Рыбаченко Олег Павлович
Stalin , Putin i wrześniowy deszcz

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками Типография Новый формат: Издать свою книгу
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Jest wrzesień 1950 roku. Panuje pokój, a ZSRR podnosi się po brutalnej wojnie. Budowane są fabryki i zakłady, rodzą się dzieci. Wprowadzono poligamię i kraj musi się zregenerować. Ale przygody trwają, z różnymi postaciami i odmiennymi wątkami.
  Stalin , Putin i wrześniowy deszcz
  ADNOTACJA.
  Jest wrzesień 1950 roku. Panuje pokój, a ZSRR podnosi się po brutalnej wojnie. Budowane są fabryki i zakłady, rodzą się dzieci. Wprowadzono poligamię i kraj musi się zregenerować. Ale przygody trwają, z różnymi postaciami i odmiennymi wątkami.
  ROZDZIAŁ NR 1.
  Stalin i Putin ruszyli na południe. Z powodu cieplejszej pogody. Jesienią robi się zimno i zaczynają padać mżawki. Nastrój dyktatora nie był najlepszy. Hitler na razie zachowywał spokój, ale w każdej chwili można było spodziewać się ataku.
  Chociaż faszyści prawdopodobnie nie przyjdą jesienią. To nie jest odpowiednia pora roku. Ale mogą zaatakować wiosną.
  Stalin-Putin leżał na dmuchanym materacu, a kilkanaście dziewczyn jednocześnie robiło mu masaże i to było cudowne. I jak bardzo pragnął wyglądać młodziej. I cały instytut w ZSRR nad tym pracuje.
  Jednocześnie możesz wziąć to i posłuchać, jak dziewczyny śpiewają, a ich głosy są pełne.
  Cierpię w czarnym jak smoła upale piekła,
  Kochamy Rosję całym sercem i duszą!
  Wystarczy mi jedno spojrzenie,
  Na zawsze będę z Tobą, Ojczyzno!
  
  Niech koszmar spali mnie swym oddechem,
  Przysięgam ci, moja ojczyzno, że cię nie zdradzę!
  I choć ciało jest pełne cierpienia,
  Oddam za ciebie moją krew i moje życie!
  
  Szalone serce pragnie strasznej zemsty,
  Wrogowie Rusi dręczą mnie i palą!
  Nie stracę swojej godności i honoru,
  Duch niebiańskiego ognia płonie!
  
  Nie zdradzę mojego kraju ani na chwilę,
  Mój karabin maszynowy jest załadowany i strzela!
  Nasz naród jest szlachetny i wspaniały,
  Rosyjski wojownik wygrywa bitwę!
  Tak dziewczyny śpiewały i tańczyły, mając nagie, opalone, muskularne nogi. Były, powiedzmy, cudownymi pięknościami. A dokładniej, członkiniami Komsomołu. Miały w sobie tyle uroku i elegancji - to było oszałamiające. To było naprawdę wspaniałe.
  Stalin-Putin ryknął na całe gardło:
  - Jestem supermanem, jestem jeltemanem...
  Jestem synem swojej epoki...
  Wujek Sam zostanie pokonany,
  Mam się dobrze!
  Po czym chwyta dziewczynę za pierś i liże językiem jej sutek, czerwony jak świeża róża. Komsomołka nawet mruczy z przyjemności. Jak cudownie.
  Stalin-Putin ryknął:
  Wszystkie wy, kobiety, jesteście sukami,
  Ostrą igłą...
  Kto nie jest twoim pierwszym?
  To już jest drugie!
  Tak właśnie śpiewa - wielki Stalin, który może wszystko zniszczyć i spalić. To prawda, boi się Hitlera. Najwyraźniej jeszcze nie uporali się z tym potworem.
  Młodzi Pionierzy maszerują. Tupią bosymi, opalonymi stopami, zrogowaciałymi podeszwami i śpiewają:
  Jesteśmy pionierami, dziećmi komunizmu -
  Ogień, namiot i dźwięk rogu!
  Inwazja przeklętego faszyzmu -
  Który czeka sromotna klęska!
  
  Co straciliśmy w tych bitwach?
  Czy zdobyłeś je w bitwach z wrogiem?
  Kiedyś byliśmy po prostu dziećmi świata -
  A teraz wojownicy Ojczyzny!
  
  Ale Hitler zrobił krok w stronę naszej stolicy,
  Spadł wodospad niezliczonych bomb!
  Jesteśmy Ojczyzną, piękniejszą nawet od nieba -
  Nadszedł krwawy zachód słońca!
  
  Na agresję będziemy reagować ostro -
  Choć my sami, niestety, jesteśmy mali!
  Ale miecz jest w rękach kruchego nastolatka -
  Silniejszy niż legiony Szatana!
  
  Niech czołgi pędzą lawiną za lawiną,
  I dzielimy karabin na nas trzech!
  Niech policja celuje podle w tył,
  Ale Święty Bóg ukarze ich srogo!
  
  Co postanowiliśmy? Czynić dzieło pokoju -
  Ale żeby to zrobić, niestety musiałem strzelać!
  Spokój jest już obrzydliwy.
  Czasami przemoc może być błogosławieństwem!
  
  Dziewczynka i ja biegamy boso.
  Mimo że padał śnieg, zaspa pali jak węgiel!
  Ale one się nie boją, dzieci wiedzą -
  Faszystę śmiało wepchniemy do trumny kulą!
  
  Tutaj położyli kompanię nikczemnych Fritzów,
  A reszta tchórzy ucieka!
  W bitwie miażdżymy piechotę jak kosą -
  Młodość nie jest dla nas żadną przeszkodą!
  
  Zwycięstwo zostanie osiągnięte w maju,
  Teraz jest zamieć, kłujący, twardy śnieg!
  Chłopiec jest boso, jego siostra jest boso,
  Dzieciaki swoje najlepsze lata spędziły w łachmanach!
  
  Skąd w nas pochodzą te siły?
  Aby znieść ból i zimno, oto potrzeba!
  Gdy towarzysz zmierzył dno grobu,
  Kiedy mój przyjaciel jęknie, umrę!
  
  Chrystus błogosławił nam, pionierom,
  Powiedział, że Ojczyzna została ci dana przez Boga!
  To jest pierwsza ze wszystkich wiar,
  Radziecki, święty kraj!
  A bose stopy pionierów maszerują po ostrych kamieniach ścieżki. I wygląda to tak pięknie. I dobrze być chłopcem, pomyślał Stalin-Putin.
  Spójrzcie na proste stopy chłopców, w przeciwieństwie do stóp dorosłych, które są śmierdzące, owłosione i krzywe. Nie bez powodu Hitler napisał, że Słowianie mają piękne dzieci i młode kobiety, ale dorośli mężczyźni wyglądają odrażająco, podobnie jak starsze kobiety. I miał rację - wiek psuje ludzi. Oto Stalin, stary, siwiejący, z łysiejącą koroną. W rzeczywistości nie zostało mu wiele czasu. Co prawda, w przeciwieństwie do Stalina, wciąż stonował swoje ciało od zgubnego nałogu palenia, a jeśli już pije, to trochę dobrego gruzińskiego wina. A alkohol w małych dawkach jest nawet zdrowy. Jest jak przyprawa - sprawia, że jedzenie jest smaczne, ale jeśli pijesz go za dużo, ryzykujesz wrzody. A sól i cukier są niezbędne z umiarem. Ale wojna naprawdę nas wyczerpała. A dusza Stalina-Putina jest już tak stara. Masa wspomnień, w tym z przeszłości, również dość burzliwego życia. Kiedy w końcu rozpoczął II wojnę światową, nie raz tego żałował.
  laską będzie łatwy . Jednak wbrew oczekiwaniom walki stały się długotrwałe i brutalne.
  Co za dzień dla ciebie, moja droga! Wciągnąć Rosję w taką wojnę, a potem przenieść się w ciało Stalina, nie kończąc jej. I co pomyślą o nim jego potomkowie? I jak pokieruje jego następca? Czy będzie tak jak za Stalina, kiedy Nikita Chruszczow zwołał XX Zjazd, co jest całkiem prawdopodobne.
  No cóż. Ale są tu piękne dziewczyny. Mają szczupłe, muskularne sylwetki. Mają ładne nogi, piersi, biodra i talie. I dziewczyny mają też ładne twarze. To cudowne piękności.
  Stalin-Putin śpiewał:
  Nie ma nikogo fajniejszego ode mnie na świecie,
  Największy i najpotężniejszy władca...
  Dziewczyny śmiało jedzą lody,
  Gdzie jest Führer, kukułko, dusicielu!
  Dziewczyny skakały jak małpki. Są takie śliczne. I tak miło na nie patrzeć. I naprawdę fajnie jest dotykać ich piersi czy ud. Tak dobrze mieć dziewczyny w pobliżu. Są takie cudowne i super.
  Dziewczyny ponownie przeszły obok wodza, zostawiając za sobą delikatne ślady bosych stóp. Były tak piękne, niczym ozdoba.
  Stalin-Putin wziął i zaśpiewał:
  Chwała naszej pięknej Ojczyźnie,
  Gdzie dźwigi krążą po niebie...
  Niebezpiecznie jest kłócić się z armią rosyjską,
  A wróg jest zły, zupełnie żaden!
  Po czym przywódca powiedział z uśmiechem:
  - No dalej, Pionierzy, śpiewajcie! Zachwyćcie nas swoim śpiewem i wspaniałymi głosami.
  Pionierzy, ubrani w czerwone krawaty, białe koszule i szorty, tupali bosymi, opalonymi stopami. A potem zaczęli śpiewać swoimi czystymi, wspaniałymi głosami.
  Przed nami rozciąga się bajkowy las,
  Dzieci maszerują po trawie...
  Dobrze się czuje na bosych stopach,
  Otrzymamy prezenty od Świętego Mikołaja!
  
  My, Szwedzi, jesteśmy bardzo prostymi ludźmi,
  Młode mają bardzo delikatne twarze...
  Chłopcy i dziewczęta zawsze chodzą boso,
  Nawet przez pole pędzą, białe jak śnieg!
  
  Bóg bardzo kocha dzieci,
  Chce uszczęśliwić wszystkich we wszechświecie...
  Serce dziecka stanie się wszechmocne,
  Jesteśmy dużym, nijakim zespołem!
  
  Ja, Svante, jestem zwykłym dzieckiem,
  W świecie baśni żartobliwie znalazłem się...
  Mój głos jest bardzo głośny,
  Tam pozostałem chłopcem!
  
  Śpiewam jak bardzo młody słowik,
  Jak skrzydlaty ptak wzbijał się w powietrze...
  Trzeba uderzyć żelaznym ciosem,
  Niech narodzi się nowy władca!
  
  Chłopiec Svante chodzi boso,
  Wzdłuż leśnej ścieżki zbierają szyszki...
  Nie oceniaj dziecka surowo,
  Będzie odważnym, dzielnym chłopcem!
  
  Wkrótce chłopiec dojdzie do rozwidlenia dróg,
  Gdzie czeka na niego zły kamień...
  Do obiadu potrzebny jest nóż i widelec,
  Ale dziecko ma bose stopy!
  
  Nie stanie się łupem dla Kościeja,
  I nie wpadnie pod ostre szczypce...
  Głowa wroga pozostanie bycza,
  Niech krew płynie jasnymi strumieniami!
  
  Będziemy walczyć za Szwecję,
  Jak wojownicy niebiańskiej mocy...
  Możemy nawet walczyć z Kościejem,
  Nawet jeśli walczy nieuczciwie!
  
  Ten chłopak, nie klękaj,
  Pokaż swój potężny charakter...
  Dla dobra nowego marzenia pokoleń,
  Uderzmy w łódź torpedą!
  
  To jest ten rodzaj siły, którą będziemy mieć,
  Wszystko eksploduje i naprawdę się rozpada...
  Uduś krokodyla, chłopcze,
  I kup sobie trochę szczęścia na godzinę!
  
  Przyjmij twardą pozycję boksera,
  Rozłup Führera mocno szczękę...
  Aby nie było głupiego złodzieja,
  Oblubienica od Boga się ukazała!
  
  Aby uczynić wszechświat piękniejszym,
  Aby młodzi ludzie byli ze stali...
  Aby dzieci rosły najszczęśliwsze ze wszystkich,
  Widząc ten elfizm!
  
  Mój lud to Szwecja świata,
  Kraj, który nie cierpi z powodu wojny...
  Nie można opisać Szekspira piórem,
  Przynajmniej czasami człowiek jest głodny!
  
  Jestem chłopcem, który lata,
  Kiedy sokół śni w nocy...
  Marzy o wyczynie wojennym,
  Śpiewać wiele pieśni w bitwie!
  
  Szwedzi walczyli zaciekle z Piotrem,
  Pokazali swój bohaterstwo i waleczność...
  Ale musieliśmy opuścić bitwę po cichu,
  A czasami sumienie nas gryzie!
  
  Karol Wielki jest teraz porażką,
  Szwedzi stracili kraje bałtyckie...
  Więc chłopcze, rozwiąż książkę z zadaniami,
  Niech nastąpią zmiany w duszy!
  
  Chłopcy będą galopować żwawo na koniach,
  Będą odważnie walczyć ze swoimi wrogami...
  A Szwedzi oddadzą zaciekle,
  Wierzcie mi, wycofanie się nie jest dla nas opcją!
  
  Na otwartym polu kłosy zboża żółkną,
  Klony stają się złote...
  Dziewczyna wejdzie bosą stopą,
  Stopa na pewno będzie stwardniała!
  
  Będziemy mogli zamienić naszych wrogów w trupy,
  Wygrać pomimo gorzkiego losu...
  Przecież nasi dziadkowie za nas zginęli,
  Popijanie chleba bimbrem!
  
  Jestem chłopcem, który walczy,
  Pokonując hordę niewiernych...
  A potem chłopiec głośno się śmieje,
  Rozpraszając mgłę na kawałki!
  
  Dlaczego osika wygina gałęzie?
  Jej liście zwiędły...
  Będziemy mieć środek świata,
  A jeśli będzie trzeba - dotrzemy do celu!
  
  Szwedzka armia będzie surowa,
  Przekroczywszy granice Moskwy...
  I zbudujemy nowy porządek,
  Świat miłości jest jak wieczorny dzwon!
  
  Bujne róże kwitną,
  Jak pięknie jest w wolnym wszechświecie...
  Mrozy ustępują wraz z burzami,
  Nasz świat będzie wspaniały i szczęśliwy!
  
  Modlę się do mądrego Boga, aby tak się stało,
  Aby moja młodość nie poszła na marne...
  Żebym nie został dziadkiem z siwymi włosami,
  Niech Twoja młodość jaśnieje!
  
  Więc świat nigdy nie zgaśnie,
  Gwiazdy będą wiecznie płonąć na niebie...
  Prawdziwe szczęście przyjdzie do ludzi,
  Więc to co wiesz jest niemożliwe!
  
  Chcę całym sercem moim,
  Wzbić się jak orzeł w niebo...
  Przyjmij dar wielkiego szczęścia,
  Aby umarli mogli natychmiast powstać!
  
  Potężny Thor da nam nagrodę,
  Dla dobra Szwecji, jasnej mocy...
  I zachowamy radość w naszych sercach,
  Miłość nieskończona, głośna chwała!
  
  Nie wierz kłamstwom - Boga nie ma,
  Radość jest w każdym sercu...
  Doprowadźmy wroga przed oblicze sprawiedliwości,
  Niech smutek i starość znikną!
  
  Ludzie, nie smućcie się przeszłością,
  Już niedługo zapanuje wielkie szczęście...
  Choć bose stopy dzieci są zimne,
  Słońce wschodzi, zła pogoda mija!
  Stalin-Putin klaskali w dłonie. A jego otoczenie, w tym członkowie Komsomołu, agresywnie klaskało.
  Chłopcy podskakiwali, a nawet stawali na rękach i kopali swoje bose, dziecięce nogi.
  Dziewczyna z kosmosu skłoniła się i zaśpiewała:
  Możesz wszystko, jesteś najsilniejszy,
  Jesteś najpotężniejszym i najfajniejszym wojownikiem...
  Führer jest łysy i upośledzony,
  Stalin, jesteś dla nas jak ojciec!
  To naprawdę wspaniała piosenka. Dziewczyny tańczą. I nawet zdejmują staniki i pokazują swoje rubinowe sutki.
  To takie świetne. I fajne...
  jednomiejscowego czołgu to dobry pomysł . Nawet w XXI wieku współczesnej Rosji nie udało się tego dokonać. Chociaż taka maszyna byłaby bardziej kompaktowa i skuteczna. A skoro myśliwce mogą być jednomiejscowe, nawet z dziewięcioma działami, to dlaczego nie zbudować podobnego czołgu lub działa samobieżnego? Prace trwają w ZSRR, choć bardzo ostrożnie, by nie zaniepokoić Hitlera.
  Zwłaszcza jeśli chodzi o bombę atomową. To naprawdę bardzo niebezpieczne. Za coś takiego Führer rozpocząłby inwazję, której ZSRR nie byłby w stanie odeprzeć. I wtedy byłby koniec wszystkiego.
  Na razie naziści mają inne priorytety. Hitler w szczególności chce odbyć załogowy lot na Marsa. I to jest marzenie krwiopijcy. Cóż więc może zrobić? A naziści chcą to zrealizować.
  Tym lepiej, bez względu na to, czym bawi się dziecko, byleby się nie powiesiło. Albo nie zaatakowało ZSRR.
  Stalin-Putin śpiewał:
  Krew lała się w nieprzerwanej mgle,
  Rój świateł świeci szkarłatnym blaskiem...
  Podniesiemy sztandar ojczyzny,
  Panie, Ty mnie zainspirowałeś do dokonania tego wyczynu!
  Jedna z dziewcząt z Komsomołu powiedziała:
  - Boga nie ma!
  Stalin-Putin mruknął:
  - I ja!
  A dziewczyny, tupiąc bosymi, smukłymi stopami, ledwo przykryte bikini, śpiewały:
  Jesteś samą doskonałością,
  Jesteś samą doskonałością,
  Od uśmiechu do gestu,
  Ponad wszelką pochwałę!
  Stalin-Putin dołączyli do śpiewu:
  - O, jaka rozkosz,
  O, jaka błogość,
  Wiedzieć, że jestem doskonały,
  Wiedzieć, że jestem ideałem!
  Dziewczyny wyły, podskakiwały i krzyczały:
  - Geniusz, geniusz Stalin! Geniusz, geniusz Stalin!
  Ta część o geniuszu może być nieco przesadzona. Chociaż w rzeczywistości historycznej Stalin osiągnął wiele. A sądząc po jego przywództwie, jest geniuszem. Być może jego zwycięstwa zostały okupione bardzo wysoką ceną. Co za cholerny geniusz. Zupełnie jak Lenin!
  Ale ogólnie rzecz biorąc, stworzyli wysoko rozwinięte państwo. Choć carska Rosja też była wielka.
  Stalin-Putin wychrypiał:
  - Dobra, dość śpiewania! Obejrzyjmy nowy film!
  I faktycznie włączyli film. A światło było przykryte plastikową kopułą. Można było go oglądać bez wychodzenia z basenu.
  Pokazano film o pionierach i ich bohaterskiej walce z nazistami.
  W szczególności przewodził im chłopiec w wieku około trzynastu lat o imieniu Timur. Nosił krótkie spodenki, był boso i miał jasne włosy. Przynajmniej tak go przedstawiano. Chociaż, jak się okazuje, w poprzedniej wersji Timur miał czarne włosy i, w przeciwieństwie do innych chłopców, nosił buty. W drużynie pionierów były również dziewczyny. Oczywiście, one również były boso, opalone i atrakcyjne.
  Dzieci najpierw wykopały rów. Energicznie pracowały łopatami. Chłopcy byli nadzy, muskularni i opaleni, ale większość miała jasne włosy. Ich mięśnie falowały pod skórą. Oczywiście, aktorzy byli silni i dobrze zbudowani.
  Potem, oczywiście, pokazano bitwę. Zaatakowały niemieckie samoloty szturmowe. Timur i jego załoga odparli je rakietami ze sklejki.
  Wśród chłopców była złocistowłosa dziewczyna z Komsomołu, ubrana w krótką spódniczkę i z bardzo uwodzicielskimi, gołymi, opalonymi, muskularnymi nogami. Biegła, a jej bose, okrągłe obcasy lśniły.
  Stalin-Putin poczuł dreszcz emocji i podniecenie. Naprawdę chciał złapać dziewczynę za nogę. Złapał inną dziewczynę stojącą obok niego, przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta. Jaką to przyjemność całować dziewczyny.
  Pionierzy zaczęli wystrzeliwać konstrukcje przypominające budki dla ptaków, wykonane ze sklejki i trocin. Kierowali się nimi za pomocą podczerwonego nadajnika wielkości ziarnka grochu, wykorzystującego ciepło z wydechów samolotów nazistowskich. To było naprawdę niezwykłe. To jest wskazówka. Stworzył ją genialny Oleg Rybaczenko. To naprawdę super.
  Młodzi wojownicy, zarówno chłopcy, jak i dziewczęta, przemykali w bosych, lekko zakurzonych obcasach. Tak właśnie pracowali.
  A trawa dookoła była zielona, miejscami spalona. I rosły polne kwiaty. Jakże to było cudowne.
  Chłopcy i dziewczęta celowali i odpalali te rakiety za pomocą sznurka nasączonego benzyną. Poleciały wysoko, trafiając w cele na niebie.
  Timur, strzelając, zaczął nawet śpiewać:
  Widzisz kolumny zbudowane z książek,
  Bohaterowie wyszli i stali się bohaterami...
  Tylko w walce można znaleźć szczęście,
  Gajdar idzie naprzód,
  Gajdar prowadzi drogę!
  A dzieci były bardzo sprytne. Użyły małych, sterowanych radiowo pojazdów, załadowanych ładunkami wybuchowymi w postaci pyłu węglowego, przeciwko czołgom. Rozerwały rolki i rozerwały gąsienice.
  To są prawdziwi mali wynalazcy.
  Potężne, przysadziste czołgi serii "E" z długimi lufami zbliżają się, a młodzi wojownicy strzelają do nich. Wygląda to niemal jak czołganie się żółwia, zostawiającego za sobą pasy ziemi wyżłobione przez gąsienice. A potem są faszyści próbujący zaatakować na motocyklach. I wielu z nich faktycznie ginie.
  A dzieci-wojownicy strzelają z wielką celnością z proc z jadowitymi zębami. Właśnie o to im chodzi. A ich stopy są tak zwinne, ich bose palce machają jak małpie łapki.
  A młodzi wojownicy skaczą i śmieją się! A dzieci, trzeba przyznać, są śliczne. A pionierzy mają czerwone krawaty na szyjach. Chłopcy mają szczupłe, muskularne ciała, opaloną skórę i wyraźnie zarysowane mięśnie. A mięśnie brzucha dzieci przypominają tabliczki czekolady.
  Więc ci chłopcy wzięli samochód i podłożyli go pod gąsienice. Oto, jacy są wspaniali. A dziewczyny są nie mniej imponujące. Oto kilka czołgów Hitlera, które się zatrzymały. Ich walce zostały zniszczone, a gąsienice porwane. A kłęby dymu strzelały w niebo. I to było niesamowicie fajne. To pionierzy - opaleni, silni i zwinni. Chłopcy mają schludne fryzury z jasnymi włosami, a dziewczyny długie włosy i warkocze.
  Oto rudowłosa Lara, taka zwinna. Jej bose stopy wskoczyły do kałuży, rozbryzgując błotnistą wodę.
  Lara jest piękną dziewczyną i ma perłowe zęby. I pokazuje je.
  Zaczęła śpiewać, a pozostałe dzieci zaczęły śpiewać chórem:
  Mój ukochany kraj Rosja,
  Srebrna zaspa i złote pola...
  Moja panna młoda będzie w nim wyglądać piękniej,
  Uszczęśliwimy cały świat!
  
  Wojny ryczą jak piekielny ogień,
  Puch kwitnących topoli jest w niełasce!
  Konflikt płonie żarem kanibalizmu,
  Rycz, faszystowski megafonie, zabij wszystkich!
  
  Zły Wehrmacht przedarł się do obwodu moskiewskiego,
  Potwór sprawił, że miasto spłonęło...
  Królestwo podziemi przybyło na Ziemię,
  Sam Szatan przyprowadził armię do Ojczyzny!
  
  Matka płacze - jej syn został rozszarpany,
  Bohater zostaje zabity - zyskując nieśmiertelność!
  Taki łańcuch to ciężki ciężar,
  Kiedy bohater osłabł jako dziecko!
  
  Domy są spalone - wdowy płaczą,
  Kruki zleciały się, żeby porwać ciała...
  Boso, w łachmanach - dziewczęta są zupełnie nowe,
  Bandyta zabiera wszystko, co nie jest jego!
  
  Panie Zbawicielu - wołają usta,
  Przyjdź szybko na grzeszną Ziemię!
  Niech Tartar zamieni się w słodki raj,
  A pionek znajdzie drogę do królowej!
  
  Nadejdzie czas, gdy zło nie będzie trwało wiecznie,
  Radziecki bagnet przebije nazistowskiego węża!
  Przecież jeśli nasze cele są humanitarne,
  Zniszczymy Hades-Wehrmacht u korzeni!
  
  Wkroczymy do Berlina przy dźwiękach bębnów,
  Reichstag pod szkarłatno-czerwoną flagą!
  Na święta zjemy kiść lub dwie bananów,
  Przecież oni przez całą wojnę nie znali kalachu!
  
  Czy dzieci zrozumieją ciężką pracę wojskową,
  O co walczyliśmy? Oto jest pytanie.
  Dobry świat nadejdzie - wiedz, że wkrótce nadejdzie nowy,
  Najwyższy Bóg - Chrystus - wskrzesi każdego!
  Dzieci śpiewały i kontynuowały walkę, a chłopcy i dziewczęta wykazali się niesamowitą i niezachwianą odwagą i męstwem.
  ROZDZIAŁ NR 2.
  Wojska pod dowództwem Olega Rybaczenki przekroczyły równik i założyły tam nowe miasto. Rozpoczęły budowę twierdzy i mauzoleum. Tymczasem wieczny chłopiec kontynuował pisanie czegoś niezwykłego i interesującego.
  Dziewczyna, zwłaszcza młoda, to cudowne stworzenie. Jej skóra jest miękka, gładka, czysta i cudownie pachnie. A jej sylwetka rzadko bywa pulchna czy otyła. Pod tym względem płeć piękna jest piękna ze względu na swoją młodość.
  A kiedy dziewczyna ma blond włosy, jest podwójnie piękna. I myślę, że nikt nie będzie temu zaprzeczał. Ich zapachy są tak kuszące i apetyczne.
  A jeśli to będzie kobieta, to będzie superbohaterką i wojowniczką! To po prostu cudowne!
  I oto nadjeżdża Elena i jej załoga w czołgu. To zupełnie nowy MP-3 z działem kalibru 130 mm, z niedawno wydanej serii zeroprodukcyjnej. Ale już teraz jest w stanie udowodnić swoją wartość.
  A wojownicy strzelają z tego działa. MP-3 ma nowoczesną konstrukcję, jest potężny, waży siedemdziesiąt ton, a jednocześnie kompaktowy i ma mocny silnik diesla, dzięki czemu dobrze się prowadzi i może osiągać prędkość do sześćdziesięciu kilometrów na godzinę na autostradzie. Ten czołg może też taranować. To skuteczna maszyna.
  Elena zauważyła:
  - Szkoda, że jeszcze nie ma tego w produkcji, ale już niedługo pokonamy nazistów na polu bitwy!
  Elżbieta zauważyła:
  "Fritze"owie już tracą siły! A ich włoscy sojusznicy uciekają. Zwycięstwo to kwestia miesięcy".
  Dziewczyna nacisnęła przycisk joysticka bosymi palcami stóp, posyłając śmiercionośny pocisk. Przeleciał obok i uderzył w nazistowską haubicę, przewracając ją.
  To prawdziwe dziewczyny boso i w bikini. Cudowne wojowniczki. Podłoga, którą można by nazwać piękną i z pewnością taką jest.
  Jekaterina jest także superdziewczyną, zauważyła, lekko odsłaniając swój szkarłatny sutek, z miłością:
  - Rosja to cudowny kraj i ma swój urok!
  Efrasinia zgodziła się:
  "Tak, jest w tym coś wyjątkowego, coś bosko wybranego, czego nie mają inne kraje. W tym sensie jest to wyjątkowe. A my chcemy rządzić światem!"
  A cztery dziewczyny na zbiorniku zaczęły śpiewać z patosem:
  Na morzu brygantyna jest jak orzeł,
  Szybki, figlarny, majestatyczny...
  Swarog wielki skarb rozłożony,
  Niech siła, mądrość i chwała będą z nami!
  
  My, dziewczyny, urodziłyśmy się, by walczyć,
  Aby ugodzić wstrętne, kudłate niedźwiedzie...
  W imię Rodziny i Jego Ojczyzny,
  Aby uzdrowić biednych i garbatych!
  
  Kochamy Boga Pana Chrystusa,
  Sam Belobog jest jego towarzyszem w pracach...
  Dla nas Wszechmogący Różdżka zastąpił naszego ojca,
  Nie będzie już ciemności, grobów i cmentarzy!
  
  Kiedy przyjdzie Najwyższy Bóg Swaróg,
  Sądzę, że wszystkie hordy orków natychmiast znikną...
  Otworzymy niekończącą się opowieść o zwycięstwach,
  Ci, którzy byli źli, zginą od miecza!
  
  Dziewczyny są dobrymi wojowniczkami,
  Piękności są szybkie w swoich ruchach...
  Wojownicy są po prostu wspaniali,
  Konserwowe piękności w krzyczących gardłach!
  
  Pędzić przez fale na brygantynie,
  I przecinają powierzchnię wody morskiej...
  Jesteśmy pełni życia ponad nasze lata,
  Dziewczyna obróci swoją bosą stopę!
  
  Jestem karateką - lepszego nie znajdziesz,
  Ja również jestem przyzwyczajony do walki mieczem...
  Dziewczyna nie wygląda na więcej niż dwadzieścia lat,
  I walczy z tym chłopakiem znakomicie!
  
  Nic nie może powstrzymać mojego piękna,
  Nie da się tego zmierzyć zwykłą miarą...
  Kiedy pokonam armię orków,
  Sprawiam, że wierzysz w swoją siłę!
  Bóg nie pozbawił mnie piękna,
  Naturalny blond jak słońce...
  A nade mną unosił się cherubin,
  A karate nie jest domeną Japończyków!
  
  Uwielbiam rozrzucać śnieg boso,
  I uderzył go w brodę bosym obcasem...
  Będę świętować kosmiczny sukces,
  Bo ta porażka to literówka!
  
  Przecież nawet jeśli facet jest naprawdę fajny,
  Powalę go jednym ciosem, uwierz mi...
  Będziesz się napinać walcząc ze mną,
  Poleję senseia terpentyną!
  
  W jakim nieznanym kraju teraz,
  Jesteśmy fajnymi dziewczynami i mieszkamy...
  Złamiemy nawet kręgosłup Szatana,
  Niech zły Kain zostanie zniszczony!
  
  Dlatego nie rozumiem dziewczyn,
  Uwielbiam brutalnie bić facetów...
  Lubi dostać pięścią w twarz,
  Byłeś mężczyzną, a teraz jesteś kaleką!
  
  Na planecie będzie Solcenizm,
  Wiara w Boga Światła Rodoverie...
  Wtedy będziemy musieli budować komunizm przez długi czas,
  To po prostu głupota i przesąd!
  
  Możemy zatopić każdą fregatę,
  Wyślij legiony orków na dno...
  Kiedy Piotrogród był na mapie,
  Miliony ludzi zginęły, żeby to zbudować!
  
  Uśmiech jest jak ludzkie kły,
  Choć nie jest to wilcze, to jednak jest to zrozumiałe...
  Zdobądź niezawodne tylne myśliwce,
  Wierzcie mi, połów będzie naprawdę imponujący!
  
  Ta dziewczyna to prawdziwa filibusterka,
  Nawet Supermana można okraść...
  Byłeś żebrakiem, ale teraz jesteś szlachetnym panem,
  Taka zmiana nadeszła!
  
  Oto znów nadchodzi atak - wchodzimy na pokład,
  Dziewczyny są w stanie paniki...
  To jest właśnie taka ekipa, jaką mamy,
  Czego pragniesz - zmiany i nowej walki!
  
  Gdy miażdżymy naszych wrogów mieczem,
  I odetniemy głowy orkom...
  Żadne kłopoty nie będą niczym,
  Planeta stanie się prawdziwym rajem!
  
  No cóż, Pan Swaróg jest taki dobry,
  Bawią się przy tym zarówno dziewczynki, jak i chłopcy...
  Nie sprzedamy naszej Ojczyzny za grosz,
  Przynajmniej na pewno nabawimy się siniaków i guzów!
  
