павярнуѓся да астатніх. "Вы памятаеце, што сказаѓ чалавек, які суправаджаѓ забойцу, калі яны хаваліся з прынцам?"
  
  "Што-то наконт абутку, ці не так?" спытаѓ граф Скалі.
  
  "Ногі, ногі", - успомніѓ сэр Энтані. "Што-то ѓ гэтым родзе".
  
  "Гэта тое, што чула дзяѓчына, - сказаѓ Марыярці, - але ѓяѓляецца верагодным, што на самой справе ён казаѓ "віце, віце". Ён угаворваѓ іншага мужчыну паспяшацца. Віце, віце -хутчэй, хутчэй. Па-французску."
  
  "Французскі," адказаѓ герцаг. " Я павінен быѓ здагадацца. Французскі.
  
  Майкрофт Холмс нахіліѓся наперад і кінуѓ што-то на стол. "Пасля ѓчорашняга размовы з прафесарам Марыярці, " сказаѓ ён, - я адправіѓ тэлеграму прэфекту паліцыі ѓ Парыжы. Вось копія гэтай тэлеграмы і адказу, якія паступілі незадоѓга да гэтай сустрэчы".
  
  Дзве паперы былі змацаваныя шпількай. На першай было напісана:
  
  ЦІ БЫЛІ ЯКІЯ-НЕБУДЗЬ АСУДЖАНЫЯ ЗАБОЙЦЫ НЕКАЛЬКІХ АХВЯР, ЗНЯВОЛЕНЫЯ ђ ТУРМУ НА ФРАНЦУЗСКАЙ ЗЯМЛІ За АПОШНІЯ ПЯЦЬ ГАДОђ, ЗНІКЛЫЯ БЕЗ ВЕСТАК, ХТО-НЕБУДЗЬ ЯШЧЭ НА СВАБОДЗЕ МАЙКРОФТ ФО
  
  Другое, на бланку тэлеграмы паштовага аддзялення, абвяшчала:
  
  У НАС НЯМА ТАКОЙ ДАСВЕДЧАНАСЦІ АБ ЛЮДЗЯХ, ЯКІЯ ЖЫВУЦЬ СЁННЯ, ЛЕКЛЕРК ПРЭФЕКТ
  
  "Такім чынам, наколькі ім вядома, у Францыі ѓ дадзены момант няма вар'ятаѓ, якія забіваюць людзей", - сказаѓ сэр Энтані пасля чытання двух тэлеграм.
  
  "Гэта не значыць, што яго не было", - сказаѓ Майкрофт.
  
  "Менавіта так", - сказаѓ Марыярці. "Я мяркую, што было б карысна паслаць у Парыж даверанай агента".
  
  "Чаму?" - спытаѓ граф. "Магчыма, у гэтым замяшаныя нейкія французы, э-э, людзі, але яны, падобна, тут, ці не так?"
  
  "Здавалася б, так, - прызнаѓ Марыярці, " але немаѓля не выходзіць з чэрава сваёй маці цалкам апранутым і, у дадзеным выпадку, з нажом у руцэ. Павінна быць, у яго быѓ перыяд паспявання. Або, калі паглядзець на гэта з іншага боку, калі хто-то шукае забойцу - гэта значыць, калі яму па нейкай прычыне трэба знайсці забойцу, - ён шукае сярод тых, хто ѓжо забіѓ. Можна стварыць забойцу, калі ѓ яго будзе дастаткова часу і па-сапраѓднаму злы склад розуму, але больш эфектыѓна знайсці яго як бы ѓ гатовым выглядзе ".
  
  "Але знайсці таго, хто з'яѓляецца дакладнай копіяй прынца Альберта ..." - пачаѓ яго светласць.
  
  "Дакладна", - сказаѓ Марыярці. "Я хутчэй думаю, што ѓ дадзеным выпадку існаванне "мёртвага званка" з забойнымі схільнасцямі - гэта тое, што сфармуляваѓ схему, якой бы яна ні была".
  
  "Вы хочаце сказаць, што калі б гэтага забойцы не існавала-" пачаѓ граф.
  
  "Тады," перабіѓ Майкрофт Холмс, "гэтыя людзі вынайшлі б якую-небудзь іншую агідную стратэгію для дасягнення сваіх мэтаѓ - якімі б гэтыя мэты ні былі".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ШАСНАЦЦАТАЯ]
  
  БЯЗЛАДДЗЕ ђ КОВЕНТ - ГАРДЭНЕ
  
  Пекла не мае межаѓ і не абмежаваны
  
  У адным ѓласным месцы; там, дзе мы знаходзімся, - гэта пекла,
  
  І калі быць кароткім, калі ѓвесь свет раствараецца,
  
  І кожнае тварэнне будзе ачышчана,
  
  Пеклам будуць усе месцы, якія не з'яѓляюцца раем.
  
  - КРЫСТАФЕР МАРЛОђ
  
  У ПЯТНІЦУ, ДВАЦЦАЦЬ ШОСТАГА ВЕРАСНЯ 1890 года, Князь Цемры правёѓ вечар у оперным тэатры Ковент-Гарден. У той вечар ішоѓ спектакль Бойцеся "Мефістофель", італьянскі погляд на легенду пра Фаѓсце, напісаны каля дваццаці пяці гадоѓ назад. Мефістофеля спяваѓ Веспаччо Гарундо. Пятидесятишестилетний басс, які важыѓ дваццаць тры стоѓна, знаходзіѓся на піку сваёй доѓгай і паспяховай кар'еры і, як настойліва адзначалі некалькі рэцэнзентаѓ, быѓ дзіѓна спрытны для чалавека яго камплекцыі.
  
  Кіраѓніцтва тэатра было прыемна, калі бездакорна апрануты малады чалавек з лёгкім прышчурам і прыкметнай усмешкай з'явіѓся ѓ касе за гадзіну да прадстаѓлення, абвясціѓ, што ён каралеѓскі канюшы, і папрасіѓ месца для прынца Альберта Віктара і невялікі світы. Супрацоѓнікам тэатра было настойліва рэкамендавана не падымаць шуму, паколькі прынц жадаѓ, каб не было ніякага шуму. Яго каралеѓскае высокасць проста хацеѓ паглядзець оперу, а не быць заѓважаным, сказаѓ канюшы, таму ён хацеѓ пазбегнуць музыкі, маханне гледачам і ѓсёй спадарожнай пампезнасці, якая звычайна суправаджае каралеѓскае прысутнасць.
  
  Вядома, чуткі сапраѓды дайшлі ад касавых збораѓ да мэнэджэра кінатэатра, да акцёрскага складу, да рабочых сцэны, да білецёраѓ, да гледачоѓ, калі іх праводзілі на іх месцы. Як магло быць інакш? Усе погляды былі прыкаваныя да стройнай, высокай, элегантнай постаці з тонкімі вусікамі і ѓ чорным касцюме, які быѓ не зусім уніформай, і ѓсе шапталіся, калі ён заняѓ сваё месца ѓ каралеѓскай ложы ѓ суправаджэнні двух слуг, якія, верагодна, былі, як вырашылі шаптуны, проста баронамі або графамі.
  
  Там не было нікога, хто ведаѓ бы, што Альберт Віктар прапаѓ больш тыдня таму, што яго падазравалі ѓ некалькіх жахлівых злачынствах, што ніхто ѓ каралеѓскай сям'і паняцця не меѓ, дзе ён знаходзіцца. Там не было нікога, хто мог бы спытаць маладога чалавека ѓ ложку, ці сапраѓды ён прынц, і, калі так, то дзе ён быѓ.
  
  Святло ѓ зале згасла, адцягваючы погляды гледачоѓ ад каралеѓскай ложы, электрычныя дугавыя пражэктары гарэлі і шыпелі, а нябачныя трубы бэкалі, калі адкрыѓся заслона, які адкрывае пухнатыя аблокі і пухлых херувімаѓ. Мефістофель увайшоѓ у сваім чырвоным касцюме і чорнай накідцы, падобны на гіганцкі перезрелый памідор з чорным нагруднік, і паскардзіѓся Богу, які быѓ дзе-то ѓ гэтых аблоках, на вартае жалю паводзіны людзей, якія ѓпалі так нізка, што спакушаць іх ужо не давала ніякага задавальнення.
  
  Па ходзе першага акта "Фаѓст" у выкананні энергічнага маладога тэнара па імя Дэвід Спиготт і "Маргарэт" ѓ выкананні тридцатичетырехлетней Мацільды ван Тромф, чыё стройнае цела, па словах аглядальніка з The Times, валодала дзіѓна багатым і сакавітым сапрана, далучыліся да Мефистофелю, апяваючы рай і пекла, прыгажосць і праѓду, жаданне і адчай, у той час як, што дастаткова ѓдала, Князь Цемры сядзеѓ, маѓклівы і пільны, у каралеѓскай ложы ѓ далёкім левым куце першага балкона.
  
  Бліжэй да канца другога акта канстэбль Бертран Хігінс спыніѓся ля службовага ѓваходу, каб выпіць кубачак гарбаты і трохі пабалбатаць з Биксом, брамнік сцэны, які быѓ на шляху да таго, каб стаць цесцем Хігінса, калі яго дачка Нэнсі, якая ѓжо сказала: "Вядома, я выйду за цябе замуж, Джок", вырашыла, калі менавіта яна дазволіць гэтаму адбыцца падзеі. Спачатку яна хацела, як сказала маці, скончыць пасеѓ дзікага аѓса.
  
  "Не магу надоѓга затрымацца", - сказаѓ Биксу канстэбль Хігінс. "Сяржант задавальняе каманднае прадстаѓленне ѓ тэлефоннай будцы на Тэвисток-стрыт. Трымаць нас у напружанні - вось для чаго ён патрэбны ".
  
  "Дарэчы, аб камандным выступленні," сказаѓ Бікс. - сёння вечарам у нас у ложы каралеѓская асоба.
  
  "Ку," сказаѓ Хігінс, " і хто б гэта мог быць, калі можна спытаць?
  
  Што-то ѓ адказе Бикса загрымела слабым званочкам у галаве канстэбля Хігінса, і ён заплюшчыѓ вочы, каб аднавіць успамін. Гэта было адно з пастаянных распараджэнняѓ, атрыманых некалькі дзён таму. Хто-небудзь з набліжаных Яе Вялікасці звярнуѓся да сталічнай паліцыі з просьбай, каб пра месцазнаходжанне прынца Альберта Віктара час ад часу паведамлялі ѓ палац, калі каму-то стане вядома пра гэта месцазнаходжанне. Магчыма, не зусім у такой фармулёѓцы, але менавіта так яно і было.
  
  Такім чынам, калі тое-то і то-то было абмеркавана і кубак гарбаты выпіта, канстэбль Хігінс выйшаѓ на вуліцу, каб сее-што сказаць свайму сяржанту.
  
  * * *
  
  Маргарэт памерла і была прынятая на Нябёсах у канцы Трэцяга акта, а Мацільда ван Тромф выдалілася у сваю грымёрную, каб даць голасу адпачыць, скінуць туфлі, зняць парык, выпіць кубак нямоцна гарбаты з мёдам і паѓгадзіны паляжаць у шэзлонгу ѓ чаканні званка на заслону.
  
  Калі пачаѓся чацвёрты акт, зграйка выдатных юных паннаѓ танцавала на сцэне, каб пацешыць Фаѓста, які чакаѓ выхаду Алены Траянскай. Дзе-то падчас танцаѓ Прынц Цемры пакінуѓ каралеѓскую ложу і накіраваѓся па доѓгім калідоры, які злучае ложы з закуліснага зонай.
  
  Сід Скаффин, рэжысёр-пастаноѓшчык, бачыѓ, як прынц з'явіѓся за кулісамі, і нават паказаѓ дарогу ѓ грымёрную мадэмуазель ван Тромф. " Уверх па вунь таго лесвічнага пралёту і направа, ваша вялікасць, другая дзверы - беражыце галаву. Калі член каралеѓскай сям'і хацеѓ крыху пагутарыць за кулісамі з примадонной, хто мы такія, простыя смяротныя, каб ѓмешвацца?
  
  * * *
  
  Сяржант Коттсуэлл чакаѓ ля тэлефоннай будкі, калі канстэбль Хігінс павярнуѓ за кут на Тэвисток-стрыт. Сяржант прытупваѓ нагамі і прамаѓляѓ словы аднымі вуснамі, і ѓсмешка на яго твары была нацягнутай, але не выказвала задавальнення. Хігінс быѓ упэѓнены, што гэтыя словы тычацца яго і, калі іх вымавіць услых праз некалькі хвілін, канстэбль Хігінс не хацеѓ бы іх пачуць. Канстэбль не павінен прымушаць свайго сяржанта чакаць. Канстэбль павінен своечасова здзяйсняць свой абход і прыбываць у прызначаны месца ѓ прызначаны час, а не імгненнем раней або доляй імгненні пазней.
  
  Констеблю Хиггинсу варта было б своечасова даць сяржанту Коттсуэллу яшчэ сее-што для разгляду. Па магчымасці, вельмі своечасова.
  
  "Выбачайце, што я крыху спазніѓся, сяржант," пачаѓ Хігінс, - але я падумаѓ, вам варта ведаць, што Яго Каралеѓскае высокасць сёння ѓвечары ѓ Оперным тэатры.
  
  Коттсуэлл нахмурыѓся. "Аб якім каралеѓскім высочестве мы гаворым?" спытаѓ ён. "Чаму Ярд не быѓ праінфармаваны аб тым, што ён плануе прысутнічаць?" Палацавая варта, напэѓна, даслала б інфармацыю, калі б ведала. У калідорах сталічных паліцэйскіх участкаѓ асобы, прыпісаныя да Спецыяльнага аддзялення па хатнім гаспадаркам, былі вядомыя як "Палацавая варта", хоць у іх абавязкі ніякім чынам не ѓваходзіла ахова якога-небудзь з каралеѓскіх палацаѓ, а толькі пільнае назіранне за каралеѓскай сям'ёй падчас знаходжання на публіцы.
  
  "Альберт Віктар," прадставіѓся Хігінс. "Падобна на тое, што ён нікому не гаварыѓ аб сваім прыездзе, пакуль сам не прыехаѓ, - дадаѓ ён, - але больш за тыдзень таму, калі я правільна памятаю, паступіла інфармацыя аб тым, што мы павінны сачыць за прыходамі і сыходу Яго Каралеѓскага Высокасці, калі ён выпадкова апынецца ѓ нашай кампетэнцыі".
  
  " Гэта сфера кампетэнцыі, ці не так? Прамармытаѓ сяржант Коттсуэлл. " Вы самі бачылі Яго каралеѓскае высокасць?
  
  "Не, сэр", - адказаѓ яму Хігінс.
  
  "Вам трэба было б зрабіць глыток", - сказаѓ Коттсуэлл.
  
  "Ну што ж, сяржант," сказаѓ Хігінс, з усіх сіл імкнучыся здавацца пакрыѓджаным, " я павінен быѓ прыйсці і сустрэцца з вамі тут, ці не так?
  
  Коттсуэлл глыбока ѓздыхнуѓ і амаль бязгучна са свістам выпусціѓ паветра праз сціснутыя вусны. "Ну, я мяркую, у гэтым няма нічога асаблівага, але я павінен вярнуцца з табой і зірнуць на яго Каралеѓскае Веліч". У Коттсуэлла былі смутныя рэспубліканскія схільнасці, якія ніколі не выходзілі далёка за рамкі выкарыстання мяккіх эпітэтаѓ для апісання членаѓ каралеѓскай сям'і і час ад часу пагроз выкарчаваць сваю ѓласную сям'ю і пераехаць з чамаданамі ѓ Балтымор, дзе ѓ яго быѓ стрыечны брат, які займаецца багажным бізнесам.
  
  Хігінс кіѓнуѓ і стрымаѓ уздых палёгкі. " Калі вы так думаеце, сяржант Коттсуэлл, тады, магчыма, нам лепш сысці. Сюды, сяржант.
  
  Сіла звычкі прывяла Хігінса да службовага выхаду, сяржант Коттсуэлл рушыѓ услед за ім. Бікс вітаѓ іх усмешкай і чайнікам. "Кубачак гарбаты?" прапанаваѓ ён.
  
  "Мы прыйшлі," сказаѓ яму сяржант Коттсуэлл, "паглядзець на яго вялікасць, які, як я разумею, знаходзіцца ѓ гэтым тэатры". Ён прыняѓ працягнутую яму кубак з гарбатай. "Гэта ѓ пэѓным сэнсе афіцыйны прагляд, вы разумееце, па просьбе нашага начальства". Ён ні ѓ якім выпадку не збіраѓся дапускаць магчымасці таго, што ѓ яго быѓ які-небудзь цікавасць у дачыненні да членаѓ каралеѓскай сям'і, або дваранства, або каго-небудзь яшчэ, акрамя іншых працавітых йоменов і йео-жанчын.
  
  "За сцэнай ёсць калідор, які вядзе прама за каралеѓскую ложу", - прапанаваѓ канстэбль Хігінс. "Мы можам проста прайсці туды на дыбачках, і сяржант зможа ѓбачыць, з кім яму трэба сустрэцца".
  
  "У гэтым няма неабходнасці", - сказаѓ ім Бікс. "Яго Каралеѓскае высокасць у дадзены момант за кулісамі. Яго Высокасць, гм, наведвае Мамзель ван Тромф ѓ яе грымёрцы".
  
  " Мамзель ван Тромф?
  
  "Дзіва".
  
  " Галоѓная спявачка, - патлумачыѓ Хігінс. " Так бы мовіць, зорка.
  
  Сяржант Коттсуэлл падняѓ галаву ад сваёй гурткі. " Ну, на самай справе! - сказаѓ ён. " Каралеѓская асоба размаѓляе з жанчынай з тэатра. Я ніколі! Ён прымудрыѓся выглядаць адначасова ѓзрушаным і задаволеным, як быццам яму было прыемна выявіць, што яго горшыя падазрэнні апраѓдаліся.
  
  "І опера яшчэ не скончылася", - сказаѓ канстэбль Хігінс, прыслухоѓваючыся да прыглушаным гукі аркестра.
  
  Містэр Бікс задуменна схіліѓ галаву набок. "Людзі тэатра не такія, як вы і я", - сказаѓ ён. "У іх свой спосаб рабіць рэчы. Што тычыцца членаѓ каралеѓскай сям'і- " Ён фыркнуѓ. " Я мог бы расказаць табе сее-што. Хоць я не сумняваюся, што ты сам чуѓ гэта пры тваёй працы.
  
  "У Францыі, можа быць, і так," сказаѓ яму Коттсуэлл, - але не тут, у Лондане".
  
  Бікс зірнуѓ на вялікія насценныя гадзіны, якія паказвалі час прыходу і сыходу за кулісамі. "Дванаццаць хвілін да фінальнага заслоны", - прыкінуѓ ён. "Можа быць, пятнаццаць. Па-мойму, сёння яны працуюць крыху млява. Мамзель ван Тромф спусціцца на выхад адразу пасля фінальнага заслоны. Ні адна тэатральная дама не прапусціць выклік на заслону, незалежна ад таго, каго яна забаѓляе ѓ сваёй грымёрцы. Вядома, не галоѓную выканаѓцу. Ён задумаѓся. "І ніколі не сапрана. І не джэнтльмен з тэатра, калі ѓжо на тое пайшло.
  
  "Я не магу чакаць пятнаццаць хвілін", - сказаѓ сяржант Коттсуэлл. "Я павінен быць на шляху назад у пастарунак. Я павінен быць там ужо цяпер".
  
  " Што ж. Бікс задумаѓся. "Калі ты захочаш зазірнуць да мамзель ван Тромф і яго высочеству і перапыніць іх, гм, абмеркаванне мастацкіх 'як-там-цябе", выбірай, мой хлопчык.
  
  "Я не ваш хлопец", - заѓважыѓ Коттсуэлл.
  
  "Ну што ж..."
  
  Коттсуэлл паставіѓ кубак і ляпнуѓ сябе па калене. " Клянуся Богам, я зраблю гэта! У мяне загад сустрэцца з Яго Высокасцю, і я пабачуся менавіта з Яго Высокасцю. Ён падняѓся на ногі і выпнуѓ сківіцу. - І калі мне здарыцца заспець яго высокасць падчас прамога збіцця, як гаворыцца...
  
  "Ты страціш сваю пенсію", - выказаѓ меркаванне Бікс.
  
  " Можа быць, і так. У мяне ёсць свой доѓг. Сяржант Коттсуэлл паправіѓ куртку, праверыѓ гузікі, разгладзіѓ каѓнер, правёѓ пальцам па носе, моцна заціснуѓ шлем падпахай і накіраваѓся да жалезнай лесвіцы, якая вядзе ѓ распранальні.
  
  "Гэта другая дзверы справа," крыкнуѓ Бікс. " Не забудзься спачатку пастукаць!
  
  "Можа быць, вы хочаце, каб я падышоѓ да дзвярэй на каленях, як і належыць сціплым паліцэйскаму," прамармытаѓ Коттсуэлл дастаткова гучна, каб яго пачулі. " Вядома, я постучу. Я не ѓваходжу ѓ пакой лэдзі, не пастукаѓшы папярэдне.
  
  "Ну, адкуль мне было ведаць?" Адказаѓ Бікс. "У рэшце рэшт, ты паліцэйскі".
  
  "Зараз, зараз," прашаптаѓ Хігінс, робячы заспакаяльны жэст далонню.
  
  Коттсуэлл пастукаѓ б, ён планаваѓ пастукаць, ён быѓ гатовы пастукаць, але як толькі ён падышоѓ да дзвярэй і спыніѓся, каб падняць руку для груку, пачуѓся пранізлівы крык, які быѓ гэтак жа імгненна падаѓлены, як калі б хто-то заціснуѓ яму рукой рот крычыць.
  
  Усе думкі аб тым, чыя гэта пакой ці хто можа быць унутры, зніклі, калі ён павярнуѓ ручку і зароѓ: "Добра, тады што ѓсё гэта значыць?"
  
  Дзверы не паддаваліся.
  
  "Я паліцэйскі, мэм. З вамі ѓсё ѓ парадку?" паклікаѓ ён. Зрабіѓшы крок назад, ён выйшаѓ, бразнуѓшы дзверы абцасам свайго тоѓстага паліцэйскага чаравіка. Дзверы расчыніліся.
  
  Стройны, элегантна выглядае мужчына ѓ чым-тое, што магло сысці за форму, выскачыѓ з пакоя, ударыѓ сяржанта Коттсуэлла рукой у грудзі і каленам у жывот. Коттсуэлла адкінула назад, да жалезным парэнчаѓ, і ён адскочыѓ ад іх, ударыѓшы нападніка ѓ нос уласнай галавой. З носу хлынула кроѓ, імгненна пропитав акуратныя вусы пад ёй, і мужчына закрычаѓ: "Merde!" і пераскочыѓ праз парэнчы на паверх ніжэй. Коттсуэлла шпурнула на спіну.
  
  Яшчэ праз пяць секунд мужчына прамчаѓся міма Бикса і канстэбля Хігінса, двух рабочых сцэны і трох сапрана з хору, выскачыѓ праз дзверы на сцэну і унесся прэч. Да таго часу, як Хігінс прайшоѓ праз дзверы, ён змог разглядзець заднюю частку чорнага экіпажа, які выязджаѓ з-за кута, і на працягу наступных некалькіх імгненняѓ чуѓ той, хто бяжыць тупат скачуць коней.
  
  Коттсуэлл падняѓся на ногі і ѓвайшоѓ у пакой. Mlle. ван Тромф ляжала на падлозе, прыхінуѓшыся спіной да канапы ля правай сцяны. Абедзвюма рукамі яна сціскала ѓласнае горла. Паміж пальцамі сачылася кроѓ.
  
  "Ну вось, мамзель", - сказаѓ ён, апускаючыся на калені. "Наколькі ѓсё дрэнна?"
  
  Яна адкрыла рот і выдала лёгкі каркающий гук. З кутка яе вуснаѓ пацякла кроѓ. Яна зноѓ закрыла яго.
  
  Коттсуэлл дзіка агледзеѓся і заѓважыѓ на туалетным століку выпацканы касметыкай ручнік. Ён пацягнуѓся за ім і сцягнуѓ уніз. "Ну жа," сказаѓ ён, адрываючы яе рукі ад раны, " дазволь мне абгарнуць гэта вакол тваёй шыі, гэта спыніць кроѓ. Ты не можаш дазволіць сабе страціць занадта шмат крыві.
  
  У яе вачах на секунду мільганула паніка, пакуль яна не зразумела, што ён спрабуе зрабіць. Затым яна аслабіла хватку на ране настолькі, каб ён змог абгарнуць ручнік.
  
  "Захаванне як мага большай колькасці крыві ѓ вашым целе - ключ да таго, каб выкараскацца з гэтага. Мы бачым шмат ран, падобных гэтай, суботнім вечарам у Чипсайде. З табой усё будзе ѓ парадку, калі мы зможам захаваць у цябе кроѓ. Я не буду пытацца ѓ цябе, што менавіта адбылося, таму што табе не варта цяпер казаць.
  
  Ён устаѓ. "Я паклічу на дапамогу!" Ён выбег з пакоя і пабег уніз па лесвіцы. "Мамзель паранена", - крыкнуѓ ён. "Нам патрэбен лекар. Зараз жа!"
  
  Бікс прабег па кароткім калідоры да сцэны і схапіѓ рэжысёра, які стаяѓ ззаду бліжэйшага мучыцеля, утаропіѓшыся на велізарныя кішэнныя гадзіны ѓ сваёй руцэ. Пасля некалькіх вымаѓленых шэптам слоѓ і выразнага ківу Бикса рэжысёр падаѓ сігнал апусціць заслону. Дуэт "Ах! Amore! "містэрыя челесте" толькі што пачаѓся, і рэжысёру спатрэбілася тры упэѓненых паѓтору загаду, каб заслону пачаѓ апускацца. Фаѓст і Хелен перасталі спяваць, выглядаючы збітымі з панталыку і раздражнёнымі. Аркестр пагрузіѓся ѓ цішыню.
  
  Рэжысёр выйшаѓ на сцэну і жэстам папрасіѓ публіку замаѓчаць. "Прашу прабачэння, што перарываю", - крыкнуѓ ён. "У нас адбыѓся невялікі няшчасны выпадак за кулісамі. Турбавацца не аб чым. Мы хутка працягнем. У доме ёсць лекар?"
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК СЕМНАЦЦАТЫ]
  
  ЗАМАК ХОЛИРУДД
  
  Па праѓдзе кажучы, гэта самая заразительная гульня:
  
  ђТОЙВАННЕ ШКІЛЕТА будзе яго назвай.
  
  ДЖОРДЖ МЭРЭД
  
  У 1738 годзе ДВАНАЦЦАТЫ БАРОН Уиттл-энд-Палмси памёр, не пакінуѓшы спадчынніка, і радавыя зямлі, але не тытул, перайшлі да шатландскаму троюродному брату па мацярынскай лініі. Большая частка уладанняѓ барона знаходзілася ѓ Шатландыі, але замак Холирудд, даѓно закінутая куча каменя, знаходзіѓся ѓ Раддшире, на поѓначы Англіі, разам з некалькімі сельскагаспадарчымі ѓгоддзямі, на якіх вырошчвалі ѓ асноѓным крапіву і некалькі дзесяткаѓ авечак. Стрыечны брат Ангус не хацеѓ мець нічога агульнага з землямі сассенахов, таму ён перагнаѓ авечак на поѓнач, а астатняе прадаѓ - усё, акрамя замка, які нават у ангельцаѓ не хапіла розуму, каб купіць.
  
  Сто пяцьдзесят гадоѓ праз чалавек, які называѓ сябе графам Мерсі, тытул, які Дебретт лічыѓ вымерлым, зрабіѓ прапанову купіць замак Холирудд у праѓнука Ангуса Ангуса. Малодшы Ангус паспешліва адправіѓся на поѓдзень, каб наведаць даѓно закінуты маёмасць сваёй сям'і і паглядзець, ці быѓ спачылы граф вар'ятам ці ж ён наткнуѓся на нейкую незаѓважаную каштоѓнасць у закінутых каменных сценах. Ён не знайшоѓ нічога, акрамя продуваемую скразнякамі залаѓ, шэрай пылу, павуціны і крошащегося каменя, але ѓсё роѓна амаль вырашыѓ не прадаваць нерухомасць. Граф, павінна быць, як-то карыстаѓся замкам, і той факт, што Ангус не мог высветліць, што гэта было, яго вельмі раздражняѓ. У рэшце рэшт ён вырашыѓ прадаць замак, калі пачуѓ, што граф прыглядае іншы замак, які знаходзіцца, ва ѓсякім выпадку, у горшым стане, на ѓзбярэжжа Дэвон. Калі граф хацеѓ жыць у замку, то няхай гэта будзе замак Холирудд.
  
  Два гады праз Альбрет Деканар, які называѓ сябе графам Мерсі, агледзеѓся вакол і застаѓся задаволены. Ён сядзеѓ у тым, што яму падабалася называць сваім трона залай, хоць у цяперашні час у ім стаялі толькі сервант, занадта масіѓны, каб яго можна было зрушыць з месца, велізарны камін з парай камінных шчыпцоѓ ѓ форме вялікіх грудкаваты сабак і старажытны зэдлік на чатырох ножках, і пакуль што не было нічога, які нагадвае трон. Праз акно ён мог бачыць, як рабочыя стукаюць малаткамі па драѓляным опалубкам і латаюць заціркі кавалкі таго, што, як ён выказаѓ здагадку, было бетонам. Яму сапраѓды варта было б пабольш даведацца аб таемным арго гэтых моцных йоменов, каб ён мог караць і ѓзнагароджваць іх, выкарыстоѓваючы належныя тэрміны.
  
  Будаѓніцтва трохі, але толькі трохі, адставала ад графіка. Праз месяц роѓ будзе скончаны, і Каткарил Рилл будзе адведзены для яго запаѓнення, і гэтая група рабочых зможа вярнуцца дадому. Мноства майстэрскіх рамеснікаѓ і мастакоѓ ѓсё яшчэ працавалі ѓнутры вялізнага дома, укладваючы плітку, выразаючы драѓляныя бэлькі і завяршаючы фрэскі. Але вопытныя рамеснікі, здавалася, не адчувалі плыні часу. Габелены з фабрыкі ѓ Фляндрыі павінны былі пачаць прыбываць на працягу месяца, але ён паверыць у гэта, калі ѓбачыць іх разгорнутымі.
  
  Праз месяц. Праз месяц, калі нічога не пойдзе наперакасяк і Вялікі План застанецца на ранейшым курсе, увесь свет можа змяніцца, рэзка зрушыцца ѓбок і рухацца ѓ новым напрамку, як карабель з новым рулявым. Праз месяц у тых, хто забыѓся яго і яго радавод, будзе нагода ѓспомніць. Палата абшчын і, магчыма, нават пэры будуць ламіцца ѓ яго дзверы - масіѓныя дубовыя дзверы, якія толькі што ѓсталявалі наѓзамен першапачатковых дзвярэй замка, якія адсутнічалі з семнаццатага стагоддзя, калі замак быѓ разрабаваны і пакінуць Круглоголовыми, або Квадратноголовыми, ці групай якія праходзяць міма жанглёраѓ. Рахункі былі рознымі.
  
  Або, што больш верагодна, яны пастукалі ѓ дзверы Вестерли-хаѓса, яго асабняка ѓ Лондане, у якім было шаснаццаць спальняѓ, дзве кухні і бальная зала, досыць вялікі, каб змясціць поѓны аркестр у адным куце, пакуль танцавалі некалькі сотняѓ чалавек.
  
  Мейсгот, сенешаль яго светласці, падышоѓ і пакланіѓся. " Мілорд, - сказаѓ ён, - прыбыѓ Праспера з навінамі з Лондана.
  
  " Добрыя навіны ці дрэнныя?
  
  "Я не адважваѓся пытацца", - сказаѓ яму Мейсгот. "Калі дазволіце, я пушчу яго". Альбрет кіѓнуѓ у знак дазволу, і Мейсгот зноѓ пакланіѓся і выслізнуѓ з пакоя, зачыніѓшы за сабой дзверы.
  
  Менавіта ѓ такія моманты Альбрет адчуваѓ сябе вышэй за сваіх бедных пяці футаѓ трох цаляѓ, старэйшыя за сваіх трыццаці двух гадоѓ, напоѓнены мудрасцю і сілай продкаѓ, чыя кроѓ цякла ѓ яго жылах. Ён сядзеѓ на вялізным дубовым зэдліку, які, хоць і не мог нават у яго ѓяѓленні лічыцца тронам, сам па сабе быѓ трехсотлетним і падтрымліваѓ зад шматлікіх прынцаѓ і каралёѓ, і чакаѓ наступнай страфы з сагі пра яго лёс.
  
  Мейсгот адкрыѓ дзверы. "Праспэра, ваша светласць," абвясціѓ ён.
  
  Здаравенны, падобны на пацука мужчына, які ѓвайшоѓ у дзверы, пакланіѓся і замітусіѓся, пакланіѓся і замітусіѓся, пакуль не дабраѓся да дубовага крэсла. "Ваша міласць," вымавіѓ ён скрыпучым голасам.
  
  "Нам варта быць больш пераборлівымі пры выбары нашых ваенных імёнаѓ", падумаѓ Альбрет. Імёны з Шэкспіра, ды. Імёны, узятыя наѓздагад з руля, - няма. Магчыма, за гэта дзякуй Уиверу або Эндру Агечику. Гэты чалавек не Праспера. Ён адкінуѓся на спінку крэсла і скіраваѓ погляд куды-то справа ад мужчыны. "Якія ѓ вас навіны?" - спытаѓ ён.
  
  "Вечар у оперы прайшоѓ добра, ваша правасхадзіцельства. Адбыѓся нечаканы перапынак, але Макбет лічыць, што гэта магло ѓзмацніць жаданы эфект".
  
  Пільны погляд Олбрета перамясціѓся і спыніѓся на носе мужчыны. "Чаму нечакана?" - мякка спытаѓ ён.
  
  "Паліцэйскі перапыніѓ Генры як раз перад тым, як ён дасягнуѓ, так бы мовіць, кульмінацыі. Генры паспяхова збег ".
  
  " Што там рабіѓ паліцэйскі? - спытаѓ я.
  
  Праспэра прымудрыѓся прыняць пакрыѓджаны выгляд. "Ну, я не ведаю, ці не так?" - спытаѓ ён. Дадаѓшы: "Ваша светласць", - пасля невялікай паѓзы.
  
  " Але Генры своечасова пайшоѓ?
  
  Праспэра на секунду задумаѓся, перш чым вырашыцца адказаць "Так".
  
  " І падтрымліваѓ гэтую ілюзію?
  
  "Ён зрабіѓ гэта. Яны называлі яго 'Ваша высокасць' і ѓсё такое. Гэта было да сваркі. Калі ён выходзіѓ, яны крычалі: 'Стой!', 'Гэй!' і да таго падобнае".
  
  - А што наконт той жанчыны? - спытаѓ я.
  
  "Ён перарэзаѓ ёй горла, але ѓ яго не было часу рабіць якія-небудзь іншыя надрэзы тут і там, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе - і яна выжыла".
  
  "Яна выжыла?"
  
  " Цалкам дакладна, але якое-то час яна не будзе спяваць.
  
  Граф Мерсі задумаѓся. Ён згорбіѓся на сваім зэдліку, сунуѓ вялікі палец пад нос і ѓтаропіѓся кудысьці ѓдалячынь. Гэтая частка размовы яму не спадабалася. Зусім няма. Аднак Макбет сказаѓ, што гэта неабходна, і Макбет ѓзяѓ на сябе адказнасць. Нельга прыгатаваць амлет, не разбіѓшы яек. Ён усвядоміѓ, што амлеты яму не вельмі падабаюцца.
  
  Ён выпрастаѓся на зэдліку і расправіѓ плечы. "Што павінна быць зроблена, гэта павінна быць зроблена. Магчыма, - вырашыѓ ён, " гэта пойдзе на карысць. Калі яе будуць дапытваць, пры ѓмове, што яна зможа казаць, ёй давядзецца расказаць жудасную гісторыю.
  
  "Яна можа пісаць запіскі, калі ѓжо на тое пайшло," заѓважыѓ Праспера.
  
  " А Генры? Як ён?
  
  "Я б сказаѓ, трохі расчараваны. Ён казаѓ пра тое, што не завяршыѓ дызайн ".
  
  "Які дызайн?"
  
  " Ён не сказаѓ. Ты пагавары з ім, калі хочаш ведаць, аб чым менавіта ён кажа. Я б палічыѓ за лепшае не рабіць гэтага, калі ѓжо на тое пайшло. "Граф злосна глядзеѓ на яго, пакуль той не дадаѓ: "Ваша светласць", - і зноѓ пагрузіѓся ѓ азызлы маѓчанне.
  
  "Ён пад кантролем? У "Макбета" няма праблем з ім?"
  
  "У Макбета ні з кім і ніколі не будзе непрыемнасцяѓ", - сказаѓ Пацук Праспера. " Я не ведаю, дзе вы яго знайшлі, ваша светласць, але гэты джэнтльмен ведае, як паклапаціцца пра сябе. І пра ѓсіх астатніх, калі ѓжо на тое пайшло.
  
  Ён знайшоѓ мяне, злавіѓ сябе на думцы былы Альбрет Деканар. Калі б не Агюст Лефавр, з гэтага часу вядомы як "Макбет", не было б ні графства, ні замка, ні грандыёзнага плана. Макбет прывёѓ усё гэта ѓ рух. Макбет тузаѓ за нітачкі. Макбет знайшоѓ вар'ята, вядомага як Генры, чыя знешнасць і схільнасці былі ѓ цэнтры грандыёзнага плана. Альбрет сам вырас, ведаючы, хто ён такі - яго маці вдалбливала гэта ѓ яго з пялёнак, - але ні ён, ні яго маці, ні хто-небудзь з яго сваякоѓ мужчынскага або жаночага полу, акрамя траюрадных братоѓ і сясцёр на адлегласці аднаго або двух крокаѓ, не мелі ні найменшага падання пра тое, што з гэтым рабіць, акрамя як пагражаць кулакамі сьляпому провіду і праклінаць лёс. Усё багацце, якое яго прадзед назапасіѓ, прадаючы кансерваваную вэнджаную ялавічыну войскам Напалеона і кантрабандны каньяк брытанцам, не магло купіць яму трон.
  
