Аннотация: Зноѓ мудрагелiсты Эдуард Асетраѓ ужо ѓ ролi звычайнага хлопчыка-слугi пранiкае ѓ горад, дзе знаходзiцца губернатар у самае яго логава. У вынiку чаго адбываецца падступнае i дзёрзкае напад пiратаѓ, i ѓспыхвае неабыякая бойка.
Хлопчык-ЮНГА I ТАЯМНIЦА МIСIЯ
АНАТАЦЫЯ
Зноѓ мудрагелiсты Эдуард Асетраѓ ужо ѓ ролi звычайнага хлопчыка-слугi пранiкае ѓ горад, дзе знаходзiцца губернатар у самае яго логава. У вынiку чаго адбываецца падступнае i дзёрзкае напад пiратаѓ, i ѓспыхвае неабыякая бойка.
. РАЗДЗЕЛ Љ1
Па блiскучай палубе пiрацкага карабля пляскалi босымi, мускулiстымi нагамi шматлiкiя дзяѓчынкi. Ваяѓнiцы-пiраткi складалi большасць экiпажа на гэтай, не занадта развiтай тэхналагiчна, ды i магiчна, планеце.
Але ѓлада над караблём, у асноѓным, належала мужчынам.
Раварнава i яшчэ тры чалавекi, сярод iх чарнаскурая ваяѓнiца Абломава, адышлi на нараду, неѓзабаве да iх далучыѓся капiтан Манiтор i шасцёра яго падручных, з якiх двое не мелi нiякага дачынення да чалавечай расы. Басаногi хлопчык Эдуард Асетраѓ, пальцамi нiжнiх канечнасцяѓ хутка накрэслiѓ схему горада.
- Асноѓныя багаццi ѓжо пагружаныя на караблi i вось-вось могуць сысцi. - пачаѓ адважны разведчык. Так, яшчэ, у шляхi да iх, гэта я ведаю сапраѓды, далучацца трое судоѓ танажом i ѓзбраеннем не якiя саступаюць нашаму караблю. Трэба спяшацца напасцi на дадзенага вожыка з гарматамi па ранiцы - Зрабiѓ выснову Эдуард-свавольнiк. I яго плiткi прэса, вельмi мускулiстага хлапчукi, прыйшлi ѓ рух. Чарнаскурая жанчына-волаты, якая грае ролю Старэйшага боцмана, закрактала ад захаплення, пры поглядзе на гэтага ѓзрушаюча прыгожага хлопчык. Тут жа выказаѓ здагадку юны, моцны рухомы, як малпа, Эдуард яшчэ адзiн варыянт. - З маскiроѓкай пад гарнiтуры супернiкаѓ.
Манiтор спакойна вымавiѓ:
- Я згодзен з гэтым хлапчуком. Трэба стукнуць досвiткам, ваш карабель яны, спадзяюся, добра ведаюць i не адкрыюць агонь.
- Гэта нядрэнная iдэя, але прыйшла ѓ галаву iншая думка. - Вымавiѓ, толькi якi здаваѓся простачком, Раварнава.
Чарнаскурая, з буйнымi зусiм не жаночымi цяглiцамi i з бычынай шыяй, але па-свойму, прыгожая, з тонкай талiяй, магутнымi сцёгнамi i высокiмi грудзьмi, Абломава ѓсклiкнула:
- Так! Стромка...
Манiтор з iранiчнай усмешачкай (ну што можа прыдумаць, няхай вялiкая, але з пакатым iлбом, галава гэтага грамiлы!), спытаѓ:
- Якая ж?
Носьбiт iмя, якi стаѓ у дадзеным, i не толькi, свеце легендарным, дзякуючы Эфiсусу Фрысту, хiтранька заявiѓ:
- Калi ѓсе багаццi з горада вязуцца, то навошта падвяргаць сябе рызыцы, штурмуючы горад. Можна паступiць значна прасцей.
Манiтор зрабiѓ пару сутаргавых глыткоѓ з кубка, пасля чаго, тыцнуѓ сабе кулачышчам, спрабуючы на трываласць скiвiцу. З хiтрай думкай забiць клiн памiж капiтанам i яго першым памагатым ( хто мог падумаць, што гэты хлопчык не проста юнга!) верхавод марскiх разбойнiкаѓ заявiѓ:
- Сумняваюся, план, прапанаваны хлапчуком просты i эфектыѓны.
Абломава трасянула сваёй высокай, ледзь прыкрытай тонкай палоскай вышытай тканiны грудзьмi, i прамычэла ѓ адказ нешта невыразнае.
Раварнава на гэта зноѓ-такi запярэчыѓ. Прычым казаѓ падкрэслена лянiва i цягуча:
- А вось i не, у мяне ёсць iншае меркаванне. Так як наш залаты хлопчык патапiѓ галоѓны суправаджальны карабель, то самым лепшым было б нам узяць на сябе яго функцыi.
Манiтор ажывiѓся i, нахiлiѓшыся, спытаѓ:
- Гэта значыць, што ты маеш на ѓвазе?