  Oto my niesiemy szlachetne łupy,
  Nasze kieszenie są teraz pełne złota...
  I po prostu odetniemy głowę goblina,
  Kiedy piszę o orkach, z mojego karabinu maszynowego pada deszcz!
  Dziewczyny śpiewały więc z wielkim patosem i polotem. I dalej miażdżyły Fritzów. Bitwa toczyła się na wysokości.
  Ogólnie rzecz biorąc, armia carska ustabilizowała już front w Europie Środkowej, podczas gdy w Afryce, Stanach Zjednoczonych i na południu prowadziła kontrofensywę. Walki, jak to mówią, przypominały huśtawkę. Były niezwykle napięte.
  Oleg Rybaczenko i bosonoga drużyna chłopców i dziewcząt odparli ataki nazistów. A dzieci-potwory same rozpoczęły ataki. Działając z rozmachem.
  A chłopcy i dziewczęta z bosymi stopami rzucali niszczycielskimi granatami i grochem anihilacyjnym. Tak naprawdę szaleli. To była po prostu akcja bojowa wysokiego kalibru. Nie dzieci, ale, powiedzmy, bohaterowie.
  Oleg i Margarita chwycili nawet za miecze i zaczęli odcinać głowy nazistom. To była technika walki w stylu katany. A główki kapusty spadały im z ramion.
  Dziecięcy oddział specjalny zaatakował nazistowskie czołgi. Młodzi wojownicy rzucali grochem zagłady prosto w lufy. Spowodowało to pęknięcia zamków i uszkodzenia dział. Odpalono podobną iglicę. A mali wojownicy byli zachwyceni.
  I wszyscy dmuchnęli naraz, wkładając bose palce u stóp do ust i gwizdali. A siła ich gwizdu była kolosalna. Batalion chłopców i dziewcząt gwizdał. A wrony i sępy doznały miażdżącego ciosu w mózg, tracąc przytomność i mdlejąc.
  To był śmiertelny skutek działania ultradźwięków.
  Więc nie można się oprzeć dziecięcym oddziałom specjalnym.
  Oleg zauważył, że początkowe sukcesy nazistów wynikały częściowo z zaskoczenia taktycznego. Chociaż 20 kwietnia był odpowiednią datą na inwazję. I szczerze mówiąc, uderzenie było potężne. A nazistowskie czołgi - zwłaszcza Pantera-4 i Tygrys-4, a także małe działa samobieżne - były całkiem dobre.
  Weźmy na przykład działo samobieżne Mangust, obsługiwane przez jedną osobę, w tym przypadku dziesięcioletniego chłopca o imieniu Piotr. I muszę przyznać, że radzi sobie całkiem nieźle. Niszczy rosyjski czołg Piotr Wielki, który płonie jak pochodnia. Rozlegają się wybuchy, a amunicja eksploduje. Następuje totalitarna zagłada.
  Peter śpiewa leżąc i trzymając w dłoniach małe, ale zwinne działo samobieżne.
  Moja ojczyzna Niemcy,
  Dąż do podboju całego świata...
  Dziki lew jest naprawdę moim krewnym,
  Niech Rosja pójdzie na obiad!
  I tak śpiewał młody wojownik. Tylko dziesięć, ale to już plus. Działa samobieżne Mangust są tak małe, a jednocześnie tak szybkie, że trudno je trafić. Muszę przyznać, że działają z ogromną energią.
  Następnie Piotr śpiewa i strzela:
  Nie poddawaj się, nie poddawaj się, nie poddawaj się,
  W walce z Rosjanami chłopak nie powinien być nieśmiały...
  Uśmiechnij się, uśmiechnij się, uśmiechnij się,
  Wiedz, że wszystko będzie wspaniale i dobrze!
  Chłopak naprawdę wiedział, jak zabijać. Wtedy rosyjska artyleria zaczęła strzelać, a młody wojownik zaczął rzucać czołgiem na boki.
  Ale Rosja również pilnie pracuje nad podobnymi miniaturowymi działami samobieżnymi, "Carewicz". I pierwszy z nich wkracza do bitwy. A na nim chłopiec o imieniu Pietia, mający około dziesięciu lat. To nawet w pewnym sensie symboliczne - Piotr kontra Piotr. I rozpoczyna się zacięta walka. Rosyjski chłopiec, również w zawrotnym tempie, okłada nazistów i śpiewa:
  Nie poddawaj się, nie poddawaj się, nie poddawaj się,
  I pokonaj złych faszystów, tych brudnych,
  Uśmiechnij się, uśmiechnij się, uśmiechnij się,
  Wiedz, że przed Tobą zwycięstwa i sukcesy!
  Tak właśnie chłopak z Rosji naprawdę się rozkręcił. Jak głosi przysłowie, kamień trafił na kamień. Czołgi i garnizony płoną, a haubice są przewrócone. Po obu stronach dochodzi do śmiertelnego starcia.
  Petka zauważył nacisk swoich bosych, dziecięcych stóp na przyciski joysticka:
  Wznieście się, sokoły, jak orły,
  Chwała Ojcu Carowi, niech będzie z nami!
  Co za dziecięcy terminator! Cóż, obie strony są siebie warte. A wojownicy, choć młodzi, są świetni. Walczą lepiej niż dorośli. A ich małe, bose, dziecinne stópki są takie zwinne.
  Petka krzyknął, powodując, że stalowa pantera zajęła się ogniem:
  - Co za ogień! Jak to pali!
  A chłopiec wybuchnął śmiechem i pokazał język. I taki słodki mały terminator.
  A Peter, z drugiej strony, też zaczął mnie drażnić. To prawdziwe potwory.
  I tak Peter uruchamia pełną moc swojego tysiąckonnego silnika turbinowego. Jego samobieżne działo przyspiesza z zawrotną prędkością, a prędkościomierz wskazuje już ponad dwieście, i to na drodze.
  A niemiecki chłopiec skacze w górę i w dół, w górę i w dół, w przód i w tył, w przód i w tył. To jest prawdziwy atak z dużą prędkością. Dzieci, jak to mówią, są stworzone do podboju i zabijania. A teraz wystrzelmy z jego szybkostrzelnego działa, pocisków odłamkowo-burzących, we wroga.
  Jednocześnie Piotr po prostu przywołuje:
  Wilk został nagrodzony,
  Aby wszyscy zadrżeli,
  Być szanowanym!
  I tak młody wojownik walczy. Ale inny młody rycerz, Petka, niczym mu nie ustępuje. On również rozpędza swojego "carewicza" ponad dwieście kilometrów drogą, demonstrując techniczny geniusz. Chłopiec używa bosych stóp do naciskania joysticka, kontrolując szybki ruch pojazdu, i strzela z karabinów maszynowych i armaty gołymi rękami. To jest prawdziwa supermoc. Spróbujcie walczyć z takim wrogiem.
  Wyobraźcie sobie, jak radzą sobie i walczą dzieci, nawet te dziesięcioletnie i młodsze. Dorośli są wobec nich słabeuszami.
  A prędkość samochodu na drodze wynosi już prawie trzysta kilometrów.
  A Tygrys-4, zestrzelony przez Pietkę, płonie. To prawdziwie nadludzka bitwa. A młodzi wojownicy po obu stronach demonstrują bohaterstwo i umiejętności.
  Ci młodzi wojownicy są jak supermeni. I czynią cuda swoimi działami samobieżnymi. A co z tysiącem koni mechanicznych silnika, skoro samobieżne działo waży zaledwie cztery tony bez amunicji. Oczywiście z amunicją waży więcej. Mimo to, obsługa i ergonomia są znakomite.
  A chłopcy czynią cuda, ale nie potrafią ich trafić. To prawdziwi wojownicy, że tak powiem.
  Dziewczyny też walczą znakomicie. Alisa i Angelica to doskonałe snajperki. Alisa jest blondynką, a Angelica rudą. A kiedy walczą, jest fantastycznie.
  Alicja wystrzeliła z karabinu snajperskiego i zabiła Niemca.
  Jego czaszka pękła, a mózg rozprysł się we wszystkich kierunkach.
  Dziewczyna zauważyła z uśmiechem:
  - Chciałbym tak wykończyć Führera!
  Rudowłosa Angelika syknęła:
  - Pomidory, ogórki - oto koniec Hitlera!
  A wojownicy wybuchają śmiechem. Strzelają tak celnie, że faszyści po prostu przegrywają. I są zabójczy.
  Alicja wzięła bumerang i rzuciła nim bosymi palcami. Przeleciał obok i rozpłatał gardła niemieckich żołnierzy. Krew z nich trysnęła. Dziewczyna zaśmiała się i puściła oko. Były szafirowe. I bardzo piękne. Angelica, w szczególności, bardzo lubi mężczyzn. Ale to już inna historia. A poza tym, to wcale nie jest tak źle, żeby dziewczyna była dziwką.
  I mnóstwo przyjemności i dochodów. A sama Angelica jest taka silna i zdrowa - prawdziwa krowa. Spróbuj się do niej zbliżyć - jej piersi to prawdziwe wymiona jak u najlepszego bawołu. A jej uda są jak zad pełnej krwi angielskiej klaczy. A zęby Angeliki są ostre jak u wilczycy.
  I oto ona, z bosą, dziewczęco ciężką stopą, rzuca dwoma bumerangami naraz i odcina nazistom głowy. To jest prawdziwa dziewczyna.
  Angelica ryknęła:
  A kogo spotkamy w bitwie,
  A kogo spotkamy w bitwie...
  Nie będziemy żartować na ten temat,
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  Obie dziewczyny zdobyły sławę, walcząc jeszcze z zachodnią koalicją. Zademonstrowały swoje snajperskie umiejętności. Alisa poszła i rozbiła celownik celnym strzałem. Okazała się dobrą strzelczynią. Oślepiła niemieckiego Tygrysa IV. Jej strzały są niesamowicie celne. Zdobyła 100 punktów na 100. Ta dziewczyna to prawdziwy biały anioł śmierci. Żaden podział nie jest w stanie jej się przeciwstawić. I po raz kolejny nadlatują śmiercionośne dary zagłady.
  Wojownik ćwierkał:
  O, ty głupcze Führerze,
  Ty łysy mały gówniarzu!
  A jak potem dziewczyna to weźmie i się zaśmieje. Tacy ludzie tu kradną.
  Angelica zapytała Alicję:
  - Czy potrafisz zestrzelić samolot szturmowy?
  Blondynka odpowiedziała zdecydowanie:
  - Móc!
  Angelica syknęła:
  - No to spróbuj!
  I Alicja oddała śmiertelny strzał. Szturmowiec spadł, zostawiając za sobą smugę dymu. Taki był śmiertelny efekt.
  A może nawet unicestwienie. Co za dziewczyna. I to w samym bikini. Pamięta, jak mężczyźni obsypywali pocałunkami jej szkarłatne sutki.
  Alicja wzięła ją i zaśpiewała:
  Ta dziewczyna jest taka piękna,
  Kto lubi zabijać faszystów...
  Jest bardzo szczęśliwy w walce,
  I zrobi z potwora grę!
  Te dziewczyny są naprawdę wyjątkowe. Dają niezłe widowisko, że tak powiem. Zdecydowanie nokautują nazistów swoimi superodznakami. Wojowniczki-superwoman.
  Alicja nawet zaśpiewała:
  Dziewczyny kochają zabijać,
  I nie ma tu pośpiechu...
  Zapisz to w swoim notatniku,
  Na każdej stronie,
  Dziewczyny kochają zabijać!
  Angelica dodała z wściekłością, rzucając ładunkiem wybuchowym bose palce u stóp, które były ciężkie jak u konia pociągowego, i rycząc:
  Rozbić, zmiażdżyć i rozerwać na kawałki,
  To jest życie, to jest szczęście!
  Rozbić, zmiażdżyć i rozerwać na kawałki,
  To jest życie, to jest szczęście!
  Potem dziewczyny rzuciły bosymi stopami w powietrze beczkę z trocinami, niezwykle silnym materiałem wybuchowym. I nagle eksplodowała. Efekt był tak niszczycielski.
  Alice i Angelica zakryły uszy. Rozległ się potężny wybuch i cała hitlerowska kolumna czołgów i dział samobieżnych wyleciała w powietrze. Poleciały w górę, koziołkując i obracając się. A rolki rozrzuciły się we wszystkich kierunkach z niszczycielską siłą.
  Dziewczynki chichotały i ćwierkały:
  Kobiety, och, och, och! Władczynie bezdennej ciemności!
  Kobiety, och, och, och! Sekrety milionowych depozytów!
  Wroga mielimy na gnojówkę,
  Zabijamy faszystów z zapałem!
  Oto co potrafią robić dziewczyny!
  Cóż, to robota snajperów. A są jeszcze dziewczyny z Grad, na przykład, które naprawdę potrafią zadać cios. Wojowniczka Tamara, ubrana tylko w krótką spódniczkę, prawie naga, wydaje rozkazy ciężarówce. Ta ma wyrzutnię rakiet. Strzela do nazistów z zabójczą siłą. I powoduje spustoszenie i zniszczenie. A rakiety przelatują z rykiem.
  Tamara pisnęła, tupiąc bosą, wyrzeźbioną stopą:
  - To jest ładunek destrukcyjny!
  A potem po prostu wybucha śmiechem. I z zapałem szczerzy zęby. Nie dziewczyna, ale prawdziwy demon. I potrafi wytrzymać takie rzeczy, że same diabły by się pochorowały. Takiej dziewczyny nie da się powstrzymać.
  A Anyuta piszczy:
  Czy widzisz zaćmienie na niebie?
  Hitler wkrótce będzie kaput...
  Wiem, że zemsta bogów nadejdzie,
  Führer stanie się całkowicie fajny!
  I zamienić się w trupa!
  A dziewczyna będzie się śmiać. A Grad będzie obsypywał darami zagłady. Więc nie można stanąć twarzą w twarz z wojownikami. I oczywiście, są praktycznie nadzy. I są niesamowicie zabawni. Teraz, jeśli wojownicy ruszą do boju, nawet Hitler będzie miał nie lada gratkę.
  I już się rozeszli. I Fritzowie byli skończeni.
  Ale naziści próbują też odpowiedzieć wyrzutniami gazu. I odpalają rakiety. I latają. Sturmtiger-2 jest bardzo niebezpieczny. Jego wyrzutnia bomb strzela szybciej niż oryginalny model, a jej siła rażenia jest dwukrotnie większa. A całe budynki są wysadzane w powietrze. To prawdziwy atut nazistowskiej technologii.
  Dziewczyny też pilotują Sturmtigera-2. Są takie pachnące i aromatyczne. Cudowne wojowniczki. Sposób, w jaki demonstrują swoje umiejętności, rozpala nawet demony. A co mówią w odpowiedzi?
  Rywalizacja trwa. Dziewczyny nawet lekko przypaliły sobie okrągłe, różowe obcasy bosymi stopami.
  Te dziewczyny są takie piękne i agresywne. A do tego śpiewają z taką siłą i energią.
  I tak walka trwa. Oddziały dziecięce wykazują się niezwykłym bohaterstwem. Działają z ogromną szybkością i sprawnością.
  Chłopcy i dziewczęta atakują faszystów na skuterach. I robią to z niezwykłą energią. Młodzi wojownicy działają z wielką determinacją i szybkością. Są aktywni i waleczni.
  Oleg przejechał obok na hulajnodze elektrycznej i rozrzucił ładunek wybuchowy zawierający kawałek węgla. Nastąpiła ogromna i niezwykła destrukcja. Tyle śmierci nastąpiło naraz.
  A dziewczynka Margarita też pędzi na hulajnodze. A chłopcy i dziewczęta są tacy szybcy i zwinni. A ich bose stopy zręcznie rzucają grochem zawierającym najpotężniejsze ładunki wybuchowe. I jakież to wspaniałe dzieci-wojownicy. Mają w sobie tyle uroku i wzorową grę.
  Oleg śpiewał z furią,
  Łysy smok atakuje Rosjan,
  Chce zniszczyć Świętą Ruś...
  Lecz moja dusza wcale nie jest smutna,
  I wierzę, że nić życia nie zostanie zerwana!
  A dzieci znów zaczęły działać z kolosalną energią. I rzucać grochem zagłady bosymi palcami. Cóż to za waleczna armia, nawet jeśli to tylko dziecięca armia.
  Margarita zachichotała i zauważyła, siekąc nazistowskich żołnierzy z wielką precyzją i energią, jak śmiercionośny był wpływ walki dzieci. I, trzeba to powiedzieć, śmiertelny.
  I tak chłopcy i dziewczęta puszczali kule ognia. I jakie to było naprawdę niesamowite. A eksterminacja faszystów rozpoczęła się z pomocą dziecięcych hulajnóg.
  A potem na niebie pojawił się balon. Z góry posypały się granaty. Ich siła była zabójcza. Każdy granat, który Olga zrzuciła z góry, zawierał w sobie tyle zniszczeń, nawet proces syntezy wodoru w ograniczonych ilościach. Cóż, uderzenie będzie niezwykle silne.
  Dziewczynka pisnęła ze śmiechem:
  Bomba spadła z nieba,
  Prosto w spodnie Hitlera...
  Coś mu oderwano,
  Żeby nie było wojny!
  Dziewczynka wybucha śmiechem. Jest twardą wojowniczką, mimo że jest jeszcze dzieckiem. A balon jest wyjątkowy i trudno go trafić. I z jakiegoś powodu nie może go zestrzelić.
  Oleg krzyknął:
  - Smok deszczowy jest skończony!
  A chłopiec wziął go i rzucił w powietrze gołym, okrągłym obcasem groszek zagłady. Przeleciał i eksplodował, dosłownie rozpraszając wroga. A naziści rzeczywiście poczuli się gorzej.
  Jak można stawić czoła tak młodym wojownikom? Dziecięca armia jest pierwszorzędna. Niektóre dzieci używały nawet rowerów z napędem silnikowym, które są jak motocykle, tylko znacznie lżejsze i mniejsze. Można powiedzieć, że to było całkiem fajne.
  Margarita zaśmiała się:
  - Latamy jak motyle, ale żądlimy jak osy!
  Oleg dodał agresywnie:
  - Nie potrzebujemy kapci, lepiej iść na bitwę boso!
  Batalion dziecięcy oczywiście nie traktuje nazistów z rezerwą. A kiedy zaczynają bić, to z całej siły. A naziści nie potrafią się przeciwstawić dzieciom-żołnierzom.
  Strzelają z karabinów maszynowych i wystrzeliwują śmiercionośne ładunki wybuchowe z proc.
  Ale ci młodzi wojownicy używają też bardzo silnego, żrącego kwasu, który rozpuszcza niemieckie czołgi. I muszę przyznać, że to całkiem imponujące.
  Margarita tupnęła dziecięcą nogą i zaćwierkała:
  - Walczcie za naszą Ruś i nie bójcie się!
  Oleg dodał, rzucając bosą stopą dar zagłady:
  - Zwyciężymy - cherubin jest za nami!
  Dziewczyna-wojowniczka poprawiła się, rzucając wielką kulę pełną materiałów wybuchowych:
  - Nad nami cherubin! Zdobędziemy Berlin!
  Armia dziecięca kontynuowała eksterminację wojsk hitlerowskich.
  ROZDZIAŁ NR 3.
  Hitler i jego menażeria omawiali pierwsze dwa tygodnie wojny. Był już 5 maja 1949 roku. Wraz ze zdobyczami, nastąpiły już porażki, zwłaszcza Włochów w Afryce. A w tej części Stanów Zjednoczonych, gdzie Niemcy mieli niewielki kawałek, również byli uciskani. Na południu jednostki hiszpańskie, portugalskie, włoskie i, do pewnego stopnia, brytyjskie ponosiły porażki. Belgia i Holandia cieszyły się ograniczoną autonomią w Rzeszy, ale w Afryce również nie były w stanie pokonać jednostek rosyjskich wspieranych przez miejscową ludność.
  Führer miał około sześćdziesięciu lat. Nadal cieszył się dobrym zdrowiem i był aktywny. Adolf Hitler nie pił nawet wina ani szampana, był wegetarianinem i okazjonalnie ćwiczył na siłowni, dlatego dobrze wyglądał.
  Podczas dyskusji Führer wysłuchał kilku raportów z różnych odcinków frontu. Biorąc pod uwagę początkowy układ sił i środków, ta wojna była prawdziwie śmiałą przygodą. Mogła zakończyć się klęską i całkowitym zniknięciem z mapy świata Niemiec, Włoch, Hiszpanii, Portugalii oraz ograniczonej suwerenności Francji, Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii.
  Ale Hitler był awanturnikiem również w prawdziwej historii. Już w 1939 roku stawił czoła siłom dysponującym przeważającymi siłami, a w 1941 roku dołączyły do nich ZSRR i USA.
  I wszyscy wiedzą, jak to się skończyło. Zaskakujące jest więc nie to, że Hitler rozpoczął wojnę z rozległą i niemal zjednoczoną carską Rosją, ale to, że zaangażowali się w nią Mussolini, Salazar i Franco. Podobnie jak marionetkowe rządy Belgii, Holandii, Wielkiej Brytanii i Francji.
  To było o wiele bardziej zaskakujące. Ale nawet starsza kobieta może popełniać błędy.
  W każdym razie wojna już trwa i nie ma sposobu, by ją naprawić. Poza tym Michaił Romanow nie miałby nic przeciwko zostaniu jedynym władcą planety Ziemia. Co więcej, nazistowskie Niemcy mogłyby opracować bombę atomową w ciągu kilku lat. A gdyby Hitler nie zaatakował teraz, sam Michaił Romanow zaatakowałby nieco później.
  Jak głosi przysłowie, dwa ptaki nie mogą mieszkać w tej samej norze.
  Tak więc Führer obserwował i uważnie przyglądał się ogromnej mapie, na której rozciągał się cały świat, czekając na cudowne objawienie.
  Hitler wierzył w swoją intuicję, która często zastępowała u niego logikę i kalkulacje.
  Walkom towarzyszyły ogromne straty dla Niemiec i ich sojuszników. Jedynie samoloty dyskowe pozostały cudowną bronią, na którą carska Rosja nie miała skutecznego antidotum. Było ich jednak za mało - skomplikowane technologie produkcji i wysokie koszty uniemożliwiały ich powszechne użycie. Nie mogły też objąć wszystkich obszarów, nie wspominając o ograniczonej możliwości użycia samolotów dyskowych przeciwko celom naziemnym.
  Jednak w powietrzu po prostu taranowały samochody, wykorzystując swoją kolosalną prędkość i opływowy, laminarny strumień powietrza.
  I mogły oczyścić niebo. I były po prostu idealne do walki z bombowcami i ochrony nieba.
  Są także dobre w rozpoznaniu, potrafią śledzić ruchy wojsk i robić zdjęcia, a żadne działo przeciwlotnicze nie jest w stanie ich zestrzelić.
  A nawet latając daleko, aż na Ural i dalej... To niebezpieczne maszyny. Chociaż ich zasięg jest ograniczony, trzeba je od czasu do czasu doładować. I zużywają mnóstwo paliwa.
  Mainstein zauważył w swoim raporcie:
  "Naszym wojskom udało się w niektórych miejscach przeprawić przez Wisłę, ale są one narażone na ostrzał artyleryjski i ciągłe kontrataki. Trzeba przyznać, że szanse na przebicie się przez Niemen są nikłe. Wróg jest bardzo silny liczebnie i zakończył mobilizację. Nic nie możemy na to poradzić".
  Hitler zauważył z uśmiechem:
  - Tak, rozumiem! Ale potrzebujemy kolejnego przełomu. Jeśli się zatrzymamy, to będzie katastrofa!
  Rommel potwierdził:
  - Tak, mój Führerze! Jeśli się zatrzymamy, Rosjanie, a raczej Międzynarodówka Rosyjska, zaatakują nas. Ale poniesiemy kolosalne straty!
  Führer ryknął:
  - Nie ma wojny bez ofiar!
  Göring chwalił się wówczas osiągnięciami lotnictwa, zwłaszcza samolotów odrzutowych. W tym przypadku Niemcy mieli niewielką przewagę jakościową, ale siły rosyjskie były znacznie liczebniejsze.
  Szanse były generalnie porównywalne.
  W powietrzu sytuacja była o wiele radośniejsza, ale nie na lądzie.
  Naziści również mieli przyzwoite okręty podwodne, zarówno pod względem ilości, jak i jakości, a także ekranoplany. Choć nie do końca spełniały one oczekiwania, wciąż stanowiły swego rodzaju know-how.
  Hitler wypił mieszankę soku pomarańczowego i mango z kostkami lodu pływającymi w niej i bełkotał:
  "Będziemy musieli zniszczyć rosyjską komunikację. To będzie nasz najmocniejszy ruch".
  Deinitz, dowódca niemieckiej floty, zauważył:
  "Niszczymy sobie życie na wszystkich oceanach. Ale Rosja ma całkiem niezłe wodnosamoloty i stwarzają nam problemy. Poza tym wróg ma przewagę liczebną! Kontroluje większe terytorium i ludność!"
  Hitler ryknął ze wściekłości:
  "To długo nie potrwa!" Uderzył pięścią w stół, aż mieszanka soku pomarańczowego i mango rozprysnęła się na obrusie. Powstała pomarańczowa plama.
  Orszak bił brawo. To było naprawdę zabawne. Zwłaszcza, gdy Führer popadał w obłęd.
  Hitler jednak uspokoił się i powiedział:
  - Mam dość spraw państwowych! Zamiast tego urządźmy sobie walki gladiatorów!
  Himmler skinął głową:
  - Twoje słowo jest najważniejszym prawem!
  Müller skinął głową:
  - Niech tak będzie! Będziemy się świetnie bawić!
  I wydał rozkaz. A potem, na arenie za pancerną szybą, pojawił się chłopiec w wieku około dwunastu lat. Był jasnowłosy, opalony, muskularny i ubrany tylko w czerwone kąpielówki. Z drugiego końca wybiegł też chłopiec, chlapiąc bosymi stopami. On również był rudy, opalony, bosy i ubrany w niebieskie kąpielówki. I nie trzymał szabli, ale blondyn trzymał miecz. Obaj chłopcy stali naprzeciw siebie, czekając na rozkaz. Byli całkiem przystojni i najwyraźniej przeszli solidne szkolenie w walce.
  Hitler zapytał Meinsteina:
  - Czy uważasz, że warto powoływać dzieci w tym wieku do wojska?
  Feldmarszałek odpowiedział:
  - To właśnie siły ludzkiej nam brakuje, kiedy walczymy z tak licznym wrogiem, jakim jest Rosja.
  Bormann zauważył:
  - Myślę, że to wspaniałe i już niedługo będziemy w Moskwie!
  Rommel potwierdził:
  "Rosjanie są zszokowani naszym dyskopodobnym statkiem. Będzie on niesamowicie potężny, gdy zdominujemy siły powietrzne i lądowe. A kiedy opracujemy broń laserową, cały świat znajdzie się pod władzą Trzeciej Rzeszy!"
  Hitler potwierdził:
  - Niech się położy! Ale nie mamy dużo czasu. Gdybym nie zaatakował Michaiła Romanowa, on zaatakowałby nas! Więc nie mieliśmy wyboru!
  Podczas gdy dyskusja trwała, menażeria zawierała sekretne zakłady. A potem, na sygnał, obaj chłopcy rzucili się na siebie. I starli się miecze i szable.
  Posypały się iskry... Hitler skinął głową z aprobatą i zapytał Adersa:
  Obiecałeś nowe działo wysokociśnieniowe. Takie z krótszą lufą, ale o wyższej prędkości początkowej pocisku z rdzeniem uranowym. I jest w stanie wiele zdziałać.
  Projektant Trzeciej Rzeszy potwierdził:
  - Tak, świetnie... Ta broń jest lepsza od swoich rosyjskich odpowiedników. I jest w stanie znokautować każdego! Och, mój Führerze, to byłoby wspaniałe!
  Hitler warknął:
  "Nie sądzę, żeby to było coś wspaniałego! Najwyższy czas, żeby Panther-5 trafił do produkcji, i to bez wątpienia!"
  Mainstein zauważył:
  - Nowa pantera nie jest chimerą!
  A menażeria się śmiała. A walki trwają. Ekipa Hitlera pozostaje optymistą.
  Widać było, że chłopcy się pocili, a ich brązowe ciała dosłownie lśniły jak wypolerowany brąz. To była naprawdę piękna i zacięta walka.
  Führer zauważył, obserwując go kątem oka:
  - Chłopaki są grzeczni!
  I kontynuował surowym tonem:
  - Potrzeba nam konkretnych sukcesów, a nie tylko zastrzyku i odwrotu!
  Konstruktor samolotów Tank donosił, że niemieckie samoloty odrzutowe były potężne i zdolne do wielu celów. Pomimo przewagi liczebnej rosyjskiego lotnictwa, utrzymywały one pewną przewagę. A potem, jak głosi przysłowie, zmiażdżyły wroga.
  A Niemcy mają najlepsze działa lotnicze i są dobre. Mają też rakiety samonaprowadzające.
  Tank doniósł, że szybowce również są w fazie rozwoju, całkiem niezłe. Ważą zaledwie osiemset kilogramów, z małymi, leżącymi pilotami. A nawet dzieci biorą udział w bitwach, w tym chłopcy w wieku zaledwie dziesięciu lat. I to też jest swego rodzaju know-how.
  Hitler zauważył:
  "Jesteś moim wojownikiem i geniuszem, Tank. Twój TA-152, mimo że samoloty śmigłowe wciąż są w służbie, i ten myśliwiec szturmowy to potężne konie robocze!"
  Otoczenie dyktatora bił brawo. Rzeczywiście, naziści mieli jakościową przewagę nad niezliczoną armią cara Michaiła Romanowa.
  Führer uśmiechnął się szeroko. Spojrzał na chłopców. Byli już podrapani, a z młodych gladiatorów kapała szkarłatna krew. Hitler uwielbiał torturować przystojnych chłopców. Zwłaszcza przypalać ich bose pięty gorącym żelazem. I naprawdę mu się to podobało.
  Cóż, opętany dyktator uwielbiał też łamać palce u stóp chłopcom i dziewczynkom. Zwłaszcza tym o blond włosach. Hitler, w rękawiczkach, brał do ręki szczypce z plastikowymi rękojeściami, podgrzewał je na kuchence elektrycznej. Zaczynał je łamać, zaczynając od małego palca, aż do dużego palca u nogi. To była okrutna tortura.
  A Führerowi się to podobało... No cóż, tylko wtedy, gdy tortury były brutalne. Czasami Hitler stosował łagodniejsze formy tortur. Na przykład łaskotał bose stopy dzieci strusimi piórami. A kiedy się śmiały, to też było interesujące. I Führerowi się to podobało. A chłosta to też przyjemność. Bierzesz bat i smagasz albo nagą dziewczynę, albo przystojnego chłopca. I bijesz z całej siły, z całej siły.
  Hitlerowi, szczerze mówiąc, to się podobało.
  Dzieciństwo przyszłego krwiożerczego dyktatora nie było usłane różami. W szkole dzieci go biły. Hitler miał zbyt duże ambicje i za mało siły.
  Dlatego uciekł ze szkoły. Chciał zostać artystą. Był naprawdę dobry w rysowaniu. Jego rysunki były piękne i precyzyjnie wykonane. Był też całkiem dobry w tworzeniu figur i rozmaitych form, wszelkiego rodzaju bez wyjątku.
  A Hitler też śpiewał. I oczywiście dla pieniędzy.
  Dobra, jeszcze jedna wiadomość. Nowa wersja Tygrysa szykuje się do premiery. Podobno jego pancerz będzie wykonany ze zubożonego uranu. I ten pancerz będzie nieprzebijalny. Właściwie tak mocny, że niełatwo go przebić. Co prawda sam czołg będzie cięższy i bardziej toporny. Więc to sytuacja korzystna dla obu stron.
  Führer kochał czołgi - to naprawdę niezwykłe maszyny. Potrafią strzelać z karabinów maszynowych, miażdżyć piechotę i niełatwo je rozgromić. W rzeczywistości, w 1918 roku, podczas I wojny światowej, to właśnie dzięki czołgom niemieckie linie obrony zostały przełamane. Jak skuteczna jest ta przełomowa broń?
  Rudowłosy chłopiec chybił ciosu mieczem i upadł. Było jasne, że jest dość poważnie ranny. Hitler mruknął:
  - Dobra, przestańcie walczyć! Swietlenky wygrał!
  I kazał dać mu bukiet kwiatów. Wielobarwnych i intensywnie pachnących.
  Rudowłosego chłopca wyniesiono na noszach. Jasnowłosy chłopiec podążał za nim. Jego bose stopy zostawiały ślady krwi na białym piasku.
  Mueller zauważył:
  - To była niezła walka! Zapowiada się super!
  Następnie na ring weszły trzy dziewczyny. Były piękne, ubrane jedynie w kąpielówki w kropki. Trzymały w dłoniach miecze i tarcze.
  Borman zauważył:
  - Fajnie, jak dziewczyny się kłócą! I cieszy to oko!
  Himmler zapytał:
  - Czy próbowałeś językiem ich szkarłatnych sutków?
  Sekretarz Hitlera odpowiedział:
  - Oczywiście, że tak!
  - A jak?
  - Jak słodka truskawka!
  Świadkowie Hitlera chichotali. To było naprawdę zabawne. A dziewczyny naprawdę miały opalone, wysokie piersi i szkarłatne sutki, które lśniły jak wiśnie na czekoladowych lodach. To było coś.
  Mueller zauważył:
  - Zorganizowaliśmy walkę pierwszej klasy!
  Wyszły kolejne trzy dziewczyny, każda z zakrzywionymi szablami i prostokątnymi tarczami. Wojowniczki w strojach kąpielowych w groszki miały owalne tarcze. Dziewczyny miały na sobie obcisłe, kraciaste majtki. To właśnie ta drużyna wybiegła. Dziewczyny były oczywiście boso, bo w ten sposób o wiele łatwiej było biegać i skakać.
  Tutaj skłonili się najpierw Führerowi i jego świcie, a następnie sobie nawzajem.
  Menażeria obstawiała zakłady. Albo o dziewczyny w kąpielówkach i kratkę, albo o groszki. Führer obstawiał potajemnie, używając przycisku na joysticku. Lepiej było, żeby inni nie wiedzieli. Reżim w Trzeciej Rzeszy był autorytarny. I wszyscy bali się Führera. Chociaż, na przykład, za jego rządów elita oligarchiczna była dość stabilna.
  Hitler zadrżał. Czy warto było atakować carską Rosję? To już bardzo duży kraj. Jesteś jak boa dusiciel próbujący połknąć byka, a nawet słonia. Czy duża łyżka nie rozerwie ci ust?
  Cóż, czas pokaże... Ale na razie zakłady zostały postawione i rozbrzmiewa sygnał. Dziewczyny zbierają się i zaczynają walczyć z całą swoją furią i brutalnością.
  I Goebbels zabrał głos. Szef Ministerstwa Oświecenia Publicznego i Propagandy zauważył:
  "Rosja jest krajem wielonarodowym, a Rosjanie wcale nie stanowią większości. Powinniśmy to wykorzystać i skłócić te narodowości!"
  Hitler energicznie skinął głową:
  "To całkiem rozsądny pomysł! A ty i twoi poplecznicy powinniście się tym zająć. Przede wszystkim musimy oddzielić Chińczyków i Hindusów - dwa najliczniejsze narody w Imperium Carskim!"
  Goebbels skinął głową, opierając ją o chudą szyję:
  "Właśnie to robimy, mój Führerze! Nastawiać naszych wrogów przeciwko sobie i zniszczyć integralność Imperium Rosyjskiego! To nasze credo!"
  Himmler zauważył:
  - To jest tak: lepiej być pierwszym we wsi, niż drugim w mieście!
  Hitler zaśmiał się i zauważył:
  - Ale my mówimy inaczej! Lepsza złota rybka w morzu niż dorsz w akwarium!
  Mainstein zauważył:
  - Kto ma silniejszą armię, ten wygra!
  Guderian skinął głową i dodał:
  "Czołgi są potężne! Musimy zwracać na nie większą uwagę. Pantera-5 i Tygrys-5 będą naszą najważniejszą, a może nawet najważniejszą siłą!"
  Rommel dodał:
  "A także lotnictwo! W nowoczesnej wojnie czołgi i lotnictwo muszą ze sobą współdziałać. A wtedy nastąpią spektakularne zwycięstwa, postępy, spektakularne sukcesy, które doprowadzą wroga do szału! A my, Niemcy, jesteśmy narodem zwycięzców!"
  Hitler spojrzał na pole bitwy. Dziewczyny były dobrze wyszkolone i walczyły. Ale jak dotąd nie było wśród nich żadnych poważnych rannych. A jednak widok pięknej dziewczyny ociekającej krwią, z twarzą wykrzywioną cierpieniem, jest tak ekscytujący.
  Z drugiej jednak strony, byłoby wstydem zabijać takie przedstawicielki płci pięknej.
  Hitler powiedział z patosem:
  "Tak, my, Niemcy, jesteśmy wyjątkowym narodem i ludem, prawdziwie stworzonym do podboju i zdobywania! I zwyciężymy!"
  Choć w rzeczywistości, w głębi duszy, Führer nie jest tego taki pewien. Latające dyski, zwłaszcza przeciwko wojskom lądowym, nie są aż tak skuteczne, a przewaga technologiczna Trzeciej Rzeszy nie jest aż tak duża.
  Postęp wojsk Führera został skutecznie powstrzymany, a wojska alianckie ponoszą porażki.
  Najważniejszą przewagą Rosji jest jej miażdżąca przewaga w zasobach - ludzkich, materialnych, naturalnych i przemysłowych. Na przykład, w granicach Rosji znajdują się Stany Zjednoczone, a to oznacza mnóstwo fabryk i zakładów. A jaki jeszcze potencjał ma Rosja?
  Jedna z dziewcząt została ranna i upadła. Maur podbiegł do niej i przypalił jej bosy obcas rozpalonym do czerwoności łomem. Dziewczyna ocknęła się i poderwała. Walka została wznowiona.
  Hitler westchnął ciężko. Jego dzieciństwo było burzliwe. Na wsi był przywódcą i prowodyrem. Ale w szkole Führer był tak pobity, że nawet uciekł. Chciał zostać artystą, uważając, że ludzie kreatywni są mniej kłótliwi.
  Tak, Hitler miał wiele nieprzyjemnych wspomnień z młodości. Na przykład palił nawet papierosy. Wypalał do trzydziestu papierosów dziennie, ale potem znalazł w sobie siłę woli, żeby rzucić. Nawiasem mówiąc, Stalin był pod tym względem w niekorzystnej sytuacji - brakowało mu silnej woli, żeby rzucić!
  Hitler rozważał również nowe rodzaje broni.
  Broń rakietowa okazała się niewystarczająco celna i zbyt droga, by być skuteczną. Potrzebne było coś innego. Naziści byli zajęci poszukiwaniami takiej broni. Jednym z pomysłów były drony.
  Ale masowa produkcja dronów wymaga czasu. A do sterowania nimi drogą radiową potrzebne są lekkie kamery wideo o wysokiej gęstości. A technologia jeszcze nie doszła do tego punktu. Owszem, można je naprowadzać na ciepło lub dźwięk, co jest obiecujące. Mogą też niszczyć piechotę i czołgi z dużą szybkością. Ale to też zajęło trochę czasu. Co by było, gdyby III Rzesza miała ten czas?
  Dziewczyna upadła ponownie i tym razem, gdy przypalono jej bosy, okrągły obcas, ten tylko drgnął. Wyglądało na to, że nie ma siły walczyć.
  Führer dał zielone światło na zakończenie walk. Jego sumienie nagle się odezwało. W końcu wplątał się w krwawą awanturę. A dodając terytorium, Hitler chciał więcej. I rzeczywiście, Rosja posiada ogromne terytoria - ogromną ich liczbę, a także ogromną populację.
  Ale spróbuj to przełknąć. A wróg rzeczywiście jest silny. Michaił Romanow jest największym zdobywcą w historii. I nie ma co do tego wątpliwości. A Hitler postanowił przejąć koronę. I to jest prawdziwe ryzyko. Carska Rosja miała dziesiątki tysięcy czołgów i samolotów i nadal produkuje je w ogromnych ilościach. Co daje Rosjanom i innym narodom ogromną władzę.
  To prawda, że Chińczycy, Hindusi, a zwłaszcza Amerykanie, nie zostali jeszcze w pełni zasymilowani. Można to wykorzystać. Propaganda, w tym propaganda wywrotowa, musi zostać wdrożona. I to może być skuteczniejsze niż Pantera-5, która jeszcze nie weszła do produkcji. Tak więc, naprawdę, należy wykorzystać tajną armię i propagandę, aby zdezorganizować narody imperium carskiego. I być może rzeczywiście uda się to stworzyć i powtórzyć.
  Tymczasem trwała kolejna walka gladiatorów. Dwie piękne dziewczyny walczyły z niedźwiedziem. Bestia była dość niebezpieczna. Ale wojownicy byli dość doświadczeni i jeden z nich zręcznie zarzucił sieć za zwierzę i zaczął dźgać je trójzębem. Drugi walczył z bestią mieczem, również z powodzeniem.
  Dziewczyny były prawie nagie. Nawet niedźwiedź zdołał zerwać stanik rudowłosej pazurem, odsłaniając jej piersi z szkarłatnymi sutkami. I wyglądało to naprawdę pięknie.
  Hitler wykrzyknął:
  - Wow - super!
  Dziewczyny nadal okładały niedźwiedzia pięściami. Führer myślał, że mogą pokonać nawet rosyjskiego potwora. Choć wróg był niewątpliwie niebezpieczny i miał kły. A gdyby naprawdę się za to zabrali, nawet Trzecia Rzesza miałaby ciężki orzech do zgryzienia. Tak czy inaczej, trafili w ślepy zaułek.
  Sam Hitler rozumiał, że toczenie wojny z tak rozległym krajem nie jest najlepszym pomysłem. Obawiał się jednak, że jeśli sam jej nie zainicjuje, Michaił Romanow go wyprzedzi. Jak napisał jeden z autorów w książce "Jack Strawberry", jeśli walka jest nieunikniona, lepiej zaatakować pierwszy.
  A Führer podjął ryzyko, zwłaszcza że cała koalicja państw faszystowskich przyłączyła się do bitwy. I rozpoczęli wielką ofensywę. I początkowo udało im się poczynić pewne postępy.
  Führer pokładał duże nadzieje w serii Panther, zwłaszcza w wersji E. Pojazdy charakteryzowały się dobrą konstrukcją: silnik i skrzynia biegów były zamontowane obok siebie, a skrzynia biegów bezpośrednio na silniku. Planowano również obniżenie pojazdu - tylko dwóch członków załogi w pozycji leżącej. Dzięki temu pojazdy miały być jeszcze lżejsze i bardziej zwrotne, co utrudniłoby ich trafienie!
  Hitler zawołał:
  Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć,
  Tygrys wyszedł strzelać!
  Nagle Pantera startuje,
  I uderzy w Rosjan z całą mocą!
  A pomysł umieszczenia dwóch członków załogi w pozycji leżącej z małą wieżyczką wydawał się bardzo kuszący.
  A jeszcze lepiej byłoby z jednym i małym chłopcem. Przynajmniej w formie działa samobieżnego. To byłby interesujący sposób na przełom.
  Jednym z powodów, dla których Hitler rozpoczął wojnę w 1949 roku, była obawa, że carska Rosja uderzy pierwsza. Choćby po to, by zdobyć wyłączną kontrolę nad światem! A lepiej działać wyprzedzająco niż dać się wyprzedzić.
  Führer zaryzykował. I szczerze mówiąc, gdyby zaatakowały go dziesiątki tysięcy rosyjskich czołgów, sytuacja Niemiec byłaby jeszcze gorsza.
  W tej chwili Führer obserwuje pojedynek gladiatorów. Walczą dwaj półnadzy chłopcy w kąpielówkach. Walczą bardzo agresywnie. Ale nie zaniedbują też ochrony.
  Hitler uważał, że takie dzieci są przyszłością Trzeciej Rzeszy i planety Ziemi.
  A gdzieś w innym wszechświecie Führer stał się piekielnym diabłem. I to jest poważne. A dlaczego? Bo nie lubił Żydów. Ale trzeba by być idiotą, żeby coś takiego zrobić. Mądry człowiek powiedziałby: zanim przejąłby władzę nad światem, nie byłoby Holokaustu!
  W tym świecie Hitler jeszcze nie zbudował komór gazowych i obozów śmierci. I tu nie jest jeszcze postrzegany jako szatan. Michaił nie ma więc jeszcze moralnej wyższości. A wojna jest, że tak powiem, równorzędna, mimo że Hitler i jego koalicja są agresorami.
  Mówiąc ściśle, na razie są na równych prawach, gdyż carska Rosja nie wykorzystała jeszcze w pełni swojego potencjału.
  Hitler wypił trochę soku marchwiowego z mieszanką mango i pomarańczy. To nieco uspokoiło Führera.
  Jeden z młodych gladiatorów został poważnie ranny i upadł. Dziewczyna w bikini przyłożyła pochodnię do jego bosej stopy. Płomień łapczywie lizał bosą piętę chłopca, który zerwał się na równe nogi. Walka trwała dalej.
  Hitler klasnął w dłonie i powiedział:
  - To jest niesamowite!
  To prawda, że gołe stopy chłopców są źródłem przyjemności, gdy się je piecze. Wystarczy przypomnieć markiza de Sade. Dziewczynom pieczenie bosych stóp sprawia jeszcze większą przyjemność. A Hitler też to uwielbiał...
  Chłopiec chybił jeszcze raz i upadł, krwawiąc.
  Führerowi nagle zrobiło się żal jasnowłosego, przystojnego chłopca i rzucił rękawicę na ring, ogłaszając koniec walki.
  Bitwa dobiegła końca. Zwycięski chłopiec otrzymał wieniec laurowy, a jego towarzysza wyniesiono na noszach.
  Hitler przemówił najgłośniej jak potrafił:
  - Chwała Wielkim Niemcom! Chwała bohaterom!
  ROZDZIAŁ NR 4.
  Wojna trwa. Naziści zostali praktycznie zatrzymani w Polsce, a sami padają ofiarą kontrataków wojsk rosyjskich.
  Wojowniczka Natasza atakuje. Bosymi stopami rzuca śmiercionośnymi pociskami. Rozdzierają one nazistów i ich sojuszników.
  Dziewczynka wystawiła język i pisnęła:
  - Ależ chłopcze!
  Wojownicy są bardzo agresywni i bosymi stopami rzucają grochem obezwładniającym.
  I tak Zoya walczyła z wielką energią i siłą. Strzelała tak zręcznie i szybko, i rzucała grochem potężnych ładunków wybuchowych bosymi, okrągłymi obcasami. I wybuchy nastąpiły.
  Tak dziewczyny walczyły z kolosalną energią.
  I tak Wiktoria walczyła. Użyła drutu elektrycznego. I uderzyła śmiercionośnym wyładowaniem. A nazistowskie czołgi dosłownie iskrzyły. Nawet nazistowskie pociski zaczęły detonować. I eksplodować, od wyładowań elektrycznych. I to było niezwykle śmiercionośne. A dziewczyny pracują. I jakie są piękne. A ich bose stopy są bardzo zwinne, a palce u nóg giętkie.
  I jak wdzięczne kształty gołych, okrągłych obcasów widoczne są na gołych podeszwach.
  Ale dziewczyny są pierwszorzędne!
  Wojownicy są wspaniali. Swietłana, na przykład, walczy znakomicie. Jak ona rozwala nazistów bazooką. I potrafi przebić faszystowski czołg przez bok. I są świetnymi strzelcami. A ich ciała są opalone, zgrabne, ledwo przykryte cienkimi paskami materiału.
  Piękne dziewczyny, miały cienkie talie i jędrne, silne biodra.
  Przepiękne dziewczyny, Veronica i Serafima, celowały w nazistów wyrzutniami granatów i inną tego typu bronią. Były takie piękne i eleganckie. I dziewczyny, prześliczne wojowniczki, walczyły. Okopały się bosymi stopami i zasypały nazistów ognistymi, śmiercionośnymi pchnięciami.
  Wojownicy są tak wspaniali. Ich nogi są tak nagie, a skóra ma czekoladowy odcień od opalenizny. I jakże piękna, a do tego są umięśnieni i niesamowicie seksowni.
  Dziewczyny tańczyły i kręciły swoimi rzeźbionymi, kafelkowymi brzuchami. Spójrzcie, jakie są piękne i słodkie. Jakie niesamowite wojowniczki.
  Oto dziewczyny, Elena i Elizawieta, walczące w zupełnie nowym dziale samobieżnym. To nowo ukończony model eksperymentalny. Wyobraź sobie siebie w 1,2-metrowym pojeździe z dwiema leżącymi w środku dziewczynami. Sterują nimi, naciskając przyciski joysticka bosymi, zgrabnymi stopami. Jest tam też całkiem niezłe działo. A wojownicy strzelają do czołgów Wehrmachtu.
  Obie dziewczyny są prześlicznymi blondynkami. Jakie cudowne, jasne, kręcone włosy mają. I pachną drogimi perfumami.
  Ich ciała są opalone i prawie nagie. Cienki pasek materiału na piersiach, a uda i majtki niczym nitki. Jakież to wspaniałe i piękne.
  I są wspaniałe. I takie szybkie. A ich nogi są cudowne.
  A młodzi wojownicy wycelowali śmiercionośnymi wyrzutniami.
  A oto kilka innych dziewczyn działających w różnych miejscach.
  Po strzelaninie Alice i Angelica zjadły lekką przekąskę. Zjadły dwa jajka na twardo, lekko solone. Większa, rudowłosa dziewczyna również wzięła udko kurczaka. Zjadła je pieczone nad ogniem, dodając odrobinę pieprzu.
  Po czym obie dziewczyny uderzyły się nawzajem bosymi stopami i zaśpiewały:
  Jesteśmy dziewczynami o zmiennem pięknie,
  Kto walczy o marzenie...
  A nasze stopy są nagie i bose,
  Odkrywając nieziemskie piękno!
  Po tym okrzyku Angelica rzuciła śmiercionośnym bumerangiem bosymi palcami stóp. Przeleciał obok i odciął głowy kilku nazistowskim żołnierzom. Potem wrócił, zakrwawiony, i wpadł w bosą stopę dziewczyny. Jakież to było cudowne i wspaniałe.
  Angelica napisała na Twitterze:
  - Ty strzelasz celniej, Alicjo, ale jak ja mogę!
  Blondynka odpowiedziała z uśmiechem:
  - Jasne, że możesz, i to bardzo dobrze! Ale spójrz!
  I wojowniczka strzeliła, a trzech niemieckich żołnierzy padło natychmiast. To był wspaniały strzał. Potem strzeliła jeszcze raz i jeden żołnierz padł, a padając, nacisnął spust karabinu maszynowego i zmasakrował kilkunastu faszystów naraz. To było niesamowite.
  Rudowłosy wojownik zauważył:
  - Tak, to niesamowite! Można powiedzieć, że jesteś supersnajperem!
  I ona też rozłożyła łóżko. I położyła oficera. Jacy fajni wojownicy.
  Ale potem piechota się wyczerpywała i nadjechały czołgi serii E. Pojazdy te były przysadziste, dobrze opancerzone, z długimi lufami. I posuwały się naprzód niczym żółwie.
  Alicja wystrzeliła i przerwała celowanie, po czym zaśpiewała:
  Zło jest dumne ze swojej mocy,
  I wygląda na to, że cały świat się z nim pogodził...
  Ale cherubin rozpościera skrzydła,
  A faszystowskim potworom damy w czoło!
  Angelica krzyknęła z wściekłością, również aktywnie strzelając:
  Rosyjska broń święta,
  Którego Swaróg nam wykuł...
  Nie boimy się upałów i chłodów zimy,
  Biały Bóg pomaga dziewczynom!
  Obie wojowniczki zademonstrowały swoje niezwykłe umiejętności. Alisa strzelała do celowników czołgów. A Angelica, bosymi stopami, podniosła ładunek wybuchowy i rzuciła go pod gąsienice maszyny Hitlera. Wybuchł, rozrywając metal i Panther-4 zatrzymał się. A potem zaczęła obracać wieżą, strzelając na oślep.
  To było naprawdę niesamowite i fajne. I obie dziewczyny wybuchnęły śmiechem. Nazistowski czołgista próbował uciec, a kula trafiła go prosto w oko - Alisa nie chybiła. Jest naprawdę piękna.
  A Angelica, swoimi zgrabnymi, silnymi palcami, po raz kolejny chwyciła coś naprawdę śmiercionośnego. Złapała to i rzuciła. Trafiło w lufę. A potem czołg stracił zdolność strzelania.
  Co można powiedzieć o Pantherze-4? To dość ciężki, choć dobrze chroniony czołg o masie siedemdziesięciu pięciu ton. Ma działo kalibru 105 milimetrów i lufę o pojemności 100 litrów. Wyobraźcie sobie, jak imponująca jest ta lufa. A Alicja wrzuciła do niej groszek. I to swoją bardzo uwodzicielską, bosą stopą. Materiał wybuchowy trafił prosto w środek lufy, potoczył się i eksplodował razem z pociskiem odłamkowo-burzącym.
  Tak właśnie eksplodował z potworną siłą. I oderwał wieżę Pantery-4. Pojazd ma dobry pancerz - przód wieży ma 250 milimetrów grubości i jest pochylony, przód kadłuba ma 200 milimetrów grubości i jest pochylony pod kątem 45 stopni, a boki mają 170 milimetrów grubości i są pochylone. Można powiedzieć, że to przepotężny pojazd! Jest po prostu za ciężki. Pantera-3 jest lżejsza i zwrotniejsza. Ale jest szczególnie słabsza po bokach. A jej działo ma mniejszy kaliber, 88 milimetrów.
  Ale jest tańszy, łatwiejszy w produkcji, a silnik rozpędza się do 1200 koni mechanicznych. Daje mu to prędkość maksymalną nieco ponad sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, pomimo wagi sześćdziesięciu jeden ton. Oba te czołgi były nadal uważane za czołgi średnie w III Rzeszy. A co z Tygrysami? Tygrys-3 waży dziewięćdziesiąt trzy tony, a Tygrys-4 sto dziesięć ton. Ten drugi to potężna maszyna i żaden rosyjski czołg nie może się z nim zmierzyć w walce czołowej - nawet Aleksander-3 z armatą kalibru 130 milimetrów. I lufą długości 60 EL!
  To naprawdę dobry rosyjski czołg ciężki. Podobnie jak Petr-3, który jest uważany za czołg średni. Petr nie jest szczególnie ciężki, ważąc zaledwie trzydzieści sześć ton, ale oferuje dobrą ochronę czołową i zadowalającą ochronę boczną. Ma również działo 100 mm 56EL. Jest więc podobny do prawdziwego T-54. Brakuje mu trochę prędkości w starciu z Panterą-3 i jest gorszy od Pantery-4 pod względem pancerza i uzbrojenia. Jest jednak stosunkowo łatwy w produkcji, a jest ich wiele. Może zniszczyć Panterę-3 z dystansu, a nawet przebić jej przedni pancerz pociskiem kumulacyjnym, choć nie jest to łatwe. Panterę-4 można natomiast zniszczyć z boku.
  A oto Angelica, rzucająca ładunkiem wybuchowym bosymi stopami, celując nim w lufę czołgu Tygrys-4. To działo kalibru 128 milimetrów - 100 EL - wyobraź sobie siłę i prędkość pocisku o masie 28 kilogramów. To prawdziwa moc.
  A Angelika zdeformowała taką lufę wybuchem, podrzucając bosym obcasem wybuchową paczkę pyłu węglowego. I niemiecki czołg stracił zdolność strzelania. I jak jego lufa skręciła się w precla.
  Rudowłosa dziewczyna śpiewała:
  Ruszymy do walki śmiało,
  Za Świętą Ruś...
  I będziemy nad nią płakać,
  Młoda krew!
  Obie dziewczyny zmuszone są zmienić pozycję. Są ostrzeliwane z moździerzy. Dodatkowo z góry nacierają samoloty szturmowe. Dziewczyny, odpowiadając ogniem, wycofują się. Ich gołe, okrągłe, różowe pięty są nadal widoczne.
  Alicja oddała strzał tak celny, że nazistowski samolot szturmowy zanurkował, zostawiając za sobą dymiący ogon, i rozbił się. W powietrze uniósł się słup dymu.
  A w tym samym momencie iskry ognia skakały w górę i w dół.
  A dziewczyny podskoczyły i pokazały zęby, białe jak kreda.
  Wspaniałe piękności. Powiedzmy, że są najwyższej klasy. Emanują zarówno erotyczną, jak i seksualną siłą. To właśnie te dziewczyny. Zazwyczaj są półnagie, praktycznie cały czas. Nawet zimą ich stopy są bose, a jedynie piersi i uda ledwo zakryte cienkimi paskami materiału.
  To takie cudowne dziewczyny. I są słońcem maja, jak powiedział poeta! Urocze i miłe.
  Oto na przykład Gerda i Charlotte torturują chłopca w wieku około czternastu lat. Torturują go w sposób wręcz mistrzowski. Wciągają go na ruszt i opuszczają do kotła z wrzącą wodą. Robią to bardzo powoli, a bose stopy chłopca są skute w stalowe dyby. To powoduje podwójny ból: od rozciągania i od wrzącej wody. Jakież to okrutne stworzenia, te dziewczyny, z ich anielskim wyglądem. Jakież piękności. A kiedy zaczynają torturować... Najpierw oblewały chłopca wrzątkiem. Potem przypalały mu włosy pod pachami pochodnią, co również było bardzo bolesne. A potem zaczęły łamać mu żebra rozpalonymi do czerwoności szczypcami.
  Oto, jakie to są okrucieństwa. Dziewczyny naprawdę są - powiedzmy - katkami. I naprawdę czerpały przyjemność z tortur. A każdy, kto w to wątpi, powinien przeczytać Markizę de Sade. Właśnie taką przyjemność i rozkosz niesie ze sobą proces tortur. Zwłaszcza nastoletni chłopak, opalony, muskularny, przystojny i jasnowłosy. Jak dziewczyny mogłyby go nie dręczyć? Mało prawdopodobne, żeby którakolwiek z nich odmówiła czegoś takiego.
  Gerda zauważyła w tej sprawie:
  - Kiedy przypalasz skórę chłopców, zapach jest niezwykle przyjemny!
  Charlotte oblizała wargi i potwierdziła:
  - To jak pieczenie prosiaka! I wiesz, jakie to pyszne! Kanibalizm to nasza specjalność!
  I obie dziewczyny - blondynka i ruda - uderzyły się czołami i zaśpiewały:
  Jesteśmy najsilniejsi na świecie,
  Spuścimy wszystkich naszych wrogów w toalecie!
  Ojczyzna nie wierzy łzom,
  A My damy Mishce z koroną solidnego klapsa w głowę!
  Tak, to całkiem niezłe myśliwce. Czołg Tygrys-4 to prawdziwa siła przełomowa. Ale jest też rodzina "Lew". Pierwszy z tych czołgów ważył dziewięćdziesiąt ton i przypominał Tygrysa-2, tylko większy, z grubszym pancerzem i działem większego kalibru. Czołg "Lew" nigdy nie wszedł do produkcji. Jego przedni pancerz kadłuba miał 150 milimetrów grubości i był nachylony pod kątem 45 stopni, podczas gdy przedni pancerz, dzięki osłonie działa, miał 240 milimetrów grubości, a boki kadłuba i wieży miały 100 milimetrów grubości i były nachylone. Ogólnie rzecz biorąc, pojazd był dobrze chroniony jak na 1943 rok, nawet z boków, biorąc pod uwagę uzbrojenie pojazdów radzieckich. Działo było potężne; mogło zniszczyć wszystkie siły alianckie z dystansu, a dzięki większemu kalibrowi 105 milimetrów, miało silny ładunek odłamkowo-burzący i zadawało wysokie obrażenia od pojedynczego strzału.
  Czołg nigdy nie wszedł do produkcji, ponieważ silnik o mocy 1000 koni mechanicznych, który powinien zapewniać zadowalającą manewrowość dla takiego cudu techniki, nie był gotowy do masowej produkcji. A przy silniku o mocy 700 koni mechanicznych prędkość była zbyt niska. A gdyby Tygrys II, ważący 68 ton, stale się psuł, co stałoby się z Lwem? Ale czas mijał i nazistowskie Niemcy zaczęły wprowadzać do produkcji silniki turbinowe. Tak powstał "Królewski Lew", uzbrojony w wyrzutnię rakiet, 300-milimetrowy pancerz przedni, 200-milimetrowy pancerz boczny i silnik o mocy 1800 koni mechanicznych. Z tym silnikiem jego prędkość na drodze, ważący 100 ton, sięgała 60 kilometrów na godzinę.
  To była naprawdę zabójcza maszyna. Jeździły nią Gerda, Charlotte, Krisina i Magda.
  Dostali to w ramach eksperymentu. To, że tak powiem, całkiem potężna rzecz.
  Niemieckie dziewczęta jeździły w samych bikini, naciskając guziki bosymi palcami u stóp.
  Gerda zauważyła:
  "Nasza wyrzutnia rakiet ma półautomatyczny mechanizm ładowania. I możemy strzelać znacznie częściej niż Sturmtiger. I to będzie niszczycielskie".
  Charlotte zachichotała, szczerząc wilcze zęby:
  - Teraz zobaczymy!
  Dziewczyny testują potężny czołg "Królewski Lew" i demonstrują jego możliwości.
  A potem Gerda nacisnęła bosymi palcami przycisk joysticka. I bomba rakietowa, z niszczycielską siłą, wystrzeliła. I uderzyła w rosyjskie pozycje.
  Blondynka zaczęła ryczeć:
  Kocham was, siostry, kocham was,
  To przyjemność dla sióstr żyć,
  Z Führerem Adolfem,
  Nie ma się czym martwić!
  Wojownicy są naprawdę radośni. I nie mogę powstrzymać się od lekkiej ironii.
  Wtedy Charlotte wystrzeliła ze swojej wyrzutni bomb dar zniszczenia. Rudowłosa Paisiya również posłała coś niezwykle śmiercionośnego. Co za kobieta!
  I śpiewała także:
  Jestem taką straszną czarownicą,
  A jej włosy są jak ogień...
  Zimą walczę boso,
  I nie dotykaj mnie, chłopcze!
  Wojownicy tutaj są naprawdę fajni. I oto nadchodzi Christina. Też jest fajną dziewczyną, z żółto-rudymi włosami. Bardzo ładna. Lubi przystojnych młodych mężczyzn. Po prostu rewelacyjna, można by rzec. Co za dziewczyna. I zrzuciła bombę rakietową z ogromną siłą. Teraz rozpoczęła się mordercza rzeź.
  A zaraz po niej Magda strzeliła. Olśniewająca piękność - miodowoblond kobieta. I powiedzmy, że naprawdę olśniewająca. Jej stopy też są bose i zgrabne. Naprawdę jest olśniewającą pięknością. I naciska przycisk swoim bosym, okrągłym, różowym obcasem. I dar zagłady leci w stronę rosyjskich wojsk.
  I oto znów nadchodzi Royal Lion. Jego unikalne uzbrojenie oferuje trzysta milimetrów pancerza przedniego pod kątem czterdziestu pięciu stopni. I nawet pociski kumulacyjne nie są w stanie go przebić. Przynajmniej nie od przodu.
  Gerda zauważyła z uśmiechem:
  - A my naprawdę jesteśmy czarownicami!
  Magda napisała na Twitterze:
  - A czarownice walczą o wielkie marzenie!
  Dziewczyny były wesołe. Jeśli pociski trafiły, odbijały się od czoła jak groch.
  Tylko SAU-203 mógł przebić taki pojazd w ataku czołowym. Nadal jednak konieczne jest opracowanie pocisku przeciwpancernego.
  Jest on jednak aktywnie rozwijany i wkrótce wejdzie do służby.
  Dziewczyny pamiętały, jak przesłuchiwały pewną piękność. Przywiązały ją do drzewa i uniosły jej ręce nad głowę. Potem wzięły latarkę i przystawiły ją do jej nagiej piersi. I trzeba przyznać, że to było dość bolesne.
  Christina zauważyła ze śmiechem:
  - To wspaniale!
  A dziewczyny śmieją się i szczerzą zęby. To naprawdę piękne kobiety - super.
  Jeździli więc dalej, rozjeżdżali rosyjskich żołnierzy gąsienicami swojego pojazdu i znowu się śmieją.
  Niemcy mają również Mamuta, kolejny potężny pojazd. Waży ponad dwieście ton, co niezwykle utrudnia transport kolejowy. Jest jednak mocno opancerzony i uzbrojony. Nigdy nie wszedł jednak do produkcji - jest niepraktyczny. Małe, ale szybkie pojazdy są o wiele lepsze. Jednak ten przypadek to zupełnie inna historia.
  Gerda i jej drużyna, mając już wyczerpane wszystkie rakiety, postanowili zagrać w Go, jednocześnie uzupełniając amunicję.
  I to było całkiem interesujące. Wojownicy rozkładali białe i czarne kamienie. A gra była całkiem sprytna.
  Charlotte, przesuwając komórki i kamyki, zanotowała:
  - W pewnym sensie jest to lepsze niż szachy!
  Christina zgodziła się:
  "Naprawdę jest o wiele lepiej! Chociaż szachy też są dobre. Weźmy na przykład obronę sycylijską; stwarza ona ogromną asymetrię i mnóstwo możliwości".
  Magda zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  "A obrona Nimzowitscha też nie jest zła! Ma kilka naprawdę niesamowitych ruchów!"
  Gerda skinęła głową na znak zgody:
  - Będziemy się tym bawić aż po migdałki!
  Charlotte zauważyła z uśmiechem:
  - No i co z tego, nawet jeśli gra nie będzie zgodna z zasadami, to i tak damy radę, frajerzy!
  Dziewczyny utknęły w grze. Były przewrócone i zbite figury. Co jest bardzo miłe. Nawiasem mówiąc, czarne rozpoczynają grę w Go, co daje im przewagę.
  Podczas sparingu Alisa i Angelica schowały się w ziemiance. Uzupełniły też swój ekwipunek bojowy. Po walce były w dobrych nastrojach.
  Angelica zapytała Alicję:
  - Lubisz chłopców?
  Blondynka uśmiechnęła się i zapytała ponownie:
  - W jakim sensie tego słowa i w jakim wieku!
  Rudowłosa skinęła głową z uśmiechem:
  Kiedy kobiety mówią "chłopcy", nie oznacza to, że mają na myśli małych chłopców. Tak samo jest, gdy mężczyźni mówią "dziewczynki!".
  Alicja roześmiała się i zauważyła:
  - Czasami chłopcy potrafią być zwinni!
  Angelica zauważyła:
  - Potrafimy stworzyć coś tak spektakularnego, że jego ognisty blask sięgnie samego nieba!
  I obie dziewczyny zaczęły śpiewać:
  Ogień jest najjaśniejszym płomieniem,
  Moja miłość płonie...
  Choć wróg jest przebiegły i zdradziecki,
  Ale będzie zepsute!
  Dziewczyny grały z wielką energią. I zaczęły przesuwać kamienie Go bosymi palcami. I robiły to pięknie i bardzo zręcznie.
  Tymczasem hitlerowskie projektory gazowe strzelały. Emitowały potężne strumienie energii. Wszystko płonęło i eksplodowało. A ziemia zamieniała się w piekło.
  Piękne dziewczyny, Ewa i Frida, leciały dyskokształtnym statkiem powietrznym. Wykorzystując jego możliwości, po prostu taranowały rosyjskie samoloty. I było to niesamowicie skuteczne. Piękności naciskały przyciski joysticka bosymi stopami.
  A lot trwał dalej, leciał, to przyspieszając, to zwalniając. I wykonywał taran za taranem.
  Ewa wzięła ją i zaśpiewała:
  Jednym ciosem zmieciemy wroga,
  Potwierdzimy naszą chwałę stalowym mieczem...
  Nie na darmo zniszczyliśmy USA,
  Rozbijemy Mishkę na kawałki!
  I jak się śmieją i szczerzą zęby. Takie właśnie są dziewczyny. I dyskokształtny statek znów przyspiesza, piękności wciskają się w fotele. A potem rosyjski bombowiec frontowy zostaje trafiony. I dosłownie zostaje spłaszczony. A odłamki latają we wszystkich kierunkach.
  Niemieckie dziewczęta wybuchnęły śmiechem i zaczęły kołysać swoimi nieźle rozwiniętymi biodrami.
  Uwielbiali też torturować chłopców. I stosowali różne metody tortur. Ale szczególnie upodobali sobie rażenie prądem. I stosowali je dość powszechnie. Byli brutalni. I wyobraźcie sobie, co przeżywali młodzi wojownicy, którzy wpadli w ich ręce.
  Ewa wzięła ją i zaśpiewała:
  W nas jest wielka moc,
  Potrafimy wymazać góry...
  Dziewczyna ma pięść,
  Mnóstwo różnych spotkań!
  Wojowniczka wybucha śmiechem. Jej dyskowiec znów przyspiesza. Jego opływowy przepływ laminarny uniemożliwia zestrzelenie, ale nie jest też w stanie strzelać. Dlatego taranuje cele powietrzne. Na szczęście może osiągnąć prędkość nawet dwukrotnie przekraczającą prędkość dźwięku.
  Na szczęście niemieckie samochody są drogie i trudne w produkcji. Dlatego nie ma ich zbyt wiele.
  Frida zachichotała i zaśpiewała:
  Dolina Kosmosu,
  Zasłona śmierci...
  Drapieżne bagna,
  Ona łapczywie wciągnęła pokarm!
  A wojowniczka podeszła i wystawiła język. Taka właśnie jest wojowniczką. A co zrobiła z tym językiem - można sobie tylko wyobrazić.
  Dysk kontynuował lot, co jakiś czas skręcając i zmieniając trajektorię. Wyglądało to bardzo imponująco.
  I tak lecą głęboko na terytorium Rosji. Myśliwce atakują. Próbują uciec, ale to na nic. Latający dysk ich dogania. I dosłownie taranuje. Działa przeciwlotnicze strzelają, ale bezskutecznie. Po prostu tworzą wiry ognia. A pociski trafiają w przepływ laminarny. Właśnie to się dzieje.
  A te, którym nie udało się wybuchnąć, rozlatują się w różnych kierunkach lub grzechoczą na krawędziach.
  Ewa zauważyła z uśmiechem:
  - I mamy cudowną broń!
  Frida zgodziła się z tym:
  - To naprawdę cud!
  I obie dziewczyny zaczęły uderzać bosymi stopami. Były takie piękne i agresywne. I strzelały niesamowicie celnie. A raczej, po prostu zdobyły je siłą i taranowaniem. Chociaż nazistowskie Niemcy chciały uzbroić je w broń laserową. Co mogło wpłynąć na przebieg wojny.
  Ale broń laserowa jest za duża, zbyt niedoskonała i niebezpieczna, żeby ją posiadać.
  Ewa zachichotała i zaśpiewała:
  A kto zatrzyma ten przepływ,
  Rzeki krwi i wściekłości...
  Promień lasera uderzy w twoją skroń,
  I w mgnieniu oka mężczyzna zniknął!
  Frida, tupiąc bosymi, smukłymi stopami, dodała:
  I taki chaos,
  Zalał wszechświat...
  Smutny los ludzkości,
  Znieś ból i cierpienie!
  A młodzi wojownicy zerwali się i znów zaczęli kręcić dyskiem.
  W carskiej Rosji szybko rozwijano wiązkę laserową, która mogłaby przeniknąć przez przepływ laminarny otaczający latający dysk. To był świetny pomysł. Ale laser wymagał potężnego źródła energii. W tym przypadku potrzebna byłaby cała elektrownia. Pojawił się pomysł wykorzystania baterii plutonowych. To byłaby poważna sprawa. A taki laser miałby praktyczną moc, co byłoby fantastyczne.
  Z powierzchni dziewczyna o imieniu Nicoletta wystrzeliwuje sterowany radiowo pocisk. Leci on w kierunku latającego spodka Hitlera. Dziewczyny piszczą ze strachu i próbują uciec. Ale pocisk przyspiesza i eksploduje. Latający spodek się trzęsie. A wojownicy piszczą:
  Bohaterowie uciekają przed pościgiem,
  Nieznajomy wpadł do środka i nie chciał nas dogonić!
  Oto kolejne dziewczyny puszczające latawce. Są takie słodkie. I mają na sobie tylko bikini. A ich figury są po prostu niesamowite.
  A ich bose stopy przelatują obok. To prawdziwe dziewczyny. Można powiedzieć, że są super.
  I jak wystrzeliwują rakiety z Gradu. To ma zabójczy skutek.
  Veronica i Aurora śpiewały, uderzając palcami o bose, różowe, pełne gracji stopy - oto dziewczyny.
  Na otwartym polu znajduje się maszyna Grad,
  Za nami Rosja, Moskwa i Arbat!
  Dziewczyny są odważne, dziewczyny są odważne,
  Rosja jest za nimi! Rosja jest za nimi!
  Tutaj dziewczyny walczyły z dziką furią. I tutaj używały granatów igłowych przeciwko Niemcom. I uderzały z całą siłą i energią.
  Augustyna tupała bosymi, wyrzeźbionymi stopami, zostawiając za sobą krwawy ślad. Rudowłosy wojownik krzyknął z dziką furią:
  Będziemy walczyć do końca,
  Pokonamy wszystkich zatwardziałych faszystów...
  Sprawmy, by nasze serca biły,
  W imię jasnego caratu!
  Wojowniczka Wiktoria krzyknęła z wściekłością:
  Rozniesiemy wszystkich wrogów Rosji,
  W promiennym raju będzie słońce!
  ROZDZIAŁ NR 5.
  I tak Stalin-Putin postanowił trochę poeksperymentować. On również był genialnym strategiem, zwłaszcza w swoich fantazjach, i nie przestawał wymyślać.
  Oleg i Margarita się obudzili. Oddział dzieci, odpocząwszy, ruszył ponownie naprzód, atakując tyły nazistów, zakłócając łączność. Tacy właśnie byli bojownicy i aktywni pionierzy.
  A konkretnie, zaatakowali jednostkę czołgów przemieszczającą się przez pole. Pantera-4 to wspaniały pojazd sam w sobie - dobrze chroniony z boku.
  Co prawda ważył siedemdziesiąt pięć ton, ale potężny silnik turbiny gazowej o mocy półtora tysiąca koni mechanicznych to rekompensował.
  Oleg i Margarita przygotowali specjalny groszek z dodatkiem antymaterii. Rozdali go pozostałym dzieciom. A młodzi leniniści czaili się w zasadzce, kryjąc się na drzewach, gdy ta groźna kolumna jechała autostradą.
  Niemieckie czołgi wyglądały przerażająco. Ich płyty pancerza były stromo nachylone, a ich działa miały kalibry 105 mm i 100 EL, co sprawiało, że wyglądały przerażająco. Wyobraźcie sobie tylko, jak imponujący był ten filar.
  Dziewczyna Swietłana pisnęła:
  - Boję się!
  Chłopiec Paszka odpowiedział:
  - Nie okazuj strachu swoim wrogom!
  Oleg powiedział pewnie:
  - Jeden strzał wybuchnie tak głośno, że nawet tak potężny czołg jak Panther-4 straci wieżę!
  Chłopiec Timur był zaskoczony:
  - Naprawdę! Z takiego małego groszku?
  Margarita pisnęła:
  - Mały, ale potężny!
  Rzeczywiście, dzieci były gotowe do strzału. Pantera-4, ważąca siedemdziesiąt pięć ton, była uważana w niemieckim Panzerwaldzie za czołg średni. I to bardzo praktyczna maszyna. Można nawet powiedzieć, że jest fajna.
  A potem Oleg wydaje komendę. Granatniki lecą i uderzają w wieże potężnych czołgów. I rzeczywiście, rozbrzmiewają potężne, skoncentrowane eksplozje, a wieże zostają zerwane. Następuje coś w rodzaju zniszczenia bojowego.
  Można było zobaczyć wybuchające ogniste wiry i samochody zapalające się niczym oblane benzyną. I fajerwerki strzelające w niebo. To było naprawdę piękne. A duch walki dzieci się wzmocnił.
  Oleg i Margarita wystrzelili po tuzin groszków naraz. I dosłownie cała kolumna niemieckich pojazdów została zniszczona i unicestwiona.
  Po czym młody oddział zaczął się wycofywać. Wróg szybko wezwał odrzutowce szturmowe. To się nazywa brawura.
  Bose, opalone stopy dzieci błyszczały jak łapki króliczków. To był prawdziwy wyścig o przetrwanie.
  Hitler zaczął strzelać z karabinów i wystrzeliwać rakiety.
  Jednak dzieciom udało się już uciec, mimo że eksplodujące pociski i rakiety łamały drzewa jak zapałki.
  Kolumna pięćdziesięciu nowiutkich Panter-4 spłonęła doszczętnie. Nawet metal płonął i topił się. Załogi nie zdążyły uciec.
  Tak właśnie działały dzieci Terminatora. Szybko i skutecznie.
  Oleg śpiewał:
  Wielkość Rosjan została uznana przez planetę,
  Faszyzm został zmiażdżony ciosem miecza...
  Jesteśmy kochani i doceniani przez wszystkie narody świata,
  Cały kraj zmierza ku komunizmowi!
  Po drodze dzieci natknęły się na nazistowski patrol motocyklowy. Młodzi leniniści szybko ich rozgromili. Oleg nawet skoczył i kopnął nazistę w brodę bosym obcasem, krzycząc:
  - Chwała ZSRR! Chwała bohaterom!
  Margarita potwierdziła:
  - Chwała bohaterom-pionierom! Komunizm będzie z nami!
  Dzieci zabrały poległym Niemcom trofea, w tym monety i znaczki. U jednego oficera znaleziono również małą torbę zawierającą wyrwane złote zęby, skradzione broszki oraz kilka srebrnych widelców i łyżek.
  Chłopiec Petka zauważył:
  - Łupię tych drani!
  Oleg zauważył:
  - Wszyscy najeźdźcy tacy są - dla swojej wielkiej radości chcieliby coś złapać!
  Margarita zachichotała i zauważyła:
  - Przyjedziemy do Niemiec i zrobimy tam taką rzecz, że diabły się pochorują!
  Dziewczynka Swietka pisnęła:
  - I aniołom również, za to, że dopuścili do tak absurdalnego, krwawego chaosu i pozwolili Hitlerowi podbić niemal cały świat!
  Chłopiec Andreyka w czerwonym krawacie śpiewał:
  Tutaj w ZSRR lot jest stromy,
  Najwięksi na świecie...
  Führer, jesteś kompletnie głupi,
  Nasza wiara na planecie!
  Pionierka Verka tupała bosymi, małymi, opalonymi stopami i śpiewała:
  Ojczyzno moja, kocham cię,
  Gotowy odeprzeć atak złowrogich wrogów...
  Nie mogę przeżyć dnia bez miłości w sercu,
  Jestem gotów oddać za Ciebie życie!
  Grupa dzieci ruszyła dalej, tupiąc bosymi stopami w szybkim tempie.
  Twarz Olega promieniała. Wierzył w zwycięstwo. Komunizm naprawdę musi pokonać faszyzm!
  Młoda ekipa szła przez las. Liście kapały, gdzieś pohukiwała sowa - cóż za cudowny nocny krajobraz. Oleg czuł trawę, tak przyjemną, jak wtedy, gdy stopa jest bosa - czuć każdą nierówność, każdą gałązkę, każdy pączek, a te doznania są przyjemne dla dziecięcych stóp.
  Jak cudownie jest być chłopcem - zwłaszcza wiecznym. Masz młodość, wigor i energię, ale i ogromne doświadczenie. A z tobą jest też była dorosła - Margarita. Taka cudowna dziewczyna.
  Idą i Oleg zauważa:
  - Nadal chcę grać na komputerze!
  Margarita skinęła głową z uśmiechem:
  - Tak, to byłoby naprawdę interesujące!
  Chłopiec-geniusz zapytał:
  - Jaką grą komputerową się interesowałeś?
  Dziewczyna-wojowniczka odpowiedziała:
  - Uwielbiam zadania! Samo bieganie i strzelanie nie jest fajne!
  Oleg odpowiedział z uśmiechem:
  - Lubię militarno-ekonomiczne gry strategiczne. Zwłaszcza historyczne - są fantastyczne!
  Margarita zachichotała i zaśpiewała:
  Strategia jest ofensywna,
  Ale wierzę, że naród rosyjski się nie zachwieje...
  Wyślijmy Adolfa do domu wariatów na leczenie,
  Za nami są Łada i Biały Bóg, Rod!
  Dzieci przyspieszyły. Naziści wdzierali się coraz głębiej w ZSRR. Byli już w Mińsku. I zachowywali się tam dość brutalnie. A potem powiesili chłopca w czerwonym krawacie. Spalili go ogniem i pobili drutem kolczastym. To były tortury. Potem zaciągnęli go na szubienicę. I podnieśli za szyję. Biedny chłopiec i jego ciało przypominały bekon.
  Oleg to czuł. Wiedział, że faszyści też będą go torturować. Właśnie miażdżą nazistów. Dzieci to wojownicy i stali się całkiem twardzi. A wojownicy są młodzi.
  Po drodze znajdowała się wieża z karabinem maszynowym. Oleg strzelił do nazistów z procy, dosłownie niszcząc dwa karabiny maszynowe z zabójczą siłą. Punkt kontrolny został zneutralizowany.
  A dziecięca drużyna zdobyła kolejne trofea i kontynuowała swój bieg boso. Młodzi leniniści ścigali się i śpiewali:
  Strzelec śmieje się ogniście,
  A Maxim uderza jak błyskawica...
  Ta-ta-ta, mówi karabinier maszynowy,
  Ta-ta-ta, mówi karabin maszynowy!
  Po drodze dzieci pionierów zaatakowały kolejną kolumnę i zaczęły rzucać w nich granatami bosymi stopami. A Oleg rzucił bumerangiem i natychmiast odciął kilkanaście nazistowskich głów. To było naprawdę fajne.
  Dzieci-wojownicy wyskoczyły niczym anioły z ciemności. I zaczęły miażdżyć faszystów. Samochody, motocykle, a nawet pojazdy opancerzone zostały przewrócone. A potem czołg E-75 stanął w płomieniach po celnym rzucie bosą stopą Margarity!
  Jak cudownie to wyszło. Młoda drużyna walczyła. Chłopcy i dziewczęta byli wybitni. Oleg zorganizował swój dziecięcy oddział tak umiejętnie, że buty nazistów dosłownie się spaliły. Taka była zabójcza kanonada.
  Bose stopy chłopców i dziewcząt rzucały granaty bardzo celnie i szybko, nokautując wrogów.
  Oleg sam rzucił groszek, który wylądował w lufie dużego niemieckiego czołgu i wtoczył się do środka. A potem wybuchł. Amunicja eksplodowała, dosłownie otwierając wieżę.
  Tak właśnie ciężarówka Hitlera upada i miażdży. Żołnierze są tu różnych narodowości. Wielu jest czarnoskórych, walczących z wielką zaciekłością. A dzieci-wojownicy dosłownie ich rozjeżdżają. Młody zespół ciężko pracuje.
  Chłopcy i dziewczęta poruszają się krótkimi susami, ich bose pięty błyszczą.
  I atakują międzynarodówkę faszystowską. I robią to niezwykle sprytnie.
  Oleg krzyknął z wściekłością, wyrzucając z siebie bosym obcasem dar zagłady i rozdzierając nazistów:
  W imię Świętej Ojczyzny,
  Żołnierze walczą...
  Chłopiec idzie do bitwy boso,
  Strzela z karabinu maszynowego!
  Margarita rzuciła bosymi palcami u stóp worek z domowej roboty materiałami wybuchowymi, przewracając dwie ciężarówki i zaćwierkała:
  Choć ojczyzna nie jest mała, to jednak olbrzymia,
  Istnieją niezliczone galaktyki...
  Nasza rodzina rozpostarła zasłonę nad Rosją,
  Mamy szczęście, że żyjemy w magicznej krainie!
  A dzieci rzuciły się na nazistów na poważnie. Cały batalion faszystów, wraz ze sprzętem, został zmieciony przez oddział dziecięcy.
  Po zwycięstwie ostatni faszysta został zabity strzałem z procy w tył głowy. Upadł, przewracając motocykl.
  Chłopcy i dziewczęta, przestępując z nogi na nogę z bosymi, opalonymi stopami i zrogowaciałymi podeszwami, zaczęli zbierać trofea. I rzeczywiście, wielu faszystów okazało się posiadaczami skradzionych dóbr. Wśród nich były kolekcje złotych zębów, mostków i innych ozdób, rozmaite broszki, koraliki i monety. Niektórzy mieli nawet carskie złote monety.
  Znaleziono również dolary, które obok marek znajdowały się w obiegu w III Rzeszy.
  Dzieciaki działały energicznie i profesjonalnie. Załadowały łup na zdobyte motocykle. Potem ruszyły dalej. To była naprawdę waleczna drużyna.
  Oleg i Małgorzata, będąc nieśmiertelni, biegli szybko. Ich bose stopy przemknęły obok. Chłopiec i dziewczynka zaczęli śpiewać:
  Znaleźliśmy się w trudnych czasach,
  Gdzie Wschód jest zdradliwy i przebiegły...
  Chodzimy boso po kamykach,
  Nie ma w ogóle dywanu pod nogami!
  
  Chcemy znaleźć taką siłę,
  Podbić góry od razu...
  Krokodyla trzeba będzie rozerwać,
  A zły niedźwiedź zostanie zmiażdżony!
  
  Ruś znajdowała się pod rządami Czyngisydów,
  A horda podeptała Matkę Ziemię...
  Ile pasożytów zaatakowało,
  Oto rosyjski los!
  
  Fale z podziemnego świata atakują,
  A kopyta biły jak w bęben...
  Dla dobra naszej Matki Boga,
  Przygotuj miecz Swaroga, chłopcze!
  
  Łada dała początek potężnym Bogom,
  Wiedz, że jej moc jest wielka...
  Najszlachetniejsza nagroda czeka chłopaków,
  I wampirza porcja czosnku!
  
  Będziemy układać niewiernych w stosy,
  Posiekamy ich jak siano...
  Dziewczyny z umięśnionymi nogami,
  Potrafią pokonać swoich wrogów z całą mocą!
  
  Rozpędzamy chmury na niebie,
  Ku chwale Wszechmogącego Peruna...
  Walka to głupi pomysł,
  Szukaj złotej runy!
  
  Promień słońca świeci nad ziemią,
  To Jaryło oświetla drogę...
  Ktoś opętany przez szatana,
  Chce zgiąć naszą Rus w pięść!
  
  W wojnie nie ma drobiazgów,
  Jesteśmy wszędzie na Ziemi...
  Widzę, że ktoś dostał dwójkę.
  I szkodzi swojej rodzinie!
  
  Wiemy, skąd pochodzi siła,
  Wszechmogący Bóg Swaróg jest z nami...
  Umarli powstaną z grobu,
  Kiedy Biały Bóg przyjdzie na świat!
  
  Nie jest dobrze, żeby chłopaki się wycofywali,
  Trwajmy mocno w walce...
  Nawet jeśli rój okrów oszalał,
  Będziemy mogli naprawdę nimi pokierować!
  
  W eksterminacji twardych wojowników,
  I uwierzcie mi, dostali takiego kopa...
  Jabłka już dojrzewają,
  To jest właśnie ten rodzaj fajnego prezentu, jaki mamy!
  
  Pomóżcie dziewczynom, chłopakom,
  Walczyć jak huragan...
  I strzelali z karabinu maszynowego,
  To tak, jakby wybuchł wulkan!
  
  Mocą Bożą odpędzimy naszych wrogów,
  Wierzę, że na pewno wygramy...
  I choć zły rabuś szaleje,
  Ale nad nami unosi się cherubin!
  
  Dlaczego my, młodzi ludzie, czujemy się zawstydzeni?
  Dlaczego dziewczyny nie są miłe...
  Pola już w pełnym rozkwicie,
  Deszcz zmył głazy!
  
  Będziemy musieli galopować jak szaleni,
  I otrzymamy pierwszą nagrodę...
  Chłopiec jest zwinnym, prawdziwym króliczkiem,
  I kochany artysta w mojej duszy!
  
  A co z orkami, bez względu na to, jak groźny jesteś,
  Nadal wierzę, że was pokonamy...
  Wiesz, wykuj zwycięstwo dla siebie,
  Niech siła będzie dla Ciebie nieograniczona!
  
  Złe wrony nas nie przerażają,
  Przyzwyczailiśmy się do walki jak tytani...
  Gdzie zły Kain ostrzy swój nóż,
  A tyran knuje intrygi!
  
  Wojownicy Ojczyzny potrafią wiele,
  Wierzcie mi, ich moc jest wielka...
  Ktoś ma ostry miecz Swaroga,
  Chłopak ma pewną rękę!
  
  Chociaż chłopiec nie był bardzo wysoki,
  Jego dzieciństwo trwa cały wiek...
  Pokonanie Kościeja może być proste,
  Cóż to za potężny człowiek!
  
  Führer jest zły, łysy, schizofreniczny,
  Chce zniszczyć naszą Ruś...
  Ma pięć kopiejek inteligencji,
  Ależ on jest przebiegły, sprowadza smutek!
  
  Aby go pokonać, potrzebujemy:
  Dzieci, ostrzcie miecze mocniej...
  I tak właśnie będzie wyglądała przyjaźń,
  Drapieżnik wkrótce stanie się zwierzyną łowną!
  
  Dotrzemy do krańca wszechświata,
  Ogród zakwitnie także na Marsie...
  Naszą działalnością jest praca i tworzenie,
  I naprawdę ratujemy świat na Ziemi!
  
  Od zwycięstwa idziemy do zwycięstwa,
  I odcinamy głowy naszym wrogom...
  Sąsiedzi są już trochę smutni,
  Okazało się, że to kompletna kompromitacja!
  
  Co się stało, że słońce zgasło?
  Czy Czyngis-chan dokonał inwazji?
  Japońska armia atakuje,
  Port Arthur padł w bohaterskiej bitwie!
  
  Ale dziewczyny pospieszyły z pomocą,
  Aby pokazać klasę bojową...
  Ojczyzna najpiękniejszej Elfii,
  I kopniak z gracją!
  
  Teraz te orki zostały pokonane,
  Najwyraźniej wypalili niespokojną hordę...
  Walka, uwierz mi, będzie bardzo długa,
  I przyjdę do ciebie, łysy diable!
  
  Wierz mi, wpędzimy wroga w mury,
  Albo raczej do piwnic...
  Będą duże zmiany,
  Siła Rodziny jest z nami na zawsze!
  
  Otworzyli swe dusze dla Ojczyzny,
  Jesteśmy dziewczynami i będziemy rozprzestrzeniać przewagę...
  Bagnetami przebijamy tusze,
  Nasz car Mikołaj będzie uwielbiony!
  
  Dziewczyny, pokochacie go,
  Aby Ruś mogła rozkwitnąć pod carem...
  Gdzieś już młode wilki się ruszają,
  Trzymajmy szatana na dystans!
  
  No cóż, krótko mówiąc, będziemy walczyć,
  Nie oddamy ani kawałka ziemi...
  Chłopcy zawsze wiedzieli, jak walczyć,
  Wojownicy jednej rodziny!
  
  Pokonaliśmy naszych wrogów z wielką siłą,
  Pokazaliśmy, że potrafimy wygrywać, uwierzcie mi...
  Elfinizm wkrótce będzie dany,
  I bestia została rozszarpana!
  
  Będziemy walczyć o planetę,
  Jak nam rozkazał Władca Swaróg...
  O bohaterskich czynach się opiewa,
  Czarny, Biały, Czerwony Bóg jest z nami!
  
  Wszyscy możemy zrobić coś naprawdę fajnego,
  Pokonaj wrogie orki...
  Niebezpiecznie jest kłócić się z demiurgami,
  Nie chodzi tu o budowanie płotów!
  
  Dziewczyny budzą podziw,
  Mogą ci zrobić tak okropną rzecz...
  I rzucają granatami nogami,
  Niech wróg odleci i zostanie zezłomowany!
  
  Istnieje wojskowy sposób na poznanie największego,
  Wierz mi, kosmiczne wysokości...
  Bóg Wszechmogący jest najbardziej realny,
  I uwierzcie mi, Roda nie da się pokonać!
  
  No i dokąd zmierzacie, orkowie?
  Pokroimy cię mieczami, uwierz mi...
  Zegniesz się pod ciosem dziewczyny,
  A ty wyważysz drzwi swym dębowym czołem!
  
  Przygotujemy dla Ciebie prawdziwy grób,
  No to chodźmy się ucztować...
  Wkrótce wyruszymy z armią w dolinę,
  Będziemy mieli naprawdę fajną walkę!
  
  Dziewczyny, czemu się nie marszczycie?
  Wierzę, że ja też dorosnę...
  Tutaj zobaczymy strumienie woli,
  I przyniosę ludziom zbawienie!
  
  Wiedz, że Belobog wskrzesi umarłych,
  Każdy na zawsze pozostaje młody...
  I takie piękne kobiety Raju,
  Nigdy nie przegrasz!
  
  Szlachetny Wirius będzie w wiecznym szczęściu,
  Wszystko jest cudowne, jabłonie kwitną...
  I wejdziemy do doliny miodowej,
  I spełnijmy nasze długo pielęgnowane marzenie!
  Dzieci śpiewały z takim uczuciem i entuzjazmem. Tego ranka oddział dziecięcy zaatakował garnizon nazistowski. Żołnierze byli tam głównie Arabami. Chłopcy i dziewczęta zachowywali się harmonijnie i zgodnie.
  Atakowali faszystowski garnizon z różnych stron. I bosymi stopami rzucali ładunki wybuchowe z pyłem węglowym lub trocinami. Jak wybuchały i płonęły. Domy, w których ukrywali się naziści, stanęły w płomieniach. Kłęby dymu buchały w niebo.
  Grupa młodych wojowników strzelała i rozwalała faszystów. To było niesamowite, fajne i agresywne.
  Oleg oddał serię strzałów, miażdżąc Arabów i Murzynów, a każdy pocisk trafiał w cel i śpiewał:
  Ojczyzna ZSRR,
  Bierzemy od Was przykład!
  Stalin przywódca nadczłowiek,
  Niech Wujek Sam drży!
  A chłopak uderzy pułkownika Hitlera potrójnie swoim gołym, okrągłym, dziecięcym obcasem w brodę.
  Margarita również walczyła z wielkim zapałem, strzelając i wirując.
  Pozostałe dzieci również pokazały klasę. Ich niski wzrost utrudniał trafienie. A strzelały z wyjątkową celnością. To naprawdę niezwykłe stworzenia.
  Margarita śpiewała z radością, rzucając ładunkiem wybuchowym swoją wdzięczną, małą, dziecięcą stopą:
  Chłopcy są teraz pełni życia,
  Biegnij z gołymi obcasami...
  Zarówno chłopcy, jak i dziewczęta,
  Ten facet jest teraz na topie!
  
  ZSRR wyniósł nas wszystkich,
  Stworzony ponad wszystkimi ludźmi...
  Dzieci, dążcie do wyżyn,
  I niech złoczyńca zostanie pokonany!
  Więc dziewczyna zaśpiewała i znów rzuciła śmiercionośny ładunek wybuchowy. A potem oddała serię. Chłopiec, Pawluszka, również niezły strzelec, wyszczerzył swoje dziecinne zęby, ostre jak u wilczka, i zaśpiewał:
  Dobrze jest być wiecznie młodym,
  I zapomnij o wszystkich chorobach...
  Bądź radosny, odważny, hałaśliwy,
  Nić życia nie zostanie zerwana!
  Tak śpiewały dzieci. I w zaciekłym ataku na nazistów. I jak ich zmiażdżyli. Dlatego są boso. Energia płynie z ich ojczystej, rosyjskiej ziemi. I przez stopy dzieci wnika w ich ciała, a Pionierzy stają się bardzo energiczni i naziści nie mogą ich trafić. I tak chłopcy i dziewczęta miażdżą hitlerowskie oddziały jak zabawki.
  A młodzi leniniści noszą czerwone krawaty, które działają jak amulety, a nazistowskie kule i pociski nie trafiają w dzieci. Tak właśnie toczy się zacięta walka.
  Dziewczyna Lara oddała serię strzałów, zmiażdżyła faszystów i zaśpiewała:
  - Chwała komunizmowi, chwała pionierom!
  Oto dzieciaki podpalające amerykańskie czołgi Sherman. Są nieco przestarzałe, ale wciąż gotowe do walki, zwłaszcza zanim radziecki T-54 wszedł do masowej produkcji. Młodzi wojownicy walczą z Amerykanami i śpiewają.
  Ameryka to piękny kraj,
  W nim każdy człowiek jest uważany za kowboja...
  Ona jest dana na zawsze przez Boga,
  Dlatego stajemy w obronie naszej Ojczyzny!
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Stany Zjednoczone są obecnie kolonią Trzeciej Rzeszy. A piosenka wychodzi trochę głupio!
  Oleg krzyknął z wściekłością, mordując faszystów karabinem maszynowym:
  Naszą Ojczyzną jest ZSRR,
  Będziemy walczyć o marzenie...
  Nawet jeśli Wujek Sam nas zaatakuje,
  Muszę jechać do Nowego Jorku, przyjadę czołgiem!
  Dzieci rozwalały domy na strzępy, dosłownie je zalewając krwią. A naziści stawali się coraz bardziej przerażeni. Brytyjskie czołgi Göring również płonęły. Były kolejną modernizacją Churchilla. Jak doszczętnie spłonęły.
  Pionierka Katia pisnęła:
  - Za Ojczyznę i Stalina!
  Oleg, rzucając ładunkiem wybuchowym małymi palcami u stóp, podkreślił:
  - Po pierwsze Ojczyzna, a po drugie Stalin!
  Margarita wykrzyknęła:
  Faszysta zaatakował moją ojczyznę,
  Samurajowie bezczelnie nadciągają ze wschodu...
  Kocham Jezusa i Stalina,
  Chociaż czasami złość łamie mi serce!
  Oto centralny budynek nazistowskiego komendanta, zbudowany z kamienia i o grubych ścianach. Ale to nie robi wrażenia na dzieciach. Oleg wycelował w niego swoim domowej roboty miotaczem ognia dalekiego zasięgu i po prostu puścił wodze. To był naprawdę piekący efekt, niczym erupcja wulkanu. A nazistowscy snajperzy, spaleni i oślepieni, skakali i podskakiwali. I płonęli jak szaszłyki.
  Oleg śpiewał, zestrzeliwując hitlerowski śmigłowiec procą, a ten zaczął dymić i rozbijać się:
  Ale istniał inny, możliwy, straszny wynik,
  Mógł zniszczyć grzeszników ogniem...
  Jednakże oszczędził poległych ludzi,
  A teraz moje myśli krążą wokół Stalina!
  Margarita zaświergotała, odsłaniając swoje perłowe zęby i zniszczyła transporter opancerzony ładunkiem wybuchowym wielkości ziarnka grochu:
  Chłopcy dorastają, by wygrywać,
  Aby przez wieki sławić Ruś...
  Problemy i kłopoty znikną,
  Potrafi rozerwać faszyzm na strzępy!
  ROZDZIAŁ NR 6.
  Dziewczyny pod dowództwem Stalenidy stoczyły kolejną bitwę. Tym razem jednak nie poszło im tak dobrze. Oddział poniósł straty.
  Trzy dziewczyny zginęły, reszta kilkunastu bojowników została ranna w różnym stopniu i ledwo zdołała się wyrwać. Dwie z nich trzeba było nawet nieść. Niestety, taka jest wojna. Nie da się zniszczyć wszystkich. Zwłaszcza, że w kolumnie znajdowały się bardzo wytrzymałe czołgi, a konkretnie działa samobieżne E-5. Mogą być małe, ale są dość wytrzymałe. A potem nadleciały odrzutowe samoloty szturmowe.
  A za nimi helikoptery w kształcie dysku. Spróbujcie się oprzeć takiej potędze. Tylko trzy ofiary więcej z dwunastu - można by rzec, że wyszli z tego obronną ręką. Ale pokonali ponad dwudziestu faszystów. Tak właśnie potoczyła się bitwa.
  Wojownicy odeszli, walcząc ostatkiem sił. Natasza, ta psotna dziewczyna, zauważyła:
  - Szkoda tych dziewczyn... Naprawdę szkoda... Ale dlaczego nie dodać kilku chłopaków do naszego batalionu?
  Stalenida warknęła, kopiąc ze złością chrząszcza kwietnika bosą stopą:
  - Każdemu co innego... Ale ty myślisz tylko o mężczyznach!
  Wiktoria poczuła się urażona i zauważyła:
  - Ja też! Chciałabym, żeby facet mnie głaskał. Poczuć moje piersi w jego ramionach...
  Rudy diabeł zerwał źdźbło trawy, odgryzł je i zagruchał:
  - O, moi fajni chłopcy... Dobrze, że nie jesteś gejem... Uwielbiam tych, co ruchają dziewczyny... Przecież Superman jest macho odkąd był w pieluchach!
  Stalenida nieco zmiękła i uśmiechnęła się:
  - Tak... To sprawia, że jest trochę zabawniej. A jak się czuje twoja przyjaciółka Natasza?
  Blondynka nie zrozumiała i zapytała ponownie:
  - Jakiego przyjaciela?
  Major odpowiedział pewnie:
  - Andriejka! Żukow też go nagrodził!
  Natasza ciężko westchnęła i wzruszyła ramionami:
  - Niestety, nie wiem tego...
  Tymczasem Andrejka (chłopiec, którego znali, bohater Pionierów) został wrzucony do celi. Ranny chłopiec został związany, a nawet przykuty łańcuchem do ściany za szyję. Naziści bardzo bali się rosyjskich dzieci. Cela była wilgotna, a niedaleko chłopca wisiała przykuta łańcuchem do ściany dziewczynka. Zupełnie naga, z ciałem pokrytym ranami, siniakami, śladami moczu, skaleczeniami i oparzeniami, była torturowana. Była nieprzytomna i tylko cicho jęczała.
  Chłopiec spojrzał na mury. Więzienie było stare, sięgające czasów carskich. Mury były grube, a małe okienko, tuż pod sufitem, było zakratowane. Andriejka czuł się nie tylko jak więzień, ale jak więzień starożytności. Podobnie jak legendarnego buntownika Stieńkę Razina, czekały go tortury i egzekucja.
  Andriejka jęknął. Czy on, jedenastoletni chłopiec, wytrzyma tortury? Czy zacznie płakać jak dziewczynka? W końcu pionierowi nie przystoi jęczeć i płakać. Bosy i podrapany Andriejka przewrócił się; rana bolała niemiłosiernie. Miał związane łokcie i musiał się jakoś przekręcić, żeby złagodzić ból, zmienić kąt. Przeraźliwy ból na chwilę ustąpił.
  W celi straszliwie cuchnęło. Podłoga była poplamiona zaschniętą krwią. Wokół leżały poobgryzione kości. Ludzie? To było przerażające, najwyraźniej wielu więźniów przewinęło się przez tę celę. Andriejka rzeczywiście myślała, że faszyści dopiero niedawno zdobyli Grodno. I kiedy zdołali popełnić takie zło? Czy to naprawdę mogły być starsze ofiary? Na przykład NKWD? Chłopiec skrzywił się. To było wręcz przerażające! Jak ciężko było w tym lochu. Nie było z kim rozmawiać; dziewczyna wydawała się kompletnie oszołomiona. Kaci torturowali ją, jak bohaterów starożytności. Ale dlaczego? Jaką krzywdę mogła wyrządzić faszystom młoda dziewczyna? Z drugiej strony, on, Andriejka, był tylko chłopcem, a zaczął zabijać, walczyć z tym szumowiną. Faszyści postawili swój naród ponad wszystkie inne narody i ludy. W ten sposób zalegalizowali zło i cierpienie! Nie, normalny człowiek powinien walczyć z takim bezprawiem. Co więcej, sami Niemcy nie są wolni; są skrępowani przez aparat totalitarny, który tłumi każdą możliwą inicjatywę i ekspresję ludzkich emocji.
  Faszyzm pochodzi od słowa "więzadło". Bezlitośnie wiąże ludzi, zamieniając ich w skutych łańcuchami niewolników. Komunizm natomiast uwzniośla ludzkość, dodaje jej nowej siły i rozpala płomień życia. Istnieje znacząca różnica. Komunizm ma charakter międzynarodowy i uniwersalny. Hitleryzm uwzniośla tylko jeden naród, a nie całą ludzkość. To jego wada. Ale ludzie mają wspólne korzenie, co zostało biologicznie udowodnione. Zarówno czarni, jak i biali mają w pełni zdrowe i płodne potomstwo. On, Andriej, syn Rosjanina i Białorusinki, jest dość odporny, wcale nie jest imbecylem i jest gotowy do walki z faszyzmem.
  Oczywiście Paweł okazał się silniejszy i zdołał uciec wrogowi, zabijając wielu Niemców. On, Andriejka, zachował się jak słabeusz i został schwytany. Może powinien był zachować ostatnią kulę dla siebie. Chociaż, martwy, nie będzie w stanie zabić kolejnego Niemca! A teraz żyje, nawet jeśli cierpi.
  Bosonogi Andriejka podrapał lekko przypaloną stopę o wilgotny kamień. Ilsa znalazła najbardziej bolące miejsce i przypaliła je papierosem, powodując pęcherz. Ale to nie złamałoby dzielnego chłopca. Wręcz przeciwnie, ból powinien stać się bodźcem, dodającym mu odwagi. A pionier nigdy się nie załamuje. Triumf Niemców jest chwilowy. Prędzej czy później zostaną pokonani, tak jak zło zawsze przegrywa z dobrem. Można by oczywiście argumentować, że dobro triumfuje tylko w bajkach, ale w prawdziwym życiu wszystko jest bardziej skomplikowane. Ale nawet bajka jest jedynie odbiciem rzeczywistości. Przecież wiele z tego, co kiedyś było marzeniem, stało się rzeczywistością. Andriejka pomyślał: może jest mu pisana śmierć? To całkiem możliwe! Ale czy boi się śmierci? Jeśli komunizm zwycięży, to on i inni bohaterowie Związku Radzieckiego zmartwychwstaną do nowego, szczęśliwego i wiecznego życia. Wtedy będzie żył w świecie bez smutku, cierpienia, śmierci i zła! Liczy się tylko ostateczne zwycięstwo! Dopiero wtedy wszyscy polegli bohaterowie zostaną wskrzeszeni!
  I nadejdą rządy komunizmu! Świat, w którym spełnią się najskrytsze marzenia. Wszechświat, w którym człowiek będzie w posiadaniu wszystkiego, co istnieje, wszystkiego, o czym można tylko pomarzyć, a nawet nie zawsze liczyć na sukces. To tak złożony i wielowymiarowy świat. A potem inne światy otworzą ramiona przed człowiekiem. I co z tego! Być może zło istnieje również w bezkresnych przestrzeniach kosmosu! Będzie prześladować i dręczyć obce istoty. Ale kapitalizm da im również wolność! Zerwie więzy niewoli i upokorzenia. Nadejdzie czas i godzina wolności, rozświetlając ziemię swoim promiennym światłem! A ludy ciemności zrzucą jarzmo ciemności, a człowiek podbije światy wszechświata! A nasze wnuki będą wspominać z niedowierzaniem, jak żyliśmy w ciemności pod żelaznym obcasem. Nosiliśmy znaki złej bestii, ale teraz kroczymy w czystej i świętej wierze!
  Andriejka był wręcz zaskoczony, jak spójnie układały się jego myśli. Było w nich coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Zupełnie jak w czasie wojny domowej, gdy wiersz był główną bronią proletariatu, a proza była może nawet nieco pogardzana i zaniedbywana. Teraz poeta jest więźniem, jego pióro i lira, że tak powiem, w kajdanach. Mimo to nie poddaje się i patrzy w świetlaną przyszłość. A jaka ona będzie, zależy od każdego. To nie jest tak, że jeden człowiek decyduje i narzuca wszystko.
  Andreyka powiedziała:
  - Przyszłość zależy od nas! Nawet gdy wydaje się, że nic od nas nie zależy!
  Chłopiec kręcił się, próbując miażdżyć pręty. To było żmudne i trudne zadanie, ale zawsze istniała szansa na sukces. Andriejka, przezwyciężając potworny ból, zaczął ocierać się o ścianę. Najważniejsze było nie krzyczeć, nie okazywać słabości. Był pionierem, a zatem uosobieniem odwagi. Musiał walczyć, więc będzie walczył i na pewno zwycięży! Ku chwale radzieckiej ojczyzny.
  Chłopiec uparcie pocierał, w tym momencie dziewczyna oprzytomniała i mruknęła:
  - Niebieskie króliczki skakały po zielonym trawniku!
  A potem znów zapadła w nicość. Chłopiec powiedział:
  "Nieszczęsna kobieta! Ci przeklęci faszyści ją torturowali! Ale wierzę, że zemsta nie nadejdzie szybko! Czas zwycięstwa nad potworami ludzkości jest bliski". Chłopiec odwrócił się i zaśpiewał:
  A flaga będzie świecić nad planetą,
  Nie ma w całym wszechświecie piękniejszego świętego kraju!
  A jeśli będzie trzeba, umrzemy ponownie,
  Za komunizm, w imię wielkości naszej sprawy!
  Ból znów przeszył chłopca, odsunął się odrobinę od ściany i zaczął szarpać głową.
  Wtedy rozległ się skrzyp i do celi weszło pięciu rosłych esesmanów. Bez namysłu kopnęli chłopca butami i chwycili go za ramiona:
  - No to jedziemy, suko!
  Andriejka wiedział, że nie ma sensu się opierać. Odpięli mu kołnierz. Uderzyli go jeszcze kilka razy, a potem zabrali. Chłopaka przeszył lodowaty dreszcz: dokąd go zabierają? Czy naprawdę miało się wydarzyć coś najgorszego?
  Rzeczywiście, chłopiec był gdzieś ciągnięty w dół. I, o dziwo, robiło się coraz cieplej. Andriejka nagle poczuła się o wiele lepiej: gdzie jest nasza, przecież nie zniknęła! On też wyjdzie z tego bagna.
  Znieśli go po schodach, powoli schodząc! W końcu chłopiec poczuł, jak wilgoć ustępuje miejsca suchości. Kaci zanieśli dziecko do dość przestronnego pomieszczenia. Co prawda ściany wyglądały złowieszczo, z wiszącymi na nich różnymi, fantazyjnie ukształtowanymi narzędziami. Chłopiec zobaczył kilka płonących kominków i urządzenie w kształcie stojaka. Były też liczne nosze i rozmaite narzędzia tortur. Andriejka nagle poczuł ciężar w żołądku, kłujące uczucie!
  To jest strach! Chłopiec zrozumiał, że pod żadnym pozorem nie może mu ulec!
  Bosonogi Andriejka spiął się. W holu siedział pułkownik SS wraz ze znaną mu już kobietą - tą, która pomogła złapać chłopca. Pionier Andriejka zbladł; najwyraźniej czekał go ciężki los, jeśli ci zatwardziali kaci mieli przesłuchiwać dziecko. Nie, nigdy by im się nie poddał, nawet gdyby musiał krzyczeć bezmyślnie i bezgłośnie! Pytanie jednak brzmiało, czy będzie w stanie to wytrzymać?
  Pułkownik SS zapytał:
  - Nazwa!
  Andriejka milczał. Bicz smagał go po plecach. Na plecach pojawił mu się czerwony pasek. Pułkownik SS powtórzył:
  - Powiedz mi jak masz na imię, mała!
  Zdesperowana Andrejka odpowiedziała ze złością:
  - Jestem małym Stalinem!
  Pułkownik SS prychnął:
  - To właśnie ten mały drań ma taki ton głosu! Najwyraźniej chce ostrzejszej linii.
  Ilsa pisnęła:
  - Usmażmy chłopcu pięty.
  Pułkownik SS zapytał:
  - Podaj nazwiska swoich wspólników, a w takim przypadku puścimy cię wolno!
  Rusłan, jak na prawdziwego bohatera-pioniera przystało, odpowiedział:
  - Wszyscy ludzie radzieccy są moimi wspólnikami, od starca do dziecka!
  Pułkownik SS zagwizdał:
  - Jesteś uparty! Nie rozumiesz, że możemy cię zabić!
  Andriejka odpowiedział, a jego niebieskie oczy zabłysły:
  - Faszyści mogą zabijać, ale nie potrafią odebrać nadziei na nieśmiertelność!
  Pułkownik krzyknął:
  - Zaczynajmy!
  Bosego i rannego Rusłana podniesiono, liny przecięto, a bandaże bezceremonialnie zerwano. Chłopiec jęknął. Jego ręce odciągnięto za plecy i zaprowadzono na łom. Nałożono mu linę na dłonie. Pułkownik krzyknął:
  - Skręć draniowi stawy!
  Lina ciągnęła się aż do góry. Andriejka poczuł piekielny ból w zranionym ramieniu i jęknął:
  - Mamo! To straszne!
  Pułkownik wyszczerzył zęby:
  - Będziesz gadać!
  Andriejka pokręcił jasną głową:
  - NIE!
  Na bose stopy chłopca nałożono ciężkie kajdany, a kości w jego ramionach trzeszczały pod straszliwym naciskiem. Krew zaczęła płynąć. Ból był przerażający. Pionier Andriej zbladł, czoło pokryło mu się potem, a z ust wyrwał mu się mimowolny jęk, ale mimo to znalazł w sobie siłę, by powiedzieć:
  - Nie! I jeszcze raz nie!
  Ilsa umieściła stalowy pręt w kominku i powiedziała z uśmiechem:
  - Kochany chłopcze, przyznaj się, a damy ci czekoladki.
  Ranny Andriej krzyknął:
  - Nie! Nie potrzebuję twojego obrzydliwego ersatz'u!
  Ilsa krzyknęła:
  - Jesteś taką suką!
  Potem wyciągnęła z płomieni rozżarzony pręt i wbiła go w ranę. Pionier Andriejka nigdy nie doświadczył takiego bólu; złapał oddech i stracił przytomność z szoku.
  Ilsa, niczym doświadczony kat, zaczęła masować mu policzki i szyję, szybko przywracając chłopcu rozsądek.
  - Nie licz na to, draniu, że w szoku zbawczym znajdziesz zapomnienie!
  Pułkownik SS wydał rozkaz:
  - Smażyć mu pięty.
  Kaci z SS natychmiast rozpalili mały ogień, a płomienie lizały piękne, bose stopy dziecka. Tymczasem Ilsa ponownie wbiła rozżarzony stempel w ranę. Lekarz z SS wstrzyknął chłopcu specjalny środek, który miał zaostrzyć ból i spowolnić utratę przytomności. Teraz pionier Andriej został przytłoczony bezgranicznym oceanem cierpienia, gorszym nawet niż piekło Dantego. Dwóch innych katów zaczęło wbijać rozżarzone do białości szpilki pod paznokcie chłopca.
  Andriejka, pogrążony w straszliwym cierpieniu, czuł, że jest na skraju całkowitego załamania. Nagle, w jego delirium, pojawił się przed nim obraz Stalina:
  "Co mamy zrobić, wodzu?" zapytał chłopiec.
  A Stalin, uśmiechając się białymi zębami, odpowiedział:
  - Co jeszcze może zrobić pionier w takiej sytuacji? Tylko nie płacz! Weź głęboki oddech i zaśpiewaj.
  Pionierka Andreyka wymusiła uśmiech:
  - Tak jest!
  Chłopiec spiął się i z wielkim wysiłkiem zaczął śpiewać łamiącym się, ale jednocześnie czystym i mocnym głosem, komponując go na poczekaniu:
  Wpadł w straszną niewolę faszystowską,
  Unoszę się na falach straszliwego bólu!
  Ale krwawiąc, śpiewał piosenki,
  W końcu nieustraszony pionier jest przyjacielem swojego serca!
  
