Песляк Виталий Владимирович : другие произведения.

Мышаня

"Самиздат": [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:


 Ваша оценка:

8

8

Стаю, ля ганку, гляжу- бяжыць, нейкае маленькае, прыглядзеуся, Мышаня.

Ён сеу і сядзіць- вочы на мяне палупіу і глядзіць.

Тады і кажа:

- Я, Мышаня, а тваё імя як?

- Сцяпан Сеускі!

Я адразу адказау, толькі потым зразумеу:

- А ты чаго, мову ведаешь?

- Ага, ведаю, вось на жаль толькі адну, "родную"!

Я па-ранейшаму здзіуляуся:

- Мышаня, а адкуль?

- Мая норка знаходзіцца у аѓдыторыі "Роднай мовы"!

Расставіѓшы ѓсё па сваіх месцах, зразумеушы усё як ёсть.

- А чаго, ты тут робіш?

- Гуляу, тяпер вось с табой размауляю! А ты чаго не спіш у гадзіну з паловай ночы?

Вось як, ён і ѓ часе арыентуецца!? Я паглядзеу на настенный гадзіннік, у хаце і сапраѓды: было падлогу другога ночы, секунда ѓ секунду!?

- Мышаня, а гэта-то ты адкуль ведаеш?

- Мы ,Мышаняты Цішыняты, прозвішча ну нас такі, выраслі у сяле Антыпаука...

- Дык ты яшчэ і географ!?

- Пачакай, ты ж не даслухаѓ да канца, не перапыняй калі ласка! Дамовіліся?

Я палупіу вочы і як загіпнатызаваны:

- Дамовіліся!

- Так вось, выраслі у сяле Антыпаука, што у Нураускам раене!

Шчыра кажучы, тут у мяне, нават рот прыадкрыѓся!

- Жыхары хаты, у якой мы жылі і нават былі суседзямі, вельмі адукаваныя людзі. Хата была заваленая, рознымі кнігамі. Астатнія наші субраты, пакусалі б ды пагрызлі б, гэтыя папяровыя "цагліны".

Мышаня захіхікаѓ тоненькім пісклявым галаском. Тут я не ѓтрымаѓся і плюхнуѓся на лаву: "ён яшчэ і жартуе словамі, у пераносным сэнсе! Ачмурэць!"

- Але мы другія - у начы, з перапынкамі, падпаѓзлі да кніжках і...

- І чыталі!?

- Ды ты што, з розуму сышоѓ, я і зараз - не моцны ѓ гэтай справе, а мае браты ,так тыя і пагатоѓ! Мы разглядалі малюнкі!

- Тфу ты, як усё проста.

- Не рабі высноѓ, Сцяпанка, пакуль не даслухау да канца!

Мышаня, не перастае мяне здзіѓляць. Але ж, пара ісці класціся спаць, вось і вочы зачыняюцца.

- Паслухай, Мышаня, можа быць заѓтра, а то я ѓжо засынаю?

- Я гэта, даѓно ѓбачыѓ, але пачакай яшчэ крышачку!

Ну вось, цяпер ён мною камандуе.

- Як - то раз, гадзіны у тры, калі мы з братамі адхілена шукалі маляѓнічыя старонкі, суседзі, то есць зараз, гаспадары, падкраліся і переловілі нас у вялікую скрынку.

- Ой! Я спадзяюся, што гэта - усе?

- Ну пацярпі яшчэ ледзь - ледзь!

Я пагадзіѓся, хоць пазяхаць надакучыла больш, чым зачыняюцца вочы. Але спудзіуся я нават праз падлозе дрем! Аднак вырашыу даслухаць апавяданне, Мышаня Цішаня.

- Так вось, на чым я спыніѓся, а ѓспомніѓ! Аказалася, што гаспадары былі, эксперементаторами і яны тэставалі дзеянні розных прэпаратаѓ, на жывел!

- Як я разумею, асноѓным выпрабавальнікамі былі мышаняты!?

- Хлопчык ты разумееш мяне, прама - ткі "з паѓслова"!

Сон ѓсе яшчэ адольваѓ, але цікавасць стала вышэй за ѓсё.

- Мышаня, а тябе чаго, у дарозе страцілі?

- Толькі вось, смяяцца не трэба!

- Я і не думаѓ.

- А тон быѓ такі, быццам ты адкрыта здзекуешся!

- Прабач, паважаны Мышаня, я не хацеѓ цябе пакрыѓдзіць. Расказвай калі ласка далей, я буду уважліва цябе слухаць!

Ён нахмурыѓся, але працягнуѓ распавядаць.