I кiнуѓ погляд на палубу, па якой, практычна бясшумна, крочылi босыя, загарэлыя, мускулiстыя ногi самак-пiратаѓ. Зрэшты, iх анёльская знешнасць не павiнна нiкога ѓводзiць у памылку парвуць на часткi капiтальна. А палонных прымусяць абсыпаць свае ногi пацалункамi i лiзаць босыя, агрубелыя пяткi ваяѓнiц, панадлiвых i небяспечных.
Раварнава хiтра падмiргнуѓ, i нiбы стары сыч прабуркаваѓ:
- Мы маглi б суправаджаць нагружаныя транспарты, завязучы iх не ѓ метраполiю, а ѓ наша пiрацкае гняздзечка.
Манiтор у прыкрасцi стукнуѓ кулаком па стале i заелазiѓ:
- Так проста, а калi яны, перш чым даручыць нам гэта, захочуць асабiста сустрэцца з Папiрус дон Хапугай?
Чарнаскурая Абломава пакруцiла галавой на бычынай шыяй i зрабiла такi бiцэпс, што яму б пазайздросцiѓ любы, самы моцны i накачаны мужчына.
Раварнава напыжыѓся i выпнуѓ шырачэзную, як прыгонная сцяна грудзi:
- Ну i што? Я думаю з задавальненнем адыграць гэтую ролю. - Атаман флiбусцьераѓ падняѓ угору вялiкi палец. - Бо я плаваѓ пяць гадоѓ пад Кантрабасным сцягам i выдатна пераймаю iх акцэнту.
I таксама кiнуѓ погляд на акно. Адна з дзяѓчынак-пiратаѓ прысядала з напарнiцай на плячах. I вiдаць было, як перакочваюцца шарыкамi ад напругi цяглiц панадлiвых, жаночых, спартовых ног.
Манiтор, якому вельмi дапякала, што не яму асабiста ѓ галаву прыйшла гэтая думка, прамармытаѓ, знарок панiжаючы тэмбр голасу:
- А калi цябе сустрэне той, хто ведае гэтага адмiрала асабiста?
Чарнаскурая, маладая жанчына-багатыр Абломава ѓсклiкнула з усмешкай, якая агалiла зубы тыгрыцы:
- Пастка для котак!
Раварнава раскрыѓ глыбокую пашчу ѓ прытворным пазяханнi i прабуркаваѓ:
- I гэта не смяротна, тады нашы матросы нанясуць загадзя падрыхтаваны ѓдар.
Манiтор скептычна ссунуѓ бровы i скрывiѓ i без таго капрызны рот:
- А ты думаеш, што здолееш пайсцi?
Эдуард сцiпла маѓчаѓ. А Абломава яго спрабавала пагладзiць па голай, мускулiстай, бронзавай ад загару назе. Але хлапчук ссоѓваѓ сваю ступню, не даючы ахапiць яе вялiкай лапай, сапраѓднай жанчыны-гарылы.
Варнава выглядаѓ вельмi ѓпэѓнена:
- Са мной будзе мой памочнiк- ваяр, якi не мае сабе роѓных у мастацтве валодання мячом. Баец Эдуард, якi можа тварыць цуды. - Раварнава яшчэ больш выпнуѓ грудзi. - Ён, спадзяюся, здолее мяне выручыць.
Манiтор адмахнуѓся шырокiмi лапамi:
- Што ж, я з табой не пайду i галаву ѓ пашчу льву не засуну. Лепш няхай мае хлопцы раз засяродзяцца па ѓзбярэжжы, каб накрыць тыя гарматы, што вам не ѓдасца знiшчыць залпам.
Абломава буркнула:
- I дзяѓчаты таксама!
Раварнава ѓхмыльнуѓся i запэѓнiѓ таварыша:
- Добра, я пакуль пастараюся дабiцца перамогi, не пралiѓшы крывi. Трэба выбраць сабе прыдатны касцюм, басэтлi апранаюцца раскошна.
- I яшчэ прыхапi мяшок, цi лепш куфар золата ѓ падарунак. - Падаѓ рэплiку Эдуард Асетраѓ, якi сваёй босай, хупавай, нiбы ѓ дзяѓчыны точанай нагой, дражнiѓ жанчыну-мядзведзiцу. Хлопчыку гэтак жа прыкра, што думка аб майстэрскiм падмане прыйшла ѓ галаву не i яму асабiста, а таму, каго ён i, верагодна, iншыя лiчылi тупым салдафонам.
На гэты раз Манiтор вызверыѓся:
- А гэта яшчэ да чаго такая марнатраѓнасць?
Хлапчук-ваяѓнiк цiха вымавiѓ:
- Золата затуманiць iм вочы, лепш дымавой заслоны. З яго дапамогай мы прытупiм пiльнасць ворага.
Манiтор тут разгубiѓся i прамармытаѓ:
- Пiраты звычайна адымаюць золата, а не дораць.
Эдуард-свавольнiк, прымусiѓшы ѓ чарговы раз прамахнуцца чорную лапу велiзарнай жанчыны, хiхiкнуѓ i растлумачыѓ:
- Вось менавiта, такiм чынам, нiкому i ѓ галаву не прыйдзе, што мы флiбусцьеры. - I прыгожа дадаѓ цалкам вiдавочную iсцiну. - Часам трэба аддаць, каб атрымаць.
