|
|
||
Культурный шок и его последствия. | ||
Экран задняга агляду адваротна мiгацеў - падобна, зноў барахлiў выпрамнiк бартавой сеткi. Некрамант паерзаў, спрабуючы ўладкавацца ямчэй, але дарэмна - крэсла, разлiчанае на карлiка-iнсектоыда, дрэнна падыходзiла для чалавека.
- У вас быў дзiўныя калегi, капiтан. Iм было зручна на гэтых... курасаднях?
- Цалкам... - безуважлiва адклiкаўся Кiркс. Цяпер усё яго думкi займаў бартавы кампутар, якi не бачыў нармалёвай прафiлактыкi ўжо добрае дзесяцiгоддзе. Падпiска на антывiрус мiнула прыкладна тады жа, i заставалася толькi спадзявацца, што канструктары спрацавалi як мае быць, прадугледзеўшы нябачаную ляноту i дзiкае безграшоўе будучых карыстачоў.
Чарадзей, глыбока ўздыхнуўшы, адшпiлiў рамень бяспекi.
- Куды? - раўнуў капiтан. - Па пераборцы размажа!
- Я маю намер прывесцi гэта ў чалавечы выгляд, - адчаканiў вядзьмак, паднiмаючыся з рашэцiстага сядзення. - Гэта мне цалкам па сiлах. Гэта зойме ўсяго хвiлi...
Працягнуць ён не паспеў - Кiркс пстрыкнуў чымсьцi на панэлi, i на пасажыраў навалiлася шматтонная перагрузка.
- На ар...бiту... - прахрыпеў капiтан. - Паскарэнне шэсць!
- Вас зразумеў, - адклiкнуўся кiбер-штурман, перасаджваючыся ў капiтанскае крэсла. - Выконваю. Вы ўпэўненыя?
- Так!!! - паспрабаваў люта загарлапанiць капiтан, але выдаў толькi абуранае пыхканне. - Галаву адключу, жалезная башка...
- Прынята, - цяжар, якi навалiўся на пасажыраў, некалькi сышоў, але ўсё роўна заставаўся дастатковым, каб нiхто i не падумаў рухацца. Зрэшты, размаўляць стала прасцей.
- Гэта вельмi няветлiва з твайго боку, - голас некраманта можна было класцi ў кактэйлi замест лёду. - Я думаў, мы аб усiм дамовiлiся.
- Мы не дамаўлялiся, каб ты перарабляў маю птушку прама ў космасе! - прахрыпеў Кiркс. Ён ужо шкадаваў, што пагадзiўся папрацаваць вазаком у гэтай дзiўнай парачкi. - Калi ты праб'еш борт, мы за хвiлiну ператворымся ў марожанае мяса!
- Так?
- Так! - капiтан паспрабаваў павыразней ўспомнiць той дзень, калi механiка Бiггса засмактала ў няспраўны шлюз. - Ты жа можаш чытаць думкi, так? Вось, азнаёмся.
- Сапраўды, непрыемная смерць, - чарадзей хвiлiну памаўчаў. - Так чаму ён памёр, кажаш?
- Задушыўся. А потым ужо зледзянеў. Увогуле, перад крэмацыяй яго прыйшлося размарозiць.
- Добра, пераканаў. Але дамаўленне - у першым жа порце змяняем гэтую курасадню на што-небудзь чалавечае!
Неба ў гэтым мiры апынулася колеру старой медзi - брудна-рудае з прозеленью.
- Дзе гэта мы? - пацiкавiўся гном.
- Абрадокс. Тут можна перахапiць выгодны груз, - растлумачыў капiтан.
- Перш - маё крэсла, - адрэзаў некрамант. Пасля двух сутак пералёту ўсё цела ламала, i жадалася толькi аднаго - выцягнуцца ва ўвесь рост. - Iнакш я што-небудзь... зраблю.
- Не трэба, - Кiркс праглынуў. - Пайшлi на разборку!
- Разборку?
Разборкай апынулася каласальная звалка аджыўшых сваё караблёў, да паловы засыпаных разнастайным металiчным хлам'ём.
- Скарбнiца! - вочы гнома ззялi. - Колькi жалеза...
- У асноўным хлам, - Кiркс грэблiва штурхнуў наском чаравiка найблiзкую кучу чагосьцi блiшчалага, i тая са звонам рассыпалася. - Хоць трапляецца i сёе-тое стаялае.
