Рыбаченко Олег Павлович
Hitler, niespieszny kat

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками Типография Новый формат: Издать свою книгу
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Więc Hitler najpierw zaatakował Wielką Brytanię i wysłał tam wojska.
  Hitler, niespieszny kat
  ADNOTACJA
  Więc Hitler najpierw zaatakował Wielką Brytanię i wysłał tam wojska.
  ROZDZIAŁ NR 1.
  Ta alternatywna historia nie jest najgorsza. Ale są też mniej korzystne. W jednej z nich Hitler nie zaatakował ZSRR w 1941 roku, ale najpierw podbił Wielką Brytanię i wszystkie jej kolonie. I zdecydował się na inwazję dopiero w 1944 roku. Cóż, to też nie był niedorzeczny pomysł. Nazistom udało się wyprodukować wszelkiego rodzaju czołgi Panther, Tygrysy, Lwy, a nawet Mause. Ale ZSRR również stał w miejscu; czwarty plan pięcioletni był już w toku. Trzeci również został przekroczony. W sierpniu 1941 roku do produkcji wszedł KW-3, ważący sześćdziesiąt osiem ton i uzbrojony w działo kalibru 107 milimetrów. A we wrześniu do produkcji wszedł również KW-5, ważący jedną tonę. Nieco później do produkcji wprowadzono także czołg KW-4, przy czym Stalin wybrał najcięższy ze wszystkich projektów, ważący sto siedem ton, wyposażony w 180-milimetrowy pancerz przedni oraz dwa działa kal. 107 mm i jedno działo kal. 76 mm.
  Na razie to jest seria, na której się zdecydowali. Skupili się na produkcji masowej. To prawda, że w 1943 roku pojawił się jeszcze większy KW-6, uzbrojony w dwa działa kal. 152 mm. T-34, jako prostszy i wygodniejszy, został wprowadzony do produkcji. Dopiero w 1944 roku pojawiła się potężniej uzbrojona seria T-34-85. Niemcy mieli Tygrysa, Panterę, a nieco później Lwa w produkcji od 1943 roku. Następnie Tygrysa zastąpiono Tygrysem-2, a we wrześniu Pantera-2 weszła do produkcji. Ten ostatni czołg miał bardzo potężne działo kal. 88 mm w 71EL, 100-milimetrowy przedni pancerz kadłuba nachylony pod kątem 45 stopni oraz 60-milimetrową wieżę i boki kadłuba. Przód wieży miał 120 milimetrów grubości, plus 150-milimetrowy jarzmo. Panther-2 ważył pięćdziesiąt trzy tony, co w połączeniu z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych zapewniało mu zadowalającą ergonomię i prędkość.
  W odpowiedzi ZSRR rozpoczął produkcję T-34-85 kilka miesięcy później, ale był to jedynie półśrodek. Pantera-2, najliczniej produkowany czołg w 1944 roku, charakteryzowała się mocniejszym uzbrojeniem i pancerzem przednim. Jednak radziecki czołg miał przewagę liczebną. Hitler jednak nie próżnował. Wykorzystując zasoby Europy, przeprowadził również operację Polar Bear, zdobywając Szwecję, oraz operację Rock, zdobywając Szwajcarię i Monako, co zakończyło konsolidację imperium.
  Fabryki z wielu krajów, w tym z Wielkiej Brytanii, pracowały dla III Rzeszy. Brytyjskie fabryki produkowały również czołg Goering, a dokładniej Churchill. Był dobrze chroniony - z pancerzem przednim o grubości 152 milimetrów i bokami o grubości 95 milimetrów - i charakteryzował się zadowalającą zwrotnością. Brytyjski Challenger, przemianowany na Goebbels, również był całkiem dobry, porównywalny pod względem opancerzenia i uzbrojenia ze standardową Panterą, ale ważył trzydzieści trzy tony.
  Biorąc pod uwagę potencjał III Rzeszy, zasoby kolonialne i ogłoszoną wojnę totalną, produkcja czołgów stale rosła. Chociaż ZSRR nadal miał przewagę liczebną, różnica zaczęła się zmniejszać. Naziści dysponowali jednak lepszą jakością. Najpotężniejszym czołgiem nazistowskim był Maus, ale jego produkcję przerwano z powodu częstych awarii i nadmiernej masy. Dlatego Lew pozostał w produkcji. Pojazd ważył dziewięćdziesiąt ton i był napędzany silnikiem o mocy tysiąca koni mechanicznych, co generalnie zapewniało zadowalającą prędkość. 150-milimetrowy przedni pancerz kadłuba, nachylony pod kątem 45 stopni, oraz przedni pancerz wieży, dzięki 240-stopniowemu jarzmu, zapewniały czołgowi doskonałą ochronę czołową. Stumilimetrowy, nachylony pancerz po bokach i z tyłu zapewniał zadowalającą ochronę ze wszystkich stron. W każdym razie, najczęściej używane działo kal. 76 mm było całkowicie nieskuteczne. Działo kal. 85 mm mogło pokonać czołg jedynie pociskiem podkalibrowym. Lew był uzbrojony w armatę kal. 105 mm z lufą długości 71 EL, o prędkości wylotowej pocisku 1000 metrów na sekundę i jeszcze większej prędkości pocisku podkalibrowego. Czołg ten przewyższał radzieckie czołgi KW zarówno pod względem uzbrojenia, jak i opancerzenia.
  Ogólnie rzecz biorąc, produkcja czołgów w Trzeciej Rzeszy, dzięki większemu wyposażeniu i sile roboczej, w tym populacji kolonii, wzrosła z 3841 do siedmiu tysięcy w 1942 roku. I do piętnastu tysięcy w 1943 roku, nie licząc dział samobieżnych, których zarówno ZSRR, jak i Niemcy wyprodukowały tylko niewielką liczbę. Do piętnastu tysięcy czołgów w pierwszej połowie 1944 roku. A z nich większość stanowiły czołgi średnie i ciężkie, z najpowszechniej produkowanym Panterą-2. Chociaż był też T-4, zmodernizowana wersja z działem 75 mm 48EL, łatwo produkowana, zdolna pokonać radzieckie T-34, a nawet lepszy T-34-76, najpowszechniej produkowany czołg średni w ZSRR i inne pojazdy. I lekkie czołgi były również produkowane.
  Problemem był również fakt, że Hitler mógł rzucić na Rosję praktycznie wszystkie swoje czołgi. Stany Zjednoczone znajdowały się daleko za oceanem i zawarły rozejm zarówno z Japonią, jak i III Rzeszą. A ZSRR wciąż musiał odeprzeć Japonię. Japonię, która miała lekkie, ale szybkie czołgi z silnikami Diesla i kilka czołgów średnich. Produkowała również na licencji Panterę, ale dopiero rozpoczęła produkcję. Jednak japońskie siły powietrzne i marynarka wojenna były silne. Na morzu ZSRR nie miał żadnych szans, podczas gdy w powietrzu Japończycy mieli bogate doświadczenie bojowe, dobre, lekkie i zwrotne myśliwce oraz pilotów kamikaze. Poza tym mieli dużo piechoty, i to bardzo odważnej, zdolnej do bezwzględnych ataków i nie liczącej się z ludzkim życiem.
  Zatem, pomimo niewielkiej przewagi w liczbie czołgów, ZSRR miał jakościową przewagę nad Niemcami. Hitler miał znaczną przewagę w piechocie dzięki swoim dywizjom kolonialnym. Dysponował również wieloma europejskimi dywizjami i jednostkami satelickimi. Biorąc pod uwagę sojuszników III Rzeszy i podbite państwa, jego przewaga liczebna nad ZSRR była znacząca. Do tego dochodziła Afryka, Bliski Wschód i Indie. Same Indie miały ponad trzykrotnie większą populację niż ZSRR.
  Hitler był więc w stanie zgromadzić kolosalną liczbę piechoty. Pod względem jakości, Trzecia Rzesza miała znaczną przewagę w samochodach, motocyklach i ciężarówkach. I mieli większe doświadczenie bojowe. Naziści przemaszerowali praktycznie przez Afrykę, dotarli do Indii, zdobyli je i zajęli Wielką Brytanię. Ich piloci mieli kolosalne doświadczenie. ZSRR miał znacznie mniej. Fińskie siły powietrzne były słabe i praktycznie nie było bitew powietrznych. Operacja Chalkhil-Goł była ograniczoną operacją lokalną, a w Hiszpanii walczyło niewielu pilotów-ochotników, a nawet oni byli już przestarzałi. Nie można jej więc porównywać z doświadczeniem Trzeciej Rzeszy, ani nawet Japończyków, którzy walczyli z USA.
  Trzecia Rzesza zwiększyła produkcję już podczas ofensywy powietrznej na Wielką Brytanię, zakładając fabryki w całej Europie i przestawiając te, które już istniały, na pracę w systemie trzyzmianowym. Opracowano również potężne samoloty - ME-309, uzbrojony w trzy działka 30 mm i cztery karabiny maszynowe, rozwijający prędkość 740 kilometrów na godzinę. I jeszcze potężniejszy TA-152, uzbrojony w dwa działka 30 mm i cztery działka 20 mm, rozwijający prędkość 760 kilometrów na sekundę. Te potężne samoloty mogły służyć jako myśliwce, samoloty szturmowe, dzięki potężnemu pancerzowi i uzbrojeniu, oraz bombowce frontowe.
  Pojawiły się również samoloty odrzutowe. Ale wciąż były niedoskonałe. Potrzebowały czasu, aby zyskać realną moc. Mimo to ME-262, z czterema działkami kalibru 30 mm i prędkością 900 kilometrów na godzinę, był bardzo niebezpieczną maszyną i niezwykle trudną do zestrzelenia. Co prawda, wciąż często się rozbijał.
  Proporcje, że tak powiem, nie są idealne dla ZSRR. Artyleria również ma swoje niuanse. Co prawda, w przeciwieństwie do realiów historycznych, linia obrony Mołotowa została ukończona - z trzyletnią przewagą. Ale znajdowała się zbyt blisko granicy i brakowało jej wystarczającej głębokości operacyjnej.
  Co więcej, Armia Czerwona nie była wyszkolona do samoobrony, lecz bardziej skupiona na ofensywie. I to miało wpływ. Oczywiście, osiągnięcie zaskoczenia było trudne, ale nazistom udało się osiągnąć taktyczne zaskoczenie.
  I tak, 22 czerwca 1944 roku, dokładnie trzy lata później, rozpoczęła się Wielka Wojna Ojczyźniana. ZSRR, z jednej strony, był lepiej przygotowany, ale wciąż nie w pełni, podczas gdy III Rzesza rosła w siłę. Do tego Japonia zaatakowała Daleki Wschód. I teraz to nie III Rzesza walczyła na dwóch frontach, ale ZSRR.
  Co możesz zrobić? Niemcy przełamują potężną linię obronną klinami czołgów, a wojska radzieckie przeprowadzają kontrataki. Wszyscy ruszają i walczą.
  Do 30 czerwca naziści zajęli już Mińsk. W samym mieście wybuchły walki uliczne. Wojska radzieckie wycofały się, próbując utrzymać linię frontu.
  Ogłoszono powszechną mobilizację.
  Jednak obrona wciąż zawodziła. Co więcej, w przeciwieństwie do realiów historycznych, Hitler utrzymał przewagę w piechocie nawet po mobilizacji sowieckiej. W rzeczywistości Wehrmacht szybko utracił przewagę liczebną w 1941 roku. ZSRR zawsze miał przewagę w czołgach. Ale tutaj wróg miał przewagę pod każdym względem. Co więcej, z powodu dużych strat w czołgach, przewaga w sprzęcie stała się nie tylko jakościowa, ale i ilościowa.
  Katastrofa narastała. A teraz jedyną rzeczą, która mogła uratować ZSRR, był desant podróżników w czasie.
  Kim są Oleg i Małgorzata, wieczne dzieci obdarzone supermocami, córki rosyjskich bogiń Jeleniej, Zoi, Wiktorii i Nadieżdy, zdolne stawić zacięty opór Wehrmachtowi i samurajom, nadciągającym ze wschodu?
  I tak Oleg i Margarita otworzyli ogień do niemieckich czołgów z hipermagnetycznych działek. A potężne, masywne maszyny zaczęły przekształcać się w torty pokryte kremem.
  Tak pyszne z różową i czekoladową skórką, a załogi czołgów zamieniły się w chłopców w wieku siedmiu lub ośmiu lat.
  Tak zdarzył się cud.
  Ale oczywiście córki rosyjskich bogów również czyniły cuda. Przemieniały piechurów w dzieci, do tego posłuszne i grzeczne. Czołgi, działa samobieżne i transportery opancerzone stawały się kulinarnymi kreacjami. A samoloty, w powietrzu, zamieniały się w watę cukrową albo jakieś inne, ale bardzo apetyczne, kulinarne dzieło. I to była prawdziwie elitarna i niesamowicie fajna transformacja.
  To właśnie te smakołyki spadły z powietrza.
  I poruszali się bardzo ładnie, i padali na ziemię ze słodkim szlochem.
  Elena wzięła ją i powiedziała dowcipnie:
  - Lepiej zyskać od głupca, niż stracić od mądrego!
  Wiktoria, kontynuując przemianę nazistów machnięciem swojej magicznej różdżki, zgodziła się:
  - Oczywiście! Zyski są zawsze dodatnie, straty zawsze ujemne!
  Zoya zachichotała i zauważyła ze słodkim spojrzeniem:
  - Chwała nam, najfajniejszym dziewczynom we wszechświecie!
  Nadieżda potwierdziła z zapałem, szczerząc zęby i zamieniając sprzęt Hitlera w przysmaki:
  - To prawda! Nie da się z tym dyskutować!
  A dziewczęta, chłopiec i dziewczynka, machając czarodziejskimi różdżkami, kłapiąc bosymi palcami u stóp, zaczęły śpiewać:
  Urodziłem się w dość zamożnym domu,
  Choć rodzina nie jest szlachecka, wcale nie jest biedna...
  Byliśmy w tej dobrze odżywionej, jasnej grupie,
  Mimo że nie mieliśmy tysięcy w książeczce oszczędnościowej...
  
  Byłam dziewczynką, która trochę dorastała,
  Przymierzanie strojów w delikatnych kolorach...
  Więc zostałem sługą w tym domu,
  Nie znając żadnych złych kłopotów!
  
  Ale potem pojawiły się kłopoty, poczułem się winny,
  Wypędzają mnie boso za drzwi...
  Doszło do takiego oburzenia,
  O Boże Wszechmogący, pomóż mi!
  
  Bose stopy chodzą po kamykach,
  Żwir na chodniku miażdży stopy...
  Dają mi okruszki chleba jako jałmużnę,
  A oni po prostu zgniją cię pogrzebaczem!
  
  A jeśli pada deszcz, to boli,
  Jeszcze gorzej jest, gdy pada śnieg...
  Wydawało się, że mamy już dość zmartwień,
  Kiedy będziemy świętować sukces!
  
  Ale spotkałem chłopca,
  Jest także bosy i bardzo chudy...
  Ale skacze jak rozbrykany króliczek,
  A ten gość jest chyba całkiem spoko!
  
  Tak naprawdę zaprzyjaźniliśmy się już w dzieciństwie,
  Uścisnęli sobie dłonie i stali się jednością...
  Teraz, gdy wspólnie przejechaliśmy mile,
  Nad nami jest cherubin o złotej głowie!
  
  Czasami wspólnie prosimy o jałmużnę,
  No cóż, czasami kradniemy w ogrodach...
  Los wystawia nas na próbę,
  Czego nie można wyrazić w poezji!
  
  Ale wspólnie pokonujemy trudności,
  ...Podano ramię przyjacielowi...
  Latem zbieramy kłosy zboża na polu,
  Nawet w mroźną pogodę może być gorąco!
  
  Wierzę, że nadejdą wspaniałe czasy,
  Kiedy przyjdzie Chrystus, wielki Bóg...
  Planeta stanie się dla nas kwitnącym rajem,
  I zdamy test z samymi piątkami!
  Wojna prewencyjna Stalina 1911
  ADNOTACJA
  Wojna trwa, jest już październik 1942 roku. Naziści i koalicja antyrosyjska zbliżają się coraz bardziej do Moskwy. To naprawdę stanowi poważne zagrożenie dla istnienia ZSRR. Istotnym wyzwaniem jest przewaga liczebna wroga, ogromne zasoby oraz fakt, że ataki nadchodzą z wielu frontów. Jednak bosonogie komsomolskie dziewczęta i pionierzy, w krótkich spodenkach i bez butów, walczą na froncie, pomimo szybko narastającego zimna.
  ROZDZIAŁ 1
  Październik już nadszedł, a pogoda robiła się coraz zimniejsza. Niemcy i koalicja niemal otoczyli Tułę i zacieśniali kontrolę nad miastem. Sytuacja stawała się coraz gorsza.
  Ale kiedy zrobiło się chłodniej, liczne oddziały z Wielkiej Brytanii i jej kolonii zaczęły marznąć. Dosłownie zaczęły się trząść. Walki przeniosły się więc do Azji Środkowej. Tam wszystko dosłownie się zaostrzyło.
  Na północy wydaje się, że będziemy musieli przejść na tymczasową obronę.
  Nowe władze już zmusiły ludność cywilną do budowy fortyfikacji.
  I praca się rozpoczęła.
  Jeden z pionierów wziął łopatę do ręki i udawał, że zamierza kopać, ale w rzeczywistości wziął ją i uderzył nią policjanta.
  Z chłopca zdarto ubranie i powieszono go na wieszaku.
  Jeden z policjantów uderzył pioniera batem, tnąc plecy chłopca.
  A drugi przyniósł pochodnię do bosych stóp dziecka.
  Było to bardzo bolesne, ale chłopiec nie tylko nie prosił o litość, ale wręcz przeciwnie, śpiewał dzielnie;
  Dla mnie, pioniera, nie jest wygodne płakać,
  Przynajmniej włożyli kocioł do ognia...
  Nie proszę, Boże pomóż mi,
  Bo człowiek jest równy Bogu!
  
  Będę ich pionierem na zawsze,
  Faszyści nie złamią mnie torturami...
  Wierzę, że trudne lata miną,
  Zwycięstwo przyjdzie w promiennym maju!
  
  A zły pies-kat piecze mi stopy,
  Łamie palce, wbija igły...
  Ale moje motto to nigdy nie płakać,
  Żyj dla chwały świata komunizmu!
  
  Nie, nie poddawaj się, dzielny chłopcze,
  Stalin na zawsze będzie z tobą w twoim sercu...
  A Lenin jest naprawdę wiecznie młody,
  I pięści żeliwne zrobione ze stali!
  
  Nie boimy się tygrysa, stad panter,
  Pokonamy to wszystko na raz...
  Pokażmy październikowcom, jaki jest przykład,
  Promienny Lenin jest z nami na zawsze!
  
  Nie, komunizm świeci wiecznie,
  Za Ojczyznę, za szczęście, za wolność...
  Niech spełni się najważniejszy sen,
  Oddamy nasze serca ludziom!
  Rzeczywiście, pierwsze Pantery pojawiły się na linii frontu. Były to dość potężne czołgi, wyposażone w szybkostrzelne działo o długiej lufie.
  I rzeczywiście, całkiem nieźle trafiają. A czołgi są dość zwinne.
  W szczególności walczy na nich załoga Gerda.
  A ta dziewczyna-terminatorka, bosymi stopami, rozwaliła wroga. I przebiła radziecki T-34.
  Po czym Gerda zaśpiewała:
  - Rządy Niemiec - pola kwiatowe,
  Nigdy nie będziemy niewolnikami!
  I odsłoni swoją słodką buzię. To dopiero dzika dziewczyna.
  A potem Charlotte wystrzeli z armaty i zrobi to bardzo celnie, trafiając wroga i zaśpiewa:
  - Naprawdę zabijemy wszystkich,
  Jestem dziewczyną z Reichu, chodzę zupełnie boso!
  A dziewczyny będą się śmiać.
  Z drugiej strony Natasza i jej zespół walczą zaciekle. Te dziewczyny są naprawdę odważne.
  I bosymi stopami rzucają granaty. I pokonują nazistów.
  Strzelają do nich z karabinów maszynowych i jednocześnie śpiewają;
  Jesteśmy członkami Komsomołu - rycerzami Rusi,
  Uwielbiamy walczyć z zaciekłym faszyzmem...
  A nie dla nas - modlitwa Boże zachowaj,
  Przyjaźnimy się tylko ze wspaniałym komunizmem!
  
  Walczymy za naszą Ojczyznę przeciwko wrogowi,
  Pod wspaniałym miastem - naszym Leningradem...
  Przebij nazistę szalonym bagnetem,
  Musimy dzielnie walczyć za naszą Ojczyznę!
  
  W zimnie pędzimy do bitwy boso,
  Aby zebrać poległe trofea...
  Führer dostanie cios w twarz,
  Chociaż faszyści naprawdę oszaleli!
  
  Jesteśmy członkami Komsomołu - piękna dziewczyna,
  Masz dobrą figurę i ładną twarz...
  Pod moimi bosymi stopami jest rosa,
  Niech diabły stroją sobie do nas miny!
  
  Osiągniemy taki sukces, uwierz mi,
  Że nasze myśli płyną jak złoto...
  A bestia nie przyjmie naszych ziem,
  A opętany Führer będzie zły!
  
  Dajmy Fritzom solidny łupnia w mózgi,
  Zburzymy wieże pod potężnymi murami...
  Ten drań otrzyma tylko wstyd i hańbę,
  Dziewczyny będą cię tratować bosymi stopami!
  
  Będzie pięknie, wiedz o tym na ziemi,
  W nim rozkwitnie kraj wielkich rad...
  Nie poddamy się juncie-szatanowi,
  I pociągnijmy tych wszystkich łajdaków do odpowiedzialności!
  
  Ku chwale naszej świętej Ojczyzny,
  Dziewczyny wygrywają śpiewająco...
  Towarzysz Stalin jest naszą Ojczyzną,
  Niech Lenin rządzi wiecznie na tamtym świecie!
  
  Jakiż cudowny będzie komunizm,
  Spełniajmy jasne przykazania Wodza...
  I rozproszymy nazizm na molekuły,
  Ku chwale wiecznej czerwonej planety!
  
  Święta Ojczyzno, teraz mamy,
  Odparliśmy Fritzów z Leningradu...
  Wierzę, że nadchodzi godzina zwycięstwa,
  Gdy z odwagą zaśpiewamy hymn w Berlinie!
  
  Zawsze pokładaliśmy nadzieję w Bogu,
  Ale nie ma dziewczyn, kul i szronu...
  Dla nas boso śnieżyce nie są niczym,
  A na śniegu rośnie błyszcząca róża!
  
  Głosuj na komunizm z marzeniem,
  Abyśmy mieli nowe aktualizacje...
  Możesz wywierać presję na nazistów bez strachu,
  A potem zamówienie będzie nowe!
  
  Wierz mi, to czego chciałeś się spełniło,
  Nadejdzie życie piękniejsze niż jakiekolwiek inne...
  Łoś zakłada złote poroże,
  I niszczy wroga wraz z wieżą!
  
  Jesteśmy przyjazną rodziną członków Komsomołu,
  Wielkie dzieła mogły się odrodzić...
  Faszystowski wąż został uduszony,
  My, piękności, nie musimy się już złościć!
  Dziewczyny śpiewały tak pięknie. I tupały bosymi, pełnymi gracji stopami.
  Chłopiec Guliwer zauważył z uśmiechem:
  - Pięknie śpiewacie, moje drogie piękności! Tak pięknie i elokwentnie!
  Natasza skinęła głową z uśmiechem:
  - To prawda, mój chłopcze, naprawdę kochamy i umiemy śpiewać!
  Alicja odpowiedziała z zachwytem:
  Pieśń pomaga nam budować i żyć,
  Wyruszamy na wędrówkę z wesołą piosenką...
  A ten, kto przez życie idzie z pieśnią -
  On nigdy nigdzie nie zniknie!
  Augustyn ćwierkał i śpiewał:
  - Kto jest przyzwyczajony do walki o zwycięstwo,
  Niech śpiewa z nami,
  Kto jest wesoły, ten się śmieje,
  Kto tego chce, osiągnie to,
  Kto szuka zawsze znajdzie!
  Swietłana oblizała wargi, wrzuciła kawałek śniegu do ust i zaproponowała:
  - Niech pionierski chłopiec Gulya znów nas zachwyci swoimi powiedzonkami!
  Natasza zgodziła się, tupiąc bosą nogą:
  - Dokładnie! Bardzo mi się podobały!
  Chłopiec pionier Guliwer zaczął mówić;
  Życie jest jak szachy: jeśli sztuka wymaga poświęcenia, to sztuka wojny, tylko
  mata!
  Nie mów, że jesteś Napoleonem, jeśli znasz tylko Waterloo!
  Zęby wilka nie stępią się pod wpływem owczej skóry!
  Przesąd jest siłą dla tych, którzy go używają, i słabością dla tych, którzy w niego wierzą!
  Jedyną różnicą między pacjentami szpitala psychiatrycznego a świętymi jest to, że ci pierwsi są zamknięci w ramie ikony, podczas gdy ci drudzy umieszczani są w domu wariatów!
  Długopis jest wart tyle, co bagnet, jeśli należy do złodzieja!
  Oko nauki jest ostrzejsze niż diament, a ręka naukowca jest bardzo potężna!
  To prestiż, że mężczyzna pozwala kobiecie przewodzić we wszystkim, ale nie w odkryciach naukowych!
  Zdolni chłopcy dokonują więcej odkryć niż błyskotliwi starcy!
  Nauka jest pasterzem - natura jest owcą, ale upartą owcą, której nie da się oswoić zwykłym batem!
  Sól wolności jest słodsza niż cukier niewoli!
  Skuteczne pranie mózgu jest możliwe tylko wtedy, gdy ludzie są nieobecni!
  I sprzedaj swoje sumienie, jeśli jest nic nie warte!
  Uwaga, główna cecha zdrajców!
  Strach jest zawsze egoistyczny, bo wyklucza poświęcenie!
  Kamienna głowa - nawet skalpel się stępia!
  Ostry język często kryje w sobie przytępiony umysł!
  Strach to taki dar, że trudno jest go podarować wrogowi, ale łatwo zachować dla siebie!
  Każdy może sprawić, że kobieta krzyczy, ale tylko prawdziwy dżentelmen potrafi sprawić, że płacze.
  Kościół jest jak sklep, tyle że towary są zawsze przeterminowane, ceny zawyżone, a sprzedawca oszukuje!
  Wśród księży nie ma kobiet, bo kłamstwa tych ostatnich widoczne są na ich twarzach!
  Niezależnie od tego, jak szeroka jest przepaść między wyobraźnią a rzeczywistością, nauka nadal będzie budować mosty!
  Wiedza nie zna granic, wyobraźnię ogranicza ambicja!
  Talent i ciężka praca, niczym mąż i żona, rodzą odkrycia tylko we dwoje!
  Umysł i siła, jak młody mężczyzna i młoda kobieta, nie mogą znieść braku jednego, braku drugiego!
  Przemoc nie wyklucza miłosierdzia, tak jak śmierć nie wyklucza zmartwychwstania!
  Tortury, podobnie jak seks, wymagają różnorodności, zmiany partnerów i miłości do procesu!
  Nie ma nic bardziej naturalnego niż taka perwersja jak wojna!
  Każdy jęk wroga jest krokiem ku zwycięstwu, chyba że jest to jęk zmysłowy!
  Można się skaleczyć tępą brzytwą, ale nie doświadczysz dreszczyku emocji z tępym partnerem!
  Magia nie może uczynić ze zwykłego człowieka naukowca, ale nauka może uczynić z każdego magika!
  Nie każdy, kto jest agresywny jest przestępcą i nie każdy przestępca jest agresywny!
  Najbardziej pali zimna nienawiść!
  Okrucieństwo jest zawsze szalone, nawet jeśli ma jakiś system!
  Bez ognia nie ugotujesz obiadu! Bez ssaka nie zbierzesz śmietanki!
  Jeśli jest wielu dziecięcych bohaterów, to mało jest dorosłych tchórzy!
  Odwaga i umiejętności są jak cement i piasek - razem silne, osobno kruche!
  Odważny umysł jest lepszy niż tchórzliwa głupota!
  Głupota jest zawsze fałszywa i chełpliwa, mądrość zaś jest prawdomówna i skromna!
  Lepiej wierzyć niż w wielkie kłamstwo, tylko bardzo wielkie kłamstwo!
  Kłamstwo jest drugą stroną prawdy, tylko w przeciwieństwie do monety, zawsze wydaje się gładsza!
  Aby złapać wilka, musisz słuchać jego wycia!
  Dobrze jest umrzeć,
  Ale lepiej jest pozostać przy życiu!
  W grobie gnijesz - nic,
  Możesz walczyć póki żyjesz!
  Kura dziobie ziarnko po ziarnku, ale przybiera na wadze więcej niż świnia połykająca duże kawałki!
  Prawdziwa wielkość nie potrzebuje pochlebstw!
  Jeden spokojny cios jest lepszy niż sto najbardziej przenikliwych krzyków!
  Szczęście to tylko lustro, które odbija ciężką pracę!
  Zapach kadzielnicy emanuje słodyczą, która przyciąga banknoty, a nie muchy!
  Człowiek może pozostawać na jednym poziomie inteligencji przez długi czas, ale żadne wysiłki nie powstrzymają głupoty!
  Inteligencja bez wysiłku zawsze maleje, lecz głupota rośnie bez wysiłku!
  Człowiek to nie kwestia wieku ani nawet siły fizycznej, ale połączenia inteligencji i woli!
  Umysł jest jak tyran, gdy jest słaby, przestaje kierować się rozsądkiem!
  Papieros jest najbardziej podstępnym sabotażystą, który zawsze zamienia ofiarę w swojego wspólnika!
  Pieniądze są obrzydliwsze niż odchody, na których rosną piękne kwiaty, ale w pieniądzach są tylko niskie przywary!
  Jeśli kapitalista zdobędzie władzę Boga, świat stanie się piekłem!
  Język polityka, w przeciwieństwie do języka prostytutki, nie doprowadza do orgazmu, lecz do szaleństwa!
  Przyszłość zależy od nas! Nawet gdy wydaje się, że nic od nas nie zależy!
  Oczywiście, że faszyści mogą zabijać, ale nie są w stanie odebrać nam nadziei na nieśmiertelność!
  Łatwiej zapełnić lodowisko w piekle, niż wycisnąć łzę z żołnierza!
  Różnica między kadzielnicą a wachlarzem jest taka, że wachlarz odstrasza muchy, a kadzielnica przyciąga głupców!
  Miecz jest jak kutas, zastanów się siedem razy zanim go wbijesz!
  Człowiek jest słaby, Bóg jest silny, a Bóg-człowiek jest wszechmocny tylko wtedy, gdy walczy o słuszną sprawę!
  Słowa są jak nuty w utworze, wystarczy jedna fałszywa nuta, a przemówienie jest zrujnowane!
  Jeśli chcesz zanudzić dziewczynę, rozmawiaj z nią o broni, a jeśli chcesz się z nią rozstać na zawsze, rozmawiaj o radzieckiej broni!
  Siła czołgu nie leży w jego pancerzu, ale w głowie czołgisty!
  Władca tych, co odbiera chleb katu, sam zbiera sól na swoim tyłku!
  Uczciwość to typowa ofiara złożona na ołtarzu doraźności!
  Atak potraja swoją siłę - obrona zmniejsza ją o połowę!
  Głowa odcięta ostrzem nazywana jest głową ogrodową, z której wyrastają grona odwetu!
  Na wojnie człowiek jest małą monetą, która traci na wartości szybciej, niż jest wydawana!
  Życie człowieka na wojnie podlega inflacji, ale jednocześnie jest bezcenne!
  Wojna jest jak strumień wody: gówno wypływa na powierzchnię, cenne osiada, a bezcenne zostaje wywyższone!
  Czołg bez mechanika jest jak koń bez uprzęży!
  Pustka jest szczególnie niebezpieczna, gdy mieszka w twojej własnej głowie!
  Pustkę w głowie wypełnia delirium, w sercu - gniew, w portfelu - skradzione dobra!
  Długi język zazwyczaj idzie w parze z krzywymi rękami, krótkim umysłem i prostym zwojem mózgu!
  Najczerwieńszy język, z bezbarwnymi myślami!
  Nauka nie jest koniem, który pokonuje przeszkody z pustym żołądkiem!
  Myśli dziecka są jak rozbrykany ogier, myśli mądrego dziecka są jak dwa rozbrykane ogiery, a myśli genialnego dziecka są jak stado ogierów z przypalonymi ogonami!
  Rękawice bokserskie są zbyt miękkie, aby stępić bystry umysł!
  Cena zwycięstwa jest zbyt wysoka, może obniżyć wartość trofeów!
  Największym trofeum wojennym jest uratowane życie!
  Podłość jest bardziej zaraźliwa niż cholera, bardziej śmiercionośna niż dżuma, a na nią jest tylko jedna szczepionka - sumienie!
  Malutka łza małego dziecka może spowodować wielkie nieszczęścia i ogromne zniszczenia!
  Najbardziej śmieszne głupoty popełnia się z mądrym spojrzeniem, pustą głową i pełnym brzuchem!
  Kiedy armia ma za dużo sztandarów, oznacza to, że dowódcom brakuje wyobraźni!
  Często nadmiar zarobionych pieniędzy traci na wartości z powodu braku czasu na ich wydanie!
  Milczenie jest złotem, ale tylko w cudzym portfelu!
  Trudno jest przeżyć bitwę, ale podwójnie trudno jest zachować skromność po zwycięstwie!
  Żołnierz bez szklanki jest wartownikiem bez psa pasterskiego!
  Każdy, kto zechce zaprzęgnąć Rosjanina do jarzma, stanie się nawozem jak gówno!
  Wojna to zabawny film, ale zakończenie zawsze doprowadza do łez!
  Wojna jest teatrem, w którym bycie widzem jest czymś ohydnym!
  Językiem nie można rzucić granatu, ale imperium można zniszczyć!
  Mózg nie ma włókien mięśniowych, a potrafi wytrącać gwiazdy z orbit!
  Intuicja na wojnie jest jak przestrzeń na morzu, tylko igła magnetyczna skacze szybciej!
  Uratowanie rannego towarzysza jest większym wyczynem niż zabicie zdrowego wroga!
  Najmocniejszy łańcuch występku tworzy ludzki egoizm!
  - Zwycięstwo nad bezbronną ofiarą jest gorsze niż porażka nad godnym przeciwnikiem!
  - Jeśli chcesz ukarać mężczyznę, zmuś go do życia z jedną kobietą. Jeśli chcesz ukarać go jeszcze bardziej, zmuś jego teściową do życia z nimi!
  Dobrze jest umrzeć za Ojczyznę, ale jeszcze lepiej jest przetrwać i zwyciężyć!
  Przetrwanie to najcenniejszy dar żołnierza, a generałowie cenią go najmniej!
  Największe konsekwencje wynikają z małych przewinień!
  Nawet Wszechmogący Bóg nie może przezwyciężyć ludzkich słabości!
  Potrzeba jest taką samą siłą napędową postępu, jak bat stymulatorem dla konia!
  Pędy postępu rozkwitają pod hojnym podlewaniem łzami potrzeby!
  Na wojnie obecność dziecka jest tak samo nieodpowiednia, jak klaun na pogrzebie!
  Malując niezapominajki na armacie, nie sprawisz, że jej wystrzał będzie mniej szkodliwy!
  Gdyby wszyscy zdrajcy byli tacy jak oni sami, wtedy uczciwość rządziłaby światem!
  Miękka owcza wełna nie stępi wilczych kłów!
  Nadmiar okrucieństwa równa się anarchii!
  Zabij jednego niewinnego, a stworzysz tuzin niezadowolonych!
  Jeden foton nie jest wart stu impulsów!
  Twój grosz jest wart więcej niż czyjaś pięciocentówka!
  Talent jest jak mosiądz, ale bez testów nigdy nie stanie się trudny do opanowania!
  Możesz zniszczyć wszystko oprócz marzeń - możesz zwyciężyć wszystko oprócz fantazji!
  Palenie przedłuża życie tylko wtedy, gdy jest to ostatni papieros przed egzekucją na szafocie!
  Język filozofa jest jak łopata śruby napędowej - porusza tylko dachem dzięki zawiasom, a nie łodzią!
  Każdy morderca jest nieudanym filozofem!
  Wiek nie doda mądrości głupcowi, tak jak szubienica nie doda wzrostu krasnoludowi!
  Tego, co język zmielił, nie da się połknąć za jednym razem, niczym kamienia młyńskiego!
  W Sylwestra spełniają się nawet rzeczy, których nie można osiągnąć w innych porach!
  Żołądek puchnie od mielenia kamieniem młyńskim, a mózg więdnie od młócenia językiem!
  Wojna jest jak wiatr we młynie - miecie ciało, ale rozwija skrzydła!
  Człowiek jest królem natury, ale berło trzyma nie w ręce, lecz w głowie! 1
  Silny umysł może zastąpić słabe mięśnie, ale silne mięśnie nigdy nie zastąpią słabego umysłu!
  Kobieta na wojnie jest jak strzemię w siodle!
  Lekka kula, najmocniejszy argument w sporze militarnym!
  Zło pojawiło się wraz z narodzinami życia, ale zniknie na długo przed końcem istnienia!
  Technologia może ukarać zło, złamać tysiące serc, lecz nie jest w stanie wykorzenić nienawiści nawet z jednego!
  Zdrada jest podstępna: jak haczyk rybaka, tyle że przynęta zawsze śmierdzi!
  Zjedzenie kanibala może wywołać u ciebie mdłości, ale nigdy nie sprawi, że poczujesz się syty!
  Ograniczony umysł ma ograniczone pomysły, ale głupota nie zna granic!
  Łatwiej naprawić zegarek siekierą, niż nauczyć komisarzy opieki nad ludźmi!
  Chociaż człowiek składa się z białek, jest słabszy od frajerów!
  Człowiek ma dwóch śmiertelnych wrogów - siebie i swój egoizm!
  Kto uderza w serce, zachowuje głowę!
  Karabinista maszynowy jest również muzykiem, ale częściej doprowadza cię do łez!
  Różnica między racją żywnościową a umysłem jest taka, że gdy dodasz połowę racji, jej wartość maleje!
  Wściekłe dziecko jest bardziej przerażające niż wściekły dorosły: przyczyną większości zgonów są mikroorganizmy!
  Szaleństwo jest miotłą, która oczyszcza twoją głowę ze śmieci starych pomysłów i daje wolną rękę geniuszowi!
  Złoty blask nie rozgrzewa skóry, ale rozpala namiętności!
  Władza bez rozrywki jest jak niewolnictwo w fiolecie!
  Odważne dziecko może stawić opór wrogiej armii, ale tchórzliwy dorosły może zdradzić własną matkę!
  Kozy żyją najwyżej w górach, szczególnie jeśli jest to góra samozadowolenia!
  W rękach uczciwego człowieka słowo jest złotem i on je trzyma; w rękach sprawiedliwego człowieka jest ono ostrzem tnącym i on je puszcza!
  Nie może być dwóch prawd, ale mogą być podwójne standardy!
  Złoto jest łatwe do kucia i polerowania, ale słabo przylega!
  Dolar jest zielony jak krokodyl, tylko jego paszcza jest szeroko otwarta, aby mogła ją zobaczyć cała planeta!
  Spokojny młot jest dobry, ale jeszcze lepszy, gdy wykuwa bagnety!
  Czas to nie pieniądz. Jeśli go stracisz, nie możesz go odzyskać!
  Nogi są lekkie, nawet przy dużym ciężarze, jeśli to obiecuje łatwe życie!
  On nie potrafi żyć pięknie - jest moralnym dziwakiem!
  Krew jest słona, ale słodka, gdy przelewa ją wróg!
  Discovery jest złotą rybką, która żyje w mętnych wodach ignorancji!
  Aby złowić złotą rybkę odkryć w mętnych wodach eksperymentów, potrzebujesz sieci inspiracji!
  Jedna minuta namysłu skraca podróż o godzinę, jedna sekunda pośpiechu prowadzi do opóźnienia trwającego całe życie!
  Pojedynczy foton nie poruszy kwazara!
  Złoto jest ciężkie, ale unosi cię lepiej niż balon wodorowy!
  Człowiek niewierzący jest jak dziecko: czuje pieszczoty matki, lecz nie wierzy w jej istnienie!
  Kto dużo sprzedaje, często zdradza!
  Władza jest słodka, lecz gorycz odpowiedzialności zabija jej smak!
  Niedoskonałość ciała jest głównym bodźcem do doskonalenia techniki!
  Różnica między katem a artystą jest taka, że jego dzieła nie da się przerysować!
  Ciało zawsze się reformuje, ale umysł jest konserwatywny!
  Kropla rzeczywistości gasi pragnienie lepiej niż ocean złudzeń!
  Nie możesz napisać arcydzieła, paradując na koniu, ale możesz to zrobić na głazie!
  Wielki żołnierz wie wszystko oprócz słowa "poddaj się!"
  Knockout jest jak dziewczyna - jeśli każesz im czekać, to same nie wstaną!
  Słabość to choroba, która nie budzi uczuć współczucia!
  Współczucie: To słabość powoduje chorobę!
  Złote skrzydła są złe dla samolotu, ale dobre dla kariery!
  Silni walczą o silnych - słabi o Wszechmogącego!
  Tak powiedział zdesperowany pionier Guliwer, bardzo dowcipnie i zwięźle.
  A Niemcy i ich sojusznicy kontynuowali działania i wspinali się niczym ropucha na pień.
  Shermany wydawały się szczególnie niebezpieczne. Ale co z Tygrysami i Panterami? Jeden, dwa i koniec. Ale Shermanów jest mnóstwo i są dobrze chronione.
  Pchają się niczym rój mrówek.
  To prawdziwe potwory z piekła rodem.
  Lady Armstrong, w cięższym czołgu MP-16, strzela z armaty i celnym strzałem przewraca radzieckie działo. Po czym
  wymawia:
  - Za zwycięstwo Wielkiej Brytanii w tej wojnie!
  A jej oczy błyszczały czymś olśniewająco niebieskim. To naprawdę fajna dziewczyna.
  Gertruda kopnęła wroga bosymi palcami, uderzyła go i krzyknęła:
  - Za naszego lwa!
  Malanya uderzył wroga, zrobił to precyzyjnie i dokładnie, po czym powiedział:
  - Ku nowym granicom Imperium Brytyjskiego!
  A Monika również będzie strzelać z wielką precyzją. I przeszyje wroga swoim piekielnym pchnięciem.
  I zniszczy sowiecką armatę, po czym zaśpiewa:
  - Ci głupi staliniści,
  Musisz to umyć w toalecie...
  Zabijemy komunistów,
  Będzie nowe NATO!
  I będzie się głośno śmiał.
  
  RUCH WIEDZY GULIWERA I CHAMBERLAINA
  ADNOTACJA
  I oto znów stało się to, czego oczekiwano: Chamberlain odmówił rezygnacji i zawarł z Hitlerem odrębny pokój. W rezultacie ZSRR został zaatakowany przez III Rzeszę i jej państwa satelickie, a także Japonię i Turcję. Armia Czerwona znalazła się w opłakanym stanie. Ale bosonogie piękności z Komsomołu i dzielni pionierzy maszerowali do boju.
  ROZDZIAŁ NR 1.
  Guliwer musi zrobić coś, co nie należy do najprzyjemniejszych: obrócić kamień młyński i zmielić ziarno na mąkę. A ona sama ma ciało chłopca w wieku około dwunastu lat, jest muskularna, silna i opalona.
  Ale chłopiec-niewolnik wciąż jest przenoszony do różnych równoległych światów. I jeden z nich okazał się wyjątkowy.
  Chamberlain nie zrezygnował dobrowolnie 10 maja 1940 roku i 3 lipca 1940 roku udało mu się zawrzeć honorowy pokój z III Rzeszą. Hitler zagwarantował nienaruszalność brytyjskiego imperium kolonialnego. W zamian Brytyjczycy uznali za niemieckie wszystko, co już podbili, w tym kolonie Francji, Belgii i Holandii oraz włoską kontrolę nad Etiopią.
  W ten sposób wojna, która nie nazywała się II wojną światową, dobiegła końca. Na jakiś czas, oczywiście. Niemcy zaczęli trawić swoje podboje. W tym samym czasie Trzecia Rzesza uchwaliła nowe prawa, nakładając podatki na rodziny z mniej niż czwórką dzieci, a także zezwalając esesmanom i bohaterom wojennym na zawieranie drugich żon z obcokrajowcami.
  Kolonie również były zasiedlane. Zwiększono też zachęty dla kobiet rodzących niemieckie dzieci.
  Hitler również miał oko na ZSRR. Podczas parady 1 maja 1941 roku czołgi KW-2 z armatą kal. 152 mm oraz czołgi T-34 maszerowały przez Plac Czerwony, robiąc wrażenie na Niemcach. Führer nakazał opracowanie całej serii czołgów ciężkich. Rozpoczęto prace nad czołgami Panther, Tiger II, Lion i Maus. Wszystkie te czołgi miały wspólną konstrukcję z pochylonym pancerzem i coraz potężniejszym uzbrojeniem i pancerzem. Jednak rozwój czołgów, podobnie jak przezbrojenie Panzerwaffe, wymagał czasu. Führer mógł być gotowy dopiero w maju 1944 roku. Do tego czasu ZSRR również był w pełni przygotowany.
  Stalin nie walczył już po wojnie fińskiej. Hitler, który podpisał traktat z Suomi, zakazał kolejnej kampanii przeciwko Finlandii. Sami Niemcy walczyli tylko z Grecją i Jugosławią, co trwało dwa tygodnie i odnieśli zwycięstwo. Mussolini najpierw zaatakował Grecję, ale został pokonany. W Jugosławii doszło do antyniemieckiego zamachu stanu. Niemcy zostali więc zmuszeni do interwencji. Ale to był tylko incydent w stylu blitzkriegu.
  Po zwycięstwie Führer kontynuował przygotowania do kampanii na wschodzie. Niemcy wprowadzili do produkcji nowe samoloty - śmigłowe ME-309 i Ju-288. Naziści rozpoczęli również produkcję odrzutowych ME-262 i pierwszych samolotów Arado, ale jeszcze w niewielkich ilościach.
  Ale Stalin też nie stał w miejscu. ZSRR nie opracował samolotów odrzutowych, ale masowo produkował samoloty z napędem śmigłowym. Pojawiły się Jak-9, MiG-9, ŁaGG-7 i Ił-18. I niektóre typy bombowców, zwłaszcza Pe-18. Jakościowo samoloty niemieckie były być może lepsze, ale radzieckie znacznie lepsze. Niemiecki ME-309 dopiero niedawno wszedł do produkcji, mimo że mógł pochwalić się bardzo potężnym uzbrojeniem: trzema działkami kal. 30 mm i czterema karabinami maszynowymi. Tymczasem ME-262 dopiero zaczynał wchodzić do służby, a jego silniki nie były szczególnie niezawodne.
  Focke-Wulf był produkowanym masowo, potężnie uzbrojonym wołem roboczym. Jego prędkość przewyższała prędkość samolotów radzieckich, podobnie jak pancerz i uzbrojenie. Choć jego zwrotność była słabsza niż samolotów radzieckich, duża prędkość nurkowania pozwalała mu unikać ogonów samolotów radzieckich, a potężne uzbrojenie - sześć działek jednocześnie - umożliwiało zestrzelenie samolotu już za pierwszym podejściem.
  Można oczywiście długo porównywać różne siły przeciwników.
  ZSRR opracował czołgi KW-3, KW-5 i KW-4. Seria T-34-76 obejmowała również późniejsze czołgi gąsienicowe i kołowe T-29. Pojawiły się również T-30 i BT-18. Pojawił się również KW-6, cięższy od poprzednich modeli.
  Ale Niemcy wprowadzili na rynek Panterę, która znacznie przewyższała T-34 pod względem siły przebicia i pancerza przedniego. Co prawda ZSRR posiadał czołg T-34-85, ale jego produkcja rozpoczęła się dopiero w marcu 1944 roku. Pantera weszła jednak do produkcji pod koniec 1942 roku, podobnie jak Tygrys. Później pojawiły się także Tygrys II, Lew i Maus.
  ZSRR wydaje się mieć przewagę pod względem liczby czołgów, ale jakość niemieckich czołgów jest niewątpliwie lepsza. Chociaż czołgi T-4 i T-3 są również nieco przestarzałe, nie oferują jeszcze zdecydowanej przewagi. Ale to nie wszystko. Hitler ma całą koalicję sojuszniczych państw, w tym Japonię. Tymczasem ZSRR ma tylko Mongolię. Japonia, w końcu, ma 100 milionów mieszkańców, nie licząc kolonii. I wysłała prawie 10 milionów żołnierzy. A w Chinach udało im się nawet wynegocjować rozejm z Czang Kaszim, który rozpoczął atak na armię Mao.
  Hitler wysłał więc swoją armię i wojska satelickie przeciwko ZSRR. Tym razem Linia Mołotowa została ukończona i istniała potężna obrona. Jednak Trzeciej Rzeszy udało się przyciągnąć na swoją stronę Turcję, która mogła uderzyć z Zakaukazia, oraz Japonię. Stalin zmobilizował siły i Armia Czerwona wzrosła do dwunastu milionów. Hitler zwiększył liczebność Wehrmachtu do dziesięciu milionów. Do tego doszli sojusznicy. Obejmowali oni Finlandię, Węgry, Chorwację, Słowację, Rumunię, Włochy, Bułgarię, Turcję. A zwłaszcza Japonię, Tajlandię i Mandżurię.
  Tym razem Włochy wystawiły cały milion żołnierzy, ponieważ nie walczyły w Afryce i mogły zaangażować do walki całą swoją siłę. Stalin dysponował w sumie siedmioma i pół milionem żołnierzy na Zachodzie, przeciwko siedmiu milionom Niemców oraz dwóm i pół milionom wojsk satelickich i dywizji zagranicznych na linii frontu. Niemcy dysponowali wojskami z Francji, Belgii, Holandii i innych krajów.
  Piechota miała przewagę, ale armia była mieszanką. W czołgach i lotnictwie ZSRR miał przewagę liczebną, ale być może gorszą jakościowo. Na wschodzie Japończycy również mieli więcej piechoty niż samurajowie. Czołgi były równie silne, ale Sowieci byli ciężsi i potężniejsi. W lotnictwie Japończycy byli jednak liczniejsi na Dalekim Wschodzie. A w marynarce wojennej mieli jeszcze większą przewagę.
  Krótko mówiąc, wojna rozpoczęła się 15 maja. Drogi wyschły, a Niemcy i ich satelity posuwali się naprzód.
  Wojna od samego początku była przewlekła i brutalna. Już w pierwszych dniach Niemcom udało się jedynie odciąć Białostocki Likwidator i przebić się na południe, penetrując niektóre pozycje. Wojska radzieckie podjęły próbę kontrataku. Walki ciągnęły się... Po kilku tygodniach linia frontu ustabilizowała się na wschód od granicy z ZSRR. Niemcy posunęli się o dwadzieścia do stu kilometrów, nie odnosząc żadnych sukcesów. Turcy również odnieśli niewielkie sukcesy na Zakaukaziu, jedynie nieznacznie odpychając sowiecką obronę. Z większych miast Turcy zdobyli jedynie Batumi. Japończycy tymczasem zdołali poczynić znaczące postępy jedynie w Mongolii i poczynili jedynie niewielkie wtargnięcia do ZSRR. Zadali jednak silny cios Władywostokowi i Magadanowi. Walki toczyły się przez całe lato...
  Jesienią Armia Czerwona podjęła próbę ofensywy, również bezskutecznie. Poczyniła jednak pewne postępy, jedynie na południe od Lwowa, ale nawet tam Niemcy ją przyparli do muru. W powietrzu stało się jasne, że myśliwce ME-262 były nieskuteczne i nie spełniły pokładanych w nich nadziei.
  Owszem, Pantera była dobra w obronie, ale nie w ataku. Walki trwały aż do zimy. A potem Armia Czerwona ponownie podjęła próbę ataku. Ten system się pojawił. Ale Niemcom udało się odeprzeć atak.
  Pojawił się Panther-2, z mocniejszym uzbrojeniem i opancerzeniem. Wiosna 1945 roku przyniosła nowe triady bojowe. Jednak linia frontu ponownie pozostała w stagnacji.
  Niemcy jednak rozpoczęli ofensywę omijając Lwów, by tam stworzyć kocioł. Walki stały się bardzo zacięte.
  Oto dziewczyny z Komsomołu spotykają się z nazistami. A bosonogie piękności walczą z wielką zaciekłością. I cały czas śpiewają, rzucając granaty pod czołgi bosymi stopami.
  To naprawdę niezłe dziewczyny. I oczywiście Natasza, główna bohaterka, w samym bikini.
  A ona śpiewa tak pięknie i z uczuciem;
  Hymn świętej, wywyższonej Ojczyzny,
  W naszych sercach śpiewamy o bosonogich dziewczynach...
  Towarzysz Stalin jest najdroższy,
  A głosy piękności są bardzo wyraźne!
  
  Narodziliśmy się, aby pokonać faszystów,
  Nie rzuci Wehrmachtu na kolana...
  Wszystkie dziewczęta zdały egzamin z bardzo dobrymi wynikami,
  Niech w twoim sercu zagości promienny Lenin!
  
  I kocham Iljicza z zachwytem,
  Myślami jest z dobrym Jezusem...
  Zdusimy faszystów w zarodku,
  I zrobimy to wszystko tak umiejętnie!
  
  Ku chwale naszej świętej Ojczyzny,
  Będziemy walczyć dzielnie za naszą Ojczyznę...
  Walcz z członkiem Komsomołu boso,
  Święci mają takie twarze!
  
  My, dziewczyny, jesteśmy odważnymi wojowniczkami,
  Uwierz mi, zawsze wiemy jak walczyć dzielnie...
  Ojcowie są dumni z członków Komsomołu,
  Noszę odznakę w plecaku wojskowym!
  
  Biegam boso w zimnie,
  Członek Komsomołu walczy na zaspie...
  Z pewnością złamię kręgosłup wroga,
  I odważnie zaśpiewam odę do róży!
  
  Powitam Ojczyznę,
  Najpiękniejszą dziewczyną we wszechświecie jest każda kobieta...
  Choć zajmie to jeszcze wiele lat,
  Ale nasza wiara będzie międzyuniwersalna!
  
  Nie ma słów cenniejszych dla Ojczyzny,
  Służ ojczyźnie, bosonoga dziewczyno...
  W imię komunizmu i synów,
  Wejdźmy w jasną osłonę wszechświata!
  
  Czego nie mogłem zrobić w walce?
  Goniła Tygrysy, spaliła Pantery, żartobliwie...
  Mój los jest jak ostra igła,
  Zmiany nadejdą we wszechświecie!
  
  Więc rzuciłem kilka tych granatów,
  Co wykuli głodni chłopcy...
  Za nami będzie potężny Stalingrad,
  Już niedługo nastanie komunizm!
  
  Wszyscy będziemy w stanie pokonać to prawidłowo,
  Tygrysy i Pantery nas nie złamią...
  Rosyjski Bóg-niedźwiedź będzie ryczał
  I uderzymy - nie znając nawet limitu!
  
  Zabawnie jest chodzić boso po zimnie,
  Piękna dziewczyna biegnie bardzo szybko...
  Nie ma potrzeby ciągnąć ich siłą do przodu,
  Świetnie się bawimy na polu nieumarłych!
  
  Niestety, faszystowski wojownik jest bardzo silny,
  Potrafi nawet poruszać rakietą...
  Komuniści mają wiele nazw,
  W końcu bohaterskie czyny są opiewane!
  
  Dziewczyna została złapana w straszliwej niewoli,
  Prowadzili ją boso przez zaspy śnieżne...
  Lecz rozkład nie dotknie członka Komsomołu,
  Widzieliśmy zimniejsze rzeczy!
  
  Potwory zaczęły torturować dziewczynę,
  Z rozżarzonym żelazem do czerwoności...
  I torturować biczem na kole,
  Faszyści nie mają litości dla członka Komsomołu!
  
  Z żaru czerwony, wściekły metal,
  Dotknął podeszwy bosonogiej dziewczyny...
  Kat torturował nagą piękność,
  Powiesił pobitą kobietę za warkocze!
  
  Moje ręce i nogi były strasznie powykręcane,
  Wciskali dziewczynie ogień pod pachy...
  Myślami poniosłam się, wiesz, na księżyc,
  Zanurzyłem się w komunizm, światło mi zaświeciło!
  
  W końcu katu zabrakło sił,
  Fritzowie wiozą mnie nago na śmierć...
  I słyszę dźwięk płaczu dziecka,
  Kobiety także płaczą z litości nad dziewczynką!
  
  Skurwysyny założyły mi pętlę na szyję,
  Potwory ścisnęły ją mocniej...
  Kocham Jezusa i Stalina,
  Choć szumowiny podeptały Ojczyznę!
  
  Tutaj pudełko wybite spod bosych stóp,
  Dziewczyna wirowała nago na pętli...
  Niech Bóg Wszechmogący przyjmie duszę,
  W raju będzie wieczna radość i młodość!
  Tak właśnie Natasza to zaśpiewała, z wielkim wdziękiem i miłością. I wyglądało to pięknie i bogato. Ale co z trwającą wojną? Niemcy nie mogli się przebić.
  Ale potem Armia Czerwona nadciągnęła i znów pojawiła się zacięta obrona. Linia frontu, jak w I wojnie światowej, zamarzła. Chociaż straty po obu stronach były duże, gdzie był postęp?
  Hitler, wykorzystując zasoby swoich afrykańskich kolonii, próbował oprzeć się na ofensywie powietrznej i samolotach odrzutowych, idąc za radą Göringa. Nadzieje związane z HE-162 nie spełniły się jednak. Myśliwiec, mimo że niedrogi i łatwy w produkcji, był zbyt trudny w pilotażu i nie nadawał się do masowej produkcji. Nieco lepszy okazał się ME-262X, wyposażony w dwa nowocześniejsze silniki i skrzydła skośne, który okazał się bardziej niezawodny zarówno w użytkowaniu, jak i produkcji. Pierwszy taki samolot pojawił się już pod koniec 1945 roku. W 1946 roku Niemcy opracowali jeszcze bardziej zaawansowane bezogonowe bombowce odrzutowe.
  Trzecia Rzesza wyprzedziła ZSRR w lotnictwie odrzutowym, zwłaszcza pod względem jakości sprzętu. Rozpoczęła się ofensywa powietrzna, a sowieccy piloci zaczęli być atakowani w powietrzu.
  Potężne niemieckie TA-400, a później TA-500 i TA-600, zaczęły bombardować wrogie fabryki zarówno na Uralu, jak i poza nim. To samo dotyczyło samolotów bezogonowych.
  A teraz Niemcy mieli więcej inicjatywy. Co więcej, naziści opracowali bardziej udany czołg E-50, który był lepiej chroniony, lepiej uzbrojony i szybki. Tymczasem rozwój bardziej zaawansowanego i potężniejszego T-54 uległ znacznemu opóźnieniu.
  I tak w 1947 roku nowe niemieckie czołgi serii E odniosły pierwsze znaczące sukcesy, przebijając się przez sowiecką obronę i zdobywając Zachodnią Ukrainę wraz z Lewem. Niemcy, wraz z Rumunami, zdołali następnie przedrzeć się do Mołdawii, odcinając Odessę drogą lądową od reszty ZSRR. Wojska radzieckie zostały zmuszone do wycofania się również w centrum, na tzw. Linię Stalina. Ryga również padła, co wymusiło odwrót z krajów bałtyckich.
  Młodzi Pionierzy również dzielnie walczyli z nazistami. Chłopiec o imieniu Wasilij zaczął nawet śpiewać, rzucając bosymi stopami w nazistów ładunkami wybuchowymi.
  Jestem nowoczesnym chłopcem jak komputer,
  Łatwiej jest po prostu odpuścić sobie młodego geniusza...
  I wyszło naprawdę fajnie -
  Hitler zostanie pobity przez szaleńca!
  
  Chłopiec boso przemierzający zaspy śnieżne,
  Pod lufami faszystów idzie...
  Jego nogi stały się szkarłatne jak u gęsi,
  A gorzkie rozliczenie nas czeka!
  
  Ale pionier śmiało wyprostował ramiona,
  I z uśmiechem idzie w kierunku plutonu egzekucyjnego...
  Führer niektórych wysyła do pieców,
  Ktoś został trafiony strzałami przez faszystę!
  
  Cudowne dziecko naszej ery,
  Wziął blaster i rzucił się śmiało do walki...
  Faszystowskie chimery rozproszą się,
  A Bóg Wszechmogący jest z tobą na zawsze!
  
  Mądry chłopiec uderzył Fritzów belką,
  I cały szereg potworów został skoszony...
  Teraz odległości komunizmu stały się bliższe,
  Uderzył faszystów z całej siły!
  
  Cudowne dziecko strzela wiązką,
  W końcu ma bardzo potężny blaster...
  "Pantera" rozpływa się w jednej salwie,
  Bo wiesz, on jest przegrany!
  
  Zlikwidujemy faszystów bez żadnych problemów,
  A my po prostu wytępimy wrogów...
  Tu nasz blaster uderzył z całą mocą,
  Oto cherubin pocierający skrzydła!
  
  Rozgniatam je bez błysku metalu,
  Oto ten potężny "Tygrys" stanął w płomieniach...
  A co, faszyści mało wiedzą o tej ziemi?
  Chcesz więcej krwawych gier!
  
  Rosja jest wielkim imperium,
  Rozciąga się od morza aż po pustynię...
  Widzę dziewczynę biegającą boso,
  A chłopiec bosonogi - oby zniknął, niech diabli wezmą go w niepamięć!
  
  Przeklęty faszysta szybko przesunął czołg,
  Z taranem stalowym rzucił się wprost na Rusów...
  Ale postawimy słoiki z krwią Hitlera,
  Rozniesiemy nazistów w drobny mak!
  
  Ojczyzno moja, jesteś dla mnie najcenniejsza,
  Bezkres gór i mrok tajgi...
  Nie ma potrzeby pozwalać żołnierzom odpoczywać w łóżkach.
  Buty lśnią w odważnym marszu!
  
  Stałem się wielkim pionierem na froncie,
  Gwiazda bohatera została zdobyta w mgnieniu oka...
  Dla innych będę przykładem bez granic,
  Towarzysz Stalin jest po prostu ideałem!
  
  Możemy wygrać, wiem to na pewno,
  Chociaż historia potoczyła się inaczej...
  Oto atak złych wojowników kałowych,
  A Führer stał się naprawdę fajny!
  
  Stany Zjednoczone mają już niewiele nadziei,
  Pływają bez żadnych kłopotów...
  Führer jest w stanie strącić go z piedestału,
  Kapitaliści są okropni, po prostu śmiecie!
  
  Co zrobić, jeśli chłopak okaże się, że jest...
  W niewoli, rozebrano do naga i wypędzono na zimno...
  Nastolatek walczył rozpaczliwie z Fritzem,
  Ale sam Chrystus cierpiał za nas!
  
  Potem będzie musiał znosić tortury,
  Kiedy poparzysz się czerwonym żelazem...
  Kiedy rozbijasz sobie butelkę o głowę,
  Przyłóż rozpalony do pięty pręt!
  
  Lepiej bądź cicho, zaciśnij zęby, chłopcze,
  I znosić tortury niczym tytan Rusi...
  Niech twoje usta płoną zapalniczką,
  Ale Jezus może uratować wojownika!
  
  Przejdziesz przez każdą torturę, chłopcze,
  Ale wytrwasz, nie kłaniając się pod batem...
  Niech stojak chciwie wyrwie ci ręce,
  Katem jest teraz zarówno car, jak i czarny książę!
  
  Pewnego dnia męka się skończy,
  Znajdziesz się w pięknym raju stworzonym przez Boga...
  I będzie czas na nowe przygody,
  Wkroczymy do Berlina, gdy maj rozbłyśnie!
  
  I co z tego, że powiesili dziecko?
  Za to faszysta będzie wrzucony do piekła...
  W Edenie słychać donośny głos,
  Chłopiec zmartwychwstał - radość i wynik!
  
  Więc nie musisz bać się śmierci,
  Niech będzie bohaterstwo dla Ojczyzny...
  Przecież Rosjanie zawsze umieli walczyć,
  Wiedzcie, że zły faszyzm zostanie zniszczony!
  
  Przejdziemy jak strzała przez niebiańskie krzewy,
  Z dziewczyną boso na śniegu...
  Pod nami ogród, kipiący i kwitnący,
  Biegnę po trawie jak pionier!
  
  W raju będziemy wiecznie szczęśliwi, dzieci,
  U nas jest świetnie, bardzo dobrze...
  I nie ma piękniejszego miejsca na planecie,
  Wiedz, że nigdy nie będzie to trudne!
  Chłopiec poszedł więc i zaśpiewał dowcipnie i z uczuciem. I wyglądało to wspaniale i było przyjemne.
  Wojska radzieckie wycofały się za Linię Stalina i porzuciły część ZSRR. Był to niewątpliwy atut dla Wehrmachtu.
  Ale Linia Stalina nadal była możliwa do obrony. Japończycy również nasilili atak, przełamując front i odcinając Władywostok od kontynentu. Opanowali również niemal całkowicie Kraj Nadmorski. Tam odcięli Armii Czerwonej dopływ tlenu. Wojska radzieckie rzeczywiście miały bardzo trudne zadanie.
  Ale walki w samym Władywostoku były dość zacięte. I walczyły tam piękne dziewczyny z Komsomołu. Miały na sobie tylko bikini i były boso. I bosymi palcami u stóp rzucały śmiercionośne granaty. To dziewczyny - ich pełne piersi ledwo zakryte cienkimi paskami materiału.
  Co jednak nie powstrzymuje ich od walk i śpiewania;
  Dziewczyny z Komsomołu są najfajniejsze ze wszystkich,
  Walczą z faszyzmem jak orły...
  Niech nasza Ojczyzna odniesie sukces,
  Wojownicy są jak ptaki pełne pasji!
  
  Płoną bezgranicznym pięknem,
  W nich cała planeta płonie jaśniej...
  Niech wynik będzie nieograniczony,
  Ojczyzna nawet góry zmieli!
  
  Ku chwale naszej świętej Ojczyzny,
  Będziemy walczyć z fanatykami...
  Dziewczynka biegnie boso po śniegu,
  Nosi granaty w ciasnym plecaku!
  
  Rzuć prezent w bardzo potężny czołg,
  Rozniesiemy to w imię chwały...
  Dziewczyna strzela z karabinu maszynowego,
  Lecz jest rycerz waleczny i potężny!
  
  Ta dziewczyna potrafi wszystko, uwierz mi,
  Potrafi walczyć nawet w kosmosie...
  A łańcuchy faszyzmu będą bestią,
  Przecież Hitler to tylko cień żałosnego klauna!
  
  Osiągniemy to, będzie raj we wszechświecie,
  A dziewczyna potrafi przenosić góry obcasem...
  Więc walczysz i odważysz się,
  Ku chwale naszej Ojczyzny, Rosji!
  
  Führer dostanie pętlę dla siebie,
  A on ma karabin maszynowy i granat...
  Nie gadaj głupot, idioto,
  Po prostu pogrzebiemy Wehrmacht łopatą!
  
  I będzie taki Eden we wszechświecie,
  Wielkie jak kosmos i bardzo kwitnące...
  Poddałeś się Niemcom, głupi Samie,
  A Jezus zawsze żyje w duszy!
  
  KOMSOMOLKA POD CZERWONĄ FLAGĄ!
  Bardzo dobrze jest być członkiem Komsomołu,
  Latać pod piękną czerwoną flagą...
  Choć czasami jest mi ciężko,
  Ale wyczyny tej piękności nie poszły na marne!
  
  Biegłem boso w zimno,
  Zaspy śnieżne łaskoczą mój bosy obcas...
  Żarliwość panny naprawdę wzrosła,
  Zbudujmy nowy świat komunizmu!
  
  Przecież Ojczyzna jest naszą drogą matką,
  Mamy tu do czynienia z ekstrawaganckim komunizmem...
  Wierzcie mi, nie będziemy deptać naszej Ojczyzny,
  Połóżmy kres temu odrażającemu potworowi, faszyzmowi!
  
  Zawsze jestem piękną dziewczyną,
  Chociaż jestem przyzwyczajony do chodzenia boso po zaspach śniegu...
  Niech spełni się wielki sen,
  Jakie mam złote warkocze!
  
  Faszyzm przedarł się aż do Moskwy,
  Prawie jakby strzelali na Kremlu...
  A my, dziewczyny, chodzimy boso po śniegu...
  Jest styczeń, a czujemy się jak w maju!
  
  Zrobimy wszystko dla Ojczyzny, wiemy wszystko,
  Nie ma w całym wszechświecie kraju, który byłby dla nas cenniejszy...
  Niech Twoje życie będzie bardzo dobre,
  Tylko nie odpoczywaj w łóżku!
  
  Zbudujmy promienny komunizm,
  Gdzie każdy ma pałac z bujnym ogrodem...
  A faszyzm zginie w otchłani,
  Musimy walczyć dzielnie o naszą Ojczyznę!
  
  Więc będzie dobrze we wszechświecie,
  Kiedy szybko zabijamy naszych wrogów...
  Ale dziś walka jest bardzo trudna,
  Dziewczyny idą boso!
  
  Jesteśmy dziewczynami, bohaterskimi wojowniczkami,
  Obalmy piekło dzikiego faszyzmu...
  A ty, bosonoga piękność, spójrz,
  Niech sztandar komunizmu zwycięży!
  
  Wierzę, że zbudujemy raj we wszechświecie,
  I podniesiemy czerwoną flagę ponad gwiazdy...
  Dla chwały naszej Ojczyzny, odważ się,
  Wzniosłe, potężne światło Rosji!
  
  Doprowadzimy do tego, że wszystko będzie Edenem,
  Na Marsie kwitną żyto i pomarańcze...
  Wygramy pomimo wszystkich argumentów,
  Kiedy ludzie i armia będą zjednoczeni!
  
  Wierzę, że na księżycu powstanie miasto,
  Wenus stanie się nowym poligonem doświadczalnym...
  I nie ma piękniejszego miejsca na Ziemi,
  Moskwę, stolicę, budowano z jękiem!
  
  Kiedy znów polecimy w kosmos,
  I wejdziemy w Jowisza bardzo śmiało...
  Rozciągnie się cherubin o złotych skrzydłach,
  I nie oddamy niczego faszystom!
  
  Niech flaga lśni nad Wszechświatem,
  Nie ma wyżej położonego świętego kraju w całym wszechświecie...
  Członek Komsomołu zda egzamin na piątkę,
  Zdobędziemy wszystkie przestrzenie i dachy!
  
  Dla Ojczyzny nie będzie problemów, wiedz o tym,
  Podniesie oko ponad kwazar...
  A jeśli zły Pan przyjdzie do nas,
  Zmieciemy go, rozważcie to jednym ciosem!
  
  Chodźmy po Berlinie boso,
  Dziewczyny, wiedzcie o tym, członkowie Komsomołu...
  A moc smoka zostanie złamana,
  I trąbka pionierska, krzycząca i dzwoniąca!
  ROZDZIAŁ NR 2.
  I tak toczyły się walki... Niemcy nieznacznie posuwali się w kierunku Mińska i w połowie otoczyli miasto. Walki toczyły się w samej stolicy Białorusi. Niemcy i ich satelity posuwali się powoli. Niemieckie czołgi serii E były bardziej zaawansowane, charakteryzowały się grubszym pancerzem, mocniejszymi silnikami i potężnym uzbrojeniem, a także znacznie pochylonym pancerzem. Gęstsza konstrukcja zapewniała lepszą ochronę bez znaczącego wzrostu masy czołgu.
  Naziści wywierali presję na Mińsk.
  Na północy naziści okrążyli, a następnie ostatecznie zdobyli Tallin. Po długich walkach Odessa padła. Zimą Niemcy w końcu zdobyli Mińsk. Wojska radzieckie wycofały się nad Berezynę. Zima upłynęła pod znakiem zaciętych potyczek, ale Niemcy nie posuwali się naprzód. Sowieci zatem faktycznie obstawali przy swoim.
  Wiosną 1948 roku niemiecka ofensywa została ostatecznie wznowiona. W walkach wzięły udział cięższe i lepiej opancerzone czołgi Panther-4.
  ZSRR wprowadził pierwsze IS-7 i T-54 w nieco większej liczbie. Bitwy toczyły się z różnym powodzeniem. Do produkcji weszły również pierwsze odrzutowe MiG-i-15, ale były one słabsze od samolotów niemieckich, zwłaszcza bardziej zaawansowanego i nowoczesnego ME-362. TA-283 również spisywał się dobrze. TA-600 był również bezkonkurencyjny w bombardowaniu dalekiego zasięgu z napędem odrzutowym.
  Jednak Niemcy posunęli się jeszcze dalej, a wojska radzieckie wycofały się za Dniepr.
  O Kijów toczyły się zacięte walki. A dziewczyny z Komsomołu walczyły jak bohaterki i śpiewały;
  Jestem córką Ojczyzny światła i miłości,
  Najpiękniejsza dziewczyna z Komsomołu...
  Choć Führer buduje swoją pozycję na krwi,
  Czasami czuję się niezręcznie!
  
  To bardzo chwalebny wiek stalinizmu,
  Kiedy wszystko wokół błyszczy i lśni...
  Dumny człowiek rozpostarł skrzydła -
  I Abel się raduje, Kain ginie!
  
  Rosja jest moją ojczyzną,
  Chociaż czasami czuję się niezręcznie...
  A Komsomoł to jedna rodzina,
  Nawet jeśli idziesz boso, to i tak ścieżka jest kolczasta!
  
  Ostry faszyzm zaatakował Ojczyznę,
  Ten dzik obnażył kły ze złości...
  Z nieba lał się szalony napalm,
  Ale Bóg i genialny Stalin są z nami!
  
  Rosja to czerwony ZSRR,
  Potężna, wielka Ojczyzno...
  Na próżno Pan rozkłada pazury,
  Zdecydowanie będziemy żyć w komunizmie!
  
  Chociaż wielka wojna już się rozpoczęła,
  A masy przelewały krew w obfitości...
  Tutaj wije się wielki kraj,
  Od łez, ognia i wielkiego bólu!
  
  Ale wierzę, że odrodzimy naszą Ojczyznę,
  I podnieśmy flagę radziecką wyżej, niż gwiazdy...
  Nad nami jest cherubin o złotych skrzydłach,
  Za wielką, najwspanialszą Rosję!
  
  To jest moja ojczyzna,
  Nie ma nic piękniejszego w całym wszechświecie...
  Chociaż kara Szatana się nagromadziła,
  Nasza wiara zostanie wzmocniona w tych cierpieniach!
  
  Jak samozwańczy Hitler zrobił coś zabawnego,
  Udało mu się zdobyć całą Afrykę na raz...
  Skąd faszyzm czerpie tyle siły?
  Zakażenie rozprzestrzeniło się po całej Ziemi!
  
  Tyle zdobył Führer,
  A nie ma nawet żadnej miary...
  Jaką kłótnię wywołał ten bandyta,
  Nad nimi powiewa szkarłatna flaga grozy!
  
  Fritzowie są teraz tak silni,
  Nie mają Tygrysów, ale za to straszniejsze czołgi...
  A snajper trafił Adolfa w oko -
  Dajcie faszystom mocniejsze puszki!
  
  Czego nie możemy zrobić, zrobimy żartem,
  Chociaż dziewczęta boso na mrozie...
  Wychowujemy bardzo silne dziecko,
  I szkarłatna, najpiękniejsza róża!
  
  Choć wróg usiłuje przedrzeć się do Moskwy,
  Ale nagie piersi dziewczyny stanęły...
  Uderzymy z karabinu maszynowego z kosy,
  Żołnierze strzelają, moi drodzy!
  
  Uczynimy Rosję ponad wszystkimi innymi,
  Kraj piękniejszy w całym wszechświecie niż Słońce...
  I będzie przekonujący sukces,
  Nasza wiara zostanie wzmocniona w Prawosławiu!
  
  I uwierzcie mi, dziewczyny, my wskrzesimy umarłych,
  Albo mocą Boga, albo kwiatem nauki...
  Zdobędziemy ogrom wszechświata,
  Bez opóźnień i okropnej nudy!
  
  Będziemy mogli uczynić naszą Ojczyznę fajną,
  Podnieśmy tron Rosji wyżej niż gwiazdy...
  Jesteś wąsatym hurra Führera,
  Kto wyobraża sobie, że jest mesjaszem bez żadnych granic zła!
  
  Uczynimy Ojczyznę gigantem,
  Co się stanie, jak monolit jedności...
  Dziewczyny wstały razem i zrobiły szpagat,
  Przecież rycerze są niezwyciężeni w bitwie!
  
  Chroń wielką Ojczyznę,
  Wtedy otrzymasz nagrodę od Chrystusa...
  Lepiej byłoby dla Wszechmogącego, aby wojna się skończyła,
  Choć czasami trzeba walczyć dzielnie!
  
  Krótko mówiąc, bitwy wkrótce ucichną,
  Bitwy i straty się zakończą...
  I wielcy rycerze orła,
  Bo każdy jest żołnierzem od urodzenia!
  Ale Kijów upadł, a Niemcy zmusili wojska radzieckie do wycofania się na lewy brzeg Dniepru. Przynajmniej tam mogli się bronić. Psków i Narwa również zostały zdobyte. Leningrad był o rzut beretem.
  Niemcy byli już nacierający. Próbowali przekroczyć Dniepr i wkroczyć w centrum sowieckich pozycji.
  Ale Armia Czerwona wytrwała do zimy. A potem nadszedł kolejny rok, 1949. Wtedy wszystko mogło potoczyć się inaczej. T-54 w końcu trafił do powszechnej produkcji, podobnie jak MiG-15. Ale IS-7 napotkał problemy: czołg ten był zbyt skomplikowany w produkcji, drogi i ciężki.
  Pantera-4 zastąpił Panterę-3. Miała potężniejsze działo kal. 105 mm z lufą kalibru 100-EL, porównywalne pod względem mocy bojowej do działa kal. 130 mm z lufą kalibru 60-EL czołgu IS-7. Przedni pancerz Pantery-4 był jeszcze grubszy, o grubości 250 mm i pochylony.
  Więc doszło między nimi do sprzeczek.
  Niemcy ponownie zaczęli nacierać w centrum i otoczyli Smoleńsk. Następnie przedarli się do Rżewa. Dziewczęta z Komsomołu walczyły zaciekle.
  I śpiewali w tym samym czasie;
  Jestem członkinią Komsomołu, córką stalinizmu,
  Musieliśmy jednak walczyć z faszyzmem...
  Na nas spadła kolosalna siła,
  Ateizm systemów zapłacił!
  
  W pośpiechu walczyłem z nazizmem,
  Chodziłem boso w mroźnym zimnie...
  I dostałem piątkę na egzaminie,
  Rozprawiliśmy się z wściekłym Judaszem!
  
  Faszyzm jest bardzo podstępny i okrutny,
  I stalowa horda przedarła się do Moskwy...
  O, bądź miłosierny, chwalebny Boże,
  Noszę RPK w luźnym plecaku!
  
  Jestem dziewczyną o wielkiej urodzie,
  Przyjemnie jest chodzić boso po zaspie śnieżnej...
  Niech spełni się wielki sen,
  Och, nie oceniaj piękna zbyt surowo!
  
  Zmiażdżyłem faszystów jak groszek,
  Z Moskwy do Stalingradu...
  A Führer okazał się kiepski w walce,
  Nie mogłem dożyć tej dumnej parady!
  
  O ten bezgraniczny Stalingrad,
  Stałeś się dla nas wielkim punktem zwrotnym...
  Był wodospad fajnych nagród,
  A Hitler zdobył go za pomocą łomu!
  Pójdziemy do wielkiej Ojczyzny,
  Jesteśmy na końcu świata lub wszechświata...
  Zostanę sam z członkiem Komsomołu,
  I będzie nieograniczone powołanie!
  
  Biegłem boso po węglach,
  Te, które płoną tuż pod Stalingradem...
  A moje pięty są spalone napalmem,
  Wytępimy ich - faszyści będą skurwysynami!
  
  Łuk Kurski przybył z ogniem,
  Wygląda na to, że cała planeta stanęła w płomieniach...
  Ale pułki Führera rozniesiemy w pył,
  Niech będzie miejsce w promiennym raju!
  
  Chociaż Tygrys jest bardzo silnym czołgiem,
  A uwierzcie mi, jego pień jest tak potężny...
  Ale obróćmy jego wpływ w proch,
  A słońce nie zniknie - chmury znikną!
  
  "Pantera" też jest potężna, uwierz mi,
  Pocisk leci jak twardy meteoryt...
  To tak jakby bestia szczerzyła kły,
  Niemcy i hordy satelitów!
  
  Mocno wierzymy w nasze zwycięstwo,
  Jesteśmy rycerzami i dziewczętami z Komsomołu...
  Będziemy w stanie zmiażdżyć natarcie hordy,
  I nie opuścimy pola bitwy bez opieki!
  
  Kochamy walczyć i zwyciężać śmiało,
  Każde zadanie wykonamy pięknie...
  Zapisz naszego pioniera w swoim notatniku,
  Kiedy jesteś z Marksem, jest sprawiedliwie!
  
  My też możemy kochać z godnością,
  Ku chwale nieziemskiego Jezusa...
  Choć legiony Szatana się pełzają,
  Wygramy i nie jesteśmy z tego powodu smutni!
  
  A Berlin zostanie zdobyty siłą Czerwonych,
  Już niedługo odwiedzimy także Marsa...
  Narodzi się fajny syn komsomolca,
  Osoba, która wypowie pierwsze słowo to - cześć!
  
  Niech rozległe przestrzenie wszechświata będą z nami,
  Rozprzestrzenią się, nie będzie dla nich przeszkód...
  Otrzymamy najwyższą klasę osiągnięć,
  A Pan sam wręczy świętą nagrodę!
  
  Nauka wskrzesi każdego - wierzę,
  Nie ma potrzeby opłakiwać tych, którzy zginęli...
  Jesteśmy lojalną rodziną komunizmu,
  Zobaczymy, jakie odległości we wszechświecie są między gwiazdami!
  Tak śpiewają i walczą dziewczyny. Dziewczyny z Komsomołu są zacięte i głośne. A jeśli już walczą, to walczą odważnie. Stalin, oczywiście, też próbuje znaleźć wyjście.
  Ale samurajowie nadciągają ze wschodu i Władywostok w końcu padł. Charków został zdobyty. Leningrad jest oblężony. Finowie naciskają na niego od północy, a Niemcy od południa.
  I tak było aż do zimy i Nowego Roku 1950... Wiosną Niemcy podjęli próbę ofensywy. Jednak linia obrony Możajska utrzymała się dzięki bohaterskim wysiłkom Armii Czerwonej. Niemcom udało się zdobyć Orzeł i latem posuwać się na południe. Pod koniec jesieni niemal całkowicie opanowali Ukrainę i Donbas. Wojska radzieckie wycofały się za Don i tam zorganizowały obronę. Leningrad nadal był oblężony.
  Rok 1951... Niemcy próbują powiększyć swoją przewagę w powietrzu. Latające dyski stały się bardziej zaawansowane. Bombowce TA-700 i TA-800 są jeszcze potężniejsze i szybsze. Myśliwce bezogonowe i bombowce wywierają na nich presję w powietrzu. A MiG-15 jest przeciwko nim całkowicie bezużyteczny. I wszelkiego rodzaju samoloty bojowe każdej wielkości. Pantera-5 jest wciąż w fazie rozwoju. I inne odpowiedniki bojowe i gadżety. To będzie naprawdę super.
  Niemcy podjęli próbę ofensywy na południu i ostatecznie zdobyli Rostów nad Donem. Tichwin i Wołchow również ostatecznie padły na północy. W rezultacie Leningrad został całkowicie odcięty od dostaw drogą lądową.
  Zima znów nadeszła, a rok 1952 już tuż-tuż... Wiosną Niemcy ponownie nacierają na Moskwę. W boju pojawił się czołg Panther-5 z silnikiem o mocy 1800 koni mechanicznych, armatą kalibru 128 mm z lufą o kącie 100 stopni i znacznie grubszym, lepszej jakości pancerzem.
  Ale wojska radzieckie walczą z nazistami zaciekle. I walczą tu nie tylko dorośli, ale także dzieci.
  Pionierzy, ubrani w szorty, boso i w krawatach, stawiali nazistom tak uparty i zaciekły opór, że aż się zataczasz ze zdumienia. Jak oni walczą o lepsze jutro.
  A w tym samym czasie chłopcy-bohaterowie śpiewają;
  Jestem wojownikiem Ojczyzny - pionierem,
  Twardy wojownik, chociaż jest jeszcze chłopcem...
  I zrobimy całkiem sporo różnych rzeczy,
  Dla wroga nie będzie to aż tak złe!
  
  Mogę złamać drzewo nogą,
  I wspiąć się na księżyc po linach...
  Oto ja, biegnący boso przez zaspy -
  A nawet uderzę Führera w jaja!
  
  Jestem chłopcem i oczywiście jestem Supermanem,
  Potrafiący wymyślić każdy projekt...
  I przeprowadzimy mnóstwo zmian,
  Zmiażdżmy tę świetną wielkość!
  
  Nadszedł straszny rok czterdziesty pierwszy,
  W którym faszyści mają dużą władzę...
  Czeka nas katastrofalny wynik,
  Ale będziemy mogli uciec z grobu!
  
  Mamy taką rzecz, dzieciaki,
  Ale pionierzy, powinniście wiedzieć, że nie jesteście dziećmi...
  Będziemy bić faszystów z całego serca,
  Zaprowadźmy porządek na planecie!
  
  Zbudujmy filigranowy komunizm,
  I uczyńmy cały świat wielkim rajem...
  Niech zły faszyzm pokaże swoje pazury,
  Natychmiast rozniesiemy wszystkich tyranów na strzępy!
  
  Dla pioniera nie ma słowa tchórz,
  I nie ma słowa - to nie może się już wydarzyć...
  W moim sercu jest ze mną mądry Jezus,
  Nawet jeśli pies z piekła rodem będzie szczekał ogłuszająco!
  
  Faszyzm jest potężny i po prostu silny,
  Jego uśmiech jest jak twarze zaświatów...
  Nacierał na bardzo potężnych czołgach,
  Ale zwyciężymy mocą Pana!
  
  Niech człowiek poleci na Marsa,
  Wiemy o tym doskonale, bracia...
  Każde zadanie przebiega dla nas sprawnie,
  A my, chłopcy, jesteśmy odważni i świetnie się bawimy!
  
  Będziemy w stanie chronić pokój i porządek,
  I bez względu na to, jaki był wróg, zawsze był okrutny i podstępny...
  Pobijemy wroga mocno,
  A rosyjski miecz wsławi się w bitwach!
  
  Jestem pionierem - człowiekiem sowieckim,
  Chłopiec jest krewnym wielkich tytanów...
  A rozkwit nigdy nie nadejdzie,
  Jeśli nie damy tym złym tyranom popalić!
  
  Ale wierzę, że pokonamy faszystów,
  Choć pod Moskwą było nam ciężko...
  Nad nami jaśnieje cherubin,
  I biegam po śniegu z dziewczyną boso!
  
  Nie, nigdy nie poddam się Fritzom,
  Niech stanie się odwaga tytanów...
  Przecież Lenin jest z nami na zawsze w sercach,
  On jest miażdżycielem szalonych tyranów!
  
  Dopilnuję, żeby był komunizm,
  Towarzysz Stalin podniesie czerwoną flagę...
  I zmiażdżymy przeklęty rewanżyzm,
  A imię Jezusa będzie w sercu!
  
  Czego pionier nie może dla ciebie zrozumieć,
  Ale on jest zdolny do wielu rzeczy, chłopaki...
  Zdaj egzaminy, chłopcze, z bardzo dobrymi ocenami,
  Strzelaj do Fritza, strzelaj z karabinu maszynowego!
  
  Uroczyście przysięgam mojej Ojczyźnie,
  Oddać w walce całe swoje ciało, bez zastrzeżeń...
  Rus będzie niepokonany w bitwie,
  Przynajmniej krajowi rzucono rękawicę w twarz!
  
  I wejdziemy do pokonanego Berlina,
  Podążając tam śmiało pod czerwoną flagą...
  Zdobędziemy ogrom wszechświata -
  I uczyńmy naszą Ojczyznę piękną!
  Bosonodzy chłopcy, jak to mówią, walczą, podobnie jak komsomolskie dziewczęta. Ostatni wojownicy są prawie nadzy. I wszyscy mają bose stopy.
  Nadchodzi marzec 1953 roku. Stalin umiera. Ludzie, naturalnie, pogrążeni są w żałobie. Niemcy, szybkimi atakami flankującymi, okrążają sowiecką stolicę. Naziści, wykorzystując swój sukces, nacierają na Riazań. Pierwsze czołgi IS-10 wkraczają do bitwy po stronie radzieckiej. W tym przypadku jest to coś podobnego do IS-3, tylko z dłuższą lufą. Nie EL-48, ale EL-60. Zapewnia to lepszą i bardziej śmiercionośną balistykę. A potem jest IS-11. Ten ostatni był potężniejszy niż IS-7, z armatą kalibru 152 mm i lufą o długości 70 EL. Sam nowy czołg ważył 100 ton. Oczywiście miał te same wady co IS-7: dużą masę, wysoki koszt oraz trudności w produkcji i transporcie. Chociaż nowe działo mogło przebić wszystkie niemieckie czołgi, nie tylko rozdętą Panterę-5, ale także rodzinę Tygrysów, jeszcze cięższe, ale niezbyt modne pojazdy.
  Rzeczywiście, skoro Pantera-5 to potwór ważący osiemdziesiąt ton, jaki sens ma produkcja cięższych pojazdów? Niemniej jednak pojawił się Tygrys-5 - rzadka bestia z armatą kalibru 210 milimetrów i wagą stu sześćdziesięciu ton. No cóż, nie wspominając już o czołgach Maus i Lew. Ale transport kolejowy pojazdów cięższych niż dwieście ton jest praktycznie niemożliwy. Dlatego Lew-5 okazał się tak potężny, że nigdy nie trafił do produkcji.
  Tak czy inaczej, po śmierci Stalina i okrążeniu Moskwy wojna potoczyła się inaczej. Teraz Niemcy wydawali się niepowstrzymani. Zajęli miasto Gorki i zbliżali się już do Kazania.
  Ale dziewczyny z Komsomołu walczą z dziką i zbawienną furią, jak bosonogie pionierki w krótkich ubraniach. Tymczasem śpiewają z całą mocą dzwoniących gardeł:
  W bezkresie cudownej Ojczyzny,
  Zahartowani w walkach i pracy...
  Skomponowaliśmy radosną piosenkę,
  O wspaniałym przyjacielu i przywódcy!
  
  Stalin to chwała wojskowa,
  Stalin jest ucieczką młodości....
  Walcząc i zwyciężając pieśniami,
  Nasi ludzie idą za Stalinem!
  
  OPERACJE SPECJALNE CIA - AMERYKA ŁACIŃSKA
  ADNOTACJA
  Szpiedzy wszelkiej maści działają na całym świecie. Infiltrują różne sfery władzy. Operacje specjalne są widoczne. Funkcjonariusze wywiadu i inni działają w Ameryce Łacińskiej i Afryce. Oczywiście, FSB i CIA toczą ze sobą walkę na śmierć i życie.
  ROZDZIAŁ NR 1.
  Pałac Apostolski
    
  Sabado, 2 kwietnia 2005, 21:37.
    
    
    
  Mężczyzna w łóżku przestał oddychać. Jego osobisty sekretarz, prałat Stanislav Dvišić, który trzymał prawą rękę umierającego przez trzydzieści sześć godzin, wybuchnął płaczem. Dyżurni musieli go siłą odepchnąć i spędzili ponad godzinę, próbując przywrócić starca do życia. Byli daleko poza zasięgiem rozsądku. Rozpoczynając resuscytację raz po raz, wszyscy wiedzieli, że muszą zrobić wszystko, co możliwe i niemożliwe, aby uspokoić swoje sumienia.
    
  Prywatne kwatery Pontifex Sumo zaskoczyłyby niewtajemniczonego obserwatora. Władca, przed którym przywódcy narodów kłaniali się z szacunkiem, żył w skrajnej nędzy. Jego pokój był niezwykle surowy, z gołymi ścianami, z wyjątkiem krucyfiksu, i lakierowanymi drewnianymi meblami: stołem, krzesłem i skromnym łóżkiem. Ésentimo hab zostało zastąpione w ciągu ostatnich ú miesięcy szpitalnym łóżkiem. Pielęgniarki krzątały się wokół niej, próbując ją reanimować, a gęste krople potu spływały po nieskazitelnie białych wannach. Cztery polskie zakonnice trzykrotnie zamieniały je na días.
    
  W końcu dr Silvio Renato, mój osobisty sekretarz papieża, położył kres tej próbie. Skinął na pielęgniarki, aby zakryły twarz starca białym welonem. Poprosiłem wszystkich o wyjście, pozostając blisko Dvišicia. Mimo wszystko sporządziłem akt zgonu. Przyczyna zgonu była aż nadto oczywista - zapaść sercowo-naczyniowa, pogłębiona zapaleniem krtani. Zawahał się, zanim wpisał imię i nazwisko starca, ale ostatecznie wybrałem jego imię i nazwisko, aby uniknąć problemów.
    
  Po rozłożeniu i podpisaniu dokumentu, lekarz wręczył go kardynałowi Samalo, który właśnie wszedł do pokoju. Przed fioletowym stoi trudne zadanie oficjalnego potwierdzenia zgonu.
    
  -Dziękuję, doktorze. Za pana pozwoleniem, będę kontynuował.
    
  - To wszystko należy do Ciebie, Wasza Eminencjo.
    
  - Nie, doktorze. Teraz to od Boga.
    
  Samalo powoli zbliżał się do łoża śmierci. W wieku 78 lat wielokrotnie mieszkałaś w tym domu na prośbę męża, aby nie być świadkiem tej chwili. Był on człowiekiem spokojnym i zrównoważonym, świadomym ciężaru, odpowiedzialności i zadań, które teraz spoczywały na jego barkach.
    
  Spójrzcie na tego faceta. Ten mężczyzna dożył 84 lat i przeżył ranę postrzałową klatki piersiowej, guza jelita grubego i skomplikowane zapalenie wyrostka robaczkowego. Ale choroba Parkinsona go osłabiła i tak się objadał, że w końcu jego serce odmówiło posłuszeństwa i umarło.
    
  Z okna na trzecim piętrze pałacu kardynał Podí obserwował, jak prawie dwieście tysięcy ludzi gromadzi się na placu Świętego Piotra. Dachy okolicznych budynków były usiane antenami i stacjami telewizyjnymi. "Ten, który na nas naciera - pensó Samalo -. Ten, który na nas naciera. Ludzie go czcili, podziwiali jego poświęcenie i żelazną wolę. To miał być potężny cios, nawet jeśli wszyscy spodziewali się go od stycznia... a niewielu go pragnęło. A potem będzie już zupełnie inaczej".
    
  Usłyszałem hałas przy drzwiach i wszedł szef ochrony Watykanu Camilo Sirin, przed trzema kardynałami, którzy mieli stwierdzić zgon. Na ich twarzach malowała się troska i nadzieja. Purpurowi podeszli do loży. Nikt, oprócz La Visty.
    
  "Zaczynajmy" - powiedział Samalo.
    
  Dvišić podał mu otwartą walizkę. Służąca uniosła biały welon zakrywający twarz zmarłego i otworzyła fiolkę ze świętymi lwami. Rozpocznij ... tysiącletnią rytuał NA łacińska ín:
    
  - Si Living, ego te absolvo a peccatis tuis, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, amén 1.
    
    Samalo rysuje krzyż na czole zmarłego i przymocowuje go do krzyża.
    
    - Per istam sanctam Unctionem, odpust tibi Dominus a quidquid... Amen 2.
    
  Uroczystym gestem wzywa ją do błogosławieństwa i apostoła:
    
  - Mocą władzy udzielonej mi przez Stolicę Apostolską udzielam ci odpustu zupełnego i rozgrzeszenia ze wszystkich grzechów... i błogosławię cię. W imię Ojca i Syna, a zwłaszcza świętej Rity... Amen.
    
  Tomek wyjmuje z walizki srebrny młotek i podaje go biskupowi. Ostrożnie uderza trupa trzy razy w czoło, mówiąc po każdym uderzeniu:
    
  - Karol Wojtyła, czy on nie żyje?
    
  Nie było odpowiedzi. Kamerling spojrzał na trzech kardynałów stojących przy łóżku, którzy skinęli głowami.
    
  - Rzeczywiście, Papież nie żyje.
    
  Samalo prawą ręką zdjął z ciała zmarłego Pierścień Rybaka, symbol jego ziemskiej władzy. Prawą ręką ponownie zakryłem twarz Jana Pawła II welonem. Weź głęboki oddech i spójrz na swoich trzech towarzyszy w Erosie.
    
  - Mamy dużo pracy.
    
    
  KILKA OBIEKTYWNYCH FAKTÓW DOTYCZĄCYCH WATYKANU
    
    (dodatki do CIA World Factbook)
    
    
    Powierzchnia: 0,44 kilom² (najmniejszy na świecie)
    
  Granice: 3,2 km (z Włochami)
    
  Najniżej położony punkt: Plac Świętego Piotra, 19 metrów nad poziomem morza.
    
  Najwyższy punkt: Ogrody Watykańskie, 75 metrów nad poziomem morza.
    
  Temperatura: Umiarkowana, deszczowa zima od września do połowy maja, gorące i suche lato od maja do września.
    
  Użytkowanie gruntów: 100% terenów miejskich. Grunty uprawne 0%.
    
  Zasoby naturalne: Brak.
    
    
  Ludność: 911 obywateli z paszportami. 3000 pracowników w okresie święta.
    
  System rządów: kościelny, monarchiczny, absolutny.
    
  Współczynnik dzietności: 0%. Dziewięć urodzeń w całej historii.
    
  Gospodarka: opiera się na jałmużnie, sprzedaży znaczków pocztowych, pocztówek, znaczków oraz zarządzaniu bankami i finansami.
    
  Łączność: 2200 stacji telefonicznych, 7 stacji radiowych, 1 kanał telewizyjny.
    
  Roczny dochód: 242 miliony dolarów.
    
  Roczne wydatki: 272 miliony dolarów.
    
  System prawny: Oparty na zasadach ustanowionych przez prawo kanoniczne. Chociaż kara śmierci nie jest oficjalnie stosowana od 1868 roku, nadal obowiązuje.
    
    
  Szczególne względy: Ojciec Święty wywiera głęboki wpływ na życie ponad 1 086 000 000 wiernych.
    
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    Wtorek , 5 kwietnia 2005 , 10:41 .
    
    
    
    Inspektor Dicanti mruży oczy przy wejściu, próbując przyzwyczaić się do ciemności. Dotarcie na miejsce zbrodni zajęło mu prawie pół godziny. Jeśli Rzym zawsze jest chaosem, to po śmierci Ojca Świętego zamienił się w piekło. Tysiące ludzi codziennie przybywało do stolicy chrześcijaństwa, aby oddać mu ostatni hołd. Wystawa w Bazylice Świętego Piotra. Papież zmarł jako święty, a wolontariusze już przechadzali się po ulicach, zbierając podpisy pod procesem beatyfikacyjnym. 18 000 osób przechodziło obok ciała co godzinę. "Prawdziwy sukces kryminalistyki" - żartuje Paola.
    
  Jego matka ostrzegła go, zanim opuścił mieszkanie, które wspólnie wynajmowali przy Via della Croce.
    
  "Nie idź do Cavoura, to za długo potrwa. Idź do Reginy Margherity i zejdź do Rienzo" - powiedział, mieszając owsiankę, którą mu przygotowywała, jak robiła to każda matka w wieku od trzydziestu trzech do trzydziestu trzech lat.
    
  Oczywiście, że poszła za Cavourem i zajęło jej to sporo czasu.
    
  Nosiła w ustach smak owsianki, smak jego matki. Podczas mojego szkolenia w siedzibie FBI w Quantico w Wirginii, brakowało mi tego uczucia niemal do granic mdłości. Przyszedł i poprosił matkę o przysłanie mu puszki, którą podgrzali w mikrofalówce w pokoju socjalnym Wydziału Nauk Behawioralnych. Nie znam sobie równego, ale pomogę mu być tak daleko od domu podczas tego trudnego, a jednocześnie tak satysfakcjonującego doświadczenia. Paola dorastała rzut kamieniem od Via Condotti, jednej z najbardziej prestiżowych ulic na świecie, a jednak jej rodzina była biedna. Nie wiedziała, co to słowo znaczy, dopóki nie wyjechała do Ameryki, kraju z własnymi standardami dla wszystkiego. Była niezmiernie szczęśliwa, że może wrócić do miasta, którego tak nienawidziła dorastając.
    
  W 1995 roku we Włoszech utworzono Jednostkę ds. Przestępstw z Przemocą, specjalizującą się w seryjnych mordercach. Wydaje się niewiarygodne, że piąty w kolejności prezydent świata nie miał jednostki zdolnej do walki z nimi tak późno. UACV ma specjalny wydział o nazwie Laboratorium Analiz Behawioralnych, założony przez Giovanniego Baltę, nauczyciela i mentora Dicantiego. Niestety, Balta zginął na początku 2004 roku w wypadku samochodowym, a dr Dicanti miał zostać opiekunem Dicantiego nad Jeziorem Rzymskim. Jego szkolenie w FBI i doskonałe raporty Balty były dowodem jego aprobaty. Po śmierci szefowej, personel LAC był dość mały: składała się tylko ona sama. Jednak jako wydział zintegrowany z UACV, korzystali ze wsparcia technicznego jednej z najnowocześniejszych jednostek kryminalistycznych w Europie.
    
  Jak dotąd jednak wszystko szło nie tak. We Włoszech jest 30 niezidentyfikowanych seryjnych morderców. Dziewięciu z nich pasuje do "gorących" przypadków powiązanych z niedawnymi zgonami. Odkąd kierowała LAC, nie zatrudniono nowych pracowników, a brak opinii ekspertów zwiększył presję na Dikanti, ponieważ profile psychologiczne czasami przekształcały się w profile psychologiczne. Jedyne, co mogę zrobić, to wskazać podejrzanego. "Zamki na piasku" - nazywał je dr Boy, fanatyczny matematyk i fizyk jądrowy, który spędzał więcej czasu na telefonie niż w laboratorium. Niestety, Boy był dyrektorem generalnym UACV i bezpośrednim przełożonym Paoli i za każdym razem, gdy spotykał ją na korytarzu, rzucał jej ironiczne spojrzenie. "Moja piękna pisarka" - to zwrot, którego używał, gdy byli sami w jego biurze, żartobliwie nawiązując do złowrogiej wyobraźni, którą Dikanti marnowała na profile. Dikanti chciał, żeby jego praca zaczęła przynosić owoce, żeby móc dać tym palantom w nos. Popełniła błąd, sypiając z nim w słabą noc. Długie, późne godziny, zaskoczenie, nieokreślona nieobecność w El Corazón... i zwykłe narzekania na Mamúñanę. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Boy był żonaty i prawie dwa razy starszy od niego. Był dżentelmenem i nie rozwodził się nad tym tematem (i starał się zachować dystans), ale nigdy nie pozwolił Paoli o tym zapomnieć, ani jednym zdaniem. Między macho a czarującym. Dał mi to do zrozumienia, jak bardzo go nienawidziłam.
    
  I wreszcie, odkąd awansowałeś, masz prawdziwą sprawę, którą trzeba rozpatrywać od samego początku, a nie na podstawie lichych dowodów zebranych przez niezdarnych agentów. Odebrał telefon podczas śniadania i wrócił do pokoju, żeby się przebrać. Związała długie, czarne włosy w ciasny kok i zrzuciła spódnicę i sweter, które miała na sobie w biurze, wybierając elegancki garnitur. Marynarka również była czarna. Była zaintrygowana: dzwoniący nie podał żadnych informacji, chyba że faktycznie popełnił przestępstwo w ramach swoich kompetencji, i "z najwyższą pilnością" wniosła o jego wszczęcie postępowania w sprawie Santa María in Transpontina.
    
  Wszyscy byli już w drzwiach kościoła. W przeciwieństwie do Paoli, tłum ludzi zebrał się wzdłuż prawie pięciokilometrowej "coli", która ciągnęła się do mostu Vittorio Emanuele II. Scena była obserwowana z niepokojem. Ci ludzie byli tam całą noc, ale ci, którzy mogli coś dostrzec, byli już daleko. Niektórzy pielgrzymi zerkali przelotnie na niepozorną parę karabinierów, którzy blokowali wejście do kościoła dla przypadkowej grupy wiernych. Bardzo dyplomatycznie zapewnili ich, że trwają prace budowlane.
    
  Paola wciągnęła w nozdrza zapach fortecy i w półmroku przekroczyła próg kościoła. Dom jest jednonawowy, flankowany pięcioma kaplicami. W powietrzu unosił się zapach starego, zardzewiałego kadzidła. Wszystkie światła były zgaszone, niewątpliwie dlatego, że były włączone, gdy odkryto ciało. Jedna z zasad Boya brzmiała: "Zobaczmy, co zobaczył".
    
  Rozejrzyj się, mrużąc oczy. Dwie osoby cicho rozmawiały w głębi kościoła, odwrócone do niego plecami. Przy kropielnicy z wodą święconą, zdenerwowany karmelita, obracający w palcach różaniec, zauważył, z jakim skupieniem wpatruje się w scenę.
    
  - Jest piękny, prawda, signorina? Pochodzi z 1566 roku. Zbudował go Peruzzi i jego kaplice...
    
  Dikanti przerwał mu z mocnym uśmiechem.
    
  "Niestety, bracie, w tej chwili w ogóle nie interesuję się sztuką. Jestem inspektor Paola Dicanti. Czy ty jesteś tym szaleńcem?"
    
  - Rzeczywiście, dyspozytor. To ja też odkryłem ciało. To z pewnością zainteresuje masy. Niech Bóg błogosławi, w takie dni... święty odszedł, a pozostały tylko demony!
    
  Był to starszy mężczyzna w grubych okularach, ubrany w strój karmelitów z Bito Marra. Do pasa miał przywiązaną dużą szpatułkę, a gęsta siwa broda zasłaniała mu twarz. Chodził w kółko wokół sterty, lekko zgarbiony i lekko utykający. Jej dłonie trzepotały nad koralikami, drżąc gwałtownie i niekontrolowanie.
    
  - Spokojnie, bracie. Jak on się nazywa?
    
  -Francesco Toma, dyspozytor.
    
  "Dobrze, bracie, opowiedz mi własnymi słowami, jak to się wszystko wydarzyło. Wiem, że opowiadałem to już sześć czy siedem razy, ale to konieczne, kochanie."
    
  Mnich westchnął.
    
  "Nie ma wiele do opowiadania. Poza tym, Roco, zarządzam kościołem. Mieszkam w małej celi za zakrystią. Wstaję jak co dzień, o szóstej rano. Myję twarz i zakładam opatrunek. Przechodzę przez zakrystię, wychodzę z kościoła przez ukryte drzwi z tyłu ołtarza głównego i kieruję się do kaplicy Nuestra Señora del Carmen, gdzie codziennie się modlę. Zauważyłem, że przed kaplicą San Toma palą się świece, bo nikogo tam nie było, kiedy kładłem się spać, a potem to zobaczyłem. Pobiegłem do zakrystii, śmiertelnie przerażony, bo zabójca musiał być w kościele, i zadzwoniłem pod numer alarmowy 911".
    
  -Niczego nie dotykać na miejscu zbrodni?
    
  - Nie, dyspozytor. Nic. Bardzo się bałem, niech mi Bóg wybaczy.
    
  -I nie próbowałeś też pomóc ofierze?
    
  - Dyspozytor... było oczywiste, że był całkowicie pozbawiony jakiejkolwiek ziemskiej pomocy.
    
  Postać podeszła do nich główną nawą kościoła. Był to podinspektor Maurizio Pontiero z UACV.
    
  - Dikanti, śpiesz się, zaraz zapalą światło.
    
  - Chwileczkę. Proszę, bracie. Oto moja wizytówka. Mój numer telefonu jest poniżej. Będę memem w każdej chwili, jeśli wpadnie mi do głowy coś, co mi się spodoba.
    
  - Ja to zrobię, dyspozytorze. Oto prezent.
    
  Karmelita wręczył mu kolorowy wydruk.
    
  -Santa Maria del Carmen. On zawsze będzie z tobą. Pokaż mu drogę w tych mrocznych czasach.
    
  "Dziękuję, bracie" - powiedział Dikanti, nieświadomie zdejmując pieczęć.
    
  Inspektor podążył za Pontiero przez kościół do trzeciej kaplicy po lewej stronie, ogrodzonej czerwoną taśmą UACV.
    
  "Spóźniłeś się" - zganił go młodszy inspektor.
    
  -Tráfico był śmiertelnie chory. Na zewnątrz jest niezły cyrk.
    
  - Miałeś przyjść po Rienza.
    
  Chociaż włoska policja miała wyższą rangę niż Pontiero, to on odpowiadał za badania terenowe bezzałogowych statków powietrznych (UACV), a zatem każdy badacz laboratoryjny podlegał policji - nawet ktoś taki jak Paola, która piastowała stanowisko szefa wydziału. Pontiero był mężczyzną w wieku od 51 do 241 lat, bardzo szczupłym i ponurym. Jego twarz o kolorze rodzynek zdobiły zmarszczki nagromadzone przez lata. Paola zauważyła, że podinspektor ją uwielbiał, choć bardzo starał się tego nie okazywać.
    
  Dikanti chciał przejść przez ulicę, ale Pontiero chwycił go za ramię.
    
  "Chwileczkę, Paolo. Nic, co widziałaś, nie przygotowało cię na to. To absolutne szaleństwo, obiecuję" - jej głos drżał.
    
  "Myślę, że dam radę, Pontiero. Ale dziękuję."
    
  Wejdź do kaplicy. W środku mieszkał specjalista od fotografii UACV. Z tyłu kaplicy, do ściany, przymocowany jest mały ołtarz z obrazem poświęconym świętemu Tomaszowi, przedstawiający moment, w którym święty położył palce na ranach Jezusa.
    
  Pod spodem znajdowało się ciało.
    
  -Święta Madonno.
    
  - Mówiłem ci, Dikanti.
    
  To był widok osła z perspektywy dentysty. Martwy mężczyzna leżał oparty o ołtarz. Wydłubałem mu oczy, pozostawiając na ich miejscu dwie przerażające, czarne rany. Z ust, otwartych w przerażającym i groteskowym grymasie, zwisał jakiś brązowawy przedmiot. W jasnym świetle błysku flesza Dikanti odkrył coś, co wydało mi się przerażające. Jego dłonie były odcięte i leżały obok ciała, oczyszczone z krwi, na białym prześcieradle. Na jednej z dłoni nosił gruby pierścień.
    
  Zmarły ubrany był w czarny, galowy strój z czerwoną obwódką, typowy dla kardynałów.
    
  Oczy Paoli rozszerzyły się.
    
  - Pontiero, powiedz mi, że on nie jest kardynałem.
    
  "Nie wiemy, Dikanti. Zbadamy go, choć niewiele zostało z jego twarzy. Czekamy, aż zobaczysz, jak to miejsce wygląda, tak jak widział je zabójca".
    
  -Co z resztą ekipy zajmującej się miejscem zbrodni?
    
  Zespół Analityczny stanowił trzon UACV. Wszyscy byli ekspertami kryminalistyki, specjalizującymi się w zbieraniu śladów, odcisków palców, włosów i wszystkiego, co przestępca mógłby zostawić na ciele. Działali zgodnie z zasadą, że każde przestępstwo wiąże się z przeniesieniem: zabójca coś zabiera i coś zostawia.
    
  - Już jedzie. Furgonetka utknęła w Cavour.
    
  "Powinienem był przyjść po Rienza" - wtrącił się mój wujek.
    
  - Nikt nigdy nie pytał go o opinię - espetó Dicanti.
    
  Mężczyzna opuścił pokój, mrucząc coś nieprzyjemnego dla inspektora.
    
  - Musisz zacząć panować nad sobą, Paola.
    
  "Boże, Pontiero, dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie wcześniej?" - powiedział Dikanti, ignorując sugestię podinspektora. "To bardzo poważna sprawa. Ktokolwiek to zrobił, ma bardzo zrytą głowę".
    
  -Czy to twoja profesjonalna analiza, doktorze?
    
  Carlo Boy wszedł do kaplicy i rzucił jej jedno ze swoich ponurych spojrzeń. Uwielbiał takie niespodziewane bilety. Paola zdała sobie sprawę, że to jeden z dwóch mężczyzn, którzy rozmawiali, odwróceni plecami do kropielnicy, kiedy weszła do kościoła, i zganiła się za to, że pozwoliła mu się zaskoczyć. Drugi stał obok dyrektora, ale nic nie powiedział i nie wszedł do kaplicy.
    
  "Nie, Dyrektorze Boy. Moja profesjonalna analiza położy ją na twoim biurku, gdy tylko będzie gotowa. Dlatego ostrzegam cię od razu, że ktokolwiek popełnił tę zbrodnię, jest bardzo chory".
    
  Chłopiec miał właśnie coś powiedzieć, ale w tym momencie w kościele zapaliły się światła. I wszyscy zobaczyli to, co había przeoczyła: na ziemi obok zmarłego napisano niewielkimi literami: había
    
    
  EGO UZASADNIAM CIĘ
    
    
  "Wygląda na krew" - powiedział Pontiero, wyrażając słowami to, co wszyscy myśleli.
    
  To paskudny telefon z akordami "Hallelujah" Händla. Wszyscy trzej spojrzeli na towarzysza de Boya, który z powagą wyjął urządzenie z kieszeni płaszcza i odebrał połączenie. Nie powiedział prawie nic, tylko kilkanaście "aja" i "mmm".
    
  Po rozłączeniu się spojrzałem na Boya i skinąłem głową.
    
  "Tego się właśnie boimy, Amosie" - powiedział dyrektor UACV. "Ispetto Dikanti, wiceprezesie Pontiero, nie trzeba dodawać, że to bardzo delikatna sprawa. Tym z akhí jest argentyński kardynał Emilio Robaira. Jeśli zabójstwo kardynała w Rzymie samo w sobie jest nieopisaną tragedią, to tym bardziej na tym etapie. Wiceprezydent był jedną ze 115 osób, które przez kilka miesięcy uczestniczyły w Cí225;n, kluczowym wydarzeniu w wyborze nowego zapaśnika sumo. Sytuacja jest zatem delikatna i złożona. Ta zbrodnia nie może wpaść w ręce prasy, zgodnie z koncepcją ningún. Wyobraźcie sobie nagłówki: "Seryjny morderca terroryzuje elektorat papieża". Nie chcę nawet o tym myśleć..."
    
  - Chwileczkę, dyrektorze. Powiedziałeś seryjny morderca? Czy jest tu coś, o czym nie wiemy?
    
  Walcz z Carraspeó i spójrz na tajemniczą postać, z którą przyszedłeś z éL.
    
  -Paola Dicanti, Maurizio Pontiero, Pozwólcie, że przedstawię wam Camilo Sirina, Generalnego Inspektora Korpusu Inwigilacji Państwa Watykańskiego.
    
  É Sentó skinął głową i zrobił krok naprzód. Kiedy się odezwał, robił to z wysiłkiem, jakby nie chciał wypowiedzieć ani słowa.
    
  -Wierzymy, że é sta jest drugą vístima.
    
    
    
    
    Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Sierpień 1994
    
    
    
  "Proszę wejść, Ojcze Karoski, proszę wejść. Proszę się rozebrać całkowicie za parawanem, jeśli jest Pan tak miły."
    
  Ksiądz zaczyna odciągać księdza od siebie. Głos kapitana dobiegł go z drugiej strony białej grodzi.
    
  "Nie musisz się martwić procesami, Ojcze. To normalne, prawda? W przeciwieństwie do zwykłych ludzi, heh-heh. Mogą być inni więźniowie, którzy o niej mówią, ale ona nie jest tak dumna, jak ją przedstawiają, jak moja babcia. Kto jest z nami?"
    
  - Dwa tygodnie.
    
  - Wystarczająco dużo czasu, żeby się o tym dowiedzieć, jeśli... albo... poszedłeś grać w tenisa?
    
  - Nie lubię tenisa. Czy już rezygnuję?
    
  - Nie, ojcze, szybko załóż zieloną koszulkę, nie idź na ryby, he-he.
    
  Karoski wyszedł zza ekranu ubrany w zieloną koszulkę.
    
  - Podejdź do noszy i je podnieś. To wszystko. Poczekaj, odchylę oparcie. Powinien wyraźnie widzieć obraz w telewizorze. Wszystko w porządku?
    
  - Bardzo dobry.
    
  - Doskonale. Czekaj, muszę wprowadzić kilka zmian w narzędziach Medición, a potem zaraz zaczynamy. A tak przy okazji, ten od ahí to dobry telewizor, prawda? Ma 32 cale wzrostu; gdybym miał w domu taki sam wysoki telewizor, jestem pewien, że mój krewny okazałby mi trochę szacunku, prawda? Heh-heh-heh.
    
  - Nie jestem pewien.
    
  "Oczywiście, że nie, Ojcze, oczywiście, że nie. Ta kobieta nie miałaby dla niego ani krzty szacunku, a jednocześnie nie kochałaby go, nawet gdyby wyskoczył z paczki Złotych Grahamów i skopał mu tłusty tyłek, heh-heh-heh."
    
  - Nie należy wzywać imienia Boga nadaremno, moje dziecko.
    
  "On ma powód, Ojcze. No cóż, to wszystko. Nigdy wcześniej nie miałeś robionego pletyzmografii prącia, prawda?"
    
  - NIE.
    
  - Oczywiście, że nie, to głupota, he, he. Wyjaśnili ci już, na czym polega ten test?
    
  -Ogólnie rzecz biorąc.
    
  - No to teraz wsunę ręce pod jego koszulę i przymocuję te dwie elektrody do jego penisa, dobrze? To pomoże nam zmierzyć poziom twojej reakcji seksualnej na pewne warunki. Dobra, teraz zacznę je umieszczać. To wszystko.
    
  - Jego ręce są zimne.
    
  - Tak, jest tu fajnie, heh-heh. To jest ten tryb?
    
  - Nic mi nie jest.
    
  - No więc zaczynamy.
    
  Moje geny zaczęły się wzajemnie zastępować na ekranie. Wieża Eiffla. Świt. Mgła w górach. Lody czekoladowe. Stosunek heteroseksualny. Las. Drzewa. Heteroseksualny fellatio. Tulipany w Holandii. Stosunek homoseksualny. Las Meninas de Velásquez. Zachód słońca na Kilimandżaro. Homoseksualny fellatio. Śnieg leży wysoko na dachach wioski w Szwajcarii. Felachi ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped Nio patrzy prosto na Samarę, gdy ssie penisa dorosłego. W jego oczach jest smutek.
    
  Karoski wstaje, jego oczy są pełne wściekłości.
    
  - Ojcze, on nie może wstać, jeszcze nie skończyliśmy!
    
  Ksiądz chwyta go za szyję, raz po raz uderza głową psy-logosa o deskę rozdzielczą, a krew wsiąka w przyciski, biały fartuch piłkarza, zieloną koszulkę Karoskiego i cały świat.
    
    - No cometerás actos impuros nunca más, ¿correcto? ¿ Zgadza się, ty brudny kupo gówna, prawda?
    
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    Wtorek , 5 kwietnia 2005 , 11:59 .
    
    
    
    Ciszę, która zapadła po słowach Sirin, przerwał dźwięk dzwonów na pobliskim placu Świętego Piotra, obwieszczonych Bożym Narodzeniem.
    
  "Druga, piąta część? Rozszarpali kolejnego kardynała na strzępy, a my się o tym dowiadujemy teraz?" Wyraz twarzy Pontiero jasno dawał do zrozumienia, na jaką opinię zasługiwał w obecnej sytuacji.
    
  Sirin, beznamiętny, wpatrywał się w nich. Był bez wątpienia człowiekiem wykraczającym poza jego wiedzę. Średniego wzrostu, o niewinnych oczach, w nieokreślonym wieku, w dyskretnym garniturze i szarym płaszczu. Żadna cecha nie nakładała się na inną i było w tym coś niezwykłego: był to wzór normalności. Mówił tak cicho, jakby on również chciał zniknąć w tle. Ale to nie poruszyło Engi ani nikogo innego obecnego: wszyscy mówili o Camilo Sirinie, jednym z najpotężniejszych ludzi w Watykanie. Kontrolował on najmniejszy na świecie organ policji: Watykańską Czujność. Korpus 48 agentów (oficjalnie), mniej niż połowę Gwardii Szwajcarskiej, ale nieskończenie potężniejszy. Nic nie mogło się wydarzyć w jego małym domu bez wiedzy Sirina. W 1997 roku ktoś próbował rzucić na niego cień: rektor wybrał Aloisa Siltermanna na dowódcę Gwardii Szwajcarskiej. Dwie osoby po jego nominacji - Siltermann, jego żona i kapral o nieskazitelnej reputacji - zostały znalezione martwe. Zastrzeliłem ich. 3 Wina leży po stronie kaprala, który rzekomo oszalał, zastrzelił parę, a następnie włożył sobie "swoją broń służbową" do ust i pociągnął za spust. Wszystkie wyjaśnienia byłyby poprawne, gdyby nie dwa drobne szczegóły: kaprale Gwardii Szwajcarskiej są nieuzbrojeni, a kapralowi, o którym mowa, wybito przednie zęby. Wszyscy myślą, że broń została im brutalnie wbita w usta.
    
  Tę historię opowiedział Dikantiemu kolega z Inspektoratu nr 4. Dowiedziawszy się o incydencie, él i jego koledzy ñeros mieli udzielić wszelkiej możliwej pomocy funkcjonariuszom Służby Bezpieczeństwa, ale gdy tylko pojawili się na miejscu zbrodni, zostali serdecznie zaproszeni do pokoju kontroli i zamknęli drzwi od środka, nawet nie pukając. Nawet nie dziękując. Mroczna legenda o Sirinie krążyła ustnie po komisariatach policji w całym Rzymie, a UACV nie był wyjątkiem.
    
  A wszyscy trzej, opuszczając kaplicę, byli oszołomieni słowami Sirin.
    
  "Z całym szacunkiem, Ispettore Generale, uważam, że jeśli dowiedział się pan, że w Rzymie grasuje morderca zdolny do popełnienia takiej zbrodni, jak éste, to pańskim obowiązkiem jest powiadomić o tym UACV" - powiedział Dicanti.
    
  "Dokładnie to zrobił mój szanowny kolega" - odpowiedział Boy. "Zgłosiłem to osobiście. Obaj zgadzamy się, że ta sprawa musi pozostać ściśle tajna dla dobra ogółu. I obaj zgadzamy się w jeszcze jednej kwestii. Nikt w Watykanie nie jest w stanie poradzić sobie z takim... typowym przestępcą jak íste".
    
  Ku naszemu zaskoczeniu Sirin interweniowała.
    
  -Seré franco, signorina. Nasza praca to spory, obrona i kontrwywiad. Jesteśmy w tych dziedzinach bardzo dobrzy, gwarantuję to. Ale gdybyś nazwała to "¿sómo ó you"? facet z tak skorumpowaną głową nie leży w naszych kompetencjach. Zastanowimy się nad poproszeniem ich o pomoc, dopóki nie dowiemy się o kolejnym przestępstwie.
    
  "Uznaliśmy, że ta sprawa będzie wymagała znacznie bardziej kreatywnego podejścia, kontrolerze Dikanti. Dlatego nie chcemy, żebyś ograniczał się do profilowania, jak to robiłeś do tej pory. Chcemy, żebyś poprowadził śledztwo" - powiedział dyrektor Boy.
    
  Paola milczy. To była robota agenta terenowego, a nie psychiatry sądowego. Oczywiście, poradziłaby sobie z tym równie dobrze, jak każdy agent terenowy, ponieważ przeszła odpowiednie szkolenie w Quantico, ale było zupełnie jasne, że taka prośba pochodziła od Boya, a nie ode mnie. W tym momencie zostawiłem ją z Nitą.
    
  Sirin zwróciła się do mężczyzny w skórzanej kurtce, który zbliżał się do nich.
    
  -Och, tak, mam. Pozwól, że przedstawię cię superintendentowi Dantemu ze Służby Czujności. Bądź jego łącznikiem z Watykanem, Dikanti. Zgłoś mu poprzednie przestępstwo i zajmij się obiema sprawami, ponieważ to odosobniony przypadek. O cokolwiek cię proszę, proszę o to samo, co o co proszę mnie. A dla Czcigodnego, cokolwiek zaprzeczy, będzie to samo, co ja zaprzeczę za niego. W Watykanie mamy swoje własne zasady, mam nadzieję, że je rozumiesz. I mam też nadzieję, że złapią tego potwora. Morderstwo dwóch księży Świętej Matki Kościoła nie może pozostać bezkarne.
    
  I odszedł, nie mówiąc ani słowa.
    
  Chłopak bardzo zbliżył się do Paoli, aż poczuła się nie na miejscu. W jego umyśle pojawiła się niedawna kłótnia kochanków.
    
  "On już to zrobił, Dikanti. Właśnie nawiązałeś kontakt z wpływową osobistością w Watykanie, a on poprosił cię o coś bardzo konkretnego. Nie wiem, dlaczego w ogóle cię zauważył, ale wspomnij o nim wprost. Zabierz ze sobą wszystko, czego potrzebujesz. Potrzebuje jasnych, zwięzłych i prostych raportów dziennych. A przede wszystkim badania kontrolnego. Mam nadzieję, że jego "zamki na lodzie" opłacą się stokrotnie. Spróbuj mi coś powiedzieć, i to szybko."
    
  Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia za Sirin.
    
  "Co za dranie!" - wybuchnęła w końcu Dikanti, gdy była pewna, że inni nie będą w stanie niían, niírla.
    
  "Wow, gdyby tylko zechciał mówić" - zaśmiał się Dante, który przybył.
    
  Paola się rumieni, a ja wyciągam do niej rękę.
    
  -Paola Dikanti.
    
  -Fabio Dante.
    
  -Maurizio Pontiero.
    
  Dikanti wykorzystał uścisk dłoni Pontiero i Dantego, by przyjrzeć się temu drugiemu z bliska. Był niski, ciemnowłosy i silny, z głową odstającą od ramion o nieco ponad pięć centymetrów - metrów grubej szyi. Pomimo zaledwie 170 cm wzrostu, nadzorca był atrakcyjnym mężczyzną, choć wcale nie pełnym gracji. Warto pamiętać, że oliwkowozielone oczy, tak charakterystyczne dla południowego PEN Clubu, nadają mu charakterystyczny wygląd.
    
  -Czy mam rozumieć, że przez określenie "skurwysyny" masz na myśli mojego szefa, inspektora?
    
  - Prawdę mówiąc, tak. Uważam, że to był niezasłużony zaszczyt.
    
  "Oboje wiemy, że to nie zaszczyt, a straszliwy błąd, Dikanti. I nie jest to niezasłużone; jego osiągnięcia mówią wiele o jego przygotowaniach. Żałuje, że to nie pomoże mu osiągnąć rezultatów, ale to na pewno wkrótce się zmieni, prawda?"
    
  - Czy znasz moją historię? Święta Madonno, czy naprawdę nie ma tu nic poufnego?
    
  -Nie dla ciebie.
    
  "Słuchaj, ty zarozumialec..." Pontiero oburzył się.
    
  -Basta, Maurizio. Nie ma takiej potrzeby. Jesteśmy na miejscu zbrodni i to ja jestem odpowiedzialny. No dalej, małpy, do roboty, pogadamy później. Zostawcie Mosl im.
    
  - No to teraz ty tu rządzisz, Paola. Tak powiedział szef.
    
  Dwóch mężczyzn i kobieta w granatowym kombinezonie czekali w odpowiedniej odległości za czerwonymi drzwiami. Byli to pracownicy jednostki analizy miejsca zbrodni, specjalizującej się w gromadzeniu dowodów. Inspektor i dwie inne osoby wyszły z kaplicy i skierowały się w stronę nawy głównej.
    
  - OK, Dante. Jego - to wszystko - pidió Dicanti.
    
  - OK... pierwszą ofiarą był włoski kardynał Enrico Portini.
    
  "To niemożliwe!" - byli wówczas zaskoczeni Dikanti i Pontiero.
    
  - Proszę was przyjaciele, widziałem to na własne oczy.
    
  "Wspaniały kandydat z reformistyczno-liberalnego skrzydła Kościoła. Jeśli ta wiadomość przedostanie się do mediów, będzie okropna".
    
  -Nie, Pontiero, to katastrofa. George Bush przybył do Rzymu wczoraj rano z całą rodziną. Dwustu innych przywódców międzynarodowych i głów państw pozostaje w domach, ale mają wziąć udział w pogrzebie w piątek. Ta sytuacja bardzo mnie martwi, ale wy już wiecie, w jakiej sytuacji jest miasto. To bardzo trudna sytuacja i ostatnią rzeczą, jakiej chcemy, jest porażka Niko. Proszę, wyjdź ze mną na zewnątrz. Potrzebuję papierosa.
    
  Dante wyprowadził ich na ulicę, gdzie tłumy gęstniały coraz bardziej, a robiło się coraz tłoczniej. Ludzkość jest jak cubría por completo la Via della Conciliazione. Są flagi francuskie, hiszpańskie, polskie, włoskie. Jay i ty przychodzicie z gitarami, duchowni z zapalonymi świecami, a nawet niewidomy starzec z psem przewodnikiem. Dwa miliony ludzi będą uczestniczyć w pogrzebie papieża, który zmienił mapę Europy. Oczywiście, Pensó Dikanti, esent - najgorsze środowisko pracy na świecie. Wszelkie ewentualne ślady zginą znacznie wcześniej w natłoku pielgrzymów.
    
  "Portini zatrzymał się w rezydencji Madri Pie przy Via de' Gasperi" - powiedział Dante. "Przybył w czwartek rano, wiedząc o fatalnym stanie zdrowia papieża. Siostry zakonne twierdzą, że w piątek jadł obiad zupełnie normalnie i spędził dość dużo czasu w kaplicy, modląc się za Ojca Świętego. Nie widziały, żeby leżał. W jego pokoju nie było śladów walki. Nikt nie spał w jego łóżku, poza tym, ktokolwiek go porwał, ułożył je idealnie. Papież nie poszedł na śniadanie, ale założyli, że został, żeby się pomodlić w Watykanie. Nie wiemy, czy nastąpił koniec świata, ale w mieście panował wielki chaos. Rozumiecie? Zniknąłem przecznicę od Watykanu".
    
  Wstał, zapalił cygaro i zaproponował kolejne Pontiero, który odrzucił je z obrzydzeniem i wyjął swoje. No dalej.
    
  Wczoraj rano Anna pojawiła się w kaplicy rezydencji, ale, podobnie jak tutaj, brak krwi na podłodze wskazywał na to, że była to zaaranżowana scena. Na szczęście odkrył to szanowany ksiądz, który nas wcześniej wezwał. Sfotografowaliśmy to miejsce, ale kiedy zasugerowałem, żebyśmy do ciebie zadzwonili, Sirin powiedział mi, że się tym zajmę. I nakazał nam posprzątać absolutnie wszystko. Ciało kardynała Portiniego zostało przetransportowane w ściśle określone miejsce na terenie Watykanu i poddane kremacji.
    
  -¡Sómo!¡ Zniszczyli dowody poważnej zbrodni na włoskiej ziemi! Naprawdę nie mogę w to uwierzyć.
    
  Dante spojrzał na nich wyzywająco.
    
  Mój szef podjął decyzję, być może niewłaściwą. Ale zadzwonił do swojego szefa i przedstawił mu sytuację. I oto jesteście. Czy oni wiedzą, z czym mamy do czynienia? Nie jesteśmy przygotowani na taką sytuację.
    
  "Dlatego musiałem oddać go w ręce profesjonalistów" - przerwał Pontiero z poważną miną.
    
  "On wciąż tego nie rozumie. Nikomu nie można ufać. Dlatego Sirin zrobił to, co zrobił, błogosławiony żołnierzu naszej Matki Kościoła. Nie patrz tak na mnie, Dikanti. Obwiniam go za jego motywy. Gdyby skończyło się to śmiercią Portiniego, Amos mógłby znaleźć wymówkę i zatuszować sprawę. Ale to nie był as. To nic osobistego, Entiéndalo."
    
  "Rozumiem, że jesteśmy tu już drugi rok. I mamy połowę dowodów. Fantastyczna historia. Czy jest coś, co powinniśmy wiedzieć?" Dikanti był autentycznie wściekły.
    
  "Nie teraz, dyspozytorze" - powiedział Dante, ponownie ukrywając drwiący uśmiech.
    
  "Do diabła. Do diabła, do diabła. Mamy straszne lío na głowie, Dante. Od teraz chcę, żebyś mi mówił absolutnie wszystko. I jedno jest absolutnie jasne: ja tu rządzę. Miałeś mi pomagać we wszystkim, ale chcę, żebyś zrozumiał, że pomimo tego, że procesy są kardynalne, obie sprawy podlegały mojej jurysdykcji, czy to jasne?"
    
  -Kryształowo czyste.
    
  - Lepiej byłoby powiedzieć así. Czy sposób działania był taki sam?
    
  - Jeśli chodzi o moje zdolności detektywistyczne, tak. Zwłoki leżały u stóp ołtarza. Brakowało mu oczu. Jego dłonie, jak tutaj, zostały odcięte i położone na płótnie obok ołtarza. Poniżej. To było obrzydliwe. Sam włożyłem ciało do worka i zaniosłem je do pieca krematoryjnego. Uwierz mi, spędziłem całą noc pod prysznicem.
    
  - Pasowałby mu mały, męski Pontiero.
    
    
  Cztery długie godziny po zakończeniu rozprawy sądowej kardynała de Robaira, zdjęcia mogły się rozpocząć. Na wyraźną prośbę reżysera Boya, to ekipa z Análisis umieściła ciało w plastikowej torbie i przetransportowała je do kostnicy, aby personel medyczny nie zobaczył garnituru kardynała. Było jasne, że to szczególny przypadek i tożsamość zmarłego musiała pozostać tajemnicą.
    
  NA Dobry Wszystko .
    
    
    
    
  Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Wrzesień 1994
    
    
    
    TRANSKRYPCJA WYWIADU NR 5 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. CANISEM CONROYEM.
    
    
    DR CONROY: Dzień dobry, Viktorze. Witam w moim gabinecie. Czujesz się lepiej? Czujesz się lepiej?
    
  #3643: Tak, dziękuję, doktorze.
    
  DR CONROY: Chcesz czegoś do picia?
    
  #3643: Nie, dziękuję.
    
  DOKTOR CONROY: Cóż, ksiądz, który nie pije... to zupełnie nowe zjawisko. Nie obchodzi go, że ja...
    
  #3643: Proszę kontynuować, doktorze.
    
  DR CONROY: Wyobrażam sobie, że spędził pan trochę czasu w szpitalu.
    
  #3643: W zeszłym tygodniu nabawiłem się kilku siniaków.
    
  DR CONROY: Czy pamiętasz, kto dostał te siniaki?
    
  #3643: Oczywiście, doktorze. To było podczas kłótni w gabinecie lekarskim.
    
    DR CONROY: Hábleme de ello, Viktor.
    
    #3643: Bardzo się starałem, żeby wykonać zalecone przez Ciebie badanie pletyzmograficzne.
    
    DR CONROY: ¿Recuerda cuál era el propósito de la prueba, Viktor?
    
    #3643: Określ przyczyny mojego problemu.
    
  DR CONROY: Skutecznie, Viktorze. Przyznaj, że masz problem, a to z pewnością będzie postęp.
    
  #3643: Doktorze, zawsze wiedziałem, że ma pan problem. Przypomnę panu, że jestem w Saint Centro z własnej woli.
    
  DR CONROY: To temat, który chętnie omówię z tobą osobiście podczas tego wstępnego wywiadu, obiecuję. Ale teraz przejdźmy do czegoś innego.
    
  #3643: Wszedłem i rozebrałem się.
    
    DR CONROY: ¿Eso le incomodó?
    
    #3643: Tak.
    
  DOKTOR CONROY: To poważny test. Wymaga od ciebie bycia nago.
    
  #3643: Nie widzę takiej potrzeby.
    
  DOKTOR CONROY: Logo Psychó musi umieszczać narzędzia Medición w miejscu, które normalnie jest niedostępne. Dlatego musiałeś być nagi, Victorze.
    
  #3643: Nie widzę takiej potrzeby.
    
  DR CONROY: Załóżmy na chwilę, że było to konieczne.
    
  #3643: Skoro tak mówisz, doktorze.
    
    DR CONROY: ¿Qué sucedio después?
    
  #3643 : Połóż Niektóre kable ahí.
    
  DR CONROY: En donde, Viktor?
    
    #3643: Już wiesz.
    
  DR CONROY: Nie, Victorze, nie wiem i chcę, żebyś mi powiedział.
    
  #3643: W moim przypadku.
    
  DR CONROY: "Puede ser más explícito, Viktor?
    
  #3643: Na moim... kutasie.
    
  DR CONROY: Dobrze, Victor, zgadza się. To penis, męski narząd, który służy do kopulacji i oddawania moczu.
    
  #3643: W moim przypadku, Doktorze, to podpada pod drugą opcję.
    
    DR CONROY: ¿Está seguro, Viktor?
    
    #3643 : Tak.
    
  DOKTOR CONROY: W przeszłości nie zawsze byłeś taki, Victor.
    
  #3643: Przeszłość to przeszłość. Chcę ją zmienić.
    
  DR CONROY: Po co?
    
  #3643: Ponieważ taka jest wola Boga.
    
  DR CONROY: Czy naprawdę wierzysz, że wola Boga ma z tym coś wspólnego, Victorze? Z twoim problemem?
    
  #3643: Wola Boża dotyczy wszystkiego.
    
  DR CONROY: Też jestem księdzem, Victor, i myślę, że czasami Bóg pozwala, by natura potoczyła się swoim torem.
    
  #3643: Natura jest oświeconym wynalazkiem, który nie ma miejsca w naszej religii, Doktorze.
    
  DOKTOR CONROY: Wróćmy do gabinetu lekarskiego, Victorze. Kuéntemé kué sintió, kiedy przymocowali mu drut.
    
  #3643: Psychodeliczne logo przedstawiające dziesiątkę w rękach dziwaka.
    
  DR CONROY: Solo frio, ¿nada más?
    
  #3643 : Нада мáс.
    
  DR CONROY: A kiedy moje geny zaczęły pojawiać się na ekranie?
    
  #3643: Ja też nic nie poczułem.
    
  DR CONROY: Wiesz, Victor, mam te wyniki pletyzmografu i pokazują one pewne reakcje tutaj i tutaj. Widzisz te szczyty?
    
  #3643: Mam awersję do niektórych immunogenów.
    
  DR CONROY: Asco, Viktor?
    
  (tutaj jest minuta pauzy)
    
  DR CONROY: Mam tyle czasu, ile potrzebujesz, żeby odpowiedzieć, Victor.
    
  #3643: Moje geny seksualne mnie zniesmaczyły.
    
    DR CONROY: ¿Alguna en concreto, Viktor?
    
  #3643: Wszystkie Oni .
    
  DR CONROY: ¿Sabe porqué le molestaron?
    
    #3643: Ponieważ obrażają Boga.
    
  DR CONROY: A jednak, dzięki zidentyfikowanym genom, maszyna rejestruje guzek na twoim penisie.
    
  #3643: To jest niemożliwe.
    
  DR CONROY: Podniecił się, gdy zobaczył, jak używasz wulgarnych słów.
    
  #3643: Ten język obraża Boga i jego godność jako kapłana. Długi...
    
  DR CONROY: Qué debería, Viktor?
    
  #3643: Nic.
    
  DR CONROY: Czy poczułeś właśnie coś wielkiego, Victor?
    
  #3643: Nie, doktorze.
    
  DR CONROY: Czy jeszcze jeden list od Cinthii na temat gwałtownego wybuchu epidemii?
    
  #3643: Co jeszcze pochodzi od Boga?
    
  DOKTOR CONROY: Zgadza się, proszę wybaczyć niedokładność. Mówisz, że ostatnio, kiedy uderzyłem głową mojego psicólogo w deskę rozdzielczą, doszło do gwałtownego wybuchu złości?
    
  #3643: Ten mężczyzna został przeze mnie uwiedziony. "Jeśli twoje prawe oko doprowadza cię do upadku, niech tak będzie" - mówi Kapłan.
    
    DR CONROY: Mateo, rozdział 5, wersja 19.
    
    #3643: Rzeczywiście.
    
  DR CONROY: A co z okiem? Na ból oka?
    
  #3643: Nie rozumiem go.
    
  DOKTOR CONROY: Ten człowiek ma na imię Robert, ma żonę i córkę. Zawieziesz go do szpitala. Złamałem mu nos, siedem zębów i spowodowałem silny wstrząs, ale dzięki Bogu strażnicy zdążyli cię uratować.
    
  #3643: Myślę, że stałem się trochę okrutny.
    
  DR CONROY: Czy uważasz, że mógłbym być teraz agresywny, gdybym nie miał rąk przywiązanych do poręczy krzesła?
    
  #3643: Jeśli chcesz, żebyśmy się dowiedzieli, Doktorze.
    
  DR CONROY: Lepiej dokończmy ten wywiad, Victorze.
    
    
    
    
    Morgue Municipal
    
    Wtorek , 5 kwietnia 2005 , 20:32.
    
    
    
    Sala sektologiczno-prosekcyjna była ponurym pomieszczeniem, pomalowanym na niedopasowany szaro-fioletowy kolor, który niewiele rozjaśniał. Na stole sekcyjnym stał sześciopunktowy reflektor, dając kadetowi szansę na zobaczenie ostatnich chwil chwały przed czwórką widzów, którzy mieli zadecydować, kto ściągnie go ze sceny.
    
  Pontiero zrobił gest obrzydzenia, gdy koroner położył na tacy figurkę kardynała Robairy. Nieprzyjemny zapach rozniósł się po sali sekcyjnej, gdy zacząłem rozcinać go skalpelem. Zapach był tak silny, że zagłuszał nawet zapach formaldehydu i alkoholu, których wszyscy używali do dezynfekcji narzędzi. Dikanti absurdalnie zastanawiał się, jaki sens ma tak dokładne czyszczenie narzędzi przed wykonaniem nacięć. Ogólnie rzecz biorąc, nie wyglądało na to, żeby zmarły miał zarazić się bakteriami czy czymkolwiek innym.
    
  -Hej, Pontiero, wiesz dlaczego cruzó el bebé nie żyje na drodze?
    
  -Tak, Dottore, bo byłem przywiązany do kurczaka. Opowiadał mi o tym sześć, nie, siedem razy w roku. Nie znasz innego dowcipu?
    
  Koroner nucił bardzo cicho, wykonując nacięcia. Śpiewał bardzo dobrze, chrapliwym, słodkim głosem, który przypominał Paoli Louisa Armstronga. " Zaśpiewałem więc pieśń z czasów "Jaki cudowny świat"". Nucił pieśń, wykonując nacięcia.
    
  "Jedyny żart to patrzeć, jak tak bardzo starasz się nie wybuchnąć płaczem, wiceprezydencie. Je je je. Nie myśl, że to wszystko mnie nie bawi. On dał swoje..."
    
  Paola i Dante wpatrywali się w ciało kardynała. Koroner, zagorzały komunista, był profesjonalistą w każdym calu, ale czasami jego szacunek dla zmarłych go zawodził. Najwyraźniej bardzo przeżywała śmierć Robairy, czego Dikanti nie zrobił w przypadku panny Minimy Grace.
    
  "Dottore, muszę prosić pana o zbadanie ciała i nierobienie niczego. Zarówno nasz gość, nadinspektor Dante, jak i ja uważamy jego rzekome próby rozbawienia za obraźliwe i niewłaściwe".
    
  Koroner wpatrywał się w Dikanti i kontynuował badanie zawartości pudełka maga Robairy, powstrzymując się jednak od dalszych niegrzecznych komentarzy, choć przez zaciśnięte zęby przeklinał wszystkich obecnych i swoich przodków. Paola go nie słuchała, martwiąc się twarzą Pontiero, której kolor wahał się od białego do zielonkawego.
    
  "Maurizio, nie wiem, dlaczego tak cierpisz. Nigdy nie tolerowałeś krwi".
    
  - Do cholery, jeśli ten drań może mi się oprzeć, to ja też mogę.
    
  - Byłbyś zdziwiony, mój delikatny kolego, gdybyś wiedział, w ilu sekcjach brałem udział.
    
  - Och, prawda? No cóż, przypominam ci, że przynajmniej jeden ci jeszcze został, chociaż chyba bardziej mi się podoba niż tobie...
    
  O Boże, znowu zaczynają, pomyślała Paola, próbując pośredniczyć między nimi. Byli ubrani jak wszyscy inni. Dante i Pontiero nie lubili się od samego początku, ale szczerze mówiąc, podinspektor nie lubił nikogo, kto nosił spodnie i zbliżał się do niej na mniej niż trzy metry. Wiedziałam, że traktował ją jak córkę, ale czasami przesadzał. Dante był trochę szorstki w obejściu i z pewnością nie należał do najdowcipniejszych mężczyzn, ale w tej chwili nie dorównywał uczuciom, jakie okazywała mu dziewczyna. Nie rozumiem, jak ktoś taki jak nadinspektor mógł zająć stanowisko, jakie zajmował w Oversight. Jego ciągłe żarty i zjadliwy język zbyt ostro kontrastowały z szarym, cichym samochodem inspektor generalnej Sirin.
    
  -Być może moi szanowni goście znajdą w sobie odwagę i poświęcą wystarczająco dużo uwagi sekcji zwłok, którą przybyli obejrzeć.
    
  Ochrypły głos koronera przywrócił Dikanti'ego do rzeczywistości.
    
  "Proszę kontynuować" - rzuciłem lodowate spojrzenie dwóm policjantom, żeby przerwać kłótnię.
    
  - No cóż, od śniadania prawie nic nie jadłem i wszystko wskazuje na to, że wypiłem je bardzo wcześnie, bo prawie nic nie zostało.
    
  - Więc albo stracisz jedzenie, albo szybko wpadniesz w ręce zabójcy.
    
  "Wątpię, żeby opuszczał posiłki... najwyraźniej jest przyzwyczajony do zdrowego odżywiania. Żyję, ważę około 92 kg i moja waga wynosi 1,83".
    
  "Co mówi nam, że zabójca jest silnym facetem. Robaira nie była małą dziewczynką" - wtrącił Dante.
    
  "A od tylnych drzwi kościoła do kaplicy jest czterdzieści metrów" - powiedziała Paola. "Ktoś musiał widzieć, jak zabójca przedstawia Kaddafiego w kościele. Pontiero, zrób mi przysługę. Wyślij w to miejsce czterech zaufanych agentów. Niech będą w cywilnych ubraniach, ale z odznakami. Nie mów im, że to się stało. Powiedz im, że doszło do napadu na kościół i niech dowiedzą się, czy ktoś coś widział w nocy".
    
  -Rozglądaj się wśród pielgrzymów za istotą, która marnuje czas.
    
  "No cóż, nie rób tego. Niech zapytają sąsiadów, zwłaszcza tych starszych. Zazwyczaj noszą lekkie ubrania."
    
  Pontiero skinął głową i wyszedł z prosektorium, wyraźnie wdzięczny, że nie musi tego wszystkiego kontynuować. Paola patrzyła, jak odchodzi, a kiedy drzwi się za nim zamknęły, zwrócił się do Dantego.
    
  -Czy mogę zapytać, co się z tobą dzieje, skoro jesteś z Watykanu? Pontiero to odważny człowiek, który nie znosi rozlewu krwi, i tyle. Proszę cię, powstrzymaj się od kontynuowania tej absurdalnej słownej kłótni.
    
  "Wow, w kostnicy jest mnóstwo gaduł" - zaśmiał się koroner.
    
  "Wykonujesz swoją pracę, Dottore, którą teraz realizujemy. Czy wszystko jest dla ciebie jasne, Dante?"
    
  "Uspokój się, kontrolerze" - bronił się nadinspektor, unosząc ręce. "Chyba nie rozumiesz, co się tu dzieje. Gdyby Manana sama musiała wejść do pokoju z płonącym pistoletem w dłoni, ramię w ramię z Pontiero, nie mam wątpliwości, że by to zrobiła".
    
  "Więc czy możemy dowiedzieć się, dlaczego się z nią związał?" zapytała Paola, zupełnie zdezorientowana.
    
  -Bo to zabawne. Jestem pewna, że on też lubi się na mnie złościć. W ciąży.
    
  Paola kręci głową i mruczy coś niezbyt miłego o mężczyznach.
    
  -No to kontynuujmy. Doktorze, czy znasz już godzinę i przyczynę zgonu?
    
  Koroner przegląda jego dokumentację.
    
  "Przypominam, że to wstępny raport, ale jestem prawie pewien. Kardynał zmarł wczoraj wieczorem, w poniedziałek, około dziewiątej. Margines błędu wynosi godzinę. Zmarłem z podciętym gardłem. Cięcia dokonał, jak sądzę, mężczyzna tego samego wzrostu. Nie mogę nic powiedzieć o broni, poza tym, że była oddalona o co najmniej piętnaście centymetrów, miała gładkie ostrze i była bardzo ostra. Mogła to być brzytwa fryzjerska, nie wiem.
    
  "A co z ranami?" zapytał Dante.
    
  -Wypatroszenie oczu nastąpiło pośmiertnie5, podobnie jak okaleczenie języka.
    
  "Wyrwać mu język? Boże!" - Dante był przerażony.
    
  "Myślę, że zrobiono to kleszczami, dyspozytorze. Kiedy skończysz, wypełnij pustkę papierem toaletowym, żeby zatamować krwawienie. Potem go usunąłem, ale zostały resztki celulozy. Cześć, Dikanti, zaskoczyłeś mnie. Nie wydawał się szczególnie zachwycony".
    
  -Widziałem gorsze rzeczy.
    
  "No cóż, pozwól, że pokażę ci coś, czego prawdopodobnie nigdy nie widziałaś. Nigdy nie widziałam czegoś podobnego, a jest ich już mnóstwo". Wsunął język w jej odbyt z zadziwiającą zręcznością. Potem otarłam krew ze wszystkich stron. Nie zauważyłabym tego, gdybym nie zajrzała do środka.
    
  Koroner pokaże im kilka zdjęć odciętego języka.
    
  "Włożyłem to do lodu i wysłałem do laboratorium. Proszę zrobić kopię raportu, kiedy dotrze, Dyspozytorze. Nie rozumiem, jak mi się to udało".
    
  "Nie zwracaj na to uwagi, zajmę się tym osobiście" - zapewnił go Dikanti. "Co ci jest z rękami?"
    
  "To były obrażenia pośmiertne. Rany nie są zbyt czyste. Tu i ówdzie widać ślady wahania. Prawdopodobnie go to kosztowało... albo był w niezręcznej sytuacji".
    
  - Coś pod nogami?
    
  -Powietrze. Ręce są nieskazitelnie czyste. Podejrzewam, że myją je zastrzykiem. Chyba czuję wyraźny zapach lawendy.
    
  Paola pozostaje zamyślona.
    
  - Doktorze, twoim zdaniem, ile czasu zajęło zabójcy zadanie ofierze ran?
    
  - No cóż, nie pomyślałeś o tym. Zobaczę, policzę.
    
  Staruszek zamyślony składa dłonie, przedramiona na wysokości bioder, oczodoły, zdeformowane usta. Nucę sobie dalej i znów słyszę coś z Moody Blues. Paola nie pamiętała tonacji utworu nr 243.
    
  "No cóż, modli się... zajęło mu co najmniej pół godziny, żeby zdjąć ręce i je osuszyć, a około godziny, żeby umyć i ubrać całe ciało. Nie sposób obliczyć, jak długo dręczył dziewczynę, ale wygląda na to, że zajęło mu to sporo czasu. Zapewniam cię, że był z dziewczyną co najmniej trzy godziny i prawdopodobnie było to más."
    
  Ciche i sekretne miejsce. Ustronne miejsce, z dala od wścibskich oczu. I odosobnione, bo Robaire musiał krzyczeć. Jaki dźwięk wydaje człowiek, gdy wyrwano mu oczy i język? Oczywiście, że wiele. Musieli skrócić czas, określić, ile godzin kardynał był w rękach zabójcy i odjąć czas, jaki zajęłoby zrobienie tego, co mu zrobił. Po zmniejszeniu promienia równania dwukwadratowego, jeśli, miejmy nadzieję, zabójca nie obozował na wolności.
    
  - Tak, chłopaki nie znaleźli żadnych śladów. Czy znalazłeś coś nietypowego, zanim to zmyłeś, coś, co trzeba wysłać do analizy?
    
  -Nic poważnego. Kilka włókien materiału i kilka plam, prawdopodobnie od makijażu, na kołnierzyku koszuli.
    
  -Makijaż? Ciekawe. Bycie zabójcą?
    
  "Cóż, Dikanti, być może nasz kardynał ukrywa się przed wszystkimi" - powiedział Dante.
    
  Paola Le Miro była zszokowana. Koroner Rio zacisnął zęby, nie mogąc jasno myśleć.
    
  "Och, dlaczego uganiam się za kimś innym?" - pospieszył Dante. "Chodzi mi o to, że pewnie bardzo dbał o swój wizerunek. W końcu w pewnym wieku kończy się dziesięć lat..."
    
  - To wciąż niezwykły szczegół. Czy Algíalgún ma na twarzy jakieś ślady makijażu?
    
  "Nie, ale zabójca powinien był to zmyć, albo przynajmniej wytrzeć krew z jej oczodołów. Przyglądam się temu uważnie".
    
  "Doktorze, na wszelki wypadek wyślij próbkę kosmetyku do laboratorium. Chcę znać markę i dokładny odcień."
    
  "Może to potrwać trochę czasu, jeśli nie mają przygotowanej wcześniej bazy danych, którą mogliby porównać z próbką, którą im wysyłamy.
    
  -Wpisz w zleceniu, że w razie potrzeby należy bezpiecznie i solidnie wypełnić próżnię. To właśnie to zlecenie dyrektor Boya bardzo lubi. Co on mi mówi o krwi lub spermie? Czy był jakiś fart?
    
  "Absolutnie nie. Ubranie ofiary było bardzo czyste i znaleziono na nim ślady tej samej grupy krwi. Oczywiście, to była jego własna krew".
    
  - Masz coś na skórze lub włosach? Zarodniki, cokolwiek?
    
  "Znalazłem resztki kleju na resztkach ubrań, ponieważ podejrzewam, że zabójca rozebrał kardynała do naga i związał go taśmą klejącą, po czym go torturował, a następnie ubrał ponownie. Umyj ciało, ale nie zanurzaj go w wodzie, widzisz?"
    
  Koroner znalazł cienkie, białe zadrapanie na boku buta de Robairy od uderzenia i suchą ranę.
    
  -Daj mu gąbkę z wodą i wytrzyj ją, ale nie przejmuj się tym, że ma za dużo wody lub że nie zwraca na to uwagi, ponieważ w ten sposób pozostawia za dużo wody i często uderza w ciało.
    
  -¿А tip udarón?
    
  "Bycie bardziej rozpoznawalnym niż makijaż jest łatwiejsze, ale jednocześnie mniej zauważalne niż makijaż. To jak lawendowy zastrzyk z tradycyjnego makijażu".
    
  Paola westchnęła. To była prawda.
    
  -To wszystko?
    
  "Na twarzy są też resztki kleju, ale są bardzo małe. To wszystko. Nawiasem mówiąc, zmarły był dość krótkowzroczny".
    
  - A co to ma wspólnego ze sprawą?
    
  "Dante, cholera, wszystko w porządku". Okularów brakowało.
    
  "Oczywiście, że potrzebowałem okularów. Wydłubię mu te cholerne oczy, ale okulary się nie zmarnują?"
    
  Koroner spotyka się z nadzorcą.
    
  - Słuchaj, nie próbuję mówić ci, co masz robić, po prostu mówię ci, co widzę.
    
  -Wszystko w porządku, doktorze. Przynajmniej do czasu, aż otrzymam pełny raport.
    
  - Oczywiście, dyspozytorze.
    
  Dante i Paola zostawili koronera z jego cadávierem i jego wersjami jazzowych klisz, po czym wyszli na korytarz, gdzie Pontiero wykrzykiwał krótkie, lakoniczne polecenia do telefonu komórkowego. Kiedy się rozłączyła, inspektor zwrócił się do nich obojga.
    
  -Dobrze, oto co zrobimy. Dante, wrócisz do swojego biura i sporządzisz raport ze wszystkim, co pamiętasz z miejsca pierwszej zbrodni. Wolałbym, żeby był sam, bo był sam. Łatwiej. Zabierz wszystkie zdjęcia i dowody, które pozwolił ci zachować twój mądry i oświecony ojciec. I przyjdź do kwatery głównej UACV, jak tylko skończysz. Obawiam się, że to będzie bardzo długa noc.
    
    
    
    
    
  Pytanie Nicka: Opisz w mniej niż 100 słowach, jak ważny jest czas w budowaniu sprawy karnej (segóp Rosper). Wyciągnij własne wnioski, odnosząc zmienne do poziomu doświadczenia zabójcy. Masz dwie minuty, które już odliczasz od momentu, gdy przewróciłeś stronę.
    
    
  Odpowiedź: Czas potrzebny na:
    
    
  a) wyeliminować víctima
    
  b) interakcja z systemami CAD/CAM.
    
  c) usunąć jego dowody z ciała i pozbyć się go
    
    
  Komentarz: Z mojego punktu widzenia zmienna a) jest determinowana przez fantazje zabójcy, zmienna b) pomaga ujawnić jego ukryte motywy, a c) determinuje jego zdolność do analizy i improwizacji. Podsumowując, jeśli zabójca poświęca więcej czasu na...
    
    
  a) ma średni poziom (3 kryminały)
    
  b) Jest ekspertem (4 crímenes lub más)
    
  c) jest nowicjuszem (pierwsze lub drugie wykroczenie).
    
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Wtorek, 5 kwietnia 2005, 22:32.
    
    
    
  - Zobaczmy co mamy?
    
  - Dwaj kardynałowie zostali zamordowani w straszny sposób, Dikanti.
    
  Dikanti i Pontiero jedli lunch w kawiarni i pili kawę w sali konferencyjnej laboratorium. Pomimo nowoczesności, miejsce było szare i ponure. Kolorowy widok w pomieszczeniu przywołał jej twarz na widok setek zdjęć z miejsc zbrodni rozłożonych przed nimi. Po jednej stronie ogromnego stołu w salonie stały cztery plastikowe torby z dowodami kryminalistycznymi. To wszystko, co na razie wiecie, poza tym, co Dante opowiedział wam o pierwszej zbrodni.
    
  - Dobrze, Pontiero, zacznijmy od Robairy. Co wiemy o él?
    
  Mieszkałem i pracowałem w Buenos Aires. Przylecimy samolotem Aerolíneas Argentinas w niedzielę rano. Weź bilet z otwartą rezerwacją, który kupiłeś kilka tygodni temu i poczekaj, aż zamknie się o 13:00 w sobotę. Biorąc pod uwagę różnicę czasu, przypuszczam, że to była godzina śmierci Ojca Świętego.
    
  -Tam i z powrotem?
    
  - Tylko Ida.
    
  "Co ciekawe... albo kardynał był bardzo krótkowzroczny, albo doszedł do władzy z wielkimi nadziejami. Maurizio, znasz mnie: nie jestem szczególnie religijny. Czy wiesz coś o potencjale Robairy jako papieża?"
    
  -W porządku. Czytałem mu coś o tym tydzień temu, chyba w La Stampa. Uważali, że jest w dobrej sytuacji, ale nie jest jednym z głównych faworytów. W każdym razie, wie pan, to włoskie media. Zwracają na to uwagę naszych kardynałów. O Portinim, który jest habíleído i o wiele więcej.
    
  Pontiero był człowiekiem rodzinnym o nieskazitelnej uczciwości. Z tego, co Paola mogła stwierdzić, był dobrym mężem i ojcem. "Chodziłem na mszę w każdą niedzielę jak w zegarku". Jak punktualnie przyszło zaproszenie, by towarzyszyć mu w podróży do Arles, które Dikanti odrzucił pod wieloma pretekstami. Niektóre były dobre, niektóre złe, ale żadne nie było odpowiednie. Pontiero wie, że inspektor nie miał zbytniej wiary. Poszedł do nieba z ojcem dziesięć lat temu.
    
  "Coś mnie martwi, Maurizio. Ważne jest, żeby wiedzieć, jakie rozczarowanie łączy mordercę i kardynałów. Czy nienawidzi koloru czerwonego, czy jest szalonym seminarzystą, czy po prostu nienawidzi małych okrągłych kapeluszy?"
    
  -Kardynał Capello.
    
  Dziękuję za wyjaśnienie. Podejrzewam, że istnieje jakiś związek między tymi dwoma sprawami. Krótko mówiąc, nie zajdziemy daleko bez konsultacji z zaufanym źródłem. Mama Ana Dante będzie musiała utorować nam drogę do rozmowy z kimś wysoko postawionym w Kurii. A kiedy mówię "wyżej", mam na myśli "wyżej".
    
  -Nie bądź łatwy.
    
  Zobaczymy. Na razie skupmy się na testowaniu małp. Zacznijmy od tego, że wiemy, że Robaira nie umarła w kościele.
    
  "Naprawdę było bardzo mało krwi. Powinien był umrzeć gdzie indziej".
    
  "Z pewnością morderca musiał trzymać kardynała w swojej mocy przez pewien czas w ustronnym i sekretnym miejscu, gdzie mógł wykorzystać ciało. Wiemy, że musiał w jakiś sposób zdobyć jej zaufanie, aby ofiara dobrowolnie weszła do tego miejsca. Od Ahí, movió el Caddiáver do Santa Maria in Transpontina, oczywiście z konkretnego powodu".
    
  -A co z kościołem?
    
  "Porozmawiaj z księdzem. Było zamknięte dla rozmów i śpiewów, kiedy kładł się spać. Pamięta, że musiał otworzyć się przed policją, kiedy przyjechał. Ale są drugie drzwi, bardzo małe, wychodzące na Via dei Corridori. To było prawdopodobnie piąte wejście. Sprawdzałeś to?"
    
  Zamek był nienaruszony, ale nowoczesny i solidny. Nawet gdyby drzwi były szeroko otwarte, nie widzę, skąd zabójca mógłby się tam dostać.
    
  -Dlaczego?
    
  - Zauważyłeś, ile osób stoi przed drzwiami wejściowymi na Via della Conciliazione? Cóż, ulica jest cholernie zatłoczona. Pełno tam pielgrzymów. Tak, nawet ograniczyli ruch. Nie mów mi, że zabójca wszedł z saperem w ręku na oczach całego świata.
    
  Paola zastanowiła się przez kilka sekund. Być może ten napływ ludzi był najlepszą przykrywką dla zabójcy, ale czy wszedł do środka, nie wyważając drzwi?
    
  "Pontiero, ustalenie, co jest naszym priorytetem, jest jednym z naszych priorytetów. Uważam, że to bardzo ważne. Mañanna, pójdziemy do brata ¿sómo, jak on się nazywał?"
    
  -Francesco Toma, mnich karmelita.
    
  Młodszy inspektor powoli skinął głową i zanotował coś w swoim notatniku.
    
  - Do tego. Z drugiej strony, mamy kilka przerażających szczegółów: napis na ścianie, odcięte dłonie na płótnie... i te turkusowe torby. No dalej.
    
  Pontiero zaczął czytać, podczas gdy inspektor Dikanti wypełniał raport z badań Bolu Grafa. Nowoczesne biuro i dziesięć reliktów XX wieku, jak te przestarzałe, drukowane publikacje.
    
  -Badanie jest proste: 1. Kradzież. Prostokąt haftowanej tkaniny używanej przez księży katolickich podczas spowiedzi. Znaleziono go wiszącego u ust sapra, całkowicie pokrytego krwią. Grupa krwiodawstwa i krwi zgadza się z grupą ofiary. Analiza DNA jest w toku.
    
  To był brązowawy obiekt, którego nie mogłem dostrzec w słabym świetle kościoła. Analiza DNA trwała co najmniej dwa miesiące, dzięki temu, że UACV posiada jedno z najnowocześniejszych laboratoriów na świecie. Dikanti wielokrotnie się śmiał, oglądając CSI 6 w telewizji. Mam nadzieję, że testy będą przeprowadzane tak szybko, jak w amerykańskich serialach.
    
  -Badanie nr 2. Białe płótno. Pochodzenie nieznane. Materiał, algodón. Obecność krwi, ale bardzo niewielka. Na ciele znaleziono odcięte dłonie ofiary. Grupa krwionośna pasuje do grupy ofiar. Analiza DNA jest w toku.
    
  -Przede wszystkim, czy ¿Robaira jest słowem greckim czy łacińskim? -dudó Dicanti.
    
  - Myślę, że z greckim.
    
  - Dobrze, proszę cię, Maurizio.
    
  -Ekspertyza nr 3. Zmięta kartka papieru o wymiarach około trzy centy na trzy centy. Znajduje się w lewym oczodole, na piątej powiece. Badany jest rodzaj papieru, jego skład, zawartość tłuszczu i procentowa zawartość chloru. Litery są pisane na papierze ręcznie i za pomocą kubka.
    
    
    
    
  "M T 16" - powiedział Dikanti. "Jaki jest twój kierunek?"
    
  "Papier znaleziono zakrwawiony i zwinięty. To ewidentnie wiadomość od zabójcy. Brak oczu u ofiary może być nie tyle karą dla él, co raczej wskazówką... jakby mówił nam, gdzie mamy patrzeć".
    
  - Albo że jesteśmy ślepi.
    
  "Brutalny zabójca... pierwszy tego rodzaju, który pojawił się we Włoszech. Myślę, że dlatego chciałem, żebyś na siebie uważała, Paolo. Nie zwykły detektyw, ale ktoś zdolny do kreatywnego myślenia".
    
  Dicantió rozważał słowa podinspektora. Jeśli to prawda, stawka była podwójna. Profil zabójcy pozwala mu odpowiadać bardzo inteligentnym ludziom, a mnie zazwyczaj bardzo trudno złapać, chyba że popełnię błąd. Prędzej czy później każdy to robi, ale na razie zapełniali kostnicę.
    
  - Dobrze, pomyślmy chwilę. Jakie mamy ulice z takimi inicjałami?
    
  -Viale del Muro Torto...
    
  - Spokojnie, on idzie przez park i nie ma przy sobie púmeros, Mauricio.
    
  - Także Monte Tarpeo, które przebiega przez ogrody Palazzo dei Conservatori, nie jest warte zachodu.
    
  -¿Y Monte Testaccio?
    
  -Przez Testaccio Park... może warto.
    
  - Poczekaj chwilę - Dicanti cogió el teléfono i Markó an nú po prostu stażysta - ¿Documentación? O, cześć, Silvio. Sprawdź, co jest dostępne pod adresem Monte Testaccio 16. I proszę zabierz nas Via Roma do sali konferencyjnej.
    
  Podczas gdy czekali, Pontiero kontynuował wyliczanie dowodów.
    
  -Na sam koniec (na razie): Egzamin núsimply 4. Zmięty papier o wymiarach około 3 na 3 centymetry. Znajduje się on w prawym dolnym rogu arkusza, w idealnych warunkach, w których przeprowadzono test, zaledwie 3. Rodzaj papieru, jego skład, zawartość tłuszczu i chloru podano w poniższej tabeli. Badane są słowa napisane na papierze ręcznie i za pomocą kubka.
    
    
    
    
  - Undeviginti .
    
  - Cholera, to jak puñetero ieroglifífiko -se desesperó Dikanti. Mam tylko nadzieję, że to nie jest kontynuacja wiadomości, którą zostawiłem w pierwszej części, bo pierwsza część poszła z dymem.
    
  "Myślę, że będziemy musieli zadowolić się tym, co mamy w tej chwili".
    
  - Doskonale, Pontiero. Może powiesz mi, co to jest undeviginti, żebym mógł się z tym oswoić?
    
  "Twoja szerokość i długość geograficzna są trochę zardzewiałe, Dikanti. To znaczy dziewiętnaście".
    
  - Cholera, to prawda. Zawsze mnie zawieszali w szkole. A strzała?
    
  W tym momencie wszedł jeden z asystentów dokumentalisty z Rome Street.
    
  "To wszystko, inspektorze. Szukałem tego, o co prosiłem: Monte Testaccio 16 nie istnieje. Na tej ulicy jest czternaście portali".
    
  "Dziękuję, Silvio. Zrób mi przysługę, spotkaj się z Pontiero i ze mną tutaj i sprawdź, czy ulice Rzymu zaczynają się od góry. To strzał w ciemno, ale miałem przeczucie".
    
  "Miejmy nadzieję, że jesteś lepszym psychopatą, niż ci się wydaje, doktorze Dikanti. Hari, lepiej idź po Biblię".
    
  Wszyscy troje odwrócili głowy w stronę drzwi sali konferencyjnej. W drzwiach stał ksiądz ubrany jak duchowny. Był wysoki i szczupły, żylasty i miał wyraźnie łysą głowę. Wyglądał na pięćdziesiąt doskonale zachowanych kości, a jego rysy były zdecydowane i silne, charakterystyczne dla kogoś, kto widział wiele wschodów słońca na świeżym powietrzu. Dikanti pomyślał, że wygląda raczej na żołnierza niż na księdza.
    
  "Kim jesteś i czego chcesz? To strefa zamknięta. Zrób mi przysługę i natychmiast odejdź" - powiedział Pontiero.
    
  "Jestem ojciec Anthony Fowler i przybyłem, aby ci pomóc" - powiedział poprawnym włoskim językiem, choć nieco niepewnie i z wahaniem.
    
  "To są posterunki policji, a ty wszedłeś na nie bez pozwolenia. Jeśli chcesz nam pomóc, idź do kościoła i módl się za nasze dusze".
    
  Pontiero podszedł do przybywającego księdza, zamierzając wyprosić go w złym humorze. Dikanti odwrócił się już, by kontynuować oglądanie zdjęć, gdy odezwał się Fowler.
    
  - To z Biblii. Z Nowego Testamentu, a konkretnie ode mnie.
    
  - Co? - Pontiero był zaskoczony.
    
  Dicanti alzó la cabeza y miró a Fowler.
    
  - Dobrze, wyjaśnij co.
    
  -Ewangelia Mateusza 16:16. Ewangelia Mateusza, rozdział 16, rozdział 237, Tum. Czy zostawisz jeszcze jakieś notatki?
    
  Pontiero wydaje się być zdenerwowany.
    
  - Słuchaj, Paola, naprawdę nie zamierzam cię słuchać...
    
  Dikanti powstrzymał go gestem.
    
  - Słuchaj, Mosle.
    
  Fowler wszedł na salę sądową. Trzymał w ręku czarny płaszcz i położył go na krześle.
    
  Jak dobrze wiecie, chrześcijański Nowy Testament podzielony jest na cztery księgi: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. W bibliografii chrześcijańskiej Ewangelia Mateusza jest oznaczana literami Mt. Liczba po nún odnosi się do 237. rozdziału Ewangelii. Dwa núsimple más oznaczają ten sam cytat między dwoma wersetami i ten sam numer.
    
  -Zabójca to zostawił.
    
  Paola pokaże ci test nr 4, zapakowany w plastik. Spojrzał jej w oczy. Ksiądz nie okazywał oznak rozpoznania notatki, ani nie czuł wstrętu na widok krwi. Przyjrzała mu się uważnie i powiedziała:
    
  - Dziewiętnaście. Co jest odpowiednie.
    
  Pontiero był wściekły.
    
  -Czy powiesz nam od razu wszystko, co wiesz, czy też będziesz kazał nam długo czekać, Ojcze?
    
    - Daję ci klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie , a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Ewangelia Mateusza 16,19. Tymi słowami potwierdzam świętego Piotra na czele apostołów i obdarzam go i jego następców władzą nad całym światem chrześcijańskim.
    
  -Święta Madonna -wykrzyknik Dicanti.
    
  "Biorąc pod uwagę to, co ma się wydarzyć w tym mieście, jeśli się modlisz, myślę, że powinieneś się martwić. I o wiele bardziej".
    
  "Do cholery, jakiś szaleniec poderżnął gardło księdzu, a ty włączasz syreny. Nie widzę w tym nic złego, księże Fowler" - powiedział Pontiero.
    
  "Nie, mój przyjacielu. Zabójca nie jest szalonym szaleńcem. To okrutny, wycofany i inteligentny człowiek, a do tego strasznie szalony, uwierz mi".
    
  "Och, tak? Wygląda na to, że on sporo wie o twoich motywach, ojcze" - zaśmiał się młodszy inspektor.
    
  Ksiądz uważnie przygląda się Dikanti, gdy odpowiadam.
    
  - Tak, o wiele więcej, proszę. Kim on jest?
    
    
    
    
    (ARTÍCULO EXTRAÍDO DEL DIARIO MARYLAND GAZETTE,
    
    
    
    29 LIPCA 1999 STRONA 7)
    
    
  Amerykański ksiądz oskarżony o molestowanie seksualne popełnił samobójstwo.
    
    
    SILVER SPRING, Maryland (AGENCJE INFORMACYJNE) - Podczas gdy oskarżenia o wykorzystywanie seksualne nadal wstrząsają duchowieństwem katolickim w Ameryce, ksiądz z Connecticut oskarżony o wykorzystywanie seksualne nieletnich powiesił się w swoim pokoju w domu opieki, placówce zajmującej się leczeniem osób niepełnosprawnych, poinformowała w zeszły piątek lokalna policja gazetę American-Press.
    
  64-letni Peter Selznick zrezygnował z funkcji proboszcza parafii św. Andrzeja w Bridgeport w stanie Connecticut 27 kwietnia ubiegłego roku, zaledwie dzień przed swoimi urodzinami. Po tym, jak przedstawiciele Kościoła katolickiego przesłuchali dwóch mężczyzn, którzy twierdzili, że Selznick dopuścił się wobec nich molestowania seksualnego na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, rzecznik Kościoła katolickiego stwierdził, że Selznick dopuścił się wobec nich molestowania seksualnego na przełomie lat 70. i 80. XX wieku.
    
  Jak wynika z informacji podanych przez placówkę, ksiądz przebywał w Instytucie św. Mateusza w Maryland, ośrodku psychiatrycznym, w którym przebywają więźniowie oskarżeni o wykorzystywanie seksualne lub "dezorientację seksualną".
    
  "Personel szpitala kilkakrotnie dzwonił do drzwi i próbował wejść do pokoju, ale coś zablokowało drzwi" - powiedziała na konferencji prasowej Diane Richardson, rzeczniczka Departamentu Policji i Patrolu Granicznego hrabstwa Prince George. "Kiedy weszli do pokoju, znaleźli zwłoki wiszące na jednej z odsłoniętych belek sufitowych".
    
  Selznick powiesił się na jednej ze swoich poduszek, potwierdzając Richardsonowi, że jego ciało zostało przewiezione do kostnicy na sekcję zwłok. Kategorycznie zaprzecza również pogłoskom, że CAD został rozebrany i okaleczony, które nazwał "całkowicie bezpodstawnymi". Podczas konferencji prasowej kilku dziennikarzy cytowało "naocznych świadków", którzy twierdzili, że widzieli takie okaleczenia. Rzecznik twierdzi, że "pielęgniarka z powiatowego korpusu medycznego ma powiązania z narkotykami, takimi jak marihuana i inne narkotyki, pod wpływem których składała takie oświadczenia; wspomniany pracownik miejski został zawieszony w pracy i wypłacie wynagrodzenia do czasu rozwiązania stosunku pracy" - podsumowała rzeczniczka Departamentu Policji. Saint Perióu Dicó udało się skontaktować z rzekomą pielęgniarką, która odmówiła złożenia kolejnego oświadczenia; krótko mówiąc: "Myliłem się".
    
  Biskup Bridgeport, William Lopez, potwierdził, że jest "głęboko zasmucony" "tragiczną" śmiercią Selznicka, dodając, że EKES "uważa, że jest to niepokojące dla północnoamerykańskiej gałęzi Kościoła Kotów". #243Leakeyowie mają teraz "múltiples víctimas".
    
  Ojciec Selznick urodził się w Nowym Jorku w 1938 roku, a święcenia kapłańskie przyjął w Bridgeport w 1965 roku. Pełniłem posługę w kilku parafiach w Connecticut, a przez krótki czas w parafii San Juan Vianney w Chiclayo w Peru.
    
  "Każdy człowiek, bez wyjątku, ma godność i wartość w oczach Boga i każdy potrzebuje i zasługuje na nasze współczucie" - twierdzi Lopez. "Niepokojące okoliczności towarzyszące jego śmierci nie mogą zniweczyć całego dobra, jakie zdziałał" - podsumowuje biskup.
    
  Ojciec Canis Conroy, dyrektor Instytutu Świętego Mateusza, odmówił składania jakichkolwiek oświadczeń w Saint Periódico. Ojciec Anthony Fowler, dyrektor Instytutu Nowych Programów, twierdzi, że ojciec Conroy był "w szoku".
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Wtorek, 5 kwietnia 2005, 23:14.
    
    
    
  Słowa Fowlera uderzyły jak buława. Dikanti i Pontiero pozostali na miejscu, wpatrując się intensywnie w łysego księdza.
    
  - Czy mogę usiąść?
    
  "Jest mnóstwo wolnych krzeseł" - powiedziała Paola. "Wybierzcie sami".
    
  Gestem wskazał asystenta ds. dokumentacji, który odszedł.
    
  Fowler zostawił na stole małą czarną torbę podróżną z postrzępionymi brzegami i dwiema rozetkami. Torba ta zwiedziła już wiele światów, a jej waga świadczyła o kilogramach, jakie dźwigał jej brat. Otworzył ją i wyciągnął pojemną teczkę z ciemnej tektury z pozaginanymi brzegami i plamami po kawie. Postawił ją na stole i usiadł naprzeciwko inspektora. Dikanti obserwowała go uważnie, dostrzegając oszczędność ruchów i energię emanującą z jego czarnych oczu. Była głęboko zaintrygowana pochodzeniem tego kolejnego księdza, ale postanowiła nie dać się zapędzić w kozi róg, zwłaszcza na własnym terenie.
    
  Pontiero wziął krzesło, postawił je naprzeciwko księdza i usiadł po lewej stronie, opierając dłonie na oparciu. Dikanti Tomó w myślach przypomniał mu, żeby przestał naśladować pośladki Humphreya Bogarta. Wiceprezydent oglądał "Halcón Maltés" około trzystu razy. Zawsze siadał po lewej stronie każdego, kogo uważał za podejrzanego, nałogowo paląc obok niego jednego papierosa Pall Malla bez filtra.
    
  - Dobrze, ojcze. Przekaż nam dokument potwierdzający twoją tożsamość.
    
  Fowler wyciągnął paszport z wewnętrznej kieszeni marynarki i podał go Pontiero. Gniewnie wskazał na chmurę dymu unoszącą się z cygara podinspektora.
    
  "Wow, wow. Paszport dyplomowy. Ma immunitet, co? Co to, do cholery, jest, jakaś szpiegowska espía?" - pyta Pontiero.
    
  - Jestem oficerem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.
    
  "Co się stało?" zapytała Paola.
    
  -Majorze. Czy mógłby pan powiedzieć podinspektorowi Pontierowi, żeby przestał palić w mojej obecności? Wielokrotnie pana zostawiałem i nie chcę się powtarzać.
    
  - On jest narkomanem, majorze Fowler.
    
  -Padre Fowler, dottora Dicanti. Jestem... na emeryturze.
    
  -Hej, zaczekaj chwilę, czy znasz moje imię, ojcze? Albo od dyspozytora?
    
  Specjalista medycyny sądowej uśmiechnął się z ciekawością i rozbawieniem.
    
  - Cóż, Maurizio, podejrzewam, że ojciec Fowler nie jest aż tak wycofany, jak twierdzi.
    
  Fowler uśmiechnął się do niej lekko smutno.
    
  "To prawda, że niedawno zostałem przywrócony do czynnej służby wojskowej. I co ciekawe, stało się tak dzięki mojemu szkoleniu w cywilu". Robi pauzę i macha ręką, rozwiewając dym.
    
  -I co z tego? Gdzie jest ten skurwiel, który zrobił to kardynałowi Świętej Matki Kościoła, żebyśmy wszyscy mogli iść spać do domu, dzieciaku?
    
  Ksiądz milczał, równie obojętny jak jego klient. Paola podejrzewała, że mężczyzna był zbyt surowy, by zrobić jakiekolwiek wrażenie na małym Pontiero. Bruzdy na ich skórze wyraźnie wskazywały, że życie wpoiło im bardzo złe wrażenia, a te oczy widziały gorsze rzeczy niż policjant, często nawet jego cuchnący tytoń.
    
  -Żegnaj, Maurizio. I zgaś cygaro.
    
  Pontiero rzucił niedopałek na podłogę i nadąsał się.
    
  "Dobrze, księże Fowler" - powiedziała Paola, przeglądając zdjęcia na stole, ale uważnie patrząc na księdza - "dałeś mi jasno do zrozumienia, że teraz ty tu rządzisz. On wie, czego ja nie wiem i co muszę wiedzieć. Ale jesteś na moim polu, na mojej ziemi. Powiesz mi, jak to rozwiążemy".
    
  -Co powiesz, jeśli zaczniesz od stworzenia profilu?
    
  -Czy możesz mi powiedzieć dlaczego?
    
  "Bo w takim przypadku nie musiałbyś wypełniać kwestionariusza, żeby poznać nazwisko zabójcy. Tak bym powiedział. W takim przypadku potrzebowałbyś profilu, żeby dowiedzieć się, gdzie jesteś. A to nie to samo".
    
  -Czy to test, Ojcze? Chcesz sprawdzić, jak dobry jest ten człowiek przed tobą? Czy będzie kwestionował moje zdolności dedukcyjne, tak jak Chłopiec?
    
  - Myślę, doktorze, że osobą, która tutaj sama siebie osądza, jesteś ty sama.
    
  Paola wzięła głęboki oddech i zebrała całą swoją opanowanie, żeby nie krzyknąć, gdy Fowler przycisnął palec do jej rany. Właśnie kiedy myślałam, że obleję, w drzwiach pojawił się jej szef. Stał tam, uważnie przyglądając się księdzu, a ja oddałam mu egzamin. W końcu oboje skłonili głowy na powitanie.
    
  -Padre Fowler.
    
  -Reżyser Boy.
    
  "Zostałem ostrzeżony o twoim przybyciu, powiedzmy, nietypowym kanałem. Nie trzeba dodawać, że jego obecność tutaj jest niemożliwa, ale przyznaję, że mógłby nam się przydać, o ile moje źródła nie kłamią".
    
  -Oni tego nie robią.
    
  - W takim razie proszę kontynuować.
    
  Zawsze miał nieprzyjemne uczucie, że spóźnił się na świat i to uczucie powtórzyło się w tym momencie. Paola była zmęczona tym, że cały świat wie wszystko, czego ona nie wie. Poprosiłem Boya o wyjaśnienie, jak tylko znajdzie czas. Tymczasem postanowiłem skorzystać z okazji.
    
  "Dyrektor, ojciec Fowler, który jest tu obecny, powiedział Pontiero i mnie, że zna tożsamość zabójcy, ale wygląda na to, że chce uzyskać bezpłatny profil psychologiczny sprawcy, zanim ujawni jego nazwisko. Osobiście uważam, że tracimy cenny czas, ale postanowiłem zagrać w jego grę".
    
  Uklękła, robiąc wrażenie na trzech mężczyznach, którzy się w nią wpatrywali. Podszedł do tablicy, która zajmowała prawie całą tylną ścianę i zaczął na niej pisać.
    
  "Zabójcą jest biały mężczyzna w wieku od 38 do 46 lat. Jest średniego wzrostu, silny i inteligentny. Ma wykształcenie wyższe i zna języki obce. Jest leworęczny, otrzymał surowe wychowanie religijne i cierpiał z powodu zaburzeń w dzieciństwie lub przemocy. Jest niedojrzały, praca wywiera na niego presję przekraczającą jego odporność psychiczną i emocjonalną, a ponadto cierpi na poważne represje seksualne. Prawdopodobnie ma w przeszłości poważne doświadczenia z przemocą. To nie pierwszy ani drugi raz, kiedy zabija, i na pewno nie ostatni. Głęboko nas nienawidzi, zarówno polityków, jak i bliskich. A teraz, Ojcze, podaj nazwisko jego zabójcy" - powiedział Dikanti, odwracając się i rzucając kredę w ręce księdza.
    
  Obserwujcie swoich słuchaczy. Fowler spojrzał na nią ze zdziwieniem, Pontiero z podziwem, a Boy Scout ze zdumieniem. W końcu ksiądz przemówił.
    
  "Gratulacje, doktorze. Dziesięć. Chociaż jestem psychopatą i logosem, nie rozumiem podstaw wszystkich twoich wniosków. Czy mógłbyś mi to trochę wyjaśnić?"
    
  "To wstępny raport, ale wnioski powinny być dość dokładne. Jego biała cera jest odnotowana w profilach ofiar, ponieważ niezwykle rzadko zdarza się, aby seryjny morderca zabił osobę innej rasy. Jest średniego wzrostu, ponieważ Robaira był wysokim mężczyzną, a długość i kierunek cięcia na szyi wskazują, że został zabity z zaskoczenia przez osobę o wzroście około 180 cm. Jego siła jest oczywista, w przeciwnym razie nie dałoby się umieścić kardynała w kościele, ponieważ nawet gdyby użył samochodu do przewiezienia ciała do bramy, kaplica znajduje się około czterdziestu metrów dalej. Niedojrzałość jest wprost proporcjonalna do typu zabójcy, który głęboko gardzi ofiarą, którą uważa za przedmiot, i policjantem, którego uważa za gorszego.
    
  Fowler przerwał jej, uprzejmie podnosząc rękę.
    
  "Dwa szczegóły szczególnie przykuły moją uwagę, doktorze. Po pierwsze, powiedziałeś, że nie zabijasz po raz pierwszy. Czy dopatrzył się tego w skomplikowanej intrydze morderstwa?"
    
  "Rzeczywiście, Ojcze. Ten człowiek ma dogłębną wiedzę o pracy policjanta i od czasu do czasu to robił. Z mojego doświadczenia wynika, że pierwszy raz jest zazwyczaj bardzo chaotyczny i improwizowany".
    
  - Po drugie, "jego praca wywiera na niego presję, która przekracza jego odporność psychiczną i emocjonalną". Nie rozumiem, skąd to wziął.
    
  Dikanti zarumieniła się i skrzyżowała ramiona. Nie odpowiedziałem. Chłopak wykorzystał okazję, żeby interweniować.
    
  "Ach, droga Paolo. Jej wysoki intelekt zawsze pozostawia furtkę, pozwalającą na zgłębienie kobiecej intuicji, prawda? Ojcze, opiekun Dikanti czasami dochodzi do czysto emocjonalnych wniosków. Nie wiem dlaczego. Oczywiście, czeka mnie wspaniała przyszłość jako pisarki".
    
  "Dla mnie bardziej niż myślisz. Bo trafił w sedno" - powiedział Fowler, wstając w końcu i podchodząc do tablicy. "Inspektorze, czy to prawidłowa nazwa dla twojego zawodu? Profiler, prawda?"
    
  "Tak" - odpowiedziała Paola zawstydzona.
    
  -Jaki stopień profilowania osiągnięto?
    
  - Po ukończeniu kursu kryminalistyki i intensywnym szkoleniu w Jednostce Nauk Behawioralnych FBI, niewielu osobom udaje się ukończyć cały kurs.
    
  -Czy mógłby nam Pan powiedzieć, ilu jest na świecie wykwalifikowanych profilerów?
    
  -Obecnie dwadzieścia. Dwunastu w Stanach Zjednoczonych, czterech w Kanadzie, dwóch w Niemczech, jednego we Włoszech i jednego w Austrii.
    
  -Dziękuję. Czy wszystko jest dla was jasne, panowie? Dwadzieścia osób na świecie potrafi z całkowitą pewnością sporządzić profil psychologiczny seryjnego mordercy, a jedna z nich jest w tym pokoju. I uwierzcie mi, znajdę tę osobę...
    
  Odwróciłem się i napisałem na tablicy, bardzo dużej, grubymi i twardymi literami, jedno imię.
    
    
  Wiktor Karoski
    
    
  -...będziemy potrzebować kogoś, kto będzie w stanie wejść mu do głowy. Mają nazwisko, o które mnie prosili. Ale zanim pobiegniesz do telefonu, żeby wystawić nakaz aresztowania, pozwól, że opowiem ci całą historię.
    
    
    
  Z korespondencji Edwarda Dresslera,
    
  psychiatra i kardynał Francis Shaw
    
    
    
  Boston, 14 maja 1991 r.
    
