Аб Плошчы мару
Я iзноѓ,
Па адчуванням тым
Сумую так,
Што рэчаiснасьць
Гэта
Рассейваецца
Проста дымам
Свабоды подых,
Волi смак,
I той амапаѓскi кулак,
Якi нас напалохаць
Здолеѓ...
Цяпер няма мо
Аднаго-
Надзеi
На Свабоду
З Воляй!
Пайшла б,
Её богу,
I не адна,
З сабой ѓзяла б
Сяброѓ,
Каб знала,
Што не
Не атрымаю
Амапа кулаком
У брыво.
I не таму,
Што забалiць,
Цi твар залье
Крывёю,
Не адчуваю
Я народ
Сваёю
Роднаю
Сям'ёю.
Не абароны
Я прашу,
А крыху болей
Злосьцi,
Бо я, старая,
Не змагу
ѓ адказ
Iм даць
У косьцi.