|
|
||
Если можешь взять силой - твое! А если это применят к вам? |
Глава 5. Варварская гасцiннасць
Пануры замак Шахрыяра сёння ззяў усiмi агнямi. "Ганаровы госць" сядзеў на чале стала, з усiх сiл спрабуючы прагрызцi кляп, а барон сядзеў побач, час ад часу цiкавячыся - чаму жа яго ўмiлаваны дзядзечка нiчога не есць?
Некрамант, прычынiўшы вочы, лянiва калупаўся ў талерцы - эйфарыя ад перамогi ўжо мiнула, i зараз засталася толькi шэрая стомленасць. Мясцовая ежа, з пункта гледжання ведзьмака, магла адагнаць пачуццё голаду - i толькi. Чарадзей жа ў родным замку абвык да вытанчанага гатавання, так што мясцовая каша з дробна пасечаных карэнняў, i мяса, якое на густ нагадвала кардон, былi агiдныя.
- Нешта здарылася? - разьбяное крэсла па правую руку агiдна рыпнула, i чарадзея аблiла густая хваля перагару. Судзячы па мове, якая ўжо злёгку запляталась, Кiркс паспеў ладна "закласцi за каўнер", а таму знаходзiўся ў дабратлiвым настроi.
- Я жадаю дадому, - некрамант адкiнуўся на спiнку крэсла. Перад яго унутраным поглядам зноў з'явiўся роднай замак, ва ўсiх падрабязнасцях - ад падземных лабараторый да наглядальных пастоў на спiчаках, i ад гэтага нуда стала зусiм нясцерпнай.
- Ты, выпадкам, не перапiў? - капiтан клапатлiва зiрнуў у асобу чарадзею. Убачанае яго ладна заклапацiла - замест чорнай бяздоннай прорвы вачэй на яго зiрнулi каламутныя вочы старога паўвар'ята.
- Можа быць, - рахмана пагадзiўся некрамант.
- Тады табе варта паспаць.
- Варта...
Хмель iмгненнем зляцеў з Кiркса, пакiнуўшы пасля сябе лёгкi галаўны боль i шкадаванне аб бясталентна выдаткаванай выпiўцы. Ён прынюхаўся да паўпарожняга кубка, але не ўлавiў нiчога, акрамя кiслага паху вадзянiстай дрэнi, якую мясцовыя звалi вiном.
- Нiкуды не сыходзь, - капiтан саслiзнуў з высокага крэсла, аглядаючыся ў пошуках штурмана - наколькi Кiркс памятаў, у таго зусiм магла заваляцца партатыўная лабараторыя, якую капiтан пацiху зваў "мiкравыцвярэзнiк".
- Як загадаеш.
Некрамант нячулым целам ляжаў на шыкоўнай пасцелi, а капiтан з дроiдам вядзьмарылi над астаткамi вячэры. Супраць чакання, у вiне нiчога падазронага не апынулася, а вось у бiфштэксе ўтрыманне нейралептыкаў было ўсяго на дзесяць адсоткаў нiжэй смяротнай дозы. Кiркс, пазнаўшы дыягназ, збляднеў.
- Па-мойму, нас жадалi атруцiць. Добра, што ў мяне апетыту не было.
- Ды што тут жадаць, - лабараторыя выдала кароткi званок. - Вашы целы пашытыя настолькi недарэчна, што звычайна трэба паспрабаваць пакiнуць вас у жывых, а не наадварот. Можа, толькi Гарын пашыты больш-меней разумна...
Сталёвая рука паставiла перад капiтанам мензурку з iскрыста-сiняй вадкасцю.
- Гэта што? - падазрона пацiкавiўся капiтан, моршчачыся ад з'едлiвага паху.
- Антыдот. Напаi яго, i сам выпi. Прынамсi, на найблiзкi тыдзень у вас будзе шыкоўны iмунiтэт да гэткага роду атручванняў. Так, i паспрабуйце нiчога сабе не зламаць.
- Чаго гэта? - Кiркс усё яшчэ не вырашаўся дакрануцца да ёмiстасцi з лекамi.