    
  (...) Wasza Eminencjo, niewątpliwie mamy do czynienia z urodzonym recydywistą. Dowiedziałem się, że po raz piąty został przeniesiony do innej parafii. Badania przeprowadzone w ciągu ostatnich dwóch tygodni potwierdzają, że nie możemy ryzykować ponownego zmuszania go do życia z dziećmi bez narażania ich na niebezpieczeństwo. (...) Nie mam żadnych wątpliwości co do jego woli pokuty, ponieważ jest stanowczy. Wątpię jednak w jego zdolność do samokontroli. (...) Nie może Pan pozwolić sobie na luksus posiadania go w parafii. Powinienem podciąć mu skrzydła, zanim wybuchnie. W przeciwnym razie nie będę pociągnięty do odpowiedzialności. Zalecam co najmniej sześciomiesięczny staż w Instytucie św. Mateusza.
    
    
  Boston, 4 sierpnia 1993 r.
    
    
  (...) To już trzeci raz, kiedy mam do czynienia z él (Karoskim) (...) Muszę panu powiedzieć, że "zmiana otoczenia", jak pan to nazywa, wcale mu nie pomogła, wręcz przeciwnie. Zaczyna coraz bardziej tracić kontrolę, a ja dostrzegam oznaki schizofrenii w jego zachowaniu. Jest całkiem możliwe, że w każdej chwili całkowicie przekroczy granicę i stanie się kimś innym. Wasza Eminencjo, zna pan moje oddanie Kościołowi i rozumiem wielki niedobór księży, ale proszę odrzucić obie listy! (...) 35 osób już przeszło przez moje ręce, Wasza Eminencjo, a niektórzy z nich, jak widziałem, mają szansę na samodzielne wyzdrowienie (...) Karoski ewidentnie do nich nie należy. Kardynale, w rzadkich przypadkach Jego Eminencja posłuchał mojej rady. Proszę pana teraz, jeśli pan zechce: przekonaj Karoskiego, aby wstąpił do Kościoła San Matteo.
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 kwietnia 2005, 12:03
    
    
    
  Paulo Tom, proszę usiądź i przygotuj się do wysłuchania opowieści ojca Fowlera.
    
  - Wszystko zaczęło się, przynajmniej dla mnie, w 1995 roku. W tym krótkim czasie, po odejściu z Armii Królewskiej, stałem się dostępny dla mojego biskupa. Éste quiso aprovechar mi título de Psicología enviándome al Instituto Saint Matthew. ¿E ilií should I talk about él?
    
  Wszyscy pokręcili głowami.
    
  "Nie pozbawiajcie mnie". Sama natura instytutu jest tajemnicą jednego z najgłośniejszych głosów opinii publicznej w Ameryce Północnej. Oficjalnie jest to szpital zaprojektowany z myślą o opiece nad "problematycznymi" księżmi i zakonnicami, zlokalizowany w Silver Spring w stanie Maryland. W rzeczywistości 95% jego pacjentów ma za sobą doświadczenia molestowania seksualnego nieletnich lub zażywania narkotyków. Udogodnienia na miejscu są luksusowe: trzydzieści pięć pokoi dla pacjentów, dziewięć dla personelu (prawie wszystkie w pomieszczeniach), kort tenisowy, dwa korty tenisowe, basen, pokój rekreacyjny oraz strefa "rekreacyjna" ze stołem bilardowym...
    
  "Wygląda to bardziej jak miejsce wypoczynku niż szpital psychiatryczny" - wtrącił Pontiero.
    
  "Ach, to miejsce jest tajemnicą, ale na wielu poziomach. To tajemnica na zewnątrz i tajemnica dla więźniów, którzy początkowo postrzegają je jako miejsce odosobnienia na kilka miesięcy, miejsce relaksu, choć stopniowo odkrywają coś zupełnie innego. Wiecie o ogromnym problemie, jaki pojawił się w moim życiu z niektórymi księżmi katolickimi w ciągu ostatnich 250-241 lat. Z perspektywy opinii publicznej powszechnie wiadomo, że osoby oskarżone o wykorzystywanie seksualne nieletnich spędzają płatne wakacje w luksusowych hotelach".
    
  "A to było rok temu?" - pyta Pontiero, który wydaje się być głęboko poruszony tematem. Paola rozumie, bo podinspektor ma dwoje dzieci w wieku od trzynastu do czternastu lat.
    
  -Nie. Staram się streścić całe moje doświadczenie tak krótko, jak to możliwe. Kiedy dotarłem na miejsce, zastałem je głęboko świeckie. Nie wyglądało na instytucję religijną. Na ścianach nie było krucyfiksów, a żaden z wiernych nie nosił szat ani sutanny. Spędziłem wiele nocy pod gołym niebem, w obozie lub na linii frontu, i nigdy nie odkładałem teleskopów. Ale wszyscy byli rozproszeni, krążąc. Brak wiary i opanowania był oczywisty.
    
  -I nikomu o tym nie powiesz? - pytał Dicanti.
    
  -Oczywiście! Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było napisanie listu do biskupa diecezji. Oskarżono mnie o nadmierne obciążenie więziennym pobytem z powodu "rygorów kastracyjnego środowiska". Doradzono mi, abym był bardziej "przepuszczalny". Były to dla mnie trudne czasy, ponieważ doświadczyłem pewnych wzlotów i upadków w trakcie mojej kariery w Siłach Zbrojnych. Nie chcę wchodzić w szczegóły, bo to nieistotne. Dość powiedzieć, że nie przekonali mnie do wzmocnienia mojej reputacji osoby bezkompromisowej.
    
  - Nie musi się usprawiedliwiać.
    
  "Wiem, ale dręczy mnie wyrzuty sumienia. W tym miejscu umysł i dusza nie zostały uzdrowione, zostały jedynie "trochę" popchnięte w kierunku, w którym stażysta był najmniej uciążliwy. Stanie się dokładnie odwrotnie, niż oczekiwała diecezja.
    
  "Nie rozumiem" - powiedział Pontiero.
    
  "Ja też" - powiedział Chłopiec.
    
  "To skomplikowane. Zacznijmy od tego, że jedynym psychiatrą z dyplomem w ośrodku był ojciec Conroy, dyrektor instytutu w tamtym krótkim czasie. Pozostali nie mają wyższych stopni naukowych niż pielęgniarki czy licencjonowani specjaliści. A on pozwolił sobie na luksus przeprowadzania szeroko zakrojonych badań psychiatrycznych!"
    
  "Szaleństwo" - zdziwił się Dikanti.
    
  -Całkowicie. Najlepszym potwierdzeniem mojego dołączenia do personelu Instytutu było moje członkostwo w Dignity, stowarzyszeniu promującym kapłaństwo kobiet i wolność seksualną księży. Chociaż osobiście nie zgadzam się z założeniami stowarzyszenia, nie do mnie należy ich osądzanie. Mogę jedynie powiedzieć, że potrafię ocenić kompetencje zawodowe personelu, a było ich bardzo, bardzo niewielu.
    
  "Nie rozumiem, dokąd to wszystko nas prowadzi" - powiedział Pontiero, zapalając cygaro.
    
  Dajcie mi pięć minut, a sam się temu przyjrzę. Jak wiadomo, ojciec Conroy, wielki przyjaciel organizacji Dignity i zwolennik Doors for Inside, całkowicie wprowadził w błąd kościół św. Mateusza. Przybyli uczciwi księża, sprostali bezpodstawnym oskarżeniom (które zresztą istniały) i dzięki Conroyowi ostatecznie zrzekli się kapłaństwa, które było światłem ich życia. Wielu innym powiedziano, żeby nie walczyli ze swoją naturą i żyli własnym życiem. Dla osoby religijnej sekularyzacja i związki homoseksualne były uważane za sukces.
    
  - I to jest problem? -preguntó Dicanti.
    
  "Nie, to nieprawda, jeśli dana osoba naprawdę tego chce lub potrzebuje". Ale dr Conroy w ogóle nie przejmował się potrzebami pacjenta. Najpierw wyznaczał cel, a potem go do niego przywiązywał, nie znając go wcześniej. Bawił się w Boga duszami i umysłami tych mężczyzn i kobiet, z których niektórzy mieli poważne problemy. A wszystko to popijał dobrą whisky single malt. Dobrze to rozwadniali.
    
  "O mój Boże" - powiedział Pontiero w szoku.
    
  - Proszę mi wierzyć, nie do końca miałem rację, podinspektorze. Ale to nie jest najgorsze. Z powodu poważnych błędów w selekcji kandydatów w latach 70. i 80. wielu studentów, którzy brali udział w seminariach dla kociarzy prowadzonych przez mojego ojca, nie nadawało się do przewodzenia duszom. Nie nadawali się nawet do tego, by zachowywać się jak należy. To fakt. Z czasem wielu z tych chłopców zaczęło nosić sutanny. Zrobili tak wiele dla dobrego imienia Kościoła katolickiego, a co gorsza, dla wielu innych. Wielu księży oskarżonych o wykorzystywanie seksualne, winnych wykorzystywania seksualnego, nie uczęszczało do cárcel. Chowali się z dala od ludzi; byli przenoszeni z parafii do parafii. A niektórzy ostatecznie trafili do siódmego nieba. Pewnego dnia wszyscy... i, miejmy nadzieję, zostali wysłani do cywila. Niestety, wielu z nich wróciło do duszpasterstwa, zamiast trafić za kratki. Dígra, dottora Dikanti, czy istnieje szansa na resocjalizację seryjnego mordercy?
    
  - Absolutnie nic. Po przekroczeniu granicy nie ma już nic do roboty.
    
  "Cóż, tak samo jest z pedofilem podatnym na zaburzenia kompulsywne. Niestety, w tej dziedzinie nie ma takiej błogiej pewności, jaką masz ty. Wiedzą, że mają na rękach bestię, którą trzeba ścigać i zamknąć. Ale terapeucie leczącemu pedofila o wiele trudniej jest zrozumieć, czy przekroczył on już pewną granicę, czy nie. Był taki moment, kiedy James miał wątpliwości co do maksymalnego minimum. I to był ten moment, kiedy pod nożem było coś, co mi się nie podobało. "Ta granica, coś tam było".
    
  -Déjeme adivinar: Wiktor Karoski. Nasz zabójca.
    
  -Ten sam.
    
  Śmieję się, zanim interweniuję. Irytujący zwyczaj, który często powtarzasz.
    
  - Ojcze Fowler, czy mógłbyś nam wyjaśnić, dlaczego jesteś tak pewien, że to on rozszarpał Robaira i Portiniego?
    
  -Nieważne. Karoski wstąpił do instytutu w sierpniu 1994 roku. Habí został przeniesiony z kilku parafii, a jego proboszcz przekazywał problemy z rąk do rąk. We wszystkich z nich pojawiły się skargi, niektóre poważniejsze niż inne, ale żadna z nich nie dotyczyła skrajnej przemocy. Na podstawie zebranych skarg uważamy, że łącznie 89 dzieci padło ofiarą nadużyć, choć mogły to być dzieci.
    
  - Do cholery.
    
  - Dobrze powiedziane, Pontiero. Zobacz problemy Karoskiego z dzieciństwa. Urodziłem się w Katowicach w Polsce w 1961 roku, wszystko...
    
  - Poczekaj chwilę, Ojcze. Więc on ma teraz 44 lata?
    
  "Rzeczywiście, Dottore. Ma 1,78 cm wzrostu i waży około 85 kg. Jest dobrze zbudowany, a jego testy inteligencji wykazały iloraz 110 do 125 sekund na metr sześcienny i 225 węzłów. W szkole zrobił ich siedem. To go rozprasza."
    
  - Ma podniesiony dziób.
    
  "Dottora, jesteś psychiatrą, a ja studiowałem psychologię i nie byłem szczególnie błyskotliwym studentem". Wyraźne zdolności psychopatyczne Fowlera ujawniły się zbyt późno, by zdążył zapoznać się z literaturą na ten temat, podobnie jak gra: Czy to prawda, że seryjni mordercy są bardzo inteligentni?
    
  Paola pozwoliła sobie na półuśmiech i podeszła do Niki, patrząc na Pontiero, który w odpowiedzi skrzywił się.
    
  - Myślę, że młodszy inspektor odpowie na to pytanie bezpośrednio.
    
  -Lekarz zawsze mówi: Lecter nie istnieje, a Jodie Foster jest zmuszona uczestniczyć w małych dramatach.
    
  Wszyscy się śmiali, nie z powodu żartu, ale żeby trochę rozładować napięcie.
    
  Dziękuję, Pontiero. Ojcze, postać superpsychotycznego psychopaty to mit stworzony przez filmy i powieści Thomasa Harrisa. W rzeczywistości nikt nie mógłby być taki. Byli recydywiści z wysokimi współczynnikami i inni z niskimi. Główna różnica między nimi polega na tym, że ci z wysokimi współczynnikami zazwyczaj działają dłużej niż 225 sekund, ponieważ są ponadprzeciętnie ostrożni. To, co oznacza, że są uznawani za najlepszych na poziomie akademickim, to ich ogromna zdolność do realizacji zadań.
    
    - ¿Jesteś nivel no académico, dottora?
    
    "Z punktu widzenia pozanaukowego, Ojcze Święty, przyznaję, że każdy z tych drani jest mądrzejszy od diabła. Nie sprytny, ale bystry. A są i tacy, najmniej utalentowani, którzy mają wysoki iloraz inteligencji, wrodzoną zdolność do wykonywania swojej nikczemnej pracy i maskowania się. I w jednym przypadku, tylko jednym jak dotąd, te trzy cechy zbiegły się z faktem, że przestępca był człowiekiem o wysokiej kulturze. Mówię o Tedzie Bundym".
    
  - Twoja sprawa jest bardzo dobrze znana w moim stanie. Udusił i zgwałcił około 30 kobiet lewarkiem swojego samochodu.
    
  "36, ojcze. Niech to będzie znane" - poprawiła go Paola, doskonale pamiętając incydent z Bundym, ponieważ był to obowiązkowy kurs w Quantico.
    
  Fowler, asintió, triste.
    
  -Jak pan wie, doktorze, Viktor Karoski urodził się w 1961 roku w Katowicach, zaledwie kilka kilometrów od miejsca urodzenia Papa Wojtyły. W 1969 roku rodzina Karoskich, składająca się z niej, jej rodziców i dwójki rodzeństwa, przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Jej ojciec znalazł pracę w fabryce General Motors w Detroit i, według wszelkich zapisów, był dobrym pracownikiem, choć bardzo porywczym. W 1972 roku wybuchła pierestrojka, spowodowana kryzysem Piotra i Leo, a ojciec Karoskiego jako pierwszy wyszedł na ulicę. W tym czasie mój ojciec otrzymał obywatelstwo amerykańskie i przeprowadził się do ciasnego mieszkania, w którym mieszkała cała rodzina, przepijając odszkodowanie i zasiłek dla bezrobotnych. Wykonuje swoje obowiązki skrupulatnie, bardzo skrupulatnie. Stał się kimś innym i zaczął nękać Viktora i jego młodszego brata. Najstarszy, w wieku od 14 do 241 lat, wyjeżdża na tydzień z domu, bez más.
    
  "Caroski ci to wszystko powiedział?" zapytała Paola, zaintrygowana i bardzo smutna w tym samym czasie.
    
  "To się dzieje po intensywnej terapii regresyjnej. Kiedy przybyłem do ośrodka, jego wersja była taka, że urodził się w modnej kociej rodzinie".
    
  Paola, która wszystko zapisywała swoim drobnym, oficjalnym pismem, przesunęła dłonią oczy, próbując pozbyć się zmęczenia, zanim przemówiła.
    
  "To, co pan opisuje, Ojcze Fowler, idealnie pasuje do cech typowego psychopaty: urok osobisty, brak irracjonalnego myślenia, nierzetelność, kłamstwo i brak skruchy. Znęcanie się nad rodzicami i powszechne nadużywanie alkoholu przez rodziców zaobserwowano również u ponad 74% znanych osób chorych psychicznie".
    
  -Czy powód jest prawdopodobny? - pytał Fowler.
    
  -To dobra sytuacja. Mogę podać tysiące przypadków, gdzie ludzie dorastali w nieustrukturyzowanych rodzinach, znacznie gorszych od tej, którą opisujesz, i dożyli całkowicie normalnego dorosłego życia.
    
  - Czekaj, dyspozytor. Ledwo dotknął powierzchni odbytu. Karoski opowiedział nam o swoim młodszym bracie, który zmarł na zapalenie opon mózgowych w 1974 roku, i nikt się tym nie przejął. Byłem bardzo zaskoczony chłodem, z jakim opowiedział o tym zdarzeniu. Dwa miesiące po śmierci młodego mężczyzny ojciec tajemniczo zniknął. Wiktor nie powiedział, czy miał cokolwiek wspólnego z tym zniknięciem, choć sądzimy, że nie, ponieważ naliczył od 13 do 241 osób. Jeśli wiemy, że w tym momencie zaczynają torturować małe zwierzęta. Ale najgorsze dla niego było pozostawanie na łasce nadopiekuńczej matki, opętanej religią, która posunęła się nawet do tego, że ubierała go w piżamę, żeby mogli się "bawić razem". Podobno bawił się pod jej spódnicą, a ona kazała mu odciąć jej "wybrzuszenia", żeby dokończyć kostium. Rezultat: Karoski zmoczył łóżko w wieku 15 lat. Nosił zwyczajne ubrania, staromodne lub prymitywne, bo były biedne. Na studiach był wyśmiewany i bardzo samotny. Przechodzący obok mężczyzna rzucił jego przyjacielowi niefortunną uwagę na temat jego ubioru, a ten w przypływie złości uderzył go kilkakrotnie w twarz grubą książką. Inny mężczyzna nosił okulary, a szkła tkwiły mu w oczach. Pozostań ślepy do końca życia.
    
  -Oczy... jak w cadeáveres. To była jego pierwsza brutalna zbrodnia.
    
  "Przynajmniej, o ile nam wiadomo, proszę pana. Victor został wysłany do więzienia w Bostonie, a ostatnią rzeczą, jaką powiedziała mu matka przed pożegnaniem, było: "Żałuję, że cię nie usunęła"". Kilka miesięcy później popełnił samobójstwo.
    
  Wszyscy pozostali oszołomieni i milczeli. Nie robię nic, żeby uniknąć powiedzenia czegoś.
    
  - Karoski przebywał w zakładzie karnym do końca 1979 roku. Nie mamy nic z tego roku, ale w 1980 roku wstąpiłem do seminarium duchownego w Baltimore. Jego egzamin wstępny do seminarium wykazał, że ma czystą kartotekę i pochodzi z tradycyjnej katolickiej rodziny. Miał wtedy 19 lat i wyglądał, jakby się wyprostował. Nie wiemy prawie nic o jego pobycie w seminarium, ale wiemy, że studiował do granic szaleństwa i że był głęboko urażony otwartą atmosferą homoseksualną w Instytucie nr 9. Conroy upiera się, że Karoski był stłumionym homoseksualistą, który zaprzeczał swojej prawdziwej naturze, ale to nieprawda. Karoski nie jest ani homoseksualny, ani heteroseksualny; nie ma określonej orientacji. Seks nie jest zakorzeniony w jego tożsamości, co, moim zdaniem, wyrządziło poważne szkody jego psychice.
    
  "Wyjaśnij mi, ojcze" - poprosił Pontiero.
    
  "Nie do końca. Jestem księdzem i postanowiłem pozostać w celibacie. To nie powstrzymuje mnie przed pociąganiem do dr. Dikanti, który tu jest" - powiedział Fowler, zwracając się do Paoli, która nie mogła powstrzymać rumieńca. "Wiem więc, że jestem heteroseksualny, ale dobrowolnie wybieram czystość. W ten sposób zintegrowałem seksualność ze swoją tożsamością, choć w niepraktyczny sposób. Przypadek Karoskiego jest inny. Głębokie traumy z dzieciństwa i okresu dojrzewania doprowadziły do rozbicia psychiki. Karoski kategorycznie odrzuca swoją seksualną i agresywną naturę. Głęboko nienawidzi i kocha siebie, jednocześnie. To przerodziło się w wybuchy agresji, schizofrenię, a w końcu w znęcanie się nad nieletnimi, co przypominało znęcanie się, jakiego doświadczył z ich ojcem. W 1986 roku, podczas swojej posługi duszpasterskiej, Karoski miał swój pierwszy incydent z nieletnią". Miałem 14 lat i doszło do pocałunków i dotykania, nic nadzwyczajnego. Uważamy, że nie było to za obopólną zgodą. W każdym razie nie ma oficjalnych dowodów na to, że ten incydent dotarł do biskupa, więc Karoski ostatecznie przyjął święcenia kapłańskie. Od tamtej pory ma obsesję na punkcie swoich rąk. Myje je od trzydziestu do czterdziestu razy dziennie i wyjątkowo o nie dba.
    
  Pontiero przeszukał setkę makabrycznych zdjęć rozłożonych na stole, aż znalazł to, którego szukał i rzucił je Fowlerowi. Ten machnął stelą Casó w powietrzu dwoma palcami, niemal bez wysiłku. Paola skrycie podziwiała elegancję mechanizmu.
    
  Połóż dwie odcięte i umyte dłonie na białym obrusie. Biały obrus jest symbolem szacunku i czci w Kościele. W Nowym Testamencie jest ponad 250 wzmianek o nim. Jak wiesz, Jezus był przykryty białym obrusem w swoim grobie.
    
  - Teraz nie jest już taki biały - Bromó Boy 11.
    
  -Reżyserze, jestem przekonany, że sprawia ci przyjemność praca z narzędziami na płótnie, o którym mowa -potwierdzenie Pontiero.
    
  - Nie ma wątpliwości. Kontynuuj, Fowler.
    
  "Ręce księdza są święte. Nimi sprawuje sakramenty". Jak się później okazało, było to głęboko zakorzenione w umyśle Karoskiego. W 1987 roku pracowałem w szkole w Pittsburghu, gdzie doszło do pierwszych nadużyć. Jego napastnikami byli chłopcy w wieku od 8 do 11 lat. Nie był znany z angażowania się w jakiekolwiek dobrowolne związki osób dorosłych, homoseksualne ani heteroseksualne. Kiedy zaczęły napływać skargi do przełożonych, początkowo nic nie zrobili. Później przenoszono go z parafii do parafii. Wkrótce złożono skargę na napaść na parafianina, którego uderzył w twarz bez poważniejszych konsekwencji... I w końcu poszedł na studia.
    
  - Myślisz, że gdyby zaczęli Ci pomagać wcześniej, wszystko potoczyłoby się inaczej?
    
  Fowler wygiął plecy w geście, zacisnął dłonie i napiął ciało.
    
  "Szanowny zastępco inspektorze, nie pomagamy panu i nie pomożemy. Jedyne, co nam się udało, to wyprowadzić zabójcę na ulicę. I wreszcie, pozwolić mu uciec przed nami".
    
  - Jak poważna była ta sytuacja?
    
  "Co gorsza. Kiedy przyjechałem, ogarnęły go zarówno niekontrolowane popędy, jak i gwałtowne wybuchy. Miał wyrzuty sumienia za swoje czyny, nawet jeśli wielokrotnie im zaprzeczał. Po prostu nie potrafił się kontrolować. Ale z czasem, z powodu niewłaściwego leczenia i kontaktu z szumowinami kapłańskimi zgromadzonymi w kościele św. Mateusza, stan Karoskiego znacznie się pogorszył. Odwrócił się i poszedł do Niko. Straciłem wyrzuty sumienia. Wizja zablokowała bolesne wspomnienia z dzieciństwa. W rezultacie stał się homoseksualistą. Ale po katastrofalnej terapii regresywnej..."
    
  -Dlaczego katastrofalne?
    
  "Byłoby nieco lepiej, gdyby celem było zapewnienie pacjentowi spokoju. Obawiam się jednak, że dr Conroy wykazał się chorobliwą ciekawością w sprawie Karoskiego, posuwając się do niemoralnych granic. W takich przypadkach hipnotyzer próbuje sztucznie wszczepić pacjentowi pozytywne wspomnienia; radzę mu zapomnieć o najgorszych faktach. Conroy zabronił tego działania. Nie przypomniało mu to Karoskiego, ale sprawiło, że słuchał nagrań z jego udziałem, mówionego falsetem, błagającego matkę, żeby zostawiła go w spokoju".
    
  "Jaki Mengele rządzi tym miejscem?" Paola była przerażona.
    
  -Conroy był przekonany, że Karoski musi zaakceptować siebie. Był erą rozwiązań. Debbie musiała przyznać, że miał trudne dzieciństwo i że jest gejem. Jak już wspominałem, postawiłem wstępną diagnozę, a następnie próbowałem założyć pacjentowi buty. Na domiar złego, Karoski otrzymał serię hormonów, z których niektóre były eksperymentalne, jako wariant antykoncepcji Depo-Covetán. Z pomocą leku "é ste fármaco", podawanego w nienormalnych dawkach, Conroy zmniejszył reakcję seksualną Karoski, ale zwiększył jej agresywność. Terapia trwała coraz dłużej, bez poprawy. Kilka razy byłem spokojny i prostolinijny, ale Conroy zinterpretował to jako sukces swojej terapii. W końcu doszło do kastracji miki. Karoski nie może uzyskać erekcji i ta frustracja go niszczy.
    
  -¿Cuándo entró. Kontaktujesz się z él po raz pierwszy?
    
  - Kiedy wstąpiłem do instytutu w 1995 roku. Dużo rozmawiasz z [lekarzem]. Nawiązała się między nimi pewna relacja oparta na zaufaniu, która została zerwana, jak zaraz powiem. Ale nie chcę wybiegać w przyszłość. Widzisz, piętnaście dni po tym, jak Karoska wstąpił do instytutu, zalecono mu pletyzmograf prącia. To badanie, w którym do penisa przyczepia się urządzenie z elektrodami. To urządzenie mierzy reakcję seksualną na pewne warunki. Mężczyźni.
    
  "Znam go" - powiedziała Paola, jak ktoś, kto twierdzi, że mówi o wirusie Bolla.
    
  "Dobrze... On to bardzo źle znosi. Podczas sesji pokazano jej okropne, ekstremalne geny.
    
  -Czyżby skrajności?
    
  -Związane z pedofilią.
    
  - Do cholery.
    
  Karoski zareagował gwałtownie i poważnie zranił technika sterującego maszyną. Strażnikom udało się go zatrzymać; w przeciwnym razie zginąłby. Z powodu tego incydentu Conroy powinien był przyznać, że nie jest w stanie go leczyć i skierować do szpitala psychiatrycznego. Ale tego nie zrobił. Zatrudnił dwóch silnych strażników z poleceniem, aby go uważnie obserwowali, i rozpoczął terapię regresywną. Zbiegło się to z moim przyjęciem do instytutu. Po kilku miesiącach Karoski przeszedł na emeryturę. Jego napady wściekłości ustąpiły. Conroy przypisywał to znacznej poprawie jego osobowości. Zwiększyli czujność wokół nich. Pewnej nocy Karoski wyłamał zamek w swoim pokoju (który ze względów bezpieczeństwa musiał być zamykany od zewnątrz o określonej porze) i odciął ręce śpiącemu księdzu w swoim skrzydle. Powiedział wszystkim, że ksiądz jest nieczysty i widziano, jak "niewłaściwie" dotykał innego księdza. Podczas gdy strażnicy wbiegli do pokoju, z którego dobiegały krzyki księdza, Karoski umył ręce pod kranem prysznica.
    
  "Tak samo. Myślę, Ojcze Fowler, że wtedy nie będzie wątpliwości" - powiedziała Paola.
    
  - Ku mojemu zdumieniu i rozpaczy, Conroy nie zgłosił tego faktu policji. Kaleki ksiądz otrzymał odszkodowanie, a kilku lekarzom z Kalifornii udało się reimplantować mu obie ręce, choć z bardzo ograniczoną ruchomością. W międzyczasie Conroy nakazał wzmocnienie zabezpieczeń i budowę izolatki o wymiarach trzy na trzy metry. Była to kwatera Karoskiego, dopóki nie uciekł z instytutu. Rozmowa za rozmową, terapia grupowa za terapią grupową, Conroy ponosił porażki, a Karoski przeobraził się w potwora, którym jest dzisiaj. Napisałem kilka listów do kardynała, wyjaśniając mu problem. Nie otrzymałem odpowiedzi. W 1999 roku Karoski uciekł z celi i popełnił swoje pierwsze znane morderstwo: księdza Petera Selznicka.
    
  - Albo porozmawiamy o tym tutaj. Mówiono, że popełnił samobójstwo.
    
  "Cóż, to nieprawda. Karoski uciekł z celi, wyłamując zamek kubkiem i kawałkiem metalu, który naostrzył w celi, żeby wyrwać Selznickowi język i usta. Oderwałem mu też penisa i zmusiłem go do ugryzienia. Umierał w trzy kwadranse i nikt się o tym nie dowiedział aż do następnego ranka".
    
  -Co powiedział Conroy?
    
  Oficjalnie uznałem ten epizod za "porażkę". Udało mi się go zatuszować i zmusić sędziego oraz szeryfa hrabstwa do uznania go za samobójstwo.
    
  "I zgodzili się na to? 'Sin más?'" - powiedział Pontiero.
    
  "Obaj byli kotami. Myślę, że Conroy manipulował wami oboma, powołując się na swój obowiązek ochrony Kościoła jako takiego. Ale nawet jeśli nie chciałem się do tego przyznać, mój były przełożony był naprawdę przerażony. Widzi, jak umysł Karoskiego wymyka mu się spod kontroli, jakby pochłaniał jego wolę. Od świtu do nocy. Mimo to wielokrotnie odmawiał doniesienia o tym, co się stało, wyższej instancji, niewątpliwie obawiając się utraty opieki nad więźniem. Piszę wiele listów do arcybiskupa Cēsis, ale nikt mnie nie słucha. Rozmawiałem z Karoskim, ale nie znalazłem w nim śladu skruchy i zdałem sobie sprawę, że ostatecznie wszystkie będą należeć do kogoś innego. Ahí, wszelki kontakt między nimi został zerwany. To był ostatni raz, kiedy rozmawiałem z L. Szczerze mówiąc, ta bestia, zamknięta w celi, przerażała mnie. A Karoski wciąż chodził do liceum. Zainstalowano kamery. Se contrató a más personal. Aż do pewnej czerwcowej nocy w 2000 roku, kiedy zniknął. Bez... więcej
    
  -¿Y Conroy? Jaka reakcja?
    
  - Byłem w szoku. Dał mi pić. W trzecim tygodniu został rozwalony przez hógado i murió. Wstyd.
    
  "Nie przesadzaj" - powiedział Pontiero.
    
  "Zostaw Moslo, tym lepiej". Zostałem przydzielony do tymczasowego kierowania placówką, podczas gdy poszukiwano odpowiedniego zastępcy. Archidiakon Cesis nie ufał mi, jak sądzę, z powodu moich ciągłych narzekań na przełożonego. Zajmowałem to stanowisko tylko przez miesiąc, ale wykorzystałem je w pełni. Pospiesznie zrestrukturyzowaliśmy personel, zatrudniając profesjonalistów i opracowaliśmy nowe programy dla stażystów. Wiele z tych zmian nigdy nie zostało wdrożonych, ale inne wprowadzono, ponieważ były warte wysiłku. Wyślij krótki raport do byłego kontaktu w 12. komisariacie, Kelly'ego Sandersa. Był zaniepokojony tożsamością podejrzanego i bezkarnym przestępstwem ojca Selznicka i zorganizował operację w celu schwytania Karoskiego. Nic.
    
  -Co, beze mnie? Zniknął? - Paola była zszokowana.
    
  "Zniknij beze mnie. W 2001 roku sądzono, że Khabi pojawił się ponownie po zbrodni okaleczenia w Albany. Ale to nie był on. Wielu uważało go za zmarłego, ale na szczęście jego profil został wprowadzony do komputera. W międzyczasie pracowałem w jadłodajni dla ubogich w Latino Harlem w Nowym Jorku. Pracowałem przez kilka miesięcy, aż do wczoraj. Mój były szef poprosił o mój powrót, ponieważ, jak sądzę, znów będę kapelanem i będę się kastrował. Zostałem poinformowany, że są oznaki, że Karoski wrócił do akcji po tym wszystkim czasie. I oto jestem. Przynoszę ci teczkę istotnych dokumentów, które będziesz zbierał na temat Karoskiego przez pięć lat, którymi będziesz się zajmował" - powiedział Fowler, wręczając mu grubą teczkę. Teczkę, czternaście centymetrów grubości, czternaście centymetrów grubości. Są tam e-maile związane z hormonem, o którym ci mówiłem, transkrypcje jego wywiadów, czasopisma, w których jest wspominany, listy od psychiatrów, raporty... To wszystko należy do ciebie, doktorze Dikanti. Proszę mnie ostrzec, jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości.
    
  Paola sięga przez stół, żeby podnieść gruby stos papierów, a ja nie mogę powstrzymać silnego uczucia niepokoju. Przypnij pierwsze zdjęcie Giny Hubbard do zdjęcia Karoskiego. Ma jasną cerę, proste lub niewinne włosy i brązowe oczy. Przez lata spędzone na badaniu pustych blizn seryjnych morderców nauczyliśmy się rozpoznawać to puste spojrzenie głęboko w ich oczach. U drapieżników, u tych, którzy zabijają tak naturalnie, jak jedzą. Jest coś w naturze, co mgliście przypomina to spojrzenie - to oczy żarłaczy białych. Patrzą, nie widząc, w dziwny i przerażający sposób.
    
  I wszystko to znalazło pełne odzwierciedlenie w uczniach ojca Karoskiego.
    
  "Imponujące, prawda?" powiedział Fowler, mierząc Paolę badawczym spojrzeniem. "Jest coś w tym mężczyźnie, w jego postawie, w gestach. Coś nieokreślonego. Na pierwszy rzut oka pozostaje to niezauważone, ale kiedy, powiedzmy, cała jego osobowość rozbłyska... to jest przerażające".
    
  - I urocze, prawda, ojcze?
    
  -Tak.
    
  Dikanti podał zdjęcie Pontiero i Boyowi, którzy jednocześnie pochylili się nad nim, aby przyjrzeć się twarzy zabójcy.
    
  "Czego się bałeś, Ojcze? Takiego niebezpieczeństwa, czy spojrzenia temu człowiekowi prosto w oczy i poczucia, że ktoś się na mnie gapi, nagi? Jakbym był przedstawicielem wyższej rasy, która złamała wszystkie nasze konwenanse?"
    
  Fowler wpatrywał się w nią z otwartymi ustami.
    
  - Myślę, dottora, że już znasz odpowiedź.
    
  W ciągu mojej kariery miałem okazję przesłuchać trzech seryjnych morderców. Wszyscy trzej pozostawili we mnie uczucie, które właśnie ci opisałem, a inni, o wiele lepsi ode mnie i ciebie, też je wyczuli. Ale to złudne wrażenie. Nie wolno zapominać o jednym, Ojcze. Ci ludzie to nieudacznicy, a nie prorocy. Ludzkie śmieci. Nie zasługują na ani krztynę współczucia.
    
    
    
  Raport o hormonie progesteronu
    
  sintética 1789 (depot-gestágeno inyectable).
    
  Nazwa handlowa: DEPO-Covetan.
    
  Klasyfikacja raportu: Poufne - Zaszyfrowane
    
    
    
  Dla: Markus.Bietghofer@beltzer-hogan.com
    
  OD: Lorna.Berr@beltzer-hogan.com
    
  KOPIA: filesys@beltzer-hogan.com
    
  Temat: POUFNE - Raport nr 45 dotyczący elektrowni wodnej z 1789 r.
    
  Data: 17 marca 1997, godz. 11:43.
    
  Załączniki: Inf#45_HPS1789.pdf
    
    
  Drogi Marcusie:
    
  Załączam wstępny raport, o który Pan nas poprosił.
    
  Testy przeprowadzone podczas badań terenowych w strefach ALPHA 13 ujawniły poważne nieregularne miesiączki, zaburzenia cyklu miesiączkowego, wymioty i możliwe krwawienia wewnętrzne. Zgłaszano ciężkie przypadki nadciśnienia tętniczego, zakrzepicy, CARD i ACA. Pojawił się niewielki problem: u 1,3% pacjentek rozwinęła się fibromialgia, działanie niepożądane nieopisane w poprzedniej wersji.
    
  W porównaniu z wersją 1786, którą obecnie sprzedajemy w Stanach Zjednoczonych i Europie, liczba skutków ubocznych zmniejszyła się o 3,9%. Jeśli analitycy ryzyka mają rację, możemy obliczyć, że koszty i straty ubezpieczeniowe wynoszą ponad 53 miliony dolarów. Zatem mieścimy się w normie, która wynosi mniej niż 7% zysku. Nie, nie dziękuj mi... daj mi premię!
    
  Nawiasem mówiąc, laboratorium otrzymało dane dotyczące stosowania LA 1789 u pacjentów płci męskiej w celu stłumienia lub wyeliminowania ich reakcji seksualnych. W medycynie wykazano, że wystarczające dawki działają jako mykokastrator. Raporty i analizy przeanalizowane przez laboratorium sugerują wzrost agresji w niektórych przypadkach, a także pewne nieprawidłowości w aktywności mózgu. Zalecamy rozszerzenie zakresu badania w celu określenia odsetka osób, u których może wystąpić ten skutek uboczny. Interesujące byłoby rozpoczęcie testów z udziałem osób przyjmujących kwasy omega-15, takich jak pacjenci psychiatryczni, którzy byli trzykrotnie eksmitowani lub skazani na karę śmierci.
    
  Z przyjemnością osobiście prowadzę takie testy.
    
  Jemy w piątek? Znalazłem cudowne miejsce niedaleko wioski. Mają naprawdę boską rybę na parze.
    
    
  Z poważaniem,
    
  Dr Lorna Berr
    
  Dyrektor ds. badań
    
    
  POUFNE - ZAWIERA INFORMACJE DOSTĘPNE TYLKO DLA PRACOWNIKÓW Z KLASYFIKACJĄ A1. JEŚLI MIAŁEŚ DOSTĘP DO TEGO RAPORTU, A JEGO KLASYFIKACJA NIE ZGODNA Z TĄ SAMĄ WIEDZĄ, JESTEŚ ODPOWIEDZIALNY ZA ZGŁOSZENIE TAKIEGO NARUSZENIA BEZPIECZEŃSTWA SWOJEMU BEZPOŚREDNIEMU PRZEŁOŻONEMU BEZ UJAWNIANIA GO W TEJ SPRAWIE. INFORMACJE ZAWARTE W POPRZEDNICZCH SEKCJACH. NIESPEŁNIENIE TEGO WYMOGU MOŻE SKUTKOWAĆ POWAŻNYM POZWEM SĄDOWYM I KARĄ POZBAWIENIA WOLNOŚCI NA OKRES DO 35 LAT LUB DŁUŻEJ NIŻ RÓWNOWAŻNY OKRES DOZWOLONY PRZEZ OBOWIĄZUJĄCE PRAWO USA.
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 kwietnia 2005, 01:25
    
    
    
  Sala ucichła na dźwięk ostrych słów Paoli. Nikt jednak nic nie powiedział. Widać było, jak ciężar dia ciążył na ich ciałach, a poranne światło oświetlało ich oczy i umysły. W końcu odezwał się dyrektor Boy.
    
  - Powiesz nam, co robimy, Dikanti.
    
  Paola odczekała pół minuty zanim odpowiedziała.
    
  "Myślę, że to była bardzo trudna próba. Chodźmy wszyscy do domu i prześpijmy się kilka godzin. Do zobaczenia dziś rano o siódmej trzydzieści. Zaczniemy od umeblowania pokoi. Jeszcze raz przejrzymy scenariusze i poczekamy, aż agenci, których zmobilizował Pontiero, znajdą jakieś wskazówki. A, i jeszcze raz, Pontiero, zadzwoń do Dantego i daj mu znać o godzinie spotkania".
    
  -Бьá площать -отчетокитеó éste, zumbón.
    
  Udając, że nic się nie dzieje, Dikanti podszedł do Boya i chwycił go za rękę.
    
  -Panie dyrektorze, chciałbym z panem porozmawiać na osobności.
    
  -Wyjdźmy na korytarz.
    
  Paola szła przed dojrzałym naukowcem Fico, który, jak zawsze, z galanterią otworzył jej drzwi i zamknął je za sobą, gdy przechodziła. Dikanti nienawidził takiego szacunku dla szefa.
    
  -Dígame.
    
  "Panie dyrektorze, jaka właściwie jest rola Fowlera w tej sprawie? Po prostu tego nie rozumiem. I nie obchodzą mnie jego niejasne wyjaśnienia ani nic w tym stylu".
    
  -Dicanti, czy kiedykolwiek nazywano cię Johnem Negroponte?
    
  - Brzmi dla mnie bardzo podobnie. Czy to włoski?
    
  -Mój Boże, Paola, wyciągnij kiedyś nos z książek tego kryminologa. Tak, jest Amerykaninem, ale greckiego pochodzenia. Dokładniej, niedawno został mianowany Dyrektorem Wywiadu Narodowego Stanów Zjednoczonych. Dowodzi wszystkimi amerykańskimi agencjami: NSA, CIA, Agencją ds. Zwalczania Narkotyków (DEA) i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej. To oznacza, że ten pan, który, nawiasem mówiąc, jest katolikiem, jest drugim najpotężniejszym człowiekiem na świecie, w przeciwieństwie do prezydenta Busha. No cóż, no cóż, pan Negroponte osobiście zadzwonił do mnie na Santa Marię, kiedy byliśmy w Robairze, i odbyliśmy długą, długą rozmowę. Ostrzegałaś mnie, że Fowler leci bezpośrednio z Waszyngtonu, żeby dołączyć do śledztwa. Nie dał mi wyboru. Nie chodzi tylko o to, że sam prezydent Bush jest w Rzymie i oczywiście jest o wszystkim poinformowany. Poprosił Negroponte, żeby zbadał tę sprawę, zanim dotrze do mediów. "Mamy szczęście, że ma tak dużą wiedzę na ten temat" - powiedział.
    
  "Wiesz, o co proszę?" zapytała Paola, wpatrując się w podłogę, oszołomiona ogromnością tego, co usłyszała.
    
  "Ach, droga Paolo... nie lekceważ Camilo Sirina ani przez chwilę. Kiedy pojawiłem się dziś po południu, osobiście zadzwoniłem do Negroponte. Seguín powiedział mi "é ste, Jemás", zanim się odezwałem, i nie mam pojęcia, co mogę od niego uzyskać. Jest tu dopiero od kilku tygodni".
    
    -¿Y cómo supo Negroponte tan rápido a quién enviar?
    
    "To nie tajemnica. Przyjaciel Fowlera z VICAP interpretuje ostatnie słowa Karoski zapisane przed ucieczką z kościoła San Matteo jako jawną groźbę, powołując się na urzędników kościelnych i na to, jak Watykan doniósł o tym pięć lat temu. Kiedy staruszka odkryła Robairę, Sirin złamał jej zasady dotyczące prania brudnych szmat w domu. Wykonał kilka telefonów i pociągnął za sznurki. To sukinsyn z wpływami i kontaktami na najwyższym szczeblu. Ale myślę, że już to rozumiesz, moja droga.
    
  "Mam pewien pomysł" - mówi ironicznie Dikanti.
    
  "Seguin powiedział mi, Negroponte, że George Bush osobiście zainteresował się tą sprawą. Prezydent uważa, że ma dług wdzięczności wobec Jana Pawła II, który każe mu patrzeć mu w oczy i błagać, żeby nie inwazji na Irak. Bush powiedział Negroponte, że przynajmniej tyle zawdzięcza pamięci Wojtyły".
    
  -O mój Boże. Tym razem nie będzie drużyny, prawda?
    
  -Odpowiedz sobie na to pytanie sam.
    
  Dikanti nic nie powiedział. Jeśli utrzymanie tej sprawy w tajemnicy było priorytetem, będę musiał pracować z tym, co mam. Żadnej mszy.
    
  "Reżyserze, czy nie uważa pan, że to wszystko jest trochę męczące?" Dikanti był bardzo zmęczony i przygnębiony okolicznościami tej sprawy. Nigdy w życiu nie powiedział czegoś takiego i długo potem żałował, że wypowiedział te słowa.
    
  Chłopiec uniósł jej brodę palcami i zmusił, by patrzyła prosto przed siebie.
    
  "To nas wszystkich przerasta, Bambino. Ale Olvi, możesz sobie życzyć wszystkiego. Pomyśl tylko: jest potwór, który zabija ludzi. A ty polujesz na potwory".
    
  Paola uśmiechnęła się z wdzięcznością. "Życzę ci raz jeszcze, po raz ostatni, żeby wszystko było takie samo, nawet gdybym wiedziała, że to pomyłka i że złamię corazón". Na szczęście to była ulotna chwila i natychmiast spróbował odzyskać spokój. Byłam pewna, że tego nie zauważył.
    
  "Panie dyrektorze, obawiam się, że Fowler będzie się z nami kręcił podczas śledztwa. Mógłbym przeszkadzać".
    
  -Podía. I on też może być bardzo przydatny. Ten człowiek służył w Siłach Zbrojnych i jest doświadczonym strzelcem. Wśród... innych umiejętności. Nie wspominając o tym, że zna naszego głównego podejrzanego od podszewki i jest księdzem. Będziesz musiał odnaleźć się w świecie, do którego nie jesteś do końca przyzwyczajony, tak jak superintendent Dante. Pomyśl, że nasz kolega z Watykanu otworzył ci drzwi, a Fowler otworzył umysły.
    
  - Dante to nie do zniesienia idiota.
    
  "Wiem. I to jest zło konieczne. Wszystkie potencjalne ofiary naszego podejrzanego są w jego rękach. Nawet jeśli dzieli nas zaledwie kilka metrów, to ich terytorium".
    
  "A Włochy są nasze. W sprawie Portiniego działali bezprawnie, nie licząc się z nami. To utrudnianie wymiaru sprawiedliwości".
    
  Reżyser wzruszył ramionami, podobnie jak Niko.
    
  -Co się stanie z właścicielami bydła, jeśli ich skażą? Nie ma sensu wywoływać między nami konfliktów. Olvi chce, żeby wszystko było dobrze, żeby mogli to zepsuć od razu. Teraz potrzebujemy Dantego. Jak już wiesz, éste to jego drużyna.
    
  - Ty jesteś szefem.
    
  "A ty jesteś moim ulubionym nauczycielem. W każdym razie, Dikanti, idę odpocząć i spędzić trochę czasu w laboratorium, analizując każdy szczegół tego, co mi przyniosą. Zostawiam ci zbudowanie twojego "zamku na piasku".
    
  Chłopiec już szedł korytarzem, lecz nagle zatrzymał się w progu, odwrócił się i patrzył na nią uważnie.
    
  - Tylko jedno, proszę pana. Negroponte poprosił mnie, żebym zawiózł go do Cabrón Cabrón. Poprosił mnie o to jako osobistą przysługę. On... Proszę za mną? I może pan być pewien, że będziemy zadowoleni, że jest nam pan winien przysługę.
    
    
    
  Parafia św. Tomasza
    
  Augusta, Massachusetts
    
  Lipiec 1992
    
    
    
  Harry Bloom położył kosz na datki na stole u dołu zakrystii. Rzuć ostatnie spojrzenie na kościół. Nie ma już nikogo... Niewiele osób zebrało się w pierwszej godzinie soboty. Wiedz, że jeśli się pospieszysz, dotrzesz akurat na czas, aby zobaczyć finał na 100 metrów stylem dowolnym. Musisz tylko zostawić ministrantkę w szafie, zmienić błyszczące buty na trampki i polecieć do domu. Orita Mona, jego nauczycielka z czwartej klasy, mówi mu to za każdym razem, gdy biegnie przez szkolne korytarze. Jego matka mówi mu to za każdym razem, gdy wpada do domu. Ale na pół mili, która dzieliła kościół od jego domu, była wolność... mógł biec, ile chciał, pod warunkiem, że rozejrzał się w obie strony, zanim przeszedł przez ulicę. Kiedy dorosnę, zostanę sportowcem.
    
  Ostrożnie złóż walizkę i włóż ją do szafy. W środku był jego plecak, z którego wyciągnął trampki. Ostrożnie zdejmowała buty, gdy poczuła dłoń ojca Karoskiego na ramieniu.
    
  - Harry, Harry... Jestem tobą bardzo zawiedziony.
    
  Nío chciał się odwrócić, ale powstrzymała go ręka ojca Karoski.
    
  - Czy naprawdę zrobiłem coś złego?
    
  Ton głosu mojego ojca uległ zmianie. Miałem wrażenie, że oddycham szybciej.
    
  - A, i jeszcze na dodatek grasz rolę małego chłopca. Jeszcze gorzej.
    
  - Ojcze, naprawdę nie wiem, co zrobiłem...
    
  - Co za bezczelność. Nie spóźniłeś się na modlitwę różańcową przed mszą?
    
  - Ojcze, rzecz w tym, że mój brat Leopold nie pozwolił mi korzystać z wanny, no wiesz... To nie moja wina.
    
  - Milcz, bezwstydniku! Nie usprawiedliwiaj się. Teraz przyznajesz, że grzech kłamstwa jest grzechem twojego wyrzeczenia.
    
  Harry był zaskoczony, gdy dowiedział się, że go złapałem. Prawda jest taka, że to była jej wina. Otwórz drzwi i sprawdź, która godzina.
    
  - Przepraszam, ojcze...
    
  - To bardzo źle, że dzieci kłamią.
    
  Jemas Habi słyszała, jak ojciec Karoski tak mówił, tak wściekły. Teraz zaczynała się naprawdę bać. Raz próbował się odwrócić, ale moja ręka przycisnęła go do ściany, naprawdę mocno. Tyle że to już nie była ręka. To był pazur, taki jak ten, który miał wilkołak w serialu NBC. Pazur wbił mu się w pierś, przyciskając twarz do ściany, jakby chciał go przez nią przecisnąć.
    
  - A teraz, Harry, ponieś karę. Podciągnij spodnie i nie odwracaj się, bo będzie o wiele gorzej.
    
  Niío usłyszał dźwięk czegoś metalicznego upadającego na ziemię. Ściągnął spodnie Nico, przekonany, że dostanie lanie. Poprzedni służący, Stephen, cicho powiedział mu, że ojciec Karoski kiedyś go ukarał i że było to bardzo bolesne.
    
  "Teraz przyjmij karę" - powtórzył Karoski ochryple, przyciskając usta bardzo blisko jej tyłu głowy. "Czuję dreszcz. Dostaniesz świeżą miętę zmieszaną z wodą po goleniu". W oszałamiającym mentalnym piruecie uświadomiła sobie, że ojciec Karoskiego użył tych samych loci, co jej ojciec.
    
  - ¡Arrepiétete!
    
  Harry poczuł szarpnięcie i ostry ból między pośladkami i zdawało mu się, że umiera. Tak bardzo żałował, że się spóźnił, tak bardzo żałował, tak bardzo żałował. Ale nawet gdyby powiedział o tym Talonowi, nic by to nie dało. Ból nie ustawał, nasilając się z każdym oddechem. Harry, z twarzą przyciśniętą do ściany, dostrzegł swoje trampki na podłodze zakrystii, żałował, że ich nie ma na sobie i uciekł w nich, wolny i daleko.
    
  Wolny i daleko, bardzo daleko.
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Moyércoles, 6 kwietnia 2005, 1:59
    
    
    
  - Pragnienie zmiany.
    
  - Bardzo hojna, grazie tante.
    
  Paola zignorowała ofertę taksówkarza. Co za miejskie gówno, nawet taksówkarz narzekał, bo napiwek wynosił sześćdziesiąt centów. To by było... ech. Dużo. Oczywiście. A na dodatek, bardzo niegrzecznie nacisnął gaz, zanim odjechał. Gdybym był dżentelmenem, poczekałbym, aż wejdzie do bramy. Była druga w nocy i, Boże, ulica była pusta.
    
  Ogrzejcie jej maluszka, ale mimo wszystko... Paola Cintió zadrżała, otwierając portal. Widziałeś cień na końcu ulicy? Jestem pewien, że to była jego wyobraźnia.
    
  Zamknij za nią drzwi bardzo cicho, błagam, wybacz mi, że tak bardzo bałam się ciosu. Wbiegłam na wszystkie trzy piętra. Drewniane schody wydawały okropny hałas, ale Paola go nie słyszała, bo krew lała jej się z uszu. Podeszłyśmy do drzwi mieszkania prawie zdyszane. Ale kiedy dotarłyśmy na półpiętro, utknęła.
    
  Drzwi były uchylone.
    
  Powoli, ostrożnie rozpięła marynarkę i sięgnęła po torebkę. Wyciągnął broń służbową i przyjął postawę bojową, z łokciem w linii z tułowiem. Pchnęłam drzwi jedną ręką i bardzo powoli weszłam do mieszkania. W przedpokoju paliło się światło. Ostrożnie wszedł do środka, po czym gwałtownie szarpnął drzwi, wskazując na wejście.
    
  Nic.
    
  -Paola?
    
  -¿Mamaá?
    
  - Wejdź córko, jestem w kuchni.
    
  Odetchnęłam z ulgą i schowałam broń. Jedyny raz, kiedy Gem nauczyła się wyciągać broń w prawdziwej sytuacji, to w Akademii FBI. Ten incydent ewidentnie bardzo ją zdenerwował.
    
  Lucrezia Dicanti była w kuchni, smarując ciasteczka masłem. Rozbrzmiewał dźwięk mikrofalówki i modlitwa, nabierając z niej dwa parujące kubki mleka. Postawiliśmy je na małym, formikowym stoliku. Paola rozejrzała się, jej pierś unosiła się i opadała. Wszystko było na swoim miejscu: mała świnka z drewnianymi łyżkami u pasa, lśniąca farba, którą sami nałożyli, resztki zapachu złota unoszące się w powietrzu. Wiedział, że jego matką jest Echo Canolis. Wiedziała też, że zjadła je wszystkie i dlatego podarowałem jej ciasteczka.
    
  -Czy pójdę do ciebie ze Stasiem? Jeśli chcesz mnie namaścić.
    
  "Mamo, na litość boską, przestraszyłaś mnie na śmierć. Mogę wiedzieć, dlaczego zostawiłaś drzwi otwarte?"
    
  Prawie krzyknęłam. Jej matka spojrzała na nią zaniepokojona. Strzepnij ręcznik papierowy ze szlafroka i przetrzyj opuszkami palców, żeby pozbyć się resztek oleju.
    
  "Córko, wstałam i słuchałam wiadomości na tarasie. Cały Rzym ogarnęła rewolucja, kaplica papieska płonie, radio mówi tylko o tym... postanawiam, że poczekam, aż się obudzisz. Widziałam, jak wysiadasz z taksówki. Przepraszam".
    
  Paola natychmiast poczuła się źle i zapragnęła puścić bąka.
    
  - Spokojnie, kobieto. Weź ciasteczko.
    
  -Dziękuję mamo.
    
  Młoda kobieta usiadła obok matki, która nie spuszczała z niej wzroku. Od małego Paoli Lukrecja nauczyła się natychmiast wychwytywać każdy pojawiający się problem i udzielać jej właściwych rad. Tylko problem, który zaprzątał mu głowę, był zbyt poważny, zbyt skomplikowany. Nie wiem nawet, czy takie określenie w ogóle istnieje.
    
  -Czy to przez jakąś pracę?
    
  - Wiesz, że nie mogę o tym rozmawiać.
    
  "Wiem, a jeśli masz taką minę, jakby ktoś nadepnął ci na odcisk, to całą noc przewracasz się z boku na bok. Jesteś pewien, że nie chcesz mi nic powiedzieć?"
    
  Paola spojrzała na swoją szklankę mleka i dodawała łyżeczkę za łyżeczką azikaru, nie przestając mówić.
    
  "To po prostu... inna sprawa, mamo. Sprawa dla wariatów. Czuję się jak cholerna szklanka mleka, do której ktoś ciągle wlewa azú kar i azú kar. Azot już się nie rozpuszcza i służy tylko do napełnienia kubka".
    
  Lukrecjo, moja droga, śmiało kładzie otwartą dłoń na szkle, a Paola nasypuje łyżeczkę cukierka na jej dłoń.
    
  -Czasami dzielenie się tym pomaga.
    
  - Nie mogę, mamo. Przepraszam.
    
  "Wszystko w porządku, kochanie, wszystko w porządku. Chcesz ode mnie ciasteczko? Jestem pewna, że nic nie jadłaś na obiad" - powiedziała Ora, mądrze zmieniając temat.
    
  "Nie, mamo, Staś mi wystarczy. Mam tamburyn, jak na stadionie Romy."
    
  - Córko moja, masz piękny tyłek.
    
  - Tak, dlatego jeszcze nie jestem żonaty.
    
  "Nie, córko. Nadal jesteś singielką, bo masz naprawdę kiepski samochód. Jesteś ładna, dbasz o siebie, chodzisz na siłownię... To tylko kwestia czasu, zanim znajdziesz mężczyznę, którego nie wzruszą twoje krzyki i złe maniery".
    
  - Nie sądzę, żeby to się kiedykolwiek wydarzyło, mamo.
    
  - Czemu nie? Co możesz mi powiedzieć o swoim szefie, tym czarującym mężczyźnie?
    
  - Ona jest mężatką, mamo. I on mógłby być moim ojcem.
    
  "Ależ przesadzasz. Proszę, przekaż mi to i dopilnuj, żebym go nie uraziła. Poza tym, we współczesnym świecie kwestia małżeństwa jest nieistotna".
    
  Gdybyś tylko wiedział, pomyśl o Paoli.
    
  - Co o tym myślisz, mamo?
    
  -Jestem przekonany. Madonna, jakie ona ma piękne dłonie! Zatańczyłem z nią slangowy taniec...
    
  - Mamo! On może mnie porazić!
    
  "Odkąd twój ojciec odszedł od nas dziesięć lat temu, córko, nie minął ani jeden dzień bez myślenia o él. Ale nie sądzę, żebym była jak te sycylijskie wdowy w czerni, które rzucają muszle obok jajek swoich mężów. Chodź, napij się jeszcze i chodźmy spać."
    
  Paola zanurzyła kolejne ciastko w mleku, obliczając w myślach, jak gorące jest i czując się z tego powodu niesamowicie winna. Na szczęście nie trwało to długo.
    
    
    
  Z korespondencji kardynała
    
  Francis Shaw i seniorka Edwina Bloom
    
    
    
  Boston, 23.02.1999
    
  Kochanie, bądź i módl się:
    
  W odpowiedzi na Pański list z 17 lutego 1999 r. pragnę wyrazić (...), że szanuję i ubolewam nad Pańskim smutkiem i smutkiem Pańskiego syna Harry'ego. Rozumiem ogromne cierpienie, jakiego doświadczył, ogromne cierpienie. Zgadzam się z Panem, że fakt, iż człowiek Boży popełnia błędy takie jak Ojciec Karoski, może zachwiać fundamentami jego wiary (...) Przyznaję się do błędu. Nigdy nie powinienem był ponownie przydzielać Ojca Karoskiego (...) być może za trzecim razem, gdy zaniepokojeni wierzący, tacy jak Pan, zwrócili się do mnie ze swoimi skargami, powinienem był obrać inną drogę (...). Po otrzymaniu złej rady od psychiatrów, którzy analizowali jego przypadek, takich jak dr Dressler, który naraził na szwank jego prestiż zawodowy, uznając go za zdolnego do służby, ustąpił (...)
    
  Mam nadzieję, że hojne odszkodowanie uzgodnione z jego prawnikiem rozwiązało tę sprawę ku zadowoleniu wszystkich (...), ponieważ jest ono wyższe niż możemy zaoferować (...) Amosowi, jeśli oczywiście możemy. Pragnąc złagodzić jego ból finansowy, oczywiście, jeśli mogę ośmielić się doradzić mu milczenie, dla dobra wszystkich (...) nasza Święta Matka Kościół już wystarczająco wycierpiała z powodu oszczerstw niegodziwców, od szatana mediatyzmu (...) dla dobra nas wszystkich. Nasza mała wspólnoto, dla dobra jego syna i dla jego własnego dobra, udawajmy, że to się nigdy nie wydarzyło.
    
  Przyjmij wszystkie moje błogosławieństwa
    
    
  Franciszek Augustus Shaw
    
  Kardynał Prałat Archidiecezji Bostonu i Césis
    
    
    
    Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Listopad 1995
    
    
    
  TRANSKRYPCJA WYWIADÓW NR 45 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. CANISEM CONROYEM. W OBECNOŚCI DR. FOWLER I SALERA FANABARZRY
    
    
  DR CONROY: Hola Viktor, podemos pasar?
    
  #3643: Proszę, doktorze. To jego żona, Nika.
    
  #3643: Proszę wejść, proszę wejść.
    
  DOKTOR CONROY Czy ona jest cała i zdrowa?
    
  #3643: Doskonale.
    
  DR CONROY Regularnie przyjmujesz leki, regularnie uczęszczasz na zajęcia grupowe... Robisz postępy, Victor.
    
  #3643: Dziękuję, doktorze. Robię, co mogę.
    
  DOKTOR CONROY: Dobrze, skoro już o tym dzisiaj rozmawialiśmy, to od tego zaczniemy terapię regresyjną. To początek Fanabarzry. To dr Hindú, który specjalizuje się w hipnozie.
    
  #3643: Panie doktorze, nie wiem, czy poczułem się tak, jakbym właśnie został skonfrontowany z ideą poddania się takiemu eksperymentowi.
    
  DOKTOR CONROY: To ważne, Victorze. Rozmawialiśmy o tym w zeszłym tygodniu, pamiętasz?
    
  #3643: Tak, pamiętam.
    
  Jeśli jesteś Fanabarzrą, czy wolisz, żeby pacjent siedział?
    
  Pan FANABARZRA: Bądź w łóżku jak zwykle. Ważne, żebyś był jak najbardziej zrelaksowany.
    
  DOCTOR CONROY Túmbate, Viktor.
    
  #3643: Jak sobie życzysz.
    
    Siostra FANABARZRA: Proszę, Viktorze, przyjdź do mnie. Czy mógłbyś trochę opuścić rolety, doktorze? Wystarczy, dziękuję. Viktorze, spójrz na chłopca, jeśli będziesz tak miły.
    
  (W TYM TRANSKRYPCIE PROCEDURA HIPNOZY PANA FANABARZRY ZOSTAŁA POMINIĘTA NA JEGO PROŚBĘ. PAUZY ZOSTAŁY TAKŻE USUNIĘTE DLA UŁATWIENIA CZYTANIA)
    
    
  Pan FANABARZRA: Dobrze... jest rok 1972. Co pan pamięta z czasów, gdy był mały?
    
  #3643: Mój ojciec... nigdy nie był w domu. Czasami cała rodzina czeka na niego w piątki w fabryce. Mamo, 225 grudnia dowiedziałam się, że jest narkomanem i że staramy się unikać wydawania jego pieniędzy w barach. Upewnij się, że fríili wyjdą. Czekamy i mamy nadzieję. Kopiemy ziemię, żeby się ogrzać. Emil (młodszy brat Karoski) poprosił mnie o swój szalik, bo ma tatę. Nie dałam jej go. Mama uderzyła mnie w głowę i kazała jej go oddać. W końcu zmęczyliśmy się czekaniem i wyszliśmy.
    
  Pan FANABARZRA: Czy wie pan, gdzie był pański ojciec?
    
  Został zwolniony. Wróciłem do domu dwa dni po tym, jak zachorowałem. Mama powiedziała, że Habiá pił i spotykał się z prostytutkami. Wypisali mu czek, ale nie wytrzymał długo. Pójdziemy do ZUS po czek taty. Ale czasami tata się zgłaszał i pił. Emil nie rozumie, dlaczego ktoś miałby pić papier.
    
  Pan FANABARZRA: Czy prosił Pan o pomoc?
    
  #3643: Parafia czasami dawała nam ubrania. Inni chłopcy chodzili do Ośrodka Ratunkowego po ubrania, co zawsze było lepsze. Ale mama mówiła, że są heretykami i poganami i że lepiej nosić porządne, chrześcijańskie ubrania. Beria (starszy) odkrył, że jego porządne, chrześcijańskie ubrania są pełne dziur. Nienawidzę go za to.
    
  Pan FANABARZRA: Czy był Pan szczęśliwy, kiedy Beria odszedł?
    
  #3643: Leżałam w łóżku. Widziałam go przechodzącego przez pokój w ciemności. Trzymał buty w dłoni. Dał mi swój brelok. Weź srebrnego misia. Kazał mi włożyć pasujące klucze do él. Przysięgam na mamę Annę Emil Llor, bo nie została zwolniona z él. Dałam mu pęk kluczy. Emil płakał i rzucał pękiem kluczy. Płacz przez cały dzień. Rozbiłam książkę, którą mu dałam, żeby go uciszyć. Podarłam ją nożyczkami. Ojciec zamknął mnie w moim pokoju.
    
  Pan FANABARZRA: Gdzie była twoja matka?
    
  #3643: Gra w bingo w parafii. Był wtorek. We wtorki grano w bingo. Każdy wózek kosztował grosz.
    
  Pan FANABARZRA: Co wydarzyło się w tym pokoju?
    
    #3643 : Nic . Czekam .
    
  S. FANABARZRA: Viktor, tienes que contármelo.
    
    #3643: Proszę nie przegap NICZEGO, proszę zrozumieć, proszę pana, NICZEGO!
    
    Siostra FANABARZRA: Viktor, coś jest nie tak. Twój ojciec zamknął cię w swoim pokoju i coś ci zrobił, prawda?
    
  #3643: Nie rozumiesz. Zasłużyłem na to!
    
  Pan FANABARZRA: Na co pan zasługuje?
    
  #3643: Kara. Kara. Potrzebowałem dużo kary, żeby odpokutować za swoje złe uczynki.
    
  Pan FANABARZRA: Co się dzieje?
    
  #3643: Wszystko złe. Jak bardzo złe. O kotach. Spotkał kota w koszu na śmieci pełnym zmiętych czasopism i podpalił go. Zimno! Zimno ludzkim głosem. I o bajce.
    
  Pan: Czy to była kara, Victorze?
    
  #3643: Ból. Boli mnie. A ona go lubiła, wiem. Uznałem, że to też bolało, ale to było kłamstwo. To po polsku. Nie potrafię kłamać po angielsku, zawahał się. Zawsze mówił po polsku, kiedy mnie karał.
    
  Pan FANABARZRA: Czy on cię dotknął?
    
  #3643: Bił mnie w tyłek. Nie pozwolił mi się odwrócić. I uderzyłem w coś w środku. W coś gorącego, co bolało.
    
  Pan FANABARZRA: Czy takie kary były powszechne?
    
  #3643: W każdy wtorek. Kiedy mamy nie było. Czasami, kiedy skończył, zasypiał na mnie. Jakby nie żył. Czasami nie mógł mnie ukarać i bił.
    
  Pan FANABARZRA: Czy on pana uderzył?
    
  #3643: Trzymał mnie za rękę, aż się znudził. Czasami po uderzeniu możesz mnie ukarać, a czasami nie.
    
    Siostra FANABARZRA: Czy twój ojciec ich ukarał , Viktorze?
    
  Myślę, że ukarał Berię. Nigdy Emila, Emilowi powodziło się dobrze, więc umarł.
    
  :Czy dobrzy ludzie umierają, Victorze?
    
  Znam dobrych ludzi. Złych nigdy.
    
    
    
  Pałac Gubernatora
    
  Watykan
    
  Moyércoles 6 kwietnia 2005 10:34.
    
    
    
  Paola czekała na Dantego, wycierając dywan w korytarzu krótkimi, nerwowymi spacerami. Życie zaczęło się źle. Tej nocy prawie nie odpoczął, a po przybyciu do biura czekała na niego miażdżąca sterta papierów i obowiązków. Guido Bertolano, włoski oficer obrony cywilnej, był niezwykle zaniepokojony rosnącym napływem pielgrzymów zalewających miasto. Centra sportowe, szkoły i wszelkiego rodzaju instytucje miejskie z dachami i licznymi placami zabaw były już przepełnione. Teraz spali na ulicach, przy portalach, na placach i przy automatach biletowych. Dikanti skontaktował się z nim z prośbą o pomoc w znalezieniu i schwytaniu podejrzanego, a Bertolano grzecznie zaśmiał mu się do ucha.
    
  Nawet gdyby tym podejrzanym był ten sam Simo Osama, niewiele moglibyśmy zrobić. Oczywiście, mógłby poczekać, aż wszystko się skończy, Saint Barullo.
    
  -Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę...
    
  "Dyspozytorka... Dikanti mówiła, że dzwoni do ciebie, prawda? En Fiumicino jest na pokładzie Air Force One 17. Nie ma ani jednego pięciogwiazdkowego hotelu, który nie miałby koronowanego testu w apartamencie prezydenckim. Czy rozumiesz, jakim koszmarem jest ochrona tych ludzi? Co piętnaście minut pojawiają się sygnały o możliwych atakach terrorystycznych i fałszywe groźby podłożenia bomby. Dzwonię do karabinierów z wiosek w promieniu dwustu metrów. Cré, kochanie, twoja sprawa może poczekać. A teraz przestań blokować mi linię, proszę" - powiedział, nagle się rozłączając.
    
  Do diabła! Czemu nikt jej nie potraktował poważnie? Ta sprawa była dla mnie szokiem, a brak jasności w orzeczeniu co do jej charakteru przyczynił się do tego, że wszelkie skargi z jego strony spotykały się z obojętnością ze strony demokratów. Spędziłem sporo czasu na telefonie, ale niewiele się dowiedziałem. Między rozmowami poprosiłem Pontiero, żeby przyszedł i porozmawiał ze starą karmelitanką z Santa María in Transpontina, podczas gdy ona poszła porozmawiać z kardynałem Samalò. Wszyscy stali przed drzwiami biura oficera dyżurnego, krążąc jak tygrys po wypiciu kawy.
    
  Ojciec Fowler, siedząc skromnie na luksusowej ławce z palisandru, czyta brewiarz.
    
  - W takich chwilach żałuję, że rzuciłam palenie, doktorze.
    
  -Czy Tambié jest zdenerwowany, ojcze?
    
  - Nie. Ale bardzo się starasz, żeby to osiągnąć.
    
  Paola zrozumiała aluzję księdza i pozwoliła mu się obrócić. Usiadł obok niej. Udawałem, że czytam raport Dantego o pierwszej zbrodni, wspominając dodatkowe spojrzenie, jakim watykański superintendent obrzucił ojca Fowlera, gdy przedstawiał ich w siedzibie UACV z Ministerstwa Sprawiedliwości. "Anno. Dante, nie bądź jak on". Inspektor był zaniepokojony i zaintrygowany. Postanowiłem, że przy pierwszej okazji poproszę Dantego o wyjaśnienie tego zwrotu.
    
  Zwróciłem twoją uwagę na raport. To była kompletna bzdura. Było oczywiste, że Dante nie przykładał się do swoich obowiązków, co z drugiej strony było dla niego szczęściem. Będę musiał dokładnie zbadać miejsce śmierci kardynała Portiniego, mając nadzieję, że znajdę coś ciekawszego. Zrobię to tego samego dnia. Przynajmniej zdjęcia nie były złe. Zamknij teczkę z hukiem. Nie może się skupić.
    
  Trudno jej było przyznać, że się boi. Znajdował się w tym samym budynku Watykanu, odizolowanym od reszty miasta, w centrum Città. W tej budowli przechowywano ponad 1500 depesz, w tym depeszę Najwyższego Poncjusza. Paola była po prostu zaniepokojona i rozkojarzona mnogością posągów i obrazów wypełniających sale. Był to rezultat, do którego urzędnicy watykańscy dążyli od wieków, wpływ, jaki, jak wiedzieli, wywierał na ich miasto i odwiedzających. Ale Paola nie mogła pozwolić sobie na rozproszenie się przez pracę.
    
  -Padre Fowler.
    
  -Si?
    
  -Czy mogę zadać ci pytanie?
    
  -Z pewnością.
    
  - Pierwszy raz widzę kardynała.
    
  - To nieprawda.
    
  Paola zastanowiła się przez chwilę.
    
  - Mam na myśli żywego.
    
  - A jakie jest twoje pytanie?
    
  -¿Sómo zwraca się do kardynała sam na sam?
    
  "Zwykle z szacunkiem, z poważaniem" - Fowler zamknął dziennik i spojrzał jej w oczy. "Spokojny, troskliwy. To człowiek taki jak my. A ty jesteś inspektorem prowadzącym śledztwo i doskonałym fachowcem. Zachowuj się normalnie".
    
  Dikanti uśmiechnął się z wdzięcznością. W końcu Dante otworzył drzwi na korytarz.
    
  -Proszę tędy.
    
  W dawnym biurze znajdowały się dwa biurka, za którymi siedzieli dwaj księża, odpowiedzialni za telefon i pocztę elektroniczną. Obaj witali gości uprzejmym ukłonem, po czym bez zbędnych ceregieli wchodzili do gabinetu kamerdynera. Był to prosty pokój, pozbawiony obrazów i dywanów, z regałem na książki po jednej stronie i sofą ze stolikami po drugiej. Ściany zdobił krucyfiks na kiju.
    
  W przeciwieństwie do pustej przestrzeni na ścianach, biurko Eduarda Gonzáleza Samaló, człowieka, który przejął stery Kościoła do czasu wyboru nowego Sumo Pon Fis, było całkowicie zapełnione papierami. Samaló, ubrany w czystą sutannę, wstał zza biurka i wyszedł, by ich powitać. Fowler pochylił się i ucałował pierścień kardynała na znak szacunku i posłuszeństwa, jak robią to wszystkie koty witające kardynała. Paola pozostała powściągliwa, lekko pochylając głowę - nieco zawstydzona. Nie uważała się za kota od dzieciństwa.
    
  Samalo znosi upadek inspektora naturalnie, ale z wyraźnie widocznym na twarzy i plecach zmęczeniem i żalem. Od dziesięcioleci była najpotężniejszą władzą w Watykanie, ale wyraźnie jej się to nie podobało.
    
  Przepraszam, że musieliście czekać. Rozmawiam właśnie przez telefon z delegatem niemieckiej komisji, który jest bardzo zdenerwowany. Nigdzie nie ma wolnych pokoi hotelowych, a miasto pogrążone jest w kompletnym chaosie. A wszyscy chcą być w pierwszym rzędzie na pogrzebie swojej byłej matki i Anny.
    
  Paola skinęła głową uprzejmie.
    
  - Przypuszczam, że cała ta sprawa musi być cholernie uciążliwa.
    
  Samalo, dedykuję każdą odpowiedź ich przerywanym westchnieniom.
    
  -Czy Wasza Eminencjo zdaje sobie sprawę, co się stało?
    
  "Oczywiście. Camilo Sirin natychmiast poinformował mnie o tym, co się stało. Cała ta sprawa była straszną tragedią. Przypuszczam, że w innych okolicznościach zareagowałbym o wiele ostrzej na tych nikczemnych przestępców, ale szczerze mówiąc, nie miałem czasu się przerazić".
    
  "Jak wiecie, Wasza Eminencjo, musimy pomyśleć o bezpieczeństwie pozostałych kardynałów."
    
  Samalo wskazał na Dantego.
    
  -Czujność dołożyła szczególnych starań, aby zebrać wszystkich w Domus Sanctae Marthae wcześniej niż planowano i chronić integralność tego miejsca.
    
  - ¿La Domus Sanctae Marthae?
    
  "Budynek ten został odnowiony na prośbę Jana Pawła II, aby służył jako rezydencja kardynałów podczas konklawe" - wtrącił Dante.
    
  -Bardzo nietypowe zastosowanie dla całego budynku, prawda?
    
  "Reszta año służy do przyjmowania znamienitych gości. Chyba nawet kiedyś tam byłeś, prawda, Ojcze Fowler?" - powiedział Samalo.
    
    Fowler stał tam z pochyloną głową. Przez chwilę wydawało się, że doszło między nimi do krótkiej, nie wrogiej konfrontacji, pojedynku woli. To Fowler skłonił głowę.
    
  - Rzeczywiście, Wasza Eminencjo. Przez pewien czas byłem gościem Stolicy Apostolskiej.
    
  - Myślę, że miałeś problemy z Uffizio 18.
    
  - Zostałem wezwany na konsultację dotyczącą wydarzeń, w których brałem udział. Tylko ja.
    
  Kardynał zdawał się być usatysfakcjonowany widocznym niepokojem księdza.
    
  "Ach, oczywiście, Ojcze Fowler... nie musi mi pan udzielać żadnych wyjaśnień. Jego reputacja go wyprzedziła. Jak pan wie, Inspektorze Dikanti, dzięki naszej znakomitej czujności jestem spokojny o bezpieczeństwo moich braci kardynałów. Prawie wszyscy są bezpieczni tutaj, w głębi Watykanu. Są tacy, którzy jeszcze nie dotarli. Zasadniczo pobyt w Domus był opcjonalny do 15 kwietnia. Wielu kardynałów zostało przydzielonych do wspólnot lub rezydencji kapłańskich. Ale teraz poinformowaliśmy was, że musicie pozostać razem".
    
  - ¿Kto jest obecnie w Domus Sanctae Marthae?
    
  "Osiemdziesiąt cztery. Reszta, do stu piętnastu, dotrze w ciągu pierwszych dwóch godzin. Próbowaliśmy skontaktować się ze wszystkimi, aby poinformować ich o trasie, w celu poprawy bezpieczeństwa. To na nich mi zależy. Ale jak już ci mówiłem, inspektor generalny Sirin dowodzi. Nie masz się o co martwić, moja droga Nino".
    
  - W tych stu piętnastu stanach, łącznie z Robairą i Portinim? - zapytał Dicanti, zirytowany pobłażliwością kamerlinga.
    
  "Dobra, chyba rzeczywiście miałem na myśli stu trzynastu kardynałów" - odpowiedziałem ostro. Samalo. Był dumnym mężczyzną i nie lubił, gdy kobieta go poprawiała.
    
  "Jestem pewien, że Jego Eminencja już ma na to gotowy plan" - wtrącił pojednawczo Fowler.
    
  "Rzeczywiście... Rozpowszechnimy plotkę, że Portini jest chory w wiejskiej rezydencji swojej rodziny w Córcega. Choroba, niestety, zakończyła się tragicznie. Co do Robairy, pewne sprawy związane z jego pracą duszpasterską uniemożliwiają mu udział w konklawe, chociaż udaje się do Rzymu, aby złożyć przysięgę nowemu papieskiemu Sumo. Niestety, zginie w wypadku samochodowym, ponieważ równie dobrze mógłbym wykupić polisę na życie. Ta wiadomość zostanie podana do publicznej wiadomości po jej opublikowaniu w Córce, a nie wcześniej".
    
  Paola nie jest przejęta zdumieniem.
    
  "Widzę, że Jego Eminencja ma wszystko załatwione i dobrze załatwione.
    
  Kamerling odchrząkuje przed odpowiedzią.
    
  "To ta sama wersja, co każda inna. I to ta, która nikomu nie daje i nie chce dać."
    
  - Oprócz prawdy.
    
  - To jest Kościół Kotów, twarz, dyspozytor. Inspiracja i światło, wskazujące drogę miliardom ludzi. Nie możemy sobie pozwolić na zbłądzenie. Z tego punktu widzenia, jaka jest prawda?
    
  Dikanti zmieniła gest, choć dostrzegła logikę ukrytą w słowach starca. Wymyślała wiele sposobów, żeby mu się sprzeciwić, ale zdałem sobie sprawę, że i tak nic z tego nie wyjdzie. Wolałem kontynuować wywiad.
    
  "Zakładam, że nie poinformujesz kardynałów o powodzie swojej przedwczesnej koncentracji.
    
  -Wcale nie. Poproszono ich wprost, żeby nie wyjeżdżali, podobnie jak Gwardię Szwajcarską, pod pretekstem, że w mieście działa radykalna grupa, która groziła hierarchii kościelnej. Myślę, że wszyscy to rozumieli.
    
  -Spotkasz się z dziewczynami osobiście?
    
  Twarz kardynała na chwilę pociemniała.
    
  "Tak, idź i daj mi niebo. Nie zgadzam się z kardynałem Portinim, mimo że był Włochem, ale moja praca zawsze była bardzo skoncentrowana na wewnętrznej organizacji Watykanu i poświęciłem życie doktrynie. Dużo pisał, dużo podróżował... był wielkim człowiekiem. Osobiście nie zgadzałem się z jego polityką, tak otwartą, tak rewolucyjną.
    
  -¿ Rewolucyjny? -se interesó Fowler.
    
  "Bardzo, Ojcze, bardzo. Opowiadał się za stosowaniem prezerwatyw, wyświęcaniem kobiet na kapłanów... byłby papieżem XXI wieku. Adam był stosunkowo młody, miał zaledwie 59 lat. Gdyby zasiadł na Stolicy Piotrowej, przewodniczyłby Soborowi Watykańskiemu III, który wielu uważa za tak konieczny dla Kościoła. Jego śmierć była absurdalną i bezsensowną tragedią".
    
  "Czy liczył na swój głos?" - zapytał Fowler.
    
  Kamerling śmieje się przez zęby.
    
  -Nie proś mnie poważnie, żebym zdradził, na kogo będę głosował, prawda, Ojcze?
    
  Paola powraca, aby przejąć wywiad.
    
  - Wasza Eminencjo, powiedziałeś, że najmniej zgadzam się z Portinim, ale co z Robaira?
    
  -Wielki człowiek. Całkowicie oddany sprawie ubogich. Oczywiście, masz swoje wady. Bardzo łatwo było mu wyobrazić sobie siebie ubranego na biało na balkonie placu Świętego Piotra. Nie chodzi o to, że robiłam coś miłego, czego oczywiście chciałam. Jesteśmy bardzo blisko. Wielokrotnie do siebie pisaliśmy. Jego jedynym grzechem była pycha. Zawsze afiszował się ze swoim ubóstwem. Podpisywał swoje listy błogosławionym żebrakiem. Aby go rozwścieczyć, zawsze kończyłam swoje listem beati pauperes spirito 19, chociaż nigdy nie chciał brać tej aluzji za pewnik. Ale poza swoimi wadami był mężem stanu i duchownym. Przez całe życie uczynił wiele dobrego. Nigdy nie wyobrażałam go sobie w sandałach rybaka 20; przypuszczam, że ze względu na moje duże rozmiary go zakrywają. z él.
    
  Gdy Seguú mówił o swoim przyjacielu, stary kardynał robił się coraz mniejszy i siwiejący, jego głos posmutniał, a twarz wyrażała zmęczenie, które narastało w jego ciele przez siedemdziesiąt osiem lat. Choć nie podzielam jego poglądów, Paola Cinti współczuje mu. Wiedział, że słysząc te słowa, będące szczerym epitafium, stary Hiszpan żałował, że nie może znaleźć miejsca, by opłakiwać przyjaciela w samotności. Cholerna godność. Rozmyślając o tym, zdała sobie sprawę, że zaczyna patrzeć na wszystkie szaty i sutanny kardynała i widzieć człowieka, który je nosił. Musi nauczyć się nie postrzegać duchownych jako istot jednowymiarowych, bo uprzedzenia związane z sutanną mogłyby zagrozić jej pracy.
    
  Krótko mówiąc, uważam, że nikt nie jest prorokiem we własnym kraju. Jak już ci mówiłem, mieliśmy wiele podobnych doświadczeń. Dobry Emilio przyjechał tu siedem miesięcy temu i nie odstępował mnie na krok. Jeden z moich asystentów zrobił nam zdjęcie w biurze. Chyba mam je na stronie internetowej algún.
    
  Przestępca podszedł do biurka i wyciągnął z szuflady kopertę ze zdjęciem. Zajrzyj do środka i zaproponuj odwiedzającym jedną ze swoich natychmiastowych ofert.
    
  Paola trzymała zdjęcie bez większego zainteresowania. Ale nagle wpatrywał się w nie oczami szeroko otwartymi jak spodki. Mocno chwyciłam Dantego za rękę.
    
  - O, do cholery. ¡O, do cholery!
    
    
    
  Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
    Via della Conciliazione, 14
    
    My ércoles, April 6 , 2005 , 10:41 am .
    
    
    
    Pontiero natarczywie pukał do tylnych drzwi kościoła, prowadzących do zakrystii. Zgodnie z instrukcjami policji, brat Francesco powiesił na drzwiach wywieszkę z drżącymi literami, informującą, że kościół jest zamknięty z powodu remontu. Jednak poza posłuszeństwem, mnich musiał być lekko ogłuszony, ponieważ podinspektor walił w dzwonek przez pięć minut. Później tysiące ludzi tłoczyło się na Via dei Corridori, po prostu większej i bardziej chaotycznej niż Via della Conciliazione.
    
  W końcu słyszę hałas po drugiej stronie drzwi. Zasuwy zostały zasunięte, a brat Francesco wysuwa twarz przez szparę, mrużąc oczy w jasnym słońcu.
    
  -Si?
    
  "Bracie, jestem młodszy inspektor Pontiero. Przypominasz mi wczorajszy dzień".
    
  Człowiek religijny kiwa głową raz po raz.
    
  "Czego on chciał? Przyszedł i powiedział mi, że mogę teraz otworzyć mój kościół, niech Bóg będzie błogosławiony. Z pielgrzymami na ulicach... Przyjdźcie i zobaczcie sami..." - powiedział, zwracając się do tysięcy ludzi na ulicy.
    
  - Nie, bracie. Muszę mu zadać kilka pytań. Nie masz nic przeciwko, żebym przeszedł?
    
  - Czy to musi być teraz? Modliłem się...
    
  -Nie zajmuj mu za dużo czasu. Po prostu bądź na chwilę, naprawdę.
    
  Francesco Menó kręci głową raz w jedną, raz w drugą stronę.
    
  "Co to za czasy, co to za czasy? Wszędzie śmierć, śmierć i pośpiech. Nawet moje modlitwy nie pozwalają mi się modlić".
    
  Drzwi powoli się otworzyły i zamknęły za Pontiero z głośnym hukiem.
    
  - Ojcze, te drzwi są bardzo ciężkie.
    
  -Tak, mój synu. Czasami mam problem z otwarciem, zwłaszcza gdy wracam z supermarketu obładowany. Nikt już nie pomaga starszym ludziom nosić toreb. O której godzinie, o której godzinie.
    
  - To twoja odpowiedzialność, żeby używać wózka, bracie.
    
  Młodszy inspektor pogłaskał drzwi od wewnątrz, przyjrzał się uważnie bolcowi i grubymi palcami przymocował go do ściany.
    
  - Mam na myśli, że na zamku nie ma żadnych śladów i nie wygląda, żeby ktoś przy nim manipulował.
    
  "Nie, mój synu, albo, dzięki Bogu, nie. To dobry zamek, a drzwi były ostatnio malowane. Pinto jest parafianinem, mój przyjacielu, dobry Giuseppe. Wiesz, ma astmę, a opary farby na niego nie działają..."
    
  - Bracie, jestem pewien, że Giuseppe jest dobrym chrześcijaninem.
    
  - Tak jest, moje dziecko, tak jest.
    
  "Ale nie po to tu jestem. Muszę wiedzieć, jak zabójca dostał się do kościoła i czy w ogóle istnieją jakieś inne wejścia. Ispetora Dikanti."
    
  "Mógłby wejść przez jedno z okien, gdyby miał drabinę. Ale nie sądzę, bo jestem zepsuty. Boże, jaka to byłaby katastrofa, gdyby rozbiła jeden z witraży".
    
  -Czy masz coś przeciwko temu, żebym spojrzał w te okna?
    
  -Nie, nie mam. To gra.
    
  Mnich wszedł przez zakrystię do kościoła, jasno oświetlonego świecami u stóp figur świętych. Pontiero był zszokowany, że tak mało z nich się paliło.
    
  - Twoje ofiary, Bracie Francesco.
    
  - Ach, moje dziecko, to ja zapaliłem wszystkie świece, które były w kościele, prosząc świętych, aby przyjęli duszę naszego Ojca Świętego Jana Pawła II na łono Boga.
    
  Pontiero uśmiechnął się, widząc prostą naiwność człowieka religijnego. Byli w nawie głównej, z której widzieli zarówno drzwi zakrystii, jak i drzwi wejściowe, a także okna fasady, wnęki, które niegdyś wypełniały kościół. Przesunął palcem po oparciu jednej z ławek, mimowolnym gestem powtarzanym podczas tysięcy mszy w tysiące niedziel. To był dom Boży, który został zbezczeszczony i znieważony. Tego ranka, w migoczącym blasku świec, kościół wyglądał zupełnie inaczej niż poprzedni. Podinspektor nie mógł powstrzymać dreszczy. Wewnątrz kościoła było ciepło i chłodno, w przeciwieństwie do upału na zewnątrz. Spojrzał w stronę okien. Niska más stała około pięciu metrów nad ziemią. Była pokryta wykwintnymi witrażami, nieskazitelnymi.
    
  "Morderca nie może wejść przez okno, obładowany 92 kilogramami. Musiałbym użyć grúa. A tysiące pielgrzymów na zewnątrz by go zobaczyło. Nie, to niemożliwe".
    
  Dwóch z nich usłyszało piosenki o tych, którzy stali w kolejce, by pożegnać Papa Wojtyłę. Wszyscy mówili o pokoju i miłości.
    
  - Och, idioci. To oni są naszą nadzieją na przyszłość, prawda, młodszy inspektorze?
    
  - Куánта разón есть, бара.
    
  Pontiero zamyślił się, podrapał po głowie. Nie przyszło mu do głowy żadne inne wejście niż drzwi lub okna. Zrobili kilka kroków, których odgłos rozniósł się echem po całym kościele.
    
  "Słuchaj, bracie, czy ktoś ma klucz do kościoła? Może ktoś, kto sprząta."
    
  "O nie, wcale nie. Kilku bardzo pobożnych parafian przychodzi mi pomóc w sprzątaniu świątyni podczas porannych modlitw bardzo wcześnie rano i po południu, ale zawsze przychodzą, kiedy jestem w domu. Właściwie mam pęk kluczy, które zawsze noszę przy sobie, rozumiesz?" Trzymał lewą rękę w wewnętrznej kieszeni swojego habitu w kolorze Marrón, gdzie brzęczały klucze.
    
  - No cóż, ojcze, poddaję się... Nie rozumiem, kto mógł wejść niezauważony.
    
  - Wszystko w porządku, synu, przepraszam, że nie mogłem pomóc...
    
  - Dziękuję, ojcze.
    
  Pontiero odwrócił się i skierował w stronę zakrystii.
    
  "Chyba że..." karmelita zastanowił się przez chwilę, po czym pokręcił głową. "Nie, to niemożliwe. To niemożliwe".
    
  -Co, bracie? Dígame. Każda drobnostka może być długa.
    
  -Nie, proszę pana.
    
  - Nalegam, bracie, nalegam. Graj, jak uważasz.
    
  Mnich zamyślony pogłaskał brodę.
    
  -No cóż... jest podziemne przejście do neo. To stare, tajne przejście, pochodzące z czasów drugiego kościoła.
    
  -¿Segunda construcción?
    
  -Pierwotny kościół został zniszczony podczas plądrowania Rzymu w 1527 roku. Znajdował się na ognistej górze obrońców Zamku Świętego Anioła. A ten kościół z kolei...
    
  -Bracie, proszę, czasami pomiń lekcję historii, żeby było lepiej. Pospiesz się do przejścia, szybko!
    
  -Jesteś pewien? Ma na sobie bardzo ładny garnitur...
    
  -Tak, ojcze. Jestem pewien, encéñemelo.
    
  "Jak sobie życzysz, młodszy inspektorze, jak sobie życzysz" - rzekł pokornie mnich.
    
  Podejdź do najbliższego wejścia, gdzie stała kropielnica. Onñaló naprawia pęknięcie w jednej z płytek podłogowych.
    
  - Widzisz tę szczelinę? Włóż w nią palce i mocno pociągnij.
    
  Pontiero uklęknął i posłuchał poleceń mnicha. Nic się nie wydarzyło.
    
  -Popraw to jeszcze raz, tym razem stosując siłę w lewą stronę.
    
  Podinspektor wykonał polecenie brata Francesca, ale bezskutecznie. Choć był chudy i niski, mimo to dysponował ogromną siłą i determinacją. Spróbowałem po raz trzeci i patrzyłem, jak kamień odrywa się i z łatwością wysuwa. To była w rzeczywistości klapa. Otworzyłem ją jedną ręką, odsłaniając małe, wąskie schody prowadzące w dół, zaledwie kilka stóp. Wyjąłem latarkę i poświeciłem nią w ciemność. Stopnie były kamienne i wydawały się solidne.
    
  - Dobrze, zobaczmy, czy to wszystko nam się przyda.
    
  - Młodszy inspektorze, proszę nie schodzić na dół, tylko jeden.
    
  - Spokojnie, bracie. Nie ma problemu. Wszystko pod kontrolą.
    
  Pontiero wyobraził sobie twarz Dantego i Dikantiego, gdy opowie im o swoim odkryciu. Wstał i zaczął schodzić po schodach.
    
  -Czekaj, młodszy inspektorze, czekaj. Idź po świeczkę.
    
  "Nie martw się, bracie. Latarka wystarczy" - powiedział Pontiero.
    
  Schody prowadziły do krótkiego korytarza o półkolistych ścianach i pomieszczenia o powierzchni około sześciu metrów kwadratowych. Pontiero uniósł latarkę do oczu. Wydawało się, że droga właśnie się skończyła. Pośrodku pomieszczenia stały dwie oddzielne kolumny. Wyglądały na bardzo stare. Nie wiedział, jak rozpoznać styl; oczywiście nigdy nie zwracał na to większej uwagi na lekcjach historii. Jednak na resztkach jednej z kolumn dostrzegł coś, co wyglądało na szczątki czegoś, czego nie powinno być wszędzie. Wydawało się, że należy to do epoki...
    
  Taśma izolacyjna.
    
  Nie było to tajne przejście, lecz miejsce egzekucji.
    
  O nie.
    
  Pontiero odwrócił się w samą porę, by zapobiec ciosowi, który powinien złamać jego cráneo só, a który trafił go w prawe ramię. Kay upadł na ziemię, krzywiąc się z bólu. Latarka odleciała, oświetlając podstawę jednej z kolumn. Intuicja - drugi cios po łuku z prawej, który trafił w lewe ramię. Poczułem pistolet w kaburze i pomimo bólu udało mi się go dobyć lewą ręką. Pistolet ciążył mu, jakby był z ołowiu. Nie zauważył swojej drugiej ręki.
    
  Pręt żelazny. Musiał mieć pręt żelazny albo coś w tym stylu.
    
  Spróbuj wycelować, ale nie przemęczaj się. Próbuje się wycofać w stronę kolumny, ale trzeci cios, tym razem w plecy, posyła go na ziemię. Mocno trzymał pistolet, jak ktoś, kto kurczowo trzyma się życia.
    
  Położył stopę na jej dłoni i zmusił ją, by ją puściła. Stopa zaciskała się i rozluźniała. Do trzasku łamanych kości dołączył znajomy głos, ale o bardzo, bardzo wyraźnej barwie.
    
  -Pontiero, Pontiero. Podczas gdy poprzedni kościół był ostrzeliwany z Zamku Świętego Anioła, ten był chroniony przez Zamek Świętego Anioła. A ten kościół z kolei zastąpił pogańską świątynię, którą papież Aleksander VI nakazał zburzyć. W średniowieczu uważano go za grobowiec tego samego Cimorana Muli.
    
  Pręt żelazny przeleciał obok i spadł ponownie, uderzając podinspektora w plecy, który był oszołomiony.
    
  "Ach, ale jego fascynująca historia na tym się nie kończy, achí. Te dwie kolumny, które tu widzicie, to te, na których święci Piotr i Paweł zostali przywiązani, zanim zostali zamordowani przez Rzymian. Wy, Rzymianie, zawsze jesteście tak troskliwi wobec naszych świętych".
    
  Żelazny pręt uderzył ponownie, tym razem w lewą nogę. Pontiero zawył z bólu.
    
  "Mógłbym usłyszeć to wszystko, gdybyś mi nie przerwał. Ale nie martw się, poznasz Stasia Stolbova bardzo dobrze. Poznasz ich bardzo, bardzo dobrze."
    
  Pontiero próbował się poruszyć, ale z przerażeniem odkrył, że nie może. Nie zdawał sobie sprawy z rozległości swoich ran, ale nie zauważał swoich kończyn. Czuję bardzo silne ręce poruszające mną w ciemności i ostry ból. Włącz alarm.
    
  "Nie polecam ci krzyczeć. Nikt go nie słyszy. I nikt nie słyszał o pozostałych dwóch. Podejmuję wiele środków ostrożności, rozumiesz? Nie lubię, gdy mi się przerywa".
    
  Pontiero poczuł, jak jego świadomość wpada w czarną dziurę, podobną do tej, w którą stopniowo zapada w Suño. Tak jak w Suño, albo w oddali, słyszał głosy ludzi idących ulicą kilka metrów nad sobą. Uwierz mi, rozpoznasz piosenkę, którą śpiewali w refrenie, wspomnienie z dzieciństwa, oddalone o milę. Brzmiała ona: "Mam przyjaciela, który mnie kocha, ma na imię Jess".
    
  "Naprawdę nie znoszę, kiedy ktoś mi przerywa" - powiedział Karoski.
    
    
    
  Pałac Gubernatora
    
  Watykan
    
  Moyércoles, 6 kwietnia 2005, 13:31.
    
    
    
  Paola pokazała Dantemu i Fowlerowi zdjęcie Robairy. Idealne zbliżenie, kardynał uśmiechnął się czule, a jego oczy błyszczały za grubymi okularami w kształcie muszli. Dante wpatrywał się w zdjęcie z początku zdezorientowany.
    
  - Okulary, Dante. Brakujące okulary.
    
  Paola zaczęła szukać odrażającego mężczyzny, jak szalona wykręciła numer, podeszła do drzwi i szybko opuściła biuro zdziwionego Kamerlinga.
    
  - Okulary! Okulary Carmelity! - krzyknęła Paola z korytarza.
    
  I wtedy dyrektor mnie zrozumiał.
    
  - No, chodź, ojcze!
    
  Szybko przeprosiłem kelnerkę i poszedłem z Fowlerem po Paolę.
    
  Inspektor rozłączył się ze złością. Pontiero go nie złapał. Debí musi zachować to w tajemnicy. Zbiegnij po schodach, wyjdź na ulicę. Dziesięć kroków dalej, Via del Governatorato się kończy. W tym momencie przejechał samochód dostawczy z matrycą SCV 21. W środku siedziały trzy zakonnice. Paola gorączkowo gestem dała im znak, żeby się zatrzymały, i stanęła przed samochodem. Zderzak zatrzymał się zaledwie sto metrów od jego kolan.
    
  - Święta Madonno! Czyś ty szalona, czy jesteś Oritą?
    
  Specjalista od kryminalistyki podchodzi do drzwi kierowcy i pokazuje mi tablicę rejestracyjną samochodu.
    
  "Proszę, nie mam czasu na wyjaśnienia. Muszę dotrzeć do Bramy Świętej Anny".
    
  Zakonnice spojrzały na nią, jakby oszalała. Paola podjechała samochodem pod jedne z drzwi atrás.
    
  "Stąd to niemożliwe, będę musiał przejść przez Cortil del Belvedere" - powiedział jej kierowca. "Jeśli chcesz, mogę cię podwieźć na Piazza del Sant'Uffizio, to jest wyjście. Proszę zamówić z Città in éstos días. Gwardia Szwajcarska ustawia zapory dla Co-Key".
    
  - Cokolwiek, ale proszę się pospieszyć.
    
  Kiedy zakonnica usiadła pierwsza i zaczęła wyciągać gwoździe, samochód znów upadł na ziemię.
    
  "Czy wszyscy naprawdę oszaleli?" - krzyknęła zakonnica.
    
  Fowler i Dante ustawili się przed samochodem, trzymając ręce na masce. Kiedy Nun Fran wcisnęła się do pomieszczenia gospodarczego, obrzędy religijne dobiegły końca.
    
  "Zacznij, siostro, na litość boską!" powiedziała Paola.
    
  Wózek w niecałe dwadzieścia sekund pokonał półkilometrową linię metra, dzielącą ich od celu. Wyglądało na to, że zakonnica spieszyła się, by pozbyć się niepotrzebnego, przedwczesnego i niewygodnego ciężaru. Nie zdążyłem zatrzymać samochodu na Plaza del Santo Agricó, gdy Paola biegła już w kierunku czarnego, żelaznego ogrodzenia, które chroniło wejście do miasta, trzymając w dłoni coś paskudnego. Marku, skontaktuj się natychmiast ze swoim szefem i odpisz operatorowi.
    
  - Inspektor Paola Dicanti, Służba Bezpieczeństwa 13897. Agent w niebezpieczeństwie, powtarzam, agent w niebezpieczeństwie. Zastępca inspektora Pontiero znajduje się przy Via Della Conciliazione 14. Kościół Santa Maria in Traspontina. Wysłać do jak największej liczby jednostek. W środku znajduje się podejrzany o morderstwo. Zachować szczególną ostrożność.
    
  Paola biegła, jej kurtka łopotała na wietrze, odsłaniając kaburę, krzycząc jak szalona z powodu tego nikczemnego mężczyzny. Dwóch gwardzistów szwajcarskich pilnujących wejścia było zdumionych i próbowało ją zatrzymać. Paola próbowała ich powstrzymać, obejmując ją w talii, ale jeden z nich w końcu złapał ją za kurtkę. Młoda kobieta wyciągnęła ręce w jego stronę. Telefon upadł na ziemię, a kurtka pozostała w rękach strażnika. Miał zamiar ruszyć w pościg, gdy nadjechał Dante, pędzący z pełną prędkością. Miał na sobie legitymację Korpusu Strażników.
    
    -¡ D é tyan ! ¡ It nasze !
    
  Fowler w kolejce, ale trochę wolniej. Paola zdecydowała się pójść krótszą trasą. Aby przedostać się przez Plaza de San Pedro, ponieważ tłumy były więcej niż niewielkie: policja utworzyła bardzo wąską linię w przeciwnym kierunku, z przerażającym hałasem dochodzącym z ulic prowadzących do niej. Podczas biegu inspektorka uniosła znak, aby uniknąć kłopotów z kolegami z drużyny. Po bezproblemowym minięciu esplanady i kolumnady Berniniego, dotarli do Via dei Corridori, wstrzymując oddech. Cała masa pielgrzymów była niepokojąco zwarta. Paola przycisnęła lewe ramię do ciała, aby jak najlepiej ukryć kaburę, zbliżyła się do budynków i starała się posuwać naprzód tak szybko, jak to możliwe. Nadinspektor stał przed nią, pełniąc funkcję improwizowanego, ale skutecznego taranu, używając wszystkich łokci i przedramion. Fowler cerraba la formación.
    
  Dotarcie do drzwi zakrystii zajęło im dziesięć męczących minut. Czekało na nich dwóch policjantów, natarczywie dzwoniąc dzwonkiem. Dikanti, zlana potem, w koszulce, z kaburą w pogotowiu i rozpuszczonymi włosami, była prawdziwym odkryciem dla obu funkcjonariuszy, którzy mimo to powitali ją z szacunkiem, gdy tylko bez tchu pokazała im akredytację UACV.
    
  "Otrzymaliśmy twoje powiadomienie. Nikt nie odpowiada w środku. W drugim budynku jest czterech compañeros."
    
  - Czy mogę dowiedzieć się, dlaczego koledzy jeszcze nie przyszli? Czy nie wiedzą, że w środku może być ich towarzysz?
    
  Oficerowie skłonili głowy.
    
  "Dzwonił reżyser Boy. Powiedział nam, żebyśmy byli ostrożni. Wiele osób nas obserwuje,
    
  Inspektor opiera się o ścianę i myśli przez pięć sekund.
    
  Kurczę, mam nadzieję, że nie jest za późno.
    
  -Czy przynieśli "klucz główny 22"?
    
  Jeden z policjantów pokazał mu dwustronną stalową dźwignię. Była przywiązana do jej nogi, ukrywając ją przed licznymi pielgrzymami na ulicy, którzy już zaczęli wracać, zagrażając pozycji grupy. Paola odwróciła się do agenta, który wycelował w nią stalowym prętem.
    
  -Daj mi jego radio.
    
  Policjant podał mu słuchawkę telefoniczną, którą nosił przypiętą sznurkiem do urządzenia przy pasku. Paola dyktowała krótkie, precyzyjne instrukcje zespołowi przy drugim wejściu. Nikt nie miał kiwnąć palcem, dopóki nie dotarł na miejsce, i oczywiście nikt nie miał prawa wchodzić ani wychodzić.
    
  "Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, do czego to wszystko zmierza?" - zapytał Fowler między kaszlnięciami.
    
  "Uważamy, że podejrzany jest w środku, Ojcze. Mówię jej to powoli. Na razie chcę, żeby został tutaj i poczekał na zewnątrz" - powiedziała Paola. Wskazał gestem na otaczający ich tłum. "Zróbcie wszystko, co w waszej mocy, żeby odwrócić ich uwagę, podczas gdy my wyważymy drzwi. Mam nadzieję, że zdążymy na czas".
    
  Fowler asintió. Rozejrzyj się za miejscem do siedzenia. Nie było tam ani jednego samochodu, ponieważ ulica była odcięta od skrzyżowania. Pamiętaj, musisz się spieszyć. Są tu tylko ludzie, którzy korzystają z tego miejsca, żeby znaleźć punkt zaczepienia. Niedaleko zobaczył wysokiego, silnego pielgrzyma. Deb miała metr osiemdziesiąt. Podszedł do niego i powiedział:
    
  - Myślisz, że mogę wspiąć się na twoje ramiona?
    
  Młody mężczyzna gestem pokazał, że nie mówi po włosku, a Fowler dał mu znak. Drugi w końcu zrozumiał. "Uklęknij na jedno kolano i stań przed księdzem z uśmiechem". "Esteó" zaczyna brzmieć po łacinie jak śpiew Eucharystii i Mszy za Zmarłych.
    
    
    In paradisum deducant te angeli,
    
  In tuo advente
    
  Suscipiant te martyres... 23
    
    
  Wiele osób odwróciło się, by na niego spojrzeć. Fowler gestem nakazał swojemu cierpliwemu tragarzowi, by wyszedł na środek ulicy, rozpraszając Paolę i policję. Niektórzy wierni, głównie zakonnice i księża, przyłączyli się do niego w modlitwie za zmarłego Papieża, na którą czekali od wielu godzin.
    
  Wykorzystując zamieszanie, dwóch agentów otworzyło drzwi zakrystii. Udało im się wejść do środka, nie zwracając na siebie uwagi.
    
  - Chłopaki, w środku jest facet. Uważajcie.
    
  Wchodzili jeden po drugim, najpierw Dikanti, wypuszczając powietrze i wyciągając pistolet. Zostawiłem zakrystię dwóm policjantom i wyszedłem z kościoła. Miró pospieszył do kaplicy San Tomas. Była pusta, opieczętowana czerwoną pieczęcią UACV. Okrążyłem kaplice po lewej stronie z bronią w ręku. Odwrócił się do Dantego, który przeszedł przez kościół, zaglądając do każdej kaplicy. Twarze świętych poruszały się niespokojnie wzdłuż ścian w migoczącym, bolesnym świetle setek zapalonych wszędzie świec. Obaj spotkali się w głównej nawie.
    
  -Nic?
    
  Dante ma problemy z głową.
    
  Potem zobaczyli napis na ziemi, niedaleko wejścia, u stóp stosu wody święconej. Dużymi, czerwonymi, krzywymi literami było napisane:
    
    
  VEXILLA REGIS PRODEUNT INFERNI
    
    
  "Sztandar króla podziemi rusza się" - powiedział jeden z nich niezadowolonym głosem.
    
  Dante i inspektor odwrócili się zdumieni. To był Fowler, który zdołał dokończyć robotę i wślizgnąć się do środka.
    
  -Wierz mi, powiedziałem mu, żeby trzymał się z daleka.
    
  "Teraz to nie ma znaczenia" - powiedział Dante, podchodząc do otwartego włazu w podłodze i wskazując go Paoli. Zawołał pozostałych.
    
  Paola Ten wykonała gest rozczarowania. Serce podpowiadało mu, żeby natychmiast zejść na dół, ale nie odważył się tego zrobić w ciemności. Dante podszedł do drzwi wejściowych i zasunął zasuwy. Weszło dwóch agentów, zostawiając dwóch pozostałych przy drzwiach. Dante poprosił jednego z nich o pożyczenie latarki Maglite, którą nosił przy pasku. Dikanti wyrwał mu ją z rąk i położył przed sobą, zaciskając dłonie w pięści i kierując pistolet do przodu. "Fowler, dam ci małą orację".
    
  Po chwili pojawiła się głowa Paoli, pospiesznie wychodzącej na zewnątrz. Dante powoli wyszedł. Spójrz na Fowlera i pokręć głową.
    
  Paola wybiega na ulicę, szlochając. Złapałem ją za śniadanie i zaniosłem jak najdalej od drzwi. Kilku mężczyzn wyglądających na obcokrajowców czekających w kolejce podeszło, żeby się nią zainteresować.
    
  -Potrzebujesz pomocy?
    
  Paola machnęła ręką, żeby ich odprawić. Fowler pojawił się obok niej, podając jej serwetkę. Wziąłem ją i otarłem żółć i grymasy. Te na zewnątrz, bo tych w środku nie da się tak szybko wyciągnąć. Kręciło mu się w głowie. Nie mogę być, nie mogę być papieżem tej cholernej mszy, którą znalazłeś przywiązaną do tej kolumny. Maurizio Pontiero, kurator, był dobrym człowiekiem, szczupłym i pełnym ciągłego, ostrego, naiwnego złego humoru. Był człowiekiem rodzinnym, przyjacielem, kolegą z drużyny. W deszczowe wieczory krzątał się pod garniturem, był kolegą, zawsze płacił za kawę, zawsze był obecny. Byłem u twego boku wiele razy. Nie mógłbym tego zrobić, gdybym nie przestał oddychać, zmieniając się w tę bezkształtną bryłę. Spróbuj wymazać ten obraz z jego źrenic, machając mu ręką przed oczami.
    
  I w tym momencie byli jej nikczemnym mężem. Wyjął go z kieszeni z obrzydzeniem, a ona została sparaliżowana. Na ekranie widniał komunikat o połączeniu przychodzącym.
    
  Pan Pontier
    
    
  Paola de colgó jest śmiertelnie przerażona. Fowler la miró intrigada.
    
  -Si?
    
    - Dzień dobry, inspektorze. Co to za miejsce?
    
  - Kto to jest?
    
  -Inspektorze, proszę. Sam pan prosił, żebym dzwonił, jeśli coś sobie przypomnę. Właśnie sobie przypomniałem, że muszę wykończyć jego erotomana. Bardzo mi przykro. Wchodzi mi w drogę.
    
  "Dostańmy go, Francesco. Co się dzieje z Viktorem?" - powiedziała Paola, wyrzucając z siebie te słowa ze złością, z oczami zapadniętymi w grymasie, ale starając się zachować spokój. "Uderz go tam, gdzie chce. Żeby wiedział, że jego blizna prawie się zagoiła".
    
  Zapadła krótka pauza. Bardzo krótka. Wcale go nie zaskoczyłem.
    
  -Och, tak, oczywiście. Już wiedzą, kim jestem. Osobiście przypominam ojca Fowlera. Straciła włosy, odkąd widzieliśmy się po raz ostatni. I widzę panią.
    
  Oczy Paoli rozszerzyły się ze zdziwienia.
    
  - ¿Dónde está, ty pierdolony sukinsynu?
    
  - Czy to nie oczywiste? Po tobie.
    
  Paola patrzyła na tysiące ludzi tłoczących się na ulicach, noszących kapelusze i czapki, machających flagami, pijących wodę, modlących się i śpiewających.
    
  -Dlaczego on się nie zbliża, Ojcze? Możemy trochę pogadać.
    
  "Nie, Paolo, niestety, obawiam się, że będę musiał trzymać się od ciebie z daleka przez jakiś czas. Nie myśl nawet przez chwilę, że zrobiłaś krok naprzód, odkrywając dobrego brata Francesco. Jego życie było już wyczerpane. Krótko mówiąc, muszę ją opuścić. Wkrótce będę miał dla ciebie wieści, nie zwracaj na nie uwagi. I nie martw się, już wybaczyłem ci twoje poprzednie drobne zaloty. Jesteś dla mnie ważna".
    
  I rozłącz się.
    
  Dikanti rzuciła się w tłum. Obszedłem nagich ludzi, szukając mężczyzn o odpowiednim wzroście, trzymając ich za ręce, zwracając się do tych, którzy patrzyli w inną stronę, zdejmując im kapelusze i czapki. Ludzie odwracali się od niej. Była zdenerwowana, patrzyła nieobecnym wzrokiem, gotowa, w razie potrzeby, zbadać wszystkich pielgrzymów po kolei.
    
  Fowler przecisnął się przez tłum i złapał ją za ramię.
    
  -Es inútil, ispettora .
    
  -¡Суéлтеме!
    
  -Paola. Dejalo. Już go nie ma.
    
  Dikanti wybuchnął płaczem. Fowler abrazó. Wokół niego gigantyczny ludzki wąż powoli zbliżał się do nierozerwalnego ciała Jana Pawła II. I V jego był morderca .
    
    
    
  Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Styczeń 1996
    
    
    
  TRANSKRYPCJA WYWIADÓW NR 72 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. CANISEM CONROYEM. W OBECNOŚCI DR. FOWLER I SALERA FANABARZRY
    
    
  DR CONROY: Buenas tardes Viktor.
    
    #3643: Więcej raz Cześć .
    
  DR CONROY: Día de terapii regresiva, Viktor.
    
    
    (PONOWNIE POMINIĘLIŚMY PROCEDURĘ HIPNOZY, JAK W POPRZEDNICH RAPORTACH)
    
    
  Pan FANABARZRA: Jest rok 1973, Victor. Od teraz będziesz słuchał mojego głosu, a nie nikogo innego, dobrze?
    
  #3643: Tak.
    
  Pan FANABARZRA: Nie możemy już o tym z panami dyskutować.
    
  Doktor Victor uczestniczył w teście jak zwykle, zbierając zwyczajne kwiaty i wazony. Solo w Dwójce powiedział mi, że nic nie widział. Proszę zauważyć, Ojcze Fowler: kiedy Victor wydaje się czymś niezainteresowany, oznacza to, że to głęboko go dotyka. Staram się wywołać tę reakcję w stanie regresji, aby odkryć jej źródło.
    
  DOKTOR FOWLER: W stanie regresji pacjent nie ma tylu zasobów ochronnych, co w stanie normalnym. Ryzyko urazu jest zbyt wysokie.
    
  Dr Conroy: Wie pan, że ten pacjent odczuwa głęboką niechęć do pewnych aspektów swojego życia. Musimy przełamać bariery i odkryć źródło jego zła.
    
  DOKTOR FOWLER: Za wszelką cenę?
    
  Pan FANABARZRA: Panowie, proszę się nie kłócić. W każdym razie nie da się pokazać mu obrazów, skoro pacjent nie może otworzyć oczu.
    
  DOKTOR CONROY Proszę bardzo, Fanabarzra.
    
  Pan FANABARZRA: Na twoje polecenie. Viktor, jest rok 1973. Chcę, żebyśmy pojechali gdzieś, gdzie ci się podoba. Kogo wybieramy?
    
  #3643: Wyjście ewakuacyjne.
    
  Pan FANABARZRA: Czy spędza Pan dużo czasu na schodach?
    
    #3643: Tak .
    
  S. FANABARZRA: Wyjaśnij por qué.
    
    #3643: Jest tam dużo powietrza. Nie śmierdzi. W domu śmierdzi zgnilizną.
    
  Pan FANABARZRA: Zgniłe?
    
  #3643: To samo co ostatni owoc. Zapach dochodzi z łóżka Emila.
    
  Pan FANABARZRA: Czy twój brat jest chory?
    
  #3643: Jest chory. Nie wiemy, kto jest chory. Nikt się nim nie opiekuje. Mama mówi, że to przez jego pozę. Nie znosi światła i się trzęsie. Boli go szyja.
    
  LEKARZ Światłowstręt, skurcze szyi, drgawki.
    
  Pan FANABARZRA: Nikogo nie obchodzi twój brat?
    
  #3643: Moja mama, kiedy sobie przypomina. Daje mu zgniecione jabłka. Ma biegunkę, a mój ojciec nie chce o niczym wiedzieć. Nienawidzę go. Patrzy na mnie i każe mi to wyczyścić. Nie chcę, jestem zniesmaczony. Mama każe mi coś zrobić. Nie chcę, a on przyciska mnie do kaloryfera.
    
  DOKTOR CONROY Sprawdźmy, jak na niego wpływają obrazy z testu Rorschacha. Szczególnie martwi mnie ésta.
    
  Pan FANABARZRA: Wróćmy do klatki schodowej. Siéntate allí. Powiedz mi, jak się czujesz.
    
  #3643: Powietrze. Metal pod stopami. Czuję zapach żydowskiego gulaszu z budynku po drugiej stronie ulicy.
    
  Pan FANABARZRA: Teraz chcę, żebyś sobie coś wyobraził. Dużą czarną plamę, bardzo dużą. Zajmij się wszystkim, co masz przed sobą. Na dole plamy jest mała, biała, owalna plama. Czy ona ci coś oferuje?
    
  #3643: Ciemność. Samotność w szafie.
    
  DOKTOR CONROY
    
  Pan FANABARZRA: Co robisz w szafie?
    
  #3643: Jestem zamknięty. Jestem sam.
    
  DOKTOR FOWLER Ona cierpi.
    
  DR CONROY: Calle Fowler. Dotrzemy tam, gdzie trzeba. Fanabrazra, napiszę ci moje pytania na tej tablicy. Napiszę skrzydła dosłownie, dobrze?
    
  Pan FANABARZRA: Victor, czy pamiętasz, co się wydarzyło, zanim zostałeś zamknięty w szafie?
    
  #3643: Dużo rzeczy. Emil murió.
    
  S. FANABARZRA: ¿Cómo murió Emil?
    
  #3643: Jestem zamknięty. Jestem sam.
    
  S. FANABARZRA: Lo sé, Viktor. Powiedz mi, Mo Muri, Emilu.
    
  Był w naszym pokoju. Tato, idź oglądać telewizję. Mamy nie było. Byłem na schodach. Albo z powodu hałasu.
    
  Pan FANABARZRA: Co to za hałas?
    
  #3643: Jak balon, z którego uchodzi powietrze. Wsadziłem głowę do pokoju. Emil był bardzo blady. Poszedłem do salonu. Rozmawiałem z ojcem i wypiłem puszkę piwa.
    
  Pan FANABARZRA: Dał ci to?
    
  #3643: W głowę. Krwawi. Płaczę. Mój ojciec wstaje, podnosi rękę. Opowiadam mu o Emilu. Jest bardzo zły. Mówi mi, że to moja wina. Że Emil był pod moją opieką. Że zasługuję na karę. I zaczynamy wszystko od nowa.
    
  Pan FANABARZRA: Czy to standardowa kara? Twoja kolej, co?
    
  #3643: Boli. Krwawię z głowy i tyłka. Ale to ustaje.
    
  Pan FANABARZRA: Dlaczego się zatrzymuje?
    
  Słyszę głos mojej matki. Krzyczy okropne rzeczy na mojego ojca. Rzeczy, których nie rozumiem. Ojciec mówi jej, że już o tym wie. Moja matka krzyczy i wrzeszczy na Emila. Wiem, że Emil nie może mówić i bardzo się z tego cieszę. Potem chwyta mnie za włosy i wrzuca do szafy. Krzyczę i się boję. Długo pukam do drzwi. Otwiera je i celuje we mnie nożem. Mówi mi, że jak tylko otworzę usta, to go zabiję.
    
  Pan FANABARZRA: Co pan robi?
    
  #3643: Milczę. Jestem sam. Słyszę głosy na zewnątrz. Nieznajome głosy. Minęło kilka godzin. Nadal jestem w środku.
    
  DOKTOR CONROY
    
  :Jak długo byłeś w ukryciu?
    
  #3643: Długo. Jestem sam. Mama otwiera drzwi. Mówi mi, że byłem bardzo niegrzeczny. Że Bóg nie chce złych chłopców, którzy prowokują swoich ojców. Że zaraz poznam karę, jaką Bóg przygotował dla tych, którzy się źle zachowują. Daje mi stary dzban. Każe mi wykonywać swoje obowiązki. Rano daje mi szklankę wody, chleb i ser.
    
  Pan FANABARZRA: Ale jak długo tam pan w sumie był?
    
  #3643: Było mnóstwo mañan.
    
  Pan FANABARZRA: Nie masz zegarka? Nie wiesz, jak sprawdzić godzinę?
    
  #3643: Próbuję liczyć, ale jest ich za dużo. Jeśli mocno docisnę Oído do ściany, słyszę dźwięk tranzystora Ory Berger. Jest trochę głucha. Czasami grają w beisbola.
    
  Pan FANABARZRA: O jakich meczach słyszałeś?
    
  #3643 : Jedenaście.
    
  DR FOWLER: Boże, ten chłopak siedział w więzieniu prawie dwa miesiące!
    
    S. FANABARZRA: "Nie salías nunca?"
    
  #3643: Dawno, dawno temu .
    
  S. FANABARZRA: "Por qué saliste?"
    
    #3643: Popełniam błąd. Kopię słoik i go przewracam. Szafka strasznie śmierdzi. Wymiotuję. Kiedy mama wraca do domu, jest zła. Zagrzebuję twarz w ziemi. Potem wyciąga mnie z szafki, żeby ją posprzątać.
    
  Pan FANABARZRA: Nie próbujesz uciec?
    
  #3643: Nie mam dokąd pójść. Mama robi to dla mojego dobra.
    
  Pan FANABARZRA: A kiedy cię wypuszczę?
    
  #3643: Dia. To prowadzi mnie do wanny. To mnie oczyszcza. Mówi mi, że ma nadzieję, że odrobiłam lekcję. Mówi, że szafa to piekło i że tam trafię, jeśli nie będę grzeczna, tylko że nigdy z niej nie wyjdę. Ubiera mnie w swoje ubrania. Mówi mi, że mam obowiązek być dzieckiem i że mamy czas, żeby to naprawić. Dotyczy moich guzów. Mówi mi, że wszystko jest okropne. Że i tak pójdziemy do piekła. Że nie ma dla mnie lekarstwa.
    
    Sr. FANABARZRA: ¿Y tu padre?
    
    #3643: Taty tu nie ma. Odszedł.
    
  DOKTOR FOWLER Spójrz na jego twarz. Pacjent jest bardzo chory.
    
  #3643: Odszedł, odszedł, odszedł...
    
    DR FOWLER: Conroy!
    
  dr. CONROY: Está bien. Fanabrarazro, przestań nagrywać i wyjdź z transu.
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    My ércoles, April 6 , 2005 , 3:21 pm .
    
    
    
    Po raz drugi w tym tygodniu przekroczyli punkt kontrolny na miejscu zbrodni w Las Puertas de Santa Mar w Transpontina. Zrobili to dyskretnie, ubrani w cywilne ubrania, aby nie zaalarmować pielgrzymów. Inspektorka w środku wydawała polecenia zarówno przez głośnik, jak i radio. Ojciec Fowler zwrócił się do jednego z funkcjonariuszy UACV.
    
  -Czy już byłeś na scenie?
    
  -Tak, ojcze. Zdejmijmy CADáver i rozejrzyjmy się po zakrystii.
    
    Fowler przesłuchuje z miradą w Dicanti.
    
    -Idę z tobą.
    
  -Czy jesteś bezpieczny?
    
  - Nie chcę, żeby cokolwiek zostało pominięte. Co to jest?
    
  W prawej ręce ksiądz trzymał małe, czarne etui.
    
  - Zawiera imiona i#225;ntos Óleo. To ma dać mu ostatnią szansę.
    
  - Myślisz, że to teraz będzie miało jakiś sens?
    
  - Nie dla naszego śledztwa. Ale jeśli el. Era un católico devoto, ¿verdad?
    
    - Był. I tak naprawdę nie służyłem mu.
    
  - Cóż, doktorze, przy całym szacunku... nie wiesz tego.
    
  Zeszli po schodach, uważając, by nie nadepnąć na inskrypcję przy wejściu do krypty. Przeszli krótkim korytarzem do cámara. Specjaliści od bezzałogowych statków powietrznych (UACV) zainstalowali dwa potężne generatory, które teraz oświetlały teren.
    
  Pontiero wisiał nieruchomo między dwiema kolumnami, które wznosiły się na środku sali. Był nagi do pasa. Karoski przywiązał mu ręce do kamienia taśmą klejącą, najwyraźniej z tej samej rolki, której había użyła na Robairze. Bogí nie miał ani oczu, ani języka. Jego twarz była straszliwie oszpecona, a strzępy zakrwawionej skóry zwisały z jego piersi niczym makabryczne ozdoby.
    
  Paola pochyliła głowę, gdy jej ojciec udzielał ostatniego sakramentu. Buty księdza, czarne i nieskazitelne, przeniknęły kałużę zaschniętej krwi. Inspektor przełknęła ślinę i zamknęła oczy.
    
  -Dikanti.
    
  Otworzyłem je ponownie. Dante był obok. Fowler już skończył i grzecznie przygotowywał się do wyjścia.
    
  -Dokąd idziesz, ojcze?
    
  - Na zewnątrz. Nie chcę przeszkadzać.
    
  "To nieprawda, Ojcze. Jeśli połowa z tego, co o tobie mówią, jest prawdą, jesteś bardzo inteligentnym człowiekiem. Zostałeś wysłany, żeby pomagać, prawda? Cóż, biada nam."
    
  - Z wielką przyjemnością, dyspozytorze.
    
  Paola przełknęła ślinę i zaczęła mówić.
    
  "Najwyraźniej Pontiero wszedł do drzwi atrósa. Oczywiście zadzwonili dzwonkiem, a fałszywy mnich otworzył je normalnie. Porozmawiaj z Karoskim i zaatakuj go."
    
  - Ale ¿dónde?
    
  "To musiało być tutaj na dole. Inaczej będzie tam krew."
    
  - Dlaczego to zrobił? Może Pontiero coś wyczuł?
    
  "Wątpię" - powiedział Fowler. "Myślę, że Karoski słusznie dostrzegł okazję i z niej skorzystał. Jestem skłonny przypuszczać, że pokażę mu drogę do krypty, a Pontiero zejdzie sam, zostawiając drugiego mężczyznę".
    
  "To ma sens. Prawdopodobnie natychmiast wyrzeknę się brata Francesca. Nie przepraszam go za to, że wyglądam jak schorowany starzec..."
    
  -...ale dlatego, że był mnichem. Pontiero nie bał się mnichów, prawda? Biedny iluzjonista, narzeka Dante.
    
  - Proszę mi zrobić przysługę, panie inspektorze.
    
  Fowler przykuł jej uwagę oskarżycielskim gestem. Dante odwrócił wzrok.
    
  -Bardzo mi przykro. Kontynuuj, Dicanti.
    
  "Kiedy już tu dotarł, Karoski uderzył go tępym przedmiotem. Myślimy, że to był brązowy świecznik. Ekipa z UACV już go zabrała do prokuratury. Leżał obok zwłok. Po tym, jak ją zaatakował i zrobił jej to, strasznie cierpiał.
    
  Jego głos się załamał. Pozostała dwójka zignorowała moment słabości kryminalistyka. Musieli to ukryć i odzyskać ton, zanim znów się odezwali.
    
  -Ciemne miejsce, bardzo ciemne. Czy powtarzasz traumę z dzieciństwa? Czas, który spędziłem zamknięty w szafie?
    
  -Może. Czy znaleźli jakiś celowy dowód?
    
  - Wierzymy, że nie było żadnej innej wiadomości poza wiadomością z zewnątrz. "Vexilla regis prodeunt inferni."
    
  "Sztandar króla piekieł posuwa się naprzód" - przetłumaczył ponownie kapłan.
    
  - Qué Significa, Fowler? - zapytaj Dantego.
    
  - Powinieneś o tym wiedzieć.
    
  - Jeśli chce mnie zostawić w Ridízadnicy, to go nie dostanie, ojcze.
    
  Fowler uśmiechnął się smutno.
    
  "Nic nie może odwieść mnie od moich zamiarów". To cytat jego przodka, Dantego Alighieri.
    
  "On nie jest moim przodkiem. Moje nazwisko to nazwisko rodowe, a jego imię. Nie mamy z tym nic wspólnego".
    
  -Ach, discúlpeme. Jak wszyscy Włosi, twierdzą, że są potomkami Dantego lub Julio Césara...
    
  -Przynajmniej wiemy, skąd pochodzimy.
    
  Stali i patrzyli na siebie od kamienia milowego do kamienia milowego. Paola im przerwała.
    
  - Jeśli skończyłeś już komentarze na temat xenóPhobos, możemy kontynuować.
    
    Fowler carraspeó antes de continuar.
    
    "Jak wiemy, "inferni" to cytat z Boskiej Komedii. Opowiada o Dantem i Wergiliuszu, którzy trafili do piekła. To kilka fraz z chrześcijańskiej modlitwy, poświęconej wyłącznie diabłu, a nie Bogu. Wielu chciało dopatrzeć się w tym zdaniu herezji, ale w rzeczywistości Dante jedynie udawał, że straszy swoich czytelników.
    
  - Tego chcesz? Nastraszyć nas?
    
  "To ostrzega nas, że piekło jest blisko. Nie sądzę, żeby interpretacja Karoskiego prowadziła do piekła. Nie jest on zbyt kulturalnym człowiekiem, nawet jeśli lubi to okazywać. Jakieś wiadomości ode mnie?"
    
  "Nie w ciele" - odpowiedziała Paola. Wiedział, że spotykają się z właścicielami i był przestraszony. Dowiedział się o tym przeze mnie, bo uporczywie dzwoniłem do pana Vil de Pontiero.
    
  -Czy znaleźliśmy tego nikczemnego człowieka? - pyta Dante.
    
  "Zadzwonili do firmy z telefonu Nicka. System lokalizacji komórkowej pokazuje, że telefon jest wyłączony lub nie działa. Ostatni słupek, na którym zamontuję ogrodzenie, znajduje się nad hotelem Atlante, niecałe trzysta metrów stąd" - odpowiada Dikanti.
    
  "Dokładnie tu się zatrzymałem" - powiedział Fowler.
    
  - Wow, wyobrażałem go sobie jako księdza. Wiesz, jestem trochę skromny.
    
  Fowler nie uważał tego za pewnik.
    
  "Przyjacielu Dante, w moim wieku człowiek uczy się cieszyć życiem. Zwłaszcza, gdy płaci za nie Tíli Sam. Byłem już w wielu złych miejscach".
    
  - Rozumiem, ojcze. Jestem tego świadomy.
    
  -Czy możemy powiedzieć, co sugerujesz?
    
  "Nie mam na myśli niczego ani niczego. Jestem po prostu przekonany, że spałeś w gorszych miejscach z powodu swojej... służby."
    
  Dante był o wiele bardziej wrogi niż zwykle i to najwyraźniej ojciec Fowler był tego przyczyną. Specjalistka medycyny sądowej nie rozumiała motywu, ale zdawała sobie sprawę, że to coś, co oboje będą musieli rozwiązać sami, twarzą w twarz.
    
  -Dość. Wyjdźmy na zewnątrz i zaczerpnijmy świeżego powietrza.
    
  Oboje poszli za Dikantim z powrotem do kościoła. Lekarz poinformował pielęgniarki, że mogą teraz zabrać ciało Pontiero. Jeden z dowódców UACV podszedł do niej i opowiedział o niektórych znaleziskach, których dokonała. Paola skinęła głową. I zwrócił się do Fowlera.
    
  -Czy możemy się na chwilę skupić, Ojcze?
    
  - Oczywiście, doktorze.
    
  -¿Dante?
    
  -Faltaría más.
    
  "Dobrze, oto, co odkryliśmy: w gabinecie proboszcza jest profesjonalna garderoba, a na biurku prochy, które naszym zdaniem pasują do paszportu. Spaliliśmy je sporą ilością alkoholu, więc nic istotnego nie zostało. Pracownicy UACV zabrali prochy, zobaczymy, czy uda im się coś wyjaśnić. Jedyne odciski palców, jakie znaleźli w domu proboszcza, nie należą do Caroschiego, ponieważ będą musieli szukać jego dłużnika. Dante, masz dziś pracę do wykonania. Dowiedz się, kim był ojciec Francesco i jak długo tu przebywa. Poszukaj wśród stałych parafian kościoła."
    
  - Dobrze, dyspozytorze. Zajmę się teraz życiem seniorów.
    
  "Dédjez żartował. Karoski udawał, ale był zdenerwowany. Uciekł, żeby się ukryć i przez jakiś czas nic o nim nie będziemy wiedzieć. Jeśli uda nam się ustalić, gdzie był w ciągu ostatnich kilku godzin, może uda nam się ustalić, gdzie był".
    
  Paola potajemnie skrzyżowała palce w kieszeni kurtki, próbując uwierzyć w to, co mówił. Demony walczyły zębami i pazurami, udając jednocześnie, że taka możliwość to coś więcej niż tylko odległa nadzieja.
    
  Dante wrócił dwie godziny później. Towarzyszyła im señora w średnim wieku, która opowiedziała Dikantiemu swoją historię. Kiedy zmarł poprzedni papież, pojawił się brat Darío, brat Francesco. To było około trzy lata temu. Od tamtej pory modlę się, pomagając w porządkowaniu kościoła i proboszcza. Seguín la señora el Fray Toma był przykładem pokory i wiary chrześcijańskiej. Stanowczo przewodził parafii i nikt nie miał mu nic do zarzucenia.
    
  Ogólnie rzecz biorąc, było to raczej nieprzyjemne stwierdzenie, ale przynajmniej należy pamiętać, że to oczywisty fakt. Brat Basano zmarł w listopadzie 2001 roku, co przynajmniej pozwoliło Karoskiej wstąpić do país.
    
  "Dante, zrób mi przysługę. Dowiedz się, co wiedzą karmelici Francesco Tomy - Pidio Dicanti".
    
  - Dobrze, że zadzwonią. Ale podejrzewam, że będzie ich bardzo mało.
    
  Dante wyszedł przez drzwi frontowe i udał się do swojego biura w areszcie watykańskim. Fowler pożegnał się z inspektorem.
    
  -Pójdę do hotelu, przebiorę się i zobaczę ją później.
    
  -Być w kostnicy.
    
  - Nie ma powodu, żeby to robić, dyspozytorze.
    
  - Tak, mam.
    
  Zapadła cisza, którą przerwała pieśń religijna, którą zaczął śpiewać pielgrzym, a do której przyłączyło się kilkaset osób. Słońce zniknęło za wzgórzami, a Rzym pogrążył się w ciemnościach, choć na ulicach panował ruch.
    
  - Bez wątpienia, jedno z tych pytań było ostatnią rzeczą, jaką usłyszał młodszy inspektor.
    
  Paola Siguió milczy. Fowler zbyt wiele razy widziała proces, przez który przechodziła ta kobieta-specjalistka medycyny sądowej, proces po śmierci kolegi poñero. Najpierw euforia i pragnienie zemsty. Stopniowo popadała w wyczerpanie i smutek, gdy uświadamiała sobie, co się stało, a szok odciskał swoje piętno na jej ciele. A w końcu pogrążała się w otępieniu, mieszance gniewu, winy i urazy, które miało się skończyć dopiero, gdy Karoski trafi za kratki albo umrze. A może nawet wtedy nie.
    
  Kapłan chciał położyć dłoń na ramieniu Dikantiego, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Choć inspektor go nie widział, bo był odwrócony plecami, coś musiało mu podpowiedzieć.
    
  "Uważaj bardzo, Ojcze. Teraz on wie, że tu jesteś, a to może wszystko zmienić. Poza tym nie jesteśmy do końca pewni, jak wygląda. Udowodnił, że jest świetny w kamuflażu".
    
  -Tak wiele się zmieni w ciągu pięciu lat?
    
  "Ojcze, widziałem zdjęcie Karoski, które mi pokazałeś, i widziałem brata Francesco. Nie miej z tym absolutnie nic wspólnego".
    
  - W kościele było bardzo ciemno, a ty nie zwracałaś większej uwagi na starego karmelitę.
    
  "Ojcze, wybacz mi i kochaj mnie. Jestem dobrym ekspertem w dziedzinie fizjonomii. Może i nosił peruki i brodę zakrywającą połowę twarzy, ale wyglądał jak starszy mężczyzna. Jest świetny w ukrywaniu się, a teraz może stać się kimś innym.
    
  "No cóż, spojrzałem jej w oczy, Doktorze. Jeśli stanie mi na drodze, będę wiedział, że to prawda. I nie jestem wart jego sztuczek".
    
  "To nie jest tylko podstęp, Ojcze. Teraz ma też nabój 9 mm i trzydzieści naboi. Pistolet Pontiero i zapasowy magazynek zniknęły".
    
    
    
  Morgue Municipal
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 1:32
    
    
    
  Gestem nakazał Treo przeprowadzenie sekcji zwłok. Początkowy przypływ adrenaliny opadł, a ja czułem się coraz bardziej przygnębiony. Byłem świadkiem, jak koroner skalpelem rozcinał ciało kolegi - to było prawie poza jego możliwościami, ale dałem radę. Koroner ustalił, że Pontiero został uderzony czterdzieści trzy razy tępym przedmiotem, prawdopodobnie zakrwawionym świecznikiem znalezionym na miejscu zbrodni. Przyczynę ran ciętych na jego ciele, w tym podciętego gardła, odłożono do czasu, aż technicy laboratoryjni pobiorą odciski nacięć.
    
  Paola słuchała tej opinii przez zmysłową mgłę, która w żaden sposób nie umniejszała jej cierpienia. Stał i obserwował wszystko - wszystko - godzinami, dobrowolnie zadając sobie tę nieludzką karę. Dante pozwolił sobie wejść do prosektorium, zadał kilka pytań i natychmiast wyszedł. Chłopiec również był obecny, ale to był tylko dowód. Wkrótce wyszedł, oszołomiony i oniemiały, wspominając, że rozmawiał z L. zaledwie kilka godzin wcześniej.
    
  Kiedy koroner skończył, zostawił system CAD na metalowym stole. Miał właśnie zakryć twarz dłońmi, gdy Paola powiedziała:
    
  -NIE.
    
  Koroner zrozumiał i odszedł, nie mówiąc ani słowa.
    
  Ciało zostało umyte, ale unosił się z niego słaby zapach krwi. W bezpośrednim, białym, zimnym świetle, mały podinspektor wyglądał na co najmniej 250 stopni. Ciosy pokrywały jego ciało niczym ślady bólu, a ogromne rany, niczym obsceniczne usta, wydzielały miedziany zapach krwi.
    
  Paola znalazła kopertę z zawartością kieszeni Pontiero. Różańce, klucze, portfel. Miskę hrabiego, zapalniczkę, na wpół pustą paczkę tytoniu. Widząc ten ostatni przedmiot, zdając sobie sprawę, że nikt nie będzie palił tych papierosów, poczuła się bardzo smutna i samotna. Zaczął naprawdę rozumieć, że jego towarzysz, jego przyjaciel, nie żyje. W geście zaprzeczenia chwytam jedną z papierośnic. Zapalniczka rozgrzewa ciężką ciszę prosektorium żywym płomieniem.
    
  Paola opuściła szpital natychmiast po śmierci ojca. Stłumiłem odruch kaszlu i jednym haustem opróżniłem mahondę. Wyrzuciłem dym prosto w miejsce dla niepalących, tak jak lubił robić Pontiero.
    
  I zacznij się żegnać z él.
    
    
  Cholera, Pontiero. Cholera. Kurwa, kurwa, kurwa. Jak mogłeś być taki niezdarny? To wszystko twoja wina. Nie jestem wystarczająco szybki. Nawet nie pozwoliliśmy twojej żonie zobaczyć twojego cadávidet. Dał ci zielone światło, cholera, gdyby ci dał zielone światło. Nie oparłaby się, nie oparłaby się, widząc cię w takim stanie. Boże, Enza. Myślisz, że to w porządku, że jestem ostatnią osobą na tym świecie, która widzi cię nago? Przysięgam ci, że nie takiej intymności chcę z tobą mieć. Nie, ze wszystkich gliniarzy na świecie byłeś najgorszym kandydatem do więzienia i zasłużyłeś na to. Wszystko przez ciebie. Niezdarny, niezdarny, niezdarny, czy oni w ogóle mogli cię zauważyć? Jak do cholery wpakowałeś się w to gówno? Nie mogę w to uwierzyć. Zawsze uciekałeś przed policją z Pulmy, tak jak mój pieprzony ojciec. Boże, nie wyobrażasz sobie, co sobie wyobrażałem za każdym razem, gdy paliłeś to zioło. Wrócę i zobaczę tatę w szpitalnym łóżku, wymiotującego płucami w wannie. A wieczorami studiuję wszystko. Dla pieniędzy, dla oddziału. Wieczorami wypełniam głowę pytaniami opartymi na kaszlu. Zawsze wierzyłem, że on też podejdzie do stóp twojego łóżka, weźmie cię za rękę, gdy będziesz odchodził na drugi blok między Avemar a naszymi rodzicami, i będzie patrzył, jak pielęgniarki ruchają go w dupę. To, to miało być, a nie to. Pat, mógłbyś do mnie zadzwonić? Cholera, jeśli pomyślę, że widzę, jak się do mnie uśmiechasz, to będzie jak przeprosiny. A może myślisz, że to moja wina? Twoja żona i twoi rodzice teraz o tym nie myślą, ale już o tym myślą. Kiedy ktoś im opowie całą historię. Ale nie, Pontiero, to nie moja wina. To twoja i tylko twoja wina, cholera, ty, ja i ty, głupcze. Po jaką cholerę wpakowałeś się w ten bałagan? Ach, niech przeklęte będzie twoje wieczne zaufanie do każdego, kto nosi sutannę. Kozioł Karoski, somo us la jago. Cóż, dostałem to od ciebie, a ty za to zapłaciłeś. Ta broda, ten nos. Założył okulary tylko po to, żeby nas wydymać, żeby nas ośmieszać. Bardzo świński. Spojrzał mi prosto w twarz, ale nie mogłem zobaczyć jego oczu przez te dwa szklane niedopałki, które trzymał mi przy twarzy. Ta broda, ten nos. Chcesz uwierzyć, że nie wiem, czy bym go rozpoznał, gdybym go znowu zobaczył? Już wiem, co myślisz. Niech obejrzy zdjęcia z miejsca zbrodni w Robaira, na wypadek, gdyby się na nich pojawiła, nawet w tle. I zrobię to, na litość boską. Zrobię to. Ale przestań udawać. I nie uśmiechaj się, dupku, nie uśmiechaj się. To na litość boską. Dopóki nie umrzesz, chcesz zrzucić winę na mnie. Nie ufam nikomu, nie obchodzi mnie to. Uważaj, umieram. Kto wie, jaki sens ma tyle innych rad, jeśli później się ich nie stosuje? O Boże, Pontiero. Jak często mnie opuszczasz. Twoja ciągła niezręczność zostawia mnie samą przed tym potworem. Cholera, jeśli idziemy za księdzem, sutanny automatycznie stają się podejrzliwe, Pontiero. Nie podchodź do mnie z tym. Nie wymawiaj się, że ojciec Francesco wygląda jak bezradny, kulawy starzec. Cholera, co on ci dał za twoje włosy? Cholera, cholera. Jak ja cię nienawidzę, Pontiero. Wiesz, co powiedziała twoja żona, kiedy dowiedziała się, że nie żyjesz? Powiedział: "Ona nie może umrzeć. On kocha jazz". Nie powiedział: "Ma dwóch synów" ani "To mój mąż i go kocham". Nie, powiedział, że lubisz jazz. Jak Duke Ellington albo Diana Krall to cholerna kamizelka kuloodporna. Cholera, ona cię czuje, czuje jak żyjesz, czuje twój chrapliwy głos i miauczenie, które słyszysz. Pachniesz jak cygara, które palisz. Tym, co paliłeś. Jak ja cię nienawidzę. O cholera... Ile jest dla ciebie teraz warte wszystko, o co się modliłeś? Ci, którym ufałeś, odwrócili się od ciebie. Tak, pamiętam ten dzień, kiedy jedliśmy pastrami na Piazza Colonna. Powiedziałeś mi, że księża to nie tylko ludzie z obowiązkami, to nie są ludzie. Że Kościół tego nie rozumie. I przysięgam ci, że powiem to w twarz księdzu, który patrzy na balkon Świętego Piotra, przysięgam ci. Piszę to na banerze tak dużym, że widzę go nawet jeśli jestem ślepy. Pontiero, ty pieprzony idioto. To nie była nasza walka. O mój Boże, boję się, tak bardzo się boję. Nie chcę skończyć jak ty. Ten stół wygląda tak pięknie. Co jeśli Karoski pójdzie za mną do domu? Pontiero, idioto, to nie nasza walka. To walka księży i ich Kościoła. I nie mów mi, że to też moja matka. Już nie wierzę w Boga. A wręcz przeciwnie, wierzę. Ale nie sądzę, żeby byli zbyt dobrymi ludźmi. Moja miłość do ciebie... Zostawię cię u stóp zmarłego, który powinien był żyć trzydzieści lat wcześniej. Odszedł, proszę cię o jakiś tani dezodorant, Pontiero. A teraz pozostał zapach zmarłych, wszystkich zmarłych, których widzieliśmy w ostatnich dniach. Ciała, które prędzej czy później gniją, bo Bóg nie uczynił dobrze niektórym ze swoich stworzeń. A twój super jest najbardziej śmierdzący ze wszystkich. Nie patrz tak na mnie. Nie mów mi, że Bóg we mnie wierzy. Dobry Bóg nie pozwala, by rzeczy się działy, nie pozwala, by ktoś z jego stał się wilkiem wśród owiec. Jesteś taki jak ja, jak ojciec Fowler. Zostawili tamtą matkę z całym tym gównem, przez które ją przeciągnęli, a teraz szuka silniejszych emocji niż zgwałcenie dziecka. A ty? Jaki Bóg pozwala takim błogim draniom jak ty wepchnąć go do pieprzonej lodówki, gdy jego firma gniła i wsadzać całą rękę w jego rany? Cholera, to nie była moja walka wcześniej, zależało mi tylko na tym, żeby trochę wycelować w Chłopaka, w końcu złapać jednego z tych degeneratów. Ale najwyraźniej nie jestem stąd. Nie, proszę. Nic nie mów. Przestań mnie bronić! Nie jestem kobietą i nie jestem! Boże, byłam taka nachalna. Co złego w przyznaniu się do tego? Nie myślałam jasno. Cała ta sprawa ewidentnie wzięła górę, ale już koniec. Koniec. Cholera, to nie była moja walka, ale teraz wiem, że była. Teraz to sprawa osobista, Pontiero. Teraz nie obchodzi mnie presja ze strony Watykanu, Syryjczyków, Bojarów ani tej dziwki, która wystawiła ich wszystkich na ryzyko. Teraz zrobię wszystko i nie obchodzi mnie, czy po drodze rozwalą mi głowy. Dopadnę go, Pontiero. Dla ciebie i dla siebie. Dla twojej kobiety, która czeka na zewnątrz, i dla twoich dwóch bachorów. Ale głównie przez ciebie, bo jesteś zamarznięty, a twoja twarz nie jest już twoją twarzą. Boże, co cię, do cholery, zostawiło? Jaki drań cię zostawił i czuję się samotny. Nienawidzę cię, Pontiero. Tak bardzo za tobą tęsknię.
    
    
  Paola wyszła na korytarz. Fowler czekał na nią, wpatrując się w ścianę i siedząc na drewnianej ławce. Wstał, gdy ją zobaczył.
    
  - Doktorze, ja...
    
  - Wszystko w porządku, ojcze.
    
  -To nie jest w porządku. Wiem, przez co przechodzisz. Nie jest w porządku.
    
  "Oczywiście, że nie jest dobrze. Cholera, Fowler, nie wpadnę znowu w jego ramiona, wijąc się z bólu. To się zdarza tylko w skórze".
    
  Kiedy pojawiłem się z nimi oboma, on już wychodził.
    
  -Dikanti, musimy porozmawiać. Bardzo się o ciebie martwię.
    
  -Czy też? Co nowego? Przepraszam, ale nie mam czasu na pogawędkę.
    
  Doktor Boy stanął mu na drodze. Jej głowa sięgała jego klatki piersiowej, na wysokości klatki piersiowej.
    
  "On nie rozumie, Dikanti. Odsunę ją od tej sprawy. Stawka jest teraz zbyt wysoka".
    
  Paola Alzó la Vista. Będzie stał i patrzył na nią, mówiąc powoli, bardzo powoli, lodowatym głosem, tonem.
    
  "Bądź zdrowy, Carlo, bo powiem to tylko raz. Złapię tego, kto zrobił to Pontiero. Ani ty, ani nikt inny nie ma nic do powiedzenia w tej sprawie. Czy dobrze zrozumiałem?"
    
  - Wygląda na to, że on nie do końca rozumie, kto tu rządzi, Dikanti.
    
  -Może. Ale jest dla mnie jasne, że muszę to zrobić. Proszę się odsunąć.
    
  Chłopiec otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zamiast tego odwrócił się. Paola pokierowała jego wściekłymi krokami w stronę wyjścia.
    
  Fowler sonreía.
    
  -Co cię tak śmieszy, ojcze?
    
  -Oczywiście, że ty. Nie obrażaj mnie. Nie myślisz chyba o odsunięciu jej od sprawy w najbliższym czasie, prawda?
    
  Dyrektor UACV udał szacunek.
    
  "Paola jest bardzo silną i niezależną kobietą, ale musi się skupić. Cały ten gniew, który teraz czujesz, można ukierunkować i skierować na właściwe tory".
    
  -Reżyserze... Słyszę słowa, ale nie słyszę prawdy.
    
  "Dobrze. Przyznaję. Boję się o nią. Musiał wiedzieć, że ma w sobie siłę, by kontynuować. Każda inna odpowiedź niż ta, której mi udzielił, zmusiłaby mnie do usunięcia go z drogi. Nie mamy do czynienia z nikim normalnym".
    
  - A teraz bądź szczery.
    
  Fowler zobaczyła, że za policjantem i administratorem mieszkał mężczyzna. Zobaczyła go takiego, jakim był tego ranka - w podartych ubraniach i z rozdartą duszą po śmierci jednego z podwładnych. Chłopiec mógł spędzać dużo czasu na autopromocji, ale prawie zawsze wspierał Paolę. Czuł do niej silny pociąg; to było oczywiste.
    
  - Ojcze Fowler, muszę cię prosić o przysługę.
    
  -Nie bardzo.
    
  "Więc on mówi?" Chłopiec był zaskoczony.
    
  "Nie powinien mnie o to pytać. Zajmę się tym, ku jej wielkiemu rozczarowaniu. Na dobre i na złe, zostało nas tylko trzech. Fabio Dante, Dikanti i ja. Będziemy musieli poradzić sobie z Komuną".
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 08:15.
    
    
    
  "Nie możesz ufać Fowlerowi, Dikanti. To morderca".
    
  Paola uniosła ponury wzrok na akta Caroschiego. Spał zaledwie kilka godzin i wrócił do biurka, gdy świtało. To było niezwykłe: Paola należała do osób, które lubią długie śniadanie, leniwy dojazd do pracy, a potem mozolną wędrówkę w noc. Pontiero upierał się, że w ten sposób przegapi rzymski wschód słońca. Inspektor nie doceniał tej matki, bo celebrowała przyjaciółkę w zupełnie inny sposób, ale z jej biura świt był szczególnie piękny. Światło leniwie skradało się po wzgórzach Rzymu, a promienie zatrzymywały się na każdym budynku, na każdym parapecie, witając sztukę i piękno Wiecznego Miasta. Kształty i kolory ciał ujawniały się tak delikatnie, jakby ktoś zapukał do drzwi i poprosił o pozwolenie. Ale tym, który wszedł bez pukania i z niespodziewanym oskarżeniem, był Fabio Dante. Nadinspektor przybył pół godziny wcześniej niż planowano. Trzymał w ręku kopertę i węże w pysku.
    
  - Dante, piłeś coś?
    
  - Nic z tych rzeczy. Mówię mu, że jest zabójcą. Pamiętasz, jak ci mówiłem, żebyś mu nie ufał? Jego imię wywołało falę w mojej głowie. Wiesz, wspomnienie głęboko w mojej duszy. Bo zrobiłem mały research na temat jego rzekomych powiązań wojskowych.
    
  Paola sorbió cafeé za każdym razem, gdy yaáe frío. Byłem zaintrygowany.
    
  -Czy on nie jest wojskowym?
    
  -Oczywiście, że tak. Kaplica wojskowa. Ale to nie rozkaz od Sił Powietrznych. On jest z CIA.
    
  -¿CIA? Żartujesz.
    
  -Nie, Dikanti. Fowler nie żartuje. Posłuchaj: urodziłem się w 1951 roku w zamożnej rodzinie. Mój ojciec pracuje w przemyśle farmaceutycznym, czy coś w tym stylu. Studiowałem psychologię w Princeton. Ukończyłem studia z wyróżnieniem i średnią ocen 25.
    
  - Magna cum laude. Moje kwalifikacje są ximaón. Więc mnie okłamałeś. Powiedział, że nie jest szczególnie błyskotliwym uczniem.
    
  "Skłamał ją w tej i wielu innych sprawach. Nie odebrał dyplomu ukończenia szkoły średniej. Podobno pokłócił się z ojcem i zaciągnął się do wojska w 1971 roku. Zgłosił się na ochotnika w szczytowym momencie wojny w Wietnamie. Szkolił się pięć miesięcy w Wirginii i dziesięć miesięcy w Wietnamie jako porucznik.
    
  - Czy nie był trochę za młody jak na porucznika?
    
  -Czy to żart? Absolwent college'u, który pracował jako wolontariusz? Jestem pewien, że pomyśli o awansie na generała. Nie wiadomo, co stało mu się w głowę w tamtych czasach, ale ja nie wróciłem do Stanów Zjednoczonych po wojnie. Studiował w seminarium duchownym w Niemczech Zachodnich i przyjął święcenia kapłańskie w 1977 roku. Ślady po nim pozostały w wielu miejscach: w Kambodży, Afganistanie, Rumunii. Wiemy, że odwiedzał Chiny i musiał szybko wyjechać.
    
  - Nic z tego nie usprawiedliwia faktu, że jest agentem CIA.
    
  "Dicanti, wszystko jest tutaj". Mówiąc, pokazał Paoli zdjęcia, z których największe były czarno-białe. Widzisz na nich dziwnie młodzieńczego Fowlera, który stopniowo tracił włosy, w miarę jak moje geny zbliżały się do teraźniejszości. Widział Fowlera na stosie glinianych worków w dżungli, otoczonego żołnierzami. Nosił naszywki porucznika. Widziała go w izbie chorych obok uśmiechniętego żołnierza. Widział go w dniu święceń kapłańskich, po tym, jak przyjął tę samą komunię w Rzymie od tego samego Simo Pawła VI. Widziała go na dużym placu z samolotami w tle, już przebranego za żołnierza, otoczonego żołnierzami...
    
  -Od kiedy to jest?
    
  Dante zapoznał się ze swoimi notatkami.
    
    - Jest rok 1977. Tras su ordenación Fowler volvió a Alemania, a la Base Aérea de Spangdahlem. Jak kaplica wojskowa .
    
  - Wtedy jego historia się zgadza.
    
  -Prawie... ale nie do końca. W aktach John Abernathy Fowler, syn Marcusa i Daphne Fowler, porucznika Sił Powietrznych USA, otrzymuje awans i wynagrodzenie po pomyślnym ukończeniu szkolenia w "specjalizacjach polowych i kontrwywiadowczych". W Niemczech Zachodnich. W szczytowym okresie wojny, Fria.
    
  Paola wykonała niejednoznaczny gest. Nie widział go jeszcze wyraźnie.
    
  -Czekaj, Dikanti, to nie koniec. Jak ci już mówiłem, byłem w wielu miejscach. W 1983 roku zniknął na kilka miesięcy. Ostatnią osobą, która cokolwiek o nim wie, jest ksiądz z Wirginii.
    
  No cóż, Paola zaczyna się poddawać. Żołnierz zaginiony w akcji od miesięcy w Wirginii wysyła go w jedno miejsce: siedzibę CIA w Langley.
    
  -Kontynuuj, Dante.
    
  W 1984 roku Fowler na krótko pojawia się ponownie w Bostonie. Jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym w lipcu. Udaje się do kancelarii notarialnej i prosi go o podział wszystkich pieniędzy i majątku między ubogich. Podpisuje niezbędne dokumenty i odchodzi. Według notariusza, łączna wartość majątku jego rodziców i firmy wynosi osiemdziesiąt i pół miliona dolarów.
    
  Dikanti wydał z siebie nieartykułowany, sfrustrowany gwizd, wyrażający czyste zdumienie.
    
  -To dużo pieniędzy. Dostałem je w 1984 roku.
    
  -No cóż, on naprawdę jest nieprzytomny. Szkoda, że nie poznałam go wcześniej, co, Dikanti?
    
  -¿Qué insinúa, Dante?
    
  "Nic, nic. No cóż, żeby jeszcze dopełnić tego szaleństwa, Fowler wyjeżdża do Francji i, ze wszystkich krajów, do Hondurasu. Zostaje mianowany dowódcą kaplicy w bazie wojskowej El Avocado, już w stopniu majora. I oto staje się zabójcą.
    
  Kolejny zestaw zdjęć pozostawia Paolę zamrożoną. Rzędy zwłok leżą w zakurzonych zbiorowych grobach. Robotnicy z łopatami i maskami, które ledwo skrywają grozę na ich twarzach. Ciała, wykopane, gnijące na słońcu. Mężczyźni, kobiety i dzieci.
    
  -Boże, Iío, co to jest?
    
  -A co z twoją wiedzą historyczną? Współczuję ci. Musiałem to sprawdzić w internecie i tak dalej. Podobno w Nikaragui wybuchła rewolucja sandinistowska. Kontrrewolucja, zwana kontrrewolucją nikaraguańską, miała na celu przywrócenie władzy prawicowemu rządowi. Rząd Ronalda Reagana wspiera partyzantów, których w wielu przypadkach lepiej byłoby określić mianem terrorystów, bandytów i bandytów. I dlaczego nie potrafisz zgadnąć, kto był ambasadorem Hondurasu w tym krótkim okresie?
    
  Paola zaczęła szybko wiązać koniec z końcem.
    
  -John Negroponte.
    
  "Nagroda dla czarnowłosej piękności! Założycielka bazy lotniczej Avocado, na tej samej granicy z Nikaraguą, bazy szkoleniowej dla tysięcy partyzantów Contras. Był to ośrodek zatrzymań i tortur, bardziej przypominający obóz koncentracyjny niż bazę wojskową w kraju demokratycznym". 225;tico. Te bardzo piękne i bogate zdjęcia, które ci pokazałem, zostały zrobione dziesięć lat temu. W tych dołach mieszkało 185 mężczyzn, kobiet i dzieci. Uważa się, że w górach pochowano po prostu nieokreśloną liczbę ciał, być może nawet 300.
    
  "Boże, jakie to wszystko straszne". Groza związana z oglądaniem tych zdjęć nie powstrzymała jednak Paoli przed próbą dania Fowlerowi szansy. Ale to też niczego nie dowodzi.
    
  - Byłem cały... To była kaplica obozu tortur, na Boga! Do kogo myślisz, że będziesz przemawiał do skazanych, zanim umrą? Nie wiesz?
    
  Dikanti spojrzał na niego w milczeniu.
    
  - Dobrze, chcesz ode mnie czegoś? Materiałów jest mnóstwo. Dossier Uffizi. W 1993 roku został wezwany do Rzymu, aby zeznawać w sprawie zabójstwa 32 zakonnic siedem lat wcześniej. Zakonnice uciekły z Nikaragui i trafiły do El Avocado. Zostały zgwałcone, zabrane helikopterem, a na koniec otrzymały plaf, placek zakonnicy. A tak przy okazji, ogłaszam również zaginięcie 12 misjonarzy katolickich. Podstawą oskarżenia było to, że wiedział o wszystkim, co się wydarzyło i że nie potępił tych rażących przypadków łamania praw człowieka. W praktyce jestem tak samo winny, jakbym to ja pilotował helikopter.
    
  -A co nakazuje Święty Post?
    
  "Cóż, nie mieliśmy wystarczających dowodów, żeby go skazać. Walczy o swoje włosy. To, jakby, zhańbiło obie strony. Chyba z własnej woli odszedłem z CIA. On się na chwilę zawahał, a Ahab trafił do szpitala św. Mateusza".
    
  Paola przez dłuższy czas przyglądała się fotografiom.
    
  - Dante, zadam ci bardzo, bardzo poważne pytanie. Czy jako obywatel Watykanu twierdzisz, że Święte Oficjum jest zaniedbaną instytucją?
    
  - Nie, inspektorze.
    
  -Czy ośmielę się powiedzieć, że ona nie wychodzi za mąż za nikogo?
    
  A teraz idź gdzie chcesz, Paola.
    
  - Zatem, Panie Superintendencie, surowa instytucja Państwa Watykańskiego nie znalazła żadnych dowodów winy Fowlera, a pan wpadł do mojego biura, oświadczając, że jest mordercą i prosząc mnie, abym nie uznawał go winnym.
    
  Wspomniany mężczyzna wstał, wpadł we wściekłość i pochylił się nad stołem Dikanti.
    
  "Cheme, mój drogi... nie myśl, że nie wiem, jak patrzysz na tego pseudo-kapłana. Jakimś niefortunnym zrządzeniem losu mamy ścigać tego pieprzonego potwora na jego rozkaz, a ja nie chcę, żeby myślał o spódnicach. Stracił już swojego kolegę z drużyny i nie chcę, żeby ten Amerykanin mnie pilnował, kiedy natkniemy się na Karoskiego. Chcę, żebyś wiedział, jak na to zareagować. Wydaje się bardzo oddany ojcu... jest też po stronie swojego rodaka".
    
  Paola wstała i spokojnie dwukrotnie przesunęła twarz w geście "Miejsce plus". To były dwa mistrzowskie policzki, takie, które dobrze sprawdzają się w podwójnej ocenie. Dante był tak zaskoczony i upokorzony, że nawet nie wiedział, jak zareagować. Pozostawał w miejscu, z otwartymi ustami i rumieńcami na policzkach.
    
  -A teraz pozwól, że cię przedstawię, Superintendencie Dante. Jeśli utknęliśmy w tym "cholernym śledztwie" w sprawie trzech osób, to dlatego, że ich Kościół nie chce, żeby wyszło na jaw, że potwór, który gwałcił dzieci i był kastrowany w jednym z ich slumsów, zabija kardynałów, których zamordował. Niektórzy z nich muszą wybrać swojego mandamusa. To i nic innego jest przyczyną śmierci Pontiero. Przypominam mu, że to ty przyszedłeś prosić nas o pomoc. Najwyraźniej jego organizacja jest doskonała, jeśli chodzi o zbieranie informacji o działalności księdza w dżungli Trzeciego Świata, ale nie radzi sobie tak dobrze z kontrolowaniem przestępcy seksualnego, który w ciągu dziesięciu lat dziesiątki razy dopuścił się nawrotu, na oczach przełożonych i w demokratycznym duchu. Więc niech się stąd wynosi, zanim zacznie myśleć, że jego problemem jest zazdrość o Fowlera. I nie wracaj, dopóki nie będziesz gotowy do pracy zespołowej. Zrozumiano?
    
  Dante odzyskał spokój na tyle, by wziąć głęboki oddech i się odwrócić. Właśnie wtedy Fowler wszedł do biura, a nadzorca wyraził rozczarowanie, że rzuciłem mu w twarz zdjęciami, które trzymał w ręku. Dante czmychnął, nie pamiętając nawet, żeby trzasnąć drzwiami, tak był wściekły.
    
  Inspektor poczuła ogromną ulgę z dwóch powodów: po pierwsze, że miała szansę zrobić to, co, jak można się domyślić, planowała zrobić już kilka razy. Po drugie, że mogłem to zrobić w ukryciu. Gdyby taka sytuacja przydarzyła się komukolwiek obecnemu lub z zewnątrz, Dante nie zapomniałby o Jemie i jego odwetowych policzkach. Nikt nie zapomina takich rzeczy jak... Są sposoby, by przeanalizować sytuację i trochę się uspokoić. Miró de reojo a Fowler. Stoję nieruchomo przy drzwiach, wpatrując się w zdjęcia, które teraz pokrywają podłogę biura.
    
  Paola usiadła, wzięła łyk kawy i nie podnosząc głowy znad akt Karoskiego, powiedziała:
    
  "Myślę, że masz mi coś do powiedzenia, Ojcze Święty."
    
    
    
    Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Kwiecień 1997
    
    
    
  TRANSKRYPCJA WYWIADU NR 11 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. FOWLEREM
    
    
    DR FOWLER: Buenas tardes, padre Karoski.
    
    #3643: No dalej, no dalej.
    
  DOKTOR FOWLER
    
  #3643: Jego zachowanie było obraźliwe i poprosiłem go, żeby wyszedł.
    
  DR FOWLER: Co konkretnie uważasz w nim za obraźliwe?
    
  #3643: Ojciec Conroy podważa niezmienne prawdy naszej wiary.
    
    DR FOWLER: Póngame un ejemplo.
    
    #3643: Twierdzi, że diabeł to przereklamowana koncepcja! Uważa, że to bardzo interesujące, jak ten koncept wbija mu trójząb w pośladki.
    
  DOKTOR FOWLER: Myślisz, że jesteś tam, żeby to zobaczyć?
    
  #3643: To był sposób mówienia.
    
  DOKTOR FOWLER: Wierzysz w piekło, prawda?
    
  #3643: Z całych sił.
    
  D.R. FOWLER: ¿Cree merecérselo?
    
  #3643: Jestem żołnierzem Chrystusa.
    
  DOKTOR FOWLER
    
  #3643: Od kiedy?
    
  DOKTOR FOWLER
    
  #3643: Jeśli jest dobrym żołnierzem, to tak.
    
  DOKTOR FOWLER: Ojcze, muszę ci zostawić książkę, która, jak sądzę, będzie dla ciebie bardzo przydatna. Napisałem ją do świętego Augustyna. To książka o pokorze i wewnętrznej walce.
    
  #3643: Chętnie to przeczytam.
    
  DOKTOR FOWLER: Czy wierzy pan, że po śmierci trafi pan do nieba?
    
    #3643: Ja Jasne .
    
    LEKARZ
    
  #3643 :...
    
  DR FOWLER: Załóżmy, że stoisz u bram nieba. Bóg waży twoje dobre i złe uczynki, a wierni równoważą się na wadze. Sugeruje więc, żebyś zadzwonił do kogoś, kto rozwieje twoje wątpliwości. Co o tym myślisz?
    
  #3643: Ja Nie Jasne .
    
  DR FOWLER: Permítame que le sugiera unos nombres: Leopold, Jamie, Lewis, Arthur...
    
    #3643: Te nazwy nic mi nie mówią.
    
    D.R. FOWLER:...Harry, Michael, Johnnie, Grant...
    
  #3643: С á fill .
    
  D.R. FOWLER:...Paul, Sammy, Patrick...
    
  #3643: Ja Mówię do niego zamknąć się !
    
  D.R. FOWLER:...Jonathan, Aaron, Samuel...
    
    #3643: DOŚĆ!!!
    
    
  (W tle słychać krótki, niewyraźny odgłos walki)
    
    
  DOKTOR FOWLER: To, co ściskam między palcami, kciukiem i palcem wskazującym, to twoja laska, Ojcze Karoski. Nie muszę chyba dodawać, że bycie aún má jest bolesne, jeśli się pan nie uspokoi. Proszę wykonać ten gest lewą ręką, jeśli mnie pan rozumie. Dobrze. A teraz powiedz mi, czy jest pan spokojny. Możemy poczekać, ile będzie trzeba. Już? Dobrze. Proszę, wody.
    
  #3643: Dziękuję.
    
  DR FOWLER: Proszę, por favour.
    
  #3643: Już czuję się lepiej. Nie wiem, co się ze mną stało.
    
  DOKTOR FOWLER Tak jak oboje wiemy, że dzieci z listy, którą dałem, nie powinny przemawiać na jego korzyść, gdy stanie przed Wszechmogącym Ojcem.
    
  #3643 :...
    
  DOKTOR FOWLER: Nic nie powiesz?
    
  #3643: Nic nie wiesz o piekle.
    
  DR FOWLER: Naprawdę? Myli się pan: widziałem to na własne oczy. Teraz wyłączę dyktafon i powiem panu coś, co z pewnością pana zainteresuje.
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 08:32.
    
    
    
  Fowler odwrócił wzrok od rozrzuconych po podłodze zdjęć. Nie podniósł ich, lecz po prostu z gracją je przestąpił. Paola zastanawiała się, czy to, co miał na myśli, samo w sobie stanowiło prostą odpowiedź na oskarżenia Dantego. Przez lata Paola często cierpiała z powodu wrażenia, że stoi przed człowiekiem równie nieprzeniknionym, co wykształconym, równie elokwentnym, co inteligentnym. Sam Fowler był istotą pełną sprzeczności, nieczytelnym hieroglifem. Ale tym razem temu uczuciu towarzyszył cichy jęk Lery, drżący na jej ustach.
    
  Ksiądz siedział naprzeciwko Paoli, odkładając na bok swoją podniszczoną czarną teczkę. W lewej ręce trzymał papierową torbę z trzema dzbankami do kawy. Podałem jeden Dikanti.
    
  -Cappuccino?
    
  "Nienawidzę cappuccino. Przypomina mi mit o moim psie" - powiedziała Paola. "Ale i tak je wezmę".
    
  Fowler milczał przez kilka minut. W końcu Paola pozwoliła sobie na udawanie, że czyta akta Karoskiego i postanowiła skonfrontować się z księdzem. Pamiętaj o tym.
    
  - No i co? Czy to nie...?
    
  A on stoi tam suchy. Nie patrzyłem na jego twarz, odkąd Fowler wszedł do jego gabinetu. Ale jednocześnie czułem się tysiące metrów dalej. Jego dłonie niepewnie, niepewnie uniosły kawę do ust. Na łysej głowie księdza, pomimo chłodnego powietrza, pojawiły się drobne kropelki potu. A jego zielone oczy głosiły, że jego obowiązkiem jest kontemplować niezatarte koszmary i że wróci, by je kontemplować.
    
  Paola nic nie powiedziała, zdając sobie sprawę, że pozorna elegancja, z jaką Fowler chodził wokół zdjęć, była jedynie fasadą. Esperó. Ksiądz potrzebował kilku minut, żeby się uspokoić, a kiedy mu się to udało, głos wydawał się daleki i stłumiony.
    
  "To trudne. Myślisz, że już sobie z tym poradziłeś, ale potem to pojawia się ponownie, jak korek, który daremnie próbujesz wcisnąć do butelki. Wypływa, wypływa na powierzchnię. I znów stajesz z tym twarzą w twarz..."
    
  - Rozmowa ci pomoże, ojcze.
    
  "Możesz mi zaufać, dottora... to nieprawda. Nigdy tego nie zrobił. Nie wszystkie problemy da się rozwiązać rozmową".
    
  "Dziwne określenie jak na księdza. Zwiększ logo psicó. Chociaż pasuje do agenta CIA wyszkolonego do zabijania".
    
  Fowler stłumił smutny grymas.
    
  "Nie byłem szkolony do zabijania, jak każdy inny żołnierz. Byłem szkolony w kontrwywiadzie. Bóg dał mi dar niezawodnej celności, to prawda, ale nie proszę o ten dar. I uprzedzając twoje pytanie, nie zabiłem nikogo od 1972 roku. Zabiłem 11 żołnierzy Wietkongu, przynajmniej z tego, co wiem. Ale wszyscy ci zginęli w walce".
    
  - To ty zgłosiłeś się jako wolontariusz.
    
  "Dottoro, zanim mnie osądzisz, pozwól, że opowiem ci moją historię. Nigdy nikomu nie powiedziałem tego, co zamierzam ci powiedzieć, ponieważ proszę cię, abyś zaakceptowała moje słowa. Nie chodzi o to, że mi wierzy lub ufa, bo to byłoby zbyt wiele. Po prostu zaakceptuj moje słowa".
    
  Paola powoli skinęła głową.
    
  - Zakładam, że wszystkie te informacje zostaną przekazane superintendentowi. Jeśli to są akta Sant'Uffizio, to miałaby pani bardzo ogólne pojęcie o moim przebiegu służby. Zgłosiłem się na ochotnika w 1971 roku z powodu pewnych... różnic zdań z ojcem. Nie chcę mu opowiadać przerażającej historii o tym, co dla mnie znaczy wojna, bo słowa nie potrafią tego opisać. Czy widziałaś "Czas Apokalipsy", doktorze?
    
  - Tak, dawno temu. Byłem zaskoczony jego nieuprzejmością.
    
  -To farsa. Właśnie tym jest. Cień na ścianie w porównaniu z tym, co oznacza. Widziałem wystarczająco dużo bólu i okrucieństwa, żeby wypełnić nim kilka żyć. Widziałem to wszystko przed moim powołaniem. Nie było to w okopach w środku nocy, gdy ogień wroga spadał na nas. Nie było to patrzenie w twarze dziesięcio-, dwudziestolatków noszących naszyjniki z ludzkich uszu. To był spokojny wieczór na tyłach, obok kaplicy mojego pułku. Wiedziałem tylko, że muszę poświęcić swoje życie Bogu i Jego stworzeniu. I tak zrobiłem.
    
  -A CIA?
    
  -Nie wybiegaj myślami w przyszłość... Nie chciałem wracać do Ameryki. Wszyscy idą w ślady moich rodziców. Bo zaszedłem tak daleko, jak mogłem, aż do krawędzi stalowej rury. Każdy uczy się wielu rzeczy, ale niektóre z nich nie mieszczą się w głowie. Masz 34 lata. Aby zrozumieć, co komunizm oznaczał dla kogoś mieszkającego w Niemczech w latach 70., musiałem go przeżyć. Codziennie wdychamy groźbę wojny nuklearnej. Nienawiść wśród moich rodaków była religią. Wydaje się, że każdy z nas jest o krok od tego, by ktoś, oni lub my, przeskoczył mur. A potem wszystko się skończy, zapewniam cię. Zanim lub po tym, jak ktoś naciśnie przycisk bota, ktoś go naciśnie.
    
  Fowler na chwilę przerwał, żeby napić się kawy. Paola zapaliła jednego z papierosów Pontiero. Fowler sięgnął po torebkę, ale Paola pokręciła głową.
    
  "To moi przyjaciele, ojcze. Muszę ich sam wypalić."
    
  "Och, nie martw się. Nie udaję, że go łapię. Zastanawiałem się, dlaczego nagle wróciłeś."
    
  "Ojcze, jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym, żebyś kontynuował. Nie chcę o tym rozmawiać".
    
  Ksiądz poczuł wielki smutek w głosie i kontynuował swoją opowieść.
    
  "Oczywiście... Chciałbym pozostać związany z życiem wojskowym. Uwielbiam towarzystwo, dyscyplinę i sens życia w kastracji. Jeśli się nad tym zastanowić, niewiele to różni się od koncepcji kapłaństwa: chodzi o oddanie życia za innych ludzi. Wydarzenia same w sobie nie są złe, złe są tylko wojny. Proszę o wysłanie mnie jako kapelana do amerykańskiej bazy, a ponieważ jestem księdzem diecezjalnym, mój biskup będzie zadowolony".
    
  - Co to znaczy diecezjalny, Księże?
    
  "Jestem w mniejszym lub większym stopniu wolnym człowiekiem. Nie podlegam żadnej kongregacji. Jeśli chcę, mogę poprosić biskupa o przydzielenie mnie do parafii. Ale jeśli uznam to za stosowne, mogę rozpocząć pracę duszpasterską w dowolnym miejscu, zawsze za błogosławieństwem biskupa, rozumianym jako formalna zgoda".
    
  -Rozumiem.
    
  - Na całej długości bazy mieszkałem z kilkoma pracownikami Agencji, którzy prowadzili specjalny program szkolenia kontrwywiadowczego dla personelu czynnej służby, spoza CIA. Zaprosili mnie, abym dołączył do nich, cztery godziny dziennie, pięć razy w tygodniu, dwa razy w tygodniu. Nie było to sprzeczne z moimi obowiązkami duszpasterskimi, o ile byłem rozproszony godzinami od Sue. Así que acepté. I, jak się okazało, byłem dobrym uczniem. Pewnego wieczoru, po zakończeniu zajęć, jeden z instruktorów podszedł do mnie i zaprosił mnie do dołączenia do kñía. Agencja dzwoni kanałami wewnętrznymi. Powiedziałem mu, że jestem księdzem i że bycie księdzem jest niemożliwe. Masz przed sobą ogromną pracę z setkami księży katolickich w bazie. Jego przełożeni poświęcili wiele godzin komunistom nienawidzącym Enseñarlu. Poświęciłem godzinę tygodniowo na przypominanie ci, że wszyscy jesteśmy dziećmi Boga.
    
  - Przegrana bitwa.
    
  -Prawie zawsze. Ale kapłaństwo, dottora, to kariera na drugim planie.
    
  - Wydaje mi się, że powiedziałem ci te słowa w jednym z wywiadów z Karoskim.
    
  "To możliwe. Ograniczamy się do zdobywania małych punktów. Drobnych zwycięstw. Od czasu do czasu udaje nam się osiągnąć coś wielkiego, ale szanse są znikome. Siejemy małe nasiona z nadzieją, że niektóre z nich przyniosą owoce. Często to nie my zbieramy owoce, a to jest demotywujące".
    
  - To musi być oczywiście zepsute, ojcze.
    
  Pewnego dnia król spacerował po lesie i zobaczył biednego staruszka krzątającego się w rowie. Podeszła do niego i zobaczyła, że sadzi orzechy włoskie. Zapytałem go, dlaczego to robi, a starzec odpowiedział: "...". Król rzekł do niego: "Staruszku, nie pochylaj się nad tą dziurą. Czy nie widzisz, że kiedy orzech urośnie, nie dożyjesz, aby zebrać jego owoc?". A starzec odpowiedział mu: "Gdyby moi przodkowie myśleli tak samo jak ty, Wasza Wysokość, nigdy nie spróbowałbym orzechów włoskich".
    
  Paola uśmiechnęła się, uderzona absolutną prawdą tych słów.
    
    - ¿Sabe qué nos enseña esa anécdota, dottora? -kontynuuj Fowler-. Że zawsze możesz iść do przodu dzięki sile woli, miłości do Boga i odrobinie pchnięcia. Johnnie Walker.
    
  Paola lekko zamrugała. Nie potrafił sobie wyobrazić prawego, uprzejmego księdza z butelką whisky, ale było oczywiste, że przez całe życie był bardzo samotny.
    
  "Kiedy instruktor powiedział mi, że tym, którzy przybyli z bazy, może pomóc inny ksiądz, ale nikt nie mógł pomóc tysiącom, które przyszły po stalowy telefon, zrozumcie - miejmy ważną część umysłu. Tysiące chrześcijan cierpi w komunizmie, modląc się w toalecie i uczestnicząc we mszy w klasztorze. Będą mogli służyć interesom zarówno mojego Papieża, jak i mojego Kościoła w tych obszarach, w których się one pokrywają. Szczerze mówiąc, myślałem wtedy, że istnieje wiele zbiegów okoliczności".
    
  - A co teraz myślisz? Bo wrócił do czynnej służby.
    
  - Odpowiem od razu na twoje pytanie. Zaproponowano mi możliwość zostania wolnym agentem, podejmując misje, które uważałem za sprawiedliwe. Podróżowałem do wielu miejsc. W niektórych byłem księdzem. W innych zwykłym obywatelem. Czasami narażałem życie, choć prawie zawsze było warto. Pomagałem ludziom, którzy mnie potrzebowali w taki czy inny sposób. Czasami ta pomoc przybierała formę szybkiego powiadomienia, koperty, listu. W innych przypadkach konieczne było zorganizowanie sieci informacyjnej. Albo pomoc komuś w trudnej sytuacji. Nauczyłem się języków i nawet czułem się na tyle dobrze, że mogłem wrócić do Ameryki. Aż do tego, co wydarzyło się w Hondurasie...
    
  "Ojcze, zaczekaj. Przegapił ważną część. Pogrzeb rodziców".
    
  Fowler zrobił gest obrzydzenia.
    
  "Nie odejdę. Tylko zabezpieczcie tę frędzlę, która będzie wisieć".
    
  "Ojcze Fowler, zaskakujesz mnie. Osiemdziesiąt milionów dolarów to nie jest górna granica".
    
  "Och, skąd ty to wiesz? No cóż, tak. Odmów przyjęcia pieniędzy. Ale nie oddam ich, jak wielu ludzi myśli. Przeznaczyłem je na utworzenie fundacji non-profit, która aktywnie współpracuje w różnych obszarach pracy społecznej zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i za granicą. Nazwa pochodzi od Howarda Eisnera, kaplicy, która zainspirowała mnie w Wietnamie.
    
    -Czyżby Fundacja Eisnera? - Paola była zaskoczona . - Wow , w takim razie jest już stary.
    
  "Nie wierzę jej. To ja dałem mu impuls i zainwestowałem w niego środki finansowe. Właściwie to prawnicy moich rodziców go stworzyli. Wbrew jego woli jestem winien Adirowi".
    
  "Dobrze, Ojcze, opowiedz mi o Hondurasie. Będziesz miał tyle czasu, ile potrzebujesz".
    
  Ksiądz spojrzał na Dikanti z zaciekawieniem. Jego podejście do życia nagle się zmieniło, subtelnie, ale znacząco. Teraz była gotowa mu zaufać. Zastanawiał się, co mogło spowodować tę zmianę w nim.
    
  "Nie chcę cię zanudzać szczegółami, Dottore. Historia Avocado mogłaby wypełnić całą książkę, ale przejdźmy do podstaw. Celem CIA było promowanie rewolucji. Moim celem było pomóc kotom cierpiącym ucisk ze strony rządu sandinistowskiego. Sformować i rozmieścić oddział ochotniczy, który prowadziłby wojnę partyzancką w celu destabilizacji rządu. Żołnierze rekrutowali się spośród biedoty Nikaragui. Broń sprzedawał były sojusznik rządu, którego istnienia mało kto się spodziewał: Osama bin Laden. Dowództwo nad Contrasami przeszło w ręce nauczyciela liceum, Berniego Salazara, fanatyka podobnego do Sabr Amos Despa. Podczas miesięcy szkolenia towarzyszyłem Salazarowi przez granicę, podejmując coraz bardziej ryzykowne wyprawy. Pomagałem w ekstradycji pobożnych osób religijnych, ale moje różnice zdań z Salazarem stawały się coraz poważniejsze. Zacząłem wszędzie dostrzegać komunistów. Pod każdym kamieniem kryje się komunista, сегун éл.
    
  -W starym podręczniku dla psychiatrów napisano, że u fanatycznych narkomanów bardzo szybko rozwija się ostra paranoja.
    
  -Ten incydent potwierdza nieskazitelność twojej książki, Dikanti. Miałem wypadek, o którym nie wiedziałem, dopóki nie dowiedziałem się, że był celowy. Złamałem nogę i nie mogłem jeździć na wycieczki. A partyzanci zaczęli wracać coraz później. Nie spali w barakach obozowych, ale na polanach w dżungli, w namiotach. W nocy przeprowadzali rzekome podpalenia, którym, jak się później okazało, towarzyszyły egzekucje i ścięcia. Byłem przykuty do łóżka, ale tej nocy, kiedy Salazar pojmał zakonnice i oskarżył je o komunizm, ktoś mnie ostrzegł. Był dobrym chłopcem, jak wielu z tych, którzy byli z Salazarem, chociaż bałem się go trochę mniej niż inni. A może trochę mniej, bo powiedziałeś mi o tym w konfesjonale. Wiedz, że nikomu tego nie zdradzę, ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc zakonnicom. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy...
    
  Twarz Fowlera była śmiertelnie blada. Czas potrzebny na przełknięcie śliny został przerwany. Spojrzał nie na Paolę, ale na kropkę "más allá" w oknie.
    
  "...ale to nie wystarczyło. Dziś Salazar i El Chico nie żyją, a wszyscy wiedzą, że partyzanci ukradli helikopter i zrzucili zakonnice na wioskę sandinistowską. Dotarcie tam zajęło mi trzy podróże".
    
  -Dlaczego to zrobił?
    
  "Wiadomość nie pozostawiała miejsca na błędy. Zabijemy każdego podejrzanego o powiązania z sandinistami. Kimkolwiek on jest".
    
  Paola przez chwilę milczała, zastanawiając się nad tym, co usłyszała.
    
  - A ty obwiniasz siebie, prawda, ojcze?
    
  "Bądź inny, jeśli tego nie zrobisz. Nie będę w stanie uratować tych kobiet. I nie martw się o tych facetów, którzy w końcu zabili swoich. Poddałbym się czemuś, co wiązałoby się z czynieniem dobra, ale nie to dostałem. Byłem tylko drugoplanową postacią w załodze fabryki potworów. Mój tata jest do tego tak przyzwyczajony, że nie dziwi go już, gdy ktoś z tych, których szkoliliśmy, którym pomagaliśmy i których chroniliśmy, zwraca się przeciwko nam".
    
  Choć słońce zaczęło mu walić prosto w twarz, Fowler nie mrugnął. Ograniczył się do mrużenia oczu, aż stały się dwiema cienkimi, zielonymi taflami, i kontynuował wpatrywanie się w dachy.
    
  "Kiedy pierwszy raz zobaczyłem zdjęcia masowych grobów" - kontynuował ksiądz - "przypomniały mi się odgłosy strzałów z pistoletu maszynowego w tropikalną noc. "Taktyka strzelania". Przyzwyczaiłem się do tego hałasu. Do tego stopnia, że pewnej nocy, na wpół śpiąc, usłyszałem kilka krzyków bólu między strzałami i nie zwróciłem na nie uwagi. On, Sue... albo mnie pokona...". Następnej nocy powtarzałem sobie, że to wytwór mojej wyobraźni. Gdybym wtedy porozmawiał z komendantem obozu, a Ramos dokładnie zbadał mnie i Salazara, uratowałbym wiele istnień. Dlatego ponoszę odpowiedzialność za wszystkie te śmierci, dlatego odszedłem z CIA i dlatego zostałem wezwany do złożenia zeznań przed Świętym Oficjum.
    
  "Ojcze... Już nie wierzę w Boga. Teraz wiem, że kiedy umieramy, wszystko się kończy... Myślę, że wszyscy wracamy na ziemię po krótkiej podróży przez wnętrzności robaka. Ale jeśli naprawdę pragniesz absolutnej wolności, oferuję ci ją. Uratowałeś wszystkich kapłanów, których mogłeś, zanim cię wrobili".
    
  Fowler pozwolił sobie na półuśmiech.
    
  "Dziękuję, dottora". Nie wie, jak ważne są dla mnie jej słowa, choć żałuje głębokich łez, które kryją się za tak ostrym stwierdzeniem wygłoszonym w starożytnej łacinie.
    
  - Ale Aún nie powiedział mi, co było przyczyną jego powrotu.
    
  -To bardzo proste. Zapytałem o to przyjaciela. I nigdy ich nie zawiodłem.
    
  -Bo to teraz ty... espía od Boga.
    
  Fowler sonrió.
    
  - Chyba mógłbym go nazwać asem.
    
  Dikanti wstał i podszedł do najbliższej półki z książkami.
    
  "Ojcze, to jest sprzeczne z moimi zasadami, ale tak jak w przypadku mojej matki, jest to doświadczenie, które zdarza się raz w życiu.
    
  Wziąłem do ręki grubą książkę z zakresu kryminalistyki i podałem ją Fowlerowi. O cholera. Butelki po ginie zostały opróżnione, pozostawiając trzy luki w papierze, które wygodnie wypełniła butelka Dewara i dwie małe szklanki.
    
  - Jest dopiero dziewiąta rano,
    
  -Czy będziesz honorował, czy poczekasz do zmroku, Ojcze? Jestem dumny, że piję z człowiekiem, który stworzył Fundację Eisnera. A tak przy okazji, Ojcze, bo ta fundacja wypłaca mi stypendium w Quantico.
    
  Potem przyszła kolej na Fowlera, który był zaskoczony, choć nic nie powiedział. Nalej mi dwie równe miarki whisky i napełnij jego szklankę.
    
  -Za kogo pijemy?
    
  -Dla tych, którzy odeszli.
    
  - Dla tych, którzy odeszli.
    
  I oboje opróżnili swoje kieliszki jednym haustem. Lizak utknął jej w gardle, a dla Paoli, która nigdy nie piła, było to jak połykanie goździków nasączonych amoniakiem. Wiedziała, że będzie miała zgagę przez cały dzień, ale czuła się dumna, że wzniosła toast z tym mężczyzną. Pewne rzeczy po prostu musiały zostać zrobione.
    
  "Teraz naszym zmartwieniem powinno być odzyskanie dyrektora dla zespołu. Jak intuicyjnie rozumiesz, jesteś winien Dantemu ten nieoczekiwany dar" - powiedziała Paola, wręczając zdjęcia. "Zastanawiam się, dlaczego to zrobił? Czy ma do ciebie jakąś urazę?"
    
  Fowler rompió a reír. Jego śmiech zaskoczył Paolę, która nigdy nie słyszała tak radosnego dźwięku, który na scenie brzmiał tak rozdzierająco i smutno.
    
  - Tylko mi nie mów, że nie zauważyłeś.
    
  - Wybacz mi, ojcze, ale cię nie rozumiem.
    