  A ja wam powiem stanowczo, kaci,
  Jaką nikczemną radość wylałeś na próżno!
  Jeśli słaba osoba każe mi milczeć,
  Przecież ten ból jest okropny i nie do zniesienia!
  
  Ale wiem, głęboko wierzę,
  Faszyzm zostanie wrzucony w otchłań!
  Strumień złych płomieni cię ugasi,
  A wszyscy, którzy upadli, powstaną radując się!
  
  A nasza wiara w komunizm jest silna,
  Lećmy jak sokół i wznieśmy się wyżej niż wszystkie gwiazdy!
  Niech płyną rzeki miodu i wina,
  Cały świat usłyszy głośny dźwięk rady!
  
  A pionier, mocno ściskając karabin maszynowy,
  Spójrz wyżej w niebo, młodzieńcze!
  I pokaż chwiejnym przykład,
  Twój krawat jest tak jasny jak goździk!
  
  Ojczyzno, jesteś dla mnie wszystkim,
  Moja kochana mamo i sens całego mojego młodego życia!
  Odpuszczając na razie to trudne życie,
  Nasz naród cierpi pod rządami złego faszyzmu!
  
  Lecz rudy młodzieniec wytęża swą wolę,
  Pluń bandycie w twarz piekielną swastyką!
  Niech wrogowie drżą z wściekłości,
  I zostaną pokonani przez Armię Czerwoną!
  
  ZSRR jest krajem świętym,
  Co dał komunizm narodom!
  Jak nasza matka dała nam swoje serce,
  Dla szczęścia, pokoju, nadziei i wolności!
  Tak dzielnie trzymał się bohater-pionier. I był godzien swojego tytułu, bo "pionier" to dumny tytuł. Właśnie tak powinien zachowywać się każdy radziecki chłopak.
  Tymczasem dziewczęta wdrapały się w zarośla. Rozpaliły małe ognisko i zjadły trochę jedzenia. Dwie z dziewięciu dziewcząt nie mogły chodzić, ale po udzieleniu im pierwszej pomocy, opatrzeniu ran i podaniu im alkoholu, udało im się opatrzyć rany i zasnąć.
  Natasza zauważyła z uśmiechem:
  "Wszystko w naszym świecie jest względne. Na przykład alkohol jest w zasadzie trucizną, ale jest też lekarstwem. Spójrz, dziewczyny zasnęły! I poczuły się o wiele lepiej!"
  Wiktoria dowcipnie zauważyła:
  - Wszystko na świecie jest względne... A Bóg nie jest aniołem, a diabeł nie jest diabłem!
  Weronika odpowiedziała ze złością:
  - Jakie bluźnierstwo... O czym my mówimy?
  Rudowłosy diabeł logicznie zauważył:
  - A co do tego... W Biblii Bóg mówi wyłącznie językiem przemocy. Spójrzcie na Noego. A diabeł? Właściwie niewiele o nim słychać. Zresztą, nawet w Biblii szatan kusi więcej, niż zabija!
  Natasza zauważyła racjonalnie:
  "Bóg naprawdę kocha przemoc. Król Dawid prowadził brutalne wojny. Bóg nakazał Saulowi wymordować cały lud, w tym kobiety, dzieci i bydło! Dziwnie jest mówić o miłosierdziu... Nie sądzisz?!"
  Weronika chciała coś powiedzieć, ale nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. Naprawdę niewiele miała do powiedzenia. Sama dużo myślała o potopie Noego. I nie mogła znaleźć wytłumaczenia, przynajmniej racjonalnego, dla takiego okrucieństwa. Bóg nie zniósł grzechu; Cham został zdemaskowany, a Noe nie był do końca święty. I to nie Cham został przeklęty, ale Hamam. To również było niezrozumiałe. Cała Biblia, a zwłaszcza Stary Testament, jest pełna nieporozumień. Na przykład Elizeusz zabił czterdzieści dwoje dzieci za coś tak błahego, jak dokuczanie mu z powodu łysiny.
  To ewidentnie za dużo! Tak traktować dzieci. I trudno to wytłumaczyć.
  Sama Weronika wahała się w swoich przekonaniach religijnych. Nie wiedziała nawet, którą wiarę przyjąć. Nie przepadała za prawosławiem: było w nim dużo przepychu i pompy, ale wszystko było jakoś zimne. Baptyści również nie dawali jej spokoju ani ukojenia. Cokolwiek by nie mówić, religia wymaga wiary. A inteligentna dziewczyna pragnęła, żeby wszystko było logiczne i żeby wszystkie luźne wątki się ze sobą łączyły.
  Więc wszystko wydaje się racjonalne i poprawne. Ale tak jest... Nawet doktryna wiecznych mąk w piekle wydaje się przesadna. Najstraszniejszą rzeczą w piekle jest czas trwania kary: piekło będzie trwać wiecznie. I miną miliardy lat, a grzesznicy nadal będą dręczeni i cierpieć. I to jest straszne! Czym jest wieczność? Łatwiej jest małpie z zawiązanymi oczami pisać Biblię, pisząc na klawiaturze, niż czekać wieczność.
  Męki piekielne to osobny temat. Nie byłoby grzechem torturować Hitlera dłużej i intensywniej. Ale co, jeśli nastolatek trafi do piekła? Jak można zbawić człowieka, który grzeszy? Nawet jeśli nie czynami, to słowami lub myślami! A czym w ogóle jest grzech?
  Wiktoria widząc, że Weronika milczała, zwiększyła nacisk:
  - A w Księdze Objawienia... Właśnie wtedy, gdy życie na Ziemi zaczęło się poprawiać, zaczęli zsyłać plagi na planetę Ziemię. I dręczyć całą ludzkość. I co tu dużo mówić?
  Weronika odpowiedziała szorstko:
  - Dowiesz się, kiedy pójdziesz do piekła!
  Stalenida przerwała kłótnię:
  - Wszyscy, do łóżek! Jeszcze dużo pracy przed nami!
  Dziewczęta z zapałem zamknęły oczy. Letnia noc była dość ciepła, a wojownicy, tuląc się do siebie, zasnęli.
  Weronice śniło się, że znalazła się w futurystycznym świecie. Szła ulicą, a chodniki płynęły niczym rzeka. Kolorowe samochody przelatywały po nich. Wszędzie byli Pionierzy w czerwonych krawatach. A te dzieci latały i wirowały jak ćmy. I wszyscy się uśmiechali, szczerzyli zęby.
  Weronika machnęła rękami i odleciała. Była jak motyl, a ty słyszałeś trzepot skrzydeł. I po prostu leciałeś, leciałeś... A wokół ciebie było tak jaskrawo. Domy były ogromne, wielobarwne, pomalowane jak torty. I niezliczone posągi - różne bajkowe zwierzęta. Wszystko było takie piękne. Jeden z budynków przypominał pączka wysadzanego diamentami. A wokół niego krążyły latające spodki. Świeciły na pomarańczowo, rzucając olśniewające odbicie.
  Kolejny budynek ma kształt siedmiu krabów ułożonych jeden na drugim. Każdy krab ma inny kolor, a ich szczypce błyszczą drogocennymi kamieniami. A latające maszyny: takie piękne i pełne gracji. Niektóre z nich nie mają ustalonego kształtu, lecz poruszają się w przestrzeni niczym plamy.
  Inne wręcz przeciwnie, są ustrukturyzowane. Przypominają płatki śniegu, idealny geometryczny kształt. Co nie jest pięknem i ucieleśnieniem estetyki?
  Sam budynek unosi się w powietrzu, przypominając orła z jaskrawymi skrzydłami, tyle że wydaje się być zrobiony z kryształu. A jego dziób świeci jaśniej niż diament, a może nawet słońce.
  A co z konstrukcją na szczycie, która mieści całe akwarium z cudownymi stworzeniami morskimi? Rybami o srebrnych łuskach i długich, złotych płetwach. I tymi wielonożnymi stworzeniami. A do tego, jakby wysadzanymi klejnotami. I meduzami, które mienią się wszystkimi kolorami tęczy.
  Dziewczyna w czerwonym krawacie podleciała do Weroniki i ze zdziwieniem zapytała:
  - Czy jesteś dorosły?
  Weronika odpowiedziała z uśmiechem:
  - Tak, dlaczego?
  Pionier zachichotał i odpowiedział:
  - Nic dobrego! Jeśli jesteś pełnoletni, hipersmok cię zabierze.
  Weronika zagwizdała:
  - Wow! A ja myślałem, że u was jest komunizm!
  Dziewczyna w czerwonym krawacie skinęła głową ze smutkiem i odpowiedziała głośno:
  "Naprawdę mamy komunizm! Darmowe jedzenie, darmowe towary, absolutnie wszystko. Od konsol do gier po gogle VR". Dziewczynka skinęła głową, potrząsając przezroczystym, kryształowym pantofelkiem i ćwierkając. "Spójrz na to małe drzewko".
  Istotnie, obok budynku, w kształcie czterech astrów ułożonych jeden na drugim, rósł dąb o złotych liściach. A na nim rosły ciasta, torty i rozmaite kulinarne przysmaki. Tak bujnie i pięknie.
  Weronika wykrzyknęła z podziwem:
  - To jest cudowne! Jakie drzewo...
  Pionierka skinęła głową i w jej dłoni pojawiło się ciasto. Dziewczyna zaćwierkała.
  - Spróbuj! Jest pyszne!
  Weronika połknęła słodki miąższ ciasta. Smak był naprawdę tak delikatny i przyjemny, jakby w jej ustach rozkwitła szklarnia. I jakież to wszystko było cudowne.
  Weronika szczerze przyznała:
  - Nigdy nie jadłem niczego lepszego!
  Pionierka uśmiechnęła się, obnażyła perłowe zęby i odpowiedziała gniewnie:
  "I tak po prostu, kiedy osiągamy dorosłość, a raczej, kiedy stajemy się nastolatkami, zostajemy pożarci przez hipersmoka. To jest właśnie tragedia naszego wielkiego narodu!"
  Weronika powiedziała zdecydowanie, zacisnęła pięści i kopnęła powietrze bosą stopą:
  - Zemszczę się na smoku! Jestem gotowy do walki!
  Pionierka pstryknęła palcami prawej ręki. I w powietrzu pojawił się ostry miecz. Duży i lśniący. Jego ostre krawędzie lśniły niczym utkane z gwiazd ostrze.
  Weronika wyciągnęła rękę. Miecz wszedł sam, a wojownik chwycił go. Powiedziała z podekscytowaniem:
  - Będę walczył za Ojczyznę... Z Bożą pomocą, dla dobra ludzi!
  Pionierka odpowiedziała gniewnie, aż iskry wystrzeliły z jej perłowych zębów:
  - Boga nie ma! To wszystko ludzkie uprzedzenia!
  Weronika westchnęła ciężko:
  - O! Znowu... I oto nadchodzi bezbożne królestwo...
  Dziewczyna energicznie zaprotestowała:
  "Nie mamy królestwa! Mamy demokrację! Rządzą Senat i Kongres, a także dwoje konsulów - chłopiec i dziewczynka, wybieranych na rok przez cały lud". Pionierka uderzyła butem w pustą przestrzeń tak mocno, że aż zadźwięczał. Potem wychrypiała: "Komunizm to rządy ludu, a nie kult indywidualizmu jak Stalin!"
  Weronika częściowo się zgodziła:
  "Stalin naprawdę pozwolił sobie na zbytnie chwalenie się! Naprawdę powinien być trochę skromniejszy!"
  Pionierka potrząsnęła szkarłatnym krawatem i krzyknęła, podnosząc prawą rękę:
  - Pionier zawsze gotowy! Wybijemy całe bydło!
  Weronika nie mogła się powstrzymać od zapytania:
  - Ile masz lat?
  Dziewczyna uśmiechnęła się i odpowiedziała uprzejmie:
  - Dwieście dwadzieścia pięć!
  Weronika zagwizdała i szeroko otworzyła oczy:
  - Naprawdę?
  Dziewczyna zrobiła poważną minę i powiedziała:
  "Dojrzewamy bardzo powoli! Od narodzin do pożarcia przez smoka mija nieco ponad tysiąc lat!"
  Weronika krzyknęła, trzepocząc swoimi gęstymi, czarnymi rzęsami:
  - To jak wieczne dzieciństwo! Jak bajka!
  Pionierka powiedziała ze smutkiem:
  - To bajka, tylko bardzo straszna... Gdyby nie smok, bylibyśmy nieśmiertelni i nigdy nie zaznalibyśmy starości!
  Weronika powiedziała znacząco:
  - Komunizm jest królestwem wiecznej młodości!
  Dziewczynka pokręciła swoją złotą głową i zaćwierkała:
  - A teraz, proszę, zaśpiewaj nam coś! Żeby było ciekawiej!
  Dzieci zaczęły lecieć w stronę Weroniki ze wszystkich stron. Chłopcy i dziewczynki, wszyscy piękni, w eleganckich ubraniach. A ich srebrzyste głosy rozbrzmiewały tak przyjemnie i zachwycająco pięknie.
  - Śpiewaj, kwiatuszku! Nie krępuj się! Jesteś po prostu wielką rozkoszą!
  I Weronika wylądowała na ruchomym chodniku i tańcząc po nim bosymi, pełnymi gracji stopami, grając głosem z radością i wielkim zapałem, zaczęła śpiewać;
  Jestem córką Ojczyzny światła i miłości,
  Najpiękniejsza dziewczyna z Komsomołu...
  Choć Führer buduje swoją pozycję na krwi,
  Czasami czuję się niezręcznie!
  
  To bardzo chwalebny wiek stalinizmu,
  Kiedy wszystko wokół błyszczy i lśni...
  Dumny człowiek rozpostarł skrzydła -
  I Abel się raduje, Kain ginie!
  
  Rosja jest moją ojczyzną,
  Chociaż czasami czuję się niezręcznie...
  A Komsomoł to jedna rodzina,
  Nawet jeśli idziesz boso, to i tak ścieżka jest kolczasta!
  
  Ostry faszyzm zaatakował Ojczyznę,
  Ten dzik obnażył kły ze złości...
  Z nieba lał się szalony napalm,
  Ale Bóg i genialny Stalin są z nami!
  
  Rosja to czerwony ZSRR,
  Potężna, wielka Ojczyzno...
  Na próżno Pan rozkłada pazury,
  Zdecydowanie będziemy żyć w komunizmie!
  
  Chociaż wielka wojna już się rozpoczęła,
  A masy przelewały krew w obfitości...
  Tutaj wije się wielki kraj,
  Od łez, ognia i wielkiego bólu!
  
  Ale wierzę, że odrodzimy naszą Ojczyznę,
  I podnieśmy flagę radziecką wyżej, niż gwiazdy...
  Nad nami jest cherubin o złotych skrzydłach,
  Za wielką, najwspanialszą Rosję!
  
  To jest moja ojczyzna,
  Nie ma nic piękniejszego w całym wszechświecie...
  Chociaż kara Szatana się nagromadziła,
  Nasza wiara zostanie wzmocniona w tych cierpieniach!
  
  Jak samozwańczy Hitler zrobił coś zabawnego,
  Udało mu się zdobyć całą Afrykę na raz...
  Skąd faszyzm czerpie tyle siły?
  Zakażenie rozprzestrzeniło się po całej Ziemi!
  
  Tyle zdobył Führer,
  A nie ma nawet żadnej miary...
  Jaką kłótnię wywołał ten bandyta,
  Nad nimi powiewa szkarłatna flaga grozy!
  
  Fritzowie są teraz tak silni,
  Nie mają Tygrysów, ale za to straszniejsze czołgi...
  A jeśli snajper trafi Adolfa w oko,
  Dajcie faszystom mocniejsze puszki!
  
  Czego nie możemy zrobić, zrobimy żartem,
  Chociaż dziewczęta boso na mrozie...
  Wychowujemy bardzo silne dziecko,
  I szkarłatna, najpiękniejsza róża!
  
  Choć wróg usiłuje przedrzeć się do Moskwy,
  Ale nagie piersi dziewczyny stanęły...
  Uderzymy z karabinu maszynowego z kosy,
  Żołnierze strzelają, moi drodzy!
  
  Uczynimy Rosję ponad wszystkimi innymi,
  Kraj piękniejszy w całym wszechświecie niż Słońce...
  I będzie przekonujący sukces,
  Nasza wiara zostanie wzmocniona w Prawosławiu!
  
  I uwierzcie mi, dziewczyny, my wskrzesimy umarłych,
  Albo mocą Boga, albo kwiatem nauki...
  Zdobędziemy ogrom wszechświata,
  Bez opóźnień i okropnej nudy!
  
  Będziemy mogli uczynić naszą Ojczyznę fajną,
  Podnieśmy tron Rosji wyżej niż gwiazdy...
  Jesteś wąsatym hurra Führera,
  Kto wyobraża sobie, że jest mesjaszem bez żadnych granic zła!
  
  Uczynimy Ojczyznę gigantem,
  Co się stanie, jak monolit jedności...
  Dziewczyny wstały razem i zrobiły szpagat,
  Przecież rycerze są niezwyciężeni w bitwie!
  
  Chroń wielką Ojczyznę,
  Wtedy otrzymasz nagrodę od Chrystusa...
  Lepiej byłoby dla Wszechmogącego, aby wojna się skończyła,
  Choć czasami trzeba walczyć dzielnie!
  
  Krótko mówiąc, bitwy wkrótce ucichną,
  Bitwy i straty się zakończą...
  I wielcy rycerze orła,
  Bo każdy jest żołnierzem od urodzenia!
  ROZDZIAŁ NR 7.
  Po zniszczeniu nazistowskiego garnizonu, dzieci-żołnierze zdobyli ogromne trofea, w tym całą skrzynię sztabek złota i platyny. I coś jeszcze... A konkretnie plany zupełnie nowego, szybkostrzelnego działa samobieżnego.
  Oleg obiecał się nimi zająć. Tymczasem, aby uniknąć nalotów, dzieci wstały i opuściły wioskę. Z bosymi, błyszczącymi różowymi obcasami wycofały się w głąb lasu.
  Tam słońce już wzeszło wysoko, a młodzi partyzanci, wzmocniwszy się zdobytymi konserwami i plackami z jagodami, poszli spać, wyznaczając kilku chłopców i dziewcząt na wartę.
  Tymczasem Oleg i Margarita marzyli o kosmicznej przyszłości.
  Dziewczynka wzięła bransoletkę i obracała ją przed oczami.
  - Śliczne zwierzątko. Ogonki są splecione w jakiś wzór. Widziałeś to?
  - Tak, pod każdym względem.
  "Wtedy możesz zabrać dziecko" - Oksana wręczyła biżuterię synowi.
  Oleg chciwie chwycił go rękoma.
  - Teraz jest mój.
  Dziewczyna zwróciła się do męża.
  - Czy powinniśmy obejrzeć "Gwiezdne Zoo" do końca, czy też udać się gdzieś indziej, żeby odpocząć?
  "Oczywiście, że zobaczymy" - pisnął chłopiec. "Jest tu tak ciekawie, a nigdy nie widziałem takich zwierząt".
  Zudist odwrócił się w stronę wyjścia. Wydawał się nieco niezdarny i powolny, dopóki nie włączył antygrawitacji i nie uniósł się kilka metrów nad ziemię.
  -Żegnaj, moi nowi przyjaciele. Niech Wszechmogący oświetla wam drogę.
  Oleg, chłopiec ze swojej kosmicznej przeszłości, zamrugał oczami przez sen, po czym zwrócił się do Oksany.
  - Mamo, czy Bóg istnieje, czy nie?
  - Oczywiście, że istnieje i wszystkie rasy, narody i gatunki wierzą w jego istnienie.
  - Dlaczego więc tego nie widzisz?
  - Z powodu grzechów ludzi ukrył swoją twarz.
  -Ale to jest ucieczka. Czy nasz stwórca jest naprawdę tchórzem?
  - Nie, On jest miłosierny, bo Jego spojrzenie jest zdolne zabić nas grzeszników.
  Oleg zdawał się nie zgadzać.
  "A dlaczego ja jestem grzesznikiem? Miałem doskonałe oceny w przedszkolu, byłem posłuszny nauczycielom i nauczycielom, znosiłem trudy i przygotowywałem się do służby Rosji. A wy, tym bardziej, jesteście bezgrzesznymi, uczciwymi żołnierzami".
  Władimir westchnął. Prawosławie było oficjalną religią Rosji, ale w głębi duszy się z nią nie zgadzał. Poza tym istniała wyraźna sprzeczność między pacyfistyczną nauką biblijną a praktyką, zgodnie z którą śmierć na polu bitwy gwarantowała raj. A sama idea raju nie była szczególnie kusząca; nie było tam grzechu, co oznaczało, że nie byłoby z kim dążyć do samodoskonalenia, do kogo dążyć. Znacznie bardziej kusząca była idea innego życia po śmierci. To wtedy, gdy duch wciela się w innym wszechświecie, gdzie walka, wojny i niesamowite przygody trwają.
  Choć wydajesz się zmęczony wojną, twoje serce odmawia pokoju. Oksana odpowiedziała za niego.
  Są grzechy jawne i ukryte. Co więcej, istnieją negatywne wspomnienia o grzechach popełnionych przez odległych przodków, które również należy zmyć.
  "No cóż, wtedy to będzie trwało wiecznie. Tak myślę. Czemu nie zgrzeszyć czasami, zrobić trochę psoty? W końcu człowiek ma dość dyscypliny. Nawet żołnierze dobrze się bawią po bitwach".
  Władimir uznał za konieczną interwencję.
  - Czy cię tego uczono?
  - Nie, wręcz przeciwnie, modliliśmy się codziennie, ale dziewczyna z równoległego oddziału, taka ruda, powiedziała...
  -Co ona powiedziała? - Oksana się spięła.
  -Że Boga nie ma!
  "Co za bzdura. Nauka dowiodła, że nasz wszechświat, z jego nieskończoną różnorodnością form, nie mógł powstać sam z siebie, lecz został stworzony przez Wszechmogącego. Istnienie Boga zostało udowodnione przez najlepszych naukowców, a twoja dziewczyna jest za młoda i głupia. Poza tym, to nie są jej myśli; najprawdopodobniej zostały jej wszczepione przez jednego z tępych dorosłych".
  - Ale ona argumentuje bardzo logicznie.
  -Więc możliwe, że jest szpiegiem i pracuje dla wroga. Jak ona się nazywa?
  - Nie powiem.
  Władimir interweniował.
  -Chcesz, żebym zgadł?
  -Próbować!
  Władimir wyprostował się i powiedział teatralnie.
  -Margarita Korszunowa.
  Oleg był oszołomiony.
  -Jak zgadłeś?
  -Jeśli była na tyle mądra, żeby dowiedzieć się o wehikule czasu, to znaczy, że miała wystarczająco dużo wyobraźni, żeby dojść do wniosku, że Bóg nie istnieje.
  - A ty jesteś pistoletem laserowym! Zgadza się. Więc On istnieje, czy nie?
  "To poważna sprawa; lepiej porozmawiajmy o tym w domu. A teraz przyjrzyjmy się tym niezwykłym zwierzętom". Władimir wziął syna za rękę i razem ruszyli. Oksana, młoda funkcjonariuszka bezpieczeństwa o gorącej, grzesznej krwi, również nie była szczególnie religijna. Ale w państwie bycie osobą wierzącą stało się niemal obowiązkowe; w każdym razie ateista nie mógł zrobić kariery, a prezydent przysięgał na Biblię. Sama Księga Ksiąg została zmieniona: Stary Testament został skrócony, usuwając część opisującą historię narodu żydowskiego, podczas gdy Nowy Testament, przeciwnie, został uzupełniony o tradycję, czyniąc Biblię jeszcze grubszą. Niemniej jednak humanistyczne zasady - nie sprzeciwiaj się złu, odpłacaj dobrem - pozostały, ponieważ Ewangelii, a także nauk wcielonego Boga, Jezusa Chrystusa, nie można zmienić. Tymczasem szalała brutalna, totalna wojna, w której nie było miejsca na pacyfizm. W związku z tym stworzono specjalny artykuł interpretujący Pismo Święte, a samą Biblię wycofano z wolnej sprzedaży, zezwalając jedynie na pojedyncze cytaty. Takie posunięcie niewątpliwie wywołało pewną nieufność do oficjalnej religii wśród bardziej wykształconych oficerów. Pożądana była większa jasność i precyzja, a poza tym średnia długość życia znacznie wzrosła, młodość trwała wieki, a hormony we krwi były równie aktywne jak w okresie dojrzewania.
  Dlatego w armii zawodowej istniał burdel, a ostatnio, wraz z masowym poborem kobiet, zalegalizowano stosunki heteroseksualne. Jedynym warunkiem było posiadanie licencji na posiadanie dziecka - posiadanie idealnej genetyki. Było wiele takich nieślubnych dzieci, często wychowywanych w inkubatorach, z których większość trafiała później do dużych paramilitarnych sierocińców, gdzie przerabiano je na maszyny bojowe. Istniało Ministerstwo Eugeniki, które ściśle monitorowało jakość potomstwa. Wszystko wydaje się piękne, ale co z przykazaniem "Nie cudzołóż" lub słowami Chrystusa: "Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, w myślach dopuszcza się cudzołóstwa"? A co na przykład z Fazzani - jeśli uderzą cię w prawy policzek, nadstaw mu lewy. Co to znaczy, poddać się najeźdźcom i odwołać się do Bożego miłosierdzia? Fazzani mogą nie wytępić całej ludzkości, ale zamienią ludzi w niewolników, przedmioty. Co więcej, handel niewolnikami kwitnie w podbitych światach i przeraża sama myśl o handlu produktami z ludzkiej skóry, kości i włosów, a nawet o ich przetwarzaniu na konserwy białkowe. Straszne! Nie daj Boże, żeby taki los spotkał całą ludzkość! Władimir zrozumiał, że te sprzeczności między życiem a wiarą religijną będą narastać, co oznaczało nieuniknioną zmianę otoczenia i pojawienie się nowej, alternatywnej religii. I niewątpliwie bardziej agresywnej i bojowej. Ale lepiej, żeby dzieci nie znały tych zawiłości i postępowały zgodnie z nakazami państwa. Aby odwrócić uwagę od niepokojących myśli, wskazał palcem na syna.
  - Patrz, Oleżka to mieszanka truskawki i goryla, skacze i robi miny.
  - I to bardzo dużego. A co on je?
  "Również mięsożercy". Władimir włączył obraz, a gibon truskawkowy wielkości dinozaura z paszczą krokodyla przeskakiwał przez kilometrowe drzewa. Gonił, wyciągając długie ramiona, za czteroogoniastymi wiewiórkami, również olbrzymami wielkości mamutów. A jednak paszcza małpy się rozciągnęła i połknęła je w całości. A wraz z nimi urósł jej brzuch. Po połknięciu czterech wiewiórek potwór zwymiotował brudną, fioletową żółcią, zrobił się ciężki i zwinął się w kłębek, pokryty pancerzem i ostrymi kolcami, głośno chrapiąc.
  - Fuj, ona jest obrzydliwa, jaki dziwny metabolizm.
  Zdolność przekształcania materii jest wrodzona; każda planeta ma swoje unikalne warunki i przetrwają tylko najsilniejsi. Najwyraźniej w ten sposób małpokształtna istota przystosowała się do świata Harpida.
  - Lubię zoo, ale chciałbym też stoczyć prawdziwą walkę z tymi stworzeniami.
  - Więc, polowanie na nich?
  - Tak! To o wiele ciekawsze niż obserwowanie ich za barierą bezpieczeństwa.
  - No cóż, na prawdziwe safari nie pojadą, ale na wirtualne tak.
  - Czyli strzelać do hologramów odtwarzanych przez komputer?
  - Tak! Tak jak na fazzanie w przedszkolu.
  "To z pewnością interesujące, ale żadna cyberiluzja nie zastąpi rzeczywistości. Chciałbym klepać kałuże, a jeszcze lepiej rzeki krwi".
  -Czy da się to załatwić?
  - Również cybernetycznie?
  -Mózg i ciało nie zauważą różnicy.
  "To wciąż kłamstwo, chcę czegoś prawdziwego" - jęknął Oleg jak dziecko. "Czy naprawdę nie ma czegoś takiego?"
  - No cóż, nie do końca, ale kosztuje fortunę. Tylko najbogatsi mogą sobie na to pozwolić.
  - Czy w naszym kraju są takie miejsca?
  - Niestety, są. Owszem, nie ma ich wielu, a poza tym są kapitaliści z innych krajów i ras.
  -No dobra, jesteśmy biedni, ale przynajmniej uczciwi. Będziemy musieli wybrać animację komputerową.
  - Jesteś kapryśny, niegrzeczny chłopcze, no to ciesz się dzisiejszym świętem, a po elitarnym przedszkolu czeka cię ta sama superwojskowa szkoła.
  - Więc daj mi na razie spokój, tym bardziej, że zaraz będą mnie szkolić na generała, kto wie, może za parę lat będziesz pod moją komendą.
  - W takim razie byłbym z ciebie bardzo dumny, synu. I życzę ci udanej kariery.
  Chłopiec i jego rodzice zbliżyli się do dużej sali z pancernymi drzwiami. Tam każdy mógł uiścić opłatę za możliwość poznania świata konkretnego zwierzęcia i upolowania go. Co więcej, utworzyła się kolejka, w której stała liczna grupa istot pozagalaktycznych.
  - Za długo tu czekamy, synu, może lepiej poszukajmy innej rozrywki.
  W odpowiedzi Oleg wskazał na świecący ekran. Na ekranie widniał napis: "Priorytetowo traktujemy pełnoprawnych odznaczonych Orderem Chwały i innych odznaczeń państwowych".
  - Dobra, Oleszka mnie przekonała, tylko nie oglądaj za długo.
  Aby przełamać lody, Władimir odepchnął tłum i podszedł do okna z czterema robotami.
  -Proszę o jeden bilet dla mojego chłopaka.
  Robot spojrzał na Olega i pisnął.
  -Czy on nie jest za młody na taką rozrywkę?
  "Ukończyłem elitarny kurs sił specjalnych". Chłopiec włączył hologram swojej komputerowej bransoletki.
  Robot sprawdził kwanty energii i zanucił.
  - Proszę wejść, kabina numer siedem po lewej.
  Oleg przeszedł do pokoju ze ścianami pancernymi, wisiał tam superhełm, który osłaniał całe ciało, a przede wszystkim mózg.
  - Załóż ją na głowę, a technologia zrobi resztę.
  Hełm łatwo dopasowywał się do różnych rozmiarów dzięki funkcji automatycznego dopasowania; był wykonany z płynnego metalu i pasował do każdej rasy. Zakładając go na głowę, chłopiec poczuł się jak król.
  "Och, co się teraz stanie?" Błysnął panel, na którym widoczny był cały arsenał, od przestarzałej broni automatycznej po najnowsze wynalazki hiperplazmatyczne, w tym te, które jeszcze nie weszły do służby - fantastyczna broń zagłady o najszerszym możliwym spektrum działania.
  Oleg wybrał standardowy pistolet laserowy z trzema lufami, zabawny, strzelający bańkami plazmowymi spinner i laserowy sztylet. Tak więc, dobrze uzbrojony, chłopiec udał się do następnego panelu. Teraz musiał wybrać miejsce na kosmiczne polowanie. Różnorodność krajobrazów była ogromna: lód, wodór, hel i inne pustynie, dżungle, podwodne światy, planety roztopionej lawy, alkohol, ropa i wiele innych. Były megamiasta, tętniące życiem i półpustynne, kolorowe i, przeciwnie, ponure i koszmarne. Oleg się nad tym zastanowił; walczył już w podobnych "wirtualnych" grach, czując sprzężenie zwrotne, ruchy swojego prawdziwego ciała strzelającego do hologramów. To nie było to samo. Chociaż ruch był wyczuwalny w każdym mięśniu. Miło być małym; wiele problemów nie dręczy, choć gdzieś pod powierzchnią dręczy myśl: twoja ojczyzna toczy wojnę z Fazzanami i powoli przegrywa, a to zmartwiłoby każdego. Kiedy o tym pomyślisz, twoje małe serce zaczyna boleć, walić, a w żołądku czujesz nieprzyjemny ucisk. Więc starasz się nie myśleć o złych rzeczach. Jakie są te Fazzany, każdy inny, każdy bez rozpoznawalnego kształtu? Zazwyczaj przedstawiano je jako odrażające potwory, mające budzić odrazę. Możesz więc wyobrazić sobie podobnego potwora w każdym zwierzęciu, bez względu na to, jak małe. Chłopiec wybrał na krajobraz porośnięte dżunglą miasto. Wyglądało to dość pikantnie: kilometrowe palmy wystające spomiędzy wieżowców. I pełen komplet nieumarłych stworzeń, bardzo trudny poziom. Dla ochrony można było wybrać osobiste pole siłowe i stać się całkowicie niezniszczalnym. Ale wtedy nie byłoby ryzyka, a polowanie zamieniłoby się w jednostronną maszynkę do mięsa. Ale w ten sposób nawet zwierzęta mają szansę. Oto pierwsi gracze - szablozębne dinozaury z długimi kolcami jeżozwierza. Oleg strzela spokojnie, pozwalając potworom się zbliżyć. Słychać ciężki oddech zwierząt i głód burczący w ich gigantycznych żołądkach, a ziemia drży pod ciężarem ich ciężkich łap. Belki uderzają w ich płonące oczy, zwierzęta padają, obsypując chłopca kurzem, a gorące krople krwi kłują go w odsłoniętą twarz.
  "Kłamiesz, nie złapiesz młodego rycerza". Chłopiec wyciągnął mały granat anihilacyjny i rzucił nim w dinozaura. Wybuch był tak silny, że aż mu uszy pękły, a fala zwaliła Olega z nóg, lądując w kałuży pomarańczowo-pomarańczowej krwi. Po wydostaniu się na zewnątrz, kontynuował ostrzał. Na niebie pojawiły się gigantyczne motyle z paszczami kaszalota i dziesięciometrowymi pazurami. Okazało się, że naprawdę strzelają. Oleg to zauważył i ledwo zdążył uskoczyć, gdy stalowy taran przebił asfalt i beton. Strzałem w odpowiedzi chłopiec odstrzelił głowę uskrzydlonego mutanta. Żywy samolot pasażerski rozbił się, taranując wieżowiec. Przez chwilę chłopiec poczuł się nieswojo, ale potem przez jego głowę przemknęła myśl - przecież to wszystko tylko udawanie i nie grozi mu żadne realne niebezpieczeństwo. A stwory z wirtualnego piekła nadal atakowały. I nie tylko z góry, ale i z dołu. Olbrzymie robaki z płonącymi paszczami przegryzały beton, próbując połknąć dzielnego wojownika w całości. To była tylko połowa problemu, ale te maleńkie, pełzające stworzenia okazały się prawdziwą katastrofą. Przepaliły delikatne buty dziecka w kilku miejscach i wbiły się w jego teraz już gołą piętę. Musiał skoczyć, a wtedy uderzyły w niego meteoryty. Okazały się bardzo sprytne, zostawiając potwory w spokoju, podczas gdy Oleg gonił. Powalenie ich wszystkich jednocześnie nie wchodziło w grę. Chłopiec odnosił coraz bardziej bolesne rany, a strach mimowolnie zaczął wkradać się do jego serca: Czy naprawdę mnie zabiją? Jak będzie po śmierci, co czeka piekło, niebo czy jakieś inne nieznane, acz przerażające miejsce? Dlaczego właściwie jest przerażające? Był wzorowym uczniem w przedszkolu, patriotą swojej ojczyzny, co oznaczało, że Wielki Bóg niewątpliwie przyciągnie go do siebie, być może zaciągnie do anielskiego pułku i wszystko będzie dobrze.
  - Panie Jezu, daj mi siłę.
  Sekundę później poczuł wstyd, bo przecież tak naprawdę tu nie zabijali, a gdyby się poddał, co by się z nim stało w prawdziwej walce? Chłopiec walczył dalej z wielką zaciętością, posyłając serię za serią. Jednak synów ciemności przybywało. Słabe, karmazynowe słońce praktycznie zniknęło, przesłonięte przez dziwne stworzenia, błoniaste, a czasem zbudowane z ognistej plazmy. Oleg prawie stanął w płomieniach, jego ubranie zgniło, a zapas miniaturowych granatów się wyczerpał. A jednak nie tracił nadziei. Chłopiec walczył jak lew i w końcu udało mu się zniszczyć jedno dziwne stworzenie, przypominające gigantyczną stonogę. Kiedy eksplodowało, zamieniło się w rój pszczół, które rzuciły się na dzielnego, ale krótkowzrocznego chłopca. Oleg żałował, że nie zabrał ze sobą większego pistoletu plazmowego - był idealny do niszczenia tak małych stworzeń, podczas gdy zwykły pistolet laserowy stanowiłby prawdziwe wyzwanie. Nie miał nawet szansy uniknąć wielu insektów. Chłopiec został natychmiast użądlony, jad wniknął w jego skórę i po kilku sekundach stracił przytomność.
  Oleg obudził się przy panelu selekcyjnym, który proponował mu teraz wybór dodatkowej broni. Chłopiec chciał rewanżu i zgodził się na nową walkę. Może to nie do końca sprawiedliwe, ale dlaczego nie zabezpieczyć się polem siłowym?
  "Nie pozwolę wam mnie zabić, ogniste szczury. Wezmę też potężniejszą broń, a także hiperskafander". Dziecko uzbroiło się jak żołnierz sił specjalnych, używając nawet broni, która jeszcze nie była w użyciu. Młody Terminator pewnie zmierzał w trudny sektor, a w jego oczach płonęła pasja zagłady. Dinozaury były atakowane, eksterminowano je dziesiątkami, setkami. Hiperplazma natychmiast odparowuje zwierzęta, podobnie jak wieżowce i ogromne drzewa. Koszmarne pszczoły, podziemne robaki i latające potwory również zostają uwięzione w nieustającym tornadzie śmierci. Błyszczące skrzydła motyli natychmiast się zwęglają, a ich chitynowa powłoka wyparowuje. Oleg powinien był wybrać najpotężniejszy kaskadowy pistolet plazmowy z hiperplazmą, którego nie ma nawet na wyposażeniu współczesnej armii; może on pokryć obszar dziesiątek kilometrów. To dopiero fantastyczna moc.
  Chłopiec jest przepełniony ekscytacją związaną z destrukcją; całkowicie niszczy miasto, a w ciągu pół minuty wokół niego tworzy się prawdziwa pustynia.
  "Zrobiłem to! Jestem bohaterem, superterminatorem!" Oleg kontynuuje zalewanie wszystkiego hiperplazmatycznym oceanem o temperaturze miliarda stopni. Wtedy chłopakowi przychodzi do głowy kolejna myśl.
  - Chcę zmienić krajobraz i zniszczyć tych faszystów, tych fazzanów!
  Komputer w odpowiedzi wydaje sygnał dźwiękowy.
  -Pragnienie klienta jest prawem.
  I tak trafia do jednego z miast tego pasożytniczego ludu. Oczywiście, informacje są niepełne, ale wywiad donosi o niektórych rzeczach, a neutralni turyści o innych. Chociaż Fazzani zabraniają filmowania swoich miast, niektóre rzeczy są nielegalnie przemycane.
  Przede wszystkim nie lubią linii prostych. Budynki i majestatyczne wieżowce są piękne, ale chaotycznie poszarpane i krzywe. Jednak nawet w ich krzywiznach widać wdzięk. Kolory są zazwyczaj jasne i błyszczące, a podobnie jak ludzie, jest tu wiele fontann i płonących wielobarwnych pochodni. Ulice są również bardzo kręte, z przewagą spiralnych kształtów. Te stworzenia mają również wielkie upodobanie do gigantycznych, kolczastych kwiatów, rosnących okazów o wysokości ponad kilometra i zazwyczaj trzymających własne dyskoteki w pąkach. Sami Fazzanie uwielbiają różnorodność form i są strasznie różni od siebie; wielu przybiera formy postaci z kreskówek, lokalnych postaci fantasy lub bohaterów wojennych. Jest też sporo ludzi; modne jest nawet przybieranie ludzkiej postaci. Fazzanie, pomimo swojego brutalnego totalitaryzmu, byli krajem kapitalistycznym, a ich rynki są pełne towarów. Prawdziwa skóra damska była szczególnie droga; Torby, płaszcze przeciwdeszczowe, rękawiczki i inne przedmioty osiągały wysokie ceny. Niektóre zwierzęta były zabierane do ogrodów zoologicznych i wystawiane na sprzedaż za pieniądze. Takie wystawy i przedmioty zawsze osiągają wysokie ceny.
  Mimo to niewiele wiadomo o głównym wrogu ludzkości, więc Olegowi opadła szczęka, gdy po raz pierwszy zobaczył miasto, choć wirtualne. Mrugał długo, widząc po raz pierwszy takie skupisko Fazzan. Potem przypomniał sobie, że zabijał już wirtualnych Fazzanów, w różnych warunkach. Przedszkole, to poważna sprawa. Ale oczywiście nie miał takiej broni. Tylko tę, która służyła w armii rosyjskiej. Teraz był zachwycony, mając taką szansę walki ze znienawidzoną cywilizacją. Ustawiając wyrzutnię superplazmy na średnią moc, aby móc delektować się agonią znienawidzonego wroga, nacisnął przyciski.
  Rozpoczęła się przerażająca erupcja oswojonego wulkanu. Wieżowce topniały i syczały, a fazzani rozpierzchli się, odpowiadając ogniem. To już nie była bitwa, a kanonada grozy!
  "Oto wy, radioaktywni naziści! Zniszczymy was doszczętnie, nie zostawiając ani jednego ocalałego". Chłopiec poczuł satysfakcję. Słychać było jęki rannych i umierających stworzeń. Hiperplazma rozprzestrzeniła się po powierzchni, wszystko zamieniając się w roztrzaskane kawałki kwarków. Na niebie pojawiły się myśliwce, a potem ogromne statki kosmiczne. Otworzyły ogień gęstym laserowo-plazmowym ogniem, próbując zmiażdżyć bezczelnego robaka.
  Jednakże absolutnie nieprzeniknione pole wytrzymało wszystkie ciosy, a dziecko zestrzeliło statki ogniem odpowiedzianym, niczym doświadczony gracz strzelający bilardowymi kulami kijem.
  Oleg stopniowo rozpalał ogień, poszerzał snop światła i podnosił temperaturę. Stopniowo wspaniałe miasto zaczęło przypominać popielniczkę nałogowego palacza; bezlitosny chłopiec wymazywał ją z mapy, pozostawiając jedynie stopiony piasek pokryty płomieniami. Coraz narastające krzyki Fazzani nagle ucichły, pustynia rozciągnęła się po horyzont, a jedynie atak z góry trwał. Ta jednostronna masakra tylko ją przypominała. Oleg zwiększył moc jeszcze bardziej i skierował ją w górę. Wydawało się, że niebo płonie, a apokalipsa nadeszła. Powietrze płonęło i rozkładało się; przy bilionach stopni mogła rozpocząć się termojądrowa reakcja łańcuchowa, łącząca hel i tlen w cięższe pierwiastki. W takim przypadku cała planeta mogłaby eksplodować. Przynajmniej tak komputer piszczał do chłopca. Oleg odpowiedział chytrą uwagą.
  "To zależy od tego, co zaprogramowałeś. Poza tym bomby termokwarkowe eksplodowały i spadały na różne planety, ale ani razu nie wywołały reakcji łańcuchowej".
  - Ale nasze teoretyczne obliczenia wskazują, że jest to całkiem realistyczne.
  "Teoria ma wartość tylko wtedy, gdy potwierdza ją praktyka. A kim są teoretycy? Rozczarowanymi praktykami" - powiedział pompatycznie Oleg, zadowolony ze swojej spójności myśli.
  - Tobie, chłopcze, nie możemy pozwolić na wypróbowywanie najnowszej broni.
  "Nie ty o tym decydujesz, komputerze plazmowym. Tymczasem podniosę temperaturę ultralasera do kwintylionów stopni". Oleg zakręcił bębnem, osiągając maksymalną skalę dla wyrzutni superplazmy. Wtedy wybuchł pożar, tak intensywny, że wywołał to, przed czym ostrzegał "mądry" komputer. Promienny błysk wypełnił całe niebo; Oleg uniknął oślepienia jedynie przez pole ochronne.
  "No to super! Dawno nie widziałem tak majestatycznego widoku! A jednak..." Oleg uniósł palec; był sprytnym chłopcem. "Wszelkie życie, a co za tym idzie, cywilizacja Fazzana, na tej planecie zostało zniszczone. Teraz wystarczy tylko liczyć punkty".
  - Ale nie wziąłeś pod uwagę skutków ubocznych.
  Grunt pod chłopcem częściowo wyparował, a częściowo się stopił, a on sam, przyciągany przez wirtualną grawitację, poleciał w dół, w objęcia plazmowego piekła.
  - Widzisz, mogli cię złapać i nawet pole siłowe by cię nie uratowało.
  "Ale przewidziałem to; mam antygrawitację w moim hiperskafandrze". Uwolniłem się z palącego uścisku.
  Chłopiec właśnie to zrobił, wyrywając się z płonących strumieni w przestrzeń kosmiczną. Wrogie statki już tam na niego czekały. Oleg podjął walkę, niszcząc nadlatujące jednostki. Dosłownie rozsiały się po próżnicy i szybowały między girlandami gwiazd, które lśniły niczym drogocenne kamienie.
  - No, no! To jest spektakularne! - Oczy chłopca rozszerzyły się. - Spróbuję spalić te kawalkady razem z luminarzami.
  A Oleg wysyłał strumienie hiperplazmatyczne o najszerszym zasięgu.
  - Jeśli chcesz zniszczyć gwiazdy, to nie jest to realistyczne, ten typ broni nie jest wystarczająco potężny.
  "Mówisz, że to nie jest uwzględnione w twoim programie? Jaka szkoda. Chociaż w takim razie spróbuję zawęzić wiązkę". Chłopiec wykonał pewne manipulacje, a strumień cząstek emitowany z wielolufowego hiperdziałka zbiegł się w jedną linię.
  "Teraz spróbuję cię zestrzelić. Gwiazda spadła z nieba - jasny kryształ! Zaśpiewam ci piosenkę o moim drogim Stalinie". Nagle przypomniał sobie dźwięczne, piękne imię jednego z wielkich bohaterów starożytności. Studiowali historię; Stalin był wybitnym dowódcą wojskowym, który wygrał Wielką Wojnę Ojczyźnianą i II wojnę światową. Teraz skierował wiązkę na gwiazdę i czekał, aż do niego dotrze, ponieważ prędkość podróży hiperplazmatycznej jest tylko sto tysięcy razy większa od prędkości światła. Tymczasem inne statki kosmiczne Fazzana zaatakowały chłopca. Ciężkie pociski kumulacyjne eksplodowały, uderzając Olega jak fale podczas burzy. Jego pancerz otaczał go niczym bańka, wytrzymując wszystkie liczne salwy, a mimo to czuł narastające ciepło w środku. Strużka potu spłynęła chłopcu po czole. Chłopiec na chwilę przestał gasić gwiazdy i rzucił się na wrogie statki. Było to o wiele skuteczniejsze, ale miało jedną wadę: ich oczy były oślepiająco oślepiające. Oleg podzielił następnie niszczycielską substancję na dziesięć strumieni. Teraz sytuacja była o wiele lepsza. Statki kosmiczne eksplodowały, rozpadały się na atomy, niektóre były pocięte na kilka kawałków.
  W tym momencie jedna z gwiazd cybernetycznych eksplodowała i ładunek został odpalony.
  "Bang! Bum! Bum! Świetnie! A teraz bierzemy się za sępy". Chłopiec użył wszystkich dziesięciu palców, aby celować i strzelać. To pomogło mu szybko zniszczyć wrogów, a proste dotknięcie promienia wystarczyło, by ich całkowicie unicestwić. Dziecko promieniało, sprawiając mu niesamowitą przyjemność i radość.
  "Tak bym zrobił na prawdziwej wojnie! Naciśnij przycisk, a zostaną tylko zwęglone odłamki. Brawo, bis!". Jednak nawet taka anihilacja wymagała ogromnego wysiłku umysłowego; chłopak już na własnej skórze przekonał się, jak każdy palec naciska odpowiedni przycisk. Ale masz tylko dwoje oczu i po prostu nie masz czasu, żeby spopielić te wszystkie plujące plazmą dranie. Główny problem to celowanie, zwłaszcza że wróg nie stoi w miejscu, tylko manewruje; statki kosmiczne piruetują, zbliżają się do celu, skaczą, próbując zmylić cel. Ty już strzelasz bez celowania, polegając na instynkcie i intuicji. Oleg sam był zaskoczony, ale rezultaty wciąż były dobre, a natarcie wroga nie słabło. Coraz więcej statków przybywało na pole bitwy, po prostu wyłaniając się z kosmosu.
  "Do diabła! Zmiażdżą mnie!" - zagwizdało dziecko. "Nie bez powodu mam ulepszoną genetykę. Prosty chłopiec by oszalał, ale ja wciąż eksterminuję hordy ciemności".
  Gra all-in ciągnęła się zdecydowanie za długo, ale Oleg zdawał się nie okazywać oznak zmęczenia. Wręcz przeciwnie, wszystkie statki kosmiczne różniły się rozmiarem, tonażem, kształtem i rodzajem uzbrojenia. Wszystko to nie mogło nie rozbawić chłopca. Ale nawet w ferworze walki w jego małej główce wciąż pojawiały się myśli: gdzie tu logiczny wniosek? Przecież można tu stać i strzelać, aż do drugiego nadejścia.
  - Chcę dokończyć grę i powiedzieć komputerowi, jak wygrać.
  -Jesteś zbyt mądrym człowiekiem, próbuj samemu osiągnąć zwycięstwo.
  Oleg pogroził pięścią opornemu wirtualnemu umysłowi. Teraz chłopiec myślał tylko o zemście i skrzywdzeniu komputera. Najprostszym sposobem było zainfekowanie go wirusem. Wirusy są bardzo łatwe do stworzenia; można nawet użyć programu komputera plazmowego. Jednak tworzenie wirusa i jednoczesne odpieranie ataków jest niewygodne. W takich okolicznościach lepiej skupić się na jednej rzeczy naraz. Zauważywszy, że wróg atakuje najaktywniej z konstelacji przypominającej skorpiona, Oleg skierował się w stronę, jak mu się zdawało, głównej kwatery wroga. Jak się okazało, miał rację; wrogie statki kosmiczne stopniowo stawały się coraz bardziej intensywne. Wyłaniały się gigantycznymi grupami z czegoś, co wyglądało jak czarna dziura. Siedem planet na jego drodze aktywnie ostrzeliwało chłopca. Oleg odpowiedział ogniem. Pierwsza czerwona, podksiężycowa, wybrzuszyła się, a następnie eksplodowała.
  "Tak zdobyłeś swoje gołębie. Teraz będziesz wiedział, jak ugryźć człowieka". Chłopiec wyszczerzył zęby i kontynuował strzelanie.
  Druga niebieska planeta zagrzmiała, a za nią trzecia zielona. Pozostałe ciała wycofały się w panice, próbując uciec. Oleg zestrzelił dwa kolejne duże cele, a reszcie udało się uciec, chowając się za płaszczem niewidzialności.
  "To właśnie dostali nikczemni Jankesi". Chłopiec przypomniał sobie kolejne przekleństwo. Podczas III wojny światowej Amerykanie zadali ogromne cierpienie własnemu narodowi. Dzięki Staltigrowi ten wybitny strateg zdołał pokonać dwóch głównych konkurentów Rosji - Stany Zjednoczone i Chiny. IV wojna światowa toczyła się z udziałem świata islamskiego i Afryki. W rezultacie ludzkość znalazła się na krawędzi zagłady. Oleg wiedział o tym wszystkim z licznych filmów, gdzie wydarzenia te były barwnie i barwne, z licznymi efektami animacyjnymi.
  "Nie zapomnimy, nie wybaczymy!" - krzyknął chłopiec, skupiając całą siłę ognia na czarnej dziurze, która wciąż wypluwała statki kosmiczne. Teraz mógł zwiększyć swój zasięg, unicestwiając je tysiącami, jednocześnie zalewając "róg śmiercionośnej obfitości" hiperplazmą.
  Chłopiec był tak pochłonięty tym procesem, że zapomniał o planach zemsty na złym komputerze.
  "Dosyć tego, Fazzans, podejdźcie bliżej. Niech was diabli, nie mam czasu was wszystkich pozabijać, ciągle nadchodzicie i nadchodzicie."
  Wojna to nie tylko pojedyncza bitwa; to także filozofia. Dziecko postrzega ją jako fascynującą przygodę i bardzo interesującą zabawkę. Ale nawet w jego dziecięcym umyśle pojawiają się myśli o tym, czy jego mama i tata, albo brat i siostra, mogą zginąć. Jego siostra, już dorosła jak na standardy Olega, uczy w szkole paramilitarnej i również marzy o zostaniu pilotem, a raczej kapitanem bojowego statku kosmicznego. Jest niewątpliwie czarującą dziewczyną o bystrej sylwetce - akceleratorem. Dobrze byłoby z nią porozmawiać, omówić kwestie strategiczne i perspektywy na przyszłość wojny. W końcu Ziemianie muszą w końcu odwrócić niekorzystny bieg konfliktu.
  "Kiedy w końcu wybuchniesz?" - krzyczy do czarnej dziury. Ma dość tego zamieszania; pragnie normalnej, ludzkiej interakcji. I strzela do woli od niemowlęctwa. I nadal mu się to podoba.
  - Jakiż ja jestem głupi, powinienem był zaopatrzyć się w bombę termokreonową, jest ona biliard razy potężniejsza od bomby termojądrowej, wtedy moglibyśmy ugasić to bagno.
  Chłopiec zacisnął zęby z frustracji; żałował, że nie ma takiej szansy. Chociaż, czemu nie? Mógł wrócić i odświeżyć swój arsenał.
  "Wycofuję się, potrzebuję posiłków". Oleg gwizdnął i odwrócił się.
  "Nie masz prawa!" krzyknął komputer.
  -Dlaczego.
  - Twój czas się skończył, więc wynoś się, bracie.
  "Twój czas się skończył!" Oleg był zbyt głośny. Jednak z robotem nie sposób się kłócić; w tej samej sekundzie został wyrzucony. Znalazł się na korytarzu, ospały i szary, a wirtualny hełm jakimś cudem zsunął mu się z głowy i wrócił na swoje miejsce. Gra nie dobiegła końca, a chłopak zaczął walić pięściami.
  "Chcę więcej! Tato, kup mi kontynuację". Łzy napłynęły do oczu dziecka.
  Władimirowi podobał się relaksujący charakter polowania, tropienie zwierzyny i rozplątywanie skomplikowanych tropów. Masowe morderstwa nie są aż tak ekscytujące; tajemnica i przebiegłość to zupełnie inna sprawa. Uznał więc, że to wystarczy chłopcu na dziś.
  - Nie udawaj, czy uczyli cię płakać w przedszkolu?
  "Nie! Łzy są hańbą!" - powiedział zdecydowanie Oleg.
  - Więc dlaczego narzekasz?
  - Bo jest mi gorzko, gdy uświadamiam sobie, że nie udało mi się wykonać wielkiego zadania!
  -Jaki świetny?
  "Nie zniszczyłem ośrodka, w którym powstają Fazzany. Te bestie nieznanej rasy nadal zatruwają wszechświat. Jeśli jesteś moim prawdziwym ojcem, może pozwolisz mi je wyeliminować".
  - Tego chcesz, ale nie mamy już dużo czasu, a poza tym pewnie chciałbyś poznać swoją siostrę?
  "Oczywiście, że tak, ale te radioaktywne bestie trzeba wykończyć. Wyobraź sobie, jaki inny dowódca mógłby przerwać tak obiecującą operację".
  - Dobrze. Daję ci jeszcze pięć minut i ani sekundy więcej.
  - Zgoda, zdążę na czas.
  Otrzymawszy nową, krótką carte blanche, chłopiec zanurkował do pokoju. Tak bardzo chciał założyć hełm, że omal nie uderzył się w głowę. Potem zanurkował z powrotem do świata wyobraźni. Jego następnym krokiem było chwycenie niestworzonej jeszcze bomby termokreonowej, która istniała tylko w projektach. Na wszelki wypadek wziął nawet dwie. Ponownie sprawdził absolutnie nieprzeniknione pole siłowe i zanurkował na poziom, gdzie obraz migotał i wyświetlał się napis "autozapis". Teraz chłopiec poczuł się bardzo pewnie. Niemal natychmiast upuścił bombę, ale potem źle ocenił możliwości reakcji komputera. Została przecięta wiązką lasera, zanim dotarła do czarnej dziury. Eksplozja rozległa się, osłabła; główny ładunek nie został odpalony, ale mimo to była groźna. Błysk był niewiarygodnie jasny, oślepiający, a setki tysięcy statków kosmicznych wyparowały naraz, znikając w oceanie śmierci. Bańka ochronna jednak wytrzymała i chłopiec podziękował komputerowi, że nie ma tu żadnego oszustwa.
  Potem nadeszła nowa, niczym konający atak niezliczonego strumienia wrogich statków. Oleg mimowolnie zamknął oczy, wciąż tłumiąc nieustanny atak. Zostało mu bardzo mało czasu, a zwycięstwo nie było widoczne. Rozpacz podsunęła mu rozwiązanie. Aktywował wzmacniacz grawitacyjny swojego hiperskafandra i rzucił się w stronę czarnej dziury, stosując taktykę taranowania. Musiał dosłownie przegryźć metal i solidne rzędy opancerzonych ciał. Obudowa pola siłowego rozgrzała się do tego stopnia, że jego skóra dosłownie odpadła. Przebił się w głąb, natykając się na gęstą substancję, z której wyłaniały się wrogie statki. Chłopiec z trudem złapał oddech, a potem przemówił.
  Chwała Wielkiej Rosji! Rosyjski wojownik nigdy się nie poddaje, ale zawsze zwycięża! Bomba termokreonowa wybuchnie.
  To, co się stało, było tak przerażające, że dziecko straciło przytomność z powodu wstrząsu mózgu. Obudziło się w pokoju zabaw, bez kasku. Ojciec delikatnie klepał go po policzkach, matka ściskała mu nos. Bohater narodowy odzyskał przytomność.
  - Uff! A ja myślałem, że mi się mózg usmażył.
  - Nie byłeś daleko, tak potężne bomby muszą być rzucane z wielką ostrożnością.
  "Ale to takie wspaniałe. Nie mamy jeszcze rakiet termopreonowych, ale wierzę, że z czasem się pojawią".
  "Już są rozwijane. To prawda, że ci barbarzyńcy z Fazzan, sądząc po wszystkim, już je mają. Ale podbite światy zatrzymują dla siebie i dlatego używają ich bardzo oszczędnie".
  - No cóż, kiedy mamy z nimi do czynienia, tato. To nie jest życie z pistoletem przy uchu.
  - Zgadzam się, ale już niedługo twój tata wyruszy na misję, która przyspieszy zwycięstwo nad złym wrogiem.
  - Wierzę ci! W międzyczasie, zainspirowany bitwą, napisałem kilka wierszy. Chcesz je przeczytać?
  - No dalej. Będzie ciekawie posłuchać.
  Złe chmury wiszą nad Ojczyzną
  Niebo jest w krwawej pianie śmierci!
  Ale nasz oddział szybkich, latających myśliwców
  Rozbije legiony na pył i odłamki!
  Rosja przez wieki będzie słynęła ze swojej świętości.
  Kocham Cię całym sercem i duszą!
  Rozprzestrzeniać się od krawędzi do krawędzi
  Stała się matką wszystkich ludzi!
  Gwiazdy świecą na niebie dla Ojczyzny
  Galaktyki tańczą z zachwytu!
  Płonę w plazmie, zapominając o swoim strachu
  Odwaga nie jest tematem kłamstw i targów!
  ROZDZIAŁ NR 8.
  Inna postać, Volka Rybachenko, również była zajęta nauczaniem w elitarnej szkole lotniczej, gdzie szkoliła pilotów hitlerowskich asów. Jednocześnie kontynuował pisanie.
  Był październik 1955 roku, a pogoda robiła się coraz zimniejsza. Naziści nie poczynili jeszcze żadnych postępów w rejonie Stalingradu. Oleg i Margarita odegrali tu kluczową rolę, dowodząc oddziałami dziecięcymi zarówno w samym mieście, jak i na jego obrzeżach.
  Rankiem był przymrozek, a dzieci boso brodziły w lodowatych kałużach, rozbijając cienką warstwę lodu. Pionierzy, zarówno chłopcy, jak i dziewczęta, z zasady chodzili bez butów. Łatwiej było im manewrować, lepiej czuli grunt i mogli rzucać pociskami palcami stóp. Ta dziecięca brygada była naprawdę wspaniałymi wojownikami.
  Oleg i Małgorzata zbudowali małe, zdalnie sterowane samochodziki, niczym samochodziki-zabawki, z doczepionymi materiałami wybuchowymi. Dzieci same robią materiały wybuchowe z trocin i pyłu węglowego. Są tak pomysłowe, że wybuchają dziesięć razy silniej niż trotyl. A co najważniejsze, są tanie i łatwe w produkcji. I tak jak dzieci, wymyślają najróżniejsze rzeczy. Większość pracy wykonują nieśmiertelni, wiecznie młodzi rycerze - Oleg i Małgorzata. Chłopiec i dziewczynka, którzy zawsze wyglądają na dwunastolatków - i to jest wspaniałe.
  Cudownie jest być w wiecznym dzieciństwie, wypełniając różne misje. Szkoda tylko, że nie mają magicznych różdżek.
  Pionierka Katya również prowadzi samochód. Jej mała, bosa, opalona stopa przełamała lód, a wojownik skierował samochód na Sturmtigera-3, który nagle ruszył.
  I poleciał wysoko, a potem amunicja eksplodowała. Rozległ się ogłuszający huk. Rozległ się trzask i wielkie zniszczenia. Kilka niemieckich mastodontów wywróciło się.
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Katya, należy ci się rozkaz!
  Pionierka odpowiedziała:
  - Nie walczymy o medale!
  Bitwa trwała dalej, z agresywną wymianą ciosów. To była konfrontacja na kolosalną skalę. Dziecięca drużyna wykazała się wyjątkowymi umiejętnościami.
  Młodzi wojownicy pokazali, jak walczyć. Oleg, na przykład, wystrzelił nawet małe drony załadowane potężnymi materiałami wybuchowymi. I uderzyły z ogromną siłą.
  A szczególnie efektownie jest, gdy dron uchwyci moment otwarcia pokrywy działa szturmowego i wleci do środka. Działo szturmowe, działo samobieżne i wyrzutnia rakiet eksplodują z zabójczą siłą. A kilka innych mastodontów bojowych zostaje odrzuconych przez potężną eksplozję.
  Oleg mówi rymem:
  Nie oszczędzaj ich,
  Zniszcz wszystkich skurwysynów...
  Jak miażdżące pluskwy,
  Bij ich jak karaluchy!
  Tak walczą dzielne dzieci. I oczywiście Margarita rzuca małymi kulkami z materiałami wybuchowymi. I dosłownie palą i spopielają wroga. A zwłaszcza rozrywają rolki.
  Technologia w Trzeciej Rzeszy była zaawansowana, a naziści byli dobrze uzbrojeni. Brakowało im jednak żołnierzy. To właśnie napędza ten wpływ technologiczny. Naziści próbują również wykorzystywać małe pojazdy. Na przykład zdalnie sterowany czołg Goliat-4, który jest bardziej zaawansowany. Mówiąc dokładniej, to po prostu pojazdy na gąsienicach załadowane materiałami wybuchowymi. Ale napotykają też mastodonty z działami lotniczymi. To swego rodzaju rywalizacja technologiczna.
  Czołg Panther-5 to przykład bardziej zaawansowanego i kompaktowego pojazdu, ważącego sześćdziesiąt ton, ale napędzanego silnikiem turbinowym o mocy 1800 koni mechanicznych. Wyobraźcie sobie, jak szybki jest ten pojazd. Do czego jest zdolny, w teorii. Nawet szybszy niż amerykański czołg Ambras z XXI wieku. Oczywiście, stwarza problemy.
  Istnieje wiele różnych taktyk walki z czołgami, w tym niektóre bardzo wyrafinowane.
  Na przykład Natasza i Elena użyły prądu. Prąd nie jest wystarczająco silny, by zabić załogę, ale może wyłączyć system, zapalając samochody. I wtedy nie odpalą. Albo zgasną.
  Jeśli są jeszcze inne rzeczy.
  Natasza i Elena walczą boso i w bikini, pomimo chłodu. Jest im wygodniej, a odłamki pocisków i kule nie ranią półnagich dziewczyn.
  Przepuszczają prąd przez drut kolczasty za pomocą dynama. I wyładowania przechodzą.
  Natasza zauważyła z uśmiechem:
  - A pamiętasz, jak zbliżaliśmy się do Berlina! I jak nie udało nam się wtedy zakończyć wojny?
  Elena westchnęła:
  - Najwyraźniej nie miało tak być! Cóż, ta wojna, można by rzec, praktycznie się nie kończy!
  Dziewczyna z Komsomołu, Zoja, zauważyła, jak chlapała bosymi, wyrzeźbionymi stopami w błocie:
  - Nie, prędzej czy później ta wojna się skończy! I wierzę, że zwyciężymy! Bo dobro zawsze triumfuje nad złem!
  Wiktoria rzuciła granat bosą stopą i zauważyła:
  "W baśniach dobro zawsze triumfuje nad złem. Ale w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Pamiętajmy o Czyngis-chanie, który żył siedemdziesiąt dwa lata, a szczęście nie opuściło go aż do końca!"
  Maria, również dziewczyna o niezwykłej urodzie, z gołymi, opalonymi, umięśnionymi nogami, zauważyła:
  "Tak, Czyngis-chan był niezwykłą postacią. Tak, bardzo krwawy i okrutny. Ale jednoczył ludzi, nawet jeśli stosował bandyckie metody, by zbudować imperium. I było w tym coś pozytywnego!"
  