- Толькi выкарыстоѓвайце сваё золата, я вам не дам нi манеты. - агрызнуѓся Манiтор.
- У нас свайго хопiць. - Адказаѓ паблажлiва Раварнава.
Праз зубы пiрат прабурчаѓ:
- Добра быць забяспечаным.
Тут назiральны Эдуард перахапiѓ прагны погляд, кiнуты, вонкава прылiзаным i арыстакратычным, пiратам. Тут жа Абломава, карыстаючыся секунднай адцягненнем, злавiла хлапчука за нагу. Але юны ваяѓнiк тузануѓся, i яго босая ступня выслiзнула.
Эдуард прыгразiѓ:
- Не добра дарослай цётцы, лапаць хлопчыкаѓ!
Абломава, сумеѓшыся, прамармытала:
- Я ѓсяго толькi гуляю! А так, балюча ты мне патрэбен! На караблi хапае дарослых i самавiтых мужчын! - Магутная жанчына тупнула босай нагой i рыкнула. - Ну, навошта мне такi смаркач, як ты?
Па шляху было вiдаць мноства прыгожых дзяѓчынак-флiбусцьераѓ. Яны скалiлi зубкi i строiлi вочкi. А ѓ руках у iх мячы i кiнжалы, прычым з дзяржальнямi, упрыгожанымi каштоѓнымi камянямi.
Таксама i на руках, i на босых пальчыках ног, цудоѓныя дзяѓчаты насiлi пярсцёнкi з самацветамi. I гэта выглядала надзвычай прыгожа.
А як апетытна пахла ад дзяѓчат. Проста цуд, водары розных дарагiх пахошчаѓ, цудоѓных духаѓ.
Раварнава, зрэшты, стараѓся не адцягвацца на iх цудоѓныя любаты. Трэба зайсцi ѓ гардэроб, i выканаць маскiроѓку. А дзяѓчынкi ад яго не сыдуць.
Там прыняѓся прымяраць на сябе адзенне грандаѓ Кантрабаса. Нi ѓ адной краiне гэтага паѓшар'я не апраналiся гэтак вытанчана i на шырокую нагу, як у iх. Што, зрэшты, улiчваючы багацце iмперыi i не дзiѓна. I чым вышэй ранг, тым раскошней гарнiтур. Раварнава аказаѓся занадта буйным, i нi як не мог падабраць прыдатную вопратку. Ён ужо быѓ страцiѓ надзею, але пасля працяглых пошукаѓ яму пашанцавала, у пазалочаным куфры ён выявiѓ камплект убору, разлiчаны на графа Калочычова , таксама, вельмi здаравеннага суб'екта. У новым гарнiтуры смуглы i барадаты карсар Раварнава выглядаѓ вельмi эфектна.
- Чым я не герцаг. - Вымавiѓ ён, то жмурачыся, то разгладжваючы маршчыны, пры гэтым узiраючыся ѓ досыць добра адпалiраванае люстэрка. - Я самы шляхетны гранд!
Пiрат-главар нават прытупнуѓ ад захаплення, толькi вялiкая чорная i крыху неахайная бародка, псавала ѓражанне.
- Паклiчце Крывасоса, няхай крыху мяне падраѓняе.
Раварнава, праѓда, хацеѓ паклiкаць спачатку жанчыну, але вырашыѓ, што мужчынская рука апынецца надзейней.
Нягледзячы на грозную мянушку, Крывасос выглядаѓ досыць бяскрыѓдна. Гэты тып, перш чым патрапiць на катаргу, працаваѓ цырульнiкам. Ён лiслiва ѓсмiхаѓся, затым, дастаѓшы прыналежнасцi, акуратна пастрыг i злёгку падгалiѓ грубую фiзiяномiю флiбусцьера. На нясмелую прапанову пагалiць бараду цалкам, рушыѓ услед рык.
- Я што, баба, цi дзiцё, каб раставацца са сваёй добрай якасцю. - Раварнава, здавалася, ашалеѓ i энергiчна махаѓ пудовымi кулачышчамi. - Вы цырульнiкi быдла, скарабеi i толькi нявечыце твары.
Крывасос адхiснуѓся, хто яго ведае старэйшага капiтана, цi не пырне нажом. Набачыѓся ён такiх тыпаѓ на сваiм вяку. Калi за дробязь адзiн апраѓляецца на тое святло, iншы на катаргу.
- Ну, чаго дрыжыш, ты хто, пiрат, або сцыкун . - Раварнава паспрабаваѓ надаць сабе вобраз велiчы, што яму добра ѓдавалася. - Цяпер слухай, падобны я на кантрабасскага адмiрала?
Крывасос паспрабаваѓ усцешыць грознага атамана:
- Так! У кожным вашым руху бачна арыстакратычнае паходжанне.
Якiя стаяць каля ѓваходу дзве дзяѓчынкi з мускулiстымi, стройнымi целамi, ледзь прыкрытымi на грудзях i сцёгнах, але затое з залатымi бранзалетамi на шчыкалатках i запясцях, прабуркавалi:
- Як кароль вы, сiр, цудоѓныя,
Гэта, як свяцiла ясна!