  "Dottoro, skoro jesteś osobą, która tak dobrze rozumie, jak stosować inżynierię w odwrotnym kierunku do ludzkich działań, wykazujesz w tej sytuacji radykalny brak rozsądku. Dante ewidentnie jest tobą zainteresowany. I z jakiegoś absurdalnego powodu uważa mnie za swoją konkurencję".
    
  Paola stała tam, kompletnie kamienna, z lekko otwartymi ustami. Zauważył, że jego policzki podejrzanie się rumienią, i to nie od whisky. To był drugi raz, kiedy ten mężczyzna sprawił, że się zarumieniła. Nie byłem do końca pewien, czy to ja go tak czułem, ale chciałem, żeby czuł to częściej, tak jak dzieciak w estómagico débil upiera się, żeby znów pojeździć konno po rosyjskiej górze.
    
  W tym momencie telefon stał się dla nich opatrznościowym środkiem ratunku w niezręcznej sytuacji. Natychmiast zareagował. Jego oczy rozbłysły ekscytacją.
    
  - Zaraz zejdę.
    
  Fowler la miró intrigado.
    
  "Pospiesz się, Ojcze. Wśród zdjęć zrobionych przez funkcjonariuszy UACV na miejscu zbrodni w Robair jest jedno, na którym widać brata Francesco. Może coś mamy".
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 09:15.
    
    
    
  Obraz na ekranie stał się niewyraźny. Zdjęcie przedstawiało ogólny widok z wnętrza kaplicy, z Caroskim w tle jako bratem Francesco. Komputer powiększył ten fragment obrazu o 1600 procent, a efekt nie był zbyt dobry.
    
  "Nie chodzi o to, że wygląda to źle" - powiedział Fowler.
    
  "Uspokój się, ojcze" - powiedział Boy, wchodząc do pokoju ze stosem papierów w rękach. "Angelo jest naszym rzeźbiarzem sądowym. Jest ekspertem w optymalizacji genów i jestem pewien, że może nam dać inną perspektywę, prawda, Angelo?"
    
  Angelo Biffi, jeden z dowódców UACV, rzadko odchodził od komputera. Nosił grube okulary, miał przetłuszczone włosy i wyglądał na około trzydziestu lat. Mieszkał w dużym, ale słabo oświetlonym biurze, przesiąkniętym zapachem pizzy, taniej wody kolońskiej i przypalonych potraw. Za okna służyło kilkanaście najnowocześniejszych monitorów. Rozglądając się, Fowler doszedł do wniosku, że prawdopodobnie woleliby spać z komputerami niż wracać do domu. Angelo wyglądał, jakby całe życie był molem książkowym, ale miał przyjemne rysy twarzy i zawsze miał bardzo miły uśmiech.
    
  - Widzisz, ojcze, my, to znaczy wydział, to znaczy ja...
    
  "Nie udław się, Angelo. Napij się kawy" - powiedział Alarg - "tej, którą Fowler przyniósł Dantemu".
    
  - Dziękuję, dottora. Hej, to lody!
    
  "Nie narzekaj, niedługo będzie gorąco. Wręcz przeciwnie, kiedy dorośniesz, powiedz: "Teraz jest gorący kwiecień, ale nie tak gorący, jak wtedy, gdy umarł Papa Wojtyła". Już to widzę".
    
  Fowler spojrzał ze zdziwieniem na Dikanti, która położyła uspokajająco dłoń na ramieniu Angela. Inspektor próbowała żartować, pomimo burzy, która - jak wiedziała - szalała w jej wnętrzu. "Prawie nie spałem, miałem cienie pod oczami jak szop" - powiedział - "a jego twarz była zdezorientowana, zbolała, pełna wściekłości. Nie trzeba było być psychologiem ani księdzem, żeby to zauważyć. I mimo wszystko starał się pomóc temu chłopakowi poczuć się bezpiecznie z tym nieznanym księdzem, który go trochę przerażał. Teraz ją kocham, więc chociaż jestem z boku, proszę ją, żeby się nad tym zastanowiła". Nie zapomniał o vergüenzie, przez którą przed chwilą habí zmusił go w swoim gabinecie.
    
    -Explícale tu método al padre Fowler -pidió Paola-. Jestem pewien, że uznasz to za interesujące.
    
  Chłopiec jest tym zainspirowany.
    
  - Zwróćcie uwagę na ekran. My mamy, ja mam, no cóż, opracowałem specjalne oprogramowanie do interpolacji genów. Jak wiecie, każdy obraz składa się z kolorowych kropek zwanych pikselami. Jeśli na przykład normalny obraz ma 2500 x 1750 pikseli, ale chcemy, aby znajdował się w małym rogu zdjęcia, otrzymujemy kilka małych kolorowych plamek, które nie są szczególnie cenne. Po powiększeniu otrzymujemy rozmazany obraz tego, na co patrzymy. Widzicie, zazwyczaj, gdy normalny program próbuje powiększyć obraz, robi to o kolor ośmiu pikseli sąsiadujących z tym, który próbuje pomnożyć. Ostatecznie mamy więc tę samą małą plamkę, tylko większą. Ale z moim programem...
    
  Paola zerknęła kątem oka na Fowlera, który z zainteresowaniem pochylał się nad ekranem. Ksiądz starał się słuchać wyjaśnień Angelo, pomimo bólu, którego doświadczył zaledwie kilka minut wcześniej. Oglądanie zrobionych tam zdjęć było dla niego niezwykle trudnym doświadczeniem, które głęboko go poruszyło. Nie trzeba było być psychiatrą ani kryminologiem, żeby to zrozumieć. I mimo wszystko starała się jak mogła, by zadowolić mężczyznę, którego już nigdy nie zobaczy. Kochałam go za to w tamtym momencie, nawet jeśli było to wbrew jego woli, pytam o jego myśli. Nie zapomniał o Vergüenzie, którą właśnie spędził w swoim gabinecie.
    
  -...a badając zmienne punkty świetlne, wchodzisz do trójwymiarowego programu informacyjnego, który możesz analizować. Opiera się on na złożonym logarytmie, którego generowanie zajmuje kilka godzin.
    
  - Do cholery, Angelo, czy to dlatego kazałeś nam tu przyjechać?
    
  -To jest coś, co musisz zobaczyć...
    
  "Wszystko w porządku, Angelo. Dottora, podejrzewam, że ten cwaniak chce nam powiedzieć, że program działa już od kilku godzin i zaraz da nam wyniki".
    
  - Dokładnie, ojcze. Właściwie, to dochodzi zza tej drukarki.
    
  Szum drukarki, gdy byłem w pobliżu Dikanti, sprawił, że powstał tom, na którym widać lekko stare rysy twarzy i cienie pod oczami, ale znacznie bardziej ostry niż na oryginalnym zdjęciu.
    
  "Świetna robota, Angelo. Nie chodzi o to, że jest bezużyteczne do identyfikacji, ale to punkt wyjścia. Spójrz, Ojcze."
    
  Ksiądz uważnie przyjrzał się rysom twarzy na zdjęciu. Boy, Dikanti i Angelo patrzyli na niego wyczekująco.
    
  "Przysięgam, że to él. Ale trudno bez patrzenia w jego oczy. Kształt oczodołów i coś nieokreślonego mówią mi, że to él. Ale gdybym spotkał go na ulicy, nie zwróciłbym na niego uwagi.
    
  - Czyli to jest nowa ślepa uliczka?
    
  "Niekoniecznie" - zauważył Angelo. "Mam program, który potrafi wygenerować obraz 3D na podstawie pewnych danych. Myślę, że możemy wyciągnąć sporo wniosków z tego, co mamy. Pracowałem nad zdjęciem inżyniera".
    
  - Inżynier? - Paola była zaskoczona.
    
  "Tak, od inżyniera Karoskiego, który chce uchodzić za karmelitę. Ależ masz głowę, Dikanti..."
    
  Oczy doktora Boya rozszerzyły się, wykonując demonstracyjnie, nerwowe gesty ponad ramieniem Angelo. Paola w końcu zdała sobie sprawę, że Angelo nie został poinformowany o szczegółach sprawy. Paola wiedziała, że dyrektor zabronił czterem pracownikom UACV, którzy pracowali nad gromadzeniem dowodów na miejscach zbrodni w Robaira i Pontiero, powrotu do domu. Pozwolono im zadzwonić do rodzin, aby wyjaśnić sytuację, i zostali przydzieleni do... Boy potrafił być bardzo surowy, kiedy chciał, ale był też sprawiedliwym człowiekiem: płacił im potrójnie za nadgodziny.
    
  - Ach, tak, o czym myślę, o czym myślę. Mów dalej, Angelo.
    
  Oczywiście, musiałem zebrać informacje na wszystkich poziomach, żeby nikt nie miał wszystkich elementów układanki. Nikt nie mógł wiedzieć, że prowadzą śledztwo w sprawie śmierci dwóch kardynałów. To ewidentnie skomplikowało pracę Paoli i pozostawiło ją z poważnymi wątpliwościami, że być może sama nie jest jeszcze do końca gotowa.
    
  "Jak sobie wyobrażacie, pracowałem nad fotografią inżyniera. Myślę, że za jakieś trzydzieści minut będziemy mieli trójwymiarowy obraz jego zdjęcia z 1995 roku, który będziemy mogli porównać z trójwymiarowym obrazem, który otrzymujemy od 2005 roku. Jeśli wrócą tu za chwilę, będę mógł im sprawić przyjemność".
    
  - Doskonale. Jeśli tak uważasz, Padre, Dispatch... Chciałbym, żebyś powtórzył áramos w sali konferencyjnej. A teraz ruszamy, Angelo.
    
  - Dobrze, Dyrektorze.
    
  We trójkę udali się do sali konferencyjnej, znajdującej się dwa piętra wyżej. Nic nie mogło mnie zmusić do wejścia do pokoju Paoli, a ona ogarnęło okropne przeczucie, że kiedy ostatni raz ją odwiedziłem, wszystko było w porządku. #237;od Pontiero.
    
  - Czy mogę zapytać, co zrobiliście z inspektorem Dante?
    
  Paola i Fowler spojrzeli na siebie przelotnie i pokręcili głowami w stronę Sono.
    
  -Absolutnie nic.
    
  - Lepiej. Mam nadzieję, że nie widziałem, żeby się wkurzył, bo mieliście problemy. Bądźcie lepsi niż w 24. meczu, bo nie chcę, żeby Sirin Ronda rozmawiała ze mną albo z ministrem spraw wewnętrznych.
    
  "Myślę, że nie musisz się martwić. Danteá idealnie wpasowuje się w zespół - mintió Paola."
    
  -A dlaczego w to nie wierzę? Wczoraj w nocy uratowałem cię, chłopcze, na bardzo krótko, Dikanti. Chcesz mi powiedzieć, kim jest Dante?
    
  Paola milczy. Nie mogę rozmawiać z Boyem o wewnętrznych problemach, z którymi borykali się w grupie. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale znajomy głos kazał mi się zatrzymać.
    
  - Wyszedłem kupić tytoń, panie dyrektorze.
    
  Skórzana kurtka Dantego i jego ponury uśmiech stały na progu sali konferencyjnej. Przyglądałem mu się powoli, bardzo uważnie.
    
  - To jest najstraszniejsza wada, Dante.
    
  - Na coś musimy umrzeć, reżyserze.
    
  Paola stała i patrzyła na Dantego, podczas gdy Ste siedział obok Fowlera, jakby nic się nie stało. Ale jedno spojrzenie obojga wystarczyło, by Paola zrozumiała, że sprawy nie idą tak dobrze, jak się spodziewała. Gdyby przez kilka dni zachowywali się cywilizowanie, wszystko mogłoby się ułożyć. Nie rozumiem, dlaczego proszę cię, żebyś przekazał swój gniew koledze z Watykanu. Coś jest nie tak.
    
  "Dobra" - powiedział Boy. "Czasami ta cholerna sprawa się komplikuje. Wczoraj straciliśmy jednego z najlepszych gliniarzy, jakich widziałem od lat, na służbie, i nikt nie wie, że jest w zamrażarce. Nie możemy nawet zorganizować mu oficjalnego pogrzebu, dopóki nie znajdziemy rozsądnego wyjaśnienia jego śmierci. Dlatego chcę, żebyśmy pomyśleli razem. Graj tak, jak potrafisz, Paola".
    
  - Od kiedy?
    
  -Od samego początku. Krótkie streszczenie sprawy.
    
  Paola wstała i podeszła do tablicy, żeby pisać. O wiele lepiej byłoby stać z czymś w rękach.
    
  Przyjrzyjmy się: Victor Karoski, ksiądz z przeszłością molestowania seksualnego, uciekł z prywatnego zakładu karnego o niskim poziomie bezpieczeństwa, gdzie podawano mu nadmierne dawki narkotyków, co doprowadziło do wyroku śmierci.237; znacznie zwiększyło to jego poziom agresji. Od czerwca 2000 do końca 2001 roku nie zachowały się żadne zapisy dotyczące jego działalności. W 2001 roku umieścił przy wejściu do kościoła Santa Maria in Traspontina, kilka metrów od placu Świętego Piotra, cytowane i fikcyjne imię karmelitów bosych.
    
  Paola rysuje kilka pasków na tablicy i zaczyna tworzyć kalendarz:
    
  -Piątek, 1 kwietnia, dwadzieścia cztery godziny przed śmiercią Jana Pawła II: Karoschi porywa włoskiego kardynała Enrico Portiniego z rezydencji Madri Pi. "Czy potwierdziliśmy obecność krwi dwóch kardynałów w krypcie?" Chłopiec wykonał gest potwierdzający. Karoschi zabiera Portiniego do bazyliki Santa Maria, torturuje go i w końcu odsyła do ostatniego miejsca, w którym widziano go żywego: kaplicy rezydencji. Sábadó, 2 kwietnia: Zwłoki Portiniego zostają odkryte tej samej nocy, w której zmarł papież, chociaż czujny Watykan postanawia "oczyścić" dowody, uznając je za odosobniony akt szaleńca. Na szczęście sprawa nie wykracza poza to, w dużej mierze dzięki osobom odpowiedzialnym za rezydencję. Niedziela, 3 kwietnia: Argentyński kardynał Emilio Robaira przybywa do Rzymu z biletem w jedną stronę. Sądzimy, że ktoś go odbierze na lotnisku lub będzie w drodze do rezydencji księży Santi Ambrogio, gdzie miał się pojawić w niedzielę wieczorem. Wiemy, że nigdy nie dotrzemy. Czy dowiedzieliśmy się czegoś z rozmów na lotnisku?
    
  "Nikt tego nie sprawdził. Nie mamy wystarczającej liczby pracowników" - przeprosił Boy.
    
  -Mamy to.
    
  "Nie mogę w to wciągać detektywów. Ważne, żeby sprawa była zamknięta, zgodnie z wolą Stolicy Apostolskiej. Odtworzymy ją od początku do końca, Paola. Zamów taśmy sama".
    
  Dikanti zrobił gest obrzydzenia, ale to była odpowiedź, której się spodziewałem.
    
  - Kontynuujemy w niedzielę, 3 kwietnia. Karoski porywa Robairę i zabiera ją do krypty. Wszyscy torturują go podczas przesłuchania i ujawniają wiadomości na jego ciele i na miejscu zbrodni. Wiadomość na ciele brzmi: MF 16, Deviginti. Dzięki księdzu Fowlerowi wiemy, że wiadomość odnosi się do frazy z Ewangelii: " ", która odnosi się do wyboru pierwszego papieża Kościoła Katolickiego. To, wraz z wiadomością napisaną krwią na podłodze, w połączeniu z poważnymi okaleczeniami CAD, prowadzi nas do przekonania, że zabójca ma na celu klucz. Wtorek, 5 kwietnia. Podejrzany zabiera ciało do jednej z kaplic kościelnych, a następnie spokojnie dzwoni na policję, podszywając się pod brata Francesco Toma. Dla dodatkowej kpiny, zawsze nosi okulary drugiej ofiary, kardynała Robairy. Agenci dzwonią do UACV, a dyrektor Boy dzwoni do Camilo Sirina.
    
  Paola na chwilę zamilkła, po czym spojrzała prosto na Boya.
    
  "Zanim do niego zadzwonisz, Sirin już zna nazwisko sprawcy, choć w tym przypadku można by się spodziewać, że to seryjny morderca. Dużo o tym myślałem i wydaje mi się, że Sirin znał nazwisko zabójcy Portiniego od niedzieli wieczorem. Prawdopodobnie miał dostęp do bazy danych VICAP, a wpis o "odciętych dłoniach" doprowadził do kilku spraw. Jego sieć wpływów aktywuje nazwisko majora Fowlera, który przybywa tu w nocy 5 kwietnia. Pierwotny plan prawdopodobnie nie zakładał, że na nas liczy, dyrektorze Boy. To Karoski celowo wciągnął nas w tę grę. Dlaczego? To jedno z głównych pytań w tej sprawie".
    
  Paola Trazó, jeden i ostatni pasek.
    
  -Mój list z 6 kwietnia: Podczas gdy Dante, Fowler i ja próbujemy dowiedzieć się czegoś o przestępstwach popełnionych w biurze kryminalnym, zastępca inspektora Maurizio Pontiero zostaje pobity na śmierć przez Victora Caroschiego w krypcie Santa Mar de Las Vegas w Transpontina.
    
  - Czy mamy narzędzie zbrodni? - pyta Dante.
    
  "Nie ma odcisków palców, ale je mamy" - odpowiedziałem. "Bójka. Karoski kilkakrotnie go skaleczył czymś, co mogło być bardzo ostrym nożem kuchennym, i kilkakrotnie dźgnął go żyrandolem znalezionym na miejscu zdarzenia. Ale nie mam wielkich nadziei na kontynuację śledztwa".
    
  -Dlaczego, reżyserze?
    
  "To bardzo dalekie od naszych zwykłych przyjaciół, Dante. Staramy się dowiedzieć, kto... Zazwyczaj na pewności imienia nasza praca się kończy. Ale musimy wykorzystać naszą wiedzę, aby uświadomić sobie, że pewność imienia była naszym punktem wyjścia. Dlatego ta praca jest ważniejsza niż kiedykolwiek."
    
  "Chcę skorzystać z okazji i pogratulować darczyńcy. Uważam, że to znakomita chronologia" - powiedział Fowler.
    
  "Bardzo" - zaśmiał się Dante.
    
  Paola poczuła się dotknięta jego słowami, ale uznałem, że najlepiej na razie zignorować ten temat.
    
  -Dobre CV, Dikanti, - wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Cuál - następny krok? Czy Karoska już o tym pomyślał? Czy studiowałeś podobieństwa?
    
  Specjalista medycyny sądowej zastanowił się chwilę, zanim odpowiedział.
    
  - Wszyscy rozsądni ludzie są tacy sami, ale każdy z tych szalonych drani jest taki sam na swój sposób.
    
  - , oprócz tego, że czytałeś Tołstoja 25? - preguntó Boi.
    
  - Cóż, popełniamy błąd, jeśli myślimy, że jeden seryjny morderca jest równy drugiemu. Można próbować znaleźć punkty orientacyjne, znaleźć odpowiedniki, wyciągać wnioski z podobieństw, ale w godzinie prawdy każdy z tych gówniarzy to samotny umysł żyjący miliony lat świetlnych od reszty ludzkości. Nic tam nie ma, ahí. To nie są ludzie. Nie czują empatii. Jego emocje są uśpione. To, co popycha go do zabijania, co sprawia, że wierzy, że jego egoizm jest ważniejszy od ludzi, powody, które podaje, usprawiedliwiając swój grzech - to nie ma dla mnie znaczenia. Nie próbuję go zrozumieć bardziej niż jest to absolutnie konieczne, aby go powstrzymać.
    
  - W tym celu musimy wiedzieć, jaki będzie Twój następny krok.
    
  "Oczywiście, żeby znowu zabijać. Prawdopodobnie szukasz nowej tożsamości albo masz już jakąś ustaloną. Ale to nie może być tak pracochłonne jak praca brata Francesco, skoro poświęcił jej kilka książek. Ojciec Fowler może nam pomóc w Saint Point".
    
  Ksiądz kręci głową z zaniepokojeniem.
    
  -Wszystko, co jest w aktach, które ci zostawiłem, Ale jest coś, czego chcę w Arles.
    
  Na stoliku nocnym stał dzbanek z wodą i kilka szklanek. Fowler napełnił jedną szklankę do połowy i włożył do niej ołówek.
    
  "Bardzo trudno mi myśleć jak él. Spójrz na szklankę. Jest klarowna jak słońce, ale kiedy piszę pozornie prostą literę "lápiz", wydaje mi się to zbiegiem okoliczności. Podobnie, jej monolityczna relacja zmienia się fundamentalnie, niczym linia prosta, która urywa się i kończy w przeciwnym miejscu".
    
  - Ten punkt bankructwa jest kluczowy.
    
  "Być może. Nie zazdroszczę ci pracy, Doktorze. Karoski to człowiek, który w jednej chwili brzydzi się bezprawiem, a w następnej dopuszcza się jeszcze większego bezprawia. Dla mnie jest jasne, że musimy go szukać w pobliżu kardynałów. Spróbuj go zabić ponownie, a wkrótce to zrobię. Klucz do zamku jest coraz bliżej.
    
    
  Wrócili do laboratorium Angelo nieco zdezorientowani. Młody mężczyzna spotkał Dantego, który ledwo go zauważył. Paola nie mogła nie zauważyć spustoszenia. Ten pozornie atrakcyjny mężczyzna był w głębi duszy złym człowiekiem. Jego żarty były całkowicie szczere; w rzeczywistości należały do najlepszych, jakie kiedykolwiek opowiadał kurator.
    
  Angelo czekał na nich z obiecanymi wynikami. Nacisnąłem kilka klawiszy i pokazałem im trójwymiarowe obrazy genów na dwóch ekranach, składające się z cienkich zielonych nitek na czarnym tle.
    
  -Czy możesz dodać im fakturę?
    
  - Tak. Mają tu skórę, szczątkową, ale jednak skórę.
    
  Ekran po lewej stronie pokazuje trójwymiarowy model głowy Karoskiego, taki jaki był w 1995 roku. Ekran po prawej stronie pokazuje górną połowę głowy, dokładnie taką, jaką widziano w Santa Mar w Transpontinie.
    
  "Nie modelowałem dolnej połowy, bo z brodą to niemożliwe. Moje oczy też nic nie widzą wyraźnie. Na zdjęciu, które mi zostawili, szedłem zgarbiony".
    
  -Czy możesz skopiować uchwyt pierwszego modelu i wkleić go nad bieżącym modelem?
    
  Angelo odpowiedział serią naciśnięć klawiszy i kliknięć myszką. W niecałe dwie minuty prośba Fowlera została spełniona.
    
  -Dígame, Angelo, w jakim stopniu oceniasz wiarygodność swojego drugiego modelu? - zapytał ksiądz.
    
  Młody człowiek od razu wpada w kłopoty.
    
  -No cóż... Bez gry, odpowiednie warunki oświetleniowe są na miejscu...
    
  - To wykluczone, Angelo. Już o tym rozmawialiśmy. -terció Boi.
    
  Paola mówiła powoli i uspokajająco.
    
  "Daj spokój, Angelo, nikt nie ocenia, czy stworzyłeś dobry wzór. Jeśli chcemy, żeby wiedział, jak bardzo możemy Mu zaufać, to..."
    
  -No... od 75 do 85%. Nie, nie ode mnie.
    
  Fowler uważnie przyjrzał się ekranowi. Obie twarze były bardzo różne. Zbyt różne. Mam szeroki nos, mocne dzioby. Ale czy to naturalne rysy twarzy, czy tylko makijaż?
    
  -Angelo, proszę obróć oba obrazy poziomo i zrób z nich medichióp. Jak ií. To wszystko. Tego się obawiam.
    
  Pozostała czwórka spojrzała na niego z oczekiwaniem.
    
  - Co, ojcze? Wygrajmy, na litość boską.
    
  "To nie jest twarz Victora Karoskiego. Takich różnic w rozmiarze nie da się odtworzyć amatorskim makijażem. Profesjonalista z Hollywood mógłby to osiągnąć za pomocą lateksowych form, ale byłoby to zbyt widoczne dla każdego, kto by się uważnie przyjrzał. Nie szukałbym długoterminowego związku".
    
  -Następnie?
    
  - Jest na to wytłumaczenie. Karoski przeszedł kurację Fano i pełną rekonstrukcję twarzy. Teraz wiemy, że szukamy ducha.
    
    
    
  Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
  Maj 1998
    
    
    
  TRANSKRYPCJA WYWIADU NR 14 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. FOWLEREM
    
    
    DR FOWLER: Dzień dobry, Padre Karoski. Czy pozwoli mi pan?
    
  #3643: Proszę bardzo, Ojcze Fowler.
    
    DR FOWLER: ¿Le gustó el libro que le presté?
    
    #3643: Och, oczywiście. Saint Augusta już się skończyła. To wydało mi się bardzo interesujące. Ludzki optymizm ma swoje granice.
    
  DR FOWLER: No le comprendo, padre Karoski.
    
  Cóż, ty i tylko ty w tym miejscu możesz mnie zrozumieć, Ojcze Fowler. Niko, który nie zwraca się do mnie po imieniu, dążąc do niepotrzebnej, wulgarnej poufałości, która uwłacza godności obu rozmówców.
    
    DR FOWLER: Está hablando del padre Conroy.
    
    #3643: Ach, ten człowiek. On po prostu próbuje w kółko wmawiać, że jestem zwykłym pacjentem potrzebującym leczenia. Jestem takim samym księdzem jak on, a on ciągle zapomina o tej godności, kiedy upiera się, żebym nazywał go lekarzem.
    
  Dobrze, że Twoja relacja z Conroyem jest czysto psychologiczna i oparta na cierpliwości. Potrzebujesz pomocy, aby przezwyciężyć pewne niedoskonałości swojej kruchej psychiki.
    
  #3643: ¿ Maltretowany? ¿ Znęcany kemén? Czy ty też chcesz wystawić na próbę miłość do mojej świętej matki? Modlę się, żeby nie poszedł tą samą drogą co ojciec Conroy. Twierdził nawet, że kazał mi posłuchać kilku nagrań, które rozwiałyby moje wątpliwości.
    
  DR. FOWLER : Unas cintas.
    
  #3643: Tak właśnie powiedział.
    
  LEKARZ: Nie dbaj o swoje zdrowie. Porozmawiaj o tym z ojcem Conroyem.
    
  #3643: Jak chcesz. Ale ja się nie boję.
    
  DOKTOR FOWLER: Posłuchaj, Ojcze Święty, chciałbym skorzystać z tej krótkiej sesji i jest coś, co powiedziałeś wcześniej, co mnie naprawdę zainteresowało. O optymizmie świętego Augustyna w konfesjonale. Co masz na myśli?
    
  I choć w twoich oczach wyglądam śmiesznie, zwrócę się ku tobie z miłosierdziem."
    
  DOKTOR FOWLER Czy on nie ufa ci w nieskończoną dobroć i miłosierdzie Boga?
    
  #3643: Miłosierny Bóg to wynalazek XX wieku, Ojcze Fowler.
    
    DR FOWLER: San Agustín vivió en el siglo IV.
    
    Święty August był przerażony swoją grzeszną przeszłością i zaczął pisać optymistyczne kłamstwa.
    
  DOKTOR FOWLER Niech Bóg nam wybaczy.
    
  #3643: Nie zawsze. Ci, którzy się spowiadają, są jak ci, którzy myją samochód... ach, robi mi się niedobrze.
    
  DOKTOR FOWLER: Co czujesz, kiedy udzielasz spowiedzi? Wstręt?
    
  #3643: Obrzydzenie. Wielokrotnie wymiotowałem w konfesjonale z obrzydzenia, jakie czułem do mężczyzny po drugiej stronie krat. Kłamstwa. Cudzołóstwo. Cudzołóstwo. Pornografia. Przemoc. Kradzież. Wszyscy oni pogrążają się w tym ciasnym nałogu, napychając sobie tyłki wieprzowiną. Odpuść sobie, zwróć to wszystko na mnie...!
    
  DOKTOR FOWLER Mówią o tym Bogu. Jesteśmy po prostu przekaźnikiem. Kiedy zakładamy stułę, stajemy się Chrystusem.
    
  #3643: Rezygnują ze wszystkiego. Przychodzą brudni i myślą, że wychodzą czyści. "Pochyl się, ojcze, bo zgrzeszyłem. Ukradłem dziesięć tysięcy dolarów mojemu partnerowi, ojcze, bo zgrzeszyłem. Zgwałciłem moją młodszą siostrę. Zrobiłem zdjęcia mojego syna i wrzuciłem je do internetu". "Pochyl się, ojcze, bo zgrzeszyłem. Proponuję mężowi jedzenie, żeby przestał używać małżeństwa, bo mam dość jego zapachu cebuli i potu".
    
  FOWLER: Ale, księże Karoski, spowiedź jest cudowną rzeczą, jeśli odczuwa się skruchę i istnieje szansa na zadośćuczynienie.
    
  #3643: Coś, co nigdy się nie zdarza. Zawsze, zawsze zrzucają na mnie swoje grzechy. Pozostawiają mnie przed niewzruszonym obliczem Boga. Jestem tym, który stoi między jego nieprawościami a zemstą Alt-simo.
    
  DOKTOR FOWLER: Czy naprawdę uważa Pan Boga za istotę zemsty?
    
  #3643: "Jego serce jest twarde jak krzemień"
    
  twardy jak dolny kamień młyński.
    
  Ze strony Jego Wysokości boją się fal,
    
  fale morskie się cofają.
    
  Miecz, który go dotyka, nie przebija,
    
  bez włóczni, bez strzały, bez jelenia.
    
  Patrzy na wszystkich z dumą
    
  "Bo on jest królem okrutników!"
    
  DOKTOR FOWLER: Muszę przyznać, Ojcze, że jestem zaskoczony pańską wiedzą o Biblii w ogóle, a o Starym Testamencie w szczególności. Księga Hioba stała się jednak nieaktualna w obliczu prawdy Ewangelii Jezusa Chrystusa.
    
  Jezus Chrystus jest Synem, ale Ojciec jest Sędzią. A Ojciec ma kamienną twarz.
    
  DOKTOR FOWLER: Skoro ahí da jest z konieczności śmiertelny, Ojcze Karoski. A jeśli posłuchasz taśm Conroya, bądź pewien, że tak się stanie.
    
    
    
  Hotel Rafael
    
  Długi luty, 2
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 14:25.
    
    
    
  -Rezydencja Świętego Ambrogio.
    
  "Dzień dobry. Chciałbym rozmawiać z kardynałem Robairą" - powiedział młody dziennikarz łamaną włoską.
    
  Głos po drugiej stronie telefonu staje się przypadkowy.
    
  -Czy mogę zapytać w imieniu quién?
    
  Niewiele, wysokość dźwięku wahała się ledwie o oktawę. Ale to wystarczyło, żeby zaalarmować dziennikarza.
    
  Andrea Otero pracowała cztery lata w El Globo. Cztery lata, podczas których odwiedzała trzeciorzędne redakcje, przeprowadzała wywiady z trzeciorzędnymi postaciami i pisała trzeciorzędne historie. Od 22:00 do północy, kiedy weszłam do biura i dostałam pracę. Zacznij w kulturze, w której twoja redaktor naczelna, Jema, traktuje cię poważnie. Pozostaję w społeczeństwie, w którym jej redaktor naczelna nigdy jej nie ufała. A teraz był w The International, gdzie jego redaktor naczelna nie wierzyła, że podoła zadaniu. Ale ona była. Nie było tylko notatek. Ani curr, ani culum. Było też poczucie humoru, intuicja, węch i kropka, i 237 lat. A gdyby Andrea Otero naprawdę posiadała te cechy i dziesięć procent tego, co uważała, że powinna mieć, stałaby się dziennikarką godną Nagrody Pulitzera. Nie brakowało jej pewności siebie, nawet jej metr dziewięćdziesiąt wzrostu, anielskie rysy twarzy, nieskazitelne włosy i niebieskie oczy. Wszystko to świadczyło o inteligencji i determinacji kobiety. Dlatego, kiedy firma - która miała pokryć koszty śmierci papieża - miała wypadek samochodowy w drodze na lotnisko i złamała obie nogi, Andrea skwapliwie skorzystała z okazji, by przyjąć ofertę szefa od jego następcy. Wejdź do samolotu za włosy i z całym bagażem.
    
  Na szczęście zatrzymaliśmy się kilka małych sklepików od lo má;s mono, niedaleko Piazza Navona, oddalonego o trzydzieści metrów od hotelu. Andrea Otero nabyła (oczywiście kosztem peró dico) luksusową garderobę, bieliznę i paskudny telefon, z którego dzwoniła do rezydencji Santo Ambrogio, żeby umówić się na wywiad z papieskim kardynałem Robairą. Ale...
    
  - Nazywam się Andrea Otero i jestem z gazety Globo. Kardynał obiecał mi wywiad w ten czwartek. Niestety, nie odpowie pan na jego niemiłe pytanie. Czy byłby pan tak uprzejmy i wskazał mi drogę do jego pokoju?
    
  - Señorita Otero, niestety nie możemy zaprowadzić pani do pokoju, ponieważ kardynał nie przyjdzie.
    
  -A kiedy przyjedziesz?
    
  - No cóż, on po prostu nie przyjdzie.
    
  -Zobaczmy, czy on nie przyjdzie, czy nie przyjdzie?
    
  - Nie przyjdę, bo on nie przyjdzie.
    
  -Czy planujesz zatrzymać się gdzieś indziej?
    
  - Nie sądzę. To znaczy, myślę, że tak.
    
  -Z kim rozmawiam?
    
  - Muszę się rozłączyć.
    
  Złamany ton zwiastował dwie rzeczy: przerwę w komunikacji i bardzo zdenerwowanego rozmówcę. I to, że kłamał. Andrea była tego pewna. Była zbyt dobrą kłamczuchą, żeby nie rozpoznać kogoś takiego jak ona.
    
  Nie było czasu do stracenia. Dotarcie do biura kardynała w Buenos Aires nie zajęłoby mu dziesięć minut. Była prawie za kwadrans dziesiąta rano, całkiem rozsądna godzina na rozmowę. Był zachwycony marnym rachunkiem, jaki miał zapłacić. Skoro płacili mu marną sumę, to przynajmniej olewali wydatki.
    
  Telefon zawibrował przez minutę, po czym połączenie zostało przerwane.
    
  Dziwne, że nikogo tam nie było. Spróbuję jeszcze raz.
    
  Nic.
    
  Spróbuj z samą centralą. Od razu odezwał się kobiecy głos.
    
  -Arcybiskupstwie, dzień dobry.
    
  "Z kardynałem Robairem" - powiedział po hiszpańsku.
    
    -Ay señorita, marchó.
    
  -¿Marchó dónde?
    
    - Przecież ona jest oritą. Rzym .
    
  -¿Sabe dónde se hospeda?
    
    "Nie wiem, Orito. Zabiorę go do ojca Serafina, jego sekretarza".
    
  -Dziękuję.
    
  Uwielbiam Beatlesów, dopóki trzymają cię w napięciu. I to jest właściwe. Andrea postanowiła dla odmiany trochę skłamać. Kardynał ma rodzinę w Hiszpanii. Zobaczymy, czy się zepsuje.
    
  -Cześć?
    
  -Dzień dobry, chciałabym rozmawiać z kardynałem. Jestem jego siostrzenicą, Asunsi. Español.
    
  "Asunsi, bardzo mi miło cię poznać. Jestem ojciec Serafin, sekretarz kardynała. Jego Eminencja nigdy mi o tobie nie wspominał. Czy to córka Angustiasa, czy Remediosa?"
    
  Brzmiało to jak kłamstwo. Palce Andrei Cruzó. Prawdopodobieństwo, że się pomyli, wynosiło pięćdziesiąt procent. Andrea był też ekspertem w drobnych szczegółach. Jego lista wpadek była dłuższa niż jego własne (i szczupłe) nogi.
    
  -Z powodu leków.
    
  "Oczywiście, że to głupota. Teraz sobie przypominam, że Angustias nie ma dzieci. Niestety, kardynała tu nie ma".
    
  -¿Kuá, czy mogę z tobą porozmawiać?
    
  Zapadła cisza. Głos księdza stał się nieufny. Andrea niemal widziała go po drugiej stronie linii, ściskającego słuchawkę i skręcającego kabel z telefonem.
    
  - O czym mówimy?
    
  "Widzisz, mieszkam w Rzymie od dłuższego czasu, a ty obiecałeś mi, że przyjedziesz mnie odwiedzić po raz pierwszy.
    
  Głos stał się ostrożny. Mówił powoli, jakby bał się popełnić błąd.
    
  -Pojechałem do Soroba, żeby załatwić pewne sprawy w tej diecezji. Nie będę mógł pójść do Cánclave.
    
  - A gdyby centrala powiedziała mi, że kardynał wyjechał do Rzymu.
    
  Ojciec Serafin udzielił niejasnej i ewidentnie fałszywej odpowiedzi.
    
  "Ach, cóż, dziewczyna w centrali jest nowa i niewiele wie o archidiecezji. Proszę o wybaczenie".
    
  - Przepraszam. Mam powiedzieć wujkowi, żeby do niego zadzwonił?
    
  -Oczywiście. Czy mogłabyś mi podać swój numer telefonu, Asunsi? Powinien być w kalendarzu kardynała. Mógłbym... gdybym potrzebował... Ramos, skontaktować się z tobą...
    
  - O, już ma. Przepraszam, mój mąż ma na imię Adiós.
    
  Wychodzę z sekretarką, która nic nie mówi. Teraz była pewna, że coś jest nie tak. Ale musisz to potwierdzić. Na szczęście w hotelu jest internet. Znalezienie numerów telefonów trzech największych firm w Argentynie zajmuje sześć minut. Pierwsza miała szczęście.
    
  -Aerolíneas Argentinas.
    
  Grał, żeby naśladować swój madrycki akcent, a nawet żeby przekształcić go w znośny argentyński. Nie był zły. Znacznie gorzej radził sobie z mówieniem po włosku.
    
  -Dzień dobry. Dzwonię do niego z archidiecezji. Z kim mam przyjemność rozmawiać?
    
  - Jestem Verona.
    
  "Verona, nazywam się Asuncion". Zadzwonił, aby potwierdzić powrót kardynała Robairy do Buenos Aires.
    
  - Którego dnia?
    
  - Zwrot 19-tego następnego miesiąca.
    
  -A twoje pełne imię i nazwisko?
    
  -Emilio Robaira
    
  -Proszę czekać, sprawdzamy wszystko.
    
  Andrea nerwowo gryzie miskę, którą trzyma, sprawdza stan swoich włosów w lustrze w sypialni, kładzie się na łóżku, kręci głową i mówi: 243; nerwowe palce u stóp.
    
  - Cześć? Słuchajcie, moi znajomi powiedzieli mi, że kupiliście bilet w jedną stronę. Kardynał już poleciał, więc możecie kupić wycieczkę z dziesięcioprocentową zniżką po promocji, która trwa teraz w kwietniu. Czy macie pod ręką bilet regularny dla osób często latających?
    
  - Przez chwilę rozumiałem po czesku.
    
  Rozłączył się, tłumiąc śmiech. Ale wesołość natychmiast ustąpiła miejsca radosnemu poczuciu triumfu. Kardynał Robaira wsiadł do samolotu lecącego do Rzymu. Ale się nie pojawił. Być może postanowił zatrzymać się gdzie indziej. Ale w takim razie, dlaczego leżał w rezydencji i gabinecie kardynała?
    
  "Albo jestem szalona, albo kryje się za tym jakaś dobra historia. Głupia historia" - powiedziała do swojego odbicia w lustrze.
    
  Brakowało kilku dni na wybór osoby, która zasiądzie na tronie Piotrowym. A wielki kandydat Kościoła Ubogich, zwolennik Trzeciego Świata, człowiek, który bezczelnie flirtował z Teologią Wyzwolenia nr 26, zaginął w akcji.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
    Czwartek, 7 kwietnia 2005, 16:14.
    
    
    
  Przed wejściem do budynku Paola była zaskoczona dużą liczbą samochodów czekających na stacji benzynowej po drugiej stronie ulicy. Dante wyjaśnił, że wszystko jest o 30 procent tańsze niż we Włoszech, ponieważ Watykan nie pobiera podatków. Do tankowania na dowolnej z siedmiu stacji benzynowych w mieście potrzebna była specjalna karta, a długie kolejki ciągnęły się w nieskończoność. Musieli czekać na zewnątrz przez kilka minut, podczas gdy Gwardia Szwajcarska pilnująca drzwi Domus Sancta Marthae zaalarmowała kogoś w środku o ich trójce. Paola miała czas na przemyślenie wydarzeń, które przydarzyły się jej matce i Annie. Zaledwie dwie godziny wcześniej, wciąż w siedzibie UACV, Paola odciągnęła Dantego na bok, gdy tylko udało mu się pozbyć Boya.
    
  - Panie inspektorze, chcę z panem porozmawiać.
    
  Dante unikał wzroku Paoli, lecz podążył za naukowcem do jej biura.
    
  - Co mi powiesz, Dikanti? Jesteśmy w tym razem, okej?
    
  Już to rozgryzłem. Zauważyłem też, że, podobnie jak Boy, nazywa mnie opiekunem, a nie powiernikiem. Bo jest niższy od kuratora. Jego poczucie niższości zupełnie mi nie przeszkadza, o ile nie koliduje z moimi obowiązkami. Zupełnie jak w twoim poprzednim problemie ze zdjęciami.
    
  Dante się zarumienił.
    
  - Jeśli... to, co chcę... ci powiedzieć. Nie ma w tym nic osobistego.
    
  -Czy mógłby mi pan powiedzieć coś o Fowlerze? Już to zrobił. Czy moje stanowisko jest dla pana jasne, czy powinienem je sprecyzować?
    
  "Mam już dość twojej jasności umysłu, Dyspozytorze" - powiedział z poczuciem winy, przesuwając dłonią po policzkach. "Usunąłem te cholerne plomby. Nie wiem tylko, czy nie złamałeś ręki".
    
  - Ja też, bo masz bardzo surową twarz, Dante.
    
  - Jestem pod każdym względem spoko facetem.
    
  "Nie mam zamiaru znać żadnego z nich. Mam nadzieję, że to jasne".
    
  - Czy to odmowa kobiety, dyspozytora?
    
  Paola znów była bardzo zdenerwowana.
    
  -¿Sómo nie jest kobietą?
    
  -Z tych, które są napisane jako S - I.
    
  -To "nie" pisze się jako "N-O", ty pieprzony macho.
    
  - Spokojnie, nie musisz się martwić, Rika.
    
  Przestępczyni w myślach przeklęła samą siebie. Wpadałam w pułapkę Dantego, pozwalając mu igrać z moimi emocjami. Ale już byłam w porządku. Przyjmij formalny ton, żeby druga osoba zauważyła twoją pogardę. Postanowiłam naśladować Boya, który był świetny w takich konfrontacjach.
    
  "Dobrze, skoro już to wyjaśniliśmy, powinienem panu powiedzieć, że rozmawiałem z naszym kontaktem w Ameryce Północnej, ojcem Fowlerem. Wyraziłem swoje zaniepokojenie jego dotychczasową działalnością. Fowler przedstawił kilka bardzo przekonujących argumentów, które moim zdaniem wystarczą, by uzasadnić moje zaufanie do niego. Chciałbym panu podziękować za trud zebrania informacji o ojcu Fowlerze. To była drobnostka z jego strony".
    
  Dante był zszokowany ostrym tonem Paoli. Nic nie powiedział. "Wiedz, że przegrałeś grę".
    
  "Jako szef śledztwa muszę oficjalnie zapytać, czy jest Pan gotowy udzielić nam pełnego wsparcia w schwytaniu Victora Karoskiego.
    
  "Oczywiście, dyspozytorze" - Dante wbił te słowa niczym rozgrzane gwoździe.
    
  - Na koniec pozostaje mi już tylko zapytać go o powód prośby o powrót.
    
  Zadzwoniłem, żeby poskarżyć się przełożonym, ale nie dano mi wyboru. Kazano mi przezwyciężyć różnice zdań.
    
  Paola nabrała rezerwy na to ostatnie zdanie. Fowler zaprzeczył, jakoby Dante miał coś przeciwko niemu, ale słowa kuratora przekonały go do czego innego. Specjalista od kryminalistyki sądowej już wcześniej zauważył, że najwyraźniej znali się już wcześniej, pomimo ich wcześniejszych sprzecznych zachowań. Postanowiłem zapytać Dantego o to bezpośrednio.
    
  - ¿Conocía usted al padre Anthony Fowler?
    
  "Nie, dyspozytorze" - powiedział Dante stanowczym i pewnym głosem.
    
  - Było bardzo miło z twojej strony, że dałeś mi swoje dossier.
    
  - W Korpusie Czujności jesteśmy bardzo dobrze zorganizowani.
    
  Paola postanowiła go zostawić, ahí. Gdy miała już wychodzić, Dante powiedział jej trzy słowa, które bardzo jej pochlebiły.
    
  "Tylko jedno, dyspozytorze. Jeśli poczuje potrzebę, żebym znów przywołał go do porządku, wolę wszystko, co wiąże się z policzkiem. Nie przepadam za formalnościami."
    
  Paola poprosiła Dantego, aby osobiście zapytał, gdzie będą mieszkać kardynałowie. I wszyscy to zrobili. W Domus Sancta Marthae, czyli Domu Świętej Marty, położonym na zachód od Bazyliki Świętego Piotra, choć w obrębie murów Watykanu.
    
  Z zewnątrz był to budynek o surowym wyglądzie. Prosty i elegancki, bez sztukaterii, ozdób ani posągów. W porównaniu z otaczającymi go cudami, Domus wyróżniał się niepozornie niczym piłka golfowa w wiadrze ze śniegiem. Wyglądałby inaczej, gdyby zwykły turysta (a w strefie zastrzeżonej Watykanu takiego nie było) rzucił na niego dwa spojrzenia.
    
  Ale kiedy otrzymali pozwolenie i Gwardia Szwajcarska wpuściła ich bez przeszkód, Paola odkryła, że wygląd zewnętrzny bardzo różni się od jej. Przypominał nowoczesny hotel Simo, z marmurowymi podłogami i wykończeniami z jatoby. W powietrzu unosił się delikatny zapach lawendy. Podczas gdy czekali, technik kryminalistyki obserwował, jak odchodzą. Na ścianach wisiały obrazy, które Paola Crió rozpoznała jako styl wielkich włoskich i holenderskich mistrzów XVI wieku. I ani jeden z nich nie wyglądał na reprodukcję.
    
  "O mój Boże" - powiedziała zaskoczona Paola, próbując powstrzymać obfite wymioty po taco. "Złapałam to od niego, kiedy byłam spokojna".
    
  "Wiem, jaki to ma skutek" - powiedział zamyślony Fowler.
    
  Biegły sądowy zauważa, że gdy Fowler gościł w Domu, jego sytuacja osobista nie była przyjemna.
    
  "To prawdziwy szok w porównaniu z resztą budynków Watykanu, przynajmniej tymi, które znam. I nowymi, i starymi".
    
  - Czy zna pan historię tego domu, proszę pana? Jak pan wie, w 1978 roku były dwa kolejne cónkeya, w odstępie zaledwie dwóch miesięcy.
    
  "Byłam bardzo mała, ale noszę w pamięci nieutrwalone geny tych dzieci" - powiedziała Paola, na chwilę zagłębiając się w przeszłość.
    
    
  Desery galaretkowe z placu Świętego Piotra. Mama i tata z Limon i Paoli z czekoladą i truskawkami. Pielgrzymi śpiewają, a atmosfera jest radosna. Ręka taty, silna i szorstka. Uwielbiam trzymać go za palce i spacerować, gdy zapada wieczór. Patrzymy w kominek i widzimy biały dym. Tata unosi mnie nad głowę i śmieje się, a jego śmiech jest najwspanialszą rzeczą na świecie. Moje lody spadają, a ja płaczę, ale tata jest szczęśliwy i obiecuje kupić mi kolejne. "Zjemy je za zdrowie biskupa Rzymu" - mówi.
    
    
  Wkrótce zostaną wybrani dwaj papieże, ponieważ następca Pawła VI, Jan Paweł I, zmarł nagle w wieku trzydziestu trzech lat. Był drugi klucz, w którym zostałem wybrany Janem Pawłem II. W tym krótkim okresie kardynałowie przebywali w maleńkich celach wokół Kaplicy Sykstyńskiej. Bez udogodnień i klimatyzacji, a rzymskie lato było lodowato zimne, niektórzy starsi kardynałowie przeżyli prawdziwą gehennę. Jeden z nich musiał pilnie szukać pomocy medycznej. Po tym, jak Wojtyła włożył Sandały Rybaka, przysiągł sobie, że zostawi wszystko tak, jak jest, torując sobie drogę, aby nic podobnego nie wydarzyło się ponownie po jego śmierci. A rezultatem jest ten budynek. Doktoro, słuchasz mnie?
    
  Paola wraca od swojego enso z wyrazem poczucia winy.
    
  "Przepraszam, zgubiłem się we wspomnieniach. To się już nie powtórzy."
    
  W tym momencie powraca Dante, który wyruszył na poszukiwanie osoby odpowiedzialnej za Domus. Paola nie, bo unika księdza, więc załóżmy, że stara się uniknąć konfrontacji. Oboje rozmawiali ze sobą z udawaną normalnością, ale teraz poważnie wątpię, by Fowler powiedział jej prawdę, sugerując, że rywalizacja ogranicza się do zazdrości Dantego. Na razie, nawet jeśli drużyna trzymałaby się razem, podí mogli jedynie przyłączyć się do farsy i zignorować problem. Paola nigdy nie była w tym dobra.
    
  Przybył dyrektor w towarzystwie niskiej, uśmiechniętej, spoconej zakonnicy w czarnym garniturze. Przedstaw się jako siostra Helena Tobina z Polski. Była dyrektorką ośrodka i szczegółowo opisała przeprowadzone już remonty. Były one realizowane w kilku etapach, z których ostatni zakończył się w 2003 roku. Weszli po szerokich schodach z lśniącymi stopniami. Budynek był podzielony na piętra z długimi korytarzami i grubymi dywanami. Pokoje znajdowały się wzdłuż ścian.
    
  "Jest sto sześć apartamentów i dwadzieścia cztery pokoje jednoosobowe" - zasugerowała pielęgniarka, wchodząc na pierwsze piętro. "Wszystkie meble pochodzą sprzed kilku wieków i składają się z cennych przedmiotów przekazanych przez rodziny włoskie lub niemieckie".
    
  Zakonnica otworzyła drzwi do jednego z pokoi. Był to przestronny pokój o powierzchni około dwudziestu metrów kwadratowych, z parkietem i pięknym dywanem. Łóżko również było drewniane, z pięknie rzeźbionym zagłówkiem. Wbudowana szafa, biurko i w pełni wyposażona łazienka dopełniały całości.
    
  "To rezydencja jednego z sześciu kardynałów, którzy nie przybyli na miejsce. Pozostałych stu dziewięciu już zajmuje swoje pokoje" - wyjaśniła siostra.
    
  Inspektor uważa, że co najmniej dwie zaginione osoby - Jem i #225;s - nie powinny się w ogóle pojawić.
    
  "Czy kardynałowie są tu bezpieczni, siostro Helenie?" - zapytała ostrożnie Paola. Nie wiedziałam, dopóki zakonnica nie dowiedziała się o niebezpieczeństwie czyhającym na purpurowe.
    
  "Bardzo bezpiecznie, moje dziecko, bardzo bezpiecznie. Budynek jest dostępny i stale strzeżony przez dwóch Gwardzistów Szwajcarskich. Nakazaliśmy usunięcie izolacji dźwiękowej i telewizorów z pokoi."
    
  Paola wykracza poza to, co jest dozwolone.
    
  "Kardynałowie są przetrzymywani w odosobnieniu podczas Soboru. Nie wolno im dzwonić, nie wolno im dzwonić, nie wolno im oglądać telewizji, nie wolno im odbierać połączeń, nie wolno im korzystać z komputerów ani internetu. Kontakt ze światem zewnętrznym jest zabroniony pod groźbą ekskomuniki" - wyjaśnił Fowler. "Święcenia te zostały wydane przez Jana Pawła II przed jego śmiercią".
    
  - Ale przecież nie da się ich całkowicie odizolować, prawda, Dante?
    
  Nadinspektor Sakō Grupa. Uwielbiał chwalić się osiągnięciami swojej organizacji, jakby sam je osiągnął.
    
  -Widzisz, badaczu, mamy najnowocześniejszą technologię w dziedzinie inhibitorów señalu.
    
  - Nie znam żargonu Espías. Wyjaśnij mi, co to jest.
    
  "Mamy sprzęt elektryczny, który wytworzył dwa pola elektromagnetyczne. Jedno tutaj, a drugie w Kaplicy Sykstyńskiej. Są praktycznie jak dwa niewidzialne parasole. Żadne urządzenie wymagające kontaktu ze światem zewnętrznym nie może pod nimi działać. Ani mikrofon kierunkowy, ani system nagłośnienia, ani nawet urządzenie e-spiá. Sprawdź jego telefon i jego telefon."
    
  Paola tak zrobiła i zobaczyła, że naprawdę nie masz żadnej osłony. Wyszli na korytarz. Nada, no había señal.
    
  -A co z jedzeniem?
    
  "Przygotowuje się je tutaj, w kuchni" - powiedziała z dumą siostra Helena. Personel składa się z dziesięciu sióstr zakonnych, które kolejno pełnią różne posługi w Domu Sancta Marthae. Personel recepcji pozostaje na noc, na wypadek nagłych wypadków. Nikt nie ma wstępu do Domu, chyba że jest to kardynał.
    
  Paola otworzyła usta, żeby zadać pytanie, ale przerwała mi w połowie. Przerwałem jej przeraźliwym krzykiem dochodzącym z najwyższego piętra.
    
    
    
  Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 16:31.
    
    
    
  Zdobycie jego zaufania na tyle, by wejść do zajmowanego przez niego pokoju, było diabelnie trudne. Teraz kardynał miał czas, by pożałować tego błędu, a jego żal zostanie wypisany w żałobnych listach. Karoski wykonał kolejne cięcie nożem na nagiej piersi.
    
  - Proszę się uspokoić, Wasza Eminencjo. To już i tak mniej niż potrzeba.
    
  Piąta część jest omawiana na każdym kroku, Mís debiles. Krew, przesiąkająca narzutę i kapiąca niczym pasta na perski dywan, pozbawiła go sił. Ale w pewnym momencie straciłem przytomność. Cintió wszystkie ciosy i wszystkie skaleczenia.
    
  Karoski dokończył pracę nad skrzynią. "Z dumą rzemieślnika przyglądamy się temu, co napisałeś. Trzymam rękę na pulsie i chwytam chwilę. Trzeba było mieć pamięć. Niestety, nie każdy może korzystać z cyfrowej kamery wideo, ale ta jednorazowa kamera, działająca czysto mechanicznie, działa idealnie". Przesuwając kciukiem po rolce, żeby zrobić kolejne zdjęcie, zadrwił z kardynała Cardoso.
    
  - Witam, Wasza Eminencjo. Ach, oczywiście, że nie możesz. Rozwiąż mu usta, bo potrzebuję jego "daru języków".
    
  Karoski zaśmiał się sam ze swojego okropnego żartu. Odłożyłem nóż i pokazałem go kardynałowi, pokazując mu język w szyderczym geście. I popełnił swój pierwszy błąd. Zaczął rozwiązywać knebel. Purpurowy był przerażony, ale nie tak bardzo jak inne wampiry. Zebrał resztki sił i wydał z siebie przerażający krzyk, który rozniósł się echem po korytarzach Domus Sancta Marthae.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
    Czwartek, 7 kwietnia 2005, 16:31.
    
    
    
  Kiedy usłyszała krzyk, Paola zareagowała natychmiast. Dałem znak zakonnicy, żeby została na miejscu, i przeszedłem obok - strzela do ciebie po trzy naraz, dobywając pistoletu. Fowler i Dante poszli za nim po schodach, omal nie zderzając się nogami, gdy wbiegali po schodach na pełnym gazie. Gdy dotarli na górę, zatrzymali się, zdezorientowani. Stali pośrodku długiego korytarza pełnego drzwi.
    
  "Gdzie to było?" zapytał Fowler.
    
  "Cholera, podoba mi się, a konkretnie mnie. Nie odchodźcie, panowie" - powiedziała Paola. "To może być drań, i to bardzo niebezpieczny drań".
    
  Paola wybrała lewą stronę, naprzeciwko windy. Uwierzcie mi, w pokoju 56 rozległ się hałas. Przyłożył nóż do drewna, ale Dante gestem nakazał mu się wycofać. Krzepki nadinspektor skinął na Fowlera i obaj wyważyli drzwi, które otworzyły się bez trudu. Dwóch policjantów wpadło do środka, Dante celując z przodu, a Paola z boku. Fowler stał w drzwiach z założonymi rękami.
    
  Kardynał leżał na łóżku. Był przerażony, śmiertelnie przerażony, ale cały i zdrowy. Patrzyłem na nich z przerażeniem, unosząc ręce.
    
  -Proszę, nie zmuszaj mnie do tego.
    
  Dante rozgląda się wszędzie i opuszcza pistolet.
    
  -Gdzie to było?
    
  "Myślę, że w sąsiednim pokoju" - powiedział, wskazując palcem, ale nie opuszczając ręki.
    
  Znów wyszli na korytarz. Paola stanęła po jednej stronie drzwi 57, podczas gdy Dante i Fowler wykonali ludzki taran. Za pierwszym razem oba ramiona zostały mocno uderzone, ale zamek ani drgnął. Za drugim razem cios nadszedł z potężnym chrupnięciem.
    
  Kardynał leżał na łóżku. Było bardzo duszno i bardzo martwo, ale pokój był pusty. Dante przeżegnał się dwoma krokami i zajrzał do pokoju. Głowa Meneo. W tym momencie rozległ się kolejny krzyk.
    
  -¡ Pomocy!¡ Pomocy!
    
  Cała trójka pospiesznie wybiegła z pokoju. Na końcu korytarza, obok windy, kardynał leżał na podłodze w zmiętych szatach. Ruszyli w stronę windy z pełną prędkością. Paola dobiegła do niego pierwsza i uklękła obok, ale kardynał już wstał.
    
  "Kardenal Shaw!" powiedział Fowler, rozpoznając swego rodaka.
    
  "Nic mi nie jest, nic mi nie jest. On mnie do tego zmusił. Wyszedł z powodu aí" - powiedział, otwierając znajome drzwi, inne niż te w pokojach.
    
  - Czegokolwiek sobie życzysz, ojcze.
    
  "Spokojnie, nic mi nie jest. Złapcie tego oszusta" - powiedział kardynał Shaw.
    
  -Wróć do swojego pokoju i zamknij drzwi! -le gritó Fowler.
    
  Cała trójka przeszła przez drzwi na końcu korytarza i weszła na klatkę schodową. Ze ścian unosił się zapach wilgoci i gnijącej farby. Klatka schodowa była słabo oświetlona.
    
  Idealna na zasadzkę, pomyślała Paola. Karoska ma pistolet Pontiero. Mógł czyhać na nas za każdym razem i odstrzelić głowy co najmniej dwóm z nas, zanim się zorientujemy.
    
  A jednak szybko zeszli po schodach, nie potykając się o coś. Poszli schodami do sótano, poniżej poziomu ulicy, ale drzwi do allí były mocno zamknięte na kłódkę.
    
  -On tu nie przyszedł.
    
  Poszli w jego ślady. Na piętrze usłyszeli hałas. Przeszli przez drzwi i prosto do kuchni. Dante wyprzedził kryminalistyka i wszedł pierwszy, z palcem na spuście i armatą skierowaną przed siebie. Trzy zakonnice przestały bawić się patelniami i wpatrywały się w nie oczami jak talerze.
    
  "Czy ktoś tędy przechodził?" krzyknęła Paola.
    
  Nie odpowiedzieli. Nadal wpatrywali się przed siebie byczym wzrokiem. Jeden z nich nawet dalej przeklinał jej nadąsaną wargę, ignorując ją.
    
  - A co, gdyby ktoś tędy przechodził! Mnich! - powtórzył biegły sądowy.
    
  Zakonnice wzruszyły ramionami. Fowler położył dłoń na jej ramieniu.
    
  -Dégelas. Oni nie mówią po włosku.
    
  Dante podszedł do końca kuchni i natknął się na szklane drzwi o szerokości około dwóch metrów. "Proszę bardzo wyglądać. Proszę spróbować je otworzyć, ale bezskutecznie". Otworzył drzwi jednej z zakonnic, jednocześnie pokazując swoją watykańską legitymację. Zakonnica podeszła do kuratora i włożyła klucz do szuflady ukrytej w ścianie. Drzwi otworzyły się z hukiem. Wyszedł na boczną uliczkę, Plaza de Santa Marta. Przed nimi znajdował się Pałac San Carlos.
    
  - Do cholery! Czy zakonnica nie mówiła, że Domusó ma do niego dostęp?
    
  "No cóż, widzi pan, dyspozytorzy. Jest ich dwóch" - powiedział Dante.
    
  - Wróćmy do naszych kroków.
    
  Wbiegli po schodach, zaczynając od kamizelki, i dotarli na "najwyższe piętro". Wszyscy znaleźli kilka schodów prowadzących na dach. Ale kiedy dotarli do drzwi, okazało się, że są zamknięte na klucz dla Cala i śpiewu.
    
  -Tutaj też nikt nie mógł się wydostać.
    
  Przyciszeni, usiedli wszyscy razem na brudnych, wąskich schodach prowadzących na dach, dysząc jak miechy.
    
  "Ukrył się w jednym z pokoi?" zapytał Fowler.
    
  "Nie sądzę. Prawdopodobnie uciekł" - powiedział Dante.
    
  - Ale dlaczego od Boga?
    
  "Oczywiście, to była kuchnia, przez niedopatrzenie sióstr. Nie ma innego wytłumaczenia. Wszystkie drzwi są zamknięte na klucz lub zabezpieczone, podobnie jak główne wejście. Wyskoczenie przez okno jest niemożliwe; to zbyt duże ryzyko. Agenci straży obywatelskiej patrolują teren co kilka minut - a my jesteśmy w centrum uwagi, na litość boską!"
    
  Paola była wściekła. Gdybym nie był tak zmęczony bieganiem po schodach, kazałbym jej kopać ściany.
    
  -Dante, poproś o pomoc. Niech odgrodzi plac.
    
  Nadinspektor pokręcił głową z rozpaczą. Przyłożył dłoń do czoła, wilgotnego od potu, który spadał obłocznymi kroplami na jego nieodłączną skórzaną wiatrówkę. Jego włosy, zawsze starannie uczesane, były brudne i kręcone.
    
  -Sómo chce, żebym zadzwonił, piękna? Nic nie działa w tym cholernym budynku. Na korytarzach nie ma kamer bezpieczeństwa, telefonów, mikrofonów ani krótkofalówek. Nic bardziej skomplikowanego niż cholerna żarówka, nic, co wymagałoby fal, jedynek i zer, żeby działać. To tak, jakbym nie wysyłał gołębia pocztowego...
    
  "Zanim dotrę na dół, będę już daleko. Mnich nie przyciąga uwagi w Watykanie, Dikanti" - powiedział Fowler.
    
  "Czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego wybiegłeś z tego pokoju? To trzecie piętro, okna były zamknięte, a my musieliśmy wyważyć te cholerne drzwi. Wszystkie wejścia do budynku były strzeżone albo zamknięte" - powiedział, uderzając kilka razy otwartą dłonią w drzwi na dachu, co spowodowało głuchy odgłos i wzbicie chmury kurzu.
    
  "Jesteśmy już tak blisko" - powiedział Dante.
    
  - Cholera. Cholera, cholera i cholera. ¡Ле тенихозяева!
    
  To właśnie Fowler wypowiedział straszną prawdę, a jego słowa odbiły się echem w uszach Paoli niczym łopata drapiąca literę l.request.
    
  - Teraz mamy kolejnego trupa, dottora.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
    Czwartek, 7 kwietnia 2005, 16:31.
    
    
    
  "Musimy działać ostrożnie" - powiedział Dante.
    
  Paola szalała ze złości. Gdyby Sirin stała przed nią w tej chwili, nie byłaby w stanie się powstrzymać. Chyba już po raz trzeci chciałem wyrwać Puñetasasosowi zęby, i to bardzo, żeby sprawdzić, czy Aún zachowa spokój i monotonię głosu.
    
  Po wpadnięciu na upartego osła na dachu, zszedłem po schodach, schylając się nisko. Dante musiał przejść przez plac, żeby ten nikczemnik przejął dowodzenie i porozmawiał z Sirinem, który miał wezwać posiłki i zlecić mu zbadanie miejsca zbrodni. Generał odpowiedział, że można uzyskać dostęp do dokumentów UACV, ale trzeba to zrobić w cywilnym ubraniu. Potrzebne narzędzia należy nosić w zwykłej walizce.
    
  - Nie możemy pozwolić, żeby to wszystko wyszło poza más doún. Entiéndalo, Dikanti.
    
  - Nic nie rozumiem. Musimy złapać zabójcę! Musimy oczyścić budynek, dowiedzieć się, kto tu wszedł, zebrać dowody...
    
  Dante spojrzał na nią, jakby oszalała. Fowler pokręcił głową, nie chcąc się wtrącać. Paola wiedziała, że pozwoliła, by ta sprawa wniknęła w jej duszę, zatruwając jej spokój. Zawsze starał się być przesadnie racjonalny, bo znał wrażliwość swojej istoty. Kiedy coś w nią wnikało, jej poświęcenie przeradzało się w obsesję. W tym momencie zauważyłem, że furia emanująca z ducha była jak kropla kwasu, która okresowo spadała na kawałek surowego mięsa.
    
  Byli na korytarzu na trzecim piętrze, gdzie to wszystko się wydarzyło. Pokój 55 był już pusty. Jego lokatorem, mężczyzną, który nakazał im przeszukanie pokoju 56, był belgijski kardynał Petfried Haniels, w wieku od 73 do 241 lat. Byłem bardzo zdenerwowany tym, co się stało. Mieszkanie w akademiku znajdowało się na najwyższym piętrze, gdzie otrzymał tymczasowe zakwaterowanie.
    
  "Na szczęście najstarszy kardynał był w kaplicy, uczestnicząc w popołudniowej medytacji. Tylko pięciu słyszało krzyki, a już powiedziano im, że wszedł szaleniec i zaczął wyć po korytarzach" - powiedział Dante.
    
  -Czy to jest kontrola? - oburzyła się Paola. - Sprawić, żeby nawet sami kardynałowie nie dowiedzieli się, że zabili jednego ze swoich?
    
  -To jest fáresnica. Powiedzmy, że zachorował i został przewieziony do szpitala Gemelli z powodu zapalenia żołądka i jelit.
    
  - I w tym przypadku wszystko jest już przesądzone - replika, ikona.
    
  - No cóż, jest jedna rzecz, proszę pana. Nie może pan rozmawiać z żadnym z kardynałów bez mojego pozwolenia, a miejsce zbrodni musi się mieścić w obrębie pokoju.
    
  "On nie może mówić poważnie. Musimy szukać odcisków palców na drzwiach, w punktach dostępu, na korytarzach... On nie może mówić poważnie".
    
  "Czego chcesz, Bambino? Kolekcji radiowozów przy bramie? Tysięcy fleszy z galerii fotograficznych? Oczywiście, krzyczenie o tym z dachów to najlepszy sposób, żeby złapać tego degenerata" - powiedział Dante z autorytetem. "A może po prostu chce pomachać przed kamerami swoim licencjatem z Quantico? Skoro jesteś w tym taka dobra, to pokaż to".
    
  Paola nie daje się sprowokować. Dante w pełni popierał tezę o prymacie okultyzmu. Masz wybór: albo zgubić się w czasie i rozbić się o ten wielki, wielowiekowy mur, albo poddać się i spróbować pospieszyć, by wykorzystać jak najwięcej zasobów.
    
  Zadzwoń do Sirina. Przekaż to proszę swojemu najlepszemu przyjacielowi. I żeby jego ludzie byli na straży na wypadek, gdyby karmelita pojawił się w Watykanie.
    
  Fowler odchrząknął, żeby zwrócić uwagę Paoli. Odciągnąłem ją na bok i cicho do niej przemówiłem, przyciskając jej usta bardzo blisko moich. Paola nie mogła powstrzymać się od wrażenia, że jego oddech wywołuje gęsią skórkę na jej plecach i z radością założyła kurtkę, żeby nikt tego nie zauważył. Pamiętałem ich mocny dotyk, kiedy jak szalona wpadła w tłum, a on ją złapał, przyciągnął do siebie i przytulił. I przywiązany do zdrowego rozsądku. Pragnęła znowu go przytulić, ale w tej sytuacji jej pragnienie było całkowicie niestosowne. Wszystko było dość skomplikowane.
    
  "Niewątpliwie, te rozkazy zostały już wydane i zostaną wykonane natychmiast, dottorze. A Olvi chce, żeby operacja policyjna została przeprowadzona, bo nie dostanie żadnych dżemaasów w Watykanie. Musimy pogodzić się z tym, że gramy kartami, jakie rozdał nam los, niezależnie od tego, jak biedni są éstas. W tej sytuacji stare powiedzenie o mojej ziemi jest bardzo trafne: król ma 27 lat".
    
  Paola od razu zrozumiała, o co mu chodzi.
    
  "Mówimy to samo w Rzymie. Masz powód, Ojcze... Po raz pierwszy w tej sprawie mamy świadka. To coś."
    
  Fowler bajó aún más el tono.
    
  "Porozmawiaj z Dantem. Tym razem bądź dyplomatą. Niech nas zostawi wolnymi do Shawa. Quiz, wymyślmy sensowny opis."
    
  - Ale bez kryminologa...
    
  "To przyjdzie później, doktorze. Jeśli kardynał Shaw go widział, dostaniemy portret robota. Ale dla mnie ważny jest dostęp do jego zeznań".
    
  - Jego nazwisko brzmi znajomo. Czy to ten Shaw, który pojawia się w raportach Karoskiego?
    
  -Ja też. To twardy i inteligentny człowiek. Mam nadzieję, że pomożesz nam w ustaleniu jego rysopisu. Nie podawaj nazwiska podejrzanego: zobaczymy, czy go rozpoznasz.
    
  Paola kiwa głową i wraca z Dantem.
    
  -Co, skończyliście już mieć sekrety, kochani?
    
  Adwokat specjalizujący się w prawie karnym postanowił zignorować komentarz.
    
  Ojciec Fowler poradził mi, żebym się uspokoił i myślę, że posłucham jego rady.
    
  Dante spojrzał na niego podejrzliwie, zaskoczony jego postawą. Ta kobieta była dla niego ewidentnie bardzo atrakcyjna.
    
  - To bardzo mądre z twojej strony, dyspozytorze.
    
    - Noi abbiamo dato nella croce 28, ¿verdad, Dante?
    
    "Można na to spojrzeć w ten sposób. Zupełnie inaczej jest zdać sobie sprawę, że jest się gościem w obcym kraju. Ta matka postawiła na swoim. Teraz wszystko zależy od nas. To nic osobistego".
    
  Paola wzięła głęboki oddech.
    
  - Wszystko w porządku, Dante. Muszę porozmawiać z kardynałem Shawem.
    
  - Jest w swoim pokoju i dochodzi do siebie po szoku, jakiego doznał. Odrzucono.
    
  - Panie Komendancie. Tym razem proszę postąpić właściwie. Quiz, jak go złapiemy.
    
  Policjant skręcił byczy kark, najpierw w lewo, potem w prawo. Było jasne, że o tym myślał.
    
  - Dobrze, dyspozytorze. Pod jednym warunkiem.
    
  -¿Cuáeto?
    
  - Pozwól mu używać prostszych słów.
    
  - Idź i idź spać.
    
  Paola odwróciła się i napotkała pełne dezaprobaty spojrzenie Fowlera, który obserwował rozmowę z dystansu. Odwrócił się z powrotem do Dantego.
    
  -Proszę.
    
  -Por favor qué, ispettora?
    
  Ta sama świnia czerpała przyjemność ze swojego upokorzenia. No cóż, nieważne, aí desyatía.
    
  -Proszę, Superintendencie Dante, proszę o pozwolenie na rozmowę z kardynałem Shawem.
    
  Dante uśmiechnął się otwarcie. "Wspaniale się bawiłeś". Nagle jednak spoważniał.
    
  "Pięć minut, pięć pytań. Tylko ja. Ja też w to gram, Dikanti."
    
  Dwóch członków Vigilance, obaj w czarnych garniturach i krawatach, wyszli z windy i stanęli po obu stronach drzwi nr 56, gdzie ja stałem. Pilnuj wejścia do czasu przybycia inspektora UACV. Wykorzystaj czas oczekiwania, przesłuchując świadka.
    
  -Gdzie jest pokój Shawa?
    
  Byłem na tym samym piętrze. Dante zaprowadził ich do pokoju 42, ostatniego pokoju przed drzwiami prowadzącymi do schodów dla służby. Dozorca delikatnie nacisnął dzwonek, używając tylko dwóch palców.
    
  Pokazałem im siostrę Helenę, która straciła uśmiech. Na ich widok na jego twarzy pojawiła się ulga.
    
  - Na szczęście nic ci nie jest. Czy udało im się go złapać, jeśli gonili lunatyka po schodach?
    
  "Niestety, nie, siostro" - odpowiedziała Paola. "Myślimy, że uciekła przez kuchnię".
    
  - O Boże, Iíili, co zza wejścia do mercancías? Święta Dziewico Oliwna, co za katastrofa.
    
  - Siostro, czy nie mówiłaś nam, że masz do tego dostęp?
    
  - Jest jeden, drzwi wejściowe. To nie podjazd, tylko wiata. Jest gruby i ma specjalny klucz.
    
  Paola zaczynała zdawać sobie sprawę, że ona i jej siostra Helena nie mówią tym samym włoskim. On traktował rzeczowniki bardzo osobiście.
    
  -¿ As... czyli napastnik mógł wejść przez siostrę akhí?
    
  Zakonnica pokręciła głową.
    
  "Kluczem jest nasza siostra, ek noma, i ja ją mam. Mówi po polsku, tak jak wiele sióstr, które tu pracują".
    
  Biegły sądowy doszedł do wniosku, że to siostra Esonoma musiała otworzyć drzwi Dantego. Klucze były w dwóch egzemplarzach. Tajemnica się pogłębiała.
    
  -Czy możemy pójść do kardynała?
    
  Siostra Helena kręci głową w ostrym tonie.
    
  -Niemożliwe, doktorze. To... jak to mówią... nerwowe. W stanie zdenerwowania.
    
  "Niech tak będzie" - powiedział Dante - "przez minutę".
    
  Zakonnica spoważniała.
    
  - Zaden. Nie i nie.
    
  Wyglądało na to, że wolałby wrócić do swojego ojczystego języka i odpowiedzieć przecząco. Zamykałem już drzwi, gdy Fowler nadepnął na framugę, uniemożliwiając ich całkowite zamknięcie. Mówił do niej niepewnie, zastanawiając się nad słowami.
    
  - Sprawia przyjemno, aby zobaczyć eby kardynalny Shaw, siostra Helena.
    
  Zakonnica otworzyła oczy, jak talerze.
    
    - Wasz jzyk polski nie jest dobry 29.
    
    "Wiem. Muszę często odwiedzać jej wspaniałego ojca. Ale nie byłem tam od urodzenia". Solidarność 30.
    
  Zakonnica skłoniła głowę, ale było jasne, że ksiądz zdobył jej zaufanie. Wtedy regañadientes otworzyli drzwi na oścież, odsuwając się na bok.
    
  "Od kiedy znasz polski?" szepnęła do niej Paola, gdy weszły.
    
  "Mam tylko mgliste pojęcie, Doktorze. Wie pan, podróże poszerzają horyzonty".
    
  Dikanti pozwoliła sobie na chwilę zadziwienia, by spojrzeć na niego, po czym całą uwagę skupiła na mężczyźnie leżącym w łóżku. W pokoju panował półmrok, a rolety były niemal zaciągnięte. Kardynał Shaw przetarł podłogę mokrym ręcznikiem, ledwo widocznym w słabym świetle. Gdy zbliżyli się do stóp łóżka, purpurowy mężczyzna uniósł się na łokciu, parsknął, a ręcznik zsunął mu się z twarzy. Był mężczyzną o wyrazistych rysach i bardzo krępej budowie. Jego włosy, zupełnie białe, przylepiły się do czoła, gdzie przesiąkł ręcznik.
    
  -Wybacz mi, ja...
    
  Dante pochylił się, by pocałować pierścień kardynała, ale kardynał go powstrzymał.
    
  - Nie, proszę. Nie teraz.
    
  Inspektor wykonał nieoczekiwany krok, zupełnie niepotrzebny. Musiał zaprotestować, zanim mógł przemówić.
    
  -Kardynale Shaw, przepraszamy za wtargnięcie, ale musimy zadać panu kilka pytań. Czy czuje się pan w stanie nam odpowiedzieć?
    
  "Oczywiście, moje dzieci, oczywiście". Na chwilę odwróciłam jego uwagę. To było straszne przeżycie widzieć, jak mnie okradają w miejscu świętym. Za kilka minut mam umówione spotkanie, żeby załatwić pewne sprawy. Proszę, mów krótko.
    
  Dante spojrzał na siostrę Helenę, a potem na Shawa. Zrozumiałem. Bez świadków.
    
  - Siostro Heleno, proszę uprzedź kardynała Paulicha, że trochę się spóźnię, jeśli byłaby Pani tak miła.
    
  Zakonnica opuściła pokój, powtarzając przekleństwa, które z pewnością nie były typowe dla religijnej kobiety.
    
  "Co się działo przez cały ten czas?" zapytał Dante.
    
  - Poszłam do swojego pokoju po pamiętnik, gdy usłyszałam przeraźliwy krzyk. Przez kilka sekund byłam sparaliżowana, prawdopodobnie próbując rozszyfrować, czy to tylko wytwór mojej wyobraźni. Usłyszałam spieszących się po schodach ludzi, a potem skrzypnięcie. "Proszę wyjść na korytarz". Przy drzwiach windy mieszkał mnich karmelita, ukryty w małej wnęce w ścianie. Spojrzałam na niego, a on odwrócił się i spojrzał na mnie. W jego oczach było tyle nienawiści, Matko Boska. W tym momencie rozległ się kolejny trzask i karmelita mnie uderzył. Upadłam na ziemię i krzyknęłam. Resztę już znacie.
    
  "Czy widziałeś wyraźnie jego twarz?" - wtrąciła się Paola.
    
  "Był prawie całkowicie pokryty gęstą brodą. Niewiele pamiętam".
    
  -Czy mógłbyś opisać nam jego twarz i budowę ciała?
    
  "Nie sądzę. Widziałem go tylko przez sekundę i mój wzrok nie jest już taki jak kiedyś. Pamiętam jednak, że miał siwe włosy i był prezesem. Ale od razu zdałem sobie sprawę, że nie był mnichem".
    
  -Co sprawiło, że Wasza Eminencjo tak pomyślałeś? - zapytał Fowler.
    
  - Jego zachowanie, oczywiście. Cały wpatrzony w drzwi windy, zupełnie nie jak sługa boży.
    
  W tym momencie siostra Helena wróciła, chichocząc nerwowo.
    
  "Kardynale Shaw, kardynał Paulich mówi, że Komisja oczekuje od niego jak najszybszego rozpoczęcia przygotowań do Mszy św. w Nowy Rok. Przygotowałem dla pana salę konferencyjną na pierwszym piętrze".
    
  "Dziękuję, siostro. Adele, powinnaś być z Antoonem, bo czegoś potrzebujesz. Wales, który będzie z tobą za pięć minut".
    
  Dante zdał sobie sprawę, że Shaw kończy spotkanie.
    
  -Dziękujemy za wszystko, Wasza Eminencjo. Musimy iść.
    
  "Nie masz pojęcia, jak bardzo mi przykro. Novendiale są obchodzone w każdym kościele w Rzymie i przez tysiące ludzi na całym świecie, modląc się za duszę naszego Ojca Świętego. To sprawdzona praca i nie odłożę jej na później z powodu jakiegoś impulsu".
    
  Paola miała już coś powiedzieć, ale Fowler dyskretnie ścisnął ją za łokieć, a technik sądowy przełknął pytanie. Pomachał też na pożegnanie fioletowemu. Gdy mieli już wychodzić z sali, kardynał zadał im pytanie, które bardzo mnie zainteresowało.
    
  - Czy ten mężczyzna ma coś wspólnego ze zniknięciami?
    
  Dante odwrócił się bardzo powoli, a ja odpowiedziałem słowami, w których almíbar wyróżniał się wszystkimi samogłoskami i spółgłoskami.
    
  "Zupełnie inaczej, Wasza Eminencjo, on jest po prostu prowokatorem. Prawdopodobnie jednym z tych, którzy są zaangażowani w antyglobalizację. Zazwyczaj się stroją, żeby zwrócić na siebie uwagę, wie Pan o tym".
    
  Kardynał odzyskał na chwilę panowanie nad sobą, po czym usiadł na łóżku. Zwrócił się do zakonnicy.
    
  "Wśród moich braci kardynałów krążą pogłoski, że dwie z najważniejszych osobistości Kurii nie wezmą udziału w konklawe. Mam nadzieję, że oboje macie się dobrze".
    
  "O co chodzi, Wasza Eminencjo?" Paola była zszokowana. W życiu słyszał głos tak miękki, słodki i pokorny, jak ten, którym Dante zadał swoje ostatnie pytanie.
    
  "Niestety, moje dzieci, w moim wieku wiele się zapomina. Jem kwai i szepczę kwai między kawą a deserem. Ale zapewniam was, że nie jestem único, który o tym wie".
    
  "Wasza Eminencjo, to oczywiście tylko bezpodstawna plotka. Jeśli pozwolicie, musimy zacząć szukać sprawcy zamieszania".
    
  Mam nadzieję, że wkrótce go znajdziecie. W Watykanie panuje zbyt duży niepokój i być może nadszedł czas na zmianę kursu naszej polityki bezpieczeństwa.
    
  Wieczorna groźba Shawa, równie przesiąknięta Azúcarem, co pytanie Dantego, nie uszła uwadze żadnego z nich. Nawet Paoli krew zmroziła się na ten ton, a każdy, kogo spotkałem, poczuł obrzydzenie.
    
  Siostra Helena wyszła z nimi z pokoju i poszła korytarzem. Na schodach czekał na niego dość krępy kardynał, zapewne Pawlich, z którym siostra Helena zeszła na dół.
    
  Gdy tylko Paola zobaczyła plecy Siostry Eleny znikającej na dole schodów, odwróciła się do Dantego z gorzkim grymasem na twarzy.
    
  "Wygląda na to, że nie panuje pan nad domem tak dobrze, jak pan myśli, panie nadzorco."
    
  "Przysięgam, że tego nie rozumiem" - powiedział Dante z wyrazem żalu na twarzy. "Miejmy przynajmniej nadzieję, że nie znają prawdziwego powodu. Oczywiście, to wydaje się niemożliwe. A poza tym nawet Shaw mógłby być tym PR-owcem, który zakłada czerwone sandały".
    
  "Jak wszyscy przestępcy, wiemy, że dzieje się coś dziwnego" - powiedział biegły sądowy. "Szczerze mówiąc, chciałbym, żeby to cholerstwo wybuchło im pod nosem, żeby pudiéramos mogli pracować tak, jak tego wymagają".
    
  Dante miał właśnie zaprotestować, gdy ktoś pojawił się na pokładzie mármola. Carlo Boy xabí postanowił wysłać kogoś, kogo uważał za lepszego i bardziej powściągliwego pracownika UACV.
    
  - Dzień dobry wszystkim.
    
  "Dzień dobry, Dyrektorze Boy" odpowiedziała Paola.
    
  Czas poznać nową scenę Karoskiego.
    
    
    
  Akademia FBI
    
  Quantico, Wirginia
    
  22 sierpnia 1999
    
    
    
  - Proszę, proszę. Chyba wiesz, kim jestem, prawda?
    
  Dla Paoli spotkanie z Robertem Weberem było jak zaproszenie na kawę przez Ramzesa II, egipskiego profesora. Weszliśmy do sali konferencyjnej, gdzie znany kryminalistyk przeprowadzał oceny czterech studentów, którzy ukończyli kurs. Był na emeryturze od dziesięciu lat, ale jego pewny krok budził podziw na korytarzach FBI. Ten człowiek zrewolucjonizował kryminalistykę, tworząc nowe narzędzie do tropienia przestępców: profilowanie psychologiczne. Na elitarnym kursie FBI, który szkolił nowe talenty na całym świecie, zawsze był odpowiedzialny za przeprowadzanie ocen. Studenci byli zachwyceni, ponieważ mogli spotkać się twarzą w twarz z kimś, kogo bardzo podziwiali.
    
  - Oczywiście, że go znam, oni... Muszę mu powiedzieć...
    
  "Tak, wiem, to wielki zaszczyt cię poznać i bla, bla, bla. Gdybym dostawał złą ocenę za każdym razem, gdy ktoś mi to mówi, byłbym teraz bogaty".
    
  Specjalista medycyny sądowej schował nos w grubej teczce. Paola wkłada rękę do kieszeni spodni i wyciąga zmiętą kartkę papieru, którą podaję Weberowi.
    
  - To dla mnie wielki zaszczyt poznać pana.
    
  Weber spojrzał na kartkę, a potem znowu na nią. To był banknot jednodolarowy. Wyciągnąłem rękę i wziąłem go. Wygładziłem go i schowałem do kieszeni kurtki.
    
  "Nie gniot banknotów, Dikanti. Należą do Skarbu Państwa Stanów Zjednoczonych z Ameryki", ale uśmiechnął się, zadowolony z szybkiej odpowiedzi młodej kobiety.
    
  - Proszę o tym pamiętać, panie.
    
  Twarz Webera stwardniała. Nadeszła chwila prawdy, a każde moje następne słowo było dla młodej kobiety jak cios.
    
  "Jesteś idiotą, Dikanti. Dotykaj mnie w testach sprawnościowych i w testach puntería. A on nie ma samochodu. Od razu się załamuje. Zbyt łatwo zamyka się w obliczu przeciwności losu.
    
  Paola była przeraźliwie smutna. Trudno jest, gdy żywa legenda w pewnym momencie pozbawia cię blasku. Jeszcze gorzej, gdy jego ochrypły głos nie pozostawia śladu empatii.
    
  - Nie rozumujesz. Jest dobra, ale musi ujawnić, co w niej siedzi. A do tego musi wymyślić. Wymyśl, Dikanti. Nie rób instrukcji co do joty. Improwizuj i wierz. I niech to będzie mój dyplom. Oto jego najnowsze notatki. Załóż jej stanik, kiedy wyjdzie z biura.
    
  Paola drżącymi rękami wzięła kopertę Webera i otworzyła drzwi, wdzięczna, że udało jej się uciec od wszystkich.
    
  - Wiem jedno, Dikanti. Czy ¿Cuál jest prawdziwym motywem seryjnego mordercy?
    
  - Jego żądza mordu. Której nie potrafi powstrzymać.
    
  zaprzecza temu z obrzydzeniem.
    
  - Jest niedaleko od miejsca, w którym powinien być, ale nie jest aá akhí. Znów myśli jak książki, onñorita. Czy rozumiesz żądzę mordu?
    
  - Nie, to jest... albo.
    
  "Czasami trzeba zapomnieć o rozprawach psychiatrycznych. Prawdziwym motywem jest ciało. Przeanalizuj jego twórczość i poznaj artystę. Niech to będzie pierwsza rzecz, o której pomyśli, gdy pojawi się na miejscu zbrodni".
    
    
  Dikanti pobiegł do swojego pokoju i zamknął się w łazience. Kiedy odzyskałem spokój, otworzyłem kopertę. Długo trwało, zanim zrozumiał, co zobaczył.
    
  Otrzymał najlepsze oceny ze wszystkich przedmiotów i wyciągnął cenne wnioski. Nic nie jest takie, jakie się wydaje.
    
    
    
  Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, godzina 17:10.
    
    
    
  Niecałą godzinę później zabójca uciekł z pokoju. Paola czuła jego obecność w pomieszczeniu, jakby ktoś wdychał niewidzialny, stalowy dym. Zawsze mówił racjonalnie o seryjnych mordercach, swoim żywym głosem. Musiał tak robić, gdy wyrażał swoje opinie (głównie) za pośrednictwem poczty elektronicznej.
    
  To było absolutnie złe, wchodzić do pokoju w ten sposób, uważając, żeby nie wdepnąć w krew. Nie robię tego, żeby nie zbezcześcić miejsca zbrodni. Głównym powodem, dla którego tam nie wdepnąłem, było to, że ta przeklęta krew zniszczyłaby mi dobre buty na zawsze.
    
  A także o duszy.
    
    
  Prawie trzy lata temu odkryto, że dyrektor Boy nie zbadał osobiście miejsca zbrodni. Paola podejrzewała, że Boy poszedł na takie kompromisy, aby zyskać przychylność władz watykańskich. Oczywiście, nie mógł osiągnąć politycznych sukcesów u swoich włoskich przełożonych, ponieważ cała ta cholerna sprawa musiała pozostać tajemnicą.
    
  Wszedł pierwszy, razem z Paolą Detrás. Demiásowie czekali na korytarzu, patrząc prosto przed siebie i milczeli. Specjalistka medycyny sądowej podsłuchała, jak Dante i Fowler wymieniają kilka słów - przysięgali nawet, że niektóre z nich były wypowiedziane bardzo niegrzecznym tonem - ale starała się skupić całą uwagę na tym, co było w pomieszczeniu, a nie na tym, co zostało na zewnątrz.
    
  Paola pozostała przy drzwiach, zostawiając Boya z jego zadaniem. Najpierw zrób zdjęcia kryminalistyczne: jedno z każdego rogu pokoju, jedno pionowo do sufitu, jedno z każdego możliwego kąta i jedno z każdego obiektu, który śledczy uzna za istotny. Krótko mówiąc, ponad sześćdziesiąt błysków, rozświetlających scenę nierealnymi, białawymi, przerywanymi odcieniami. Paola poradziła sobie również z hałasem i nadmiarem światła.
    
  Weź głęboki oddech, starając się zignorować zapach krwi i nieprzyjemny posmak, jaki pozostawiła w gardle. Zamknij oczy i bardzo powoli licz w myślach od stu do zera, starając się dopasować bicie serca do rytmu odliczania. Śmiały galop stu był niczym płynny trucht na pięćdziesiątce i głuchy, precyzyjny rytm werbla na zero.
    
  Otwórz oczy.
    
  Na łóżku leżał kardynał Geraldo Cardoso, w wieku od 71 do 241 lat. Cardoso był przywiązany do ozdobnego wezgłowia łóżka dwoma ciasno zawiązanymi ręcznikami. Miał na sobie szatę kapelana kardynała, dokładnie wykrochmaloną, z diabolicznie kpiącą miną.
    
  Paola powoli powtarzała mantrę Webera: "Jeśli chcesz poznać artystę, spójrz na jego twórczość". Powtarzałam to w kółko, bezgłośnie poruszając ustami, aż znaczenie słów zniknęło z jego ust, ale utrwaliłam je w jego umyśle, jak ktoś, kto zwilża pieczątkę tuszem i pozostawia ją suchą po odbiciu na papierze.
    
    
  "Zaczynajmy" - powiedziała Paola głośno i wyjęła z kieszeni dyktafon.
    
  Chłopak nawet na nią nie spojrzał. Ja tymczasem byłem zajęty zbieraniem śladów i studiowaniem wzorów rozprysków krwi.
    
  Specjalistka medycyny sądowej zaczęła dyktować do dyktafonu, tak jak poprzednio w Quantico. Obserwacja i natychmiastowe wnioski. Uzyskane wnioski wyglądają dość podobnie do rekonstrukcji tego, jak to wszystko się wydarzyło.
    
    
  Obserwacja
    
  Wniosek: Karoski został wprowadzony do roomón za pomocą sztuczki z algún i szybko oraz bezszelestnie sprowadzony do roli víctima.
    
  Obserwacja: Na podłodze leży zakrwawiony ręcznik. Wygląda na pogniecioną.
    
  Wniosek: Najprawdopodobniej Karoski włożył knebel, a następnie go usunął, aby kontynuować swój okropny akt obcinania języka.
    
  Obejrzyj: Słyszymy alarm.
    
  Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że po zdjęciu knebla Cardoso znalazł sposób na krzyk. Język jest ostatnią rzeczą, którą odcina, zanim przejdzie do oczu.
    
  Obserwacja: oboje oczu są nienaruszone, a gardło podcięte. Cięcie wygląda na poszarpane i pokryte krwią. Dłonie pozostają nienaruszone.
    
  Rytuał Karoski w tym przypadku rozpoczyna się od tortury ciała, po której następuje rytualna sekcja. Usuwa się język, usuwa oczy i usuwa dłonie.
    
    
  Paola otworzyła drzwi sypialni i zaprosiła Fowlera, żeby wszedł na chwilę. Fowler skrzywił się, patrząc na przerażający tyłek, ale nie odwracając wzroku. Technik kryminalistyczny przewinął taśmę i oboje wysłuchali ostatniego fragmentu.
    
  - Czy uważasz, że jest coś szczególnego w kolejności, w jakiej wykonujesz rytuał?
    
  "Nie wiem, doktorze. Mowa jest najważniejsza dla księdza: sakramenty sprawowane są jego głosem. Oczy w żaden sposób nie determinują posługi kapłańskiej, ponieważ nie uczestniczą bezpośrednio w żadnej z jej funkcji. Decydują natomiast ręce, i są one święte, ponieważ dotykają Ciała Chrystusa podczas Eucharystii. Ręce księdza są zawsze święte, niezależnie od tego, co czyni".
    
  -Co masz na myśli?
    
  "Nawet potwór taki jak Karoski wciąż ma święte ręce. Ich zdolność do udzielania sakramentów dorównuje zdolności świętych i nieskalanych kapłanów. To przeczy zdrowemu rozsądkowi, ale to prawda".
    
  Paola zadrżała. Myśl, że tak żałosne stworzenie mogłoby mieć bezpośredni kontakt z Bogiem, wydawała się odrażająca i przerażająca. Spróbujcie sobie przypomnieć, że to był jeden z motywów, które skłoniły ją do wyrzeczenia się Boga, do uznania siebie za nieznośną tyrankę na własnym niebiańskim firmamencie. Ale zagłębianie się w horror, w zepsucie tych takich jak Caroschi, którzy mieli wykonywać Ich dzieło, miało na nią zupełnie inny wpływ. Cintió ją zdradził, co ona - ona - musiała odczuć, i przez chwilę postawiła się na swoim miejscu. Przypomnij mi, Maurizio, że nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła i żałuj, że nie było mnie tam, żeby spróbować nadać sens całemu temu cholernemu szaleństwu.
    
  -Mój Boże.
    
  Fowler wzruszył ramionami, nie do końca pewien, co powiedzieć. Odwróciłem się i wyszedłem z pokoju. Paola ponownie włączyła dyktafon.
    
    
  Obserwacja: Víctimaá ma na sobie kombinezon talarowy, całkowicie rozpięty. Pod spodem nosi coś przypominającego podkoszulek i... Koszula jest rozdarta, prawdopodobnie ostrym przedmiotem. Na jego klatce piersiowej znajduje się kilka nacięć, które układają się w słowa "EGO, USPRAWIEDLIWIAM CIĘ".
    
  Rytuał Carosca w tym przypadku rozpoczyna się od tortur ciała, po których następuje rytualne rozczłonkowanie. Usuwa się język, usuwa oczy i odcina ręce. Słowa "Idę cię usprawiedliwić" można również znaleźć w scenach z Segas Portiniego na fotografiach prezentowanych przez Dantego y Robairę. W tym przypadku wariacja jest dodatkowa.
    
  Obserwacja: Na ścianach liczne plamy i rozpryski. Na podłodze obok łóżka znajduje się również częściowy ślad stopy. Wygląda na krew.
    
  Wniosek: Wszystko na tym miejscu zbrodni jest całkowicie zbędne. Nie możemy stwierdzić, że jego styl ewoluował ani że przystosował się do otoczenia. Jego sposób bycia jest dziwny i...
    
    
  Specjalista ds. kryminalistyki naciska przycisk "". Wszyscy przyzwyczaili się do czegoś, co nie pasowało, do czegoś, co było strasznie nie tak.
    
  - Jak się pan ma, reżyserze?
    
  "Źle. Naprawdę źle. Zdjąłem odciski palców z drzwi, szafki nocnej i wezgłowia łóżka, ale niewiele znalazłem. Jest kilka zestawów odcisków, ale myślę, że jeden pasuje do Karoskiego".
    
  W tym czasie trzymałem plastikową minę z dość wyraźnym odciskiem palca, tym, który właśnie zdjąłem z wezgłowia łóżka. Porównał ją światłem z odciskiem, który Fowler wykonał z karty Karoskiego (którą sam Fowler zdobył w swojej celi po ucieczce, ponieważ pobieranie odcisków palców od pacjentów w szpitalu św. Mateusza nie było rutynowe).
    
  -To tylko wstępne wrażenie, ale myślę, że są pewne podobieństwa. Ten rosnący widelec jest dość charakterystyczny dla ística i ésta cola deltica... -decíBoi, más for sí to to samo, co dla Paoli.
    
  Paola wiedziała, że kiedy Boy uznał odcisk palca za dobry, to było prawdą. Boy zasłynął jako specjalista w dziedzinie daktyloskopii i grafiki. Widziałem to wszystko - żałuję - powolny rozkład, który zamienił dobrego koronera w grobowiec.
    
  - Czy to w porządku, panie doktorze?
    
  - Nic. Żadnych włosów, żadnych włókien, nic. Ten człowiek naprawdę jest duchem. Gdyby zaczął zakładać rękawiczki, pomyślałbym, że Cardoso zabił go rytualnym ekspanderem.
    
  "W tej pękniętej rurze nie ma nic duchowego, doktorze.
    
  Dyrektor spojrzał na system CAD z nieskrywanym podziwem, być może rozważając słowa podwładnego lub wyciągając własne wnioski. W końcu odpowiedziałem mu:
    
  - Nie, nie, naprawdę nie.
    
    
  Paola opuściła pokój, zostawiając Boya z pracą. "Ale wiedz, że prawie nic nie znajdę". Karoschi był zabójczo sprytny i pomimo pośpiechu, nie zostawił nic. Dręczące go podejrzenie krąży mu po głowie. Rozejrzyj się. Przybył Camilo Sirin w towarzystwie innego mężczyzny. Był niski, chudy i kruchy z wyglądu, ale o spojrzeniu równie ostrym jak jego nos. Sirin podszedł do niego i przedstawił go jako sędziego Gianluigiego Varone, naczelnego sędziego Watykanu. Paoli nie podoba się ten mężczyzna: przypomina szarego, potężnego sępa w kurtce.
    
  Sędzia sporządza protokół usunięcia katasmu, który odbywa się w warunkach absolutnej tajemnicy. Dwaj agenci Korpusu Strażników, którzy wcześniej zostali przydzieleni do pilnowania drzwi, zmienili ubrania. Obaj mieli na sobie czarne kombinezony i lateksowe rękawiczki. Mieli być odpowiedzialni za posprzątanie i uszczelnienie pomieszczenia po wyjściu Boya i jego zespołu. Fowler siedział na małej ławce na końcu korytarza, cicho czytając swój pamiętnik. Kiedy Paola zobaczyła, że Sirin i sędzia są wolni, podeszła do księdza i usiadła obok niego. Fowler nie mógł powstrzymać się od...
    
  - No cóż, doktorze. Teraz znasz już kilku kardynałów.
    
  Paola zaśmiała się smutno. Wszystko zmieniło się w ciągu zaledwie trzydziestu sześciu godzin, odkąd oboje czekali razem przy drzwiach biura stewardesy. Ale daleko im było do złapania Karoskiego.
    
  "Uważałem, że czarne dowcipy są domeną superintendenta Dantego.
    
  - O, to prawda, doktorze. Odwiedzam go.
    
  Paola otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. Chciała powiedzieć Fowlerowi, co chodzi jej po głowie w związku z rytuałem Karoski, ale on nie wiedział, że to właśnie tym się tak martwi. Postanowiłem poczekać, aż wystarczająco się nad tym zastanowię.
    
  Ponieważ Paola będzie mnie od czasu do czasu za każdym razem pytać o zdanie, ta decyzja będzie ogromnym błędem.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Plac Santa Marta, 1
    
    Czwartek, 7 kwietnia 2005, 16:31.
    
    
    
  Dante i Paola wsiedli do samochodu jadącego do Tra-Boya. Dyrektor zostawił ich w kostnicy, po czym udał się do UACV, aby spróbować ustalić narzędzie zbrodni w każdym scenariuszu. Fowler również miał właśnie iść na górę do swojego pokoju, gdy głos zawołał go z drzwi Domus Sancta Marthae.
    
  -Padre Fowler!
    
  Ksiądz się odwrócił. To był kardynał Shaw. Dał znak i Fowler podszedł bliżej.
    
  - Wasza Eminencjo. Mam nadzieję, że czuje się lepiej.
    
  Kardynał uśmiechnął się do niej czule.
    
  "Z pokorą przyjmujemy próby, które zsyła nam Pan. Drogi Fowler, chciałbym mieć okazję osobiście podziękować Ci za Twoje szybkie ratunek".
    
  - Wasza Miłość, kiedy przybyliśmy, byłaś już bezpieczna.
    
  -Kto wie, kto wie, co mógłbym zrobić w tamten poniedziałek, gdybym wrócił? Jestem ci bardzo wdzięczny. Osobiście dopilnuję, żeby Kuria wiedziała, jakim jesteś dobrym żołnierzem.
    
  - Naprawdę nie ma takiej potrzeby, Wasza Eminencjo.
    
  "Moje dziecko, nigdy nie wiesz, jakiej przysługi możesz potrzebować. Ktoś wszystko zepsuje. Ważne jest, żeby zdobywać punkty, wiesz o tym".
    
    Fowler le miró, nieodgadniony.
    
  " Oczywiście , mój synu , ja ... " - kontynuował Shaw. "Wdzięczność Kurii może być całkowita. Moglibyśmy nawet zaznaczyć naszą obecność tutaj, w Watykanie. Camilo Sirin zdaje się tracić refleks. Być może jego miejsce zajmie ktoś, kto dopilnuje, aby escándalo zostało całkowicie usunięte. Aby zniknęło".
    
  Fowler zaczynał rozumieć.
    
  -Czy Jego Eminencja prosi mnie, abym pominął algúndossier?
    
  Kardynał wykonał dość dziecinny i raczej niestosowny gest współudziału, zwłaszcza biorąc pod uwagę temat, który omawiali. "Zaufaj mi, dostaniesz to, czego chcesz".
    
  "Dokładnie tak, moje dziecko, dokładnie tak. Wierzący nie powinni się wzajemnie obrażać".
    
  Ksiądz uśmiechnął się złośliwie.
    
  -Wow, to cytat Blake'a 31. Jemás había ilií sprawia, że kardynał czyta "Przypowieści o piekle".
    
  Głos piwowara i krochmalu się podniósł. Nie podobał mu się ton księdza.
    
  - Drogi Pana są tajemnicze.
    
  "Drogi Pana są przeciwieństwem dróg Nieprzyjaciela, Wasza Eminencja. Nauczyłem się tego w szkole, od rodziców. I to nadal jest aktualne".
    
  - Narzędzia chirurga czasami się brudzą. A ty jesteś jak dobrze naostrzony skalpel, synu. Powiedzmy, że sé reprezentuje más of one interés in éste case.
    
  "Jestem skromnym księdzem" - powiedział Fowler, udając wielką radość.
    
  "Nie mam wątpliwości. Ale w pewnych kręgach mówi się o jego... zdolnościach."
    
  - A w tych artykułach nie ma też mowy o moich problemach z władzami, Wasza Eminencjo?
    
  "Część z tego też. Ale nie mam wątpliwości, że kiedy nadejdzie czas, postąpisz właściwie. Nie pozwól, aby dobre imię twojego Kościoła zniknęło z nagłówków gazet, synu".
    
  Ksiądz odpowiedział zimnym, pogardliwym milczeniem. Kardynał protekcjonalnie poklepał go po szkaplerzu nienagannej sutanny i zniżył głos do szeptu.
    
  - W naszych czasach, kiedy wszystko się skończyło, kto ma tylko jedną tajemnicę? Być może, gdyby jego nazwisko pojawiło się w innych artykułach. Na przykład w cytatach z Sant'Uffizio. Pewnego dnia, Msza.
    
  I bez słowa odwrócił się i wszedł z powrotem do Domus Sancta Marthae. Fowler wsiadł do samochodu, gdzie czekali na niego towarzysze z włączonym silnikiem.
    
  "Czy wszystko w porządku, Ojcze?" To nie wprawia go w dobry nastrój - interesuje się Dikantim.
    
  - Absolutnie masz rację, doktorze.
    
  Paola przyjrzała mu się uważnie. Kłamstwo było oczywiste: Fowler był blady jak bryła mąki. Nie miałem wtedy nawet dziesięciu lat, a wyglądałem na więcej niż dziesięć.
    
    - ¿Qué quería el cardenal Shaw?
    
    Fowler próbuje uśmiechnąć się do Paoli beztrosko, co tylko pogarsza sprawę.
    
  - Wasza Eminencja? Och, nic. Po prostu przekaż te wspomnienia znajomemu.
    
    
    
  Morgue Municipal
    
  Piątek, 8 kwietnia 2005, 1:25
    
    
    
  - Przyjęliśmy już zwyczaj przyjmowania ich wcześnie rano, Doktorze Dikanti.
    
  Paola powtarza coś pomiędzy skrótem a nieobecnością. Fowler, Dante i koroner stali po jednej stronie stołu sekcyjnego. Ona stała naprzeciwko. Cała czwórka miała na sobie niebieskie fartuchy i lateksowe rękawiczki, typowe dla tego miejsca. Spotkanie z tuzi po raz trzeci w tak krótkim czasie przypomniało mu młodą kobietę i to, co jej zrobił. Coś o piekle, które się powtarza. O to właśnie chodzi w mo: o powtarzanie. Może i nie mieli wtedy piekła przed oczami, ale z pewnością wzięli pod uwagę dowody jego istnienia.
    
  Widok Cardoso, leżącego na stole, napełnił mnie strachem. Rana, zmyta krwią, która pokrywała go od godzin, była biała i pokryta przerażającymi, zaschniętymi ranami. Kardynał był chudym mężczyzną, a po przelanej krwi jego twarz była ponura i oskarżycielska.
    
  "Co wiemy o él, Dante?" zapytał Dikanti.
    
  Nadinspektor przyniósł mały notes, który zawsze nosił w kieszeni kurtki.
    
  -Geraldo Claudio Cardoso, urodzony w 1934 roku, kardynał od 2001 roku. Znany obrońca praw pracowniczych, zawsze bronił ubogich i bezdomnych. Zanim został kardynałem, zyskał szerokie uznanie w diecezji św. Józefa. W Suramei Rica każdy ma ważne fabryki - tutaj Dante ma siedzibę dwie światowej sławy marki samochodowe. Zawsze pełniłem rolę mediatora między pracownikiem a firmą. Pracownicy go uwielbiali, nazywając go "biskupem związkowym". Był członkiem kilku kongregacji Kurii Rzymskiej.
    
  Po raz kolejny nawet strażnik koronera milczał. Widząc Robairę nagą i uśmiechniętą, wyśmiał brak opanowania Pontiero. Kilka godzin później na jego biurku leżał wyśmiany mężczyzna. A w następnej sekundzie, kolejny z tych fioletowych. Człowiek, który, przynajmniej na papierze, zdziałał wiele dobrego. Zastanawiał się, czy będzie spójność między oficjalną a nieoficjalną biografią, ale to Fowler ostatecznie skierował pytanie do Dantego.
    
  - Panie Inspektorze, czy jest coś innego niż komunikat prasowy?
    
  - Księże Fowler, nie myl się, sądząc, że wszyscy ludzie naszej Świętej Matki Kościoła prowadzą podwójne życie.
    
    -Procuraré recordarlo -Fowler tenía el rostro rígido-. Teraz proszę mi odpowiedzieć.
    
  Dante udawał, że myśli, gdy ściskałem go za szyję na lewo i prawo, jego znak rozpoznawczy. Paola miała wrażenie, że albo znała odpowiedź, albo przygotowywała się na pytanie.
    
  "Wykonałem kilka telefonów. Prawie wszyscy potwierdzają oficjalną wersję. Zaliczył kilka drobnych wpadek, najwyraźniej bez znaczenia. Byłem uzależniony od marihuany w młodości, zanim zostałem księdzem. Na studiach miał kilka wątpliwych powiązań politycznych, ale nic nadzwyczajnego. Nawet jako kardynał często spotykał się z kolegami z Kurii, ponieważ był zwolennikiem grupy mało znanej w Kurii: charyzmatyków. 32 Ogólnie rzecz biorąc, był dobrym człowiekiem".
    
  "Podobnie jak pozostałe dwa" - powiedział Fowler.
    
  - Na to wygląda.
    
  "Co może nam pan powiedzieć o narzędziu zbrodni, doktorze?" wtrąciła się Paola.
    
  Koroner ucisnął szyję ofiary i naciął jej klatkę piersiową.
    
  "To ostry przedmiot o gładkich krawędziach, prawdopodobnie niezbyt duży nóż kuchenny, ale bardzo ostry. W poprzednich przypadkach obstawałem przy swoim, ale po zobaczeniu odcisków nacięć, myślę, że za każdym razem używaliśmy tego samego narzędzia".
    
  Paola Tomó, proszę zwróć na to uwagę.
    
  - Doktorze -powiedział Fowler-. Czy myślisz, że jest szansa, że Karoski coś zrobi podczas pogrzebu Wojtyły?
    
  -Cholera, nie wiem. Środki bezpieczeństwa wokół Domus Sancta Marthae z pewnością zostaną zaostrzone...
    
  "Oczywiście" - chwali się Dante - "Są tak zamknięte na klucz, że nie wiedziałbym nawet, z którego domu pochodzą, bez sprawdzenia godziny".
    
  -...chociaż wcześniej środki bezpieczeństwa były wysokie i niewiele pomogły. Karoski wykazał się niezwykłymi zdolnościami i niesamowitą odwagą. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Nie wiem, czy warto próbować, choć wątpię. W stu przypadkach nie mógł dokończyć rytuału ani zostawić nam krwawej wiadomości, jak w dwóch pozostałych przypadkach.
    
  "To znaczy, że straciliśmy trop" - poskarżył się Fowler.
    
  -Tak, ale jednocześnie ta okoliczność powinna go zdenerwować i uczynić bezbronnym. Ale z éste cabró nigdy nic nie wiadomo.
    
  "Będziemy musieli zachować szczególną czujność, aby chronić kardynały" - powiedział Dante.
    
  "Nie tylko po to, by ich chronić, ale także, by Go szukać. Nawet jeśli niczego nie próbuję, bądź wszystkim, patrz na nas i śmiej się. On może bawić się moją szyją.
    
    
    
  Plac Świętego Piotra
    
  Piątek, 8 kwietnia 2005, 10:15.
    
    
    
  Pogrzeb Jana Pawła II był nudno-normalny. Normalny może być tylko pogrzeb duchownego, w którym uczestniczyli jedni z najważniejszych przywódców państw i koronowanych głów na Ziemi, postaci, której pamięć pielęgnuje ponad miliard ludzi. Ale nie tylko oni. Setki tysięcy ludzi zgromadziły się na placu Świętego Piotra, a każda z tych twarzy była poświęcona historii, która płonęła w jego oczach niczym ogień w kominku. Niektóre z tych twarzy będą jednak miały ogromne znaczenie dla naszej historii.
    
    
  Jednym z nich był Andrea Otero. Nigdzie nie widział Robair. Dziennikarka odkryła trzy rzeczy na dachu, gdzie siedziała ona i jej koledzy z ekipy Televisión Alemán. Po pierwsze, jeśli spojrzysz przez pryzmat, dostaniesz okropnego bólu głowy po pół godzinie. Po drugie, tyły głów wszystkich kardynałów wyglądają tak samo. I trzech - powiedzmy stu dwunastu fioletowych - siedzących na tych krzesłach. Sprawdzałem to kilka razy. A lista wyborców, którą masz wydrukowaną na kolanach, głosiła, że powinno ich być stu piętnastu.
    
    
  Camilo Sirin nie czułby niczego, gdyby wiedział, co myśli Andrea Otero, ale miał własne (i poważne) problemy. Victor Karoschi, seryjny morderca kardynałów, był jednym z nich. Chociaż Karoschi nie sprawił Sirinowi żadnych kłopotów podczas pogrzebu, został zastrzelony przez nieznanego napastnika, który wtargnął do siedziby watykańskiej w trakcie obchodów Walentynek. Żal, który na chwilę ogarnął Sirina na wspomnienie ataków z 11 września, nie był mniej intensywny niż żal pilotów trzech myśliwców, które go ścigały. Na szczęście ulga nadeszła kilka minut później, gdy okazało się, że pilotem niezidentyfikowanego samolotu był Macedończyk, który popełnił błąd. Ten incydent wprawił Sirina w osłupienie. Jeden z jego najbliższych podwładnych skomentował później, że po raz pierwszy słyszał, jak Sirin podnosi głos w piętnastu swoich rozkazach.
    
    
  Inny z podwładnych Sirina, Fabio Dante, był jednym z pierwszych. Przeklęty los, bo ludzie bali się, gdy féretro z papieżem Wojtyłą przejeżdżał on él, a wielu krzyczało im prosto w uszy: "Święty Subito! 33". Rozpaczliwie próbowałem wyjrzeć ponad plakatami i głowami, szukając karmelitańskiego mnicha z brodą. Nie żebym cieszył się z zakończenia pogrzebu, ale prawie.
    
    
  Ksiądz Fowler był jednym z wielu księży, którzy udzielali komunii parafianom. Pewnego razu, widząc twarz Karoski na twarzy tego mężczyzny, uwierzyłem, że za chwilę przyjmie ciało Chrystusa z jego rąk. Podczas gdy setki ludzi maszerowały przed nim, by przyjąć Boga, Fowler modlił się z dwóch powodów: po pierwsze, z powodu którego został sprowadzony do Rzymu, a po drugie, by prosić Wszechmogącego o oświecenie i siłę w obliczu tego, co zobaczył; odnalazł w Wiecznym Mieście.
    
    
  Nieświadoma, że Fowler prosi Stwórcę o pomoc, głównie dla jej dobra, Paola wpatrywała się uważnie w twarze tłumu ze schodów Bazyliki Świętego Piotra. Został postawiony w kącie, ale się nie modlił. Nigdy tego nie robi. Nie patrzył też na ludzi z wielką uwagą, bo po chwili wszystkie twarze wydawały mu się takie same. Mogłam jedynie rozważać motywy potwora.
    
    
  Dr. Boy siedzi przed kilkoma monitorami telewizyjnymi z Angelo, kryminalistą z UACV. Zobacz na żywo niebiańskie wzgórza, które górowały nad placem, zanim zostały przeznaczone do reality show. Każdy z nich zaaranżował własne polowanie, co przysporzyło im bólu głowy podobnego do tego, który spotkał Andreę Otero. Po "inżynierze" nie ma śladu, bo w błogiej nieświadomości podążałem za nim pod pseudonimem Angelo.
    
    
  Na esplanadzie agenci Secret Service George'a Busha starli się z funkcjonariuszami samozwańczej straży obywatelskiej, gdy estos odmówił wpuszczenia na plac osób. Ci, którzy znają - nawet jeśli to prawda - działania Secret Service, życzyłbym sobie, żeby w tym czasie trzymali się z dala od nich. Nikt w Ninja nigdy nie odmówił im pozwolenia tak kategorycznie. Samozwańczej straży obywatelskiej odmówiono pozwolenia. I bez względu na to, jak bardzo nalegali, pozostali na zewnątrz.
    
    
  Victor Karoski uczestniczył w pogrzebie Jana Pawła II z nabożnym oddaniem, modląc się na głos. Śpiewał pięknym, głębokim głosem w odpowiednich momentach. Grymas twarzy Vertió był bardzo szczery. Snuł plany na przyszłość.
    
  Nikt nie zwracał na to uwagi.
    
    
    
  Centrum Prasowe Watykanu
    
  Piątek, 8 kwietnia 2005, 18:25.
    
    
    
  Andrea Otero przybył na konferencję prasową z wywieszonym językiem. Nie tylko z powodu upału, ale także dlatego, że zostawił samochód prasowy w hotelu i musiał poprosić zdumionego taksówkarza, żeby po niego zawrócił. Nie było to jednak aż tak poważne, bo opuściłem hotel godzinę przed lunchem. Chciałem przyjechać wcześniej, żeby móc porozmawiać z rzecznikiem Watykanu Joaquínem Balcellsem o "poceniu się" kardynała Robairy. Wszelkie próby jego odnalezienia, które podejmował, spełzły na niczym.
    
  Centrum prasowe mieściło się w aneksie do dużej sali audytoryjnej, wybudowanej za czasów Jana Pawła II. Nowoczesny budynek, zaprojektowany na ponad sześć tysięcy miejsc, zawsze był wypełniony po brzegi i służył jako sala audiencyjna Ojca Świętego. Wejście do niego wychodziło bezpośrednio na ulicę i znajdowało się w pobliżu Pałacu Sant'Uffizio.
    
  Sala w sí została zaprojektowana na sto osiemdziesiąt pięć osób. Andrea myślała, że znajdzie dobre miejsce siedzące, przychodząc piętnaście minut wcześniej, ale było jasne, że ja, spośród trzystu dziennikarzy, miałem ten sam pomysł. Nic dziwnego, że sala była wciąż mała. 3042 redakcje z dziewięćdziesięciu krajów były akredytowane do relacjonowania pogrzebu, który odbył się tego dnia, i domu pogrzebowego. Ponad dwa miliardy ludzi, z czego połowa to koty, zostały odprawione do komfortowych salonów swojego zmarłego Papieża tej samej nocy. I oto jestem. Ja, Andrea Otero Ha - gdybyście tylko mogli ją teraz zobaczyć, jej koleżanki z wydziału dziennikarstwa.
    
  No cóż, byłem na konferencji prasowej, na której mieli wyjaśnić, co się dzieje w Cínclave, ale nie było gdzie usiąść. Oparł się o drzwi, jak mógł. To była jedyna droga, bo kiedy Balcells się pojawi, będę mógł do niego podejść.
    
  Spokojnie powtórz swoje notatki o rzeczniku prasowym. Był dżentelmenem, który został dziennikarzem. Numerariusz Opus Dei, urodzony w Cartagenie i, według wszystkich relacji, poważny i bardzo porządny facet. Miał wkrótce skończyć siedemdziesiąt lat, a nieoficjalne źródła (którym Andrea trudno zaufać) chwalą go jako jedną z najbardziej wpływowych osób w Watykanie. Miał on przyjmować informacje od samego Papieża i przekazywać je wielkiemu Papieżowi. Jeśli zdecydujesz, że coś jest tajne, tajne będzie tym, czym chcesz, żeby było. Z Bulkellami nie ma przecieków. Jego CV było imponujące. Nagrody i medale, które otrzymała Andrea Leio. Komendantka tego, Komendantka tamtego, Wielki Krzyż tamtego... Insygnia zajmowały dwie strony, a odznaczenie pierwszą. Nie wygląda na to, żebym miał być grymaśny.
    
  Ale mam mocne zęby, cholera.
    
  Była zajęta próbą usłyszenia swoich myśli pośród narastającego hałasu głosów, gdy w pokoju wybuchła straszliwa kakofonia.
    
  Na początku była tylko jedna, niczym samotna kropla zapowiadająca mżawkę. Potem trzy lub cztery. Potem rozbrzmiewała głośna muzyka o różnych dźwiękach i tonach.
    
  Wydawało się, że jednocześnie wydobywają się dziesiątki obrzydliwych dźwięków. Penis trwa w sumie czterdzieści sekund. Wszyscy dziennikarze podnieśli wzrok znad terminali i pokręcili głowami. Słychać było kilka głośnych narzekań.
    
  "Chłopaki, spóźniłem się kwadrans. To nie da nam czasu na edycję".
    
  Andrea usłyszała głos mówiący po hiszpańsku kilka metrów dalej. Trąciła go i potwierdziła, że to dziewczyna o opalonej skórze i delikatnych rysach. Po akcencie rozpoznał, że jest Meksykanką.
    
  -Cześć, co się stało? Jestem Andrea Otero z El Globo. Hej, możesz mi powiedzieć, dlaczego wszystkie te okropne słowa wyszły ci naraz?
    
  Meksykańska kobieta uśmiecha się i wskazuje telefon.
    
  - Spójrzcie na komunikat prasowy Watykanu. Wysyłają nam SMS-y za każdym razem, gdy pojawiają się ważne wiadomości. To jest PR Moderny, o którym nam mówili i jest to jeden z najpopularniejszych artykułów na świecie. Jedyny problem jest taki, że jest to irytujące, kiedy jesteśmy wszyscy razem. To ostatnie ostrzeżenie, że rozprawa siostry Balcells zostanie przełożona.
    
  Andrea podziwiała mądrość tego rozwiązania. Zarządzanie informacjami dla tysięcy dziennikarzy nie może być łatwe.
    
  -Nie mów mi, że nie masz wykupionego abonamentu na telefon komórkowy. To extrañó meksykańskie.
    
  - No... nie, nie od Boga. Nikt mnie przed niczym nie ostrzegał.
    
  - No, nie martw się. Widzisz tę dziewczynę z Ahí?
    
  -¿ Blondynka?
    
  "Nie, ten w szarej kurtce z teczką w ręku. Podejdź do niej i powiedz, żeby cię zarejestrowała na swojej komórce. Dodam cię do ich bazy danych za niecałe pół godziny".
    
  Andrea właśnie to zrobiła. Podszedłem do dziewczyny i podałem jej wszystkie dane. Dziewczyna poprosiła go o kartę kredytową i wpisała numer jego samochodu do swojego elektronicznego kalendarza.
    
  "Jest podłączony do elektrowni" - powiedział, wskazując na technologa ze zmęczonym uśmiechem. "W jakim języku wolisz otrzymywać wiadomości z Watykanu?"
    
  -W Hiszpaniiñpr.
    
  - Tradycyjny hiszpański czy odmiany języka angielskiego?
    
  "Na całe życie" - powiedział po hiszpańsku.
    
  - Skuzi? - to jest to extrañó other, w doskonałym (i niedźwiedziowatym) włoskim.
    
  - Przepraszam. Po hiszpańsku, starodawnie, proszę.
    
  - Zostanę zwolniony ze służby za około pięćdziesiąt minut. Jeśli chcesz, żebym podpisał ten wydruk, uprzejmie prosimy o przesłanie informacji.
    
  Dziennikarz napisał jej imię na dole kartki papieru, którą dziewczyna wyciągnęła z teczki, ledwo na nią patrząc, po czym pożegnał się z nią i podziękował.
    
  Wróciłem na jego stronę internetową i próbowałem przeczytać coś o Balkellu, ale plotka głosiła o przybyciu przedstawiciela. Andrea ponownie skupił uwagę na drzwiach wejściowych, ale ratownik wszedł przez małe drzwiczki ukryte za platformą, na którą teraz wszedł. Spokojnym gestem udawał, że przegląda swoje notatki, dając kamerzystom z cá Mara czas na ustawienie się w kadrze, a dziennikarzom na zajęcie miejsc.
    
  Andrea przeklęła swoje nieszczęście i na palcach podeszła do podium, gdzie za mównicą czekała rzeczniczka prasowa. Ledwo udało mi się do niej dotrzeć. Podczas gdy reszta jej poñeros usiadła, Andrea podeszła do Bulkella.
    
  - Etoñor Balcells, jestem Andrea Otero z Globo. Próbowałem go znaleźć przez cały tydzień, ale bezskutecznie...
    
  -Następnie.
    
  Rzecznik prasowy nawet na nią nie spojrzał.
    
  - Ale jeśli ty, Balkells, nie rozumiesz, muszę porównać pewne informacje...
    
  - Powiedziałem jej, że po tym umrze. Zaczynajmy.
    
  Andrea była w Nicie. W chwili, gdy na niego spojrzała, wpadła we wściekłość. Była zbyt przyzwyczajona do poskramiania mężczyzn blaskiem dwóch niebieskich reflektorów.
    
  "Ale Buñor Balcells, przypominam ci, że należę do dużego hiszpańskiego dziennika..." Dziennikarka próbowała zdobyć punkty, wciągając do rozmowy swojego kolegę reprezentującego hiszpańskie media, ale ja jej nie służyłem. Nic. Drugi spojrzał na nią po raz pierwszy, a w jego oczach pojawił się lód.
    
  -Kiedy mi powiedziałeś jak masz na imię?
    
  -Andrea Otero.
    
  - Jak to?
    
  -Z całego globu.
    
  -¿Y dónde está Paloma?
    
  Paloma, oficjalna korespondentka ds. watykańskich. Ta, która przypadkiem przejechała kilka kilometrów z Hiszpanii i miała wypadek samochodowy bez ofiar śmiertelnych, ustępując miejsca Andrei. Szkoda, że Bulkels o nią pytał, szkoda.
    
  - No cóż... nie przyszedł, miał problem...
    
  Balkells zmarszczył brwi, bo tylko najstarszy z numeraria Opus Dei jest fizycznie zdolny do marszczenia brwi. Andrea cofnął się lekko, zaskoczony.
    
  "Młoda damo, proszę zwrócić uwagę na ludzi, których pani uważa za niemiłych" - powiedział Balkells, kierując się w stronę zatłoczonych rzędów krzeseł. To jego koledzy z CNN, BBC, Reutersa i setek innych mediów. Niektórzy z nich byli już akredytowanymi dziennikarzami w Watykanie, zanim się urodziłaś. I wszyscy czekają na rozpoczęcie konferencji prasowej. Zrób mi przysługę i zajmij jego miejsce już teraz.
    
  Andrea odwróciła się zawstydzona, z zapadniętymi policzkami. Reporterzy w pierwszym rzędzie uśmiechnęli się tylko w odpowiedzi. Niektórzy z nich wydawali się tak starzy jak ta kolumnada Berniniego. Kiedy próbował wrócić na tył sali, gdzie zostawił walizkę z komputerem, usłyszał Bulkelsa żartującego po włosku z kimś w pierwszym rzędzie. Za nim rozległ się cichy, niemal nieludzki śmiech. Nie miała wątpliwości, że to ona jest obiektem żartu. Twarze zwróciły się ku niej, a Andrea zarumieniła się po uszy. Z opuszczoną głową i wyciągniętymi rękami, próbując przecisnąć się przez wąski korytarz do drzwi, czułam się, jakbym pływała w morzu ciał. Kiedy w końcu dotarłam na jego miejsce, nie tylko sięgnął po porto i odwrócił, ale wymknął się za drzwi. Dziewczyna, która zabrała dane, trzymała ją przez chwilę za rękę i ostrzegła:
    
  -Pamiętaj, jeśli wyjdziesz, nie będziesz mógł wrócić, dopóki konferencja prasowa się nie skończy. Drzwi się zamkną. Znasz zasady.
    
  Zupełnie jak w teatrze, pomyślała Andrea. Dokładnie jak w teatrze.
    
  Uwolnił się z uścisku dziewczyny i wyszedł bez słowa. Drzwi zamknęły się za nią z dźwiękiem, który nie mógł wygnać strachu z duszy Andrei, ale przynajmniej częściowo go złagodził. Rozpaczliwie potrzebowała papierosa i gorączkowo grzebała w kieszeniach eleganckiej wiatrówki, aż jej palce znalazły pudełko miętówek, które służyły jej jako ukojenie pod nieobecność jej uzależnionego od nikotyny przyjaciela. Zapisz, że zostawiłaś go w zeszłym tygodniu.
    
  To bardzo zły moment, żeby wyjeżdżać.
    
  Wyciąga paczkę miętówek i wypija trzy. Wiedz, że to świeży mit, ale przynajmniej zajmij czymś usta. Choć małpie to nie wyjdzie na dobre.
    
  Andrea Otero będzie wielokrotnie wspominać tę chwilę. Pamiętać, jak stała przy drzwiach, oparta o framugę, próbując się uspokoić i przeklinając się za swój upór, za to, że pozwoliła sobie na wstyd jak nastolatka.
    
  Ale nie pamiętam go z powodu tego szczegółu. Zrobię to, ponieważ straszne odkrycie, które było o włos od jej śmierci i które ostatecznie doprowadziło ją do kontaktu z mężczyzną, który miał odmienić jej życie, nastąpiło, ponieważ postanowiła poczekać, aż miętówki zaczną działać. Rozpuściły się w jego ustach, zanim uciekł. Tylko po to, by trochę się uspokoić. Jak długo trwa rozpuszczenie miętówki? Nie tak długo. Dla Andrei jednak wydawało się to wiecznością, gdy całe jej ciało błagało ją, by wróciła do pokoju hotelowego i wpełzła pod łóżko. Ale zmusiła się do tego, chociaż zrobiła to, by nie musieć patrzeć, jak ucieka, smagana między nogami ogonem.
    
  Ale te trzy miętówki zmieniły jego życie (a prawdopodobnie i historię świata zachodniego, ale tego nigdy nie wiesz, prawda?) z powodu prostej potrzeby znalezienia się we właściwym miejscu.
    
  Gdy posłaniec skręcił za róg ulicy, został już tylko ślad mięty, a smak był lekko zmrużony. Miał na sobie pomarańczowy kombinezon, pasującą do niego czapkę, sake w ręku i śpieszył się. Kierował się prosto w jej stronę.
    
  -Przepraszam, czy to jest centrum prasowe?
    
  -Sí, aquí es.
    
  - Mam pilną przesyłkę dla następujących osób: Michael Williams z CNN, Berti Hegrend z RTL...
    
  Andrea przerwała mu głosem Gasta: "och".
    
  "Nie martw się, kolego. Konferencja prasowa już się zaczęła. Muszę poczekać godzinę".
    
  Posłaniec spojrzał na nią z niewyraźnym, oszołomionym wyrazem twarzy.
    
  -Ale to niemożliwe. Powiedziano mi, że...
    
  Dziennikarka czerpie z przerzucania swoich problemów na kogoś innego pewną złą satysfakcję.
    
  - Wiesz. Takie są zasady.
    
  Posłaniec przesunął dłonią po twarzy, czując przy tym rozpacz.
    
  "Ona nie rozumie, Onañorita. W tym miesiącu miałem już kilka opóźnień. Przesyłka ekspresowa musi zostać dostarczona w ciągu godziny od otrzymania, inaczej nie jest naliczana. To dziesięć kopert po trzydzieści euro każda. Jeśli zgubię twoje zamówienie na rzecz mojej agencji, mogę stracić drogę do Watykanu i prawdopodobnie zostanę zwolniony".
    
  Andrea natychmiast złagodniał. Był dobrym człowiekiem. Impulsywnym, bezmyślnym i kapryśnym, trzeba przyznać. Czasami zdobywam ich poparcie kłamstwami (i sporą dawką szczęścia), no dobrze. Ale był dobrym człowiekiem. Zauważył nazwisko kuriera wypisane na identyfikatorze przypiętym do jego kombinezonu. To była kolejna osobliwość Andrei. Zawsze zwracał się do ludzi po imieniu.
    
  "Słuchaj, Giuseppe, bardzo mi przykro, ale nawet gdybym chciał, nie mógłbym ci otworzyć drzwi. Drzwi otwierają się tylko od środka. Jeśli są zabezpieczone, nie ma klamki ani zamka".
    
  Drugi krzyknął z rozpaczy. Włożył ręce do dzbanów, po jednej z każdej strony wystających jelit, widocznych nawet spod kombinezonu. Próbowałam się zastanowić. Spojrzałam na Andreę. Andrea pomyślała, że patrzy na jej piersi - jak kobieta, która doświadcza tego nieprzyjemnego doświadczenia niemal codziennie od momentu dojrzewania - ale potem zauważyła, że patrzy na dowód osobisty, który nosiła na szyi.
    
  - Hej, rozumiem. Zostawię ci koperty i wszystko gotowe.
    
  Na dowodzie osobistym widniał herb Watykanu, co sprawiło, że wysłanniczka musiała pomyśleć, że kobieta cały ten czas pracowała.
    
  -Mire, Giuseppe...
    
  - Nic o Giuseppe, panie Beppo - rzekł drugi, grzebiąc w swojej torbie.
    
  - Beppo, naprawdę nie mogę...
    
  Słuchaj, musisz mi zrobić przysługę. Nie martw się o podpisywanie, już podpisuję dostawy. Zrobię osobny szkic dla każdej i wszystko gotowe. Obiecaj, że go oswoisz, żeby dostarczył ci koperty, gdy tylko drzwi się otworzą.
    
  -To właśnie...
    
  Ale Beppo już włożył mu do ręki dziesięć kopert Marrasa.
    
  "Każdy z nich ma imię i nazwisko dziennikarza, dla którego jest przeznaczony. Klient był pewien, że wszyscy tu będziemy, proszę się nie martwić. No cóż, ja już lecę, bo mam jeszcze jedną przesyłkę do Corpus i drugą do Via Lamarmora. Adi, dziękuję, piękna."
    
  Zanim Andrea zdążyła zaprotestować, ciekawski mężczyzna odwrócił się i odszedł.
    
  Andrea wstała i spojrzała na dziesięć kopert, nieco zdezorientowana. Były zaadresowane do korespondentów z dziesięciu największych światowych mediów. Andrea znała reputację czterech z nich i rozpoznała co najmniej dwie w redakcji.
    
  Koperty miały połowę rozmiaru kartki papieru i były identyczne pod każdym względem, z wyjątkiem tytułu. To, co obudziło jego dziennikarski instynkt i wprawiło w osłupienie, to powtarzająca się w nich fraza. Napisana odręcznie w lewym górnym rogu.
    
    
  WYŁĄCZNIE - OBEJRZYJ TERAZ
    
    
  To był dylemat moralny dla Andrei przez co najmniej pięć sekund. Rozwiązałem go miętówką. Rozejrzałem się w lewo i w prawo. Ulica była pusta; nie było żadnych świadków potencjalnego przestępstwa pocztowego. Wybrałem jedną z kopert na chybił trafił i ostrożnie ją otworzyłem.
    
  Zwykła ciekawość.
    
  W kopercie znajdowały się dwa przedmioty. Jednym z nich była płyta DVD Blusens z tym samym napisem napisanym markerem na okładce. Drugim była notatka napisana po angielsku.
    
    
  "Zawartość tej płyty ma ogromne znaczenie. To prawdopodobnie najważniejsza wiadomość piątku i teleturniej stulecia. Ktoś będzie próbował ją uciszyć. Obejrzyj płytę jak najszybciej i jak najszybciej rozpowszechnij jej zawartość. Ojciec Viktor Karoski"
    
    
  Andrea wątpiła, żeby to był żart. Gdyby tylko istniał sposób, żeby się o tym przekonać. Po wyjęciu portu z walizki, włączyłem go i włożyłem płytę do napędu. Przeklął system operacyjny w każdym znanym mi języku - po hiszpańsku, angielsku i kiepskim włoskim z instrukcjami - a kiedy w końcu się uruchomił, był przekonany, że DVD jest bezużyteczne.
    
  Widział tylko pierwsze czterdzieści sekund, zanim poczuł odruch wymiotny.
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Sabado, 9 kwietnia 2005, 01:05.
    
    
    
  Paola wszędzie szukała Fowlera. Nie byłam zaskoczona, gdy znalazłam go - wciąż - na dole, z pistoletem w dłoni, z kurtką kapłańską starannie złożoną na krześle, ze stojakiem na półce w kiosku, z rękawami podwiniętymi pod kołnierz. Miałam na sobie ochronniki słuchu, a Paola czekała, aż opróżnię magazynek, zanim podejdzie. Był zahipnotyzowany gestem skupienia, idealną pozycją strzelecką. Jego ramiona były niesamowicie silne, mimo że miały pół wieku. Lufa pistoletu była skierowana do przodu, nie odchylając się o tysiąc metrów po każdym strzale, jakby była wtopiona w żywy kamień.
    
  Specjalista medycyny sądowej zobaczył, że opróżnił nie jeden, ale trzy magazynki. Zaciągnął się powoli, rozważnie, mrużąc oczy, z głową lekko przechyloną na bok. W końcu zdał sobie sprawę, że jest w sali szkoleniowej. Składała się ona z pięciu kabin oddzielonych grubymi belkami, z których niektóre były oplecione stalowymi linami. Na linach, za pomocą systemu bloczków, wisiały tarcze, które za pomocą bloczków można było unieść na wysokość nie większą niż czterdzieści metrów.
    
  - Dobranoc, doktorze.
    
  - Trochę dodatkowej godziny na PR, prawda?
    
  "Nie chcę iść do hotelu. Powinieneś wiedzieć, że dziś nie będę mógł spać".
    
  Paola asintió. On to doskonale rozumie. Stanie na pogrzebie i nicnierobienie było straszne. Ta istota to gwarancja nieprzespanej nocy. Umiera, żeby coś zrobić, na razie.
    
  - ¿Dónde está, mój drogi przyjacielu, nadinspektorze?
    
  "Och, dostałem pilny telefon. Przeglądaliśmy raport z sekcji zwłok Cardoso, kiedy uciekł, zostawiając mnie bez słowa".
    
  -To bardzo typowe dla él.
    
  - Tak. Ale nie mówmy o tym... Zobaczmy, jakie ćwiczenia ci dano, ojcze.
    
  Technik kryminalistyczny kliknął na bota, który przybliżył papierową tarczę z czarną sylwetką mężczyzny. Małpa miała dziesięć białych smug na środku klatki piersiowej. Spóźnił się, bo Fowler trafił w środek tarczy z odległości pół mili. Nie byłem wcale zaskoczony, widząc, że prawie wszystkie dziury były w środku. Zaskoczyło go to, że jedna z nich chybiła. Byłem rozczarowany, że nie trafił we wszystkie tarcze, jak bohaterowie filmów akcji.
    
  Ale on nie jest bohaterem. To istota z krwi i kości. Jest inteligentny, wykształcony i świetnie strzela. W trybie alternatywnym, zły strzał czyni go człowiekiem.
    
  Fowler podążył wzrokiem za jej wzrokiem i radośnie zaśmiał się ze swojego błędu.
    
  "Straciłem trochę PR, ale naprawdę lubię strzelać. To wyjątkowy sport".
    
  -Na razie to tylko sport.
    
    - Aún no confía en mí, ¿verdad dottora?
    
    Paola nie odpowiedziała. Lubiła widzieć Fowlera w każdym calu - bez stanika, w prostej koszuli z podwiniętymi rękawami i czarnych spodniach. Ale zdjęcia "Awokado", które pokazywał mu Dante, wciąż od czasu do czasu uderzały go po głowie łódkami, niczym pijane małpy w stanie upojenia alkoholowego.
    
  -Nie, Ojcze. Niezupełnie. Ale chcę ci zaufać. Czy to ci wystarczy?
    
  -To powinno wystarczyć.
    
  -Skąd wziąłeś broń? Zbrojownia jest zamknięta na godzinę.
    
  - Ach, Dyrektor Boy mi to pożyczył. To jego. Powiedział mi, że dawno tego nie używał.
    
  "Niestety, to prawda. Powinienem był poznać tego człowieka trzy lata temu. Był świetnym profesjonalistą, wybitnym naukowcem i fizykiem. Nadal nim jest, ale kiedyś w jego oczach był błysk ciekawości, a teraz ten błysk zgasł. Zastąpił go niepokój pracownika biurowego".
    
  -Czy w twoim głosie słychać gorycz lub nostalgię, doktorze?
    
  -Trochę jednego i drugiego.
    
  -Jak długo będę o nim zapominać?
    
  Paola udawała zaskoczoną.
    
  -¿¿Sómo mówi?
    
  "No, daj spokój, bez urazy. Widziałem, jak tworzy między wami przestrzeń powietrzną. Chłopak idealnie utrzymuje dystans."
    
  - Niestety, to jest coś, co on potrafi znakomicie.
    
  Specjalista medycyny sądowej zawahał się przez chwilę, zanim kontynuował. Znów poczułem to uczucie pustki w magicznej krainie, które czasem nachodzi mnie, gdy patrzę na Fowlera. Sensacja Montany i Rosji. ¿ Debídoverat' él? Pensó o smutnej, wyblakłej, żelaznej twarzy, który, koniec końców, był księdzem i bardzo przyzwyczajony do widoku podłej strony ludzi. Zupełnie jak ona, nawiasem mówiąc.
    
  "Mój chłopak i ja mieliśmy romans. Krótko. Nie wiem, czy przestał mnie lubić, czy po prostu przeszkadzałam mu w awansie zawodowym".
    
  - Ale ty wolisz drugą opcję.
    
  -Lubię angażować się. Na to i na wiele innych sposobów. Zawsze powtarzam sobie, że mieszkam z matką, żeby ją chronić, ale tak naprawdę to ja potrzebuję ochrony. Może dlatego zakochuję się w silnych, ale nieodpowiednich ludziach. Ludziach, z którymi nie mogę być.
    
  Fowler nie odpowiedział. Było to jasne jak słońce. Obaj stali bardzo blisko siebie. Minuty mijały w ciszy.
    
  Paola była zaabsorbowana zielonymi oczami księdza Fowlera, doskonale wiedząc, o czym myśli. W tle zdawało mi się, że słyszę uporczywy dźwięk, ale go zignorowałem. To musiał być ksiądz, który mu o tym przypominał.
    
  - Lepiej będzie, jeśli odbierze pan telefon, doktorze.
    
  I wtedy Paola Keió zdała sobie sprawę, że ten irytujący dźwięk to jej własny, ohydny głos, który już zaczynał brzmieć wściekle. Odebrałam i na chwilę wpadł we wściekłość. Rozłączył się bez pożegnania.
    
  "Chodź, ojcze. To było laboratorium. Dziś po południu ktoś przysłał paczkę kurierem. W adresie widniało nazwisko Maurizio Pontiero".
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Sobota, 9 kwietnia 2005, 01:25
    
    
    
  -É Przesyłka dotarła prawie cztery godziny temu. Czy możemy to wiedzieć, ponieważ nikt wcześniej nie zdawał sobie sprawy z jej zawartości?
    
  Chłopiec spojrzał na nią cierpliwie, ale ze zmęczeniem. Było już za późno, by tolerować głupotę podwładnego. Powstrzymał się jednak, aż sięgnął po pistolet, który Fowler właśnie mu oddał.
    
  Koperta była zaadresowana do ciebie, Paolo, a kiedy przyjechałem, byłaś w kostnicy. Recepcjonistka zostawiła ją z pocztą, a ja nie spieszyłem się z jej przeglądaniem. Kiedy zorientowałem się, kto ją wysłał, zmobilizowałem wszystkich, a to zajęło trochę czasu. Najpierw musiałem zadzwonić po saperów. Nie znaleźli niczego podejrzanego w kopercie. Kiedy dowiem się, co się dzieje, zadzwonię do ciebie i Dantego, ale kuratora nigdzie nie ma. A Sirin nie dzwoni.
    
  - Śpię. Boże, jest tak wcześnie.
    
  Byli w pokoju odcisków palców, ciasnym pomieszczeniu pełnym żarówek. Wszędzie unosił się zapach proszku do pobierania odcisków palców. Niektórym osobom ten zapach się podobał - jeden nawet przysięgał, że powąchał go przed spotkaniem z dziewczyną, bo działała jak afrodyzjak - ale Paoli się podobał. Był nieprzyjemny. Zapach sprawiał, że miała ochotę kichnąć, a plamy przyklejały się do jej ciemnych ubrań, wymagając kilku prań.
    
  - No więc mamy pewność, że tę wiadomość wysłał człowiek Karoskiego?
    
  Fowler studiował list zaadresowany do numeru 243. Trzymał kopertę lekko wyciągniętą. Paola podejrzewa, że może mieć problemy z widzeniem z bliska. Prawdopodobnie wkrótce będę musiał nosić okulary do czytania. Zastanawia się, co będzie robił w tym roku.
    
  "To oczywiście twój hrabia". A ponury żart związany z nazwiskiem młodszego inspektora również wydaje się typowy dla Karoskiego.
    
  Paola wzięła kopertę z rąk Fowlera. Położyłem ją na dużym stole w salonie. Powierzchnia była w całości szklana i podświetlana. Zawartość koperty leżała na stole w prostych, przezroczystych plastikowych torebkach. Boy señaló pierwsza torebka.
    
  "Na tej notatce są jego odciski palców. Jest zaadresowana do ciebie, Dikanti."
    
  Inspektor uniósł paczkę zawierającą notatkę napisaną po włosku. Jej treść była napisana na głos, w folio.
    
    
  Droga Paolo:
    
  Bardzo za Tobą tęsknię! Jestem w MC 9, 48. Jest tu bardzo ciepło i spokojnie. Mam nadzieję, że wpadniesz i przywitasz się z nami jak najszybciej. Tymczasem przesyłam Ci najserdeczniejsze życzenia z okazji wakacji. Z miłością, Maurizio.
    
    
  Paola nie mogła powstrzymać drżenia, mieszanki gniewu i przerażenia. Spróbuj stłumić grymasy, zmuś się, jeśli musisz, do ich stłumienia. Nie zamierzałam płakać przy Chłopcu. Może przy Fowlerze, ale nie przy Chłopcu. Nigdy przy Chłopcu.
    
  -¿Padre Fowler?
    
  -Ewangelia Marka, rozdział 9, werset 48. "Gdzie robak nie umiera i ogień nie gaśnie".
    
  -Piekło.
    
  -Dokładnie.
    
  - Cholerny sukinsyn.
    
  "Nic nie wskazuje na to, że był śledzony kilka godzin temu. Całkiem możliwe, że notatka została sporządzona wcześniej. Zapis został nagrany wczoraj, tej samej daty, co w archiwach."
    
  -Czy znamy model kamery lub komputera, na którym nagranie zostało wykonane?
    
  "Program, którego używasz, nie przechowuje tych danych na dysku. Chodzi o godzinę, program i wersję systemu operacyjnego. Nie o prosty numer seryjny ani o nic, co mogłoby pomóc w identyfikacji urządzenia nadawczego".
    
  -Ślady?
    
  -Dwie części. Obie autorstwa Karoskiego. Ale nie musiałem tego wiedzieć. Wystarczyło obejrzeć materiał.
    
  -No, na co czekasz? Włącz DVD, chłopcze.
    
  - Ojcze Fowler, czy mógłby nas pan na chwilę wybaczyć?
    
  Ksiądz natychmiast zrozumiał sytuację. Spojrzał Paoli w oczy. Lekko pomachała, zapewniając go, że wszystko jest w porządku.
    
  - Nie, nie. ¿Kawiarnia dla trzech osób, dottora Dikanti?
    
  -Mío z dwoma kawałkami, proszę.
    
  Chłopiec poczekał, aż Fowler wyjdzie z pokoju, zanim chwycił dłoń Paoli. Paoli nie podobał się ten dotyk, zbyt mięsisty i delikatny. Wielokrotnie wzdychał, czując na nowo dotyk tych dłoni na swoim ciele; nienawidził ojca, jego pogardy i obojętności, ale w tamtej chwili nie pozostał w nim ani jeden żar. Zgasł w ciągu roku. Pozostała tylko jej duma, którą inspektor był absolutnie zachwycony. I oczywiście nie zamierzała ulec jego emocjonalnemu szantażowi. Ściskam mu dłoń, a dyrektor ją cofa.
    
  - Paola, chcę cię ostrzec. To, co zaraz zobaczysz, będzie dla ciebie bardzo trudne.
    
  Specjalistka medycyny sądowej uśmiechnęła się do niego ponuro i skrzyżowała ramiona na piersi. "Chcę trzymać ręce jak najdalej od jego dotyku. Na wszelki wypadek".
    
  - A co, jeśli znowu sobie ze mnie żartujesz? Jestem przyzwyczajony do widoku Kadafiego, Carlo.
    
  - Nie od twoich przyjaciół.
    
  Uśmiech drży na twarzy Paoli niczym szmata na wietrze, lecz jej nastrój nie znika ani na sekundę.
    
  - Włącz wideo, reżyserze.
    
  -Jak chcesz, żeby było? Może być zupełnie inaczej.
    
  "Nie jestem muzą, żebyś mógł mnie traktować, jak chcesz. Odrzuciłeś mnie, bo byłam niebezpieczna dla twojej kariery. Wolałeś wrócić do stylu życia po nieszczęściu twojej żony. Teraz wolę moje własne nieszczęście".
    
  -Dlaczego teraz, Paola? Dlaczego teraz, po tym wszystkim?
    
  -Bo wcześniej nie miałam siły. Ale teraz ją mam.
    
  Przeczesuje włosy dłonią. Zaczynałem rozumieć.
    
  "Nigdy nie będę mogła go mieć, Paola. Chociaż właśnie tego bym chciała."
    
  "Może masz jakiś powód. Ale to moja decyzja. Podjąłeś ją dawno temu. Wolisz ulegać obscenicznym spojrzeniom Dantego".
    
  Chłopiec skrzywił się z obrzydzenia na to porównanie. Paola była zachwycona, widząc go, bo ego dyrektorki syczało z wściekłości. Była dla niego trochę surowa, ale jej szef zasłużył na to, traktując ją jak gówno przez te wszystkie miesiące.
    
  - Jak sobie życzysz, Dottoro Dikanti. Znów będę szefem IróNico, a ty będziesz piękną pisarką.
    
  - Dziękuję, Carlo. Jest lepiej.
    
  Chłopiec uśmiechnął się, był smutny i rozczarowany.
    
  - Dobrze. Spójrzmy na akta.
    
  Jakbym miał szósty zmysł (a Paola była już wtedy pewna, że tak jest), ojciec Fowler przyszedł z tacą z czymś, co mógłbym podać kawiarni, gdybym tylko spróbował tego naparu.
    
  - Mają to tutaj. Trucizna z kawy z komosą ryżową i kawą. Czy mam rozumieć, że możemy już wznowić spotkanie?
    
  "Oczywiście, ojcze" - odpowiedziałem. Chłopiec. Fowler les estudió niesymulowany. Chłopiec wydaje mi się smutny, ale nie słyszę też ulgi w jego głosie? A Paola widziała, że jest bardzo silna. Mniej niepewna siebie.
    
  Dyrektor włożył rękawiczki Lótex i wyjął płytę z torby. Pracownicy laboratorium przynieśli mu stół na kółkach z pokoju socjalnego. Na stoliku nocnym stał 27-calowy telewizor i tani odtwarzacz DVD. Wolałbym zobaczyć wszystkie nagrania, ponieważ ściany w sali konferencyjnej były szklane i miałem wrażenie, że pokazuję je każdemu, kto przechodził. Do tego czasu plotki o sprawie, którą prowadzili Boy i Dikanti, rozeszły się po całym budynku, ale żadne z nich nie zbliżyło się do prawdy. Nigdy.
    
  Płyta zaczęła grać. Gra uruchomiła się natychmiast, bez żadnych wyskakujących okienek ani niczego w tym stylu. Styl był niechlujny, wystrój przesycony, a oświetlenie żałosne. Boy już podkręcił jasność telewizora prawie do maksimum.
    
  - Dobranoc, dusze świata.
    
  Paola westchnęła, słysząc głos Karoski, głos, który dręczył ją tym wezwaniem po śmierci Pontiero. Jednak na ekranie nic nie było widać.
    
  "To zapis tego, jak zamierzam unicestwić świętych mężów Kościoła, dokonując dzieła Ciemności. Nazywam się Victor Karoski, jestem odstępczym kapłanem sekty rzymskiej. Podczas mojego dzieciństwa, gdy byłem molestowany, chroniła mnie przebiegłość i zmowa moich byłych szefów. Poprzez te rytuały zostałem osobiście wybrany przez Lucyfera do wykonania tego zadania, w tym samym czasie, gdy nasz wróg, Cieśla, wybiera swoich franczyzobiorców w Mud Ball".
    
  Ekran przechodzi z głębokiej czerni w przyćmione światło. Na obrazie widać zakrwawionego mężczyznę z gołą głową, przywiązanego do czegoś, co wygląda jak kolumny krypty Santa María in Transpontina. Dikanti ledwo rozpoznał w nim kardynała Portiniego, pierwszego wicekróla. Mężczyzna, którego widziałeś, był niewidzialny, ponieważ Czujność spaliła go na popiół. Klejnot Portiniego lekko drży, a Karoschi widzi jedynie czubek noża wbity w ciało lewej dłoni kardynała.
    
  "To kardynał Portini, zbyt zmęczony, by krzyczeć. Portini uczynił wiele dobrego dla świata, a mój Pan jest zniesmaczony jego ohydnym ciałem. A teraz zobaczmy, jak zakończył swoje nędzne życie".
    
  Nóż przykłada się do jej gardła i jednym ciosem przecina je. Koszula znów czernieje, a potem zostaje przyszyta do nowej, zawiązanej w tym samym miejscu. To była Robaira i byłem przerażony.
    
  "To kardynał Robair, pełen lęku. Niech w tobie płonie wielkie światło. Nadszedł czas, by zwrócić to światło jego Stwórcy".
    
  Tym razem Paola musiała odwrócić wzrok. Spojrzenie Mary ujawniło, że nóż opróżnił oczodoły Robairy. Pojedyncza kropla krwi rozprysnęła się na wizjer. To właśnie ten przerażający widok dostrzegła w zatorze kryminalistyczna pielęgniarka, a Cinti odwróciła się do niego twarzą. Był magiem. Obraz zmienił się, gdy mnie zobaczyła, ujawniając to, czego bała się zobaczyć.
    
  - To jest podinspektor Pontiero, wyznawca Rybaka. Umieścili go w mojej búskvedzie, ale nic nie może oprzeć się mocy Ojca Ciemności. Teraz podinspektor powoli się wykrwawia.
    
  Pontiero spojrzał prosto na Siamarę, a jego twarz nie była jego. Zacisnął zęby, ale siła w jego oczach nie zgasła. Nóż powoli przeciął jej gardło, a Paola znów odwróciła wzrok.
    
  - É ste - Kardynał Cardoso, przyjaciel wydziedziczonych, wszy i pcheł. Jego miłość była dla mnie równie obrzydliwa jak zgniłe wnętrzności owcy. On też umarł.
    
  Chwileczkę, wszyscy żyli w chaosie. Zamiast patrzeć na geny, oglądali kilka zdjęć kardynała Cardoso na łożu żałoby. Były tam trzy zdjęcia, zielonkawe, i dwa przedstawiające dziewicę. Krew była nienaturalnie ciemna. Wszystkie trzy zdjęcia wyświetlano na ekranie przez około piętnaście sekund, po pięć sekund każde.
    
  "Teraz zabiję kolejnego świętego człowieka, najświętszego ze wszystkich. Znajdzie się ktoś, kto spróbuje mnie powstrzymać, ale jego koniec będzie taki sam, jak śmierć tych, których widzieliście na własnych oczach. Kościół, ten tchórz, ukrył to przed wami. Nie mogę już tego robić. Dobranoc, dusze świata".
    
  Płyta DVD zatrzymała się z szumem, a Boy wyłączył telewizor. Paola była blada. Fowler zacisnął zęby z wściekłości. Cała trójka milczała przez kilka minut. Musiał dojść do siebie po krwawej brutalności, której był świadkiem. Paola, jedyna osoba dotknięta nagraniem, odezwała się pierwsza.
    
  - Zdjęcia. ¿Por que fotografías? ¿Por qué nie ma wideo?
    
    -Porque no podía -dijo Fowler-. Ponieważ nie ma nic bardziej skomplikowanego niż żarówka. Tak powiedział Dante.
    
  - I Karoski o tym wie.
    
  -Co oni mi mówią o tej małej grze w pozuón diabólica?
    
  Kryminalistyk znów wyczuł, że coś jest nie tak. Ten bóg rzucał nim w zupełnie inne strony. Potrzebowałem spokojnej nocy u Sue, odpoczynku i cichego miejsca, żeby usiąść i pomyśleć. Słowa Karoskiego, wskazówki pozostawione w zwłokach - wszystko miało wspólny mianownik. Gdybym go znalazł, mógłbym rozwikłać tę zagadkę. Ale do tego czasu nie miałem czasu.
    
  I oczywiście, do diabła z moją nocą z Sue
    
  "Historyczne intrygi Caroski z diabłem mnie nie martwią" - zauważa Boy, przewidując myśli Paoli. "Najgorsze jest to, że próbujemy go powstrzymać, zanim zabije kolejnego kardynała. A czas ucieka".
    
  "Ale co możemy zrobić?" - zapytał Fowler. Nie odebrał sobie życia na pogrzebie Jana Pawła II. Teraz kardynałowie są chronieni bardziej niż kiedykolwiek, a Dom Świętej Marty jest zamknięty dla zwiedzających, podobnie jak Watykan.
    
  Dikanti przygryzł wargę. "Mam dość grania według zasad tego psychopaty. Ale teraz Karoski popełnił kolejny błąd: zostawił ślad, którym mogli podążać".
    
  - Kto to zrobił, reżyserze?
    
  "Przydzieliłem już dwóch ludzi do sprawdzenia tej sprawy. Przybył za pośrednictwem wysłannika. Agencją była Tevere Express, lokalna firma kurierska w Watykanie. Nie udało nam się porozmawiać z kierownikiem trasy, ale kamery bezpieczeństwa na zewnątrz budynku zarejestrowały obraz z motocykla kuriera. Tablica jest zarejestrowana na nazwisko Giuseppe Bastina w latach 1943-1941. Mieszka w dzielnicy Castro Pretorio, przy Via Palestra."
    
  -Nie masz telefonu?
    
  -Numer telefonu nie jest wymieniony w raporcie Tréfico, a w Información Telefónica nie ma numerów telefonów przypisanych do jego nazwiska.
    
    -Quizás figure a nombre de su mujer -apunto Fowler.
    
    -Viktorinaás. Ale na razie to nasz najlepszy trop, bo spacer jest obowiązkowy. Idziesz, Ojcze?
    
  -Po tobie,
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Bastin
    
  Via Palestra, 31
    
  02:12
    
    
    
  -¿Giuseppe Bastina?
    
  "Tak, to ja" - powiedział posłaniec. "Oferta dla ciekawskiej dziewczyny w majtkach, trzymającej na rękach dziecko, które miało zaledwie dziewięć, dziesięć miesięcy". O tak wczesnej porze nie było niczym niezwykłym, że obudził ich dzwonek do drzwi.
    
  "Jestem inspektor Paola Dikanti i ojciec Fowler. Proszę się nie martwić, nie ma pani żadnych kłopotów i nikomu nic się nie stało. Chcielibyśmy zadać pani kilka bardzo pilnych pytań".
    
  Znajdowali się na półpiętrze skromnego, ale bardzo zadbanego domu. Gości witała wycieraczka z uśmiechniętą żabą. Paola uznała, że to ich również nie dotyczy, i słusznie. Bastina była bardzo zdenerwowana jego obecnością.
    
  - Nie możesz się doczekać samochodu? Zespół musi ruszyć w trasę, wiesz, mają napięty harmonogram.
    
  Paola i Fowler pokręcili głowami.
    
    -Chwileczkę, proszę pana. Widzi pan, doręczył pan przesyłkę późnym wieczorem. Kopertę na Via Lamarmora. Pamięta pan to?
    
  "Oczywiście, że pamiętam, posłuchaj. Co o tym myślisz? Mam doskonałą pamięć" - powiedział mężczyzna, stukając się w skroń palcem wskazującym prawej ręki. Lewa strona wciąż była pełna dzieci, choć na szczęście nie płakała.
    
  -Czy mógłbyś nam powiedzieć, skąd mam tę kopertę? To bardzo ważne, to śledztwo w sprawie morderstwa.
    
  - Jak zwykle zadzwonili do agencji. Poprosili mnie, żebym poszedł na pocztę watykańską i upewnił się, że na biurku obok bedelu jest kilka kopert.
    
  Paola była zszokowana.
    
  -Czy więcej z koperty?
    
  "Tak, było dwanaście kopert. Klient poprosił mnie, żebym najpierw dostarczył dziesięć kopert do biura prasowego Watykanu. Potem jeszcze jedną do biura Korpusu Strażników i jedną do ciebie".
    
  "Nikt ci nie dostarczył żadnych kopert? Mam je po prostu odebrać?" - zapytał Fowler z irytacją.
    
  -Tak, o tej porze nikogo nie ma na poczcie, ale drzwi zewnętrzne są otwarte do dziewiątej. Na wypadek, gdyby ktoś chciał coś wrzucić do skrzynek pocztowych za granicą.
    
  -A kiedy nastąpi zapłata?
    
  - Zostawili na demás małą kopertę. W tej kopercie było trzysta siedemdziesiąt euro, 360 euro na opłatę za pogotowie i 10 euro napiwku.
    
  Paola z rozpaczą spojrzała w niebo. Karoski pomyślał o wszystkim. Kolejna wieczna ślepa uliczka.
    
  -Widziałeś kogoś?
    
  -Nikomu.
    
  - A co on potem zrobił?
    
  -Co myślisz, że zrobiłem? Dotarłem aż do centrum prasowego, a potem oddałem kopertę oficerowi dyżurnemu.
    
  - Do kogo adresowane były koperty z działu wiadomości?
    
  - Były adresowane do kilku dziennikarzy. Wszyscy byli obcokrajowcami.
    
  - I podzieliłem je między siebie.
    
  "Hej, po co tyle pytań? Jestem poważnym pracownikiem. Mam nadzieję, że to nie wszystko, bo dzisiaj popełnię błąd. Naprawdę muszę iść do pracy, proszę. Mój syn musi jeść, a żona piecze bułkę. Przecież jest w ciąży" - wyjaśnił, patrząc na zdziwione spojrzenia gości.
    
  Słuchaj, to nie ma z tobą nic wspólnego, ale to też nie żart. Wygramy to, co się stało, i kropka. Albo, jeśli ci nie obiecam, że każdy glina w ruchu drogowym będzie znał na pamięć imię swojej matki, ona... albo Bastina.
    
  Bastina jest bardzo przestraszona, a dziecko zaczyna płakać, słysząc ton głosu Paoli.
    
  -Dobrze, dobrze. Nie strasz ani nie strasz dziecka. Czy ono naprawdę nie ma serca?
    
  Paola była zmęczona i bardzo rozdrażniona. Przykro mi było rozmawiać z tym mężczyzną w jego własnym domu, ale nie spotkałem nikogo tak wytrwałego w tym śledztwie.
    
  - Przepraszam, tu Bastina. Proszę, spraw nam przykrość. To sprawa życia i śmierci, kochanie.
    
  Posłaniec złagodził ton. Wolną ręką podrapał się po zarośniętej brodzie i delikatnie ją pogłaskał, żeby przestała płakać. Dziecko stopniowo się uspokoiło, podobnie jak ojciec.
    
  "Oddałem koperty pracownikowi redakcji, jasne? Drzwi do pokoju były już zamknięte i musiałbym czekać godzinę, żeby je oddać. A przesyłki specjalne muszą być dostarczone w ciągu godziny od otrzymania, inaczej nie zostaną opłacone. Mam poważne kłopoty w pracy, wiecie o tym? Jeśli ktoś się dowie, że to zrobiłem, może stracić pracę".
    
  "Dzięki nam nikt się nie dowie" - powiedziała Bastina. "Kré mnie kocha".
    
  Bastina spojrzała na nią i skinęła głową.
    
  - Wierzę jej, dyspozytorze.
    
  - Czy ona zna imię opiekuna?
    
  - Nie, nie wiem. Weź kartkę z herbem Watykanu i niebieskim paskiem u góry. I włącz prasę.
    
  Fowler przeszedł kilka metrów korytarzem z Paolą i wrócił do szeptania do niej w ten szczególny sposób, który lubiła. Spróbuj skupić się na jego słowach, a nie na doznaniach, których doświadczasz dzięki jego bliskości. To nie było łatwe.
    
  "Dottoro, ta kartka z tym mężczyzną nie należy do personelu Watykanu. To akredytacja prasowa. Dokumenty nigdy nie dotarły do adresatów. Co się stało?"
    
  Paola spróbowała przez chwilę pomyśleć jak dziennikarka. Wyobraź sobie, że odbierasz kopertę w centrum prasowym, otoczona przez wszystkie konkurujące ze sobą media.
    
  "Nie dotarły do adresatów, bo gdyby dotarły, byłyby teraz emitowane na wszystkich kanałach telewizyjnych na świecie. Gdyby wszystkie koperty dotarły naraz, nie poszedłbyś do domu, żeby sprawdzić informacje. Przedstawiciel Watykanu prawdopodobnie został przyparty do muru".
    
  -Zgadza się. Karoski próbował wydać własny komunikat prasowy, ale został zraniony pośpiechem tego dobrego człowieka i moją rzekomą nieuczciwością ze strony osoby, która zabrała koperty. Albo się poważnie mylę, albo otworzę jedną z kopert i wezmę wszystkie. Po co dzielić się szczęściem, które przyniosłeś z nieba?
    
  - W tej chwili w Alguacil, w Rzymie, ta kobieta pisze nowinę stulecia.
    
  "I bardzo ważne jest, żebyśmy wiedzieli, kim ona jest. Jak najszybciej".
    
  Paola zrozumiała pilną potrzebę słów księdza. Oboje wrócili z Bastiną.
    
  - Proszę, panie Bastina, opisz nam osobę, która wzięła kopertę.
    
  - Cóż, była bardzo piękna. Nieskazitelne blond włosy sięgające ramion, jakieś dwadzieścia pięć lat... niebieskie oczy, jasna kurtka i beżowe spodnie.
    
  -Wow, jeśli masz dobrą pamięć.
    
  - Dla ładnych dziewczyn? - Uśmiecham się, gdzieś pomiędzy sarkazmem a obrażeniem, jakby wątpili w jego wartość. Jestem z Marsylii, dyspozytor. W każdym razie, dobrze, że moja żona już leży w łóżku, bo gdyby usłyszała, jak mówię... Został jej niecały miesiąc do porodu, a lekarz zesłał jej absolutny odpoczynek.
    
  -Czy pamiętasz cokolwiek, co mogłoby pomóc w zidentyfikowaniu dziewczyny?
    
  -No cóż, to był Española, to na pewno. Mąż mojej siostry jest Españolem i brzmi dokładnie tak, jak ja próbujący naśladować włoski akcent. Już rozumiesz.
    
  Paola dochodzi do wniosku, że nadszedł czas, aby odejść.
    
  -Przepraszamy, że przeszkadzamy.
    
  -Nie martw się. Jedyne, co mi się podoba, to to, że nie muszę odpowiadać dwa razy na te same pytania.
    
  Paola odwróciła się, lekko zaniepokojona. Podniosłem głos niemal do krzyku.
    
  - Czy ktoś cię o to pytał? Kto? O co chodziło?
    
  Niíili znowu płakałem. Ojciec go pocieszał i próbował uspokoić, ale bez większego skutku.
    
  -¡Vái wy wszyscy, wszyscy naraz, spójrzcie jak przynieśliście mojego ragazzo do !
    
  "Proszę dać nam znać, to odejdziemy" - powiedział Fowler, próbując rozładować sytuację.
    
  "Był jego towarzyszem. Pokaż mi odznakę Korpusu Bezpieczeństwa. To przynajmniej podważa tożsamość. Był niskim, barczystym mężczyzną. W skórzanej kurtce. Wyszedł stąd godzinę temu. A teraz idź i nie wracaj."
    
  Paola i Fowler wpatrywali się w siebie z grymasem na twarzy. Oboje pobiegli do windy, zachowując zaniepokojony wyraz twarzy, idąc ulicą.
    
  - Myślisz tak samo jak ja, doktorze?
    
  -Dokładnie to samo. Dante zniknął około ósmej wieczorem, przepraszając.
    
  -Po odebraniu połączenia.
    
  "Bo otworzysz paczkę już przy bramce. I będziesz zdumiony jej zawartością. Czyż nie połączyliśmy tych dwóch faktów wcześniej? Cholera, w Watykanie biją w tyłek tych, którzy wchodzą. To podstawowa procedura. A skoro Tevere Express regularnie z nimi współpracuje, to oczywiste, że będę musiał namierzyć wszystkich ich pracowników, w tym Bastinę.
    
  - Śledzili paczki.
    
  Gdyby dziennikarze otworzyli wszystkie koperty naraz, ktoś w centrum prasowym by się do nich zgłosił. I wiadomość by się rozniosła. Nie byłoby ludzkiego sposobu, żeby temu zapobiec. Dziesięciu znanych dziennikarzy...
    
  - Ale w każdym razie jest dziennikarz, który o tym wie.
    
  -Dokładnie.
    
  - Jeden z nich jest bardzo łatwy do opanowania.
    
  Paola myślała o wielu historiach. Takich, które policjanci i inni funkcjonariusze organów ścigania w Rzymie szepczą swoim kolegom, zazwyczaj przed trzecią filiżanką herbaty. Mroczne legendy o zaginięciach i wypadkach.
    
  - Czy uważasz, że jest możliwe, że oni...?
    
  - Nie wiem. Być może. Licząc na elastyczność dziennikarza.
    
  "Ojcze, czy ty też będziesz mnie atakował eufemizmami? Chcesz powiedzieć, i to jest zupełnie jasne, że możesz wymusić na niej pieniądze, żeby dała jej płytę".
    
  Fowler milczał. To było jedno z jego wymownych milczeń.
    
  "Cóż, dla jej dobra, lepiej będzie, jeśli znajdziemy ją jak najszybciej. Wsiadaj do samochodu, Ojcze. Musimy jak najszybciej dotrzeć do UACV. Zacznij przeszukiwać hotele, firmy i okolicę..."
    
  "Nie, dottora. Musimy pojechać gdzie indziej" - powiedział, podając jej adres.
    
  - To po drugiej stronie miasta. Jakiego rodzaju ahé to ahí?
    
  -Przyjacielu. On może nam pomóc.
    
    
    
  Gdzieś w Rzymie
    
  02:48
    
    
    
  Paola pojechała pod adres podany jej przez Fowlera, nie zabierając ze sobą wszystkich. To był blok mieszkalny. Musieli czekać przy bramie dość długo, przyciskając palec do automatycznego portiera. Podczas oczekiwania Paola zapytała Fowlera:
    
  -Ten przyjaciel...znałeś go?
    
  Czy mogę powiedzieć, Amosie, że to była moja ostatnia misja przed odejściem z poprzedniej pracy? Miałem wtedy od dziesięciu do czternastu lat i byłem dość buntowniczy. Od tamtej pory jestem... jak to ująć? Kimś w rodzaju duchowego mentora dla El. Nigdy nie straciliśmy kontaktu.
    
  - A teraz należy ona do pańskiej firmy, Ojcze Fowler?
    
  - Doktorze, jeśli nie zada mi pani żadnych obciążających pytań, nie będę musiał kłamać w sposób przekonujący.
    
  Pięć minut później przyjaciel księdza postanowił się im ujawnić. W rezultacie staniesz się innym księdzem. Bardzo młodym. Zaprowadził ich do małego studia, umeblowanego tanio, ale bardzo czystego. Dom miał dwa okna, oba z całkowicie zaciągniętymi roletami. Na jednym końcu pokoju stał stół o szerokości około dwóch metrów, pokryty pięcioma monitorami komputerowymi, z rodzaju tych z płaskimi ekranami. Pod stołem setki lampek jarzyły się niczym niesforny las choinek. Na drugim końcu stało niepościelone łóżko, z którego jego lokator najwyraźniej na chwilę zeskoczył.
    
    -Albercie, przedstawiam dr Paolę Dicanti. Współpracuję z nią.
    
  - Ojciec Albert.
    
  "Och, proszę, Albercie solo" - młody ksiądz uśmiechnął się uprzejmie, choć jego uśmiech był niemal ziewnięciem. "Przepraszam za bałagan. Cholera, Anthony, co cię tu sprowadza o tej porze? Nie mam ochoty teraz grać w szachy. A tak przy okazji, mogłem cię uprzedzić przed przyjazdem do Rzymu. Dowiedziałem się, że wracasz na policję w zeszłym tygodniu. Chciałbym usłyszeć to od ciebie".
    
  "Albert w przeszłości przyjął święcenia kapłańskie. To impulsywny młody człowiek, ale i geniusz komputerowy. A teraz zrobi nam przysługę, doktorze".
    
  - W co ty się znowu wpakowałeś, szalony starcze?
    
  "Albercie, proszę. Szanuj obecnego darczyńcę" - powiedział Fowler, udając zniewagę. "Chcemy, żebyś sporządził nam listę".
    
  - Który?
    
  - Lista akredytowanych przedstawicieli prasy watykańskiej.
    
  Albert pozostaje bardzo poważny.
    
  - To, o co mnie prosisz, nie jest łatwe.
    
  "Albercie, na litość boską. Wchodzisz i wychodzisz z komputerów w Penthouse'ie Gono tak samo, jak inni wchodzą do jego sypialni".
    
  "Bezpodstawne plotki" - powiedział Albert, choć jego uśmiech sugerował co innego. "Ale nawet gdyby to była prawda, jedno nie ma nic wspólnego z drugim. System informacyjny Watykanu jest jak kraina Mordoru. Jest nieprzenikniony".
    
  -No, Frodo26. Na pewno już byłeś w allí.
    
  -Chissst, nigdy nie wymawiaj mojego imienia hakera na głos, psycholu.
    
  - Bardzo mi przykro, Albercie.
    
  Młody mężczyzna spoważniał. Podrapał się po policzku, na którym pozostały ślady dojrzewania w postaci pustych, czerwonych śladów.
    
  -Czy to naprawdę konieczne? Wiesz, Anthony, że nie mam do tego uprawnień. To wbrew wszelkim zasadom.
    
  Paola nie chciała pytać, od kogo miało wyjść pozwolenie na coś takiego.
    
  "Życie człowieka może być zagrożone, Albercie. A my nigdy nie byliśmy ludźmi zasad". Fowler spojrzał na Paolę i poprosił ją o pomoc.
    
  -Czy mógłbyś nam pomóc, Albercie? Naprawdę udało mi się wcześniej wejść do środka?
    
  -Si, dottora Dicanti. Już to wszystko przeżyłam. Raz i nie posunęłam się za daleko. I mogę ci przysiąc, że nigdy w życiu nie czułam strachu. Przepraszam za mój język.
    
  - Spokojnie. Słyszałem to słowo już wcześniej. Co się stało?
    
  "Zostałem zauważony. W chwili, gdy to się stało, aktywował się program, który umieścił dwa psy stróżujące na moich piętach".
    
  -Co to znaczy? Pamiętaj, że rozmawiasz z kobietą, która nie rozumie tego problemu.
    
  Albert był zainspirowany. Uwielbiał rozmawiać o swojej pracy.
    
  "Że było tam dwóch ukrytych służących, czekających, aż ktoś przebije się przez ich obronę. Gdy tylko to zrozumiałem, rzucili wszystkie swoje siły, żeby mnie znaleźć. Jeden z kelnerów desperacko próbował znaleźć mój adres. Drugi zaczął mnie przypinać pinezkami".
    
  -Czym są pinezki?
    
  Wyobraź sobie, że idziesz ścieżką przecinającą strumień. Ścieżka składa się z płaskich kamieni wystających ze strumienia. Usunąłem z komputera kamień, z którego miałem skakać, i zastąpiłem go złośliwymi informacjami. Wielowymiarowy koń trojański.
    
  Młody mężczyzna usiadł przed komputerem i przyniósł im krzesło i ławkę. Było oczywiste, że nie będę miał wielu gości.
    
  - Wirus?
    
  "Bardzo potężny. Gdybym zrobił choć jeden krok, jego asystenci zniszczyliby mój dysk twardy i byłbym całkowicie zdany na jego łaskę. To jedyny raz w życiu, kiedy użyłem botaón Niko" - powiedział ksiądz, wskazując na niegroźnie wyglądającego czerwonego botaón stojącego obok centralnego monitora. Z botaón przejdź do kabla, który znika w morzu poniżej.
    
  - Co to jest?
    
  "To bot, który wyłącza zasilanie na całym piętrze. Resetuje się po dziesięciu minutach."
    
  Paola zapytała go, dlaczego wyłączył zasilanie na całym piętrze, zamiast po prostu odłączyć komputer od gniazdka. Ale facet już nie słuchał, z oczami wlepionymi w ekran i palcami śmigającymi po klawiaturze. To był Fowler, któremu odpowiedziałem...
    
  "Informacje są przesyłane w milisekundach. Czas potrzebny Albertowi, żeby się schylić i pociągnąć za sznurek, może być kluczowy, rozumiesz?"
    
  Paola poniekąd rozumiała, ale nie była szczególnie zainteresowana. W tamtym czasie znalezienie tej blondwłosej hiszpańskiej dziennikarki było dla mnie ważne, a jeśli w ten sposób ją znajdą, tym lepiej. Było oczywiste, że obaj księża spotkali się już wcześniej w podobnych sytuacjach.
    
  -Co on teraz zrobi?
    
  "Podnieś ekran". Nie jest to zbyt dobre, ale łączy swój komputer z setkami komputerów w sekwencji, która kończy się w sieci Watykanu. Im bardziej złożony i rozbudowany kamuflaż, tym dłużej trwa jego wykrycie, ale istnieje margines bezpieczeństwa, którego nie da się przekroczyć. Każdy komputer zna nazwę poprzedniego komputera, który zażądał połączenia, oraz nazwę komputera w trakcie połączenia. Tak jak ty, jeśli połączenie zostanie utracone, zanim do ciebie dotrą, będziesz zgubiony.
    
  Długie naciśnięcie klawiatury tabletu trwało prawie kwadrans. Co jakiś czas na mapie świata wyświetlanej na jednym z ekranów zapalała się czerwona kropka. Były ich setki, pokrywając niemal całą Europę, Afrykę Północną i Japonię. Paola zauważyła, że zamieszkują one większość Europy, Afrykę Północną i Japonię. Większe zagęszczenie kropek stwierdzono w krajach bardziej rozwiniętych gospodarczo i zamożnych, tylko jedną lub dwie w Rogu Afryki i kilkanaście w Suramie.
    
  "Każda z tych kropek, które widzisz na tym monitorze, odpowiada komputerowi, którego Albert planuje użyć do uzyskania dostępu do systemu watykańskiego za pomocą sekwencji. Może to być komputer pracownika instytutu, banku lub kancelarii prawnej. Może znajdować się w Pekinie, Austrii lub na Manhattanie. Im dalej od siebie znajdują się geograficznie, tym skuteczniejsza staje się sekwencja".
    
  -¿Cómo wie, że żaden z tych komputerów nie wyłączył się przypadkowo, przerywając cały proces?
    
  "Korzystam z historii połączeń" - powiedział Albert dalekim głosem, kontynuując pisanie. "Zazwyczaj korzystam z komputerów, które są zawsze włączone. W dzisiejszych czasach, z powodu programów do udostępniania plików, wiele osób zostawia swoje komputery włączone 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, ściągając muzykę lub pornografię. To idealne systemy do wykorzystania jako pomosty. Jednym z moich ulubionych jest komputer - i to bardzo znana postać w europejskiej polityce - ma fanów zdjęć młodych dziewcząt z końmi. Od czasu do czasu zastępuję te zdjęcia zdjęciami golfisty. On lub ona zabrania takich perwersji".
    
  -Albercie, nie boisz się, że jednego zboczeńca zastąpisz drugim?
    
  Młody mężczyzna cofnął się przed żelazną twarzą księdza, ale nie spuszczał wzroku z poleceń i instrukcji, które jego palce materializowały się na monitorze. W końcu uniosłem rękę.
    
  "Już prawie skończyliśmy. Ale ostrzegam, nie będziemy mogli niczego skopiować. Korzystam z systemu, w którym jeden z twoich komputerów wykonuje całą pracę za mnie, ale usuwa skopiowane na twój komputer informacje, gdy przekroczą określoną liczbę kilobajtów. Jak wszystko inne, mam dobrą pamięć. Od momentu, gdy zostaniemy odkryci, mamy sześćdziesiąt sekund".
    
  Fowler i Paola skinęli głowami. Był pierwszym, który przejął rolę Alberta jako reżyser w jego busquedzie.
    
  - Już jest. Jesteśmy w środku.
    
  - Skontaktuj się z biurem prasowym, Albercie.
    
  - Już tam.
    
  -Szukaj potwierdzenia.
    
    
  Niecałe cztery kilometry dalej, w biurach watykańskich, aktywowano jeden z komputerów bezpieczeństwa, nazwany "Archanioł". Jedna z jego podprocedur wykryła obecność zewnętrznego agenta w systemie. Program zabezpieczający został natychmiast aktywowany. Pierwszy komputer aktywował kolejny, nazwany "Święty Michał 34". Były to dwa superkomputery Cray, zdolne do wykonywania miliona operacji na sekundę, każdy kosztujący ponad 200 000 euro. Oba pracowały do ostatnich cykli, aby namierzyć intruza.
    
    
  Na ekranie głównym pojawi się okno ostrzegawcze. Albert zacisnął usta.
    
  - Cholera, już są. Mamy niecałą minutę. Nie ma tam nic o akredytacji.
    
  Paola spięła się, widząc, jak czerwone kropki na mapie świata zaczynają się kurczyć. Na początku były ich setki, ale znikały w zastraszającym tempie.
    
  -Przepustki prasowe.
    
  - Nic, cholera. Czterdzieści sekund.
    
  -Media? - celują w Paolę.
    
  -W tej chwili. Oto folder. Trzydzieści sekund.
    
  Na ekranie pojawiła się lista. To była baza danych.
    
  - Cholera, jest tam ponad trzy tysiące biletów.
    
  -Sortuj według narodowości i wyszukaj Hiszpanię.
    
  - Już mam. Dwadzieścia sekund.
    
  - Cholera, nie ma zdjęć. Ile tam jest nazwisk?
    
  -Mam ponad pięćdziesiąt. Piętnaście sekund.
    
  Na mapie świata zostało tylko trzydzieści czerwonych kropek. Wszyscy pochylili się do przodu w siodle.
    
  - Eliminuje mężczyzn i rozdziela kobiety według wieku.
    
  - Już tam. Dziesięć sekund.
    
  -Ty, máy, ja i #243; wy jesteście na pierwszym miejscu.
    
  Paola mocno ścisnęła jego dłonie. Albert oderwał jedną rękę od klawiatury i wpisał wiadomość na robocie Niko. Duże krople potu spływały mu po czole, gdy pisał drugą ręką.
    
  -Jest! Jest, nareszcie! Cinco segundos, Anthony!
    
  Fowler i Dikanti szybko przeczytali i zapamiętali imiona, które pojawiły się na ekranie. Nie było jeszcze końca, gdy Albert nacisnął przycisk bota, a ekran i cały dom stały się czarne jak węgiel.
    
  "Albercie" - powiedział Fowler w całkowitej ciemności.
    
  -Czy tak, Anthony?
    
  - Masz może jakieś żagle?
    
  - Powinieneś wiedzieć, że nie używam systemów analnych, Anthony.
    
    
    
  Hotel Rafael
    
  Długi luty, 2
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 03:17.
    
    
    
  Andrea Otero była bardzo, bardzo przestraszona.
    
  Boisz się? Nie wiem, jestem podekscytowany.
    
  Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem po powrocie do pokoju hotelowego, było kupienie trzech paczek tytoniu. Nikotyna w pierwszej paczce była prawdziwym błogosławieństwem. Teraz, gdy zaczęła się druga, kontury rzeczywistości zaczęły się wyrównywać. Poczułem lekkie, kojące zawroty głowy, niczym delikatne gruchanie.
    
  Siedziała na podłodze pokoju, plecami do ściany, jedną ręką obejmując nogi, a drugą paląc kompulsywnie. Na drugim końcu pokoju stał komputer portowy, całkowicie wyłączony.
    
  Biorąc pod uwagę okoliczności, había zachowała się stosownie. Po obejrzeniu pierwszych czterdziestu sekund filmu Victora Karoski - o ile w ogóle tak się nazywał - poczułem odruch wymiotny. Andrea, która nigdy się nie hamowała, przeszukała najbliższy kosz na śmieci (z pełną prędkością i z ręką na ustach, owszem) i wrzuciła wszystko do środka. Na lunch zjadła makaron, na śniadanie croissanty i coś, czego nie pamiętałem, ale co musiało być obiadem z poprzedniego dnia. Zastanawiał się, czy zwymiotowanie do watykańskiego kosza na śmieci byłoby świętokradztwem, i doszedł do wniosku, że nie.
    
  Kiedy świat znów przestał wirować, znów stałem przed drzwiami redakcji NEWS, myśląc, że zmontowałem coś okropnego i że ktoś musiał to ukraść, czy coś. Pewnie byłeś tam wcześniej, kiedy dwóch gwardzistów szwajcarskich wpadło, żeby ją aresztować za napad na pocztę, czy jak to się tam nazywało, za otwarcie koperty, która ewidentnie nie była przeznaczona dla ciebie, bo żadna z tych kopert nie była przeznaczona dla ciebie.
    
  No cóż, widzicie, byłem agentem, wierzyłem, że mogę być bombą i zachowałem się tak dzielnie, jak tylko mogłem. Spokojnie, poczekajcie tu, aż przyjdą po mój medal...
    
  Coś, co nie jest zbyt religijne. Absolutnie nic nie jest wiarygodne. Ale ratowniczka nie potrzebowała żadnej wersji wydarzeń, żeby opowiedzieć ją porywaczom, bo żaden z nich się nie pojawił. Andrea więc spokojnie zebrała swoje rzeczy, wyszła - z całą powagą Watykanu, uśmiechając się kokieteryjnie do Gwardii Szwajcarskiej przy dzwonnicy, przez którą wchodzą dziennikarze - i przeszła przez plac Świętego Piotra, pusty po tylu latach. Pozwól sobie poczuć na sobie wzrok Gwardii Szwajcarskiej, wysiadając z taksówki niedaleko hotelu. I pół godziny później przestałem wierzyć, że za nią poszedłem.
    
  Ale nie, nikt jej nie śledził, a ona niczego nie podejrzewała. Wrzuciłem dziewięć kopert, nieotwartych do tej pory, do kosza na śmieci na Piazza Navona. Nie chciał, żeby go złapano z tym wszystkim. I usiadł obok niej w swoim pokoju, nie zatrzymując się najpierw na stacji nikotynowej.
    
  Kiedy poczuła się na tyle pewnie, mniej więcej po raz trzeci, kiedy sprawdzałem wazon z suszonymi kwiatami w pokoju i nie znalazłem żadnych ukrytych mikrofonów, odłożyłem płytę. Dopóki nie zaczniemy znowu oglądać filmu.
    
  Za pierwszym razem udało mi się dotrwać do pierwszej minuty. Za drugim prawie zobaczył wszystko. Za trzecim zobaczył wszystko, ale musiał pobiec do łazienki, żeby zwymiotować szklankę wody, którą wypił po przyjściu, i resztki żółci. Za czwartym razem udało mu się udawać wystarczająco dużo, by przekonać samego siebie, że to prawda, a nie taśma w stylu "The Blair Witch Project 35". Ale, jak już mówiliśmy, Andrea była bardzo inteligentną dziennikarką, co zazwyczaj było zarówno jej największym atutem, jak i największą bolączką. Jego wspaniała intuicja podpowiadała mu, że wszystko było oczywiste od momentu, gdy po raz pierwszy to sobie wyobraził. Być może inny dziennikarz od tamtej pory za bardzo kwestionowałby DVD, myśląc, że to podróbka. Ale Andrea od kilku dni szukała kardynała Robaira i podejrzewała zaginięcie kardynała Masa. Usłyszenie nazwiska Robaira na nagraniu rozwieje twoje wątpliwości jak pijacki bąk, wymazując pięć godzin spędzonych w Pałacu Buckingham. Okrutne, podłe i skuteczne.
    
  Obejrzał nagranie po raz piąty, żeby przyzwyczaić się do moich genów. A szósty, żeby zrobić kilka notatek, tylko kilka luźnych bazgrołów w notesie. Po wyłączeniu komputera usiądź jak najdalej od niego - gdzieś między biurkiem a klimatyzatorem - a zostawisz go. #243; do palenia.
    
  Zdecydowanie nie jest to odpowiedni moment na rzucanie palenia.
    
  Te moje geny były koszmarem. Na początku obrzydzenie, które ją ogarnęło, brud, który w niej czuła, były tak głębokie, że nie mogła zareagować przez wiele godzin. Kiedy sen opuści twój mózg, zacznij naprawdę analizować to, co trzymasz w rękach. Wyjmij notatnik i zapisz trzy punkty, które posłużą jako klucz do raportu:
    
    
  1º Zabójca satanisty está zajmuje się kardynałami Kościoła katolickiego.
    
  2º Kościół katolicki, prawdopodobnie we współpracy z włoską policją, ukrywa to przed nami.
    
  3º Zbiegiem okoliczności główna sala, w której kardynałowie mieli sprawować swą najważniejszą funkcję, znajdowała się w dziewięciu pomieszczeniach.
    
    
  Skreśl dziewięć i zastąp je ósemką. Już byłem sabado.
    