  Nadieżda, inna bardzo piękna dziewczyna z Komsomołu, rzuciła bosą stopą śmiercionośny granat z ładunkiem kumulacyjnym i zauważyła:
  - Czy Hitler nie chce zrobić tego samego, co Czyngis-chan - zbudować imperium?
  Natasza roześmiała się i odpowiedziała:
  "Jestem pewien, że Stalin też tego chce. Każdy chce mieć więcej, mając mniej!"
  Dziewczyny z batalionu walczyły zaciekle. Stalingrad był naprawdę nieugięty. Szczególnie skuteczną metodą było rzucanie granatów gołymi, umięśnionymi, opalonymi nogami. Jakież to praktyczne, doprawdy.
  Dziewczyna z bosą stopą może rzucić pociskiem o śmiercionośnym ładunku znacznie dalej niż ręką. I robi to całkiem skutecznie. To się nazywa prawdziwa kobieta.
  Natasza wzięła ją i zaśpiewała:
  Dziewczyny są zawsze piękne, uwierz mi,
  Zabij tysiące wrogów...
  Postępują słusznie i sprawiedliwie,
  Nie szczędź pięści w walce z Fritzami!
  Dziewczyny naprawdę oszalały. Aurora zdjęła nawet stanik, odsłaniając opalone piersi z ich szkarłatnymi, truskawkowoczerwonymi sutkami. Jak pięknie to wyglądało.
  Te dziewczyny są bardzo zadziorne i agresywne. Potrafią zrobić wszystko i roznieść każdego wroga na strzępy. I potrafią chodzić bez butów w każdą pogodę.
  Tutaj Augustine kopie nazistę w brodę bosym obcasem. Pada martwy.
  Dla dziewczyny nie ma rzeczy niemożliwych. I po raz kolejny rzuca granat o śmiercionośnej sile bosymi stopami.
  I znów naziści mają kłopoty.
  I oczywiście, Natasza, jak zawsze, idzie i dodaje więcej. I uderza z potworną siłą, domowej roboty katapultą, która miota kawałkiem TNT. I do tego pali się znakomicie.
  To jest naprawdę niszczycielski efekt.
  Naziści próbują bombardować z dużej wysokości. TA-600 może przenosić bomby o masie do piętnastu ton. To potężna maszyna ośmiosilnikowa, zapewniająca dobrą widoczność we wszystkich kierunkach i napędzana silnikiem odrzutowym.
  A jeśli bombarduje, to kompletna masakra. Ale pod Stalingradem, głęboko pod ziemią, wykopano niezliczone tunele, więc nie można ich po prostu zbombardować. Ani naziści, ani ZSRR nie mają jeszcze broni jądrowej. I dzięki Bogu - bez niej wszystko jest o wiele ciekawsze.
  Bomby spadają. Ofiary wciąż są. Zwłaszcza jeśli są to ogromne ładunki wybuchowe. I zostawiają głębokie kratery.
  Oleg i Margarita nie kryją się przed bombardowaniami i ostrzałem. Nie da się ich zabić. Są nawet lepsi od górali. I potrafią pokazać, na co ich stać.
  Oleg i dziewczyna wystrzelili drona wysokościowego z miniaturowym silnikiem odrzutowym. Wzbił się wysoko w powietrze i szybko nabierał wysokości. Sterowano nim jedynie za pomocą dźwięku. A potem TA-600, zawisając w powietrzu i bombardując, nie zauważył, jak mały kamikaze, uzbrojony w potężne ładunki wybuchowe, uderzył go w ogon. I samolot Hitlera zaczął się rozpadać, dosłownie rozpadać. I płonął na niebie jak sto pochodni.
  Chłopiec, tupiąc bosymi, wyrzeźbionymi stopami, zaśpiewał:
  Rosja nie będzie rozrywana rubel po rublu,
  Wierz mi, nie ma piękniejszego kraju...
  Kocham Jezusa i Stalina,
  Chociaż czasami złość łamie mi serce!
  Ten chłopak okazał się tak silnym wojownikiem, że można śmiało powiedzieć, że był super, hiper i ultra.
  Margarita żartobliwie zauważyła:
  - Niesamowity zestaw i rewelacja!
  Po czym po prostu wybucha śmiechem. To jest dziewczyna Terminatora.
  I tak oto wyruszyli ponownie, tym razem wykorzystując do tego celu wykonane ze sklejki budki dla ptaków.
  Te dzieciaki są po prostu na poziomie rakiety nadprzestrzennej. A jeśli zaczną się źle zachowywać, to będzie prawdziwa katastrofa dla wszystkich.
  Więc faktycznie wypuścili na rynek budki dla ptaków ze sklejki. I to naprawdę działa, ponad wszelkie pochwały.
  Tymczasem naziści również są w szczytowej formie. Czołg Tygrys-5 walczy u boku załogi Gerdy. Niemieckie dziewczyny, również boso i w bikini, sterują pojazdami za pomocą przycisków na joysticku. To jest naprawdę imponujące.
  Niemcy strzelają z armat 128 mm z dużą prędkością wylotową pocisku. Pocisk leci i przebija dosłownie każdy metal. Ma rdzeń uranowy. To poważny problem. A radzieckie czołgi nie są w stanie stawić czoła takiej maszynie. Tylko SPG-203, ze specjalnym pociskiem, jest w stanie przebić taki pojazd w starciu czołowym.
  Gerda z patosem zauważyła:
  - Wygląda na to, że Bóg kocha Niemcy!
  Charlotte zauważyła:
  - Tak, kocha! A kto kocha, temu podetnie głowę!
  Christina zachichotała i odpowiedziała:
  - Wojna jest jak ulubiona zabawka. Szkoda by było, gdyby nam ją odebrano!
  Magda zauważyła całkiem logicznie:
  - Wojna jest przecież ciężka! Ale pokój jest naturalny!
  Gerda zaprotestowała:
  - Wojna jest naturalnym stanem człowieka!
  Charlotte potwierdziła:
  - Jak mężczyźni walczą o kobiety! I to może być takie fajne!
  Christina zauważyła:
  - Teraz jest tak mało mężczyzn, że kobiety walczą o mężczyzn.
  Magda zachichotała i zaśpiewała:
  Nie jesteśmy żałosnymi robakami,
  Rozerwiemy was na strzępy, jak bibułę!
  A cała żeńska ekipa walczyła dalej z zaciętością i furią. Wojowniczki wystrzeliwały pocisk za pociskiem.
  Sam czołg nie jest zbyt przestronny - jest zwarty i przysadzisty. Porusza się jak żółw. I strzela dość szybko, bo to działo przeciwlotnicze. Z taką maszyną lepiej nie dyskutować.
  Dzień wcześniej niemieckie dziewczyny przesłuchały młodego pioniera. Oczywiście, zrobiły to dokładnie. Dokładnie rozebrały chłopca do naga i wychłostały go. Następnie użyły drutu kolczastego. Ale młody leninista milczał. Następnie rozgrzały metal nad ogniem i zaczęły go brutalnie bić. Chłopiec krzyczał i zemdlał z bólu, ale nie wyjawił swojej tajemnicy.
  Dziewczyny połamały mu palce u stóp i przypaliły podeszwy stóp szerokimi paskami gorącego żelaza. Ale nawet po tym młody pionier zemdlał i nigdy nie wyjawił żadnych wojskowych tajemnic.
  Gerda zauważyła z uśmiechem:
  - Był dobrym chłopcem! Szkoda, że go okaleczyliśmy.
  Charlotte zasugerowała:
  - Może zjemy? Zrobimy z tego grilla!
  Christina skinęła głową:
  - Po co to marnować? Przy okazji zajmiemy się żołnierzami!
  Magda zauważyła, szczerząc zęby:
  - Chłopcy mają takie delikatne, soczyste mięso, jak jagnięcina!
  Pionier został przebity dużym stemplem, a faszyści dodatkowo upiekli go żywcem, polewając przyprawami i sosem.
  To było przerażające okrucieństwo. Gerda osobiście wycięła mu serce nożem, a Charlotta wątrobę. A dziewczyny zjadły ją ze smakiem.
  A teraz walczyli w Tygrysie-5 i strzelali z niego bez przerwy. I wypluwali pocisk za pociskiem.
  Gerda przypomniała sobie ich poprzednie wyczyny.
  Jak bawili się w Afryce w swoim czasie, ale to już inna historia.
  Zarówno Adala, jak i Agatha wspominały swoje poprzednie wyczyny.
  Agatha i Adala za sterami Ju-488. Mają doskonały widok z kokpitu na wszystko dookoła. Zrzucają bomby i piszczą:
  - Naszym aryjskim marzeniem jest to, że piękno zamienia mężczyznę w niewolnika!
  I uderzają bosymi stopami i wystawiają języki. To dziewczyny, których nikt nie jest w stanie powstrzymać.
  Agatha naciska przycisk joysticka i pyta Adali:
  - Czy wygramy?
  Adala odpowiada:
  - Dzięki takiej technologii pokonamy nie tylko Rosję, ale i naszych sojuszników!
  Agatha zauważyła:
  - Nie tylko z technologią, ale także z dziewczynami!
  Obie piękności wybuchnęły śmiechem. Razem poradziły sobie z tym bombowcem perfekcyjnie. Ma sześć działek lotniczych i może przenosić do dziesięciu ton bomb.
  A zniszczone sowieckie hale fabryczne eksplodują. Niemcy mają obecnie bardzo mało tych bombowców. Ale ich produkcja rośnie. I jasne jest, że ZSRR może wkrótce zniknąć. A radzieckie myśliwce nie są w stanie nawet dogonić tej maszyny.
  A zestrzelenie latającej fortecy nie jest łatwe.
  Agacie i Adali nie przeszkadza dręczenie młodych pionierów w wolnym czasie. Na przykład, wciągną chłopca na łoże. Potem obiją go batami albo knutem. A najlepsze jest smażenie im bosych pięt na rożnie. Wtedy pęcherze naprawdę pękną.
  Agatha smaży chłopcu pięty, wdycha zapach delikatnego, przypalonego mięsa dziecka i śpiewa:
  - I na wieszaku, i na wieszaku,
  Bardzo, bardzo dobrze...
  I na stojaku, i na stojaku,
  Używają dłuta!
  Dziewczyny złamały chłopcu palce u bosych stóp i ponownie dźgnęły go igłami. To naprawdę twardzielki. Potem przycisnęły chłopcu do piersi rozpalone żelazo. Młody pionier krzyknął i stracił przytomność.
  Dziewczyny wiedziały, jak się bawić. Takie było ich połączenie technologii, talentu wojskowego i barbarzyństwa.
  Kiedy bose pięty chłopców i dziewcząt są przypalane płomieniami pochodni lub rozżarzonymi kawałkami metalu. To bolesne i nie do zniesienia. Ale dziewczęta z Trzeciej Rzeszy uważają to za niezwykle przyjemne.
  A teraz Agatha i Adala mają bombowiec odrzutowy i zrzucają z niego śmiercionośne dary zagłady. A jeśli wybuchnie, to z całą mocą.
  Wojownicy nie mają wątpliwości co do siebie. Na przykład, kiedy przesłuchiwali członkinię Komsomołu, przypalili jej szkarłatne sutki rozpalonym do czerwoności żelazem - i to było bardzo bolesne. A nazistowscy oprawcy śmiali się i uśmiechali. Tak naprawdę są agresywni. A dziewczyny nawet złamały jednej dziewczynce palce u stóp. I pobiły ją młotkiem rozgrzanym do czerwoności. To było skrajne okrucieństwo.
  A w bosą piętę komsomolca wbito rozgrzany do czerwoności gwóźdź. I tortury też. Naziści siali terror również w powietrzu. Weźmy na przykład te latające dyski. Po prostu taranują radzieckie samoloty. I osiągają prędkość nawet cztero- lub pięciokrotnie przekraczającą prędkość dźwięku. Naprawdę dają czadu. I, jak to mówią, nie dadzą rady zepsutemu odbiornikowi.
  Ewa i Frida, sterując tą niezniszczalną maszyną bosymi stopami, doganiają i miażdżą radzieckie samoloty.
  Ewa zauważyła z uśmiechem:
  - Jesteśmy całkowicie niezniszczalni!
  Frida westchnęła i zauważyła:
  - Broń laserowa może nas pokonać!
  Blondynka zauważyła:
  - Ale Rosjanie tego nie mają!
  Rudowłosa dziewczyna zgodziła się:
  - Jeśli nie, to nie będzie procesu!
  I obie piękności nagle przyspieszyły na dyskotece. W końcu to bardzo odważne i fajne dziewczyny, i to w samym bikini.
  Ewa zauważyła, tupiąc bosymi stopami:
  - Wojna jest jak szachy! Po prostu nie można się ruszyć!
  Dziewczyny znów wybuchnęły śmiechem. I pokazały języki.
  A potem Ewa ponownie nacisnęła przycisk joysticka bosymi stopami i dysk przyspieszył. I znowu zaczął zestrzeliwać wrogie samoloty. Teraz rozpoczął się śmiertelny efekt. Samoloty zostały zestrzelone, zabite i dosłownie starte na pył. A ciało i metal rozprzestrzeniły się po metalu.
  Frida zauważyła z uśmiechem:
  - Oto jesteśmy, walczymy! A nasze ciosy są miażdżące i zabójcze!
  ZSRR nie znalazł antidotum na latające dyski. Dobrze, że nie ma ich jeszcze zbyt wiele. Można z nimi walczyć, wykrywając ich obecność radarem i starając się utrzymać samoloty z daleka. To naprawdę kolosalny problem.
  Tymczasem naziści nasilają ataki. Nie tylko pod Stalingradem. Próbują też nacierać na Tichwin. Trzeba przyznać, że mają do tego sprzęt.
  A zwłaszcza Tygrys-5. Czołg serii Lew nie przyjął się zbytnio ze względu na swoją wagę. I to zrozumiałe. Ale są też mniejsze pojazdy. Na przykład działo samobieżne E-5, czy Mangust-4, z jednoosobową załogą. Ten pojazd, ważący cztery tony, jest wyposażony w silnik o mocy tysiąca koni mechanicznych. Ma też specjalne, bardzo szerokie koła z wyjmowanymi gąsienicami.
  Prawdą jest, że takich dział samobieżnych jest niewiele, ponieważ Hitler wolał cięższe pojazdy.
  Ale tam, na tym samobieżnym dziale siedział chłopiec w wieku około dziesięciu lat i leżący Hans. Wyobraźcie sobie, jak mały jest ten pojazd i jak trudno się do niego wsiąść.
  A chłopiec w samych kąpielówkach steruje nim. I pędzi z kolosalną prędkością.
  Hans strzela joystickiem i bosymi stopami steruje działem samobieżnym. Jest ono uzbrojone w pięć działek lotniczych, które z łatwością mogą zniszczyć piechotę.
  Chłopiec strzela i śpiewa:
  Niszczę was, Rosjanie,
  Marsz żałobny...
  Idźcie do diabła, tchórze!
  Ludzkie mięso!
  To naprawdę bojowa piosenka. I prawdziwa maszyna śmierci. Taka, która wszystko spala i burzy.
  Chłopiec nie był zwykłym chłopcem. Przesłuchał młodego pioniera, mającego około dwunastu lat. Nie pobił go ani nie przypalił. Po prostu podniósł gęsie pióro i połaskotał go po bosych stopach. I chociaż stopy chłopca były szorstkie - pionierzy noszą buty dopiero, gdy spadnie śnieg - Hans połaskotał go tak mocno, że w końcu pękł i ujawnił miejsce, gdzie partyzanci ukrywają broń i amunicję.
  Nie ma więc potrzeby stosowania gorącego żelazka do pięt. Można to zrobić delikatnie i ostrożnie.
  Oto kolejna tortura wodna. Jeśli wylejesz ją na ogoloną głowę chłopca, prędzej czy później pęknie. Dosłownie i w przenośni!
  Możesz nawet łaskotać kogoś po podeszwie stopy i jednocześnie polewać wodą tył głowy. I na pewno się do tego przyzna.
  A tak przy okazji, Hans też lubi grać w szachy. Ale nie ma na to czasu - w końcu trwa wojna!
  Ale jeszcze ciekawsze byłoby oczywiście zagranie w szachy własnego pomysłu z nowymi figurami. I to byłoby naprawdę wspaniałe.
  No cóż, cokolwiek bawi dziecko, byleby się nie powiesiło. Ale ogólnie rzecz biorąc, chłopiec bawi się bardzo dobrze.
  Naziści też mają helikoptery. A konkretnie te w kształcie dysku. I to jest prawdziwe pole bitwy. A pola są usiane ciałami radzieckich żołnierzy.
  Jednak wojska radzieckie nie chcą atakować w dużych grupach. Wolą infiltrować w małych grupach. To również unikalna taktyka.
  Niemcy również stosują ataki maszynowe. Śmigłowce również operują w rojach lub pojedynczo. I również skutecznie nękają wrogów rakietami.
  Niemcy również używają wyrzutni gazowych. I strzelają agresywnie. Chociaż ZSRR odpowiada rakietami Grad. Bitwy są bardzo spektakularne.
  Istnieją specjalne wyrzutnie gazu. Na przykład, są nawet takie, które potrafią rzucać z dużej odległości i pokrywać duży obszar. Przeciwko nim mogą być użyci tylko piloci kamikanze.
  A takich bohaterów jest mnóstwo. Idą do walki, żegnając się i popijając kieliszek wódki.
  Nawiasem mówiąc, produkowane są butelki z portretem Stalina. Oczywiście, demaskowanie kultu jednostki w czasie wojny nie wchodzi w grę.
  A potem są samoloty, te najbardziej prymitywne i jednorazowe. Ale samolot jest coś wart. I czy powinien być używany? Zwłaszcza przeciwko czołgom?
  Oleg ze swojej strony próbuje stworzyć laser bojowy wykorzystujący pył węglowy. Teoretycznie jest to możliwe. Coś w rodzaju hiperboloidy. Tylko wiązka musiałaby być jeszcze cieńsza. I można by nią przecinać statki w kształcie dysku, bez żadnych ceregieli.
  Oleg wziął ją i zaśpiewał:
  Życie pędzi jak huragan,
  W opowieściach koszmarnych...
  Lasery, samoloty,
  Wyścigi, tańce!
  Chłopiec nacisnął przycisk joysticka bosymi stopami. Rakieta ze sklejki wystrzeliła w niebo. Jeśli nie wystrzeli dysków, to zniszczy zwykłe samoloty!
  To rzeczywiście sposób na walkę z siłami powietrznymi. Ale dokąd teraz pójdzie kolektywne kierownictwo Związku Radzieckiego?
  Meinstein pokonał wojska alianckie pod Andersem i zmienił losy wojny. Najpierw na zachodzie, potem na wschodzie. Ale na razie wojna trwa.
  Plany Hitlera zakładają wskazanie wrażliwych punktów na mapie. Naziści wciąż atakują i przebijają front. To są prawdziwe bitwy. A wojska radzieckie próbują się bronić i kontratakować.
  A Führer jest wściekły.
  Moskwa była ostrzeliwana przez specjalne działo kalibru 1000 milimetrów. Zastosowano w nim nową metodę przyspieszania pocisków, które przelatywały na odległość do 500 kilometrów. I to też było uciążliwe.
  A naziści robili najróżniejsze rzeczy. I oczywiście nigdy nie przestali bombardować. Atak za atakiem. Używali zarówno dużych, jak i małych bomb. I to w dość dużych ilościach. A ostrzał trwał z kolosalną intensywnością.
  Zginęło wiele osób. Wystrzelono pociski. Zarówno manewrujące, jak i balistyczne. Nie napotkano żadnego oporu.
  Dziewczyna o imieniu Mercedes nadzorowała wystrzelenie takiego pocisku. Poleciał on w kierunku wroga. A jego lot był dość szybki.
  A inne dziewczyny śpiewały:
  A kogo znajdziemy w Moskwie,
  A kogo znajdziemy w Moskwie,
  Nie będziemy żartować na ten temat!
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  I zabijemy Stalina!
  Choć to ostatnie brzmiało jakoś głupio - Stalin już nie żył.
  Kolejne działo samobieżne Hitlera, "Niedźwiedź", również było wyposażone w wyrzutnię rakiet i charakteryzowało się dużą siłą rażenia. Również ono zaatakowało pozycje radzieckie.
  Nawet jeden niemiecki chłopiec śpiewał:
  Nasz niedźwiedź zdziczał,
  I jak zaczął, jak zaczął ryczeć!
  Poczekaj chwilę, niedźwiedziu, nie rycz,
  Wyjaśnij, czego chcesz?
  A on po prostu muczał, muczał,
  A jemu dlaczego, nie rozumiem!
  To naprawdę wyglądało przerażająco. A taka wyrzutnia granatów mogłaby w mgnieniu oka zamienić pół kwartału miasta w gruzy. Tak, niedźwiedź i Niemiec to potęga! Ale co innego można zrobić? Armia Czerwona ma też motocyklistów kamikaze. To niewiarygodna masakra. I oczywiście po obu stronach pełno trupów. I mnóstwo martwych. Co za niezwykła operacja, paszcze wilka, tylko zęby już starte. Efekt walki. A dziewczyny walczą, pomimo chłodu, w samych majtkach. Wygląda wspaniale. Zwłaszcza, gdy dziewczyna naciska na spust z szkarłatnym sutkiem!
  Następnie wylatuje głowica bojowa o kolosalnej, niszczycielskiej sile, miażdżąc wszystko na swojej drodze.
  A dziewczyny śmieją się i śpiewają:
  - Raz, dwa, trzy - roznieść faszystów na strzępy!
  Cztery, osiem, pięć - zabijmy nazistów!
  I tak się śmieją i szczerzą zęby. Jeśli taka dziewczyna dosiada faceta okrakiem, to na pewno będzie go przejeżdżać do nieprzytomności. I będzie z tego powodu zajebiście.
  Ale jak to mówią, dziewczyny są fajne z jednej strony i z drugiej. I coraz mniej jest dorosłych mężczyzn, którzy próbują je poderwać. I co mogą zrobić?
  Margarita zauważyła ze smutnym wyrazem twarzy:
  - Tak, wymordowali mężczyzn. Gdyby tylko można było odmłodzić stare kobiety... Świat byłby piękniejszy!
  Oleg zgodził się z tym:
  "Musimy nauczyć się, jak sprawić, by starzy mężczyźni i kobiety wyglądali młodziej, bo inaczej będą wyglądać naprawdę obrzydliwie. A młodość jest urocza, choć zła. Nastolatki są najatrakcyjniejsze, a jednocześnie najbardziej agresywne i okrutne!"
  A wieczny chłopiec rzucił granat bosą, dziecięcą stopą.
  ROZDZIAŁ NR 9.
  Niekończąca się wojna trwała. Październik to trudny miesiąc. Ale to zależy od lokalizacji. W okolicach Groznego pogoda jest nadal znośna, momentami wręcz upalna. A pionierzy walczą boso i lekko ubrani.
  Chłopiec i dziewczęta kopali okopy i odpierali atak. Naziści rzadko atakowali piechotą. Zazwyczaj używali jednostek pancernych, zwłaszcza czołgu podstawowego Panther-4 - dobrze chronionej maszyny, ale dość ciężkiej, ważącej siedemdziesiąt pięć ton. Ale Trzecia Rzesza miała silniki turbinowe. A moc 1500 koni mechanicznych dawała nawet takiej Panterze przyzwoitą prędkość.
  Ale dzieci stosują różne metody walki z Niemcami. Przede wszystkim miny. Wysadzają w powietrze rolki i gąsienice nazistowskich pojazdów. Choć to nie niszczy Panter, to przynajmniej je spowalnia. A potem ich starsi towarzysze strzelają do nich z karabinów.
  Oto bosonogie dziewczyny Tamara i Zulfija ładują naboje i strzelają do nazistów. I robią to całkiem skutecznie. Dziewczyny w ZSRR i na Kaukazie, oczywiście, noszą tylko bikini, co jest całkiem miłe i zabawne.
  Tak właśnie toczy się bitwa; można by rzec, że to wojna w koronkach. Wojownicy są bardzo zwinni i miotają pociskami bosymi stopami.
  I produkują szybkie ładowanie...
  Dziewczyna Oksana zapytała Tamarę:
  - Myślisz, że pokonamy faszystów?
  Młody wojownik odpowiedział zdecydowanie:
  - Mam nadzieję, że uda nam się to przezwyciężyć!
  Zulfiya dodała:
  - Jeśli taka jest wola Allaha!
  Oskana odpowiedziała z uśmiechem:
  - Nie ma Allaha! To bajki o mullahach i bogaczach, mające na celu utrzymanie ludzi w posłuszeństwie!
  Zulfiya również szeroko się uśmiechnęła w odpowiedzi i zapytała:
  - A jeśli nie ma Allaha, to kto stworzył Ziemię?
  Oksana stwierdziła zdecydowanie:
  - Ziemia powstała, gdy materia wyrzuciła się z jądra Słońca, tworząc na niej planety! A potem rozwinęło się życie!
  Zulfiya zapytała:
  - A kto stworzył Słońce i nasz wszechświat?
  Oksana wzruszyła ramionami i odpowiedziała:
  "Wszechświat istnieje od zawsze. Po prostu podlega ciągłej transformacji. Kiedy niektóre gwiazdy się rodzą, inne znikają!"
  Zulfiya tupnęła swoją szczupłą, bosą stopą i zaprotestowała:
  - Ale to niemożliwe, żeby wszechświat istniał od zawsze! Wszystko musi mieć początek!
  Oksana zaprotestowała:
  - Ale jeśli wierzysz, że Allah istniał zawsze, to dlaczego nie wierzyć, że wszechświat istniał zawsze!
  Dziewczyna o czarnych włosach zauważyła:
  - Ponieważ Allah jest Wszechmogący, Wszechobecny i Wszechwiedzący. Jest absolutny, a osiągnięcie doskonałości jest niemożliwe!
  Blondynka zapytała:
  -Jeśli Allah jest doskonały, to dlaczego na Ziemi jest tyle zła?
  Zulfiya westchnęła i odpowiedziała:
  "Wszechmogący jest tak doskonały, że nie interesuje Go ludzki świat. Jest tak wielki, że istnieje coś wyższego i niepojętego dla was!"
  Oksana zapytała:
  - Dlaczego wy, muzułmanie, myślicie, że Allahowi zależy na tym, czy wykonujecie modlitwę namaz lub obchodzicie Ramadan?
  Dziewczyna o czarnych włosach odpowiedziała:
  "Najważniejsze dla mnie jest to, żeby mieć Allaha w duszy! A kiedy Wszechmogący jest w moim sercu, panuje pokój i radość!"
  Blondynka zapytała:
  - Czy w Twoim sercu jest jeszcze miejsce dla Lenina?
  Zulfiya odpowiedziała pewnie:
  - Z pewnością!
  A dziewczyna o czarnych włosach śpiewała:
  Lenin mieszka w moim sercu,
  Abyśmy nie znali smutku...
  Drzwi do kosmosu zostały otwarte,
  Gwiazdy migotały nad nami!
  Tamara zauważyła z uśmiechem:
  "Wiara w Allaha nie jest sprzeczna z wiarą w komunizm, Lenina i władzę sowiecką! To jedność dialektyczna!"
  Wtedy do rozmowy wtrąciła się Natasza i zaćwierkała:
  - Niezupełnie... Islam obiecuje raj i haremy dopiero po śmierci, a mówiąc ściśle, nawet po końcu świata, ale my, komuniści, wierzymy, że raj jest możliwy na Ziemi!
  Zulfiya zauważyła:
  "To zależy od interpretacji Koranu. Ale można kochać Stalina, Lenina i Allaha! I nie ma w tym żadnej sprzeczności!"
  Dziewczyny nadal tupały bosymi, zgrabnymi stopami, niosąc rakiety i wyrzutnie. Wojna szalała, przedłużająca się i krwawa.
  Udało nam się spowolnić nazistów, ale tak naprawdę nie naciskali na nas. Naprawdę musimy oszczędzać siły. W przeciwnym razie będziemy musieli się znowu bronić, a nie będziemy mieli czym.
  Są ataki czołgów i bitwy powietrzne. I niewidzialny front partyzancki, gdzie chłopcy i dziewczęta walczą równie mocno, jak dorośli. A potem, na przykład, dziesięcioletni Waska podłożył minę pod szynę. Była zrobiona z pyłu węglowego. I nagle wybuchła. I pociąg z paliwem stanął w płomieniach.
  Chłopiec był boso, mimo że było już chłodno. Ale czyż dziecko nie powinno być hartowane? To było wspaniałe. I młody leninista w krótkich spodenkach.
  Vaska wziął ją i zaczął śpiewać swoim dźwięcznym głosem:
  
  Archanioł uwalnia grzmoty
  Spójrz, ile krwi jest we wszechświecie!
  Orzeł ze złamanym skrzydłem;
  Taka kara dla ludzi!
  
  Pan Wszechmogący jest Królem królów -
  Wstąpił na krzyż, znosząc mękę!
  A złoczyńca jęknął razem z nim...
  Modliłem się i otrzymałem przebaczenie!
  
  Zły Wehrmacht zbliża się do Moskwy,
  Chce zniszczyć wszystkie kraje świata!
  Przewróć rozdział epoki,
  Załóż porfirową chlamydę!
  
  Otoczony krwistą purpurą
  A ileż kłopotów niesie ze sobą zdrada!
  On przygotuje tron dla świata podziemnego,
  Władco piekła ciemności wszechświata!
  
  Co może zrobić biedny Jezus,
  On stworzył ziemię i planety!
  Ale uwierz mi, boję się tego,
  Że dni Jezusa są już śpiewane!
  
  Panie Święty, jesteś naszym bohaterem,
  Nawet jeśli Hitler jest w granicach Albionu!
  I wkraczamy w ostatnią bitwę,
  Aby zmiażdżyć ciemność Sodomy!
  
  Bękart Kościej potrząsnął kośćmi,
  A kto jeszcze jest tak krwawy?!
  Choć twarz ma bladą jak kreda,
  Ale on może spalić moce!
  
  Ale nasza odpowiedź nie jest policzkiem,
  Zwycięstwo jest kwestią rosyjskiego honoru!
  Ku chwale Ojczyzny, miłości -
  Wszystko dla życia - słodka zemsta!
  
  Więc, poległy młodzieńcze, powstań,
  To nie jest czas na leżenie jak trup!
  Wróć do walki z krzykiem,
  Z duszą poety - książka w plecaku!
  
  I szukamy raju na Ziemi,
  Zmiażdżmy wroga w ciasny naleśnik!
  Będziemy służyć krajowi do końca,
  Ku chwale rosyjskiego żołnierza!
  Tak śpiewał chłopiec-terminator. A chłopcy w czerwonych krawatach to prawdziwi bohaterowie.
  Mieli też dziewczynę, Larę Mikheiko, która przynosiła materiały wybuchowe w koszu przebranym za grzyby. I wysadziła w powietrze faszystowski most. Taka właśnie była. Jej bose podeszwy robiły się szorstkie i zrogowaciałe, a nawet tańczyła na rozżarzonych węglach. I nie bała się oparzeń. Zimą chodziła bez butów, chociaż jej stopy robiły się czerwone jak gęsie łapki.
  Dziewczyna również zbierała informacje wywiadowcze. I robiła to bardzo umiejętnie. Dziewczynki są podejrzane rzadziej niż chłopcy i lepiej rozpoznają pozycje. Lara często jest głodna, czasami je surowe grzyby, ale jest bardzo ładna. I potrafi na przykład rzucać nożami bosymi stopami. I robi to na odważne wyzwanie, i bardzo umiejętnie.
  A raz uderzyła policjanta prosto w oko. I go znokautowała. Co za twarda dziewczyna. A policjant po prostu umarł.
  A dziewczyna znów zaczęła tupać bosymi stopami, których podeszwy były szare od kurzu.
  Lara szła i śpiewała:
  Planeta poznała wielkość Rosjan,
  Faszyzm został zmiażdżony ciosem miecza...
  Jesteśmy kochani i doceniani przez wszystkie narody świata,
  Cały kraj zmierza ku komunizmowi!
  Dziewczyna wzięła więc rozbieg i kopnęła nazistowskiego żołnierza w brodę bosym obcasem. Upadł, wyrzucając ręce na wszystkie strony. To dopiero było uderzenie.
  Lara zaświergotała:
  Chwała komunizmowi, chwała komunizmowi,
  Jasny Lenin jest z nami na zawsze...
  Śmierć przyjdzie do faszyzmu, śmierć przyjdzie do faszyzmu,
  I nadejdą wspaniałe lata!
  Ta dziewczyna śpiewała z taką energią. I była taka ruda, jej miedziano-rude włosy powiewały na wietrze jak flaga bojowa. Jaka była zwinna, a jej stopy były bose, niczym małpie łapy. To była dziewczyna o kolosalnej sile komunistów.
  Młody wojownik biegnie, gdy szron pokrył trawę, pozostawiając za sobą wdzięczne, bose, dziecięce ślady.
  Lara nadal nie zapomina śpiewać:
  Wzdłuż zaśnieżonej ścieżki,
  Stopy bosonogich dziewcząt...
  Mam dość dojenia krowy,
  Postanowiłem wyruszyć na misję rozpoznawczą!
  Zaprzęgnę czerwonego konia,
  A szczęście mnie czeka!
  Tak właśnie działali partyzanci-dzieci. Były ich całe oddziały.
  Marat Kazei, chłopiec w wieku około dwunastu lat, również służył w zwiadach i przeprowadzał bombardowania oraz sabotaże. Był jasnowłosy i opalony, chodził boso w każdą pogodę i miał uroczy uśmiech.
  Zbliżył się do obrzeży wsi. Oddał śmiertelny strzał do policjanta z procy zakończonej zatrutą lancą. Sługus faszysty padł martwy, dusząc się z bólu.
  Marat rozkruszył zamarzniętą bryłę ziemi swoją bosą, dziecięcą, szorstką podeszwą i zaśpiewał:
  Mów po rosyjsku albo giń,
  Mów po rosyjsku, ein, zwei, drei!
  Po czym chłopiec rzucił żyletką bosymi palcami u stóp, przecinając gardło innemu policjantowi.
  Tak właśnie działają młodzi leniniści. To wybitni wojownicy. I walczą z szaleńczą furią.
  Marat pomyślał z irytacją: skoro Bóg istnieje, to dlaczego dopuszcza taki koszmar? Przecież wojna jest straszna. I trwa już piętnaście lat, a dla Niemców jeszcze dłużej. W końcu to prawdziwy koszmar.
  Chłopiec uderzył kamień bosym obcasem, wbił go w ziemię i zaśpiewał:
  Wszyscy ludzie na dużej planecie,
  Zawsze powinniśmy być przyjaciółmi...
  Dzieci zawsze powinny się śmiać,
  I żyj w spokojnym świecie,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  I żyj w pokojowym świecie!
  A potem chłopiec, z bosymi, sinymi od kurzu stopami, rzucił się do biegu. A Marat galopował i śmiał się.
  Po biegu chłopiec podbiegł do ciężarówki przewożącej faszystów i rzucił w nią ładunkiem wybuchowym z pyłem węglowym. Eksplozja wybuchła z ogromną siłą, rozrzucając policjantów na wszystkie strony. Ramię niemieckiego kaprala, który im towarzyszył, zostało oderwane. Miał na sobie złoty zegarek. Marat zerwał go i wsunął na nadgarstek. Zegarek zsunął się z chudego nadgarstka chłopca.
  Zgarnął je do plecaka. Noszenie go, delikatnie mówiąc, było niewygodne. Marat schudł podczas okupacji - chudy jak trzcina. Ale był szczupły, zwinny, zwinny i żylasty. Jego chude dłonie były na tyle duże, że mógł unieść karabin maszynowy i strzelić do nazistów.
  A teraz chłopiec ucieka. Zrzucił koszulę, odsłaniając tors. Na jego kościstych plecach widać ślady brutalnego pobicia. Policjanci dotkliwie go pobili, a potem przyłożyli ogień do jego bosych stóp, ale chłopiec nikogo nie wydał. Udało mu się nawet uciec z poparzonymi piętami. To bardzo bolesne, gdy stopy dziecka pokrywają się pęcherzami, ale chłopiec był odważny i nawet biegnąc, aby ułatwić sobie zadanie i zmniejszyć ból poparzonych stóp, zaśpiewał:
  Wielkie imię świętej Rosji,
  Świeci nad światem niczym promień słońca...
  Wierzę, że w jedności będziemy szczęśliwsi,
  Pokażmy wszystkim narodom właściwą drogę!
  Wierzę, że w jedności będziemy szczęśliwsi,
  Pokażmy wszystkim narodom właściwą drogę!
  
  Zdradziecki wróg przeszedł do ofensywy,
  Ale wierzę, że naród rosyjski się nie zachwieje...
  Wróg czeka na porażkę i zapomnienie,
  A chwała Rosji rozkwitnie jeszcze bardziej!
  Wróg czeka na porażkę i zapomnienie,
  A chwała Rosji rozkwitnie jeszcze bardziej!
  
  Będziemy walczyć bez strachu,
  Będziemy walczyć, nie cofając się ani o krok...
  Niech koszula będzie mocno nasiąknięta krwią,
  Zamień kolejnych wrogów w piekło dla rycerza!
  Niech koszula będzie mocno nasiąknięta krwią,
  Zamień kolejnych wrogów w piekło dla rycerza!
  
  Wulkan obnażył zęby w rdzeniu Putina,
  Gęsty wodospad, strumień ostrych strzał...
  Ale wierzę, że Rosja jest na zawsze zjednoczona,
  Chciałem oddać życie za ojczyznę!
  Ale wierzę, że Rosja jest na zawsze zjednoczona,
  Chciałem oddać życie za ojczyznę!
  
  Miną wieki, nadejdzie era,
  W którym nie będzie cierpienia i kłamstwa...
  Walcz o to do ostatniego tchnienia,
  Służ swojej Ojczyźnie całym sercem!
  Walcz o to do ostatniego tchnienia,
  Służ swojej Ojczyźnie całym sercem!
  Tak śpiewał Marat Kazei, ten przystojny, jasnowłosy, opalony, bosy chłopiec.
  I wtedy udało mu się dotrzeć do partyzantów. Stopy chłopca zagoiły się szybko, jak u psa, stały się bardziej zrogowaciałe i twardsze.
  Dzieci walczyły z faszystami zarówno na froncie, jak i za plecami.
  Oleg i Małgorzata - nieśmiertelni chłopiec i dziewczyna dzielnie walczyli na podejściach do Stalingradu i w samym Stalingradzie.
  Dzieci wykazały się wyjątkowymi umiejętnościami. Niemcy, napotykając zacięty opór, zastosowali taktykę spalonej ziemi. Sturmtigery-3, wyposażone w półautomatyczne wyrzutnie rakiet, były szczególnie skuteczne, oferując większą szybkostrzelność i moc.
  Oleg zręcznie rzucił wybuchowy groszek bosymi stopami. Wylądował prosto na lufie niemieckiego pojazdu. I ładunek rakietowy, niczym shimosa, eksplodował. I jak zaczął eksplodować i rozpadać się. Amunicja też eksplodowała. To jest dopiero iglica.
  Margarita, ta mała dziewczynka, również postanowiła rzucić bosymi stopami w lufę Sturmpanthera, tym razem bojowego grochu śmierci. I jak wybuchła niemiecka maszyna. I ona również rozrzuciła go na wszystkie strony.
  Chłopiec i dziewczynka stuknęli się piąstkami i zaśpiewali:
  Krwiopijca nie pokona nas w walce,
  I nie ulegnę chytrości wampira...
  Więc zostaw pomysł Krwawego Króla,
  Uwierz mi, nigdy się nie poddam!
  
  A Rod przyjdzie i przyniesie szczęście całemu wszechświatowi,
  To będzie raj dla każdego, nie do opisania słowami...
  Dym bitwy i złej pogody się rozproszy,
  Miłość i radość, światło i mądrość są z nami!
  Dzieci walczyły pod Stalingradem z wielką odwagą. Były dość zwinne. Na przykład chłopiec o imieniu Andriej ciągnął ładunki wybuchowe po drucie i umieszczał je pod gąsienicami nazistowskich czołgów. Potem pojawiła się najnowsza "Pantera-5". Jest zwinna, szybka i bardziej kompaktowa niż jej poprzedniczka. Ma niższą sylwetkę i tylko dwóch członków załogi. Ten nowy, wciąż eksperymentalny czołg jest sterowany za pomocą joysticków. I to bardzo niebezpieczna maszyna. Potrafi osiągnąć przyzwoitą prędkość nawet na pagórkowatej drodze.
  Ale dzieci się nie zniechęcają. Oleg ciska w nią budką dla ptaków ze sklejki i trocin nasączonych saletrą. Napędza ją ciepło wydobywające się z potężnego silnika turbinowego. I jak taki pocisk przeleciał obok i zniszczył zarówno wspaniały czołg Hitlera, jak i arcydzieło Zanzevalle.
  Margarita zauważyła ze słodkim uśmiechem:
  - Cudownie! Po prostu wspaniale!
  Dzieciaki zagrały naprawdę mistrzowsko. I z wielką precyzją dostarczyły daru zniszczenia. To byli niesamowici wojownicy.
  Batalion dziecięcy był bardzo aktywny.
  A dziewczyny z Komsomołu walczyły z wielkim zapałem. I zręcznie rzucały dary zagłady bosymi stopami. To się nazywa wojowniczka.
  Oczywiście, dziewczyny czują się o wiele bardziej komfortowo walcząc półnago. I kiedy masz na sobie skąpe ubranie. Ale są też szybkie i zwinne.
  Naprawdę, co może być przyjemniejszego i bardziej zachwycającego niż muskularna, opalona dziewczyna o blond włosach? A dziewczyny są cudowne.
  I tak rzucają niszczycielskimi granatami bosymi stopami. I dosłownie rozrywają wrogów na strzępy. Zwłaszcza gdy trafiają nazistów w pojazdach opancerzonych. A dziewczyny to prawdziwe wojowniczki.
  To są prawdziwi wojownicy najwyższej rangi. Walczą za swoją ojczyznę.
  Natasza jest pierwsza z nich i prezentuje swoją niezwykłą klasę. Jest taka piękna i urocza. A jej piersi są wysokie, ledwo zakryte cienkim paskiem materiału i cienkimi majteczkami. Wygląda tak młodo i świeżo. Mimo że jest już dość stara.
  Natasza i jej nazistowska ekipa strzelają na całego. Mają tu też bazooki i karabiny przeciwpancerne. A po stronie nazistów walczą całe międzynarodowe siły. Właśnie taką bitwę widzimy - agresywną i wyjątkową.
  Dziewczyny wszystkich narodowości popisują się swoimi najlepszymi umiejętnościami. Zoya rzuca granat bosą, zaostrzoną stopą, a transporter opancerzony się przewraca. Inne dziewczyny również popisują się swoimi niezwykłymi umiejętnościami.
  Augustyn wziął to i zanotował:
  - Śmierć łysemu Führerowi!
  I rzuciła ładunek wybuchowy bosymi palcami. Oto jaka cudowna rudowłosa dziewczyna. Bardzo piękna i kocha mężczyzn. Ale jest też piękną wojowniczką.
  Jej włosy są miedziano-rude i zdają się być proletariackim sztandarem, z którym leniniści ruszają do ataku.
  A podeszwy jej stóp są bardzo zrogowaciałe i stwardniałe. I nie boją się ani żaru, ani lodu. Wspaniała piękność.
  Dziewczyny walczą o Stalingrad z szaleńczą furią. Co można powiedzieć o dziewczynach z Komsomołu? A jej nogi są opalone, łydki żylaste.
  Augustyn zauważył:
  - Jesteśmy silniejsi od Niemców, mamy i Matkę Boską i Ładę!
  Swietłana wykrzyknęła:
  - A z nami jest Wszechmogący Różdżka i jego synowie Swaróg, Biełobóg, Czarnobóg, Perun i Chrystus!
  I bosymi palcami rzuciła groch zagłady z zabójczą siłą. Taka właśnie jest urocza, ta blondynka.
  Dziewczyny tutaj są wspaniałymi członkiniami Komsomołu.
  Używają też katapult do walki z niemiecką koalicją. Rzucają też ładunkami wybuchowymi domowej roboty. I uderzają z przerażającą siłą. A eksplozje są niszczycielskie. To naprawdę śmiercionośna siła.
  Dziewczęta Maria i Maszka naciągnęły cięciwę katapulty i wystrzeliły coś z kolosalną, śmiercionośną siłą. Ładunek wybuchowy uderzył, rozrywając wieżyczkę Pantery-4.
  Wybuchł i eksplodował. A jego długa lufa odleciała. Właśnie to przedstawiały dziewczyny. I są takie piękne. A nogi tych piękności są opalone, muskularne, nagie, z twardymi podeszwami. Oto one, miażdżące nazistów.
  Wojownicy ponownie wystrzelili z katapulty, kręcąc nią jak korbą kuszy. Takie słodkie dziewczyny. I wyobraźcie sobie, jak cudownie pachniały, półnagie. Wspaniałe i czarujące. Cudowne wojowniczki.
  Maria zaświergotała:
  Białoruś i Ukraina są z nami,
  Dzika bestia nas nie pokona...
  Wyciągniemy Ojczyznę z bagna,
  Rzucimy Führera na mieliznę!
  Dziewczęta zaczęły tańczyć z radości, podskakując jak kozy.
  I tak Anastasia Vedmakova i Akulina Orlova walczą w powietrzu. Obie są niezwykle utalentowanymi pilotkami. I manewrują bardzo sprawnie. Wykorzystują szybsze niemieckie ME-462, uzbrojone w potężniejszą broń. Te dwie to wspaniałe pilotki. Poruszają się szybko. I wykonują tak skomplikowane manewry.
  Weźmy na przykład potrójną beczkę, która jest bardzo skuteczna. Wojownicy są po prostu niesamowici. Wykazują się tak niesamowitymi umiejętnościami, że aż trudno w to uwierzyć. I walczą prawie nago, w samych cienkich majtkach.
  To są po prostu niesamowite dziewczyny.
  Działają energicznie. A niemieckie samoloty płoną. I są całkowicie zestrzeliwane.
  Te dziewczyny są naprawdę wspaniałe. Są po prostu wspaniałe. I Anastazja z tą ognistą fryzurą. Przepiękna czarownica, która walczyła za czasów Iwana Groźnego, ale posiadła sekret wiecznej młodości i wygląda na nie więcej niż trzydzieści lat.
  A rudowłosa dziewczyna uwielbiała mężczyzn, zwłaszcza młodych. I to jej się podobało. Wojownik jest piękny. Wojownik tutaj jest niezwykle waleczny.
  Akulina Orłowa to przepiękna, olśniewająca blondynka. I niezwykle zadziorna. Dziewczyny pracowały w Trzeciej Rzeszy.
  Pracowali i kręcili się z coraz większą energią. I działali z wielką energią i wielką skutecznością.
  Przed walką dziewczęta zostały poddane łaźni parowej. Młodzi mężczyźni bili je gałązkami dębu i lipy. Wojownicy zażyli porządnej łaźni parowej i wypili mocną, pobudzającą nalewkę. A potem wszystko stało się naprawdę fajne.
  Anastazja to naprawdę wspaniała kobieta i absolutnie uwielbia saunę. Naprawdę kręci jej się tam w żyłach. To jest jej atutem. Jest dzielną wojowniczką i przepiękną kobietą.
  Oto jej bose stopy tańczą. I robią to niezwykle pięknie.
  Anastazja wzięła ją i zaczęła śpiewać:
  Oto nadchodzi Bóg, który ze starego uczyni młodego,
  Będziemy boso jak dzieci...
  Cudownie jest w Raju i cudownym Edenie,
  Niech na planecie zapanuje niekończące się szczęście!
  Tak śpiewała Anastazja. I wszystko było niezwykle żołnierskie.
  Akulina Orlova dodała:
  - Oby ten łysy Führer umarł jak najszybciej, wtedy ta przeklęta wojna, która ciągnie się już tak długo, skończy się!
  Anastazja potwierdziła:
  Oby Bóg Wszechmogący tak uczynił,
  Oby Führer umarł z łysą głową!
  Po czym dziewczyna po prostu wybuchnęła śmiechem.
  Oddali więc serię strzałów i zestrzelili trzy samoloty Trzeciej Rzeszy naraz, ćwierkając:
  Pójdziemy śmiało,
  Za władzę Sowietów...
  I rozwalimy ich wszystkich,
  W walce o to!
  I dodali ze złością:
  - Chwała ZSRR!
  ROZDZIAŁ NR 10.
  Nastąpiła chwila wytchnienia. Oleg i Margarita podczołgali się do czołgu Hitlera. Był to "Królewski Lew", również uzbrojony w moździerz. W przeciwieństwie do Sturmtigera, miał obrotową wieżę. Był to czołg wyjątkowy. Jego wieża była przesunięta do tyłu, co dawało pewne korzyści, zwłaszcza w zakresie zwartej konstrukcji i umożliwiało celniejszy i bardziej kontrolowany ogień.
  Chłopiec, niczym zwinna małpka, wskoczył na zbroję i wspiął się do włazu. Oleg podważył go śrubokrętem. Właz otworzył się automatycznie. Chłopiec rzucił w dół groch trującego gazu. Liliowa chmura wdarła się do wieży, dosłownie dusząc wszystkich. Wtedy dziewczyna o imieniu Margarita rzuciła w dół groch antidotum, rozbrajając gaz.
  I tak wieczne dzieci rzuciły się w dół i znalazły się w czołgu. Będąc silne, wyrzuciły ciała nazistów, a następnie zaczęły kontrolować maszynę rękami i bosymi stopami.
  Wtedy dzielne dzieci odwróciły go i oddały strzał z armaty. Trzy nazistowskie czołgi zostały natychmiast rozerwane i przewrócone przez falę.
  Chłopiec tupnął bosą nogą i zaćwierkał:
  - Chwała ZSRR! Za Świętą Ruś!
  Dziewczynka także pisnęła i strzeliła bosymi palcami stóp:
  - Za Ojczyznę i Stalina!
  A dzieci odpaliły kolejny dar zagłady. Ciężko pracowały. Przecież Stalingrad nie miał zostać zdobyty przez nazistów. A młody zespół rusza do akcji.
  Oleg, strzelając bosymi, dziecięcymi stopami, zanotował:
  "W jednej z moich powieści, a raczej w serii dzieł, opisałem Piekło. Ale nie jako miejsce męki, lecz jako miejsce naprawy i reedukacji!"
  Margarita zauważyła, naciskając dalej swoimi bosymi, dziecięcymi stopami:
  - Co? To brzmi logicznie! Naprawdę, czy Wszechmogący Bóg mógłby być tak okrutny, żeby palić grzeszników w ogniu? Koncepcja piekła, zwłaszcza wśród adwentystów dnia siódmego, jest dość prymitywna.
  Wieża Królewskiego Lwa zaczęła się obracać. Chłopiec, popychając się małymi, bosymi stopami, zauważył:
  "Tak, Biblię należy rozumieć metaforycznie, a Boga należy przedstawiać jako sadystę, jak czyni to wielu konserwatywnych protestantów. A adwentyści zaprzeczają nawet istnieniu nieśmiertelnej duszy! Chociaż ty i ja widzimy to na własne oczy - dusza jest pierwotna, a ciało wtórne!"
  Margarita zaświergotała, również przepychając się do przodu swoimi bosymi, dziecięcymi, bardzo smukłymi stopami:
  Twoja dusza pragnęła wznieść się na wyżyny,
  Narodzisz się na nowo z marzeniem...
  Ale jeśli żyłbyś jak świnia,
  Pozostaniesz świnią!
  Dzieci były energiczne. Biły nazistów. Inni pionierzy też walczyli. I były boso - jakże dotykały ich małe, dziecięce stópki.
  A "Tygrys Królewski" nadal walił we wroga. I zadawał druzgocące ciosy. Dzieciaki tutaj to prawdziwe potwory. I to wspaniali wojownicy. I jak on atakuje nazistów i niszczy wrogie czołgi. To naprawdę wspaniali wojownicy.
  Oleg, miażdżąc faszystów, pomyślał: zabijanie ludzi jest z pewnością złe. Zwłaszcza, gdy wojna trwa już piętnaście lat. To potworne. Jak oni mogą tak walczyć? I ile ludzi ginie? Wojna ciągnie się niewiarygodnie długo. Tak, Amerykanie również walczyli w Afganistanie przez dwadzieścia lat. Ale ich wojna miała bardzo niską intensywność. Armia amerykańska straciła zaledwie dwa i pół tysiąca żołnierzy zabitych i rannych w wypadkach. To nieco ponad stu Amerykanów zabitych w ciągu roku. Ale spójrz, ilu Trzecia Rzesza, ZSRR i europejskie państwa satelickie Niemiec ginie w tej przedłużającej się wojnie. To dopiero prawdziwa bitwa.
  Małgorzata wzięła ją i zaśpiewała:
  Zbudujemy komunizm bardzo szybko,
  I będziemy mogli stworzyć nowy świat...
  I zmasakrujemy złych faszystów pyłem,
  Wierzę, że na pewno wygramy!
  Jak mawiają, dzieci dały Trzecią Rzeszę.
  Ale naziści też mieli swoich bojowników, którzy byli niezwykle niebezpieczni. I walczyli desperacko.
  Gerda strzela z potężnego działa, niszcząc pozycje wroga. A potem jej pocisk trafił i rozerwał czołg T-54, niszcząc pancerz Hitlera. To było druzgocące.
  Gerda naciskała przyciski joysticka bosymi palcami u stóp. I dziewczynka roztrzaskała radzieckie działa. Przewróciły się i spłonęły. A ona roztrzaskała je z wielką energią.
  Charlotte również trafiła w radzieckie wojska. Haubica się przewróciła. I zginęło mnóstwo radzieckich żołnierzy. To był agresywny i zacięty atak. A rudowłosa dziewczyna jest niesamowicie fajna.
  Niedawno przesłuchiwała chłopca. Przytknęła płonącą pochodnię do nagiej piersi dziecka. I poparzyła mu skórę. I pojawiły się pierwsze pęcherze. Potem poczuł zapach spalenizny. To było okrutne. Złamała palce dwunastoletniemu dziecku na bosych stopach. I zaczęła od małego palca. I jakże bolesne to było dla pioniera. Uderzenie było niezwykle poważne! A potem przyłożyła kawałek rozpalonego do czerwoności żelaza do nagiej podeszwy chłopca. I przycisnęła go do stopy dziecka. Dziecko krzyczało i błagało o litość. Charlotte zażądała, żeby jej wszystko opowiedział. Ale pionier nie powiedział nic istotnego.
  Nawet wtedy, gdy Charlotte wzięła je i podpaliła mu włosy.
  To, co robiły niemieckie dziewczyny. I jak torturowały więźniów. Oto, jak podłe były. I tortury stały się czymś naturalnym.
  Oleg Rybaczenko wspominał również swoje wcześniejsze wyczyny, zwłaszcza z czasów I wojny światowej. Był wtedy torturowany przez własnych rosyjskich katów. A jednak zrobił tylko dobro. W szczególności uratował Grigorija Rasputina przed śmiercią.
  Oleg Rybachenko, ten chłopak, został po pracy oddzielony od innych chłopców i zabrany do piwnicy, w której urządzono tortury.
  Tam czekali na niego kaci, urzędnik, wróg, kilku strażników i urzędnik.
  Oficjalnie ogłoszono:
  "Dekretem carskim chuligan, złodziej, bandyta i włóczęga Oleg Rybaczenko, lat dwunastu, ma być torturowany na kole. Jeśli złodziej odmówi przyznania się do winy i wytrzyma przesłuchanie, to... Na osobistą prośbę Grigorija Rasputina chłopiec zostanie wysłany na front, aby odpokutować za swoje winy krwią".
  Jeśli chłopak się złamie, czeka go całe życie ciężkich robót na Syberii! Taki jest wyrok Sądu Najwyższego!
  Oleg nie mógł powstrzymać uśmiechu - oto nadeszła szansa na uwolnienie go z więzienia, i to było wspaniałe. A co z torturami? Musiał je znosić, inaczej nie był mężczyzną!
  Obaj strażnicy podeszli do chłopca i zdjęli mu pasiastą piżamę. Oleg nie miał na sobie nic poza tym. Chłopiec poczuł mimowolny wstyd i zarumienił się przed kobietami. Uśmiechnęły się dobrodusznie. Pomocnicy kata pociągnęli chłopca w stronę łoża.
  Chłopiec mimowolnie zadrżał, patrząc na liczne narzędzia tortur. Czekał na niego tradycyjny rosyjski stojak. Jego ręce zostały wykręcone do tyłu i związane. Następnie owinięto mu pas wokół nadgarstków i zaczęto je unosić do góry.
  Oleg poczuł ból w ramionach i obojczykach i mimowolnie się pochylił. Olbrzymi kat szarpnął go gwałtownie. Chłopiec z jękiem wykręcił się w stawach i osunął. Jego bose, posiniaczone, zrogowaciałe stopy oderwały się od kamiennej podłogi. Były mocno zaciśnięte w przygotowanym wcześniej dybie i zablokowane.
  Zaczęli unosić Olega w stronę sufitu. Był dość wysoko w piwnicy tortur. To było bolesne. Chłopiec zacisnął zęby, żeby nie jęczeć. Musiał przecież udowodnić swoją męskość. Podnieśli go prosto pod sufit i natychmiast puścili linę. Oleg runął w dół. A pod koniec upadku lina zacisnęła się, brutalnie wykręcając mu stawy. Ból był tak silny, że chłopiec mimowolnie ryknął. Ale potem, z ogromnym wysiłkiem, stłumił ryk, zaciskając usta, aż krwawiły. I zaczął ciężko oddychać. Ból był wszędzie, palący. Szarpał jego stawy i ścięgna. To było absolutnie piekielne. Chciał stracić przytomność, ale Oleg uparcie odmawiał omdlenia.
  Urzędnik wydał rozkaz:
  -Bicz!
  Dwóch katów zaczęło bić chłopca po plecach i pośladkach nasiąkniętymi rózgami. Elastyczna skóra nie pękła od razu, ale krew zaczęła płynąć. Po podniesieniu na łożu śmierci nie wydawało się to takie straszne. Oleg ciężko oddychał i zaczął odwracać uwagę od bólu, przypominając sobie, jak dzielnie Pionierzy trzymali się w szponach nazistowskich oprawców.
  Naziści rozbierali pojmanych chłopców i zmuszali ich do wychodzenia nago na śnieg. Wypalali im gwiazdy rozpalonym żelazem i bili batami.
  Chłopiec zerknął kątem oka na swoich oprawców. Dyszeli ciężko, uderzając z całej siły. Bolało, i to bardzo, gdy patrzyło się na nich i myślało o czymś innym, ale wyobraźnia byłego pisarza i poety Olega Rybaczenki, przemienionego w chłopca, była bardzo rozwinięta. I odwracała jego uwagę od bólu.
  Na przykład: pomyśl, co by się stało, gdyby na polu bitwy pojawiła się Pantera-2. Załóżmy, że jest taka jak w grach komputerowych, z wąską wieżyczką i potężnym działem.
  Tak, wtedy było to trudne, ale samochód byłby jeszcze cięższy i bardziej toporny w porównaniu z T-34.
  Oleg uśmiechnął się, wyobrażając sobie, jak takiego mastodonta zestrzeliłaby radziecka maszyna.
  Katom kończy się para...
  Urzędnik mówi chłodno:
  - Dość tego bata! Teraz usmażcie temu chłopcu pięty!
  Kat wyjął z kominka rozpalony do czerwoności łom. Oleg Rybaczenko poczuł przerażenie na myśl o potwornym bólu, zwłaszcza teraz, gdy miał pocięte całe plecy.
  Pamiętał, jak piraci w czarno-białym radzieckim filmie chcieli usmażyć Jimowi Hawkinsowi pięty. Szkoda, że nie pokazali tej tortury. Ale teraz chłopak będzie miał szansę jej doświadczyć. Zaciśnij zęby i nie wydaj z siebie krzyku agonii.
  Rozgrzane żelazo dotknęło szorstkiego, okrągłego pięty chłopca. Oleg mimowolnie się wzdrygnął. Ból na początku nie był tak silny, ale podeszwa chłopca stała się niesamowicie szorstka po kilku miesiącach chodzenia boso po żwirze.
  Ale kat mocniej docisnął łom. Poczuł swąd spalenizny. Oleg poczuł ból przeszywający szyję. Wyobraził sobie, jak chłopca Muka biją kijami po podeszwach stóp, próbując wymusić na nim przyznanie się do tego, skąd wziął złoto. I to było...
  To było bardzo bolesne. Dwóch katów trzymało dyby, a trzeci przypalał podeszwę chłopca. Starał się wybierać najbardziej wrażliwe miejsca.
  Oleg oddychał ciężko, spływała po nim mieszanina potu i krwi, lecz nie odzywał się ani słowem.
  Oficjalny rozkaz:
  - Dość już prawej podeszwy, teraz lewa!
  Kat odpowiedział:
  - Pręt już ostygł.
  Urzędnik warknął:
  - Weź jeszcze jednego!
  Kat wstał, podszedł do kominka i wyciągnął kolejny łom. Podszedł do chłopca i przypalił mu kolejny obcas. Oleg poczuł nowy ból, zacisnął zęby, ale się powstrzymał.
  Tak oto Malchisz-Kibalchisz był bity po nogach żelaznym prętem w piwnicy, a on po prostu śmiał się ci w twarz.
  A Malchisz-Kibalchisz był blady z bólu, ale dumny.
  Kat ostrożnie spalił bosą podeszwę chłopca na całej jej długości i usunął żelazo.
  Urzędnik wydał chłodno rozkaz:
  - Teraz do skrzyni!
  Kat chwycił szczypcami kawałek rozpalonego do czerwoności żelaza, wcześniej przygotowany w palenisku. Wyciągnął go i przyłożył do muskularnej klatki piersiowej chłopca.
  Urzędnik ryknął:
  - Czy przyznajesz się do winy, złodzieju?
  Oleg warknął:
  -NIE!
  Kat, uśmiechając się, przyłożył rozpalone żelazo do nagiej piersi chłopca i wybełkotał:
  - Jak bardzo to boli?
  Oleg prawie stracił przytomność z powodu bólu, ale krzyknął:
  - Giń!
  Kat wykręcał pierś, dopóki urzędnik nie powiedział:
  - Dość! Teraz słona woda na plecy!
  Pomocnik kata rozchlapał przygotowany wcześniej roztwór. Ból uderzył go w głowę i całe ciało niczym maczuga. Oleg stracił przytomność, a jego ogolona głowa opadła na bok.
  Doświadczony kat zachichotał. Nalał lodowatej wody - wiadro lodu było już przygotowane - i wylał ją chłopcu na głowę. Ole oprzytomniał i krzyknął:
  - Katowie!
  Urzędnik wydał rozkaz:
  - Jeszcze jedno potrząśnięcie i gotowe!
  Olega uniesiono z powrotem do sufitu. Dodał ciężar, a potem gwałtownie opadł. O mało nie zerwał więzadeł... Chłopiec szarpnął się i ponownie stracił przytomność.
  
  
  Urzędnik zaśmiał się cicho i odpowiedział z uśmiechem:
  - No cóż, standardowa procedura tortur dobiegła końca!
  Kat uśmiechnął się i zapytał:
  - To wszystko?
  Urzędnik skinął głową:
  "Do szpitala, a potem na front!" Grigorij Rasputin powiedział, że uderzenie członka rodziny cesarskiej było torturą. Ale uratowanie go dało mu możliwość dokonania bohaterskich czynów!
  Kaci pokiwali głowami ze współczuciem:
  - To uczciwe!
  Pobitego i poparzonego chłopca zaniesiono do izby chorych. Niech trochę dojrzeje. Chłopiec oprzytomniał na stosunkowo miękkim łóżku.
  Dali mu rosół i kaszę manną. Po czym Oleg zasnął. I śniło mu się.
  Oleg Rybaczenko, chłopiec-bohater, oczyścił Krasną Polanę z hitlerowskich sępów. Po czym ruszył na inne odcinki frontu. Jeśli chcesz się bić, walcz do końca! Jeśli jeszcze masz okazję i czas. W końcu do ataku na Moskwę skierowano najlepsze siły nazistowskie.
  Rybaczenko Jr. rozpędzał swoje mieczopodobne śmigła z coraz większą mocą. Jego prędkość osobista przekroczyła czterokrotnie prędkość dźwięku i nadal rosła. Gdyby Churchill zdecydował się na pakt z nazistowskimi Niemcami w tym świecie, powinien siłą dowieść, że buldog się mylił.
  Co więcej, brytyjski Lew nie tylko zgodził się na zawarcie odrębnego pokoju z faszystowską Trzecią Rzeszą, ale także wysłał wojska przeciwko ZSRR. W ten sposób Griszka, brytyjska dywizja, wpadła pod ostrzałem. Weźmy na przykład legendarne czołgi Matilda. Ostrzeliwują Tułę. Brytyjczycy również chcą wziąć udział w ataku na sowiecką stolicę.
  Ale nie wiedzą, że Oleg Rybaczenko już przybył po ich grzeszne dusze. I tak Matylda, z 78-milimetrowym pancerzem przednim, z łatwością podartej mokrej bibuły upada pod magiczne studnie wiecznego chłopca-księcia.
  I dzieje się to w tysiąckrotnie przyspieszonym filmie ludzkiego ciała. A miecze są magiczne nie bez powodu: przecinają absolutnie wszystko! Nawet stal stopową i tytan!
  Chłopiec-terminator przemknął przez angielską dywizję, niszcząc wszystko w zasięgu miecza, a promień rażenia osiągnął już dziesięć metrów. To było przerażające. Ci Anglicy, którzy nie zginęli od razu, zaczęli się rozpraszać.
  A Oleg Rybaczenko, tnąc znów jak pędząca kometa, zaczął śpiewać;
  Fioletowe pola i oświetlone księżycem powodzie,
  Tego rodzaju krainę można znaleźć w różnych światach...
  I widzę te opalizujące kolory w burzliwym kolorze,
  W podksiężycowym, urządzonym mieszkaniu!
  
