Рыбаченко Олег Павлович
Stalin - Putin I Lipcowa Kaskada

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками Юридические услуги. Круглосуточно
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Jest już lipiec 1950 roku. Następuje pokojowa pauza, ZSRR dochodzi do siebie po długotrwałej, krwawej i w zasadzie przegranej wojnie. Putin w ciele Stalina nadal prowadzi kraj ku świetlanej przyszłości. A rozmaite przygody trwają.
  STALIN - PUTIN I LIPCOWA KASKADA
  ADNOTACJA
  Jest już lipiec 1950 roku. Następuje pokojowa pauza, ZSRR dochodzi do siebie po długotrwałej, krwawej i w zasadzie przegranej wojnie. Putin w ciele Stalina nadal prowadzi kraj ku świetlanej przyszłości. A rozmaite przygody trwają.
  ROZDZIAŁ NR 1.
  Latem jest oczywiście przyjemnie, a nawet gorąco. Stalin-Putin wciąż przebywa w swojej rezydencji w Swierdłowsku. Jest tu przyjemnie nawet w ciepłe dni. Można pływać w rzece. Klimat na Uralu jest kontynentalny, a w lipcu pogoda przypomina Krym.
  Możesz więc odpocząć. A specjalna maść ziołowa chroni przed komarami.
  W przeciwieństwie do prawdziwego Stalina, Putin nadal zmuszał swoje ciało do rzucenia palenia i prawie nie pije. Jest więc nadzieja, że przetrwa dłużej niż wódz wszystkich czasów i narodów w prawdziwej historii. Co więcej, prawdziwy Stalin mógłby żyć dłużej, gdyby nie zabił swojego osobistego lekarza Winogradowa.
  Genetyka przywódcy jest niezła. Choć oczywiście nie wszyscy ludzie z Kaukazu żyją długo. Ale w Gruzji rzeczywiście jest wielu długowiecznych. I być może uda się to poprawić, dopóki nie znajdzie się następca, choć Beria i Wozniesienski to całkiem niezłe typy. Jednak zagrożenie ze strony III Rzeszy, która opanowała niemal cały świat, wciąż wisi jak miecz Damakle'a. I trzeba by je jakoś zlokalizować, przynajmniej za życia.
  Stalin-Putin trochę pływał... Obserwował pływających młodych pionierów. Jego myśli nie były najweselsze.
  Hitler może zaatakować w każdej chwili, nawet bez powodu, co już nie raz uczynił. I co potem?
  Tylko stworzenie bomby atomowej może działać odstraszająco. I Führer może dzięki temu zaatakować ZSRR.
  Na razie cała nadzieja w Berii. Może coś wymyśli. To wielka szansa na ratunek.
  I tak... Oczywiście Stalin-Putin na próżno pozwolił Japonii, a nawet jej pomógł w bitwie o Midway. To właśnie tam, jak w prawdziwej historii, wszystko poszło nie tak. I okazało się, że USA i Wielka Brytania zaczęły przegrywać. A potem Stalin-Putin zawarł rozejm z III Rzeszą, pozwalając jej zająć zarówno Wielką Brytanię i jej kolonie, jak i Stany Zjednoczone. I oczywiście zyskać kolosalny potencjał. Chociaż z drugiej strony, zwycięstwo nad Niemcami oznaczałoby w tym przypadku dominację nad światem. W przeciwieństwie do prawdziwego Stalina, który po wygraniu II wojny światowej wciąż musiał liczyć się z potęgą USA.
  To nie jest najlepsza sytuacja. Stalin-Putin podnieśli stawkę i teraz pływali w ciepłym basenie, w którym otwierali się ku górze.
  Piękne dziewczyny z Komsomołu w bikini pluskały się dookoła. Były opalone, muskularne i pachnące. Pływali też śliczni młodzi pionierzy, którzy nie ukończyli jeszcze czternastu lat. Stalin-Putin liczył na bioenergię młodych ciał, by wyglądać młodziej. W rzeczywistości nie wiadomo, dokąd po śmierci pójdzie dusza.
  Dobrze, jeśli jest w młodym ciele, a nawet w młodym. Ale co, jeśli jest w piekle?
  W końcu Putin przelał mnóstwo krwi w swoim poprzednim życiu. Zwłaszcza podczas bratobójczej wojny z Ukrainą. I tym samym zrujnował swoje generalnie dobre rządy.
  I na tym świecie też mu się udało. A jeśli ZSRR jeszcze istnieje, to dzięki niesamowitemu szczęściu. Tak jak Japończycy mieli szczęście w swojej pierwszej wojnie z Rosją, a Niemcy na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
  Tak, on rzeczywiście przelał tak dużo krwi w swoim poprzednim życiu; prawdopodobnie tylko Stalin spośród władców Rosji dopuścił się większej jej ilości.
  Putinowi udało się nawet prześcignąć Mikołaja Krwawego pod względem liczby ofiar wojennych. Od samego początku toczyła się wojna w Dagestanie i Czeczenii, z Gruzją i Syrią, a także wiele niewypowiedzianych wojen, które Rosja prowadziła w Afryce.
  Należy zauważyć, że ani wojna rosyjsko-japońska, ani I wojna światowa nie zostały rozpoczęte przez Mikołaja II. W pierwszym przypadku Rosja została zdradzieckim atakiem ze strony Japończyków, a w drugim najpierw Niemcy, a następnie Austro-Węgry wypowiedziały wojnę imperium. Ale Putin sam rozpoczął wojny.
  Wojna na Ukrainie była szczególnie niepotrzebna. Po co walczyć i zabijać braci? Zwłaszcza jeśli zainwestuje się pieniądze w promocję i technologie polityczne, można tam doprowadzić do władzy prorosyjski rząd, tak jak udało się to zrobić w Gruzji.
  Wojna okazała się przewlekła i bardzo krwawa. Armia rosyjska poniosła straty nawet większe niż w I wojnie światowej. A liczyli na zdobycie Ukrainy w zaledwie tydzień i przy niewielkim rozlewie krwi, zaledwie kilkadziesiąt ofiar. Gdyby Putin wiedział, że tak się stanie, nie rozpocząłby tego. Mimo to kontynuował wojnę, mimo że za Trumpa istniała ogromna szansa, by zakończyć wszystko z honorem. Więc naprawdę można trafić na prawdziwe piekło.
  Ta wojna była najkrwawsza od czasów II wojny światowej. I zazdrościli Netanjaho, który tak szybko poradził sobie z krajem trzy razy liczniejszym od Ukrainy, i to kosztem znikomych strat armii izraelskiej. Nie mogli tego zrobić.
  Pamiętamy także pustynną burzę i jej imponujące straty.
  W swoim poprzednim życiu Putinowi udawało się czasem znaleźć czas, zwłaszcza jeśli w jego miejsce wsadziło się sobowtóra, na granie w strategie militarno-ekonomiczne na komputerze. Miał tam kilka fajnych gier.
  Szczególnie podobał mi się ulepszony model "Ententy". W szczególności, udało się w nim produkować czołgi ciężkie dla Rosji. Wszakże we wcześniejszym modelu Austro-Węgry miały czołgi ciężkie, choć w rzeczywistości ich nie było. A carska Rosja miała czołgi ciężkie w fazie rozwoju. I to jest czołg Lebedko, a najlepszy z czasów I wojny światowej - Mendelejew. Nawiasem mówiąc, ten czołg jest bardzo podobny do T-34 i gdyby trafił do produkcji, wojska carskie chodziłyby po Berlinie.
  W późniejszej wersji "Ententy" znacznie więcej możliwości oferują akademie wojskowe i naukowe. W szczególności można tam naprawiać czołgi i samoloty. Pojawiają się możliwości zwiększenia produkcji ropy naftowej i drewna. I to właśnie jest najsłabsze ogniwo "Ententy". Dodano możliwości produkcji zboża - traktory i inwentarz, a także wielopolowość. Pojawiły się również dodatkowe ulepszenia dla złota, żelaza i elektryczności. Więcej możliwości dla technologii.
  W szczególności możesz zamontować silniki Diesla w czołgach, zwiększając ich prędkość, co jest szczególnie ważne w przypadku czołgów ciężkich, dodać kilka karabinów maszynowych i wzmocnić pancerz. Możesz również przyspieszyć piechotę, kawalerię i artylerię. A także zwiększyć tempo produkcji broni i wszystkich jednostek, w tym robotników. A także zwiększyć ich przeżywalność, a także liczbę budynków i bunkrów.
  Cóż, w tej "Entencie" nadal można kopać okopy i budować mury z wieżami, jak w "Kozakach". Są też miotacze ognia - bardzo skuteczne - płomienie pięknie się rozchodzą, ale nie mają dużego zasięgu. Na morzu są też wodnosamoloty. Są też pancerniki, które są większe - niż standardowe - i mają większy zasięg. A to bardzo potężna broń.
  Ale najważniejszą rzeczą w zmodernizowanej "Entencji" w porównaniu z pierwotną wersją są mapy. Tak naprawdę gra się we wczesną "Ententę" i nie ma czasu na rozwinięcie wszystkich technologii, wysłanie wojsk, wysłanie ich do akademii i zmontowanie czołgów, więc nie ma z kim walczyć. Ale tutaj mapy otwierają się sekwencyjnie. Można więc grać w jedną misję przez długi czas, nawet po rozwinięciu wszystkich technologii, a jest ich tu dziesięć razy więcej niż w standardowej "Entencji". I albo zdobywa się całe miasta, albo obraca je w ruinę.
  I tak, można tam budować. I można wyprodukować nawet milion jednostek. Oczywiście prezydent ma zaawansowany komputer i może obsłużyć jeszcze więcej.
  Grając w "Ententę" można to znacznie przyspieszyć. W niektórych warunkach można więc eksterminować kilka tysięcy wrogich żołnierzy na sekundę. To jest dopiero super.
  Stalin-Putin po prostu zdrzemnął się. Dziewczyny ostrożnie wyniosły przywódcę na brzeg i go nie obudziły.
  Stalin-Putin marzył o czymś wyjątkowym...
  Cztery dziewczyny ninja ćwiczyły na siłowni. Skakały i kręciły się. Wojowniczki miały na sobie tylko bikini.
  Natasza o niebieskich włosach, niezwykle zręcznie skakała i robiła bumerangi bosymi palcami stóp. Piękna dziewczyna i nieoficjalna liderka czwórki.
  Zoya, dziewczyna o żółtych włosach, to również cudowna laska - zdolna do wielu rzeczy. I jak szybko rzuca bumerangami gołymi nogami i wymachuje mieczami.
  No i ta wojowniczka Victoria z miedziano-rudymi włosami. Oczywiście, boso i w bikini. A jej nogi robią takie szybkie i niepowtarzalne rzeczy.
  I Swietłana, której włosy są białe jak śnieg. Jest po prostu niesamowitą i niesamowitą wojowniczką. I wymachuje mieczami, niczym jabłkiem w locie, krusząc je na drobne kawałki. I jak bosymi palcami u stóp rzuca igłę, która trafia prosto w środek tarczy.
  Oto one, legendarne cztery dziewczyny ninja w bikini. Tak cudowne, zachwycające i prześliczne, a jednocześnie umięśnione. A ich mięśnie są tak harmonijne i fascynujące. To naprawdę superdziewczyny. I ćwiczą. Zwinne i promienne.
  A potem ktoś inny wskoczył do sali. Wyglądał jak bardzo umięśniony i przystojny chłopiec w wieku około dwunastu lat. Jego skóra była opalona, jak czekolada, ale włosy jasnożółte. Jego żyły błyszczały. Miał na sobie tylko szorty, a tort był nagi, ułożony z płytek i napiętych mięśni.
  Chłopiec porusza się niezwykle szybko. Wygląda jak dziecko, ale w rzeczywistości jest jednym z bogów olimpijskich, który jest bardzo stary. Jest mentorem i guru tych pięknych dziewcząt.
  Natasza wykrzyknęła:
  - Witaj, Sensei Albercie! Albo, jak cię nazywają, messire!
  Chłopiec roześmiał się i odpowiedział:
  - Możesz mnie po prostu nazywać guru!
  Wiktoria wykrzyknęła:
  - Jesteśmy swoimi własnymi guru!
  Wtedy muskularne dziecko w krótkich spodenkach tupnęło bosą stopą i pomachało wachlarzem, który jakimś cudem trafił w ręce dzieci. Wszystkie cztery dziewczynki zostały przewrócone przez falę i zaplątały się w sieć, która spadła na nie z góry.
  I próbując się uwolnić, coraz bardziej się zaplątywali.
  Albert pisnął:
  - Musisz się jeszcze wiele nauczyć!
  Natasza wykrzyknęła:
  - Zapomnieliśmy, że jesteś bogiem. A my jesteśmy tylko mutantkami. A ile masz lat?
  Chłopiec zachichotał i odpowiedział:
  - Pamiętam czasy, kiedy ludzie jeszcze wspinali się na drzewa!
  A wieczne dziecko podskoczyło i stanęło na rękach. Strzeliło bosymi palcami, a dziewczyny chwyciły je i natychmiast się wyplątały.
  Alberto powiedział z uśmiechem:
  - Dzisiaj będziesz miał specjalne zadanie!
  Natasza pisnęła:
  - A co z senseiem?
  Chłopiec znów trzasnął bosymi stopami. Ekran się włączył - duży monitor i obraz miasta. Kroczył po nim ogromny robot - dobry na sto metrów. W rękach trzymał potężne blastery. A gdy samochody wpadały mu pod nogi, miażdżył je razem z ludźmi.
  Albert odpowiedział:
  - Inwazja obcych! Musimy ją zneutralizować!
  Wiktoria pisnęła:
  Jednym ciosem zmieciemy wroga,
  Potwierdzimy naszą chwałę stalowym mieczem...
  Zmieciemy złych kosmitów z dobrego powodu,
  rozbijemy złe potwory na kawałki!
  Natasza zauważyła:
  - Takiego robota nie da się zmoczyć bosymi stopami! Potrzeba nam czegoś poważnego!
  Svertlanka pisnęła:
  - Blastery! Tego nam trzeba!
  Albert skinął głową, a dziewczyna miała już broń w rękach, gdy chłopak ponownie tupnął bosą nogą:
  - Będę się uważnie przyglądał, ale spróbuj sam uporać się z Terminatorem!
  Dziewczyny ruszyły, błyskając gołymi, różowymi obcasami. Pędziły jak opętane. I wskoczyły do swojego erolocka - hybrydy samochodu i erolocka. Potem samochód odpalił. I potrafił nawet przebijać ściany.
  Chłopiec-demiurg tupnął bosą nogą i zanotował:
  - Zobaczymy jak sobie poradzą!
  Dziewczyny w swoich uniwersalnych erolockach pokonały warstwy ziemi i budynków i poszybowały nad miastem. A nastrój wojowników stał się bardziej radosny. Były już trzy gigantyczne roboty. Przypominało to inwazję kosmitów z serii Evangelion.
  Natasza pisnęła:
  - Wow! Proponuję, żebyśmy uderzyli w nich laserem erolocka!
  Zoya zauważyła:
  - A może będziemy mogli do nich strzelać z blasterów?
  Wiktoria, rudowłosa dziewczyna, uśmiechnęła się sceptycznie:
  - Mogą tego nie przyjąć! Będą tu problemy!
  Swietłana śpiewała ze śmiechem:
  Nawet jeśli nie możemy rozwiązać wszystkich problemów,
  Nie rozwiązuje to wszystkich problemów...
  Ale wszyscy będą szczęśliwsi,
  Wszyscy będą się lepiej bawić!
  A Natasza, zmieniając swój erolock w nurkujący, wzięła go i uderzyła we wroga laserem. Zielony promień poleciał i uderzył w opancerzoną klatkę piersiową robota. Nagle rozpadł się, a kontury czegoś błyszczącego błysnęły. Robot bojowy wziął go i odwrócił się, kierując promienie swojej broni w samochód dziewczyn.
  Natasza i Zoja wykonały manewr, aby uniknąć uderzenia. Ogromny terminator uderzył stalową nogą w budynek, który się zawalił.
  Wiktoria wykrzyknęła:
  - Roboty są chronione polem siłowym! Nie dadzą się tak łatwo złapać!
  Swietłana pisnęła:
  - A co jeśli to bomba unicestwiająca?
  Natasza mruknęła:
  - Taka bomba wysadziłaby pół miasta! Tu potrzeba bardziej subtelnego podejścia!
  Zoya zasugerowała:
  - Najlepiej zainfekować roboty wirusem komputerowym, a im się nie uda!
  Wiktoria mruknęła:
  - To jest zaawansowana technologia przeciwstawiona zaawansowanej ideologii!
  Swietłana prychnęła pogardliwie:
  - A dlaczego założyłeś, że kosmici mają najbardziej zaawansowaną technologię... Mam na myśli ideologię!
  Rudowłosa dziewczyna ninja odpowiedziała z chichotaniem:
  Rozbić, zmiażdżyć i rozerwać na kawałki,
  To jest życie, to jest szczęście!
  Natasza wykrzyknęła:
  - Przygotujemy hiperwirusa. Byłoby wspaniale, gdyby pan nam pomógł. Ma doświadczenie wielu tysiącleci i od razu stworzyłby wirusa komputerowego!
  Wiktoria mruknęła gniewnie:
  - Damy sobie radę! Inaczej sensei myśli, że stać nas tylko na skakanie i wołanie "pauza!".
  Gigantyczny terminator zaczął strzelać do erolocków. Na szczęście miał program odbijający promienie i maszyna pozostała niezniszczalna.
  Natasza nacisnęła bose pięty, a erolok szarpnął się i odsunął nieco od potworów. Wtedy Wiktoria zauważyła:
  - A co jeśli istnieje inne rozwiązanie zamiast hiperwirusa?
  Natasza zapytała:
  - Jakie inne rozwiązanie?
  Rudowłosa dziewczyna ninja zasugerowała:
  - Po prostu zwiąż roboty. Tak jak robiliśmy to z chodzącymi żółwiami - zwiąż im nogi liną!
  Zoya wykrzyknęła:
  - Tak, to dobra decyzja! Zwłaszcza, że Nowy Jork został zaatakowany przez kosmitów, a my nawet nie wiemy, z jakiej planety pochodzą. Może nasz hiperwirus w ogóle nie jest kompatybilny z ich technologią!
  Swietłana pisnęła:
  Zaprzyjaźnijmy się z gangiem,
  W dużym mieście...
  Razem będziemy kręcić,
  Tańczmy i śpiewajmy!
  I dziewczyny zabrały się do realizacji pomysłu. Rzuciły hak i, unikając strzałów wielkiego robota, zarzuciły mu go na nogi. Potem go chwyciły, przekręciły kilka razy i zacisnęły. Ogromny terminator stracił równowagę i upadł. Upadł prosto na ciężarówkę wyładowaną petardami. I zaczął się tak kolorowo i kolorowo rwać - po prostu cud.
  Wiktoria zaświergotała:
  Jeśli w pobliżu jest wróbel,
  Przygotowujemy armatę,
  Jeśli jest mucha, zabij ją,
  Wyceluj w nią!
  Pierwszy robot bojowy został pokonany i skręcony bardzo mocną liną ze specjalnej stali. Ale dwa mastodonty wciąż się kręcą. I z nimi też trzeba się uporać.
  A dziewczyny z filmu erotycznego rzucają się do ataku. Natasza wzięła i zaśpiewała:
  A walka trwa dalej,
  ogień hiperplazmy wrze...
  A Lenin jest taki młody,
  Uderzaj promieniami!
  I tak dziewczyny zaczęły krążyć wokół drugiego robota, wysokości porządnego wieżowca. Z łatwością rzucają hakiem. Terminator bojowy strzela, a gruzy zniszczonego budynku rozlatują się w różnych kierunkach. I zawalone wejście się wali.
  Ludzie uciekają z dzikim wyciem.
  Wiktoria wzięła ją i zaśpiewała:
  Nie oszczędzaj życia dla prawdy,
  Nie ma zer przed nami...
  Führer z łysą głową, idź do diabła,
  My, dziewczyny w tym życiu,
  Tylko prawda jest na drodze!
  I tak zaczęli owijać nogi kolejnego robota. Dziewczyny zrobiły to bardzo szybko i zręcznie. I wtedy ten olbrzym upadł. Upadł na lodówkę pełną lodów i ubrudził się aż po migdałki.
  Zoya zaćwierkała:
  -Świnie zaczęły miauczeć, koty zaczęły chrząkać!
  Wiktoria przedstawiła podsumowanie tymczasowe:
  - Dwa do zera na naszą korzyść!
  I tak ich erolock poleciał do trzeciego gigantycznego robota. I ten już zaczął rozbijać kopułę kościoła. Czy to nie oburzające?
  Swietłana ćwierkała:
  Niebo roztrzaskało się z hukiem,
  I z rykiem wybiegli stamtąd...
  Ścinanie głów kościołów,
  I wychwalanie nowego króla...
  Stalowe roboty Judasze!
  Dziewczyny wybuchnęły śmiechem. Są naprawdę zabawne i śmieją się nie na miejscu.
  Więc założyli temu robotowi linę i on także zaczął się wyginać i przewracać.
  Natasza zauważyła ze śmiechem:
  - Tylko żeglarze są przeciwko linie!
  Wiktoria wzięła ją i dodała:
  - Papieros zamiast nosa!
  A dziewczyny zaczęły tupać swoimi bosymi, wyrzeźbionymi stopami.
  Wszystkie trzy gigantyczne roboty zostały zneutralizowane. Ale wygląda na to, że na tym się nie skończy.
  Latający spodek pojawił się na niebie, wyskakując niczym diabełek z pudełka. Podleciał do pierwszego z pokonanych robotów i wystrzelił z krawędzi promień. Przeciął on kabel z supermocnego metalu, który wiązał mastodonta. Uwolnił się i znów podskoczył. I zacznijmy walić w nowojorskie domy potężnymi blasterami, które wyglądały jak armaty na jego łapach.
  Natasza zagwizdała:
  - Znów mamy problem!
  Wiktoria obnażyła zęby i zaćwierkała:
  - MMM nie ma problemów! Wszyscy nas znają!
  Swietłana zachichotała i zauważyła:
  - A co jeśli po prostu pójdziemy i je spalimy!
  Zoya zasugerowała:
  - Strzelać do latającego spodka!
  A erolock dziewczyn ninja rzucił się w stronę płaszczyzny dysku. Wojowniczki bez zbędnych ceregieli wypuściły potężny, śmiercionośny promień, który spalił metal. Ale latający spodek zdawał się nie zauważyć trafienia. Został oświetlony polem ochronnym i rozbłysnął.
  Natasza zaświergotała:
  - Wow - mastodonty!
  Wiktoria wyraziła sprzeciw:
  - Nie! Talerz nie jest tyle duży, co technologiczny!
  Zoya zaćwierkała:
  - Niech chwała będzie z nami - banzai!
  Swietłana zauważyła:
  - Zaraz nas będą gonić! I jak będą gonić!
  Latający spodek zaczął ostrzał erokopiarek laserami. Dziewczyny rzuciły się do manewru, by uniknąć zderzenia z prądem zagłady.
  A gdziekolwiek uderzył ten promień, słychać było eksplozje i następowały straszliwe zniszczenia.
  Natasza zauważyła z niepokojem:
  - W co zmienia się Nowy Jork?
  Zoya skinęła głową i westchnęła:
  - Tak, Ameryka jest naszą drugą ojczyzną!
  Wiktoria mruknęła:
  - Piekło wkrótce stanie się dla nas łaskawe!
  Swietłana zachichotała i zauważyła:
  - Co? Wszyscy skończymy w piekle! Przecież piekło to druga strona nieba!
  Dziewczyny po prostu wybuchnęły śmiechem. Były w całkiem pogodnym nastroju.
  Pomimo faktu, że ich erolocki były ścigane przez latający spodek i groziło im zestrzelenie.
  Natasza zauważyła ze zdezorientowanym wyrazem twarzy:
  - Może nadszedł czas, żeby zwrócić się o pomoc do senseia?
  Wiktoria oświadczyła zdecydowanie:
  - I przez to pokazać, że do niczego nie jesteśmy zdolni? Nie, to byłby banalny wstyd!
  Zoya potwierdziła:
  - Naprawdę - to nie jest rozwiązanie! Musimy sami coś wymyślić!
  Swietłana zauważyła:
  - A co, jeśli odpalimy w nich granat antymaterii? Przyznasz, że to byłoby super!
  Natasza potwierdziła:
  - Właśnie! Odizolujmy wroga!
  Wiktoria warknęła:
  - Rzucę granat we wroga!
  Rudowłosa ninja podskoczyła do sejfu. Otworzyła go i wyjęła z niego groszek z kawałkiem antymaterii. I to był naprawdę najfajniejszy wynalazek.
  Zoya żartobliwie zauważyła:
  Przywraca rozsądek swoim wrogom za pomocą pięści.
  Każdy skorzysta z okazji, żeby walczyć...
  Ale mimo wszystko to sztuka,
  Zupełnie nie to, co nasze bójki na ekranie!
  Dziewczyny wybuchnęły śmiechem. Wtedy Victoria chwyciła i szarpnęła drzwiczki erolocka, otwierając je. I widać było wirujący wrogi dyskoplan. Rudowłosa wojowniczka, mimo że samochód się trząsł, chwyciła i rzuciła morderczy dar śmierci bosymi stopami. Przeleciał obok i uderzył w pole ochronne dyskoplanu.
  Rozległ się wybuch, a latający spodek zatrząsł się. Otrzymał potężny cios od latającego spodka, uderzając w wielki i masywny wieżowiec. Rozbił się, powodując potężną eksplozję. I tak to się potoczyło, z hukiem.
  Wiktoria roześmiała się i zauważyła:
  - No to mamy kartę atutową do zbicia! A teraz znowu przekręćmy uwolnionego robota!
  Zoya krzyknęła ostrzegawczo:
  - Za wcześnie świętujesz!
  Prawdziwie sterowany dyskosamolot wyleciał spod ruin. I ponownie wycelował lufę w erolocki. Choć było oczywiste, że mocno nim potrząsnął.
  Swietłana mruknęła, całkiem niestosownie:
  Nie, on nie ma kłamliwego spojrzenia,
  Jego oczy nie kłamią...
  Mówią prawdę -
  Że ich właściciel jest łobuzem!
  Natasza zachichotała i zauważyła:
  - No to zróbmy to tak!
  A dziewczyna nacisnęła przycisk joysticka bosymi stopami. Wystrzelił strumień niszczycielskiej energii. Trafił latający spodek prosto w lufę. I zadziałał od razu. Wybuchł z niewiarygodną siłą. I naprawdę zagrzmiało.
  Wiktoria oblizała wargi mięsożernie i pisnęła:
  - Świetnie! Tym razem zadziałało!
  Natasza skinęła głową z uśmiechem:
  - Wszystko, co niemożliwe, jest możliwe na tym świecie! Ale nie wolno moczyć pluskiew w toalecie!
  Wojownicy wybuchnęli śmiechem i obnażyli perłowe zęby. Został tylko jeden uwolniony robot. A dyskoplan płonął i eksplodował w jego wnętrzu. I wyglądał przerażająco.
  Zoya zauważyła:
  - Ostatnia karta do zbicia nie jest kartą atutową!
  Natasza zauważyła:
  - Mamy problemy!
  Wiktoria zapytała z uśmiechem:
  - Jakie problemy?
  Dziewczyna o niebieskich włosach odpowiedziała:
  -Kable zniknęły!
  Rudowłosa zachichotała w odpowiedzi:
  - No, nie szkodzi, gumę jeszcze mamy!
  Swietłana zachichotała:
  - Guma do żucia? Czy to nie za dużo, żeby przenieść dobro na wszelkiego rodzaju roboty!
  Wiktoria powiedziała ze śmiechem:
  - Nie martw się, przeterminowane! Ani my, ani dzieci nie możemy tego już żuć!
  Natasza, bez zbędnych ceregieli, włączyła taśmociąg i zaczęła podgrzewać zamrożoną gumę do żucia.
  Niebieskowłosa dziewczyna ninja wykrzyknęła:
  - Niespodzianka! Niespodzianka! Niech żyje niespodzianka!
  A potem rozgrzana, różowa guma spadła na gigantycznego robota. Zaplątał się w nią jak pająk w bursztynie. Lekko drgnął, zaplątał się i zamarł.
  Dziewczyny ninja krzyknęły chórem:
  - Banzai!
  Mówiąc wprost, to są wspaniałe piękności. Zdolne do walki z każdym przeciwnikiem.
  A potem pojawił się ich sensei, jakby wyskoczył z tabakierki. Bardzo muskularny, opalony i jasnowłosy, półnagi chłopak w krótkich spodenkach, z wyrzeźbionymi mięśniami. Podskoczył, stuknął bosymi palcami stóp, tak że w dłoniach pięknych dziewczyn ninja pojawiły się wielobarwne palce, i wykrzyknął:
  - Obserwowałem pole bitwy! Okazało się, że interwencja nie była konieczna!
  Wojownicy ninja odpowiedzieli chórem:
  - Perfekcja nie zna granic! Dziewczyny wzięły się do roboty!
  ROZDZIAŁ #2.
  Oleg Rybaczenko, wieczny chłopiec i dowódca, kontynuował wędrówkę po Afryce. Aby carska Rosja mogła ugruntować swoją pozycję na Czarnym Lądzie, zbudowano tam liczne miasta-twierdze. I osiedlały się tam rosyjskie rodziny. Co więcej, nowy dekret synodalny zezwalał Rosjaninowi na posiadanie do czterech żon. Pozwoliło to na szybszą asymilację peryferii i nowo podbitych prowincji.
  Tymczasem Oleg Rybaczenko kontynuował pisanie:
  Conan Barbarzyńca, ten świeżo upieczony chłopiec kontynuował oglądanie filmu.
  Rzeczywiście, świat technologii jest fajny.
  Natasza walczyła z pasją i opanowaniem jednocześnie. Bosymi stopami nacisnęła ponownie przycisk joysticka i posłała śmiercionośny pocisk w kierunku wrogiego działa samobieżnego.
  Hotel Annihilation rozbił się i przebił pojazd wroga.
  Zoja widząc unoszące się kłęby dymu zaćwierkała:
  - Będziemy bić ludzi i marnować czas!
  Natasza zauważyła:
  - Walki stają się naprawdę fajne.
  Jak wiadomo, działo samobieżne różni się od czołgu tym, że nie posiada obrotowej wieży.
  Co w niektórych przypadkach czyni je jeszcze bardziej niebezpiecznymi, ponieważ można zainstalować potężniejszą broń.
  Victoria, dziewczyna o ognistoczerwonych włosach, zauważyła:
  - Świat jest piękny! Szkoda tylko, że tak mało mężczyzn!
  Swietłana zauważyła ze śmiechem:
  - Ale mężczyźni mają brody, a one strasznie śmierdzą!
  Natasza wyraziła sprzeciw:
  - Żeby powstrzymać samce przed śmierdzącym zapachem, możesz polać je wodą kolońską!
  Zoya zachichotała, posłała w stronę wroga kolejny pocisk i odpowiedziała:
  - Nie! Lepiej z perfumami!
  Dziewczyny w zbiorniku, i to ciężkie, były w dobrych nastrojach. Z takimi ludźmi można sobie poradzić z każdym zadaniem.
  Bitwa pancerna to wyjątkowa bitwa. Wykorzystuje tak wiele możliwości, że aż się dziwisz. Dziewczyny w tym względzie.
  Wyróżnia je fenomenalna reakcja i celność.
  Natasza zauważyła:
  - Kiedyś uważano, że wojna nie jest sprawą kobiet. Ale teraz walczą głównie kobiety. Przecież mężczyzn jest tak mało!
  Zoya uśmiechnęła się sarkastycznie:
  - Dlatego musimy dbać o mężczyzn. Chociaż my, kobiety, jesteśmy takie piękne!
  A wojownik wysłał pocisk w średniej wielkości czołg.
  Trafił prosto i pociski wroga zaczęły eksplodować. To była prawdziwa napaść.
  Wiktoria zauważyła:
  - Wkrótce nauczą się budować roboty i zastąpią mężczyzn. Wyobraźcie sobie cyborga-żigolo!
  Swietłana prychnęła pogardliwie:
  - Wolałbym żywego samca!
  Dziewczyny wybuchnęły śmiechem. Natasza wyobraziła sobie, jak przystojny młodzieniec ją pieści. Jak soczyste zęby mężczyzny całują jej szkarłatny sutek, sprawiając, że jej piersi twardnieją. Tak, trudno, gdy na tysiąc kobiet przypada tylko jeden mężczyzna. Taka walka kobiet o mężczyzn zdarza się. I z siniakami i złamanymi nosami.
  A bitwy toczą się również w powietrzu. Na przykład helikoptery atakują z powietrza. Mają specjalny kształt dysku. Dziewczyny strzelają z działek i odpalają rakiety. Trafiają w pozycje wroga. Tutaj haubica przewraca się od wystrzelonej rakiety. A jej kolczaste koła unoszą się w górę. Trwa agresywna walka z użyciem sprzętu i piechoty.
  Dziewczyna Anna, strzelając z helikoptera, śpiewała:
  Nie idź się z nim spotkać, nie idź,
  Ma granitowy kamień w piersi!
  I oto z helikoptera znów wylatuje morderczy i niszczycielski pocisk. I eksploduje, wbijając się głęboko w schron. I tam też krzyczą pobite dziewczyny. Niektóre z płci pięknej są ranne, inne zabite. Tak wiele odłamków unosi się w górę.
  Dziewczynka Anna strzela ponownie, wystrzeliwując pocisk o śmiercionośnej i niszczycielskiej sile bosymi stopami. Pocisk eksploduje, a igły rozlatują się we wszystkich kierunkach.
  I trafiają w żywe ciało. To jest dopiero niezła petarda.
  Alicja strzela z karabinu snajperskiego. Jest bardzo zwinną dziewczyną. Woli walczyć boso i zręcznie rzucać bumerangami swoimi zgrabnymi nogami. Nie, takie dziewczyny są nadzieją każdego narodu.
  Obok niej jest Angelica - również dziewczyna o niezwykłej urodzie i sile. I muskulaturze. Taka zmiażdżyłaby każdego mężczyznę. Nie oprzesz się takim wojownikom. Zwłaszcza jeśli to mężczyzna.
  O takich kobietach pisano wiersze. Wyobraźcie sobie, jakie uda ma Angelica - bujne, muskularne, jak zad konia pełnej krwi angielskiej. Kto by się temu oparł?
  Nie kobieta, a ogień i siła.
  Obie dziewczyny są oczywiście boso w bikini. I to nie ukrywa ich niesamowitych mięśni. Nie dziewczyn, a akrobacji.
  Alicja strzeliła. Zastrzeliła żołnierkę precyzyjnym pociskiem i zaśpiewała:
  Zgadzam się być bogatym,
  Zgadzam się być szczęśliwym...
  Zostań z nami, chłopcze,
  Będziesz naszym królem,
  Będziesz naszym królem!
  A dziewczyny strzelają do samolotów zwiadowczych. I od razu się zapalają i płoną jak pochodnia. Jak sprytnie Alicja przebiła kanister z benzyną lotniczą.
  Wtedy wojowniczka rzuciła bosymi palcami groch o śmiercionośnej sile i wysadziła go w powietrze, tak że czołg wroga się przewrócił. Były tam też dziewczyny i jeden młody mężczyzna, i wszyscy piszczeli.
  Cudowny świat, gdzie na jednego mężczyznę przypada tysiąc kobiet. To naprawdę niesamowite.
  I tak Angelica wspominała, jak spała z facetem. To słodkie wspomnienia. Niestety, mężczyzn jest tak niewielu. Dziewczyny uważają, że największą radością jest obcowanie z męskim ciałem.
  Ale serca nie daje się na darmo, serce ma kochać!
  A oto Elena z załogą na czołgu, wykonująca manewr flankujący. Przed nimi znajduje się bateria z potężnymi działami dalekiego zasięgu, którą należy flankować.
  Elizabeth, członkini załogi, odpala serię i zabija kilku wrogich wojowników. Tak, to przykre, gdy giną dziewczyny, ale trwa wojna. Dwa imperia starły się na jednej planecie i to jest bardzo złe. Ale wojownicy oczywiście będą walczyć i nie da się ich tak łatwo rzucić na kolana.
  Jekaterina, inna dziewczyna, wystrzeliła pocisk odłamkowo-burzący z armaty. Trafił on w wrogą piechotę i zaśpiewał:
  - Pokój i przestrzeń - nasza siła!
  Co za dziewczyna... W tym świecie jest tak wspaniale, że nie ma ani jednej starej kobiety ani jednego starego mężczyzny. Wszyscy są albo młodzi, albo młodzi, a na jednego mężczyznę przypada tyle dziewczyn - marzenie wszystkich mężczyzn.
  To jest świat, do którego każdy mężczyzna pragnie się dostać. Jest taki wspaniały. I naprawdę cudowny.
  Conan Barbarzyńca obserwował to i bardzo żałował, że tak zmalał. Było jeszcze za wcześnie, żeby spotykał się z kobietami. W przeciwnym razie, jaka to byłaby radość. I tak jego towarzystwo stanowili bosonodzy chłopcy, tacy jak on sam.
  Ale co jest ciekawego do oglądania w filmach? Walki zawsze są nudne.
  Oto dziewczyny - w tym przypadku Natasza, Zoja, Aurora i Swietłana - usiadły z przystojnym młodzieńcem, żeby zagrać w karty. Oczywiście, grały w striptizy. I widać, jak cztery zdrowe, silne, rumiane dziewczyny zachłannie wpatrują się w niego.
  Dla mężczyzn obecność tysiąca kobiet jest czymś dobrym, ale dla płci pięknej już niekoniecznie.
  Natasza, grając w karty, zauważyła:
  - Wojna trwa już dziesięć lat i z powodu drobnych wahań na froncie jest ona praktycznie zamrożona...
  Aurora rzuciła kartkę i zauważyła:
  - A co ty proponujesz?
  Dziewczyna o niebieskich włosach odpowiedziała:
  - Musimy wynaleźć coś, co przyniesie punkt zwrotny. Jakąś cudowną broń!
  Zoya zachichotała i zauważyła:
  - Wygląda na to, że to wszystko, na co możemy liczyć!
  Swietłana zauważyła, rzucając kartę:
  - Tak, broń znaczy wiele!
  Młody człowiek odpowiedział na to:
  - Nie! Oczywiście, że technika jest ważna, ale duch walki jest jeszcze ważniejszy!
  Dziewczyny się roześmiały. A Natasza wyszła na idiotkę i zdjęła stanik, odsłaniając piersi z czerwonymi sutkami, które wyglądały jak truskawki.
  Potem gra toczyła się dalej. Zoya zauważyła to słodkim spojrzeniem:
  - Może zagramy w szachy?
  Aurora roześmiała się i odpowiedziała:
  - Tak, to dobry pomysł!
  I potrząsnęła miedziano-rudymi włosami. Naprawdę jest rudą klaczą.
  Dziewczynki kontynuowały zabawę. Natasza zauważyła:
  - Zastanawiam się, dlaczego nie zrobić czołgów z jedną niską dziewczyną leżącą na ziemi, skoro myśliwcem może sterować jeden pilot?
  Aurora uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Niezły pomysł... Ale jakoś nie wyszło. Samoloty z jedną załogą są już od dawna, ale czołgi nie!
  Młody człowiek zauważył:
  - Dlaczego? Przecież samolot ma większą prędkość niż czołg. A teoretycznie czołg powinien być łatwiejszy w sterowaniu!
  Zoya odpowiedziała ze słodkim uśmiechem:
  - Trudno powiedzieć. Są myśliwce z jedną załogą i nawet ośmioma punktami ognia. Teoretycznie taki ciężki myśliwiec nie jest gorszy od czołgu i wcale nie jest łatwiejszy w sterowaniu!
  Natasza skinęła głową:
  - Musimy przedstawić nasze propozycje i przedłożyć je biuru projektowemu. Tymczasem odwrócić losy wojny. W przeciwnym razie ludzie będą ginąć, a koszty wojny będą znaczne.
  Dziewczęta chichotały i śpiewały:
  I w wojnie, i w wojnie,
  Żołnierze widzą chłopca w swoich snach!
  Tak bardzo pragną mężczyzny,
  A zamiast pokoju - walczmy już teraz!
  I śmiały się z taką niezbyt radosną miną. Naprawdę, po co miałoby się poprawiać? To nie jest śmieszne, kiedy dziewczyny umierają. Dobrze, że dziewczyny mogą walczyć boso, bo inaczej buty obcierają im stopy. Ale im mniej ubrań dziewczyny mają na sobie, tym są atrakcyjniejsze i przyciągają wzrok mężczyzn. A goły, dziewczęcy obcas - to już coś!
  Dziewczyny znów się bawią i rozbierają do naga, a młody mężczyzna ma na sobie tylko kąpielówki. Jest bardzo przystojny i muskularny, swoją drogą, a wojownicy patrzą na niego pożądliwie.
  Ale tutaj film się urywa i pokazuje kolejną bitwę. W tym przypadku odpalane są wyrzutnie rakiet Grad, co ma śmiertelny skutek dla strony przeciwnej. A od takich salw budynki czasami się zawalają.
  I to wygląda tak, a efekt jest ogromny. A na świecie dzieje się o wiele więcej ciekawych rzeczy.
  Oto bunkier. Siedzi w nim kilkanaście dziewcząt i młody generał. Dyskutują o czymś z zapałem i pasją. To drużyna z orderami i medalami. Powiedzmy - bojowa. A wojownicy zachowują się z wielkim wdziękiem.
  Jedna z nich, śliczna laska o rudych włosach, ciągle wskazuje na mapę. I ryczy do siebie:
  - Tu przebijemy się przez wroga! Tu obejdziemy! Niech zwycięstwo będzie nasze!
  Kobiety-wojowniczki to oczywiście starsze oficerki w mundurach z orderami i medalami, w lakierowanych butach. Ale chodzenie boso po kwaterze głównej jest nieprzyzwoite.
  I mówią coś z uczuciem i pasją. Wtedy generał zaczyna ryczeć, i to też jest wspaniałe.
  Oto kolejny filmik... Dwie dziewczyny czołgają się przez bagna. Mają na sobie tylko bikini i boso. To prawda, ich skóra jest pomalowana ochronnymi kolorami, i to jest świetne.
  Jedna z nich, Weronika, mówi z uśmiechem:
  - A my jesteśmy jak węże!
  A inna dziewczyna, Victoria, chichocze i pisze:
  - Wyciśniemy każdego, kogo spotkamy!
  A wojownicy po prostu się śmieją. Są olśniewający i odważni, muszę przyznać. I chociaż mają brudne stopy, aż chce się pogłaskać ten uwodzicielski, okrągły obcas.
  Tutaj dziewczęta widzą przed sobą wroga. To również młoda dziewczyna, prawie dziecko. I odeszła od obozu, nie wiadomo dlaczego.
  Weronika wbiła jej igłę z substancją paraliżującą, a Wiktoria zakryła usta. Potem wzięli dziewczyny na ramiona i ciągnęli ją. Najwyraźniej chcieli się czegoś od niej dowiedzieć i ją przesłuchać.
  Weronika zaświergotała:
  - O, lepiej by było, gdybyśmy złapali samca!
  Wiktoria zgodziła się:
  - Tak, moglibyśmy wybrać się na przejażdżkę z facetem!
  A wojownicy śpiewali chórem i z patosem:
  Żniwa we wsi idą pełną parą,
  W terenie, sprzątanie, koszenie...
  Jesteś kobietą, moja droga,
  Trudno znaleźć coś trudniejszego!
  I wybuchnęli śmiechem...
  Przesłuchanie pojmanej dziewczyny było brutalne. Najpierw była zupełnie naga, przywiązana do drzewa. Potem Wiktoria, rudowłosa piękność, wyjęła zapalniczkę, zapaliła płomień i przyłożyła go do szkarłatnych sutków piersi pojmanej dziewczyny. Dziewczyna po prostu zawyła. To naprawdę bolało. A Wiktoria po prostu się piekła. Piersi dziewczyny były pokryte pęcherzami. Przesłuchiwali ją z rozkoszą. Najpierw podpalili jej piersi, a potem łono Wenus...
  Oczywiście takie przesłuchanie odniosło skutek i dziewczyna pękła.
  Tak, okazuje się, że to wspaniały film.
  Conan Barbarzyńca zauważył słodkim spojrzeniem:
  - Wow! Nie spodziewałem się tego! Po prostu cudowne!
  Oto kolejny obrazek... Tym razem dziewczyny odpierają atak. Wrogie czołgi pędzą do bitwy. Są kanciaste lub opływowe, te stalowe mastodonty. A dziewczyny witają je strzałami z moździerzy i granatami. To prawdziwe perełki. A jeśli coś pokażą, będzie to wielki efekt.
  Anyuta walczy, rzuca granatami w wroga i śpiewa:
  W świętej wojnie,
  W naszym drogim kraju...
  Pokonamy naszych wrogów,
  Bóg i cherubin są z nami!
  Alenka też strzela i śpiewa:
  - Mamy rakiety i samoloty,
  Najsilniejszy duch na świecie wśród dziewcząt...
  Lepsi piloci są za sterami,
  Wróg zostanie zmiażdżony na pył i kurz!
  Marusja również strzela do wrogów. Wykorzystuje siłę rażenia miniaturowej wyrzutni rakiet. Przebici i okaleczeni żołnierze wroga wylatują w powietrze.
  Augustina też tu walczy. Można powiedzieć, że jest wspaniała. I walczy tak dzielnie. Pokazuje swoją siłę uderzenia. I strzela.
  Ale Olimpiada da ci to z wyrzutni rakiet. Oto prawdziwie niepowtarzalna dziewczyna o wielkich marzeniach.
  Dar zagłady wystrzelony przez nią z rykiem.
  A ona sama jest taka wielka i szlachetna. Talia wąska, ale biodra jak koński zad, a piersi jak prawdziwe wymię dojne jak u najlepszego bawołu. I jest wojowniczką.
  Pokazuje swoją najlepszą stronę. A jej forma walki jest po prostu niesamowita.
  A dziewczyny, jak rzucają minami na wroga. Trawa tutaj jest inna, jest zielona, jest niebieska i pomarańczowa. To jest naprawdę niesamowicie fajne i niesamowite. A eksplozje naprawdę huczą z dziką, szaleńczą mocą.
  A czołg o imponujących rozmiarach wylatuje w powietrze, leci w górę i obraca się. Wieżyczka opuszczona, gąsienice w górze. To naprawdę kolosalna destrukcja.
  Alenka piszczy ze złości:
  Wojska są gotowe, Pani,
  Zniszczymy wszystkich!
  I znowu dziewczyny wystrzeliwują dary zagłady. I wali w pojazdy pancerne. I one odskakują. Widać wyraźnie, że po obu stronach jest mnóstwo pojazdów.
  Na niebie wciąż słychać brzęczenie samolotów szturmowych, odpalających rakiety na pozycje wroga. W odpowiedzi rozbrzmiewają strzały dział przeciwlotniczych. Dochodzi do prawdziwej konfrontacji. Startują rakiety ziemia-powietrze. To prawdziwa bitwa w stylu zwiadowczym.
  Anyuta, strzelając, zauważyła:
  - Zarówno na wojnie, jak i w życiu pokojowym dziewczyna woli karabin maszynowy dużego kalibru!
  Alenka zachichotała i odpowiedziała:
  - Dziewczyna, niczym zwierzę, kocha silnych mężczyzn, ale jednocześnie woli, by słabi ulegli kobiecym wdziękom!
  Marusia wyła i piszczała strzelając:
  -Kobieta ma idealnego orła w głowie, koguta między nogami, pawia w oczach, słowika w uszach, ale zawsze udaje jej się przegapić stojącego latawca!
  A wojownicy wybuchnęli śmiechem.
  Rzeczywiście, zdarzyło się kilka zabawnych rzeczy.
  Artyleria, którą dowodziła płeć piękna, również działała. I była bardzo energiczna i skuteczna. Rozrzucono mnóstwo kości wroga. Trafiali też amunicją odłamkową. Poruszały się bardzo masywne czołgi, które wyróżniały się potężną ochroną. I wyglądały po prostu przerażająco.
  Oto chłopiec sterujący rakietą przez radio i celujący nią w czołg. I trzeba przyznać, że to skuteczne. Widać efekt bojowy.
  Huk i zniszczenie. I trafienie w potężny czołg z tuzinem luf.
  Po pojawieniu się technologii rakietowej, duże maszyny straciły na skuteczności, ale nadal pojawiały się na polu bitwy. I dla nich, oczywiście, pociski są bardzo bolesne.
  Genialne dziecko powiedziało:
  - Przy pomocy jasnego umysłu można zastąpić mięśnie, ale nawet góra mięśni nie zastąpi małego odkrycia dokonanego przez umysł!
  Bitwy toczyły się na wszystkich frontach. Ryczały strumienie strumieniowe samolotów szturmowych. Wystrzelono nowe kaskady rakietowe.
  Dziewczyna Tamara odpalała Grada, naciskając pedał bosą stopą i piszcząc:
  Rozbić, zmiażdżyć i rozerwać na kawałki,
  To jest życie, to jest szczęście!
  I znów ogłuszające eksplozje. A gdzieś w oddali płonie ziemia, darń i mięso. Czarne kłęby dymu unoszą się w niebo. I wiją się jak węże. I wygląda, jakby boa próbowały splatać te chmury niczym soczyste krowy. Wygląda to niezwykle przerażająco.
  Dziewczyna Nicoletta pisnęła:
  - Cóż za kaskada!
  I nadała mu coś niezwykle śmiercionośnego. I płomień się rozprzestrzenia. I pole płonie, a inni wojownicy cierpią na polu.
  Tak, to rzeczywiście niepokojące. Dziewczyny walczą boso i w samym bikini, a wygląda to bardzo fajnie. Cudowny świat, w którym na jednego mężczyznę przypada tysiąc kobiet. A jeszcze bardziej cudowne jest to, że ludzie się nie starzeją i nie wyglądają na więcej niż trzydzieści pięć lat. Ale fakt, że toczy się wojna, nie jest niczym dobrym. Conan jednak uwielbiał walczyć. Lubił to - doskonała i ciekawa rozrywka.
  Chłopiec-bohater powiedział nawet, oblizując wargi:
  - Wojna to powietrze dla płuc, wojna to słońce dla ziarna! Nie da się tworzyć bez niszczenia, nie da się uszczęśliwić wszystkich naraz! Przemoc, jak stal, wzmacnia duszę, morderstwo wykuwa wolę, rozum!
  Są to na swój sposób rozsądne, choć nie bezdyskusyjne myśli.
  A gdzieś na ekranie działa kilkanaście instalacji w stylu Grad. I rozumieją cały ten ognisty ocean. To jest ten palący i destrukcyjny efekt. I wydaje się, że z nieba leją się strumienie ognistego ognia.
  Dziewczyna Tamila wykrzyknęła, tupiąc bosą, pełną gracji, opaloną stopą:
  - Do krwawej, świętej i sprawiedliwej bitwy! Maszerujcie, maszerujcie, piękni ludzie!
  Do krwawej, świętej i sprawiedliwej bitwy! Maszerujcie, naprzód, piękni ludzie!
  A wojownicy wzięli i zawołali chórem:
  Dziewczyny są najlepsze na świecie,
  Piękna z czerwonymi sutkami...
  Świętujmy sukces,
  Lśniące, nawet z bosymi stopami!
  I znów wyrzutnie rakiet ryczą i wystrzeliwują śmiercionośne wyładowania wysokiej temperatury. To naprawdę dziewczyny, które pokażą klasę zagłady!
  A kiedy odsłaniają piersi, widać sutki w kolorze przejrzałych truskawek. To jest naprawdę świetne.
  I jaką moc piękna mają te dziewczyny. Spójrzcie na ich talie, jak grają mięśnie brzucha - wspaniały fragment.
  Nicoletta napisała na Twitterze:
  Nasza siła jest taka,
  Tego nie da się policzyć...
  Pokonali głupca,
  Pięć ciosów!
  A dziewczyna nagle skacze wyżej...
  Conan pamiętał, że gdy był niewolnikiem, jego nadzorcą był bicz. I to naprawdę bolało. Conan bardzo chciał zareagować, ale uderzenie kobiety było jakoś niezręczne. Co więcej, dostał bicz za uderzenie innego niewolnika pięścią w ucho, tak że nawet zemdlał, tracąc przytomność od ciosu. Ale Conan pomyślał wtedy, że przesadził: jeden policzek by wystarczył!
  Ten chłopiec jednak miał poparzoną gołą, szorstką podeszwę i ten trzynastoletni chłopiec podskoczył - bolało i czuć było bardzo apetyczny zapach spalonego mięsa. Jak pieczony prosiak. A chłopcy-niewolnicy w kamieniołomach są zawsze głodni.
  Praca jest ciężka, zużywa się dużo kalorii, a karmią najtaniej - chlebem pita, suszonymi owocami, a w najlepszym razie rybami. Conan, który pracował za trzy osoby, będąc z natury bardzo silnym dzieckiem, był dobrze karmiony, czasem nawet wieprzowiną, ale pozostali chłopcy-niewolnicy są tak chudzi, że ich żebra sterczą jak drążki do koszykówki. A oni, dzięki nieustannej ciężkiej pracy, są żylasti i odporni.
  Conan, pracując w kamieniołomach od wczesnego dzieciństwa, rozwinął swoją siłę i zwinność, aż został wzięty na gladiatora.
  I wtedy zaczęły się jego przygody. Został nawet Kozakiem.
  A teraz ogląda film, całkiem zabawny. Na przykład szturmowcy działają bardzo dobrze. I wygląda to bardzo imponująco. Zwłaszcza, gdy rakiety lecą falami i kaskadami. I spadają jak wielkie i jasne plamy ognia.
  Dziewczyna Anastazja, słynna pilotka z tych niezwykłych krain, wystrzeliwuje rakiety i śpiewa:
  Wściekły facet czołga się po skałach,
  Uderz go napalmem!
  To wstyd bić mężczyzn, uwierz mi,
  Jest tylko jedno wyjście - zabić!
  Anastazja jest rudowłosą dziewczyną, a mężczyźni ją kochają, a ona kocha ich. Wszystko stało się wspaniałe, gdy wystrzeliła śmiercionośną rakietę. Przeleciała i uderzyła w bunkier, przebijając pancerz i wzniecając pożar. To prawdziwa metaforyczna destrukcja. A gruz leci w różnych kierunkach. I topi się w locie, lśniąc jak kostki lodu.
  Dziewczyna pilotka wzięła ją i zaśpiewała:
  Kra, kra - życie nie jest rajem,
  Lepiej to weź i rozpuść!
  Akulina Orłowa zachichotała, także odpaliła rakietę i pisnęła ze złości:
  - Banzai!
  To są dziewczyny-wojowniczki. To, co robią, jest po prostu oszałamiające. I pokazują karaoke w powietrzu.
  Chłopiec Conan był lekko rozkojarzony. Przyniesiono mu koktajl mleczny z czekoladkami i pływającymi w nim lodami. Młody Conan zaczął go z przyjemnością pić i lizać aromatyczne lody. I smakowały mu. W końcu w jego starożytnym świecie lody można zrobić tylko za pomocą zimnej magii i jest to rzadkość nawet dla królów.
  Podeszły do niego dwie dziewczyny i zaproponowały mu masaż.
  Młody wojownik się zgodził. I jeden zaczął masować muskularne plecy młodego wojownika, a drugi jego bose stopy szorstkimi piętami.
  Conan nawet zamruczał z przyjemności.
  Na ekranie dziewczyny strzelały z karabinu maszynowego i strzelały. Czołgi pełzały, podobnie jak transportery opancerzone i inny sprzęt. Były ostrzeliwane z różnych rodzajów broni. I robiono to dość celnie. Ale od niektórych, szczególnie ciężkich pojazdów, pociski odbijały się lub, uderzając w pochyły pancerz, rykoszetowały.
  Widać, jak dziewczyny biegną, błyskając bosymi obcasami, w kontrataku. Jedna z nich, Aurora, ma miedziano-rude włosy powiewające niczym proletariacki sztandar, z którym szturmują Pałac Zimowy. I wygląda to przepięknie.
  Chłopiec, były król, jest szczęśliwy. Rzeczywiście, jak cudownie to wygląda.
  Ale nagle jego nastrój się pogorszył. Przypomniał sobie, że on, król Akwilonii, zniknął. A jego kraj został bez władcy i przywódcy. A to oznaczało, że może w nim wybuchnąć niepokój. A także inwazja armii największego i najpotężniejszego imperium na tej planecie, Turanu. A potem mogła rozpocząć się poważna masakra.
  A to przecież tylko dzieciak. Nie, musimy coś zrobić.
  Wtedy podeszła znajoma rudowłosa kobieta i zapytała:
  - Czy już odpocząłeś, mój młody rycerzu?
  Conan odpowiedział pewnie:
  - Tak, jestem pełen sił i energii!
  Wtedy darczyńca skinął głową:
  - Jeden z oligarchów chce, żebyś znowu walczył, i to natychmiast. I dasz radę!
  Chłopiec, który udał się w inne miejsce, odpowiedział pewnie:
  - Jestem gotowy, jak zawsze!
  Rudowłosa kobieta poklepała umięśnione dziecko po ramieniu i powiedziała radośnie:
  - Dobra! Zaraz się naoliwisz! Twoim przeciwnikiem tym razem będzie dorosła dziewczyna. Nie przeszkadza ci to?
  Conan stwierdził zdecydowanie:
  - Na wojnie i w walce wszystkie płcie są równe!
  Gospodyni skinęła głową z uśmiechem:
  - Brawo! Myślę, że czeka cię wspaniała kariera!
  ROZDZIAŁ #3.
  Chłopiec-czarodziej z Gety-Akvazar wiedział już nie tylko o inwazji armii Turana, ale także o zniknięciu Conana Barbarzyńcy. To ostatnie było zarówno dobre, jak i złe. Conan nie zginął z jego ręki, a jego dusza nie została zesłana do piekła. Co więcej, nie zdołali go dręczyć. Zniknął, ale może powrócić jeszcze silniejszy i groźniejszy. Lecz serce Boga działa. A to oznacza, że będzie w nim kolosalna moc. I której nie da się tak łatwo strawić.
  Teraz pojawia się kolejne pytanie: kto zastąpi Conana? Okazuje się, że istnieje spisany testament, w którym regentem podczas nieobecności króla jest jego pierwsza żona Zenobia. Skoro więc najstarszy syn jest jeszcze chłopcem, to jest to uzasadnione.
  I wydała rozkaz, aby Xena i dziewczyna jak najszybciej przybyły do stolicy Akwilonii.
  Chłopcom i pewnej liczbie dziewcząt - czyli oddziałowi dziecięcemu - rozkazano na razie pozostać i odeprzeć atak orków. Siły podzielono więc na pół.
  Xena pożegnała się pocałunkiem z Getą-Aquasar. Chłopiec-czarodziej nawet zarumienił się ze wstydu i podniecenia, a dziecięca twarz wojownika rzekł:
  - Czekaj! Myślę, że orki niedługo znikną, a ty do nas dołączysz!
  Geta-Aquasar wykrzyknęła:
  - Życzę ci zwycięstwa! Bo nie ma dzielniejszego wojownika od ciebie!
  Po czym się rozstali. A dziewczyny zaczęły klaskać w swoje bose, wdzięczne, opalone stopy.
  Geta i Lomik odpowiedzieli, głównie chłopakami, ale wśród dzieci były też silne dziewczyny, zajmując pozycje obronne. Orkowie ponownie ruszyli do ataku.
  Dzieci przywitały ich strzałami z łuków dalekiego zasięgu. Armia Okrów w ruchu przypominała włochatą, czerwonobrązową chmurę. Chwiała się, oni machali pałkami, a słychać było ryk. I wszystko to było jakoś groteskowe.
  A strzały leciały i wbijały się niczym kolce kaktusa w usta, w ciała brzydkich niedźwiedzi. I to było naprawdę zabójcze i destrukcyjne.
  Geta i Lomik również strzelali, każdy naciągając dwa łuki naraz rękami i bosymi palcami stóp swoich dzieci. Chłopcy pracowali i było wspaniale.
  Inny chłopiec, Gvozdik, strzelał z kuszy. Jego broń nie jest tak szybkostrzelna, ale za to zabójcza.
  Orkowie pokonali dystans z dzikim rykiem i dotarli do murów. Wtedy dzieci zaczęły ich ścinać, gdy wspinali się na posterunek. A dziewczyny, machając bosymi stopami, ładowały katapulty. I też strzelały. To był agresywny atak na orków.
  Tu garnek z łatwopalną mieszanką eksploduje. I masa orków zostaje spalona. To naprawdę zabójcze. I nie będzie litości dla wrogów. A dzieci pracują tak agresywnie.
  Orkowie próbują odpowiedzieć i rzucać strzałkami. Mają znaczną przewagę liczebną nad oddziałem dzieci. Geta-Akvasar i Lomik starają się strzelać jak najczęściej. Były mroczny władca szeptał nawet zaklęcia, gdy jedno z nich w locie rozmnaża się na trzy lub cztery części i powala o wiele więcej orków. Tak, Aquasar-Geta wciąż był potężnym czarodziejem, nawet w ciele dziecka.
  A orkowie ponosili coraz większe straty. Ale wciąż jest ich tak wielu, że gęsto miotają strzałkami, a nawet maczugami i toporami. W dziecięcym oddziale jest coraz więcej rannych, a nawet zabitych.
  Geta-Akvasar, czując podniecenie, wziął broń i zaczął miotać w orków ognistymi pulsarami bosymi stopami. Trafiał nimi przeciwników bez żadnych ograniczeń. Jeden ognisty skrzep smażył i spalał naraz kilkanaście, a nawet dwa brzydkie niedźwiedzie. I uderzały wroga z całą siłą. Okazało się, że to zabójcza kompozycja.
  Lomik mruknął zmieszany:
  - Wow! Jesteś kimś innym!
  Geta-Akvasar skinął głową, kontynuując rzucanie śmiercionośnych skrzepów bosymi stopami:
  - Tak, mogę coś zrobić!
  Młody czarodziej naprawdę pokazał swój najwyższy poziom. Nie bez powodu jest mrocznym władcą i ma nieśmiertelną duszę. I co, Conan, myślał, że tak łatwo można pokonać najpotężniejszego czarodzieja rodzaju ludzkiego, posługując się jedynie mieczem lub sztyletem? To głupota - magii nie da się pokonać tak łatwo.
  A z bosych stóp chłopca, podążając za pulsarami, wystrzeliły pioruny. I to był prawdziwie miażdżący cios. Masa orków została po prostu spalona i zwęglona. I zamienili się w nic więcej niż tylko osmalone skóry.
  Geta-Akvazar się uśmiechnął, podobnie jak Lomik. Pachniało bardzo mocno spalenizną, jakby ktoś grillował szaszłyk. To naprawdę nie wyglądało źle.
  Dzieci z legionu młodych wojowników rzeczywiście walczyły nie gorzej niż dorośli. I pokazały, że naprawdę stać je na wiele. Choć straty od licznych rzutów lotkami, toporami, maczugami i toporami bojowymi rosły.
  Geta-Akvasar ponownie poraził wrogów piorunem. Potem on i Lomik zagwizdali bardzo przenikliwie. I wiele wron, dotkniętych atakami serca, rzuciło się na orków, przebijając im czaszki dziobami i kalecząc kończyny.
  Geta-Aquasar zaśmiała się i zaśpiewała:
  Nie flota podnosząca,
  Musisz walczyć o swoich przyjaciół!
  Pokonamy orków,
  Przecież nad nami jest cherubin!
  A chłopak, boso, wypuścił naraz kilkanaście morderczych pulsarów. Rozbiły się w skupisku orków. I spowodowały ogromne spustoszenie w ich szeregach. Przepaliłyby całe rozmrożone połacie, co jest po prostu straszne.
  Aquazar-Geto nagle przypomniał sobie, że orki to na ogół dość prymitywne stworzenia i łatwo je spłoszyć. I chłopiec-czarodziej znów zagwiżdże, ogłuszająco i z siłą.
  I tak wielki zastęp rzucił się z powrotem. A orkowie pobiegli z dzikim piskiem i rozdzierającym serce rykiem. To była ich prawdziwa i druzgocąca klęska. I padali, padali i miażdżyli się nawzajem.
  Geta-Aquasar śpiewała:
  Pomóż swojemu przyjacielowi w dzikiej bitwie,
  Niech straszliwi wrogowie się rozproszą...
  Nad nami jest cherubin o złotych skrzydłach,
  I damy złu odpowiednią nauczkę!
  Tak dzieci poradziły sobie z armią orków. Geta, wraz z dziewczynką Sulfią, przygotowała miksturę wskrzeszenia dla poległych i rannych wojowników. Dusza nie trafia od razu do innego świata. Pozostaje w naszym przez jakiś czas. Dzięki temu, jeśli zostanie wskrzeszona, może szybko powrócić. Wtedy dzieci ożywają, a ich rany się goją. To już całkiem wysoki poziom magii.
  Czy Conan naprawdę myślał, że wystarczy zabić ciało i to wszystko? Nie, duch znaczy wiele i jest być może ważniejszy niż ciało. I trzeba przyznać, że to wspaniałe.
  Geta-Akvazar spryskał wodą martwych i okaleczone dzieci. Chłopiec i dziewczynki ożyli i mrugnęli oczami. A teraz wstali i rozejrzeli się dookoła.
  Jedna z dziewcząt wykrzyknęła:
  - Świetnie! Latałem jak ptak!
  Chłopiec, który zmartwychwstał, poprawił:
  - Jeszcze lepsze niż ptaki! Taka cudowna lekkość w ciele!
  Geta-Aquasar żartobliwie śpiewała:
  Twoja dusza pragnęła wznieść się na wyżyny,
  Narodzisz się na nowo z marzeniem...
  Ale jeśli żyjesz jak świnia,
  Pozostaniesz świnią!
  A mali wojownicy wybuchnęli śmiechem. Po bitwie nabrali apetytu. Młodzi wojownicy upiekli dzika i kilka saren, przynieśli trochę jagód z lasu i owoców, a do mięsa przynieśli krakersy. Byli w radosnych nastrojach. Zwycięstwo zostało odniesione. I nie wiedzieli, że król Conan zniknął.
  Tymczasem Geta-Akvazar delektował się jedzeniem. Dwie dziewczyny zaczęły myć mu stopy i masować pięty. W końcu to on tu rządził. Jeszcze dziecko, a już władca.
  Dziewczyna zaczęła też myć stopy Lomikowi. Chłopiec zauważył:
  - Ale bycie wojownikiem jest nieporównywalnie lepsze od bycia niewolnikiem w kamieniołomach!
  Geta-Aquasar zauważył:
  - To oczywiste. To tak, jakby powiedzieć, że śnieg jest biały, a węgiel czarny!
  Dziewczynka o imieniu Sulfiya, której stopy mył chłopiec, zauważyła:
  - To już inna historia. Są tacy, którzy czarne uchodzą za białe, a białe za czarne. Ale świat jest już pełen wielu odcieni!
  Geta-Aquasar roześmiała się i zaśpiewała:
  Na świecie panuje upał i opady śniegu,
  Świat jest jednocześnie biedny i bogaty...
  Młodzież całej planety jest z nami,
  Dziecięcy, wściekły oddział!
  Młodzi wojownicy wybuchnęli śmiechem. Lomik zauważył:
  - Armia Turanu wkroczyła. I jest ich więcej niż nas!
  Geta-Aquasar odpowiedziała logicznie:
  - Oni walczą nie liczbą, ale umiejętnościami!
  Zulfiya, dziewczyna nieśmiało zaprotestowała:
  - Czasami liczbami. Powiedzmy, że nawet dziecko może złamać jeden pręt, ale nie każdy silny mężczyzna może złamać pęk prętów!
  Chłopiec-czarodziej odpowiedział:
  - Musimy uderzyć częściami!
  I uderzył bosą stopą o wodę, ochlapując dziewczyny. One jednak tylko się uśmiechnęły w odpowiedzi. Wszystko wyglądało tak radośnie.
  Lomik odpowiedział słodkim spojrzeniem:
  - Tak, próbujemy. Ilu orków już zabiliśmy? A świat jest bardzo przyjemny. Jest tu takie świeże powietrze, nie to co smród kamieniołomów.
  Geta-Aquasar skinęła głową:
  - Wiem! Ja też harowałem jak osioł w kamieniołomach! Ale trudności tylko wzmacniają!
  Dziewczyna uzdrowicielka Sulfiya zapytała:
  - A gdzież to, Wasza Ekscelencjo, nauczyłeś się tak dobrze władać magią? Nigdy nie widziałem czarowników na takim poziomie.
  Chłopiec-czarodziej zaśmiał się:
  - Ile masz lat?
  Sulfiya zauważył:
  - Kto wie. Jestem zielarzem i istnieją rośliny i mikstury, które mogą opóźnić dzieciństwo, a nawet odmłodzić. W każdym razie łatwiej jest opóźnić dzieciństwo.
  Geta-Aquasar skinęła głową:
  - Tak, istnieje takie zjawisko. Dzieje się tak, gdy eliksir opuszcza was, dziewczyny, na długi czas, czasami ten proces może trwać wieki. Ale nie każdemu się to podoba. - Młody czarodziej pogłaskał jedną z dziewczyn dłonią po głowie i kontynuował. - Cóż, myślę, że większość kobiet i mężczyzn wolałaby po prostu pozostać wiecznie młoda.
  Lomik skinął głową z uśmiechem:
  - Który chłopiec nie marzy o byciu dorosłym! A wręcz przeciwnie? Chociaż, kto wie, może jak dorosnę, znów będę chciał być chłopcem!
  Geta-Aquasar roześmiała się i odpowiedziała:
  - Każdy wiek ma swoje zalety! Oczywiście, że lepiej dla młodych niż dla starych. Ale nawet zwykły człowiek może żyć wiele wieków, a nawet tysiącleci, jeśli ma rozwiniętą magię!
  Zulfiya skinęła głową:
  - Dokładnie! To jest w zasadzie możliwe! Zwłaszcza jeśli oddziałuje się na komórki macierzyste. Wtedy człowiek może naprawdę żyć wiecznie, jak w bajce!
  Lomik zauważył z uśmiechem:
  - Czy granica między bajką a rzeczywistością nie jest warunkowa?
  Geta-Aquasar odpowiedziała z jeszcze szerszym uśmiechem:
  - Oczywiście, że to warunkowe! Ale w zasadzie każdą bajkę możemy urzeczywistnić! A magia i ludzki rozum razem wzięte to potężna siła!
  Dziewczyna uzdrowicielka zauważyła:
  - Wydaje mi się, że jesteś o wiele starszy, niż wyglądasz!
  Chłopiec-czarodziej odpowiedział:
  - Zupełnie jak ty... Ale to może być mylne wrażenie. Dzieci potrafią być takie mądre i mądre!
  Lomik śpiewał z poczuciem humoru:
  Od dzieciństwa nie pisałem i nie czytałem,
  Zdałem sobie sprawę, że to jeden wielki bałagan...
  Ale czasami sam wymyślam fajne rzeczy,
  Akademik nigdy tego nie zrozumie!
  A dzieci przyłączyły się chórem, wykrzykując:
  - Dlatego, dlatego żyję lepiej niż wszyscy inni,
  Dlatego też tam gdzie ja jestem, jest zabawa i śmiech!
  Geta-Akvazar wręcz wybuchnął śmiechem. Jego myśli galopowały jak stado koni. Naprawdę chciał dokonać czegoś wielkiego. Na przykład obalić rząd nie tylko w Akwilonii, ale także w Turanie i przejąć władzę nad światem.
  Chociaż, pomimo całej mocy magii kręgu Akwazara, władca Iszmy nie dążył do dominacji nad światem. I nie podbił nawet sąsiednich imperiów. Miał bardziej wzniosłe myśli. Ale teraz pragnął prawdziwej władzy nad światem. Takiej ludzkiej i fizycznej.
  Niczym dusza bez ciała, dąży do znalezienia ciała. A to ciało jest najlepiej młode i zdrowe. Aquazar stał się silny i wytrzymały fizycznie, a przy tym przystojny, co nie jest złe. Ale oczywiście dorośli mają więcej możliwości. Ale stajesz się też bardziej zauważalny. A kto by podejrzewał dziecko? A to jest siła. A w walce powali każdego dorosłego.
  Aquazar-Geta czuła się zmęczona. Walczyła długo, zużyła mnóstwo magicznej energii, a teraz dobrze się najadła.
  A chłopiec dowódca oznajmił:
  - Strażnicy i wszyscy idźcie spać! Musimy się porządnie wyspać.
  I tak on i pozostali chłopcy położyli się na świeżo ściętych liściach, przykryli się i zasnęli cicho, bez chrapania. Dzieci spały dobrze i mocno.
  I Akvezar-Gethe śnił...
  Jakiś szczególny świat, który już posiadał technologie i był na poziomie końca XX wieku. Trwa wojna regionalna. Walczą jacyś twardzi żołnierze w kamuflażu i hełmach, ale z twarzami brzydkich niedźwiedzi. A z nimi walczy oddział bosych chłopców w krótkich spodenkach i dziewcząt w krótkich tunikach. A te dzieci są uzbrojone w karabiny maszynowe i granaty.
  Geta żyła w poprzednim życiu na innych planetach, także tych, których poziom technologiczny był wyższy, w XX wieku.
  Nawet światy kosmiczne z wieloma planetami musiały zostać odwiedzone.
  A potem... Geta-Aquasar położył się i oddał serię ze swojego karabinu maszynowego.
  Kilku orków w kamuflażu padło, a z wybitych przez nich dziur tryskały czerwono-brązowe fontanny krwi.
  Lomik także strzelił, oblizał wargi i zanotował:
  - Wykonanie jest znakomite!
  Geta-Aquasar zapytał:
  - Skąd się biorą orkowie?
  Chłopiec-wojownik odpowiedział:
  - Inwazja! Bronimy naszej ziemi!
  Geta-Akvazar ponownie strzelił do orków. Wtedy chłopak bardzo zręcznie rzucił granat bosymi palcami. I cały tuzin niedźwiedzi został rozszarpany na strzępy. A ręce i nogi pofrunęły w różnych kierunkach.
  Lomik skinął głową z aprobatą:
  - Dobrze je czyścisz!
  Geta-Akvazar powiedział z patosem:
  Każdy, kto jest mężczyzną, rodzi się wojownikiem,
  I tak się stało, że goryl zabrał kamień...
  Gdy wrogów jest bez liku,
  A w sercu płomień płonie mocno!
  Lomik chętnie chwycił za broń i również strzelał do orków dość celnie:
  Chłopiec widzi w snach karabin maszynowy,
  Woli czołg od limuzyny,
  Kto chce zamienić grosz w pięciocentówkę,
  Od urodzenia wiedział, że rządzi siła!
  A dzieci wzięły granaty bosymi stopami i rzuciły nimi. Zulfiya, ta wojowniczka, zauważyła:
  - Pokażemy wrogowi naszą najlepszą stronę!
  Bitwa trwała dalej i pojawiło się kilka czołgów. Były dość prymitywne i przerażające w kształcie, z długimi lufami. Wyglądały jak jakieś pudła, tylko przód wieży był lekko pochylony.
  Geta-Akvazar zauważył:
  - Tak, orkowie nie potrafią nawet stworzyć ludzkiego czołgu!
  Lomik zauważył ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Mają gruby pancerz! Granatem ich nie rozwalisz! Potrzeba nam czegoś poważniejszego!
  Geta-Aquasar zaśmiała się i odpowiedziała:
  Konflikty między różnymi siłami,
  Stary świat został stworzony...
  Jestem geniuszem, a ty idiotą.
  I to jest poważne!
  A młody czarodziej rzucił granat w walec orczego czołgu. Został uszkodzony przez eksplozję, gąsienica zasnęła.
  Lomik wykrzyknął:
  - Świetnie! Trafiłeś w sedno!
  Geta-Aquasar wyraziło sprzeciw:
  - To nie jest takie dokładne! Teraz pokażę ci, jak zrobić to jeszcze lepiej!
  Zulfiya zauważyła:
  - Jasne, że się pojawi! Ten chłopak to bohater!
  I rzeczywiście, młody czarodziej rzucił gąsienicy śmiercionośny dar i tym razem tak dobrze wykalkulował, że uszkodzony czołg obrócił się na bok i zderzył się z sąsiadem. Oba pojazdy zagrzmiały, a znajdujący się w nich zestaw bojowy eksplodował. A potem dachy obu czołgów niemal jednocześnie zostały zerwane.
  Aquazar-Geta rzucił kolejny granat i doszło do zderzenia dwóch kolejnych czołgów, na skutek sprytnego trafienia w gąsienice podczas zakrętu.
  I zaczęła się destrukcja i śmierć. I wybuchały też zestawy detonujące.
  Lomik krzyknął na cały głos:
  - To jest naprawdę fajne!
  Zulfiya zgodziła się z tym:
  - Efekt jest po prostu niesamowity! Prawdziwy gigant wojny!
  Aquazar-Geta zaśmiał się i zauważył:
  - Prawdziwy olbrzym, ale mały wzrostem!
  Chłopiec Gvozdik zawołał:
  - Mały, ale potężny!
  Orkowie, straciwszy cztery zniszczone czołgi i jeden uszkodzony, zaczęli się wycofywać. Dzieciaki ścigały ich, strzelając bardzo celnie i zabójczo. To znakomici strzelcy. I imponujący wojownicy.
  Lomik oddał serię strzałów i skosił kilka brzydkich niedźwiedzi, wykrzyknął:
  - Za Ojczyznę, za Solncewa!
  Chłopak Gvozdik potwierdził, strzelając:
  - Śmierć orkom!
  Aquazar-Geta zauważył z uśmiechem:
  - Wygraliśmy i wygramy!
  Zulfiya zauważyła:
  - Bohaterstwo nie zna wieku, w sercu młodego człowieka jest miłość do ojczyzny, może podbić krańce kosmosu, uczynić szczęśliwym w jednej rodzinie!
  Oddział dziecięcy zaczął zgarniać trofea, broń i pieniądze. Chłopcy i dziewczęta wygrzebywali monety i papiery z kieszeni poległych orków. Rannych dobijano bagnetami.
  Zulfiya wyjaśniła:
  - Orkowie nie wymieniają jeńców. Uważają niewolę za wielką hańbę, więc niech giną w ten sposób.
  Lomik zaśmiał się i zaśpiewał:
  Nie oszczędzaj ich,
  Zniszcz wszystkich skurwysynów...
  Jak miażdżące pluskwy,
  Bij ich jak karaluchy!
  Dzieci chwyciły tyle broni, że stała się ciężka. I zdobyły trochę pieniędzy. Bose stopy młodych wojowników klaskały. Podeszwy dzieci robiły się szorstkie i zrogowaciałe.
  Chłopcy i dziewczęta śpiewali i maszerowali z podekscytowaniem, starając się stawiać równe kroki i tupać.
  Piosenka była zabawna:
  Urodziłem się w tak pięknym kraju,
  Gdzie morze oświetla ścieżkę swoim pieszczotliwym dotykiem...
  Chcę mieć szczęśliwy los,
  Żeby nie wygiąć chłopca w łuk!
  