  Musisz napisać świetny raport. Pełny raport, w trzech częściach, ze streszczeniem, wyjaśnieniami, rekwizytami i nagłówkiem na pierwszej stronie. Nie możesz wcześniej wysłać żadnych obrazów na dysk, ponieważ uniemożliwi ci to ich szybkie odnalezienie. Oczywiście, dyrektor wyciągnie Palomę ze szpitalnego łóżka, żeby tyłek artysty miał odpowiednią wagę. Może pozwolą jej podpisać się na jednym z rekwizytów. Ale gdybym wysłał cały raport na dyktafon, symulowany i gotowy do wysłania do innych krajów, żaden dyrektor nie miałby odwagi usunąć swojego podpisu. Nie, ponieważ w takim przypadku Andrea ograniczyłaby się do wysłania faksu do La Nasi i kolejnego do Alphabetu z pełnym tekstem i zdjęciami dzieł sztuki - tyłka przed ich publikacją. I do diabła z tym wielkim ekskluzywnym (i jego pracą, nawiasem mówiąc).
    
  Jak mawia mój brat Michał Anioł, albo się pieprzymy, albo jesteśmy pieprzeni.
    
  Nie chodziło o to, że był taki miły, idealny dla młodej damy takiej jak Andrea Otero, ale nie ukrywał, że była młodą damą. Kradzież poczty nie była typowa dla señoritas, ale niech ją to obchodzi. Widzieliście już, jak napisał bestseller "Rozpoznaję kardynała mordercę". Setki tysięcy książek z jego nazwiskiem na okładce, wywiady na całym świecie, wykłady. Z pewnością bezczelna kradzież zasługuje na karę.
    
  Choć oczywiście czasami trzeba uważać, od kogo się kradnie.
    
  Bo ta notatka nie została wysłana do biura prasowego. Tę wiadomość wysłał mu bezwzględny zabójca. Pewnie liczysz, że twoja wiadomość zostanie rozesłana po całym świecie w tych godzinach.
    
  Rozważ swoje opcje. Era sábado. Oczywiście, ktokolwiek zamówił ten rekord, nie odkryłby, że dotarłeś do celu dopiero rano. Jeśli agencja kurierska pracowała dla osoby, która w to wątpiła, powinnam być w stanie go namierzyć za kilka godzin, może do dziesiątej lub jedenastej. Ale wątpiła, że kurier napisał jej imię na kartce. Wygląda na to, że ci, którzy się o mnie troszczą, bardziej przejmują się inskrypcją dookoła niż tym, co jest na niej napisane. W najlepszym razie, jeśli agencja otworzy się dopiero w poniedziałek, zarezerwuj sobie dwa dni. W najgorszym razie będziesz miał kilka godzin.
    
  Oczywiście Andrea nauczyła się, że zawsze warto działać w oparciu o najgorszy scenariusz. Bo trzeba było natychmiast napisać raport. Podczas gdy ten artystyczny osioł przeciekał przez drukarnię redaktora naczelnego i dyrektora w Madrycie, on musiał uczesać włosy, założyć okulary przeciwsłoneczne i wyjść z hotelu z brzękiem w gardle.
    
  Wstał i zebrał się na odwagę. Włączyłem port i uruchomiłem program do układania dysków. Pisanie bezpośrednio na układzie. Poczuł się o wiele lepiej, gdy zobaczył swoje słowa nałożone na tekst.
    
  Przygotowanie makiety z trzema kieliszkami ginu zajmuje trzy kwadranse. Prawie skończyłem, kiedy oni... ich ohydne...
    
  ¿ Whoé n koñili callá a é sten nú mero at three o'clock in the morning?
    
  Ten nú ma to na dysku. Nikomu tego nie dałem, nawet rodzinie. Bo muszę być kimś z redakcji w pilnej sprawie. Wstaje i grzebie w torbie, aż znajdzie él. Spojrzał na ekran, spodziewając się zobaczyć demonstracyjny trik "nén from números", który pojawiał się w wizjerze za każdym razem, gdy ktoś dzwonił z Hiszpanii, ale zamiast tego zobaczył, że miejsce, w którym powinna być podana tożsamość dzwoniącego, było puste. Nawet się nie pojawiaj. "Nú po prostu nieznany".
    
  Descologó.
    
  -Powiedzieć?
    
  Jedyne co usłyszałem to ton komunikacji.
    
  On popełni błąd w п áп úпросто.
    
  Ale coś w jej wnętrzu podpowiadało jej, że ten telefon jest ważny i że lepiej się pospieszyć. Wróciłem do klawiatury i wcisnąłem "Błagam cię, nigdy". Natknęła się na literówkę - nigdy nie była to literówka, nie miała żadnej od ośmiu lat - ale nawet nie wróciłem, żeby ją poprawić. "Zrobię to w ciągu dnia". Nagle poczułem ogromną potrzebę dokończenia.
    
  Ukończenie reszty raportu zajęło mu cztery godziny, kilka godzin poświęcił na zbieranie informacji biograficznych i zdjęć zmarłych kardynałów, wiadomości, zdjęć i opisów śmierci. Dzieło zawiera kilka zrzutów ekranu z filmu Karoskiego. Jeden z tych genów był tak silny, że aż się zarumieniła. A co tam. Niech ich cenzurują w redakcji, jeśli się odważą.
    
  Pisał swoje ostatnie słowa, gdy ktoś zapukał do drzwi.
    
    
    
  Hotel Rafael
    
  Długi luty, 2
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 07:58.
    
    
    
  Andrea spojrzała w stronę drzwi, jakby nigdy wcześniej ich nie widziała. Wyjąłem dysk z komputera, wcisnąłem go do plastikowego pudełka i wrzuciłem do kosza na śmieci w łazience. Wróciłem do pokoju z El Coraziem na kurtce puchowej, prosząc go, kimkolwiek był, żeby sobie poszedł. Pukanie do drzwi rozległo się ponownie, uprzejmie, ale natarczywie. Nie będę sprzątaczką. Była dopiero ósma rano.
    
  - Kim jesteś?
    
  - ¿Señorita Otero? Powitalne śniadanie w hotelu.
    
  Andrea otworzyła drzwi, extrañada.
    
  - Nie prosiłem o ninún...
    
  Nagle przerwano mu, ponieważ nie był to żaden z eleganckich boyów hotelowych ani kelnerów. Był to niski, ale barczysty i krępy mężczyzna, ubrany w skórzaną wiatrówkę i czarne spodnie. Był nieogolony i otwarcie się uśmiechał.
    
  - Pani Otero? Nazywam się Fabio Dante i jestem superintendentem Watykańskiego Korpusu Czujności. Chciałbym zadać pani kilka pytań.
    
  W lewej ręce trzymasz odznakę z wyraźnie widocznym zdjęciem. Andrea uważnie ją obejrzała. Autentyczna para.
    
  "Widzi pan, panie inspektorze, jestem teraz bardzo zmęczony i muszę się przespać. Proszę wrócić innym razem".
    
  Niechętnie zamknąłem drzwi, ale ktoś inny szturchnął mnie zwinnie niczym sprzedawca encyklopedii z dużą rodziną. Andrea była zmuszona pozostać w drzwiach, patrząc na niego.
    
  - Nie zrozumiałeś? Muszę spać.
    
  "Wygląda na to, że mnie źle zrozumiałeś. Muszę z tobą pilnie porozmawiać, ponieważ prowadzę śledztwo w sprawie włamania".
    
  Cholera, czy naprawdę udało im się mnie znaleźć tak szybko, jak prosiłem?
    
  Andrea nie spuszczała wzroku z jej twarzy, ale w głębi jej układ nerwowy przechodził od stanu "alarmowego" do "pełnego kryzysu". Musisz przetrwać ten przejściowy stan, cokolwiek to jest, bo po prostu zaciskasz palce, podkurczasz palce u stóp i prosisz nadzorcę, żeby przeszedł.
    
  - Nie mam dużo czasu. Muszę wysłać osła artyleryjskiego do mojego członka personelu.
    
  - Trochę za wcześnie na wysyłanie artíass, prawda? Gazety zaczną drukować dopiero za wiele godzin.
    
  - Cóż, lubię robić różne rzeczy z Antelachim.
    
  "To jakaś specjalna wiadomość, jakiś quiz?" zapytał Dante, robiąc krok w stronę portyku Andrei. Ésta stanęła przed nią, blokując jej drogę.
    
  -Och, nie. Nic specjalnego. Zwykłe spekulacje na temat tego, kto nie zostanie nowym Sumo Pontífice.
    
  - Oczywiście. To sprawa najwyższej wagi, prawda?
    
  "Rzeczywiście, to ma ogromne znaczenie. Ale nie przynosi zbyt wielu wiadomości. Wiesz, zwykłe doniesienia o ludziach tutaj i na całym świecie. Niewiele wiadomości, rozumiesz?"
    
  - I choćbyśmy tego chcieli, Orita Otero.
    
  - Oczywiście, z wyjątkiem tej kradzieży, o której mi opowiadał. Co im ukradli?
    
  -Nic nadzwyczajnego. Kilka kopert.
    
  -Co zawiera ten rok? Z pewnością coś bardzo cennego. La-nóKopalnia Kardynałów?
    
  -Co sprawia, że uważasz, że treść jest wartościowa?
    
  "To musi być to, inaczej nie wysłałby swojego najlepszego psa gończego na trop. Może jakaś kolekcja watykańskich znaczków pocztowych? On albo... ci filateliści zabijają dla nich".
    
  - Właściwie to nie były znaczki. Nie przeszkadza ci, jeśli zapalę?
    
  - Czas przejść na cukierki miętowe.
    
  Młodszy inspektor węszy otoczenie.
    
  - Cóż, o ile rozumiem, nie stosujesz się do własnych rad.
    
  "To była ciężka noc. Zapal, jeśli znajdziesz pustą popielniczkę..."
    
  Dante zapalił cygaro i wypuścił dym.
    
  "Jak już powiedziałem, Etoíorita Otero, koperty nie zawierają znaczków. To były niezwykle poufne informacje, które nie mogły wpaść w niepowołane ręce".
    
  -Na przykład?
    
  - Nie rozumiem. Na przykład, co?
    
  - Jakie złe ręce, panie inspektorze.
    
  -Ci, których obowiązki nie są im potrzebne.
    
  Dante rozejrzał się i oczywiście nie zobaczył ani jednej popielniczki. - zapytał Zanjo, rzucając popiół na ziemię. Andrea skorzystała z okazji, żeby przełknąć: jeśli to nie było zagrożenie, to była zakonnicą klauzurową.
    
  - A co to za informacja?
    
  -Typ poufny.
    
  - Cenny?
    
  "Mogłabym. Mam nadzieję, że kiedy znajdę osobę, która zabrała koperty, będzie to ktoś, z kim będzie umiała się targować".
    
  -Czy jest Pan skłonny zaoferować dużo pieniędzy?
    
  - Nie. Jestem gotowy zaproponować ci zachowanie zębów.
    
  To nie oferta Dantego przeraziła Andreę, ale jego ton. Wypowiedzenie tych słów z uśmiechem, tym samym tonem, jakim prosi się o kawę bezkofeinową, było niebezpieczne. Nagle pożałowała, że go wpuściła. Ostatni list miał się spełnić.
    
  "No cóż, panie inspektorze, przez jakiś czas bardzo mnie to interesowało, ale teraz muszę pana prosić, żeby pan wyszedł. Mój przyjaciel, fotograf, zaraz wraca i jest trochę zazdrosny..."
    
    Dante se echó a reír. Andrea wcale się nie śmiała. Drugi mężczyzna wyciągnął pistolet i przystawił jej go między piersi.
    
  "Przestań udawać, piękna. Nie ma tam ani jednego przyjaciela, ani jednego przyjaciela. Daj mi nagrania, bo zobaczymy kolor jego płuc na żywo".
    
  Andrea zmarszczyła brwi i skierowała pistolet na bok.
    
  "On mnie nie zastrzeli. Jesteśmy w hotelu. Policja będzie tu za niecałe pół minuty i nie znajdzie Jema, którego szukają, cokolwiek to jest".
    
  Nadinspektor waha się przez chwilę.
    
  -Co? Ma powód. Nie zamierzam go zastrzelić.
    
  I zadałem mu potężny cios lewą ręką. Andrea widziała przed sobą wielobarwne światła i pustą ścianę, aż w końcu zdała sobie sprawę, że cios powalił ją na podłogę, a ta ściana to podłoga w sypialni.
    
  "To nie potrwa długo, Onaéorita. Tylko tyle, żebym złapał to, czego potrzebuję".
    
  Dante podszedł do komputera. Naciskałem klawisze, aż wygaszacz ekranu zniknął, a na jego miejsce pojawił się raport, nad którym pracowała Andrea.
    
  -Nagroda!
    
  Dziennikarka wpada w stan półprzytomności, unosząc lewą brew. "Ten palant urządzał imprezę. Krwawił, a ja nic nie widziałam na to oko".
    
  -Nie rozumiem. On mnie znalazł?
    
  - Señorita, sama dałaś nam na to pozwolenie, udzielając nam prostej pisemnej zgody i podpisując certyfikat akceptacji. - Podczas gdy rozmawiałaś, Nadinspektorze Sakópópópópópópópópópópópópópópópópópópópópópópópóp243; z kieszeni kurtki wyjęłaś dwa przedmioty: śrubokręt i błyszczący metalowy cylinder, niezbyt duży. Wyłącz port, obróć go i użyj śrubokręta, aby otworzyć dysk twardy. Obróć cylinder kilka razy i Andrea zrozumiała, co to było: potężny impuls. Zanotuj raport i wszystkie informacje na dysku twardym -. Gdybym uważnie przeczytała drobny druk na formularzu, który podpisuję, zobaczyłabym, że w jednym z nich dajesz nam pozwolenie na sprawdzenie twojego ohydnego adresu w satélite "na wypadek, gdybyś się nie zgodziła"; "Jego bezpieczeństwo jest zagrożone". Kluá wykorzystuje siebie na wypadek, gdyby terrorysta z prasy do nas dotarł, ale to doprowadziło do tego, że znalazłam się w jego sprawie. Dzięki Bogu znalazłam ją, a nie Karoskiego.
    
  - O tak. Skaczę z radości.
    
  Andrea zdołała unieść się na kolana. Prawą ręką sięgnął po popielniczkę z murano, którą planowałeś zabrać z pokoju na pamiątkę. Położył się na podłodze pod ścianą, gdzie paliła jak szalona. Dante podszedł do niej i usiadł na łóżku.
    
  "Muszę przyznać, że jesteśmy mu winni wdzięczność. Gdyby nie ten ohydny akt chuligaństwa, którego się dopuściłem, óa é stas horas, omdlenia tego psychopaty stałyby się powszechnie znane. Chciałeś osobiście skorzystać na tej sytuacji i ci się nie udało. To fakt. A teraz bądź mądry, a zostawimy sprawy tak, jak są. Nie będę miał jego wyłączności, ale uratuję mu twarz. Co on mi mówi?"
    
  -Płyty... -i jakieś niezrozumiałe słowa.
    
  Dante pochyla się tak nisko, że jego nos dotyka nosa dziennikarza.
    
  -¿Sómo, mówisz, śliczne?
    
  "Mówię ci, spieprzaj, ty draniu" - powiedziała Andrea.
    
  I uderzyłem go w głowę popielniczką. Rozległ się wybuch popiołu, gdy bryła szkła uderzyła w nadzorcę, który krzyknął i złapał się za głowę. Andrea wstał, zatoczył się i spróbował uderzyć go ponownie, ale kolejny cios był dla mnie zbyt silny. Trzymałem go za rękę, gdy popielniczka zawisła kilkaset metrów od jego twarzy.
    
  -Wow, wow. Bo ta mała dziwka ma pazury.
    
  Dante złapał ją za nadgarstek i wykręcił jej rękę, aż upuściła popielniczkę. Potem uderzył magika w usta. Andrea Keyó ponownie upadła na ziemię, łapiąc oddech i czując stalową kulę uciskającą jej klatkę piersiową. Nadinspektor dotknął ucha, z którego sączyła się strużka krwi. Spójrz na siebie w lustrze. Jego lewe oko jest przymknięte, pełne popiołu i niedopałków papierosów we włosach. Wróć do młodej kobiety i podejdź do niej, zamierzając kopnąć ją w ramię. Gdybym go uderzył, cios złamałby mu kilka żeber. Ale Andrea był gotowy. Gdy drugi mężczyzna uniósł nogę do ciosu, kopnął go w kostkę nogi, na której się opierał. Dante Keyó, rozciągnięty na dywanie, daje dziennikarzowi czas na bieg do toalety. Trzaskam drzwiami.
    
  Dante wstaje, utykając.
    
  - Otwórz, suko.
    
  "Pieprz się, sukinsynu" - powiedziała Andrea, bardziej do siebie niż do napastnika. Zdała sobie sprawę, że płacze. Pomyślałam o modlitwie, ale potem przypomniałam sobie, dla kogo pracuje Dante i doszłam do wniosku, że to może nie być dobry pomysł. Próbował oprzeć się o drzwi, ale niewiele mu to pomogło. Drzwi otworzyły się z hukiem, przygniatając Andreę do ściany. Dozorca wszedł wściekły, z twarzą czerwoną i opuchniętą z wściekłości. Próbowała się bronić, ale złapałam ją za włosy i zadałam jej potężny cios, który wyrwał jej część porządnego futra. Niestety, trzymał ją z coraz większą siłą, a ona nie mogła zrobić nic poza objęciem go ramionami i twarzą, próbując uwolnić okrutną ofiarę. Udało mi się wyciąć dwa krwawe szramy na twarzy Dantego, który był wściekły.
    
  -¿Dónde están?
    
  -Co ty...
    
  -¡¡¡ DÓNDE...
    
  -...do piekła
    
  -... JEŚĆ!!!
    
  Mocno przycisnął jej głowę do lustra, a potem przycisnął czoło do lustra. Przez całe lustro rozciągnęła się pajęczyna, a w jej środku pozostał okrągły strumyk krwi, który stopniowo spływał do zlewu.
    
  Dante zmusił ją, aby spojrzała na swoje odbicie w rozbitym lustrze.
    
  -Czy chcesz, żebym kontynuował?
    
  Nagle Andrea poczuła, że ma już dość.
    
  - W koszu na śmieci baño -murmuró.
    
  -Bardzo dobrze. Złap go i przytrzymaj lewą ręką. I przestań udawać, bo obetnę ci sutki i każę ci je połknąć.
    
  Andrea postąpił zgodnie z instrukcjami i podała dysk Dantemu. Sprawdzę go. Wygląda jak ten, którego poznałeś na...
    
  -Bardzo dobrze. A pozostałe dziewięć?
    
  Dziennikarz przełyka ślinę.
    
  -Kropla.
    
  - I gówno.
    
  Andrea Sinti, która leciała z powrotem do pokoju - a właściwie przeleciała prawie półtora metra - spadła obok Dantego. Wylądowałem na dywanie, zakrywając twarz dłońmi.
    
  - Nie mam żadnych, do cholery. Nie mam żadnych! Zajrzyj do tych cholernych koszy na śmieci na Piazza Navona w Kolorado!
    
  Nadinspektor podszedł z uśmiechem. Nadal leżała na podłodze, oddychając bardzo szybko i niespokojnie.
    
  "Nie rozumiesz, co, suko? Wystarczyło, że dałaś mi te cholerne płyty, a wróciłaś do domu z siniakiem na twarzy. Ale nie, myślisz, że jestem gotowa uwierzyć, że syn boży modli się do Dantego, a to nie może być prawdą. Bo zaraz przejdziemy do poważniejszych spraw. Twoja szansa na wyjście z tej opresji przepadła".
    
  Postaw jedną stopę po każdej stronie dziennikarza. Wyciągnij pistolet i wyceluj go w jego głowę. Andrea znów spojrzała mu w oczy, mimo że była przerażona. Ten drań był zdolny do wszystkiego.
    
  "Nie będziesz strzelał. Będzie dużo hałasu" - powiedział znacznie mniej przekonująco niż poprzednio.
    
  -Wiesz co, suko? Jak tylko umrę, będziesz miała powód.
    
  Wyciąga z kieszeni tłumik i zaczyna wkręcać go w zamek pistoletu. Andrea po raz kolejny stanęła w obliczu groźby śmierci, tym razem cichszej.
    
  -Tírala, Fabio.
    
  Dante odwrócił się, a na jego twarzy malowało się zdumienie. Dikanti i Fowler stali w drzwiach sypialni. Inspektor trzymał pistolet, a ksiądz klucz elektryczny, który pozwalał wejść. Odznaka Dikanti i odznaka Fowlera na piersi były kluczowe dla jego uzyskania. Przyjechaliśmy późno, ponieważ przed udaniem się do allí habí sprawdziłem kolejne nazwisko spośród czterech, które otrzymaliśmy w domu Alberta. Posortowali je według wieku, zaczynając od najmłodszej z hiszpańskich dziennikarek, Olas, która okazała się asystentką ekipy telewizyjnej i miała nieskazitelne włosy, albo, jak im powiedziałem, była bardzo piękna; gadatliwa portierka w jego hotelu. Ta w hotelu Andrei była równie elokwentna.
    
  Dante wpatrywał się w pistolet Dikantiego, jego ciało obrócone było w ich stronę, podczas gdy jego pistolet podążał za Enką, celując w Andreę.
    
  , nie zrobisz tego.
    
  "Atakujesz obywatela włoskiej społeczności, Dante. Jestem funkcjonariuszem organów ścigania. Nie może mi mówić, co mogę, a czego nie mogę robić. Odłóż broń, bo zobaczysz, jak będę zmuszony strzelać".
    
  "Dicanti, nie rozumiesz. Ta kobieta jest przestępczynią. Ukradła poufne informacje należące do Watykanu. Nie boi się argumentów i może wszystko zepsuć. To nic osobistego.
    
  "Już mi to kiedyś powiedział. I już zauważyłem, że osobiście zajmujesz się wieloma zupełnie osobistymi sprawami".
    
  Dante wyraźnie się zdenerwował, ale postanowił zmienić taktykę.
    
  -Dobrze. Pozwól mi towarzyszyć jej do Watykanu, żeby dowiedzieć się, co zrobiła z ukradzionymi kopertami. Osobiście ręczę za twoje bezpieczeństwo.
    
  Andrea zaparła dech w piersiach, słysząc te słowa. "Nie chcę spędzić ani minuty z tym draniem". Zacznij bardzo powoli obracać nogami, aby ułożyć ciało w odpowiedniej pozycji.
    
  "Nie" - odpowiedziała Paola.
    
  Głos nadzorcy stał się bardziej szorstki. Se dirigió a Fowler.
    
  -Anthony. Nie możesz do tego dopuścić. Nie możemy pozwolić mu ujawnić wszystkiego. Na Krzyż i Miecz.
    
  Ksiądz spojrzał na niego bardzo poważnie.
    
  "To już nie są moje symbole, Dante. A tym bardziej, jeśli wkroczą do walki, by przelać niewinną krew".
    
  - Ale ona nie jest niewinna. Ukradnij koperty!
    
  Zanim Dante zdążył dokończyć, Andrea osiągnęła pozycję, o której marzyła od wieków. Wylicz moment i unieś nogę. Nie zrobił tego z całej siły - ani z braku chęci - ale dlatego, że cel był dla niego priorytetem. Chcę, żeby trafił tego kozła prosto w jaja. I właśnie tam trafiłem.
    
  Trzy rzeczy wydarzyły się naraz.
    
  Dante puścił trzymany w ręku dysk i chwycił kolby testowe lewą ręką. Prawą odbezpieczył pistolet i zaczął naciskać spust. Nadinspektor wynurzył się z wody niczym pstrąg, łapiąc oddech z bólu.
    
  Dikanti w trzech krokach pokonał dystans dzielący go od Dantego i rzucił się na swego czarodzieja.
    
  Fowler zareagował pół sekundy po tym, jak się odezwał - nie wiemy, czy tracił refleks z wiekiem, czy dlatego, że oceniał sytuację - i rzucił się po pistolet, który pomimo siły uderzenia nie przestawał strzelać, celując w Andreę. Udało mi się złapać Dantego za prawe ramię niemal w tym samym momencie, gdy ramię Dikantiego uderzyło go w klatkę piersiową. Pistolet wystrzelił w sufit.
    
  Wszyscy trzej runęli w rozsypce, pokryci gradem gipsu. Fowler, wciąż trzymając dłoń inspektora, przycisnął oba kciuki do stawu, w którym dłoń stykała się z ramieniem. Dante upuścił pistolet, ale udało mi się uderzyć inspektora kolanem w twarz, a on bezwładnie przewrócił się na bok.
    
  Fowler i Dante dołączyli. Fowler trzymał pistolet lewą ręką za łoże. Prawą ręką nacisnął mechanizm zwalniacza magazynka i pistolet ciężko upadł na ziemię. Drugą ręką wytrącił kulę z rąk RecáMary. Dwa ruchy - ra pidos más - i przytrzymał kurek w jego dłoni. Rzucam go przez pokój i upuszczam pistolet na podłogę, u stóp Dantego.
    
  - Teraz to już nie ma sensu.
    
  Dante uśmiechnął się i przyciągnął głowę do ramion.
    
  - Ty też nie służysz najlepiej, staruszku.
    
  -Demuéstralo.
    
  Nadinspektor rzuca się na księdza. Fowler odsuwa się, wymachując ręką. O mało nie upada twarzą w twarz Dantego, uderzając go w ramię. Dante zadaje lewy sierpowy, a Fowler uchyla się na drugą stronę, by schwytać cios Dantego prosto między żebra. Keió pada na ziemię, zaciskając zęby i łapiąc oddech.
    
  - On jest zardzewiały, staruszku.
    
  Dante wzięła pistolet i magazynek. Jeśli nie zdąży znaleźć i zamontować iglicy na czas, nie będzie mogła zostawić broni tam, gdzie była. W pośpiechu nie zdała sobie sprawy, że Dikanti również miała broń, której mogła użyć, ale na szczęście pozostała ona pod ciałem inspektorki, gdy ta straciła przytomność.
    
  Nadinspektor rozejrzał się, spojrzał na torbę i do szafy. Andrea Otero zniknęła, podobnie jak krążek, który khabi upuścił podczas walki. Kropla krwi na oknie kazała jej wyjrzeć i przez chwilę uwierzyłem, że dziennikarka ma zdolność chodzenia po powietrzu jak Chrystus po wodzie. A raczej pełzania.
    
  Wkrótce zdał sobie sprawę, że pokój, w którym się znajdowali, znajdował się na wysokości dachu sąsiedniego budynku, który chronił piękny krużganek klasztoru Santa Mar de la Paz, zbudowanego przez Bramantego.
    
  Andrea nie ma pojęcia, kto zbudował klasztor (i oczywiście Bramante był pierwotnym architektem Bazyliki Świętego Piotra w Watykanie). Ale brama jest dokładnie taka sama, a na tych brązowych płytkach, które lśniły w porannym słońcu, stara się nie przyciągać uwagi turystów, którzy wcześniej przechadzali się po klasztorze. Chciał dotrzeć na drugi koniec dachu, gdzie otwarte okno obiecywało wybawienie. Byłem już w połowie drogi. Klasztor jest zbudowany na dwóch wysokich kondygnacjach, więc dach niebezpiecznie zwisa nad kamieniami dziedzińca na wysokości prawie dziewięciu metrów.
    
  Ignorując tortury zadawane jego genitaliom, Dante podszedł do okna i wyszedł za dziennikarzem. Odwróciła głowę i zobaczyła, jak stawia stopy na płytkach. Próbowała iść naprzód, ale głos Dantego ją powstrzymał.
    
  -Cichy.
    
  Andrea się odwróciła. Dante celował w nią z nieużywanej broni, ale ona o tym nie wiedziała. Zastanawiała się, czy ten facet jest na tyle szalony, żeby strzelać w biały dzień, w obecności świadków. Ponieważ turyści ich widzieli i w zachwycie kontemplowali scenę rozgrywającą się nad ich głowami. Liczba widzów stopniowo rosła. Jednym z powodów, dla których Dicanti leżał nieprzytomny na podłodze swojego pokoju, było to, że nie miał podręcznikowego przykładu tego, co w psychiatrii sądowej nazywa się "efektem", teorią, którą jego zdaniem można wykorzystać jako dowód (co zostało udowodnione), a która głosi, że wraz ze wzrostem liczby osób postronnych, które widzą osobę w niebezpieczeństwie, maleje prawdopodobieństwo, że ktoś pomoże ofierze (a prawdopodobieństwo, że ktoś pomoże ofierze, rośnie). (Pomachaj palcem i powiedz o tym swoim kontaktom, żeby to zobaczyli).
    
  Ignorując spojrzenia, Dante powoli, pochylony, podszedł do dziennikarza. Teraz, gdy podszedł bliżej, z satysfakcją zobaczył, że trzyma jedną z płyt. Prawdę mówiąc, byłem takim idiotą, że wyrzuciłem pozostałe koperty. Ta płyta nabrała więc o wiele większego znaczenia.
    
  - Daj mi płytę, to pójdę. Przysięgam. Nie chcę, żebyś był Dante's daño -mintió.
    
  Andrea była śmiertelnie przerażona, ale wykazała się odwagą i męstwem, które zawstydziłyby niejednego sierżanta Legionu.
    
  - I cholera! Wynoś się, bo go zastrzelę.
    
  Dante zatrzymał się w pół kroku. Andrea wyciągnęła rękę, lekko uginając biodro. Jednym prostym gestem dysk leci jak frisbee. Może roztrzaskać się przy uderzeniu. Albo sprawdzić dysk, szybujący na delikatnym wietrze, a ja złapię go w locie jednym z peeperów, roztapiając go, zanim dotrze do klasztoru. A potem, adiós.
    
  Za duże ryzyko.
    
  To były tablice. Co zrobić w takim przypadku? Odwrócić uwagę wroga, aż szala przechyli się na twoją korzyść.
    
  "Bądź miły" - powiedział, znacznie podnosząc głos. "Nie podskakuj. Nie wiem, co go wpędziło w taką sytuację, ale życie jest piękne. Jeśli się nad tym zastanowisz, zobaczysz, że masz wiele powodów, by żyć".
    
  Tak, to ma sens. Podejdź na tyle blisko, żeby pomóc zakrwawionej wariatce, która wdrapała się na dach, grożąc samobójstwem, spróbuj ją przytrzymać, żeby nikt nie zauważył, kiedy wyrwę jej dysk, a kiedy nie uda jej się go zapisać w walce, rzucę się na nią... Tragedia. De Dikanti i Fowler już się nią zajęli z góry. Wiedzą, jak wywierać presję.
    
  -Nie skacz! Pomyśl o swojej rodzinie.
    
  - Ale co ty do cholery mówisz? - Andrea była zdumiona. - Nawet nie myślę o skoku!
    
  Podglądacz z dołu uniósł skrzydło palcami, zamiast naciskać klawisze telefonu i dzwonić na policję. Nikogo nie zdziwiło, że ratownik trzymał w ręku broń (a może nie zauważył, co ma na sobie). 233; pytam ratownika w prawej ręce.) Dante jest zadowolony ze swojego stanu wewnętrznego. Za każdym razem, gdy znajdowałem się obok młodej reporterki.
    
  - Nie bój się! Jestem policjantem!
    
  Andrea za późno zrozumiała, co miałem na myśli mówiąc o tym drugim. Był już niecałe dwa metry ode mnie.
    
  - Nie podchodź bliżej, kozo. Zostaw to!
    
  Widzowie na dole myśleli, że słyszeli, jak się rzuca, ledwo zauważając trzymaną przez nią płytę. Rozległy się okrzyki "nie, nie", a jeden z turystów wyznał nawet Andrei dozgonną miłość, jeśli uda jej się bezpiecznie zejść z dachu.
    
  Wyciągnięte palce kuratora niemal dotknęły bosych stóp dziennikarki, gdy odwróciła się do niego twarzą. Cofnął się nieco i przesunął o kilkaset metrów. Tłum (bo w klasztorze było już prawie pięćdziesiąt osób, a nawet niektórzy goście wyglądali przez okna hotelu) wstrzymał oddech. Ale wtedy ktoś krzyknął:
    
  - Patrz, ksiądz!
    
  Dante stał. Fowler stał na dachu, trzymając w każdej ręce dachówkę.
    
  "Aquí no, Anthony!" krzyknął nadzorca.
    
  Fowler nie słuchał. Rzucam w niego jednym z kafli z pomocą diabelskiego wskaźnika. Dante ma szczęście, że zakrył twarz dłonią. Gdyby tego nie zrobił, chrupnięcie, które słyszę, gdy kafel uderza w jego przedramię, mogłoby być trzaskiem złamanej kości, a nie przedramienia. Upada na dach i stacza się w kierunku krawędzi. Cudem udaje mu się złapać krawędzi, a jego stopy uderzają w jedną z drogocennych kolumn, wyrzeźbionych przez mądrego rzeźbiarza pod kierunkiem Bramantego, pięćset naños atrás. Tylko ci widzowie, którzy nie pomogli widzom, zrobili to samo Dantemu, a trzem osobom udało się podnieść z podłogi ten zniszczony T-shirt. Podziękowałem mu za to, że pozbawił go przytomności.
    
  Na dachu Fowler kieruje się w stronę Andrei.
    
  - Proszę, Orita Otero, wróć do pokoju zanim wszystko się skończy.
    
    
    
  Hotel Rafael
    
  Długi luty, 2
    
  Czwartek, 7 kwietnia 2005, 09:14.
    
    
    
  Paola powróciła do świata żywych i odkryła cud: troskliwe dłonie ojca Fowlera położyły jej na czole mokry ręcznik. Natychmiast przestała czuć się tak dobrze i zaczęła żałować, że nie spoczywa na jego ramionach, bo głowa bolała ją niemiłosiernie. Ocknęła się akurat w momencie, gdy do pokoju weszli dwaj policjanci i kazali im się ogarnąć na świeżym powietrzu, żeby uważali, bo wszystko jest pod kontrolą. Dikanti przysiągł im i krzywoprzysiężył, że żaden z nich nie popełnił samobójstwa i że to wszystko była pomyłka. Funkcjonariusze rozejrzeli się dookoła, nieco oszołomieni panującym chaosem, ale posłuchali.
    
  Tymczasem w łazience Fowler próbował opatrzyć czoło Andrei, posiniaczone po zetknięciu z lustrem. Gdy Dikanti odsunął się od strażników i spojrzał na przepraszającego mężczyznę, ksiądz powiedział dziennikarzowi, że okulary będą do tego potrzebne.
    
  -Co najmniej cztery w czoło i dwa w brwi. Ale teraz nie może tracić czasu na pójście do szpitala. Powiem wam, co zrobimy: wsiądziecie teraz do taksówki i pojedziecie do Bolonii. Zajęło to około czterech godzin. Wszyscy czekają na mojego najlepszego przyjaciela, który da mi kilka punktów. Zawiozę was na lotnisko, a wy wsiądziecie do samolotu lecącego do Madrytu przez Mediolan. Uważajcie na siebie. I postarajcie się nie wracać przez Włochy za kilka lat.
    
  "Czy nie byłoby lepiej złapać avión na Biegunach?" wtrącił się Dikanti.
    
  Fowler spojrzał na nią bardzo poważnie.
    
  -Dottora, jeśli kiedykolwiek będziesz musiała uciec od... tych ludzi, proszę, nie biegnij w stronę Nápoles. Mają zbyt wiele kontaktów ze wszystkimi.
    
  - Powiedziałbym, że mają kontakty wszędzie.
    
  "Niestety, masz rację. Czujność nie będzie przyjemna ani dla ciebie, ani dla mnie."
    
  -Pójdziemy do bitwy. On stanie po naszej stronie.
    
  Fowler Gardó, proszę o chwilę ciszy.
    
  -Być może. Jednak teraz priorytetem jest wywiezienie Señority Otero z Rzymu.
    
  Andrea, której twarz nieustannie wykrzywiał grymas bólu (rana na jej szkockim czole obficie krwawiła, choć dzięki Fowlerowi znacznie mniej), wcale nie podobała się ta rozmowa i postanowiła nie protestować. Tej, której po cichu pomagasz. Dziesięć minut później, kiedy zobaczyła Dantego znikającego za krawędzią dachu, poczuła przypływ ulgi. Podbiegłem do Fowlera i objąłem go obiema rękami za szyję, ryzykując, że obaj zsuną się z dachu. Fowler krótko wyjaśnił mu, że istnieje bardzo konkretny sektor watykańskiej struktury organizacyjnej, który nie chce ujawnienia tej sprawy i że jego życie jest z tego powodu zagrożone. Ksiądz nie skomentował niefortunnej kradzieży kopert, która była dość szczegółowa. Ale teraz narzucała swoją opinię, co nie spodobało się dziennikarzowi. Podziękowała księdzu i kryminalistykowi za szybką pomoc, ale nie chciała ulec szantażowi.
    
  "Nawet nie myślę o wyjeździe, modlę się. Jestem akredytowanym dziennikarzem, a mój przyjaciel pracuje dla mnie, żeby przekazywać wam wiadomości z Konklawe. Chcę, żebyście wiedzieli, że odkryłem spisek na wysokim szczeblu, mający na celu zatuszowanie śmierci kilku kardynałów i członka włoskiej policji z rąk psychopaty. "The Globe" opublikuje kilka oszałamiających okładek z tymi informacjami i wszystkie będą nosić moje imię".
    
  Ksiądz będzie słuchał cierpliwie i odpowiadał stanowczo.
    
  "Sinñorita Otero, podziwiam twoją odwagę. Masz więcej odwagi niż wielu żołnierzy, których znałem. Ale w tej grze będziesz potrzebować o wiele więcej, niż jesteś wart".
    
  Dziennikarka jedną ręką ścisnęła bandaż zakrywający jej czoło i zacisnęła zęby.
    
  - Nie waż się nic mi zrobić, kiedy opublikuję raport.
    
  "Może tak, może nie. Ale ja też nie chcę, żeby publikował raport, Honorito. To niewygodne".
    
  Andrea spojrzała na niego ze zdziwieniem.
    
  -¿¿Sómo mówi?
    
  "Mówiąc wprost: daj mi dysk" - powiedział Fowler.
    
  Andrea wstała niepewnie, oburzona, mocno ściskając dysk przy piersi.
    
  "Nie wiedziałem, że jesteś jednym z tych fanatyków gotowych zabić, żeby zachować swoje sekrety. Wychodzę natychmiast."
    
  Fowler popchnął ją tak, że usiadła z powrotem na toalecie.
    
  Osobiście uważam, że budujące słowa z Ewangelii brzmią: "Prawda was wyzwoli", i gdybym był na twoim miejscu, podbiegłbym do ciebie i powiedział, że ksiądz, który kiedyś był uwikłany w pederastię, oszalał i owija w bawełnę. Ach, kardynałowie z nożami. Może Kościół raz na zawsze zrozumie, że księża są zawsze i przede wszystkim ludźmi. Ale wszystko zależy od ciebie i mnie. Nie chcę, żeby to wyszło na jaw, bo Karoski wie, że chce, żeby to wyszło na jaw. Kiedy minie trochę czasu i zobaczysz, że wszystkie twoje wysiłki zawiodły, zrób jeszcze jeden krok. Wtedy może go dorwiemy i uratujemy życie.
    
  W tym momencie Andrea zemdlała. To była mieszanka zmęczenia, bólu, wyczerpania i uczucia, którego nie dało się opisać jednym słowem. To uczucie pomiędzy kruchością a użalaniem się nad sobą, które pojawia się, gdy człowiek uświadamia sobie, jak mały jest w porównaniu z wszechświatem. Podaję płytę Fowlerowi, chowam głowę w jego ramionach i płaczę.
    
  -Stracisz pracę.
    
  Ksiądz się nad nią zlituje.
    
  - Nie, nie zrobię tego. Zajmę się tym osobiście.
    
    
  Trzy godziny później ambasador USA we Włoszech zadzwonił do Niko, dyrektora Globo. "Przeprosiłem za potrącenie specjalnego wysłannika gazety w Rzymie moim służbowym samochodem. Po drugie, według pańskiej wersji, incydent miał miejsce poprzedniego dnia, kiedy samochód pędził z lotniska. Na szczęście kierowca zahamował w porę, aby uniknąć zderzenia, i poza lekkim urazem głowy, nie było żadnych konsekwencji. Dziennikarka najwyraźniej wielokrotnie nalegała, aby kontynuowała pracę, ale pracownicy ambasady, którzy ją badali, zalecili jej na przykład kilka tygodni urlopu, aby mogła odpocząć. Cokolwiek zrobiono, aby wysłać ją do Madrytu na koszt ambasady. Oczywiście, biorąc pod uwagę ogromne szkody zawodowe, jakie pan jej wyrządził, byli gotowi wypłacić jej odszkodowanie. Inna osoba w samochodzie wyraziła zainteresowanie nią i chciała udzielić jej wywiadu. Skontaktuje się z panem ponownie za dwa tygodnie, aby wyjaśnić szczegóły.
    
  Po odłożeniu słuchawki dyrektor Globe był zdumiony. Nie rozumiem, jak tej niesfornej i niesfornej dziewczynie udało się uciec z planety w czasie, który prawdopodobnie poświęcono na wywiad. Przypisuję to czystemu szczęściu. Czuję ukłucie zazdrości i chciałbym być na jego miejscu.
    
  Zawsze chciałem odwiedzić Gabinet Owalny.
    
    
    
  Kwatera główna UACV
    
  Przez Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 kwietnia 2005, 13:25.
    
    
    
  Paola weszła do gabinetu Boya bez pukania, ale nie spodobało jej się to, co zobaczyła. A raczej, nie spodobało jej się to, kogo on zobaczył. Sirin siedział naprzeciwko dyrektora, a ja wybrałem ten moment, żeby wstać i wyjść, nie patrząc na kryminalistyka. "Ten zamiar" - zatrzymał go w drzwiach.
    
  - Hej, Sirin...
    
  Generalny Inspektor nie zwrócił na niego uwagi i zniknął.
    
  "Dikanti, jeśli nie masz nic przeciwko" - powiedział Boy z drugiej strony biurka w biurze.
    
  - Ale, panie dyrektorze, chcę zgłosić przestępcze zachowanie jednego z podwładnych tego człowieka...
    
  "Wystarczy, Dyspozytorze. Inspektor Generalny już poinformował mnie o wydarzeniach w hotelu Rafael".
    
  Paola była oszołomiona. Gdy tylko ona i Fowler wsadzili hiszpańskojęzycznego dziennikarza do taksówki jadącej do Bolonii, natychmiast udali się do siedziby UACV, aby wyjaśnić sprawę Boya. Sytuacja była niewątpliwie trudna, ale Paola była przekonana, że jej szef wesprze ratunek dziennikarza. Postanowiłem pójść sam, żeby porozmawiać z Él, choć oczywiście ostatnią rzeczą, na jaką liczyłem, było to, że jej szef nawet nie będzie chciał słuchać jej wierszy.
    
  - Uznano by go za Dantego, który zaatakował bezbronnego dziennikarza.
    
  "Powiedział mi, że doszło do nieporozumienia, które zostało rozwiązane w sposób satysfakcjonujący dla wszystkich. Najwyraźniej inspektor Dante próbował uspokoić potencjalną świadkinię, która była trochę zdenerwowana, a wy dwaj ją zaatakowaliście. Dante jest obecnie w szpitalu".
    
  -Ale to absurd! Co się naprawdę wydarzyło...
    
  "Poinformowałeś mnie również, że wyrzekasz się zaufania do nas w tej sprawie" - powiedział Boy, znacznie podnosząc głos. "Jestem bardzo rozczarowany jego postawą, zawsze nieprzejednaną i agresywną wobec superintendenta Dantego i soberana naszego sąsiada papieża, co, nawiasem mówiąc, sam miałem okazję zaobserwować. Wrócisz do swoich normalnych obowiązków, a Fowler wróci do Waszyngtonu. Od teraz będziesz Władzą Czujną, która będzie chronić kardynałów. My ze swojej strony natychmiast przekażemy Watykanowi zarówno DVD, które przysłał nam Caroschi, jak i to, które otrzymał od dziennikarza Españoli, i zapomnimy o jego istnieniu".
    
  -A co z Pontiero? Pamiętam twarz, którą narysowałeś podczas sekcji zwłok. A poza tym, czy to była farsa? Czy Quién hara wymierzył sprawiedliwość za jego śmierć?
    
  -To już nie nasza sprawa.
    
  Specjalistka medycyny sądowej była tak rozczarowana, tak zdenerwowana, że poczuła się strasznie roztrzęsiona. Nie rozpoznałam mężczyzny stojącego przede mną; nie mogłam już sobie przypomnieć żadnego z uczuć, jakie do niego czułam. Zastanawiał się ze smutkiem, czy to nie był po części powód, dla którego tak szybko zrezygnowała z jego wsparcia. Być może gorzki finał konfrontacji z poprzedniego wieczoru.
    
  -Czy to moja wina, Carlo?
    
  -¿Perdón?
    
  -Czy to przez wczorajszą noc? Nie wierzę, że jesteś do tego zdolny.
    
  "Ispettora, proszę nie myśleć, że to takie ważne. W moim interesie leży skuteczna współpraca w zaspokajaniu potrzeb Watykanu, czego najwyraźniej nie udało ci się osiągnąć".
    
  W ciągu trzydziestu czterech lat swojego życia Paola Gem widziała tak ogromną rozbieżność między słowami a tym, co odbijało się na jej twarzy. Nie mógł się powstrzymać.
    
  - Jesteś świnią do szpiku kości, Carlo. Serio. Nie lubię, jak wszyscy się z ciebie śmieją za plecami. Jak ci się udało skończyć?
    
  Dyrektor Boy zarumienił się po uszy, ale udało mi się stłumić błysk gniewu drżący na jego ustach. Zamiast ulec gniewowi, zamienił go w ostry i wyważony policzek.
    
  "Przynajmniej udało mi się dodzwonić do Alguacil, dyspozytorko. Proszę położyć odznakę i broń na moim biurku. Jest zawieszona w pracy i ma miesięczne wynagrodzenie, dopóki nie będzie miała czasu, żeby dokładnie przeanalizować swoją sprawę. Proszę iść do domu i się położyć."
    
  Paola otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nic nie znalazła. W rozmowie ten życzliwy człowiek zawsze znajdował jakąś znośną uwagę, żeby uprzedzić swój triumfalny powrót, gdy despotyczny szef pozbawiał go autorytetu. Ale w prawdziwym życiu była oniemiała. Rzuciłem odznakę i pistolet na biurko i wyszedłem z biura, nie patrząc na atrás.
    
  Fowler czekał na nią na korytarzu w towarzystwie dwóch policjantów. Paola intuicyjnie wyczuła, że ksiądz odebrał już ciężki telefon.
    
  "Bo to jest koniec" - powiedział biegły sądowy.
    
  Ksiądz się uśmiechnął.
    
  "Miło było pana poznać, doktorze. Niestety, ci panowie będą mi towarzyszyć do hotelu, żeby odebrać bagaże, a potem na lotnisko".
    
  Kobieta-specjalistka medycyny sądowej chwyciła go za ramię i zacisnęła palce na jego rękawie.
    
  - Ojcze, czy nie możesz do kogoś zadzwonić? Czy jest jakiś sposób, żeby to przełożyć?
    
  "Obawiam się, że nie" - powiedział, kręcąc głową. "Mam nadzieję, że algún día poczęstuje mnie dobrą kawą".
    
  Nie mówiąc ani słowa, puścił ją i odszedł korytarzem przed siebie, a za nim podążali strażnicy.
    
  Paola miała nadzieję, że wróci do domu i będzie mogła popłakać.
    
    
    
    Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Grudzień 1999
    
    
    
  TRANSKRYPCJA WYWIADU NR 115 MIĘDZY PACJENTEM NR 3643 A DR. CANISEM CONROYEM
    
    
  (...)
    
  DOKTOR CONROY: Widzę, że coś czytałeś... Zagadki i ciekawostki. Jakieś ciekawe?
    
  #3643: Są bardzo słodkie.
    
  DR CONROY: No dalej, zaproponuj mi jedną.
    
  #3643: Są naprawdę urocze. Nie sądzę, żeby mu się podobały.
    
  DOKTOR CONROY: Lubię tajemnice.
    
  #3643: OK. Jeśli jeden człowiek robi jedną dziurę w godzinę, a dwóch ludzi robi dwie dziury w dwie godziny, to ile zajmuje jednemu człowiekowi zrobienie połowy dziury?
    
  DR CONROY: To cholernie... pół godziny.
    
  #3643: (Śmiech)
    
  DOKTOR CONROY: Co cię tak uszczęśliwia? Pół godziny. Godzina, dziura. Pół godziny, pół minuty.
    
  #3643: Doktorze, nie ma półpustych dziur... Dziura to zawsze dziura (śmiech)
    
  DR CONROY: Czy chcesz mi przez to coś powiedzieć, Victorze?
    
  #3643: Oczywiście, panie doktorze, oczywiście.
    
  DOKTOR Nie jesteś beznadziejnie skazany na to, kim jesteś.
    
  #3643: Tak, doktorze Conroy. I to panu muszę podziękować za wskazanie mi właściwego kierunku.
    
  DR CONROY: Sposób?
    
  #3643: Tak długo walczyłem, żeby zniekształcić swoją naturę, żeby udawać kogoś, kim nie jestem. Ale dzięki tobie zrozumiałem, kim jestem. Czyż nie tego chciałeś?
    
  DOKTOR CONROY Nie mogłem się aż tak mylić co do ciebie.
    
  #3643: Doktorze, miałeś rację, pokazałeś mi światło. Uświadomiłeś mi, że potrzeba odpowiednich rąk, by otworzyć odpowiednie drzwi.
    
    DR CONROY: ¿Eso eres tú? Ręka?
    
  #3643: (Śmiech) Nie, doktorze. Ja jestem kluczem.
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sabado, 9 kwietnia 2005, 23:46.
    
    
    
  Paola płakała przez dłuższą chwilę, drzwi się zamknęły, a rany na jej piersi rozwarły się szeroko. Na szczęście jego matki nie było; pojechała na weekend do Ostii, żeby odwiedzić przyjaciół. To była prawdziwa ulga dla kryminalisty: to był naprawdę trudny czas i nie mogła tego ukryć przed Seíorem Dicantim. W pewnym sensie, gdyby zobaczył jej niepokój i gdyby tak bardzo starała się go pocieszyć, byłoby jeszcze gorzej. Potrzebowała samotności, żeby spokojnie ochłonąć po porażce i rozpaczy.
    
  Rzuciła się na łóżko, całkowicie ubrana. Gwar pobliskich ulic i promienie kwietniowego wieczornego słońca wpadały przez okno. Z tym gruchaniem, po odtworzeniu tysiąca rozmów o Boyu i wydarzeniach ostatnich dni, udało mi się zasnąć. Prawie dziewięć godzin po tym, jak zasnęła, cudowny zapach kawy przeniknął do jej świadomości, budząc ją.
    
  -Mamo, wróciłaś za wcześnie...
    
  "Oczywiście, że wkrótce wrócę, ale mylisz się co do ludzi" - powiedział twardym, uprzejmym głosem z rytmicznym, niepewnym włoskim akcentem: głosem ojca Fowlera.
    
  Oczy Paoli rozszerzyły się, a ona, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, zarzuciła mu obie ręce na szyję.
    
  -Uważaj, uważaj, rozlałeś kawę...
    
  Specjalista medycyny sądowej pozwala strażnikom odejść. Fowler siedział na skraju jej łóżka, patrząc na nią radośnie. W dłoni trzymała kubek, który zabrała z domowej kuchni.
    
  -Sómo tu wszedł? I udało mu się uciec policji? Zabiorę cię w drogę do Waszyngtonu...
    
  "Uspokój się, pytanie po pytaniu" - zaśmiał się Fowler. "Jeśli chodzi o to, jak udało mi się uciec dwóm grubym i słabo wyszkolonym urzędnikom, błagam, proszę, nie obrażaj mojej inteligencji. Co do tego, co tu wszedłem, odpowiedź brzmi: fícil: c ganzúa".
    
  -Rozumiem. Szkolenie SICO w CIA, tak?
    
  -Mas albo mniej. Przepraszam za wtargnięcie, ale dzwoniłem kilka razy i nikt nie odbierał. Uwierz mi, możesz mieć kłopoty. Kiedy zobaczyłem ją tak spokojnie śpiącą, postanowiłem dotrzymać obietnicy i zaprosić ją do kawiarni.
    
  Paola wstała, przyjmując kielich od księdza. Wziął długi, kojący łyk. Pokój był jasno oświetlony latarniami, rzucającymi długie cienie na wysoki sufit. Fowler rozejrzał się po niskim pomieszczeniu w półmroku. Na jednej ze ścian wisiały dyplomy ze szkoły, uniwersytetu i Akademii FBI. Co więcej, z medali Nataszy, a nawet z niektórych jej rysunków, wyczytałem, że musi mieć co najmniej trzynaście lat. Po raz kolejny wyczuwam bezbronność tej inteligentnej i silnej kobiety, wciąż dręczonej przeszłością. Część jej nigdy nie opuściła wczesnej młodości. Spróbuj zgadnąć, która strona ściany powinna być widoczna z mojego łóżka, a uwierz mi, wtedy zrozumiesz. W tym momencie, gdy mentalnie przenosi swoją wyimaginowaną twarz z poduszki na ścianę, widzi zdjęcie Paoli obok jej ojca w szpitalnej sali.
    
  -Ta kawiarnia jest bardzo dobra. Moja mama robi ją okropnie.
    
  - Mam pytanie dotyczące przepisów przeciwpożarowych, doktorze.
    
  -Dlaczego on wrócił, ojcze?
    
  -Z różnych powodów. Bo nie chciałbym zostawić cię w potrzebie. Żeby temu szaleńcowi nie uszło to na sucho. I bo podejrzewam, że kryje się za tym o wiele więcej, ukrytych przed wścibskimi oczami. Czuję, że wszyscy zostaliśmy wykorzystani, ty i ja. Poza tym, wyobrażam sobie, że będziesz miał bardzo osobisty powód, żeby iść dalej.
    
  Paola frunchió ecño.
    
  "Masz powód. Pontiero był przyjacielem i towarzyszem Erona. Teraz martwię się o wymierzenie sprawiedliwości jego zabójcy. Ale wątpię, żebyśmy mogli cokolwiek teraz zrobić, Ojcze. Bez mojej odznaki i bez jego wsparcia jesteśmy tylko dwiema małymi chmurami powietrza. Najmniejszy powiew wiatru mógłby nas rozdzielić. A poza tym całkiem możliwe, że go szukasz".
    
  "Może naprawdę mnie szukasz. Dałem dwóm policjantom kąt na Fiumicino 38. Ale wątpię, żeby Boy posunął się tak daleko, żeby wydać przeciwko mnie nakaz przeszukania. Z tym, co jest w mieście, do niczego by to nie doprowadziło (i nie byłoby zbyt uzasadnione). Najprawdopodobniej pozwolę mu uciec".
    
  - A twoi szefowie, ojcze?
    
  "Oficjalnie jestem w Langley. Nieoficjalnie nie mają wątpliwości, że zostanę tu na dłużej".
    
  - W końcu jakaś dobra wiadomość.
    
  - Dla nas najtrudniej jest dostać się do Watykanu, bo Sirin zostanie ostrzeżony.
    
  - Cóż, nie widzę, jak moglibyśmy chronić kardynały, jeśli one są w środku, a my na zewnątrz.
    
  "Myślę, że powinniśmy zacząć od początku, Doktorze. Przeanalizuj cały ten cholerny bałagan od samego początku, bo ewidentnie coś przeoczyliśmy".
    
  - Ale co? Nie mam żadnych istotnych materiałów; cała dokumentacja Karoskiego jest w UACV.
    
    Fowler le dedicó una media sonrisa pícara.
    
    -Cóż, czasami Bóg daje nam małe cuda.
    
  Gestem wskazał biurko Paoli na końcu pokoju. Paola włączyła drukarkę fleksograficzną na biurku, oświetlając gruby stos brązowych segregatorów, w których znajdowało się dossier Karoskiego.
    
  "Proponuję panu układ, Doktorze. Zrobi pan to, co potrafi pan najlepiej: sporządzi profil psychologiczny zabójcy. Kompletny, z uwzględnieniem wszystkich danych, którymi dysponujemy. Tymczasem podam mu kawę".
    
  Paola opróżniła kubek jednym haustem. Próbował zajrzeć księdzu w twarz, ale jego twarz pozostała poza snopem światła oświetlającym akta Caroski. Paola Cinti po raz kolejny miała przeczucie, że została zaatakowana w korytarzu Domus Sancta Marthae i że milczała aż do lepszych czasów. Teraz, po długiej liście wydarzeń po śmierci Cardoso, byłem bardziej niż kiedykolwiek przekonany, że ta intuicja była słuszna. Włączyłem komputer na jego biurku. Wybrałem pusty formularz spośród moich dokumentów i zacząłem go energicznie wypełniać, od czasu do czasu zaglądając do akt.
    
  -Zrób jeszcze jedną kawę, Ojcze. Muszę potwierdzić teorię.
    
    
    
  PROFIL PSYCHOLOGICZNY ZABÓJCY, KTÓRY JEST DLA MNIE TYPOWY.
    
    
  Paciente: KAROSKI, Viktor.
    
  Profil autorstwa dr Paoli Dikanti.
    
  Sytuacja pacjenta:
    
  Data napisania:
    
  Wiek: od 44 do 241 lat.
    
  Wysokość: 178 cm.
    
  Waga: 85 kg.
    
  Opis: oczy, inteligencja (IQ 125).
    
    
  Tło rodzinne: Viktor Karoski urodził się w rodzinie imigrantów z klasy średniej, zdominowanej przez matkę, z głębokimi problemami z rzeczywistością wynikającymi z wpływu religii. Rodzina wyemigrowała z Polski i od samego początku korzenie jego rodziny są widoczne u wszystkich jej członków. Ojciec przedstawia obraz skrajnej nieefektywności pracy, alkoholizmu i przemocy, które pogłębiają się w wyniku powtarzających się i okresowych nadużyć seksualnych (rozumianych jako kara), gdy podmiot osiąga wiek dojrzewania. Matka zawsze była świadoma nadużyć i kazirodztwa ze strony swojego męża, choć najwyraźniej udawała, że tego nie zauważa. Starszy brat ucieka z domu pod groźbą nadużyć seksualnych. Młodszy brat umiera bez opieki po długiej rekonwalescencji po zapaleniu opon mózgowych. Podmiot jest zamknięty w szafie, odizolowany i odizolowany przez długi czas po tym, jak matka "odkrywa" nadużycia ze strony ojca. Po wyjściu na wolność ojciec opuszcza dom rodzinny, a to matka narzuca mu swoją osobowość. W tym przypadku podmiot wciela się w rolę kota, cierpiącego na lęk przed piekłem, który niewątpliwie jest spowodowany ekscesami seksualnymi (zawsze z matką podmiotu). Aby to osiągnąć, ubiera go w swoje ubrania, a nawet grozi mu kastracją. Podmiot rozwija poważne zniekształcenie rzeczywistości, przypominające poważne zaburzenie niezintegrowanej seksualności. Zaczynają się pojawiać pierwsze oznaki gniewu i osobowość antyspołeczna z silnym układem nerwowym. Atakuje kolegę z liceum, co skutkuje umieszczeniem go w zakładzie karnym. Po wyjściu na wolność jego kartoteka zostaje oczyszczona z zarzutów, a on sam decyduje się na wstąpienie do seminarium duchownego od 19 do 241. Nie przechodzi wstępnej oceny psychiatrycznej i otrzymuje pomoc.
    
    
  Historia przypadku w wieku dorosłym: Objawy zaburzenia niezintegrowanej seksualności potwierdzają się u badanego w wieku od 19 do 241 lat, krótko po śmierci matki, z dotykiem nieletniego, który stopniowo staje się częstszy i poważniejszy. Nie ma żadnej reakcji karnej ze strony przełożonych kościelnych na jego napaści seksualne, które nabierają delikatnego charakteru, gdy badany jest odpowiedzialny za własne parafie. W jego aktach odnotowano co najmniej 89 napaści na nieletnich, z czego 37 to pełne akty sodomii, a reszta to dotyk, wymuszona masturbacja lub fellatio. Historia jego wywiadów sugeruje, że niezależnie od tego, jak ekstrawertyczne mogą się wydawać, był księdzem całkowicie przekonanym o swojej posłudze kapłańskiej. W innych przypadkach pederastii wśród księży mogli oni wykorzystać swoje popędy seksualne jako pretekst do wstąpienia do kapłaństwa, jak lis wchodzący do kurnika. Jednak w przypadku Karoskiego powody złożenia ślubów były zupełnie inne. Matka popychała go w tym kierunku, posuwając się nawet do coacción. Po incydencie z parafianinem, którego zaatakowałem, doktor Ndalo Karoski nie może się ukryć ani na chwilę, a pacjent ostatecznie trafia do Instytutu San Mateo, ośrodka rehabilitacyjnego dla księży. [Tekst wydaje się niekompletny i prawdopodobnie jest błędnym tłumaczeniem]. Karoski silnie identyfikuje się ze Starym Testamentem, a zwłaszcza z Biblią. Kilka dni po przyjęciu do instytutu dochodzi do spontanicznej agresji wobec pracownika instytutu. Z tego przypadku wnioskujemy o silnym dysonansie poznawczym między pragnieniami seksualnymi pacjenta a jego przekonaniami religijnymi. Kiedy obie strony wchodzą w konflikt, dochodzi do gwałtownych kryzysów, takich jak epizod agresji ze strony mężczyzny.
    
    
  Aktualny wywiad lekarski: U pacjentki występuje gniew, odzwierciedlający jej stłumioną agresję. Popełniła kilka przestępstw, w których przejawiała wysoki poziom sadyzmu seksualnego, w tym rytuały symboliczne i nekrofilię insercyjną.
    
    
  Profil charakterystyczny - godne uwagi cechy, które ujawniają się w jego czynach:
    
  - Miła osobowość, średnia do wysokiej inteligencji
    
  - Zwykłe kłamstwo
    
  -Całkowity brak skruchy i uczuć wobec osoby, która nas obraziła.
    
  - Absolutny egoista
    
  -Osobisty i emocjonalny dystans
    
  -Bezosobowa i impulsywna seksualność, której celem jest zaspokojenie potrzeb, takich jak seks.
    
  -Osobowość antyspołeczna
    
  -Wysoki poziom posłuszeństwa
    
    
  NIEZGODNOŚĆ!!
    
    
  -Irracjonalne myślenie wpisane w jego działania
    
  -Nerwica wieloraka
    
  -Zachowanie przestępcze jest rozumiane jako środek, a nie cel
    
  -Tendencje samobójcze
    
  - Zorientowany na misję
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 1:45
    
    
    
  Fowler skończył czytać raport i wręczył go Dikantiemu. Byłem bardzo zaskoczony.
    
  - Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza, ale ten profil jest niekompletny. Napisał tylko streszczenie tego, co już wiesz, Amosie. Szczerze mówiąc, niewiele nam to mówi.
    
  Specjalista medycyny sądowej wstał.
    
  Wręcz przeciwnie, Ojcze. Karoski prezentuje bardzo złożony obraz psychologiczny, z którego wywnioskowaliśmy, że jego wzmożona agresja przekształciła całkowicie wykastrowanego drapieżnika seksualnego w zwykłego mordercę.
    
  - To właśnie jest podstawą naszej teorii.
    
  "No cóż, to nic nie znaczy. Spójrz na charakterystykę profilu na końcu raportu. Pierwsze osiem wskazuje na seryjnego mordercę".
    
  Fowler las consultó y asintió.
    
  Istnieją dwa rodzaje seryjnych morderców: niezorganizowani i zorganizowani. Nie jest to idealna klasyfikacja, ale jest dość spójna. Ci pierwsi to przestępcy, którzy dopuszczają się pochopnych i impulsywnych czynów, z dużym ryzykiem pozostawienia śladów. Często spotykają bliskich, którzy zazwyczaj znajdują się w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Ich broń jest pod ręką: krzesło, pasek... cokolwiek im się przyda. Sadyzm seksualny objawia się pośmiertnie.
    
  Ksiądz przetarł oczy. Byłem bardzo zmęczony, bo spałem tylko kilka godzin.
    
  -Discúlpeme, dottora. Proszę kontynuować.
    
  "Drugi facet, ten zorganizowany, to niezwykle mobilny zabójca, który łapie swoje ofiary, zanim użyje siły. Ofiara to dodatkowa osoba, która spełnia określone kryteria. Broń i proca używane przez przestępcę odpowiadają z góry ustalonemu planowi i nigdy nie powodują obrażeń. Superbohater pozostaje na neutralnym terytorium, zawsze starannie przygotowany. Więc, do której z tych dwóch grup, twoim zdaniem, należy Karoski?"
    
  -Oczywiście, że do drugiego.
    
  "To samo mógłby zrobić każdy obserwator. Ale my możemy zrobić wszystko. Mamy jego dossier. Wiemy, kim jest, skąd pochodzi, co myśli. Zapomnijmy o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. To właśnie w Karoski wstąpiłem do instytutu. Co to było?"
    
  - Osoba impulsywna, która w pewnych sytuacjach eksploduje niczym ładunek dynamitu.
    
  - A po pięciu sesjach terapeutycznych?
    
  - To była inna osoba.
    
  -Powiedz mi, czy ta zmiana nastąpiła stopniowo, czy też była nagła?
    
  "To było naprawdę trudne. Poczułem zmianę w momencie, gdy dr Conroy kazał mu posłuchać nagrań z terapii regresyjnej".
    
  Paola wzięła głęboki oddech, zanim kontynuowała.
    
  "Ojcze Fowler, bez urazy, ale po przeczytaniu dziesiątek wywiadów, których udzieliłem panu z Karoskim, Conroyem i panem, uważam, że się pan myli. I ten błąd naprowadził nas na właściwą drogę".
    
  Fowler wzruszył ramionami.
    
  "Dottoro, nie mogę się tym obrazić. Jak już wiesz, pomimo dyplomu z psychologii, studiowałam w instytucie resocjalizacji, bo moja zawodowa samoocena to zupełnie inna sprawa. Jesteś ekspertem od prawa karnego i mam szczęście, że mogę liczyć na twoją opinię. Ale nie rozumiem, do czego on zmierza".
    
  "Przejrzyj raport jeszcze raz" - powiedziała Paola, zwracając się do Ndolo. "W części zatytułowanej "Niespójność" zidentyfikowałam pięć cech, które uniemożliwiają uznanie naszego bohatera za zorganizowanego seryjnego mordercę. Każdy ekspert z książką kryminologiczną w ręku powie ci, że Karoski jest zorganizowaną i złą osobą, która rozwinęła się w wyniku traumy, gdy konfrontuje się z przeszłością. Czy znasz pojęcie dysonansu poznawczego?"
    
  "To stan umysłu, w którym działania i przekonania podmiotu są radykalnie sprzeczne. Karoski cierpiał na ostry dysonans poznawczy: uważał się za wzorowego księdza, podczas gdy jego 89 parafian twierdziło, że jest homoseksualistą".
    
  "Doskonale. Zatem, jeśli ty, podmiot, jesteś osobą zdeterminowaną, nerwową, niewrażliwą na wszelkie zewnętrzne intruzje, za kilka miesięcy staniesz się zwykłym, niemożliwym do wyśledzenia zabójcą. [Zdanie jest niepełne i prawdopodobnie błędne w tłumaczeniu.] ...
    
  "Z tego punktu widzenia... wydaje się to trochę skomplikowane" - powiedział Fowler nieśmiało.
    
  "To niemożliwe, Ojcze. Ten nieodpowiedzialny czyn doktora Conroya niewątpliwie go zranił, ale z pewnością nie mógł spowodować w nim tak drastycznych zmian. Fanatyczny ksiądz, który przymyka oko na swoje grzechy i wpada we wściekłość, gdy czyta mu się na głos listę ofiar, nie może stać się zorganizowanym zabójcą zaledwie kilka miesięcy później. Pamiętajmy też, że jego dwa pierwsze mordy rytualne mają miejsce w samym Instytucie: okaleczenie jednego księdza i zabójstwo drugiego".
    
  "Ale, dottora... morderstwa kardynałów są dziełem Karoski. On sam się do tego przyznał, jego ślady są na trzech scenach".
    
  "Oczywiście, ojcze Fowler. Nie kwestionuję, że Karoski popełnił te morderstwa. To więcej niż oczywiste. Próbuję ci powiedzieć, że powodem, dla którego je popełnił, nie było to, co uważasz za Amosa. Najbardziej fundamentalny aspekt jego charakteru, fakt, że doprowadziłem go do kapłaństwa pomimo jego udręczonej duszy, to to samo, co popchnęło go do popełnienia tak strasznych czynów".
    
  Fowler zrozumiał. W szoku musiał usiąść na łóżku Paoli, żeby nie upaść na podłogę.
    
  -Posłuszeństwo.
    
  - Zgadza się, ojcze. Karoski nie jest seryjnym mordercą. On... zatrudniony morderca .
    
    
    
  Instytut Świętego Mateusza
    
  Silver Spring, Maryland
    
    Sierpień 1999
    
    
    
    W izolatce nie słychać żadnego dźwięku, żadnego hałasu. Dlatego szept, który go woła, natarczywy, domagający się, wdarł się do dwóch pokoi Karoskiego niczym fala.
    
  - Wiktor.
    
  Karoski szybko wstał z łóżka, jakby nic się nie stało. Wszystko wróciło. Pewnego dnia przyszedłeś do mnie, żeby ci pomóc, żeby cię poprowadzić, żeby cię oświecić. Żeby dać mu poczucie i wsparcie dla jego siły, dla jego potrzeby. Już pogodził się z brutalną interwencją doktora Conroya, który badał go pod mikroskopem niczym motyla nabitego na szpilkę. Był po drugiej stronie stalowych drzwi, ale ja niemal czułem jego obecność w pokoju, obok niego. A podía respetarle, podía seguirle. Będę w stanie Go zrozumieć, poprowadzić Go. Rozmawialiśmy godzinami o tym, co powinniśmy zrobić. Od teraz muszę to robić. Z tego, że musi się dobrze zachowywać, z tego, że musi odpowiadać na powtarzające się, irytujące pytania Conroya. Wieczorami ćwiczyłem jego rolę i czekałem na jego przybycie. Widują go raz w tygodniu, ale czekałem na niego niecierpliwie, odliczając godziny, minuty. Ćwicząc w myślach, bardzo powoli ostrzyłem nóż, starając się nie wydawać dźwięku. Rozkazuję mu... Rozkazuję mu... Mógłbym mu dać ostry nóż, nawet pistolet. Ale on chciałby złagodzić swoją odwagę i siłę. I habií zrobił to, o co prosili habií. Dałem mu dowód jego oddania, jego wierności. Najpierw okaleczył sodomitę-ksiądz. Kilka tygodni po tym, jak habií zabili pederastę-ksiądz. Musi skosić chwasty, tak jak prosiłem, i w końcu odebrać nagrodę. Nagrodę, której pragnąłem bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. Dam ci ją, bo nikt mi jej nie da. Nikt nie może mi jej dać.
    
  - Wiktor.
    
  Domagał się jej obecności. Szybko przeszedł przez pokój i uklęknął przy drzwiach, nasłuchując głosu, który mówił mu o przyszłości. Z jednej misji, z dala od wszystkich. W coraze chrześcijaństwa.
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sabado, 9 kwietnia 2005, 02:14.
    
    
    
  Cisza podążała za słowami Dikantiego niczym mroczny cień. Fowler uniósł dłonie do twarzy, rozdarty między zdumieniem a rozpaczą.
    
  - Czyż mógłbym być aż tak ślepy? Zabija, bo mu rozkazano. Bóg jest mój... ale co z przesłaniami i rytuałami?
    
  "Jeśli się nad tym zastanowić, to nie ma sensu, Ojcze. "Usprawiedliwiam cię", napisane najpierw na ziemi, potem na skrzyniach ołtarzy. Umyte ręce, wycięte języki... wszystko to było sycylijskim odpowiednikiem wpychania monety w usta ofiary".
    
  - To mafijny rytuał wskazujący, że zmarły mówił za dużo, prawda?
    
  - Dokładnie. Początkowo myślałem, że Karoski zarzucił kardynałom coś, być może przestępstwo przeciwko sobie lub ich własnej godności kapłańskiej. Ale wskazówki pozostawione na papierowych kulkach nie miały sensu. Teraz myślę, że to były osobiste uprzedzenia, ich własne adaptacje schematu narzuconego przez kogoś innego.
    
  -Ale jaki sens ma zabijanie ich w ten sposób, doktorze? Czemu nie pozbyć się ich beze mnie?
    
  "Okaleczenie to nic więcej niż śmieszna fikcja w odniesieniu do fundamentalnego faktu: ktoś chce ich śmierci. Rozważ fleksografię, Ojcze".
    
  Paola podeszła do stołu, na którym leżała teczka Karoskiego. Ponieważ w pomieszczeniu było ciemno, wszystko poza zasięgiem reflektora pozostawało w ciemności.
    
  -Rozumiem. Zmuszają nas do patrzenia na to, co chcą, żebyśmy zobaczyli. Ale kto mógłby chcieć czegoś takiego?
    
  -Podstawowe pytanie brzmi: kto popełnił przestępstwo, kto na tym korzysta? Seryjny morderca jednym zamachem niweczy potrzebę stawiania tego pytania, bo sam na tym korzysta. Jego motywem jest ciało. Ale w tym przypadku jego motywem jest misja. Gdyby chciał wyładować swoją nienawiść i frustrację na kardynałach, zakładając, że jakieś miał, mógłby to zrobić w innym czasie, gdy wszyscy byli na widoku publicznym. Znacznie mniej chronieni. Dlaczego teraz? Co się zmieniło?
    
  -Ponieważ ktoś chce wpłynąć na Cóklyucha.
    
  "Teraz proszę cię, Ojcze, pozwól mi spróbować wpłynąć na klucz. Ale żeby to zrobić, ważne jest, żeby wiedzieć, kogo zabili".
    
  "Ci kardynałowie byli wybitnymi osobistościami Kościoła. Ludźmi o wysokiej wartości."
    
  "Ale łączy je coś wspólnego. A naszym zadaniem jest to znaleźć".
    
  Ksiądz wstał i przeszedł się kilka razy dookoła pokoju, zakładając ręce z tyłu.
    
  "Dottoro, uświadamiam sobie, że jestem gotowy wyeliminować kardynałów i jestem za. Jest jeden trop, za którym nie do końca podążaliśmy. Karoschi przeszedł pełną rekonstrukcję twarzy, co widać na modelu Angelo Biffiego. Ta operacja jest bardzo kosztowna i wymaga skomplikowanej rekonwalescencji. Jeśli zostanie przeprowadzona dobrze i z odpowiednimi gwarancjami poufności i anonimowości, może kosztować ponad 100 000 franków francuskich, czyli około 80 000 waszych euro. To nie jest kwota, na którą biedny ksiądz taki jak Karoschi mógłby sobie łatwo pozwolić. Nie musiał też wjeżdżać do Włoch ani zajmować się tym od momentu przyjazdu. To były kwestie, które odkładałem na później, ale nagle stały się kluczowe".
    
  - I potwierdzają teorię, że w morderstwach kardynałów rzeczywiście bierze udział czarna ręka.
    
  -Naprawdę.
    
  "Ojcze, nie mam takiej wiedzy o Kościele katolickim i funkcjonowaniu Kurii, jaką posiadasz. ¿Cuál, co twoim zdaniem łączy tych trzech rzekomo zmarłych?"
    
  Ksiądz zastanowił się przez chwilę.
    
  "Być może istnieje jakiś spójny nurt. Taki, który byłby o wiele bardziej widoczny, gdyby po prostu zniknęli lub zostali straceni. Wszyscy byli, od ideologów po liberałów. Należeli do... jak by to ująć? Do lewego skrzydła Espritual Santo. Gdyby zapytała mnie o nazwiska pięciu kardynałów, którzy poparli Sobór Watykański II, wymieniłbym tych trzech".
    
  - Wyjaśnij mi, ojcze, proszę.
    
  Wraz z wstąpieniem papieża Jana XXIII na tron w 1958 roku, potrzeba zmiany kierunku w Kościele stała się oczywista. Jan XXIII zwołał Sobór Watykański II, wzywając wszystkich biskupów świata do przybycia do Rzymu w celu omówienia z papieżem statusu Kościoła na świecie. Odpowiedziało na to dwa tysiące biskupów. Jan XXIII zmarł przed zakończeniem Soboru, ale jego następca Paweł VI dokończył jego dzieło. Niestety, gruntowne reformy przewidziane przez Sobór nie posunęły się tak daleko, jak przewidywał Jan XXIII.
    
  - Co masz na myśli?
    
  - Kościół przeszedł wielkie zmiany. Był to prawdopodobnie jeden z największych kamieni milowych XX wieku. Człowiek już tego nie pamięta, bo jest młody, ale do późnych lat sześćdziesiątych kobieta nie mogła palić ani nosić spodni, bo to był grzech. A to tylko odosobnione, anegdotyczne przykłady. Wystarczy powiedzieć, że zmiany były wielkie, choć niewystarczające. Jan XXIII zabiegał o to, aby Kościół szeroko otworzył swoje drzwi na życiodajne powietrze Świątyni. I trochę je otworzył. Paweł VI okazał się raczej konserwatywnym papieżem. Jan Paweł I, jego następca, utrzymał się na stanowisku tylko przez miesiąc. A Jan Paweł II był jedynym papieżem, silnym i przeciętnym, który, co prawda, uczynił wiele dobrego dla ludzkości. Ale w swojej polityce odnowy Kościoła był skrajnym konserwatystą.
    
  -Jak i dlaczego należy przeprowadzić wielką reformę Kościoła?
    
  "Rzeczywiście, jest wiele do zrobienia. Kiedy ogłoszono wyniki Soboru Watykańskiego II, konserwatywne kręgi katolickie wręcz się wściekały. A Sobór ma wrogów. Ludzi, którzy wierzą, że każdy, kto nie jest kotem, może iść do piekła, że kobiety nie mają prawa głosu, a nawet mają jeszcze gorsze poglądy. Duchowieństwo ma domagać się silnego i idealistycznego papieża, papieża, który odważy się zbliżyć Kościół do świata. Niewątpliwie idealną osobą do tego zadania byłby kardynał Portini, zagorzały liberał. Ale zdobyłby on głosy ultrakonserwatystów. Innym śpiewakiem byłby Robaira, człowiek ludu, ale obdarzony wielkim intelektem. Cardoso został wycięty przez podobnego patriotę. Obaj byli obrońcami ubogich".
    
  - A teraz nie żyje.
    
  Twarz Fowlera pociemniała.
    
  "Dottoro, to, co ci zaraz powiem, to absolutna tajemnica. Ryzykuję swoje i twoje życie, i proszę, kochaj mnie, boję się. To właśnie popycha mnie do myślenia w kierunku, w którym nie lubię patrzeć, a co dopiero iść" - przerwał na chwilę, żeby złapać oddech. "Czy wiesz, czym jest Święty Testament?"
    
  Po raz kolejny, tak jak u Bastiny, historie o szpiegach i morderstwach powróciły do głowy kryminologa. Zawsze odrzucałem je jako pijackie opowieści, ale o tej porze i w tym dodatkowym towarzystwie, możliwość, że były prawdziwe, nabrała nowego wymiaru.
    
  "Mówią, że to tajne służby Watykanu. Siatka szpiegów i tajnych agentów, którzy nie wahają się zabić, gdy tylko nadarzy się okazja. To stara bajka, używana do straszenia początkujących policjantów. Prawie nikt w nią nie wierzy".
    
  "Dottoro Dikanti, czy możesz uwierzyć w opowieści o Świętym Testamencie? Bo on istnieje. Istnieje od czterystu lat i jest lewą ręką Watykanu w sprawach, o których nawet sam papież nie powinien wiedzieć".
    
  - Bardzo trudno mi w to uwierzyć.
    
  -Dewizą Świętego Przymierza, dottor, jest "Krzyż i Miecz".
    
  Paola nagrywa Dantego w hotelu Raphael, jak celuje z pistoletu w dziennikarza. To były dokładnie jego słowa, kiedy prosił Fowlera o pomoc, i wtedy zrozumiałem, co ksiądz miał na myśli.
    
  - O mój Boże. A potem ty...
    
  Byłem, dawno temu. Służyłem dwóm sztandarom: ojcu i religii. Potem musiałem rzucić jedną z dwóch prac.
    
  -Co się stało?
    
  "Nie mogę ci tego powiedzieć, doktorze. Nie pytaj mnie o to."
    
  Paola nie chciała się nad tym rozwodzić. To była część mrocznej strony księdza, jego psychicznego cierpienia, które ściskało jego duszę niczym lodowaty imadło. Podejrzewał, że kryje się za tym o wiele więcej, niż mu mówiłem.
    
  "Teraz rozumiem wrogość Dantego do ciebie. To ma coś wspólnego z przeszłością, prawda, Ojcze?"
    
  Fowler permaneció mudo. Paola musiała podjąć decyzję, bo nie było już czasu ani okazji, by pozwolić sobie na jakiekolwiek wątpliwości. Pozwól mi porozmawiać z jego kochankiem, który, jak wiesz, jest zakochany w księdzu. W każdej jego części, w suchym cieple jego dłoni i w dolegliwościach jego duszy. Chcę móc je wchłonąć, uwolnić go od nich, od wszystkich, zwrócić mu szczery śmiech dziecka. Wiedział, co jest niemożliwe w jego pragnieniu: w tym człowieku żyły lata goryczy, sięgającej czasów starożytnych. To nie był po prostu nieprzekraczalny mur, który dla niego oznaczał kapłaństwo. Każdy, kto chciał do niego dotrzeć, musiałby przeprawić się przez góry i najprawdopodobniej w nich utonąć. W tym momencie zrozumiałem, że nigdy nie będę z nią, ale wiedziałem też, że ten mężczyzna pozwoliłby się zabić, zanim pozwoliłby jej cierpieć.
    
  "Wszystko w porządku, Ojcze, liczę na Ciebie. Proszę, kontynuuj" - powiedział z westchnieniem.
    
  Fowler usiadł i opowiedział niesamowitą historię.
    
  -Istnieją od 1566 roku. W tamtych mrocznych czasach papież martwił się rosnącą liczbą anglikanów i heretyków. Jako przywódca Inkwizycji był człowiekiem twardym, wymagającym i pragmatycznym. W tamtych czasach samo Państwo Watykańskie miało znacznie większy zasięg terytorialny niż obecnie, choć obecnie cieszy się większą władzą. Święte Przymierze powstało poprzez rekrutację księży z Wenecji i uomos, zaufanych świeckich o sprawdzonej wierze katolickiej. Jego misją była ochrona Watykanu jako papieża i Kościoła w sensie duchowym, a jego misja z czasem rosła. W XIX wieku liczyło tysiące członków. Niektórzy byli po prostu informatorami, duchami, uśpionymi... Inni, liczący zaledwie pięćdziesięciu, stanowili elitę: Rękę Świętego Michała Archanioła. Grupa agentów specjalnych rozproszona po całym świecie, zdolna do szybkiego i precyzyjnego wykonywania rozkazów. Według własnego uznania pompowała pieniądze do grupy rewolucyjnej, handlowała wpływami, zdobywała kluczowe informacje, które mogły zmienić bieg wojen. Uciszać, uciszać, a w skrajnych przypadkach zabijać. Wszyscy członkowie Ręki Świętego Michała byli szkoleni w posługiwaniu się bronią i taktyce. W przeszłości do kontrolowania populacji wykorzystywano digos, kamuflaż i walkę wręcz. Jedna z rąk potrafiła przeciąć winogrona na pół nożem rzuconym z piętnastu kroków i biegle mówiła czterema językami. Potrafiła ściąć głowę krowie, wrzucić jej zmasakrowane ciało do studni z czystą wodą i zrzucić winę na rywalizującą grupę o absolutnej dominacji. Trenowali przez wieki w klasztorze na nieujawnionej wyspie na Morzu Śródziemnym. Wraz z nadejściem XX wieku szkolenie ewoluowało, ale podczas II wojny światowej Ręka Świętego Michała została niemal całkowicie odcięta. Była to mała, krwawa bitwa, w której wielu poległo. Niektórzy bronili bardzo szlachetnych spraw, podczas gdy inni, niestety, nie tak dobrych.
    
  Fowler przerwał, żeby napić się kawy. Cienie w pokoju zrobiły się ciemne i ponure, a Paola Cinti była przerażona do szpiku kości. Usiadł na krześle i oparł się o oparcie, podczas gdy ksiądz kontynuował.
    
  - W 1958 roku Jan XXIII, papież II Watykanu, uznał, że czas Świętego Przymierza minął. Że jego usługi nie są już potrzebne. W trakcie wojny francuskiej rozmontował sieci łączności z informatorami i kategorycznie zakazał członkom Świętego Przymierza podejmowania jakichkolwiek działań bez ich zgody. (Wersja wstępna). I tak było przez cztery lata. Z pięćdziesięciu dwóch, którzy byli tam w 1939 roku, pozostało tylko dwanaście rąk, a niektóre były znacznie starsze. Nakazano im powrót do Rzymu. Tajnego miejsca, w którym Ardios tajemniczo trenowali w 1960 roku. A głowa Świętego Michała, przywódca Świętego Przymierza, zginęła w wypadku samochodowym.
    
  -Kim on był?
    
  "Nie mogę tego wybaczyć, nie dlatego, że nie chcę, ale dlatego, że nie wiem. Tożsamość Głowy zawsze pozostaje tajemnicą. Może to być każdy: biskup, kardynał, członek rady nadzorczej lub zwykły ksiądz. Musi to być varón, mający ponad czterdzieści pięć lat. To wszystko. Od 1566 roku do dziś jest znany jako Głowa: ksiądz Sogredo, Włoch hiszpańskiego pochodzenia, który zaciekle walczył z Neapolem. I to tylko w bardzo wąskich kręgach".
    
  "Nie ma się co dziwić, że Watykan nie przyznaje się do istnienia służb szpiegowskich, skoro wykorzystuje to wszystko".
    
  "To był jeden z motywów, które skłoniły Jana XXIII do zerwania Świętego Przymierza. Powiedział, że zabijanie jest niesprawiedliwe, nawet w imię Boga, i zgadzam się z nim. Wiem, że niektóre przemówienia Ręki św. Michała Archanioła wywarły głęboki wpływ na nazistów. Jeden ich cios uratował setki tysięcy istnień ludzkich. Ale istniała bardzo mała grupa, której kontakt z Watykanem został przerwany i która popełniła rażące błędy. Nie należy o tym mówić tutaj, zwłaszcza w tej mrocznej godzinie".
    
  Fowler machnął ręką, jakby próbował przegonić duchy. U kogoś takiego jak on, którego oszczędność ruchów była niemal nadprzyrodzona, taki gest mógł jedynie świadczyć o skrajnym zdenerwowaniu. Paola zdała sobie sprawę, że nie może się doczekać, żeby dokończyć opowieść.
    
  "Nie musisz nic mówić, Ojcze. Jeśli uważasz, że muszę wiedzieć."
    
  Podziękowałem mu z uśmiechem i kontynuowałem.
    
  Ale to, jak zapewne sobie wyobrażacie, nie był koniec Świętego Przymierza. Wstąpienie Pawła VI na Tron Piotrowy w 1963 roku zbiegło się z najstraszniejszą sytuacją międzynarodową w historii. Zaledwie rok wcześniej świat był o sto metrów od wojny na Mice 39. Zaledwie kilka miesięcy później Kennedy, pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, został postrzelony. Kiedy Paweł VI dowiedział się o tym, zażądał przywrócenia Świętego Przymierza. Sieci szpiegów, choć osłabione z czasem, zostały odbudowane. Najtrudniejszą częścią było odtworzenie Ręki Świętego Michała. Spośród dwunastu Rąk wezwanych do Rzymu w 1958 roku, siedem zostało przywróconych do służby w 1963 roku. Jednemu z nich powierzono odbudowę bazy do przekwalifikowywania agentów terenowych. Zadanie to zajęło mu prawie piętnaście minut, ale udało mu się zgromadzić grupę trzydziestu agentów. Niektórzy zostali wybrani od podstaw, podczas gdy inni mogli znaleźć się w innych służbach specjalnych.
    
  -Tak jak ty: podwójny agent.
    
  "Właściwie moja praca nazywa się potencjalnym agentem. To ktoś, kto zazwyczaj pracuje dla dwóch sojuszniczych organizacji, ale którego dyrektor nie wie, że organizacja zależna wprowadza zmiany lub modyfikuje wytyczne dotyczące swojej misji w każdej misji. Zgadzam się wykorzystywać swoją wiedzę do ratowania życia, a nie do niszczenia innych. Prawie wszystkie misje, które mi powierzono, były związane z odbudową: ratowaniem lojalnych kapłanów w trudnych miejscach".
    
  -Prawie wszystko.
    
  Fowler skłonił twarz.
    
  Mieliśmy trudną misję, w której wszystko poszło nie tak. Ten, który musi przestać być pomocnikiem. Nie dostałem tego, czego chciałem, ale jestem tutaj. Wierzę, że będę psychologiem do końca życia, i spójrz, jak jeden z moich pacjentów doprowadził mnie do ciebie.
    
  -Dante jest jednym z pomocników, prawda, Ojcze?
    
  "Na początku 241, po moim odejściu, nastąpił kryzys. Teraz znowu jest ich niewielu, więc ruszam w drogę. Wszyscy są zajęci daleko stąd, na misjach, z których trudno ich wyrwać. Niko, który był dostępny, był człowiekiem o bardzo małej wiedzy. Właściwie, idę do pracy, jeśli moje podejrzenia się potwierdzą".
    
    - Więc Sirin jest​ Głowa ?
    
  Fowler miró al frente, nie do zniesienia. Po minucie Paola zdecydowała, że nie odpowiem jej, bo chciałem zadać jeszcze jedno pytanie.
    
  -Ojcze, proszę wyjaśnij, dlaczego Święte Przymierze chciałoby zrobić taki montaż jak éste.
    
  "Świat się zmienia, Doktorze. Demokratyczne idee rezonują w wielu sercach, w tym w sercach żarliwych członków Kurii. Święte Przymierze potrzebuje Papieża, który je mocno popiera, inaczej zniknie". Ale Święte Przymierze to tylko wstępna idea. Trzej kardynałowie mają na myśli to, że byli przekonanymi liberałami - w końcu kardynałowie są po prostu bogaci. Każdy z nich mógłby ponownie zniszczyć Secret Service, być może na zawsze.
    
  -Eliminując je, zagrożenie znika.
    
  "Jednocześnie rośnie potrzeba bezpieczeństwa. Gdyby kardynałowie zniknęli beze mnie, pojawiłoby się wiele pytań. Nie mogę też uznać tego za zbieg okoliczności: papiestwo jest z natury paranoiczne. Ale jeśli masz rację..."
    
  -Przebranie za morderstwo. Boże, jestem zniesmaczony. Cieszę się, że odszedłem z Kościoła.
    
  Fowler podszedł do niej i przykucnął obok krzesła. Tom chwycił ją za obie ręce.
    
  "Dottoro, nie daj się zwieść. W przeciwieństwie do tego Kościoła, stworzonego z krwi i brudu, który widzisz przed sobą, istnieje inny Kościół, nieskończony i niewidzialny, którego sztandary wznoszą się wysoko ku niebu. Ten Kościół żyje w duszach milionów wierzących, którzy kochają Chrystusa i Jego przesłanie. Powstań z popiołów, wypełnij świat, a bramy piekielne go nie przemogą".
    
  Paola patrzy na jego czoło.
    
  - Naprawdę tak myślisz, ojcze?
    
  - Wierzę w to, Paola.
    
  Oboje wstali. Pocałował ją czule i głęboko, a ona zaakceptowała go takim, jakim był, ze wszystkimi bliznami. Jej cierpienie zostało przyćmione żalem i przez kilka godzin zaznali razem szczęścia.
    
    
    
  Mieszkanie rodziny Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sabado, 9 kwietnia 2005, 08:41.
    
    
    
  Tym razem Fowler obudził się, czując zapach parzonej kawy.
    
  - Oto jest, ojcze.
    
  Spojrzałem na nią i zapragnąłem, żeby znów do ciebie przemówiła. Odwzajemniłem jej spojrzenie stanowczo, a ona zrozumiała. Nadzieja ustąpiła miejsca matczynemu światłu, które już wypełniało pokój. Nic nie powiedziała, bo niczego się nie spodziewała i nie miała nic do zaoferowania poza bólem. Jednak pocieszała ich pewność, że oboje wyciągnęli wnioski z tego doświadczenia, znaleźli siłę w swoich słabościach. Niech mnie diabli, jeśli myślę, że determinacja Fowlera w powołaniu zachwiała tym przekonaniem. Sería fácil, pero sería erróneo. Wręcz przeciwnie, byłbym mu wdzięczny za uciszenie swoich demonów, przynajmniej na jakiś czas.
    
  Cieszyła się, że zrozumiał. Usiadł na skraju łóżka i uśmiechnął się. I nie był to smutny uśmiech, bo tej nocy pokonała barierę rozpaczy. Ta świeża matka nie przyniosła otuchy, ale przynajmniej rozwiała wątpliwości. Nawet jeśli myślał, że go odepchnęła, żeby nie czuł już bólu. Sería fácil, pero sería erróneo. Wręcz przeciwnie, rozumiała go i wiedziała, że ten mężczyzna jest jej winien obietnicę i własną krucjatę.
    
  - Doktorze, muszę ci coś powiedzieć i nie zakładać tego zbyt łatwo.
    
  "Powiesz, ojcze" - rzekła.
    
  "Jeśli kiedykolwiek porzucisz karierę psychiatry sądowego, proszę, nie otwieraj kawiarni" - powiedział, krzywiąc się na widok jej kawiarni.
    
  Oboje się roześmiali i przez chwilę wszystko było idealnie.
    
    
  Pół godziny później, po prysznicu i odświeżeniu się, omów wszystkie szczegóły sprawy. Ksiądz stoi przy oknie sypialni Paoli. Specjalistka medycyny sądowej siedzi przy biurku.
    
  -Czy Ojciec wie? Biorąc pod uwagę teorię, że Karoski może być zabójcą dowodzonym przez Święte Przymierze, staje się to nierealne.
    
  "To możliwe. Jednak w świetle tego, jego obrażenia są nadal bardzo realne. I jeśli mamy choć trochę rozumu, to jedynymi, którzy mogą go powstrzymać, jesteśmy ty i ja".
    
  Dopiero po tych słowach mañ ana straciła swój blask. Paola Cintió napina duszę jak struna. Teraz bardziej niż kiedykolwiek uświadomiłam sobie, że złapanie potwora było jego odpowiedzialnością. Za Pontiero, za Fowlera i za nią samą. I trzymając go w ramionach, chciałam go zapytać, czy ktoś trzyma go na smyczy. Gdyby tak było, nawet nie pomyślałby o tym, żeby się powstrzymać.
    
  -Czujność jest wzmożona, rozumiem. Ale co z Gwardią Szwajcarską?
    
  "Piękna forma, ale bardzo mało użyteczna. Prawdopodobnie nawet nie podejrzewasz, że trzech kardynałów już umarło. Nie liczę na nich: to zwykli żandarmi".
    
  Paola z niepokojem podrapała się po głowie.
    
  - Co mamy teraz zrobić, ojcze?
    
  "Nie wiem. Nie mamy najmniejszego pojęcia, że Dónde mógłby zaatakować Karoskiego, a od wczoraj winę za morderstwo ponosi Más Fácil".
    
  - Co masz na myśli?
    
  - Kardynałowie rozpoczęli od Mszy Nowennej. Jest to nowenna za duszę zmarłego Papieża.
    
  - Nie mów mi...
    
  -Zgadza się. Msze będą odprawiane w całym Rzymie. San Juan de Letrán, Santa Maríla Mayor, San Pedro, San Pablo Abroad... Kardynałowie odprawiają msze parami w pięćdziesięciu najważniejszych kościołach Rzymu. To tradycja i nie sądzę, żeby zamienili ją na cokolwiek innego na świecie. Jeśli Święte Przymierze jest do tego zobowiązane, to czasami motywowane ideologicznie, by nie popełniać morderstw. Sprawy nie zaszły jeszcze tak daleko, żeby kardynałowie zbuntowali się również, gdyby Sirin próbował im zabronić odmawiania Nowennarium. Nie, msze się nie odbędą, bez względu na wszystko. Niech mnie diabli wezmą, jeśli choćby jeden kardynał więcej już nie żyje, a my, gospodarze, o tym nie wiemy.
    
  - Kurwa, potrzebuję papierosa.
    
  Paola dotknęła paczki Pontiero na stole, dotknęła garnituru. Włożyłem rękę do wewnętrznej kieszeni marynarki i znalazłem małe, sztywne tekturowe pudełko.
    
  Co to jest?
    
  To była rycina Madonny del Carmen. Ta sama, którą brat Francesca, Toma, podarował jej na pożegnanie w Santa Marín w Transpontinie. Fałszywy karmelita, morderca Caroschiego. Miał na sobie ten sam czarny strój co Madonna del Carmen, a na nim pieczęć Aún Seguíalleí.
    
  -Czy mogłabym o tym zapomnieć? To test .
    
  Fowler se acercó, intrigado.
    
    -Grafika Madonny del Carmen. Na niej jest napisane Detroit.
    
  Ksiądz recytuje prawo na głos po angielsku.
    
    
    "Jeśli twój brat, syn, córka, żona, którą kochasz, lub twój najbliższy przyjaciel będzie cię skrycie namawiał, nie ulegaj mu i nie słuchaj go. Nie okazuj mu litości. Nie oszczędzaj go i nie osłaniaj. Musisz go uśmiercić. Wtedy cały Izrael usłyszy i ulęknie się, i nikt z was nie popełni już takiego zła".
    
    
    Paola przetłumaczyła "Życie pełne wściekłości i furii".
    
  "Jeśli twój brat, syn twego ojca, syn twej matki, twój syn, twoja córka, twoja żona, która jest w twoim łonie, albo twój przyjaciel, który jest twoim drugim ja, będzie próbował cię potajemnie uwieść, nie przebacz mu i nie ukrywaj tego przed nim. Ja zaś zabiję go i całego Izraela, gdy się o tym dowiem i ulęknę się, i przestanę czynić to zło wśród was".
    
  - Myślę, że to z Księgi Powtórzonego Prawa, rozdział 13, wersety 7 lub 12.
    
  "Do diabła!" - warknął kryminalistyk. "Cały czas miałem to w kieszeni!" Debía zdała sobie sprawę, że jest napisane po angielsku.
    
  "Nie, dottora". Mnich dał mu pieczątkę. Biorąc pod uwagę jego brak wiary, nic dziwnego, że nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.
    
  "Być może, ale skoro dowiedzieliśmy się, kim był ten mnich, muszę pamiętać, że coś mi dałeś". Byłem zaniepokojony, próbując sobie przypomnieć, jak mało widziałem jego twarzy w tej ciemności. Jeśli wcześniej...
    
  Miałem zamiar przekazać ci Słowo, pamiętasz?
    
  Paola zatrzymała się. Ksiądz odwrócił się z pieczęcią w dłoni.
    
  -Słuchaj, dottor, to jest zwykły znaczek. Przyklej trochę papieru samoprzylepnego do części ze stemplem...
    
  Santa Maria del Carmen .
    
  -...z wielką umiejętnością, aby dostosować się do tekstu. Księga Powtórzonego Prawa jest...
    
  On
    
  -...źródło niezwykłości w grawerowaniu, rozumiesz? Myślę...
    
  Aby pokazać mu drogę w tych mrocznych czasach.
    
  -...jeśli strzelę trochę zza rogu, to mogę ją zerwać...
    
  Paola chwyciła go za rękę, a jej głos uniósł się do przenikliwego krzyku.
    
  - NIE DOTYKAJ JEJ!
    
  Fowler parpadeó, uciszony. Nie ruszę się ani o cal. Specjalista medycyny sądowej usunął pieczątkę z jej dłoni.
    
  "Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem, ojcze" - powiedział Dikanti, próbując się uspokoić. "Właśnie przypomniałem sobie, że Karoski powiedział mi, że pieczęć wskaże mi drogę w tych mrocznych czasach. I myślę, że zawiera przesłanie, które ma nas wyśmiać".
    
  -Viktorinaás. Albo może to być sprytny manewr, żeby nas zmylić.
    
  "W tej sprawie pewne jest tylko to, że jeszcze daleko nam do znalezienia wszystkich elementów układanki. Mam nadzieję, że uda nam się coś znaleźć".
    
  Odwrócił znaczek, spojrzał na niego przez szkło i zobaczył wózek.
    
  Nic.
    
  -Fragment Biblii może być przesłaniem. Ale co on oznacza?
    
  "Nie wiem, ale myślę, że jest w tym coś wyjątkowego. Coś niewidocznego gołym okiem. I myślę, że mam tu specjalne narzędzie do takich przypadków".
    
  Kryminalistyk, Trust, był w następnej szafce. W końcu wyciągnął z dna zakurzone pudełko. Ostrożnie położył je na stole.
    
  - Nie używałem tego od czasów liceum. Dostałem to w prezencie od taty.
    
  Powoli, z szacunkiem otwórz pudełko. Aby na zawsze wyryć w pamięci ostrzeżenie dotyczące tego urządzenia, jak drogie jest i jak bardzo trzeba o nie dbać. Wyjmuję je i kładę na stole. To był zwykły mikroskop. Paola pracowała na uniwersytecie ze sprzętem tysiąc razy droższym, ale nigdy nie traktowała żadnego z nich z takim szacunkiem, jaki miała dla mikroskopu. Cieszyła się, że zachowała to uczucie: to była cudowna wizyta u ojca, rzadkość dla niej, że mieszkała z ojcem, żałując dnia, w który wpadła. Straciłam. Przez chwilę zastanawiała się, czy powinna pielęgnować te jasne wspomnienia, zamiast kurczowo trzymać się myśli, że zostały jej odebrane zbyt wcześnie.
    
  "Daj mi wydruk, Ojcze" - powiedział, siadając przed mikroskopem.
    
  Papier samoprzylepny i plastik chronią urządzenie przed kurzem. Umieść odbitkę pod obiektywem i ustaw ostrość. Przesuwa lewą ręką po kolorowym koszyku, powoli studiując wizerunek Matki Boskiej. "Nic nie mogę znaleźć". Odwrócił znaczek, żeby obejrzeć jego tył.
    
  - Poczekaj chwilę... tu coś jest.
    
  Paola podała księdzu wizjer. Litery na znaczku, powiększone piętnastokrotnie, wyglądały jak duże czarne paski. Jeden z nich zawierał jednak mały białawy kwadrat.
    
  - Wygląda jak perforacja.
    
  Inspektor wrócił do końca mikroskopu.
    
  "Przysięgam, że to było zrobione szpilką. Oczywiście, że celowo. To zbyt idealne."
    
  - W której literze pojawia się pierwszy znak?
    
  -Litera F pochodzi od słowa If (jeśli).
    
  - Dottora, sprawdź proszę, czy w pozostałych literach jest dziurkacz.
    
  Paola Barrió to pierwsze słowo w tekście.
    
  - Jest tu jeszcze jeden.
    
  -No dalej, no dalej.
    
  Po ośmiu minutach technikowi kryminalistycznemu udało się znaleźć w sumie jedenaście perforowanych liter.
    
    
    "Jeśli twój własny brat, syn lub córka, żona, którą kochasz, lub najbliższy przyjaciel potajemnie cię namawia, nie ustępuj mu i nie słuchaj go. Nie ma dla niego litości. Nie oszczędzaj go i nie osłaniaj. Musisz go z pewnością uśmiercić. Wtedy ja Izrael "usłyszy to i ulęknie się, i nikt spośród was nie uczyni już więcej czegoś tak złego".
    
    
    Kiedy upewniłem się, że nie ma żadnego z moich perforowanych hieroglifów, technik kryminalistyczny zapisał te, które miał przy sobie. Oboje zadrżeli, czytając to, co napisał, a Paola to zapisała.
    
  Jeśli twój brat próbuje cię potajemnie uwieść,
    
  Zapisz opinie psychiatrów.
    
  Nie wybaczaj mu i nie ukrywaj tego przed nim.
    
  Listy do rodzin ofiar przemocy seksualnej ze strony Karoskiego.
    
  Ale ja go zabiję.
    
  Zapisz imię, które się na nich znajduje.
    
  Francis Shaw.
    
    
    
  (REUTERS TELETYPE, 10 KWIETNIA 2005, 8:12 GMT)
    
    
  KARDYNAŁ SHAW ODPRAWIŁ DZIŚ NOWĄ MSZĘ ŚWIĘTĄ W BAZYLII ŚW. PIOTRA
    
    
  ROMA, (Associated Press). Kardynał Francis Shaw odprawi dziś o godzinie 12:00 Mszę Świętą Nową w Bazylice Świętego Piotra. Najczcigodniejszy Amerykanin ma zaszczyt przewodniczyć Mszy Świętej Nowej za duszę Jana Pawła II w Bazylice Świętego Piotra.
    
  Niektóre grupy w Stanach Zjednoczonych nie przyjęły szczególnie przychylnie udziału Shawa w ceremonii. W szczególności organizacja Surviving Network of Abuse by Priests (SNAP) wysłała dwóch swoich członków do Rzymu, aby oficjalnie zaprotestować przeciwko pozwoleniu Shawa na posługę w najważniejszym kościele chrześcijaństwa. "Jesteśmy tylko dwiema osobami, ale złożymy oficjalny, energiczny i zorganizowany protest przed cámaras" - powiedziała Barbara Payne, prezes SNAP.
    
  Ta organizacja jest wiodącym stowarzyszeniem walczącym z wykorzystywaniem seksualnym przez księży katolickich i zrzesza ponad 4500 członków. Jej główne działania to edukacja i wsparcie dzieci, a także prowadzenie terapii grupowej mającej na celu konfrontację z faktami. Wielu jej członków po raz pierwszy korzysta z programu SNAP w wieku dorosłym, po doświadczeniu niezręcznej ciszy.
    
  Kardynał Shaw, obecnie prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa, był zamieszany w śledztwo w sprawie przypadków nadużyć seksualnych duchownych, do których doszło w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat 90. Shaw, kardynał archidiecezji bostońskiej, był najważniejszą postacią w Kościele katolickim w Stanach Zjednoczonych i, w wielu przypadkach, najsilniejszym kandydatem na następcę Karola Wojtyły.
    
  Jego kariera została wystawiona na ciężką próbę, gdy ujawniono, że w ciągu dekady ukrył ponad trzysta przypadków molestowania seksualnego na terenie swojej jurysdykcji. Często przenosił księży oskarżonych o przestępstwa przeciwko państwu z jednej parafii do drugiej, mając nadzieję, że uda mu się ich uniknąć. W prawie wszystkich przypadkach ograniczał się do zalecenia oskarżonym "zmiany otoczenia". Tylko w bardzo poważnych przypadkach księża byli kierowani do specjalistycznego ośrodka algún na leczenie.
    
  Kiedy zaczęły napływać pierwsze poważne skargi, Shaw zawarł umowy finansowe z rodzinami tych ostatnich, aby zapewnić ich milczenie. Ostatecznie rewelacje rodziny Ndalos stały się znane na całym świecie, a Shaw został zmuszony do rezygnacji przez "najwyższe władze Watykanu". Przeniósł się do Rzymu, gdzie został mianowany prefektem Kongregacji ds. Duchowieństwa - stanowisko o pewnym znaczeniu, ale jak wynika z relacji, miało się okazać ukoronowaniem jego kariery.
    
  Niemniej jednak niektórzy nadal uważają Shawa za świętego, który bronił Kościoła z całych sił. "Był prześladowany i oczerniany za obronę wiary" - twierdzi jego osobisty sekretarz, ojciec Miller. Jednak w nieustannym medialnym kręgu spekulacji na temat tego, kto powinien zostać papieżem, Shaw ma niewielkie szanse. Kuria Rzymska jest zazwyczaj ciałem ostrożnym, nieskłonnym do ekstrawagancji. Chociaż Shaw cieszy się poparciem, nie można wykluczyć, że zdobędzie wiele głosów, o ile nie wydarzy się cud.
    
  2005-08-04-10:12 (AP)
    
    
    
  Zakrystian Watykanu
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 11:08.
    
    
    
  Księża, którzy będą sprawować nabożeństwo wraz z kardynałem Shawem, ubierają się w zakrystii pomocniczej przy wejściu do Bazyliki Świętego Piotra, gdzie wraz z ministrantami oczekują na celebransa pięć minut przed rozpoczęciem ceremonii.
    
  Aż do tego momentu muzeum było puste, z wyjątkiem dwóch zakonnic, które pomagały Shaw, innego współbrata, kardynała Paulica, i gwardzisty szwajcarskiego, który pilnował ich przy drzwiach zakrystii.
    
  Karoski pogłaskał nóż ukryty pod ubraniem. Oblicz w myślach swoje szanse.
    
  Na koniec miał wygrać swoją nagrodę.
    
  Już prawie nadszedł czas.
    
    
    
  Plac Świętego Piotra
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 11:16.
    
    
    
  "Przejście przez Bramę Świętej Anny jest niemożliwe, Ojcze. Jest ona również pod ścisłym nadzorem i nie wpuszcza nikogo. Dotyczy to tylko osób posiadających pozwolenie z Watykanu".
    
  Obaj podróżni z daleka obserwowali drogę do Watykanu. Osobno, dla większej dyskrecji. Do rozpoczęcia mszy świętej w San Pedro pozostało mniej niż pięćdziesiąt minut.
    
  W ciągu zaledwie trzydziestu minut ujawnienie nazwiska Francisa Shawa na rycinie "Madonna del Carmen" zapoczątkowało gorączkową kampanię reklamową w Internecie. Agencje prasowe opublikowały informacje o miejscu i godzinie planowanego wystąpienia Shawa, na oczach wszystkich, którzy chcieli się z nimi zapoznać.
    
  I wszyscy byli na placu Świętego Piotra.
    
  -Będziemy musieli wejść przez główne drzwi Bazyliki.
    
  "Nie. Zaostrzono środki bezpieczeństwa we wszystkich miejscach, z wyjątkiem tego, który jest otwarty dla zwiedzających, ponieważ właśnie dlatego nas oczekują. I chociaż mogliśmy wejść, nie udało nam się nikogo zmusić do podejścia do ołtarza. Shaw i osoba, która mu usługuje, wychodzą z zakrystii Bazyliki św. Piotra. Z ołtarza prowadzi bezpośrednia droga do bazyliki. Nie korzystajcie z ołtarza św. Piotra, który jest zarezerwowany dla Papieża. Skorzystajcie z jednego z ołtarzy bocznych, a na ceremonii będzie około ośmiuset osób".
    
  -Czy Karoskiá odważy się przemówić przed tak dużą publicznością?
    
  "Nasz problem polega na tym, że nie wiemy, kto jaką rolę odgrywa w tym dramacie. Jeśli Święte Przymierze chce śmierci Shawa, nie pozwolą nam powstrzymać go przed odprawieniem mszy. Jeśli chcą namierzyć Karoskiego, niech nie pozwolą nam również ostrzegać kardynała, bo to idealna przynęta. Jestem przekonany, że cokolwiek się stanie, to będzie finał komedii".
    
  -Cóż, na tym etapie nie będzie dla nas żadnej roli w él. Jest już za kwadrans jedenasta.
    
  "Nie. Wejdziemy do Watykanu, otoczymy agentów Sirina i dotrzemy do zakrystii. Shaw musi zostać powstrzymany przed odprawieniem mszy".
    
  -Jak się masz, ojcze?
    
  - Wykorzystamy ścieżkę, którą Sirin Jem jest w stanie sobie wyobrazić.
    
    
  Cztery minuty później zadzwonił dzwonek do drzwi skromnego, pięciopiętrowego budynku. "Paola, dio, razón a Fowler". Sirin nie mogła sobie wyobrazić, że Fowler dobrowolnie zapuka do drzwi Pałacu Świętego Oficjum, nawet w młynie.
    
  Jedno z wejść do Watykanu znajduje się między Pałacem Berniniego a kolumnadą. Składa się z czarnego ogrodzenia i stróżówki. Zwykle pilnuje go dwóch Gwardzistów Szwajcarskich. Tej niedzieli było ich pięciu, a do nas przyszedł policjant po cywilnemu. Esentimo trzymał teczkę, a w niej (choć ani Fowler, ani Paola o tym nie wiedzieli) znajdowały się jego zdjęcia. Ten mężczyzna, członek Korpusu Strażników, zobaczył parę, która wydawała się pasować do opisu, idącą chodnikiem naprzeciwko. Widział ich tylko przez chwilę, po czym zniknęli mu z oczu i nie był pewien, czy to oni. Nie pozwolono mu opuścić stanowiska, ponieważ nie próbował ich śledzić, aby to sprawdzić. Miał rozkaz zgłosić, czy ci ludzie próbują wejść do Watykanu i zatrzymać ich na jakiś czas, w razie potrzeby siłą. Wydawało się jednak oczywiste, że ci ludzie są ważni. Naciśnij przycisk "bot" w radiu i zgłoś to, co widziałeś.
    
  Prawie na rogu Via Porta Cavalleggeri, niecałe dwadzieścia metrów od wejścia, gdzie policjant odbierał instrukcje przez radio, stały bramy pałacu. Drzwi były zamknięte, ale zadzwonił dzwonek. Fowler wysunął palec, aż usłyszał odgłos odsuwanych rygli po drugiej stronie. Przez szparę wyjrzała twarz dojrzałego księdza.
    
  "Czego oni chcieli?" zapytał gniewnym tonem.
    
  - Przyjechaliśmy odwiedzić biskupa Khana.
    
  -W imieniu kogo?
    
  - Od ojca Fowlera.
    
  -Nie wydaje mi się.
    
  - Jestem starym znajomym.
    
  "Biskup Hanög odpoczywa. Jest niedziela, a Pałac jest zamknięty. Dzień dobry" - powiedział, wykonując zmęczony gest, jakby odganiał muchy.
    
  -Proszę mi powiedzieć, w którym szpitalu lub na którym cmentarzu przebywa biskup, proszę księdza.
    
  Ksiądz spojrzał na niego ze zdziwieniem.
    
  -¿¿Sómo mówi?
    
  Biskup Khan powiedział mi, że nie zaznam spokoju, dopóki nie zapłaci za moje liczne grzechy, bo przecież musi być chory albo martwy. Nie mam innego wytłumaczenia.
    
  Spojrzenie księdza zmieniło się nieznacznie z wrogiego obojętnego na lekkie rozdrażnienie.
    
  "Wygląda na to, że znasz biskupa Khana. Poczekaj tu na zewnątrz" - powiedział, ponownie zamykając im drzwi przed nosem.
    
  -¿Cómo sabía que ese Hanër estaría aquí? -zapytaj Paolę.
    
  "Biskup Khan nigdy w życiu nie odpoczywał ani jednej niedzieli, doktorze. Gdybym dzisiaj tak zrobił, byłby to smutny wypadek".
    
  -Twój przyjaciel?
    
  Fowler carraspeó.
    
  "Cóż, tak naprawdę to człowiek, który nienawidzi mnie na całym świecie. Gontas Hanër jest obecnym delegatem Kurii. To stary jezuita, który dąży do położenia kresu niepokojom na zewnątrz Świętego Przymierza. Kościelnej wersji jego wewnętrznych spraw. To on wniósł przeciwko mnie sprawę. Nienawidzi mnie, bo nie powiedziałem ani słowa o powierzonych mi misjach.
    
  -Na czym polega jego absolutyzm?
    
  -Całkiem źle. Kazał mi wykląć swoje imię, i to przed lub po tym, jak da podpis papieżowi.
    
  -Co to jest anatema?
    
  "Uroczysty dekret ekskomuniki. Chan wie, czego się boję na tym świecie: że Kościół, za który walczyłem, nie pozwoli mi wejść do nieba po śmierci".
    
  Specjalista medycyny sądowej spojrzał na niego z niepokojem.
    
  - Ojcze, czy mogę wiedzieć, co tu robimy?
    
  - Przyszedłem wyznać wszystko.
    
    
    
  Zakrystian Watykanu
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 11:31.
    
    
    
  Gwardia Szwajcarska padła jak ścięta, bezgłośnie, nawet bez odgłosu, jaki wydała jego halabarda, odbijając się od mármolskiej posadzki. Cięcie na gardle całkowicie przecięło mu gardło.
    
  Jedna z zakonnic wyszła z zakrystii na dźwięk hałasu. Nie zdążyła krzyknąć. Karoski uderzył go brutalnie w twarz. Zakonnik Kay upadł twarzą na podłogę, kompletnie oszołomiony. Zabójca nie spieszył się, wsuwając prawą stopę pod spłaszczoną czarną chustkę siostry. Szukałem tyłu jej głowy. Wybierz precyzyjne miejsce i przenieś cały ciężar ciała na podeszwę stopy. Szyja pęka na sucho.
    
  Kolejna zakonnica pewnie wysuwa głowę przez drzwi zakrystii. Potrzebował pomocy swojego towarzysza z epoki.
    
  Karoski dźgnęła go w prawe oko. Kiedy ją wyciągnąłem i postawiłem w krótkim korytarzu prowadzącym do zakrystii, już ciągnęła zwłoki.
    
  Spójrz na trzy ciała. Spójrz na drzwi zakrystii. Spójrz na zegar.
    
  Aín ma pięć minut na podpisanie swojej pracy.
    
    
    
  Zewnętrzna część Pałacu Świętego Oficjum
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 11:31.
    
    
    
  Paola zamarła z otwartymi ustami na słowa Fowlera, ale zanim zdążyła zaprotestować, drzwi otworzyły się z hukiem. Zamiast dojrzałego księdza, który wcześniej się nimi zajmował, pojawił się przystojny biskup z równo przystrzyżonymi blond włosami i brodą. Wyglądał na około pięćdziesiąt lat. Mówił do Fowlera z niemieckim akcentem, przesiąkniętym pogardą i powtarzającymi się błędami.
    
  - Ojej, jak to możliwe, że po tym wszystkim nagle zjawiłeś się w moich drzwiach? Komu zawdzięczam ten niespodziewany zaszczyt?
    
  -Biskupie Khan, przyszedłem prosić cię o przysługę.
    
  "Obawiam się, Ojcze Fowler, że nie jesteś w stanie mnie o nic prosić. Dwanaście lat temu prosiłem cię o coś, a ty milczałeś przez dwie godziny. ¡Días! Komisja uznaje go za niewinnego, ale ja nie. A teraz idź i uspokój się."
    
  W swoim obszernym przemówieniu chwalił Porta Cavallegeri. Paola uważała, że jego palec jest tak twardy i prosty, że mógłby powiesić Fowlera na krześle.
    
  Ksiądz pomógł mu zawiązać pętlę.
    
  -Aún nie dowiedział się, co mogę zaoferować w zamian.
    
  Biskup skrzyżował ramiona na piersi.
    
  -Hable, Fowler.
    
  "Za niecałe pół godziny w Katedrze Świętego Piotra może dojść do morderstwa. Przybyliśmy, żeby temu zapobiec. Niestety, nie możemy wejść do Watykanu. Camilo Sirin odmówił nam wstępu. Proszę o pozwolenie na przejście przez Pałac na parking, abym mógł wejść do La Città niezauważony".
    
  - A co w zamian?
    
  - Odpowiem na wszystkie Twoje pytania dotyczące awokado. Mañanna.
    
  Zwrócił się do Paoli.
    
  -Potrzebuję twojego dowodu osobistego.
    
  Paola nie miała na sobie odznaki policyjnej. Policjant ją zabrał. Na szczęście miał przy sobie magnetyczną kartę dostępu do UACV. Mocno trzymał ją przed biskupem, mając nadzieję, że to wystarczy, by przekonać go do zaufania.
    
  Biskup odbiera kartę od biegłego sądowego. Zbadałem jego twarz i zdjęcie na karcie, odznakę UACV, a nawet pasek magnetyczny jego dowodu osobistego.
    
  "Och, jakie to prawdziwe. Uwierz mi, Fowler, dodam pożądanie do twoich licznych grzechów".
    
  W tym momencie Paola odwróciła wzrok, żeby nie zobaczył uśmiechu, który pojawił się na jej ustach. Ulżyło mu, że Fowler potraktował sprawę biskupa bardzo poważnie. Cmoknął z obrzydzeniem.
    
  "Fowler, gdziekolwiek się uda, jest otoczony krwią i śmiercią. Moje uczucia do ciebie są bardzo silne. Nie chcę go do siebie wpuścić".
    
  Ksiądz chciał zaprotestować przeciwko Khanowi, ale ten przywołał go gestem.
    
  "Mimo to, Ojcze, wiem, że jesteś człowiekiem honoru. Akceptuję twoją ofertę. Dzisiaj jadę do Watykanu, ale Mama Anna musi przyjść do mnie i powiedzieć mi prawdę".
    
  Powiedziawszy to, odsunął się na bok. Fowler i Paola weszli. Hol wejściowy był elegancki, pomalowany na kremowo i pozbawiony jakichkolwiek ozdób czy ozdobników. W całym budynku panowała cisza, jak na niedzielę. Paola podejrzewała, że Nico, który pozostał wszystkim, to ten o tej napiętej, smukłej sylwetce, niczym folia. Ten człowiek dostrzegł w sobie Bożą sprawiedliwość. Przerażała go nawet myśl, co tak obsesyjny umysł mógł zrobić czterysta lat wcześniej.
    
    -Le veré mañana, Padre Fowler. Ponieważ będę miał przyjemność przekazać ci dokument, który dla ciebie przechowuję.
    
  Ksiądz poprowadził Paolę korytarzem pierwszego piętra Palazzo, nie oglądając się ani razu, być może obawiając się, że ksiądz będzie czekał na niego następnego dnia przy drzwiach.
    
  "To ciekawe, księże. Zazwyczaj ludzie wychodzą z kościoła na mszę świętą, a nie wchodzą przez nią" - powiedziała Paola.
    
  Fowler skrzywił się ze smutku i gniewu. Nika.
    
  "Mam nadzieję, że pojmanie Karoskiego nie uratuje życia potencjalnej ofiary, która ostatecznie podpisze moją ekskomunikę jako nagrodę.
    
  Podeszli do drzwi ewakuacyjnych. Sąsiednie okno wychodziło na parking. Fowler nacisnął środkowy rygiel i dyskretnie wystawił głowę. Gwardia Szwajcarska, trzydzieści metrów dalej, obserwowała ulicę nieruchomym wzrokiem. Zamknijcie drzwi.
    
  "Małpy się spieszą. Musimy porozmawiać z Shawem i wyjaśnić mu sytuację, zanim Karoski wykończy L."
    
  -Wypaliła drogę.
    
  Wyjdziemy na parking i będziemy się poruszać jak najbliżej ściany budynku przy Indian Row. Wkrótce dotrzemy do sali sądowej. Będziemy trzymać się ściany, aż dotrzemy do narożnika. Będziemy musieli przejść rampę po przekątnej i odwrócić głowy w prawo, bo nie będziemy wiedzieć, czy ktoś nas obserwuje w okolicy. Pójdę pierwszy, dobrze?
    
  Paola skinęła głową i ruszyli energicznym krokiem. Bez przeszkód dotarli do Zakrystii Świętego Piotra. Był to imponujący budynek przylegający do Bazyliki Świętego Piotra. Przez całe lato był otwarty dla turystów i pielgrzymów, a popołudniami pełnił funkcję muzeum, w którym znajdowały się jedne z największych skarbów chrześcijaństwa.
    
  Ksiądz kładzie rękę na drzwiach.
    
  Było lekko otwarte.
    
    
    
  Zakrystian Watykanu
    
  Niedziela, 10 kwietnia 2005, 11:42.
    
    
    
    -Mala señal, dottora -susurró Fowler.
    
    Inspektor kładzie rękę na talii i wyjmuje rewolwer kalibru .38.
    
  - Wejdźmy.
    
  -Uważałem, że chłopak zabrał mu broń.
    
  "Zabrał mi karabin maszynowy, który jest bronią zasad. Ta zabawka jest na wszelki wypadek".
    
  Oboje przekroczyli próg. Teren muzeum był pusty, gabloty zamknięte. Farba pokrywająca podłogi i ściany rzucała cień skąpego światła, które sączyło się przez nieliczne okna. Pomimo południa, w pomieszczeniach panowała niemal ciemność. Fowler prowadził Paolę w milczeniu, przeklinając bezgłośnie skrzypienie jej butów. Minęli cztery sale muzealne. W szóstej Fowler gwałtownie się zatrzymał. Niecałe pół metra dalej, częściowo zasłonięty przez ścianę korytarza, w który mieli skręcić, natknąłem się na coś bardzo niezwykłego. Dłoń w białej rękawiczce i dłoń pokrytą materiałem w żywych odcieniach żółci, błękitu i czerwieni.
    
  Skręcając za róg, potwierdzili, że ramię należało do gwardzisty szwajcarskiego. Aín ścisnął halabardę w lewej ręce, a to, co kiedyś było jego oczami, teraz było dwoma przesiąkniętymi krwią dziurami. Chwilę później, zupełnie niespodziewanie, Paola zobaczyła dwie zakonnice w czarnych szatach, leżące twarzą do dołu, splecione w ostatnim uścisku.
    
  Oni również nie mają oczu.
    
  Specjalistka medycyny sądowej nacisnęła spust. Spojrzała Fowlerowi w oczy.
    
  -Está aquí.
    
  Znajdowali się w krótkim korytarzu prowadzącym do głównej zakrystii Watykanu, zwykle chronionej przez system bezpieczeństwa, ale z podwójnymi drzwiami otwartymi dla zwiedzających, aby mogli zobaczyć od wejścia miejsce, w którym Ojciec Święty zakłada szaty przed odprawieniem Mszy Świętej.
    
  W tym czasie było zamknięte.
    
  "Na litość boską, oby nie było za późno" - powiedziała Paola, wpatrując się w ciała.
    
  Do tego czasu Karoski spotkała się już co najmniej osiem razy. Przysięga, że jest taka sama jak w ostatnich latach. Nie zastanawiajcie się dwa razy. Przebiegłem dwa metry korytarzem do drzwi, unikając SAPRáveres. Wyciągnąłem ostrze lewą ręką, trzymając prawą uniesioną w pogotowiu z rewolwerem, i przekroczyłem próg.
    
  Znalazłem się w bardzo wysokiej, ośmiokątnej sali, o długości około dwunastu metrów, wypełnionej złotym światłem. Przede mną stał ołtarz otoczony kolumnami, przedstawiający lwa schodzącego z krzyża. Ściany były pokryte dzwonkami i wykończone szarym marmurem, a w dziesięciu szafkach z drewna tekowego i trawy cytrynowej znajdowały się szaty liturgiczne. Gdyby Paola spojrzała w sufit, mogłaby zobaczyć basen ozdobiony pięknymi freskami, z oknami, które zalewały przestrzeń światłem. Jednak technik kryminalistyczny trzymał go w zasięgu wzroku dwojga osób w pomieszczeniu.
    
  Jednym z nich był kardynał Shaw. Drugi również był rasowy. Paola nie mogła go rozpoznać, ale w końcu go rozpoznała. To był kardynał Paulich.
    
  Oboje stali przy ołtarzu. Paulich, asystent Shawa, właśnie kończył zakładać jej kajdanki, gdy wpadł technik kryminalistyczny z bronią wycelowaną prosto w nich.
    
  -¿Dónde está? - krzyczy Paola, a jej krzyk roznosi się echem po całym súpul. - Widziałeś go?
    
  Amerykanin mówił bardzo powoli, nie odrywając wzroku od pistoletu.
    
  -¿Dónde está quién, señorita?
    
  -Karoski. Ten, który zabił gwardię szwajcarską i zakonnice.
    
  Nie zdążyłem skończyć mówić, gdy Fowler wszedł do pokoju. Nienawidzi Paoli. Spojrzał na Shawa i po raz pierwszy spotkał się wzrokiem z kardynałem Paulichem.
    
  W tym spojrzeniu było widać ogień i rozpoznanie.
    
  "Witaj, Victorze" - powiedział ksiądz niskim, ochrypłym głosem.
    
  Kardynał Paulic, znany jako Victor Karoski, trzymał kardynała Shawa za szyję lewą ręką, a drugą, prawą, trzymał pistolet Pontiero i przyłożył go do skroni kardynała.
    
  "ZOSTAŃ TAM!" krzyknął Dikanti, a echo powtórzyło jego słowa.
    
  "Nie ruszaj palcem" - i strach, od pulsującej adrenaliny, którą czuła w skroniach. Pamiętasz wściekłość, która ją ogarnęła, gdy na widok Pontiero to zwierzę zadzwoniło do niej przez telefon? przez telefon.
    
  Celuj ostrożnie.
    
  Karoski znajdował się w odległości ponad dziesięciu metrów, a za ludzką tarczą utworzoną przez kardynała Shawa widoczna była tylko część jego głowy i przedramion.
    
  Biorąc pod uwagę jego zręczność i celność, był to niemożliwy strzał.
    
  , albo zabiję cię tutaj.
    
  Paola przygryzła dolną wargę, żeby nie krzyknąć z wściekłości. "Udawaj, że jesteś mordercą i nic nie rób".
    
  "Nie zwracaj na niego uwagi, Doktorze. Nigdy nie skrzywdziłby ani ojca, ani kardynała, prawda, Victorze?"
    
  Karoski mocno trzyma się szyi Shawa.
    
  - Oczywiście, że tak. Rzuć broń na ziemię, Dikanti. ¡ Tírela!
    
  "Proszę, zrób to, co ci każe" - powiedział Shaw drżącym głosem.
    
  "Doskonała interpretacja, Victorze" - głos Fowlera drżał z podniecenia. "Lera. Pamiętasz, jak myśleliśmy, że zabójca nie ucieknie z pokoju Cardoso, który był zamknięty dla osób z zewnątrz? Cholera, to było zajebiście fajne. Nigdy go nie opuszczałem".
    
  - Co? - Paola była zaskoczona.
    
  - Wyważyliśmy drzwi. Nikogo nie widzieliśmy. A potem natychmiastowe wezwanie pomocy sprawiło, że ruszyliśmy w szaleńczy pościg po schodach. Victor pewnie jest pod łóżkiem? W szafie?
    
  - Bardzo sprytnie, ojcze. A teraz odłóż broń, dyspozytorze.
    
  "Ale oczywiście, tę prośbę o pomoc i opis przestępcy potwierdza człowiek wiary, człowiek, któremu można całkowicie zaufać. Kardynał. Wspólnik mordercy".
    
  -¡Сáзаплеть!
    
  - Co ci obiecał, żeby pozbyć się konkurencji w pogoni za chwałą, na którą już dawno przestał zasługiwać?
    
  "Dość!" Karoski była jak szaleniec, z twarzą mokrą od potu. Jedna ze sztucznych brwi, które nosiła, odpadała, prawie nad jednym okiem.
    
    -Czy byłeś w Instytucie Świętego Mateusza, Victorze? Przecież to on ci polecił, żebyś wszedł we wszystko, prawda?
    
  "Przestań z tymi absurdalnymi insynuacjami, Fowler. Każ tej kobiecie odłożyć broń, bo ten szaleniec mnie zabije" - rozkazał zrozpaczony Shaw.
    
  "Czy to był plan Jego Eminencji Victora?" - zapytał Fowler, ignorując sprawę. "Po dziesiąte, mamy udawać, że atakujemy go w samym sercu Bazyliki Świętego Piotra? I czy mam cię odwieść od robienia tego wszystkiego na oczach całego ludu Bożego i widzów telewizyjnych?"
    
  - Nie idź za nim, bo go zabiję! Zabij go!
    
  - Byłbym tym, który umarł. Y él sería un heroe.
    
    -Co ci obiecałem w zamian za klucze do Królestwa, Victorze?
    
  -O niebiosa, ty przeklęty kozo! ón! Życie wieczne!
    
  Karoski, z wyjątkiem pistoletu wycelowanego w głowę Shawa. Wyceluj w Dikanti i strzel.
    
  Fowler popchnął Dikantiego do przodu, a ten upuścił pistolet. Kula Karoskiego chybiła - przeleciała zbyt blisko głowy inspektora i przebiła - lewe ramię księdza.
    
  Karoski odepchnął Si Shawa, który rzucił się do ucieczki między dwie szafki. Paola, nie mając czasu na szukanie rewolweru, wpadła na Karoskiego z opuszczoną głową i zaciśniętymi pięściami. Uderzyłem prawym ramieniem w pierś czarodzieja, przygniatając go do ściany, ale nie pozbawiłem go tchu: warstwy ocieplenia, które nosił, udając otyłość, chroniły go. Mimo to pistolet Pontiero upadł na podłogę z głośnym, donośnym hukiem.
    
  Zabójca uderza Dikantiego w plecy, ten wyje z bólu, ale wstaje i udaje mu się uderzyć Karoskiego w twarz, ten zatacza się i prawie traci równowagę.
    
  Paola popełniła swój własny błąd.
    
  Rozejrzyj się za pistoletem. A potem Karoski uderzył ją w twarz, w roli magika, w rozum. I w końcu złapałem ją jedną ręką, tak jak zrobiłem to z Shaw. Tylko tym razem trzymała ostry przedmiot, którym pogłaskała Paolę po twarzy. To był zwykły nóż do ryb, ale bardzo ostry.
    
  "Och, Paola, nie wyobrażasz sobie, ile przyjemności mi to sprawi" - szepczę oó do oído.
    
  -¡VIKTOR!
    
  Karoski odwrócił się. Fowler upadł na lewe kolano, przygwożdżony do ziemi, z posiniaczonym lewym ramieniem i krwią spływającą po ramieniu, które bezwładnie zwisało z ziemi.
    
  Prawa ręka Paoli chwyciła rewolwer i wycelowała go prosto w czoło Karoskiego.
    
  "On nie będzie strzelał, ojcze Fowler" - wydyszał zabójca. "Nie różnimy się aż tak bardzo. Obaj żyjemy w tym samym prywatnym piekle. A ty przysięgasz na swoje kapłaństwo, że nigdy więcej nie zabijesz".
    
  Z ogromnym wysiłkiem, zaczerwieniony od bólu, Fowler zdołał unieść lewe ramię do pozycji stojącej. Jednym ruchem wyrwałem je z jego koszuli i rzuciłem w powietrze, między zabójcę a EL. Podnośnik zawirował w powietrzu, jego materiał był idealnie biały, z wyjątkiem czerwonawego odcisku, wszędzie tam, gdzie kciuk Fowlera spoczywał na EL. Karoski obserwował go zahipnotyzowanym wzrokiem, ale nie widział, jak upada.
    
  Fowler oddał jeden perfekcyjny strzał, który trafił Karoskiego w oko.
    
  Zabójca zemdlał. W oddali usłyszał głosy rodziców wołających go i wyszedł im na spotkanie.
    
    
  Paola podbiegła do Fowlera, który siedział nieruchomo i roztargniony. Biegnąc, zdjął marynarkę, żeby zakryć ranę na ramieniu księdza.
    
  - Przyjmij, ojcze, tę ścieżkę.
    
  "Dobrze, że przyszliście, przyjaciele" - powiedział kardynał Shaw, nagle zdobywając się na odwagę, by wstać. "Ten potwór mnie porwał".
    
  "Nie stój tak, Kardynale. Idź i kogoś ostrzec..." - zaczęła mówić Paola, pomagając Fowlerowi zejść na ziemię. Nagle zdałem sobie sprawę, że zmierza w stronę El Purpurado. Kierując się w stronę pistoletu Pontiero, stał obok ciała Caroski. I zdałem sobie sprawę, że byli teraz bardzo niebezpiecznymi świadkami. Wyciągnąłem rękę w stronę wielebnego Leo.
    
  "Dzień dobry" - powiedział inspektor Sirin, wchodząc do pokoju w towarzystwie trzech funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i strasząc kardynała, który już schylił się, żeby podnieść pistolet z podłogi. "Zaraz wracam i włączę Guido".
    
  "Zaczynałem już wierzyć, że nie przedstawi się panu, inspektorze generalny. Musicie natychmiast aresztować Stasa" - powiedział, zwracając się do Fowlera i Paoli.
    
  - Przepraszam, Wasza Eminencjo. Już jestem z Panem.
    
  Camilo Sirin rozejrzał się dookoła. Podszedł do Karoskiego, podnosząc po drodze pistolet Pontiero. Dotknij twarzy zabójcy czubkiem buta.
    
  -Czy to jest él?
    
  "Tak" - powiedział Fowler, nie ruszając się.
    
  "Do diabła, Sirin" - powiedziała Paola. "Fałszywy kardynał. Czy to możliwe?"
    
  -Miej dobre rekomendacje.
    
  Sirin na pelerynach z prędkością pionową. Odraza do tej kamiennej twarzy zaszczepiła się w jego mózgu, który pracował na pełnych obrotach. Zauważmy od razu, że Paulicz był ostatnim kardynałem mianowanym przez Wojtyłę. Sześć miesięcy temu, kiedy Wojtyła ledwo wstawał z łóżka. Zauważmy, że ogłosił Somalianowi i Ratzingerowi, że mianował kardynała in pectore, którego nazwisko ujawnił Shawowi, aby obwieścił ludowi jego śmierć. Nie znajduje niczego szczególnego w wyobrażaniu sobie ust inspirowanych przez wyczerpanego Bridge'a wymawiającego imię Paulicza i że nigdy mu nie będzie towarzyszył. Następnie udaje się po raz pierwszy do "kardynała" w Domus Sancta Marthae, aby przedstawić go swoim ciekawskim kolegom poñeros.
    
  - Kardynale Shaw, ma pan wiele do wyjaśnienia.
    
  - Nie wiem, co masz na myśli...
    
  -Kardynale, proszę.
    
  Shaw volvió a envararse una vez más. Zaczął odbudowywać swoją dumę, swoją wieloletnią dumę, tę samą, którą utracił.
    
  "Jan Paweł II poświęcił wiele lat na przygotowanie mnie do kontynuowania Pańskiej pracy, Generalny Inspektorze. Mówi Pan, że nikt nie wie, co się stanie, gdy władza nad Kościołem wpadnie w ręce ludzi o słabym sercu. Bądźcie pewni, że teraz działacie w sposób, który jest najlepszy dla Waszego Kościoła, mój przyjacielu".
    
  Oczy Sirin w pół sekundy dokonały właściwego osądu na temat Simo.
    
  - Oczywiście, że tak zrobię, Wasza Eminencjo. Domenico?
    
  "Inspektorze" - powiedział jeden z policjantów, który przybył ubrany w czarny garnitur i krawat.
    
  -Kardynał Shaw przyjedzie teraz, aby odprawić mszę nowenną w La Basílica.
    
  Kardynał się uśmiechnął.
    
  "Następnie, wraz z innym agentem, udasz się do nowego celu: klasztoru Albergratz w Alpach, gdzie kardynał będzie mógł w samotności przemyśleć swoje poczynania. Będę też okazjonalnie uprawiał wspinaczkę górską".
    
  "To niebezpieczny sport, segyn on oído" - powiedział Fowler.
    
  -Oczywiście. Jest pełne wypadków - potwierdza Paola.
    
  Shaw milczał, a w tej ciszy niemal można było zobaczyć, jak upada. Głowę miał spuszczoną, brodę przyciśniętą do piersi. Nie żegnaj się z nikim, wychodząc z zakrystii w towarzystwie Domenica.
    
  Inspektor Generalny uklęknął obok Fowlera. Paola trzymała go za głowę, przyciskając kurtkę do rany.
    
  -Permípriruchit.
    
  Ręka kryminalistyka była odsunięta na bok. Jej prowizoryczna opaska na oczy była już przemoczona, a ona zastąpiła ją pogniecioną kurtką.
    
  - Spokojnie, karetka już jedzie. Powiedz mi, proszę, skąd wziąłem bilet na ten cyrk?
    
  "Unikamy waszych szafek, inspektorze Sirin. Wolimy posługiwać się słowami Pisma Świętego".
    
  Niewzruszony mężczyzna lekko uniósł brew. Paola zrozumiała, że w ten sposób wyraża zaskoczenie.
    
  "Och, oczywiście. Stary Gontas Hanër, niepoprawny robotniku. Widzę, że twoje kryteria przyjęcia do Watykanu są więcej niż łagodne".
    
  "A ich ceny są bardzo wysokie" - powiedział Fowler, myśląc o koszmarnym wywiadzie, który czekał go w przyszłym miesiącu.
    
  Sirin skinął głową ze zrozumieniem i przycisnął kurtkę do rany księdza.
    
  - Myślę, że da się to naprawić.
    
  W tym momencie przybyły dwie pielęgniarki ze składanymi noszami.
    
  Podczas gdy sanitariusze opatrywali rannego, wewnątrz ołtarza, przy drzwiach prowadzących do zakrystii, ośmiu ministrantów i dwóch księży z dwiema kadzielnicami czekało, ustawionych w dwóch rzędach, aby udzielić pomocy rannemu. Kardynałowie Schaw i Paulich czekali. Zegar wskazywał cztery po jedenastej. Msza musiała się już rozpocząć. Starszy kapłan miał ochotę wysłać jednego z ministrantów, żeby zobaczył, co się dzieje. Być może siostry oblatki przydzielone do opieki nad zakrystią miały problem ze znalezieniem odpowiedniego stroju. Protokół wymagał jednak, aby wszyscy pozostali nieruchomi w oczekiwaniu na celebransów.
    
  W końcu w drzwiach kościoła pojawiła się tylko kardynał Shaw. Ministranci odprowadzili ją do ołtarza św. Józefa, gdzie miała odprawić Mszę Świętą. Wierni, którzy towarzyszyli kardynałowi podczas ceremonii, mówili między sobą, że kardynał musiał bardzo kochać papieża Wojtyłę: Shaw spędziła całą Mszę Świętą we łzach.
    
    
  "Spokojnie, jesteś bezpieczny" - powiedział jeden z sanitariuszy. "Natychmiast pojedziemy do szpitala, żeby go kompleksowo opatrzyć, ale krwawienie ustało".
    
  Nosiciele podnieśli Fowlera i w tym momencie Paola nagle go zrozumiała. Wyobcowanie z rodzicami, wyrzeczenie się dziedzictwa, straszliwa uraza. Zatrzymał nosicieli gestem.
    
  "Teraz rozumiem. To osobiste piekło, które przeżyli. Byłeś w Wietnamie, żeby zabić ojca, prawda?"
    
  Fowler spojrzał na niego ze zdziwieniem. Byłem tak zaskoczony, że zapomniałem mówić po włosku i odpowiedziałem po angielsku.
    
  - Przepraszam?
    
  "To gniew i uraza pchały go do wszystkiego" - odpowiedziała Paola, również szepcząc po angielsku, żeby tragarze nie mogli jej podsłuchać. "Głęboka nienawiść do ojca, ojca... albo odrzucenie matki. Odmowa przyjęcia spadku. Chcę zakończyć wszystko, co związane z rodziną. I jej rozmowę z Victorem o piekle. Jest w aktach, które mi zostawiłeś... Było tuż pod moim nosem przez cały czas..."
    
  -Jakiś donde chce się zatrzymać?
    
  "Teraz rozumiem" - powiedziała Paola, pochylając się nad noszami i kładąc przyjacielską dłoń na ramieniu księdza, który stłumił jęk bólu. "Rozumiem, że przyjął pracę w Instytucie św. Mateusza i rozumiem, że pomagam mu stać się tym, kim jest dzisiaj. Twój ojciec cię znęcał się nad tobą, prawda? A jego matka wiedziała o tym od początku. To samo z Karoskim. Dlatego Karoski go szanował. Bo oboje byli po przeciwnych stronach tego samego świata. Ty wybrałeś, żeby stać się mężczyzną, a ja wybrałem, żeby zostać potworem".
    
  Fowler nie odpowiedział, ale nie było takiej potrzeby. Tragarze wrócili do swoich zajęć, ale Fowler znalazł w sobie siłę, by spojrzeć na nią i się uśmiechnąć.
    
  -Gdziekolwiek chcę, .
    
    
  W karetce Fowler walczył z utratą przytomności. Zamknął na chwilę oczy, ale znajomy głos przywrócił go do rzeczywistości.
    
  - Cześć, Anthony.
    
  Fowler sonrió.
    
  - Cześć, Fabio. A co z twoją ręką?
    
  - Całkiem pokręcone.
    
  - Miałeś dużo szczęścia na tym dachu.
    
  Dante nie odpowiedział. El i Sirin usiedli razem na ławce obok karetki. Nadinspektor skrzywił się z niezadowolenia, mimo że jego lewa ręka była w gipsie, a twarz pokryta ranami; drugi zachował swoją zwykłą kamienną twarz.
    
  -I co z tego? Zabijesz mnie? Cyjanek w saszetce z serum, pozwolisz mi się wykrwawić na śmierć, czy będziesz mordercą, jeśli strzelisz mi w tył głowy? Wolałbym to drugie.
    
  Dante roześmiał się bez radości.
    
  "Nie kuś mnie. Może, ale nie tym razem, Anthony. To podróż w obie strony. Będzie bardziej odpowiednia okazja".
    
  Sirin spojrzał księdzu prosto w oczy, zachowując przy tym spokój.
    
  - Chcę ci podziękować. Byłeś bardzo pomocny.
    
  "Nie zrobiłem tego dla ciebie. I nie z powodu twojej flagi".
    
  - Ja wiem.
    
  - Tak naprawdę, sądziłem, że to ty jesteś przeciwny.
    
  - Ja też to wiem i nie winię cię.
    
  Cała trójka milczała przez kilka minut. W końcu Sirin znów się odezwała.
    
  -Czy jest szansa, że do nas wrócisz?
    
  "Nie, Camilo. Już raz mnie wkurzył. To się więcej nie powtórzy."
    
  -Po raz ostatni. Dla dawnych czasów.
    
  Fowler meditó unos segundos.
    
  - Pod jednym warunkiem. Wiesz, o co chodzi.
    
  Sirin skinęła głową.
    
  Daję ci słowo. Nikt nie może się do niej zbliżać.
    
  - I jeszcze z innego. Po hiszpańsku.
    
  "Nie mogę tego zagwarantować. Nie jesteśmy pewni, czy nie ma kopii płyty".
    
  - Rozmawiałem z nią. On jej nie ma i nie rozmawia.
    
  -W porządku. Bez dysku nie będziesz w stanie niczego udowodnić.
    
  Zapadła kolejna cisza, długa, przerywana przerywanym piskiem elektrokardiogramu, który ksiądz trzymał przy piersi. Fowler stopniowo się rozluźniał. Przez mgłę dotarły do niego ostatnie słowa Sirin.
    
  -Czy wiesz, Anthony? Przez chwilę wierzyłem, że powiem jej prawdę. Całą prawdę.
    
  Fowler nie usłyszał własnej odpowiedzi, choć nie usłyszał. Nie wszystkie prawdy są wolne. Wiedz, że nie potrafię żyć nawet z własną prawdą. Nie mówiąc już o zrzucaniu tego ciężaru na kogoś innego.
    
    
    
  (El Globo, s. 8 Gina, 20 kwietnia 2005, 20 kwietnia 2003)
    
    
  RATZINGER WYBRANY PAPIEŻEM BEZ ŻADNEGO SPRZECIWU
    
  ANDREA OTERO.
    
  (Specjalny wysłannik)
    
    
  RZYM. Uroczystość wyboru następcy Jana Pawła II zakończyła się wczoraj wyborem Josepha Ratzingera, byłego prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Pomimo przysięgi złożonej na Biblię, że zachowa swój wybór w tajemnicy pod groźbą ekskomuniki, w mediach zaczęły pojawiać się już pierwsze przecieki. Najwyraźniej Najczcigodniejszy Aleman został wybrany 105 głosami na 115 możliwych, znacznie więcej niż wymagane 77. Watykan upiera się, że ogromna liczba zwolenników Ratzingera jest faktem, a biorąc pod uwagę, że kluczowa kwestia została rozwiązana w ciągu zaledwie dwóch lat, watykanista nie ma wątpliwości, że Ratzinger nie wycofa swojego poparcia.
    
  Eksperci przypisują to brakowi sprzeciwu wobec kandydata, który cieszył się generalnie dużą popularnością w pięcioboju. Źródła bliskie Watykanu wskazały, że główni rywale Ratzingera, Portini, Robair i Cardoso, nie zdobyli jeszcze wystarczającej liczby głosów. To samo źródło posunęło się nawet do stwierdzenia, że postrzega tych kardynałów jako "nieco nieobecnych" podczas wyboru Benedykta XVI (...)
    
    
    
  ЕРí LOGOTIP
    
    
    
    
  Depesza od Papieża Benedykta XVI
    
    Pałac Gubernatora
    
    My ércoles, April 20 , 2005 , 11:23 am .
    
    
    
    Mężczyzna w bieli zapewnił jej szóste miejsce. Tydzień później, po zatrzymaniu się i zejściu piętro niżej, Paola, czekająca w podobnym korytarzu, była zdenerwowana, nieświadoma śmierci przyjaciółki. Tydzień później zapomniała o strachu przed tym, jak się zachować, a przyjaciółka się zemściła. W ciągu tych siedmiu lat wydarzyło się wiele, a niektóre z najważniejszych wydarzeń miały miejsce w duszy Paoli.
    
  Biegły sądowy zauważył, że na drzwiach wejściowych wisiały czerwone wstążki z pieczęciami lakowymi, które chroniły urząd między śmiercią Jana Pawła II a wyborem jego następcy. Papież podążył za jego wzrokiem.
    
  "Prosiłem cię, żebyś zostawił ich na chwilę w spokoju. Służący, żebyś mi przypomniał, że ta sytuacja jest tymczasowa" - powiedział zmęczonym głosem, gdy Paola pocałowała jego pierścień.
    
  -Świętość.
    
  - Ispettora Dikanti, witaj. Zadzwoniłem do niej, żeby osobiście podziękować za odważny występ.
    
  -Dziękuję, Wasza Świątobliwość. Gdybym tylko wypełnił swój obowiązek.
    
  "Nie, w pełni wypełniłeś swój obowiązek. Proszę zostać" - powiedział, wskazując na kilka foteli w kącie biura pod pięknym Tintoretto.
    
  "Naprawdę miałam nadzieję, że spotkam tu ojca Fowlera, Wasza Świątobliwość" - powiedziała Paola, nie mogąc ukryć melancholii w głosie. "Nie widziałam go od dziesięciu lat".
    
  Tata wziął go za rękę i uśmiechnął się zachęcająco.
    
  Ojciec Fowler spoczywa bezpiecznie. Miałem okazję odwiedzić go wczoraj wieczorem. Poprosiłem cię, żebyś się pożegnał, a ty przekazałeś mi wiadomość: Czas, abyśmy oboje, ty i ja, uwolnili się od bólu po tych, którzy pozostali.
    
  Słysząc to zdanie, Paola poczuła wewnętrzne drżenie i skrzywiła się. "Spędzam pół godziny w tym biurze, mimo że to, o czym rozmawiałam z Ojcem Świętym, pozostanie między nimi".
    
  W południe Paola wyszła na plac Świętego Piotra w blasku dnia. Słońce świeciło, było już po południu. Wyjąłem paczkę tytoniu Pontiero i zapaliłem ostatnie cygaro. Unieś twarz ku niebu, wydmuchując dym.
    
  - Złapaliśmy go, Mauricio. Tenías razón. Teraz idź do wiecznego światła i daj mi spokój. A, i daj tacie trochę wspomnień.
    
    
  Madryt, styczeń 2003 - Santiago de Compostela, sierpień 2005
    
    
    
  O AUTORZE
    
    
    
  Juan Gómez-Jurado (Madryt, 1977) jest dziennikarzem. Pracował dla Radia España, Canal +, ABC, Canal CER i Canal Cope. Otrzymał wiele nagród literackich za swoje opowiadania i powieści, z których najważniejszą jest 7. Międzynarodowa Nagroda im. Torrevieja za powieść "Godło zdrajcy" wydaną przez Plaza Janés (obecnie dostępna w miękkiej oprawie). Dzięki tej książce Juan świętował dotarcie do trzech milionów czytelników na całym świecie w 2010 roku.
    
  Po międzynarodowym sukcesie swojej debiutanckiej powieści "Special with God" (opublikowanej dziś w 42 países a día), Juan stał się międzynarodowym autorem piszącym po hiszpańsku, obok Javiera Sierry i Carlosa Ruiza Zafóna. Poza spełnieniem marzeń życiowych, trzeba całkowicie poświęcić się opowiadaniu historii. Publikacja w "A Contract with God" była jego potwierdzeniem (wciąż publikowana w 35-stronicowym zbiorze, który wciąż się powiększa). Aby podtrzymać swoją pasję do dziennikarstwa, kontynuował reportaż i pisał cotygodniową kolumnę dla gazety "Voice of Galicia". Owocem jednego z takich reportaży podczas podróży do Stanów Zjednoczonych jest książka "Virginia Tech Massacre", która jest jego jedyną, wciąż popularnonaukową książką, przetłumaczoną na kilka języków i nagrodzoną licznymi nagrodami.
    
  Jako człowiek... Juan najbardziej kocha książki, filmy i towarzystwo rodziny. Jest Apollinem (co tłumaczy, mówiąc, że interesuje się polityką, ale jest wobec polityków podejrzliwy), jego ulubionym kolorem jest niebieski - oczy jego córki - i kocha ją. Jego ulubioną potrawą są jajka sadzone z ziemniakami. Jak na dobrego Strzelca przystało, mówi bez przerwy. Jemás wychodzi z domu bez powieści pod pachą.
    
    
  www.juangomezjurado.com
    
  Na Twitterze: Arrobajuangomezjurado
    
    
    
    
    Ten plik został utworzony
  z programem BookDesigner
    projektant książek@the-ebook.org
  01.01.2012
    
  Dziękujemy za pobranie tej książki z bezpłatnej biblioteki online Royallib.ru.
    
  Zostaw recenzję książki
    
  Wszystkie książki autora
    
  1 [1] Jeśli żyjesz, odpuszczę ci twoje grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Yaén.
    
    
  2 [2] Przysięgam na Jezusa Świętego, że Bóg przebaczy ci wszystkie grzechy, które popełniłeś. Yaén.
    
    
  3 [3] Przypadek ten jest prawdziwy (choć imiona zmieniono z szacunku dla artykułów ví), a jego konsekwencje głęboko podważają jego pozycję w walce o władzę pomiędzy masonami a Opus Dei w Watykanie.
    
    
  4 [4] Niewielki oddział włoskiej policji w wewnętrznych dzielnicach Watykanu. Składa się z trzech mężczyzn, których obecność jest jedynie dowodem, i wykonuje prace pomocnicze. Formalnie nie mają jurysdykcji w Watykanie, ponieważ jest to inne państwo.
    
    
  5 [5] Przed śmiercią.
    
    
  6 [6] CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas to fabuła trzymającego w napięciu (choć nierealistycznego) północnoamerykańskiego serialu science fiction, w którym testy DNA przeprowadza się w ciągu kilku minut.
    
    
  7 [7] Liczby rzeczywiste: W latach 1993-2003 Instytut św. Mateusza świadczył usługi 500 pracownikom religijnym, z których u 44 zdiagnozowano pedofilię, u 185 fobie, u 142 zaburzenia kompulsywne, a u 165 niezintegrowaną seksualność (trudności w zintegrowaniu jej z własną osobowością).
    
    
  8 [8] Obecnie znanych jest 191 seryjnych morderców płci męskiej i 39 seryjnych morderczyń płci żeńskiej.
    
    
  9 [9] Seminarium św. Marii w Baltimore zostało nazwane Różowym Pałacem na początku lat 80. XX wieku ze względu na hojność, z jaką stosunki homoseksualne były akceptowane wśród seminarzystów. Po drugie, ojciec John Despard powiedział: "Za moich czasów w St. Mary's pod prysznicem było dwóch facetów i wszyscy o tym wiedzieli - i nic się nie działo. Drzwi na korytarzach bez przerwy otwierały się i zamykały w nocy...".
    
    
  10 [10] Seminarium składa się zazwyczaj z sześciu kursów, z czego szósty, duszpasterski, jest kursem kaznodziejskim w różnych miejscach, gdzie seminarzysta może udzielać pomocy, czy to w parafii, szpitalu, czy szkole, czy też w instytucji opartej na ideologii chrześcijańskiej.
    
    
  11 [11] Reżyser Boy odnosi się do Najświętszego Miejsca w Turábanie Santa de Turín. Tradycja chrześcijańska głosi, że jest to płótno, w które owinięty był Jezus Chrystus i na którym cudownie odbito Jego wizerunek. Liczne badania nie dostarczyły przekonujących dowodów, ani pozytywnych, ani negatywnych. Kościół oficjalnie nie wyjaśnił swojego stanowiska w sprawie płótna Turábana, ale nieoficjalnie podkreślił, że "jest to kwestia pozostawiona wierze i interpretacji każdego chrześcijanina".
    
    
  12 [12] VICAP to skrót od Violent Offender Apprehension Program, wydziału FBI zajmującego się najgroźniejszymi przestępcami.
    
    
  13 [13] Niektóre transnarodowe korporacje farmaceutyczne przekazały nadwyżki środków antykoncepcyjnych organizacjom międzynarodowym działającym w krajach trzeciego świata, takich jak Kenia i Tanzania. W wielu przypadkach mężczyźni, których uważa za impotentów, ponieważ pacjenci umierają w jej rękach z powodu braku chlorochiny, mają apteczki przepełnione środkami antykoncepcyjnymi. W ten sposób firmy borykają się z tysiącami osób testujących ich produkty wbrew ich woli, bez możliwości pozwu. Dr Burr nazywa tę praktykę Programem Alfa.
    
    
  14 [14] Nieuleczalna choroba, w której pacjent odczuwa silny ból tkanek miękkich. Jest ona spowodowana zaburzeniami snu lub zaburzeniami biologicznymi wywołanymi czynnikami zewnętrznymi.
    
    
  15 [15] Dr Burr odnosi się do osób, które nie mają nic do stracenia, być może z burzliwą przeszłością. Litera Omega, ostatnia litera greckiego alfabetu, zawsze była kojarzona z rzeczownikami takimi jak "śmierć" czy "koniec".
    
    
  16 [16] NSA (National Security Agency) to największa agencja wywiadowcza na świecie, znacznie przewyższająca liczebnie niesławną CIA (Central Intelligence Agency). Drug Enforcement Administration (Agencja ds. Zwalczania Narkotyków) to amerykańska agencja kontroli narkotyków. W następstwie ataków na World Trade Center z 11 września amerykańska opinia publiczna domagała się, aby wszystkie agencje wywiadowcze były koordynowane przez jednego, myślącego człowieka. Administracja Busha stanęła przed tym problemem, a John Negroponte został pierwszym dyrektorem National Intelligence w lutym 2005 roku. Powieść ta przedstawia literacką wersję miko z Saint Paul i kontrowersyjną postać z życia wziętą.
    
    
  17 [17] Nazwisko asystenta prezydenta Stanów Zjednoczonych.
    
    
  18 [18] Święte Oficjum, którego oficjalną nazwą jest Kongregacja Nauki Wiary, jest współczesną (i politycznie poprawną) nazwą Świętej Inkwizycji.
    
    
  19 [19] Robaira haquis, nawiązując do cytatu "Błogosławieni ubodzy, albowiem wasze jest królestwo Boże" (Łk 6, 6), odpowiedział mu Samalo słowami: "Błogosławieni ubodzy, zwłaszcza ze względu na Boga, albowiem od nich pochodzi królestwo niebieskie" (Mt 5, 20).
    
    
  20 [20] Czerwone sandały, obok diademu, pierścienia i białej sutanny, to trzy najważniejsze symbole zwycięstwa w pon sumo. W książce pojawiają się one kilkakrotnie.
    
    
  21 [21] Stato Cittá del Watykan.
    
    
  22 [22] Tak włoska policja nazywa dźwignię, która służy do wyłamywania zamków i otwierania drzwi w podejrzanych miejscach.
    
    
  23 [23] W imię wszystkiego, co święte, niech cię aniołowie prowadzą, a Pan niech cię spotka, gdy przyjdziesz.
    
    
  24 [24] Piłka nożna włoska.
    
    
  25 [25] Reżyser Boy zauważa, że Dikanti parafrazuje początek Anny Kareniny Tołstoja: "Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, ale nieszczęśliwe są różne".
    
    
  26 [26] Szkoła myślenia, która głosi, że Jezus Chrystus był symbolem człowieczeństwa w walce klasowej i wyzwoleniu od "ciemiężców". Choć sama idea jest atrakcyjna, gdyż chroni interesy Żydów, to od lat 80. XX wieku Kościół potępia ją jako marksistowską interpretację Pisma Świętego.
    
    
  27 [27] Ojciec Fowler nawiązuje do powiedzenia "Jednooki Pete jest szeryfem Blindville", co w języku hiszpańskim oznacza "Jednooki Pete jest szeryfem Villasego". Dla lepszego zrozumienia używa się hiszpańskiego ñol.
    
    
  28 [28] Dikanti cytuje Don Kichota w swoich włoskich wierszach. Oryginalne zdanie, dobrze znane w Hiszpanii, brzmi: "Z pomocą Kościoła daliśmy". Nawiasem mówiąc, słowo "gotcha" jest popularnym wyrażeniem.
    
    
  29 [29] Ojciec Fowler prosi o spotkanie z kardynałem Shawem, a zakonnica mówi mu, że jego polski jest trochę słabszy.
    
    
  30 [30] Solidarność to nazwa polskiego związku zawodowego założonego w 1980 roku przez elektryka, laureata Pokojowej Nagrody Nobla, Lecha Wałęsę. Wałęsa i Jan Paweł II zawsze utrzymywali bliskie stosunki, a istnieją dowody na to, że finansowanie organizacji Solidarność pochodziło częściowo z Watykanu.
    
    
  31 [31] William Blake był XVIII-wiecznym angielskim poetą protestanckim. "Zaślubiny nieba i piekła" to utwór łączący wiele gatunków i kategorii, choć można go nazwać gęstym poematem satyrycznym. Znaczna część jego objętości nawiązuje do "Przypowieści z piekła", aforyzmów rzekomo podarowanych Blake"owi przez demona.
    
    
  32 [32] Charyzmatycy to zabawna grupa, której rytuały są zazwyczaj dość ekstremalne: podczas rytuałów śpiewają i tańczą przy dźwiękach tamburynów, robią salta (nawet odważni maas posuwają się do salt), rzucają się na ziemię i atakują ludzi, ławki kościelne lub każą im na nich siadać, mówią językami... Wszystko to rzekomo jest przesiąknięte świętym rytuałem i wielką euforią. Kościół Kotów nigdy nie patrzył na tę grupę przychylnie.
    
    
  33 [33] "Wkrótce święty". Tym okrzykiem wielu domagało się natychmiastowej kanonizacji Jana Pawła II.
    
    
  34 [34] Według doktryny o kotach, święty Michał jest przywódcą zastępów niebieskich, aniołem, który wypędza szatana z królestwa niebieskiego. #225;anioł, który wypędza szatana z królestwa niebieskiego. nieba i obrońcą Kościoła.
    
    
  35 [35] "Blair Witch Project" to rzekomy film dokumentalny o mieszkańcach, którzy zgubili się w lesie, aby relacjonować zjawiska pozaziemskie w okolicy, i wszyscy zniknęli. Jakiś czas później taśma rzekomo również została odnaleziona. W rzeczywistości był to montaż dwóch reżyserów, Jóvenesa i Hábilesa, którzy odnieśli wielki sukces przy bardzo ograniczonym budżecie.
    
    
  36 [36] Efekt drogowy.
    
    
  37 [37] Jana 8:32.
    
    
  38 [38] Jedno z dwóch lotnisk Rzymu, położone 32 km od miasta.
    
    
  39 [39] Ojciec Fowler z pewnością miał na myśli kryzys rakietowy. W 1962 roku radziecki premier Chruszczow wysłał na Kubę kilka statków z głowicami nuklearnymi, które po rozmieszczeniu na Karaibach mogłyby atakować cele w Stanach Zjednoczonych. Kennedy nałożył blokadę wyspy i obiecał zatopić statki towarowe, jeśli nie wrócą do ZSRR. Z odległości pół mili od amerykańskich niszczycieli Chruszczow nakazał im powrót na swoje okręty. Przez pięć lat świat wstrzymał oddech.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
  Juan Gomez-Jurado
    
    
  Godło zdrajcy
    
    
    
  Prolog
    
    
    
  CHARAKTERYSTYCZNE CECHY GIBRALTAR
    
  12 marca 1940 roku
    
  Gdy fala rzuciła go na burtę, czysty instynkt skłonił kapitana Gonzáleza do uchwycenia drewna i zdrapania skóry z dłoni. Dziesięciolecia później - będąc już wówczas najsłynniejszym księgarzem w Vigo - zadrżał, wspominając tamtą noc, najstraszniejszą i najbardziej niezwykłą w swoim życiu. Siedząc na krześle jako stary, siwowłosy mężczyzna, w ustach czuł smak krwi, saletry i strachu. Uszy przypominały mu ryk tego, co nazywali "wywrotką głupca", zdradliwej fali, która podnosi się w niecałe dwadzieścia minut i której żeglarze w cieśninie - i ich wdowy - nauczyli się bać; a jego zdumione oczy znów dostrzegały coś, czego po prostu nie mogło tam być.
    
  Widząc to, kapitan Gonzalez zupełnie zapomniał, że silnik już szwankuje, że jego załoga liczy nie więcej niż siedmiu ludzi, podczas gdy powinno ich być co najmniej jedenastu, i że tylko on jeden nie cierpiał na chorobę morską pod prysznicem zaledwie sześć miesięcy temu. Zupełnie zapomniał, że zaraz przygwoździ ich do pokładu za to, że go nie obudzili, gdy zaczęło się to całe kołysanie.
    
  Mocno trzymał się iluminatora, aby się obrócić i wciągnąć na mostek, po czym wbiegł na niego w podmuchu deszczu i wiatru, który zmoczył nawigatora.
    
  "Odejdź od mojego steru, Roca!" krzyknął, mocno szturchając nawigatora. "Nikt na świecie cię nie potrzebuje".
    
  "Kapitanie, ja... Mówił pan, żeby pana nie niepokoić, dopóki nie będziemy schodzić, sir". Jego głos drżał.
    
  Właśnie to miało się wydarzyć, pomyślał kapitan, kręcąc głową. Większość jego załogi stanowili żałosni niedobitki wojny, która spustoszyła kraj. Nie mógł ich winić za to, że nie wyczuli zbliżającej się wielkiej fali, tak jak nikt nie mógł winić teraz jego za skupienie się na zawróceniu łodzi i doprowadzeniu jej w bezpieczne miejsce. Najrozsądniej byłoby zignorować to, co właśnie zobaczył, bo alternatywą było samobójstwo. Coś, co zrobiłby tylko głupiec.
    
  A ja jestem tym głupcem, pomyślał Gonzalez.
    
  Nawigator obserwował go z szeroko otwartymi ustami, gdy sterował, mocno trzymając łódź w miejscu i przecinając fale. Kanonierka Esperanza została zbudowana pod koniec ubiegłego wieku, a drewno i stal jej kadłuba głośno skrzypiały.
    
  "Kapitanie!" krzyknął nawigator. "Co ty, do cholery, robisz? Zaraz się wywrócimy!"
    
  "Uważaj na lewą burtę, Roca" - odpowiedział kapitan. On również był przestraszony, choć nie mógł pozwolić, by choć ślad tego strachu się ujawnił.
    
  Nawigator posłuchał, myśląc, że kapitan zupełnie oszalał.
    
  Kilka sekund później kapitan zaczął wątpić w swoją ocenę sytuacji.
    
  Nie dalej niż trzydzieści ruchów od brzegu, mała tratwa kołysała się między dwoma grzbietami, z kilem pod niebezpiecznym kątem. Wydawało się, że jest na skraju wywrotki; właściwie to cud, że jeszcze się nie wywróciła. Błysnęło i nagle nawigator zrozumiał, dlaczego kapitan postawił osiem istnień na tak ryzykowną decyzję.
    
  "Panie, tam są ludzie!"
    
  "Wiem, Roca. Powiedz Castillo i Pascualowi. Muszą zostawić pompy, wyjść na pokład z dwiema linami i trzymać się tych relingów jak dziwka trzyma się pieniędzy."
    
  "Tak, tak, kapitanie."
    
  "Nie... Poczekaj..." powiedział kapitan, chwytając Roku za ramię, zanim ten zdążył opuścić mostek.
    
  Kapitan zawahał się na chwilę. Nie mógł jednocześnie prowadzić akcji ratunkowej i sterować łodzią. Gdyby tylko udało im się utrzymać dziób prostopadle do fali, mogliby to zrobić. Ale jeśli nie usuną go na czas, jeden z jego ludzi wylądowałby na dnie morza.
    
  Do diabła z tym wszystkim.
    
  "Daj spokój, Roca, zrobię to sam. Ty chwyć kierownicę i trzymaj prosto, o tak."
    
  "Nie wytrzymamy dłużej, Kapitanie."
    
  "Jak tylko wyprowadzimy stamtąd te biedne dusze, kierujcie się prosto na pierwszą falę, którą zobaczycie; ale tuż przed szczytem obróćcie ster najmocniej, jak potraficie, w prawą burtę. I módlcie się!"
    
  Castillo i Pascual pojawili się na pokładzie, z zaciśniętymi szczękami i napiętymi ciałami, a ich miny starały się ukryć strach. Kapitan stanął między nimi, gotowy pokierować tym niebezpiecznym tańcem.
    
  "Na mój sygnał, pozbądź się swoich błędów. Już!"
    
  Stalowe zęby wbiły się w krawędź tratwy, liny się zacisnęły.
    
  "Ciągnąć!"
    
  Gdy podciągnęli tratwę bliżej, kapitanowi zdawało się, że słyszy krzyki i zobaczył machające ręce.
    
  "Trzymaj ją mocniej, ale nie podchodź za blisko!" Pochylił się i uniósł bosak na wysokość dwukrotnie większą od siebie. "Jeśli w nas trafią, to ich zniszczy!"
    
  I całkiem możliwe, że rozerwie też naszą łódź, pomyślał kapitan. Pod śliskim pokładem czuł, jak kadłub skrzypi coraz głośniej, miotany każdą nową falą.
    
  Manewrował bosakiem i udało mu się chwycić jeden koniec tratwy. Drąg był długi i pomógł mu utrzymać małą łódź w stałej odległości. Wydał rozkaz przywiązania lin do biczów i opuszczenia drabinki linowej, jednocześnie trzymając się z całej siły bosaka, który drgał mu w dłoniach, grożąc rozłupaniem czaszki.
    
  Kolejny błysk rozświetlił wnętrze statku i kapitan Gonzalez zobaczył, że na pokładzie znajdują się cztery osoby. W końcu zrozumiał też, jak udało im się utrzymać unoszącą się na wodzie miskę z zupą, która podskakiwała między falami.
    
  Przeklęci szaleńcy - przywiązali się do łodzi.
    
  Postać w ciemnym płaszczu pochyliła się nad innymi pasażerami, wymachiwała nożem i gorączkowo przecinała liny, które przywiązywały ich do tratwy, przecinając także liny biegnące od jej nadgarstków.
    
  "Dalej! Wstawaj, zanim to coś zatonie!"
    
  Postacie podeszły do burty łodzi, wyciągając ręce w stronę drabiny. Mężczyzna z nożem zdołał ją chwycić i ponaglił pozostałych, by poszli przed nim. Załoga Gonzaleza pomogła im wspiąć się na górę. W końcu nie pozostał nikt oprócz mężczyzny z nożem. Chwycił drabinę, ale gdy oparł się o burtę łodzi, by się podciągnąć, bosak nagle się zsunął. Kapitan próbował go ponownie przymocować, ale fala, wyższa od pozostałych, uniosła kil tratwy, uderzając nim o burtę Esperanzy.
    
  Rozległ się chrzęst, a potem krzyk.
    
  Przerażony kapitan puścił bosak. Burta tratwy uderzyła mężczyznę w nogę, a on zawisł na drabinie jedną ręką, przyciskając plecy do kadłuba. Tratwa odpływała, ale wystarczyło kilka sekund, by fale rzuciły go z powrotem w stronę Esperanzy.
    
  "Awantury!" - krzyknął kapitan do swoich ludzi. "Na litość boską, uciszcie ich!"
    
  Marynarz stojący najbliżej burty sięgnął po nóż przy pasie i zaczął przecinać liny. Inny próbował zaprowadzić uratowanych do włazu prowadzącego do ładowni, zanim fala uderzyła w nich dziobem i porwała w morze.
    
  Z ciężkim sercem kapitan zaczął szukać pod burtą topora, o którym wiedział, że rdzewiał tam od wielu lat.
    
  "Zejdź mi z drogi, Pascual!"
    
  Błękitne iskry sypały się ze stali, ale uderzenia topora były ledwo słyszalne w narastającym ryku burzy. Początkowo nic się nie działo.
    
  Wtedy coś poszło nie tak.
    
  Pokład zadrżał, gdy tratwa, uwolniona z cum, uniosła się i roztrzaskała o dziób Esperanzy. Kapitan wychylił się przez burtę, pewien, że zobaczy tylko tańczący koniec drabinki. Ale się mylił.
    
  Rozbitek wciąż tam był, machając lewą ręką, próbując chwycić szczeble drabiny. Kapitan pochylił się ku niemu, ale zdesperowany mężczyzna wciąż był ponad dwa metry od niego.
    
  Pozostało tylko jedno do zrobienia.
    
  Przerzucił jedną nogę za burtę i chwycił się drabiny zranioną ręką, modląc się i przeklinając jednocześnie Boga, który tak bardzo chciał ich utopić. Przez chwilę omal nie upadł, ale marynarz Pascual złapał go w ostatniej chwili. Zszedł trzy stopnie w dół, na tyle daleko, by sięgnąć dłoni Pascuala, gdyby ten rozluźnił uścisk. Nie odważył się iść dalej.
    
  "Weź mnie za rękę!"
    
  Mężczyzna próbował się odwrócić, żeby dosięgnąć Gonzaleza, ale nie mógł. Jeden z palców, których trzymał się drabiny, mu się ześlizgnął.
    
  Kapitan całkowicie zapomniał o modlitwach i skupił się na przeklinaniu, choć po cichu. Przecież nie był aż tak zdenerwowany, żeby w takiej chwili jeszcze bardziej kpić z Boga. Był jednak na tyle wściekły, że zszedł jeszcze o krok i chwycił biedaka za przód płaszcza.
    
  Przez to, co wydawało się wiecznością, jedynym, co utrzymywało tych dwóch mężczyzn na huśtającej się drabinie linowej, były dziewięć palców u stóp, zdarta podeszwa buta i czysta siła woli.
    
  Rozbitkowi udało się obrócić na tyle, by złapać kapitana. Zaczepił stopy o szczeble i obaj mężczyźni rozpoczęli wspinaczkę.
    
  Sześć minut później, pochylony nad własnymi wymiocinami w ładowni, kapitan nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Z trudem się uspokoił. Nadal nie był do końca pewien, jak bezużyteczny Roque zdołał przetrwać sztorm, ale fale nie waliły już tak uporczywie w kadłub i wydawało się jasne, że tym razem Esperanza przetrwa.
    
  Marynarze wpatrywali się w niego - półkole twarzy pełnych wyczerpania i napięcia. Jeden z nich wyciągnął ręcznik. Gonzalez machnął ręką, żeby go odprawić.
    
  "Posprzątajcie ten bałagan" - powiedział, prostując się i wskazując na podłogę.
    
  Przemoczeni rozbitkowie tłoczyli się w najciemniejszym kącie ładowni, ich twarze były ledwo widoczne w migoczącym świetle jedynej lampy w kabinie.
    
  Gonzalez zrobił trzy kroki w ich stronę.
    
  Jeden z nich wystąpił naprzód i wyciągnął rękę.
    
  "Dziękuję bardzo."
    
  Podobnie jak jego towarzysze, był otulony od stóp do głów czarnym płaszczem z kapturem. Od pozostałych odróżniało go tylko jedno: pas wokół talii. Na pasie błyszczał nóż z czerwoną rękojeścią, którym przeciął liny wiążące jego towarzyszy z tratwą.
    
  Kapitan nie mógł się powstrzymać.
    
  "Cholera jasna! Wszyscy możemy zginąć!"
    
  Gonzalez cofnął rękę i uderzył mężczyznę w głowę, powalając go na ziemię. Jego kaptur opadł, odsłaniając czuprynę blond włosów i twarz o kanciastych rysach. Jedno oko było zimne i niebieskie. Tam, gdzie powinno być drugie, widniał jedynie skrawek pomarszczonej skóry.
    
  Rozbitek wstał i założył bandaż, który najwyraźniej zsunął się pod wpływem uderzenia nad oczodołem. Następnie położył rękę na nożu. Dwóch marynarzy podeszło do niego, obawiając się, że rozszarpie kapitana na strzępy, ale on po prostu ostrożnie go wyciągnął i rzucił na podłogę. Ponownie wyciągnął rękę.
    
  "Dziękuję bardzo."
    
  Kapitan nie mógł powstrzymać uśmiechu. Ten cholerny Fritz miał jaja ze stali. Pokręcił głową i Gonzalez wyciągnął rękę.
    
  "Skąd, do cholery, się wziąłeś?"
    
  Drugi mężczyzna wzruszył ramionami. Było jasne, że nie rozumiał ani słowa po hiszpańsku. Gonzalez przyglądał mu się powoli. Niemiec musiał mieć trzydzieści pięć lub czterdzieści lat, a pod czarnym płaszczem nosił ciemne ubranie i ciężkie buty.
    
  Kapitan zrobił krok w stronę towarzyszy mężczyzny, chcąc się dowiedzieć, dla kogo zakotwiczył swoją łódź i załogę, ale drugi mężczyzna wyciągnął ręce i odsunął się, blokując mu drogę. Stał twardo na nogach, a przynajmniej próbował, bo z trudem utrzymywał się na nogach, a jego wyraz twarzy był błagalny.
    
  Nie chce podważać mojego autorytetu w obecności moich ludzi, ale nie zamierza pozwolić mi zbliżyć się zbytnio do jego tajemniczych przyjaciół. No to dobrze: niech będzie po twojemu, do cholery. Rozprawią się z tobą w kwaterze głównej, pomyślał Gonzalez.
    
  "Pascual".
    
  "Pan?"
    
  "Powiedz nawigatorowi, żeby obrał kurs na Kadyks."
    
  "Tak jest, kapitanie" - powiedział marynarz, znikając przez właz. Kapitan miał właśnie pójść za nim, kierując się z powrotem do swojej kabiny, gdy zatrzymał go głos Niemca.
    
  "Nein. Bitte. Nicht Cadiz."
    
  Twarz Niemca zmieniła się diametralnie, gdy usłyszał nazwę miasta.
    
  Czego się tak boisz, Fritz?
    
  "Dowódco. Corner. Tuż tutaj" - powiedział Niemiec, gestem dając mu znak, żeby podszedł bliżej. Kapitan pochylił się, a drugi mężczyzna zaczął mu błagać do ucha. "Nie Kadyks. Portugalia. Tuż tutaj, kapitanie".
    
  Gonzalez odsunął się od Niemca, przyglądając mu się przez ponad minutę. Był pewien, że nie uda mu się wydobyć z niego niczego więcej, ponieważ jego znajomość niemieckiego ograniczała się do "tak", "nie", "proszę" i "dziękuję". Po raz kolejny stanął przed dylematem, w którym najprostsze rozwiązanie najmniej mu odpowiadało. Uznał, że zrobił już wystarczająco dużo, by uratować im życie.
    
  Co ukrywasz, Fritz? Kim są twoi przyjaciele? Co robi czterech obywateli najpotężniejszego państwa świata, z największą armią, przeprawiając się przez Cieśninę na maleńkiej, starej tratwie? Miałeś nadzieję dotrzeć na Gibraltarze tą tratwą? Nie, nie sądzę. Gibraltar jest pełen Anglików, twoich wrogów. A dlaczego nie przyjechać do Hiszpanii? Sądząc po tonie naszego chwalebnego Generalísima, wkrótce wszyscy będziemy przekraczać Pireneje, żeby pomóc ci zabijać żaby, najprawdopodobniej rzucając w nie kamieniami. Jeśli naprawdę jesteśmy tak przyjaźnie nastawieni do twojego Führera jak złodzieje... Chyba że ty sam jesteś nim zachwycony.
    
  Cholera.
    
  "Miejcie ich na oku" - powiedział, zwracając się do załogi. "Otero, daj im koce i coś ciepłego do okrycia".
    
  Kapitan wrócił na mostek, gdzie Roca obierał kurs na Kadyks, unikając burzy, która zbliżała się do Morza Śródziemnego.
    
  "Kapitanie" - powiedział nawigator, stając na baczność - "czy mogę po prostu powiedzieć, jak bardzo podziwiam fakt, że..."
    
  "Tak, tak, Roca. Dziękuję bardzo. Czy jest tu jakaś kawa?"
    
  Roca nalał mu filiżankę, a kapitan usiadł, by się nią napić. Zdjął wodoodporną pelerynę i mokry sweter, który miał na sobie pod spodem. Na szczęście w kabinie nie było zimno.
    
  "Zmieniły się plany, Roca. Jeden z uratowanych przez nas Boche dał mi cynk. Wygląda na to, że u ujścia Gwadiany działa szajka przemytnicza. Zamiast tego udamy się do Ayamonte i zobaczymy, czy uda nam się trzymać od nich z daleka".
    
  "Jak pan każe, kapitanie" - powiedział nawigator, nieco sfrustrowany koniecznością wytyczenia nowego kursu. Gonzalez wpatrywał się w tył głowy młodego mężczyzny, lekko zaniepokojony. Były pewne osoby, z którymi nie mógł rozmawiać o pewnych sprawach, i zastanawiał się, czy Roca nie jest informatorem. To, co proponował kapitan, było nielegalne. Wystarczyłoby, żeby wsadzić go do więzienia, a nawet gorzej. Ale nie mógł tego zrobić bez swojego zastępcy.
    
  Pomiędzy łykami kawy zdecydował, że może zaufać Roque'owi. Jego ojciec zniszczył Nationals po upadku Barcelony kilka lat wcześniej.
    
  "Byłeś kiedyś w Ayamonte, Roca?"
    
  "Nie, proszę pana" - odpowiedział młody mężczyzna, nie odwracając się.
    
  "To urocze miejsce, trzy mile w górę Gwadiany. Wino jest dobre, a w kwietniu pachnie kwiatem pomarańczy. A po drugiej stronie rzeki zaczyna się Portugalia".
    
  Wziął kolejny łyk.
    
  "Dwa kroki stąd, jak to mówią."
    
  Roca odwrócił się zaskoczony. Kapitan uśmiechnął się do niego zmęczonym uśmiechem.
    
  Piętnaście godzin później pokład Esperanzy był pusty. Śmiech dobiegał z jadalni, gdzie marynarze delektowali się wczesną kolacją. Kapitan obiecał, że po posiłku rzucą kotwicę w porcie Ayamonte i wielu z nich czuło już pod stopami trociny z tawern. Prawdopodobnie sam kapitan doglądał mostka, podczas gdy Roca pilnował czterech rozbitków.
    
  "Czy jest pan pewien, że to konieczne?" zapytał niepewnie nawigator.
    
  "To będzie tylko mały siniak. Nie bądź takim tchórzem, stary. Powinno wyglądać, jakby rozbitkowie zaatakowali cię, żeby uciec. Połóż się na chwilę na podłodze."
    
  Rozległ się suchy łomot, a potem w luku pojawiła się głowa, a za nią rozbitkowie. Zaczynała zapadać noc.
    
  Kapitan i Niemiec spuścili szalupę ratunkową na lewą burtę, najdalej od mesy. Jego towarzysze weszli do środka i czekali na swojego jednookiego dowódcę, który naciągnął kaptur na głowę.
    
  "Dwieście metrów w linii prostej" - powiedział kapitan, wskazując na Portugalię. "Zostaw łódź ratunkową na plaży; będzie mi potrzebna. Oddam ją później".
    
  Niemiec wzruszył ramionami.
    
  "Słuchaj, wiem, że nie rozumiesz ani słowa. Proszę..." powiedział Gonzalez, oddając mu nóż. Mężczyzna wsunął go za pas jedną ręką, a drugą grzebał pod płaszczem. Wyciągnął mały przedmiot i włożył go w dłoń kapitana.
    
  "Verrat" - powiedział, dotykając piersi palcem wskazującym. "Rettung" - dodał, dotykając piersi Hiszpana.
    
  Gonzalez uważnie obejrzał prezent. Był to coś w rodzaju medalionu, bardzo ciężki. Przysunął go bliżej lampy wiszącej w kabinie; przedmiot emanował nieomylnym blaskiem.
    
  Był wykonany z czystego złota.
    
  "Słuchaj, nie mogę zaakceptować..."
    
  Ale mówił sam do siebie. Łódź już odpływała i żaden z pasażerów nie obejrzał się za siebie.
    
  Do końca życia Manuel González Pereira, były kapitan hiszpańskiej marynarki wojennej, poświęcał każdą wolną chwilę poza księgarnią na studiowanie tego złotego emblematu. Był to dwugłowy orzeł umieszczony na żelaznym krzyżu. Orzeł trzymał miecz z liczbą 32 nad głową i ogromnym diamentem wysadzanym na piersi.
    
  Odkrył, że był to symbol masoński najwyższej rangi, ale każdy ekspert, z którym rozmawiał, mówił mu, że musi to być falsyfikat, zwłaszcza że był wykonany ze złota. Niemieccy masoni nigdy nie używali metali szlachetnych do emblematów swoich Wielkich Mistrzów. Rozmiar diamentu - na ile jubiler mógł to określić bez rozbierania kamienia - wskazywał na jego pochodzenie na przełom wieków.
    
  Często, siedząc późno w nocy, księgarz wspominał swoją rozmowę z "Tajemniczym Jednookim Człowiekiem", jak lubił go nazywać jego synek Juan Carlos.
    
  Chłopiec nigdy nie miał dość słuchania tej historii i snuł absurdalne teorie na temat tożsamości rozbitków. Ale najbardziej poruszyły go te słowa pożegnania. Rozszyfrował je za pomocą niemieckiego słownika i powtórzył powoli, jakby to miało mu pomóc lepiej zrozumieć.
    
  "Verrat to zdrada. Rettung to zbawienie."
    
  Księgarz zmarł, nie rozwikławszy tajemnicy ukrytej w jego herbie. Jego syn, Juan Carlos, odziedziczył dzieło i sam został księgarzem. Pewnego wrześniowego dnia 2002 roku, nieznany starszy pisarz wszedł do księgarni, aby wygłosić prelekcję na temat swojej nowej pracy o masonerii. Nikt się nie pojawił, więc Juan Carlos, aby zabić czas i złagodzić wyraźny dyskomfort gościa, postanowił pokazać mu zdjęcie herbu. Na ten widok wyraz twarzy pisarza uległ zmianie.
    
  "Skąd masz to zdjęcie?"
    
  "To stary medal, który należał do mojego ojca."
    
  "Masz to jeszcze?"
    
  "Tak. Ze względu na trójkąt zawierający liczbę 32, zdecydowaliśmy, że to...
    
  "Symbol masoński. Oczywiście falsyfikat, biorąc pod uwagę kształt krzyża i diamentu. Czy go wyceniłeś?"
    
  "Tak. Materiały kosztowały około 3000 euro. Nie wiem, czy mają jakąś dodatkową wartość historyczną."
    
  Autor wpatrywał się w artykuł przez kilka sekund, zanim odpowiedział, jego dolna warga drżała.
    
  "Nie. Zdecydowanie nie. Może z ciekawości... ale wątpię. A jednak chętnie bym go kupił. Wiesz... na moje badania. Dam ci za niego 4000 euro."
    
  Juan Carlos grzecznie odrzucił ofertę, a pisarz, obrażony, odszedł. Zaczął przychodzić do księgarni codziennie, mimo że nie mieszkał w mieście. Udawał, że przegląda książki, ale tak naprawdę spędzał większość czasu, obserwując Juana Carlosa znad grubych plastikowych okularów. Księgarz zaczął czuć się prześladowany. Pewnej zimowej nocy, wracając do domu, zdawało mu się, że słyszy za sobą kroki. Juan Carlos schował się w drzwiach i czekał. Chwilę później pojawił się pisarz - nieuchwytny cień, drżący w znoszonym płaszczu przeciwdeszczowym. Juan Carlos wyłonił się z drzwi i przyparł mężczyznę do ściany.
    
  "To musi się skończyć, rozumiesz?"
    
  Starzec zaczął płakać, mamrocząc coś pod nosem, upadł na ziemię i objął kolana dłońmi.
    
  "Nie rozumiesz, muszę to odebrać..."
    
  Juan Carlos złagodniał. Zaprowadził starca do baru i postawił przed nim kieliszek brandy.
    
  "Zgadza się. A teraz powiedz mi prawdę. To bardzo cenne, prawda?"
    
  Pisarz nie spieszył się z odpowiedzią, przyglądając się księgarzowi, który był od niego o trzydzieści lat młodszy i o piętnaście centymetrów wyższy. W końcu uległ.
    
  "Jego wartość jest nieoceniona. Chociaż nie dlatego go chcę" - powiedział z lekceważącym gestem.
    
  "Dlaczego więc?"
    
  "Dla chwały. Chwały odkrycia. To będzie podstawa mojej kolejnej książki".
    
  "Na figurce?"
    
  "O jego właścicielu. Udało mi się zrekonstruować jego życie po latach badań, zagłębiając się we fragmenty pamiętników, archiwa prasowe, prywatne biblioteki... w ścieki historii. Tylko dziesięć osób na świecie, bardzo mało komunikatywnych, zna jego historię. Wszyscy są wielkimi mistrzami, a ja jestem jedynym, który zna wszystkie jej fragmenty. Chociaż nikt by mi nie uwierzył, gdybym im opowiedział."
    
