Ай
Көмеш нурлар үрелешеп
Ай-чишмәдән агыла.
Алар көчле ярсып җиргә
Дулкын булып кагыла.

Кагыла да тынлык көе 
Кытыклый колакларны,
Кемдер оста уйный, күрче,
Сызганып балакларны.

Түзеп булмый тыңламыйча, 
Иркен далага чыгам.
Миңа ияргән булалар
Уйларым-бала-чагам.

Котырталар алар мине,
Этлеккә өйрәтәләр.
Моннан кит син, кала күрмә,
Айга мен, дип әйтәләр...