  Але ѓ Макбета былі сувязі, і ѓ яго было непрымірымае жаданне зрынуць брытанскую манархію. Цяперашнюю брытанскую манархію. Таму, калі ён знайшоѓ Альбрета і выявіѓ, што той з'яѓляецца прамым нашчадкам Эдуарда Плантагенетов, семнаццатага графа Уорика і законнага спадчынніка ангельскага пасаду, калі не прымаць пад увагу четырехсотлетнюю гісторыю, ён вырашыѓ падтрымаць гэта патрабаванне - патрабаванне, аб якім Альбрет паняцця не меѓ, што ён сапраѓды можа настойваць, пакуль Макбет не паказаѓ яму, як гэта зрабіць.
  
  "Макбет кажа, што, па яго думку, табе пара прыехаць у Лондан", - сказаѓ Праспэр. "Рэзідэнцыя на Тоттинг-сквер ѓкамплектавана персаналам і гатова прыняць цябе, і слых ужо распаѓсюдзіѓся".
  
  "Што?" Альбрет пакасіѓся на мужчыну. "Вестерли-Хаѓс гатовы? Божа Літасцівы, чувак, чаму ты не сказаѓ гэтага раней?"
  
  "Ну, я толькі што гэта зрабіѓ, ці не так?" - спытаѓ пакрыѓджаны рэт. "Я ѓжо падыходзіѓ да гэтага, і вось я дабраѓся да гэтага, і вось вы тут" ... Ваша светласць."
  
  Альбрет ускочыѓ з крэсла і пачаѓ хадзіць узад-наперад па пакоі. "Такім чынам, час прыйшоѓ," прамармытаѓ ён, " але ці гатовы я - па-сапраѓднаму гатовы?
  
  "Прашу прабачэньня?" спытаѓ Праспера.
  
  Альбрет праігнараваѓ заѓвагу. "Ці можа які-небудзь мужчына сказаць, што ён сапраѓды гатовы?" ён звярнуѓся да дубовым дзвярэй перад ім. "Ты павінен скарыстацца момантам, калі гэта адбудзецца само сабой". Ён зрабіѓ хватающий жэст правай рукой, які прымусіѓ Праспэра зрабіць два рэзкіх кроку назад і прыбрацца з яго шляху. Затым ён падняѓ руку і абвясціѓ: "Тое, што крычыць: "ты павінен паступіць, калі ѓ цябе гэта ёсць", - і тое, чаго ты хутчэй баішся зрабіць, чым жадаеш, павінна быць адменена". Ён падкрэсліѓ гэтыя словы, стукнуѓшы кулаком па дубовым буфета праходзячы міма.
  
  "Хто гэта?" спытаѓ Праспера.
  
  Альбрет спыніѓся, каб перавесці дух. "Макбет", - патлумачыѓ ён.
  
  "Што наконт яго?"
  
  " Не наш сябар. П'еса. "Макбет". Шатландская п'еса. Аѓтар бард. Гэта яго словы.
  
  " А Значыць, гэта так?... Ваша светласць.
  
  Альбрет пагразіѓ яму пальцам. " Ты павінен з усёй магчымай паспешнасцю адправіцца ѓ Лондан, - сказаѓ ён, - і скажы Макбету, што я адразу пайду за табой!
  
  "Як скажаце, ваша светласць," пагадзіѓся Праспэра, пачаѓ адступаць да дзвярэй. " Як скажаце.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ВАСЯМНАЦЦАТАЯ]
  
  СУВЯЗЬ З ФРАНЦЫЯЙ
  
  Прырода ѓ сваім абыякавасці не робіць адрозненні паміж дабром і злом.
  
  - АНАТОЛЬ ФРАНС
  
  - ТАДЫ ІДЗІ, - ВЫМАВІЛА СЕСИЛИ, тыкаючы велізарнай шпількай ѓ валасы, каб прыгладзіць некалькі пасмаѓ, якія якім-небудзь чынам выбіліся з копы доѓгіх каштанавых валасоѓ, якія складалі яе паѓсядзённае прычоску. У апошні раз павярнуѓшы шпільку, яна падняла галаву і працягнула: "Я не буду стаяць у цябе на шляху".
  
  Барнетт памаѓчаѓ, трымаючы ѓ кожнай руцэ па пары шкарпэтак, і задумаѓся. " Калі ты хочаш, каб я застаѓся- - пачаѓ ён.
  
  "Няма, няма", - настойвала Сесілія. "Ты ужо вырашыла. Калі ты патрэбна прафесару ѓ Парыжы, тады ты павінна паехаць у Парыж".
  
  - Мы ѓжо вырашылі, " нагадаѓ ён ёй.
  
  "Дакладна", - пагадзілася яна.
  
  " Ты ж ведаеш, я б не...
  
  "Няма, няма, праѓда," перабіла Сесілія. Яна ѓздыхнула. " Прабачце. Вы маеце рацыю. Прафесар Марыярці правоѓ. Вы павінны сысці. І паколькі гэта апошні бязладдзе ... Павінна быць якое-то лепшае, больш моцнае слова. Гэтая бедная жанчына - яна паправіцца?"
  
  "Яны так думаюць, але, магчыма, яна ніколі больш не зможа казаць, не кажучы ѓжо аб тым, каб спяваць".
  
  Сесілія здрыганулася. "Ты павінна з'ехаць. Гэта павінна скончыцца, і калі твая паездка ѓ Парыж наблізіць гэты дзень - ты павінна з'ехаць. Дзеля каралевы і краіны, і ѓсё такое. Але я не абавязаны радавацца гэтаму ".
  
  "Ты мог бы пайсці са мной", - прапанаваѓ Барнетт ѓ трэці ці чацвёрты раз.
  
  "Наадварот, я павінна застацца", - сказала Сесілія. "У рэшце рэшт, у мяне тут свае задачы. Дзяѓчына Памэла Dilwaddy павінен навучыцца з'яѓляцца на публіцы і не выглядаць ... тое, што яна ёсць. Тое, што яна была. І яна павінна быць выканана хутка, калі гэта будзе нейкая карысць. Так кажа прафесар Марыярці, і, улічваючы сітуацыю, ён, відавочна, мае рацыю. Для каралевы і краіны ". Яна крытычна паглядзела на тое, як Барнетт запихивал вопратку ѓ скураную дарожную сумку. "Вось, дазволь мне гэта зрабіць".
  
  "А, Памэла", - сказаѓ Барнетт, адыходзячы ѓ бок, каб дазволіць сваёй жонцы працягнуць пакаваць рэчы. "Як у вас з ёй справы? Я не бачыѓ яе, але адзін раз за тыя, колькі там, дзесяць дзён, што ты, э-э, навучаѓ яе.
  
  "І ты не зробіш гэтага," сказала яму Сесілія, "пакуль яна не будзе гатова".
  
  "Колькі часу табе спатрэбіцца, каб ператварыць яе ѓ лэдзі?" Спытаѓ Барнетт.
  
  Сесілія засмяялася. "Лэдзі, няма. Хоць дайце мне год ... але я магу навучыць яе быць цярпімым пакаёѓкі за некалькі тыдняѓ". Яна дастала з шуфляды камоды накрахмаленную, складзеную ѓдвая белую кашулю і крытычна параѓнала яе з другой накрухмаленай, складзенай удвая белай кашуляй.
  
  "Няѓжо?"
  
  " Думаю, так. Пры ѓмове, што ёй не прыйдзецца адкрываць рот, прамаѓляючы толькі 'мэм" і "прашу прабачэння". Дзяѓчынка на здзіѓленне хутка вучыцца, але пазбавіць яе ад гэтага жудаснага акцэнту ...
  
  "Проста ѓстаць і зрабіць рэверанс у фартуху і мафіёзнай шапачцы? Гэта ѓсё?"
  
  "Менавіта так", - пагадзілася Сесілія. "Каб ператварыць яе ѓ па-сапраѓднаму карысную камеристку, спатрэбіцца крыху больш часу - магчыма, нават крыху больш, чым ператварыць яе ѓ лэдзі. У рэшце рэшт, быць 'лэдзі' - гэта ѓ значнай ступені пытанне выбару правільных бацькоѓ ". Яна паклала адну з кашуль ѓ дарожную сумку, а іншую прыбрала ѓ скрыню.
  
  "Затым грамадства надавала чалавеку форму, незалежна ад яго уласных схільнасцей", - працягнула яна сваю тэму. "На самай справе чалавек не вучыцца таму, каб стаць лэдзі, ён набывае форму лэдзі пад пастаянным знешнім ціскам".
  
  "'Ёсць лёс, якая вызначае нашы мэты", " выказаѓ здагадку Барнетт.
  
  "Сапраѓды," пагадзілася Сесілія, - і нашы манеры, і наша пастава, і наша гаворка, і адзенне, якую мы носім, і наша сяброѓства, і нават кнігі, якія мы чытаем, месцы, якія мы наведваем, і ежа, якую мы ямо. І, у рэшце рэшт, паколькі мы юныя лэдзі, нашы кавалеры і нашы мужы".
  
  "Падобна на тое, што на вас усё гэта не моцна паѓплывала", - заѓважыѓ Барнетт.
  
  "Мяне выхоѓвалі не для таго, каб я была лэдзі, - сказала яна яму, - і не для таго, каб пераймаць ім. Я была выхавана як дачка эклектычнага прафесара філалогіі, які лічыѓ, што мой розум важней, чым мой падлогу ці мой сацыяльны клас ".
  
  Барнетт ѓсміхнуѓся. "Якая небяспечная ідэя".
  
  "У самой справе," сур'ёзна адказала Сесілія.
  
  " Значыць, жанчына становіцца лэдзі ѓ выніку працэсу осмасу, ці не так?
  
  "Я б сказаѓ, так. Акрамя таго, калі хто-небудзь ці яго бацькі не ѓпэѓненыя ѓ тым, колькі ведаѓ прасачылася ѓ іх, заѓсёды ёсць швейцарскія 'школы для якія сканчаюць". Пасля года або двух заняткаѓ на адным з іх можна было б сказаць, што з маладой лэдзі усё канчаткова скончана ".
  
  " А пакаёѓка лэдзі?
  
  "Звычайна пачынае сваю кар'еру ѓ якасці сціплай прыслугі і, прапрацаваѓшы некалькі гадоѓ на службе, можа даслужыцца да звання пакаёѓкі верхняга паверху. Калі яна сообразительна і удачлива і адпавядае патрэбам гаспадыні дома або адной з дачок, і адкрываецца вакансія, яна можа дасягнуць высокага статусу пакаёѓкі. Але, як я ѓжо сказаѓ, я магу навучыць Памэлу стаяць, рабіць рэверанс і да таго падобнаму за тыдзень, калі яна хутка навучыцца. Яна сапраѓды здаецца даволі сообразительной, калі дазваляе сабе быць такой ".
  
  Барнетт назіраѓ, як Сесілія паднесла да святла яшчэ дзве аднолькавыя белыя кашулі, абрала адну для яго валізкі, а другую паклала назад у скрыню бюро. " Гэтага будзе дастаткова?
  
  "Так і павінна быць, ці не так? Ідэя складаецца ѓ тым, каб мець магчымасць адвесці яе ѓ месцы і сітуацыі, дзе могуць быць выяѓленыя нягоднікі - калі гэта дастаткова грубае слова для гэтых нягоднікаѓ - і паглядзець, ці зможа яна каго-небудзь даведацца. Усё, што нам трэба будзе зрабіць, гэта знайсці даму, за якой яна, па-відаць, магла б даглядаць, і я мяркую, што новыя сябры прафесара змогуць гэта зрабіць.
  
  "А!" - сказаѓ Барнетт. "А прафесар не казаѓ, у якіх месцах або сітуацыях ён чакае знайсці злыдня?"
  
  "Я мяркую, менавіта за гэтым ты і едзеш у Парыж", - сказала яму жонка.
  
  Ён кіѓнуѓ. "Мяркую, што так", - сказаѓ ён.
  
  Яна выбрала два гальштука з вешалкі, адмовіѓшыся ад трэцяга, і склала іх праз перакладзіну ѓ сумку, якая была там спецыяльна для таго, каб складаць гальштукі.
  
  "Мне падабаецца чырвоная", - сказаѓ ён.
  
  "Не, не хочаш", - сказала яна. "Ні ѓ адным з касцюмаѓ, якія ты бярэш".
  
  "Я не ведаю?"
  
  "Няма". Цвёрда.
  
  "Ах! Відавочна, я памыліѓся. Добра, што вы паказалі мне на гэтыя рэчы ".
  
  "Для чаго," спытала яна, міла ѓсміхаючыся, " патрэбна жонка?"
  
  Калі ён быѓ цалкам запакаваная, да задавальнення Сесили, ён моцна пацалаваѓ яе і адступіѓ назад. " Мне трэба ісці, - сказаѓ ён. " Паспявай на цягнік.
  
  Раптам яна схапіла яго за рукаѓ і прыцягнула да сабе. " Беражы сябе, - сказала яна. " Калі ласка. Будзь асцярожны.
  
  "Я буду вельмі асцярожны", - запэѓніѓ ён яе. "Акрамя таго, за мной нагледзіць маммер. Ён правёѓ некалькі гадоѓ у Парыжы і Марсэлі, перш чым прыйшоѓ працаваць да прафесара. Яго французская лепш майго.
  
  "Мой французскі лепш твайго, - сказала яна яму, - і я ніколі там не жыла".
  
  "Гэта так", - прызнаѓ ён.
  
  "Зрабі ѓсё магчымае, каб не патрапіць у бяду, мая дарагая", - сказала яна.
  
  " Я так і зраблю, даю табе слова. Акрамя таго, ты ведаеш, што я скончаны баязлівец.
  
  "Я ведаю, хто ты", - сказала яна. "Калі ласка, беражы сябе".
  
  Ён моцна абняѓ яе. "Як можа мужчына," прамармытаѓ ён у яе валасы, " да якога ты можаш вярнуцца, рызыкаваць страціць хоць адно імгненне будучыні?
  
  Яна што-то прыглушана сказала яму ѓ варот кашулі.
  
  "Я так і зраблю", - адказаѓ ён, спадзеючыся, што гэта быѓ правільны адказ. "Я вярнуся, як толькі - як толькі змагу".
  
  * * *
  
  Усяго некалькі дзесяцігоддзяѓ таму падарожніку спатрэбілася б дзесяць дзен або больш, каб здзейсніць падарожжа з Лондана ѓ Парыж, разважаѓ Барнетт, калі яны з пераапранутым садзіліся ѓ крэсла першага класа Кантынентальнага экспрэса на вакзале Вікторыя, і паездка ѓ аѓтобусе была б звязана з магчымай небяспекай або, па меншай меры, невялікім прыгодай. Сёння, калі трохі пашанцуе, можна было б з'ехаць з Лондана раніцай і павячэраць у Парыжы. Тры гадзіны ад Вікторыі да Дувра, паѓтары гадзіны на пароме да Кале і яшчэ тры гадзіны да Паѓночнага вакзала. Калі цягнік не затрымаецца. Калі вы наладзіць ѓсе свае сувязі. Калі канал не занадта складаны. Калі французскі мытнік не будзе марнаваць занадта шмат часу, капаючыся ѓ вашым багажы.
  
  Барнетт дастаѓ з кішэні нататнік і запісаѓ гэтыя думкі па меры таго, як яны прыходзілі да яго, робячы паѓзу, калі купэ сотрясалось ад пераддзьвер'е троганья цягніка, а затым працягваючы, калі ѓ галаву прыходзілі карысныя вобразы: розніца паміж брытанскім дыліжансам і амерыканскім дыліжансам; крык "Стой і даставай!"і параѓноѓваюцца небяспекі, якія падпільноѓваюць разбойнікаѓ з вялікай дарогі і банды злачынцаѓ па адзін бок Атлантыкі і па іншую; небяспекі перасячэння Ла-Манша пад ветразямі; ідэя пракапаць тунэль з Дувра ѓ Кале, а затым страх, што Напалеон сапраѓды загадаѓ пракапаць тунэль, які прымусіѓ брытанскую армію выставіць людзей у Дувра, каб яны прыслухоѓваліся да гукаѓ капання тунэля, і часопіс Punch, каб атрымаць з малюнка некалькі карысных карыкатур.
  
  Барнетт час ад часу вёѓ калонку "Мармытанне з кантынента" для New York World, і гэтая тэма выглядала так, як быццам яе можна было знайсці для групы з іх. "Усяго пяцьдзесят гадоѓ таму: ад Лондана да Парыжа за два тыдні". "Два тыдні" гучала прыкладна так. Яму прыйдзецца правесці сякія-такія даследаванні, каб усталяваць факты. Заѓсёды знаходзіѓся які-небудзь педантычны скнара, які ведаѓ дакладны час і адлегласці і пісаѓ эрудированное ліст з абурэннем, калі вы што-то няправільна зразумелі. Звычайна з фразай "усе ведаюць" дзе-небудзь у пасланні. "Усе ведаюць, што пералёт карос-дэ-дыліжанс з Кале ѓ Парыж займаѓ у сярэднім тры дні і чатыры гадзіны, за выключэннем таго часу ѓ траѓні 64-га..."
  
  * * *
  
  Пераход сапраѓды прайшоѓ без здарэнняѓ, і Барнетт з пераапранутым зарэгістраваліся ѓ гатэлі "Пепен ле Бреф" на Манмартры як раз да вячэры. Гэта не быѓ фешэнэбельны раён горада, якія кішаць мастакамі, пісьменнікамі, паэтамі, драматургамі, акцёрамі, мадэлямі, прадстаѓнікамі багемы і іншымі недатыкальнымі. Але гэта было недалёка ад кватэры, у якой Барнетт прапрацаваѓ два гады карэспандэнтам World, перш чым паездка ѓ Канстанцінопаль для назірання за хадавымі выпрабаваннямі падводнага апарата Garrett-Harris пасадзіла яго ѓ турму, пазнаёміла з прафесарам Джэймсам Марыярці і назаѓжды змяніла яго жыццё.
  
  Пасля лёгкага вячэры з рыс слановай Агно па-правансальскіх з тым-то і тым-то для Барнэта і омлета з смярдзючым сырам для Толливера ѓ кафэ "Фігаро" за вуглом ад гатэля, які яшчэ раз нагадаѓ Барнетту, што ангельцы, пры ѓсіх іншых вартасцях, гатаваць не ѓмеюць, ражаны адправіѓся аднаѓляць знаёмства з lesméchants d'antan. Барнетт, затрымаѓшыся над сваім "кассисом", вырашыѓ, што цяпер самае зручны час, каб пачаць свае ѓласныя пошукі. Падарожжа было стомным, але паветра Парыжа падбадзёрвала, і ѓспаміны, якія нарынулі на яго за столікам на адкрытым паветры, тым самым, дзе ён правёѓ незлічоныя гадзіны ѓ тыя даѓно мінулыя дні, былі амаль ашаламляльнымі. Старыя сябры: журналісты, мастакі, раманісты, паэты, драматургі, вечныя студэнты; сур'ёзныя інтэлектуалы для мужчыны, і для жанчыны, якія вырашаюць сусветныя праблемы і спрабуюць прыдумаць, як атрымаць арэндную плату за наступны месяц. Ці сапраѓды гэта было восем гадоѓ таму? Ён напалову чакаѓ, што яны будуць чакаць, застыѓшы ѓ часе, калі яны нетаропка пройдуць па вуліцы або выскачаць з пад'езда, каб далучыцца да яго за столікам.
  
  Бенджамін, сябар мой, рады цябе бачыць. Прайшло занадта шмат часу.
  
  Павінна быць - няма! - восем гадоѓ? Гэтага не можа быць. Ты ані не змяніѓся.
  
  Бенджамін, Бенджамін, я чуѓ, ты з'ехаѓ у Канстанцінопаль. Так надоѓга? Павінна быць, усе любаты іншага свету ѓтрымлівалі цябе удалечыні ад Парыжа! О, Лондан, я разумею. Але ѓ Лондане так холадна. А брытанцы - яны такія халодныя.
  
  Паколькі ніхто з яго мінулага не з'яѓляѓся ні ѓ дзвярах, ні дзе-небудзь яшчэ, яму заставалася пацягваць кассис і разважаць. Тое, што яму было трэба, было інфармацыяй, і ён ведаѓ, якога менавіта роду ён будзе шукаць, але меѓ толькі самае цьмянае ѓяѓленне пра тое, дзе яе знайсці. Тэзіс прафесара Марыярці складаѓся ѓ тым, што вар'ят, кім бы ён ні быѓ, родам з Францыі, і, такім чынам, змова паѓстаѓ у Францыі. Былі і іншыя месцы ѓ свеце, дзе гаварылі па-французску, але толькі ѓ Францыі варожасць супраць Вялікабрытаніі была дастаткова моцная, каб спарадзіць змова такой складанасці і выдаткаѓ. Такім чынам, сляды яго маглі быць знойдзеныя менавіта ѓ Францыі, і калі ён узнік у Францыі, то, верагодна, прыбыѓ з Парыжа.
  
  Барнетт дастаѓ з кішэні запісную кніжку і яшчэ раз прагледзеѓ запісы, зробленыя ім падчас падарожжа. Здагадкі.: Забойца быѓ наняты для гэтай працы, таму што ён быѓ досыць падобны на прынца, каб абдурыць па меншай меры любога, хто не ведаѓ прынца асабіста, і таму што ён быѓ забойцам, то ёсць раней выяѓляѓ некаторы цікавасць і майстэрства пры забойстве і жудасным выкрыцці сваіх ахвяр. Такім чынам, дзе-то ѓ Францыі - калі выказаць здагадку, што Марыярці быѓ правоѓ, - павінны быць нейкія звесткі аб высокім, хударлявым, арыстакратычна выглядящем маньяку-забойцу.
  
  Дзе шукаць?
  
  "Звычайна бескарысна будаваць здагадкі," сказаѓ прафесар, "калі ѓ вас няма ѓсіх фактаѓ, але калі няма ніякага спосабу, каб сабраць неабходныя факты, невялікае здагадка можа, па меншай меры, паказаць вам спрыяльны кірунак". Прафесар рызыкнуѓ, прызнаѓшы, што гэта быѓ крок у цемру, што след забойцы можна было знайсці ѓ полусвете - свеце, дзе псевдопринц знайшоѓ бы сваіх першых ахвяраѓ. Калі б ён нацэліѓся вышэй, сярод рэспектабельных жанчын, рэзананс быѓ бы велізарны. Горад - або любы іншы раён Францыі, у якім ён тварыѓ свае жахі, - быѓ бы агорнуты страхам, і загалоѓкі ѓ les journaux тыднямі не казалі ні аб чым іншым. Калі б ён проста напаѓ на выпадковых жанчын на вуліцах, будзь то вулічныя прастытуткі або буржуазія, паніка, якая ѓзнікла ѓ выніку, была б такой жа, якой было ѓздзеянне Джэка Патрашыцеля на вуліцы Лондана некалькімі гадамі раней.
  
  Такім чынам, выказаѓ здагадку Марыярці, яго ахвярамі павінны былі быць жанчыны ці мужчыны, якія забіралі мужчын дадому дзеля забавы і нажывы і ѓ якіх была кватэра, куды іх можна было адвесці, бо тое, што адбывалася, адбывалася не на вуліцах. Улады, якія займаюцца падобнымі падлікамі, падлічылі, што ѓ Парыжы налічваецца больш за дзесяць тысяч такіх жанчын, і калі б пры выпадку адну з іх парэзалі на кавалкі, флики не сталі б прыцягваць увагу да гэтай падзеі.
  
  Існавала некалькі магчымых крыніц інфармацыі аб гэтых жанчынах: лекары, якія лячылі розныя хваробы, характэрныя для такіх жанчын, паліцыя, якая сачыла за такімі жанчынамі, рэфарматары, якія хадзілі сярод вячэрніх дам, молячы іх звярнуць з шляху граху і заганы і праводзіць свае дні ѓ вязанні і галоднай смерці ѓ высакароднай манеры, належнай лэдзі, і самі жанчыны, калі іх ѓдавалася разгаварыць. Вясёлыя дзяѓчаты расказвалі сваім кліентам тое, што, на іх думку, мужчыны хацелі пачуць, і было б цяжка выпытаць у іх сакрэты, пра якіх яны шапталіся і трэсьліся паміж сабой.
  
  Барнетт выцягнуѓ залатыя кішэнныя гадзіны з кішэні, і яго погляд слізгануѓ па дэвізу, выгравированному на цыферблаце, перш чым ён са пстрычкай адкрыѓ іх. Tempus fugit autem non memoria: Час быстротечно, але ѓспаміны застаюцца. Гадзіннік падарыла яму ѓдава брытанскага афіцэра, які загінуѓ падчас разні ѓ Хартуме каля пяці гадоѓ таму. Яна сказала, што ён акажа ёй паслугу, узяѓшы іх, паколькі гадзіны з такім дэвізам былі не тым, што яна абрала ѓ памяць аб сваім мужы.
  
  Было крыху больш дзесяці гадзін. Барнетт ѓстаѓ, кінуѓ на стол некалькі манет і накіраваѓся ѓ бок плошчы Пігаль, дзе начныя забавы толькі пачыналіся і чалавек мог знайсці сябра па разумнай цане. Або, часта, проста добрае слова, ежа і месца для начлегу.
  
  Тры гадзіны праз ён вярнуѓся ѓ гатэль, ѓстаяѓ перад спакусай ва ѓсіх яго шматстайных праявах і не даведаѓшыся нічога карыснага. Магчыма, раніцай што-небудзь падвернецца. Ён ляжаѓ у ложку, неспакойна круціцца, напэѓна, добрых трыццаць секунд, перш чым яго змарыѓ сон.
  
  * * *
  
  У дзевяць раніцы наступнага дня, адчуваючы сябе вельмі дабрадзейным з-за таго, што паспеѓ прыняць душ, пагаліцца і апрануцца да паѓдня, ён спусціѓся ѓніз, каб знайсці які-небудзь ціхі куток, дзе можна было б паснедаць, выпіць кавы з малаком або два і пачытаць ранішнюю газету.
  
  Калі ён абмінуѓ апошні паварот лесвіцы, то наткнуѓся на мужчыну, або, па меншай меры, на высокую, благія, вуглаватую спіну мужчыны, апранутага ѓ добры шатландскі твіді і выпраменьвальнага невымоѓную карэктнасць, які звяртаѓся да кансьержу за стойкай рэгістрацыі, і пачуѓ нечаканыя словы: "Мяне клічуць Холмс, Шэрлак Холмс".
  
  Барнетт памаѓчаѓ.
  
  - Пашліце хлопчыка ѓ пакой месье Бенджаміна Барнэта, з задавальненнем, і скажыце яму, што я чакаю яго ѓ вестыбюлі.
  
  "Я папярэджу месье Барнита аб вашым прысутнасці," пагадзіѓся консьерж.
  
  "Добра. Я сяду вунь там". Высокі мужчына паказаѓ на адно з пары мяккіх крэслаѓ у куце, перасёк вестыбюль і сеѓ.
  
  На імгненне Барнетт разгубіѓся, што яму варта рабіць. Холмс і Марыярці былі, мякка кажучы, не лепшымі сябрамі. Што Холмс рабіѓ у Парыжы? Няѓжо да Барнетту зноѓ прысталі і абвінавацілі ѓ тым, што ён быѓ приспешником прафесара ѓ нейкім няпэѓным гнусном плане? Няѓжо Холмс раптам з'явіѓся, каб паставіць нейкі бар'ер на шляху намаганняѓ Барнэта, не разумеючы, што на самой справе адбываецца?
  
  Барнетт зразумеѓ, што ѓ гэтым няма нічога іншага, акрамя як сустрэцца тварам да твару з Холмсам і паглядзець, што ён скажа. Барнетт не мог наступныя некалькі дзён швэндацца па Парыжы, пазбягаючы гэтага чалавека і ѓ той жа час спрабуючы выконваць сваю працу. Ён напусціѓ на сябе самае нядбайнае выраз твару і пакрочыѓ праз вестыбюль. " Што ж, містэр Холмс, якое нечаканае задавальненне.
  
  Холмс ѓстаѓ. " А, вось і вы, - сказаѓ ён. " Добрай раніцы. Ён працягнуѓ руку.
  
  Што ж, па меншай меры, гэта не павінна было стаць адкрытай вайной. Барнетт абмяняѓся моцным, але кароткім поціскам рукі. " Што, чорт вазьмі, прывяло вас сюды, - спытаѓ ён, - і як вы даведаліся, дзе мяне знайсці?
  
  "Лёгка растлумачыць", - сказаѓ Холмс, жэстам запрашаючы Барнэта сесці побач з ім і сядаючы назад. Барнетт адзначыѓ, што дэтэктыѓ схуднеѓ больш, чым ён памятаѓ, і твар у яго быѓ прыгнечаны, як быццам ён дрэнна харчаваѓся.
  
  "Я вярнуѓся з невялікага заданні, якім займаѓся апошнія некалькі месяцаѓ," сказаѓ Холмс, - і вырашыѓ адпачыць у Парыжы два тыдні, перш чым вярнуцца да лонданскім клопатам. Я адправіѓ тэлеграму доктару Ватсону, каб паведаміць яму аб маім вяртанні і пацікавіцца станам спраѓ дома. Праз гадзіну - заѓважце, усяго праз гадзіну - я атрымаѓ адказ ад свайго брата Майкрофта.
  
  "Хуткасці рэакцыі было дастаткова, каб сказаць мне, што ладзіцца што-то экстраардынарнае. Мой брат вядомы сваёй кемлівасцю, але не хуткасцю рухаѓ, і каму-то прыйшлося трохі паспяшацца, каб атрымаць адказ так хутка. Не кажучы ѓжо аб некаторым падштурхоѓвання тэлеграфнай кампаніі.
  
  "Я б так і падумаѓ", - пагадзіѓся Барнетт, які меѓ некаторы досвед працы з замежным кабельным офісам.
  
  "Што тычыцца самой тэлеграмы-" Холмс дастаѓ з кішэні бланк і працягнуѓ яго Барнетту. " Экстраардынарна.
  
  Барнетт прачытаѓ:
  
  ПАГЛЯДЗІЦЕ, ЯК БЕНДЖАМІН БАРНЕТТ СПЫНЯЕЦЦА ђ ГАТЭЛІ PEPIN LE BREF, ЁН РАСТЛУМАЧЫЦЬ, ЗРОБІЦЬ ТОЕ, ШТО ПАТРАБУЕЦЦА, САРДЭЧНА ЗАПРАШАЕМ НАЗАД, МАЙКРОФТ
  
  "Экстраардынарна," пагадзіѓся Барнетт.
  
  "Спачатку я падумаѓ, што гэта можа быць нейкі план Марыярці, таму я тэлеграфаваѓ Майкрофту: "Як звалі нашу сабаку?' Ён адказаѓ - на працягу гадзіны, заѓважце: 'Якая сабака не вядзе сябе па-дурному '. Так што я ведаѓ, што гэта сапраѓды ад Майкрофта ".
  
  "Хто-небудзь мог здагадацца, што ѓ вас няма сабакі", - выказаѓ меркаванне Барнетт, проста каб патурбаваць.
  
  "Дакладна", - прызнаѓ Холмс. "Мяне пераканала 'не будзь ідыётам'".
  
  "А!" - сказаѓ Барнетт.
  
  "Такім чынам, я з нецярпеннем чакаю вашых тлумачэнняѓ", - сказаѓ Холмс. "Вы, выпадкова, не пакінулі службу ѓ прафесара Марыярці, які, як я мяркую, усё яшчэ шчасна знаходзіцца ѓ durance vile?"
  
  Барнетт адкрыѓ рот і затым зноѓ зачыніѓ яго. Холмсу было загадана спытаць у яго тое-сее пра што, але Барнетт не ведаѓ, якую частку гісторыі ён можа ці павінен расказаць нетерпеливому дэтэктыву-кансультанта. "Я думаю-" пачаѓ ён.
  
  "Месье Барнит- месье Барнит-" Пухлы консьерж протопал праз вестыбюль, размахваючы перад сабой аркушам паперы, як сігнальным сцяжком.
  
  "Так?"
  
  "Гэты джэнтльмен жадае вас бачыць," сказаѓ консьерж, спыняючыся і паказваючы пальцам на Холмса.
  
  "Няѓжо?"
  
  " Сапраѓды. І- " ён працягнуѓ ліст паперы, - гэтая тэлеграма прыйшла для вас.
  
  "Ах!" - сказаѓ Барнетт. "Я дзякую вас".
  
  "Гэта нічога не значыць". Мужчына кіѓнуѓ і вярнуѓся на сваё месца за стойкай рэгістрацыі.
  
  Тэлеграма была кароткай:
  
  МОЙ БРАТ ШЭРЛАК У ПАРЫЖЫ НАВЕДАЕ ЦЯБЕ, МАЙКРОФТ, РАСКАЖЫ ЯМУ ђСЁ
  
  Што ж. Гэта ѓсё спрасціла.
  
  Холмс ускочыѓ на ногі і пацягнуѓ Барнэта за рукаѓ. "Падобна на тое, вам трэба будзе расказаць цэлую гісторыю", - сказаѓ ён. - Хадзем, пашукаем сняданак, і ты раскажаш мне ѓсё за парай круасанаѓ і канфіцюр дэ фрэзе ѓ збанках. І, вядома, кава або два. Ці вы аддаеце перавагу чай? Няма- вядома, кава.
  
  Барнетт засмяяѓся і рушыѓ услед за Холмсам да выхаду з вестыбюля гатэля. "Гэта адно з вашых знакамітых высноѓ?" ён спытаѓ.
  
  "Знакамітыя дэдукцыі? У самай справе?" Холмс на імгненне разгубіѓся, а затым адказаѓ: "Не. Проста тое, што вы янкі. Так ужо атрымалася, што я сам аддаю перавагу кавы. Я знаходжу, што ён стымулюе розум."
  
  Яны знайшлі вольныя месцы каля кафэ, якое называла сябе Les Deux Puces, і столікі яго цягнуліся на некалькі ярдаѓ ѓздоѓж вуліцы па абодва бакі маленькай чорнай дзверы. Круасаны былі цёплымі і свежымі, а слоічкі са салодкім алеем і асарці джэмаѓ былі наіѓнымі і несамавітымі, але утойвалі ѓ сабе схаваныя любаты.
  
  Аповяд аб забойствах і датычнасці да іх Марыярці заняѓ некаторы час, і да таго часу, як Барнетт скончыѓ, ён допивал ѓжо трэцюю кубак кавы з малаком. Холмс дазволіѓ яму адзін раз прайсціся па апавядання без каментароѓ, а затым павольна вярнуѓся да дэталяѓ, каб растлумачыць тое, што можна было растлумачыць, і замацаваць ѓсю гісторыю ѓ сваёй свядомасці.
  
  "Хммм", - сказаѓ Холмс. 'Ступні, ступні', а? Я б сказаѓ, невялікая каша, з якой рыхтуюць абед".
  
  "Вы не згодныя?" Рэзка спытаѓ Барнетт, шчыра не гатовы да таго, што хто-то можа аспрэчыць высновы прафесара.
  
  "Няма, няма. Я цалкам згодны. Яны французы, і, такім чынам, гэта Францыя. І дрыжыкі ѓ любым пункце Францыі адчуваецца дзе-то ѓ Парыжы".
  
  "Менавіта так і думаѓ прафесар", - сказаѓ Барнетт.
  
  Пачуѓшы гэта, Холмс нахмурыѓся, але затым падняѓ вочы і пастукаѓ па стале паказальным пальцам. " Такім чынам, ваш маленькі сябар Толливер адправіѓся на разведку злачыннага свету? Наколькі мне далі зразумець, ён валодае даволі шырокімі ведамі аб злачынным свеце.
  
  "Так ён сцвярджае", - пагадзіѓся Барнетт. "У Лондане гэта, безумоѓна, так".
  
  "А!" Пракаментаваѓ Холмс. "Нядзіѓна. У рэшце рэшт, ён працуе на прафесара Марыярці".
  
  Барнетт некаторы час пільна глядзеѓ на яго, а затым сказаѓ: "Я мяркую, вы таксама валодаеце шырокімі ведамі аб лонданскім злачынным свеце".
  
  Холмс адкінуѓся назад і ѓсміхнуѓся. "Дотык, містэр Барнетт", - сказаѓ ён. "Відавочнае дотык".
  
  Яны абодва маѓчалі прыкладна з хвіліну, а затым Барнетт сказаѓ: "такім чынам, містэр Холмс, што вы прапануеце нам рабіць?"
  
  "Што вы збіраліся рабіць да майго прыходу?" - Спытаѓ Холмс.
  
  " У мяне было цьмянае ѓяѓленне аб тым, каб падысці да... э-э... дамам паѓсвятла ѓ акрузе і спытаць, ці не могуць яны ці хто-небудзь з іх сяброѓ ...
  
  " Быѓ забіты і па-майстэрску препарирован маньякам-забойцам? Холмс скончыѓ. " Вы ведаеце, так не падыходзіць.
  
  "Калі вы так ставіце пытанне," сказаѓ Барнетт, " я вымушаны пагадзіцца. Такім чынам, я паѓтараю, што вы прапануеце нам рабіць?"
  
  Холмс сашчапіѓ пальцы пад падбароддзем і неспакойна паварушыѓ імі, утаропіѓшыся ѓ прастору. "Я ведаю," сказаѓ ён нарэшце, - аднаго чалавека, які, магчыма, зможа нам дапамагчы. Калі яна наогул захоча пагаварыць з намі на гэтую тэму.
  
  "Хто б гэта мог быць?" Пацікавіѓся Барнетт.
  
  - Яна вядомая як аббатиса Гриз, " сказаѓ Холмс. " Магчыма, вы чулі пра яе?
  
  "Шэрая настаяцельніца?" Барнетт паківаѓ галавой. "Ніколі. Вядома, я б запомніѓ нават згадка пра каго-небудзь з такім тытулам".
  
  "Ну што ж", - сказаѓ Холмс. "Яна з тых, да каго звяртаюцца парыжскія прастытуткі, калі трапляюць у бяду".
  
  "Якога роду непрыемнасці?"
  
  - З паліцэйскімі, з іх кліентамі, або грашыма, або стратай месца жыхарства, або... - ён махнуѓ рукой у паветры, - з чым заѓгодна. Яна аддае перавагу працаваць у цені, але выпадковыя згадкі аб ёй ѓсплываюць у штодзённым свеце. Так я выпадкова пачуѓ пра яе. Я пазнаёміѓся з ёй каля двух гадоѓ таму ѓ сувязі з справай, звязаных з даволі высокапастаѓленым англічанінам, які апынуѓся ѓ цяжкім становішчы. Цікава, што высветлілася, што я пазнаёміѓся з гэтай лэдзі да таго, як яна прыняла свяшчэнны сан, і з тых часоѓ у мяне была магчымасць бачыць яе некалькі разоѓ ".
  