  Co może dać rzeczywistość - jest taka nudna,
  W którym człowieku jest nieszczęśliwy śmiertelnik?
  A oto dziewczyna biegnąca boso po śniegu -
  Chociaż jej strój wcale nie jest biedny!
  
  Wszystko w naszym świecie to kurz i jest dużo brudu,
  Tak narodził się wszechświat widziany przez lustro!
  I uwierz mi, czeka mnie radosna droga,
  A droga do tego bohaterstwa jest długa i trudna!
  
  Zawsze przyjmiemy, niech złoto pokryje dachy,
  I sprawa będzie dyskutowana tak czy inaczej...
  I będziemy latać z pasją, wyżej niż sokół -
  Niech nasza praca będzie złota i nieziemska!
  
  Faszyzm zaatakował teraz - używa Kościeja,
  Jego ambicje są liczne, od jednego końca do drugiego...
  Zdrajcy drżą, a tchórze wrzeszczą,
  Oszukują cię - noszą w sobie swoje wielkie bzdury,
  A ktokolwiek wpadnie w kłopoty, zginie prosto w piekle,
  Nie będzie w stanie pojąć idei sportu!
  
  Jesteśmy wojownikami drogi, nie znajdziesz nikogo twardszego od nas,
  Będziemy mogli zrobić to, co zrobiliśmy, bez głupoty...
  Jesteśmy na tej samej ścieżce, w sile nie większej niż dwudziestu,
  Jesteśmy rycerzami, którzy nigdy nie zboczyli z drogi!
  
  To, co potrafi zrobić karabin maszynowy, to potężny efekt,
  I bez problemu możemy ich trafić armatą!
  Nie będzie grzmotu ani maty w ciasnej klatce,
  Przyniesiemy zmiany także do Ojczyzny!
  
  Co zrobi król? Przecież nie jest zerem.
  Mimo że królestwo piekielne pokrywa się kurzem, podziemia pokrywają się kurzem!
  A różne rodzaje soli będą bardzo przyjemne,
  Gdy się nie roztopią, a ich twarze się usmażą!
  
  Więc ty, duszo moja, rozumiesz -
  zachowajcie ogień tylko w waszych sercach...
  Niech zera nie będą na koncie,
  I zbuduj ocenę na krwi,
  Niech to będzie dla ludzi naszej ojczyzny...
  Naprzód, przywódco fajnych, prowadź...
  A moja stolica Rusi nie upadnie -
  Możemy zmieniać się za każdym razem!
  Z angielskiej dywizji i niemieckich jednostek pozostały tylko rogi i nogi! Wielki Książę, jak zawsze chłopięcy, rąbał, siekał i rozcinał przeciwników żartobliwie i żartobliwie.
  I to stawało się dla niego wręcz monotonne. I na swój sposób nudne. I człowiek zaczyna mimowolnie myśleć, że ta fenomenalna moc wcale nie jest taka wielka. Nie ma miejsca na myślenie i wyobraźnię! A raczej: jest miejsce, ale nie ma potrzeby!
  Stajesz się nie człowiekiem, ale nadczłowiekiem, przynajmniej pod względem możliwości fizycznych, aż do granic możliwości. A to prowadzi do wysuszenia mózgu.
  I już w tym bojowym transie i diabelskim pędzie wkrada się rutyna. A wraz z nią nuda...
  Oleg Rybachenko zaczął nawet nasłuchiwać, próbując wychwycić w przestrzeni przynajmniej coś innego niż wybuchy i krzyki.
  To kolosalna agonia, gdy zabijasz setki tysięcy ludzi. Jeśli osiągnąłeś już prędkość około 10 000 kilometrów na godzinę. To około trzy kilometry na sekundę, albo trochę mniej. Ilu ludzi może zostać spalonych w ten sposób i przy takiej prędkości?
  Już nie śledzisz bitwy, ale twoje ciało jest jak karabin maszynowy, a powietrze wokół ciebie żarzy się, rozgrzane ruchem.
  A ludzie nie widzą ciebie samego, lecz kometę pędzącą z szaloną szybkością, od której wszystko płonie i topi się.
  Po dobrze przespanej nocy Oleg Rybaczenko obudził się wypoczęty i pełen energii. Był pełen sił i energii. Jego blizny i oparzenia były prawie zagojone. Jedynie blizny widocznie znikały, a pęcherze na gołych piętach zniknęły.
  Chłopiec podskoczył i krzyknął:
  - Chcę iść na przód!
  Dziewczyna wbiegła i widząc stojącego tam Olega, prawie zupełnie zdrowego, krzyknęła:
  - Cienki!
  Kilka minut później pojawił się lekarz. Rzucił Olegowi przelotne spojrzenie i oznajmił, że wypis!
  A pół godziny później chłopaka, już ubranego w więzienny mundur i z obciętymi włosami, zaprowadzono do koszar.
  Oleg Rybaczenko po raz pierwszy od trzech miesięcy znalazł się poza murami więzienia. Czuł zawroty głowy od podniecenia i tlenu.
  Chłopiec śpiewał:
  - Wolność, wolność, jesteś piękna... Uwierz mi, życie bez ciebie jest niebezpieczne!
  W koszarach chcieli ostrzyc Olega, ale po wyjściu z więzienia miał już jeża. Wydali mu trochę za duży mundur i zostawili bez butów - potrzebował ich!
  Cóż, chłopcu to nie przeszkadzało. Był przyzwyczajony do zimna i pod koniec marca, kiedy świeciło słońce i topniał śnieg, jego zrogowaciałe, bose stopy nie zamarzały. Dlatego w spodniach i tunice poszedł na front z innymi rekrutami. Wszyscy byli jeszcze bezbrodymi młodzieńcami, pospiesznie wyszkolonymi. Zostali przetransportowani do Galicji, gdzie na początku kwietnia miała rozpocząć się wielka ofensywa.
  Młodzi mężczyźni nie wyglądali na zbyt radosnych.
  Oleg Rybaczenko, aby podnieść swojego ducha bojowego, zaczął śpiewać: komponując w locie;
  Moja Rosjo, mój drogi kraju,
  Za dzielnego cara Rosji Mikołaja...
  Szatan nie może nas pokonać,
  Rozniesiemy wszystkich wrogów na strzępy w bitwie!
  
  Niech Rus płonie jak gwiazda w ciemności,
  Niech nasza Ojczyzna stanie się piękna...
  Niech twardy niedźwiedź słynie w bitwach,
  Choć czasami w bitwie bywa niebezpiecznie!
  
  Możemy pokonać tych Fritzów,
  Nie boimy się agresywnego Kaisera...
  Choć życie jest czasem tylko nicią jedwabiu,
  Ale uwierzcie mi, na Marsie będą Rosjanie!
  
  Rosja jest największym z krajów,
  W nim mądry król dobrze rządzi,
  Chociaż teraz szaleje huragan,
  A rosyjski wojownik ginie w bitwie!
  
  Wojna jest taką macochą, uwierz mi,
  Co mogłoby skusić syna do zrobienia czegoś okropnego...
  A każdy człowiek jest w sercu bestią,
  On też chce zniszczyć prawdę!
  
  Ale trzymaj się prawosławnego królestwa,
  Aby planeta stała się żniwem...
  Dobre życie wkrótce nadejdzie,
  Kiedy zniszczymy myśliwce Wilhelma!
  
  Dla Rosjan nie ma piękniejszego kraju,
  Niż Ojczyzna chwalebnej Rosji...
  Jesteśmy rycerzami, uwierz mi, jak orły,
  Co sprawia, że dziewczyny są zawsze piękniejsze!
  
  Nigdy się nie wycofuj, nigdy się nie poddawaj,
  To jest słowo każdego żołnierza...
  Niech spełni się wielki sen,
  Strzelaj, trzymaj się z dala od swojego karabinu maszynowego!
  
  A nasze samoloty są najlepsze,
  Ilja rzuca dwie tony bomb na raz...
  W końcu sukces zawsze nam sprzyja,
  Czasami fajniej być nie może!
  
  Wierzę, że na pewno wygramy,
  Maszerujmy jak Rosjanie przez Berlin...
  Nad nami jest cherubin o złotych skrzydłach,
  I na zawsze jesteśmy zjednoczeni z Ojczyzną!
  
  Kiedy raj zagości w rosyjskim świecie,
  Rosja stanie się wyżej w kosmosie...
  Jesteś człowiekiem, który wznosi się wyżej niż gwiazdy,
  Twoja siła w walce jest niezmienna!
  
  Romanowowie byli wielkimi carami,
  Podporządkowują sobie całą Rosję...
  A moje polecenie brzmi: rozbij albo zgiń,
  To, co było wcześniej, nie mogło być lepsze!
  
  Wierzę, że wkrótce wszystko osiągniemy,
  Ziemi wystarczy dla wszystkich - uwierz mi...
  Życie stanie się zabawne, bardzo łatwe,
  Jesteśmy aniołami, a nie diabłami z piekła!
  
  Śpiewamy dla zdrowia naszego kraju,
  Będziemy mieć panny młode, kiedy wrócimy...
  Poznaj wszystkich wrogów, pokonamy ich,
  I słońce zaświeci nad Ojczyzną!
  A teraz Oleg Rybaczenko walczy z nazistami i popisuje się swoimi umiejętnościami terminatora. Jak zawsze, boso i w krótkich spodenkach. A bosym obcasem rzuca groch zagłady.
  Margarita jest bardzo energiczna. Rzuca też grochem z potężnymi materiałami wybuchowymi bosymi stopami. Jest niesamowicie energiczna. Dzieci też się w to zaangażowały, a kiedy szturmowcy zniszczyli schwytanego Królewskiego Lwa, młodzi wojownicy wyskoczyli i zaczęli strzelać z bazooki z wielkim zapałem.
  Oto wojownicy. Jacy twardzi i energiczni.
  Ale chłopiec o imieniu Andreyka też nie był byle jaki, więc wystrzelił z procy i trafił nazistowskiego oficera prosto w oko.
  I wzięli i zaśpiewali:
  - Lenin przynosi ludziom wielkie imię,
  Ku chwale Ojczyzny tak świętej...
  Wiele pokoleń przeminie wśród nas,
  Do Świętej Rosji, drogiej wszystkim ludziom!
  ROZDZIAŁ NR 11.
  A Daria Rybachenko, która uciekła z obozu z bosymi obcasami błyszczącymi jak wieczna dziewczyna, również zachowała spokój.
  Ale pięcioosobowa dziecięca drużyna młodych myśliwców kontynuowała lot na latającym dywanie. Po drodze natknęli się na japoński niszczyciel. Oleg pstryknął bosymi palcami stóp, a statek natychmiast przeobraził się w coś niesamowicie apetycznego. Z preclami i miodem. I tak aromatycznego, pokrytego warstwą czekolady.
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - To jest świetne!
  Pippi Pończoszanka zauważyła:
  - Gdy jest magia, jest ona stosunkowo prosta!
  Annika zachichotała i zauważyła:
  - Jasne, to fajne!
  Tommy powiedział z uśmiechem:
  - Możemy zjeść siebie!
  A dzieci wybuchnęły śmiechem i ochlapały swoje bose stópki. Cudowne młode stworzenia.
  Oto kolejny japoński krążownik złapany i zamieniony w tort. Ale zgodzicie się, że to nie wystarczyło. Mówiąc dokładniej, większość japońskiej floty została już zniszczona, a raczej przekształcona. Cóż za obrót spraw obrali.
  Dzieci kontynuowały lot.
  Pippi wzięła ją i zaczęła śpiewać:
  Niech panowanie Mikołaja będzie chwalebne,
  Niech w nim rozkwitną girlandy szczęścia...
  Walczę za Rusa, jesteś niezwykle odważny,
  Wojownik na pewno będzie fajny!
  Dzieciom Terminatora w końcu udało się zlokalizować kilka japońskich statków, które przetrwały katastrofę. Pippi i Margarita wręczyły swoje różdżki Tommy'emu i Annice, ostrzegając ich:
  - Stuknij bosymi palcami. Wtedy będziesz mógł wykonać naprawdę fajną magię!
  Chłopiec i dziewczynka, ich maleńkie, bose, dziecinne stópki, wpadli na siebie. Posypały się iskry. Dzieci się śmiały. Machały magicznymi różdżkami. A statki z japońskimi marynarzami zaczęły przemieniać się w coś niesamowicie pysznego i rozpływającego się w ustach. Były to czekoladowe torty i góry pachnących, ptysiowych ciasteczek. A na kolejnej tacy pojawiła się góra pączków z miodem.
  Pippi zachichotała i zauważyła:
  - Dobrze czarujesz!
  Margarita wykrzyknęła:
  - Dobra robota chłopaki!
  A dzieci śmiały się z radości...
  Oleg przypomniał sobie inną ich misję.
  Hitler zdecydował się przerwać ofensywę pod Kurskiem, logicznie argumentując, że atakowanie najsilniej ufortyfikowanej pozycji jest nielogiczne. Sycylia również wymagała umocnienia - planowano tam lądowanie aliantów. Tymczasem III Rzesza musiała przejść do defensywy. Potrzebny był też czas na wyszkolenie świeżo zrekrutowanej piechoty. Naziści postanowili więc okopać się tam, umacniając swoje pozycje.
  A lądowanie na Sycylii zakończyło się katastrofalną klęską aliantów. Stalin rozpoczął ofensywę dopiero w sierpniu 1943 roku, jednocześnie na obu kierunkach - Orła i Charkowa. 5 sierpnia wojska radzieckie podjęły próbę ataku na III Rzeszę. Niemcy się tego spodziewali. Bitwy pokazały, że Pantera to bardzo dobry czołg w obronie. Znakomicie radzi sobie z zadaniem zniszczenia T-34-76 z odległości do dwóch kilometrów, strzelając do piętnastu pocisków na minutę. Tygrys również jest całkiem dobry i trudny do zniszczenia. A działo jest potężne, kalibru 88 mm.
  Niemcy ufortyfikowali się całkiem dobrze, zwłaszcza w kierunku Charkowa. Walki ciągnęły się aż do późnej jesieni. W kierunku Orła wojska radzieckie posunęły się zaledwie o piętnaście kilometrów, a w kierunku Charkowa nie było żadnych postępów. W połowie października ofensywa, która kosztowała Armię Czerwoną ogromne straty, została przerwana - straty były zbyt duże, a rezultaty mierne.
  Podczas gdy Niemcy utrzymywali linię frontu, Pantera-2 weszła do produkcji we wrześniu - potężniej uzbrojona, lepiej chroniona, z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych i ważąca 53 tony. Ale na razie stara Pantera wciąż dotrzymuje kroku. Do produkcji wszedł również Tygrys-2, również z mocniejszym działem i lepszym systemem ochrony.
  Ale Stalin nie dał się zwieść - nadchodziła zima, czas zwycięstw Armii Czerwonej. Wtedy wydarzyło się coś nieoczekiwanego: po klęsce na Sycylii izolacjoniści w Stanach Zjednoczonych zyskali na znaczeniu, argumentując, że nie ma sensu ingerować w sprawy Europy, skoro powinni skupić się na Japonii. Roosevelt przystał na propozycję Hitlera, by ogłosić rozejm i rozpocząć negocjacje. Churchill jednak zawołał, że nie będzie walczył bez Stanów Zjednoczonych. I tak 1 października 1943 roku zamrożono działania wojenne. Rozpoczęły się negocjacje. W geście dobrej woli Hitler zawiesił masową eksterminację Żydów.
  I tak rozpoczął się handel. Pociągi pełne Żydów zaczęły być wysyłane do USA i Wielkiej Brytanii, a w zamian naziści otrzymywali surowce, produkty naftowe, złoto, a nawet broń. W szczególności czołg Churchill, dobrze chroniony i stosunkowo mobilny, generalnie odpowiadał nazistom. Brytyjski czołg Challenger, podobny pod względem opancerzenia i uzbrojenia do Panthera I, ważył zaledwie trzydzieści trzy tony.
  Ale układ sił w powietrzu uległ szczególnej zmianie. Niemcy zdołali przerzucić swoje samoloty z frontu zachodniego i Morza Śródziemnego. Ponadto doszło do wymiany jeńców, a wielu niemieckich i włoskich pilotów powróciło, zmieniając układ sił przede wszystkim w powietrzu.
  Niemcy nabyli również samolot myśliwsko-szturmowy TA-152, uzbrojony w sześć działek i rozwijający prędkość maksymalną 760 kilometrów na godzinę. Ten samolot był potężny. Dzięki potężnemu uzbrojeniu i opancerzeniu mógł służyć jako myśliwiec, samolot szturmowy i bombowiec liniowy. Był prawdziwym koniem roboczym. I trudno mu było się oprzeć.
  Pojawiły się również myśliwce odrzutowe, ale ME-262 wciąż nie jest idealny. Nadal są zbyt drogie i ciężkie, ale posiadają cztery działka kal. 30 mm. Potężna prędkość dochodząca do dziewięciuset kilometrów zapewnia tym samolotom przeżywalność. Rozbijały się częściej niż byli zestrzeliwani przez radzieckich pilotów.
  Sześciominutowy czas lotu ME-163 był zbyt krótki, aby mógł być efektywnie wykorzystany. Był jednak bezogonowy, mały i bardzo szybki.
  Hitler, jak to mówią, miał swój atut. Dostawy Lend-Lease do ZSRR ustały. Miało to również szczególnie istotny wpływ na lotnictwo. Pojawiły się niedobory miedzi, materiałów wybuchowych i duraluminium. To również wpłynęło na front. W grudniu wojska radzieckie podjęły próbę ofensywy na południu, a w styczniu na północy, w pobliżu Leningradu. Tym razem nazistom udało się odeprzeć sowieckie ataki i utrzymać się. W lutym wojska radzieckie podjęły próbę ofensywy w centrum. I również zakończyła się ona niepowodzeniem. Nadszedł marzec... Zima, najtrudniejszy okres dla nazistów, minęła, a nadeszła wiosna. A Hitler już palił się do ofensywy.
  W III Rzeszy i na terenach okupowanych panował stan wojny totalnej. Produkcja czołgów, zwłaszcza Panther-2 i Tiger-2, stale rosła. Niemiecki Tiger-2, w przeciwieństwie do prawdziwego czołgu, miał mocniejszy silnik, osiągający tysiąc koni mechanicznych, co czyniło go potężnym czołgiem przełamującym. Produkcja TA-152 również rosła. Produkowano również Ju-288, pojazdy, które osiągały prędkość do 650 kilometrów na godzinę i przenosiły cztery tony bomb przy normalnym obciążeniu oraz sześć ton przy przeciążeniu.
  W serii znalazł się również ME-309, potężny myśliwiec z trzema działkami kalibru 30 mm i czterema karabinami maszynowymi. Samolot ten, zdolny do osiągania prędkości do 740 kilometrów na godzinę, był zarówno groźny, jak i przerażający.
  Reakcja ZSRR na to w powietrzu była słaba. Pojawił się jedynie nieco szybszy LA-7. Jednak Jak-3 napotkał problemy. Dostawy duraluminium z USA i Wielkiej Brytanii ustały, a z powodu niedoborów Jak-3 nie mógł wejść do produkcji.
  Musieli ograniczyć się do Jak-9, dość lekko uzbrojonego samolotu z pojedynczym działem kalibru 20 mm i pojedynczym karabinem maszynowym, rozwijającego prędkość maksymalną 600 kilometrów na godzinę. I to była wersja wzorcowa. W praktyce jednak samolot był jeszcze wolniejszy i cięższy.
  Nieco lepiej było w przypadku czołgów: w marcu do produkcji trafiły modele T-34-85 i IS-2, wyposażone w potężniejsze uzbrojenie i nieco lepszy poziom ochrony.
  W kwietniu wojska radzieckie podjęły próbę natarcia na południe, lecz bez powodzenia.
  Tymczasem Hitler gromadził swoje siły. Formowano legiony i dywizje cudzoziemskie. Tymczasem naziści powstrzymywali się. Guderian został mianowany szefem Sztabu Generalnego. Radził czekać na ofensywę sowiecką i zaskoczyć Armię Czerwoną kontratakiem, ponieważ linie obronne były zbyt silne, by podjąć próbę frontalnego ataku.
  I tak 22 czerwca 1944 roku, po zebraniu sił, Stalin rozpoczął operację Bagration. Wojska radzieckie rozpoczęły wielką ofensywę w centrum. Po obu stronach znajdowały się dobre czołgi. Niemcy mieli już przewagę w sprzęcie. Mieli więcej czołgów, byli potężniejsi i mieli przewagę w powietrzu. I to było bardzo imponujące.
  Stalin rozpoczął ofensywę bez znaczącej przewagi sił. W rezultacie wojska radzieckie zostały zaatakowane z flanki. Utworzyły się kotły okrążające Armię Czerwoną.
  Ponad siedemset tysięcy radzieckich żołnierzy dostało się do niewoli, a w centrum doszło do poważnej katastrofy. Naziści, przełamawszy linie frontu, zbliżali się już do Moskwy.
  A naziści już opływają Moskwę z różnych stron.
  Wtedy Oleg i dziewczyny znów ruszyli do boju, pomagając Rosji, a raczej ZSRR.
  Potem dołączyła do nich bosonoga dziewczyna, Margarita. Również dorosła kobieta, pisarka, stała się dwunastoletnią dziewczynką w zamian za nieśmiertelność i wyruszyła na misję.
  Wojownicy XXI wieku raz jeszcze starli się z nazistami XX wieku.
  Faszystowskie brązowe imperium ma zbyt wielu żołnierzy. Płyną jak nieskończona rzeka.
  Oleg Rybaczenko, siekąc nazistów swoimi szablami, zarówno piechotą, jak i czołgami, ryknął:
  - Nigdy się nie poddamy!
  A z bosej stopy chłopca wyleciał ostry krążek!
  Margarita, miażdżąc swoich oponentów, szczerząc zęby, mruknęła:
  - Na świecie jest miejsce na bohaterstwo!
  Z bosych stóp dziewczyny wylatywały trujące igły, trafiając nazistów, ich samoloty i czołgi.
  Natasza także morderczo rzuciła bosymi stopami i zawyła:
  - Nigdy nie zapomnimy i nigdy nie wybaczymy.
  A jej miecze przeszły przez faszystów w młynie.
  Zoya, tnąc wrogów, krzyknęła:
  - Po nowe zamówienie!
  A z jej bosych stóp wylatywały nowe igły. I wbijały się w oczy i gardła hitlerowskich żołnierzy i samolotów.
  Tak, było jasne, że wojownicy byli podekscytowani i wściekli.
  Augustyna, wycinając białych żołnierzy i czołgi, pisnęła:
  - Nasza żelazna wola!
  A z jej bosej stopy leci nowy, śmiercionośny dar. I tkaniny i białe myśliwce spadają.
  Swietłana sieka młynarza, jej miecze są jak błyskawice.
  Faszyści padają jak ścięte snopy.
  Dziewczynka rzuca igłami bosymi stopami i piszczy:
  - On wygra dla Mateczki Rosji!
  Oleg Rybaczenko atakuje nazistów. Chłopiec-terminator dziesiątkuje brązowe oddziały.
  W tym samym czasie z bosych palców u stóp chłopca wystrzeliwują igły z trucizną, rozrywają lufy karabinów i zestrzeliwują samoloty.
  Chłopiec ryczy:
  - Chwała przyszłej Rusi!
  I w ruchu odcina wszystkim głowy i twarze.
  Margarita miażdży również swoich przeciwników.
  Jej bose stopy drżą. Naziści giną masowo. Wojownik krzyczy:
  - Ku nowym granicom!
  A potem dziewczyna po prostu bierze i sieka...
  Masa zwłok żołnierzy faszystowskich.
  A oto Natasza w ofensywie. Rozwala nazistów wraz z ich czołgami i śpiewa:
  - Ruś jest wielka i promienna,
  Jestem bardzo dziwną dziewczyną!
  A z jej bosych stóp wylatują dyski. Te, które przecinały gardła faszystów. To dopiero dziewczyna.
  Zoya jest w ofensywie. Obcina brązowych żołnierzy obiema rękami. Pluje przez słomkę. I rzuca śmiercionośnymi igłami bosymi stopami - zestrzeliwując czołgi i samoloty.
  A jednocześnie śpiewa sobie:
  - No, klubiku, jedziemy!
  Och, moja najdroższa, da radę!
  Augustyn, wycinając nazistów i eksterminując brązowych żołnierzy, piszczy:
  - Cały kudłaty i w skórze zwierzęcej,
  Rzucił się na policję z pałką!
  I bosymi stopami rzuca we wroga czymś, co zabiłoby słonia, nie mówiąc już o czołgu.
  A potem piszczy:
  - Wilczarze!
  Swietłana przechodzi do ofensywy. Sieka i tnie nazistów. Bosymi stopami obrzuca ich śmiercionośnymi podarkami.
  Zarządza młynem za pomocą mieczy.
  Zmiażdżyła masę walczących i krzyknęła:
  - Nadchodzi wielkie zwycięstwo!
  I znów dziewczyna rusza się dziko.
  A jej bose stopy wystrzeliwują śmiercionośne igły, niszczące czołgi i samoloty.
  Oleg Rybaczenko skoczył. Chłopiec wykonał salto. Pokonał w powietrzu hordę nazistów.
  Rzucał igły bosymi palcami u stóp i bełkotał:
  - Chwała mojej pięknej odwadze!
  I chłopiec znów staje do walki.
  Margarita rusza do ofensywy, siejąc spustoszenie wśród wrogów. Jej miecze są ostrzejsze niż ostrza młynów. A jej bose palce u stóp ciskają darami śmierci, podpalając czołgi i samoloty.
  Dziewczyna wpada w furię, mordując brązowych wojowników bez żadnych ceregieli.
  I co jakiś czas podskakuje i kręci się!
  A dary zagłady od niej odlatują.
  A naziści padają martwi. I całe stosy trupów piętrzą się.
  Margarita piszczy:
  - Jestem amerykańskim kowbojem!
  I znów jej bose stopy zostały ukłute igłą.
  A potem jeszcze kilkanaście igieł!
  Natasza jest również bardzo spokojna w ofensywie.
  I rzuca przedmiotami bosymi stopami, a potem pluje przez rurkę.
  I krzyczy na cały głos:
  - Jestem iskrzącą śmiercią! Wystarczy, że umrzesz!
  I znów piękno jest w ruchu.
  Zoya szturmuje gruzy zwłok nazistów. A bumerangi zniszczenia wystrzeliwują z jej bosych stóp.
  A brązowi wojownicy wciąż padają i padają.
  Zoya krzyczy:
  - Dziewczyno boso, zostaniesz pokonana!
  A z bosego obcasa dziewczyny wylatuje kilkanaście igieł, które wbijają się prosto w gardła nazistów.
  Padają martwi.
  Albo raczej, całkowicie martwy.
  Augustyna jest w ofensywie. Rozgromia brązowe oddziały. Jej miecze są w obu rękach. I cóż to za niezwykła wojowniczka.
  Przez wojska faszystowskie przechodzi tornado.
  Dziewczyna z rudymi włosami ryczy:
  - Przyszłość jest ukryta! Ale zwycięży!
  A w ofensywie pojawia się piękność o ognistych włosach.
  Augustyn ryczy w dzikiej ekstazie:
  - Bogowie wojny wszystko zniszczą!
  A wojownik przechodzi do ofensywy.
  A z jej bosych stóp wylatuje mnóstwo ostrych, trujących igieł.
  Swietłana w bitwie. I taka olśniewająca i zadziorna. Jej gołe nogi tryskają tak śmiercionośną energią. Nie człowiek, a śmierć o blond włosach.
  Ale jeśli się rozkręci, nie będziesz w stanie tego zatrzymać.
  Swietłana śpiewa:
  - Życie nie będzie miodem,
  Więc wskakuj do tańca w kole!
  Niech Twoje marzenie się spełni -
  Piękno zamienia mężczyznę w niewolnika!
  A w ruchach bosonogiej dziewczyny widać coraz więcej wściekłości.
  Postępy Olega przyspieszają. Chłopiec pokonuje nazistów.
  Jego bose stopy rzucają ostre igły, rozrywając czołgi i samoloty.
  Młody wojownik piszczy:
  - Szalone imperium rozniesie wszystkich na strzępy!
  I chłopak znowu rusza w drogę.
  Margarita jest dziką dziewczyną w swoim działaniu. I miażdży swoich wrogów.
  Rzuciła bosą stopą ładunek wybuchowy wielkości ziarnka grochu. Eksplodował, natychmiast wyrzucając w powietrze setkę nazistów i dziesięć czołgów.
  Dziewczyna krzyczy:
  - Zwycięstwo i tak do nas przyjdzie!
  I będzie niósł młyn z mieczami - lufy czołgów lecą w różnych kierunkach.
  Natasza przyspieszyła. Dziewczyna rozcina brązowych wojowników. I cały czas krzyczy:
  - Zwycięstwo czeka Imperium Rosyjskie.
  I wytępimy nazistów w przyspieszonym tempie.
  Natasza jest dziewczyną Terminatora.
  Nie myśli o zatrzymaniu się lub zwolnieniu, a czołgi i samoloty są zestrzeliwane.
  Zoya atakuje. Jej miecze zdają się przecinać sałatkę z mięsa i metalu. Krzyczy na cały głos:
  - Nasze zbawienie trwa!
  A gołe palce u stóp także wyrzucają takie igły.
  A masa ludzi z przebitymi gardłami leży w stosach zwłok, a także zniszczonych czołgów i zestrzelonych samolotów.
  Augustina to dzika dziewczyna. I niszczy wszystkich jak hiperplazmatyczny robot.
  Zniszczyła już setki nazistów. Ale tempo wciąż rośnie. A wojownik wciąż ryczy.
  - Jestem niezwyciężony! Najfajniejszy na świecie!
  I znów piękno atakuje.
  A z jej bosych stóp wylatuje groszek. A trzystu nazistów i kilkanaście czołgów zostaje rozerwanych na strzępy przez potężną eksplozję.
  Augustyn śpiewał:
  - Nie odważysz się zająć naszej ziemi!
  Swietłana również atakuje. I nie daje nam chwili wytchnienia. Dzika dziewczyna z Terminatora.
  I wycina wrogów i eksterminuje nazistów. A masa brązowych bojowników już padła w rowie i na drogi.
  Szóstka oszalała i rozpoczęła dziką bitwę.
  Oleg Rybaczenko wraca do akcji. Naciera, wymachując obydwoma mieczami. A mały terminator wykonuje wiatrak. Martwi naziści padają.
  Masa trupów. Całe góry krwawych ciał.
  Młody pisarz wspomina szaloną grę strategiczną, w której udział brali także konie i ludzie.
  Oleg Rybachenko piszczy:
  - Biada Dowcipowi!
  I pieniędzy będzie mnóstwo!
  A chłopiec-terminator jest w nowym ruchu. I jego bose stopy coś wezmą i rzucą.
  Genialny chłopiec ryknął:
  - Klasa mistrzowska i Adidas!
  To był naprawdę fajny występ. A ilu nazistów zginęło? I najwięcej z najwybitniejszych "brunatnych" bojowników.
  Margarita również walczy. Rozgromia armie cynamonu i stali i ryczy:
  - Wielki pułk szturmowy! Wpędzamy wszystkich do grobu!
  A jej miecze cięły nazistów. Masa brązowych bojowników już padła.
  Dziewczyna warknęła:
  - Jestem jeszcze fajniejszy niż pantery! Udowodnij, że jestem najlepszy!
  A z bosego obcasa dziewczyny wylatuje groszek z potężnymi ładunkami wybuchowymi.
  I uderzy we wroga.
  I zniszczy część wrogów, czołgi, a nawet samoloty.
  A Natasza to prawdziwa siłaczka. Pokonuje przeciwników i nie daje nikomu spokoju.
  Ilu nazistów już zabiłeś?
  A jej zęby są takie ostre. A jej oczy takie szafirowe. Ta dziewczyna to prawdziwa kata. Chociaż wszyscy jej partnerzy to prawdziwi katowie!
  Natasza krzyczy:
  - Zwariowałem! Dostaniesz karę!
  I znowu dziewczyna pokroi mieczami wielu nazistów.
  Zoya jest w ruchu i pocięła wielu brązowych wojowników.
  A ich bose stopy rzucają igły. Każda igła zabija kilku nazistów. Te dziewczyny są naprawdę piękne.
  Augustyna naciera i miażdży przeciwników. I nie zapomina krzyknąć:
  - Nie uciekniesz z trumny!
  A dziewczyna wyjmie zęby i je pokaże!
  A jaka ruda... Jej włosy powiewają na wietrze niczym proletariacki sztandar.
  I ona dosłownie kipi gniewem.
  Swietłana w ruchu. Rozwaliła mnóstwo czaszek i wieżyczek czołgów. Wojowniczka szczerząca zęby.
  Wystawia język. Potem pluje przez słomkę. Po czym wyje:
  - Będziecie martwi!
  I znów śmiercionośne igły wystrzeliwują z jej bosych stóp, uderzając w piechotę i samoloty.
  Oleg Rybachenko skacze i odbija się.
  Bosonogi chłopiec wystrzeliwuje pęk igieł, strąca czołgi i śpiewa:
  - Chodźmy na wędrówkę, załóżmy duże konto!
  Zgodnie z oczekiwaniami, młody wojownik jest w szczytowej formie.
  Jest już dość stary, ale wygląda jak dziecko. Tylko bardzo silny i umięśniony.
  Oleg Rybachenko śpiewał:
  - Nawet jeśli gra nie będzie toczyła się według zasad, to i tak przebijemy się, frajerzy!
  I znów z jego bosych stóp posypały się śmiercionośne i szkodliwe igły.
  Margarita śpiewała z zachwytem:
  - Nie ma rzeczy niemożliwych! Wierzę, że nadejdzie świt wolności!
  Dziewczyna ponownie rzuciła śmiercionośną kaskadę igieł w nazistów i ich czołgi, po czym kontynuowała:
  - Ciemność odejdzie! Majowe róże zakwitną!
  A wojowniczka rzuca grochem bosymi palcami, a tysiąc nazistów natychmiast wzbija się w powietrze. Armia brązowego, piekielnego imperium rozpływa się na naszych oczach.
  Natasza w bitwie. Skacze jak kobra. Wysadza wrogów w powietrze. I tak wielu nazistów ginie, a samoloty się rozbijają.
  Dziewczyna biła ich mieczami, węglowymi kulkami, włóczniami i igłami.
  I w tym samym momencie ryczy:
  - Wierzę, że zwycięstwo nadejdzie!
  I chwałę Rosjan znajdziesz!
  Z bosych palców u stóp wystrzeliwują nowe igły, przebijające przeciwników.
  Zoya wpada w szał. Atakuje nazistów, tnąc ich na drobne kawałki.
  Wojowniczka rzuca igłami gołymi palcami. Przebija przeciwników, a potem ryczy:
  - Nasze całkowite zwycięstwo jest już bliskie!
  I ona niesie ze sobą dziki wiatrak swoimi mieczami, zmiatając czołgi. To się nazywa prawdziwa dziewczyna!
  A teraz kobra Augustyna przeszła do ofensywy. Ta kobieta to koszmar dla wszystkich.
  A jeśli się włączy, to się włączy.
  Po czym rudowłosa weźmie i zaśpiewa:
  - Rozwalę wam wszystkim czaszki! Jestem wspaniałym snem!
  A oto jej miecze w akcji, przecinające mięso i metal.
  Swietłana również przechodzi do ofensywy. Ta dziewczyna nie ma żadnych zahamowań. Po jej zmasakrowaniu, spada masa trupów, samoloty i czołgi.
  Blond terminator ryczy:
  - Jak będzie dobrze! Jak będzie dobrze - wiem to!
  A teraz od niej odlatuje śmiercionośny groszek.
  Oleg zmiecie setkę nazistów jak meteor. A nawet weźmie i rzuci bombę.
  Jest niewielki, ale zabójczy...
  Jak rozerwie się na małe kawałki.
  Chłopiec Terminator wył:
  - Burzliwa młodość strasznych maszyn!
  Margarita zrobi to samo w walce.
  I wytnie masę brązowych bojowników. I wytnie duże polany.
  Dziewczynka piszczy:
  - Lambada to nasz taniec na piasku!
  I uderzy z nową siłą.
  Natasza jest jeszcze bardziej zaciekła w ofensywie. Niszczy nazistów jak szalona. Nie są w stanie stawić czoła takim dziewczynom jak ona.
  Natasza wzięła ją i zaśpiewała:
  - Bieganie w miejscu to ogólna forma pojednania!
  A wojowniczka zasypała przeciwników gradem ciosów.
  Będzie także rzucał dyskami bosymi stopami.
  Oto młyn. Masa brązowych głów wojskowych potoczyła się do tyłu, a czołgi stanęły w płomieniach.
  Ona jest waleczną pięknością. Pokonać taką żółtą armadę.
  Zoya rusza do ataku, miażdżąc wszystkich. A jej miecze są jak nożyce śmierci.
  Dziewczynka jest po prostu urocza. A z jej bosych stóp wystrzeliwują bardzo trujące igły.
  Atakują swoich wrogów. Przebijają im gardła i robią trumny, a także powodują eksplozję czołgów i samolotów.
  Zoya wzięła ją i pisnęła:
  - Jeżeli w kranie nie ma wody...
  Natasza krzyknęła z zachwytem:
  - Więc to twoja wina!
  I bosymi palcami rzuca czymś, co zabija bezlitośnie. To się nazywa prawdziwa dziewczyna.
  A z jej gołych nóg wystrzeli ostrze i uderzy w mnóstwo żołnierzy, odcinając wieżyczki czołgów.
  ROZDZIAŁ NR 12.
  Augustyna w ruchu. Szybka i niepowtarzalna w swoim pięknie.
  Jakie ona ma jasne włosy! Powiewają jak proletariacki sztandar. Ta dziewczyna to prawdziwa jędza.
  A ona sieka swoich przeciwników, jakby urodziła się z mieczem w ręku.
  Rudowłosa, przeklęta bestia!
  Augustyna wzięła ją i syknęła:
  - Głowa byka będzie tak duża, że wojownicy nie stracą rozumu!
  I teraz znów rozgromiła masę wojowników.
  Oleg Rybachenko mruknął:
  - Tego mi było trzeba! To dziewczynka!
  Margarita, rzucając sztylet bosą stopą, łamiąc wieżę czołgu, potwierdziła:
  - Duża i fajna dziewczyna!
  Augustyn chętnie się z tym zgodził:
  - Jestem wojownikiem, który zagryzie każdego na śmierć!
  I znów, bosymi palcami stóp, wystrzeli morderczą broń.
  Swietłana nie ma szans w walce ze swoimi przeciwnikami. Nie jest dziewczyną, ale skończyć z taką wiedźmą w płomieniach.
  I piszczy:
  - Jakie błękitne niebo!
  Augustine, wypuszczając ostrze bosą stopą, odcinając wieżę czołgu, potwierdziła:
  - Nie jesteśmy zwolennikami rozboju!
  Swietłana, wycinając wrogów i zestrzeliwując samoloty, ćwierkała:
  - Nie potrzebujesz noża przeciwko głupcowi...
  Zoya pisnęła, rzucając igłami bosymi, opalonymi stopami:
  - Nakłamiesz mu mnóstwo kłamstw!
  Natasza, wycinając nazistów, dodała:
  - I zrób to z nim za marne grosze!
  A wojownicy będą skakać w górę i w dół. Są tacy krwawi i fajni. Jest w nich całe mnóstwo emocji.
  Oleg Rybachenko prezentuje się bardzo stylowo w walce.
  Margarita śpiewała:
  - Uderzenie jest mocne, ale facet jest zainteresowany...
  Młody geniusz wprawił w ruch coś w rodzaju wirnika helikoptera. Odciął kilkaset głów zarówno nazistom, jak i czołgom, po czym wrzasnął:
  - Całkiem wysportowany!
  I oboje - chłopiec i dziewczynka - są w idealnym porządku.
  Oleg, ścinając brązowych żołnierzy, bełkotał:
  - I wielkie zwycięstwo będzie nasze!
  Margarita syknęła w odpowiedzi:
  - Zabijamy wszystkich - bosymi stopami!
  Ta dziewczyna naprawdę jest takim aktywnym terminatorem.
  Natasza zaśpiewała w ofensywie:
  - W świętej wojnie!
  Wojownik wystrzelił ostry dysk przypominający bumerang. Poleciał po łuku, siekąc masę nazistów i wieże czołgów.
  Zoya dodała, kontynuując eksterminację:
  - Nasze zwycięstwo będzie!
  A z jej bosych stóp wylatywało więcej igieł, trafiając w mnóstwo żołnierzy i samolotów.
  Blondynka powiedziała:
  - Zaszachujmy wroga!
  I wystawiła język.
  Augustyna, machając nogami i rzucając ostrymi swastykami, bełkotała:
  - Flaga imperialna naprzód!
  Swietłana chętnie potwierdziła:
  - Chwała poległym bohaterom!
  A dziewczęta krzyczały chórem, miażdżąc nazistów:
  - Nikt nas nie zatrzyma!
  A teraz dysk spada z bosych stóp wojowników. Rozdarte ciała i wieżyczki czołgów zostają zerwane.
  I znów wycie:
  - Nikt nas nie pokona!
  Natasza wzbiła się w powietrze, tnąc swoich przeciwników i uskrzydlone sępy, po czym oznajmiła:
  - Jesteśmy wilczycami, smażymy wroga!
  A z jej bosych palców u stóp wypadnie śmiercionośny dysk.
  Dziewczyna aż się wykręciła z ekstazy.
  A potem mruczy:
  - Nasze obcasy kochają ogień!
  Tak, dziewczyny są naprawdę seksowne.
  Oleg Rybachenko bełkotał:
  - Oj, jeszcze za wcześnie, ochrona daje!
  I puścił oko do wojowników. Roześmiali się i obnażyli zęby w odpowiedzi.
  Natasza poćwiartowała nazistów i pisnęła:
  - Nie ma radości na naszym świecie bez walki!
  Chłopiec zaprotestował:
  - Czasami nawet walka nie jest zabawna!
  Natasza zgodziła się:
  - Jeśli nie ma siły, to tak...
  Ale my, wojownicy, jesteśmy zawsze zdrowi!
  Dziewczyna rzucała igłami we wroga bosymi palcami u stóp, wysadzała w powietrze masę czołgów i śpiewała:
  -Żołnierz zawsze zdrowy,
  I gotowi na wyczyn!
  Po czym Natasza ponownie zaatakowała wrogów, niszcząc wieże czołgów.
  Zoya to niezła laska. Właśnie rzuciła całą beczką w nazistów. I wysadziła kilka tysięcy jednym wybuchem.
  Po czym pisnęła:
  - Nie możemy przestać, nasze obcasy błyszczą!
  I dziewczyna w stroju bojowym!
  Augustyna też nie jest słaba w walce. Bije nazistów jak snop zboża, wybijając ich łańcuchami.
  I ścinając swoich przeciwników, śpiewa:
  - Uważaj, będzie jakiś pożytek,
  Jesienią będzie ciasto!
  Rudowłosy diabeł naprawdę ciężko pracuje w walce, niczym diabełek z pudełka.
  A oto Swietłana, walczy. I daje popalić nazistom.
  A jeśli trafi, to trafi.
  Z niego wylatują krwawe bryzgi.
  Swietłana rzuciła surowo, rozrzucając bose stopy i rozpryskując kawałki metalu, które topiły czaszki i wieżyczki czołgów:
  - Chwała Rosji, wielka chwała!
  Czołgi pędzą naprzód...
  Podziały w czerwonych koszulkach -
  Pozdrowienia dla narodu rosyjskiego!
  Dziewczyny stanęły do walki z nazistami. Siekają ich i tną. Nie wojowniczki, ale prawdziwe pantery wypuszczone na wolność.
  Oleg jest w bitwie i atakuje nazistów. Uderza ich bezlitośnie, rozrywa czołgi i krzyczy:
  - Jesteśmy jak byki!
  Margarita, miażdżąc brązową armię i przecinając czołgi, podniosła:
  - Jesteśmy jak byki!
  Natasza zaczęła po prostu wyć, wycinając brązowych myśliwców razem z czołgami:
  - Kłamać nie wypada!
  Zoya rozszarpała nazistów i krzyknęła:
  - Nie, to nie jest wygodne!
  On także wypuści gwiazdę bosą stopą i wykończy masę faszystów.
  Natasza wzięła ją i pisnęła:
  - Nasz telewizor się pali!
  A z jej gołej nogi wylatuje śmiercionośny kłąb igieł.
  Zoya, miażdżąca także nazistów i ich czołgi, pisnęła:
  - Nasza przyjaźń jest monolitem!
  I znowu rzuca z taką siłą, że kręgi rozmywają się we wszystkich kierunkach. Ta dziewczyna to istna anihilacja przeciwników.
  Dziewczyna, bosymi palcami u stóp, wystrzeliwuje trzy bumerangi. I to tylko zwiększa liczbę zwłok.
  Po czym piękność powie:
  - Nie damy wrogowi litości! Będzie trup!
  I znów coś śmiercionośnego odlatuje z gołej pięty.
  Augustyn również całkiem logicznie zauważył:
  - Nie jedne zwłoki, a wiele!
  Potem dziewczyna chodziła boso po krwawych kałużach i zabiła wielu nazistów.
  I jak on ryczy:
  - Masowe morderstwo!
  A potem uderzy hitlerowskiego generała głową. Rozbije mu czaszkę i powie:
  - Banzai! Pójdziesz do nieba!
  Swietłana jest bardzo wściekła w ofensywie, szczególnie przy niszczeniu czołgów, piszczy:
  - Nie będziesz miał litości!
  A tuzin igieł odrywa się od jej bosych palców u stóp. Samoloty rozbijają się, gdy przebija wszystkich. A wojowniczka bardzo się stara, by poszatkować i zabić.
  Oleg Rybachenko piszczy:
  - Ładny młotek!
  A chłopiec, bosą stopą, rzuca też fajną gwiazdę w kształcie swastyki. Skomplikowana hybryda.
  I masa nazistów upadła.
  Oleg ryknął:
  - Banzai!
  A chłopak znów rzuca się na dziki atak. Nie, w nim kipi moc, a wulkany bulgoczą!
  Margarita rusza do akcji. Rozerwie wszystkim brzuchy.
  Dziewczyna potrafi rzucić pięćdziesiąt igieł jedną nogą na raz. I ginie mnóstwo wrogów wszelkiego rodzaju, czołgi i samoloty zostają zniszczone.
  Małgorzata śpiewała radośnie:
  - Raz, dwa! Smutek nie jest problemem!
  Nigdy się nie zniechęcaj!
  Trzymaj nos i ogon do góry.
  Wiedz, że prawdziwy przyjaciel jest zawsze przy Tobie!
  Tak agresywna jest ta grupa. Dziewczyna uderza cię i krzyczy:
  - Prezydent Smoka zamieni się w trupa!
  Natasza to prawdziwa terminatorka w bitwie. I bełkotała, rycząc:
  - Banzai! Bierz to szybko!
  A granat odleciał jej z bosej stopy. I uderzył w nazistów jak gwóźdź. I zniszczył masę mastodontów i uskrzydlonych, piekielnych machin.
  Cóż za wojownik! Wojownik dla wszystkich wojowników!
  Zoya również atakuje. Taka dzika piękność.
  I wzięła ją i wybełkotała:
  - Naszym ojcem jest sam Biały Bóg!
  I będzie wycinał nazistów potrójnym młynem!
  A Augustyn w odpowiedzi ryknął:
  - A mój Bóg jest czarny!
  Rudowłosa jest prawdziwym uosobieniem zdrady i podłości. Dla wrogów, oczywiście. Ale dla przyjaciółek jest po prostu kochana.
  I, jakby bosymi stopami, weźmie go i rzuci. I masę wojowników brązowego imperium, a także ich czołgi i samoloty.
  Rudowłosa krzyknęła:
  - Rosja i czarny Bóg są za nami!
  Wojowniczka o ogromnym potencjale bojowym. Nie ma nikogo lepszego od niej. Potrafi rozrywać wieżyczki czołgów i skrzydła nazistowskich samolotów.
  Augustyn syknął:
  - Zmieciemy wszystkich zdrajców na proch!
  I puszcza oko do swoich partnerów. Ale ta ognista dziewczyna nie jest typem osoby, która potrafi dać spokój. Chyba że śmiertelny spokój!
  Swietłana, miażdżąc wrogów, rzekła:
  - Pociągniemy cię w kolejce!
  Augustyn potwierdził:
  - Zabijemy ich wszystkich!
  A z jej bosych stóp znów leci dar totalnej zagłady! I tyle czołgów i samolotów jednocześnie roztrzaskało się na drobne wióry.
  Oleg zaśpiewał w odpowiedzi:
  - To będzie kompletny banzai!
  Augustyna, rozdzierając nazistów gołymi rękami, siekając ich mieczami i rzucając igłami bosymi palcami stóp, niszcząc jednocześnie czołgi i samoloty, powiedziała:
  - Krótko mówiąc! Krótko mówiąc!
  Natasza, niszcząc brązowych wojowników, pisnęła:
  - Krótko mówiąc - banzai!
  I zniszczmy naszych przeciwników z dziką zaciekłością.
  Oleg Rybachenko, krytykując swoich oponentów, powiedział:
  - Ten gambit nie jest chiński,
  I uwierzcie mi, debiut jest w Tajlandii!
  I znów ostry, tnący metal dysk wystrzelił z bosej stopy chłopca. Odciął wieżyczki czołgów i ogony samolotów.
  Margarita, siekając wojowników brązowego imperium i pancerze czołgów, śpiewała:
  - A kogo spotkamy w boju,
  A kogo spotkamy w bitwie...
  Nie będziemy żartować na ten temat -
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  Rozerwiemy cię na strzępy!
  Dobrze sobie wtedy poradzili z nazistami... A Rosja Sowiecka pokonała brązowe imperium podczas ataku na Moskwę.
  Wojna jeszcze się nie skończyła, ale ZSRR miał teraz szansę pokonać samych nazistów. Szóstka była więc zmuszona ponownie przerwać swoją superfajną misję.
  A potem Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa - wieczne dzieci, które postanowiły walczyć z nazistami.
  I tak chłopiec i dziewczynka, trzymając w rękach magiczne różdżki, wzięli je i zaczęli nimi machać.
  I tak niemieckie samoloty zamieniły się w ciasta pokryte czekoladą i kremem.
  I zaczęły spadać, całkiem gładko. A ciastka ślizgały się bardzo pięknie. I zrobiło się trochę stromo.
  Chłopiec trzasnął bosymi palcami u stóp. Zmiany zaszły. I niemieckie czołgi zaczęły się transformować.
  I Oleg machnął swoją magiczną różdżką. I tak wyglądały te transformacje.
  A mała Margarita również trzasnęła bosymi palcami u stóp. I znów zaczęły się dziać transformacje najwyższego rzędu.
  A tam, gdzie stały czołgi Panther-2 i Tygrys-2, zaczęły pojawiać się torty z różami, motylami, wiewiórkami, rybami i bitą śmietaną. Było naprawdę pięknie.
  A dzieci zrobiły to tak pięknie. Młodzi wojownicy lecieli wzdłuż linii frontu i przemieniali się. I machali różdżkami. I nastąpiły kosmiczne zmiany.
  I tak czołgi zamieniły się w góry ciast, pączków oblanych czekoladą lub babeczek z lukrem.
  Więc Margarita i Oleg zaczęli działać, a swoimi bosymi stopami czynili cuda i wywoływali przemiany.
  Dzieci zaczęły śpiewać i przygotowywać w zbiornikach różnego rodzaju pyszne słodkości.
  Oleg i Małgorzata zaczęli śpiewać:
  Człowiek jest tylko wędrowcem we wszechświecie,
  Chroń nas od zła, cherubinie!
  Choć cierpimy i każdy z nas jest wygnańcem,
  Z drżeniem nosimy Jezusa w naszych sercach!
  
  I nie potrzebujemy uczty pełnej rozkoszy,
  Sok z przemówień pełen pustych pochwał!
  Musimy osiągnąć doskonałość,
  Oświecaj świadomość bosonogich dusz!
  
  I nie będziemy stworzeniem nic nieznaczącym,
  Nie szczędził swego serca, aby oddać się Bogu!
  Nie wypada stawać twarzą w twarz z fałszywą hipokryzją,
  Pozbądź się typowych problemów!
  
  Cóż, diabeł, używając złych,
  Straszliwy miecz wzniósł się nad Ojczyzną!
  Piekielne, straszne użądlenia kobry,
  I grozi podpaleniem naszego kruchego świata!
  
  Jakże podły jest umysł, jeśli służy,
  Do szatana i bezgranicznych namiętności!
  Przez krew jak chłopiec przez kałuże,
  Rozkład się szerzy, rozdzierając kraj!
  
  Już są góry trupów,
  Strzela do wszystkich ludzi kosą!
  I morze dziecięcych łez, których oczy były pełne smutku,
  Morze bloków egzekucyjnych - triumf katów!
  
  Ale będziemy stać razem w obronie naszej Ojczyzny,
  Pomodliliśmy się do świętych ikon!
  I ściągając plecak paskiem,
  Bagnetami naprzód - miażdżymy wrogów!
  
  I nikt nie będzie drżał w nikczemnym strachu,
  Bo Ojczyzna to my!
  Wychowany w trudnych warunkach i zadłużony,
  Wojownik nigdy nie zdradzi Rusi!
  
  I bez względu na to, jakie problemy mogą się pojawić,
  Jak okrutny jest uśmiech Szatana!
  Nie pozwolimy, by nasza flaga została przeciągnięta przez kurz,
  Dla mnie Bóg jest Świętym Ideałem!
  
  Aniołowie z natchnieniem Chrystusa,
  Nadchodzi wojna, ci, którzy umarli, powstaną!
  Służyć Rosji z całych sił przez stulecie,
  Bóg jest z nami, rycerzami - Rosjanie zwyciężą!
  Tak śpiewali i tak się przekształcali. I tak ta armia Wehrmachtu stała się czymś niepoważnym. A teraz stawała się coraz bardziej fenomenalna i kosmiczna.
  I tak wszystkie czołgi Hitlera zamieniły się w ciasta, i to bardzo apetyczne, z różami, bitą śmietaną i pysznymi smakołykami. I jak pięknie to wszystko wyszło.
  A samoloty zamieniły się w coś niesamowicie apetycznego. I było tu tyle pyszności. A niemiecka i zagraniczna piechota zamieniła się w przystojnych chłopców, jakieś siedem, osiem lat. A te dzieci były takie posłuszne i kulturalne. I całkiem urocze.
  I tupią swoimi małymi, bosymi stopami. To jest dopiero fajne!
  To było takie zwycięstwo...
  Ale potem nadeszła wojna z Japonią. Oczywiście Stalin nie mógł się bez niej obejść. A było tak pięknie i fajnie.
  I tak chłopiec i dziewczyna, i armia dziewcząt, chwycili i pięknie uwolnili swoje bose palce u stóp, pstryknęli i uwolnili pulsary z magoplazmy.
  Po czym dzieci i dziewczęta zaczęły niszczyć Japończyków, śpiewając przy tym.
  I robili to aktywnie.
  Moja ojczyzna jest w burzliwej bitwie,
  Gdzie bezgraniczny ocean wrze...
  W duszy dziecka są niezapominajki,
  Przynajmniej czasami można zobaczyć mgłę!
  
  Jezus jest Stwórcą Wielkiego Wszechświata,
  Za nas ludzi poszedł na krzyż...
  Z niezachwianym duchem w walce,
  Umarł i zmartwychwstał w radości!
  
  Z Bogiem Swarogiem - to są bracia,
  Ten wojownik i miecz wojenny Słowian...
  Jeden z Najwyższych zmierzał na ukrzyżowanie,
  A jeszcze inny rozwalał piece!
  
  Dla kogo miecz jest wielką nagrodą,
  Ludzie, pokłońcie się Chrystusowi...
  Upadli przyniosą ci pocieszenie,
  Uwierz mu, powiem ci prawdę!
  
  Czego Bóg chce od nas, facetów?
  Abyś ty, chłopcze, walczył za Rus...
  I strzelaj do swoich wrogów z karabinu maszynowego,
  Walcz o swoje marzenia i nie bój się!
  
  Wojownicy wielkiego Swaroga,
  Jego brat Bóg Perun...
  Robisz wiele dla ludzi,
  Kraj rosyjski rozkwita!
  
  Biały Bóg przynosi ludziom dobro,
  Oczywiście, że będziesz z nim szczęśliwa...
  On przebaczy naszym grzesznikom i nie potępi ich,
  Oto układ, jaki dostaliśmy!
  
  Jesteś tylko dzieckiem dla Boga,
  On będzie cię bardzo kochał...
  Dziewczyny mają dźwięczny głos,
  Niech myśliwy stanie się zwierzyną!
  
  Chrystus Pan stworzył radość,
  Aby mogli ucztować hucznie...
  Zatrzyma atak dzikiej hordy,
  Jeśli będzie trzeba, zabijemy!
  
  Wytępiliśmy hordy Mamai,
  Mimo że wampir Batu atakował...
  Po prostu rozniesiemy nuklearne bomby na strzępy,
  Nawet Szekspir nie potrafiłby tego opisać swoim piórem!
  
  Bogowie, wy tworzycie wszechświat,
  Wszechmogąca Różdżka będzie z nami...
  Nie gniewamy Go naszymi czynami,
  I wtedy każdy dostanie kadencję!
  
  Niech ci, którzy walczyli, będą w Edenie,
  Iriy chroni dusze sprawiedliwych...
  Ludzie, nie poddawajcie się chimerze,
  Będzie monolit dla Ojczyzny!
  
  Jak my kochamy naszą Ojczyznę, chłopaki,
  
  Kijów jest matką rosyjskich miast...
  Wierz mi, wróg spotka się z odwetem,
  I nie ma potrzeby marnowania zbędnych słów!
  
  Rod stworzył Wszechświat poprzez zabawę,
  Otwierając niebiosa słowem...
  Dziewczynka boso przedziera się przez śnieg,
  Czynienie cudów w bitwie!
  
  Nie ma zbawienia poza Jezusem,
  Łada, matka bogów, obdarzy rajem...
  I nie wierzcie różnym pokusom,
  Wybierasz bycie głową rodziny!
  
  On da życie tym, którzy zginęli w bitwie,
  Niech wszystko nabierze dla Ciebie nowego blasku...
  Groźny Kain zostanie zniszczony,
  Będzie raj bez granic bytu!
  
  Nieskończone przestrzenie,
  Święta Ruś zwycięży...
  Jeśli będzie trzeba, roztopimy góry,
  Zapisz swoje osiągnięcia w notatniku!
  
  Czarny Bóg też jest potrzebny, wiesz?
  Żeby niedźwiedź-człowiek nie zasnął...
  Chłopiec odważnie biegnie przez kałuże,
  Nawet jeśli spadnie napalm!
  
  Moja matka, bogini szczęścia Łada,
  Od początku świata raj siał...
  Przyniesie nagrodę wojownikowi,
  Raj rozkwita w pełni!
  
  Ona jest wiecznie młodą dziewczyną,
  Chociaż dała początek wielu Bogom...
  Chodzi z wąską talią,
  Tak pięknie, że brak słów!
  
  Moja Ojczyzna jest nieskończonością,
  Japończycy urodzili się, aby pokonywać...
  My, chłopaki, służymy Rodzinie na zawsze,
  Boże, uosobienie wiosny!
  
  A gdy przyjdzie Chrystus Pan,
  Co obiecuje wskrzesić każdego...
  Przyjdzie zastęp Boży o tysiącu twarzy,
  Niech ludzie żyją w szczęściu Rodnonowszczyzny!
  
  My, dzieci, jesteśmy największą nagrodą,
  Aby na zawsze zachować świetlaną młodość...
  Przecież Bogini Raju Łada jest z nami,
  Z nią nić życia nie zostanie zerwana, wiem!
  
  W bitwach z wrogiem przenosiliśmy góry,
  To tak jakby Ilja Muromiec rąbał...
  Skarbiec był pełen łupów, wiesz,
  Włożyliśmy w bitwę mnóstwo wysiłku!
  
  Kochaliśmy naszych bogów, uwierz mi,
  Kto dał takie życie, wiesz...
  Że otrzymali nieśmiertelność w radości,
  Że nawet doczekamy się komunizmu!
  
  Więc na początek rozbiliśmy To,
  Otworzył Rosji drogę do Chin...
  Eskadra samurajów została zatopiona,
  Niech Wschód zamieni się w raj!
  
  Już niedługo polecimy na Marsa, uwierz mi,
  Wenus będzie także nasza, po prostu wiedz...
  W ciele wciąż jesteśmy dziećmi sprzed wieków,
  Chociaż walczymy lepiej niż Jedi!
  
  Tak, Port Arthur jest teraz na zawsze rosyjski,
  Mandżuria jest ziemią rosyjską...
  Czemu jesteś taki smutny, chłopcze?
  Marynarka wojenna to przyjazna rodzina!
  
  Każda wojna się skończy, uwierz mi,
  Nawet jeśli wiele krwi zostało przelane na próżno, wiedz o tym...
  Znaleźliśmy szczęśliwą nieśmiertelność,
  Podaruj innym radość życia!
  
  Krzyczmy - nasza Łada będzie w chwale,
  Swaróg z Chrystusem, Perun przez wieki...
  Płomienie piekielne nie spalą planety,
  Wielkie marzenie się spełni!
  
  Pewnego dnia i my dorośniemy,
  Prawdopodobnie urodzimy milion dzieci...
  Zróbmy naprawdę fajną imprezę,
  Przecież nasza siła to legion!
  