- Таму, што прыйдзецца трываць - абязбольванне не падзейнiчае.
Штурман не стаў распавядаць аб самiм прымiтыўным спосабе знячулення - зусiм без лекаў - Кiркс i так ужо колерам асобы нагадваў беленую сцяну. Акуратна прычынiўшы дзверы, дроiд накiраваўся да шрубавай лесвiцы, але дайсцi да яе не паспеў - грунтоўны ўдар па галаве расфарбаваў усё поле зроку пералiўнымi выблiскамi, i штурман адключыўся.
Гном задуменна тасаваў калоду - ён вырашыў навучыць штурмана брыджу. У лагiчных гульнях кампутар усё роўна абгульваў чалавека максiмум з пятой спробы. Але ў блефе штурман быў адкрыта слабы - i гном жадаў гэта выкарыстаць.
Глухi металiчны ляск на лесвiцы iмгненнем садзьмуў з гнома дабратлiвы настрой. Факел зласлiва сыкнуў, згашаны магутным пляўком, i па пакоi папоўз з'едлiвы дым. Своечасова - дзверы бясшумна адчынiлася, кiнуўшы на падлогу ярка-жоўты прамень святла. Гарын асцярожна адступiў за дзверы i, прыклаўшы далонi да рота, выдаў шумнае сапенне - нiбы бы ён дрых без заднiх ног. Вядома, збудаваць ляльку на пасцелi было бы яшчэ верагодней, але аб гэтым думаць было ўжо некалi.
У пакой слiзганула худзеючы цень. Прыгледзеўшыся, гном зразумеў - гэта быў адзiн з ношчыкаў, што так жвава цягалi паланкiны - вiдаць, толькi гэтым iх служба не абмяжоўвалася. У руках хлопец трымаў шастапёр, дбайна абкручаны тканню.
Дзверы прыадчынiлася яшчэ шырэй - зараз у праёме тырчалi ўжо дзве цiкаўныя галовы. Хлопец з шастапёрам ледзь чуваць буркнуў нешта мацюкальнае - з-за гэтага ў пакоi стала зусiм цёмна.
Кароткi хук левай вынес уладальнiка верхняй галавы ў калiдор. Па палы загрымела алейная лямпа, i яркае святло тут жа змянiўся дымлiвай полынню. Хлопец з шастапёрам здзiўлена павярнуўся, падняўшы над галавой сваю зброю, але руку акуратна перахапiлi, тут жа зламаўшы ў трох месцах. Апошняга служку Гарын дагнаў ужо ў лесвiцы, ад душы смальнуўшы трафейным шастапёрам.
Абяззброены хлопец зайшоўся доўгiм немым лямантам - у двары тут жа адклiкаўся горн. Гарын, праглынуўшы, кiнуў кароткi погляд на нячулае цела дроiда i шпурнуўся ў бакавы калiдор, куды выходзiў вентыляцыйны канал, якi веў наўпрост у падзямеллi.
Галава капiтана проста-ткi расколвалася - але боль цалкам не пахадзiла на звычайнае пахмелле.
- Вады...
У вусны ткнулася шчарбаты каганец з чымсьцi горкiм.
- Вады! - Кiркс пратэстуюча паматаў галавой.
- Пi, што даюць, - раздаўся голас лiнгверсара. Ён чамусьцi iшоў не з пэндзля, а аднекуль здалёку. - Пакуль даюць.
Капiтан адкрыў вочы - ён сядзеў у трывалым крэсле са ўбудаванымi кайданамi, а наадварот, у горача падпаленага горана, стаяў барон уласнай персонай. На стале ў сцяны ляжаў лiнгверсар - побач з масай блiшчалых прылад самога злавеснага выгляду.
Масiўны мужчына ў халаце, ладна абрынданым цёмным, зноў ткнуў пад нос капiтану каганец з бурай вадкасцю. На гэты раз Кiркс не супрацiвiўся.