  "Wypróbuj mnie."
    
  "Tylko jeśli obiecasz mi jedno. Że pozwolisz mi to zobaczyć. Dotknąć. Chociaż raz."
    
  Juan Carlos westchnął.
    
  "Dobrze. Pod warunkiem, że masz dobrą historię do opowiedzenia."
    
  Starzec pochylił się nad stołem i zaczął szeptać historię, którą do tej pory przekazywano ustnie przez ludzi, którym przysięgano nigdy jej nie powtarzać. Historię kłamstw, niemożliwej miłości, zapomnianego bohatera, morderstwa tysięcy niewinnych ludzi z rąk jednego człowieka. Historię symbolu zdrajcy...
    
    
  BEZBOŻNY
    
  1919-21
    
    
  Gdzie zrozumienie nigdy nie wykracza poza siebie
    
  Symbolem profanum jest wyciągnięta ręka, otwarta, samotna, ale zdolna do uchwycenia wiedzy.
    
    
    
    
  1
    
    
  Na schodach rezydencji Schroederów była krew.
    
  Paul Rainer zadrżał na ten widok. Oczywiście, nie był to pierwszy raz, kiedy widział krew. Między początkiem kwietnia a majem 1919 roku mieszkańcy Monachium doświadczyli w ciągu zaledwie trzydziestu dni całego horroru, przed którym uciekli w ciągu czterech lat wojny. W niepewnych miesiącach między końcem imperium a proklamacją Republiki Weimarskiej niezliczone grupy próbowały narzucić swoje cele. Komuniści zajęli miasto i ogłosili Bawarię republiką radziecką. Grabieże i morderstwa stały się powszechne, gdy Freikorps zmniejszył dystans między Berlinem a Monachium. Rebelianci, wiedząc, że ich dni są policzone, starali się pozbyć jak największej liczby wrogów politycznych. Głównie cywilów, rozstrzelanych w środku nocy.
    
  Oznaczało to, że Paul widział już wcześniej ślady krwi, ale nigdy przy wejściu do domu, w którym mieszkał. I choć było ich niewiele, wydobywały się spod wielkich dębowych drzwi.
    
  Przy odrobinie szczęścia Jurgen upadnie na twarz i wybije sobie wszystkie zęby, pomyślał Paul. Może w ten sposób zapewni mi kilka dni spokoju. Pokręcił smutno głową. Nie miał tyle szczęścia.
    
  Miał zaledwie piętnaście lat, ale gorzki cień już osiadł na jego sercu, niczym chmury przesłaniające leniwe majowe słońce. Pół godziny wcześniej Paul wylegiwał się w krzakach angielskiego ogrodu, ciesząc się z powrotu do szkoły po rewolucji, choć niekoniecznie z powodu lekcji. Paul zawsze wyprzedzał kolegów z klasy, w tym profesora Wirtha, który go straszliwie nudził. Paul czytał wszystko, co wpadło mu w ręce, pochłaniając to jak pijak w dzień wypłaty. Na lekcjach tylko udawał, że uważa, ale zawsze był najlepszy w klasie.
    
  Paul nie miał przyjaciół, bez względu na to, jak bardzo starał się nawiązać kontakt z kolegami z klasy. Mimo wszystko, naprawdę lubił szkołę, ponieważ godziny lekcji były godzinami spędzonymi z dala od Jurgena, który uczęszczał do akademii, w której podłogi nie były pokryte linoleum, a ławki nie były obtłuczone.
    
  W drodze do domu Paul zawsze skręcał do Ogrodu, największego parku w Europie. Tego dnia wydawał się on niemal pusty, nawet pomimo wszechobecnych strażników w czerwonych kurtkach, którzy upominali go za każdym razem, gdy zboczył z drogi. Paul w pełni wykorzystał okazję i zdjął znoszone buty. Lubił chodzić boso po trawie i nieświadomie schylał się, podnosząc kilka z tysięcy żółtych broszur, które samoloty Freikorpsu zrzuciły nad Monachium w poprzednim tygodniu, domagając się bezwarunkowej kapitulacji komunistów. Wyrzucił je do kosza. Chętnie zostałby, żeby posprzątać cały park, ale był czwartek i musiał wypolerować podłogę na czwartym piętrze rezydencji - zadanie, które zajęłoby mu czas aż do lunchu.
    
  Gdyby go tam nie było... pomyślał Paul. Ostatnim razem zamknął mnie w schowku na miotły i wylał wiadro brudnej wody na marmur. Dobrze, że mama usłyszała moje krzyki i otworzyła schowek, zanim Brunhilda się dowiedziała.
    
  Paul chciał przypomnieć sobie czasy, kiedy jego kuzyn się tak nie zachowywał. Lata temu, gdy obaj byli bardzo mali, a Eduard brał ich za ręce i prowadził do ogrodu, Jurgen uśmiechał się do niego. To było ulotne wspomnienie, niemal jedyne miłe wspomnienie o kuzynie. Potem wybuchła Wielka Wojna, z jej orkiestrami i paradami. Eduard odszedł, machając i uśmiechając się, podczas gdy ciężarówka, którą jechał, nabrała prędkości, a Paul biegł obok niego, pragnąc maszerować obok starszego kuzyna, pragnąc, żeby usiadł obok niego w tym imponującym mundurze.
    
  Dla Paula wojna oznaczała wiadomości, które czytał każdego ranka, wywieszone na ścianie komisariatu policji w drodze do szkoły. Często musiał przedzierać się przez gąszcz pieszych - co nigdy nie było dla niego trudne, bo był chudy jak patyk. Tam z zachwytem czytał o osiągnięciach armii cesarza, która codziennie brała tysiące jeńców, okupowała miasta i poszerzała granice Cesarstwa. Następnie, na lekcji, rysował mapę Europy i bawił się, wyobrażając sobie, gdzie rozegra się kolejna wielka bitwa, zastanawiając się, czy Edward będzie tam obecny. Nagle i zupełnie bez ostrzeżenia "zwycięstwa" zaczęły zdarzać się bliżej domu, a wojskowe meldunki niemal zawsze zapowiadały "powrót do pierwotnie przewidywanego bezpieczeństwa". Aż pewnego dnia ogromny plakat ogłosił, że Niemcy przegrały wojnę. Pod nim znajdowała się lista cen, jakie należało zapłacić, i była to naprawdę długa lista.
    
  Czytając tę listę i plakat, Paul poczuł się, jakby został oszukany, zdradzony. Nagle zabrakło mu fantazji, która mogłaby złagodzić ból narastających ciosów zadanych mu przez Jürgena. Chwalebna wojna nie będzie czekać, aż Paul dorośnie i dołączy do Eduarda na froncie.
    
  I oczywiście nie było w tym nic chwalebnego.
    
  Paul stał tam przez chwilę, patrząc na krew przy wejściu. W myślach odrzucił możliwość, że rewolucja wybuchła na nowo. Oddziały Freikorpsu patrolowały całe Monachium. Jednak ta kałuża wydawała się świeża, niczym mała anomalia na dużym kamieniu, którego stopnie były na tyle szerokie, że zmieściłoby się tam dwóch mężczyzn leżących obok siebie.
    
  Lepiej się pospieszę. Jeśli się spóźnię jeszcze raz, ciocia Brunhilda mnie zabije.
    
  Przez chwilę wahał się między strachem przed nieznanym a strachem przed ciotką, ale ten drugi zwyciężył. Wyjął z kieszeni mały kluczyk do wejścia dla służby i wszedł do rezydencji. W środku panowała cisza. Zbliżał się do schodów, gdy usłyszał głosy dochodzące z głównych pomieszczeń mieszkalnych domu.
    
  "Poślizgnął się, kiedy wchodziliśmy po schodach, proszę pani. Trudno go utrzymać, a wszyscy jesteśmy bardzo słabi. Minęły miesiące, a jego rany wciąż się otwierają".
    
  "Niekompetentni głupcy. Nic dziwnego, że przegraliśmy wojnę".
    
  Paul skradał się głównym korytarzem, starając się robić jak najmniej hałasu. Długa plama krwi, ciągnąca się pod drzwiami, zwęziła się w serię smug prowadzących do największego pokoju w rezydencji. Wewnątrz, jego ciotka Brunhilda i dwóch żołnierzy pochylali się nad sofą. Nadal pocierała dłonie, aż zdała sobie sprawę z tego, co robi, po czym schowała je w fałdach sukienki. Nawet ukryty za drzwiami, Paul nie mógł powstrzymać drżenia ze strachu, widząc ciotkę w takim stanie. Jej oczy były jak dwie cienkie, szare kreski, usta wykrzywione w znak zapytania, a jej władczy głos drżał z wściekłości.
    
  "Spójrz na stan tapicerki. Marlis!"
    
  "Baronowo" - powiedział służący, podchodząc.
    
  "Idź i szybko przynieś koc. Zadzwoń do ogrodnika. Jego ubrania trzeba będzie spalić, bo są całe we wszach. I niech ktoś powie baronowi".
    
  "A mistrz Jurgen, baronowo?"
    
  "Nie! Zwłaszcza on, rozumiesz? Wrócił ze szkoły?"
    
  "Dziś ma zajęcia z szermierki, baronowo."
    
  "Będzie tu lada chwila. Chcę uporać się z tą katastrofą, zanim wróci" - rozkazała Brunhilda. "Naprzód!"
    
  Służąca przebiegła obok Paula, jej spódnice powiewały, ale on wciąż się nie ruszył, bo dostrzegł twarz Edwarda za nogami żołnierzy. Serce zaczęło mu bić szybciej. Więc to jego żołnierze wnieśli i położyli na sofie?
    
  Boże, to była jego krew.
    
  "Kto jest za to odpowiedzialny?"
    
  "Pocisk moździerzowy, proszę pani."
    
  Już to wiem. Pytam, dlaczego przyprowadziłeś mojego syna dopiero teraz, w takim stanie. Minęło siedem miesięcy od zakończenia wojny, a ani słowa. Czy wiesz, kim jest jego ojciec?
    
  - Tak, to baron. Ludwig natomiast jest murarzem, a ja pomocnikiem sklepikarza. Ale szrapnel nie szanuje tytułów, proszę pani. I to była długa droga z Turcji. Ma pani szczęście, że w ogóle wrócił; mój brat nie wróci.
    
  Twarz Brunhildy śmiertelnie zbladła.
    
  "Wynoś się!" syknęła.
    
  "To miłe, proszę pani. Oddajemy pani syna, a pani wyrzuca nas na ulicę bez choćby szklanki piwa".
    
  Na twarzy Brunhildy pojawił się cień skruchy, ale przyćmiony wściekłością. Nie mogąc wydusić z siebie słowa, uniosła drżący palec i wskazała na drzwi.
    
  "Gówniany arystokrato" - rzekł jeden z żołnierzy, spluwając na dywan.
    
  Niechętnie odwrócili się, by odejść, z pochylonymi głowami. Ich zapadnięte oczy wypełniły się zmęczeniem i obrzydzeniem, ale nie zdziwieniem. "Nie ma teraz nic", pomyślał Paul, "co mogłoby zszokować tych ludzi". A kiedy dwaj mężczyźni w luźnych szarych płaszczach odsunęli się na bok, Paul w końcu zrozumiał, co się dzieje.
    
  Eduard, pierworodny barona von Schrödera, leżał nieprzytomny na sofie pod dziwnym kątem. Jego lewa ręka spoczywała na poduszkach. Tam, gdzie powinna być prawa ręka, widniała jedynie słabo zaszyta kanta na kurtce. Tam, gdzie powinny być nogi, znajdowały się dwa kikuty pokryte brudnymi bandażami, z których jeden sączył krew. Chirurg nie naciął ich w tym samym miejscu: lewy był rozdarty nad kolanem, prawy tuż poniżej.
    
  Asymetryczne okaleczenie, pomyślał Paul, przypominając sobie poranne zajęcia z historii sztuki i wykładowcę omawiającego Wenus z Milo. Uświadomił sobie, że płacze.
    
  Słysząc szloch, Brunhilda uniosła głowę i rzuciła się w stronę Paula. Pogardliwe spojrzenie, które zazwyczaj mu rzucała, zastąpiła nienawiść i wstyd. Przez chwilę Paul myślał, że zaraz go uderzy, ale odskoczył, upadając do tyłu i zakrywając twarz dłońmi. Rozległ się potworny huk.
    
  Drzwi do sali zatrzasnęły się.
    
    
  2
    
    
  Eduard von Schroeder nie był jedynym dzieckiem, które wróciło do domu tego dnia. Tydzień po tym, jak rząd uznał Monachium za miasto bezpieczne i rozpoczął pochówek ponad 1200 zmarłych komunistów, zmarłych w wyniku pochówku.
    
  Ale w przeciwieństwie do emblematu Eduarda von Schrödera, ten powrót do domu został zaplanowany w najdrobniejszych szczegółach. Dla Alice i Manfreda Tannenbaumów podróż powrotna rozpoczęła się na pokładzie "Macedonii" z New Jersey do Hamburga. Kontynuowali ją w luksusowym przedziale pierwszej klasy w pociągu do Berlina, gdzie znaleźli telegram od ojca nakazujący im pozostanie na Esplanadzie do czasu otrzymania dalszych instrukcji. Dla Manfreda był to najszczęśliwszy zbieg okoliczności w jego dziesięcioletnim życiu, ponieważ Charlie Chaplin akurat mieszkał w pokoju obok. Aktor podarował chłopcu jedną ze swoich słynnych bambusowych lasek, a nawet odprowadził go i jego siostrę do taksówki w dniu, w którym w końcu otrzymali telegram informujący, że mogą bezpiecznie odbyć ostatni etap podróży.
    
  Tak więc 13 maja 1919 roku, ponad pięć lat po tym, jak ojciec wysłał je do Stanów Zjednoczonych, aby uciec przed zbliżającą się wojną, dzieci największego żydowskiego przemysłowca w Niemczech wyszły na peron 3 dworca głównego.
    
  Mimo to Alicja wiedziała, że sprawy nie skończą się dobrze.
    
  "Pospiesz się, dobrze, Doris? Och, zostaw to, sama to zabiorę" - powiedziała, wyrywając pudło z kapeluszami służącemu, którego ojciec przysłał na ich spotkanie, i umieszczając je na wózku. Przejęła je od jednego z młodych pracowników na stacji, którzy krążyli wokół niej jak muchy, próbując przejąć bagaże. Alice przegoniła ich wszystkich. Nie znosiła, gdy ktoś próbował ją kontrolować albo, co gorsza, traktował jak niekompetentną.
    
  "Będę się z tobą ścigał, Alice!" - powiedział Manfred, ruszając biegiem. Chłopiec nie podzielał obaw siostry i martwił się tylko o utratę swojej cennej laski.
    
  "Poczekaj tylko, ty mały bachorze!" krzyknęła Alicja, ciągnąc wózek przed sobą. "Trzymaj się, Doris."
    
  "Pani, pani ojciec nie pochwalałby tego, że nosi pani własny bagaż. Proszę..." - błagał służący, bezskutecznie próbując dotrzymać kroku dziewczynie, cały czas patrząc na młodych mężczyzn, którzy żartobliwie szturchali się łokciami i wskazywali na Alicję.
    
  To właśnie był problem, jaki Alicja miała z ojcem: zaprogramował każdy aspekt jej życia. Chociaż Joseph Tannenbaum był człowiekiem z krwi i kości, matka Alicji zawsze twierdziła, że zamiast organów miał koła zębate i sprężyny.
    
  "Mogłabyś nakręcić zegarek po ojcu, moja droga" - szepnęła córce do ucha, po czym obie cicho się roześmiały, bo pan Tannenbaum nie lubił żartów.
    
  Następnie, w grudniu 1913 roku, grypa zabrała jej matkę. Alice nie otrząsnęła się z szoku i żalu aż do czterech miesięcy później, kiedy ona i jej brat byli w drodze do Columbus w stanie Ohio. Osiedlili się u Bushów, rodziny episkopalnej z wyższej klasy średniej. Patriarcha, Samuel, był dyrektorem generalnym Buckeye Steel Castings, firmy, z którą Joseph Tannenbaum miał wiele lukratywnych kontraktów. W 1914 roku Samuel Bush został urzędnikiem rządowym odpowiedzialnym za broń i amunicję, a produkty, które kupował od ojca Alice, zaczęły przybierać nową formę. Dokładniej, przybrały formę milionów kul lecących przez Atlantyk. Podróżowały na zachód w skrzyniach, gdy Stany Zjednoczone były jeszcze rzekomo neutralne, a następnie w bandolierach żołnierzy zmierzających na wschód w 1917 roku, gdy prezydent Wilson postanowił rozprzestrzenić demokrację w Europie.
    
  W 1918 roku Busch i Tannenbaum wymienili przyjacielskie listy, w których ubolewali, że "z powodu niedogodności politycznych" ich stosunki biznesowe będą musiały zostać tymczasowo zawieszone. Handel został wznowiony piętnaście miesięcy później, co zbiegło się z powrotem młodych Tannenbaumów do Niemiec.
    
  W dniu, w którym nadszedł list, gdy Józef zabrał swoje dzieci, Alicja myślała, że umrze. Tylko piętnastoletnia dziewczyna, skrycie zakochana w jednym z synów rodziny goszczącej i odkrywająca, że musi odejść na zawsze, mogła być tak całkowicie przekonana, że jej życie dobiega końca.
    
  Prescott, płakała w swojej kabinie w drodze do domu. Gdybym tylko więcej z nim rozmawiała... Gdybym tylko bardziej się nim przejmowała, kiedy wrócił z Yale na urodziny, zamiast popisywać się jak wszystkie inne dziewczyny na imprezie...
    
  Wbrew własnym prognozom, Alicja przeżyła i przysięgła na mokre poduszki w swojej chatce, że nigdy więcej nie pozwoli, by mężczyzna zadał jej cierpienie. Od tej pory będzie podejmować każdą decyzję w swoim życiu, bez względu na to, co ktokolwiek powie. A już najmniej jej ojciec.
    
  Znajdę pracę. Nie, tata nigdy na to nie pozwoli. Lepiej byłoby, gdybym poprosił go, żeby dał mi pracę w jednej z jego fabryk, dopóki nie uzbieram wystarczająco dużo na bilet powrotny do Stanów. A kiedy znów postawię stopę w Ohio, złapię Prescotta za gardło i będę go ściskał, aż poprosi mnie o rękę. Tak zrobię i nikt mnie nie powstrzyma.
    
  Ale zanim mercedes zatrzymał się na Prinzregentenplatz, determinacja Alicji prysła jak z taniego balonu. Z trudem łapała oddech, a jej brat nerwowo podskakiwał na siedzeniu. Wydawało się niewiarygodne, że niosła ze sobą tę determinację przez ponad cztery tysiące kilometrów - pół drogi przez Atlantyk - tylko po to, by zobaczyć, jak rozpada się w trakcie czterotysięcznej podróży ze stacji do tego luksusowego budynku. Umundurowany portier otworzył jej drzwi samochodu i zanim Alicja się zorientowała, jechali windą na górę.
    
  "Myślisz, że tata urządza imprezę, Alice?" Umieram z głodu!
    
  "Twój ojciec był bardzo zajęty, paniczu Manfredzie. Ale pozwoliłem sobie kupić bułeczki z kremem na podwieczorek".
    
  "Dziękuję, Doris" - mruknęła Alicja, gdy winda zatrzymała się z metalicznym trzaskiem.
    
  "Dziwnie będzie mieszkać w mieszkaniu po wielkim domu w Columbus. Mam nadzieję, że nikt nie tknął moich rzeczy" - powiedział Manfred.
    
  "Cóż, nawet gdyby istniał, to i tak byś tego nie pamiętał, kretynie" - odpowiedziała jego siostra, na chwilę zapominając o strachu przed spotkaniem ojca i potarganiem włosów Manfreda.
    
  "Nie nazywaj mnie tak. Pamiętam wszystko!"
    
  "Wszystko?"
    
  "Właśnie to powiedziałem. Na ścianie namalowane były niebieskie łódki. A u stóp łóżka wisiał obrazek szympansa grającego na talerzach perkusyjnych. Tata nie pozwolił mi go zabrać, bo powiedział, że doprowadzi to pana Busha do szału. Pójdę i go przyniosę!" krzyknął, wślizgując się między nogi lokaja, otwierając drzwi.
    
  "Zaczekaj, panie Manfredzie!" krzyknęła Doris, ale bezskutecznie. Chłopiec już biegł korytarzem.
    
  Rezydencja Tannenbaumów zajmowała najwyższe piętro budynku - dziewięciopokojowe mieszkanie o powierzchni ponad trzystu dwudziestu metrów kwadratowych, maleńkie w porównaniu z domem, w którym rodzeństwo mieszkało w Ameryce. Dla Alice wymiary zdawały się całkowicie zmienić. Nie była dużo starsza od Manfreda teraz, kiedy wyjechał w 1914 roku, i jakoś, z tej perspektywy, patrzyła na to wszystko tak, jakby skurczyła się o stopę.
    
  "...Fraulein?"
    
  "Przepraszam, Doris. O czym mówiłaś?"
    
  "Mistrz przyjmie cię w swoim gabinecie. Miał gościa, ale myślę, że wychodzi."
    
  Ktoś szedł korytarzem w ich kierunku. Wysoki, krzepki mężczyzna, ubrany w elegancki czarny surdut. Alicja go nie poznała, ale Herr Tannenbaum stał za nim. Kiedy dotarli do wejścia, mężczyzna w surducie zatrzymał się - tak gwałtownie, że ojciec Alicji o mało na niego nie wpadł - i stanął, wpatrując się w nią przez monokl na złotym łańcuszku.
    
  "Ach, nadchodzi moja córka! Jakiż idealny moment!" - powiedział Tannenbaum, rzucając zdezorientowane spojrzenie na swojego rozmówcę. "Panie Baronie, pozwól, że przedstawię moją córkę Alice, która właśnie przyjechała z bratem z Ameryki. Alice, to jest Baron von Schroeder".
    
  "Bardzo miło mi pana poznać" - powiedziała Alicja chłodno. Zaniedbała o grzeczny ukłon, niemal obowiązkowy przy powitaniu szlachty. Nie podobała jej się wyniosła postawa barona.
    
  "Bardzo piękna dziewczyna. Chociaż obawiam się, że mogła przejąć pewne amerykańskie maniery".
    
  Tannenbaum rzucił oburzone spojrzenie córce. Dziewczyna ze smutkiem zauważyła, że jej ojciec niewiele się zmienił przez pięć lat. Fizycznie wciąż był krępy i krótkonogi, z wyraźnie przerzedzonymi włosami. A w zachowaniu pozostał równie uległy wobec osób sprawujących władzę, co stanowczy wobec tych, którym podlegał.
    
  "Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo tego żałuję. Jej matka zmarła bardzo młodo i nie miała zbyt bogatego życia towarzyskiego. Jestem pewien, że rozumiesz. Gdyby tylko mogła spędzić trochę czasu w towarzystwie ludzi w swoim wieku, dobrze wychowanych..."
    
  Baron westchnął ze zrezygnowaniem.
    
  "Może dołączysz do nas z córką we wtorek około szóstej? Będziemy świętować urodziny mojego syna Jurgena".
    
  Ze znaczących spojrzeń, jakie wymienili między sobą mężczyźni, Alicja zrozumiała, że wszystko to było wcześniej zaplanowanym planem.
    
  "Oczywiście, Wasza Ekscelencjo. To taki miły gest z Waszej strony, że nas zaprosiliście. Pozwólcie, że odprowadzę Was do drzwi."
    
  "Ale jak mogłeś być tak nieuważny?"
    
  "Przepraszam, tato."
    
  Siedzieli w jego biurze. Jedną ze ścian zajmowały regały z książkami, które Tannenbaum zapełnił książkami kupowanymi na metry, sądząc po kolorze oprawy.
    
  "Przepraszasz? "Przepraszam" niczego nie naprawi, Alice. Musisz zrozumieć, że jestem w bardzo ważnej sprawie z baronem Schroederem."
    
  "Stal i metale?" - zapytała, stosując starą sztuczkę matki, polegającą na okazywaniu zainteresowania sprawami Josefa za każdym razem, gdy ten wpadał w furię. Gdyby zaczął mówić o pieniądzach, mógłby mówić godzinami, a zanim by skończył, zapomniałby, dlaczego w ogóle się złościł. Ale tym razem to nie zadziałało.
    
  "Nie, ziemia. Ziemia... i inne rzeczy. Dowiesz się, kiedy nadejdzie czas. W każdym razie mam nadzieję, że masz ładną sukienkę na imprezę."
    
  "Właśnie tu przyszedłem, tato. Naprawdę nie chcę iść na imprezę, na której nikogo nie znam".
    
  "Nie masz ochoty? Na litość boską, to impreza w domu barona von Schroedera!"
    
  Alicja lekko się skrzywiła, słysząc te słowa. Nie było normalne, żeby Żyd używał imienia Boga nadaremno. Wtedy przypomniała sobie drobny szczegół, którego nie zauważyła, wchodząc. Na drzwiach nie było mezuzy. Rozejrzała się ze zdziwieniem i zobaczyła krucyfiks wiszący na ścianie obok portretu matki. Zaniemówiła. Nie była szczególnie religijna - przechodziła właśnie przez ten etap dojrzewania, kiedy czasami wątpiła w istnienie bóstwa - ale jej matka tak. Alicja odebrała ten krzyż obok swojej fotografii jako nieznośną obrazę dla swojej pamięci.
    
  Joseph podążył wzrokiem za jej wzrokiem i miał na tyle przyzwoitości, by na moment wyglądać na zawstydzonego.
    
  "W takich czasach żyjemy, Alice. Trudno robić interesy z chrześcijanami, jeśli się nimi nie jest".
    
  "Załatwiłeś już wystarczająco dużo interesów, tato. I myślę, że dobrze ci poszło" - powiedziała, wskazując gestem na salę.
    
  "Podczas twojej nieobecności sprawy potoczyły się fatalnie dla naszego ludu. A będzie jeszcze gorzej, zobaczysz".
    
  "Tak źle, że jesteś gotów poświęcić wszystko, Ojcze? Przerobiony dla... dla pieniędzy?"
    
  "Nie chodzi o pieniądze, bezczelny dzieciaku!" - powiedział Tannenbaum, a w jego głosie nie było już śladu wstydu, i uderzył pięścią w stół. "Człowiek na moim stanowisku ma obowiązki. Wiesz, za ilu pracowników odpowiadam? Za tych idiotycznych łajdaków, którzy dołączają do absurdalnych komunistycznych związków zawodowych i uważają Moskwę za raj na ziemi! Codziennie muszę się związać, żeby im zapłacić, a oni potrafią tylko narzekać. Więc nawet nie myśl o tym, żeby mi w twarz wytykać wszystko, co robię, żeby zapewnić ci dach nad głową".
    
  Alicja wzięła głęboki oddech i znów popełniła swój ulubiony błąd: powiedziała dokładnie to, co myślała, w najmniej odpowiednim momencie.
    
  "Nie musisz się o to martwić, tato. Już niedługo wyjeżdżam. Chcę wrócić do Ameryki i tam zacząć swoje życie".
    
  Kiedy to usłyszał, Tannenbaum spurpurowiał. Pomachał pulchnym palcem przed twarzą Alicji.
    
  "Nie waż się tak mówić, słyszysz? Idziesz na tę imprezę i będziesz się zachowywać jak grzeczna młoda dama, jasne? Mam wobec ciebie plany i nie pozwolę, żeby pokrzyżowały je kaprysy niegrzecznej dziewczyny. Słyszysz?"
    
  "Nienawidzę cię" - powiedziała Alicja, patrząc mu prosto w oczy.
    
  Wyraz twarzy jej ojca się nie zmienił.
    
  "Nie przeszkadza mi to, dopóki robisz to, co mówię."
    
  Alicja wybiegła z biura ze łzami w oczach.
    
  Zobaczymy. O tak, zobaczymy.
    
    
  3
    
    
  "Śpisz?"
    
  Ilse Rainer przewróciła się na materacu.
    
  "Już nie. Co się stało, Paul?"
    
  "Zastanawiałem się, co zrobimy."
    
  "Już wpół do dwunastej. Może się prześpisz?"
    
  "Mówiłem o przyszłości".
    
  "Przyszłość" - powtórzyła jego matka, niemal wypluwając to słowo.
    
  - Przecież to nie znaczy, że musisz pracować u cioci Brunhildy, prawda, mamo?
    
  "W przyszłości widzę, jak idziesz na uniwersytet, który okazuje się być tuż za rogiem, i wracasz do domu, żeby zjeść pyszne jedzenie, które dla ciebie przygotowałam. A teraz dobranoc."
    
  "To nie jest nasz dom".
    
  "Mieszkamy tu, pracujemy tu i dziękujemy niebiosom za to."
    
  "Jakbyśmy powinni..." wyszeptał Paul.
    
  "Słyszałem to, młodzieńcze."
    
  "Przepraszam, mamo."
    
  "Co ci jest? Znowu pokłóciłeś się z Jurgenem? Dlatego wróciłeś dziś cały mokry?"
    
  "To nie była walka. On i dwóch jego przyjaciół poszli za mną do Ogrodu Angielskiego".
    
  "Oni po prostu się bawili".
    
  "Wrzucili moje spodnie do jeziora, mamo."
    
  "I nie zrobiłeś nic, co mogłoby ich zdenerwować?"
    
  Paul prychnął głośno, ale nic nie powiedział. To było typowe dla jego matki. Za każdym razem, gdy wpadał w kłopoty, próbowała zrzucić na niego winę.
    
  "Lepiej idź spać, Paul. Jutro czeka nas ważny dzień."
    
  "Och, tak, urodziny Jurgena..."
    
  "Będą ciasta."
    
  "Które zjedzą inni ludzie".
    
  "Nie wiem, dlaczego zawsze tak reagujesz."
    
  Paul uważał za skandaliczne, że sto osób bawiło się na pierwszym piętrze, podczas gdy Edward, którego jeszcze nie miał okazji zobaczyć, marnował się na czwartym, ale zachował to dla siebie.
    
  "Jutro będzie dużo pracy" - podsumowała Ilze, odwracając się.
    
  Chłopiec przez chwilę wpatrywał się w plecy matki. Sypialnie w skrzydle służbowym znajdowały się z tyłu domu, w czymś w rodzaju piwnicy. Mieszkanie tam, a nie w kwaterach rodzinnych, nie przeszkadzało Paulowi tak bardzo, ponieważ nigdy nie znał innego domu. Od urodzenia akceptował dziwny widok Ilse zmywającej naczynia swojej siostry Brunhildy jako coś normalnego.
    
  Cienki prostokąt światła sączył się przez małe okienko tuż pod sufitem, żółte echo latarni ulicznej, mieszające się z migoczącą świecą, którą Paul zawsze trzymał przy łóżku, bo panicznie bał się ciemności. Rainerowie dzielili jedną z mniejszych sypialni, w której znajdowały się tylko dwa łóżka, szafa i biurko, na którym Paul rozłożył swoje prace domowe.
    
  Paul był przygnębiony brakiem miejsca. Nie chodziło o to, że brakowało wolnych pokoi. Jeszcze przed wojną majątek barona zaczął topnieć, a Paul obserwował, jak topnieje z nieuchronnością rdzewiejącej puszki na polu. Proces ten trwał latami, ale był nie do zatrzymania.
    
  "Karty" - szeptali służący, kręcąc głowami, jakby mówili o jakiejś zaraźliwej chorobie - "to przez karty". Jako dziecko Paul był tak przerażony tymi komentarzami, że kiedy chłopiec przyszedł do szkoły z talią kart francuskich, którą znalazł w domu, wybiegł z klasy i zamknął się w łazience. Minęło trochę czasu, zanim w końcu zrozumiał skalę problemu wujka: problemu, który nie był zaraźliwy, ale wciąż śmiertelny.
    
  W miarę jak niezapłacone pensje służby rosły, zaczęli odchodzić. Teraz z dziesięciu sypialni w kwaterach służby zajęte były tylko trzy: pokój pokojówki, pokój kucharki i ten, który Paul dzielił z matką. Chłopiec czasami miał problemy ze snem, ponieważ Ilse zawsze wstawała godzinę przed świtem. Zanim odeszli pozostali służący, była jedynie gospodynią domową, której zadaniem było pilnowanie, by wszystko było na swoim miejscu. Teraz i ona musiała przejąć ich obowiązki.
    
  To życie, wyczerpujące obowiązki matki i zadania, które wykonywał sam, odkąd pamiętał, początkowo wydawały się Paulowi normalne. Ale w szkole rozmawiał o swojej sytuacji z kolegami z klasy i wkrótce zaczął porównywać, zauważając, co dzieje się wokół niego i uświadamiając sobie, jak dziwne jest to, że siostra baronowej musi spać w kwaterach nauczycielskich.
    
  Wciąż i wciąż słyszał te same trzy słowa określające jego rodzinę, które mijał, gdy przechodził między ławkami w szkole, lub które zatrzaskiwały się za nim niczym sekretne drzwi.
    
  Sierota.
    
  Sługa.
    
  Dezerter. To było najgorsze ze wszystkich, bo skierowane przeciwko jego ojcu. Człowiekowi, którego nigdy nie znał, człowiekowi, o którym matka nigdy nie mówiła, i człowiekowi, którego Paul znał niewiele poza imieniem. Hans Reiner.
    
  I tak, składając w całość fragmenty podsłuchanych rozmów, Paul dowiedział się, że jego ojciec zrobił coś strasznego (... w afrykańskich koloniach, jak mówią...), że stracił wszystko (... zgubił koszulę, zbankrutował...), a jego matka żyła na łasce jego ciotki Brunhildy (... służącej w domu własnego szwagra - ni mniej, ni więcej, tylko barona! - czy możesz w to uwierzyć?).
    
  Co nie wydawało się bardziej honorowe niż fakt, że Ilse nie wzięła od niej ani jednej marki za swoją pracę. Albo że podczas wojny będzie zmuszona pracować w fabryce amunicji, "aby przyczynić się do utrzymania domu". Fabryka znajdowała się w Dachau, szesnaście kilometrów od Monachium, a jego matka musiała wstawać dwie godziny przed wschodem słońca, wykonywać swoją część prac domowych, a następnie jechać pociągiem na swoją dziesięciogodzinną zmianę.
    
  Pewnego dnia, tuż po powrocie z fabryki, z włosami i palcami zielonymi od kurzu, z oczami zamglonymi od wdychania chemikaliów, Paul po raz pierwszy zapytał matkę, dlaczego nie znaleźli sobie innego miejsca do życia. Miejsca, w którym oboje nie byliby narażeni na ciągłe upokorzenia.
    
  "Nie rozumiesz, Paul."
    
  Udzielała mu tej samej odpowiedzi raz po raz, za każdym razem odwracając wzrok, wychodząc z pokoju lub przewracając się na drugi bok, żeby pójść spać, tak jak zrobiła to kilka minut wcześniej.
    
  Paul przez chwilę wpatrywał się w plecy matki. Wydawało się, że oddycha głęboko i równomiernie, ale chłopiec wiedział, że tylko udaje, że śpi, i zastanawiał się, jakie duchy mogły ją zaatakować w środku nocy.
    
  Odwrócił wzrok i wpatrzył się w sufit. Gdyby jego wzrok mógł przebić tynk, kwadrat sufitu tuż nad poduszką Paula dawno by się zawalił. To właśnie tam skupiał wszystkie swoje fantazje o ojcu nocą, gdy miał kłopoty z zasypianiem. Paul wiedział tylko, że był kapitanem w marynarce wojennej cesarza i dowodził fregatą w Afryce Południowo-Zachodniej. Zmarł, gdy Paul miał dwa lata, a jedyne, co po nim zostało, to wyblakłe zdjęcie ojca w mundurze, z bujnymi wąsami i ciemnymi oczami patrzącymi dumnie prosto w obiektyw.
    
  Ilse wkładała zdjęcie pod poduszkę każdej nocy, a największym bólem, jaki Paul sprawił matce, nie był dzień, w którym Jürgen zepchnął go ze schodów i złamał rękę; to dzień, w którym ukradł zdjęcie, zabrał je do szkoły i pokazał wszystkim, którzy za plecami nazywali go sierotą. Zanim wrócił do domu, Ilse przewróciła pokój do góry nogami, szukając go. Kiedy ostrożnie wyciągnął je spod stron podręcznika do matematyki, Ilse go uderzyła, a potem zaczęła płakać.
    
  "To jedyna rzecz, jaką mam. Jedyna."
    
  Przytuliła go, oczywiście. Ale najpierw zabrała zdjęcie z powrotem.
    
  Paul próbował sobie wyobrazić, jaki musiał być ten imponujący człowiek. Pod ponurym, białym sufitem, w świetle latarni ulicznej, oczami wyobraźni wyczarował zarys Kiel, fregaty, na której Hans Reiner "zatonął w Atlantyku z całą załogą". Wyczarował setki możliwych scenariuszy, by wyjaśnić te dziewięć słów, jedyną informację o jego śmierci, jaką Ilse przekazała synowi. Piraci, rafy, bunt... Jakkolwiek się zaczynała, fantazja Paula zawsze kończyła się tak samo: Hans, ściskający ster, machający na pożegnanie, gdy wody zamykały się nad jego głową.
    
  Kiedy osiągnął ten punkt, Paul zawsze zasypiał.
    
    
  4
    
    
  "Szczerze mówiąc, Otto, nie mogę znieść tego Żyda ani chwili dłużej. Spójrz tylko, jak objada się Dampfnudelem. Na jego koszuli jest budyń."
    
  "Proszę, Brunhildo, mów ciszej i postaraj się zachować spokój. Wiesz równie dobrze jak ja, jak bardzo potrzebujemy Tannenbauma. Wydaliśmy na to przyjęcie ostatnie pieniądze. Nawiasem mówiąc, to był twój pomysł..."
    
  "Jurgen zasługuje na coś lepszego. Wiesz, jaki jest zdezorientowany, odkąd wrócił jego brat..."
    
  "To nie narzekaj na Żyda."
    
  "Nie wyobrażasz sobie, jak to jest być dla niego gospodynią, z jego niekończącą się paplaniną i absurdalnymi komplementami, jakby nie wiedział, że ma w ręku wszystkie karty. Jakiś czas temu miał nawet czelność zasugerować, żeby jego córka i Jürgen się pobrali" - powiedziała Brunhilde, spodziewając się pogardliwej odpowiedzi Otto.
    
  "To mogłoby położyć kres wszystkim naszym problemom".
    
  Na twarzy Brunhildy pojawiła się maleńka rysa, gdy spojrzała zszokowana na Barona.
    
  Stali przy wejściu do sali, ich napięta rozmowa była tłumiona przez zaciśnięte zęby i przerywana tylko wtedy, gdy zatrzymywali się, by przyjąć gości. Brunhilda miała właśnie odpowiedzieć, ale zamiast tego zmuszona była ponownie przybrać uśmiech powitalny:
    
  "Dobry wieczór, Frau Gerngross, Frau Sagebel! Jak miło z waszej strony."
    
  "Przepraszamy za spóźnienie, Brunhildo, moja droga."
    
  "Mosty, ach mosty."
    
  "Tak, ruch jest po prostu okropny. Naprawdę, potworny."
    
  "Kiedy opuścisz tę starą, zimną rezydencję i przeprowadzisz się na wschodnie wybrzeże, moja droga?"
    
  Baronowa uśmiechnęła się z zadowoleniem, widząc ukłucia zazdrości. Każdy z licznych nuworyszy na przyjęciu dałby się pokroić za klasę i władzę, jakie emanowały z herbu jej męża.
    
  "Proszę, nalej sobie kieliszek ponczu. Jest pyszny" - powiedziała Brunhilda, wskazując na środek sali, gdzie ogromny stół, otoczony ludźmi, był zastawiony jedzeniem i napojami. Metrowy koń z lodu górował nad misą z ponczem, a z tyłu sali kwartet smyczkowy dodawał do ogólnego gwaru popularne bawarskie piosenki.
    
  Gdy była pewna, że nowo przybyli są już poza zasięgiem słuchu, hrabina zwróciła się do Ottona i powiedziała stalowym tonem, który niewiele dam z monachijskiej śmietanki towarzyskiej uznałoby za stosowny:
    
  "Zorganizowałeś ślub naszej córki, nawet mi o tym nie mówiąc, Otto? Po moim trupie".
    
  Baron nawet nie mrugnął. Ćwierć wieku małżeństwa nauczyło go, jak żona reaguje, gdy czuje się znieważona. Ale w tym przypadku musiała ustąpić, bo stawka była o wiele wyższa niż jej głupia duma.
    
  "Brünnhildo, moja droga, nie mów mi, że nie przewidziałaś tego Żyda od samego początku. W swoich niby eleganckich garniturach, chodzący do tego samego kościoła, co my w każdą niedzielę, udając, że nie słyszy, kiedy nazywają go "konwertytą", przemyka się na nasze miejsca..."
    
  "Oczywiście, że zauważyłem. Nie jestem głupi."
    
  "Oczywiście, że nie, baronowo. Doskonale potrafisz połączyć dwa do dwóch. A my nie mamy ani grosza przy duszy. Konta bankowe są kompletnie puste".
    
  Brunhilda straciła kolor na policzkach. Musiała chwycić się alabastrowej sztukaterii, żeby nie upaść.
    
  "Do diabła z tobą, Otto."
    
  "Ta czerwona sukienka, którą masz na sobie... Krawcowa nalegała, żeby zapłacić jej gotówką. Wieść się rozeszła, a kiedy już zaczną krążyć plotki, nie da się ich powstrzymać, dopóki nie trafisz do rynsztoka".
    
  Myślisz, że o tym nie wiem? Myślisz, że nie zauważyłem, jak na nas patrzą, jak odgryzają kawałki ciastek i uśmiechają się do siebie, gdy uświadamiają sobie, że nie są z Casa Popp? Słyszę, co te staruszki mamroczą tak wyraźnie, jakby krzyczały mi do ucha, Otto. Ale żeby od tego odejść i pozwolić mojemu synowi, mojemu Jürgenowi, poślubić brudną Żydówkę...
    
  "Nie ma innego rozwiązania. Został nam tylko dom i nasza ziemia, którą przepisałem Eduardowi na urodziny. Jeśli nie uda mi się przekonać Tannenbauma, żeby pożyczył mi kapitał na budowę fabryki na tej ziemi, równie dobrze możemy się poddać. Któregoś ranka policja po mnie przyjdzie, a wtedy będę musiał zachować się jak porządny chrześcijański dżentelmen i rozwalić sobie łeb. A ty skończysz jak twoja siostra, pracując dla kogoś innego. Tego chcesz?"
    
  Brunhilda oderwała rękę od ściany. Wykorzystała przerwę spowodowaną obecnością nowych przybyszów, by zebrać siły i cisnąć nimi w Ottona jak kamieniem.
    
  "Ty i twój hazard wpędziliście nas w ten bałagan, zniszczyliście rodzinną fortunę. Radź sobie z tym, Otto, tak jak radziłeś sobie z Hansem czternaście lat temu".
    
  Baron cofnął się o krok, zaskoczony.
    
  "Nie waż się więcej wspominać tego imienia!"
    
  "To ty odważyłeś się wtedy coś zrobić. I co nam to dało? Musiałem znosić, że moja siostra mieszka w tym domu przez czternaście lat".
    
  "Wciąż nie znalazłem listu. A chłopiec rośnie. Może teraz..."
    
  Brunhilda pochyliła się ku niemu. Otto był prawie o głowę wyższy, ale wciąż wydawał się mały przy żonie.
    
  "Moja cierpliwość ma swoje granice".
    
  Brunhilda eleganckim ruchem ręki zanurzyła się w tłumie gości, pozostawiając Barona z lodowatym uśmiechem na twarzy, który ze wszystkich sił starał się nie krzyczeć.***
    
  Po drugiej stronie pokoju Jurgen von Schroeder odstawił trzeci kieliszek szampana, aby otworzyć prezent, który wręczył mu jeden z przyjaciół.
    
  "Nie chciałem stawiać go razem z innymi" - powiedział chłopiec, wskazując na stół za sobą, zawalony kolorowymi paczkami. "Ten jest wyjątkowy".
    
  "Co wy na to, chłopaki? Mam najpierw otworzyć prezent od Krona?"
    
  Wokół niego tłoczyło się pół tuzina nastolatków, wszyscy ubrani w stylowe niebieskie marynarki z emblematem Akademii Metzingen. Wszyscy pochodzili z dobrych niemieckich rodzin, wszyscy byli brzydsi i niżsi od Jurgena, i śmiali się z każdego żartu Jurgena. Młody syn barona miał talent do otaczania się ludźmi, którzy go nie przyćmiewali i przed którymi mógł się popisywać.
    
  "Otwórz to, ale tylko jeśli otworzysz też moje!"
    
  "I moje!" powtórzyli chórem pozostali.
    
  Walczą, żebym otworzył ich prezenty, pomyślał Jurgen. Czczą mnie.
    
  "Nie martwcie się" - powiedział, unosząc ręce w geście, który uznał za bezstronny. "Zerwiemy z tradycją i najpierw otworzę wasze prezenty, a potem te od pozostałych gości po toastach".
    
  "Świetny pomysł, Jurgen!"
    
  "No więc, co to może być, Kron?" kontynuował, otwierając małe pudełko i podnosząc jego zawartość na wysokość oczu.
    
  Jurgen trzymał w palcach złoty łańcuszek z dziwnym krzyżem, którego zakrzywione ramiona tworzyły niemal kwadratowy wzór. Wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany.
    
  "To swastyka. Symbol antysemicki. Mój tata mówi, że są teraz modne".
    
  "Mylisz się, przyjacielu" - powiedział Jurgen, wieszając go sobie na szyi. "Teraz już są. Mam nadzieję, że zobaczymy ich wiele".
    
  "Zdecydowanie!"
    
  "Proszę, Jurgen, otwórz moje. Chociaż lepiej nie pokazywać tego publicznie..."
    
  Jurgen rozpakował paczuszkę wielkości tytoniu i zobaczył małe skórzane pudełko. Otworzył je z rozmachem. Chór wielbicieli zaśmiał się nerwowo, widząc, co jest w środku: cylindryczną nakrętkę z wulkanizowanej gumy.
    
  "Hej, hej... wygląda na duże!"
    
  "Nigdy czegoś takiego nie widziałem!"
    
  "Prezent o bardzo osobistej naturze, prawda, Jurgen?"
    
  "Czy to jakaś propozycja?"
    
  Przez chwilę Jurgen miał wrażenie, że traci nad nimi kontrolę, jakby nagle się z niego śmiali. To niesprawiedliwe. To zupełnie niesprawiedliwe i nie pozwolę na to. Poczuł narastającą w nim złość i odwrócił się do osoby, która wygłosiła ostatnią uwagę. Położył podeszwę prawej stopy na lewej stopie drugiego mężczyzny i oparł na niej cały ciężar ciała. Jego ofiara zbladła, ale zacisnęła zęby.
    
  "Jestem pewien, że chciałbyś przeprosić za ten niefortunny żart?"
    
  "Oczywiście, Jurgen... Przepraszam... Nie przyszłoby mi do głowy kwestionować twoją męskość."
    
  "Tak właśnie myślałem" - powiedział Jurgen, powoli unosząc nogę. Grupa chłopaków ucichła, a ciszę tę potęgował hałas imprezy. "Cóż, nie chcę, żebyście myśleli, że jestem pozbawiony poczucia humoru. Właściwie, to... będzie mi niezwykle przydatne" - powiedział z mrugnięciem oka. "Na przykład z nią".
    
  Wskazał na wysoką, ciemnowłosą dziewczynę o marzycielskich oczach, trzymającą w ręku szklankę ponczu, stojącą w środku tłumu.
    
  "Ładne cycki" - wyszeptał jeden z jego asystentów.
    
  "Czy ktoś z was chce się założyć, że uda mi się wygłosić tę premierę i wrócić na toasty?"
    
  "Stawiam pięćdziesiąt marek na Jurgena" - poczuł się zobowiązany powiedzieć ten, którego stopa została nadepnięta.
    
  "Przyjmuję zakład" - powiedział ktoś za nim.
    
  "No cóż, panowie, po prostu poczekajcie tu i obserwujcie, może czegoś się nauczycie."
    
  Jürgen cicho przełknął ślinę, mając nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Nie znosił rozmów z dziewczynami, bo zawsze wprawiały go w zakłopotanie i poczucie niższości. Choć był przystojny, jego jedyny kontakt z płcią przeciwną miał miejsce w burdelu w Schwabing, gdzie doświadczył więcej wstydu niż ekscytacji. Ojciec zabrał go tam kilka miesięcy wcześniej, ubranego w dyskretny czarny płaszcz i kapelusz. Podczas gdy on zajmował się swoimi sprawami, ojciec czekał na dole, popijając koniak. Kiedy skończył, poklepał syna po plecach i powiedział mu, że jest już mężczyzną. To był początek i koniec edukacji Jürgena von Schrödera na temat kobiet i miłości.
    
  Pokażę im, jak zachowuje się prawdziwy mężczyzna, pomyślał chłopiec, czując na karku wzrok towarzyszy.
    
  "Dzień dobry, Fraulein. Dobrze się pani bawi?"
    
  Odwróciła głowę, ale się nie uśmiechnęła.
    
  "Nie do końca. Czy my się znamy?"
    
  "Rozumiem, dlaczego ci się to nie podoba. Nazywam się Jurgen von Schroeder."
    
    "Alice Tannenbaum" - powiedziała, wyciągając rękę bez większego entuzjazmu.
    
  "Chcesz zatańczyć, Alice?"
    
  "NIE".
    
  Ostra odpowiedź dziewczyny zszokowała Jurgena.
    
  "Wiesz, że urządzam tę imprezę? Dziś mam urodziny".
    
  "Gratulacje" - powiedziała sarkastycznie. "Niewątpliwie ten pokój jest pełen dziewczyn, które desperacko pragną, żebyś poprosił je do tańca. Nie chciałabym zabierać ci zbyt wiele czasu".
    
  "Ale musisz ze mną zatańczyć przynajmniej raz."
    
  "Naprawdę? A dlaczego?"
    
  "Tak nakazują dobre maniery. Kiedy dżentelmen pyta damę..."
    
  "Wiesz, co mnie najbardziej irytuje w aroganckich ludziach, Jurgen? Liczba rzeczy, które bierzesz za pewnik. Cóż, powinieneś wiedzieć: świat nie jest taki, jakim go widzisz. A tak przy okazji, twoi znajomi chichoczą i nie mogą oderwać od ciebie wzroku".
    
  Jurgen rozejrzał się dookoła. Nie mógł zawieść, nie mógł pozwolić, żeby ta niegrzeczna dziewczyna go upokorzyła.
    
  Udaje niedostępną, bo naprawdę jej się podobam. Pewnie należy do tych dziewczyn, które uważają, że najlepszym sposobem na podniecenie mężczyzny jest odepchnięcie go, aż oszaleje. No cóż, wiem, jak sobie z nią poradzić, pomyślał.
    
  Jurgen zrobił krok naprzód, chwycił dziewczynę w talii i przyciągnął ją do siebie.
    
  "Co ty, do cholery, wyprawiasz?" - wykrztusiła.
    
  "Uczę cię tańczyć."
    
  "Jeśli mnie teraz nie puścisz, zacznę krzyczeć."
    
  "Nie chciałabyś teraz robić sceny, prawda, Alice?"
    
  Młoda kobieta próbowała wsunąć ramiona między swoje ciało a ciało Jurgena, ale nie była w stanie mu dorównać. Syn barona przycisnął ją jeszcze bliżej, dotykając jej piersi przez sukienkę. Zaczął poruszać się w rytm muzyki z uśmiechem na ustach, wiedząc, że Alicja nie będzie krzyczeć. Robienie zamieszania na takim przyjęciu zaszkodziłoby tylko jej reputacji i reputacji jej rodziny. Zobaczył, jak oczy młodej kobiety wypełniają się zimną nienawiścią, a igranie z nią nagle wydało mu się bardzo zabawne, o wiele bardziej satysfakcjonujące niż gdyby po prostu zgodziła się z nim zatańczyć.
    
  "Czy chciałaby pani coś do picia?"
    
  Jurgen zatrzymał się gwałtownie. Paul stał obok niego, trzymając tacę z kilkoma kieliszkami szampana, z ustami zaciśniętymi w wąską linię.
    
  "Cześć, tu mój kuzyn, kelner. Spadaj, idioto!" warknął Jurgen.
    
  "Najpierw chciałbym się dowiedzieć, czy młoda dama chciałaby się czegoś napić" - powiedział Paul, podając mu tacę.
    
  "Tak" - odpowiedziała szybko Alicja - "ten szampan wygląda niesamowicie".
    
  Jurgen przymknął oczy, zastanawiając się, co zrobić. Gdyby puścił jej prawą rękę, żeby mogła wziąć szklankę z tacy, mogłaby się całkowicie odsunąć. Lekko rozluźnił nacisk na jej plecy, pozwalając jej na swobodne poruszanie lewą ręką, ale prawą ścisnął jeszcze mocniej. Opuszki jej palców zrobiły się fioletowe.
    
  "No to chodź, Alicjo, napij się. Podobno przynosi szczęście" - dodał, udając dobry humor.
    
  Alicja pochyliła się nad tacą, próbując się uwolnić, ale to nic nie dało. Nie miała innego wyjścia, jak wziąć szampana lewą ręką.
    
  "Dziękuję" - powiedziała słabo.
    
  "Może młoda dama chciałaby serwetkę" - powiedział Paul, unosząc drugą rękę, w której trzymał spodek z małymi kawałkami materiału. Przesunął się tak, że teraz był po drugiej stronie pary.
    
  "To byłoby wspaniałe" - powiedziała Alicja, uważnie patrząc na syna Barona.
    
  Przez kilka sekund nikt się nie poruszył. Jurgen ocenił sytuację. Trzymając szklankę w lewej ręce, mogła jedynie wziąć serwetkę w prawą. W końcu, kipiąc z wściekłości, zmuszony był wycofać się z walki. Puścił dłoń Alice, a ona cofnęła się, biorąc serwetkę.
    
  "Chyba wyjdę zaczerpnąć świeżego powietrza" - powiedziała z niezwykłym opanowaniem.
    
  Jurgen, jakby ją odrzucając, odwrócił się do przyjaciół. Mijając Paula, ścisnął go za ramię i wyszeptał:
    
  "Zapłacisz za to."
    
  Paulowi jakimś cudem udało się utrzymać kieliszki do szampana w równowadze na tacy; brzęczały, ale się nie przewracały. Jego wewnętrzna równowaga to zupełnie inna sprawa i w tej samej chwili czuł się jak kot uwięziony w beczce gwoździ.
    
  Jak mogłem być tak głupi?
    
  W życiu obowiązywała tylko jedna zasada: trzymać się od Jurgena jak najdalej. Nie było to łatwe, bo obaj mieszkali pod jednym dachem, ale przynajmniej było proste. Niewiele mógł zrobić, gdyby kuzyn postanowił uprzykrzyć mu życie, ale z pewnością mógł uniknąć wchodzenia mu w drogę, a tym bardziej publicznego upokorzenia. To by go drogo kosztowało.
    
  "Dziękuję".
    
  Paul podniósł wzrok i na chwilę zapomniał o wszystkim: o strachu przed Jurgenem, o ciężkiej tacy, o bólu stóp po dwunastogodzinnej pracy i przygotowaniach do imprezy. Wszystko to zniknęło, bo się do niego uśmiechnęła.
    
  Alice nie była kobietą, która zapiera mężczyźnie dech w piersiach od pierwszego wejrzenia. Ale gdybyś spojrzał na nią drugi raz, prawdopodobnie długo by się przyglądała. Brzmienie jej głosu było uwodzicielskie. A gdyby uśmiechnęła się do ciebie tak, jak uśmiechnęła się do Paula w tamtej chwili...
    
  Nie było mowy, żeby Paul się w niej nie zakochał.
    
  "Ach... nic takiego."
    
  Do końca życia Paul przeklinał tę chwilę, tę rozmowę, ten uśmiech, który sprawił mu tyle kłopotu. Ale wtedy tego nie zauważył, podobnie jak ona. Była szczerze wdzięczna małemu, szczupłemu chłopcu o inteligentnych, niebieskich oczach. Potem, oczywiście, Alicja znów stała się Alicją.
    
  "Nie myśl, że nie mógłbym się go pozbyć sam."
    
  "Oczywiście" - powiedział Paul, wciąż niepewny.
    
  Alicja mrugnęła. Nie była przyzwyczajona do tak łatwych zwycięstw, więc zmieniła temat.
    
  "Nie możemy tu rozmawiać. Poczekaj chwilę, a potem spotkajmy się w szatni".
    
  "Z wielką przyjemnością, Fraulein."
    
  Paul krążył po sali, starając się jak najszybciej opróżnić tacę, żeby mieć pretekst do zniknięcia. Podsłuchiwał rozmowy na początku imprezy i ze zdziwieniem odkrył, jak mało uwagi poświęcano mu. Naprawdę był niewidzialny, dlatego zdziwiło go, gdy ostatni gość, który wziął kieliszek, uśmiechnął się i powiedział: "Dobrze, synu".
    
  "Przepraszam?"
    
  Był to starszy mężczyzna z siwymi włosami, kozią bródką i odstającymi uszami. Spojrzał na Paula dziwnym, znaczącym wzrokiem.
    
  "Nigdy żaden dżentelmen nie uratował damy z taką galanterią i dyskrecją. To jest Chrétien de Troyes. Przepraszam. Nazywam się Sebastian Keller, jestem księgarzem".
    
  "Miło mi cię poznać."
    
  Mężczyzna wskazał kciukiem na drzwi.
    
  "Lepiej się pospiesz. Będzie czekać."
    
  Zaskoczony Paul wsunął tacę pod pachę i wyszedł z pokoju. Szatnia znajdowała się przy wejściu i składała się z wysokiego stołu oraz dwóch ogromnych, ruchomych półek, na których wisiały setki płaszczy należących do gości. Dziewczyna odebrała swój od jednej ze służących, których baronowa zatrudniła na przyjęcie, i czekała na niego przy drzwiach. Nie podała mu ręki, przedstawiając się.
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "Paul Reiner."
    
  "Czy on naprawdę jest twoim kuzynem?"
    
  "Niestety, tak to jest."
    
  "Po prostu nie wyglądasz jak..."
    
  "Siostrzeniec barona?" - zapytał Paul, wskazując na swój fartuch. "To najnowszy paryski hit".
    
  "Chcę powiedzieć, że nie jesteś do niego podobny."
    
  "Bo nie jestem taki jak on."
    
  "Cieszę się, że to słyszę. Chciałem ci jeszcze raz podziękować. Trzymaj się, Paul Rainer."
    
  "Z pewnością".
    
  Położyła dłoń na drzwiach, ale zanim je otworzyła, szybko się odwróciła i pocałowała Paula w policzek. Potem zbiegła po schodach i zniknęła. Przez chwilę z niepokojem rozglądał się po ulicy, jakby chciała wrócić, wrócić tą samą drogą. W końcu zamknął drzwi, oparł czoło o framugę i westchnął.
    
  Poczuł ciężar na sercu i w żołądku. Nie potrafił nazwać tego uczucia, więc z braku lepszego powodu uznał - słusznie - że to miłość i poczuł się szczęśliwy.
    
  "No więc rycerz na białym koniu dostał swoją nagrodę, prawda, chłopcy?"
    
  Słysząc głos, który tak dobrze znał, Paul odwrócił się tak szybko, jak tylko mógł.
    
  Uczucie natychmiast zmieniło się ze szczęścia w strach.
    
    
  5
    
    
  Było ich tam siedmiu.
    
  Stali szerokim półkolem przy wejściu, blokując drogę do głównej sali. Jurgen był w centrum grupy, lekko z przodu, jakby nie mógł się doczekać, żeby dotrzeć do Paula.
    
  "Tym razem przesadziłeś, kuzynie. Nie lubię ludzi, którzy nie znają swojego miejsca w życiu."
    
  Paul nie odpowiedział, wiedząc, że nic, co powie, niczego nie zmieni. Jeśli było coś, czego Jurgen nie mógł znieść, to upokorzenie. To, że musiało się to stać publicznie, na oczach wszystkich przyjaciół - i z rąk jego biednego, niemego kuzyna, służącego, czarnej owcy w rodzinie - było niepojęte. Jurgen był zdeterminowany, by skrzywdzić Paula tak mocno, jak tylko mógł. Im bardziej - i im bardziej zauważalnie - tym lepiej.
    
  "Po tym wszystkim nigdy więcej nie będziesz chciał bawić się w rycerza, ty kupo gówna."
    
  Paul rozejrzał się z rozpaczą. Kobieta odpowiedzialna za szatnię zniknęła, niewątpliwie na rozkaz solenizanta. Przyjaciele Jurgena rozproszyli się pośrodku korytarza, blokując drogę ucieczki i powoli zbliżali się do niego. Gdyby się odwrócił i spróbował otworzyć drzwi na ulicę, złapaliby go od tyłu i powalili na ziemię.
    
  "Trzęsiesz się" - skandował Jurgen.
    
  Paul wykluczył korytarz prowadzący do kwater służby, który był praktycznie ślepą uliczką i jedyną drogą, jaką mu zostawili. Chociaż nigdy w życiu nie polował, Paul słyszał historię o tym, jak jego wujek spakował wszystkie egzemplarze wiszące na ścianie jego gabinetu. Jurgen chciał go zmusić, żeby poszedł tamtędy, bo tam nikt nie usłyszałby jego krzyków.
    
  Była tylko jedna opcja.
    
  Bez wahania pobiegł prosto w ich stronę.
    
  Jurgen był tak zaskoczony widokiem pędzącego w ich stronę Paula, że po prostu odwrócił głowę, mijając go. Kron, dwa metry za nim, miał jeszcze trochę czasu na reakcję. Mocno postawił obie stopy na podłodze i przygotował się do uderzenia biegnącego w jego stronę chłopca, ale zanim Kron zdążył uderzyć go w twarz, Paul rzucił się na podłogę. Uderzył się w lewe biodro, zostawiając siniaka na dwa tygodnie, ale pęd pozwolił mu sunąć po wypolerowanych marmurowych płytkach jak rozgrzane masło po lustrze, w końcu zatrzymując się u stóp schodów.
    
  "Na co czekacie, idioci? Zabierzcie go!" - krzyknął zirytowany Jurgen.
    
  Nie oglądając się za siebie, Paul wstał i pobiegł po schodach. Nie miał już pomysłów i tylko instynkt przetrwania pozwalał mu się poruszać. Nogi, które męczyły go cały dzień, zaczynały go boleć dotkliwie. W połowie schodów na drugie piętro omal się nie potknął i nie przewrócił, ale zdołał odzyskać równowagę w samą porę, gdy dłonie jednego z przyjaciół Jürgena chwyciły go za pięty. Chwytając się brązowej poręczy, piął się coraz wyżej i wyżej, aż na ostatnim biegu schodów między trzecim a czwartym piętrem nagle poślizgnął się na jednym ze stopni i upadł, wyciągając przed siebie ręce, o mało nie wybijając sobie zębów na krawędzi schodów.
    
  Pierwszy z prześladowców dogonił go, ale on z kolei potknął się w kluczowym momencie i ledwo udało mu się chwycić krawędź fartucha Paula.
    
  "Mam go! Szybko!" - powiedział jego porywacz, chwytając się poręczy drugą ręką.
    
  Paul próbował wstać, ale inny chłopiec szarpnął go za fartuch, przez co zsunął się ze schodka i uderzył głową. Kopnął go na oślep, ale nie mógł się uwolnić. Paul zmagał się z węzłem w fartuchu przez co wydawało się wiecznością, słysząc nadchodzących towarzyszy.
    
  Do cholery, dlaczego musiałem to robić z taką siłą? pomyślał, walcząc.
    
  Nagle jego palce znalazły idealne miejsce, by pociągnąć, i fartuch się rozwiązał. Paul pobiegł i dotarł na czwarte, najwyższe piętro domu. Nie mając dokąd pójść, przebiegł przez pierwsze napotkane drzwi i zamknął je, trzaskając zasuwą.
    
  "Gdzie on poszedł?" krzyknął Jurgen, docierając na półpiętro. Chłopiec, który chwycił Paula za fartuch, teraz trzymał się za zranione kolano. Wskazał na lewą stronę korytarza.
    
  "Naprzód!" - powiedział Jurgen do pozostałych, którzy zatrzymali się kilka kroków niżej.
    
  Nie ruszyli się.
    
  "Co ty do cholery..."
    
  Zatrzymał się gwałtownie. Jego matka obserwowała go z dołu.
    
  "Jestem tobą rozczarowana, Jurgen" - powiedziała lodowato. "Zebraliśmy najznakomitszych ludzi z Monachium, żeby świętować twoje urodziny, a ty znikasz w środku imprezy, żeby wygłupiać się na schodach z przyjaciółmi".
    
  "Ale..."
    
  "Dosyć tego. Chcę, żebyście wszyscy natychmiast zeszli na dół i dołączyli do gości. Porozmawiamy później."
    
  "Tak, mamo" - powiedział Jurgen, upokorzony przed przyjaciółmi po raz drugi tego dnia. Zaciskając zęby, zszedł po schodach.
    
  To nie jedyna rzecz, która wydarzy się później. Za to też zapłacisz, Paul.
    
    
  6
    
    
  "Miło cię znowu widzieć."
    
  Paul skupił się na uspokojeniu się i złapaniu oddechu. Chwilę zajęło mu zorientowanie się, skąd dochodzi głos. Siedział na podłodze, opierając się plecami o drzwi, bojąc się, że Jurgen w każdej chwili może wtargnąć do środka. Ale kiedy usłyszał te słowa, Paul zerwał się na równe nogi.
    
  "Edwardzie!"
    
  Nie zdając sobie z tego sprawy, wszedł do pokoju starszego kuzyna, miejsca, którego nie odwiedzał od miesięcy. Wszystko wyglądało tak samo, jak przed odejściem Edwarda: uporządkowana, spokojna przestrzeń, ale odzwierciedlająca osobowość właściciela. Na ścianie wisiały plakaty, kolekcja kamieni Edwarda, a przede wszystkim książki - książki wszędzie. Paul już większość z nich przeczytał. Powieści szpiegowskie, westerny, powieści fantasy, książki filozoficzne i historyczne... Wypełniały regały, biurko, a nawet podłogę obok łóżka. Edward musiał położyć książkę, którą czytał, na materacu, żeby móc przewracać strony jedną ręką. Pod jego ciałem leżało kilka poduszek, żeby mógł usiąść, a na jego bladej twarzy pojawił się smutny uśmiech.
    
  "Nie współczuj mi, Paul. Nie mogłam tego znieść".
    
  Paul spojrzał mu w oczy i zdał sobie sprawę, że Edward uważnie obserwował jego reakcję. Wydawało mu się dziwne, że Paul nie był zaskoczony, widząc go w takim stanie.
    
  "Widziałem cię już wcześniej, Edwardzie. Tego dnia, kiedy wróciłeś."
    
  "Dlaczego więc nigdy mnie nie odwiedziłeś? Od dnia mojego powrotu prawie nikogo nie widziałem oprócz twojej matki. Twojej matki i moich przyjaciół: May, Salgariego, Verne"a i Dumasa" - powiedział, unosząc książkę, którą czytał, tak aby Paul mógł zobaczyć tytuł. Był to "Hrabia Monte Christo".
    
  "Zabronili mi przychodzić."
    
  Paul pochylił głowę ze wstydem. Oczywiście, Brunhilda i jego matka zabroniły mu widywać się z Edwardem, ale mógł przynajmniej spróbować. Prawdę mówiąc, bał się ponownie zobaczyć Edwarda w takim stanie po strasznych wydarzeniach dnia, w którym wrócił z wojny. Edward spojrzał na niego z goryczą, niewątpliwie rozumiejąc, co Paul miał na myśli.
    
  "Wiem, jak żenująca jest moja matka. Nie zauważyłeś?" - powiedział, wskazując na tacę z ciastami z przyjęcia, która pozostała nietknięta. "Nie powinienem był pozwolić, żeby moje kikuty zepsuły urodziny Jurgena, więc mnie nie zaproszono. A tak przy okazji, jak tam impreza?"
    
  "Jest grupa ludzi pijących, rozmawiających o polityce i krytykujących wojsko za przegraną wojnę, którą my wygrywaliśmy".
    
  Edward prychnął.
    
  "Łatwo krytykować z ich punktu widzenia. Co jeszcze mówią?"
    
  "Wszyscy mówią o negocjacjach w Wersalu. Cieszą się, że odrzucamy warunki".
    
  "Cholerni głupcy" - powiedział Eduard z goryczą. "Skoro nikt nie oddał ani jednego strzału na niemieckiej ziemi, nie mogą uwierzyć, że przegraliśmy wojnę. Mimo to, przypuszczam, że zawsze jest tak samo. Powiesz mi, przed kim uciekałeś?"
    
  "Chłopak urodzinowy".
    
  "Twoja matka powiedziała mi, że nie dogadywaliście się najlepiej."
    
  Paweł skinął głową.
    
  "Nie tknąłeś ciast."
    
  "Nie potrzebuję ostatnio dużo jedzenia. Zostało mi go znacznie mniej. Weź to; chodź, wyglądasz na głodnego. I podejdź bliżej, chcę ci się lepiej przyjrzeć. Boże, jak ty urosłeś".
    
  Paul usiadł na skraju łóżka i zaczął łapczywie pochłaniać jedzenie. Nie jadł nic od śniadania; nawet opuścił szkołę, żeby przygotować się do imprezy. Wiedział, że matka będzie go szukać, ale nie przejmował się tym. Teraz, gdy pokonał strach, nie mógł przegapić okazji, by być z Edwardem, kuzynem, za którym tak bardzo tęsknił.
    
  "Eduardzie, chciałabym... Przepraszam, że nie przyszłam cię odwiedzić. Mogłabym wpaść w ciągu dnia, kiedy ciocia Brunhilda pójdzie na spacer..."
    
  "W porządku, Paul. Jesteś tutaj i to się liczy. To ty powinieneś mi wybaczyć, że nie pisałem. Obiecałem, że będę."
    
  "Co cię powstrzymało?"
    
  Mógłbym powiedzieć, że byłem zbyt zajęty strzelaniem do Anglików, ale skłamałbym. Mądry człowiek powiedział kiedyś, że wojna to siedem części nudy i jedna część terroru. Mieliśmy mnóstwo czasu w okopach, zanim zaczęliśmy się zabijać.
    
  "A co?"
    
  "Nie mógłbym tego zrobić, tak po prostu. Nawet na początku tej absurdalnej wojny. Jedynymi ludźmi, którzy z niej wrócili, była garstka tchórzy".
    
  "O czym ty mówisz, Eduardzie? Jesteś bohaterem! Zgłosiłeś się na front, jeden z pierwszych!"
    
  Edward wybuchnął nieludzkim śmiechem, który sprawił, że włosy Paula stanęły dęba.
    
  "Bohaterze... Czy wiesz, kto decyduje za ciebie, czy zgłosisz się na ochotnika? Twój nauczyciel, kiedy opowiada ci o chwale Ojczyzny, Cesarstwa i cesarza. Twój ojciec, który każe ci być mężczyzną. Twoi przyjaciele - ci sami przyjaciele, którzy niedawno kłócili się z tobą na wuefie o to, kto jest najwyższy. Wszyscy rzucają ci w twarz słowem "tchórz", gdy tylko okażesz choćby cień wątpliwości, i obwiniają cię za porażkę. Nie, kuzynie, na wojnie nie ma ochotników, są tylko głupi i okrutni. Ostatni zostają w domu."
    
  Paul był oszołomiony. Nagle jego wojenne fantazje, mapy, które rysował w notatnikach, doniesienia z gazet, które tak uwielbiał czytać - wszystko wydawało mu się absurdalne i dziecinne. Zastanawiał się, czy opowiedzieć o tym kuzynowi, ale bał się, że Edward go wyśmieje i wyrzuci z pokoju. Bo w tej chwili Paul widział wojnę tuż przed sobą. Wojna nie była ciągłą listą postępów za liniami wroga ani straszliwymi kikutami ukrytymi pod prześcieradłami. Wojna była w pustych, zdruzgotanych oczach Edwarda.
    
  "Mogłeś... stawić opór. Zostać w domu."
    
  "Nie, nie mogłem" - powiedział, odwracając twarz. "Skłamałem ci, Paulu; a przynajmniej częściowo to było kłamstwo. Ja też poszedłem, żeby przed nimi uciec. Żebym nie stał się taki jak oni".
    
  "Na przykład, kto?"
    
  "Wiesz, kto mi to zrobił? To było jakieś pięć tygodni przed końcem wojny, a my już wiedzieliśmy, że jesteśmy zgubieni. Wiedzieliśmy, że w każdej chwili wezwą nas do domu. I byliśmy bardziej pewni siebie niż kiedykolwiek. Nie martwiliśmy się, że ludzie padają w pobliżu, bo wiedzieliśmy, że niedługo wrócimy. Aż pewnego dnia, podczas odwrotu, pocisk spadł zbyt blisko nas".
    
  Głos Edwarda był cichy - tak cichy, że Paul musiał się pochylić, żeby usłyszeć, co mówi.
    
  "Tysiące razy zadawałem sobie pytanie, co by się stało, gdybym pobiegł dwa metry w prawo. Albo gdybym zatrzymał się i dwa razy stuknął w kask, jak zawsze robiliśmy przed wyjściem z okopu". Stuknął Paula w czoło kostkami palców. "To sprawiło, że poczuliśmy się niezwyciężeni. Tego dnia tego nie zrobiłem, wiesz?"
    
  "Żałuję, że odszedłeś."
    
  "Nie, kuzynie, uwierz mi. Wyjechałem, bo nie chciałem być Schroederem, a jeśli wróciłem, to tylko po to, żeby upewnić się, że dobrze zrobiłem, odchodząc".
    
  "Nie rozumiem, Eduardzie."
    
  "Mój drogi Paulu, powinieneś to rozumieć lepiej niż ktokolwiek inny. Po tym, co ci zrobili. Co zrobili twojemu ojcu".
    
  Ostatnie zdanie wbiło się w serce Pawła niczym zardzewiały hak.
    
  "O czym mówisz, Edwardzie?"
    
  Jego kuzyn spojrzał na niego w milczeniu, przygryzając dolną wargę. W końcu pokręcił głową i zamknął oczy.
    
  "Zapomnij, co powiedziałem. Przepraszam."
    
  "Nie mogę tego zapomnieć! Nigdy go nie znałam, nikt nigdy o nim nie rozmawia, choć szepczą za moimi plecami. Wiem tylko tyle, co powiedziała mi matka: że zatonął wraz ze swoim statkiem w drodze powrotnej z Afryki. Więc proszę, powiedz mi, co zrobili mojemu ojcu?"
    
  Zapadła kolejna cisza, tym razem znacznie dłuższa. Tak długa, że Paul zastanawiał się, czy Edward zasnął. Nagle jego oczy znów się otworzyły.
    
  "Spocznę się za to w piekle, ale nie mam wyboru. Najpierw chcę, żebyś zrobił mi przysługę".
    
  "Cokolwiek powiesz."
    
  "Idź do gabinetu mojego ojca i otwórz drugą szufladę po prawej. Jeśli jest zamknięta, klucz zazwyczaj trzymał się w środkowej szufladzie. Znajdziesz tam czarną skórzaną torbę; jest prostokątna, z zagiętą klapką. Przynieś mi ją."
    
  Paul zrobił, jak mu kazano. Na palcach zszedł do biura, bojąc się, że może na kogoś wpaść po drodze, ale impreza wciąż trwała w najlepsze. Szuflada była zamknięta i znalezienie klucza zajęło mu chwilę. Nie był tam, gdzie mówił Edward, ale w końcu znalazł go w małym drewnianym pudełku. Szuflada była pełna papierów. Paul znalazł z tyłu kawałek czarnego filcu z dziwnym symbolem wyrytym złotym kolorem. Kątownik i cyrkiel z literą G w środku. Pod spodem leżała skórzana torba.
    
  Chłopiec schował go pod koszulą i wrócił do pokoju Eduarda. Poczuł ciężar torby na brzuchu i zadrżał, wyobrażając sobie, co by się stało, gdyby ktoś znalazł go z tym przedmiotem, który nie należał do niego, ukrytym pod ubraniem. Poczuł ogromną ulgę, gdy wszedł do pokoju.
    
  "Masz to?"
    
  Paul wyciągnął skórzaną torbę i skierował się do łóżka, ale po drodze potknął się o jeden ze stosów książek porozrzucanych po pokoju. Książki rozsypały się, a torba spadła na podłogę.
    
  "Nie!" Edward i Paul wykrzyknęli jednocześnie.
    
  Torba wpadła między egzemplarze "Krwawej zemsty" Maya i "Eliksirów diabła" Hoffmana, odsłaniając jej zawartość: długopis z masy perłowej.
    
  To był pistolet.
    
  "Po co ci broń, kuzynie?" - zapytał Paul drżącym głosem.
    
  "Wiesz, dlaczego tego chcę". Uniósł kikut ręki, na wypadek gdyby Paul miał jakieś wątpliwości.
    
  "Cóż, nie dam ci tego."
    
  Posłuchaj uważnie, Paul. Prędzej czy później przez to przebrnę, bo jedyne, czego chcę na tym świecie, to go opuścić. Możesz się dziś wieczorem do mnie odwrócić, odłożyć ją tam, skąd ją wziąłeś, i narazić mnie na straszne upokorzenie, jakim byłoby ciągnięcie się na tym zmasakrowanym ramieniu w środku nocy do gabinetu mojego ojca. Ale wtedy nigdy nie dowiesz się, co mam ci do powiedzenia.
    
  "NIE!"
    
  "Albo możesz zostawić to na łóżku, wysłuchać, co mam do powiedzenia, a potem dać mi możliwość wyboru, jak z godnością odejść. To twój wybór, Paul, ale cokolwiek się stanie, dostanę to, czego chcę. To, czego potrzebuję".
    
  Paul usiadł na podłodze, a raczej osunął się na ziemię, ściskając skórzaną torbę. Przez długą chwilę jedynym dźwiękiem w pokoju było metaliczne tykanie budzika Eduarda. Eduard zamknął oczy, aż poczuł ruch na łóżku.
    
  Jego kuzyn upuścił skórzaną torbę w jego zasięgu.
    
  "Boże, wybacz mi" - powiedział Paul. Stał przy łóżku Edwarda, płacząc, ale nie śmiejąc spojrzeć mu prosto w oczy.
    
  "Och, jemu nie zależy na tym, co robimy" - powiedział Edward, głaszcząc palcami delikatną skórę. "Dziękuję, kuzynie".
    
  "Powiedz mi, Edwardzie. Powiedz mi, co wiesz."
    
  Ranny mężczyzna odchrząknął, zanim zaczął. Mówił powoli, jakby każde słowo musiał wydobywać z płuc, a nie wypowiadać.
    
  "To wydarzyło się w 1905 roku, mówili ci, i do tej pory to, co wiesz, nie jest aż tak dalekie od prawdy. Wyraźnie pamiętam, że wujek Hans był z misją w Afryce Południowo-Zachodniej, bo podobało mi się brzmienie tego słowa i powtarzałem je w kółko, próbując znaleźć właściwe miejsce na mapie. Pewnej nocy, gdy miałem dziesięć lat, usłyszałem krzyki w bibliotece i zszedłem zobaczyć, co się dzieje. Byłem bardzo zaskoczony, że twój ojciec przyszedł do nas o tak późnej porze. Rozmawiał o tym z moim ojcem, obaj siedzieli przy okrągłym stole. W pokoju były jeszcze dwie osoby. Widziałem jedną z nich, niskiego mężczyznę o delikatnych rysach jak u dziewczyny, który nic nie mówił. Drugiego nie widziałem z powodu drzwi, ale słyszałem. Miałem właśnie wejść i przywitać się z twoim ojcem - zawsze przywoził mi prezenty ze swoich podróży - ale tuż przed wejściem matka złapała mnie za ucho i zaciągnęła do mojego pokoju. "Czy widzieli..." "Ty?" - zapytała. A ja powtarzałem, że nie. "Cóż, nie wolno ci o tym mówić ani słowa, słyszysz?".
    
  ...przysięgłam, że nigdy nie powiem..."
    
  Głos Edwarda ucichł. Paul złapał go za rękę. Chciał, żeby kontynuował opowieść, bez względu na cenę, mimo że wiedział, jaki ból sprawia to jego kuzynowi.
    
  Ty i twoja matka zamieszkaliście z nami dwa tygodnie później. Byłeś wtedy niewiele starszy od dziecka, a ja się cieszyłem, bo to oznaczało, że miałem własny pluton dzielnych żołnierzy, z którymi mogłem się bawić. Nawet nie pomyślałem o oczywistym kłamstwie, które powiedzieli mi rodzice: że fregata wujka Hansa zatonęła. Ludzie mówili inne rzeczy, rozsiewając plotki, że twój ojciec był dezerterem, który przegrał wszystko i zniknął w Afryce. Te plotki były równie nieprawdziwe, ale ja też o nich nie myślałem i w końcu zapomniałem. Tak jak zapomniałem o tym, co usłyszałem wkrótce po tym, jak matka wyszła z mojego pokoju. A raczej udawałem, że popełniłem błąd, mimo że żaden błąd nie był możliwy, biorąc pod uwagę doskonałą akustykę w tym domu. Łatwo było patrzeć, jak dorastasz, patrzeć na twój radosny uśmiech, gdy bawiliśmy się w chowanego, i okłamywałem sam siebie. Potem ty zacząłeś dorastać - wystarczająco dorosły, żeby to zrozumieć. Wkrótce byłeś w tym samym wieku co ja tamtej nocy. I poszedłem na wojnę.
    
  "Więc powiedz mi, co słyszałeś" - wyszeptał Paul.
    
  "Tej nocy, kuzynie, usłyszałem strzał."
    
    
  7
    
    
  Poczucie Paula, że on sam jest sobą i ma swoje miejsce w świecie, od jakiegoś czasu balansowało na krawędzi, niczym porcelanowy wazon na szczycie schodów. Ostatnie zdanie było ostatecznym ciosem, a wyimaginowany wazon spadł, roztrzaskując się na kawałki. Paul usłyszał trzask, gdy się rozbił, a Edward zobaczył to na swojej twarzy.
    
  "Przepraszam, Paul. Boże, pomóż mi. Lepiej już idź."
    
  Paul wstał i pochylił się nad łóżkiem. Skóra jego kuzyna była chłodna, a kiedy Paul pocałował go w czoło, było to jak pocałunek w lustro. Podszedł do drzwi, nie do końca panując nad nogami, ledwo zdając sobie sprawę, że zostawił otwarte drzwi sypialni i upadł na podłogę.
    
  Gdy rozległ się strzał, ledwo go usłyszał.
    
  Ale, jak powiedział Eduard, akustyka rezydencji była znakomita. Pierwsi goście, którzy opuszczali przyjęcie, zajęci pożegnaniami i pustymi obietnicami, zbierając płaszcze, usłyszeli stłumiony, ale nieomylny trzask. Zbyt wiele słyszeli w ciągu ostatnich tygodni, by nie rozpoznać tego dźwięku. Wszelkie rozmowy ucichły, gdy drugi i trzeci strzał rozbrzmiał echem po klatce schodowej.
    
  W roli idealnej gospodyni Brunhilda pożegnała się z lekarzem i jego żoną, których nie znosiła. Rozpoznała dźwięk, ale automatycznie uruchomił się mechanizm obronny.
    
  "Chłopcy pewnie bawią się petardami".
    
  Twarze pełne niedowierzania pojawiały się wokół niej niczym grzyby po deszczu. Początkowo było tam zaledwie kilkanaście osób, ale wkrótce na korytarzu pojawiło się ich jeszcze więcej. Nie minęło dużo czasu, zanim wszyscy goście zorientowali się, że coś się stało w jej domu.
    
  W moim domu!
    
  Gdyby nic nie zrobiła, w ciągu dwóch godzin mówiłoby o tym całe Monachium.
    
  "Zostań tu. Jestem pewien, że to bzdura."
    
  Brunhilda przyspieszyła kroku, czując zapach prochu w połowie schodów. Niektórzy z odważniejszych gości spojrzeli w górę, być może licząc na potwierdzenie ich pomyłki, ale nikt nie postawił stopy na schodach: tabu społeczne zakazujące wchodzenia do sypialni podczas przyjęcia było zbyt surowe. Jednak szmery stawały się coraz głośniejsze, a baronowa miała nadzieję, że Otto nie będzie na tyle głupi, by pójść za nią, bo ktoś nieuchronnie będzie chciał mu towarzyszyć.
    
  Gdy dotarła na górę i zobaczyła Paula szlochającego na korytarzu, zrozumiała, co się stało, nawet nie wychylając głowy przez drzwi pokoju Edwarda.
    
  Ale i tak to zrobiła.
    
  Skurcz żółci podszedł jej do gardła. Ogarnęło ją przerażenie i kolejne niestosowne uczucie, które dopiero później, z nienawiścią do samej siebie, rozpoznała jako ulgę. A przynajmniej zniknięcie przytłaczającego uczucia, które nosiła w sercu od czasu, gdy jej syn wrócił kaleki z wojny.
    
  "Co zrobiłeś?" - wykrzyknęła, patrząc na Paula. "Pytam cię: co zrobiłeś?"
    
  Chłopiec nie podniósł głowy z rąk.
    
  "Co zrobiłaś mojemu ojcu, wiedźmo?"
    
  Brunhilda cofnęła się o krok. Po raz drugi tej nocy ktoś wzdrygnął się na wspomnienie Hansa Reinera, ale ironicznie, tym razem zrobił to ten sam człowiek, który wcześniej użył jego nazwiska jako groźby.
    
  Ile wiesz, dziecko? Ile ci powiedział wcześniej...?
    
  Chciała krzyczeć, ale nie mogła: nie odważyła się.
    
  Zamiast tego zacisnęła pięści tak mocno, że paznokcie wbiły się w dłonie, próbując się uspokoić i zdecydować, co robić, tak jak tamtej nocy czternaście lat temu. A kiedy udało jej się odzyskać odrobinę opanowania, zeszła z powrotem na dół. Na drugim piętrze wychyliła głowę przez balustradę i uśmiechnęła się do holu. Nie odważyła się iść dalej, bo nie sądziła, że uda jej się długo zachować spokój przed tym morzem napiętych twarzy.
    
  "Musisz nam wybaczyć. Koledzy mojego syna bawili się petardami, tak jak myślałam. Jeśli nie masz nic przeciwko, posprzątam ten chaos, który narobili" - wskazała na matkę Paula. "Ilse, moja droga".
    
  Ich twarze złagodniały, gdy to usłyszeli, a goście odetchnęli z ulgą, widząc, jak gospodyni podąża za gospodynią po schodach, jakby nic się nie stało. Już wcześniej mieli mnóstwo plotek o przyjęciu i nie mogli się doczekać powrotu do domu i dokuczenia rodzinom.
    
  "Nawet nie myśl o krzyczeniu" - to było wszystko, co powiedziała Brunhilda.
    
  Ilse spodziewała się jakiegoś dziecinnego żartu, ale kiedy zobaczyła Paula na korytarzu, zamarła. Potem, gdy uchyliła drzwi Eduarda, musiała zagryźć pięść, żeby nie krzyknąć. Jej reakcja nie różniła się zbytnio od reakcji baronowej, tyle że Ilse była zapłakana i przerażona.
    
  "Biedny chłopiec" - powiedziała, załamując ręce.
    
  Brunhilda patrzyła na siostrę, opierając ręce na biodrach.
    
  "To twój syn dał Edwardowi broń".
    
  "O, święty Boże, powiedz mi, że to nieprawda, Paul."
    
  Brzmiało to jak prośba, ale w jej słowach nie było nadziei. Jej syn nie odpowiedział. Brunhilda podeszła do niego zirytowana, machając palcem wskazującym.
    
  "Zadzwonię do sędziego. Zgnijesz w więzieniu za danie broni niepełnosprawnemu mężczyźnie".
    
  "Co zrobiłaś mojemu ojcu, wiedźmo?" powtórzył Paul, powoli podnosząc się, by stanąć twarzą do ciotki. Tym razem się nie cofnęła, choć była przerażona.
    
  "Hans zginął w koloniach" - odpowiedziała bez większego przekonania.
    
  "To nieprawda. Mój ojciec był w tym domu, zanim zniknął. Powiedział mi o tym twój własny syn".
    
  "Eduard był chory i zdezorientowany; zmyślał najróżniejsze historie o ranach odniesionych na froncie. I mimo że lekarz zabronił mu odwiedzin, ty byłeś tutaj, doprowadzając go do załamania nerwowego, a potem poszedłeś i dałeś mu pistolet!"
    
  "Kłamiesz!"
    
  "Zabiłeś go."
    
  "To kłamstwo" - powiedział chłopiec. Mimo to poczuł dreszcz wątpliwości.
    
  "Paul, wystarczy!"
    
  "Wynoś się z mojego domu."
    
  "Nigdzie się nie wybieramy" - powiedział Paul.
    
  "To twoja decyzja" - powiedziała Brunhilda, zwracając się do Ilse. "Sędzia Stromeyer wciąż jest na dole. Zejdę za dwie minuty i powiem mu, co się stało. Jeśli nie chcesz, żeby twój syn spędził noc w Stadelheim, natychmiast stąd wyjdziesz".
    
  Ilse zbladła z przerażenia na wzmiankę o więzieniu. Strohmayer był dobrym przyjacielem barona i niewiele trzeba było, żeby przekonać go do oskarżenia Paula o morderstwo. Złapała syna za rękę.
    
  "Paul, chodźmy!"
    
  "Nie, jeszcze nie..."
    
  Uderzyła go tak mocno, że zabolały ją palce. Warga Paula zaczęła krwawić, ale stał tam, patrząc na matkę, nie chcąc się ruszyć.
    
  W końcu poszedł za nią.
    
  Ilse nie pozwoliła synowi spakować walizki; nawet nie weszli do jego pokoju. Zeszli po schodach dla służby i opuścili rezydencję tylnymi drzwiami, przemykając się uliczkami, żeby nikt ich nie zauważył.
    
  Jak przestępcy.
    
    
  8
    
    
  "A mogę zapytać, gdzie do cholery byłeś?"
    
  Pojawił się baron, wściekły i zmęczony, z pogniecionym rąbkiem surduta, rozczochranym wąsem i monoklem zwisającym z nasady nosa. Minęła godzina, odkąd Ilse i Paul wyszli, a przyjęcie dopiero się skończyło.
    
  Dopiero gdy ostatni gość wyszedł, baron ruszył na poszukiwanie żony. Znalazł ją siedzącą na krześle, które wyniosła na korytarz na czwartym piętrze. Drzwi do pokoju Eduarda były zamknięte. Mimo silnej woli, Brunhilda nie była w stanie wrócić na przyjęcie. Kiedy pojawił się mąż, opowiedziała mu, co znajduje się w pokoju, a Otto poczuł swój ból i wyrzuty sumienia.
    
  "Zadzwonisz do sędziego rano" - powiedziała Brunhilda beznamiętnym głosem. "Powiemy, że znaleźliśmy go w takim stanie, kiedy przyszliśmy nakarmić go śniadaniem. W ten sposób ograniczymy skandal do minimum. Może nawet nie wyjdzie na jaw".
    
  Otto skinął głową. Zdjął rękę z klamki. Nie odważył się wejść i nigdy tego nie zrobi. Nawet po tym, jak ślady tragedii zniknęły ze ścian i podłogi.
    
  "Sędzia jest mi winien przysługę. Myślę, że sobie z tym poradzi. Ale zastanawiam się, jak Eduard zdobył broń. Nie mógł jej zdobyć sam".
    
  Kiedy Brunhilda opowiedziała mu o roli Paula i o tym, że wyrzuciła Rainerów z domu, baron wpadł we wściekłość.
    
  "Czy rozumiesz, co zrobiłeś?"
    
  "Oni stanowili zagrożenie, Otto."
    
  "Czy przypadkiem nie zapomniałeś, o co tu toczy się gra?" Dlaczego byli w tym domu przez wszystkie te lata?
    
  "Aby mnie upokorzyć i uspokoić swoje sumienie" - powiedziała Brunhilda z goryczą, którą tłumiła przez lata.
    
  Otto nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć, bo wiedział, że to, co powiedziała, jest prawdą.
    
  "Edward rozmawiał z twoim siostrzeńcem."
    
  "O mój Boże. Masz pojęcie, co mógł mu powiedzieć?"
    
  "Nieważne. Po wyjściu dziś wieczorem są podejrzani, nawet jeśli jutro ich nie wydamy. Nie odważą się mówić i nie mają żadnych dowodów. Chyba że chłopak coś znajdzie".
    
  "Myślisz, że martwię się, że dowiedzą się prawdy?" W tym celu musieliby znaleźć Clovisa Nagela. A Nagel od dawna nie był w Niemczech. Ale to nie rozwiązuje naszego problemu. Tylko twoja siostra wie, gdzie jest list Hansa Reinera.
    
  "W takim razie miej ich na oku. Z daleka."
    
  Otto zastanowił się przez chwilę.
    
  "Mam idealną osobę do tego zadania."
    
  Ktoś jeszcze był obecny podczas tej rozmowy, choć ukryty w kącie korytarza. Słuchał, nie rozumiejąc. Znacznie później, gdy baron von Schroeder udał się do sypialni, wszedł do pokoju Eduarda.
    
  Kiedy zobaczył, co było w środku, upadł na kolana. Zanim zmartwychwstał, to, co pozostało z niewinności, której nie zdołała spalić jego matka - te części jego duszy, których nie zasiała nienawiścią i zazdrością do kuzyna przez lata - było martwe, obrócone w popiół.
    
  Zabiję Paula Reinera za to.
    
  Teraz jestem dziedzicem. Ale będę baronem.
    
  Nie potrafił zdecydować, która z dwóch sprzecznych myśli podniecała go bardziej.
    
    
  9
    
    
  Paul Rainer drżał w lekkim majowym deszczu. Matka przestała go ciągnąć i teraz szła obok niego przez Schwabing, artystyczną dzielnicę w centrum Monachium, gdzie złodzieje i poeci ocierali się o artystów i prostytutki w tawernach do białego rana. Jednak tylko kilka tawern było teraz otwartych, a oni nie wchodzili do żadnej z nich, ponieważ były spłukane.
    
  "Znajdźmy schronienie w tych drzwiach" - powiedział Paul.
    
  "Strażnik nocny nas wyrzuci. To już zdarzyło się trzy razy".
    
  "Nie możesz tak dalej postępować, mamo. Dostaniesz zapalenia płuc".
    
  Przecisnęli się przez wąskie drzwi budynku, który widział lepsze czasy. Przynajmniej zadaszenie chroniło ich przed deszczem, który zalewał opustoszałe chodniki i nierówne płyty chodnikowe. Słabe światło latarni rzucało dziwne odbicie na mokrej nawierzchni; nie przypominało niczego, co Paul kiedykolwiek widział.
    
  Przestraszył się i jeszcze bardziej przytulił się do matki.
    
  "Wciąż nosisz zegarek swojego ojca, prawda?"
    
  "Tak" - powiedział Paul z niepokojem.
    
  Zadała mu to pytanie trzy razy w ciągu ostatniej godziny. Jego matka była wyczerpana i wycieńczona, jakby uderzenie syna i ciągnięcie go po zaułkach z dala od rezydencji Schroederów wyssało z niej pokłady energii, o których istnieniu nie wiedziała, a które teraz straciła na zawsze. Jej oczy były zapadnięte, a ręce drżały.
    
  "Jutro to odłożymy i wszystko będzie dobrze."
    
  Zegarek nie wyróżniał się niczym szczególnym; nie był nawet ze złota. Paul zastanawiał się, czy byłby wart więcej niż nocleg w pensjonacie i ciepły obiad, gdyby mieli szczęście.
    
  "To doskonały plan" - zmusił się do powiedzenia.
    
  "Musimy się gdzieś zatrzymać, a potem poproszę o powrót do mojej starej pracy w fabryce prochu".
    
  "Ale, mamo... fabryka prochu już nie istnieje. Zburzyli ją, kiedy wojna się skończyła".
    
  A ty mi to powiedziałeś, pomyślał Paweł, teraz już bardzo zmartwiony.
    
  "Słońce wkrótce wzejdzie" - powiedziała jego matka.
    
  Paul nie odpowiedział. Wyciągnął szyję, wsłuchując się w rytmiczny stukot butów stróża nocnego. Paul żałował, że nie został na tyle długo, żeby pozwolić mu na chwilę zamknąć oczy.
    
  Jestem taka zmęczona... I nic nie rozumiem z tego, co się dziś wieczorem wydarzyło. Ona zachowuje się dziwnie... Może teraz powie mi prawdę.
    
  "Mamo, co wiesz o tym, co stało się z tatą?"
    
  Przez chwilę Ilse zdawała się budzić z letargu. W jej oczach płonął iskierka światła, niczym ostatnie tlące się węgle w ognisku. Ujęła Paula za brodę i delikatnie pogłaskała go po twarzy.
    
  "Paul, proszę. Zapomnij o tym; zapomnij o wszystkim, co słyszałeś dziś wieczorem. Twój ojciec był dobrym człowiekiem, który zginął tragicznie w katastrofie statku. Obiecaj mi, że będziesz się tego trzymał - że nie będziesz szukał prawdy, która nie istnieje - bo nie mogłem cię stracić. Jesteś wszystkim, co mi zostało. Mój chłopcze, Paul."
    
  Pierwsze promienie świtu rzucały długie cienie na ulice Monachium, zabierając ze sobą deszcz.
    
  "Obiecaj mi" - nalegała, a jej głos stawał się coraz cichszy.
    
  Paweł zawahał się zanim odpowiedział.
    
  "Obiecuję."
    
    
  10
    
    
  "Ooooooo!"
    
  Wóz węglarza zatrzymał się z piskiem opon na Rhinestrasse. Dwa konie niespokojnie się poruszały, z oczami zasłoniętymi klapkami na oczach, a zady poczerniałe od potu i sadzy. Węglarz zeskoczył na ziemię i roztargnionym ruchem ręki przesunął dłonią po boku wozu, gdzie widniało jego imię, Klaus Graf, choć tylko dwie pierwsze litery były jeszcze czytelne.
    
  "Zabierz to, Halbert! Chcę, żeby moi klienci wiedzieli, kto dostarcza im surowce" - powiedział niemal życzliwie.
    
  Mężczyzna za kierownicą zdjął kapelusz, wyciągnął szmatkę, która wciąż zachowała odległe wspomnienie pierwotnego koloru, i gwiżdżąc, zaczął obrabiać drewno. To był jego jedyny sposób wyrażania siebie, ponieważ był niemy. Melodia była delikatna i szybka; on również wydawał się szczęśliwy.
    
  To był idealny moment.
    
  Paul śledził ich od rana, odkąd opuścili stajnie, które hrabia trzymał w Lehel. Obserwował ich również poprzedniego dnia i zdał sobie sprawę, że najlepszy moment na prośbę o pracę to tuż przed pierwszą, po południowej drzemce węglarza. Zarówno on, jak i niemowa zjedli już duże kanapki i kilka litrów piwa. Drażliwa senność wczesnego poranka, kiedy rosa zbierała się na wozie, gdy czekali na otwarcie składu węgla, odeszła w zapomnienie. Zniknęło również drażliwe znużenie późnego popołudnia, kiedy spokojnie dopijali ostatnie piwo, czując kurz zatykający im gardła.
    
  Jeśli mi się to nie uda, Boże, dopomóż nam, pomyślał Paweł z rozpaczą.***
    
  Paul i jego matka spędzili dwa dni, próbując znaleźć pracę, przez co nie jedli nic. Zastawiając zegarki, zarobili wystarczająco dużo pieniędzy, by spędzić dwie noce w pensjonacie i zjeść śniadanie składające się z chleba i piwa. Matka Paula uparcie szukała pracy, ale szybko zdali sobie sprawę, że w tamtych czasach praca była mrzonką. Kobiety były zwalniane z zajmowanych w czasie wojny stanowisk, gdy mężczyźni wracali z frontu. Oczywiście nie dlatego, że chcieli tego ich pracodawcy.
    
  "Do diabła z tym rządem i jego dyrektywami" - powiedział im piekarz, gdy poprosili go o coś niemożliwego. "Zmusili nas do zatrudniania weteranów wojennych, podczas gdy kobiety wykonują tę pracę równie dobrze i pobierają znacznie niższe stawki".
    
  "Czy kobiety naprawdę były w tym tak dobre jak mężczyźni?" - zapytał Paul bezczelnie. Był w złym humorze. Burczało mu w brzuchu, a zapach chleba pieczonego w piecach tylko pogarszał sytuację.
    
  "Czasami lepiej. Miałem jedną kobietę, która wiedziała, jak zarabiać pieniądze lepiej niż ktokolwiek inny".
    
  "Dlaczego więc zapłaciłeś im mniej?"
    
  "No cóż, to oczywiste" - powiedział piekarz, wzruszając ramionami. "To kobiety".
    
  Jeśli w tym wszystkim była jakaś logika, Paul jej nie dostrzegał, chociaż jego matka i personel warsztatu kiwali głowami na znak zgody.
    
  "Zrozumiesz, jak będziesz starszy" - powiedział jeden z nich, gdy Paul i jego matka wyszli. Potem wszyscy wybuchnęli śmiechem.
    
  Paul nie miał więcej szczęścia. Pierwszym pytaniem, jakie potencjalny pracodawca zawsze zadawał mu przed sprawdzeniem jego umiejętności, było to, czy jest weteranem wojennym. W ciągu ostatnich kilku godzin doświadczył wielu rozczarowań, więc postanowił podejść do problemu tak racjonalnie, jak tylko potrafił. Ufając szczęściu, postanowił podążyć za górnikiem, zbadać go i podejść do niego najlepiej, jak potrafił. Jemu i jego matce udało się zostać w pensjonacie na trzecią noc, obiecując zapłacić następnego dnia, a to dzięki gospodyni, która się nad nimi zlitowała. Dała im nawet miskę gęstej zupy z pływającymi w niej kawałkami ziemniaków i kromkę czarnego chleba.
    
  I oto Paul przechodził przez Rhinestrasse. Gwarne i radosne miejsce, pełne ulicznych handlarzy, sprzedawców gazet i ostrzałek do noży, sprzedających swoje pudełka zapałek, najnowsze wiadomości i zalety dobrze naostrzonych noży. Zapach piekarni mieszał się z końskim nawozem, który w Schwabing był znacznie bardziej powszechny niż samochody.
    
  Paul wykorzystał moment, gdy pomocnik węglarza wyszedł, by zawołać portiera budynku, który mieli zaopatrywać, zmuszając go do otwarcia drzwi do piwnicy. W tym czasie węglarz przygotowywał ogromne kosze z drewna brzozowego, w których mieli przewozić swój towar.
    
  Może gdyby był sam, byłby bardziej przyjazny. Ludzie reagują inaczej na obcych w obecności młodszego rodzeństwa, pomyślał Paul, podchodząc.
    
  "Dzień dobry, panie."
    
  "Czego, do cholery, chcesz, chłopcze?"
    
  "Potrzebuję pracy."
    
  "Spadaj. Nikogo nie potrzebuję."
    
  "Jestem silny, panie, i mógłbym pomóc panu bardzo szybko rozładować ten wóz."
    
  Górnik raczył po raz pierwszy spojrzeć na Paula, mierząc go wzrokiem od stóp do głów. Ubrany był w czarne spodnie, białą koszulę i sweter, wciąż wyglądając jak kelner. W porównaniu z jego potężną sylwetką Paul czuł się słabo.
    
  "Ile masz lat, chłopcze?"
    
  "Siedemnaście, proszę pana" - skłamał Paul.
    
  "Nawet moja ciocia Berta, która była fatalna w odgadywaniu wieku ludzi, biedactwo, nie dałaby ci więcej niż piętnaście lat. Poza tym jesteś za chuda. Spadaj."
    
  "Dwudziestego drugiego maja skończę szesnaście lat" - powiedział Paul urażonym tonem.
    
  "Tak czy inaczej, nie jesteś mi do niczego potrzebny."
    
  "Potrafię bez problemu unieść kosz węgla, proszę pana."
    
  Z wielką zwinnością wdrapał się na wóz, chwycił łopatę i napełnił jeden z koszy. Następnie, starając się nie okazywać wysiłku, zarzucił pasy na ramię. Czuł, że pięćdziesiąt kilogramów miażdży mu ramiona i dolną część pleców, ale zdołał się uśmiechnąć.
    
  "Widzisz?" powiedział, używając całej siły woli, by nie ugięły się pod nim nogi.
    
  "Młody, to coś więcej niż tylko podnoszenie kosza" - powiedział węglarz, wyciągając paczkę tytoniu z kieszeni i zapalając sfatygowaną fajkę. "Moja dawna ciocia Lotta uniosłaby ten kosz z mniejszym trudem niż ty. Powinieneś dać radę wnieść go po tych schodach, które są mokre i śliskie jak krocze tancerki. Piwnice, do których schodzimy, prawie nigdy nie są oświetlone, bo zarządcy budynku nie przejmują się tym, że rozbijemy sobie głowy. A może uniósłbyś jeden kosz, może dwa, ale przy trzecim..."
    
  Kolana i ramiona Paula nie mogły już utrzymać ciężaru chłopca i upadł twarzą w dół na stos węgla.
    
  "Upadniesz, tak jak przed chwilą. A gdyby ci się to przytrafiło na tych wąskich schodach, twoja czaszka nie byłaby jedyną, która by pękła".
    
  Facet stanął na sztywnych nogach.
    
  "Ale..."
    
  "Nie ma żadnych "ale", które mogłyby mnie zmusić do zmiany zdania, kochanie. Zejdź z mojego wózka."
    
  "Mógłbym ci powiedzieć, jak ulepszyć swój biznes."
    
  "Właśnie tego potrzebowałem... I co to może znaczyć?" zapytał górnik z szyderczym śmiechem.
    
  "Tracisz dużo czasu między zakończeniem jednej dostawy a rozpoczęciem kolejnej, bo musisz jechać do magazynu po więcej węgla. Gdybyś kupił drugą ciężarówkę..."
    
  "To twój genialny pomysł, prawda? Dobry wóz ze stalowymi osiami, zdolny udźwignąć cały nasz ładunek, kosztuje co najmniej siedem tysięcy marek, nie licząc uprzęży i koni. Masz siedem tysięcy marek w tych podartych spodniach? Chyba nie."
    
  "Ale ty..."
    
  "Zarabiam wystarczająco, żeby zapłacić za węgiel i utrzymać rodzinę. Myślisz, że nie pomyślałem o kupnie kolejnego wozu? Przepraszam, dzieciaku" - powiedział, a jego ton złagodniał, gdy dostrzegł smutek w oczach Paula - "ale nie mogę ci pomóc".
    
  Paul skinął głową, pokonany. Musiał znaleźć pracę gdzie indziej, i to szybko, bo cierpliwość właścicielki nie starczy na długo. Zsiadał właśnie z wozu, gdy podeszła do niego grupa ludzi.
    
  "Więc co to jest, Klaus? Nowy rekrut?"
    
  Asystent Klausa wracał z portierem. Ale do górnika podszedł inny mężczyzna, starszy, niski i łysy, w okrągłych okularach i ze skórzaną teczką.
    
  "Nie, panie Fincken, to po prostu facet, który przyjechał szukać pracy, ale już jest w drodze."
    
  "Cóż, ma na twarzy ślady twojego rzemiosła."
    
  "Wydawał się zdeterminowany, żeby się wykazać, proszę pana. Co mogę dla pana zrobić?"
    
  Słuchaj, Klaus, mam jeszcze jedno spotkanie i myślałem o tym, żeby zapłacić za węgiel w tym miesiącu. To już wszystko?
    
  "Tak, proszę pana, zamówił pan dwie tony, co do uncji."
    
  "Ufam ci całkowicie, Klausie."
    
  Paul odwrócił się na te słowa. Właśnie zdał sobie sprawę, gdzie leży prawdziwy kapitał górnika.
    
  Zaufanie. I niech go diabli wezmą, jeśli nie będzie mógł przekuć tego w pieniądze. Gdyby tylko mnie posłuchali, pomyślał, wracając do grupy.
    
  "Cóż, jeśli nie masz nic przeciwko..." odezwał się Klaus.
    
  "Chwileczkę!"
    
  "Czy mogę zapytać, co właściwie tu robisz, chłopcze? Już ci mówiłem, że cię nie potrzebuję".
    
  "Byłbym ci pomocny, gdybyś miał jeszcze jeden wóz, panie."
    
  "Czy pan zgłupiał? Nie mam innego wozu! Przepraszam, panie Fincken, nie mogę się pozbyć tego szaleńca".
    
  Pomocnik górnika, który od jakiegoś czasu rzucał Paulowi podejrzliwe spojrzenia, ruszył w jego stronę, ale szef gestem nakazał mu zostać. Nie chciał robić awantury przed klientem.
    
  "Gdybym mógł zapewnić ci fundusze na zakup kolejnego wózka" - powiedział Paul, odchodząc od sprzedawcy i starając się zachować godność - "czy zatrudniłbyś mnie?"
    
  Klaus podrapał się po tyłku głowy.
    
  "Cóż, sądzę, że tak" - przyznał.
    
  "Dobrze. Czy mógłbyś mi powiedzieć, jaką marżę dostajesz za dostawę węgla?"
    
  "Tak samo jak wszyscy inni. Godne szacunku osiem procent".
    
  Paweł wykonał kilka szybkich obliczeń.
    
  "Panie Fincken, czy zgodziłby się pan zapłacić panu Grafowi tysiąc marek jako zaliczkę w zamian za czteroprocentową zniżkę na węgiel przez rok?"
    
  "To strasznie dużo pieniędzy, człowieku" - powiedział Finken.
    
  "Ale co chcesz powiedzieć? Nie wziąłbym pieniędzy z góry od moich klientów."
    
  "Prawda jest taka, że to bardzo kusząca oferta, Klaus. Oznaczałoby to duże oszczędności dla majątku" - powiedział administrator.
    
  "Widzisz?" Paul był zachwycony. "Wystarczy, że zaproponujesz to samo sześciu innym klientom. Wszyscy się zgodzą, proszę pana. Zauważyłem, że ludzie panu ufają".
    
  "To prawda, Klaus."
    
  Przez chwilę pierś węglarza napęczniała jak u indyka, lecz wkrótce pojawiły się skargi.
    
  "Ale jeśli zmniejszymy marżę" - powiedział górnik, który jeszcze nie widział tego wszystkiego wyraźnie - "jak będę żył?"
    
  Z drugim wózkiem będziesz pracować dwa razy szybciej. Pieniądze zwrócą ci się błyskawicznie. A dwa wózki z twoim imieniem namalowanym na nich będą przejeżdżać przez Monachium.
    
  "Dwa wózki z moim nazwiskiem..."
    
  "Oczywiście, na początku będzie trochę ciężko. W końcu będziesz musiał płacić dodatkową pensję".
    
  Górnik spojrzał na administratora, który się uśmiechnął.
    
  "Na litość boską, zatrudnij tego gościa, albo sam go zatrudnię. On ma prawdziwy zmysł biznesowy".
    
  Paul spędził resztę dnia, spacerując z Klausem po posiadłości i rozmawiając z zarządcami. Spośród pierwszych dziesięciu, siedem zostało przyjętych, a tylko cztery nalegały na pisemną gwarancję.
    
  "Wygląda na to, że otrzymał pan swój wózek, panie hrabio."
    
  "Teraz czeka nas mnóstwo pracy. I będziesz musiał znaleźć nowych klientów".
    
  "Myślałem, że ty..."
    
  "Nie ma mowy, dzieciaku. Dobrze się dogadujesz z ludźmi, choć jesteś trochę nieśmiały, jak moja kochana ciotka Irmuska. Myślę, że dasz sobie radę."
    
  Chłopiec milczał przez chwilę, rozmyślając nad sukcesami tego dnia, po czym znów zwrócił się do górnika.
    
  "Zanim się zgodzę, panie, chciałbym zadać panu pytanie."
    
  "Czego, do cholery, chcesz?" - zapytał niecierpliwie Klaus.
    
  "Naprawdę masz aż tyle ciotek?"
    
  Górnik wybuchnął gromkim śmiechem.
    
  "Moja matka miała czternaście sióstr, kochanie. Wierz lub nie".
    
    
  11
    
    
  Dzięki Paulowi, który zajmował się zbieraniem węgla i pozyskiwaniem nowych klientów, interes zaczął kwitnąć. Pojechał pełnym wozem ze sklepów nad brzegiem Izary do domu, gdzie Klaus i Halbert - tak miał na imię niemy pomocnik - kończyli rozładunek. Najpierw osuszył konie i dał im wodę z wiadra. Następnie zmienił załogę i zaprzęgnął zwierzęta do pomocy w wozie, który właśnie przywiózł.
    
  Następnie pomagał swoim towarzyszom jak najszybciej ruszyć pustym wozem. Na początku było to trudne, ale gdy się przyzwyczaił i jego ramiona się rozszerzyły, Paul był w stanie wszędzie nosić ogromne kosze. Po skończeniu rozwożenia węgla po posiadłości, zaprzęgał konie i wracał do magazynów, radośnie śpiewając, podczas gdy pozostali kierowali się do kolejnego domu.
    
  Tymczasem Ilse znalazła pracę jako gosposia w pensjonacie, w którym mieszkali, a w zamian właścicielka dała im niewielką zniżkę na czynsz - co było dobrą wiadomością, ponieważ pensja Paula ledwo wystarczała na utrzymanie ich dwojga.
    
  "Wolałabym zrobić to ciszej, panie Rainer" - powiedziała gospodyni - "ale nie wygląda na to, żebym potrzebowała jakiejś szczególnej pomocy".
    
  Paul zazwyczaj kiwał głową. Wiedział, że jego matka nie była zbyt pomocna. Inni lokatorzy szeptali, że Ilse czasami zatrzymywała się, pogrążona w myślach, w połowie zamiatania korytarza lub obierania ziemniaków, ściskając miotłę lub nóż i wpatrując się w przestrzeń.
    
  Zaniepokojony Paul rozmawiał z matką, która temu zaprzeczyła. Kiedy nalegał, Ilse w końcu przyznała, że to po części prawda.
    
  "Może ostatnio jestem trochę roztargniona. Za dużo myśli w mojej głowie" - powiedziała, głaszcząc go po twarzy.
    
  W końcu to wszystko minie, pomyślał Paul. Wiele przeszliśmy.
    
  Podejrzewał jednak, że jest coś jeszcze, coś, co ukrywała jego matka. Nadal był zdeterminowany, by poznać prawdę o śmierci ojca, ale nie wiedział, od czego zacząć. Zbliżenie się do Schroederów było niemożliwe, przynajmniej dopóki mogli liczyć na poparcie sędziego. Mogli w każdej chwili wysłać Paula do więzienia, a tego ryzyka nie mógł podjąć, zwłaszcza w stanie, w jakim znajdowała się jego matka.
    
  To pytanie dręczyło go nocami. Przynajmniej mógł pozwolić myślom błądzić, nie martwiąc się o obudzenie matki. Teraz spali w oddzielnych pokojach, po raz pierwszy w życiu. Paul przeniósł się do pokoju na drugim piętrze, z tyłu budynku. Był mniejszy niż pokój Ilse, ale przynajmniej mógł cieszyć się odrobiną prywatności.
    
  "Żadnych dziewczyn w pokoju, panie Rainer" - powtarzała gospodyni co najmniej raz w tygodniu. A Paul, który miał taką samą wyobraźnię i potrzeby jak każdy zdrowy szesnastolatek, znajdował czas, by pozwolić myślom powędrować w tym kierunku.
    
  W kolejnych miesiącach Niemcy odrodziły się, podobnie jak Rainerowie. Nowy rząd podpisał traktat wersalski pod koniec czerwca 1919 roku, sygnalizując przyjęcie przez Niemcy wyłącznej odpowiedzialności za wojnę i wypłatę kolosalnych sum reparacji gospodarczych. Na ulicach upokorzenie zadane krajowi przez aliantów wywołało pomruk pokojowego oburzenia, ale ogólnie rzecz biorąc, ludzie na chwilę odetchnęli z ulgą. W połowie sierpnia ratyfikowano nową konstytucję.
    
  Paul zaczął czuć, że jego życie wraca do pewnego rodzaju porządku. Chwiejnego, ale jednak porządku. Stopniowo zaczął zapominać o tajemnicy otaczającej śmierć ojca, czy to z powodu trudności zadania, strachu przed jego stawieniem, czy rosnącej odpowiedzialności związanej z opieką nad Ilse.
    
  Pewnego dnia jednak, w trakcie porannej drzemki - dokładnie o tej porze, kiedy poszedł szukać pracy - Klaus odsunął pusty kufel po piwie, zgniótł papierek po kanapce i sprowadził młodego mężczyznę na ziemię.
    
  "Wydajesz się być bystrym dzieciakiem, Paul. Czemu się nie uczysz?"
    
  "Tylko ze względu na... życie, wojnę, ludzi" - powiedział, wzruszając ramionami.
    
  "Życiu ani wojnie nic nie pomożesz, ale ludziom... Zawsze możesz się odwdzięczyć, Paul". Węglarz wydmuchnął z fajki chmurę niebieskawego dymu. "Czy jesteś typem, który się odwdzięcza?"
    
  Nagle Paul poczuł się sfrustrowany i bezradny. "A co, jeśli wiesz, że ktoś cię uderzył, ale nie wiesz, kto to był ani co zrobił?" - zapytał.
    
  "No cóż, nie zostaw kamienia na kamieniu, dopóki się nie dowiesz."
    
    
  12
    
    
  W Monachium panował spokój.
    
  Jednak w luksusowym budynku na wschodnim brzegu Izary słychać było cichy szmer. Nie na tyle głośny, by obudzić mieszkańców; jedynie stłumiony dźwięk dochodzący z pokoju z widokiem na plac.
    
  Pokój był staromodny, dziecinny, przeczył wiekowi właścicielki. Wyprowadziła się z niego pięć lat temu i jeszcze nie zdążyła zmienić tapety; regały były pełne lalek, a łóżko miało różowy baldachim. Ale w noc taką jak ta, jej wrażliwe serce było wdzięczne za przedmioty, które przywróciły ją do bezpiecznego, dawno utraconego świata. Jej natura przeklinała samą siebie za to, że zaszła tak daleko w swojej niezależności i determinacji.
    
  Stłumiony dźwięk to był płacz, zagłuszony poduszką.
    
  List leżał na łóżku, tylko pierwsze kilka akapitów było widocznych pośród splątanych prześcieradeł: Columbus, Ohio, 7 kwietnia 1920 r. Droga Alice, mam nadzieję, że masz się dobrze. Nie możesz sobie wyobrazić, jak bardzo za Tobą tęsknimy, bo sezon taneczny jest już za dwa tygodnie! W tym roku my, dziewczyny, będziemy mogły pójść razem, bez naszych ojców, ale z opiekunem. Przynajmniej będziemy mogły uczestniczyć w więcej niż jednej zabawie w miesiącu! Jednak największą nowiną roku jest to, że mój brat Prescott zaręczył się z dziewczyną ze wschodu, Dottie Walker. Wszyscy mówią o majątku jej ojca, George'a Herberta Walkera, i o tym, jaką tworzą fajną parę. Mama nie mogłaby być bardziej szczęśliwa z powodu ślubu. Gdybyś tylko mogła tu być, bo to będzie pierwszy ślub w rodzinie, a Ty jesteś jedną z nas.
    
  Łzy powoli spływały po twarzy Alicji. Ścisnęła lalkę prawą ręką. Nagle miała ochotę rzucić nią przez pokój, gdy zdała sobie sprawę z tego, co robi, i się powstrzymała.
    
  Jestem kobietą. Kobietą.
    
  Powoli puściła lalkę i zaczęła myśleć o Prescotcie, a przynajmniej o tym, co o nim pamiętała: byli razem pod dębowym łóżkiem w domu w Columbus, a on szeptał coś do niej, trzymając ją w ramionach. Ale kiedy podniosła wzrok, odkryła, że chłopiec nie był opalony i silny jak Prescott, lecz jasny i szczupły. Zatopiona w rozmyślaniach, nie mogła rozpoznać jego twarzy.
    
    
  13
    
    
  Stało się to tak szybko, że nawet los nie mógł go na to przygotować.
    
  "Do cholery, Paul, gdzie ty do cholery byłeś?"
    
  Paul przybył na Prinzregentenplatz z pełnym wozem. Klaus był w fatalnym humorze, jak zawsze, gdy pracowali w zamożnych dzielnicach. Ruch uliczny był koszmarny. Samochody i wozy toczyły niekończącą się wojnę z furgonetkami sprzedawców piwa, wózkami ręcznymi prowadzonymi przez zręcznych dostawców, a nawet rowerami robotników. Policjanci przemierzali plac co dziesięć minut, próbując zaprowadzić porządek w chaosie, z twarzami nieprzeniknionymi spod skórzanych hełmów. Już dwukrotnie ostrzegali górników, że powinni się pospieszyć i rozładować ładunek, jeśli nie chcą narazić się na wysokie grzywny.
    
  Górnicy oczywiście nie mogli sobie na to pozwolić. Chociaż w grudniu 1920 roku przyniósł im wiele zamówień, zaledwie dwa tygodnie wcześniej zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego pochłonęło dwa konie, zmuszając ich do ich wymiany. Hulbert wylał wiele łez, bo te zwierzęta były jego życiem, a ponieważ nie miał rodziny, spał z nimi nawet w stajni. Klaus wydał ostatnie oszczędności na nowe konie i każdy nieoczekiwany wydatek mógł go teraz zrujnować.
    
  Nic więc dziwnego, że węglarz zaczął krzyczeć na Paula, gdy tylko wóz z węgla wyłonił się zza rogu tego dnia.
    
  "Na moście panował ogromny zamęt."
    
  "Nie obchodzi mnie to! Zejdź tu i pomóż nam z ładunkiem, zanim wrócą te sępy".
    
  Paul zeskoczył z fotela kierowcy i zaczął nieść koszyki. Teraz wymagało to znacznie mniej wysiłku, chociaż w wieku szesnastu, prawie siedemnastu lat, jego rozwój wciąż był daleki od ukończenia. Był dość szczupły, ale jego ręce i nogi były jak solidne ścięgna.
    
  Kiedy do rozładowania pozostało już tylko pięć lub sześć koszy, górnicy przyspieszyli kroku, słysząc rytmiczny, niecierpliwy stukot kopyt policyjnych koni.
    
  "Idą!" krzyknął Klaus.
    
  Paul zszedł z ostatnim ładunkiem, niemal biegiem, wrzucił go do piwnicy na węgiel, pot spływał mu po czole, po czym zbiegł z powrotem po schodach na ulicę. Gdy tylko się wynurzył, coś uderzyło go prosto w twarz.
    
  Na chwilę świat wokół niego zamarł. Paul zauważył tylko, że jego ciało wiruje w powietrzu przez pół sekundy, a stopy z trudem znajdują oparcie na śliskich schodach. Zamachał rękami, po czym upadł do tyłu. Nie zdążył poczuć bólu, bo ciemność już go ogarnęła.
    
  Dziesięć sekund wcześniej Alicja i Manfred Tannenbaumowie wyszli ze spaceru po pobliskim parku. Alicja chciała zabrać brata na spacer, zanim ziemia stanie się zbyt zamarznięta. Poprzedniej nocy spadł pierwszy śnieg i choć jeszcze nie opadł, chłopiec miał wkrótce czekać trzy lub cztery tygodnie bez możliwości swobodnego poruszania nogami.
    
  Manfred delektował się ostatnimi chwilami wolności najlepiej, jak potrafił. Poprzedniego dnia wyjął z szafy swoją starą piłkę i teraz kopał ją, odbijając od ścian, pod karcącymi spojrzeniami przechodniów. W innych okolicznościach Alice zmarszczyłaby brwi - nie znosiła ludzi, którzy uważali dzieci za utrapienie - ale tego dnia czuła smutek i niepewność. Zamyślona, z wzrokiem utkwionym w maleńkich obłoczkach, które jej oddech tworzył w mroźnym powietrzu, nie zwracała uwagi na Manfreda, poza tym, żeby podniósł piłkę, gdy przechodził przez ulicę.
    
  Zaledwie kilka metrów od ich drzwi chłopiec dostrzegł ziejące drzwi piwnicy i wyobrażając sobie, że stoją przed bramką na stadionie Grünwalder, kopnął z całej siły. Piłka, wykonana z niezwykle wytrzymałej skóry, zatoczyła idealny łuk, zanim trafiła mężczyznę prosto w twarz. Mężczyzna zniknął na dole schodów.
    
  "Manfred, uważaj!"
    
  Wściekły krzyk Alicji przerodził się w jęk, gdy zdała sobie sprawę, że piłka kogoś trafiła. Jej brat zamarł na chodniku, sparaliżowany strachem. Pobiegła do drzwi piwnicy, ale jeden ze współpracowników ofiary, niski mężczyzna w bezkształtnym kapeluszu, już pobiegł mu na pomoc.
    
  "Cholera! Zawsze wiedziałem, że ten głupi idiota upadnie" - powiedział inny górnik, większy mężczyzna. Wciąż stał przy wozie, załamując ręce i zerkając z niepokojem w stronę rogu Possartstrasse.
    
  Alicja zatrzymała się na szczycie schodów prowadzących do piwnicy, ale nie odważyła się zejść. Przez kilka przerażających sekund wpatrywała się w prostokąt ciemności, ale potem pojawiła się postać, jakby czerń nagle przybrała ludzką postać. To był kolega górnika, ten, który minął Alicję, i niósł leżącego mężczyznę.
    
  "Boże Święty, to tylko dziecko..."
    
  Lewe ramię rannego zwisało pod dziwnym kątem, a spodnie i kurtka były podarte. Głowa i przedramiona były podziurawione, a krew na twarzy zmieszana z pyłem węglowym tworzyła grube, brązowe smugi. Oczy miał zamknięte i nie reagował, gdy inny mężczyzna położył go na ziemi i próbował zetrzeć krew brudną szmatką.
    
  Mam nadzieję, że on tylko stracił przytomność, pomyślała Alicja, kucając i biorąc go za rękę.
    
  "Jak on się nazywa?" zapytała Alicja mężczyznę w kapeluszu.
    
  Mężczyzna wzruszył ramionami, wskazał na gardło i pokręcił głową. Alicja zrozumiała.
    
  "Słyszysz mnie?" zapytała, obawiając się, że może być nie tylko głuchy, ale i niemy. "Musimy mu pomóc!"
    
  Mężczyzna w kapeluszu zignorował ją i odwrócił się w stronę wózków z węglem, z szeroko otwartymi oczami wielkości spodków. Inny górnik, ten starszy, wsiadł na miejsce kierowcy pierwszego wózka, tego z pełnym ładunkiem, i rozpaczliwie próbował znaleźć lejce. Strzelił z bata, rysując w powietrzu niezgrabną ósemkę. Dwa konie stanęły dęba, parskając.
    
  "Naprzód, Halbert!"
    
  Mężczyzna w kapeluszu zawahał się przez chwilę. Zrobił krok w stronę kolejnego wózka, ale najwyraźniej zmienił zdanie i odwrócił się. Włożył zakrwawioną szmatkę w dłonie Alicji, po czym odszedł, idąc za przykładem starca.
    
  "Czekaj! Nie możesz go tu zostawić!" krzyknęła, zszokowana zachowaniem mężczyzn.
    
  Kopnęła ziemię. Wściekła, wściekła i bezradna.
    
    
  14
    
    
  Najtrudniejsze dla Alicji nie było przekonanie policji, by pozwoliła jej zająć się chorym mężczyzną w jej domu, ale przełamanie oporu Doris, by go wpuścić. Musiała krzyczeć na nią niemal tak głośno, jak krzyczała na Manfreda, żeby go, na litość boską, zmusił do pójścia i sprowadzenia pomocy. W końcu jej brat posłuchał, a dwóch służących utorowało sobie drogę przez krąg gapiów i wsadziło młodego mężczyznę do windy.
    
  "Pani Alice, wie pani, że pan nie lubi obcych w domu, zwłaszcza gdy go nie ma. Jestem temu absolutnie przeciwna".
    
  Młody węglarz wisiał bezwładnie, nieprzytomny, między służącymi, którzy byli już zbyt starzy, by udźwignąć jego ciężar. Byli na półpiętrze, a gospodyni blokowała drzwi.
    
  "Nie możemy go tu zostawić, Doris. Musimy wezwać lekarza".
    
  "To nie jest nasza odpowiedzialność".
    
  "Zgadza się. Wypadek był winą Manfreda" - powiedziała, wskazując na chłopaka stojącego obok niej, bladego, trzymającego piłkę bardzo daleko od ciała, jakby bał się, że może zrobić komuś krzywdę.
    
  "Powiedziałem, że nie. Są szpitale dla... dla takich ludzi jak on."
    
  "Tutaj będzie miał lepszą opiekę".
    
  Doris wpatrywała się w nią, jakby nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Potem jej usta wykrzywiły się w protekcjonalnym uśmiechu. Wiedziała dokładnie, co powiedzieć, żeby zirytować Alice, i starannie dobierała słowa.
    
  "Fräulein Alice, jesteś za młoda, żeby..."
    
  Więc wszystko sprowadza się do tego, pomyślała Alicja, czując, jak jej twarz płonie z wściekłości i wstydu. Cóż, tym razem się nie uda.
    
  "Doris, przy całym szacunku, zejdź mi z drogi."
    
  Podeszła do drzwi i otworzyła je obiema rękami. Gospodyni próbowała je zamknąć, ale było za późno, a drewno uderzyło ją w ramię, gdy drzwi się otworzyły. Upadła na dywan w korytarzu, bezradnie patrząc, jak dzieci Tannenbaumów prowadzą do domu dwoje służących. Ci ostatni unikali jej wzroku, a Doris była pewna, że powstrzymują się od śmiechu.
    
  "Tak się tego nie robi. Powiem twojemu ojcu" - powiedziała wściekle.
    
  "Nie musisz się o to martwić, Doris. Kiedy jutro wróci z Dachau, sama mu powiem" - odpowiedziała Alicja, nie odwracając się.
    
  W głębi duszy nie była tak pewna siebie, jak sugerowały jej słowa. Wiedziała, że będzie miała problemy z ojcem, ale w tamtej chwili była zdecydowana nie pozwolić, by gospodyni postawiła na swoim.
    
  "Zamknij oczy. Nie chcę ich zabarwić jodyną."
    
  Alicja na palcach weszła do pokoju gościnnego, starając się nie przeszkadzać lekarzowi, który mył czoło rannego. Doris stała gniewnie w kącie pokoju, nieustannie odchrząkując lub tupiąc nogami, by okazać swoją niecierpliwość. Kiedy Alicja weszła, podwoiła wysiłki. Alicja zignorowała ją i spojrzała na młodego górnika leżącego na łóżku.
    
  Materac był kompletnie zniszczony, pomyślała. W tym momencie jej wzrok spotkał się z mężczyzną i rozpoznała go.
    
  Kelner z imprezy! Nie, to nie może być on!
    
  Ale to była prawda, bo zobaczyła, jak jego oczy się rozszerzają, a brwi unoszą. Minął ponad rok, a ona wciąż go pamiętała. I nagle uświadomiła sobie, kim był ten jasnowłosy chłopak, ten, który pojawił się w jej wyobraźni, gdy próbowała wyobrazić sobie Prescotta. Zauważyła, że Doris się w nią wpatruje, więc udała ziewnięcie i otworzyła drzwi sypialni. Używając go jako parawanu między sobą a gospodynią, spojrzała na Paula i uniosła palec do ust.
    
  "Jak się czuje?" zapytała Alicja, kiedy lekarz w końcu wyszedł na korytarz.
    
  Był chudym mężczyzną o wyłupiastych oczach, który opiekował się Tannenbaumami jeszcze przed narodzinami Alicji. Kiedy jej matka zmarła na grypę, dziewczynka spędziła wiele bezsennych nocy, nienawidząc go za to, że jej nie uratował, choć teraz jego dziwny wygląd jedynie przyprawiał ją o dreszcz, niczym dotyk stetoskopu na skórze.
    
  "Jego lewe ramię jest złamane, choć wygląda na czyste. Założyłem mu usztywniacz i bandaże. Powróci do zdrowia za około sześć tygodni. Postaraj się, żeby nim nie ruszał".
    
  "Co jest nie tak z jego głową?"
    
  "Pozostałe obrażenia są powierzchowne, choć obficie krwawi. Musiał się zadrapać o krawędź schodów. Zdezynfekowałem mu ranę na czole, ale powinien jak najszybciej wziąć porządną kąpiel".
    
  "Czy on może wyjść natychmiast, doktorze?"
    
  Lekarz skinął głową na powitanie Doris, która właśnie zamknęła za sobą drzwi.
    
  "Zalecałbym, żeby tu przenocował. No to do widzenia" - powiedział lekarz, zdecydowanie nakładając kapelusz.
    
  "Zajmiemy się tym, Doktorze. Bardzo dziękuję" - powiedziała Alicja, żegnając się z nim i rzucając Doris wyzywające spojrzenie.
    
  Paul niespokojnie poruszył się w wannie. Musiał trzymać lewą rękę nad wodą, żeby nie zamoczyć bandaży. Z ciałem pokrytym siniakami, nie mógł przyjąć pozycji, która nie sprawiałaby mu bólu. Rozejrzał się po pokoju, oszołomiony otaczającym go luksusem. Rezydencja barona von Schrödera, choć położona w jednej z najbardziej prestiżowych dzielnic Monachium, nie posiadała udogodnień, jakie oferował ten apartament, począwszy od ciepłej wody płynącej prosto z kranu. Zazwyczaj to Paul przynosił ciepłą wodę z kuchni, gdy któryś z członków rodziny chciał się wykąpać, co zdarzało się codziennie. I nie było żadnego porównania między łazienką, w której się teraz znajdował, a szafką pod umywalkę i umywalką w pensjonacie.
    
  Więc to jest jej dom. Myślałem, że już jej nigdy nie zobaczę. Szkoda, że się mnie wstydzi, pomyślał.
    
  "Ta woda jest bardzo czarna."
    
  Paul spojrzał w górę, zaskoczony. Alice stała w drzwiach łazienki z radosnym wyrazem twarzy. Mimo że wanna sięgała mu prawie do ramion, a woda pokrywała się szarawą pianą, młody mężczyzna nie mógł powstrzymać rumieńca.
    
  "Co tu robisz?"
    
  "Przywracam równowagę" - powiedziała, uśmiechając się na słabą próbę Paula, by zasłonić się dłonią. "Jestem ci winna to, że mnie uratowałeś".
    
  "Biorąc pod uwagę, że piłka twojego brata zrzuciła mnie ze schodów, powiedziałbym, że nadal jesteś moim dłużnikiem".
    
  Alicja nie odpowiedziała. Przyjrzała mu się uważnie, skupiając się na jego ramionach i wyraźnie zarysowanych mięśniach żylastych ramion. Bez pyłu węglowego jego skóra była bardzo jasna.
    
  "Dziękuję tak czy inaczej, Alice" - powiedział Paul, odbierając jej milczenie jako milczącą naganę.
    
  "Pamiętasz moje imię."
    
  Teraz nadeszła kolej Paula, by milczeć. Błysk w oczach Alicji był zdumiewający i musiał odwrócić wzrok.
    
  "Trochę przytyłaś" - dodała po chwili.
    
  "Te kosze. Ważą tonę, ale noszenie ich czyni cię silniejszym".
    
  "Jak to się stało, że zacząłeś sprzedawać węgiel?"
    
  "To długa historia."
    
  Wzięła stołek stojący w rogu łazienki i usiadła obok niego.
    
  "Powiedz mi. Mamy czas."
    
  "Nie boisz się, że cię tu złapią?"
    
  "Poszedłem spać pół godziny temu. Gospodyni mnie sprawdziła. Ale nie było trudno się obok niej przemknąć."
    
  Paul wziął kawałek mydła i zaczął nim kręcić w dłoni.
    
  "Po imprezie pokłóciłam się okropnie z ciocią."
    
  "Z powodu twojego kuzyna?"
    
  "To było z powodu czegoś, co wydarzyło się lata temu, coś związanego z moim ojcem. Mama powiedziała mi, że zginął w katastrofie statku, ale w dniu imprezy dowiedziałem się, że okłamywała mnie przez lata".
    
  "To właśnie robią dorośli" - westchnęła Alicja.
    
  "Wyrzucili nas, mnie i moją matkę. Ta praca była najlepszą, jaką mogłam dostać".
    
  "Chyba masz szczęście."
    
  "Nazywasz to szczęściem?" - zapytał Paul, krzywiąc się. "Pracować od świtu do zmierzchu, nie mając na co liczyć poza kilkoma groszami w kieszeni. Trochę szczęścia!"
    
  "Masz pracę, masz swoją niezależność, szacunek do siebie. To już coś" - odpowiedziała zdenerwowana.
    
  "Zamieniłbym je na którekolwiek z tych" - powiedział, wskazując wokół siebie.
    
  "Nie masz pojęcia, o czym mówię, Paul, prawda?"
    
  "Więcej niż myślisz" - warknął, nie mogąc się powstrzymać. "Masz urodę i inteligencję, a wszystko to psujesz, udając nieszczęśliwą, buntowniczkę, spędzając więcej czasu na narzekaniu na swój luksusowy byt i martwieniu się o to, co inni o tobie pomyślą, niż na podejmowaniu ryzyka i walce o to, czego naprawdę pragniesz".
    
  Zatrzymał się, nagle uświadamiając sobie wszystko, co powiedział, i widząc emocje tańczące w jej oczach. Otworzył usta, żeby przeprosić, ale pomyślał, że to tylko pogorszy sprawę.
    
  Alice powoli wstała z krzesła. Przez chwilę Paul myślał, że zaraz odejdzie, ale to był dopiero pierwszy z wielu razy, kiedy przez lata błędnie odczytał jej uczucia. Podeszła do wanny, uklękła przy niej i pochylając się nad wodą, pocałowała go w usta. Początkowo Paul zamarł, ale wkrótce zaczął reagować.
    
  Alice odsunęła się i wpatrywała się w niego. Paul zrozumiał jej urodę: błysk wyzwania płonący w jej oczach. Pochylił się i pocałował ją, ale tym razem jego usta były lekko rozchylone. Po chwili odsunęła się.
    
  Wtedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi.
    
    
  15
    
    
  Alicja natychmiast zerwała się na równe nogi i odsunęła od Paula, ale było już za późno. Jej ojciec wszedł do łazienki. Ledwo na nią spojrzał; nie było takiej potrzeby. Rękaw jej sukienki był kompletnie mokry i nawet ktoś z tak ograniczoną wyobraźnią jak Joseph Tannenbaum mógłby domyślić się, co się przed chwilą wydarzyło.
    
  "Idź do swojego pokoju."
    
  "Ale tato..." - wyjąkała.
    
  "Teraz!"
    
  Alicja wybuchnęła płaczem i wybiegła z pokoju. Po drodze omal nie potknęła się o Doris, która obdarzyła ją triumfalnym uśmiechem.
    
  "Jak widzisz, Fraulein, twój ojciec wrócił do domu wcześniej niż się spodziewano. Czy to nie cudowne?"
    
  Paul czuł się całkowicie bezbronny, siedząc nago w szybko stygnącej wodzie. Gdy Tannenbaum podszedł bliżej, spróbował wstać, ale biznesmen brutalnie chwycił go za ramię. Choć niższy od Paula, był silniejszy, niż sugerowała jego pulchna sylwetka, a Paulowi nie udało się stanąć na śliskiej wannie.
    
  Tannenbaum usiadł na stołku, na którym Alice siedziała zaledwie kilka minut wcześniej. Ani na chwilę nie rozluźnił uścisku na ramieniu Paula, a Paul obawiał się, że nagle postanowi go zepchnąć i zanurzyć mu głowę pod wodą.
    
  "Jak masz na imię, górniku?"
    
  "Paul Reiner."
    
  "Nie jesteś Żydem, Rainer, prawda?"
    
  "Nie, proszę pana."
    
  "Teraz uważaj" - powiedział Tannenbaum, a jego ton złagodniał, niczym treser rozmawiający z ostatnim psem w miocie, tym, który najwolniej uczy się swoich sztuczek. "Moja córka jest dziedziczką ogromnej fortuny; pochodzi z klasy o wiele wyższej od twojej. Jesteś tylko kawałkiem gówna przyklejonym do jej buta. Rozumiesz?"
    
  Paul nie odpowiedział. Udało mu się przełamać wstyd i spojrzał na niego, zaciskając zęby z wściekłości. W tej chwili nie było nikogo na świecie, kogo nienawidziłby bardziej niż tego człowieka.
    
  "Oczywiście, że nie rozumiesz" - powiedział Tannenbaum, puszczając ramię. "Cóż, przynajmniej wróciłem, zanim zrobiła coś głupiego".
    
  Sięgnął po portfel i wyciągnął z niego ogromną garść banknotów. Złożył je starannie i położył na marmurowej umywalce.
    
  "To za kłopoty, jakie sprawiła piłka Manfreda. Możesz już iść."
    
  Tannenbaum skierował się do drzwi, ale zanim wyszedł, rzucił jeszcze ostatnie spojrzenie na Paula.
    
  "Oczywiście, Rainer, choć pewnie nie miałoby to dla ciebie znaczenia, spędziłem dzień z przyszłym teściem mojej córki, dopracowując szczegóły jej ślubu. Wiosną wyjdzie za mąż za szlachcica".
    
  Chyba masz szczęście... masz swoją niezależność - powiedziała mu.
    
  "Czy Alicja wie?" zapytał.
    
  Tannenbaum prychnął szyderczo.
    
  "Nigdy więcej nie wymawiaj jej imienia."
    
  Paul wyszedł z wanny i ubrał się, ledwo zadając sobie trud, żeby się wytrzeć. Nie przejmował się, czy dostanie zapalenie płuc. Chwycił plik banknotów z umywalki i poszedł do sypialni, gdzie Doris obserwowała go z drugiego końca pokoju.
    
  "Odprowadzę cię do drzwi."
    
  "Nie zawracaj sobie głowy" - odpowiedział młody mężczyzna, skręcając w korytarz. Drzwi wejściowe były wyraźnie widoczne na drugim końcu.
    
  "Och, nie chcielibyśmy, żebyś przypadkiem coś włożył do kieszeni" - powiedziała gospodyni z drwiącym uśmiechem.
    
  "Oddaj je swojemu panu, proszę pani. Powiedz mu, że ich nie potrzebuję" - odpowiedział Paul drżącym głosem, podając banknoty.
    
  Prawie pobiegł do wyjścia, choć Doris już na niego nie patrzyła. Spojrzała na pieniądze, a na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek.
    
    
  16
    
    
  Kolejne tygodnie były dla Paula ciężką walką. Kiedy pojawił się w stajni, musiał wysłuchać niechętnych przeprosin Klausa, który uniknął grzywny, ale wciąż odczuwał wyrzuty sumienia z powodu porzucenia młodego mężczyzny. Przynajmniej złagodziło to jego gniew z powodu złamanej ręki Paula.
    
  "Jest środek zimy, a my tylko ja i biedny Halbert rozładowujemy towar, biorąc pod uwagę wszystkie zamówienia, jakie mamy. To tragedia".
    
  Paul powstrzymał się od wzmianki o tym, że dzięki jego planowi i drugiemu wózkowi mieli tylko ograniczoną liczbę zamówień. Nie miał ochoty dużo mówić i pogrążył się w ciszy tak głębokiej jak Halbert, godzinami zastygając w bezruchu za kierownicą, myślami gdzie indziej.
    
  Kiedyś próbował wrócić na Prinzregentenplatz, myśląc, że pana Tannenbauma tam nie będzie, ale służący zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Wsunął Alice kilka liścików do skrzynki pocztowej, prosząc ją o spotkanie w pobliskiej kawiarni, ale ona się nie pojawiła. Od czasu do czasu przechodził obok bramy jej domu, ale ona się nie pojawiła. Zrobił to policjant, niewątpliwie poinstruowany przez Josepha Tannenbauma; poradził Paulowi, żeby nie wracał w to miejsce, chyba że chce skończyć dłubiąc zębami w asfalcie.
    
  Paul stawał się coraz bardziej zamknięty w sobie i w tych nielicznych momentach, gdy jego drogi skrzyżowały się z matką w pensjonacie, ledwo zamieniali ze sobą słowo. Jadł mało, prawie nic nie spał i nie zwracał uwagi na otoczenie. Pewnego dnia tylne koło wozu omal nie uderzyło w wóz. Znosząc przekleństwa pasażerów, którzy krzyczeli, że mógł ich wszystkich pozabijać, Paul powtarzał sobie, że musi coś zrobić, żeby uciec od gęstych, burzliwych chmur melancholii, które unosiły się w jego głowie.
    
  Nic dziwnego, że nie zauważył postaci obserwującej go pewnego popołudnia na Frauenstrasse. Nieznajomy najpierw powoli podszedł do wozu, by przyjrzeć mu się bliżej, uważając, by nie znaleźć się w polu widzenia Paula. Mężczyzna robił notatki w książeczce, którą nosił w kieszeni, starannie zapisując imię "Klaus Graf". Teraz, gdy Paul miał więcej czasu i sprawną rękę, boki wozu były zawsze czyste, a litery widoczne, co nieco złagodziło gniew węglarza. W końcu obserwator usiadł w pobliskiej piwiarni, czekając, aż wozy odjadą. Dopiero wtedy podszedł do posiadłości, którą oferowały, by dyskretnie się rozejrzeć.
    
  Jurgen był w wyjątkowo złym humorze. Właśnie dostał oceny za pierwsze cztery miesiące roku i nie były one ani trochę zachęcające.
    
  Powinienem poprosić tego idiotę Kurta, żeby dał mi prywatne lekcje, pomyślał. Może wykona dla mnie parę zadań. Poproszę go, żeby przyszedł do mnie i użył mojej maszyny do pisania, żeby się nie dowiedzieli.
    
  To był jego ostatni rok liceum, a stawką było miejsce na uniwersytecie, ze wszystkim, co się z tym wiązało. Nie był szczególnie zainteresowany zdobyciem dyplomu, ale podobała mu się idea paradowania po kampusie i obnoszenia się z tytułem barona. Nawet jeśli jeszcze go nie posiadał.
    
  Będzie tam mnóstwo ładnych dziewczyn. Będę z nimi walczył.
    
  Siedział w swojej sypialni i fantazjował o dziewczynach ze studiów, gdy pokojówka - ta nowa, którą jego matka zatrudniła po tym, jak wyrzuciła Reinerów - zawołała go od drzwi.
    
  "Młody Mistrz Kron przyszedł cię zobaczyć, Mistrzu Jurgenie."
    
  "Wpuść go."
    
  Jurgen powitał przyjaciela mruknięciem.
    
  "Właśnie tego człowieka chciałem zobaczyć. Musisz podpisać mi świadectwo; jeśli mój ojciec to zobaczy, wpadnie we wściekłość. Cały ranek próbowałem podrobić jego podpis, ale to w ogóle nie wygląda" - powiedział, wskazując na podłogę pokrytą pogniecionymi kartkami papieru.
    
  Kron zerknął na otwarty na stole raport i zagwizdał ze zdziwienia.
    
  "No cóż, dobrze się bawiliśmy, prawda?"
    
  "Wiesz, że Waburg mnie nienawidzi."
    
  "Z tego, co widzę, połowa nauczycieli podziela jego niechęć. Ale nie martwmy się teraz twoimi wynikami w szkole, Jurgen, bo mam dla ciebie wiadomość. Musisz przygotować się do polowania".
    
  "O czym ty mówisz? Na kogo polujemy?"
    
  Kron uśmiechnął się, już ciesząc się uznaniem, jakie miał zyskać dzięki swojemu odkryciu.
    
  "Ptak, który wyleciał z gniazda, mój przyjacielu. Ptak ze złamanym skrzydłem."
    
    
  17
    
    
  Paweł nie miał pojęcia, że dzieje się coś złego, dopóki nie było za późno.
    
  Jego dzień zaczynał się jak zwykle, od przejażdżki tramwajem z pensjonatu do stajni Klausa Grafa nad brzegiem Izary. Każdego dnia, gdy przyjeżdżał, było jeszcze ciemno i czasami musiał budzić Halberta. On i niemy mężczyzna dogadywali się po początkowej nieufności, a Paul naprawdę cenił te chwile przed świtem, gdy zaprzęgali konie do wozów i jechali na skład węgla. Tam ładowali wóz na rampę załadunkową, gdzie szeroka metalowa rura napełniała go w niecałe dziesięć minut. Urzędnik odnotowywał, ile razy ludzie Grafa przyjeżdżali każdego dnia, aby załadować towar, tak aby można było obliczyć całkowitą liczbę tygodni. Następnie Paul i Halbert wyruszali na swoje pierwsze spotkanie. Klaus czekał tam na nich, niecierpliwie pykając fajkę. Prosta, wyczerpująca rutyna.
    
  Tego dnia Paul dotarł do stajni i otworzył drzwi, jak każdego ranka. Nigdy nie były zamknięte na klucz, ponieważ w środku nie było nic, co warto by ukraść, poza pasami bezpieczeństwa. Halbert spał zaledwie pół metra od koni, w pokoju z rozklekotanym, starym łóżkiem po prawej stronie boksów.
    
  "Wstawaj, Halbert! Dziś jest więcej śniegu niż zwykle. Będziemy musieli wyruszyć trochę wcześniej, jeśli chcemy dotrzeć do Musach na czas."
    
  Nie było śladu po jego milczącym towarzyszu, ale to normalne. Zawsze trzeba było czekać chwilę, żeby się pojawił.
    
  Nagle Paul usłyszał nerwowe tupanie koni w boksach i coś w nim drgnęło - uczucie, którego nie doświadczył od dawna. Płuca miał jak z ołowiu, a w ustach pojawił się kwaśny posmak.
    
  Jürgen.
    
  Zrobił krok w stronę drzwi, ale nagle się zatrzymał. Byli tam, wyłaniali się z każdej szczeliny i przeklinał się w duchu, że nie zauważył ich wcześniej. Z magazynu na łopaty, z boksów dla koni, spod wozów. Było ich siedmiu - tych samych siedmiu, którzy nawiedzali go na urodzinach Jürgena. Wydawało się, że to było wieki temu. Ich twarze stały się szersze, twardsze i nie nosili już szkolnych kurtek, lecz grube swetry i buty. Ubrania bardziej nadawały się do tego zadania.
    
  "Tym razem nie będziesz się ślizgał na marmurze, kuzynie" - powiedział Jurgen, lekceważąco wskazując na ziemną podłogę.
    
  "Halbert!" krzyknął rozpaczliwie Paul.
    
  "Twój upośledzony umysłowo przyjaciel jest związany w łóżku. Na pewno nie musieliśmy go kneblować" - powiedział jeden z bandytów. Pozostali wydawali się być bardzo zabawni.
    
  Paul wskoczył na jeden z wózków, gdy chłopcy podeszli do niego. Jeden z nich próbował złapać go za kostkę, ale Paul w ostatniej chwili uniósł stopę i położył ją na palcach chłopca. Rozległ się chrzęst.
    
  "On je złamał! Ten skurwiel!"
    
  "Zamknij się! Za pół godziny ten mały gnojek będzie żałował, że nie jest na twoim miejscu" - powiedział Jurgen.
    
  Kilku chłopców obeszło tył wozu. Kątem oka Paul zobaczył, jak inny chwyta za fotel kierowcy, próbując się wdrapać. Poczuł błysk ostrza scyzoryka.
    
  Nagle przypomniał sobie jeden z wielu scenariuszy, jakie wyobrażał sobie w związku z zatonięciem łodzi jego ojca: ojciec otoczony przez wrogów próbujących dostać się na pokład. Powiedział sobie, że wóz to jego łódź.
    
  Nie pozwolę im wejść na pokład.
    
  Rozejrzał się dookoła, rozpaczliwie szukając czegoś, co mógłby wykorzystać jako broń, ale jedyną rzeczą pod ręką były resztki węgla rozrzucone po wozie. Fragmenty były tak małe, że musiałby rzucić czterdzieści lub pięćdziesiąt, zanim zrobiłyby jakąkolwiek krzywdę. Ze złamaną ręką, jedyną przewagą Paula był wzrost wozu, który dawał mu idealną wysokość, by uderzyć napastnika w twarz.
    
  Inny chłopiec próbował zakraść się na tył wozu, ale Paul wyczuł podstęp. Ten obok kierowcy wykorzystał chwilowe rozproszenie uwagi i podciągnął się, niewątpliwie szykując się do skoku na plecy Paula. Szybkim ruchem Paul odkręcił wieczko termosu i ochlapał chłopca gorącą kawą w twarz. Czajnik nie był wrzący, jak godzinę wcześniej, kiedy gotował go na kuchence w swojej sypialni, ale był na tyle gorący, że chłopiec zakrył twarz dłońmi, jakby się poparzył. Paul rzucił się na niego i zepchnął z wozu. Chłopiec upadł do tyłu z jękiem.
    
  "Na co, do cholery, czekamy? Wszyscy, łapcie go!" - krzyknął Jurgen.
    
  Paul znów dostrzegł błysk swojego scyzoryka. Obrócił się, unosząc pięści w górę, chcąc pokazać im, że się nie boi, ale wszyscy w brudnej stajni wiedzieli, że to kłamstwo.
    
  Dziesięć rąk chwyciło wózek w dziesięciu miejscach. Paul tupał nogą w lewo i prawo, ale w ciągu kilku sekund był już otoczony. Jeden z bandytów złapał go za lewe ramię, a Paul, próbując się uwolnić, poczuł uderzenie pięścią w twarz. Rozległ się chrzęst i eksplozja bólu, gdy złamał nos.
    
  Przez chwilę widział tylko pulsujące czerwone światło. Wyleciał, mijając kuzyna Jurgena o kilka mil.
    
  "Trzymaj się go, Kron!"
    
  Paul poczuł, jak chwytają go od tyłu. Próbował się wyrwać z ich uścisku, ale bezskutecznie. W ciągu kilku sekund unieruchomili mu ręce za plecami, pozostawiając twarz i klatkę piersiową na łasce kuzyna. Jeden z porywaczy trzymał go za szyję w żelaznym uścisku, zmuszając Paula do spojrzenia prosto na Jurgena.
    
  "Koniec z ucieczką, co?"
    
  Jurgen ostrożnie przeniósł ciężar ciała na prawą nogę, a następnie cofnął rękę. Cios trafił Paula prosto w brzuch. Poczuł, jak powietrze uchodzi z jego ciała, jakby przebito oponę.
    
  "Uderzaj mnie, ile chcesz, Jurgen" - wychrypiał Paul, kiedy udało mu się złapać oddech. "To cię nie powstrzyma przed byciem bezużyteczną świnią".
    
  Kolejny cios, tym razem w twarz, rozłupał mu brew na pół. Kuzyn uścisnął mu dłoń i rozmasował zranione kostki.
    
  "Widzisz? Na jednego mnie przypada was siedmiu, ktoś mnie powstrzymuje, a ty i tak zachowujesz się gorzej ode mnie" - powiedział Paul.
    
  Jurgen rzucił się do przodu i złapał kuzyna za włosy tak mocno, że Paul pomyślał, iż je mu wyrwie.
    
  "Zabiłeś Edwarda, ty sukinsynu."
    
  "Po prostu mu pomogłem. Ale nie można tego powiedzieć o reszcie z was".
    
  "Więc, kuzynie, nagle twierdzisz, że masz jakieś powiązania ze Schroederami? Myślałem, że się tego wszystkiego wyrzekłeś. Czy nie to powiedziałeś tej małej żydowskiej dziwce?"
    
  "Nie nazywaj jej tak."
    
  Jurgen podszedł jeszcze bliżej, aż Paul poczuł jego oddech na twarzy. Jego wzrok był utkwiony w Paulu, rozkoszując się bólem, jaki miał mu zadać swoimi słowami.
    
  "Spokojnie, ona długo nie pozostanie dziwką. Teraz będzie szanowaną damą. Przyszłą baronową von Schroeder."
    
  Paul natychmiast zdał sobie sprawę, że to prawda, a nie tylko zwykłe przechwałki kuzyna. Ostry ból w żołądku narastał, wywołując bezkształtny, rozpaczliwy krzyk. Jurgen roześmiał się głośno, szeroko otwierając oczy. W końcu puścił włosy Paula, a głowa Paula opadła mu na pierś.
    
  "No to chłopaki, dajmy mu to, na co zasługuje."
    
  W tym momencie Paul z całej siły odrzucił głowę do tyłu. Mężczyzna za nim rozluźnił uścisk po ciosach Jurgena, niewątpliwie wierząc, że odniósł zwycięstwo. Czubek czaszki Paula uderzył bandytę w twarz, a ten puścił Paula i upadł na kolana. Pozostali rzucili się na Paula, ale wszyscy wylądowali na podłodze, zbici w gromadkę.
    
  Paul zamachał rękami, uderzając na oślep. W samym środku chaosu poczuł coś twardego pod palcami i chwycił to. Spróbował wstać i prawie mu się udało, gdy Jurgen to zauważył i rzucił się na kuzyna. Paul odruchowo zakrył twarz, nieświadomy, że wciąż trzyma przedmiot, który właśnie podniósł.
    
  Rozległ się przeraźliwy krzyk, a potem zapadła cisza.
    
  Paul podciągnął się na skraj wozu. Jego kuzyn klęczał, wijąc się na podłodze. Drewniana rękojeść scyzoryka wystawała z oczodołu jego prawego oka. Chłopiec miał szczęście: gdyby jego przyjaciele wpadli na genialny pomysł stworzenia czegoś więcej, Jurgen by nie żył.
    
  "Wyciągnij to! Wyciągnij to!" krzyknął.
    
  Pozostali patrzyli na niego sparaliżowani. Nie chcieli już tam być. Dla nich to już nie była gra.
    
  "Boli! Pomóż mi, na litość boską!"
    
  W końcu jednemu z bandytów udało się wstać i podejść do Jurgena.
    
  "Nie rób tego" - powiedział Paul z przerażeniem. "Zabierz go do szpitala i niech to usuną".
    
  Drugi chłopak spojrzał na Paula z twarzą pozbawioną wyrazu. Wyglądał niemal tak, jakby go tam nie było albo jakby nie panował nad swoimi poczynaniami. Podszedł do Jurgena i położył dłoń na rękojeści scyzoryka. Jednak gdy go ściskał, Jurgen nagle szarpnął w przeciwnym kierunku, a ostrze scyzoryka wybiło mu większą część gałki ocznej.
    
  Jurgen nagle zamilkł i podniósł rękę w miejsce, gdzie przed chwilą leżał scyzoryk.
    
  "Nie widzę. Dlaczego nie widzę?"
    
  Potem stracił przytomność.
    
  Chłopiec, który wyciągnął scyzoryk, stał i bezmyślnie wpatrywał się w niego, podczas gdy różowawa masa, będąca prawym okiem przyszłego barona, zsunęła się po ostrzu na ziemię.
    
  "Musisz go zabrać do szpitala!" krzyknął Paul.
    
  Reszta gangu powoli podniosła się na nogi, wciąż nie do końca wiedząc, co stało się z ich przywódcą. Poszli do stajni, spodziewając się prostego, miażdżącego zwycięstwa; zamiast tego stało się coś nie do pomyślenia.
    
  Dwóch z nich złapało Jurgena za ręce i nogi i zaniosło go do drzwi. Pozostali dołączyli do nich. Nikt nie powiedział ani słowa.
    
  Tylko chłopiec z scyzorykiem pozostał na miejscu i pytająco spojrzał na Paula.
    
  "To śmiało, jeśli się odważysz" - powiedział Paweł, modląc się do nieba, żeby tego nie zrobił.
    
  Chłopiec puścił go, upuścił scyzoryk na ziemię i wybiegł na ulicę. Paul patrzył, jak odchodzi; w końcu, sam, zaczął płakać.
    
    
  18
    
    
  "Nie mam zamiaru tego robić".
    
  "Jesteś moją córką, zrobisz, co ci każę."
    
  "Nie jestem przedmiotem, który można kupić lub sprzedać."
    
  "To największa szansa twojego życia".
    
  "Masz na myśli swoje życie."
    
  "To ty zostaniesz baronową."
    
  "Nie znasz go, Ojcze. To świnia, cham, arogancki..."
    
  "Twoja matka opisała mnie w bardzo podobny sposób, kiedy się poznaliśmy."
    
  "Trzymaj ją z dala od tego. Ona nigdy by..."
    
  "Czy chciałem dla ciebie jak najlepiej? Czy starałem się zapewnić sobie szczęście?"
    
  "...zmusiła córkę do poślubienia mężczyzny, którego nienawidzi. I to nie-Żyda".
    
  "Wolałabyś kogoś lepszego? Głodnego żebraka, takiego jak twój przyjaciel górnik? On też nie jest Żydem, Alice."
    
  "Przynajmniej jest dobrym człowiekiem".
    
  "To jest to, co myślisz."
    
  "Coś dla niego znaczę."
    
  "Masz na myśli dokładnie trzy tysiące marek dla niego."
    
  "Co?"
    
  "Tego dnia, kiedy twój przyjaciel przyszedł z wizytą, zostawiłem plik banknotów na zlewie. Trzy tysiące marek za jego kłopoty, pod warunkiem, że nigdy więcej się tu nie pojawi".
    
  Alicja była bez słowa.
    
  "Wiem, moje dziecko. Wiem, że to trudne..."
    
  "Kłamiesz."
    
  "Przysięgam ci, Alice, na grób twojej matki, że twój przyjaciel górnik zabrał pieniądze z umywalki. Wiesz, nie żartowałbym o czymś takim".
    
  "I..."
    
  Ludzie zawsze cię zawiodą, Alice. Podejdź tu i przytul mnie.
    
  ..."
    
  "Nie dotykaj mnie!"
    
  "Przeżyjesz to. I nauczysz się kochać syna barona von Schroedera tak, jak twoja matka w końcu pokochała mnie".
    
  "Nienawidzę cię!"
    
  "Alicjo! Alicjo, wróć!"
    
  Wyszła z domu dwa dni później, w słabym świetle poranka, pośród zamieci, która pokryła już ulice śniegiem.
    
  Wzięła dużą walizkę wypełnioną ubraniami i wszystkimi pieniędzmi, jakie udało jej się zebrać. Nie było tego dużo, ale wystarczyłoby jej na kilka miesięcy, zanim znajdzie porządną pracę. Jej absurdalny, dziecinny plan powrotu do Prescott, wymyślony w czasach, gdy podróżowanie pierwszą klasą i objadanie się homarami wydawało się czymś normalnym, odszedł w zapomnienie. Teraz czuła się jak inna Alicja, ktoś, kto musi wytyczyć własną drogę.
    
  Zabrała też medalion, który należał do jej matki. Zawierał zdjęcie Alicji i drugie zdjęcie Manfreda. Matka nosiła go na szyi aż do dnia swojej śmierci.
    
  Zanim wyszła, Alicja zatrzymała się na chwilę przy drzwiach brata. Położyła dłoń na klamce, ale ich nie otworzyła. Obawiała się, że widok okrągłej, niewinnej twarzy Manfreda osłabi jej determinację. Jej siła woli okazała się znacznie słabsza, niż się spodziewała.
    
  Nadszedł czas, żeby to wszystko zmienić, pomyślała, wychodząc na ulicę.
    
  Jej skórzane buty zostawiały błotniste ślady na śniegu, ale zamieć zadbała o to, zmywając je podczas przechodzenia.
    
    
  19
    
    
  W dniu ataku Paul i Halbert przybyli z godzinnym opóźnieniem na swoją pierwszą dostawę. Klaus Graf zbladł z wściekłości. Kiedy zobaczył poobijaną twarz Paula i usłyszał jego historię - potwierdzoną ciągłym kiwaniem głową Halberta, gdy Paul znalazł go przywiązanego do łóżka z wyrazem upokorzenia na twarzy - odesłał go do domu.
    
  Następnego ranka Paul ze zdziwieniem zastał hrabiego w stajni, miejscu, które rzadko odwiedzał aż do późnej nocy. Wciąż zdezorientowany ostatnimi wydarzeniami, nie zauważył dziwnego spojrzenia, jakim obdarzył go węglarz.
    
  "Dzień dobry, panie hrabio. Co pan tu robi?" - zapytał ostrożnie.
    
  "No cóż, chciałem się tylko upewnić, że nie będzie więcej problemów. Możesz mnie zapewnić, że ci goście nie wrócą, Paul?"
    
  Młody mężczyzna zawahał się przez chwilę, zanim odpowiedział.
    
  "Nie, proszę pana. Nie mogę."
    
  "Tak właśnie myślałem."
    
  Klaus przeszukał płaszcz i wyciągnął kilka pogniecionych, brudnych banknotów. Z poczuciem winy podał je Paulowi.
    
  Paweł wziął je i zaczął liczyć w myślach.
    
  "Część mojej miesięcznej pensji, wliczając dzisiejszą. Panie, czy mnie pan zwalnia?"
    
  "Myślałem o tym, co się wczoraj wydarzyło... Nie chcę żadnych problemów, rozumiesz?"
    
  "Oczywiście, proszę pana."
    
  "Nie wyglądasz na zaskoczonego" - powiedział Klaus, który miał głębokie worki pod oczami, niewątpliwie po nieprzespanej nocy, podczas której zastanawiał się, czy powinien zwolnić tego gościa, czy nie.
    
  Paul spojrzał na niego, zastanawiając się, czy wytłumaczyć mu głębię otchłani, w którą wpędziły go banknoty w jego dłoni. Zrezygnował, bo górnik już wiedział o jego losie. Zamiast tego postawił na ironię, która coraz bardziej stawała się jego walutą.
    
  "To już drugi raz, kiedy mnie pan zdradził, panie hrabio. Zdrada traci swój urok za drugim razem."
    
    
  20
    
    
  "Nie możesz mi tego zrobić!"
    
  Baron uśmiechnął się i popijał ziołową herbatę. Cieszył się z tej sytuacji, a co gorsza, nie próbował udawać, że jest inaczej. Po raz pierwszy dostrzegł szansę na zdobycie żydowskich pieniędzy bez wydawania Jurgena za mąż.
    
  "Mój drogi Tannenbaumie, nie rozumiem, jak w ogóle cokolwiek zrobić."
    
  "Dokładnie!"
    
  "Nie ma tu żadnej panny młodej, prawda?"
    
  "Cóż, nie" - przyznał niechętnie Tannenbaum.
    
  "W takim razie nie może być ślubu. A skoro nieobecność panny młodej" - powiedział, odchrząkując - "jest twoją odpowiedzialnością, to rozsądne, że powinnaś pokryć koszty.
    
  Tannenbaum poruszył się niespokojnie na krześle, szukając odpowiedzi. Nalał sobie więcej herbaty i pół miski cukru.
    
  "Widzę, że ci się podoba" - powiedział Baron, unosząc brew. Obrzydzenie, jakie budził w nim Joseph, stopniowo przerodziło się w dziwną fascynację, gdy zmieniał się układ sił.
    
  "No cóż, ostatecznie to ja zapłaciłem za ten cukier".
    
  Baron odpowiedział grymasem.
    
  "Nie ma potrzeby być niegrzecznym."
    
  "Myślisz, że jestem idiotą, Baronie? Powiedziałeś mi, że przeznaczysz te pieniądze na budowę fabryki gumy, takiej jak ta, którą straciłeś pięć lat temu. Uwierzyłem ci i przelałem ogromną sumę, o którą prosiłeś. I co znalazłem dwa lata później? Nie dość, że nie udało ci się zbudować fabryki, to jeszcze pieniądze trafiły do portfela akcji, do którego tylko ty masz dostęp".
    
  "To bezpieczne rezerwy, Tannenbaum."
    
  "Może i tak. Ale nie ufam ich opiekunowi. Nie pierwszy raz stawiasz przyszłość swojej rodziny na zwycięską kombinację".
    
  Na twarzy barona Otto von Schrödera pojawił się wyraz urazy, którego nie potrafił się zmusić, by go poczuć. Niedawno nawrócił się w hazardowej gorączki, spędzając długie noce wpatrując się w skórzany segregator z inwestycjami, które poczynił za pieniądze Tannenbauma. Każda z nich miała klauzulę natychmiastowej płynności, co oznaczało, że mógł je zamienić na pliki banknotów w nieco ponad godzinę, jedynie za swoim podpisem i wysoką karą. Nie próbował się oszukiwać: wiedział, dlaczego ta klauzula została dodana. Wiedział, jakie ryzyko podejmuje. Zaczął pić coraz więcej przed snem i w zeszłym tygodniu wrócił do stołów hazardowych.
    
  Nie w monachijskim kasynie; nie był aż tak głupi. Przebrał się w najskromniejsze ubrania, jakie udało mu się znaleźć, i odwiedził miejsce w Starym Mieście. Piwnica z trocinami na podłodze i prostytutkami z większą ilością farby niż w Starej Pinakotece. Poprosił o kieliszek Korna i usiadł przy stole, gdzie zakład początkowy wynosił zaledwie dwie marki. Miał w kieszeni pięćset dolarów - najwięcej, ile mógł wydać.
    
  Stało się najgorsze, co mogło się stać: wygrał.
    
  Nawet z tymi brudnymi kartami sklejonymi razem jak nowożeńcy w podróży poślubnej, nawet z upojeniem domowej roboty likierem i dymem, który szczypał go w oczy, nawet z odrażającym zapachem unoszącym się w powietrzu piwnicy, wygrał. Niewiele - akurat tyle, żeby móc opuścić to miejsce bez noża w brzuchu. Ale wygrał i teraz chciał grać coraz częściej. "Obawiam się, że będziesz musiał zaufać mojej ocenie, jeśli chodzi o pieniądze, Tannenbaum".
    
  Przemysłowiec uśmiechnął się sceptycznie.
    
  "Widzę, że zostanę bez pieniędzy i bez ślubu. Chociaż zawsze mógłbym skorzystać z tego listu kredytowego, który mi podpisałeś, Baronie."
    
  Schroeder przełknął ślinę. Nie pozwolił nikomu wyjąć teczki z szuflady w swoim biurze. I to nie z tego prostego powodu, że dywidendy stopniowo pokrywały jego długi.
    
  NIE.
    
  Ta teczka - gdy ją głaskał i wyobrażał sobie, co mógłby zrobić z pieniędzmi - była jedyną rzeczą, która pozwalała mu przetrwać długie noce.
    
  Jak już mówiłem, nie musisz być niegrzeczny. Obiecałem ci ślub między naszymi rodzinami i właśnie to dostaniesz. Przyprowadź mi pannę młodą, a mój syn będzie na nią czekał.
    
  Jurgen nie rozmawiał z matką przez trzy dni.
    
  Kiedy tydzień temu baron pojechał odebrać syna ze szpitala, wysłuchał głęboko stronniczej opowieści młodego człowieka. Był zraniony tym, co się stało - jeszcze bardziej niż wtedy, gdy Eduard wrócił tak oszpecony, pomyślał głupio Jurgen - ale odmówił wezwania policji.
    
  "Nie możemy zapominać, że to chłopcy przynieśli scyzoryk" - rzekł baron, uzasadniając swoje stanowisko.
    
  Ale Jurgen wiedział, że ojciec kłamie i że ukrywa ważniejszy powód. Próbował rozmawiać z Brunhildą, ale ona wciąż unikała tematu, utwierdzając go w podejrzeniach, że mówią mu tylko część prawdy. Wściekły Jurgen zamknął się w całkowitym milczeniu, wierząc, że to zmiękczy matkę.
    
  Brunhilda cierpiała, lecz się nie poddała.
    
  Zamiast tego, przystąpiła do kontrataku, obsypując syna uwagą, obdarowując go niekończącymi się prezentami, słodyczami i ulubionymi potrawami. Doszło do punktu, w którym nawet ktoś tak rozpieszczony, źle wychowany i egocentryczny jak Jürgen zaczął się dusić, marząc o wyjściu z domu.
    
  Kiedy więc Krohn przyszedł do Jurgena ze swoją typową propozycją - że powinien przyjść na spotkanie polityczne - Jurgen zareagował inaczej niż zwykle.
    
  "Chodźmy" - powiedział, chwytając płaszcz.
    
  Krohn, który od lat próbował zaangażować Jürgena w politykę i był członkiem różnych partii nacjonalistycznych, był zachwycony decyzją przyjaciela.
    
  "Jestem pewien, że to pomoże ci oderwać się od rzeczywistości" - powiedział, wciąż czując wstyd z powodu tego, co wydarzyło się tydzień wcześniej w stajni, kiedy siedmiu zawodników przegrało z jednym.
    
  Jurgen nie miał wielkich oczekiwań. Nadal przyjmował środki uspokajające, żeby złagodzić ból rany, a jadąc trolejbusem w kierunku centrum miasta, nerwowo dotknął obszernego bandaża, który miał nosić jeszcze przez kilka dni.
    
  A potem odznaka do końca życia, a wszystko przez tego biednego świniaka, Paula, pomyślał, czując niewysłowione współczucie dla samego siebie.
    
  Na domiar złego, jego kuzyn zniknął bez śladu. Dwóch jego przyjaciół poszło szpiegować stajnię i odkryło, że już tam nie pracuje. Jurgen podejrzewał, że w najbliższym czasie nie będzie sposobu na odnalezienie Paula, co sprawiło, że poczuł palącą złość.
    
  Pogrążony we własnej nienawiści i użalaniu się nad sobą, syn barona ledwo słyszał, co Kron mówił w drodze do Hofbräuhaus.
    
  "To wybitny mówca. Wspaniały człowiek. Zobaczysz, Jurgen."
    
  Nie zwracał też uwagi na wspaniałą scenerię, starą browarnię zbudowaną dla królów Bawarii ponad trzy wieki temu, ani na freski na ścianach. Usiadł obok Krona na jednej z ław w ogromnej sali, popijając piwo w ponurej ciszy.
    
  Kiedy mówca, o którym Kron tak zachwycał się, wszedł na scenę, Jürgen pomyślał, że jego przyjaciel oszalał. Mężczyzna chodził, jakby pszczoła użądliła go w tyłek, i nie wyglądał, jakby miał cokolwiek do powiedzenia. Emanował wszystkim, czego Jürgen nienawidził - od fryzury i wąsów po tani, pognieciony garnitur.
    
  Pięć minut później Jurgen rozejrzał się z podziwem. Tłum zgromadzony na sali, liczący co najmniej tysiąc osób, stał w całkowitej ciszy. Usta ledwo się poruszały, poza szeptem: "Dobrze powiedziane" albo "Ma rację". Dłonie tłumu przemówiły, głośno klaszcząc w każdej pauzie.
    
  Niemal wbrew swojej woli Jurgen zaczął słuchać. Ledwo rozumiał temat przemówienia, żyjąc na peryferiach otaczającego go świata, zajęty jedynie własną rozrywką. Rozpoznawał porozrzucane fragmenty, strzępki zdań, które ojciec rzucił przy śniadaniu, chowając się za gazetą. Przekleństwa pod adresem Francuzów, Anglików, Rosjan. Kompletny nonsens, wszystko.
    
  Ale z tego zamieszania Jurgen zaczął wyciągać proste wnioski. Nie ze słów, które ledwo rozumiał, ale z emocji w głosie małego człowieczka, z jego przesadnych gestów, z zaciśniętych pięści na końcu każdego wersu.
    
  Stała się straszna niesprawiedliwość.
    
  Niemcy otrzymali cios w plecy.
    
  Żydzi i masoni przechowywali ten sztylet w Wersalu.
    
  Niemcy były zgubione.
    
  Wina za ubóstwo, bezrobocie i bose stopy niemieckich dzieci spadała na Żydów, którzy kontrolowali rząd w Berlinie, jakby był wielką, bezmyślną marionetką.
    
  Jürgen, którego zupełnie nie obchodziły bose stopy niemieckich dzieci, którego nie obchodził Wersal - którego nigdy nie obchodził nikt poza Jürgenem von Schröderem - piętnaście minut później wstał, gromko oklaskując mówcę. Zanim przemówienie dobiegło końca, obiecał sobie, że pójdzie za tym człowiekiem, dokądkolwiek pójdzie.
    
  Po spotkaniu Kron przeprosił, mówiąc, że wkrótce wróci. Jurgen pogrążył się w milczeniu, dopóki przyjaciel nie poklepał go po plecach. Wprowadził mówcę, który znów wyglądał na biednego i zaniedbanego, z rozbieganym i nieufnym spojrzeniem. Ale następca barona nie mógł już go dostrzec w tym świetle i wyszedł mu naprzeciw. Kron powiedział z uśmiechem:
    
  "Mój drogi Jurgenie, pozwól, że przedstawię ci Adolfa Hitlera."
    
    
  PRZYJĘTY STUDENT
    
  1923
    
    
  W którym inicjowany odkrywa nową rzeczywistość z nowymi zasadami
    
  To sekretny uścisk dłoni nowo przyjętego ucznia, służący do identyfikacji innych masonów. Polega on na dociśnięciu kciuka do wierzchołka kostki palca wskazującego osoby witanej, która następnie odpowiada w ten sam sposób. Jego sekretna nazwa to BOOZ, od kolumny symbolizującej księżyc w Świątyni Salomona. Jeśli mason ma jakiekolwiek wątpliwości co do osoby podającej się za innego masona, prosi ją o przeliterowanie jej imienia. Oszuści zaczynają od litery B, podczas gdy prawdziwie wtajemniczeni zaczynają od trzeciej litery, czyli: ABOZ.
    
    
  21
    
    
  "Dzień dobry, Frau Schmidt" - powiedział Paul. "Co podać?"
    
  Kobieta szybko rozejrzała się dookoła, starając się sprawiać wrażenie, że rozważa zakup, ale prawda była taka, że wpatrywała się w worek ziemniaków, mając nadzieję, że znajdzie metkę z ceną. Na próżno. Zmęczony koniecznością codziennego zmieniania cen, Paul zaczął zapamiętywać je każdego ranka.
    
  "Poproszę dwa kilogramy ziemniaków" - powiedziała, nie śmiąc zapytać, ile.
    
  Paul zaczął układać bulwy na wadze. Za kobietą dwóch chłopców oglądało wystawione słodycze, z rękami mocno wciśniętymi w puste kieszenie.
    
  "Kosztują sześćdziesiąt tysięcy marek za kilogram!" - rozległ się szorstki głos zza lady.
    
  Kobieta ledwo spojrzała na pana Zieglera, właściciela sklepu spożywczego, ale jej twarz pokryła się rumieńcem, gdy zobaczyła wysoką cenę.
    
  "Przepraszam, proszę pani... Nie mam już dużo ziemniaków" - skłamał Paul, oszczędzając jej wstydu związanego z koniecznością zmniejszenia zamówienia. Tego ranka był wyczerpany, układając worek za workiem ziemniaków na podwórku. "Wielu naszych stałych klientów jeszcze przyjdzie. Czy mogłaby pani dać chociaż kilogram?"
    
  Ulgę na jej twarzy widać było tak wyraźnie, że Paul musiał się odwrócić, żeby ukryć uśmiech.
    
  "Dobra. Chyba będę musiał sobie poradzić."
    
  Paul wyjął kilka ziemniaków z worka, aż waga zatrzymała się na 1000 gramach. Nie wyjął ostatniego, szczególnie dużego, z worka, ale trzymał go w dłoni, sprawdzając wagę, po czym włożył go z powrotem do worka i podał.
    
  Czyn nie umknął uwadze kobiety, której ręka lekko drżała, gdy płaciła i brała torbę z lady. Gdy mieli już wychodzić, Herr Ziegler zawołał ją z powrotem.
    
  "Chwileczkę!"
    
  Kobieta odwróciła się i zbladła.
    
  "Tak?"
    
  "Pani syn to zgubił, proszę pani" - powiedział sprzedawca, podając czapkę najmniejszego chłopca.
    
  Kobieta wymamrotała kilka słów wdzięczności i praktycznie wybiegła.
    
  Pan Ziegler wrócił za ladę. Poprawił małe, okrągłe okulary i kontynuował wycieranie puszek z groszkiem miękką ściereczką. Miejsce było nieskazitelnie czyste, ponieważ Paul dbał o nie z najwyższą starannością, a w tamtych czasach nic nie pozostawało w sklepie na tyle długo, by pokryć się kurzem.
    
  "Widziałem cię" - powiedział właściciel sklepu, nie podnosząc wzroku.
    
  Paul wyciągnął gazetę spod lady i zaczął ją kartkować. Tego dnia nie mieli już klientów, bo był czwartek, a większość ludzi miała już kilka dni wcześniej wypłatę. Ale następny dzień miał być piekłem.
    
  "Wiem, proszę pana."
    
  "Dlaczego więc udawałeś?"
    
  "Musiało wyglądać, jakbyś nie zauważył, że dałem jej ziemniaka, proszę pana. W przeciwnym razie musielibyśmy dać każdemu darmowy emblemat".
    
  "Te ziemniaki zostaną potrącone z twojej wypłaty" - powiedział Ziegler, próbując zabrzmieć groźnie.
    
  Paul skinął głową i wrócił do lektury. Już dawno przestał się bać sklepikarza, nie tylko dlatego, że nigdy nie spełniał swoich gróźb, ale także dlatego, że jego szorstkość była jedynie przebraniem. Paul uśmiechnął się do siebie, przypominając sobie, że przed chwilą zauważył Zieglera wpychającego garść cukierków do czapki chłopca.
    
  "Nie mam pojęcia, co do cholery znalazłeś takiego interesującego w tych gazetach" - powiedział właściciel sklepu, kręcąc głową.
    
  Paul od jakiegoś czasu gorączkowo szukał w gazetach sposobu na uratowanie firmy Herr Zieglera. Jeśli go nie znajdzie, sklep zbankrutuje w ciągu dwóch tygodni.
    
  Nagle zatrzymał się między dwiema stronami "Allgemeine Zeitung". Serce podskoczyło mu mocniej. Był tuż obok: pomysł, przedstawiony w małym, dwukolumnowym artykule, niemal nieistotny w porównaniu z wielkimi nagłówkami zapowiadającymi niekończące się katastrofy i możliwy upadek rządu. Mógł go przegapić, gdyby nie szukał właśnie tego.
    
  To było szaleństwo.
    
  To było niemożliwe.
    
  Ale jeśli się uda... będziemy bogaci.
    
  To zadziała. Paul był tego pewien. Najtrudniej będzie przekonać Herr Zieglera. Konserwatywny, stary Prusak, taki jak on, nigdy nie zgodziłby się na taki plan, nawet w najśmielszych snach Paula. Paul nie mógł sobie nawet wyobrazić, że mógłby go zaproponować.
    
  Lepiej więc będzie, jeśli szybko pomyślę - powiedział sobie, przygryzając wargę.
    
    
  22
    
    
  Wszystko zaczęło się od zamachu na ministra Walthera Rathenaua, wybitnego żydowskiego przemysłowca. Rozpacz, która ogarnęła Niemcy w latach 1922-1923, kiedy dwa pokolenia doświadczyły całkowitego wywrócenia swoich wartości, zaczęła się pewnego ranka, gdy trzech studentów podjechało do samochodu Rathenaua, ostrzelało go z karabinów maszynowych i rzuciło w niego granatem. 24 czerwca 1922 roku zasiano straszliwe ziarno; ponad dwie dekady później doprowadziło ono do śmierci ponad pięćdziesięciu milionów ludzi.
    
  Do tego dnia Niemcy uważali, że sytuacja jest już zła. Ale od tamtej chwili, gdy cały kraj zamienił się w dom wariatów, pragnęli jedynie powrotu do dawnego stanu. Rathenau stanął na czele Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W tych burzliwych czasach, gdy Niemcy były zdane na łaskę wierzycieli, było to zadanie ważniejsze niż prezydentura republiki.
    
  W dniu zamachu na Rathenaua Paul zastanawiał się, czy studenci zrobili to ze względu na jego żydowskie pochodzenie, z powodu jego polityki, czy też po to, by pomóc Niemcom uporać się z katastrofą wersalską. Niemożliwe do wypłacenia reparacje, które kraj musiałby zapłacić - aż do 1984 roku! - pogrążyły ludność w ubóstwie, a Rathenau był ostatnim bastionem zdrowego rozsądku.
    
  Po jego śmierci kraj zaczął drukować pieniądze tylko po to, by spłacić długi. Czy osoby odpowiedzialne za to rozumiały, że każda wydrukowana moneta dewaluowała pozostałe? Prawdopodobnie tak, ale co innego mogły zrobić?
    
  W czerwcu 1922 roku za jedną markę można było kupić dwa papierosy; dwieście siedemdziesiąt dwie marki odpowiadały jednemu dolarowi amerykańskiemu. W marcu 1923 roku, dokładnie w dniu, w którym Paul nieostrożnie wsunął dodatkowy ziemniak do torby Frau Schmidt, potrzeba było pięciu tysięcy marek na zakup papierosów i dwudziestu tysięcy, aby pójść do banku i wyjść z nowym banknotem dolarowym.
    
  Rodziny z trudem nadążały za narastającym szaleństwem. W każdy piątek, w dzień wypłaty, kobiety czekały na mężów przed bramami fabryk. Nagle, niczym na zawołanie, oblegały sklepy i markety spożywcze, zalewały Viktualienmarkt na Marienplatz i wydawały ostatnie grosze na artykuły pierwszej potrzeby. Wracały do domów obładowane jedzeniem i starały się przetrwać do końca tygodnia. W pozostałe dni tygodnia w Niemczech niewiele się działo. Kieszenie były puste. A w czwartek wieczorem szef produkcji BMW miał taką samą siłę nabywczą jak stary włóczęga brnący przez błoto pod mostami na Izarze.
    
  Wielu nie mogło tego znieść.
    
  Ci, którzy byli starzy, którym brakowało wyobraźni, którzy zbyt wiele brali za pewnik, cierpieli najbardziej. Ich umysły nie były w stanie poradzić sobie ze wszystkimi tymi zmianami, z tym światem, który ciągle się zmieniał. Wielu popełniło samobójstwo. Inni popadli w ubóstwo.
    
  Inni się zmienili.
    
  Paweł był jedną z tych osób, które się zmieniły.
    
  Po tym, jak Herr Graf go zwolnił, Paul przeżył koszmarny miesiąc. Ledwo zdążył opanować gniew wywołany atakiem Jürgena i ujawnieniem losu Alice, ani poświęcić choć ulotną myśl tajemnicy śmierci ojca. Po raz kolejny potrzeba przetrwania była tak silna, że zmuszony był stłumić własne emocje. Jednak palący ból często nasilał się w nocy, wypełniając jego sny widmami. Często nie mógł spać i często rano, spacerując ulicami Monachium w zdartych, zaśnieżonych butach, myślał o śmierci.
    
  Czasem, gdy wracał do pensjonatu bez pracy, przyłapywał się na wpatrywaniu się w Izarę z Ludwigsbrucke pustymi oczami. Chciał rzucić się w lodowate wody, pozwolić prądowi porwać jego ciało do Dunaju, a stamtąd do morza. Tego fantastycznego akwenu nigdy nie widział, ale gdzie, jak zawsze myślał, jego ojciec spotkał swój koniec.
    
  W takich przypadkach musiał znaleźć wymówkę, żeby nie wspinać się po ścianie ani nie skakać. Wizja matki czekającej na niego każdej nocy w pensjonacie i pewność, że nie przeżyje bez niego, powstrzymywały go przed ugaszeniem ognia w brzuchu raz na zawsze. W innych przypadkach powstrzymywał go sam ogień i przyczyny jego powstania.
    
  Aż w końcu pojawiła się iskierka nadziei. Choć prowadziła ona do śmierci.
    
  Pewnego ranka dostawca upadł u stóp Paula na środku drogi. Pusty wózek, który pchał, przewrócił się. Koła wciąż się kręciły, gdy Paul przykucnął i próbował pomóc mężczyźnie wstać, ale ten nie mógł się ruszyć. Rozpaczliwie łapał powietrze, a jego oczy były szkliste. Podszedł kolejny przechodzień. Był ubrany w ciemne ubranie i niósł skórzaną teczkę.
    
  "Zejdźcie! Jestem lekarzem!"
    
  Lekarz przez jakiś czas próbował reanimować leżącego mężczyznę, ale bezskutecznie. W końcu wstał, potrząsając głową.
    
  "Zawał serca albo zator. Trudno w to uwierzyć u kogoś tak młodego".
    
  Paul spojrzał na twarz zmarłego. Musiał mieć zaledwie dziewiętnaście lat, może mniej.
    
  Ja też, pomyślał Paul.
    
  "Doktorze, czy zajmie się pan ciałem?"
    
  "Nie mogę, musimy czekać na policję".
    
  Kiedy funkcjonariusze przybyli na miejsce, Paul cierpliwie opisał, co się wydarzyło. Lekarz potwierdził jego relację.
    
  "Czy będzie Ci przeszkadzało, jeśli oddam samochód właścicielowi?"
    
  Policjant spojrzał na pusty wózek, a potem długo i uważnie wpatrywał się w Paula. Nie podobał mu się pomysł ciągnięcia wózka z powrotem na komisariat.
    
  "Jak masz na imię, kolego?"
    
  "Paul Reiner."
    
  "A dlaczego miałbym ci zaufać, Paulu Reinerze?"
    
  "Ponieważ zarobię więcej pieniędzy, jeśli zaniosę to do właściciela sklepu, niż gdybym próbował sprzedać te kawałki źle przybitego drewna na czarnym rynku" - powiedział Paul całkowicie szczerze.
    