  Teraz chłopak i dziewczyna są w stanie wojny,
  Bose pięty dzieci-bojowników...
  A przed Edenem będą odległości,
  I w tym momencie pokonaj Japończyków dzielnie!
  Piękny kwartet dziewcząt, oczywiście, nie może się powstrzymać od uderzenia wroga. Wojowniczki zostają wysłane, by wesprzeć Rosję w nadchodzącej wojnie z Japonią.
  Ale najpierw musisz wypełnić pierwszą część swojego przeznaczenia i uratować ludzkość przed najstraszniejszą infekcją w historii planety Ziemia!
  Natasza, Zoja, Augustyna i Swietłana są obecnie na specjalnej misji - walczą z hordami Cesarstwa Japońskiego.
  I to jest naprawdę fajne!
  Ale potem wydarzyło się coś niesamowitego. Czarodzieje ninja przywołali hordy koronawirusów. I tak koronawirusy zaczęły wspierać Kraj Kwitnącej Wiśni. I zaczęły działać bardziej agresywnie, a dziewczyny ruszyły do walki.
  Dziewczyny z powodzeniem walczyły z wojskami walczącymi z koronawirusem. Razem z nimi byli Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa.
  Natasza bazgrała bosymi palcami stóp postacie nadciągających wojowników imperium zakaźnego koronawirusa.
  Ona gruchała:
  - Za naszą wielką Ojczyznę!
  Zoya, uderzając swoje przeciwniczki swoimi szkarłatnymi piersiami i naciskając przyciski bazooki, powiedziała:
  - Dla szczęścia ludzi na Ziemi!
  A rudowłosa Augustyna, pisząc o koronawirusach, agresywnie zauważyła:
  - Za największy komunizm na planecie Ziemia!
  I on także przyjmie i rzuci śmiercionośny dar swoimi bosymi palcami.
  Swietłana strzelała do wroga z wielką celnością, trafiając go w cel. Następnie, używając bosego obcasa, pisnęła:
  - Za Ojczyznę, która jest ponad całym światem!
  ROZDZIAŁ NR 13.
  Cztery dziewczyny z wielką wprawą rozprawiły się z koronawirusami. I je zabiły.
  A dziewczyny płakały wniebogłosy:
  - Chwała epoce komunizmu!
  Oleg Rybachenko pomachał bosą, dziecięcą stopą i wypuścił pulsar, krzycząc:
  - Za Świętą Ruś!
  Margarita Korszunowa kontynuowała walkę, działając z kolosalną energią. A z jej gołego, dziecięcego obcasa wystrzeliły magoplazmatyczne kule energii, miażdżąc koronawirusy.
  - Chwała Ojczyźnie ZSRR!
  I zajmijmy się koronawirusami jeszcze intensywniej.
  Natasza zauważyła bardzo dowcipnie, bazgrząc do wroga:
  - Nasza ziemia jest uwielbiona,
  Szczęście unosi się nad planetą...
  Jesteśmy jedną rodziną,
  Pieśni ludu są śpiewane!
  Te dziewczyny są mistrzyniami wszystkiego, co robią.
  A sposób, w jaki niszczą koronawirusy, jest widokiem godnym podziwu.
  A wojownicy są po prostu super.
  Zoya, strzelając do koronawirusów, zaćwierkała:
  - Szczęście Ojczyzny jest w dziewczętach!
  Augustyn zgadzał się z tym:
  - Oczywiście, że u dziewczynek - szczególnie tych z rudymi włosami!
  Swietłana uderzyła Chińczyka i krzyknęła:
  - I będzie wspaniale!
  I po raz kolejny wojownicy zaraźliwego imperium koronawirusa są atakowani. To jest, powiedzmy, dziewczyna!
  Oleg Rybaczenko nagle odrywa się i dmucha. A koronawirusy zamieniają się w pierniki, a on krzyczy:
  - Wspaniały komunizm!
  Margarita zachichotała, wystrzeliła błyskawice z ust i zaśpiewała:
  Kocham komunizm ZSRR,
  Utopimy wszystkich w toalecie ogromnego...
  Niech drży nieokiełznany Sam,
  Swoją mocą, która wcale nie jest skromna!
  Ale inne piękności też walczą.
  Oto walcząca Alenka.
  I jej drużyna dziewczyn w bikini.
  Rzucają w swoich wrogów darami śmierci, używając bosych stóp.
  I piszczą:
  Krawat rozkwitł w wspaniały szkarłatny kwiat,
  Już niedługo dziewczyny będą musiały wstąpić do Komsomołu!
  Alenka rzuciła wrogowi śmiercionośny dar bosymi palcami,
  i wzięła ją i pisnęła:
  - Wierzę w komunizm, żeby żyć!
  Anyuta pisała też o żołnierzach walczących z koronawirusem. Była aktywna, a jej bose palce u stóp rzucały bardzo ostre, śmiercionośne dary.
  Dziewczynka pisnęła:
  - Nasz świat będzie komunistyczny!
  A rudowłosa Alla bazgrała o koronawirusach. I robiła to z niezwykłą precyzją. I z wielką intensywnością tępiła oddziały koronawirusa w imperium, używając do tego sierpa.
  A wojownik rozpaczliwie
  Rzucała granaty bosymi palcami u stóp i ćwierkała:
  - O nowe zwycięstwa komunizmu!
  A dziewczynka znów się roześmiała i pisnęła.
  Combat Maria również miażdżyła wrogów. Wzniesiono całe stosy zwłok zakażonych koronawirusem. Dziewczyna używała też swoich szkarłatnych sutków, przyciskając je do
  przycisk bazooki.
  I zestrzeliło żołnierzy zakażonych koronawirusem, ale rakieta trafiła w czołg.
  Igrzyska olimpijskie również agresywnie zwalczają koronawirusy.
  Jej bose stopy wyrzucają naraz całą beczkę materiałów wybuchowych.
  Igrzyska olimpijskie ryczą:
  - Za wielki komunizm,
  Ani kroku w górę!
  Marusia również strzela do wroga. I robi to z wyjątkową celnością. Pokonuje mnóstwo żołnierzy z koronawirusem. A dziewczyna przez cały czas śpiewa:
  - Chwała krajowi komunizmu,
  W luksusie szkarłatnych sztandarów...
  Pokonaliśmy faszystów,
  Świat został uratowany przed ogniem!
  I znów, z bosymi palcami, rzuci śmiertelny dar śmierci.
  To są dziewczyny tutaj.
  Matryona również strzela do koronawirusów i trafia je bardzo celnie. I piszczy:
  - Wierzę, że nastanie świat świętego komunizmu!
  Jest ich cały batalion, boso i prawie nago. A te dziewczyny są ładne i bardzo seksowne.
  Stalenida zabija koronawirusy i ryczy na całe gardło:
  - Nasza święta Ojczyzna jest uwielbiona -
  Będziemy rosnąć od krawędzi do krawędzi!
  To dziewczyna z Komsomołu. A potem naciska swoim truskawkowym sutkiem. I wróg jest kompletnie oszołomiony.
  Weronika bardzo celnie strzelała do koronawirusów, gruchając:
  - Chwała mojej Ojczyźnie!
  Wiktoria, trafiając celnie i prawidłowo w przeciwnika, gruchała:
  - Za potężny komunizm!
  I bosymi palcami stóp rzuciła śmiercionośny dar.
  Serafima, pisząc o wrogach, bardzo logicznie zauważyła:
  - Nasza siła rośnie!
  A bosymi palcami stóp rzuciła niezwykle śmiercionośny dar śmierci.
  Stalenida zauważył agresywnie, niszcząc koronawirusy:
  - Czy jestem najsilniejszy w rzucaniu granatami?
  Alenka odpowiedziała z powątpiewaniem:
  - W tej sprawie jesteśmy wszyscy silni!
  I jak będzie rzucał śmiercionośne dary.
  Anyuta, pisząc o koronawirusach, całkiem logicznie zauważyła:
  - Jesteśmy bardzo silni w sprawach militarnych! I to jest nasze szczęście!
  A także będzie wyzwalał niszczycielską siłę za pomocą bosego obcasa.
  Rudowłosa Alla, strzelając do swoich przeciwników i kosząc ich, logicznie zauważyła:
  - Chwała nie przychodzi leniwym!
  I jak rzuca w przeciwnika czymś absolutnie śmiercionośnym, używając do tego bosych palców u stóp.
  Combat Maria również oddała bardzo celny strzał w kierunku wroga. Zniszczyła mnóstwo koronawirusów. A bosymi stopami posłała na wroga falę zniszczenia.
  A potem on ją weźmie i naciśnie na wroga swoim truskawkowym sutkiem.
  To naprawdę wojownicza dziewczyna.
  Igrzyska olimpijskie również walczą z koronawirusami. Robią to z zapałem i hukiem:
  - Chwała czasom komunizmu!
  I strzela też za pomocą rubinowego sutka. I to jest jej bardzo mocny ruch. Ta dziewczyna jest po prostu rewelacyjna!
  Marusya, celując w koronawirusy, zauważyła:
  - Jak długo możemy gloryfikować komunizm?
  Olimpias warknęła:
  - Do ostatniej kropli krwi!
  I dziewczyna znów rzuciła granat o śmiercionośnej sile bosymi palcami stóp.
  Matryona, pisząc o koronawirusach, całkiem logicznie i dowcipnie zauważyła:
  - Nasze zwycięstwo będzie w świętej wojnie!
  I znów dziewczyna rzuci dar zagłady bosymi palcami stóp.
  To naprawdę dziewczyna z najwyższej półki.
  Ale takie jest codzienne życie dziewcząt...
  Gdy następowała przerwa i pauza w walce, wojownicy przez jakiś czas grali w karty.
  Alenka zauważyła z uśmiechem:
  "To nie jest wojna z Niemcami. Byli w mniejszości. A te koronawirusy po prostu rozprzestrzeniają się jak zaraźliwa rzeka".
  Anyuta skinęła głową na znak zgody:
  "Z Niemcami było jednak o wiele łatwiej. Praktycznie obsypywali nas trupami".
  Rudowłosa Alla zauważyła z chichotem, rzucając asa bosymi palcami u stóp:
  "Ale technologia wroga jest słabsza od naszej. Poza tym, wróg jest odważny, ale głupi. My jesteśmy odważni i mądrzy".
  Maria zauważyła to z uśmiechem, tnąc wroga ze śmiertelną siłą, dosłownie go kosząc - choć tylko w myślach:
  - Walka jest ciężka, ale naprawdę się nie poddamy!
  Olimpiada logicznie i rozsądnie zauważyła:
  "To tylko gadanie i demagogia. Naprawdę dobrze byłoby złapać głównego zakaźnego mikroba. Wtedy wojna by się skończyła!"
  Marusia zwątpiła i rzuciła kartę:
  "To mało prawdopodobne. Jego kręgi nie są lepsze. Walka z koronawirusem będzie długa i trudna".
  Matryona dodała z westchnieniem:
  - Dopóki zdrowy rozsądek nie zapanuje wśród wszystkich!
  Alenka skinęła głową na znak zgody:
  "Możemy polegać tylko na zdrowym rozsądku. Nie da się zabić wszystkich koronawirusów, bo jest ich za dużo. A wojna może się ciągnąć przez długi czas".
  A dziewczyny smutno się śmiały.
  Tak, wdaliśmy się w wojnę z imperium dysponującym ogromną, zaraźliwą mocą.
  Ale w powietrzu pilotki walczą desperacko. Weźmy na przykład Alvinę, Albinę i Helgę. Dziewczyny walczą w powietrzu z samolotami zakażonymi koronawirusem.
  A tam jest zrobione ze sklejki.
  Albo strzelają do celów naziemnych.
  Alvina postanowiła zestrzelić samolot z koronawirusem bosymi palcami u stóp i pisnęła:
  - To będzie moje zwycięstwo!
  Albina odcięła imperialny myśliwiec koronawirusa, zręcznie go ogłuszyła, skosiła bosymi palcami u stóp i krzyknęła:
  - Za naszą Ojczyznę!
  Helga uderzyła w czołg z koronawirusem i zagruchała:
  - Gdzie komunizm, tam nasza Ojczyzna!
  To wojownicy, którzy są prawdziwym huraganem i fenomenalną siłą kosmiczną, siejącą zniszczenie.
  I razem jest stworzenie.
  Albina niszczy samoloty Imperium Koronawirusa. Są znacznie gorsze od radzieckich, wiele z nich to maszyny własnej roboty. Ale Imperium Koronawirusa próbuje zwyciężyć liczebnie.
  I wywiera bardzo poważną presję.
  Ale dziewczyny naprawdę pokonują koronawirusy. I robią to z niesamowitą precyzją. Jakby były potworami.
  Alvina również zwalcza koronawirusy bosymi palcami u stóp i śpiewa:
  - Komunizm to nie tylko idea,
  Dziewczyny, jestem bez słów ze szczęścia!
  A wojownik znów atakuje samoloty imperium koronawirusa z zabójczą siłą.
  Następnie przechodzi do celów naziemnych.
  Rzeczywiście, kontakt z koronawirusami jest niebezpieczny. To potężne i zakaźne imperium z ogromną populacją.
  Mają dużo piechoty i rzucają ją do walki. Trzeba przyznać, że kobiety w ZSRR
  Walki w NRD.
  Ale jak silni są liczebnie nasi wrogowie.
  Helga, walcząc z wrogiem i celnie atakując wrogów zarażonych koronawirusem, zauważyła:
  - Jestem dziewczyną, która jest prawdziwym marzeniem i pięknością dla wszystkich.
  I znów powali wroga bosymi palcami swoich zgrabnych stóp.
  No cóż, powiedzmy, że chodzi o konkretną dziewczynę.
  Nie, wrogowie nie mogą sobie poradzić z takimi pięknościami.
  Elżbieta walczy z koronawirusami w zbiorniku.
  I nie jest jej łatwo. Ale wygrywa i pokonuje swoich wrogów.
  I ryczy na cały głos:
  - Chwała czasom komunizmu w ZSRR!
  Jekaterina, również strzelająca, logicznie zauważyła:
  - Odniesiemy zwycięstwo!
  Elena również trafiła wroga, przebiła zbiornik z koronawirusem i krzyknęła:
  - Jestem super pięknością!
  Euphrosyne również skrytykowała koronawirusy i krzyknęła:
  - Za naszą Ojczyznę!
  Więc ta czwórka - cztery E - stawiła czoła wrogom Trzeciej Rzeszy - koronawirusowi. I ruszyli, niszcząc koronawirusy.
  Przeciwko takim dziewczynom koronawirusy, nawet te dzikie
  w liczbach - słabe.
  Elżbieta była niezwykle zadziorną i agresywną dziewczyną. Uwielbiała mężczyzn, zwłaszcza przystojnych i jasnowłosych.
  Elżbieta śpiewała, strzelając bosymi palcami do wroga:
  - Za Ojczyznę i zwycięstwo do końca!
  Elena, strzelając do koronawirusów i tnąc je jak papier ścierny, pisnęła:
  - Za komunizm!
  A dziewczyna użyła bosych palców u stóp.
  Jekaterina, pisząc o koronawirusach, natknęła się na następujący pomysł:
  - Za Ojczyznę!
  A także zacznie poruszać bosymi stopami.
  Eufrozyna również bije wroga bosymi palcami i piszczy:
  - Za komunizm ideologiczny!
  Cóż za kwartet! Jak miażdżą i niszczą swoich wrogów. Nie dziewczyny, a generałów. I nokautują wrogów tak bardzo, że to przeraża.
  Są to dziewczyny najwyższych lotów i akrobacji lotniczych.
  Elżbieta zauważyła ze śmiechem:
  - Nasze umiejętności są bardzo duże!
  Tak, to są dziewczyny na lądzie... A oto i one na niebie.
  Anastasia Vedmakova zestrzeliwuje samolot z koronawirusem bosymi stopami. I piszczy:
  - Za świetne pomysły!
  Oto Akulina Orłowa, która z gołymi palcami u stóp i piskiem walczy z koronawirusem:
  - Za komunizm na całym świecie!
  A Mirabella Magnetic atakuje wojska zakaźnego imperium koronawirusa i wrzeszczy:
  - Chwała Ojczyźnie!
  Te pilotki są po prostu zachwycające i wspaniałe. Mają w sobie tyle piękna i zachwytu. Na całym świecie te dziewczyny były u szczytu swoich możliwości i stały się legendami.
  W Imperium Koronawirusa czczono je jako Walkirie, a za ich głowy wyznaczano wysokie nagrody.
  Anastasia Vedmakova relacjonowała z powietrza czołg z koronawirusem i gruchała:
  - Chwała niezwyciężonemu ZSRR!
  Akulina Orłowa oddała strzał ze swojej pozycji w kierunku piechoty walczącej z koronawirusem i mruknęła:
  - Chwała naszej wielkiej Ojczyźnie!
  Mirabella Magnetic, miażdżąc niezliczoną armię wroga, imperium zakaźnego koronawirusa, ryknęła:
  - Chwała KPZR!
  Anastasia Vedmaka, zestrzeliwszy kolejny samolot z koronawirusem, pisnęła:
  - KPZR - SS!
  Akulina ze złością zauważyła, krzycząc na Mirabellę:
  - Nie waż się tak żartować!
  A dziewczyna uderzyła w duży drewniany zbiornik z koronawirusami.
  Anastasia Vedmakova zachichotała i odpowiedziała:
  - To żart, tylko żart!
  Mirabella uderzyła bosym obcasem w samochód z koronawirusem i pisnęła:
  - Z komunizmem nie można żartować!
  To dziewczyny, które już otrzymały złote gwiazdki Bohatera ZSRR za walkę z imperium koronawirusa. To właśnie takie wojownicze dziewczyny.
  A Gerda z NRD także walczy ze swoją załogą.
  Te dziewczyny są po prostu superfajne!
  Gerda strzela do wroga bosymi palcami u stóp i piszczy:
  - Za Ojczyznę!
  Charlotte również atakuje koronawirusy i piszczy:
  - Za naszą Ojczyznę!
  A także przypala bosymi palcami stóp.
  Kristina również zaraziła się koronawirusem bosymi palcami u stóp i pisnęła:
  - Za Ruś i epokę komunizmu!
  Magda atakuje koronawirusy, niszczy je i krzyczy na całe gardło:
  - Za Ojczyznę od krańca do krańca!
  To są dziewczyny na tanku. I to jest ich agresja, pełnia siły i wielkość wojowniczek.
  To są piękne dziewczyny...
  Jak walczą wojowniczki z Japonii?
  Niebieska dziewczyna ninja weźmie wiatrak z mieczami i odetnie głowy koronawirusom. A potem odpali go bosymi stopami.
  trujące igły, które przebiją wiele koronawirusów.
  Po czym zaśpiewa:
  - Ku chwale naszej Japonii!
  Żółta dziewczyna ninja odcina głowy żołnierzom walczącym z koronawirusem, a jednocześnie rzuca grochami zniszczenia bosymi palcami u stóp i piszczy:
  - W imię Ojczyzny!
  Czerwona dziewczyna ninja tnie koronawirusy na kawałki mieczami i krzyczy:
  - Chwała czasom komunizmu!
  Biała dziewczyna ninja odcina głowy żołnierzom zarażonego koronawirusem imperium, rozcina ich i krzyczy:
  - Za największy komunizm Japonii!
  I znów rzuci bosymi palcami u stóp mordercze grochy śmierci.
  To są dziewczyny... I oczywiście w bikini. I tak się kłócą. A jak spluną, to będzie kompletna katastrofa.
  Niebieska dziewczyna ninja pisnęła, odcinając głowy koronawirusom:
  - Jesteśmy wojownikami - ultra i super!
  I bosym obcasem rzuca domowej roboty ładunek wybuchowy. I powoduje ogromne zniszczenia.
  Te dziewczyny są po prostu super!
  A oto walcząca Jane Armstrong.
  Piękna dziewczyna z łatwością łapie koronawirusy w zbiorniku.
  I robi to z ogromną, agresywną siłą.
  Jane mówi z przyjemnością:
  - Chwała komunizmowi!
  I znowu strzela do koronawirusów.
  I Gertruda strzeliła, i to całkiem celnie. Po czym wybełkotała:
  - Chwała komunizmowi!
  Oczywiście, że używałem też bosych palców u stóp.
  I wtedy Malanya poszła i uderzyła tę dziewczynę.
  I zrobiła to z niezwykłą precyzją. Przebiła przeciwnika i krzyknęła:
  - Za ZSRR!
  Użyłam także bosych palców u stóp.
  I tak właśnie Monika to zrobiła. I zrobiła to z niezwykłą precyzją. Rozbiła maszynę koronawirusa i mruknęła:
  - Za wielkie idee pokoju!
  Oto dziewczyny - najwyższy poziom akrobacji lotniczych we wszechświecie.
  Jane, choć naciskała bosą piętą, zauważyła:
  - No cóż, jeśli chodzi o wszechświat, to już jest za dużo!
  Gertruda zauważyła z uśmiechem:
  - Zespół Gerdy nie jest gorszy od naszego!
  I znów weźmie i strzeli do wroga bosą stopą.
  Malanya, uderzając wrogów z wielką celnością, zauważył:
  - Za wielką Rosję!
  Monika, niszcząc koronawirusy z kolosalną prędkością, krzyknęła:
  - Również dla Wielkiej Brytanii!
  Jane zgodziła się:
  - Wielka Brytania jest wspaniałym krajem i odzyskamy wszystkie nasze kolonie!
  Gertruda pisnęła ze śmiechu i naciskając bose palce u stóp na guziki:
  - Naprzód, ku Ojczyźnie!
  Malanya także postukała bosymi palcami u stóp i zagruchała:
  - Za Wielką Brytanię!
  Monica również skrytykuje koronawirusy i Yelp:
  - Za najlepszą armię świata, Anglię!
  Te dziewczyny to po prostu najwybitniejsze pilotki czołgów.
  To są sojusznicy...
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa również walczą z koronawirusami. Te nieśmiertelne dzieci przyszły z pomocą ZSRR, ponieważ koronawirusów jest zbyt wiele.
  I należałoby ich choć trochę przerzedzić. Zwłaszcza że w imperium koronawirusa jest więcej mężczyzn niż kobiet. A ich zabicie jest moralnie łatwe.
  Oleg Rybaczenko użył swoich mieczy, aby odciąć koronawirusy i ich głowy, po czym zaćwierkał:
  - Chwała czasom komunizmu!
  A bosymi palcami u stóp chłopiec wystrzeliwuje coś śmiertelnie groźnego dla koronawirusa.
  Margarita Korszunowa również ostro skrytykowała koronawirusy, siekając je niczym sierp, i gruchała:
  - Chwała Ojczyźnie!
  A bosymi stopami rzucała grochem za pomocą materiałów wybuchowych.
  I rozdarł masę żołnierzy z koronawirusem.
  Po czym nieśmiertelne dzieci nagle zaczną głośno gwizdać. A chmara oszołomionych wron spadnie na głowy żołnierzy koronawirusa, przebijając je.
  I robi to duże wrażenie.
  Ci goście są super i ultra klasowi!
  Oleg Rybachenko, wieczny chłopiec z koronawirusem, znów pisnął:
  -Za wielki komunizm!
  A nieśmiertelne dziecko z bosymi stopami rozpocznie zniszczenie.
  Margarita Korszunowa ponownie zaatakowała koronawirusy, rozcięła je na części i bosymi palcami u stóp dała im śmiertelny dar, krzycząc:
  - Za naszą Ojczyznę!
  A teraz dzieci znów gwiżdżą, a stado wron, cierpiących na zawały serca, spada na głowy bojowników z koronawirusem.
  Koronawirusy są z pewnością bardzo odważne. Ale ich przywódcy, na czele z potężnym Bacillusem, najwyraźniej stracili rozum.
  Dlatego wojownicy imperium zakaźnego koronawirusa desperacko parli naprzód.
  A na zdobytych terytoriach dopuszczają się bestialskiego okrucieństwa.
  W szczególności wciągnęli schwytaną członkinię Komsomołu na rusztowanie i zaczęli ją rozciągać. Zakuli bose stopy dziewczyny w dyby i zawiesili na nich ciężarki. A potem zaczęli
  Przypalili jej pięty gorącym żelazem. A potem wychłostali dziewczynę biczem, a potem bili ją rozpalonym drutem kolczastym. I to było takie bolesne. A potem piękność
  Zerwali i połamali jej palce u bosych stóp. Potem przypalili jej klatkę piersiową pochodniami i wyrwali dziewczynce nozdrza rozpalonymi do czerwoności szczypcami. A gdy tylko koronawirusy dotarły do członka Komsomołu,
  Nie wyśmiewali jej, nie torturowali na śmierć.
  A tortury trwały dalej. W zdobytych wioskach wszystkich, zarówno dzieci, jak i dorosłych, bito kijami po bosych piętach. Dzieci bito kijami po bosych piętach, zwłaszcza
  okrutne. I nie było w tym ani krzty litości.
  Stosowano wszelkiego rodzaju tortury.
  Tamara również walczy z koronawirusami...
  Również wojownik klasy bojowej.
  A na koronawirusy spada coraz więcej pocisków niczym prawdziwa fala tsunami.
  Tamara i Dominika celują wyrzutniami w koronawirusy.
  I naciskają przyciski bosymi palcami u stóp.
  A Dominika nawet użyła szkarłatnego sutka.
  I ćwierkała, szczerząc zęby:
  - Jestem super dziewczyną!
  Viola i Aurora również wystrzeliwują koronawirusy z wyrzutni.
  I robią to z wielką precyzją, cały czas śpiewając:
  - Niech żyje nasz komunizm, niech żyje on!
  Zniszczymy faszyzm!
  Viola, naciskając przycisk joysticka swoim szkarłatnym sutkiem, wysłała pocisk w stronę koronawirusów i zauważyła:
  - Walczymy z koronawirusami, a oni są komunistami!
  Aurora odpowiedziała chichotem, posyłając w stronę przeciwniczki błyskawice bosym obcasem:
  - Zboczony komunizm, gorszy od zboczonego faszyzmu!
  Viola roześmiała się, znów rzuciła wrogowi dar śmierci bosymi palcami i zauważyła:
  - Nie ma czegoś takiego jak faszyzm, który nie byłby zboczony! To jest samo zboczenie!
  Aurora, po tym jak wysłała wrogowi podarunek w postaci szkarłatnego sutka, zanotowała:
  - Komunizm potrafi być naprawdę zboczony! Nawet za Stalina wymordowano i zabito wielu niepotrzebnych ludzi!
  W odpowiedzi Viola wysłała kolejną rakietę w stronę koronawirusów i zaśpiewała:
  W trudnych chwilach był dla nas inspiracją,
  Wzmocniwszy wolę, stali się...
  Uratował świat przed zarazą -
  Drogi towarzyszu Stalinie!
  
  Na wielu zmierzonych obrazach,
  W nieskończonym wszechświecie...
  Otworzyłeś nam właściwą drogę -
  Wskazywać na to będzie zawsze!
  To dziewczyny z gołymi, opalonymi nogami.
  Alenka, strzelając do koronawirusów i potrząsając piersiami z czerwonymi sutkami, zauważyła:
  - Komunizm będzie!
  A bosymi palcami stóp rzuciła śmiercionośny dar.
  Anyuta zwróciła się ku koronawirusom, skosiła je i zagruchała:
  - Za wielkie zwycięstwa dziewcząt!
  A jego szkarłatny sutek naciska jak guzik bazooki.
  Te dziewczyny są po prostu świetne.
  A koronawirusy zwalczane są z wielkim, jeśli nie przytłaczającym, entuzjazmem.
  Rudowłosa Alla, rozbijając koronawirusy, krzyknęła:
  - Za Ojczyznę i Matkę naszą!
  I jak rzuci wrogowi śmiercionośny dar zagłady, używając do tego bosych stóp.
  A potem Maria uderzy, również bosymi palcami u stóp. I rozerwie masę koronawirusów.
  Po czym grucha:
  - Chwała epoce komunizmu!
  Igrzyska olimpijskie, strzelając do koronawirusów, radośnie i wesoło zauważyły:
  - Za nowego przywódcę komunistów!
  A dziewczyna znów rzuciła bosymi palcami śmiercionośny dar śmierci i zniszczenia.
  ROZDZIAŁ NR 14.
  Aleksandr Rybaczenko pisał także w przerwach między kradzieżami.
  Ogień rozprzestrzenił się na cały dom towarowy GUM. Fagot i Begemot wyleciały w powietrze. Niektórzy ludzie i sprzedawcy odnieśli oparzenia. Zawyły syreny, a na miejsce podjechały wozy strażackie, te czerwone z wężami. Woda lała się na szalejące płomienie. Wiał silny wiatr i ogień się rozprzestrzenił.
  Gella podleciała do Fagota i Behemota. Naga, piękna, opalona dziewczyna o ognistoczerwonych włosach zauważyła:
  - Rosja miała już poważne trudności finansowe w latach dziewięćdziesiątych, a wy je pogarszacie.
  Hipopotam prychnął pogardliwie:
  - Moskwa jest jak tłusty kurczak, którego nie zaszkodzi oskubać!
  Fagot zgodził się:
  - Powinniśmy odwiedzić też burmistrza Łużkowa! On za dużo kradnie!
  Gella zachichotała i zauważyła:
  - Kto nie kradnie? Chociaż ten burmistrz ma o sobie naprawdę wysokie mniemanie!
  Hipopotam zaśmiał się i zauważył:
  Wiadro pomyj na głowę szybko nauczy cię, jak przestać być tak aroganckim! A może po prostu weźmy burmistrza i wrzućmy go do latryny!
  Fagot zauważył z uśmiechem:
  - Zrobimy to! Ale na razie... Patrz!
  Dwa luksusowe samochody zderzyły się i zapaliły. Płomienie były niebieskie i pomarańczowe!
  Gella podsumowała:
  Choć trudno nam dokonać wyboru, uwierz mi,
  A nasz wybór nie rozwiąże wszystkich problemów...
  Ale obietnice Jelcyna są wiarygodne -
  Tak niezawodne jak bilety MMM!
  Pojawił się również Azazello. Uderzył w powietrze butem z diamentowymi ćwiekami. I natychmiast przewróciły się trzy luksusowe samochody.
  Rudowłosy diabeł, a raczej demon (czyli dowódca diabłów!) śpiewał z wściekłością:
  Nowy Rosjanin będzie się smażył w piekle na wieki,
  Nowy Rosjaninie, bandyta to nie człowiek!
  Nowy Rosjanin to po prostu mafia!
  Okazuje się, że to pornografia!
  Behemoth zauważył z uśmiechem:
  - Dobrze nam idzie! Zobacz, jak wpakowaliśmy się w niezły bałagan!
  Fagot, trzepocząc w powietrzu, skinął głową:
  Rosja pod koniec XX wieku,
  Żadnego przemysłu, żadnego handlu...
  Ludzie zostali okradzeni przez Gajdara,
  Historia świata - Imperial Bank!
  Gella obróciła się i zaśpiewała:
  W Moskwie domy płoną i płoną,
  Okrutny tyran niszczy Ruś...
  Ale rosyjski wojownik strąci diabła do piekła,
  I promień słońca wolności zaświeci!
  I bosą stopą wystrzeliła ogniste pulsary. Rozbiły się o radiowozy i dosłownie je rozerwały. Gruz poleciał we wszystkie strony. A poparzeni faraonowie zaczęli się rozchodzić. To było niesamowite.
  Hipopotam krzyknął, wirując w powietrzu i uderzając wronę ogonem. Wrona odleciała i eksplodowała, roztrzaskując się na drobne kawałki. Odłamki spadały jak lód.
  Demony wirowały w powietrzu. Dorośli ich nie widzieli. Ale dzieci to zauważyły i zaczęły pokazywać palcami i śmiać się.
  Jeden chłopiec roześmiał się i wykrzyknął:
  - A ciocia jest naga!
  Inny starszy chłopiec zauważył:
  - Dobra ciociu, piękna i ruda!
  Gella zauważyła:
  - Przyprowadźmy tu Margaritę - bawmy się razem!
  Hipopotam skinął głową:
  - To możliwe! Ona też się nudzi w areszcie! Ale dla nas mury nie są przeszkodą!
  Następnie wspólnie z Azazelem zderzyli się głowami i rzucili zaklęcie.
  A potem w powietrzu pojawiła się Margarita, zupełnie naga i o złotych włosach.
  Piękna dziewczyna obróciła się gwałtownie. Gella podbiegła do niej i pocałowała ją w usta, mówiąc:
  - Niesamowicie dobre!
  Miodowo-blond dziewczyna wykrzyknęła:
  I latam wysoko,
  Swobodnie i łatwo wzbijaj się ponad dachy!
  A nade mną tylko gwiazdy krążą po niebie!
  A nade mną tylko gwiazdy krążą po niebie!
  I tylko muzyka mnie rozumie, tylko ja!
  Gella zauważyła:
  - Skoncentruj się i uwolnij ognisty skrzep magoplazmy ze swoich bosych palców u stóp!
  Margarita miała wątpliwości:
  - Czy mi się uda?
  Hipopotam zawołał, merdając ogonem:
  - Uwierz mi, a otworzę ci drzwi! Przecież diabeł jest z nami, a to oznacza, że czeka cię szczęście!
  Blondynka trzasnęła bosymi palcami stóp. Pulsar wystrzelił, zatoczył łuk i uderzył w samochód nowego Rosjanina. Luksusowy cadillac podskoczył i zamienił się w czekoladowego pączka. A biznesmen i jego młoda żona, oblani śmietaną, wylecieli z cukierni.
  Fagot śpiewał żartobliwie:
  Jego Ekscelencja,
  Uwielbiał drób...
  I wziął pod swoje skrzydła,
  Ładne dziewczyny!
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Udało mi się dokonać magii!
  Behemoth zauważył:
  - Cadillac zamieniony w wielkiego pączka? Pewnie jesteś głodny!
  Blondynka zauważyła:
  - Zapomnieli mnie nakarmić w więzieniu! Dobra, daj mi jeszcze trochę...
  Margarita wypuściła pulsar i uderzył w Forda. Tym razem wyłonił się z niego duży, miodowy piernikowy ludzik. Kierowca wyleciał i zaczął przeklinać. Dzieci, zwłaszcza chłopcy, gwizdały i pokazywały na niego palcami.
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Nie przystoi przeklinać w obecności dzieci!
  A z pyska kierowcy zaczęły wyskakiwać obrzydliwe, brodate ropuchy. Chłopcy i dziewczęta zaczęli uciekać w strachu.
  Margarita skrzywiła się i odpowiedziała:
  - Nie, to takie obrzydliwe! Chcę inaczej!
  I trzasnęła bosymi palcami. Zamiast ropuch, z ust kierowcy zaczęły wylatywać jaskrawo zapakowane cukierki, a ona wciąż przeklinała. Dzieci zaczęły je wyrywać. Byli tam różni chłopcy i dziewczęta, boso i w butach, biedni i bogaci. Ale wszyscy próbowali złapać cukierki i wywiązała się bójka.
  Margarita zaśpiewała oburzona:
  Wszyscy ludzie na dużej planecie,
  Zawsze powinniśmy być przyjaciółmi...
  Dzieci zawsze powinny się śmiać,
  I żyj w spokojnym świecie,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać,
  Dzieci powinny się śmiać!
  I żyj w pokojowym świecie!
  Nagle pojawiła się inna dziewczyna. Prawie naga, ale w koronie lśniącej jak gwiazdy. Jej skóra była czekoladowobrązowa, niemal czarna, a usta i sutki jaskrawoczerwone. Była bardzo umięśniona, atletycznie zbudowana i można ją było nazwać piękną tylko wtedy, gdy jej spojrzenie było drapieżne.
  Hipopotam zawołał:
  - I oto nadchodzi bogini Kali, przybywająca na szabat! Czy może być coś lepszego!
  Czarna Dama trzasnęła bosymi palcami stóp. I z góry zaczął padać śnieg. A raczej sople. A to było w maju. Co, nawiasem mówiąc, czasami zdarza się bez magii.
  Margarita odwróciła się w odpowiedzi; jest taka piękna nago. Stanęła boso na boso. A kry spadające z nieba zaczęły zamieniać się w czekoladki, żelki i lizaki, niektóre o pięknych kształtach.
  Kali był zaskoczony:
  - Kto to jest?
  Gella odpowiedziała z uśmiechem:
  - To jest Królowa Margot!
  Bogini uśmiechnęła się złośliwie i powiedziała:
  - Ona ma dziwną magię! Ale bardzo potężną!
  Behemoth zauważył:
  Każdy, kto jest człowiekiem, rodzi się wojownikiem...
  I tak się stało, że goryl wziął kamień,
  Gdy wrogów jest niezliczona ilość,
  A w sercu płomień płonie mocno!
  Kali krzyknęła, tupiąc bosą piętą w powietrze tak mocno, że posypały się iskry:
  - Żaden mężczyzna nie może równać się z Boginią!
  Azazello zauważył z uśmiechem:
  - Nie bądź arogancka! Messire uczynił cię boginią!
  Gella dodała:
  - A Książę Ciemności może mnie tego statusu pozbawić i przenieść go na mnie, na przykład!
  Bogini Kali nagle złagodniała i wybuchnęła:
  - Czy możesz to zrobić, Królowo Margot?
  Wzięła go i wypuściła piorun ze swojego rubinowego sutka. Przeleciał i uderzył w kilka samochodów, rozrzucając je na kawałki.
  Margarita zmarszczyła brwi i zauważyła:
  - Spróbuję teraz!
  Gella podbiegła do niej i zawołała:
  - A ja, królowo, ci pomogę!
  Pochyliła się i pocałowała piękną blondynkę w jej szkarłatne sutki, które wyglądały jak przejrzałe truskawki.
  Margarita gruchała:
  - Jak miło!
  Dziewczyna-wampir pisnęła:
  - No to do dzieła!
  A blondynka podeszła i zatrzasnęła je, wraz ze swoimi rubinowymi, fasetowanymi sutkami. I tam, gdzie uderzył piorun, w tym przypadku w wóz strażacki, pojawił się wspaniały, ogromny tort kremowy. I taki elegancki, z różami, rybkami i motylami w różnych kolorach, pokryty kremowym złotem.
  Liczne dzieci krzyczały z zachwytu. Tupały nogami, zarówno w modnych, drogich butach, jak i zakurzonych, bosych. Potem rzuciły się do tortu, by spróbować pysznych kawałków. Doszło do bójki, a nawet do starcia. Dorośli też nie dali za wygraną. Rzucili się również na tort i cukierki, łaknąc darmowych prezentów. Rozpętało się istne pandemonium. Delikatnie mówiąc, szalone.
  A walka się zaostrzyła.
  Kali wykrzyknął:
  - Spójrz na tych ludzi! Podziwiaj ich!
  Hipopotam zauważył wycie:
  - Ooooh! To słodkie słowo "darmowe"!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  Aby uniknąć problemów,
  Kupię sobie bilety na MMM!
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Mavrodi to geniusz! Kiedy trafi do piekła, dostanie przytulne miejsce z hurysami!
  Azazello zaśmiał się i zauważył:
  "Mamy w piekle kilka ognistych dziewczyn! I muszę przyznać, że każdy znajdzie coś dla siebie, nawet te z pięcioma sutkami!"
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  "Zniszczyliśmy tu tyle samochodów i podpaliliśmy luksusowy sklep. Może możemy zrobić coś pożytecznego!"
  Hipopotam zaprotestował:
  Kto pomaga ludziom,
  On marnuje swój czas...
  Z dobrymi uczynkami,
  Nie możesz stać się sławnym!
  Gella potwierdziła:
  - Właśnie tak: Czyngis-chan, Tamerlan, Napoleon, Aleksander Wielki, Hitler, Stalin zapisali swoje imiona w historii krwią!
  Bogini Kali zachichotała i zauważyła:
  "Ale Borys Jelcyn okazał się słaby z powodu krwi. Walczył tylko w jednej wojnie, z Czeczenią, i nawet tę udało mu się przegrać!"
  Gella trzasnęła bosymi palcami u stóp. Kawałek lodu spadł z nieba.
  Ale Margarita przechwyciła go strumieniem energii ze swojej szkarłatnej sutki. I tak zamieniła się w gigantyczną kulę waty cukrowej. A dzieci rzuciły się na nią. A dorośli zaczęli je odpychać. Policja podbiegła do tortu i wybuchło zamieszanie.
  Fagot zauważył, mrugając i emitując jasny błysk pioruna:
  - Ale jego następca będzie tak krwawy... Zwłaszcza dla własnej armii!
  Margarita zapytała z uśmiechem:
  - Czy Władimir Żyrinowski zostanie prezydentem Rosji?
  Hipopotam zaśmiał się i zauważył:
  - Będzie, ale nie Żyrinowski, inny Władimir! Jest też agresywny ponad wszelką miarę, mimo pozornego spokoju, choć nie zawsze!
  Blondynka zaćwierkała:
  - Tak, ten drugi to był Iljicz, i wujek Wowa nie miał z tym nic wspólnego!
  Bogini Kali skinęła głową z uśmiechem:
  "Ale nadal nie sądzę, żeby był w stanie prześcignąć Hitlera. Chyba że użyje broni jądrowej. Bez broni jądrowej życie nie wystarczyłoby, by prześcignąć niemieckiego Führera w rozlewie krwi!"
  Fagot zauważył z uśmiechem:
  Czy warto ustanawiać złe rekordy? Zwłaszcza te krwawe?
  Azazello zauważył:
  - Może powinniśmy się jeszcze trochę pobić, bracia i siostry? Tylko piorunami i z całego serca!
  Rozległ się donośny głos:
  - Dość! Limit cudów na dziś został wyczerpany! Nie powinniśmy drażnić Niebios ani zmieniać praw natury. Chodźcie, chłopaki, chodźmy do cichego basenu!
  Margarita westchnęła:
  - Nie chcę wracać do więzienia!
  Wielki Władca Piekła odpowiedział:
  "Niestety, moja droga córko, musisz przez to przejść! Nigdy nie miałaś pana, więc musisz szukać nowych granic. I znaleźć prawdziwą miłość!"
  Blondynka warknęła:
  -W więzieniu dla kobiet mogą być tylko lesbijki!
  Hipopotam zaprotestował:
  - A co z ochroną, obsługą czy śledczymi? Może czeka na ciebie romantyczna miłość!
  Azazello odwrócił się i powiedział:
  - Słowo Pana jest prawem! A teraz pakujmy się!
  Zakład demonów legł w gruzach, a Margarita wróciła do ciasnej celi, gdzie czekała na swój los. Było dość nudno. Ale Gella pojawiła się ponownie i podała jej laptopa, włączając film. Wampirzyca odpowiedziała:
  - Zobaczycie filmy, które jeszcze nie powstały na Ziemi i nigdy nie powstaną, ale będą grane w Piekle!
  Margarita zauważyła:
  - To jest fajne!
  Gella roześmiała się i wykrzyknęła:
  - Tak, to są prawdziwe śmieci!
  I powiększyła ekran laptopa. Margarita zaczęła jeszcze bardziej lubić oglądać filmy.
  Carska Rosja była potężnym i zamożnym krajem. Lata 90. XIX wieku i XX wieku były szczególnie udane. Szybki wzrost gospodarczy, budowa Kolei Transsyberyjskiej, mnogość fabryk, zakładów, kolei i autostrad, rozwój telefonii i telegrafu oraz liczne odkrycia naukowe, w tym radiowe, niewątpliwie wyniosły Rosję do czołówki światowych potęg. Kraj zajął czwarte miejsce pod względem ogólnej wydajności gospodarczej, a pierwsze miejsce pod względem produkcji ropy naftowej, złota, a w dobrych latach również pszenicy. Co najważniejsze, miał doskonałe perspektywy: populacja rosła o prawie dwa procent rocznie, wzrastał poziom alfabetyzacji, a pod względem publikowanej literatury Rosja ustępowała jedynie Niemcom, i to tylko dlatego, że Niemcy eksportowały głównie książki. Tragedią tego bogatego w zasoby kraju było to, że na tron wstąpił słaby i bezwolny car, pozbawiony jakiegokolwiek szczególnego talentu - niesłusznie nazywany "Krwawym". Od samego początku panowania prześladowały go porażki. Koronacja doprowadziła do paniki i masowego rozlewu krwi, w którym zginęły tysiące ludzi. Od samego początku nad jego panowaniem wisiała klątwa: jego żona została zarażona wirusem hemofilii i nie mogła urodzić zdrowego męskiego potomka. Jeszcze przed narodzinami Rasputina dwór pogrążony był w brudzie i korupcji. Urzędnicy bezczelnie i bez skrupułów kradli miliony. Car i policja przymykali na to oko; nikt się tym nie przejmował. Wiele stanowisk na dworze i w armii powierzono niekompetentnym i pozbawionym skrupułów karierowiczom. Nic dziwnego, że z takim cesarzem i jego otoczeniem Rosja przegrała wojnę z Japonią, która była znacznie słabsza militarnie i gospodarczo, a wówczas była jeszcze państwem drugorzędnym. Należy zauważyć, że poprzedni car, Aleksander Rozjemca, również był przez współczesnych charakteryzowany jako osoba o inteligencji poniżej przeciętnej, wykształceniu poniżej przeciętnej i zdolnościach poniżej przeciętnej. Ponadto nadużywał alkoholu, będąc notorycznym pijakiem i awanturnikiem. Teraz nowa jednostka sił specjalnych musiała oczyścić te augiejowskie stajnie. Galina Trubecka i Andriej Skobielew byli jednymi z pierwszych, których wprowadzono, ale potrzebnych było co najmniej kilku innych kandydatów, w tym na stanowisko premiera - kluczowe w tak słabym carze - oraz ministra spraw wewnętrznych. Wymagało to niezwykłej twardości i mądrości, zarówno by stłumić rewolucyjne nastroje w zarodku, jak i zapobiec masakrze cennych kadr, ponieważ wielu rewolucjonistów było uczciwych i kompetentnych. Jeden z nich, Andriej Kulibin, zasłynął w szczególności z wynalezienia rakiety podobnej do niemieckiej V-2, która w prawdziwej historii pojawiła się dopiero pięćdziesiąt lat później. Starszy brat Lenina, Aleksander Uljanow, był również bardzo zdolnym człowiekiem, znacznie bardziej utalentowanym niż sławny na całym świecie młodszy Wołodia. Za pomocą umiejętnej propagandy należało pozyskać część niezadowolonej elity intelektualnej. Najbardziej odpowiednim kandydatem na miejsce ograniczonego Plehwego był chronoagent, szlachcic działający pod przykrywką, Artem Zubrow. Jako generał w specjalnej grupie zadaniowej i zastępca szefa sztabu ds. wojny psychologicznej, szczegółowo studiował historię Rosji i opracował własną strategię wzmocnienia państwa. Posiadał między innymi wybitne zdolności oratorskie i hipnotyczną sugestię. Powinien zostać rekomendowany na tak ważne stanowisko, po uprzednim uzyskaniu od cara rozszerzonych uprawnień. Jednak najważniejszym zadaniem ministra było zwalczanie szybko rosnącej defraudacji funduszy publicznych. Wydawało się to przekraczać możliwości zwykłego człowieka. Ale Artem nie był zwykłym śmiertelnikiem; jego ciało zostało ulepszone dzięki bioinżynierii, a jego zdolności wyostrzone. Galina Trubecka, dzięki swojej inteligencji i nieopisanemu urokowi, zdołała zinfiltrować świtę carycy, stając się jedną z jej dam dworu. Jej szlachetne urodzenie i wybitne zdolności - prawdziwa Trubecka została "internowana" - pozwalały jej oczekiwać obiecującej kariery. W rzeczywistości wiele osobistości zostało zastąpionych, w tym niemiecki zdrajca Fock, który brał udział w kapitulacji Port Arthur, oraz kilku wysoko postawionych urzędników, generałów i szlachciców. Dla niektórych była to trampolina do zdecydowanego dojścia do władzy. Tajna kwatera główna opracowała Operację Wielkość Rosji, w której każdy trybik miał służyć wspólnemu celowi zjednoczenia ludzkości, w tym przypadku pod rządami autokratycznej monarchii. Wymagało to jednak serii małych kroków.
  W Pałacu Zimowym odbywał się wystawny bal, odbywający się co trzy miesiące. Przybyła cała najwyższa szlachta Petersburga, w tym książęta, baronowie, hrabiowie, znani artyści, a nawet sam car, który obiecał zaszczycić ich swoją obecnością. Artem Zubow, niedawno wyniesiony do godności księcia, i Galina Trubecka, dama dworu cesarzowej, tańczyli razem, wykonując pełen gracji, zagraniczny taniec. Artem po raz pierwszy zobaczył Pałac Zimowy od środka i był autentycznie oczarowany pięknem i wdziękiem tego starożytnego arcydzieła architektury. Choć trudno było zaskoczyć człowieka z XX wieku, który przemierzył całą galaktykę, białe, szmaragdowe i turkusowe schody z misternie rzeźbionymi, złoconymi balustradami, majestatycznymi posągami, ogromnymi lustrami i kolorowymi portretami olejnymi autorstwa najwybitniejszych artystów na Ziemi robiły wrażenie.
  "Jakiż zręczny jest naród rosyjski, jaka delikatna praca" - Artem był chyba zaskoczony. Galina była bardziej opanowana.
  "Oczywiście, ten naród jest utalentowany; nic dziwnego, że ostatecznie podbiliśmy świat. Ale jak wysoki jest odsetek analfabetyzmu w tym społeczeństwie?"
  "Cóż, musimy to naprawić. Tylko naród piśmienny może być naprawdę wielki".
  - Zgadzam się, ale jest pewien problem, który mnie niepokoi.
  "Jest wiele takich problemów". Galina zrobiła pauzę, melodia zaczęła grać od nowa, a taniec się zmienił.
  - Czym konkretnie się interesujesz?
  Andriej Kulibin. W młodym wieku udało mu się opracować zupełnie nową konstrukcję rakiety. To genialny wynalazca. Jeśli uda się go uratować, może przynieść Rosji ogromne korzyści.
  - No cóż, to jasne jak słońce. Ale problem w tym, że on już został stracony.
  "Cóż, właśnie to możemy naprawić. Cofniemy się w czasie i uratujemy genialnego wynalazcę z opresji".
  Artem pomyślał, nadal poruszając się mechanicznie.
  - Jak możemy go uratować? Aleksander III raczej nie podpisze ułaskawienia.
  Galina wyprostowała swoje loki.
  "Czy nie mamy innych opcji? Mianowicie, moglibyśmy go porwać z celi i stworzyć inne dokumenty".
  -Musimy się nad tym zastanowić.
  - Nad czym tu się zastanawiać? Najważniejsze to działać.
  Artem spojrzał na zegarek na ręku. Nie był on jeszcze szczególnie modny, ludzie woleli te na łańcuszkach, ale był niezbędny do komunikacji między członkami jednego zespołu.
  - Cóż, jeśli dowództwo na to pozwoli, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby uratować studenta.
  "Musimy sami przejąć inicjatywę. Jestem jednak pewien, że władze to zatwierdzą".
  - Też tak myślę. Ale jest jeszcze jeden, nie mniej ważny problem: musisz mnie przedstawić carowi.
  "Do Świętego Mikołaja? Oczywiście, że tak. Poleciłem cię już cesarzowej; ona wstawi się za tobą, a car jest bardzo podatny na jej wpływy".
  "To źle dla władcy, ale..." Artem uniósł palec. "Dobrze dla nas".
  Orkiestra zmieniła partie. Przyzwoita akustyka pozwalała cieszyć się muzyką pomimo braku nagłośnienia. Wszystko wydawało się jakieś obce; nawet melodia brzmiała inaczej. Suknia balowa Galiny była skromnie luksusowa, jedynie lekko przyprószona szmaragdami i diamentami. Odbijały się one w świetle ogromnych żyrandoli, nabierając pozornie bajkowego odcienia. Rozbrzmiała Marsylianka, a głos herolda, wzmocniony przez tubę, oznajmił.
  - Jego Wysokość Mikołaj II, Władca Wszechrusi i jego Najjaśniejsza Małżonka.
  Pojawienie się cesarza spotkało się z aplauzem; jego poddani byli dość służalczy, lecz nie okazywali posłuszeństwa. Car był jeszcze młody, a słaby, dziecinny wyraz jego twarzy sprawiał, że wydawał się młodszy niż na swój wiek. Cesarzowa, przeciwnie, była majestatyczna - jej ruchy były płynne, a wzrost nieznacznie przewyższał wzrost Mikołaja. Patrząc na parę, od razu było jasne, kto jest głową rodziny. Dworzanie skłonili się nisko, uśmiechając się pochlebczo, a car skinął uprzejmie głową w odpowiedzi.
  "Oto autokrata, w którym skupia się cała władza i nadzieja Rosji" - ironicznie stwierdził Artem.
  -Mimo to, szanuj go. On jest twoim królem i będziesz musiał z nim pracować przez wiele lat.
  "Oczywiście, muszę go szanować, ale słaby monarcha to tragedia dla kraju. Z drugiej strony, weźmy na przykład Francję: król Ludwik XIII był przeciętnym władcą, ale Richelieu był u jego boku. Kto z naszego ludu mógłby odegrać taką rolę?"
  - Jeszcze nie wiem, ale pewnie będzie to najlepsze z najlepszych, niedługo wyślą to z centrum.
  - Mam nadzieję, że nas nie zawiedzie.
  Taniec z tak delikatną, a zarazem silną, wyćwiczoną i muskularną kobietą jest po prostu boski. Ale Galina porzuca swojego kawalera - sam car złożył jej propozycję na balu. Ujmuje cara za delikatną, niemal kobiecą dłoń i zaczyna wirować. Cesarz jest zachwycony, a jednak w ruchach damy dworu nie ma ani krzty kokieterii.
  Na scenie pojawiła się słynna aktorka Ala Krinok. Primadonna śpiewała, jej głos był mocny i donośny, całkiem przyjemny. Posłańcy z przyszłości słuchali przez chwilę, a potem kontynuowali rozmowę.
  - Wojna z Japonią jest nieunikniona ze względów historycznych; Kraj Kwitnącej Wiśni musi zostać opanowany i zneutralizowany.
  "To zrozumiałe, ale mam inny pomysł". Artem podrapał się po głowie. "Dlaczego, mając tak imponujące możliwości, nie wystawimy Japonii przeciwko Stanom Zjednoczonym i Anglii?"
  "Niezły pomysł, ale naczelne dowództwo chce się zemścić za porażkę w prawdziwej historii. Poza tym, to tajemnica, ale słyszałem, że w przyszłości spróbują nastawić Wielką Brytanię i Amerykę przeciwko sobie. Plany są ambitne, ale najpierw potrzebują poligonu doświadczalnego, żeby przetestować nową broń".
  Piękne dziewczyny w pośpiechu zbierały kwiaty wyhodowane w szklarniach i tworzyły z nich świeże bukiety.
  Galina i Artem również otrzymali prezenty. Wszyscy dobrze się bawili. Szlachta wolała rozmawiać o polityce i omawiać ostatnią kampanię chińską. Pomysł stworzenia Żółtej Rosji był bardzo kuszący, zwłaszcza że Mandżuria była bogata w złoża naturalne i mineralne, a przemysłowcy z ufnością liczyli swoje zyski.
  Planowano również budowę chińskiej kolei, łączącej Port Artur z centralną Rosją. Inną kuszącą ideą była deportacja skośnookich chłopów na Syberię. Tania siła robocza obiecywała ogromne zyski.
  "Musimy pomyśleć o zagospodarowaniu ropy naftowej na Syberii" - zauważył Artem. "Chińscy pracownicy byliby ogromną pomocą w zagospodarowaniu jej zasobów".
  "Na razie mamy aż nadto wody ognistej z Kaukazu. Najważniejsze to przekonać cara do znacjonalizowania tego bezcennego skarbu i skupienia się na inwestycjach krajowych. Nie należy jednak odcinać też kapitału zagranicznego".
  "To jeszcze nie jest tego warte, ale musimy działać ostrożnie, chroniąc własne interesy strategiczne. Co więcej, musimy szybko ożywić, a raczej stworzyć, przemysł ciężki. To, co mamy teraz, jest ewidentnie niewystarczające".
  - Musimy stworzyć obozy pracy, żeby budować fabryki. Możemy wykorzystać chińskich pracowników; są odporni, pracowici i co najważniejsze, jest ich wielu.
  ROZDZIAŁ NR 15.
  Car rozmawiał ze swoimi ministrami. Nadwrażliwe ucho Artema wychwytywało każde słowo. Nic istotnego - rozmowy o pogodzie, modzie, psach, ale nigdy o sprawach państwowych. Lekkomyślny car, minister spraw wewnętrznych Plehwe, uśmiechał się głupkowato i bez przerwy mrugał do żony.
  "Od dawna chciałem zobaczyć twojego psa, tego uroczego pieska kanapowego" - powiedział Nikołaj.
  "To możliwe, Wasza Wysokość". Minister pstryknął palcami i cmoknął językiem.
  Mały piesek wybiegł na dywan. Car wyciągnął rękę, a piesek go polizał. Mikołaj skrzywił się z obrzydzeniem i wytarł dłoń batystową chusteczką nasączoną wodą kolońską.
  "Jaki uroczy piesek, jaki ma puszysty ogonek!" Cesarz zaczął kręcić ogonkiem małego pieska. Piesek zaskomlał i zaczął piszczeć. Tragikomiczny widok. Mikołaj wykonywał "fryzjerską" pracę, ścinając jej loki palcami, po czym zamarł, poruszając ustami, prawdopodobnie przypominając sobie poetyckie romanse.
  -Co mu jest?
  "Cesarz układa poezję, prawda?" Galina była radosna. "Czy Jego Wysokość nie ma prawa do odpoczynku?"
  "On jeden potrafi się zrelaksować i nigdy się nie przemęcza. Uczynił swoje życie pasmem czystej przyjemności, ale nawet nie zadał sobie trudu rozwiązania problemu kadrowego. Nie bez powodu wielki Stalin powiedział, że to kadry decydują o wszystkim".
  "Naprawdę był jednym z najlepszych, a może nawet najlepszym, władcą Rosji. Być może rzeczywiście bardziej racjonalne byłoby pomóc Stalinowi niż ratować tego małego cara".
  Pomimo mądrości i dalekowzroczności Stalina, jego rządy były zbyt krwawe, podobnie jak sama rewolucja. Postaramy się zminimalizować szkodliwe konsekwencje bolszewickiego zamachu stanu.
  Galina uśmiechnęła się uroczo.
  Dlaczego szkodliwa? Rewolucja była obiektywnie postępowa. Tak wiele osób otrzymało wykształcenie, analfabetyzm został wyeliminowany, podobnie jak głód, który okresowo pustoszył prowincje. Za Stalina powstał potężny przemysł ciężki i pomimo tragicznych konsekwencji II wojny światowej, kraj ten zajął drugie miejsce na świecie pod względem produkcji przemysłowej, ustępując jedynie Stanom Zjednoczonym. Wierzę, że gdyby Stalin nie umarł tak wcześnie, bylibyśmy pierwsi i zmiażdżylibyśmy Amerykę znacznie szybciej.
  Rosja miała szczęście, że miała tak wybitnego przywódcę jak Stalin, który pokonał USA i Chiny, ale Stalin, który już podbił Niebiańskie Imperium, dokonałby tego przy mniejszym rozlewie krwi.
  Był wybitnym przywódcą, ale jego jedyną wadą było to, że nie potrafił zwyciężyć bez ponoszenia dotkliwych strat. Nic dziwnego, że to on ukuł powiedzenie: "Sztuka wojny wymaga największych poświęceń".
  -To są słowa Staltigra.
  -Często cytował Stalina.
  Oczywiście, doszedł do władzy pod hasłami Stalina o przywróceniu porządku, kiedy bezczelni oligarchowie rozdzierali Rosję. W końcu Staltigr to nie jego prawdziwe nazwisko, a pseudonim wzięty na cześć Stalina.
  - Stalowy tygrys, a prawdziwe nazwisko też brzmi głośno - Wołkow.
  Stalin to również pseudonim; jego prawdziwe nazwisko brzmi Dżugaszwili, choć najnowsze badania, w tym badania genetyczne, wykazały, że jest Rosjaninem ze strony ojca. Jest synem szlachcica i polarnika Przewalskiego.
  Oczywiście, Rosjanie są narodem przywódców i nauczycieli. Rządzenie światem i wszechświatem nie jest łatwym zadaniem, a nasz naród poniósł ofiarę, biorąc na siebie ciężar odpowiedzialności za losy wszechświata.
  Rozległ się dźwięk trąbki i na peronie, który natychmiast został oczyszczony, pojawiły się Cyganki ubrane w złoto i diamenty. Tańczyły, uderzały w tamburyny i podskakiwały. Ich muzykalność była zachwycająca, a głosy niezwykle czyste. Car uśmiechnął się uprzejmie, po czym przywołał służącego z grubą torbą i wyjąwszy ciężkie cesarskie monety, zaczął je rzucać Cygankom. Roześmiali się i złapali monety w locie. Z góry posypał się deszcz konfetti wycięte ze złotego i srebrnego papieru. Carowi przyniesiono tacę z dwustuletnim francuskim koniakiem.
  "Pij do dna! Pij do dna!" - zaczęli lamentować Cyganie. Cesarz napełnił kryształowy kielich po brzegi.
  "Za wiarę!" powiedział monarcha, przechylając pojemnik z powrotem do środka.
  "Za cara!" powtórzyli dworzanie.
  "Czas teraz pamiętać o biednych" - powiedział car Mikołaj. "Dajmy im jałmużnę, aby ręka ofiarodawcy nie stała się pusta".
  "To pierwsze rozsądne zdanie monarchy. Ale kiedy zostanę przedstawiony cesarzowi?"
  "Bądź cierpliwy, najpierw przedstawię cię cesarzowej. Najlepiej zacząć od silnego połączenia".
  Nie było nic szczególnie inteligentnego w działaniach Aleksandry. Sam Rasputin jest coś wart.
  -Ale go teraz tu nie ma, a poza tym następca jeszcze się nie narodził.
  - Co zrobimy z carewiczem Aleksym? Nie pozwolimy mu się urodzić, czy go wyleczymy?
  "Ma on złą przeszłość genetyczną, więc potrzebne są radykalne rozwiązania. Nie otrzymaliśmy jednak niezbędnych instrukcji z ośrodka".
  - Myślę, że to nastąpi niebawem, w każdym razie nie sposób ignorować tak ważnego problemu.
  Cesarz i jego dworzanie wyszli na balkon specjalnie zbudowany na Pałacu Zimowym. Tłum zgromadzony na placu powitał cara. Specjalni dystrybutorzy pieniędzy z beczkami wyciągnęli ręce w stronę tłumu. Na sygnał Jego Wysokości, pieniądze zaczęły być rzucane w tłum. Wśród beneficjentów było wiele dzieci. Pomimo chłodnej jesiennej pogody, większość dzieci była bosa lub miała na sobie łykowe buty, które były strasznie obdarte. Biegały i piszczały z radości, pluskając się w kałużach. Nawet ci, którzy nie byli szczególnie biedni, starali się wyglądać jak najbardziej żałośnie, licząc na bardziej hojne przysługi. Gdy monety brzęczały o chodnik, wybuchały spontaniczne bójki i burdy. Policja nie interweniowała, tylko gwizdała. Było już ciemno, a ulice oświetlały palniki gazowe i niedawno zainstalowane żarówki elektryczne.
  "To będzie interesujące" - powiedziała Galina, ściskając dłoń Artema.
  -Fajerwerki?
  -Tak!
  - Co jest tu szczególnie wyjątkowe, widziałem gorsze apokalipsy.
  -Ale wszystko jest starożytnym, naturalnym ogniem bez żadnych laserów.
  - Zobaczmy.
  Pomimo barwnej i różnorodnej pirotechniki, przyszły minister spraw wewnętrznych nie był szczególnie pod wrażeniem. Widział już efekty na znacznie większą skalę, zwłaszcza w promieniu kilku parseków. A co z wielką uroczystością budowy drugiej stolicy Rosji? Niemal w samym centrum galaktyki, na skrzyżowaniu szlaków handlowych, wzniesiono planetę-miasto Święta Rossianda. Wydarzenie uczczono tak kolosalnym pokazem fajerwerków, że wydawało się, jakby wszystkie gwiazdy eksplodowały. Choć to nic złego, baranek i tygrys nie mogą ze sobą konkurować; różnica w technologii na przestrzeni tysiąca lat nie ma sobie równych.
  - Mimo wszystko, jak na swój poziom, jest przyzwoity. Błyszczą się i świecą, ale poziomica nie jest idealna.
  "Podoba mi się". Galina zauważyła, że jasnowłosa, bosa dziewczyna, całkiem ładna, ale strasznie chuda, nie mogła złapać jałmużny; co bardziej bezczelni chłopcy wciąż ją odpychali. Księżniczka z łatwością przeskoczyła przez balkon i włożyła jej do ręki carską monetę czerwoniec.
  -Jak masz na imię, dziecko?
  - Marfa Pietrowna.
  -Módlcie się za Rosję.
  Kilku dworzan było zdumionych jej zwinnością i zręcznością. Pogłaskawszy Marfę po głowie, odwróciła się i zadała mocny cios w tył głowy nadgorliwemu chłopcu, który odpychał wszystkich na bok i chował imperialne buty za policzek. Cios posłał go w kałużę, a jego bose, brudne pięty komicznie się podskakiwały.
  "Przepraszam, mały bachorze, ale masz już dość dobroczynności. Zostaw to innym". Po czym z łatwością wskoczyła na płaskorzeźbę na balkonie. Szlachta się roześmiała, niektórzy bili brawo. Galina zdała sobie sprawę, że popełniła błąd; nie powinna była tak śmiało popisywać się swoimi umiejętnościami.
  - To odważne, ale głupie. Teraz stałeś się zbyt zauważalny.
  - Spokojnie, pogadają i zapomną.
  Artem był o wiele bardziej krytyczny; długie języki mogłyby zaszkodzić głównemu celowi. Lepiej było obrócić to w żart.
  - Panowie, nagrodźmy akrobatę brawami.
  Szlachta bił brawo. Sam car podszedł do księżniczki i ucałował jej dłoń.
  - Twoja zwinność jest godna podziwu. Jesteś wspaniałą gimnastyczką.
  "Bycie szlachcianką nie usprawiedliwia bycia grubą i niezdarną. Nawet kobieta powinna być wojowniczką".
  "Brawo, to słowa prawdziwej Amazonki. Wypijmy za to". Cesarz podał Galinie swój kieliszek. Stuknęli się kieliszkami i zwilżyli usta; księżniczka upiła łyk. Koniak był wyborny, przyjemnie rozgrzewał i pieścił jej gardło. Pokaz fajerwerków trwał pół godziny; to widowisko, ukochane przez Piotra Wielkiego, przypadło do gustu jego rzekomemu dalekiemu potomkowi. Czy jednak w Mikołaju II płynęła krew dawnych wielkich Romanowów? Poza tym, była zbyt rozcieńczona obcym, głównie niemieckim, nasieniem. Bal trwał dalej, z góry spadały serpentyny, a balony wypełnione helem wirowały pod sufitem.
  -Wszystko tutaj jest bardzo proste i swobodne.
  - Cóż, nie powiedziałbym tego. Myślę, że czas przedstawić cię cesarzowej.
  - Szkoda, że to nie wydarzyło się już dawno temu. Nie mogę się doczekać.
  Galina wzięła Artema za rękę i poprowadziła go do Aleksandry. Królowa powitała ją bardzo serdecznie.
  -Czy to jest ten chwalebny wojownik, który wyróżnił się podczas kampanii chińskiej?
  - Nazywam się Artem Zubov, Wasza Wysokość.
  - Więc, Artem. Gdzie chciałbyś służyć?
  -Gdzie moja służba przyniesie ojczyźnie jak największe korzyści.
  "Nie sądzę, żeby był lepszy specjalista na stanowisko ministra spraw wewnętrznych" - wtrąciła Galina.
  Aleksandra sceptycznie spojrzała na przystojnego młodzieńca, z bujnym czarnym wąsem, szerokimi, bohaterskimi ramionami i wysokim czołem. W jego rysach było coś kaukaskiego, orlego i rozpaczliwie śmiałego. Podobał jej się, ale coś w nim ją niepokoiło.
  - Czy nie jest za młody na tak odpowiedzialne stanowisko?
  Nie ma już trzydziestu dwóch lat, a jego odwaga i uczciwość stały się przysłowiowe.
  - Cóż, chcę ci wierzyć, ale mimo wszystko chcę poddać go ostatecznej próbie.
  -Jaki egzamin, Wasza Wysokość?
  "Dowie się o tym dziś wieczorem" - padła niejednoznaczna odpowiedź.
  Artem daleki był od lubieżnych myśli, zwłaszcza w odniesieniu do kobiety, która została kanonizowana. Ostrzeżono go jednak, że Aleksandra Fiodorowna nie była prawdziwie bezgrzeszna. Piotr Wielki również był kobieciarzem, ale z rozkazu Staltigra Cerkiew prawosławna, za jego wyjątkowe zasługi dla ojczyzny, umieściła go w ikonostasie. Być może, zważywszy na to, że Mikołaj i Aleksandra zrujnowali wielki kraj, ich kanonizacja nie była szczególnie stosowna. Bal się ciągnął, a goście robili się głodni, więc zaprowadzono ich do specjalnej sali bankietowej. Czekały tam na nich egzotyczne dania i wykwintne wina. Cenne sztućce, kieliszki do wina, mnóstwo zagranicznych owoców, sprowadzanych niewiadomym sposobem, góry czarnego i czerwonego kawioru w złotych kielichach i inne obfitości, typowe rosyjskie górowanie jedzenia. Aleksandra posadziła olśniewającą parę obok siebie po prawicy władcy. Jednak zdecydowana większość gości wykazała się kulturą i starała się jeść mało. Artem jednak, przyzwyczajony do wysoce zbilansowanej, syntetycznej diety, folgował swojej duszy, łapczywie pożerając soczyste i naturalne potrawy. Jedzenie fileta z oleju czy kotleta z amoniaku wydobywanego na Jowiszu to jedno; soczysta pieczona żyrafa skropiona sokiem z mango to zupełnie co innego. Bo cóż może być lepszego niż jesiotr z pomarańczową dekoracją i czarnym kawiorem z daktylami i pistacjami? Łabędź, ptak królewski, również był pyszny, zwłaszcza z ananasem. Chronolog, wyczerpany długą abstynencją i ascezą, popełnił błąd - przejadł się, ale jego silny, strusi żołądek wytrzymał. Galina jadła z prawdziwą arystokracją, gładko i stopniowo. Car jednak cieszył się zdrowym apetytem przyszłego ministra.
  Sposób, w jaki ktoś je, świadczy o jego uczciwości. Jeśli ktoś ma czyste sumienie, ma dobry apetyt.
  Uwaga Nikołaja mogła jednak być reprymendą dla tych, którzy byli zbyt skromni i nie oddawali należnego honoru stołowi. Następnie zwrócił się do Artema.
  - Brałeś udział w kampanii chińskiej. Musiałeś dużo strzelać, ale nie było strasznie.
  Artem odpowiedział z godnością.
  "Każda wojna wiąże się z rozlewem krwi, poświęceniem i walką. Oczywiście, strach trzeba stłumić, głowa musi pozostać chłodna, a serce ciepłe".
  -Czy Chińczycy są dobrymi wojownikami?
  Są dość odważni, ale mają niewielkie pojęcie o współczesnej sztuce wojennej, choć są sprytni i zaradni. Generalnie rozpoznają i szanują siłę.
  - A myślisz o Japonii?
  - Uważam, że w najbliższych latach nieunikniona jest wojna na szeroką skalę między nami.
  Car skinął głową, przypominając sobie, jak fanatyczny samuraj omal nie powalił go ciosem katany. Uratowało go tylko to, że udało mu się schwytać następcę tronu laską. I choć japońskie władze nie były w to zamieszane, a Mikado osobiście odwiedził następcę tronu w szpitalu i wyraził mu współczucie, w jego sercu zrodziła się głęboko zakorzeniona antypatia do tego kraju. Cesarz lubił nazywać Japończyków "żółtymi makakami", co niekiedy szokowało otoczenie. Ale nawet on rozumiał: w pochmurne dni blizna po mieczu niekiedy bardzo bolała.
  -Tak, Japończycy są niczym drapieżna hiena, samuraj o wąskich oczach, gotowy ugryźć rosyjskiego niedźwiedzia, gdy tylko wyczują jego słabość.
  "Musimy wzmocnić naszą flotę i twierdzę Port Arthur. Uważam, że powinniśmy priorytetowo traktować bardziej zaawansowane uzbrojenie, z wyprzedzeniem utworzyć duże siły lądowe w Mandżurii i szybko ukończyć budowę Kolei Transsyberyjskiej, przedłużając odgałęzienie do Port Arthur, a następnie przez Koreę. W niedalekiej przyszłości Półwysep Koreański, Mongolia i Mandżuria powinny stać się Żółtą Rosją, z perspektywą dalszej ekspansji na gęsto zaludnione obszary Chin".
  - Ale tam na naszej drodze może stanąć Wielka Brytania, a nawet nasz sojusznik Francja.
  "I osłabimy ich władzę, wzniecając antybrytyjskie powstanie. Im więcej niepokojów w Chinach, tym lepiej dla nas".
  Mikołaj lubił takie przemówienia. Często rozmyślał o swoim miejscu w historii. Chciał dorównać swojemu idolowi, Piotrowi Wielkiemu, a może nawet go przewyższyć. Z drugiej strony, wielka wojna przerażała z natury tchórzliwego monarchę. Nieprzypadkowo zaproponował plan powszechnego rozbrojenia na światowej konferencji, w której uczestniczyły mocarstwa - Rosja, USA, Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Austro-Węgry i Imperium Osmańskie. Jednak wiodące mocarstwa odrzuciły go i obecnie rozbudowywały swoje siły. Car również nie próżnował; dzięki jego staraniom budowano nowe okręty, przede wszystkim pancerniki, formowano pułki, zakładano zakłady łączności i fabryki wojskowe. Brakowało mu jednak hartu ducha; duszy zająca nie da się okryć lwią skórą. Dlatego przygotowując się do bitwy, Mikołaj modlił się do Boga: "Niech mnie ominie ten kielich".
  Artem zdawał sobie z tego sprawę, był urodzonym żołnierzem - uważał wojnę nie tylko za nieuniknioną, ale wręcz konieczną, a nawet korzystną dla narodu.
  "My, Rosjanie, musimy stać się narodem wojowników, w którym każdy Rosjanin będzie zdolny do noszenia broni i używania jej zarówno do obrony ojczyzny, jak i, w razie potrzeby, do podboju innych światów i przestrzeni" - powiedział z patosem Artem.
  - Inne światy! Ty też w to wierzysz? Przyznaję, czytałem "Wojnę światów" Wellsa i zrobiła na mnie wrażenie.
  - Takie wojny w przyszłości są całkiem możliwe i o wiele lepiej będzie, jeśli ludzkość będzie na nie przygotowana.
  Król uniósł brwi.
  - Czy wierzysz, że nasi inteligentni bracia żyją na Marsie?
  Pytanie monarchy było nieoczekiwane. Czy powinienem odpowiedzieć - powiedzieć prawdę, że to planeta pustynna? Czy powinienem uniknąć bezpośredniej odpowiedzi?
  "To nie ma znaczenia, Wasza Wysokość. W przyszłości będziemy musieli stawić czoła wrogom więcej niż raz, być może zupełnie innego rodzaju".
  -Jak gigantyczne chrząszcze?
  - Mogłyby tu być motyle i gąsienice, a nawet stworzenia, których struktura nie jest białkiem i składa się z pierwiastków radioaktywnych.
  -Och, wygląda na to, że znamy się na nauce. Co to za nietypowe terminy?
  Nie jestem profesjonalistą, ale czytałem kilka rzeczy. Pierwiastki radioaktywne emitują niewidzialne promieniowanie, które powoduje jonizację. Długotrwała lub intensywna ekspozycja może być śmiertelna.
  - Myślę, że z pierwiastków radioaktywnych można stworzyć potężną broń.
  "Ale Mikołaj nie jest taki prostoduszny, on chwyta wszystko na poczekaniu" - pomyślał Artem.
  "Oczywiście, że możemy, Wasza Wysokość, ale to trudne. Ale oczywiście, będziemy nad tym pracować".
  "Bomba atomowa jest bronią zbyt prymitywną; lepiej użyć czegoś subtelniejszego, ale nie mniej skutecznego".
  "Czytałem pewnego francuskiego pisarza, nie pamiętam jego nazwiska, jakąś bardzo pretensjonalną powieść zatytułowaną "Flaga Ojczyzny". Wynalazł tak potężne pociski, że jeden ładunek mógł zniszczyć fort lub zatopić eskadrę".
  - Broń inżyniera Toma Rocka w powieści genialnego Juliusza Verne'a. To nie takie proste, a gdyby produkcja pocisków była tak łatwa, taki kraj podbiłby świat.
  Artem po cichu myślał, że taką moc można osiągnąć jedynie dzięki wykorzystaniu siły przyciągania wewnątrzatomowego. W zasadzie podobne, subatomowe i, co najważniejsze, przyjazne dla środowiska pociski mogłyby zostać odtworzone w przyszłości. Jednak ich produkcja w warunkach carskiej Rosji była zbyt trudna; sensowne było uproszczenie zadania, chociaż w końcu udałoby się odtworzyć zaawansowaną technologicznie produkcję.
  "Cały świat". Nikołaj zmrużył oczy. "Dla mnie to wystarczy, żeby uczynić Rosję najsilniejszą i najbogatszą potęgą na świecie. Osobiście nie jestem tak żądny władzy, żeby marzyć o dominacji nad światem, jak Napoleon czy Czyngis-chan. Poza tym wymagałoby to przelania rzek krwi".
  "Ale wtedy, Wasza Wysokość, ludzie na Ziemi nigdy więcej się nie pozabijają. Zapanuje wieczny pokój i spokój, nauka i sztuka będą się rozwijać. Głód i epidemie się skończą, ludzie nauczą się latać i podbiją kosmos. Nawet czas i śmierć będą na ich łasce".
  "Nawet śmierć". Nikołaj westchnął głęboko. "Gdybyś tylko wiedział, jak bardzo chciałem wskrzesić mojego ukochanego dziadka Aleksandra".
  - Myślę, że to stanie się rzeczywistością. Już nad tym pracujemy.
  Artem rzeczywiście wiedział, że istnieje ambitny projekt całkowitego wskrzeszenia, przede wszystkim, najwybitniejszych postaci kultury, polityków, przywódców i naukowców. Powinien był jednak zignorować ten pomysł, a Nikołaj również był przerażony śmiałością tego pomysłu.
  "Twoje poczucie humoru jest zbyt wygórowane, Książę. Kościół Prawosławny nas ekskomunikuje, jeśli spróbujemy dokonać tego, co tylko Bóg może uczynić".
  Artemow wiedział, że współczesny Kościół Prawosławny jest bardziej niż liberalny w stosunku do odkryć naukowych, choć gdyby to zależało od niego, ustawiłby w szeregu bezczynnych księży. To prawda, wielu księży wykonywało pożyteczną pracę w wojsku, zastępując oficerów politycznych, a niektórzy nawet chwycili za pistolet laserowy. Tacy wojownicy Chrystusa zasługiwali na szacunek. Artem Zubow nie znosił samego nauczania chrześcijańskiego, nawet w jego kościelnej, zmodyfikowanej formie. Było ono zbyt pacyfistyczne, pozbawione bojowości i gotowości do poświęceń, a nagroda w niebie była zbyt mglista. Pragnął poznać bliżej, czym jest niebo i zobaczyć przynajmniej jedną osobę, która z niego powróciła i mogła mówić o nieziemskiej błogości.
  -Wszystko na świecie podlega zmianom, a Kościół Święty, jeśli podoba się Bogu i Ojczyźnie, zmieni swoje dogmaty.
  Nikołaj wydawał się usatysfakcjonowany odpowiedzią.
  "Jestem pomazańcem Boga, nie ma nikogo wyższego ode mnie na Ziemi, a jednak przed Bogiem Wszechmogącym mój tron jest zaledwie żałosną kroplą w bezkresnym oceanie". Car-Ojciec lekko się zakrztusił, omal nie dławiąc się kością jesiotra. Mikołaj odchrząknął i kontynuował.
  Nikt nie jest obdarzony zdolnością pojmowania myśli Boga, nawet duchowni. Niestety, wielu księży zapomniało o cnocie i uczciwości i służy mamonie. Ludzie mają coraz mniej szacunku dla kapłaństwa; księża są wyśmiewani w bajkach i żartach. Studenci coraz częściej odmawiają komunii i nie wierzą w Boga. Można by ich za to bić kijem.
  Artem odpowiedział ze spokojną pewnością siebie.
  "Potrzebujemy tu czegoś więcej niż tylko bicza. Potrzebujemy najlepszych naukowców, którzy napiszą kilka naukowych książek dowodzących istnienia Boga, czyli troskliwego Stwórcy, i że Biblia jest słowem Bożym. Myślę, że w tym przypadku wykształceni ludzie będą mieli większe szanse na zrozumienie, a ich wiara się umocni. Ale jeśli będziemy zmuszać studentów, protesty będą się tylko nasilać".
  - Czy nauka i wiara są kompatybilne?
  "Oczywiście, Wasza Wysokość. Przecież jeśli wiara opiera się na faktach, to nauka jej nie obali, lecz potwierdzi."
  - Co sądzisz o teorii Karola Darwina, że człowiek pochodzi od małpy?
  Artem zamilkł. Chociaż współczesna nauka obaliła tę teorię, kreacjonizm wciąż miał sporo luk.
  - Uważam, że jest to hipoteza nienaukowa, niepoparta faktami.
  -Ale na Zachodzie dominuje.
  Zachodnie demokracje są bliskie rozpadu; nieuchronnie ulegną zagładzie. A ich porażka okaże się przede wszystkim na polu bitwy.
  - Więc uważasz, że parlamentaryzm... Car zrobił pauzę.
  -Nie jest to potrzebne Rosji ani żadnemu innemu państwu.
  - Tak jest i niektórzy, w tym Witte, radzili mi przyjąć konstytucję i wprowadzić wybieralną Dumę.
  "To zupełnie niepotrzebne. Prawo mogą tworzyć uczeni i prawnicy, ale wybrany organ to tylko puste słowa".
  "Masz całkowicie słuszne spojrzenie na życie. Dawno nie słyszałem takiej mądrości. Wygląda na to, że stanowisko Ministra Spraw Wewnętrznych słusznie ci przysługuje".
  "Król ma dobrze rozwiniętą intuicję, skoro mnie docenił" - pomyślał Artem.
  "Z przyjemnością będę Ci służył, Wasza Wysokość. Myślę, że będziemy musieli wprowadzić pewne, dość drastyczne, reformy".
  - Oczywiście. Piotr uwielbiał reformy. Może powinieneś zmienić godło.
  - Tak, to też możliwe. Mamy propozycję użycia tarczy i miecza jako symbolu.
  Czy chcesz, żebym narysował?
  "Byłbym niezmiernie wdzięczny". Cesarz wyciągnął rękę, a jego uścisk dłoni był delikatny i ostrożny. Artur oparł się pokusie, by mocno ścisnąć palce; gdyby chciał, mógłby je z łatwością złamać, niczym suche źdźbła trawy.
  - Co sądzisz o symbolach państwowych Austro-Węgier, które są podobne do naszych - także dwugłowego orła?
  - Wierzę, że wkrótce stanie się to przeszłością, a Austro-Węgry staną się częścią gigantycznego euroazjatyckiego kolosa rosyjskiego.
  - Ciekawe, jaki będę miał tytuł. Król Austrii, Węgier, Chorwacji, arcyksiążę Czech, książę Słowacji, chan Bośni i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej.
  "A on jest próżny, ten pozornie nieśmiały władca".
  - Myślę, że w rzeczywistości twój tytuł będzie dłuższy, a być może na twojej głowie zostanie umieszczona korona cesarza Japonii.
  Witte, siedzący z boku, jedynie zmarszczył brwi. W głębi duszy ten przebiegły dworzanin nie cenił wysoko potencjału militarnego Rosji i obawiał się przyszłej wojny z Japonią, wspieranej przez Stany Zjednoczone i Anglię.
  Brytyjski lew od dawna ostrzył zęby na potężnym rosyjskim niedźwiedziu. Poza tym, w tamtym czasie Wielka Brytania była ogromna, kontrolując prawie jedną trzecią powierzchni lądów Ziemi, ale jej władza nad koloniami słabła. W tych okolicznościach, dlaczego nie zagarnąć ziem drugiego co do wielkości państwa? Jednocześnie wojna dałaby okazję do okiełznania spragnionych niepodległości prowincji - imperium, nad którym słońce nigdy nie zachodzi. W głębi duszy Mikołaj zazdrościł Wielkiej Brytanii ogromu - jak mała była Ruś, a przecież miała tylko jedenaście stref światowych, a jej granice nigdy nie przekraczały równika. Mogłaby być jeszcze większa, gdyby jego niedawny przodek, Aleksander Wyzwoliciel, nie sprzedał Alaski. Ileż setek milionów dolarów wycisnęli z niej pragmatyczni Jankesi, a jednocześnie Imperium Rosyjskie się skurczyło. A w razie wojny ze Stanami Zjednoczonymi nie było trampoliny do ekspansji na półkulę zachodnią.
  - No to weźcie się do roboty i przywracajcie porządek, bo ostatnio Narodnaja Wola i socjaliści-rewolucjoniści nas dręczą. Ciągłe ataki terrorystyczne, mordy na gubernatorach i generałach.
  "Mam szczegółowy program walki z terroryzmem. Wierzę, że uda mi się go wdrożyć. Ale ryba psuje się od głowy. Dopóki nie położymy kresu korupcji w administracji centralnej, a także na szczeblu wojewódzkim, nie odzyskamy zaufania zwykłych ludzi".
  - Jak możemy walczyć z łapówkami, skoro policja sama je bierze na prawo i lewo?
  - Złodziei będą wieszać, a tych, co naprawdę bezczelni, wbijać na pal. Jak za Iwana Groźnego.
  - A co z Europą?
  - A co ich obchodzą nasze wewnętrzne sprawy? Niech siedzą cicho.
  Carowi również spodobała się ta odwaga.
  "Czuję, że jesteś osobą wyjątkową, dlatego powierzam ci zadanie towarzyszenia cesarzowej po balu, która chce odwiedzić pałac wiejski w Peterhofie.
  "To doskonały pomysł, Wasza Wysokość. Chociaż, biorąc pod uwagę, że towarzyszy jej spory konwój, sam mój miecz niewiele zmieni."
  Aleksandra, która dotychczas milczała, w końcu przemówiła.
  "Chcę iść sam, bez uciążliwej eskorty. Ci Kozacy i huzarzy są tacy niegrzeczni. Ale Artem może mi towarzyszyć. Z tego, co słyszałem, jest wart dwudziestu jeźdźców".
  "Cóż, to wspaniale". Cesarz był najedzony i ciężko wstał, dając tym samym znać, że uczta dobiegła końca i nadszedł czas, by wracać do domu.
  Zwinni słudzy zaczęli sprzątać ogromne stoły z drzewa sandałowego. Po krótkiej wymianie zdań Artem i Galina rozstali się. Szlachta się rozchodziła; książęta, hrabiowie i baronowie opuszczali majestatyczny zimowy pałac, otuleni w futra. Zaczął padać zimny deszcz; było jasne, że przez kilka kolejnych dni będzie padał prawdziwy śnieg. Policja oczyszczała plac z żebraków i bezdomnych dzieci. Kilku wszędobylskim chłopcom udało się przecisnąć przez kordony i, wyciągając brudne dłonie, prosili o jałmużnę. Jeden z nich, ciemnowłosy chłopiec w wieku około dziesięciu lat o azjatyckich oczach, podbiegł do Artema, który towarzyszył cesarzowej. Woźnica smagnął batem półnagie ciało; chłopiec zawył i padł do stóp Aleksandry.
  - Proszę dać nam trochę jedzenia, łaskawa pani, mamy w domu siedmioro dzieci i one głodują.
  "Jak masz na imię?" zapytała królowa życzliwie.
  -Rusłan.
  -A czyją krwią będziesz?
  - Jesteśmy Czeczenami.
  "To dobrzy ludzie, lojalni wobec Rosji. Brat cara dowodzi całym oddziałem górali. Jak trafili do Petersburga?"
  "Książę Lichozawr odebrał nam ziemię, więc musieliśmy opuścić dom i wędrować po Rosji. Potem mój ojciec dostał pracę jako robotnik w odlewni, ale kilka miesięcy temu doznał urazu. Teraz nie mamy żywiciela rodziny, musimy żebrać, a oni dają nam niewiele".
  - Jak ci się podoba nasze miasto? - zapytał Artem.
  - Bardzo pięknie, ale strasznie zimno.
  Chłopiec wszedł do kałuży wypełnionej prawie lodowatą wodą i natychmiast cofnął bosą stopę pokrytą warstwą błota.
  - Tak, nadchodzi sroga zima, a ty nie masz ani ubrań, ani butów.
  - Prawie żadnych. Kiedyś ukradłem buty młodemu dżentelmenowi, ale były na mnie za małe, więc oddałem je mojej młodszej siostrze.
  -Kradzież nie jest dobra.
  Aleksandra zabrała głos.
  "Polecę adiutantowi generalnemu, żeby się tobą zaopiekował, a ty jesteś energicznym chłopcem. Jeśli chcesz, wyślę cię do szkoły żołnierskiej i będziesz służył w dzikiej dywizji".
  - Dziękuję pani, będę dzielnym żołnierzem, a potem oficerem.
  "Czeczeni uwielbiają walczyć" - zauważył Artem. "Jak masz na nazwisko?"
  - Krechetorow.
  - Zapamiętam to, gdy nadejdzie wojna, pokażesz swoją wartość.
  Po wdrapaniu się na powóz, ordynans cara, pułkownik z racji stopnia, popędził konie i przyspieszył. Sześć koni było doborowych, dobrze odżywionych, białych i bez wysiłku pędziło, ciągnąc złocony powóz.
  Dwóch najwierniejszych Kozaków galopowało za nimi, pohukując i gwiżdżąc. Pomimo deszczu i nocy, londyńskiej pogody, centralne dzielnice miasta wyglądały wspaniale. Światła były obfite, a mosty zwodzone nad Newą szczególnie jasne. Później okoliczne dzielnice stawały się coraz uboższe, ale wciąż, aż do Peterhofu, ulice były pięknie wybrukowane. Wjechali do parku, droga nieco się pogorszyła, a konie zwolniły. Nagle woźnica zahamował; powalone drzewo zablokowało drogę.
  Zanim Artem zdążył wyskoczyć, rozległy się strzały, zatrzymało się dwóch Kozaków
  wpadł w błoto z krzykiem.
  "Zasadzka!" Świeżo upieczony książę wskoczył w krzaki, chwytając po drodze dwa rewolwery.
  ROZDZIAŁ NR 16.
  Nagle Gella znów się pojawiła i bez tchu powiedziała:
  - Teraz cię biorą na przesłuchanie! Mogą cię nawet torturować! Odważ się!
  Margarita zauważyła:
  - Czy mogę zamienić śledczych i policjantów w pyszne tabliczki czekolady?
  Gella odpowiedziała z uśmiechem:
  "Możesz, ale może na razie pozbawimy cię tej szansy! Musisz przejść próbę, która da ci siłę, by stać się prawdziwą córką Messira!"
  Hipopotam bulgotał:
  Własna córka Lucyfera,
  Niech piekło zostanie przez Ciebie pokonane...
  Będziemy w stanie pokonać naszych wrogów,
  A wynik wcale nie jest skromny!
  Gella pochyliła się i połaskotała bosą, różową podeszwę dziewczyny, nocnej wróżki, swoim ostrym paznokciem i rzekła:
  - Mogą cię uderzyć gumową pałką w gołe pięty! To ekscytujące, może nawet ci się spodoba!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - No cóż, masaż boso jest fajny!
  Fagot skinął głową:
  - A skoro już Was żegnamy - bądźcie dzielni!
  A potem ekipa Szatana zniknęła. Margarita została sama i czuła się smutna, jakby wróciła z bajki.
  Ale nie nudziła się długo. Rozległ się ciężki odgłos kroków. Drzwi celi się otworzyły. Trzech strażników wraz z jedną strażniczką weszło do celi. Tak, uśmiechając się szeroko, włożył cienkie gumowe rękawiczki i powiedział:
  - Nie krępuj się, dziewczyno! Ciocia zaraz cię obmaca!
  I zakładając cienką gumkę na jej dłonie, strażnik wsadził jej palce do ust. To było upokarzające i obrzydliwe. Następnie kazał zdjąć jej szlafrok. Zaczęła obmacywać dziewczynę. Oczywiście, włożyła palce do jej odbytu, tak mocno, że aż bolało. Grzebała też w nim. Zbadała też jej pochwę, co również było bardzo upokarzające, chociaż takie badanie rzeczywiście podnieca wrażliwe kobiece genitalia.
  Dozorca kręcił się tam bardzo długo i uporczywie, tak bardzo, że Margarita zaczęła się miotać w potężnym orgazmie, a jej głowa zwiotczała.
  Strażnicy nałożyli na nią więzienny mundur i boso, w pasiastej piżamie, prowadzili ją, a raczej ciągnęli, przez korytarze.
  Dziewczyna zauważyła:
  - Cholera! Co za przygoda!
  Naczelnik skinął głową:
  - Wiem, że ci się spodoba! Ale mi się spodobało jeszcze bardziej!
  Margarita zauważyła:
  - Lepiej by było, gdyby to był chłopak, wsadziłby mi palec w cipkę! Ale i tak jestem bardziej hetero niż lesbijką! Chociaż płci pięknej też nie gardzę!
  Strażnik zachichotał i odpowiedział:
  - Da się to załatwić! Masz takie krągłości i jesteś taka piękna, że spotkasz mnóstwo klientów. Mogą to być chłopcy albo starsi mężczyźni. Kogo wolisz?
  Dziewczyna zachichotała:
  - Jasne, że ładni chłopcy są lepsi!
  Naczelnik zauważył:
  "Pułkownik Jurij Pietuchow cię dorwie! Zwykle nie bije kobiet! Ale jest jeszcze gorszy pułkownik Krysin - to bestia! Więc lepiej wygadaj się Pietuchowowi - uratujesz sobie skórę!"
  Margarita roześmiała się i odpowiedziała:
  - Jestem tylko nocną wróżką i nigdy nie miałam nic wspólnego z mokrymi rzeczami!
  Strażnik uśmiechnął się i zauważył:
  - Wszyscy jesteście niewinni! Chociaż taka piękność jak ty wygląda jak morderczyni, jak Milady z Trzech Muszkieterów!
  Dziewczyna, uderzając bosymi stopami, zauważyła:
  - Tak, mogę wyglądać jak anioł śmierci! Ale jak mawiał Lenin: jeśli zabijesz jedną osobę, jesteś przestępcą; jeśli zabijesz milion, jesteś wielkim mężem stanu!
  Wspięli się nieco wyżej. Po drodze natknęli się na chłopca w wieku około czternastu lat, z ogoloną na łyso głową, tak chudego, że mundur wisiał na nim jak wieszak, a stopy miał bose, z podeszwami poczerniałymi od więziennego brudu.
  Krzyknął:
  - Szczęściara!
  I dostał pałką między łopatki. Zabawne było to oglądać. I jednocześnie tragiczne. Podnieśli chłopca, uderzyli go ponownie i popchnęli do przodu.
  Margarita uważała policjantów za skończonych drani i mimo że Rosja formalnie była demokracją, prawa człowieka były bezczelnie łamane. A wojna w Czeczenii? Jelcyn kompletnie oszalał! Czy naprawdę warto było zniszczyć ZSRR z tego powodu?
  Oto stanęła przed ciężkimi dębowymi drzwiami biura. W środku był obecny życzliwy śledczy, Jurij Pietuchow. Czy była gotowa na spotkanie?
  Pułkownik rzeczywiście był młody i niegroźny. Przywitał Margaritę uśmiechem. Usiadła na krześle i pokazała gołe nogi - jej więzienny uniform był nieco za krótki i nie ukrywał jej wdzięków. I nie słynęła z nieśmiałości.
  Siedziała z nimi również sekretarka, która zadała Margaricie standardowe pytania:
  -Imię, nazwisko, imię patronimiczne, miejsce zamieszkania.
  Wtedy Jurij zapytał:
  - Czy znasz miliardera Abromova?
  Margarita uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Można tak powiedzieć... On był moim klientem!
  Pietuchow zapytał pochlebnie:
  - Dobrze się z nim czułaś?
  Dziewczyna odpowiedziała szczerze:
  - Całkiem nieźle! Generalnie kocham mężczyzn, jestem z natury seksowna i lubię się z nimi kochać!
  Jurij uśmiechnął się jeszcze szerzej i zapytał:
  - Podoba ci się? Nawet jeśli jest stary albo zboczeniec?
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  "Nie uważam seksu oralnego za zboczenie, a jeśli chodzi o wiek, my, kobiety, nie jesteśmy pod tym względem tak wymagające jak wy, mężczyźni, ani jeśli chodzi o urodę. Pod tym względem nawet lubię różnorodność seksualną!"
  Pietuchow uśmiechnął się i zapytał:
  - Czy przeżyłaś orgazm z Ambramem?
  Dziewczyna skinęła głową:
  - Oczywiście, że tak... Jest całkiem niezłym kochankiem!
  Jurij zapytał:
  - Czy często doświadczasz orgazmów, gdy śpisz z klientami?
  Margarita odpowiedziała szczerze:
  - Prawie zawsze! Jestem pod tym względem kobietą z temperamentem!
  Pułkownik zaśmiał się i zauważył:
  - A wiele prostytutek mówi, że nie przeżywają orgazmów i nie lubią swojego zawodu!
  Dziewczynka-wróżka powiedziała zdecydowanie:
  "Podnoszą ceny! Naprawdę im się to podoba, tylko boją się, że klient odmówi zapłaty, jeśli oprócz pieniędzy dostaną też przyjemność! Ale oni nie znają mężczyzn. Naprawdę lubią, kiedy kobieta ma z nimi orgazm, co oznacza, że są wyjątkowymi mężczyznami!"
  Jurij uśmiechnął się i odpowiedział:
  - Tym lepiej! Cóż mogę powiedzieć... Abramowa znaleziono martwego w pokoju hotelowym po spotkaniu z tobą, a obok niego leżał pistolet z twoimi odciskami palców!
  Margarita wzruszyła ramionami:
  - Naprawdę? Czy te odciski palców naprawdę należą do mnie?
  Pietuchow stwierdził zdecydowanie:
  "Przeprowadziliśmy badanie. To na pewno twoje odciski! Przecież sprawdzali twoje palce. I nie tylko dłonie, ale też bose stopy".
  Dziewczyna wzruszyła ramionami i odpowiedziała:
  "Chyba pozwolił mi strzelić z pistoletu. Mogłem zostawić odciski palców".
  Jurij zaśmiał się i odpowiedział:
  - Naprawdę? Ale to jest bezpośredni dowód. I nie było żadnych innych dziewczyn oprócz ciebie.
  Margarita zauważyła:
  "Mógł go zastrzelić ochroniarz wynajęty za grube pieniądze, w rękawiczkach, a potem zwalić winę na mnie. Zgodzisz się, to wygodne!"
  Pietuchow skinął głową z uśmiechem:
  - Może! Ale mogliby cię zatrudnić za grube pieniądze! A ty nie masz alibi, a poza tym ślad po prochu na skórze to bezpośredni dowód. Więc jeśli sprawa trafi do sądu, nie będziesz mógł się usprawiedliwić!
  Margarita zapytała z uśmiechem:
  - A co jeśli będę chciał poddać się badaniu na wykrywaczu kłamstw?
  Jurij skinął głową:
  - To możliwe! Chociaż zgodnie z prawem to nie jest dowód! Ale może zadziałać na twoją korzyść!
  Dziewczyna uśmiechnęła się i zauważyła:
  - Dobrze! Mogę dostać filiżankę kawy?
  Pietuchow rozkazał:
  - Nalej jej kawy! - I dodał: - Chcesz papierosa?
  Margarita odpowiedziała:
  - Nie palę i nie radzę ci tego robić!
  Jurij uśmiechnął się i zaśpiewał:
  Nie ma nic gorszego niż nikotyna,
  Wrzuć paczkę papierosów do paleniska!
  Dziewczyna zauważyła z uśmiechem:
  - Po paleniu mam w ustach gówniany smak!
  Pietuchow zapytał z uśmiechem:
  - A co po zrobieniu laski?
  Margarita roześmiała się i odpowiedziała:
  - Sperma smakuje jak śmietana! I jest całkiem przyjemna!
  Jurij uśmiechnął się i zapytał:
  - A może byś mi obciągnął?
  Dziewczyna zapytała z uśmiechem:
  - Ile zapłacisz?
  Pietuchow odpowiedział:
  - Mogę cię wysłać samego! Dasz sobie tam radę. Z lodówką i telewizorem!
  Margarita dodała:
  - I z młodą Sokarminką! To wystarczy!
  Jurij skinął głową:
  - To się uda jeśli będziesz ciężko pracować!
  Dziewczyna zapytała:
  - Już teraz?
  Petukhov wyraził sprzeciw:
  - Nie, porozmawiajmy jeszcze trochę! Interesuje mnie wewnętrzny świat tak pięknej dziewczyny jak ty!
  Margarita powiedziała z uśmiechem:
  - No to możemy porozmawiać! To jest niesamowicie fajne.
  Jurij zapytał z uśmiechem:
  - Kto jest twoim ulubionym aktorem filmowym?
  Dziewczyna uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Arnold Schwarzenegger, oczywiście! Chociaż Dolpha Lugera też lubię - jest taki przystojny i jasnowłosy!
  Pietuchow zaśmiał się i zauważył:
  - Co myślisz o Sylvesterze Stallone?
  Margarita zaświergotała:
  Kobiety myślą o Stallone,
  Standard męskiej godności...
  Ale żeby konkurować ze Stallone'em,
  Nie możesz korzystać z bonów żywnościowych!
  Pułkownik roześmiał się i zauważył:
  - Jakie dowcipne! Powiedz mi, czy byłaś kiedyś zgwałcona?
  Margarita zrobiła oczy i zamruczała:
  - Tak, to się wydarzyło!
  Jurij zapytał:
  - I jak było?
  Dziewczyna wykrzyknęła:
  - Cudownie! Bardzo mi się podobało!
  Pietuchow zaśmiał się i zauważył:
  - Widzę, że jesteś dziwką, skoro dzwonisz? I uważasz się za dziwkę?
  Margarita wyjaśniła:
  - Nie jakaś tam prostaczka, a elitarna dziwka!
  Jurij uśmiechnął się i odpowiedział:
  - Chcesz kawę czekoladową?
  I podał jej Snickersa. Dziewczyna skrzywiła się:
  - To jest tanie! Jem o wiele droższe i elitarne słodycze!
  Petukhov zapytał:
  - Czy twoje mieszkanie jest ładne?
  Margarita odpowiedziała z uśmiechem:
  - Cztery pokoje! No i mój brat czasem się w nim pojawia! Chociaż większość czasu spędza w studiu filmowym!
  Jurij był zaskoczony:
  - Czy twój brat gra w filmach?
  Dziewczyna skinęła głową:
  - Tak! To bardzo przystojny i fotogeniczny chłopak, który pasjonuje się sztukami walki. A teraz powstaje mnóstwo filmów - gdyby tylko byli sponsorzy. Powiedziałbym, że jest tu nawet lepiej niż za czasów sowieckich!
  Petukhov zauważył:
  W czasach sowieckich ceny wielu towarów pozostawały niezmienne przez dwadzieścia lat, co było zaletą. Ale były długie kolejki, totalne braki; w sklepach nie było nawet bananów ani pomarańczy. Nie wspominając o pomarańczach - nawet kiełbasa ciągle znikała i była wyrzucana. Za Jelcyna, zwłaszcza na samym początku jego rządów, panowała hiperinflacja, ale potem dosłownie wszystko pojawiło się na półkach. I braki i kolejki, które przerażały za Gorbaczowa, zniknęły! A teraz ceny się ustabilizowały!
  Margarita zauważyła:
  - Jelcyn przegrał wojnę w Czeczenii w hańbie!
  Jurij wyraził sprzeciw:
  "Nie do końca. Armia rosyjska nie została rozgromiona. Jelcyn zakończył ją w półtora roku, ponosząc jedynie umiarkowane straty. Oczywiście, lepiej byłoby nie toczyć tej wojny. Jelcyn nie był najlepszym władcą Rosji, ale pod jego rządami otworzyło się wiele możliwości i wyłoniła się klasa właścicieli ziemskich!"
  Dziewczyna skinęła głową na znak zgody:
  - Tak, rzeczywiście! I całkiem nieźle mi szło za Jelcyna... Jest tylko jedna rzecz, która mnie przeraża: elitarne prostytutki są popularne, kiedy są młode, ale co się dzieje później?
  Pietuchow roześmiał się i zauważył:
  Mieliśmy przypadek, w którym prostytutka miała dziewięćdziesiąt cztery lata i nadal była na liście! Więc nie martw się, możesz być na scenie prostytucji przez wiele lat, praktycznie do końca życia!
  Margarita roześmiała się i odpowiedziała:
  - Wspaniale! Chociaż i tak lepiej byłoby się ustatkować i wyjść za mąż za miliardera!
  Pułkownik uśmiechnął się i zauważył:
  - Czy to się opłaca? Myślisz, że to taka wielka radość być żoną bogacza?
  Dziewczyna zauważyła:
  - O wiele większą radość sprawia bycie wdową po bogatym człowieku!
  Sekretarz zauważył:
  - Typowa logika współczesnej dziewczyny! Nocna wróżka pragnie i wolności, i miliardów!
  Petukhov zauważył:
  - Kobiety mają w niektórych dziedzinach więcej możliwości niż mężczyźni! A konkretnie, jeśli chodzi o możliwość zdobycia darmowych rzeczy!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Jasne! Szczególnie dobrze być dziwką. Gorzej być porządną kobietą! Ale jeśli mężczyzna jest kobieciarzem, ryzykuje, że zmarnuje cały swój majątek na płeć piękną. A my z kolei zarabiamy na miłości i rozpuście!
  Pułkownik uśmiechnął się:
  - Tak, to cudowne! Chociaż zarabianie na miłości jest wulgarne!
  Blondynka mruknęła:
  - Ależ to praktyczne!
  Pietuchow postanowił zmienić temat rozmowy:
  - Czy grasz w szachy?
  Margarita odpowiedziała:
  - Dość rzadko. Z jednym klientem tak się uwiodłem, że nawet z nim nie spałem, mimo że zapłacił mi całą kwotę. Poza tym wygrałem trochę pieniędzy, grając z nim.
  Pułkownik zachichotał, a sekretarka sięgnęła do szafki i wyciągnęła szachownicę. Dziewczyna potarła jedną ze swoich zgrabnych, bosych stóp o drugą. Uznała to za zabawne i irytujące.
  Pietuchow powiedział z uśmiechem:
  - Proponuję, żebyś zagrał na biało. Wolisz z zegarkiem czy bez?
  Margarita odpowiedziała:
  - Da się i bez zegarka... Chociaż w takim przypadku gra mogłaby się dłużyć!
  Sekretarz zasugerował:
  - Zamiast tego zagrajmy w blitz. Pułkowniku, masz całą armię kryminalnych klientów!
  Pietuchow zgodził się:
  - Tak, blitz byłby lepszy!
  Margarita skinęła głową:
  - W takim razie życzę udanego polowania!
  Sekretarz przyniósł zegar i ustawił pięć minut na partię. To było interesujące. Margarita miała pewne pojęcie o teorii debiutów.
  I przesunęła piona hetmańskiego. Pietuchow odpowiedział skoczkiem królewskim. Rozpętała się obrona dynastyczna. Nocna Wróżka wybrała wariant Saemischa. I rozpoczął się atak - białe zaatakowały na skrzydle królewskim, a czarne asymetrycznie na skrzydle hetmańskim. I rozpoczęła się bitwa na pełną skalę. Gra toczyła się w trybie błyskawicznym. I trzeba było szybko naciskać guziki. I tak Margarita ruszyła do ataku. I poświęciła kilka figur. I zamatowała czarnego króla.
  Pułkownik był zaskoczony i zauważył:
  - Jesteś dobry! I nie tylko w łóżku, ale i w szachach!
  Margarita uśmiechnęła się i zaproponowała:
  - Zagrajmy jeszcze raz. Ale jeśli przegrasz, wyliżesz mi cipkę językiem!
  Jurij zmarszczył brwi:
  - Lizanie nocnej wróżki, miejsca, które ruchały setki facetów? Za kogo mnie masz?
  Dziewczynka zachichotała i odpowiedziała:
  - No to niech będzie sto dolarów! To lepsze niż tak po prostu!
  Petukhov zauważył:
  - Twoja pochwa była wielokrotnie obmacywana przez strażnika w gumowych rękawiczkach. Jest mało prawdopodobne, żebyś miała w pochwie kawałek papieru.
  Margarita odpowiedziała:
  "Mam jeszcze kilka mieszkań w Moskwie zarejestrowanych na mojego brata. A on zapłaci jeszcze więcej!"
  Jurij zauważył:
  "Twój brat ma dopiero trzynaście lat, nie ma prawa! A ja nie potrzebuję dolarów od prostytutki! Jeśli wygrasz, chcesz, żebym ci zrobił laskę i wsadził do celi z ładną partnerką i telewizorem za darmo?"
  Dziewczyna tupnęła bosą stopą i swym wdzięcznym krokiem powiedziała:
  - W porządku! Chociaż nie miałbym nic przeciwko posmakowaniu męskości pułkownika. Loda mnie nie przeraża, tylko podnieca!
  Pietuchow roześmiał się i odpowiedział:
  - Rozumiem! Ale osobiście, ja, pułkownik, czuję się trochę nieswojo z prostytutką. Chociaż jesteś taka piękna, że... aż mi się w głowie kręci, gdy patrzę na twoją anielską twarz i złote włosy!
  Margarita zachichotała i odpowiedziała:
  - Dobra, zagrajmy! Tym razem jestem czarny!
  Jurij skinął głową:
  - No to zaczynamy!
  Partia rozpoczęła się od E2-E4, a Margarita odpowiedziała C7-C5, grając obronę sycylijską. Pojawia się tu asymetryczna i bardzo bogata gra kombinacyjna. Poruszała się szybko. To był blitz, a ona najwyraźniej kalkulowała linie szybciej niż Petukhov. Tym razem biały król Petukhova został mocno zaatakowany. Jurij, próbując uniknąć mata, po prostu zabrakło mu czasu i chorągiewka opadła.
  Margarita śpiewała:
  Jeśli mnie wykończy przekleństwami,
  Złapię go za biodro!
  Albo ruch rycerski na głowie!
  Pułkownik zauważył:
  - Grasz naprawdę dobrze! Może spróbujemy tenisa?
  Dziewczyna prostytutka skinęła głową:
  - To dobry pomysł! Możemy rozprostować nogi! Tenis jest super!
  Jurij skinął głową:
  - Nalej nam cappuccino!
  Margarita odpowiedziała z uśmiechem:
  - Cappuccino też jest możliwe!
  Sekretarka wyjęła kawę z mikrofalówki. I z piernikami...
  Petukhov zauważył:
  - Nie kupione w sklepie, moja żona zrobiła je sama!
  Dziewczyna prostytutka pisnęła:
  - O, więc jesteś żonaty? I chcesz iść ze mną!
  Jurij powiedział z westchnieniem:
  Moja wyobraźnia była zdumiona,
  Twój obraz błysnął niczym ogon komety...
  Przebiłeś mnie jak błyskawica,
  Z jego nieziemskim pięknem!
  