Раварнава надзьмуѓся i згодна сказаѓ:
- Згодзен, я з пароды тых, хто абвык загадваць. Вось зараз i ты стаѓ падхалiмам. - I моцны штуршок шырокай далонню ѓ плячо. - Ну добра, iдзi, выканаѓ працу добра.
Варнава лiтасцiва адпусцiѓ Крывасоса, затым пазяхнуѓ, да свiтання засталося ѓжо зусiм няшмат, трэба хоць крыху паспаць. Хоць ён нарадзiѓся ѓ свеце, дзе ѓначы асвятленне ѓвесь час вагаецца, i бывае пры чатырохразовай поѓнi светла, як на Зямлi ѓ ясны дзень, але ѓсё роѓна - цыклы i ёсць цыклы. Рытмы дзённыя i начныя.
I нават выдатныя дзяѓчыны ля ѓваходу, якiя падмiргвалi сваiмi сапфiравымi i смарагдавымi вочкамi i пагульвалi мускуламi рук i ног, не ѓзбуджалi.
Хоць, калi паглядзець на плiткi прэса прыгажунi, на саспелыя дынi грудзей, дзе тонкая палоска тканiны толькi пунсовы сасок i затуляе, то такая ваяѓнiца i мёртвага паднiме. А калi паглядзець яшчэ i на твары прыгажунь. Таксама яны ѓ iх маладыя. Ёсць спецыяльныя травы, што тармозяць старэнне дзяѓчынак, таму яны могуць i ѓ пяцьдзесят-шэсцьдзесят гадоѓ здавацца юнымi, свежымi, без маршчын, цi гнiлых зубоѓ. Праѓда, настойкi не зробяць i каралеву несмяротнай, але прытармазiць старэнне здольныя.
Эдуард падумаѓ, што на зямлi нават гэтага не ѓмелi. Няѓжо што пластычныя аперацыi жанчынам i мужчынам рабiлi, i то за больш грошы. Хлопчык падумаѓ, што добрая рэч - вечнае юнацтва. Аднак не варта быць iнфантыльным.
Велiчны карабель уплываѓ у бухту, па ёй яшчэ плавалi абломкi патанулага карабля, прычым, вялiкая частка гармат была ѓжо на дне i вадалазы, цi дакладней, асобы розных рас, якiя ѓзялi на сабе такую ролю, беспаспяхова спрабавалi дастаць пашкоджаныя прылады. А з яшчэ большым энтузiязмам i казну, якая знаходзiцца на караблi, i iншыя каштоѓнасцi.
Усё гэта дапамагалi зносiць шматлiкiя дзяѓчаты-рабынi з мiнiмумам адзення, але з пышнымi, светлымi, вельмi яркiмi валасамi. I ѓсё з бездакорнымi фiгурамi. Мясцовыя травы не толькi амалоджвалi да пары, да часу мясцовых прадстаѓнiц прыгожага полу, але яшчэ i фiгуры рабiлi бездакорнымi.
Зразумела, абутак рабыням толькi замiнае, як хлопчыкам-рабам у плаѓках, што таксама загарэлыя, смажанкi працуюць тут.
Губернатар Фрэйдзi мучыѓся галаѓнымi болямi. Ноч, i сапраѓды, выдалася кашмарнай, прыгажосць i гонар флоту iмперыi Кантрабас лiнкор "Папяляючы" узляцеѓ на паветра. Цяпер груз напэѓна затрымаецца ѓ порце, ва ѓсякiм разе, да падыходу iншых караблёѓ суправаджэння. Гэта яшчэ паѓбяды, але сам факт, што падобны карабель страчаны ѓ яго горадзе, што ѓ гэтым выпадку падумае кароль i iмператар усяе Кантрабаса? Як паднясуць гэта падхалiмаѓ-вяльможы, у гэтым выпадку адной адстаѓкай не абыдзешся.
Добра яшчэ, што шматлiкiя дзяѓчаты-нявольнiцы i цудоѓныя начныя феi ацалелi, што служыла некаторым суцяшэннем пры падобнай страце.
Але мужчыны-рабы мруць, як мухi. А нявольнiц i так зашмат. Вось якi ѓ гэтым свеце востры дэфiцыт самцоѓ. А яго i так гэтыя тэмпераментныя прыгажунi замучылi, змучылi, адчуваеш, быццам па табе статак мамантаѓ пратаптаѓся.
Выйшаѓшы са свайго зробленага з ружовага мармуру палаца, ён ледзь не абмёр. Прыгожы карабель, так якi нагадвае той, на якiм Папiрус дон Хапуга адправiѓся помсцiць арфiстам, распасцёр ветразi. Рухаѓся, праѓда, ён, не спяшаючыся, але гэта тлумачылася неверагоднай бязладзiцай, панавальным у бухце.
Шматлiкiя дзяѓчаты-рабынi пакiнулi мноства сваiх босых слядоѓ, розных кветак на мармуры прычала. Целы прыгажунь блiшчалi ад поту, нiбы з лiтой бронзы здавалiся прадстаѓнiцы выдатнай падлогi. З iх характэрнымi вузкiмi станамi, шырокiмi сцёгнамi, пругкiмi грудзьмi, анёльскiмi тварыкамi i поѓным зубамi ротам. Так, можна выбiтыя зубы дзяѓчынкам вырошчваць з дапамогай спецыяльнай мазi? А мужчыны? Яны здавольваюцца ѓстаѓнымi. I тут, мусiць, асаблiва старыя, i на самай справе, зайздросцяць, што яны такiя аказалiся непаѓнавартасныя.