- Вось i хвалебна, - Шахрыяр, узяўшы са стала доўгi выгнуты дубец, саўгануў яго ў горан. Капiтан зачаравана прасачыў за зграйкай iскраў, якiя ўзнеслiся да нiзкай абкуродымленай столi, i мiжвольна праглынуў. - Я бачу, мой сябар, ты збянтэжаны?
- Неадкладна адпусцiце мяне!
- Не бачу ў гэтым нiякай неабходнасцi, - барон, выцягнуўшы нагой з-пад стала грубiянска пазбiваны табурэт, пасеў на яго i прыняўся выразна размiнаць пальцы. - У гэтым выпадку ты мяне будзеш слухаць няўважлiва.
- Я i так не буду.
- Будзеш, - Шахрыяр, ухапiўшы абцугамi пруць, выняў яго з горана - канец ужо адчувальна счырванеў. - Не цi так?
- Што табе трэба?
- Твая лятучая крэпасць. Я, цi бачыш, аглядаў яе сёння. Вы звалiлiся з вялiкай вышынi, але засталiся жывыя. Сцены лятучага форта сапраўды нязломныя, - барон на секунду задумаўся. - Пасля нашай перамогi я шмат думаў... Ваша прысутнасць дае мне шанец - i я мае намер не выпусцiць яго.
- Якi шанец?
- Стаць вялiкiм, вядома! - барон пацiснуў плечамi, нiбы гэта само сабой разумелася. - Нязломная крэпасць, якая лётае, i смяротны ўладар бур - нiхто не зможа спынiць мяне. Але перш... Ты будзеш служыць мне?
Кiркс зноў праглынуў. Ад сухой спекi ён увесь змакрэў, а перасохлы язык, здавалася, прылiп да неба.
- Не чую адказу, - Шахрыяр лянiва пацягнуўся.
- Так, - на розум капiтану прыйшла старадаўняя прымаўка: "кiпцiк уграз - усёй птушачцы знiкнуць".
- Выдатна, - барон перавёў погляд на цёмную постаць, нерухома застылую за крэслам Кiркса. - Нашыйнiк сюды.
Шлях у падзямелле апынуўся нядоўгiм, але хваравiтым - будаўнiкi напэўна не разлiчвалi на тое, што вентыляцыйныя хады будуць выкарыстоўвацца для вандраванняў. Вострыя боку камянёў начыста пашматалi скураную камiзэльку, але ўвогуле гному атрымалася адкараскацца сотняй ранак - i толькi.
Камiн, у якiм у вынiку апынуўся Гарын, не распальвалi па меншай меры ўжо гадоў дваццаць - тонкi пласт куравы цалкам знiк пад добрым дзясяткам выглядаў цвiлi. Секунду гном сядзеў нерухома, прагна ўслухоўваючыся ў гулкую цемру, але нiчога, акрамя звону кропель, разабраць не здолеў.
Ззаду нешта сцiсла зашамацела, i гном паспяшаўся наперад. Своечасова - па зацвiлых сценах пацяклi агнiстыя раўчукi, запаўняючы калiдор памяранцавым святлом.
- Шустрыя, гады, - хмыкнуў Гарын, узiраючыся ў цемру. - Нiчога, вы яшчэ не ведаеце гномаў!
Некрамант ачуўся ад пранiзлiвай волкасцi. Адкрыўшы вочы, ён здзiўлена ўтаропiўся ў нiзкую столь, па якiм збеглi блакiтныя блiкi святла.
- Гэй! - чарадзей паспрабаваў заварушыцца, але нiчога не атрымлiвалася - падобна, яго звязалi, але ложак пад iм пачатку пакачвацца, як лодка на вадзе. На вадзе - ведзьмака апякла нечаканая здагадка: падобна, Шахрыяр разумеў нашмат больш, чым паказваў, i апынуўся нашмат хiтрэй, чым разлiчваў некрамант.
- Не тузайся, дахляк! - раздаўся лянiвы голас, i плыта з чарадзеем рэзка тузануўся. Вядзьмак здзiўлена хмыкнуў - казалi на сярэднегалактычнам. - Усё роўна ты нiчога не зробiш.