  Jesteś tak piękna, że jesteś do tego zdolna,
  Aby podbić głębiny nieba...
  Z Tobą mogę oddychać swobodnie, łatwo,
  Możesz zaćmić letnie słońce!
  Margarita oblizała wargi i odpowiedziała:
  "Zaczął mówić wierszem, więc naprawdę jest zakochany! Ale wątpię, żebym sam zakochał się w policjancie!"
  Pietuchow odpowiedział:
  - Nie jestem zwykłym policjantem... Moje serce jest otwarte na miłość!
  Dziewczyna prostytutka wzięła ją i zaśpiewała:
  Wiem kochanie, że bez Ciebie będzie mi źle,
  I nikt nie ukoi mojego cierpienia...
  Ale uwierz mi, nigdy nie byłem dzieckiem występku,
  On nie będzie kochał niepokalanego stworzenia!
  I obnażyła jeszcze więcej swoich muskularnych, opalonych nóg. A Pietuchow nie mógł się powstrzymać. Uklęknął, podpełzł do niej i zaczął całować jej bose, zakurzone podeszwy. Margarita nawet zamruczała z przyjemności. Co ona czuła.
  A pułkownik nadal obsypywał jej stopy i gołe nogi pocałunkami, coraz bardziej podniecony. Margarita zaświergotała:
  - Całuj mnie wszędzie, mam już osiemnaście lat!
  Jurij uniósł się nieco wyżej. Prostytutka nie miała na sobie bielizny pod więzienną spódnicą. Mężczyzna, kompletnie zagubiony, wsunął usta w jej pochwę, rozłożył nogi i zaczął bez opamiętania poruszać językiem. Był tak pijany, że kręciło mu się w głowie, a serce waliło. Język pułkownika penetrował jej najczulsze miejsca. Margarita jęczała z rozkoszy, drżąc w orgazmie. I czuła się tak dobrze.
  Jurij pracował i był w stanie szaleństwa. Jego sekretarka, obserwując to, wyciągnęła z szuflady wibrator i wbiła go sobie. Ona również jęczała z wściekłości i radości. Jakie to przyjemne, jakie piękne i jakie kochające.
  Pietuchow zdjął spodnie i, podskakując, wziął Margaritę. Splotli się jak para węży, obejmując się mocniej niż dwoje przyjaciół, i to było cudowne i przyjemne, jak powrót do orgazmu!
  W końcu osiągnęli szczyt. Margarita wybuchnęła płaczem, mocno doszła i zwiotczała. Ale Pietuchow nadal ją agresywnie walił. Mokre łono Wenus napęczniało krwią, a prostytutka ponownie jęknęła w gwałtownym orgazmie. Był on tak potężny, że Margarita ryczała jak bawół w rzeźni.
  Na szczęście gabinet śledczego był dźwiękoszczelny. Sekretarka również miała drgawki orgazmu, używając wibratora. Jakież to było cudowne i niesamowite. Jurij gwałtownie doszedł, wystrzeliwując spermę. Margarita pochyliła się, nadstawiła usta i łapczywie połknęła. I to jej się podobało, była tak zadowolona i usatysfakcjonowana. Uwielbiała pić spermę; im młodszy był Pietuchow, tym smaczniejsze i świeższe było jego nasienie. Jakież to było przyjemne.
  Margarita oblizała wargi i przełknęła ślinę. Jurij znów zaczął ją walić; był podniecony. Prostytutka zadrżała, a tak jej się to podobało! I jakie to cudowne mieć takiego mężczyznę przy sobie. Jakie piękne.
  Pietuchow nadal obsypywał pocałunkami jej szkarłatne piersi. A piersi Margarity nabrzmiały, stały się jędrne i bardzo piękne.
  To było gody i dzika namiętność.
  Tymczasem trzech mężczyzn śledziło te czynności i intensywny seks przez ukrytą kamerę. Zaczęli się masturbować. Była z nimi kobieta, która włożyła palce do pochwy i energicznie nimi poruszała. Jęknęła.
  To była orgia...
  Behemoth także przyjrzał się temu i zauważył:
  - Przez tysiąclecia widziałem najróżniejsze rzeczy. Ale ta Margarita jest po prostu zachwycająca!
  Gella zauważyła z uśmiechem:
  - Markiz de Sade byłby zachwycony, mając taką postać! To po prostu rozkosz rozpusty!
  Fagot zauważył:
  "Ale żeby zapobiec końcowi świata, musi kochać nie ciałem, a sercem! I potrzebuje pana, nie gliny!"
  Azazello warknął:
  - Może jednak podpalimy Butyrkę? Mam nadzieję, że starczy nam siły rażenia!
  Abaddon skinął głową z uśmiechem:
  - Już od dłuższego czasu swędzą mnie ręce!
  Bogini Kali zauważyła:
  - Może sprowadzimy zarazę? Wtedy całe miasto będzie pokryte trupami!
  Hipopotam zaprotestował:
  - Cierpliwości! Mamy jeszcze czas przed rokiem 2000, kiedy Jezus może przyjść! Coś wymyślimy!
  Gella zauważyła:
  - A jej sutki są jak rubiny! Ty, na przykład, chciałbyś coś takiego!
  Callie odpowiedziała:
  - Moje sutki też są jak rubiny! A moim zdaniem Królowa Margot jest za blada!
  Hipopotam uśmiechnął się i zauważył:
  - Jest dość opalona, nie powiedziałbym, że blada. Taka jasna czekolada!
  Gella uśmiechnęła się i zaśpiewała:
  Jest czekoladowy zajączek,
  To łagodny drań...
  On jest w stu procentach słodki,
  Jak dłuto dzięcioła!
  Bogini Calli zauważyła:
  - Może też powinniśmy się kochać! Płonę z podniecenia między nogami!
  Azazello skinął głową:
  "No to zróbmy to! Z wielką przyjemnością! I zawołamy też dziewczyny!" Rozległ się hałas i piękne, nagie dziewczyny zaczęły wyskakiwać z ziemi, dosłownie eksplodując zmysłowym rozpustem.
  ROZDZIAŁ NR 17.
  Co wydarzyło się później? Anastasia Vedmakova również miała wizje z równoległych wszechświatów. I skomponowała coś niezwykle urzekającego.
  Wojna z Chinami trwa. Wojska Mao, w szczególności, próbują okrążyć Ałma-Atę. Są liczne. Ale napotykają na opór oddziałów dzieci.
  W szczególności, tutaj jest Timur i jego zespół. Młodzi wojownicy strzelają z karabinów maszynowych do nacierającej chińskiej piechoty. To brutalne ataki. Dzieci muszą strzelać tak często, jak to możliwe. Karabiny maszynowe również są w akcji. To prawdziwa masakra. A kiedy chińskie hordy się zbliżają, zostają wysadzone w powietrze przez pola minowe. To jest ten rodzaj niesamowitej walki, która się tam toczy.
  Używane miny są lekkie, przeciwpiechotne. Setki Chińczyków giną od nich. Ale oni wciąż się czołgają. I po raz kolejny pionierzy rozwalają ich z wielką furią i precyzją. To naprawdę zabójcze.
  Karabiny maszynowe chłopców strzelają automatycznie. I wszyscy kosą nacierające kolumny. Robią to z wielkim entuzjazmem.
  Timur, chłopiec wyglądający na trzynastolatka, rzuca granat bosą stopą, rozdziera Chińczyków i krzyczy:
  - Chwała ZSRR!
  Chłopiec Sieriożka potwierdza:
  - Chwała bohaterom-pionierom!
  Dziewczyna Katya, strzelając, i to całkiem trafnie, potwierdza:
  - Jezus i Łada są za nami!
  Dziewczyna Anka dodaje, rzucając bosą stopą w Chińczyka torbą:
  - Breżniew - oto kim się dzisiaj staliśmy!
  Tak działa dziecięcy zespół. I słychać terkot karabinów maszynowych. I szeregi chińskich żołnierzy padają jeden po drugim.
  W tym samym czasie moździerze ostrzeliwują wojska Imperium Niebiańskiego. I robią to z precyzją. Niszczą wroga. Używana jest również amunicja kasetowa. Jest dość skuteczna przeciwko Chińczykom. Więc zabijanie stało się krwawe.
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa rozpoczęli atak na wojska Imperium Niebiańskiego z powietrza, korzystając z samolotu. Lecieli małym statkiem powietrznym o kształcie dysku, który dzięki przepływowi laminarnemu był praktycznie nieprzenikalny dla broni ręcznej.
  A dzieci zrzucały z niego maleńkie igiełki z silną trucizną. Nadlatywały w chmurze i rozbijały masy chińskiej piechoty. Tak marnować ludzki potencjał? Tylko Imperium Niebiańskie jest do tego zdolne.
  I dochodzi do niewyobrażalnej masakry. A Chińczycy wciąż pędzą do walki.
  Oleg zauważył, naciskając przyciski joysticka bosą, dziecięcą stopą i wypuszczając chmurę ultracienkich, trujących igieł:
  - Naprawdę możemy powiedzieć, że staliśmy się fajniejsi od wszystkich innych!
  Również Małgorzata, naciskając przyciski palcami bosych, dziecięcych stóp, zauważyła:
  - Jeszcze za wcześnie, żeby spocząć na laurach!
  Dzieci rzeczywiście brały udział w sprzątaniu. Tak wielu Chińczyków umierało. Mao postanowił zignorować straty: kobiety będą rodzić więcej. Wysłał więc dużą liczbę piechoty. Ale miał niewiele sprzętu. Poza tym, co, oczywiście, sprzedawały mu Stany Zjednoczone. I tutaj, oczywiście, szanse nie były po stronie Chin.
  Natasza też walczy. Strzela z karabinu maszynowego Dragon do Chińczyków. A żółci żołnierze o skośnych oczach padają jak stos drewna na opał.
  Dziewczyna, bosymi stopami, ciska potężnym ładunkiem wybuchowym z pyłu węglowego. I nagle wybucha. Chińskie myśliwce rozlatują się we wszystkich kierunkach.
  Zoya jest również bardzo celną strzelczynią, a każdy strzał kogoś powala. Jest przepiękną dziewczyną - blondynką o miodowym kolorze. Celuje z niezwykłą precyzją, trafiając z niesamowitą celnością.
  Dziewczyna wzięła ją i zaśpiewała:
  I bitwa trwa dalej,
  W Chinach szaleje ogień...
  A Breżniew jest taki młody,
  Zadaje śmiertelny cios!
  A bosym, okrągłym, różowym obcasem dziewczyna rzuciła groch zagłady. I przeleciał, i jak celnie trafił. Rozproszył skośnookich żołnierzy na wszystkie strony. A Chińczycy stracili ręce i nogi. Oto co dostali maoiści.
  Augustyna również pisała do maoistów, oddawała celne strzały i gwizdała:
  Hymn Ojczyzny jest w moim sercu,
  Zmiażdżymy Chińczyków w wielkim stylu...
  Towarzyszu Stalinie, uwierz mi, moja rodzino,
  A dziewczyna miażdży wszystkich jak słoń!
  I rzuciła też gołą stopą niszczycielski dar zniszczenia. I Chińczycy zostali rozerwani na strzępy.
  Swietłana również strzelała bezlitośnie, miażdżąc wszystkich. Strzelała też do Chińczyków sprytnym urządzeniem.
  Wojowniczka krzyknęła, kręcąc swymi bujnymi biodrami:
  - Chwała komunizmowi i ZSRR!
  A bosa, piękna, bardzo uwodzicielska stopa chwyciła i rzuciła groszek ze śmiercionośną siłą.
  Te dziewczyny są po prostu super.
  Anastasia Vedmakova atakuje cele naziemne ze swoich samolotów szturmowych. Atakuje również Chińczyków pociskami, w tym amunicją kasetową, aby dodatkowo zniszczyć piechotę.
  Wojownik śpiewa:
  Rosja kontra Mao,
  Oto nasza sytuacja...
  Musimy walczyć dzielnie,
  I będą efekty!
  I wieczna wiedźma wystrzeliła kolejny pocisk. Cóż to była za walka.
  Chińczycy zaatakowali masowo. Budowali też czołgi z drewna i ceramiki - a raczej z glinianych modeli. Niektóre z nich były napędzane rowerami. I potrafiły wzbudzać strach.
  Piechota nacierała jak lawina. I ginęła w ogromnych ilościach.
  Akulina Orłowa również atakowała cele naziemne - chińskie siły powietrzne są słabe. Ale ich siła tkwi w populacji i ludzkim ciele. Jest ich tak dużo, że straty nie mają znaczenia. W niektórych grach komputerowych, takich jak "Kozacy", piechotę można wystawić tak szybko i rzucić na pozycje, że dosłownie dziesiątki tysięcy z nich giną. W takie gry grają ludzie. Ale żołnierze żyją. I jakoś nieprzyjemnie jest zabijać Chińczyków, którzy do niedawna byli komunistami. Ambicje Mao doprowadziły jednak do wielkiej wojny. Jest tu pewna specyfika. Hitler rozpoczął II wojnę światową w wieku pięćdziesięciu lat i z jakiegoś powodu bardzo się spieszył. Jednak, jeśli się nad tym zastanowić, miał swoje powody, żeby się tak spieszyć.
  Przecież nie tylko nazistowskie Niemcy rosły w siłę; ich wrogowie również zwiększali swój potencjał. I nie tylko ZSRR, który marzył o błogosławieństwie świata stworzeniem zjednoczonego imperium komunistycznego, ale także Francja, która budowała nowe czołgi i okręty, podobnie jak Wielka Brytania i Polska. Nic nie przychodzi łatwo. I Suworow-Rezun, pisząc swoją tetralogię "Lodołamacz", słusznie zauważył: owszem, armia radziecka się przezbrajała, ale we współczesnym świecie armie stale się przezbrajają. A jeśli armia radziecka się przezbrajała, to i niemiecka. Chociaż Suworow-Rezun kłamał w niektórych kwestiach, a może po prostu był niedoinformowany. Ciężkie czołgi dla nazistowskich Niemiec były również opracowywane w ZSRR przed wojną. Niektóre ważyły nawet sześćdziesiąt pięć ton. Powstał również prototyp Tygrysa z armatą kalibru 88 mm, aczkolwiek z cieńszym pancerzem niż ta pięćdziesięciomilimetrowa, która weszła do produkcji.
  W każdym razie, gdyby ZSRR zwlekał w 1941 roku i postanowił lepiej się przygotować, dokupiłby nowocześniejsze czołgi i samoloty, ale jednocześnie III Rzesza również by się wzmocniła. Co więcej, naziści mogliby zdobyć Egipt i Gibraltar, przejąć kontrolę nad zasobami Afryki i Bliskiego Wschodu oraz utworzyć nowe dywizje z Arabów. Desant na Wielką Brytanię był również całkowicie możliwy, a wówczas jej zasoby zasiliłyby Trzecią Rzeszę.
  Ale teraz ZSRR jest w stanie wojny z krajem o ogromnej populacji. I spróbuj sobie z tym poradzić. Obrona generalnie się sprawdza, choć Chińczycy wciąż tu i ówdzie przebijają się. W przeciwieństwie do II wojny światowej, bardziej praktyczne jest wyposażenie czołgów w karabiny maszynowe niż armaty. A jeśli już, to powinny to być pociski odłamkowo-burzące. I granaty, najlepiej o dużym rozrzucie i dużej gęstości rażenia.
  Trwa bitwa z piechotą wroga. Strzelają karabiny maszynowe...
  Akulina Orłowa zrzuciła bombę kulową. Pokrywa ona szeroki obszar piechoty. To skuteczna broń, że tak powiem. Walki eskalują. Chińczycy nie oszczędzają życia swoich ludzi. Co więcej, wojska muszą zostać przerzucone z europejskiej części ZSRR. A to utrudnia komunikację. Chińska piechota ma przewagę liczebną, choć nie jest zbyt dobrze uzbrojona. Wielu ma nawet karabiny skałkowe lub domowej roboty strzelby. Niektóre chińskie jednostki są uzbrojone we włócznie i kosy - brakowało im broni palnej. Ale jest ich tak dużo.
  Akulina Orlova zauważyła:
  - To jakiś piekielny pasztet mięsny! Wszyscy nadchodzą i nadchodzą!
  Anastasia Vedmakova skinęła głową:
  - Tak, racja! Taki jest diaboliczny plan wroga! Ale cóż poradzić! Jak powiedział Aleksander Suworow, Rosja nie jest gotowa na żadną wojnę.
  Margarita Magnitnaya, inna wspaniała, bardzo piękna pilotka w kostiumie kąpielowym i boso, zauważyła:
  - Bardzo mi szkoda Chińczyków - walczą o sprawę, która jest im zupełnie niepotrzebna!
  Akulina wyraziła sprzeciw:
  - Niezupełnie. Ludność Chin jest duża i szybko rośnie, ale żyznej ziemi nie ma aż tak dużo. Są góry i pustynie. Oczywiście Mao pragnie zarówno przestrzeni życiowej i zasobów Syberii, jak i chwały wielkiego zdobywcy!
  Anastazja zachichotała i zauważyła:
  "Tak, w wieku siedemdziesięciu pięciu lat nadszedł czas, by rozpocząć wielką wojnę i dokonać podbojów. By spróbować prześcignąć Czyngis-chana, w wieku, gdy Czyngis-chan już nie żyje!"
  Margarita zrzuciła kolejną bombę, tym razem z igłami, i zauważyła:
  "A Stalin nie dożył wieku Mao. Co za niesprawiedliwość. A teraz ten starzec rozpętał wojnę porównywalną do II wojny światowej".
  Akulina Orlova zauważyła:
  - A na razie w wersji bezatomowej! Jak jednak wiemy, ZSRR zobowiązał się nigdy nie użyć broni jądrowej jako pierwszy!
  Anastazja, wystrzeliwując pocisk za pomocą amunicji kasetowej, zanotowała:
  "Użycie broni jądrowej przeciwko Chinom byłoby jak prześcignięcie Hitlera. A oni mają własne głowice! Mogliby nawet odpowiedzieć!"
  Dziewczyny zostawiły po sobie liczne ciała Chińczyków. Nie oznacza to jednak, że armia radziecka nie poniosła strat. Były też ofiary, zwłaszcza w walce wręcz. Wielu Chińczyków biegle władało kung-fu, co stwarzało problemy. Aby uniknąć dużych strat i okrążenia, armia Breżniewa wycofała się w sposób uporządkowany.
  Mao nieustannie popychał swoich żołnierzy do krwawych ataków. Starał się rozciągnąć linię frontu tak bardzo, jak to możliwe. Chińskie wojska zaatakowały Ałma-Atę w Kazachstanie i Kirgistanie, a także mocno nacierały w Mongolii, zdobywając już większość jej terytorium. W miarę postępów było to zauważalne. Mieli ogromną przewagę w ludziach.
  Radziecka Armia Czerwona próbowała temu przeciwdziałać, wykorzystując przewagę technologiczną. W szczególności lotnictwo Breżniewa cieszyło się miażdżącą przewagą. Potrzebne były nowe typy bomb o szerokim zasięgu, aby zmaksymalizować penetrację piechoty.
  I pociski z najnowszą amunicją kasetową. Dziewczyny Veroniki i Victorii ostrzelały Chińczyków systemem rakietowym Uragan. I to całkiem mocno. A wojska Imperium Niebiańskiego dostały solidne lanie.
  Weronika, klaszcząc w bose stopy, zauważyła:
  Nasze gwiazdy są skierowane ku komunizmowi,
  Otwórz drogę,
  Służymy Ojczyźnie wiernie,
  Nie odwracaj się!
  Wiktoria zauważyła:
  - Tak właśnie uderzy we wroga!
  I znów trafili z najnowszej wyrzutni rakietowej - "Huragana"!
  A chińscy żołnierze rozbłysnęli niczym ozdoby na choince.
  Elena i jej załoga walczą w czołgu T-11. Dziewczyny w pojeździe mają na sobie jedynie bikini i naciskają przyciski bosymi stopami.
  I strzelają potężnym i śmiercionośnym ogniem, dosłownie miażdżąc wroga. I wielu żołnierzy Imperium Niebiańskiego ginie.
  Elizabeth wystrzeliła pocisk odłamkowo-burzący. Odcięte chińskie ręce i nogi latały wszędzie.
  Wojownik śpiewał:
  Jestem najsilniejszy na świecie,
  Wymoczmy Chińczyka w toalecie...
  Ojczyzna nie wierzy łzom,
  A Mao dostanie porządnego kopa w mózg!
  I nacisnęła guziki bosymi palcami. I pocisk z ładunkiem odłamkowym wyleciał z ogromną siłą. A potem dziewczyny oddały strzały z karabinów maszynowych.
  Jekaterina zaświergotała:
  I sadzę aluminiowe ogórki,
  Na plandekowym polu!
  I naciska dźwignię swoim szkarłatnym sutkiem. Taka właśnie jest dziewczyna.
  A Eufrozyna również weźmie i wyśle podmuch śmiercionośnej siły. I uderzy Chińczyków tak mocno, że uciekną prosto do innego świata. Ciała się rozpadną, ale dusze wzniosą się w górę.
  Tak właśnie działa czołg T-11. Jest uzbrojony w potężne działo kal. 130 mm. Jednak ze względu na specyfikę wojny, opracowywana jest modyfikacja z wyrzutnią rakiet z pociskami odłamkowymi, aby lepiej celować w piechotę.
  A dziewczyny to wykorzystają. ZSRR epoki Breżniewa, jak to mówią, pręży wszystkie siły, próbując zmiażdżyć hordę.
  Stany Zjednoczone są bardzo zadowolone, że dwa kraje rządzone przez komunistów toczą ze sobą walkę. Konkretnie, dostarczają Chinom na kredyt czołgi M-60 i przestarzałe czołgi Petton, więc mają czym walczyć z ZSRR.
  Oczywiście, są samoloty, ale są też przestarzałe. Dlatego czasami potrzebna jest broń przeciwpancerna. Ale ZSRR opracował pojazdy z nawet dziesięcioma karabinami maszynowymi. I strzelają tak celnie, że sieką piechotę.
  Elżbieta strzela z karabinów maszynowych i wycina tonę Chińczyków, cały czas śpiewając:
  Mao jest silny,
  Nic nie dostaniesz...
  Milczysz...
  Przecież jestem nietoperzem!
  Po czym dziewczyna po prostu wybucha śmiechem. Te kobiety są takie fajne.
  Radziecki czołg jedzie, miażdżąc Chińczyków gąsienicami. Ma najnowocześniejszy silnik turbiny gazowej o mocy 1500 koni mechanicznych, a ważąca sześćdziesiąt trzy tony maszyna dosłownie lata. I miażdży wszystkich wojowników Niebiańskiego Imperium tak mocno, że nie sposób tego opisać słowami ani opisać.
  Ekipa wschodnioniemieckich dziewcząt również działa przeciwko Chińczykom. Czołg Leopard jest w akcji, miażdżąc armię Mao. Jego działo kal. 120 mm strzela pociskami odłamkowo-burzącymi. Dziewczyny są zachwycone.
  Gerda naciska guziki bosymi palcami u stóp i piszczy:
  Moja ojczyzna jest dumna i słodka,
  Moja ojczyzna - spalimy nas wszystkich do gołej ziemi!
  Jakąż to była wspaniała dziewczyna, biała z lekkim niebieskim odcieniem.
  Charlotte natomiast ma ognistą rudość. I również strzela pociskami do Chińczyków. Wojownicy, nie trzeba dodawać, to płótna bitewne. A ona potrafi pokazać coś, co jest zdumiewające.
  Tak właśnie uderza żołnierzy Mao. I miażdży ich bez żadnych ceregieli.
  W tym samym czasie dziewczyna śpiewa:
  Chwała komunizmowi, chwała,
  Czołgi pędzą naprzód...
  Podziały w czerwonych koszulkach,
  Pozdrowienia dla narodu rosyjskiego!
  Christina rozwala Chińczyków karabinem maszynowym. I nokautuje ich z absolutną siłą. To taka urocza dziewczyna. A jej włosy są tak złote i lśniące, że nie sposób ich opisać słowami, nie da się ich opisać, są mieszanką czerwieni i żółci.
  Z wielką energią uderza Chińczyka i śpiewa:
  Breżniew to chwała wojskowa,
  Breżniew, ucieczka naszej młodości...
  Walcząc i zwyciężając pieśnią,
  Nasi ludzie idą za Breżniewem!
  Walcząc i zwyciężając pieśnią,
  Nasi ludzie idą za Breżniewem!
  Magda to prześliczna dziewczyna - miodowoblond kobieta, pilotująca Leoparda i miażdżąca chińskiego żołnierza jego gąsienicami. Jest po prostu prześliczna. Można by nawet powiedzieć, że to superpiękność. I daje się we znaki Chińczykom.
  Oto ona, dziewczyna z wyższych sfer.
  I oczywiście, dlaczego nie miałaby śpiewać:
  Krąg słoneczny,
  Niebo wokół...
  To jest rysunek dziewczynki!
  Hitler kaput,
  On nie jest fajny,
  A kobiecy głos dźwięczy!
  I tak czterech niemieckich wojowników po prostu poszło i pokazało wszystko. I zaczęło miażdżyć Chińczyków z coraz większym entuzjazmem. Nie tylko dziewczyny - to były prawdziwe Terminatory.
  Alicja i Angelica strzelają do Chińczyków z karabinów snajperskich. Ulepszyły nawet swoją broń, zwiększając jej szybkość. Muszą zabijać wrogów w dużych ilościach. Dlatego rzuciły się na wojowników Niebiańskiego Imperium.
  I oczywiście nie zapomnieli zaśpiewać:
  Niech zawsze będzie słońce,
  Niech zawsze będzie niebo...
  Niech zawsze będzie matka,
  Niech zawsze będę ja!
  I tak piękności oszalały, po prostu wspaniałe. A ich strzały są tak celne i szybkie. Nie ma czasu nawet liczyć ofiar; zabijają setki Chińczyków dziennie. I wciąż napierają jak ropucha na wijącym się stołku.
  Alicja rzuciła wybuchowy groszek bosymi palcami u stóp i zaćwierkała:
  A dziewczyna ma majtki,
  Ona zjada arkusze brązu!
  Angelica roześmiała się i odpowiedziała:
  Muszę znaleźć mężczyznę,
  Żeby komuś dokopać w ramach żartu...
  Jeździłbym na nim,
  Naprawdę podkręciłbym temperaturę!
  I obie dziewczyny - blondynka i ruda - uderzyły się wzajemnie bosymi stopami, tak mocno, że posypały się iskry.
  Angelica rzuciła granat odłamkowy bosą, muskularną stopą - potężną i śmiercionośną broń. I rozrzuciła go jak rój Chińczyków. To dopiero rudowłosa wojowniczka. I jak cudownie się czuje.
  Obie dziewczyny strzelają jak szalone, a ich bose, pełne gracji stopy rzucają dary zagłady.
  Cóż, wojna to wojna...
  Oto dwaj jedenastoletni chłopcy w czerwonych krawatach, Pietka i Sieriożka, zrzucający granaty odłamkowe na Chińczyków za pomocą latawca.
  I niszczą wojowników Imperium Niebiańskiego.
  Petka śpiewała:
  A w górskiej ciszy i gwiaździstych szczytach,
  W morskiej fali i wściekłym ogniu!
  I w ogniu wściekłym, wściekłym!
  A Sieriożka z entuzjazmem podchwyciła:
  - Nie będzie miejsca dla Mao na Ziemi!
  Obaj chłopcy tupali bosymi nogami i krzyczeli:
  - Za Ojczyznę! Za Breżniewa!
  A dzieci walczą bardzo dzielnie. Ich bose stopy uderzają w trawę.
  I wykazują się pomysłowością. Na przykład Lara używa procy. I tak właśnie nokautuje tych maoistów.
  Chociaż Chinami rzekomo rządzą komuniści, los klasy robotniczej jest tragiczny. Nie ma żadnych praw - panuje totalitarna dyktatura.
  I tak Chińczycy pojmali chłopca Waskę. I przesłuchali go. Zakuli bose stopy dziecka w dyby i zaczęli bić go bambusowymi kijami po bosych, okrągłych piętach.
  Vaska krzyknął, bolało go, a podeszwy jego stóp spuchły i zsiniały. Wtedy chińscy kaci przynieśli im pochodnię. Płomień drapieżnie lizał piętę dziecka, pobitą kijami.
  Taki los czekał młodych leninistów, którzy dostali się do niewoli.
  A radzieckie dziewczyny walczyły dalej. Nicoletta, na przykład, również oddała serię z szybkostrzelnego karabinu maszynowego. A potem, bosą, wyrzeźbioną stopą, rzuciła granat.
  Po czym wzięła i zaśpiewała:
  Girlandy lśnią w czarnym jak smoła eterze,
  Swaróg wyciągnął nad nami swój ostry miecz...
  Za nami jest nasza Ojczyzna, Święta Ruś,
  Wszechmogący cofnął czas wojny!
  Tak walczyła ta dziewczyna. To prawdziwa wojowniczka. I pokazuje swoje wyjątkowe umiejętności.
  Nicoletta zachichotała i znów rzuciła groszek zagłady bosymi palcami. I znów Chińczycy rozpierzchli się na wszystkie strony, niczym rozbryzgi wody.
  Tamara też rzuciła w Chińczyków czymś z moździerza. I to miało naprawdę niszczycielski skutek. Grzmot był druzgocący. Dziewczyna tupnęła bosymi, wyrzeźbionymi stopami i zaćwierkała:
  Nasza siła jest wielka
  Obcięli koguta!
  Tamara to wspaniała wojowniczka. A Alexandra, która jest również niesamowicie twarda, demonstruje swój niszczycielski i wyjątkowy wpływ na armię Imperium Niebiańskiego. Ta dziewczyna daje znakomity występ.
  A ta dziewczyna jest naturalną blondynką. I przepiękną. Ma w sobie mnóstwo uroku i charyzmy.
  Dziewczyna Alla również walczy zaciekle. Trafia Chińczyków i specjalną mechaniczną katapultę. I nokautuje ich w ogromnych ilościach. To dziewczyna - powiedzmy, że najfajniejsza. I jest niezwykle celnym strzelcem.
  Dziewczyna, oczywiście, ma na sobie tylko bikini - taka olśniewająca. A jej nogi są nagie i pełne gracji.
  Co za piękność! Te dziewczyny są postrachem wszystkich armii świata. Nie dziewczyny, a superkobiety. I bosymi palcami u stóp rzucają bumerangami, które odcinają głowy chińskim żołnierzom.
  Oto jak dochodzi do masakry.
  Viola atakuje również Chińczyków potężnym miotaczem ognia. I pali ich żywcem. To prawda, i powiedzmy sobie szczerze, że jest to dość bolesne.
  Inna dziewczyna, Oksana, również włada potężną bronią i strzela do chińskich żołnierzy. Jej bose, wyrzeźbione stopy opierają się o siebie. Wojowniczka wyróżnia się urodą i jasnoblond włosami.
  A gdy tylko rzuci granat, odłamki rozlatują się we wszystkich kierunkach, raniąc Chińczyków w dużych ilościach.
  Dziewczyna śpiewała z entuzjazmem:
  Widzisz kolumny zbudowane z książek,
  Bohaterowie wyszli i stali się bohaterami,
  Tylko w walce można znaleźć szczęście,
  A Breżniew prowadzi w bitwie!
  A Breżniew prowadzi w bitwie!
  Alina również walczy z wielkim entuzjazmem. Oddaje celny strzał, a następnie bosymi palcami stóp rzuca ostry dysk. I odcina głowy chińskim żołnierzom. Potem śpiewa:
  Minimalne straty,
  Otwórzmy drzwi do szczęścia...
  Pokonamy Chiny,
  Zbudujmy raj!
  Maria również walczy z wielkim entuzjazmem. I bosymi stopami rzuca sztyletami. I dźga nimi maoistów.
  Wojownik krzyczy:
  - Chwała epoce komunizmu!
  I jak da serię ognia wrogom.
  Anyuta również pokonuje Chińczyków z wielką siłą i entuzjazmem! To dziewczyna o wielkiej urodzie i sile.
  I tak jak się rozchodzą, nigdy się nie łączą. Dzieje się coś niezwykle zabójczego.
  A wojownik śpiewa:
  Niech ZSRR będzie w wiecznej chwale,
  Wielka, bezgraniczna kraina...
  Do mojej kosmicznej mocy,
  Narody świata są przyjazną rodziną!
  A potem bierze go i rzuca granat bosymi palcami stóp, ze śmiercionośną siłą.
  Mirabella też walczy. I pokazuje, jak strzelać bańkami. Są ogniste i niesamowicie płonące. Co za zwrot i zasięg.
  Dziewczyna nawet śpiewa:
  Jestem w bikini D'Artagnanie,
  Zadam taki cios...
  Że uciekniesz natychmiast,
  I naprawdę się powiesisz!
  Ta dziewczyna jest naprawdę niesamowita. I porusza się z szybkością kobry.
  Masza również uderza w chińczyka i śpiewa:
  - Księżycu, księżycu, kwiaty, kwiaty, w imię światła komunizmu - nadziei i marzeń! I marzeń!
  A Olimpiada, bosymi, silnymi stopami, rzuca ciężką beczkę z materiałami wybuchowymi. I wybucha.
  A masa wrogich żołnierzy zostaje wyrzucona wysoko w powietrze.
  ROZDZIAŁ NR 18.
  Jest 1 maja 1969 roku. Chiński napór piechoty nie ustaje. Wojska radzieckie są czasami zmuszane do odwrotu, aby uniknąć okrążenia. Wojna stała się zjawiskiem wyjątkowym. Wojska rozpaczliwie potrzebują min przeciwpiechotnych. A czego jeszcze nie używa się? W tym śrutu. A może karabinów maszynowych z zatrutymi igłami.
  I biją Chińczyków z wielką siłą. I wybijają ich z kolosalną siłą. I masa trupów żołnierzy o wąskich oczach.
  Radzieckie czołgi działają - jest ich mnóstwo. Są uzbrojone w karabiny maszynowe, które strzelają do żołnierzy Niebiańskiego Imperium. I rozwalają masy żołnierzy. A wokół góry chińskich trupów. A potem czołgi z miotaczami ognia, które też podpalają wroga. Tak giną żołnierze Mao.
  Pojawił się pojazd z ogromną piłą zamiast lufy armaty. I jeździł i piłował, tnąc wszystko w zasięgu wzroku. A dokładniej, chińską piechotę. I to też ciekawy pomysł. Ten czołg nazywano czołgiem szermierczym i zajął miejsce obok miotacza ognia. Tak potężna broń. Z którą obdarte oddziały Mao nie miałyby szans.
  Najważniejsze jest to, że ZSRR dysponuje szeroką gamą pojazdów. Czołgi są zdecydowanie dominujące. Są one wywożone z magazynów i transportowane na Syberię. Oczywiście są też transportery opancerzone i bojowe wozy piechoty. I są one wyposażone w dodatkowe karabiny maszynowe.
  Oleg i Margarita, te wieczne dzieci, rozwalali Chińczyków specjalnymi, domowej roboty urządzeniami. Wystrzeliwali śmiercionośne igły z czegoś, co wyglądało jak miniaturowe rakiety Katiusza.
  A każda igła zawiera silną truciznę i leci z prędkością, przebijając kilku chińskich żołnierzy naraz.
  I tak walili, te wieczne dzieci, ze swoich śmiercionośnych urządzeń. Chińczycy próbowali odpowiedzieć, strzelając z dubeltówek i rzadkich amerykańskich karabinów szturmowych.
  A czasami spotykano też kałasznikowy. I z nich też strzelano.
  Jednak młodzi geniusze wsiedli do działa samobieżnego i sterowali instalacją za pomocą joysticków.
  To było najfajniejsze wrażenie na młodych supermenach. Uderzyli w niego z taką energią.
  Oleg zauważył:
  "Jaką potężną broń wymyśliliśmy! I byłoby wspaniale wykorzystać ją w grach komputerowych!"
  Margarita skinęła głową na znak zgody:
  - Jak na grę komputerową, to świetnie! Ale tutaj zabijamy prawdziwych, żywych ludzi!
  Chłopiec naciskał przyciski bosymi palcami u stóp i śpiewał:
  Ruszymy do walki śmiało,
  Aby uzyskać nową zachętę...
  Pokonamy Chińczyków,
  Niech Mao zginie!
  A dzieci-wojownicy wybuchnęli śmiechem. Oleg nagle poczuł wstyd i obrzydzenie, że zabił tylu żywych ludzi. To było naprawdę okrutne. A martwi Chińczycy prawdopodobnie mieli dzieci, które opłakiwałyby ojca. Jak ktokolwiek mógł się tak zachowywać?
  Ale ZSRR trzeba było ratować. Mao uznał, że w Chinach jest jeszcze więcej mężczyzn niż kobiet i że ich eliminacja poprawi sytuację. Mógł nawet wprowadzić poligamię. I tak się stało.
  Oleg i Margarita miażdżą Chińczyków w swoich działach samobieżnych, żeby było zabawniej i żeby ich sumienie nie dręczyło tak bardzo z powodu masowego mordowania ludzi, śpiewają:
  Jestem pionierem i to słowo mówi wszystko,
  Pali się w moim młodym sercu...
  W ZSRR wszystko jest słodkie, uwierz mi,
  Otwieramy nawet drzwi do kosmosu!
  