  Chcę odwiedzić różne kraje,
  Aby zorganizować tam niesamowity tranzyt...
  Na wybrzeżu wzburzonych oceanów,
  Aby łysy Führer został pokonany!
  
  Moje przestrzenie unoszą się w przestrzeni,
  W nich widoczne jest promienne światło słońca...
  Są takie pola i góry,
  Chłopcy witają świt śmiechem!
  
  Uwielbiamy biegać boso po kałużach,
  Przecież to są kwiaty Boga...
  A jeśli będziemy musieli biegać w zimnie,
  Dusze podmuchów cudownego piękna!
  
  Pan miłuje tych, którzy mają zatwardziałe serce,
  Który jest w stanie spalić Sodomę...
  A gdzieś klony mają złote liście,
  A sprzęt przeznaczony na złom!
  
  Tutaj złe orkowe diabły szczerzą zęby,
  Są nawet gotowi gryźć metal...
  Droga do sukcesu może być zbyt długa,
  Ale dostaniesz to, o czym zawsze marzyłeś!
  
  Na drogę wystarczy skórka chleba,
  Dziewczyna i ja chodzimy boso...
  Mały kamień zranił ją w nogę,
  Uderzyłem pięścią w bąka!
  
  Przyszła wojna, jesteśmy uchodźcami, dziećmi,
  I uwierzcie nam, niestety jesteśmy głodni...
  Gdzie będzie nasze miejsce na planecie,
  Muszle przewracają głazy!
  
  Oto boso chodzące dziewczęta i chłopcy,
  Maszerują w szyku przy dźwiękach trąbki...
  Są jeszcze za młodzi,
  Ale w torturach nie wydobył się z niego nawet jęk!
  
  Wygramy bitwę z orkami, wierzę w to,
  I wiem, że na pewno wygramy...
  Namydlijmy szyję bestii-wroga,
  Przecież sam Thor jest naszym wielkim panem!
  
  Chłopcy z zapałem nieśli muszle,
  Staliśmy się niczym dzielni synowie pułku...
  A gdzieś tam dziewczyny krzyczały,
  Wypijemy szklankę mleka, wiem!
  
  Wtedy będziemy strzelać celnie,
  Jak słoneczny Robin Hood...
  A dzieci będą się śmiać w rajskim szczęściu,
  A łysy Führer jest kaput!
  
  A potem staniemy się bardziej dojrzali,
  Dodajmy do zupy czosnek i rafinowany cukier...
  To byłby mądry pomysł,
  Ściśnij mocniej pistolet, chłopcze!
  
  Chłopcy strzelają bez litości,
  I uwierz mi, oni robią takie spustoszenie,
  Nie będzie tak, uwierzcie mi, dzieci,
  Jeśli dziecko w czasie walki zgina łom, pamiętaj o tym!
  
  Niech Sztokholm będzie stolicą świata,
  Statki płyną do niego z dziobem...
  Stworzymy sobie bożka wierzącego,
  Nie uwierzymy, bracia są spłukani!
  
  Kiedy nasza Elfia będzie święta,
  On wzbije się w niebo niczym sokół, wiesz?
  Będę miał przy sobie kochaną dziewczynę,
  I zbudujemy raj na planecie!
  Po czym młodzi wojownicy postanowili trochę odpocząć i rozpalić ognisko. Ogień był tak pomarańczowy. Tak piękny.
  Geta-Akvazar strzelił celnie i powalił dzika. Dzieci zjadły pieczeń. Tak tłustą i pyszną. Zaczęli kroić ją bagnetami i nacierać czosnkiem. I do tego odrobiną sosu pomidorowego. Żeby wyglądała jeszcze bardziej apetycznie.
  Dzieci wojowników jadły ze smakiem. Przed obiadem wykąpały się również w rzece, aby zmyć z siebie brud i pot. I pluskały się z przyjemnością. Geta ochlapała chłopców, a oni odwzajemnili się tym samym. To była niesamowita zabawa. I na swój sposób zabawna. Podczas posiłku Geta-Aquasar zauważyła:
  - Ale nie objadajcie się za bardzo! Może pojawić się wróg i będziemy musieli uciekać!
  Lomik zaśmiał się i odpowiedział:
  - Pełny brzuch oznacza brak pracy!
  Mimo to głodne dzieci jadły dobrze. Co prawda, musiały szybko ugasić pożar i schować się w krzakach. Na niebie brzęczały wrogie samoloty szturmowe.
  Geta-Akvazar, oczywiście, zawsze podziwiał lotnictwo. Trzeba było latać szybciej niż ptaki i latający dywan bez żadnej magii. A maszyny odrzutowe i ptaki zostały wyprzedzone zarówno przez buty szybkości, jak i niektóre rodzaje skrzydlatych koni. Tylko rydwany bojowe bogów, nawet tych najpotężniejszych, mogły poruszać się szybciej od nich.
  Ale mogliby też wystrzelić rakiety. To dość niebezpieczna broń. A jeśli eksplodują, ich siła uderzenia będzie po prostu niszczycielska.
  Aquazar-Geta i reszta dzieciaków się schowali. No cóż, najwyraźniej wróg nie miał zaawansowanej kamery termowizyjnej, więc nikogo nie złapał. I ogólnie było super.
  Kiedy szturmowcy przelatywali, młoda drużyna wysiadła. Lomik wziął go i żartobliwie zaśpiewał:
  Dzieci biegające, zwinne konie,
  Nie złapią nas! Nie złapią nas!
  I roześmiał się głośno. No to jest naprawdę, powiedzmy to wprost - świetne.
  I można się śmiać długo.
  Młodzi wojownicy zaczęli tańczyć. Widok półnagich chłopców skaczących tak dziko był niesamowity. Ciała chłopców były mocno opalone, choć włosy mieli jasne, a jednocześnie byli szczupli i żylasti. Biegali i podskakiwali w ten sposób. Ich bose pięty lśniły w świetle trzech księżyców. Trawa tutaj jakoś nie brudziła się tak łatwo, a podeszwy chłopców i dziewcząt były jasnoróżowe, a nie brudne.
  Aquazar-Geta też tańczy i świetnie się bawi. Wygląda na to, że jesteś prawdziwym dzikusem. A nastrój jest powalający.
  Ciemny władca nawet zaśpiewał:
  Czas na cudowne dzieciństwo,
  Kiedy masz na sobie krótkie spodenki, jest cudownie...
  Od rana żwawo biegaliśmy,
  Szczerze mówiąc, chcielibyśmy być w niebie na zawsze!
  A pozostałe dzieci śpiewały chórem:
  I chcę, chcę, chcę jeszcze raz,
  Biegaj po dachach goniąc gołębie!
  ROZDZIAŁ #4.
  Chłopiec Conan miał przed sobą kolejną walkę. Był naprawdę wypoczęty i wcale nie zmęczony. Choć nie spał od dawna. Ale nowy świat był tak ekscytujący, że nie miał ochoty zasypiać.
  Musiał wyjść pierwszy. Przed walką Conan był tak grubo wysmarowany wazeliną, że aż błyszczał. I poruszał się jak mały diabełek.
  Grała muzyka, dudniły bębny. Chłopiec szedł pewnym krokiem. Po drodze wyciągał ręce do publiczności, a były tam nawet dzieci. Wszystko, jak to mówią, było w porządku.
  Conan zobaczył ogromną, olśniewającą salę i masę ludzi w niej. Chłopiec był tym rozbawiony i dosłownie podniecony.
  Było też sporo dzieci, zwłaszcza w pierwszych rzędach. Ale Conana to nie zaskoczyło. A w Koloseum jego czasów były dzieci, zarówno walczące na ringu, jak i uczestniczące w walkach, a także siedzące na trybunach.
  Conan szedł i uśmiechał się. Potem wpuszczono go do klatki, a chłopak, minąwszy drzwi, wskoczył na ring przez liny. Po czym nonszalancko skłonił się publiczności.
  Przywitała go z entuzjazmem. Klaskali w dłonie i gwizdali, a wśród nich słychać było okrzyki brawo.
  Conan miał na sobie tylko kąpielówki. Wyglądał jak bardzo przystojny chłopak z czekoladową cerą, jasnymi włosami i mocno zarysowanymi mięśniami. Rzeczywiście, zwłaszcza płeć piękna była zachwycona. A jest ich na tej planecie tysiąc razy więcej niż mężczyzn, co trzeba przyznać, jest bardzo korzystne. Zwłaszcza dla płci silniejszej.
  Conan to bardzo przystojny i muskularny chłopiec, prawie nagi, jedynie w kąpielówkach, oglądany z różnych kątów i filmowany. Sam młody wojownik również pozuje i pokazuje swoje nieduże, ale bardzo wyraźnie zarysowane mięśnie. Co za cudowne dziecko.
  Ale potem pozwolili nam podziwiać chłopca, tego młodego, nieletniego Apollina, i sygnał zabrzmiał.
  A w rytm muzyki zaczął wychodzić jego rywal, w tym wypadku kobieta lub dziewczyna.
  Była całkiem piękna, ale czarna, jej skóra była jak węgiel, a włosy kruczoczarne. Na świecie jest wiele ras, ale głównie białych. Dzięki obecności trzech słońc ludzie są opaleni, jak Arabowie, ale większość ma jasne włosy.
  A takie czarne jak węgiel są rzadkością. Ale ona jest całkiem piękna, czy to dziewczyna, czy młoda kobieta. Twarz ma młodą, ale jej dość masywna sylwetka sprawia wrażenie groźniejszej. Jest wysoka, a jej mięśnie są wyraźnie widoczne.
  Conan od razu zdał sobie sprawę, że ma poważnego przeciwnika. Co więcej, liczby totalizatora zaświeciły się. I to ona jest w tym przypadku faworytką. I rzeczywiście, czarna dama waży co najmniej trzy razy więcej od Conana.
  Jej przydomek jest również trafny - Czarny Diabeł. Wojowniczka z bogatym dorobkiem, która wygrała ponad trzysta walk i przegrała tylko dwie. Nosi złoty pas mistrzowski.
  Szła w rytm muzyki, a towarzyszyły jej cztery piękne i młode dziewczyny, które rozsypywały płatki róż pod jej bosymi, silnymi stopami.
  Cóż, weszła na ring i spojrzała na Conana z pogardą. I nawet powiedziała:
  - Dla mnie to jest upokarzające kłócić się z dzieckiem!
  Sędzia odpowiedziała:
  - Tego chce szef!
  Czarny diabeł zapytał ponownie:
  - Wielki szef?
  Potwierdziła:
  - Tak, duży!
  Wielki gladiator mruknął:
  - A więc jego słowo jest prawem!
  I skłoniwszy się chłopcu, wyszeptała:
  - Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy!
  Conan odpowiedział na to:
  - Nie boję się, będę walczyć ze wszystkich sił!
  Czarny diabeł mruknął:
  - Podobnie!
  Szanse wynosiły jeden do dwunastu na korzyść Czarnego Diabła. Mogły być wyższe, ale najwyraźniej Conan zrobił dobre wrażenie swoją jedyną jak dotąd walką i niektórzy wciąż w niego wierzyli.
  Rudowłosa menedżerka również zaryzykowała i postawiła na chłopaka. Zwłaszcza że podejrzewała, że może być w tym jakiś haczyk.
  Conan również postanowił postawić na siebie. Miał już trochę pieniędzy, a dodatkowo mógł wziąć pożyczkę. I zarobić w razie sukcesu, albo wręcz przeciwnie, stracić wszystko.
  Cimmeryjczyk był bardzo doświadczonym wojownikiem i spodziewał się, że pomimo przewagi Czarnego Diabła, będzie w stanie go pokonać. Za pomocą sprytnego triku. A w ciągu prawie pięćdziesięciu lat życia dokonał wszystkiego, walczył ze wszystkimi i miał wielu przeciwników. Na tym tle Czarny Diabeł nie był największym wyzwaniem w sportowej i bojowej karierze Conana. Mógł więc walczyć i wykorzystywać takie okazje. A przy okazji zarabiać pieniądze.
  Tutaj totalizator zakończy przyjmowanie zakładów. Wynik wyniósł - jeden do trzynastu na korzyść Czarnego Diabła. Tym lepiej, pomyślał Conan - wygramy więcej.
  I oto rozbrzmiewa gong - sygnał do bitwy. Czarny diabeł się nie spieszy. Pierwsze trzy minuty to praca dla tłumu. Ludzie powinni cieszyć się przebiegiem bitwy.
  Conan uśmiechnął się, a czarnoskóra dziewczyna stanęła w pozycji bojowej i nie poruszyła się. Skoczył, a ona odpowiedziała mu ciosem. Niezbyt silny, ale wrażliwy, chłopak nawet stracił równowagę. Ale potem podskoczył. Conan ocenił szybkość i reakcję przeciwnika - twardy orzech do zgryzienia.
  Czarny diabeł uśmiechnął się pobłażliwie. Musiała dać dziecku nauczkę i da mu nauczkę, a nawet go poklepie. Conan uśmiechnął się szeroko. Musiała poczuć, że jej przeciwnik też nie jest prosty. Chociaż czasami lepiej być niedocenianym.
  Chłopiec-wojownik wykonał bosymi stopami skomplikowany manewr. Dziewczyna o diabelskiej sile zareagowała i sparowała, ale Conan okrążył ją i wykonał zamach. Potężny wojownik zachwiał się. Ale nie upadł. Odpowiedział, ale chybił. Chłopiec-wojownik przełamał dystans. I odskoczyli.
  Czarny diabeł lekko się skłonił i powiedział:
  - Nie jesteś zły i nie jesteś taki prosty!
  Conan ironicznie zaśpiewał w odpowiedzi:
  Życie nie jest łatwe,
  A ścieżki nie prowadzą prosto...
  Wszystko przychodzi za późno,
  Wszystko przemija za szybko!
  Czarny diabeł zaatakował w odpowiedzi. Najpierw wykonała kombinację ciosów gołymi, śmiercionośnymi nogami, a potem rękami. Conan zręcznie uchylił się, a nawet uderzył ją pięścią w nos, ale nie tak mocno, już na końcu, ale czarna kobieta to poczuła. I obnażyła zęby. Nagle wyprowadziła kopniaka z półobrotu, ale król-młodzieniec zanurkował zręcznie i sam trafił ją pod żyłę.
  Tym razem węglowa diwa straciła równowagę i upadła. Conan dobił ją bosą, dziecięcą stopą, uderzając ją w nos jeszcze mocniej. Pękł jak złamany pomidor, a krew trysnęła na wszystkie strony.
  Czarny diabeł podskoczył i głośno zaklął. Była wściekła. Jakiś szczeniak ją bił i łamał jej nos. Wtedy węglowa diwa zaatakowała, wymachując obiema rękami i kopiąc ją. Conan odskoczył i upadł na plecy. Czarna kobieta rzuciła się do przodu, a silne nogi chłopca przewróciły ją na plecy. Czarny diabeł upadł. Ale potem podskoczył. Była gotowa walczyć na śmierć i życie. Tylko jej oczy były przekrwione i niczego nie dostrzegała, nie zwracała na nic uwagi.
  Goły obcas chłopca-terminatora w skoku trafia ją prosto w splot słoneczny. Dziewczyna w czerni się zachwiała. Upadła, cios był celny.
  I zaczęła łapać powietrze. Jeśli uderzysz prosto w trzustkę, ani mięśnie brzucha, ani silna budowa ciała nie pomogą.
  I młody gladiator zaczął kopać czarnego diabła w głowę. To było tak, jakby kopał piłkę. A jego bose stopy również bolały. Ale mały wojownik nie znał litości. Działał z kolosalnym rozmachem. Udało mu się trafić zarówno w tył głowy, jak i w policzek. W końcu doświadczony Conan wycelował i trafił bosą stopą w tętnicę szyjną, która najwyraźniej była już pełna w jego poprzednim życiu, i czarnoskóra dziewczyna zemdlała.
  Następnie młody wojownik obrócił ją na plecy i postawił bosą stopę na jej piersi.
  Sędzia wykonała trzy mocne ciosy i ogłosiła:
  - Młody gladiator Conan wygrywa walkę! I zostaje mistrzem interkontynentalnym.
  Młody wojownik podniósł pięści i krzyknął:
  - Służę Elphistanowi!
  Piękne, bose dziewczęta wybiegły na arenę i wręczyły Conanowi złoty pas z wizerunkiem planety. Chłopiec z radością sam go założył, bo był za duży. Jednocześnie Conan odniósł wielką wygraną w loterii i otrzymał czek gotówkowy za pokonanie mistrza. Wszystko, jak to mówią, było w idealnym porządku.
  Pod bose stopy chłopca rzucano kwiaty lub płatki. Był bardzo zadowolony.
  I po tak wspaniałym zwycięstwie poszedłem obejrzeć film. I było na co popatrzeć.
  Tu Conan położył się na materacu. Jedna dziewczyna w bikini zaczęła masować plecy chłopca, a druga jego bose, dziecięce stopy. Pojawiła się trzecia dziewczyna, prawie naga, i masowała Conanowi szyję i ramiona.
  Było bardzo fajnie i przyjemnie. I w tym samym momencie włączył się film.
  Można było tam zobaczyć wspaniałe widowisko.
  Tym razem zamiast wojny, pojawiła się jakaś bajka. Chłopiec i dziewczynka klepali bosymi stopami o skalisty grzbiet. Nad nimi unosił się śnieżnobiały gołąb. W dziobie trzymał gałązkę laurową.
  Dzieci szły i uśmiechały się, ich perłowe zęby błyszczały. Wyglądało to przepięknie.
  Było oczywiste, że dzieci były przyzwyczajone do chodzenia boso, a ich młode stopy nie bały się ostrych kamieni, którymi pokryta była ścieżka. Dążyły do szczęścia, do światła, które uratuje ich rodziców przed śmiercią.
  Ale niespodziewanie, wąska rzeka zablokowała drogę. Most na niej został podniesiony.
  Brązowa statua mężczyzny ryknęła:
  - Jeśli chcesz przejść przez most, musisz zapłacić opłatę!
  Chłopiec odpowiedział:
  - Rzeka nie jest szeroka, przepłyniemy ją!
  W odpowiedzi brązowy człowiek zagwizdał. I pojawiły się grzbiety drapieżnych piranii. Błysnęły, a ich obnażone paszcze stały się widoczne.
  Brązowy Człowiek zauważył:
  - Jesteś opętany do szpiku kości! Więc będziesz musiał zapłacić!
  Dziewczyna roześmiała się i odpowiedziała:
  - Nie mamy pieniędzy! Ale jeśli chcesz, zaśpiewamy ci!
  Chłopiec energicznie skinął głową, potwierdzając:
  - Tak, mamy dobre głosy!
  Brązowy człowiek skinął głową:
  - To zaśpiewaj! Ale coś nowego!
  Dzieci zaczęły śpiewać, komponując w trakcie i tupiąc swoimi małymi, bosymi, opalonymi stópkami:
  Jesteśmy młodymi stworzeniami Pana,
  Urodziłem się w biednej, pańszczyźnianej rodzinie...
  Oczywiście, mistrz wcale nam nie dorównuje,
  I nie ma na ziemi miejsca bardziej gorzkiego!
  
  Jesteśmy boso o każdej porze roku,
  Chociaż czasami pada śnieg...
  I uwierz mi, przed nami droga,
  A w sercu dziecka jest wspaniałe marzenie!
  
  Nie wiemy, po co idziemy na wędrówkę,
  Wielki czarownik obiecał nam...
  A co jeśli gdzieś zostali rycerze,
  Stworzymy uniwersalny ideał!
  Droga jest ciężka - jesteśmy głodni,
  Żałujemy, że nie zabraliśmy krakersów...
  My, dzieci, cierpimy teraz na kamienie,
  Ale wierzymy, że złoczyńca zostanie pokonany!
  
  Dla Pana chłopiec ma serce,
  A dziewczyna jest taka piękna...
  Wierzę, że otworzymy drzwi do sukcesu,
  Chociaż nasza para jest biedna i boso!
  
  Na podwórku nadejdzie taki czas,
  Kwiaty zakwitną niczym gwałtowny wulkan...
  Lato nadejdzie w złotym świetle,
  A dzieci będą biegać jak małe króliczki!
  
  Wierzę, że uratujemy naszych rodziców,
  Bandyta nie będzie ich trzymał w niewoli...
  Nie bez powodu rozpoczęliśmy tę przygodę,
  Zły pasożyt zostanie zmiażdżony!
  
  Na ziemi teraz płonie wojna,
  Czyjaś krew płynie gęstym strumieniem...
  Ale narodzimy się z nowym marzeniem,
  I odnówmy odwagę i miłość!
  Dzieci skończyły śpiewać i ukłoniły się. Brązowy mężczyzna opuścił most z uśmiechem i powiedział:
  - Proszę!
  I małe bose stópki zaczęły klepać dalej. Teraz poruszały się po płytkach, a bose stópki dzieci czuły błogość dotykania gładkiej i lekko wypolerowanej powierzchni. To było naprawdę wspaniałe.
  Gołąb nadal przelatywał nad nimi. Obraz wyglądał idyllicznie.
  Dziewczyna zapytała z uśmiechem:
  - Myślisz, że Matka Bogów, Łada, pomoże?
  Chłopiec odpowiedział zdecydowanie:
  - Oczywiście, że pomoże, musimy tylko do niej dotrzeć!
  A młoda para dotrzymała kroku. Choć widać było, że szli już długo, a żyły na łydkach prześwitywały i żyły były widoczne. Chłopak miał na sobie krótkie spodenki, a dziewczyna krótką spódniczkę. I to była przyjemna wędrówka.
  Conan wziął ją i powiedział:
  - Niestety, łatwiej jest popaść w dzieciństwo, niż odmłodzić się!
  Królik wybiegł na spotkanie dzieciom. Wyglądał bardzo elegancko: w garniturze, cylindrze i pozłacanym zegarku na łańcuszku. Z uśmiechem zwierzątko zapytało:
  - Która godzina?
  Dziewczyna odpowiedziała ze śmiechem:
  - Masz taki wspaniały zegarek i jeszcze pytasz?
  Królik zaśmiał się cicho i zauważył:
  - Nie dostaniesz w nos za pytanie, chyba że ostatnią kulkę włożysz sobie w policzek!
  Chłopiec odpowiedział na to:
  - Dowcip językowy jest najlepszym sposobem na ukrycie głupoty mózgu!
  Dziewczyna dodała:
  - Czerwona mowa najpewniej topi mózg w krwawej biegunce pustych słów!
  Królik roześmiał się i powiedział:
  - Nie jest to problemem, jeśli masz bose pięty, gorzej jest, gdy masz pustą głowę, przez co zostałeś obuty!
  Chłopiec odpowiedział surowo:
  - No cóż, jesteś niezłym sofistą. Ale teraz powiedz mi, jak znaleźć Maryję Pannę Ładę?
  Królik zachichotał i odpowiedział:
  - Aby znaleźć czarnego kota w ciemnym pokoju, najpierw musisz włączyć światło, ale w sposób niegrzeczny!
  Dziewczyna skrzywiła się:
  - Och, jakie to niekulturalne!
  Chłopiec zauważył:
  - W ciemności wszystkie koty są szare, w mroku dyktatury nawet osobowości ludzi stają się szare!
  Królik odpowiedział z uśmiechem:
  - Gdy twoja głowa jest pełna szarych komórek i jasnych pomysłów, nie będziesz głośno wył z frustracji!
  Dziewczynka zachichotała i zauważyła:
  - Ci, którzy nie mają jasnego umysłu, zazwyczaj mieszkają w ciemnym ciele!
  Chłopiec dodał zdecydowanie:
  - Pozory mylą - czarny kruk jest symbolem mądrości, jaskrawa papuga jest symbolem głupiej imitacji!
  Królik dodał:
  - Najbystrzejsi politycy są głupi jak pawie, choć śpiewają jak słowiki!
  Tu wymiana dowcipów została przerwana. Z góry rozległ się grzmot i zaczął padać deszcz, tak ciepły i delikatny.
  Chłopiec zauważył:
  - Ty i ja jesteśmy dziećmi deszczu!
  Dziewczyna zaprotestowała:
  - Nie, przed rozkwitem! Jesteśmy dziećmi lata!
  Wtedy królik pisnął:
  - A jakież ja się spóźniłem - prawie cały dzień! Nie bez powodu dzieci wiecie, że jestem prawdziwym białym królikiem!
  I zaczął biec jak szalony. Jego łapy migały. I ogon też.
  Chłopiec zauważył:
  - Rozmawialiśmy bezskutecznie!
  Dziewczynka pisnęła z uśmiechem:
  - A ty i tak potrzebujesz korzyści! Jesteś zabawnym małym chłopcem!
  I dzieci znów klaskały bosymi stopami o ścieżkę. Trzeba przyznać, że to cudowne maluchy. I klaskały w łapki. Wspaniałe dzieciaki.
  Ale potem pojawiła się przed nimi inna postać. Tym razem był to wilk. Humanoidalny i dość dziki. Trzymał w dłoniach pistolet. I ryknął:
  - Trafiłem tylko raz! Jestem szybki i odważny! Zjadłem na tym psa! Jestem spokojnym i energicznym wilkiem! Żegnajcie swoje dusze, dzieci! Dobra!
  Chłopiec uśmiechnął się i odpowiedział na pieśń:
  Jak żyliśmy, zmagając się,
  I nie bojąc się śmierci...
  Tak właśnie będziemy odtąd żyć!
  A na gwiaździstych wysokościach,
  I ta cisza górska!
  W morskiej fali i szalejącym ogniu!
  I w ogniu wściekłym, wściekłym!
  Wilk uśmiechnął się i odpowiedział:
  - Jesteś odważnym chłopcem! Chcesz zarobić złotą monetę?
  Chłopiec energicznie skinął głową:
  - Tak, chcę!
  Dziewczynka pisnęła z uśmiechem:
  - Ja też!
  Wilk zaśmiał się i ryknął:
  Jestem krwiożerczy,
  Jestem bezwzględny!
  Jestem fajniejszy niż sam Barmaley!
  I nie potrzebuję tego!
  Żadnej marmolady!
  Żadnej czekolady!
  Ale tylko te małe,
  Tak, bardzo małe dzieci!
  I wilk wystrzelił z pistoletu. Z lufy wystrzeliła fontanna jasnych, błyszczących bąbelków. To było wspaniałe.
  Wilk uśmiechnął się i ryknął:
  Dzieci, jesteście jak myszy,
  Z kością, skórą,
  Zjem cię śmiało,
  Szczęście to tylko chwila wytchnienia,
  Jasny błysk,
  W mroku problemów!
  Chłopiec uśmiechnął się i odważnie zaśpiewał w odpowiedzi:
  Ty, wilku, wcale nie wyglądasz na fajnego gościa,
  Masz gruby głos i śpiewasz fałszywie!
  Dziewczyna zauważyła ze słodkim uśmiechem:
  - A występ jest niezły! Można nawet powiedzieć, że fajny!
  Wilk zaśmiał się cicho i odpowiedział:
  - Zróbmy tak, dzieciaki. Zadam wam zagadkę. Jeśli zgadniecie, dam wam po jednej złotej monecie za was oboje. A jeśli nie, to ją zjem! Podoba wam się ten wybór!
  Dziewczynka pisnęła żartobliwie:
  - Nie siadaj na pniaku, nie jedz ciasta!
  Chłopiec rzucił ostro:
  - A to, że jesteśmy chude, ci nie przeszkadza? Możesz sobie połamać zęby!
  Wilk zachichotał i zaśpiewał:
  Jestem jednym z was, dzieciaki,
  Odparuję tłuszcz...
  Będą gołąbki,
  Pasztecik z szynką!
  I jak wybuchnął śmiechem i pokazał zęby. I mruknął w odpowiedzi:
  - No dalej, zgadnij zagadkę!
  Dziewczynka zachichotała i odpowiedziała:
  - Czy możemy zadać ci zagadkę?
  Wilk zamrugał oczami i odpowiedział:
  - To jest zabronione!
  Chłopiec skinął głową:
  - Pomyśl życzenie!
  Drapieżnik mruknął:
  - Co jest droższe, złoto, a co tańsze, miedź!?
  Dziewczyny pisnęły:
  - Wow! To jest pytanie! Jest na nie odpowiedź?
  Wilk ryknął i tupnął butem:
  - Oczywiście, że tak!
  Chłopiec odpowiedział:
  - A ja znam odpowiedź!
  Drapieżnik zrobił nadąsaną minę:
  - Tak! Więc o co chodzi?
  Młody łobuz odpowiedział:
  - To zaszczyt! Honor jest cenniejszy niż złoto, ale niektórzy sprzedają go za złamanego miedziaka!
  Wilk skrzywił się i wymamrotał:
  -Wow! Jesteś kimś innym, to prawda!
  Dziewczyna zauważyła z uśmiechem:
  - A teraz daj mi złotą monetę!
  Drapieżnik mruknął:
  - No, cóż ja dałem słowo... I nie chcę, żeby o mnie rozeszła się zła sława - jak o wilku, który nie dotrzymuje słowa!
  I rzucił monetę, która błyszczała na żółto. Chłopiec złapał ją w locie i zauważył:
  - Oto jak uczciwie!
  Wilk błysnął ostrogami i ruszył dalej. Dzieci również szły ścieżką. A ich małe, bose stópki nadal uderzały o ziemię.
  Dziewczyna zauważyła:
  - Jestem głodny. Może pójdziemy do lasu nazbierać jagód?
  Chłopiec skinął głową:
  - Możliwa opcja! Ale wolałbym zjeść paszteciki z mięsem. Mamy pieniądze!
  Dziewczyna zaprotestowała:
  - Najpierw musimy dotrzeć do zaludnionego obszaru. A tu pełno postaci z kreskówek i wiosek!
  Chłopiec zachichotał i odpowiedział:
  - Dlaczego w kreskówkach nie można kupić słodyczy za złoto?
  A dzieci wybuchnęły śmiechem. Ale i tak poszły głębiej w las. Zjedli trochę jagód, były słodkie i bardzo pożywne. Potem chłopiec i dziewczynka wspięli się na drzewa i zerwali kiście bananów.
  I poszli dalej drogą. Tupali bosymi, małymi stópkami. I nawet zaczęli śpiewać:
  Dziewczęta i chłopcy, wojownicy Druzdi,
  Są boso, biegną przez zaspy śniegu...
  Jesteś wojownikiem młodości, tylko nie bądź smutny,
  Anioł powita Cię czułym pocałunkiem!
  
  Jestem dzieckiem Boga i jestem taki fajny,
  Potrafię czynić magię, wystarczy, że wiem jak używać magicznego słowa...
  I rzucam się ku wrogowi zupełnie boso,
  Ale jednocześnie ten chłopak w krótkich spodenkach wcale nie jest biedny!
  
  Chłopiec dostał magiczną różdżkę,
  Wyemitował pulsar, który był śmiertelny dla wroga...
  Dziecko obdarzone magią ma wielką moc,
  Zmiażdży orków jednym ciosem!
  
  Chłopiec, jak zwykle, przyjaźnił się z dzielną wróżką,
  Dostałem w prezencie pączki i cukierki...
  Młody człowiek zamienił muchę w diament, tylko dla zabawy,
  Te dzieciaki są takie odważne!
  
  Chłopiec śmiało pokazał swoją magię,
  I stoczył bitwę z wszechmocnym Wijem...
  I mieczami swymi uderzała z furią,
  Zmiażdżyliśmy gobliny bosymi obcasami!
  
  Więc nie szczerz zębów do swojego chłopaka,
  On jest prawdziwym wojownikiem - koszmarem dla swoich wrogów...
  Jak zwykle, mały magik jest wściekły i podekscytowany,
  W tej walce wykazał się niewątpliwym talentem!
  
  Już niedługo, wiesz, ten chłopak będzie walczył z Kościejem,
  I pokaże złym duchom absolutny geniusz...
  Nie bez powodu słońce świeci na niebie,
  A wróg wejdzie do trumny i otrzyma krzyż!
  
  Chłopiec walczy z orkami bardzo zaciekle,
  Jest szermierzem, który spędził młyn...
  No cóż, gdzieś dziewczyna cierpi bez mężczyzny,
  W miłości, czasem słodka i wyniosła koza jest słodka!
  
  Wojownicy, choć młodzi, zawsze chodzą boso,
  A chłopcy i dziewczęta rzucają się do ataku...
  W końcu w walce, uwierz mi, istnieją ścisłe instytucje,
  Podpisz wyraźnie - Orkler jest kaput!
  
  W naszym wszechświecie wszystko wydaje się fajne,
  Wierzcie mi, teraz będziemy świetnymi wojownikami...
  Chłopcy i dziewczęta nie tolerują orków,
  Więc uważaj się za wspaniałego!
  
  Oto wojownicy z kosmosu rzucają się do ataku,
  Tutaj nie znajdziesz lepszych chłopaków...
  Nawet jeśli wieje burza, atakujemy boso,
  Na drodze znajdą się wojownicy, którym dopisze szczęście!
  
  A młody wyjący walczy z wściekłym smokiem,
  Gdy tylko wojownik zamachnie się mieczem, od razu lecą głowy...
  A w tym przypadku po prostu nie będzie żałował,
  To prawda, co mówią dzieci - efekty będą!
  
  Głowy złych smoków toczą się po trawnikach,
  Kręcą się z łatwością, jak ten bąk...
  Orkowie są przestraszeni i patrzą jak psy,
  Jak oni dostaną policzek, a ty będziesz milczał!
  
  No cóż, krótko mówiąc, piosenka chłopca dobiega końca,
  Będzie krwawy fart i wielki rzut...
  Wierzę, że smok deszczu umrze w męczarniach,
  A najgroźniejszy pocisk trafi w twoją skroń!
  
  W tym momencie chłopiec drgnął, wypluł ognistą ślinę,
  Wykazał dużą przewagę, a wulkan płonie...
  A smok zwymiotował krwią i nawet śluzem,
  Będzie potężny huragan, niczym monolit!
  
  Chłopiec wkrótce będzie szaleńczo biegał po wszechświecie,
  Odciął mnóstwo głów, odciął całą ich stertę...
  A ty, zły orku-kozo, na tym się nie kończy,
  Zbudujemy dla niego statek wycieczkowy i dok!
  
  Wojna się skończy, przeklęta szkoła,
  Będzie tam wielki ogień i płonąca ścieżka...
  A miłość tego chłopca, wiesz, jest bardzo sławna,
  A skunks jest gadem wygiętym w spiralę!
  ROZDZIAŁ #5.
  Stalin-Putin postanowił także w wolnym czasie zająć się pisaniem literatury science fiction, aby oderwać się od brutalnej rzeczywistości:
  No dobrze, dzieciaki miały przerwę. Oto przed nimi ponownie pojawiła się flota Togo. Nadal całkiem spora eskadra. No cóż, czemu by się nie pobawić?
  A Oleg i Peppi wzięli i puścili całą magiczną falę. Która niczym strumień popłynęła w stronę japońskiej floty. A potężny pancernik wziął i zamienił się w górę pysznych kotletów polanych sosem. A żeglarze z Kraju Kwitnącej Wiśni zamienili się w sery i grzyby. I wyglądało to tak apetycznie, zwłaszcza z dodatkiem suszonych śliwek.
  A następny okręt wojenny to już tort o nazwie Tika Skazka, tylko ogromny, polany kremem i ozdobiony wieloma wspaniałymi dekoracjami.
  Więc jeśli jesteś chłopcem, nie wstydź się,
  Jeśli jesteś niskiego wzrostu, to jesteś bardziej zwinny...
  I uśmiechaj się częściej, młody wojowniku,
  Ghul ci się nie straszny, Kościeju!
  
  Tutaj chłopiec rzucił czymś bosą stopą,
  Nastąpiła bardzo silna, potężna eksplozja...
  A piechota orków zginęła,
  To było tak, jakby pękł mi ropień krwi!
  
  Dziewczyny zaciekle atakują orków,
  Piękność rzuca się na pokład niczym lawina...
  Tym niedźwiedziom nie zostało już wiele czasu,
  Taką właśnie mamy załogę!
  
  Zepchniemy włochatych pod ziemię,
  Te, które naprawdę śmierdzą...
  I zmiażdżymy także długonose trolle,
  To jest nasza postać - monolit!
  
  A potem walki oczywiście ucichły,
  Wygraliśmy - bądź tego pewien...
  I trafiają we wszystko, uwierz mi, w cel,
  Zbudujmy to, wiem, że na tej planecie jest raj!
  
  Chłopiec znów został porwany przez wiry,
  I rzuca się w kosmiczną zamieć...
  Chłopiec, uwierz mi, wcale nie jest cichy,
  I nie przeklina kapryśnego losu!
  
  Tak, to jest czas przyszłości, wiesz,
  Gdzie statki migoczą w kosmosie...
  A wy, chłopaki, jesteście odważni, śmiało,
  Żeby na koncie nie było samych zer!
  
  Przecież statki kosmiczne są po prostu super,
  Szybki jak huragan...
  Wszystko szaleje na gorącej zupie twarogowej,
  Uderzamy z taką furią!
  
  A w przyszłości wszystko będzie fajne i cudowne,
  Wszyscy młodzi i piękni, uwierzcie mi...
  Tak więc Najwyższy nie pracował na próżno,
  Chociaż mięsożerna bestia już ryczy!
  
  A bosonogie dziewczęta atakują legiony,
  Są tak niesłychanie piękne...
  A statków kosmicznych jest po prostu miliony,
  No to do dzieła, orkowie, osły!
  
  Więc chcesz nowych przygód?
  A fajne superkosmiczne zwycięstwa?
  Niech orki dostąpią pomsty,
  Aby nie było śladu po złych kłopotach!
  
  Tak walczę zaciekle jako chłopiec,
  W skafandrze kosmicznym i boso jednocześnie...
  Że nigdy nie będę żałować, że byłem dzieckiem,
  A ja uderzę cię w twarz!
  
  Więc przygody będą nieskończone,
  Przecież życie jest tylko dziecięcą zabawą...
  Zjemy ciasta i ciasteczka,
  A miotacz z hiperplazmą przesuwa igłę!
  
