Яна сядзела на вялiкiм камянi, што ляжау ля самага прыбою i умывауся марскiмi хвалямi. Сандалеты Лiяны, быццам караблiкi, круцiлiся на вадзе, але гэто ужо не забауляла дзяучыну. Яна загадала сандалетам патануць, хуценька стварыла сабе новы абутак, на гэты раз - на высокiх абцасах, i прымусiла крабау прынесцi ей вялiкую блакiтную ракавiну, якая ужо сотню гадоу покаiлася на марскiм дне.
Лiяна адкiнула доугiя валасы назад i прыхiлiла вуха да ракавiны. Тая пачала выводзiць прыгожыя мелодыi, как пазабавiць дзяучыну. Але i гэта надакучыла. Лiяна кiнула ракавiну назад у мора.
- Навошта?! - ускрыкнуу нехта.
Лiяна здрыганулася.
Высокi загарэлы юнак кiнууся з суседняга валуна у хвалi, спадзяючыся, што знойдзе цудоуную ракавiну.
- Адкуль ен зьявiуся? - дзяучына нахмурылася. - Неужо непрыкметна назiрау за мной? За такое трэба пакараць. Ракавiну ён не знойдзе!
Так яна вырашыла i пасмешлiвым позiркам сустрэла хлопца, калi ён вынырнуу.
- Навошта ты кiнула такую прыгожую ракавiну? Людзi з горада далi б шмат каштоунага за яе.
- Што мне да людзей i iх каштоунасцей, - Лiяна пацiснула плячыма. - У мяне есць усё, а чаго няма: пажадаю - будзе.
- Няужо? - хлапец выйшау з мора i скочыу на яе валун, сеу побач. - Дык пажадай, каб зноу была тая ракавiна.
Лiяна зразумела яго хiтрыкi, але зрабiла тое, што ён прасiу. Крабы вылавiлi i прынеслi каштоуную ракавiну.
- Мне весела з тваёй хiтрасцi, таму трымай, - Лiяна працягнула юнаку ракавiну. - Мой табе падарунак.
- Вось не чакау! Незвычайная ты дзяучынка, - i ён раптам хуценька пацалавау яе у шчаку.
- Гэй!
- Прабач, не мог стрымацца.
- З чаго стрымацца?
- Ты вельмi прыгожая. Сапраудная каралеуна.
- Я i ёсць каралеуна. Каралеуна гэтага узбярэжжа. Я тут гаспадыня.
- Я зауважыу. Усе цябе слухаюць... Вось не думау, што сустрэну каралеуну.
- Лiчы сябе шчаслiуцам. Я нiкому не дазваляю так проста с сабой размауляць. Вельмi ж ты падобны да каралевiча, - Лiяна хiтра глянула на яго.
Хлопец быу прыгожы, светлавалосы с цемнымi вачамi i белазубай усмешкай.
- А я i ёсць каралевiч, - адказау юнак, падражаючы Лiяне. - Каралевiч суседняга рыбацкага паселiшча.
I яны засмяялiся разам.
Калi сонца дакранулася да халоднага i блiскучага краю мора, залiушы яго темна-залатым святлом, толькi тады яна расталiся.
Усю ноч, цеплую, летнюю, Лiяна успамiнала, як рука хлопца сцiскала яе руку, а яго вочы шукалi нечага у яе вачах. Дзяучына сядзела на любiмым валуне блiзка ля вады i гладзiла мора, якое сонна i пяшчотна шаптала нейкую таямнiцу. Цяпер Лiяне не было сумна - яна нецярплiва чакала ранiцы, бо посля усходу ён абяцау прыйсцi.
Усход запалау, абяцаючы жаркi дзень. Зямля несла Лiяну насустрач дзённай зорцы, i дзяучына устала, каб пакланiцца велiчнаму свяцiлу, якое мiласцiва саглавала усё i усiх. Першыя промнi мяккiм ружовым святлом абудзiлi узбярэжжа, а потым залатым дажджом хлынулi на мора, пясок i шэрыя уцёсы, вiтаючы гэты край зямлi.
Калi сонца адарвалася ад мора i ззяючым дыскам паплыло па ружовым небасхiле, Лiяна зауважыла легкi човен, што хутка плыу у яе кiрунку.
- Ён, - узрадавана прашаптала дзяучына i адным узмахам рук перанеслася у човен.
Юнак толькi ахнуу, а потым засмяяуся:
- Добрай ранiцы, мая каралеуна. Як правяла ноч?