Старэйшы лёкай раскланяѓся i пачаѓ гарлапанiць на служанак i рабыняѓ, i рэдкiх хлапчукоѓ, прымушаючы iх спешна рыхтаваць шляхетны сняданак.
Дзяѓчаты мiльгалi голымi нагамi i спявалi:
У моры дрэнна без вады,
А страѓнiку без ежы...
Прыгатуем мы пiрог,
I вiна з золата рог!
Калi, нарэшце, пасудзiна заняла належнае ёй месца, выклiкаючы павагу, усiм была бачная эмблема "Тыгр" i ганарлiвы кантрабасаѓскi сцяг. Захоѓваючы падабенства строгай дысцыплiны, iлжывыя басэтлi , а ѓ рэчаiснасцi пiраты, выстраiлiся на пляцы, блiскаючы яркiмi, старанна выдраенымi латамi. Нават дзяѓчынкi, з гэтай нагоды, неахвотна нацягнулi такiя нязграбныя непрыемныя для нашэння ѓ трапiчную спякоту боты i даспехi са шлемамi. Затым спусцiѓся пышна прыбраны Раварнава. Яго суправаджаѓ, якi выконвае ролю сакратара Польшча , ён адрознiваѓся ѓменнем кiдаць ножыкi i, натуральна, ваяѓнiк Эдуард Асетраѓ, якi ѓзяѓ ролю хлопчыка слугi. Самае непрыемнае, але прыйшлося апрануць усё ж лакаваныя туфлi. Бо выпадак урачысты, заход у порт, i ён слуга не просты, для падноса куфляѓ, а менавiта асабiсты. Два рослыя чатырохрукiя воiны неслi ѓслед за iм куфар поѓны золата.
У порце спешна збiраѓся аркестр, ён надрыѓна зайграѓ. Потым паступова мелодыя выраѓнялася, i гукi сталi больш стройнымi.
На сустрэчу выбег афiцэр, звярнуѓшы ѓвагу на эпалеты, ён аддаѓ гонар i вымавiѓ:
Раварнава паблажлiва махнуѓ сваёй лапiшчам-каѓшом:
- Вольна, дакладзяце яго правасхадзiцельству, што я ѓжо iду.
Палац тутэйшага ѓладара размяшчаѓся ѓ глыбiнi шыкоѓнага сада. Каля ѓвахода стаялi дзве буйныя яшчаркi з гарматамi на спiне, удалечынi пасвiѓся кактусавы слон. Непасрэдна ля ѓваходу ѓ палац раслi дзве высачэзныя ѓ дзесяць метраѓ гваздзiкi з бутонам, у якi лёгка мог схавацца не толькi стройны Эдуард-свавольнiк, але i дарослы мужчына.
Шмат прыгожых дзяѓчат-служанак, якiя ад рабыняѓ адрознiвалiся бранзалетамi на запясцях i шчыкалатках, каштоѓнай вышыѓкай на тканiнах i тунiках. I толькi зусiм ужо высокага статуту служанкi, насiлi сандалi ѓ самацветах.
Варта з дзiдамi i арбалетамi ля ѓвахода расступiлася. Было вiдаць, што мушкеты яшчэ не гэтак модныя. Сам палац рабiѓ спрыяльнае ѓражанне, шырокiя вокны надавалi яму вясёлы выгляд. На сценах развешана шмат карцiн, зброi, шчытоѓ з рознымi гербамi. Хлопчык Эдуард крочыѓ услед за Раварнавай i злёгку моршчыѓся, цiснулi новенькiя лёкайскiя туфлi немiласэрна. Ён ужо настолькi прывык фарсiць голенькiмi пяткамi, што забыѓ, што iснуюць гэтыя брыдкiя, катаржныя калодкi, пакутлiвыя для дзiцячых ног вечнага хлопчыка.
Адзiнае суцяшэнне, што дзяѓчыны-служанкi глядзяць на яго з захапленнем, а не з пагардай, калi б ён быѓ, як звычайна, басанож i ѓ шортах, цi плаѓках. Ды i ѓ лiѓрэi непрыемна, мускулiстыя тулава пацее, i батыставая кашуля абмяжоѓвае руху. Ды ты ж ужо маеш нейкi статус. Так што iм лепей ганарыцца.
Вось чатыры дзяѓчыны ѓ знак пашаны нават схiлiлi адно калена. Не яму, вядома, а Раварнава, але ѓсё роѓна прыемна.
А вось сам губернатар, лёгкi на памоѓцы. Даволi тоѓсты, але iмкнецца трымацца прама. Вельмi мяккiм голасам уладар навакольных месцаѓ вымавiѓ:
- Я рады вiтаць гэтак шляхетнага госця.
Раварнава цырымонна адказаѓ на ветлiвасць:
- Я таксама дзякую лёсу, што паслала мне сустрэчу з такой гасцiннай хатай.