  Teraz będę wędrować po świecie,
  Aby zaszczepić dobroć i prawdę...
  Przecież chłopcy zawsze umieli walczyć,
  Zdobądź tylko piątki z plusem!
  Annika zachichotała i zauważyła:
  - Cóż za przysmak! Japończycy dostają coś więcej niż tylko dżem!
  Tommy również się roześmiał i odpowiedział:
  - Ja też chcę trochę poczarować! Będzie super!
  Pippi skinęła głową z uśmiechem:
  - Jasne, że to możliwe! Nauczę cię, jak robić fajne metamorfozy!
  Oleg potwierdził słodkim spojrzeniem:
  - Damy radę! I generalnie - im więcej dobrych czarodziejów, tym lepiej!
  Margarita potwierdziła:
  - Pamiętam, jak broniliśmy Riazania. Hordy Chana Batu były naprawdę silne. Ale Pippi Pończoszanka i grupa marynarzy pod wodzą jej ojca przyszli nam z pomocą!
  Annika pisnęła:
  - Marynarze? Ale czy załoga jej ojca nie była dorosła?
  Dziewczynka zachichotała i odpowiedziała:
  - Kiedy się przeprowadzili, stali się dziećmi, taki jest paradoks czasu. A mój ojciec też stał się chłopcem!
  I tak Pippi Pończoszanka zachichotała, a kolejny statek przeobraził się w bajkowy tort. Tak, japońska flota ma ciężki orzech do zgryzienia. Chociaż nie potrzeba wielkiego rozumu, gdy ma się taką magię do transformacji. Jest o wiele ciekawiej, gdy walka toczy się na równych prawach.
  Podobnie jak w grach komputerowych, zazwyczaj ze sztuczną inteligencją, szanse są równe. Ale to zależy od innej gry. Gdzie szanse są równe i gdzie komputer może mieć więcej zasobów. A w niektórych miejscach masz więcej zasobów. Można więc mówić o takich dynamicznych impulsach.
  Niczym krasnolud, by wyrównać szanse, stworzył dla Niemców niesamowity czołg, zmieścił pancerz i uzbrojenie "Królewskiego Tygrysa" w masie trzydziestu pięciu ton i wysokości półtora metra. W rezultacie powstała maszyna lepiej chroniona niż "Tygrys"-2 dzięki większemu nachyleniu pancerza, szybka i zwrotna, niewykrywalna, trudna do trafienia, a nawet tańsza i łatwiejsza w produkcji, a dodatkowo, dzięki niskiej masie, praktycznie nie ulega zniszczeniu ani nie grzęźnie w błocie.
  Samochód pojawił się, można by rzec, imba. I rzeczywiście, II wojna światowa ciągnęła się dalej.
  Ale jaki w tym sens? Zginęło jeszcze więcej ludzi! Wielka Wojna Ojczyźniana trwała niecałe cztery lata. Nie najdłuższa w historii. Na przykład Iwan Groźny walczył o Inflanty przez dwadzieścia pięć lat. I ostatecznie przegrał. Ale była to wojna najbardziej krwawa pod względem ofiar w ludziach.
  Peppi i Oleg zamienili po dwa kolejne statki w przepyszne dania. I było wspaniale.
  A Margarita zamieniła ostatni okręt wojenny w wielką górę czekoladek i pączków unoszących się na tacy.
  Jednak magia dziecięcej drużyny zaczęła się wyczerpywać, więc musieli pokonać ten dystans i polecieć, aby się naładować.
  Tak właśnie latali...
  Oleg odpowiedział:
  - Nasze przygody na pierwszy rzut oka nie wyglądają poważnie, ale w rzeczywistości świetnie sobie radzimy!
  Margarita zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Pokonanie carskiej Rosji przez Japonię miało nie tylko swoje minusy. Na przykład, powstała Duma Państwowa, powstał manifest wolnościowy, zezwolono na wiele ustępstw religijnych, a prasa zyskała więcej możliwości wyrażania swoich poglądów!
  Pippi potwierdziła:
  - Cóż, nie wszystko jest takie oczywiste. Ale jednocześnie muszę powiedzieć, że reformy można przeprowadzić odgórnie. Nie trzeba wszystkiego robić poprzez rewolucje i przewroty.
  Latający dywan schował się za chmurą. Oleg, Pippi i Margarita pogrążyli się w medytacji.
  Annika i Tommy kupili sobie tablet, żeby się rozerwać i włączyli sobie jakiś film.
  Na ekranie widać było wilka goniącego zająca. I wilk ciągle dostawał. Cegły spadały mu na głowę, autobus go uderzał, albo oblewali go keczupem. To był prawdziwy widok. A kiedy wilk bezmyślnie wszedł do pralki. I najpierw został tam obrócony, a potem przepuszczony przez wyżymaczkę, która go kompletnie spłaszczyła, zauważyła Annika:
  - Co? Śmieszna kreskówka!
  Tommy zauważył:
  - Wygląda na to, że wilk jest głównym złoczyńcą, ale jakoś mi go żal! Ciągle pakuje się w kłopoty!
  Dziewczyna westchnęła i odpowiedziała:
  - Nie zawsze w życiu dobro zwycięża, a zło zostaje pokonane! A dobro i zło to pojęcia względne!
  Chłopiec skinął głową:
  - Tak, zgadza się! Na przykład, według Biblii Bóg jest dobry, a Szatan zły. Ale Bóg zabił tyle milionów, że nie sposób ich zliczyć, a Szatan zabił tylko dziesięć osób.
  A dzieci westchnęły i zauważyły:
  Pułapki, morderstwa, zasadzki,
  Każdy krok, każdy krok...
  Cóż za paradoks, Boże!
  Nie mogę ci ufać!
  A młode damy zaczęły gwizdać nosami.
  Oleg wspominał misję specjalną. Coś poszło nie tak w ZSRR. W każdym razie Hitler, obdarzony wysoce rozwiniętą intuicją, nakazał niemieckim wojskom przegrupowanie i wzmocnienie flanek wokół Stalingradu. W rezultacie ofensywa sowiecka, rozpoczęta 19 listopada 1942 roku, została zatrzymana. Ogólnie rzecz biorąc, faszyści odparli wojska radzieckie zarówno w centrum, jak i na południu. Stalingrad był trudny do utrzymania, ale wojska radzieckie nadal utrzymały niewielką część miasta, ale za wysoką cenę.
  W związku z pokrywą lodową zaopatrywanie miasta było praktycznie niemożliwe.
  Wojska radzieckie posuwały się naprzód na północy, ale faszyści również tam utrzymali swoje pozycje. W lutym i marcu ataki zostały odparte, ponownie w centrum i na południu. Nazistom udało się uniknąć załamania frontu zimą. A wiosną, po uzupełnieniu swoich wojsk poprzez całkowitą mobilizację i szereg działań zwiększających produkcję broni, planowali ponowny atak.
  W Afryce walki ciągnęły się w nieskończoność. Rommelowi udało się przeprowadzić skuteczniejszy kontratak na Amerykanów niż w prawdziwej historii, biorąc do niewoli ponad pięćdziesiąt tysięcy jeńców. Stało się tak, ponieważ dysponował większymi siłami, podczas gdy Hitler, broniąc się, wydawał mniej rezerw i mógł wzmocnić grupę afrykańską. Amerykanie, po otrzymaniu ciosu, zachowali się tchórzliwie w tych warunkach i uciekli z Maroka, a Rommel zaatakował Brytyjczyków wszystkimi swoimi siłami. Ci również uciekli, wycofując się aż do El-Aman. Ale tym razem Rommel ich nie puścił.
  W rezultacie faszyści zdobyli Egipt. W tych warunkach Churchill i Roosevelt zgodzili się na zamrożenie działań wojennych i zawieszenie broni. Po czym rozpoczęły się negocjacje. Niemcy mogli więc przerzucić wszystkie swoje samoloty na wschód.
  I tak w czerwcu Niemcy rozpoczęli wielką ofensywę wzdłuż Wołgi. W bitwach brały udział najnowsze czołgi: Tygrys, Pantera, Lew i działo samobieżne Ferdinand.
  I pomknęli z zawrotną prędkością. I oto na froncie wschodnim pojawił się superas Johann Marseille. Miał już na koncie ponad pięćset zestrzelonych samolotów. I mnóstwo odznaczeń, w tym Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze złotymi liśćmi dębu, mieczami i diamentami, Krzyż Zasługi Wojskowej z diamentami i Order Orła Niemieckiego z diamentami. I pierwszy niemiecki żołnierz odznaczony wszystkimi stopniami Krzyża Rycerskiego Krzyża Żelaznego. A także złoty Puchar Luftwaffe z diamentami.
  A teraz jest na froncie wschodnim. I radzieccy piloci od razu poczuli jego żelazną rękę. To był prawdziwie agresywny i niszczycielski efekt.
  Wtedy Oleg, Margarita i Pippi włączyli się do walki. W przeciwnym razie ZSRR nie przetrwałby.
  Chłopiec i dwie dziewczynki tupali bosymi stopami i śpiewali:
  Pokażemy najwyższą klasę,
  Władcy Wszechświata...
  Nasza firma "Adidas"
  Natychmiast odetniemy dopływ prądu do wszystkich!
  I tak niemieckie czołgi pod wpływem magii bojowej zaczęły zamieniać się w ciasta. Inaczej nie można oprzeć się machinie "Lwa". Zmiażdży i przebije wszystko. Taka jest potężna. I zamienili ją w ciasto, a właściwie kilka czołgów "Lwa" zamieniło się w ciasta, z różami i bitą śmietaną - jakie pyszności.
  A samoloty, przede wszystkim szturmowe, zamieniły się w ciasta, serniki, watę cukrową. I to było niesamowicie fajne i niesamowite.
  I taki zabójczy, a zarazem apetyczny wpływ mają dzieci-geniusze i czarodzieje.
  I oczywiście, transformacja czołgów ratuje Armię Czerwoną. "Lew" jest szczególnie niebezpieczny. Waży dziewięćdziesiąt ton i ma silnik o mocy tysiąca koni mechanicznych. Grubość pancerza przedniej części kadłuba wynosi 150 mm przy nachyleniu pięćdziesięciu stopni. Boki mają 100 mm, również z nachyleniem. A przód wieży ma 240 mm, również z nachyleniem w masce. To jest prawdziwa moc. A radzieckie pociski odbijają się od takiego czołgu jak groszek od metalu.
  A dzieci-magicy wezmą to i zamienią w pyszne ciasto z bardzo puszystym i jasnym kremem. A to nie jest dobre dla nazistów. A Focke-Wulf weźmie to i zamieni w duże lody, w czekoladzie i na patyku. Można to też rzec - niezwykle fajne.
  To jest naprawdę super. A dzieciaki dosłownie ryczą z radości. I cały batalion pionierów pędzi: chłopcy i dziewczęta pokazują swoje bose, lekko zakurzone obcasy. To jest naprawdę, naprawdę super. I naprawdę, naprawdę super.
  Tego nie da się opowiedzieć w bajce ani opisać piórem.
  I przemiany trwają. Oto żołnierze piechoty zamienili się w beczki miodu i pokryli czekoladą. Pojawiło się też mnóstwo marmolad posypanych cukrem pudrem. I to wyszło znakomicie.
  A potem bojowe wozy piechoty stały się czekoladowymi goframi i pysznymi muffinkami. Co też jest niesamowicie fajne.
  Oleg, Peppi i Margarita wybuchnęli śmiechem, wystawiając języki:
  - Cóż za fragment!
  I machali swoimi magicznymi różdżkami jeszcze energiczniej, i zaczęli wysyłać magiczne wyładowania z pierścieni noszonych na bosych stopach dzieci. To okazało się niezwykle fajne. I ani dawać, ani brać - to może rozerwać.
  Oleg śpiewał, zamieniając się w różne wyroby cukiernicze:
  Proszę, żeby nikt nie był zaskoczony
  Jeśli magia się zdarzy!
  Jeśli się stanie, jeśli się stanie, magia się wydarzy!
  Margarita zauważyła:
  - Tak będzie!
  Na tym odcinku frontu wszystkie dywizje Hitlera zostały przemienione w coś apetycznego. A potem mali czarodzieje polecili, by dokonać bajkowych transformacji. I naprawdę im się to udało.
  To naprawdę fajni goście. I nie ma nikogo fajniejszego od nich.
  I tak latają po frontach i transformują się. Robią to bardzo frywolnie! I takie cuda się zdarzają.
  Pippi Pończoszanka śpiewała żartobliwie:
  Czekoladki i cukierki,
  Nakarmimy Fritzów, dzieciaki!
  Będzie pyszne jedzenie,
  I marzenie się spełni!
  I tak polecieli i odparli faszystów. Ale magiczna energia się wyczerpała i nadszedł czas, by iść i się zregenerować.
  W międzyczasie naziści rozpoczęli produkcję czołgów Tygrys-2 i Pantera-2, które były znacznie poważniejszymi i bardziej zaawansowanymi technologicznie czołgami niż wcześniej.
  Wojska radzieckie próbowały nacierać w centrum, ale ich natarcie zostało ponownie zatrzymane. A faszyści, powiedzmy, utrzymali się również na południu.
  Bitwy ciągnęły się w nieskończoność. A teraz królewskie tygrysy i pantery znów ruszają do ataku. A na niebie pojawia się ME-309 - niezwykle groźny myśliwiec z trzema 30-milimetrowymi działkami lotniczymi i czterema karabinami maszynowymi. I niszczy wojska radzieckie.
  A Johann Marcel otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z platynowymi liśćmi dębowymi, mieczami i diamentami za siedemset pięćdziesiąt zestrzelonych samolotów. Niszczył radzieckie samoloty od początku do końca! I stał się niebezpiecznym obiektem.
  Tak wkręciłem się w ten biznes, że nie mogłem przestać. I nie mogłem zmienić nogi.
  A potem Niemcy wzięli dwie pilotki - Albinę i Alwinę. I zaczęły miażdżyć radzieckie samoloty. Obie dziewczyny są bardzo pięknymi i muskularnymi blondynkami, walczącymi w bikini i boso.
  A teraz faszyści znów nacierają i przebijają się przez sowiecką obronę wzdłuż Wołgi. Ale dzieci-czarodzieje zakończyły swój magiczny doład i wróciły. Johann Masel przeobraził się w dużego, obtoczonego w czekoladzie lizaka, a jego samolot ME-309 w mistrzowsko przyrządzonego jesiotra na pozłacanej i lekkiej tacy. I gładko opadł.
  A pilotki stały się pięknymi figurkami z czekoladek nadziewanych miodem i mlekiem skondensowanym. A ich myśliwce stały się bułeczkami z rodzynkami, posypanymi cynamonem i lukrem.
  I gładko wylądowali na trawie. A mnóstwo dzieci pobiegło spróbować smakołyków. Jakże migotały ich bose podeszwy, szare od trawy i kurzu. To było piękne i wspaniałe.
  Oleg śpiewał z zachwytem:
  Wszyscy ludzie na dużej planecie,
  Zawsze powinniśmy być przyjaciółmi...
  Dzieci zawsze powinny się śmiać,
  I żyj w pokojowym świecie!
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  I żyj w pokojowym świecie!
  I tak Pippi Pończoszanka zamieniła masę niemieckiej piechoty w tłuste kotlety z sosem pomidorowym. To była prawdziwa uczta.
  A dziewczynka pisnęła:
  - Niech żyje trema przed bitwą!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Chwała naszym duchowym impulsom!
  A dzieci kontynuowały swoje transformacje. Oto ogromny czołg "Szczur" pełznący po polu. Waży trzy tysiące ton, to jest siła - cała bateria dział dużego kalibru.
  Oleg zauważył:
  - No dalej, wszyscy trzej uderzmy go magią!
  A dzieci-czarodzieje jednomyślnie wzięły i uwolniły magiczną energię ze swoich magicznych różdżek i bosych stóp.
  A superczołg "Szczur" natychmiast zamienił się w całą górę złożoną z wielobarwnych, obficie pomalowanych ciastek. To było świetne i fajne.
  I wielu radzieckich żołnierzy zamieniało się w dzieci - mężczyźni stawali się dziesięcio-, dziewięcioletnimi chłopcami i klepali bosymi stopami o trawę. To był efekt uboczny magii - powrót do dzieciństwa. I jak wspaniale i fajnie to wyglądało. I piękni, słodcy chłopcy w kontraście z nieogolonymi, śmierdzącymi, dorosłymi mężczyznami.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - To wspaniale, kiedy dzieciństwo powraca!
  Pippi Pończoszanka skinęła głową:
  - Tak, byliście dorośli, a teraz staliście się dziećmi na zawsze! A ja nigdy nie byłem dorosły! I to jest świetne i super!
  Chłopiec roześmiał się i odpowiedział:
  - Na zawsze pozostajemy dziećmi! Tylko lata się zmieniają!
  I tak armia niemiecka zamieniła się w różnego rodzaju tabliczki czekolady. Ale szczególnie pięknie jest, gdy te domowej roboty zamieniają się w złote szklanki z lodami. To smak nie do opisania i rozkosz.
  Margarita zaświergotała:
  - To byłoby wspaniale! A może połączymy Berlin i Hitlera w jedno!
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - Musimy zgromadzić więcej magii! Zbierzmy się, dzieciaki.
  Podczas gdy młodzi czarodzieje nabierali sił, naziści pozyskali myśliwce odrzutowe ME-262, które jednak wciąż były przeciętne, za to bombowce odrzutowe Arado były znacznie groźniejsze. To było naprawdę szybkie i celne bombardowanie.
  Poza tym faszyści mają też działa samobieżne - E-10 i E-25, które są naprawdę super. Maszyny te są niewielkie, o niskich sylwetkach i bardzo zwrotne. Mają też racjonalne kąty nachylenia pancerza, bardzo duże pociski rykoszetują, a co najważniejsze, są łatwe w produkcji. Tak, faszyści mają niebezpieczne innowacje.
  Ale dzielne dzieciaki znów się pojawiły. I zaczęły przerabiać sprzęt Hitlera na coś apetycznego. W szczególności na ciasta marmolady, herbatniki, lody. I takie fajne ciasta i wielkie tabliczki czekolady zaczęły się przemieniać z samolotów odrzutowych. I to było po prostu hiperkwazaryczne.
  Oto cudowne i niesamowite przemiany, które miały miejsce. Jak w bajce.
  A dzieci-czarodzieje radowały się. Pracowały z magicznymi różdżkami i nakładały pierścienie na palce swoich bosych, dziecięcych stóp. I robiły to tak dobrze.
  I tak przetoczyli się przez całą linię frontu, co dało niesamowity efekt. Co było niezwykle skuteczne. No cóż, czemu by nie zrobić z Hitlera czegoś? Zwłaszcza tort Napoleona z Führerem byłby całkiem niezły. Można go też popijać szampanem. Co trzeba przyznać - był niezwykle skuteczny. A Führer nie uniknie kary.
  Pippi Pończoszanka zachichotała i zauważyła:
  - Jeśli Hitler zostanie zjedzony, wynik będzie wspaniały!
  Margarita zauważyła:
  - Taki owoc, a raczej ciasto, może wywołać prawdziwą niestrawność. Co będzie najfajniejszą rzeczą na świecie?
  Oleg odpowiedział chichocząc:
  - A najfajniejszą rzeczą na świecie jest technomagia. To coś fajniejszego niż tylko technologia i sama magia! To coś ultrapulsarnego!
  I dzieci znów wypuściły magiczne promienie! I znów cudowne przemiany, i będzie bardzo pięknie i cudownie.
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - Naładujmy się jeszcze trochę, a potem weźmiemy Hitlera i poprawimy go - zrobimy z niego kotlet!
  Margarita pisnęła:
  - A może lepiej byłoby ciasto?
  Oleg zauważył:
  - A co, gdyby Hitlera zamieniono w chłopca i wysłano do kolonii pracy dla dzieci?
  Pippi wyraziła sprzeciw:
  - Żeby wyrósł i był dla nas zagrożeniem? Nie, niech będzie albo kotletem, albo wielkim cukierkiem!
  A dzieci poszły na przegrupowanie. I załadować oddziały bojowe na magię i magiczne różdżki.
  A podczas załadunku Niemcy zdobyli również czołgi Panther-3 i Tygrys-3. Pojazdy są bardzo potężnie uzbrojone i brutalne.
  Ale co z nimi zrobić, a czego nie? Trzeba je uwolnić masowo, ale nie ma na to czasu.
  Dzieci-czarodzieje postanowili więc nie tracić czasu na drobiazgi i ruszyli w drogę do Berlina.
  To był dobry ruch. A oto dziecięca drużyna w stolicy Trzeciej Rzeszy. I jak ona odbiera i trafia zza wszystkich dział swoją kosmiczną, magiczną mocą.
  I tak oddziały bezpieczeństwa III Rzeszy, składające się z wybranych żołnierzy, zamieniły się w całe mnóstwo wielkich słodyczy, różnego rodzaju marmolady i batoników. A wszystko tak pyszne i apetyczne. A czołgi stojące u wejścia do Kancelarii Cesarskiej, zwłaszcza ogromne "Myszki", zamieniły się w ciasta, ozdobione rybkami, kwiatami i różnokolorowymi motylami z kremu.
  I oczywiście, dzieci-magicy nie mogli zapomnieć o Hitlerze. Wzięli go i zamienili... w czekoladowego zajączka, a w środku był wspaniały likier. Co za apetyczne dzieło sztuki. A jego świta i cały niemiecki rząd zamienili się w najróżniejsze smakołyki.
  Ale to nie był koniec. Reszta berlińczyków nagle zmieniła się w dzieci, nie starsze niż dziesięć lat. I błyskając swoimi małymi, bosymi, różowymi szpilkami, pobiegli szturmować Kancelarię Cesarską.
  A zbrodniarze wojenni i żołnierze SS zamienili się w porcje pysznych lodów polanych warstwą czekolady i różowej polewy. A młode stworzenia zjadły wszystko bez trudu. I oblizały wargi.
  Oleg zauważył słodkim wzrokiem:
  - Tak powinniśmy postępować z nazistowskimi Niemcami!
  Margarita zgodziła się z tym:
  - W rzeczywistości to jest najskuteczniejszy i najskuteczniejszy efekt. Kiedy decydujesz się nie na brutalną siłę, a na delikatną i użyteczną magię!
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - Najwyraźniej Adolf Hitler i inni łobuzy z jego otoczenia nie przypuszczali, że skończą swoje życie trawieni w żołądkach dzieci. Trzeba przyznać, że to po prostu najbardziej wyrafinowana egzekucja!
  Oleg uśmiechnął się i odpowiedział:
  - Jak to mówią - umieraj pięknie!
  A dzieci poszybowały wyżej. Bez Hitlera i władzy w Trzeciej Rzeszy, pozostałe siły faszystowskie szybko skapitulowały. I tak zakończyła się Wielka Wojna Ojczyźniana. Ale oczywiście pojawiło się pytanie: czy Stalin nie powinien zostać również przemieniony w przysmak? Był przecież krwawym dyktatorem i katem. Ale to już inna historia i misja. Chociaż, oczywiście, wszystko jest możliwe. I magia nie zna granic.
  Pippi Pończoszanka śpiewała:
  Zło jest być dumnym ze swojej mocy,
  I wygląda na to, że cały świat się z nim pogodził...
  Ale będziemy mogli odwdzięczyć się naszym wrogom,
  Jeśli zawodnik nie będzie go nosił, będzie to hańba i wstyd!
  ROZDZIAŁ #6.
  Oczywiście, najważniejsze było dobicie japońskiej floty, która i tak była osłabiona. To prawda, że to kwestia technologii i niezbyt skomplikowana. Ale co dalej? Zawrzeć pokój z Japonią albo spróbować przejąć nad nią całkowitą kontrolę. W końcu Kraj Kwitnącej Wiśni stanowi dla Rosji stałe zagrożenie.
  Co więcej, jest bardzo prawdopodobne, że I wojny światowej nie uda się uniknąć i w takim przypadku Japończycy mogą uderzyć na Daleki Wschód.
  Cóż, tutaj decyzję musi najpierw podjąć sam car. A dzieci-czarodzieje powinny na razie całkowicie oczyścić morze. Wtedy Japonia nie będzie mogła walczyć w rosyjskich strefach wpływów.
  Ale to z pewnością nie wystarczy. Bo za kilka lat, z pomocą Wielkiej Brytanii i USA, Japończycy odbudują swoją flotę. A jeśli wybuchnie kolejna wojna z Niemcami i Austro-Węgrami, nie można wykluczyć zdradzieckiego ciosu w plecy, mającego na celu zemstę za poprzednią porażkę.
  Dzieci pobiegły i poszły na poszukiwanie resztek japońskiej floty.
  I tak kilka niszczycieli uległo magii. I zamieniło się w wspaniałe przysmaki. Były tam tace z wykwintnymi daniami, ciastami, górami czekoladek i ciastek. To były niesamowite transformacje, które się wydarzyły. Można powiedzieć, że poziom był super!
  I tak dzieci-magicy zajęli się krążownikami. I zrobili to wspaniale i godnie podziwu.
  Oleg zauważył:
  - Jak mawiał Lenin: najpierw herbatę, potem dobrze nakarm, a na pewno zastrzel!
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - A my mamy o wiele bardziej humanitarne metody - tworzenia czegoś pożytecznego i smacznego!
  Pippi Pończoszanka pisnęła:
  - To jest prawdziwe jedzenie kapusty zrobionej z dolarów!
  I znów zaczęły się przemiany. I to, czego nie było. A wszystko było takie świeże, smaczne, apetyczne i słodkie. I te pachnące pyszności, w które przemieniały się statki Imperium Wschodzącego Słońca.
  Oleg zauważył:
  - To jest jedzenie! Zgadzasz się ze mną!
  Dzieci krzyknęły chórem:
  - Tak!
  Annika zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Chłopcy i dziewczęta mogą mieć bóle brzucha! Więc przejadanie się jest szkodliwe!
  Tommy dodał z uśmiechem:
  - A przed jedzeniem należy umyć ręce!
  Pippi Pończoszanka roześmiała się i odpowiedziała:
  - Oczywiście, że powinieneś myć ręce! Ale nie zaszkodzi umyć dzieciom stóp przed snem!
  Młodzi wojownicy zaczęli oddzielnie przebudowywać statki, rozrzucając resztki japońskiej floty. Wszyscy pobiegli w różnych kierunkach.
  Oleg zauważył słodkim wzrokiem:
  - Nie proszę nikogo, żeby się dziwił,
  Jeśli magia się zdarzy!
  Pippi Pończoszanka odpowiedziała, zamieniając kolejnego niszczyciela w coś pysznego:
  Co za głowa,
  Obejrzyj i powtórz...
  To jest o, o, o, o,
  To jest ał, ał, ał!
  Dziewczyna wzięła i z bosego, okrągłego obcasa wypuściła wielką, lśniącą bańkę. I połknęła cały krążownik.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Mieliśmy kiedyś misję, w której Chamberlain nie zrezygnował i udało mu się podpisać traktat pokojowy z Hitlerem. W rezultacie faszyści, którzy zaatakowali ZSRR, byli znacznie silniejsi, zwłaszcza w lotnictwie. I tu z pomocą przyszły nasze fenomenalne siły kosmiczne!
  Margarita skinęła głową:
  - Oczywiście! Ale siły wyższe pozwoliły nam interweniować dopiero wtedy, gdy naziści zaczęli szturmować Moskwę, a spadochroniarze widzieli już Kreml przez lornetki. Gdyby to się stało wcześniej, nie byłoby tylu ofiar!
  Pippi Pończoszanka zachichotała i zauważyła:
  - Sztuka wojskowa wymaga największych poświęceń!
  Oleg skinął głową z uśmiechem:
  - Lepiej nie mogłeś tego powiedzieć!
  Margarita wykrzyknęła:
  - Ale możesz tak powiedzieć, prawda, młody geniuszu?
  Chłopiec-terminator skinął głową:
  - Tak, dam radę! I co z tego wyniknie?
  Pippi Pończoszanka śpiewała z uśmiechem:
  - Będę cię kochać namiętnie! Niech mówią, że to niebezpieczne!
  Annika i Tommy pisnęli, szczerząc zęby:
  - Bardzo Cię prosimy! Pochwal się dowcipem, nasz drogi chłopcze!
  Oleg Rybachenko zaczął wypowiadać slogany:
  Bosonoga kobieta założy najbardziej zniszczone buty, z flakami i wszystkim!
  Jeśli nie zdążysz zdjąć butów, zostaniesz włóczęgą!
  Jeśli jesteś tępy, to uderzysz tylko mocno samego siebie!
  Dobrze jest mieć klub, ale źle jest być klubem!
  Żeliwne pięści mogą pomóc ci przetrwać, ale drewniana głowa doprowadzi do śmierci!
  Gdy władca nie ma króla w głowie, w kraju panuje anarchia i sprzedaż idzie na marne!
  Korona nie jest na głowę, tak jak kapelusz!
  Nawet korona nie spoczywa na dębie!
  Niezależnie od tego, jak mocny jest dąb, jest to najmniej trwały materiał na głowę!
  Kto uderza kijem w głowę, temu kijem w głowę uderzy!
  Polityk trzyma w ręku portfel i pałkę, ale jego pieniądze są drewniane, a pałka papierowa!
  Jasna głowa to ostatnia rzecz, która pasuje do siwych włosów!
  Możesz nie być blondynką, ale pięknie jest mieć jasną duszę, dziewczyny potrafią pobić złych ludzi, aby inni mogli żyć szczęśliwie!
  Nie da się zbudować silnej obrony z samych dębów opartych na pniach!
  Jeśli polityk nie jest dzięciołem, to będzie zbierał wióry, i to nie tylko od wyborców-słupków!
  Mimo że polityk nie jest orłem, to i tak uważa wyborców za wrony i dzięcioły!
  Jeśli pozwalasz politykom zbierać z ciebie wióry, to z pewnością jesteś dzięciołem!
  Polityk jest lisem w stosunku do swoich wyborców, ale chomikiem w stosunku do samego siebie!
  Mądry polityk jest jak lis w kurniku, a głupi jest jak słoń w składzie porcelany!
  Porządek ustanawia się w ciszy, a polityk tworzy chaos swoimi słowami!
  Polityk dużo mówi, zwłaszcza wtedy, gdy chce zamknąć ludziom usta!
  Kłócenie się z politykiem jest jak brodzenie w wodzie w moździerzu, chyba że naderwiesz sobie mięsień języka i będziesz kłamać dla zysku!
  Polityk jest połączeniem lisa i wilka, ale gra wiele świń!
  Im większy polityk jest lisem, tym bardziej zachowuje się jak świnia!
  Polityka to prawdziwa menażeria: wilki, zające, kury, koguty i dzięcioły, ale lis zawsze zostaje wybrany królem!
  Dyktator udający lwa jest prawdziwą świnią!
  Polityk może uchodzić za lwa tylko wtedy, gdy wyborca jest skończonym osłem!
  Polityk przebiera się za owczą skórę, ale jedyne, co łączy go z wilkiem, to krwiożerczość, a pod względem pomysłowości jest zupełnym baranem!
  Lepiej mieć za władcę wilka w owczej skórze, niż barana w skórze lwa!
  Polityk, niczym owca, beczy o pokoju, ale jego wilcze kły szczerzą się podczas wojny!
  Polityk, aby zdobyć głosy wyborców, wykrzykuje jak słowik, a traktuje ich jak dzięcioły!
  Jeśli przemówienie polityka przypomina ci trel słowika, nie bądź wroną w tym przypadku!
  Jeśli polityk śpiewa jak słowik, to znaczy, że uważa cię za odpowiedniego kandydata na zwierzynę łowną!
  Polowanie na wyborców różni się od polowania w lesie tym, że myśliwy robi tyle hałasu, ile tylko może!
  Polityk, w przeciwieństwie do kieszonkowca, robi dużo hałasu, gdy kradnie, a gdy rabuje, przyjmuje to za pochlebstwo!
  Polityk jest w pewnym sensie także bogiem, ale lepiej w niego nie wierzyć!
  Polityk uwielbia obiecywać wyborcom Księżyc, ale zapomina dodać, że nie ma tam życia poza piaskiem!
  Biada nie wynika z inteligencji, lecz z braku praktycznej wiedzy!
  Wszystkie kłopoty świata nie biorą się z pieniędzy, lecz z ich braku w niezbędnej ilości!
  Politykowi dano język, aby mógł ukryć swoje myśli, ale żadna elokwencja nie ukryje jego szarej nędzy!
  Jeśli żelazo pójdzie na łańcuchy, nie zostanie nic na miecze; jeśli srebro będzie sypane na mowy, nie będzie czym płacić żołdu!
  Czy polityk ma dar dotrzymywania obietnic? Ma, ale nie ten dar!
  Słoń tworzy wielką górę gówna, a lis-polityk tworzy jeszcze większą górę słownej biegunki!
  Polityk hojnie wylewa słodki miód przemówień, zalewając wyborców słowną biegunką!
  Słodkie przemówienie polityka jest jak strumień miodu, tylko ty płyniesz po nim i lądujesz na śmietniku!
  Polityk może spełnić swoją obietnicę tylko wtedy, gdy sprawi, że wyborcy uwierzą w niemożliwe!
  W wyborach bierze udział wielu polityków, ale nie ma kogo wybrać, niektórzy są pniakami, niektórzy kłodami, niektórzy lisami, niektórzy świniami, niektórzy niedźwiedziami - z frustracji pozostaje tylko jedno - ryczeć!
  Polityk, który często wygłasza tyrady, powinien dostać klapsa w ucho!
  Polityk, w przeciwieństwie do słowika, nigdy nie śpiewa bez powodu i ma dar lisa!
  Polityk chce zostać orłem, ale wyborca nigdy nie będzie miał praw ptaka!
  Dlaczego opowiadasz się za prawami ptaków, skoro w myślach jesteś dzięciołem!
  Polityk ma wiele różnych piosenek, ale wszystkie mają tę samą melodię: wybierz mnie!
  Wyborca jest jak bułka, ucieka przed zającem, wilkiem, niedźwiedziem, ale piękny polityczny lis wciąż go pożera!
  Polityk będzie liczył na inteligencję muchy w swoich słodkich przemówieniach, trel słowika, inteligencję dzięcioła, ale jego świńska natura widoczna jest gołym okiem jastrzębia!
  Kobieta jest także dobrym politykiem i przynajmniej daje szansę na to, że dotrzyma obietnicy wierności i sprawi przyjemność!
  Żołnierz musi mieć siłę dębu, ale nie głowę dębu!
  W każdym dębie jest dziupla, w każdej głowie dębu jest otwór, z którego wypływa mózg!
  Jeśli jesteś mądry jak dąb, wygniesz się jak osika!
  Jeśli nie masz przebiegłości lisa, żywcem obedrą cię ze skóry!
  Jeśli jesteś głupi jak dąb, to cię oskubią!
  Młody żołnierz jest lepszy niż schorowany generał!
  Za każdy nowy garnitur polityk oszukuje wyborców!
  Jeśli jesteś mądry jak dąb, zające oskubią cię jak lipę!
  Przebiegły lis obedrze lwa ze skóry nawet trzy razy, jeśli ten jest baranem!
  Jeśli nie chcesz stać się lisem, będziesz skomleć jak głodny pies!
  Polityk to lis, który patroszy wyborców-kurczaki w biały dzień!
  Jeśli staniesz się głupi jak pień, zostaniesz oskubany nie tylko przez chytre lisy, ale także przez tchórzliwe zające!
  Nawet orzeł może wyglądać jak mokry kurczak, dzięki sprytnemu lisowi!
  Człowiek marzący o roli lwa często staje się osłem zaoranym przez lisa!
  Człowiek ma ambicje lwa, upór osła, niezdarność niedźwiedzia, wdzięk słonia, ale lis zawsze potrafi go złapać na lasso!
  Rudy lis, polityk o krwawej barwie!
  Kobieta zjednuje sobie silnych mężczyzn, grając na ich słabościach. Polityk przekonuje słabych wyborców, wyraźnie ich przegrywając!
  Kobieta jest najsprytniejszym politykiem. Nie musi się uczyć, żeby zostać lisem, ale musi umieć założyć buty, nie chodząc boso!
  Kobieta także kocha młodość, ale zieleń dolara jest dla niej droższa niż zieleń wieku patrona!
  Zieleń młodości dziewczyny przyciąga zielone banknoty mężczyzn tuczonych dolarami!
  Nie goń za zielonym dolarem, kłopoty mają zielone oczy i chrupiącą skorupkę!
  Wierząc w Boga, nie zniżaj się do poziomu zwierzęcia: człowiek nie jest posłuszną owcą ani śmierdzącą kozą!
  Zarabianie na wierze ludzi jest jak wylewanie gnoju na złoto; nieufność będzie narastać!
  Wierząc w niedzielę, nie pozwól, aby w tygodniu było siedem piątków!
  Wiara w wieczne płomienie piekła doprowadza do wrzenia mleko przesądów, z którego pianę zbierają łajdacy religii!
  Tylko pnie i dęby, pozwalając się ogołocić, wierzą w piekielny ogień wiecznego płomienia!
  Co lśni w płomieniach wiecznego piekła? Blaskiem złotych monet w kieszeniach religijnych łotrów!
  Łotry wykorzystują Boga, aby napełnić sobie kieszenie, a oszukują ich nie tylko ci, którzy mają puste głowy!
  Religijni łobuzy obdzierają owce ze skóry trzy razy, łamią rogi kozom, myślą tylko o zysku, a wiara jest dla nich pracą dorywczą!
  Uczciwy ksiądz jest jak wegetariański wilk, tylko wiara jest zawsze uczciwa, a jej wykorzystanie jest egoistyczne!
  Każda religia jest bajką, ale zyski płynące z tej fantazji są naprawdę bajeczne!
  Ci, którzy pozwalają się okłamywać, będą wiecznie głodni!
  Nigdy nie będziesz miał dość tego gówna!
  Makaron na uszach to danie najnowszej świeżości, które wywołuje mdłości!
  Czy to jest Bóg, nikt nie wie, ale człowieka ciągle krzyżują, jakby był podobieństwem Chrystusa!
  Człowiek usiłuje opanować Bożą moc, ale jak dotąd spotyka go tylko ukrzyżowanie, które nie jest zgodne z wolą Bożą!
  Człowiek sercem dąży do dobra, rozumem do zysku, a żołądkiem do obżarstwa, a na końcu nogi mu się plączą i zostaje wciągnięty do dołu!
  Jeśli człowiek ma inteligencję goryla, będzie pracował jak koń i jadł jak pies!
  Człowiek pozwala się skazać, ale żeby orać, musi zostać uderzony biczem przymusu!
  Polityk ma duży portfel, ale jest tylko bezużytecznym kieszonkowcem!
  Polityk, który obiecuje wyborcom księżyc z nieba, po dojściu do władzy pozostawia za sobą księżycowy krajobraz i jęk głodu do słońca!
  Diabeł w każdym polityku namawia go, aby zajął miejsce Wszechmogącego Boga, ale polityk ma bardzo mało talentu!
  Człowiek dąży do wszechmocy, ale jego postęp moralny nie czyni go lepszym!
  Na wojnie, tak jak na dobrym teatrze działań, nie sposób przewidzieć dalszego rozwoju sytuacji, łzy na pewno poleją się strumieniami!
  Wojna jest jak film: akcja jest wciągająca, nigdy nie jest nudna, ale niestety, naprawdę zabija!
  Jeśli nie jesteś wyluzowany, będziesz spokojny na wojnie!
  Kat uwielbia broń w postaci topora, lecz w bitwie posługuje się nim zręcznie!
  Z siekiery nadal można ugotować zupę, ale tego, co zostało napisane bohaterskim piórem, nie da się wyciąć toporem kata!
  Istnieją nieograniczone możliwości dla tych, którzy nie stawiają sobie ograniczeń!
  Nawet najsilniejsza osoba nie poradzi sobie z przytłaczającymi ambicjami!
  Człowiek jest daleko od Boga, bo niedaleko jest od makaka w jego naśladowaniu natury!
  Polityk jest bogiem w swoich ambicjach, człowiekiem w swoich metodach i zwykłą świnią w wykorzystywaniu wyników!
  Ten, kto za życia nie jest wilkiem, będzie obdarty ze skóry trzy razy, a ten, kto w umyśle nie jest lisem, będzie wypatroszony jak kurczak!
  Wilk jest zawsze głodny, człowiek jest zawsze niezadowolony, a polityk nie potrafi powiedzieć ani słowa prawdy!
  Lis ma cenne futro, ale zapewnienia lisa składane politykom są nic nie warte!
  Więcej mleka daje koza niż rozumu polityk, który w umyśle jest baranem!
  W czasie wyborów politycy są jak pomiędzy dżumą a cholerą, chociaż politycy są o wiele bardziej zaraźliwi ze względu na swoją schizofrenię!
  Polityk ma wilczego nosa do zysku, ale sam jest świnią, którą trzeba wypatroszyć!
  Polityk jest baranem, który dąży do lwiego tronu, a po dotarciu na szczyt zamienia się w lisa, patroszącego wyborców-kurczaki!
  Nie ufają politykom, ale głosują, nie rozumieją muzyki, ale chętnie jej słuchają, nie jedzą makaronu, ale chętnie wkładają go sobie do uszu!
  Złoto jest piękne tylko z wyglądu, w rzeczywistości ludzkość zawsze cierpiała z powodu tego metalu i stawała się arogancka!
  Odsłaniając piersi, kobiecie łatwiej jest zdzierać z mężczyzny trzy skóry!
  Bose stopy dziewcząt zakładają mężczyznom kalosze!
  Jeśli człowiek ma but w głowie, to zawsze będzie siedział w kaloszu!
  Kobieca stopa, odsłonięta w odpowiednim momencie, włoży cię w kalosz każdego buta!
  Mężczyzna, który często patrzy na gołe kobiece nogi, będzie siedział w kaloszu!
  Bosa, kobieca stopa idealnie mieści się pod piętą i idealnie pasuje do kalosza!
  Mężczyzna jest gotowy wywrócić się na drugą stronę, żeby zerwać dziewczynie buty!
  Mając goły damski obcas, możesz wywrócić każdy but na drugą stronę!
  Bosa stopa kobiety może wywrócić każdego mężczyznę na drugą stronę, nawet jeśli będzie ostatnim butem!
  Jeśli chcesz wywrócić mężczyznę na drugą stronę, zdejmij mu buty; jeśli chcesz włożyć go w kalosz, pokaż piętę!
  Dlaczego dzieciństwo jest boso, skoro bosa stopa kobiety sprawia, że mężczyźni tracą głowy, jakby byli chłopcami!
  Pragnienie zobaczenia nagiej kobiety sprawia, że mężczyzna odwraca się na drugą stronę!
  Aby rozebrać kobietę, najpierw trzeba jej porządnie założyć buty!
  Rozbierając się we właściwym momencie, bizneswoman jest w stanie żywcem obdarć mężczyznę ze skóry!
  Kobieta, która w porę się rozbierze, nie zostanie włóczęgą i będzie potrafiła doskonale oszukać mężczyznę!
  Bosonoga kobieta założy mężczyźnie but, włoży go w kalosz, wywróci na drugą stronę i zrobi z niego ostatniego włóczęgę!
  Człowiek podobny jest do gibbona, tylko, niestety, częściej pod względem intelektu niż potencji!
  Ten człowiek ma upór osła i ambicje lwa, ale w rzeczywistości jest kozą!
  Mężczyzna dla kobiety jest jak obskurne miejsce dla krowy, nie możesz się bez niego obejść, ale zbliżanie się do niego jest obrzydliwe!
  Co mają wspólnego mężczyźni i toalety w damskich toaletach? Kobiety beczą tylko na mężczyzn!
  Kobieta jest przebiegłym lisem, który może pożreć każdego lwa jak królika!
  Kobieta potrzebuje mężczyzny jak chłopca do bicia. Jeśli mężczyzna nie będzie ją bił, nie będzie życia!
  Kobieta potrzebuje mężczyzn tak jak świnia rogów, ale futro podarowane przez mężczyzn jest bezcenne!
  Nie wszystko złoto, co się świeci, i nie wszystko skarb, co się olśniewa!
  Ale i tak lepiej kupić kota w worku niż lisa w owczej skórze!
  Nawet najsilniejszego lwa może trzymać na smyczy przebiegły lis!
  Nawet jeśli masz siłę kota, możesz pokonać lwa przebiegłością lisa!
  Jeśli nie chcesz być dzięciołem, nie licz wron!
  Łatwiej sprawić, żeby wrona śpiewała jak słowik, niż żeby polityk spełnił swoje obietnice wyborcze!
  Kłócić się z politykiem to jak liczyć wrony i być ostatnim dzięciołem!
  Lis nie ma największych kłów wśród zwierząt, ale zabija najwięcej ludzi!
  Nieproszony gość jest gorszy niż kot w worku!
  Jeśli jesteś kłodą mózgu, będziesz pracował jak Papa Carlo i nie znajdziesz złotego klucza!
  Jeśli nie chcesz się uczyć jak Pinokio, do końca życia pozostaniesz kłodą!
  Jeśli jesteś tak zaradny jak Pinokio, to twój umysł nie jest bułką z masłem!
  Umysł człowieka, który niczym Pinokio biega do teatru zamiast do szkoły!
  Zakopując złoto w ziemi, stajesz się poddanym krainy głupców!
  Jeśli zakopujesz złote talenty, zginiesz za miedzianego pensa!
  Złote góry i srebrne przemówienia nie są warte ani złamanego grosza!
  Jeśli polityk zwariuje, wyborca pójdzie na dno!
  Zdolny rzemieślnik może zrobić Pinokia z kłody drewna, ale ktoś o bystrym umyśle zabłądzi w grzęzawisku, nawet mając złoty klucz!
  Aby ludzie mogli dojrzeć do demokracji, potrzebują słońca wolności, a w warunkach mroku despotyzmu na zawsze pozostaną politycznie zieloni!
  Pippi krzyknęła ze złości:
  - Dość, przesadziłeś! Już mi głowa pęka!
  Margarita zauważyła:
  - Ale ma kilka dobrych aforyzmów, prawda?
  Annika wykrzyknęła:
  - Cudowne aforyzmy!
  Tommy potwierdził energicznie:
  - Tak, to jest niesamowite!
  A dzieci zaczęły klaskać w dłonie. Naprawdę wyszło znakomicie. A teraz ostatnie japońskie statki zamieniły się albo w ciasta, albo w górę ciastek, albo w górę słodyczy i czekoladek w kolorowych opakowaniach. Poza tym były też lizaki i marmolady, a nawet lody z rodzynkami, ananasami i kandyzowanymi owocami. Wyszło pięknie - co tu dużo mówić.
  Oleg zauważył ze słodkim uśmiechem:
  - Oto jak świetnie potrafimy przekuwać wrogów w coś pożytecznego!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Szalony zwrot!
  Pippi Pończoszanka potwierdziła:
  - Do diabła!
  Annika i Tommy pisnęli:
  - A teraz ruszajmy!
  I śmiali się swoim dziecinnym głosem. Poszło całkiem sprytnie.
  Oleg stwierdził tutaj:
  - Musimy znów naładować naszą magiczną energię!
  Margarita potwierdziła:
  - Dokładnie! To będzie nasza kosmiczna, niezwykła moc!
  Pippi Pończoszanka pisnęła:
  - Działajmy i czyńmy zło!
  Annikę to zaskoczyło:
  - Dopuścić się nikczemności? A ja myślałem, że jesteś miły!
  Oleg zaśmiał się i zauważył:
  - Nasza przyjaciółka Pippi zrobiła taki żart!
  Tommy odpowiedział poważnym tonem:
  Za takie żarty,
  Są przerwy między zębami!
  Margarita mruknęła:
  - Nie drażnij jej, bo sama może ci wybić zęby!
  Pippi zachichotała i zauważyła:
  - Dokładnie tak! Muszę przyznać, że jestem naprawdę fajną dziewczyną!
  Annika zapytała poważnie:
  - Czy możemy poznać Carlsona?
  Oleg odpowiedział radosnym spojrzeniem:
  -Wszystko co niemożliwe jest możliwe, wiem to na pewno!
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - A ja znam Karlssona! Nie jest zły, tylko za dużo je! Ale jestem pewien, że ma dobrą duszę!
  Margarita zauważyła:
  - A teraz zanurzamy się w magicznej medytacji i gromadzimy siły!
  ROZDZIAŁ #7.
  Oleg Rybaczenko wspominał inną swoją misję. Stalin zdecydował się zaatakować siły alianckie 30 maja 1945 roku. Był ku temu konkretny powód. W rzeczywistości wiadomo było już, że USA posiadają bombę atomową. Jej masowa produkcja wymagałaby jednak czasu. Skoro więc głowice jądrowe nie zostały jeszcze wprowadzone do produkcji, dlaczego by nie zacząć? Japonia jeszcze nie została pokonana, a ZSRR będzie miał nowego sojusznika.
  A ludzie jeszcze nie ochłonęli, mimo że są zmęczeni. Wyobraźcie sobie rozgrzanego ciężarowca. Stoi nieruchomo przez jakiś czas i się ochładza. A kiedy ochłonie i podejdzie do aparatu, ryzykuje naderwanie ścięgien. Więc długa przerwa i demobilizacja osłabią ludzi i armię.
  A teraz wszyscy się zebrali i rozgrzali. Żołnierze mieli już czas na odpoczynek, ale nie stracili jeszcze swoich umiejętności i formy.
  Postanowili więc wykorzystać element zaskoczenia, aby zaatakować zarówno Amerykanów, jak i Brytyjczyków.
  Przybliżony rozkład sił wyglądał następująco: alianci mieli około sześciu milionów żołnierzy na linii frontu w Europie. Stalin miał sześć i pół miliona. Plus rezerwy i jednostki tyłowe po obu stronach.
  W czołgach stosunek ten jest mniej więcej równy, być może nawet sojusznicy mają nieco więcej. Pod względem jakości, najpopularniejszy "Sherman" jest zbliżony do T-34-85. Nieco mniejszy kaliber amerykańskiego działa jest rekompensowany lepszą jakością pocisku i balistyki.
  Widoczność i optyka Shermana są również lepsze, a dodatkowo zastosowano stabilizator hydrostatyczny, który zwiększa skuteczność ostrzału w ruchu. T-34 ma większy zasięg dzięki silnikowi wysokoprężnemu. Silnik amerykańskiego czołgu jest jednak niemal bezgłośny i może podkraść się niezauważony.
  Pancerz jest porównywalnej grubości, ale amerykański jest lepszej jakości. Sherman ma również dobry karabin maszynowy przeciwlotniczy, który może być użyty przeciwko samolotom szturmowym. Amerykanie mogą produkować wiele tych czołgów. Jest ich nawet więcej niż radzieckich, nie licząc możliwości amerykańskiego kompleksu wojskowo-przemysłowego. USA mają również Pershinga, czołg formalnie deklarowany jako czołg średni, ale w rzeczywistości ważący ponad czterdzieści ton, można go sklasyfikować jako ciężki. Pod względem uzbrojenia armata kal. 90 mm przewyższa radziecki T-34, ale ustępuje IS-2. Co prawda, amerykańska armata jest szybsza i celniejsza. Przedni pancerz wieży jest porównywalny z IS-2, ale kadłub, zwłaszcza jego górna część, jest lepiej chroniony w radzieckim pojeździe. A boki zarówno wieży, jak i kadłuba są grubsze w radzieckim pojeździe.
  Co więcej, Pershin wszedł do służby w armii amerykańskiej całkiem niedawno i obecnie pod względem ilości ustępuje IS-2. Choć biorąc pod uwagę możliwości amerykańskiego przemysłu, może go prześcignąć.
  Stany Zjednoczone również mają "Super Pershinga", ale jest ich bardzo mało i dopiero zaczynają wchodzić do służby. Czołg ten przewyższa IS-2 pod względem zdolności przebijania pancerza działa kal. 90 mm i długości lufy 73EL, a także grubości pancerza przedniej części wieży. Jednak pod względem właściwości jezdnych, ze względu na zwiększoną masę, amerykański pojazd ustępuje IS-2 nawet pod względem osiągów. Z kolei prosty "Pershing" przewyższa ciężki czołg radziecki pod względem właściwości jezdnych, ale ustępuje T-34-85.
  Ogólnie rzecz biorąc, w czołgach panuje względny parytet. Być może tak, alianci mają pewną przewagę pod względem liczby i jakości czołgów średnich. W szczególności angielski mastodont "Churchill" przewyższa radziecką maszynę pod względem pancerza. I nie tylko T-34-85, ale nawet IS-2. Co prawda, jego działo jest mniej więcej porównywalne z T-34. Niektóre "Shermany" są uzbrojone w działo o długości 4,7 metra i przewyższają T-34 pod względem uzbrojenia.
  Brytyjczycy mają dobry czołg Challenger, ale nie jest on powszechnie używany, podobnie jak Tortilla. Ten ostatni nie jest nawet czołgiem, a działem samobieżnym i waży osiemdziesiąt ton. Jest jednak doskonale opancerzony - 230 mm z przodu i 170 mm z boków i tyłu. Oraz 94-milimetrową lufą. Nikt nie jest w stanie oprzeć się takiej maszynie, a w walce czołowej ustępuje ona prawdopodobnie tylko niemieckiemu działu samobieżnemu Jagdtiger. Ten ostatni ma działo kal. 128 mm, lufę o długości 57 EL i wieżę z przodu o kal. 250 mm.
  Nawiasem mówiąc, niemiecki pojazd jest nieco lżejszy, ważąc siedemdziesiąt pięć ton, ale ma gorszy pancerz boczny tylko o 82 mm.
  Oprócz czołgów, Stany Zjednoczone dysponują wieloma działami samobieżnymi różnego typu. Na przykład "Czarownice", niewielkie, słabo opancerzone, zwłaszcza po bokach, ale bardzo mobilne i szybkie - to najpopularniejszy model, ale zdarzają się też cięższe. Należą do nich potężny "Big Tom" i T-93 z haubicą kalibru 240 mm. Oznacza to, że pod względem uzbrojenia USA mają jeszcze większą przewagę w dziedzinie dział samobieżnych. Choć ZSRR też ma ich kilka. A najnowszy SU-100 to dobry niszczyciel czołgów, choć wciąż niezbyt popularny, a SU-152 to dość potężne maszyny, a niektóre są mniejsze.
  Generalnie w piechocie panuje względna równość, a alianci mają niewielką przewagę w działach samobieżnych i czołgach. Jednak w samochodach i motocyklach przewaga USA i Wielkiej Brytanii nad ich sojusznikami jest znacznie większa. Jest ona nawet kilkukrotnie większa. Co więcej, większość radzieckich samochodów i motocykli została dostarczona w ramach Lend-Lease.
  A jeśli chodzi o mobilność, sojusznicy są, niestety, silniejsi. Cóż, jeśli weźmiemy pod uwagę flotę, to tutaj, zwłaszcza w kwestii lotniskowców i pancerników, sojusznicy mają miażdżącą przewagę. ZSRR nie ma jeszcze ani jednego lotniskowca ani pancernika. W okrętach podwodnych siły radzieckie również ustępują, ale nie aż tak radykalnie. Ale w okrętach nawodnych i transportowcach Zachód ma miażdżącą przewagę. Zatem lądowanie w USA jest nierealne.
  Alianci mają również przewagę w lotnictwie - zwłaszcza w bombowcach. I nawet bez broni jądrowej są w stanie przysporzyć ZSRR wielu problemów. W myśliwcach bilans sił jest lepszy, ale Zachód nadal ma przewagę zarówno pod względem liczby i uzbrojenia, jak i szybkości samolotów.
  W lotnictwie zarówno USA, jak i Wielka Brytania mają szansę na zdominowanie rynku, tym bardziej, że Japonia została już niemal pokonana w powietrzu.
  Prawdą jest, że radzieccy piloci mają duże doświadczenie bojowe, ale odsetek ofiar śmiertelnych wśród nich jest wyższy niż wśród aliantów.
  Krótko mówiąc, decyzję Stalina o rozpoczęciu nowej wojny, bez kończenia II wojny światowej, należy uznać za bardzo odważną, a nawet awanturniczą.
  Ale zakład opierał się na zaskoczeniu taktycznym, a także na fakcie, że wojska radzieckie przeszły cięższe szkolenie i stoczyły trudniejsze bitwy z nazistami niż alianci. Stalin postanowił więc zaryzykować.
  I niczym hazardzista rzucił kości.
  I rzeczywiście, taktyczne, a może nawet strategiczne, zaskoczenie zadziałało.
  Już w pierwszych dniach walk wojska radzieckie odniosły znaczące sukcesy.
  A ludzie oczywiście byli zirytowani, musieli walczyć ponownie, ale propaganda szybko oczarowała wszystkich.
  I rozpoczęła się ofensywa, od budowy kotłów. Jednak po otrząśnięciu się z początkowego szoku alianci zaczęli szybko reagować, zwłaszcza za pomocą samolotów. B-29 to takie potwory, że radzieckim myśliwcom niełatwo je dogonić, a jeszcze trudniej zestrzelić. Dodatkowo posiadają uzbrojenie obronne - dwanaście karabinów maszynowych - "superfortecę".
  I zaczęli bombardować radzieckie fabryki wojskowe, a także Leningrad i Moskwę. A wojska radzieckie stawały się coraz silniejsze. Co więcej, wróg był mobilny i zdołał wycofać większość formacji z okrążenia. I zbudował obronę na nowych liniach.
  A w USA i Wielkiej Brytanii rekrutują nowych żołnierzy z kolonii i dominiów i tworzą dziesiątki świeżych dywizji.
  Na morzu, oczywiście, alianci mają miażdżącą przewagę. A Japonia praktycznie nie stanowi już przeszkody.
  To znaczy, że postępy wojsk radzieckich zaczęły zwalniać i niekiedy przeradzały się w kontrataki.
  ZSRR dysponował innym czołgiem - IS-3, pojazdem z dobrze chronioną wieżą, zwłaszcza z przodu, ale cięższym i o gorszych właściwościach jezdnych, przede wszystkim ze względu na obciążenie przedniej części. IS-3, ze względu na bardziej złożoną konstrukcję, był droższy, bardziej skomplikowany i trudniejszy w produkcji.
  Sytuacja stała się jeszcze trudniejsza dla wojsk radzieckich. Choć wróg również poniósł ciężkie straty, a wielu żołnierzy alianckich dostało się do niewoli.
  Stalin nie był szczególnie zadowolony. A czasami po prostu wściekły. Blitzkrieg zakończył się porażką. A długotrwałe walki z USA i Wielką Brytanią, które opierały się na rozległych koloniach i dominiach, były kosztownym przedsięwzięciem. Poza tym Ameryka ma sojuszników. W szczególności Brazylię, największą pod względem liczby ludności i terytorium. I inne kraje Ameryki Łacińskiej, z wyjątkiem proniemieckiej Argentyny. A zatem znaczne siły są przerzucane na front z innych regionów.
  Sytuacja ZSRR nie jest najlepsza. Japonia po cichu rozpoczęła negocjacje z sojusznikami. A teraz ogłosili zamrożenie konfliktu. Taka chwilowa cisza przed burzą.
  Co więcej, w USA Truman zaczął namawiać Japonię do otwarcia drugiego frontu przeciwko ZSRR. Mówią, że w tym przypadku Kraj Kwitnącej Wiśni zatrzyma wszystko, co do niego należy, a są to znaczne terytoria kolonialne.
  Którego samurajowie nie mogą obronić przed USA i Wielką Brytanią. Japonia może również przejąć kontrolę nad Dalekim Wschodem. I to jest świetne. Cóż, oczywiście, na razie Mikado i jego świta postanowili przeciągać czas. Aby zobaczyć, kto wygra. Kiedyś nie zaatakowali ZSRR, i tak naprawdę, na dobre i na złe. Niektórzy byli za, inni przeciw. I nie był to najlepszy pomysł, aby USA walczyły, biorąc pod uwagę, jak wielki potencjał mają Amerykanie. Zwłaszcza w gospodarce.
  Na razie ZSRR miał więc jeszcze pewne nadzieje i szanse. Zwłaszcza że sojusznicy nie są zbyt silni w ofensywie przeciwko silnemu i dobrze zmotywowanemu wrogowi. A wojska radzieckie są naprawdę doświadczone.
  Pierwszy miesiąc zakończył się wyjściem na Ren. A potem nastąpił kolejny miesiąc względnej stabilizacji.
  I tak to szło, szło krwawym torem. Gorzej było z lotnictwem. Ale Moskwa jest dobrze strzeżona przez działa przeciwlotnicze, w tym 100-milimetrowe. A LA-7 może walczyć z B-29. Zwłaszcza że ma trzecie działo lotnicze.
  Do walki z latającymi fortecami potrzebne były samoloty z potężniejszym uzbrojeniem. Pojawił się Jak-3 z trzema działkami lotniczymi. Jedno z nich miało kaliber 37 mm, a dwa 20 mm. Maszyna stała się naprawdę cięższa. A ZSRR starał się szybko rozwijać lotnictwo odrzutowe.
  Ale na razie to tylko projekty. Lato już minęło. Nadeszła jesień. Deszcze lały jak z cebra.
  Zarówno w Związku Radzieckim, jak i na Zachodzie toczyły się rozmowy - czy nie czas rozpocząć rozmowy pokojowe? Ale Stalin oczywiście chciał więcej. Chociaż, biorąc pod uwagę nowe realia na polu bitwy, można było żądać więcej. W szczególności Austria była całkowicie pod kontrolą wojsk radzieckich. Część północnych Włoch również. Niemcy aż po Ren były całkowicie pod kontrolą Armii Czerwonej. No i część Belgii i Holandii. Więc było już więcej niż wcześniej. I można było myśleć o pokoju.
  Ale Stalinowi się nie spieszyło i zamierzał zająć jeszcze więcej terytoriów.
  Jesień upłynęła głównie na bardziej zaciętych, pozycyjnych bitwach. Wojska radzieckie prowadziły stopniową ofensywę. I na razie stopniowo posuwały się naprzód.
  Tak jest, aż nadejdzie zima. W chłodne dni wojska radzieckie zdają się walczyć lepiej. Ale opór aliantów wzrastał. W bitwie było mnóstwo czołgów. A szczególnie wzrosła liczba Pershingów. I rzeczywiście stwarzały one spore problemy. A straty wojsk radzieckich rosły.
  Japonia oczywiście nie pojedzie na Syberię zimą. Na razie zbiera siły i zachowuje się biernie. Ale zwiększyła produkcję czołgów średnich. Japońskie pojazdy były mniej więcej porównywalne z T-34-85 pod względem opancerzenia i uzbrojenia, a także osiągów jezdnych z silnikiem Diesla.
  To były przygotowania do przyszłej wojny z ZSRR. W tym samym czasie rozpoczęto produkcję samolotów odrzutowych na niemieckiej licencji.
  Japończycy próbowali także odbudować swoją zniszczoną i poobijaną flotę.
  Zima upłynęła pod znakiem bitew i szlaków bojowych. A wiosną alianci próbowali kontratakować. I działali niezwykle energicznie.
  Zwłaszcza w lotnictwie. Tutaj ZSRR odkrył coś nieprzyjemnego - bez dostaw duraluminium z USA i kolonii brytyjskich niemożliwe było wyprodukowanie takiej samej liczby wysokiej jakości samolotów. A ZSRR zaczął przegrywać bitwę powietrzną, będąc zbyt słabym pod względem ilości i jakości maszyn. Na przykład, z najnowszym, silniej uzbrojonym Jak-3, bez dostaw amerykańskiego duraluminium radziecki przemysł lotniczy nie mógł sobie poradzić. A LA-7 wyraźnie się pogorszył. W rezultacie stało się coś niedobrego.
  A w powietrzu sojusznicy spisują się najlepiej.
  Zarówno wojska radzieckie, jak i ZSRR bombardują bezlitośnie. Nie potrzebują nawet broni jądrowej. Co więcej, USA mają już kilka bomb atomowych. I mogą ich użyć. Pytanie brzmi: jak? Moskwa jest daleko od linii frontu, ale Leningrad również może stać się ofiarą. Co więcej, USA mają bazy w Norwegii. A 1 maja 1946 roku planowane jest zrzucenie bomby na drugą stolicę ZSRR.
  I oto nadlatują groźne B-29. Planują zrzucić trzy bomby naraz. Co będzie bardzo bolesne. I potężna eskorta myśliwców. Ataki planowane są na fabryki wojskowe, ale obszary cywilne również ucierpią, bo są blisko, a broń jądrowa pokrywa duże obszary. Oto potworna sytuacja, która zaistniała.
  A dzieci-czarodzieje Oleg Rybaczenko, Małgorzata Korszunowa i Pippi Pończoszanka przyszły z pomocą ZSRR i postanowiły zapobiec bombardowaniu atomowemu Leningradu.
  Oto młodzi czarodzieje latają na latającym dywanie. A ogromna flota samolotów już pędzi w kierunku Leningradu. Jest ich ponad trzysta pięćdziesiąt jednocześnie. Oprócz bomb atomowych planują zrzucić również bomby konwencjonalne.
  Pippi Pończoszanka oblizała wargi. Bombowców jest ponad trzy i pół setki. Ale myśliwców jest ponad tysiąc. Są też Mustangi, potężne "Airacobry" i RE-51 z ośmioma potężnymi karabinami maszynowymi. Cóż, spróbuj się temu oprzeć.
  No i żeby odeprzeć atak myśliwców i zmylić działa przeciwlotnicze. Taka była sytuacja bojowa.
  No więc Oleg, Margarita i Pippi wyjęli swoje magiczne różdżki. I machali nimi, dokonując transformacji. I amerykańskie i angielskie myśliwce nagle zamieniły się w kulki z waty cukrowej albo w czekoladowe torty. A ciężkie bombowce B-29 stały się wspaniałymi torciami na tacach pokrytych złotem. I był wspaniały pokaz. I schodzili w dół. I było tu coś naprawdę wspaniałego. I tacy pyszni przedstawiciele cukiernictwa. I tacy pyszni i wspaniali.
  A jakie piękne były róże, kremowe motyle, zwierzęta i ptaki. Tak cudownie i wspaniale.
  I tak półtora tysiąca samolotów zaczęło się transformować na naszych oczach. I jakie to było magiczne. Zaszły niesamowite i niepowtarzalne transformacje.
  Oleg i Margarita, te wieczne dzieci, stuknęli bosymi palcami u stóp. I nastąpiła niesamowita przemiana. Jak cudownie wszystko się potoczyło.
  Pippi Pończoszanka robiła cuda, machając swoimi magicznymi różdżkami. I robiła to znakomicie. I dokonywała transformacji. I jakie fajne porcje lodów z wanilią, rodzynkami, orzechami i miodem zdobyto z B-29.
  A transformacja nastąpiła niemal natychmiast i otrzymaliśmy wspaniałe produkty. I szły one powoli i gładko. I to było coś niesamowicie fajnego. I jak niesamowicie fajne to jest.
  I jak pięknie...
  Oleg to chłopiec, który wygląda na nie więcej niż dwanaście lat i używał bosych palców u stóp, na których były pierścionki. To jest naprawdę fajne. A Margarita też machnęła czarodziejską różdżką. I tak dalej, od bosych pięt dziewcząt wystrzeliła śmiercionośna stal magii klasowej magii.
  To było niesamowicie fajne. A moc będzie potężna.
  Pippi również dokonała tej przemiany w wyjątkowy sposób.
  I półtora tysiąca samolotów stało się smakołykami. I takie piękne ciasta, ciastka, góry cukierków i wiele innych cudownych i wspaniałych rzeczy. Wszystko tu jest takie cudowne, a tu panował taki wielki ruch.
  Mali czarodzieje zamienili także trzy bomby atomowe w beczki, które na zewnątrz wypełniono czekoladą, a w środku słodkim likierem i skondensowanym mlekiem.
  To fajnie. Ale na razie mali czarodzieje odpadli z gry. A wojna trwała dalej. ZSRR nie miał czołgu T-54 gotowego do produkcji seryjnej. Ale w bitwach brał udział IS-3, czołg z dobrą ochroną przednią, zwłaszcza wieży. Aż dwieście pięćdziesiąt milimetrów pancerza - nazywano go nawet "szczupakiem". Przedni pancerz kadłuba i wieży był również pochylony. Co zapewniało dobrą ochronę. Boki były słabiej chronione. Właściwości jezdne - duże obciążenie przedniej części podwozia ze względu na ciężką wieżę, ale w Europie jest to nadal akceptowalne.
  IS-3 to prawdziwa bestia. Choć właściwości jezdne i ergonomia pozostawiają wiele do życzenia, to jednak jego atutem jest dobra ochrona, zwłaszcza przedniej części wieży. A przecież to właśnie w przednią część wieży pada najwięcej trafień.
  Jednak czołg ten nie był produkowany w dużych ilościach i jego budowa była pracochłonna. Dlatego też wyprodukowano również IS-2 oraz "konia roboczego" T-34-85. Dobry niszczyciel czołgów SU-100 nie był produkowany w dużych ilościach, ponieważ planowano wprowadzić do produkcji T-54.
  Amerykanie nieznacznie zmodernizowali "Superpershinga", instalując mocniejszy silnik o mocy 810 koni mechanicznych. Zwiększyło to prędkość i zwrotność maszyny, a także sprawiło, że zaczęła ona rzadziej się psuć. Ponadto, z pomocą niemieckich naukowców, ulepszyli armatę "Superpershinga", która zaczęła oddawać nie cztery, a osiem strzałów na minutę. Co najważniejsze, czołg ten zaczął być produkowany masowo i w coraz większych ilościach.
  Mógł już walczyć z IS-2 i T-34-85, wyraźnie je przewyższając. Tak, Sherman nie został jeszcze wycofany z produkcji. Zmodernizowano jedynie jego działo do 17 stóp (ok. 4,6 m). Dzięki temu maszyna ta przewyższa T-34 pod względem kombinacji funkcji.
  W ZSRR T-34-85 jest najliczniej produkowanym czołgiem. Pomimo wszystkich swoich wad.
  A presja na wojska radzieckie zaczęła się nasilać. USA produkowały rocznie około stu tysięcy samolotów różnych typów. I półtora tysiąca przerabiały na smakołyki - i wszelkiego rodzaju wspaniałe wyroby cukiernicze. I takie smaczne i aromatyczne, o chłodnym kolorze.
  A Wielka Brytania produkowała kolejne pięćdziesiąt tysięcy samolotów rocznie. Albo sto pięćdziesiąt tysięcy maszyn - oczywiście, że miażdżą. I znowu wojska radzieckie bombardują, a niebo jest pełne dziur. I naciskają. A teraz alianci robią postępy. Niszczą sowiecki system.
  A teraz już przesączyły się przez Ren i stały się wyższe i bardziej strome. I tworzą przyczółki. A już we Włoszech wojska radzieckie są atakowane i zaczynają się uginać.
  W ZSRR również występują problemy. Rok 1946 nie był dobrym rokiem zbiorów i panował głód. Dodatkowo nastąpił wzrost przestępczości i przestępczości.
  Tak to się wszystko zaczęło, ponad wszelką miarę. I tak pod koniec lata rozpoczęła się wielka ofensywa aliantów. W tym samym czasie Japonia, po rozbudowaniu sił i otrzymaniu dodatkowej broni od USA, przede wszystkim "Shermanów", przeszła do decydującej ofensywy. Samurajowie dysponowali liczną piechotą i byli bardzo odważni.
  W efekcie już w pierwszych dniach inwazji ze wschodu linia obronna została przełamana, a Władywostok odcięty.
  ZSRR miał już problemy z rezerwami i zasobami ludzkimi w szóstym roku Wielkiej Wojny. Kraj był naprawdę wyczerpany. A potem była Japonia.
  Stalin nawet się przestraszył i zaczął proponować aliantom negocjacje. Ci jednak nie chcieli już wracać do porozumień jałtańskich. Podnieśli kwestię całkowitego zniszczenia zarówno ZSRR, jak i komunizmu. I choć wojska radzieckie wciąż znajdowały się w Europie, zostały poddane potężnym ciosom.
  W USA pojawił się potężny bombowiec B-36, wyposażony w działka lotnicze jako broń obronną. Co jest poważne. Maszyna ta przenosiła do piętnastu ton bomb i miała sześć silników.
  Amerykanie zaczęli również nabywać samoloty odrzutowe. Naloty stawały się coraz potężniejsze i bardziej śmiercionośne.
  Dzieci-czarodzieje oczywiście chciały się wtrącać, ale im nie pozwolono. Mówiły, że Stalin jest agresorem. A jeśli ze strony aliantów dzieje się coś zabronionego, to trzeba działać.
  I rzeczywiście, 7 listopada 1946 roku siły alianckie ponownie podjęły próbę zrzucenia pięciu bomb atomowych na Moskwę, tym razem większych i potężniejszych, na straszliwe maszyny B-36 Terminator.
  I potężna flota licząca dwa i pół tysiąca samolotów wystartowała, planując zrzucić bomby konwencjonalne i atomowe, by zrównać sowiecką stolicę z ziemią. Co było potężnym i niebezpiecznym posunięciem.
  I tu znów w akcji Oleg Rybachenko, Margarita Korshunova i Pippi Pończoszanka.
  Oto oni latają na magicznym dywanie. Dwie dziewczynki i chłopiec z magicznymi różdżkami w dłoniach. A na ich bosych palcach u stóp widnieją pierścienie z artefaktami. Co też miało swój efekt.
  I tak oto, przed armadą, młodzi czarodzieje chwycili za magiczne różdżki i machnęli nimi. I natychmiast nastąpiła cudowna przemiana. Jak w bajce. A kule i pociski, które sprzymierzeni bojownicy posłali w dzieci, zamieniły się w czekoladki i cukierki. Kule i pociski lotnicze zamieniły się w czekoladki i cukierki w jaskrawych opakowaniach i gładko opadły. Dzieciaki je tam złapały i wybuchnęły śmiechem. I teraz zaczęły się dziać poważniejsze przemiany.
  Dwie dziewczyny i chłopiec uderzyli bosymi palcami stóp, używając magii pierścieni. W rezultacie wojownicy zaczęli błyskawicznie przemieniać się w górę pączków i lukrowanych ciast, tak pachnących i lśniących - po prostu dziki smak. I to właśnie wojownicy jako pierwsi doświadczyli tej cudownej przemiany. A były to potężne maszyny. Na przykład w "Mustangu" zamontowano mocniejszy silnik, a zamiast sześciu karabinów maszynowych zamontowano działka lotnicze. I trzeba to powiedzieć poważnie.
  I tak oto tak potężny wojownik zamienia się w górę ciast, które płynnie opadają. A potem łapie je mnóstwo dzieci. I spadają też czekoladki. Co, trzeba przyznać, samo w sobie jest zachwycające.
  Ale bombowce, a raczej ich piloci, zaczynają się denerwować i zrzucają bomby na radzieckie miasta, zanim dotrą do Moskwy.
  Ale i tu następuje przemiana. Bomby stają się wielkimi beczkami, z zewnątrz czekoladowymi, a w środku wypełnionymi skondensowanym mlekiem, likierem i miodem. I płynnie spływają, żeby się nie rozbić. Szkoda, żeby taka dobroć się zmarnowała.
  Margarita, uwalniając magiczne promienie zarówno ze swoich magicznych różdżek, jak i bosych palców u stóp, zaćwierkała:
  - Zabijamy naszych wrogów! Mój pierwszy ruch jest moim ostatnim ruchem!
  Oleg również dokonywał transformacji. Mają one fenomenalną moc. I potrafią tworzyć niepowtarzalne cuda. I robią to teraz. A flota samolotów staje się tak apetyczna i pyszna. A wszystko jest takie pachnące, wspaniałe i słodkie.
  A teraz bombowce są pod wpływem dziecięcej magii. I zamieniają się w ogromne, pozłacane szklanki lodów. Posypane czekoladowym proszkiem. I różnymi rodzajami kandyzowanych owoców, rodzynkami i różnymi rodzajami jagód. Cóż za zachwycająca przemiana, powiedzmy.
  Oto, co się tu dzieje - cud demilitaryzacji. I dzieje się coś niesamowitego. Setki maszyn zostają przekształcone naraz. A bombowce również zamieniają się w ciasta.
  B-36, a raczej ich piloci, w tej chwili bezmyślnie naciskają przyciski i zrzucają pięć bomb atomowych. I spadają. I lecą powoli, żeby umożliwić ucieczkę amerykańskim samolotom.
  Ale magiczne promienie doganiają takie bomby. I w locie zamieniają się w kilka sekund, zmieniając prawa fizyki, stając się ciastkami pokrytymi wykwintnym kremem. A ten krem mieni się wszystkimi kolorami tęczy.
  A ciastka stały się tak apetyczne, i były w nich małe zwierzątka i wszelkiego rodzaju owady z kremu, i że było niesamowicie chłodno. I tak ciastka gładko zjechały w dół. A tłumy głodnych dzieci, których bose, różowe obcasy błyszczały, rzucały się na nie.
  A oto same bombowce B-36, zakryte. I zamieniły się w coś cudownego. I to była masa szklanek z lodami, góry lizaków i marmolady. I teraz one też zaczęły spadać.
  Pippi Pończoszanka zaćwierkała:
  -My czynimy porządek na świecie żelaznym, zło przemieniamy w fajny i pożyteczny świat!
  I tak dzieci-czarodzieje naprawdę oszalały. I uwalniały coraz więcej magicznych promieni ze swoich różdżek i bosych stóp. A ich magiczne różdżki nie są proste. Wewnątrz nich kryją się bardzo cenne artefakty.
  I tak amerykańskie samoloty, z których większość wraz z pilotami zamieniła się w coś smakowitego, rzuciły się do ucieczki i ratowania życia. Ale dzieci-czarodzieje nie wycofały się. Ruszyły w pościg za uciekającymi przed nimi skrzydlatymi sępami. I działały bardzo agresywnie. To była sytuacja bojowa, o śmiertelnym skutkach.
  Co jednak nie przyniosło śmierci, a raczej, powiedzmy, przyjemność. Ja, piloci, nawiasem mówiąc, nie zniknęliśmy, tylko zmieniliśmy się w siedmio-, ośmioletnie dzieci, biegając teraz w krótkich spodenkach, klepaliśmy się po bosych, małych stópkach i odgryzaliśmy smakołyki.
  To była prawdziwa bitwa. A dzieciaki po prostu wkładały sobie gwizdki do ust i dmuchały w nie. A rezultatem była prawdziwie cudowna transformacja. Fala magii popłynęła z różdżek, pierścionków na bosych palcach u stóp i innych takich cudownych rzeczy. I wszystkie samoloty zostały pokryte płonącą falą. A samochody zamieniły się w górę ciast, lodów i marmolady, lizaków, pączków, pierników z lukrem, wielkich pianek marshmallow w czekoladzie i tak dalej.
  Były pyszne. Piloci stali się chłopcami, a kilku pilotów dziewczynkami, a teraz małe dzieci biegały i się wierciły.
  Tak zakończył się nalot, po którym zginęło kolejne 2,5 tysiąca samolotów.
  Po takiej porażce alianci zgodzili się na rozmowy pokojowe. Stalin zaproponował kompromis - powrót do tego, co osiągnięto na konferencji jałtańskiej.
  Obawiając się kolejnego podstępu Stalina, alianci przystali na to. Co więcej, w tym przypadku wojska radzieckie musiały się wycofać.
  Gorzej było z Japonią. Zdobyła całe Kraje Nadmorskie z wyjątkiem Władywostoku, a samurajowie zajęli Chabarowsk. W różnych miejscach przekroczyli Amur i zdobyli większość Mongolii.
  Ale tutaj łatwo było dojść do porozumienia z aliantami. ZSRR przerzucił wojska z zachodu na wschód, a USA, Wielka Brytania i ich sojusznicy wznowili działania wojenne przeciwko Japonii. I rozpoczęła się wielka ofensywa.
  Wojska radzieckie wyparły Japończyków z Kraju Nadmorskiego już zimą i przejęły kontrolę nad Mandżurią i Port Artur. Alianci zdobyli Okinawę i wylądowali w samej japońskiej metropolii.
  A gdy bomby atomowe zostały zrzucone na Hiroszimę i Nagasaki, cesarz ogłosił kapitulację.
  23 lutego 1947 roku zakończyła się II wojna światowa. Podpisano nowe porozumienia. ZSRR przejął kontrolę nad Wyspami Kurylskimi i południowym Sachalinem. W Chinach do władzy doszedł prosowiecki rząd Mao Zedonga.
  Krótko mówiąc, było jak w prawdziwej historii. Potrzeba było może tylko kilku milionów dodatkowych zwłok. I wszyscy pamiętali dziwne cuda, gdy samoloty zamieniały się w różne smakołyki, a piloci w dzieci. I to było naprawdę fajne. I takie piękne i zachwycające. Więc nikt nie rozwiązał tego fenomenu.
  A wieczne dzieci-czarodzieje Oleg Rybaczenko, Małgorzata Korszunowa i Pippi Pończoszanka kontynuowały swoje niezliczone misje na całym świecie i walkę o prawdę i sprawiedliwość w tym i wielu innych wszechświatach.
  ROZDZIAŁ #8.
  Darii Rybaczenko w końcu udało się uciec z niemieckiego obozu pracy. Rozbudziła się w niej ogromna chęć do twórczości literackiej. Bosonoga dziewczyna wzięła to i zaczęła pisać z wielkim zapałem:
  Film o Mikołaju II zakończył się w najciekawszym momencie. Nie chodzi o to, że Svante"owi podobało się to, co zobaczył. Wręcz przeciwnie - carska Rosja jest historycznym wrogiem Szwecji, a jej zwycięstwa nie spodobały się młodemu patrioty i potomkowi Wikingów. Teraz jednak musi wstać i ponownie maszerować z innymi dziećmi. Po odpoczynku, o dziwo, poruszanie się jest jeszcze trudniejsze. Dopóki się nie rozgrzeje. A dzieci zaczęły nieco przyspieszać. Carleson wydał rozkaz:
  - Szybki marsz!
  Usłyszano piosenkę:
  Odważni żołnierze maszerują z pieśniami,
  A chłopcy biegną za nim radośnie!
  I tupiąc lewą nogą, najenergiczniejszym krokiem,
  Uderzmy naszego wroga w ryj!
  Svante zaśmiał się i zaćwierkał:
  - Jasne, ruszamy! Dla króla Szwecji - razem!
  Dziewczyna hrabina pisnęła:
  - Ku nowym granicom imperium!
  Carleson zauważył z uśmiechem:
  - Wy nadal jesteście zielonymi dziećmi! A ja byłam wszędzie! Chcesz, żebym wam pokazała film?
  Wilk w dżinsach odpowiedział z uśmiechem:
  - Naprawdę chcemy!
  A grubas z silnikiem włączył obraz na hologramie. To było coś wspaniałego i niepowtarzalnego.
  Alternatywny wszechświat, w którym car Mikołaj II mianował admirała
  Makarow dowodził eskadrą Pacyfiku już w 1902 roku. Nadał mu także nadzwyczajne uprawnienia, m.in. przy budowie bazy.
  W rezultacie doszło do wojny z Japonią, ale od samego początku przebiegała ona pomyślnie dla carskiej Rosji. Japoński atak niszczycieli zakończył się zniszczeniem niemal wszystkich okrętów biorących w nim udział, a krążownik "Wariag" ocalał. Wojna potoczyła się pomyślnie dla carskiej Rosji. Japonia poniosła klęskę i oddała carskiej Rosji zarówno Kurylskie Wzgórze, jak i Tajwan, płacąc wysoką kontrybucję.
  Wkrótce, w wyniku dobrowolnej aneksji regionów chińskich, powstała Żółta Rosja. Korea również stała się częścią carskiego imperium.
  Aleksander Suworow jest autorem powiedzenia: Rosja nie jest gotowa na żadną wojnę, bo gdy już jest gotowa, nie ma głupców, którzy by z nią walczyli.
  Dlatego nie wybuchła I wojna światowa. Austro-Węgry rozpadły się po śmierci króla, a carska Rosja po cichu zaanektowała Galicję i Bukawinę, a także województwo krakowskie. Niemcy nie odważyli się rozpocząć wojny.
  Wkrótce Czechosłowacja dokonała zamachu stanu i stała się królestwem w ramach carskiej Rosji. Imperium Mikołaja II przeżywało boom gospodarczy i w 1929 roku stało się drugim co do wielkości producentem przemysłowym na świecie. Jej populacja również szybko rosła. Wskaźnik urodzeń utrzymywał się na bardzo wysokim poziomie, a śmiertelność, w tym śmiertelność niemowląt, spadała dzięki powszechnemu stosowaniu antybiotyków i szczepień. Z tego powodu Rosja w 1929 roku stała się krajem o populacji przekraczającej trzysta pięćdziesiąt milionów. W rezultacie jednak pojawiło się przeludnienie w rolnictwie. A kiedy rozpoczął się Wielki Kryzys, był on bardzo dotkliwy i dotkliwy. I tak król Wilhelm, już w podeszłym wieku, postanowił rozpocząć wojnę z Rosją. Co więcej, udało mu się podpisać pakt o neutralności z Francją i Wielką Brytanią. A 1 sierpnia 1934 roku Niemcy, dwadzieścia lat później, oficjalnie wypowiedziały wojnę carskiej Rosji. W tym czasie Austria stała się jej częścią, a populacja Niemiec przekroczyła sto milionów. Ale car Mikołaj II, biorąc pod uwagę swoje posiadłości azjatyckie, ma w sumie prawie czterysta milionów ludzi. I armię liczącą pięć milionów żołnierzy - i to bez mobilizacji. Zatem Mikołaj II ma prawie cztery razy więcej ludności.
  A gospodarka jest dwa razy silniejsza. I rozpoczęły się ciężkie walki. Wojska rosyjskie początkowo broniły się. A na granicy z Niemcami zbudowali już mnóstwo fortyfikacji.
  Głównym na co stawiał starzec Wilhelm, były oczywiście czołgi.
  Niemcy mieli ich mnóstwo. W tym ciężkie. Ale carska Rosja również miała takie maszyny. Co prawda Mikołaj II preferował lekkie. Powodem jest to, że Rosja jest bardzo dużym krajem, a lekkie czołgi łatwiej transportować, rzadziej psują się podczas przepraw i mają większą prędkość.
  Rzeczywiście, rosyjskie czołgi mogły osiągać prędkość do stu kilometrów na autostradzie, co w tamtych czasach było imponujące. Nawet jak na standardy XXI wieku, to bardzo przyzwoita prędkość dla czołgu.
  Wilhelm preferował ciężkie. Cesarz miał już ponad siedemdziesiąt lat i naturalnie jego energia nie była taka sama. Dlatego coś niezbyt szybkiego, ale dobrze zabezpieczonego budziło większe zaufanie.
  W tamtym czasie carska Rosja posiadała pierwsze śmigłowce na świecie. Była to jedyna armia z seryjnie produkowanym sprzętem tego typu. Lotnictwo carskie również było dobre. I pod tym względem Rosja przewyższała Niemcy zarówno pod względem ilości, jak i jakości.
  Imperium carskie było bardzo silne w kawalerii. Nikt nie mógł się równać z Rosją pod względem liczebności kawalerii. A to potężna siła.
  Krótko mówiąc, decyzja Wilhelma była przygodą, i to samobójczą. Mimo to wojna się rozpoczęła. A Niemcy nadciągnęli lawinowo. I początkowo udało im się wcisnąć na terytorium Rosji.
  A potem Carleson wraz z Pippi Pończoszanką postanowili wspólnie stawić czoła ludziom cesarza. I obaj czarodzieje chwycili za magiczne różdżki. I bez namysłu obrócili je. A ciężkie niemieckie czołgi zaczęły zmieniać się w wielkie, soczyste melony i dojrzałe arbuzy. A to były po prostu wspaniałe owoce.
  A niemiecka piechota zaczęła się kurczyć na naszych oczach. I zamienili się w pięcio-, sześcioletnich chłopców. I skakali i podskakiwali w krótkich spodenkach, śmiejąc się jak prawdziwe dzieci. A bose, okrągłe obcasy małych chłopców błyskały.
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - To bardzo miłe ze strony Carlesona, że dał nam drugie dzieciństwo!
  Gruby chłopiec odpowiedział:
  - Nie tylko ładne, ale i praktyczne! To szkoła reedukacji!
  I wieczne dzieci się śmiały. A jeden z dużych zamienił się w ogromny pucharek do lodów. I to całkiem fantazyjnie wygięty. I wyglądał pięknie i stylowo. A jak na wierzchu jest czekoladowy proszek - to jest super.
  Potem inne zbiorniki zaczęły zamieniać się w ciasta, ciastka i inne wspaniałe przysmaki. I takie, powiedzmy, pyszne, i wydzielają cudowny aromat.
  Pippi zachichotała i zauważyła:
  - Widzisz zaćmienie na niebie, albo przeciwnie, wypogodziło się, wtedy nastąpi przemiana i miłosierdzie Boże!
  Carleson zauważył z uśmiechem:
  - Wierzę w bogów. Ale nie wierzę w Biblię ani Koran!
  Dziewczyna roześmiała się i odpowiedziała:
  - Jak to możliwe, że my dwaj nie wierzymy w bogów, skoro utrzymywaliśmy z nimi kontakt, a nawet zaprzyjaźniliśmy się z niektórymi z nich!
  Dzieci pracowały z magicznymi różdżkami, bardzo aktywnie. Pippi Pończoszanka również używała pierścionków na bosych palcach u stóp. To był wspaniały i cudowny efekt.
  Ale potem wszystkie czołgi zamieniły się w ciasta, lody, gigantyczne melony i arbuzy.
  Carleson nawet śpiewał z uśmiechem:
  Melony, arbuzy, bułki pszenne,
  Hojna, dostatnia kraina...
  A na tronie zasiada w Petersburgu -
  Ojcze Carze Mikołaju!
  I polecieli na inną linię frontu z Pippi. Bitwy toczyły się też w powietrzu. Rosyjskie helikoptery strzelały do Niemców seriami. Carleson zauważył:
  - Okazujemy humanizm!
  Pippi zachichotała i używając swej najnowocześniejszej magii, by zamienić niemieckich żołnierzy w małych chłopców, zaśpiewała:
  Aiguillette tępi się od spokojnego życia,
  W bezczynności kolory sztandarów bledną...
  A ten, kto mówi o humanizmie,
  Szpieg, szpieg, szpieg!
  A niemieckie samoloty też zamieniły się w coś niezwykle apetycznego i fajnego. Wyobraźcie sobie te lizaki, marmolady w cukrze pudrze i lody czekoladowe. A co, gdyby zamieniły się w watę cukrową i płatki kukurydziane? I to też jest pyszne.
  Carleson zauważył:
  - Fajnie jest tak przemieniać Pippi?
  Dziewczyna z bosymi stopami, które są tak wygodne przy rzucaniu zaklęć, zauważyła:
  - Tak, efektownie i spektakularnie! Jak w jakiejś bajce!
  I wieczne dzieci potrząsnęły swoimi magicznymi różdżkami. I znów zaczęły się transformacje. Takie cudowne, powiedzmy.
  Ale wygranie całej wojny dla carskiej Rosji byłoby zbyt ryzykowne. A pomagali tylko w newralgicznych punktach frontu. A potem opuścili to miejsce.
  A walki trwały dalej. Po mobilizacji sama armia rosyjska ruszyła do ataku, i to całkiem skutecznie. Już późną jesienią Niemcy zostali wyparci z Królestwa Polskiego. A pod koniec grudnia oddziały rosyjskie dotarły już do Odry. Sytuacja Niemców stała się trudna. Znaczna część Prus Wschodnich również została zajęta. A w styczniu sytuacja stała się jeszcze gorsza. Francja unieważniła traktat o neutralności, powołując się na sojusznicze stosunki z Rosją.
  I otworzyli drugi front, by odzyskać ziemie podbite przez Niemcy pod wodzą von Bismarcka. A potem zaczęli uciskać imperium Wilhelma. Do tego stopnia, że kości chrzęściły. A pod koniec marca prawie całe Prusy Wschodnie i Pomorze zostały zdobyte przez carską Rosję. A w kwietniu zaczęli forsować Odrę...
  Wilhelm, zdając sobie sprawę z pogarszającej się sytuacji, poprosił o pokój. Warunki były bardzo surowe. Wschodnia granica Niemiec przebiegała wzdłuż Odry, czyli zachodniej granicy Rosji. Niemcy utraciły również Elzar i Lotaryngię, które Francja zwróciła sobie, a także wszystkie swoje kolonie. Zostały one podzielone między Rosję i Francję. Niemcy zostali również zmuszeni do zapłaty wysokich reparacji wojennych.
  Następnie Imperium Carskie zaanektowało Iran, a Wielka Brytania zajęła jego południowe regiony. Powodem były masowe niepokoje w Iranie. Ostatecznie Imperium Osmańskie również ogarnęła rebelia i zostało podzielone między wielkie mocarstwa. Włącznie z Azją Mniejszą, większością Iraku, a w końcu ze Stambułem, czyli Carogrodem, znalazły się w granicach Rosji Carskiej.
  A potem Mikołaj II podjął ważną decyzję: przeniósł stolicę Rosji do Konstantynopola.
  Chciał to zrobić od dawna - w Petersburgu było za zimno i wilgotno, a lato było okropne. A w Konstantynopolu - upał i łagodna zima. No i w tym samym czasie zmienił nazwę miasta na Nikołajgrad.
  I cóż za mocny ruch, już nie młody car. Również Mikołaj II, nazywany teraz Wielkim, a nawet Największym, zezwolił każdemu w swoim imperium na posiadanie czterech żon. Specjalny sobór Kościoła Prawosławnego zalegalizował to. Co więcej, w Starym Testamencie istniała poligamia, a w Nowym nie było zakazu posiadania więcej niż jednej. Jest tam napisane, że urzędnik musi być mężem jednej żony, co oznacza, że świecki może mieć więcej.
  W ten sposób imperium carskie rozprzestrzeniło się bardzo szeroko.
  Mikołaj II rządził do 1944 roku - czyli przez pięćdziesiąt lat. I nie tak jak Iwan Groźny, który przez część swojego panowania piastował tę funkcję czysto nominalnie, lecz w rzeczywistości przez cały czas, obejmując tron w wieku dorosłym.
  I wszystko było w porządku, można by rzec, z wyjątkiem tego, że absolutyzm został zachowany i nie było parlamentu. Następcą Mikołaja został jego wnuk, również bardzo młody, bo zaledwie trzynastoletni. Był synem Aleksego Nikołajewicza. Ale na razie w imperium panował spokój. Dzień pracy skrócono do dziewięciu godzin, a dni przedświąteczne i przedweekendowe do siedmiu. Pensje były wysokie.
  A po wprowadzeniu złotego standardu, jakim był rubel rosyjski, ceny przez wszystkie pięćdziesiąt lat panowania Mikołaja II były albo stabilne, z zerową inflacją, albo w przypadku niektórych towarów, zwłaszcza przemysłowych, wręcz spadły.
  Kraj był zamożny, ogromny, kwitnący, a nawet zajął pierwsze miejsce w światowej gospodarce - wyprzedzając USA. Ogólnie rzecz biorąc, życie w carskiej Rosji stało się lepsze.
  Nawiasem mówiąc, Lenin stał się bardzo popularnym pisarzem science fiction. Jego dzieła tłumaczono na wiele języków, w tym na rosyjski. Na wygnaniu Włodzimierz Iljicz poznał Walesę i doszedł do wniosku, że ma już dość rewolucji, lepiej żyć w świecie fantazji i pisać bajki. Zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Lew Trocki zajął się biznesem i odniósł w nim sukces, stając się bardzo bogatym człowiekiem. A Józef Stalin w końcu tak dużo grał, że został powieszony. Najwyraźniej cierpliwość policji i carskich władz się wyczerpała. Wasilewski zrobił dobrą karierę wojskową, zostając generałem pułkownikiem. Żukow jednak nie awansował wyżej niż kapral i wrócił do fabryki. Budionny awansował do stopnia eseaula i przeszedł na emeryturę z honorową emeryturą.
  Po klęsce Niemiec Hitler próbował zrobić karierę polityczną w nowo powstałej republice. Najwyraźniej jednak przegapił swój czas i został zepchnięty na dalszy plan przez młodszych i bardziej utytułowanych konkurentów, a jego partia pozostawała w cieniu.
  A napięcie między carską Rosją a Wielką Brytanią rosło. Zwłaszcza gdy wojska carskie przejęły kontrolę nad Afganistanem. Młody, nowy car, który otrzymał od ojca dość groźne imię Lew, zaczął domagać się dostępu Rosji do Oceanu Indyjskiego. Ale to już inna historia. I tym razem skończyło się lepiej niż zwykle.
  Carleson skończył wyświetlać film i puścił oko do swoich partnerów. Wilk w dżinsach wykrzyknął:
  - To jest świetne!
  Svante zauważył:
  - Znów Rosja, a gdzie Szwecja!
  Potwierdzono liczbę chłopców:
  - Tak, chcemy świata, w którym Szwecja stanie się wielkim imperium, a nie Rosja czy Wielka Brytania.
  Dziewczyna hrabina skinęła głową:
  - Rosja jest historycznym wrogiem Szwecji. Lepiej byłoby, gdyby została zmielona na pył, niż uczyniona światowym hegemonem i supermocarstwem!
  Chłopiec chłopski pisnął:
  - Tak, właśnie o to chodzi! Chcemy sukcesu i dobrobytu dla Szwecji! A Rosji mówimy nie!
  Wiejska dziewczyna zauważyła:
  - Lepiej byłoby pomóc Karolowi Dwunastemu i pokonać Piotra Wielkiego!
  Svante potwierdził:
  - Dokładnie! Co więcej, to Piotr Wielki rozpoczął wojnę i oblegał szwedzkie miasto Narwę!
  Carleson roześmiał się i odpowiedział:
  - Widzę, że znasz dobrze historię swojego kraju!
  Helena Mądra odpowiedziała ze śmiechem:
  - Co w tym dziwnego? Dzieciaki są takie mądre w dzisiejszych czasach!
  Hrabia chłopców wyraził sprzeciw:
  - Dzieci zawsze były mądre! Nie myśl, że są głupie tylko dlatego, że są młode!
  Dziewczyna hrabina zachichotała i zauważyła:
  - A my nie jesteśmy tacy łatwi, żeby się chować w krzakach!
  Wilk w dżinsach zachichotał i zaśpiewał:
  Że światło naucza,
  Zimą i wiosną...
  Bez wyjątku nalegam,
  Wszystkie złe duchy lasu!
  A dzieci po prostu wybuchnęły śmiechem. To naprawdę wyglądało bardzo zabawnie.
  A wilk w dżinsach jest, powiedzmy, taki słodki.
  Svante zapytał Carlesona:
  - A może masz film, w którym Szwecja już wygrywa?
  Grubas z silnikiem odpowiedział pewnie:
  - Oczywiście, że tak!
  Dzieci-wojownicy krzyknęli chórem:
  - Proszę nam pokazać!
  Carleson nie protestował i włączył repeater - hologram błysnął i zaczął pokazywać film, w nowy sposób, o Karolu Dwunastym.
  Król Szwecji, dzięki interwencji Carlsona i bosonogiej dziewczynki Pippi Pończoszanka, nie umarł w Norwegii, lecz zdołał ją pojmać. W rezultacie kraj ten został przyłączony do państwa. Carlson, ten wieczny chłopiec, i Pippi Pończoszanka stworzyli hologram ogromnego, przezroczystego ptaka w kształcie gołębicy z gałązką laurową. Norwegia poddała się Karolowi XII i z radością przyjęła jego panowanie.
  Jednak Szwecja, wyczerpana wojną z Rosją, nie mogła już dłużej kontynuować wojny i podpisano traktat pokojowy. Car Piotr zgodził się na sformalizowanie nabytków terytorialnych w formie zakupów za duże sumy pieniędzy oraz na coroczne dostarczanie Szwedom dużej ilości zboża za darmo.
  Wojna się skończyła, ale Karol XII pałał żądzą zemsty. Zebrał i zgromadził swoje siły. I tak w 1737 roku, gdy armia rosyjska była zajęta wojną z Turcją, potężna armia Karola XII zdobyła i oblegała Wyborg. Miasto-twierdza było dobrze bronione i miało silny garnizon.
  Tym razem Carlson postanowił pomóc królowi Szwecji.
  I tak grubas z motorem przedarł się przez rosyjską twierdzę. Dokonał tego za pomocą czapki-niewidki, a najlepszą ochroną przed psami jest tłuszcz lamparta.
  I tak chłopiec-czarodziej wszedł do prochowni i zapalił lont w lufie. Potem wyszedł z piwnicy.
  Bezpiecznik się przepalił, a potem nastąpił wybuch. Mur zawalił się wraz z centralną baterią. Powstała ogromna dziura.
  Po czym armia szwedzka rzuciła się do szturmu. Był on szybki i zacięty. Jednak armia rosyjska nie była już w stanie skutecznie stawiać oporu. Wyborg padł. Droga do Petersburga stanęła otworem.
  A armia Karola XII oblegała stolicę Rosji. Po drodze dołączyło do niego kilku szlachciców, których obraziła autokracja i którzy mieli nadzieję, że łatwiej i lepiej będzie im się żyć w Szwecji, która była bardziej demokratyczna i miała parlament.
  Na polu bitwy rozegrała się bitwa. Po jednej stronie walczyły wojska rosyjskie, po drugiej szwedzkie.
  Rosjanami dowodził osobiście Biron, a Szwedami Karol XII.
  Wynik bitwy był niejasny. Rosjanie wciąż mieli przewagę liczebną, choć niezbyt dużą. Ale znów interweniował gruby chłopak ze Sztokholmu, Karleseon. I znów jego interwencja okazała się dla Rosjan negatywna. Oprócz wiecznego chłopaka Karleseona, była tam również dziewczynka, Gerda, która również posiadała magię. Na każdym palcu jej bosej stopy widniał pierścień.
  Blondynka kiedyś pokonała Królową Śniegu i teraz chciała pomóc swoim szwedzkim braciom.
  A jej bosym stopom nie bał się ani śnieg, ani rozżarzony węgiel.
  I nagle te dzieci-magicy rozpętały falę strachu na rosyjską kawalerię. Konie spłoszyły się i rzuciły do ucieczki. Szeregi kozackie i husarskie zmieszały się i zderzyły, przebijając się włóczniami i szablami.
  A potem Szwedzi dodali kartacze. I zmietli mnóstwo rosyjskiej piechoty.
  Następnie szwedzcy lansjerzy ruszyli do bitwy. Karol XII wykonał sztuczny manewr, oskrzydlając Rosjan i atakując ich od tyłu.
  Carleson, machając różdżkami, wystrzelił pulsary w stronę armii rosyjskiej i zaśpiewał:
  Szwecja będzie cudowna,
  Największy z krajów...
  Po prostu niebezpiecznie jest z nami współpracować,
  Jesteśmy prawdziwymi dziećmi huraganu!
  Pod pewnymi względami Carleson jest naprawdę dzieckiem, choć ma już kilkaset lat. Jego ojciec jest karłem, a matka mumią. I może żyć tysiące lat w ciele. A jak wiemy, ludzie mają nieśmiertelną duszę, która może żyć wiecznie, w przeciwieństwie do ciała.
  Nawet teraz tysiące zamordowanych dusz spieszą do nieba, gdzie Wszechmogący Bóg i święci będą ich sądzić.
  Ludzie masowo umierają. Karol XII jest już stary. Trzydzieści siedem lat temu pokonał pod Narwą przeważającą liczebnie armię Piotra Wielkiego. I teraz robi to ponownie. Tylko tym razem ma po swojej stronie siłę Carlesona i Gerdy. A te dzieci naprawdę czynią cuda.
  A potem wróciła Pippi Pończoszanka. Też zawsze boso, z rudymi włosami, które lśnią jak płomień znicza olimpijskiego.
  Chociaż te dzieci-czarodzieje są złe dla Rosji. Ale Gerda jest z Danii, a Karleson jest Szwedem, jak Pippi, i można ich zrozumieć. I dlaczego Baba Jaga nie miałaby pojawić się po stronie rosyjskiej? Czy jesteśmy czarownicami, czy nie, czy jesteśmy patriotami, czy nie?
  Ale w tym przypadku, jakoś nie pojawił się ze strony rosyjskiej żaden goblin, żaden wodny duch, żadna Baba Jaga, żadna kikimora.
  Armia rosyjska dowodzona przez Birona została pokonana. Karol XII zdobył Petersburg. Wówczas Anna Janowna przeniosła stolicę do Moskwy i próbowała kontynuować wojnę.
  Karol XII, zgromadziwszy swoje siły, rozpoczął inwazję w głąb Rosji. Sytuację pogarszał fakt, że wojna z Imperium Osmańskim wciąż trwała.
  A chan krymski zaatakował południowe regiony Rosji, niszcząc Tułę, Riazań i Kijów.
  Wojska osmańskie podjęły kampanię przeciwko Astrachaniu. Tym razem były dobrze przygotowane i zdołały oblegać miasto. Dysponowały potężną artylerią, która obracała w pył domy i mury. Karol XII zbliżył się do Moskwy. Decydująca bitwa rozegrała się w pobliżu drugiej stolicy Rosji.
  A potem Carleson i Gerda, a wraz z nimi dziewczyna ze Szwecji, Pippi Pończoszanka, podnieśli się i chórem rzucili na armię rosyjską. I zaczęli machać swoimi magicznymi różdżkami.
  A także Pippi i Gerda - te wieczne dziewczęta stukały bosymi palcami, a na każdym palcu miał pierścień z magicznymi artefaktami. I rozpętała się niewiarygodna burza, która oślepiła Kozaków i huzarów. A oni zawrócili i rozdeptali kopytami własną piechotę. To jest prawdziwie piekielna ciemność.
  A Pippi i Gerda rzucały artefaktami we wrogów i dosłownie ich przebijały. Carleson również rozpętał niesamowitą burzę. I oszołomione wrony zaczęły spadać w niebo, przebijając głowy rosyjskich żołnierzy.
  A dziewczęta wystrzeliwały ogniste pulsary bosymi palcami u stóp i śpiewały:
  Jesteśmy dziećmi Szwecji, podzieliliśmy los Napoleona,
  Choć boso nawet po śniegu, mróz...
  Dziewczyny nie przejmują się prawem policyjnym,
  Ponieważ Chrystus przyniósł łaskę!
  
