Адзін гуманоід вельмі любіѓ цішыню й адзіноту. Кожныя выходныя ён прылятаѓ на плянэту Зямля, прызямляѓся ѓ горадзе Менску каля ѓваходу на Камароѓку і атрымліваѓ асалоду. А ѓ панядзелак распавядаѓ сваім калегам па працы, як там здорава -- лепш, чымся на рыбалцы ѓ сузор'і Рыб.
Але аднойчы міліцыянты прынялі яго за бамжа й вытурылі з рынку. Гуманоід пакрыѓдзіѓся і больш не сядаѓ у Менску, а пачаѓ адпачываць у Стамбуле, на галоѓным базары. Аднойчы яму захацелася паспрабаваць халвы, і ён вырашыѓ уступіць у кантакт.
Таму лічыцца, што першымі людзямі, што сустрэлі іншаплянэцян, былі туркі. А на самой справе гэта былі беларусы, толькі яны сьціплыя і нікому аб гэтым не распавядаюць.
(2003-05-12)
***
Адзін гуманоід вельмі любіѓ хакей. Але на ягонай плянэце ѓ хакей не гулялі, і ён лятаѓ на плянэту Зямля, каб яго паглядзець. Толькі ѓ Амэрыку, дзе ѓ хакей гуляць вельмі добра, яго не пускалі, таму што гэты гуманоід быѓ падобны на асобу арабскай нацыянальнасьці.
Тады ён сеѓ у горадзе Менску і з дапамогай гіпнозу прымусіѓ гуляць у хакей беларусаѓ. Яны нават пабудавалі дзеля гэтага на апошнія грошы лядовыя палацы.
Потым гуманоід паляцеѓ дахаты, а беларусы апрытомнелі ад гіпнозу і падумалі: "І чаго гэта мы?" Пакідалі клюшкі і пайшлі гуляць у даміно. А шкада -- яны на той час пасьпелі ѓжо швэдаѓ абгуляць.
(2003-05-12)
***
Адзін гуманоід вырашыѓ уступіць у кантакт зь зямлянамі, але ня ведаѓ, зь якімі менавіта гэта зрабіць лепш за ѓсё. Ён спытаѓ у свайго супэркампутара, і той паведаміѓ, што самыя мірныя, спакойныя і гасьцінныя людзі на Замлі -- беларусы.
Тады гуманоід старанна вывучыѓ беларускую мову, прызямліѓся каля рэзідэнцыі, падыйшоѓ да галоѓнага ѓваходу й кажа ахове: "Дзень добры! Ці магу я сустрэцца з панам прэзідэнтам?" А ахова, пачуѓшы беларускую гаворку, вырашыла, што гэта не гуманоід, а пераапрануты Пазьняк, пабіла яго і прагнала.
Карацей, кантакт ня ѓдаѓся праз моѓны бар'ер.
(2003-05-13)
***
Адзін гуманоід вырашыѓ уступіць у кантакт зь зямлянамі. Прызямліѓся ѓ Менску і ѓступіѓ. Мясцовыя зямляне вельмі ѓзрадаваліся і пачаставалі гуманоіда марозівам, таму што было лета й горача. Гаманоіду марозіва спадабалася, і калі ён ляцеѓ назад, то захапіѓ з сабой паѓтары тоны.
Лядоѓні ѓ гуманоіда не было, так што марозіва пачало раставаць, ахалоджваючы ѓсё навокал. Плянэта была маленькая і хутка астыла. У выніку на ёй парушылася экалягічная раѓнавага, і адбылася такая ж катастрофа. Так што гуманоіду давялося яе пакінуць і перасяліцца ѓ Менск назаѓжды.
А марозіва ён разьлюбіѓ і харчуецца цяпер аднымі хот-догамі.
(2003-05-14)
***
Адзін гуманоід вельмі хацеѓ стаць мастаком, але на ягонай плянэце выраблялі толькі дзьве фарбы -- чорную і белую. А ці шмат двума колерамі напішаш? І вырашыѓ тады гуманоід зьлятаць на Зямлю за іншымі.
Прызямліѓся ён, вылез зь лятаючай талеркі, бачыць -- міма мужык ідзе. Гуманоід у яго і пытаецца: "Дзень добры вам, пан зямлянін, а дзе тут у вас можна патаньней разнастайнымі фарбамі затарыцца?" А той мужык і адказвае, маѓляѓ, у мяне самога іх поѓна, ажно падзець няма куды. Аддам, кажа, за так, у імя сяброѓства й узаемаразуменьня. Ну, гуманоід узрадваѓся, загрузіѓ талерку слоікамі ды цюбікамі па самы верхні люк, пэнзалікаѓ таксама захапіѓ паболей -- на ягонай плянэце зь імі вялікі напруж быѓ. На радасьцях падараваѓ мужыку сваю найлепшую карціну і, задаволены сабою, паляцеѓ дахаты.
А мужык той потым вядомым мастаком стаѓ. Вы, мабыць, чулі пра яго -- Малевіч ягонае прозьвішча.
(2003)
Памяці беларускага радыё прысьвячаецца...
Адзін гуманоід вельмі хацеѓ стаць музыкам. Набыѓ інстумэнты, вывучыѓ ноты, стаѓ музыку пісаць. Шмат напісаѓ. І добрая атрымалася тая музыка, і мілагучная, але не было на ягонай плянэце слухачоѓ, бо жыѓ ён там зусім адзін. А ці цікава пісаць толькі для сябе самога? І вырашыѓ тады гуманоід ляцець на Зямлю, бо там гэтых слухачоѓ ажно шэсьць мільярдаѓ. Але Зямля вялікая, куды сесьці? Успомніѓ ён, як чуѓ па зямным радыё, што найбольш клапоцяцца пра музыку ѓ краіне пад назовам Беларусь, і накіраваѓся ѓ Менск.
Прызямліѓся ён у парку Горкага, вылез зь лятаючай талеркі і пайшоѓ на беларускае радыё. Прыйшоѓ і вітаецца:
-- Дзень добры вам, панове зямляне, я тут музыку напісаѓ, можна вам прапанаваць?
А дыджэй яму:
-- А вы беларус?
-- Не, -- адказвае той. -- Я гуманоід, я зь іншай плянэты прыляцеѓ. Спэцыяльна дзеля гэтага.
-- А нам, -- кажа дыджэй, -- да ліхтара, зь якой плянэты, хоць з "Плянэты Галівуд". Не паложана нам іншаземную музыку ставіць, а іншаплянэтную тым больш. Беларускія карані ёсьць?
-- Няма, -- разгубіѓся гуманоід. -- Толькі баабабаѓ. Кожны дзень мушу іхнія карані выдзіраць, бо, калі не выдзіраць, самі ведаеце -- зарасьце плянэта баабабамі ѓ тры дні.
-- Раз так, -- паціснуѓ плячыма дыджэй, -- нічым не магу дапамагчы. У нас указ.
Ледзь не заплакаѓ ад крыѓды гуманоід і ні з чым паляцеѓ назад.
А дыджэй сунуѓ у кампутар дыск з чарговым супэрпраэктам чарговага супэргурта і, каб ня чуць гэтага, пайшоѓ паліць на балкон. Цямнела. Ён глядзеѓ на неба і бачыѓ, як запальваюцца на ім адна за адною сапраѓдныя зоркі...