  "Так яна сапраѓды аббатиса?" Спытаѓ Барнетт.
  
  "Сапраѓды так. Яна сястра-настаяцельніца парыжскага аддзялення Святога ордэна сясцёр Марыі Магдалена, ордэна малдаѓскай галіны Каталіцкай царквы. Той, які сама Царква не прызнае, наколькі я магу судзіць. Хоць часам сітуацыя становіцца трохі туманнай, калі гаворка заходзіць аб тым, што каталіцкая царква прызнае, а што няма ".
  
  " Старэйшая сястра?
  
  "Па якой-то прычыне ёй не падабаецца тытул "Маці-ігумення", і яна адмаѓляецца яго выкарыстоѓваць. Яна працуе ѓ невялікім будынку на вуліцы Монтроз, якое, па-мойму, раней было тым, што мы назвалі б 'джиновой завода '. Я не ѓпэѓнены ѓ французскім эквіваленце.
  
  "Я ѓпэѓнены, што ѓ іх ёсць для гэтага падыходнае слова", - сказаѓ Барнетт.
  
  "У іх для ѓсяго ёсць слова", - пагадзіѓся Холмс.
  
  "З гэтай былой джын-фабрыкі," выказаѓ здагадку Барнетт, " яна адводзіць юных лэдзі з вуліцы з іх грахоѓных шляхоѓ? Вучыць іх вязання і добрым справах?"
  
  "Зусім наадварот," сказаѓ Холмс. " Яна не спрабуе адхіліць маладых лэдзі ад абранага імі заняткі. Хоць, калі хто-небудзь з іх пажадае заняцца якой-небудзь іншай дзейнасці, якая прыносіць даход працай, яна гатовая дапамагчы. Яна дае карысныя парады, калі яе просяць, і матэрыяльную і фінансавую дапамогу, калі гэта неабходна, хоць пытанне ѓ тым, адкуль яна бярэ грошы, паколькі яна ніякім чынам не запытвае сродкі на свае добрыя справы, наколькі я змог разглядзець. Большасць манашак яе ордэна - былыя вулічныя жанчыны.
  
  "Вы навялі пра яе даведкі?" Спытаѓ Барнетт.
  
  " Мне было цікава. Як я ѓжо сказаѓ, я ведаѓ яе раней.
  
  "Ну што ж. Можа, наведаем яе?"
  
  " Допивай свой кавы, і я замоѓлю для нас фіякр.
  
  Транспартны сродак, якое адгукнулася на вокліч Холмса, было старым одноконным двухмесным фиакром са складваюцца верхам. Яны ѓладкаваліся на грудкаваты падушках сядзенняѓ, і Холмс даѓ кочегару ѓказанні.
  
  Калі яны завярнулі за вугал на рю Лафайет, удалечыні раптам паказалася вяршыня велізарнай вежы Эйфеля. М., проступающая скрозь ранішні туман. "Божа мой!" - сказаѓ Барнетт. "Дык вось на што гэта падобна".
  
  Холмс прыжмурыѓся. " Ва ѓсякім выпадку, так выглядае верхняя трэць.
  
  "ђзрушаючае відовішча", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Вы не былі тут з тых часоѓ, як яны ѓсталявалі гэтую штуку?" Спытаѓ Холмс. "Што вы думаеце?"
  
  "Чорт! Так гэта самае высокае рукатворная збудаванне ѓ свеце".
  
  Холмс кіѓнуѓ. " Мяркую, што так.
  
  "Гэта жудасна падобна на голы шкілет".
  
  "Я мяркую, у гэтым і заключалася ідэя".
  
  "Прагрэс!" Барнетт фыркнуѓ. "Зараз, я мяркую, хто-небудзь дзе-небудзь палічыць неабходным пабудаваць што-небудзь яшчэ больш высокую".
  
  "Магчыма," пагадзіѓся Холмс.
  
  Фіякр зрабіѓ яшчэ адзін паварот, і вярхушка самага высокага рукатворнага збудаванні схавалася за гасцініцай. Праз хвілін дзесяць фурман спыніѓ каня. "Мы ѓ двух кварталах адсюль", - сказаѓ Холмс. "Не думаю, што ёй спадабалася б, калі б пад'язджалі экіпажы прама да дзвярэй". Ён працягнуѓ фурману некалькі манет, выскачыѓ з машыны і накіраваѓся па тратуары, Барнетт ішоѓ у некалькіх кроках ззаду.
  
  Будынак ѓяѓляла сабой бруднае трохпавярховы будынак, якое добра гарманаваць са сваімі суседзямі. Яго адзінай адметнай рысай было што-то накшталт вежкі, якая пачыналася на другім паверсе і падымалася за дах, сканчаючыся канічнай вяршыняй з выяѓленым нахілам, як каѓпак дурачка. Холмс пастукаѓ у дзверы, якую адчыніла невысокая, поѓная жанчына сярэдніх гадоѓ у строгім шэрым сукенка, якая злосна паглядзела на яго.
  
  "Oui?"
  
  "Je voudrais voir l'abbesse, s'il vous plaît," Holmes ventured.
  
  Рушыла паѓза, а затым твар жанчыны перакрывіѓся ѓ тым, што яна, верагодна, мела на ѓвазе пад усмешкай. Барнетт вырашыѓ, што яна не прывыкла ѓсміхацца. "А!" - сказала яна. " Вы той самы ангелец, які пабываѓ сярод нас раней, ці не так?
  
  - Так, " пагадзіѓся Холмс. " Гэта быѓ я.
  
  "Зе лэдзі, яна наверсе. Пойдзем помочемся за мной".
  
  Аббатиса Гриз апынулася маладзей, чым меркаваѓ Барнетт, і - не блюзнерска ці было так думаць? - надзвычай прыгожай. Няма, паправіѓ сябе Барнетт. Сімпатычная. Гэта азначала тое ж самае, але чаму-то гэта быѓ больш прыстойны спосаб выказаць гэта, калі гаворка ішла пра жанчыну з рэлігійных ордэнаѓ. Надзвычай прыгожая. Яна была апранутая ѓ шэрае, але не ѓ адзенне рэлігійнага ордэна, а хутчэй у шаѓковы жакет строгага крою з пышнымі рукавамі і спадніцу, якая, на яго нетрэніраваным погляд, была па апошняй модзе або, вядома, не моцна адставала ад яе.
  
  Яна павярнулася і працягнула рукі. "Шэрлак," сказала яна. " Як прыемна зноѓ цябе бачыць.
  
  Шэрлак? Ніхто ніколі не называѓ Холмса "Шэрлак". Магчыма, яго брат, але ніхто іншы, і французы ѓ асаблівасці, не надавалі вялікага значэння правільнай гаворкі, нават больш, чым правільным паводзінам. Значна больш, чым правільным паводзінам, калі ѓжо на тое пайшло, падумаѓ Барнетт. У Холмса і ігумення, павінна быць, склаліся асабліва цесныя адносіны за вельмі кароткі час. Або, магчыма ... ён вырашыѓ не развіваць гэты ход думак далей.
  
  "І гэта," спытала настаяцельніца, працягваючы руку Барнетту, " няѓлоѓны доктар Ватсан, аб якім я так шмат чуѓ, але ніколі не сустракаюся?"
  
  Холмс усміхнуѓся. "Дазвольце прадставіць майго, э-э, сябра, містэра Бенджаміна Барнэта," сказаѓ ён. " Містэр Барнетт, дазвольце прадставіць прынцэсу Ірыну, ігуменню парыжскага аддзялення Святога ордэна сясцёр Марыі Магдалена.
  
  Барнетт злёгку пакланіѓся і паціснуѓ хупавую руку. " Рады пазнаёміцца, мэм, - сказаѓ ён.
  
  "Не, мне гэта дастаѓляе задавальненне", - адказала ігумення. "Калі вы адзін Шэрлака Холмса, значыць, вы мой сябар. Але, "дадала яна, паварочваючыся да Холмсу," я спадзяюся калі-небудзь сустрэцца з гэтым міфічным доктарам Ватсана.
  
  "Я прывяду яго, калі прыеду ѓ наступны раз", - сказаѓ Холмс. "Калі я змагу пераканаць яго пакінуць камфорт жонкі і дома на досыць доѓгі час, каб пусціцца ѓ такое непрыемнае падарожжа".
  
  "Значыць, ён не любіць падарожнічаць, гэты ваш доктар?" спытала настаяцельніца.
  
  "Ватсан шмат падарожнічаѓ," сказаѓ Холмс, - але я прызнаю, што яму, падобна, не занадта падабаецца гэты вопыт. Менавіта трубка, тэпцікі і добра прапражаныя кавалак смажаніны, а таксама клапатлівая жонка, якая клапоціцца аб ім, робяць яго шчаслівым у гэтыя дні ".
  
  "Такім чынам", - сказала ігумення. "Што прывяло цябе наведаць мяне сёння?"
  
  "Серыя загадкавых забойстваѓ", - сказаѓ Холмс.
  
  Яе вочы пашырыліся. " У самай справе? Што я магу ведаць аб такіх рэчах?
  
  "Мы можам толькі спадзявацца", - сказаѓ ён. "Калі я магу растлумачыць?"
  
  Настаяцельніца вёскі на хупавы крэсла ѓ яшчэ больш вытанчанага пісьмовага стала і жэстам паказала двум мужчынам на больш трывалыя драѓляныя крэслы ѓ куце пакоя. "Калі ласка, пачынайце", - сказала яна.
  
  "Сітуацыя такая ..." Холмс коратка і сціснута патлумачыѓ тое, што патрабавалася растлумачыць. Настаяцельніца Ірэн ѓважліва сачыла за апавяданнем і двойчы спыняла яго, каб задаць адпаведныя пытанні. На першым Холмс запытальна зірнуѓ на Барнэта, які адказаѓ: "Наколькі я разумею, пастаноѓка "Мефістофеля" Арриго Бойцеся. Ахвярай стала спявачка па імі Мацільда ван Тромф."
  
  Настаяцельніца кіѓнула. "Лірычнае сапрана", - сказала яна. "Лірыка-спинто, як яны гэта называюць. ђражлівая вакальная тэхніка. Шырокі дыяпазон. Я спадзяюся, што яна паправіцца.
  
  Што тычыцца другога пытання, Холмс зноѓ звярнуѓся да Барнетту, які паківаѓ галавой. "Вы маеце рацыю. У усяго гэтага павінна быць мэта, мы не ведаем, якая менавіта".
  
  Пасля завяршэння аповяду Холмса запанавала працяглае маѓчанне, пакуль настаяцельніца абдумвала тое, што ён ёй сказаѓ. "Магчыма, толькі магчыма, я змагу дапамагчы. Або, па меншай меры, папоѓніць ваш запас інфармацыі. Ёсць дзяѓчына... Яна павярнулася да свайго стала і дастала з скрыні адну з новых пер'евых ручак Waterman і ліст паперы. Апусціѓшы галаву, утаропіѓшыся ѓ падлогу, яна асцярожна правяла ручкай над паперай. Барнетт адзначыѓ, што яна была ляѓшой.
  
  Праз хвіліну яна напісала на аркушы некалькі прапаноѓ, склала яго ѓ некалькі разоѓ і заклеила кавалачкам клейкай стужкі. "Маргарэт!" паклікала яна.
  
  У дзвярах з'явілася маладая жанчына ѓ белым халаце і капелюшы, якая асацыюецца з бальніцамі.
  
  "Аднясіце гэта," сказала ігумення, працягваючы паперу, " мадэмуазель. Дэшам. Вы ведаеце, дзе яна жыве?
  
  "Так, сястра", - сказала дзяѓчына, прытрымліваючы крысы спадніцы і нахіляючы галаву ѓ скарочаным рэверанс. "А калі яе не будзе дома?"
  
  " Яна амаль заѓсёды дома, але калі яе няма, пакінь гэта ѓ яе пад дзвярыма.
  
  "Вельмі добра, сястра". Дзяѓчына паѓтарыла рэверанс і на дыбачках хутка выйшла за дзверы.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДЗЕВЯТНАЦЦАТАЯ]
  
  ГІЛЬДЫЯ ЖАБРАЧЫХ
  
  Закон у яго велічным роѓнасці,
  
  забараняе як багатым, так і бедным
  
  ад сну пад мастамі,
  
  кленчанне на вуліцах,
  
  і крадзе хлеб.
  
  - АНАТОЛЬ ФРАНС
  
  З ПРЫКЛАДНА ЧАТЫРОХ ДЗЯСЯТКАђ ЛОНДАНСКІХ ГІЛЬДЫЙ, некаторыя з якіх узыходзяць да дванаццатага стагоддзя, большасць ѓяѓляюць рамеснікаѓ, якія аказваюць нейкія карысныя паслугі, ствараюць ѓтылітарныя і нават прыгожыя прадметы і валодаюць набытымі навыкамі, якія перадаюцца з пакалення ѓ пакаленне. На працягу многіх гадоѓ гэтыя гільдыі распрацоѓвалі сцягі з дзіѓнымі малюнкамі і змястоѓнымі выказваннямі, а таксама дзіѓныя і незвычайныя адзення для сваіх членаѓ, якія яны апраналі, з'яѓляючыся на тэатралізаваных уяѓленнях, на кірмашах або за зачыненымі дзвярыма залаѓ сваіх гільдый. Каралеѓскія граматы ад таго ці іншага караля ці каралевы выстаѓлены пад шклом у іх залах, і часам іх наведваюць лорд-мэр ці члены каралеѓскай сям'і, герцаг або герцагіня.
  
  Акрамя таго, ёсць такія гільдыі, пра якіх рэдка кажуць і якія могуць усё яшчэ існаваць, а могуць і не існаваць - некаторыя з якіх, магчыма, сапраѓды ніколі не існавалі. Паважаны Ордэн П'явак і Кровопускателей бясследна знік дзе-то ѓ васемнаццатым стагоддзі. Паважаная Гільдыя майстроѓ па вырабе спіц была далучана да Гільдыі плотнікаѓ і чырванадрэѓшчыкаѓ ѓ жывой памяці некаторых вельмі старых майстроѓ, хоць гэты карысны інструмент - брытва для вырабу спіц, ва ѓсім яго бясконцым разнастайнасці, усё яшчэ з намі. Узорны заказ лонданскіх вытворцаѓ пудынгаѓ і заправы апынуѓся старанна прадуманай містыфікацыяй, якая захоѓвалася на працягу другой паловы семнаццатага стагоддзя.
  
  Гільдыя атрутнікаѓ згадваецца ѓ некалькіх рукапісах чатырнаццатага стагоддзя і судовых пратаколах. Яе члены аказвалі карысную паслугу жонкам, якія жадаюць прадэманстраваць сваю адданасць уладным мужам, і маладым мужчынам, жадаючым палегчыць мірское цяжар сваіх багатых бацькоѓ або прыдуркаватых дзядзькоѓ. Белы мыш'як, упадабанае сродак гільдыі, стаѓ вядомы ѓ пэѓных выбраных колах як "парашок спадчыны". Асобных атрутнікаѓ час ад часу затрымлівалі і асуджалі, іх вешалі або спальвалі на вогнішчы ѓ залежнасці ад настрою часу, але існаванне арганізаванай гільдыі так і не было даказана.
  
  Гільдыя забойцаѓ, безумоѓна, з'яѓляецца апакрыфічнай, і ѓспышкі забойстваѓ, палітычных або іншых, якія час ад часу ѓспыхваюць, з'яѓляюцца проста сімптомамі асабліва свавольных або шалёным мужчын і жанчын, якія жывуць у асабліва небяспечныя часы.
  
  Гурток Докси, таксама вядомы як Pavane d'en Odalisques, назва якога, як мяркуюць, з'яѓляецца ѓскоснай ѓнутранай жартам, безумоѓна, існаваѓ у семнаццатым і васемнаццатым стагоддзях і, верагодна, існуе да гэтага часу, хоць згадак аб ім мала і яны незразумелыя. Кажуць, што яго сябры падтрымліваюць адзін аднаго фінансава і маральна ѓ цяжкія часы, а таксама інфармуюць адзін аднаго аб кліентах, чые патрэбы носяць спецыфічны характар або якіх наогул варта пазбягаць. Дамы з гільдыі часам працуюць разам, каб паѓплываць на сацыяльнае заканадаѓства.
  
  Гільдыі жабрачых, як нас запэѓнілі, на самай справе не існуе. Які сэнс у грамадстве жабракоѓ, хто будзе збіраць ѓзносы і якія магчымыя выгады маглі б атрымаць члены? Дзе магло б сабрацца сход бяздомных?
  
  * * *
  
  Стары, гарбаты мужчына са скрюченной рукой, кривоногой нагой і злосным выразам, застылым на яго иссохшем твары, з адным вокам больш іншага пад кусцістыя сівымі бровамі, сціскае тоѓстую хромающую кій з медным булавешкай і глядзіць на вас, калі вы падыходзіце да дзвярнога праёму, дзе ён сядзіць, у канцы Энтуісл-Мьюз, недалёка ад Птушынага завулка ѓ Крипплгейте. Калі вы проигнорируете яго - бо ён не зробіць нічога, каб перашкодзіць вам наблізіцца, - вы выявіце, што дзверы адкрыта, і доѓгі калідор са сценамі з старажытнага цэглы прывядзе вас, рэзка збочыѓшы направа і налева, да лесвіцы, якая вядзе ѓніз, заканчваецца зачыненымі дзвярыма, якая неахвотна адкрыецца, калі вы штурхняце яе і ѓвойдзеце. Пры адпушчэнні яна зачыніцца за вамі і больш не адкрыецца.
  
  Калі вы зьбярэцеся з духам, каб працягнуць, вузкі калідор, пахкі даѓно памерлымі рэчамі, прывядзе вас у маленькую пакой, асветленую голым газавым свяцільнікам, у якой можа знаходзіцца зморшчаны стары, які будзе паліраваць сваю драѓляную нагу, калі вы ѓвойдзеце, але, хутчэй за ѓсё, там нікога не будзе. Мужчына, калі ён там ёсць, не адказвае на пытанні і наогул не выдае ніякіх гукаѓ, акрамя рыпання анучы па глянцавым дрэве сваёй ногі. Абмінуѓшы гэты пакой, вы падымецеся на другі лесвічны пралёт і апынецеся ѓ пакоі з каменя і цэглы, асветлены дзённым святлом, калі гэта здарыцца днём, якія праходзяць праз шчыліны прыкладна ѓ дзесяці футах над вамі. Верагодна, вы не даведаецеся ѓ гэтай камэры частка старажытнарымскага форта, які быѓ убудаваны ѓ гарадскую сцяну ѓ дванаццатым стагоддзі. Штурхнуѓшы вузкую дзверы ѓ далёкай сцяне залы, вы апынецеся ѓ невялікім дворыку прыкладна ѓ дзесяці футаѓ ніжэй за ѓзровень вуліцы на паѓночным баку царквы Святой Марыі-у-Палях, Крипплгейт, прыкладна ѓ двух кварталах ад таго месца, адкуль вы пачалі.
  
  Калі гарбун пазнае вас пры вашым набліжэнні або калі вы пробормочете яму слова дня і, магчыма, кінеце дробную манетку ѓ яго кубак, праходзячы міма, ваша ѓражанне пры ѓваходзе ѓ дзверы будзе зусім іншым.
  
  Было дзве гадзіны папаѓдні пахмурнага дня, калі сэр Энтані Дэрыл рушыѓ услед па слядах прафесара Марыярці, калі прафесар, рытмічна памахваючы сваёй кіем з жалезнага дрэва з сярэбраным наканечнікам у выглядзе савы ѓ такт крокам, пакрочыѓ па Энтуісл-Мьюз. Марыярці кіѓнуѓ жабраку ѓ дзвярах і падняѓ вялікі палец правай рукі. Стары двойчы пастукаѓ сябе па носе і кіѓнуѓ у адказ. Марыярці увайшоѓ у калідор і спыніѓся; сэр Энтані ледзь не ѓрэзаѓся ѓ яго, настолькі раптоѓнай была прыпынак. Праз некалькі секунд пачуѓся прыглушаны пстрык-пстрык, і секцыя цаглянай сцяны з правага боку расчыніліся, агаліѓшы цэглу, якія апынуліся просты абліцоѓваннем драѓлянай дзверы.
  
  "Што ж!" - сказаѓ сэр Энтані. "Гэта становіцца цікавым. У якой таемны канклаѓ вы мяне вядзеце?"
  
  "Вы хутка ѓбачыце", - адказаѓ Марыярці.
  
  Дзвярны праём вёѓ да лесвіцы, якая ѓздымалася ѓверх, паварочвала налева і зноѓ падымалася ѓверх, сканчаючыся калідорам, выкладзеным цэглай, асветленых трыма газавымі камінамі, размешчанымі ѓздоѓж сцены, і прасякнутым затхлым пахам старажытнага раскладання. У рэшце рэшт, буйны мужчына з скрыѓленай губой, апрануты ѓ карычневыя штаны і ваѓнянай пуловер нявызначанага колеру, пашыты для джэнтльмена яшчэ буйней яго, прыхінуѓся да сцяны і задумліва чысціѓ пазногці нажом, падобным на той, які стаѓ папулярным у нябожчыка амерыканскага палкоѓніка Боѓі. Калі ён убачыѓ, хто накіроѓваецца да яго, нож знік з раптоѓнасць Ілюзіі Знікаючай Птушынай клеткі Вялікага Блэкстоуна, і шырокая ѓсмешка з'явілася на яго твары. "Ну, калі гэта не выканаѓца", - сказаѓ ён. "Магу я спытаць, што прывяло вас сюды, сярод хой і поллоев?"
  
  "Я прыйшоѓ пагаварыць з Разыначкай і спытаць сёе-тое пра яго і вашай, э-э, арганізацыі", - сказаѓ Марыярці.
  
  "І хто гэта з табой?" - прабачлівым тонам спытаѓ буйны мужчына. "Ты ведаеш, што я павінен спытаць".
  
  "Гэты джэнтльмен - сэр Энтані Дэрыл", - адказаѓ прафесар. "Я ручаюся за яго".
  
  "Сэр Энтані, ці не так?" - паѓтарыѓ буйны мужчына. "Божа, хіба мы не становімся тонюсенькими". Ён прасунуѓ галаву ѓ дзвярны праём і зароѓ: "Прафесар, хто такія Марыярці і яшчэ хто-то ѓваходзяць", - і павярнуѓся да іх. "Увайдзіце", - сказаѓ ён. Падняѓшы правую руку і прыклаѓшы левую да сэрца ці, па меншай меры, да верхняй частцы жывата, ён дадаѓ: "Хай з табой не здарыцца нічога дрэннага, пакуль ты сярод нас, так мы абяцаем".
  
  "І я клянуся за сябе і свайго спадарожніка," сказаѓ Марыярці, паѓтараючы жэст буйнога мужчыны, "не мець ніякіх злых думак або задум супраць гэтага шаноѓнага грамадства".
  
  Пакой была на здзіѓленне вялікі і добра асветленай дзякуючы шэрагу вокнаѓ высока на паѓночнай сцяне. Тут былі разнастайныя пацёртыя шторы і старадаѓнія габелены ѓздоѓж сцен, якія адлюстроѓвалі карты далёкіх месцаѓ, некаторыя з якіх былі сапраѓднымі; экзатычную фаѓну, мала што з яе мела моцнае падабенства з якім-небудзь жывёлам, вядомым навуцы; і фатаграфіі замкаѓ і маёнткаѓ, некаторыя з дэвізамі над або пад імі на латыні ці грэчаскай, якія маглі б дапамагчы ідэнтыфікаваць вялікую сям'ю, якая жыла ѓ гэтым доме, таго, хто знаёмы з дэвізамі зніклых ліній шляхты.
  
  Пол быѓ пакрыты дыванамі ѓсіх памераѓ, формаѓ і станаѓ, і на дыванах жылі людзі; бясформенныя, гратэскныя, непаѓнавартасныя людзі і прыстасаванні, з дапамогай якіх яны цягнулі, штурхалі, цягнулі, каталіся, тупалі, скакалі або проста прихрамывали па Лондане, здзяйсняючы свой штодзённы абыход. Калі ѓвайшлі Марыярці і сэр Энтані, з сярэдзіны гэтай мешаніны падняѓся мужчына. Ён зачыкільгаѓ да іх, спыніѓшыся, каб зірнуць на Марыярці сваім адзіным здаровым вокам - на правым была вялікая павязка, - а затым той ці пакланіѓся, то сагнуѓся напалову ад моцнай болю, сэр Энтані не быѓ упэѓнены, што менавіта. Узмах патрапанага кацялка, які мужчына зрабіѓ левай рукой у наступную секунду, зрабіѓ больш верагодным, што гэты жэст азначаѓ паклон. "Добрай раніцы, прафесар", - сказаѓ ён.
  
  "Твіст", - сказаѓ Марыярці, злёгку нахіліѓшы галаву ѓ бок мужчыны. "Рады бачыць вас зноѓ".
  
  "Гэта быѓ сабачы век", - сказаѓ Твіст. "Сапраѓды, прайшоѓ. Хто твой сябар?"
  
  " А, містэр Твіст, дазвольце прадставіць шаноѓнага сэра Энтані Дэррила. Сэр Энтані, містэр Твіст, кіраѓнік Лонданскага маунда, найбуйнейшага аддзялення Гільдыі жабрачых.
  
  "Проста павярніце, калі ласка," сказаѓ мужчына, гледзячы на сэра Энтані здаровым вокам. "Ні 'спадар', ні "сэр", ні "лорд", і не вельмі высакародна, калі я сам так кажу. Ён працягнуѓ руку, якая была сціснутая ѓ кулак з оттопыренным вялікім пальцам.
  
  "Гэта іх версія поціску рукі", - сказаѓ Марыярці сэра Энтані. "Дотык вялікім пальцам. Як вынікае з назвы, проста краніце вялікімі пальцамі".
  
  "Гм", - сказаѓ сэр Энтані і падпарадкаваѓся, адчуваючы сябе крыху па-дурному. Твіст, здавалася, быѓ задаволены, кіѓнуѓ і павярнуѓся назад да Марыярці. "Чаму мы абавязаны гонарам гэтага візіту, прафесар?" - спытаѓ ён.
  
  Марыярці паправіѓ пенснэ і некалькі імгненняѓ аглядаѓ пакой, затым зноѓ павярнуѓся да мужчыны. "Выдатная бярлога", - сказаѓ ён.
  
  Твіст выпрастаѓся. "Ат правоѓ", - сказаѓ ён. "Ты не быѓ тут з таго часу, як мы пераехалі".
  
  "Я - не", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Нас гвалтоѓна выгналі з месца на Годольфин-стрыт, якое яны плануюць знесці і на яго месцы ѓзвесці ѓрадавае будынак або што-то ѓ гэтым родзе. Тое, што яны яшчэ не пачалі, і гэта працягваецца ѓжо два гады, але, тым не менш, нас выкрылі - і вось мы тут ".
  
  "На самой справе, я б сказаѓ, што гэта паляпшэнне", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  "Давялося крыху памыць, выцерці пыл і ѓсё такое іншае", - сказаѓ Твіст, азіраючыся па баках з выглядам ѓласніка, - "але ѓсё пачынае прыходзіць у норму". Ён махнуѓ рукой у кірунку далёкай сцяны. "Праходзьце сюды, дзе мы зможам абмеркаваць нашы справы. Я б сказаѓ, нам сапраѓды трэба абмеркаваць сякія-такія справы. Ты прыйшла праз столькі часу не толькі для таго, каб паглядзець на мяне, фіз, якой бы ні была прыемнай перспектыва.
  
  "Ваш твар сапраѓды твор мастацтва", - пагадзіѓся Марыярці, калі яны разам рушылі ѓ напрамку названай сцены. "Рэмбрандт ацаніѓ бы вас. Рафаэль - не вельмі. Але, як вы сказалі, у нас, магчыма, ёсць сякія-такія справы.
  
  Калі яны дабраліся да сцяны, Твіст патыкаѓ у габелены, кожны штурхель падымаѓ невялікае воблачка пылу, мармычучы: "Ніколі не магу знайсці гэтую чортаву штуку", - пакуль кавалачак мазаікі са сцяной замка не праваліѓся пад яго даследуюць пальцам.
  
  "Павінна быць, гэта тое самае месца", - сказаѓ ён і падняѓ габелен, адкрываючы ѓваход без дзвярэй у маленькую пакой за ім. "Пойдзем у мой сьвятыню, - сказаѓ ён, - і мы поболтаем".
  
  Пакой была асветленая высокім акном, праз якое відаць быѓ шпіль царквы, як мяркуецца Святой Марыі-у-Палях. Сцены былі абвешаны старадаѓнімі аксамітнымі парцьера з чырвона-залатымі малюнкамі цюльпанаѓ у розных позах. У пакоі стаялі пісьмовы стол і крэсла, за якімі, магчыма, сядзеѓ Генрых VII, некалькі мяккіх крэслаѓ нявызначанага паходжання і кніжны шафа чырвонага дрэва, бітком набіты кнігамі. Сэр Энтані нахіліѓся, каб зірнуць на некаторыя назвы. Там было няпоѓнае збор твораѓ Дзікенса, поѓнае сход раманаѓ Уэверли, Даведнік па графства Нотынгемшыра, некалькі пераплеценых тамоѓ "Панч" і некалькі раманаѓ Ганны Кэтрын Грын.
  
  "Цікава, э-э, разнастайнасць кніг у вас тут", - сказаѓ сэр Энтані, заѓважыѓшы, што Твіст назірае за ім.
  
  "Эклектычны, вось што", - выказаѓ меркаванне Твіст. "Іх прыносяць мне з усяго гэтага вялізнага мегаполіса мае калегі па гільдыі, большасць з якіх не чытаюць. Такім чынам, яны выбіраюць кнігі не па іх змесце як такому, але часам яны натыкаюцца на іх пры тым, што можна назваць цікавымі абставінамі. Вось гэтую, напрыклад, " сказаѓ Твіст, паказваючы на тое, які ляжыць бокам на паліцы, - пажылы джэнтльмен выкінуѓ з кеба, які зароѓ: 'Ба! Які несусветны глупства!', калі яна вылецела з яго рукі. Праляцела прама перад носам юнага Шнобби-Кульгавага, які прынёс яе сюды. У мяне не было магчымасці азнаёміцца з ім асабіста, таму я не магу пракаментаваць меркаваньне джэнтльмена ".
  
  Сэр Энтані ѓтаропіѓся на карэньчык кнігі. "Паходжанне чалавека і палавой адбор", абвяшчала надпіс, Чарльз Дарвін. "Магчыма, джэнтльмен, які шпурнуѓ яго," выказаѓ меркаванне ён, - чакаѓ, мяркуючы па назве, чаго-то іншага, чым тое, што ён атрымаѓ".
  
  "Мабыць," пагадзіѓся Твіст. " Цяпер. "Ён пацёр рукі, як быццам грэѓ іх перад агнём. " Давайце пяройдзем да справы. Што мы, бездапаможныя нищенствующие, можам зрабіць для вас, джэнтльмены?
  
  Марыярці задумаѓся. "Як вы думаеце, колькі з вашых, э-э, членаѓ клуба могуць разумець або, па меншай меры, пазнаваць французскі, калі чуюць яго?"
  
  Здаровы вачэй Твіст крыху пашырыѓся, і ён павярнуѓ галаву, каб бачыць прафесара прама ѓ полі свайго гледжання. "У мяне не было ніякага спосабу даведацца гэта, ці не так?" - спытаѓ ён. "Гэта не з тых рэчаѓ, якія ѓзнікаюць пры перадачы туды-сюды звычайнай балбатні, ці не так?"
  
  "Як ты думаеш, ты зможаш гэта высветліць?"
  
  " Вядома, я магу гэта высветліць, хто сказаѓ, што я не магу?
  
  " Даволі хутка?
  
  " Заѓтра ѓ гэты ж час.
  
  "Тады вось чаго я хачу", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
  АПОШНІ ПЛАНТАГЕНЕТОВ
  
  СПЕЦЫЯЛЬНА ДЛЯ ВЯЧЭРНЯГА ТЭЛЕФАНАВАННЯ
  
  НЕ КОЖНЫ ДЗЕНЬ старажытны і ганаровы дваранскі патэнт, які выйшаѓ з ужытку, вяртаецца яго законнаму спадчынніку. Містэр Альбрет Деканар, які нядаѓна пераехаѓ у Вялікабрытанію з свайго пастаяннага месца жыхарства ѓ Францыі, прыняѓ тытул графа Мерсі. Містэр Деканар сцвярджае, што з'яѓляецца прамым нашчадкам па мужчынскай лініі Реджинальда Фиппса Кэлворти Бонневорта, апошняга графа Мерсі, і прадставіѓ дакументы, якія пацвярджаюць яго дамаганні на званне пэра, у Каралеѓскі офіс Палаты лордаѓ, які разглядае гэтае пытанне.
  
  Апошні лорд Мерсі бег з Англіі ѓ 1588 годзе, калі былі прадстаѓлены доказы яго дачынення да так званага змовы Бабингтона, які, як вядома кожнаму школьніку, быѓ спробай скінуць каралеву Лізавету Марыяй, каралевай Шатландыі. Лічыцца, што ён памёр у Грэноблі ѓ 1604 годзе. Сам тытул пэра ніколі не адмяняѓся і заставаѓся вакантным апошнія тры стагоддзі.
  
  Будучы лорд Мерсі таксама прывёз з сабой дакументы, якія даказваюць невінаватасць яго продка ѓ абвінавачванні, якія былі вылучаны супраць яго лордам Уолсингемом, асабістым сакратаром каралевы Лізаветы і, як прынята лічыць, яе начальнікам шпіянажу.
  
  Калі яго патрабаванне не будзе задаволена, то містэр Деканар таксама можа лічыць сябе законным спадчыннікам каралёѓ Плантагенетов, паколькі графы Мерсі заѓсёды заяѓлялі аб прамым паходжанні па мужчынскай лініі ад пляменніка Рычарда III Эдварда, графа Уорика, які быѓ пакараны ѓ 1499 годзе.
  
  Вядома, цяпер усё гэта спрэчна. Меркаваны лорд Мерсі наѓрад ці мог знайсці якую-небудзь падтрымку ѓ спробе вярнуць брытанскі трон Дома Плантагенетаѓ у наш сталы і ѓстояны стагоддзе, але цікава паразважаць пра тое, што магло б быць.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАТАЯ]
  
  ОВОЩЕРЕЗКА "БЕЛЬВИЛЬ"
  
  Ніхто ніколі нічога не робіць наѓмысна
  
  у інтарэсах зла, дзеля самога зла.
  
  Кожны дзейнічае ѓ інтарэсах дабра,
  
  як ён гэта разумее.
  
  Але кожны разумее гэта па-свойму.
  
  У выніку людзі тонуць, забіваюць адзін аднаго
  
  у інтарэсах дабра.
  
  - П. Д. УСПЕНСКІ
  
  MLLE. ЛУІЗА ДЭШАМ БЫЛА высокай, стройнай маладой жанчынай гадоѓ трыццаці. Яе густыя каштанавыя валасы, сабраныя ѓ пучок, былі старанна выкладзеныя на тонкім твары, а шырока расчыненыя карыя вочы непахісна глядзелі на свет і нічога ад яго не чакалі. Яна сядзела апурыста на краёчку дубовага крэсла з прамой спінкай, якое Холмс высунуѓ для яе, ногі разам, рукі шчыльна прыціснутыя да баках, як быццам не хацела, каб яе цела займала больш, чым мінімальна неабходна. Яе карычневае сукенка з высокай таліяй было без упрыгожванняѓ, калі не лічыць шырокага белага карункавага каѓняра, обрамлявшего шыю. У правай руцэ яна моцна сціскала доѓгі белы парасон з ручкай з слановай косткі ѓ форме галавы папугая.
  
  "Гэта не тое, аб чым мне падабаецца казаць", - сказала яна па-французску, пераводзячы погляд з Барнэта на Холмса, а затым перавяла погляд на ігуменню. "але вы павінны гэта ведаць. Чаму я тут?" Яе голас быѓ глыбокім, з ледзь улоѓнай хрыплавата, якая змякчала зычныя.
  
  "Таму што я папрасіла цябе прыйсці?" - выказала здагадку настаяцельніца.
  
  "Так. Чаму?"
  
  "Таму што табе ёсць што расказаць, і гэтыя людзі хочуць гэта пачуць".
  
  "Чаму?"
  
  "Гэта," сказала ігумення, паказваючы рукой, " мой сябар, містэр Шэрлак Холмс, а гэта містэр Бенджамін Барнетт. Яны брытанцы".
  
  "Я так і зразумела," сказала мадэмуазель. Дэшам, "па іх абутку".
  
  "Яны прыйшлі сюды за нашай дапамогай, Луіза", - сказала ігумення. "У Англіі разгульвае вар'ят. Ён забівае жанчын і рэжа іх самым жахлівым чынам. Па словах містэра Холмса, мужчына быѓ апісаны тым, хто бачыѓ яго высокім, стройным, з царскім выглядам, апранутым як джэнтльмен. Ён смяецца, наносячы калецтва. Не моцны смех, а дзіцячае хіхіканне. Яны лічаць, што ён француз. Каб лепш высветліць, дзе ён можа быць цяпер, ім трэба даведацца яго гісторыю ".
  
  Луіза Дэшам павольна падымалася, пакуль настаяцельніца казала. Яна ѓся дрыжала. Праз імгненне пасля таго, як настаяцельніца змоѓкла, парасон Луізы са стукам упаѓ на зямлю перад ёй, яе вочы заплюшчыліся, і яна адкінулася на спінку крэсла.
  
  - Божа мой, - сказала ігумення, хутка устаючы. " Я так і думала. ... Мне так шкада.
  
  Перш чым астатнія паспелі што-небудзь зрабіць, вочы Луізы адкрыліся, і яна агледзела пакой. "Па-дурному з майго боку", - сказала яна, выпрастаѓся ѓ крэсле і спрабуючы адлюстраваць слабую ѓсмешку.
  
  Холмс ускочыѓ на ногі. " Мадэмуазель, з вамі ѓсё ѓ парадку?
  
  Вочы Луізы кінуліся да Холмсу, затым да Барнетту. "Гэта ён?" усклікнула яна. " Гэта магло быць? Я думала, ён мёртвы. Яны сказалі мне...
  
  " Вось! Настаяцельніца працягнула Холмсу маленькі келіх. " Каньяк. Перадайце гэта ёй.
  