  Chcę powiedzieć hipokrytom, że jesteście po prostu okropni,
  Potępiasz nas wszystkich na próżno...
  My, dziewczyny, jesteśmy wielkimi łobuzami,
  Nawet Karabas nam się nie boi!
  
  Każdy z nas nie jest tylko dzieckiem,
  Albo po prostu mówiąc, naprawdę jest supermanem...
  A głos Pippi jest bardzo wyraźny,
  Wiem, że chłopak nie będzie miał żadnych problemów!
  
  Zdobędziemy ogrom wszechświata,
  Chociaż nasze stopy są brudne i bose...
  A naszym zajęciem jest tworzenie,
  W imię naszej pięknej Szwecji!
  
  My, dzieci, wiecie, wcale nie jesteśmy kalekami,
  A wojownicy Ziemi Świętej...
  Wysławiajmy naszą Ojczyznę, uwierz mi, na zawsze,
  W imieniu naszej szwedzkiej rodziny!
  To właśnie taki pojedynek zaaranżowały Wieczne Dzieci. I jakże trudne to było dla żołnierzy armii rosyjskiej.
  Co prawda, tym razem po stronie armii carskiej stanęło kilka leśnych goblinów. Próbowali wskazywać na Szwedów ożywione, chodzące drzewa, groźnie machając gałęziami i korzeniami.
  Ale Pippi i Gerda trzasnęły bosymi stopami i drzewa zapłonęły błękitnym płomieniem. Ich liście dosłownie zwęgliły się i zapyliły. A przestraszone drzewa, cierpiące i trzęsące się ze strachu, rzuciły się na rosyjskie wojska. To dopiero była zabawa.
  I gobliny leśne znalazły się w ciasnej sytuacji. Carleson poszedł i wyczarował dużą klatkę. I oba brodate stworzenia wylądowały w niej.
  Było naprawdę ciasno... A armia rosyjska została zaatakowana przez trójkę groźnych dzieciaków ze Skandynawii. Nie bez powodu są potomkami Wikingów. A kiedy na tyłach pojawili się szwedzcy lansjerzy, wynik bitwy był już przesądzony.
  Po klęsce na Polu Marsowym carska Rosja zawarła pokój ze Szwecją.
  Konieczne było oddanie wszystkich ziem podbitych wcześniej przez Piotra Wielkiego, a także Nowogrodu i Pskowa, oraz zapłacenie ogromnej daniny Skandynawom.
  Jakie nieszczęście czeka zwyciężonych?
  Ale carska Rosja zdołała odbić Astrachań z rąk Turków. Rozpoczął się okres pokoju. Annę Jannownę zastąpił Iwan VI, wciąż niemowlę, a po nim Elżbieta Pietrowna.
  I tak zaczęła przygotowywać wojnę zemsty przeciwko Szwecji. Karol XII rozpoczął wojnę w Europie, aby odzyskać dawne posiadłości swojego imperium, a nawet je powiększyć.
  Początkowo Szwedzi, z pomocą Carlesona, Gerdy i Pippi Pończoszanka, odnosili sukcesy. Ale potem Karol XII zaatakował Danię. Gerda odwróciła się od niego. Carleson i Pippi również wyruszyli. I potężna Brytania przystąpiła do wojny ze Szwecją. A po niej Prusy, gdzie panował wielki monarcha Fryderyk II. W tym czasie Karol XII był już stary, zgrzybiały i nie był już tak genialny.
  Kazachstan również przyłączył się do carskiej Rosji, stając się coraz większy i silniejszy.
  I najpierw duża armia oblegała Nowogród. A potem Baba Jaga nadleciała z moździerzem. I zaczęła popisywać się najróżniejszymi sztuczkami i trikami.
  Gdy tylko machnie miotłą, tysiąc Szwedów wystrzeli w powietrze i zacznie wirować i kręcić się.
  Baba Jaga po prostu poszła i warknęła:
  - Ale pasaran!
  I znowu kręci miotłą. A potem kikimora dodała: "To dopiero była zabawa". A był rok 1754, a król Szwecji miał siedemdziesiąty drugi rok panowania.
  Nie ma siły i energii. Krótko mówiąc, wojska rosyjskie szturmem zdobyły Nowogród z pomocą Baby Jagi i kikimory.
  Psków został odcięty; jego garnizon poddał się bez walki.
  Po czym wojska rosyjskie obległy Narwę. A w Europie Prusacy i Anglicy pokonali Szwedów. A potem dołączyli do nich Francuzi.
  Aleksander Suworow wyróżnił się w szturmie na Narwę, a ta twierdza również upadła. Carska Rosja zademonstrowała swoją siłę, a za panowania Elżbiety Pietrowny nastąpiło odrodzenie. W 1755 roku wojska rosyjskie odbiły Rygę i Rewal. Następnie zdobyto Wyborg. Wojna ze Szwedami trwała nadal. W Europie, w 1757 roku, padł ostatni bastion Szwedów, którzy zawarli haniebny pokój. Wojna z Rosją trwała przez jakiś czas do grudnia 1758 roku. Kiedy Karol XII w końcu zmarł, przeżywszy siedemdziesiąt sześć lat - co jak na tamte czasy nie było małym okresem - jego wnuk zawarł pokój z cesją wszystkich terytoriów, które Szwedzi zdołali zdobyć za Anny Janowej, i nieco więcej.
  I tak wojna się skończyła. Carleson i Pippi Pończoszanka nigdy nie interweniowali, a tym samym, można by rzec, dopuścili się zdrady. Ale leśne gobliny, Baba Jaga i kikimory odegrały ważną rolę, a na koniec nawet duch wody się pojawił. I to było wspaniałe. Tyle że kiedy wojska rosyjskie próbowały przedostać się do Sztokholmu, Pippi Pończoszanka machnęła magiczną różdżką i ogniste pióra spadły z góry na rosyjskie okręty, podpalając rosyjską eskadrę.
  Po czym Elżbieta Pietrowna pospiesznie zawarła pokój. Trzy lata później zmarła, a na tron wstąpił Piotr III, ale to już inna historia.
  ROZDZIAŁ 9.
  Chłopcy i dziewczęta zaczęli wydawać okrzyki niezadowolenia:
  - Nie! Nie jesteś dobrym Carlesonem - jesteś rzodkiewką! Czemu nie pomogłeś Karolowi Dwunastemu wykończyć Rosji!
  Wolf in Jeans dodał:
  - Początek był dobry, ale zakończenie to istny bajzel! Czemu ty i Pippi nie pomogliście królowi? No dobrze, Gerdo, ona jest Dunką. Ale po prostu masz obowiązek służyć ojczyźnie!
  Carleson wyraził sprzeciw:
  - Jestem kosmopolitą, ale nie do końca Szwedem!
  Elżbieta Mądra skinęła głową:
  - Tak, jesteśmy bohaterami z bajki, ponad narodami i rasami, jesteśmy dla międzynarodowości! A w świetle rozumu nie ma Żyda, Greka, Szweda, Rosjanina, Niemca, Amerykanina!
  Wilk w dżinsach skinął głową na znak zgody:
  - Zgadza się! Nie jestem człowiekiem i nie mam żadnej narodowości jako takiej!
  Svante wykrzyknął:
  - A ja jestem Szwedką i jestem z tego dumna!
  Carleson chciał coś powiedzieć, gdy nagle pojawił się leśny chłopiec, jakby wyskakując z ziemi. Był to chłopiec około dziesięcioletni, w kapeluszu z borowików na głowie, w krótkich spodenkach i boso, ale w koszulce i spodenkach utkanych z liści dębu.
  Puścił oko do młodej drużyny:
  - Uważajcie chłopaki, przed wami jest pole maków, a z niego wydobywa się trujący zapach.
  Elżbieta Mądra zapytała z uśmiechem:
  - I nie da się tego obejść...
  Lesovichok odpowiedział:
  - Jeśli chcesz dostać się do królestwa Kościeja, nie ma innej drogi. Chyba że polecisz w powietrzu!
  Carleson zaśmiał się:
  - Mogę przelecieć! Ale co z moją bosonogą drużyną? Mam ich zostawić?
  Chłopiec z lasu odpowiedział:
  - Jest jeszcze jedna opcja, przejście podziemnym przejściem. Pilnują go tylko duchy lasu, które zażądają zapłaty.
  Chłopiec-hrabia ryknął:
  - Co, nie mamy czym zapłacić!? Doszliśmy do tego!
  Carleson zaśmiał się:
  - Po co im złoto? Myślę, że Helena Mądra wie, jak zdobyć je w dużych ilościach.
  Chłopiec z lasu zachichotał i odpowiedział:
  - Złoto? Oczywiście, zawsze jest cenne. Ale duchy lasu nie są nim zbytnio zainteresowane, bo brak ciała i kości sprawia, że cielesne przyjemności są dla nich niedostępne... - Tu magiczne dziecko zrobiło pauzę i kontynuowało. - Ale duchowe przyjemności mogą je zainteresować. Opowiedz im jakąś zabawną lub ciekawą historię, a pozwolą ci przejść przez tunel.
  Elena zachichotała i odpowiedziała:
  - I to jest bardzo dobry pomysł! Może Carleson opowie.
  Grubas z silnikiem wykrzyknął:
  - Zaprowadź mnie do nich!
  I bosonoga ekipa ruszyła. Nawet Elena wolała zdjąć buty na wysokich obcasach, żeby nie wyróżniać się. Biorąc pod uwagę, że miała bardzo piękne i zgrabne nogi, był to dobry pomysł, a bose stopy jej pasowały.
  Tylko Carleson i wilk w dżinsach woleli zostawić na nogach buty, mimo upału.
  Dotarli do podziemnego przejścia. Istotnie, drogę blokowało im czterech przezroczystych olbrzymów. Wyglądali jak wojownicy w zbrojach i z maczugami, ale jednocześnie wszystko było przez nich przezroczyste, niczym strumień w ciągu dnia.
  Helena Mądra skłoniła się:
  - Chwała wam, wielcy wojownicy!
  Grzmieli na cały głos:
  - Brawo dla ciebie, ślicznotko! I dla twojej drużyny!
  Dziewczyna, wyróżniająca się mądrością, zapytała:
  - Przepuśćcie nas podziemnym przejściem na drugi koniec!
  Duchy wielkich wojowników ryczały:
  - Przepuścimy cię, jeśli powiesz nam coś ciekawego!
  Wilk w dżinsach krzyknął:
  - Już idę! Mamy tu kogoś, kto opowie i pokaże!
  Carleson skinął głową, opierając ją na grubym karku:
  - Opowiem ci i pokażę, ale bez zbędnych ceregieli i wykrętów!
  Duchy wojowników zagrzmiały:
  - Decyzja należy do nas! Jeśli ci się nie spodoba, opowiesz nam więcej! Uwielbiamy słuchać, bo przyjemności fizyczne są niedostępne, więc daj nam duchowy pokarm!
  Gruby chłopiec włączył obraz holograficzny i powiedział:
  - No to posłuchaj, jeśli masz ochotę!
  I zaczął snuć swoją opowieść.
  5 marca 1969 roku maoistowskie Chiny rozpętały wielką wojnę z ZSRR. Powodem było starcie na Wyspie Dalnij. Jednocześnie duże siły chińskie przebiły się przez rzekę Amur i dalej na północ. Rozgorzały zacięte walki. Chińczycy posunęli się również w kierunku Władywostoku i rozpoczęli szturm na Chabarowsk. Imperium Niebiańskie miało znaczną przewagę liczebną, zwłaszcza w piechocie. A piechota to też siła - gdy jest jej dużo.
  ZSRR miał pewną przewagę w jakości wojsk i ilości sprzętu. Ale Chińczycy nacierali i nacierali. Jak w grze komputerowej, gdzie piechota nie zwraca uwagi na straty, lecz desperacko atakuje. I nawet odnosi sukcesy, i to znaczące. Ogromne masy piechoty nacierały. Trudno było im się oprzeć. W pierwszym miesiącu walk zdobyto prawie całe Kraj Nadmorski. Chabarowsk również padł, a za Amurem zdobyto duże przyczółki. Ponadto ogromne masy Chińczyków nacierały na Kazachstan i przedarły się do Ałma-Aty. I zdobyli to miasto półkolem.
  Trzeba przyznać, że sytuacja stała się niezwykle napięta. ZSRR musiał ogłosić powszechną mobilizację. A także pilnie przestawić gospodarkę na tryb wojenny.
  Ale imperium sowieckie miało mocny atut - dzieci, które przybyły na Ziemię.
  Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova poprowadzili na swoje pozycje dziecięcy batalion lokalnych pionierów.
  Mimo że śnieg jeszcze nie stopniał, silne syberyjskie dzieci, widząc, że dowódcy Oleg i Margarita są boso i w lekkich ubraniach w krótkich spodenkach i krótkiej spódniczce, również zdjęły buty i się rozebrały.
  A teraz chłopcy i dziewczęta pluskali swoje bose, dziecięce stopy w śniegu, zostawiając po sobie wdzięczne ślady.
  Aby walczyć z Chińczykami, młodzi wojownicy pod dowództwem Olega i Margarity konstruowali domowej roboty rakiety z trocin i pyłu węglowego. Co więcej, ich siła wybuchu jest dziesięciokrotnie większa niż trotylu. Rakiety te mogą być wystrzeliwane zarówno w cele powietrzne, jak i lądowe. I tutaj Chińczycy zgromadzili dużą liczbę czołgów i samolotów.
  Poza tym chłopcy i dziewczęta budowali specjalne hybrydy kusz i karabinów maszynowych, strzelające trującymi igłami. I coś jeszcze. Na przykład plastikowe samochodziki dla dzieci były wyposażone w ładunki wybuchowe i sterowane radiem. I to też jest broń.
  Olezhka i Margarita zaproponowały również, aby dzieci wykonały specjalne rakiety, które wystrzeliwałyby zatrute szkło i pokrywały nim duży obszar, aby zniszczyć wrogą piechotę.
  Główną siłą Chin są ich potężne ataki i niezliczona liczba żołnierzy, co rekompensuje brak sprzętu. Pod tym względem ten kraj nie ma sobie równych na świecie.
  Wojna z Chinami różni się na przykład od wojny z III Rzeszą tym, że wróg, ZSRR, ma miażdżącą przewagę w zasobach ludzkich. A to, oczywiście, stwarza bardzo duży problem, jeśli wojna się przeciąga.
  Krótko mówiąc, Mao podjął ryzyko. I rozpoczęła się epicka bitwa. Wojska radzieckie odpowiedziały Chińczykom salwami z granatników Grad. Ogień wystrzeliły również najnowsze systemy Uragan. Piękna dziewczyna, Alenka, dowodziła uderzeniami nowo przybyłej baterii. Z Chińczyków posypały się kawałki rozszarpanego ciała.
  A dziewczyny, błyskając swoimi bosymi, różowymi obcasami, rozgromiły wojska Imperium Niebiańskiego.
  Choć i one głównie uderzały w piechotę - nokautując personel. Tak energicznie i z rozmachem działały dziewczyny.
  Chińczycy rozpoczęli jednak ofensywę na pozycje batalionu dziecięcego. Pierwsze samoloty szturmowe, które wzbiły się w powietrze, były nieliczne. Były to głównie radzieckie IŁ-2 i IŁ-10, bardzo przestarzałe. Niektóre samoloty szturmowe pochodziły również z ZSRR, były nowsze, a niewielka ich liczba została wyprodukowana w Chinach, ale również na rosyjskiej licencji.
  Ale Mao nie wprowadził żadnych własnych rozwiązań.
  Z jednej strony mamy technicznie zacofane, ale bardzo ludne Chiny, a z drugiej strony ZSRR, który ma mniej zasobów ludzkich, ale jest rozwinięty technologicznie.
  Dzieci są bohaterami, wystrzeliwują pociski w kierunku samolotów szturmowych. Są niewielkie - mniejsze niż domki dla ptaków, ale jest ich wiele. A maleńkie urządzenie wielkości ziarnka grochu, wynalezione przez Olega i Margaritę, jest sterowane dźwiękiem.
  To prawdziwa cudowna broń. Dzieci-wojownicy odpalają ją, zapalając zapalniczkami lub zapałkami. Unoszą się wysoko i taranują chińskie samoloty szturmowe. Wysadzają je w powietrze razem z pilotami. Większość maszyn Imperium Niebiańskiego nie ma nawet wyrzutni. A eksplodują, siejąc spustoszenie i rozpryskując odłamki.
  I wiele fragmentów rozbłyska w powietrzu, niczym fajerwerki, z kolosalnym rozrzutem. To jest prawdziwy rozrzut.
  Oleg zauważył z zadowolonym wyrazem twarzy:
  - Chiny dostają po gębie!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Jak zwykle, uderzamy w Chiny z dużą siłą!
  I dzieci wybuchnęły śmiechem. A pozostali chłopcy i dziewczynki, uderzając w swoje bose, dziecinne, ostre stopy, śmiali się i zaczęli wystrzeliwać rakiety jeszcze energiczniej.
  Chińskie samoloty szturmowe dusiły się. Spadały zmiażdżone i spłaszczone płonącymi pociskami. To była miażdżąca siła.
  Chłopiec Sasha chichocze i zauważa:
  - ZSRR pokaże Chinom, co jest co!
  Pionierka Lara potwierdza:
  - Nasz morderczy wpływ będzie taki! Zmiażdżymy i powieszmy wszystkich!
  A młoda wojowniczka tupnęła bosą stopą w małej kałuży.
  Bitwy rzeczywiście szalały na całej linii frontu. Chińczycy parli naprzód niczym taran. A dokładniej, niezliczona liczba maszyn.
  Pierwsza fala szturmowców została odparta przez młodych leninistów.
  Chłopiec zauważył Petka:
  - Gdyby Stalin żył, byłby z nas dumny!
  Pionierka Katya zauważyła:
  - Ale Stalina już nie ma, a teraz władzę objął Leonid Iljicz!
  Oleg westchnął i zauważył:
  - Najprawdopodobniej Breżniew jest daleki od Stalina!
  Rzeczywiście, czasy rządów Leonida Iljicza można nazwać stagnacyjnymi. Kraj wprawdzie nadal się rozwijał, choć nie tak szybko jak za Stalina. Ale zbudowano BAM, gazociągi z Syberii do Europy, Soligorsk i inne miasta. Nie wszystkie złe rzeczy wiązały się z Breżniewem. Co więcej, w 1969 roku Leonid Iljicz nie był jeszcze stary, miał zaledwie sześćdziesiąt dwa lata i nie był zniedołężniały. A jego ekipa była silna - zwłaszcza premier Kosygin.
  Kraj ten rośnie w siłę, a jego potencjał nuklearny jest niemal równy amerykańskiemu, a w uzbrojeniu konwencjonalnym siły lądowe ZSRR znacznie przewyższają USA, zwłaszcza w czołgach. Ameryka ma przewagę jedynie w dużych okrętach nawodnych i bombowcach. A w czołgach ZSRR ma prawie pięciokrotną przewagę liczebną. I być może także jakościową. Radzieckie czołgi są mniejsze od amerykańskich, ale lepiej opancerzone, uzbrojone i szybsze.
  Tak, to prawda, że amerykańskie czołgi są wygodniejsze dla załóg i mają wygodniejszy system sterowania. Najnowsze pojazdy są sterowane za pomocą joysticków. Ale to nie jest aż tak istotne. Więcej miejsca dla załogi zwiększyło gabaryty pojazdu i zmniejszyło jego pancerz.
  Ale gdy fala ataków powietrznych osłabła, a dziesiątki chińskich samolotów szturmowych, a dokładniej ponad dwieście, zostało zestrzelonych i zniszczonych, do ataku ruszyły czołgi. Były to głównie stare radzieckie czołgi. Wśród nich były nawet T-34-85, kilka T-54 i bardzo niewiele T-55. Chiny w ogóle nie mają późniejszych radzieckich pojazdów T-62 ani T-64. Jest kilka kopii T-54, ale jest ich niewiele, a ich jakość pancerza jest znacznie gorsza niż radzieckich, i to nie tylko pod względem ochrony, ale także niezawodności silnika wysokoprężnego, optyki i wielu innych.
  Ale największą słabością Chińczyków jest liczba czołgów i pojazdów. Tak więc, jak w starożytności, idą w dużych masach piechoty. Trzeba im przyznać, że są odważni i nie szczędzą życia. I w niektórych miejscach przebijają się.
  Nawiasem mówiąc, w rejonie miasta Dalny dowódcy Imperium Niebiańskiego zebrali grupę pojazdów pancernych i wysłali ją w formacji klinowej.
  Dzieci z pewnością na to czekają. Batalion pionierów jest już skompletowany. Niektóre dzieci jednak już zaczęły marznąć. Zarówno chłopcy, jak i dziewczynki zaczęli już zakładać filcowe buty i ciepłe ubrania.
  Oleg i Margarita, niczym nieśmiertelne dzieci, pozostali boso. Niektórzy chłopcy i dziewczynki wytrwali i pozostali w krótkich spodenkach i lekkich, letnich sukienkach, z bosymi stopami. Naprawdę, po co im ubrania i buty? Da się to zrobić.
  Oleg, jako nieśmiertelny góral, jest oczywiście niezniszczalny, a jego nogi i ciało odczuwają jedynie lekki chłód od śniegu i lodowatego wiatru. Jak chłód od lodów, którego nie można nazwać nieprzyjemnym. Albo jak chodzenie boso po śniegu we śnie. Jest trochę chłodu, ale wcale nie jest straszny.
  W każdym razie słychać stukot gąsienic i ruch czołgów. Pierwsze na pierwszy ogień idą stare radzieckie IS-4. Jest ich tylko pięć. To ciężki czołg ZSRR z lat powojennych. Jest dobrze chroniony nawet z boku, ale moralnie przestarzały. Waży sześćdziesiąt ton, a jego armata kal. 122 mm również nie powala nowością i szybkostrzelnością. Ale to najcięższe czołgi i tradycyjnie na samym końcu.
  Za nimi plasują się T-55, najlepsze maszyny, jakie Chiny mają w służbie. Następnie radzieckie T-54, a następnie ten sam czołg, już produkowany w Niebiańskim Imperium. Ale ich jakość jest oczywiście gorsza. A na samym końcu znajdują się maszyny najsłabsze pod względem pancerza i uzbrojenia - T-34-85.
  Nadchodzi ta armia.
  Ale dzieci mają też wiele małych samochodzików z potężnymi ładunkami wybuchowymi i pociskami, które mogą trafiać cele zarówno powietrzne, jak i naziemne.
  I tak rozpoczyna się brutalna walka. Oleg i Margarita biegną, błyskając gołymi, czerwonymi od zimna butami, odpalając rakiety. Pozostali chłopcy i dziewczęta robią to samo. A lot odbywa się z zabójczą siłą. I rakiety lecą, trafiając w czołgi.
  Pierwszymi trafionymi były byłe radzieckie, obecnie chińskie IS-4. Zostały trafione pociskami wypełnionymi trocinami i pyłem węglowym, które rozpadły się na drobne fragmenty i zdetonowały.
  Pojazdy były dość duże, przysadziste i wyglądem przypominały niemieckie Królewskie Tygrysy, z tą różnicą, że lufa była krótsza, ale grubsza.
  Wszystkie pięć pojazdów zostało natychmiast zniszczonych pociskami wystrzelonymi z odległości.
  A ich odłamki płonęły i dymiły.
  Następnie młodzi wojownicy zmierzyli się z bardziej zaawansowanymi i niebezpiecznymi czołgami T-55.
  Zaczęli też w nich rzucać rakietami. Dzieci zareagowały błyskawicznie. Niektóre nawet zdjęły filcowe buty i teraz błysnęły boso.
  Bose stopy dzieci zrobiły się szkarłatne jak stopy gęsi. I to było całkiem zabawne.
  Oleg, wystrzeliwując kolejną rakietę w kierunku chińskich pojazdów, które Mao wysłał przeciwko ZSRR, zanotował:
  -Oto największe kraje socjalistyczne walczące ze sobą ku uciesze Amerykanów.
  Margarita ze złością tupnęła bosą, dziecięcą stopą, wystrzeliła trzy rakiety naraz i zauważyła:
  - Oto ambicje Mao. Pragnie chwały wielkiego zdobywcy.
  Rzeczywiście, przywódca Chin był bardzo niepewny. Pragnął wielkości, ale lata mijały. Owszem, Mao był już wielki, ale wciąż daleko mu było do chwały Stalina czy Czyngis-chana. A w jego wieku zarówno Czyngis-chan, jak i Stalin już nie żyli. Zapisali się jednak w historii świata jako najwięksi. A Mao naprawdę chciał ich prześcignąć. Ale jaki był najprostszy sposób, żeby to osiągnąć?
  Oczywiście, pokonując ZSRR. Zwłaszcza teraz, gdy rządzi nim Leonid Breżniew, który przyjął doktrynę nieużywania broni jądrowej jako pierwszy. Mao ma więc szansę na zdobycie przynajmniej ziem radzieckich aż po Ural. A wtedy jego imperium stanie się największym na świecie.
  I wojna się rozpoczęła. I wiele milionów żołnierzy zostało rzuconych do walki. I nie są to po prostu miliony, ale dziesiątki milionów. I trzeba powiedzieć, że większość Chińczyków nie szczędzi życia. I pędzą na pozycje radzieckie niczym żołnierze w grze "Ententa".
  Ale wojska rosyjskie były gotowe. Mimo to, tak duża przewaga liczebna jest po prostu nie do opanowania. Dosłownie, karabiny maszynowe się zacinają. A przeciwko tak dużej liczbie piechoty potrzebna jest specjalna amunicja.
  Oleg i reszta dzieciaków na razie niszczą czołgi. A pociski spaliły i zniszczyły wszystkie T-55 i zetknęły się z jeszcze gorszymi maszynami. I teraz je miażdżą.
  Oleg, który znał przyszłość, uważał, że ataki na owady i motocykle będą bardziej problematyczne. Ale Chiny mają ich obecnie jeszcze mniej niż czołgów. A to ułatwia obronę.
  A czołgi nie poruszają się zbyt szybko po śniegu. A same chińskie pojazdy pozostają w tyle za zakupionymi lub przekazanymi radzieckimi.
  Dzieci jednak wystrzeliwują nowe rakiety. Do walki ruszają również samochody przedszkolne, lekko zmodyfikowane w bojowe kamikaze.
  Bitwa rozgorzała z nową, zaciekłą siłą. Liczba zniszczonych chińskich czołgów przekroczyła już setkę. I ich liczba stale rosła.
  Oleg zauważył słodkim wzrokiem:
  - Zaawansowana technologia jest lepsza od zaawansowanej ideologii.
  A chłopaki wystrzelili nowe maszyny. Oto dwa T-54, które zderzyły się czołowo i zaczęły eksplodować. W rzeczywistości chińskie maszyny poruszają się znacznie wolniej niż radzieckie. Bitwa po prostu eskaluje.
  Margarita również wystrzeliła coś niezwykle zabójczego bosymi stopami. A samochody eksplodowały, a ich wieżyczki zostały oderwane.
  Dziewczyna śpiewała:
  W bitwie złamano kręgosłup Wehrmachtu,
  Bonaparte zamroził wszystkie uszy...
  Daliśmy NATO solidnego policzka,
  A Chiny zostały ściśnięte między sosnami!
  I znów, gołymi palcami, naciskała przyciski joysticka z niesamowitą siłą. To prawdziwa dziewczyna Terminatora.
  To takie cudowne dzieci. I znowu chińskie czołgi płoną. I są rozrywane. A poszarpane walce toczą się po śniegu. Paliwo leci, płonąc, taki ogień. A śnieg naprawdę topnieje. To prawdziwy sukces młodych wojowników. A liczba zniszczonych czołgów zbliża się już do trzystu.
  Oleg myślał podczas walki... Stalin z pewnością był bestią. Ale w listopadzie 1942 roku, biorąc pod uwagę straty ludnościowe na terenach okupowanych przez faszystów, dysponował mniejszymi zasobami ludzkimi niż Putin w 1922 roku. Mimo to, w ciągu dwóch i pół roku Stalin wyzwolił terytoria sześć razy większe niż cała Ukraina, łącznie z Krymem. A Putin, który jako pierwszy rozpoczął wojnę i utrzymał inicjatywę, w ciągu pięciu lat - dwa razy dłużej niż Stalin po przełomie stalingradzkim - nie był w stanie podporządkować sobie nawet obwodu donieckiego w całości wojsk rosyjskich. Kto więc wątpi, że Stalin jest geniuszem, a Putinowi wciąż daleko do niego.
  Ale Leonid Iljicz Breżniew - powszechnie uważa się, że jest mięczakiem, ma słabą wolę, nie błyszczy intelektem ani żadnymi zdolnościami. Czy będzie w stanie przeciwstawić się Mao i jego najludniejszemu państwu na świecie?
  Do tego dochodzi jeszcze niebezpieczeństwo, że Stany Zjednoczone i Zachód udzielą Chinom pomocy, głównie w postaci broni. Nawet teraz przewaga wroga w piechocie nie przynosi najlepszych efektów.
  To prawda, że liczba czołgów zniszczonych przez sam batalion ich dzieci sięgnęła czterystu. Dalej widać też działa samobieżne.
  Chińczycy też mają je przestarzałe. Próbują strzelać w ruchu. Co jest dość niebezpieczne. Ale dzieci-wojownicy wolą atakować z dystansu. I to się opłaca.
  Wszystkie nowe chińskie samochody płoną.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Mao zaczyna i przegrywa!
  Margarita zaprotestowała:
  - To nie jest takie proste, wielki sternik ma za dużo pionków!
  Młody góralek skinął głową:
  - Tak, pionki nie są szalone - są przyszłymi królowymi!
  Dzieci po raz kolejny walczyły, używając bosych palców swoich małych, ale bardzo zwinnych stóp.
  Chłopiec Sieriożka zauważył:
  - Sprawiamy Chinom kłopoty!
  Margarita poprawiła:
  - Nie walczymy z narodem chińskim, lecz z jego rządzącą, awanturniczą elitą.
  Oleg skinął głową na znak zgody:
  - Nawet zabijanie Chińczyków jest w jakiś sposób nieprzyjemne! Można by rzec, że przerażające. Przecież oni nie są źli!
  Młody wojownik wystrzelił rakietę w kierunku dział samobieżnych.
  Chłopiec Sasza, naciskając gołymi palcami przycisk, który uruchomił kolejny dziecięcy samochodzik z materiałami wybuchowymi, zanotował:
  - Cóż, ich dziewczyny też są niezłe!
  Wśród chińskich dział samobieżnych były również te z haubicami 152 mm. Próbowali strzelać do dzieci z dystansu. Niektórzy chłopcy i dziewczęta nawet doznali drobnych zadrapań od wybuchów min odłamkowych. Ale i tutaj istniała ochrona - kamienie ochronne, które zmniejszały prawdopodobieństwo trafienia dzieci odłamkami i pociskami. I trzeba przyznać, że to zadziałało.
  A młody batalion nie poniósł praktycznie żadnych strat.
  Oleg zauważył ze słodkim uśmiechem:
  - Tak właśnie pracujemy...
  Ponad pięćset chińskich czołgów i dział samobieżnych zostało już zniszczonych, co było imponujące. Niech młodzi wojownicy się rozejdą.
  To prawdziwy taniec śmierci.
  Margarita, ta dziewczyna kopnęła kogoś bosym, okrągłym obcasem i zauważyła:
  Biada temu, kto walczy,
  Z rosyjską dziewczyną w bitwie...
  Jeśli wróg wpadnie w szał,
  Zabiję tego drania!
  W końcu Chińczykom skończyły się czołgi, a potem nadeszła piechota. I to ona jest największą siłą. Jest jej mnóstwo i nadciąga gęstą lawiną niczym szarańcza. To prawdziwa bitwa tytanów.
  Mali bohaterowie użyli przeciwko personelowi specjalnych pocisków z odłamkami szkła nasączonymi trucizną. I rzeczywiście powalili wielu żołnierzy Mao. Ale oni nadal parli naprzód jak ropucha na krętej drodze.
  Oleg wystrzelił go przy pomocy bosej stopy dziecka i zauważył:
  - W każdym razie musimy być stanowczy!
  Margarita zauważyła:
  - A to nie oni ich pokonali!
  Chłopiec-terminator pamiętał gry komputerowe. Jak kosiły nacierającą piechotę wroga. Robiły to bardzo skutecznie. W "Entencie" nawet najbardziej agresywny atak z użyciem broni mięsnej nie będzie w stanie przebić się przez solidną linię schronów. A piechota ma zabójczy wpływ.
  I kosisz je nie tysiącami, ale dziesiątkami tysięcy. I to naprawdę zadziałało.
  A dzieci odpalały rakiety odłamkowo-burzące. A potem używały dziecięcych samochodzików z materiałami wybuchowymi.
  Oleg uważał, że Niemcy nie mogli sobie pozwolić na coś takiego podczas II wojny światowej. Nie dysponowali aż tak dużą siłą roboczą. Jednak naziści też mieli problemy z czołgami.
  Ale Chiny to specyficzny kraj i nigdy nie brali pod uwagę ludzkiego materiału. I wykorzystali go bez problemu.
  A piechota wciąż nadciąga i nadciąga... A mali bohaterowie ją wypędzają.
  Oleg przypomniał sobie, że w Entencie nie ma limitu zużycia amunicji. A każdy czołg może strzelać dosłownie w nieskończoność. Albo bunkier. Więc w tej grze można wykosić miliard piechurów.
  Ale w prawdziwej wojnie amunicja nie jest nieskończona. I czy Chińczycy nie będą rzucać w nich trupami?
  I wspinają się i wspinają. A stosy trupów naprawdę rosną. Ale chłopcy i dziewczęta nie przestają strzelać. I robią to bardzo celnie.
  No i oczywiście używają też hybryd kusz i karabinów maszynowych. Rozwalmy Chińczyków. Działają bardzo aktywnie.
  W innych rejonach walki również nie są nudne. Przeciwko piechocie wroga używa się zarówno karabinów Grad, jak i karabinów maszynowych. Wśród nich, na przykład, używa się smoków, które strzelają pięcioma tysiącami pocisków na minutę. To bardzo skuteczne w walce z piechotą. Chińczycy nie szczędzą swoich ludzi. I ponoszą kolosalne straty. Ale wciąż wspinają się i szturmują.
  Na przykład Natasza i jej przyjaciele pracują ze smokami nad chińską piechotą. To naprawdę nieugięta ofensywa. I całe góry trupów spadają. To po prostu jakiś horror.
  Zoya, inna wojowniczka, zauważa:
  - To najodważniejsi faceci, ale ich zarząd wyraźnie oszalał!
  Victoria, strzelając z karabinu maszynowego Dragon, zanotowała:
  - To jest po prostu piekielny efekt!
  Swietłana nacisnęła przyciski joysticka bosymi palcami u stóp i zauważyła:
  - Traktujmy naszych wrogów poważnie!
  Dziewczyny broniły się bardzo zaciekle. Ale potem karabiny maszynowe "Dragonów" zaczęły się przegrzewać. Chłodzono je specjalnym płynem. Strzały były niezwykle celne. Kule trafiały w cel w tej gęstej hordzie.
  Natasza zauważyła podczas koszenia Chińczyków:
  - A co myślicie dziewczyny, czy istnieje inny świat?
  Zoya, kontynuując ostrzał Chińczyków, odpowiedziała:
  - Może i jest! W każdym razie istnieje coś poza ciałem!
  Wiktoria, która przewodziła bezlitosnemu ogniowi, zgodziła się:
  - Oczywiście! Przecież latamy w snach. A czymże to jest, jeśli nie wspomnieniem lotu duszy?
  Swietłana, która uwielbia język chiński, zgodziła się:
  - Tak, najprawdopodobniej tak właśnie jest! Więc oddając końce, nie umieramy na zawsze!
  A smoki kontynuowały swój niszczycielski wpływ. I można by rzec, że był on naprawdę zabójczy.
  Na niebie pojawiły się radzieckie samoloty szturmowe. Zaczęły zrzucać rakiety odłamkowe, aby zniszczyć piechotę.
  Chińskie lotnictwo jest słabe, dlatego radzieckie samoloty mogą bombardować niemal bezkarnie.
  Ale Imperium Niebiańskie ma kilku wojowników i dołączają do bitwy. I następuje zdumiewający efekt.
  Akulina Orłowa zestrzeliwuje kilka chińskich samolotów i śpiewa:
  Niebo i ziemia są w naszych rękach,
  Niech komunizm zwycięży...
  Słońce rozwieje strach,
  Niech promień światła zaświeci!
  A dziewczyna wzięła go jeszcze raz i kopnęła go bosym, okrągłym obcasem. Tyle mocy wydobyło się z tego.
  Anastazja Wedmakowa również walczy. Wygląda na nie więcej niż trzydzieści lat, ale walczyła w wojnie krymskiej, pamiętając panowanie Mikołaja I. Tak, to właśnie jest z niej czarodziejka. I zestrzeliła rekordową liczbę niemieckich samolotów podczas II wojny światowej. Co prawda, jej wyczyny nie zostały wówczas docenione.
  Anastazja najpierw zestrzeliwuje chińskie samoloty w powietrzu, a następnie atakuje piechotę rakietami. W rzeczywistości wróg ma zbyt wielu ludzi. I odnosi kolosalne obrażenia, ale wciąż naciera i naciera.
  Anastazja zauważyła ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Musimy zabijać ludzi i to w ogromnych ilościach!
  Akulina zgodziła się:
  - Tak, to nieprzyjemne, ale spełniamy swój obowiązek wobec ZSRR!
  A dziewczyny, zrzuciwszy ostatnie bomby na piechotę, poleciały przeładować. To takie aktywne i opanowane wojowniczki.
  Używali wszelkiego rodzaju broni przeciwko chińskiej piechocie. Używali również miotaczy ognia. Co spowodowało znaczne straty po stronie wroga. Mówiąc dokładniej, Chińczycy ginęli w setkach tysięcy, ale ich liczebność stale rosła. Wykazali się wyjątkową klasą w odwadze, ale mieli słabą technologię i strategię. Mimo to bitwy toczyły się w zaciętym boju.
  Oleg ponownie wykorzystał swoją wiedzę - urządzenie ultradźwiękowe. Było ono wykonane ze zwykłych butelek po mleku. Ale miały one po prostu zabójczy wpływ na Chińczyków. Ich ciała zamieniły się w padlinę i stertę protoplazmy. Metal, kości i mięso mieszały się ze sobą.
  Wyglądało to tak, jakby ultradźwięki żywcem spaliły chińskich żołnierzy. I to było naprawdę, naprawdę przerażające.
  Margarita oblizała wargi i zauważyła:
  - Wspaniały hat-trick!
  Chłopiec zauważył Sieriożkę:
  - Wyglądają strasznie! Są jak bekon!
  Oleg roześmiał się i odpowiedział:
  - Śmiertelnie niebezpieczne jest zadzierać z nami! Niech komunizm będzie w wielkiej chwale!
  A dzieci jednocześnie tupały bosymi, ostrymi stopami.
  A radzieckie bombowce strategiczne zaczęły atakować Chińczyków. Zrzuciły ciężkie bomby z napalmem, które pokryły jednocześnie wiele hektarów. Wyglądało to po prostu potwornie. Powiedzmy, że uderzenie było niezwykle agresywne.
  A kiedy taka bomba spada, ogień dosłownie pochłania ogromny tłum.
  Oleg śpiewał z entuzjazmem:
  Nigdy się nie poddamy, uwierz mi,
  Wierzcie mi, pokażemy odwagę w walce...
  Przecież Bóg Swaróg jest za nami, a Szatan przeciwko nam,
  I my wysławiamy Wszechmogącą Różdżkę!
  Margarita rzuciła wielki, śmiercionośny groszek i pisnęła:
  - Niech będzie pochwalona Matka Bogów Rosyjskich Łada!
  I znów uderzyło urządzenie ultradźwiękowe, a w Chińczyków poleciały pociski. Trafiono ich szkłem i igłami. I oto wojownicy Imperium Niebiańskiego nie mogli wytrzymać ogromnych strat i zaczęli się poddawać. Dziesiątki tysięcy zwęglonych i łuszczących się zwłok leżały na polu bitwy.
  Chłopiec Sasza zaćwierkał dowcipnie:
  - Pole, pole, pole - kto was zaśmiecił martwymi kośćmi!
  Oleg i Margarita wykrzyknęli chórem:
  - My! Chwała ZSRR! Chwała komunizmowi i świetlanej przyszłości!
  ROZDZIAŁ #10.
  Carleson uśmiechnął się i zagruchał:
  - No cóż, już utkałem swoją historię. Jest wystarczająco długa, żebyś mógł mnie pominąć.
  Duchy zadrżały, zachwiały się i odpowiedziały:
  - Nie, to nie jest zbyt interesujące, zróbmy więcej!
  Carleson zagwizdał i odpowiedział:
  - No to niech mi to opowie mądra Helena!
  Genialna dziewczyna skinęła głową i odpowiedziała:
  - Z przyjemnością to zrobię!
  A piękność kaszlnęła i zaczęła snuć swoją opowieść:
  Ares i jego drużyna walczą teraz w kosmosie. To tak naprawdę dziecięcy oddział specjalny. Młodzi wojownicy rozproszyli się na dwumiejscowe myśliwce. Aresowi towarzyszy dziewczyna o imieniu Alicja, była hrabina. Jego prawa ręka, były marszałek Napoleona, Phobos-Dau, jest w tej samej drużynie co Jeanne, która również nie była prostą dziewczyną w poprzednim życiu i ukradła królowej diamentowy naszyjnik.
  Inni dzieci-żołnierze sił specjalnych również latali potężnymi myśliwcami.
  Ares, chłopiec w wieku około dwunastu lat, bardzo muskularny, opalony, ubrany jedynie w kąpielówki, leżał w maszynie, która wyglądała jak spłaszczona płaszczka, przezroczysta jak szkło. Jego partnerka była w samym bikini. Dzieci walczyły boso i oczywiście używały stóp w walce, naciskając przyciski joysticka. Myśliwiec był całkiem przyzwoicie uzbrojony. Działo hipergrawitacyjne na dziobie maszyny. Sześć karabinów maszynowych ultralaserowych, mobilne działo hiperwiązkowe po każdej stronie. Plus maleńkie, wielkości ziarenka maku, ale bardzo potężne pociski termopreonowe. To znaczy, kiedy są używane, uruchamia się proces fuzji preonowej. Jeden taki maleńki pocisk ma moc stu bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę.
  Oznacza to, że armia kosmiczna w Piekielnym Wszechświecie jest wyposażona w najnowocześniejszą technologię. A ci wojownicy pokonują pola siłowe półtora wymiaru, które zmuszają materię do ruchu w jednym kierunku. Jak widzimy, Messir, obdarzony wszechmocą, odtwarzał najskrytsze fantazje ludzi swoją praktycznie nieskończoną mocą w Piekielnym Wszechświecie. Zatem Zaświaty są nie tyle miejscem męki, co rozrywki.
  Na przykład bitwa gwiezdna jest bardzo ciekawą epicką i heroiczną sagą.
  Po jednej stronie jest flota Rubinowego Imperium, a po drugiej Szafirowego. Co więcej, pod względem technologicznym są mniej więcej równi. To sprawia, że walka jest zacięta i ciekawa. Ares, w tym przypadku, walczy po stronie Rubinowego Imperium. A po przeciwnej stronie jest jego brat Mars. Również zrodzony z Margarity, tylko z innego demona. Córka diabła nie może zajść w ciążę ze zwykłym człowiekiem. Tylko jeśli jest bardzo silnym i niezwykłym czarodziejem, albo ma krew demonów lub aniołów, może narodzić się potomstwo. Ares i Mars są mniej więcej w tym samym wieku - różnica kilku lat. Mars jest nieco starszy i jest ognistoczerwony jak jego ojciec, a Ares ma złote włosy jak jego matka. Obaj są wiecznymi chłopcami, którzy zawsze mają dwanaście lat, są w wieku przed nastoletnim, prawie nastolatkami. Takimi, gdy jesteś jeszcze w samym szaleństwie dzieciństwa, u progu dorosłości. Ale już zdolnymi do wielu rzeczy, w tym do czynów.
  Mars również dokonał wielu rzeczy. On i jego brat często pomagali Rosji wspólnie zwyciężyć, ale nie zawsze. Podczas wojny z Japonią Mars spędził trochę czasu w Port Arthur i został wezwany z powrotem, aby zapobiec staniu się przez carską Rosję światowym hegemonem. Należy zauważyć, że Imperium Rosyjskie było formacją bardziej stabilną niż inne mocarstwa, ponieważ państwo tytularne w mniejszym stopniu uciskało mniejszości narodowe. Pod tym względem Imperium Rosyjskie było bardziej tolerancyjne niż inne, zarówno wobec innych wyznań, jak i wobec innych narodów, i miało słabsze tendencje odśrodkowe niż Imperium Brytyjskie, Imperium Osmańskie, Imperium Rzymskie i wiele innych. Dlatego też, gdyby car Mikołaj pokonał Japonię, Chińczycy mogliby stać się poddanymi Rosji i dobrze współistnieć z Rosjanami, stopniowo asymilując się i przesiąkając ideami prawosławia i autokracji. A mając Chiny pod swoją kontrolą, Rosja stałaby się tak silna pod względem ludności i żołnierzy, że mogłaby podbić cały świat. Co nie było częścią planów Messire-Satana!
  Ares i Alicja sprawdzili komputer pokładowy, czy ich myśliwiec kosmiczny jest w pełni naładowany. I otrzymali odpowiedź pozytywną. Najlepszy marszałek Napoleona Bonaparte, Fobos-Davout, wraz z Joanną, i oni również, w ciałach dzieci, przestępując z nogi na nogę, uruchomili potężny reaktor bojowy.
  A oto dwumiejscowe myśliwce wykonujące misterne zygzaki. Są bardzo zwrotne i praktycznie pozbawione bezwładności. Ale ich przeciwnicy są również bardzo zaawansowani technologicznie. Spodziewamy się więc równej walki.
  Niczym planety, zbliżają się groźne okręty flagowe wielkich pancerników. Są ogromne, okrągłe, najeżone lufami dział i antenami emiterowymi. Rozmiarami przypominają statki kosmiczne, niczym asteroidy.
  Posiadali także pola siłowe, które mieniły się jak przezroczyste kule.
  W pobliżu poruszały się mniejsze potwory, po prostu wielkie pancerniki, a nawet mniejsze pancerniki w kształcie łezki. Ale też, oczywiście, ogromne, o średnicy kilku kilometrów i nieco dłuższe. Dalej, malejące, wielkie krążowniki i mniej więcej te same drenouty i pancerniki. A także krążowniki pierwszej, drugiej, trzeciej klasy, fregaty, brygantyny, niszczyciele, kutry torpedowe, nieco większe kutry przeciwtorpedowe. Okręty kosmiczne o opływowych, oczywiście, formach. Były tu również specjalne okręty krzyżowe, podobne do zaostrzonych, nagich sztyletów. Mniejsze kutry rakietowe i myśliwce, od trzyosobowych do jednoosobowych, a nawet bezzałogowe.
  Taka była armia, która zebrała się po obu stronach. Oddziały składały się z biorobotów stworzonych przez Szatana. Po stronie konstelacji Rubinu piękne elfickie dziewczyny, podobne do ludzkich, ale z rysimi uszami, a po stronie konstelacji Szafiru również bardzo piękne trolle, również podobne do ludzkich, tylko z orlimi nosami. Zebrała się wspaniała drużyna.
  I batalion wiecznych dzieci po obu stronach, w których ucieleśniały się dusze grzeszników. Oto wspaniały spektakl, jaki dał szatan.
  Floty po obu stronach są ogromne i robią wrażenie. A na czarnym aksamicie próżni rozrzucone są niczym diamenty, rubiny, solirody, szmaragdy, topazy i agaty, niczym rozproszone gwiazdy. I lśnią i mienią się.
  Z oddali, flagowe okręty wojenne wystrzeliwują pociski. Pędzą z zawrotną prędkością. I eksplodują, oślepiając błyskami. I to tak, jakby supernowe zapłonęły w próżni Wszechświata-Piekła. I płoną, wstrząsając powierzchnią. A krążowniki podskakują, zaczynają wirować i unosić się w górę, niczym platformy na grzbiecie fali.
  Doszło do katastrofy i zderzyły się dwa pancerniki Ruby Constellation, podobnie jak trzy drednoty Sapphire Constellation. Doszło do detonacji i eksplozji.
  Wewnątrz statków wybuchł pożar. Płomienie buchały po korytarzach, a czerwone i pomarańczowe języki chwytały dziewczyny za nagie, okrągłe, różowe pięty. Dziewczyny dosłownie krzyczały.
  Ares zauważył, puszczając oko do Alicji:
  - Zobacz jak świetnie to wyszło!
  Dziewczyna hrabina odpowiedziała:
  - Wspaniały fragment!
  A wieczne dzieci naciskały przyciski joysticka bosymi stopami, a ich myśliwce przyspieszały.
  Tutaj również wróg się zbliżał. Zbliżała się fala. I nadciągały tornada.
  Mars ruszył z konstelacji Szafiru. Ten ognistoczerwony chłopak był bardzo muskularny, opalony i przystojny. Towarzyszyła mu jego partnerka Stella, która w poprzednim życiu była prawdziwą diablicą. A teraz wygląda jak słodka, choć muskularna blondynka. Tak właśnie wyglądała drużyna.
  Mars również tu i ówdzie odcisnął swoje piętno na Ziemi. W szczególności podczas I wojny światowej pomógł Niemcom przełamać front na południowej flance. A potem, w 1915 roku, wszystko się zawaliło. I to stało się przyczyną katastrofy armii carskiej.
  I dalsza rewolucja. Za Mikołaja II Rosja mogła w przyszłości stać się hegemonem. Co więcej, upadek imperiów kolonialnych był nieunikniony, co oznaczało, że państwo carskie stało się najpotężniejsze zarówno pod względem liczby ludności, jak i terytorium.
  Mars i Stella naprawdę wtedy oszukali Rosjan. Co prawda, jego matka Margarita w tym nie uczestniczyła. I to można zaliczyć do plusów.
  Tutaj mały diabełek wykonuje fantazyjny ruch i zestrzeliwuje pierwszy cel. Dwumiejscowy samochód płonie niebieskim płomieniem. I rozpada się. A elfka się dezintegruje. Nie ma nieśmiertelnej duszy. Jest biorobotem.
  Choć dziewczyny nie są do końca żywe, nie sposób ich odróżnić od prawdziwych. Są tak piękne, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mają jedynie wysokie piersi, zakryte cienkimi paskami materiału i obcisłe majteczki. A poza tym, oczywiście, wszystko inne jest nagie i piękne. A ich zęby lśnią jak perły. To prawdziwie diabelnie uwodzicielskie laski.
  Mars oblizał wargi i zauważył:
  - Szkoda rozrzucać takie piękno na fotony!
  Stella zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Ale to sprawia, że gra jest jeszcze ciekawsza!
  Ares z kolei unieruchomił wojownika precyzyjnym strzałem z dział laserowych i zaśpiewał:
  Zwierzęta drżały,
  Zemdlał...
  Wilki są przestraszone,
  Zjedli się nawzajem!
  Alicja, ta wieczna dziewczyna, zaćwierkała:
  Biedny krokodyl,
  Połknąłem ropuchę!
  A słoń cały drżał,
  I tak usiadła na jeżu!
  A młoda para wybuchnęła śmiechem. To byli naprawdę dzieci-terminatorzy. I jak się poruszali. Wykonali beczkę anty-beczkę, kolejny myśliwiec stanął w płomieniach, potem pojawił się wąż lisi, a maszyny Sapphire Constellation zderzyły się jak statki na morzu.
  W próżni toczyła się wielka bitwa. Wszystko błyskało, iskrzyło, przewracało się, pękało i rozpadało. I takiego pokazu fajerwerków z niezliczonych kosmicznych eksplozji nie zobaczycie na żadnej uroczystości. Rozpoczął się cudowny wir.
  I tak pierwsze dwa okręty flagowe, wielkie pancerniki, zderzyły się czołowo i zaczęły się na siebie napierać. I zaczęły się zderzać. A to zderzenie było agresywne. Pola siłowe pękały od napięcia i iskrzyły mocno. Jakże to wszystko wyglądało śmiertelnie i niepowtarzalnie. Rozpoczęła się totalna destrukcja.
  Ares wykonał kolejny manewr z Alicją. I kolejny myśliwiec płonął. I wyglądało to tak, jakby ogarnęła go specjalna fala. A ogień wzniósł się fioletowym płomieniem. To prawdziwy ultraogień.
  Ales wziął ją i zaśpiewał:
  Sato szaleje ze złości,
  Wróg posunął swoje pułki naprzód,
  Ale właśnie dlatego jesteśmy małymi diabłami,
  Będziemy stawiać czoła słabym z wrogością!
  I znowu ich dwumiejscowy myśliwiec zamienił się w wir. I wystrzelił wiązkami hiperplazmy. I wszelkiego rodzaju smugi gorącej hiper- i ultramaterii skakały po próżni. To było naprawdę szalone. I można było zobaczyć, jak fregaty posyłały na siebie wiązkami energii. I jak bardzo wszystko to tnęło i paliło.
  Dziewczyny po obu stronach statku są niezwykle zgrabne. Wystające brzuchy, bujne biodra, talie zwężone jak kieliszki do wina, wysokie, pełne, a zarazem sprężyste piersi. I zęby lśniące od wielkich pereł. A zapachy, które biją od dziewczyn, są tak, szczerze mówiąc, apetyczne. Tego nie opisze ani bajka, ani pióro. A szyje płci pięknej są silne i rozwinięte.
  Wyobraź sobie, że na statkach są tylko kobiety. A ich długie włosy powiewają na wietrze. A jakich włosów tam nie ma: niebieskich, żółtych, błękitnych, czerwonych, zielonych, fioletowych, nakrapianych i wielobarwnych. Dziewczyny dowódców również mają drogocenną biżuterię. Kolczyki z diamentami i bransoletki na nadgarstkach i kostkach, usiane klejnotami, mieniące się wszystkimi kolorami tęczy.
  To prawdziwi wojownicy najwyższej klasy. Biegają i pędzą, uderzając swoimi zgrabnymi, nagimi, bardzo uwodzicielskimi i seksownymi nogami.
  Są urocze. A kiedy bosa stopa z chłodnym ugięciem liże czerwony płomień i pachnie smażonym szaszłykiem, podnieca jeszcze bardziej i sprawia, że rozszerzają się nozdrza.
  Wielkie pancerniki wymieniają strzały. I strzelają z emiterów. I jak wszystko płonie tak pięknie i potężnie. I są eksplozje i zniszczenia. I niczym fontanny znikają w czarnym aksamicie próżni.
  Jedna z dziewczynek została przecięta na pół. Z drugiej pozostały tylko jej urocze, opalone, muskularne nogi. Reszta jej ciała wyparowała w hiperplazmie.
  To naprawdę doprowadziło do zniszczenia i zagłady. A strzelanina była tak gorąca i przerażająca.
  Krążownik po prostu rozpadł się po precyzyjnym trafieniu, a odłamki, które również płonęły, rozleciały się na wszystkie strony. To była precyzyjna destrukcja.
  W wielkim pancerniku flagowym pojawiła się wielka dziura, która ziewała niczym otchłań. A w niej, wzdłuż krawędzi, płonęły światła i pomarańczowe refleksy. I jak to wszystko w przenośni migotało.
  Wojowniczki kręciły się wokół dział. I ładowały je strumieniami czegoś niszczycielskiego, niszczącego. Potem działa zostały odpalone i uderzyły z kolosalnym przyspieszeniem. I rozproszyły wrogie statki. I siały rewolucje, zniszczenie i śmierć.
  A tu widać, jak muskularne ciała dziewcząt napinają się, gdy mechanizm moździerza hiperlaserowego obraca się. I jak wali i miażdży wroga wystrzelonym skrzepem energii. I taki bałagan powstaje w formowaniu jednostek bojowych.
  I znów metal się rozrywa, a pożary wybuchają z ogromną intensywnością. Metal rozpryskuje się w mieniących się kroplach, które są tak duże. Ultraplazma rozpryskuje się w próżni.
  Alicja zauważyła, zestrzeliwszy kolejny myśliwiec:
  - Moc Szatana jest z nami!
  Ares potwierdził:
  - Messire jest ucieleśnieniem najdoskonalszych ludzkich fantazji!
  Statki kosmiczne wypuszczały mordercze fale. Przebijały coś opancerzonego i przepalały, niczym rozgrzana do czerwoności igła ropę. Tak wielka była tu moc, tak potężne promieniowanie. Kiedy statek kosmiczny, niczym obnażony sztylet, zostaje wyzwolony, dzieje się coś destrukcyjnego i wyjątkowego.
  I raz po raz zestaw bojowy eksploduje. I znów następują niszczycielskie eksplozje, a metal dosłownie się wypacza.
  A dziewczyny, spalone płomieniem, krzyczą. Są też piękne elfy i trollice. I jak diamentowe kolczyki i diademy lśnią na dziewczynach. I jak kuszące są krągłości ich bujnych, niemal nagich bioder. I jak ich elastyczne talie wyginają się w zniewalającym ruchu podczas walki.
  Mars również wykonuje zamach. I zawraca. A jego myśliwiec wykonuje Fokey-Wend. I zadaje wrogowi takie ciosy. A kolejny myśliwiec natychmiast się odwraca i rozdziela.
  Stella zachichotała i zauważyła:
  - Jestem dziewczyną kaskadową!
  I też wykonuje pokrętny zwrot akcji. I dziewczyny z okrętów kosmicznych coś zrobiły. I poszło i poszło w uzbrojonym stylu.
  I krążowniki znów ruszają. I zadają sobie nawzajem miażdżące ciosy. I przebijają się przez grubość pancerza i pól siłowych. Półtora napięcia pod kolosalnym ciśnieniem niszczy.
  Mars zauważa z podekscytowanym mrugnięciem:
  - Świetna przestrzeń - jesteśmy najfajniejsi!
  Stella zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - A twój brat też nie jest zły! Prawda?
  W odpowiedzi chłopiec o rudych włosach zaśpiewał:
  Pułapki, groźby, zasadzki,
  Każdy krok, każdy krok...
  Taki paradoks nawet dla brata,
  Nie mogę ufać!
  Pułapki na każdym kroku!
  I rzeczywiście, ich myśliwiec został trafiony, a w przezroczystej kabinie zrobiło się naprawdę gorąco. To naprawdę fajny myśliwiec. A jeden z flagowych pancerników, po wielu trafieniach, zaczął się palić i rozpadać. A jego szczątki wciąż płonęły, a pola próżniowe trzeszczały. I jedna eksplozja goniła drugą. Wydawało się, że świat stanął na głowie. I znowu próżnia zadrżała.
  Brygantyny manewrowały. Próbowali znaleźć odpowiednią strategię. I zużywały mnóstwo energii. Która rosła i stawała w płomieniach.
  A płomienie wypaczały pancerz. A lufy dosłownie skręcały się w rurki. I płonęło dalej. A kiedy piękności trafiają w strumień hiperplazmy, to jest to banalnie straszne. I zaczyna się tak palić, że nie ma czasu na doładowanie urządzeń zamrażających.
  Ares i Alicja, wykonując swoje skomplikowane manewry, podpalili łódź. W jej prawej burcie pojawiła się dziura, przez którą wpadały promienie. A małe diabliki rzuciły w nią groch śmierci z hiperantymaterią. Wleciał do łodzi pociskami. I gdy zassała się do reaktora, eksplodowała. Słychać było kolosalną eksplozję. I coś rozżarzonego do czerwoności i płonącego wystrzeliło.
  I znowu, po prostu odlatuje i zapala się, jak proch strzelniczy. A potem wybuch.
  Ares i Alicja ledwo zdążyli odlecieć myśliwcem, by uniknąć błysku miniaturowej supernowej. I rzeczywiście, jeśli trafi, to trafi.
  Chłopiec i dziewczynka pisnęli:
  Z bagiennego błota wyłoniła się ręka,
  Zmiażdży gardło dzieciaka kurczowo!
  A dzieci-potwory znów się roześmiały po raz kolejny. To prawdziwie waleczne młode. I tyle w nich życia, szoku i żaru.
  Ares poszedł i wykonał kolejny manewr - poszarpaną kobrę. I znowu maszyny wszelkiego typu zaczęły eksplodować. Rozpoczęła się totalitarna destrukcja, stopiły się pancerze i lufy karabinów. I taki ognisty wir.
  Alicja zauważyła:
  - Niesamowite zaciskanie i wypad!
  Ares dodał:
  - I knoty z dzwoneczkami i gwizdkami!
  Po czym chłopiec i dziewczynka roześmiali się głośno i radośnie.
  Bitwa kosmiczna toczyła się z różnym powodzeniem. Podobnie jak w strategii militarno-ekonomicznej, nawet grając różnymi krajami, ich szanse są mniej więcej równe. Choć istnieją pewne niuanse. Na przykład w "Kozakach" ponad połowa krajów i narodów nie przenosi się z XVII do XVIII wieku. Wszyscy są więc równi, ale niektórzy są bardziej równi.
  A oto prawdziwy, przybliżony bilans technologiczny i liczbowy. A oto kilka kolejnych wielkich pancerników i kilka krążowników po obu stronach zaczęło się rozpadać i płonąć.
  Mars pamiętał, jak on i jego brat Ares, w jednym z wirtualnych światów, pomagali Mikołajowi II w dublecie w wojnie z Japonią. Chłopcy po prostu wzięli hiperblastery w ręce i ruszyli, by zmiażdżyć samurajów. A wraz z nimi Alicja i Stella - dziewczyny również używały ultradźwiękowych karabinów maszynowych. A wieczne dzieci były pokryte polem siłowym, które odbijało wszystkie kule i pociski.
  Tutaj przeszli przez Japończyków. Najpierw zabili wojska oblegające Port Arthur. A potem armię Kraju Kwitnącej Wiśni w Mandżurii.
  I oblężenie zostało przerwane. Z Bałtyku przybyła eskadra z nowymi pancernikami. Połączyła się z poprzednią. Wydawało się, że uda się przejąć przewagę na morzu, ale tak się nie stało. Już pierwsza bitwa zakończyła się niepowodzeniem, pancernik "Oslyabi" zatonął, a pozostałe okręty zostały poważnie uszkodzone.
  Najwyraźniej Rożdiestwieński to naprawdę kiepski dowódca. I wieczne dzieci musiały znowu interweniować. Podpłynęły łodzią podwodną i włączyły działo ultradźwiękowe. I zaczęły celować w pancerniki. A te najpierw się wykrzywiły i wygięły, z linii prostej skręciły w łuk. A potem pancerniki pękły i, porywając falę burtami, zatonęły. Tak Ares i Mars zatopili wszystkie duże okręty Tego Jednego i samego admirała. I poszedł na dno.
  Następnie wrócili na brzeg, gdzie dzieci zjadły ucztę składającą się z ciast i koktajli czekoladowych.
  W rezultacie wojna z Japonią została wygrana. Nie doszło do rewolucji, a w Rosji utrzymała się monarchia absolutna. Wzrost gospodarczy był ogromny i szybki. Nawet Niemcy bali się walczyć i nie doszło do I wojny światowej. Co prawda, w Austro-Węgrzech wybuchła rewolucja i Austro-Węgry się rozpadły. W rezultacie Galicja i Bukowina stały się częścią Imperium Rosyjskiego bez wojny. I to było wspaniałe. Ale jak to mówią, szatan miał swoje własne plany w realnym świecie.
  Ale w Piekle Wszechświata, dlaczego nie cieszyć się krwawą, kosmiczną wojną? Tyle że nie tyle krwawą, co hiperplazmatyczną.
  Oto kolejny wielki pancernik, ociekający dziurami i eksplodujący, zamieniający się w kawałek sera, który topi się w próżni. I unoszą się z niego wielkie kłęby dymu. A dziewczyny uciekają, lśniąc gołymi, wypolerowanymi podeszwami, niczym powierzchnia lustra. Są niemal nagie i bardzo piękne. Wojowniczki mają delikatne, młodzieńcze twarze, a orle nosy trollic i rysie uszy elfek wcale nie psują wrażenia.
  I jak ich diamentowe kolczyki lśnią w uszach. I jak piękności pachną drogimi perfumami. A na ich kostkach i nadgarstkach lśnią złote i jaskrawo pomarańczowe metalowe bransoletki, usiane klejnotami mieniącymi się wszystkimi kolorami tęczy.
  I tak dochodzi do tego kosmicznego starcia. Dziewczyny są takie błyszczące i szybkie. A wymiana zaciekłych ciosów trwa. Pociski Thermopreon eksplodują, rozbłyskając niczym kule hiperplazmy. I dosłownie rozpętała się piekielna trąba powietrzna. Niektóre niszczyciele kosmiczne uwalniają gazy. Rozprzestrzeniają się one w próżni niczym pioruny kuliste. Detonują, a wiązki energii się załamują. To jest dopiero wspaniałe.
  W wielkich pancernikach i innych dużych okrętach dochodzi do oparzeń metalu i odpadania wielu warstw pancerza.
  Ares i Alicja ponownie wykonali zręczny manewr i zniszczyli dość dużą maszynę. A potem zaatakowali brygantynę kosmiczną. Zrobili to bardzo zręcznie. I wykonywali wypady, obroty i zwroty. I jak te wieczne dzieci cudownie to wszystko odtwarzały. I wieżyczka z obracającymi się działami na brygantynie stanęła w płomieniach.
  Ares pisnął:
  - Jak cudownie jest tak walczyć!
  Alicja zgodziła się:
  - Lepiej niż na komputerze!
  A dzieci naciskały przyciski joysticka gołymi, okrągłymi obcasami. I znowu pięć płonących promieni wylatuje i spada na ogon brygantyny. Prosto w dyszę hiperplazmatycznego ciągu. A wróg zaczyna trząść się i eksplodować. Jak dosłownie rozbłyska i rozpada się.
  Ares zauważył z zadowolonym wyrazem twarzy:
  W walce nie wstydzę się,
  Jeżeli praca zostanie wykonana czysto...
  Nawet złodziej może być artystą,
  Szanuj talent, szanuj talent,
  Szanuj talent, panowie!
  Alicja z uśmiechem zauważyła, stukając bosymi palcami u stóp, które dziewczynka miała małe i pełne gracji:
  - Wielu to potrafi! Ale czy ty, jak Stalin, mógłbyś wyprowadzić Rosję z pługa i postawić ją na broń atomową?
  Ares zauważył:
  - Ja, mając na początku pięć niewolnic i tysiąc jednostek wszelkich zasobów, dokonałem tak niezwykłych zmian, że powstało imperium wielkości wszechświata.
  Alicja, widząc, że brygantyna wreszcie się zapaliła i zaczynała eksplodować i rozpadać się na kawałki, krzyknęła z wściekłości:
  Wielkie światło imperium,
  Daje szczęście wszystkim ludziom...
  W niezmierzonym wszechświecie...
  Nie znajdziesz nikogo piękniejszego!
  Oto odpowiedź Fobosa-Davu za pośrednictwem hologramu:
  - Jeśli na ziemi powstanie imperium, to Jezus przyjdzie z mieczem i wytnie wszystkich!
  Żanna dodała:
  Francuzi nie mogą znieść tego upokorzenia,
  Potwierdzimy naszą chwałę stalowym mieczem...
  Nie będziemy już dłużej tolerować obelg,
  Rozniesiemy na kawałki każdego, kto jest odważny!
  I jak on się śmieje.
  To wieczne dzieci, które śmieją się i szczerzą zęby w podziemnym wszechświecie. Ale bądźmy szczerzy, piekło to fajne, a nawet fajne miejsce. Takie są tam rozrywki. A ty podpalasz kolejny wrogi statek kosmiczny. I jakie słodkie i agresywnie seksowne są te dziewczyny. I mają czekoladę z opalenizny,
  i lśniące, jak wypolerowana, brązowa skóra. Cóż może być lepszego niż dziewczyny, których jest tu miliony.
  Szkoda nawet, że się zużywają. Ale Wszechmogący Messir potrafi produkować takie bioroboty w ogromnych ilościach. Nie ma się więc czym martwić. I tak jak w grze komputerowej, powstają tu nowe dziewczyny. Nawet w prymitywnych grach o ludziach, jednostki wojowników są produkowane w ogromnych ilościach. A to naprawdę ogromna siła. I widowisko tej siły.
  Ares i Alice ponownie wykonali manewr przeciwlufowy klasy C. I oba myśliwce eksplodowały jednocześnie. Roztrzaskały się na drobne kawałki. I można było zobaczyć, jak dziewczyna troll wylatuje. Zaczęła unosić się w powietrzu i kręcić biodrami.
  Chłopiec-terminator oblizał wargi i zaśpiewał:
  Dziewczyny są inne,
  Niebieski, biały, czerwony...
  Ale wszyscy czczą diabła,
  I nie żałują w piekle!
  Bitwa w kosmosie była niezwykle spektakularna. Błyski miały niekiedy nawet milion różnych odcieni. Każdy flamaster jest od nich o wiele słabszy. I jak on się rozświetla i pokazuje zachwycający zwrot akcji.
  A dziewczyny, których oczy są szafirowe, szmaragdowe, rubinowe, topazowe, agatowe, po prostu zadziwiają wyobraźnię.
  Tutaj Ares, po zniszczeniu kolejnego myśliwca, zanotował:
  - Może powinienem powalczyć z moim młodszym bratem?
  Alicja zachichotała i odpowiedziała:
  - To dobry pomysł! Będziemy walczyć o świetlaną przyszłość, a to oznacza walkę o zwycięstwo!
  Fobos-Davout wziął go i zapytał:
  - Który czołg jest silniejszy, IS-2 czy Tiger-2?
  Ares roześmiał się i odpowiedział:
  - I czołg, na którym będę grał! I to, powiedzmy, będzie super!
  Alicja podniosła stopę, a chłopiec i dziewczynka uderzyli się bosymi piętami tak mocno, że posypały się iskry.
  Fobos-Davout zauważył:
  - Ty i twój brat jesteście mniej więcej równi. I będziecie się długo kłócić, co sprawi, że będzie nudno.
  Mały diabełek uśmiechnął się i zapytał:
  - Jaką opcję proponujesz?
  Wtedy Żanna odpowiedziała:
  - Pokonaj słabszych!
  Po czym małe diabły zaczęły śpiewać chórem:
  Szanujemy silnych,
  I obrażamy słabych!
  Jesteśmy dziećmi szatana,
  Orły z kłami!
  Alicja roześmiała się i dodała ze złością:
  Wielkie potwory piekielne czekają,
  Piekło jest u bram...
  Stado ludzkich kruków,
  Dzikim krzykiem wzywa piekło!
  I wieczne dzieci poszły i zrobiły pętlę w swoich wojownikach. Było to jednocześnie fajne i zabawne. Oto, kim są, szczerze mówiąc, wielkimi potworami. I jednocześnie walczącymi. Które są zdolne do wielu rzeczy. I nawet te dzieci w prawdziwej historii jakoś zeszły na kretowisko czasu i wychłostały Aleksandra Wielkiego, który miał o sobie zbyt wysokie mniemanie. A potem musiał całować bose stopy dziewcząt. Tak upokorzyli tego, który uważał się za syna Boga, a raczej wielu bogów różnych typów i wyznań naraz.
  Ares zrzucił małą bombę wielkości ziarenka maku, ale w jej wnętrzu kryje się dwuprotonowy proces fuzji dwuprotonowej. I to jest poważna sprawa. Jak to wszystko wleci w sam środek wrogich statków kosmicznych. I tak supernowa wybuchnie w pobliżu okrętu flagowego, pancernika. I natychmiast masa statków rozleci się w różnych kierunkach, a pola siłowe przestaną pomagać.
  Tyle statków kosmicznych stanęło w płomieniach naraz.
  Ale Mars również został trafiony tym samym ziarnem maku. I wszystko poleciało w różnych kierunkach. A statki kosmiczne eksplodowały, rozpadały się, płonęły, rozbijały, rozbijały się i rozbijały.
  Ci mali chłopcy-diabły są najfajniejsi i najbardziej agresywni.
  To naprawdę zabójcze dzieci, zrodzone z najfajniejszego, najwspanialszego i najsilniejszego Anioła we wszechświecie. I tworzą takie rzeczy i czynią cuda na najwyższym poziomie, oczywiście z dziecinną mentalnością.
  Bitwa kosmiczna stopniowo zaczyna wypalać się jak ogień. Nowe statki jeszcze nie dołączyły do bitwy, a stare ulegają wzajemnemu zniszczeniu. I to jest, powiedzmy, świetne i fajne.
  Alicja wypuściła coś nie tyle destrukcyjnego, co zabawnego. I cud naprawdę się zdarza... Fregata gwiezdna nagle zamieniła się w wielki tort pokryty wielokolorowym kremem. I było w nim tyle pyszności i cudowności.
  Ares i Alicja w końcu wyszli, gdy większość wojowników zginęła, do swoich zaprzysiężonych przyjaciół. Mars i Stella ich odnaleźli.
  Obaj myśliwcy odpalili swoje źródła energii i odwrócili się. Potem zaćwierkali:
  Chwała jasnemu imieniu Messiry,
  Demony i demony stanowią silny sojusz...
  Będziemy mieć własnego wielkiego mesjasza,
  I rozpraszamy nudę i smutek!
  I obaj myśliwcy zaczęli manewrować. Zarówno chłopcy, jak i dziewczęta byli mniej więcej równi pod względem zwinności i inteligencji. Poruszali się niezwykle sprawnie. I poruszali się tak, jakby byli stworzeni do tego. To są właśnie dziecięce siły specjalne. I szturchają się nawzajem. Potem zderzają się z czołami pól siłowych. Jakie to zabójcze i fajne. Jednak powiedzieć, że fajne, to nic nie powiedzieć, nawet hiper nie nadaje się do tego.
  Mars i Ares kiedyś walczyli na tej samej planecie. Tam Baba Jaga zdołała zdobyć reproduktor i wyhodowała mnóstwo szczurów. Biegały i kręciły się, piszczały i gryzły. Małe diabełki walczyły ze szczurami na swój sposób. Zaczęły zamieniać je w duże cukierki i tabliczki czekolady z mlekiem skondensowanym i miodem. Jakież to było piękne. A potem przemieniły je wszystkie. I wtedy stało się to. Jakie pyszne były szczurze cukierki. A wiecznie młode diabełki zamieniły samą Babę Jagę w wielką, złotą szklankę lodów. I posypały te lody czekoladowym proszkiem i wieloma innymi pysznościami z truskawkami.
  Dzieci były bardzo szczęśliwe, a jedzenie było dla nich świetną zabawą i pysznym przeżyciem.
  Potem obaj chłopcy, dla odmiany, zrobili ze szczurów naturalnej wielkości roladki z galaretki cukrowej. Jakie to pyszne i fajne! A jeśli dodatkowo upieczecie lizaki...
  Potem obaj bracia świetnie się bawili. A teraz próbują zajść się nawzajem. I znów się zderzają, wyprowadzając zabójcze kontrataki. I próbują złapać się nawzajem na błędzie.
  Fobos-Davout zauważył:
  - Pamiętam, jak pod Austerlitz Napoleonowi udało się złapać przeciwników na błędzie. I to było wspaniałe!
  Żanna zauważyła z zadowolonym wyrazem twarzy:
  - Dobrze, że nie jest cool! Słowo cool już drażni ucho od częstego powtarzania.
  Ares skinął głową, która zabłysła niczym złoty liść:
  - Tak, najlepszym słowem jest kwazar!
  Alicja, wykonując manewr, wyjaśniła:
  - Albo jeszcze lepiej, hiperkwazar!
  Po czym dzieci-wojownicy zaczęli gwizdać i pokazywać sobie języki. A ich oczy błyszczały. A potem Mars, kręcąc głową ze śmiechem, zauważył:
  - Nie jesteśmy tacy mali. Pamiętam na przykład, jak wyciągnąłem Stalina z bagna, kiedy był jeszcze chłopcem.
  Ares zauważył ze złością:
  - Ten chłopak był zły. Uwielbiał torturować zwierzęta. A to świadczy o jego podłym charakterze!
  A dzieci-wojownicy śpiewały chórem:
  Pierwszy rozmrożony płat -
  Uderzyli Stalina w twarz!
  Po czym znów rozległ się śmiech. A młody zespół bosonogich świetnie się bawił. Mars nawet zasugerował:
  - Chciałbyś zagrać w szachy? Może nawet w hyperchase?
  Alicja odpowiedziała z uśmiechem:
  - Wolę Hyperchase! Jest tam więcej figurek i po obu stronach jest kilku błaznów, takie śmieszne.
  Ares zaśmiał się i zauważył:
  - Co, to skomplikowana gra. Kiedy gram z bratem w zwykłe szachy, zawsze kończy się remisem. Ale dusza domaga się czegoś niezwykłego!
  Żanna śpiewała:
  Twoja dusza pragnęła wznieść się na wyżyny,
  Narodzisz się jako cherubin...
  Ale jeśli żyjesz jak świnia,
  Pozostaniesz idiotą!
  I znów dziecięca drużyna się roześmiała. Obaj chłopcy spojrzeli na siebie. Potem spojrzeli sobie w oczy i mrugnęli. Potem zaśpiewali:
  Panie, jak skrzydła sokoła,
  Światło daje nadzieję...
  Uderzenie stalowego młota,
  Nastał dla nas świt!
  Pojawiły się hologramy dwóch opalonych, bardzo umięśnionych, przystojnych chłopców w krótkich spodenkach. Wyciągnęli do siebie ręce i oznajmili:
  - A teraz zagrajmy w Hyperchase!
  ROZDZIAŁ NR 11.
  Natasza Sokołowska pisała też powieści science fiction do magazynów i uważała je za interesujące. Czasem w snach widziała taką przyszłość i spisywała ją na papierze:
  Petka pracował razem ze swoim ojcem Waską. Ona, chłopiec, sadziła kwiaty. Są też cztery godziny terapii w pracy na poziomie zaawansowanym, ale są już trzy i pół dnia wolnego w tygodniu. To znaczy dni, w których jest tylko jedna nauka i modlitwa. Anioły więzienne to bardzo ładne dziewczyny, które czuwają nad grzesznymi chłopcami. Żeby się nie kłócili. Przed rozpoczęciem pracy dzieci-więźniowie odmawiały modlitwę, ale już na stojąco, a nie na klęczkach. To już dobry poziom, gdzie jest mnóstwo rozrywki, a wycieczki do Raju są organizowane znacznie częściej.
  Ponieważ w Piekle-Czyśćcu jest gorąco, większość chłopców woli chodzić w krótkich spodenkach i boso. Są tak opaleni jak Hindusi czy Arabowie, ale ich włosy są jasne. W ubraniu można je przedłużyć.
  I możesz rozmawiać podczas pracy - to nie jest obóz koncentracyjny.
  Vaska zauważyła z uśmiechem:
  - Nie zdążyłam żyć na emeryturze. Zmarłam dość wcześnie. Ale tu jest tak wspaniale, dusza od razu uwolniona od ciała poczuła taką lekkość. A potem jesteś zdrową, piękną nastolatką - to takie wspaniałe!
  Petka skinął głową i tupnął bosą nogą, jak nastolatek w wieku około czternastu lat:
  - Tak, to świetne młode ciało. Piekło, a raczej czyściec, bardzo przypomina dziecięcy obóz sportowy. Jeśli nie liczyć terapii przez pracę, to wszystko jest tu świetne. A studia są ciekawe! Dowiedzieliśmy się tylu ciekawych rzeczy!
  A młodzi więźniowie zaczęli śpiewać z entuzjazmem:
  To co zrobiłeś jest wspaniałe,
  Łaska została wylana na rodzaj ludzki!
  To jest to, co mi dałeś, święty Boże,
  Duszo, radości, serdeczne miłosierdzie!
  