Некрамант павярнуў галаву - ён сапраўды плаваў на самой сярэдзiне падземнага возера. На беразе сядзеў пануры хлопец з рукой у лубку ад пэндзля да самога пляча. Ад берага да плыце iшла дужая вяроўка, якая i не давала чарадзею сплысцi занадта далёка.
- Як цiкава, - вядзьмак спрабаваў казаць цалкам цiхамiрна - нiбы не яго апаiлi i прывязалi да хлiпкай плыты. - Гэта ж хто цябе так?
- Ты пра што? - хлопец адкрыта занерваваўся.
- Рука, - чарадзей шырока ўсмiхнуўся. - Я пабачыў шмат пераломаў - гэты вiдавочна "ручнога" паходжання.
- Гэты да... - асоба хлопца сказiлася нянавiсцю, але ён тут жа ўзяў у сябе ў рукi. - Не, гэта я так, звалiўся.
Вядзьмак бязгучна ўсмiхнуўся - падобна, Гарын усёткi прыняў бой. Вядома, яшчэ цiкавей было бы пазнаць - атрымалася яму схавацца, цi не, але на такi поспех некрамант не разлiчваў.
- Звалiўся, значыць... Ваш замак наогул вельмi брыдота спланованы - засынаеш у пасцелi, а прачынаешся... - чарадзей паспрабаваў пацiснуць плечамi, але не змог зрабiць нават гэтага - скруцiлi яго сапраўды на сумленне.
- Так, - хлопец ледзь прыкметна выдыхнуў - ён злiчыў, што некрамант не заўважыў яго абмоўкi.
- Доўга гаiцца будзе.
- Парадкам...
Некрамант дазволiў сабе ўсмiхнуцца яшчэ шырэй - гутарка, падобна, наладжвалася.
Падзямелле апынулася на рэдкасць прымiтыўным - усяго тры часткi, у меншай з якiх апынуўся гном. З паверхняй яны злучалiся шырокiм тунэлем, выходзiлым у двор крэпасцi, i добрым дзясяткам "сакрэтных" i паўсакрэтных хадоў.
Турма апынулася зусiм малюсенькай - усяго-то тры калiдора з дзясяткам камер, у якiх не было нi адной жывой душы. Каморы з жаўнернямi апынулiся куды як прасторней - тамака гному стала прыходзiлася хавацца ад патрулёў i служк, якiх у замку апынулася нашмат больш, чым можна было прадставiць з першага погляду. Зрэшты, падзямелле апынулася досыць прасторна для "гульнi ў хованкi", i пад канец гном нават трохi знахабiўся.
- Так, а тут чаго зачынена? - адмычкi, спехам вытачаныя з цвiкоў, здавалiся цацачнымi ў тоўстых пальцах гнома, але ўпраўляўся ён iмi з ненатуральным спрытам. - Напэўна нешта каштоўнае.
Дзверы з ледзь чутным рыпаннем адчынiлася, прапускаючы ўнутр Гарына. Той здзiўлена агледзеў звалку металалому - мятыя даспехi, чаканка на якiх схавалася пад пластом iржы, паедзеныя жучком стралы i дзiды, расколатыя шчыты, зламаныя шаломы.
- Цю... - расчараванне ў голасе гнома можна было чэрпаць вёдрамi. - Замак на марку, а дабра на паўгроша...
Раптам яго погляд прыцягнуў падазрона знаёмы шалом. Убачыць у такiм месцы нешта знаёмае было неверагодным - i Гарын вырашыў разабрацца пастаранней.
"Шалом" апынуўся праламаным чэрапам штурмана. Электронныя блокi пад тытанавай пласцiнай перакасiлiся, а на якiя адкрылiся кантактах запеклася бурае шумавiнне - падобна, дроiда не толькi аглушылi, але яшчэ i прапаласкалi.
- Ды ўжо, патрапiў ты, братка... гном схiлiўся над рэшткамi сябра, але амаль тут жа распрастаўся - у калiдоры прычулiся галасы.