  "Dobrze. Powiedz mu, żeby skontaktował się z komisariatem. Musimy znać jego najbliższych krewnych. Jeśli nie zadzwoni do nas w ciągu trzech godzin, odpowiesz przede mną".
    
  Policjant wręczył mu znaleziony rachunek z adresem sklepu spożywczego na ulicy niedaleko Isartoru zapisanym starannie, a także ostatnie rzeczy, które chłopiec przetransportował: 1 kilogram kawy, 3 kilogramy ziemniaków, 1 worek cytryn, 1 puszkę zupy Krunz, 1 kilogram soli i 2 butelki wódki kukurydzianej.
    
  Kiedy Paul przyjechał do sklepu z taczką i zapytał o pracę zmarłego chłopca, Herr Ziegler spojrzał na niego z niedowierzaniem, podobnym do tego, które spojrzał na Paula sześć miesięcy później, gdy młody człowiek wyjaśniał mu swój plan uratowania ich przed ruiną.
    
  "Musimy przekształcić sklep w bank".
    
  Właściciel sklepu upuścił słoik z dżemem, który mył, i gdyby Paul nie złapał go w locie, roztrzaskałby się on o podłogę.
    
  "O czym ty mówisz? Byłeś pijany?" - zapytał, patrząc na ogromne cienie pod oczami chłopca.
    
  "Nie, proszę pana" - powiedział Paul, który nie spał całą noc, bez przerwy analizując w myślach plan. O świcie wyszedł z pokoju i zajął pozycję przy drzwiach ratusza na pół godziny przed ich otwarciem. Następnie biegał od okna do okna, zbierając informacje o pozwoleniach, podatkach i warunkach. Wrócił z grubą tekturową teczką. "Wiem, że to może się wydawać szalone, ale tak nie jest. W tej chwili pieniądze nie mają wartości. Płace rosną z dnia na dzień, a my musimy codziennie rano kalkulować ceny".
    
  "Tak, to mi przypomniało: musiałem to wszystko zrobić sam dziś rano" - powiedział zirytowany sprzedawca. "Nie wyobrażasz sobie, jakie to było trudne. A to piątek! Za dwie godziny sklep będzie się trząsł".
    
  "Wiem, proszę pana. Musimy zrobić wszystko, co możliwe, żeby pozbyć się całego towaru jeszcze dziś. Dziś po południu porozmawiam z kilkoma naszymi klientami, oferując im towary w zamian za robociznę, ponieważ prace mają się zakończyć w poniedziałek. We wtorek rano przejdziemy kontrolę miejską, a sklep otworzymy w środę".
    
  Ziegler wyglądał, jakby Paul poprosił go, żeby posmarował swoje ciało dżemem i przeszedł nago przez Marienplatz.
    
  "Absolutnie nie. Ten sklep istnieje od siedemdziesięciu trzech lat. Założył go mój pradziadek, potem mój dziadek, który przekazał go mojemu ojcu, a ten ostatecznie mnie."
    
  Paul dostrzegł niepokój w oczach właściciela sklepu. Wiedział, że jest o krok od zwolnienia za niesubordynację i niepoczytalność. Postanowił więc postawić wszystko na jedną kartę.
    
  "To cudowna historia, proszę pana. Ale niestety, za dwa tygodnie, kiedy ktoś inny niż Ziegler przejmie sklep na spotkaniu wierzycieli, cała ta tradycja zostanie uznana za bzdurę".
    
  Właściciel sklepu uniósł oskarżycielski palec, gotowy zganić Paula za jego uwagi, ale potem przypomniał sobie o swojej sytuacji i osunął się na krzesło. Jego długi piętrzyły się od początku kryzysu - długi, które, w przeciwieństwie do wielu innych, nie rozpłynęły się po prostu w kłębach dymu. Jasną stroną tego całego szaleństwa - dla niektórych - było to, że osoby z kredytami hipotecznymi z rocznym oprocentowaniem były w stanie szybko je spłacić, biorąc pod uwagę gwałtowne wahania stóp procentowych. Niestety, ci, tacy jak Ziegler, którzy zamiast stałej kwoty wpłacali część swoich dochodów, mogli jedynie stracić.
    
  "Nie rozumiem, Paul. Jak to uratuje mój biznes?"
    
  Młody mężczyzna przyniósł mu szklankę wody, a potem pokazał artykuł, który wyrwał z wczorajszej gazety. Paul czytał go tyle razy, że atrament miejscami był rozmazany. "To artykuł profesora uniwersyteckiego. Mówi, że w czasach takich jak te, kiedy ludzie nie mogą polegać na pieniądzach, powinniśmy spojrzeć w przeszłość. Do czasów, kiedy nie było pieniędzy. Aby je wymienić".
    
  "Ale..."
    
  "Proszę pana, daj mi chwilę. Niestety, nikt nie może wymienić stolika nocnego ani trzech butelek alkoholu na inne rzeczy, a lombardy są pełne. Musimy więc szukać schronienia w obietnicach. W formie dywidend."
    
  "Nie rozumiem" - powiedział właściciel sklepu, czując, jak kręci mu się w głowie.
    
  "Akcje, panie Ziegler. Giełda z tego wyrośnie. Akcje zastąpią pieniądze. A my je sprzedamy".
    
  Ziegler się poddał.
    
  Paul prawie nie spał przez następne pięć nocy. Przekonanie rzemieślników - cieśli, tynkarzy, stolarzy - żeby w piątek zabrali im zakupy za darmo w zamian za pracę w weekend, nie było wcale trudne. Niektórzy byli wręcz tak wdzięczni, że Paul musiał kilkakrotnie oferować im chusteczkę.
    
  Musimy być w poważnych tarapatach, skoro krzepki hydraulik wybucha płaczem, gdy oferuje się mu kiełbasę w zamian za godzinę pracy, pomyślał. Głównym problemem była biurokracja, ale nawet pod tym względem Paul miał szczęście. Studiował wytyczne i instrukcje przekazywane mu przez urzędników państwowych, aż usłyszał wszystkie najważniejsze punkty. Najbardziej obawiał się, że natknie się na jakieś sformułowanie, które zniweczy wszystkie jego nadzieje. Po spisaniu stron notatek w małej książeczce, w której opisano kroki, które należało podjąć, wymagania dotyczące założenia Ziegler Bank sprowadzały się do dwóch:
    
  1) Reżyser musiał być obywatelem niemieckim, mającym ukończone dwadzieścia jeden lat.
    
  2) Gwarancja w wysokości pół miliona marek niemieckich musiała zostać złożona w biurze ratusza.
    
  Pierwsza była prosta: Herr Ziegler miał zostać dyrektorem, choć Paul już wtedy doskonale zdawał sobie sprawę, że powinien pozostać zamknięty w swoim gabinecie tak długo, jak to możliwe. Co do drugiej... rok wcześniej pół miliona marek byłoby astronomiczną sumą, sposobem na zapewnienie, że tylko wypłacalni ludzie będą mogli założyć firmę opartą na zaufaniu. Dziś pół miliona marek to żart.
    
  "Nikt nie zaktualizował rysunku!" krzyknął Paul, skacząc po warsztacie i strasząc cieśli, którzy już zaczęli zrywać półki ze ścian.
    
  Ciekawe, czy urzędnicy państwowi nie woleliby kilku pałeczek, pomyślał Paul z rozbawieniem. Przynajmniej mogliby znaleźć dla nich jakieś zastosowanie.
    
    
  23
    
    
  Ciężarówka była otwarta, a osoby jadące z tyłu nie miały żadnej ochrony przed nocnym powietrzem.
    
  Prawie wszyscy milczeli, skupieni na tym, co miało się wydarzyć. Brązowe koszule ledwo chroniły ich przed zimnem, ale to nie miało znaczenia, bo wkrótce mieli ruszyć w drogę.
    
  Jürgen przykucnął i zaczął walić pałką w metalową podłogę ciężarówki. Nabrał tego nawyku podczas swojej pierwszej wyprawy, kiedy jego towarzysze wciąż patrzyli na niego z pewnym sceptycyzmem. Sturmabteilung, czyli SA - "szturmowcy" partii nazistowskiej - składali się z zatwardziałych byłych żołnierzy, mężczyzn z niższych klas społecznych, którzy ledwo potrafili przeczytać akapit bez jąkania. Ich pierwszą reakcją na pojawienie się tego eleganckiego młodzieńca - syna barona, co więcej! - była odmowa. A kiedy Jürgen po raz pierwszy użył podłogi ciężarówki jako bębna, jeden z jego towarzyszy pokazał mu środkowy palec.
    
  "Wysyłasz telegram do baronowej, co, chłopcze?"
    
  Reszta zaśmiała się złowieszczo.
    
  Tej nocy czuł wstyd. Ale dziś wieczorem, gdy zaczął upadać na podłogę, wszyscy inni szybko poszli w jego ślady. Początkowo rytm był powolny, miarowy, wyraźny, a uderzenia idealnie zsynchronizowane. Ale gdy ciężarówka zbliżała się do celu, hotelu niedaleko dworca centralnego, huk narastał, aż stał się ogłuszający, a ryk napełniał ich wszystkich adrenaliną.
    
  Jürgen się uśmiechnął. Zdobycie ich zaufania nie było łatwe, ale teraz czuł, jakby miał ich wszystkich w garści. Kiedy prawie rok wcześniej usłyszał Adolfa Hitlera po raz pierwszy i nalegał, aby sekretarz partii natychmiast zarejestrował jego członkostwo w Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników, Krohn był zachwycony. Ale kiedy kilka dni później Jürgen złożył wniosek o wstąpienie do SA, ta radość przerodziła się w rozczarowanie.
    
  "Co cię, do cholery, łączy z tymi brązowymi gorylami?" Jesteś mądry; mógłbyś zrobić karierę w polityce. A ta opaska na oko... Gdybyś rozpuścił odpowiednie plotki, mogłaby stać się twoją wizytówką. Moglibyśmy powiedzieć, że straciłeś oko broniąc Zagłębia Ruhry".
    
  Syn barona nie zwracał na niego uwagi. Wstąpił do SA impulsywnie, ale w jego działaniach kryła się pewna podświadoma logika. Pociągała go brutalność właściwa paramilitarnemu skrzydłu nazistów, ich duma jako grupy i bezkarność za przemoc, jaką im to zapewniało. Grupa, do której nie pasował od samego początku, gdzie był obiektem obelg i kpin, niczym "Baron Cyklop" i "Jednooka Bratnica".
    
  Zastraszony, Jurgen porzucił gangsterską postawę, którą przyjął wobec szkolnych przyjaciół. Byli prawdziwymi twardzielami i natychmiast zwarliby szeregi, gdyby próbował coś osiągnąć siłą. Zamiast tego stopniowo zdobywał ich szacunek, okazując brak skruchy za każdym razem, gdy spotykał ich lub ich wrogów.
    
  Pisk hamulców zagłuszył wściekły dźwięk pałek. Ciężarówka gwałtownie się zatrzymała.
    
  "Wynoś się! Wynoś się!"
    
  Szturmowcy stłoczyli się na pace ciężarówki. Potem dwadzieścia par czarnych butów tupnęło po mokrym bruku. Jeden ze szturmowców poślizgnął się w kałuży błotnistej wody, a Jurgen szybko podał mu rękę, żeby pomóc mu wstać. Nauczył się, że takie gesty przynoszą mu punkty.
    
  Budynek naprzeciwko nie miał nazwy, jedynie napis "T AVERN" namalowany nad drzwiami, a obok niego czerwony bawarski kapelusz. Miejsce to często służyło jako miejsce spotkań oddziału Partii Komunistycznej i właśnie w tej chwili jedno z takich spotkań dobiegało końca. W środku znajdowało się ponad trzydzieści osób, słuchających przemówienia. Słysząc pisk hamulców ciężarówki, niektórzy z nich podnieśli wzrok, ale było już za późno. Tawerna nie miała tylnych drzwi.
    
  Szturmowcy weszli w uporządkowanych szeregach, robiąc jak najwięcej hałasu. Kelner schował się w przerażeniu za ladą, podczas gdy pierwsi przybysze wyrywali ze stołów kufle do piwa i talerze, rzucając nimi o ladę, lustro nad nią i półki z butelkami.
    
  "Co robisz?" zapytał niski mężczyzna, prawdopodobnie właściciel tawerny.
    
  "Przyszliśmy rozproszyć nielegalne zgromadzenie" - powiedział dowódca plutonu SA, robiąc krok naprzód z niestosownym uśmiechem.
    
  "Nie masz władzy!"
    
  Dowódca plutonu uniósł pałkę i uderzył mężczyznę w brzuch. Upadł na ziemię z jękiem. Dowódca kopnął go jeszcze kilka razy, zanim zwrócił się do swoich ludzi.
    
  "Razem wpadnijcie!"
    
  Jürgen natychmiast ruszył do przodu. Zawsze tak robił, tylko po to, by ostrożnie się cofnąć i pozwolić komuś innemu poprowadzić atak - albo przyjąć kulę lub ostrze. Broń palna była teraz zakazana w Niemczech - tych Niemczech, którym alianci wyrwali zęby - ale wielu weteranów wojennych wciąż miało przy sobie pistolety służbowe lub broń zdobytą na wrogu.
    
  Ustawiając się ramię w ramię, szturmowcy ruszyli w kierunku tylnej części tawerny. Przerażeni komuniści zaczęli rzucać we wroga wszystkim, co wpadło im w ręce. Mężczyzna idący obok Jurgena został uderzony w twarz szklanym dzbanem. Zachwiał się, ale idący za nim żołnierze go złapali, a kolejny wysunął się do przodu, by zająć jego miejsce w pierwszej linii.
    
  "Wy sukinsyny! Idźcie ssać fiuta waszego Führera!" krzyknął młody mężczyzna w skórzanej czapce, podnosząc ławkę.
    
  Szturmowcy byli niecałe trzy metry od nich, w zasięgu każdego mebla, który w nich rzucono, więc Jurgen wybrał ten moment, by udawać potknięcie. Mężczyzna zrobił krok naprzód i stanął z przodu.
    
  W samą porę. Ławki poleciały przez salę, rozległ się jęk, a mężczyzna, który właśnie zajął miejsce Jurgena, upadł na twarz z roztrzaskaną głową.
    
  "Gotowy?" krzyknął dowódca plutonu. "Za Hitlera i Niemcy!"
    
  "Hitler i Niemcy!" krzyczeli chórem.
    
  Obie grupy rzuciły się na siebie jak dzieci bawiące się w grę. Jurgen uniknął olbrzyma w kombinezonie mechanika, który zmierzał w jego stronę, uderzając go w kolana. Mechanik upadł, a stojący za Jurgenem zaczęli go bezlitośnie bić.
    
  Jurgen kontynuował swój marsz. Przeskoczył przewrócone krzesło i kopnął stół, który uderzył w udo starszego mężczyzny w okularach. Upadł na podłogę, zabierając ze sobą stół. Wciąż trzymał w ręku jakieś nabazgrane skrawki papieru, więc syn barona doszedł do wniosku, że to musiał być ten mówca, którego chcieli przerwać. Nie obchodziło go to. Nie znał nawet imienia starca.
    
  Jurgen skierował się prosto na niego, próbując nadepnąć mu na nogę obiema stopami, byleby tylko dotrzeć do swojego prawdziwego celu.
    
  Młody mężczyzna w skórzanej czapce odpierał ataki dwóch szturmowców, korzystając z jednej z ławek. Pierwszy z nich próbował go zajść z flanki, ale młodzieniec przechylił ławkę w jego stronę i zdołał uderzyć go w szyję, powalając go na ziemię. Drugi mężczyzna zamachnął się pałką, próbując zaskoczyć przeciwnika, ale młody komunista uniknął ciosu i uderzył szturmowca łokciem w nerkę. Kiedy ten zgiął się wpół, wijąc się z bólu, mężczyzna złamał ławkę, przewracając go na plecy.
    
  Więc ten umie walczyć, pomyślał syn barona.
    
  Normalnie zostawiłby najsilniejszych przeciwników komuś innemu, ale coś w tym chudym, młodym mężczyźnie o zapadniętych oczach uraziło Jurgena.
    
  Spojrzał na Jurgena wyzywająco.
    
  "No to śmiało, nazistowska dziwko. Boisz się, że złamiesz sobie paznokieć?"
    
  Jurgen wciągnął powietrze, ale był zbyt przebiegły, by dać się ponieść obeldze. Zaatakował.
    
  "Nie dziwię się, że tak lubisz czerwone, chudy gnoju. Ta broda w stylu Karla Marksa wygląda jak tyłek twojej matki".
    
  Twarz młodego mężczyzny rozjaśniła się wściekłością. Podniósł resztki ławki i rzucił się na Jurgena.
    
  Jurgen stał bokiem do napastnika i czekał na atak. Kiedy mężczyzna rzucił się na niego, Jurgen odsunął się, a komunista upadł na podłogę, gubiąc czapkę. Jurgen uderzył go trzy razy z rzędu pałką w plecy - niezbyt mocno, ale wystarczająco mocno, by pozbawić go tchu, ale wciąż pozwalając mu uklęknąć. Młody mężczyzna próbował się odczołgać, o co właśnie chodziło Jurgenowi. Cofnął prawą nogę i mocno go kopnął. Czubek buta trafił mężczyznę w brzuch, unosząc go ponad pół metra nad ziemię. Upadł do tyłu, z trudem łapiąc oddech.
    
  Jurgen uśmiechnął się i rzucił na komunistę. Jego żebra trzasnęły pod ciosami, a kiedy Jurgen stanął na jego ramieniu, złamało się jak sucha gałązka.
    
  Chwyciwszy młodego mężczyznę za włosy, Jurgen zmusił go do wstania.
    
  "Spróbuj teraz powiedzieć to samo, co powiedziałeś o Führerze, komunistyczny śmieciu!"
    
  "Idź do diabła!" mruknął chłopiec.
    
  "Wciąż chcesz opowiadać takie bzdury?" krzyknął Jurgen z niedowierzaniem.
    
  Chwycił chłopca za włosy jeszcze mocniej, podniósł pałkę i wycelował ją w usta ofiary.
    
  Pewnego dnia.
    
  Dwa razy.
    
  Trzykrotnie.
    
  Zęby chłopca były niczym więcej niż stertą krwawych resztek na drewnianej podłodze tawerny, a twarz miał opuchniętą. W jednej chwili agresja, która napędzała mięśnie Jurgena, ustała. W końcu zrozumiał, dlaczego wybrał tego człowieka.
    
  Było w nim coś z jego kuzyna.
    
  Puścił włosy komunisty i patrzył, jak ten bezwładnie osuwa się na podłogę.
    
  Jurgen pomyślał, że on nie przypomina nikogo innego.
    
  Spojrzał w górę i zobaczył, że walka wokół niego ustała. Na nogach pozostali tylko szturmowcy, którzy obserwowali go z mieszaniną aprobaty i strachu.
    
  "Wynośmy się stąd!" krzyknął dowódca plutonu.
    
  W ciężarówce obok niego usiadł szturmowiec, którego Jurgen nigdy wcześniej nie widział i który nie podróżował z nimi. Syn barona ledwo spojrzał na swojego towarzysza. Po tak brutalnym ataku zazwyczaj popadał w melancholijną izolację i nie lubił, gdy mu przeszkadzano. Dlatego warknął z niezadowolenia, gdy mężczyzna odezwał się do niego cicho.
    
  "Jak masz na imię?"
    
  "Jürgen von Schroeder" - odpowiedział niechętnie.
    
  "A więc to ty. Powiedzieli mi o tobie. Przyszedłem tu dzisiaj specjalnie, żeby cię poznać. Nazywam się Julius Schreck."
    
  Jurgen zauważył subtelne różnice w uniformie mężczyzny. Miał na sobie emblemat z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami oraz czarną muszkę.
    
  "Spotkać się ze mną? Po co?"
    
  "Tworzę specjalną grupę... ludzi odważnych, utalentowanych i inteligentnych. Bez żadnych burżuazyjnych skrupułów".
    
  "Skąd wiesz, że mam te rzeczy?"
    
  "Widziałem cię tam w akcji. Zachowałeś się mądrze, jak na mięso armatnie przystało. No i oczywiście jest kwestia twojej rodziny. Twoja obecność w naszej drużynie dodałaby nam prestiżu. Wyróżniłaby nas spośród tłumu".
    
  "Czego chcesz?"
    
  "Chcę, żebyś dołączył do mojej grupy wsparcia. Elita SA, która odpowiada tylko przed Führerem".
    
    
  24
    
    
  Alice miała koszmarną noc, odkąd zobaczyła Paula na drugim końcu klubu kabaretowego. To było ostatnie miejsce, w którym spodziewała się go znaleźć. Spojrzała jeszcze raz, dla pewności, bo światła i dym mogły wprowadzić pewne zamieszanie, ale wzrok jej nie mylił.
    
  Co on do cholery tu robi?
    
  Jej pierwszym odruchem było schowanie Kodaka za plecami ze wstydu, ale nie mogła długo tak stać, bo aparat i lampa błyskowa były zbyt ciężkie.
    
  Poza tym pracuję. Cholera, powinienem być z tego dumny.
    
  "Hej, ładne ciało! Zrób mi zdjęcie, ślicznotko!"
    
  Alicja uśmiechnęła się, uniosła lampę błyskową - na długim kiju - i nacisnęła spust, dzięki czemu lampa wystrzeliła bez użycia ani jednej rolki filmu. Dwóch pijaków, zasłaniających jej stoliki Paula, przewróciło się. Choć od czasu do czasu musiała ładować lampę proszkiem magnezowym, to i tak był to najskuteczniejszy sposób na pozbycie się tych, którzy jej przeszkadzali.
    
  W takie wieczory jak ten, gdy musiała robić dwieście, a nawet trzysta zdjęć bywalcom BeldaKlubu, wokół niej krzątał się tłum ludzi. Po ich zrobieniu właściciel wybierał pół tuzina zdjęć, które następnie wieszał na ścianie przy wejściu - przedstawiały one bywalców bawiących się z tancerkami klubu. Według właściciela, najlepsze zdjęcia robiono wczesnym rankiem, kiedy często można było zobaczyć najbardziej znanych rozrzutników pijących szampana z damskich butów. Alice nienawidziła całego tego miejsca: głośnej muzyki, cekinowych strojów, prowokacyjnych piosenek, alkoholu i ludzi, którzy spożywali go w ogromnych ilościach. Ale taka była jej praca.
    
  Zawahała się, zanim podeszła do Paula. Czuła, że wygląda nieatrakcyjnie w granatowym garniturze z second-handu i małym kapeluszu, który nie do końca do niej pasował, a mimo to wciąż przyciągała nieudaczników jak magnes. Już dawno doszła do wniosku, że mężczyźni lubią być w centrum jej uwagi i postanowiła wykorzystać ten fakt, by przełamać lody z Paulem. Wciąż czuła wstyd z powodu tego, jak ojciec wyrzucił go z domu, i lekki niepokój z powodu kłamstwa, którym ją namówiono, że trzyma pieniądze dla siebie.
    
  Zrobię mu psikusa. Podejdę do niego z aparatem zasłaniającym mi twarz, zrobię zdjęcie, a potem zdradzę, kim jestem. Jestem pewien, że będzie zadowolony.
    
  Wyruszyła w podróż z uśmiechem.
    
  Osiem miesięcy wcześniej Alicja szukała pracy na ulicy.
    
  W przeciwieństwie do Paula, jej poszukiwania nie były desperackie, bo miała wystarczająco dużo pieniędzy, żeby starczyło jej na kilka miesięcy. Mimo to, było ciężko. Jedyną dostępną pracą dla kobiet - wywoływanych na rogach ulic lub szeptanych w zapleczu - były prostytutki lub kochanki, a Alice nie była gotowa pójść tą drogą w żadnych okolicznościach.
    
  Nie, tego nie zrobię i nie wrócę do domu, przysięgła.
    
  Rozważała podróż do innego miasta: Hamburga, Düsseldorfu, Berlina. Jednak wieści z tamtych miejsc były równie złe, jak to, co działo się w Monachium, a nawet gorsze. I było coś - być może nadzieja na ponowne spotkanie pewnej osoby - co ją podtrzymywało. Lecz w miarę jak jej rezerwy topniały, Alicja pogrążała się coraz bardziej w rozpaczy. Aż pewnego popołudnia, spacerując po Agnesstrasse w poszukiwaniu zakładu krawieckiego, o którym jej powiedziano, Alicja zobaczyła w witrynie ogłoszenie: "Poszukiwany asystent".
    
  Kobiety nie muszą używać
    
  Nawet nie sprawdziła, co to za interes. Z oburzeniem otworzyła drzwi i podeszła do jedynej osoby za ladą: szczupłego, starszego mężczyzny z drastycznie przerzedzonymi siwymi włosami.
    
  "Dzień dobry, Fraulein."
    
  "Dzień dobry. Przyszedłem w sprawie pracy."
    
  Mały człowieczek przyglądał się jej uważnie.
    
  "Czy mogę zaryzykować stwierdzenie, że rzeczywiście potrafisz czytać, Fraulein?"
    
  "Tak, choć zawsze mam trudności z jakimiś bzdurami."
    
  Na te słowa twarz mężczyzny się zmieniła. Jego usta rozciągnęły się w radosnym grymasie, ukazując przyjemny uśmiech, po którym nastąpił śmiech. "Jesteś zatrudniony!"
    
  Alicja spojrzała na niego kompletnie zdezorientowana. Weszła do lokalu gotowa skonfrontować się z właścicielem w sprawie jego absurdalnego szyldu, myśląc, że jedyne, co osiągnie, to zrobienie z siebie idiotki.
    
  "Zaskoczony?"
    
  "Tak, jestem bardzo zaskoczony."
    
  "Widzisz, Fräulein..."
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "August Münz" - powiedział mężczyzna, kłaniając się elegancko. "Widzi pani, Fraulein Tannenbaum, wywiesiłem ten szyld, żeby kobieta taka jak pani zareagowała. Praca, którą oferuję, wymaga umiejętności technicznych, przytomności umysłu i przede wszystkim sporej dawki tupetu. Wygląda na to, że posiada pani te dwie ostatnie cechy, a pierwszej można się nauczyć, zwłaszcza biorąc pod uwagę moje własne doświadczenie..."
    
  "I nie przeszkadza ci, że ja..."
    
  "Żyd? Szybko zdasz sobie sprawę, że nie jestem zbyt tradycyjna, moja droga."
    
  "Co dokładnie mam zrobić?" zapytała podejrzliwie Alicja.
    
  "Czy to nie oczywiste?" - powiedział mężczyzna, gestykulując wokół siebie. Alicja po raz pierwszy spojrzała na sklep i zobaczyła, że to studio fotograficzne. "Zrób zdjęcia".
    
  Chociaż Paul zmieniał się z każdym zleceniem, jakie podejmował, Alice była całkowicie odmieniona przez swoje. Młoda kobieta od razu zakochała się w fotografii. Nigdy wcześniej nie stała za aparatem, ale kiedy nauczyła się podstaw, zdała sobie sprawę, że niczego innego nie chce w życiu. Szczególnie uwielbiała ciemnię, gdzie w kuwetach mieszały się odczynniki chemiczne. Nie mogła oderwać wzroku od obrazu, który zaczął pojawiać się na papierze, a rysy twarzy i twarzy stawały się coraz wyraźniejsze.
    
  Ona również od razu polubiła fotografa. Chociaż na drzwiach widniał napis "MUNTZ I SYNOWIE", Alicja wkrótce odkryła, że nie mieli synów i nigdy ich nie będą mieli. August mieszkał w mieszkaniu nad sklepem z wątłym, bladym młodym mężczyzną, którego nazywał "swoim siostrzeńcem Ernstem". Alicja spędzała długie wieczory grając z nimi w tryktraka i w końcu jej uśmiech powrócił.
    
  Tylko jeden aspekt tej pracy jej się nie podobał i właśnie dlatego August ją zatrudnił. Właściciel pobliskiego klubu kabaretowego - August zwierzył się Alice, że mężczyzna był jego byłym kochankiem - zaoferował pokaźną sumę za obecność fotografa trzy razy w tygodniu.
    
  "Oczywiście, że chciałby, żebym to była ja. Ale myślę, że lepiej byłoby, gdyby to była ładna dziewczyna... ktoś, kto nie pozwoli się nikomu dręczyć" - powiedziała Augusta z mrugnięciem oka.
    
  Właściciel klubu był zachwycony. Zdjęcia publikowane przed jego lokalem pomogły rozprzestrzenić wieść o BeldaKlubie, aż stał się jednym z najtętniących życiem klubów nocnych w Monachium. Oczywiście, nie mógł się równać z Berlinem, ale w tych mrocznych czasach każdy biznes oparty na alkoholu i seksie był skazany na sukces. Krążyły plotki, że wielu klientów w ciągu pięciu szalonych godzin wydawali całą wypłatę, zanim sięgnęli po spust, linę lub fiolkę tabletek.
    
  Gdy Alicja podeszła do Paula, była pewna, że nie będzie on jednym z tych klientów, którzy wybierają się na ostatnią przygodę.
    
  Bez wątpienia przyszedł z przyjacielem. Albo z ciekawości, pomyślała. W końcu wszyscy przychodzili do BeldaKlubu w dzisiejszych czasach, nawet jeśli tylko po to, żeby spędzić godziny sącząc jedno piwo. Barmani byli wyrozumiali i znani z tego, że przyjmowali pierścionki zaręczynowe w zamian za kilka kufli.
    
  Podeszła bliżej i przysunęła aparat do twarzy. Przy stole siedziało pięć osób, dwóch mężczyzn i trzy kobiety. Na obrusie leżało kilka na wpół pustych lub przewróconych butelek szampana i stos prawie nietkniętego jedzenia.
    
  "Hej, Paul! Powinieneś zapozować dla potomności!" powiedział mężczyzna stojący obok Alicji.
    
  Paul podniósł wzrok. Miał na sobie czarny smoking, który źle leżał mu na ramionach, i rozpiętą muszkę zwisającą z koszuli. Kiedy się odezwał, jego głos był ochrypły, a słowa bełkotliwe.
    
  "Słyszałyście, dziewczyny? Wywołajcie uśmiech na tych twarzach".
    
  Dwie kobiety oskrzydlające Paula miały na sobie srebrne suknie wieczorowe i pasujące do nich kapelusze. Jedna z nich chwyciła go za brodę, zmusiła, by na nią spojrzał, i obdarzyła go niedbałym, francuskim pocałunkiem tuż przed kliknięciem migawki. Zaskoczona kobieta odwzajemniła pocałunek, po czym wybuchnęła śmiechem.
    
  "Widzisz? Naprawdę wywołują uśmiech na twarzy!" - powiedział jego przyjaciel, wybuchając śmiechem.
    
  Alicja była zszokowana tym widokiem, a Kodak o mało nie wyślizgnął jej się z rąk. Zrobiło jej się niedobrze. Ten pijak, kolejny z tych, którymi gardziła noc w noc przez tygodnie, był tak daleki od jej wyobrażenia o nieśmiałym górniku, że Alicja nie mogła uwierzyć, że to naprawdę Paul.
    
  A jednak tak się stało.
    
  Młody mężczyzna nagle ją rozpoznał, mimo alkoholowego zamroczenia, i chwiejnie podniósł się na nogi.
    
  "Alicjo!"
    
  Mężczyzna, który mu towarzyszył, zwrócił się do niej i uniósł kieliszek.
    
  "Czy się znacie?"
    
  "Myślałam, że go znam" - odparła chłodno Alicja.
    
  "Doskonale! Powinieneś więc wiedzieć, że twój przyjaciel jest najbardziej utytułowanym bankierem w Isartor... Sprzedajemy więcej akcji niż jakikolwiek inny bank, który pojawił się ostatnio! Jestem jego dumnym księgowym.
    
  ... Chodźcie, wznieśmy z nami toast."
    
  Alicja poczuła falę pogardy. Słyszała wszystko o nowych bankach. Prawie wszystkie lokale, które powstały w ostatnich miesiącach, zostały założone przez młodych ludzi, a dziesiątki studentów gromadziły się w klubie co wieczór, by przepuścić swoje zarobki na szampana i prostytutki, zanim pieniądze w końcu stracą na wartości.
    
  "Kiedy ojciec powiedział mi, że wziąłeś pieniądze, nie uwierzyłam mu. Jak bardzo się myliłam. Teraz widzę, że to jedyne, na czym ci zależy" - powiedziała, odwracając się.
    
  "Alice, zaczekaj..." - mruknął zawstydzony młody mężczyzna. Potknął się o stół i spróbował złapać ją za rękę.
    
  Alicja odwróciła się i uderzyła go, cios, który zabrzmiał jak dzwonek. Chociaż Paul próbował się ratować, trzymając się kurczowo obrusu, przewrócił się i wylądował na podłodze pod gradem potłuczonych butelek i śmiechem trzech chórzystek.
    
  "A tak w ogóle" - powiedziała Alicja, wychodząc - "w tym smokingu nadal wyglądasz jak kelner".
    
  Paul wstał z krzesła, akurat w momencie, gdy plecy Alice znikają w tłumie. Jego przyjaciel księgowy prowadził dziewczyny na parkiet. Nagle czyjaś ręka mocno chwyciła Paula i wciągnęła go z powrotem na krzesło.
    
  "Wygląda na to, że poklepałeś ją w niewłaściwy sposób, co?"
    
  Mężczyzna, który mu pomógł, wydawał się dziwnie znajomy.
    
  "Kim ty do cholery jesteś?"
    
  "Jestem przyjacielem twojego ojca, Paulu. Tym, który właśnie teraz zastanawia się, czy jesteś godzien jego imienia".
    
  "Co wiesz o moim ojcu?"
    
  Mężczyzna wyjął wizytówkę i włożył ją do wewnętrznej kieszeni smokingu Paula.
    
  Przyjdź do mnie, jak wytrzeźwiejesz.
    
    
  25
    
    
  Paul podniósł wzrok znad pocztówki i wpatrzył się w szyld nad księgarnią. Nadal nie był pewien, co tam robi.
    
  Sklep znajdował się zaledwie kilka kroków od Marienplatz, w maleńkim centrum Monachium. To właśnie tutaj rzeźnicy i handlarze z Schwabing ustąpili miejsca zegarmistrzom, modystom i sklepom z trzciną. Obok zakładu Kellera znajdowało się nawet małe kino, w którym wyświetlano "Nosferatu" F.W. Murnaua, ponad rok po premierze. Było południe, a oni musieli być w połowie drugiego seansu. Paul wyobraził sobie kinooperatora w swojej kabinie, wymieniającego jedną po drugiej zużyte rolki filmu. Było mu go żal. Wślizgnął się, żeby obejrzeć ten film - pierwszy i jedyny, jaki kiedykolwiek widział - do kina obok pensjonatu, kiedy był na ustach wszystkich. Nie przepadał za ledwie zawoalowaną adaptacją "Draculi" Brama Stokera. Dla niego prawdziwe emocje tej historii tkwiły w jej słowach i ciszy, w bieli otaczającej czarne litery na stronie. Wersja kinowa wydawała się zbyt prosta, jak układanka składająca się tylko z dwóch elementów.
    
  Paul ostrożnie wszedł do księgarni, ale szybko zapomniał o swoich obawach, studiując tomy starannie ułożone na sięgających od podłogi do sufitu regałach i dużych stołach przy oknie. Nie było widać lady.
    
  Przeglądał właśnie pierwsze wydanie Śmierci w Wenecji, gdy usłyszał za sobą głos.
    
  "Tomasz Mann to dobry wybór, ale jestem pewien, że już go czytałeś".
    
  Paul się odwrócił. Keller uśmiechał się do niego. Miał śnieżnobiałe włosy, nosił staromodną bródkę i co jakiś czas drapał się po dużych uszach, przyciągając do nich jeszcze większą uwagę. Paul czuł, że zna tego człowieka, choć nie potrafił powiedzieć skąd.
    
  "Tak, przeczytałem, ale w pośpiechu. Pożyczył mi ją ktoś z pensjonatu, w którym mieszkam. Książki zazwyczaj nie pozostają w moich rękach długo, niezależnie od tego, jak bardzo chcę je przeczytać ponownie".
    
  "Ach. Ale nie czytaj ponownie, Paul. Jesteś za młody, a ludzie, którzy czytają ponownie, zbyt szybko przyswajają sobie niewystarczającą wiedzę. Na razie powinieneś czytać wszystko, co tylko możesz, tak szeroko, jak to możliwe. Dopiero kiedy dożyjesz mojego wieku, zrozumiesz, że ponowne czytanie nie jest stratą czasu".
    
  Paul ponownie uważnie mu się przyjrzał. Keller był dobrze po pięćdziesiątce, choć plecy miał proste jak patyk, a jego ciało było szczupłe w staromodnym trzyczęściowym garniturze. Siwe włosy nadawały mu przyzwoity wygląd, choć Paul podejrzewał, że mogły być farbowane. Nagle uświadomił sobie, gdzie już wcześniej widział tego mężczyznę.
    
  "Byłeś na urodzinach Jurgena cztery lata temu."
    
  "Masz dobrą pamięć, Paul."
    
  "Powiedziałeś mi, żebym wyszedł tak szybko, jak to możliwe... że ona czeka na zewnątrz" - powiedział Paul ze smutkiem.
    
  "Pamiętam z absolutną jasnością, jak uratowałeś dziewczynę w samym środku sali balowej. Ja też miałem swoje chwile... i wady, choć nigdy nie popełniłem tak wielkiego błędu, jak ten, który widziałem wczoraj, Paul."
    
  "Nie przypominaj mi. Skąd do cholery miałem wiedzieć, że ona tam jest? Minęły dwa lata, odkąd ją ostatni raz widziałem!"
    
  "No cóż, myślę, że prawdziwe pytanie brzmi: co do cholery robiłeś, upijając się jak marynarz?"
    
  Paul niespokojnie przestąpił z nogi na nogę. Czuł się niezręcznie, rozmawiając o tych sprawach z zupełnie obcą osobą, ale jednocześnie czuł dziwny spokój w towarzystwie księgarza.
    
  "W każdym razie" - kontynuował Keller - "nie chcę cię dręczyć, bo worki pod oczami i blada twarz mówią mi, że już dość się namęczyłaś".
    
  "Powiedziałeś, że chcesz ze mną porozmawiać o moim ojcu" - rzekł Paul z niepokojem.
    
  "Nie, nie to powiedziałem. Powiedziałem, że powinieneś do mnie przyjść."
    
  "Dlaczego więc?"
    
  Tym razem kolej na Kellera, by zachować milczenie. Zaprowadził Paula do gabloty i wskazał na kościół św. Michała, naprzeciwko księgarni. Brązowa tablica przedstawiająca drzewo genealogiczne rodu Wittelsbachów górowała nad posągiem archanioła, który nadał budynkowi nazwę. W popołudniowym słońcu cienie posągu były długie i groźne.
    
  "Spójrz... trzy i pół wieku splendoru. A to tylko krótki prolog. W 1825 roku Ludwik I postanowił przekształcić nasze miasto w nowe Ateny. Alejki i bulwary pełne światła, przestrzeni i harmonii. A teraz spójrz trochę niżej, Paulu".
    
  Żebracy zebrali się przed drzwiami kościoła, ustawiając się w kolejce po zupę, którą parafianie rozdawali o zachodzie słońca. Kolejka dopiero się formowała i była już dłuższa, niż Paul mógł dostrzec z okna sklepu. Nie zdziwił go widok weteranów wojennych wciąż w nędznych mundurach, zakazanych prawie pięć lat temu. Nie zszokował go też widok włóczęgów, których twarze naznaczone były ubóstwem i pijaństwem. Naprawdę zaskoczył go widok dziesiątek dorosłych mężczyzn ubranych w nędzne garnitury, ale w idealnie wyprasowanych koszulach, z których żaden nie nosił płaszcza, pomimo silnego wiatru tamtego czerwcowego wieczoru.
    
  Płaszcz ojca rodziny, który musi codziennie wychodzić po chleb dla swoich dzieci, to zawsze jedna z ostatnich rzeczy, które się zastawia, pomyślał Paul, nerwowo wkładając ręce do kieszeni własnego płaszcza. Kupił płaszcz z drugiej ręki, zaskoczony, że znalazł tak dobrej jakości materiał w cenie średniej wielkości sera.
    
  Podobnie jak smoking.
    
  "Pięć lat po upadku monarchii: terror, uliczne zabójstwa, głód, bieda. Którą wersję Monachium wolisz, chłopcze?"
    
  "Prawda, jak sądzę."
    
  Keller spojrzał na niego, wyraźnie zadowolony z odpowiedzi. Paul zauważył, że jego nastawienie lekko się zmieniło, jakby pytanie było testem czegoś o wiele większego, co dopiero miało nadejść.
    
  "Spotkałem Hansa Reinera wiele lat temu. Nie pamiętam dokładnej daty, ale myślę, że to było około 1895 roku, bo poszedł do księgarni i kupił egzemplarz Zamku Karpackiego Verne"a, który właśnie się ukazał".
    
  "Czy on też lubił czytać?" - zapytał Paul, nie potrafiąc ukryć emocji. Wiedział tak niewiele o człowieku, który dał mu życie, że każdy przebłysk podobieństwa napawał go mieszaniną dumy i konsternacji, niczym echo innej epoki. Czuł ślepą potrzebę zaufania księgarzowi, wydobycia z pamięci choćby śladu ojca, którego nigdy nie mógł poznać.
    
  "Był prawdziwym molem książkowym! Rozmawialiśmy z twoim ojcem przez kilka godzin tego pierwszego dnia. W tamtych czasach trwało to długo, bo moja księgarnia była pełna od otwarcia do zamknięcia, a nie pusta jak teraz. Odkryliśmy wspólne zainteresowania, takie jak poezja. Chociaż był bardzo inteligentny, miał dość powolny styl pisania i podziwiał, do czego zdolni są tacy ludzie jak Hölderlin i Rilke. Kiedyś nawet poprosił mnie o pomoc w napisaniu krótkiego wiersza, który napisał dla twojej matki".
    
  "Pamiętam, jak opowiadała mi o tym wierszu" - powiedział ponuro Paul - "chociaż nigdy nie pozwoliła mi go przeczytać".
    
  "Być może nadal znajduje się ona w dokumentach twojego ojca?" - zasugerował księgarz.
    
  "Niestety, to niewiele, co mieliśmy, zostało w domu, w którym mieszkaliśmy. Musieliśmy się wyprowadzić w pośpiechu".
    
  "Szkoda. W każdym razie... za każdym razem, gdy przyjeżdżał do Monachium, spędzaliśmy razem ciekawe wieczory. Właśnie tak po raz pierwszy usłyszałem o Wielkiej Loży Wschodzącego Słońca".
    
  "Co to jest?"
    
  Księgarz zniżył głos.
    
  "Wiesz, Paul, kim są masoni?"
    
  Młody mężczyzna spojrzał na niego ze zdziwieniem.
    
  "Gazety piszą, że są potężną, tajną sektą."
    
  "Rządzeni przez Żydów, którzy kontrolują losy świata?" - powiedział Keller z ironią w głosie. "Też słyszałem tę historię wiele razy, Paul. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy ludzie szukają winnych wszystkich złych rzeczy, które się dzieją".
    
  "Więc jaka jest prawda?"
    
  "Wolnomularstwo jest tajnym stowarzyszeniem, a nie sektą, złożonym z wybranych jednostek, które dążą do oświecenia i triumfu moralności na świecie".
    
  "Przez 'wybrany' masz na myśli 'potężny'?"
    
  "Nie. Ci ludzie sami wybierają. Żadnemu masonowi nie wolno prosić świeckiego o wstąpienie do masonerii. To świecki musi poprosić, tak jak ja prosiłem twojego ojca o przyjęcie mnie do loży".
    
  "Mój ojciec był masonem?" - zapytał zaskoczony Paul.
    
  "Chwileczkę" - powiedział Keller. Zamknął drzwi sklepu, przesunął tabliczkę na ZAMKNIĘTE, a następnie poszedł na zaplecze. Po powrocie pokazał Paulowi stare zdjęcie studyjne. Przedstawiało młodego Hansa Reinera, Kellera i trzech innych mężczyzn, których Paul nie znał, wpatrujących się intensywnie w obiektyw. Ich zastygła poza była typowa dla fotografii przełomu wieków, kiedy modele musieli stać nieruchomo przez co najmniej minutę, aby uniknąć rozmycia. Jeden z mężczyzn trzymał dziwny symbol, który Paul pamiętał sprzed lat w biurze swojego wujka: ekierkę i cyrkiel zwrócone do siebie, z dużym "L" pośrodku.
    
  "Twój ojciec był strażnikiem świątyni Wielkiej Loży Wschodzącego Słońca. Strażnik dopilnował, aby drzwi świątyni były zamknięte przed rozpoczęciem pracy... Mówiąc prościej, przed rozpoczęciem rytuału".
    
  "Myślałem, że mówiłeś, że to nie ma nic wspólnego z religią".
    
  Jako masoni wierzymy w istotę nadprzyrodzoną, którą nazywamy Wielkim Architektem Wszechświata. To wszystko, jeśli chodzi o dogmaty. Każdy mason czci Wielkiego Architekta według własnego uznania. W mojej loży są Żydzi, katolicy i protestanci, choć nie mówimy o tym otwarcie. W loży zakazane są dwa tematy: religia i polityka.
    
  "Czy loża miała coś wspólnego ze śmiercią mojego ojca?"
    
  Księgarz zawahał się przez chwilę, zanim odpowiedział.
    
  Niewiele wiem o jego śmierci, poza tym, że to, co ci powiedziano, to kłamstwo. Tego dnia, kiedy widziałem go po raz ostatni, wysłał mi wiadomość i spotkaliśmy się w pobliżu księgarni. Rozmawialiśmy pospiesznie, na środku ulicy. Powiedział mi, że jest w niebezpieczeństwie i że obawia się o twoje życie i życie twojej matki. Dwa tygodnie później usłyszałem plotki, że jego statek zatonął w koloniach.
    
  Paul rozważał opowiedzenie Kellerowi o ostatnich słowach swojego kuzyna Eduarda, o nocy, kiedy jego ojciec odwiedził rezydencję Schroederów, i o strzale, który usłyszał Eduard, ale zrezygnował z tego pomysłu. Rozważył dowody, ale nie znalazł niczego przekonującego, co dowodziłoby, że jego wujek jest odpowiedzialny za zniknięcie ojca. W głębi duszy wierzył, że coś w tym jest, ale dopóki nie nabierze całkowitej pewności, nie chciał dzielić się tym ciężarem z nikim.
    
  "Poprosił mnie też, żebym ci coś dał, kiedy będziesz wystarczająco dorosły. Szukałem cię od miesięcy" - kontynuował Keller.
    
  Paul poczuł, że jego serce wywraca się do góry nogami.
    
  "Co to jest?"
    
  "Nie wiem, Paul."
    
  "No, na co czekasz? Oddaj mi ją!" - powiedział Paul, niemal krzycząc.
    
  Księgarz rzucił Paulowi lodowate spojrzenie, dając mu jasno do zrozumienia, że nie lubi, gdy ludzie wydają mu polecenia w jego własnym domu.
    
  "Myślisz, że jesteś godzien dziedzictwa swojego ojca, Paul? Mężczyzna, którego widziałem ostatnio w BeldaKlub, wydawał się zwykłym pijanym prostakiem".
    
  Paul otworzył usta, by odpowiedzieć, opowiedzieć temu człowiekowi o głodzie i zimnie, których doświadczył, gdy wyrzucono ich z rezydencji Schroederów. O wyczerpaniu związanym z dźwiganiem węgla w górę i w dół po wilgotnych schodach. O rozpaczy z powodu braku czegokolwiek, świadomości, że pomimo wszystkich przeszkód, wciąż trzeba kontynuować swoją misję. O pokusie lodowatych wód Izary. Ale w końcu pożałował, bo to, co wycierpiał, nie dawało mu prawa do takiego zachowania w poprzednich tygodniach.
    
  Wręcz przeciwnie, czuł się jeszcze bardziej winny.
    
  "Panie Keller... czy gdybym należał do loży, byłbym bardziej godny?"
    
  "Gdybyś prosił o to z całego serca, to byłby początek. Ale zapewniam cię, że nie będzie to łatwe, nawet dla kogoś takiego jak ty".
    
  Paweł przełknął ślinę, zanim odpowiedział.
    
  "W takim razie pokornie proszę o twoją pomoc. Chcę zostać masonem, tak jak mój ojciec".
    
    
  26
    
    
  Alicja dokończyła przesuwanie papieru w kuwecie do wywoływania, a następnie umieściła go w roztworze utrwalającym. Patrząc na zdjęcie, poczuła się dziwnie. Z jednej strony jestem dumna z technicznej perfekcji fotografii. Z gestu tej dziwki, gdy trzymała Paula. Z błysku w jej oczach, z jego przymkniętych powiek... Detale sprawiały, że czuła się, jakby niemal dotykała sceny, ale pomimo zawodowej dumy, zdjęcie zżerało Alicję od środka.
    
  Zamyślona w ciemnym pokoju, ledwo usłyszała dźwięk dzwonka zapowiadającego nowego klienta. Jednak podniosła wzrok, słysząc znajomy głos. Zajrzała przez czerwony szklany otwór, który zapewniał wyraźny widok na sklep, a jej oczy potwierdziły to, co podpowiadały jej uszy i serce.
    
  "Dzień dobry" - zawołał ponownie Paul, podchodząc do lady.
    
  Zdając sobie sprawę, że handel akcjami może okazać się niezwykle krótkotrwały, Paul nadal mieszkał w pensjonacie z matką, więc zrobił długą drogę, żeby zajrzeć do Münz & Sons. Adres studia fotograficznego zdobył od jednego z pracowników klubu, po tym jak rozwiązał sobie język kilkoma banknotami.
    
  Niósł pod pachą starannie zapakowany pakunek. Zawierał grubą czarną księgę, tłoczoną złotymi literami. Sebastian powiedział mu, że zawiera ona podstawy, które każdy laik powinien znać, zanim zostanie masonem. Najpierw Hans Rainer, a potem Sebastian, zostali w niej wtajemniczeni. Palce Paula świerzbiły, by przejrzeć wiersze, które przeczytał również jego ojciec, ale najpierw trzeba było zrobić coś pilniejszego.
    
  "Zamknięte" - powiedział fotograf Paulowi.
    
  "Naprawdę? Myślałem, że zostało dziesięć minut do zamknięcia" - powiedział Paul, podejrzliwie zerkając na zegar na ścianie.
    
  "Jesteśmy dla was zamknięci".
    
  "Dla mnie?"
    
  "Więc nie jesteś Paulem Rainerem?"
    
  "Skąd znasz moje imię?"
    
  "Pasujesz do opisu. Wysoki, szczupły, o szklanych oczach, przystojny jak diabli. Były też inne przymiotniki, ale lepiej ich nie powtarzać".
    
  Z tylnego pokoju dobiegł huk. Słysząc go, Paul spróbował zajrzeć fotografowi przez ramię.
    
  "Czy Alicja jest tam?"
    
  "To musi być kot."
    
  "Nie wyglądało to jak kot."
    
  "Nie, to brzmiało, jakby pusta tacka do wywoływania upadła na podłogę. Ale Alicji tu nie ma, więc to musiał być kot".
    
  Rozległ się kolejny trzask, tym razem głośniejszy.
    
  "Oto kolejny. Dobrze, że są z metalu" - powiedział August Münz, zapalając papierosa eleganckim gestem.
    
  "Lepiej idź nakarmić tego kota. Wygląda na głodnego."
    
  "Raczej wściekły."
    
  "Rozumiem dlaczego" - powiedział Paul, opuszczając głowę.
    
  "Posłuchaj, mój przyjacielu, ona naprawdę coś dla ciebie zostawiła."
    
  Fotograf podał mu zdjęcie odwrócone okładką do dołu. Paul odwrócił je i zobaczył lekko rozmazane zdjęcie zrobione w parku.
    
  "To kobieta śpiąca na ławce w angielskim ogrodzie."
    
  August zaciągnął się głęboko papierosem.
    
  "Dzień, w którym zrobiła to zdjęcie... to był jej pierwszy samotny spacer. Pożyczyłem jej aparat, żeby mogła zwiedzić miasto, szukając zdjęcia, które mnie poruszy. Spacerowała po parku, jak wszyscy nowicjusze. Nagle zauważyła kobietę siedzącą na ławce, a Alice zachwycił jej spokój. Zrobiła zdjęcie, a potem poszła jej podziękować. Kobieta nie zareagowała, a kiedy Alice dotknęła jej ramienia, upadła na ziemię".
    
  "Ona nie żyła" - powiedział Paul z przerażeniem, nagle zdając sobie sprawę z prawdy tego, na co patrzył.
    
  "Umarł z głodu" - odpowiedział Augustus, zaciągając się po raz ostatni, po czym zgasił papierosa w popielniczce.
    
  Paul na chwilę chwycił blat, wpatrując się w zdjęcie. W końcu je oddał.
    
  "Dziękuję, że mi to pokazałeś. Proszę, powiedz Alicji, że jeśli przyjdzie pod ten adres pojutrze" - powiedział, biorąc z lady kartkę papieru i ołówek i robiąc notatkę - "zobaczy, jak dobrze zrozumiałem".
    
  Minutę po wyjściu Paula, Alice wyszła z laboratorium fotograficznego.
    
  "Mam nadzieję, że nie wgniotłeś tych tacek. W przeciwnym razie to ty będziesz tym, który przywróci im dawny kształt".
    
  "Za dużo powiedziałeś, August. A ta sprawa ze zdjęciem... Nie prosiłam cię, żebyś mu cokolwiek dawał."
    
  "On jest w tobie zakochany."
    
  "Skąd wiesz?"
    
  "Wiele wiem o zakochanych mężczyznach. Zwłaszcza o tym, jak trudno ich znaleźć".
    
  "Wszystko między nami zaczęło się źle" - powiedziała Alicja, kręcąc głową.
    
  "I co z tego? Dzień zaczyna się o północy, pośród ciemności. Od tego momentu wszystko staje się jasne".
    
    
  27
    
    
  Przy wejściu do Ziegler Bank ustawiła się ogromna kolejka.
    
  Wczoraj wieczorem, kładąc się spać w wynajętym pokoju niedaleko studia, Alice postanowiła, że nie zobaczy Paula. Powtarzała to sobie, szykując się, przymierzając swoją kolekcję kapeluszy (która składała się tylko z dwóch) i siadając przy wózku, z którego zazwyczaj nie korzystała. Była kompletnie zaskoczona, stojąc w kolejce w banku.
    
  Zbliżając się, zauważyła, że w rzeczywistości były dwie kolejki. Jedna prowadziła do banku, druga do wejścia obok. Ludzie wychodzili z drugich drzwi z uśmiechami na twarzach, niosąc torby wypełnione kiełbaskami, chlebem i ogromnymi łodygami selera.
    
  Paul był w sąsiednim lokalu z innym mężczyzną, który ważył warzywa i szynkę, obsługując klientów. Widząc Alice, Paul przepchnął się przez tłum ludzi czekających na wejście do sklepu.
    
  Sklep tytoniowy obok nas musiał zostać zamknięty, ponieważ interes upadł. Otworzyliśmy go ponownie i przekształciliśmy w kolejny sklep spożywczy dla pana Zieglera. Ma szczęście.
    
  "Ludzie też są szczęśliwi, o ile mogę stwierdzić."
    
  Sprzedajemy towary po kosztach i na kredyt wszystkim klientom banków. Przejadamy każdy grosz z naszych zysków, ale pracownicy i emeryci - wszyscy, którzy nie nadążają za absurdalnie wysoką inflacją - są nam bardzo wdzięczni. Dziś dolar jest wart ponad trzy miliony marek.
    
  "Tracisz fortunę."
    
  Paweł wzruszył ramionami.
    
  "Będziemy rozdawać zupę potrzebującym wieczorami, począwszy od przyszłego tygodnia. Nie będzie to jak u jezuitów, bo mamy jej tylko na pięćset porcji, ale już mamy grupę wolontariuszy".
    
  Alicja spojrzała na niego, mrużąc oczy.
    
  "Robisz to wszystko dla mnie?"
    
  "Robię to, bo mogę. Bo tak trzeba. Bo zdjęcie kobiety w parku mnie poruszyło. Bo to miasto zmierza do piekła. I tak, bo zachowałem się jak idiota i chcę, żebyście mi wybaczyli".
    
  "Już ci wybaczyłam" - odpowiedziała, odchodząc.
    
  "To dlaczego odchodzisz?" - zapytał, unosząc ręce w geście niedowierzania.
    
  "Bo nadal jestem na ciebie zły!"
    
  Paul chciał za nią pobiec, ale Alice odwróciła się i uśmiechnęła do niego.
    
  "Ale jutro wieczorem możesz po mnie przyjechać i zobaczyć, czy już go nie ma".
    
    
  28
    
    
  "Więc wierzę, że jesteś gotowy rozpocząć tę podróż, w której twoja wartość zostanie wystawiona na próbę. Pochyl się."
    
  Paul posłuchał, a mężczyzna w garniturze naciągnął mu na głowę gruby, czarny kaptur. Energicznym szarpnięciem poprawił dwa skórzane paski na szyi Paula.
    
  "Widzisz coś?"
    
  "NIE".
    
  Głos Paula brzmiał dziwnie w kapturze, a dźwięki wokół niego zdawały się pochodzić z innego świata.
    
  "Z tyłu są dwa otwory. Jeśli potrzebujesz więcej powietrza, lekko odsuń je od szyi."
    
  "Dziękuję".
    
  "Teraz owiń prawą rękę wokół mojej lewej. Razem pokonamy spory dystans. Ważne, żebyś szedł naprzód, kiedy ci każę, bez wahania. Nie musisz się spieszyć, ale musisz uważnie słuchać poleceń. W pewnych momentach będę ci kazał iść z jedną nogą przed drugą. W innych unosić kolana, żeby wejść lub zejść po schodach. Jesteś gotowy?"
    
  Paweł skinął głową.
    
  "Odpowiadaj na pytania głośno i wyraźnie."
    
  "Jestem gotowy".
    
  "Zaczynajmy."
    
  Paul poruszał się powoli, wdzięczny, że w końcu może się ruszyć. Spędził poprzednie pół godziny odpowiadając na pytania mężczyzny w garniturze, mimo że nigdy wcześniej go nie widział. Znał odpowiedzi, które powinien był udzielić wcześniej, ponieważ wszystkie znajdowały się w zeszycie, który Keller dał mu trzy tygodnie temu.
    
  "Czy mam się ich nauczyć na pamięć?" - zapytał księgarza.
    
  Te formuły są częścią rytuału, który musimy zachować i szanować. Wkrótce odkryjesz, że ceremonie inicjacyjne i sposób, w jaki cię zmieniają, są ważnym aspektem wolnomularstwa.
    
  "Jest ich więcej niż jeden?"
    
  "Jest jeden dla każdego z trzech stopni: Przyjęty Uczeń, Czeladnik Rzemieślniczy i Mistrz Murarski. Po trzecim stopniu jest trzydzieści kolejnych, ale to są stopnie honorowe, o których dowiesz się, kiedy nadejdzie czas".
    
  "Jaki masz stopień naukowy, Herr Keller?"
    
  Księgarz zignorował jego pytanie.
    
  "Chcę, żebyś przeczytał książkę i uważnie przestudiował jej treść."
    
  Paul właśnie to zrobił. Książka opowiada historię początków masonerii: średniowiecznych cechów budowniczych, a przed nimi mitycznych budowniczych starożytnego Egiptu: wszyscy oni odkryli mądrość tkwiącą w symbolach budownictwa i geometrii. Zawsze pisz to słowo wielką literą, ponieważ G jest symbolem Wielkiego Architekta Wszechświata. To, jak zdecydujesz się go czcić, zależy od ciebie. W loży jedynym kamieniem, który będziesz obrabiać, jest twoje sumienie i wszystko, co w nim nosisz. Twoi bracia dadzą ci do tego narzędzia po inicjacji... jeśli przejdziesz cztery próby.
    
  "Czy to będzie trudne?"
    
  "Boisz się?"
    
  "Nie. No, tylko trochę."
    
  "Będzie trudno" - przyznał po chwili księgarz. "Ale jesteś dzielny i będziesz dobrze przygotowany".
    
  Nikt jeszcze nie zakwestionował odwagi Paula, choć próby jeszcze się nie rozpoczęły. Wezwano go do zaułka w Altstadt, starej części miasta, o dziewiątej wieczorem w piątek. Z zewnątrz miejsce spotkania wyglądało jak zwykły dom, choć być może dość zaniedbany. Obok dzwonka wisiała zardzewiała skrzynka na listy z nieczytelnym napisem, ale zamek wyglądał na nowy i dobrze naoliwiony. Mężczyzna w garniturze podszedł sam do drzwi i zaprowadził Paula do korytarza zastawionego rozmaitymi drewnianymi meblami. To właśnie tam Paul przeszedł swoje pierwsze rytualne przesłuchanie.
    
  Pod czarnym kapturem Paul zastanawiał się, gdzie może być Keller. Założył, że to księgarz, jego jedyny kontakt z lożą, go przedstawi. Zamiast tego powitał go zupełnie obcy człowiek i nie mógł pozbyć się uczucia bezbronności, idąc po omacku, opierając się o ramię mężczyzny, którego poznał pół godziny wcześniej.
    
  Po pokonaniu dystansu, który wydawał się ogromny - wchodził i schodził po kilku schodach i przechodził przez kilka długich korytarzy - jego przewodnik w końcu się zatrzymał.
    
  Paweł usłyszał trzy głośne pukania, po czym nieznany głos zapytał: "Kto dzwoni do drzwi świątyni?"
    
  "Brat, który przyprowadza złego człowieka pragnącego poznać nasze sekrety".
    
  "Czy był odpowiednio przygotowany?"
    
  "Tak."
    
  "Jak on się nazywa?"
    
  "Paul, syn Hansa Rainera".
    
  Ruszyli dalej. Paul zauważył, że grunt pod jego stopami jest twardszy i bardziej śliski, być może z kamienia lub marmuru. Szli długo, choć wewnątrz kaptura czas zdawał się płynąć inaczej. W pewnych momentach Paul czuł - bardziej intuicyjnie niż z rzeczywistą pewnością - że przechodzą przez to samo, przez co przeszli wcześniej, jakby krążyli w kółko, a potem zmuszeni byli zawrócić.
    
  Jego przewodnik znów się zatrzymał i zaczął odpinać paski kaptura Paula.
    
  Paul zamrugał, gdy odsunięto czarną tkaninę, i zdał sobie sprawę, że stoi w małym, zimnym pomieszczeniu z niskim sufitem. Ściany były całkowicie pokryte wapieniem, na którym można było odczytać chaotyczne frazy napisane różnymi rękami i na różnych wysokościach. Paul rozpoznał różne wersje przykazań masońskich.
    
  Tymczasem mężczyzna w garniturze zdjął z niego metalowe przedmioty, w tym pasek i klamry butów, które oderwał bez namysłu. Paul żałował, że zapomniał zabrać pozostałe buty.
    
  "Masz na sobie coś złotego? Wejście do loży w jakimkolwiek szlachetnym metalu to poważna zniewaga".
    
  "Nie, proszę pana" - odpowiedział Paul.
    
  "Tam znajdziesz długopis, papier i atrament" - powiedział mężczyzna. Po czym, bez słowa, zniknął za drzwiami, zamykając je za sobą.
    
  Mała świeca oświetlała stół, na którym leżały przybory do pisania. Obok nich znajdowała się czaszka i Paul z dreszczem uświadomił sobie, że jest prawdziwa. Było tam również kilka flaszek zawierających elementy symbolizujące przemianę i inicjację: chleb i wodę, sól i siarkę oraz popiół.
    
  Był w Pokoju Refleksji, miejscu, w którym miał spisać swoje świadectwo jako świecki. Wziął długopis i zaczął pisać starą formułę, której nie do końca rozumiał.
    
  To wszystko jest złe. Cała ta symbolika, powtarzanie... Mam wrażenie, że to tylko puste słowa; nie ma w tym żadnego ducha, pomyślał.
    
  Nagle zapragnął iść Ludwigstrasse pod latarniami, z twarzą wystawioną na wiatr. Strach przed ciemnością, który nie zniknął nawet w dorosłym życiu, wkradł się pod maskę. Wrócą za pół godziny, żeby go zabrać, a on mógł po prostu poprosić, żeby go puścili.
    
  Nadal był czas, żeby zawrócić.
    
  Ale w takim przypadku nigdy nie poznałbym prawdy o moim ojcu.
    
    
  29
    
    
  Mężczyzna w garniturze powrócił.
    
  "Jestem gotowy" - powiedział Paul.
    
  Nic nie wiedział o ceremonii, która miała nastąpić. Znał tylko odpowiedzi na zadawane mu pytania, nic więcej. A potem nadszedł czas testów.
    
  Przewodnik owinął mu szyję liną, a następnie ponownie zakrył oczy. Tym razem nie założył czarnego kaptura, lecz opaskę na oczy z tego samego materiału, którą zawiązał trzema ciasnymi węzłami. Paul był wdzięczny za ulgę w oddychaniu, a jego poczucie bezbronności ustąpiło, ale tylko na chwilę. Nagle mężczyzna ściągnął Paulowi kurtkę i zerwał lewy rękaw koszuli. Następnie rozpiął przód koszuli, odsłaniając tors Paula. Na koniec podwinął lewą nogawkę spodni Paula i zdjął mu but i skarpetkę.
    
  "Chodźmy."
    
  Szli dalej. Paul poczuł dziwne uczucie, gdy jego bosa stopa dotknęła zimnej podłogi, która, jak teraz był pewien, była marmurowa.
    
  "Zatrzymywać się!"
    
  Poczuł ostry przedmiot przy piersi i włosy na karku stanęły mu dęba.
    
  "Czy wnioskodawca złożył zeznania?"
    
  "Tak."
    
  "Niech położy go na czubku miecza".
    
  Paul uniósł lewą rękę, trzymając kartkę papieru, na której pisał w Komnacie. Ostrożnie przytknął ją do ostrego przedmiotu.
    
  "Paul Rainer, czy przybyłeś tu z własnej woli?"
    
  Ten głos... to Sebastian Keller! - pomyślał Paul.
    
  "Tak".
    
  "Czy jesteś gotowy stawić czoła wyzwaniom?"
    
  "Ja" - powiedział Paul, nie mogąc powstrzymać dreszczy.
    
  Od tego momentu Paul zaczął tracić i odzyskiwać przytomność. Rozumiał pytania i odpowiadał na nie, ale strach i niemożność widzenia wyostrzyły jego pozostałe zmysły do tego stopnia, że przejęły nad nim kontrolę. Zaczął oddychać szybciej.
    
  Wszedł po schodach. Próbował opanować niepokój, licząc kroki, ale szybko stracił rachubę.
    
  "Zaczyna się test powietrza. Oddech to pierwsza rzecz, jaką otrzymujemy przy narodzinach!" - rozległ się donośny głos Kellera.
    
  Mężczyzna w garniturze szepnął mu do ucha: "Jesteś w wąskim przejściu. Zatrzymaj się. Zrób jeszcze jeden krok, ale zrób to zdecydowanie, bo złamiesz kark!"
    
  Podłoga posłusznie wykonała polecenie. Pod nim powierzchnia zdawała się zmieniać z marmuru w surowe drewno. Zanim zrobił ostatni krok, poruszył bosymi palcami stóp i poczuł, jak dotykają krawędzi przejścia. Zastanawiał się, jak wysoko może być, a w jego umyśle liczba pokonanych stopni zdawała się mnożyć. Wyobraził sobie siebie na szczycie wież Frauenkirche, słysząc gruchanie gołębi, podczas gdy w dole, w wieczności, królował gwar Marienplatz.
    
  Zrób to.
    
  Zrób to teraz.
    
  Zrobił krok i stracił równowagę, upadając głową w dół w ułamku sekundy. Uderzył twarzą w grubą siatkę, a uderzenie sprawiło, że zęby zaczęły mu dzwonić. Przygryzł wewnętrzną stronę policzków, a usta wypełnił smak własnej krwi.
    
  Kiedy odzyskał przytomność, zdał sobie sprawę, że trzyma się siatki. Chciał zdjąć opaskę z oczu, żeby upewnić się, że siatka rzeczywiście złagodziła jego upadek. Musiał uciec z ciemności.
    
  Paul ledwo zdążył zarejestrować panikę, gdy kilka par rąk wyciągnęło go z siatki i wyprostowało. Znów stanął na nogi i ruszył do przodu, gdy głos Kellera oznajmił kolejne wyzwanie.
    
  "Drugi test to test wody. To jest to, kim jesteśmy, skąd pochodzimy."
    
  Paul posłuchał, gdy kazano mu unieść nogi, najpierw lewą, potem prawą. Zaczął drżeć. Wszedł do ogromnego pojemnika z zimną wodą, a płyn sięgnął mu kolan.
    
  Znów usłyszał szept swojego przewodnika do ucha.
    
  "Schyl się. Napełnij płuca. Potem pozwól sobie na wycofanie się i pozostanie pod wodą. Nie ruszaj się ani nie próbuj wydostać, bo oblejesz test".
    
  Młody mężczyzna ugiął kolana, zwijając się w kłębek, gdy woda zalała mu mosznę i brzuch. Fale bólu przebiegły mu wzdłuż kręgosłupa. Wziął głęboki oddech, a potem odchylił się do tyłu.
    
  Woda otuliła go niczym koc.
    
  Na początku dominowało uczucie zimna. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuł. Jego ciało zdawało się twardnieć, zamieniając się w lód albo kamień.
    
  Potem jego płuca zaczęły narzekać.
    
  Zaczęło się od ochrypłego jęku, potem suchego skrzeknięcia, a potem natarczywego, rozpaczliwego błagania. Niedbale poruszył dłonią i z całej siły woli powstrzymał się przed oparciem się o dno pojemnika i wypchnięciem się na powierzchnię, która, jak wiedział, była tak blisko, jak otwarte drzwi, przez które mógłby uciec. Właśnie gdy myślał, że nie wytrzyma ani sekundy dłużej, nastąpiło ostre szarpnięcie i wynurzył się na powierzchnię, łapiąc oddech, z piersiami wypełnionymi powietrzem.
    
  Ruszyli dalej. Nadal był przemoczony, z włosów i ubrań kapała mu woda. Jego prawa stopa wydała dziwny dźwięk, gdy but uderzył o podłogę.
    
  Głos Kellera:
    
  "Trzecim testem jest test ognia. To iskra Stwórcy i to, co nas napędza".
    
  Potem czyjeś ręce przekręciły jego ciało i popchnęły go do przodu. Ta, która go trzymała, podeszła bardzo blisko, jakby chciała go objąć.
    
  Przed tobą krąg ognia. Cofnij się o trzy kroki, żeby nabrać rozpędu. Wyciągnij ręce przed siebie, a następnie rozpędź się i skocz do przodu tak daleko, jak potrafisz.
    
  Paul poczuł gorące powietrze na twarzy, suszące skórę i włosy. Usłyszał złowieszczy trzask, a w jego wyobraźni płonący krąg urósł do ogromnych rozmiarów, aż stał się paszczą ogromnego smoka.
    
  Cofając się o trzy kroki, zastanawiał się, jak zdoła przeskoczyć płomienie, nie spłonąwszy żywcem, licząc na to, że ubranie ochroni go przed deszczem. Byłoby jeszcze gorzej, gdyby źle ocenił skok i wpadł głową w płomienie.
    
  Wystarczy, że zaznaczę wyimaginowaną linię na podłodze i skoczę.
    
  Próbował zwizualizować sobie skok, wyobrazić sobie, jak mknie w powietrzu, jakby nic nie mogło go zranić. Napiął łydki, zgiął i wyprostował ramiona. Potem zrobił trzy kroki do przodu.
    
  ...
    
  ... i skoczył.
    
    
  30
    
    
  Poczuł żar na dłoniach i twarzy, gdy unosił się w powietrzu, a nawet skwierczenie koszuli, gdy ogień odparował część wody. Upadł na podłogę i zaczął poklepywać twarz i klatkę piersiową, szukając śladów oparzeń. Poza siniakami na łokciach i kolanach, nie było żadnych obrażeń.
    
  Tym razem nawet nie pozwolili mu wstać. Już go podnosili jak trzęsący się worek i wciągali w ciasną przestrzeń.
    
  "Ostatecznym testem jest test ziemi, do której musimy powrócić".
    
  Przewodnik nie udzielił mu żadnej rady. Usłyszał jedynie dźwięk kamienia blokującego wejście.
    
  Czuł wszystko wokół. Znajdował się w maleńkim pokoju, niewystarczająco dużym, by w nim stanąć. Z pozycji kucznej mógł dotknąć trzech ścian, a lekko wyciągając rękę, dotknąć czwartej i sufitu.
    
  Spokojnie, powiedział sobie. To ostateczna próba. Za kilka minut wszystko się skończy.
    
  Próbował wyrównać oddech, gdy nagle usłyszał, że sufit zaczyna się obniżać.
    
  "NIE!"
    
  Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Paul przygryzł wargę. Nie wolno mu było zabierać głosu na żadnym z procesów - taka była zasada. Przez chwilę zastanawiał się, czy go słyszeli.
    
  Próbował odepchnąć się od sufitu, aby zatrzymać upadek, ale w obecnej pozycji nie był w stanie oprzeć się ogromnemu ciężarowi, który na niego ciążył. Naparł z całej siły, ale bezskutecznie. Sufit nadal opadał i wkrótce był zmuszony docisnąć plecy do podłogi.
    
  Muszę krzyczeć. Powiedz im, żeby PRZESTALI!
    
  Nagle, jakby czas się zatrzymał, przez jego umysł przemknęło wspomnienie: ulotny obraz z dzieciństwa, gdy wracał ze szkoły do domu z absolutną pewnością, że czeka go reprymenda. Każdy krok przybliżał go do tego, czego najbardziej się obawiał. Nigdy nie oglądał się za siebie. Są opcje, które po prostu nie są opcjami.
    
  NIE.
    
  Przestał uderzać w sufit.
    
  W tym momencie zaczęła się podnosić.
    
  "Niech rozpocznie się głosowanie".
    
  Paul wstał, kurczowo trzymając się przewodnika. Testy dobiegły końca, ale nie wiedział, czy je zdał. Zawalił się jak kamień podczas testu w powietrzu, nie podejmując zdecydowanego kroku, który mu kazano. Poruszył się podczas testu w wodzie, mimo że było to zabronione. I przemówił podczas próby na Ziemi, co było najpoważniejszym błędem ze wszystkich.
    
  Słyszał odgłos przypominający potrząsanie słoikiem z kamieniami.
    
  Z książki wiedział, że wszyscy obecni członkowie loży udadzą się do centrum świątyni, gdzie będzie stała drewniana skrzynia. Wrzucą do niej małą, kościaną kulkę: białą, jeśli się zgodzą, czarną, jeśli odrzucą. Werdykt musiał być jednomyślny. Wystarczyła jedna czarna kulka, by wyprowadzić go do wyjścia, wciąż z zawiązanymi oczami.
    
  Odgłos głosowania ucichł, zastąpiony głośnym tupotem, który ucichł niemal natychmiast. Paul założył, że ktoś wysypał głosy na talerz lub tacę. Wyniki były widoczne dla wszystkich oprócz niego. Być może pojawi się samotna czarna kula, pozbawiając sensu wszystkie próby, które przeszedł.
    
  "Paul Reiner, głosowanie jest ostateczne i nie można się od niego odwołać" - rozległ się donośny głos Kellera.
    
  Zapadła chwila ciszy.
    
  "Zostałeś dopuszczony do sekretów masonerii. Zdejmij mu opaskę z oczu!"
    
  Paul zamrugał, gdy jego oczy wróciły do światła. Zalała go fala emocji, dzika euforia. Próbował ogarnąć wzrokiem całą scenę naraz:
    
  Ogromne pomieszczenie, w którym stał, miało szachownicę, marmurową podłogę, ołtarz i dwa rzędy ławek wzdłuż ścian.
    
  Członkowie loży, niemal stu formalnie ubranych mężczyzn w ozdobnych fartuchach i medalach, wstają i klaszczą mu dłońmi w białych rękawiczkach.
    
  Sprzęt badawczy, śmiesznie nieszkodliwy, gdy odzyskał wzrok: drewniana drabina nad siecią, wanna, dwóch mężczyzn z pochodniami, duże pudełko z pokrywką.
    
  Sebastian Keller, stojący w centrum obok ołtarza ozdobionego węgielnicą i cyrklem, trzyma zamkniętą księgę, na którą może złożyć przysięgę.
    
  Paul Rainer położył lewą rękę na książce, podniósł prawą i przysiągł, że nigdy nie wyjawi tajemnic wolnomularstwa.
    
  "...pod groźbą wyrwania mi języka, podcięcia gardła i zakopania ciała w morskim piasku" - podsumował Paul.
    
  Rozejrzał się po setce anonimowych twarzy wokół siebie i zastanowił się, ile z nich znało jego ojca.
    
  A jeśli gdzieś wśród nich znalazła się osoba, która go zdradziła.
    
    
  31
    
    
  Po inicjacji życie Pawła wróciło do normy. Tej nocy wrócił do domu o świcie. Po ceremonii bracia masońscy zasiedli w sąsiednim pokoju na uczcie, która trwała do wczesnych godzin porannych. Uczcie przewodniczył Sebastian Keller, który - jak Paweł ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu dowiedział się - był Wielkim Mistrzem, najwyższym rangą członkiem loży.
    
  Pomimo wszelkich starań, Paul nie zdołał dowiedzieć się niczego o swoim ojcu, więc postanowił odczekać chwilę, aż zdobędzie zaufanie współwyznawców, zanim zacznie zadawać pytania. Zamiast tego poświęcił swój czas Alice.
    
  Ponownie z nim porozmawiała, a nawet wyszli razem na miasto. Odkryli, że niewiele ich łączy, ale ku zaskoczeniu wszystkich, ta różnica zdawała się ich zbliżać. Paul uważnie słuchał jej opowieści o tym, jak uciekła z domu, by uniknąć planowanego małżeństwa z jego kuzynem. Nie mógł nie podziwiać odwagi Alice.
    
  "Co teraz zrobisz? Przecież nie spędzisz całego życia na robieniu zdjęć w klubie".
    
  "Lubię fotografię. Chyba spróbuję dostać pracę w międzynarodowej agencji prasowej... Za fotografię płacą tam dobrze, choć konkurencja jest bardzo duża."
    
  On z kolei podzielił się z Alice historią ostatnich czterech lat i tym, jak jego obsesją stało się poszukiwanie prawdy o tym, co przydarzyło się Hansowi Reinerowi.
    
  "Jesteśmy dobrą parą" - powiedziała Alicja. "Ty próbujesz odzyskać pamięć o swoim ojcu, a ja modlę się, żebym już nigdy nie zobaczyła swojej".
    
  Paul uśmiechnął się od ucha do ucha, ale nie z powodu porównania. Powiedziała "para", pomyślał.
    
  Niestety dla Paula, Alice wciąż była zdenerwowana tą sceną z dziewczyną w klubie. Kiedy pewnego wieczoru po odprowadzeniu do domu próbował ją pocałować, uderzyła go, aż zęby mu zadrżały.
    
  "Do cholery" - powiedział Paul, trzymając się za szczękę. "Co się z tobą, do cholery, dzieje?"
    
  "Nawet nie próbuj."
    
  "Nie, jeśli zamierzasz mi dać jeszcze jednego, to tego nie zrobię. Najwyraźniej nie bijecie jak dziewczyna" - powiedział.
    
  Alicja uśmiechnęła się i chwytając go za klapy marynarki, pocałowała. Intensywny pocałunek, namiętny i przelotny. Potem nagle odepchnęła go i zniknęła na szczycie schodów, zostawiając Paula zdezorientowanego, z rozchylonymi ustami, próbującego zrozumieć, co się właśnie wydarzyło.
    
  Paul musiał walczyć o każdy, nawet najmniejszy krok w stronę pojednania, nawet w sprawach, które wydawały się proste i oczywiste, jak na przykład pozwolenie jej przejść pierwszej przez drzwi - czego Alice nienawidziła - lub zaproponowanie, że poniesie ciężką paczkę lub zapłaci rachunek po wypiciu piwa i zjedzeniu czegoś.
    
  Dwa tygodnie po inicjacji Paul odebrał ją z klubu około trzeciej nad ranem. Kiedy wracali do pobliskiego pensjonatu Alice, zapytał ją, dlaczego sprzeciwia się jego dżentelmeńskiemu zachowaniu.
    
  "Bo jestem w pełni zdolna zrobić to wszystko sama. Nie potrzebuję, żeby ktoś mnie puścił pierwszy albo odprowadzał do domu".
    
  "Ale w zeszłą środę, kiedy zasnęłam i nie przyszłam po ciebie, wpadłeś we wściekłość".
    
  "Pod pewnymi względami jesteś taki mądry, Paul, a pod innymi taki głupi" - powiedziała, machając rękami. "Działasz mi na nerwy!"
    
  "To jest nas już dwoje."
    
  "Więc dlaczego nie przestaniesz mnie prześladować?"
    
  "Bo boję się, co zrobisz, jeśli przestanę."
    
  Alicja patrzyła na niego w milczeniu. Rondo kapelusza rzucało cień na jej twarz, a Paul nie potrafił stwierdzić, jak zareagowała na jego ostatnią uwagę. Obawiał się najgorszego. Kiedy coś irytowało Alicję, mogli nie odzywać się do siebie całymi dniami.
    
  Dotarli do drzwi jej pensjonatu przy Stahlstrasse, nie zamieniając ani słowa. Brak rozmowy podkreślała napięta, gorąca cisza, która ogarnęła miasto. Monachium żegnało najgorętszy wrzesień od dziesięcioleci, krótką chwilę wytchnienia po roku pełnym nieszczęść. Cisza ulic, późna pora i nastrój Alice napełniły Paula dziwną melancholią. Czuł, że ona zaraz go opuści.
    
  "Jesteś bardzo cichy" - powiedziała, szukając kluczy w torebce.
    
  "Byłem ostatnią osobą, która się odezwała."
    
  "Myślisz, że potrafisz być tak cicho, wchodząc po schodach? Moja gospodyni ma bardzo surowe zasady dotyczące mężczyzn, a ta stara krowa ma wyjątkowo dobry słuch".
    
  "Zapraszasz mnie?" - zapytał zaskoczony Paul.
    
  "Możesz tu zostać, jeśli chcesz."
    
  Paul prawie zgubił kapelusz wbiegając przez drzwi.
    
  W budynku nie było windy, więc musieli pokonać trzy piętra drewnianych schodów, które skrzypiały przy każdym kroku. Alicja trzymała się blisko ściany, co sprawiało, że schody były cichsze, ale mimo to, gdy mijali drugie piętro, usłyszeli kroki w jednym z mieszkań.
    
  "To ona! Naprzód, szybko!"
    
  Paul przebiegł obok Alicji i dotarł do półpiętra tuż przed pojawieniem się prostokąta światła, który oświetlał szczupłą sylwetkę Alicji na tle łuszczącej się farby schodów.
    
  "Kto tam?" zapytał ochrypły głos.
    
  "Dzień dobry, Frau Kasin."
    
  "Panna Tannenbaum. Cóż za nieodpowiedni moment na powrót do domu!"
    
  "To moja praca, Frau Kasin, jak pani wie."
    
  "Nie mogę powiedzieć, że pochwalam takie zachowanie".
    
  "Ja również nie pochwalam przecieków w mojej łazience, Frau Kassin, ale świat nie jest idealnym miejscem".
    
  W tym momencie Paul poruszył się lekko, a drzewo zaskrzypiało pod jego stopami.
    
  "Czy tam ktoś jest?" - zapytał oburzony właściciel mieszkania.
    
  "Sprawdzę!" - odpowiedziała Alice, wbiegając po schodach, które oddzielały ją od Paula, i prowadząc go do swojego mieszkania. Włożyła klucz do zamka i ledwo zdążyła otworzyć drzwi i wepchnąć Paula do środka, gdy starsza kobieta, kuśtykająca za nią, wychyliła głowę zza schodów.
    
  "Jestem pewien, że kogoś słyszałem. Czy macie tam jakiegoś człowieka?"
    
  "Och, nie ma się pani czym martwić, Frau Kasin. To tylko kot" - powiedziała Alicja, zamykając jej drzwi przed nosem.
    
  "Twoja sztuczka z kotem działa za każdym razem, prawda?" wyszeptał Paul, przytulając ją i całując jej długą szyję. Jego oddech był gorący. Zadrżała i poczuła gęsią skórkę po lewej stronie.
    
  "Myślałam, że znów ktoś nam przerwie, jak wtedy w wannie."
    
  "Przestań gadać i pocałuj mnie" - powiedział, chwytając ją za ramiona i odwracając w swoją stronę.
    
  Alicja pocałowała go i przysunęła się bliżej. Potem opadli na materac, jej ciało znalazło się pod jego.
    
  "Zatrzymywać się."
    
  Paul zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na nią z cieniem rozczarowania i zaskoczenia na twarzy. Ale Alice wślizgnęła się między jego ramiona i położyła się na nim, podejmując się żmudnego zadania zdjęcia im obojgu reszty ubrań.
    
  "Co to jest?"
    
  "Nic" - odpowiedziała.
    
  "Płaczesz."
    
  Alicja zawahała się przez chwilę. Zdradzenie mu powodu łez oznaczałoby obnażenie duszy, a nie sądziła, żeby mogła to zrobić, nawet w takiej chwili.
    
  "Po prostu... jestem taka szczęśliwa."
    
    
  32
    
    
  Kiedy otrzymał kopertę od Sebastiana Kellera, Paul nie mógł powstrzymać się od dreszczy.
    
  Miesiące od momentu przyjęcia do loży masońskiej były frustrujące. Początkowo wstąpienie do tajnego stowarzyszenia niemal na ślepo miało w sobie coś niemal romantycznego, dreszczyk emocji. Ale gdy początkowa euforia opadła, Paul zaczął kwestionować sens tego wszystkiego. Po pierwsze, zabroniono mu przemawiać na spotkaniach loży, dopóki nie ukończy trzech lat jako uczeń. Ale nie to było najgorsze: najgorsze było odprawianie niezwykle długich rytuałów, które wydawały się kompletną stratą czasu.
    
  Pozbawione rytuałów spotkania były niczym więcej niż serią konferencji i debat na temat symboliki masońskiej i jej praktycznego zastosowania w celu wzmocnienia cnoty współmałżonków. Jedynym elementem, który Paul uznał za choć odrobinę interesujący, był moment, w którym uczestnicy decydowali, na jakie organizacje charytatywne przekażą pieniądze zebrane na koniec każdego spotkania.
    
  Dla Paula spotkania stały się uciążliwym obowiązkiem, w którym uczestniczył co dwa tygodnie, aby lepiej poznać członków loży. Nawet ten cel był trudny do osiągnięcia, ponieważ starsi masoni, ci, którzy niewątpliwie znali jego ojca, siedzieli przy oddzielnych stołach w dużej jadalni. Czasami próbował zbliżyć się do Kellera, mając nadzieję, że uda mu się wywrzeć presję na księgarza, by spełnił obietnicę oddania mu wszystkiego, co zostawił mu ojciec. W loży Keller trzymał się na dystans, a w księgarni zbywał Paula niejasnymi wymówkami.
    
  Keller nigdy wcześniej do niego nie pisał i Paul od razu wiedział, że to, co znajdowało się w brązowej kopercie, którą dał mu właściciel pensjonatu, było tym, na co czekał.
    
  Paul siedział na skraju łóżka, oddychając ciężko. Był pewien, że koperta zawiera list od ojca. Nie mógł powstrzymać łez, wyobrażając sobie, co musiało skłonić Hansa Reinera do napisania wiadomości do syna, który miał wtedy zaledwie kilka miesięcy, i usiłowania stłumienia głosu, dopóki syn nie będzie gotowy zrozumieć.
    
  Próbował sobie wyobrazić, co ojciec chciałby mu powiedzieć. Może udzieliłby mu mądrej rady. Może z czasem by ją zaakceptował.
    
  Być może będzie mógł dać mi wskazówki na temat osoby lub osób, które miały go zabić, pomyślał Paul, zaciskając zęby.
    
  Z niezwykłą ostrożnością rozerwał kopertę i sięgnął do środka. Wewnątrz znajdowała się kolejna koperta, mniejsza i biała, a także odręczna notatka na odwrocie wizytówki jednego z księgarzy. Drogi Paulu, gratulacje. Hans byłby dumny. To jest to, co zostawił ci ojciec. Nie wiem, co zawiera, ale mam nadzieję, że ci pomoże. SK
    
  Paul otworzył drugą kopertę i na podłogę spadła mała biała karteczka z niebieskim napisem. Był sparaliżowany rozczarowaniem, kiedy ją podniósł i zobaczył, co to jest.
    
    
  33
    
    
  Lombard Metzgera był zimnym miejscem, zimniejszym nawet niż wczesnolistopadowe powietrze. Paul wytarł stopy o wycieraczkę, bo na zewnątrz padał deszcz. Zostawił parasol na ladzie i rozejrzał się z ciekawością. Mgliście przypomniał sobie ten poranek, cztery lata temu, kiedy z matką pojechał do lombardu w Schwabing, żeby zastawić zegarek ojca. To było sterylne miejsce ze szklanymi półkami i pracownikami w krawatach.
    
  Sklep Metzgera przypominał duże pudło na przybory do szycia i pachniał naftaliną. Z zewnątrz sklep wydawał się mały i niepozorny, ale gdy tylko wszedłeś do środka, odkryłeś jego ogromną głębię - pomieszczenie wypełnione meblami, radiami z galeny, porcelanowymi figurkami, a nawet złotą klatką dla ptaków. Rdza i kurz pokrywały różne przedmioty, które po raz ostatni zakotwiczyły tam na kotwicy. Zdumiony Paul przyjrzał się pluszowemu kotu, przyłapanemu na chwytaniu wróbla w locie. Między wyciągniętą nogą kota a skrzydłem ptaka utworzyła się pajęczyna.
    
  "To nie jest muzeum, człowieku."
    
  Paul odwrócił się zaskoczony. Obok niego zmaterializował się chudy, zapadnięty staruszek w niebieskim kombinezonie, który był na niego za duży i podkreślał jego szczupłą sylwetkę.
    
  "Czy jesteś Metzgerem?" zapytałem.
    
  "Jestem. A jeśli to, co mi przyniosłeś, nie jest złotem, to go nie potrzebuję."
    
  "Prawdę mówiąc, nie przyszedłem niczego zastawiać. Przyszedłem coś odebrać" - odpowiedział Paul. Już zdążył poczuć niechęć do tego człowieka i jego podejrzliwego zachowania.
    
  Błysk chciwości zamigotał w maleńkich oczach starca. Było oczywiste, że sprawy nie idą dobrze.
    
  "Przepraszam, stary... Codziennie przychodzi tu dwadzieścia osób, myśląc, że stara miedziana kamea ich prababci jest warta tysiąc marek. Ale zobaczmy... zobaczmy, po co tu przyszedłeś".
    
  Paul podał mu niebiesko-białą kartkę papieru, którą znalazł w kopercie, którą przysłał mu księgarz. W lewym górnym rogu widniało nazwisko i adres Metzgera. Paul pobiegł tam najszybciej, jak mógł, wciąż otrząsając się ze zdziwienia, że w środku nie ma listu. Zamiast tego widniały cztery odręcznie napisane słowa: Numer pozycji 91231.
    
  21 znaków
    
  Starszy mężczyzna wskazał na kartkę papieru. "Trochę tu brakuje. Nie przyjmujemy uszkodzonych formularzy".
    
  Prawy górny róg, w którym powinno być wpisane imię i nazwisko osoby dokonującej wpłaty, został oderwany.
    
  "Numer części jest bardzo czytelny" - powiedział Paul.
    
  "Nie możemy jednak przekazywać rzeczy pozostawionych przez naszych klientów pierwszej osobie, która przekroczy próg sklepu".
    
  "Cokolwiek to było, należało do mojego ojca".
    
  Starzec podrapał się po brodzie, udając, że z zainteresowaniem studiuje kawałek papieru.
    
  "W każdym razie ilość jest bardzo mała: przedmiot musiał zostać zastawiony wiele lat temu. Jestem pewien, że zostanie wystawiony na aukcji".
    
  "Rozumiem. A jak możemy być pewni?"
    
  "Uważam, że gdyby klient był skłonny zwrócić towar, biorąc pod uwagę inflację..."
    
  Paul skrzywił się, gdy pożyczkodawca w końcu ujawnił swoje karty: było jasne, że chciał wyciągnąć z transakcji jak najwięcej. Ale Paul był zdeterminowany, by odzyskać przedmiot, bez względu na cenę.
    
  "Bardzo dobry".
    
  "Poczekaj tutaj" - powiedział drugi mężczyzna z triumfalnym uśmiechem.
    
  Starszy mężczyzna zniknął i wrócił po pół minucie z nadgryzionym przez mole kartonem oznaczonym pożółkłą notatką.
    
  "Proszę, chłopcze."
    
  Paul wyciągnął rękę, żeby ją wziąć, ale starzec mocno chwycił go za nadgarstek. Dotyk jego zimnej, pomarszczonej skóry był odpychający.
    
  "Co ty, do cholery, robisz?"
    
  "Najpierw pieniądze."
    
  "Najpierw pokaż mi, co jest w środku."
    
  "Nie będę tego tolerował" - powiedział starzec, powoli kręcąc głową. "Wierzę, że jesteś prawowitym właścicielem tego pudełka i że to, co jest w środku, jest warte zachodu. Podwójny akt wiary, że tak powiem".
    
  Przez chwilę Paul walczył ze sobą, ale wiedział, że nie ma wyboru.
    
  "Puść mnie."
    
  Metzger puścił jego uścisk, a Paul sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza i wyciągnął portfel.
    
  "Ile?"
    
  "Czterdzieści milionów marek".
    
  Zgodnie z ówczesnym kursem wymiany stanowiło to równowartość dziesięciu dolarów - co wystarczyło na wyżywienie rodziny przez wiele tygodni.
    
  "To dużo pieniędzy" - powiedział Paul, zaciskając usta.
    
  "Bierz to albo zostaw."
    
  Paul westchnął. Miał przy sobie pieniądze, ponieważ następnego dnia musiał dokonać płatności bankowych. Musiał je potrącać z pensji przez następne sześć miesięcy - tę niewielką kwotę, którą zarobił po przelaniu wszystkich zysków z firmy do sklepu z artykułami używanymi pana Zieglera. Co gorsza, ceny akcji ostatnio stały w miejscu lub spadały, a inwestorów było coraz mniej, przez co kolejki w stołówkach socjalnych wydłużały się z każdym dniem, a końca nie było widać.
    
  Paul wyciągnął ogromny plik świeżo wydrukowanych banknotów. W tamtych czasach papierowe pieniądze nigdy się nie starzeją. W rzeczywistości banknoty z poprzedniego kwartału były już bezwartościowe i zasilały monachijskie kominy, bo były tańsze niż drewno na opał.
    
  Lichwiarz wyrwał banknoty z rąk Paula i zaczął je powoli liczyć, unosząc je pod światło. W końcu spojrzał na młodego mężczyznę i uśmiechnął się, odsłaniając brakujące zęby.
    
  "Zadowolony?" - zapytał sarkastycznie Paul.
    
  Metzger cofnął rękę.
    
  Paul ostrożnie otworzył pudełko, wzbijając w powietrze chmurę kurzu, która unosiła się wokół niego w świetle żarówki. Wyciągnął płaskie, kwadratowe pudełko z gładkiego, ciemnego mahoniu. Nie miało żadnych ozdób ani lakieru, jedynie zatrzask, który otwierał się, gdy Paul go nacisnął. Wieko pudełka uniosło się powoli i bezszelestnie, jakby nie minęło dziewiętnaście lat od ostatniego otwarcia.
    
  Paweł poczuł lodowaty strach w sercu, gdy spojrzał na zawartość.
    
  "Lepiej uważaj, chłopcze" - powiedział lichwiarz, z którego rąk banknoty zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. "Możesz mieć poważne kłopoty, jeśli znajdą cię na ulicy z tą zabawką".
    
  Co chciałeś mi przez to powiedzieć, ojcze?
    
  Na pokrytym czerwonym aksamitem stojaku leżał błyszczący pistolet i magazynek mieszczący dziesięć naboi.
    
    
  34
    
    
  "Lepiej, żeby to było coś ważnego, Metzger. Jestem strasznie zajęty. Jeśli chodzi o opłaty, przyjdź innym razem".
    
  Otto von Schröder siedział przy kominku w swoim biurze i nie zaproponował lichwiarzowi miejsca ani drinka. Metzger, zmuszony do stania z kapeluszem w dłoni, stłumił gniew i udał uległy ukłon oraz fałszywy uśmiech.
    
  Prawda jest taka, panie baronie, że przyjechałem z innego powodu. Pieniądze, które pan inwestował przez te wszystkie lata, wkrótce zaczną przynosić owoce.
    
  "Wrócił do Monachium? Nagel wrócił?" - zapytał Baron z napięciem.
    
  "To o wiele bardziej skomplikowane, Wasza Miłość."
    
  "No to nie każ mi zgadywać. Powiedz mi, czego chcesz."
    
  "Prawda jest taka, Wasza Lordowska Mość, zanim przekażę tę ważną informację, chciałbym przypomnieć, że sprzedaż niektórych artykułów, których sprzedaż zawiesiłem na ten czas, co drogo kosztowało moją firmę..."
    
  "Kontynuuj dobrą pracę, Metzger."
    
  "-cena znacznie wzrosła. Wasza Lordowska Mość obiecał mi roczną sumę, a w zamian miałem poinformować, czy Clovis Nagel kupi którąś z nich. I z całym szacunkiem, Wasza Lordowska Mość nie zapłacił ani w tym roku, ani w zeszłym."
    
  Baron zniżył głos.
    
  "Nie waż się mnie szantażować, Metzger. To, co ci zapłaciłem przez ostatnie dwie dekady, z nawiązką rekompensuje śmieci, które gromadziłeś na swoim wysypisku."
    
  "Cóż mogę powiedzieć? Wasza Lordowska Mość dał słowo, a Wasza Lordowska Mość go nie dotrzymał. No cóż, uznajmy naszą umowę za zawartą. Dzień dobry" - powiedział starzec, wkładając kapelusz.
    
  "Poczekaj!" powiedział baron, podnosząc rękę.
    
  Lichwiarz odwrócił się, tłumiąc uśmiech.
    
  "Tak, panie baronie?"
    
  "Nie mam pieniędzy, Metzger. Jestem spłukany."
    
  "Zaskakujesz mnie, Wasza Wysokość!"
    
  "Mam obligacje skarbowe, które mogą być coś warte, jeśli rząd wypłaci dywidendy lub ustabilizuje gospodarkę. Do tego czasu są warte tyle, co papier, na którym zostały napisane".
    
  Starzec rozejrzał się dookoła, jego oczy się zwęziły.
    
  "W takim razie, Wasza Wysokość... Sądzę, że mógłbym przyjąć jako zapłatę ten mały stolik z brązu i marmuru, który stoi obok pańskiego krzesła."
    
  "To jest warte o wiele więcej niż twoja roczna opłata, Metzger."
    
  Starzec wzruszył ramionami i nic nie powiedział.
    
  "Bardzo dobrze. Mów."
    
  "Oczywiście, Wasza Wysokość, musiałby Pan zagwarantować swoje płatności na wiele lat. Przypuszczam, że tłoczony srebrny serwis do herbaty na tym małym stoliku byłby odpowiedni."
    
  "Jesteś draniem, Metzger" - rzekł baron, rzucając mu spojrzenie pełne nieskrywanej nienawiści.
    
  "Biznes to biznes, panie baronie."
    
  Otto milczał przez chwilę. Nie widział innego wyjścia, jak poddać się szantażowi starca.
    
  "Wygrałeś. Mam nadzieję, że dla twojego dobra było warto" - powiedział w końcu.
    
  "Dziś przyszedł ktoś, aby odebrać jeden z przedmiotów zastawionych przez twojego przyjaciela."
    
  "Czy to był Nagel?"
    
  "Chyba że znajdzie sposób na cofnięcie czasu o trzydzieści lat. To był chłopiec".
    
  "Czy podał swoje nazwisko?"
    
  "Był szczupły, miał niebieskie oczy i ciemnoblond włosy."
    
  "Podłoga..."
    
  Już ci mówiłem, nie podał swojego nazwiska.
    
  "A co on takiego zebrał?"
    
  "Czarne mahoniowe pudełko z pistoletem."
    
  Baron zerwał się z krzesła tak gwałtownie, że upadło ono do tyłu i uderzyło w niską poprzeczkę otaczającą kominek.
    
  "Co powiedziałeś?" zapytał, chwytając lichwiarza za gardło.
    
  "Robisz mi krzywdę!"
    
  "Mów, na litość boską, bo ci zaraz skręcę kark."
    
  "Proste, czarne pudełko z mahoniu" - wyszeptał starzec.
    
  "Broń! Opisz ją!"
    
  "Mauser C96 z rękojeścią w kształcie miotły. Drewno rękojeści nie było dębowe, jak w oryginalnym modelu, lecz czarne, mahoniowe, pasujące do korpusu. Piękna broń."
    
  "Jak to możliwe?" zapytał baron.
    
  Nagle osłabł, puścił lichwiarza i odchylił się na krześle.
    
  Stary Metzger wyprostował się i potarł szyję.
    
  "On jest szalony. Zwariował" - powiedział Metzger, pędząc do drzwi.
    
  Baron nie zauważył, że odszedł. Siedział dalej, z głową w dłoniach, pogrążony w ponurych myślach.
    
    
  35
    
    
  Ilse zamiatała korytarz, gdy zauważyła cień gościa rzucany na podłogę w świetle lamp ściennych. Zrozumiała, kim jest, zanim jeszcze podniosła wzrok i zamarła.
    
  Boże święty, jak nas znalazłeś?
    
  Kiedy wraz z synem wprowadziła się do pensjonatu, Ilse musiała pracować, żeby opłacić część czynszu, ponieważ zarobki Paula z transportu węgla nie wystarczały. Później, kiedy Paul przekształcił sklep spożywczy Zieglera w bank, młody mężczyzna nalegał, żeby znaleźli sobie lepsze lokum. Ilse odmówiła. Jej życie przeszło zbyt wiele zmian i kurczowo trzymała się wszystkiego, co dawało jej poczucie bezpieczeństwa.
    
  Jednym z takich przedmiotów był trzonek od miotły. Paul - i właściciel pensjonatu, któremu Ilse nie pomagała zbytnio - namawiali ją, żeby przestała pracować, ale ignorowała ich. Musiała w jakiś sposób poczuć się potrzebna. Cisza, w którą zapadła po tym, jak zostali wyrzuceni z rezydencji, była początkowo wynikiem lęku, ale później stała się dobrowolnym wyrazem jej miłości do Paula. Unikała z nim rozmów, bo bała się jego pytań. Kiedy już się odzywała, mówiła o rzeczach nieistotnych, które starała się przekazać z całą delikatnością, na jaką ją było stać. Resztę czasu po prostu patrzyła na niego z daleka, w milczeniu, opłakując to, czego została pozbawiona.
    
  Dlatego jej cierpienie było tak intensywne, gdy stanęła twarzą w twarz z jedną z osób odpowiedzialnych za jej stratę.
    
  Cześć, Ilse.
    
  Ostrożnie cofnęła się o krok.
    
  "Czego chcesz, Otto?"
    
  Baron postukał końcem laski w ziemię. Czuł się tu nieswojo, to było oczywiste, podobnie jak fakt, że jego wizyta sygnalizowała jakieś złowrogie zamiary.
    
  "Czy możemy porozmawiać w bardziej prywatnym miejscu?"
    
  "Nie chcę z tobą nigdzie iść. Powiedz, co masz do powiedzenia i idź."
    
  Baron prychnął z irytacją. Potem lekceważąco wskazał na spleśniałą tapetę, nierówną podłogę i słabe lampy, które rzucały więcej cienia niż światła.
    
  "Spójrz na siebie, Ilse. Zamiatasz korytarze w internacie dla osób z trzecią klasą. Powinnaś się wstydzić".
    
  "Zamiatanie podłóg to zamiatanie podłóg, niezależnie od tego, czy to rezydencja, czy pensjonat. Są też podłogi z linoleum, które są bardziej godne szacunku niż marmur."
    
  "Ilsa, kochanie, wiesz, że byłaś w złym stanie, kiedy cię przyjęliśmy. Nie chciałbym..."
    
  "Przestań, Otto. Wiem, czyj to był pomysł. Ale nie myśl, że dam się nabrać na rutynę i że jesteś tylko marionetką. To ty kontrolowałeś moją siostrę od samego początku, sprawiając, że drogo zapłaciła za swój błąd. I za to, co zrobiłeś, kryjąc się za tym błędem".
    
  Otto cofnął się o krok, zszokowany gniewem, który wybuchł z ust Ilse. Monokl wypadł mu z oka i zawisł na piersi płaszcza niczym skazaniec wiszący na szubienicy.
    
  "Zaskakujesz mnie, Ilse. Powiedzieli mi, że ty..."
    
  Ilze roześmiała się gorzko.
    
  "Zwariowałeś? Zwariowałem? Nie, Otto. Jestem całkowicie zdrowy na umyśle. Postanowiłem milczeć przez cały ten czas, bo boję się, co mój syn mógłby zrobić, gdyby poznał prawdę".
    
  "To go powstrzymaj. Bo posuwa się za daleko".
    
  "Więc dlatego przyszedłeś" - powiedziała, nie mogąc ukryć pogardy. "Boisz się, że przeszłość w końcu cię dopadnie".
    
  Baron zrobił krok w stronę Ilsy. Matka Paula cofnęła się pod ścianę, gdy Otto zbliżył swoją twarz do jej twarzy.
    
  "Słuchaj uważnie, Ilse. Jesteś jedyną rzeczą, która łączy nas z tamtą nocą. Jeśli go nie powstrzymasz, zanim będzie za późno, będę musiał zerwać to połączenie".
    
  "No to śmiało, Otto, zabij mnie" - powiedziała Ilse, udając odwagę, której wcale nie czuła. "Ale musisz wiedzieć, że napisałam list, ujawniając całą sprawę. Całą. Jeśli coś mi się stanie, Paul to dostanie".
    
  "Ale... nie mówisz poważnie! Nie możesz tego zapisać! A co, jeśli wpadnie w niepowołane ręce?"
    
  Ilse nie odpowiedziała. Tylko patrzyła na niego. Otto próbował wytrzymać jej spojrzenie; wysoki, silny, dobrze ubrany mężczyzna spojrzał z góry na wątłą kobietę w podartych ubraniach, kurczowo trzymającą się miotły, by nie upaść.
    
  W końcu baron ustąpił.
    
  "To nie koniec" - powiedział Otto, odwracając się i wybiegając.
    
    
  36
    
    
  "Wzywałeś mnie, ojcze?"
    
  Otto spojrzał na Jürgena z powątpiewaniem. Minęło kilka tygodni, odkąd widział go po raz ostatni, a on wciąż miał trudności z rozpoznaniem w umundurowanej postaci stojącej w jadalni swojego syna. Nagle zdał sobie sprawę, jak brązowa koszula Jürgena opinała mu ramiona, jak czerwona opaska z zakrzywionym krzyżem okalała jego potężne bicepsy i jak czarne buty dodawały mu wzrostu do tego stopnia, że musiał się lekko schylić, żeby przejść pod framugą drzwi. Poczuł ukłucie dumy, ale jednocześnie ogarnęła go fala litości nad sobą. Nie mógł się powstrzymać od porównań: Otto miał pięćdziesiąt dwa lata, a czuł się stary i zmęczony.
    
  "Długo cię nie było, Jurgen."
    
  "Miałem ważne rzeczy do zrobienia".
    
  Baron nie odpowiedział. Choć rozumiał ideały nazistów, nigdy w nie tak naprawdę nie wierzył. Podobnie jak zdecydowana większość monachijskiej elity, uważał ich za partię o nikłych perspektywach, skazaną na zagładę. Jeśli zaszli tak daleko, to tylko dlatego, że czerpali zyski z tak fatalnej sytuacji społecznej, że wydziedziczeni zaufaliby każdemu ekstremiście, który gotów byłby złożyć im szalone obietnice. Ale w tamtej chwili nie miał czasu na subtelności.
    
  "Do tego stopnia, że zaniedbujesz matkę? Martwiła się o ciebie. Czy możemy dowiedzieć się, gdzie spałeś?"
    
  "W siedzibie SA."
    
  "Miałeś iść na studia w tym roku, dwa lata później!" - powiedział Otto, kręcąc głową. "Jest już listopad, a ty wciąż nie pojawiłeś się na ani jednym spotkaniu".
    
  "Zajmuję stanowisko wymagające odpowiedzialności".
    
  Otto patrzył, jak fragmenty obrazu, jaki zachował w pamięci o tym niegrzecznym nastolatku, który jeszcze niedawno rzuciłby kubek o podłogę, bo herbata była zbyt słodka, w końcu się rozpadają. Zastanawiał się, jak najlepiej do niego podejść. Wiele zależało od tego, czy Jurgen postąpi zgodnie z poleceniem.
    
  Przez kilka nocy nie mógł spać, przewracając się z boku na bok na materacu, zanim zdecydował się odwiedzić syna.
    
  "Odpowiedzialne stanowisko, mówisz?"
    
  "Chronię najważniejszego człowieka w Niemczech".
    
  "Najważniejszy człowiek w Niemczech" - przedrzeźniał go ojciec. "Ty, przyszły baronie von Schröder, wynająłeś bandytę dla mało znanego austriackiego kaprala z manią wielkości. Powinieneś być dumny".
    
  Jurgen wzdrygnął się, jakby właśnie został uderzony.
    
  "Nie rozumiesz..."
    
  "Dość! Chcę, żebyś zrobił coś ważnego. Jesteś jedyną osobą, której mogę w tej sprawie zaufać."
    
  Jurgen był zdezorientowany zmianą kierunku. Odpowiedź zamarła mu na ustach, gdy ciekawość wzięła górę.
    
  "Co to jest?"
    
  "Znalazłem twoją ciotkę i kuzynkę."
    
  Jurgen nie odpowiedział. Usiadł obok ojca i zdjął mu bandaż z oka, odsłaniając nienaturalną pustkę pod pomarszczoną skórą powieki. Powoli pogłaskał skórę.
    
  "Gdzie?" zapytał zimnym i odległym głosem.
    
  "W pensjonacie w Schwabing. Ale zabraniam ci nawet myśleć o zemście. Mamy coś o wiele ważniejszego do załatwienia. Chcę, żebyś poszła do pokoju swojej ciotki, przeszukała go od góry do dołu i przyniosła mi wszystkie papiery, jakie znajdziesz. Zwłaszcza te pisane ręcznie. Listy, notatki - cokolwiek."
    
  "Dlaczego?"
    
  "Nie mogę ci tego powiedzieć."
    
  "Nie możesz mi powiedzieć? Przyprowadziłeś mnie tutaj, prosisz o pomoc po tym, jak zrujnowałeś mi szansę na znalezienie człowieka, który mi to zrobił - tego samego, który dał mojemu choremu bratu pistolet, żeby mógł sobie rozwalić łeb. Zabraniasz mi tego wszystkiego, a potem oczekujesz, że będę ci posłuszny bez żadnych wyjaśnień?" Teraz Jurgen krzyczał.
    
  "Będziesz robił, co ci każę, chyba że chcesz, żebym cię wyłączyła!"
    
  "No dalej, ojcze. Nigdy nie przepadałem za długami. Została mi tylko jedna cenna rzecz i nie możesz mi jej odebrać. Odziedziczę twój tytuł, czy ci się to podoba, czy nie". Jurgen wyszedł z jadalni, trzaskając za sobą drzwiami. Już miał wyjść, gdy zatrzymał go głos.
    
  "Synu, poczekaj."
    
  Odwrócił się. Brunhilda schodziła po schodach.
    
  "Matka".
    
  Podeszła do niego i pocałowała go w policzek. Musiała stanąć na palcach, żeby to zrobić. Poprawiła mu czarny krawat i pogłaskała opuszkami palców miejsce, gdzie kiedyś było jego prawe oko. Jurgen cofnął się i zdjął opaskę.
    
  "Musisz zrobić to, o co prosi cię ojciec."
    
  "I..."
    
  "Musisz robić to, co ci każą, Jurgen. Będzie z ciebie dumny, jeśli to zrobisz. Ja też."
    
  Brunhilda mówiła jeszcze przez chwilę. Jej głos był delikatny i dla Jürgena przywoływał obrazy i uczucia, których nie doświadczył od dawna. Zawsze był jej ulubieńcem. Zawsze traktowała go inaczej, nigdy mu niczego nie odmawiała. Chciał się zwinąć w kłębek na jej kolanach, tak jak w dzieciństwie, a lato zdawało się nie mieć końca.
    
  "Gdy?"
    
  "Jutro".
    
  "Jutro jest 8 listopada, mamo. Nie mogę..."
    
  "To powinno się stać jutro po południu. Twój ojciec pilnował pensjonatu, a Paula nigdy tam o tej porze nie ma".
    
  "Ale ja już mam plany!"
    
  "Czy oni są ważniejsi od twojej rodziny, Jurgen?"
    
  Brunhilda ponownie uniosła dłoń do jego twarzy. Tym razem Jurgen nawet nie drgnął.
    
  "Myślę, że mógłbym to zrobić, gdybym działał szybko".
    
  "Dobry chłopiec. A kiedy dostaniesz dokumenty" - powiedziała, zniżając głos do szeptu - "przynieś je najpierw do mnie. Nie mów ojcu ani słowa".
    
    
  37
    
    
  Alicja patrzyła zza rogu, jak Manfred wysiada z tramwaju. Zajęła pozycję w pobliżu swojego dawnego domu, tak jak robiła to co tydzień przez ostatnie dwa lata, żeby zobaczyć brata na chwilę. Nigdy wcześniej nie czuła tak silnej potrzeby, by podejść do niego, porozmawiać z nim, poddać się raz na zawsze i wrócić do domu. Zastanawiała się, co zrobiłby jej ojciec, gdyby się pojawiła.
    
  Nie mogę tego zrobić, zwłaszcza w taki sposób... w ten sposób. To byłoby jak przyznanie się w końcu do racji. To byłoby jak śmierć.
    
  Jej wzrok podążał za Manfredem, który przemieniał się w przystojnego młodzieńca. Niesforne włosy wymykały mu się spod czapki, ręce miał w kieszeniach, a pod pachą trzymał nuty.
    
  Założę się, że nadal jest kiepskim pianistą, pomyślała Alicja z mieszaniną irytacji i żalu.
    
  Manfred szedł chodnikiem i zanim dotarł do bramy swojego domu, zatrzymał się przy cukierni. Alice się uśmiechnęła. Po raz pierwszy widziała go w ten sposób dwa lata temu, kiedy przypadkiem odkryła, że w czwartki jej brat wracał z lekcji gry na fortepianie komunikacją miejską, a nie mercedesem ojca z szoferem. Pół godziny później Alice weszła do cukierni i przekupiła sprzedawczynię, żeby dała Manfredowi torebkę cukierków z liścikiem w środku, kiedy wróci w następnym tygodniu. Pospiesznie napisała: "To ja". Przychodź w każdy czwartek, zostawię ci liścik. Zapytaj Ingrid, daj jej swoją odpowiedź. Kocham cię - A.
    
  Niecierpliwie czekała przez następne siedem dni, obawiając się, że brat nie odpowie albo że będzie zły, że odeszła bez pożegnania. Jego odpowiedź była jednak typowa dla Manfreda. Jakby widział ją zaledwie dziesięć minut temu, jego list zaczynał się od zabawnej historii o Szwajcarach i Włochach, a kończył opowieścią o szkole i tym, co wydarzyło się od czasu, gdy ostatni raz się z nią kontaktował. Wiadomości od brata ponownie napełniły Alicję radością, ale jedna linijka, ostatnia, potwierdziła jej najgorsze obawy. "Tata wciąż cię szuka".
    
  Wybiegła z cukierni, przerażona, że ktoś może ją rozpoznać. Ale pomimo niebezpieczeństwa, wracała co tydzień, zawsze naciągając nisko kapelusz i zakładając płaszcz lub szalik, który zasłaniał jej rysy. Ani razu nie podniosła twarzy do okna ojca, na wypadek gdyby spojrzał i ją rozpoznał. I co tydzień, niezależnie od tego, jak tragiczna była jej własna sytuacja, znajdowała pocieszenie w codziennych sukcesach, małych zwycięstwach i porażkach w życiu Manfreda. Kiedy w wieku dwunastu lat zdobył medal lekkoatletyczny, płakała ze szczęścia. Kiedy dostał reprymendę na szkolnym boisku za zaczepienie kilkorga dzieci, które nazwały go "brudnym Żydem", wyła z wściekłości. Jakkolwiek niematerialne by one były, te listy łączyły ją ze wspomnieniami szczęśliwej przeszłości.
    
  Tego szczególnego czwartku, 8 listopada, Alicja czekała nieco krócej niż zwykle, obawiając się, że jeśli zostanie na Prinzregentenplatz zbyt długo, ogarną ją wątpliwości i wybierze najłatwiejszą - i najgorszą - opcję. Weszła do sklepu, zamówiła paczkę miętowych cukierków i zapłaciła, jak zwykle, trzy razy więcej niż standardowa cena. Czekała, aż będzie mogła wsiąść do wózka, ale tego dnia od razu spojrzała na karteczkę w środku. Było tam tylko pięć słów, ale wystarczyły, by zadrżały jej ręce. Rozgryźli mnie. Uciekaj.
    
  Musiała powstrzymać się od krzyku.
    
  Trzymaj głowę nisko, idź powoli, nie odwracaj wzroku. Mogą nie obserwować sklepu.
    
  Otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz. Nie mogła się powstrzymać od odwrócenia się, wychodząc.
    
  Dwóch mężczyzn w pelerynach podążało za nią w odległości mniejszej niż sześćdziesiąt jardów. Jeden z nich, zdając sobie sprawę, że ich widzi, skinął na drugiego i obaj przyspieszyli kroku.
    
  Gówno!
    
  Alicja starała się iść tak szybko, jak potrafiła, nie pędząc. Nie chciała ryzykować, że zwróci na siebie uwagę policjanta, bo gdyby ją zatrzymał, dwaj mężczyźni by ją dogonili i wtedy byłaby skończona. Niewątpliwie byli to detektywi wynajęci przez jej ojca, którzy wymyśliliby historię, żeby ją zatrzymać lub odesłać z powrotem do domu. Nie była jeszcze pełnoletnia - do jej dwudziestych pierwszych urodzin zostało jej jeszcze jedenaście miesięcy - więc była całkowicie zdana na łaskę i niełaskę ojca.
    
  Przeszła przez ulicę, nie zatrzymując się, żeby spojrzeć. Rower przemknął obok niej z prędkością światła, a chłopiec jadący na nim stracił panowanie nad rowerem i upadł na ziemię, utrudniając pościg Alicji.
    
  "Zwariowałeś czy co?" krzyknął facet, trzymając się za zranione kolana.
    
  Alicja ponownie spojrzała za siebie i zobaczyła, że dwóm mężczyznom udało się przejść przez ulicę, korzystając z chwilowego spowolnienia ruchu. Byli niecałe dziesięć metrów od niej i szybko nabierali wysokości.
    
  Teraz już niedaleko do trolejbusu.
    
  Przeklęła swoje buty na drewnianej podeszwie, przez co lekko się poślizgnęła na mokrym chodniku. Torba, w której trzymała aparat, uderzyła ją w uda i zahaczyła o pasek, który nosiła ukośnie na piersi.
    
  Było oczywiste, że nie uda jej się, jeśli szybko czegoś nie wymyśli. Czuła, że jej prześladowcy są tuż za nią.
    
  To nie może się zdarzyć. Nie, kiedy jestem tak blisko.
    
  W tym momencie zza rogu przed nią wyłoniła się grupa uczniów w mundurkach, prowadzona przez nauczyciela, który odprowadził ich na przystanek trolejbusowy. Chłopcy, około dwudziestu, ustawili się w rzędzie, blokując jej drogę.
    
  Alicji udało się przepchnąć i dotrzeć na drugą stronę grupy w ostatniej chwili. Wózek potoczył się po szynach, dzwoniąc dzwonkiem, gdy się zbliżał.
    
  Wyciągając rękę, Alicja chwyciła drążek i weszła na przód wózka. Kierowca lekko zwolnił. Bezpiecznie wsiadając do zapakowanego pojazdu, Alicja odwróciła się, by spojrzeć na ulicę.
    
  Jej prześladowców nigdzie nie było widać.
    
  Alicja westchnęła z ulgą, zapłaciła i drżącymi rękami chwyciła się lady, zupełnie nieświadoma dwóch postaci w kapeluszach i płaszczach przeciwdeszczowych, które w tej chwili wsiadały do trolejbusu.
    
  Paul czekał na nią na Rosenheimerstrasse, niedaleko Ludwigsbrucke. Kiedy zobaczył, jak wysiada z trolejbusu, podszedł, żeby ją pocałować, ale zatrzymał się, widząc zaniepokojenie na jej twarzy.
    
  "Co się stało?"
    
  Alicja zamknęła oczy i zapadła się w mocny uścisk Paula. Bezpieczna w jego ramionach, nie zauważyła, jak jej dwaj prześladowcy wysiadają z trolejbusu i wchodzą do pobliskiej kawiarni.
    
  "Poszedłem odebrać list od brata, jak robię to w każdy czwartek, ale byłem śledzony. Nie mogę już korzystać z tej metody kontaktu".
    
  "To straszne! Wszystko w porządku?"
    
  Alicja zawahała się przed odpowiedzią. Czy powinna mu wszystko powiedzieć?
    
  Tak łatwo byłoby mu to powiedzieć. Wystarczy otworzyć usta i wypowiedzieć te dwa słowa. Tak proste... i tak niemożliwe.
    
  "Tak, chyba tak. Zgubiłem je, zanim wsiadłem do tramwaju."
    
  "No dobrze... Ale myślę, że powinieneś odwołać dzisiejszy wieczór" - powiedział Paul.
    
  "Nie mogę, to moje pierwsze zadanie."
    
  Po miesiącach starań w końcu zwróciła na siebie uwagę szefa działu fotografii monachijskiej gazety "Allgemeine". Polecił jej pójść wieczorem do Burgerbraukeller, piwiarni oddalonej o niecałe trzydzieści kroków od miejsca, w którym teraz byli. Komisarz Bawarii Gustav Ritter von Kahr miał wygłosić przemówienie za pół godziny. Dla Alice szansa na to, by przestać spędzać noce w klubach i zacząć zarabiać na życie, robiąc to, co kochała najbardziej - fotografię - była spełnieniem marzeń.
    
  "Ale po tym, co się stało... nie chciałbyś po prostu wrócić do swojego mieszkania?" - zapytał Paul.
    
  "Czy zdajesz sobie sprawę, jak ważny jest dla mnie ten wieczór? Czekałem na taką okazję od miesięcy!"
    
  "Uspokój się, Alice. Robisz scenę."
    
  "Nie mów mi, żebym się uspokoił! Musisz się uspokoić!"
    
  "Proszę cię, Alice. Przesadzasz" - powiedział Paul.
    
  "Przesadzasz! Właśnie to chciałam usłyszeć" - prychnęła, odwracając się i idąc w stronę pubu.
    
  "Czekaj! Czy nie mieliśmy najpierw napić się kawy?"
    
  "Weź sobie takiego!"
    
  "Nie chcesz, żebym chociaż poszedł z tobą? Te polityczne zgromadzenia bywają niebezpieczne: ludzie się upijają, a czasem wybuchają kłótnie".
    
  W chwili, gdy te słowa wyszły z jego ust, Paul wiedział, że wykonał swoje zadanie. Żałował, że nie może ich złapać w locie i połknąć, ale było za późno.
    
  "Nie potrzebuję twojej ochrony, Paulu" - odpowiedziała lodowato Alicja.
    
  "Przepraszam, Alice, nie miałem na myśli..."
    
  "Dobry wieczór, Paulu" - powiedziała, dołączając do tłumu śmiejących się ludzi wchodzących do środka.
    
  Paul został sam na środku zatłoczonej ulicy, miał ochotę kogoś udusić, krzyczeć, bić nogami o ziemię i płakać.
    
  Była godzina siódma wieczorem.
    
    
  38
    
    
  Najtrudniejszą rzeczą było wślizgnięcie się do pensjonatu niezauważonym.
    
  Właścicielka mieszkania czaiła się przy wejściu niczym pies gończy, ubrana w kombinezon i z miotłą w dłoni. Jurgen musiał czekać kilka godzin, krążąc po okolicy i dyskretnie obserwując wejście do budynku. Nie mógł ryzykować tak bezczelnego zachowania, bo musiał mieć pewność, że nikt go później nie rozpozna. Na ruchliwej ulicy mało kto zwróciłby uwagę na mężczyznę w czarnym płaszczu i kapeluszu, idącego z gazetą pod pachą.
    
  Ukrył pałkę w złożonej kartce papieru i, bojąc się, że wypadnie, przycisnął ją tak mocno do pachy, że następnego dnia miał solidnego siniaka. Pod cywilnym ubraniem nosił brązowy mundur SA, który niewątpliwie przyciągałby zbyt wiele uwagi w żydowskiej dzielnicy takiej jak ta. Czapkę miał w kieszeni, a buty zostawił w koszarach, decydując się na parę solidnych butów.
    
  W końcu, po wielu okrążeniach, udało mu się znaleźć lukę w linii obrony. Kobieta zostawiła miotłę opartą o ścianę i zniknęła przez małe wewnętrzne drzwi, prawdopodobnie po to, by przygotować obiad. Jürgen doskonale wykorzystał tę lukę, by wślizgnąć się do domu i wbiec po schodach na piętro. Po przejściu kilku półpięter i korytarzy znalazł się przed drzwiami Ilse Rainer.
    
  Zapukał.
    
  Gdyby jej tu nie było, wszystko byłoby prostsze, pomyślał Jurgen, pragnąc jak najszybciej zakończyć misję i przedostać się na wschodni brzeg Izary, gdzie dwie godziny wcześniej członkowie Stosstrupp otrzymali rozkaz spotkania. To był historyczny dzień, a on marnował czas na jakąś intrygę, która zupełnie go nie obchodziła.
    
  Gdybym chociaż mógł walczyć z Paulem... wszystko potoczyłoby się inaczej.
    
  Uśmiech rozświetlił jego twarz. W tym momencie ciotka otworzyła drzwi i spojrzała mu prosto w oczy. Być może dostrzegła w nich zdradę i morderstwo; być może po prostu bała się obecności Jurgena. Niezależnie jednak od przyczyny, zareagowała, próbując zatrzasnąć drzwi.
    
  Jurgen był szybki. Udało mu się w ostatniej chwili wcisnąć lewą rękę. Framuga drzwi uderzyła go mocno w kostki, a on stłumił okrzyk bólu, ale udało mu się. Nieważne, jak bardzo Ilse się starała, jej kruche ciało było bezsilne wobec brutalnej siły Jurgena. Rzucił się całym ciężarem na drzwi, posyłając ciotkę i łańcuch, który ją chronił, na podłogę.
    
  "Jeśli będziesz krzyczeć, zabiję cię, staruszko" - powiedział Jurgen niskim, poważnym głosem, zamykając za sobą drzwi.
    
  "Okaż trochę szacunku: jestem młodsza od twojej matki" - powiedziała Ilse z podłogi.
    
  Jurgen nie odpowiedział. Jego kostki krwawiły; cios był mocniejszy, niż się wydawało. Położył gazetę i pałkę na podłodze i podszedł do schludnie pościelonego łóżka. Oderwał kawałek prześcieradła i owijał nim dłoń, gdy Ilse, myśląc, że jest rozkojarzony, otworzyła drzwi. Gdy już miała uciekać, Jurgen mocno szarpnął ją za sukienkę, ściągając z powrotem w dół.
    
  "Niezła próba. To co, możemy teraz porozmawiać?"
    
  "Nie przyszedłeś tu, żeby rozmawiać."
    
  "To prawda".
    
  Złapał ją za włosy i zmusił, żeby wstała i spojrzała mu w oczy.
    
  "No więc, ciociu, gdzie są dokumenty?"
    
  "Jakież to typowe dla Barona, że wysyła cię, żebyś zrobiła to, czego sam nie odważy się zrobić" - prychnęła Ilse. "Wiesz, po co dokładnie cię wysłał?"
    
  "Wy i wasze sekrety. Nie, mój ojciec nic mi nie powiedział, po prostu poprosił mnie o wasze dokumenty. Na szczęście matka zdradziła mi więcej szczegółów. Powiedziała, że powinnam znaleźć wasz list pełen kłamstw i jeszcze jeden od waszego męża".
    
  "Nie mam zamiaru dawać ci czegokolwiek."
    
  "Wydaje się, że nie rozumiesz, co chcę zrobić, ciociu."
    
  Zdjął płaszcz i położył go na krześle. Potem wyciągnął nóż myśliwski z czerwoną rękojeścią. Ostra krawędź błyszczała srebrem w świetle lampy naftowej, odbijając się w migotliwych oczach ciotki.
    
  "Nie odważyłbyś się."
    
  "Och, myślę, że tak."
    
  Pomimo całej jego brawury, sytuacja była bardziej złożona, niż Jurgen sobie wyobrażał. To nie była bójka w karczmie, gdzie pozwolił, by instynkty i adrenalina przejęły nad nim kontrolę, zamieniając jego ciało w dziką, brutalną maszynę.
    
  Nie czuł prawie żadnych emocji, gdy wziął prawą dłoń kobiety i położył ją na stoliku nocnym. Ale potem smutek ukąsił go niczym ostre zęby piły, drapiąc podbrzusze i nie okazując litości, tak jak wtedy, gdy przyłożył nóż do palców ciotki i zrobił jej dwa brudne nacięcia na palcu wskazującym.
    
  Ilse krzyczała z bólu, ale Jürgen był gotowy i zakrył jej usta dłonią. Zastanawiał się, gdzie podziało się to podniecenie, które zazwyczaj podsycało przemoc, i co go przyciągnęło do SA.
    
  Czy to może być spowodowane brakiem wyzwania? Bo ta przestraszona stara wrona wcale nie stanowiła wyzwania.
    
  Krzyki, stłumione dłonią Jurgena, przerodziły się w ciche szlochy. Wpatrywał się w załzawione oczy kobiety, próbując czerpać z tej sytuacji tę samą przyjemność, jaką odczuwał, wybijając zęby młodej komunistce kilka tygodni wcześniej. Ale nie. Westchnął z rezygnacją.
    
  "Zamierzasz teraz współpracować? To nie jest zbyt przyjemne dla żadnego z nas."
    
  Ilze energicznie skinęła głową.
    
  "Cieszę się, że to słyszę. Daj mi to, o co cię prosiłem" - powiedział, puszczając ją.
    
  Odsunęła się od Jurgena i chwiejnym krokiem podeszła do szafy. Zmasakrowana dłoń, którą trzymała na piersi, zostawiała na jej kremowej sukience coraz większą plamę. Drugą ręką grzebała w ubraniach, aż znalazła małą białą kopertę.
    
  "To mój list" - powiedziała, podając go Jurgenowi.
    
  Młody mężczyzna podniósł kopertę z plamą krwi na powierzchni. Na drugiej stronie widniało imię jego kuzyna. Rozdarł jedną stronę koperty i wyciągnął pięć kartek papieru zapisanych starannym, zaokrąglonym pismem.
    
  Jurgen przeleciał wzrokiem kilka pierwszych linijek, ale potem to, co przeczytał, go pochłonęło. W połowie jego oczy się rozszerzyły, a oddech stał się urywany. Rzucił podejrzliwe spojrzenie na Ilse, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.
    
  "To kłamstwo! Brudne kłamstwo!" krzyknął, robiąc krok w stronę ciotki i przykładając jej nóż do gardła.
    
  "To nieprawda, Jurgen. Przykro mi, że musiałeś się o tym dowiedzieć w ten sposób" - powiedziała.
    
  "Przepraszasz? Żal ci mnie, prawda? Właśnie odciąłem ci palec, stara wiedźmo! Co mnie powstrzyma przed poderżnięciem ci gardła, co? Powiedz, że to kłamstwo" - syknął Jurgen zimnym szeptem, od którego włosy stanęły Ilse dęba.
    
  "Przez lata byłem ofiarą tej konkretnej prawdy. To ona po części uczyniła cię potworem, którym jesteś".
    
  "Czy on wie?"
    
  To ostatnie pytanie było dla Ilse zbyt trudne do zniesienia. Zachwiała się, zakręciło jej się w głowie od emocji i utraty krwi, a Jurgen musiał ją złapać.
    
  "Nie waż się teraz zemdleć, ty bezużyteczna staruszko!"
    
  W pobliżu stała umywalka. Jurgen popchnął ciotkę na łóżko i ochlapał jej twarz wodą.
    
  "Wystarczy" - powiedziała słabo.
    
  "Odpowiedz mi. Czy Paweł wie?"
    
  "NIE".
    
  Jurgen dał jej chwilę na uspokojenie się. Fala sprzecznych emocji przetoczyła mu się przez głowę, gdy ponownie przeczytał list, tym razem do końca.
    
  Kiedy skończył, starannie złożył kartki i schował je do kieszeni. Teraz zrozumiał, dlaczego ojciec tak nalegał na te dokumenty i dlaczego matka prosiła go, żeby najpierw przyniósł je do niej.
    
  Chcieli mnie wykorzystać. Myślą, że jestem idiotą. Ten list nie trafi do nikogo innego, tylko do mnie... A ja go wykorzystam w odpowiednim momencie. Tak, to ona. Kiedy najmniej się tego spodziewają...
    
  Ale potrzebował czegoś jeszcze. Powoli podszedł do łóżka i pochylił się nad materacem.
    
  "Potrzebuję listu Hansa."
    
  "Nie mam tego. Przysięgam na Boga. Twój ojciec zawsze tego szukał, ale ja tego nie mam. Nie jestem nawet pewna, czy to istnieje" - mruknęła Ilse, jąkając się, chwytając się za zmasakrowane ramię.
    
  "Nie wierzę ci" - skłamał Jurgen. W tym momencie Ilse wydawała się niezdolna do ukrycia czegokolwiek, ale on wciąż chciał zobaczyć, jaką reakcję wywoła jego niedowierzanie. Ponownie uniósł nóż do jej twarzy.
    
  Ilse próbowała odepchnąć jego dłoń, ale była już prawie pozbawiona sił. Czuła się, jakby dziecko odpychało tonę granitu.
    
  "Zostaw mnie w spokoju. Na litość boską, czy nie zrobiłeś mi już wystarczająco dużo?"
    
  Jurgen rozejrzał się. Odsunął się od łóżka, chwycił lampę naftową z najbliższego stołu i wrzucił ją do szafy. Szkło roztrzaskało się, rozlewając płonącą naftę.
    
  Wrócił do łóżka i patrząc Ilse prosto w oczy, przyłożył czubek noża do jej brzucha. Wciągnął powietrze.
    
  Następnie wbił ostrze aż po rękojeść.
    
  "Teraz to mam."
    
    
  39
    
    
  Po kłótni z Alice Paul był w fatalnym nastroju. Postanowił zignorować zimno i wrócić do domu pieszo, decyzja, której najbardziej żałował w życiu.
    
  Paulowi zajęło prawie godzinę pokonanie siedmiu kilometrów dzielących pub od pensjonatu. Ledwo zwracał uwagę na otoczenie, pogrążony we wspomnieniach rozmowy z Alice, wyobrażając sobie rzeczy, które mógłby powiedzieć, a które mogłyby zmienić wynik. W jednej chwili żałował, że nie był pojednawczy, w drugiej, że nie odpowiedział w sposób, który by ją zranił, żeby wiedziała, co czuje. Zagubiony w nieskończonej spirali miłości, nie zauważył, co się dzieje, dopóki nie znalazł się zaledwie kilka kroków od bramy.
    
  Potem poczuł dym i zobaczył biegnących ludzi. Przed budynkiem zaparkowany był wóz strażacki.
    
  Paul spojrzał w górę. Na trzecim piętrze wybuchł pożar.
    
  "O, Święta Matko Boża!"
    
  Po drugiej stronie ulicy zebrał się tłum ciekawskich przechodniów i mieszkańców pensjonatu. Paul pobiegł w ich stronę, wypatrując znajomych twarzy i wołając imię Ilse. W końcu znalazł właścicielkę siedzącą na krawężniku, z twarzą umazaną sadzą i pokrytą łzami. Paul potrząsnął nią.
    
  "Moja matka! Gdzie ona jest?"
    
  Właścicielka mieszkania zaczęła znowu płakać, nie mogąc spojrzeć mu w oczy.
    
  "Nikt nie uciekł z trzeciego piętra. Och, gdyby tylko mój ojciec, oby spoczywał w pokoju, mógł zobaczyć, co stało się z jego budynkiem!"
    
  "A co ze strażakami?"
    
  "Jeszcze nie weszli, ale nic nie mogą zrobić. Ogień zablokował schody".
    
  "A z drugiego dachu? Tego pod numerem dwudziestym drugim?"
    
  "Może" - powiedziała gospodyni, załamując zgrzytliwe dłonie w rozpaczy. "Mogłabyś stamtąd skoczyć..."
    
  Paul nie usłyszał reszty jej wyroku, bo już biegł do drzwi sąsiadów. Stał tam wrogo nastawiony policjant, przesłuchujący jednego z mieszkańców pensjonatu. Zmarszczył brwi, widząc, jak Paul biegnie w jego stronę.
    
  "Dokąd się wybierasz? Sprzątamy - Hej!"
    
  Paul odepchnął policjanta na bok, powalając go na ziemię.
    
  Budynek miał pięć pięter, o jedno więcej niż pensjonat. Każde z nich było prywatnym domem, choć wszystkie musiały być wtedy puste. Paul po omacku wchodził po schodach, ponieważ w budynku najwyraźniej odcięto zasilanie.
    
  Musiał zatrzymać się na najwyższym piętrze, bo nie mógł znaleźć drogi na dach. Wtedy zdał sobie sprawę, że musi dotrzeć do włazu na środku sufitu. Zerwał się na równe nogi, próbując złapać klamkę, ale wciąż brakowało mu kilku stóp. Rozpaczliwie rozejrzał się za czymś, co mogłoby mu pomóc, ale nie znalazł niczego, co mogłoby mu się przydać.
    
  Nie mam innego wyjścia, jak wyważyć drzwi jednego z mieszkań.
    
  Rzucił się na najbliższe drzwi, uderzając w nie barkiem, ale nic nie osiągnął poza ostrym bólem przebiegającym wzdłuż ramienia. Zaczął więc kopać w zamek i po pół tuzinie ciosów udało mu się otworzyć drzwi. Chwycił pierwszą rzecz, jaką znalazł w ciemnym przedsionku - okazało się, że to krzesło. Stając na nim, dotarł do włazu i opuścił drewnianą drabinę, która prowadziła na płaski dach.
    
  Powietrze na zewnątrz było nieznośne. Wiatr dmuchnął dymem w jego stronę i Paul musiał zakryć usta chusteczką. O mało nie wpadł w lukę między dwoma budynkami, zaledwie nieco ponad metrową. Ledwo widział sąsiedni dach.
    
  Gdzie do cholery mam skoczyć?
    
  Wyciągnął klucze z kieszeni i rzucił je przed siebie. Usłyszał dźwięk, który Paul rozpoznał jako uderzenie kamienia lub drzewa, i skoczył w tamtym kierunku.
    
  Przez krótką chwilę czuł, jak jego ciało unosi się w dymie. Potem opadł na czworaki, drapiąc dłonie. W końcu dotarł do pensjonatu.
    
  Trzymaj się, mamo. Już jestem.
    
  Musiał iść z wyciągniętymi przed siebie rękami, aż wydostał się z zadymionego obszaru, który znajdował się z przodu budynku, najbliżej ulicy. Nawet przez buty czuł intensywne ciepło dachu. Z tyłu stała markiza, bujany fotel bez nóg i to, czego Paul rozpaczliwie szukał.
    
  Dostęp na kolejne piętro poniżej!
    
  Pobiegł do drzwi, bojąc się, że będą zamknięte. Siły zaczęły go opuszczać, a nogi zrobiły się ciężkie.
    
  Proszę, Boże, nie pozwól, żeby ogień dotarł do jej pokoju. Proszę. Mamo, powiedz mi, że byłaś na tyle mądra, żeby odkręcić kran i wlać coś mokrego w szpary wokół drzwi.
    
  Drzwi do schodów były otwarte. Klatka schodowa była gęsta od dymu, ale dało się wytrzymać. Paul zbiegł na dół tak szybko, jak mógł, ale na przedostatnim stopniu potknął się o coś. Szybko wstał i zdał sobie sprawę, że wystarczy, że dojdzie do końca korytarza i skręci w prawo, a znajdzie się przy wejściu do pokoju matki.
    
  Próbował iść naprzód, ale było to niemożliwe. Dym miał brudnopomarańczowy kolor, brakowało powietrza, a żar bijący z ognia był tak intensywny, że nie mógł zrobić ani kroku.
    
  "Mamo!" powiedział, chcąc krzyknąć, ale jedyne, co wydobyło się z jego ust, to suchy, bolesny świszczący oddech.
    
  Wzorzysta tapeta wokół niego zaczęła płonąć i Paul zdał sobie sprawę, że jeśli szybko się nie wydostanie, wkrótce zostanie otoczony płomieniami. Cofnął się, gdy płomienie oświetliły klatkę schodową. Teraz Paul zobaczył, o co się potknął - ciemne plamy na dywanie.
    
  Tam, na podłodze, na najniższym stopniu, leżała jego matka. I bardzo cierpiała.
    
  "Mamo! Nie!"
    
  Przykucnął obok niej, sprawdzając puls. Ilse zdawała się reagować.
    
  "Paul" - szepnęła.
    
  "Musisz się trzymać, mamo! Wyciągnę cię stąd!"
    
  Młody mężczyzna podniósł jej drobne ciało i pobiegł po schodach. Gdy już był na zewnątrz, odsunął się od schodów tak daleko, jak tylko mógł, ale dym rozprzestrzenił się wszędzie.
    
  Paul się zatrzymał. Nie mógł przedzierać się przez dym z matką w jej obecnym stanie, a co dopiero przeskakiwać na oślep między dwoma budynkami z nią w ramionach. Nie mogli też zostać w miejscu. Całe fragmenty dachu zawaliły się, ostre czerwone włócznie lizały pęknięcia. Dach zawaliłby się w ciągu kilku minut.
    
  "Musisz się trzymać, mamo. Wyciągnę cię stąd. Zabiorę cię do szpitala i wkrótce poczujesz się lepiej. Przysięgam. Więc musisz się trzymać."
    
  "Ziemia..." powiedziała Ilze, lekko kaszląc. "Puść mnie."
    
  Paul uklęknął i postawił jej stopy na ziemi. To był pierwszy raz, kiedy zobaczył stan swojej matki. Jej sukienka była pokryta krwią. Palec u prawej ręki był odcięty.
    
  "Kto ci to zrobił?" zapytał z grymasem na twarzy.
    
  Kobieta ledwo mogła mówić. Jej twarz była blada, a usta drżały. Wyczołgała się z sypialni, by uciec przed pożarem, zostawiając za sobą czerwony ślad. Uraz, który zmusił ją do czołgania się na czworakach, paradoksalnie przedłużył jej życie, ponieważ w tej pozycji jej płuca wchłaniały mniej dymu. Ale w tym momencie Ilsa Rainer ledwo żyła.
    
  "Kto, mamo?" powtórzył Paul. "Czy to był Jurgen?"
    
  Ilze otworzyła oczy. Były czerwone i opuchnięte.
    
  "NIE..."
    
  "A kto? Rozpoznajesz ich?"
    
  Ilse uniosła drżącą dłoń do twarzy syna i delikatnie go pogłaskała. Opuszki jej palców były zimne. Przytłoczony bólem, Paul wiedział, że to ostatni raz, kiedy matka go dotknie, i bał się.
    
  "To nie było..."
    
  "Kto?"
    
  "To nie był Jurgen."
    
  "Powiedz mi, mamo. Powiedz mi kto. Zabiję ich."
    
  "Nie wolno ci..."
    
  Kolejny atak kaszlu przerwał jej sen. Ręce Ilse bezwładnie opadły wzdłuż ciała.
    
  "Nie możesz zrobić krzywdy Jurgenowi, Paul."
    
  "Dlaczego, mamo?"
    
  Teraz jego matka walczyła o każdy oddech, ale walczyła też w duchu. Paul widział walkę w jej oczach. Wymagało to ogromnego wysiłku, by nabrać powietrza do płuc. Ale jeszcze większego wysiłku wymagało wyrwanie tych trzech ostatnich słów z jej serca.
    
  "On jest twoim bratem."
    
    
  40
    
    
  Brat.
    
  Siedząc na krawężniku, obok miejsca, gdzie godzinę wcześniej siedziała jego kochanka, Paul próbował przetworzyć to słowo. W niecałe trzydzieści minut jego życie wywróciło się do góry nogami dwa razy - najpierw przez śmierć matki, a potem przez objawienie, którego dokonała ostatnim tchnieniem.
    
  Kiedy Ilse umarła, Paul objął ją i kusiło go, by pozwolić sobie umrzeć. By pozostać tam, gdzie był, aż płomienie strawią ziemię pod nim.
    
  Takie jest życie. Biegnąc po dachu skazanym na zawalenie, pomyślał Paul, tonąc w bólu gorzkim, mrocznym i gęstym jak olej.
    
  Czy to strach trzymał go na dachu w chwilach po śmierci matki? Może bał się stawić czoła światu w samotności. Może gdyby jej ostatnie słowa brzmiały: "Kocham cię tak bardzo", Paul pozwoliłby sobie umrzeć. Ale słowa Ilse nadały zupełnie inne znaczenie pytaniom, które dręczyły Paula przez całe życie.
    
  Czy to nienawiść, zemsta, czy potrzeba poznania prawdy ostatecznie popchnęły go do działania? Być może kombinacja wszystkich trzech. Pewne jest tylko, że Paul pocałował matkę po raz ostatni w czoło, a potem pobiegł na drugi koniec dachu.
    
  Prawie spadł z krawędzi, ale zdołał się zatrzymać. Dzieciaki z sąsiedztwa bawiły się czasem na budynku, a Paul zastanawiał się, jak im się udało wrócić na górę. Doszedł do wniosku, że pewnie gdzieś zostawili drewnianą deskę. Nie miał czasu szukać jej w dymie, więc zdjął płaszcz i kurtkę, zmniejszając ciężar ciała do skoku. Jeśli chybi albo jeśli przeciwna strona dachu zawali się pod jego ciężarem, spadnie z piątego piętra. Bez zastanowienia skoczył z rozpędu, ślepo wierząc, że mu się uda.
    
  Teraz, gdy wrócił na ziemię, Paul próbował poskładać puzzle, a Jürgen - mój brat! - był najtrudniejszym elementem ze wszystkich. Czy Jürgen naprawdę mógł być synem Ilse? Paul nie uważał tego za możliwe, ponieważ ich daty urodzenia różniły się zaledwie o osiem miesięcy. Fizycznie było to możliwe, ale Paul był bardziej skłonny uwierzyć, że Jürgen był synem Hansa i Brunhildy. Eduard, ze swoją ciemniejszą, bardziej okrągłą cerą, w niczym nie przypominał Jürgena i różnili się temperamentem. Jürgen jednak przypominał Paula. Obaj mieli niebieskie oczy i wysokie kości policzkowe, choć włosy Jürgena były ciemniejsze.
    
  Jak mój ojciec mógł przespać się z Brunhildą? I dlaczego moja matka ukrywała to przede mną przez cały ten czas? Zawsze wiedziałem, że chciała mnie chronić, ale dlaczego mi nie powiedziała? I jak miałem dowiedzieć się prawdy bez pójścia do Schroederów?
    
  Gospodyni przerwała Paulowi rozmyślania. Wciąż szlochała.
    
  "Panie Rainer, straż pożarna twierdzi, że pożar jest pod kontrolą, ale budynek musi zostać zburzony, ponieważ nie jest już bezpieczny. Poproszono mnie, abym poinformował mieszkańców, że mogą przychodzić po ubrania na zmianę, ponieważ wszyscy będziecie musieli spędzić noc gdzie indziej".
    
  Niczym robot, Paul dołączył do kilkunastu osób, które właśnie miały odebrać część swoich rzeczy. Przechodził przez węże, z których wciąż popłynęła woda, przemierzał przemoczone korytarze i klatki schodowe w towarzystwie strażaka, aż w końcu dotarł do swojego pokoju, gdzie na chybił trafił wybrał kilka ubrań i wepchnął je do małej torby.
    
  "Dosyć tego" - nalegał strażak, który z niepokojem czekał w drzwiach. "Musimy iść".
    
  Wciąż oszołomiony, Paul poszedł za nim. Ale po kilku metrach w jego umyśle zamigotała nikła myśl, niczym krawędź złotej monety w wiadrze z piaskiem. Odwrócił się i pobiegł.
    
  "Słuchaj! Musimy stąd wyjść!"
    
  Paul zignorował mężczyznę. Pobiegł do swojego pokoju i zanurkował pod łóżko. W ciasnej przestrzeni z trudem odsunął stos książek, który tam położył, żeby ukryć to, co się za nimi kryło.
    
  "Mówiłem ci, żebyś uciekał! Patrz, tu nie jest bezpiecznie" - powiedział strażak, podciągając nogi Paula, aż jego ciało wynurzyło się na powierzchnię.
    
  Paul nie protestował. Miał to, po co przyszedł.
    
  Pudełko wykonane jest z czarnego mahoniu, gładkie i proste.
    
  Była godzina 21:30.
    
  Paul wziął swoją małą torbę i pobiegł przez miasto.
    
  Gdyby nie był w takim stanie, z pewnością zauważyłby, że w Monachium dzieje się coś więcej niż tylko jego własna tragedia. Ludzi było więcej niż zwykle o tej porze nocy. Bary i tawerny tętniły życiem, a z ich wnętrza dobiegały gniewne głosy. Zaniepokojeni ludzie tłoczyli się w grupkach na rogach ulic, a w zasięgu wzroku nie było ani jednego policjanta.
    
  Ale Paul nie zwracał uwagi na to, co działo się wokół niego; chciał po prostu jak najszybciej pokonać dystans dzielący go od celu. W tej chwili to była jedyna wskazówka, jaką miał. Gorzko przeklinał siebie za to, że tego nie zauważył, że nie zdał sobie z tego sprawy wcześniej.
    
  Lombard Metzgera był zamknięty. Drzwi były grube i solidne, więc Paul nie tracił czasu na pukanie. Nie zawracał sobie też głowy krzykiem, choć zakładał - słusznie - że mieszka tam chciwy starzec, taki jak właściciel lombardu, być może na chwiejnym łóżku z tyłu.
    
  Paul postawił torbę przy drzwiach i rozejrzał się za czymś solidnym. Na chodniku nie było porozrzucanych kamieni, ale znalazł pokrywkę kosza na śmieci wielkości małej tacki. Podniósł ją i rzucił w witrynę sklepu, roztrzaskując ją na tysiąc kawałków. Serce waliło Paulowi w piersi i w uszach, ale on też to ignorował. Gdyby ktoś zadzwonił na policję, mogliby przyjechać, zanim dostanie to, po co przyszedł; ale z drugiej strony, mogliby też nie.
    
  Mam nadzieję, że nie, pomyślał Paul. Inaczej ucieknę, a następnym miejscem, do którego się udam po odpowiedzi, będzie rezydencja Schroedera. Nawet jeśli przyjaciele mojego wujka wsadzą mnie do więzienia na resztę życia.
    
  Paul wskoczył do środka, a jego buty zgrzytnęły na odłamkach szkła, które były mieszanką odłamków z rozbitej szyby i kryształowego serwisu obiadowego Bohemian, który również został roztrzaskany przez jego pocisk.
    
  W środku sklepu panowała całkowita ciemność. Jedyne światło dochodziło z zaplecza, skąd dobiegały głośne krzyki.
    
  "Kto tam? Dzwonię na policję!"
    
  "Naprzód!" krzyknął Paul.
    
  Na podłodze pojawił się prostokąt światła, rzucając ostry cień na upiorne kontury towarów lombardu. Paul stał wśród nich, czekając na pojawienie się Metzgera.
    
  "Wynoście się stąd, przeklęci naziści!" krzyknął lichwiarz, pojawiając się w drzwiach, z oczami wciąż przymkniętymi od snu.
    
  "Nie jestem nazistą, panie Metzger."
    
  "Kim ty, do cholery, jesteś?" Metzger wszedł do sklepu i zapalił światło, upewniając się, że intruz jest sam. "Nie ma tu nic cennego!"
    
  "Może i nie, ale jest coś, czego potrzebuję".
    
  W tym momencie wzrok starca skupił się i rozpoznał Paula.
    
  "Kim jesteś... Och."
    
  "Widzę, że mnie pamiętasz."
    
  "Byłeś tu niedawno" - powiedział Metzger.
    
  "Czy zawsze pamiętasz o wszystkich swoich klientach?"
    
  "Czego, do cholery, chcesz? Będziesz musiał mi zapłacić za to okno!"
    
  "Nie próbuj zmieniać tematu. Chcę wiedzieć, kto zastawił broń, którą wziąłem".
    
  "Nie pamiętam".
    
  Paul nie odpowiedział. Po prostu wyciągnął pistolet z kieszeni spodni i wycelował w starca. Metzger cofnął się, wyciągając ręce przed siebie jak tarczę.
    
  "Nie strzelaj! Przysięgam, że nie pamiętam! Minęły prawie dwie dekady!"
    
  "Załóżmy, że ci wierzę. A co z twoimi notatkami?"
    
  "Odłóż broń, proszę... Nie mogę ci pokazać moich notatek; te informacje są poufne. Proszę, synu, bądź rozsądny..."
    
  Paul zrobił sześć kroków w jego stronę i uniósł pistolet na wysokość ramienia. Lufa znajdowała się teraz zaledwie dwa centymetry od czoła lichwiarza, mokrego od potu.
    
  "Panie Metzger, pozwól mi wyjaśnić. Albo pokażesz mi taśmy, albo cię zastrzelę. To prosty wybór".
    
  "Bardzo dobrze! Bardzo dobrze!"
    
  Wciąż trzymając ręce w górze, starzec skierował się do zaplecza. Przeszli przez duży magazyn, pełen pajęczyn i jeszcze bardziej zakurzony niż sam sklep. Tekturowe pudła piętrzyły się od podłogi do sufitu na zardzewiałych metalowych półkach, a smród pleśni i wilgoci był przytłaczający. Ale w tym zapachu było coś jeszcze, coś nieokreślonego i zgniłego.
    
  "Jak możesz znieść ten zapach, Metzger?"
    
  "Czy to śmierdzi? Nic nie czuję" - powiedział starzec, nie odwracając się.
    
  Paul domyślał się, że lichwiarz przyzwyczaił się do smrodu, spędzając niezliczone lata wśród cudzego dobytku. Mężczyzna najwyraźniej nigdy nie cieszył się życiem, a Paul nie mógł powstrzymać się od litości dla niego. Musiał odepchnąć te myśli od siebie, by dalej z determinacją ściskać pistolet ojca.
    
  Z tyłu magazynu znajdowały się metalowe drzwi. Metzger wyciągnął z kieszeni klucze i otworzył je. Gestem zaprosił Paula do środka.
    
  "Ty pierwszy" - odpowiedział Paul.
    
  Starzec spojrzał na niego z zaciekawieniem, jego źrenice zaszły szorstką falą. W wyobraźni Paul wyobraził go sobie jako smoka, strzegącego jego jaskini ze skarbami, i nakazał sobie czujność większą niż kiedykolwiek. Skąpiec był równie niebezpieczny jak osaczony szczur i w każdej chwili mógł się odwrócić i ugryźć.
    
  "Przysięgnij, że nic mi nie ukradniesz."
    
  "Jaki byłby sens? Pamiętaj, to ja trzymam broń".
    
  "Przysięgnij" - nalegał mężczyzna.
    
  "Przysięgam, że niczego ci nie ukradnę, Metzger. Powiedz mi, co muszę wiedzieć, a zostawię cię w spokoju".
    
  Po prawej stronie stał drewniany regał z książkami w czarnych oprawach; po lewej ogromny sejf. Lichwiarz natychmiast stanął przed nią, osłaniając ją swoim ciałem.
    
  "Proszę" - powiedział, wskazując Paulowi regał z książkami.
    
  "Znajdziesz to dla mnie."
    
  "Nie" - odpowiedział starzec napiętym głosem. Nie był gotowy, by opuścić swój kąt.
    
  Robi się coraz śmielszy. Jeśli za bardzo go przycisnę, może mnie zaatakować. Cholera, czemu nie załadowałem broni? Użyłbym jej, żeby go obezwładnić.
    
  "Powiedz mi przynajmniej, w którym tomie mam szukać."
    
  "Jest na półce, na wysokości twojej głowy, czwarta od lewej."
    
  Nie odrywając wzroku od Metzgera, Paul znalazł książkę. Ostrożnie ją wyjął i podał lichwiarzowi.
    
  "Znajdź link."
    
  "Nie pamiętam numeru."
    
  "Dziewięć jeden dwa trzy jeden. Pospiesz się."
    
  Staruszek niechętnie wziął książkę i ostrożnie przewracał strony. Paul rozejrzał się po magazynie, obawiając się, że w każdej chwili może pojawić się grupa policjantów, którzy go aresztują. Był tu już za długo.
    
  "Oto ona" - rzekł starzec, oddając mu książkę otwartą na jednej z pierwszych stron.
    
  Nie było wpisu o dacie, tylko krótki wpis 1905 / Tydzień 16. Paul znalazł ten numer na dole strony.
    
  "To tylko imię. Clovis Nagel. Nie ma adresu."
    
  "Klient wolał nie podawać dalszych szczegółów."
    
  "Czy to jest legalne, Metzger?"
    
  "Prawo w tej kwestii jest niejasne".
    
  To nie był jedyny wpis, w którym pojawiło się nazwisko Nagela. Był on wymieniony jako "Klient Depozytowy" na dziesięciu innych kontach.
    
  "Chcę zobaczyć inne rzeczy, które tam umieścił."
    
  Ucieszony, że włamywacz uciekł z sejfu, lombardzista zaprowadził Paula do jednej z półek na książki w zewnętrznym pomieszczeniu gospodarczym. Wyciągnął tekturowe pudełko i pokazał Paulowi jego zawartość.
    
  "Oto one."
    
  Para tanich zegarków, złoty pierścionek, srebrna bransoletka... Paul przyjrzał się drobiazgom, ale nie mógł dojść do tego, co łączyło przedmioty Nagela. Zaczynał wpadać w rozpacz; po całym wysiłku, jaki włożył, miał teraz jeszcze więcej pytań niż wcześniej.
    
  Po co jeden człowiek miałby zastawiać tyle przedmiotów jednego dnia? Musiał przed kimś uciekać - może przed moim ojcem. Ale jeśli chcę dowiedzieć się czegoś więcej, muszę znaleźć tego człowieka, a samo nazwisko niewiele pomoże.
    
  "Chcę wiedzieć, gdzie znaleźć Nagela."
    
  "Już to widziałeś, synu. Nie mam adresu..."
    
  Paul uniósł prawą rękę i uderzył starca. Metzger upadł na podłogę i zakrył twarz dłońmi. Spomiędzy palców pojawiła się strużka krwi.
    
  "Nie, proszę, nie - nie bij mnie więcej!"
    
  Paul musiał się powstrzymać, żeby nie uderzyć go ponownie. Całe jego ciało wypełniała nikczemna energia, mglista nienawiść, która narastała od lat i nagle znalazła swój cel w żałosnej, zakrwawionej postaci u jego stóp.
    
  Co robię?
    
  Nagle zrobiło mu się niedobrze z powodu tego, co zrobił. Musiało się to jak najszybciej skończyć.
    
  "Mów, Metzger. Wiem, że coś przede mną ukrywasz."
    
  "Nie pamiętam go zbyt dobrze. Był żołnierzem, poznałem to po sposobie mówienia. Może marynarzem. Powiedział, że wraca do Afryki Południowo-Zachodniej i że nie będzie mu tam potrzebna żadna z tych rzeczy".
    
  "Jaki on był?"
    
  "Raczej niski, o delikatnych rysach. Niewiele pamiętam... Proszę, nie bij mnie więcej!"
    
  Niski, o delikatnych rysach... Edward opisał mężczyznę, który był w pokoju z moim ojcem i wujem, jako niskiego, o delikatnych rysach, jak u dziewczyny. Mógł to być Clovis Nagel. Co by było, gdyby mój ojciec odkrył, że kradnie rzeczy z łodzi? Może był szpiegiem. A może ojciec poprosił go, żeby zastawił pistolet w jego imieniu? Z pewnością wiedział, że jest w niebezpieczeństwie.
    
  Czując, że głowa mu zaraz eksploduje, Paul wyszedł ze spiżarni, zostawiając Metzgera skomlącego na podłodze. Wskoczył na parapet okna frontowego, ale nagle przypomniał sobie, że zostawił torbę przy drzwiach. Na szczęście wciąż tam była.
    
  Ale wszystko wokół niego się zmieniło.
    
  Dziesiątki ludzi wypełniły ulice, pomimo późnej pory. Zbili się w gromadkę na chodniku, niektórzy przemieszczali się od jednej grupy do drugiej, przekazując sobie informacje niczym pszczoły zapylające kwiaty. Paul podszedł do najbliższej grupy.
    
  "Mówią, że naziści podpalili budynek w Schwabing..."
    
  "Nie, to byli komuniści..."
    
  "Stawiają punkty kontrolne..."
    
  Zaniepokojony Paul chwycił jednego z mężczyzn za ramię i odciągnął go na bok.
    
  "Co się dzieje?"
    
  Mężczyzna wyjął papierosa z ust i uśmiechnął się krzywo. Ucieszył się, że znalazł kogoś, kto zechciałby wysłuchać złych wieści, które miał do przekazania.
    
  "Nie słyszeliście? Hitler i jego naziści dokonują zamachu stanu. Czas na rewolucję. W końcu nastąpią jakieś zmiany".
    
  "Mówisz, że to zamach stanu?"
    
  "Wdarli się do Burgerbraukeller setkami ludzi i zamknęli wszystkich w środku, zaczynając od bawarskiego komisarza."
    
  Serce Paula wykonało salto.
    
  "Alicjo!"
    
    
  41
    
    
  Aż do rozpoczęcia strzelaniny Alicja myślała, że ta noc należy do niej.
    
  Kłótnia z Paulem pozostawiła w jej ustach gorzki posmak. Uświadomiła sobie, że jest w nim szaleńczo zakochana; teraz widziała to wyraźnie. Dlatego bała się bardziej niż kiedykolwiek.
    
  Postanowiła więc skupić się na czekającym ją zadaniu. Weszła do głównej sali piwiarni, która była wypełniona w ponad trzech czwartych. Przy stołach tłoczyło się ponad tysiąc osób, a wkrótce miało ich być co najmniej pięćset. Na ścianach wisiały niemieckie flagi, ledwo widoczne przez dym tytoniowy. W pomieszczeniu było wilgotno i duszno, dlatego klienci wciąż zaczepiali kelnerki, które przeciskały się przez tłum, niosąc nad głowami tace z kilkoma kuflami piwa, nie rozlewając ani kropli.
    
  To była ciężka praca, pomyślała Alicja, wdzięczna po raz kolejny za wszystko, co dała jej dzisiejsza szansa.
    
  Przeciskając się łokciami, udało jej się znaleźć miejsce u stóp podium dla mówców. Trzech lub czterech innych fotografów już zajęło swoje miejsca. Jeden z nich spojrzał ze zdziwieniem na Alice i szturchnął swoich towarzyszy.
    
  Uważaj, piękna. Nie zapomnij zdjąć palca z obiektywu.
    
  "I nie zapomnij wyjąć swojego z tyłka. Masz brudne paznokcie."
    
  Fotograf obejrzał opuszki palców i zarumienił się. Pozostali wiwatowali.
    
  "Dobrze ci tak, Fritz!"
    
  Uśmiechając się do siebie, Alice znalazła miejsce z dobrym widokiem. Sprawdziła oświetlenie i wykonała kilka szybkich obliczeń. Przy odrobinie szczęścia może uda jej się zrobić dobre zdjęcie. Zaczynała się martwić. Postawienie tego idioty do pionu dobrze jej zrobiło. Poza tym, od tego dnia wszystko miało się poprawić. Porozmawia z Paulem; razem stawią czoła swoim problemom. A z nową, stabilną pracą poczuje się naprawdę spełniona.
    
  Wciąż pogrążona w zadumie, gdy na scenie pojawił się Gustav Ritter von Kahr, komisarz Bawarii. Zrobiła kilka zdjęć, w tym jedno, które wydało jej się całkiem interesujące, przedstawiające Kahra gestykulującego dziko.
    
  Nagle z tyłu sali wybuchło zamieszanie. Alicja wyciągnęła szyję, żeby zobaczyć, co się dzieje, ale w jaskrawym świetle otaczającym podium i ścianie ludzi za nią nic nie widziała. Ryk tłumu, łoskot upadających stołów i krzeseł oraz brzęk dziesiątek rozbitych szklanek był ogłuszający.
    
  Ktoś wyłonił się z tłumu obok Alice - niski, spocony mężczyzna w pogniecionym płaszczu przeciwdeszczowym. Odepchnął mężczyznę siedzącego przy stole najbliżej podium, po czym wspiął się na krzesło, a potem na stół.
    
  Alice skierowała kamerę w jego stronę, uchwycając w jednej chwili dzikie spojrzenie w jego oczach, lekkie drżenie lewej ręki, tanie ubrania, fryzurę alfonsa przyklejoną do czoła, okrutny mały wąsik, uniesioną rękę i pistolet wycelowany w sufit.
    
  Nie bała się i nie wahała. W jej głowie pojawiły się tylko słowa, które August Müntz wypowiedział do niej wiele lat temu:
    
  Są takie chwile w życiu fotografa, gdy przed oczami pojawia się zdjęcie, jedno, które może odmienić twoje życie i życie ludzi wokół ciebie. To decydujący moment, Alice. Zobaczysz go, zanim się wydarzy. A kiedy już się wydarzy, zrób zdjęcie. Nie myśl, zrób zdjęcie.
    
  Nacisnęła przycisk tuż w chwili, gdy mężczyzna pociągnął za spust.
    
  "Rewolucja narodowa się rozpoczęła!" - krzyknął mały człowieczek potężnym, ochrypłym głosem. "To miejsce jest otoczone przez sześciuset uzbrojonych ludzi! Nikt nie wychodzi. A jeśli nie będzie natychmiastowej ciszy, rozkażę moim ludziom ustawić karabin maszynowy na galerii".
    
  Tłum ucichł, ale Alicja tego nie zauważyła i nie zaniepokoiła się pojawieniem ze wszystkich stron szturmowców.
    
  "Ogłaszam, że rząd Bawarii został obalony! Policja i wojsko dołączyły do naszej flagi, swastyki: niech wisi w każdym koszarze i komisariacie policji!"
    
  W sali rozległ się kolejny przeraźliwy krzyk. Rozległy się brawa, przeplatane gwizdami i okrzykami: "Meksyk! Meksyk!" i "Ameryka Południowa!". Alicja nie zwracała na to uwagi. Strzał wciąż dźwięczał jej w uszach, obraz strzelającego człowieczka wciąż wrył się w siatkówkę jej oczu, a jej umysł utkwił w tych trzech słowach.
    
  Decydujący moment.
    
  Zrobiłam to, pomyślała.
    
  Przyciskając aparat do piersi, Alicja rzuciła się w tłum. W tej chwili jej jedynym priorytetem było wydostanie się stamtąd i dotarcie do ciemni. Nie mogła sobie przypomnieć nazwiska mężczyzny, który oddał strzał, choć jego twarz była bardzo znajoma; był jednym z wielu fanatycznych antysemitów wykrzykujących swoje poglądy w tawernach miasta.
    
  Ziegler: Nie... Hitler. Tylko Hitler. Ten szalony Austriak.
    
  Alicja nie wierzyła, że ten zamach stanu ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Kto poszedłby za szaleńcem, który oświadczył, że zetrze Żydów z powierzchni ziemi? W synagogach ludzie żartowali z idiotów pokroju Hitlera. A jego wizerunek, który uchwyciła w pamięci - z kroplami potu na czole i dzikim spojrzeniem w oczach - miał mu pokazać, gdzie jego miejsce.
    
  Miała na myśli dom wariatów.
    
  Alicja ledwo mogła się poruszać w morzu ciał. Ludzie znów zaczęli krzyczeć, a niektórzy zaczęli się bić. Jeden mężczyzna rozbił kufel piwa o głowę drugiego, a śmieci zalały kurtkę Alicji. Dotarcie na drugi koniec korytarza zajęło jej prawie dwadzieścia minut, ale tam zastała ścianę brunatnych koszul uzbrojonych w karabiny i pistolety blokujące wyjście. Próbowała z nimi porozmawiać, ale szturmowcy nie chcieli jej przepuścić.
    
  Hitler i wyprowadzeni z równowagi dygnitarze zniknęli bocznymi drzwiami. Jego miejsce zajął nowy mówca, a temperatura w sali nadal rosła.
    
  Z ponurą miną Alicja znalazła miejsce, w którym czułaby się jak najlepiej chroniona, i próbowała wymyślić sposób na ucieczkę.
    
  Trzy godziny później jej nastrój graniczył z rozpaczą. Hitler i jego poplecznicy wygłosili kilka przemówień, a orkiestra na galerii zagrała "Deutschlandlied" ponad tuzin razy. Alice próbowała cicho wrócić do głównej sali w poszukiwaniu okna, przez które mogłaby się wydostać, ale szturmowcy zablokowali jej drogę również tam. Nie pozwalali nawet korzystać z toalety, co w tak zatłoczonym miejscu, gdzie kelnerki wciąż nalewały piwo za piwem, wkrótce stałoby się problemem. Widziała już niejedną osobę załatwiającą swoje potrzeby pod tylną ścianą.
    
  Ale poczekaj chwilę: kelnerki...
    
  W nagłym przypływie inspiracji Alicja podeszła do stołu, na którym serwowano jedzenie. Wzięła pustą tacę, zdjęła kurtkę, owinęła w nią aparat i położyła go pod tacą. Następnie zebrała kilka pustych kufli po piwie i poszła do kuchni.
    
  Mogą nie zauważyć. Mam na sobie białą bluzkę i czarną spódnicę, tak jak kelnerki. Mogą nawet nie zauważyć, że nie mam fartucha. Dopóki nie zauważą mojej marynarki pod tacą...
    
  Alice przeciskała się przez tłum, unosząc wysoko tacę, i musiała ugryźć się w język, gdy kilka osób otarło się o jej pośladki. Nie chciała zwracać na siebie uwagi. Zbliżając się do drzwi obrotowych, stanęła za kolejną kelnerką i minęła strażników SA, z których na szczęście nikt nie zwrócił na nią uwagi.
    
  Kuchnia była długa i bardzo duża. Panowała tam ta sama napięta atmosfera, choć bez dymu i flag. Kilku kelnerów napełniało kufle piwa, podczas gdy kucharze i kucharze rozmawiali między sobą przy piecach pod surowym spojrzeniem dwójki szturmowców, którzy ponownie blokowali wyjście. Obaj byli uzbrojeni w karabiny i pistolety.
    
  Gówno.
    
  Niepewna, co zrobić, Alicja zdała sobie sprawę, że nie może po prostu stać na środku kuchni. Ktoś by się zorientował, że nie jest członkiem personelu i wyrzucił ją. Zostawiła szklanki w ogromnym metalowym zlewie i chwyciła brudną szmatkę, którą znalazła niedaleko. Umyła ją pod kranem, zmoczyła, wykręciła i udawała, że się myje, próbując jednocześnie wymyślić jakiś plan. Rozglądając się ostrożnie, przyszła jej do głowy pewna myśl.
    
  Podeszła do jednego z koszy na śmieci obok zlewu. Był prawie pełen resztek. Wrzuciła do niego kurtkę, zamknęła pokrywę i podniosła kosz. Potem bezczelnie ruszyła w stronę drzwi.
    
  "Nie możesz przejść obojętnie, Fraulein" - powiedział jeden ze szturmowców.
    
  "Muszę wynieść śmieci."
    
  "Zostaw to tutaj."
    
  "Ale słoiki są pełne. Kosze na śmieci w kuchni nie powinny być pełne: to nielegalne".
    
  Nie martw się, Fraulein, teraz to my stanowimy prawo. Odłóż puszkę tam, gdzie była.
    
  Alicja postanowiła postawić wszystko na jedną rękę, postawiła słoik na podłodze i skrzyżowała ramiona.
    
  "Jeśli chcesz to przenieść, zrób to sam."
    
  Mówię ci, żebyś to stąd zabrał.
    
  Młody mężczyzna nie spuszczał wzroku z Alice. Pracownicy kuchni zauważyli tę scenę i spojrzeli na niego gniewnie. Ponieważ Alice stała do nich tyłem, nie mogli stwierdzić, że nie jest jedną z nich.
    
  "Dawaj, stary, przepuść ją" - wtrącił kolejny szturmowiec. "Już samo utknięcie w kuchni jest okropne. Będziemy musieli chodzić w tych ciuchach całą noc, a zapach przyklei się do mojej koszuli".
    
  Ten, kto przemówił pierwszy, wzruszył ramionami i odsunął się.
    
  "No to idź. Zabierz ją do śmietnika na zewnątrz, a potem wróć tu tak szybko, jak to możliwe."
    
  Klnąc cicho, Alicja poprowadziła drogę. Wąskie drzwi prowadziły do jeszcze węższej alejki. Jedynym światłem była pojedyncza żarówka na przeciwległym końcu, bliżej ulicy. Stał tam kosz na śmieci, otoczony chudymi kotami.
    
  "Więc... Jak długo tu pracujesz, Fraulein?" zapytał szturmowiec lekko zawstydzonym tonem.
    
  Nie mogę w to uwierzyć: idziemy alejką, ja niosę kosz na śmieci, on trzyma w ręku karabin maszynowy, a ten idiota ze mną flirtuje.
    
  "Można powiedzieć, że jestem nowa" - odpowiedziała Alicja, udając serdeczność. "A ty? Od dawna przeprowadzasz zamachy stanu?"
    
  "Nie, to mój pierwszy raz" - odpowiedział poważnie mężczyzna, nie wyczuwając ironii.
    
  Dotarli do kosza na śmieci.
    
  "Dobra, dobra, możesz już wracać. Zostanę i opróżnię słoik."
    
  "Och, nie, Fraulein. Opróżnij słoik, a potem będę musiał ci towarzyszyć."
    
  "Nie chciałbym, żebyś musiał na mnie czekać."
    
  "Będę na ciebie czekać, kiedy tylko zechcesz. Jesteś piękna..."
    
  Podszedł, żeby ją pocałować. Alice próbowała się wycofać, ale znalazła się między koszem na śmieci a szturmowcem.
    
  "Nie, proszę" - powiedziała Alicja.
    
  "No, Fraulein..."
    
  "Proszę nie."
    
  Szturmowiec zawahał się, pełen wyrzutów sumienia.
    
  "Przepraszam, jeśli cię uraziłem. Po prostu myślałem..."
    
  "Nie martw się. Po prostu już jestem zaręczony."
    
  "Przykro mi. On jest szczęśliwym człowiekiem."
    
  "Nie martw się tym" - powtórzyła Alicja, zszokowana.
    
  "Pozwól, że pomogę ci z koszem na śmieci."
    
  "NIE!"
    
  Alicja próbowała wyrwać rękę Brązowej Koszuli, ale ten w konsternacji upuścił puszkę. Upadła i potoczyła się po ziemi.
    
  Część szczątków rozrzucona jest w półkolu, odsłaniając kurtkę Alicji i jej cenny ładunek.
    
  "Co to do cholery jest?"
    
  Paczka była lekko uchylona, a obiektyw aparatu był wyraźnie widoczny. Żołnierz spojrzał na Alicję, która miała winną minę. Nie musiała się przyznawać.
    
  "Ty cholerna dziwko! Jesteś komunistycznym szpiegiem!" powiedział szturmowiec, sięgając po pałkę.
    
  Zanim zdążył ją złapać, Alice podniosła metalową pokrywę kosza na śmieci i spróbowała uderzyć szturmowca w głowę. Widząc zbliżający się atak, uniósł prawą rękę. Pokrywa uderzyła go w nadgarstek z ogłuszającym odgłosem.
    
  "Aaaah!"
    
  Złapał pokrywę lewą ręką, odrzucając ją daleko. Alicja próbowała go uchylić i uciec, ale zaułek był zbyt wąski. Nazista złapał ją za bluzkę i szarpnął mocno. Ciało Alicji wykręciło się, a jej koszulka zerwała się z jednego boku, odsłaniając stanik. Nazista, unosząc rękę, by ją uderzyć, zamarł na chwilę, rozdarty między podnieceniem a wściekłością. To spojrzenie napełniło jej serce strachem.
    
  "Alicjo!"
    
  Spojrzała w stronę wejścia do alejki.
    
  Paul był tam, w fatalnym stanie, ale wciąż tam był. Pomimo zimna, miał na sobie tylko sweter. Oddychał ciężko i łapały go skurcze po biegu przez miasto. Pół godziny temu planował wejść do Burgerbräukeller tylnymi drzwiami, ale nie mógł nawet przejść przez Ludwigsbrucke, ponieważ naziści ustawili blokadę drogową.
    
  Wybrał więc długą, okrężną drogę. Szukał policjantów, żołnierzy, kogokolwiek, kto mógłby odpowiedzieć na jego pytania o to, co wydarzyło się w pubie, ale znalazł tylko obywateli oklaskujących lub wygwizdujących tych, którzy brali udział w zamachu stanu - z rozsądnej odległości.
    
  Przeszedłszy na przeciwległy brzeg przez most Maximilianbrücke, zaczął wypytywać napotkanych na ulicy ludzi. W końcu ktoś wspomniał o zaułku prowadzącym do kuchni i Paweł pobiegł tam, modląc się, żeby dotrzeć, zanim będzie za późno.
    
  Był tak zaskoczony widokiem Alice na zewnątrz, walczącej ze szturmowcem, że zamiast zaatakować z zaskoczenia, obwieścił swoje przybycie jak idiota. Kiedy inny mężczyzna wyciągnął pistolet, Paul nie miał innego wyjścia, jak rzucić się naprzód. Jego ramię trafiło nazistę w brzuch, powalając go na ziemię.
    
  Obaj tarzali się po ziemi, walcząc o broń. Drugi mężczyzna był silniejszy od Paula, który również był całkowicie wyczerpany wydarzeniami ostatnich godzin. Walka trwała niecałe pięć sekund, po których drugi mężczyzna odepchnął Paula na bok, uklęknął i wycelował w niego pistoletem.
    
  Alicja, która podniosła już metalową pokrywę kosza na śmieci, interweniowała, wściekle uderzając nią w żołnierza. Ciosy rozbrzmiały echem w zaułku niczym dźwięk talerzy perkusyjnych. Oczy nazisty zbladły, ale nie upadł. Alicja uderzyła go ponownie, a w końcu upadł do przodu i upadł płasko na twarz.
    
  Paul wstał i pobiegł, żeby ją przytulić, ale ona go odepchnęła i usiadła na ziemi.
    
  "Co ci jest? Wszystko w porządku?"
    
  Alicja wstała wściekła. Trzymała w dłoniach resztki aparatu, który został całkowicie zniszczony. Został zmiażdżony podczas walki Paula z nazistami.
    
  "Patrzeć".
    
  "Jest zepsute. Nie martw się, kupimy coś lepszego."
    
  "Nie rozumiesz! Były zdjęcia!"
    
  "Alice, nie ma teraz na to czasu. Musimy wyjść, zanim jego przyjaciele zaczną go szukać".
    
  Próbował wziąć ją za rękę, ale ona się wyrwała i pobiegła przed nim.
    
    
  42
    
    
  Nie obejrzeli się, dopóki nie byli już daleko od Burgerbräukeller. W końcu zatrzymali się przy kościele św. Jana Nepomucena, którego imponująca iglica niczym oskarżycielski palec wskazywała na nocne niebo. Paul zaprowadził Alicję do łuku nad głównym wejściem, aby schronić się przed zimnem.
    
  "Boże, Alice, nie masz pojęcia, jak bardzo się bałem" - powiedział, całując ją w usta. Odwzajemniła pocałunek bez większego przekonania.
    
  "Co się dzieje?"
    
  "Nic".
    
  "Nie sądzę, żeby to było to, na co wygląda" - powiedział Paul zirytowany.
    
  "Powiedziałem, że to bzdura."
    
  Paul postanowił nie drążyć tematu. Kiedy Alice była w takim nastroju, próba wyciągnięcia jej z niego przypominała próbę wydostania się z grząskiego piasku: im bardziej się szamotałeś, tym głębiej się zapadałeś.
    
  "Wszystko w porządku? Zrobili ci krzywdę czy... coś innego?"
    
  Pokręciła głową. Dopiero wtedy w pełni zrozumiała wygląd Paula. Jego koszula była poplamiona krwią, twarz okopcona, a oczy przekrwione.
    
  "Co ci się stało, Paul?"
    
  "Moja matka umarła" - odpowiedział, pochylając głowę.
    
  Kiedy Paul opowiadał o wydarzeniach tamtej nocy, Alicja czuła smutek i wstyd za to, jak go potraktowała. Niejednokrotnie otwierała usta, by prosić go o wybaczenie, ale nigdy nie uwierzyła w znaczenie tego słowa. To było niedowierzanie podsycane dumą.
    
  Kiedy przekazał jej ostatnie słowa matki, Alice była oszołomiona. Nie mogła pojąć, jak okrutny i bezwzględny Jurgen mógł być bratem Paula, a jednak w głębi duszy wcale jej to nie zaskoczyło. Paul miał mroczną stronę, która w pewnych momentach się ujawniała, niczym nagły jesienny wiatr poruszający zasłonami w przytulnym domu.
    
  Kiedy Paul opisał włamanie do lombardu i konieczność uderzenia Metzgera, żeby zmusić go do rozmowy, Alice zaczęła się o niego bać. Wszystko, co wiązało się z tą tajemnicą, wydawało się nie do zniesienia i chciała go od niej odciągnąć jak najszybciej, zanim całkowicie go pochłonie.
    
  Paul zakończył swoją opowieść, wspominając swój wypad do pubu.
    
  "I to wszystko."
    
  "Myślę, że to więcej niż wystarczy."
    
  "Co masz na myśli?"
    
  "Nie myślisz chyba poważnie, że będziesz dalej drążyć ten temat, prawda? Najwyraźniej jest ktoś, kto zrobi wszystko, żeby ukryć prawdę".
    
  "Właśnie dlatego musimy dalej kopać. To dowodzi, że ktoś jest odpowiedzialny za morderstwo mojego ojca..."
    
  Nastąpiła krótka pauza.
    
  "...moi rodzice."
    
  Paul nie płakał. Po tym, co się właśnie wydarzyło, jego ciało błagało go o płacz, dusza tego potrzebowała, a serce przepełniały łzy. Ale Paul stłumił to wszystko w sobie, tworząc małą skorupę wokół serca. Być może jakieś absurdalne poczucie męskości powstrzymywało go przed okazaniem uczuć ukochanej kobiecie. Być może to właśnie wywołało to, co wydarzyło się chwilę później.
    
  "Paul, musisz ustąpić" - powiedziała Alicja, coraz bardziej zaniepokojona.
    
  "Nie mam zamiaru tego robić".
    
  "Ale nie masz żadnych dowodów. Żadnych tropów."
    
  "Mam imię: Clovis Nagel. Mam miejsce: południowo-zachodnia Afryka".
    
  "Południowo-zachodnia Afryka jest bardzo dużym miejscem".
    
  "Zacznę od Windhoek. Nie powinno być tam trudno dostrzec białego człowieka".
    
  "Południowo-zachodnia Afryka jest bardzo duża... i bardzo daleko" - powtórzyła Alicja, kładąc nacisk na każde słowo.
    
  "Muszę to zrobić. Wypłynę pierwszym statkiem."
    
  "To tyle?"
    
  "Tak, Alice. Nie słyszałaś ani słowa z tego, co powiedziałem, odkąd się poznaliśmy? Nie rozumiesz, jak ważne jest dla mnie, żeby dowiedzieć się, co wydarzyło się dziewiętnaście lat temu? A teraz... teraz to."
    
  Przez chwilę Alice rozważała, czy go powstrzymać. Wyjaśnić, jak bardzo będzie za nim tęsknić, jak bardzo go potrzebuje. Jak bardzo się w nim zakochała. Ale duma ugryzła ją w język. Tak samo, jak powstrzymywała ją przed powiedzeniem Paulowi prawdy o swoim zachowaniu w ciągu ostatnich kilku dni.
    
  "Więc idź, Paul. Zrób, co musisz."
    
  Paul spojrzał na nią kompletnie zdezorientowany. Lodowaty ton jej głosu sprawił, że poczuł się, jakby wyrwano mu serce i pogrzebano je w śniegu.
    
  "Alicjo..."
    
  "Idź natychmiast. Wyjdź teraz."
    
  "Alicjo, proszę!"
    
  "Odejdź, mówię ci."
    
  Paul zdawał się być bliski łez, a ona modliła się, żeby się rozpłakał, żeby zmienił zdanie i powiedział jej, że ją kocha i że jego miłość do niej jest ważniejsza niż poszukiwania, które przyniosły mu jedynie ból i śmierć. Może Paul czekał na coś takiego, a może po prostu próbował utrwalić sobie w pamięci twarz Alice. Przez długie, gorzkie lata przeklinała się za arogancję, która ją ogarnęła, tak jak Paul obwiniał się za to, że nie wrócił tramwajem do internatu, zanim jego matka została zadźgana na śmierć...
    
  ...i za odwrócenie się i odejście.
    
  "Wiesz co? Cieszę się. W ten sposób nie wtargniesz do moich snów i nie podepczesz ich" - powiedziała Alice, rzucając jej pod stopy odłamki aparatu, którego się kurczowo trzymała. "Odkąd cię poznałam, przytrafiały mi się same złe rzeczy. Chcę, żebyś zniknął z mojego życia, Paul".
    
  Paweł zawahał się przez chwilę, po czym, nie odwracając się, powiedział: "Niech tak będzie".
    
  Alicja stała w drzwiach kościoła przez kilka minut, w milczeniu walcząc ze łzami. Nagle, z ciemności, z tego samego kierunku, z którego zniknął Paul, wyłoniła się jakaś postać. Alicja próbowała się uspokoić i wymusić uśmiech na twarzy.
    
  On wraca. Zrozumiał i wraca, pomyślała, robiąc krok w stronę postaci.
    
  Ale w świetle latarni ulicznych widać było zbliżającą się postać mężczyzny w szarym płaszczu i kapeluszu. Za późno Alicja zorientowała się, że to jeden z mężczyzn, którzy śledzili ją tamtego dnia.
    
  Odwróciła się, żeby uciekać, ale w tym momencie zobaczyła jego towarzysza wyłaniającego się zza rogu, niecałe trzy metry od niej. Próbowała uciekać, ale dwóch mężczyzn rzuciło się na nią i złapało ją w talii.
    
  "Twój ojciec cię szuka, Fraulein Tannenbaum."
    
  Alicja walczyła na próżno. Nie mogła nic zrobić.
    
  Z pobliskiej ulicy wyjechał samochód, a jeden z goryli jej ojca otworzył drzwi. Drugi popchnął ją w swoją stronę i próbował ściągnąć jej głowę w dół.
    
  "Lepiej uważajcie przy mnie, idioci" - powiedziała Alicja z pogardliwym spojrzeniem. "Jestem w ciąży".
    
    
  43
    
    
  Elizabeth Bay, 28 sierpnia 1933
    
  Droga Alicjo,
    
  Straciłem rachubę, ile razy do ciebie pisałem. Dostaję chyba ponad sto listów miesięcznie, wszystkie bez odpowiedzi.
    
  Nie wiem, czy dotarły do ciebie, a ty postanowiłeś o mnie zapomnieć. A może się przeprowadziłeś i nie zostawiłeś adresu do korespondencji. Ten będzie do domu twojego ojca. Piszę do ciebie tam od czasu do czasu, choć wiem, że to bezcelowe. Wciąż mam nadzieję, że któryś z nich jakoś przemknie się twojemu ojcu. W każdym razie będę do ciebie pisał. Te listy stały się moim jedynym kontaktem z moim dawnym życiem.
    
  Chcę zacząć, jak zawsze, od prośby o wybaczenie za to, jak odszedłem. Tyle razy myślałem o tamtej nocy sprzed dziesięciu lat i wiem, że nie powinienem był tak postąpić. Przepraszam, że zniszczyłem Twoje marzenia. Codziennie modliłem się o to, żebyś spełnił swoje marzenie o zostaniu fotografem i mam nadzieję, że przez te wszystkie lata Ci się to udało.
    
  Życie w koloniach nie jest łatwe. Odkąd Niemcy utraciły te ziemie, Republika Południowej Afryki sprawuje mandat nad byłymi terytoriami niemieckimi. Nie jesteśmy tu mile widziani, mimo że nas tolerują.
    