  Lucyfer, który zamienił nas w Sodomę,
  Potomstwo grzechu i pychy!
  Podniósł miecz ku świętemu tronowi Pana,
  I postanowił, że teraz jest wszechmocny!
  
  Chór.
  Boże mój, jaki jesteś piękny i czysty,
  Wierzę, że Twoja słuszność jest nieskończona!
  Oddałeś swoje chwalebne życie na krzyżu,
  A teraz w moim sercu gorycz pozostanie na zawsze!
  
  Jesteś Panem piękna, radości, pokoju i miłości,
  Ucieleśnienie nieograniczonego, jasnego światła!
  Przelałeś drogocenną krew na krzyżu,
  Planeta została uratowana dzięki niekończącej się ofierze!
  
  Zło szaleje w zbuntowanych sercach,
  Szatan rozdziera ludzkość swoimi pazurami!
  Lecz śmierć w proch zostanie wrzucona,
  A Pan będzie z nami na zawsze!
  
  Diabeł wypowiedział wojnę Panu Bogu.
  Wróg walczył okrutnie i zdradziecko!
  Ale Chrystus zmiażdżył szatana miłością,
  Udowodnił swoją prawdę na krzyżu!
  
  My, bracia, musimy połączyć się w jeden nurt,
  Skieruj swoje serce, umysł i uczucia ku Jezusowi!
  Aby Wielki Bóg pomógł nam zostać zbawionymi,
  I na wieki będziemy chwalić Pana!
  
  Aby dusza na zawsze znalazła spokój,
  Musimy pracować razem na żniwie Pana!
  I na zawsze, Wszechmogący, będziemy z Tobą,
  Chcę modlić się coraz żarliwiej!
  
  To co zrobiłeś będzie trwało wiecznie,
  Nieskończony i mądry władco wszechświata!
  Oświeciłeś mnie strumieniami życia,
  I wierzę, że nasza miłość będzie prawdziwa!
  Dzieci-więźniowie śpiewały, a całość wyglądała tak wzruszająco i uroczo. Dosłownie dusza wypełniła się miodem.
  Włączono ogromny ekran i młodym grzesznikom pokazano film. Działo się coś ciekawego.
  Helena, córka Swaroga - Boga-Stwórcy nieba i ziemi, przywódcy spraw wojskowych, zamachnęła się mieczami i rzekła:
  - To obrzydliwe, jeśli twoja ręka,
  Brat podnosi rękę na brata...
  Zmocz chorą sukę,
  I wrogi czekista!
  A jej miecze uderzyły w Orczą Straż. Natknęli się na coś w rodzaju przezroczystej ściany i zamarli. Ich maczugi zaczęły wypuszczać pąki.
  Zoya także zamachnęła się mieczem i zaśpiewała:
  Myśli dziecka są szczere,
  Przywołaj na myśl światło...
  Chociaż nasze dzieci są uczciwe,
  Szatan wciągnął ich w zło!
  I tak oto policja antyterrorystyczna, strażnicy orków i policja zaczęli przemieniać się w kwitnące i jaskrawe pąki tulipanów i fiołków.
  Wiktoria, córka Czarnego Boga, również machała mieczami. A jej ostrze miało magiczną moc. A wojownicy zbrodniczego reżimu Butina w trywialny sposób zamieniali się w kaktusy.
  I tu Nadieżda również machała mieczami. A jej ostrza są po prostu uderzające i śmiercionośne. Posypały się z nich pioruny. Jest prawdziwą córką Peruna - bezlitosną, bystrą i jednocześnie dobrą.
  Wojownicy Butina na naszych oczach zamienili się w płonące świece.
  A Nadieżda zaśpiewała, szczerząc zęby:
  - Bogowie mówią mądrze,
  Bądź grzeczny, chłopcze...
  Będzie świetny wynik,
  Przecież nam zależy!
  Niektórzy Orkomanie i żołnierze sił specjalnych przeżyli baśniowe transformacje. Reszta otworzyła histeryczny ogień z karabinów maszynowych. Dziewczyny jednak rzucały grudkami magicznej plazmy bosymi stopami. I zamieniały się w tarcze. Kiedy uderzały w przezroczystą powierzchnię, kule odlatywały, zamieniając się w lizaki i słodkie cukierki.
  Elena, zwana mądrą, również trzasnęła bosymi palcami stóp. Kolejny szereg "opriczników" zamarł, zamieniając się w drzewa pokryte zielonym listowiem.
  Po czym bogini dziewczyna gruchała:
  - Za naszą Ojczyznę,
  Wytnijmy złych ludzi!
  Wiktoria również wzięła i pomachała bosymi stopami, a cukierki i lizaki poleciały w stronę policjantów. Wbiły się w szeregi i zamieniły wroga w chwasty.
  Córka Czarnego Boga ma oczywiście kolosalną moc.
  A jeśli uderzy piorun, to spali wroga tak, jakby ten miał bibułę.
  A z rubinowego sutka Wiktorii uderzył piorun.
  Zoya, córka Białego Boga, również z bosymi palcami,
  wysyłał śmiercionośne dary śmierci. I cukierki wpadające do
  Gwardia Orków zamieniała żołnierzy w piękne kwiaty i jaskrawe jagody na krzakach.
  Zoya wzięła ją i zaśpiewała:
  - Kwitną jabłonie i grusze,
  Pola słów pokryte są złotem...
  A gruszki latają nad Ziemią,
  Hojna Ziemia będzie uwielbiona!
  A jej malinowe sutki też pulsują, tylko tym razem błyskawica jest znacznie łagodniejsza i rozchodzi się niczym krowa liżąca językiem. Przemieniając wrogów w coś wspaniałego i pachnącego wykwintnym aromatem.
  Nadieżda również bardzo skutecznie wykorzystuje bose palce u stóp.
  A teraz jej cios znów rozpalił szeregi wroga.
  A jeśli córka Peruna weźmie je i uderzy w pierś swoimi truskawkowymi sutkami.
  To jest coś naprawdę przerażającego, musisz przyznać. To po prostu wywołuje szok.
  A pioruny spowiły policję i strażników orków niczym kokon motyla.
  Oczywiście Elena również użyła swoich szkarłatnych sutków, które pulsowały,
  i dosłownie wszystko zostało zmielone na proszek.
  Elena wzięła ją i zaśpiewała:
  - Dziewczyna niedawno była niewolnicą,
  A teraz jest po prostu fajną boginią!
  I wszystkie cztery dziewczyny zagwizdały jednocześnie. I do licznych,
  Jednostki policyjne zostały zasypane omdlewającymi wronami.
  Przebijali głowy Strażników Orków i Orków swoimi ostrymi dziobami.
  Dziewczyny są świetne. Ale potem transportery opancerzone próbują je przejechać.
  Wiktoria wystrzeliła swe rubinowe sutki w stronę wroga, a te walczące natychmiast zaczęły rdzewieć i kruszyć się.
  A gdy Nadieżda trafiła w swoje truskawkowe sutki, transportery opancerzone stały się,
  spłonąć i stopić się wraz z załogami.
  Siedzący za kierownicą policjanci wyskoczyli z pojazdów i zostali dosłownie spaleni.
  Zoya, córka dobrego Białego Boga, zauważyła:
  - To jest za ostre!
  A różowe pąki sutków uwolniły delikatniejsze i bardziej kolorowe błyskawice.
  A transportery opancerzone zaczęły zamieniać się w pyszne kremówki.
  I oczywiście udekorowane słodkimi pąkami cudownych kwiatów.
  Wyglądało to niezwykle pięknie i bogato.
  Elena oczywiście również uległa wrogowi za pomocą,
  Sutki, piersi, szkarłat. A bębenki zaczęły zamieniać się w odłamki metalu.
  i trochę śmieci.
  Elena śpiewała:
  - Kto niszczy swój własny naród,
  Cóż za moralny łajdak!
  Wiktoria chętnie się na to zgodziła i znów posłała pioruny.
  Kiedy taka bujna, wysoka, opalona klatka piersiowa wyrzuca takie
  kaskady zniszczeń, to jest imponujące.
  Wiktoria wzięła ją i zagruchała:
  - Otwórzcie bramy - armia pałeczek,
  Diabły wychodzą z wilgotnych grobów!
  Zoya zauważyła dowcipnie, odsłaniając zęby, które błyszczały jak perły.
  I zauważyła, puszczając oko:
  - Za Ruś Kijowską!
  I znowu bierze i uderza sutkami. I robi to z niezwykłą precyzją.
  I zamieni masę wrogów w coś pięknego i apetycznego.
  Wiktoria zauważyła:
  - A twoje ciasta nie są niczym specjalnym!
  Zoya skinęła głową na znak zgody:
  - Jasne, że super!
  Helikoptery próbują zaatakować dziewczyny z powietrza. Wystrzeliwują rakiety. Pędzą w kierunku wojowniczek.
  Ale z makowo-czerwonych sutków piękności wylatują pulsary.
  I od razu rakiety zamieniają się w pyszne produkty kulinarne,
  i kiełbaski w słupkach.
  A wszystko wygląda tak pięknie i bogato.
  Elena śpiewała z uśmiechem, szczerząc zęby i puszczając oko:
  - Wznieśmy toast za pyszne jedzenie!
  I tak wszystkie cztery dziewczyny wzięły i z szkarłatnych sutków piersi wysłały,
  Magiczne tsunami plazmy. A helikoptery, w trakcie lotu, zaczęły się w coś przekształcać.
  Pod lupę Zoyi trafiły pyszne produkty kulinarne i mięsne.
  Piorun uderzeniowy wystrzelony przez Nadieżdę spowodował pożar, ponieważ była ona córką Peruna.
  Augustyna, córka Czarnego Boga, obróciła wszystko w popiół, bez ognia i w pył.
  Elena budowała z helikopterów nieszkodliwe kombajny i samochody. Przydatne również w gospodarstwie domowym.
  Błyskawice, wystrzelone z rubinowych sutków dziewcząt, zamieniły machiny wojenne w rozżarzone, całkowicie je rozbrajając.
  Potem piękności znów poszły na policję. Odwróćmy je.
  na wiele sposobów i według własnego gustu.
  Zoya powiedziała dowcipnie:
  - Robimy dobrze!
  Byli naprawdę policjanci, a potem pojawiły się lody,
  w czekoladzie. A opakowania są dosłownie tak wysokie, jak wysokość człowieka.
  Oczywiście, dzieci były zadowolone z takich porcji. Jedna porcja wystarczyłaby na sto.
  Człowiek.
  Wiktoria oczywiście po prostu zniszczyła ciała wojowników straży orków.
  Jest dziewczyną, córką Czarnego Boga.
  Któremu nikt nie może się oprzeć.
  A jeśli chodzi o zniszczenie i unicestwienie, nie ma sobie równych.
  Rudowłosy wojownik wziął i zaśpiewał:
  Dlaczego zło istnieje we wszechświecie?
  Bo ludzie również potrzebują wyboru...
  Kiedy człowiekowi nie zależy,
  Ryzykuje, że wyląduje na wieszaku!
  Zoya zauważyła, odsłaniając twarz w uśmiechu:
  - Wybór to dobra rzecz, ale czynienie dobra jest jeszcze lepsze!
  A dziewczyny znów rzuciły piorunami w nadciągające jednostki sił specjalnych.
  Elena zauważyła dowcipnie, widząc przemiany wszystkich:
  - Oni z natury, a my z czarów!
  Wiktoria znów posłała piorun ze swoich rubinowych sutków i zaśpiewała:
  - Dęby-czarodzieje, szepczcie coś we mgle,
  Z pochyłych bram wyłaniają się czyjeś cienie...
  Nie niszcz ludzi w bitwie ze złymi Orcianami,
  Oddajmy agresorowi swoje - Butin jest kompletnie zepsuty!
  Elena odpowiedziała agresywnie:
  Ale kanibal dostanie swoje,
  Będzie się palić jak pająk w ogniu...
  W podziemiach dręczyć prezydenta,
  Nie ma potrzeby zachowywać się jak Szatan!
  Wiktoria chętnie potwierdziła:
  - O, i dostanie!
  A wojownicy zaśpiewali chórem:
  - Ludzie giną za Czeka, za Czeka,
  Ludzie giną za Czeka, za Czeka!
  Siła narkotyków jest wielka, wielka!
  Siła narkotyków jest wielka, wielka!
  I znów z ich piersi wystrzeliwują pioruny o śmiercionośnej sile i kolosalnej, niszczycielskiej mocy.
  Albo moc twórcza, jak u Zoi.
  Nadieżda, paląc bojowników, wzięła i zaśpiewała:
  -I w każdej pałce policyjnej,
  Widzę uśmiech Butiny...
  Jego puste oczy mają głupi wygląd,
  Koszmarny zachód słońca jak z koszmaru orków!
  Wojownicy zmieniają wszystko i prowadzą do nowej jakości.
  Więc wzięli i przebudowali wszystkie helikoptery i transportery opancerzone. To było naprawdę fajne. A ze sprzętu, który wojska prezydenta Butina miały w dużych ilościach, w najlepszym razie zostały ciasta, cukierki, czekoladki i torty.
  Mądra Elena - córka Swaroga - przerobiła część sprzętu na coś spokojnego i użytecznego. W tym skutery, motocykle, rowery itp.
  Oto dziewczyny. Ich siła wydaje się niemierzalna.
  A piechota policyjna i oddziały prewencji wraz z gwardią orków, widząc los swoich kolegów, zaczęły uciekać.
  To była prawdziwa walka.
  Elena wzięła ją i zaśpiewała:
  Ludzkość ma żelazną technologię,
  Z pewnością konieczne i bardzo przydatne...
  Ale dziewczyny są boso, czczą Roda,
  I zaciekle walczą kosami!
  Wojownicy jednak widzieli, że bitwa jeszcze się nie skończyła. Szturmowcy próbowali zaatakować ich z powietrza. Wystartowali nad Moskwą i ruszyli czwórką.
  Ale dziewczyny oczywiście były czujne. Kiedy rakiety poleciały w stronę piękności, uderzyły w ich piersi magiczną plazmą z ich szkarłatnych sutków. W locie rakiety zaczęły zamieniać się w ogromne cukierki w jaskrawych opakowaniach. I dosłownie błyszczały.
  Potem jeden duży cukierek rozpadał się na tysiąc małych i spadał na chodnik jak deszcz.
  Potem Nadieżda wzięła go i zaczęła nim tłuc truskawkowe sutki.
  Piorun uderzył w samolot szturmowy i spłonął w sieci ognia. I dosłownie spłonął jak papierowy samolocik.
  Victoria również strzelała piorunami ze swoich rubinowych sutków. A orkijscy szturmowcy dosłownie rozsypali się w pył.
  Córka Czarnego Boga śpiewała:
  Nadziejo, nasz ziemski kompas,
  Szczęście jest nagrodą za odwagę...
  Jedna piosenka wystarczy,
  Gdyby tylko chodziło o Roda!
  Słowianie mieli Jednego, Głównego, Wszechmogącego i Najwyższego Boga - Roda! On jest Początkiem i Inicjatorem Wszystkiego!
  To właśnie Rod dała początek: Swarogowi, Czarnobogowi, Biełobogowi i Perunowi. A także nieskończonej miłości Ładie.
  Rod jest Stwórcą całego Wszechświata. Jednak jego synowie: Swaróg, Biełobóg, Czarnobóg, Perun i córka Łada - stworzyli wszechświat wspólnie z Wszechmogącym Ojcem Rodem.
  Zatem wszechświat i planeta Ziemia są dziełem zbiorowym. Kiedyś, na miejscu współczesnej Rosji i Rusi Kijowskiej - Hiperborea. Żyli tam przodkowie Słowian, którzy czcili rosyjskich bogów-demiurgów. I było to tak szczęśliwe miejsce. Ludzie nie znali kłopotów. Nie chorowali, nie starzeli się, nie cierpieli.
  I nawet polecieli na inne planety, nie tylko do Układu Słonecznego. Ale gdy tylko naród rosyjski odwrócił się od swoich bogów na rzecz przybyszów, na Ruś spadły niezliczone nieszczęścia, w tym jarzmo mongolsko-tatarskie. A ludzie zaczęli się starzeć, chorować, walczyć, kłamać i kraść.
  Takie nieszczęście spotkało Ruś, gdy ludzie porzucili rosyjskich bogów-demiurgów, którzy tak wiele dla niej zrobili. Nastąpił rozbicie feudalne i bratobójcze wojny. A potem krwawe jarzmo mongolsko-tatarskie. A co najważniejsze, na Ruś nadeszła starość i choroba, a za panowania rosyjskich bogów panowała wieczna młodość. A domy i miasta wypełniły się szczęściem.
  Elena wzięła go i wystrzeliła ogniste pulsary ze swoich szkarłatnych sutków. I zestrzeliły jednocześnie kilkanaście helikopterów nadlatujących z Orkmoskovii. Sprawiając, że helikoptery płonęły.
  Błękitnowłosy wojownik zagruchał:
  - Za Ruś Kijowską -
  Walcz i nie bój się!
  Zoya również wzięła i z jej malinowych sutków wystrzeliła błyskawicę. Naddźwiękowy pocisk lecący w stronę dziewczyn zaplątał się w ognistą sieć i zamienił w ogromny czekoladowy cukierek.
  Zoya jest córką Białego Boga i uosobieniem dobroci. Jest taka młodzieńcza i odważna, a jej dotyk zamienia broń w słodycze. A czołgi w pyszne ciasta.
  Wiktoria zauważyła to i zagruchała:
  - Lepiej to zrób... Jestem w stanie zniszczenia i coś negatywnego z tego wychodzi!
  Zoya, uśmiechając się i pokazując swoje perłowe zęby, odpowiedziała pewnie:
  - Każdy ma w sobie dobroć! Więc kiedy atakujesz wroga, pomyśl o czymś dobrym. A szturmowcy zamienią się w smaczną i apetyczną ucztę.
  Nadieżda, uśmiechając się i szczerząc zęby, odpowiedziała:
  - A w bufecie dziewczyna otworzyła,
  Anioł mnie uspokoił - nie bądź nieśmiała...
  Masz taki cudowny apetyt,
  Połkniesz wszystkie jego konie na raz!
  I powiedziała poważniej:
  - Niech zapanuje pozytywne myślenie! Dla dobra i światła!
  Po czym uderzyła je plamami magicznej plazmy z truskawkowych sutków, a czołgi i bojowe wozy piechoty zamieniły się w przepiękne czekoladowe torty ze świecami. A myśliwce z Orkgvarii stały się przepięknymi kwiatami, a kolory pąków były różnorodne i bardzo jaskrawe.
  A oto kolejny szturmowiec, już z magicznej plamy uwolnionej z rubinowego sutka Victorii, zamieniony w ogromny bochenek kiełbasy z masłem. Taki prezent aż cieknie ślinka.
  Rudowłosa ryjówka zauważyła dowcipnie:
  - Kiedyś byliście jak psy,
  Rzuca się na ludzi niczym orzeł...
  A w bochenku kiełbasy,
  Jedzmy bez żalu!
  Elena trzasnęła bosymi palcami stóp, uwalniając strumień magicznej energii. A kolejny samolot zamienił się w ogromnego, smażonego indyka z sosem i ananasem. Co za gratka. I jak się rozbił, rozbryzgując tłuszcz. I jakie pyszne zapachy.
  Elena zaświergotała, szczerząc zęby:
  - Nie jestem żałosnym małym robaczkiem,
  Jaka fajna kreskówka!
  Zoya skinęła głową, wyrzuciła z siebie strumień energii bosym obcasem i zaśpiewała, odsłaniając perłowe zęby:
  - Multi-pulti, cudowny kraj,
  Ona daje tyle radości!
  Można to zobaczyć w tym -
  Cóż za bajka,
  Tego nie da się opisać długopisem!
  Wiktoria zgodziła się i, wypluwając magię z sutków, zamieniła żołnierzy przybywających z posiłkami w paczki lodów czekoladowych oblanych kokosem i czymś niezwykle smacznym. A czołgi zamieniły się w ogromne torty.
  Rudowłosa wojowniczka i córka Czarnego Boga rzekła:
  - Płatek kwiatu jest kruchy,
  Jeśli zostało zerwane dawno temu...
  Choć świat wokół nas jest okrutny,
  Chcę czynić dobro!
  Nadieżda skinęła głową na znak zgody:
  - Czarnobóg jest synem Roda, a jeśli jest światło, to musi być i ciemność! A jeśli jest biel, musi być i czerń!
  A dziewczyna znów rzuciła coś bardzo jasnego. I znowu zaczęły pojawiać się takie pyszne rzeczy.
  Jest tu cały zapas jedzenia. Sałatka z całego mięsa dosłownie lała się z nieba. I było tak pysznie i wesoło. A mieszkańcy Orkwy stali się prawdziwymi żarłokami. I jaki sos. A dzięki magii Victorii, z pomocą uwodzicielskich, bosych stóp, pojawiły się kebaby w keczupie i inne pyszności. A tu takie soczyste mięso. A co, gdyby armie dyktatora Butina stały się również butelkami wina, szampana, koniaku i piwa? To również ulubione produkty ludzi. I takie pyszne.
  Mięso dostępne jest również w postaci kotletów w sosie czekoladowym.
  A czego tu nie ma? I lodów różnego rodzaju.
  I truskawki i melony w miodzie. Oto dziewczyny z bosymi stopami i szkarłatnymi sutkami przemieniają wojska okrutnego dyktatora, który przejął władzę w Orxsii, w najpyszniejsze i najsmaczniejsze rzeczy. W szczególności w kieliszki do wina z czystego złota z czarnym i czerwonym kawiorem. A duże samoloty transportowe zaczęły przemieniać się w jesiotry, z cudownym dodatkiem brzoskwiń, pomarańczy, bananów, mango i innych egzotycznych owoców.
  Spójrzcie, jakie tu jest pyszne, sycące i smaczne. A do tego o bardzo przyjemnym i kuszącym zapachu.
  Zarówno dorośli, jak i dzieci biegali i chwytali pyszne i rozpływające się w ustach rzeczy. Chłopcy i dziewczynki brudzili się śmietaną, czekoladą, ciasteczkami i wieloma innymi rzeczami. A wszystko było tak wyjątkowo pyszne i wspaniałe.
  Ale gigantyczny tort Napoleon, w który przekształcono bojowy wóz piechoty, jest po prostu pyszny. A dzieci są oczywiście zachwycone. I jakie urocze buźki mają, gdy lśnią kremem, czekoladą, pianką marshmallow i mlekiem skondensowanym. I słychać chichoty.
  Elena zaczęła śpiewać z radości, a jej przyjaciele natychmiast dołączyli do niej;
  Dzieciństwo to ja i ty
  A wojownicy tupali bosymi, wyrzeźbionymi stopami, wzniecając falę tsunami.
  Dzieciństwo, dzieciństwo,
  Dzieciństwo to światło i radość,
  To są piosenki, to jest przyjaźń i marzenia.
  Dzieciństwo, dzieciństwo,
  Dzieciństwo to kolory tęczy,
  Dzieciństwo, dzieciństwo, dzieciństwo - to ja i ty!
  I piękności zaczęły śpiewać ponownie.
  Chór:
  Wszyscy ludzie na dużej planecie
  Zawsze powinniśmy być przyjaciółmi.
  Dzieci zawsze powinny się śmiać
  I żyj w pokojowym świecie!
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać
  I żyj w pokojowym świecie!
  I żyj w pokojowym świecie!
  Jasne, jasne
  Niech płoną tylko świty,
  Niech pola śpią spokojnie w tę gwiaździstą noc...
  Dzieciństwo, dzieciństwo
  Nie na darmo rozgrzewa Cię dobroć,
  Dzieciństwo, dzieciństwo - jutro jest Twój dzień, Ziemio!
  I znów dziewczyny były coraz bardziej podekscytowane.
  Chór.
  
  Dzieciństwo, dzieciństwo,
  Dzieciństwo jest letnim wiatrem,
  Żagiel nieba i kryształowy dźwięk zimy.
  Dzieciństwo, dzieciństwo,
  Dzieciństwo oznacza dzieci,
  Dzieci, dzieci, dzieci - to my!
  ROZDZIAŁ #12.
  Lara próbowała oderwać myśli od rzeczywistości, myśląc o czymś przyjemnym. Na przykład w powieści "Spartakus" pojawia się chłopiec o imieniu Geta. Nie urodził się niewolnikiem, lecz synem wolnego obywatela Rzymu, Petroniusza. Ten jednak był zbyt zadłużony u Krassusa. Jego żona Rodopeja, Geta i siostra Sara zostali sprzedani w niewolę.
  Chłopiec w wieku około dwunastu lat został pozbawiony tuniki, spodni i sandałów. Na biodrach pozostała mu jedynie przepaska biodrowa, więc półnagiego i bosego przykuto do słupa i zaprowadzono na targ niewolników wraz z matką i siostrą. Płeć piękna również została pozbawiona sandałów, a ich jedynym ubraniem były podarte, bardzo krótkie tuniki niewolników.
  Dlatego przedstawiciele szlacheckiej rodziny patrycjuszy i wojowników musieli chodzić boso.
  A droga jest kamienista, wciąż nagrzana łagodnym włoskim słońcem w ciągu dnia. A Goethe musiał po raz pierwszy doświadczyć, co to znaczy być niewolnikiem.
  Ale jeśli nawet chłopcy z rodzin szlacheckich często biegali boso, już tylko dlatego, że było to przyjemniejsze i wygodniejsze niż bieganie w sandałach, zwłaszcza w upale, to dziewczęta i kobiety miały się jeszcze gorzej.
  I jak bolesne jest chodzenie boso po kamienistej drodze, i jak upokarzające jest to moralnie i fizycznie.
  Geta szła i śpiewała:
  Ktokolwiek był w ciemnościach niewoli, niech weźmie miecz,
  Honor i wolność są w Twoich rękach!
  Niech odwaga popłynie - powołanie jest we krwi,
  Zapomnij o wątpliwościach, podłym, nikczemnym strachu!
  
  Nie bądź niewolnikiem, upokorzonym w prochu,
  Jak potężny orzeł, wznoszący się ku wysokościom!
  Wezwij bogów w krwawej bitwie,
  Walcz o wolę światła aż do końca!
  
  I niech miecz wojownika nie drży,
  Ranny wojownik upadł z jękiem!
  Niech wieczność śpi, niech wieniec płonie w ciemności,
  Pozdrowienia z nieba z potężnym, groźnym grzmotem!
  
  Tak, nasz potężny Spartakus jest uwielbiony,
  Król miecza i dźwięcznej liry...
  Wróg dostanie kopa w ryj,
  Aby stać się wielkim bożkiem Pana!
  
  Niewolnicy walczą, nie kryjąc swojej wściekłości,
  Chcą położyć kres tyranii...
  Założyliśmy konto, ale niestety kara nadal obowiązuje,
  A możesz uderzyć go kołkiem w czubek głowy!
  
  Niewolniku, nie klękaj,
  Nie bądź słaby, niewolniku, w tej walce...
  Rycerzu, rzuć się do ataku z furią,
  Zmiażdżymy wroga jednym ciosem!
  
  Spartakus, wielki, waleczny wojownik,
  Podniósł niewolników przeciw złemu jarzmu...
  Nie, wielkości nie będzie końca,
  Chwile wolności będą nieskończone!
  
  Wierzę, że niewolnicy powstaną, że zwyciężą,
  Wierni osiągną sukces w bitwie...
  Niech wynik będzie dobry,
  Niech będzie wiele odwagi i śmiechu!
  
  Nadejdą czasy, gdy zapanuje postęp,
  Nie ma tu niewolnictwa ani żadnego innego cierpienia.
  Dla nas wskrzesił się Jowisz, bóg bogów,
  Aby podnieść wszechświat wyżej!
  
  Chwała kohortom Spartakusa,
  Co zmiażdżyły legiony rzymskie...
  Niech nasza chwała będzie na wieki,
  My, wojownicy, jesteśmy niezwyciężeni w bitwach!
  
  Niech nadejdzie czas, gdy szczęście stanie się wszystkim,
  Rozwiną ogniste sztandary...
  Nie będzie żadnych problemów we wszechświecie,
  Niepokonany niewolnik stanie się wolny!
  W tym momencie Geta przyłapał się na tym, że pomyślał, że śpiewa jak zbuntowany niewolnik. Przecież Spartakus jest wrogiem Rzymu. A czyż on, chłopiec, nie jest Rzymianinem?
  To prawda, teraz jest tylko niewolnikiem. A kiedy przyprowadzą go na aukcję, przed aukcją kowal wypali na nim, jego matce i siostrze piętno.
  Chłopiec czuł ból w znoszonych podeszwach, ale dzielnie znosił. Matka i córka zaczęły jednak jęczeć i kuleć. Chodzenie w ten sposób bez butów było wielką męką.
  W ich kolumnie były tylko kobiety i dzieci. I wszyscy byli boso, oczywiście. Ale byli w niewoli od lat, a ich stopy były szorstkie i stwardniałe. Więc było im łatwiej.
  Generalnie rzecz biorąc, w łagodnym i łagodnym, słonecznym klimacie Włoch chodzenie bez butów jest przyjemniejsze niż męczące. Ale w rodzinach szlacheckich nawet dzieci wstydzą się chodzić bez sandałów. Bo wydaje się, że jesteś biedny, skoro nie masz pieniędzy na buty.
  Choć oczywiście dzieci są w stanie biegać z bosymi, małymi obcasami, ponieważ ciepły żwir lub trawa tak przyjemnie łaskoczą ich stopy.
  Kobiety również dla wygody, sandały nadal ocierają stopy, często chodzą bez butów. A ich stopy, zwłaszcza w młodości, są piękne, pełne gracji i uwodzicielskie dla mężczyzn.
  Bieganie po szorstkiej nawierzchni było dla dzieci bardzo interesujące. Gdy podeszwy są szorstkie, jest to bardziej przyjemne niż bolesne.
  Zima we Włoszech jest dość mroźna, ale śnieg jest rzadki i szybko topnieje. Dlatego dzieci i kobiety są niewolnikami, czasami chodzącymi boso przez cały rok. Na Sycylii zima jest prawie nieodczuwalna, można cieszyć się rajem dla bosych stóp.
  Choć oczywiście nie każdy uważa, że chodzenie bosymi stopami po ostrych kamieniach to dreszczyk emocji.
  Ale dzieci lubią takie rzeczy. I nawet dziewczynka próbuje udawać, że jej to nie szkodzi.
  Geta śpiewała:
  Biegną krętą ścieżką,
  Bose stopy chłopców...
  Mam dość noszenia sandałów,
  Chcę zahartować swoje stopy!
  Sprzedam konia za talent
  A szczęście mnie czeka!
  A młody niewolnik puścił oko do matki i siostry. I wszystko jest w porządku, możesz skakać i podskakiwać.
  Chłopiec zaśpiewał ponownie:
  Jesteśmy wielkim i luksusowym Rzymem,
  Podbijemy wszystkie moce, żartobliwie...
  Jeśli będzie trzeba, przekroczymy równik,
  I zniszczymy głuche niedźwiedzie!
  I znowu chłopiec podskoczył. Naprawdę, dlaczego miałby się smucić? Niewolnicy ciężko pracują w kamieniołomach. Zwłaszcza chłopcy, którzy są zupełnie nadzy, a dozorcy biją ich batami. Ale po takim zahartowaniu nawet sam diabeł nie jest straszny.
  I spróbuj nosić kamienie przez szesnaście godzin i machać młotem. Nie będzie łatwo!
  Młodej kobiecie i jej córce leciała krew z bosych stóp, ale chłopcu było trochę łatwiej, bo jego stopy były twardsze.
  Lara odwróciła uwagę od przyjemnego obrazu. Dziewczyna w białym fartuchu wzięła elektrody i przypięła je do nagich kolan młodego partyzanta. I poprowadziła prąd. A to jest jeszcze bardziej bolesne niż wtedy, gdy stopy dziewczyny są po prostu spalone.
  Lara odpowiedziała, zaczynając śpiewać;
  Jestem boso biegnącą dziewczyną przez pustynię,
  Gorący piasek męczy moje stopy...
  Co się teraz stało z tą pięknością?
  Dlaczego ma głos przypominający głos słowika?
  
  Świat na pewno nie jest słodki, uwierz mi,
  Wierz mi, na świecie jest wiele różnych problemów...
  Niestety pozostawia nieprzyjemny posmak.
  A dziewczyny chcą przeżyć wielkie zmiany!
  
  Tutaj, w epoce Aleksandra, wiara zstąpiła,
  Wielki macedoński wojownik od Boga...
  Pojawiła się tam jako naga Kasandra,
  Potężny dowódca - uwierz mi, to wielki człowiek!
  
  Lecz władca, piękny jak słońce, umarł,
  Jego młody syn pozostał na tronie...
  I oczywiście nie rozdzierasz wron w ten sposób,
  Niestety, dziecko na tronie jest zupełnie samo!
  
  Dziewczyna bardzo starała się go chronić,
  Aby zachować święty sen na tronie...
  Aby imperium rządziło światem przez długi czas,
  Przeczytam modlitwę do Boga Wszechmogącego!
  
  Teraz biegnę boso przez pustynię,
  To naprawdę boli moje biedne podeszwy...
  Imperium znalazło się w kompletnym bagnie,
  Niech Wszechmogący Pan dopomoże, cherubinie!
  
  Pobiegłem więc do obozu wojowniczych Greków,
  Zaoferowała swoje usługi w walce na miecze...
  Ponieważ wszyscy jesteśmy ludzkimi braćmi,
  I uwierzcie mi, śmiało pokonamy naszych przeciwników!
  
  Jaki los czeka Słowiankę?
  Walcz dzielnie, nie przeklinając losu...
  Jeśli będzie trzeba, wystawimy banki na wroga,
  Konto zostało otwarte, ale kara już została naliczona!
  
  Oto ja walczę o jedność starożytnego świata,
  Aby Wielki Najwyższy Pan rządził...
  Bo w bitwach Ojczyzny brzmi rajska lira,
  Czasami rozrywając święte ciało!
  
  Tak, ta dziewczyna jest rycerzem ojczyzny, patriotką,
  Walcząc z miłością o Imperium Greckie...
  Będę chronić dziecko na starożytnym tronie,
  Wiecie więc, że to dziecko pochodzi od Boga!
  
  Świat ludzkości będzie chwalebny i zjednoczony,
  Wiem, że będzie cudownie i że wszystko będzie dobrze...
  Macedonia jest niemal jak rodzima Rosja,
  Jeśli złamało się wiosło, łódź musi zostać wypoziomowana!
  
  Wkrótce Bóg Jezus przyjdzie do nas z łaską,
  Zapewni zbawienie wszystkim synom ludzkości...
  Aby plebejusze stali się najmądrzejszą szlachtą,
  Aby więcej codziennych problemów zostało rozwiązanych!
  
  Chwała Bogu i chwała Chrystusowi Jezusowi,
  Że dał początek wielkiemu słońcu na niebie...
  Powinno to mieć związek ze sztuką...
  Abyśmy mieli więcej sprawiedliwych sił!
  
  To wtedy wznosimy się ku niebiosom, ku przestworzom,
  Wznieśmy się ponad gwiazdy, chroniąc Jezusa...
  Wszyscy, którzy umarli w wielkiej ekstazie, zmartwychwstaną,
  Wysławiamy Najświętszą Maryję Pannę za Jej Syna!
  Tak śpiewała Lara. A faszystowscy kaci przepuszczali przez jej dziecinne ciało wyładowania elektryczne i smażyli jej bose stopy na kuchenkach elektrycznych.
  Jednak dziewczyna pozostała niesamowicie odważna i spokojna.
  Gerda zasugerowała:
  - Może powinniśmy ją odłożyć na półkę?
  Dziewczyna w białym fartuchu odpowiedziała:
  - Następnym razem! Nie możemy tracić tyle czasu na jedną partyzantkę. Niech siedzi boso w lodowatej, ciemnej piwnicy i nabiera rozumu. A my weźmiemy i trochę pomęczymy tego chłopaka Sieriożkę.
  Larę uwolniono spod pieców elektrycznych. I tak, boso, z poparzonymi podeszwami, wyprowadzono ją z sali tortur. Chodzenie z poparzonymi stopami było bardzo bolesne i męczące. Ale potem Larę wyprowadzono na świeży listopadowy śnieg. A bose stopy partyzantki poczuły prawdziwą błogość. Oparzenia na jej stopach zetknęły się z lodowatym zimnem i było to bardzo przyjemne, a ból w poparzonych podeszwach dziewczyny ustąpił.
  Lara wzięła ją i zaczęła śpiewać, zachwycona;
  Wielka Rosja - pola bezkresne,
  Niech święta ziemia płonie wśród gwiazd...
  Wierzę w uczucia serca bez ukrywania -
  Zabezpieczymy linię od krawędzi do krawędzi!
  
  Niech w naszym domu zapanuje komunizm,
  Którego zrodził się towarzysz Lenin...
  I zły wróg faszyzm został zniszczony,
  W imię największych pokoleń!
  
  Przecież w sercach mamy tylko jedną Ojczyznę,
  A w przyszłości do wielu galaktyk...
  Niech mój kraj będzie sławny przez wieki,
  Ojczyzno, nie jesteś tylko papierkiem na słodycze!
  
  Niech moja Ojczyzna rozkwitnie,
  Wierzę, że pokonamy Czyngis-chana...
  Otworzymy nieograniczony rachunek zwycięstw-
  Znam chwałę rosyjskiego Iwana!
  
  My, wojowniczki, jesteśmy tak silne,
  Że wróg nie może nas pokonać...
  Jesteśmy córkami i synami Swaroga,
  Potrafi uderzyć Führera w twarz!
  
  Wierzę w Boginię Ładę za nas,
  Która zrodziła wielu bogów...
  Wszyscy ludzie są przyjazną rodziną,
  Którego znam Roda w sercu!
  
  I wszechmogący rosyjski Jezus,
  Urodzony w wielkim prawosławiu...
  Oczywiście, demiurg wcale nie jest tchórzem,
  Wszechmogący zamieszkał pośród ludzi!
  
  Ku chwale Wszechmogącego Chrystusa,
  Podniesiemy nasze ostre miecze...
  Walcz z Mongołami do końca,
  Aby horda Batu nie przyszła na Ruś!
  
  Tak, z nami jest nieskończona siła Różdżki,
  Kto stworzył wszechświat...
  I On po prostu był w stanie to zrobić,
  To nas po prostu zadziwia!
  
  My, ludzie, jesteśmy ogromem kosmosu,
  Zdolny podbić wszechświat...
  Choć Batu ostrzył siekierę hordy,
  Rus' siłą Rodziny w walce niezmiennej!
  
  Dziewczyny naprawdę lubią chodzić boso,
  Szybko przedzierać się przez lodowe zaspy...
  I bili Mongoła pięścią,
  Żeby nie śmiał mieć nic wspólnego z Ojczyzną!
  
  Nie ma piękniejszej ojczyzny,
  Nawet jeśli zaatakują Rus'a koszmarną hordą...
  Dziewczyna ma nie więcej niż dwadzieścia lat,
  Ona już poćwiartowała samuraja!
  
  Ona jest piękna i fajna,
  Dziewczyna, która rozgromiła Mongołów żartem...
  Niech Szatan zaatakuje Ziemię -
  Zmiażdżymy wroga stalową porażką!
  
  Tu machnąłem bosą stopą,
  I szturchnęła go bosym obcasem w brodę...
  Stałam się taką fajną dziewczyną,
  W tym przypadku nie ma potrzeby nieautoryzowanego użycia!
  
  Moje miecze błyszczą jak piórko,
  I tak brawurowo rozgromili armię mongolską...
  Niech moje wiosło będzie silne,
  Wróg zostanie zniszczony na potęgę!
  
  Tak, nasza Ruś jest najpiękniejsza, jaką można znaleźć,
  Wielkie jak słońce nad planetą...
  Będziemy mogli znaleźć szczęście dla siebie,
  I opiewa się czyny bohaterskie!
  
  Rosja jest promiennym krajem,
  Co komunizm dał ludziom...
  Została nam dana na zawsze przez narodziny,
  Za Ojczyznę, za szczęście, za wolność!
  
  Ojczyzno - wielbimy Pana Chrystusa,
  Niech Maria i Łada będą zjednoczone...
  Towarzysz Stalin zastąpił ojca -
  My Rosjanie jesteśmy niezwyciężeni w bitwie!
  
  Narody świata kochają rosyjską drogę,
  Jesteśmy jednością, uwierz mi, ludźmi naszych serc...
  Wierz mi, pięścią nas nie zgniesz,
  Już niedługo otworzymy drzwi do kosmosu, wiem!
  
  Będziemy chodzić boso po Marsie,
  Już niedługo zdobędziemy Wenus w chwale...
  Wszystko będzie na najwyższym poziomie, wiesz?
  I każdy człowiek stanie się bohaterem!
  
  Tak, Jezus jest oczywiście nadczłowiekiem,
  Razem ze Swarogiem Ruś powstanie z kolan...
  Chłopaki nie będą mieli żadnych problemów,
  Wysławiajmy Imię Roda w nieskończoność!
  Hitler, będąc chłopcem, patrzył na to i oburzył się:
  - To nie w porządku! To hańba dla prawdziwych Aryjczyków!
  Młody Führer wybiegł im na spotkanie w krótkich spodenkach. Był też bosy, chłopiec nie starszy niż trzynaście lat i jasnowłosy. W rękach byłego Führera trzymał plastikowy karabin maszynowy, który wyglądał raczej jak zabawka.
  Hitlerowscy żołnierze, widząc dziecko w samych szortach, z odsłoniętym, muskularnym torsem i drżącym z zimna, wybuchnęli śmiechem. Rzeczywiście, jak żałośnie wyglądało to chude dziecko, z dziecięcą twarzą, zapadniętym brzuchem i gęsią, choć opaloną skórą.
  Ale Hitler nie był bezradny. Nacisnął przycisk i z karabinu maszynowego wystrzelił promień i spadł na faszystów. A żołnierze Hitlera, na naszych oczach, zaczęli zamieniać się w ciastka polane kremem czekoladowym i lizaki. Oto cudowna magia boskiej mocy.
  A kilkunastu Niemców towarzyszących bosej, wyczerpanej dziewczynie nagle zamieniło się w coś jadalnego!
  Lara podniosła rękę i zawołała:
  - Służę Związkowi Radzieckiemu!
  Adolf odpowiedział:
  - Służę siłom dobra!
  I podbiegłszy szybko, chwycił dziewczynkę za rękę. Dzieci rzuciły się do biegu, aż ich stopy, szkarłatne od zimna, błysnęły jak łapy gęsi. Hitler uśmiechnął się do rudowłosej Lary. Bose stopy dziewczynki pokryte były pęcherzami i oparzeniami, a na bokach widniały otarcia. Ale wola jest niezłomna.
  Rozglądając się wstecz, chłopiec-Führer zobaczył kilkunastu motocyklistów ścigających ich i kilka owczarków niemieckich. I to było konieczne, broń, którą dali mu nauczyciele z dziecięcej kolonii-czyśćca, nie zawiodła. I tak motocykle zamieniają się w precle, a brutalnie potraktowani żołnierze w coś pysznego i apetycznego. I dzieje się to w mgnieniu oka.
  Hitler wziął to i zaśpiewał:
  Sam doskonale wiesz,
  Świat jest pełen cudów...
  A jakież to cuda,
  Dzieci z bosymi stopami!
  Chłopiec odwrócił się i zagwizdał, zderzyły się dwa motocykle, a z nich posypał się deszcz ciasteczek, pierników, serników i pączków czekoladowych.
  Lara pocałowała chłopca-Führera w policzek i powiedziała:
  - Jesteś po prostu aniołem!
  Adolf odpowiedział ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Jestem tylko nędznym grzesznikiem!
  Dziewczyna roześmiała się i odpowiedziała:
  - Jesteś odważnym chłopcem i prawdopodobnie pionierem. Nie jest ci zimno w samych spodenkach!
  Chłopiec-Führer odpowiedział pewnie:
  - Prawdziwy mężczyzna nie powinien bać się mrozu! Powinien bać się grzechu!
  Lara roześmiała się i odpowiedziała:
  - Grzech... A grzech to kapłańska koncepcja! Jestem pionierem i nie wierzę w Boga!
  Hitler odpowiedział szczerze:
  - Ja też nie wierzyłem, dopóki nie przekonałem się w praktyce, że Bóg istnieje!
  Dziewczyna odpowiedziała z uśmiechem:
  - Tak, Bóg istnieje i jest w moim sercu razem z Leninem.
  Dzieci biegły dalej po śniegu. Chłopiec i dziewczynka zostawiali zgrabne, bose ślady stóp. Przypominały one ozdobę na zaspach.
  Lara zaczęła śpiewać, a Hitler przyłączył się do niej:
  Jestem pionierem i to słowo mówi wszystko,
  Pali się w moim młodym sercu...
  W ZSRR wszystko jest w porządku, uwierz mi,
  Otwieramy nawet drzwi do kosmosu!
  
  Złożyłem wtedy przysięgę Iljiczowi,
  Gdy stałem pod sztandarem Sowietów...
  Towarzysz Stalin jest po prostu ideałem,
  Poznajcie bohaterskie czyny, o których śpiewano!
  
  Nigdy nie będziemy milczeć, wiesz?
  I będziemy mówić prawdę nawet na stosie...
  ZSRR jest wielką gwiazdą,
  Uwierz mi, udowodnimy to całej planecie!
  
  Tu w młodym sercu kołyska śpiewa,
  A chłopiec śpiewa hymn wolności...
  Zwycięstwa otworzyły niekończące się konto,
  Ludzie, wiecie, że fajniej być nie może!
  
  Broniliśmy młodej Moskwy,
  Na mrozie chłopcy chodzą boso i w krótkich spodenkach...
  Nie rozumiem, skąd bierze się tyle siły,
  I od razu wysyłamy Adolfa do piekła!
  
  Tak, nie możesz pokonać pionierów,
  Narodzili się w sercu płomienia, który trzepocze...
  Mój zespół to przyjazna rodzina,
  Podnosimy sztandar komunizmu!
  
  Ponieważ jesteś chłopcem, dlatego jesteś bohaterem,
  Walczymy o wolność całej planety...
  I łysy Führer z hukiem,
  Jak przekazali nam nasi dziadkowie w dowód chwały wojennej!
  
  Nie oczekuj od nas litości, Hitlerze,
  Jesteśmy pionierami, dziećmi, gigantami...
  Świeci słońce i pada deszcz,
  I na zawsze jesteśmy zjednoczeni z Ojczyzną!
  
  Chrystus i Stalin, Lenin i Swaróg,
  Zjednoczeni w sercu małego dziecka...
  Pionierzy wypełnią swój chwalebny obowiązek,
  Chłopiec i dziewczynka będą walczyć!
  
  Ten chłopak nie ma teraz szczęścia,
  Został schwytany przez fanatycznych faszystów...
  I wiosło złamało się w tej burzy,
  Ale bądź wytrwałym pionierem, chłopcze!
  
  Najpierw bili go batem, aż krwawił,
  A potem usmażyli chłopcu pięty...
  Wydaje się, że Fritzowie nie mają żadnego sumienia,
  Proszę panią o założenie czerwonych rękawiczek!
  
  Podeszwy stóp chłopca zostały spalone czerwonym ogniem,
  Potem połamali chłopcu palce...
  Jak śmierdzą faszyści,
  A w myślach komunizmu słońce zostało dane!
  
  Przynieśli płomień do piersi dziecka,
  Tutaj skóra jest spalona, zaczerwieniona...
  Psy spaliły połowę ciała pioniera,
  Nie znając bezgranicznego cierpienia!
  
  Wtedy zły Fritzes włączył prąd,
  Elektrony płynęły przez żyły...
  Zdolny nas zmarnować,
  Abyście wy, dzieci, nie zapadli w sen zimowy!
  
  Ale pionierski chłopiec się nie załamał,
  Choć torturowano go niczym tytana...
  Młody chłopiec odważnie śpiewał piosenki,
  Zmiażdżyć faszystowskiego tyrana!
  