  Холмс узяѓ шклянку і абхапіѓ далонямі Луізу. Нейкае імгненне яна глядзела на шклянку, нібы не разумеючы, што гэта такое, а затым хуткім рухам паднесла яго да вуснаѓ і асушыць.
  
  "А!" Холмс сказаѓ, паціраючы рукі. "Ну жа, гэта шматспадзеѓна!"
  
  "Холмс!" усклікнуѓ Барнетт. " У самай справе! Лэдзі сур'ёзна засмучаная.
  
  - Дакладна, - сказаѓ Холмс. Ён нахіліѓся да мадэмуазель Дэшам, у яго вачах завязваецца hawklike на яе твары. "Я разумею, гэта апісанне мае нейкі сэнс для вас?" - спытаѓ ён. " Дык вось чаму ты носіш парасон?
  
  "Так", - сказала яна яму, працягваючы руку, каб падняць прадмет з падлогі ля сваіх ног. "Я ніколі не расстаюся з ім".
  
  "Холмс," пачаѓ Барнетт, " што...
  
  "Ну ж", - сказаѓ Холмс. "Вы чулі, як гэты хупавы маленькі парасон ад сонца бразнуѓ, стукнуѓшыся аб падлогу. Несумненна, каб вырабіць такі прыемны ѓдар, на яго дрэѓку маецца небудзь пляшка, альбо лязо. Абставіны спрыяюць клинку. "Ён зноѓ павярнуѓся да маладой жанчыне." каго ты баішся?
  
  "Пра чалавека, які гэта зрабіѓ", - сказала яна, паказваючы пальцам на высокі каѓнер, акружаѓ яе шыю. "Я думала, што ён мёртвы, але не была ѓпэѓненая. Цяпер - то, што вы кажаце ... Двух такіх монстраѓ быць не магло.
  
  "Монстры?" Спытаѓ Барнетт. "Ты маеш на ѓвазе..."
  
  Яна падняла рукі да шыі і расшпіліла маленькія гузікі, ѓтрымлівальныя каѓнер. "Двое такіх мужчын, як той, хто гэта зрабіѓ", - сказала яна, расшпільваючы каѓнер і падымаючы галаву.
  
  На яе шыі над ключыцай дугой цягнуѓся шырокі, злавесны шнар - чырвоная шчыліну, якая выглядала чаму-то ледзь прыкрытай, як быццам яна магла адкрыцца і дазволіць крыві хлынуць вонкі ѓ любую секунду.
  
  "Божа літасцівы!" - Усклікнуѓ Барнетт.
  
  "Божа мой", - сказаѓ Холмс. "Якая незвычайная метка. Я правеѓ сее-якое даследаванне рубцоѓ і ніколі не бачыѓ нічога падобнага. "Ён устаѓ і дастаѓ з кішэні павелічальнае шкло. - Можна? - спытаѓ я.
  
  "Калі хочаш", - сказала яна. "Чаму няма?"
  
  Холмс асцярожна рассунуѓ каѓнер яшчэ больш і ѓважліва агледзеѓ рану. "Вострае лязо, " пракаментаваѓ ён, - але само па сабе яно не магло выклікаць такога. Рана даволі старая, я б сказаѓ, даволі добра зажившая, і ѓсё ж сам шнар выглядае амаль свежым. Чым гэта тлумачыцца?"
  
  "Баюся, што галоѓны хірург бальніцы Пітво-Сальпетриер нясе адказнасць за з'яѓленне шнара", - сказала Луіза. "Ён памазаѓ рану маззю, пакуль яна гаілася, і была дрэнная рэакцыя. Шнар утварыѓ нешта накшталт струпа і праз некаторы час набыѓ гэты колер. Да гэтага ён добра заживал. І ѓсё ж, паколькі ён амаль напэѓна выратаваѓ мне жыццё, я не магу казаць пра яго дрэнна. Што тычыцца самога шнара, я мяркую, вінаваты чалавек, якога вы шукаеце.
  
  "А!" Сказаѓ Холмс. "Тады-"
  
  " Магчыма, табе варта дазволіць ёй распавесці сваю гісторыю, Шэрлак, - прапанавала ігумення, - а затым задаваць тыя пытанні, якія ѓ цябе ёсць.
  
  "Вядома," сказаѓ Холмс, адкідваючыся на спінку крэсла і засоѓваючы павелічальнае шкло назад у кішэню пінжака. " Вы павінны дараваць мяне, мадэмуазель. Маё імкненне часам прымушае мяне забягаць наперад ".
  
  "І нашмат апярэджвае тых, хто цябе акружае", - суха пракаментавала настаяцельніца.
  
  Mlle. Дэшам працягнуѓ бакал настаяцельніцы, якая, праз імгненне, кіѓнула і пацягнулася за пляшкай з каньяком.
  
  "Прайшло два гады", - сказала яна. "Я была танцоркай у "Рускіх гарах". Не ѓ хоры, як вы разумееце, а кіраѓніком. У мяне былі прыхільнікі, але ні адзін з іх не быѓ вышэй за астатніх, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе.
  
  "Так, вядома," сказаѓ Холмс. " Працягвайце.
  
  "Там быѓ адзін мужчына - той, каго вы апісваеце, - які прыходзіѓ амаль кожны вечар. Ён сядзеѓ у поѓнай адзіноце за столікам наперадзе, выпіваѓ бутэльку шампанскага і ѓсміхаѓся на дзяѓчат. Але, вядома, было шмат мужчын, якія гэта рабілі. "Яна змоѓкла і павярнулася, каб паглядзець на ігуменню, якая праз секунду працягнула аповяд.
  
  "У той час," сказала аббатиса, " у Парыжы шпацыраваѓ чалавек - вар'ят. Прэса дала яму жудаснае мянушку 'бельвильский рубака', паколькі яго першая вядомая ахвяра, шаснаццацігадовая школьніца, была знойдзена ѓ завулку побач з вуліцай Рампоно ѓ Бельвиле. Але неѓзабаве ён перайшоѓ да нападаѓ на жанчын у іх уласных дамах па начах ".
  
  "Дзіѓна," сказаѓ Барнетт. " Я не памятаю...
  
  "Гэта прыцягнула на здзіѓленне мала ѓвагі прэсы", - сказала ігумення. "Цікава, вядома, пакуль вы не ѓспомніце, што Парыжская выстава вось-вось павінна была пачацца, і ѓлады не хацелі, каб што-небудзь перашкаджала тысячам турыстаѓ, якім было наканавана прыехаць і паглядзець на новую вежу містэра Эйфеля, і пабадзяцца сярод мноства павільёнаѓ, і захапіцца ѓсім парыжскім - ѓсім французскім. Нельга было дапусціць, каб выпадковая разня маладой жанчыны адрывала ад усяго гэтага. У рэшце рэшт, монстар нападаѓ толькі на падпольных дзяѓчат, а не на рэспектабельных або жанчын турыстаѓ.
  
  - Гэтыя филлы...? - Пачаѓ Барнетт.
  
  "Тэрмін, які выкарыстоѓваецца ѓладамі для апісання незарэгістраваных прастытутак, у адрозненне ад filles soumises, у якіх ёсць пасведчання асобы ад жандараѓ. У Францыі ѓсе рэгулюецца. Бедным дзяѓчынкам, як вы разумееце, не аказваецца ніякай дапамогі, але яны рэгулююцца ".
  
  " Вы кажаце... - Пачаѓ Холмс.
  
  "Так, хачу, ці не так", - пагадзілася настаяцельніца, нацягнута усміхнуѓшыся. "Як вы, магчыма, заѓважылі ѓ мінулым, я мала паважаю тых, хто лічыць, што ѓ іх ёсць права паказваць іншым, як сябе паводзіць".
  
  " А вы аббатиса? пацікавіѓся Холмс. " Як вы примиряете...
  
  "Гэта, як бы гэта сказаць? Шлюб па разліку паміж мной і Царквой, але не абавязкова па перакананні - з абодвух бакоѓ. Маё начальства заплюшчвае вочы на многае з таго, што я раблю, а я - на многае з таго, што яны робяць ".
  
  Ігумення ѓзяла правай рукой тры куфля на ножках, трымаючы іх вертыкальна паміж пальцамі, і напоѓніла кожны прыкладна на тры чвэрці цалі каньяком. "Вось," сказала яна, працягваючы адзін Холмсу, іншы Барнетту. " Давайце падсілкуемся перад аповедам. Яна падняла графін, запытальна зірнуѓшы на мадэмуазель. Дэшам, якая пахітала галавой.
  
  "Пакуль хопіць", - сказала яна.
  
  "Ну што ж," сказала ігумення, узнаѓляючы свой аповяд. " Луіза была апошняй ахвярай пачвары. Ён быѓ, як вы, вядома, здагадаліся, джэнтльменам, які сядзеѓ за першым сталом. Да яе няшчасця, ён адвярнуѓся ад filles éparses - вулічных прастытутак, і яна нейкім чынам прыцягнула яго ѓвагу.
  
  "Павінна быць, у якой-то момант ён прасачыѓ за мной да дома, " сказала Луіза, - таму што ведаѓ, дзе я жыву. Сапраѓды, у мяне ёсць падставы меркаваць, што ён некалькі разоѓ быѓ у маёй кватэры ѓ маё адсутнасць. Часам я заѓважаѓ, што рэчы злёгку ссунутыя з месца. Я выказаѓ здагадку, што гэта была прыбіральшчыца або канс'ержкі, проявлявшая здаровы цікавасць да жыцця сваіх жыхароѓ. Але ...
  
  "Працягвайце," сказаѓ Холмс.
  
  "У гэты раз ён чакаѓ мяне ѓ маёй спальні, седзячы на маёй ложка. Калі я ѓвайшла, ён ускочыѓ і схапіѓ мяне за... - Яна сглотнула і працягнула: - за горла і пацягнуѓ назад да ложка. Я быѓ занадта здзіѓлены, каб нават спалохацца, настолькі гэта было нечакана. Але таксама я быѓ занадта здзіѓлены, каб зрабіць што-небудзь, каб дапамагчы сабе. Я выпусціла свечку, калі ён схапіѓ мяне, і ѓ пакоі было цёмна, але я амаль адразу зразумела, хто гэта быѓ - ён увесь час хіхікаѓ, і той жа самы ... шум ... час ад часу вырываѓся з яго, калі ён назіраѓ за танцуючымі дзяѓчатамі ѓ клубе. Пачуццё жудаснага страху ахапіла мяне. Было ясна, што ён вар'ят, і мне пашанцуе, калі я выберусь адсюль жывы". Яна змоѓкла і закрыла вочы.
  
  " Калі вы не хочаце працягваць- - настаяцельніца пачала.
  
  Луіза паківала галавой і сказала: "Аднак, я, мабыць, вып'ю яшчэ трохі каньяку, калі вы не пярэчыце".
  
  "Вядома", - сказала ігумення, пацягнуѓшыся за графінам.
  
  "Я казала пра гэта ѓсяго тры разы з тых часоѓ, як гэта здарылася", - сказала Луіза. "Адзін раз за жандараѓ, зноѓ за суддзю-інспектара, і за мадам аббатису, якая суцешыла мяне і дала мне волю ісці далей". Яна працягнула свой келіх аббатисе, а затым зрабіла глыток каньяку. "Ён парэзаѓ мяне", - працягнула яна. "Спачатку разрэзаѓ маю блузку і гарсэт і, зусім выпадкова, я ѓпэѓненая, парэзаѓ маю скуру. У мяне да гэтага часу ёсць гэты шнар".
  
  "Вы вельмі смелыя нават для таго, каб казаць пра гэта цяпер, праз гады", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Дзякуй", - сказала яна. "Я не адчуваю сябе мужна. Я баюся, што існуе верагоднасць таго, што ён зноѓ на вуліцы. Вельмі напалохана".
  
  "Ён у Лондане, а не ѓ Парыжы, калі гэта сапраѓды ён," сказаѓ Холмс.
  
  " Як табе ѓдалося збегчы ад гэтага вар'ята? - Спытаѓ Барнетт.
  
  "Я не магла крычаць," сказала яна, " але, варочаючыся, я зусім выпадкова перакуліла начны столік ля ложка. Вялікі збан ѓпаѓ на падлогу і разбіѓся. Праз некалькі секунд у спальню уварваѓся мой брат Жак. Ён схапіѓся з мужчынам, які вырваѓся і ѓцёк ѓніз па лесвіцы, пакінуѓшы сваю капялюш і вялікі, вельмі востры нож ".
  
  " Значыць, гэты чалавек збег? - Спытаѓ Барнетт.
  
  " На дадзены момант. Жак лічыѓ больш важным паклапаціцца аб маіх ранах, і таму я выжыла. Калі б ён пагнаѓся за гэтым чалавекам, ён мог бы злавіць яго, а мог і не злавіць, але я, напэѓна, скончыѓся б крывёю і памёр.
  
  "Ваш брат жыѓ з вамі?" спытаѓ Холмс.
  
  " Няма. Жак - марак. Ён быѓ дома ѓ адпачынку з лінкора Марсо і спаѓ на канапе ѓ нішы побач з гасцінай. Я нават не ведаѓ, што ён быѓ там. Відавочна, што і "Бельвиль Слайсер" таксама не ведаѓ.
  
  "Вам вельмі пашанцавала, мадэмуазель," сказаѓ Холмс. " Што адбылося потым?
  
  "Крыкі майго брата абудзілі кансьержку, якая паднялася наверх, каб аблаяць мяне за тое, што ѓ маіх пакоях мужчына. Жак паслаѓ яе за машынай хуткай дапамогі, і мяне адвезлі ѓ бальніцу ".
  
  " А ваш нападнік?
  
  "Я сказаѓ жандару, які дапытваѓ мяне ѓ бальніцы, калі я змог гаварыць - ну, на самай справе я не мог гаварыць, але з дапамогай нататніка я змог перадаць інфармацыю. Гэта было, па-мойму, тры дні праз. Я быѓ без прытомнасці ад страты крыві і шоку. Яны не былі ѓпэѓненыя, што я выжыву ".
  
  "Мой бедны галубок", - сказала ігумення.
  
  "Я сказаѓ яму, што даведаѓся нападніка, што ён быѓ заѓсёднікам кабарэ, але я не ведаѓ яго імя. Агент паліцыі быѓ пасланы ѓ "Монтань Руссес" спытаць кіраѓніка, не ведае ён, магчыма, імя гэтага чалавека.
  
  Холмс нахіліѓся наперад. " Ён апазнаѓ яго?
  
  " Лепш. Істота сядзела за сваім звычайным сталом, калі прыбыѓ агент. Як мне сказалі, ён здаваѓся здзіѓленым, што яго могуць шукаць за любое правапарушэнне. Што тычыцца астатняга ... Яна працягнула руку настаяцельніцы.
  
  "Ён пайшоѓ добраахвотна," сказала ігумення, працягваючы аповяд, " і з многімі сьмешкамі вярнуѓся ѓ паліцэйскі ѓчастак. Усё гэта было непаразуменнем; ён не зрабіѓ нічога дрэннага. Як высветлілася, яго звалі Жорж Бонфис слановай Эни, і ён валодаѓ крамай тканін на авеню Вайль. Быѓ атрыманы ордэр на ператрус крамы і яго кватэры на рю дэ О, і было знойдзена мноства жудасных рэчаѓ. Неѓзабаве стала ясна, што ён сапраѓды быѓ бельвильским Мясорубом."
  
  "Жахі?" - спытаѓ Барнетт. Калі настаяцельніца падрыхтавалася загаварыць, ён падняѓ руку. "Калі падумаць, - сказаѓ ён, - магчыма, нам лепш іх не чуць. Няма ніякай неабходнасці...
  
  - Наадварот, - сказаѓ Холмс. " Кожная крупінка інфармацыі аб гэтым чалавеку, якой бы непрыемнай яна ні была, можа апынуцца карыснай для нас. Ён павярнуѓся да мадэмуазель. Дэшам. "Калі вы папрасілі прабачэння, пакуль мадам Ірэн кажа пра гэта, мы, вядома, зразумеем. Па-відаць, вы нічога не можаце дадаць да аповяду аб тым, што было выяѓлена, калі вы былі ѓ бальніцы або іншым чынам адсутнічалі ".
  
  "Я застануся," цвёрда сказала Луіза.
  
  "Вельмі добра," сказаѓ Холмс. Ён павярнуѓся да настаяцельніцы. - Вы ведаеце, што было знойдзена?
  
  "Я веру", - сказала яна. "Суддзя па выхаваѓчай працы быѓ маім блізкім сябрам у той час. Менавіта ён папрасіѓ мяне аказаць пасільную дапамогу мадэмуазель Луізе, якая, па зразумелых прычынах, пакутавала не толькі ад фізічных ран.
  
  "Значыць, у вас быѓ уласны погляд на гэтую справу?" - Спытаѓ Холмс.
  
  " Можна і так сказаць. Я бачыла вопіс таго, што было знойдзена ѓ кватэры месье слановай Эни. Там былі- " Яна зрабіла паѓзу і паглядзела на Луізу, раздумваючы, але затым працягнула. "Там былі часткі целаѓ, магчыма, тузін неапазнаных жанчын, захаваныя ѓ вялікіх банках у якой-небудзь вадкасці. Таксама некалькі, э-э, прыдаткаѓ, якія былі выдаленыя ѓ маленькіх хлопчыкаѓ. Астатнія цела гэтых неапазнаных ахвяр, наколькі мне вядома, так і не былі знойдзеныя".
  
  Барнетт паківаѓ галавой. "Гэта, павінна быць, было жудаснае судовае разбіральніцтва", - сказаѓ ён.
  
  "Ніякага суда не было", - сказала ігумення. "Спецыяльная калегія суда асістэнтаѓ прызнала Жоржа Бонфиса слановай Эни "недзеяздольным паѓстаць перад судом па прычыне непрытомнасці" і адправіла ѓ псіхіятрычную лякарню. Як выявіѓ мой сябар-журналіст, не заахвочвалася, каб хто-небудзь пісаѓ пра гэта выпадку або занадта падрабязна цікавіѓся бягучым станам месье Бонфиса слановай Эни або курсам лячэння. Прыкладна праз шэсць месяцаѓ стала вядома, што месье Бонфис слановай Эни памёр - мяркую, ад пнеѓманіі.
  
  "У якой лякарні пражываѓ месье Хто-дэ-Там?" Спытаѓ Барнетт.
  
  " Дом-музей Святой Ганны ла Бель, які знаходзіцца недалёка ад горада Брюнуа, на поѓдзень ад Парыжа.
  
  " Кіруе рэлігійным ордэнам? - Спытаѓ Холмс.
  
  "Магчыма, калі-то і так, - сказала ігумення, - але ѓ апошнія гады тут працуе група, якая называе сябе "Рызніца Агно-дэ-Дье"".
  
  "Па-мойму, гучыць рэлігійна", - заѓважыѓ Барнетт.
  
  "Так можна падумаць", - пагадзілася настаяцельніца Ірэн. "Сапраѓды, ордэн прэтэндуе на адабрэнне епіскапа таго ці іншага месца, але гэта не паказана ні ѓ якіх афіцыйных царкоѓных дакументах, наколькі мне вядома".
  
  "Такім чынам," сказаѓ Холмс, - напрошваецца разумны выснову, што Бельвильский Цясак ѓсё яшчэ жывы і займаецца сваім рамяством, хоць і па іншы бок Ла-Манша. Але чаму і па чыім загадзе? Я мяркую, што адказы на гэтыя пытанні можна знайсці менавіта ѓ доме фус выдатнай Святой Ганны. Мы павінны адправіцца туды ".
  
  Барнетт ѓстаѓ. "Дзякуй вам, ігумення, за вашу дапамогу, і вам, мадэмуазель. Дэшам, я захапляюся вашай мужнасцю, і мы вельмі ѓдзячныя вам за дапамогу".
  
  "Калі ласка", - сказала яна. "Вызначце, ці жывы гэты монстар ці мёртвы. І... і... і калі ён жывы - забіце яго".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШАЯ]
  
  ВАР'ЯЦТВА ГЭТАГА ДНЯ
  
  Вар'яцтва учорашняга Гэтага Дня сапраѓды падрыхтавала;
  
  Заѓтрашняе Маѓчанне, Трыумф ці Адчай:
  
  Пі! бо ты не ведаеш, ні адкуль ты прыйшоѓ, ні навошта:
  
  Пі! бо ты не ведаеш, ні навошта ты ідзеш, ні куды.
  
  -АМАР КАЙЯМ (ПЕРАКЛАД ЭДВАРДА ФІЦДЖЭРАЛЬД)
  
  БАКЛА-СТРЫТ АДЫХОДЗІЛА ад Коммонс-роѓд пад касым вуглом, паварочвала налева, сворачивала направа і заканчвалася ля цаглянай сцяны. Вуліца была заселеная трухлявымі складамі і дварамі, запоѓненымі абломкамі даѓно закрытых прадпрыемстваѓ, выкінутай мэбляй і кінутымі жыццямі. За сцяной быѓ вузкі двор, бязладна завалены дэталямі для трамваяѓ, якія засталіся ад неіснуючай спробы стварыць кароткую паравую чыгунку.
  
  Дом на левым краі двара быѓ то забітыя і абгароджаны плотам, і ѓ ім ніхто не жыѓ на працягу трох дзесяцігоддзяѓ, перш чым яго выявіѓ палкоѓнік Агюст Лефавр. Калі Лефавр вярнуѓся ѓ Лондан у ролі "Макбета", дом папоѓніѓ патрэба ѓ таемным месцы збору, складзе харчоѓ і турме. На працягу апошніх двух месяцаѓ вар'ята Бонфиса слановай Эни, вядомага як "Генры", трымалі пад аховай у пакоі наверсе, куды выпускалі толькі на кароткія прамежкі часу для задавальнення злавесных патрэб Рызніца і яго наглядчыка Макбета.
  
  На працягу апошніх трох тыдняѓ прынца Валійскага змяшчалі ѓ зручную, але бяспечную пакой на першым паверсе, мяркуючы, што яго ѓтрымліваюць з мэтай атрымання выкупу. Ён быѓ незадаволены.
  
  "У яго ёсць скаргі," сказаѓ Праспэр.
  
  Макбет адарваѓся ад сваіх запісаѓ. - Які з іх?
  
  "Прынц".
  
  "Які з іх?"
  
  " Яго высокасць. Сапраѓдны прынц. Хоць твой чортаѓ сябар Генры таксама не гуляе па парку.
  
  "На што ён скардзіцца?"
  
  "Прынц? Акрамя звычайных заяѓ аб тым, што мы не можам так з ім паступіць і да таго падобнага, ён хоча атрымаць ранішнюю "Таймс", ён хоча крыху размяцца, ён хоча ѓбачыць нас на лаве падсудных як звычайных злачынцаѓ, і ён хоча ведаць, чаму за яго не быѓ выплачаны выкуп ".
  
  " Так. А Генры?
  
  "Ён хоча ведаць, чаму яго ѓвесь дзень трымаюць пад замком, і ён хоча атрымаць свой кавалачак спадніцы". Праспэра ѓхмыльнуѓся. "І ён хоча ведаць, чаму ён не можа сустрэцца з прынцам".
  
  "А!" сказаѓ Макбет. " Значыць, ён ведае, хто наш госць, ці не так?
  
  "Можа, ён вар'ят," выказаѓ здагадку Праспэра, " але ён не дурань.
  
  "Прасачы, каб яго патрэбы былі задаволеныя", - сказаѓ Макбет. "Гэты дзень амаль настаѓ, і нам трэба, каб ён быѓ энергічным, але не шалёным. Заѓтра мы пераязджаем у будынак Расэл-Корта і прыводзім яго ѓ парадак для знамянальнай моманту ".
  
  "У нас зараз ёсць для яго набор прастытутак", - сказаѓ Праспэр. "Яна не занадта добрая, але сыдзе".
  
  "А!" - сказаѓ Макбет. Ён прыѓзняѓся і некалькі секунд падскокваѓ на шкарпэтках, як баксёр, які выходзіць на рынг. " Давайце пачнем вячэрні свята.
  
  Праспэра рушыѓ наперадзе яго па калідоры. " Кажу табе, гэтая частка мне не падабаецца, - сказаѓ ён.
  
  "Сённяшняму дню неабходныя яго заганы", - абвясціѓ Макбет.
  
  Праспэра павярнуѓся, каб на імгненне зірнуць на яго, затым паківаѓ галавой. " Мне гэта не падабаецца. Ні за што.
  
  Дзяѓчына чакала іх у параднай дзверы, дзе фурман высадзіѓ яе. Яна была маладой, далікатнай на выгляд і даволі ахайнай, з цёмнымі вачыма і поѓнымі вуснамі. На ёй была сукенка з светла-шэрай тафты з высокім каѓняром, якое калі-то было элегантным, але гэта было некалькі дзесяцігоддзяѓ таму. "Скажы, што гэта за месца?" - спытала яна, калі Макбет вёѓ яе па калідоры. "Звонку, вядома, глядзець асабліва не на што. Знутры таксама, калі ѓжо на тое пайшло, " дадала яна, азіраючыся па баках.
  
  "Гэтага дастаткова для нашых патрэб", - сказаѓ Макбет. "Ідзіце сюды".
  
  Яна стрымалася. "Мне абяцалі фунт", - сказала яна, і па яе голасе было відаць, наколькі неверагодным здалося ёй гэта прапанова.
  
  "І фунт ты атрымаеш," запэѓніѓ яе Макбет. " Вунь дзверы, - указаѓ ён. " Твой джэнтльмен чакае.
  
  "Паслухай, бо ён не хоча займацца нічым ненармальным, ці не так? Я не захапляюся такімі извращенными рэчамі".
  
  "Запэѓніваю вас," сказаѓ Макбет, - усё, чаго ён хоча, - гэта задаволіць свае плоцкія жадання".
  
  Секунду яна выглядала збянтэжанай, але затым яе твар праяснілася. "Тады ѓсе ѓ парадку, ці не так?" - сказала яна, накіроѓваючыся да дзвярэй. Яна асцярожна пастукала і была ѓзнагароджана хіхіканнем: "Уваходзь, мая дарагая, ѓваходзь".
  
  Яна ѓвайшла ѓ дом.
  
  Крыкі не аднаѓляліся хвілін дзесяць. Яны вячэралі ѓ маленькім пакоі далей па калідоры, і гукі былі прыглушанымі і аддаленымі з-за сцен. Яны прыкінулася, што не чуюць. Пасля другога ляманту Праспэра адсунуѓ крэсла. "Я ѓжо досыць паеѓ", - сказаѓ ён. "Мабыць, я выйду на вуліцу. Выкурыѓ цыгару. Прагуляюся".
  
  Макбет ѓстаѓ, яго сківіцу была сціснутая, а мышцы шыі злёгку набрыньвалі, калі ён з усіх сіл стараѓся заставацца абыякавым. "Ты думаеш, гэта проста?" - патрабавальна спытаѓ ён. "Мы спрабуем скінуць ѓкараніліся манархію або, па меншай меры, пасеяць такі разлад, што погляды ѓсёй Брытаніі будуць прыкаваныя да сабе на працягу наступных двух гадоѓ, і ѓ нас ёсць толькі адзін інструмент. Гэта недакладна. Гэта непрыемна. Але гэта тое, што ѓ нас ёсць. Страчана некалькі жыццяѓ, у асноѓным бессэнсоѓных, па якіх свет не будзе сумаваць. Падумайце аб чалавечых ахвярах, калі Брытанія пачне вайну з Францыяй. Супастаѓце гэта з жыццём гэтай кокотки.
  
  "Я, мабыць, прагуляюся", - сказаѓ Праспэр.
  
  Прайшло менш за двух хвілін, перш чым крыкі спыніліся.
  
  Праз некалькі хвілін дзверы Генры прыадчыніліся, і ён выглянуѓ у хол. Ён хіхікнуѓ. "Я ѓ парадку", абвясціѓ ён.
  
  Макбет ѓстаѓ і намацаѓ у жилетном кішэні некалькі манет. Отсчитав адзін фунт, ён завязаѓ іх у вялікі насавой хустку і пайшоѓ за парай мужчын, каб тыя дапамаглі яму зрабіць тое, што трэба было зрабіць.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ДРУГАЯ]
  
  ХТО ДУМАЕ ЗЛО
  
  Гэта факт, які не можа
  
  быць адрынутым: Заганнасць іншых
  
  становіцца нашым уласным злом, таму што
  
  гэта распальвае што-то злое ѓ нашых
  
  ѓласныя сэрца.
  
  - КАРЛ ЮНГ
  
  ТАЯМНІЧЫ БЕСПАРАДАК ђ ОПЕРНЫМ ТЭАТРЫ "КОВЕНТ-ГАРДЕН"
  ПАДАРУНАК КАРАЛЕђСКАЙ СЯМ'І
  
  СПЕЦЫЯЛЬНА ДЛЯ ВЯЧЭРНЯГА ТЭЛЕФАНАВАННЯ
  
  АђТОРАК, 30 верасня 1890 г.
  
  На званок толькі што паступіла інфармацыя аб трывожным падзеі, што адбыліся чатыры вечара назад у знакамітым оперным тэатры Ковент-Гарден. Пакуль ішоѓ вячэрні оперны спектакль , невядомы зламыснік прабраѓся ѓ грымёрныя за кулісамі і напаѓ на мадэмуазель . Мацільда ван Тромф, прымадонна оперы, ѓдарыла вялікім нажом, нанёсшы ёй цяжкую рану на шыі. Своечасовае прыбыццё сяржанта Альберта Коттсвелла з сталічнай паліцыі прымусіла агрэсара спыніць сваю атаку і прадухіліла перарастанне гэтага жудаснага інцыдэнту ѓ яшчэ большую трагедыю. Сэр Вінцэнт Поберти, мясцовы хірург, выйшаѓ з залы, каб аказаць дапамогу, і мадэмуазель. ван Тромф была дастаѓлена ѓ бальніцу Святога Георгія ѓ Гайд-парку і адпушчаная аднаѓляць сілы ѓ сваёй кватэры. Чакаецца, што яна цалкам ачуняе, хоць пакуль невядома, ці зможа яна зноѓ спяваць. Спявачка заявіла, што не ведала нападніка і не можа ѓявіць прычын яго дзеянняѓ.
  
  Паводле нашага інфарматара, Яго каралеѓскае высокасць прынц Альберт Віктар прысутнічаѓ на прадстаѓленні і фактычна знаходзіѓся за кулісамі ѓ момант нападу, але ён не атрымаѓ траѓмаѓ і, па-відаць, не ведаѓ пра тое, што адбываецца. Не зусім ясна, што менавіта Яго Каралеѓскае высокасць рабіѓ у той вечар у Ковент-Гардене, паколькі яго візіт не быѓ уключаны ѓ апублікаванае Дворцовое расклад і не быѓ абвешчаны загадзя.
  
  Калі яго папрасілі пракаментаваць гэта справа, прадстаѓнік Палаца сказаѓ, што Палаца нічога не вядома пра інцыдэнт. Ён таксама заявіѓ, што прынц адмовіѓся даваць інтэрв'ю.
  
  Выконвалася опера 'Мефістофель', пераказ легенды пра Фаѓсце італьянскага кампазітара Арриго Бойцеся, якую не бачылі на лонданскай сцэне больш за дваццаць гадоѓ. Mlle. ван Тромф выконвала ролю Маргарэт. Напад адбылося пасля трэцяга акта у грымёрцы спявачкі, дзе яна адпачывала ѓ чаканні фінальнага заслоны, каб выйсці на сцэну. Заклік са сцэны аб дапамозе выклікаѓ некаторыя каментары, якія прагучалі ѓ сярэдзіне нумары, але ніхто ѓ зале не ведаѓ, што менавіта адбылося, хоць некаторыя адзначалі той факт, што мадэмуазель Дж. ван Тромф не выйшла на развітальны паклон, што было амаль беспрэцэдэнтным фактам у аналах тэатра.
  
  Інтэрв'ю на сваім месцы, дом на наступную раніцу, сяржант Cottswell заявіѓ, што ён усяго толькі выконваѓ свой абавязак, і ён быѓ рады, што мадэмуазель Ван Tromphe б аднавіць. Ён адмовіѓся адказваць на якія-небудзь далейшыя пытанні, заявіѓшы, што аб тым, што адбылося, павінны распавесці іншыя.
  
  Ходзяць чуткі пра больш ранніх актах гвалту аналагічнага характару, якія, як сцвярджае крыніца, які пажадаѓ застацца ананімным, мелі месца ѓ розных месцах Лондана ѓ мінулым месяцы.
  
  
  
  ЦЕЛА ЗНОЙДЗЕНА ђ ТЭМЗЕ
  
  Знявечанае цела маладой жанчыны было вынята з Тэмзы ля падножжа Вузкай вуліцы ѓ Лаймхаѓзе рана раніцай. Паліцэйскі лекар лічыць, што яно пробыло ѓ вадзе не больш сутак. Гэта апошняя з серыі падобных знаходак за апошні месяц. Ні адна з жанчын не была апазнаная, дзеянне прыліваѓ і адліваѓ і рачных насельнікаѓ дадало да першапачатковага выгляду досыць обезображивания, каб зрабіць цела непазнавальнымі, хоць лічыцца, што ѓсе яны былі вулічнымі жанчынамі.
  
  
  
  НАГАДВАЕ ЗАБОЙСТВА ђ УАЙТЧЕПЕЛЕ
  
  
  
  Ці могуць гэтыя знявагі сігналізаваць аб вяртанні сумна вядомага Джэка Патрашыцеля, чые бясчынствы ѓ раёне Уайтчепел два гады таму (працяг на стар 7)
  
  * * *
  
  "Частуйцеся вэнджанай рыбай", - сказаѓ яго светласць Альберт Джон Витендер Ардбаум Рамсон, шаснаццаты герцаг Шорхэм, Кларенсу Антону Монтгрифу, пятага графу Скалі і спадчынным ѓладальніку баронетств Рейты і Глендауэр, паказаѓшы жэстам на сервіравальны паднос на буфеце. "Яны смачныя, вельмі смачныя". Затым ён махнуѓ рукой дворецкому. "Хоррок, падрыхтуй яго светласці талерку".
  
  "Я не магу ёсць", - сказаѓ яго светласць, моцна сціскаючы абедзвюма рукамі трэцюю гузік камізэлькі і ківаючы галавой. "Здаецца, у апошні час у мяне адчувальны жывоцік. Усё, што я туды кладу, праходзіць па крузе двойчы, а затым ѓсплывае зноѓ ".
  
  "З ромам," сказаѓ яго светласць. " Што вам трэба, так гэта крыху добрага моцнага кары. Я папрашу свайго чалавека прыгатаваць вам міску Бхарлели ван. Гэта створыць цуды з крыѓдлівым тумом.
  
  Пры гэтай думкі твар лорда Монтгрифа набыло цікавы адценне ружовага. "Я так не думаю", - сказаѓ ён. " У любым выпадку дзякуй. "Ён устаѓ, моцна ѓхапіѓшыся за спінку крэсла, калі прафесар Марыярці увайшоѓ у пакой, на некалькі крокаѓ апярэдзіѓшы Майкрофта Холмса і сэра Энтані Дэррила. "А, вось і вы," сказаѓ ён. " Мяркую, вы хочаце нам нешта сказаць.
  
  Яны знаходзіліся ѓ зале для сняданкаѓ новага лонданскага асабняка герцага, пабудаванага крыху больш за дваццаць гадоѓ таму, неѓзабаве пасля Чимбраунтенли (вымаѓляецца "Чимли"). Хаѓс, четырехсотлетняя радавая рэзідэнцыя герцага у сіці, дзе абедала каралева Лізавета і куды, паводле легенды, Карл I адправіѓся хавацца ад Доѓгага парламента ѓ спробе бегчы на Кантынент, быѓ знесены, каб вызваліць месца для некалькіх сотняѓ вельмі даходных дамоѓ, якія здаюцца ѓ арэнду.
  
  "Магчыма, вам лепш пакінуць нас цяпер, Хоррок," сказаѓ яго светласць, яшчэ раз махнуѓшы рукой, " і зачыніце за сабой дзверы. Нас не турбаваць, пакуль я не пазваню.
  
  "Так, ваша светласць", - прамармытаѓ Хоррок, пачаѓ адступаць з пакоя і зачыняючы дзверы.
  
  Марыярці затрымаѓся ѓ дзвярах, каб паправіць пенснэ, а затым прайшоѓ у пакой. Майкрофт падышоѓ да мяккага крэсла ля буфета і сеѓ, а сэр Энтані знайшоѓ крэсла з прамой спінкай ѓ куце пакоя і працягваѓ паводзіць сябе ненадакучліва.
  
  "Усё наладжваецца", - сказаѓ Марыярці. "У мяне ёсць звесткі ад містэра Барнэта, журналіста, які ездзіѓ у Парыж ад нашага імя, што чалавек, які адпавядае апісанню нашага невядомага нападніка, дзейнічаѓ у Парыжы каля двух гадоѓ таму. У акрузе ён быѓ вядомы як 'Бельвильский рубака".
  
  "І тут мы нічога пра яго не чулі?" спытаѓ граф.
  
  "У той час мы былі занятыя уласным мясасечку", - нагадаѓ яму Марыярці. "Акрамя таго, мы не звяртаем асаблівай увагі на навіны з Францыі, калі яны не датычацца ангельцаѓ ці вайны. І яны, я павінен адзначыць, адказваюць нам узаемнасцю. Мы лічым французаѓ злёгку дурнаватымі, а яны лічаць нас жудасна надзьмутымі ".
  
  Граф адкінуѓся на спінку крэсла і шмыгнуѓ носам. "Душна?" перапытаѓ ён. " Ну, праѓда!
  
  "Раскажыце нам," папрасіѓ герцаг Шорхэм, " аб гэтым хлопцу слайсере.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Разьбяр з Бельвиля, які апынуѓся джэнтльменам па імя Джордж Бонфис слановай Эни, быѓ затрыманы ледзь больш двух гадоѓ назад пасля забойства некалькіх маладых жанчын і, па-відаць, хлопчыкаѓ. Брат містэра Холмса, Шэрлак, вярнуѓся з нейкага аддаленага месцы, якое ён расследаваѓ, і аказаѓ нам некаторую дапамогу ѓ Парыжы. Гэтая інфармацыя была атрымана дзякуючы яго сувязям."
  
  Майкрофт, які асцярожна наліваѓ з бутэлькі стаут ѓ прыдатны шклянку, падняѓ вочы і дадаѓ: "Мой брат і сябар Марыярці, журналіст г-н Барнетт, раскрылі тое, што цалкам можа быць прычынай гэтага змовы", - сказаѓ ён. "У гэтым ёсць што-то накшталт заблытанай логікі кампаніі вар'ятаѓ, але, тым не менш, гэта небяспечна".
  