- Напрыклад, гэта? - Гарын працягнуў капiтану далонь, на якой пералiваўся агеньчыкамi малюсенькi чып.
Кiркс прысвiснуў - гном знайшоў стабiлiзатар бартавога сiлкавання, штучку не гэтулькi рэдкую, колькi ненадзейную, i таму заўсёды каштоўную.
- Дзе знайшоў?
- У кучы, якую ты развалiў. На выгляд каштоўная.
Капiтан зладзеявата азiрнуўся.
- Ёсць такое. Кiшэнi глыбокiя?
Гном, начапiўшы загадкавую ўсмешачку, пацiснуў плечамi.
- Для каштоўных рэчаў заўсёды мястэчка знойдзецца.
- Тады не зявай. Што знойдзем - усё наша.
Пад канец экскурсii па разборцы багаж вандроўцаў узбагацiўся сярэдняй паршывасцi пiлоцкiм крэслам, амаль новым наборам гаечных ключоў i добрай сотняй дробных, але карысных штучак, якiя абыйшлiся Кiрксу ў цэлае багацце. Дакладней, яны ўвогуле бы пусцiлi капiтана па мiру - калi б кантралёр на выхадзе iх заўважыў.
- Не маю разумення, для чаго ўсе гэтыя штучкi, шчыра кажучы, - гном здзiўлена перабiраў чыпы, кантролеры i блокi памяцi, якiмi быў завалены ўвесь стол.
- Усё - карысныя рэчы, - капiтан з трапятаннем крануў штучкi, якiя належыла замянiць яшчэ гадоў дваццаць назад. - Сам не разумею, як гэтае карыта яшчэ лётае.
- А казаў - лепшы ў мiры карабель! - з'едлiва адклiкнуўся некрамант.
- Так мы ж зараз - адна каманда, - пацiснуў плечамi Кiркс. - Навошта дарма перабольшваць?
- Вы абрабавалi банк? - у металiчным голасе штурмана выразна праступiла здзiўленне.
- Не, усяго толькi схадзiлi на разборку.
Кiбер, выдаўшы амаль чалавечы смяшок, схапiў са стала крайнi чып i ўставiў яго ў тэстар на грудзi. Той, погудзеў, мiргнуў зялёным.
- Прыдатны, - склаў кiбер i ўхапiў наступны.
Праз паўгадзiны ён праверыў усе дэталi, i толькi тры з iх апынулiся дэфектнымi.
- Я не веру, што вы былi на разборцы. Занiзкая верагоднасць адначасовага знаходжання гэтак вялiкай колькасцi спраўных элементаў.
Кiркс моўчкi працягнуў штурману чэк.
- Тут толькi крэсла i набор гаечных ключоў.
- Ну, так атрымалася, - гном беспаспяхова паспрабаваў счырванець. Ён разумеў: мусiць, яму павiнна было быць сорамна, але ён не бачыў нiчога благога, каб выратаваць суцэль працоўныя дэталькi ад ганебнай згубы. - Бачу - добрая рэч нi на што знiкае. А потым...
- Бывае, - кiбер выдаў металiчны смяшок. - Калi вы жадаеце рамонту, мне спатрэбiцца памочнiкi.
Крэсла прыйшлося акурат якраз - у дадатак, Кiрксу атрымалася паправiць рэжым масажу, чаму чарадзей некалькi размяк.
- Дарэчы, капiтан, а што такое банк? Судзячы па вашых эмоцыях, гэтае месца, дзе водзяцца грошы.
- Ага, - змрочна адклiкаўся капiтан. - Толькi не ў нас.
- Зразумела, - задуменна адклiкаўся некрамант. - Я заўважыў, што ў вас... У нас ёсць вызначаныя праблемы з наяўнасцю.
- I з наяўнасцю, i безнаяўнасцю, - буркнуў Кiркс. - Добра, у твайго сябра грашанят на пасадкавы талон хапiла.
- А банк - гэтая такая ўстанова, дзе гатоўкi багата, - чарадзей нядобра ўсмiхнуўся, i Кiрксу стала не па сябе.
- Што ты задумаў?
- Пакуль рана казаць, - вядзьмак рашуча падняўся з крэсла. - Слухай, а дзе тут найблiзкi могiльнiк?
Гном збянтэжана капаўся ў скрынi з прыладамi.