Губернатар, iмкнучыся зрабiць тон яшчэ больш лiслiвым, вымавiѓ:
- У мiнулы раз, о высока шанаваны дон Папiрус, вы адмовiлiся наведаць мой палац, спасылаючыся на неадкладныя справы. Цяпер вы аказалi нам гонар.
Дзяѓчаты-служанкi высокага рангу, што вiдаць па iх сандалях, вышытых каменьчыкамi, ды яшчэ з высокiмi абцасамi, усклiкнулi:
- Вiват, вялiкаму Адмiралу!
Тут Раварнава зразумеѓ, што ледзь не ѓлiп, што было б, калi б губернатар бачыѓ раней за гэтага адмiрала. Яго чакала б у лепшым выпадку шыбенiца, цi нешта больш жорсткае, напрыклад, слуп, калi прыбiваюць цвiкамi за рукi i ногi, цi вогнiшча, прычым з агнём павольным.
Адказ, зрэшты, халодны:
- Так, апынуѓся заняты, справы службы. - I нечаканая палкая фраза. - Але колькi можна грэбаваць гасцiннасцю!
Губернатар цiха спытаѓ:
- Як прайшла ваша экспедыцыя да берагоѓ дзяржавы язычнiкаѓ Арфы?
Раварнава шчыра адказаѓ:
- Выдатна! Атрымалася разрабаваць адно вельмi багатае арфiйскае мястэчка, прычым, без вялiкiх страт.
Вочы губернатара акруглiлiся:
- Спадзяюся, ваша iмя не было засвечана, бо пакуль мы фармальна, не ваюем з Арфай.
Пры гэтых словах прыгожыя i прыбраныя, абчэпленыя ѓпрыгожваннямi дзяѓчыны-служанкi прыклалi ѓказальныя пальчыкi да сваiх поѓных, пунсовых вуснаѓ:
Раварнава зноѓ, не па крывячы душой, адказаѓ:
- Усё прайшло чыста, я нават сам здзiвiѓся.
- Здабыча багатая? - У голасе губернатара адчувалася зайздрасць.
- Не бедная, нам дапамагаѓ сам Бог. - Тут верхаводу прыйшлося сябе крыху перадужаць. - У знак нашай глыбокай удзячнасцi i даверу мы дорым вам куфар з золатам. - Раварнава нават развёѓ рукi, дэманструючы шчодрасць.
Дзяѓчаты-служанкi затупалi сваiмi цудоѓнымi басаножкамi на высокiх абцасах i хорам усклiкнулi:
- Брава! Слава адмiралу!
Губернатар быѓ ахоплены сквапнасцю. Страцiѓшы самавiтасць, ён кiнуѓся да куфра i адкрыѓ вечка:
- Ба, ды тут цэлае стан. Нездарма гэтыя лайдакi валаклi яго з такой працай. Аб Папiрус дон Хапуга. - Вяльможа пакланiѓся. - Я ваш даѓжнiк, патрабуйце ад мяне што заѓгодна.
Верхавод пiратаѓ без хiтрыкаѓ адказаѓ:
- Я думаю, лепшай узнагародай будзе адданае служэнне кароне. Я чуѓ, што гэтай ноччу вы страцiлi лiнкор "Папяляючы", празваны ѓ гонар пякельнага пляменнiка нашага найвялiкшага манарха. Я мяркую, што гэта занадта адчувальны ѓдар у той момант, калi сталiца мае патрэбу ѓ фiнансах.
Губернатар прамямлiѓ:
- Вы маеце рацыю.
Прыгожыя дзяѓчаты-служанкi схiлiлi галоѓкi. У валасах у iх зiхацелi брошкi са смарагдаѓ, рубiнаѓ, алмазаѓ.
Раварнава ганарлiва вымавiѓ:
- Таму, я прапаную перадаць камандаванне i суправаджэнне гэтак каштоѓнага грузу мне. У мяне, у сваю чаргу, хопiць гармат, каб адбiць яго ад любога пiрацкага нападу.
Губернатар быѓ рады выканаць любую просьбу адмiрала:
- Вядома, я вам даю ѓсе неабходныя паѓнамоцтвы. Я думаю, з такiм бравым ваяром нашы грузы будуць, нiбы ѓ спадарынi правiцы.
Прыгожыя дзяѓчынкi энергiчна закiвалi галовамi. Зiхацелi i брошкi, i дыяментавыя завушнiцы. Эдуард падумаѓ, што вiдаць багаты губернатар, калi яго асабiстыя служанкi, нiбы прынцэсы прыбраныя, i настолькi прыгожыя, што вока не адвесцi.
Раварнава хруснуѓ пальцамi:
- Тады неадкладна адплываем.
Губернатар зноѓ пралебезiѓ :
- Хаця б паснедайце адмiрал. Акажыце нам гонар, акрамя таго, караблям таксама патрэбны час, каб сабрацца.
Дзяѓчаты-служанкi схiлiлiся ѓ паклоне i прабуркавалi:
- Калi ласка, о вялiкi!
Верхавод флiбусцьераѓ паблажлiва ѓпусцiѓ:
- Ну добра, крыху падсiлкавацца не перашкодзiць.
Раварнава не хацелася ѓзбуджаць падазрэнне залiшняй паспешнасцю, ды i хутчэй за ѓсё, святочны стол у губернатара будзе хвацкi.