  "А Разак для Нарэзкі усякай Усячыны?" спытаѓ герцаг.
  
  Майкрофт махнуѓ шклянкай Марыярці, і той падхапіѓ аповяд. "Месье Бонфис слановай Эни быѓ прызнаны шалёным і змешчаны ѓ прытулак Святой Ганны пад Парыжам, дзе, як кажуць, каля шасці месяцаѓ таму ён памёр. Шэрлак Холмс і мой калега Маммер Толливер адправіліся ѓ Сэнт-Эн, каб распытаць пра слановай Эни, і ім паказалі, дзе ён пахаваны, на маленькім могілках адразу за заднімі варотамі. На гэтым месцы стаіць неброская надмагільная пліта.
  
  "Але калі ён памрэ-" герцаг пачаѓ.
  
  Марыярці падняѓ руку. "Я прытрымліваюся думкі, што паведамленні пра яго смерць моцна перабольшаныя, як аднойчы сказаѓ містэр Твен, і, верагодна, надуманыя".
  
  "Вы хочаце сказаць, што ён не памёр?" спытаѓ герцаг. " Але калі там ёсць надмагілле...
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "У тым-то і справа, што надмагільная пліта. Я звяртаю вашу ѓвагу на гэтую надмагільную пліту. Святая Ганна даглядае за злачынцамі, збітымі з панталыку, каля двухсот гадоѓ, і многія з яе жыхароѓ памерлі там - і, па словах Холмса і Толливера, на гэтым месцы не засталося ні каменя, каб адзначыць гэтае месца. Калі які-небудзь сваяк не хацеѓ патрабаваць, каб нябожчык быѓ пахаваны ѓ прыватным парадку, то яго змяшчалі ѓ безназоѓную магілу для беднякоѓ на могілках Манпарнас на падставе старадаѓняга гранта горада ".
  
  Герцаг прыклаѓ палец да носа і задуменна пацёр яго. Праз некалькі імгненняѓ ён спытаѓ: "І што?"
  
  "Таму, калі адбываецца што-то цалкам незвычайнае, цалкам можа быць, што для гэтага ёсць зусім незвычайная прычына", - сказаѓ Марыярці. "У гонар месье слановай Эни быѓ усталяваны камень на могілках, у цяперашні час адведзеным для памерлых членаѓ ордэна Сакрыстыі Агно-дэ-Дье, які кіраваѓ гэтым месцам апошнія дваццаць гадоѓ. Сярод некалькіх значна больш старых магіл ёсць каля тузіна, дзе спачываюць памерлыя члены ордэна, і адна, прысвечаная месье слановай Эни. Здавалася б, хто-небудзь хоча мець магчымасць паказаць на камень і сказаць: 'Бачыш, ён памёр. Там ён ляжыць '. Што магло б прымусіць дапытлівы розум задумацца аб тым факце, што ён, у рэшце рэшт, можа быць не такім ужо мёртвым, як усё гэта ".
  
  "Вы хочаце сказаць, што ён можа быць нашым вар'ятам?" спытаѓ граф.
  
  "Ён падыходзіць пад апісанне", - сказаѓ Майкрофт. "Не толькі па вонкавым выглядзе, але і па манеры нападаць. Я б сказаѓ, што няма ніякіх сумненняѓ у тым, што д Эни цалкам жывы і з'яѓляецца нашым намеснікам прынца.
  
  "Такім чынам, цяпер мы ведаем, хто", - сказаѓ яго светласць герцаг Шорхэм, які люта хадзіѓ узад-наперад ѓздоѓж аднаго краю вялікага стала, які займаѓ цэнтр пакоя. "Усё, што застаецца высветліць, - гэта што, дзе, калі і, дзеля ѓсяго Святога, чаму! Што маюць супраць нас французы або, па меншай меры, ордэн Рызніцы Агно-дэ-Дье, што яны намышляюць такі агідны змова?"
  
  Граф кінуѓ кароткі погляд на яго светласць герцага, а затым павярнуѓся да Марыярці. "Хто, ці што, ці з'яѓляецца ордэнам Рызніцы Ягняці Божага?" ён спытаѓ.
  
  "Я магу даць вам некаторую інфармацыю па гэтай нагоды", - умяшаѓся Майкрофт. "Самая сакрэтная служба сачыла за імі на працягу апошніх некалькіх гадоѓ".
  
  "У нас ёсць цалкам Сакрэтная служба?" - спытаѓ герцаг. "Я не ведаѓ".
  
  "Адсюль і назва", - сказаѓ Майкрофт. "Пра існаванне службы вядома толькі некалькім высокапастаѓленым чыноѓнікам у Міністэрстве замежных спраѓ, Скотланд-Ярдзе і прэм'ер-міністру".
  
  "І вы самі," дадаѓ герцаг.
  
  "Вядома", - прызнаѓ Майкрофт. "Гэта было па мойму падгаворванні некалькі гадоѓ таму. Некалькі міністраѓ палічылі гэта неспартыѓныя, але калі я паказаѓ ім, што іншыя ѓрады робяць тут, у Брытаніі, яны змірыліся. На самай справе гэты малады чалавек" - ён махнуѓ буйной рукой у бок сэра Энтані, - адзін з нашых лепшых агентаѓ. Два ці тры месяцы таму выканаѓ для нас далікатнае заданне ѓ Танжэры. Ён злёгку ѓсміхнуѓся. " І ѓ ѓзнагароду за гэта яго ѓцягнулі ѓ гэтую гісторыю.
  
  "Усюды, дзе я буду патрэбен, містэр Холмс," сказаѓ сэр Энтані з кута.
  
  Герцаг адкінуѓся на спінку крэсла і зрабіѓ глыбокі ѓдых, потым яшчэ адзін. "Распавядзіце нам пра рызніцы, містэр Холмс," папрасіѓ ён.
  
  "Наколькі мы змаглі вызначыць," сказаѓ Майкрофт, " хоць у рызніцы ёсць атрыбуты старажытнага ордэна, ёй не больш за сарака або пяцідзесяці гадоѓ. Усё пачалося як рэлігійны ордэн флагеллантов, якія праводзілі свой час, усьмерчваючы плоць і саджаючы рэпу і капусту. Каля дваццаці гадоѓ таму ён, па-відаць, быѓ захоплены невялікай групай вайсковых афіцэраѓ, якія падалі ѓ адстаѓку пасля франка-прускай вайны. Як ім удалося ажыццявіць захоп, невядома. Аднак можа здацца, што растанне з арміяй было меншым, чым здавалася. Нашы людзі адзначылі глыбокія сувязі Рызніца з вышэйшым эшалонам арміі, і асабліва з генеральным штабам. Вядома, што некаторыя высокапастаѓленыя штабныя афіцэры бралі адпачынкі, каб правесці час у созерцательных разважаннях у рызніцы, а затым вяртацца да сапраѓднай службе. Заяѓленая мэта рызніцы, па словах нашага інфарматара, - 'аднавіць гонар Францыі".
  
  "Разам, я мяркую, з тымі часткамі Эльзаса і Латарынгіі, якія былі перададзеныя пруссакам па мірнай дамове", - заѓважыѓ герцаг. "Гонар нясталая, зямля вечная".
  
  "Я б таксама так выказаѓ здагадку", - пагадзіѓся Майкрофт. "Падобна на тое, што пад выглядам рэлігійнага ордэна Рызніца ператварылася ѓ змова, накіраваны на развязванне яшчэ адной вайны з Прусіяй і, як мяркуецца, перамогу ѓ ёй на гэты раз. Хоць сумнеѓна, ці змогуць яны паспяхова выканаць гэтую місію. Французская ваенная дактрына па-ранейшаму падкрэслівае, што 'элан' вытрымае любы бітва ".
  
  "Калі іх мэта - пачаць новую вайну з Германіяй, то што, чорт вазьмі, яны робяць тут?" спытаѓ герцаг.
  
  "Так," пагадзіѓся граф. " Чаму яны гэта робяць і як мы можам іх спыніць?
  
  "Што тычыцца матыву, я збіты з панталыку", - прызнаѓся Майкрофт. "Для мяне не мае сэнсу, што хто-то можа разглядаць гэтыя забойствы як накіраваныя на яго карысць або дасягненне якой-небудзь мэты, якая не з'яѓляецца цалкам вар'яцкай. Хоць забойства ѓ імя Бога - старажытны від спорту, зло выключна дзеля зла звычайна з'яѓляецца прэрагатывай больш сенсацыйных з "жудасных капеек". Ён павярнуѓся да Марыярці. " Што скажаце вы, прафесар?
  
  Марыярці зняѓ пенснэ, задуменна працёр шкла кавалачкам фланэлі, дастатым з кішэні, і зноѓ паставіѓ яго на нос. "Баюся, містэр Холмс, што вы, магчыма, зайшлі занадта далёка за дрэвы, каб разглядзець абрысы лесу," сказаѓ ён. " У вас самы праніклівы і паслядоѓна лагічны розум з усіх, каго я ведаю...
  
  - А вось і мой брат, " выказаѓ здагадку Майкрофт.
  
  Марыярці ѓздыхнуѓ. "Так, ёсць Шэрлак", - пагадзіѓся ён. "Працягваю; як вы выказалі здагадку, раскрыццё гэтых жахлівых актаѓ, з здагадкай з боку грамадскасці, што яе Каралеѓскае высокасць з'яѓляецца выканаѓцам, цалкам можа мець эфект дэстабілізацыі ѓрада і, магчыма, нават звяржэння манархіі ці, па меншай меры, яе цяперашніх, э-э, акупантаѓ ".
  
  "Мы абмяркоѓвалі гэта," сказаѓ герцаг, " на самым высокім узроѓні. Мы лічым, што змаглі б перажыць які выліѓся шторм, але гэта было б па-чартоѓску непрыемна. Па-чартоѓску."
  
  "Магчыма, - выказаѓ здагадку Марыярці, - гэта і ёсць мэта".
  
  Граф Скалі, які да гэтага згорбіѓся ѓ сваім крэсле, выпрастаѓся ѓ ім. "Што?" - спытаѓ граф. "Што?"
  
  "Магчыма, было б разумна, - выказаѓ здагадку Марыярці, - разглядаць верагодны вынік як меркаваны. Магчыма, Рызніца жадае - мае намер - дэстабілізаваць брытанскі ѓрад, пагражаць манархіі і ѓвесці краіну ѓ хаос. Магчыма, гэта не выпадковае следства, а адзіная мэта гэтай жудаснай шарады.
  
  " І зноѓ я пытаюся ѓ вас, - сказаѓ граф, - для чаго?
  
  "У мяне ёсць адна магчымасць прапанаваць", - сказаѓ Марыярці. "Гэта гіпотэза, не больш таго, але-"
  
  "Давай паслухаем гэта, хлопец!" - настойваѓ герцаг.
  
  "Выдвигайте гіпотэзы," пагадзіѓся граф.
  
  "Дазвольце мне выказаць факты - больш шырокія факты, калі хочаце, - такімі, якімі мы іх ведаем", - пачаѓ Марыярці. "Рызніца, як сказаѓ містэр Холмс, па сутнасці, з'яѓляецца змовай вайсковых афіцэраѓ, якія маюць намер аднавіць гонар Францыі, як яны таго хацелі".
  
  "Менавіта так," сказаѓ Майкрофт.
  
  "Што мы можам інтэрпрэтаваць як помста за франка-прускую вайну, або, як яе называюць французы, за вайну 1870 года. Выпраѓленне вынікаѓ; вяртанне таго, што было страчана ".
  
  "У той раз прусакі зладзілі ім чосу", - сказаѓ герцаг. "У гэтым няма сумневу".
  
  " Давайце выкажам здагадку, што містэр Холмс правоѓ і што Рызніца рыхтуецца адплаціць яму тым жа - і вельмі хутка.
  
  "Як яны гэта зробяць?" - спытаѓ герцаг. "Французская народ не ѓ настроі для новай вайны. Яны яшчэ не зусім адышлі ад жахаѓ апошняй і яе наступстваѓ. Аблога Парыжа, камуны. Жахі, гэтак жа жудасныя, як і ѓсё, што было падчас самой Французскай рэвалюцыі ".
  
  Майкрофт хмыкнуѓ. "У людзей кароткая памяць пра жахі вайны і доѓгая - аб абразе паразы", - сказаѓ ён, надзьмухаюць шчокі, а затым выпускаючы паветра праз поджатые вусны. "Можна прыдумаць падстава. Гэта быѓ не першы выпадак, калі трансгранічнае 'абурэнне' таго ці іншага роду справакавала вайну. На самай справе ... Яго голас заціх. "Генеральны штаб французскай арміі шукае што-небудзь, што магло б адцягнуць увагу людзей ад леташняга справы Буланже, - працягнуѓ ён пасля некалькіх глыбокіх удыхаѓ, - і нішто так не згуртоѓвае чэрнь, як добрая вайна".
  
  "Гэта было б неверагодна дурное," задуменна вымавіѓ герцаг Шорхэм, " але гэта было б і не ѓ першы раз. І не ѓ апошні, я ѓпэѓнены. Большасць войнаѓ неверагодна дурныя. Але- "ён павярнуѓся да Марыярці," якое гэта мае дачыненне да нас?
  
  "Я думаю, Рызніца хоча пераканацца, што вы - што Брытанія - застанецеся ѓ баку ад вайны, як толькі яна пачнецца".
  
  "З якой нагоды," спытаѓ герцаг, " нам трапляць у такую пераробку?"
  
  "Я сумняваюся, што мы б гэта зрабілі, - пагадзіѓся Марыярці, - але французы гэтага не ведаюць".
  
  Герцаг павярнуѓся да Майкрофту. " Што вы думаеце, містэр Холмс? Мне гэта здаецца некалькі непераканаѓчым.
  
  Майкрофт доѓга задуменна глядзеѓ у прастору, перш чым адказаць. "Думаю, я буду вэнджаную рыбу," сказаѓ ён, падымаючыся на ногі і паварочваючыся да буфета. Трохі падумаѓшы, ён паклаѓ сабе на талерку вэнджаную рыбу, некалькі лустачак бекону, дзве сасіскі, пастарнак у алеі і булачку. Затым вярнуѓся да свайго крэсла і ѓзяѓ відэлец. "Прафесар цалкам можа быць мае рацыю", - сказаѓ ён, ткнуѓшы сталовым прыборам у кірунку Марыярці, перш чым вярнуць яго па прызначэнні. "Менш за сто гадоѓ назад мы былі ѓ стане вайны з Францыяй, і з тых часоѓ адбыѓся шэраг непаразуменняѓ".
  
  "Крым," змрочна прамармытаѓ граф. " Што за прымаѓка хадзіла тады? 'Калі ѓ вас ёсць саюзнікі - французы, вам не патрэбныя ніякія ворагі'?
  
  "Менавіта так", - сказаѓ Майкрофт. "Тады ёсць той факт, што кайзер Вільгельм - унук Вікторыі".
  
  "Урад, вядома, не дапусціла б, каб гэта паѓплывала на брытанскую знешнюю палітыку", - сказаѓ герцаг.
  
  "Так, але можа французскі генеральны штаб быць упэѓнены ѓ гэтым?" - спытаѓ Марыярці. "Не было б больш разумна, з іх пункту гледжання, ѓцягнуць брытанскі ѓрад і карону ѓ якое-небудзь унутранае справа, каб яны не маглі выдаткаваць час на тое, каб паглядзець праз Ла-Манш?"
  
  Герцаг доѓгую хвіліну глядзеѓ на Марыярці, а затым ѓставіѓ манокль ѓ правае вока і глядзеѓ яшчэ хвіліну. "Чорт вазьмі!" сказаѓ ён нарэшце. "Такім чынам, гэты вар'ят бушуе ѓ Лондане, забіваючы нявінных жанчын і дзяцей, выдаючы сябе за яго Каралеѓскае высокасць, і хто-то, па-відаць, абараняе яго і накіроѓвае, і я мяркую, дае яму прытулак у перапынках паміж яго смяротнымі вылазкамі. І ѓсё гэта для таго, каб Францыі было лягчэй напасці на Прусію? Гэта ваша ідэя?"
  
  "Так, ваша светласць," сказаѓ Марыярці. " Прыкладна так.
  
  "Чорт вазьмі!" усклікнуѓ герцаг.
  
  "Вы мяркуеце, шчыра мяркуеце," сказаѓ граф, " што прынц Альберт ѓсё яшчэ жывы?"
  
  "О, так", - сказаѓ Марыярці. "Я ѓпэѓнены ѓ гэтым. Неабходнай кульмінацыяй гэтага смяротнай плана з'яѓляецца злоѓ яго Каралеѓскага высокасці на месцы злачынства або, па меншай меры, неѓзабаве пасля самога акту.
  
  "Я думаю, гэта разумнае здагадка", - пагадзіѓся Майкрофт. "Хоць тое, што мы ведаем сапраѓдную гісторыю, не дапаможа, калі нам не ѓдасца злавіць сапраѓднага злачынцу - гэтага хлопца слановай Эни. Без яго ці, па меншай меры, без яго цела, які пацвярджае тое, што мы гаворым, хто б паверыѓ у падобную гісторыю? Сумняваюся, што я паверыѓ бы."
  
  "Як вы думаеце, калі пачнецца апошні акт гэтай меладрамы?" спытаѓ граф.
  
  "У любы дзень - у любы момант", - сказаѓ яму Марыярці. "Гэта апошні ... абурэнне, калі б яно прайшло па плане, было б немагчыма стрымаць. Цэлы тэатр, поѓны людзей. Так што, што б ні было запланавана на наступны дзень, гэта, верагодна, было chef d'oeuvre. Як маглі б назваць гэта мае сябры з confidence rackets, 'убедитель'. Пасля невялікай мітусні ѓ тэатры ім спатрэбіцца трохі часу, каб дапрацаваць свой план, але, я думаю, не вельмі доѓга. Звярніце ѓвагу, што навіны пра гэта апошнім абурэнні патрапілі ѓ штодзённыя газеты. Магчыма, хто-то з уцягнутых у гэта людзей пагаварыѓ з рэпарцёрам, але я думаю, цалкам верагодна, што тыя, хто стаіць за гэтым планам, рыхтуюць грамадскасць да таго, што павінна адбыцца ".
  
  "Значыць, мы проста чакаем?" - спытаѓ герцаг.
  
  "О, няма", - сказаѓ Марыярці. "Мы шукаем, мы даследуем, мы рыхтуемся".
  
  " Як падрыхтавацца?
  
  "Ах!"
  
  Марыярці падышоѓ да дзвярэй у пакой і адчыніѓ яе, ледзь не перакуліѓшы Хоррока, прыслужніка, які не зусім прыхінуѓся да яе з іншага боку. "Хэмпф, эрп, мамф", - прамармытаѓ Хоррок у якасці тлумачэння, прымаючы позу прыслужніка. Герцаг Шорхэм злосна паглядзеѓ на свайго слугу, які правініѓся, але нічога не сказаѓ. Нельга рабіць вымову прислуге ѓ прысутнасці гасцей.
  
  "Хоррок," сказаѓ Марыярці, - куды ты змясціѓ лэдзі, якая прыбыла са мной?"
  
  "У пярэдняй гасцінай, сэр," адказаѓ Хоррок, " і яе слуга.
  
  " Праводзь іх сюды, будзь добры.
  
  "Вельмі добра, сэр". Хоррок павярнуѓся і хуткім, але велічным крокам накіраваѓся да пярэдняй частцы дома.
  
  Марыярці павярнуѓся да астатніх. "Будучыя беспарадкі маюць пэѓныя ... ці можна назваць іх мэтамі? - якія нашы праціѓнікі паспрабуюць дасягнуць, і якія, такім чынам, мы можам шукаць. Ім спатрэбіцца якое-небудзь грамадскае, але закрытае месца. Месца, дзе дастатковую колькасць людзей стануць сведкамі нападу, але дзе наш псевдопринц зможа збегчы да таго, як яго зловяць. Затым, у ходзе пошукаѓ нападніка, павінен быць знойдзены сапраѓдны прынц, верагодна, з адпаведным колькасцю крыві на яго вопратцы ".
  
  "І псевдопринц павінен мець магчымасць збегчы ці шчасна знікнуць", - дадаѓ Майкрофт. "Калі б яго знайшлі, увесь план быѓ бы раскрыты".
  
  "Як толькі яго карыснасць для кабалы скончыцца, - сказаѓ Марыярці, слановай Эни, верагодна, будзе забіты, а яго цела ѓтылізавана ці стане непазнавальным".
  
  Хоррок з'явіѓся ѓ дзвярах, пробормотав: "Сюды, мадам, калі вам заѓгодна", і пакланіѓшыся досыць нізка, каб задаволіць герцагіню, затым паспяшаѓся прэч, перш чым герцаг паспеѓ злавіць яго погляд.
  
  Сесили Барнетт, апранутая, як сказалі б модныя аглядальнікі, у чароѓную светла-блакітную капялюшык і пашытае на заказ сукенка каралеѓскага сіняга колеру з высокай таліяй і пышнымі рукавамі, на імгненне затрымалася ѓ дзвярах, а затым увайшла ѓ пакой, працягваючы руку Марыярці. Яе пакаёѓка ѓвайшла следам за ёй, трымаючы ѓ руках яе парасон і сумачку ледзь большага памеру, чым гэта было прынята ѓ модзе.
  
  "Добры дзень, прафесар", - сказала Сесілія.
  
  "Добры дзень, мадам", - сказаѓ Марыярці, узяѓшы яе за руку і злёгку пакланіѓшыся. Ён павярнуѓся да астатніх. "Дазвольце прадставіць місіс Сесили Барнетт, ваша светласць. Місіс Барнетт, гэта Яго светласць герцаг Шорхэм, Яго светласць граф Скалі, сэр Энтані Дэрыл і містэр Майкрофт Холмс.
  
  "Мы з містэрам Холмсам ѓжо сустракаліся," сказала Сесілія, робячы глыбокі афіцыйны рэверанс у бок астатніх. - і я рада пазнаёміцца з вашай светлостью, сэр Энтані.
  
  Мужчыны пробормотали адпаведныя адказы і запытальна паглядзелі на Марыярці.
  
  "Тыя падрыхтоѓкі, аб якіх я згадваѓ," сказаѓ Марыярці, "місіс Барнетт ажыццявіла, магчыма, я б сказаѓ, удасканаліла, адно з найбольш важных для нас".
  
  "У самай справе?" Герцаг з цікавасцю паглядзеѓ на Сесили. "Як жа так?"
  
  Сесілія павярнулася і зрабіла жэст рукой. "Памэла, мой штодзённік, калі ласка".
  
  Яе пакаёѓка падышла і працягнула ёй кнігу. "Вось, мам", - сказала яна, перш чым вярнуцца на сваё месца на паважнай адлегласці ззаду.
  
  Сесілія стаяла з кнігай у руках, у той час як двое пэраѓ каралеѓства задуменна глядзелі на яе. Паступова іх асобы азмрочыліся озадаченными панурымі поглядамі.
  
  Майкрофт усміхнуѓся. "Вельмі разумна", - сказаѓ ён.
  
  "Баюся, я не зусім разумею ..." - сказаѓ яго светласць.
  
  Майкрофт зноѓ усміхнуѓся. "Увага!" - сказаѓ ён. "Яна жанчына-невідзімка. Ты бачыш яе, але не заѓважаеш."
  
  "Як гэта?" - спытаѓ герцаг. "Я бачу яе цалкам ясна, і якое дачыненне мае кніга да... да чаго б то ні было?"
  
  " Не місіс Барнетт, - патлумачыѓ Майкрофт, - а яе пакаёѓка!
  
  " Яе пакаёѓка?
  
  "Цалкам дакладна", - сказаѓ Марыярці. "Дазвольце мне прадставіць міс Памэлу Дилвади, адзінага чалавека, які, як мы ведаем, глядзеѓ у твар вартаѓніку нашага забойцы і можа зноѓ даведацца яго".
  
  " Пакаёѓка? Герцаг Шорхэм выглядаѓ збянтэжаным. " Але я думаѓ, дзяѓчына, якая, э-э...
  
  "Місіс Барнетт ласкава прапанавала навучыць міс Дилвади навыкам пакаёѓкі лэдзі вышэйшага класа".
  
  "Не лэдзі, значыць?" спытаѓ граф.
  
  "Пакаёѓка лэдзі можа пайсці куды заѓгодна", - сказаѓ Марыярці. "На любы сход або свецкае мерапрыемства. Усё, што ёй трэба, - гэта прысутнасць лэдзі, але лэдзі трэба запрашэнне".
  
  "Падыдзі бліжэй, дзяѓчынка мая," сказаѓ Майкрофт, подзывая Памэлу. - Давай паглядзім, як ты выглядаеш пры святле.
  
  Памэла зрабіла рэверанс і асцярожна прайшла наперад, да месца побач з Сесіліяй, дзе тая ѓстала і сціпла ѓтаропілася кудысьці перад сабой на дыван.
  
  Герцаг падазрона агледзеѓ абедзвюх жанчын, як быццам хто-то спрабаваѓ выканаць што-тое, чаго ён не мог зразумець. Яму ніколі не прыходзіла ѓ галаву задумацца, як пакаёѓкі становяцца пакаёѓкамі лэдзі. Або, калі ѓжо на тое пайшло, проста аб тым, як лэдзі становяцца лэдзі, акрамя пытання аб нараджэнні ѓ правільных бацькоѓ. "Скажыце мне, місіс Барнетт, - сказаѓ ён, - які вопыт патрабуецца, каб навучыць чалавека хатняму гаспадарцы?"
  
  Сесілія абдумала пытанне. "Акрамя таго, што трэба несці і прыносіць, пакаёѓка лэдзі вышэйшага класа павінна гаварыць правільна. Мой бацька выкладае англійская амерыканскім наследницам і іншым людзям, якія, да няшчасця, мяркуюць, што ѓжо ѓмеюць правільна на ёй размаѓляць. Я навучыѓся ѓ яго педагогіцы. Навучыць правільнай гаворкі каго-то, хто разумее, што яе неабходна вывучыць, такога як міс Дилвади, параѓнальна проста, хоць і адымае не менш часу. Неабходныя доѓгія гадзіны практыкі, і манеры - манера хадзіць, трымаць рукі, аказваць пашану тым, хто лічыць, што яны маюць на гэта права, - гэта таксама пытанне практыкі і пастаяннай муштры ".
  
  "Гм", - сказаѓ герцаг.
  
  "А што наконт таго іншага геля?" граф спытаѓ Марыярці. "Гель для праверкі адзення ѓ "Шато дэ Уотчамакаллит". Хіба яна не бачыла двух мужчын, пра якіх ідзе гаворка?"
  
  "Яна бачыла іх толькі ѓ масках", - сказаѓ яму Марыярці. "Яна бескарысная для гэтай мэты".
  
  "І якая ж гэтая мэта?" - спытаѓ герцаг.
  
  "Я прапаную, каб міс Дилвади была прикомандирована ѓ якасці пакаёѓкі да розных дамам, якія запрошаны на абеды, святы або дабрачынныя мерапрыемствы, якія могуць прыцягнуць нашага злога аднаго".
  
  Герцаг падціснуѓ вусны, як быццам спрабаваѓ засяродзіцца на якой-небудзь думкі. "Як ты думаеш, што гэты 'адзін' можа рабіць на такіх мерапрыемствах? - спытаѓ ён праз імгненне.
  
  Марыярці паціснуѓ плячыма. " Папярэдняя падрыхтоѓка. Правяраю рэльеф мясцовасці. Адзначаючы меры бяспекі, высвятляючы, якія памяшканні, верагодна, не будуць выкарыстоѓвацца падчас такога сходу, плануючы ѓваход і выхад, а таксама месца хованкі. Памятаеце, гаворка ідзе не проста аб здзяйсненні забойства; гэта ѓключае ѓ сябе арганізацыю таго, каб адзін чалавек здзейсніѓ злачынства, а затым быѓ выкрадзены ѓпотай, каб абвінаваціць у ім іншага, якога затым неабходна прад'явіць.
  
  Майкрофт, які глядзеѓ у сваю ѓжо пустую талерку, падняѓ галаву. "Вялікі дом", - сказаѓ ён. "Не хол, не тэатр і не ѓстанова якога-небудзь роду, я мяркую. Не для фінальнага акту. Ім спатрэбіцца рэзідэнцыя, дзе людзі будуць мець зносіны высокага ѓзроѓню. Дастаткова пакояѓ, каб можна было вырабіць замену. Дастаткова людзей, каб справу нельга было замяць ".
  
  "Баль?" прапанаваѓ граф.
  
  " Баль, прыём у гонар каго-небудзь высокапастаѓленага ѓ сацыяльным або палітычным свеце, магчыма, свецкая, вяселле.
  
  "Такім чынам, гэтая юная лэдзі павінна блукаць у пошуках аднаго асобы сярод дзясяткаѓ - магчыма, сотняѓ - мужчын на падобным мерапрыемстве. Што яна скажа, калі яе спыняць і будуць дапытваць?" Герцаг павярнуѓся да яе. " Ну, што вы скажаце па гэтай нагоды, юная лэдзі?
  
  Памэла прысела ѓ лёгкім рэверанс. "Калі ласка, сэр," сказала яна, " яе светласць страціла свой рыдыкюль. Яна паслала мяне знайсці яго. Яно цёмна-сіняе з, " яна апісала рукой маленькія кругі, - чым-то накшталт ѓзору ѓ выглядзе руж. Ты не бачыѓ такога, ці не так?
  
  "На самай справе, дзяѓчынка?" герцаг паглядзеѓ на яе, падвысіѓшы голас з прытворнай сумневам і незадавальненнем. "І якая ж гэта лэдзі зараз?"
  
  Памэла кінула хуткі погляд на Сесили, а затым сустрэлася поглядам з герцагам. "Якія ѓ вас ёсць?" спытала яна.
  
  "Які ... які-" прамармытаѓ герцаг. Затым ён зарагатаѓ. "Я думаю, ты справішся, дзяѓчынка," сказаѓ ён, пляснуѓшы сябе па калене. " Клянуся богам, я думаю, ты справішся!
  
  Граф хмыкнуѓ і павярнуѓся да Марыярці. " Што мы павінны- што мы можам зрабіць, калі гэтая юная лэдзі выпадкова пазнае нашага суперніка?
  
  "Нам варта было б пакінуць пару чалавек ѓнутры, калі гэта можна задаволіць, або бадзяцца звонку, калі гэта неабходна", - сказаѓ Марыярці. "Што я б прапанаваѓ, так гэта тое, што яны ѓварвуцца ѓнутр і застрэляць гнюса прама там, але я не думаю, што гэта здзяйсняльна".
  
  "Баюся, што няма," прызнаѓся герцаг. " Краіна законаѓ і ѓсё такое.
  
  "Ім прыйдзецца ѓважліва сачыць за ім, пакуль ён ... дзе б ён ні быѓ, - сказаѓ Майкрофт, - на выпадак, калі гэта сапраѓдная місія, а не простая разведка. Калі ён сыдзе, не выклікаѓшы інцыдэнту, за які яго могуць арыштаваць, за ім прыйдзецца сачыць. І хай дапаможа Бог чалавеку, які яго страціць! Ён павярнуѓся да сэра Энтані. "Я мяркую, што прызначу цябе адказным за гэта".
  
  "Вялікае дзякуй, містэр Холмс," адказаѓ сэр Энтані.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯЯ]
  
  ВЕСТЕРЛЕЙ - ХАђС
  
  У іх шмат мудрасці, але яны не мудрыя,
  
  У іх шмат дабрыні, але яны не маюць поспех,
  
  (У дурняѓ, якіх мы ведаем, ёсць свой уласны рай,
  
  У бязбожных таксама ёсць свой сапраѓдны Пекла).
  
  ДЖЭЙМС ТОМСАН, "ГОРАД ЖАХЛІВАЙ НОЧЫ"
  
  ЁН АДЧУВАђ СЯБЕ ДЗІђНА СПАКОЙНЫМ. Вестерли-хаѓс не быѓ замкам, яму было ѓсяго шэсцьдзесят або семдзесят гадоѓ, ён знаходзіѓся на Тоттинг-сквер у самым цэнтры Лондана, і ён сапраѓды аддаваѓ перавагу сельскую мясцовасць. Яго замак у сельскай мясцовасці, калі ѓжо на тое пайшло. Усё яшчэ ...
  
  Жэрабя быѓ кінуты, Рубікон пяройдзены, гэта ... гэта ... - Ён пашукаѓ у галаве іншае параѓнанне. Сакавіцкія іды былі - няма, бадай, не Сакавіцкія. Забудзьцеся аб крывавых сакавіцкіх идах. Крывавыя іды ... Ён практыкаваѓся ва ѓжыванні слова "крывавы" ѓ сказе. Ён верыѓ, што брытанскія джэнтльмены кажуць "крывавы". Не ѓ прысутнасці дам, вядома. Крывавы.
  
  Зала быѓ гатовы, запрашэння разасланыя. ђдава графіня Ніт пагадзілася быць гаспадыняй - ні адна незамужняя маладая лэдзі не наведае мерапрыемства без афіцыйнай гаспадыні, так запэѓніѓ яго Макбет. Нават тады яе маці або незамужняя цётка суправаджалі яе ѓ якасці кампаньёнкі. Дапамогу ѓ якасці гаспадыні была паслугай, якую ѓдава графіня аказвала рэгулярна, і яе цана была разумнай. Цяпер сталі паступаць заяѓкі. Многім з лепшых людзей - вельмі добрым людзям - было цікава даведацца пра гэта графе Мерсі і яго дамаганнях на званне апошняга Плантагенетов і прамога спадчынніка трона. Калі б толькі можна было павярнуць назад четырехсотлетнюю гісторыю.
  
  Як на самой справе яны маглі - так сказаѓ яму Макбет, і, вядома ж, Макбет павінен быѓ ведаць. Гэтыя немцы на троне не разумелі, наколькі хісткім было іх ... іх крэсла. Як была тонкая нітачка, на якой яны заставаліся ѓ Віндзорскім замку, Букінгемскім палацы і ѓсіх тых іншых месцах, якімі, верагодна, калі-то валодалі яго продкі - яго продкі. Якімі менавіта замкамі валодалі Плантагенетов? Яму прыйдзецца ѓ каго-небудзь спытаць.
  
  Альбрет Деканар, сын мясніка - вядома, вельмі багатага мясніка, але ѓсё ж мясніка, - а цяпер які прэтэндуе на тытул графа Мерсі і які прэтэндуе на вышэйшую становішча ѓ брытанскім каралеѓстве, збіраѓся з дапамогай таго злоснага і страшнага чалавека, якога ён называѓ Макбетом, ѓвасобіць гэтыя імкнення ѓ рэальнасць. Ён збіраѓся замяніць гэтую старую старую лэдзі на яе вдовьем ніве і заняць сваё месца ѓ якасці законнага караля Англіі - і, вядома ж, Шатландыі, Уэльса і заморскіх дамініёнаѓ - і імператара Індыі. Ён нічога не ведаѓ аб Індыі. Яму прыйдзецца пашукаць гэта пасля таго, як ён зойме трон.
  
  Разважанні Альбрета былі перапыненыя гукам цяжкіх крокаѓ у холе перад яго кабінетам (у галерэі перад яго гасцінай, паправіѓ ён сябе - дакладнасць у выразах была адметнай рысай сапраѓднага арыстакрата), і палкоѓнік Агюст Лефавр, з гэтага часу вядомы як Макбет, адчыніѓ дзверы і кінуѓся ѓ пакой. Энергічны ѓ кожным руху і пазітыѓны у кожным дзеянні, такім быѓ Макбет. Нават калі ён стаяѓ нерухома, стваралася ѓражанне, што гэта была ѓсяго толькі кароткая паѓза, перш чым ён сарвецца з месца.
  
  "Я здзіѓлены," раздражнёна сказаѓ Альбрет, "што ты не ламаеш мэбля часцей, улічваючы тое, як ты мечешься".
  
  Макбет зірнуѓ на яго з вясёлай усмешкай. "Калі ты будзеш стаяць нерухома занадта доѓга," сказаѓ ён, "гэта можа наверстаться".
  
  "Што можа?" Спытаѓ Альбрет.
  
  "Précisément," said Macbeth. "Ніколі не ведаеш напэѓна. У гэтым-то і праблема".
  
  Альбрет імгненне няѓцямна глядзеѓ на Макбета, а затым змяніѓ тэму. "Такім чынам," сказаѓ ён, - дзе мы знаходзімся? Я маю на ѓвазе, у нашых планах, - дадаѓ ён, убачыѓшы, што Макбет азірае пакой.
  
  "Гэта добра", - сказаѓ Макбет. "Гэта маршыруе. На прыёме ѓ суботу я буду мець задавальненне прадставіць вас прынцэсе Андрэа Марыі Сільвіі Пятровай слановай Аборе, чароѓнай малады лэдзі, якая, як я мяркую, з'яѓляецца шосты ѓ чарзе на трон герцагства Курляндскага, якое знаходзіцца дзе-то побач з Эстоніяй. Яна не замужам і была б для вас прыдатнай парай.
  
  "А!" - сказаѓ Альбрет. "Значыць, яна ідзе да мяне насустрач? Яна прывабная?"
  
  "Кажуць, яна даволі прыгожая. Яна прыедзе, "дадаѓ Макбет," таму што яна пойдзе на любы свята ці баль, які належыць вышэйшаму класу і дзе падаюць ежу. Хоць яе радавод бездакорная, яе сям'я без гроша ѓ кішэні. Калі б не гэта, яна, безумоѓна, дачакалася б, пакуль санкцыянуе - калі можна так выказацца - савет Палаты лордаѓ зацвердзіць ваш дваранскі патэнт, перш чым наведваць любы сход, якое вы спансуеце.
  
  Альбрет апусціѓ галаву, як сабака, якую адчытаѓ гаспадар. Затым ён празьзяѓ. " Патэнт не прымусіць сябе доѓга чакаць, і тады яна і тузін падобных ёй будуць танцаваць на маіх балях, спадзеючыся прыцягнуць да сябе маю ѓвагу і супернічаючы за каралеѓскую добразычлівасць.
  
  "Я думаю, вы прапусцілі адзін ці два кроку", - суха сказаѓ Макбет.
  
  "Так, але мой дзень настане!" Альбрет закружился ѓ танцы, прытрымваючы сурдут так, каб ён вздувался, як ветразь. Затым, раптам нахіліѓшыся, ён перастаѓ круціцца і павярнуѓся да Макбету. "Абурэнне," сказаѓ ён, - доѓга яшчэ будзе працягвацца?"
  