- Для чаго гэта? - ён вывудзiў з самога дна скрынi круглую скрынку з экранчыкам i кнопкамi.
- Мультытестар, - сцiсла адклiкаўся кiберштурман.
- Ага, - Гарын збянтэжана пачасаў у патылiцы. - А для чаго ён?
- Тэставаць.
- Генiяльна, - зласлiва буркнуў гном. - Можа, зробiш ласку растлумачыць падрабязней?
Кiбер звонка захiхiкаў - ён адкрыта весялiўся.
- А калi не скажаш - я таксама не скажу, якая менавiта дыёдная зборка ў цябе ў правым калене барахлiць, - у тон робату адклiкаўся Гарын.
- Ты не можаш гэтага шляхта, - халодна адклiкаўся штурман. - Для паўнавартаснага тэставання мяне неабходна разабраць.
- Так давай разбярэм, праверым, - гном вывудзiў з скрыначкi адвёртку. - У чым праблема?
- Ты не валодаеш дастатковай... - кiбер выдаў пранiзлiвы трэск. - Мая нага...
- Ну як, рызыкнем, або? - Гарын крутнуў адвёртку памiж пальцамi.
- Добра, - штурман амаль па-чалавечы пацёр сталёвы падбародак. - Але перш ты падлучыш мяне да бартавога кампутара. Даўно жадаў паставiць мазгi на месца гэтаму меланхолiку...
Гарадскi могiльнiк размяшчаўся на месцы былога кар'ера - яшчэ пры будаўнiцтве касмапорта адгэтуль бралi жвiр з пяском, i спынiлiся, толькi дакапаўшыся да скальнай падставы. Зараз у гiганцкай варонцы размяшчаўся не меней велiчэзны калумбарый.
- Гэта што? - здзiўлена пацiкавiўся некрамант, аглядаючы стройныя шэрагi кубiкаў з беласнежнага бетону.
- Могiльнiк, - растлумачыў Кiркс.
- А дзе... долы? Як жа мне працаваць?
- Працаваць? - душа капiтана iзноў напоўнiлася нядобрымi прадчуваннямi.
- Банк - месца, дзе захоўваюць грошы, так?
Кiркс моўчкi кiўнуў.
- Значыць, яго павiнны добра ахоўваць. Прынамсi, гэта выглядае лагiчна.
- Яшчэ бы.
- Значыць, мне патрэбна войска. А асабiста мне прасцей за ўсё выстарацца яе на могiльнiк. Гэты бо могiльнiк?
- Ну ды.
- I дзе целы?
- Целы? - Кiркс здзiўлена зiрнуў на чарадзея. - Ах, целы... Ужо больш трохсот гадоў нiхто не хавае трупы. Гэта негiгiенiчна i занадта дорага - танней спальваць. Чыста, акуратна, кампактна.
- Я бачу, - змрочна адклiкаўся вядзьмак. - Але дзесьцi жа можна дастаць трупы? Штук дзвесце, хоць бы.
- Дзвесце? - капiтан здзiўлена прысвiснуў. - Ну i апетыты!
- Я аддаю перавагу гарантаванаму вынiку.
Цела кiбера ляжала на варштаце ў выглядзе добрага дзясятка запчастак, а сама галава красавалася на кампутарным тэрмiнале, посверкiвая пунсовымi вачыма.
- Зборка "дванаццаць-сорак тры", - тужлiва цягнуў гном, тыкаючы iголкам тэстара ў чарговую мiкрасхему. - Тэст нумар раз... Памылка. Два - памылка. Я ж казаў - у ёй уся справа!
- Гэта няве... неверагодна, - голас штурмана быў ледзь чутны. - У цябе не было i шанцу.
- Значыць, тэстар хлусiць?
- Не хлусiць, - адклiкаўся кiбер. - Гэта было б яшчэ больш неверагодна. Скажы, як ты гэта робiш?
- Адчуваю, - пацiснуў плечамi Гарын. - Проста адчуваю.
Кiбер памаўчаў.
- Я не магу растлумачыць гэты факт з навуковага пункта гледжання.
Гном усмiхнуўся.
- Што, не ўсё паддаецца тваёй жалезнай логiцы? Гатова, дарэчы.
- А больш няма? - маркотна пацiкавiўся некрамант, аглядаючы вельмi кампактную трупярню шпiталя пры касмапорце.