- Дзякуй. Мае сны былi далёка, а думкi мроiлiся над морам i шукалi цябе.
- А я бачыу цябе у сне, прыгажуня. I калi прачнууся, дык спалохауся: няужо i наша сустрэча была толькi сном. Але, бачу, што сапрауды шчаслiвы, бо сон спраудзiуся.
Яны селi побач, звесiушы ногi у ваду, а хвалi легка i гарэзлiва перкакiдвалi човен.
- Глядзi, што хавае мора, - сказала Лiяна, i рыбы прынеслi ёй со дна ружовую ракавiну.
Дзяучына адкрыла яе i паказала хлопцу вялiкую жамчужыну. Яе макрыя бакi адразу злавiлi сонечны прамень i раскiдалi яго на вясёлкавыя блiкi.
- Падабаецца?
- Вельмi, - адказау хлопец, i жамчужына адлюставалася у ягоных вачах. - З такiх прыгажунь робяць цудоуныя пацеркi.
Лiяна пацiснула плячыма, i у адно iмгненне стайкi рыбак прынеслi ёй некалькi дзесяткау падобных ракавiн, кожная з якiх падаравала жамчужыну.
Дзяучына вырвала адзiн свой залаты волас i зрабiла пацеркi, спрытна нанiзаушы на яго жамчужыны.
Юнак узяу пацеркi з яе рук i надзеу Лiяне на валасы, быццам дыядэму.
- Цяпер ты сапраудная каралеуна, - прагаварыу ён, уражаны прыгажосцю дзяучыны.
Потым, убачыушы старажытную таямнiцу у яе вачах, апусцiу позiрк. Ён раптам адчуу вялiкую непераадольную бездань памiж сабой i гэтай залатавалосай каралеунай.
- Хто ты? - спытау юнак.
Лiяна не адказала. Падставiушы твар аднагодку-ветру, яна акiнула вокам узбярэжжа.
- Чуеш, як шэпчуць хвалi? - спытала яна. - Не чуешь, а я чую. Я iм сястра.
Яна змоукла, глянула на юнака. Таямнiца, старажытнасць i вiльготны боль - такiмi вачамi Лiяна забрала яго сэрца i, мабыць, душу.
- Хто я? Ты ж ведаеш. Ты усё разумееш. I ты баiшся мяне.
- Што ты кажаш?!
- Маучы. Я таксама усё разумею. Каралевiч рыбацкага паселiшча, - Лiяна журботна усмiхнулася. - Цi iснуе твой паселак столькi ж, колькi маё узбярэжжа? Не падманвай сябе.
Яна зняла жамчужныя пацеркi.
- Мой падарунак, - сказала дзяучына. - А ты падаруй той, якую не станеш палохацца. Маленкь чалавечак. Ты пачау са страху. На гэтым шляху толькi загiнешь. А я зноу засумую... Не пускай сэрца i думкi за межы свайго паселiшча, бо на маiм узбярэжжы ёсць страхi. Бывай...
Яна узмахнула рукамi i растварылася у цеплым марскiм ветрыке. Юнак падхапiуся, ледзь не перакулiу човен.
- Вярнiся!
Ён хацеу крыкнуць "я кахаю цябе", але вусны быццам замкнулiся. Гэта было б падобна на тое, какб хто-небудзь крыкнуу "я кахаю цябе" мору цi Поунi у небе, ведаючы, што нiколi не атрымае адказа.
Юнак апусцiуся на лауку, узяу вясло, зноу кiнуу позiрк на узбярэжжа. Там раптам пацямнела неба, i гэта было дзiуным, бо навальнiцы заусёды прыходзiлi з мора, а не з берага. Хлопец адзеу на шыю пацеркi Лiяны i накiравау човен у бок рыбацкага паселiшча...
Лiяна сядзела на сваiм валуне, абняушы каленi, i назiрала за морам. Па яе белай шчаце марудна паузла одзiная сляза, пакiдаючы за сабой блiскучую сцяжынку, якая хутка высыхала пад гарачымi промнямi сонца. З-за спiны дзяучыны над морам уздымала рваныя крылы хмара журбы.
Першыя кроплi дажджу сустрэлiся з мяккiм пяском узбярэжжа, вялiкая зорка ператварылася у бледна-жоутую хваравiтую пляму, i салёная марская вада пачала шаптацца з выльготнымi крышталiнкамi неба.
Лiяна накiнула шэры плашч з ценяу на плечы i ператварылася у яшчэ адзiн сумны камень. Такiх шмат ля мора...