  Макбет моѓчкі паглядзеѓ на яго на імгненне, думаючы, ... усё, што ён думае. "Яна прыйдзе", - сказаѓ ён. "Ва ѓстаноѓленым парадку. У патрэбны момант".
  
  "Так, але калі?"
  
  "На самай справе ты не хочаш ведаць", - сказаѓ яму Макбет.
  
  "Я не ведаю?"
  
  "Калі ласка, даверся мне ѓ гэтым, як і шмат у чым іншым".
  
  Альбрет гэта абдумаѓ. "Я б сапраѓды аддаѓ перавагу не ведаць", - пагадзіѓся ён. "Я б аддаѓ перавагу не ведаць нічога з гэтага.... Я ведаю, гэта слаба, але калі я думаю аб гэтым чалавеку, Генры, і пра тое, што ён робіць...
  
  "Не трэба", - параіѓ Макбет. "Ён неабходны інструмент, вось і ѓсё. А тыя, каго ён, э-э, ліквідуе, - гэта нікчэмнасці, нікчэмныя жыцця, якія не маюць значэння. Калі тузін чалавек ѓстане паміж табой і тронам, тады мы зробім тое, што павінна быць зроблена.
  
  "Я ведаю", - уздыхнуѓ Альбрет. "Амлет, яйкі і ѓсё такое, але ѓсё ж-" Ён зрабіѓ паѓзу і пакасіѓся ѓ бок Макбета. "Тузін?"
  
  "Больш-менш".
  
  "Але я думаѓ..."
  
  " Разумееце, мы павінны былі рабіць яго шчаслівым у прамежках. Ад тых, каго мы не хацелі выстаѓляць на ѓсеагульны агляд, пазбавіліся. Калі іх знойдуць пасля Гэтага Бязладдзя, гэта толькі дадасць ачкоѓ прынцу Альберту ".
  
  Альбрет паківаѓ галавой. "Мне шкада", - сказаѓ ён. "Гэта можа здацца слабым, але мне гэта не падабаецца. Мне проста нязручна-"
  
  Макбет схапіѓ яго за плечы і пільна паглядзеѓ у вочы. "Калі ты хочаш быць каралём," сказаѓ ён з прыкметнай сілай, - ты павінен думаць, як кароль, дзейнічаць як кароль. Як ты думаеш, колькі людзей ліквідавалі твае царскія продкі, каб атрымаць або ѓтрымаць трон? Ты думаѓ пра гэта?"
  
  "Я стараюся гэтага не рабіць", - сказаѓ Альбрет.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТАЯ]
  
  ФРАНЦУЗЫ
  
  Слава Богу, які вызначыѓ,
  
  па невядомых нам прычынах,
  
  што зло і глупства павінны кіраваць светам.
  
  - АРТУР ДЭ ГАБІНО
  
  "ВЫ ХАЦЕЛІ ФРАНЦУЗАђ, -сказаѓ кіраѓнік Гільдыі жабракоѓ, - і ѓ мяне ёсць для вас французы'.
  
  Яны знаходзіліся ѓ кабінеце прафесара, Марыярці уладкаваѓся ѓ вялікім вяртлявым крэсьле за сваім сталом, а Твіст хадзіѓ па пакоі, час ад часу пагойдваючыся або падскокваючы, чаго прафесар рабіѓ выгляд, што не заѓважае.
  
  "Якога гатунку французы?" Асцярожна спытаѓ Марыярці.
  
  "Звычайныя", - адказаѓ Твіст з касой ухмылкай, якая ѓ яго выдавалася за ѓсмешку. "Тыя, якія гавораць па-французску і носяць пашытыя на заказ касцюмы, якія ледзь-ледзь занадта аблягаюць".
  
  "Ах!" - сказаѓ прафесар. "І дзе вы знайшлі гэтыя ѓзоры кравецкімі мастацтва?"
  
  Твіст з хвіліну падазрона глядзеѓ на яго, а затым кіѓнуѓ. "Справа вось у чым", - пачаѓ ён. "Я параіѓ сваім дзецям, дзе, па вашаму думку, ім варта спыніцца -"
  
  " Хлопцы, якія кажуць або, па меншай меры, разумеюць французскі? Марыярці перабіѓ:
  
  "За каго ты мяне прымаеш?" - спытаѓ Твіст пакрыѓджаным голасам.
  
  "Працягвай".
  
  "Многія браты, калі яны даведаліся, што будуць атрымліваць шылінг ѓ дзень у дадатак да таго, што яны маглі б зарабіць на маунде, раптам выявілі глыбока ѓ сваіх пячонка інтымнае, як яны кажуць, веданне французскай мовы", - патлумачыѓ Твіст. "Але я адсеяѓ сапраѓдных аматараѓ парламенцк з scrum простым спосабам: узяѓ хлопца, які быѓ сапраѓдным Лягушатником - крыху пажыѓ з намі, пазбягаючы назойлівых роззеров ѓ Заклад, - і трохі поболтал з усімі. Тыя, хто не нюхаѓ тытунь, былі вызваленыя, за выключэннем старанна адабранай групы сталкераѓ і некалькіх чалавек, якіх трымалі ѓ якасці бегуноѓ, калі яны маглі бегаць, або ѓ якасці назіральнікаѓ, калі яны былі асабліва нерухомыя - напрыклад, з-за адсутнасці ног, пра якіх можна было б казаць. З жабракоѓ атрымліваюцца карысныя назіральнікі, як вы самі заѓважылі. Кленчанне не прыцягвае ніякай увагі, акрамя самога дзеянні і імгненнага рашэння расстацца з дробяззю або хуткім штурхялём, і аб ім неѓзабаве забываюць. Некаторых асабліва шустрых хлопцаѓ трымалі ѓ якасці суправаджаючых за экіпажам ".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Працэс, які вы выкарыстоѓвалі, гучыць у вышэйшай ступені здавальняюча", - прызнаѓ ён, - "а вынікі вашых дабрачынных намаганняѓ? Якую цікавую інфармацыю запазычылі вашы памагатыя?"
  
  " Тут вы мяне злавілі, прафесар; я прызнаю, што мая гульня была памылковай.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Марыярці.
  
  " Хто такі Угору-монси, калі ён дома?
  
  Марыярці на секунду задумаѓся, а затым сказаѓ: "Ха! 'Дабрачынны фонд" - вось гэта слова". Ён вымавіѓ яго па літарах. "Гэта азначае якое адносіцца да дабрачыннасці або добрым справах".
  
  Твіст зноѓ ухмыльнуѓся. "Я мог бы проста слухаць і не пераставаць слухаць, як словы зрываюцца з тваіх вуснаѓ".
  
  Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла. "Забаѓляць вас - мая адзіная мэта ѓ жыцці", - сказаѓ ён.
  
  "Вельмі смешна", - сказаѓ Твіст, апускаючыся ѓ мяккае скураное крэсла са свайго боку стала. "І не забудзьцеся даць мне трохі грошай, каб расплаціцца з хлопцамі, перш чым я пайду. У мяне атрымліваецца восем фунтаѓ плюс-мінус два пэнсы".
  
  "Спачатку інфармацыя", - сказаѓ Марыярці. "Потым паглядзім, што будзе з порцыяй".
  
  "Ат правоѓ", - прызнаѓ Твіст. " Ты не абавязаны плаціць за паездку, пакуль мы не дабяромся туды, куды накіроѓваемся, - і гэта ѓвесь закон. "Ён выцягнуѓ з унутранай кішэні сваёй паношанай курткі доѓгі згорнуты аркуш паперы, перавязаны чырвонай вяровачкай, і паклаѓ яго на стол. "Што ѓ мяне ёсць для цябе, так гэта куча месцаѓ і "магчыма".
  
  "Давайце паслухаем".
  
  "Хлопцы зрабілі, як вы параілі, і паставілі свае чары для міласцяѓ або, так бы мовіць, іншыя прыналежнасці прафесіі прама перад амбасадай Францыі ѓ Гайд-парку і консультатом на Финсбери-Серкл і адзначалі тых, хто выходзіѓ, кажучы па-французску або звуча так, як быццам яны павінны гаварыць па-французску, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе ".
  
  " З французскім акцэнтам? - Выказаѓ Здагадку Марыярці.
  
  "Прыкладна так." пагадзіѓся Твіст. "Яны таксама былі сапраѓднымі гнюсамі. Здавалася, што палова хлопцаѓ, якія ѓваходзілі ѓ тыя дзверы, якія былі Жабніку".
  
  - Выдатны сюрпрыз, - сказаѓ Марыярці.
  
  "Усё гэта так," пагадзіѓся Твіст, "але, як на злосць, нас тут шмат". Ён пацягнуѓ за аборку на згорнутай паперы і разгарнуѓ яе на стале, паказваючы схематичную, але старанна намаляваную карту Лондана. "Я' - як месца, адзначаныя для цябе. Мы даем нумар кожнаму з джэнтльменаѓ-лягушатнік і нацарапываем на гэтай карце, дзе e - або, у пары выпадкаѓ, яна - была падабрана і куды e адправілася. Тыя, хто ішоѓ пешшу, нашы пасыльны караскаліся следам; тыя, хто садзіѓся ѓ экіпажы, нашы хлопцы ехалі ззаду, калі маглі. Яны даволі добрыя ѓ яздзе, нашы хлопцы ".
  
  "Такім чынам, што мы знайшлі?" Спытаѓ Марыярці, моцна узняты на пераноссе пенснэ і ѓглядзецца ѓ карту.
  
  "Ну". Твіст зрабіѓ драматычную паѓзу, а затым ткнуѓ пальцам у карту. "Вось," сказаѓ ён, - прама тут, мы, магчыма, убачылі бухту, якую ты шукаеш".
  
  Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла. " Праѓда? - спытаѓ ён, расцягваючы словы па складах, пакуль гэта кароткае слова не загучала як прапанова.
  
  "Можа быць, можа быць", - сказаѓ Твіст.
  
  " Прама на... - Марыярці зірнуѓ на карту. - на Рэндалл-Корт?
  
  "Дом нумар 7, будзе презактом. Мой чалавек Трасецца, які ішоѓ за іншым хлопцам да дома, бачыѓ, як хлопец, які вам патрэбен, выйшаѓ з дзвярэй, сеѓ у пампезную карэту, як для герцагаѓ, графаѓ і да таго падобнага, і з'ехаѓ.
  
  " На экіпажы былі якія-небудзь апазнавальныя знакі - герб або апазнавальныя знакі любога роду?
  
  "Ні кроплі".
  
  "Цікава", - пагадзіѓся Марыярці. "Што прымусіла яго думаць, што гэта той самы чалавек?"
  
  "Ён адпавядаѓ апісанню, якое вы далі. Высокі шыкоѓны хлопец, хударлявы, і што з ім рабіць", - ён злёгку хіхікнуѓ, калі яго праводзілі да экіпажу."
  
  " У суправаджэнні?
  
  " Цалкам дакладна. Ад двух іншых хлопцаѓ. Адзін быѓ невысокага росту і самавітага выгляду, а другі апрануты як лёкай, але Трясучка кажа, што ён не быѓ ніякім лёкаем, ён быѓ, можна сказаць, оборванцем ѓ лёкайскай вопратцы.
  
  "Як ён мог здагадацца?"
  
  "Дрыжыць,' кажа ён, ' Ну, ён жа не хадзіѓ як лёкай, ці не так? І 'ён аддаваѓ загады двум іншым, як тое, чаго не павінен рабіць ні адзін лёкай", ' кажа ён.
  
  " Якога роду загады? - спытаѓ я.
  
  "Толькі тое, аб чым я яго спытаѓ. І Трасецца, - кажа ён, - Ну, я не мог табе гэтага сказаць, ці не так? 'Таму што яны, хутчэй за ѓсё, балбаталі па-французску. Ва ѓсякім выпадку, для мяне гэта было па-французску", - кажа дрыготкі.
  
  "І-"
  
  Твіст падняѓ руку, як бы спыняючы насьпяваюць пытанне. "Я ведаю, аб чым ты збіраешся спытаць", - сказаѓ ён. "Не, ён ня ішоѓ за экіпажам. 'Я ѓсё роѓна не мог, таму што хлопец-лёкай застаѓся там і глядзеѓ, як яна ѓцякае ".
  
  Марыярці кіѓнуѓ і ѓстаѓ. "Вось," сказаѓ ён, пацягнуѓшыся да скрыні стала і, дастаѓшы невялікі крамнінны мяшочак. " Тут дваццаць фунтаѓ срэбрам. Размяркуеце гэта сярод вашай каманды з маёй падзякай ".
  
  "Гэта трохі нядрэнна", - сказаѓ Твіст, забіраючы манеты і засоѓваючы іх у кішэню сваёй адзення. "Больш, чым я чакаѓ, але ѓсё роѓна дастаткова добра. Значыць, ты хочаш, каб мы спыніліся?"
  
  "Няма", - сказаѓ прафесар. "Працягвайце ѓ тым жа духу, але цяпер пакіньце Рэндалл-корт нумар 7 мне. Калі вашыя дзеці знойдуць што-небудзь яшчэ, якое прадстаѓляе цікавасць, неадкладна паведаміце пра гэта сюды. Містэр Моуз ведае, дзе мяне знайсці, калі спатрэбіцца.
  
  "Заѓсёды прыемна мець з вамі справу", - выказаѓ сваё меркаванне кіраѓнік Гільдыі жабрачых.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЯТАЯ]
  
  ДАВАЙ, ІДЗІ, ІДЗІ, ІДЗІ ...
  
  О , злыя істоты,
  
  Вы - семя злога розуму,
  
  Вы - семя фанабэрыстасці і заганнасці,
  
  Як і тыя, хто шануе цябе!
  
  - ЗОРОАСТР
  
  ГРАФ СКАЛІ АДВЯРНУђСЯ ад вялікага глобуса ѓ куце кабінета Марыярці, які ён круціѓ, з некаторым задавальненнем, што бяз адзначыѓшы, якая вялікая частка зямлі належыць Вялікабрытаніі. "Такім чынам, нарэшце-то ѓ нас ёсць нейкая адчувальная інфармацыя", - сказаѓ ён. "Пытанне ѓ тым, што нам з ёй рабіць?"
  
  "Мы маглі б здзейсніць налёт на будынак і арыштаваць усіх, хто знаходзіцца ѓнутры", - прапанаваѓ герцаг Альберт, адкідваючыся на спінку мяккага крэсла ѓ адным куце і пільна гледзячы праз стол на прафесара. " Я мог бы загадаць Скотленд-Ярду акружыць будынак, папярэдзіѓшы аб гэтым за гадзіну, і праз дзве гадзіны ѓ нас быѓ бы ѓвесь ѓчастак.
  
  " Сапраѓды, - пагадзіѓся Марыярці, - але, хутчэй за ѓсё, не тыя людзі. І невядома, што можа здарыцца з яго Высокасцю, калі яго не апынецца ѓ будынку - ці нават калі ён там апынецца.
  
  " Хм-м-м! - сказаѓ герцаг.
  
  "Тады што ж ты прапануеш нам рабіць?" - спытаѓ сэр Энтані.
  
  "Каб мы непрыкметна сачылі за кожным, хто ѓяѓляе цікавасць, хто пакідае будынак. Калі пашанцуе, гэта прывядзе нас да каму-небудзь ці чаму-то, што пралье неабходны святло на іх намеры ".
  
  "Вельмі добра," сказаѓ герцаг. " Я магу наняць тузін чалавек з Скотленд-ярда...
  
  Марыярці паківаѓ галавой. "Выбачайце мяне, ваша светласць, але, баюся, людзі з Скотленд-Ярда па тэмпераменце не падыходзяць для гэтай працы. Яны схільныя быць грубымі, прамалінейнымі і пазітыѓнымі. Калі ім даручана трымаць месца пад назіраннем, яны не столькі хаваюцца, колькі ѓтойваюцца. Мы не можам дазволіць гэтым людзям даведацца, што мы назіраем. Нам патрэбныя мужчыны, якія сарамлівыя і сыходзяць у сябе настолькі, што становяцца нябачнымі ".
  
  "Дзе мы можам знайсці гэтых людзей-невідзімак?" - спытаѓ герцаг.
  
  "Сярод людзей, якія ѓ мінулым звярталіся да мяне за радай", - сказаѓ яму Марыярці. "Лепш за ѓсё падышлі б больш асцярожныя узломшчыкі або больш выдасканаленыя злодзеі".
  
  "Хм!" - сказаѓ герцаг. "Што прымушае вас думаць, што такі хлопец захоча дапамагчы нам у гэтым пачынанні?"
  
  "Грошы будуць адным з стымулаѓ," сказаѓ Марыярці, "і, што досыць цікава, па прычынах, якія я не магу зразумець, большасць зладзеяѓ саладжава патрыятычныя".
  
  "Сапраѓды, цікава," сказаѓ граф. " Такім чынам, мы павінны даручыць злодзею злавіць д'ябла. Вядома, нам спатрэбіцца некалькі чалавек з Скотленд-Ярда, якія будуць хавацца дзе-небудзь паблізу на выпадак - у самым обнадеживающем выпадку - калі будзе праведзены арышт.
  
  "Нам усё яшчэ трэба трымаць у курсе справы як мага меншы круг людзей", - сказаѓ герцаг. "Ваш звычайны канстэбль гэтак жа няздольны захаваць што-то падобнае ѓ сакрэце, як і прадаѓшчыца ѓ краме".
  
  "Я думаю, гэта крыху несправядліва", - запратэставаѓ граф. "У паліцыі шмат надзейных людзей".
  
  "І шмат неразговорчивых прадавачак", - дадаѓ Марыярці.
  
  "Хто-то павінен ведаць, што яны робяць і чаму", - адзначыѓ герцаг.
  
  "Магчыма," выказаѓ здагадку сэр Энтані Дэрыл, - два афіцэры, якія былі замяшаныя ѓ справе ѓ Ковент-Гардене. У іх ужо ёсць некаторы ѓяѓленне пра тое, што адбываецца, і яны, падобна, трымалі рот на замку па гэтай нагоды ".
  
  "Выдатная ідэя," пагадзіѓся граф. Ён перавёѓ погляд на Марыярці. " Як нам выкарыстоѓваць нашы, э-э, сілы?
  
  "Я падумаѓ, што, магчыма, калі ѓ вас ёсць доступ да двухколавай экіпажу або пары "гроулеров", - сказаѓ Марыярці, - і людзі, якім можна давяраць ѓ выкананні інструкцый і якія хоць трохі кемлівыя, каб кіраваць імі, мы маглі б назіраць за домам, застаючыся незаѓважанымі, і ѓхітрыцца высачыць любога, хто выкліча цікавасць".
  
  Такім чынам, сілы парадку і дзеці бязладзіцы сабраліся на наступную раніцу, у пятніцу трэцяга кастрычніка, на вуліцах у некалькіх кварталах ад дома нумар 7 па Рэндалл-Корт. Было прадастаѓлена тры экіпажа, у кожным з якіх знаходзіліся кіроѓца і пасажыр. Гроулер з маленькім джарви з пацучыным тварыкам наверсе і сяржантам паліцыі Альбертам Коттсуэллом, якія сядзяць унізе, няёмка апрануты ѓ вячэрні касцюм, аж да цыліндру і кія з эбенового дрэва з пазалочанай дзяржальняй, чакаѓ у Аппер-Берклі-Мьюз ѓ квартале на ѓсход ад Рэндалл-Корт. Экіпаж з кривоногой былой жокеейкой на даху і малады лэдзі з дзёрзкім тварам у капелюшы, упрыгожанай залатым пимпернелем, якая сядзела ѓ кебе, спыніѓся на Спотсворт-Кресент-на поѓдзень. У квартале ад нас на Биксли-стрыт стаіѓся другі экіпаж, запрэжаны мажнай гняды канём з вялікай белай зоркай на лбе, з містэрам Моузом, дварэцкі Марыярці, у якасці кэбмена на кіроѓчым месцы і констеблем Бертранам Хиггинсом, апранутым максімальна набліжана да звычайнага маладому чалавеку, у якасці пасажыра.
  
  Чатыры чалавекі, якіх Марыярці забыѓся апазнаць у паліцыі, прыступілі, кожны па-свойму, да пільнай і дбайнаму назіранні за домам пад нумарам 7. Незадоѓга да світання Джымі "Піскун" Томмс ѓскараскаѓся па сцяне чатырохпавярховага будынка з пяшчаніку пад нумарам 12, размешчанага насупраць, і ѓладкаваѓся на даху з пакетам выпечкі, збанам салодкага сідру і складваюцца тэлескопам. Яго партнёр па розных прадпрыемствам - малады чалавек, вядомы як "Дзюбу", - прабраѓся на дах рэзідэнцыі ѓ суседнім квартале, дзе ён мог назіраць за сігналамі ад Томмса і перадаваць іх кіроѓцу growler, чакалі ѓнізе. На выпадак, калі хто-то вырашыць рызыкнуць прайсці праз стайні, размешчаныя за домам нумар 7, Салі Рудая поколдовала з замкамі на дзвярах зручна размешчанай свабоднай стайні ѓ канцы стайні і ѓладкавалася ѓнутры ля акна, сцёршы з яго роѓна столькі бруду, каб яна магла бачыць усё вакол. Да задняй сцяны стайні была працягнутая вяроѓка, а звонку да яе канца быѓ прывязаны невялікі чырвоны грузік. Некалькімі подергиваниями струны Салі магла перадаць усё, што трэба, Альфонсу, свайму васьмігадоваму сыну, які быѓ навучаны сакрэтнага коду паторгванні струны і чакаѓ звонку, гатовы падаць сігнал містэру Моузу за квартал адсюль.
  
  Усё было гатова, але на працягу некалькіх гадзін іх ахвяра, кім бы яна ні апынулася, упарта адмаѓлялася выходзіць з будынка. Канстэбль Хігінс пачынаѓ прымаць гэта на свой рахунак. Тут ён знаходзіѓся на асаблівым дзяжурстве, і ніхто не ведаѓ, што з гэтага можа атрымацца, удзельнічаючы ѓ прыгодзе, аб якім ён мог бы расказаць сваім унукам: - калі б яму калі-небудзь дазволілі казаць пра гэта.
  
  "Хлопец махае нам рукой", - сказаѓ Моус, перарываючы разважанні Хігінса.
  
  Хігінс выпрастаѓся ѓ кабіне і прыкрыѓ вочы рукой. Хлопец, Альфонс, сапраѓды размахваѓ перад імі вялікі, калі-то белай анучай. Раз-два-тры-чатыры з боку ѓ бок, чатырохколавы транспарт; раз-два ѓверх-уніз, два пасажыра; раз-два-тры з боку ѓ бок, выязджаючы з стайні, ён накіроѓваѓся на усход.
  
  "Тады мы сыходзім", - сказаѓ Маѓс. "Лепш присядь".
  
  "Праѓда, праѓда", - пагадзіѓся Хігінс, хутка сядаючы і зачыняючы маленькія складаныя дзверцы, у той час як Моуз понурил конь.
  
  Не занадта хутка, не хацеѓ здацца гоняць. Містэр Моуз, у сваім брудным чаравіку і пышных вусах, надзетых спецыяльна для гэтага выпадку, выглядаѓ як сапраѓдны рамізнік. Хігінс прымудраѓся выглядаць ідэальным дурным аслом з вышэйшага грамадства, якім ён сябе адчуваѓ, у сваім пясочнага колеру ранішнім касцюме са светла-чырвоным хусткай, выглядывающим з нагруднай кішэні, і карычневым кацялку, які быѓ трохі замалы для яго галавы. Ніхто не зірнуѓ бы на іх другі раз і ні на секунду не выказаѓ здагадку бы, што яны могуць сачыць за кім-небудзь.
  
  Экіпаж, за якім яны ішлі, цёмна-бардовая карэта з чорнымі коламі і глянцавай аздабленнем, з чыім-то гербам на дзверцах - Хігінс мог разглядзець яе толькі мелькам, калі яны паварочвалі за кут, ды і ѓсё роѓна не змог бы пазнаць - нетаропка праехаѓ на ѓсход па Уотни-Хай-стрыт прыкладна паѓмілі, затым спыніѓся ля тытунёвай крамы, і адзін з двух пасажыраѓ выскачыѓ і кінуѓся ѓ краму.
  
  Містэр Моуз, не спыняючыся, праехаѓ міма карэты, і Хігінс мімаходам убачыѓ востры нос і палі цыліндру ѓ акне карэты. Моус павярнуѓ направа на наступным куце - Помфри-стрыт - і праехаѓ полквартала, перш чым спыніцца і саскочыць уніз, каб правесці конь у крутым развароце. "Мы проста пачакаем гэтага гнюса тут", - сказаѓ ён. "Магчыма, табе захочацца накінуць гэты макінтош над свайго касцюма, каб як-то змяніць свой знешні выгляд, на выпадак, калі яны будуць азірацца". Ён выцягнуѓ анучу з кішэні паліто і, дастаѓшы маленькую пляшку з іншага кішэні, змарыѓ анучу і працягнуѓ выціраць ёю лоб коні, пасля чаго белая зорка цудоѓным чынам знікла.
  
  Хігінс падняѓ з падлогі кабіны жорсткае чорнае паліто і накінуѓ яго на плечы. " Смярдзіць, - паскардзіѓся ён.
  
  "Так яно і ёсць," пагадзіѓся Маѓс, залазячы назад на кіроѓчае сядзенне.
  
  Прыкладна праз дзесяць хвілін Хігінс ѓбачыѓ, як з-за вугла вуліцы перад імі выязджае карэта. Містэр Моуз прышпорыѓ каня, павярнуѓ направа на рагу і зноѓ кінуѓся ѓ пагоню на малой хуткасці. Яшчэ хвілін праз дваццаць ці каля таго ён прывёѓ іх, нарэшце, на Тоттинг-сквер, невялікі парк з агароджанай тэрыторыяй у цэнтры, над якой узвышалася бронзавая статуя суровага выгляду мужчыны ѓ камзоле і куртцы, пышных панталонах і капелюшы-цыбуліне з шырокімі плоскімі палямі. Містэр Моуз перавёѓ конь на крок, каб дазволіць экіпажу значна апярэдзіць іх.
  
  Хігінс працягнуѓ руку над галавой і пастукаѓ па панэлі кіравання, і Маѓс адкрыѓ яе. "Вы думаеце, гэта містэр Тоттинг?" Спытаѓ Хігінс, паказваючы на статую.
  
  "Ці сэр Тоттинг," сказаѓ містэр Моуз, нахіляючыся да верхавіне Хігінса, " ці лорд, або генерал; але я б сказаѓ, што ён нейкі Тоттинг.
  
  Карэта праехала тры чвэрці плошчы і заехала ѓ закрыты двор, досыць вялікі, каб экіпаж мог разгарнуцца. Што ён неадкладна і зрабіѓ, высадзіѓшы двух сваіх пасажыраѓ ля дзвярэй асабняка ѓ георгаѓ стылі, які займаѓ большую частку гэтай боку плошчы.
  
  "Ты выпрыгивай і сачы за гэтымі хлопцамі", - прамармытаѓ містэр Моуз Хиггинсу. "Цяпер асцярожна, каб яны да цябе не прычапіліся. Я вярнуся адразу ж, як толькі ѓбачу, дзе заканчвае працу ваш броэм.
  
  Хігінс паспешліва зняѓ павязку, і Моус прышпорыѓ свайго каня, калі карэта выехала з двара і накіравалася да выезду з плошчы. Пачаѓся лёгкі дробны дожджык, і Хігінс, падняѓшы каѓнер курткі, пашкадаваѓ, што пакінуѓ макінтош, якім бы смярдзючым ён ні быѓ, у таксі. Двое мужчын, за якімі ён назіраѓ, паспяшаліся ѓ дом, як толькі дзверы адчыніліся, пакінуѓшы Хігінса хавацца ѓ дзвярах дома на іншы баку плошчы, дзе яму на галаву падала роѓная струменьчык вады, калі імжа ператварылася ѓ лівень.
  
  У адным з вокнаѓ першага паверха запалілася святло, і Хігінс ѓбачыѓ, што ѓнутры хто-то ходзіць. Ён дастаѓ кішэнныя гадзіны і паглядзеѓ на іх. Было сем хвілін чацвёртага папаѓдні, але густыя аблокі добра хавалі сонца і вялікую частку яго святла. Хігінс назіраѓ за фігурай у акне, пакуль яна не знікла з-пад увагі, і больш не адбылося нічога, што магло б прыцягнуць яго ѓвагу. Ён перасёк парк і накіраваѓся па вузкай выкладзенай цэглай дарожцы да агароджы вакол статуі. Ён павольна пайшоѓ уздоѓж плота, спрабуючы знайсці мемарыяльную дошку, або знак, або якія-небудзь словы, высечаныя на мармуровым падставе вышынёй у шэсць футаѓ.
  
  "Вы глядзіце," ціха вымавіѓ голас аднекуль з-за яго спіны, " на бронзавую статую капітана Роберта Персіваля Тоттинга з Сёмага пяхотнага палка Яе Вялікасці. "Яе Вялікасцю' у дадзеным выпадку з'яѓляецца, вядома ж, каралева Лізавета.
  
  Хігінс рэзка павярнуѓся і убачыѓ стройнага, угловатого мужчыну ѓ карычневым клятчастым касцюме, які выходзіць з нізкага куста ззаду яго, дзе, ён мог бы паклясціся, усяго некалькі імгненняѓ назад не было ні аднаго чалавека.
  
  "Што за-" пачаѓ Хігінс.
  
  "Мае прабачэнні", - сказаѓ мужчына. "Не хацеѓ вас напалохаць, але я падумаѓ, што лепш гаварыць гучней, паколькі вы былі ѓпэѓненыя, што ѓбачыце мяне, калі обернетесь".
  
  "Дзе?.."
  
  "Я ціха сядзеѓ побач - ну, на самай справе, амаль ѓнутры - вунь таго тисового куста. Ты б убачыѓ мяне, калі б азірнуѓся, праходзячы міма".
  
  " Так, але якога чорта...
  
  "Я што, хаваюся ѓ гэтых кустах? Я б сказаѓ, тое ж, што і вы", - сказаѓ мужчына. "Назіраю за гэтым домам, бачу, хто прыходзіць і сыходзіць". Ён хуткім жэстам ачысьціѓся. "Між іншым, я Шэрлак Холмс", - сказаѓ ён. "А вы хто?"
  
  "Хігінс," прадставіѓся Хігінс. " Канстэбль Хігінс.
  
  "Вельмі прыемна".
  
  "Я сустракаѓся з вашым братам," падахвоціѓся Хігінс. " Адкуль вы ведаеце...
  
  "Я даведаѓся твайго кіроѓцы, Моз. Працуе на прафесара Марыярці. Раней быѓ баксёрам. Гэта быѓ відавочны выснова. Як Майкрофт? Ці ёсць у яго якая-небудзь новая інфармацыя аб тым, як працуе гэты змова?
  
  "Якога роду інфармацыя?" - спытаѓ Хігінс.
  
  "Ну, што, напрыклад, прывяло цябе сюды?"
  
  "Мы ішлі за гэтым экіпажам", - патлумачыѓ Хігінс.
  
  "Так, я мог гэта бачыць," сказаѓ Холмс, " але чаму? Як гэта прыцягнула вашу ѓвагу?"
  
  Хігінс распавёѓ тое, што ведаѓ, а гэта было не так ужо шмат. "Яны не абцяжарваюць мяне дэталямі", - сказаѓ ён. "Яны кажуць мне:'Апраніся як модніца і сядзь вунь у той экіпаж, і містэр Моуз скажа табе, што рабіць".
  
  "Жыццё канстэбля", - пагадзіѓся Холмс. "Не ваша задача разважаць, чаму..."
  
  Двуколка з Моузом на даху загарнула за кут і заехала назад на плошчу. Холмс і Хігінс выйшлі ёй насустрач. Моуз закрануѓ дубцом палёѓ свайго камзол. "Добры дзень, містэр Холмс," сказаѓ ён.
  
  "Добры вам дзень, містэр Моуз," сказаѓ Холмс. " Здаецца, вы не здзіѓлены, убачыѓшы мяне.
  
  " Ніколі не здзіѓляѓся, убачыѓшы вас, містэр Холмс. Вы сапраѓды з'яѓляецеся ѓ самых дзіѓных месцах.
  
  Холмс рэзка засмяяѓся. "Я думаю, - сказаѓ ён, - што мне лепш пагаварыць з маім братам і, я мяркую, з прафесарам Марыярці. Вы выпадкова не накіроѓваецеся ѓ іх бок, ці не так?
  
  "Залазьце на борт, містэр Холмс," прапанаваѓ Моуз. Затым, нахіліѓшыся да Хиггинсу, ён сказаѓ: "Вакол квартала ёсць стайні, у якіх ёсць карэтны хлеѓ для гэтай установы. Але паколькі мы не можам прыкрыць абедзве дзверы, а бадзяцца без справы экіпаж будзе трохі кідацца ѓ вочы, я думаю, вам лепш застацца і паназіраць за ѓваходны дзвярамі. Вось, вазьмі мой инвернесс, у ім табе будзе трохі сушы; гэты стары макінтош непрыдатны для нашэння. Я прышлю каго-небудзь змяніць вас праз некаторы час і, магчыма, дадатковую пару вачэй для стайняѓ.
  
  "Яны знойдуць мяне каля брамы пад той лесвіцай," сказаѓ Хігінс, паказваючы на ѓваход у суседні будынак, " калі ѓладальнік не прагоніць мяне. Тут дастаткова выступу, каб я не так прамокла. Мне здаецца, я магу досыць добра бачыць праз парэнчы."
  
  " Тады запрыгивай, - сказаѓ Моуз, і Хігінс затрусил прэч, а Моуз, пстрыкнуѓшы лейцамі, накіраваѓ таксі назад па вуліцы.
  
  * * *
  
  "Я заѓсёды захапляѓся вашым даследаваннем, прафесар", - сказаѓ Холмс, здымаючы паліто і аглядаючы пакой, перш чым апусціцца ѓ крэсла. "Гэта выглядае настолькі эрудзіраваным, што па-майстэрску хавае ... тое, кім мы абодва цябе ведаем".
  
  Марыярці ѓздыхнуѓ. "Ах, Холмс", - сказаѓ ён. "Вы не ѓяѓляеце, як я сумаваѓ па вам і вашым дзіцячы абвінавачваннях".
  
  Майкрофт, ѓладкаваѓшыся ѓ велізарным крэсле ѓ куце пакоя, гучна чмыхнуѓ. "Хопіць! Шэрлак, прафесар", - рэзка сказаѓ ён. " У нас няма часу на старую варожасць. Ён павярнуѓся да сэра Энтані Дэррилу, які стаяѓ ля дзвярэй. - Астатнія прыйдуць? - спытаѓ я.
  
  "Я адправіѓ ганцоѓ", - сказаѓ яму сэр Энтані.
  
  "Нам проста трэба будзе ѓвесці іх у курс справы, калі яны прыедуць", - сказаѓ Майкрофт. "Ну, Шэрлак, што ты можаш нам сказаць?"
  
  " Я мяркую, вы атрымалі маю апошнюю тэлеграму? - Спытаѓ Холмс.
  
  "Гэтым раніцай," сказаѓ Майкрофт, - калі гэта было апошнім". Ён дастаѓ з кішэні пінжака акуратна складзены бланк, разгарнуѓ яго і прачытаѓ услых:
  
  ВЯРТАЮЧЫСЯ ЯК МАГА ХУТЧЭЙ, СПЫНІЦЕ ПАЧАТЫЯ ГУЛЬНІ, СПЫНІЦЕ SH
  
  "Менавіта так," пагадзіѓся Холмс.
  
  "Растлумачыце," сказаѓ Майкрофт.
  
  Холмс дастаѓ з кішэні сярэбраны партабак, упрыгожаны гербам члена аѓстрыйскай каралеѓскай сям'і. "Існуе лякарня пад назвай La Maison de Fous de Sainte-Anne la Belle", - сказаѓ ён, дастаючы цыгарэту з портсигара і душачы там-сям яе аб выгравированную галаву дзіка на гербе, - "размешчаная ѓ лесе за межамі Брюнуа, маленькага гарадка на поѓдзень ад Парыжа".
  
  Майкрофт кіѓнуѓ. " Мы ведаем пра гэта, - сказаѓ ён, - і аб нябожчыку, як мяркуецца, месье Бонфи слановай Эни. Я проста спрабую зэканоміць час, - дадаѓ ён, калі брат павярнуѓся і ѓтаропіѓся на яго.
  
  "Вядома," пагадзіѓся Шэрлак. "У працяг, асістэнт прафесара Марыярці, мама Толливер, і я наведалі la maison учора, каб справіцца аб месье слановай Эни, і нам паведамілі аб яго смерці і паказалі камень, які адзначае яго магілу. Мы выглядалі задаволенымі і сышлі. Наколькі я разумею, ражаны вярнуѓся ѓ Парыж...
  
  "А адтуль у Лондан," перабіѓ Марыярці. " Ён прыбыѓ сюды менш за гадзіну таму.
  
  "А!" - сказаѓ Холмс. "Пасля таго, як маленькі чалавечак сышоѓ, я застаѓся ѓ хованцы на дарозе, якая вядзе прэч ад хаты. Прыкладна праз дваццаць хвілін мужчына, мяркуючы па вопратцы, адзін з братоѓ, пакінуѓ maison і накіраваѓся ѓ Брунуа ѓ сабачай павозцы, якія французы называюць dos-á-dos. Я рушыѓ услед за ім.
  
  " Цябе бачылі? Майкрофт перабіѓ:
  
  Шэрлак кінуѓ на яго хуткі погляд.
  
  "Прыношу свае прабачэнні," сказаѓ Майкрофт. - Вядома, няма.
  
  Пачуѓся стук у парадныя дзверы, і герцаг Шорхэм і граф Скалі протопали ѓ хол, знялі плашчы і былі дастаѓлены ѓ кабінет Марыярці. У некалькіх кароткіх прапановах Майкрофт ѓвёѓ іх у курс справы, затым жэстам прапанаваѓ брату працягнуць аповяд.
  
  Холмс спыніѓся, каб прыпаліць цыгарэту ад лямпы, якая стаяла на стале Марыярці, а затым павярнуѓся тварам да астатніх. "Чалавек, за якім я сачыѓ, увайшоѓ у телеграфную кантору і адправіѓ тэлеграму. Мне ѓдалося здабыць тэлеграфны бланк пад тым, на якім ён напісаѓ сваё пасланне, і такім чынам аднавіць почырк з дапамогай мяккага свінцовага алоѓка ".
  