- Усё, што ёсць, - адрэзаў няголены санiтар. - У нас тут месца спакойнае, не тое, што Нова-Кавалла. Плацiце па сотне за жмурыка, i я забудуся, што наогул вас бачыў.
- Iдзе, - чарадзей раптам праззяў, нiбы выйграў галоўны прыз. - Спакуйце.
- Шалясцелкi наперад, - санiтар патрабавальна працягнуў руку.
- А як жа, - вядзьмак выбавiў з-пад плашча крывы металiчны дубец, у якiм капiтан прызнаў астаткi былога крэсла. - Ты!
Кончык жалязякi, пакрытай дзiўнымi знакамi, дакрануўся да носа санiтара, i той тут жа застыў.
- Ты чуеш толькi мой голас, - распевно вымавiў некрамант. - Ты выканаеш маю просьбу?
- Так... - ледзь чутна прашаптаў няшчасны, утаропiўшыся наперад невiдушчым поглядам.
- Цяпер ты пагрузiш целы ў машыну, якая прыпаркаваная ў задняга ўваходу. Потым вернешся сюды, i забудзешся аб тым, што мы сюды прыходзiлi. Зразумела?
- Так.
- Выконвай.
- Слухаюся, - санiтар, крахтануўшы, прыпадняў першае з тэл i пацягнуў уверх па прыступках.
- Выдатна, - Кiрксу раптам стала адчайна халодна. - Я i не ведаў, што ты так можаш.
- Дробязi, - чарадзей, даволi ўсмiхнуўшыся, схаваў жазло пад плашч. - Дзiцячыя свавольствы.
- Ён сапраўды пазабывае, што мы тут былi?
- Так.
- Нiчога сабе свавольствы...
- Па-першае, гэта можна лёгка парыраваць ахоўнымi чарамi - нават у Гарына ёсць патрэбны кудмень. А па-другое, на вашу тэхнiку гэта не дзейнiчае, - некрамант уздыхнуў. - А шкада.
- Накiдны на семнаццаць, - кiбер, пакапаўшыся ў скрынi, уклаў у працягнутую руку патрэбную прыладу. - Правярай трэцi контур.
У гiдрапрывадзе пранiзлiва сыкнула, i грузавы пандус пачаткаў павольна апускацца.
- Накшталт працуе, - гном абраўся з-пад размеркавальнага шчыта. - Ну, што тамака далей?
- Электрыка, - кiбер з асалодай пацягнуўся ўсiм целам. Упершыню за шмат гадоў у яго нiчога не ныла. - Пайшлi, пакаджу пару фокусаў.
- Запчастак амаль не засталося.
- Нiчога... - штурман махнуў рукой. - Калi ты i сапраўды так добры, як выглядаеш - збежым заўтра ў адно мястэчка.
- Куды?
- Да сяброў, - кiбер нявызначана памахаў рукой. - Iх тут маса.
Пузаты зялёны зомбi зламаў апошнюю лапату i, вантробна загыркаўшы, прыняўся выгортваць глiну клюшнямi. Зрэшты, гэта ў яго атрымлiвалася нашмат лепш, чым падручнымi прыладамi.
- Цiкавая раса, - задуменна канстатаваў некрамант. - Практычная.
- Гэта карцынатар, - адклiкаўся капiтан - другi слоiк пiва канчаткова знялў стрэс, пагаднiўшы яго з навакольным мiрам.
- Я запомню, - кiўнуў чарадзей. - Дзе жа гэтыя лайдакi? Мiнула ўжо тры гадзiны.
З-за боку ямы з'явiлiся пара шчуплых зомбi, здалёку падобных на аблезлых арангутанаў. У руках яны трымалi добры дзясятак керамiчных урнаў, выламаных з найблiзкага сховiшча.
- Здзек, - нечакана выразна сказаў Кiркс.
- Павер адмыслоўцу - горш iм усё роўна не будзе, - махнуў рукой чарадзей. - Ну што жа, час прымацца за працу. Эх, а так жадалася ўсё зрабiць чыста...
Гэтым разам Гарын апынуўся ў цалкам другiм канцы каласальнай звалкi касмiчнага ламачча, але тут апынулася нашмат утульней. Зруйнаваныя караблi абраслi сотнямi падстрэшкаў i тэнтаў, памiж якiмi хадзiлi самыя разнастайныя механiзмы.
- Дома! - штурман пацягнуўся ўсiм целам, выдаўшы ледзь чутны вiск серваматораў.