Шырокi жалезны нашыйнiк непрыемна шараваў шыю, але ў астатнiм капiтан не выпрабоўваў нiякiх нязручнасцяў. Наадварот, яго сталi нашмат лепш кармiць, ранiцай яго апраналi два лакея, а вiно - нашмат лепшай якасцi - зараз выдавалi без абмежаванняў.
Карабель схавала павуцiнне трасоў i кучы зямлi, вынятыя з-пад карпусы. Аднавокi iнжынер з знявечанай асобай разлiчваў прыпадняць нос фрэгата, каб Кiркс мог выпусцiць насавую пасадкавую каляску, а потым тое ж самае пракруцiць i з кармой. Калi жа карвет апынецца залiшне цяжкiм - проста расчысцiць дзюзы вертыкальнага манеўру, каб Кiркс смог бяспечна ўзляцець.
- Выдатная рэч, - iнжынер лiтаральна схадзiў з розуму ад захаплення. - Якая форма, а трываласць! - ён зноў паспрабаваў падрапаць цвiчком керамiчную ашалёўку карабля - як заўсёды, безвынiкова. - Калi бы вы звалiлiся ўсяго на поўсотнi лiг паўночней, можна было нават не важдацца!
- А што тамака?
- Караванны шлях праз горы ў землi варвараў. Фармальна - ён на тэрыторыi барона, ды толькi загвоздка ў тым, што драўляны форт тамака не пратрымаецца i пары тыдняў, а часу пабудаваць нармалёвую крэпасць нам нiхто не дасць. А тут - такi падарунак... Усталявалi бы кармой да цяснiны, i... - iнжынер выдаў шыпячы гук, намякаючы на ролю маршавых дзюз у справе дужання з супернiкам.
- Лепш носам, - адклiкаўся Кiркс, тут жа пашкадаваўшы аб сваiх словах.
- Чаму гэта? - iнжынер тут жа насцярожыўся, а знявечаны нос, падобны на слiву, пачаткаў нервова тузацца.
- Ды так, нiчога, - капiтан скляў пластую балбатлiвасць, але было ўжо позна - суразмоўца, iмгненнем пасур'езнеўшы, пабег у бок карабля, забраўшы з сабой лiнгверсар.
Некрамант багаслаўляў таго, хто скруцiў яго пяньковымi, а не скуранымi вяроўкамi - ад волкасцi тыя ўжо на трэцi дзень ладна саслаблi, i зараз заставалася спадзявацца, што падчас чарговага кармлення турэмшчык не праверыць крэпасць пут.
- А потым я яму кажу... - хлопец з пераламанай рукой працягваў натхнёна вяшчаць, пазабываўшы аб усiм на святле.
- Так... - чарадзей адлюстраваў на асобе жудасную зацiкаўленасць. - I што жа далей?
- А ён такой!
- Як цiкава... - па разлiках чарадзея, яшчэ тры дня, i ён зможа вызвалiць рукi. Хоць гэта не асоба бы яму дапамагло: у мясцiны зямлi i воды вядзьмарыць не атрымлiвалася ў прынцыпе - тут нават думкi чыталiся цяжка, але вядзьмак быў упэўнены - за тры дня ён што-небудзь прыдумае. Галоўнае, каб нiхто не выявiў саслабелых вяровак.
Дзверы рэзка тузанулi, пасля чаго прычуўся жаласны скрыгат ключа ў замку. Гном даволi ўхмыльнуўся - ладна перапалохаўшыся пару дзён назад, ён падбаў прыняць меры. Зараз замок на дзверы быў безнадзейна сапсаваны, а адчыняць дзверы патрабавалася за завесы, паварочваючы створку на дужцы замка. Гэта патрабавала цалкам незвычайнай сiлы, i таму гном лiчыў сябе ў поўнай бяспецы.
З-за дзверы прычулася незадаволеная лаянка i ляск металу - нiбы хтосьцi з размаху кiнуў аб падлогу гуляю мятых рондаляў. Зрэшты, секундай пазней з калiдора данёсся скрыгат - адмыкалi суседнюю дзверы. Гарын павольна выдыхнуў - падобна, пакой сапраўды выкарыстоўвалася як склад металалому.