  "Што гэта было за пасланне?" - спытаѓ сэр Энтані.
  
  "Яно было адрасавана Макбету ѓ Вестерли-хаѓс, Тоттинг-сквер, Лондан", - сказаѓ Холмс, вымаючы лісток паперы і перадаючы яму.
  
  ANGLAIS ICI POSER DES QUESTIONS SUR HENRY VU LA TOMBE PARTI
  
  "Ангельцы, якія тут пыталіся пра Генры, убачылі, што грейв сышоѓ", - перавёѓ сэр Энтані.
  
  "Генры?" Герцаг агледзеѓ пакой. "Гэта дапаможа? Хто, чорт вазьмі, такі Генры?"
  
  "Я б сказаѓ, што Генры - гэта Бонфис слановай Эни, які набыѓ свайго роду мясцовую вядомасць як Бельвильский Мясорубщик", - суха сказаѓ Марыярці.
  
  "Менавіта пра яго мы і задавалі пытанні", - пагадзіѓся Холмс.
  
  "Ах!" усклікнуѓ герцаг.
  
  "Больш непасрэдны цікавасць, - выказаѓ здагадку Марыярці, - уяѓляе тое, хто такі Макбет".
  
  "Я," сказаѓ Майкрофт, " згодны.
  
  "Я перасеѓ з парахода на цягнік, затым на таксі і прыбыѓ у Вестерли-хаус праз васемнаццаць гадзін", - працягваѓ Холмс. "Я размясціѓся звонку дома. Стаѓленне гэтага адрасу да нашай праблемы пацвердзілася, калі я ѓбачыѓ, якія прыбылі канстэбля Хігінса і містэра Моуса, паколькі яны, павінна быць, атрымалі дадатковую інфармацыю з іншай крыніцы, які прыцягнуѓ іх туды ".
  
  "Ммм. Вестерлей-хаѓс, Вестерлей-хаѓс", - задуменна вымавіѓ герцаг. "Ну і дзе я-" Ён пстрыкнуѓ пальцамі. "Вядома!"
  
  Астатнія паглядзелі на яго. "Вядома?" спытаѓ граф.
  
  "Гэта праклятае запрашэнне! Мая жонка хоча паехаць, хіба ты не ведаеш, але я сказаѓ ёй, што гэта немагчыма, проста немагчыма. Парвеню, падлюга!"
  
  "Якога канкрэтна парвеню, э-э, прахвоста вы маеце на ѓвазе, ваша светласць?" - спытаѓ сэр Энтані.
  
  " Той хлопец, які называе сябе графам Бардаком або што-то ѓ гэтым родзе. Спрабуе прэтэндаваць на тытул. Кажа, што яго прапрадзядуля быѓ апошнім графам. У дадатак да ѓсяго гэты нягоднік сцвярджае, што ён, як ён выказваецца, 'апошні з Плантагенетов'. Герцаг паківаѓ галавой. "Да чаго ѓсё гэта прыводзіць у нашы дні? Кожны думае, што можа ѓсё, сцвярджае, што ён хто заѓгодна. Амерыканцы прыязджаюць і чакаюць, што іх прымуць у грамадства ".
  
  "Толькі вельмі багатыя амерыканцы", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  " Гэта слабое апраѓданне. Багатыя амерыканцы прывозяць сюды сваіх дачок і выдаюць іх замуж за якога-небудзь збяднелага пэра, абменьваючы грошы на тытул. Тады дзяѓчаты чакаюць, што іх будуць называць герцогинями, графинями, баронессами ці як заѓгодна яшчэ.
  
  "Я б сказаѓ, што яны заслужылі гэты тытул", - сказаѓ граф.
  
  "І арыстакрат часта зарабляѓ гэтыя грошы", - дадаѓ сэр Энтані.
  
  "Ба!" усклікнуѓ герцаг.
  
  " А як наконт гэтага дома ѓ Вестерли, ваша светласць? - Спытаѓ Майкрофт. " Якое запрашэнне?
  
  "Гэты дом - гэта месца, куды меркаваны граф Брудны ... Мерсі? - пасяліѓ сябе і сваю світу".
  
  "Вы што-то казалі аб запрашэнні," нагадаѓ Майкрофт герцагу.
  
  "Як гэта?" Герцаг на імгненне выглядаѓ збянтэжаным, затым яго твар праяснілася. "О, так. Дзёрзкі выскачка задавальняе дзёрзкі баль, і ѓ яго хапіла дзёрзкасці запрасіць мяне і маю жонку. Вядома, не пойдзе. Герцагіня хоча паехаць - зірнуць на яго і таму падобнае. Думаю, ёсць пра што папляткарыць. Але як гэта будзе выглядаць? Я маю на ѓвазе, на самай справе?
  
  "Я чуѓ аб гэтым хлопцу", - сказаѓ граф. "Сам атрымаѓ запрашэнне. Ён запрасіѓ палову Лондана. Амаль усіх шляхетных людзей - здаецца, любога гатунку".
  
  " Калі адбудзецца баль? - спытаѓ я.
  
  "Суботні вечар".
  
  "Вядома, нам прыйдзецца сысці", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Такім чынам," сказаѓ Холмс, задуменна паціраючы падбародак. - Значыць, вы думаеце, гэта ѓсё?
  
  "Здавалася б, усё выдатна атрымаецца, калі мы выкажам здагадку, што суботні вечар - гэта час ведзьмаѓ", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Сапраѓды", - пагадзіѓся Майкрофт. "На вачах у дзясяткаѓ - соцень людзей. Гэта ніяк нельга было замяць".
  
  "Нам лепш адправіць туды нашых людзей", - прапанаваѓ сэр Энтані.
  
  "Без шуму", - дадаѓ граф. "Як мы справімся?"
  
  "Пастаѓшчыкі правізіі", - сказаѓ Марыярці. "Падайце гэта мне".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ШОСТАЯ]
  
  ЧУЮ я ВАЛЬС?
  
  ¿Qué es la vida? Un frenesí. ¿Qué es la vida? Un ilusión,
  
  una sombra, una ficción, y el mayor bien es pequeño;
  
  que toda la vida es sueño, y los sueños, sueños son.
  
  [Што такое жыццё? Вар'ят дом. Што такое жыццё? Ілюзія,
  
  цень, байка, а найвялікшы карысць нікчэмна мала,
  
  паколькі жыццё - усяго толькі сон, а сны ёсць сны.]
  
  -PEDRO CALDERÓN DE LA BARCA
  
  УЗЯТЫ НАПРАКАТ ФАРФОР І СЯРЭБРАНАЯ ПОСУД прыбытку ѓ пятніцу ѓвечары на трох фурманках: дванаццаць вялікіх драѓляных куфраѓ, якія былі втащены праз службовы ѓваход і складзеныя ѓ каморы на першым паверсе і прылеглым калідоры. Пастаѓшчыкі правізіі прыбытку ѓ суботу апоѓдні: праз службовы ѓваход, па калідоры міма каморы на першым паверсе і халадзільнай камеры, праз пакой з вёдрамі, праз пакой з бутэлькамі, уверх па лесвіцы ѓ кухню на верхнім паверсе і кладоѓку прыслужніка, а затым прыступілі да распакаванні і размеркаванні посуду і сталовых прыбораѓ, якія яны прывезлі з сабой, і пачалі нарэзаць, чысціць, варыць, запякаць, ѓзбіваць, разрываць і прысягаць, што банкі з качыным конфы павінны быць дзе-то сярод ядомых прыпасаѓ, якія былі адпраѓленыя загадзя, старанна спакаваныя ѓ скрыні для лёду. Гэта павінен быѓ быць не афіцыйны вячэру, а плывучы фуршэт, які, несумненна, спустошыѓ іх рэсурсы і цярпенне. Мэйсгот, сенешаль, ужыѓ гэтую страшную фразу: "Яго светласць пакідае рашэння на ваша меркаванне". Што на практыцы азначала, што яго светласць пакідае за сабой права чапляцца да выбару страѓ да самага апошняга моманту, калі будзе немагчыма змяніць ні адно з важных рашэнняѓ.
  
  Дадатковы персанал, прадстаѓлены кампаніяй Cogswell па абмене прыслугай вышэйшага ѓзроѓню, пачаѓ прыбываць неѓзабаве пасля гэтага і пачаѓ распакоѓваць і сартаваць фарфор і талеркі, паліраваць дзіѓныя прадметы, якія не адпавядалі стандартам Cogswell, і спрабаваѓ высветліць у Maisgot, куды ѓсё гэта пакласці. Ён перадаѓ іх пастаѓшчыкоѓ правізіі, што прывяло да некалькім невыразным каментарам, якія ён зрабіѓ выгляд, што не пачуѓ.
  
  Аркестр прыбыѓ у чатыры, за выключэннем флейтыста, які спазніѓся на паѓгадзіны і прыйшоѓ у стане нервовага ѓзбуджэння з-за сваркі са сваёй кватэрнай гаспадыняй, і яго прыйшлося супакоіць кубкам гарачай гарбаты з лімонам і печывам, перш чым ён змог далучыцца да рэпетыцыі. Ля ѓваходу для гандляроѓ яны падняліся ѓ бальная зала, затрымаѓшыся, каб выслухаць папярэджанне Майсго аб тым, што ежа і напоі будуць дастаѓлены па запыце, але ім не варта змешвацца з гасцямі, а затым падняліся на балкон для акцёраѓ, які выходзіѓ як на вестыбюль, так і ѓ бальная зала, з высокімі парэнчамі і рашоткамі, падобнымі на сераль, каб віяланчэліст не мог саскочыць уніз і змяшацца з згаданымі гасцямі.
  
  На далёкай баку бальнага залы знаходзіѓся другі балкон, падобны на першы, але меншых памераѓ, які выходзіць толькі ѓ бальная зала, з цяжкімі чырвонымі аксамітнымі парцьера, якія зачыняюць тры сцены. Два багата упрыгожаных крэслы, аббітых чырвоным аксамітам, на якіх, як казалі, на працягу апошніх двухсот гадоѓ размяшчаліся розныя манархі і іншыя члены каралеѓскай сям'і, калі яны проста хацелі здацца, але не жадалі змешвацца з простай шляхтай або прастачынамі, былі звернутыя да пакоі ѓнізе.
  
  У пяць чалавек, які больш не думаѓ пра сябе як пра Альбрете Деканаре, за выключэннем перадсвітальных гадзін, калі ён прачынаѓся ад клапатлівага сну і на працягу некалькіх жахлівых імгненняѓ не мог успомніць, дзе ён знаходзіцца і чаму, аглядаѓ бальная зала з прывілеяванага балкона. "Ён здаецца такім вялікім", - сказаѓ ён.
  
  "Там будзе," сказаѓ яму Макбет, - па апошніх падліках, больш за дзвесце гасцей. Зала не будзе здавацца вялікім. Вы нанялі дваццаць два дадатковых супрацоѓніка, не лічачы пастаѓшчыкоѓ правізіі.
  
  "У мяне ёсць?"
  
  "І ѓсё будзе выкарыстана. Вось пабачыш".
  
  "Мяне пазнаюць!" - радаваѓся будучы граф Мерсі.
  
  "Пасля сённяшняга вечара, калі ѓсё пойдзе па плане, тваё імя будзе на вуснах ва ѓсіх у ангельскамоѓным сьвеце ѓжывала тагачасны".
  
  "План?"
  
  Макбет зрабіѓ шырокі жэст рукой, ахопліваючы бальная зала і ѓсё, што ѓ ім магло быць, мінулае і будучыню, надзеі і страхі Альбрета. Макбет быѓ добры ѓ гэтых шырокіх жэстах. "Ты павінна быць царскай," сказаѓ ён, " і ѓ той жа час сціплай. Будзь цвёрдай і ѓ той жа час гнуткай. Гэта пачатак!"
  
  "Божа літасцівы!" Сказаѓ Альбрет. "Прынцэса Андрэа, яна ѓсё яшчэ прыязджае, ці не так? Мне не трываецца з ёй пазнаёміцца".
  
  "Яна абавязкова будзе тут", - сказаѓ Макбет. "Мы пасылаем за ёй экіпаж".
  
  "Мы такія?"
  
  "Мы хочам пераканацца ѓ яе прысутнасці, ці не так?" - спытаѓ Макбет.
  
  " У нас ёсць? То есць, вядома, ёсць. Я проста выказаѓ здагадку, што ѓ яе быѓ свой экіпаж.
  
  "Яе маці, вялікая герцагіня, не хацела, каб яна прыязджала", - сказаѓ Макбет. "Я дамовіѓся аб маленькім гаршчэчку для маці і карэце для дачкі".
  
  Амаль граф павярнуѓся, каб паглядзець на свайго настаѓніка. "Ты заплаціѓ ёй за тое, каб яна прыйшла?" спытаѓ ён з буркатлівай ноткай у голасе. "Ты сапраѓды заплаціѓ ёй?"
  
  "Я трохі падумаѓ аб вялікай герцагіні, і затым яе светласць міласціва дазволіла сваёй дачкі прыехаць", - сказаѓ Макбет. "Не зусім тое ж самае. У мяне ёсць прычыны жадаць бачыць прынцэсу тут.
  
  "Так, так", - пагадзіѓся Альбрет. "Каб паглядзець, ці падыходзіць яна".
  
  Макбет, які думаѓ пра што-то іншым, на секунду здзівіѓся. " Падыходзіць?
  
  "Як мая нявеста", - патлумачыѓ Альбрет.
  
  "О, так. Гэта. Вядома."
  
  "Што яшчэ?"
  
  Макбет глыбока ѓздыхнуѓ, абняѓ Альбрета за плечы і сказаѓ: "У нас шмат спраѓ, мілорд. Мы можам абмеркаваць гэта пазней".
  
  Мілорд. У гэтым было што-то прыемнае, падумаѓ Альбрет. Мілорд. Ён кіѓнуѓ, а затым ахнуѓ. "Серабро!"
  
  "У чым справа?"
  
  " Срэбра, талеркі, фарфор - іх даставілі? Я што-то не бачу.
  
  " Яно тут. Майсгот запэѓніѓ мяне, што ѓсё ѓ парадку. Срэбны сервіз на кухні ѓ чаканні ежы. Талеркі будуць дастаѓлены, як толькі падагравацелі для талерак будуць устаноѓлены і падпаленыя. Большая частка абслугоѓвання будзе вырабляцца ѓ сталовай. "Макбет паказаѓ на дзве пары двайных дзвярэй, якія вядуць у сталовую. "Маленькія столікі, кожны на чацвярых, будуць расстаѓленыя паѓсюль, каб людзі маглі сесці і паесці. У дзевяць ці дзевяць трыццаць сталы і крэслы будуць прыбраныя, і могуць пачацца танцы. Такое расклад ".
  
  "Ах!" - сказаѓ мілорд.
  
  Было крыху больш пяці, калі чорная карэта праехала праз Тоттинг-сквер, загарнула за кут і спынілася ля каретного хлява ѓ Тоттинг-Мьюз. З'явіѓся высокі мужчына, вельмі падобны на прынца Валійскага, хіхікаючы над чым-тое, што мог бачыць толькі ён, і быѓ заправаджаны сваім невысокім, каржакаваты спадарожнікам праз патайныя бакавую дзверы ѓ Вестерли-хаѓс. Прыкладна праз дзесяць хвілін да каретному адрыны пад'ехала другая карэта, і двое спадарожнікаѓ дапамаглі выйсці высокага, стройнага мужчыну, закутанному ѓ цёмны плашч. Здавалася, ён быѓ п'яны, ці напампаваны наркотыкамі, або па іншых прычынах няздольны перасоѓвацца самастойна, і яго спадарожнікі асцярожна вывелі яго праз бакавую дзверы, і экіпаж крануѓся.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ СЁМАЯ]
  
  ПРЫНЦ І ХОХОТУШКА
  
  Прыйдзі, густая ноч,
  
  І згнаю ѓ самым змрочным дыме пекла.,
  
  Каб мой востры нож не бачыѓ раны, якую ён наносіць,
  
  Ні нябёсы, проглядывающие скрозь покрыва цемры.,
  
  Крычаць: "Трымайся, трымайся!"
  
  УІЛЬЯМ ШЭКСПІР
  
  САМАЗДАВОЛЕНЫЯ, ГАНАРЫСТЫЯ, НЕЛЮБОПЫТНЫЕ, сацыяльна неабароненыя палічылі за лепшае пазбегнуць свята ѓ Вестерли-Хаѓс. Шукальнікі прыгод, нудныя, цікаѓныя, галодныя, няѓпэѓненыя ѓ сабе падумалі, што было б вельмі цікава наведаць мерапрыемства і пазнаёміцца з графам-парвеню. Некаторым няшчасным перашкаджалі мужы або жонкі, якія адчувалі, што яны не могуць - яны проста не маглі - з'явіцца на падобным мерапрыемстве, але спакуса добрай ежы, забаѓ, танцаѓ, зносін са шляхтай і сустрэчы з самым абмяркоѓваюцца чалавекам у Лондане на тым тыдні быѓ інтрыгуючай ідэяй. І яны прыйшлі.
  
  Госці пачалі прыбываць за некалькі хвілін да сямі. Яны знялі верхнюю вопратку ѓ распранальні, і, калі яны ѓвайшлі ѓ бальная зала, пра іх абвясціѓ пышна апрануты мажордом з велізарным кіем з чорнага дрэва з залатым наканечнікам, якім ён стукаѓ па драѓляным падлозе, да і пасля кожнага імя.
  
  Тук. "Шаноѓны і місіс Джейкоб ВэлВоорт". Тук.
  
  Тук. "Барон і баранэса Струбелл". Тук.
  
  Тук. "Шаноѓны прафесар Джэймс Марыярці". Тук.
  
  Запрашэння лёгка падрабіць, калі вы ведаеце каго-тое, хто зарабляе на жыццё маляваннем фунтовых банкнот ад рукі.
  
  Зоркі шоѓ, магчымага графа Мерсі, не было відаць, калі прыбылі госці. Ён хацеѓ - уяѓляѓ сябе - стаяць прама ѓ дзвярах бальнага залы, усмешлівым, кивающим і міласціва якія прымаюць усе паклоны і рэверансы сваіх гасцей, калі яны праходзілі, але Макбет пераканаѓ яго, што гэта было б неразумна. Макбет выказаѓ здагадку, што былі тыя, хто аддаѓ перавагу б не кланяцца і не рабіць рэверанс чалавеку, які, у рэшце рэшт, усё яшчэ быѓ простым чалавекам, незалежна ад таго, наколькі ён блізкі быѓ да таго, каб атрымаць прывілей быць павешаным на шаѓковым шнуры, калі яго прызнаюць вінаватым у цяжкім злачынстве.
  
  Цяпер Макбет невытлумачальным чынам знік, пакінуѓшы Альбрета стаяць каля дзвярэй у сваю спальню і спрабаваць самастойна вырашыць, калі наступіць падыходны момант для яго спуску па галоѓнай лесвіцы.
  
  "Колькі?" спытаѓ ён, перахапляючы пакаёѓку, якая спяшалася па калідоры, і сціскаючы яе руку, як быццам баяѓся, што яна ѓцячэ, калі ён яе адпусціць.
  
  - Прашу прабачэння, ваша светласць? (У яго ѓласным доме яго называлі б "Ваша светласць".)
  
  " Колькі гасцей прыбыло? Колькі чалавек унізе?
  
  Яна на секунду задумалася, а затым зрабіла рэверанс. " Я дакладна не ведаю, ваша светласць. Я спушчуся і дазнаюся для вас.
  
  "Так, так", - сказаѓ ён. "Зрабі гэта".
  
  " Калі б ты адпусціѓ маю руку...
  
  "А. Прабач". Ён адпусціѓ яе, і яна паспяшалася прэч.
  
  Дзве хвіліны праз, яна паспяшалася назад і спынілася на паважнай адлегласці ад яго светласці. "Містэр Мейсгот кажа, што на дадзены момант праз парадную дзверы прайшлі сто дваццаць сем чалавек", - паведаміла яна. " Не лічачы некалькіх слуг і да таго падобнага.
  
  "А!" - сказаѓ Альбрет. "Вярніся і скажы яму, каб паведаміѓ мне, калі колькасць дасягне двухсот. У гэты час я здамся".
  
  "Так, сэр, ваша светласць", - адказала дзяѓчына і зноѓ памчалася.
  
  * * *
  
  "Ён тут!" Прашаптаѓ сэр Энтані, нядбайна азіраючыся па баках, як быццам ён проста выпадкова апынуѓся побач з Марыярці.
  
  "Няма неабходнасці гаварыць шэптам, сэр Энтані," сказаѓ прафесар. "Няма прычын, па якіх мы не павінны размаѓляць адзін з адным, і калі хто-небудзь убачыць, што ты вось так размаѓляеш кутком рота, яны могуць задумацца пра гэта".
  
  "А," сказаѓ сэр Энтані, паварочваючыся да Марыярці. - Вы, вядома, цалкам маеце рацыю.
  
  "Хто тут?" Спытаѓ Марыярці.
  
  " Разак з Бельвиля і, цалкам верагодна, прынц. Шэрлак Холмс назірае за тым, што адбываецца на стайні, і ён паведаміѓ аб гэтым той жанчыне - Рудай Салі, - якая хаваецца ѓ статуі, і яна паслала таго вельмі маленькага чалавечка, Маммера, які сказаѓ мне, калі я ѓваходзіѓ. Ён убачыѓ, як пад'ехала карэта і ѓ хату ѓвайшоѓ хлопец, падобны на Слэшера. Некалькімі хвілінамі пазней з другой машыны выйшаѓ чалавек у плашчы, які, здавалася, быѓ недзеяздольны, і яму дапамаглі забрацца ѓнутр. Гэта, павінна быць, прынц, ці я васьміног. Холмс спыніѓ бы іх на месцы, але там былі трое здаравенных хлопцаѓ, і ён баяѓся за бяспеку прынца.
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Самы мудры ход, але яму, павінна быць, было цяжка стрымлівацца, улічваючы яго парывісты характар".
  
  "Ён не сказаѓ", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  "Цяпер усё залежыць ад нас", - сказаѓ Марыярці, задуменна пастукваючы вялікім пальцам па клюву срэбнай савінай галавы, якая была дзяржальняй яго кія.
  
  "Што нам варта рабіць?"
  
  " Хто ѓ нас у доме? - спытаѓ я.
  
  " Акрамя нас з вамі? Тут граф і місіс Барнетт, якая прыехала як яго пляменніца, і міс Дилвади, яе пакаёѓка. І герцаг і герцагіня, якія задаволеныя тым, што яе муж у якія-то павекі робіць тое, што яна хацела зрабіць. Я не думаю, што ён сказаѓ ёй прычыну, па якой перадумаѓ наведваць. І сее-хто з абслуговага персаналу, я мяркую?
  
  "Два афіцыянта - мае людзі", - пацвердзіѓ Марыярці. "Вынікаючы маім інструкцыям, яны павінны пакінуць свае меркаваныя працоѓныя месцы, як толькі змогуць, і пачаць абшукваць дом. Вядома, гэта вялікі дом.
  
  "Хіба іх не спыняць?"
  
  " Цалкам магчыма. Аднак усе звычайныя супрацоѓнікі новенькія і, верагодна, яшчэ не вельмі добра ведаюць адзін аднаго, а ѓ маіх хлопцаѓ бойкія мовы, так што ѓ іх ёсць добрыя шанцы знайсці выйсце з любой сітуацыі, якая можа ѓзнікнуць ".
  
  З аркестра прагучаѓ рыф, які, магчыма, быѓ прэлюдыяй да чаму-то, затым некалькі тактаѓ "Boot and Saddle" з трубы, а затым наступіла чакальную цішыня. Прысутныя паглядзелі на балкон аркестра. Кіраѓнік аркестра паказаѓ на другі канец залы. Іх погляды перамясціліся.
  
  Магчымы граф Мерсі стаяѓ на другім балконе і нахіляѓся наперад пад небяспечным вуглом да натоѓпу.
  
  "Мае сябры".
  
  Паступова гукі, якія даносіліся з бальнага залы, сціхлі, усе паднялі галовы і замерлі ѓ чаканні.
  
  "Было добра, што вы прыйшлі. Я ваш гаспадар. Мяне завуць Альбрет Деканар. Мой пра-пра-пра... - Ён спыніѓся і палічыѓ на пальцах, затым кіѓнуѓ сам сабе і працягнуѓ- " Прадзед быѓ графам Мерсі, і яго тытул выйшаѓ з ужывання. Мая сям'я занадта доѓга была удалечыні ад Англіі. Я хачу вярнуцца, як пажадаѓ бы мой пра-пра-, э-э, продак, і заняць сваё законнае месца ѓ справах гэтай краіны, маёй краіны, якую я заѓсёды любіѓ".
  
  У натоѓпе пачуліся прыглушаныя воплескі, але яны хутка скончыліся.
  
  "Я запрасіѓ вас усіх сюды," працягнуѓ ён, - у мой новы лонданскі дом, каб мы маглі лепш даведацца адзін аднаго. Паколькі вечар працягваецца, я спадзяюся сустрэцца з кожным з вас і падзякаваць вам асабіста за тое, што прыйшлі. Такім чынам, давайце прыступім да справы! Ешце! Піце! І неѓзабаве мы будзем танчыць!" Ён крутнуѓся на месцы, а затым знік за адной з цяжкіх парцьеры, якімі былі зашморгнены сцены маленькага балкона.
  
  "Ідэальнае месца!" Сказаѓ Марыярці.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  "Гэты балкон, гэта ідэальнае месца. Бачны, але недасяжны".
  
  " Ідэальнае месца для чаго?
  
  "Забойства," сказаѓ Марыярці. " Ты застанешся тут. Знайдзі місіс Барнетт і Памэлу - міс Дилвади - і трымайся бліжэй да іх. Калі яна ѓбачыць каго-небудзь, каго пазнае, ці адбудзецца што-небудзь яшчэ характэрнае, прыцягнуѓ маю ѓвагу.
  
  "Як я гэта зраблю?" - спытаѓ сэр Энтані.
  
  Марыярці задумаѓся. "Гучны шум", - выказаѓ меркаванне ён. "Выпусціць паднос. Калі падноса няма, зрабіце прыпадак. Вось." Ён утварыѓ зялёную цвічку ад лацканы і прымацаваѓ яе да пиджаку сэра Энтані. "Я сказаѓ сваім людзям, што калі ѓ іх ёсць што паведаміць і яны не могуць знайсці мяне, ідзіце да чалавека з зялёнай гваздзіком".
  
  "Вельмі добра," сказаѓ сэр Энтані. " І тады я выпусціѓ паднос?
  
  "Рабіце ѓсё, што палічыце патрэбным", - сказаѓ Марыярці. Ён на імгненне, усміхнуѓся, а затым накіраваѓся да вялікім падвойным дзвярэй, вядучым у хол.
  
  * * *
  
  "Для мяне задавальненне і гонар пазнаёміцца з вамі", - сказаѓ Альбрет з лёгкім паклонам.
  
  "Так?" - сказала прынцэса Андрэа. "І для мяне таксама". Яна працягнула руку ѓ пальчатцы, якую Альбрет ѓзяѓ і, здавалася, не хацеѓ адпускаць.
  
  Яны стаялі ѓ адасобленай або, па меншай меры, пустой нішы побач з бальных залай, дзе Макбет прызначыѓ ім сустрэчу. Прынцэса Андрэа Марыя Сільвія Пятрова д Аборе была ѓсім, на што спадзяваѓся і аб чым употай марыѓ Альбрет. На выгляд ёй было дзе-то паміж семнаццацьцю і дваццаццю пяццю - Альбрет не вельмі разбіраѓся ва ѓзросце жанчын - і ѓ яе былі доѓгія светла-каштанавыя валасы, выкладзеныя ѓ адну з тых мудрагелістых прымочак, якія жанчыны прыбіраюць у прычоску, увянчаную тыяру, якая зіхацела сотнямі маленькіх брыльянтаѓ, засяроджаных вакол аднаго вялікага зялёнага каменя, які свяціѓся сваім уласным унутраным святлом. Яна была высокай для дзяѓчыны, стройнай і апранутай ѓ зялёнае сукенка, якое ненадакучліва намекало на магчымыя любаты пад ім.
  
  "Скажы мне," працягваѓ Альбрет, " як доѓга ты збіраешся тут прабыць?"
  
  "Мая мама хоча, каб я вярнулася дадому да паѓночы, - сказала прынцэса, - як у Ашенпуттеле, ты ведаеш. Але я магу застацца і даѓжэй. Усё роѓна да паѓночы яна амаль заѓсёды спіць.
  
  "Aschenputtel?"
  
  "Так. Ты ведаеш - дзяѓчына з жорсткімі зводнымі сёстрамі, якая ідзе на баль".
  
  "Папялушка?"
  
  "О, так? Папялушка? Папялушка?" Яна покатала гэта слова на мове. " Значыць, у адрозненне ад Папялушкі, я магу застацца да пачатку новага дня.
  
  "Наогул-то, - сказаѓ Альбрет, - я меѓ на ѓвазе, як доѓга вы прабудзеце тут, у Англіі? Перш чым вернецеся ѓ Курляндыю".
  
  "На жаль," сказала прынцэса Андрэа, сумна ківаючы галавой, " у цяперашні час мы не можам вярнуцца на радзіму. Мы госці вашай каралевы і ѓдзячныя ёй за гасціннасць".
  
  "А!" - сказаѓ Альбрет.
  
  Адкуль-то ззаду іх з'явіѓся Макбет. "Ты павінен змяшацца з натоѓпам", - сказаѓ ён Альбрету. "Поброди сярод свайго народа. А цяпер ідзі. Я буду суправаджаць прынцэсу Андрэа".
  
  "Яго народ?" спытала прынцэса.
  
  "Я растлумачу", - сказаѓ ёй Макбет, адводзячы яе прэч. Альбрет на імгненне сумна звяѓ, але затым выпрастаѓся, расправіѓ плечы і прайшоѓ назад у бальная зала. У будучага караля ёсць свае абавязкі.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ВОСЬМАЯ]
  
  СТУПНІ, СТУПНІ
  
  Труба будзе пачутая на вышыні,
  
  Мёртвыя будуць жыць, жывыя памруць,
  
  І Музыка раскрые неба.
  
  
  
  ДЖОН ДРАЙДЕН
  
  ВЯЧЭРУ БЫђ ГАТОВЫ. Персанал ветліва замітусіѓся, прыбіраючы сталы і крэслы і разбіраючы смецце. Набліжаѓся час танцаѓ - стаяць у бальнага залы з куфлем віна і глядзець, як танчаць іншыя. Некалькі афіцыянтаѓ ѓ класічных касцюмах ад Polichinelle - доѓгія белыя мехаватыя курткі па-над яшчэ больш цельпукаваты белых панталон і чорных масак даміно - блукалі сярод гасцей, раздаючы танцавальныя карткі. Госці, па большай частцы, выкарыстоѓвалі гэты час для агляду іншых гасцей. Прысутнічалі два герцага, магчыма, трое, як казалі некаторыя, а таксама невялікая колькасць баронаѓ і шляхетных людзей, сэраѓ і ледзі і сапраѓдная прынцэса; з балканскай краіны, пра якой ніхто ніколі не чуѓ, але тым не менш прынцэса. Такое прыгожанькую юнае стварэнне.
  
  -Не, гэта не яна, гэта лэдзі Корелесс. Гэта прынцэса, вунь там з тым мужчынам са смешнымі вусамі.
  
  - Ну, яна ѓсё яшчэ даволі маладая.
  
  * * *
  
  Памэла падышла да Сесили Барнетт ззаду і схапіѓ яе за руку.
  
  "Ой!" усклікнула Сесілія. " У чым справа?
  
  "Гэта ён," выдыхнула Памэла. "'Im."
  
  " Ён? Ён каго? Якога? Сесілія агледзела перапоѓнены бальная зала.
  
  - "Я з 'нагамі, нагамі', гэта ён!"
  
  Памэла адпусціла руку Сесили і, сказаѓшы апошняе "ім", яе вочы закаціліся да столі. Яна павольна спаѓзла на падлогу. Сесілія і сэр Энтані ледзь паспелі падхапіць яе, перш чым яна ѓпала.
  
  "Вунь там", - сказала Сесілія, паказваючы падбародкам. "У той сцены ёсць некалькі крэслаѓ".
  
  Яны напалову падвялі, напалову панеслі Памэлу да крэслаѓ і пасадзілі на адзін з іх. Яе вочы адкрыліся, і яна пачала глыбока і павольна дыхаць. Праз некалькі секунд яна села. "Гэта быѓ ён", - сказала яна. Яна працягнула руку і выцягнула з валасоѓ доѓгую шляпную шпільку. "Куды ён дзеѓся?" - спытала яна, размахваючы шляпной шпількай перад сабой, як кінжалам.
  
  "Паасцярожней з гэтай штукай," сказала Сесілія.
  
  " Я не подпущу яго да сябе. Дзе ён?
  
  "Якога 'яго' вы бачылі? " спытаѓ сэр Энтані, аглядаючы пакой у пошуках каго-небудзь, хто мог бы быць "ім".
  
  "Ён стаяѓ вунь там з той прынцэсай", - сказала Памэла, паказваючы шляпной шпількай у іншы канец пакоя.
  
  " Той самы Слайсер?
  
  "Не, не той хлопец, які забіѓ Роѓза, а той, хто быѓ з ім. Хлопец 'ногі, ногі'. Але я яго цяпер не бачу".
  
  "А!" сказаѓ сэр Энтані. " Вы двое заставайцеся тут і працягвайце пошукі. Я пайду за ім.
  
  "Што нам рабіць, калі мы яго ѓбачым?" - спытала Сесілія.
  
  "Ах, урони паднос на падлогу. Закричи, як быццам убачыѓ мыш. Што-небудзь у гэтым родзе. Прафесар будзе слухаць".
  
  "Я не баюся мышэй", - сказала Памэла.
  
  "Вядома, няма", - пагадзіѓся сэр Энтані. "А як наконт павукоѓ?"
  
  Памэла кіѓнула. "Я закрычала б, калі б убачыла павука", - пагадзілася яна.
  
  "Тады добра. Значыць, гэта павук!" Ён накіраваѓся ѓ пакой.
  
  "Або лятучая мыш," дадала Памэла, крыкнуѓшы яму ѓслед.
  
  * * *
  
  Макбет адкрыѓ вузкую дзверы ѓ правым куце маленькага балкона. "Час," сказаѓ ён па-французску, зазіраючы ѓ маленькую пакой. " Як ты сябе адчуваеш? Ты памятаеш, што табе трэба зрабіць?"
  
  Генры нерухома сядзеѓ на кароткім зэдліку ѓ кутку, твар яго было абыякавым, як быццам яго якім-небудзь чынам адключылі. Словы Макбета зноѓ завялі яго, і ён павольна падняѓ вочы, падумаѓ секунду, а затым хіхікнуѓ. "Я ведаю", - сказаѓ ён. " Я заѓсёды ведаю, што мне трэба рабіць.
  
  Выраз змешанага раздражнення і агіды прамільгнула на вузкім твары Макбета. "Не гэта", - сказаѓ ён. "Астатняе. Як дзейнічаць, куды ісці ... Чаму тут так цёмна? Уключы святло."
  
  "Цемра - мой сябар", - сказаѓ Генры, але павярнуѓ шруба ѓ насценным бра побач са сваім крэслам і ѓзмацніѓ полымя. "Я магу многага дамагчыся ѓ цемры".
  
  "Так", - пагадзіѓся Макбет. "Падобна на тое, ты можаш".
  
  Генры уцягнуѓ шчокі, а затым выпусціѓ іх з хлопающим гукам. "Я ведаю, што ты думаеш пра мяне", - сказаѓ ён. " Ты думаеш, я інструмент, ад якога можна пазбавіцца, калі ты скончыш са мной. "Ён зноѓ уцягнуѓ шчокі і доѓга глядзеѓ на Макбета. Pop. "Магчыма, ты і ёсць інструмент. Магчыма, сам сэнс твайго існавання - дапамагаць мне ѓ Вялікім Задуму. Хіба ты не бачыѓ, што я увеличиваюсь з кожным днём? Што я станаѓлюся больш з кожнай ніткай?"
  
  Задума? Макбет задумаѓся. Нітка? "Я не ведаѓ аб гэтым", - сказаѓ ён.
  
  "Ты ѓбачыш", - сказаѓ Генры. "Ты ѓбачыш" ... Мы гатовыя?
  
  Макбет кіѓнуѓ. " Так і ёсць.
  
  "Я адчуваю, як ува мне расце веліч. А цяпер пакінь мяне рыхтавацца".
  
  Макбет падаѓся з пакоя і зачыніѓ за сабой дзверы. Некалькі секунд ён глядзеѓ на драѓляныя панэлі, затым павярнуѓся і спусціѓся ѓніз, каб далучыцца да натоѓпе і дачакацца выканання Плана. Яго план, а не, як ён шчыра верыѓ, Вялікі задума Генры. Але выкажам здагадку ... Няма. Ён паківаѓ галавой. Акрамя таго, пасля таго, як Генры выканаѓ сваю задачу гэтым вечарам, было вырашана, што яго больш не будзе.
  
  Прайшло дзесяць хвілін.
  
  * * *
  
  Генры праскочыѓ праз дзвярны праём на маленькі балкон і, яны, прытанцоѓваючы, падбег да парэнчаѓ, нібы на спружынах. Спачатку ніхто не звярнуѓ на яго ѓвагі, калі ён мякка пераступаѓ з нагі на нагу і аглядаѓ натоѓп ѓнізе. Затым пажылы палкоѓнік Коннай гвардыі ѓбачыѓ яго і тыцнуѓ пальцам у свайго суседа, а поѓная жанчына ѓбачыла яго і кіѓнула свайму мужу, і відовішча распаѓсюдзілася, і ѓ пакоі запанавала цішыня, калі не лічыць нізкага гудзення прыглушаных галасоѓ, якія вызначаюць, што ці каго яны бачылі. Высокі, стройны мужчына ѓ вытанчанай параднай форме 10-га гусарскага палка, абвешаны медалямі і стужкамі папярок грудзей, ён выглядаѓ, як заѓважыла адна маладая лэдзі, якая была амаль ѓзрушаная тым, што знаходзіцца так блізка, рыхт-у-рыхт як на яго фатаграфіі ѓ Vanity Fair.
  
  "Гэта яго каралеѓскае высокасць, вось хто гэта, прама там, наверсе. Павер мне".
  
  "Прынц Альберт Віктар, вось хто гэта. Я быѓ з ім у каралеѓскай ложы ѓ Аскоте ѓ мінулым годзе, не далей ад яго, чым я зараз ад вас. Даю табе слова, і гэта ён.
  