- Пасля таго, што я там убачыу, мне больш нічога не заставалася, акрамя як збегчы ад туль!

Сон адышоѓ на другі план, цікава было толькі, як маленькаму мышаню ѓдалося падмануць вучоных людзей і збегчы з лабараторыі, а галоѓнае, як ен трапіѓ у аѓдыторыю "Роднай мовы"!

- Я падгледзеѓ, як адкрываюць суседнія клеткі і счакаѓшы падыходны момант, адкрыѓ дзверцы хвастом!

- А як жа ты выбраѓся з памяшкання лабараторыі?

- Ну вось гэта было, на шчасце, проста! Яны, верагодна, не былі гатовыя да таго, што маленькаму мышаню атрымаецца, выбрацца з клеткі!

- І..., хопіць гаварыць загадкамі, мне ж цікава, што ѓ выніку атрымалася!

Мышаня, напэѓна вырашыѓ пратрымаць мяне да світання, каб спакойна, пры святле ѓзыходзячага сонца, дабрацца да сваей нары.

- Ну добра, а то я бачу "на табе поѓсць гарыць" ад нецярпення!

Ну вось, сам жа раздражніла мяне, а цяпер кажа, што я нецярплівы! Як яго зразумець?

- Увогуле, там рашоткі вентыляцыі: вельмі шырокія, каб спыніць мышаня і да таго ж, знаходзяцца амаль на падлозе! Вось я ѓ яе і шмыгнуѓ!

- Так з гэтым разабраліся. Але застаѓся адзін нявырашанае пытанне!

- І які ж?

- Як жа ж ты ѓсе ж такі апынуѓся ѓ аѓдыторыі "Роднай мовы"?

Мышаня, відавочна не хацеѓ адказваць і пачаѓ, проста цягнуць час.

- Ай, там зусім не цікава.

- І ѓсе ж, я хачу паслухаць!

- Ну, можа ѓсе ж такі не варта?

Як казаѓ мой дзядуля: "пры на пралом і да канца, каб не здарылася, як зацяты баран"!

- Расказвай, а то я пакрыѓджуся і пайду. Будзеш тут адзін, сядзець і сам з сабой, размаѓляць! Ну так, як наконт...

- Ну ѓсе, хопіць, распавяду! Толькі не сыходзь.

На вачах у яго, накацілі слезы.

- Ну ѓсе, цішэй, супакойся, ні куды я не пайду! Па крайняй меры, пакуль не дослухаю, да канца, твой аповяд!

- А што тут расказваць?!

- Мышаня, ты зноѓ?!

- Усе, распавядаю.., а можа лепш, яшчэ пасядзім у цішыні?

- Ну ѓсе, з мяне хопіць, я пайшоѓ.

Узяѓшыся за ручку дзвярэй, я пачуѓ ціхі, неразборлівы піск, мышаня.

- Прабач, я не пачуѓ, можаш паѓтарыць, яшчэ раз?

- Аѓдыторыя і лабараторыя, знаходзяцца ѓ адным і тым жа, інстытуце!

- Працягвай!

- Паѓзу я па вентыляцыі, ѓвесь трасуся, ад страху, як раптам, не заѓважыѓшы шчыліну, я, з глухім гукам, шмякоюсь на падлогу аѓдыторыі!

У яго быѓ такі выгляд, быццам аповяд, есць строгая таямніца і цяпер, мяне трэба ліквідаваць.

- А як жа твае браты, ты іх выратаваѓ?

- Якое там, забіѓся ѓ норку, як апошні баязлівец! А як ты мяркуешь, чаму я не хацеѓ гэтага распавядаць?!

- Ну я няведаю.

- Я тут палову ночы, табе распавядаѓ: які я ѓвесь з сябе, пазітыѓны герой, ты нават некалькі разоѓ, рот ,ад здзіѓлення, прыадчыняе. Адкажы, толькі шчыра - ты захапляѓся мной?

- Калі шчыра, то я не толькі захапляѓся табой, але і быѓ ганарлівы, тым, што я ведаю, такога выбітнага Мышаня, па прозвішчы Цішаня!

Мышаня, падняѓ на мяне вочы і адарыѓ позіркам, поѓным раскаяння і надзеі на дараваньне.

- А цяпер як?

- Ну, калі быць да канца шчырым, то захапляцца табой, я стаѓ менш, але толькі на момант твайго аповяду, а ганарыцца нашым знаемствам, я не пераставаѓ не на секунду!

Вочы яго напоѓніліся надзеяй.

- Але як жа так, я ж збаяѓся, а як герой можа быць баязліѓцам?

- Ведаеш, Мышаня: па - першае-баязлівец не той, хто баіцца чаго - тое, а баязлівец той, хто баіцца гэта прызнаць...

