Аннотация: Это стихотворение на белорусском языке. Стихотворение о душевном состоянии, любви, судьбе... У неслоговое заменила на обычное у.
Скруха з'ела сэрца...
Змрок у iм патух...
Адчай не здаецца
Ды жыве за дзвух...
Летуценнi часам
Устаюць з магiл...
Кленчуць усе разам
Ды ляцяць у вiр...
Вунь жа мой каханы...
Ён глядзiць у вырай...
Увесь зачараваны
Думкаю адзiнай...
Думка та далёка...
I мяне мiнае...
Скруха з'ела сэрца
I балiць у адчаi...
А каханне шчыра
Усё у душы галосiць...
Ды хто ж яго спытае?
Хто ж яго спросiць?
Яно век павiнна
Жыць адно са мною
Ды надзею танна
Берагчы у спакоi...
Хай бы мой мiленькi
Шчасце у лёсе зведау,
Хай бы, даражэнькi,
Гора ён не ведау...
Ды ужо з iм спаткауся,
Зведау ужо нядолю...
Ды маё каханне
Не прынесла волю...
А калi б прынесла,
Я б была шчаслiвай!..
Толькi ж у сэрцы смутак
У яго шчымлiвы...
Ён кахау другую,
Та яго кахала...
Только шчасця iм
Чамусь не перапала...
Яна зараз з iншым,
Ён па ёй сумуе...
Было каханне прышлым,
Але ж душа гаруе...
У абодзвух зараз
Скруха з'есцi сэрца...
Холад зайдзе у дзверы
Ды пустэча грэцца...