У нiжнiм куце пакутаў каты́ i iхнiя ка́ты:
ня толькi аманiмiчны, але i анталягiчны.
Людзей ледзяныя сьпiны ў сьвiнцовым вагнi са стрэльбаў;
вялiкай злавеснай рыбай ўлiваецца ў мора хмара -
i мора выходзiць вонкi, ў вiры́ яго як у вырай
кiдаюцца хвалi птушак навостраным цёмным клiнам,
хлынае хапунам мора ў пасудзiны нашых целаў.
Калi нават не хацелi, усеяны ўсе мы ранай,
адзiнай на ўсiх, мы ранай, i помнiм: хапае месца
у нiжнiм куце пакутаў, хапалi нас без разбору.