- Цiкава, - гном вырашыў нiчаму не дзiвiцца.
- Ага, - кiбер выдаў дзiўнае скрыгатанне, вельмi падобнае на смяшок. - Цiкава.
Гарын адчуў, што робат чымсьцi бязмерна здзiўлены - наколькi можа быць здзiўленым механiзм.
- Нешта не так?
- Ты, наогул, таварыш, у курсе, адкуль адбываюцца нам падобныя?
- Без паняцця. Я зарокся падыходзiць да вашага мiру са сваёй меркай. Занадта часта ўпрасак пападаеш.
Кiбер хмыкнуў.
- Нас збiраюць, як станкi або, тамака, караблi. Каму павязе адпрацаваць пяць гадоў - атрымлiвае штурхель пад зад i волю. Нас, цi ведаеш, прасцей выгнаць, чым утылiзаваць. Ды i Лiга абароны робатаў не нудизiць. Усiм добра. Акрамя нас.
- А вам чым дрэнна?
- Тэхабслугоўванне, таварыш, для вольных робатаў варта ашалелых грошай. Думаеш, я чыста з кахання да непаладак не правiўся? Або проста таму, што не жадаў разборкi?
Гном секунду падумаў.
- I колькi гэта варта?
- Танней траiх новых купiць. Я ж кажу - усiм выгодна: заводы працуюць, грошыкi круцяцца, а робаты абнаўляюцца. Сапраўды разлiчаны тэрмiн службы - вялiкая рэч.
- Не разумею, - Гарын перасмыкнуўся ад агiды. - Пяць гадоў - гэта жа мiзэр, у нас нават шахтныя помпы менш стагоддзя не служаць. Гэта жа проста... марнатраўна!
Кiбер на секунду застыў, мераючы Гарына паважлiвым поглядам.
- Мы абавязкова спрацуемся, таварыш.
Да поўдня гравiцялежка запоўнiлася запчасткамi даверху.
- Гэта прыйдзецца пакiнуць, - са ўздыхам склаў штурман, кiдаючы назад жалязяку, якая бы выдатна ўстала на месца якi трэснуў iлюмiнатара ў левым грузавым труме.
- Шкада, - гном з велiзарнай працай прымусiў сябе адвесцi погляд ад бязмежных палёў скарбаў. - Тут яшчэ гэтулькi смачнага...
- Часам мне здаецца, што ты робат у аблiччы чалавека, - хмыкнуў штурман. - Часам да непрыстойнасцi падобна.
- Я гном, - буркнуў Гарын. - I нiякiх жалязяк, акрамя пары арбалетных нiтаў, у сабе не ношку.
- Арбалетныя нiты? А дзе жа арбалетныя гайкi?
- Вельмi смешна, - гном машынальна пацёр вялiкi жывот. - Тады давай згортвацца, раз так.
- А што тут згортвацца? - кiбер нацiснуў на пульце каляскi пару кнопак, i груз патануў у малочна-белым ззяннi. - Так, тлумачу - гэтае транспартнае поле. Намёртва фiксуе нежывыя аб'екты. Нават не ведаю, як яно адрознiвае... - робат нервова тузануўся - мабыць, з гэтым фактам у яго былi звязаныя непрыемныя ўспамiны. - Дарэчы - пiва жадаеш?
- Калi нармалёвага - то ды.
- Яно будзе дужым - гэта сапраўды. А наконт нармалёвасцi - не мне судзiць. Пайшлi, спырснем знаёмства.
Бар "Плюс на мiнус" размяшчаўся ў рэштках былога крэйсера. Сам карабель даўно разабралi на метал - ужо вельмi той быў добры, але ангар пакiнулi - балазе, гэта апынулася самае вялiкае крытае памяшканне ў гэтай частцы Разборкi.
- Нытыах! - бармэн блiснуў зялёнымi вачыма. - Колькi гадоў, колькi зiм. Якiмi лёсамi?
- Сонечным ветрам прынесла, - штурман, запхаўшы каляску ў далёкi кут, пасеў насупраць, закiнуўшы ногi на здабычу. - Тры лiтры цёмнага ў дзве ёмiстасцi i дзясятак дробных.
- Аплату наперад! I гатоўкай.
Кiбер выдаў скрыгаючы лямант.
- Можна падумаць, ты мяне не ведаеш.