  "Я не думаѓ, што хто-небудзь з членаѓ каралеѓскай сям'і прыедзе на гэтае мерапрыемства", - сказаѓ дасведчаны малады чалавек. "Я сапраѓды размаѓляѓ з достопочтенной Гортензией, запрасіѓ яе паехаць са мной, хіба вы не ведаеце, і яна сказала, што ніхто з іх не прыедзе па ѓказанні з палаца".
  
  "Я мяркую, яго высокасць можа хадзіць, куды пажадае, без дазволу бабулі", - выказала меркаванне яго спадарожніца.
  
  * * *
  
  Памэла Дилвади, не зводзячы вачэй з мужчыны на балконе, аднымі вуснамі сказала: "Гэта ён", - і паднялася з крэсла. Сесілія паклала руку на плячо дзяѓчыны і што-то сказала ёй, але яна не пачула ні слова, выслізнула з яе абдымкаѓ, як быццам іх там не было, і пачала павольна хадзіць па пакоі.
  
  З хвіліну ѓяѓнае каралеѓскае высокасць стаяла на сваім курасадні у царскай позе, глядзела зверху ѓніз на людзей унізе і загадкава ѓсміхалася. Некалькім якія стаялі паблізу здалося, што яны пачулі хіхіканне, але, магчыма, гэта быѓ выпадковы гук з вялікай пакоя. Затым, зусім нечакана, у дзверы ѓвайшла прынцэса Андрэа Курляндская і паѓстала побач з ім. Яе штурхнулі ѓ гэта прастора? Здавалася, ёй спатрэбілася імгненне, каб аднавіць раѓнавагу. Яна агледзелася вакол, як быццам не была ѓпэѓнена, што менавіта яна тут робіць.
  
  Сапраѓды гэтак жа, як думалі тыя, хто быѓ унізе, таму што цяжка было ѓтрымацца ад думак: Высокі, прыгожы прынц, магчыма, мініяцюрная элегантная прынцэса ... Яны ѓбачылі, як прынц ѓзяѓ яе за руку.
  
  Што ж ...
  
  Раптоѓным жэстам прынцэса вызваліла руку, як отшатываются ад смертаноснай гадзюкі, і зрабіла крок назад з выразам жаху на твары.
  
  Што?
  
  Прынц павярнуѓся да яе і захіхікаѓ - гэта відавочна быѓ смяшок - і схапіѓ яе за каѓнер кашулі, прыціскаючы да фіранкі. У яго руцэ быѓ доѓгі сярэбраны прадмет. Нож?
  
  Навошта яму?..
  
  Прынцэса ахнула і паспрабавала вырвацца з яго хваткі, але ён трымаѓ моцна. Ён занёс нож. Яна закрычала.
  
  Тыя, хто быѓ унізе, дзіѓна маѓчалі, як быццам глядзелі спектакль і не ведалі, як ім варта рэагаваць на гэтую сцэну. Нейкая жарт, вядома, але ѓ вельмі дрэнным гусце.
  
  "Божа мой!" Гэта быѓ Альбрет, іх гаспадар, які крычаѓ ва ѓвесь голас і бег праз пакой да гаѓбца: "Не тут, не цяпер, толькі не яна!"
  
  Генры павярнуѓся і злосна паглядзеѓ на натоѓп ѓнізе, затым павярнуѓся назад і секануѓ-
  
  - туды, дзе імгненнем раней было горла дзяѓчыны. Але сукенка прынцэсы разарвалася, прыслабіѓшы яго хватку, і яна ѓпала на калені, падняѓшы рукі, каб адвесці ѓдар. Яго клінок прамахнуѓся міма мэты, парэзаѓ ёй руку і расьсек галаву збоку. Ён выглядаѓ раздражнёным і схапіѓ прынцэсу, якая з крыкам упала на падлогу пад ім.
  
  Дзверы ѓ задняй частцы балкона раптам расчыніліся, і Марыярці уварваѓся ѓнутр, размахваючы перад сабой кіем. Адным рэзкім ударам ён выбіѓ нож з рукі Генры, а затым яны счапіліся і загайдаліся на краі балкона, раз'юшаны Генры вар'яцка ѓчапіѓся ѓ няѓмольнага Марыярці. Яны круціліся то так, то гэтак, так што спачатку аднаго, а потым і іншага прыціснула да парэнчаѓ. Затым, з ванітны трэскам, парэнчы падаліся, адправіѓшы іх абодвух у бурлівай масе на паверх ніжэй.
  
  Генры прызямліѓся зверху, і праз некалькі секунд ён падняѓся і кінуѓся ѓ натоѓп. Ашаломлены Марыярці яшчэ некалькі секунд ляжаѓ там, дзе ѓпаѓ, перш чым падняцца на ногі і, спатыкаючыся, рушыць услед за ім.
  
  Адкуль-то з-за пояса Генры дастаѓ другі нож, доѓгі, тонкі, з вострым лязом, і кінуѓся наперад, госці расступіліся перад ім, як Чырвонае мора перад Майсеем. На гэтай адкрытай дарожцы прама ѓ яго на шляху стаяла толькі Памэла, нямая і жахліва сабраная.
  
  Генры схапіѓ Памэлу і падняѓ яе, і яна обмякла ѓ яго руках. Ён працягваѓ ісці наперад, выкарыстоѓваючы яе цела, як шчыт, пакуль бег да дзвярэй.
  
  Памэла злёгку изогнулась ѓ яго абдымках, і, здавалася, ударыѓ яго кулаком у грудзі, і на яго твары з'явілася здзіѓленне, але ён працягваѓ рухацца. Затым яна ѓдарыла яго зноѓ і зноѓ, у грудзі, ѓ шыю, у твар, і ён пахіснуѓся. З ран на яго шыі і твары цякла кроѓ. Ён спатыкнуѓся.
  
  Цяпер Памэла была на ім зверху. Рыѓком ён скінуѓ яе з сябе і паспрабаваѓ падняцца, але яна тут жа вярнулася, усхліпваючы і зноѓ і зноѓ тыцкаѓ доѓгай шляпной шпількай, заціснутай паміж сціснутых у кулак пальцаѓ. Дзіѓны сутаргавы гук вырваѓся ѓ яго з рота, яго цела здрыганулася і замерла.
  
  Сесілія падбегла да іх і ѓ момант натхнення падавіла мармытанне людзей ззаду, крыкнуѓшы сваім чыстым сапрана: "Божа мой, гэта зусім не Яго высокасць - гэта самазванец!" Затым яна апусцілася на калені побач з Памэла, якая працягвала наносіць ѓдары нажом па целе, і паспрабавала спыніць яе руку. "Цяпер ты можаш спыніцца", - сказала яна. "Ён мёртвы".
  
  "Недастаткова мёртвы", - усклікнула Памэла і ѓдарыла яго нажом яшчэ раз, два, тры разы, перш чым зваліцца ѓ прытомнасць побач з целам.
  
  * * *
  
  Сэр Энтані цяпер знаходзіѓся ѓ доѓгім калідоры, спрабуючы прабрацца да маленькага балконе, які знаходзіѓся дзе-то справа ад яго і вышэй. Праходзячы міма іх, ён патузаѓ дзверы - маленькая пакойчык, каморка, туалет - ага! Вось і лесвічны пралёт, вядучы наверх. Там не было святла, але дзверы наверсе была адкрыта, і святло падаѓ на прыступкі. Ён пачаѓ падымацца.
  
  Раптам на лесвічнай пляцоѓцы пад ім з'явіѓся высокі мужчына, сілуэт якога вырисовывался у святле ліхтара ззаду. Ён размахваѓ доѓгім клінком, які поблескивал ѓ адлюстраваным святле. Перш чым сэр Энтані паспеѓ адрэагаваць, мужчына спыніѓся і пільна паглядзеѓ на яго, а затым апусціѓ зброю. "Гэта ты", - сказаѓ ён. "Якая ѓдача!"
  
  " Марыярці! - Усклікнуѓ сэр Энтані, адчуваючы, як сэрца шалёна калоціцца ѓ грудзях. " Клянуся Богам, дружа, ты мяне выдатна напалохаѓ! Што адбываецца?
  
  "Прыйдзі і дапамажы мне", - сказаѓ Марыярці, прыбіраючы меч назад у ахоѓны чахол сваёй кія з савінай галоѓкай. "Рубака, я думаю, мёртвы, але яго гаспадар усё яшчэ на свабодзе. Але спачатку - гэта зойме нас дваіх, і мы павінны дзейнічаць хутка!"
  
  " Дапамагчы табе зрабіць што?
  
  "Яго каралеѓскае высокасць знаходзіцца ѓ маленькай пакоі за балконам, і ён знаходзіцца пад уздзеяннем якога-то моцнага наркотыку. Мы павінны забраць яго адсюль".
  
  Марыярці далучыѓся да сэра Энтані, і яны паспяшаліся ѓверх па лесвіцы і расчынілі дзверы побач з той, што вяла на балкон. Мужчына, які, несумненна, быѓ яго каралеѓскае высокасць, прыхінуѓся да сцяны, шырока расплюшчанымі ад здзіѓлення вачыма азіраючыся па баках. Форменны кіцель прынца быѓ запырсканы крывёй, а туніцы парваная. "Божа мой!" усклікнуѓ сэр Энтані, дакранаючыся да плям крыві, якія пад яго пальцамі здаваліся сухімі і халоднымі. " Што, чорт вазьмі...
  
  "Яны рыхтавалі глебу для таго, каб яго высокасць быѓ знойдзены пасля таго, як прынцэсу зарэзалі", - сказаѓ Марыярці. "Я мяркую, гэта кроѓ каровы або свінні, але яна б зрабіла сваю справу. Дапамажы мне аднесці яго ѓніз. Мы вынесем яго праз чорны ход".
  
  Сэр Энтані ѓзяѓ яго за адну руку, а Марыярці за іншую, і ѓдваіх яны вывелі Яго Высокасць з пакоя і павялі па калідоры. Вельмі нізкарослы мужчына ѓ касцюме сервитора высунуѓ галаву з дзвярэй далей па калідоры. "Сюды, прафесар", - вымавіѓ ён тэатральным шэптам, які рэхам разнёсся па калідоры. "Я знайшоѓ выхад".
  
  "Вельмі добра, мама", - сказаѓ прафесар. "Ты паказваеш дарогу".
  
  Па калідоры, у вузкі калідор, уніз па яшчэ аднаму лесвічнага пралёту і ѓ пакой з вялікай цаглянай печчу, магчыма, калі-то выкарыстоѓвалася як пякарня.
  
  "Добры дзень," сказаѓ мужчына ѓ скураным фартуху, з'яѓляючыся з дзвярнога праёму ѓ далёкай сцяне. " Вы з штодзённай прыслугі, ці не так? Афіцыянты, я мяркую, мяркуючы па вашай вопратцы.
  
  "Ты адгадаѓ, прыяцель", - пагадзіѓся бормотун.
  
  "Што за шум і мітусня, якія я чую наверсе?" спытаѓ мужчына, паказваючы пальцам у кірунку верхняга паверху.
  
  "Нейкі няшчасны выпадак", - сказаѓ яму Марыярці. "Магчыма, вам варта пайсці дапамагчы. Гэты хлопец страціѓ прытомнасць, і мы выносім яго вонкі".
  
  Мужчына кіѓнуѓ, бачачы ѓ гэтым мудрасць. "Занадта шмат алкі-крывавага-залы", - выказаѓ ён меркаванне. "Ня варта прымаць удзел, пакуль ты на працы, я кажу. Вунь праз тую дзверы вы выйдзеце праз чорны ход.
  
  Яны кіѓнулі ѓ знак падзякі і працягнулі шлях да дзвярэй са сваёй ношай.
  
  Прамень ліхтара ѓ "яблычак" асвятліѓ іх, калі яны выйшлі на стайню. "А!" вымавіѓ знаёмы голас. - Вы зрабілі гэта - і з Яго Высокасцю. Добра, добра."
  
  "Гэта вы, Холмс?" Спытаѓ Марыярці. "Бельвильский мясарубка мёртвы, але яго кампаньён - яго вартаѓнік - усё яшчэ на свабодзе ѓ доме. Калі толькі яму не ѓдалося з'ехаць у час працягваюцца свят.
  
  "Ён спрабаваѓ", - сказаѓ Холмс. "Ён у мяне тут". Ён павярнуѓ ліхтар так, каб прамень упаѓ на чалавека, які сядзіць на тратуары і пільна глядзіць уверх на святло. "Я мяркую, гэта той чалавек, які вам патрэбен. Ён быѓ адным з джэнтльменаѓ, якія прывезлі яго высокасць, і, падобна, ён быѓ галоѓным. Таму, калі ён з'явіѓся ѓ некаторай спешцы некалькі хвілін таму, я спыніѓ яго. Ён быѓ незадаволены гэтым, і было што-то накшталт бойкі, але я атрымаѓ верх. Я знайшоѓ гэта ѓ яго ѓ кішэні. Холмс памахаѓ перад імі пераможаны шматком паперы. "Гэта тэлеграма з Францыі "Макбет"".
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. Ён павярнуѓся да мужчыны. "Тады вы, павінна быць, легендарны Макбет. Рады, павінен сказаць, нарэшце-то пазнаёміцца з вамі".
  
  Мужчына з цяжкасцю падняѓся на ногі. Яго вячэрні пінжак быѓ у беспарадку, моцна накрухмалены каѓнерык тырчаѓ спераду, а экстравагантныя вусы тырчалі ѓверх з аднаго боку і ѓніз з другога, надаючы яго твару выраз разгубленай нерашучасці. "Вы неадкладна вызваліце мяне!" - запатрабаваѓ ён, размахваючы скаванымі рукамі перад сабой. "Гэта абуральна! Вы не можаце так паступіць са мной!"
  
  "Праѓда?" Спытаѓ Марыярці з шчырым цікавасцю ѓ голасе. "Чаму няма?"
  
  Мужчына ѓстаѓ па стойцы смірна або настолькі блізка, наколькі гэта было магчыма са звязанымі рукамі. "Я палкоѓнік П'ер Агюст Мары Лефавр з генеральнага штаба Францыі, у цяперашні час служу ваенным аташэ пры пасля Францыі. Я валодаю дыпламатычным імунітэтам. Што б вы ні думалі аб тым, што я зрабіѓ, гэта не мае значэння. Вы павінны неадкладна вызваліць мяне!"
  
  Пакуль яны абдумвалі гэта, у групе запанавала маѓчанне.
  
  "Вы маглі б проста прыстрэліць яго, прафесар", - прапанаваѓ бормотун.
  
  "Я не мог глядзець на такое", - сказаѓ Холмс. "Мне прыйшлося б адвярнуцца".
  
  " Што? Лефавр адступіѓ на крок. " Не- ты не мог...
  
  "Чаму бы і няма?" Спытаѓ Марыярці. "Вы, здаецца, не выпрабоѓваеце асаблівых ваганняѓ, адымаючы жыццё - або дзве, - калі гэта служыць вашай мэты".
  
  "Гэта было зусім іншая справа".
  
  "Якім чынам?"
  
  "Гэтыя людзі былі..." Лефавр зрабіѓ паѓзу.
  
  " Расходуюцца матэрыял? Прынесены ѓ ахвяру дзеля вышэйшага дабра?
  
  Лефавр нічога не адказаѓ.
  
  "Мы не будзем страляць у яго", - вымавіѓ ціхі голас, і цёмная постаць выступіла з ценю у дзвярнога праёму.
  
  "Ваша светласць," сказаѓ Холмс.
  
  Марыярці павярнуѓся і пазнаѓ герцага Шорхэма, які павольна прайшоѓ наперад, пакуль не апынуѓся перад чалавекам, які калі-то быѓ Макбетом.
  
  "Я не думаѓ-" пачаѓ Лефавр.
  
  Герцаг падняѓ руку, і Лефавр змоѓк. "Адсюль вас даставяць прама ѓ Лонданскі Тауэр", - абвясціѓ герцаг. "Вы ні з кім не будзеце мець зносіны тут і там. Апынуѓшыся там, вы будзеце затрыманыя па меркаванні Яе вялікасці. Я б сказаѓ, што задавальненне яе вялікасці цалкам магло б заключацца ѓ тым, каб аднойчы рана раніцай вывесці вас на двор і накінуць пятлю на шыю, але гэта залежыць не ад мяне.
  
  "Шкада," сказаѓ Холмс, паварочваючыся да Марыярці. " Я ніколі не бачыѓ, як вы страляеце ѓ чалавека, прафесар. Гэта быѓ б павучальны вопыт.
  
  "Вы не можаце-" пачаѓ Лефавр.
  
  "Я магу", - сказаѓ герцаг. "Імем Яе Вялікасці і ѓладай, дадзенай мне Спецыяльным камітэтам Таемнага савета, я зраблю гэта". Ён павярнуѓся і свіснуѓ, і з другога боку вуліцы да іх падкаціѓ экіпаж. Пасля кароткай і на здзіѓленне нямой барацьбы Лефавра ѓпіхнулі ѓ карэту, герцаг сеѓ следам за ім, і карэта кранулася ѓ марудлівае падарожжа на захад.
  
  Сэр Энтані нешта прамармытаѓ.
  
  "Што гэта?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "'Мы чулі пра ѓдаве ѓ Віндзор', " прадэкламаваѓ сэр Энтані,
  
  "Бяспечней за ѓсё пакінуць яе ѓ спакоі: / ђ якасці гадзінных мы стаім ля мора і на сушы, / Дзе б ні трубілі ѓ горны".
  
  "Трохі Кіплінга, - сказаѓ Холмс, - ніколі не пашкодзіць".
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВЯТАЯ]
  
  ПОЛУНОЧНАЯ ТУГА
  
  Той, хто скрозь неабсяжную неабсяжнасць можа зваліць,
  
  Глядзіце на светы, светы складаюць адзіную сусвет,
  
  Паназірайце, як працуе сістэма ад сістэмы да сістэмы,
  
  Якія яшчэ планеты круцяцца вакол іншых сонцаѓ,
  
  Якое разнастайнае Істота засяляе кожную зорку,
  
  Можа распавесці, чаму Нябёсы стварылі нас такімі, якія мы ёсць.
  
  -АЛЯКСАНДР ПОђП
  
  БЫЛО ДЗЕВЯЦЬ ТРЫЦЦАЦЬ РАНІЦЫ АђТОРКА; неба зацягнулі хмары, паветра быѓ вільготным. Бенджамін і Сесілія Барнетт выйшлі з свайго кеба на куце Брук-стрыт і Гановер-сквер, раскрылі вялікі чорны парасон і прайшлі невялікае адлегласць да рымскіх калон, якія адзначаюць порцік у астатнім рахманага цаглянага фасада лонданскай рэзідэнцыі графа Скалі. Іх ѓпусціѓ дварэцкі са стаічным выразам твару і акуратнай вопраткай, які правёѓ іх у аздоблены дубовымі панэлямі пакой у задняй частцы дома з вялікімі эркерное вокнамі, якія выходзяць у сад.
  
  Граф, герцаг Шорхэм, сэр Энтані, Марыярці і браты Холмс сядзелі вакол авальнага стала з чырвонага дрэва, на якім стаялі кубкі з кавы, рэшткі багатага сняданку і па два экзэмпляры ѓсіх лонданскіх ранішніх і вячэрніх газет.
  
  "Добры дзень, добры дзень," сказаѓ граф. " Сардэчна запрашаем. Кавы? Што-небудзь на сняданак? Кратери, прынясі ім тое, што яны хочуць.
  
  "У нас усё ѓ парадку, дзякуй, мілорд", - сказала Сесілія.
  
  " Тады вельмі добра. Ах, сядайце, сядайце. Я як раз перачытваѓ газеты. Гісторыя, э-э, падзей суботняга вечара на першых палосах усіх газет, акрамя "Таймс". Усё яшчэ сёння, праз тры дні." Ён узяѓ пару папер з чаркі перад сабой з выглядам чалавека, які разглядаѓ здохлага вожыка, і дазволіѓ ім ѓпасці назад. "Усе яны вылучаюць усё больш дэталяѓ, усё больш фактаѓ, усё больш тэорый, і ѓ кожнай з іх усё зусім няправільна і перавернута з ног на галаву".
  
  "Прысутнасць яе каралеѓскага высокасці па-ранейшаму не згадваецца і нават не намякае ні на адно з іх", - заѓважыѓ герцаг. "Яны нават не ѓсе згодныя з тым, што вар'ят спрабаваѓ пераймаць менавіта яго Высочеству. Так што мы пакуль можам трымацца далей ад гэтага".
  
  "А міс Дилвади выглядае сапраѓднай гераіняй", - сказаѓ сэр Энтані. Ён павярнуѓся да Сесили, якая ціха сядзела ѓ дзверы. "Як у яе справы, ці магу я спытаць?"
  
  "Вонкава яна цалкам акрыяла," сказала яму Сесілія, "але, баюся, падзеі той ночы яшчэ якое-то час будуць пераследваць яе".
  
  "Ах, так", - сказаѓ герцаг Альберт. "Што нам рабіць з міс Дилвади? Мы не можам адправіць яе назад да, эм, яе былому, эм..."
  
  "Я бяру яе ѓ свой дом", - сказаѓ граф Скалі. "Я пагаварыѓ са сваёй жонкай," паспешліва дадаѓ ён, і на яго шчоках праступіѓ румянец, - і яна цалкам згодная.
  
  "Добра, добра," сказаѓ герцаг.
  
  Наступіла маѓчанне, якое, нарэшце, парушыѓ Шэрлак Холмс. "Я адправіѓ тэлеграму ѓ Парыж", - сказаѓ ён.
  
  Яны паглядзелі на яго. "Што сказаѓ?" спытаѓ сэр Энтані.
  
  " Вось. Холмс дастаѓ з кішэні бланк і перадаѓ яго Марыярці. Яно было адрасавана прынцэсе Ірыне, настаяцельніцы парыжскага аддзялення Святога ордэна сясцёр Марыі Магдаліны, і абвяшчала:
  
  СКАЖЫЦЕ, МАДЭМУАЗЕЛЬ ДЭШАМ, ШТО ЁН МЁРТВЫ, ШЭРЛАК
  
  Марыярці прачытаѓ яго і перадаѓ далей.
  
  "Добрая думка", - сказаѓ Барнетт. "Вельмі добрая".
  
  "З гэтай маленькай прынцэсай ѓсё будзе ѓ парадку", - выказаѓ меркаванне сэр Энтані пасля паѓзы. "Шнар у яе на лбе будзе ледзь прыкметны праз некалькі месяцаѓ, хоць шнар на руцэ будзе дастаѓляць больш клопатаѓ. Па крайняй меры, так кажа хірург ".
  
  "Добра, добра", - сказаѓ герцаг. "Жудасны вопыт, што? Трэба паглядзець, што мы можам для яе зрабіць. Я зраблю пазнаку". Ён павярнуѓся да Майкрофту. " Што нам рабіць з гэтым хлопцам, як яго там, бобі, які сцвярджае, што ён граф Мерсі?
  
  "Я не думаю," сказаѓ Майкрофт, " што Каралеѓская канцылярыя знойдзе якія-небудзь падставы для яго заявы. Я мяркую, у яго можа быць свой замак дзе-небудзь у гэтай частцы Шатландыі, але не яго тытул.
  
  "Але ён быѓ уцягнуты ѓ гэты план?" - спытаѓ герцаг.
  
  "Амаль напэѓна," сказаѓ Майкрофт, "але мы ніколі не змаглі б гэтага даказаць".
  
  "Ну што ж", - сказаѓ герцаг. "Жыццё дзе-небудзь у гэтай частцы Шатландыі можа быць дастатковым пакараннем".
  
  "Здавалася б, з гэтым справай скончана, - сказаѓ граф, - і праѓда аб ім, магчыма, ніколі не ѓсплыве".
  
  "Можа ніколі не выйсці", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  "Менавіта так," герцаг пагадзіѓся.
  
  * * *
  
  "Гэта дзіѓна", - сказаѓ Холмс некалькі хвілін праз, паказваючы на артыкул, якую ён чытаѓ у "Морнинг Стандард". "Вы нічога не ведаеце пра гэта, ці не так, прафесар?" Тон яго голасу і выгнутая брыво паказвалі на тое, што ён, хутчэй за ѓсё, думаѓ, што Марыярці сапраѓды можа што-тое ведаць аб тым, што б гэта ні было.
  
  "Аб чым?" - спытаѓ Марыярці.
  
  Холмс разгарнуѓ газету і прачытаѓ: "'Дзіѓнае адкрыццё ѓ Нотынгемшыра. Выяѓленая таемная пакой'. Ён зрабіѓ паѓзу, каб злосна зірнуць на Марыярці, а затым пачаѓ зноѓ:
  
  
  
  ДЗІђНАЯ ЗНАХОДКА ђ НОТЫНГЕМШЫРА.
  РАСКРЫТАЯ ТАЕМНАЯ ПАКОЙ
  
  Прыкладна ѓ панядзелак днём рабочыя, якія ѓстанаѓліваюць вадаправод у Уиддерсайн-ён-Рибл, загарадным маёнтак яго светласці барона Торнтон-Хоксбари, выпадкова праніклі ѓ дагэтуль сакрэтную пакой, якая прымыкае да бібліятэцы барона на першым паверсе, і выявілі скарбніцу каштоѓных ювелірных вырабаѓ і твораѓ мастацтва, у тым ліку прадметы, якія, як мяркуюць, былі скрадзеныя з бліжэйшых маёнткаѓ за апошнія тры гады. Адкрыццё адбылося падчас штогадовага святкавання Дня Риббла Веттена, калі большасць жыхароѓ горада збіраюцца на шырокай лужку за домам барона, каб пажадаць адзін аднаму поспехаѓ і выбраць самую прыгожую дзяѓчыну ѓ горадзе і кінуць яе ѓ Риббл.
  
  Виддерсайн-ён-Риббл, які знаходзіцца недалёка ад Уэдсбриджа ѓ Нотынгемшыра, апошнія дзвесце гадоѓ быѓ галоѓнай рэзідэнцыяй баронаѓ Торнтон-Хоксбари, а нядаѓна стаѓ арэнай жорсткага рабавання, у выніку якога загінулі двое мужчын і якое стала вядома мясцовым жыхарам як "Абурэнне Виддерсайн".
  
  
  
  "Хм", - сказаѓ герцаг. "Патайная пакой, так? У Витендер-холе ёсць патаемны ход, хіба вы не ведаеце, але я б не хацеѓ класці туды якія-небудзь каштоѓнасці. Холадна і сыра, і, калі ѓжо на тое пайшло, гэта ѓжо не такі сакрэт. Мой унук і яго прыяцелі гуляюць у "Робін Гуда", або ѓ каго-небудзь яшчэ, як і мой сын дваццаць гадоѓ таму. Як, калі падумаць, і я.
  
  "Хіба гэта не той дом, у рабаванні якога вас абвінавацілі некалькі месяцаѓ таму, прафесар?" шматзначна спытаѓ Холмс.
  
  "Чытайце далей," сказаѓ Марыярці.
  
  
  
  Сярод прадметаѓ, знойдзеных у пакоі, абстаѓленай на манер джэнтльменскі гасцінай, былі невялікая статуэтка Іаана Хрысціцеля, якая прыпісваецца Мікеланджэла, і гравюра з выявай ветрака, як мяркуецца, працы Рэмбрандта, якія ѓ мінулым годзе зніклі з маёнтка лорда Уигстоу, а таксама "Бейн з Торнкрофта", двадцатикаратный імперскі тапаз, які лічыцца найбуйнейшым у свеце, які належыць маркизе Клевской, які быѓ выкрадзены падчас рабавання ѓ Крамден-Пиммсе, сталіцы Шатландыі. Ноттингемширское маёнтак лорда Чаута.
  
  Як гэтыя прадметы трапілі ѓ пакой, невядома. Спробы дапытаць барона па гэтай нагоды праваліліся, паколькі барон знік з маёнтка да прыбыцця паліцыі.
  
  
  
  "Я адчуваю ваша прысутнасць у гэтай справе, Марыярці", - сказаѓ Холмс, трасучы газетай у кірунку прафесара, перш чым адкласці яе.
  
  Цень усмешкі прамільгнула на твары Марыярці і тут жа знікла. "Прызнаюся, я магу быць ѓскосна адказны за непрыемнасці барона", - сказаѓ ён. "Я падзяліѓся сваімі высновамі адносна барона Торнтана-Хоксбари з некаторымі з маіх сяброѓ, якія, магчыма, згадвалі пра гэта каму-небудзь з сваіх сяброѓ, і, што ж ... Я баюся, што некаторыя з больш дробных прадметаѓ, якія былі ѓ пакоі, калі яна была знойдзена, могуць не патрапіць у афіцыйную вопіс ".
  
  "Якога роду высновы?" - спытаѓ сэр Энтані.
  
  "Пакуль я быѓ у зняволенні, я папрасіѓ свайго сябра і калегу містэра Барнэта наведаць вёску Уэдсбридж і паглядзець, што ён зможа даведацца пра баронаѓ", - сказаѓ Марыярці. "Я ведаѓ, што не нясу адказнасці за яго рабаванне, і ѓ маіх інтарэсах было б высветліць, хто гэта зрабіѓ. Мне здавалася цалкам магчымым, што барон рабаваѓ сваіх уласных гасцей. Тое, што высветліѓ містэр Барнетт, пацвердзіла гэта меркаванне і навяло мяне на думку, што ён таксама быѓ адказны за серыю рабаванняѓ у розных буйных дамах па суседстве, і што, цалкам верагодна, у бібліятэцы або побач з ёй была патайная пакой ".
  
  "Тое, што я вам казаѓ?" - спытаѓ Барнетт.
  
  "О, так".
  
  "Гэта вялікая нацяжка - думаць, што барон, магчыма, рабуе сам сябе", - сказаѓ граф.
  
  "Не ён сам, а толькі яго госці", - сказаѓ Марыярці. "Ён мог бы зрабіць так, каб што-то з яго рэчаѓ было знята для большай праѓдападобнасці, але гэта трапіла б прама ѓ сакрэтную пакой".
  
  "Што такога не казаѓ вам, містэр Барнетт, што навяло вас на думку аб існаванні схаванай пакоя?" - спытаѓ герцаг.
  
  " Той факт, што вунь той карчмар чытаѓ вершы.
  
  "Я не разумею", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Ён чытаѓ вершы, таму што яго прызначылі адказным за чаркі кніг, складзеных на падлозе, у той час як барон ѓсталёѓваѓ новыя кніжныя шафы".
  
  "Гэта дакладна", - пагадзіѓся Барнетт. "Ён загадаѓ разабраць старыя дубовыя кніжныя шафы, каб замяніць іх новымі, зробленымі з, э-э, чаго-то накшталт ясеня з надпісам Widdersign, які нядаѓна абрынуѓся".
  
  "Вядома, ён гэта зрабіѓ, - сказаѓ Марыярці, - і ён прыцягнуѓ для гэтай працы майстроѓ з Італіі, таму што няма ні аднаго брытанскага цесляра, які меѓ патрэбу б у такой працы. Італьянцы казалі толькі па-італьянску і сыходзілі дадому, калі праца была зроблена ".
  
  "Калі вы так ставіце пытанне", - сказаѓ Барнетт.
  
  "Такім чынам, барон-" пачаѓ Майкрофт.
  
  "Праводзіѓ ночы, крадучы ѓ сваіх суседзяѓ, а часам і ѓ сваіх гасцей", - сказаѓ Марыярці. " Можна было б выказаць здагадку, што час ад часу ён уставаѓ з ложку ѓ сваю патайныя пакой і скурваѓ цыгару...
  
  "Танную цыгару," уставіѓ Барнетт.
  
  " У асяроддзі сваіх выкрадзеных скарбаѓ.
  
  "Як ты думаеш, куды ён падзеѓся?" - спытаѓ герцаг. "Цяпер, калі яго, э-э, тайны загана вядомы, дзе ён можа схавацца?"
  
  "У яго ёсць лодка", - сказаѓ Марыярці. "Невялікая яхта, пришвартованная ѓ Гримсби. Мой агент папярэдзіѓ улады".
  
  "Я думаѓ, у вас няма агентаѓ", - сказаѓ сэр Энтані.
  
  "Я не мог быць там сам, паколькі ѓ нас былі іншыя справы", - патлумачыѓ Марыярці. "Таму я даручыѓ гэта даверанай аднаму".
  
  "Хммм!" сказаѓ Шэрлак Холмс.
  
  "Ах так, ах так," сказаѓ герцаг Шорхэм, " дарэчы, пра "іншай справе", я ледзь не забыѓся. Ён павярнуѓся да Сесили Барнетт, якая ціха сядзела на далёкім канцы стала. " Цябе пазнаюць, мая дарагая.
  
  Сесілія падняла галаву. " Кім і для чаго, ваша светласць?
  
  "Так эфектыѓна навучаѓ міс Дилвади і быѓ побач з ёй у, гм, крытычны момант. І звонкі крык 'Самозванка!' прагучаѓ як раз у патрэбны момант. Па адмысловым загадзе каралевы вы павінны быць прызначаныя Дамай-камандорам ордэна Лазні.
  
  " Ну і ну! - сказала Сесілія.
  
  "Віншую, любоѓ мая", - сказаѓ Барнетт, абдымаючы яе.
  
  " Так, але Памэла - міс Дилвади - вызначана зрабіла больш...
  
  "Баюся, што Яе Вялікасць не гатовая ѓзнагародзіць рыцарскім ордэнам жанчыну былой прафесіі міс Дилвади", - сказаѓ герцаг.
  
  "Па крайняй меры, не для таго, хто быѓ так адкрыта вядомы сваёй прафесіяй", - паправіѓ Майкрофт.
  
  "Менавіта так," герцаг пагадзіѓся.
  
  "Містэр Бенджамін і дама Сесілія Барнетт," сказаѓ Бенджамін. " У гэтага добрае гучанне.
  
  OceanofPDF.com
  
  [КІРАђНІК ТРЫЦЦАТАЯ]
  
  НА ПУСТКІ
  
  Пасрэднасць не ведае нічога вышэй самой сябе;
  
  але талент імгненна распазнае геніяльнасць.
  
  - АРТУР КОНАН ДОЙЛ
  
  - А, ђІЛКАКС, - СКАЗАђ ПРАФЕСАР, " вось і вы. Спектрометр blink ѓжо настроены? Сёння ѓвечары я хацеѓ бы паспрабаваць зрабіць серыю здымкаѓ Венеры ".
  
  "Мацаванне крыху хістаецца, калі яна сядзіць," сказаѓ яго круглатвары памочнік, паціраючы лысіну на патыліцы, "але мы, верагодна, маглі б замацаваць яго на прыцэле".
  
  "Цалкам справядліва," сказаѓ Марыярці, "давайце паспрабуем".
  
  "Рады бачыць вас зноѓ, прафесар", - сказаѓ ђілкакс з рэдкім прылівам пачуццяѓ. "Я там крыху хваляваѓся".
  
  "Прызнаюся, я таксама," прызнаѓся Марыярці, "але праѓда перамагла, як гэта часам бывае, і вось я тут".
  
  " І аказаѓ невялікую паслугу яе Вялікасці, так кажа Толливер.
  
  "Вядома, бормотун павінен ведаць", - сказаѓ Марыярці з усмешкай.
  
  ђілкакс кіѓнуѓ. "Яго манеры выходзяць далёка за рамкі яго габарытаѓ, гэта дакладна. Дарэчы, гэты крадзецца джэнтльмен вярнуѓся, хаваецца за пагоркам на ѓсход у некалькіх сотнях ярдаѓ.
  
  " Няѓжо? Марыярці задуменна паправіѓ пенснэ. " Як здарылася, што вы звярнулі на яго ѓвагу?
  
  "Каля гадзіны таму, я заѓважыѓ бляск лінзы тэлескопа, таму паслаѓ аднаго з хлопцаѓ пракрасьціся вакол і сфатаграфаваць, і вось ён там".
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "Дашліце каго-небудзь да містэру Холмсу з бутэлькай какава і бісквітаѓ праз некаторы час. Ноч абяцае быць халоднай".
  
  "Няѓжо ён ніколі не здаецца?" - спытаѓ ђілкакс.
  
  "Магчыма," сказаѓ Марыярці, " у свеце, дзе ёсць прафесар Марыярці, добра, што ёсць Шэрлак Холмс. Магчыма, кожны з нас мае патрэбу ѓ іншым". Ён уздыхнуѓ. " А можа, і няма. Хто можа сказаць?
  
  OceanofPDF.com
  
  Таксама Майклам Курландом
  
  РАМАНЫ ПРАФЕСАРА МАРЫЯРЦІ
  
  Пякельнае Прылада
  
  Смерць пры газавым святле
  
  Вялікая Гульня
  
  Імператрыца Індыі
  
  АНТАЛОГІІ ШЭРЛАКА ХОЛМСА
  
  Мой Шэрлак Холмс
  
  Шэрлак Холмс: Скрытыя гады
  
  Шэрлак Холмс: Гады ѓ Амерыцы
  
  РАМАНЫ АЛЯКСАНДРА БРАССА
  
  Занадта Рана Памёр
  
  Дзяѓчыны ѓ туфлях на высокіх абцасах
  
  OceanofPDF.com
  
  ІНФАРМАЦЫЯ ПРА АђТАРА
  
  Майкл Курланд - аѓтар больш за трыццаць раманаѓ, але найбольш вядомы сваім дэтэктыѓным серыялам, намінаваным на прэмію Эдгара, з удзелам прафесара Марыярці, у тым ліку "Пякельнае прылада" і "Вялікую гульню". Ён жыве ѓ Пэталуме, Каліфорнія.
  
  Наведайце аѓтара на яго вэб-сайце па адрасе www.michaelkurland.com.
  
  OceanofPDF.com
  
  Гэта мастацкі твор. Усе персанажы, арганізацыі і падзеі, адлюстраваныя ѓ гэтым рамане, з'яѓляюцца альбо прадуктам ѓяѓлення аѓтара, альбо выкарыстоѓваюцца вымышленно.
  
  ХТО ДУМАЕ ЗЛО. Аѓтарскае права No 2014, Майкл Курланд. Усе правы абаронены. За інфармацыяй звяртайцеся ѓ St. Martin's Press, 175, Пятая авеню, Нью-Ёрк, Нью-Ёрк, 10010.
  
  www.minotaurbooks.com
  
  Дызайн вокладкі : Дэвід Балдеосинг Ротштейн
  
  электронны ISBN 9781466847392
  
  Першае выданне: люты 2014 г.
  
  OceanofPDF.com
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"