  I tak zachował Lenina w sercu,
  Usta dziecka wypowiedziały prawdę...
  Nad pionierem znajduje się chwalebny cherubin,
  Chłopcy z całego świata stali się bohaterami!
  ROZDZIAŁ #13.
  Życie toczyło się dalej w piekle-czyśćcu, dla niektórych było dobre, dla innych nie za bardzo. Ellen White również skończyła w piekle. A za ogłoszenie się posłańcem Jehowy nie mając do tego upoważnienia, stała się jedną z bardzo rzadkich kobiet uwięzionych w podwyższonym poziomie piekła. I to pomimo faktu, że była dobrą osobą i nauczała dobroci. Jaki paradoks... Chciała, żeby było lepiej, ale poszła za strasznym oszustwem, w które uwierzyło dziesięć milionów ludzi. A teraz Ellen White znajduje się na najsurowszym, podwyższonym poziomie piekła. Gdzie jest tylko praca, nauka i modlitwa. I nie ma dni wolnych ani rozrywki. Nawet na najsurowszym poziomie jest jeden dzień wolny co dwa tygodnie i trochę rozrywki. I praca dwanaście godzin dziennie i cztery godziny nauki. A grzesznicy siedzą o specjalnym chlebie i wodzie. To prawda, ich ciała są młode i zdrowe i szybko przyzwyczajają się do stresu.
  Ellen White to nastoletnia dziewczyna w wieku około czternastu lat, szczupła, ale żylasta, prawie naga, pracująca w kamieniołomach. Towarzyszy jej tylko kilka dziewcząt. Trzeba na to zapracować, żeby dostać się na poziom zaawansowany, często nieosiągalny dla kobiety. Tutaj Katarzyna II została przeniesiona na poziom zahartowany. I mogła odejść wcześniej, gdyby nie jej duma.
  Obok Ellen jest Salome. Dokonała egzekucji Jana Chrzciciela, największego z proroków. I dlatego przez długi czas znajdowała się na poziomie zaawansowanym. Dziewczyny w samych kąpielówkach. Kolejna to jakaś fajna czarownica. Ale na świecie jest niewiele kobiet-przestępczyń. I nawet te zazwyczaj dość szybko przechodzą na poziomy słabsze.
  Stopy Salome stwardniały przez dwa tysiące lat pracy w kamieniołomach i stały się silniejsze niż kopyta wielbłąda. Wygląda więc jak najsłodsza nastolatka o słodkiej, młodzieńczej twarzy, aż nazbyt żylastej i kościstej. Ellen stała się też tak żylasta od suchych mięśni od ciągłej ciężkiej pracy, że gdyby nie jej piersi, można by ją pomylić z chłopcem. Zwłaszcza że ich głowy są ogolone na łyso, a w kąpielówkach wyglądają jeszcze bardziej jak chłopcy. A ich skóra jest czarna od oparzeń słonecznych i kurzu.
  Ich praca jest ciężka, ale mogą ją wykonać maszyny. Zwłaszcza, że Piekło, a zwłaszcza Niebo, dysponują tak zaawansowanymi technologiami.
  Spośród prorokiń Ellen White odniosła największy sukces. Bławatska jest jej daleka od tego. Ta ostatnia opuściła już wyższy poziom piekła. Co więcej, nie napisała, że została osobiście namaszczona przez Jezusa i że wstąpiła na niebiański tron. I nie rościła sobie prawa do roli posłańca Najwyższego. Dlatego Ellen pozostanie na tym poziomie jeszcze długo - za oszustwo i piękne baśnie.
  Nawet Ewa opuściła już poziom zaawansowany i przez tysiące lat przechodziła zarówno przez etapy zaostrzone, jak i surowe. Teraz przechodzi na poziom ogólny, a może za kilka stuleci przejdzie na poziom lżejszy.
  Ewa uwiodła Piekło i jest uważana za wielką grzesznicę, ale pokutowała i Bóg jej przebaczył. Ellen nie zdążyła złapać Ewy. I tak niewielu zostało wielkich grzeszników. Nie ma nawet z kim porozmawiać. Nie oznacza to jednak, że na tym poziomie Piekła panuje całkowita izolacja. Na przykład, podczas nauki dziewczętom pokazuje się na gravovisorze, co dzieje się na Ziemi. A Ellen White ma się dobrze, jej Kościół się rozwija, a dziesiątki milionów ludzi w nią wierzy. Salome nie została zapomniana, powstają o niej filmy, spektakle teatralne i książki.
  Ale prawie nikt nie zna czarownicy i ją to drażni.
  Ellen rąbie blok kamienia i ładuje go do kosza. Jest gorąco i chce im się pić, ale o wyznaczonej porze dostaną wodę. Młode, żylaste ciało dawno się przyzwyczaiło i nie odczuwa zmęczenia. Ellen, która dożyła sędziwego wieku, pamiętała, jak to jest być staruszką.
  A Najwyższy, Miłosierny i Litościwy, dał jej młode i zdrowe ciało. I to już jest dobre i przynosi radość. W końcu Bóg naprawdę jest Miłością. Ale to nudne - ciało się przyzwyczaja, ale dusza nie. Chciałabym móc chodzić do szkoły i siedzieć przy biurku, przynajmniej czegoś nowego można się nauczyć.
  Tutaj diabelski strażnik uderzył dziewczynę batem po gołych żebrach i powiedział:
  - Widzę, że śnisz! Do tysiąca lat jeszcze daleka droga. A potem cię przeniosą do trudniejszego, przynajmniej będziesz mógł grać na komputerze!
  Solomeya zapytał z westchnieniem:
  - A kiedy mój los się okaże?
  I otrzymała bicz po żebrach opalonego ciała. A diabeł-nadzorca odpowiedział:
  - Prędzej czy później, dzięki łasce Boga Najwyższego i posłanemu przez Niego Jezusowi Chrystusowi, każdy trafi do Nieba! Bądźcie więc cierpliwi i starajcie się myśleć o czymś przyjemnym, a kara w Piekle nie będzie dla was tak dotkliwa.
  A więźniarki kontynuowały swoją pracę. Na niebie świeciły jednocześnie trzy słońca: czerwone, żółte i zielone. A praca w palących promieniach nie jest łatwa, choć młode więźniarki przez wieki przyzwyczaiły się do ich blasku.
  Ellen pchała taczkę pod górę i odpychała się od niej bosymi, zrogowaciałymi podeszwami. Uśmiechnęła się. Przecież piekło to nie unicestwienie, ona oddycha powietrzem, widzi wiele interesujących rzeczy, zwłaszcza podczas lekcji w szkole, a wokół niej krążą diablice-strażniczki w mundurach. I w lakierowanych butach. I czyż tym dziewczynom nie jest gorąco w mundurach i takich nieletnich butach? Strażniczki są przecież piękne. Nazywają się diablicami, chociaż w rzeczywistości są aniołami, które kształcą grzeszników w piekle. Dlatego prawie wszystkie religie wierzą, że ci, którzy nie dotarli do nieba, będą musieli stawić czoła torturom i mękom? Tylko katolicy rozumieli, że nie godzi się torturować człowieka na zawsze za grzechy krótkiego życia.
  I tak pojawiła się nauka o czyśćcu. I była prawdziwa. Tylko czyściec jest jak więzienie dla wszystkich. A ludzie muszą się poprawić dla Nieba.
  Ale to Ellen napisała, że katolicyzm jest największą herezją. A papiestwo jest systemem Antychrysta. Rzeczywiście, katolicy przelali wiele krwi, zwłaszcza w średniowieczu. Ale protestanci, muzułmanie i poganie również przelali krew. I tylko buddyści nie toczyli wojen religijnych.
  Czy zatem warto obrzucać papieża błotem? Ellen, podobnie jak Joanna d'Arc, czasami słyszała głosy, ale to nie znaczy, że były to głosy aniołów.
  Mimo to udało jej się zostać wielką prorokinią na wieki. A dziesiątki milionów ludzi wierzy w jej misję. Choć rzeczywiście miała zdolności jasnowidzenia.
  Przewidziała nawet atak terrorystyczny z 11 września, aczkolwiek w ogólnym zarysie - wliczając w to budowę wysokiej budowli z pieniędzy wielu narodów i gwałtowny pożar. Chociaż na przykład pierwsza i druga wojna światowa nie zostały przez nią szczegółowo opisane. Chociaż były inne przewidywania. W szczególności rozwój ruchu charyzmatycznego. I wiele innych.
  W Piekle Ellen, oprócz terapii zajęciowej, otrzymywała dodatkowe kary. Na przykład, dziewczynę bito kijami po bosych piętach. I to bolało. Kij był gumowy, ostry i boleśnie uderzał.
  I choć cię to nie okaleczyło, to kiedy leżysz na plecach, a dwóch chłopców-więźniów trzyma blok, w który włożone są bose stopy dziewczyny, jest to upokarzające i bolesne.
  Wielu współczuło Ellen i prosiło Boga i Świętych o litość dla niej. I zaprzestano bicia dziewczyny kijami po bosych stopach. Mimo to nadal jest w grupie przestępczej. Mimo to jej oszustwo było zbyt wielkie i wielu w nie uwierzyło. Nawet jeśli Ellen była dobrą osobą.
  Ponadto zdjęto jej łańcuchy i zaczęła pracować z lekkością. I teraz jest silny ruch - by złagodzić poziom piekła dla prorokini, a nawet przenieść ją do nieba.
  Ellen pracowała, pociła się i pracowała, ale czuła się dobrze. Właściwie, nawet jej nos się wyprostował, podczas gdy w poprzednim życiu był krzywy. I jest piękną dziewczyną. Tylko jej włosy są ogolone na łyso, tak jak powinno być na podwyższonym poziomie piekła, zarówno dla chłopców, jak i dziewcząt. Chłopcy są ogoleni na łyso na jeszcze bardziej surowym i rygorystycznym poziomie. A dziewczynkom wolno mieć krótkie włosy już na obciętym. No cóż, tak, w kolonii dla nieletnich dziewczynki mają prawo nosić schludne włosy, choć krótkie, ale golą się na łyso lub kiepsko, albo jako dodatkowa kara.
  A w piekle jest wiecznie nieletnia, i to można uznać za coś wspaniałego! Przecież nawet dziewczyna z ogoloną głową jest piękniejsza od staruszki. A Ellen White miała tak nieprzyjemny wygląd w poprzednim życiu, że miała z tego powodu ogromny kompleks.
  Kiedy umarła i stała się piękną, jasnowłosą dziewczyną, była szczęśliwa - trafiła do Nieba. I była bardzo szczęśliwa. Ale potem za samodeklarowane przywłaszczenie sobie statusu posłańca Jehowy, za fikcyjne spotkania z Chrystusem i podziw dla tronu Najwyższego, i tak dalej... A także za próby dorównania Pawłowi i innym apostołom, została postawiona przed sądem.
  I chociaż Ellen szczerze żałowała podczas procesu, została zesłana na wyższy poziom piekła. Diablice-strażniczki przeprowadziły upokarzające i skrupulatne przeszukanie w gumowych rękawiczkach. Następnie sfotografowały ją nagą ze wszystkich stron. Pobrały odciski palców z jej dłoni i bosych stóp, a dziewczynkę-więźniarkę ogoliły maszynowo. Zupełnie jak w więzieniu. I znowu sfotografowały ją z profilu, z całej twarzy, z boku, z tyłu i tak dalej, z numerem na piersi, żeby wszyscy mogli ją zobaczyć. Zupełnie jak w więzieniu. Następnie zeskanowały jej wnętrzności i zabrały pod prysznic. I ze wszystkich jej ubrań dali jej tylko kąpielówki z numerem.
  Choć w piekle jest ciepło, a nawet gorąco. A jeszcze przyjemniej jest chodzić nago.
  I stała się więźniem w dziecięcej, porodowej, edukacyjnej kolonii piekła. Jedyną dobrą rzeczą jest nauka w szkole. Uczysz się tak wielu różnych rzeczy. Helen jest w piekle od półtora wieku i wiele się nauczyła. A Salome jest prawdopodobnie najbardziej wykształconą z dziewcząt. Nikt nie był na poziomie zaawansowanym dłużej niż ona. No, może Ewa. Ale ona miała najgorzej. Adam został wysłany na poziom trudny. Ale Kain skończył na poziomie trudnym. A ponieważ był nikczemną osobą i nie pokutował, nadal jest na poziomie trudnym. I posadzili Władimira Putina, byłego prezydenta Rosji, na pryczy razem z nim. On również poszedł drogą Kaina. A jego miejsce było, oczywiście, w piekle, na poziomie najtrudniejszym. Chociaż łaska Jezusa Chrystusa zbawia absolutnie każdego. A jeśli Kain pokutuje, to on również zostanie przeniesiony na poziom łatwiejszy, a następnie do Raju. W ten sposób Bóg jest prawdziwą miłością. I prędzej czy później wszyscy zostaną zbawieni. Ale oczywiście będą to inni grzesznicy i ludzie, nie tak źli i okrutni. Przecież ludzie w tej dziecięcej, pracowniczej, edukacyjnej i poprawczej kolonii naprawdę są korygowani i edukowani!
  Ellen bardzo chciała śpiewać, ale bała się, że oberwie batem. A ten bije bardzo mocno.
  Nadszedł czas, kiedy wiecznie młodym więźniom dano wodę do picia. Przedtem muszą uklęknąć i odmówić modlitwę. A potem, żegnając się, wypić ją, a potem znowu uklęknąć i się modlić. Takie są zasady. W piekle wszyscy się modlą. I Ellen, Salome i Wiedźma Cooper modliły się chętnie. Dziewczyny, zachęcone tym, wróciły do pracy. Wkrótce zgasną światła. A potem spać, a we śnie można zobaczyć coś interesującego. A rano, po skromnym śniadaniu z chleba i wody, uczyć się.
  To jest najciekawsze. I mogą pokazać, co dzieje się na świecie. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie stracił jeszcze swojej mocy. Choć oczekiwanie na drugie przyjście się przeciąga.
  Poza tym katolicy mieli problemy. To ustępstwo było zbyt duże. I istniało już od tak dawna. Ale po papieżu Leonie XIV rozpoczęła się schizma. W rzeczywistości katolicy z Europy, Ameryki, Afryki i Azji coraz bardziej się od siebie oddalali. A to stwarzało problemy.
  Stany Zjednoczone zachowały jednak swą władzę i wpływy i nie oddały Chinom roli światowego hegemona.
  Ellen ma rację w tej kwestii - Stany Zjednoczone to wyjątkowa potęga i naprawdę jest w nich coś niezwykłego. I nawet Chiny nie były w stanie ich dogonić. Co więcej, w Imperium Niebiańskim nastąpił rozłam i osłabło.
  Więc Ellen jest nadal czczona i uważa, że wszystko jest możliwe. A katolicyzm wciąż jest silnym zjawiskiem, choć pojawiło się w nim kilku papieży. Ale papież Rzymu jest wciąż jeden i to on jest tym głównym. Więc ogólnie rzecz biorąc, świat jest ciekawy. A Putinowi udało się zakrwawić po ramiona. Jak przepowiedział Nostradamus. Że nad Dnieprem będzie wielka wojna, a łysy karzeł przeleje mnóstwo krwi.
  Ellen cieszyła się, że o niej nie zapomniano. A w niebie jest już wielu adwentystów, którzy proszą o jej uwolnienie i przeniesienie do nieba, a przynajmniej do mniej surowych poziomów piekła. I być może Wszechmogący weźmie pod uwagę opinię publiczną. Chociaż Bóg ma suwerenną wolę. I na przykład, wbrew opinii publicznej, złagodził los Hitlera.
  Sama Ellen też by się na coś takiego nie zgodziła. Ale kim ty jesteś, glino, żeby osądzać garncarza? Skoro Wszechmogący tak uważał, to On wie lepiej. Chociaż Führer jest uważany za mordercę numer jeden. I nawet Putin nie przewyższyłby go w rozlewie krwi. Ale Hitler żył tylko pięćdziesiąt sześć lat, a Wielka Wojna Ojczyźniana trwała niecałe cztery lata. A co by się stało, gdyby Hitler żył i pozostał u władzy tak długo jak Putin? Aż strach pomyśleć.
  Ellen szepnęła:
  - Panie, ratuj nas, zmiłuj się! Panie, ratuj nas, zmiłuj się! I zlituj się nad ludzkością!
  Jeśli chodzi o koniec świata, Wszechmogący na to nie pozwoli. A ludzie stworzą ogromne imperium kosmiczne. Co więcej, w niebie jest wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich.
  I po co przerywać tak ciekawą cywilizację jak na planecie Ziemia? To wspaniale! I tyle się tam dzieje!
  Ellen śpiewała cicho:
  Słońce świeci nad nami,
  Nie życie, lecz łaska...
  Do tych, którzy są za nas odpowiedzialni,
  Najwyższy czas to zrozumieć!
  Do tych, którzy są za nas odpowiedzialni,
  Najwyższy czas zrozumieć,
  Jesteśmy małymi dziećmi,
  Chcemy pójść na spacer!
  Naczelnik zauważył:
  - Będziesz się dobrze bawić, dziewczyno! Może łaska przeniesie cię na łatwiejszy poziom wcześniej niż zwykle. Miliony już się za tobą wstawiają, a jeśli Matka Boża do nich dołączy, będzie ci o wiele łatwiej!
  Ellen skłoniła się i odpowiedziała:
  - Dziękuję Wszechmogącemu!
  Inny strażnik warknął:
  - Nie bredź! Arbeiten - schnell! Schnell! Schnell!
  I wychłostała młodą prorokinię. Dziwne nawet, że na trzy dziewczyny przypada tylu strażników. Tak, Bóg jest miłością. Kobiety są takie, że rzadko dopuszczają się poważnych przestępstw, a wśród władców jest ich niewiele. W Brytanii istniały królowe, ale tylko Elżbieta I zasłynęła jako wybitna i dość krwawa władczyni. W starożytności istniała Semiraida. Ale jej prawdziwe czyny zostały mocno wyolbrzymione przez legendy i tradycje.
  Ellen stała się najsłynniejszą prorokinią wśród kobiet. Jej książki ukazywały się w tak dużych nakładach, że ich liczba sięgała dosłownie miliardów. Wśród kobiet nie miała sobie równych. A wśród mężczyzn tych, którzy ją przewyższyli, można policzyć tylko na palcach jednej ręki. Tak, Ellen, jesteś piękna. A w piekle jesteś ładniejsza niż na Ziemi. I oby Bóg sprawił, żebyś szybko osiągnęła łatwiejszy poziom i zdobyła schludną, choć krótką, fryzurę.
  W przeciwnym razie golą głowy i ponownie golą odrastające zarośla co dwa tygodnie.
  Ten, kto liczył na to, że w piekle nie pości się, a grzesznicy urządzają tam pijackie orgie, przeliczył się. Diabły bowiem nie gotują ludzi w kotłach i nie palą ich żywcem w ogniu. A Wszechmogący miłością i łaską włożył wieczność w serca ludzi i obdarzył ich nieśmiertelną duszą. Nie bez powodu człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga. To znaczy, nieśmiertelny i obdarzony twórczym myśleniem, zdolny do wynalazczości i fantazji. Tak, taka moc jest dana człowiekowi z łaski Wszechmogącego.
  Ellen White słusznie zauważyła, że doktryna wiecznych mąk w piekle jest oszczerstwem wobec charakteru Boga. Ale z jakiegoś powodu nie rozumiała, że prawda tkwi w doktrynie czyśćca. Przecież, jak powiedział Jezus: zostaniesz wtrącony do więzienia i przysięgam, że nie wyjdziesz, dopóki nie oddasz wszystkiego do ostatniego grosza. To znaczy, kiedy oddasz wszystko - wtedy wyjdziesz! Tak jak grzechy są odpuszczane w tym i przyszłym wieku. I wiele więcej.
  Oczywiście, po oczyszczeniu i reedukacji każdy pójdzie do nieba, nie jest powiedziane. I to jest zrozumiałe, w przeciwnym razie nie będzie strachu przed grzechem i karą Bożą. Wielu grzeszników pomyśli: dlaczego nie cieszyć się życiem na grzesznej ziemi, a potem, cóż, będziemy siedzieć w kolonii dla nieletnich, zostaniemy reedukowani nie po raz pierwszy! Dlatego nie jest powiedziane wprost, że wszyscy są zbawieni. Ale apostoł Paweł mówi: są zbawieni, ale jakby spod ognia. I że Bóg chce zbawić wszystkich! I że każde kolano, każdy język i każdy naród zegnie się przed Jezusem Chrystusem. Jeśli Bóg chce zbawić wszystkich, to oni będą zbawieni. A Biblia mówi: niewolnik, który wiedział i działał, będzie często bity, a niewolnik, który nie wiedział i działał, będzie mniej bity. Ale nie jest powiedziane, że bicie będzie wieczne. Oznacza to, że po reedukacji, karze i napomnieniu wszyscy będą w niebie. I narodziny z góry niewątpliwie nastąpią: nawet w piekle - czyśćcu.
  Ellen zrozumiała, że to lepsze i sprawiedliwsze niż unicestwienie dusz czy wieczne męki. Bóg jest Miłością! A miłość implikuje przebaczenie. A pojęcie Piekła to oczyszczenie, reedukacja, pokora i narodziny z góry dobrego człowieka. Jak mogła sama na to nie wpaść? I rozumiała to dosłownie i prymitywnie, choć Biblię cechuje język metaforyczny i alegoryczny.
  W końcu, jak powiadają, niebiosa głoszą, koń się śmieje i wiele więcej. I głupotą jest dosłownie rozumieć ogień. Co więcej, Bóg jest miłością. A Boży Ogień w Piekle ogrzewa i oczyszcza grzeszników, ale nie niszczy ani nie pali!
  Ellen nadepnęła na ostry kamień swoim szorstkim, dziewczęcym obcasem i poczuła jedynie lekkie ukłucie. Patrząc na swoje stopy, pomyślała, że nie znały butów od półtora wieku i tak się do nich przyzwyczaiły, że gdyby dziewczyna teraz założyła buty, zwłaszcza na wysokich obcasach, poczułaby się...
  będzie niewygodnie.
  A że u nas ciepło i przyjemnie być nago, to niech bicz uderza boleśnie.
  Przełożona matron uśmiechnęła się i zaproponowała:
  - Może dziewczyny mogłyby coś zaśpiewać!
  Salome wykrzyknęła:
  - Będziemy nie tylko śpiewać, ale i tańczyć!
  Diabeł warknął:
  - Już wystarczająco dużo tańczyłeś przez dziesięć tysięcy lat na wyższym poziomie. Lepiej się zamknij!
  Dziewczyny milczały i kontynuowały pracę. Ellen uważała, że nie powinna była przedstawiać swoich fantazji jako boskiej przepowiedni. Owszem, stała się sławna i będzie pamiętana przez wieki. Ale jakim kosztem. Chociaż z drugiej strony, prędzej czy później Piekło się skończy. A w wieczności nie będzie prosta, ale wyjątkowa. I warto było podjąć ryzyko i podjąć chwilowe cierpienie. Poza tym starość cierpi o wiele bardziej boleśnie niż terapia zajęciowa. A studiowanie było cudowne i przyjemne. Uczysz się tylu nowych rzeczy. I nawet fizyka hiperkwantowa, ultraternodyny są dla ciebie dostępne. I nawet Albert Einstein, powiedzmy, się myli. W rzeczywistości wszystko jest jeszcze bardziej skomplikowane i fajniejsze!
  Ellen studiowała również klasykę na potrzeby swojej lekcji w "Piekle". Nauczyła się też wiele o Wolterze, Jeanie Rousseau, Bułhakowie, Lwie Tołstoju, Dumasie, Juliuszu Verne i wielu innych. Nie tylko Biblii. A Ellen znała Biblię bardzo dobrze w swoim poprzednim życiu. Na przykład, nikt nie był w stanie udowodnić, że adwentyści dnia siódmego są heretykami, a ich nauki przeczą Biblii.
  Mają bardzo mocną teologię. Zwłaszcza w odniesieniu do soboty. W Biblii jest wiele fragmentów, które odzwierciedlają adwentystyczny pogląd na życie po śmierci. Ale trzeba zrozumieć, gdzie jest to dosłownie, a gdzie alegorią. Co więcej, Biblia nie jest podręcznikiem fizyki ani przewodnikiem po niebie czy piekle.
  Ellen również myliła się w tej kwestii, rozumiejąc wiele rzeczy zbyt dosłownie. Co więcej, gdyby grzesznicy wiedzieli, że prędzej czy później i tak trafią do nieba, nawet po spędzeniu pewnego czasu w poprawczaku, kolonii pracy czy kolonii poprawczej, nie dałoby się ich zmusić do płacenia dziesięciny. I nie dałoby się ich specjalnie zmusić do chodzenia do kościoła.
  Dlatego w Biblii i tradycji prawda była ukrywana przed ludźmi lub ukazywana w języku alegorii i metafor. Jak przypowieść Jezusa o bogaczu i Łazarzu. Nie wszystko należy brać dosłownie. Poza tym Ellen miała częściowo rację, że dusza i ciało prawie nigdy nie istnieją oddzielnie w czasie. W piekle-czyśćcu natychmiast dają ci nowe, odnowione ciało. I oczywiście, młode, jak nastolatki, co ułatwia reedukację i korektę. Tak jak alkoholicy i narkomani są uzależnieni od narkotyków nie tylko emocjonalnie, ale i fizycznie, a alkohol, czy alkohol etylowy, również jest narkotykiem.
  A Wszechmogący Bóg, poprzez miłosierdzie i łaskę, obdarzając grzeszników w poprawczakach, koloniach pracy i zakładach poprawczych, młodych i uwolnionych od skaz i uszkodzeń grzechu, młodym, doskonałym ciałem, ułatwia proces reedukacji i narodzin nowego człowieka.
  Ludzie idą do nieba uzdrowieni, zarówno fizycznie, jak i duchowo.
  Najpierw miłosierny i współczujący Bóg Najwyższy uzdrowi grzesznika fizycznie swoją bezgraniczną łaską, a następnie otrzyma pomoc w uzdrowieniu i duchowej poprawie. To jest właściwa, aktywna, bezprawna kolonia dziecięca, pracownicza i poprawcza, którą tu mamy.
  Owszem, istnieje element kary, ale najważniejsza jest korekta.
  I to jest najważniejsze i najfajniejsze. Bóg Syn Jezus powiedział: że Najwyższy bardziej cieszy się z jednego grzesznika, który się nawraca, niż ze stu sprawiedliwych, którzy nie mają powodu do nawrócenia.
  A sens jest tu najgłębszy: nie chodzi tu przede wszystkim o mechaniczną liczbę grzechów, ale o stan duchowy człowieka, jego szczerą skruchę i duchowe odrodzenie. Może dlatego Hitler był traktowany stosunkowo łagodnie. A Ellen, mimo że jej czyny nie były złe, jeśli nie liczyć oszustwa, wciąż znajduje się na podwyższonym poziomie piekła.
  Ale być może godzina jej przebaczenia jest bliska. I wielu sprawiedliwych ludzi prosi o nią.
  Czarownica obok niej jest zagorzałą satanistką. Choć trzeba przyznać, że Szatan nie jest w istocie wrogiem Boga. W Biblii Jezus mówi, że był mordercą od samego początku. Jezus jednak nie mówi, że Lucyfer jest wrogiem Boga. Apostoł Paweł pisze natomiast: "A demony wierzą i drżą". Sam Szatan modlił się do Boga, aby pozwolił mu siać złudzenia i grzeszników jak piasek. To znaczy, że Diabeł jest sługą Boga, który wystawia ludzi na próbę, sprawdza ich siłę. Na tej planecie satanista nie jest w istocie wrogiem Boga. Ale ta czarownica posunęła się za daleko i również zabijała ludzi masowo i okrutnie.
  Spośród innych grzeszników Daniel znajdował się na wyższym poziomie, uwodząc i ścinając włosy Samson, ale ona została już przeniesiona na niższy poziom.
  Co więcej, Bóg celowo dopuścił taką pokusę. Samson, trzeba przyznać, był słaby w stosunku do kobiet i lubił demonstrować siłę i chełpić się. Nie był wcale ideałem doskonałości. Ale w Nowym Testamencie był już bohaterem i obserwował Chrystusa z Raju. Ogólnie rzecz biorąc, Piekło i Raj zmieniają się technologicznie. I z roku na rok jest ciekawiej i lepiej w Raju. A także w Piekle-Czyśćcu.
  Ellen marzyła, żeby poziom zaawansowany skończył się wcześniej, żeby chociaż od czasu do czasu móc pograć na komputerze. W końcu, tak, przywłaszczyła sobie funkcję posłańca Jehowy. Ale nawet muchy nie skrzywdziła i nie jadła mięsa. Nawiasem mówiąc, Hitler był wegetarianinem i współczuł zwierzętom i owcom, za co w III Rzeszy wręczono mu nawet specjalny medal.
  To paradoks, że pozornie zły człowiek stał się największym mordercą w historii ludzkości. Choć na przykład Hirohito nie był lepszy pod względem liczby morderstw niewinnych ludzi, nie stracił nawet tytułu. Putin zaś przypisywał sobie rolę jeszcze większego mordercy, ale nie był w stanie prześcignąć Hitlera. Mógł go wprawdzie prześcignąć, ale tylko masowo używając broni jądrowej. Walcząc więc bronią konwencjonalną, jego życie nie wystarczyło, by prześcignąć niemieckiego Führera pod względem liczby ofiar. W rzeczywistości nadal nie osiągnął rozmiarów II wojny światowej.
  Ellen westchnęła. W piekle nie ma nocy jako takiej i nie da się określić zachodu słońca na podstawie słońc. Wygląda jednak na to, że praca dobiega końca.
  Oto sygnał do modlitwy na kolanach po pracy. Potem zostaną zaprowadzeni pod prysznic - co jest małą radością po podwyższonym poziomie piekła. Potem nastąpi modlitwa przed obiadem, bardzo skromna i szybko zjedzona, a potem modlitwa po obiedzie. A potem zostaną zaprowadzeni do koszar. I kolejna modlitwa, przeczytanie psalmu z Biblii i sen.
  Zasypiają młodo i bez problemu. Co więcej, posiadają specjalną falę, dzięki której natychmiast się wyłączają.
  A sny bywają czasem jasne i przyjemne. To prawda, grzesznicy są tak kontrolowani, że jeśli w snach kogoś zabijają lub walczą, to po stronie dobra. A jeszcze lepiej, bez przemocy. Ale za to w sposób spokojny i twórczy.
  Ellen, myjąc się pod prysznicem z dwiema dziewczynami, wyszeptała:
  - Kocham Cię, Wszechmogący, Miłosierny i Litościwy!
  ROZDZIAŁ #14.
  Volka Rybachenko, ten superpilot As, jest na razie na wakacjach. Wojny z Finlandią jeszcze nie ma. A nawet jeśli będzie, to będzie za krótka, żeby się w pełni rozwinąć. Więc na razie możesz napisać coś ciekawego, w stylu szalonej fantasy. Naprawdę, po co tracić czas na drobiazgi? Można przy okazji zarobić.
  Margarita się obudziła. W ustach czuła słodko-kwaśny zapach nasienia elfa. I jakże przyjemny i niezwykle dobry. Dziewczyna siedziała teraz na krześle z Wolandem i oglądała super film.
  W drugiej połowie maja w Orenburgu toczyły się zacięte walki.
  Batalion dziewcząt, przerzedzony podczas bitwy o Stalingrad, wszedł do walki z faszystami w tym mieście, znanym bardziej ze słynnego oblężenia Jemieljana Pugaczowa.
  Alenka, dowódczyni batalionu, zajęła miejsce w okopie. Kapitan jest prześliczna. Tradycyjnie dziewczęta w tym batalionie walczą boso w bikini. W ten sposób wykorzystują magię ziemi, która zapewnia im szczególną ochronę. I rzeczywiście, dziewczęta ponoszą znacznie mniejsze straty niż inne jednostki.
  Nie każdemu dano szansę przetrwania sześciu miesięcy w Stalingradzie.
  Obok niej stoi zgrabna Maria o złotych włosach. Ona również przeszła przez ogień, wodę i miedziane rury. Trudne próby czekały dziewczyny w samym sercu piekła Stalingradu. Wytrwały do końca i przetrwały. A magia ojczyzny im pomogła.
  Najwyraźniej, gdy walczysz prawie nago, kule i odłamki praktycznie cię nie ranią.
  Maria strzela do faszystów. Niemcy są na czele, aby ratować aryjską krew, tradycyjnie wrzucając do niej czarnoskórych, Arabów, Hindusów i innych cudzoziemców. Liczba cudzoziemców w Wehrmachcie stale rośnie i są oni bezlitośnie wrzucani w samo piekło.
  Oto Afrykanin zabity przez Marię. Dziewczyna posyła mu całusa w powietrzu i mówi:
  - Żal mi cię! Nie umierasz, bo chcesz!
  I znowu dziewczyna trafia Araba z karabinu. Wojska kolonialne Wehrmachtu przebijają się. Jest już ciepło i przyjemnie. Faszyści próbują złapać porę roku, kiedy wszystko kwitnie i świeci słońce. Samoloty szturmowe ryczą na niebie. Zarówno najnowsze odrzutowce, których liczba stale rośnie, jak i TA-152, które zastąpiły przestarzałe Focke-Wulfy. Jednak te ostatnie wciąż walczą.
  Złotowłosa Maria odsunęła kawałek ceramiki bosą, wdzięczną stopą i zaćwierkała:
  - Ziemia moja rozdziera się jękami, pola są krwawe i tłuste... Szkoda, że w raju nie ma miejsca dla poległych, tylko topole krążą w popiołach.
  I znowu Indianin padł od jej strzału. Tak, trzeba zabijać cudzoziemców stłoczonych jak mięso armatnie. Jak inaczej? Inaczej cię zabiją.
  Rudowłosa Alla. Ognista dziewczyna z długimi, miedziano-rudymi włosami powiewającymi niczym bojowy, proletariacki sztandar. Dziewczyna zabija nie tylko w bikini, ale nawet bez stanika. Mówią, że jest taka fajna. I strzela niesamowicie celnie. Co jakiś czas wojownicy padają od jej strzałów z przekłutymi głowami.
  Wtedy Alla rzuca granat bosymi stopami. Dar leci po zakrzywionej trajektorii i trafia w tłum Arabów. Następuje eksplozja... Kilka okaleczonych ciał wylatuje w powietrze!
  Alla krzyczy na cały głos:
  - Chciałem zrobić żelazko, ale nagle pojawił się słoń!
  Anyuta, urocza blondynka, opalona i bardzo szczupła, zgrabna, średniego wzrostu, ale pięknie zbudowana, również strzeliła. Trafiła niewiernego w nasadę nosa i zaśpiewała:
  - Skrzydła jak u pszczoły - kwiaty zamiast uszu!
  Dziewczyny strzelają bardzo celnie i cały czas są w ruchu.
  Duża i pulchna Matriona, po Stalingradzie trochę przytyła. Jest też piękną dziewczyną, z szerokimi biodrami, ale stosunkowo wąską talią. Przeszła przez to piekło i straciła Sieriożkę. Odważny pionier, wymyślający pułapki na Niemców, trafił do niewoli. Ale nie skończyło się to dla niego najlepiej.
  Ale wtedy Matryona wyregulowała mechanizm i mina wślizgnęła się pod niemiecki czołg. Pantera-2 została uszkodzona i zatrzymała się, poważnie użądlona.
  "Mausy" nadal biorą udział w bitwach. Ten czołg wyróżnia się dużą masą i przeżywalnością. Pojawiły się również "E"-100. Maszyny te są nie mniej chronione i bardziej zwrotne. Walczą również "Levy"-2, również maszyny dobrze chronione i lżejsze od swoich poprzedników. Niemcy często używają w "Levach" armaty kal. 150 mm, która jest wygodniejsza podczas szturmów miast. Niektóre "Levy" są również wyposażone w miotacze bomb.
  Jednak Niemcy ostrożnie posuwają swoje czołgi i wystawiają piechotę do przodu.
  Żołnierze kolonialni idą naprzód. Rozbrzmiewa muzyka szaleńczego popędu!
  Alla oddaje serię z karabinu maszynowego... Żołnierze padają, a krew rozpryskuje się jak arbuz rozgnieciony łopatą.
  Ruda mówi:
  - Za Ojczyznę, za Stalina, nie ma silniejszej armii! Walczymy zaciekle o szczęście ludu! A nasz Wódz, skrzydła sokoła... Daje światło nadziei! Uderzenie stalowego młota rozświetliło nam świt!
  Alla śpiewa i strzela. Jest naprawdę piękna. Ma opalone, złocisto-oliwkowe piersi i dojrzałe sutki w kolorze truskawki. Jaka ta dziewczyna jest pyszna! Trudno wyobrazić sobie coś bardziej imponującego i uroczego. Faceci gapią się na tę Amazonkę w samych cienkich majtkach.
  Rudowłosa dziewczyna powaliła pięciu Indian i zaśpiewała:
  - Przyjdzie czas, kiedy kosmonautyka się rozwinie... A dla nas wojna to wielki romans!
  I dziewczyna znów wybuchnęła śmiechem... I znów otworzyła swój zadziwiająco i niezwykle celny ogień.
  Napotkawszy silną obronę, Niemcy ponownie rzucili do walki samoloty szturmowe i bombowce. Piechota wycofała się, a na pozycje dziewcząt spadły pociski i bomby.
  A czołgi działają z daleka. Alena wydaje rozkaz:
  - Wszyscy schowajcie się w schronach!
  Margarita była oderwana od filmu. Dwóch przystojnych młodzieńców rasy elfów lizało jej szkarłatne sutki językami.
  A piersi dziewczyny stwardniały. Jakże jej sutki się wypełniły, stwardniały. I to wywołało nieznośny świąd. A trzeci młody elf zaczął lizać jej łono językiem. I jakież to było podniecone, Margarita nie wytrzymała i jęknęła rozkosznie. Jakież to było cudowne.
  A Szatan w postaci czarnego olbrzyma rzekł:
  - Zanim zostaniesz aresztowany, ciesz się miłością!
  Przyjemność była naprawdę nieoceniona - po prostu super.
  I nie sposób sobie z tym poradzić i oswoić. A Margarita jęczała i trzęsła się w najmocniejszym orgazmie. A dokładniej, nawet w kaskadzie orgazmów, w tym obustronnych.
  Podszedł do niej przystojny, muskularny młody mężczyzna w wieku około osiemnastu lat. Kobieta zerwała z niego ubranie i sama powaliła żigolaka. Jego penis automatycznie się uniósł.
  A Margarita osiodłała męską doskonałość. Zazwyczaj wybiera się żigolaków z wystarczająco dużymi członkami, by dać kobietom przyjemność. Biorą stymulanty, żeby się podniecić.
  Więc Margarita turlała się i jęczała rozkosznie. Młody mężczyzna również mruczał z rozkoszy.
  Kobieta, a raczej dziewczyna, choć - jak kto woli - można ją nazwać doświadczoną dziwką, była dla niego bardzo piękna i kształtna. Ale zbyt kapryśna i nienasycona. Margarita przeżywała jeden orgazm za drugim i ryczała jak bawół w rzeźni.
  A kiedy młodzieniec w końcu skończył, ona zaczęła ruchać językiem. I łapczywie połknęła słodką spermę młodego, przystojnego i muskularnego żigolaka.
  Uwielbiała lizać męskie ideały. Dlatego lubiła pracę prostytutki, więc Margarita nie wstydziła się fellatio, a wręcz przeciwnie - podniecała się nim. A mężczyźni uwielbiali to jak diabli.
  To prawda, teraz jej nie płacą, ale ona... Margarita jednak podniecała się tym jeszcze bardziej. Leżała na plecach, a żigolo zaczął z entuzjazmem lizać jej łechtaczkę. I to było po prostu cudowne. I młody mężczyzna też się podniecał. Wszystko tutaj było wspaniałe i intensywne.
  Potem położyli się w pozycji kruka. Marzarita zaczęła lizać jego godność, a młodzieniec z wielką przyjemnością pieścił jej cipkę językiem.
  A wszystkiemu towarzyszyły jęki i krzyki. Elena czuła się cudownie.
  Tak, podobało jej się na ulicy. Taka jest praca prostytutki, ciekawa i luksusowa. I najdroższe restauracje, jedzenie, napoje, przekąski, wszelkiego rodzaju gry. I sauny, i prestiżowe atrakcje. I wiele więcej.
  Oni i Natasza naprawdę podróżowali po całej Europie w swoich fantazjach, a nawet odwiedzili USA. I wszędzie świetnie się bawili i świetnie spędzali czas.
  Woland krzyknęła z rykiem, przemieniając się w piękną kobietę o ognistoczerwonych włosach i skórze czarnej jak heban:
  - Dość tego! Już się dobrze bawiłeś! Czas wiedzieć, kiedy przestać!
  Margarita niechętnie wstała. Dwie wysokie służące zaprowadziły ją pod prysznic. Dziewczyna wzięła prysznic i stanęła pod strumieniami ciepłej wody.
  W głowie jej szumiało, a w ustach czuła smak spermy. A w głowie kłębiły się różne myśli... i to dość głupie.
  Na przykład, co by się stało, gdyby Aleksander Wielki żył tak długo jak Czyngis-chan - siedemdziesiąt dwa lata, a to dużo jak na średniowieczne standardy. Pamiętajmy jednak, że cesarz August żył jeszcze dłużej - siedemdziesiąt pięć lat, a cesarz rzymski Tyberiusz - siedemdziesiąt siedem. Zatem Aleksander, który, sądząc po kronikarzach, dysponował znaczną siłą i w boju okazał się wojownikiem pierwszej klasy, mógł przetrwać nie trzydzieści dwa lata, ale nawet czterdzieści.
  A w tym przypadku udałoby mu się najpierw podbić Arabów, którzy nie chcieli uznać jego potęgi. Potem Kartaginę i Rzym w zachodniej części Morza Śródziemnego. A potem Indie... A potem być może udałoby mu się podbić Chiny.
  W ten sposób powstałoby starożytne imperium, rozciągające się od Słupów Heraklesa po Ocean Spokojny, przewyższające to, czego dokonał Czyngis-chan.
  W tym przypadku bieg historii świata potoczyłby się inaczej. Być może chrześcijaństwo by nie powstało albo miałoby inną formę i zasięg. Chociaż rząd centralny potrzebował monoteizmu, aby zastąpić pogaństwo, równie dobrze mogło to być coś innego niż pacyfistyczne chrześcijaństwo. Być może nawet bliższe islamowi, tyle że nie o niewolniczej, a helleńskiej treści.
  W rzeczywistości Rzymianie, oczywiście, nie zadowalali się śmiercią i wyjazdem do mrocznego królestwa Plutona. Ale istniały również Pola Elizejskie dla bohaterów i możliwości stania się bogami.
  Tak, mogli sami wymyślić raj. I nie trzeba było naśladować żydowskiej sekty. Margarita zachichotała i pomyślała: "Jest z diabłem", ale wciąż nie zapytała o Chrystusa? Czy Jezus naprawdę istniał? Przecież w powieści "Mistrz i Małgorzata" to był Jehoszua, a nie Jezus, a ta historia nie zgadzała się z Ewangelią. A raczej ze wszystkimi czterema Ewangeliami. I tutaj naprawdę chciała doprecyzować - czy tak było, czy nie?
  A chrześcijaństwo opiera się na micie, czy na prawdziwym wcieleniu Boga w człowieka? A może nawet nie na Bogu, a na Archaniele Michale, jak wierzą unitarianie?
  I uderzyła dłonią w bose, rzeźbione stopy.
  Prostytutka wyszła spod prysznica i wytarła się ręcznikiem. Kot Behemot zauważył to z bardzo dobrodusznym spojrzeniem:
  - No cóż, czeka cię więzienie i to jest wspaniałe!
  Margarita zapytała ponuro:
  - A co w tym wspaniałego?
  Magiczny kot zauważył:
  - Co za fajna przygoda! Założę się, że nie miałbyś nic przeciwko, żeby samemu tego spróbować!
  Margarita roześmiała się i odpowiedziała:
  - Może i bym się nie obraził! Jak to mówią - nigdy nie mów nigdy!
  Korowiow, który nosił okulary z lustrzanym szkłem, więc nie wypadało pokazywać się ze złamaną monetą jednocentową, zauważył:
  - W więzieniach, zwłaszcza w celach kobiecych, siedzą przedstawiciele płci pięknej. I to o wiele lepsze niż śmierdzący mężczyźni!
  Hipopotam stracił panowanie nad sobą i powiedział:
  - Ja sam chętnie siedziałbym w celi z pięknymi kobietami.
  Korowiow zaśmiał się:
  - Szkoda, że nie jesteś już nieletnia, bo wtedy wszystkie młode piękności siedziałyby w celi. Ale wśród kobiet są też staruszki!
  Margarita westchnęła:
  - Dlaczego kobiety się starzeją?
  Hipopotam uśmiechnął się i zauważył:
  - Nie tylko kobiety, ale i mężczyźni! Czy silniejsza płeć się nie starzeje?
  Dziewczyna prostytutka skinęła głową:
  - Owszem, robią! I nie rozumiem dlaczego! Dlaczego dzieje się taka brzydota?
  Korowiow wzruszył ramionami i odpowiedział:
  - Istnieją dwie możliwe odpowiedzi - błędy genetyki i komórek macierzystych. Ale to nie jest jednoznaczne. Starzenie się ludzi jest bowiem procesem ściśle indywidualnym. Jedna kobieta jest już starą kobietą w wieku trzydziestu lat, inna w wieku sześćdziesięciu wygląda jak dziewczyna. Niektórzy mężczyźni w wieku stu lat są jak góra, koń, kobieta, a inni w wieku trzydziestu lat są już niczym. Więc prawdopodobnie nie chodzi tylko o geny i komórki macierzyste!
  Margarita zauważyła:
  - Ale i tak nikt nie żyje wiecznie. A poza tym nie ma żadnych wiarygodnych przypadków, żeby ktoś dożył dwustu lat!
  Hipopotam zaśmiał się i odpowiedział:
  - Ale Korowiow i ja mamy już ponad tysiąc lat. I nie tylko nie umarłem, ale nawet nie dojrzałem. - A ogromny kot natychmiast przeobraził się w pięknego młodzieńca, około piętnastoletniego, potwierdzając, że można zachować nie tylko życie, ale i młodość.
  Korowiow zauważył:
  - Wielki Messire - może przybrać dowolną postać. Szatan jest przede wszystkim bardzo potężnym duchem. Po Bogu jest najsilniejszy we Wszechświecie. I ma swój własny wszechświat - który ludzie czasem nazywają podziemiami, czasem Piekłem, a czasem Irią, Edenem i Valgahą.
  Zależy gdzie Pan umieści grzesznika.
  Behemoth potwierdził:
  - Tak, piekło to jak ogromna strefa, w której są garnitury, a im wyższy garnitur, tym lepsze życie! A tu, im bardziej podoba się Szatanowi, tym chłodniej. Choć trzeba przyznać, że technologicznie piekło nie stoi w miejscu i rozwija się, a życie w nim staje się coraz lepsze!
  Margarita śpiewała z zachwytem:
  Jak daleko zaszedł postęp,
  Ale niewidzialne cuda...
  Nawet diabeł o tym wie,
  A planeta nie jest już lasem!
  Korowiow zauważył z uśmiechem:
  - No tak, pięknie! Przecież w latach dziewięćdziesiątych wydaje się, że panuje kryzys, ale jednocześnie ludzie mają wideo i komputery osobiste, wielu ma internet, a konsole do gier są całkowicie dostępne. Więc co on powiedział, że kiedyś żyło ci się lepiej?
  Margarita odpowiedziała szczerze:
  - Nigdy nie żyło mi się lepiej!
  I zapytała życzliwie:
  - A kim jest Jezus Chrystus? Prawdziwy Bóg czy Jehoszua?
  Hipopotam, który znów przeobraził się z młodzieńca w kota, odpowiedział:
  - Nie powinieneś za dużo wiedzieć. Potrzebujemy cię młodego, a nie starego?
  Margarita rzekła z nieśmiałą nadzieją:
  - Czy pan może uczynić mnie wiecznie młodym?
  Korowiow odpowiedział:
  - Wielki może wszystko! Albo prawie wszystko! I uczynić cię wiecznie młodym! Wszystko, co jest możliwe dzięki zaawansowanym technologiom bioinżynierii, jest w zasadzie dostępne dla nas. Sprawienie, że komórki macierzyste będą się dzielić w nieskończoność, jest również możliwe dla człowieka na pewnym etapie rozwoju. A jeśli nauka potrafi to zrobić, to my też możemy!
  Pojawił się Azazelo. Ten potężny duch w cylindrze, czerwonym fraku i czarnym krawacie. Puścił oko do Margarity - jakby chciał powiedzieć, że to nie bogowie pieką garnki - i zauważył:
  - No to już koniec, piękna, czas na ciebie. Chodźmy!
  Dziewczyna prostytutka pisnęła ze strachu:
  - Kiedy mnie aresztują?
  Azazelo odpowiedział z uśmiechem, który wydawał się sadystyczny:
  - Już niedługo! Ale nie bój się, będziemy z tobą! I pomożemy ci, jeśli coś się stanie!
  Gella także się pojawiła, naga i blada, warcząc:
  - Mój dom jest więzieniem dla kobiet!
  Korowiow zauważył ze słodkim spojrzeniem:
  - Czekają na Ciebie nowe przygody i to jest wspaniałe!
  Behemoth dodał:
  - Nie fajne, ale superfajne!
  I wcisnął dziewczynie w prawą rękę złoty kieliszek z lodami, stojący na chodniku. I znów zmienił się w przystojnego nastolatka, ćwierkającego:
  - Robienie czegoś, czego nie powinieneś robić, jest słodsze niż lody!
  Dziewczynka lizała lody swoim długim, bardzo zwinnym i figlarnym językiem, którym już nie raz udowodniła swoją biegłość.
  I zauważyła:
  - Jest bardzo smaczne!
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Ale czy można to porównać do gorącego, pulsującego, jadeitowego pręta? Zgadza się, dziewczyno?
  Margarita roześmiała się i odpowiedziała:
  - No cóż, chyba nie ma porównania! Dziwne, że wiele kobiet nie rozumie, jak przyjemnie jest robić loda silniejszej płci!
  Hipopotam zaśmiał się i zauważył:
  - Może chcesz spróbować czegoś po raz ostatni? Na przykład sprawdzić, jak to jest obciągnąć dwunastu elfom naraz?
  Margarita krzyknęła:
  - Wow!
  Azazel zaśmiał się i zauważył:
  - Nie! To zbyt wulgarne. Coś bardziej kulturalnego byłoby lepsze. I zabawne...
  Gella zachichotała i zauważyła:
  Gdyby nie było zimy,
  W miastach i wioskach...
  Nigdy byśmy się nie dowiedzieli,
  Bawcie się dobrze w te dni!
  Korowew mruknął:
  - Nie! Dość porno! Najlepsze, co możemy zrobić, to to! Niech Margarita walczy z orkami w tanku!
  Azazel potrząsnął swoimi ognistoczerwonymi włosami:
  - Właśnie o to chodzi, niech walczą! To będzie o wiele ciekawsze!
  Pojawił się chłopiec, około dwunastu lat, ubrany w krótkie spodenki i z blond włosami. Wykrzyknął:
  - Co powie piękna Margarita? Będziesz walczyć z orkami w czołgu?
  Dziewczyna zachichotała:
  - O rany!
  Młody wojownik przerwał:
  - To ja, Woland, w przebraniu dziecka! Więc zwracaj się do mnie Mercir!
  Margarita skinęła głową:
  - Tak, mercier! Rozumiem - jesteś wszechmocny!
  Azazel wykrzyknął:
  - Dobrze, teraz Abaddon zrobi to, co trzeba!
  I gdy tylko to powiedział, błysnęło. I natychmiast Margarita znalazła się w zbiorniku.
  W tym przypadku była to Pantera-2 z wąsatą wieżyczką. Samochód był dość nowy, ale nie najwygodniejszy. Z Margaritą podróżowały trzy inne dziewczyny, wszystkie w bikini i boso. Opalone i umięśnione.
  Co można powiedzieć o tym czołgu, który w rzeczywistości nie wszedł do produkcji? Miał dobre działo jak na swoje czasy - 88 mm i lufę o długości 71 mm.
  Oto jedna z dziewczyn w bikini, w tym przypadku Natasza oddaje pierwszy strzał. Śmiercionośny pocisk leci z prędkością kilometra na sekundę i trafia w samochód Okrovsk.
  Dziewczyna o niebieskich włosach woła:
  - Oto jest, zwycięstwo!
  A wieżyczka jest oderwana od czołgu, na którym jechały te kudłate niedźwiedzie. I naprawdę wygląda fajnie.
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Nie przyjaźnię się z czołgami!
  Natasza roześmiała się i odpowiedziała:
  - Jeszcze znajdziesz przyjaciół!
  Inna dziewczyna, Walentyna, śpiewała:
  Zostańmy przyjaciółmi,
  W dużym pałacu,
  Razem będziemy kręcić,
  Tańczmy i śpiewajmy!
  
  Dziewczyny są ewidentnie w dobrych humorach. Są boso i ubrane tylko w bikini, bardzo seksowne i uwodzicielskie. A żeby było jeszcze ciekawiej, zaczęły nawet śpiewać na cały głos, nie przestając strzelać morderczo do orków:
  Dziewczyny z Komsomołu są solą ziemi,
  Jesteśmy jak ruda i ogień piekła.
  Oczywiście, dorośliśmy do wyczynów,
  A z nami jest Święty Miecz, Duch Pański!
  
  Uwielbiamy walczyć bardzo odważnie,
  Dziewczyny, które przemierzają przestrzeń wszechświata...
  Armia rosyjska jest niezwyciężona,
  Z pasją, w niezmiennej walce!
  
  Ku chwale naszej świętej Ojczyzny,
  Myśliwiec krąży dziko na niebie...
  Jestem członkiem Komsomołu i biegam boso,
  Rozpryskiwanie lodu pokrywającego kałuże!
  
  Wróg nie może przestraszyć dziewczyn,
  Niszczą wszystkie wrogie rakiety...
  Krwawy złodziej nie włoży nam twarzy w twarz,
  Te wyczyny zostaną uwiecznione w wierszach!
  
  Faszyzm zaatakował moją ojczyznę,
  Dokonał tak koszmarnego i podstępnego czynu...
  Kocham Jezusa i Stalina,
  Komsomolcy zjednoczeni z Bogiem!
  
  Pędzimy boso przez zaspy,
  Pędzące jak szybkie pszczoły...
  Jesteśmy córkami lata i zimy,
  Życie dało tej dziewczynie twardą rękę!
  
  Czas strzelać, więc otwórz ogień,
  Jesteśmy dokładni i piękni w wieczności...
  I uderzyli mnie prosto w oko, nie w brew,
  Ze stali zwanej kolektywem!
  
  Faszyzm nie zwycięży naszej reduty,
  A wola jest silniejsza, niż wytrzymały tytan...
  W Ojczyźnie znajdziemy pocieszenie,
  I obalić nawet tyrana Führera!
  
  Bardzo potężny czołg, uwierz mi, Tygrys,
  Strzela tak daleko i tak celnie...
  Teraz nie jest czas na głupie gry,
  Ponieważ nadchodzi zły Kain!
  
  Musimy pokonać zimno i ciepło,
  I walcz jak szalona horda...
  Oblężony niedźwiedź wpadł we wściekłość,
  Dusza orła nie jest duszą żałosnego klauna!
  
  Wierzę, że członkowie Komsomołu zwyciężą,
  I wyniosą swój kraj ponad gwiazdy...
  Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy od Październików,
  A teraz Imię Jezusa jest z nami!
  
  Bardzo kocham moją ojczyznę,
  Ona świeci promiennie dla wszystkich ludzi...
  Ojczyzna nie będzie rozdzierana rubel po rublu,
  Dorośli i dzieci śmieją się ze szczęścia!
  
  Życie w sowieckim świecie jest dla wszystkich przyjemnością,
  Wszystko w tym jest łatwe i po prostu cudowne...
  Oby szczęście nie zerwało nici,
  A Führer na próżno wyciągnął gębę!
  
  Jestem członkiem Komsomołu biegającym boso,
  Choć jest zimno, to aż uszy bolą...
  I nie ma wyjścia, uwierz wrogowi,
  Kto chce nas przejąć i zniszczyć!
  
  Nie ma piękniejszych słów dla Ojczyzny,
  Flaga jest czerwona, jakby w promieniach lśniła krew.
  Nie będziemy bardziej posłuszni niż osły,
  Wierzę, że zwycięstwo nadejdzie już wkrótce, w maju!
  
  Berlińskie dziewczyny będą chodzić boso,
  Pozostawią ślady na asfalcie.
  Zapomnieliśmy o wygodzie ludzi,
  A rękawice nie są wskazane na wojnie!
  
  Jeżeli jest walka, niech się rozpocznie.
  Rozniesiemy wszystko na kawałki z Fritzem!
  Ojczyzna jest zawsze z tobą, żołnierzu,
  Nie wie co to AWOL!
  
  Szkoda zmarłych, to smutek dla wszystkich,
  Ale nie po to, żeby rzucić Rosjan na kolana.
  Nawet Sam poddał się Fritzom,
  Ale wielki guru Lenin jest po naszej stronie!
  
  Noszę jednocześnie odznakę i krzyż,
  Jestem komunistą i wierzę w chrześcijaństwo...
  Wojna, uwierz mi, to nie film,
  Ojczyzna jest naszą matką, nie chanat!
  
  Gdy Najwyższy przyjdzie w obłokach,
  Wszyscy umarli powstaną ponownie z jasną twarzą...
  Ludzie kochali Pana w swoich snach,
  Ponieważ Jezus jest Stwórcą Stołu!
  
  Będziemy w stanie uszczęśliwić wszystkich,
  W całym rozległym rosyjskim wszechświecie.
  Gdy plebejusz jest jak par,
  A najważniejszą rzeczą we wszechświecie jest Stworzenie!
  
  Chcę przyjąć Wszechmogącego Chrystusa,
  Abyś nigdy nie upadł przed swoimi wrogami...
  Towarzysz Stalin zastąpił ojca,
  A Lenin również będzie z nami na zawsze!
  ROZDZIAŁ #15.
  Tak właśnie śpiewały i strzelały palcami bosych stóp swoich dziewcząt. Co było po prostu magiczne.
  Margarita zauważyła:
  - Ojej! Jakież to pieśni! Chrystus i Lenin, a Stalin w jednej butelce!
  Natasza odpowiedziała ze śmiechem:
  - Czy nie wiesz, że Jezus był pierwszym komunistą?
  Margarita zachichotała i zapytała ponownie:
  - Czy to dlatego, że powiedział, iż łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu dostać się do nieba?
  Swietłana, niegrzeczna dziewczynka, roześmiała się i odpowiedziała:
  - Nie! Nie tylko dlatego! Ale też dlatego, że Bóg ma stalinowskie metody rządzenia!
  Potwierdzono, że dziewczyna wojny Aurora:
  - Co jest nie tak? Na przykład, Bóg spalił miasta Sodomę i Gomorę, wraz z kobietami i dziećmi. Czy to nie są metody Hitlera?
  Margarita zachichotała i zapytała:
  - Więc Stalina czy Hitlera!? Wy, dziewczyny, zdecydujcie!
  Natasza zachichotała i zaśpiewała:
  - Sieję śmierć, moja metoda jest prosta,
  Nie lubię przeciągać spraw!
  Dziewczyna uderzyła bosym obcasem w przycisk joysticka. Śmiercionośny pocisk wystrzelił i uderzył w armię orków. To był prawdziwy cios. Wieża runęła i potoczyła się, łamiąc kości włochatym i brzydkim stworzeniom.
  Margarita pisnęła:
  - Wow! To jest cudowne! I nawet...
  Swietłana zasugerowała:
  - Hiperkwazaryczny!
  Margarita potwierdziła:
  - Nie da się z tym dyskutować! To naprawdę super!
  Natasza położyła dłoń na piersi i lekko ją uścisnęła. Szkarłatny sutek Margarity aż nabrzmiał od delikatnych i umiejętnych dotknięć, a ona sama mruczała z zadowoleniem.
  Swietłana zauważyła i oddała serię z karabinu maszynowego w stronę orków:
  - Dziewczyny z pewnością kochają czułości!
  Aurora ćwierkała z przyjemnością:
  Dziewczyny są inne,
  Niebieski, biały, czerwony...
  Ale oni na pewno tego chcą,
  Będą kręcić na patyku!
  Margarita zachichotała i uwalniając pulsar ognistej mocy i zniszczenia ze swojego szkarłatnego sutka, powiedziała:
  - Seks, dziewczyny, to seks, jakże to dla was obraźliwe!
  Natasza zauważyła, strzelając do orków z karabinu maszynowego, który tak niespodziewanie i zachwycająco pojawił się w jej rękach:
  - To obraźliwe, kiedy mężczyzna cię ignoruje! I to jest najbardziej obraźliwe!
  Margarita zachichotała i zauważyła:
  - Mężczyzna ignoruje kogoś takiego jak ty? Naprawdę, nie wierzę!
  Aurora, ta rudowłosa bestia, zachichotała i odpowiedziała:
  - Mężczyźni są bardzo łakomi na kobiece ciała, nie ma w tym problemu. Ale nie chodzi tylko o zadowolenie ciała!
  Swietłana potwierdziła:
  - Dokładnie! Nie o wszystkim decyduje cielesna żądza. Wiele decyduje czystość duszy!
  Natasza zachichotała i zauważyła:
  Twoja dusza pragnęła wznieść się na wyżyny,
  Narodzisz się na nowo z marzeniem...
  Ale jeśli masz umysł świni,
  Pozostaniesz świnią!
  Margarita zachichotała i zauważyła:
  - Niezbyt dobra piosenka! Powinniśmy wymyślić coś bardziej oryginalnego!
  Oto pojawił się chłopiec-terminator, a także młody demon i sługa Lucyfera. I wykrzyknął:
  - A teraz będziemy walczyć z koronawirusami. To będzie oryginalne.
  I niszczy koronawirusy niczym taranem. A gdy tylko dziewczyna zagwizdała, kruki rzuciły się na piekielne, zakaźne samoloty.
  Margarita krzyknęła:
  - Za komunizm na całym świecie!
  Natasza również atakuje koronawirusy. Jej miecze będą ciąć po przekątnej. A jej bose stopy będą ciskać czymś śmiercionośnym, co rozerwie wrogie maszyny na strzępy.
  Po czym dziewczyna wypuści gorące, mordercze pulsary ze swoich szkarłatnych sutków. I uderzą one w hordy koronawirusów. Dziewczyna będzie też odstraszać koronawirusy piorunami z pępka. I naprawdę wszystkich usmaży, zrobi z nich szaszłyki.
  Ale będzie jeszcze chłodniej, gdy strumień energii wystrzeli z łona Wenus i zmiecie ogromną masę koronawirusów.
  To kobieta o niebieskich włosach. I będzie ryczeć:
  - Chwała Ojczyźnie!
  I znów, uwalniając dar zniszczenia z szkarłatnego sutka, zabijając zaraźliwe stworzenia, dodała:
  - Każdy, kto ma duży brzuch, umrze z głodu!
  Zoya również siekała przeciwników jak kapustę. Odcinała ich z wielką łatwością, jakby usuwała wióry. A bosymi stopami ciskała bombą anihilacyjną. I rozwalała wrogów na kawałki.
  A potem z karmazynowych sutków zagrzmi: z prawej na czołgi, z lewej na samoloty! I bardzo skutecznie zmiażdży przeciwników.
  A potem z okrągłego pępka serią piorunów. I spali koronawirusy, zamieniając je w skwarki.
  A potem z groty Wenus po prostu wyleci całe tornado energii zagłady.
  Dziewczynka krzyknęła dowcipnie:
  - Ptak wysokiego lotu, nie zadziera nosa, nie chodzi z głową w chmurach!
  Aurora jest bezpośrednio zaangażowana w bitwę. Nie dziewczyna, a po prostu tygrysica. I dosłownie rozrywa wrogów pazurami. I sieka, nie dając im szans mieczami.
  I oto jej bose stopy rzucają śmiercionośny dar zagłady. Rozrywając przeciwników na strzępy. I pozbawiając ich najmniejszej szansy na ratunek.
  Ale z rubinowych sutków wylatują pioruny, dosłownie spalając koronawirusy jak papier.
  A z pępka wystrzeliwuje pulsar. I jak przecina piekielne zbiorniki z infekcją. I rozrywa ich wieże.
  A z łona Wenus wystrzeliwuje kolejny strumień magicznej plazmy. A jeśli spłonie, koronawirusy najwyraźniej nie będą miały jej dość.
  A wojowniczka mówi do siebie:
  - Kto chce stać się lwem, nie mając wilczego uścisku, pozostanie z prawami ptaka!
  Swietłana znów jest w ruchu. Rąbie metal mieczami. I rzuca śmiercionośne granaty bosymi stopami. Rozrywa i pali koronawirusy.
  Dziewczyna nie zapomina przy tym o wysyłaniu piorunów ze swoich truskawkowych sutków.
  A z pępka wybucha coś niszczycielskiego i topiącego metal.
  A z groty Wenus wyleci promień lasera i posieka wszystkich.
  A potem warczy:
  - Prawa ptaków najczęściej przysługują osłom obdarzonym inteligencją i owcom z charakterem!
  Oleg Rybaczenko kontynuował walkę z wielką pewnością siebie, demonstrując siłę tytana. Teraz będzie siekał koronawirusy mieczami. A potem bosymi palcami stóp swoich dzieci wystrzeli więcej niż śmiercionośny granat. Rozerwie masę koronawirusów.
  Po czym chłopiec zagwizdał, a przestraszone sępy i wrony, niczym oddziały koronawirusa, rzuciły się na niego i zaczęły bezlitośnie zestrzeliwać samoloty.
  Oleg Rybachenko dowcipnie zauważył:
  - Ten, kto ma mózg kurczaka, nie ma skrzydeł!
  Margarita, ulubienica diabła, kontynuowała kręcenie błystkami z mieczami. Bez wahania ścinała koronawirusy. A jednocześnie, bosymi, dziewczęcymi stopami, rzucała dary zniszczenia. I rozrywała je jak folię na strzępy.
  A gdy zabrzmi gwizdek, wrony spadną na piekielne, zaraźliwe oddziały. Wszyscy zostaną zmyci w proch. A gdy koronawirusy dostaną się pod ptasie ciosy, będą w nie lada tarapatach - zostaną zmiażdżone.
  A Margarita mówi:
  - Nie udawaj orła z mózgiem kurczaka i prawami ptaka!
  Natasza podskoczy i zacznie ciąć mieczami. Posieka nazistów na kapustę. Rzuci bosą stopą dar zagłady. Zniszczy masę koronawirusów i wrzaśnie na cały głos:
  - Jeśli masz postać mokrego kurczaka, wyschniesz z głodu!
  A ze szkarłatnych sutków wystrzeli śmiercionośny wyładowanie elektryczne. Zmiecie masę koronawirusów. A potem z pępka ruszy jak pulsar. I rozerwie wszystkich wrogów na strzępy.
  A z łona Wenus wybucha fala tsunami, spalając wszystkich piekielną plazmą.
  To jest dziewczynka.
  A Zoya, w dzikim ataku, bije wszystkich bez zbędnych przerw. I tnie na najmniejsze kawałki. Pozostawiając dosłownie zwęglone kawałki. I jakby bosą stopą ciska czymś niewiarygodnie niszczycielskim. A potem z jej karmazynowych sutków, jakby coś wylatuje, co niesie najbardziej imponującą śmierć i totalne zniszczenie.
  A potem coś dzikiego wyskoczy z pępka i rozerwie magiczną plazmę niczym tygrys.
  I wreszcie z groty Wenus - dar, który bez żadnych szans przynosi prawdziwą śmierć koronawirusom.
  Po czym dziewczyna krzyknęła:
  - Nie zniesiesz złotych jaj, mając mózg kurczaka!
  Aurora odcięła wieże czołgów Hitlera swoimi mieczami. A potem bosymi palcami stóp rzuciła dar śmierci. A z rubinowych sutków dziewczyny wystrzeliła ognista błyskawica. I spaliła mnóstwo koronawirusów.
  A potem z pępka wyleci całe tornado zniszczenia.
  Ale z łona Wenus przychodzi zniszczenie, które przynosi całkowite zwycięstwo i zniszczenie.
  Aurora dowcipnie zauważyła:
  - Kogut nadal może znosić złote jaja, ale z charakterem kury możesz wpakować się tylko w kłopoty!
  Swietłana również jest w ogniu walki. Będzie ciąć koronawirusy jak miecze i kruszyć je na kwaśną kapustę. A bosymi stopami ześle dar zniszczenia. Zmiażdży wrogów w pył.
  A z truskawkowych sutków wystrzelą śmiercionośne pioruny. Spalą koronawirusy na strzępy. A teraz pępek pośle falę totalitarnej eksterminacji faszystów.
  I wreszcie z groty Wenus wyleci bańka magicznej plazmy, która stopi wszystkich wrogów naraz. Czołgi zaczną dymić, a pociski w nich eksplodują.
  A Swietłana ryknęła:
  - Czemu ciągle bujasz w obłokach? Bo masz mózg kurczaka!
  Oleg Rybaczenko walczy z coraz większą furią. Po prostu bierze to i sieka wrogów. Rozgniata ich wszystkich i kroi na drobne kawałki.
  A potem rzuci granat bosą stopą i rozerwie go na kawałki.
  Potem chłopiec znowu zagwizdał i zestrzelił wiele samolotów.
  Po czym wyraził myśl:
  - Nawet jeśli masz siłę niedźwiedzia, ale mózg kurczaka, pozostaniesz osłem!
  Margarita Sokołowska ciąła z całej siły mieczami. Potem dziewczyna bosą stopą rzuciła śmiercionośny dar. Rozszarpała koronawirusy na strzępy kości i skóry. A potem, jakby gwiżdżąc, rzuciły się na nie stada wron.
  Po czym Margarita wyrzuciła z siebie:
  - Jeśli masz mózg kurczaka, to po spotkaniu z lisem zaczną latać pióra!
  Natasza bardzo aktywnie walczy z koronawirusami. A teraz jej bose stopy rzucają czymś diabelnie śmiercionośnym. A miecze niszczą wieże.
  A potem piorun uderzy w pępek...
  A szkarłatne sutki wystrzelą mordercze pulsary. A potem dziewczyna weźmie i z łona Wenus wystrzeli ogniste tornado. I rozbije przeciwników na kawałki.
  Po czym dziewczyna zaświergotała:
  - Aby zrobić kotlet schabowy, trzeba mieć wytrwałość wilka i zwinność lisa!
  Zoja wzięła i rozniosła młyn swoimi mieczami. Rozcięła wszystkie wagony, a walce rozpierzchły się na wszystkie strony. A potem bose stopy dziewczyny-terminatora rzuciły bomby, zagładę. A one, po odlocie, zaczęły rozrywać wrogów na strzępy.
  Ale karmazynowe sutki przyjmą i wyemitują pioruny zniszczenia. A potem z pępka wystrzeli promień lasera.
  A teraz grota Wenus wybuchnie strumieniem gwałtownego tornada, które zniszczy wojska walczące z koronawirusem.
  A dziewczynka płacze:
  - Najprawdopodobniej pójdziesz na pieczonego lisa z kurzym móżdżkiem!
  Aurora też teraz walczy tak, że jest nakręcona jak budzik. I bez litości i żalu zabija koronawirusy. Bosymi stopami rzuca granatami, rozszarpuje przeciwników.
  A z rubinowych sutków wystrzeli kaskada piorunów. A z pępka uderzy coś absolutnie zabójczego. I rozerwie koronawirusy na strzępy. A z groty Wenus wyleci magiczne tornado śmierci i zniszczenia.
  Po czym dziewczyna szczeka:
  - Jeśli masz postać jak mokry kurczak, będziesz suszył się na ulicy bez pieniędzy!
  Swietłana również walczy bardzo agresywnie. Ciska mieczami i rzuca śmiercionośnymi darami bosymi stopami. A potem bierze i wyrzuca kaskadę bąbelków magicznej plazmy ze swoich truskawkowych sutków.
  A potem jeden piorun za drugim uderza w pępek.
  A z groty Wenus wybuchnie huragan całkowitej destrukcji i całkowitej zagłady.
  Swietlena krzyknęła:
  - Mózg kurczaka pozbawia cię skrzydeł, postać kurczaka wysyła cię na skubanie!
  Oleg Rybaczenko warknął i rąbał mieczami, obracając się i siejąc zniszczenie. I wziął bosymi dziecięcymi stopami, rzucił granat. Rozerwał masę koronawirusów. A potem zagwizdał. I stado wron rozbiło chmurę samolotów Luftwaffe.
  Chłopiec ryknął:
  - Kto w sercu jest kurczakiem, jest lisim pokarmem w chacie!
  Olegowi nawet trochę znudziło się rąbanie i rzucanie granatami w koronawirusy bosymi stopami. Chłopiec ponownie wypowiedział aforyzm:
  - Jeśli chcesz żyć jak biały człowiek, bądź chociaż trochę rudy w swojej przebiegłości!
  Margarita, ulubienica Szatana, rozrzuciła morderczą jałmużnę zniszczenia bosymi stopami. Rozszarpała masę żołnierzy z koronawirusem. A potem wystrzeliła laser z pępka.
  A potem zaczęła gwizdać i zniszczyła mnóstwo samolotów.
  I pisnęła:
  - Prawdziwi biali ludzie nie są bladzi, gdy im się nie udaje!
  Po czym dziewczyna znów rzuciła bosymi palcami u stóp dar zagłady, ćwierkając:
  - Jeśli jesteś kurczakiem z mózgiem, to pójdziesz ze swoimi uczynkami do lisa!
  Natasza wyzwoliła pulsar zniszczenia ze swojego szkarłatnego sutka i krzyknęła:
  - Bądź ptakiem o locie orła, lecz nie miej lotu koguta!
  Zoya zauważyła to agresywnie, upuszczając również ze swojego malinowego sutka prezent w postaci całkowitego zniszczenia:
  - Kto dużo się chełpi, nie jedząc owsianki, ten będzie piał nad toaletą!
  Aurora, upuściwszy pulsar anihilacyjny ze swego rubinowego sutka, mruknęła:
  - Jeśli polityk za bardzo się wywyższa, wyborcy będą później wyć jak wilki!
  Swietłana wystrzeliła błyskawicę swoim truskawkowym sutkiem i syknęła:
  - Polityk, który dużo szczeka, a mało się stara, doprowadzi ludzi do psiego żywota!
  Oleg Rybaczenko rąbał, wirując mieczami. Rzucił granat bosą, dziecięcą stopą i zauważył:
  - Politycy są niegrzeczni jak dzieci, ale ich metody są tak stare, jak sama polityka!
  Po czym chłopiec zagwizdał, uporawszy się z koronawirusem, strącając wrony jak piasek z dżinsów, i znów zamruczał:
  - Polityk to wrona, która marzy o tronie orła, lecz jej dziób jest za mały!
  Margarita zauważyła racjonalnie, rzucając również bosą stopą przesłanie zniszczenia:
  - Polityk pragnie tronu lwa, ale jego umysł jest często umysłem krowy bez rogów!
  Natasza wypuściła piorun z pępka i warknęła:
  - Lew nie powinien być owcą, ale przynajmniej odrobina lisa mu nie zaszkodzi, więc nie skończy wśród osłów!
  Zoya wzięła go i rzuciła dar śmierci bosymi palcami stóp. Potem wypluła pulsar swoimi szkarłatnymi sutkami i krzyknęła:
  - Nawet jeśli masz wzrost lwa, ale mózg kurczaka, masz zagwarantowane życie psa!
  Aurora wystrzeliła śmiercionośny pocisk ze swoich rubinowych sutków i pisnęła:
  - Kto za dużo szczeka na księżyc, tego życie wyśle do budy!
  Swietłana wykonała pstryczek. Potem wydzieliła się z sutków truskawkowych i pisnęła:
  - Jeśli polityk obiecuje ci gruszki na wierzbie, to znaczy, że uważa wyborcę za dzięcioła!
  Oleg Rybaczenko, odpędzając wrony, racjonalnie zauważył:
  - Jeśli masz drewnianą głowę, na pewno kopniesz w kalendarz!
  Małgorzata, pokonawszy ponownie wrogów, rzekła:
  - Jeśli twoja głowa jest jak dąb, to obedrą cię żywcem ze skóry!
  Natasza dowcipnie zauważyła, uwalniając ze swojego szkarłatnego sutka potężny dar śmierci i niszcząc koronawirusy:
  - Dla wyborców dębowych ten polityk to kompletny oszust!
  Zoya, siekająca koronawirusy i wysyłająca promienie śmierci ze swoich malinowych sutków, zauważyła:
  - Jeśli jesteś głupi jak but, będziesz obuty na zawsze!
  Augustyn dowcipnie zauważył, zsyłając śmierć z jej rubinowych sutków:
  - Nic tak nie przeszkadza w codziennym jedzeniu ciepłego posiłku, jak umysł kurczaka!
  Swietłana trzasnęła swoimi truskawkowymi sutkami i powiedziała:
  - Jeśli masz pamięć kurczaka, zapomnisz jak szybować jak orzeł!
  Oleg rzucił łobuzowi dar zniszczenia bosą nogą i pisnął:
  - Kura nie jest ptakiem - umysł kurczaka nie jest inteligencją!
  Margarita rzuciła bosą stopą coś, co nie pozwoliłoby jej umrzeć bez bólu. Potem zagwizdała, uderzając koronawirusy wronami i pisnęła:
  - Wyborca z kurzym mózgiem wybiera koguty na prezydenta!
  Natasza uderzyła mocno w szkarłatny sutek i powiedziała:
  - Polityk, który dużo pokazuje, przyciąga tylko tych, którzy mają kurzy móżdżek!
  Zoya, strzelając do wroga ze swoich karminowych sutków, zauważyła:
  - Kogo zwabiła mowa lisa polityka, kurczaka z inteligencją i owcy z charakterem!
  Augustyn, bijąc płonącymi pulsarami z rubinowych sutków, zanotował:
  - Dla polityka język jest mieczem, biczem i kluczem, ale przede wszystkim zamyka wyborcę!
  Swietłana porażona piorunem z truskawkowego sutka. Zmiażdżyła masę samolotów i czołgów z koronawirusem, wydając:
  - Puch z kurczaka jest miękki, ale na jakich twardych łóżkach śpią ci z kurzymi mózgami!
  Oleg Rybachenko zgodził się, gwiżdżąc raz jeszcze:
  - Łagodny charakter władcy często prowadzi do gwałtownego upadku państwa!
  Margarita, kończąc, gwiżdżąc i zsyłając na głowy wrony, wykańczając ostatnie koronawirusy, dodała:
  - Z mózgiem kurczaka i charakterem kurczaka, stanie się czymś w rodzaju kotleta wieprzowego!
  Dziewczyny pracowały bardzo spokojnie i boso, aż w końcu z łona Wenus wypuściły fale tsunami. I rozpęta się ognista, piekielna burza. I wszystko spłonie doszczętnie.
  A koronawirusy zostały zwęglone.
  Margarita wzięła i z szkarłatnych sutków piersi dodała ogniste pulsary. I uderzyła we wrogów. Oblizała wargi i krzyknęła z furią:
  - To jest najwyższa klasa - od firmy Adidas!
  Oleg, ten wieczny chłopiec-demon, puścił oko do dziewczyny-dziwki i zaćwierkał, chichocząc:
  Wirusy NATO są powszechne,
  Wróg posunął swoje pułki naprzód...
  Ale katowie-wrogowie,
  Rosjanie przyjmą cię z wrogością!
  