- Менавiта, што ведаю вельмi добра. Плацi або вымятайся.
- Я заплачу, - гном вывудзiў з жылетнай кiшэнi купку змятых купюр. - Не трэба.
- Ты зблытаўся з чалавекамi? - бармэн залыпаў усiмi лямпачкамi, спрабуючы адлюстраваць крайнюю ступень здзiўлення.
- Вось толькi не трэба гэтага чыстаплюйства, - у голасе штурмана прадзiмала неверагодная стомленасць. - Я не жадаю па дваццатым разе перацiраць адны i тыя жа аргументы. Тым больш, вынiк спрэчкi нам ясны загадзя.
- А як жа задавальненне?
- Тры лiтра цёмнага ў дзве ёмiстасцi i дзясятак дробных, - штурман застыў нерухома, усiм сваiм выглядам даючы зразумець - дыскусiя скончаная.
Цягнуць пiва з чайнiка апынулася нязвыкла, але на здзiўленне зручна.
- А нiчога тут. Утульна, - гном акiнуў поглядам цёмны продымленный ангар. - Толькi дымлiва.
- Што ты разумееш... - кiбер з храбусценнем раскусiў батарэйку. - "I дым айчыны нам салодкi i прыемны". Не памятаю, адкуль.
Раптам памяшканне напоўнiў пранiзлiвы гуд, ад якога ў Гарына заклала ў вушах. Секундай пазней усё сцiхла, i пад столлю ўспыхнуў велiчэзны экран.
- ... здарэнне! - раздаўся ўсхваляваны голас. - Цяпер мы вядзем...
У белай смузе галаграмы прарэзалася малюначак. Прыгледзеўшыся, гном зразумеў - паказвалi горад з вышынi птушынага палёту.
- Рабаванне банка! - вяшчаў голас, часамi захлёбваючыся ад важнасцi моманту. Гному тут жа стала нядобра.
Пяты голем усёткi ўзламаў сейфовый люк. Убачыўшы таўшчыню дзвярэй, некрамант толькi прысвiснуў - тая апынулася больш двух метраў.
- Ты хутка? - капiтан нервова адсярбнуў вiскi, але алкаголь яго ўжо не браў.
- Пяць хвiлiн, i сыходзiм, - чарадзей на iмгненне замёр, засяроджваючыся. Големы слаженно тузанулiся, зачыняючы праломы ў абароне - палiцыя ўсёткi падцягнула браневiкi, i вядзьмак пачаткаў асцерагацца - цi хопiць ў яго "мяса" для абароны. - Так, рабяты, грузiм золата... Куды-небудзь. Ну, вы разумныя, разбярэцеся.
Зомбi цямлiва пакiвалi. Парачка худых мурыдасаў выцягнулi з кутка пару гравiцялежак, а карцынатар пачаў згружаць на iх усё, што блiскацела.
- Разумныя, заразы, - з таямнiцай гонарам прамармытаў некрамант.
Стральба на iмгненне спынiлася.
- Вы акружаныя! - раздаўся добра пастаўлены голас. - Здавайцеся, i мы гарантуем вам жыццё i добры зварот. Да суду, вядома, - дадаў перагаворшчык пасля паўзы.
- Iдзiце нафiг! - Кiркс, дапiўшы бутэльку, запусцiў ёй у пабiтае акно. - Мы не здаемся!
- На гэты выпадак мне дадзена ўказанне палонных не браць.
- А мы ўсё роўна не здаемся. Дакладна? - капiтан звярнуўся да некраманта.
- Менавiта, - безуважлiва адклiкаўся той. - Час пакiдаць.
Кiркс асцярожна вызiрнуў з акна, уразiўшыся колькасцi палiцыi на вулiцах.
- Думаеш, яны так проста нас адпусцяць?
- Думаю, цяпер iм будзе не да нас, - некрамант, выйдучы ў цэнтр аперацыйнай залы, выняў з-за пазухi металiчнае жазло. - Адыдзi ў старонку, калi ласка.
З наканечнiка сталёвага дубца вырваўся асляпляльны прамень, якiм чарадзей прыняўся краслiць на палу нейкi чарцёж. Хвiлiнай пазней усё было скончана - на палiраванным мармуры ўспыхнула дванаццацiпрамянёвая зорка.
- Зачынi вушы, - вядзьмак, акiнуўшы задаволеным поглядам вынiк сваiх прац, саўгануў жазло зваротна пад плашч. - Цяпер пачнецца.