Галава дроiда - зрэшты, цяпер не галава, а груда электронiкi, раскладзеная на зямле - выдала серыю кароткiх пстрычак, нямала натхнiўшы гнома. Спачатку ён баяўся, што кароткае замыканне цалкам разрадзiла крынiцу сiлкавання штурмана, але ўсё абыйшлося.
- Дзе я? - левае вока дроiда, пакруцiўшыся, утаропiўся на бот гнома, перамазаны глiнай i вапнай.
- У падзямелле, - хахатнуў Гарын. - Ты хоць што-небудзь памятаеш?
- Некраманта атруцiлi нейралептыкамi. Я зрабiў процiяддзе. Пайшоў унiз, - маўленчы модуль выдаў слабое гудзенне, - Сiстэмная памылка, дынамiчная перагрузка мазгавога блока вышэй дапушчальнай.
- Цябе смальнулi па галаве, мой сябар, - адклiкаўся гном. Падазраю, што гэтым, - ён прадэманстраваў воку масiўны шастапёр. - Праламалi чэрап, а тамака кароткае замыканне, i ўсё такое iншае.
- А ты мяне правiш.
- Дакладней, спрабую. Добра, адключайся - буду цябе мантаваць у шалом, - Гарын паказаў воку да бляску аддраены "чыгун" з непераборлiвым гербам.
- Я думаў, мы дамовiлiся... - Шахрыяр асцярожна паправiў ланцугi нажных кайданоў капiтана.
- Я забыўся пра насавую батарэю, - хутка адклiкаўся Кiркс. Горан насупраць гарэў ва ўсю моц, але капiтана бiла дрыготка.
- Пра што яшчэ ты "забыўся"? - барон здзеклiва задраў брыво. - Так не пайдзе. А таму - з яго дня за кожны пракол ты будзеш губляць па пальцу. Iх у цябе цэлых дваццаць - надоўга годзе. Калi да справы падыходзiць з належным намаганнем.
- Я не змагу кiраваць караблём.
- Невялiкая навука - кнопкi нацiскаць. Навучыш каго-небудзь. А калi каму з вас не годзе стараннасцi - я змагу знайсцi патрэбныя стымулы, не хвалюйся.
Путы амаль развалiлiся - яшчэ дзень, i пэндзлi будуць цалкам вольныя. Некрамант нават дазволiў сабе памарыць, што менавiта ён зробiць з баронам, калi зноў здабудзе магчымасць вядзьмарыць.
Раптам дзверы ў вязнiцу расхiнулася, i па вадзе заскакалi памяранцавыя водблiскi. Чарадзей звярнуў галаву - на парозе стаяў Шахрыяр. Турэмшчык абарваў свой бясконцы маналог, з непадробным страхам утаропiўшыся на спадара.
- Ну, як наш палонны? Не адмакрэў яшчэ?
- А раней вы мяне клiкалi "дарагiм госцем", - з'едлiва адклiкаўся вядзьмак.
- Усё змяняецца, - барон пстрычкай адправiў варту з паходнямi, абрываючы смутную надзею чарадзея згуляць на процiдзеяннi агню i воды. - Ну як, гатоў да новых подзвiгаў?
- Не, - некрамант вельмi праўдападобна закашляўся. - Я i пасля папярэдняй справы не акрыяў, а гэтае балота мяне зусiм даканала.
- Гэта наша самая вялiкая пiтная цыстэрна, - хмыкнуў Шахрыяр. - Шанаваў бы аказаны гонар, звычайна мы сюды чужынцаў не дапушчаем.
Некрамант, глыбока ўздыхнуўшы, выразна выказаў, як барону варта абыйсцiся з "аказаным гонарам".
- Як груба, - Шахрыяр незадаволена скрывiўся. - Так, дарэчы - я ведаю, што табе трэба.
- Ды няўжо?