  Wgryzą się w skórę świni,
  Wróg zostanie obrócony w proch...
  Chłopcy walczą zaciekle,
  Pięść żołnierza jest silna!
  Natasza, ta dziewczyna z gołymi nogami, szczerząc zęby i puszczając oko, potwierdziła:
  - Tak, nasza pięść jest silna!
  I błysnęła zębami. Taka była ładna.
  A inne dziewczyny są zajęte... Też pełne energii i siły. Zdolne do czynienia cudów.
  Zoya rzuciła grochem w koronawirusy bosymi palcami u stóp i zaśpiewała:
  Wierzę, że cały świat się obudzi,
  Będzie koniec faszyzmu...
  A słońce zaświeci -
  Oświetlając drogę komunizmowi!
  Wiktoria podskoczyła do karabinu maszynowego. I zaczęła strzelać do koronawirusów. Ta ruda suka też musiała walczyć z nazistami. W jednym z alternatywnych światów przyjęto Panterę o gęstszej konstrukcji, silnik i skrzynia biegów razem i poprzecznie, a skrzynia biegów na silniku. I okazało się, że to bardzo udana maszyna. A ZSRR miał ciężko. A potem ich diabelska czwórka pomogła uniknąć porażki na Łuku Kurskim. Tak więc Pantera okazała się lżejsza i miała niską sylwetkę, wąską, małą wieżę i grubszy pancerz z dużymi kątami nachylenia. To naprawdę okazał się najlepszy czołg II wojny światowej.
  A to, co wydarzyło się w prawdziwej historii, jest dalekie od ideału! I tak naprawdę, to, co stworzyli, stworzyli. A ponieważ nazistom pomagał krasnal.
  To rzeczywiście bardzo przebiegła rasa, zdolna do wielu rzeczy.
  Swietłana, która również celnie strzelała do koronawirusów, napisała na Twitterze:
  Przelatują jasne twarze,
  ZSRR narodzi się na nowo...
  Ratują nas z otchłani zła,
  My, dziewczyny, jesteśmy jak Jedi!
  A wojowniczka spojrzała i błysnęła oczami. Ona naprawdę jest wspaniała. I zdolna do wielu rzeczy. W szczególności, potrafi jeść lody i popijać je Fantą. Cudowna dziewczyna.
  I tak wszyscy razem, jakby z łona Wenus, wybuchli falą tsunami. I koronawirusy znów zostały zaatakowane przez coś niszczycielskiego. I zaczęły płonąć.
  Margarita oblizała wargi. Wyobraziła sobie pulsujący jadeitowy pręt, tak pyszny jak miodowy lizak, i zaśpiewała:
  Wroga wpędzimy do grobu,
  I wierzę, że tak się na pewno stanie...
  Aby łysy Führer umarł,
  A Margarita rządzi wszechświatem!
  A dziewczyna po prostu wybucha śmiechem. Muszę przyznać, że jest cudowną laską. I pragnie jednocześnie kobiecego i męskiego ciała. A koronawirus uderza w nią ze śmiertelną siłą.
  To naprawdę fenomenalna kosmiczna królowa. A jeśli się rozkręci, niebo skurczy się do owczej skóry.
  Margarita miała mnóstwo klientów. Jest niesamowitą wojowniczką. Marzy o podróżach do gwiezdnych światów. O tym, żeby uprawiać tam seks z różnymi kosmitami. To byłaby rozkosz i cud.
  W końcu dziewczyna pragnie miłości, a nie czegoś na sprzedaż. Chociaż nie, kiedy się oddaje i jeszcze jej za to płacą - to jest fajne i cudowne. Lepsze to niż nic.
  Małgorzata wzięła ją i zaśpiewała:
  Znajdę sobie mężczyznę,
  Żeby bił mnie po bokach...
  Jak tylko na nim usiądę,
  Nikogo nie potrzebuję!
  A wojowniczka znów wybuchnie śmiechem. I znowu zrobi to samo. A koronawirusy rozlecą się w różnych kierunkach.
  To jest prawdziwa eksterminacja.
  Natasza zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Walka jest tak samo przyjemna jak spanie z elfem!
  Dziewczyny wybuchną śmiechem. Oksana się pojawiła. I ona też zaczyna atakować koronawirusa. I ma w ręku hiperblaster. A Gella, rudowłosa wampirzyca-diabeł, jest z nią. I razem uderzmy w czołgi z koronawirusem.
  Małgorzata wzięła ją i zaśpiewała z zapałem:
  Raz, dwa, trzy - przetrzyj reflektory,
  Cztery, osiem, pięć - zabić Czeczenów!
  Gella zachichotała i odpowiedziała:
  - Trudno w to uwierzyć, ale minie jeszcze trochę czasu, a Czeczeni będą służyć rosyjskiemu tronowi o wiele gorliwiej, niż Rosjanie!
  Dziewczyna prostytutka zachichotała i odpowiedziała:
  - To szybsze niż gwizdanie raka na górze!
  Oksana roześmiała się, rzuciła bosymi palcami u stóp bumerang o śmiercionośnej sile, który odciął głowy koronawirusom i zauważyła:
  - Wiem na pewno, że wszystko co niemożliwe jest możliwe!
  Natasza zauważyła:
  - No cóż, koronawirusy są natarczywe! Ciągle nadchodzą! Trzeba je odciąć!
  A dziewczęta zaśpiewały chórem:
  Istnieją takie wirusy,
  Szkodliwe wirusy...
  Dostaną się do ust dziecka,
  Rozboli cię brzuch!
  Atak koronawirusa utknął w martwym punkcie i w końcu stracił impet.
  ROZDZIAŁ #16.
  Margarita wyszła z wyjątkowego świata. I teraz Behemoth i Azazello eskortowali ją z zamku Lucyfera. Dziewczyna znalazła się na ulicy. Samochody trąbiły, witryny reklamowe Moskwy z lat dziewięćdziesiątych lśniły.
  Pojawił się też Fagot w skórzanej kurtce. Jest lepiej znany jako Korowiew i skinął głową:
  - No cóż, Frau! Policja i Butyrka czekają na ciebie. Radzę ci być dzielną, a Messire o tobie nie zapomni!
  Margarita tupnęła obcasami i zapytała:
  - Czy można obejść się bez więzienia?
  Hipopotam odpowiedział:
  - Nie! To konieczne do rytuału! Ale potem czeka na ciebie fajna nagroda w Piekielnym Wszechświecie!
  Dziewczyna stuknęła obcasami i zauważyła:
  - Zasługi poszły w zapomnienie, a nagrody pozostały!
  I obejrzała się jeszcze raz. Trzej demoniczni mężczyźni zniknęli natychmiast. Jakby rozpłynęli się w powietrzu, co jest prawdą. A Margarita została sama. I poczuła się nieswojo. Chociaż w zasadzie była przygotowana na to, że prędzej czy później trafi do więzienia. Takie jest życie dziwki.
  A potem syreny zaczęły wyć. Echo niepokoju rozbrzmiewało w duszy pięknej dziewczyny. Radiowozy przemknęły obok, a policjanci wyskoczyli z nich.
  Margarita nie wytrzymała i zaczęła biec. Co nie było zbyt wygodne w butach na wysokich obcasach. Policjanci ruszyli za nią. Zazwyczaj wysportowana dziewczyna biegała dobrze, ale tym razem siły wyższe nie były po jej stronie. Potknęła się i upadła. Policjanci dogonili ją i zadali jej kilka mocnych ciosów gumowymi pałkami w plecy i głowę. Jeden trafił ją prosto w tył głowy, a świadomość piękności została zaćmiona. Dodatkowo, kobieta w białym fartuchu podskoczyła i wstrzyknęła jej coś do żyły.
  Margarita była pod wpływem urządzenia i tylko mgliście pamiętała, jak ją zabrano do aresztu śledczego, jak poruszała się korytarzami Butyrki. Jak pobrano jej odciski palców i sfotografowano z profilu, z bliska i z boku, a także z tyłu. Jak kobiety w mundurach zerwały z niej ubranie, nawet majtki i stanik, po czym ponownie ją sfotografowały i wytarły jej szkarłatne sutki alkoholem. Wszystko to było jak półsen.
  I dopiero w pokoju przesłuchań, gdy ogromna, męska strażniczka boleśnie uszczypnęła ją w pierś, mówiąc:
  - O, jakie cycki!
  Margarita nagle zobaczyła, że jest zupełnie naga, a trzy potężne kobiety w gumowych rękawiczkach macały jej nagie, muskularne ciało. Na krześle przy stole siedział też major policji, coś zapisując.
  Dziewczyna wykrzyknęła:
  - Co robisz!
  Ogromna kobieta uśmiechnęła się szeroko:
  - Ciotka obmacuje dziewczynę! Czy ona coś ukrywa przed policją?
  Major zauważył:
  - To morderczyni! Poszukiwania muszą być bardzo dokładne.
  Zastraszający strażnik warknął:
  - Zatrzymaj się i nie ruszaj!
  A jej łapy zaczęły czesać jej gęste, złocistobiałe włosy, niczym śnieg posypany złotym pudrem. Sprawdzili każdy kosmyk. I było to nie tylko upokarzające, ale i bolesne. Margarita była zaskoczona, gdy udało im się ją rozebrać. Nawet tego nie zauważyła. Strażnicy zaglądali jej do uszu i nozdrzy. Ale jakże obrzydliwe było, gdy łapy pulchnej kobiety wsunęły się jej do ust. A Alina zaczęła odczuwać przeszywające skurcze żołądka i mdłości.
  To jest naprawdę obrzydliwe. Guma pod policzkami, guma pod językiem, a to drga. Zagląda mu do ust i wyciąga wszystko, zostawiając posmak gumy.
  W końcu palce wyszły z jej ust, a Margarita zaczęła ciężko oddychać, nawet się pocąc. Dziewczyna bała się coraz bardziej. Ale poszukiwania trwały dalej, zaczęli macać ją pod pachami. Dziewczyna je ogoliła.
  Nadzorca-łobuz zapytał:
  - Jesteś lesbijką?
  Margarita zaprotestowała:
  - Jestem hetero!
  Strażniczka-łobuz przycisnęła palec wskazujący do pępka. Margarita skrzywiła się z bólu i musiała powstrzymać się od kopnięcia bosym obcasem.
  Poszukiwania trwały dalej. Obok stał fotel ginekologiczny. Poproszono Margaritę, żeby położyła się na plecach. Dziewczyna rozłożyła nogi z westchnieniem. Wtedy strażnik posmarował jej rękawiczkę wazeliną, żeby ułatwić jej ruchy. I jej łapa wniknęła w łono Wenus Margarity.
  I zrobiła to dość brutalnie. Prostytutka czuła ból i obrzydzenie. Jakby była gwałcona. I robił to goryl o męskich kształtach. A jej palce wchodziły tak głęboko, że cała dłoń sprawiała wrażenie, jakby miały rozerwać macicę. Margarita jęknęła, a jej bose stopy, zaciśnięte w pętle, drgnęły.
  Wielki strażnik zachichotał:
  - Tylko bądź cierpliwy! To dla ciebie więzienie i jesteś szczególnie niebezpieczny!
  I wbiła go jeszcze głębiej, i wydawało się, że macica zaraz pęknie, pojawiły się nawet krople krwi. Wyobraźcie sobie, włożyła prawie całą, niemałą łapkę do macicy. I demonstracyjnie w niej dłubała.
  Margarita próbowała wyobrazić sobie coś przyjemniejszego. A dokładniej, bohaterskiego. Jakby była partyzantką torturowaną przez nazistów. I na przykład, jakby jej bose stopy były smażone kuchenką elektryczną. Dziewczyna zbladła. Jak upokarzająco, jak podle i bezczelnie to wyglądało.
  Margarita wzięła ją i zaczęła śpiewać z wściekłością, by pokazać, że nie da się jej złamać:
  Nie poddam się wrogom, katom szatana,
  Wykażę się odwagą w obliczu tortur!
  Choć ogień płonie i bicz smaga ramiona,
  A dusza zawisła jak chwiejna nić!
  
  Ojczyzno, gotów jestem umrzeć w sile wieku,
  Bo Pan daje siłę!
  Moja ojczyzna dała mi łagodne światło,
  Zmartwychwstały, rozproszyły ciemność grobu!
  
  Ci, którzy nie wierzą, ogarnia melancholia,
  Cierpi jego dusza i śmiertelne ciało!
  A na trumnie przybita jest deska gwoździami,
  Nigdy już nie powstaniesz jako żółta kreda!
  