Капiтан спецыяльнага атрада знаходзiўся ў здзiўленнi. Рэтчэт нiколi не быў спакойным горадам - тут здаралiся i забойствы, i масавыя бойкi - асаблiва ў кварталах блiз касмапорта, але такога нiколi не было. Цэнтральны банк горада апынуўся банальна ўзяты штурмам. Як атрымалася ўпотай сабраць такое войска, заставалася загадкай - судзячы па паказаннях тэлекамер, у атрадзе, разнесшем дашчэнту ўсю сiстэму абароны банка, налiчалася не меней двухсот байцоў.
- Якiя нашы шанцы?
- Пакуль яны даюць сябе расстрэльваць - нядрэнныя, - памагаты прымкнуў вокам да аб'ектыва - тамака як раз рассыпаўся ў пыл чарговы голем. - Але калi яны пачнуць дзейнiчаць...
- Ты звязаўся з вайскоўцамi?
Памочнiк, кiўнуўшы, жадаў адказаць, але ўсё заглушыў цяжкi грукат - вышынны будынак, дваццаць гадоў назад спецыяльна выбудаваны для банка, раптам пачаў бурыцца, засыпаючы ўсё навокал малочна-белым пылам.
* * *
Мармуровая зорка парыла над руiнамi, паступова адпаўзаючы да ўсходу.
- Мне трэба выпiць.
- У цябе больш не палезе, - адклiкаўся некрамант. Ён быў вельмi заняты - да таго ён ухiтраўся левiтаваць усяго толькi дубовыя вароты ўласнага замка, а яны былi раз у дзесяць лягчэй. - Куды рулiць?
- Далей на ўсход, - Кiркс махнуў рукой у бок касмапорта. - Спадзяюся, твой сябрук нiкуды не знiк.
- Так што гэта такое, кажаш? - штурман зноў азiрнуўся на павольна расплывiстае воблака бетонавага пылу.
- Зорка Сiгiля. Я думаў, гэта ўсяго толькi казкi, - гном з усiх сiл навалiўся на поручнi гравiцялежкi, выпраўляючы завалу.
- I што яна робiць?
- На ёй можна лётаць. Прынамсi, мне так распавядалi.
- Бiялагiчны антыграў? Я лiчыў, што гэта немагчыма.
- Вядзьмарскi, хутчэй. Бiялагiчны - гэта, мусiць, цмокi.
- Я вучуся не дзiвiцца, - рахмана адклiкаўся штурман.
- Як i я, - уздыхнуў гном.
Зорка з грукатам павалiлася на бетон узлётнай пляцоўкi, рассыпаўшыся на дробныя аскепкi.
- Ты нас не тамака пасадзiў! - абурыўся капiтан. - Гэта не наша пляцоўка.
- Тры-шэсцьдзесят, - некрамант выцер пот. Ногi дрыжалi дробнай дрыготкай, i адчайна жадалася прылегчы. - Я запомнiў.
- А пандус грузавой чаго адчынены? Ён у мяне з касматага года не працуе!
- Тамака разбярэмся, - чарадзей, прыщочоўкнуўшы пальцамi, паманiў зомбi за сабой. - Ходу, ходу!
- Ты хвалюешся?
- Я стамiўся.
- А, - Кiрксу ўпершыню стала па-сучаснасцi страшна.
- Ходу, - лядоўнi пальцы чарадзея балюча ўхапiлi капiтана за руку. - Яны хутка апамятаюцца.
- З'явiлiся? - гном, хiхiкнуўшы, працягнуў ведзьмаку пузаты эмаляваны чайнiк. - На, сербанi. На табе асобы няма.
- Стамiўся, - уздыхнуў некрамант, плюхаясь у крэсла. - Смяротна.
- Ну ды, рабаваць банкi - справа няхiтрая, - адклiкнуўся штурман. Ён ужо сядзеў у пiлоццкiм крэсле, набiраючы на пульце нейкiя каманды. - Вы бы прышпiлiлiся. Праз хвiлiну скачам.
- Без загада? - паспрабаваў абурыцца Кiркс, але алкаголь ужо браў сваё. - Адста...
- Каманда нераспазнаная. Працягваю, - адклiкаўся штурман. - Гатоўнасць паўхвiлiны. Хто не прышпiлiўся - я не вiнаваты.
|