  Nie ma wielu ofert pracy. Pracuję na farmach i w kopalniach diamentów przez kilka tygodni. Kiedy uda mi się zaoszczędzić trochę pieniędzy, podróżuję po kraju w poszukiwaniu Clovisa Nagela. To niełatwe zadanie. Znalazłem jego ślady w wioskach w dorzeczu rzeki Oranje. Kiedyś odwiedziłem kopalnię, którą właśnie opuścił. Minąłem go zaledwie o kilka minut.
    
  Podążyłem również za wskazówką, która zaprowadziła mnie na północ, na płaskowyż Waterberg. Tam spotkałem dziwne, dumne plemię Herero. Spędziłem z nimi kilka miesięcy, a oni nauczyli mnie polowania i zbieractwa na pustyni. Dostałem gorączki i przez długi czas byłem bardzo osłabiony, ale zaopiekowali się mną. Nauczyłem się od tych ludzi wiele, poza umiejętnościami fizycznymi. Są wyjątkowi. Żyją w cieniu śmierci, nieustannie, codziennie walcząc o wodę i dostosowując swoje życie do presji białych ludzi.
    
  Skończył mi się papier; to ostatni egzemplarz z partii, którą kupiłem od handlarza przy drodze do Swakopmund. Jutro wracam tam w poszukiwaniu nowych tropów. Będę szedł pieszo, bo skończyły mi się pieniądze, więc moje poszukiwania muszą być krótkie. Najtrudniejszą rzeczą w byciu tutaj, poza brakiem wiadomości od ciebie, jest czas, jaki zajmuje mi zarabianie na życie. Często byłem na skraju poddania się. Jednak nie zamierzam się poddać. Prędzej czy później go znajdę.
    
  Myślę o Tobie i o wszystkim, co wydarzyło się przez ostatnie dziesięć lat. Mam nadzieję, że jesteś zdrowy i szczęśliwy. Jeśli zdecydujesz się do mnie napisać, proszę napisz na pocztę w Windhoek. Adres jest na kopercie.
    
  Jeszcze raz, wybacz mi.
    
  Kocham cię,
    
  Podłoga
    
    
  PRZYJACIEL W RZEMIOSLE
    
  1934
    
    
  W którym inicjowany dowiaduje się, że ścieżki nie da się przejść samemu
    
  Sekretny uścisk dłoni na stopień Fellow Craft polega na mocnym naciśnięciu kostki środkowego palca i kończy się odwzajemnieniem powitania przez Brata Masona. Sekretna nazwa tego uścisku dłoni to JACHIN, od kolumny symbolizującej słońce w Świątyni Salomona. Ponownie, w pisowni jest pewien haczyk - powinno się pisać AJCHIN.
    
    
  44
    
    
  Jurgen podziwiał swoje odbicie w lustrze.
    
  Delikatnie pociągnął za klapy marynarki ozdobionej czaszką i emblematem SS. Nigdy nie znudziło mu się oglądanie siebie w nowym mundurze. Projekty Waltera Hecka i kunszt wykonania ubrań Hugo Bossa, chwalone w prasie plotkarskiej, budziły podziw u każdego, kto je widział. Gdy Jürgen szedł ulicą, dzieci stawały na baczność i unosiły ręce w geście salutu. W zeszłym tygodniu kilka starszych pań zatrzymało go i powiedziało, jak miło jest widzieć silnych, zdrowych młodych mężczyzn, którzy przywracają Niemcy do normalności. Zapytały, czy stracił oko walcząc z komunistami. Zadowolony, Jürgen pomógł im zanieść torby z zakupami do najbliższego budynku.
    
  W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.
    
  "Proszę wejść."
    
  "Wyglądasz dobrze", powiedziała jego matka, wchodząc do dużej sypialni.
    
  "Ja wiem".
    
  "Czy zjesz z nami dziś kolację?"
    
  - Nie sądzę, mamo. Wezwano mnie na spotkanie ze Służbą Bezpieczeństwa.
    
  "Z pewnością chcą cię rekomendować do awansu. Zbyt długo jesteś Untersturmführerem".
    
  Jurgen radośnie skinął głową i wziął czapkę.
    
  "Samochód czeka na ciebie przy drzwiach. Powiem kucharzowi, żeby coś dla ciebie przygotował, na wypadek gdybyś wrócił wcześniej."
    
  "Dziękuję, mamo" - powiedział Jurgen, całując Brunhildę w czoło. Wyszedł na korytarz, jego czarne buty głośno stukały o marmurowe stopnie. Służąca czekała na niego w korytarzu z jego płaszczem.
    
  Odkąd Otto i jego karty zniknęły z ich życia jedenaście lat temu, ich sytuacja ekonomiczna stopniowo się poprawiała. Armia służby ponownie zajmowała się codziennym zarządzaniem dworem, choć teraz głową rodziny był Jürgen.
    
  "Czy wróci pan na kolację, proszę pana?"
    
  Jurgen gwałtownie wciągnął powietrze, słysząc, jak zwraca się do niego w ten sposób. Zawsze tak się działo, gdy był zdenerwowany i niespokojny, jak tamtego ranka. Najdrobniejsze szczegóły przełamywały jego lodowaty sznyt i ujawniały burzę konfliktu, która szalała w jego wnętrzu.
    
  "Baronowa udzieli ci instrukcji."
    
  Niedługo zaczną zwracać się do mnie prawdziwym imieniem, pomyślał, wychodząc na zewnątrz. Ręce lekko mu się trzęsły. Na szczęście przewiesił płaszcz przez ramię, więc kierowca nie zauważył, kiedy otworzył mu drzwi.
    
  W przeszłości Jürgen mógł kierować swoimi impulsami za pomocą przemocy, ale po zeszłorocznym zwycięstwie partii nazistowskiej w wyborach, niepożądane frakcje stały się ostrożniejsze. Z każdym dniem Jürgenowi coraz trudniej było panować nad sobą. Podczas podróży starał się oddychać powoli. Nie chciał przybyć na miejsce zdenerwowany i zdenerwowany.
    
  Zwłaszcza jeśli, jak mawia moja mama, mają mnie awansować.
    
  "Szczerze mówiąc, mój drogi Schroederze, budzisz we mnie poważne wątpliwości."
    
  "Ma pan wątpliwości?"
    
  "Wątpię w twoją lojalność".
    
  Jurgen zauważył, że jego ręka znów zaczęła się trząść i musiał mocno zacisnąć kostki, aby nad nią zapanować.
    
  Sala konferencyjna była całkowicie pusta, poza Reinhardem Heydrichem i nim samym. Szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, agencji wywiadowczej partii nazistowskiej, był wysokim mężczyzną o wyrazistym czole, zaledwie kilka miesięcy starszym od Jürgena. Pomimo młodego wieku, stał się jedną z najbardziej wpływowych osób w Niemczech. Jego organizacja miała za zadanie identyfikować zagrożenia - rzeczywiste lub wyimaginowane - dla partii. Jürgen usłyszał to w dniu, w którym przesłuchiwano go w sprawie tego stanowiska.
    
  Heinrich Himmler zapytał Heydricha, jak zorganizuje nazistowską agencję wywiadowczą, a Heydrich odpowiedział, opisując każdą powieść szpiegowską, jaką kiedykolwiek przeczytał. Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy budził już strach w całych Niemczech, choć nie było jasne, czy wynikało to bardziej z taniej fikcji literackiej, czy z wrodzonego talentu.
    
  "Dlaczego tak mówisz, panie?"
    
  Heydrich położył rękę na teczce, na której widniało nazwisko Jürgena.
    
  "Zaczynałeś w SA w początkach ruchu. To wspaniale, to ciekawe. Zaskakujące jest jednak, że ktoś z twojego... rodu specjalnie prosi o miejsce w batalionie SA. A do tego dochodzą powtarzające się przypadki przemocy zgłaszane przez twoich przełożonych. Skonsultowałem się z psychologiem w twojej sprawie... i zasugerował, że możesz mieć poważne zaburzenia osobowości. Samo w sobie nie jest to jednak przestępstwem, chociaż mogłoby" - podkreślił słowo "mogło" z półuśmiechem i uniesioną brwią - "stać się przeszkodą. Ale teraz dochodzimy do tego, co mnie najbardziej martwi. Zostałeś zaproszony - podobnie jak reszta twojego personelu - na specjalne wydarzenie w Burgerbraukeller 8 listopada 1923 roku. Jednak nigdy się nie pojawiłeś".
    
  Heydrich zamilkł, pozwalając, by jego ostatnie słowa zawisły w powietrzu. Jürgen zaczął się pocić. Po wygraniu wyborów naziści zaczęli, powoli i systematycznie, mścić się na wszystkich, którzy przeszkodzili powstaniu w 1923 roku, opóźniając tym samym dojście Hitlera do władzy o rok. Przez lata Jürgen żył w strachu, że ktoś go oskarży, i w końcu to się stało.
    
  Heydrich kontynuował, a w jego głosie słychać było teraz groźbę.
    
  "Według twojego przełożonego nie stawiłeś się na miejscu spotkania, jak nakazano. Wygląda jednak na to, że - cytuję - "szturmowiec Jürgen von Schröder był w szwadronie 10. Kompanii w nocy 23 listopada. Jego koszula była przesiąknięta krwią, a on twierdził, że został zaatakowany przez kilku komunistów, a krew należała do jednego z nich, mężczyzny, którego dźgnął nożem. Poprosił o dołączenie do szwadronu, dowodzonego przez komisarza policji z dzielnicy Schwabing, aż do zakończenia zamachu stanu". Czy to prawda?"
    
  "Aż do ostatniego przecinka, proszę pana."
    
  "Zgadza się. Komisja śledcza musiała tak sądzić, bo przyznała ci złote odznaki partyjne i medal Orderu Krwi" - powiedział Heydrich, wskazując na pierś Jürgena.
    
  Złoty herb partii był jednym z najbardziej pożądanych odznaczeń w Niemczech. Składał się z nazistowskiej flagi w okręgu, otoczonej złotym wieńcem laurowym. Wyróżniał członków partii, którzy wstąpili do niej przed zwycięstwem Hitlera w 1933 roku. Do tego czasu naziści musieli rekrutować nowych członków. Od tego dnia przed siedzibą partii tworzyły się niekończące się kolejki. Nie każdemu przypadł ten przywilej.
    
  Order Krwi był najcenniejszym medalem Rzeszy. Nosili go tylko uczestnicy zamachu stanu w 1923 roku, który tragicznie zakończył się śmiercią szesnastu nazistów z rąk policji. Tego odznaczenia nie nosił nawet Heydrich.
    
  "Naprawdę się zastanawiam" - kontynuował szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, stukając się w usta krawędzią teczki - "czy nie powinniśmy powołać komisji śledczej w twojej sprawie, mój przyjacielu".
    
  "To nie byłoby konieczne, proszę pana" - szepnął Jurgen, wiedząc, jak krótkie i zdecydowane były ostatnio posiedzenia komisji śledczych.
    
  "Nie? Najnowsze raporty, które pojawiły się po wchłonięciu SA przez SS, mówią, że byłeś nieco "zimnokrwisty w wykonywaniu swoich obowiązków", że brakowało ci "zaangażowania"... Czy mam kontynuować?"
    
  "To dlatego, że nie pozwalano mi wychodzić na ulicę, proszę pana!"
    
  "Czy zatem możliwe jest, że inni ludzie się o ciebie martwią?"
    
  "Zapewniam pana, że moje zaangażowanie jest absolutne."
    
  "Cóż, istnieje sposób na odzyskanie zaufania tego urzędu".
    
  W końcu coś się rozjaśniło. Heydrich wezwał Jürgena z pewną propozycją. Chciał od niego czegoś i dlatego naciskał na niego od samego początku. Prawdopodobnie nie miał pojęcia, co Jürgen robił tamtej nocy w 1923 roku, ale to, co Heydrich wiedział lub nie wiedział, nie miało znaczenia: jego słowo było prawem.
    
  "Zrobię wszystko, proszę pana" - powiedział Jurgen, teraz już nieco spokojniejszy.
    
  "No to, Jurgen. Mogę cię nazywać Jurgen, prawda?"
    
  "Oczywiście, proszę pana" - powiedział, tłumiąc złość wywołaną brakiem odwzajemnienia się przez drugiego mężczyznę.
    
  "Słyszałeś o masonerii, Jurgen?"
    
  "Oczywiście. Mój ojciec był członkiem loży w młodości. Myślę, że szybko się tym znudził."
    
  Heydrich skinął głową. Nie było to dla niego zaskoczeniem i Jürgen założył, że już wie.
    
  "Od kiedy doszliśmy do władzy, masoni byli... aktywnie zniechęcani".
    
  "Wiem, proszę pana" - powiedział Jürgen, uśmiechając się na ten eufemizm. W "Mein Kampf", książce, którą każdy Niemiec czytał - i którą eksponował w swoich domach, jeśli wiedział, co jest dla niego dobre - Hitler wyraził swoją głęboko zakorzenioną nienawiść do masonerii.
    
  Znaczna liczba lóż dobrowolnie się rozwiązała lub zreorganizowała. Te konkretne loże nie miały dla nas większego znaczenia, ponieważ wszystkie były pruskie, z aryjskimi członkami i tendencjami nacjonalistycznymi. Ponieważ dobrowolnie się rozwiązały i przekazały listy członkowskie, nie podjęto wobec nich żadnych działań... na razie.
    
  "Rozumiem, że niektóre loże nadal pana nękają?"
    
  "Jest dla nas całkowicie jasne, że wiele lóż, tak zwanych lóż humanitarnych, pozostało aktywnych. Większość ich członków wyznaje liberalne poglądy, jest Żydami itd."
    
  "Dlaczego po prostu ich pan nie zakaże, panie?"
    
  "Jürgen, Jürgen" - powiedział Heydrich protekcjonalnie - "w najlepszym razie tylko utrudniłoby to ich działalność. Dopóki mają choć cień nadziei, będą się spotykać i rozmawiać o cyrklach, kątownikach i innych żydowskich bzdurach. Chcę, żeby każde z ich nazwisk znalazło się na małej kartce o wymiarach czternaście na siedem cali".
    
  Małe pocztówki Heydricha były znane w całej partii. W dużym pomieszczeniu obok jego berlińskiego biura znajdowały się informacje o osobach uznanych przez partię za "niepożądane": komunistach, homoseksualistach, Żydach, masonach i wszystkich innych, którzy mogliby stwierdzić, że Führer wydawał się nieco zmęczony w swoim przemówieniu tego dnia. Za każdym razem, gdy ktoś został zadenuncjowany, do dziesiątek tysięcy pocztówek dodawano nową. Los osób na pocztówkach wciąż pozostawał nieznany.
    
  "Gdyby masoneria została zakazana, jej członkowie po prostu zeszliby do podziemia jak szczury".
    
  "Zdecydowanie masz rację!" - powiedział Heydrich, uderzając dłonią w stół. Pochylił się ku Jürgenowi i powiedział poufnie: "Powiedz mi, czy wiesz, po co nam nazwiska tej bandy?"
    
  Ponieważ masoneria jest marionetką międzynarodowego spisku żydowskiego. Powszechnie wiadomo, że bankierzy tacy jak Rothschildowie i...
    
  Głośny chichot przerwał pełną pasji przemowę Jurgena. Widząc, jak mina syna barona rzednie, szef bezpieczeństwa państwa opanował się.
    
  "Nie powtarzaj mi felietonów z "Volkischer Beobachter", Jürgen. Sam je pisałem."
    
  "Ale, panie, Führer mówi..."
    
  "Zastanawiam się, jak daleko sięgnął sztylet, który wybił ci oko, mój przyjacielu" - powiedział Heydrich, przyglądając się jego rysom.
    
  "Panie, nie ma potrzeby obrażać" - powiedział Jurgen wściekły i zdezorientowany.
    
  Heydrich uśmiechnął się złowrogo.
    
  "Jesteś pełen ducha, Jürgen. Ale ta pasja musi być rządzona rozumem. Zrób mi przysługę i nie bądź jedną z tych owiec, które beczą na demonstracjach. Pozwól, że udzielę ci małej lekcji z naszej historii". Heydrich wstał i zaczął chodzić wokół dużego stołu. "W 1917 roku bolszewicy rozwiązali wszystkie loże w Rosji. W 1919 roku Bela Kun pozbył się wszystkich masonów na Węgrzech. W 1925 roku Primo de Rivera zakazał loży w Hiszpanii. W tym samym roku Mussolini zrobił to samo we Włoszech. Jego Czarne Koszule wyciągały masonów z łóżek w środku nocy i biły ich na śmierć na ulicach. Pouczający przykład, nie sądzisz?"
    
  Jurgen skinął głową, zaskoczony. Nic o tym nie wiedział.
    
  "Jak widać" - kontynuował Heydrich - "pierwszym krokiem każdego silnego rządu, który chce utrzymać się przy władzy, jest pozbycie się - między innymi - masonów. I nie dlatego, że wykonują rozkazy jakiegoś hipotetycznego żydowskiego spisku: robią to, ponieważ ludzie, którzy myślą samodzielnie, stwarzają wiele problemów".
    
  "Czego właściwie ode mnie chcesz, panie?"
    
  "Chcę, żebyś zinfiltrował masonów. Dam ci kilka dobrych kontaktów. Jesteś arystokratą, a twój ojciec należał do loży kilka lat temu, więc przyjmą cię bez problemu. Twoim celem będzie zdobycie listy członków. Chcę znać nazwiska wszystkich masonów w Bawarii".
    
  "Czy dostanę carte blanche, proszę pana?"
    
  "Chyba że usłyszysz coś przeciwnego, to tak. Poczekaj tu chwilę."
    
  Heydrich podszedł do drzwi, otworzył je i wydał kilka poleceń swojemu adiutantowi, który siedział na ławce w korytarzu. Adiutant stuknął obcasami i po chwili wrócił z innym młodym mężczyzną, ubranym w płaszcz.
    
  "Proszę wejść, Adolfie, proszę. Drogi Jürgenie, pozwól, że przedstawię ci Adolfa Eichmanna. To bardzo obiecujący młody człowiek, który pracuje w naszym obozie w Dachau. Specjalizuje się w, powiedzmy... sprawach pozasądowych".
    
  "Miło mi pana poznać" - powiedział Jurgen, wyciągając rękę. "Więc jesteś człowiekiem, który wie, jak obejść prawo, co?"
    
  "Tak samo. I tak, czasami musimy trochę nagiąć zasady, jeśli chcemy kiedykolwiek zwrócić Niemcy ich prawowitym właścicielom" - powiedział Eichmann z uśmiechem.
    
  "Adolf poprosił o stanowisko w moim biurze i jestem skłonny ułatwić mu to przejście, ale najpierw chciałbym, żeby popracował z tobą przez kilka miesięcy. Przekażesz mu wszystkie otrzymane informacje, a on będzie odpowiedzialny za ich zrozumienie. A kiedy skończysz to zadanie, myślę, że będę mógł wysłać cię do Berlina z większą misją".
    
    
  45
    
    
  Widziałem go. Jestem tego pewien, pomyślał Clovis, przepychając się łokciami z tawerny.
    
  Była lipcowa noc, a jego koszula była już przesiąknięta potem. Ale upał nie przeszkadzał mu zbytnio. Nauczył się z nim radzić sobie na pustyni, kiedy po raz pierwszy odkrył, że Rainer go śledzi. Musiał porzucić obiecującą kopalnię diamentów w dorzeczu rzeki Orange, żeby zmylić Rainera. Zostawił resztki materiałów z wykopalisk, zabierając tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Na szczycie niskiego grzbietu, z karabinem w dłoni, po raz pierwszy zobaczył twarz Paula i położył palec na spuście. Obawiając się, że chybi, zsunął się po drugiej stronie wzgórza niczym wąż w wysokiej trawie.
    
  Potem stracił Paula na kilka miesięcy, aż w końcu został zmuszony do kolejnej ucieczki, tym razem z burdelu w Johannesburgu. Tym razem Rainer dostrzegł go pierwszy, ale z daleka. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Clovis był na tyle głupi, że okazał strach. Natychmiast rozpoznał zimny, twardy błysk w oczach Rainera jako spojrzenie myśliwego zapamiętującego kształt swojej ofiary. Udało mu się uciec przez ukryte tylne wyjście i zdążył nawet wrócić na hotelową wysypisko śmieci, w którym się zatrzymał, i wrzucić ubrania do walizki.
    
  Minęły trzy lata, zanim Clovis Nagel zmęczył się uczuciem oddechu Rainera na karku. Nie mógł spać bez pistoletu pod poduszką. Nie mógł chodzić bez odwrócenia się, żeby sprawdzić, czy ktoś go śledzi. I nie chciał zostać w jednym miejscu dłużej niż kilka tygodni, z obawy, że pewnej nocy obudzi się w stalowym blasku tych niebieskich oczu, obserwujących go zza lufy rewolweru.
    
  W końcu się poddał. Bez funduszy nie mógł uciekać w nieskończoność, a pieniądze, które dał mu baron, dawno się skończyły. Zaczął pisać do barona, ale na żaden z listów nie otrzymał odpowiedzi, więc Clovis wsiadł na statek płynący do Hamburga. Wracając do Niemiec, w drodze do Monachium, poczuł chwilę ulgi. Przez pierwsze trzy dni był przekonany, że zgubił Rainera... aż pewnej nocy wszedł do tawerny niedaleko dworca kolejowego i rozpoznał twarz Paula w tłumie klientów.
    
  Clovis poczuł ucisk w żołądku i uciekł.
    
  Biegnąc tak szybko, jak pozwalały mu na to jego krótkie nogi, zdał sobie sprawę z okropnego błędu, jaki popełnił. Podróżował do Niemiec bez broni palnej, bo bał się, że zostanie zatrzymany na odprawie celnej. Nadal nie miał czasu, żeby cokolwiek zabrać, a teraz do obrony pozostał mu tylko składany nóż.
    
  Wyciągnął go z kieszeni, biegnąc ulicą. Unikał stożków światła rzucanych przez latarnie, przeskakując od jednej do drugiej, jakby były wyspami bezpieczeństwa, aż dotarło do niego, że skoro Rainer go ściga, to Clovis za bardzo mu to ułatwia. Skręcił w prawo w ciemną uliczkę biegnącą równolegle do torów kolejowych. Zbliżał się pociąg, turkocząc w kierunku stacji. Clovis jej nie widział, ale czuł zapach dymu z komina i drgania ziemi.
    
  Z drugiego końca bocznej uliczki dobiegł jakiś dźwięk. Były żołnierz piechoty morskiej przestraszył się i ugryzł się w język. Znów pobiegł, serce waliło mu jak młotem. Poczuł smak krwi - złowieszczy znak tego, co się stanie, jeśli tamten mężczyzna go dogoni.
    
  Clovis dotarł do ślepego zaułka. Nie mogąc iść dalej, schował się za stertą drewnianych skrzyń, które cuchnęły gnijącymi rybami. Muchy brzęczały wokół niego, lądując na jego twarzy i dłoniach. Próbował je odpędzić, ale kolejny hałas i cień przy wejściu do alejki sprawiły, że zamarł. Próbował uspokoić oddech.
    
  Cień przeobraził się w sylwetkę mężczyzny. Clovis nie widział jego twarzy, ale nie było takiej potrzeby. Doskonale wiedział, kim on jest.
    
  Nie mogąc dłużej znieść tej sytuacji, rzucił się na koniec alejki, przewracając stertę drewnianych skrzyń. Para szczurów przemykała się w przerażeniu między jego nogami. Clovis podążał za nimi na oślep i patrzył, jak znikają za uchylonymi drzwiami, które nieświadomie minął w ciemności. Znalazł się w ciemnym korytarzu i wyciągnął zapalniczkę, żeby zorientować się w terenie. Pozwolił sobie na kilka sekund światła, zanim znów rzucił się do ucieczki, ale na końcu korytarza potknął się i upadł, ocierając dłonie o wilgotne, cementowe schody. Nie śmiąc ponownie użyć zapalniczki, wstał i zaczął się wspinać, nieustannie nasłuchując najcichszego dźwięku za sobą.
    
  Wspinał się przez coś, co wydawało mu się wiecznością. W końcu jego stopy dotknęły równego gruntu i odważył się pstryknąć zapalniczką. Migoczące żółte światło ujawniło, że znajduje się w kolejnym korytarzu, na końcu którego znajdowały się drzwi. Pchnął je i były otwarte.
    
  W końcu zbiłem go z tropu. Wygląda jak opuszczony magazyn. Stracę tu parę godzin, aż upewnię się, że mnie nie śledzi, pomyślał Clovis, a jego oddech wrócił do normy.
    
  "Dobry wieczór, Clovis" - powiedział głos za nim.
    
  Clovis odwrócił się, naciskając przycisk na swoim ostrzu sprężynowym. Ostrze wystrzeliło z ledwo słyszalnym kliknięciem, a Clovis rzucił się z wyciągniętą ręką w stronę postaci czekającej przy drzwiach. To było jak próba dotknięcia promienia księżyca. Postać odsunęła się, a stalowe ostrze chybiło o prawie pół metra, przebijając ścianę. Clovis próbował je wyrwać, ale ledwo zdołał usunąć brudny tynk, zanim cios powalił go na ziemię.
    
  "Rozgość się. Zostaniemy tu jeszcze chwilę."
    
  Z ciemności dobiegł głos. Clovis próbował wstać, ale czyjaś ręka powaliła go na podłogę. Nagle biały promień rozdarł ciemność na dwoje. Jego prześladowca włączył latarkę. Skierował ją na swoją twarz.
    
  "Czy ta twarz wydaje ci się znajoma?"
    
  Clovis przez długi czas studiował Paula Rainera.
    
  "Nie wyglądasz jak on" - powiedział Clovis twardym, zmęczonym głosem.
    
  Rainer skierował światło latarki na Clovisa, który zasłonił oczy lewą ręką, by osłonić się przed jasnym światłem.
    
  "Skieruj to gdzie indziej!"
    
  "Będę robić, co chcę. Teraz gramy według moich zasad."
    
  Promień światła przesunął się z twarzy Clovisa na prawą dłoń Paula. W dłoniach trzymał Mausera C96 swojego ojca.
    
  "Dobrze, Rainer. Ty tu rządzisz."
    
  "Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia."
    
  Clovis sięgnął do kieszeni. Paul zrobił groźny krok w jego stronę, ale były żołnierz piechoty morskiej wyciągnął paczkę papierosów i uniósł ją do światła. Wziął też kilka zapałek, które nosił przy sobie na wypadek, gdyby skończył mu się płyn do zapalniczek. Zostały tylko dwie.
    
  "Uczyniłeś moje życie nieszczęśliwym, Rainer" - powiedział, zapalając papierosa bez filtra.
    
  "Sam niewiele wiem o zrujnowanych życiach. Ty zrujnowałeś moje."
    
  Clovis roześmiał się obłąkańczo.
    
  "Czy twoja rychła śmierć cię bawi, Clovis?" zapytał Paul.
    
  Śmiech uwiązł Clovisowi w gardle. Gdyby Paul brzmiał na gniewnego, Clovis nie byłby tak przestraszony. Ale jego ton był swobodny i spokojny. Clovis był pewien, że Paul uśmiecha się w ciemności.
    
  "Spokojnie, tak. Zobaczmy..."
    
  "Nic nie zobaczymy. Chcę, żebyś mi powiedział, jak zabiłeś mojego ojca i dlaczego."
    
  "Nie zabiłem go."
    
  "Nie, oczywiście, że nie. Dlatego ukrywałeś się przez dwadzieścia dziewięć lat".
    
  "To nie ja, przysięgam!"
    
  "A więc kto?"
    
  Clovis zamilkł na chwilę. Bał się, że jeśli odpowie, młody mężczyzna po prostu go zastrzeli. To imię było jedyną kartą, jaką miał, i musiał ją zagrać.
    
  "Powiem ci, jeśli obiecasz, że mnie puścisz."
    
  Jedyną odpowiedzią był odgłos odbezpieczanego pistoletu w ciemności.
    
  "Nie, Rainer!" krzyknął Clovis. "Słuchaj, nie chodzi tylko o to, kto zabił twojego ojca. Co ci da ta wiedza? Liczy się to, co stało się pierwsze. Dlaczego."
    
  Zapadła cisza.
    
  "No to mów dalej. Słucham."
    
    
  46
    
    
  Wszystko zaczęło się 11 sierpnia 1904 roku. Do tego dnia spędziliśmy cudowne dwa tygodnie w Swakopsmund. Piwo było przyzwoite jak na afrykańskie standardy, pogoda nie była zbyt upalna, a dziewczyny były bardzo przyjazne. Właśnie wróciliśmy z Hamburga, a kapitan Rainer mianował mnie swoim pierwszym porucznikiem. Nasz statek miał spędzić kilka miesięcy, patrolując wybrzeże kolonialne, mając nadzieję, że wzbudzi strach wśród Anglików.
    
  "Ale problemem nie byli Anglicy?"
    
  "Nie... Tubylcy zbuntowali się kilka miesięcy wcześniej. Przybył nowy generał, żeby objąć dowództwo, a był to największy sukinsyn, najbardziej sadystyczny drań, jakiego widziałem. Nazywał się Lothar von Trotha. Zaczął naciskać na tubylców. Otrzymał rozkazy z Berlina, żeby zawrzeć z nimi jakieś porozumienie polityczne, ale ani trochę się tym nie przejął. Powiedział, że tubylcy to podludzie, małpy, które zeszły z drzew i nauczyły się posługiwać karabinami tylko przez naśladownictwo. Ścigał ich, aż reszta z nas pojawiła się w Waterberg, i tam byliśmy wszyscy, my ze Swakopmund i Windhoek, z bronią w rękach, przeklinając swój pech."
    
  "Wygrałeś."
    
  "Przewyższali nas liczebnie trzy do jednego, ale nie umieli walczyć jako armia. Poległo ponad trzy tysiące, a my zabraliśmy im cały inwentarz i broń. Potem..."
    
  Były marines zapalił kolejnego papierosa od niedopałka poprzedniego. W świetle latarki jego twarz straciła wszelki wyraz.
    
  "Trota kazał ci iść naprzód" - powiedział Paul, zachęcając go do kontynuowania.
    
  "Jestem pewien, że słyszałeś tę historię, ale nikt, kto tam nie był, nie wie, jak to naprawdę wyglądało. Zepchnęliśmy ich z powrotem na pustynię. Bez wody, bez jedzenia. Powiedzieliśmy im, żeby nie wracali. Zatruliśmy każdą studnię na setki kilometrów i nie ostrzegliśmy ich. Ci, którzy się ukryli lub zawrócili, żeby zdobyć wodę, byli pierwszymi, którzy ich ostrzeżono. Reszta... ponad dwadzieścia pięć tysięcy, głównie kobiety, dzieci i osoby starsze, dotarła do Omaheke. Nie chcę sobie wyobrażać, co się z nimi stało".
    
  "Zginęli, Clovis. Nikt nie przeprawia się przez Omaheke bez wody. Jedynymi ludźmi, którzy przeżyli, było kilka plemion Herero z północy".
    
  "Dostaliśmy przepustkę. Twój ojciec i ja chcieliśmy uciec jak najdalej od Windhoek. Ukradliśmy konie i ruszyliśmy na południe. Nie pamiętam dokładnie, jaką drogą pojechaliśmy, bo przez pierwsze kilka dni byliśmy tak pijani, że ledwo pamiętaliśmy swoje imiona. Pamiętam, że przejeżdżaliśmy przez Kolmanskop i że czekał tam na twojego ojca telegram z Trothy z informacją o końcu jego przepustki i nakazem powrotu do Windhoek. Twój ojciec podarł telegram i powiedział, że nigdy nie wróci. To wszystko dotknęło go zbyt mocno."
    
  "Czy to naprawdę go dotknęło?" - zapytał Paul. Clovis usłyszał troskę w jego głosie i wiedział, że znalazł lukę w zbroi przeciwnika.
    
  "To był koniec, dla nas obojga. Ciągle piliśmy i jechaliśmy, próbując uciec od tego wszystkiego. Nie mieliśmy pojęcia, dokąd jedziemy. Pewnego ranka dotarliśmy na odludną farmę w dorzeczu rzeki Oranje. Mieszkała tam rodzina niemieckich kolonistów i niech mnie diabli, ojciec był najgłupszym draniem, jakiego w życiu spotkałem. Przez ich posesję płynął strumień, a dziewczyny ciągle narzekały, że jest pełen małych kamyków i że bolą je stopy, kiedy idą pływać. Ojciec wyjmował te małe kamyki jeden po drugim i układał je z tyłu domu, "żeby zrobić ścieżkę z kamyków", jak mówił. Tyle że to nie były kamyki."
    
  "To były diamenty" - powiedział Paul, który po latach pracy w kopalniach wiedział, że ten błąd zdarzał się już nie raz. Niektóre rodzaje diamentów, zanim zostaną oszlifowane i wypolerowane, wydają się tak surowe, że ludzie często mylą je z kamieniami półprzezroczystymi.
    
  "Niektóre były grube jak gołębie jaja, synu. Inne były małe i białe, a był nawet jeden różowy, taki duży" - powiedział, unosząc pięść w stronę snopa światła. "W tamtych czasach można je było dość łatwo znaleźć w kolorze pomarańczowym, choć ryzykował się strzał z rąk inspektorów, jeśli przyłapano cię na zakradaniu się zbyt blisko wykopalisk. Nigdy nie brakowało zwłok suszących się na słońcu na skrzyżowaniach pod tablicami z napisem "ZŁODZIEJ DIAMENTÓW". Cóż, diamentów w kolorze pomarańczowym było mnóstwo, ale nigdy nie widziałem ich tylu w jednym miejscu, co na tej farmie. Nigdy."
    
  "Co powiedział ten człowiek, kiedy się o tym dowiedział?"
    
  "Jak mówiłem, był głupi. Dbał tylko o Biblię i plony, i nigdy nie pozwolił nikomu z rodziny jechać do miasta. Nie mieli też gości, bo mieszkali na odludziu. I dobrze, bo każdy, kto miał choć trochę rozumu, wiedziałby, co to za kamienie. Twój ojciec zobaczył stertę diamentów, kiedy oprowadzali nas po posiadłości, i szturchnął mnie łokciem w żebra - w samą porę, bo miałem powiedzieć coś głupiego, niech mnie ktoś powiesi, jeśli to nieprawda. Rodzina przyjęła nas bez zadawania pytań. Twój ojciec był w kiepskim humorze przy kolacji. Powiedział, że chce spać, że jest zmęczony; ale kiedy farmer i jego żona zaproponowali nam swój pokój, twój ojciec uparł się, żeby spać w salonie pod kilkoma kocami."
    
  "Żebyś mógł wstać w środku nocy."
    
  "Dokładnie to zrobiliśmy. Obok kominka stała skrzynia z rodzinnymi bibelotami. Wysypaliśmy je na podłogę, starając się nie wydawać dźwięku. Potem poszedłem na tył domu i wrzuciłem kamienie do bagażnika. Uwierz mi, mimo że skrzynia była duża, kamienie i tak wypełniały ją w trzech czwartych. Przykryliśmy je kocem, a potem przenieśliśmy skrzynię na mały kryty wóz, którym mój ojciec dowoził zapasy. Wszystko poszłoby idealnie, gdyby nie ten cholerny pies, który spał na zewnątrz. Kiedy zaprzęgaliśmy nasze konie do wozu i ruszyliśmy, przejechaliśmy mu po ogonie. Jak ten cholerny pies wył! Rolnik zerwał się na równe nogi, ze strzelbą w ręku. Choć mógł być głupi, nie był kompletnie szalony, a nasze zadziwiająco pomysłowe wyjaśnienia na nic się zdały, bo zorientował się, co knujemy. Twój ojciec musiał wyciągnąć pistolet, ten sam, którym we mnie celujesz, i strzelić mu w łeb."
    
  "Kłamiesz" - powiedział Paul. Snop światła lekko zadrżał.
    
  "Nie, synu, piorun mnie w tej chwili trafi, jeśli nie powiem ci prawdy. Zabił człowieka, i to porządnie, a ja musiałem poganiać konie, bo matka z dwiema córkami wyszły na werandę i zaczęły krzyczeć. Nie przejechaliśmy nawet dziesięciu mil, kiedy twój ojciec kazał mi się zatrzymać i kazał mi wysiąść z wozu. Powiedziałem mu, że zwariował i nie sądzę, żebym się mylił. Cała ta przemoc i alkohol sprawiły, że stał się cieniem samego siebie. Zabicie farmera przelało czarę goryczy. Nie miało to znaczenia: miał broń, a ja zgubiłem swoją pewnej pijackiej nocy, więc do diabła z tym, powiedziałem i wyszedłem."
    
  "Co byś zrobił, gdybyś miał broń, Clovis?"
    
  "Zastrzeliłbym go" - odpowiedział były żołnierz piechoty morskiej bez namysłu. Clovis wpadł na pomysł, jak obrócić sytuację na swoją korzyść.
    
  Muszę go tylko zawieźć we właściwe miejsce.
    
  "No i co się stało?" - zapytał Paul, a jego głos był teraz mniej pewny.
    
  "Nie miałem pojęcia, co robić, więc poszedłem dalej ścieżką prowadzącą z powrotem do miasta. Twój ojciec wyszedł wcześnie rano, a kiedy wrócił, było już po południu, tyle że teraz nie miał wozu, tylko nasze konie. Powiedział mi, że zakopał skrzynię w miejscu znanym tylko jemu i że wrócimy po nią, kiedy sytuacja się uspokoi".
    
  "On ci nie ufał."
    
  "Oczywiście, że nie. I miał rację. Zjechaliśmy z drogi, bojąc się, że żona i dzieci zmarłego kolonisty mogą podnieść alarm. Skierowaliśmy się na północ, śpiąc pod gołym niebem, co nie było zbyt wygodne, zwłaszcza że twój ojciec dużo gadał i krzyczał przez sen. Nie mógł wyrzucić z głowy tego farmera. I tak to trwało, aż wróciliśmy do Swakopmund i dowiedzieliśmy się, że obaj jesteśmy poszukiwani za dezercję i za to, że twój ojciec stracił kontrolę nad łodzią. Gdyby nie incydent z diamentami, twój ojciec z pewnością by się poddał, ale baliśmy się, że powiążą nas z tym, co wydarzyło się w Orange Pool, więc nadal się ukrywaliśmy. Cudem uniknęliśmy żandarmerii, ukrywając się na statku płynącym do Niemiec. Jakimś cudem udało nam się wrócić bez szwanku."
    
  "Czy to wtedy podszedłeś do Barona?"
    
  "Hans był opętany myślą o powrocie do Orange po skrzynię, tak jak ja. Spędziliśmy kilka dni ukrywając się w rezydencji barona. Twój ojciec opowiedział mu wszystko, a baron oszalał... Tak jak twój ojciec, tak jak wszyscy inni. Chciał znać dokładną lokalizację, ale Hans odmówił. Baron zbankrutował i nie miał pieniędzy na sfinansowanie podróży powrotnej w poszukiwaniu skrzyni, więc Hans podpisał dokumenty przenoszące własność domu, w którym mieszkaliście z matką, wraz z małą firmą, którą wspólnie prowadzili. Twój ojciec zasugerował baronowi, żeby je sprzedał, aby zdobyć fundusze na zwrot skrzyni. Nikt z nas nie mógł tego zrobić, ponieważ w tym czasie my również byliśmy poszukiwani w Niemczech."
    
  "Co wydarzyło się w noc jego śmierci?"
    
  "Doszło do ostrej kłótni. Dużo pieniędzy, cztery osoby krzyczące. Twój ojciec skończył z kulą w brzuchu".
    
  "Jak to się stało?"
    
  Clovis ostrożnie wyjął paczkę papierosów i pudełko zapałek. Wziął ostatniego papierosa i zapalił go. Następnie zapalił papierosa i dmuchnął dymem w snop światła latarki.
    
  "Dlaczego tak cię to interesuje, Paul? Dlaczego tak bardzo przejmujesz się życiem mordercy?"
    
  "Nie nazywaj tak mojego ojca!"
    
  Podejdź... trochę bliżej.
    
  "Nie? Jak byś nazwał to, co zrobiliśmy w Waterberg? Co on zrobił temu rolnikowi? Urwał mu głowę; pozwolił mu ją dostać tam, gdzie była" - powiedział, dotykając czoła.
    
  Mówię ci, żebyś się zamknął!
    
  Z okrzykiem wściekłości Paul zrobił krok naprzód i uniósł prawą rękę, by uderzyć Clovisa. Zręcznym ruchem Clovis rzucił mu zapalonego papierosa w oczy. Paul szarpnął się do tyłu, odruchowo chroniąc twarz, dając Clovisowi wystarczająco dużo czasu, by zerwał się i uciekł, grając ostatnią kartą, desperacką, ostatnią próbę.
    
  Nie strzeli mi w plecy.
    
  "Czekaj, ty draniu!"
    
  Zwłaszcza jeśli nie wie, kto strzelał.
    
  Paul pobiegł za nim. Unikając snopa światła latarki, Clovis pobiegł w kierunku tylnej części magazynu, próbując uciec tą samą drogą, którą wszedł jego prześladowca. Ledwo dostrzegł małe drzwi obok przyciemnianej szyby. Przyspieszył kroku i prawie dobiegł do drzwi, gdy zahaczył o coś stopami.
    
  Upadł twarzą do ziemi i próbował wstać, gdy Paul dogonił go i złapał za kurtkę. Clovis próbował uderzyć Paula, ale chybił i niebezpiecznie potoczył się w stronę okna.
    
  "Nie!" krzyknął Paul, ponownie rzucając się na Clovisa.
    
  Próbując odzyskać równowagę, były żołnierz piechoty morskiej wyciągnął rękę do Paula. Jego palce musnęły na chwilę palce młodszego mężczyzny, zanim upadł i uderzył w okno. Stare szkło pękło, a ciało Clovisa wpadło przez otwór i zniknęło w ciemności.
    
  Rozległ się krótki krzyk, a potem suche pukanie.
    
  Paul wychylił się przez okno i skierował latarkę na ziemię. Dziesięć metrów niżej, w rosnącej kałuży krwi, leżało ciało Clovisa.
    
    
  47
    
    
  Jurgen zmarszczył nos, wchodząc do azylu. W pomieszczeniu unosił się zapach moczu i odchodów, słabo maskowany przez zapach środka dezynfekującego.
    
  Musiał zapytać pielęgniarkę o drogę, ponieważ była to jego pierwsza wizyta u Otto od czasu, gdy trafił tam jedenaście lat temu. Kobieta siedząca przy biurku czytała czasopismo ze znudzonym wyrazem twarzy, a jej stopy luźno zwisały w białych chodakach. Widząc nowego Obersturmführera, pielęgniarka wstała i uniosła prawą rękę tak szybko, że palony papieros wypadł jej z ust. Nalegała, żeby mu osobiście towarzyszyć.
    
  "Nie boisz się, że któryś z nich ucieknie?" - zapytał Jurgen, gdy szli korytarzami, wskazując na starszych mężczyzn bez celu kręcących się w pobliżu wejścia.
    
  "Czasami mi się to zdarza, głównie kiedy idę do toalety. Ale to nie ma znaczenia, bo facet w kiosku na rogu zazwyczaj je przynosi."
    
  Pielęgniarka zostawiła go przed drzwiami pokoju barona.
    
  "Jest tutaj, proszę pana, już gotowy i wygodny. Ma nawet okno. Heil Hitler!" - dodała tuż przed wyjściem.
    
  Jurgen niechętnie odwzajemnił salut, ciesząc się, że odchodzi. Chciał delektować się tą chwilą w samotności.
    
  Drzwi do pokoju były otwarte, a Otto spał, zgarbiony na wózku inwalidzkim przy oknie. Strużka śliny spływała mu po piersi, spływając po szacie i starym monoklu na złotym łańcuszku, którego soczewka była teraz pęknięta. Jürgen pamiętał, jak inaczej wyglądał jego ojciec dzień po próbie zamachu stanu - jak bardzo był wściekły, że próba się nie powiodła, mimo że nie przyczynił się do jej powstania.
    
  Jürgen został na krótko zatrzymany i przesłuchany, choć na długo przed końcem przesłuchania miał dość rozsądku, by zmienić przesiąkniętą krwią brązową koszulę na czystą, i nie miał przy sobie broni palnej. Nie poniósł żadnych konsekwencji ani on, ani nikt inny. Nawet Hitler spędził w więzieniu zaledwie dziewięć miesięcy.
    
  Jürgen wrócił do domu, ponieważ koszary SA zostały zamknięte, a organizacja rozwiązana. Spędził kilka dni zamknięty w swoim pokoju, ignorując próby matki, by dowiedzieć się, co stało się z Ilse Rainer, i zastanawiając się, jak najlepiej wykorzystać list, który ukradł matce Paula.
    
  Matka mojego brata, powtórzył w myślach zdezorientowany.
    
  W końcu zamówił kserokopie listu i pewnego ranka po śniadaniu dał jedną matce, a drugą ojcu.
    
  "Co to, do cholery, jest?" zapytał baron, biorąc kartki papieru.
    
  "Wiesz to bardzo dobrze, Otto."
    
  "Jürgen! Okaż więcej szacunku!" - krzyknęła z przerażeniem jego matka.
    
  "Po tym, co tu przeczytałem, nie widzę powodu, dla którego miałbym to zrobić".
    
  "Gdzie jest oryginał?" - zapytał Otto ochrypłym głosem.
    
  "Gdzieś w bezpiecznym miejscu."
    
  "Przynieś to tutaj!"
    
  "Nie mam takiego zamiaru. To tylko kilka kopii. Resztę wysłałem do gazet i na komisariat policji".
    
  "Coś ty zrobił?" krzyknął Otto, obchodząc stół. Próbował unieść pięść, by uderzyć Jurgena, ale jego ciało zdawało się nie reagować. Jurgen i jego matka patrzyli z przerażeniem, jak baron opuszcza rękę i próbuje ją ponownie unieść, ale bezskutecznie.
    
  "Nie widzę. Dlaczego nie widzę?" - zapytał Otto.
    
  Zatoczył się do przodu, upadając i ciągnąc za sobą obrus śniadaniowy. Sztućce, talerze i kubki przewróciły się, rozsypując zawartość, ale baron zdawał się tego nie zauważać, leżąc nieruchomo na podłodze. Jedynym dźwiękiem w jadalni były krzyki pokojówki, która właśnie weszła, trzymając tacę ze świeżo przygotowanymi tostami.***
    
  Stojąc przy drzwiach pokoju, Jurgen nie mógł powstrzymać gorzkiego uśmiechu, przypominając sobie pomysłowość, jaką wtedy wykazał. Lekarz wyjaśnił, że baron doznał udaru, w wyniku którego stracił mowę i nie mógł chodzić.
    
  "Biorąc pod uwagę ekscesy, którym ten człowiek oddawał się przez całe życie, nie jestem zaskoczony. Nie sądzę, żeby przeżył dłużej niż sześć miesięcy" - powiedział lekarz, chowając narzędzia do skórzanej torby. Całe szczęście, bo Otto nie zauważył okrutnego uśmiechu, który pojawił się na twarzy syna, gdy usłyszał diagnozę.
    
  I oto jesteś, jedenaście lat później.
    
  Wszedł bezszelestnie, przyniósł krzesło i usiadł naprzeciwko inwalidy. Światło wpadające przez okno mogło wyglądać jak sielankowy promień słońca, ale było niczym więcej niż odbiciem słońca na nagiej białej ścianie budynku naprzeciwko, jedynego widoku z pokoju barona.
    
  Zmęczony czekaniem, aż się ocknie, Jurgen odchrząknął kilka razy. Baron zamrugał i w końcu podniósł głowę. Wpatrywał się w Jurgena, ale jeśli nawet czuł jakiekolwiek zaskoczenie czy strach, jego oczy tego nie okazywały. Jurgen stłumił rozczarowanie.
    
  "Wiesz, Otto? Długo bardzo starałem się zasłużyć na twoją aprobatę. Oczywiście, nie miało to dla ciebie żadnego znaczenia. Zależało ci tylko na Eduardzie."
    
  Zatrzymał się na chwilę, czekając na jakąś reakcję, ruch, cokolwiek. Otrzymał tylko to samo spojrzenie co poprzednio, czujne, ale nieruchome.
    
  "To była ogromna ulga, gdy dowiedziałem się, że nie jesteś moim ojcem. Nagle poczułem, że mogę nienawidzić tej obrzydliwej, rogatej świni, która ignorowała mnie przez całe życie".
    
  Obelgi również nie odniosły żadnego skutku.
    
  Potem miałeś udar i w końcu zostawiłeś mnie i moją matkę w spokoju. Ale oczywiście, jak we wszystkim, co zrobiłeś w życiu, nie dotrzymałeś słowa. Dałem ci za dużo swobody, czekając, aż naprawisz swój błąd, i spędziłem trochę czasu, myśląc o tym, jak się ciebie pozbyć. A teraz, jak wygodnie... pojawia się ktoś, kto mógłby mnie uwolnić od tego kłopotu.
    
  Podniósł gazetę, którą niósł pod pachą, i przysunął ją do twarzy starca, na tyle blisko, by mógł ją przeczytać. Wyrecytował artykuł z pamięci. Czytał go już w kółko poprzedniej nocy, wyczekując chwili, gdy staruszek go przeczyta.
    
    
  ZIDENTYFIKOWANO TAJEMNICZE CIAŁO
    
    
  Monachium (artykuł redakcyjny) - Policja w końcu zidentyfikowała ciało znalezione w zeszłym tygodniu w alejce w pobliżu głównego dworca kolejowego. To ciało byłego porucznika piechoty morskiej Clovisa Nagela, który nie był wzywany przed sąd wojskowy od 1904 roku za opuszczenie stanowiska podczas misji w Afryce Południowo-Zachodniej. Chociaż powrócił do kraju pod przybranym nazwiskiem, funkcjonariusze zdołali go zidentyfikować po licznych tatuażach pokrywających jego tors. Brak dalszych szczegółów dotyczących okoliczności jego śmierci, która, jak pamiętają nasi czytelnicy, nastąpiła w wyniku upadku z dużej wysokości, prawdopodobnie w wyniku uderzenia. Policja przypomina, że każda osoba, która miała kontakt z Nagelem, jest podejrzana i prosi osoby posiadające jakiekolwiek informacje o Nagelu o natychmiastowy kontakt z władzami.
    
  "Paul wrócił. Czy to nie wspaniała wiadomość?"
    
  W oczach barona błysnął błysk strachu. Trwał on tylko kilka sekund, ale Jurgen delektował się tą chwilą, jakby była największym upokorzeniem, jakie mógł sobie wyobrazić jego wypaczony umysł.
    
  Wstał i poszedł do łazienki. Wziął szklankę i napełnił ją do połowy wodą z kranu. Potem znowu usiadł obok barona.
    
  "Wiesz, że teraz po ciebie idzie. I chyba nie chcesz, żeby twoje nazwisko trafiło na pierwsze strony gazet, prawda, Otto?"
    
  Jurgen wyciągnął z kieszeni metalowe pudełko, nie większe od znaczka pocztowego. Otworzył je i wyjął małą zieloną pigułkę, którą położył na stole.
    
  "Nowa jednostka SS eksperymentuje z tymi cudownymi rzeczami. Mamy agentów na całym świecie, ludzi, którzy w każdej chwili mogą zniknąć po cichu i bezboleśnie" - powiedział młody mężczyzna, zapominając wspomnieć, że bezboleśnie jeszcze nie osiągnięto. "Oszczędź nam wstydu, Otto".
    
  Podniósł czapkę i zdecydowanie naciągnął ją z powrotem na głowę, po czym ruszył do drzwi. Kiedy do nich dotarł, odwrócił się i zobaczył Otto szukającego na oślep tabliczki. Ojciec trzymał ją w palcach, a jego twarz była tak samo bez wyrazu, jak podczas wizyty Jürgena. Potem uniósł dłoń do ust tak wolno, że ruch był prawie niezauważalny.
    
  Jurgen odszedł. Przez chwilę miał ochotę zostać i popatrzeć, ale lepiej było trzymać się planu i uniknąć potencjalnych problemów.
    
  Od jutra personel będzie się do mnie zwracać per baron von Schroeder. A kiedy mój brat przyjdzie po odpowiedzi, będzie musiał mnie o to zapytać.
    
    
  48
    
    
  Dwa tygodnie po śmierci Nagela, Paul w końcu odważył się znowu wyjść na zewnątrz.
    
  Dźwięk ciała byłego żołnierza piechoty morskiej uderzającego o ziemię rozbrzmiewał w jego głowie przez cały czas, gdy był zamknięty w wynajętym pokoju w pensjonacie Schwabing. Próbował wrócić do starego budynku, w którym mieszkał z matką, ale teraz był to już prywatny dom.
    
  To nie jedyna rzecz, która zmieniła się w Monachium podczas jego nieobecności. Ulice były czystsze, a na rogach ulic nie kręciły się już grupy bezrobotnych. Kolejki pod kościołami i urzędami pracy zniknęły, a ludzie nie musieli już dźwigać dwóch walizek pełnych drobnych za każdym razem, gdy chcieli kupić chleb. Nie było krwawych bójek w karczmach. Ogromne tablice ogłoszeń ustawione wzdłuż głównych ulic ogłaszały inne rzeczy. Wcześniej były pełne doniesień o spotkaniach politycznych, płomiennych manifestów i dziesiątek plakatów "Poszukiwany za kradzież". Teraz wyświetlano na nich pokojowe informacje, takie jak spotkania stowarzyszeń ogrodniczych.
    
  Zamiast tych wszystkich zwiastujących katastrofę znaków, Paweł odkrył, że proroctwo się spełniło. Gdziekolwiek poszedł, widział grupki chłopców w czerwonych opaskach ze swastykami na rękawach. Przechodnie byli zmuszani do unoszenia rąk i krzyczenia "Heil Hitler!", aby nie narazić się na klepnięcie w ramię przez dwóch agentów w cywilu i komendę, by za nimi podążyć. Nieliczni, stanowiący mniejszość, pospiesznie chowali się w drzwiach, aby uniknąć salutu, ale takie rozwiązanie nie zawsze było możliwe i prędzej czy później wszyscy byli zmuszeni podnieść rękę.
    
  Gdziekolwiek spojrzałeś, ludzie eksponowali flagę ze swastyką, tego złośliwego czarnego pająka, czy to na spinkach do włosów, opaskach na ramię, czy szalikach zawiązanych na szyi. Sprzedawano je na przystankach trolejbusowych i w kioskach, razem z biletami i gazetami. Ten przypływ patriotyzmu rozpoczął się pod koniec czerwca, kiedy dziesiątki przywódców SA zostało zamordowanych w środku nocy za "zdradę ojczyzny". Tym czynem Hitler wysłał dwa sygnały: że nikt nie jest bezpieczny i że w Niemczech to on jest jedyną osobą u władzy. Strach był wyryty na każdej twarzy, bez względu na to, jak bardzo ludzie próbowali go ukryć.
    
  Niemcy stały się śmiertelną pułapką dla Żydów. Z każdym miesiącem prawo przeciwko nim stawało się coraz surowsze, a niesprawiedliwości wokół nich po cichu się pogłębiały. Najpierw Niemcy wzięli na celownik żydowskich lekarzy, prawników i nauczycieli, pozbawiając ich pracy, o jakiej marzyli, a tym samym pozbawiając tych profesjonalistów możliwości zarabiania na życie. Nowe przepisy spowodowały unieważnienie setek małżeństw mieszanych. Fala samobójstw, niespotykana dotąd w Niemczech, przetoczyła się przez kraj. A jednak byli Żydzi, którzy odwracali wzrok lub zaprzeczali, twierdząc, że sytuacja nie jest aż tak zła, po części dlatego, że niewielu wiedziało, jak powszechny jest problem - niemiecka prasa prawie o nim nie pisała - a po części dlatego, że alternatywa, emigracja, stawała się coraz trudniejsza. Globalny kryzys gospodarczy i nadpodaż wykwalifikowanych specjalistów sprawiały, że wyjazd wydawał się absurdalny. Czy zdawali sobie z tego sprawę, czy nie, naziści trzymali Żydów jako zakładników.
    
  Spacer po mieście przyniósł Pawłowi pewną ulgę, chociaż kosztem niepokoju, jaki odczuwał odnośnie kierunku, w którym zmierzały Niemcy.
    
  "Potrzebuje pan spinki do krawata?" - zapytał młody mężczyzna, mierząc go wzrokiem od góry do dołu. Chłopiec miał na sobie długi skórzany pas ozdobiony kilkoma wzorami, od prostego, skręconego krzyża po orła trzymającego nazistowski herb.
    
  Paul pokręcił głową i poszedł dalej.
    
  "Powinieneś to założyć, panie. To piękny znak twojego poparcia dla naszego wspaniałego Führera" - nalegał chłopiec biegnący za nim.
    
  Widząc, że Paweł się nie poddaje, wyciągnął język i ruszył na poszukiwanie nowej ofiary.
    
  Wolałbym umrzeć, niż nosić ten symbol, pomyślał Paul.
    
  Jego umysł powrócił do gorączkowego, nerwowego stanu, w którym znajdował się od śmierci Nagela. Historia mężczyzny, który był pierwszym porucznikiem jego ojca, sprawiła, że zaczął się zastanawiać nie tylko nad tym, jak kontynuować śledztwo, ale także nad naturą tych poszukiwań. Według Nagela, Hans Rainer wiódł skomplikowane i pokręcone życie, a zbrodnię popełnił dla pieniędzy.
    
  Oczywiście Nagel nie był najbardziej wiarygodnym źródłem informacji. Mimo to, piosenka, którą zaśpiewał, wpisywała się w ton, który zawsze rozbrzmiewał w sercu Paula, ilekroć myślał o ojcu, którego nigdy nie poznał.
    
  Patrząc na spokojny, wyraźny koszmar, w który Niemcy pogrążali się z takim entuzjazmem, Paul zastanawiał się, czy w końcu się budzi.
    
  Skończyłem trzydzieści lat w zeszłym tygodniu, pomyślał z goryczą, spacerując brzegiem Izary, gdzie pary gromadziły się na ławkach, i spędziłem ponad jedną trzecią życia na poszukiwaniu ojca, który być może nie był wart zachodu. Zostawiłem mężczyznę, którego kochałem, i w zamian zastałem jedynie smutek i poświęcenie.
    
  Być może dlatego idealizował Hansa w swoich marzeniach - chciał jakoś zrekompensować ponurą rzeczywistość, którą wywnioskował z milczenia Ilse.
    
  Nagle zdał sobie sprawę, że znów żegna się z Monachium. Jedyną myślą w jego głowie była chęć wyjazdu, ucieczki z Niemiec i powrotu do Afryki, miejsca, gdzie choć nie był szczęśliwy, mógłby przynajmniej odnaleźć cząstkę swojej duszy.
    
  Ale zaszedłem już tak daleko... Jak mogę sobie pozwolić na to, żeby się teraz poddać?
    
  Problem był dwojaki. Nie miał też pojęcia, jak postępować. Śmierć Nagela zniszczyła nie tylko jego nadzieje, ale i ostatni konkretny trop, jaki miał. Żałował, że matka nie zaufała mu bardziej, bo wtedy mogłaby jeszcze żyć.
    
  Mogłabym pójść i znaleźć Jurgena, porozmawiać z nim o tym, co powiedziała mi matka przed śmiercią. Może on coś wie.
    
  Po chwili odrzucił ten pomysł. Miał dość Schröderów i najprawdopodobniej Jürgen nadal go nienawidził za to, co wydarzyło się w stajni górnika. Wątpił, by czas cokolwiek złagodził jego gniew. A gdyby podszedł do Jürgena, nie mając żadnych dowodów, i powiedział mu, że ma powody, by sądzić, że mogą być braćmi, jego reakcja z pewnością byłaby przerażająca. Nie wyobrażał sobie też rozmowy z baronem ani Brunhildą. Nie, ta uliczka była ślepą uliczką.
    
  To już koniec. Wychodzę.
    
  Jego nieregularna podróż zaprowadziła go na Marienplatz. Postanowił złożyć ostatnią wizytę Sebastianowi Kellerowi, zanim opuści miasto na zawsze. Po drodze zastanawiał się, czy księgarnia jest nadal otwarta, czy też jej właściciel padł ofiarą kryzysu lat 20. XX wieku, jak wiele innych firm.
    
  Jego obawy okazały się bezpodstawne. Lokal wyglądał schludnie jak zawsze, z hojnymi gablotami oferującymi starannie wyselekcjonowany wybór klasycznej poezji niemieckiej. Paul ledwo się zatrzymał przed wejściem, a Keller natychmiast wychylił głowę przez drzwi do tylnego pokoju, tak jak zrobił to pierwszego dnia w 1923 roku.
    
  "Paul! O mój Boże, co za niespodzianka!"
    
  Księgarz wyciągnął rękę z ciepłym uśmiechem. Wydawało się, jakby czas ledwo minął. Nadal farbował włosy na biało i nosił nowe okulary w złotych oprawkach, ale poza tym i dziwnymi zmarszczkami wokół oczu, wciąż emanował tą samą aurą mądrości i spokoju.
    
  "Dzień dobry, panie Keller."
    
  "Ale to taka przyjemność, Paul! Gdzie się ukrywałeś przez ten cały czas? Myśleliśmy, że się zgubiłeś... Czytałam w gazetach o pożarze w pensjonacie i bałam się, że też tam zginąłeś. Mogłeś napisać!"
    
  Nieco zawstydzony, Paul przeprosił za milczenie przez te wszystkie lata. Wbrew swojemu zwyczajowi, Keller zamknął księgarnię i zabrał młodego mężczyznę do pokoju na zapleczu, gdzie spędzili kilka godzin, popijając herbatę i rozmawiając o dawnych czasach. Paul opowiedział o swoich podróżach po Afryce, o różnych pracach, które wykonywał, i o doświadczeniach z różnymi kulturami.
    
  "Przeżyłeś prawdziwe przygody... Karl May, którego tak podziwiasz, chciałby być na twoim miejscu".
    
  "Chyba tak... Chociaż powieści to zupełnie inna sprawa" - powiedział Paul z gorzkim uśmiechem, myśląc o tragicznym końcu Nagela.
    
  "A co z masonerią, Paul? Miałeś jakieś powiązania z lożami w tym czasie?"
    
  "Nie, proszę pana."
    
  "No cóż, skoro już o tym mowa, istotą naszego Bractwa jest porządek. Tak się składa, że dziś wieczorem jest spotkanie. Musisz iść ze mną; nie przyjmuję odmowy. Możesz kontynuować tam, gdzie skończyłeś" - powiedział Keller, klepiąc go po ramieniu.
    
  Paweł niechętnie się zgodził.
    
    
  49
    
    
  Tej nocy, wracając do świątyni, Paweł poczuł znajome uczucie sztuczności i nudy, które ogarnęło go lata wcześniej, gdy zaczął uczęszczać na spotkania masońskie. Miejsce było wypełnione po brzegi, zgromadziło się ponad sto osób.
    
  W odpowiednim momencie Keller, wciąż Wielki Mistrz Loży Wschodzącego Słońca, wstał i przedstawił Paula swoim współbraciom-masonom. Wielu z nich znało go już wcześniej, ale co najmniej dziesięciu członków witało go po raz pierwszy.
    
  Poza momentem, gdy Keller zwrócił się do niego bezpośrednio, Paul spędził większą część spotkania pogrążony we własnych myślach... pod koniec, gdy jeden ze starszych braci - niejaki Furst - wstał, aby poruszyć temat, który nie był tego dnia przewidziany w planie spotkania.
    
  "Najczcigodniejszy Wielki Mistrzu, grupa braci i ja omawialiśmy obecną sytuację".
    
  "Co masz na myśli, Bracie Pierwszy?"
    
  "Za niepokojący cień, jaki nazizm rzuca na masonerię".
    
  "Bracie, znasz zasady. Żadnej polityki w świątyni".
    
  "Ale Wielki Mistrz zgodzi się ze mną, że wieści z Berlina i Hamburga są niepokojące. Wiele lóż rozwiązało się tam z własnej woli. Tutaj, w Bawarii, nie pozostała ani jedna pruska loża".
    
  "Czyli proponujesz rozwiązanie tej loży, Bracie Pierwszy?"
    
  "Oczywiście, że nie. Ale myślę, że nadszedł czas, aby podjąć kroki, które inni już podjęli, aby zapewnić im trwałość".
    
  "A jakie to środki?"
    
  "Pierwszym rozwiązaniem byłoby zerwanie naszych powiązań ze stowarzyszeniami studenckimi spoza Niemiec".
    
  To ogłoszenie wywołało wiele narzekań. Masoneria tradycyjnie była ruchem międzynarodowym, a im więcej powiązań miała loża, tym większym szacunkiem się cieszyła.
    
  "Proszę o ciszę. Kiedy mój brat skończy, wszyscy będą mogli wyrazić swoje myśli na ten temat".
    
  "Drugim rozwiązaniem byłaby zmiana nazwy naszego stowarzyszenia. Inne loże w Berlinie zmieniły nazwę na Zakon Krzyżacki".
    
  To wywołało nową falę niezadowolenia. Zmiana nazwy zakonu była po prostu nie do przyjęcia.
    
  "I na koniec, myślę, że powinniśmy z honorem wypisać z loży tych braci, którzy narazili nasze przetrwanie na niebezpieczeństwo".
    
  "A jakimi braćmi by byli?"
    
  Furst odchrząknął, wyraźnie nieswojo, zanim kontynuował.
    
  "Żydowscy bracia, oczywiście."
    
  Paul zerwał się z miejsca. Próbował zabrać głos, ale kościół wybuchł wrzawą i przekleństwami. Chaos trwał kilka minut, a wszyscy próbowali mówić jednocześnie. Keller uderzył kilka razy w mównicę buławą, której rzadko używał.
    
  "Wydawajcie rozkazy, wydawajcie rozkazy! Będziemy mówić po kolei, albo będę musiał rozwiązać zebranie!"
    
  Emocje nieco opadły, a mówcy zabrali głos, by poprzeć lub odrzucić wniosek. Paul policzył głosy oddane na wniosek i ze zdziwieniem stwierdził, że oba stanowiska podzieliły się po równo. Starał się przedstawić spójny argument. Był zdeterminowany, by przekazać, jak bardzo uważał całą debatę za niesprawiedliwą.
    
  W końcu Keller wycelował w niego buławą. Paul wstał.
    
  Bracia, to mój pierwszy raz w tej loży. Być może ostatni. Jestem zdumiony dyskusją, jaką wywołała propozycja Brata Firsta, a najbardziej zadziwia mnie nie wasza opinia w tej sprawie, ale sam fakt, że w ogóle musieliśmy o niej dyskutować.
    
  Rozległ się pomruk aprobaty.
    
  "Nie jestem Żydem. W moich żyłach płynie aryjska krew, a przynajmniej tak mi się wydaje. Prawda jest taka, że nie jestem do końca pewien, kim jestem. Przybyłem do tej zacnej instytucji, idąc w ślady ojca, bez innego celu niż dowiedzieć się więcej o sobie. Pewne okoliczności życiowe długo trzymały mnie z dala od was, ale kiedy wróciłem, nie wyobrażałem sobie, że wszystko potoczy się tak inaczej. W tych murach rzekomo dążymy do oświecenia. Więc, bracia, czy możecie mi wyjaśnić, dlaczego ta instytucja dyskryminuje ludzi za cokolwiek innego niż ich czyny, dobre czy złe?"
    
  Rozległo się jeszcze więcej wiwatów. Paul zobaczył, jak First podnosi się ze swojego miejsca.
    
  "Bracie, dawno cię nie było i nie wiesz, co się dzieje w Niemczech!"
    
  Masz rację. Przeżywamy trudne czasy. Ale w takich czasach musimy mocno trzymać się tego, w co wierzymy.
    
  "Przetrwanie ośrodka jest zagrożone!"
    
  "Tak, ale jakim kosztem?"
    
  "Jeśli będziemy musieli..."
    
  "Bracie First, gdybyś przemierzał pustynię i zobaczył, że słońce robi się coraz gorętsze, a twoja manierka pusta, czy oddałbyś do niej mocz, żeby nie przeciekała?"
    
  Dach świątyni trząsł się od śmiechu. Furst przegrywał mecz i kipiał z wściekłości.
    
  "I pomyśleć, że to słowa odrzuconego syna dezertera!" - wykrzyknął ze złością.
    
  Paul zamortyzował cios najlepiej jak potrafił, kurczowo trzymając się oparcia krzesła przed sobą, aż zbielały mu kostki palców.
    
  Muszę się kontrolować, inaczej on wygra.
    
  "Najczcigodniejszy Wielki Mistrzu, czy pozwolisz Bratu Ferstowi poddać moje oświadczenie krytyce?"
    
  "Brat Rainer ma rację. Trzymaj się zasad debaty".
    
  Furst skinął głową i uśmiechnął się szeroko, co wzbudziło niepokój Paula.
    
  "Cieszę się. W takim razie proszę, zabierz głos bratu Rainerowi".
    
  "Co? Na jakiej podstawie?" - zapytał Paul, starając się nie krzyczeć.
    
  "Czy zaprzeczasz, że uczestniczyłeś w spotkaniach loży zaledwie kilka miesięcy przed swoim zniknięciem?"
    
  Paweł zaczął się denerwować.
    
  "Nie, nie zaprzeczam, ale..."
    
  "Zatem nie osiągnąłeś jeszcze rangi Członka Rzemiosła i nie możesz brać udziału w spotkaniach" - przerwał mu First.
    
  "Byłem praktykantem przez ponad jedenaście lat. Tytuł Czeladnika Rzemieślnika nadawany jest automatycznie po trzech latach".
    
  "Tak, ale tylko jeśli będziesz regularnie chodzić do pracy. W przeciwnym razie musisz uzyskać akceptację większości braci. Nie masz więc prawa zabierać głosu w tej debacie" - powiedział First, nie kryjąc satysfakcji.
    
  Paul rozejrzał się, szukając wsparcia. Wszyscy patrzyli na niego w milczeniu. Nawet Keller, który przed chwilą wydawał się chętny, by mu pomóc, zachował spokój.
    
  "Dobrze. Jeśli taki będzie panujący duch, rezygnuję z członkostwa w loży."
    
  Paul wstał i opuścił ławkę, kierując się w stronę mównicy Kellera. Zdjął fartuch i rękawiczki i rzucił je pod stopy Wielkiego Mistrza.
    
  "Nie jestem już dumny z tych symboli".
    
  "Ja też!"
    
  Jeden z obecnych, mężczyzna o imieniu Joachim Hirsch, wstał. Hirsch był Żydem, wspominał Paul. On również rzucił symbole u stóp mównicy.
    
  "Nie zamierzam czekać na głosowanie, czy powinienem zostać wydalony z loży, do której należę od dwudziestu lat. Wolę odejść" - powiedział, stojąc obok Paula.
    
  Słysząc to, wielu innych wstało. Większość z nich to Żydzi, choć, jak zauważył z satysfakcją Paul, było kilku nie-Żydów, którzy byli wyraźnie równie oburzeni jak on. W ciągu minuty na szachownicowym marmurze zgromadziło się ponad trzydzieści fartuchów. Scena była chaotyczna.
    
  "Dość!" krzyknął Keller, uderzając buławą w daremną próbę bycia usłyszanym. "Gdybym mógł, zrzuciłbym też ten fartuch. Szanujmy tych, którzy podjęli tę decyzję".
    
  Grupa dysydentów zaczęła opuszczać świątynię. Paweł był jednym z ostatnich, którzy odeszli, i odszedł z podniesioną głową, choć go to zasmuciło. Bycie członkiem loży nigdy nie było jego szczególną pasją, ale bolał go widok tak inteligentnej, kulturalnej grupy ludzi podzielonych strachem i nietolerancją.
    
  Po cichu ruszył w stronę holu. Niektórzy dysydenci zebrali się w grupki, choć większość zabrała czapki i wychodziła na zewnątrz w grupach po dwie lub trzy osoby, aby uniknąć zauważenia. Paul miał zamiar zrobić to samo, gdy poczuł, że ktoś dotyka go po plecach.
    
  "Proszę pozwolić mi uścisnąć dłoń". To był Hirsch, mężczyzna, który rzucił fartuch za Paulem. "Bardzo dziękuję za dawanie przykładu. Gdybyś nie zrobił tego, co zrobiłeś, sam bym się na to nie odważył".
    
  "Nie musisz mi dziękować. Po prostu nie mogłem znieść widoku tej niesprawiedliwości".
    
  "Gdyby tylko więcej ludzi było takich jak ty, Rainer, Niemcy nie byłyby w takim stanie, w jakim są dzisiaj. Miejmy nadzieję, że to tylko zły wiatr".
    
  "Ludzie się boją" - powiedział Paul, wzruszając ramionami.
    
  "Nie jestem zaskoczony. Trzy, cztery tygodnie temu Gestapo otrzymało uprawnienia do działania pozasądowego".
    
  "Co masz na myśli?"
    
  "Mogą zatrzymać każdego, nawet za coś tak prostego jak podejrzane chodzenie".
    
  "Ale to jest śmieszne!" wykrzyknął Paweł ze zdumieniem.
    
  "To nie wszystko" - powiedział kolejny mężczyzna, który właśnie miał wyjść. "Rodzina otrzyma powiadomienie za kilka dni".
    
  "Albo wzywają ich do identyfikacji ciała" - dodał ponuro trzeci. "To już przydarzyło się komuś, kogo znam, a lista ciągle rośnie. Krickstein, Cohen, Tannenbaum..."
    
  Kiedy Paul usłyszał to imię, jego serce podskoczyło.
    
  "Czekaj, powiedziałeś Tannenbaum? Jaki Tannenbaum?"
    
  "Joseph Tannenbaum, przemysłowiec. Znasz go?"
    
  "Coś w tym stylu. Można powiedzieć, że jestem... przyjacielem rodziny."
    
  "W takim razie z przykrością informuję, że Joseph Tannenbaum nie żyje. Pogrzeb odbędzie się jutro rano".
    
    
  50
    
    
  "Deszcz powinien być obowiązkowy na pogrzebach" - powiedział Manfred.
    
  Alicja nie odpowiedziała. Po prostu wzięła go za rękę i ścisnęła.
    
  Miał rację, pomyślała, rozglądając się. Białe nagrobki lśniły w porannym słońcu, tworząc atmosferę spokoju, zupełnie sprzeczną z jej stanem umysłu.
    
  Alicja, która tak niewiele wiedziała o własnych emocjach i tak często padała ofiarą tej emocjonalnej ślepoty, nie do końca rozumiała, co czuła tamtego dnia. Odkąd piętnaście lat temu wezwał ich z powrotem z Ohio, nienawidziła ojca z całego serca. Z czasem jej nienawiść przybrała wiele odcieni. Początkowo zabarwiona była urazą gniewnej nastolatki, której ciągle ktoś się sprzeciwia. Później przerodziła się w pogardę, gdy widziała ojca w całym jego egoizmie i chciwości, biznesmena gotowego zrobić wszystko, by się rozwijać. Wreszcie pojawiła się wymijająca, lękliwa nienawiść kobiety bojącej się uzależnienia.
    
  Odkąd poplecznicy ojca pojmali ją tej pamiętnej nocy w 1923 roku, nienawiść Alice do niego przerodziła się w zimną wrogość najczystszego rodzaju. Emocjonalnie wyczerpana rozstaniem z Paulem, Alice pozbawiła swój związek z nim wszelkiej namiętności, skupiając się na nim z racjonalnej perspektywy. On - najlepiej było mówić do niego "on"; to mniej bolało - był chory. Nie rozumiał, że powinna móc żyć własnym życiem. Chciał ją wydać za mąż za kogoś, kim gardziła.
    
  Chciał zabić dziecko, które nosiła w brzuchu.
    
  Alicja musiała walczyć zębami i pazurami, żeby temu zapobiec. Ojciec ją uderzył, nazwał brudną dziwką i zrobił jej jeszcze gorsze rzeczy.
    
  "Nie dostaniesz tego. Baron nigdy nie zaakceptuje ciężarnej dziwki jako żony dla swojego syna."
    
  Tym lepiej, pomyślała Alicja. Zamknęła się w sobie, stanowczo odmawiając aborcji i oznajmiła zszokowanym służącym, że jest w ciąży.
    
  "Mam świadków. Jeśli wyprowadzisz mnie z równowagi, wydam cię, draniu" - powiedziała mu z opanowaniem i pewnością siebie, jakich nigdy wcześniej nie czuła.
    
  "Dzięki Bogu, że twoja matka nie dożyła momentu, w którym jej córka znalazła się w takim stanie".
    
  "Co takiego? Jej ojciec sprzedał ją za najwyższą cenę?"
    
  Joseph poczuł się zobowiązany udać się do dworu Schröderów i wyznać całą prawdę baronowi. Z miną nieudolnie udawanego smutku baron poinformował go, że w tych warunkach umowa będzie musiała zostać unieważniona.
    
  Alicja nigdy więcej nie odezwała się do Józefa po tym pamiętnym dniu, kiedy wrócił, kipiąc z wściekłości i upokorzenia, ze spotkania z teściową, którą nigdy nie miał się stać. Godzinę po jego powrocie Doris, gospodyni, przyszła do niej i powiedziała, że musi natychmiast wyjechać.
    
  "Właścicielka pozwoli ci zabrać ze sobą walizkę z ubraniami, jeśli ich potrzebujesz". Ostry ton jej głosu nie pozostawiał wątpliwości co do jej poglądów w tej sprawie.
    
  "Powiedz mistrzowi, że bardzo ci dziękuję, ale nie potrzebuję od niego niczego" - rzekła Alicja.
    
  Skierowała się do drzwi, ale zanim wyszła, zawróciła.
    
  "A tak przy okazji, Doris... Postaraj się nie ukraść walizki i nie mówić, że ją ze sobą zabrałam, tak jak zrobiłaś z pieniędzmi, które mój tata zostawił na zlewie."
    
  Jej słowa przebiły arogancką postawę gospodyni. Zarumieniła się i zaczęła się dusić.
    
  "Posłuchaj mnie, zapewniam cię, że ja..."
    
  Młoda kobieta wyszła, kończąc zdanie trzaskiem drzwi.***
    
  Pomimo pozostawienia jej samej sobie, pomimo wszystkiego, co ją spotkało, pomimo ogromnej odpowiedzialności, która w niej rosła, wyraz oburzenia na twarzy Doris wywołał uśmiech na twarzy Alice. Pierwszy uśmiech odkąd Paul ją zostawił.
    
  A może to ja sprawiłam, że mnie zostawił?
    
  Następne jedenaście lat spędziła na próbach znalezienia odpowiedzi na to pytanie.
    
  Kiedy Paul pojawił się na wysadzanej drzewami ścieżce prowadzącej na cmentarz, pytanie samo się rozwiązało. Alicja patrzyła, jak podchodzi, a potem odsuwa się, czekając, aż ksiądz odmówi modlitwę za zmarłych.
    
  Alicja całkowicie zapomniała o dwudziestu osobach otaczających trumnę, o drewnianej skrzyni pustej, z wyjątkiem urny z prochami Józefa. Zapomniała, że prochy dotarły pocztą wraz z notatką z Gestapo, że jej ojciec został aresztowany za działalność wywrotową i zmarł "próbując ucieczki". Zapomniała, że został pochowany pod krzyżem, a nie gwiazdą, bo zmarł jako katolik w kraju katolików, którzy głosowali na Hitlera. Zapomniała o własnym zagubieniu i strachu, bo pośród tego wszystkiego, jedna pewność pojawiła się teraz przed jej oczami, niczym latarnia morska w czasie burzy.
    
  To była moja wina. To ja cię odepchnąłem, Paul. To ja ukryłem przed tobą naszego syna i nie pozwoliłem ci dokonać własnego wyboru. I niech cię diabli, wciąż kocham cię tak samo mocno, jak wtedy, gdy zobaczyłem cię piętnaście lat temu, kiedy nosiłeś ten idiotyczny fartuch kelnera.
    
  Chciała do niego pobiec, ale myślała, że jeśli to zrobi, może go stracić na zawsze. I choć od czasu, gdy została matką, bardzo dojrzała, jej nogi wciąż były spętane dumą.
    
  Muszę podejść do niego powoli. Dowiedzieć się, gdzie był, co zrobił. Czy nadal coś wyczuwa...
    
  Pogrzeb się zakończył. Ona i Manfred przyjęli kondolencje od gości. Paul był ostatni w kolejce i podszedł do nich z ostrożną miną.
    
  "Dzień dobry. Dziękuję za przybycie" - powiedział Manfred, wyciągając rękę, mimo że go nie rozpoznał.
    
  "Podzielam twój smutek" - odpowiedział Paul.
    
  "Czy znałeś mojego ojca?"
    
  "Trochę. Nazywam się Paul Rainer."
    
  Manfred puścił rękę Paula, jakby go parzyła.
    
  "Co ty tu robisz? Myślisz, że możesz po prostu wrócić do jej życia? Po jedenastu latach milczenia?"
    
  "Napisałem dziesiątki listów i nie dostałem odpowiedzi na żaden" - powiedział podekscytowany Paul.
    
  "To nie zmienia tego, co zrobiłeś."
    
  "W porządku, Manfred" - powiedziała Alicja, kładąc mu dłoń na ramieniu. "Wracasz do domu".
    
  "Jesteś pewien?" zapytał, patrząc na Paula.
    
  "Tak".
    
  "Dobrze. Pójdę do domu i zobaczę, czy..."
    
  "Wspaniale" - przerwała mu, zanim zdążył wypowiedzieć imię. "Zaraz tam będę".
    
  Rzuciwszy Paulowi ostatnie gniewne spojrzenie, Manfred włożył kapelusz i wyszedł. Alice skręciła w główną alejkę cmentarza, idąc w milczeniu obok Paula. Ich kontakt wzrokowy był krótki, ale intensywny i bolesny, więc postanowiła na razie na niego nie patrzeć.
    
  "Więc wróciłeś."
    
  Wróciłem w zeszłym tygodniu, podążając za tropem, ale sprawy potoczyły się źle. Wczoraj spotkałem kogoś, kogo znał twój ojciec i kto powiedział mi o jego śmierci. Mam nadzieję, że przez te lata udało ci się do niego zbliżyć.
    
  "Czasami odległość jest najlepszym rozwiązaniem."
    
  "Rozumiem".
    
  Po co miałbym mówić takie rzeczy? Mógłby pomyśleć, że mówię o nim.
    
  "A co z twoimi podróżami, Paul? Znalazłeś to, czego szukałeś?"
    
  "NIE".
    
  Powiedz mi, że źle zrobiłeś, odchodząc. Powiedz mi, że się myliłeś, a ja przyznam się do błędu, a ty przyznasz się do swojego, a potem znów wpadnę ci w ramiona. Powiedz to!
    
  "Właściwie postanowiłem się poddać" - kontynuował Paul. "Doszedłem do ślepego zaułka. Nie mam rodziny, pieniędzy, zawodu, nie mam nawet kraju, do którego mógłbym wrócić, bo to nie są Niemcy".
    
  Zatrzymała się i odwróciła, żeby po raz pierwszy na niego spojrzeć. Ze zdziwieniem zauważyła, że jego twarz niewiele się zmieniła. Rysy twarzy miał surowe, pod oczami głębokie cienie i trochę przytył, ale wciąż był Paulem. Jej Paulem.
    
  "Naprawdę do mnie napisałeś?"
    
  "Wiele razy. Wysyłałem listy na twój adres w pensjonacie, a także do domu twojego ojca."
    
  "Więc... co zamierzasz zrobić?" - zapytała. Jej usta i głos drżały, ale nie mogła tego powstrzymać. Być może jej ciało wysyłało wiadomość, której nie śmiała wypowiedzieć. Kiedy Paul odpowiedział, w jego głosie również słychać było emocje.
    
  "Myślałem o powrocie do Afryki, Alice. Ale kiedy usłyszałem o tym, co stało się z twoim ojcem, pomyślałem..."
    
  "Co?"
    
  "Nie zrozum mnie źle, ale chciałbym porozmawiać z tobą w innym miejscu, z większą ilością czasu... Aby opowiedzieć ci o tym, co wydarzyło się przez te lata".
    
  "To zły pomysł" - zmusiła się do powiedzenia.
    
  "Alice, wiem, że nie mam prawa wracać do twojego życia, kiedy tylko zechcę. Ja... Odejście, kiedy to zrobiłam, było wielkim błędem - ogromnym błędem - i wstydzę się tego. Trochę czasu mi zajęło, zanim to zrozumiałam, i proszę tylko, żebyśmy pewnego dnia mogli usiąść i napić się razem kawy".
    
  A co, gdybym ci powiedziała, że masz syna, Paul? Pięknego chłopca o błękitnych oczach jak twoje, blond włosach i uporze ojca? Co byś zrobił, Paul? Co, gdybym pozwoliła ci wejść do naszego życia, a potem nic by się nie udało? Nieważne, jak bardzo cię pragnęłam, nieważne, jak bardzo moje ciało i dusza pragnęły być z tobą, nie mogę pozwolić, żebyś go skrzywdził.
    
  "Potrzebuję trochę czasu, żeby się nad tym zastanowić."
    
  Uśmiechnął się, a wokół jego oczu pojawiły się drobne zmarszczki, jakich Alicja nigdy wcześniej nie widziała.
    
  "Poczekam" - powiedział Paul, podając mu małą karteczkę ze swoim adresem. "Dopóki będziesz mnie potrzebował".
    
  Alicja wzięła notatkę i ich palce się zetknęły.
    
  "Dobrze, Paul. Ale niczego nie mogę obiecać. Wyjdź już."
    
  Nieco urażony bezceremonialnym pożegnaniem, Paul wyszedł, nie mówiąc już ani słowa.
    
  Gdy zniknął na ścieżce, Alicja modliła się, żeby nie odwrócił się i nie zobaczył, jak bardzo się trzęsie.
    
    
  51
    
    
  "No, no. Wygląda na to, że szczur połknął haczyk" - powiedział Jürgen, mocno ściskając lornetkę. Ze swojego punktu obserwacyjnego na wzgórzu, osiemdziesiąt metrów od grobu Josefa, widział Paula idącego wzdłuż kolejki, by złożyć kondolencje Tannenbaumom. Rozpoznał go od razu. "Miałem rację, Adolfie?"
    
  "Miał pan rację, panie" - powiedział Eichmann, nieco zawstydzony tym odstępstwem od programu. W ciągu sześciu miesięcy pracy z Jürgenem, świeżo upieczony baron zdołał zinfiltrować wiele lóż dzięki swojemu tytułowi, zewnętrznemu urokowi i serii sfałszowanych dokumentów uwierzytelniających Loży Miecza Pruskiego. Wielki Mistrz tej loży, buntowniczy nacjonalista i znajomy Heydricha, wspierał nazistów z całych sił. Bezczelnie nadał Jürgenowi tytuł magistra i przeprowadził dla niego przyspieszony kurs, jak uchodzić za doświadczonego masona. Następnie napisał listy polecające do Wielkich Mistrzów lóż humanitarnych, wzywając ich do współpracy "w przetrwaniu obecnej burzy politycznej".
    
  Odwiedzając co tydzień inną lożę, Jürgenowi udało się poznać nazwiska ponad trzech tysięcy członków. Heydrich był zachwycony postępami, podobnie jak Eichmann, który widział, jak jego marzenie o ucieczce od ponurej pracy w Dachau staje się coraz bliższe spełnienia. Nie miał nic przeciwko drukowaniu pocztówek dla Heydricha w wolnym czasie, a nawet okazjonalnym weekendowym wycieczkom z Jürgenem do pobliskich miast, takich jak Augsburg, Ingolstadt i Stuttgart. Jednak obsesja, która zrodziła się w Jürgenie w ciągu ostatnich kilku dni, była głęboko niepokojąca. Mężczyzna myślał prawie wyłącznie o Paulu Rainerze. Nie wyjaśnił nawet roli Rainera w misji, którą Heydrich im zlecił; powiedział tylko, że chce go odnaleźć.
    
  "Miałem rację" - powtórzył Jurgen, bardziej do siebie niż do swojego zdenerwowanego towarzysza. "Ona jest kluczem".
    
  Poprawił soczewki lornetki. Jürgen, który miał tylko jedno oko, miał z nimi trudności i od czasu do czasu musiał je opuszczać. Lekko się przesunął i w jego polu widzenia pojawił się obraz Alice. Była bardzo piękna, dojrzalsza niż ostatnim razem, gdy ją widział. Zauważył, jak jej czarna bluzka z krótkim rękawem podkreślała jej piersi i poprawił lornetkę, aby lepiej widzieć.
    
  Gdyby tylko mój ojciec jej nie odrzucił. Jakież to byłoby straszne upokorzenie dla tej małej ladacznicy, gdyby wyszła za mnie i robiła, co zechcę, fantazjował Jürgen. Miał erekcję i musiał włożyć rękę do kieszeni, żeby dyskretnie się ułożyć, żeby Eichmann nie zauważył.
    
  A tak w ogóle, to lepiej. Poślubienie Żydówki byłoby fatalne w skutkach dla mojej kariery w SS. A w ten sposób mogę upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: zwabić Paula i ją zdobyć. Ta dziwka wkrótce się dowie.
    
  "Czy mamy kontynuować zgodnie z planem, panie?" zapytał Eichmann.
    
  "Tak, Adolfie. Idź za nim. Chcę wiedzieć, gdzie się zatrzymał."
    
  "A potem? Oddamy go w ręce Gestapo?"
    
  Z ojcem Alicji wszystko było takie proste. Jeden telefon do znajomego Obersturmführera, dziesięciominutowa rozmowa i czterech mężczyzn wyprowadziło bezczelnego Żyda z jego mieszkania na Prinzregentenplatz bez żadnych wyjaśnień. Plan zadziałał perfekcyjnie. Teraz Paul przybył na pogrzeb, tak jak Jürgen był pewien.
    
  Tak łatwo byłoby zrobić to wszystko od nowa: dowiedzieć się, gdzie spał, wysłać patrol, a potem udać się do piwnic Pałacu Wittelsbachów, siedziby Gestapo w Monachium. Wkroczyć do wyściełanej celi - wyściełanej nie po to, by ludzie nie robili sobie krzywdy, ale by stłumić krzyki - usiąść przed nim i patrzeć, jak umiera. Być może nawet przyprowadziłby Żydówkę i zgwałcił ją na oczach Paula, rozkoszując się nią, podczas gdy Paul desperacko usiłowałby uwolnić się z więzów.
    
  Ale musiał myśleć o swojej karierze. Nie chciał, żeby ludzie mówili o jego okrucieństwie, zwłaszcza teraz, gdy stawał się coraz bardziej sławny.
    
  Z drugiej strony jego tytuł i osiągnięcia sprawiły, że był o krok od awansu i wyjazdu do Berlina, aby pracować ramię w ramię z Heydrichem.
    
  A potem pojawiło się pragnienie spotkania się z Paulem twarzą w twarz. Odpłacenia temu małemu draniowi za cały ból, jaki mu wyrządził, bez chowania się za machiną państwową.
    
  Musi być lepszy sposób.
    
  Nagle zdał sobie sprawę, co chce zrobić i na jego ustach pojawił się okrutny uśmiech.
    
  "Przepraszam pana" - nalegał Eichmann, myśląc, że się przesłyszał. "Pytałem, czy mamy wydać Rainera".
    
  "Nie, Adolfie. To będzie wymagało bardziej osobistego podejścia."
    
    
  52
    
    
  "Jestem w domu!"
    
  Wracając z cmentarza, Alicja weszła do małego mieszkania i przygotowała się na typowy dla siebie brutalny atak Juliana. Ale tym razem się nie pojawił.
    
  "Halo?" zawołała zdziwiona.
    
  "Jesteśmy w studiu, mamo!"
    
  Alicja szła wąskim korytarzem. Były tam tylko trzy sypialnie. Jej, najmniejsza, była pusta jak szafa. Gabinet Manfreda był niemal identyczny, z tą różnicą, że gabinet jej brata zawsze był zagracony podręcznikami technicznymi, dziwnymi książkami po angielsku i stertą notatek z kursu inżynierskiego, który ukończył w zeszłym roku. Manfred mieszkał z nimi od czasu rozpoczęcia studiów, kiedy to jego kłótnie z ojcem się nasiliły. Podobno to było tymczasowe rozwiązanie, ale byli razem tak długo, że Alicja nie wyobrażała sobie łączenia kariery fotograficznej z opieką nad Julianem bez jego pomocy. Miał też niewiele możliwości awansu, ponieważ pomimo doskonałego dyplomu, rozmowy kwalifikacyjne zawsze kończyły się tym samym: "Szkoda, że jesteś Żydem". Jedyne pieniądze, jakie rodzina otrzymywała, pochodziły ze sprzedaży zdjęć Alicji, a opłacanie czynszu stawało się coraz trudniejsze.
    
  "Studio" było tym, czym byłby salon w normalnym domu. Sprzęt edukacyjny Alicji całkowicie je zastąpił. Okno było zasłonięte czarnymi prześcieradłami, a pojedyncza żarówka świeciła na czerwono.
    
  Alicja zapukała do drzwi.
    
  "Wejdź, mamo! Właśnie kończymy!"
    
  Stół był zastawiony tackami do wywoływania. Pół tuzina rzędów kołków ciągnęło się od ściany do ściany, wiszącymi na nich suszące się fotografie. Alicja podbiegła, żeby pocałować Juliana i Manfreda.
    
  "Wszystko w porządku?" zapytał jej brat.
    
  Gestem dała znać, że porozmawiają później. Nie powiedziała Julianowi, dokąd jadą, zostawiając go u sąsiada. Chłopiec nigdy nie miał okazji poznać swojego dziadka za życia, a jego śmierć nie zapewniłaby mu spadku. W rzeczywistości cały majątek Josefa, znacznie uszczuplony w ostatnich latach, gdy jego biznes stracił impet, został przekazany fundacji kulturalnej.
    
  Ostatnie życzenie człowieka, który kiedyś powiedział, że robi to wszystko dla rodziny, pomyślała Alicja, słuchając prawnika ojca. Cóż, nie mam zamiaru mówić Julianowi o śmierci jego dziadka. Przynajmniej oszczędzimy mu wstydu.
    
  "Co to jest? Nie pamiętam, żebym robił te zdjęcia."
    
  "Wygląda na to, że Julian używał twojego starego Kodaka, siostro."
    
  "Naprawdę? Ostatnie, co pamiętam, to zacięcie się zamka."
    
  "Wujek Manfred mi to naprawił" - odpowiedział Julian z przepraszającym uśmiechem.
    
  "Plotkara!" - powiedział Manfred, żartobliwie go szturchając. "No cóż, tak to wyglądało, albo niech robi, co chce z twoją Leicą".
    
  "Obdarłabym cię żywcem ze skóry, Manfred" - powiedziała Alicja, udając irytację. Żaden fotograf nie pochwala obecności małych, lepkich paluszków dziecka w pobliżu aparatu, ale ani ona, ani jej brat nie mogli niczego odmówić Julianowi. Odkąd nauczył się mówić, zawsze stawiał na swoim, ale wciąż był najbardziej wrażliwy i czuły z całej trójki.
    
  Alicja podeszła do zdjęć i sprawdziła, czy najstarsze są gotowe do wywołania. Wzięła jedno i uniosła je w górę. Było to zbliżenie lampy na biurku Manfreda, obok której leżał stos książek. Zdjęcie było wyjątkowo dobrze zrobione, stożek światła częściowo oświetlał tytuły i zapewniał doskonały kontrast. Obraz był lekko nieostry, niewątpliwie przez naciskanie spustu przez ręce Juliana. Błąd nowicjusza.
    
  A ma dopiero dziesięć lat. Kiedy dorośnie, będzie świetnym fotografem, pomyślała z dumą.
    
  Spojrzała na syna, który obserwował ją uważnie, rozpaczliwie pragnąc poznać jej zdanie. Alicja udawała, że nie zauważa.
    
  "Co o tym myślisz, mamo?"
    
  "O czym?"
    
  "O zdjęciu."
    
  "Trochę drży. Ale bardzo dobrze dobrałeś przysłonę i głębię. Następnym razem, gdy będziesz chciał zrobić martwą naturę przy słabym oświetleniu, użyj statywu".
    
  "Tak, mamo" - powiedział Julian, uśmiechając się od ucha do ucha.
    
  Od narodzin Juliana jej osobowość znacznie złagodniała. Potargała jego blond włosy, co zawsze go rozśmieszało.
    
  "Więc, Julianie, co byś powiedział na piknik w parku z wujkiem Manfredem?"
    
  "Dzisiaj? Pozwolisz mi pożyczyć Kodaka?"
    
  "Jeśli obiecasz, że będziesz ostrożna" - powiedziała Alicja ze zrezygnowaniem.
    
  "Oczywiście, że to zrobię! Parkuj, parkuj!"
    
  "Ale najpierw idź do swojego pokoju i się przebierz."
    
  Julian wybiegł; Manfred pozostał, w milczeniu obserwując siostrę. W czerwonym świetle, które zasłaniało jej wyraz twarzy, nie mógł odgadnąć, o czym myśli. Tymczasem Alice wyciągnęła z kieszeni kartkę Paula i wpatrywała się w nią, jakby pół tuzina słów mogło przemienić samego mężczyznę.
    
  "Dał ci swój adres?" - zapytał Manfred, czytając jej przez ramię. "A na dodatek to pensjonat. Proszę..."
    
  "On może mieć dobre intencje, Manfred" - powiedziała w obronie.
    
  "Nie rozumiem cię, siostrzyczko. Nie słyszałaś od niego ani słowa od lat, mimo że wiedziałaś, że nie żyje, albo coś gorszego. A teraz nagle się pojawia..."
    
  "Wiesz, co o nim myślę."
    
  "Powinieneś był o tym pomyśleć wcześniej."
    
  Jej twarz się wykrzywiła.
    
  Dzięki za to, Manfred. Jakbym nie żałował tego wystarczająco.
    
  "Przepraszam" - powiedział Manfred, widząc, że ją zdenerwował. Delikatnie poklepał ją po ramieniu. "Nie o to mi chodziło. Możesz robić, co chcesz. Po prostu nie chcę, żeby stała ci się krzywda".
    
  "Muszę spróbować."
    
  Przez chwilę oboje milczeli. Słyszeli odgłosy przedmiotów spadających na podłogę w pokoju chłopca.
    
  "Zastanów się, jak powiesz o tym Julianowi?"
    
  "Nie mam pojęcia. Chyba trochę."
    
  "Co masz na myśli mówiąc "po trochu", Alice? Nie mogłabyś mu najpierw pokazać nogi i powiedzieć: "To noga twojego ojca"? A rękę następnego dnia? Słuchaj, musisz zrobić to wszystko naraz; będziesz musiała przyznać, że okłamywałaś go przez całe życie. Nikt nie mówił, że to nie będzie trudne."
    
  "Wiem" - powiedziała zamyślona.
    
  Zza ściany dobiegał kolejny dźwięk, głośniejszy od poprzedniego.
    
  "Jestem gotowy!" krzyknął Julian z drugiej strony drzwi.
    
  "Lepiej chodźcie" - powiedziała Alicja. "Zrobię kanapki i spotkamy się przy fontannie za pół godziny".
    
  Po ich wyjściu Alicja próbowała wprowadzić choć odrobinę porządku do swoich myśli i na pole bitwy w sypialni Juliana. Poddała się, gdy zdała sobie sprawę, że dobiera skarpetki w różnych kolorach.
    
  Weszła do małej kuchni i napełniła koszyk owocami, serem, kanapkami z dżemem i butelką soku. Zastanawiała się, czy kupić jedno piwo, czy dwa, gdy usłyszała dzwonek do drzwi.
    
  Musieli o czymś zapomnieć, pomyślała. Tak będzie lepiej: wyjdziemy wszyscy razem.
    
  Otworzyła drzwi wejściowe.
    
  "Naprawdę jesteś aż tak zapominalski..."
    
  Ostatnie słowo zabrzmiało jak westchnienie. Każdy zareagowałby tak samo na widok munduru SS.
    
  Ale niepokój Alicji miał jeszcze inny wymiar: rozpoznała mężczyznę, który nosił ten przedmiot.
    
  "No i tęskniłaś za mną, moja żydowska dziwko?" powiedział Jurgen z uśmiechem.
    
  Alice otworzyła oczy akurat w momencie, gdy zobaczyła uniesioną pięść Jurgena, gotową do ataku. Nie zdążyła się uchylić ani wyskoczyć za drzwi. Cios trafił prosto w jej skroń, posyłając ją na ziemię. Próbowała wstać i kopnąć Jurgena w kolano, ale nie wytrzymała długo. Szarpnął ją za włosy i warknął: "Tak łatwo byłoby cię zabić".
    
  "No to zrób to, sukinsynu!" - szlochała Alicja, próbując się wyrwać, zostawiając mu w dłoni kosmyk włosów. Jurgen uderzył ją w usta i brzuch, a Alicja upadła na ziemię, łapiąc oddech.
    
  "Wszystko w swoim czasie, moja droga" - powiedział, rozpinając jej spódnicę.
    
    
  53
    
    
  Kiedy usłyszał pukanie do drzwi, Paul trzymał w jednej ręce nadgryzione jabłko, a w drugiej gazetę. Nie tknął jedzenia, które przyniosła mu gospodyni, ponieważ emocje związane ze spotkaniem Alice rozstroiły mu żołądek. Zmusił się do przeżucia owocu, aby uspokoić nerwy.
    
  Słysząc dźwięk, Paul wstał, odrzucił gazetę i wyciągnął pistolet spod poduszki. Trzymając go za plecami, otworzył drzwi. To była znowu jego gospodyni.
    
  "Panie Rainer, są tu dwie osoby, które chcą się z panem widzieć" - powiedziała z zaniepokojonym wyrazem twarzy.
    
  Odsunęła się. Manfred Tannenbaum stał na środku korytarza, trzymając za rękę przestraszonego chłopca, który kurczowo trzymał się zużytej piłki nożnej jak koła ratunkowego. Paul wpatrywał się w dziecko, a serce zabiło mu mocniej. Ciemnoblond włosy, charakterystyczne rysy twarzy, dołek w brodzie i niebieskie oczy... Sposób, w jaki patrzył na Paula, przestraszony, ale nie unikający jego wzroku...
    
  "Czy to...?" - zamilkł, szukając potwierdzenia, którego nie potrzebował, gdyż serce podpowiadało mu wszystko.
    
  Drugi mężczyzna skinął głową i po raz trzeci w życiu Paula wszystko, co myślał, że wie, eksplodowało w jednej chwili.
    
  "O Boże, co ja zrobiłem?"
    
  Szybko wprowadził ich do środka.
    
  Manfred, chcąc zostać sam na sam z Pawłem, powiedział do Juliana: "Idź, umyj twarz i ręce - kontynuuj".
    
  "Co się stało?" zapytał Paul. "Gdzie jest Alicja?"
    
  "Wybraliśmy się na piknik. Julian i ja poszliśmy poczekać na jego matkę, ale się nie pojawiła, więc wróciliśmy do domu. Gdy tylko skręciliśmy za róg, sąsiad powiedział nam, że mężczyzna w mundurze SS zabrał Alice. Nie odważyliśmy się wrócić, bo mogliby na nas czekać, a ja pomyślałem, że to najlepsze miejsce dla nas".
    
  Starając się zachować spokój w obecności Juliana, Paul podszedł do kredensu i wyciągnął z dna walizki małą, złotą buteleczkę. Przekręcił nadgarstek i podał ją Manfredowi, który wziął długi łyk i zaczął kaszleć.
    
  "Nie tak szybko, bo będziesz śpiewał za długo..."
    
  "Cholera, pali. Co to, do cholery, jest?"
    
  "Nazywa się Krugsle. Jest destylowana przez niemieckich kolonistów w Windhoek. Butelka była prezentem od przyjaciela. Trzymałem ją na specjalną okazję".
    
  "Dziękuję" - powiedział Manfred, oddając mi telefon. "Przykro mi, że musiałeś się o tym dowiedzieć w ten sposób, ale..."
    
  Julian wrócił z łazienki i usiadł na krześle.
    
  "Czy jesteś moim ojcem?" - zapytał chłopiec Paula.
    
  Paul i Manfred byli przerażeni.
    
  "Dlaczego tak mówisz, Julian?"
    
  Nie odpowiadając wujkowi, chłopiec chwycił Paula za rękę, zmuszając go do zajęcia miejsca, tak by mogli stanąć twarzą w twarz. Przesunął opuszkami palców po twarzy ojca, studiując ją, jakby samo spojrzenie nie wystarczyło. Paul zamknął oczy, próbując powstrzymać łzy.
    
  "Jestem taki jak ty" - powiedział w końcu Julian.
    
  "Tak, synu. Wiesz. Na to wygląda."
    
  "Czy mogę coś zjeść?" Jestem głodny - powiedział chłopiec, wskazując na tacę.
    
  "Oczywiście" - powiedział Paul, opierając się pokusie przytulenia go. Nie odważył się podejść zbyt blisko, wiedząc, że chłopak też musi być w szoku.
    
  "Muszę porozmawiać z panem Rainerem na zewnątrz, na osobności. Ty zostań tutaj i jedz" - powiedział Manfred.
    
  Chłopiec skrzyżował ręce na piersi. "Nigdzie nie idź. Naziści zabrali mamę i chcę wiedzieć, o czym mówisz".
    
  "Juliański..."
    
  Paul położył dłoń na ramieniu Manfreda i spojrzał na niego pytająco. Manfred wzruszył ramionami.
    
  "W takim razie bardzo dobrze."
    
  Paul odwrócił się do chłopca i spróbował wymusić uśmiech. Siedząc tam i patrząc na mniejszą wersję swojej twarzy, czuł bolesne wspomnienie ostatniej nocy w Monachium, w 1923 roku. O strasznej, samolubnej decyzji, którą podjął, zostawiając Alice, nie próbując nawet zrozumieć, dlaczego kazała mu ją zostawić, i odchodząc bez walki. Teraz wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce i Paul zrozumiał, jak poważny błąd popełnił.
    
  Całe życie przeżyłam bez ojca, obwiniając go i tych, którzy go zabili, za jego nieobecność. Tysiąc razy przysięgałam, że jeśli będę miała dziecko, nigdy, przenigdy nie pozwolę mu dorastać beze mnie.
    
  "Julian, nazywam się Paul Reiner" - powiedział, wyciągając rękę.
    
  Chłopiec odwzajemnił uścisk dłoni.
    
  "Wiem. Wujek Manfred mi powiedział."
    
  "A powiedział ci też, że nie wiedziałem, że mam syna?"
    
  Julian w milczeniu pokręcił głową.
    
  "Alice i ja zawsze mówiliśmy mu, że jego ojciec nie żyje" - powiedział Manfred, unikając jego wzroku.
    
  To było dla Paula za wiele. Czuł ból wszystkich nocy, kiedy leżał bezsennie, wyobrażając sobie ojca jako bohatera, teraz przeniesiony na Juliana. Fantazje zbudowane na kłamstwach. Zastanawiał się, jakie sny musiał mieć chłopiec w tych chwilach przed zaśnięciem. Nie mógł już tego znieść. Podbiegł, podniósł syna z krzesła i mocno go przytulił. Manfred wstał, chcąc chronić Juliana, ale zatrzymał się, gdy zobaczył Juliana, zaciśniętego w pięści i ze łzami w oczach, odwzajemniającego uścisk ojca.
    
  "Gdzie byłeś?"
    
  "Przepraszam, Julian. Przepraszam."
    
    
  54
    
    
  Gdy emocje nieco opadły, Manfred powiedział im, że kiedy Julian był już wystarczająco dorosły, by pytać o ojca, Alicja postanowiła powiedzieć mu, że nie żyje. W końcu nikt nie słyszał o Paulu od dawna.
    
  "Nie wiem, czy to była słuszna decyzja. Byłem wtedy zaledwie nastolatkiem, ale twoja matka długo i intensywnie nad tym myślała".
    
  Julian słuchał jego wyjaśnień z poważnym wyrazem twarzy. Kiedy Manfred skończył, zwrócił się do Paula, który próbował wyjaśnić swoją długą nieobecność, choć historia była równie trudna do opowiedzenia, co do uwierzenia. Mimo smutku Julian zdawał się rozumieć sytuację i przerywał ojcu tylko po to, by zadać od czasu do czasu pytanie.
    
  To bystry dzieciak o stalowych nerwach. Jego świat właśnie wywrócił się do góry nogami i nie płacze, nie tupie nogami ani nie woła mamy, jak wiele innych dzieci.
    
  "Więc spędziłeś tyle lat próbując znaleźć osobę, która skrzywdziła twojego ojca?" zapytał chłopiec.
    
  Paul skinął głową. "Tak, ale to był błąd. Nigdy nie powinienem był zostawiać Alice, bo bardzo ją kocham".
    
  "Rozumiem. Szukałbym wszędzie tego, kto skrzywdził moją rodzinę" - odpowiedział Julian cichym głosem, który wydawał się dziwny jak na mężczyznę w jego wieku.
    
  Co sprowadziło ich z powrotem do Alice. Manfred opowiedział Paulowi to, co wiedział o zaginięciu siostry.
    
  "To się zdarza coraz częściej" - powiedział, zerkając kątem oka na siostrzeńca. Nie chciał wykrzyczeć, co się stało z Josephem Tannenbaumem; chłopiec już dość wycierpiał. "Nikt nic nie robi, żeby temu zapobiec".
    
  "Czy jest ktoś, z kim możemy się skontaktować?"
    
  "Kto?" - zapytał Manfred, rozpaczliwie unosząc ręce. "Nie zostawili żadnego raportu, nakazu przeszukania, listy zarzutów. Nic! Tylko puste miejsce. A jeśli pojawimy się w siedzibie Gestapo... cóż, zgadnijcie. Musielibyśmy mieć przy sobie armię prawników i dziennikarzy, a obawiam się, że nawet to nie wystarczy. Cały kraj jest w rękach tych ludzi, a najgorsze jest to, że nikt tego nie zauważył, dopóki nie było za późno".
    
  Rozmawiali długo. Na zewnątrz zmierzch spowijał ulice Monachium niczym szary koc, a latarnie zaczęły się zapalać. Zmęczony emocjami, Julian kopał dziko skórzaną piłkę. W końcu odłożył ją i zasnął na narzucie. Piłka potoczyła się do stóp wujka, który ją podniósł i pokazał Paulowi.
    
  "Brzmi znajomo?"
    
  "NIE".
    
  "To jest piłka, którą uderzyłem cię w głowę wiele lat temu."
    
  Paul uśmiechnął się, przypominając sobie zejście po schodach i ciąg zdarzeń, które sprawiły, że zakochał się w Alice.
    
  "Julian istnieje dzięki tej piłce".
    
  "Tak powiedziała moja siostra. Kiedy byłem już wystarczająco dorosły, by skonfrontować się z tatą i odbudować kontakt z Alice, poprosiła o piłkę. Musiałem ją wyjąć z magazynu i daliśmy Julianowi na piąte urodziny. Chyba wtedy ostatni raz widziałem tatę" - wspominał z goryczą. "Paul, ja..."
    
  Przerwało mu pukanie do drzwi. Zaniepokojony Paul gestem nakazał mu ciszę i wstał, żeby przynieść pistolet, który schował w szafie. To znowu był właściciel mieszkania.
    
  "Panie Rainer, odebrał pan telefon."
    
  Paul i Manfred wymienili zaciekawione spojrzenia. Nikt poza Alice nie wiedział, że Paul tam mieszka.
    
  "Czy powiedzieli, kim są?"
    
  Kobieta wzruszyła ramionami.
    
  "Mówili coś o Fraulein Tannenbaum. O nic więcej nie pytałem."
    
  "Dziękuję, Frau Frink. Daj mi tylko chwilę, wezmę kurtkę" - powiedział Paul, zostawiając uchylone drzwi.
    
  "To może być podstęp" - powiedział Manfred, trzymając go za rękę.
    
  "Ja wiem".
    
  Paul włożył mu pistolet do ręki.
    
  "Nie wiem, jak tego używać" - powiedział przestraszony Manfred.
    
  "Musisz to dla mnie zachować. Jeśli nie wrócę, zajrzyj do walizki. Pod suwakiem jest klapka, w której znajdziesz trochę pieniędzy. To niewiele, ale to wszystko, co mam. Zabierz Juliana i wyjedź z kraju."
    
  Paul zszedł po schodach za właścicielką. Kobieta kipiała z ciekawości. Tajemniczy lokator, który spędził dwa tygodnie zamknięty w swoim pokoju, teraz wzbudzał poruszenie, przyjmując dziwnych gości i jeszcze dziwniejsze telefony.
    
  "Proszę bardzo, panie Rainer" - powiedziała do niego, wskazując na telefon na środku korytarza. "Może potem wszyscy chcielibyście coś zjeść w kuchni. Na koszt firmy".
    
  "Dziękuję, Frau Frink" - powiedział Paul, podnosząc słuchawkę. "Tu Paul Rainer".
    
  "Dobry wieczór, braciszku."
    
  Kiedy Paul usłyszał, kto to, wzdrygnął się. Głęboki głos w jego wnętrzu podpowiadał mu, że Jurgen mógł mieć coś wspólnego ze zniknięciem Alice, ale stłumił strach. Zegar cofnął się o piętnaście lat, do nocy imprezy, kiedy stał otoczony przyjaciółmi Jurgena, samotny i bezbronny. Chciał krzyczeć, ale musiał zmusić się do wypowiedzenia tych słów.
    
  "Gdzie ona jest, Jurgen?" powiedział, zaciskając dłoń w pięść.
    
  "Zgwałciłem ją, Paul. Zraniłem ją. Uderzyłem ją naprawdę mocno, wiele razy. Teraz jest w miejscu, z którego nigdy nie ucieknie".
    
  Pomimo wściekłości i bólu, Paul trzymał się maleńkiej iskierki nadziei: Alice żyła.
    
  "Jesteś tam jeszcze, braciszku?"
    
  "Zabiję cię, ty sukinsynu."
    
  "Być może. Prawda jest taka, że to jedyne wyjście dla ciebie i mnie, prawda? Nasze losy wiszą na jednej nici przez lata, ale to bardzo cienka nić - i w końcu jedno z nas musi upaść".
    
  "Czego chcesz?"
    
  "Chcę, żebyśmy się spotkali."
    
  To była pułapka. To musiała być pułapka.
    
  "Najpierw chcę, żebyś puścił Alice."
    
  "Przykro mi, Paul. Nie mogę ci tego obiecać. Chcę, żebyśmy się spotkali, tylko ty i ja, w jakimś cichym miejscu, gdzie moglibyśmy to załatwić raz na zawsze, bez niczyjej ingerencji".
    
  "Dlaczego po prostu nie wyślesz goryli i nie zrobisz z tym porządku?"
    
  "Nie myśl, że mi to nie przyszło do głowy. Ale to byłoby zbyt proste."
    
  "A co się ze mną stanie, jeśli odejdę?"
    
  "Nic, bo cię zabiję. A jeśli jakimś cudem zostaniesz sam, Alicja umrze. Jeśli ty umrzesz, Alicja też umrze. Cokolwiek się stanie, ona umrze."
    
  "W takim razie możesz gnić w piekle, ty sukinsynu."
    
  "No, no, nie tak szybko. Posłuchaj tego: "Mój drogi synu: Nie ma jednego dobrego sposobu, żeby zacząć ten list. Prawda jest taka, że to tylko jedna z kilku prób, jakie podjąłem..."
    
  "Co to, do cholery, jest, Jurgen?"
    
  "List, pięć arkuszy kalki technicznej. Twoja matka miała bardzo staranny charakter pisma jak na kuchenną, wiesz? Okropny styl, ale treść jest niezwykle pouczająca. Przyjdź i znajdź mnie, a ci go dam".
    
  Paul z rozpaczą uderzył czołem w czarną tarczę telefonu. Nie miał innego wyjścia, jak się poddać.
    
  "Bracie... Nie rozłączyłeś się, prawda?"
    
  "Nie, Jurgen. Nadal tu jestem."
    
  "No i co?"
    
  "Wygrałeś."
    
  Jurgen triumfalnie zaśmiał się.
    
  Zobaczysz czarnego mercedesa zaparkowanego przed twoim pensjonatem. Powiedz kierowcy, że po ciebie posłałem. Ma polecenie dać ci kluczyki i powiedzieć, gdzie jestem. Przyjedź sam, nieuzbrojony.
    
  "Okej. I, Jurgen..."
    
  "Tak, braciszku?"
    
  "Możesz dojść do wniosku, że nie tak łatwo mnie zabić."
    
  Linia się urwała. Paul rzucił się do drzwi, omal nie przewracając właścicielki. Na zewnątrz czekała limuzyna, zupełnie niepasująca do tej okolicy. Gdy się zbliżyła, pojawił się szofer w liberii.
    
  "Jestem Paul Reiner. Jürgen von Schröder po mnie wezwał."
    
  Mężczyzna otworzył drzwi.
    
  "Proszę pana. Kluczyki są w stacyjce."
    
  "Gdzie mam iść?"
    
  "Pan Baron nie podał mi prawdziwego adresu, proszę pana. Powiedział tylko, że powinien pan udać się do miejsca, w którym przez pana musiał zacząć nosić opaskę na oko. Powiedział, że pan zrozumie".
    
    
  MISTRZ MASOŃSKI
    
  1934
    
    
  Gdzie bohater triumfuje, gdy akceptuje swoją śmierć
    
  Sekretny uścisk dłoni Mistrza Masona jest najtrudniejszym z trzech stopni. Powszechnie znany jako "lwi pazur", kciuk i mały palec służą do chwytu, podczas gdy pozostałe trzy palce są dociskane do wewnętrznej strony nadgarstka brata Masona. Historycznie, uścisk ten wykonywano, ustawiając ciało w określonej pozycji, znanej jako pięć punktów przyjaźni - stopa do stopy, kolano do kolana, klatka piersiowa do klatki piersiowej, dłoń na plecach drugiej osoby i stykające się policzki. Praktyka ta została porzucona w XX wieku. Sekretna nazwa tego uścisku dłoni to MAHABONE, a specjalny sposób zapisu polega na podzieleniu go na trzy sylaby: MA-HA-BOONE.
    
    
  55
    
    
  Opony cicho zapiszczały, gdy samochód się zatrzymał. Paul obserwował alejkę przez przednią szybę. Zaczął padać lekki deszcz. W ciemności byłaby ledwo widoczna, gdyby nie żółty stożek światła rzucany przez samotną latarnię uliczną.
    
  Kilka minut później Paul w końcu wysiadł z samochodu. Minęło czternaście lat, odkąd postawił stopę w tej alejce nad brzegiem Izary. Zapach był równie odrażający jak zawsze: mokry torf, gnijące ryby i wilgoć. O tej porze nocy jedynym dźwiękiem były jego własne kroki odbijające się echem od chodnika.
    
  Dotarł do drzwi stajni. Wydawało się, że nic się nie zmieniło. Łuszczące się, ciemnozielone plamy pokrywające drewno były chyba nieco gorsze niż wtedy, gdy Paul codziennie rano przekraczał próg. Zawiasy wciąż wydawały ten sam przenikliwy zgrzyt przy otwieraniu, a drzwi wciąż były w połowie zablokowane, wymagając pchnięcia, aby je całkowicie otworzyć.
    
  Wszedł Paul. Z sufitu zwisała goła żarówka. Boksy, klepisko i wózek górnika...
    
  ...a na nim Jurgen z pistoletem w dłoni.
    
  "Cześć, braciszku. Zamknij drzwi i podnieś ręce."
    
  Jurgen miał na sobie tylko czarne spodnie i buty z munduru. Był nagi od pasa w górę, z wyjątkiem opaski na oko.
    
  "Mówiliśmy, że nie ma broni palnej" - odpowiedział Paul, ostrożnie unosząc ręce.
    
  "Podnieś koszulę" - powiedział Jurgen, celując z pistoletu, gdy Paul wykonywał jego rozkazy. "Powoli. To tyle - bardzo dobrze. A teraz się odwróć. Dobrze. Wygląda na to, że grałeś zgodnie z zasadami, Paul. Więc ja też będę grał zgodnie z nimi".
    
  Wyjął magazynek z pistoletu i położył go na drewnianej przegrodzie oddzielającej boksy dla koni. Jednak w komorze musiał zostać nabój, a lufa nadal była skierowana w Paula.
    
  Czy to miejsce jest takie, jakie je pamiętasz? Mam taką nadzieję. Twój przyjaciel, górnik, zbankrutował pięć lat temu, więc udało mi się kupić te stajnie za bezcen. Miałem nadzieję, że kiedyś wrócisz.
    
  "Gdzie jest Alicja, Jurgen?"
    
  Jego brat oblizał wargi zanim odpowiedział.
    
  "Ach, żydowska dziwko. Słyszałeś o Dachau, bracie?"
    
  Paul powoli skinął głową. Ludzie niewiele mówili o obozie w Dachau, ale wszystko, co mówili, było złe.
    
  "Jestem pewien, że będzie jej tam bardzo wygodnie. Przynajmniej wydawała się szczęśliwa, kiedy mój przyjaciel Eichmann przywiózł ją tam dziś po południu".
    
  "Jesteś obrzydliwym świnią, Jurgen."
    
  "Co mogę powiedzieć? Nie wiesz, jak chronić swoje kobiety, bracie".
    
  Paweł zachwiał się, jakby go ktoś uderzył. Teraz zrozumiał prawdę.
    
  "Zabiłeś ją, prawda? Zabiłeś moją matkę."
    
  "Kurczę, długo ci zajęło, żeby to zrozumieć" - zaśmiał się Jurgen.
    
  "Byłem z nią, zanim umarła. Ona... ona powiedziała mi, że to nie byłeś ty".
    
  "A czego się spodziewałeś? Kłamała, żeby cię chronić do ostatniego tchnienia. Ale tu nie ma kłamstw, Paul" - powiedział Jurgen, unosząc list Ilse Rainer. "Masz tu całą historię, od początku do końca".
    
  "Czy zamierzasz mi to dać?" - zapytał Paul, patrząc z niepokojem na kartki papieru.
    
  "Nie. Już ci mówiłem, nie ma absolutnie żadnej szansy na wygraną. Sam zamierzam cię zabić, Braciszku. Ale jeśli piorun jakimś cudem uderzy we mnie z nieba... No to proszę."
    
  Jurgen pochylił się i przybił list do gwoździa wystającego ze ściany.
    
  "Zdejmij kurtkę i koszulę, Paul."
    
  Paul posłusznie rzucił strzępy ubrań na podłogę. Jego nagi tors nie był dłuższy niż tors chudego nastolatka. Potężne mięśnie falowały pod ciemną skórą, pokrytą siatką drobnych blizn.
    
  "Zadowolony?"
    
  "No, no... Wygląda na to, że ktoś brał witaminy" - powiedział Jurgen. "Zastanawiam się, czy nie powinienem cię po prostu zastrzelić i oszczędzić sobie kłopotu".
    
  "Więc zrób to, Jurgen. Zawsze byłeś tchórzem."
    
  "Nawet nie myśl o tym, żeby mnie tak nazywać, braciszku."
    
  "Sześciu na jednego? Noże przeciwko gołym rękom? Jak byś to nazwał, Wielki Bracie?"
    
  W geście wściekłości Jurgen rzucił pistolet na ziemię i chwycił nóż myśliwski leżący na miejscu kierowcy wozu.
    
  "Twoje jest tam, Paul" - powiedział, wskazując na drugi koniec. "Skończmy z tym".
    
  Paul podszedł do wózka. Czternaście lat wcześniej był tam, broniąc się przed bandą bandytów.
    
  To była moja łódź. Łódź mojego ojca, zaatakowana przez piratów. Teraz role tak bardzo się odwróciły, że nie wiem, kto jest dobry, a kto zły.
    
  Podszedł na tył wozu. Tam znalazł kolejny nóż z czerwoną rękojeścią, identyczny z tym, który trzymał jego brat. Trzymał go w prawej ręce, kierując ostrze w górę, tak jak nauczył go Gerero. Emblemat Jürgena był skierowany w dół, co utrudniało mu ruchy dłoni.
    
  Może i jestem teraz silniejszy, ale on jest znacznie silniejszy ode mnie: muszę go zmęczyć, nie pozwolić mu rzucić mnie na ziemię ani przycisnąć do ścian wozu. Użyj jego ślepej prawej strony.
    
  "Kto teraz jest kurczakiem, bracie?" zapytał Jurgen, przywołując go.
    
  Paul oparł wolną rękę o bok wozu, po czym podciągnął się. Stali teraz twarzą w twarz po raz pierwszy odkąd Jurgen oślepł na jedno oko.
    
  "Nie musimy tego robić, Jurgen. Moglibyśmy..."
    
  Brat go nie usłyszał. Unosząc nóż, Jurgen próbował ciąć Paula w twarz, chybiając o milimetry, gdy Paul uskoczył w prawo. O mało nie spadł z wozu i musiał złapać się za bok, żeby złagodzić upadek. Kopnął, trafiając brata w kostkę. Jurgen zatoczył się do tyłu, dając Paulowi czas na odzyskanie równowagi.
    
  Dwaj mężczyźni stanęli teraz naprzeciwko siebie, w odległości dwóch kroków. Paul przeniósł ciężar ciała na lewą nogę, co Jurgen uznał za znak, że zaatakuje w drugą stronę. Próbując temu zapobiec, Jurgen zaatakował z lewej strony, zgodnie z nadzieją Paula. Gdy ręka Jurgena wystrzeliła, Paul uchylił się i ciął w górę - nie z dużą siłą, ale na tyle, by zranić go ostrzem. Jurgen krzyknął, ale zamiast się wycofać, jak Paul się spodziewał, uderzył Paula dwa razy w bok.
    
  Obaj odsunęli się na chwilę.
    
  "Pierwsza krew należy do mnie. Zobaczmy, czyja krew zostanie przelana jako ostatnia" - powiedział Jurgen.
    
  Paul nie odpowiedział. Ciosy zaparły mu dech w piersiach i nie chciał, żeby brat to zauważył. Dojście do siebie zajęło mu kilka sekund, ale nie zamierzał ich znosić. Jurgen rzucił się na niego, trzymając nóż na wysokości ramienia w zabójczej wersji absurdalnego nazistowskiego salutu. W ostatniej chwili obrócił się w lewo i zadał Paulowi krótkie, proste cięcie w klatkę piersiową. Nie mając gdzie się wycofać, Paul był zmuszony zeskoczyć z wozu, ale nie zdołał uniknąć kolejnego cięcia, które przeszyło go od lewego sutka aż po mostek.
    
  Kiedy jego stopy dotknęły ziemi, zmusił się do zignorowania bólu i przetoczył się pod wozem, aby uniknąć ataku Jurgena, który już za nim zeskoczył. Wyłonił się z drugiej strony i natychmiast spróbował wdrapać się z powrotem na wóz, ale Jurgen przewidział jego ruch i sam tam wrócił. Teraz biegł w kierunku Paula, gotowy przebić go na pal, gdy tylko ten stanie na kłodach, zmuszając Paula do odwrotu.
    
  Jurgen wykorzystał sytuację, wykorzystując fotel kierowcy, by rzucić się na Paula z uniesionym nożem. Próbując uniknąć ataku, Paul się potknął. Upadł i to byłby jego koniec, gdyby nie dyszle wozu, które zmusiły jego brata do schowania się pod grubymi drewnianymi płytami. Paul w pełni wykorzystał okazję, kopiąc Jurgena w twarz, uderzając go prosto w usta.
    
  Paul odwrócił się i próbował wyrwać się spod ramienia Jurgena. Wściekły, z krwią na ustach, Jurgen zdołał złapać go za kostkę, ale rozluźnił uścisk, gdy brat odrzucił go i uderzył go w ramię.
    
  Dysząc, Paul zdołał wstać niemal w tym samym czasie co Jurgen. Jurgen schylił się, podniósł wiadro z wiórami i rzucił nim w Paula. Wiadro trafiło go prosto w klatkę piersiową.
    
  Z okrzykiem triumfu Jurgen rzucił się na Paula. Wciąż oszołomiony uderzeniem wiadra, Paul przewrócił się i obaj upadli na podłogę. Jurgen próbował poderżnąć gardło Paula czubkiem ostrza, ale Paul bronił się własnymi rękami. Wiedział jednak, że długo nie wytrzyma. Jego brat był od niego cięższy o ponad czterdzieści funtów, a poza tym to on był górą. Prędzej czy później ramiona Paula ustąpią, a stal przetnie mu żyłę szyjną.
    
  "Jesteś skończony, braciszku" - krzyknął Jurgen, ochlapując twarz Paula krwią.
    
  "Do cholery, taki właśnie jestem."
    
  Zebrawszy wszystkie siły, Paul uderzył Jurgena kolanem w bok, posyłając go na ziemię. Natychmiast rzucił się na Paula, lewą ręką chwytając go za szyję, a prawą próbując uwolnić się z jego uścisku, gdy Paul usiłował utrzymać nóż z dala od gardła.
    
  Za późno zdał sobie sprawę, że stracił z oczu dłoń Paula, trzymającą jego własny nóż. Spojrzał w dół i zobaczył czubek ostrza Paula muskający jego brzuch. Ponownie spojrzał w górę, a strach malował się na jego twarzy.
    
  "Nie możesz mnie zabić. Jeśli mnie zabijesz, Alicja umrze."
    
  "Właśnie tu się mylisz, Wielki Bracie. Jeśli ty umrzesz, Alicja będzie żyć".
    
  Słysząc to, Jurgen desperacko próbował uwolnić prawą rękę. Udało mu się to i uniósł nóż, by wbić go Paulowi w gardło, ale ruch wydawał się być spowolniony, a kiedy ręka Jurgena opadła, nie miała już w sobie sił.
    
  Nóż Paula był wbity aż po rękojeść w jego brzuch.
    
    
  56
    
    
  Jürgen upadł. Całkowicie wyczerpany Paul leżał rozciągnięty na plecach obok niego. Ciężkie oddechy obu młodych mężczyzn mieszały się, a potem ustały. Po minucie Paul poczuł się lepiej; Jürgen nie żył.
    
  Z wielkim trudem Paulowi udało się stanąć na nogi. Miał kilka złamanych żeber, powierzchowne rany na całym ciele i jedną, znacznie bardziej oszpecającą, na klatce piersiowej. Musiał jak najszybciej wezwać pomoc.
    
  Przeskoczył ciało Jurgena, żeby dostać się do jego ubrania. Rozdarł rękawy koszuli i prowizorycznie zabandażował rany na przedramionach. Natychmiast nasiąkły krwią, ale to był najmniejszy z jego zmartwień. Na szczęście jego kurtka była ciemna, co pomogło ukryć obrażenia.
    
  Paul wyszedł w zaułek. Kiedy otworzył drzwi, nie zauważył postaci chowającej się w cieniu po prawej stronie. Przeszedł prosto obok, nieświadomy obecności mężczyzny, który go obserwował, tak blisko, że mógłby go dotknąć, gdyby wyciągnął rękę.
    
  Dotarł do samochodu. Gdy wsiadł za kierownicę, poczuł ostry ból w klatce piersiowej, jakby ściskała go gigantyczna dłoń.
    
  Mam nadzieję, że moje płuco nie zostanie przebite.
    
  Uruchomił silnik, próbując zapomnieć o bólu. Nie miał daleko. Po drodze zauważył tani hotel, prawdopodobnie ten, z którego dzwonił jego brat. Znajdował się nieco ponad sześćset metrów od stajni.
    
  Sprzedawca za ladą zbladł, gdy wszedł Paul.
    
  Nie mogę wyglądać zbyt dobrze, jeśli ktoś się mnie boi w takiej dziurze.
    
  "Czy masz telefon?"
    
  "Na tamtej ścianie, proszę pana."
    
  Telefon był stary, ale działał. Właścicielka pensjonatu odebrała po szóstym dzwonku i wydawała się całkowicie rozbudzona, pomimo późnej pory. Zazwyczaj siedziała do późna, słuchając muzyki i seriali w radiu.
    
  "Tak?"
    
  "Pani Frink, tu pan Rainer. Chciałbym rozmawiać z panem Tannenbaumem".
    
  "Panie Reiner! Bardzo się o pana martwiłam: zastanawiałam się, co pan robił o tej porze na zewnątrz. A skoro ci ludzie wciąż byli w pańskim pokoju..."
    
  "Nic mi nie jest, Frau Frink. Czy mogę..."
    
  "Tak, tak, oczywiście. Panie Tannenbaum. Natychmiast."
    
  Czekanie zdawało się ciągnąć w nieskończoność. Paul odwrócił się do lady i zauważył, że sekretarka uważnie mu się przygląda znad swojego Volkischer Beobachter.
    
  Dokładnie tego mi było trzeba: sympatyka nazistów.
    
  Paul spojrzał w dół i zauważył, że krew wciąż kapie z jego prawej ręki, spływając po dłoniach i tworząc dziwny wzór na drewnianej podłodze. Uniósł rękę, żeby zatamować kapanie i spróbował zetrzeć plamę podeszwami butów.
    
  Odwrócił się. Recepcjonista nie spuszczał go z oka. Gdyby zauważył coś podejrzanego, prawdopodobnie powiadomiłby gestapo w chwili, gdy Paul opuścił hotel. I wtedy byłoby po sprawie. Paul nie byłby w stanie wytłumaczyć swoich obrażeń ani faktu, że prowadził samochód barona. Ciało zostałoby znalezione w ciągu kilku dni, gdyby Paul natychmiast się go nie pozbył, bo jakiś włóczęga z pewnością wyczułby smród.
    
  Odbierz telefon, Manfred. Odbierz telefon, na litość boską.
    
  W końcu usłyszał głos brata Alicji, pełen zaniepokojenia.
    
  "Paul, to ty?"
    
  "To ja".
    
  "Gdzie do cholery byłeś? Ja..."
    
  "Słuchaj uważnie, Manfred. Jeśli chcesz jeszcze raz zobaczyć swoją siostrę, musisz jej posłuchać. Potrzebuję twojej pomocy".
    
  "Gdzie jesteś?" zapytał Manfred poważnym głosem.
    
  Paul podał mu adres magazynu.
    
  "Weź taksówkę, a cię tu zawiezie. Ale nie przyjeżdżaj od razu. Najpierw wpadnij do apteki i kup gazę, bandaże, alkohol i szwy na rany. I leki przeciwzapalne - bardzo ważne. I weź moją walizkę ze wszystkimi moimi rzeczami. Nie martw się o Frau Frink: już..."
    
  Tu musiał się zatrzymać. Miał zawroty głowy z wyczerpania i utraty krwi. Musiał oprzeć się o telefon, żeby nie upaść.
    
  "Podłoga?"
    
  "Zapłaciłem jej za dwa miesiące z góry."
    
  "Okej, Paul."
    
  "Pospiesz się, Manfred."
    
  Rozłączył się i skierował do drzwi. Mijając recepcjonistkę, wykonał szybki, urywany gest nazistowskiego pozdrowienia. Recepcjonistka odpowiedziała entuzjastycznym "Heil Hitler!", co sprawiło, że obrazy na ścianach zadrżały. Podchodząc do Paula, otworzył mu drzwi wejściowe i ze zdziwieniem zobaczył zaparkowanego przed nim luksusowego mercedesa.
    
  "Dobry samochód."
    
  "To nie jest złe."
    
  "Czy to było dawno temu?"
    
  "Kilka miesięcy. Jest używany."
    
  Na litość boską, nie dzwoń na policję... Widziałeś tylko porządnego pracownika, który zatrzymał się, żeby wykonać telefon.
    
  Poczuł podejrzliwe spojrzenie policjanta z tyłu głowy, wsiadając do samochodu. Musiał zacisnąć zęby, żeby nie krzyknąć z bólu, gdy usiadł.
    
  Wszystko w porządku, pomyślał, skupiając wszystkie zmysły na uruchomieniu silnika bez utraty przytomności. Wracaj do gazety. Wracaj do swojej dobrej nocy. Nie chcesz mieć nic wspólnego z policją.
    
  Kierownik nie spuszczał wzroku z Mercedesa, dopóki ten nie skręcił za róg, ale Paul nie był pewien, czy po prostu podziwiał karoserię, czy też w myślach zwracał uwagę na tablicę rejestracyjną.
    
  Gdy dotarł do stajni, Paul opadł do przodu na kierownicę, tracąc siły.
    
  Obudził go dźwięk pukania w okno. Twarz Manfreda patrzyła na niego z troską. Obok niego była inna, mniejsza twarz.
    
  Juliański.
    
  Mój syn.
    
  W jego pamięci kolejne minuty były mieszaniną niespójnych scen. Manfred ciągnący go z samochodu do stajni. Mycie ran i zszywanie. Piekący ból. Julian oferujący mu butelkę wody. Pił przez coś, co wydawało się wiecznością, nie mogąc ugasić pragnienia. A potem znów cisza.
    
  Gdy w końcu otworzył oczy, Manfred i Julian siedzieli na wozie i obserwowali go.
    
  "Co on tu robi?" zapytał ochryple Paul.
    
  "Co miałem z nim zrobić? Nie mogłem go zostawić samego w pensjonacie!"
    
  "To, co musimy dziś zrobić, to nie praca dla dzieci".
    
  Julian zsiadł z wózka i podbiegł do niego, żeby go uściskać.
    
  "Martwiliśmy się".
    
  "Dziękuję, że przyszedłeś mnie uratować" - powiedział Paul, mierzwiąc mu włosy.
    
  "Mama robi to samo ze mną" - powiedział chłopiec.
    
  "Pójdziemy i ją znajdziemy, Julian. Obiecuję."
    
  Wstał i poszedł się odświeżyć do małej toalety na podwórku. Składała się ona z niewiele więcej niż wiadra, teraz pokrytego pajęczynami, stojącego pod kranem i starego, porysowanego lustra.
    
  Paul uważnie przyglądał się swojemu odbiciu. Oba przedramiona i cały tułów miał zabandażowane. Krew sączyła się przez białą tkaninę po jego lewej stronie.
    
  "Twoje rany są straszne. Nie masz pojęcia, jak bardzo krzyczałaś, kiedy zastosowałem antyseptyk" - powiedział Manfred, podchodząc do drzwi.
    
  "Nic nie pamiętam."
    
  "Kim jest ten nieboszczyk?"
    
  "To jest mężczyzna, który porwał Alicję."
    
  "Julian, odłóż nóż!" krzyknął Manfred, który co kilka sekund oglądał się przez ramię.
    
  "Przykro mi, że musiał zobaczyć ciało".
    
  "To odważny chłopak. Trzymał cię za rękę przez cały czas, kiedy pracowałem, i zapewniam cię, że nie było to przyjemne. Jestem inżynierem, nie lekarzem".
    
  Paul pokręcił głową, próbując zebrać myśli. "Musisz wyjść i kupić trochę sulfamidu. Która godzina?"
    
  "Siódma rano."
    
  "Odpocznijmy trochę. Pójdziemy odebrać twoją siostrę dziś wieczorem."
    
  "Gdzie ona jest?"
    
  "Obóz Dachau".
    
  Manfred szeroko otworzył oczy i przełknął ślinę.
    
  "Wiesz, Paul, co to jest Dachau?"
    
  "To jeden z obozów, które naziści zbudowali, by pomieścić swoich wrogów politycznych. W zasadzie więzienie na świeżym powietrzu".
    
  "Właśnie wróciłeś na te brzegi i to widać" - powiedział Manfred, kręcąc głową. "Oficjalnie te miejsca to wspaniałe obozy letnie dla niesfornych i niezdyscyplinowanych dzieci. Ale jeśli wierzyć nielicznym porządnym dziennikarzom, którzy tu jeszcze mieszkają, miejsca takie jak Dachau to istne piekło". Manfred kontynuował opisywanie horrorów rozgrywających się zaledwie kilka mil od granic miasta. Kilka miesięcy wcześniej natknął się na kilka magazynów, które opisywały Dachau jako zakład karny o niskim stopniu szkodliwości, gdzie więźniowie byli dobrze karmieni, ubrani w wykrochmalone białe uniformy i uśmiechali się do kamer. Zdjęcia były przygotowywane dla prasy międzynarodowej. Rzeczywistość była zupełnie inna. Dachau było więzieniem, w którym szybko wymierzano sprawiedliwość tym, którzy sprzeciwiali się nazistom - parodią prawdziwych procesów, które rzadko trwały dłużej niż godzinę. Był to obóz pracy przymusowej, gdzie psy strażnicze patrolowały teren wokół ogrodzeń elektrycznych, wyjąc w nocy w ciągłym blasku reflektorów z góry.
    
  "Nie da się uzyskać żadnych informacji o przetrzymywanych tam więźniach. I nikt nigdy nie ucieka, możecie być tego pewni" - powiedział Manfred.
    
  "Alicja nie będzie musiała uciekać."
    
  Paul przedstawił zarys planu. Był to zaledwie tuzin zdań, ale wystarczająco długi, by pod koniec wyjaśnienia Manfred zrobił się jeszcze bardziej nerwowy.
    
  "Jest milion rzeczy, które mogą pójść nie tak."
    
  "Ale to też może zadziałać."
    
  "A księżyc może być zielony, gdy dziś wzejdzie".
    
  "Słuchaj, pomożesz mi uratować twoją siostrę, czy nie?"
    
  Manfred spojrzał na Juliana, który wdrapał się z powrotem na wózek i kopał piłkę dookoła.
    
  "Chyba tak" - powiedział z westchnieniem.
    
  "Więc idź i odpocznij. Kiedy się obudzisz, pomożesz mi zabić Paula Reinera."
    
  Kiedy zobaczył Manfreda i Juliana leżących na ziemi, próbujących odpocząć, Paul zdał sobie sprawę, jak bardzo jest wyczerpany. Jednak zanim zaśnie, musiał jeszcze coś zrobić.
    
  Na drugim końcu stajni list jego matki wciąż wisiał przybity do gwoździa.
    
  Paul po raz kolejny musiał przejść nad ciałem Jurgena, ale tym razem było to o wiele trudniejsze doświadczenie. Spędził kilka minut, badając brata: jego brakujące oko, narastającą bladość skóry, gdy krew gromadziła się w dolnych partiach ciała, symetrię ciała okaleczoną nożem wbitym w brzuch. Chociaż ten człowiek sprawił mu jedynie cierpienie, nie mógł powstrzymać głębokiego smutku.
    
  Powinno być inaczej, pomyślał, w końcu odważając się przekroczyć ścianę powietrza, która zdawała się zastygać nad jego ciałem.
    
  Z niezwykłą ostrożnością zdjął list z gwoździa.
    
  Był zmęczony, ale mimo to emocje, które poczuł otwierając list, były niemal nie do zniesienia.
    
    
  57
    
    
  Mój drogi synu:
    
  Nie ma jednego dobrego sposobu na rozpoczęcie tego listu. Prawdę mówiąc, to tylko jedna z kilku prób, które podjąłem w ciągu ostatnich czterech, pięciu miesięcy. Po jakimś czasie - który za każdym razem jest coraz krótszy - muszę chwycić za ołówek i spróbować napisać go od nowa. Zawsze mam nadzieję, że nie będzie Cię w pensjonacie, kiedy spalę poprzednią wersję i wyrzucę popioły przez okno. Wtedy zabieram się do pracy nad zadaniem, tym żałosnym namiastką tego, co muszę zrobić: powiedzieć Ci prawdę.
    
  Twój ojciec. Kiedy byłeś mały, często mnie o niego pytałeś. Dałbym ci wymijające odpowiedzi albo milczał, bo się bałem. W tamtych czasach nasze życie zależało od dobroczynności Schroederów, a ja byłem zbyt słaby, żeby szukać alternatywy. Gdybym tylko...
    
  ...Ale nie, ignoruj mnie. Moje życie jest pełne "tylko" i mam dość odczuwania żalu dawno temu.
    
  Minęło też sporo czasu, odkąd przestałeś mnie pytać o swojego ojca. W pewnym sensie to drażniło mnie nawet bardziej niż twoje nieustanne zainteresowanie nim, gdy byłeś mały, bo wiem, jak bardzo nadal jesteś nim zafascynowany. Wiem, jak trudno ci spać w nocy i wiem, że najbardziej pragniesz dowiedzieć się, co się stało.
    
  Dlatego muszę milczeć. Mój umysł nie pracuje zbyt dobrze i czasami tracę poczucie czasu albo nie wiem, gdzie jestem, i mam tylko nadzieję, że w takich chwilach zamętu nie zdradzę miejsca, gdzie znajduje się ten list. Przez resztę czasu, gdy jestem przytomny, czuję tylko strach - strach, że w dniu, w którym poznasz prawdę, rzucisz się do konfrontacji z odpowiedzialnymi za śmierć Hansa.
    
  Tak, Paulu, twój ojciec nie zginął w katastrofie statku, jak ci mówiliśmy, o czym przekonałeś się na krótko przed tym, jak wyrzucono nas z domu barona. W każdym razie byłaby to dla niego odpowiednia śmierć.
    
  Hans Reiner urodził się w Hamburgu w 1876 roku, choć jego rodzina przeprowadziła się do Monachium, gdy był jeszcze chłopcem. Z czasem zakochał się w obu miastach, ale morze pozostało jego jedyną prawdziwą pasją.
    
  Był ambitnym człowiekiem. Chciał zostać kapitanem i mu się to udało. Był już kapitanem, kiedy spotkaliśmy się na potańcówce na przełomie wieków. Nie pamiętam dokładnej daty, chyba koniec 1902 roku, ale nie jestem pewien. Zaprosił mnie do tańca, a ja się zgodziłem. To był walc. Zanim muzyka ucichła, byłem w nim beznadziejnie zakochany.
    
  Zabiegał o mnie między podróżami morskimi i ostatecznie uczynił Monachium swoim stałym domem, po prostu po to, by mnie zadowolić, niezależnie od tego, jak niewygodne to było dla niego zawodowo. Dzień, w którym wszedł do domu moich rodziców, by poprosić twojego dziadka o moją rękę, był najszczęśliwszym dniem w moim życiu. Mój ojciec był rosłym, dobrodusznym mężczyzną, ale tego dnia był bardzo poważny, a nawet uronił łzę. To smutne, że nigdy nie miałaś okazji go poznać; bardzo byś go polubiła.
    
  Mój tata powiedział, że urządzimy przyjęcie zaręczynowe, wielką, tradycyjną uroczystość. Cały weekend z dziesiątkami gości i wspaniałym bankietem.
    
  Nasz mały dom nie nadawał się do tego, więc ojciec poprosił moją siostrę o pozwolenie na zorganizowanie imprezy w wiejskiej rezydencji barona w Herrsching an der Ammersee. W tamtych czasach hazardowe uzależnienie twojego wuja było jeszcze pod kontrolą i posiadał on kilka posiadłości rozsianych po całej Bawarii. Brunhilda zgodziła się, bardziej po to, by utrzymać dobre relacje z moją matką, niż z jakiegokolwiek innego powodu.
    
  Kiedy byłyśmy małe, moja siostra i ja nigdy nie byłyśmy sobie tak bliskie. Bardziej niż ja interesowali ją chłopcy, taniec i modne ubrania. Wolałam zostawać w domu z rodzicami. Bawiłam się jeszcze lalkami, kiedy Brunhilda poszła na swoją pierwszą randkę.
    
  Ona nie jest złą osobą, Paul. Nigdy nie była: tylko samolubna i rozpieszczona. Kiedy wyszła za mąż za barona, kilka lat przed tym, jak poznałem twojego ojca, była najszczęśliwszą kobietą na świecie. Co ją zmieniło? Nie wiem. Może z nudów, a może z powodu niewierności twojego wuja. Był samozwańczym kobieciarzem, czego wcześniej nie dostrzegała, zaślepiona jego pieniędzmi i tytułem. Później jednak stało się to dla niej zbyt oczywiste, by nie zauważyć. Miała z nim syna, czego nigdy się nie spodziewałem. Edward był dobrodusznym, samotnym dzieckiem, które dorastało pod opieką służących i mamek. Jego matka nigdy nie zwracała na niego zbytniej uwagi, ponieważ chłopiec nie spełniał jej celu: trzymania barona na krótkiej smyczy i z dala od jego dziwek.
    
  Wróćmy do weekendowego przyjęcia. Około południa w piątek zaczęli przybywać goście. Byłam podekscytowana, spacerując z siostrą w słońcu, czekając na przybycie twojego ojca, żeby nas przedstawić. W końcu pojawił się w wojskowej kurtce, białych rękawiczkach i czapce kapitana, trzymając w ręku szpadę galową. Był ubrany tak, jak na sobotnie przyjęcie zaręczynowe i powiedział, że zrobił to, żeby mi zaimponować. To mnie rozbawiło.
    
  Ale kiedy przedstawiłem go Brunhildzie, wydarzyło się coś dziwnego. Twój ojciec wziął ją za rękę i trzymał trochę dłużej, niż wypadało. A ona wydawała się oszołomiona, jakby rażony piorunem. Wtedy pomyślałem - głupi, jaki byłem - że to po prostu zażenowanie, ale Brunhilda nigdy w życiu nie okazała nawet cienia takiego wzruszenia.
    
  Twój ojciec właśnie wrócił z misji w Afryce. Przywiózł mi egzotyczne perfumy, takie same, jakich używali tubylcy w koloniach, zrobione, o ile się nie mylę, z drzewa sandałowego i melasy. Miały mocny i charakterystyczny zapach, ale jednocześnie były delikatne i przyjemne. Klasnęłam w dłonie jak głupia. Spodobały mi się i obiecałam mu, że założę je na nasze zaręczyny.
    
  Tej nocy, gdy wszyscy spaliśmy, Brunhilda weszła do sypialni twojego ojca. W pokoju panowała całkowita ciemność, a Brunhilda była naga pod szlafrokiem, oblana jedynie perfumami, które dał mi twój ojciec. Bez słowa wpełzła do łóżka i kochała się z nim. Wciąż trudno mi pisać te słowa, Paul, nawet teraz, dwadzieścia lat później.
    
  Twój ojciec, przekonany, że chcę mu dać zaliczkę na naszą noc poślubną, nie sprzeciwiał się. A przynajmniej tak mi powiedział następnego dnia, kiedy spojrzałem mu w oczy.
    
  Przysiągł mi, i przysiągł raz jeszcze, że niczego nie zauważył, dopóki wszystko się nie skończyło i Brunhilda nie przemówiła po raz pierwszy. Powiedziała mu, że go kocha i poprosiła, żeby z nią uciekł. Twój ojciec wyrzucił ją z pokoju, a następnego ranka wziął mnie na stronę i opowiedział, co się stało.
    
  "Jeśli chcesz, możemy odwołać ślub" - powiedział.
    
  "Nie" - odpowiedziałem. "Kocham cię i wyjdę za ciebie za mąż, jeśli przysięgniesz, że naprawdę nie miałeś pojęcia, że to moja siostra".
    
  Twój ojciec znowu przysiągł, a ja mu uwierzyłem. Po tych wszystkich latach nie wiem, co myśleć, ale teraz w moim sercu jest za dużo goryczy.
    
  Zaręczyny się odbyły, podobnie jak ślub w Monachium trzy miesiące później. Już wtedy wyraźnie było widać napęczniały brzuch ciotki pod czerwoną koronkową sukienką, którą miała na sobie, i wszyscy byli szczęśliwi oprócz mnie, bo aż za dobrze wiedziałam, czyje to dziecko.
    
  W końcu baron też się dowiedział. Nie ode mnie. Nigdy nie skonfrontowałem się z siostrą ani nie robiłem jej wyrzutów za to, co zrobiła, bo jestem tchórzem. Nikomu też nie powiedziałem tego, co wiedziałem. Ale prędzej czy później musiało to wyjść na jaw: Brunhilda prawdopodobnie rzuciła to baronowi w twarz podczas kłótni o jedną z jego romansów. Nie wiem na pewno, ale faktem jest, że się dowiedział i po części dlatego to się później wydarzyło.
    
  Wkrótce potem ja też zaszłam w ciążę, a ty urodziłeś się, gdy twój ojciec był na swojej, jak się później okazało, ostatniej misji w Afryce. Listy, które do mnie pisał, stawały się coraz bardziej ponure i z jakiegoś powodu - nie wiem dlaczego - był coraz mniej dumny z wykonywanej pracy.
    
  Pewnego dnia w ogóle przestał pisać. Następny list, który otrzymałam, pochodził z Marynarki Wojennej Cesarstwa, informując mnie, że mój mąż zdezerterował i że mam obowiązek powiadomić władze, jeśli się od niego czegoś dowiem.
    
  Płakałem gorzko. Nadal nie wiem, co skłoniło go do dezercji i nie chcę wiedzieć. Dowiedziałem się zbyt wielu rzeczy o Hansie Rainerze po jego śmierci, rzeczy, które w ogóle nie pasują do portretu, jaki mu namalowałem. Dlatego nigdy nie rozmawiałem z tobą o twoim ojcu, bo nie był wzorem do naśladowania ani kimś, z kogo można być dumnym.
    
  Pod koniec 1904 roku Twój ojciec wrócił do Monachium bez mojej wiedzy. Potajemnie wrócił ze swoim porucznikiem, niejakim Nagelem, który wszędzie mu towarzyszył. Zamiast wrócić do domu, schronił się w rezydencji barona. Stamtąd wysłał mi krótką wiadomość, która brzmiała następująco:
    
  Droga Ilse: Popełniłem straszny błąd i próbuję go naprawić. Poprosiłem o pomoc twojego szwagra i jeszcze jednego dobrego przyjaciela. Może oni mnie uratują. Czasami największy skarb kryje się tam, gdzie jest największe zniszczenie, a przynajmniej tak zawsze myślałem. Z miłością, Hans.
    
  Nigdy nie zrozumiałem, co twój ojciec miał na myśli tymi słowami. Czytałem tę notatkę w kółko, choć spaliłem ją kilka godzin po otrzymaniu, bojąc się, że wpadnie w niepowołane ręce.
    
  Jeśli chodzi o śmierć twojego ojca, wiem tylko tyle, że przebywał w rezydencji Schroederów i pewnej nocy doszło tam do gwałtownej kłótni, po której zmarł. Jego ciało zostało zrzucone z mostu do Izary pod osłoną nocy.
    
  Nie wiem, kto zabił twojego ojca. Twoja ciotka powiedziała mi to, co ci teraz mówię, niemal dosłownie, mimo że nie była przy tym, kiedy to się stało. Powiedziała mi to ze łzami w oczach i wiedziałem, że nadal go kocha.
    
  Chłopiec, którego urodziła Brunhilda, Jurgen, był wierną kopią twojego ojca. Miłość i niezdrowe oddanie, które zawsze okazywała mu matka, nie były niczym zaskakującym. Nie tylko jego życie wywróciło się do góry nogami tej strasznej nocy.
    
  Bezbronna i przerażona, przyjęłam propozycję Otto, by zamieszkać z nimi. Dla niego było to zarówno zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną Hansowi, jak i sposób na ukaranie Brunhildy poprzez przypomnienie jej, kogo Hans wybrał. Dla Brunhildy był to jej własny sposób na ukaranie mnie za to, że ukradłam jej mężczyznę, którego pokochała, mimo że nigdy do niej nie należał.
    
  A dla mnie to był sposób na przetrwanie. Twój ojciec zostawił mi tylko długi, kiedy rząd raczył uznać go za zmarłego kilka lat później, choć jego ciała nigdy nie odnaleziono. Więc ty i ja mieszkaliśmy w tej rezydencji, przepełnieni nienawiścią.
    
  Jest jeszcze jedno. Dla mnie Jurgen nigdy nie był nikim innym, jak tylko twoim bratem, bo chociaż został poczęty w łonie Brunhildy, uważałam go za syna. Nigdy nie potrafiłam okazać mu uczuć, ale jest częścią twojego ojca, człowiekiem, którego kochałam z całej duszy. Widząc go każdego dnia, nawet przez chwilę, czułam się, jakbym znów widziała mojego Hansa.
    
  Moje tchórzostwo i egoizm ukształtowały twoje życie, Paul. Nigdy nie chciałem, żeby śmierć twojego ojca cię dotknęła. Próbowałem cię okłamać i ukryć fakty, żebyś na starość nie szukał absurdalnej zemsty. Nie rób tego - proszę.
    
  Jeśli ten list trafi w Twoje ręce, w co wątpię, chcę, żebyś wiedział, że bardzo Cię kocham i że jedyne, co chciałem osiągnąć swoimi działaniami, to Cię chronić. Wybacz mi.
    
  Twoja matka, która cię kocha,
    
  Ilse Reiner
    
    
  58
    
    
  Po przeczytaniu słów matki Paul płakał przez długi czas.
    
  Płakał nad Ilsą, która całe życie cierpiała z powodu miłości i przez nią popełniła błędy. Płakał nad Jürgenem, który urodził się w najgorszym możliwym położeniu. Płakał nad sobą, nad chłopcem, który płakał za ojcem, który na to nie zasługiwał.
    
  Gdy zasypiał, ogarnęło go dziwne poczucie spokoju, uczucie, którego nigdy wcześniej nie doświadczył. Niezależnie od wyniku szaleństwa, w które mieli się wdać za kilka godzin, osiągnął swój cel.
    
  Manfred obudził go delikatnym klepnięciem w plecy. Julian był kilka metrów dalej i jadł kanapkę z kiełbasą.
    
  "Jest godzina siódma wieczorem."
    
  "Dlaczego pozwoliłeś mi spać tak długo?"
    
  "Potrzebowałeś odpoczynku. W międzyczasie poszłam na zakupy. Przywiozłam wszystko, o co prosiłeś. Ręczniki, stalową łyżkę, szpatułkę, wszystko."
    
  "No to zaczynajmy."
    
  Manfred zmusił Paula do zażycia sulfamidu, aby zapobiec infekcji ran, po czym obaj wepchnęli Juliana do samochodu.
    
  "Czy mogę zacząć?" zapytał chłopiec.
    
  "Nawet o tym nie myśl!" krzyknął Manfred.
    
  Następnie on i Paul zdjęli spodnie i buty zmarłemu i ubrali go w jego ubrania. Włożyli dokumenty Paula do kieszeni kurtki. Następnie wykopali głęboki dół w podłodze i go zakopali.
    
  "Mam nadzieję, że to ich na jakiś czas zmyli. Nie sądzę, żeby go znaleźli przez kilka tygodni, a do tego czasu niewiele z niego zostanie" - powiedział Paul.
    
  Mundur Jürgena wisiał na gwoździu w boksie. Paul był mniej więcej tego samego wzrostu co jego brat, choć Jürgen był krępszy. Dzięki obszernym bandażom, które Paul nosił na ramionach i klatce piersiowej, mundur leżał wystarczająco dobrze. Buty były ciasne, ale reszta stroju była w porządku.
    
  "Ten mundur pasuje jak ulał. To jest to, co nigdy nie zniknie".
    
  Manfred pokazał mu legitymację Jürgena. Znajdowała się w małym skórzanym portfelu, razem z legitymacją NSDAP i legitymacją SS. Podobieństwo między Jürgenem a Paulem rosło z biegiem lat. Obaj mieli mocną szczękę, niebieskie oczy i podobne rysy twarzy. Włosy Jürgena były ciemniejsze, ale mogli to nadrobić pastą do włosów, którą kupił Manfred. Paul z łatwością mógłby uchodzić za Jürgena, gdyby nie jeden drobny szczegół, na który Manfred zwrócił uwagę na legitymacji. W sekcji "cechy szczególne" wyraźnie widniał napis "Brak prawego oka".
    
  "Jedna kreska nie wystarczy, Paul. Jeśli poproszą cię, żebyś ją odebrał..."
    
  "Wiem, Manfred. Dlatego potrzebuję twojej pomocy."
    
  Manfred spojrzał na niego ze zdumieniem.
    
  "Nie myślisz o..."
    
  "Muszę to zrobić."
    
  "Ale to szaleństwo!"
    
  "Tak jak reszta planu. I to jest jego najsłabszy punkt."
    
  W końcu Manfred się zgodził. Paul siedział na miejscu kierowcy wozu, ręczniki zakrywały mu klatkę piersiową, jakby był w zakładzie fryzjerskim.
    
  "Jesteś gotowy?"
    
  "Czekaj" - powiedział Manfred przestraszonym głosem. "Sprawdźmy to jeszcze raz, żeby upewnić się, że nie ma żadnych błędów".
    
  "Przyłożę łyżkę do brzegu prawej powieki i wyrwę oko u nasady. Podczas gdy będę to robić, musisz nałożyć trochę antyseptyku i gazę. Wszystko w porządku?"
    
  Manfred skinął głową, tak przestraszony, że ledwo mógł mówić.
    
  "Gotowa?" zapytał ponownie.
    
  "Gotowy".
    
  Dziesięć sekund później słychać było tylko krzyki.
    
  Do jedenastej Paul zażył prawie całe opakowanie aspiryny, zostawiając sobie dwa kolejne. Rana przestała krwawić, a Manfred dezynfekował ją co piętnaście minut, za każdym razem nakładając nową gazę.
    
  Julian, który wrócił kilka godzin wcześniej, zaniepokojony krzykami, zastał ojca trzymającego się za głowę i wyjącego na cały głos, podczas gdy wujek krzyczał histerycznie, żądając, żeby wysiadł. Wrócił i zamknął się w mercedesie, po czym wybuchnął płaczem.
    
  Kiedy sytuacja się uspokoiła, Manfred poszedł po swojego siostrzeńca i wyjaśnił mu plan. Widząc Paula, Julian zapytał: "Robisz to wszystko tylko dla mojej matki?". W jego głosie słychać było nabożny szacunek.
    
  "I dla ciebie, Julian. Bo chcę, żebyśmy byli razem".
    
  Chłopiec nie odpowiedział, ale mocno ścisnął dłoń Paula i nie puścił, kiedy Paul uznał, że czas już odjeżdżać. Wsiadł na tylne siedzenie samochodu z Julianem, a Manfred przejechał szesnaście kilometrów, które dzieliły ich od obozu, z napiętym wyrazem twarzy. Dotarcie do celu zajęło im prawie godzinę, ponieważ Manfred ledwo umiał prowadzić, a samochód ciągle się ślizgał.
    
  "Kiedy tam dojedziemy, Manfred, samochód pod żadnym pozorem nie może zgasnąć" - powiedział zaniepokojony Paul.
    
  "Zrobię wszystko, co w mojej mocy".
    
  Zbliżając się do Dachau, Paul dostrzegł uderzającą różnicę w porównaniu z Monachium. Nawet w ciemnościach ubóstwo tego miasta było widoczne. Chodniki były w kiepskim stanie i brudne, znaki drogowe były dziurawe, a fasady budynków stare i łuszczące się.
    
  "Jakie smutne miejsce" - powiedział Paul.
    
  "Ze wszystkich miejsc, do których mogli zabrać Alicję, to było zdecydowanie najgorsze."
    
  "Dlaczego tak mówisz?"
    
  "Nasz ojciec był właścicielem fabryki prochu, która mieściła się w tym mieście".
    
  Paul miał właśnie powiedzieć Manfredowi, że jego matka pracowała w tej fabryce amunicji i została zwolniona, ale stwierdził, że jest zbyt zmęczony, aby rozpocząć rozmowę.
    
  "Naprawdę ironiczne jest to, że mój ojciec sprzedał tę ziemię nazistom. A oni zbudowali na niej obóz".
    
  W końcu zobaczyli żółty znak z czarnymi literami, który informował ich, że obóz jest oddalony o 1,2 mili.
    
  "Stój, Manfred. Odwróć się powoli i cofnij się trochę."
    
  Manfred uczynił, jak mu kazano, i wrócili do małego budynku, który wyglądał jak pusta stodoła, chociaż sprawiał wrażenie, że od jakiegoś czasu jest opuszczony.
    
  "Julian, słuchaj uważnie" - powiedział Paul, trzymając chłopca za ramiona i zmuszając go, by spojrzał mu w oczy. "Twój wujek i ja jedziemy do obozu koncentracyjnego, żeby spróbować uratować twoją matkę. Ale nie możesz jechać z nami. Chcę, żebyś natychmiast wysiadł z samochodu z moją walizką i poczekał na tyłach tego budynku. Ukryj się, jak najlepiej potrafisz, nie rozmawiaj z nikim i nie wychodź, dopóki nie usłyszysz, że ja albo twój wujek cię zawołamy, rozumiesz?"
    
  Julian skinął głową, jego usta drżały.
    
  "Odważny chłopiec" - powiedział Paul, przytulając go.
    
  "A co jeśli nie wrócisz?"
    
  "Nawet o tym nie myśl, Julian. Zrobimy to."
    
  Odnaleźwszy Juliana w jego kryjówce, Paul i Manfred wrócili do samochodu.
    
  "Dlaczego nie powiedziałeś mu, co ma zrobić, jeśli nie wrócimy?" - zapytał Manfred.
    
  "Bo to mądry dzieciak. Zajrzy do walizki, weźmie pieniądze, a resztę zostawi. Zresztą, nie mam do kogo go wysłać. Jak wygląda rana?" - zapytał, zapalając lampkę do czytania i zdejmując opatrunek z oka.
    
  "Jest spuchnięte, ale nie za bardzo. Czapka nie jest zbyt czerwona. Boli?"
    
  "Jak cholera."
    
  Paul zerknął na siebie w lusterku wstecznym. Tam, gdzie kiedyś była gałka oczna, teraz widniał płat pomarszczonej skóry. Z kącika oka sączyła się cienka strużka krwi, niczym szkarłatna łza.
    
  "To musi wyglądać staro, do cholery."
    
  "Być może nie poproszą cię o zdjęcie plastra".
    
  "Dziękuję".
    
  Wyciągnął plaster z kieszeni i przykleił go, wyrzucając kawałki gazy przez okno do rynsztoka. Kiedy ponownie spojrzał na siebie w lustrze, dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie.
    
  Mężczyzną, który na niego patrzył, był Jurgen.
    
  Spojrzał na nazistowską opaskę na swoim lewym ramieniu.
    
  Kiedyś myślałem, że wolałbym umrzeć, niż nosić ten symbol, pomyślał Paul. Dziś Podłoga Rainer nie żyje . Teraz nazywam się Jurgen von Schroeder.
    
    Wysiadł z fotela pasażera i wsiadł na tylne siedzenie, próbując sobie przypomnieć, jaki był jego brat, jego pogardliwą postawę, aroganckie maniery. Sposób, w jaki emanował głosem, jakby był przedłużeniem jego samego, próbując wpędzić wszystkich w poczucie niższości.
    
  Dam radę, powiedział sobie Paul. Zobaczymy...
    
  "Ruszaj, Manfred. Nie możemy tracić więcej czasu".
    
    
  59
    
    
  Praca wolna
    
  Te słowa wyryto żelaznymi literami nad bramami obozu. Słowa te były jednak niczym więcej niż uderzeniami w innej formie. Nikt tam nie zdobyłby wolności pracą.
    
  Gdy mercedes podjechał pod bramę, z budki strażnika wyszedł zaspany ochroniarz w czarnym uniformie, na krótko poświecił latarką w środku samochodu i gestem dał im znak, żeby jechali dalej. Brama natychmiast się otworzyła.
    
  "To było proste" - szepnął Manfred.
    
  "Czy znasz więzienie, do którego trudno się dostać? Najtrudniej jest zazwyczaj się z niego wydostać" - odpowiedział Paul.
    
  Brama była otwarta, ale samochód nie ruszył.
    
  "Co do cholery jest z tobą nie tak? Nie zatrzymuj się na tym."
    
  "Nie wiem dokąd jechać, Paul" - odpowiedział Manfred, zaciskając dłonie na kierownicy.
    
  "Gówno".
    
  Paul otworzył okno i gestem przywołał strażnika. Podbiegł do samochodu.
    
  "Tak, proszę pana?"
    
  "Kapralu, głowa mi pęka. Proszę, wyjaśnij mojemu niedorozwiniętemu kierowcy, jak dotrzeć do szefa. Przywożę rozkazy z Monachium".
    
  "W tej chwili jedynymi ludźmi są ci w wartowni, proszę pana."
    
  "No to proszę, kapralu, powiedz mu."
    
  Strażnik wydał Manfredowi instrukcje, który nie musiał udawać niezadowolenia. "Czy nie przesadzasz trochę?" - zapytał Manfred.
    
  "Jeśli kiedykolwiek widziałeś mojego brata rozmawiającego z personelem... to był jeden z jego najlepszych dni".
    
  Manfred objechał ogrodzony teren, a dziwny, ostry zapach przedostawał się do wnętrza samochodu, mimo zamkniętych okien. Po drugiej stronie widzieli ciemne zarysy niezliczonych baraków. Jedynym ruchem była grupa więźniów biegnących wzdłuż zapalonej latarni ulicznej. Mieli na sobie pasiaste kombinezony z wyszytą na piersi pojedynczą żółtą gwiazdą. Każdy z mężczyzn miał przywiązaną prawą nogę do kostki osoby stojącej za nim. Kiedy jeden z nich upadł, co najmniej czterech lub pięciu innych upadło razem z nim.
    
  "Ruszajcie się, psy! Będziecie biec, dopóki nie przejdziecie dziesięciu okrążeń bez potknięcia!" - krzyknął strażnik, wymachując kijem, którym bił poległych więźniów. Ci, którzy szybko się podnieśli, z twarzami pokrytymi błotem i przerażonymi.
    
  "O mój Boże, nie mogę uwierzyć, że Alice jest w tym piekle" - mruknął Paul. "Lepiej, żebyśmy nie zawiedli, bo skończymy obok niej jako honorowi goście. Chyba że nas zastrzelą".
    
  Samochód zatrzymał się przed niskim, białym budynkiem, którego oświetlonych drzwi pilnowało dwóch żołnierzy. Paul już sięgnął po klamkę, gdy Manfred go zatrzymał.
    
  "Co robisz?" wyszeptał. "Muszę ci otworzyć drzwi!"
    
  Paul otrząsnął się w ostatniej chwili. Ból głowy i dezorientacja nasiliły się w ciągu ostatnich kilku minut i z trudem pozbierał myśli. Poczuł ukłucie lęku na myśl o tym, co miał zamiar zrobić. Przez chwilę kusiło go, żeby powiedzieć Manfredowi, żeby się odwrócił i jak najszybciej stąd uciekł.
    
  Nie mogę tego zrobić Alice. Ani Julianowi, ani sobie. Muszę tam pójść... bez względu na wszystko.
    
  Drzwi samochodu były otwarte. Paul postawił jedną stopę na cemencie i wystawił głowę, a dwaj żołnierze natychmiast stanęli na baczność i unieśli ręce. Paul wysiadł z mercedesa i odwzajemnił salut.
    
  "Spokojnie" - powiedział, wchodząc przez drzwi.
    
  Wartownia składała się z małego, przypominającego biuro pokoju z trzema lub czterema schludnymi biurkami, na każdym z których wisiała maleńka flaga nazistowska obok pojemnika na ołówki, a jedyną ozdobą ścian był portret Führera. Obok drzwi stał długi, przypominający ladę stół, za którym siedział urzędnik o kwaśnej minie. Wyprostował się, widząc wchodzącego Paula.
    
  "Heil Hitler!"
    
  "Heil Hitler!" - odpowiedział Paul, rozglądając się po pokoju. Z tyłu znajdowało się okno wychodzące na coś, co wyglądało na pokój wspólny. Przez szybę widział około dziesięciu żołnierzy grających w karty w chmurze dymu.
    
  "Dobry wieczór, panie Obersturmführerze" - powiedział urzędnik. "Co mogę dla pana zrobić o tej porze?"
    
  "Jestem tu w pilnej sprawie. Muszę zabrać ze sobą do Monachium więźniarkę na... przesłuchanie".
    
  "Oczywiście, proszę pana. A nazwisko?"
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "Ach, ta, którą przywieźli wczoraj. Nie mamy tu wielu kobiet - nie więcej niż pięćdziesiąt, wiesz. Szkoda, że ją zabierają. Jest jedną z niewielu, które są... niezłe" - powiedział z pożądliwym uśmiechem.
    
  "Masz na myśli Żyda?"
    
  Mężczyzna za ladą przełknął ślinę, słysząc groźbę w głosie Paula.
    
  "Oczywiście, panie, nieźle jak na Żyda."
    
  "Oczywiście. No to na co czekasz? Przyprowadź ją!"
    
  "Natychmiast, proszę pana. Czy mogę zobaczyć polecenie transferu?"
    
  Paul, z rękami splecionymi za plecami, zacisnął pięści. Przygotował już odpowiedź na to pytanie. Gdyby jego krótka przemowa zadziałała, wyciągnęliby Alice, wskoczyli do samochodu i odjechali stąd, wolni jak wiatr. W przeciwnym razie zadzwoniłby telefon, może nawet więcej niż jeden. Za niecałe pół godziny on i Manfred mieli być honorowymi gośćmi obozu.
    
  "Słuchaj teraz uważnie, Herr..."
    
  "Faber, proszę pana. Gustav Faber .
    
  "Słuchaj, panie Faber. Dwie godziny temu leżałem w łóżku z tą piękną dziewczyną z Frankfurtu, tą, za którą goniłem od kilku dni. Dni! Nagle zadzwonił telefon i wiesz, kto to był?"
    
  "Nie, proszę pana."
    
  Paul pochylił się nad ladą i ostrożnie zniżył głos.
    
  "To był Reinhard Heydrich, sam wielki człowiek. Powiedział mi: "Jürgen, mój dobry człowieku, przyprowadź mi tę Żydówkę, którą wczoraj wysłaliśmy do Dachau, bo okazało się, że nie wycisnęliśmy z niej wystarczająco dużo". A ja mu powiedziałem: "Czy nie może pojechać ktoś inny?". A on mi odpowiedział: "Nie, bo chcę, żebyś się nią zajął po drodze. Nastrasz ją tą swoją specjalną metodą". Wsiadłem więc do samochodu i jestem. Zrób cokolwiek, żeby zrobić przysługę przyjaciółce. Ale to nie znaczy, że nie jestem w złym humorze. Więc wyrzuć tę żydowską dziwkę stąd raz na zawsze, żebym mógł wrócić do mojej małej przyjaciółki, zanim zaśnie".
    
  "Panie, przepraszam, ale..."
    
  "Panie Faber, czy wie pan, kim jestem?"
    
    " Nie , proszę pana ."
    
  "Jestem baronem von Schroeder."
    
    Po tych słowach twarz małego człowieczka uległa zmianie.
    
  "Dlaczego nie powiedział pan tego wcześniej, proszę pana? Jestem dobrym przyjacielem Adolfa Eichmanna. Dużo mi o panu opowiadał" - zniżył głos - "i wiem, że obaj macie specjalną misję dla pana Heydricha. W każdym razie, proszę się nie martwić, zajmę się tym".
    
  Wstał, wszedł do pokoju wspólnego i zawołał jednego z żołnierzy, który był wyraźnie zirytowany przerwaniem gry w karty. Chwilę później mężczyzna zniknął za drzwiami, z dala od wzroku Paula.
    
  Tymczasem Faber wrócił. Wyciągnął spod lady fioletowy formularz i zaczął go wypełniać.
    
  "Czy mogę prosić o dowód osobisty? Muszę zapisać numer ubezpieczenia społecznego."
    
  Paul wyciągnął skórzany portfel.
    
  "Wszystko jest tutaj. Zrób to szybko."
    
  Faber wyciągnął dowód osobisty i przez chwilę wpatrywał się w zdjęcie. Paul obserwował go uważnie. Dostrzegł cień wątpliwości na twarzy urzędnika, gdy ten spojrzał na niego, a potem znowu na zdjęcie. Musiał coś zrobić. Odwrócić jego uwagę, zadać mu śmiertelny cios, rozwiać wszelkie wątpliwości.
    
  "Co się stało, nie możesz jej znaleźć? Muszę ją obejrzeć?"
    
  Kiedy urzędnik spojrzał na niego ze zdziwieniem, Paul na moment uniósł pasek i niezadowolony zaśmiał się głośno.
    
  "N-nie, proszę pana. Właśnie to zanotowałem."
    
  Oddał skórzany portfel Paulowi.
    
  "Panie, mam nadzieję, że nie będzie pan miał nic przeciwko temu, że o tym wspomniałem, ale... ma pan krew w oczodole."
    
  "Och, dziękuję, panie Faber. Lekarz usuwa tkankę, której formowanie trwało lata. Mówi, że może wstawić szklane oko. Na razie jestem zdany na łaskę jego instrumentów. W każdym razie..."
    
  "Wszystko gotowe, proszę pana. Proszę spojrzeć, zaraz ją tu przyprowadzą."
    
  Drzwi za Paulem się otworzyły i usłyszał kroki. Paul nie odwrócił się jeszcze, żeby spojrzeć na Alice, obawiając się, że jego twarz zdradzi choćby najlżejsze emocje, a co gorsza, że go rozpozna. Dopiero gdy stanęła obok niego, odważył się rzucić jej ukradkowe spojrzenie.
    
  Alicja, ubrana w coś, co wyglądało na szorstki, szary szlafrok, pochyliła głowę i wpatrywała się w podłogę. Była bosa, a ręce miała skute kajdankami.
    
  Nie myśl o tym, jaka ona jest, pomyślał Paul. Pomyśl tylko, jak wydostać ją stąd żywą.
    
  "Cóż, jeśli to wszystko..."
    
  "Tak, proszę pana. Proszę podpisać tutaj i poniżej."
    
  Fałszywy baron sięgnął po długopis i starał się, żeby jego bazgroły były nieczytelne. Potem wziął Alicję za rękę i odwrócił się, pociągając ją za sobą.
    
  "Jeszcze jedna rzecz, proszę pana?"
    
  Paul znów się odwrócił.
    
  "Co to, do cholery, jest?" krzyknął zirytowany.
    
  "Będę musiał zadzwonić do pana Eichmanna, żeby wydał zgodę na wyjazd więźnia, skoro to on to podpisał."
    
  Przerażony Paul próbował znaleźć odpowiedź.
    
  "Czy uważasz, że konieczne jest obudzenie naszego przyjaciela Adolfa z powodu tak błahych spraw?"
    
  "To nie zajmie ani chwili, proszę pana" - powiedział urzędnik, trzymając już słuchawkę telefonu.
    
    
  60
    
    
  "Już po nas" - pomyślał Paweł.
    
  Kropla potu utworzyła się na jego czole, spływając po brwi i kapała do oczodołu zdrowego oka. Paul zamrugał ostrożnie, ale pojawiły się kolejne krople. W pomieszczeniu ochrony było bardzo gorąco, zwłaszcza tam, gdzie Paul stał, bezpośrednio pod lampą oświetlającą wejście. Zbyt ciasna czapka Jurgena nie pomagała.
    
  Nie powinni widzieć, że jestem zdenerwowana.
    
  "Pan Eichmann?"
    
  Ostry głos Fabera rozbrzmiewał echem w całym pomieszczeniu. Należał do osób, które mówiły głośniej przez telefon, żeby lepiej słyszalnie brzmiały przez kable.
    
  Przepraszam, że przeszkadzam. Mam tu barona von Schroedera; przyjechał odebrać więźnia, który...
    
  Przerwy w rozmowie były dla Paula ulgą, ale torturą dla nerwów i oddałby wszystko, żeby usłyszeć, co ma do powiedzenia druga strona. "Zgadza się. Tak, rzeczywiście. Tak, rozumiem".
    
  W tym momencie urzędnik spojrzał na Paula z bardzo poważną miną. Paul patrzył mu w oczy, gdy kolejna kropla potu przesunęła się po śladzie pierwszej.
    
  "Tak, proszę pana. Rozumiem. Tak zrobię."
    
  Powoli się rozłączył.
    
  "Panie Baronie?"
    
  "Co się dzieje?"
    
  "Czy mógłbyś tu poczekać chwilę?" Zaraz wracam.
    
  "Bardzo dobrze, ale zrób to szybko!"
    
  Faber wyszedł z powrotem przez drzwi prowadzące do pokoju wspólnego. Paul zobaczył przez szybę, jak podchodzi do jednego z żołnierzy, który z kolei podszedł do swoich kolegów.
    
  Rozpracowali nas. Znaleźli ciało Jurgena i teraz nas aresztują. Jedynym powodem, dla którego jeszcze nie zaatakowali, jest to, że chcą nas wziąć żywych. Cóż, to się nie stanie.
    
  Paul był przerażony. Paradoksalnie, ból głowy ustąpił, niewątpliwie dzięki strumieniom adrenaliny krążącym w jego żyłach. Bardziej niż cokolwiek innego, poczuł dotyk swojej dłoni na skórze Alice. Nie podniosła wzroku, odkąd weszła. Na drugim końcu pokoju czekał żołnierz, który ją przyprowadził, niecierpliwie stukając w podłogę.
    
  Jeśli po nas przyjdą, ostatnią rzeczą jaką zrobię, będzie jej pocałunek.
    
  Urzędnik wrócił, tym razem w towarzystwie dwóch innych żołnierzy. Paul odwrócił się do nich twarzą, co skłoniło Alice do zrobienia tego samego.
    
  "Panie Baronie?"
    
  "Tak?"
    
  "Rozmawiałem z panem Eichmannem i przekazał mi zdumiewające wieści. Musiałem się nimi podzielić z innymi żołnierzami. Ci ludzie chcą z tobą rozmawiać".
    
  Dwóch mężczyzn, którzy wyszli ze wspólnego pokoju, zrobiło krok naprzód.
    
  "Proszę pozwolić mi uścisnąć panu dłoń w imieniu całej firmy."
    
  "Mam pozwolenie, kapralu" - zdołał wykrztusić Paul, zdumiony.
    
  "To zaszczyt poznać prawdziwego, starego wojownika, proszę pana" - powiedział żołnierz, wskazując na mały medal na piersi Paula. Orzeł w locie, z rozpostartymi skrzydłami, trzymający wieniec laurowy. Zakon Krwi.
    
  Paul, który nie miał pojęcia, co oznacza ten medal, po prostu skinął głową i uścisnął dłoń żołnierzom i urzędnikowi.
    
  "Czy to wtedy stracił pan oko?" - zapytał Faber z uśmiechem.
    
  W głowie Paula zabrzmiały dzwonki alarmowe. To mogła być pułapka. Nie miał jednak pojęcia, do czego zmierza żołnierz ani jak zareagować.
    
  Co, do cholery, Jurgen miałby powiedzieć ludziom? Czy powiedziałby, że to był wypadek podczas głupiej bójki w młodości, czy udawałby, że jego kontuzja to coś, czym nie była?
    
  Żołnierze i urzędnik obserwowali go, słuchając jego słów.
    
  "Całe moje życie było poświęcone Führerowi, panowie. I moje ciało również".
    
  "Więc zostałeś ranny podczas zamachu stanu 23-go?" - naciskał Faber.
    
  Wiedział, że Jurgen stracił już oko i nie odważyłby się skłamać w tak oczywisty sposób. Więc odpowiedź brzmiała: nie. Ale jakie wytłumaczenie by podał?
    
  "Obawiam się, że nie, panowie. To był wypadek na polowaniu".
    
  Żołnierze wydawali się nieco rozczarowani, ale urzędnik nadal się uśmiechał.
    
  Może jednak to nie była pułapka, pomyślał Paul z ulgą.
    
  "Czy skończyliśmy już z zasadami dobrego wychowania, Herr Faber?"
    
  "Właściwie nie, proszę pana. Pan Eichmann kazał mi to panu przekazać" - powiedział, wyciągając do niego małe pudełko. "To są te wieści, o których mówiłem".
    
  Paul wziął pudełko z rąk urzędnika i otworzył je. Wewnątrz znajdowała się kartka maszynopisu i coś zawiniętego w brązowy papier. Drogi przyjacielu, gratuluję Ci wspaniałego występu. Czuję, że z nawiązką wywiązałeś się z powierzonego Ci zadania. Już wkrótce zaczniemy działać na podstawie zebranych przez Ciebie dowodów. Mam również zaszczyt przekazać Ci osobiste podziękowania Führera. Zapytał mnie o Ciebie, a kiedy powiedziałem mu, że nosisz już Order Krwi i złoty emblemat Partii na piersi, chciał wiedzieć, jakim szczególnym zaszczytem możemy Cię obdarzyć. Rozmawialiśmy przez kilka minut, a potem Führer wymyślił ten błyskotliwy żart. Jest człowiekiem o subtelnym poczuciu humoru, tak bardzo, że zamówił go u swojego osobistego jubilera. Przyjedź do Berlina jak najszybciej. Mam dla Ciebie wspaniałe plany. Z poważaniem, Reinhard Heydrich
    
  Nie rozumiejąc nic z tego, co właśnie przeczytał, Paul rozłożył przedmiot. Był to złoty emblemat z dwugłowym orłem na krzyżu teutońskim w kształcie rombu. Proporcje były nieodpowiednie, a materiały celowo i obraźliwie parodiowały, ale Paul natychmiast rozpoznał symbol.
    
  Był to symbol masona trzydziestego drugiego stopnia.
    
  Jurgen, co zrobiłeś?
    
  "Panowie" - powiedział Faber, wskazując na niego - "brawa dla barona von Schroedera, człowieka, który według pana Eichmanna wykonał zadanie tak ważne dla Rzeszy, że sam Führer nakazał stworzyć dla niego wyjątkową nagrodę".
    
  Żołnierze klaskali, gdy zdezorientowany Paul wyszedł na zewnątrz z więźniem. Faber towarzyszył im, przytrzymując mu drzwi. Włożył coś Paulowi do ręki.
    
  "Klucze do kajdanek, proszę pana."
    
  "Dziękuję, Faber."
    
  "To był dla mnie zaszczyt, proszę pana."
    
  Gdy samochód zbliżał się do wyjazdu, Manfred lekko się odwrócił, a jego twarz była mokra od potu.
    
  "Czemu, do cholery, tak długo ci to zajęło?"
    
  "Później, Manfred. Dopiero jak stąd wyjdziemy" - wyszeptał Paul.
    
  Jego dłoń poszukała dłoni Alicji, a ona bez słowa ścisnęła ją w odpowiedzi. Pozostali tak, aż przeszli przez bramę.
    
  "Alice" - powiedział w końcu, biorąc ją za brodę - "możesz się odprężyć. Tylko my".
    
  W końcu podniosła wzrok. Była cała pokryta siniakami.
    
  "Wiedziałam, że to ty, gdy tylko złapałeś mnie za rękę. Och, Paul, tak się bałam" - powiedziała, kładąc głowę na jego piersi.
    
  "Wszystko w porządku?" zapytał Manfred.
    
  "Tak" - odpowiedziała słabo.
    
  "Czy ten drań coś ci zrobił?" - zapytał jej brat. Paul nie powiedział mu, że Jurgen chwalił się brutalnym zgwałceniem Alice.
    
  Zawahała się przez chwilę, zanim odpowiedziała, a kiedy już to zrobiła, unikała wzroku Paula.
    
  "NIE".
    
  Nikt nigdy się nie dowie, Alice, pomyślał Paul. I nigdy nie dam ci poznać, że wiem.
    
  "Dobrze. Tak czy inaczej, ucieszy cię informacja, że Paul zabił tego sukinsyna. Nie masz pojęcia, jak daleko ten człowiek się posunął, żeby cię stamtąd wyciągnąć".
    
  Alicja spojrzała na Paula i nagle zrozumiała, na czym polegał ten plan i jak wiele poświęcił. Uniosła ręce, wciąż skrępowane, i zdjęła plaster.
    
  "Paul!" krzyknęła, powstrzymując szloch. Przytuliła go.
    
  "Cicho... nic nie mów."
    
  Alicja zamilkła. A potem syreny zaczęły wyć.
    
    
  61
    
    
  "Co tu się, do cholery, dzieje?" zapytał Manfred.
    
  Miał jeszcze pięćdziesiąt stóp do przejścia, zanim dotarł do wyjścia z obozu, gdy zawyła syrena. Paul wyjrzał przez tylną szybę samochodu i zobaczył kilku żołnierzy uciekających z wartowni, którą właśnie opuścili. W jakiś sposób zorientowali się, że to oszust i pospieszyli, by zamknąć ciężkie, metalowe drzwi wyjściowe.
    
  "Naciskaj! Wsiadaj, zanim zamknie!" - krzyknął Paul do Manfreda, który natychmiast mocno zacisnął zęby i mocniej ścisnął kierownicę, jednocześnie naciskając pedał gazu. Samochód wystrzelił do przodu jak pocisk, a strażnik odskoczył w bok, gdy samochód z potężnym hukiem uderzył w metalowe drzwi. Czoło Manfreda odbiło się od kierownicy, ale udało mu się utrzymać samochód pod kontrolą.
    
  Strażnik przy bramie wyciągnął pistolet i otworzył ogień. Tylna szyba roztrzaskała się na milion kawałków.
    
  "Cokolwiek robisz, nie jedź w kierunku Monachium, Manfred! Trzymaj się z dala od głównej drogi!" krzyknął Paul, osłaniając Alicję przed odłamkami szkła. "Zrób objazd, który widzieliśmy po drodze".
    
  "Zwariowałeś?" - powiedział Manfred, zgarbiony na siedzeniu i ledwo widząc, dokąd idzie. "Nie mamy pojęcia, dokąd prowadzi ta droga! A co z..."
    
  "Nie możemy ryzykować, że nas złapią" - przerwał mu Paul.
    
  Manfred skinął głową i skręcił ostro w drogę gruntową, która znikała w ciemności. Paul wyciągnął Lugera brata z kabury. Miał wrażenie, jakby wieki temu wziął go ze stajni. Sprawdził magazynek: było tylko osiem naboi. Jeśli byli śledzeni, nie zajdą daleko.
    
  Właśnie wtedy dwa reflektory przebiły ciemność za nimi, a oni usłyszeli trzask pistoletu i terkot karabinu maszynowego. Za nimi jechały dwa samochody i choć żaden z nich nie był tak szybki jak mercedes, ich kierowcy znali okolicę. Paul wiedział, że wkrótce ich dogonią. A ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszą, będzie ogłuszający.
    