  Złożyłem wtedy przysięgę Iljiczowi,
  Gdy stałem pod sztandarem Sowietów...
  Towarzysz Stalin jest po prostu ideałem,
  Poznajcie bohaterskie czyny, o których śpiewano!
  
  Nigdy nie będziemy milczeć, wiesz?
  Będziemy mówić prawdę nawet na stosie...
  ZSRR jest wielką gwiazdą,
  Uwierz mi, udowodnimy to całej planecie!
  
  Tu w młodym sercu kołyska śpiewa,
  A chłopiec śpiewa hymn wolności...
  Zwycięstwa otworzyły niekończące się konto,
  Ludzie, wiecie, że fajniej być nie może!
  
  Broniliśmy młodej Moskwy,
  Na mrozie chłopcy chodzą boso i w krótkich spodenkach...
  Nie rozumiem, skąd bierze się tyle siły,
  I od razu wysyłamy Adolfa do piekła!
  
  Tak, nie możesz pokonać pionierów,
  Narodzili się w sercu płomienia...
  Mój zespół to przyjazna rodzina,
  Podnosimy sztandar komunizmu!
  
  Ponieważ jesteś chłopcem, dlatego jesteś bohaterem,
  Walczymy o wolność całej planety...
  I łysy Führer z hukiem,
  Jak przekazali nam nasi dziadkowie w dowód chwały wojennej!
  
  Nie oczekuj od nas litości, Hitlerze,
  Jesteśmy pionierami, dziećmi gigantów...
  Świeci słońce i pada deszcz,
  I na zawsze jesteśmy zjednoczeni z Ojczyzną!
  
  Chrystus i Stalin, Lenin i Swaróg,
  Zjednoczeni w sercu małego dziecka...
  Pionierzy wypełnią swój chwalebny obowiązek,
  Chłopiec i dziewczynka będą walczyć!
  
  Ten facet nie ma już szczęścia,
  Został schwytany przez fanatycznych faszystów...
  I wiosło złamało się w tej burzy,
  Ale bądź wytrwałym pionierem, chłopcze!
  
  Najpierw bili mnie batem, aż krwawiłem,
  A potem usmażyli chłopcu pięty...
  Wydaje się, że Fritzowie nie mają żadnego sumienia,
  Proszę panią o założenie czerwonych rękawiczek!
  
  Podeszwy stóp chłopca zostały spalone czerwonym ogniem,
  Potem połamali chłopcu palce...
  Jak śmierdzą faszyści,
  A w myślach komunizmu słońce zostało dane!
  
  Przynieśli płomień do piersi dziecka,
  Skóra jest spalona i zaczerwieniona.
  Psy spaliły połowę ciała pioniera,
  Nie znając bezprawia cierpienia!
  
  Wtedy zły Fritzes włączył prąd,
  Elektrony płynęły przez żyły...
  Zdolny nas zmarnować,
  Dzieci, nie zapadnijcie w sen zimowy!
  
  Ale pionierski chłopiec się nie załamał,
  Choć torturowano go niczym tytana...
  Młody chłopiec odważnie śpiewał piosenki,
  Zmiażdżyć faszystowskiego tyrana!
  
  I tak zachował Lenina w sercu,
  Usta dziecka powiedziały prawdę...
  Nad pionierem znajduje się chwalebny cherubin,
  Chłopcy z całego świata stali się bohaterami!
  Margarita zauważyła z uśmiechem:
  - Dobra piosenka, ale teraz naszym wrogiem jest Mao, a nie Hitler!
  Oleg zauważył:
  - Mao jest tym samym Hitlerem w tym wszechświecie, tylko starszym!
  Andriejka, młody pionier, także rzucił bosymi palcami u stóp granat o śmiercionośnej sile i rozerwał Chińczyka na strzępy.
  I kontynuował ostrzał, zabójczy i destrukcyjny. Tak jak inne dzieci. Zarówno chłopcy, jak i dziewczęta z młodego batalionu leninowskiego pokazali, do czego są zdolni i jakimi dzielnymi wojownikami byli.
  Całe pole bitwy było gęsto zasłane chińskimi trupami. Jednak coraz więcej wojsk Mao nacierało.
  Pionierka Masza zaczęła śpiewać:
  Urodziłem się w dość zamożnym domu,
  Choć rodzina nie jest szlachecka, wcale nie jest biedna...
  Byliśmy w tej dobrze odżywionej, jasnej grupie,
  Mimo że nie mieliśmy tysięcy w książeczce oszczędnościowej...
  
  Byłam dziewczynką, która trochę dorastała,
  Przymierzanie strojów w delikatnych kolorach...
  Więc zostałem sługą w tym domu,
  Nie znając żadnych złych kłopotów!
  
  Ale potem pojawiły się kłopoty, poczułem się winny,
  Wypędzają mnie boso za drzwi...
  Doszło do takiego oburzenia,
  O Boże Wszechmogący, pomóż mi!
  
  Bose stopy chodzą po kamykach,
  Żwir na chodniku miażdży stopy...
  Dają mi okruszki chleba jako jałmużnę,
  A oni po prostu zgniją cię pogrzebaczem!
  
  A jeśli pada deszcz, to boli,
  Jeszcze gorzej jest, gdy pada śnieg...
  Wydawało się, że mamy już dość zmartwień,
  Kiedy będziemy świętować sukces!
  
  Ale spotkałem chłopca,
  Jest także bosy i bardzo chudy...
  Ale skacze jak rozbrykany króliczek,
  A ten gość jest chyba całkiem spoko!
  
  Tak naprawdę zaprzyjaźniliśmy się już w dzieciństwie,
  Uścisnęli sobie dłonie i stali się jednością...
  Teraz, gdy wspólnie przejechaliśmy mile,
  Nad nami jest cherubin o złotej głowie!
  
  Czasami wspólnie prosimy o jałmużnę,
  No cóż, czasami kradniemy w ogrodach...
  Los wystawia nas na próbę,
  Czego nie można wyrazić w poezji!
  
  Ale wspólnie pokonujemy trudności,
  ...Podano ramię przyjacielowi...
  Latem zbieramy kłosy zboża na polu,
  Nawet w mroźną pogodę może być gorąco!
  
  Wierzę, że nadejdą wspaniałe czasy,
  Kiedy przyjdzie Chrystus, wielki Bóg...
  Planeta stanie się dla nas kwitnącym rajem,
  I zdamy test z samymi piątkami!
  Tak mała pionierka zaśpiewała piękną piosenkę. I bosymi paluszkami rzuciła śmiercionośny granat, niewielki, ale o ogromnej sile rażenia. I znów Chińczycy rozpierzchli się we wszystkich kierunkach. To była naprawdę niesamowita bitwa.
  Dzieci pracowały ciężko i bardzo energicznie. A dziewczyny nękały wojska Mao. To są piękne dziewczyny z Komsomołu.
  A ich stopy są bose i z dużą prędkością rzucają grochem śmierci.
  To jest niezwykle energetyczne. Takie właśnie są dziewczyny tutaj.
  I tak oto z Japonii przybyły posiłki na wojnę z Chinami. Cztery ninja i chłopiec o imieniu Karyas. Byli to wspaniali wojownicy, władający katanami. A przy nich chłopiec ninja. Wojownicy mieli na sobie tylko bikini, a ich młody towarzysz, wyglądający na około jedenastolatka, miał na sobie kąpielówki.
  Niebieskowłosa dziewczyna ninja wzięła parę mieczy i zaczęła nimi kręcić, tworząc wiatrak, zabijając kilku chińskich żołnierzy.
  Następnie wzięła i rzuciła bosymi palcami ostry dysk, który przeciął gardła kilku wojownikom Imperium Niebiańskiego.
  I śpiewała donośnym głosem:
  - Chwała Japonii! Chwała ninja!
  Żółtowłosa dziewczyna ninja również wykonała pokaz wiatraka i tym razem jej bosa stopa wystrzeliła ładunek wybuchowy wielkości ziarnka grochu, rozrzucając Chińczyków we wszystkich kierunkach.
  Potem krzyczy:
  - Banzai!
  Rudowłosa ninja zamachnęła się mieczami, wykonując atak motyla, i głowy Chińczyków spadły. Następnie, bosymi palcami stóp, rzuciła bumerangiem w wojowników Celestial Empire, odcinając im również głowy.
  I zawołała:
  - Za cesarza! Przeciwko Chinom!
  Białowłosa dziewczyna ninja wymachiwała mieczami jak śmigłami w stronę chińskich żołnierzy, odcinając im głowy i ćwierkając:
  - Jesteśmy wojownikami mega-klasy!
  A bosymi palcami u stóp rzuciła parę igieł z trucizną, przeszywając wojowników Imperium Niebiańskiego.
  Bardzo muskularny i przystojny chłopak o imieniu Karas, o jasnoblond włosach, również wykonał manewr z dwoma mieczami, rozrzucając głowy Chińczyków. Bosymi stopami rzucił śmiercionośny ładunek wybuchowy, rozdzierając wojowników Celestial Empire i wołając:
  - Za wielkość Japonii i ZSRR!
  Więc ta piątka rzuciła się na Chińczyków. Cztery dziewczyny i chłopak - co wyglądało niesamowicie fajnie. I sposób, w jaki ich poćwiartowali, wysadzili w powietrze, rozerwali na kawałki i rozłożyli na części. To był niezwykły impuls.
  I cięcie armii chińskiej.
  Teraz, przeciwko Mao, użyto czołgu z piłą tnącą. Dokładniej, na wieży zamontowano cztery długie piły. I ta maszyna została użyta eksperymentalnie. Pilotowały ją dwie dziewczyny: Tatiana i Daria. Oczywiście, były to piękności ubrane jedynie w bikini, naciskające przyciski joysticka bosymi stopami. Tatiana była przepiękna. Daria była niezwykle twardą wojowniczką.
  Obaj sterowali bosymi stopami. Udało im się to, obracając maszynę w lewo i prawo jej ogromnymi piłami łańcuchowymi. Dosłownie wypatroszyli Chińczyków.
  Przypominało to trochę rzeźnika i rozcinanie mięśni i ścięgien.
  Dziewczyny oczywiście również doświadczyły męki zabijania ludzi na sposób sowiecki, ale zachowały się dzielnie.
  Tatiana westchnęła:
  - Po co nam taka wojna?
  Daria stwierdziła zdecydowanie:
  - W ogóle jej nie potrzebujemy! I Chiny też nie!
  I obaj wojownicy śpiewali:
  I w wojnie, i w wojnie,
  Dziewczyny widzą faceta w swoich snach!
  Wojna, uwierz mi, to bzdura.
  Zupełnie jak w filmach!
  Wojownicy nie byli w najlepszych nastrojach. W istocie, dwa niedawno zjednoczone, socjalistyczne kraje toczyły śmiertelną walkę. I to wyjątkowo brutalną.
  A co najważniejsze, ZSRR nie potrzebuje żadnych dodatkowych terenów od Chin; daj Boże, da radę się im przeciwstawić! Właśnie taka rzeź się dzieje.
  Albina i Alwina, dwie dzielne radzieckie pilotki, ostrzeliwują z samolotów szturmowych chińską piechotę. Strzelają dość mocno, zarówno pociskami rakietowymi, jak i czymś śmiercionośnym. Mają też granaty przeciwpancerne o niezwykle silnym potencjale odłamkowym.
  Zostały one stworzone specjalnie na wojnę z Chinami - aby zniszczyć jak najwięcej piechoty. I trzeba przyznać, że im się to udało.
  Albina nacisnęła przycisk bosymi palcami u stóp i zaśpiewała:
  - Za nami jest nasz rodzimy ZSRR,
  I w nim zbudujemy komunizm...
  Towarzysz Breżniew jest jak święty,
  Wszystko w górę, ani kroku w dół!
  Alvina również wycelowała we wroga. Zestrzeliła w powietrzu wrogi samolot - był to amerykański samolot sprzedany Chinom - i pisnęła wściekle:
  - Sztandar października jest z nami!
  Obie dziewczyny wybuchnęły śmiechem. Kłócą się, oczywiście, w samych bikini. I to jest bardzo wygodne i praktyczne. Naprawdę miło i komfortowo jest być dziewczyną półnagą.
  Albina i Alvina wystrzeliwują śmiercionośne torpedy i niszczycielskie dary zagłady ze swoich maszyn. Oto, jak niesamowite to jest.
  Dziewczyny wyglądają niesamowicie i mają niesamowite sylwetki. Mają niesamowity brzuch, muskularne uda i jędrne piersi. To nie są zwykłe dziewczyny, to modelki!
  Podczas gdy to robili śpiewali:
  Nasza wiara polega na tym,
  Kim są dla nas Lenin i Stalin?
  Podnieśmy tarczę ku Ojczyźnie,
  W oddali zobaczymy komunizm!
  Wojownicy są naprawdę wspaniali - po prostu wspaniali. I można by nawet rzec, że seksowni.
  Natasza również walczy z furią i bezgraniczną determinacją. To taka fajna dziewczyna. A bosymi stopami rzuca śmiercionośne dary zagłady.
  Wojownik strzela z karabinu maszynowego i ryczy:
  Będziemy walczyć z wrogiem zaciekle,
  Nieskończona ciemność szarańczy...
  Stolica będzie stała na zawsze,
  Niech Moskwa świeci jak słońce dla świata!
  Zoya również walczy z wielkim zapałem. Strzela z karabinu maszynowego, siejąc wrogów i rzucając dary zagłady bosą, wyrzeźbioną stopą, śpiewając:
  Nasze zainspirowały nas do walki,
  Choć na pierwszy rzut oka wydaje się to niedbałe...
  Panie wyższych mocy,
  Drogi towarzyszu Breżniew!
  Augustina była też bardzo celna. I robiła to z wielką precyzją. Te dziewczyny były takie porywcze. I tak zmieciły Chińczyków.
  Pisali na nich z wielką siłą i dokładnością.
  Rudowłosa dziewczyna wzięła ją i zaśpiewała:
  Poranek maluje na czerwono,
  Mury starożytnego Kremla...
  Planeta się budzi,
  Cała ziemia radziecka!
  Swietłana, kolejna wojownicza dziewczyna miażdżąca Chińczyków, zaćwierkała:
  - Kipiący, potężny, niezwyciężony przez nikogo,
  Mój kraju, moja ziemio, jesteś moim najukochańszym!
  Dziewczyny dzielnie stawiły czoła wrogowi. A wojska Mao były w opłakanym stanie. Jakże bezceremonialnie je pobito. To był morderczy efekt. I totalna destrukcja.
  Tutaj dziewczyny strzelały do wroga, a liczne karabiny maszynowe pracowały. Jak sobie radziły z wrogami.
  I wciąż strzelali z moździerzy. Rakiety Grad trafiały w chińską piechotę, siejąc spustoszenie. Siła uderzenia była tak agresywna. Ciała żołnierzy Imperium Niebiańskiego dosłownie płonęły.
  Radzieckie dowództwo próbowało zwiększyć skalę użycia Gradów, aby zadać przeciwnikowi maksymalne obrażenia. Chińskie pozycje zostały po prostu zdziesiątkowane. Kiedy Grady pokrywają duży obszar, piechota wroga staje się coraz bardziej bezbronna, a Imperium Niebiańskie traci zbyt wielu swoich ludzi.
  Ale Chińczycy nie oszczędzają żołnierzy. I rzucają ich z powrotem do walki. Mówią, że kobiety w Imperium Niebiańskim są naprawdę dobre w rodzeniu dzieci. I walka się zaostrza.
  Potężniejszy i bardziej zaawansowany system rakietowy Uragan również działa. I działa praktycznie bez zarzutu. Nawet lufy przegrzewają się od wielokrotnego strzelania.
  Weronika, przestępując z nogi na nogę, biegnie od jednego samochodu do drugiego i śpiewa:
  Błękitne morze i bezgraniczny ocean,
  Pluskałem się jak dziecko w kołysce...
  Szmaragdowa fala zadrżała -
  W łagodny wir zostali porwani w dal, bez żadnego celu!
  
  A potem ukazał mi się odważny młody człowiek,
  To spojrzenie przebiło moje serce ostrzem sztyletu...
  Choć ten przystojniak jeszcze się nie ogolił,
  Szepnąłem mu z takim uczuciem:
  
  Jestem w tobie zakochany, jesteś piękna i czysta,
  Wierzę, że miłość do chłopca jest nieskończona...
  Spędźmy razem życie pełne szczęścia,
  A w moim młodym sercu wiedz, że będziesz płonąć na zawsze!
  
  Mój facet to piękno, radość, spokój i miłość,
  Ucieleśnienie bezgranicznego, jasnego światła...
  Jeśli będzie trzeba, przelejesz krew za swój kraj w walce,
  Otwórz się na swoje uczucia, moja rodzinna planeto!
  
  Więc pluskaliśmy się aż do zmierzchu,
  Przecinanie fal gołymi rękami...
  A oczy w noc niekontrolowalności były sklejone,
  Tańczyłam polkę boso!
  
  A moje usta złączyły się teraz z twoimi,
  I spotkali się na zakręcie, można to uznać za zakręt...
  Taka będzie nasza młodość,
  A z tym, co uniwersalne, stanie się to nadmiarem!
  
  Jestem w tobie zakochany, jesteś piękna i czysta,
  Wierzę, że miłość do chłopca jest nieskończona...
  Spędźmy razem życie pełne szczęścia,
  A w moim młodym sercu wiedz, że będziesz płonąć na zawsze!
  
  Mój facet to piękno, radość, spokój i miłość,
  Ucieleśnienie bezgranicznego, jasnego światła...
  Jeśli będzie trzeba, przelejesz krew za swój kraj w walce,
  Otwórz się na swoje uczucia, moja rodzinna planeto!
  
  To wtedy razem pluskaliśmy się do granic możliwości,
  Zanurzyliśmy się w tych słodkich chwilach...
  A potem ten facet i ja dobrze się pośmialiśmy,
  Pokaż swoje radosne aspiracje!
  
  Wierz mi, ty i ja wychowamy dziecko,
  Aby wzrastał, tworzył inspiracje bez granic...
  Dziewczyny mają głośny głos,
  Nie ma słabości, wierz w przebaczenie!
  
  Jestem w tobie zakochany, jesteś piękna i czysta,
  Wierzę, że miłość do chłopca jest nieskończona...
  Spędźmy razem życie pełne szczęścia,
  A w moim młodym sercu wiedz, że będziesz płonąć na zawsze!
  
  Mój facet to piękno, radość, spokój i miłość,
  Ucieleśnienie bezgranicznego, jasnego światła...
  Jeśli będzie trzeba, przelejesz krew za swój kraj w walce,
  Otwórz się na swoje uczucia, moja rodzinna planeto!
  
  Więc kochaj mnie jak swoją boginię,
  Abym mógł stać się krawędzią hiperwszechświata...
  Nie ukradną ci marzeń, uwierz mi, rubel po rublu,
  Z największą siłą i niezachwianą postawą w bitwach!
  
  Jestem w tobie zakochany, jesteś piękna i czysta,
  Wierzę, że miłość do chłopca jest nieskończona...
  Spędźmy razem życie pełne szczęścia,
  A w moim młodym sercu wiedz, że będziesz płonąć na zawsze!
  
  Mój facet to piękno, radość, spokój i miłość,
  Ucieleśnienie bezgranicznego, jasnego światła...
  Jeśli będzie trzeba, przelejesz krew za swój kraj w walce,
  Otwórz się na swoje uczucia, moja rodzinna planeto!
  Dziewczyny więc śpiewały i szalały, strzelając ostrą amunicją do chińskich hord. I zginęło tak wielu, że nie sposób tego opisać. Tak wielka była skala bitwy.
  ROZDZIAŁ NR 19.
  Do 9 maja 1969 roku Ałma-Ata została niemal całkowicie zdobyta. Na jej ratunek wysłano desant z czasówoznawców. W tym przypadku Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa dowodzili dziecięcym batalionem chłopców i dziewcząt.
  W maju w Kazachstanie jest już gorąco, a gorący piasek parzy bose pięty młodych pionierów.
  Ale oni śmiało ruszają do ataku. I strzelają w ruchu, używając specjalnych karabinów maszynowych dla dzieci.
  Oleg Rybaczenko strzela z obu rąk. A wieczny chłopiec, z bosymi stopami, ciska grochem zagłady, który rozdziera przeciwników na strzępy.
  Margarita strzela również obiema rękami, używając bosych, dziecięcych stóp, by miotać trującymi igłami, zadając Chińczykom kolosalne obrażenia. Coraz więcej z nich ginie, dosłownie góry trupów.
  Wieczny chłopiec Oleg śpiewa, strzela i rzuca śmiercionośnymi ładunkami małych ładunków wybuchowych o silnym działaniu wybuchowym:
  Jesteśmy pionierami, dziećmi komunizmu,
  Ognisty piec brzęczy jak brąz...
  Pod sztandarem świętego leninizmu,
  Zorganizujemy pogrom dla wszystkich złoczyńców!
  
  Zawiązali nam jaskrawoczerwony krawat,
  Jakiego koloru są szkarłatne róże?
  I śmiało ruszymy do ataku,
  Chłopiec wyrósł na takiego, który potrafi dokonywać wyczynów!
  
  My pionierzy nie poddamy się walce,
  Nawet karabin maszynowy nas nie powstrzyma, nawet o tym nie śnij...
  Moje stopy są zdrętwiałe od zimna,
  Ale dzieci i tak zbudują raj!
  
  Będziemy się też świetnie uczyć,
  Mamy po prostu niezliczoną ilość piątek...
  Sam zrobiłem szkic eseju,
  Bo chłopak ma sumienie i honor!
  
  Kiedy skok jest wykonywany z wieży,
  Kiedy biegasz boso po śniegu...
  Jesteśmy tacy odważni chłopcy -
  Co jest śmiałe, możemy uderzyć pięścią!
  
  Lenin sam zawiązał chłopakom krawat,
  Jaki jest kolor płomienia serc...
  I dał ludziom wieczną radość,
  Burżuazja i szlachta są skończone!
  
  Tak, ZSRR świeci nad planetą,
  Przynosi światło zbawienia wszystkim ludziom...
  Będziemy pociągać kapitalizm do odpowiedzialności,
  Otwórzmy nieograniczony rejestr zwycięstw!
  
  Październik na zawsze zapisał się w naszych sercach,
  Lenin rządzi ziemią na zawsze...
  Twarze dzieci, które są wierne prawdzie, jaśnieją,
  Lećmy w stronę słońca i naszych marzeń!
  Chłopcy i dziewczęta śpiewali i walczyli, a ich bose, dziecięce stopy rzucały różnymi śmiercionośnymi przedmiotami.
  A dzieci działały z kolosalną energią.
  I powstrzymali natarcie chińskich wojsk w mocno zniszczonej Ałma-Acie. Żołnierze Mao używali katapult podczas bombardowania, ponieważ Chińczycy nie mieli artylerii. Walki były zacięte, a dziewczyny z Komsomołu walczyły desperacko. Były półnagie i piękne.
  I tutaj Alina walczy znakomicie. Z wielkim powodzeniem i zapałem rozprawia się z maoistami. Wojowniczka, która walczy dzielnie w samych cienkich majtkach. Pokazuje swój niezwykły sukces. To świetna wojowniczka.
  A jej bosa stopa rzuciła bumerang i odcięła głowę generałowi Mao. Co za cudowna dziewczyna, po prostu wspaniała.
  Alina śpiewała:
  Hymn mojej Ojczyzny śpiewa w moich sercach,
  Jest tak piękna jak Lucyfer...
  Dziewczyno, trzymaj karabin maszynowy mocniej,
  Niech ZSRR zasłynie w bitwach!
  Alenka dodała z wściekłością i, rzucając groch zagłady bosymi palcami stóp, pisnęła:
  - Za Breżniewa!
  A wojownicy wybuchnęli śmiechem.
  Oleg i Margarita użyli domowej roboty urządzenia ultradźwiękowego, wykonanego głównie z pustych butelek po mleku, aby rozetrzeć żołnierzy Mao na kawałki. Zmienili się w coś wilgotnego i kruchego, jak góra.
  Inni pionierzy strzelali z bazooek i katapult. A strzelając do Chińczyków, dzieci śpiewały:
  Będąc pionierem na całym świecie,
  Czerwona flaga rozkwita,
  Lenin stał się naszym idolem...
  Maszerujemy stanowczo!
  
  Uwielbiamy skakać i biegać,
  Skakanie w górę na skakance...
  A potem zjedz obiad -
  Dostań piątkę z lekcji!
  
  Nasz obóz jest taki piękny,
  Rosną szkarłatne kwiaty...
  Nasz mądry zespół,
  Niespotykane piękno!
  
  Dziewczyny śpiewają piosenki,
  Chłopiec czyści karabin maszynowy...
  Dzieci zbierają gruszki,
  Oto jaki mamy skład!
  
  Pionierzy są siłą,
  Mają energię słoni...
  Ojczyzna będzie szczęśliwa,
  Poznajcie naszych najlepszych synów!
  
  Wkrótce będziemy na Marsie,
  I polecimy do Syriusza...
  Na jasnej planecie panuje szczęście,
  I zapanował wielki pokój!
  
  Oddajemy cześć z honorem,
  A na wędrówce pionier...
  Mścimy się na agresji,
  To będzie przykład dla potwora!
  
  Lenin będzie z nami w naszych sercach,
  Od nieśmiertelnego na zawsze...
  Drzwi do kosmosu zostały otwarte,
  Słodkie jak sen przez lata!
  Dzieci, jak widzimy, strzelają z wielką energią i rzucają śmiercionośnymi darami bosymi stopami. To świetni wojownicy.
  Margarita, uśmiechnięta, ta wieczna dziewczyna, zaćwierkała:
  Breżniew może i był słaby, ale ZSRR był silnym krajem!
  Oleg ćwierkał ze słodkim spojrzeniem:
  "Wymyślę sposób, żeby zdusić Chińczyków w zarodku, ich armię! Mają dziesiątki milionów żołnierzy. To nie Trzecia Rzesza, to coś o wiele gorszego!"
  Margarita zachichotała i zauważyła:
  - Nie gorzej, ale więcej!
  Chłopiec-terminator zauważył:
  - Nawet jeśli uwolnicie koronawirusa, uderzy on i w nas!
  Dziewczyna Terminator zauważyła:
  - Koronawirus zaatakuje cały świat! Bardzo nas to cieszy!
  Oleg ponownie nacisnął przycisk joysticka bosymi palcami u stóp i zanotował:
  - Jasne, że może! Ale my też możemy!
  Dzieci kontynuowały swoją pracę. Ultradźwięki skutecznie niszczyły piechotę. A co najważniejsze, emitowały fale dźwiękowe bez przerwy, miażdżąc w ten sposób ogromne masy żołnierzy i innych bojowników.
  A Oleg nawet przełączył go na tryb automatyczny, aby kręcił się w rytm równomiernej eksterminacji nadciągających hord chińskich.
  Chłopiec odpowiedział z westchnieniem:
  "Zabijanie żywych ludzi sprawia mi ból. Dotyczy to również Chińczyków, Niemców i wszystkich przedstawicieli rasy ludzkiej, których niszczymy na rozkaz wyższych sił!"
  Wieczna dziewczyna odpowiedziała ze smutnym uśmiechem:
  - Tak, to smutne, ale musimy chronić ZSRR!
  Oleg śpiewał z furią:
  Muszę to zrobić,
  To jest moje przeznaczenie!
  Jeśli nie ja, to ktoś, kto!
  Kto, jeśli nie ja!
  Margarita zauważyła:
  - Lepiej napisz coś własnego, ciekawego i świetnego!
  Chłopiec Terminator zapytał:
  - Co mam zaśpiewać?
  Dziewczyna Terminator odpowiedziała:
  - Coś o mnie! Tak lirycznie!
  Oleg Rybaczenko nadal naciskał przyciski swoimi dziecięcymi, bosymi stopami i zaczął śpiewać, komponując przy tym:
  Moja Księżniczko Małgorzato,
  Jesteś jak pączek róży...
  Moja dusza jest dla Ciebie otwarta,
  To tak jakby było milion serc!
  
  Moje serce płonie jasno,
  Brzmi jak bęben...
  Otwórzmy drzwi do szczęścia,
  Jak jasne są promienie słońca!
  
  Możemy być jak orły nad światem,
  Trzepoczę skrzydłami, by wzbić się w powietrze...
  Stałeś się dla mnie idolem -
  Niech nić życia nie zostanie zerwana!
  
  Margot, jesteś damą fortuny,
  Piękna, z włosami jak miedź...
  Tutaj będą liryczne smyczki,
  Chociaż niedźwiedź czasami ryczy!
  
  Z koron wzlatujemy w niebo,
  Jakież to piękno...
  Wstaliśmy rano, jasno i wcześnie,
  Niech mój kraj rozkwita!
  
  Jesteśmy jak elfy w tym świecie,
  Dzięki swojej niebiańskiej czystości...
  Lecimy z dziewczyną, światło jest w powietrzu,
  Dziecko, które z nią będzie, będzie moje!
  
  Kochamy się tak namiętnie,
  Wulkan szaleje z furią...
  I wierzę, że cud się wydarzy,
  Huragan śmierci minie!
  
  Tak, niewyobrażalne światło Ojczyzny,
  Na zawsze zakochany w kolorze...
  Patrzymy na świat jakby przez soczewki,
  Niech Twoje marzenie się spełni!
  
  Moja piękna Margarito,
  Chodź boso po śniegu...
  Okno jest przestronne i otwarte,
  A pięścią nie można w nią trafić!
  
  Jak to możliwe, że jej stopy nie marzną?
  Zaspa śnieżna muska jej pięty...
  Proszek spada z nieba,
  A wiatr wieje przez próg!
  
  Dziewczyna czuje się świetnie,
  Wszystko z gołą podeszwą...
  Zimno wcale jej nie zagraża,
  A nawet chodzenie boso jest fajne!
  
  Ale teraz zaspy śnieżne stopniały,
  A tutaj wiosna rozkwita...
  I będą nowe aktualizacje,
  Dziewczyna jest słodka i uczciwa!
  
  Weźmy ślub z Margaritą,
  Będzie w nim wspaniały diament...
  Aby nie było ataków ze strony złodzieja,
  Mam już gotowy karabin maszynowy!
  
  No to bierzmy ślub, piękna,
  Wisiorki, które lśniły jak diamenty...
  Popijali wino i herbatę,
  A gdy byłem pijany, uderzyli mnie w oko!
  
  Dziewczynka i chłopiec z pierścionkami,
  Nadel - namiętny pocałunek...
  To było tak, jakby ciepło wydobywało się z pieca,
  Ksiądz krzyknął: "Nie bądź niegrzeczny!"
  
  Teraz ma męża,
  I urodziła troje dzieci...
  Ich stopy chlapią przez kałuże,
  I niech spadnie trochę deszczu!
  
  Krótko mówiąc, będzie pokój i szczęście,
  Wszystkie burze piekielne ustaną...
  Wierz mi, zła pogoda się skończy,
  I chłopak i dziewczyna będą szczęśliwi!
  Margarita zagwizdała i z uśmiechem zauważyła:
  - Cudownie! Świetna piosenka! Bardzo mi się podobała!
  Oleg stwierdził:
  "Czy nie ma sposobu, żeby zneutralizować Chińczyków bez zabijania ich? Serce mi krwawi z powodu tych masowych mordów na żywych ludziach. Oni nie są winni, oni po prostu wykonują rozkazy. I to rozkazy tego szalonego starca Mao!"
  Wieczna dziewczyna wzruszyła ramionami i odpowiedziała:
  "Na pewno coś wymyślimy! Niemożliwe, żeby ludzie umierali w takich ilościach bez powodu!"
  Młody geniusz, kontynuując obsługę urządzenia ultradźwiękowego, zanotował:
  "Kiedy wybuchła Wielka Wojna Ojczyźniana, miliony ludzi również ginęły bez sensu i celu. I chociaż ZSRR wygrał, to tylko nieznacznie powiększył swoje terytorium, ale za tę cenę nie było warto!"
  Margarita odpowiedziała z uśmiechem, nadal naciskając przyciski bosymi palcami u stóp:
  - To prawda! Ale nie byliśmy pierwsi w ataku!
  Oleg zgodził się:
  - Nie, nie my! Chociaż na przykład, jeśli czytasz Suworowa-Rezuna, to on uważa, że Hitler pokonał Stalina zaledwie o dwa tygodnie!
  Dziewczyna skinęła głową, nadal naciskając bosymi palcami:
  Przeczytałem "Lodołamacza". Jest tam wiele nieścisłości. W szczególności czołg IS-2 jest przesadnie chwalony, mimo że nawet niemiecki T-4 mógł go przebić od przodu. Niemcy mieli czołgi amfibie, choć w niewielkich ilościach. Prototyp Tygrysa powstał przed inwazją na ZSRR. Czołg Churchill był pojazdem o znakomitej ochronie, zadowalającym uzbrojeniu i właściwościach jezdnych. Sherman nie jest gorszy od T-34, a może nawet lepszy.
  Chłopiec-terminator potwierdził:
  - Część podanych przez niego szczegółów jest rzeczywiście nieścisła, ale co z całą tetralogią?
  Margarita wzruszyła ramionami, nadal naciskając bosymi palcami u stóp przyciski swojego własnoręcznie wykonanego joysticka i zauważając:
  Z jednej strony to prawda - ZSRR przygotowywał się do wojny ofensywnej. Nawet regulamin Armii Czerwonej stanowi, że jeśli wróg zmusi nas do wojny, Armia Czerwona stanie się najbardziej ofensywną armią na świecie. A radzieckie filmy mówiły również, że uczono nas walki z wrogiem na jego własnym terytorium. Poza tym wojska Armii Czerwonej były skoncentrowane w wystających punktach i nie były tak naprawdę przygotowane do obrony. I ogólnie rzecz biorąc, czy to naprawdę prawda, że ZSRR był pełen idiotów, którzy zachowywali się tak dziwnie? Ale jeśli przyjmiemy teorię, że Stalin przygotowywał się do ataku jako pierwszy, to wiele wyjaśnia.
  Oleg skinął głową z uśmiechem:
  "Tak, model Suworowa-Rezuna jest rzeczywiście w niektórych miejscach niedokładny. A latające czołgi nie pojawiły się w Rosji nawet w XXI wieku. Armia niemiecka miała kilka ciężkich pojazdów w 1941 roku - zdobyczne francuskie. Poza tym była Matilda 2 zdobyta od Brytyjczyków, która była dobrze chroniona, nawet lepiej niż radziecki KW. Prace nad stworzeniem dział długolufowych w III Rzeszy rozpoczęły się jeszcze przed atakiem na ZSRR. A Guderian najwyraźniej o tym nie wiedział, kiedy mówił, że nowe działo długolufowe wciąż wymaga opracowania. Zostało ono zaprojektowane, a nawet zamontowane na niektórych czołgach T-4. Ale potem Hitler dał się przekonać, że III Rzesza nie potrzebuje takiej broni. W rezultacie nie wprowadzono jej do produkcji. A gdyby T-4 z działami długolufowymi trafił do masowej produkcji, przebieg wojny dla ZSRR mógłby być jeszcze gorszy".
  Chłopiec nacisnął guziki ponownie, bosym, dziecięcym obcasem. I kontynuował eksterminację Chińczyków.
  Margarita, również ściskając palcami piękne i smukłe nogi dziewczyny, zapytała:
  "A jednak, czy Stalin zamierzał zaatakować Trzecią Rzeszę w 1941 roku, pozostaje kwestią otwartą. Osobiście nie mam wątpliwości, że chciał podbić Europę. Ambicje bolszewików są powszechnie znane. A Stalin nie wyprodukował dwudziestu pięciu tysięcy czołgów i prawie trzydziestu tysięcy samolotów wszystkich typów po to, by pozostać w defensywie. To naturalne, że dyktator pragnie nowych ziem i poddanych. To prawda, że poddani europejscy kochają wolność. Ale skoro ulegli Hitlerowi, dlaczego nie mieliby ulec Stalinowi?"
  Konstytucja ZSRR faktycznie przewidywała ekspansję do punktu, w którym ZSRR wchłonąłby ostatnią republikę na świecie.
  Ale konkretnie w 1941 roku? Nie sformowano dwudziestu korpusów zmechanizowanych i nie wzmocniono ich najnowszymi czołgami, nie opanowano obsługi najnowszych samolotów? I nawet nie zapewniono najnowszym pojazdom odpowiedniej ilości amunicji? To wątpliwe!
  Oleg logicznie zauważył:
  Ale Hitler budował potencjał militarny Trzeciej Rzeszy. I toczył się wzajemny wyścig. Stalin rósł w siłę, podobnie jak Trzecia Rzesza. Chociaż, jeśli założymy, że Hitler nie zaatakuje ZSRR, lecz będzie kontynuował wojnę z Wielką Brytanią, jakie kroki są możliwe?
  Margarita odpowiedziała, kontynuując wysyłanie ultradźwięków w stronę Chińczyka:
  Najpierw naziści powinni byli zniszczyć i zdobyć brytyjską bazę na Malcie. Następnie wzmocnić korpus Rommla i zdobyć Tołbuk, aby ruszyć na Egipt. Uderzenie na Gibraltar również nie byłoby złym pomysłem. Po upadku tej twierdzy naziści mogliby wkroczyć do Afryki najkrótszą drogą. Wtedy Czarny Ląd mógłby znaleźć się pod ich kontrolą. A po zdobyciu Egiptu mogliby ruszyć na Bliski Wschód. A następnie do Iranu i Indii. Zatem teoretycznie, gdyby Stalin nadal zachowywał przyjazną neutralność, naziści, wspólnie z Japończykami, mogliby przejąć wszystkie brytyjskie i europejskie kolonie, jeszcze przed lądowaniem w samej ojczyźnie.
  Oleg, ten wieczny chłopiec, zauważył:
  - Ale w tym przypadku Afryka i Bliski Wschód pochłoną wiele niemieckich wojsk, przez co Europa pozostanie bezbronna!
  Margarita, kontynuując ostrzał Chińczyków, skinęła głową:
  - Oczywiście! Tak czy inaczej, Stalin nie miał powodu, by atakować 6 lipca 1941 roku. Powinien był poczekać, aż Hitler rzuci się na podbój brytyjskich kolonii. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem byłoby dotarcie Wehrmachtu do Indii i RPA, jednocześnie próbując wylądować w Wielkiej Brytanii, co prawdopodobnie jest również możliwe!
  Młody wojownik skinął głową i dodał:
  "Stalin z pewnością by zaatakował, ale nie w lipcu 1941 roku. Co więcej, nie było wystarczająco paliwa ani amunicji, aby opanować całą Europę, więc wojska niemieckie zostały zmobilizowane i rozmieszczone wzdłuż granicy z ZSRR".
  Warrior Girl dodała:
  Ale jest też czynnik zaskoczenia i brak przygotowania Wehrmachtu do walki obronnej. Jeśli spojrzeć wstecz na historię Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, naziści byli szczególnie błyskotliwi w ofensywie, zwłaszcza na samym początku. Ale ich obrona była słaba. Nawet podczas operacji na wybrzuszeniu Jelnia, Żukow zauważył, że Niemcy popadali w dezorientację i panikę pod ostrzałem sowieckiej artylerii. I ogólnie rzecz biorąc, podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, tylko podczas ofensywy Rżew-Sychovsk Niemcy wykazali się względną odpornością w obronie. W przeciwnym razie po prostu się załamywali. Pod tym względem operacja "Burza" mogła zakończyć się zwycięstwem, pomimo wszystkich problemów, z jakimi borykała się Armia Czerwona, w tym braku doświadczenia w poważnych walkach. No, chyba że weźmiemy pod uwagę wojnę fińską, ale tam okoliczności były inne. Finowie praktycznie nie mieli czołgów ani samolotów. Krótko mówiąc, Stalin miał te same atuty w razie ataku, co Hitler, który zaatakował pierwszy. Ale czy Wehrmacht miał jakiś plan, gdyby nagle zaatakowały ich wojska radzieckie? Wszystko mogło potoczyć się naprawdę wspaniale!
  Oleg uderzył się w bosą, dziecięcą stopę i zauważył:
  Jest prawdopodobne, że prewencyjny atak na Trzecią Rzeszę byłby skuteczny. Pytanie jednak brzmi, czy Stalin zdawał sobie z tego sprawę? Możemy to stwierdzić tylko teraz, z perspektywy czasu, wiedząc, co już się wydarzyło. A jak rozumował przywódca bez perspektywy czasu? Był dość ostrożny. Na przykład nigdy nie odważył się rozpocząć operacji wyzwoleńczej przeciwko faszystowskiemu reżimowi Tito. A prestiż Trzeciej Rzeszy był wysoki. Nie wspominając o Ukrainie, na którą liczyli, że zostaną obrzuceni czapkami. A sowiecki wywiad znacznie przesadził z danymi dotyczącymi siły Wehrmachtu. Więc... To nie jest fakt. Nie wykluczam nawet możliwości, że Stalin, nawet gdyby Hitler wysłał dziesiątki dywizji do Afryki i na Daleki Wschód, nadal zwlekałby i odkładał decyzję w sprawie operacji "Burza" do czasu kapitulacji Wielkiej Brytanii. A wtedy byłoby za późno na walkę. A być może Hitler zaatakowałby ZSRR w 1943 lub 1944 roku, mając do dyspozycji czołgi Tygrys, Lew, Pantera, Maus i samoloty odrzutowe!
  Margarita zauważyła:
  "A może Hitler nie zaatakował? Skoro jemu i Japończykom udało się przejąć wszystkie brytyjskie kolonie, po co atakować ZSRR? Niemcy mają już tyle terytorium, po wszystkich podbojach, że jego opanowanie zajęłoby dekady. Po co mu ZSRR z jego surowymi zimami i fanatycznymi bolszewikami?"
  Oleg odpowiedział logicznie, nadal naciskając przyciski joysticka i obracając chińską armię w pył:
  Hitler potrzebował przede wszystkim Ukrainy z jej żyznymi czarnoziemami. Dlatego mógł zaatakować ZSRR. Poza tym Afryka ma wszystko oprócz czarnoziemu.
  Dziewczyna, naciskając palcami na joystick, zauważyła:
  "Ale w pasie równikowym można zbierać trzy lub cztery plony rocznie. Przy odpowiedniej organizacji rolnictwa Trzecia Rzesza mogłaby obejść się bez Ukrainy. A Afryka ma już wszystkie zasoby, w tym siłę roboczą. Poza tym są Indie, a tam jest mnóstwo zasobów ludzkich".
  Oleg zauważył:
  - Tym bardziej! Dlaczego Hitler miałby ich żałować? Mógł ich wysłać przeciwko ZSRR, pozwolić im zdziesiątkować nadmiar ludności. Nie, nadal nie sądzę, żeby Hitler tolerował Stalina. Poza tym ZSRR mógł opracować bombę atomową i wystrzelić rakietę w Berlin. Myślę, że Führer chciałby pozbyć się tego zagrożenia. A gdyby udało mu się pokonać ZSRR, kolejnym krokiem byłby atak na Japonię. Führer również nie tolerowałby tak niebezpiecznego i fanatycznego rywala. Czy to nie jasne?
  Margarita zachichotała i odpowiedziała, dalej atakując Japończyka:
  - Oczywiście, że to zrozumiałe! Są zwierzęta, które nigdy nie mają dość terytorium. I niestety, to oczywiste! Ale teraz Mao zaatakował ZSRR. I nie obchodzi go, ilu Chińczyków zginie, nie mówiąc już o tym, ilu obywateli ZSRR.
  Chłopiec-wojownik zauważył, krzywiąc się, że zapach rozkładających się zwłok stał się tak silny:
  "Tak, świetnie sobie radzimy. Naprawdę likwidujemy teraz wroga. A nasze zwycięstwo jest nieuniknione! Chociaż nie będę ukrywał, że droga przed nami jeszcze długa. Ale złamaliśmy kręgosłup Hitlerowi w bitwie, odmrozimy uszy Bonapartemu, znam dystans komunizmu i odepchniemy chińską armię!"
  Dzieci-wojownicy śpiewali z entuzjazmem:
  Zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka!
  Ci, którzy pragną zerwać kajdany!
  Zwycięstwo czeka, zwycięstwo czeka!
  Będziemy w stanie pokonać Chiny!
  ROZDZIAŁ NR 20.
  Maj okazał się dość gorący na Syberii i w Azji Środkowej. Chińczykom udało się zdobyć Biszkek, stolicę Kirgistanu, ale walki o Ałma-Atę trwały. Wojska radzieckie uparcie trzymały się każdego kamienia. Władywostok również został odcięty, ale bohatersko się bronił. Otoczona potężnymi fortami, Armia Czerwona walczyła desperacko, powstrzymując przeważające siły Mao. Zapasy żywności we Władywostoku powinny wystarczyć na długo. Jednak wysokie zużycie amunicji podczas ciągłych ataków budziło obawy.
  Dlatego radzieckie transporty od czasu do czasu przedostawały się do Władywostoku. Na szczęście chińska marynarka wojenna była słaba. A radzieckie okręty podwodne miały przewagę, przeprowadzając nawet ataki rakietowe w głąb Imperium Niebiańskiego. W rezultacie Mao był zmuszony ukrywać się w bunkrze głęboko pod ziemią lub wycofywać się dalej od wybrzeża.
  Wojna trwała. Chińczycy kontynuowali natarcie. W tych bitwach ZSRR przyjął nową strategię: użycie czołgów do obrony. A co najważniejsze, wysyłając ich dużą liczbę przeciwko piechocie. Karabiny maszynowe zyskiwały na popularności. T-11 miał osiem karabinów maszynowych i armatę strzelającą pociskami odłamkowo-burzącymi. I ten czołg działał z pełną mocą.
  Chińczycy kupowali sprzęt od USA na kredyt. Ale amerykańskie samoloty nadal wymagają szkolenia. Czołgi natomiast są łatwiejsze w obsłudze. Ale amerykańskie czołgi są już gorsze od radzieckich i dostarczają przestarzałe, a nawet wycofane z eksploatacji pojazdy. Weźmy na przykład nawet stare Shermany. W ten sposób naprawdę łatwiej je zezłomować.
  Ale główną siłą jest chińska piechota. I posuwa się naprzód niczym lawa z wulkanu.
  Na przykład Elena używa czołgu T-11 przeciwko żołnierzom Mao. Działa z innymi dziewczynami. Wojowniczki nieznacznie zmodernizowały armatę. Zwiększyły szybkostrzelność działa kal. 130 mm. Użyły też specjalnych pocisków o większej sile odłamkowej.
  Jekaterina zauważyła:
  - Specyfika wojny. Chińczycy, na przykład, mogą po prostu rzucać w nas granatami.
  Elżbieta nacisnęła przycisk bosymi palcami u stóp i oddała serię z karabinu maszynowego, zauważając:
  - Nie możemy dopuścić, żeby zbliżyli się na odległość rzutu!
  Efrasinya zachichotał i strzelił do wroga, rozpraszając przeciwników, po czym powiedział:
  - Niech komunizm będzie z nami!
  Cztery dziewczyny na czołgu spisały się znakomicie. Strzelały, rozbijały, a czasem nawet używały gąsienic.
  Elena zauważyła:
  "Niemców było mniej niż nas, ale byli bardzo sprawni! A Chińczycy dosłownie zasypali nas swoimi zwłokami. Są silni liczebnie".
  A dziewczynka nacisnęła przyciski joysticka swoimi wdzięcznymi stopami. I zagruchała:
  -Ani my, ani Chiny nie potrzebujemy tej wojny!
  Catherine zauważyła:
  - A Hitler nie potrzebował wojny z nami. Zgarnął tyle terytoriów!
  Elżbieta zaświergotała:
  - Żebyśmy mogli ją chwycić dla naszej wielkiej radości! Żebyśmy mogli ją chwycić dla naszej wielkiej radości!
  A dziewczyna poszła i strzeliła w Chińczyków pociskiem odłamkowo-burzącym. Ilu z nich rozerwało się na strzępy?
  Ciężki radziecki czołg kontynuował natarcie, miażdżąc Chińczyków gąsienicami. Od czasu do czasu trafiały go granaty, rysując kadłub.
  Dowództwo radzieckie próbowało użyć czołgów na masową skalę.
  A teraz cały szereg ruszył, strzelając z karabinów maszynowych i eliminując chińską piechotę. Żołnierze Imperium Niebiańskiego próbują ostrzelać czołgi, albo z małych działek, w tym z kaliber 45 z czasów II wojny światowej, albo nawet z katapult wykonanych z patyków.
  Kolumna radzieckich czołgów naciera i naciska na maoistów. Trawa płonie, a wokół leży mnóstwo chińskich ciał, których liczba rośnie. To mroczna historia.
  I ostrzeliwują Chińczyków z powietrza. Ponoszą ogromne straty, ale wciąż posuwają się naprzód, a niektórzy żołnierze Imperium Niebiańskiego docierają do czołgów i rozwalają ich pancerze kijami.
  I czują się, jakby ich przypalał miotacz ognia. A Chińczycy naprawdę płoną żywcem.
  Elena westchnęła i naciskając bosymi palcami u stóp przyciski joysticka, zaczęła śpiewać:
  Zabijanie ludzi jest złą rzeczą,
  Nikt na świecie nie jest w stanie tego zrozumieć...
  Cóż to za wielka męka,
  Zaskakująco duża mąka,
  Pysznie duża mąka,
  Wyślij sobie ogień bez pukania,
  I brutalnie zabij Chińczyków!
  Dziewczęta szepnęły modlitwę chórem, przeżegnały się, wzdychały i prosiły Wszechmogącego o wybaczenie za swój nieumyślny grzech.
  Wojna trwa, podobnie jak życie. Adala i Agatha, dwie dziewczyny, pilotują bombowiec strategiczny. Przeprowadzają atak głęboko w Chinach. Muszą zbombardować fabrykę artylerii.
  Dwie dziewczyny, prawie nagie, w cienkich majtkach, obie blondynki. Więc, szczerze mówiąc, piękne i seksowne. To prawdziwe bohaterki.
  Lecą w głąb Chin i śpiewają:
  Moja ojczyzna, ojczyzna, ojczyzna,
  Równiny i stepy, lasy i pola!
  Dany nam w sercach przez przeznaczenie Pana,
  Jesteś sam na świecie i sam w swoim sercu!
  Wojownicy, znajdując się nad Szanghajem, przechylają się i zrzucają swój śmiercionośny dar zagłady. A potem bomby spadają na fabrykę amunicji Mao i zawalają się, a mury zakładu rozpadają się jak domek z kart. Tak to działa. Gęste kłęby dymu unoszą się w górę.
  Agatha chichocze i grucha, szczerząc zęby:
  Dziewczyna odniesie sukces,
  Ona jest najsilniejsza!
  Adala w odpowiedzi mówi ze słodkim uśmiechem:
  Jesteśmy najsilniejsi na świecie,
  Spuścimy wszystkich naszych wrogów w toalecie!
  Po czym dziewczyny wybuchnęły śmiechem. A ich śmiech był tak radosny i porywający.
  Bose, wyrzeźbione stopy dziewczyn zręcznie naciskają przyciski joysticka. Są absolutnie przepiękne. I naprawdę piękne, absolutnie oszałamiające.
  Agatha wzięła ją i zaćwierkała:
  Drugi pocisk uderzył w maskę,
  A drugi pilot stał się rakiem!
  I jak on się śmiał. Dziewczyna wyobrażała sobie siebie z facetem. I to byłoby wspaniałe i niesamowite. Prawdziwa kobieta potrzebuje seksu. I to dużo - to ją odmładza.
  Adala roześmiała się i dodała:
  - Zniszczymy wszystkich wrogów, będzie banzai!
  A wojownicy zrzucili kolejną bombę. Uderzyli w guziki bosymi, okrągłymi obcasami i odlecieli.
  Dziewczęta biegały i śpiewały:
  Jesteśmy dziewczynami kosmicznej ścieżki,
  Odważni latali na statkach kosmicznych...
  Tak naprawdę jesteśmy chlebem i solą Ziemi,
  W oddali widać komunizm!
  
  Ale wpadliśmy w pętlę czasu,
  W którym nie ma miejsca na sentymentalizm...
  A wróg bardzo się zdziwił,
  Nie ma potrzeby zbędnego sentymentalizmu, siostro!
  
  Możemy walczyć z groźnym wrogiem,
  Że jesteśmy atakowani niczym złe tsunami...
  Z zapałem przygotujemy trasę dla orclair,
  Ani szable, ani kule nas nie powstrzymają!
  
  Dziewczyny potrzebują porządku we wszystkim,
  Żeby pokazać, jak fajni jesteśmy...
  Karabin maszynowy strzela celnie do orków,
  Rzucanie granatu bosymi stopami!
  
  Nie boimy się pływać w morzu, wiesz?
  Teraz dziewczyny są wspaniałymi piratkami...
  Jeśli będzie trzeba, zbudujemy jasny raj,
  Oto żołnierze XXI wieku!
  
  Wróg nie wie, co go czeka,
  Potrafimy wbić sztylet w plecy...
  Orkici poniosą srogą klęskę,
  I zbudujemy własną brygantynę!
  
  W całym kraju nie ma fajniejszych dziewczyn,
  Wypuszczamy pioruny w orków...
  Wierzę, że słoneczny świt nadejdzie,
  A zły Kain zostanie zniszczony!
  
  Zrobimy to siostry natychmiast,
  Że troll rozleci się jak ziarenka piasku...
  Nie boimy się złego Karabasa,
  Dziewczyny chodzące boso nie potrzebują butów!
  
  Strzelamy bardzo celnie, wiesz,
  Gorliwie wycinając oklerowitów...
  Słudzy szatana nas napadli,
  Ale dziewczyny, wiedzcie, że sława was nie ominie!
  
  Oto, co jesteśmy w stanie zrobić w tej walce,
  Pokrój agresywnych orków w kapustę...
  Ale znaj nasze słowo, nie wróbel,
  Wrogowi nie pozostało wiele czasu!
  
  Nie zrozumiesz, o co walczyły dziewczyny,
  Za odwagę, za ojczyznę i za męża...
  Gdy wróg sieje złe kłamstwa,
  A chłopiec tutaj zapala pochodnię!
  
  Nie będzie miejsca dla wrogów nigdzie, wiedz o tym,
  My, dziewczyny, pozbędziemy się ich proszku...
  I będzie raj na naszej planecie,
  Powstaniemy jak od kołyski!
  
  Jeśli potrzebujesz przeciąć ostry miecz,
  Z karabinów maszynowych lało się strumieniami niczym z ulewy...
  A nić jedwabnego życia nie zostanie zerwana,
  Jedni umrą, a inni przyjdą!
  
  Wznieśmy toast za naszą Ruś,
  Wino jest piankowe, ma kolor szmaragdowy...
  I uderz w Orklera,
  Być uduszonym przez zgniłego Judasza!
  
  W imię honoru, sumienia, miłości,
  Dziewczyny odniosą wspaniałe zwycięstwo...
  Nie budujmy szczęścia na krwi,
  Nie tnij sąsiada na kawałki!
  
  Wierz mi, my dziewczyny jesteśmy odważne,
  Wszystko co możemy zrobić, robimy z godnością...
  Dzika bestia ryczy, wiem, w bitwie,
  Będziemy latać bardzo swobodnie!
  
  Powierzchnia morza lśni jak szmaragd,
  A fale jak wachlarz rozpryskują się w objęciach...
  Niech te szumowiny orków umrą,
  Łysemu diabłu nie zostało już dużo czasu!
  
  Takie są dobre dziewczyny,
  Dostrzegam bose pięty piękności...
  Będziemy śpiewać bardzo śmiało z serca,
  Plecak jest wypełniony hiperplazmą!
  
  Wielkość dziewcząt polega na tym,
  Że wróg nie sprowadzi ich na kolana...
  A jeśli trzeba, to i wiosłem ruszy,
  Przeklęty zły orkowy diabeł Kain!
  
  Skala wydarzeń dla dziewcząt jest ogromna,
  Potrafią złamać każdą kość policzkową...
  Naszą nadzieją jest solidny monolit,
  Łysy Führer już został zdmuchnięty!
  
  Pędzimy do bitwy jak na paradę,
  Chcesz pokonać swoich wrogów grając...
  Wierzę, że będzie świetny wynik,
  Wielkość rozkwita jak róże w maju!
  
  Tu rzuciła sztylet bosym obcasem,
  Natychmiast wbił miecz w gardło króla orków...
  Dziewczyna śmierci jest najwyraźniej ideałem,
  Na próżno ten demon wywyższał się!
  
  Osioł wypuścił fontannę krwi,
  Natychmiast porzucił swoje dzikie kopyta...
  A łysy król diabłów padł pod stół,
  Jego orcza głowa jest rozbita!
  
  My, piraci, jesteśmy wspaniałymi wojownikami,
  Pokazali prawdziwą klasę wirtuozerską...
  Nasi dziadkowie i ojcowie są z nas dumni,
  Odległości Soltsenizmu już lśnią!
  
  Kiedy przejmiemy tron królewski,
  A potem zacznie się najfajniejsza część...
  Niewolnik nie będzie jęczał,
  Nagrodę można sobie wywalczyć!
  
  A potem uwierz mi, stworzymy rodzinę,
  A dzieci będą wspaniałe i zdrowe...
  Kocham nowy świat, kolor radości,
  Gdzie dzieci tańczą w kółko!
  Tak śpiewały dziewczyny, a ich bombowiec wylądował.
  I tak zbiorniki paliwa eksplodowały, a samolot stanął jak wryty. Tak to wyglądało w walce.
  Dziewczyny wyskoczyły z samochodu, uderzając bosymi, wyrzeźbionymi, opalonymi stopami. Kilku chłopców, również bosych i w krótkich spodenkach, z błyszczącymi bosymi obcasami, zaczęło ładować nową dostawę bomb. To była bardzo energiczna praca.
  Adala śpiewała z uśmiechem:
  Pies może ugryźć,
  Tylko z psiego życia...
  Tylko z życia, z psiego życia,
  Pies może ugryźć!
  Agatha zachichotała i odpowiedziała:
  - A my jesteśmy wilczycami - doświadczonymi wojowniczkami!
  I wzięła go i wystawiła język.
  Anastasia Vedmakova strzelała ze swojego szturmowca. To przepiękna rudowłosa wojowniczka. I bosymi, wyrzeźbionymi stopami naciskała przyciski joysticka.
  Anastazja chichocze i śpiewa:
  Chwała komunizmowi, chwała,
  Czołgi pędzą naprzód...
  Nasz fajny kraj,
  A potężny naród radziecki!
  Akulina Orłowa również była aktywna i miażdżyła maoistów. Wojowniczka stała się twarda. Jej bose stopy były niezwykle zwinne. A palce poruszały się energicznie.
  Akulina zauważyła, energicznie kiwając głową i nucąc:
  - Nasza Partia Komunistyczna jest silna! Zadziwia świat!
  Wojownicy byli w akcji. Margarita Magnetic wystrzeliła kilkanaście pocisków, uderzając we wroga i miażdżąc masę chińskich żołnierzy. Walka była niezwykle zacięta.
  Wszystkie trzy dziewczyny krzyknęły chórem:
  Pójdźmy do boju za Świętą Ruś,
  Złamiemy kręgosłup Mao...
  Pokonamy Chińczyków stanowczo,
  Niech nasz czyn będzie pochwalony!
  Trzy wiedźmy zaatakowały wojska Mao z kolosalną energią. Działały z wielką odwagą i kunsztem. Cóż za niezwykłe wojowniczki.
  Samoloty szturmowe używały rakiet igłowych do niszczenia dużych mas piechoty.
  Anastazja Wedmakowa wspominała, jak walczyła u boku Czapajewa. To od niej zaczęła się sława Anki, karabinierki maszynowej, legendarnej dziewczyny, która biegała boso w każdą pogodę.
  A ta rudowłosa robiła mnóstwo rzeczy. A podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, Wedmakowa walczyła zimą pod Moskwą, ubrana tylko w bikini. Taka fajna i piękna kobieta.
  Anastazja pamiętała, jak uratowała członkinię Komsomołu. Dziewczynę rozebrano do majtek i ciągnięto półnagą przez mróz. Jej bose stopy zrobiły się szkarłatne jak u gęsi.
  Anastazja pisała o faszystach i zdarzały się takie rzeczy, że nie sposób ich opisać ani w bajce, ani piórem.
  Bojownicy rozgromili nazistów i uwolnili członkinię Komsomołu. Obie dziewczyny miały bose, różowe obcasy. Takie cudowne piękności.
  Anastazja pochyliła się i pocałowała bose stopy dziewczyny, a on poczuł się lepiej. To było przyjemne uczucie, gdy ktoś całował twoje stopy. Zwłaszcza podeszwy, czerwone od zimna i łaskoczące.
  Dziewczyny, powiedzmy, są wspaniałe. Naprawdę bardzo piękne.
  Margarita Magnitna również walczyła z nazistami w swoim czasie. I tam okryła się chwałą. Otrzymała nawet gwiazdę Bohatera ZSRR.
  To właśnie te dziewczyny. Ich ciała są opalone i umięśnione. I uwielbiają się kochać, zwłaszcza gdy faceci robią im masaże.
  To są dziewczyny tutaj.
  Kiedy rakiety lecą i spadają na wroga, zostawiają w locie ogony i całkowicie go niszczą. Myśliwce są niszczone, ręce i nogi latają wszędzie. Chińczycy zostaną tak potraktowani przez Ekstremalną Armię Breżniewa. Taka jest równowaga.
  Akulina Orłowa to bardzo krągła, opalona, silna, bosa i prawie naga dziewczyna. Co za oszałamiająca piękność.
  Trzy wiedźmy - wiecznie świeże jak stokrotki. Ale są już dość stare. I wszystkie trzy kiedyś broniły Wysokiej Góry.
  A potem dosłownie zmietli Japończyków z powierzchni ziemi karabinami maszynowymi. Nacierali jak kamikaze. Kiedy dziewczynom skończyła się amunicja, rzucali ładunkami wybuchowymi bosymi stopami. I rozgromili samurajów. A wojownicy użyli mieczy.
  I tak walczyli. Ale wciąż nie mogli utrzymać Góry Wysokiej. Ale pokazali swoją waleczność i odwagę. Nie wojownicy, ale giganci wojny.
  Potrafią dokonać fenomenalnych rzeczy. I pokazują swoją niezwykłą klasę.
  I oczywiście, ich nogi są bardzo uwodzicielskie. Dziewczyny są wszędzie.
  Alice i Angelica już strzelają z szybkostrzelnych pistoletów maszynowych, żeby upolować kolejnych Chińczyków.
  Obie wojowniczki są takie śliczne. Alice to urocza blondynka, szczupła i muskularna, a Angelica to rudowłosa, masywniejsza i wyższa. Ich stopy są bose, wdzięczne, bardzo uwodzicielskie, a pięty okrągłe, różowe, bardzo atrakcyjne.
  I z zabójczą siłą wystrzeliwują grochy śmierci. Tacy wspaniali, oszałamiający wojownicy.
  Strzelają z pistoletów maszynowych tak precyzyjnie, że każda kula trafia w twarz chińskiego żołnierza lub oficera.
  Alisa i Angelica tylko wyglądają młodo. Ale tak naprawdę walczyły w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Wtedy wojownicy dotarli do Berlina i nawet zinfiltrowali Kancelarię Cesarską. Nie udało im się pojmać Hitlera - popełnił samobójstwo.
  Ale walczyli chwalebnie. Walczyli w szczególności z Salamandrami - niemieckimi myśliwcami HE-162. A Alisa, na przykład, potrafiła zestrzelić te maszyny karabinem snajperskim. Zestrzelenie myśliwca odrzutowego kulą - to wymaga umiejętności.
  Angelica nie była tak dobra w strzelaniu, ale potrafiła rzucać materiałami wybuchowymi i bumerangami na odległość, nawet bosymi stopami. I była niesamowicie skuteczna w nokautowaniu przeciwników.
  Obie dziewczyny są wyjątkowo dobre. Potrafią się kamuflować i manewrować. Chińczycy z łatwością rzucają granatami. Co więcej, niektóre z granatów były wykonane z gliny i czarnego prochu. Nie ma wystarczająco dużo broni dla wszystkich Chińczyków. To był wciąż rok 1969. To nie są potężne Chiny XXI wieku, kiedy ich potęga gospodarcza i militarna stała się niebezpieczna i rozwinięta. To wciąż Chiny z czasów Mao - największy kraj świata pod względem liczby ludności, ale zacofany gospodarczo i technologicznie, pozbawiony potężnego kompleksu militarno-przemysłowego; lokalna broń jest produkowana w domu. Stany Zjednoczone i kraje NATO coraz częściej dostarczają część z nich. Ale to nowe zjawisko.
  ZSRR to wciąż kraj pełen siły - wow! Po mało przekonującym siedmioletnim planie Nikity Chruszczowa, kolejny pięcioletni plan premiera Kosygina był genialny. A ZSRR jest teraz u szczytu potęgi. Nawiasem mówiąc, USA również toczą wojnę - w Wietnamie! I nie mają żadnej zapasowej broni; potrzebują jej do własnego konfliktu.
  Alisa strzela seriami i z wielką precyzją rozwala Chińczyków. Augustina również strzela z wielką celnością, choć nie tak fenomenalnie jak jej blond przyjaciółka. Rzuca też granatami na duże odległości, które rozrywają Chińczyków na strzępy.
  Dziewczyny znów się poruszają, bardzo zręcznie. Rakiety Grad również zaczynają strzelać z wielką intensywnością. A dziewczyny uderzają bardzo mocno.
  Weronika z uśmiechem zauważyła, że lśni jak perły:
  - Breżniew i Stalin są z nami!
  Wiktoria potwierdziła:
  - I Włodzimierzu Iljiczu! Chwała komunizmowi!
  Dziewczyny celowały jeszcze potężniejszym systemem rakietowym, Uraganem, który miał bardzo niszczycielskie działanie.
  Tamara jest niesamowicie inteligentna. Potrafi naciskać przyciski joysticka bosymi stopami. I biła maoistów. Te dziewczyny są niesamowite.
  Valentina również wystrzeliwuje rakietę. W tym przypadku jest to "Bear". To również niezwykle potężny system. I co za eksplozja! Wystrzeliwuje pięćdziesiąt rakiet jednocześnie, w sposób rozłożony w czasie. I spalają one kilka hektarów ziemi, w tym chińską piechotę.
  Dziewczyna ma bardzo piękne i uwodzicielskie bose stopy. I używa ich.
  Wojownicy śpiewają:
  W gwiaździstych wysokościach jak diamenty,
  Mnóstwo błyszczących świateł...
  Rycerze pokazują swoje talenty,
  Ujawniamy legiony mocy!
  
  Córki bogów chodzą boso zimą,
  Pędzić bosym obcasem po śniegu...
  Tak czy inaczej jesteśmy orłami w bitwie,
  Rozwalę goblina moimi mieczami!
  
  Wierz mi, elfizm powstanie,
  Wiesz, jesteśmy na równi z Bogami...
  Chłopiec stanie się dzielnym bohaterem,
  Życie będzie takie jak za carów!
  
  Walczymy jak giganci,
  Potrafimy nawet ryczeć głośno...
  Dziewczęta zjednoczone z Ojczyzną,
  Nawet niedźwiedź nie może się z nim równać siłą!
  
  Przed nami ogromne przestrzenie,
  A my pokażemy nasze kły z uśmiechem...
  Jeśli będzie trzeba, przeniesiemy góry,
  Rozbijmy potężne pułki!
  
  Dziewczyny są fajne jak tygrysice,
  Jeśli zajdzie taka potrzeba, rozszarpią słonia...
  A królowe są piękne i pełne blasku,
  Wyskakują przez okno jak koty!
  
  Dziewczynom nie jest znane słowo słabość,
  Oni też nie znają wstydu, uwierz mi...
  Ale przyniosą radość mężowi,
  Nawet najstraszniejsze zwierzę ucichnie!
  
  Dla dziewczyn nic nie jest straszne,
  Dla nich Leo jest tylko szczeniakiem...
  I niebezpiecznie jest angażować się w sprawy młodych,
  Zamkną wszystkich!
  Dziewczyny kontynuowały ostrzał Chińczyków z wyrzutni rakietowych z dużą siłą. Są bardzo piękne, w samym bikini, bardzo szczupłe i kształtne, z bujnymi biodrami, wysokim biustem, cienką talią i brzuchem jak tabliczki czekolady, a opalona skóra dziewcząt lśni od potu, jakby była wypolerowana i wypolerowana, super.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"