- Вось як, слухай, Сцепа, а ты на шмат разумней мяне!...

Мышаня, рэзка акрыялі духам і мне здалося, што нават пасвятлеѓ у твары.

- А па - другое?

- А па-другое, паважаны, Мышаня, шчыра кажучы, я б на тваім месцы, напэѓна, нават з клеткі выбрацца б збаяѓся! Так што, не мне цябе судзіць!

- Я, вельмі табе ѓдзячны, Сцяпан Сеуски, цяпер я ведаю, баяцца нядрэнна, галоѓнае, каб аб'ект асцярог быѓ рэальны, а не пабудаваны уяѓленнем. А галоѓнае, калі баішся чаго - то, не бойся гэта прызнаць! Гэта надасць, упэѓненасці ѓ сабе і пачынаннях!

На гарызонце, пачалі прабівацца сонечныя прамяні. Мышаня, паглядзеѓ на жыве святло, павярнуѓся да мяне:

- Сцепа, ужо світае, нам пара развітвацца. Памятай, наш размова!

- Мышаня, мы яшчэ ѓбачымся?

Ен мне адказаѓ, але я чаму-то, не чуѓ яго, а толькі размыта, рух бачыѓ яго вуснаѓ. Нябачная сіла, цягнула мяне ѓ дом. Не разумеючы, што адбываецца, я з усіх сіл спрабаваѓ дацягнуцца, да размытага сілуэту мышаня. Вакол усе закруцілася, цяжкі глухі шум ѓпіваѓся мне ѓ вушы, я не мог больш супраціѓляцца гэтаму і проста аддаѓся ѓ абдымкі нябачнага праціѓніка. Адкуль-то з далекая, слаба даносіѓся знаемы голас, але зразумець чый ен, нажаль я не мог. Напружыѓшы з апошніх сіл, урыѓкі фразы,я ѓсе ж разабраѓ і мой розум, аѓтаматычна ѓсе злучыѓ:

- Сцепа уставай, ты ѓжо спазняешся. Часу ѓ нас упрытык, успомні, што сказала настаѓніца пасля мінулага спазнення! Сцепа, калі ты забыѓся, я нагадваю: "Сеуски, яшчэ адно спазненне і заробіш неуд., у годзе!"

Мамчын пранізлівы высокі голас, з раніцы, служыѓ самым лепшым будзільнікам. Адкрыѓшы вочы, я зразумеѓ, што нашыя начныя пасядзелкі з Мышанем, былі нічым іншым, як проста сон.

Цяпер, спазніѓшыся ѓ школу і стоячы перад кабінетам дырэктара, я абдумваѓ свой, вельмі рэальны сон.

"Бо сон, гэта ж плен майго ѓяѓлення, а значыць, і Мышаня таксама. Так атрымліваецца, што я есць і Сцяпан Сеуски, і гэтак жа Мышаня Цішанем, а значыць, мне трэба толькі, прызнаць свой страх і ѓсе наладзіцца!"

"Лесавызначальная" дзверы расчыніліся, суровым позіркам зірнуѓ Петр Мікалаевіч - наш дырэктар. Момант ісціны, як гаворыцца: "або пан, або прапаѓ".

- Ну Сеуски, міласці просім!

Зайшоѓшы ѓ кабінет, я ѓжо дакладна ведаѓ, як мне сябе паводзіць і што адказваць.

- Ну, зараз кажы,чаму ты ѓвесь час спазняешся?

- Петр Мікалаевіч, я баюся!

- Мяне ці адказваць за свае ѓчынкі?

- Не, вы ж не які-небудзь, кашмар. Ды і за свае ѓчынкі я гатовы адказаць!

- А чаго ж тады, ты баішся?

- Разумееце, я спазняюся, на падсвядомым узроѓні таму, што баюся застацца без увагі! І такім чынам, я вылучаю сябе!

- Дзякуй за сумленны адказ. Ты можаш быць вольны!

- Гэта Вам дзякуй, што выслухалі!

- Ах ды, я цябе папрашу, па шукай іншы спосаб, вылучыцца!

- Дзякуй за савет Петр Мікалаевіч, я, паспрабую!

- Гэта галоѓнае. Ну ѓсе, бяжы на ѓрок.

Наша падсвядомасць, пастаянна дае нам падказкі, галоѓнае трэба навучыцца слухаць, свае ѓнутранае "Я"!

8

8


 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
Э.Бланк "Пленница чужого мира" О.Копылова "Невеста звездного принца" А.Позин "Меч Тамерлана.Крестьянский сын,дворянская дочь"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"