Прыгожага i прыбранага Эдуарда-сарванца, як прыслугу, пакiнулi за дзвярыма, а iлжэадмiрала частавалi, нiбы самога караля. З'явiлiся дзяѓчынкi, таксама выдатныя i ва ѓборах, але ѓжо басаногiя, каб менш было шуму ад груку па каляровай, мармуровай плiтцы. Губернатар зрабiѓ жэст. I элiтныя служанкi таксама акуратна знялi свой абутак, паставiлi яго ѓ адмысловую крыштальную скрыню i сталi прыслужваць басанож. Iх рухi голымi падэшвамi куды мякчэйшыя, плыѓныя i грацыёзныя сталi. Такiя стравы падносiлi, прычым, нават хлеб i тарты, выпечаныя ѓ выглядзе паруснiкаѓ i каралеѓскiх палацаѓ. Прыгожа, мудрагелiстым арнаментам выкладзеныя кавалкi нарэзанай рыбы, мяса, гароднiны, садавiны i мноства запраѓ. А вiны i зусiм казачныя, якiя дагаджаюць уладара разбойнiкаѓ. Так, тут аказалася дастаткова спакус, каб застацца яшчэ на некаторы час.
Раварнава спраѓляѓ трапезу груба, нiбы апошнi мужлан, не знаёмы з этыкетам. На яго сталi зважаць, але сам губернатар рабiѓ выгляд, што ѓсё iдзе, як трэба.
Пасля некалькiх бутэлек дорага вiна, Раварнава не страцiѓ галаву, яго цела па-ранейшаму было волатаѓскiм, але затое мова стаѓ празмерна рухомым i патрабаваѓ працы.
Нядоѓга думаючы, пiрат заспяваѓ, яго глыбокi бас гучаѓ прыемна, некаторыя прысутныя афiцэры сталi падпяваць, а шматлiкiя дзяѓчаты-служанкi прытанцоѓваць, сваiмi голымi панадлiвымi ножкамi;
Вы гатовыя пайсцi за мной,
Не застацца ѓ лахманах з торбай!
Каб здабыча, як мёд цякла,
Каб золатам пралiлася рака!
Для таго трэба рабiць так,
Каб не ѓ грош аказаѓся пятак!
Каб кожны з нас умеѓ,
Высцiлаць шлях дываном з целаѓ!
Ох пiраты вы дзецi мае,
Не нейкiя крыжык - нулi!
Кожны з вас, гэта волат,
Хутчэй за дыванку стыр!
Абордаж, гэта для мужчын,
Не шукаць у паражэнне прычын!
Лепш проста пусцiцца ѓ скокi,
Веру я, што ваш дух не загас!
Павяду вас у атаку сябры,
Мы пiраты - родная сям'я!
Будзем бiцца накшталт чарцей,
I iншых больш няма iдэй!
Ёсць iдэя, але праѓда адна,
Кашалькi ѓ купцоѓ трыбушыць...
Атакуе карсараѓ арда,
Мы здолеем вяльможаѓ вырашыць!
Шуму стварала гэтая песня шмат.
Дзяѓчынкi-служанкi, у iншым, смяялiся, i падскоквалi нiбы чартоѓкi.
Граф Санта-Клаѓс дон Парадны ѓвайшоѓ у памяшканне, ён спазнiѓся на запрашэнне губернатара, i таму аказаѓся страшна злы. Убачыѓшы здаравеннага дзяцюку, якi спявае малапрыстойныя песенькi, ён з хваляваннем спытаѓ:
- А гэта яшчэ што за блазан?
Губернатар адказаѓ:
- Ты бачыш самага вялiкага адмiрала Папiрус дон Хапуга!
- Ды якi гэта дон Хапуга? - Раз'юшыѓся, тупаючы ботам па мармуру, граф. - Гэта проста блазан бабовы.
- Не можа быць, у яго эпалеты. - Прамармытаѓ, апусцiѓшы галаву i густа пачырванеѓшы, губернатар.
Якiя прыслужваюць за сталом i танцуючыя танга прыгожыя, з голымi, мускулiстымi, загарэлымi нагамi i з вельмi добрымi прапорцыямi ладных, спартовых тэл дзяѓчынкi, завылi:
- У, у, у, у! Iдзем да дна!
Граф нема прароѓ:
- Дык гэты тоѓсты гадзёнак самазванец, я некалькi разоѓ сустракаѓся з адмiралам, ён зусiм не падобны на гэтую пераапранутую гарылу.
Ужо не раз цёрты вечны хлопчык Эдуард зразумеѓ, што справа дрэнна, чыркнуѓ запалкай i падпалiѓ загадзя падрыхтаваны кнот. Куфар толькi зверху быѓ пакрыты тонкiм пластом залатых, дакладней, нават апыленых жоѓтым металам, манет, а ѓнiзе i пасярэдзiне быѓ порах. Юны, але надзвычай мацёры ваяѓнiк, на ѓсялякi выпадак, прадугледзеѓ шляхi адыходу. Плюс, вядома ж, i эканомiя каштоѓнага металу, калi сумяшчаеш прыемнае з карысным. А больш дакладна, выконваеш, прычым паспяхова, дзве функцыi. Выбух павiнен стаць сiгнал для агульнай атакi пiратаѓ. Цэлы атрад валасатых у даспехах вартаѓнiкоѓ, як людзей, так i акров , ужо падбягаѓ да дзвярэй, i Эдуард Асетраѓ шпурнуѓ куфар у iх. У кiдок ён уклаѓ усю сваю роспач i лютасць, таму, даволi важкi прадмет паляцеѓ даволi далёка.