- Мне твае сябрукi ўсё распавялi. Без утойвання. Прыемныя людзi, любрю такiх, - барон уладарна ўзмахнуў рукой, зганяючы з крэсла турэмшчыка. - Ты жадаеш патрапiць дадому. А для гэтага табе патрэбен жалезны балван, якi ведае, як гэта зрабiць, i тоўсты п'янiца, за чыёй спiной ты хаваешся. Увогуле, так, - Шахрыяр выразна расцёр пальцы, уважлiва гледзячы некраманту ў асобу. Той нават не тузануўся ад сухога трэску, i барон расчаравана адкруцiўся. - Пакуль ты выконваеш мае загады - твае... калегi жывуць. I твая надзея - разам з iмi. Я зразумела выкладаю?
- Суцэль, - змрочна адклiкаўся чарадзей.
Капiтан сядзеў у крэсле другога пiлота i аблiваўся потам. Нясцерпна жадалася выпiць, хай нават мясцовай дрэнi, але як толькi карвет смог узляцець, Шахрыяр тут жа замянiў пайковае вiно травяной настойкай. Гэта канчаткова забiла астаткi аптымiзму ў Кiрксе, i нават роднае пилоцкае крэсла не вярнула яму былой бадзёрасцi.
Вiхрасты хлапчук-пiсарчук захоплена цiснуў на кнопкi, прымушаючы гмах карабля выпiсваць у небе цалкам неверагодныя кульбiты.
- Альтыметр! На альтыметр глядзi! - па дысплеi скакалi пунсовыя лiчбы - "лiмiтава нiзкая вышыня".
- Ух, выдатна... - хлопец з захапленнем пацягнуў штурвал на сябе, прымусiўшы карвет выканаць класiчную "свечку".
- Авiягарызонт! Альтыметр... Тармазi - гара прама па курсе! - гранiтная сцяна нiбы бы выскачыла з нiадкуль. Спалоханы хлопец выцiснуў педаль тормазу, i карабель застыг нерухома - у кiламетры ад зялёнай раўнiны i ўсяго ў паўсотне метраў ад Вясёлкавага хрыбта, "апошняй мяжы цывiлiзацыi", як растлумачыў Кiрксу iнжынер.
- Выбачыце, - хлапчук, выпусцiўшы штурвал, скурчыўся ў крэсле, чакаючы лупцоўкi.
- Не кiдай штурвал падчас палёту! Заднi ход малы, - стомлена адклiкаўся капiтан. - Потым пагаворым.
Нажаль, за свой кароткi вiзiт Шахрыяр паспеў разглядзець саслабелыя путы на руках палоннага, тут жа распарадзiўшыся змянiць iх на скураныя. Загад выканалi з паспешнасцю, якая вельмi насцярожыла чарадзея - гэта нiяк не вязалася з атмасферай "ускрайкавага баронства", якая раней панавала ў гэтым месцы.
Цяпер усё прахарчаваў сапраўдны вайсковы дух - менавiта то, чаго некрамант адчайна пазбягаў у родным мiры. Нават сам Шахрыяр, здавалася, стаў вышэй - ад яго зыходзiў "водар" сапраўднага правадыра, i яго людзi гэта адчувалi.
Больш вядзьмак нiколi не бачыў аднарукага турэмшчыка - яго змянiлi змрочныя рабяты ў глухiх шаломах, якiя цалкам iгнаравалi любыя спробы завесцi гутарку. Зрэшты, кармiць чарадзея сталi лепш, i цi ледзь не праз дзень яго мазалi вострапахкiмi мазямi, якiя зараз прагналi зараджалую прастуду.
Усё адкрылася праз пяць дзён пасля вiзiту барона - калi ў дзверы вязнiцы з'явiлася нешта, якое адчайна нагадвала двухспальную дамавiну з iлюмiнатарам у верхняй частцы. Усярэдзiне, як некрамант i асцерагаўся, таксама плёскалася вада. Следам у вязнiцу ўвайшоў барон.
- Уставай, мой сябар. Нас чакаюць вялiкiя справы.
|
Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души"
М.Николаев "Вторжение на Землю"