  Kto walczył, zapominając o podłym i nikczemnym strachu,
  Umrze nie poznawszy pustki złych serc!
  I choć zmarły wojownik również był w grzechu,
  Bóg przebaczy i nałoży świętą koronę!
  Strażniczka w końcu wyciągnęła łapę i warknęła:
  - No to dobrze! Zjedz dobrze! A teraz obróć ją na brzuch!
  I znowu Margarita musiała doświadczyć bólu i upokorzenia. Kiedy weszli jej do odbytu. I palce dosłownie ją rozerwały. I to było jak nadziewanie na pal.
  Margarita wykrzyknęła:
  - Jesteś takim zboczeńcem!
  Strażnik goryli wykrzyknął:
  - To będzie twoja kara! Zabijałeś ludzi i byłeś bezwzględny!
  I kontynuowała przemoc. I to było naprawdę okrutne. Jednak, pomyślała Margarita, czyż to nie jest zemsta karmiczna? Przecież służyła i deprawowała ludzi. Tak, większość z nich to łajdacy, niektórzy nawet bossowie mafii. I nie tknęła dobrych ludzi, zwłaszcza dzieci. Wśród jej klientów były kobiety.
  Major policji wykrzyknął:
  - Dobra, przestań ją wiercić! Wciąż mamy mnóstwo klientów. No dalej, dotknij jej nóg i puść!
  Margarita poczuła ulgę, gdy duże palce wyszły z odbytu, który był niemal rozdarty. Po czym podnieśli go z krzesła i mimochodem zbadali podeszwy jego stóp, sprawdzając między palcami.
  Następnie zabójczynię dziewczynki zabrano do innego pokoju. Tam ponownie ją sfotografowano, tym razem nago i z różnych stron.
  Potem zaprowadzili mnie do stołu. I pobrali odciski palców z moich bosych stóp. Zrobili to bardzo umiejętnie. I zostawili odciski stóp dziewczyny na papierze.
  Potem zabrali ją nagą do klatki. I kilka dziewczyn w białych fartuchach zaczęło zapisywać rysy jej ciała. A ciało Margarity jest takie muskularne i smukłe, zadbane. I zapisywali jej znamiona, blizny i tak dalej w swoich zeszytach.
  Margarita czuła się jak zwierzę, na którym przeprowadza się eksperymenty. Tak właśnie stała. Podeszła do niej młoda kobieta w białym fartuchu. Wzięła głowę Aliny i włożyła ją w otwór, po czym wbiła dłoń w jej brodę. Potem włożyła palce do ust. Tym razem dłonie kobiety były bez rękawiczek.
  Margarita była oburzona:
  - Bez rękawiczek, to wbrew instrukcji! Zwłaszcza, że już mnie przeszukano!
  Młoda kobieta roześmiała się i założyła cienkie rękawiczki medyczne. Potem znów nachyliła się do Margarity. I zaczęła badać jamę ustną. Robiła to rozważnie, powoli i dokładnie.
  A potem inna kobieta przyniosła plastelinę. I zdjęli odciski jej żujących powierzchni z zębów prostytutki. I to było bardzo fajne, choć upokarzające.
  Ostatecznie Margarita została prześwietlona. Zbadali jej żołądek i wszystko inne. Urządzenie działało sprawnie i oświetliło jej wnętrzności. I nie bez powodu, w jelitach Margarity znajdował się wkład z cennymi przedmiotami.
  I teraz trzeba było je wyciągnąć. W tym celu Margaritę zabrano do specjalnego pomieszczenia, gdzie jej jelita miały zostać przemyte wężem ogrodowym i ciepłą wodą.
  To był również bardzo bolesny i upokarzający zabieg. A tyłek był dosłownie rozrywany przez silny nacisk wody, która jeszcze nie była ciepła, a jedynie lodowata. I każdy skręt jelit został wypłukany.
  Bose stopy Margarity już marzły i było to niezwykle nieprzyjemne. Ta dziewczyna wpadła w kłopoty. Ona jednak rozumiała, że więzienie to nie piknik. Ale fakt, że została praktycznie zgwałcona, i to nie raz. A płukanie jelit odbywało się bez żadnej ceremonii ani przerwy.
  Margarita znów próbowała wyobrazić sobie coś przyjemnego. Ale kiedy rozrywa cię strumień wody. I wtedy kobieta wyjmuje kartusz ręką w gumowej rękawiczce. W środku były ukryte diamenty.
  I już zostali wysłani na badania. A Margarita trzęsła się z bólu i upokorzenia.
  Potem sfilmowali ją jeszcze trochę z różnych kątów. Potem wysłali ją nagą i skutą kajdankami pod prysznic. Margarita to przepiękna miodowa blondynka, bardzo piękna, i wygląda niezwykle seksownie, gdy jest naga. Taka śliczna dziewczyna.
  A pod prysznicem kilka młodych kobiet już się myje. Margarita wygląda zbyt niewinnie. Anielska twarz, ani jednego tatuażu. To, że jest seryjną i okropną prostytutką, wcale nie jest wypisane na jej słodkiej twarzyczce.
  A potem podchodzi do niej wielka, muskularna kobieta z tatuażami i ryczy:
  - Co, króliczku, złapali cię?! Teraz mnie wyliżesz!
  Margarita uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Nie namawiam do zboczeń!
  Duża łapa próbowała złapać złocistą blondynkę za włosy. Ale zabójczyni uderzyła ją kolanem w splot słoneczny. Margarita poruszyła się bardzo szybko. A jej przeciwniczka, otrzymawszy miażdżący cios, zgięła się i zaczęła się wić.
  Pozostali więźniowie piszczeli z radości. Jeden z nich krzyknął:
  - To jest zabójcza Królewna Śnieżka!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Na każdą porażkę trzeba umieć odpowiedzieć!
  Olbrzymia więźniarka ponownie próbowała zaatakować, ale Margarita odwróciła się i kopnęła ją w brodę bosym obcasem. Upadła, kompletnie zemdlała. I znowu wszyscy wybuchnęli śmiechem.
  Margarita zachichotała i powiedziała ze złością:
  - Pod anielskim wyglądem kryje się piekielny duch!
  I pokazała mocne knykcie pięści. Więźniarki zaczęły porozumiewawczo mówić. Siła jest szanowana przez płeć piękną. Po czym Margarita zaczęła się myć. Wcisnęli jej nawet szampon w dłonie. Dziewczyna z przyjemnością spacerowała pod strumieniami.
  Przy wyjściu czekał na nią strażnik i dwóch rosłych policjantów. Ponownie ją skuli. Margarita była najwyraźniej uważana za szczególnie niebezpieczną.
  Major, który wyszedł jej na spotkanie, powiedział:
  - Ubierzcie ją w mundur rządowy!
  Dziewczynę zmuszono do założenia czegoś w rodzaju obozowej piżamy i grubych butów, które były na nią za duże. Po tym została wysłana do celi.
  Na razie jednak nie w celi ogólnej, lecz w ciasnym boksie. Najwyraźniej śledczy musi przesłuchać piękność, zanim wybierze środek przymusu i ustali miejsce jej pobytu.
  A Margarita była tam zamknięta, usiadła przy stole. Musiała siedzieć pod lampami i czekać. Lampy świeciły jasno, a w powietrzu unosił się zapach ozonu.
  Nagle w celi pojawiła się naga, rudowłosa Gella i Behemoth, który wyglądał jak nastolatek. Miał na sobie tylko szorty i przybrał postać chłopca w wieku około czternastu lat.
  Chłopiec-demon powiedział:
  - No i jak ci się podobało, królowo, przyjęcie u Butyrki?
  Margarita odpowiedziała z uśmiechem:
  - Nic! Jest jeszcze fajniej niż w filmach. Nie spodziewałem się jednak, że znajdą mój zapas diamentów!
  Gella skinęła głową z uśmiechem:
  - Musiałeś czytać książkę Papiona. Tam, owszem, ten sposób noszenia kosztowności się sprawdził. Ale tutaj chcą ci przypisać zabójstwo deputowanego Dumy Państwowej. Dlatego tak dokładnie cię przeszukali!
  Margarita skinęła głową:
  - Oglądałam w telewizji film "Pod przymusem", więc spodziewałam się upokorzenia podczas poszukiwań, ale to... Tak, dla tak doświadczonej nocnej wróżki jak ja - to już przesada!
  Behemoth zauważył z uśmiechem:
  - Ciemnoszara szata z numerem jakoś szczególnie podkreśla twoje złote włosy! Jesteś po prostu piękna!
  Margarita zauważyła:
  - Buty ewidentnie nie pasują rozmiarem, są niewygodne i brzydkie. Lepiej chodzić boso!
  Gella zgodziła się:
  - Mając takie stopy, o wiele lepiej jest chodzić boso!
  Hipopotam śpiewał:
  O, jakie nogi!
  Jak dobrze...
  Nie bój się, kochanie,
  Zapisz numer telefonu!
  Podskoczył do Margarity i zdjął jej pantofelek. Zaczął masować palcami jej bosą, elegancką stopę.
  Gella zauważyła:
  - Ta piękność jest bardzo praktyczna. Zrobiła kilka odcisków swoich stóp na białej kartce papieru i sprzedała je na aukcji. I wyobraźcie sobie, dostała niezłą sumkę!
  Margarita skinęła głową:
  - Tak, moje stopy są bardzo cenne. Niektórzy klienci płacili tylko za pocałowanie mojej pięty!
  Hipopotam zaśmiał się i zauważył:
  - Czyż to nie cudowne!
  Gella wybuchnęła śmiechem i odpowiedziała:
  - To po prostu super i fajnie! Zostaw swój ślad na kartce papieru i zarabiaj krocie.
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Zależy, jaka noga. Nie każda się nada, uwierz mi!
  Behemoth zgodził się:
  - Tak, twoje nogi nie są proste. Są cudowne, i nie tylko twoje nogi, ale i wszystko inne.
  Gella zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - A co z poszukiwaniami?
  Margarita skrzywiła się i odpowiedziała:
  - Bardzo upokarzające! Gorsze niż myślałem. W filmie "Pod przymusem" intymne poszukiwania były o wiele łagodniejsze. A tu ogromna kobieta włożyła prawie całą rękę!
  Hipopotam roześmiał się i zaśpiewał:
  -To jeszcze nie koniec, to jeszcze nie koniec, to jeszcze nie koniec oh, oh, oh, oh!
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Cóż, film jest francuski, to wciąż udekorowane więzienie. Na przykład każda kobieta ma osobną celę, a nad morzem panuje sprzyjający, ciepły klimat. Ale rzeczywistość Butyrki jest gorsza, zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych!
  Margarita uśmiechnęła się i zapytała:
  - A co z lepszymi czasami?
  Hipopotam odpowiedział pewnie:
  - Jasne, że tak! Chociaż muszę przyznać, że nie masz szczęścia do prezydentów. Jeden z nich pije, a drugi wszczyna wojny!
  Gella zauważyła:
  - Choć jest takie powiedzenie - pić, ale zrozumcie sprawę!
  Margarita chciała powiedzieć coś jeszcze, ale wtedy rozległ się dźwięk otwieranych drzwi i demony zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
  Dwóch strażników weszło do celi i zajrzało Margaricie do ust, wkładając ręce w gumowych rękawiczkach. Ponownie skrupulatne przeszukanie z całkowitym rozebraniem. Następnie wsadzili palce w macicę i pośladki Wenus. Co jest dość obrzydliwe i fizycznie nieprzyjemne.
  Potem dotknęli jej klatki piersiowej, nacisnęli palcem pępek, a nawet zajrzeli pod powieki. Tak właśnie ją badali. Ale najwyraźniej nic nie znaleźli. W końcu dotknęli jej nóg, przesuwając je między palcami.
  Następnie przy wsparciu trzech policjantów założyli mu kajdanki i wyprowadzili.
  Margarita zastanawiała się, co ją czeka - przesłuchanie czy pobyt w celi. Była silną fizycznie dziewczyną i potrafiła nieźle walczyć. Miała więc nadzieję, że nie da się urazić innym punkom.
  Ale w celi jest nieprzyjemnie. Śmierdzi i jest ciasno, a światło pali się cały dzień. Generalnie opowiadali o Butyrkach okropne rzeczy. I nikt nie chciał iść do aresztu śledczego.
  To prawda, że kobiety mają w więzieniu łatwiej. Po pierwsze, rzadziej trafiają do aresztu, a po drugie, nie pachną tak brzydko i są czystsze niż mężczyźni. Margarita nie dała się więc zniechęcić. W życiu trzeba przejść przez wszystko, łącznie z więzieniem.
  Co więcej, przeszła już przez tę próbę dwa razy i wydawało się, że nie ma powodu do obaw. Ale chciała żyć. I myślała, że w Rosji za Jelcyna kobiet i tak nie rozstrzeliwano. Mogli je rozstrzelać nawet za czasów ZSRR, ale nie teraz.
  Kara śmierci jest generalnie zbyt surowa.
  Po drodze Margarita zobaczyła chłopca w wieku około czternastu lat. Miał ogoloną głowę, ubrany był w szary mundur z numerem i był bosy. Ręce miał skute kajdankami z tyłu, a towarzyszył mu policjant. Widząc Margaritę, młody więzień wykrzyknął:
  - Jakie piękne!
  I dostał pałką między wąskie ramiona, przez co zatoczył się i o mało nie upadł. Policjant warknął:
  - Rozwalę ci nerki, jeszcze jedno słowo!
  Margarita krzyknęła:
  - Bestia!
  I dostała jeszcze pałką w plecy. Jakież tu okrutne obyczaje. Podobno jest już za późno na przesłuchanie, a oni ją prowadzą do celi. A smród się nasilił. Z drzwi cel dobiegają męskie przekleństwa i wulgaryzmy. Męska część jest generalnie obrzydliwa - po prostu koszmar. Ale kobieca część jest lepsza, o wiele czystsza i cichsza.
  Margaritę przekazano sanitariuszce, ona uśmiechnęła się i zapytała:
  - Jesteś prostytutką?
  Dziewczyna odpowiedziała dumnie:
  - Jestem nocną wróżką!
  Strażnik wybuchnął śmiechem i odpowiedział:
  - I sądząc po wszystkim, nie jest to tania opcja! Zabiorę cię do znajomych! Do komórki numer trzynaście.
  I rzeczywiście doprowadziła ją do tych drzwi. Otworzyła je z pomocą innej dziewczyny w białym fartuchu. Poczuła Margaritę i wepchnęła ją do pokoju.
  W środku wcale nie było źle. Był tam duży kolorowy telewizor, wentylacja działała, na ścianach wisiały plakaty kulturystów, nawet z odsłoniętymi genitaliami. Dziewczyny w celi nie miały więcej niż trzydzieści lat, były półnagie, krągłe i pachniały drogimi perfumami i całkiem niezłymi kosmetykami!
  Wysoka kobieta, która dowodziła celą, spojrzała na Margaritę i zagwizdała:
  - Piękno! Pewnie elitarne!
  Strażnik mruknął:
  - Jest podejrzana o morderstwo! Oto słynna moskiewska prostytutka Zlatovlaska. Jest naprawdę popularna wśród mężczyzn.
  Jedna z dziewcząt wykrzyknęła:
  - To jest Królowa Margot! Znam ją! To fajna laska!
  Starszy współwięzień skinął głową:
  - Jest moja! Chcesz trochę delikatnych pieszczot?
  Margarita spojrzała na nią. Kobieta była całkiem piękna, choć miała drapieżne rysy. I poczuła przypływ pożądania.
  Więc one, wdowy, wycofały się za parawan, zrzuciły oficjalne mundury i zaczęły się energicznie pieścić.
  Behemoth, Fagot-Koroviev i Gella obejrzeli to i zaśmiali się:
  - To są kobiety - to są zawsze kobiety!
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Większość mężczyzn to paskudne stworzenia. Zwłaszcza starsi. A kobieta to kobieta, nawet w Afryce!
  Fagot roześmiał się i odpowiedział:
  - Nie! Przecież my, mężczyźni, mamy prawdziwą władzę! A Szatan jest władcą wszechświata!
  Hipopotam uśmiechnął się i obrócił... Pojawił się Azazello. Ognistoczerwony, atletycznie zbudowany, ale niewysoki.
  Wziął ją i zaśpiewał:
  Będziemy walczyć na ziemi,
  Na niebie i w całkowitej ciemności...
  Będziemy walczyć do końca,
  Sprawmy, że wasze serca zaczną bić szybciej!
  A demony z wampirem także kręciły się jak bąk.
  Margarita i operator kamery, nasyciwszy się pieszczotami, przeszli do innego pokoju. W celi był oddzielny prysznic, więc myli się nago.
  Azazello zauważył:
  - Ale wygląda na to, że Messire chciał, żeby ona cierpiała?
  Gella wyraziła sprzeciw:
  - Wielki Imperator Piekła nie jest ekspertem od tortur. To, co dobre, a co złe, jest względne. Nie ma nic jednoznacznego. Większość ludzi doświadcza w swoim życiu zarówno dobra, jak i zła. Rzadko zdarza się, by w życiu było tylko dobro lub tylko zło.
  Fagot potwierdził:
  - Dokładnie! Dlatego kapłanka miłości nie jest taka zła. Jest biseksualna i uwielbia czułości!
  Gella zachichotała i zauważyła:
  - Ja też kocham pieszczoty! To mnie podnieca!
  A demony opuściły więzienie Butyrka, po prostu przelatując przez mury. I znalazły się w pobliżu moskiewskiego GUM-u.
  Tu Fagot zmienił się z powrotem w zwykłego człowieka, choć nie w rozbitej monecie, ale w czarnych, lustrzanych okularach. A Behemot stał się grubasem o kociej twarzy.
  Podeszli do GUM od strony głównego wejścia. Policjant spojrzał na parę z podejrzliwością. Nie zażądał jednak dokumentów i pozwolił im przejść. Ceny w głównym sklepie Moskwy są wysokie. A dodatkowi klienci nie zaszkodzą.
  Dwa demony weszły do środka. Nie było długich kolejek. Za Jelcyna trzeba oddać honory, komu się należą, braki zniknęły, a półki zapełniły się towarami. Może dlatego w Moskwie stosunkowo niewielu głosowało na komunistów.
  A ceny też są względne. Te same nogi Busha były całkiem przystępne. Albo alkohol "Royal". Behemoth po prostu podszedł do pięciolitrowej butelki alkoholu. Wziął ją, odgryzł głowę i zaczął łykać prosto z szyjki.
  Sprzedawczyni wykrzyknęła:
  - O cholera!
  Hipopotam roześmiał się i odpowiedział:
  - I to jaki! I dalej chlał alkohol. A Fagot, nie namyślając się długo, rozbił pięścią szklankę i wyciągnął z gabloty wykwintny koniak Napoleon. I też zaczął go pożerać. Klienci, którzy to obserwowali, gwizdali, a niektórzy kręcili palcami przy skroniach. Pojawiło się dwóch ochroniarzy. Próbowali okiełznać doświadczonych chuliganów. Ale nagle przykleili się do ich nóg jak muchy do rzepów. A Fagot i Behemoth wybuchnęli śmiechem.
  Sprzedawczyni pisnęła:
  - Zapłać pieniądze!
  Behemoth i Fagot śpiewali chórem:
  Zarabiaj pieniądze, zarabiaj pieniądze,
  Zapominając o nudzie, lenistwie,
  Zarabiaj pieniądze, zarabiaj pieniądze,
  A reszta to same bzdury,
  A reszta to bzdura!
  A Behemoth kopnął tak mocno, że kilkanaście dużych butelek alkoholu Royal and Mozart rozbiło się i rozbiło. Posypały się odłamki i wylała się gorąca woda.
  Fagot syknął i ryknął na całe gardło:
  Napełnij szklankę wodą ognistą,
  Wypijmy za wszystko z Szatanem!
  I podskoczył, roztrzaskując stertę butelek swoim wysadzanym diamentami butem, który jakoś nie pasował do jego kraciastego garnituru. Butelki spadły i rozbiły się. Policjant, który stał przy wejściu, wpadł do pokoju i chwycił pistolet.
  Hipopotam śpiewał żartobliwie:
  I w każdej pałce policyjnej,
  Widzę uśmiech Jelcyna...
  Jego pijackie, głupie spojrzenie -
  Koszmarny zachód słońca w Rosji!
  A pistolet w rękach policjanta zamienił się w żabę i nagle zaczął piać.
  I Fagot strzelił piorunem, a alkohol i roztopiony koniak natychmiast stanęły w płomieniach. I płomienie buchnęły. Tłum zaczął uciekać z dzikim krzykiem. Ochroniarze również uciekli. A Fagot i Behemoth podlecieli do sterty czekoladek i zaczęli je zjadać prosto z papierków.
  Włożyli je do ust i zaśpiewali:
  Nad Moskwą słychać krzyk i jęk,
  I ten krwawy deszcz...
  Czarny jeździec jest jak smok,
  Diabeł jest groźnym przywódcą!
  A wzmagając i rozniecając ogień, słudzy piekła ryczeli:
  Nasz król jest posłańcem z nieba,
  Nasz król jest niczym duch-demon...
  Nasz król jest wybrańcem przeznaczenia,
  Naszym królem jesteś tylko Ty,
  Lucyfer, Lucyfer, Lucyfer!
  Lucyferze! Królu wszechświata Lucyferze!
  ROZDZIAŁ #17.
  No i oczywiście Anastasia Vedmakova też komponowała, jak mogłaby się bez tego obejść? I robiła to bardzo dobrze.
  Oleg Rybaczenko powrócił z kolejną misją. Jak to mówią, ani chwili spokoju. Tym razem nadszedł czas Breżniewa. W marcu 1969 roku Chiny zaatakowały ZSRR. Stary Mao Zedong pragnął chwały wielkiego zdobywcy, zdobycia terytoriów dla Chin, gdzie populacja szybko rosła, a ogólnie stary człowiek i wielki sternik się nudzili. Chciał wielkich czynów. Dlaczego więc nie zaatakować ZSRR? Co więcej, dobroduszny Breżniew miał doktrynę - ZSRR nigdy nie użyje broni jądrowej jako pierwszy. A to oznaczało, że wojska lądowe będą walczyć, bez straszliwej broni jądrowej. Datę ataku wybrano symbolicznie - 5 marca, dzień śmierci Stalina. Mao uważał, że śmierć Stalina była wielką stratą dla ZSRR. I dlatego tego dnia szczęście będzie po stronie wrogów Rosji.
  I tak miliony chińskich żołnierzy ruszyły do ofensywy na ogromnym terytorium. Fakt, że śnieg jeszcze nie stopniał, a na Syberii i Dalekim Wschodzie panowały mrozy, nie przestraszył Chińczyków. Choć ich sprzęt był raczej skromny, a więc i przestarzały. Mao liczył jednak na pomoc USA i państw zachodnich oraz na wielokrotną przewagę piechoty żołnierzy Imperium Niebiańskiego. Chiny mają większą liczbę ludności niż ZSRR, a Rosja Sowiecka również powinna przerzucić wojska z części europejskiej na Syberię. Co wcale nie jest łatwe.
  I armia lądowa ruszyła.
  Kierunek szczególnie potężnego uderzenia to miasto Dalnij, u ujścia Amuru. To znaczy w miejscu, gdzie kończyła się ta wartka rzeka na granicy ZSRR z Chinami. Hordy Imperium Niebiańskiego mogły więc przemieszczać się lądem, nie napotykając przeszkód wodnych.
  To właśnie tam przeprowadzono najmasywniejszy atak przy użyciu czołgów.
  Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova poprowadzili na swoje pozycje dziecięcy batalion lokalnych pionierów.
  Mimo że śnieg jeszcze nie stopniał, silne syberyjskie dzieci, widząc, że dowódcy Oleg i Margarita są boso i w lekkich ubraniach w krótkich spodenkach i krótkiej spódniczce, również zdjęły buty i się rozebrały.
  A teraz chłopcy i dziewczęta pluskali swoje bose, dziecięce stopy w śniegu, zostawiając po sobie wdzięczne ślady.
  Aby walczyć z Chińczykami, młodzi wojownicy pod dowództwem Olega i Margarity konstruowali domowej roboty rakiety z trocin i pyłu węglowego. Co więcej, ich siła wybuchu jest dziesięciokrotnie większa niż trotylu. Rakiety te mogą być wystrzeliwane zarówno w cele powietrzne, jak i lądowe. I tutaj Chińczycy zgromadzili dużą liczbę czołgów i samolotów.
  Poza tym chłopcy i dziewczęta budowali specjalne hybrydy kusz i karabinów maszynowych, strzelające trującymi igłami. I coś jeszcze. Na przykład plastikowe samochodziki dla dzieci były wyposażone w ładunki wybuchowe i sterowane radiem. I to też jest broń.
  Olezhka i Margarita zaproponowały również, aby dzieci wykonały specjalne rakiety, które wystrzeliwałyby zatrute szkło i pokrywały nim duży obszar, aby zniszczyć wrogą piechotę.
  Główną siłą Chin są ich potężne ataki i niezliczona liczba żołnierzy, co rekompensuje brak sprzętu. Pod tym względem ten kraj nie ma sobie równych na świecie.
  Wojna z Chinami różni się na przykład od wojny z III Rzeszą tym, że wróg, ZSRR, ma miażdżącą przewagę w zasobach ludzkich. A to, oczywiście, stwarza bardzo duży problem, jeśli wojna się przeciąga.
  Krótko mówiąc, Mao podjął ryzyko. I rozpoczęła się epicka bitwa. Wojska radzieckie odpowiedziały Chińczykom salwami z granatników Grad. Ogień wystrzeliły również najnowsze systemy Uragan. Piękna dziewczyna, Alenka, dowodziła uderzeniami nowo przybyłej baterii. Z Chińczyków posypały się kawałki rozszarpanego ciała.
  A dziewczyny, błyskając swoimi bosymi, różowymi obcasami, rozgromiły wojska Imperium Niebiańskiego.
  Choć i one głównie uderzały w piechotę - nokautując personel. Tak energicznie i z rozmachem działały dziewczyny.
  Chińczycy rozpoczęli jednak ofensywę na pozycje batalionu dziecięcego. Pierwsze samoloty szturmowe, które wzbiły się w powietrze, były nieliczne. Były to głównie radzieckie IŁ-2 i IŁ-10, bardzo przestarzałe. Niektóre samoloty szturmowe pochodziły również z ZSRR, były nowsze, a niewielka ich liczba została wyprodukowana w Chinach, ale również na rosyjskiej licencji.
  Ale Mao nie wprowadził żadnych własnych rozwiązań.
  Z jednej strony mamy technicznie zacofane, ale bardzo ludne Chiny, a z drugiej strony ZSRR, który ma mniej zasobów ludzkich, ale jest rozwinięty technologicznie.
  Dzieci są bohaterami, wystrzeliwują pociski w kierunku samolotów szturmowych. Są niewielkie - mniejsze niż domki dla ptaków, ale jest ich wiele. A maleńkie urządzenie wielkości ziarnka grochu, wynalezione przez Olega i Margaritę, jest sterowane dźwiękiem.
  To prawdziwa cudowna broń. Dzieci-wojownicy odpalają ją, zapalając zapalniczkami lub zapałkami. Unoszą się wysoko i taranują chińskie samoloty szturmowe. Wysadzają je w powietrze razem z pilotami. Większość maszyn Imperium Niebiańskiego nie ma nawet wyrzutni. A eksplodują, siejąc spustoszenie i rozpryskując odłamki.
  I wiele fragmentów rozbłyska w powietrzu, niczym fajerwerki, z kolosalnym rozrzutem. To jest prawdziwy rozrzut.
  Oleg zauważył z zadowolonym wyrazem twarzy:
  - Chiny dostają po gębie!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Jak zwykle, uderzamy w Chiny z dużą siłą!
  I dzieci wybuchnęły śmiechem. A pozostali chłopcy i dziewczynki, uderzając w swoje bose, dziecinne, ostre stopy, śmiali się i zaczęli wystrzeliwać rakiety jeszcze energiczniej.
  Chińskie samoloty szturmowe dusiły się. Spadały zmiażdżone i spłaszczone płonącymi pociskami. To była miażdżąca siła.
  Chłopiec Sasha chichocze i zauważa:
  - ZSRR pokaże Chinom, co jest co!
  Pionierka Lara potwierdza:
  - Nasz morderczy wpływ będzie taki! Zmiażdżymy i powieszmy wszystkich!
  A młoda wojowniczka tupnęła bosą stopą w małej kałuży.
  Bitwy rzeczywiście szalały na całej linii frontu. Chińczycy parli naprzód niczym taran. A dokładniej, niezliczona liczba maszyn.
  Pierwsza fala szturmowców została odparta przez młodych leninistów.
  Chłopiec zauważył Petka:
  - Gdyby Stalin żył, byłby z nas dumny!
  Pionierka Katya zauważyła:
  - Ale Stalina już nie ma, a teraz władzę objął Leonid Iljicz!
  Oleg westchnął i zauważył:
  - Najprawdopodobniej Breżniew jest daleki od Stalina!
  Rzeczywiście, czasy rządów Leonida Iljicza można nazwać stagnacyjnymi. Kraj wprawdzie nadal się rozwijał, choć nie tak szybko jak za Stalina. Ale zbudowano BAM, gazociągi z Syberii do Europy, Soligorsk i inne miasta. Nie wszystkie złe rzeczy wiązały się z Breżniewem. Co więcej, w 1969 roku Leonid Iljicz nie był jeszcze stary, miał zaledwie sześćdziesiąt dwa lata i nie był zniedołężniały. A jego ekipa była silna - zwłaszcza premier Kosygin.
  Kraj ten rośnie w siłę, a jego potencjał nuklearny jest niemal równy amerykańskiemu, a w uzbrojeniu konwencjonalnym siły lądowe ZSRR znacznie przewyższają USA, zwłaszcza w czołgach. Ameryka ma przewagę jedynie w dużych okrętach nawodnych i bombowcach. A w czołgach ZSRR ma prawie pięciokrotną przewagę liczebną. I być może także jakościową. Radzieckie czołgi są mniejsze od amerykańskich, ale lepiej opancerzone, uzbrojone i szybsze.
  Tak, to prawda, że amerykańskie czołgi są wygodniejsze dla załóg i mają wygodniejszy system sterowania. Najnowsze pojazdy są sterowane za pomocą joysticków. Ale to nie jest aż tak istotne. Więcej miejsca dla załogi zwiększyło gabaryty pojazdu i zmniejszyło jego pancerz.
  Ale gdy fala ataków powietrznych osłabła, a dziesiątki chińskich samolotów szturmowych, a dokładniej ponad dwieście, zostało zestrzelonych i zniszczonych, do ataku ruszyły czołgi. Były to głównie stare radzieckie czołgi. Wśród nich były nawet T-34-85, kilka T-54 i bardzo niewiele T-55. Chiny w ogóle nie mają późniejszych radzieckich pojazdów T-62 ani T-64. Jest kilka kopii T-54, ale jest ich niewiele, a ich jakość pancerza jest znacznie gorsza niż radzieckich, i to nie tylko pod względem ochrony, ale także niezawodności silnika wysokoprężnego, optyki i wielu innych.
  Ale największą słabością Chińczyków jest liczba czołgów i pojazdów. Tak więc, jak w starożytności, idą w dużych masach piechoty. Trzeba im przyznać, że są odważni i nie szczędzą życia. I w niektórych miejscach przebijają się.
  Nawiasem mówiąc, w rejonie miasta Dalny dowódcy Imperium Niebiańskiego zebrali grupę pojazdów pancernych i wysłali ją w formacji klinowej.
  Dzieci z pewnością na to czekają. Batalion pionierów jest już skompletowany. Niektóre dzieci jednak już zaczęły marznąć. Zarówno chłopcy, jak i dziewczynki zaczęli już zakładać filcowe buty i ciepłe ubrania.
  Oleg i Margarita, niczym nieśmiertelne dzieci, pozostali boso. Niektórzy chłopcy i dziewczynki wytrwali i pozostali w krótkich spodenkach i lekkich, letnich sukienkach, z bosymi stopami. Naprawdę, po co im ubrania i buty? Da się to zrobić.
  Oleg, jako nieśmiertelny góral, jest oczywiście niezniszczalny, a jego nogi i ciało odczuwają jedynie lekki chłód od śniegu i lodowatego wiatru. Jak chłód od lodów, którego nie można nazwać nieprzyjemnym. Albo jak chodzenie boso po śniegu we śnie. Jest trochę chłodu, ale wcale nie jest straszny.
  W każdym razie słychać stukot gąsienic i ruch czołgów. Pierwsze na pierwszy ogień idą stare radzieckie IS-4. Jest ich tylko pięć. To ciężki czołg ZSRR z lat powojennych. Jest dobrze chroniony nawet z boku, ale moralnie przestarzały. Waży sześćdziesiąt ton, a jego armata kal. 122 mm również nie powala nowością i szybkostrzelnością. Ale to najcięższe czołgi i tradycyjnie na samym końcu.
  Za nimi plasują się T-55, najlepsze maszyny, jakie Chiny mają w służbie. Następnie radzieckie T-54, a następnie ten sam czołg, już produkowany w Niebiańskim Imperium. Ale ich jakość jest oczywiście gorsza. A na samym końcu znajdują się maszyny najsłabsze pod względem pancerza i uzbrojenia - T-34-85.
  Nadchodzi ta armia.
  Ale dzieci mają też wiele małych samochodzików z potężnymi ładunkami wybuchowymi i pociskami, które mogą trafiać cele zarówno powietrzne, jak i naziemne.
  I tak rozpoczyna się brutalna walka. Oleg i Margarita biegną, błyskając gołymi, czerwonymi od zimna butami, odpalając rakiety. Pozostali chłopcy i dziewczęta robią to samo. A lot odbywa się z zabójczą siłą. I rakiety lecą, trafiając w czołgi.
  Pierwszymi trafionymi były byłe radzieckie, obecnie chińskie IS-4. Zostały trafione pociskami wypełnionymi trocinami i pyłem węglowym, które rozpadły się na drobne fragmenty i zdetonowały.
  Pojazdy były dość duże, przysadziste i wyglądem przypominały niemieckie Królewskie Tygrysy, z tą różnicą, że lufa była krótsza, ale grubsza.
  Wszystkie pięć pojazdów zostało natychmiast zniszczonych pociskami wystrzelonymi z odległości.
  A ich odłamki płonęły i dymiły.
  Następnie młodzi wojownicy zmierzyli się z bardziej zaawansowanymi i niebezpiecznymi czołgami T-55.
  Zaczęli też w nich rzucać rakietami. Dzieci zareagowały błyskawicznie. Niektóre nawet zdjęły filcowe buty i teraz błysnęły boso.
  Bose stopy dzieci zrobiły się szkarłatne jak stopy gęsi. I to było całkiem zabawne.
  Oleg, wystrzeliwując kolejną rakietę w kierunku chińskich pojazdów, które Mao wysłał przeciwko ZSRR, zanotował:
  -Oto największe kraje socjalistyczne walczące ze sobą ku uciesze Amerykanów.
  Margarita ze złością tupnęła bosą, dziecięcą stopą, wystrzeliła trzy rakiety naraz i zauważyła:
  - Oto ambicje Mao. Pragnie chwały wielkiego zdobywcy.
  Rzeczywiście, przywódca Chin był bardzo niepewny. Pragnął wielkości, ale lata mijały. Owszem, Mao był już wielki, ale wciąż daleko mu było do chwały Stalina czy Czyngis-chana. A w jego wieku zarówno Czyngis-chan, jak i Stalin już nie żyli. Zapisali się jednak w historii świata jako najwięksi. A Mao naprawdę chciał ich prześcignąć. Ale jaki był najprostszy sposób, żeby to osiągnąć?
  Oczywiście, pokonując ZSRR. Zwłaszcza teraz, gdy rządzi nim Leonid Breżniew, który przyjął doktrynę nieużywania broni jądrowej jako pierwszy. Mao ma więc szansę na zdobycie przynajmniej ziem radzieckich aż po Ural. A wtedy jego imperium stanie się największym na świecie.
  I wojna się rozpoczęła. I wiele milionów żołnierzy zostało rzuconych do walki. I nie są to po prostu miliony, ale dziesiątki milionów. I trzeba powiedzieć, że większość Chińczyków nie szczędzi życia. I pędzą na pozycje radzieckie niczym żołnierze w grze "Ententa".
  Ale wojska rosyjskie były gotowe. Mimo to, tak duża przewaga liczebna jest po prostu nie do opanowania. Dosłownie, karabiny maszynowe się zacinają. A przeciwko tak dużej liczbie piechoty potrzebna jest specjalna amunicja.
  Oleg i reszta dzieciaków na razie niszczą czołgi. A pociski spaliły i zniszczyły wszystkie T-55 i zetknęły się z jeszcze gorszymi maszynami. I teraz je miażdżą.
  Oleg, który znał przyszłość, uważał, że ataki na owady i motocykle będą bardziej problematyczne. Ale Chiny mają ich obecnie jeszcze mniej niż czołgów. A to ułatwia obronę.
  A czołgi nie poruszają się zbyt szybko po śniegu. A same chińskie pojazdy pozostają w tyle za zakupionymi lub przekazanymi radzieckimi.
  Dzieci jednak wystrzeliwują nowe rakiety. Do walki ruszają również samochody przedszkolne, lekko zmodyfikowane w bojowe kamikaze.
  Bitwa rozgorzała z nową, zaciekłą siłą. Liczba zniszczonych chińskich czołgów przekroczyła już setkę. I ich liczba stale rosła.
  Oleg zauważył słodkim wzrokiem:
  - Zaawansowana technologia jest lepsza od zaawansowanej ideologii.
  A chłopaki wystrzelili nowe maszyny. Oto dwa T-54, które zderzyły się czołowo i zaczęły eksplodować. W rzeczywistości chińskie maszyny poruszają się znacznie wolniej niż radzieckie. Bitwa po prostu eskaluje.
  Margarita również wystrzeliła coś niezwykle zabójczego bosymi stopami. A samochody eksplodowały, a ich wieżyczki zostały oderwane.
  Dziewczyna śpiewała:
  W bitwie złamano kręgosłup Wehrmachtu,
  Bonaparte zamroził wszystkie uszy...
  Daliśmy NATO solidnego policzka,
  A Chiny zostały ściśnięte między sosnami!
  I znów, gołymi palcami, naciskała przyciski joysticka z niesamowitą siłą. To prawdziwa dziewczyna Terminatora.
  To takie cudowne dzieci. I znowu chińskie czołgi płoną. I są rozrywane. A poszarpane walce toczą się po śniegu. Paliwo leci, płonąc, taki ogień. A śnieg naprawdę topnieje. To prawdziwy sukces młodych wojowników. A liczba zniszczonych czołgów zbliża się już do trzystu.
  Oleg myślał podczas walki... Stalin z pewnością był bestią. Ale w listopadzie 1942 roku, biorąc pod uwagę straty ludnościowe na terenach okupowanych przez faszystów, dysponował mniejszymi zasobami ludzkimi niż Putin w 1922 roku. Mimo to, w ciągu dwóch i pół roku Stalin wyzwolił terytoria sześć razy większe niż cała Ukraina, łącznie z Krymem. A Putin, który jako pierwszy rozpoczął wojnę i utrzymał inicjatywę, w ciągu pięciu lat - dwa razy dłużej niż Stalin po przełomie stalingradzkim - nie był w stanie podporządkować sobie nawet obwodu donieckiego w całości wojsk rosyjskich. Kto więc wątpi, że Stalin jest geniuszem, a Putinowi wciąż daleko do niego.
  Ale Leonid Iljicz Breżniew - powszechnie uważa się, że jest mięczakiem, ma słabą wolę, nie błyszczy intelektem ani żadnymi zdolnościami. Czy będzie w stanie przeciwstawić się Mao i jego najludniejszemu państwu na świecie?
  Do tego dochodzi jeszcze niebezpieczeństwo, że Stany Zjednoczone i Zachód udzielą Chinom pomocy, głównie w postaci broni. Nawet teraz przewaga wroga w piechocie nie przynosi najlepszych efektów.
  To prawda, że liczba czołgów zniszczonych przez sam batalion ich dzieci sięgnęła czterystu. Dalej widać też działa samobieżne.
  Chińczycy też mają je przestarzałe. Próbują strzelać w ruchu. Co jest dość niebezpieczne. Ale dzieci-wojownicy wolą atakować z dystansu. I to się opłaca.
  Wszystkie nowe chińskie samochody płoną.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Mao zaczyna i przegrywa!
  Margarita zaprotestowała:
  - To nie jest takie proste, wielki sternik ma za dużo pionków!
  Młody góralek skinął głową:
  - Tak, pionki nie są szalone - są przyszłymi królowymi!
  Dzieci po raz kolejny walczyły, używając bosych palców swoich małych, ale bardzo zwinnych stóp.
  Chłopiec Sieriożka zauważył:
  - Sprawiamy Chinom kłopoty!
  Margarita poprawiła:
  - Nie walczymy z narodem chińskim, lecz z jego rządzącą, awanturniczą elitą.
  Oleg skinął głową na znak zgody:
  - Nawet zabijanie Chińczyków jest w jakiś sposób nieprzyjemne! Można by rzec, że przerażające. Przecież oni nie są źli!
  Młody wojownik wystrzelił rakietę w kierunku dział samobieżnych.
  Chłopiec Sasza, naciskając gołymi palcami przycisk, który uruchomił kolejny dziecięcy samochodzik z materiałami wybuchowymi, zanotował:
  - Cóż, ich dziewczyny też są niezłe!
  Wśród chińskich dział samobieżnych były również te z haubicami 152 mm. Próbowali strzelać do dzieci z dystansu. Niektórzy chłopcy i dziewczęta nawet doznali drobnych zadrapań od wybuchów min odłamkowych. Ale i tutaj istniała ochrona - kamienie ochronne, które zmniejszały prawdopodobieństwo trafienia dzieci odłamkami i pociskami. I trzeba przyznać, że to zadziałało.
  A młody batalion nie poniósł praktycznie żadnych strat.
  Oleg zauważył ze słodkim uśmiechem:
  - Tak właśnie pracujemy...
  Ponad pięćset chińskich czołgów i dział samobieżnych zostało już zniszczonych, co było imponujące. Niech młodzi wojownicy się rozejdą.
  To prawdziwy taniec śmierci.
  Margarita, ta dziewczyna kopnęła kogoś bosym, okrągłym obcasem i zauważyła:
  Biada temu, kto walczy,
  Z rosyjską dziewczyną w bitwie...
  Jeśli wróg wpadnie w szał,
  Zabiję tego drania!
  W końcu Chińczykom skończyły się czołgi, a potem nadeszła piechota. I to ona jest największą siłą. Jest jej mnóstwo i nadciąga gęstą lawiną niczym szarańcza. To prawdziwa bitwa tytanów.
  Mali bohaterowie użyli przeciwko personelowi specjalnych pocisków z odłamkami szkła nasączonymi trucizną. I rzeczywiście powalili wielu żołnierzy Mao. Ale oni nadal parli naprzód jak ropucha na krętej drodze.
  Oleg wystrzelił go przy pomocy bosej stopy dziecka i zauważył:
  - W każdym razie musimy być stanowczy!
  Margarita zauważyła:
  - A to nie oni ich pokonali!
  Chłopiec-terminator pamiętał gry komputerowe. Jak kosiły nacierającą piechotę wroga. Robiły to bardzo skutecznie. W "Entencie" nawet najbardziej agresywny atak z użyciem broni mięsnej nie będzie w stanie przebić się przez solidną linię schronów. A piechota ma zabójczy wpływ.
  I kosisz je nie tysiącami, ale dziesiątkami tysięcy. I to naprawdę zadziałało.
  A dzieci odpalały rakiety odłamkowo-burzące. A potem używały dziecięcych samochodzików z materiałami wybuchowymi.
  Oleg uważał, że Niemcy nie mogli sobie pozwolić na coś takiego podczas II wojny światowej. Nie dysponowali aż tak dużą siłą roboczą. Jednak naziści też mieli problemy z czołgami.
  Ale Chiny to specyficzny kraj i nigdy nie brali pod uwagę ludzkiego materiału. I wykorzystali go bez problemu.
  A piechota wciąż nadciąga i nadciąga... A mali bohaterowie ją wypędzają.
  Oleg przypomniał sobie, że w Entencie nie ma limitu zużycia amunicji. A każdy czołg może strzelać dosłownie w nieskończoność. Albo bunkier. Więc w tej grze można wykosić miliard piechurów.
  Ale w prawdziwej wojnie amunicja nie jest nieskończona. I czy Chińczycy nie będą rzucać w nich trupami?
  I wspinają się i wspinają. A stosy trupów naprawdę rosną. Ale chłopcy i dziewczęta nie przestają strzelać. I robią to bardzo celnie.
  No i oczywiście używają też hybryd kusz i karabinów maszynowych. Rozwalmy Chińczyków. Działają bardzo aktywnie.
  W innych rejonach walki również nie są nudne. Przeciwko piechocie wroga używa się zarówno karabinów Grad, jak i karabinów maszynowych. Wśród nich, na przykład, używa się smoków, które strzelają pięcioma tysiącami pocisków na minutę. To bardzo skuteczne w walce z piechotą. Chińczycy nie szczędzą swoich ludzi. I ponoszą kolosalne straty. Ale wciąż wspinają się i szturmują.
  Na przykład Natasza i jej przyjaciele pracują ze smokami nad chińską piechotą. To naprawdę nieugięta ofensywa. I całe góry trupów spadają. To po prostu jakiś horror.
  Zoya, inna wojowniczka, zauważa:
  - To najodważniejsi faceci, ale ich zarząd wyraźnie oszalał!
  Victoria, strzelając z karabinu maszynowego Dragon, zanotowała:
  - To jest po prostu piekielny efekt!
  Swietłana nacisnęła przyciski joysticka bosymi palcami u stóp i zauważyła:
  - Traktujmy naszych wrogów poważnie!
  Dziewczyny broniły się bardzo zaciekle. Ale potem karabiny maszynowe "Dragonów" zaczęły się przegrzewać. Chłodzono je specjalnym płynem. Strzały były niezwykle celne. Kule trafiały w cel w tej gęstej hordzie.
  Natasza zauważyła podczas koszenia Chińczyków:
  - A co myślicie dziewczyny, czy istnieje inny świat?
  Zoya, kontynuując ostrzał Chińczyków, odpowiedziała:
  - Może i jest! W każdym razie istnieje coś poza ciałem!
  Wiktoria, która przewodziła bezlitosnemu ogniowi, zgodziła się:
  - Oczywiście! Przecież latamy w snach. A czymże to jest, jeśli nie wspomnieniem lotu duszy?
  Swietłana, która uwielbia język chiński, zgodziła się:
  - Tak, najprawdopodobniej tak właśnie jest! Więc oddając końce, nie umieramy na zawsze!
  A smoki kontynuowały swój niszczycielski wpływ. I można by rzec, że był on naprawdę zabójczy.
  Na niebie pojawiły się radzieckie samoloty szturmowe. Zaczęły zrzucać rakiety odłamkowe, aby zniszczyć piechotę.
  Chińskie lotnictwo jest słabe, dlatego radzieckie samoloty mogą bombardować niemal bezkarnie.
  Ale Imperium Niebiańskie ma kilku wojowników i dołączają do bitwy. I następuje zdumiewający efekt.
  Akulina Orłowa zestrzeliwuje kilka chińskich samolotów i śpiewa:
  Niebo i ziemia są w naszych rękach,
  Niech komunizm zwycięży...
  Słońce rozwieje strach,
  Niech promień światła zaświeci!
  A dziewczyna wzięła go jeszcze raz i kopnęła go bosym, okrągłym obcasem. Tyle mocy wydobyło się z tego.
  Anastazja Wedmakowa również walczy. Wygląda na nie więcej niż trzydzieści lat, ale walczyła w wojnie krymskiej, pamiętając panowanie Mikołaja I. Tak, to właśnie jest z niej czarodziejka. I zestrzeliła rekordową liczbę niemieckich samolotów podczas II wojny światowej. Co prawda, jej wyczyny nie zostały wówczas docenione.
  Anastazja najpierw zestrzeliwuje chińskie samoloty w powietrzu, a następnie atakuje piechotę rakietami. W rzeczywistości wróg ma zbyt wielu ludzi. I odnosi kolosalne obrażenia, ale wciąż naciera i naciera.
  Anastazja zauważyła ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Musimy zabijać ludzi i to w ogromnych ilościach!
  Akulina zgodziła się:
  - Tak, to nieprzyjemne, ale spełniamy swój obowiązek wobec ZSRR!
  A dziewczyny, zrzuciwszy ostatnie bomby na piechotę, poleciały przeładować. To takie aktywne i opanowane wojowniczki.
  Używali wszelkiego rodzaju broni przeciwko chińskiej piechocie. Używali również miotaczy ognia. Co spowodowało znaczne straty po stronie wroga. Mówiąc dokładniej, Chińczycy ginęli w setkach tysięcy, ale ich liczebność stale rosła. Wykazali się wyjątkową klasą w odwadze, ale mieli słabą technologię i strategię. Mimo to bitwy toczyły się w zaciętym boju.
  Oleg ponownie wykorzystał swoją wiedzę - urządzenie ultradźwiękowe. Było ono wykonane ze zwykłych butelek po mleku. Ale miały one po prostu zabójczy wpływ na Chińczyków. Ich ciała zamieniły się w padlinę i stertę protoplazmy. Metal, kości i mięso mieszały się ze sobą.
  Wyglądało to tak, jakby ultradźwięki żywcem spaliły chińskich żołnierzy. I to było naprawdę, naprawdę przerażające.
  Margarita oblizała wargi i zauważyła:
  - Wspaniały hat-trick!
  Chłopiec zauważył Sieriożkę:
  - Wyglądają strasznie! Są jak bekon!
  Oleg roześmiał się i odpowiedział:
  - Śmiertelnie niebezpieczne jest zadzierać z nami! Niech komunizm będzie w wielkiej chwale!
  A dzieci jednocześnie tupały bosymi, ostrymi stopami.
  A radzieckie bombowce strategiczne zaczęły atakować Chińczyków. Zrzuciły ciężkie bomby z napalmem, które pokryły jednocześnie wiele hektarów. Wyglądało to po prostu potwornie. Powiedzmy, że uderzenie było niezwykle agresywne.
  A kiedy taka bomba spada, ogień dosłownie pochłania ogromny tłum.
  Oleg śpiewał z entuzjazmem:
  Nigdy się nie poddamy, uwierz mi,
  Wierzcie mi, pokażemy odwagę w walce...
  Przecież Bóg Swaróg jest za nami, a Szatan przeciwko nam,
  I my wysławiamy Wszechmogącą Różdżkę!
  Margarita rzuciła wielki, śmiercionośny groszek i pisnęła:
  - Niech będzie pochwalona Matka Bogów Rosyjskich Łada!
  I znów uderzyło urządzenie ultradźwiękowe, a w Chińczyków poleciały pociski. Trafiono ich szkłem i igłami. I oto wojownicy Imperium Niebiańskiego nie mogli wytrzymać ogromnych strat i zaczęli się poddawać. Dziesiątki tysięcy zwęglonych i łuszczących się zwłok leżały na polu bitwy.
  Chłopiec Sasza zaćwierkał dowcipnie:
  - Pole, pole, pole - kto was zaśmiecił martwymi kośćmi!
  Oleg i Margarita wykrzyknęli chórem:
  - My! Chwała ZSRR! Chwała komunizmowi i świetlanej przyszłości!
  ROZDZIAŁ #18.
  Już w pierwszych dniach walk Chińczycy, kosztem ogromnych strat, zdołali wcisnąć się na terytorium ZSRR. Szczególne postępy osiągnęli w Kraju Nadmorskim, gdzie nie musieli formować Amuru. Pojawiło się zagrożenie okrążenia Władywostoku. ZSRR musiał ogłosić powszechną mobilizację. A to wymagało ogromnych nakładów. Breżniew, aby nie wprowadzać systemu racjonowania, nieco ograniczył rozmiary mobilizacji.
  Próbowano rozwiązać problem dyplomatycznie. Ale Mao był nieugięty - żadnych negocjacji - walka do końca!
  Aż do całkowitej kapitulacji ZSRR.
  Ogromna przewaga w zasobach ludzkich dała Chinom pewność zwycięstwa.
  Kreml zaproponował utworzenie Państwowego Komitetu Obrony na wzór II wojny światowej, ale Breżniew wahał się. Sytuacja pogarszała się. Chińczycy rozpoczęli ofensywę również w Kazachstanie. Uderzenie padło w kierunku Ałma-Aty. I wtedy doszło do przełamania się dużych sił wroga.
  Chłopiec Timur i jego drużyna spotkali się tu z maoistami. Czekała ich zacięta walka.
  Dzieci strzelały z karabinów maszynowych i pistoletów maszynowych. Rzucały granaty bosymi stopami. Działały z kolosalną energią. To był naprawdę młody, ale skuteczny zespół.
  Była z nimi komsomołka Weronika. Też w krótkiej spódniczce i boso. Chociaż w Kazachstanie wciąż jest marzec i zimno. Ale oczywiście jest cieplej niż na Syberii, a śnieg już stopniał. Więc dzieci walczą z wielką furią.
  Dziewczyna rzuca też bosą stopą granat w Chińczyków. A karabiny maszynowe rozwalają nacierających żółtych wojowników. Działają z kolosalną energią. A stosy trupów rosną. To prawdziwy rozlew krwi.
  Chłopcy i dziewczęta, strzelajcie... I okazujcie entuzjazm...
  Chińczycy próbują ponownie zaatakować na skrzyżowaniu.
  I znów Oleg i jego ekipa walczą z furią. I strzelają bardzo celnie.
  Znów robią rakiety i strzelają nimi do Chińczyków. Przebijają całe stosy trupów.
  Oleg pamiętał, że w niektórych strategiach piechotę można bardzo szybko rozgromić. A ona sama rośnie w dziesiątki tysięcy i zostaje bezpiecznie zmieciona. Ale jednostki komputerowe to jedno - w rzeczywistości są tylko strzępkami informacji, a żywi ludzie to co innego.
  Chłopiec i dziewczynki kłócą się. Dzieci prawie wszystkie zdjęły buty i kurtki. Po pierwsze, zrobiło się trochę cieplej, śnieg topnieje, minęło kilka dni i nie jest już początek, ale środek marca i świeci słońce.
  Dzieci pluskają się boso w kałużach i wystrzeliwują rakiety.
  Jedna z dziewcząt zaczęła nawet śpiewać:
  Słońce świeci wysoko, wysoko,
  Do szkoły daleka droga!
  Oleg uważał, że ta wojna jest najprawdopodobniej poważna i długotrwała. Sfałszowany Mao nie będzie chciał się tak łatwo poddać. Ludzie zginą przed nim. Jak powiedział: niech zginie miliard Chińczyków, ale jeśli zostanie milion, zbudujemy z nimi komunizm. To jest maoizm.
  To, co można nazwać azjatyckim faszyzmem. Ale wojska radzieckie wciąż walczą bohatersko. ZSRR ma dużą przewagę w sprzęcie. Czołgi są pospiesznie sprowadzane z Europy. Spośród dotychczasowych osiągnięć, najlepszym jest T-72, ale ten czołg istnieje tylko w wersjach konstrukcyjnych. Bardziej skuteczne jest działo samobieżne z miotaczem bomb. Są one bardzo skuteczne w niszczeniu dużych mas piechoty.
  Ogólnie rzecz biorąc, biorąc pod uwagę słabość chińskiej floty czołgów, skuteczniejsze jest użycie amunicji odłamkowo-burzącej i kasetowej. Niszczą one piechotę. I mnóstwo ofiar...
  Oleg szerzej stosował ultradźwięki z urządzeń butelkowych. I tak dużo rozdartego, zgniłego, mielonego mięsa z tego wyszło.
  Dzieciaki jeździły instalacją w kółko, a właściwie kilkoma instalacjami. I kosiły przeciwników z ogromną siłą. I produkowały morderczą siłę.
  Margarita zaświergotała:
  Niebiosa otworzyły się z hukiem,
  I cuda się działy!
  W ten sposób dzieciaki pokazały tu swój dynamizm. I odpaliły rakiety. W ataku brało udział tylko kilkanaście czołgów. Przestały, gdy ultradźwięki zamieniły ciała załóg w katastrofę. To była prawdziwa destrukcja. A piechota kontynuowała atak.
  Oleg tupnął bosą, dziecięcą nogą i zaśpiewał:
  Wierzę, że cały świat się obudzi,
  Maoizm się skończy...
  A słońce zaświeci -
  Oświetlając drogę komunizmowi!
  I znowu chłopiec rzucił we wroga czymś śmiercionośnym. Pociski eksplodowały, rozrzucając zatrute szkło i gry. I ultradźwięki zadziałały.
  Zgodzisz się, że nawet w najbardziej zaawansowanych elektronicznych grach strategicznych nie zobaczysz żywych ludzi niszczonych w tak niewiarygodnych ilościach. Chociaż, na przykład, są takie, które obejmują cały pułk jedną salwą. I to jest naprawdę fajne.
  I tu już same ultradźwięki są warte swojej ceny. Są uniwersalne zarówno przeciwko sprzętowi, jak i piechocie, i nie wymagają dużo energii. Wystarczy włączyć gramofon i muzykę Wagnera, a efekt będzie zabójczy.
  Oleg i Margarita też dali z siebie wszystko. Nie bez powodu jest nieśmiertelnym góralem. A dzieci pracują z wielkim zaangażowaniem.
  Jak to mówią, chiński gambit.
  Chłopiec Saszka rozbił krę bosym, dziecięcym obcasem i zaśpiewał:
  Nasz oddział będzie walczył,
  W życiu najważniejszy jest pierwszy krok...
  Wyszliśmy z oktobrystów,
  Przez kraj przetaczają się wściekłe ataki!
  I dzieci znów z hukiem wyrzuciły chińskie półki.
  Akulina i Anastazja również miażdżą wroga w powietrzu. Niebiańskie Imperium ma niewiele samolotów, dlatego głównym celem dziewcząt są wojska lądowe. Specyfiką tej wojny są ataki na duże i gęste masy piechoty. Właściwie taktyka rzucania trupami jest tak typowa dla maoistów. I dosłownie nie szczędzą swoich brzuchów.
  Anastazja zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Walczyłem z Japończykami. Oni też nie szczędzili życia, ale nie byli aż takimi dziwakami i nie było ich aż tak wielu!
  Akulina zgodziła się z tym:
  - Tak, to prawdziwe szaleństwo. Zgładzić tylu ludzi! Nawet Hitler nie był tak bezlitosny dla swoich jak Mao.
  Rudowłosa czarownica-pilot zachichotała i odpowiedziała:
  - No cóż, kobiety i tak będą rodzić!
  A dziewczyny pozwoliły mi uderzyć wroga z ogromną siłą. To był metaforyczny efekt destrukcyjny. I uderzały specjalnymi pociskami, które leciały daleko.
  Mimo to Chińczycy kontynuowali postępy w Kraju Nadmorskim. Wybuchły również bitwy o Chabarowsk. Sytuacja na polu bitwy jest trudna. Chińczycy dysponują setkami pełnoprawnych dywizji. A ZSRR ma ich tylko czterdzieści cztery. Co prawda są one przerzucane z Europy i trwają mobilizacje.
  Ale w układzie sił Chiny mają miażdżącą przewagę liczebną. ZSRR pilnie dozbraja czołgi, zwiększając liczbę karabinów maszynowych. Walka z innymi czołgami nie ma już znaczenia. I leje się tak wiele krwi.
  Używane są rakiety, w tym napalmowe. Wojska radzieckie się duszą... A Chińczycy próbują przedłużyć linię frontu. Nacierają na Kirgistan... Próbują przebić się przez góry. A walki są szalenie zacięte. A wielu Chińczyków ginie w sposób trywialny, wpadając do wąwozów.
  Żołnierze Niebiańskiego Imperium wykazują się jednak również pomysłowością. W szczególności budują drewniane modele czołgów. To wywiera moralne wrażenie na radzieckich żołnierzach, a jednocześnie odwraca uwagę bomb i pocisków, kierując je na fałszywe cele.
  Ministrem obrony był wówczas marszałek Greczko. Zasłynął tym, że podczas jego wizyt malowano trawę i wyrównywano drzewa. Poza tym jednak nie należał do najlepszych dowódców.
  Chociaż armia radziecka jeszcze się nie rozpadła, a system działa, to jednak najlepsi marszałkowie i generałowie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej zestarzeli się i nie są już tacy sami. A niektórzy zginęli.
  Na szczęście dla ZSRR chińskie dowództwo również nie dorównuje. Ale ma mnóstwo zasobów ludzkich. I zdobywa terytoria.
  Pod koniec marca większość Chabarowska została zdobyta w wyniku krwawego szturmu, a Władywostok został odcięty od lądu. Na szczęście, dzięki słabości chińskiej marynarki wojennej, zaopatrzenie nie zostało całkowicie odcięte. Na razie jednak utrzymywała się, opierając się na potężnych fortach i liniach obronnych. Sytuacja stale się pogarszała. Wojska Cesarstwa Niebiańskiego posuwały się wzdłuż Amuru. I groziły całkowitym zajęciem Kraju Nadmorskiego.
  Przemieszczanie wojsk na taką odległość jest dość trudne. Na razie istnieje tylko jedna linia kolejowa, a budowa BAM nawet nie ruszyła.
  Na szczęście ZSRR ma dużo amunicji w magazynach. I w zasadzie można jej używać. I jak na razie nie ma problemów z ilością, najważniejsze, żeby dostawa była na czas.
  Chińska artyleria jest również słaba, dlatego piechota Imperium Niebiańskiego szturmuje nieutrzymane punkty. Ale nie liczy strat. I atakuje dalej. I to jest jej specjalność. Masy przeprawiają się przez Amur, nawet na tratwach, albo płyną. I ponoszą ogromne straty.
  Rzeka Amur nawet przybrała czerwonobrązowy kolor od ciał. Straszna masakra.
  A w niektórych miejscach Chińczykom udaje się nawet umocnić swoje pozycje. Walki o Ałma-Atę już trwają, Chińczycy się do niej przedarli. Chcą zdobyć stolicę Kazachstanu. To jest naprawdę krwawe.
  Wojska radzieckie próbują kontratakować. Mają dużo czołgów i sprawnie poruszają się po Syberii. Kontrataki czołgów są dość skuteczne. I przeprowadzane są z siłą i presją.
  Wojska radzieckie również atakują rakietami. I to też jest podstęp, choć rakiet jest wiele. Chińska obrona powietrzna jest również słaba. W szczególności radzieckie bombowce zbombardowały nawet Pekin. Zniszczyły pałac Mao.
  Chiński dyktator pospieszył z przeniesieniem swej rezydencji do Szanghaju, z dala od linii frontu.
  Tam, gdzie są dzieci, czyli Oleg i Margarita, Chiny nie robią żadnego postępu, trzymają linię.
  Ale wojska Mao zaczęły omijać Mongolię. Wtargnęły na nią, posuwając się przez step. I tutaj Amur również można ominąć, rwący i zimny. Czas na atak nie jest najlepszy. Nie da się chodzić po lodzie, jest on już kruchy i pęka, a pokrywa lodowa uniemożliwia pływanie. Ale wojownicy Niebiańskiego Imperium wciąż parli naprzód. I niczego się nie bali.
  W Mongolii też toczą się bitwy... Jednostki radzieckie próbują pomóc lokalnym wojskom powstrzymać Chińczyków. I wciąż naciskają. I oczywiście, są ataki piechoty.
  Na przykład Alenka używa tu jednocześnie pięciu luf karabinów maszynowych, nokautując personel.
  A dziewczyna przyciska je bosymi palcami. Dziewczyny tutaj są bez butów - choć pod koniec marca jest jeszcze trochę chłodno. Ale ich bose stopy są takie zwinne.
  Anyuta strzela także z karabinów maszynowych i śpiewa:
  Gwiazda spadła z nieba -
  W spodnie złego sternika...
  Ona coś z niego zerwała,
  Mam nadzieję, że nie będzie wojny!
  A ta dziewczyna rzuca granatami bosymi stopami. To dopiero wojownicza laska. A Chińczycy nie mają łatwo. Ale jest ich za dużo. Nie da się ich przetłumaczyć.
  Olimpiada po prostu wzięła i rzuciła bosymi stopami całą beczkę z ładunkiem wybuchowym. Potoczyła się w gęsty tłum Chińczyków i eksplodowała, rozrzucając ich we wszystkie strony jak kręgle. Efekt okazał się niezwykle zabójczy.
  Dziewczyna Jekaterina wzięła ją i pisnęła:
  - Nasze szczęście będzie zabójcze, damy Mao mata!
  Aurora także kręci... Dziewczyny są w pełnym rozkwicie.
  I oczywiście, używanie miotaczy ognia to słodka rzecz. A wojownicy przejmą władzę i zaczną palić wojowników Niebiańskiego Imperium.
  Chińczycy jednak nie słyną z dobroci. W szczególności schwytali dziewczynę z Komsomołu. Najpierw rozebrali ją do naga. Potem wciągnęli na ruszt. Tak naga, piękna, muskularna.
  Podnieśli ją wyżej, aż więzadła dziewczyny zatrzeszczały. A potem ją puścili. Dziewczyna upadła, a tuż przy podłodze lina zacisnęła się, skręcając jej stawy. Komsomoł chwycił ją i jęknął z bólu.
  A chińscy kaci się śmiali. I znowu zaczęli podnosić nagą dziewczynę. I znowu lina zatrzeszczała i zaciskała się. To było niezwykle groteskowe. A potem podnieśli ją wyżej i znowu puścili. I dziewczyna znowu upadła. I tuż przy podłodze lina zacisnęła się do granic możliwości. Tym razem komsomoł nie wytrzymał i krzyknął z potwornego bólu.
  A chińscy kaci - śmieją się tak sobie. I podnoszą dziewczynę po raz trzeci.
  To rodzaj tortury - rodzaj potrząsania. Jest to bardzo bolesne i rozdzierające - okrutne uderzenie, że tak powiem. Po trzecim potrząsaniu komsomoł stracił przytomność.
  Potem przypalili jej gołą piętę gorącym łomem, aż dziewczyna odzyskała przytomność.
  Potem tortury trwały dalej. Jej bose stopy zakuto w dyby i zabezpieczono zamkami, a na hakach zawieszono ciężary, które rozciągały ciało dziewczyny.
  Potem bili ją rozżarzonym drutem kolczastym po bokach, plecach i klatce piersiowej. Rozpalili ogień pod bosymi stopami dziewczyny i przypalili jej bose pięty. Potem rozżarzonymi szczypcami połamali palce u nóg członkini Komsomołu. A potem użyli prądu. Tak torturowali dziewczynę.
  I nawet nie zadawali pytań - po prostu torturowali i dręczyli. Ale nic nie osiągnęli.
  Na koniec przyłożyli jej elektrody do macicy i wywołali tak silne wyładowanie, że dziewczynka zaczęła nawet palić. W wyniku szoku bólowego zapadła w śpiączkę.
  Po czym, praktycznie martwą, wrzucono ją do pieca w celu utylizacji.
  Tak właśnie postępowali żołnierze Mao. Nie mieli litości ani dla siebie, ani dla innych.
  Posuwali się we wszystkich kierunkach. Ałma-Ata była już zagrożona okrążeniem. Bitwy toczyły się na jej obrzeżach.
  Alice i Angelica, dwie dziewczyny-snajperki, strzelały z karabinów tak mocno, że spuchły im palce wskazujące. Jest tylu Chińczyków i naciskają.
  Alicja zauważyła, krzywiąc się z bólu:
  - No, pełzają! To po prostu szarańcza! I tak nie oszczędzają ludzi - to straszne!
  Angelica zauważyła:
  - Azjatyzm! Ale musimy się trzymać!
  Dziewczyny zaczęły strzelać z karabinów bosymi stopami. Robiły to bardzo energicznie. Trafiły świetne strzały. A strzelanie stopami jest cudowne.
  Angelica w tej parze to rudowłosa dziewczyna, dość wysoka, rosła i muskularna. Kochała mężczyzn i lubiła sam proces kochania się. Chociaż nie uznawała stałości. Lubiła seks, ale nie znała pojęcia miłości.
  Ale Alice jest wciąż dziewicą i bardzo romantyczną osobą, a przy tym naturalną blondynką. I nie tak dużą jak Angelica. Ale strzela fenomenalnie celnie.
  To prawda, jej umiejętności nie są teraz tak naprawdę potrzebne, kiedy Chińczycy pędzą jak lawina i nie przejmują się stratami. Po prostu zdumiewająca pogarda dla wartości ludzkiego życia. Atakują i atakują. I wydaje się, że ich rezerwy ludzkie są niewyczerpane. To prawda, nie minął nawet miesiąc od początku wojny, a pytanie brzmi, jak długo armia Mao wytrzyma z tak kolosalnymi stratami?
  Alicja westchnęła i zauważyła:
  - Nie jesteśmy chirurgami, lecz rzeźnikami!
  Angelica zauważyła:
  - Tak, wolałbym walczyć z Niemcami niż z Chińczykami! Z tymi pierwszymi trzeba było więcej myśleć i dobrze kalkulować!
  A dziewczyna ponownie nacisnęła spust bosymi palcami. Ich karabiny rozgrzały się tak bardzo, że krople potu kapały na lufy, a one dosłownie syczały.
  Alicja zaświergotała:
  Dwa tysiące lat wojny,
  Wojna bez racjonalnych powodów...
  Szatan uwolnił się od swoich łańcuchów,
  A wraz z nim przyszła śmierć!
  Po czym dziewczyna kopnęła bosym obcasem i grochem śmierci, kolosalną, śmiercionośną siłą. I to bez problemu rozrzuciło wszystkich na wszystkie strony.
  Dokładniej, Chińczycy wycierpieli tak wiele, że nie można im zazdrościć. Ale jaką mają siłę charakteru. I trzeba być tak ogłupiony ideami Mao, żeby naprawdę nie oszczędzać życia. I wspinać się i wspinać.
  Wojska radzieckie dość skutecznie używały wyrzutni rakiet przeciwko piechocie. Co prawda, nie są one wystarczająco szybkie, aby strzelać, ale za to mocno uderzają. I eliminują piechotę na dużych obszarach.
  A Chińczycy mają tak wielu żołnierzy, że uzbrajają ich we wszystko, co wpadnie im w ręce - nawet w skałkowe i myśliwskie karabiny. Niektórzy piechurzy mają drewniane karabiny maszynowe, a nawet pałki czy kosy.
  Przypomina mi armię Jemieljana Pugaczowa - liczną, ale słabo uzbrojoną i zorganizowaną.
  Ale czasami można to potraktować liczbowo. Rzucić w nich trupami i iść naprzód. A Chińczycy pokazują, że naprawdę potrafią.
  Jednym ze sposobów powstrzymania niezliczonych hord Mao są miny przeciwpiechotne. ZSRR ma ich mnóstwo i mogą być użyte przeciwko ogromnej liczbie żołnierzy. Co prawda pola minowe można ominąć, ale Chińczycy idą prosto na front i szturmują z kolosalną agresją.
  Jak powiedział Mao: jest za dużo Chińczyków, żeby ich wszystkich uszczęśliwić!
  Potrzebne są nowe rodzaje broni o szczególnej specyfice. Chińczycy pozwalają nawet swoim dzieciom atakować. Biegają boso, z ogolonymi głowami i w łachmanach. Jak to mówią - tempo rośnie.
  Na przykład Weronika i Agrypina zaczęły używać karabinów maszynowych o większej szybkostrzelności, aby rozgromić taką hordę. Niektóre systemy potrafią wystrzelić nawet trzydzieści tysięcy pocisków na minutę. To prawda, że zbyt szybko się przegrzewają.
  Weronika nawet śpiewała z entuzjazmem:
  Przysięgamy wielkiemu Breżniewowi,
  Zachowaj honor i walcz do końca...
  Ponieważ jego moc jest jak słońce,
  Bo kraj jest kwiatem Boga!
  Agrypina rzuciła agresywnie, nokautując Chińczyka:
  - Czy Bóg istnieje?
  Weronika odpowiedziała:
  - Bóg jest w duszy każdego komunisty!
  Wojownik potwierdził:
  - Amen! Naprzód ku zwycięstwu komunizmu!
  A Natasza i Zoja pokonują smoki.
  Oto przepiękne dziewczyny. A karabiny maszynowe trzaskają.
  Natasza zauważyła:
  - Tutaj nie potrzeba precyzji, ale szybkostrzelności!
  Zoya potwierdziła energicznie:
  - Tak, to konieczne! Robimy wszystko zbyt ostrożnie.
  Wiktoria również oddała strzał z karabinu maszynowego i energicznie zanotowała:
  - Wojna toczy się między dwiema cywilizacjami - europejską i azjatycką. My nadal jesteśmy biali i bliżej Europy.
  Swietłana dodała z odważnym spojrzeniem:
  - Tak, bliżej! Chociaż Stalina nazywano Czyngis-chanem z telefonem!
  A wojownicy znów strzelili. I posypał się grad kul.
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa z pewnością panują nad sytuacją. Ich dziecięcy batalion odparł wszystkie ataki. Jednak Chińczycy zaczęli przebijać się przez Mongolię i pojawiło się zagrożenie okrążenia.
  Mała armia dzieci zaczęła klaskać w bose stopy i wycofywać się.
  Było już brudno, a śnieg topniał. Co za okropny czas, kiedy wszędzie są kałuże, a trawa jeszcze nie urosła.
  Margarita zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Oto my się wycofujemy!
  Oleg zauważył:
  - Walka będąc otoczonym byłaby przerażająca!
  Chłopiec Saszka zaprotestował:
  - To nie jest straszne, to jest gówno!
  Dziewczyna, którą Lara zauważyła:
  - W każdym razie pokazaliśmy bohaterstwo i hart ducha! I nie zhańbiliśmy naszych przodków!
  Margarita zauważyła:
  - Tak, jesteśmy godni pionierów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
  Chłopiec zauważył Petka:
  - Ale wtedy walczyliśmy z faszystami, a teraz walczymy z takimi samymi komunistami, z jakimi walczymy!
  Oleg wyraził sprzeciw:
  - Nie z tymi. Maoizm to faszyzm pod czerwonymi flagami. To znaczy, tylko nazwa jest komunistyczna.
  Margarita zachichotała i zauważyła:
  - To prawda, nie wszystko złoto, co się świeci!
  Pionierka Olka zauważyła:
  - Nie bez powodu Stalin nazwał Mao rzodkiewką - czerwoną na zewnątrz, białą w środku!
  Pionierski chłopiec Sasza, klepiąc się po bosych, dziecięcych stopach, zgodził się:
  - Tak, w tym względzie Stalin miał rację! Mao zamienił Chiny w obóz koncentracyjny!
  Pionierka Lara zauważyła:
  - I w przeciwieństwie do Niemiec, ma przewagę w zasobach ludzkich. To nie jest dobrze!
  Oleg odpowiedział zdecydowanym tonem:
  - Nie o wszystkim decydują liczby! Jak mawiał Suworow - nie liczbami się walczy, a umiejętnościami!
  A dzieci wzięły i zaśpiewały chórem:
  Suworow nauczał w zaciętych bitwach,
  Trzymajcie rosyjską flagę w chwale!
  Suworow nauczył nas patrzeć w przyszłość,
  A jeśli powstaniesz, powstaniesz aż do śmierci!
  Suworow, bracia, jest dla nas przykładem,
  Nie zgubił się w trudnych czasach!
  Suworow był ojcem i bratem,
  Ostatnim krakersem podzieliliśmy się z zawodnikiem!
  I zatrzymali się. Chińskie samoloty szturmowe znów pojawiły się na niebie. Co prawda było ich tylko sześć, a już prawie wszystkie zostały zniszczone.
  Oleg nie wystrzelił pocisków, a jedynie skierował w stronę wroga urządzenie ultradźwiękowe. Maszyny zaczęły tracić kontrolę, spadając i wpadając w nurkowanie.
  Ultradźwięki działały, grała muzyka Wagnera.
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Trzeba przyznać, że w tej muzyce jest coś mistycznego!
  Oleg skinął głową na znak zgody:
  - Nie bez powodu Adolf Hitler kochał Wagnera. Był szaleńczym Führerem, ale zdołał wstrząsnąć niemal całym światem. Jak można w tym kontekście powiedzieć, że był wielkim złoczyńcą!
  Pionierka Clara zauważyła:
  - Ale Mao chce go prześcignąć!
  Petka westchnął i zauważył:
  - Może je przewyższy!
  Rzeczywiście, Chińczycy ponieśli ogromne straty. Radzieckie okręty podwodne na Oceanie Spokojnym nadleciały i ostrzelały Pekin. Zniszczyły kilka budynków rządowych i wiele fabryk. Tak właśnie postąpili i zadali ciosy.
  A potem odeszli praktycznie bezkarnie. Bombowce dalekiego zasięgu zaatakowały również Szanghaj. Zniszczona została tam kolejna rezydencja Mao.
  W odpowiedzi pojawiły się groźby. Chiny obawiały się użycia broni jądrowej, ZSRR był pod tym względem znacznie silniejszy i mógł odpowiedzieć. Choć w doktrynie obiecał, że nie użyje jej jako pierwszy.
  Anastazja i Akulina również służyły w piechocie wroga. Obie dziewczyny wyglądają tak młodo: rudowłosa i blondynka miały za sobą doświadczenia II wojny światowej, I wojny światowej i wojny rosyjsko-japońskiej. Anastazja zaś miała za sobą doświadczenia wojny krymskiej i turecko-bałkańskiej. Przeżyły wspaniałe chwile. I nigdy się nie zestarzały. To dziewczyny o najwyższym poziomie umiejętności.
  Anastazja śpiewała:
  Wierzę, że duch zwycięży siły zła,
  Moglibyśmy wykończyć maoizm...
  Niech będą groby dla wrogów,
  Budujemy prawdziwy komunizm!
  Akulina potwierdziła energicznie:
  - Naprawdę budujemy i będziemy budować dalej!
  Obie dziewczyny ponownie zaatakowały cele naziemne. Na przykład zniszczyły kilka rzadkich instalacji Grad w Chinach. Wojowniczki pokazały, na co je stać.
  Anastazja używała także pocisków z amunicją kasetową - są one skuteczne przeciwko piechocie.
  Dziewczyny wpadły we wściekłość i zniszczyły swoich wrogów.
  Wojska radzieckie również próbowały kontratakować. Niektóre czołgi przybyły nawet z NRD.
  Wśród nich znalazło się nawet kilka miotaczy ognia, które są znakomite w walce z piechotą.
  Oczywiście, były też ataki moździerzowe, o dużej mocy. I tutaj systemy te były używane masowo. Nawet Chińczycy uciekli. I ponieśli tak niewiarygodne straty - to po prostu przerażające.
  Wojowniczka Maria śpiewała:
  Nie poddawajcie się maoizmowi, ludzie,
  Chiny nie postawią nas w złej sytuacji...
  Wierzę, że będziemy żyć w komunizmie,
  I zbudujmy raj we wszechświecie!
  ROZDZIAŁ #19.
  Na początku kwietnia Chińczycy, ponosząc ogromne straty, zajęli niemal całe Kraje Nadmorskie wzdłuż rzeki Amur, z wyjątkiem zablokowanego Władywostoku. Chabarowsk również padł, a wojska Mao posunęły się dalej. Ałma-Ata została już częściowo zdobyta i trwają tam walki uliczne. Sytuacja jest bardzo poważna.
  Prawdą jest, że nie tylko radzieckie czołgi, ale także ochotnicy przybywali na Syberię z NRD. Oto oni na czołgu wyprodukowanym przez samych Niemców, "Telman"-3, i wyruszyli do walki z Chińczykami. Maszyna ta ma miotacz ognia i osiem karabinów maszynowych.
  A zarządzały nią cztery Niemki: Gerda, Charlotte, Christina i Magda!
  I walczyli, oczywiście, w samych bikini i boso. Chociaż na początku kwietnia jest chłodno, szybko robi się cieplej, zwłaszcza pod wieczór. A w samym zbiorniku z miotaczem ognia jest gorąco.
  Dziewczyny wysłały go w sam środek chińskiej hordy. I karabiny maszynowe padły pierwsze.
  Gerda zauważyła:
  - Zrobimy im piekło!
  Christina zauważyła:
  - Uważaj! Mogą w nas rzucać granatami!
  Charlotte odpowiedziała agresywnie:
  - I damy im światło! To dostaną!
  Magda westchnęła i stuknęła bosymi palcami stóp:
  - Nie chcę zabijać ludzi, ale muszę!
  Wojownicy naprawdę wyglądali bardzo fajnie. I piekli chińskich żołnierzy ogniem. Osiem karabinów maszynowych pracowało. Czuć było bardzo silny zapach spalenizny. A te zapachy były obrzydliwe.
  Dziewczyny strzelały z karabinów maszynowych i niszczyły wojska Imperium Niebiańskiego. A ogniste odrzutowce spaliły je na kwaśne jabłko.
  Gerda, naciskając przyciski joysticka swoimi bosymi, wyrzeźbionymi stopami, zanotowała:
  - Moglibyśmy wygrać z Rosjanami, gdyby Japonia zaatakowała ze wschodu!
  Charlotte warknęła, piekąc Chińczyka ogniem:
  - Dalibyśmy sobie radę bez Japonii. Gdyby Hitler nie okazał się takim baranem!
  Christina zgodziła się:
  - Tak, Hitler nie był genialnym człowiekiem. Gdyby zamiast "Mausa" i "Lwa", które okazały się w praktyce całkowicie nieskuteczne, zainwestowali w przyspieszony rozwój E-10 i E-25, być może utrzymaliby linię. A może nawet więcej.
  Magda zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Może. Ale mielibyśmy u władzy odrażający reżim faszystowski i czy przyniosłoby to szczęście?
  Gerda, kontynuując strzelanie, zanotowała:
  - Czy w NRD jest demokracja, jak w ZSRR? Wybory się odbywają, ale nie ma alternatywy i tylko jeden kandydat na miejsce, i co można zrobić? I tak naprawdę nie wierzy się w ich uczciwość. I ciągle dziewięćdziesiąt dziewięć z ogonkiem!
  Charlotte zgodziła się:
  - Za czasów Hitlera nie było demokracji i nie było jej po Hitlerze.
  Magda zauważyła i rzuciła do Chińczyka:
  - A demokracja istniała przed Hitlerem. Był wtedy system wielopartyjny, a republika była bardziej parlamentarna niż prezydencka. Przed Hitlerem było trzydzieści pięć partii!
  Christina zagwizdała:
  - Tak, w starożytności istniała demokracja. Ale teraz jest tylko jedno słowo - totalitaryzm.
  A dziewczyny kontynuowały strzelanie z karabinów maszynowych do chińskich żołnierzy.
  Gerda zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Demokracja? No nie wiem, w dyktaturze jest więcej porządku! A demokracja to więcej chaosu!
  I wystrzeliła z ognistego strumienia. I przeszła przez chińskie tłumy. A oni nadal parli naprzód.
  Charlotte zauważyła to słodkim spojrzeniem i smażąc wojowników Imperium Niebiańskiego:
  - Porządek? Czasem jest taki porządek, że aż tęskni się za bałaganem!
  Christina logicznie zauważyła:
  - Za Hitlera naprawdę marzyli o chaosie! Właściwie, taki porządek byłby super!
  Magda strzelała do maoistów i zauważyła:
  - Jeśli Chińczycy wygrają, będzie gorzej niż za Hitlera! Oni nawet nie potrzebują nas jako niewolników!
  Gerda zgodziła się z tym:
  - Tak! Niemców było niewielu, a i tak wykazaliśmy się okrucieństwem, ale byliśmy kulturalnym i wykształconym narodem, a czego można oczekiwać od Azji?
  Charlotte zachichotała i, strzelając z karabinów maszynowych, zauważyła:
  - Przy takich stratach nawet Chiny ze swoją ogromną populacją nie wystarczą, żeby dotrzeć do Niemiec! A my i tak pomożemy!
  A dziewczyny pracowały z pasją i siłą. To prawdziwe wojowniczki najwyższej klasy.
  A w innych rejonach również toczyły się zacięte walki. Chińczycy, dotarwszy do Kraju Nadmorskiego i rzeki Amur, natknęli się na barierę wodną. I tam była dość silna linia obrony. Znacznie łatwiej było ją utrzymać za wezbraną rzeką. Wojska radzieckie odparły atak na Władywostok. W walkach brały udział nawet oddziały pionierskie. Szybko robiło się cieplej i już w kwietniu kwiaty zaczęły bujnie kwitnąć.
  To Syberia, klimat kontynentalny. Oczywiście zimą jest zimno, ale latem jest gorąco, a wiosna jest bardzo burzliwa.
  Ogólnie rzecz biorąc, powiedziałbym, że jest wspaniale. A Władywostok leży na południe od Krymu. I latem można tam idealnie pływać.
  Dziewczyny też tam trzymają linię. Oto Anna, kapitanka, strzelająca do chińskich żołnierzy w forcie. A oni wciąż nacierają.
  Atakują niemal codziennie. I wciąż nadchodzą. Wojownicy Imperium Niebiańskiego dosłownie pełzają po zwłokach. I to naprawdę wygląda przerażająco.
  Co więcej, Chińczycy szturmują Władywostok na całej linii frontu. Sytuacja staje się straszna. A walki są tak krwawe.
  Ale ostrzał jest dość słaby. Jak dotąd Chińczycy nie radzą sobie najlepiej z artylerią. Co więcej, część ich dział i moździerzy została zniszczona przez lotnictwo. W powietrzu dominują samoloty radzieckie. Jak dotąd Chiny nie mają żadnych środków, aby temu przeciwdziałać.
  Z czego strzelają? W najlepszym razie z dział przeciwlotniczych z czasów II wojny światowej. Pocisków ziemia-powietrze praktycznie nie ma, a jeśli już, to są to przestarzałe radzieckie. Co prawda, próbują uruchomić własną produkcję w Chinach.
  Anna odpiera atak, obok niej stoi dziewczyna Nicoletta. Wojowniczki są bardzo piękne. Pomimo zimna, wolą walczyć w bikini i boso. I szczerze mówiąc, to świetny sposób, który pomaga odeprzeć liczne ataki Chińczyków.
  Władywostok jest dobrze broniony. Na szczęście jego forty zostały z czasem wzmocnione i teraz możliwe jest utrzymanie obrony.
  Anna zauważyła z uśmiechem:
  - Dobrze bronimy. Ale wróg będzie próbował nas wykończyć!
  Nicoletta potwierdziła:
  - Niech wróg próbuje! Ale my nie damy się przeciwnikowi!
  A dziewczęta z wściekłością podniosły bose stopy w geście powitania!
  I wystrzelili z nich bumerangi. Przelatywały obok i odcinały głowy wojownikom Niebiańskiego Imperium.
  A wojna trwa... Chińczycy znów atakują Władywostok. Posuwają się naprzód zwartymi kolumnami. I w żadnym wypadku nie biorą pod uwagę strat. A Mao nie ma w zwyczaju oszczędzać żołnierzy.
  Anna zauważyła:
  - To wszystko jest dziwne!
  Nicoletta odpowiedziała:
  - Nic dziwnego! Jak jest za dużo ludzi, to go nie żałują!
  Viola zauważyła inną wojowniczkę i oficera:
  - Dlaczego ci, którzy mają dużo pieniędzy, odczuwają nad nimi litość i stają się tak chciwi?
  Anna roześmiała się i odpowiedziała:
  - Pieniądze idą do pieniędzy! To już aksjomat!
  A dziewczyny oddały strzały z haubicy w kierunku skupionej chińskiej piechoty.
  Wojownicy Imperium Celestialnego mają naprawdę mało pancerzy. Są one przestarzałe i powolne. Ale ile piechoty? Spróbujcie temu zapobiec.
  To naprawdę duży problem. Wśród zawodniczek jest mnóstwo dziewczyn. Reprezentują płeć piękną, a nie śmierdzących facetów. I jest im z tym świetnie.
  A teraz karabiny maszynowe działają na Chińczyków. Anna zauważa:
  - Ilu ludzi zginęło! Ale i tak zwyciężymy!
  Nicoletta westchnęła i zgodziła się:
  - Tak, musimy wygrać! To nasze przeznaczenie, nie możemy żyć inaczej!
  Viola ćwierkała wściekle:
  Zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka,
  Ci, którzy pragną zerwać kajdany!
  Zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka,
  Będziemy w stanie pokonać Chiny!
  Tak dziewczyny pokazują swoje bicepsy i mięśnie, które potrafią złamać łom.
  Oto Adala i Agaga, nowe pilotki, które przybyły z europejskiej części ZSRR. To wspaniałe wojowniczki. Oczywiście, zgodnie z tradycją, walczą boso i w bikini. Bardzo aktywne i wspaniałe dziewczyny. I porzucają swoje samoloty wielozadaniowe.
  Specyfika wojny jest taka, że w powietrzu rzadko dochodzi do bitew powietrznych. Myśliwce są pilnie przerabiane na samoloty szturmowe. I z całej siły atakują cele naziemne.
  Adala zaatakowała chińskich żołnierzy, wystrzeliwując odłamkowe pociski rakietowe z podbrzusza i zauważyła:
  - Całkiem prosta robota!
  Agatha również wystrzeliła rakietę w stronę grupy wojowników Mao i z uśmiechem zauważyła:
  - Ale musimy tak wybierać cele, żeby każdą rakietę wykorzystać jak najbardziej racjonalnie!
  Dziewczyny roześmiały się chórem. Oto, jak bardzo są aktywne. I działają z siłą charakteru.
  Dziewczyny ćwiczyły na strzelnicy. A jeden facet twierdził, że strzela lepiej od nich. No cóż, dwaj piloci się pokłócili i dostali sto na sto. A potem kazali przegranemu młodzieńcowi pocałować ich bose, okrągłe pięty. Upadł i posłusznie, a nawet z pewnym entuzjazmem, pocałował bose, lekko zakurzone podeszwy dziewczyn. I było wspaniale. Jemu też się to podobało.
  Adala zauważyła z miłym spojrzeniem, atakując chińskie wojska:
  - Jak dobrze być kobietą! Tak łatwo oszukać mężczyzn! Dają się nabrać!
  Agata zgodziła się:
  - Jasne! I to jest piękno świata!
  Obie dziewczyny zrzuciły ostatnie pociski na armię Mao i zawróciły, żeby uzupełnić paliwo. To było naprawdę doniosłe wydarzenie. Jak walczą wojownicy. Nie można im się przeciwstawić.
  Generalnie Chińczycy nadal byli bardziej ofensywni, ale radzieckie kleszcze pancerne atakowały piechotę kontratakami. Czołgi miały coraz więcej karabinów maszynowych i były pospiesznie przeprojektowywane.
  W samym ZSRR wprowadzono pewne zmiany. Wydłużono dzień pracy, wprowadzono roboty publiczne po lekcjach dla uczniów. Nie wprowadzono jeszcze kartek. Choć mogły wystąpić problemy z żywnością.
  Stany Zjednoczone były gotowe sprzedać broń Chinom, ale czym zapłaciłby Mao? Oddawanie jej za darmo lub w ramach programu Lend-Lease również nie było tym, czego pragnął dyktatorski i komunistyczny reżim wielkiego sternika.
  Co więcej, Chiny są o wiele gorsze od ZSRR pod względem represji.
  Dlatego właśnie trwały te krwawe ataki. I Chinom nawet udało się coś osiągnąć.
  Oleg i Margarita wraz ze swoją drużyną przyjęli nową linię obrony. Sytuacja była bardzo trudna. Chińczykom udało się zdobyć większość Mongolii i otoczyć jej stolicę. Front się więc rozciągnął. Następnie czołgi zostały użyte do odcięcia maoistów.
  A mali bohaterowie odparli kolejny atak na swoje pozycje. I zmietli nacierających wojowników Imperium Niebiańskiego. I znów zadziałały ultradźwięki i pociski. Tyle spadło na wojska Mao.
  Oleg strzelał do chińskich hord, odpalał pociski. Mali bohaterowie rzucali też ładunki z katapult. Atak toczył się za toczeniem. I to było bardzo agresywne uderzenie.
  Margarita zaświergotała:
  Uśmiech sprawi, że każdy poczuje się lepiej,
  A do słonia i nawet małego ślimaka...
  Niech więc będzie wszędzie na Ziemi,
  Uśmiechy spotykają się jak żarówki!
  Młodzi wojownicy rzeczywiście się rozproszyli. Nie mają czasu na odpoczynek. Muszą walczyć nieustannie. Taka jest sytuacja bojowa.
  Nie masz nawet czasu, żeby zagrać w szachy.
  Nawet podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej zdarzały się okresy przestoju na frontach. Ale tutaj ataki są codziennie i masowo. To wszystko jest strasznie wyczerpujące.
  Oleg zauważył ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Tak, to dobra alternatywa - walczysz z komunistycznymi Chinami. Aż trudno uwierzyć, że w XXI wieku staliśmy się serdecznymi przyjaciółmi!
  Margarita, wystrzeliwując rakiety, zauważyła:
  - Powodów jest wiele. Jednym z nich jest to, że zarówno radzieckie kierownictwo, jak i Mao, są bardzo aroganckie. Chociaż próby zbliżenia z Chinami zaczęły się już w czasach ZSRR. Najpierw za Andropowa, potem za Czernienki. No i za Gorbaczowa. Tak po prostu jest.
  Chłopiec Wowa zapytał:
  - O czym mówisz?
  Oleg wykrzyknął:
  - To jest nasz wielki sekret - wierzcie mi lub nie!
  A dzieci znów zintensyfikowały ostrzał wroga. I puściły ultradźwięki, które są tak skuteczne w strzelaniu do piechoty. Naprawdę fajna rzecz.
  I znów hordy chińskich żołnierzy zamieniły się w kompletną papkę.
  Część terytorium ZSRR, zwłaszcza Kraj Nadmorski, została zajęta przez Chińczyków. Doprowadziło to do powstania oddziałów partyzanckich.
  Choć nie jest to takie proste, gdy ma się do czynienia z tak dużą armią.
  Już podczas pierwszego wypadu partyzantów Chińczycy przeprowadzili naloty karne, paląc i zabijając wszystkich po kolei, nie oszczędzając ani kobiet, ani dzieci.
  Tutaj torturowano pioniera Leszkę. Chociaż był zaledwie dwunastoletnim dzieckiem, nie uwzględniono jego wieku.
  Zaczęli polewać nagiego chłopca lodowatą wodą, potem wrzątkiem, a potem znowu lodowatą wodą. Poparzyli biednego chłopca tak mocno, że pokrył się pęcherzami. Potem wzięli go, przebili wyciorem i upiekli żywcem nad wielkim ogniem.
  Nie traktowali tu partyzantów z szacunkiem. Zachowywali się gorzej niż faszyści. Spróbujcie wyrazić choćby najmniejsze niezadowolenie. Dostaniecie za to po tyłku.
  Poza tym, po co Chińczykom tak naprawdę potrzebna jest miejscowa ludność? Zabiorą swoją i ją zaludnią. Chociaż na Syberii miejsca jest wystarczająco dla wszystkich. Więc Mao nie oszczędza.
  Stary dyktator działa metodami faszystowskimi, uważając je za najskuteczniejsze.
  A na frontach toczą się zacięte walki. Ałma-Ata upadła w połowie kwietnia. Nie nadawała się do obrony. A Chińczycy nie wzięli pod uwagę kosztów. W ten sposób pierwsza radziecka stolica republiki związkowej została utracona w tej wojnie. To nieprzyjemny fakt psychologiczny i ekonomiczny.
  A Biszkek, stolica Kirgistanu, był otoczony. Ale były tam góry i jeszcze przez jakiś czas mógł się utrzymać.
  Natasza i jej zespół pracowali z karabinami maszynowymi Dragon. I bezlitośnie rozgromili chińskie hordy.
  Praca z karabinami maszynowymi była ciężka. Koszenie też.
  Natasza zauważyła z uśmiechem:
  - Bierzemy wroga za rogi!
  Zoya zaprotestowała:
  - Przytnijmy mu nawet brodę!
  Wiktoria zachichotała i zauważyła karabin maszynowy:
  - Tak, nasza fryzura jest super!
  A chińscy żołnierze rzeczywiście gromadzili się w stertach, albo raczej w stertach.
  A Swietłanie udało się nawet wystrzelić śmiercionośny ładunek z moździerza. Tak właśnie trafiła.
  A Chińczycy rozproszyli się we wszystkich kierunkach, niczym krople wody spadającego kamienia.
  Nie, Mao nie miał szczęśliwego pomysłu na walkę z ZSRR. Nawet gdyby Chiny odnosiły sukcesy. I to na poziomie operacyjnym.
  Wojownicy Imperium Niebiańskiego próbują stworzyć coś w sposób rzemieślniczy. W szczególności coś na kształt naboju do Fausta. Radzieckie czołgi to potężna siła. I naprawdę denerwują Chińczyków.
  Na przykład, Elena atakuje w T-64. Towarzyszą jej trzy dziewczyny: Elizawieta, Jekaterina i Eurosinya.
  Radziecka maszyna jest bardzo dobra jak na swoje czasy, ma aktywny pancerz i jest dość mobilna, a działo jest w szczytowej formie. Co więcej, lepiej strzelać nie pociskami przeciwpancernymi, a odłamkowo-burzącymi.
  Dziewczyny z czołgu strzelają. Dołączyły do niego cztery dodatkowe karabiny maszynowe. I dlatego działają świetnie.
  Elena wzięła ją i zaśpiewała:
  Grzmi grzmoty, burza wojny dudni,
  Uciekłeś z piekielnego świata...
  Szatan strącił cię na ziemię,
  Aby się zemścić, rycerz musi powrócić!
  Elżbieta oddała strzały z karabinów maszynowych i zaćwierkała:
  - Chwała ZSRR!
  Jekaterina potwierdziła:
  - Chwała radzieckim bohaterom!
  Eufrozyna zauważyła:
  - To wstyd zabijać Chińczyków, to nie ich wina, że są pędzeni na rzeź!
  I wszystkie cztery dziewczyny wykrzyknęły chórem:
  - ZSRR - hurra!
  A ich czołg jechał dalej. I strzelał do wroga z karabinów maszynowych. I piętrzyły się góry trupów. I tak wielu z tego powodu zginęło. I inne radzieckie czołgi były w akcji. W tamtym czasie najlepszym czołgiem na świecie był T-64 i spisywał się znakomicie. A Chińczycy nadal walczyli, po staremu.
  No cóż, mogą też próbować rzucać granatami. I czasami im się to udaje.
  Jelena pamiętała czasy Piotra Wielkiego. Wtedy pojawił się bagnet-nóż mocowany do lufy i pierwsze granaty w armii rosyjskiej.
  Za czasów Lenina i na początku lat trzydziestych wszyscy carowie byli ewidentnie źli, a Piotr Wielki nie był wyjątkiem. Ale potem, wraz z narastaniem kultu jednostki Stalina, zaczęto mówić, że nie wszyscy carowie byli źli. I Piotr jako pierwszy dał o sobie znać. Później, podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, pojawili się bohaterowie: Nachimow, Suworow, Uszakow, Kutuzow i Iwan Groźny.
  Wychowała ich stalinowska propaganda. Choć selektywność pozostała. Na przykład Piotr Aleksiejewicz jest dobrym carem, a jego ojciec Aleksiej Michajłowicz już nie. Ale Aleksiej Michajłowicz przyłączył do Rosji ponad połowę Ukrainy z Kijowem, obwodem smoleńskim i rozległymi połaciami Syberii.
  Być może dlatego, że za tego cara stłumiono bunt Stienki Razina, który w czasach sowieckich był uważany za jednoznacznie pozytywnego bohatera. I dlatego też uważano go za reakcjonistę. Mikołaj II uważał Aleksego Michajłowicza za najlepszego cara. I rzeczywiście, pod pewnymi względami przewyższał on swojego słynnego syna.
  W szczególności Piotr Wielki nakazał palenie tytoniu. Natomiast jego ojciec Aleksiej Michajłowicz wręcz zakazał tytoniu, zwłaszcza w wojsku. Z powodu tytoniu na całym świecie w ciągu wieków zmarło przedwcześnie kilkakrotnie więcej ludzi niż podczas II wojny światowej.
  Wygląda jednak na to, że Mao chce prześcignąć Hitlera. A jego wojska wciąż nadciągają.
  Taktyka szturmów mięsnych. I nie bez powodzenia, czasami udaje się przebić. Ponadto, radzieckie dowództwo z czasów Breżniewa wciąż stara się oszczędzać ludzi i nie warto wycofywać wojsk na śmierć i życie, jak za Stalina. Chociaż za Józefa Wissarionowicza wojska czasami wycofywały się i wyrywały z okrążenia. I pomimo rozkazu - ani kroku w tył, na przykład podczas kontrataku Meinsteina - wojskom radzieckim pozwolono opuścić Charków i wyrwać się z okrążenia. To znaczy, nie ma reguł bez wyjątków. A Chińczycy nacierają dalej.
  W bitwach na niebie pojawiły się samoloty domowej roboty z Niebiańskiego Imperium. I walczą z furią. Choć prymitywne, mogą sprawiać pewne problemy. Zwłaszcza jeśli uda się je wyprodukować w dużych ilościach.
  To również jest narastający problem.
  Mao domaga się sukcesów i zwycięstw. A masy Chińczyków znów ruszają do szturmu. To głównie mężczyźni. Nawiasem mówiąc, więcej z nich urodziło się w Chinach niż kobiet. I posuwają się naprzód z kolosalną siłą.
  Anyuta i jej drużyna walczą z lawiną. Wysyłają też wrogowi dary zagłady. Wojownicy są bardzo odważni. Działają z siłą i przebiegłością.
  Oto na przykład użycie drutu z prądem. I jak chińscy wojownicy będą krzyczeć z powodu śmiercionośnego prądu. Tak, to naprawdę bardzo okrutne.
  Ale załóżmy, że to skuteczne. I naprawdę działa. No i dziewczyny.
  Choć trzeba przyznać, że wojna to okrutny i brudny interes. Ale jednocześnie jest interesująca. Nie bez powodu wszystkie gry komputerowe są w jakiś sposób związane z wojną. No, może poza misjami.
  Wtedy Anyuta i Mirabella poszły i wystrzeliły w kierunku chińskich żołnierzy śmiercionośne kule z ognistym wyładowaniem.
  I ile pożarów z tego powodu wybuchło. A ciało pali jak diabli.
  A dziewczyny się bawią.
  Anyuta zauważyła:
  - W każdej innej sytuacji bym współczuł. Ale teraz bronimy naszej ojczyzny.
  Mirabella zgodziła się:
  - Tak, dokładnie! I dlatego jesteśmy bezlitośni!
  Maria dodała ze śmiechem:
  - I nie myślcie, że jesteśmy źli. Takie jest życie!
  Olga zauważyła z sarkastycznym spojrzeniem, mordując Chińczyków seriami z karabinu maszynowego:
  - Tak, to oczywiście koszmar, ale nic nie można zrobić!
  Dziewczyna z Komsomołu Nadieżda zgodziła się:
  - Tak, wygląda dziko! Ale nie mamy innego wyboru!
  A dziewczyny wzięły i rzucały granatami we wroga bosymi stopami. I rozszarpywały Chińczyków.
  A bitwy trwały i trwały... A fale napływały falami. Przeciwko Chińczykom stanęły zaawansowane technologie ZSRR, który wówczas był jeszcze w światowej czołówce.
  W szczególności system Uragan sprawdza się całkiem dobrze, obejmując swoim zasięgiem duże obszary. A jeśli jest używany w dużych ilościach, może zniszczyć duże masy piechoty i powstrzymać natarcie wroga.
  Wśród pojazdów bojowych znajduje się również radziecki T-10. To czołg ciężki o masie pięćdziesięciu ton. Do jego użycia najlepiej nadają się pociski odłamkowo-burzące.
  To jest prawdziwy cios, którego potrzebujesz. A ten czołg, a raczej czołgi, działają na chińskie masy.
  I działa dobrze. Podobnie jak działa samobieżne wszelkiego rodzaju. A jeśli już trafią, okazuje się niezwykle zabójcze.
  Oleg i Margarita wraz z drużyną swoich dzieci odpierają próby piechoty, która próbuje ich pochować pod zwłokami. Robi się coraz cieplej, a zwłoki zaczynają gnić i cuchnąć, wydzielając nieprzyjemny zapach. Co jest wyjątkowo nieprzyjemne.
  Oleg nawet zaśpiewał:
  Co za smród, co za smród,
  Wynik jest na naszą korzyść: sto - zero!
  Margarita westchnęła i odpowiedziała:
  - Tragedia wojny!
  I dzieci znów wystrzeliły śmiercionośne rakiety. Aby wzmocnić ich efekt wybuchu, dodały coś do trocin. I zaczęły uderzać znacznie mocniej i zabijać znacznie więcej osób.
  Pionier Sasza zauważył:
  - Co za bałagan!
  Pionierka Lara pisnęła:
  - Będzie więcej! Będzie więcej! Będzie więcej, ojej, ojej, ojej!
  Pionierski chłopiec Petka zauważył:
  - Nie ma problemu, będziemy walczyć!
  I bosymi stopami rzucił paczkę materiałów wybuchowych na skrzydła. To dopiero zabójczy efekt.
  A dzieci z entuzjazmem zaśpiewały chórem:
  Zdobyli nieśmiertelną chwałę w bitwach,
  Zmiażdżyli wrogów tak, jak jedzą czekoladę...
  Wojownicy osiągnęli wiele osiągnięć,
  Niech szczęście się dopisze - szczęśliwe zakończenie!
  I znowu, jakby wróg został trafiony ultradźwiękami. A masy piechoty rozpraszają się i zamierają w jednej chwili. To doprawdy kolosalna supermoc. A dzieci działają z niemożliwą do wykorzenienia i niesamowitą siłą.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Często walczą liczebnie, ale wygrywają tylko umiejętnościami!
  Margarita dodała, wystrzeliwując w stronę Chińczyków kolejną rakietę:
  - Wojna jest tak bardzo stosowaną nauką, że chcesz ją stosować w sposób wulgarny, bez względu na wynik!
  ROZDZIAŁ #20.
  22 kwietnia Włodzimierz Iljicz Lenin obchodził dziewięćdziesiąte dziewiąte urodziny.
  Chłopiec i dziewczynka - wieczne dzieci - stawili czoła wściekłemu atakowi chińskiej hordy i odparli go.
  Oleg chwycił hiperblaster, który zabrał ze światów kosmicznych i wystrzelił nim w żołnierzy piechoty Imperium Niebiańskiego.
  Kilkuset Chińczyków spłonęło naraz.
  Chłopiec Terminator ryknął:
  - ZSRR nie da się złamać!
  Margarita rzuciła groszek bosymi palcami. Z tego powodu jeden z czołgów Celestial Empire przewrócił się i zaćwierkał:
  - Za komunizmem bez głupich bajek kapłańskich!
  I wyciągnęła hiperblaster. I zaczęła nim okładać pełzającego Chińczyka. Dziewczyna robiła to bardzo energicznie i brutalnie.
  Wieczne Dzieci miały broń, która mogła wyzwolić energię dziesięciu bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę w ciągu minuty. Nie ustawili jej nawet na maksymalną moc, aby nie powodować nierozwiązywalnych problemów środowiskowych. I nie spalać niczego dodatkowo.
  Ale mimo to hiperblastery uderzają z ogromną siłą. I dosłownie wypalają chińskie tłumy. Dochodzi do kolosalnych zniszczeń.
  A ciała chińskich żołnierzy rozpadają się i płoną, a metalowa broń topi się, a nawet płonie, wyparowując.
  Tak oto pojawiła się dwójka małych diabełkowatych dzieci. Rzucają też bosymi palcami u stóp śmiercionośnymi grochami z drobnymi kawałkami antymaterii. I rozrywają wojowników Niebiańskiego Imperium.
  Inny chłopiec, Maksimka, strzela z karabinu maszynowego razem z dziewczynką, Swietką. Dzieci opierają bose stopy, z szorstkimi podeszwami, na murawie i celują z tej śmiercionośnej broni. I choć nie da się jej porównać do hiperblastera, to i tak powala chińską piechotę.
  Mao miał niewiele czołgów nawet na początku wojny, a te były przestarzałe. Większość z nich została zniszczona w pierwszych dniach walk. Teraz piechota i szturmowcy dosłownie rzucają w nich trupami. To są naprawdę bitwy o najwyższym stopniu intensywności. A stosunek strat sięga niekiedy stu do jednego na korzyść ZSRR.
  Tutaj Oleg i Margarita znacznie przerzedzili żółtą armię za pomocą hiperwiązek. Ale biorąc pod uwagę populację Chin, załóżmy, że nie jest to śmiertelne.
  A dzieci nie rozwiążą wszystkich problemów ZSRR. Niech inni też będą mieli szansę na osiągnięcie swoich celów.
  To właśnie tutaj testowano nowy lekki czołg przeciwpiechotny. Leżały w nim dwie piękne dziewczyny, Elena i Elizawieta. Sterowały pojazdem za pomocą joysticka i strzelały do piechoty z sześciu karabinów maszynowych i dwóch działek lotniczych jednocześnie. Był to czołg, który miał niszczyć siłę roboczą lub lekko opancerzone cele.
  Elena i Elizabeth właśnie to robiły. I robiły to bardzo skutecznie.
  Dziewczyny strzelały i rozwalały piechotę. Oczywiście, gdyby mogły, pewnie porównałyby to do gier komputerowych. Co, muszę przyznać, było niesamowicie fajne.
  Wojownicy poruszali się szybko w swoim pojeździe. A karabiny maszynowe obracały się na zawiasach. To było naprawdę wspaniałe.
  I posłali kule niczym deszcz ołowiu.
  Elena westchnęła:
  - Czujesz się jak rzeźnik!
  Elżbieta zachichotała i zauważyła:
  - Gdybyś tylko mógł to poczuć, a tak właśnie jest!
  A dziewczyna nacisnęła przycisk joysticka bosym, okrągłym obcasem. I znów rozległ się trzask karabinów maszynowych. Kule przeszywały ciała chińskich żołnierzy, głowy i hełmy tych, którzy je mieli.
  Elena zauważyła, że ślady na ich samochodzie rozpryskiwały krew.
  - Iluż ludzi ginie przez czyjeś ambicje!
  Elżbieta zgodziła się:
  - Tak, to prawda! Bronimy tylko naszej ziemi, nie potrzebujemy cudzej!
  I palcami bosej stopy nacisnęła przyciski na dole. I znów karabiny maszynowe i działa lotnicze uderzyły z całej siły. Tak dziewczyny wzięły się do pracy.
  Chińczycy próbowali rzucać w nich granatami. Ale pancerz wibrował i choć ryczał, większość darów śmierci przelatywała obok, a inne się odbijały. Prędkość półsamobieżnego działa, półczołgu, stale rosła. Spróbujcie trafić w taki cel.
  W tym samym czasie dziewczyny w innym miejscu odpalały pociski z systemu Uragan, które bezlitośnie roztrzaskały wroga. Trafiały amunicją kasetową, która trafiała piechotę. Co było bardzo skuteczne.
  Dziewczyny są takie szybkie, a ich gołe, okrągłe obcasy lśnią. I jak wyglądają w walce, poruszając się i prężąc mięśnie w samym bikini.
  To są prawdziwe dziewczyny-tornado.
  A pionierzy użyli urządzenia zaprojektowanego przez Olega. Mianowicie masy butelek, z których zbudowali urządzenie rezonansowe. Wystrzelili je i wypuścili śmiercionośny ultradźwięk. I trafiło ono Chińczyków. I natychmiast setki z nich zaczęły zamieniać się w papkę. A ciała chińskich żołnierzy były skorodowane i zwęglone. I od razu stało się coś upokarzającego.
  Masa Chińczyków została po prostu rozerwana i spalona. A raczej ultradźwięki zniszczyły wiązania między cząsteczkami, a żołnierze po prostu się rozpadli.
  Chłopiec Pawlik, który dowodził tą instalacją, taki jasnowłosy, w czerwonym krawacie, w krótkich spodenkach, z bosymi stopami, zgrubiały od braku butów, śpiewał:
  W bitwie złamano kręgosłup Wehrmachtu,
  Bonapartemu zamarzły wszystkie uszy...
  NATO zostało rozdarte na strzępy,
  A Chiny zostały ściśnięte między sosnami!
  Inni chłopcy i dziewczęta rozmieścili instalację, starając się objąć jak największy obszar falą ultradźwiękową. Ważne jest, aby zmobilizować tu piechotę.
  W innym miejscu dzieci użyły cienkiego miedzianego drutu i przepuściły przez niego prąd o wysokim napięciu. I trafił on w chińskie hordy, a one po tym zaczęły iskrzyć i drżeć. Prąd tutaj nie był prosty, ale miał specjalny charakter, który niszczył ludzkie ciało w jeszcze większym stopniu.
  Chińczycy mieli więc ciężko. I dosłownie zostali znokautowani jak szpilki piłką. Tylko setkami naraz. I bez żadnych dodatkowych akcesoriów. To była mordercza rozgrywka.
  Chłopiec Sieriożka śpiewał:
  Ojczyzno moja, kocham cię,
  Gotowy odeprzeć atak złowrogich wrogów...
  Nie mogę przeżyć dnia bez ZSRR,
  Młody człowiek jest gotowy oddać życie za swoje marzenie!
  Tak walczyły dzieci i piękne dziewczęta. I czego dziewczęta nie zrobiły. Walczyły dzielnie. Weronika i Wiktoria wycelowały z potężnego karabinu maszynowego Lenina z pięcioma lufami. I zaczęły strzelać do chińskiej piechoty. Nawet strzępy poszarpanego ciała i szorstkie tkaniny ubrań latały w niebo. To było naprawdę śmiercionośne, jakby rozsiewała zagładę.
  Zniszczenie piechoty odegrało ważną rolę w tej wojnie.
  Weronika zauważyła:
  - Z łatwością pokonaliśmy Chiny!
  Wiktoria zauważyła:
  - Lenin to potęga!
  Karabin maszynowy faktycznie działał. Ale ilu jest tych Chińczyków? I wspinają się - dosłownie rzucając trupami na pozycje. Tutaj technologie są używane przeciwko takim żołnierzom.
  Chińczycy pędzą przez pole minowe. Wysadzają się w powietrze. Ale inni idą za nimi. I oni również wysadzają się w powietrze. I giną masowo. To jest morderczy efekt, który nastąpił. I to jest po prostu miażdżący efekt.
  Dziewczyna Oksana, również bosa, z klatką piersiową i biodrami ledwo zasłoniętymi cienkimi paskami materiału, ćwierkała, rzucając granat z zabójczą siłą za pomocą igieł:
  - Za ZSRR!
  A pozostałe dziewczyny krzyczały:
  - Za ZSRR! Chwała bohaterom!
  Olympida, niezwykle silna i piękna dziewczyna-bohaterka, wzięła i swoimi gołymi, muskularnymi nogami rzuciła beczkę wypełnioną potężnymi materiałami wybuchowymi. Poleciała w sam środek chińskich żołnierzy. I tak poleciała, eksplodując z kolosalną siłą. Cały batalion Chińczyków poleciał w górę i w różnych kierunkach.
  To było tak, jakby wieloryb ludojad wypuścił fontannę zmiażdżonego mięsa. I odleciał.
  Alonuszka też uderza. Używa miotacza ognia, Larisa jest z nią. I podpalają chińską hordę. Palą ją piekielnym ogniem. I widać, że chińscy żołnierze cierpią z bólu. A ona pali ich z wielkim zapałem.
  Obie dziewczyny miały piękną opaleniznę. Ich ciała były prawie nagie i bardzo piękne, z wydatnymi piersiami. To wojowniczki. A kiedy patrzysz na taką dziewczynę, dach od razu zaczyna przeciekać. To płeć piękna. A co może być piękniejszego i przyjemniejszego niż dziewczyna nago? To jest fajne i niezwykle kwazarowe!
  A jakie uwodzicielskie i pełne wdzięku nogi mają dziewczyny z Komsomołu? To niewiarygodny urok.
  Walki na Dalekim Wschodzie nadal trwają, cechują się wielką intensywnością i agresją.
  Radzieckie dziewczyny walczą z wielką furią, siłą i bohaterstwem.
  Natasza rzuciła bosą stopą granat w Chińczyka i zaśpiewała:
  - Na próżno...
  Zoya wykonała prezent śmierci gołym obcasem i dodała:
  - Wróg...
  Augustyna dodała coś miażdżącego i pisnęła:
  - On myśli...
  Swietłana rzuciła granat bosymi palcami u stóp i pisnęła:
  - Co...
  Natasza rzuciła bosymi stopami kilka cytryn i krzyknęła:
  - Rosjanie...
  Zoya dodała też coś energicznego i zabójczego, piskliwie:
  - Udało mi się...
  Augustyn wystrzelił śmiercionośną broń, mamrocząc:
  - Wróg....
  Swietłana podała kolejną dawkę destrukcji i wyrzuciła z siebie:
  - Zniszcz to!
  Natasza oddała serię i pisnęła:
  - Kto...
  Zoya również strzelała do czarnoskórych obcokrajowców, których zwerbowali Chińczycy i pisnęła:
  - Odważny!
  Augustyn powiedział z siłą i gniewem:
  - To...
  Swietłana poddała się z uśmiechem przypominającym panterę:
  - W...
  Natasza rzuciła granat bosą stopą i krzyknęła:
  - Walczę...
  Zoya rzuciła gołymi palcami dar śmierci i mruknęła:
  - Atakujemy!
  Augustyna uderzyła i mruknęła:
  - Wrogowie...
  Swietłana kopnęła bosymi stopami stertę granatów i krzyknęła na cały głos:
  - My będziemy...
  Natasza oddała serię i syknęła:
  - Wściekle...
  Zoya przerwała Chińczykowi i pisnęła:
  - Uderzyć!
  Augustina strzeliła ponownie i krzyknęła:
  - Wściekle...
  Swietłana ćwierkała podczas strzelania:
  - Uderzyć!
  Natasza znów rzuciła granat swoją pełną gracji, bosą stopą i zaćwierkała:
  - Zniszczymy Chińczyków!
  Zoya wzięła ją i zaćwierkała:
  - Przyszła droga do komunizmu!
  I rzuciła cytryną bosymi palcami u stóp.
  Augustyna wzięła i rozproszyła warkocze, a jej nagie nogi rzuciły się na wojowników Imperium Niebiańskiego, zadając im zniszczenie:
  - Rozdzielimy przeciwników!
  Swietłana wzięła paczkę granatów i wyrzuciła ją bosym obcasem, krzycząc:
  - Zniszczmy hordę Mao!
  A cała czwórka kontynuowała strzelanie i rzucanie granatami. Amerykański FE-75 sprzedany Chińczykom jechał. Maszyna z działem kalibru 128-8 mm. I strzelała do siebie.
  A dziewczyny rzucały granatami. Wysadzały Chińczyków. I strzelały. Wspinali się naprzód. Czołgi znów parły naprzód. Najnowszy niemiecki "Leopard"-1, również sprzedany Chińczykom za złoto z RFN, ruszył. Bardzo mobilna maszyna.
  Ale jego dziewczyny przejęły kontrolę i go zestrzeliły. Rozwaliły maszynę mobilną silnikiem turbinowym. I wysadziły ją w powietrze.
  Natasza zauważyła ze śmiechem:
  - Walczymy świetnie!
  Zoya zgodziła się z tym:
  - Rzeczywiście bardzo fajne!
  Augustyn dowcipnie zauważył:
  - Odniesiemy zwycięstwo!
  I odpaliła granat przeciwpancerny bosą stopą. Silna dziewczyna. I tyle w niej dowcipu.
  Swietłana również rzuciła śmiercionośny dar bosymi stopami i trafiła wroga. Bardzo agresywna dziewczyna, z chabrowymi oczami. Ma niesamowity dowcip i werwę!
  Natasza oddała serię strzałów i obnażyła zęby:
  - Za Świętą Ruś!
  Zoya strzelała bardzo aktywnie i obnażała zęby, ukazując swoje perłowe zęby:
  - Jestem wojownikiem, którego poziom nigdy nie przemija!
  Augustina również strzeliła. Zmiażdżyła Chińczyka i bełkotała:
  - Jestem wojownikiem z wielkimi ambicjami!
  I odsłoniła swe perłowe zęby!
  Swietłana potwierdziła:
  - Bardzo duże ambicje!
  Natasza rzuciła bosą stopą cytrynę i zaśpiewała:
  - Z nieba...
  Zoya również rzuciła granat gołymi palcami i powiedziała:
  - Gwiazda...
  Augustyna bosą stopą przekazała dar śmierci i zaśpiewała:
  - Jasny...
  Swietłana również rzuciła granat bosą stopą i powiedziała:
  - Chrustalino!
  Natasza oddała serię i syknęła:
  - Powiem ci...
  Zoya wyciągnęła gołe palce i syknęła, rzucając dar śmierci:
  - Piosenka...
  Augustyn kopnęła bosym obcasem istotę niosącą śmierć i pisnęła:
  - Zaśpiewam...
  Natasza kontynuowała, śpiewając agresywnie:
  - O...
  Zoya rzuciła bosą nogą ładunek wybuchowy, rozpędzając faszystów i krzycząc:
  - Moja droga...
  Augustina kopnęła bosą piętą kilka granatów i powiedziała:
  - Stalinie!
  Natasza zauważyła:
  - Stalin nie żyje, teraz władzę przejął Breżniew!
  Rudowłosy diabeł zauważył:
  - Stalin nie żyje, ale jego dzieło żyje dalej!
  Dzieci wykazują się niezwykłą odwagą walcząc z wojskami Mao.
  I pokazują, że są odważni.
  I pieśń rozbrzmiewa znów;
  Jesteśmy pionierami, dziećmi komunizmu,
  Ogień, namiot i miedziana kuźnia...
  Z łatwością zmiażdżymy Marynarkę Wojenną, Masizm,
  Który czeka sromotna klęska!
  A dziewczyna w czerwonym krawacie rzuca ładunkiem wybuchowym bosymi palcami u stóp, rozrywając Chińczyka na strzępy.
  Po czym zaśpiewa:
  - Chwała epoce komunizmu!
  Zatrzymamy atak faszyzmu!
  A chłopiec, który oparzył sobie piętę bosej stopy, także zacznie płakać:
  - Za wielkość planety komunizmu!
  Dzieci to bardzo odważni wojownicy. Choć czasem czekają je równie okrutne tortury.
  Jednak nawet małe dzieci walczyły z Chińczykami. Chłopcy i dziewczęta rzucali domowej roboty ładunkami wybuchowymi w chińskie czołgi, działa samobieżne i piechotę.
  Niektórzy używali małych katapult i dużych proc, które okazały się bardzo skuteczne.
  Dzieci to na ogół taki naród, radosny i skłonny do bohaterstwa. Choć ich bose stopy są czerwone od zimna jak gęsie łapki, ich wola jest niezłomna.
  Pionierzy walczyli bardzo dzielnie. Wiedzieli, co oznacza chińska niewola.
  Na przykład dziewczyna Marinka wpadła w szpony Chińczyków. Jej bose stopy naoliwiono i postawiono obok paleniska. Płomienie niemal lizały bose pięty dziewczyny, zgrubiałe od długiego chodzenia boso. Tortura trwała około piętnastu minut, aż podeszwy jej stóp pokryły się pęcherzami. Wtedy rozwiązano bose stopy dziewczyny. I znowu zadawano pytania. Bito ją nagie ciało gumowymi wężami.
  Potem przepuścili prąd... Marinka była torturowana, aż straciła przytomność dziesięć razy podczas przesłuchania. A potem dali jej odpocząć. Kiedy jej bose stopy trochę się zagoiły, ponownie posmarowali je olejem i znów przynieśli kocioł. Tę torturę można powtarzać wielokrotnie. I katować prądem, i chłostać gumowymi wężami.
  Torturowali Marinkę bardzo długo. Aż oślepła i zsiniała od tortur. Potem żywcem ją zakopali w ziemi. Nie zmarnowali nawet kuli.
  Pionier Wasia był biczowany nago rozżarzonym drutem przez żołnierzy Mao.
  Potem przypalili mu gołe pięty gorącymi żelaznymi taśmami. Chłopiec nie wytrzymał i krzyczał, ale nadal nie wydał towarzyszy.
  Chińczycy rozpuścili go żywcem w kwasie solnym. I to jest okropny ból.
  Takimi potworami są żołnierze Mao... Torturowali członkinię Komsomołu żelazem. Potem powiesili ją na stojaku, unieśli w górę i zrzucili na ziemię. Potem zaczęli ją przypalać rozżarzonym łomem. Wyrywali jej piersi obcęgami. Potem dosłownie oderwali jej nos rozżarzonymi szczypcami.
  Dziewczynę zamęczono na śmierć... Złamano jej wszystkie palce i nogę. Inną członkinię Komsomołu, Annę, nabito na pal. A kiedy umierała, spalono ją pochodniami.
  Krótko mówiąc, Chińczycy drwili, ile mogli i ile chcieli. Torturowali i dręczyli wszystkich.
  Natasza i jej drużyna wciąż walczyły w okrążeniu. Dziewczyny walczyły bosymi, zgrabnymi stopami i rzucały granatami. Walczyły z przeważającymi siłami chińskimi. Były bardzo odważne i nie zamierzały się wycofywać.
  Anastasia Vedmakova i Akulina Orlova próbują powstrzymać Chińczyków w powietrzu. Amerykanie sprzedali im mnóstwo samolotów, co bardzo utrudniło sytuację ZSRR. Dziewczyny są w bikini i boso. Obie są bardzo piękne i bardzo bojowe.
  Anastasia walczy i manewruje. Jej wojowniczka wykonuje pętlę i powala amerykańską machinę Trumpa-Wolfa. I robi to bosymi stopami.
  Dziewczynka nie zapomina płakać:
  - Jestem wojownikiem super klasy!
  Akulina również strzela do wroga. I robi to celnie. I używa do tego bosych stóp.
  I ryczy na cały głos:
  - Chwała komunizmowi!
  Władywostok stoi już na krawędzi upadku i sytuacja staje się coraz bardziej dramatyczna.
  A Niemcy są okrutni i stosują tortury. Szczególnie uwielbiają torturować chińskie pionierki.
  Tutaj Baojei i Jiao rozebrali chłopca w wieku około trzynastu lat. I zaczęli łaskotać pioniera. Sieriożka zaśmiał się i mruczał. Wtedy Baojei przyłożył zapalniczkę do bosego, okrągłego pięty chłopca. Płomień lizał lekko szorstką podeszwę pioniera. Krzyknął z bólu. Pojawiły się pęcherze.
  Chińskie dziewczyny zachichotały:
  - Będzie wspaniale!
  I zaczęli chłostać chłopca. Jęczał i krzyczał. Zwłaszcza gdy dziewczyny zaczęły mu przynosić płonące pochodnie do bosych stóp. Wtedy pionierzy przyłożyli mu rozgrzane żelazo do nagiej piersi i chłopiec stracił przytomność.
  Tak, chińscy wojownicy są w szczytowej formie. To normalne, że znęcają się nad chłopcami.
  Tortury nie ograniczały się jednak do chłopców, ale także do dziewcząt z Komsomołu. Dziewczęta rozbierano i prowadzono na łoże. Tam podnoszono je, zmuszano do zginania i dosłownie wiły się z bólu, ślicznotki. Pod bosymi stopami dziewcząt rozpalano palenisko, grożąc przypaleniem podeszew.
  Jak dziewczyny z Komsomołu krzyczały z bólu... Jakie to było okrutne. A Chińczycy wdychali w nozdrza zapach spalenizny i śmiali się, klepali się po udach i krzyczeli:
  - Chwała wielkiemu Mao! Zmieciemy ich wszystkich z powierzchni ziemi!
  I znowu tortury i dręczenie ludzi. Szczególnie interesujące jest torturowanie pionierów. Chłopcy są bici na śmierć, a potem posypuje się im rany solą i zmusza do jęczenia. Tak, to jest wyjątkowo nieprzyjemne.
  A jeśli dodatkowo używają gorącego drutu, staje się to o wiele bardziej bolesne.
  A dzieci też walczą. I pionierzy idą do boju. Którzy spotykają wroga koktajlami Mołotowa i strzałami z karabinów.
  Chłopcy i dziewczęta są wychudzeni i podrapani, jak zawsze w bitwie. Walczą dzielnie i z ogromną desperacją.
  Ile ich dzieci umiera i zostaje rozdartych?
  Łączy ich jedno: wiara w triumf komunizmu i bose stopy. Wiadomo, że podczas wojny nie wszyscy noszą buty, dlatego na znak solidarności wszystkie dzieci pokazują swoje bose, okrągłe obcasy. Wiosna na Syberii jest dość łagodna, a kiedy się porusza i pracuje łopatami, chłód nie jest taki dotkliwy.
  Dzieci pracują z entuzjazmem i śpiewają:
  Powstańcie jak ogniska, błękitne noce,
  Jesteśmy pionierami - dziećmi robotników...
  Zbliża się era lat jasnych,
  Okrzyk pionierów - bądź zawsze gotowy!
  Okrzyk pionierów - bądź zawsze gotowy!
  I znów rozbrzmiewa alarm. Chłopcy i dziewczęta skaczą na dno okopu. A z góry już zaczynają huczeć pociski: artyleria wroga działa.
  Paszka zapytał Maszę:
  - No więc, myślisz, że możemy się oprzeć?
  Dziewczyna odpowiedziała pewnie:
  - Bądźmy silni przynajmniej raz, w najtrudniejszej godzinie!
  Pionier Saszka logicznie zauważył:
  - Nasze bohaterstwo jest niezachwiane.
  Chłopiec postukał bosą podeszwą o kamienie. Najwyraźniej nabawił się poważnych odcisków.
  Dziewczyna, którą zauważyła Tamara:
  - Będziemy walczyć bez strachu,
  Będziemy walczyć, nie cofając się ani o krok...
  Niech koszula będzie mocno nasiąknięta krwią -
  Zamień kolejnych wrogów w piekło dla rycerza!
  Chłopiec Rusłan, pionier o czarnych włosach, zauważył:
  - Miną wieki, nadejdzie era,
  W którym nie będzie cierpienia i kłamstwa...
  Walcz o to do ostatniego tchnienia -
  Służ swojemu krajowi całym sercem!
  Chłopiec Oleg, szczupły i jasnowłosy, zaśpiewał wiersz:
  Nie, bystre oko nie zblaknie,
  Spojrzenie sokoła, orła...
  Głos ludu jest głośny -
  Szept zmiażdży węża!
  
  Stalin mieszka w moim sercu,
  Abyśmy nie znali smutku,
  Drzwi do kosmosu zostały otwarte,
  Gwiazdy migotały nad nami!
  
  Wierzę, że cały świat się obudzi,
  Będzie koniec faszyzmu...
  Będzie koniec maoizmu,
  A słońce będzie świecić,
  Oświetlając drogę komunizmowi!
  Chłopcy i dziewczęta bili brawo chórem. Oto młodzi wojownicy walczący w świecie, który naprawdę jest piekłem, ale piekłem ciekawym. A jednocześnie fajnym i strasznym.
  Oleg i Margarita użyli innej broni przeciwko żołnierzom Mao: półprzestrzennych reflektorów.
  Tysiące chińskich żołnierzy zostało zmiażdżonych i zmiażdżonych. A czołgi i amerykańskie samoloty, które Chiny kupiły, również zostały zniszczone.
  Toczyła się zacięta i nieustająca walka o szczęście i dobrobyt, a może nawet o przetrwanie.
  Paszka i Saszka podnieśli procę i wystrzelili dar śmierci. Lufa trafiła hitlerowskiego szturmowca.
  Dziewczyna, którą śpiewała Natasza:
  - Komsomoł to nie tylko wiek,
  Komsomoł jest moim przeznaczeniem!
  Wierzę, że podbijemy kosmos,
  Żyjmy wiecznie!
  Ahmed, młody pionier z Azerbejdżanu, odpowiedział z uśmiechem:
  - Ty jeszcze nie jesteś Komsomołką, Nataszo!
  Dziewczynka tupnęła gniewnie bosą nogą i odpowiedziała śpiewnym głosem:
  Obok ojców, z wesołą pieśnią,
  Jesteśmy za Komsomołem...
  Zbliża się era lat jasnych,
  Wołanie pionierów brzmiało: bądź zawsze przygotowany!
  Wołanie pionierów brzmiało: bądź zawsze przygotowany!
  Oleg także tupnął bosą, dziecięcą nogą i ryknął:
  Ściśnij młot mocniej, proletariuszu,
  Tytanową ręką łamiąc jarzmo...
  Zaśpiewamy tysiąc arii naszej Ojczyźnie,
  Przynieśmy światło naszym potomkom, Boże!
  Dzieci są gotowe do walki i machają bosymi stopami. Oto na drucie, przepychając paczki z domowej roboty materiałami wybuchowymi pod gąsienicami Chińczyków. Wybuch niszczy rolki czołgów armii Mao.
  Wygląda groźnie.
  Saszka piszczy:
  - Chwała komunizmowi!
  Chłopiec Paszka strzela z procy razem z Olegiem i piszczy:
  - Chwała pionierom!
  Chłopiec Rusłan wraz z dziewczyną Sufi wciągają pod Niemca minę z drutem i krzyczą:
  - Chwała ZSRR!
  Dzieci z Azerbejdżanu i rosyjscy chłopcy walczą. Opaleni, chudzi, boso pionierzy, przeciwko kolosalnej armadzie czołgów.
  Dziewczyna Tamara tupie swoją wdzięczną, małą, bosą stopą i mówi:
  - Chwała Rosji, chwała!
  Pionier Akhmet potwierdza, strzelając do wroga:
  - Jesteśmy razem przyjazną rodziną!
  Chłopiec Ramzan, rudowłosy Azerbejdżanin, potwierdza, zatrzymując samochód:
  - Słowem jest nas sto tysięcy!
  . EPILOG.
  Stalin-Putin pływał w odkrytym basenie. W końcu świeciło piękne słońce. A piękne komsomolskie dziewczyny pluskały się obok niego. Były bardzo młode, miały od szesnastu do dwudziestu lat. Przywódca liczył na odmłodzenie w ten sposób i popijał sok z granatów. W końcu rzucił palenie. I chciał żyć dłużej niż Stalin. I w tym celu przeszedł wiele zabiegów medycznych. A teraz zdawał się czuć całkiem dobrze. To prawda, martwiły go kwestie polityki zagranicznej. Jak długo Hitler i ZSRR będą go tolerować? Czy dyktator będzie chciał się z tym problemem zmagać?
  Wywiad donosił, że III Rzesza testowała działo samobieżne zdolne do osiągania prędkości do pięciuset kilometrów na autostradzie. Nawet rolki i gąsienice były wyjątkowe. Nie były to zwykłe gąsienice, ale specjalne łożyska. I potężny silnik turbiny gazowej. I tylko jeden członek załogi, leżący, steruje joystickami. Potężna broń z siedmioma stanowiskami ogniowymi. A takie działa samobieżne, jeśli zostaną wystrzelone seryjnie, będą bardzo niebezpieczną bronią.
  Stalin-Putin ryknął:
  - Dali taką władzę głupcom!
  Pojawiają się również informacje, że Trzecia Rzesza produkuje okręty podwodne z napędem atomowym. Są one potężniejsze i szybsze niż te z nadtlenkiem wodoru.
  Stalin-Putin położył się na materacu. Piękne dziewczyny w wieku około szesnastu lat zaczęły masować mu plecy. I robiły to energicznie.
  Stalin-Putin pił sok z granatów z odrobiną mango. ZSRR rozwijał metody przedłużania życia. W szczególności metody odmładzania komórek.
  Stalin-Putin jadł więcej owoców i pluskał się w basenie. Musiał żyć co najmniej do osiemdziesiątki. Jego syn Wasilij jest pod kontrolą i nie wolno mu pić. Wygląda jednak na to, że nie nadaje się na następcę. Potrzebni są inni pracownicy. A Beria stał się zbyt wpływowy.
  Dziewczyny szły, uderzając się po nagich, opalonych, muskularnych nogach. Stalin-Putin wyciągnął rękę i pogłaskał ją po kostce. Dziewczyna mruczała z przyjemności.
  Szef zawołał:
  - No, śpiewajcie, piękności!
  Dziewczęta nadęły policzki z uczuciem i wyrazem twarzy i zaśpiewały:
  Biegaliśmy boso w zimnie,
  Obcasy błyszczą jak koło...
  Widzimy światło komunizmu,
  Choć pod górę trudno się wchodzi!
  
  Hitler atakuje Rosję,
  Ma masę różnych zasobów...
  Wykonujemy trudną misję,
  Sam Szatan rusza do ataku!
  
  Czołgi faszystów są jak potwory,
  Grubość pancerza i długa lufa...
  Rudowłosa dziewczyna ma długie warkocze,
  Nabijemy Führera na pal!
  
  Jeśli musisz chodzić boso w zimnie,
  Chłopiec ucieknie bez zastanowienia...
  I zerwie różę dla słodkiej dziewczyny,
  Jego przyjaźń to solidny monolit!
  
  W oddali zobaczymy komunizm,
  Jest w tym pewność, uwierz mi...
  Napoleon dostał klapsa w rogi,
  I drzwi do Europy zostały uchylone! Ciąg dalszy nastąpi....
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"