Акрамя таго, зразумела, не хацелася, каб пацярпелi вельмi прыгожыя, напаѓаголеныя, мускулiстыя, з прыемным, пахучым водарам дзяѓчынкi. Яны ѓжо падскоквалi i вылi, i нават вiшчалi ад захаплення. Так, вельмi рэдкае наспявала вiдовiшча.
Адна з iх пiскнула:
Нас атакуе самазванец,
У руках яго злавесны ранец...
I калi хто яго возьме -
Атрымае славу i пашану!
Выбух быѓ страшны, абвалiлася пара калон, было забiта больш за трыццаць чалавек, а выбухная хваля адкiнула Эдуарда Асятрова паветранай дубiнай да сцяны, ледзь не расплюшчыѓшы юнага i спрытнага ваяѓнiка.
Моцныя косцi хруснулi, але гэта толькi раззлавала Эдуарда, размахваючы мячом, ён кiнуѓся дабiваць уцалелых ворагаѓ. Раварнава таксама не губляѓ дарма часу, шпурнуѓшы стол i прыцiснуѓшы губернатара, ён выхапiѓ шаблю i наляцеѓ на графа.
Памiж iмi ѓспыхнуѓ гарачы паядынак.
Галаногiя рабынi-служанкi расступiлiся, справядлiва вырашыѓшы, што вайна не жаночая справа. Ды i пакалечыць незнарок могуць. А так, хто пераможа - той гаспадар.
Самая галоѓная з iх, адзiная, што засталася ѓ туфлях на высокiм абцасе, выдала:
- Гарыла аблезлая, я цябе праткну наскрозь шпагай.
Раварнава ѓ адказ гарлапанiѓ:
- Певень, я ссяку табе галаву.
Перавага капiтана пiратаѓ у росце i вазе адбiлася магутным ударам масiѓнай шаблi, ён перасек шпагу, а затым амаль расьсек свайго супернiка напалову.
Праѓда, памiраючы, граф абрубкам шпагi злёгку падрапаѓ яму жывот, праступiла кроѓ.
Зрэшты, Раварнаву гэта не магло спынiць, ён працягваѓ махацца направа i налева. На яго кiдалiся вартаѓнiкi, i, атрымаѓшы добры ѓдар, асядалi. Ад выбуху выбiла дзверы i, бачачы хлапчука, якi люта змагаецца, капiтан дадаѓ ходу да яго.
Юны ваяѓнiк урэзаѓ нагой з такой сiлай стражнiку ѓ пахвiну, што той праляцеѓ, i рагатым шлемам закалоѓ адразу дваiх.
Дзяѓчынкi-служанкi, у якi ѓжо па лiку раз запляскалi ѓ ладкi, i прачырыкалi:
- Хутка падыдуць нашы сябры, а мы i так пратрымаемся.
Ужыѓшы прыём падвойная шруба, дзяцюк-тэрмiнатар Эдуард ссек адразу траiх i стаѓ побач з капiтанам. Хлапчук шапнуѓ:
- Галоѓнае, каб не ѓжылi мушкеты.
Звонку было чуваць, як карабель даѓ залп, потым, разгарнуѓшыся, пальнуѓ iншы раз.
Дзяѓчаты-служанкi з захапленнем лямантавалi i вiшчалi, тупалi нагамi, прычым, каб гукi былi гучней, прынялiся апранаць туфлi i сандалi з высокiмi абцасамi.
Эдуард-свавольнiк паступiѓ наадварот, рыѓком скiнуѓ ненавiсныя туфлi. Запусцiѓ абцасам проста ѓ вока аднаму з тых, хто спрабаваѓ прарвацца афiцэраѓ. Балазе абцас срэбны i лупiць моцна, вылецела вока, завiсшы на нервовым сцябле.
Дзяѓчынкi-служанкi правапiлi:
-Брава! Бiс! Брава! Бiс!
А самая галоѓная з iх выдала:
- Хлопчык мой дарагi,
У гэты час мы з табой!
Ты такi дзяцюк круты,
Б'еш усiх босаю нагою!
I сапраѓды, голая пятка хлапчука-тэрмiнатара зламала чарговую скiвiцу.
Як i лiчылi пiраты, раптоѓнасць дазволiла iм часткова захапiць, i часткова знiшчыць варожыя гарматы. Гарнiзон крэпасцi трапiѓ пад жорны, многiя салдаты былi забiты адразу, яны ѓпалi, нават не ѓсвядомiѓшы небяспекi. Амаль трыста загартаваных у баях марскiх разбойнiкаѓ уварвалiся ѓ горад. Кантрабасаѓцы гiнулi сотнямi, толькi асобныя з iх адстрэльвалiся, цi спрабавалi секчыся.