  "Do cholery! Manfred, musimy ich zdjąć z ogona!"
    
  "Jak mamy to zrobić? Nawet nie wiem, dokąd zmierzamy".
    
  Paul musiał szybko pomyśleć. Odwrócił się do Alice, która wciąż siedziała skulona na swoim miejscu.
    
  "Alicjo, posłuchaj mnie."
    
  Spojrzała na niego nerwowo, a Paul dostrzegł w jej oczach strach, ale i determinację. Spróbowała się uśmiechnąć, a Paul poczuł ukłucie miłości i bólu z powodu wszystkiego, przez co przeszła.
    
  "Wiesz, jak się nim posługiwać?" zapytał, podnosząc Lugera.
    
  Alicja pokręciła głową. "Musisz go podnieść i nacisnąć spust, kiedy ci każę. Zabezpieczenie jest odbezpieczone. Uważaj."
    
  "I co teraz?" krzyknął Manfred.
    
  "Teraz wciskasz gaz do dechy, a my próbujemy się od nich oddalić. Jeśli zobaczysz ścieżkę, drogę, szlak konny - cokolwiek - jedź tam. Mam pomysł".
    
  Manfred skinął głową i nacisnął pedał gazu, gdy samochód ryknął, pokonując dziury w jezdni, chwiejąc się na wyboistej drodze. Znów rozległa się strzelanina, a lusterko wsteczne roztrzaskało się, gdy kolejne kule trafiły w bagażnik. W końcu, przed nimi, znaleźli to, czego szukali.
    
  "Spójrz tam! Droga prowadzi pod górę, a potem jest rozwidlenie w lewo. Kiedy ci powiem, zgaś światła i idź tą ścieżką."
    
  Manfred skinął głową i wyprostował się na siedzeniu kierowcy, gotowy do zjechania na pobocze, gdy Paul odwrócił się w stronę tylnego siedzenia.
    
  "Dobra, Alice! Strzel dwa razy!"
    
  Alicja usiadła, wiatr smagał jej włosy po twarzy, utrudniając widzenie. Trzymała pistolet obiema rękami i wycelowała w ścigające ich światła. Nacisnęła spust dwa razy i poczuła dziwne poczucie władzy i satysfakcji: zemsty. Zaskoczeni odgłosem strzałów, prześladowcy wycofali się na pobocze drogi, na chwilę rozproszeni.
    
  "No dalej, Manfred!"
    
  Zgasił światła i szarpnął kierownicą, kierując samochód w stronę ciemnej otchłani. Następnie wrzucił luz i ruszył nową drogą, która była niewiele więcej niż ścieżką prowadzącą do lasu.
    
  Wszyscy trzej wstrzymali oddech i kucnęli na swoich siedzeniach, gdy ich prześladowcy przemknęli obok z pełną prędkością, nieświadomi, że zbiegowie uciekli.
    
  "Chyba ich zgubiliśmy!" - powiedział Manfred, rozciągając ramiona, które bolały go od mocnego ściskania kierownicy na wyboistej drodze. Z nosa ciekła mu krew, choć nie wyglądał na złamany.
    
  "Dobra, wróćmy na główną drogę, zanim zorientują się, co się stało".
    
  Gdy stało się jasne, że udało im się uniknąć pościgu, Manfred skierował się w stronę stodoły, gdzie czekał Julian. Zbliżając się do celu, zjechał z drogi i zaparkował obok. Paul skorzystał z okazji, by rozkuć Alice.
    
  "Chodźmy go zebrać. Czeka go niespodzianka."
    
  "Kogo przyprowadzić?" zapytała.
    
  "Nasz syn, Alicja. Chowa się za chatą."
    
  "Julian? Przyprowadziłeś tu Juliana? Czy wy oboje oszaleliście?" krzyknęła.
    
  "Nie mieliśmy wyboru" - zaprotestował Paul. "Ostatnie kilka godzin było okropne".
    
  Nie usłyszała go, ponieważ wysiadła już z samochodu i pobiegła w stronę chaty.
    
  "Julian! Julian, kochanie, tu mama! Gdzie jesteś?"
    
  Paul i Manfred rzucili się za nią, bojąc się, że upadnie i zrobi sobie krzywdę. Wpadli na Alicję w kącie chaty. Zatrzymała się jak wryta, przerażona, z szeroko otwartymi oczami.
    
  "Co się dzieje, Alice?" zapytał Paul.
    
  "Co się dzieje, mój przyjacielu" - powiedział głos z ciemności - "czy wy trzej naprawdę musicie się dobrze zachowywać, jeśli wiecie, co jest dobre dla tego małego człowieczka".
    
  Paul stłumił krzyk wściekłości, gdy postać zrobiła kilka kroków w stronę reflektorów. Była na tyle blisko, że mogli ją rozpoznać i zobaczyć, co robi.
    
  To był Sebastian Keller. Celował pistoletem w głowę Juliana.
    
    
  62
    
    
  "Mamo!" krzyknął Julian, kompletnie przerażony. Stary księgarz trzymał lewą rękę na szyi chłopca; drugą ręką celował w pistolet. Paul na próżno szukał pistoletu brata. Kabura była pusta; Alice zostawiła ją w samochodzie. "Przepraszam, zaskoczył mnie. Potem zobaczył walizkę i wyciągnął pistolet..."
    
  "Julian, kochanie" - powiedziała spokojnie Alicja. "Nie martw się tym teraz.
    
  I-"
    
  "Cicho bądźcie!" krzyknął Keller. "To prywatna sprawa między Paulem a mną".
    
  "Słyszałeś, co powiedział" - rzekł Paul.
    
  Próbował wyciągnąć Alicję i Manfreda z linii ognia Kellera, ale księgarz go powstrzymał, ściskając szyję Juliana jeszcze mocniej.
    
  "Zostań tam, gdzie jesteś, Paul. Dla chłopca będzie lepiej, jeśli staniesz za Fraulein Tannenbaum".
    
  "Jesteś szczurem, Keller. Tylko tchórzliwy szczur schowałby się za bezbronnym dzieckiem."
    
  Księgarz zaczął się wycofywać, znów chowając się w cieniu, aż do momentu, gdy słychać było tylko jego głos.
    
  "Przepraszam, Paul. Uwierz mi, przepraszam. Ale nie chcę skończyć jak Clovis i twój brat."
    
  "Ale jak..."
    
  "Skąd miałem wiedzieć? Mam cię na oku, odkąd trzy dni temu wszedłeś do mojej księgarni. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny były bardzo pouczające. Ale teraz jestem zmęczony i chciałbym się trochę przespać, więc po prostu daj mi to, o co proszę, a uwolnię twojego syna".
    
  "Kim do cholery jest ten szaleniec, Paul?" - zapytał Manfred.
    
  "Człowiek, który zabił mojego ojca".
    
  W głosie Kellera słychać było wyraźne zaskoczenie.
    
  "No cóż... to znaczy, że nie jesteś taki naiwny, jak ci się wydaje."
    
  Paul zrobił krok naprzód i stanął między Alice i Manfredem.
    
  "Kiedy przeczytałam notatkę od mojej matki, napisała, że był z jej szwagrem Nagelem i osobą trzecią, "przyjacielem". Wtedy zrozumiałam, że manipulowałeś mną od samego początku".
    
  "Tej nocy twój ojciec poprosił mnie o wstawiennictwo u wpływowych osób. Chciał, żeby morderstwo, którego dopuścił się w koloniach, i jego dezercja zniknęły. Było to trudne, choć twój wujek i ja moglibyśmy to osiągnąć. W zamian zaoferował nam dziesięć procent kamieni. Dziesięć procent!"
    
  "Więc go zabiłeś."
    
  "To był wypadek. Kłóciliśmy się. Wyciągnął pistolet, rzuciłam się na niego... Co za różnica?"
    
  "Ale to miało znaczenie, prawda, Keller?"
    
  "Spodziewaliśmy się znaleźć mapę skarbów wśród jego papierów, ale mapy nie było. Wiedzieliśmy, że wysłał kopertę do twojej matki i myśleliśmy, że mogła ją kiedyś zachować... Ale minęły lata, a ona nigdy się nie odnalazła".
    
  "Bo on nigdy nie wysłał jej żadnej kartki, Keller."
    
  Wtedy Paweł zrozumiał. Ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce.
    
  "Znalazłeś to, Paul? Nie kłam; czytam w tobie jak w książce".
    
  Paul rozejrzał się, zanim odpowiedział. Sytuacja nie mogła być gorsza. Keller miał Juliana, a cała trójka była nieuzbrojona. Z reflektorami samochodu skierowanymi na nich, byliby idealnym celem dla mężczyzny ukrywającego się w cieniu. A nawet gdyby Paul zdecydował się zaatakować, a Keller odwróciłby broń od głowy chłopca, miałby idealny strzał w ciało Paula.
    
  Muszę go odwrócić uwagę. Ale jak?
    
  Jedyne, co przyszło mu do głowy, to powiedzieć Kellerowi prawdę.
    
  "Mój ojciec nie dał ci koperty dla mnie, prawda?"
    
  Keller roześmiał się pogardliwie.
    
  "Paul, twój ojciec był jednym z największych drani, jakich widziałem. Był kobieciarzem i tchórzem, choć miło było z nim przebywać. Dobrze się bawiliśmy, ale jedyną osobą, na której Hans kiedykolwiek zależało, był on sam. Wymyśliłem historię o kopercie tylko po to, żeby cię pobudzić, żeby sprawdzić, czy po tych wszystkich latach uda ci się trochę rozruszać atmosferę. Kiedy wziąłeś Mausera, Paul, wziąłeś pistolet, który zabił twojego ojca. To, na wypadek gdybyś nie zauważył, ten sam pistolet, z którego celuję w głowę Juliana".
    
  "I przez cały ten czas..."
    
  "Tak, czekałem cały ten czas na szansę zdobycia nagrody. Mam pięćdziesiąt dziewięć lat, Paul. Mam przed sobą jeszcze dziesięć dobrych lat, jeśli dopisze mi szczęście. I jestem pewien, że skrzynia pełna diamentów urozmaici moją emeryturę. Więc powiedz mi, gdzie jest ta mapa, bo wiem, że wiesz".
    
  "Jest w mojej walizce."
    
  "Nie, to nieprawda. Przejrzałem go od góry do dołu."
    
  Mówię ci, to jest to.
    
  Zapadła cisza, która trwała kilka sekund.
    
  "Dobrze" - powiedział w końcu Keller. "Zrobimy tak. Fräulein Tannenbaum zrobi kilka kroków w moją stronę i postąpi zgodnie z moimi instrukcjami. Wciągnie walizkę w światło, a ty przykucniesz i pokażesz mi, gdzie jest mapa. Czy to jasne?"
    
  Paweł skinął głową.
    
  "Powtarzam, czy to jasne?" - nalegał Keller, podnosząc głos.
    
  "Alicjo" - powiedział Paul.
    
  "Tak, to jasne" - powiedziała stanowczym głosem, robiąc krok naprzód.
    
  Zaniepokojony jej tonem Paul złapał ją za rękę.
    
  "Alicjo, nie rób nic głupiego."
    
  "Ona tego nie zrobi, Paul. Nie martw się" - powiedział Keller.
    
  Alice uwolniła rękę. Było coś w jej sposobie chodzenia, w jej pozornej bierności - w tym, jak wchodziła w cienie, nie okazując najmniejszego śladu emocji - co sprawiło, że serce Paula ścisnęło się ze strachu. Nagle poczuł rozpaczliwą pewność, że to wszystko nie ma sensu. Że za kilka minut rozlegną się cztery głośne huki, cztery ciała zostaną ułożone na łożu z sosnowych igieł, a siedem martwych, zimnych oczu będzie wpatrywać się w ciemne sylwetki drzew.
    
  Alicja była zbyt przerażona trudną sytuacją Juliana, by cokolwiek zrobić. Postąpiła dokładnie według krótkich, suchych instrukcji Kellera i natychmiast wyszła na oświetlony teren, cofając się i ciągnąc za sobą otwartą walizkę pełną ubrań.
    
  Paul przykucnął i zaczął przeszukiwać stos swoich rzeczy.
    
  "Bądź bardzo ostrożny, co robisz" - powiedział Keller.
    
  Paul nie odpowiedział. Znalazł to, czego szukał, klucz, do którego doprowadziły go słowa ojca.
    
  Czasami największy skarb ukryty jest w tym samym miejscu, w którym kryje się największe zniszczenie.
    
  Mahoniowe pudełko, w którym jego ojciec trzymał pistolet.
    
  Powolnymi ruchami, trzymając dłonie na widoku, Paul otworzył kopertę. Wbił palce w cienką, czerwoną filcową podszewkę i mocno szarpnął. Tkanina rozerwała się z trzaskiem, odsłaniając mały kwadrat papieru. Na nim znajdowały się różne rysunki i liczby, napisane ręcznie tuszem.
    
  "No i co, Keller? Jak się czujesz, wiedząc, że ta mapa była tuż pod twoim nosem przez te wszystkie lata?" - zapytał, unosząc kartkę papieru.
    
  Zapadła kolejna cisza. Paul z przyjemnością patrzył na rozczarowanie na twarzy starego księgarza.
    
  "Bardzo dobrze" - powiedział Keller ochryple. "A teraz daj papier Alicji i niech bardzo powoli podejdzie do mnie".
    
  Paul spokojnie schował kartę do kieszeni spodni.
    
  "NIE".
    
  "Nie słyszałeś, co powiedziałem?"
    
  "Powiedziałem nie."
    
  "Paul, zrób, co ci każe!" powiedziała Alicja.
    
  "Ten człowiek zabił mojego ojca".
    
  "I on zabije naszego syna!"
    
  "Musisz zrobić, co on mówi, Paulu" - nalegał Manfred.
    
  "Dobrze" - powiedział Paul, sięgając do kieszeni i wyciągając notatkę. "W takim razie..."
    
  Szybkim ruchem zgniótł go, włożył do ust i zaczął żuć.
    
  "Nieeeee!"
    
  Wściekły krzyk Kellera rozbrzmiał echem w lesie. Stary księgarz wyłonił się z cienia, ciągnąc Juliana za sobą, z pistoletem wciąż wycelowanym w jego czaszkę. Ale zbliżając się do Paula, wycelował go w jego pierś.
    
  "Cholerny sukinsyn!"
    
  Podejdź trochę bliżej, pomyślał Paul, przygotowując się do skoku.
    
  "Nie miałeś prawa!"
    
  Keller zatrzymał się, wciąż poza zasięgiem Paula.
    
  Bliższy!
    
  Zaczął naciskać spust. Mięśnie nóg Paula napięły się.
    
  "Te diamenty były moje!"
    
  Ostatnie słowo przerodziło się w przeszywający, bezkształtny krzyk. Kula wyleciała z pistoletu, ale dłoń Kellera gwałtownie uniosła się w górę. Puścił Juliana i obrócił się dziwnie, jakby próbował sięgnąć do czegoś za sobą. Gdy się odwrócił, światło ujawniło dziwny wyrostek z czerwoną rękojeścią na jego plecach.
    
  Nóż myśliwski, który dwadzieścia cztery godziny temu wypadł z ręki Jurgena von Schroedera.
    
  Julian cały czas trzymał nóż za pasem, czekając na moment, gdy broń przestanie być wycelowana w jego głowę. Wbił ostrze z całej siły, jaką potrafił zebrać, ale pod dziwnym kątem, zadając Kellerowi jedynie powierzchowną ranę. Z rykiem bólu Keller wycelował w głowę chłopca.
    
  Paul wybrał ten moment, by skoczyć, uderzając Kellera ramieniem w dolną część pleców. Księgarz upadł i próbował się przewrócić, ale Paul był już na nim, przygniatając mu ramiona kolanami i uderzając go raz po raz w twarz.
    
  Zaatakował księgarza ponad dwadzieścia razy, nieświadomy bólu w dłoniach, które następnego dnia były kompletnie opuchnięte, ani otarć na kostkach. Jego sumienie zniknęło, a dla Paula liczył się tylko ból, jaki zadawał. Nie przestał, dopóki nie mógł wyrządzić mu więcej krzywdy.
    
  "Paul. Wystarczy" - powiedział Manfred, kładąc mu dłoń na ramieniu. "On nie żyje".
    
  Paul się odwrócił. Julian był w ramionach matki, z głową schowaną w jej piersi. Modlił się do Boga, żeby jego syn nie widział tego, co właśnie zrobił. Zdjął kurtkę Jurgena, przesiąkniętą krwią Kellera, i podszedł, żeby przytulić Juliana.
    
  "Czy wszystko w porządku?"
    
  "Przepraszam, że nie posłuchałem twojego rozkazu w sprawie noża" - powiedział chłopiec, zaczynając płakać.
    
  "Byłeś bardzo odważny, Julianie. I uratowałeś nam życie".
    
  "Naprawdę?"
    
  "Rzeczywiście. Teraz musimy iść" - powiedział, kierując się w stronę samochodu. "Ktoś mógł usłyszeć strzał".
    
  Alice i Julian wsiedli na tylne siedzenie, a Paul zajął miejsce pasażera. Manfred uruchomił silnik i wrócili na drogę.
    
  Nerwowo zerkali w lusterko wsteczne, ale nikt ich nie obserwował. Ktoś niewątpliwie ścigał uciekinierów z Dachau. Okazało się jednak, że podążanie w przeciwnym kierunku niż Monachium było słuszną strategią. Mimo to, było to małe zwycięstwo. Nigdy nie będą mogli wrócić do dawnego życia.
    
  "Chciałbym się czegoś dowiedzieć, Paulu" - szepnął Manfred, przerywając ciszę pół godziny później.
    
  "Co to jest?"
    
  "Czy ten mały kawałek papieru naprawdę prowadził do skrzyni pełnej diamentów?"
    
  "Myślę, że tak właśnie się stało. Jest pochowany gdzieś w południowo-zachodniej Afryce".
    
  "Rozumiem" - powiedział Manfred rozczarowany.
    
  "Chciałbyś na nią spojrzeć?"
    
  "Musimy opuścić Niemcy. Poszukiwanie skarbów nie byłoby złym pomysłem. Szkoda, że to połknąłeś".
    
  "Prawda jest taka" - powiedział Paul, wyciągając mapę z kieszeni - "że połknąłem notatkę o przyznaniu mojemu bratu medalu. Chociaż, biorąc pod uwagę okoliczności, nie jestem pewien, czy miałby coś przeciwko".
    
    
  Epilog
    
    
    
  CIEŚNINA GIBRALTARSKA
    
  12 marca 1940 roku
    
  Gdy fale rozbijały się o prowizoryczny statek, Paul zaczął się martwić. Przeprawa miała być prosta, zaledwie kilka mil przez spokojne morze, pod osłoną nocy.
    
  Potem sprawy stały się bardziej skomplikowane.
    
  Oczywiście, nie żeby cokolwiek było łatwe w ciągu ostatnich kilku lat. Uciekli z Niemiec przez granicę austriacką bez większych problemów i dotarli do RPA na początku 1935 roku.
    
  To był czas nowych początków. Uśmiech Alicji powrócił i stała się silną, upartą kobietą, jaką zawsze była. Straszliwy strach Juliana przed ciemnością zaczął ustępować. A Manfred nawiązał silną przyjaźń ze swoim szwagrem, zwłaszcza że Paul pozwolił mu wygrać w szachy.
    
  Poszukiwania skarbu Hansa Rainera okazały się trudniejsze, niż początkowo się wydawało. Paul wrócił do pracy w kopalni diamentów na kilka miesięcy, teraz w towarzystwie Manfreda, który dzięki swoim kwalifikacjom inżynierskim został jego szefem. Alice, ze swojej strony, nie traciła czasu, pełniąc funkcję nieoficjalnego fotografa na każdym wydarzeniu towarzyskim w ramach Mandatu.
    
  Razem udało im się zaoszczędzić wystarczająco dużo pieniędzy, aby kupić małą farmę w dorzeczu rzeki Oranje, tę samą, z której Hans i Nagel ukradli diamenty trzydzieści dwa lata wcześniej. W ciągu ostatnich trzech dekad posiadłość kilkakrotnie zmieniała właścicieli i wielu twierdziło, że jest przeklęta. Kilka osób ostrzegało Paula, że jeśli kupi to miejsce, wyrzuci pieniądze w błoto.
    
  "Nie jestem przesądny" - powiedział. "I mam przeczucie, że mój los może się odmienić".
    
  Byli ostrożni w tej kwestii. Czekali kilka miesięcy, zanim rozpoczęli poszukiwania diamentów. Aż pewnej letniej nocy 1936 roku, cała czwórka wyruszyła w blasku pełni księżyca. Dobrze znali okolicę, przechadzając się po niej niedziela po niedzieli z koszami piknikowymi, udając, że idą na spacer.
    
  Mapa Hansa była zaskakująco dokładna, jak można by się spodziewać po człowieku, który spędził połowę życia studiując mapy nawigacyjne. Narysował wąwóz i koryto strumienia, a także skałę w kształcie grotu strzały w miejscu, gdzie się spotkali. Trzydzieści kroków na północ od klifu zaczęli kopać. Ziemia była miękka i znalezienie skrzyni nie zajęło im dużo czasu. Manfred gwizdnął z niedowierzaniem, gdy ją otworzyli i w świetle pochodni zobaczyli szorstkie kamienie. Julian zaczął się nimi bawić, a Alicja zatańczyła z Paulem skocznego fokstrota. W wąwozie nie było muzyki, poza cykaniem świerszczy.
    
  Trzy miesiące później wzięli ślub w kościele w miasteczku. Sześć miesięcy później Paul udał się do biura wyceny gemmologicznej i powiedział, że znalazł kilka kamieni w strumieniu na swojej posesji. Podniósł kilka mniejszych i z zapartym tchem obserwował, jak rzeczoznawca unosi je do światła, pociera o kawałek filcu i wygładza wąsy - wszystkie te niepotrzebne magiczne zabiegi, których używają eksperci, by wydawać się ważnymi.
    
  "Są całkiem dobrej jakości. Na twoim miejscu kupiłbym sito i zaczął osuszać to miejsce, dzieciaku. Kupię wszystko, co mi przyniesiesz."
    
  Kontynuowali "wydobycie" diamentów ze strumienia przez dwa lata. Wiosną 1939 roku Alicja dowiedziała się, że sytuacja w Europie staje się coraz bardziej dramatyczna.
    
  "Południowoafrykańczycy są po stronie Brytyjczyków. Wkrótce nie będziemy mile widziani w koloniach".
    
  Paul wiedział, że czas odejść. Sprzedali większą partię kamieni niż zwykle - tak dużą, że rzeczoznawca musiał zadzwonić do kierownika kopalni, żeby wysłał mu gotówkę - i pewnej nocy odjechali bez pożegnania, zabierając tylko kilka rzeczy osobistych i pięć koni.
    
  Podjęli kluczową decyzję, co zrobić z pieniędzmi. Udali się na północ, na płaskowyż Waterberg. To właśnie tam mieszkali ocalali Herero, ludzie, których jego ojciec próbował wytępić i z którymi Paul mieszkał przez długi czas podczas swojego pierwszego pobytu w Afryce. Kiedy Paul wrócił do wioski, szaman powitał go pieśnią powitalną.
    
  "Paul Mahaleba powrócił, Paul, biały myśliwy" - powiedział, machając różdżką.
    
  Paul natychmiast poszedł porozmawiać z szefem i wręczył mu wielką torbę zawierającą trzy czwarte tego, co zarobili na sprzedaży diamentów.
    
  "To dla Herero. Aby przywrócić godność waszemu ludowi".
    
  "Tym czynem przywrócisz sobie godność, Paulu Mahalebo" - oznajmił szaman. "Ale twój dar zostanie przyjęty przez nasz lud z zadowoleniem".
    
  Paweł pokornie skinął głową, uznając mądrość tych słów.
    
  Spędzili kilka wspaniałych miesięcy w wiosce, pomagając w miarę swoich możliwości przywrócić jej dawną świetność. Aż do dnia, w którym Alicja usłyszała straszne wieści od jednego z kupców, którzy od czasu do czasu przejeżdżali przez Windhoek.
    
  "W Europie wybuchła wojna".
    
  "Zrobiliśmy już wystarczająco dużo" - powiedział Paul zamyślony, patrząc na syna. "Teraz czas pomyśleć o Julianie. Ma piętnaście lat i potrzebuje normalnego życia, gdzieś z przyszłością".
    
  Tak rozpoczęła się ich długa pielgrzymka przez Atlantyk. Najpierw łodzią do Mauretanii, a następnie do francuskiego Maroka, skąd musieli uciekać, gdy granice zamknięto dla każdego bez wizy. Była to trudna formalność dla nieudokumentowanej Żydówki lub mężczyzny, który oficjalnie nie żył i nie posiadał żadnego innego dokumentu tożsamości poza starą legitymacją zaginionego oficera SS.
    
  Po rozmowie z kilkoma uchodźcami Paul postanowił spróbować przedostać się do Portugalii z miejsca na obrzeżach Tangeru.
    
  "To nie będzie trudne. Warunki są dobre i niedaleko."
    
  Morze uwielbia przeczyć głupim słowom zbyt pewnych siebie ludzi i tej nocy rozpętała się burza. Walczyli długo, a Paweł nawet przywiązał swoją rodzinę do tratwy, żeby fale nie porwały ich z żałosnego statku, który kupili za fortunę od oszusta w Tangerze.
    
  Gdyby hiszpański patrol nie pojawił się w ostatniej chwili, czterech z nich niewątpliwie by utonęło.
    
  Jak na ironię, Paul był bardziej przerażony w luku bagażowym niż podczas swojej spektakularnej próby wejścia na pokład, wisząc za burtą łodzi patrolowej przez sekundy, które zdawały się nie mieć końca. Po wejściu na pokład wszyscy bali się, że zostaną zabrani do Kadyksu, skąd łatwo mogliby zostać odesłani do Niemiec. Paul przeklinał się w duchu za to, że nie spróbował nauczyć się choć kilku słów po hiszpańsku.
    
  Planował dotrzeć na plażę na wschód od Tarify, gdzie prawdopodobnie ktoś na nich czekał - kontakt oszusta, który sprzedał im łódź. Mężczyzna ten miał ich przetransportować ciężarówką do Portugalii. Ale nigdy nie mieli okazji się dowiedzieć, czy się pojawił.
    
  Paul spędził wiele godzin w ładowni, próbując znaleźć rozwiązanie. Jego palce dotknęły sekretnej kieszeni koszuli, w której ukrył tuzin diamentów, ostatni skarb Hansa Reinera. Alice, Manfred i Julian mieli podobny ładunek w swoich ubraniach. Może gdyby przekupili załogę garścią...
    
  Paul był niezmiernie zaskoczony, gdy hiszpański kapitan wyciągnął ich z ładowni w środku nocy, dał im łódź wiosłową i skierował się w stronę wybrzeża Portugalii.
    
  W świetle latarni na pokładzie Paul dostrzegł twarz tego mężczyzny, który musiał być w jego wieku. Był w tym samym wieku co jego ojciec, kiedy zmarł, i zajmował się tym samym zawodem. Paul zastanawiał się, jak potoczyłyby się jego losy, gdyby jego ojciec nie był mordercą, gdyby on sam nie spędził większości młodości, próbując ustalić, kto go zabił.
    
  Przeszukał swoje ubrania i wyciągnął jedyną rzecz, jaka mu pozostała jako pamiątka z tamtego okresu: owoc nikczemności Hansa, symbol zdrady jego brata.
    
  Pomyślał, że być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby jego ojciec był szlachetnym człowiekiem.
    
  Paul zastanawiał się, jak przekazać to Hiszpanowi. Włożył mu godło do ręki i powtórzył dwa proste słowa.
    
  "Zdrada" - powiedział, dotykając piersi palcem wskazującym. "Zbawienie" - powiedział, dotykając piersi Hiszpana.
    
  Być może pewnego dnia kapitan spotka kogoś, kto będzie mógł mu wyjaśnić, co oznaczają te dwa słowa.
    
  Wskoczył do małej łódki i cała czwórka zaczęła wiosłować. Kilka minut później usłyszeli plusk wody o brzeg, a łódka cicho zaskrzypiała na żwirowym dnie rzeki.
    
  Byli w Portugalii.
    
  Zanim wysiadł z łodzi, rozejrzał się dookoła, żeby upewnić się, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo, ale niczego nie zobaczył.
    
  Dziwne, pomyślał Paul. Odkąd wydłubałem sobie oko, widzę wszystko o wiele wyraźniej.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
  Gomez-Jurado Juan
    
    
    
    
  Umowa z Bogiem, znana również jako Wyprawa Mojżesza
    
    
  Druga książka z serii o Ojcu Anthonym Fowlerze, 2009
    
    
  Poświęcone Matthew Thomasowi, większemu bohaterowi niż ojciec Fowler
    
    
    
    
  Jak stworzyć wroga
    
    
    
  Zacznij od pustego płótna
    
  Naszkicuj kształty w ogólności
    
  mężczyźni, kobiety i dzieci
    
    
  Zanurz się w studnię swojej własnej podświadomości
    
  wyrzekła się ciemności
    
  z szerokim pędzlem i
    
  wytrącać z równowagi nieznajomych złowieszczym tonem
    
  z cienia
    
    
  Podążaj za obliczem wroga - chciwością,
    
  Nienawiść, niefrasobliwość, której nie śmiesz nazwać
    
  Twój własny
    
    
  Ukryj słodką indywidualność każdej twarzy
    
    
  Wymaż wszystkie ślady niezliczonych miłości, nadziei,
    
  strachy, które odtwarzają się w kalejdoskopie
    
  każde nieskończone serce
    
    
  Obróć swój uśmiech, aż utworzy się uśmiech skierowany w dół
    
  łuk okrucieństwa
    
    
  Oddziel mięso od kości, aż zostanie tylko
    
  abstrakcyjny szkielet szczątków zmarłych
    
    
  Wyolbrzymiaj każdą cechę, aż dana osoba stanie się
    
  zamienił się w bestię, pasożyta, owada
    
    
  Wypełnij tło złośliwym
    
  postacie ze starożytnych koszmarów - diabły,
    
  demony, wrogowie zła
    
    
  Gdy ikona Twojego wroga będzie kompletna
    
  będziesz mógł zabijać bez poczucia winy,
    
  rzeź bez wstydu
    
    
  To, co zniszczysz, stanie się
    
  po prostu wróg Boga, przeszkoda
    
  do sekretnej dialektyki historii
    
    
  w imieniu wroga
    
  Sam Keen
    
    
  Dziesięć Przykazań
    
    
    
  Ja jestem Pan, twój Bóg.
    
  Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.
    
  Nie będziesz czynił sobie żadnego bożka.
    
  Nie będziesz brał imienia Pana, Boga swego, nadaremno
    
  Pamiętaj o dniu szabatu, aby go święcić
    
  Czcij ojca swego i matkę swoją
    
  Nie wolno ci zabijać
    
  Nie cudzołóż
    
  Nie wolno ci kraść
    
  Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
    
  Nie pożądaj domu bliźniego swego.
    
    
    
  Prolog
    
    
    
  JESTEM W SZPITALU DZIECIĘCYM SPIEGELGRUND
    
  ŻYŁA
    
    
  Luty 1943
    
    
  Zbliżając się do budynku, nad którym powiewała duża flaga ze swastyką, kobieta nie mogła powstrzymać dreszczy. Jej towarzyszka źle to zinterpretowała i przyciągnęła ją bliżej, żeby się ogrzać. Jej cienki płaszcz dawał nikłą ochronę przed ostrym popołudniowym wiatrem, który zwiastował zbliżającą się śnieżycę.
    
  "Załóż to, Odile" - powiedział mężczyzna, a jego palce drżały, gdy rozpinał płaszcz.
    
  Wyrwała się z jego uścisku i mocniej przycisnęła torbę do piersi. Sześciomilowy marsz przez śnieg wyczerpał ją i zdrętwiał z zimna. Trzy lata temu wyruszyliby w podróż Daimlerem z szoferem, a ona miałaby na sobie futro. Ale teraz ich samochód należał do komisarza brygady, a jej futro prawdopodobnie prezentowała gdzieś w loży teatralnej jakaś nazistowska żona z tuszem do rzęs. Odile zebrała się w sobie i zadzwoniła trzy razy, zanim odebrała.
    
  "To nie zimno, Joseph. Nie mamy dużo czasu do godziny policyjnej. Jeśli nie zdążymy wrócić..."
    
  Zanim jej mąż zdążył odpowiedzieć, pielęgniarka nagle otworzyła drzwi. Gdy tylko spojrzała na gości, jej uśmiech zniknął. Lata pod rządami nazistów nauczyły ją natychmiastowego rozpoznawania Żydów.
    
  "Czego chcesz?" zapytała.
    
  Kobieta zmusiła się do uśmiechu, chociaż jej usta były boleśnie spierzchnięte.
    
  "Chcemy zobaczyć się z doktorem Grausem."
    
  "Czy masz umówione spotkanie?"
    
  "Lekarz powiedział, że nas przyjmie."
    
  'Nazwa?'
    
  'Joseph i Odile Cohen, Ojciec Uleyn'.
    
  Pielęgniarka cofnęła się o krok, gdy nazwisko potwierdziło jej podejrzenia.
    
  "Kłamiesz. Nie masz umówionego spotkania. Odejdź. Wracaj do nory, z której wyszedłeś. Wiesz, że nie masz tu wstępu".
    
  "Proszę. Mój syn jest w środku. Proszę!"
    
  Jej słowa poszły na marne, gdy drzwi zatrzasnęły się z hukiem.
    
  Joseph i jego żona bezradnie patrzyli na ogromny budynek. Gdy się odwrócili, Odile nagle poczuła się słabo i potknęła się, ale Josephowi udało się ją złapać, zanim upadła.
    
  Chodź, znajdziemy inny sposób, żeby dostać się do środka.
    
  Skierowali się w stronę bocznej ściany szpitala. Gdy skręcili za róg, Joseph odciągnął żonę. Drzwi właśnie się otworzyły. Mężczyzna w grubym płaszczu z całych sił pchał wózek wypełniony śmieciami w kierunku tylnej części budynku. Trzymając się blisko ściany, Joseph i Odile prześliznęli się przez otwarte drzwi.
    
  Po wejściu do środka znaleźli się w sali usługowej prowadzącej do labiryntu schodów i korytarzy. Idąc korytarzem, słyszeli odległe, stłumione krzyki, które zdawały się dochodzić z innego świata. Kobieta skupiła się, nasłuchując głosu syna, ale to nie przyniosło rezultatu. Przeszli przez kilka korytarzy, nie napotykając nikogo. Joseph musiał się spieszyć, aby dotrzymać kroku żonie, która, kierując się instynktem, szła szybko naprzód, zatrzymując się tylko na sekundę w każdych drzwiach.
    
  Wkrótce zajrzeli do ciemnego pokoju w kształcie litery L. Był on pełen dzieci, z których wiele było przywiązanych do łóżek i skomlało jak mokre psy. W pokoju było duszno i duszno, a kobieta zaczęła się pocić, czując mrowienie w kończynach, gdy jej ciało się rozgrzewało. Nie zwracała jednak na to uwagi, a jej wzrok błądził od łóżka do łóżka, od jednej młodej twarzyczki do drugiej, rozpaczliwie szukając syna.
    
  "Oto raport, doktorze Grouse."
    
  Joseph i jego żona wymienili spojrzenia, słysząc nazwisko lekarza, którego musieli odwiedzić - człowieka, który trzymał w rękach życie ich syna. Odwrócili się w przeciwległy kąt pokoju i zobaczyli małą grupkę ludzi zgromadzonych wokół jednego z łóżek. Atrakcyjny młody lekarz siedział przy łóżku dziewczynki, która wyglądała na około dziewięcioletnią. Obok niego starsza pielęgniarka trzymała tacę z narzędziami chirurgicznymi, a lekarz w średnim wieku robił notatki ze znudzonym wyrazem twarzy.
    
  "Doktorze Graus..." - powiedziała niepewnie Odile, zbierając odwagę i podchodząc do grupy.
    
  Młody mężczyzna machnął lekceważąco ręką w stronę pielęgniarki, nie odrywając wzroku od tego, co robił.
    
  'Proszę, nie teraz.'
    
  Pielęgniarka i drugi lekarz spojrzeli na Odile ze zdziwieniem, ale nic nie powiedzieli.
    
  Widząc, co się dzieje, Odile musiała zacisnąć zęby, żeby nie krzyknąć. Dziewczynka była śmiertelnie blada i wydawała się półprzytomna. Graus trzymał jej dłoń nad metalową misą, robiąc drobne nacięcia skalpelem. Na dłoni dziewczyny nie było prawie miejsca, którego nie dotknęłaby klinga, a krew powoli spływała do misy, która była prawie pełna. W końcu głowa dziewczynki przechyliła się na bok. Graus położył dwa smukłe palce na jej szyi.
    
  "Dobrze, nie ma pulsu. Która godzina, doktorze Strobel?"
    
  'Szósta trzydzieści siedem.'
    
  Prawie dziewięćdziesiąt trzy minuty. Wyjątkowe! Badana pozostała przytomna, choć jej poziom świadomości był stosunkowo niski, i nie wykazywała oznak bólu. Połączenie nalewki z opium i bielunia jest niewątpliwie lepsze od wszystkiego, czego do tej pory próbowaliśmy. Gratulacje, Strobel. Przygotuj próbkę do autopsji.
    
  "Dziękuję, panie doktorze. Natychmiast."
    
  Dopiero wtedy młody lekarz zwrócił się do Josepha i Odile. W jego oczach malowała się mieszanina irytacji i pogardy.
    
  "A kim ty możesz być?"
    
  Odile zrobiła krok do przodu i stanęła obok łóżka, starając się nie patrzeć na martwą dziewczynę.
    
  Nazywam się Odile Cohen, dr Graus. Jestem matką Elana Cohena.
    
  Lekarz spojrzał zimno na Odile, po czym zwrócił się do pielęgniarki.
    
  "Wyprowadź stąd tych Żydów, Ojcze Ulrike."
    
  Pielęgniarka chwyciła Odile za łokieć i brutalnie wepchnęła ją między kobietę a lekarza. Joseph rzucił się na pomoc żonie i zaczął mocować się z masywną pielęgniarką. Przez chwilę tworzyli dziwną trójkę, poruszającą się w przeciwnych kierunkach, ale żadna nie robiła postępów. Twarz ojca Ulrike'a poczerwieniała z wysiłku.
    
  "Panie doktorze, jestem pewna, że nastąpiła jakaś pomyłka" - powiedziała Odile, próbując wystawić głowę zza szerokich ramion pielęgniarki. "Mój syn nie jest chory psychicznie".
    
  Odile udało się uwolnić z uścisku pielęgniarki i odwróciła się twarzą do lekarza.
    
  "To prawda, że niewiele mówił, odkąd straciliśmy dom, ale nie jest szalony. Jest tu przez pomyłkę. Jeśli go puścicie... Proszę, pozwólcie mi dać wam to, co nam zostało".
    
  Położyła paczkę na łóżku, uważając, by nie dotknąć ciała zmarłej dziewczyny, i ostrożnie zdjęła opakowanie z gazety. Pomimo słabego oświetlenia pokoju, złoty przedmiot rzucał blask na otaczające ściany.
    
  "To jest w rodzinie mojego męża od pokoleń, doktorze Graus. Wolałabym umrzeć, niż się tego pozbyć. Ale mój syn, doktorze, mój syn..."
    
  Odile wybuchnęła płaczem i upadła na kolana. Młody lekarz ledwo to zauważył, wpatrując się w przedmiot leżący na łóżku. Udało mu się jednak otworzyć usta na tyle długo, by roztrzaskać wszelką nadzieję, jaka pozostała parze.
    
  "Twój syn nie żyje. Odejdź."
    
    
  Gdy tylko zimne powietrze na zewnątrz musnęło jej twarz, Odile odzyskała siły. Trzymając się męża, gdy pospiesznie opuszczali szpital, bardziej niż kiedykolwiek obawiała się godziny policyjnej. Jej myśli koncentrowały się wyłącznie na powrocie na drugi koniec miasta, gdzie czekał ich drugi syn.
    
  "Szybko, Joseph. Szybko."
    
  Przyspieszyli kroku w obliczu nieustannie padającego śniegu.
    
    
  W swoim gabinecie szpitalnym dr Graus odłożył słuchawkę z roztargnionym wyrazem twarzy i pogłaskał dziwny złoty przedmiot leżący na biurku. Kilka minut później, gdy usłyszał wycie syren SS, nawet nie wyjrzał przez okno. Jego asystent wspomniał coś o ucieczce Żydów, ale Graus to zignorował.
    
  Był zajęty planowaniem operacji młodego Cohena.
    
  Główne postacie
    
  Kler
    
  OJCIEC ANTHONY FOWLER, agent współpracujący z CIA i Świętym Przymierzem.
    
  OJCIEC ALBERT, były haker. Analityk systemów w CIA i łącznik z wywiadem watykańskim.
    
  BRAT CESÁREO, dominikanin. Kustosz Starożytności w Watykanie.
    
    
  Korpus Bezpieczeństwa Watykańskiego
    
  CAMILO SIRIN, Inspektor Generalny. Jest również szefem Świętego Przymierza, watykańskiej tajnej służby wywiadowczej.
    
    
  Cywile
    
  ANDREA OTORO, reporterka gazety El Globo.
    
  RAYMOND KANE, multimilioner i przemysłowiec.
    
  JACOB RUSSELL, asystent wykonawczy Caina.
    
  ORVILLE WATSON, konsultant ds. terroryzmu i właściciel Netcatch.
    
  DOKTOR HEINRICH GRAUSS, nazistowski ludobójca.
    
    
  Załoga wyprawy Mojżesza
    
  CECIL FORRESTER, archeolog biblijny.
    
  DAVID PAPPAS, GORDON DARWIN, KIRA LARSEN, STOWE EARLING i EZRA LEVIN, wspomagani przez Cecila Forrestera
    
  MOGENS DEKKER, szef ochrony wyprawy.
    
  ALOIS GOTTLIEB, ALRIK GOTTLIEB, TEVI WAHAKA, PACO TORRES, LOUIS MALONEY i MARLA JACKSON, żołnierze Decker.
    
  DOKTOR HAREL, lekarz na wykopaliskach.
    
  TOMMY EICHBERG, główny kierowca.
    
  ROBERT FRICK, BRIAN HANLEY, Pracownicy administracyjni/techniczni
    
  NURI ZAYIT, RANI PETERKE, kucharze
    
    
  Terroryści
    
  NAZIM i HARUF, członkowie komórki waszyngtońskiej.
    
  O, D i W, członkowie komórek syryjskich i jordańskich.
    
  HUCAN, szef trzech komórek.
    
    
  1
    
    
    
  REZYDENCJA BALTHASARA HANDWURTZA
    
  STEINFELDSTRA ßE, 6
    
  KRIEGLACH, AUSTRIA
    
    
  Czwartek, 15 grudnia 2005, 11:42.
    
    
  Ksiądz starannie wytarł stopy o wycieraczkę, po czym zapukał do drzwi. Tropiąc mężczyznę przez ostatnie cztery miesiące, w końcu odkrył jego kryjówkę dwa tygodnie temu. Teraz był pewien prawdziwej tożsamości Handwurtza. Nadszedł moment, by spotkać się z nim twarzą w twarz.
    
  Czekał cierpliwie kilka minut. Było południe i Graus, jak zwykle, ucinał sobie popołudniową drzemkę na kanapie. O tej porze wąska uliczka była prawie pusta. Jego sąsiedzi ze Steinfeldstrasse byli w pracy, nieświadomi, że pod numerem 6, w małym domu z niebieskimi zasłonami w oknach, ludobójczy potwór spokojnie drzemał przed telewizorem.
    
  W końcu dźwięk klucza w zamku ostrzegł księdza, że drzwi zaraz się otworzą. Zza drzwi wyłoniła się głowa starszego mężczyzny o dostojnym wyrazie twarzy, niczym z reklamy ubezpieczenia zdrowotnego.
    
  'Tak?'
    
  Dzień dobry, panie doktorze.
    
  Starzec zmierzył wzrokiem mężczyznę, który do niego przemówił. Był wysoki, szczupły i łysy, miał około pięćdziesięciu lat, a spod czarnego płaszcza wystawała mu kapłańska kołnierzyka. Stał w drzwiach z wyprostowaną postawą strażnika wojskowego, a jego zielone oczy uważnie wpatrywały się w starca.
    
  "Myślę, że się mylisz, księże. Kiedyś byłem hydraulikiem, ale teraz jestem na emeryturze. Już wpłaciłem składkę na fundusz parafialny, więc proszę wybaczyć..."
    
  "Czy pan przypadkiem nie jest doktorem Heinrichem Grausem, słynnym niemieckim neurochirurgiem?"
    
  Starzec na chwilę wstrzymał oddech. Poza tym nie zrobił nic, co mogłoby go zdradzić. Jednak ten drobny szczegół wystarczył księdzu: dowód był niepodważalny.
    
  "Nazywam się Handwurtz, ojcze."
    
  "To nieprawda i oboje o tym wiemy. A teraz, jeśli mnie wpuścisz, pokażę ci, co ze sobą przyniosłem". Ksiądz uniósł lewą rękę, w której trzymał czarną teczkę.
    
  W odpowiedzi drzwi się otworzyły, a starzec szybko pokuśtykał w stronę kuchni, a stare deski podłogowe protestowały przy każdym kroku. Ksiądz poszedł za nim, ale nie zwracał uwagi na otoczenie. Trzy razy zerkał przez okna i już znał położenie każdego tandetnego mebla. Wolał patrzeć na plecy starego nazisty. Chociaż lekarz szedł z pewnym trudem, ksiądz widział, jak wyciąga worki z węglem z szopy z łatwością, która wzbudziłaby zazdrość u człowieka o dekady młodszego. Heinrich Graus wciąż był niebezpiecznym człowiekiem.
    
  Mała kuchnia była ciemna i cuchnęła zjełczałym zapachem. Stała tam kuchenka gazowa, blat z suszoną cebulą, okrągły stół i dwa wspaniałe krzesła. Graus gestem wskazał księdzu, żeby usiadł. Starzec przeszukał szafkę, wyciągnął dwie szklanki, napełnił je wodą i postawił na stole, po czym sam usiadł. Szklanki pozostały nietknięte, gdy dwaj mężczyźni siedzieli beznamiętnie, patrząc na siebie przez ponad minutę.
    
  Starzec miał na sobie czerwony flanelowy szlafrok, bawełnianą koszulę i znoszone spodnie. Zaczął łysieć dwadzieścia lat temu, a resztki włosów były całkowicie siwe. Jego duże, okrągłe okulary wyszły z mody jeszcze przed upadkiem komunizmu. Swobodny wyraz wokół ust nadawał mu dobroduszny wygląd.
    
  Nic z tego nie zmyliło księdza.
    
  Drobinki kurzu unosiły się w promieniu światła rzucanego przez słabe grudniowe słońce. Jeden z nich wylądował na rękawie księdza. Odrzucił go na bok, nie spuszczając wzroku ze starca.
    
  Pewność siebie tego gestu nie uszła uwadze nazisty, ale zdążył on odzyskać panowanie nad sobą.
    
  "Czy nie napijesz się wody, Ojcze?"
    
  "Nie chcę pić, doktorze Grouse."
    
  "Więc będziesz upierał się przy nazywaniu mnie tym imieniem. Nazywam się Handwurz. Balthasar Handwurz."
    
  Ksiądz nie zwrócił uwagi.
    
  Muszę przyznać, że jest pan dość spostrzegawczy. Kiedy dostał pan paszport, żeby wyjechać do Argentyny, nikt nie przypuszczał, że wróci pan do Wiednia kilka miesięcy później. Oczywiście, to było ostatnie miejsce, w którym pana szukałem. Zaledwie 65 kilometrów od szpitala Spiegelgrund. Łowca nazistów Wiesenthal spędził lata szukając pana w Argentynie, nieświadomy, że jest pan o rzut beretem od jego biura. Ironia losu, nie sądzi pan?
    
  "Uważam, że to śmieszne. Jesteś Amerykaninem, prawda? Mówisz dobrze po niemiecku, ale zdradza cię akcent".
    
  Ksiądz położył teczkę na stole i wyciągnął z niej zniszczony folder. Pierwszym dokumentem, który pokazał, było zdjęcie młodego Grausa, zrobione w szpitalu w Spiegelgrund podczas wojny. Drugi był wariacją tego samego zdjęcia, ale z rysami twarzy lekarza postarzonymi za pomocą oprogramowania komputerowego.
    
  "Czyż technologia nie jest wspaniała, panie doktorze?"
    
  "To niczego nie dowodzi. Każdy mógł to zrobić. Ja też oglądam telewizję" - powiedział, ale jego głos zdradzał coś jeszcze.
    
  Masz rację. To niczego nie dowodzi, ale jednak coś dowodzi.
    
  Ksiądz wyciągnął pożółkłą kartkę papieru, do której ktoś przymocował spinaczem czarno-białe zdjęcie, na którym widniał napis sepiowy: ŚWIADECTWO FORNITY, umieszczony obok pieczęci watykańskiej.
    
  "Balthasar Handwurz. Blond włosy, brązowe oczy, wyraziste rysy twarzy. Znaki rozpoznawcze: tatuaż na lewym ramieniu z numerem 256441, wykonany przez nazistów podczas pobytu w obozie koncentracyjnym Mauthausen". Miejsce, w którym nigdy nie byłeś, Graus. Twój numer to kłamstwo. Osoba, która cię wytatuowała, wymyśliła go na poczekaniu, ale to najmniej ważne. Jak dotąd działa.
    
  Starzec dotknął dłonią flanelowej szaty. Był blady ze złości i strachu.
    
  "Kim ty, do cholery, jesteś, draniu?"
    
  "Nazywam się Anthony Fowler. Chcę z tobą zawrzeć umowę."
    
  "Wynoś się z mojego domu. Natychmiast."
    
  "Chyba nie wyrażam się jasno. Był pan zastępcą dyrektora Szpitala Dziecięcego Am Spiegelgrund przez sześć lat. To było bardzo interesujące miejsce. Prawie wszyscy pacjenci byli Żydami i cierpieli na choroby psychiczne. "Życie nie jest warte życia", czyż nie tak pan ich nazywał?"
    
  "Nie mam pojęcia, o czym mówisz!"
    
  Nikt nie podejrzewał, co tam robiłeś. Eksperymentowałeś. Rozcinałeś dzieci, gdy jeszcze żyły. Siedemset czternaście, doktorze Graus. Zabiłeś siedemset czternaście z nich własnymi rękami.
    
  Mówiłem ci...
    
  "Trzymałeś ich mózgi w słoikach!"
    
  Fowler uderzył pięścią w stół z taką siłą, że oba kieliszki się przewróciły i przez chwilę jedynym dźwiękiem było kapanie wody na kafelkową podłogę. Fowler wziął kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić.
    
  Lekarz unikał patrzenia w zielone oczy, które zdawały się chcieć przeciąć go na pół.
    
  "Czy jesteś z Żydami?"
    
  "Nie, Graus. Wiesz, że to nieprawda. Gdybym był jednym z nich, wisiałby pan na pętli w Tel Awiwie. Ja... jestem powiązany z ludźmi, którzy ułatwili ci ucieczkę w 1946 roku".
    
  Lekarz stłumił dreszcz.
    
  "Święte przymierze" - mruknął.
    
  Fowler nie odpowiedział.
    
  "A czego Sojusz chce ode mnie po tych wszystkich latach?"
    
  "Coś do twojej dyspozycji."
    
  Nazista wskazał na swoje otoczenie.
    
  "Jak widać, nie jestem specjalnie bogaty. Nie mam już pieniędzy".
    
  "Gdybym potrzebował pieniędzy, z łatwością mógłbym cię sprzedać prokuratorowi generalnemu w Stuttgarcie. Nadal oferują 130 000 euro za twoje schwytanie. Chcę świecę".
    
  Nazista patrzył na niego bez wyrazu, udając, że nie rozumie.
    
  "Jaka świeca?"
    
  "Teraz to pan jest śmieszny, doktorze Graus. Mówię o świecy, którą ukradł pan rodzinie Cohenów sześćdziesiąt dwa lata temu. Ciężkiej, bezknotowej świecy pokrytej złotym filigranem. Tego właśnie chcę, i chcę tego teraz".
    
  "Idźcie łgać gdzie indziej. Nie mam żadnej świecy".
    
  Fowler westchnął, odchylił się na krześle i wskazał na przewrócone szklanki na stole.
    
  "Czy masz coś mocniejszego?"
    
  "Za tobą" - powiedział Grouse, wskazując głową na szafę.
    
  Ksiądz odwrócił się i sięgnął po butelkę, która była w połowie pełna. Wziął kieliszki i nalał do każdego po dwa palce jasnożółtego płynu. Obaj mężczyźni wypili, nie wznosząc toastu.
    
  Fowler ponownie chwycił butelkę i nalał sobie kolejną szklankę. Upił łyk i powiedział: "Weitzenkorn. Pszeniczny sznaps. Dawno go nie piłem".
    
  'Jestem pewien, że tego nie przegapiłeś.'
    
  "To prawda. Ale jest tanie, prawda?"
    
  Grouse wzruszył ramionami.
    
  "Człowiek taki jak ty, Graus. Genialny. Daremny. Nie mogę uwierzyć, że to pijesz. Powoli zatruwasz się w tej brudnej dziurze, która śmierdzi moczem. I chcesz coś wiedzieć? Rozumiem..."
    
  "Nic nie rozumiesz."
    
  "Całkiem nieźle. Wciąż pamiętasz metody Rzeszy. Zasady dla oficerów. Sekcja trzecia. "W razie schwytania przez wroga, zaprzeczaj wszystkiemu i udzielaj tylko krótkich odpowiedzi, które cię nie skompromitują". No cóż, Graus, przyzwyczaj się. Jesteś skompromitowany po uszy.
    
  Starzec skrzywił się i dolał sobie resztę sznapsa. Fowler obserwował mowę ciała przeciwnika, gdy determinacja potwora powoli słabła. Był jak artysta, który cofa się po kilku pociągnięciach pędzla, by przyjrzeć się płótnie, zanim zdecyduje, jakich kolorów użyć.
    
  Ksiądz postanowił spróbować posłużyć się prawdą.
    
  "Spójrz na moje dłonie, doktorze" - powiedział Fowler, kładąc je na stole. Były pomarszczone, z długimi, cienkimi palcami. Nie było w nich nic niezwykłego, poza jednym drobnym szczegółem. Na szczycie każdego palca, w pobliżu kostek, widniała cienka, biaława linia, biegnąca prosto przez każdą dłoń.
    
  "To okropne blizny. Ile miałeś lat, kiedy je dostałeś? Dziesięć? Jedenaście?"
    
  Dwunasty. Ćwiczyłem na fortepianie: Preludia Chopina, opus 28. Mój ojciec podszedł do fortepianu i bez ostrzeżenia zatrzasnął klapę fortepianu Steinwaya. To był cud, że nie straciłem palców, ale już nigdy nie mogłem grać.
    
  Ksiądz chwycił kieliszek i zdawał się zanurzać w jego zawartości, zanim kontynuował. Nie był w stanie uświadomić sobie, co się stało, patrząc drugiemu człowiekowi w oczy.
    
  "Odkąd skończyłem dziewięć lat, mój ojciec... narzucał mi się. Tego dnia powiedziałem mu, że powiem komuś, jeśli zrobi to jeszcze raz. Nie groził mi. Po prostu zniszczył mi dłonie. Potem płakał, błagał mnie o wybaczenie i wezwał najlepszych lekarzy, jakich można było kupić. Nie, Graus. Nawet o tym nie myśl".
    
  Graus sięgnął pod stół, szukając szuflady na sztućce. Szybko ją schował.
    
  "Dlatego cię rozumiem, Doktorze. Mój ojciec był potworem, którego poczucie winy przekraczało jego własne możliwości wybaczenia. Ale miał więcej odwagi niż ty. Zamiast zwolnić w środku ostrego zakrętu, dodał gazu i zabrał ze sobą moją matkę".
    
  "Bardzo wzruszająca historia, Ojcze" - rzekł Graus szyderczym tonem.
    
  "Skoro tak mówisz. Ukrywałeś się, żeby uniknąć konfrontacji ze swoimi zbrodniami, ale zostałeś zdemaskowany. A ja dam ci to, czego mój ojciec nigdy nie miał: drugą szansę".
    
  Słucham.
    
  "Daj mi świecę. W zamian dostaniesz teczkę ze wszystkimi dokumentami, które będą twoim wyrokiem śmierci. Możesz się tu ukrywać do końca życia".
    
  "To wszystko?" - zapytał niedowierzająco starzec.
    
  "O ile mi wiadomo."
    
  Starzec pokręcił głową i wstał z wymuszonym uśmiechem. Otworzył małą szafkę i wyjął duży szklany słoik wypełniony ryżem.
    
  Nigdy nie jem zbóż. Mam na nie alergię.
    
  Wysypał ryż na stół. Pojawiła się mała chmura skrobi, a potem rozległ się suchy odgłos. Worek, na wpół zakopany w ryżu.
    
  Fowler pochylił się i sięgnął po nią, ale koścista łapa Grausa chwyciła go za nadgarstek. Kapłan spojrzał na niego.
    
  "Mam twoje słowo, prawda?" zapytał zaniepokojony starzec.
    
  "Czy to jest dla ciebie coś warte?"
    
  "Tak, o ile wiem."
    
  "No to masz."
    
  Doktor puścił nadgarstek Fowlera, a jego własne ręce drżały. Ksiądz ostrożnie strząsnął ryż i wyciągnął ciemny płócienny pakunek. Był przewiązany sznurkiem. Z wielką starannością rozwiązał węzły i rozwinął materiał. Słabe promienie wczesnej austriackiej zimy wypełniły ponurą kuchnię złotym światłem, które zdawało się kontrastować z otoczeniem i brudnoszarym woskiem grubej świecy stojącej na stole. Cała powierzchnia świecy była kiedyś pokryta cienkimi płatkami złota o misternym wzorze. Teraz szlachetny metal prawie zniknął, pozostawiając jedynie ślady filigranu w wosku.
    
  Grouse uśmiechnął się smutno.
    
  "Resztę wziął lombard, ojcze."
    
  Fowler nie odpowiedział. Wyciągnął zapalniczkę z kieszeni spodni i zapalił ją. Następnie postawił świecę pionowo na stole i przyłożył płomień do jej czubka. Chociaż nie było knota, ciepło płomienia zaczęło topić wosk, który kapał szarymi kroplami na stół, wydzielając mdły zapach. Graus obserwował to z gorzką ironią, jakby po tylu latach czerpał przyjemność z mówienia w swoim imieniu.
    
  "Uważam to za zabawne. Żyd w lombardzie od lat skupuje żydowskie złoto, wspierając w ten sposób dumnego członka Rzeszy. A to, co teraz widzisz, dowodzi, że twoje poszukiwania były całkowicie bezcelowe".
    
  "Pozory mylą, Grouse. Złoto na tej świecy to nie skarb, którego szukam. To tylko rozrywka dla idiotów".
    
  Ostrzegawczo płomień nagle rozgorzał. Na tkaninie poniżej utworzyła się kałuża wosku. Zielona krawędź metalowego przedmiotu była niemal widoczna na szczycie tego, co pozostało ze świecy.
    
  "Dobrze, już jest" - powiedział ksiądz. "Teraz mogę iść".
    
  Fowler wstał i ponownie owinął świecę materiałem, uważając, żeby się nie poparzyć.
    
  Naziści patrzyli ze zdumieniem. Już się nie uśmiechał.
    
  'Czekaj! Co to jest? Co jest w środku?'
    
  'Nic, co by cię dotyczyło.'
    
  Starzec wstał, otworzył szufladę ze sztućcami i wyciągnął nóż kuchenny. Drżącymi krokami okrążył stół i zbliżył się do księdza. Fowler obserwował go nieruchomo. Oczy nazisty płonęły szaleńczym blaskiem człowieka, który całe noce spędzał na kontemplacji tego przedmiotu.
    
  "Muszę wiedzieć."
    
  "Nie, Graus. Zawarliśmy umowę. Świeca za teczkę. Tylko tyle dostaniesz."
    
  Starzec uniósł nóż, ale wyraz twarzy gościa kazał mu go opuścić. Fowler skinął głową i rzucił teczkę na stół. Powoli, z zawiniątkiem w jednej ręce i teczką w drugiej, ksiądz cofnął się w stronę drzwi kuchennych. Starzec wziął teczkę.
    
  "Nie ma innych kopii, prawda?"
    
  "Tylko jeden. Na zewnątrz czeka dwóch Żydów."
    
  Oczy Grausa niemal wyszły z orbit. Ponownie uniósł nóż i ruszył w stronę księdza.
    
  "Skłamałeś! Powiedziałeś, że dasz mi szansę!"
    
  Fowler po raz ostatni spojrzał na niego beznamiętnie.
    
  "Bóg mi wybaczy. Myślisz, że będziesz miał tyle samo szczęścia?"
    
  Po czym, nie mówiąc już ani słowa, zniknął w korytarzu.
    
  Ksiądz wyszedł z budynku, przyciskając cenny pakunek do piersi. Dwóch mężczyzn w szarych płaszczach stało na straży kilka stóp od drzwi. Fowler ostrzegł ich, mijając: "On ma nóż".
    
  Wyższy z nich strzelił kostkami palców, a na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech.
    
  "To jeszcze lepiej" - powiedział.
    
    
  2
    
    
    
  ARTYKUŁ ZOSTAŁ OPUBLIKOWANY W EL GLOBO
    
  17 grudnia 2005, strona 12
    
    
  AUSTRIACKI HEROD ZNALEZIONY MARTWY
    
  Wiedeń (Associated Press)
    
  Po ponad pięćdziesięciu latach unikania sprawiedliwości, dr Heinrich Graus, "rzeźnik ze Spiegelgrund", został w końcu odnaleziony przez austriacką policję. Według władz, niesławny nazistowski zbrodniarz wojenny został znaleziony martwy, prawdopodobnie na zawał serca, w małym domu w miejscowości Krieglach, zaledwie 56 kilometrów od Wiednia.
    
  Urodzony w 1915 roku Graus wstąpił do partii nazistowskiej w 1931 roku. Na początku II wojny światowej był już zastępcą komendanta szpitala dziecięcego Am Spiegelgrund. Graus wykorzystywał swoją pozycję do przeprowadzania nieludzkich eksperymentów na żydowskich dzieciach z tzw. problemami behawioralnymi lub upośledzeniem umysłowym. Lekarz wielokrotnie twierdził, że takie zachowania są dziedziczne, a jego eksperymenty są uzasadnione, ponieważ ich podopieczni "żyją niewarto żyć".
    
  Graus szczepił zdrowe dzieci przeciwko chorobom zakaźnym, przeprowadzał wiwisekcje i wstrzykiwał swoim ofiarom różne mieszanki znieczulające, które sam opracował, aby zmierzyć ich reakcję na ból. Uważa się, że w czasie wojny w murach Spiegelgrund doszło do około 1000 morderstw.
    
  Po wojnie naziści uciekli, nie pozostawiając po sobie śladu poza 300 dziecięcymi mózgami zakonserwowanymi w formalinie. Pomimo wysiłków niemieckich władz, nikt nie zdołał go namierzyć. Słynny łowca nazistów Szymon Wiesenthal, który doprowadził przed sąd ponad 1100 przestępców, wytrwale dążył do odnalezienia Grausa, którego nazywał "swoim zadaniem w oczekiwaniu", aż do śmierci, nieustępliwie ścigając lekarza w Ameryce Południowej. Wiesenthal zmarł w Wiedniu trzy miesiące temu, nieświadomy, że jego celem był emerytowany hydraulik niedaleko jego własnego biura.
    
  Nieoficjalne źródła w ambasadzie Izraela w Wiedniu ubolewały nad faktem, że Graus zmarł nie ponosząc konsekwencji swoich zbrodni, lecz mimo to cieszyły się z jego nagłej śmierci, biorąc pod uwagę, że jego podeszły wiek skomplikowałby ekstradycję i proces sądowy, podobnie jak w przypadku chilijskiego dyktatora Augusto Pinocheta.
    
  "Nie sposób nie dostrzec w jego śmierci ręki Stwórcy" - powiedziało źródło.
    
    
  3
    
    
    
  BYDŁO
    
  "On jest na dole, proszę pana."
    
  Mężczyzna na krześle lekko się cofnął. Jego ręka drżała, choć ruch ten byłby niezauważalny dla kogoś, kto nie znał go tak dobrze jak jego asystenta.
    
  "Jaki on jest? Zbadałeś go dokładnie?"
    
  "Wiesz, co mam, panie."
    
  Rozległ się głęboki westchnienie.
    
  "Tak, Jacob. Przepraszam."
    
  Mężczyzna wstał, mówiąc to, i sięgnął po pilota, którym sterował swoim otoczeniem. Nacisnął mocno jeden z przycisków, aż zbielały mu kostki palców. Złamał już kilka pilotów, a jego asystent w końcu uległ i zamówił specjalny, wykonany ze wzmocnionego akrylu, który pasował do kształtu dłoni starca.
    
  "Moje zachowanie musi być męczące" - powiedział starzec. "Przepraszam".
    
  Jego asystent nie odpowiedział; zdał sobie sprawę, że szef potrzebuje chwili wytchnienia. Był skromnym człowiekiem, ale doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej pozycji w życiu, o ile te cechy można uznać za spójne.
    
  "Boli mnie siedzenie tu cały dzień, wiesz? Z każdym dniem znajduję coraz mniej przyjemności w zwykłych rzeczach. Stałem się żałosnym starym idiotą. Każdej nocy, kładąc się spać, mówię sobie: "Jutro". Jutro będzie ten dzień. A następnego ranka wstaję, a moja determinacja zniknęła, tak jak moje zęby".
    
  "Lepiej będzie, jeśli pójdziemy dalej, proszę pana" - powiedział adiutant, który słyszał niezliczone wersje tego tematu.
    
  "Czy to jest absolutnie konieczne?"
    
  "To pan o to prosił, panie. Żeby mieć wszystko pod kontrolą".
    
  "Mogłem po prostu przeczytać raport."
    
  "Nie chodzi tylko o to. Jesteśmy już w fazie czwartej. Jeśli chcesz wziąć udział w tej wyprawie, musisz przyzwyczaić się do interakcji z nieznajomymi. Dr Houcher wyraził się w tej kwestii bardzo jasno".
    
  Staruszek nacisnął kilka przycisków na pilocie. Żaluzje w pokoju opadły, a światła zgasły, gdy usiadł z powrotem.
    
  Nie ma innej drogi?
    
  Jego asystent pokręcił głową.
    
  'W takim razie bardzo dobrze.'
    
  Asystent skierował się w stronę drzwi, jedynego pozostałego źródła światła.
    
  'Jakub'.
    
  "Tak, proszę pana?"
    
  "Zanim pójdziesz... Czy mógłbym potrzymać cię za rękę przez chwilę? Boję się".
    
  Asystent zrobił, o co go poproszono. Ręka Caina wciąż się trzęsła.
    
    
  4
    
    
    
  SIEDZIBA GŁÓWNA KAYN INDUSTRIES
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 5 lipca 2006, 11:10.
    
    
  Orville Watson nerwowo bębnił palcami po grubej skórzanej teczce na kolanach. Od dwóch godzin siedział na swoim pluszowym tylnym siedzeniu w recepcji na 38. piętrze Kayn Tower. Za 3000 dolarów za godzinę każdy inny z radością poczekałby do Dnia Sądu. Ale nie Orville. Młody Kalifornijczyk się nudził. Właściwie to walka z nudą była fundamentem jego kariery.
    
  Studia go nudziły. Wbrew woli rodziny, rzucił je na drugim roku. Znalazł dobrą pracę w CNET, firmie będącej liderem nowych technologii, ale nuda znów go dopadła. Orville nieustannie pragnął nowych wyzwań, a jego prawdziwą pasją było odpowiadanie na pytania. Na przełomie tysiącleci jego przedsiębiorczy duch skłonił go do odejścia z CNET i założenia własnej firmy.
    
  Jego matka, która czytała codzienne nagłówki gazet o kolejnym upadku dot-comów, sprzeciwiła się. Jej obawy nie zniechęciły Orville'a. Spakował swoją ważącą 300 kilogramów sylwetkę, blond kucyk i walizkę pełną ubrań do rozklekotanego vana i przejechał przez kraj, kończąc w suterenie na Manhattanie. Tak narodził się Netcatch. Jego slogan brzmiał: "Pytasz, my odpowiadamy". Cały projekt mógł pozostać jedynie szalonym marzeniem młodego mężczyzny z zaburzeniami odżywiania, nadmiarem zmartwień i osobliwym rozumieniem internetu. Ale potem nastąpił 11 września i Orville natychmiast uświadomił sobie trzy rzeczy, na które waszyngtońscy biurokraci potrzebowali o wiele za dużo czasu.
    
  Po pierwsze, ich metody przetwarzania informacji były przestarzałe o trzydzieści lat. Po drugie, poprawność polityczna wprowadzona przez ośmioletnią administrację Clintona jeszcze bardziej utrudniła gromadzenie informacji, ponieważ można było polegać jedynie na "wiarygodnych źródłach", które były bezużyteczne w przypadku terrorystów. Po trzecie, Arabowie okazali się nowymi Rosjanami, jeśli chodzi o szpiegostwo.
    
  Matka Orville'a, Yasmina, urodziła się i mieszkała przez wiele lat w Bejrucie, zanim wyszła za mąż za przystojnego inżyniera z Sausalito w Kalifornii, którego poznała, gdy pracował nad projektem w Libanie. Para wkrótce przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie piękna Yasmina uczyła swojego jedynego syna arabskiego i angielskiego.
    
  Przyjmując różne tożsamości online, młody mężczyzna odkrył, że internet jest rajem dla ekstremistów. Fizycznie nie miało znaczenia, jak daleko od siebie dzieliło dziesięciu radykałów; w sieci dystans mierzono w milisekundach. Ich tożsamość mogła być tajna, a idee szalone, ale w sieci mogli znaleźć ludzi, którzy myśleli dokładnie tak samo jak oni. W ciągu kilku tygodni Orville dokonał czegoś, czego nikt w zachodnim wywiadzie nie byłby w stanie dokonać konwencjonalnymi metodami: zinfiltrował jedną z najbardziej radykalnych islamskich siatek terrorystycznych.
    
  Pewnego ranka na początku 2002 roku Orville pojechał na południe do Waszyngtonu, mając w bagażniku furgonetki cztery pudła teczek. Po dotarciu do siedziby CIA poprosił o rozmowę z mężczyzną odpowiedzialnym za terroryzm islamski, twierdząc, że ma do ujawnienia ważne informacje. W ręku trzymał dziesięciostronicowe podsumowanie swoich ustaleń. Niepozorny urzędnik, który się z nim spotkał, kazał mu czekać dwie godziny, zanim w ogóle pofatygował się przeczytać raport. Po skończeniu, urzędnik był tak zaniepokojony, że zadzwonił do swojego przełożonego. Kilka minut później pojawiło się czterech mężczyzn, powalili Orville'a na podłogę, rozebrali go do naga i zaciągnęli do pokoju przesłuchań. Orville uśmiechał się w duchu podczas upokarzającej procedury; wiedział, że trafił w sedno.
    
  Kiedy kierownictwo CIA zdało sobie sprawę z talentu Orville'a, zaproponowali mu pracę. Orville powiedział im, że to, co znajdowało się w czterech pudełkach (co ostatecznie doprowadziło do dwudziestu trzech aresztowań w Stanach Zjednoczonych i Europie), to po prostu darmowa próbka. Jeśli chcieli więcej, powinni skorzystać z usług jego nowej firmy, Netcatch.
    
  "Muszę dodać, że nasze ceny są bardzo rozsądne" - powiedział. "A teraz, czy mogę prosić o zwrot bielizny?"
    
  Cztery i pół roku później Orville przytył kolejne dwanaście funtów. Jego konto bankowe również nieco się powiększyło. Netcatch zatrudnia obecnie siedemnastu pełnoetatowych pracowników, którzy przygotowują szczegółowe raporty i prowadzą badania informacyjne dla najważniejszych rządów państw zachodnich, głównie w kwestiach bezpieczeństwa. Orville Watson, obecnie milioner, znów zaczynał się nudzić.
    
  Aż pojawiło się to nowe zadanie.
    
  Netcatch miał swój własny sposób działania. Wszystkie prośby o usługi musiały być formułowane w formie pytania. Temu ostatniemu pytaniu towarzyszyły słowa "budżet nieograniczony". Fakt, że zajmowała się tym prywatna firma, a nie rząd, również rozbudził ciekawość Orville"a.
    
    
  Kim jest Ojciec Anthony Fowler?
    
    
  Orville wstał z pluszowej sofy w recepcji, próbując rozluźnić mięśnie. Zacisnął dłonie i wyciągnął je jak najdalej za głowę. Prośba o informacje od prywatnej firmy, zwłaszcza takiej jak Kayn Industries, firma z listy Fortune 500, była czymś niezwykłym. Zwłaszcza tak dziwna i precyzyjna prośba od zwykłego księdza z Bostonu.
    
  ...o pozornie zwyczajnym księdzu z Bostonu, poprawił się Orville.
    
  Orville właśnie przeciągał ramiona, gdy do poczekalni wszedł ciemnowłosy, dobrze zbudowany menedżer w drogim garniturze. Miał zaledwie trzydzieści lat i spoglądał na Orville'a poważnym wzrokiem zza okularów bez oprawek. Pomarańczowy odcień jego skóry wyraźnie zdradzał, że solarium nie jest mu obce. Mówił z wyraźnym brytyjskim akcentem.
    
  "Panie Watson. Jestem Jacob Russell, asystent wykonawczy Raymonda Kane'a. Rozmawialiśmy przez telefon".
    
  Orville spróbował odzyskać spokój, lecz bez większego powodzenia, i wyciągnął rękę.
    
  "Panie Russell, bardzo mi miło pana poznać. Przepraszam, ja..."
    
  'Nie martw się. Proszę za mną, a zaprowadzę cię na spotkanie.'
    
  Przeszli przez wyłożoną dywanem poczekalnię i podeszli do mahoniowych drzwi na samym jej końcu.
    
  "Spotkanie? Myślałem, że mam ci wyjaśnić moje ustalenia".
    
  "No cóż, nie do końca, panie Watson. Dzisiaj Raymond Kane wysłucha, co masz do powiedzenia".
    
  Orville nie potrafił odpowiedzieć.
    
  "Czy jest jakiś problem, panie Watson?" Czy źle się pan czuje?
    
  "Tak. Nie. To znaczy, nie ma problemu, panie Russell. Zaskoczył mnie pan. Panie Cain..."
    
  Russell pociągnął za małą klamkę na mahoniowej framudze drzwi, a panel odsunął się, odsłaniając prosty kwadrat ciemnego szkła. Kierownik położył prawą rękę na szybie, a wtedy błysnęło pomarańczowe światło, po którym nastąpił krótki sygnał dźwiękowy, a następnie drzwi się otworzyły.
    
  "Rozumiem twoje zdziwienie, biorąc pod uwagę to, co media mówią o panu Cainie. Jak zapewne wiesz, mój pracodawca to człowiek, który ceni swoją prywatność..."
    
  On jest pieprzonym pustelnikiem, oto kim jest, pomyślał Orville.
    
  "...ale nie musisz się martwić. Zazwyczaj niechętnie spotyka się z nieznajomymi, ale jeśli zastosujesz się do pewnych procedur..."
    
  Szli wąskim korytarzem, na końcu którego znajdowały się błyszczące metalowe drzwi windy.
    
  "Co ma pan na myśli mówiąc "zazwyczaj", panie Russell?"
    
  Kierownik odchrząknął.
    
  "Muszę pana poinformować, że będzie pan zaledwie czwartą osobą, nie licząc kadry kierowniczej tej firmy, która spotkała pana Caina w ciągu pięciu lat mojej pracy dla niego".
    
  Orville gwizdnął przeciągle.
    
  "To jest coś."
    
  Dotarli do windy. Nie było tam żadnego przycisku "w górę" ani "w dół", tylko mały panel cyfrowy na ścianie.
    
  "Czy byłby pan tak miły i odwrócił wzrok, panie Watson?" zapytał Russell.
    
  Młody Kalifornijczyk zrobił, co mu kazano. Rozległa się seria sygnałów dźwiękowych, gdy kierownik wprowadził kod.
    
  "Teraz możesz się odwrócić. Dziękuję."
    
  Orville ponownie odwrócił się do niego twarzą. Drzwi windy otworzyły się i weszło dwóch mężczyzn. Ponownie nie było przycisków, tylko czytnik kart magnetycznych. Russell wyjął swoją plastikową kartę i szybko włożył ją do slotu. Drzwi się zamknęły, a winda płynnie pojechała w górę.
    
  "Twój szef z pewnością traktuje swoje bezpieczeństwo poważnie" - powiedział Orville.
    
  Pan Kane otrzymał sporo gróźb śmierci. Kilka lat temu padł ofiarą dość poważnej próby zamachu i miał szczęście, że wyszedł z tego bez szwanku. Proszę, nie przejmujcie się mgłą. Jest całkowicie bezpiecznie.
    
  Orville zastanawiał się, o czym, do cholery, mówi Russell, gdy z sufitu zaczęła spadać drobna mgiełka. Spoglądając w górę, Orville zauważył kilka urządzeń emitujących świeżą chmurę rozpylonej cieczy.
    
  "Co się dzieje?"
    
  "To łagodny antybiotyk, całkowicie bezpieczny. Podoba ci się ten zapach?"
    
  Cholera, on nawet spryskuje swoich gości, zanim ich zobaczy, żeby mieć pewność, że nie zarażą go zarazkami. Zmieniłem zdanie. Ten facet nie jest pustelnikiem, tylko paranoikiem.
    
  "Mmm, tak, nieźle. Minty, prawda?"
    
  'Esencja dzikiej mięty. Bardzo orzeźwiająca.'
    
  Orville przygryzł wargę, żeby powstrzymać się od odpowiedzi, skupiając się na siedmiocyfrowym rachunku, który miał zapłacić Cainowi, gdy tylko wyjdzie z tej pozłacanej klatki. Ta myśl nieco go ożywiła.
    
  Drzwi windy otwierały się na wspaniałą przestrzeń wypełnioną naturalnym światłem. Połowa trzydziestego dziewiątego piętra stanowiła gigantyczny taras otoczony szklanymi ścianami, z którego roztaczał się panoramiczny widok na rzekę Hudson. Na wprost rozciągał się Hoboken, a na południu Ellis Island.
    
  'Imponujący.'
    
  "Pan Kain lubi wspominać swoje korzenie. Proszę za mną". Prosty wystrój kontrastował z majestatycznym widokiem. Podłoga i meble były całkowicie białe. Druga połowa piętra, z widokiem na Manhattan, była oddzielona od przeszklonego tarasu ścianą, również białą, z kilkoma drzwiami. Russell zatrzymał się przed jedną z nich.
    
  "Dobrze, panie Watson, pan Cain zaraz pana przyjmie. Ale zanim pan wejdzie, chciałbym przedstawić panu kilka prostych zasad. Po pierwsze, proszę nie patrzeć mu prosto w oczy. Po drugie, proszę nie zadawać mu żadnych pytań. I po trzecie, proszę nie dotykać go ani się do niego zbliżać. Kiedy pan wejdzie, zobaczy pan mały stolik z kopią raportu i pilotem do prezentacji PowerPoint, który dostarczył nam pan dziś rano. Proszę zostać przy stoliku, wygłosić prezentację i wyjść, jak tylko pan skończy. Będę tu na pana czekać. Zrozumiano?"
    
  Orville nerwowo skinął głową.
    
  Zrobię wszystko, co w mojej mocy.
    
  "No to proszę wejść" - powiedział Russell, otwierając drzwi.
    
  Kalifornijczyk zawahał się, zanim wszedł do pokoju.
    
  "Och, jeszcze jedno. Netcatch odkrył coś interesującego podczas rutynowego śledztwa, które prowadziliśmy dla FBI. Mamy powody, by sądzić, że Cain Industries może być celem islamskich terrorystów. Wszystko jest w tym raporcie" - powiedział Orville, podając swojemu asystentowi płytę DVD. Russell wziął ją z zaniepokojonym spojrzeniem. "Potraktuj to jako uprzejmość z naszej strony".
    
  "Rzeczywiście, bardzo dziękuję, panie Watson. I powodzenia."
    
    
  5
    
    
    
  HOTEL LE MERIDIEN
    
  AMMAN, Jordan
    
    
  Środa, 5 lipca 2006, 18:11.
    
    
  Po drugiej stronie świata Tahir Ibn Faris, urzędnik niższego szczebla w Ministerstwie Przemysłu, opuszczał biuro nieco później niż zwykle. Powodem nie było jego poświęcenie pracy, które zresztą było wzorowe, ale chęć pozostania niezauważonym. Dotarcie do celu zajęło mu niecałe dwie minuty. Nie był to zwykły przystanek autobusowy, lecz luksusowy Meridien, najwspanialszy pięciogwiazdkowy hotel w Jordanii, w którym obecnie przebywało dwóch dżentelmenów. Zaprosili ich na spotkanie za pośrednictwem znanego przemysłowca. Niestety, ten konkretny pośrednik zdobył swoją reputację kanałami, które nie były ani uczciwe, ani uczciwe. Dlatego Tahir podejrzewał, że zaproszenie na kawę mogło mieć podejrzane konotacje. I choć był dumny ze swoich dwudziestu trzech lat uczciwej służby w Ministerstwie, duma była mu coraz mniej potrzebna, a gotówka coraz bardziej; powodem był fakt, że jego najstarsza córka wychodziła za mąż, a to miało go drogo kosztować.
    
  Kierując się do jednego z apartamentów dla kadry kierowniczej, Tahir przyglądał się swojemu odbiciu w lustrze, żałując, że nie wygląda na bardziej chciwego. Miał zaledwie metr sześćdziesiąt, a jego brzuch, siwiejąca broda i rosnąca łysina sprawiały, że wyglądał raczej na sympatycznego pijaka niż na skorumpowanego urzędnika. Chciał wymazać z jego twarzy wszelki ślad uczciwości.
    
  Ponad dwie dekady uczciwości nie dały mu właściwej perspektywy na to, co robił. Kiedy zapukał do drzwi, jego kolana zaczęły dudnić. Udało mu się uspokoić na chwilę przed wejściem do pokoju, gdzie powitał go dobrze ubrany Amerykanin, najwyraźniej po pięćdziesiątce. Inny mężczyzna, znacznie młodszy, siedział w przestronnym salonie, paląc papierosa i rozmawiając przez telefon komórkowy. Kiedy dostrzegł Tahira, zakończył rozmowę i wstał, by go powitać.
    
  "Ahlan wa sahlan" - powitał go w doskonałym arabskim.
    
  Tahir był oszołomiony. Kiedy wielokrotnie odmawiał przyjęcia łapówek za zmianę przeznaczenia gruntów w Ammanie na cele przemysłowe i handlowe - prawdziwą żyłę złota dla jego mniej skrupulatnych kolegów - robił to nie z poczucia obowiązku, lecz z powodu obraźliwej arogancji ludzi z Zachodu, którzy w ciągu kilku minut od spotkania rzucali na stół pliki dolarowe.
    
  Rozmowa z tymi dwoma Amerykanami nie mogła być bardziej odmienna. Na oczach zdumionego Tahira starszy z nich usiadł przy niskim stole, gdzie przygotował cztery dellas, beduińskie dzbanki do kawy, i mały ogień węglowy. Pewną ręką prażył świeże ziarna kawy w żeliwnej patelni i pozwalał im ostygnąć. Następnie mielił palone ziarna z dojrzalszymi w mahbash, małym moździerzu. Całemu procesowi towarzyszył ciągły strumień rozmowy, z wyjątkiem rytmicznego uderzania tłuczkiem o mahbash, dźwięku uważanego przez Arabów za formę muzyki, której kunszt musi docenić gość.
    
  Amerykanin dodał nasiona kardamonu i szczyptę szafranu, starannie parząc miksturę zgodnie z wielowiekową tradycją. Zgodnie z tradycją, gość - Tahir - trzymał filiżankę bez ucha, podczas gdy Amerykanin napełniał ją do połowy, ponieważ przywilejem gospodarza było pierwszeństwo w obsłudze najważniejszej osoby w pomieszczeniu. Tahir wypił kawę, wciąż nieco sceptycznie nastawiony do rezultatów. Myślał, że nie wypije więcej niż jedną filiżankę, bo było już późno, ale po spróbowaniu napoju był tak zachwycony, że wypił kolejne cztery. Wypiłby pewnie szóstą filiżankę, gdyby nie fakt, że wypicie parzystej liczby filiżanek uważano za niegrzeczne.
    
  "Panie Fallon, nigdy nie wyobrażałem sobie, że ktoś urodzony w krainie Starbucksa potrafi tak dobrze odprawić beduiński rytuał gahwah" - powiedział Tahir. W tym momencie czuł się już całkiem komfortowo i chciał, żeby wiedzieli, żeby mógł zrozumieć, co do cholery ci Amerykanie wyprawiają.
    
  Najmłodszy z prezenterów po raz setny wręczył mu złotą papierośnicę.
    
  "Tahir, przyjacielu, proszę, przestań nazywać nas nazwiskami. Ja jestem Peter, a to Frank" - powiedział, zapalając kolejnego Dunhilla.
    
  "Dziękuję, Peter."
    
  "Dobrze. Skoro już się odprężyliśmy, Tahir, czy uznałbyś za niegrzeczne, gdybyśmy rozmawiali o interesach?"
    
  Starszy urzędnik znów był mile zaskoczony. Minęły dwie godziny. Arabowie nie lubią rozmawiać o interesach przed upływem pół godziny, ale ten Amerykanin nawet poprosił o pozwolenie. W tym momencie Tahir poczuł się gotowy przebudować każdy budynek, na który polowali, nawet pałac króla Abdullaha.
    
  "Oczywiście, mój przyjacielu."
    
  "Dobrze, tego właśnie potrzebujemy: koncesji dla Kayn Mining Company na wydobycie fosforanów na rok, począwszy od dziś".
    
  "To nie będzie takie proste, przyjacielu. Prawie całe wybrzeże Morza Martwego jest już zajęte przez lokalny przemysł. Jak wiesz, fosforany i turystyka to praktycznie nasze jedyne zasoby narodowe".
    
  "Nie ma problemu, Tahir. Nie interesuje nas Morze Martwe, tylko niewielki obszar o powierzchni około dziesięciu mil kwadratowych, położony na tych współrzędnych".
    
  Podał Tahirowi kartkę papieru.
    
  "29№34'44" na północ, 36№21'24" na wschód? Chyba nie mówicie poważnie, moi przyjaciele. To na północny wschód od Al-Mudawwara".
    
  "Tak, niedaleko granicy z Arabią Saudyjską. Wiemy, Tahir."
    
  Jordańczyk spojrzał na nich ze zdziwieniem.
    
  Nie ma tam fosforanów. To pustynia. Minerały są tam bezużyteczne.
    
  "No cóż, Tahir, mamy wielkie zaufanie do naszych inżynierów, a oni wierzą, że mogą wydobyć znaczne ilości fosforanów w tym rejonie. Oczywiście, w geście dobrej woli, otrzymasz niewielką prowizję".
    
  Oczy Tahira rozszerzyły się, gdy jego nowy przyjaciel otworzył teczkę.
    
  "Ale tak musi być..."
    
  "Wystarczy na ślub małej Mieshy, prawda?"
    
  I mały domek na plaży z garażem na dwa samochody, pomyślał Tahir. Ci cholerni Amerykanie pewnie myślą, że są mądrzejsi od wszystkich i mogą znaleźć ropę w tej okolicy. Jakbyśmy nie szukali tam niezliczoną ilość razy. W każdym razie, nie zamierzam być tym, który zniszczy ich marzenia.
    
  "Moi przyjaciele, nie ma wątpliwości, że obaj jesteście ludźmi o wielkiej wartości i wiedzy. Jestem przekonany, że wasza działalność zostanie dobrze przyjęta w Haszymidzkim Królestwie Jordanii".
    
  Pomimo słodkich uśmiechów Petera i Franka, Tahir nadal zastanawiał się, co to wszystko znaczy. Czego, do cholery, ci Amerykanie szukali na pustyni?
    
  Bez względu na to, jak bardzo zmagał się z tym pytaniem, nie zbliżył się nawet do założenia, że za kilka dni to spotkanie będzie go kosztowało życie.
    
    
  6
    
    
    
  SIEDZIBA GŁÓWNA KAYN INDUSTRIES
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 5 lipca 2006, 11:29.
    
    
  Orville znalazł się w zaciemnionym pomieszczeniu. Jedynym źródłem światła była mała lampa paląca się na mównicy oddalonej o trzy metry, na której, zgodnie z instrukcją przełożonego, znajdował się jego raport wraz z pilotem. Podszedł i podniósł pilota. Kiedy go oglądał, zastanawiając się, jak rozpocząć prezentację, nagle uderzyła go jasna poświata. Niecałe dwa metry od miejsca, w którym stał, znajdował się duży, sześciometrowy ekran. Wyświetlała się na nim pierwsza strona jego prezentacji z czerwonym logo Netcatch.
    
  "Dziękuję bardzo, panie Kane, i dzień dobry. Zacznę od tego, że to dla mnie zaszczyt..."
    
  Rozległ się cichy szum, a obraz na ekranie uległ zmianie, wyświetlając tytuł prezentacji i pierwsze z dwóch pytań:
    
    
  KIM JEST OJCIEC ANTHONY FOWLER?
    
    
  Najwyraźniej pan Cain cenił sobie zwięzłość i kontrolę, dlatego miał pod ręką drugi pilot, co przyspieszało cały proces.
    
  Dobra, stary. Rozumiem. Przejdźmy do konkretów.
    
  Orville nacisnął pilota, aby otworzyć następną stronę. Przedstawiała ona księdza o chudej, pomarszczonej twarzy. Łysiał, a resztki włosów miał bardzo krótko przycięte. Orville zaczął mówić do ciemności przed sobą.
    
  "John Anthony Fowler, znany również jako Ojciec Anthony Fowler, znany również jako Tony Brent. Urodzony 16 grudnia 1951 roku w Bostonie w stanie Massachusetts. Zielone oczy, około 80 kilogramów wagi. Niezależny agent CIA i kompletna zagadka. Rozwikłanie tej zagadki wymagało dwóch miesięcy badań dziesięciu moich najlepszych śledczych, którzy pracowali wyłącznie nad tą sprawą, a także znacznej sumy pieniędzy, którą wydano na dotarcie do kilku dobrze poinformowanych źródeł. To w dużej mierze wyjaśnia trzy miliony dolarów, jakie pochłonęło przygotowanie tego raportu, panie Kane".
    
  Ekran znów się zmienił, tym razem pokazując zdjęcie rodzinne: elegancko ubrana para w ogrodzie czegoś, co wyglądało na drogi dom. Obok nich stał atrakcyjny, ciemnowłosy chłopiec w wieku około jedenastu lat. Ręka ojca zdawała się obejmować ramię chłopca, a na twarzach całej trójki malowały się napięte uśmiechy.
    
  Jedyny syn Marcusa Abernathy'ego Fowlera, potentata biznesowego i właściciela Infinity Pharmaceuticals, obecnie wielomilionowej firmy biotechnologicznej. Po śmierci rodziców w podejrzanym wypadku samochodowym w 1984 roku, Anthony Fowler sprzedał firmę wraz z pozostałym majątkiem i przekazał wszystko na cele charytatywne. Zachował rezydencję rodziców w Beacon Hill, wynajmując ją parze z dziećmi. Zachował jednak najwyższe piętro i przekształcił je w apartament, umeblowany kilkoma meblami i stertą książek filozoficznych. Zatrzymuje się tam okazjonalnie, gdy jest w Bostonie.
    
  Na kolejnym zdjęciu widać młodszą wersję tej samej kobiety, tym razem na terenie kampusu uniwersyteckiego, ubraną w togę.
    
  Daphne Brent była utalentowaną chemiczką pracującą w Infinity Pharmaceuticals, dopóki właściciel się w niej nie zakochał i nie wzięli ślubu. Kiedy zaszła w ciążę, Marcus z dnia na dzień zamienił ją w gospodynię domową. To wszystko, co wiemy o rodzinie Fowlerów, poza tym, że młody Anthony studiował na Uniwersytecie Stanforda, a nie na Boston College, jak jego ojciec.
    
  Następny slajd: Młody Anthony, wyglądający na niewiele starszego od nastolatka, z poważnym wyrazem twarzy, stoi pod plakatem, na którym widnieje napis "1971".
    
  W wieku dwudziestu lat ukończył z wyróżnieniem studia psychologiczne. Był najmłodszym studentem w swojej klasie. To zdjęcie zostało zrobione miesiąc przed zakończeniem zajęć. Ostatniego dnia semestru spakował walizki i udał się do biura rekrutacji. Chciał pojechać do Wietnamu.
    
  Na ekranie pojawił się obraz zniszczonego, pożółkłego formularza wypełnionego ręcznie.
    
  To zdjęcie z jego AFQT, testu kwalifikacyjnego sił zbrojnych. Fowler uzyskał dziewięćdziesiąt osiem na sto możliwych punktów. Sierżant był pod tak wielkim wrażeniem, że natychmiast wysłał go do bazy sił powietrznych Lackland w Teksasie, gdzie przeszedł szkolenie podstawowe, a następnie szkolenie zaawansowane w Pułku Spadochronowym jednostki specjalnej, która ratowała zestrzelonych pilotów za liniami wroga. W Lackland nauczył się taktyki partyzanckiej i został pilotem śmigłowca. Po półtora roku walki wrócił do domu w stopniu porucznika. Odznaczony Purpurowym Sercem i Krzyżem Sił Powietrznych. Raport szczegółowo opisuje działania, za które otrzymał te odznaczenia.
    
  Zdjęcie kilku mężczyzn w mundurach na lotnisku. Fowler stał pośrodku, przebrany za księdza.
    
  Po wojnie w Wietnamie Fowler wstąpił do seminarium duchownego i przyjął święcenia kapłańskie w 1977 roku. Został przydzielony jako kapelan wojskowy do bazy lotniczej Spangdahlem w Niemczech, gdzie został zwerbowany przez CIA. Biorąc pod uwagę jego znajomość języków obcych, łatwo zrozumieć, dlaczego go poszukiwali: Fowler mówi płynnie jedenastoma językami i potrafi komunikować się w piętnastu innych. Jednak Kompania nie była jedyną jednostką, która go zwerbowała.
    
  Kolejne zdjęcie Fowlera w Rzymie z dwoma innymi młodymi księżmi.
    
  Pod koniec lat 70. Fowler został pełnoetatowym agentem firmy. Nadal pełni funkcję kapelana wojskowego i podróżuje do wielu baz Sił Zbrojnych na całym świecie. Informacje, które do tej pory Państwu przekazałem, mogły pochodzić z wielu agencji, ale to, co zaraz Państwu opowiem, jest ściśle tajne i bardzo trudne do zdobycia.
    
  Ekran zgasł. W świetle projektora Orville ledwo dostrzegł miękkie krzesło, na którym ktoś siedział. Starał się nie patrzeć prosto na tę postać.
    
  Fowler jest agentem Świętego Przymierza, watykańskich służb specjalnych. To niewielka organizacja, generalnie nieznana opinii publicznej, ale aktywna. Jednym z jej osiągnięć jest uratowanie życia byłej prezydent Izraela Goldy Meir, gdy islamscy terroryści omal nie wysadzili w powietrze jej samolotu podczas wizyty w Rzymie. Mossad otrzymał medale, ale Święte Przymierze się tym nie przejęło. Dosłownie rozumieją termin "tajne służby". Tylko papież i garstka kardynałów są oficjalnie informowani o ich działalności. W międzynarodowej wspólnocie wywiadowczej Przymierze jest zarówno szanowane, jak i budzi strach. Niestety, niewiele mogę dodać o historii Fowlera w tej instytucji. Jeśli chodzi o jego współpracę z CIA, moja etyka zawodowa i umowa z firmą nie pozwalają mi ujawnić niczego więcej, panie Cain.
    
  Orville odchrząknął. Choć nie spodziewał się reakcji od postaci siedzącej na końcu pokoju, zamilkł.
    
  Ani słowa.
    
  "Jeśli chodzi o drugie pytanie, panie Cain..."
    
  Orville przez chwilę zastanawiał się, czy powinien ujawnić, że to nie Netcatch był odpowiedzialny za znalezienie tej konkretnej informacji. Że dotarła ona do jego biura w zapieczętowanej kopercie z anonimowego źródła. I że w sprawę zaangażowane były inne podmioty, ewidentnie chcące, aby Kayn Industries ją zdobyło. Ale potem przypomniał sobie upokarzający zapach mentolowej mgiełki i po prostu kontynuował.
    
  Na ekranie pojawiła się młoda kobieta o niebieskich oczach i miedzianych włosach.
    
  "To młody dziennikarz o nazwisku..."
    
    
  7
    
    
    
  REDAKCJA EL GLOBO
    
  MADRYT, HISZPANIA
    
    
  Czwartek, 6 lipca 2006, 20:29.
    
    
  'Andrea! Andrea Otero! Gdzie ty, do cholery, jesteś?'
    
  Stwierdzenie, że krzyki redaktora naczelnego ucichły w redakcji, nie byłoby do końca trafne, ponieważ w redakcji dziennika nigdy nie panuje cisza na godzinę przed oddaniem do druku. Jednak nie było żadnych głosów, przez co hałas telefonów, radia, telewizorów, faksów i drukarek wydawał się niezręcznie cichy. Redaktor naczelny niósł walizkę w każdej ręce, a pod pachą gazetę. Rzucił walizki przy wejściu do redakcji i skierował się prosto do Działu Międzynarodowego, do jedynego wolnego biurka. Gniewnie uderzył w nie pięścią.
    
  "Możesz już wyjść. Widziałem, jak tam nurkowałeś."
    
  Powoli spod stołu wyłoniła się grzywa miedzianoblond włosów i twarz młodej, niebieskookiej kobiety. Starała się zachowywać nonszalancko, ale jej wyraz twarzy był napięty.
    
  Hej, szefie. Właśnie upuściłem długopis.
    
  Doświadczony reporter wyciągnął rękę i poprawił perukę. Temat łysiny redaktora naczelnego był tematem tabu, więc Andrei Otero z pewnością nie pomogło to, że właśnie była świadkiem tego manewru.
    
  "Nie jestem zadowolony, Otero. Wcale nie jestem zadowolony. Możesz mi powiedzieć, co się, do cholery, dzieje?"
    
  "Co masz na myśli, szefie?"
    
  "Masz czternaście milionów euro na koncie, Otero?"
    
  "Ostatnim razem, gdy sprawdzałem, tego nie zrobiłem".
    
  W rzeczywistości, ostatnim razem, gdy sprawdzała, jej pięć kart kredytowych było poważnie obciążonych debetem z powodu jej szalonego uzależnienia od torebek Hermès i butów Manolo Blahnika. Rozważała zwrócenie się do księgowości o zaliczkę na poczet premii świątecznej. Przez kolejne trzy lata.
    
  "Lepiej, żebyś miał bogatą ciotkę, która zaraz zdejmie chodaki, bo tyle mnie będziesz kosztował, Otero."
    
  "Nie gniewaj się na mnie, szefie. To, co wydarzyło się w Holandii, już się nie powtórzy".
    
  "Nie mówię o twoich rachunkach za room service, Otero. Mówię o François Dupré" - powiedział redaktor, rzucając wczorajszą gazetę na stół.
    
  Kurwa, więc to tyle, pomyślała Andrea.
    
  "Raz! Wziąłem jeden beznadziejny dzień wolnego w ciągu ostatnich pięciu miesięcy, a wy wszyscy spieprzyliście sprawę".
    
  W jednej chwili wszyscy członkowie redakcji, łącznie z ostatnim reporterem, przestali gapić się i zwrócili się z powrotem do swoich biurek, nagle mogąc znów skupić się na swojej pracy.
    
  "Daj spokój, szefie. Strata to strata."
    
  "Odpady? Tak to nazywasz?"
    
  "Oczywiście! Przelewanie ogromnej sumy pieniędzy z kont klientów na swoje konto osobiste to definitywna strata pieniędzy".
    
  "A wykorzystanie pierwszej strony działu międzynarodowego do rozgłaszania prostego błędu popełnionego przez większościowego udziałowca jednego z naszych największych reklamodawców to kompletna porażka, Otero".
    
  Andrea przełknęła ślinę, udając niewiniątko.
    
  "Główny udziałowiec?"
    
  "Interbank, Otero. Który, jeśli nie wiedziałeś, wydał w zeszłym roku dwanaście milionów euro na tę gazetę i planował wydać kolejne czternaście w przyszłym roku. Był pogrążony w myślach. Czas przeszły".
    
  "Najważniejsze... prawda nie ma ceny."
    
  "Tak, zgadza się: czternaście milionów euro. I głowy odpowiedzialnych. Ty i Moreno, wynoście się stąd. Znikniecie."
    
  Pojawił się kolejny winowajca. Fernando Moreno był nocnym redaktorem, który anulował niewinny artykuł o zyskach koncernów naftowych i zastąpił go sensacyjnym artykułem Andrei. To był krótki przypływ odwagi, którego teraz żałował. Andrea spojrzała na swojego kolegę, mężczyznę w średnim wieku, i pomyślała o jego żonie i trójce dzieci. Ponownie przełknęła ślinę.
    
  "Szef... Moreno nie miał z tym nic wspólnego. To ja umieściłem artykuł tuż przed oddaniem go do druku".
    
  Twarz Moreno na sekundę się rozjaśniła, ale zaraz potem powrócił do poprzedniego wyrazu skruchy.
    
  "Nie bądź głupi, Otero" - powiedział redaktor naczelny. "To niemożliwe. Nie masz pozwolenia na modyfikację".
    
  Hermes, system komputerowy gazety, pracował nad schematem kolorów. Strony gazety były podświetlane na czerwono, gdy pracował nad nimi reporter, na zielono, gdy były przesyłane do zatwierdzenia redaktorowi naczelnemu, a następnie na niebiesko, gdy redaktor nocny przekazywał je do druku.
    
  "Zalogowałem się do niebieskiego systemu, używając hasła Moreno, szefie" - skłamała Andrea. "On nie miał z tym nic wspólnego".
    
  "A tak? A skąd wziąłeś hasło? Możesz je wyjaśnić?"
    
  "Trzyma to w górnej szufladzie biurka. To było proste."
    
  "Czy to prawda, Moreno?"
    
  "No... tak, szefie" - powiedział redaktor nocny, starając się nie okazywać ulgi. "Przepraszam".
    
  Redaktor naczelny El Globo wciąż nie był zadowolony. Odwrócił się do Andrei tak szybko, że jego peruka lekko zsunęła się na jego łysą głowę.
    
  "Cholera, Otero. Myliłem się co do ciebie. Myślałem, że jesteś po prostu idiotą. Teraz rozumiem, że jesteś idiotą i awanturnikiem. Osobiście dopilnuję, żeby nikt więcej nie zatrudnił takiej wrednej suki jak ty".
    
  "Ale, szefie..." Głos Andrei był pełen desperacji.
    
  'Oszczędzaj oddech, Otero. Jesteś zwolniony.'
    
  "Nie myślałem...
    
  Jesteś tak wykończony, że nie mogę cię już widzieć. Nawet nie mogę cię słyszeć.
    
  Szef odszedł od biurka Andrei.
    
  Rozglądając się po pokoju, Andrea dostrzegła jedynie tyły głów swoich kolegów reporterów. Moreno podszedł i stanął obok niej.
    
  "Dziękuję, Andrea."
    
  "W porządku. Byłoby szaleństwem, gdybyśmy oboje zostali zwolnieni".
    
  Moreno pokręcił głową. "Przepraszam, że musiałeś mu powiedzieć, że włamałeś się do systemu. Teraz jest tak wściekły, że naprawdę będzie ci tam utrudniał życie. Wiesz, co się dzieje, kiedy wyrusza na jedną ze swoich krucjat..."
    
  "Wygląda na to, że już zaczął" - powiedziała Andrea, wskazując na redakcję. "Nagle jestem trędowata. No cóż, wcześniej nie byłam niczyją ulubienicą".
    
  Nie jesteś złą osobą, Andrea. Wręcz przeciwnie, jesteś całkiem nieustraszoną reporterką. Ale jesteś samotniczką i nigdy nie martwisz się konsekwencjami. Tak czy inaczej, powodzenia.
    
  Andrea przysięgła sobie, że nie będzie płakać, że jest silną i niezależną kobietą. Zacisnęła zęby, gdy ochroniarze pakowali jej rzeczy do pudła, i z wielkim trudem udało jej się dotrzymać obietnicy.
    
    
  8
    
    
    
  APARTAMENT ANDREA OTERO
    
  MADRYT, HISZPANIA
    
    
  Czwartek, 6 lipca 2006, 23:15.
    
    
  Odkąd Ewa odeszła na zawsze, Andrea najbardziej nienawidziła dźwięku swoich kluczy, gdy wracała do domu i kładła je na małym stoliku obok drzwi. Rozbrzmiewały pustym echem w korytarzu, który, zdaniem Andrei, idealnie podsumowywał jej życie.
    
  Kiedy Eva tam była, wszystko było inne. Biegła do drzwi jak mała dziewczynka, całowała Andreę i zaczynała paplać o tym, co zrobiła, albo o ludziach, których spotkała. Andrea, oszołomiona trąbą powietrzną, która uniemożliwiła jej dotarcie do sofy, modliła się o spokój i ciszę.
    
  Jej modlitwy zostały wysłuchane. Ewa odeszła pewnego ranka, trzy miesiące temu, tak jak się pojawiła: nagle. Nie było szlochów, łez, żalu. Andrea praktycznie nic nie powiedziała, a nawet poczuła lekką ulgę. Będzie miała mnóstwo czasu na żale później, kiedy ciche echo brzęku kluczy przerwie ciszę jej mieszkania.
    
  Próbowała radzić sobie z pustką na różne sposoby: zostawiała włączone radio wychodząc z domu, chowała klucze z powrotem do kieszeni dżinsów zaraz po wejściu, rozmawiała sama ze sobą. Żadna z jej sztuczek nie była w stanie zamaskować ciszy, bo emanowała ona z jej wnętrza.
    
  Teraz, wchodząc do mieszkania, jej stopa odepchnęła ostatnią próbę niebycia samotnym: rudego pręgowanego kota. W sklepie zoologicznym kot wydawał się słodki i kochany. Andrea potrzebowała prawie czterdziestu ośmiu godzin, żeby zacząć go nienawidzić. Nie miała z tym problemu. Z nienawiścią można sobie poradzić. Była aktywna: po prostu nienawidziło się kogoś lub czegoś. Nie mogła poradzić sobie z rozczarowaniem. Trzeba było się z tym pogodzić.
    
  Hej, LB. Zwolnili mamę. Co o tym myślisz?
    
  Andrea nadała mu przezwisko LB, skrót od "Mały Skurwiel", po tym, jak potwór wdarł się do łazienki i zdołał znaleźć i rozerwać na kawałki drogą tubkę szamponu. LB nie wydawał się być pod wrażeniem wiadomości o zwolnieniu swojej pani.
    
  "Nie obchodzi cię to, prawda? Chociaż powinno" - powiedziała Andrea, wyjmując puszkę whisky z lodówki i nakładając jej zawartość na talerz przed L.B. "Jak nie będziesz miał nic do jedzenia, sprzedam cię do chińskiej restauracji pana Wonga na rogu. A potem pójdę i zamówię kurczaka z migdałami".
    
  Myśl o byciu w menu chińskiej restauracji nie hamowała apetytu L.B. Kot nie szanował niczego i nikogo. Żył w swoim własnym świecie, porywczy, apatyczny, niezdyscyplinowany i dumny. Andrea go nienawidziła.
    
  Bo on mi tak bardzo mnie przypomina, pomyślała.
    
  Rozejrzała się, zirytowana tym, co zobaczyła. Regały z książkami były pokryte kurzem. Podłoga była zaśmiecona resztkami jedzenia, zlew zasypany stertą brudnych naczyń, a rękopis niedokończonej powieści, którą zaczęła trzy lata temu, leżał rozrzucony po podłodze łazienki.
    
  Cholera. Gdybym tylko mógł zapłacić sprzątaczce kartą kredytową...
    
  Jedynym miejscem w mieszkaniu, które wydawało się uporządkowane, była ogromna - na szczęście - szafa w jej sypialni. Andrea bardzo dbała o swoje ubrania. Reszta mieszkania wyglądała jak pole bitwy. Uważała, że bałagan był jednym z głównych powodów rozstania z Evą. Byli razem od dwóch lat. Młoda inżynierka była maszyną sprzątającą, a Andrea czule nazywała ją Romantyczną Odkurzaczką, ponieważ lubiła sprzątać mieszkanie w towarzystwie Barry'ego White'a.
    
  W tej chwili, gdy przyglądała się ruinie, jaką poczyniło jej mieszkanie, Andrea doznała olśnienia. Posprząta chlew, sprzeda ubrania na eBayu, znajdzie dobrze płatną pracę, spłaci długi i pogodzi się z Evą. Teraz miała cel, misję. Wszystko ułoży się idealnie.
    
  Poczuła przypływ energii w całym ciele. Trwało to dokładnie cztery minuty i dwadzieścia siedem sekund - tyle czasu zajęło jej otwarcie worka na śmieci, wyrzucenie jednej czwartej resztek na stół wraz z kilkoma brudnymi talerzami, których nie dało się uratować, chaotyczne poruszanie się z miejsca na miejsce, a następnie przewrócenie książki, którą czytała poprzedniego wieczoru, zrzucając zdjęcie z góry na podłogę.
    
  Oni dwaj. Ostatni, którego zabrali.
    
  To nie ma sensu.
    
  Upadła na kanapę, szlochając, gdy część zawartości worka na śmieci wysypała się na dywan w salonie. L.B. podszedł i ugryzł kawałek pizzy. Ser zaczynał zielenieć.
    
  "To oczywiste, prawda, L.B.? Nie mogę uciec od tego, kim jestem, a przynajmniej nie mopem i miotłą".
    
  Kot nie zwrócił na to najmniejszej uwagi, tylko podbiegł do wejścia do mieszkania i zaczął ocierać się o framugę. Andrea instynktownie wstała, zdając sobie sprawę, że ktoś zaraz zadzwoni.
    
  Jakiż szaleniec mógł przyjść o tej porze nocy?
    
  Otworzyła drzwi na oścież, zaskakując gościa zanim zdążył zadzwonić.
    
  'Witaj, piękna.'
    
  "Myślę, że wieści szybko się rozchodzą."
    
  "Mam złe wieści. Jeśli zaczniesz płakać, wyjdę stąd".
    
  Andrea odsunęła się, wciąż z obrzydzeniem na twarzy, ale w głębi duszy czuła ulgę. Powinna była się domyślić. Enrique Pascual był jej najlepszym przyjacielem i ramieniem, na którym mogła się wypłakać przez lata. Pracował w jednej z największych madryckich stacji radiowych i za każdym razem, gdy Andrea się potknęła, Enrique pojawiał się w jej drzwiach z butelką whisky i uśmiechem. Tym razem musiał pomyśleć, że jest szczególnie potrzebująca, bo whisky miała dwanaście lat, a na prawo od jego uśmiechu stał bukiet kwiatów.
    
  "Musiałeś to zrobić, prawda? Czołowy reporter musiał wydymać jednego z czołowych reklamodawców gazety" - powiedział Enrique, idąc korytarzem do salonu, nie potykając się o LB. "Czy w tej szopie jest czysty wazon?"
    
  "Niech umrą, a ja dam butelkę. Co za różnica! Nic nie trwa wiecznie".
    
  "Teraz mnie zgubiłeś" - powiedział Enrique, ignorując na razie kwestię kwiatów. "Mówimy o Evie, czy o tym, że cię zwolnią?"
    
  "Nie sądzę, żebym wiedziała" - mruknęła Andrea, wychodząc z kuchni z szklanką w każdej ręce.
    
  "Gdybyś się ze mną przespał, może wszystko byłoby jaśniejsze".
    
  Andrea starała się nie śmiać. Enrique Pascual był wysoki, przystojny i idealny dla każdej kobiety przez pierwsze dziesięć dni ich związku, a potem przez kolejne trzy miesiące zamienił się w koszmar.
    
  "Gdybym lubiła mężczyzn, byłabyś w mojej pierwszej dwudziestce. Pewnie."
    
  Teraz kolej na Enrique'a, żeby się roześmiać. Nalał sobie dwie szklanki czystej whisky. Ledwo zdążył wziąć łyk, gdy Andrea opróżniła szklankę i sięgnęła po butelkę.
    
  "Uspokój się, Andrea. To nie jest dobry pomysł, żeby znowu mieć wypadek".
    
  "Myślę, że to byłby cholernie dobry pomysł. Przynajmniej miałbym kogoś, kto by się mną zaopiekował".
    
  "Dziękuję, że nie doceniasz moich wysiłków. I nie bądź taki dramatyczny".
    
  Myślisz, że to nie jest dramatyczne stracić ukochaną osobę i pracę w ciągu dwóch miesięcy? Moje życie to gówno.
    
  "Nie będę się z tobą kłócił. Przynajmniej otacza cię to, co z niej zostało" - powiedział Enrique, wskazując z obrzydzeniem na bałagan w pokoju.
    
  "Może mogłabyś zostać moją sprzątaczką. Jestem pewien, że byłoby to bardziej przydatne niż ten gówniany program sportowy, nad którym udajesz, że pracujesz".
    
  Wyraz twarzy Enrique'a się nie zmienił. Wiedział, co będzie dalej, podobnie jak Andrea. Wtuliła głowę w poduszkę i krzyczała z całych sił. W ciągu kilku sekund jej krzyki przerodziły się w szloch.
    
  "Powinienem był wziąć dwie butelki."
    
  Właśnie w tym momencie zadzwonił telefon komórkowy.
    
  "Myślę, że to twoje" - powiedział Enrique.
    
  "Powiedz temu komuś, żeby się odpieprzył" - powiedziała Andrea, wciąż chowając twarz w poduszce.
    
  Enrique eleganckim gestem otworzył słuchawkę telefonu.
    
  'Strumień łez. Halo...? Zaczekaj chwilę...'
    
  Podał Andrei telefon.
    
  "Myślę, że lepiej to rozgryziesz. Nie znam języków obcych."
    
  Andrea podniosła słuchawkę, otarła łzy grzbietem dłoni i spróbowała mówić normalnie.
    
  "Wiesz, która godzina, idioto?" zapytała Andrea przez zaciśnięte zęby.
    
  "Przepraszam. Andrea Otero, proszę?" - powiedział głos po angielsku.
    
  "Kto tam?" odpowiedziała w tym samym języku.
    
  "Nazywam się Jacob Russell, panno Otero. Dzwonię z Nowego Jorku w imieniu mojego szefa, Raymonda Kane'a".
    
  "Raymond Kane? Z Kine Industries?"
    
  "Tak, zgadza się. Czy jesteś tą samą Andreą Otero, która udzieliła kontrowersyjnego wywiadu prezydentowi Bushowi w zeszłym roku?"
    
  Oczywiście, wywiad. Ten wywiad wywarł ogromny wpływ na Hiszpanię, a nawet resztę Europy. Była pierwszą hiszpańską reporterką, która weszła do Gabinetu Owalnego. Niektóre z jej bardziej bezpośrednich pytań - tych nielicznych, które nie były wcześniej umówione i które udało jej się wślizgnąć niezauważenie - sprawiły, że Teksanka była co najmniej trochę zdenerwowana. Ten ekskluzywny wywiad zapoczątkował jej karierę w El Globo. Przynajmniej na krótko. I zdawał się nieco zmącić nerwy po drugiej stronie Atlantyku.
    
  "To samo, proszę pana" - odpowiedziała Andrea. "Więc powiedz mi, po co Raymondowi Kane'owi świetny reporter?" - dodała, pociągając cicho nosem, ciesząc się, że mężczyzna w słuchawce nie widział, w jakim jest stanie.
    
  Russell odchrząknął. "Czy mogę pani zaufać, że nikomu o tym nie wspomni pani w gazecie, panno Otero?"
    
  "Oczywiście" - odpowiedziała Andrea, zaskoczona ironią sytuacji.
    
  "Pan Cain chciałby podzielić się z tobą największą w twoim życiu ekskluzywną informacją".
    
  "Ja? Dlaczego ja?" zapytała Andrea, pisząc do Enrique.
    
  Jej przyjaciel wyciągnął z kieszeni notes i długopis i podał jej je z pytającym spojrzeniem. Andrea go zignorowała.
    
  "Powiedzmy po prostu, że podoba mu się twój styl" - powiedział Russell.
    
  Panie Russell, na tym etapie mojego życia trudno mi uwierzyć, że ktoś, kogo nigdy nie spotkałem, dzwoni do mnie z tak niejasną i prawdopodobnie niewiarygodną propozycją.
    
  "No cóż, pozwól, że cię przekonam."
    
  Russell mówił przez piętnaście minut, podczas których zdezorientowana Andrea nieustannie robiła notatki. Enrique próbował czytać jej przez ramię, ale pajęczy charakter pisma Andrei uniemożliwiał to.
    
  "...dlatego liczymy na pani obecność na miejscu wykopalisk, pani Otero."
    
  "Czy będzie ekskluzywny wywiad z panem Cainem?"
    
  "Z zasady pan Cain nie udziela wywiadów. Nigdy."
    
  "Może pan Kane powinien znaleźć reportera, który interesuje się zasadami".
    
  Zapadła niezręczna cisza. Andrea skrzyżowała palce, modląc się, żeby jej strzał w ciemność trafił w cel.
    
  "Myślę, że zawsze może być ten pierwszy raz. Mamy umowę?"
    
  Andrea zastanowiła się nad tym przez kilka sekund. Gdyby obietnica Russella była prawdą, mogłaby podpisać kontrakt z dowolną firmą medialną na świecie. I wysłałaby temu sukinsynowi, redaktorowi El Globo, kopię czeku.
    
  Nawet jeśli Russell nie mówi prawdy, nie mamy nic do stracenia.
    
  Już o tym nie myślała.
    
  "Możesz zarezerwować mi bilet na najbliższy lot do Dżibuti. Pierwsza klasa."
    
  Andrea się rozłączyła.
    
  "Nie zrozumiałem ani jednego słowa poza "pierwszą klasą"" - powiedział Enrique. "Możesz mi powiedzieć, dokąd lecisz?". Był zaskoczony wyraźną zmianą nastroju Andrei.
    
  Gdybym powiedział "na Bahamy", nie uwierzyłbyś mi, prawda?
    
  "Bardzo słodko" - powiedział Enrique, trochę zirytowany, trochę zazdrosny. "Przynoszę ci kwiaty, whisky, zdrapuję cię z podłogi, a ty tak mnie traktujesz..."
    
  Udając, że nie słucha, Andrea poszła do sypialni spakować swoje rzeczy.
    
    
  9
    
    
    
  KRYPT Z RELIKWIAMI
    
  WATYKAN
    
    
  Piątek, 7 lipca 2006, 20:29.
    
  Pukanie do drzwi zaskoczyło brata Cezara. Nikt nie zszedł do krypty, nie tylko dlatego, że dostęp do niej miał zaledwie garstka osób, ale także dlatego, że panowała w niej wilgoć i niezdrowe powietrze, pomimo czterech osuszaczy powietrza nieustannie brzęczących w każdym kącie ogromnej komnaty. Zadowolony z towarzystwa, stary dominikanin uśmiechnął się, otwierając opancerzone drzwi i stając na palcach, by powitać gościa.
    
  'Anthony!'
    
  Ksiądz uśmiechnął się i objął mniejszego mężczyznę.
    
  "Byłem w okolicy..."
    
  "Przysięgam na Boga, Anthony, jak udało ci się dotrzeć tak daleko?" To miejsce od jakiegoś czasu jest monitorowane kamerami i alarmami bezpieczeństwa.
    
  Zawsze jest więcej niż jedna droga, jeśli tylko poświęcisz czas i ją poznasz. Uczyłeś mnie, pamiętasz?
    
  Stary dominikanin masował kozią bródkę jedną ręką, a drugą klepał się po brzuchu, śmiejąc się serdecznie. Pod ulicami Rzymu rozciągał się system ponad trzystu mil tuneli i katakumb, niektóre ponad dwieście stóp pod powierzchnią miasta. To było prawdziwe muzeum, labirynt krętych, niezbadanych przejść, łączących niemal każdą część miasta, w tym Watykan. Dwadzieścia lat wcześniej Fowler i brat SesáReo poświęcili swój wolny czas na eksplorację tych niebezpiecznych i labiryntowych tuneli.
    
  "Wygląda na to, że Sirin będzie musiał przemyśleć swój nienaganny system bezpieczeństwa. Skoro taki stary kundel jak ty potrafi się tu wślizgnąć... Ale dlaczego nie skorzystać z drzwi wejściowych, Anthony? Słyszałem, że nie jesteś już persona non grata w Świętym Oficjum. I chciałbym wiedzieć dlaczego".
    
  "Prawdę mówiąc, być może jestem w tej chwili zbyt wdzięczny jak na gust niektórych osób".
    
  "Sirin chce cię z powrotem, prawda? Jak tylko ten bachor Machiavellego wbije ci zęby w zęby, nie puści cię tak łatwo".
    
  "Nawet dawni strażnicy relikwii potrafią być uparci. Zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy, o których nie powinni wiedzieć".
    
  "Anthony, Anthony. Ta krypta to najlepiej strzeżona tajemnica naszego małego kraju, ale jej ściany rozbrzmiewają plotkami". Cesáreo wskazał gestem na okolicę.
    
  Fowler spojrzał w górę. Sufit krypty, wsparty na kamiennych łukach, był poczerniały od dymu milionów świec, które oświetlały komnatę przez prawie dwa tysiące lat. Jednak w ostatnich latach świece zostały zastąpione nowoczesną instalacją elektryczną. Prostokątna przestrzeń miała około dwieście pięćdziesiąt stóp kwadratowych, z czego część została wykuta kilofem w żywej skale. Ściany, od sufitu do podłogi, były usiane drzwiami skrywającymi nisze z szczątkami różnych świętych.
    
  "Spędziłeś za dużo czasu oddychając tym okropnym powietrzem, a to z pewnością nie pomaga twoim klientom" - powiedział Fowler. "Dlaczego wciąż tu jesteś?"
    
  Mało znanym faktem było to, że przez ostatnie siedemnaście wieków w każdym kościele katolickim, niezależnie od jego skromności, znajdowała się ukryta w ołtarzu relikwia świętego. To miejsce mieściło największą na świecie kolekcję takich relikwii. Niektóre nisze były prawie puste, zawierając jedynie drobne fragmenty kości, podczas gdy w innych cały szkielet był nienaruszony. Za każdym razem, gdy gdziekolwiek na świecie budowano kościół, młody ksiądz odbierał stalową walizkę od brata Cecilio i jechał do nowego kościoła, aby umieścić relikwię w ołtarzu.
    
  Stary historyk zdjął okulary i przetarł je krawędzią białej sutanny.
    
  "Bezpieczeństwo. Tradycja. Upór" - odpowiedział Ses áreo na pytanie Fowlera. "Słowa, które definiują naszą Świętą Matkę Kościół".
    
  "Doskonale. Poza wilgocią, to miejsce emanuje cynizmem".
    
  Brat SesáReo stuknął w ekran swojego potężnego Mac Booka Pro, na którym pisał, gdy przybył jego przyjaciel.
    
  "Oto moje prawdy, Anthony. Czterdzieści lat katalogowania fragmentów kości. Ssałeś kiedyś starą kość, przyjacielu? To doskonała metoda na stwierdzenie, czy kość jest fałszywa, ale pozostawia gorzki posmak w ustach. Po czterech dekadach nie jestem bliżej prawdy niż na początku". Westchnął.
    
  "No cóż, może mógłbyś wejść na ten dysk twardy i mi pomóc, staruszku" - powiedział Fowler, wręczając Ces Éreo zdjęcie.
    
  Zawsze jest coś do zrobienia, zawsze...
    
  Dominikanin zamilkł w pół zdania. Przez chwilę wpatrywał się krótkowzrocznie w zdjęcie, po czym podszedł do biurka, przy którym pracował. Ze stosu książek wyciągnął stary tom w klasycznym języku hebrajskim, pokryty śladami ołówka. Przekartkował go, porównując różne symbole z treścią książki. Zdumiony, podniósł wzrok.
    
  Skąd to masz, Anthony?
    
  "Ze starej świecy. Należała do emerytowanego nazisty".
    
  "Camilo Sirin przysłał cię, żebyś go przyprowadził, prawda? Musisz mi wszystko powiedzieć. Nie pomiń ani jednego szczegółu. Muszę wiedzieć!"
    
  "Załóżmy, że byłem winien Camilo przysługę i zgodziłem się wykonać ostatnią misję dla Świętego Przymierza. Poprosił mnie o odnalezienie austriackiego zbrodniarza wojennego, który w 1943 roku ukradł świecę żydowskiej rodzinie. Świeca była pokryta warstwami złota, a mężczyzna miał ją od wojny. Kilka miesięcy temu spotkałem się z nim i odzyskałem świecę. Po stopieniu wosku odkryłem miedzianą blachę, którą widać na zdjęciu".
    
  "Nie masz lepszego, o większej rozdzielczości?" Ledwo mogę odczytać napis na zewnątrz.
    
  "Było za ciasno zwinięte. Gdybym rozwinął je całkowicie, mógłbym je uszkodzić".
    
  Dobrze, że tego nie zrobiłeś. To, co mogłeś zniszczyć, było bezcenne. Gdzie to teraz jest?
    
  "Przekazałem to Chirinowi i nie przywiązywałem do tego większej wagi. Pomyślałem, że ktoś w Kurii tego chce. Potem wróciłem do Bostonu, przekonany, że spłaciłem swój dług..."
    
  "To nie do końca prawda, Anthony" - wtrącił spokojny, beznamiętny głos. Właściciel tego głosu wślizgnął się do krypty niczym doświadczony szpieg, a właśnie tym był krępy mężczyzna o pospolitej twarzy, ubrany na szaro. Oszczędny w słowach i gestach, skrywał się za ścianą kameleona, niczym nic nieznaczącego.
    
  "Wchodzenie do pokoju bez pukania jest nietaktem, Sirin" - powiedział Cecilio.
    
  "Nie wypada też nie odpowiadać, gdy ktoś nas o to prosi" - powiedział przywódca Świętego Przymierza, wpatrując się w Fowlera.
    
  Myślałem, że już skończyliśmy. Uzgodniliśmy misję - tylko jedną.
    
  "I wykonałeś pierwszą część: oddałeś świecę. Teraz musisz upewnić się, że jej zawartość zostanie prawidłowo wykorzystana".
    
  Fowler, sfrustrowany, nie odpowiedział.
    
  "Być może Antoniusz bardziej doceniłby swoje zadanie, gdyby rozumiał jego wagę" - kontynuował Sirin. "Skoro już wiesz, z czym mamy do czynienia, Bracie Cecilio, czy mógłbyś być tak uprzejmy i powiedzieć Antoniuszowi, co przedstawia to zdjęcie, którego nigdy nie widziałeś?"
    
  Dominikanin odchrząknął.
    
  "Zanim to zrobię, muszę wiedzieć, czy to prawda, Sirin."
    
  "To prawda".
    
  Oczy mnicha rozbłysły. Zwrócił się do Fowlera.
    
  "To, mój przyjacielu, jest mapa skarbów. A dokładniej, połowa jednej. To znaczy, o ile mnie pamięć nie myli, bo minęło wiele lat, odkąd trzymałem drugą połowę w rękach. To ta część, której brakowało w Miedzianym Zwoju z Qumran".
    
  Wyraz twarzy księdza znacznie pociemniał.
    
  "Chcesz mi powiedzieć...
    
  "Tak, mój przyjacielu. Najpotężniejszy obiekt w historii można odnaleźć poprzez znaczenie tych symboli. I wszystkie problemy, które się z tym wiążą".
    
  "O Boże. I to musi się stać natychmiast".
    
  "Cieszę się, że w końcu to rozumiesz, Anthony" - wtrąciła Sirin. "W porównaniu z tym, wszystkie relikwie, które nasz dobry przyjaciel trzyma w tym pokoju, to nic innego jak kurz".
    
  "Kto cię naprowadził na trop, Camilo? Dlaczego szukałeś doktora Grausa dopiero teraz, po tak długim czasie?" - zapytał brat Cesáreo.
    
  "Informacja pochodziła od jednego z dobroczyńców Kościoła, niejakiego pana Kane"a. Dobroczyńcy innej wiary i wielkiego filantropa. Potrzebował nas, abyśmy odnaleźli Grausa i osobiście zaoferował sfinansowanie wyprawy archeologicznej, jeśli uda nam się odzyskać świecę".
    
  'Gdzie?'
    
  Nie ujawnił dokładnej lokalizacji. Ale znamy ten obszar. Al-Mudawwara, Jordania.
    
  "Dobra, więc nie ma się czym martwić" - przerwał Fowler. "Wiesz, co się stanie, jeśli ktokolwiek się o tym dowie? Nikt z tej ekspedycji nie przeżyje wystarczająco długo, żeby podnieść łopatę".
    
  Miejmy nadzieję, że się mylisz. Planujemy wysłać z wyprawą obserwatora: ciebie.
    
  Fowler pokręcił głową. "Nie."
    
  "Rozumiesz konsekwencje i implikacje."
    
  Moja odpowiedź nadal jest negatywna.
    
  "Nie możesz odmówić."
    
  "Spróbuj mnie powstrzymać" - powiedział ksiądz, kierując się do drzwi.
    
  "Anthony, mój chłopcze". Słowa podążały za nim, gdy szedł w stronę wyjścia. "Nie mówię, że będę próbował cię zatrzymać. To ty musisz podjąć decyzję o odejściu. Na szczęście przez lata nauczyłem się, jak sobie z tobą radzić. Musiałem sobie przypomnieć, co cenisz bardziej niż wolność, i znalazłem idealne rozwiązanie".
    
  Fowler zatrzymał się, wciąż stojąc do nich tyłem.
    
  "Co zrobiłeś, Camilo?"
    
  Sirin zrobił kilka kroków w jego stronę. Jeśli czegoś nie znosił bardziej niż mówienia, to podnoszenia głosu.
    
  "W rozmowie z panem Cainem zasugerowałem najlepszą reporterkę do jego wyprawy. Prawdę mówiąc, jako reporterka jest dość przeciętna. I nie jest szczególnie sympatyczna, ani bystra, ani nawet przesadnie szczera. Właściwie jedyne, co ją wyróżnia, to to, że kiedyś uratowałeś jej życie. Jak by to ująć - jest ci winna życie? Więc teraz nie będziesz się spieszył, żeby schować się w najbliższej jadłodajni, bo wiesz, jakie ryzyko podejmuje".
    
  Fowler wciąż się nie odwracał. Z każdym słowem Sirin zaciskał dłoń, aż uformowała się w pięść, a paznokcie wbijały mu się w dłoń. Ale ból nie wystarczył. Uderzył pięścią w jedną z nisz. Uderzenie wstrząsnęło kryptą. Drewniane drzwi starożytnego miejsca spoczynku roztrzaskały się, a kość stoczyła się ze zbezczeszczonego grobowca na podłogę.
    
  "Rzepka Świętego Essence. Biedak, całe życie kulał" - powiedział brat SesáReo, schylając się, by podnieść relikwię.
    
  Fowler, który już zrezygnował, w końcu zwrócił się w ich stronę.
    
    
  10
    
    
    
  FRAGMENT Z RAYMONDA KENA: NIEAUTORYZOWANA BIOGRAFIA
    
  ROBERT DRISCOLL
    
    
  Wielu czytelników może się zastanawiać, jak Żyd z niewielkim formalnym wykształceniem, który w dzieciństwie utrzymywał się z jałmużny, zdołał zbudować tak ogromne imperium finansowe. Z poprzednich stron jasno wynika, że Raymond Cain nie istniał przed grudniem 1943 roku. Nie ma wpisu w jego akcie urodzenia ani dokumentu potwierdzającego jego obywatelstwo amerykańskie.
    
  Okres jego życia, który jest najbardziej znany, rozpoczął się, gdy rozpoczął studia na MIT i zgromadził pokaźną listę patentów. Podczas gdy Stany Zjednoczone przeżywały świetlaną świetność lat 60., Cain wynalazł układ scalony. W ciągu pięciu lat założył własną firmę; w ciągu dziesięciu lat był o połowę mniejszy od Doliny Krzemowej.
    
  Okres ten został szczegółowo opisany w magazynie Time, obok nieszczęść, które zrujnowały jego życie jako ojca i męża...
    
  Być może tym, co najbardziej trapi przeciętnego Amerykanina, jest jego niewidzialność, ten brak transparentności, który sprawia, że ktoś tak potężny staje się niepokojącą zagadką. Prędzej czy później ktoś musi rozwiać aurę tajemniczości otaczającą Raymonda Kane'a...
    
    
  11
    
    
    
  Na pokładzie "hipopotama"
    
  MORZE CZERWONE
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 16:29.
    
    
  ...ktoś musi rozwiać aurę tajemniczości otaczającą postać Raymonda Kena...
    
  Andrea szeroko się uśmiechnęła i odłożyła biografię Raymonda Kane'a. To był ponury, stronniczy gniot, którym śmiertelnie się znudziła, lecąc nad Saharą w drodze do Dżibuti.
    
  Podczas lotu Andrea miała czas na coś, co robiła rzadko: przyjrzeć się sobie uważnie. I stwierdziła, że nie podoba jej się to, co zobaczyła.
    
  Andrea, najmłodsza z pięciorga rodzeństwa - wszyscy oprócz niej to mężczyźni - dorastała w środowisku, w którym czuła się całkowicie bezpieczna. I to było zupełnie banalne. Jej ojciec był sierżantem policji, a matka gospodynią domową. Mieszkali w robotniczej dzielnicy i jedli makaron prawie każdego wieczoru, a kurczaka w niedziele. Madryt to cudowne miasto, ale dla Andrei służyło ono jedynie uwydatnieniu przeciętności jej rodziny. W wieku czternastu lat przysięgła, że gdy tylko skończy osiemnaście lat, wyjdzie z domu i już nigdy nie wróci.
    
  Oczywiście, że kłótnia z ojcem o twoją orientację seksualną przyspieszyła twój wyjazd, prawda, kochanie?
    
  Droga od opuszczenia domu - wyrzucenia - do pierwszej prawdziwej pracy, pomijając te, które musiała podjąć, żeby opłacić studia dziennikarskie, była długa. W dniu, w którym zaczęła pracę w "El Globo", czuła się, jakby wygrała na loterii, ale euforia nie trwała długo. Przeskakiwała z jednej części artykułu do drugiej, za każdym razem czując, że spada, tracąc poczucie perspektywy i kontroli nad życiem osobistym. Przed odejściem została przydzielona do International Desk...
    
  Wyrzucili cię.
    
  A teraz jest to przygoda niemożliwa.
    
  Moja ostatnia szansa. Zważywszy na obecną sytuację na rynku pracy dla dziennikarzy, moją następną pracą będzie kasjerka w supermarkecie. Coś we mnie nie gra. Nic nie potrafię zrobić dobrze. Nawet Ewa, która była najcierpliwszą osobą na świecie, nie mogła ze mną zostać. W dniu, w którym odeszła... Jak mnie nazwała? "Niezwykle nieopanowana", "emocjonalnie zimna"... Chyba "niedojrzała" to najmilsze słowo, jakie powiedziała. I chyba miała rację, bo nawet nie podniosła głosu. Kurwa! Zawsze to samo. Oby tym razem tego nie spieprzył.
    
  Andrea zmieniła bieg w myślach i podkręciła głośność na iPodzie. Ciepły głos Alanis Morissette uspokoił jej nastrój. Odchyliła się w fotelu, żałując, że nie jest już u celu.
    
    
  Na szczęście pierwsza klasa miała swoje zalety. Najważniejszą była możliwość opuszczenia samolotu przed wszystkimi innymi. Młody, elegancko ubrany czarnoskóry kierowca czekał na nią obok poobijanego SUV-a na skraju pasa startowego.
    
  No, no. Żadnych formalności, prawda? Pan Russell wszystko załatwił, pomyślała Andrea, schodząc po schodach z samolotu.
    
  "To wszystko?" Kierowca odpowiedział po angielsku, wskazując na bagaż podręczny i plecak Andrei.
    
  "Jedziemy na tę cholerną pustynię, prawda?". Jedź dalej.
    
  Rozpoznała, jak kierowca na nią patrzył. Przyzwyczaiła się do stereotypów: młoda, blondynka, a przez to głupia. Andrea nie była pewna, czy jej beztroskie podejście do ubrań i pieniędzy było sposobem na jeszcze głębsze zakorzenienie się w tym stereotypie, czy też po prostu jej własnym ustępstwem na rzecz banalności. Być może połączenie obu. Ale na tę podróż, na znak rozstania się ze starym życiem, ograniczyła bagaż do minimum.
    
  Gdy jeep pokonywał pięć mil do statku, Andrea robiła zdjęcia swoim Canonem 5D. (To nie był jej Canon 5D, ale ten, którego gazeta zapomniała oddać. Zasłużyły sobie, te świnie). Była zszokowana skrajną nędzą tej ziemi. Sucha, brązowa, usiana kamieniami. Prawdopodobnie całą stolicę można by przejść pieszo w dwie godziny. Wydawało się, że nie ma tam żadnego przemysłu, rolnictwa, infrastruktury. Kurz z opon ich jeepa pokrywał twarze ludzi, którzy patrzyli na nich, gdy przejeżdżali. Twarze pozbawione nadziei.
    
  "Świat jest w złym miejscu, jeżeli ludzie tacy jak Bill Gates i Raymond Kane zarabiają miesięcznie więcej niż roczny produkt narodowy brutto tego kraju".
    
  Kierowca wzruszył ramionami w odpowiedzi. Byli już w porcie, najnowocześniejszej i najlepiej utrzymanej części stolicy, będącej w zasadzie jej jedynym źródłem dochodu. Dżibuti wykorzystało swoje doskonałe położenie na Rogu Afryki.
    
  Dżip zatrzymał się z piskiem opon. Kiedy Andrea odzyskała równowagę, to, co zobaczyła, zaparło jej dech w piersiach. Ten gigant nie był brzydkim statkiem towarowym, jakiego się spodziewała. Był to smukły, nowoczesny statek, z masywnym kadłubem pomalowanym na czerwono i olśniewającą bielą nadbudówki - barwami Kayn Industries. Nie czekając na pomoc kierowcy, chwyciła swoje rzeczy i pobiegła po rampie, pragnąc jak najszybciej rozpocząć swoją przygodę.
    
  Pół godziny później statek podniósł kotwicę i wyruszył w rejs. Godzinę później Andrea zamknęła się w swojej kabinie, zamierzając zwymiotować w samotności.
    
    
  Po dwóch dniach picia płynów jej ucho wewnętrzne ogłosiło rozejm i w końcu poczuła się na tyle odważna, by wyjść na świeże powietrze i zbadać statek. Najpierw jednak postanowiła z całej siły wyrzucić za burtę książkę "Raymond Kayn: The Unauthorized Biography".
    
  "Nie powinieneś był tego robić".
    
  Andrea odwróciła się od balustrady. Atrakcyjna, ciemnowłosa kobieta około czterdziestki szła w jej kierunku głównym pokładem. Była ubrana jak Andrea, w dżinsy i T-shirt, ale narzuciła na nie białą kurtkę.
    
  "Wiem. Zanieczyszczenie jest złe. Ale spróbuj siedzieć przez trzy dni w zamknięciu z tą beznadziejną książką, a zrozumiesz".
    
  "Byłoby mniej traumatyczne, gdybyś otworzył drzwi w innym celu niż pobranie wody od załogi. Rozumiem, że zaoferowano ci moje usługi..."
    
  Andrea wpatrywała się w książkę, która unosiła się już daleko za płynącym statkiem. Poczuła wstyd. Nie lubiła, gdy ludzie widzieli ją chorą, i nienawidziła czuć się bezbronna.
    
  "Wszystko było w porządku" - powiedziała Andrea.
    
  "Rozumiem, ale jestem pewien, że poczułbyś się lepiej, gdybyś wziął trochę Dramaminy."
    
  "Tylko gdybyś chciał mojej śmierci, doktorze..."
    
  "Harel. Czy ma pani alergię na dimenhydrynaty, panno Otero?"
    
  Między innymi. Proszę mówić mi Andrea.
    
  Doktor Harel uśmiechnęła się, a rząd zmarszczek złagodził jej rysy. Miała piękne oczy, kształtem i kolorem migdałów, a jej włosy były ciemne i kręcone. Była o pięć centymetrów wyższa od Andrei.
    
  "Możesz mówić do mnie doktor Harel" - powiedziała, wyciągając rękę.
    
  Andrea spojrzała na dłoń, nie wyciągając swojej.
    
  "Nie lubię snobów".
    
  Ja też. Nie powiem ci, jak mam na imię, bo go nie mam. Przyjaciele zazwyczaj mówią do mnie Doc.
    
  Reporterka w końcu wyciągnęła rękę. Uścisk dłoni lekarki był ciepły i przyjemny.
    
  "To powinno przełamać lody na imprezach, doktorze."
    
  "Nie wyobrażasz sobie. To zazwyczaj pierwsza rzecz, na jaką ludzie zwracają uwagę, kiedy ich poznaję. Chodźmy na krótki spacer, to opowiem ci więcej".
    
  Skierowali się w stronę dziobu statku. Gorący wiatr wiał w ich kierunku, powodując, że amerykańska flaga na statku łopotała.
    
  "Urodziłem się w Tel Awiwie wkrótce po zakończeniu wojny sześciodniowej" - kontynuował Harel. "Czterech członków mojej rodziny zginęło podczas konfliktu. Rabin zinterpretował to jako zły omen, więc moi rodzice nie podali mi imienia, żeby oszukać Anioła Śmierci. Tylko oni znali moje imię".
    
  "I zadziałało?"
    
  "Dla Żydów imię jest bardzo ważne. Definiuje osobę i ma nad nią władzę. Mój ojciec szepnął mi moje imię do ucha podczas mojej bat micwy, podczas gdy zgromadzenie śpiewało. Nigdy nie mogę o tym nikomu opowiedzieć".
    
  "A może Anioł Śmierci cię znajdzie?" Bez urazy, Doktorze, ale to nie ma większego sensu. Ponury Żniwiarz nie szuka cię w książce telefonicznej.
    
  Harel roześmiał się serdecznie.
    
  "Często spotykam się z takim podejściem. Muszę przyznać, że to dla mnie orzeźwiające. Ale moje nazwisko pozostanie tajemnicą".
    
  Andrea się uśmiechnęła. Podobał jej się swobodny styl kobiety i spojrzała jej w oczy, może trochę dłużej niż było to konieczne lub stosowne. Harel odwrócił wzrok, lekko zaskoczony jej bezpośredniością.
    
  "Co robi na pokładzie Behemota lekarz bez nazwiska?"
    
  "Jestem zastępcą na ostatnią chwilę. Potrzebowali lekarza na wyprawę. Więc jesteście wszyscy w moich rękach".
    
  Piękne dłonie, pomyślała Andrea.
    
  Dotarli do dziobu. Morze cofnęło się pod nimi, a dzień świecił majestatycznie i jasno. Andrea rozejrzała się dookoła.
    
  "Kiedy nie czuję się, jakbym miał wnętrzności w blenderze, muszę przyznać, że to świetny statek".
    
  "Jego siła tkwi w lędźwiach, a jego moc w pępku brzucha. Jego kości są jak mocne kawałki miedzi, a jego nogi jak żelazne pręty" - wyrecytował lekarz radosnym głosem.
    
  "Czy wśród załogi są jacyś poeci?" Andrea się zaśmiała.
    
  "Nie, kochanie. To z Księgi Hioba. Odnosi się do ogromnej bestii zwanej Behemotem, brata Lewiatana".
    
  "Niezła nazwa dla statku."
    
  "Kiedyś to była duńska fregata morska klasy Hvidbjørnen". Lekarz wskazał na metalową płytę o boku około trzech metrów, przyspawaną do pokładu. "Kiedyś był tam jeden pistolet. Cain Industries kupiło ten okręt za dziesięć milionów dolarów na aukcji cztery lata temu. Okazja".
    
  "Nie zapłaciłbym więcej niż dziewięć i pół".
    
  "Śmiej się, Andrea, ale pokład tej piękności ma dwieście sześćdziesiąt stóp długości; ma własne lądowisko dla helikopterów i może przelecieć osiem tysięcy mil z prędkością piętnastu węzłów. Mogłaby lecieć z Kadyksu do Nowego Jorku i z powrotem bez tankowania".
    
  W tym momencie statek rozbił się o ogromną falę i lekko się przechylił. Andrea poślizgnęła się i omal nie wypadła z relingu, który miał zaledwie pół metra wysokości na dziobie. Lekarz złapał ją za koszulę.
    
  Uważaj! Gdybyś spadł z taką prędkością, albo rozerwałyby cię śmigła, albo utonąłbyś, zanim zdążylibyśmy cię uratować.
    
  Andrea miała właśnie podziękować Harelowi, ale nagle zauważyła coś w oddali.
    
  "Co to jest?" zapytała.
    
  Harel zmrużyła oczy, unosząc dłoń, by osłonić je przed jasnym światłem. Początkowo nic nie widziała, ale pięć sekund później dostrzegła kontury.
    
  "Wreszcie wszyscy jesteśmy na miejscu. To jest szef."
    
  'Kto?'
    
  "Nie powiedzieli ci? Pan Cain będzie osobiście nadzorował całą operację".
    
  Andrea odwróciła się z otwartymi ustami. "Żartujesz?"
    
  Harel pokręciła głową. "Spotkam go po raz pierwszy" - odpowiedziała.
    
  "Obiecali mi wywiad z nim, ale myślałem, że nastąpi to na koniec tej śmiesznej szarady".
    
  "Nie wierzysz, że wyprawa zakończy się sukcesem?"
    
  "Powiedzmy, że mam wątpliwości co do jego prawdziwego przeznaczenia. Kiedy pan Russell mnie zatrudnił, powiedział, że poszukujemy bardzo ważnej relikwii, która zaginęła tysiące lat temu. Nie wdawał się w szczegóły".
    
  Wszyscy jesteśmy w ciemnościach. Patrz, jest coraz bliżej.
    
  Teraz Andrea zobaczyła coś, co wyglądało jak jakaś latająca maszyna, zbliżająca się szybko jakieś dwie mile od lewej burty.
    
  "Masz rację, doktorze, to samolot!"
    
  Reporter musiał podnieść głos, aby przekrzyczeć ryk samolotu i radosne okrzyki marynarzy, gdy opisywał półkole wokół statku.
    
  "Nie, to nie samolot - spójrz."
    
  Odwrócili się, by pójść za nim. Samolot, a przynajmniej to, co Andrea za samolot uważała, był małym statkiem, pomalowanym w barwy Kayn Industries i opatrzonym logo Kayn Industries, ale jego dwa śmigła były trzy razy większe niż normalnie. Andrea ze zdumieniem patrzyła, jak śmigła zaczynają się obracać na skrzydle, a samolot przestaje krążyć wokół Behemota. Nagle zawisł w powietrzu. Śmigła obróciły się o dziewięćdziesiąt stopni i niczym helikopter utrzymywały samolot w bezruchu, podczas gdy koncentryczne fale rozchodziły się po morzu w dole.
    
  "To jest BA-609 z odchylonym śmigłowcem. Najlepszy w swojej klasie. To jej pierwszy lot. Mówią, że to był jeden z pomysłów pana Caina".
    
  "Wszystko, co robi ten człowiek, wydaje się imponujące. Chciałbym go poznać."
    
  "Nie, Andrea, zaczekaj!"
    
  Lekarz próbował powstrzymać Andreę, ale ta wślizgnęła się w grupę marynarzy wychylających się przez prawą burtę.
    
  Andrea wspięła się na pokład główny i zeszła jednym z pomostów pod nadbudówką statku, który łączył się z rufą, gdzie samolot właśnie wisiał w powietrzu. Na końcu korytarza drogę blokował jej blondwłosy marynarz o wzroście 188 cm.
    
  "To wszystko, co możesz zrobić, panienko."
    
  'Przepraszam?'
    
  "Będziecie mogli obejrzeć samolot, jak tylko pan Cain znajdzie się w swojej kabinie."
    
  Rozumiem. A co jeśli zechcę zobaczyć pana Caina?
    
  "Mam rozkaz nie pozwalać nikomu wychodzić poza rufę. Przepraszam."
    
  Andrea odwróciła się bez słowa. Nie lubiła, gdy jej odmawiano, więc teraz miała podwójną motywację, by oszukać strażników.
    
  Prześlizgując się przez jeden z włazów po prawej stronie, weszła do głównego przedziału statku. Musiała się pospieszyć, zanim zabiorą Caina na dół. Mogła spróbować zejść na dolny pokład, ale na pewno będzie tam kolejny strażnik. Próbowała klamek w kilku drzwiach, aż znalazła niezamknięte. Wyglądały jak salon z kanapą i rozklekotanym stołem do ping-ponga. Na końcu znajdował się duży, otwarty iluminator z widokiem na rufę.
    
  Et voilà .
    
  Andrea położyła jedną ze swoich małych stóp na rogu stołu, a drugą na sofie. Wysunęła ręce przez okno, potem głowę, a potem całe ciało przez drugą stronę. Niecałe trzy metry dalej marynarz w pomarańczowej kamizelce i ochronnikach słuchu dawał sygnał pilotowi BA-609, gdy koła samolotu z piskiem zatrzymały się na pokładzie. Włosy Andrei zatrzepotały na wietrze, niesionym przez łopaty wirnika. Schylała się instynktownie, mimo że niezliczoną ilość razy przysięgała, że gdyby kiedykolwiek znalazła się pod helikopterem, nie naśladowałaby tych filmowych bohaterów, którzy schylają głowy, mimo że łopaty wirnika znajdowały się prawie półtora metra nad nimi.
    
  Oczywiście, co innego wyobrazić sobie sytuację, a co innego znaleźć się w niej...
    
  Drzwi BA-609 zaczęły się otwierać.
    
  Andrea poczuła za sobą ruch. Miała się właśnie odwrócić, gdy została rzucona na ziemię i przygwożdżona do pokładu. Poczuła żar metalu na policzku, gdy ktoś usiadł jej na plecach. Wiła się najmocniej, jak potrafiła, ale nie mogła się wyrwać. Choć miała trudności z oddychaniem, zdołała zerknąć na samolot i zobaczyła opalonego, przystojnego młodego mężczyznę w okularach przeciwsłonecznych i sportowej marynarce wychodzącego z samolotu. Za nim szedł potężny mężczyzna, ważący około 220 funtów, a przynajmniej tak się wydawało Andrei z pokładu. Kiedy ten brutal na nią spojrzał, nie dostrzegła żadnego wyrazu w jego brązowych oczach. Brzydka blizna biegła od jego lewej brwi do policzka. W końcu podążył za nim chudy, niski mężczyzna ubrany całkowicie na biało. Nacisk na jej głowę wzrastał i ledwo mogła dostrzec ostatniego pasażera, gdy przecinał jej ograniczone pole widzenia - widziała tylko cienie zwalniających łopat śmigła na pokładzie.
    
  "Puść mnie, okej? Ten pieprzony paranoik jest już w swojej chatce, więc zostaw to piekło w spokoju".
    
  "Pan Kane nie jest ani szalony, ani paranoiczny. Obawiam się, że cierpi na agorafobię" - odpowiedział jej porywacz po hiszpańsku.
    
  Jego głos nie był głosem żeglarza. Andrea dobrze pamiętała ten wykształcony, poważny ton, tak wyważony i zdystansowany, że zawsze przypominał jej Eda Harrisa. Kiedy nacisk na plecy zelżał, zerwała się na równe nogi.
    
  'Ty?'
    
  Przed nią stał ojciec Anthony Fowler.
    
    
  12
    
    
    
  ZEWNĘTRZNE BIURA NETCATCH
    
  225 SOMERSET AVENUE
    
  WASZYNGTON, DC
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 11:29.
    
    
  Wyższy z dwóch mężczyzn był jednocześnie młodszy, więc zawsze przynosił kawę i jedzenie w geście szacunku. Nazywał się Nazim i miał dziewiętnaście lat. Był w grupie Harufa od piętnastu miesięcy i cieszył się, bo jego życie w końcu nabrało sensu, znalazł drogę.
    
  Nazim ubóstwiał Harufa. Poznali się w meczecie w Clive Cove w stanie New Jersey. Było to miejsce pełne "zachodnich ludzi", jak nazywał ich Haruf. Nazim uwielbiał grać w koszykówkę w pobliżu meczetu, gdzie poznał swojego nowego przyjaciela, starszego od niego o dwadzieścia lat. Nazim był zaszczycony, że ktoś tak dojrzały, a do tego absolwent college'u, zechciał z nim porozmawiać.
    
  Teraz otworzył drzwi samochodu i z trudem wdrapał się na miejsce pasażera, co nie jest łatwe, gdy ma się 198 cm wzrostu.
    
  "Znalazłem tylko burgerownię. Zamówiłem sałatki i hamburgery". Podał torbę Harufowi, który się uśmiechnął.
    
  "Dziękuję, Nazim. Ale mam ci coś do powiedzenia i nie chcę, żebyś się złościł".
    
  'Co?'
    
  Haruf wyjął hamburgery z pudełek i wyrzucił je przez okno.
    
  "Te burgerownie dodają lecytynę do swoich burgerów i istnieje ryzyko, że zawierają wieprzowinę. To nie jest halal" - powiedział, odnosząc się do islamskich ograniczeń dotyczących wieprzowiny. "Przykro mi. Ale sałatki są świetne".
    
  Nazim był rozczarowany, ale jednocześnie czuł się wzmocniony. Haruf był jego mentorem. Za każdym razem, gdy Nazim popełniał błąd, Haruf poprawiał go z szacunkiem i uśmiechem, co było całkowitym przeciwieństwem tego, jak rodzice Nazima traktowali go przez ostatnie kilka miesięcy, nieustannie na niego krzycząc, odkąd poznał Harufa i zaczął uczęszczać do innego, mniejszego i bardziej "pobożnego" meczetu.
    
  W nowym meczecie imam nie tylko czytał Święty Koran po arabsku, ale także wygłaszał kazania w tym języku. Mimo że urodził się w New Jersey, Nazim biegle czytał i pisał w języku Proroka. Jego rodzina pochodziła z Egiptu. Dzięki hipnotycznemu kazaniu imama Nazim zaczął dostrzegać światło. Zerwał z dotychczasowym życiem. Miał dobre oceny i mógł rozpocząć studia inżynierskie w tym samym roku, ale zamiast tego Haruf znalazł mu pracę w firmie księgowej prowadzonej przez wierzącego.
    
  Jego rodzice nie zgadzali się z jego decyzją. Nie rozumieli też, dlaczego zamknął się w łazience, żeby się pomodlić. Ale choć te zmiany były bolesne, powoli je akceptowali. Aż do incydentu z Haną.
    
  Komentarze Nazima stawały się coraz bardziej agresywne. Pewnego wieczoru jego siostra Hana, starsza od niego o dwa lata, wróciła do domu o drugiej w nocy po imprezie z przyjaciółmi. Nazim czekał na nią i zbeształ ją za sposób ubierania się i to, że jest trochę pijana. Doszło do wymiany obelg. W końcu interweniował ich ojciec, a Nazim wytknął go palcem.
    
  Jesteś słaby. Nie potrafisz kontrolować swoich kobiet. Pozwalasz córce pracować. Pozwalasz jej prowadzić samochód i nie nalegasz, żeby nosiła welon. Jej miejsce jest w domu, dopóki nie znajdzie męża.
    
  Hana zaczęła protestować, a Nazim ją uderzył. To była ostatnia kropla.
    
  "Mogę być słaby, ale przynajmniej jestem panem tego domu. Odejdź! Nie znam cię. Odejdź!"
    
  Nazim poszedł zobaczyć Harufa ubrany tylko w to, co miał na sobie. Tej nocy trochę popłakał, ale łzy nie trwały długo. Teraz miał nową rodzinę. Haruf był zarówno jego ojcem, jak i starszym bratem. Nazim bardzo go podziwiał, ponieważ trzydziestodziewięcioletni Haruf był prawdziwym dżihadystą i był na obozach szkoleniowych w Afganistanie i Pakistanie. Dzielił się swoją wiedzą tylko z garstką młodych mężczyzn, którzy, podobnie jak Nazim, znosili niezliczone obelgi. W szkole, nawet na ulicy, ludzie nie ufali mu, gdy tylko zobaczyli jego oliwkową cerę i haczykowaty nos i zdali sobie sprawę, że jest Arabem. Haruf powiedział mu, że to dlatego, że się go bali, ponieważ chrześcijanie wiedzieli, że wierzący muzułmanie są silniejsi i liczniejsi. Nazimowi się to podobało. Nadszedł czas, kiedy zasłużył na szacunek, na jaki zasługiwał.
    
    
  Haruf otworzył szybę od strony kierowcy.
    
  'Sześć minut i ruszamy.'
    
  Nazim spojrzał na niego z troską. Jego przyjaciel zauważył, że coś jest nie tak.
    
  "Co się stało, Nazim?"
    
  'Nic'.
    
  "To nigdy nic nie znaczy. No dalej, możesz mi powiedzieć."
    
  'To nic.'
    
  "Czy to strach? Boisz się?"
    
  "Nie. Jestem żołnierzem Allaha!"
    
  "Żołnierze Allaha mają prawo się bać, Nazimie."
    
  "Cóż, ja nie jestem taki."
    
  "Czy to strzał?"
    
  'NIE!'
    
  "Daj spokój, miałeś czterdzieści godzin praktyki w rzeźni mojego kuzyna. Musiałeś zastrzelić ponad tysiąc krów".
    
  Haruf był również jednym z instruktorów strzelectwa Nazima, a jedno z ćwiczeń polegało na strzelaniu do żywego bydła. W innych przypadkach krowy były już martwe, ale Haruf chciał, aby Nazim oswoił się z bronią palną i zobaczył, jak kule niszczą ciało.
    
  "Nie, szkolenie praktyczne było dobre. Nie boję się strzelać do ludzi. To znaczy, oni tak naprawdę nie są ludźmi".
    
  Haruf nie odpowiedział. Oparł łokcie na kierownicy, wpatrując się prosto przed siebie i czekając. Wiedział, że najlepszym sposobem, by zmusić Nazima do przemówienia, jest pozwolić mu na kilka minut niezręcznej ciszy. Chłopak zawsze w końcu wyrzucił z siebie wszystko, co go dręczyło.
    
  "Po prostu... cóż, przepraszam, że nie pożegnałem się z rodzicami" - powiedział w końcu.
    
  Rozumiem. Nadal obwiniasz się za to, co się stało?
    
  "Trochę. Czy się mylę?"
    
  Haruf uśmiechnął się i położył rękę na ramieniu Nazima.
    
  "Nie. Jesteś wrażliwym i kochającym młodym człowiekiem. Allah obdarzył cię tymi cechami, niech błogosławione będzie Jego imię".
    
  "Niech jego imię będzie błogosławione" - powtórzył Nazim.
    
  Dał ci też siłę, byś je pokonał, kiedy będziesz jej potrzebował. Teraz chwyć miecz Allaha i wypełnij Jego wolę. Raduj się, Nazimie.
    
  Młody mężczyzna próbował się uśmiechnąć, ale jego uśmiech bardziej przypominał grymas. Haruf mocniej ścisnął ramię Nazima. Jego głos był ciepły, pełen miłości.
    
  Spokojnie, Nazimie. Allah nie prosi dziś o naszą krew. Prosi o nią innych. Ale nawet gdyby coś się stało, nagrałeś wiadomość wideo dla swojej rodziny, prawda?
    
  Nazim skinął głową.
    
  "W takim razie nie ma się czym martwić. Twoi rodzice może i przenieśli się trochę na Zachód, ale w głębi duszy są dobrymi muzułmanami. Znają nagrodę męczeństwa. A kiedy dotrzesz do życia pozagrobowego, Allah pozwoli ci wstawiać się za nimi. Pomyśl tylko, jak oni się poczują".
    
  Nazim wyobraził sobie, jak jego rodzice i siostra klęczą przed nim, dziękując mu za uratowanie, błagając o wybaczenie ich błędów. W przejrzystej mgle jego wyobraźni był to najpiękniejszy aspekt przyszłego życia. W końcu udało mu się uśmiechnąć.
    
  "No i masz, Nazimie. Masz uśmiech męczennika, basamat al-farah. To część naszej obietnicy. To część naszej nagrody".
    
  Nazim włożył rękę pod marynarkę i ścisnął rękojeść pistoletu.
    
  Spokojnie wysiedli z samochodu razem z Harufem.
    
    
  13
    
    
    
  Na pokładzie "hipopotama"
    
  W drodze do Zatoki Akaba, Morze Czerwone
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 17:11.
    
    
  "Ty!" powiedziała ponownie Andrea, bardziej ze złością niż ze zdziwieniem.
    
  Ostatnim razem, gdy się widzieli, Andrea znajdowała się niepewnie trzydzieści stóp nad ziemią, ścigana przez nieoczekiwanego wroga. Ojciec Fowler uratował jej wtedy życie, ale jednocześnie uniemożliwił jej zdobycie wielkiego artykułu o jej karierze, o jakim większość reporterów może tylko pomarzyć. Woodward i Bernstein zrobili to w przypadku Watergate, a Lowell Bergman w przypadku przemysłu tytoniowego. Andrea Otero mogła zrobić to samo, ale ksiądz stanął jej na drodze. Przynajmniej załatwił jej - niech mnie diabli wezmą, jeśli wiem jak, pomyślała Andrea - ekskluzywny wywiad z prezydentem Bushem, który wylądował na pokładzie tego statku, a przynajmniej tak przypuszczała. Ale to nie wszystko i teraz bardziej interesowała ją teraźniejszość. Andrea nie zamierzała marnować tej okazji.
    
  "Ja również cieszę się, że panią widzę, panno Otero. Widzę, że blizna to już prawie tylko wspomnienie."
    
  Andrea instynktownie dotknęła czoła, miejsca, w którym Fowler założył jej cztery szwy szesnaście miesięcy temu. Pozostała tylko cienka, blada linia.
    
  Jesteś solidną parą rąk, ale nie po to tu jesteś. Szpiegujesz mnie? Znowu próbujesz zrujnować moją pracę?
    
  "Uczestniczę w tej wyprawie tylko jako obserwator z Watykanu, nic więcej".
    
  Młody reporter spojrzał na niego podejrzliwie. Z powodu upału ksiądz miał na sobie koszulę z krótkim rękawem, koloratkę i wyprasowane spodnie, całe czarne. Andrea po raz pierwszy zauważyła jego opalone ramiona. Jego przedramiona były ogromne, z żyłami grubymi jak długopisy.
    
  To nie jest broń dla biblisty.
    
  "A po co Watykanowi obserwator na wyprawie archeologicznej?"
    
  Ksiądz miał właśnie odpowiedzieć, gdy przerwał mu wesoły głos.
    
  Świetnie! Czy już się sobie przedstawiliście?
    
  Doktor Harel pojawiła się na rufie statku, obdarzając go czarującym uśmiechem. Andrea nie odwzajemniła jej uśmiechu.
    
  Coś w tym stylu. Ojciec Fowler miał mi wyjaśnić, dlaczego kilka minut temu udawał Bretta Favre'a.
    
  "Pani Otero, Brett Favre jest rozgrywającym, nie jest zbyt dobrym tacklerem" - wyjaśnił Fowler.
    
  "Co się stało, ojcze?" zapytał Harel.
    
  "Pani Otero wróciła tu akurat wtedy, gdy pan Kane wysiadał z samolotu. Obawiam się, że musiałem ją obezwładnić. Byłem trochę brutalny. Przepraszam".
    
  Harel skinął głową. "Rozumiem. Powinieneś wiedzieć, że Andrea nie była obecna na sesji bezpieczeństwa. Nie martw się, ojcze".
    
  "Co masz na myśli mówiąc, żeby się nie martwić? Czy wszyscy są kompletnie szaleni?"
    
  "Uspokój się, Andrea" - powiedział lekarz. "Niestety, od czterdziestu ośmiu godzin jesteś chora i nie zostałaś poinformowana. Pozwól, że cię wprowadzę. Raymond Kane cierpi na agorafobię".
    
  "Właśnie to powiedział mi ojciec Tackler."
    
  "Oprócz tego, że jest księdzem, ksiądz Fowler jest też psychologiem. Proszę mi przerwać, jeśli coś przeoczyłem, księdzu. Andrea, co wiesz o agorafobii?"
    
  "To strach przed otwartymi przestrzeniami".
    
  "Tak myśli większość ludzi. W rzeczywistości osoby z tą chorobą doświadczają znacznie bardziej złożonych objawów".
    
  Fowler odchrząknął.
    
  "Największym strachem agorafobów jest utrata kontroli" - powiedział ksiądz. "Boją się samotności, znalezienia się w miejscach bez wyjścia lub poznania nowych ludzi. Dlatego przez długi czas pozostają w domu".
    
  "Co się stanie, kiedy nie będą w stanie kontrolować sytuacji?" zapytała Andrea.
    
  "To zależy od sytuacji. Przypadek pana Caina jest szczególnie poważny. Jeśli znajdzie się w trudnej sytuacji, może wpaść w panikę, stracić kontakt z rzeczywistością, odczuwać zawroty głowy, drżenie i kołatanie serca".
    
  "Innymi słowy, nie mógł być maklerem giełdowym" - stwierdziła Andrea.
    
  "Albo neurochirurg" - zażartował Harel. "Ale chorzy mogą prowadzić normalne życie. Są znani agorafobicy, tacy jak Kim Basinger czy Woody Allen, którzy latami walczyli z tą chorobą i wyszli z niej zwycięsko. Pan Cain zbudował imperium z niczego. Niestety, jego stan pogorszył się w ciągu ostatnich pięciu lat".
    
  Zastanawiam się, co do cholery skłoniło tak chorego człowieka do podjęcia ryzyka wyjścia ze swojej skorupy?
    
  "Trafiłaś w sedno, Andrea" - powiedział Harel.
    
  Andrea zauważyła, że lekarz dziwnie się na nią patrzy.
    
  Wszyscy milczeli przez chwilę, po czym Fowler wznowił rozmowę.
    
  "Mam nadzieję, że wybaczysz mi moją wcześniejszą natarczywość."
    
  "Może, ale prawie urwałeś mi głowę" - powiedziała Andrea, pocierając szyję.
    
  Fowler spojrzał na Harela, który skinął głową.
    
  "Zrozumie pani z czasem, pani Otero... Widziała pani ludzi wysiadających z samolotu?" zapytał Harel.
    
  "Był tam młody mężczyzna o oliwkowej cerze" - odpowiedziała Andrea. "Potem mężczyzna po pięćdziesiątce, ubrany na czarno, z ogromną blizną. I wreszcie szczupły mężczyzna z siwymi włosami, który, jak przypuszczam, musi być panem Cainem".
    
  "Ten młody człowiek to Jacob Russell, asystent pana Caina" - powiedział Fowler. "Mężczyzna z blizną to Mogens Dekker, szef ochrony w Cain Industries. Uwierz mi, gdybyś zbliżył się do Caina, biorąc pod uwagę twój styl bycia, Dekker byłby trochę zdenerwowany. A tego byś nie chciał".
    
  Rozległ się sygnał ostrzegawczy od dziobu do rufy.
    
  "Cóż, czas na sesję wprowadzającą" - powiedział Harel. "W końcu wielka tajemnica zostanie ujawniona. Chodźcie za mną".
    
  "Dokąd idziemy?" zapytała Andrea, gdy wracali na pokład główny przez pomost, którym reporter zszedł kilka minut wcześniej.
    
  Cały zespół ekspedycyjny spotka się po raz pierwszy. Wyjaśnią, jaką rolę odegra każdy z nas, a co najważniejsze... czego tak naprawdę szukamy w Jordanii.
    
  "A tak przy okazji, Doktorze, jaka jest twoja specjalność?" zapytała Andrea, wchodząc do sali konferencyjnej.
    
  "Medycyna bojowa" - rzucił Harel mimochodem.
    
    
  14
    
    
    
  SCHRONIENIE RODZINY COHEN
    
  ŻYŁA
    
    
  Luty 1943
    
    
  Jora Mayer była bliska szaleństwa z niepokoju. W gardle czuła gorycz, która przyprawiała ją o mdłości. Nie czuła się tak od czternastego roku życia, kiedy to uciekła przed pogromami w Odessie na Ukrainie w 1906 roku, z dziadkiem trzymającym ją za rękę. Miała szczęście, że w tak młodym wieku znalazła pracę jako służąca u rodziny Cohenów, właścicieli fabryki w Wiedniu. Joseph był najstarszym dzieckiem. Kiedy szadchan, pośrednik małżeński, w końcu znalazł mu uroczą żydowską żonę, Jora poszła z nim, aby opiekować się dziećmi. Ich pierworodny, Elan, spędził pierwsze lata życia w rozpieszczanym i uprzywilejowanym otoczeniu. Z najmłodszym, Yudelem, było zupełnie inaczej.
    
  Teraz dziecko leżało zwinięte w kłębek na swoim prowizorycznym łóżku, które składało się z dwóch złożonych koców rozłożonych na podłodze. Do wczoraj dzieliło łóżko z bratem. Leżąc tam, Yudel wydawał się mały i smutny, a bez rodziców duszna przestrzeń wydawała się ogromna.
    
  Biedny Yudel. Te dwanaście stóp kwadratowych było całym jego światem praktycznie od urodzenia. W dniu jego narodzin cała rodzina, łącznie z Jorą, była w szpitalu. Nikt z nich nie wrócił do luksusowego apartamentu przy Rhinestrasse. Był 9 listopada 1938 roku, data, którą świat później pozna jako Noc Kryształową, Noc Kryształową. Dziadkowie Yudela zginęli jako pierwsi. Cały budynek przy Rhinestrasse spłonął doszczętnie, wraz z synagogą obok, podczas gdy strażacy pili i śmiali się. Jedyne, co Cohenowie zabrali ze sobą, to ubrania i tajemniczy pakunek, którego ojciec Yudela użył podczas ceremonii narodzin dziecka. Jora nie wiedziała, co to było, ponieważ podczas ceremonii pan Cohen poprosił wszystkich o opuszczenie pokoju, łącznie z Odile, która ledwo stała na nogach.
    
  Z praktycznie zerowym budżetem Josef nie mógł opuścić kraju, ale jak wielu innych wierzył, że problemy w końcu ustaną, więc szukał schronienia u swoich katolickich przyjaciół. Pamiętał również Jorę, czego panna Mayer nigdy nie zapomni w późniejszym życiu. Niewiele przyjaźni przetrwało straszliwe przeszkody, z jakimi musiała się zmierzyć w okupowanej Austrii; jednak jedna przetrwała. Starzejący się sędzia Rath postanowił pomóc Cohenom, ryzykując własnym życiem. W swoim domu zbudował schronienie w jednym z pokoi. Własnoręcznie zamurował przegrodę, pozostawiając u podstawy wąski otwór, przez który rodzina mogła wchodzić i wychodzić. Sędzia Rath umieścił następnie przed wejściem niską półkę na książki, aby ją ukryć.
    
  Rodzina Cohenów zniknęła w grudniową noc 1938 roku, wierząc, że wojna potrwa tylko kilka tygodni. Nie było wystarczająco dużo miejsca, aby wszyscy mogli się położyć naraz, a ich jedynymi udogodnieniami były lampa naftowa i wiadro. Jedzenie i świeże powietrze dotarły o 1:00 w nocy, dwie godziny po tym, jak pokojówka sędziego wróciła do domu. Około 0:30 sędzia powoli zaczął odsuwać regał z książkami od dołu. Ze względu na jego wiek, mogło to zająć prawie pół godziny, z częstymi przerwami, zanim dół był wystarczająco szeroki, aby pomieścić Cohenów.
    
  Wraz z rodziną Cohenów, sędzia również był więźniem tego życia. Wiedział, że mąż służącej był członkiem partii nazistowskiej, więc podczas gdy budował schron, wysłał ją na kilka dni na wakacje do Salzburga. Kiedy wróciła, powiedział jej, że muszą wymienić rury gazowe. Nie odważył się znaleźć innej służącej, ponieważ wzbudziłoby to podejrzenia, i musiał uważać na ilość kupowanego jedzenia. Racjonowanie jeszcze bardziej utrudniało wyżywienie pięciu dodatkowych osób. Jora współczuła mu, ponieważ sprzedał większość swoich cennych rzeczy, aby kupić mięso i ziemniaki na czarnym rynku, które ukrył na strychu. W nocy, gdy Jora i Cohenowie wychodzili z kryjówki boso, niczym dziwne, szepczące duchy, starzec przynosił im jedzenie ze strychu.
    
  Cohenowie nie odważyli się pozostać poza swoją kryjówką dłużej niż kilka godzin. Podczas gdy Zhora dbała o to, by dzieci się myły i trochę poruszały, Joseph i Odile cicho rozmawiali z sędzią. W ciągu dnia nie byli w stanie wydać z siebie najmniejszego dźwięku i większość czasu spędzali śpiąc lub w stanie półprzytomności, co dla Zhory przypominało tortury, dopóki nie usłyszała o obozach koncentracyjnych w Treblince, Dachau i Auschwitz. Nawet najdrobniejsze szczegóły codziennego życia stawały się skomplikowane. Podstawowe potrzeby, takie jak picie, a nawet przewijanie małego Yudela, były żmudnymi procedurami w tak ograniczonej przestrzeni. Zhora była nieustannie zdumiona zdolnością Odile Cohen do komunikacji. Opracowała złożony system znaków, który pozwalał jej prowadzić długie, a czasem gorzkie rozmowy z mężem bez wypowiadania ani słowa.
    
  Ponad trzy lata minęły w milczeniu. Yudel nauczył się nie więcej niż czterech, pięciu słów. Na szczęście miał spokojną naturę i prawie nigdy nie płakał. Wydawało się, że wolał być trzymany przez Jorę niż przez matkę, ale to nie przeszkadzało Odile. Odile zdawała się troszczyć tylko o Elana, który najbardziej cierpiał z powodu uwięzienia. Był niesfornym, rozpieszczonym pięciolatkiem, gdy w listopadzie 1938 roku wybuchły pogromy, a po ponad tysiącu dni ucieczki w jego oczach było coś zagubionego, niemal szalonego. Kiedy nadchodził czas powrotu do schronu, zawsze był ostatni. Często odmawiał lub kurczowo trzymał się wejścia. W takich chwilach Yudel podchodził i brał go za rękę, zachęcając Elana do jeszcze jednej ofiary i powrotu w długie godziny ciemności.
    
  Ale sześć nocy temu Elan nie mógł już tego znieść. Zaczekał, aż wszyscy wrócą do boksu, po czym wymknął się i wyszedł z domu. Artretyczne palce sędziego ledwo dotknęły koszuli chłopca, zanim ten zniknął. Joseph próbował iść za nim, ale zanim dotarł na ulicę, po Elanie nie było śladu.
    
  Wiadomość ta obiegła trzy dni później Kronen Zeitung. Młody żydowski chłopiec z niepełnosprawnością intelektualną, najwyraźniej bez rodziny, został umieszczony w ośrodku dla dzieci Spiegelgrund. Sędzia był przerażony. Kiedy tłumaczył, z dławiącymi go w gardle słowami, co prawdopodobnie stanie się z ich synem, Odile wpadła w histerię i odmówiła posłuszeństwa. Jora poczuła się słabo, gdy tylko zobaczyła Odile wychodzącą z domu, niosącą ten sam pakunek, który przynieśli do schroniska, ten sam, który zanieśli do szpitala wiele lat temu, kiedy urodził się Judel. Mąż Odile towarzyszył jej pomimo jej protestów, ale wychodząc, wręczył Jorze kopertę.
    
  "Dla Yudela" - powiedział. "Nie powinien tego otwierać przed swoją bar micwą".
    
  Od tamtej pory minęły dwie straszne noce. Jora była spragniona wieści, ale sędzia był milczący bardziej niż zwykle. Poprzedniego dnia dom wypełniały dziwne dźwięki. A potem, po raz pierwszy od trzech lat, regał z książkami zaczął się poruszać w środku dnia, a w otworze pojawiła się twarz sędziego.
    
  Szybko, wychodźcie. Nie możemy tracić ani chwili!
    
  Jora zamrugał. Trudno było rozpoznać jasność na zewnątrz schroniska jako światło słoneczne. Yudel nigdy nie widział słońca. Zaskoczony, cofnął się.
    
  "Jora, przepraszam. Wczoraj dowiedziałem się, że Josef i Odile zostali aresztowani. Nic nie powiedziałem, bo nie chciałem cię jeszcze bardziej denerwować. Ale nie możesz tu zostać. Będą ich przesłuchiwać i bez względu na to, jak bardzo Cohenowie będą stawiać opór, naziści w końcu dowiedzą się, gdzie jest Yudel".
    
  "Frau Cohen nic nie powie. Jest silna".
    
  Sędzia pokręcił głową.
    
  Obiecają uratować życie Elan w zamian za to, że powie im, gdzie jest dziecko, albo coś gorszego. Zawsze mogą zmusić ludzi do gadania.
    
  Jora zaczęła płakać.
    
  "Nie ma na to czasu, Jora. Kiedy Josef i Odile nie wrócili, pojechałem odwiedzić znajomego w ambasadzie bułgarskiej. Mam dwie wizy wyjazdowe na nazwiska Biljany Bogomił, korepetytorki, i Michaiła Żiwkowa, syna bułgarskiego dyplomaty. Chodzi o to, że wracasz do szkoły z chłopcem po feriach świątecznych spędzonych z jego rodzicami". Pokazał jej prostokątne bilety. "To bilety kolejowe do Starej Zagory. Ale tam nie jedziesz".
    
  "Nie rozumiem" - powiedział Jora.
    
  Twoim oficjalnym celem jest Stara Zagora, ale wysiądziesz w Cernavodzie. Pociąg zatrzyma się tam na chwilę. Wysiądziesz, żeby chłopak mógł rozprostować nogi. Wysiądziesz z pociągu z uśmiechem na twarzy. Nie będziesz miał bagażu ani niczego w rękach. Zniknij jak najszybciej. Konstanca jest 50 kilometrów na wschód. Będziesz musiał iść pieszo albo znaleźć kogoś, kto zawiezie cię tam bryczką.
    
  "Constanza" - powtórzyła Jora, próbując sobie wszystko przypomnieć w swoim zagubieniu.
    
  "Kiedyś to była Rumunia. Teraz to Bułgaria. Kto wie, co przyniesie jutro? Ważne, że to port, a naziści nie obserwują go zbyt uważnie. Stamtąd można popłynąć statkiem do Stambułu. A ze Stambułu można pojechać wszędzie".
    
  "Ale nie mamy pieniędzy na bilet".
    
  "Oto kilka punktów za podróż. A w tej kopercie jest wystarczająco dużo pieniędzy, żeby zarezerwować dla was obojga bezpieczny przejazd".
    
  Jora rozejrzała się. Dom był prawie pusty. Nagle uświadomiła sobie, co to były za dziwne dźwięki poprzedniego dnia. Staruszek zabrał prawie wszystko, co miał, żeby dać im szansę na ucieczkę.
    
  "Jak możemy panu podziękować, sędzio Rath?"
    
  "Nie rób tego. Twoja podróż będzie bardzo niebezpieczna i nie jestem pewien, czy wizy wyjazdowe cię ochronią. Boże, wybacz mi, ale mam nadzieję, że nie wysyłam cię na śmierć".
    
    
  Dwie godziny później Jorze udało się wciągnąć Yudel po schodach budynku. Miała właśnie wyjść na zewnątrz, gdy usłyszała ciężarówkę podjeżdżającą chodnikiem. Każdy, kto żył pod rządami nazistów, wiedział dokładnie, co to oznacza. To było jak zła melodia, zaczynająca się od pisku hamulców, po której następowały krzyki i głuche staccato butów na śniegu, które stawało się wyraźniejsze, gdy buty uderzały o drewniane podłogi. W tym momencie modliłeś się, żeby dźwięki ucichły; zamiast tego złowieszcze crescendo kulminowało waleniem do drzwi. Po chwili rozlegał się chór szlochów, przerywany solówkami karabinów maszynowych. A kiedy muzyka ucichła, światła znów się zapalały, ludzie wracali do stolików, a matki uśmiechały się i udawały, że nic się nie stało u sąsiadów.
    
  Jora, który dobrze znał melodię, schował się pod schodami, gdy tylko usłyszał pierwsze dźwięki. Podczas gdy jego koledzy wyważali drzwi Ratha, żołnierz z latarką nerwowo krążył tam i z powrotem w pobliżu głównego wejścia. Snop światła przecinał ciemność, o włos mijając znoszony, szary but Jory. Yudel chwycił go z takim zwierzęcym strachem, że Jora musiała przygryźć wargę, żeby nie krzyknąć z bólu. Żołnierz podszedł do nich tak blisko, że czuli zapach jego skórzanej kurtki, zimnego metalu i oleju do pistoletu.
    
  Na schodach rozległ się głośny strzał. Żołnierz przerwał poszukiwania i pobiegł do krzyczących towarzyszy. Żora podniósł Judela i powoli wyszedł na ulicę.
    
    
  15
    
    
    
  Na pokładzie hipopotama
    
  W drodze do Zatoki Akaba, Morze Czerwone
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 18:03.
    
    
  W pomieszczeniu dominował duży, prostokątny stół, zastawiony dwudziestoma starannie ułożonymi teczkami, a przed nim siedział mężczyzna. Harel, Fowler i Andrea weszli jako ostatni i musieli zająć pozostałe miejsca. Andrea znalazła się między młodą Afroamerykanką ubraną w coś, co wyglądało na mundur paramilitarny, a starszym, łysiejącym mężczyzną z gęstym wąsem. Młoda kobieta zignorowała ją i kontynuowała rozmowę z mężczyznami po jej lewej stronie, ubranymi mniej więcej identycznie jak ona, podczas gdy mężczyzna po prawej stronie Andrei wyciągnął dłoń o grubych, zrogowaciałych palcach.
    
  "Tommy Eichberg, kierowca. Pani musi być panną Otero."
    
  "Kolejna osoba, która mnie zna! Miło cię poznać."
    
  Eichberg się uśmiechnął. Miał okrągłą, przyjemną twarz.
    
  'Mam nadzieję, że czujesz się lepiej.'
    
  Andrea miała właśnie odpowiedzieć, ale przerwał jej głośny, nieprzyjemny dźwięk, jakby ktoś odchrząknął. Do pokoju wszedł właśnie starszy mężczyzna, dobrze po siedemdziesiątce. Jego oczy były niemal ukryte w gnieździe zmarszczek, wrażenie to potęgowały maleńkie szkła okularów. Miał ogoloną głowę i ogromną, siwiejącą brodę, która zdawała się unosić wokół ust niczym chmura popiołu. Miał na sobie koszulę z krótkim rękawem, spodnie khaki i grube czarne buty. Zaczął mówić, jego głos był szorstki i nieprzyjemny, niczym skrobanie nożem o zęby, zanim dotarł do szczytu biurka, gdzie zamontowany był przenośny ekran elektroniczny. Asystent Caina siedział obok niego.
    
  "Panie i panowie, nazywam się Cecil Forrester i jestem profesorem archeologii biblijnej na Uniwersytecie Massachusetts. To nie Sorbona, ale przynajmniej to mój dom".
    
  Asystenci profesora, którzy słyszeli ten żart tysiące razy, zachichotali uprzejmie.
    
  "Bez wątpienia próbowałeś dowiedzieć się, jaki jest cel tej podróży, odkąd wszedłeś na pokład tego statku. Mam nadzieję, że nie kusiło cię to wcześniej, biorąc pod uwagę, że twoje - a raczej nasze - kontrakty z Kayn Enterprises wymagają zachowania absolutnej tajemnicy od momentu ich podpisania, aż do momentu, gdy nasi spadkobiercy będą się cieszyć z naszej śmierci. Niestety, warunki mojego kontraktu również wymagają, abym wyjawił ci sekret, co planuję uczynić w ciągu najbliższych półtorej godziny. Nie przerywaj mi, chyba że masz jakieś sensowne pytanie. Ponieważ pan Russell podał mi twoje dane, znam każdy szczegół, od twojego IQ po twoją ulubioną markę prezerwatywy. A co do załogi pana Deckera, nawet nie próbuj otwierać ust."
    
  Andrea, która była częściowo odwrócona w stronę profesora, usłyszała groźne szepty mężczyzn w mundurach.
    
  "Ten sukinsyn myśli, że jest mądrzejszy od wszystkich. Może każę mu połykać zęby jeden po drugim".
    
  'Cisza'.
    
  Głos był cichy, ale pełen takiej furii, że Andrea się wzdrygnęła. Odwróciła głowę na tyle, by zobaczyć, że głos należy do Mogensa Dekkera, mężczyzny z bliznami, który oparł krzesło o grodzię. Żołnierze natychmiast ucichli.
    
  "Dobrze. No cóż, skoro już jesteśmy wszyscy w tym samym miejscu" - kontynuował Cecil Forrester - "lepiej będzie, jeśli was sobie przedstawię. Dwudziestu trzech z nas zebrało się, by dokonać największego odkrycia wszech czasów, a każdy z was odegra w tym swoją rolę. Znacie już pana Russella po mojej prawej. To on was wybrał".
    
  Asystent Caina skinął głową na powitanie.
    
  Po jego prawej stronie stoi ojciec Anthony Fowler, który będzie pełnił funkcję obserwatora watykańskiego podczas wyprawy. Obok niego stoją Nuri Zayit i Rani Peterke, kucharz i pomocnik kucharza. Następnie Robert Frick i Brian Hanley, administracja.
    
  Obaj kucharze byli starszymi mężczyznami. Zayit był szczupły, miał około sześćdziesiątki i opadnięte usta, a jego asystent był krępy i o kilka lat młodszy. Andrea nie potrafiła dokładnie określić jego wieku. Obaj administratorzy natomiast byli młodzi i mieli niemal tak samo ciemną karnację jak Peterke.
    
  "Oprócz tych wysoko opłacanych pracowników, mam też moich leniwych i pochlebczych asystentów. Wszyscy mają dyplomy z drogich uczelni i myślą, że wiedzą więcej ode mnie: David Pappas, Gordon Darwin, Kira Larsen, Stowe Erling i Ezra Levin.
    
  Młodzi archeolodzy poruszali się niespokojnie na krzesłach i starali się wyglądać profesjonalnie. Andrea współczuła im. Musieli mieć niewiele ponad trzydzieści lat, ale Forrester trzymał ich na krótkiej smyczy, przez co wydawali się jeszcze młodsi i mniej pewni siebie, niż byli w rzeczywistości - co stanowiło zupełny kontrast z umundurowanymi mężczyznami siedzącymi obok reportera.
    
  "Na drugim końcu stołu mamy pana Dekkera i jego buldogi: bliźniaków Gottlieb, Aloisa i Alrika; Teviego Waakę, Paco Torresa, Marlę Jackson i Louisa Maloneya. Będą odpowiadać za bezpieczeństwo, dodając naszej wyprawie element wysokiej klasy. Ironia tego sformułowania jest druzgocąca, nie sądzisz?"
    
  Żołnierze nie zareagowali, ale Decker wyprostował krzesło i pochylił się nad stołem.
    
  "Zmierzamy w kierunku strefy przygranicznej kraju islamskiego. Biorąc pod uwagę charakter naszej... misji, miejscowi mogą stać się agresywni. Jestem pewien, że profesor Forrester doceni poziom naszej ochrony, jeśli do tego dojdzie". Mówił z silnym południowoafrykańskim akcentem.
    
  Forrester otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale coś na twarzy Deckera musiało go przekonać, że nie jest to odpowiedni moment na kwaśne uwagi.
    
  "Po prawej stronie siedzi Andrea Otero, nasza oficjalna reporterka. Proszę o współpracę z nią, jeśli i kiedy poprosi o jakiekolwiek informacje lub wywiady, aby mogła opowiedzieć naszą historię światu".
    
  Andrea obdarzyła uśmiechem osoby siedzące przy stole, na co niektórzy odwzajemnili uśmiech.
    
  "Mężczyzna z wąsami to Tommy Eichberg, nasz główny kierowca. I wreszcie, po prawej, Doc Harel, nasz oficjalny szarlatan".
    
  "Nie martw się, jeśli nie pamiętasz imion wszystkich" - powiedziała lekarka, unosząc rękę. "Spędzimy razem sporo czasu w miejscu, które nie słynie z rozrywki, więc zdążymy się dobrze poznać. Nie zapomnij zabrać identyfikatora, który załoga zostawiła w twojej kwaterze..."
    
  "Jeśli o mnie chodzi, nie ma znaczenia, czy znacie imiona wszystkich, czy nie, bylebyście wykonywali swoją pracę" - przerwał mu stary profesor. "A teraz, jeśli wszyscy zwrócicie uwagę na ekran, opowiem wam pewną historię".
    
  Ekran rozświetlił się wygenerowanymi komputerowo obrazami starożytnego miasta. Osada z czerwonymi murami i dachami krytymi dachówką, otoczona potrójnym murem zewnętrznym, górowała nad doliną. Ulice były pełne ludzi zajętych codziennymi sprawami. Andrea była zdumiona jakością obrazów, godną hollywoodzkiej produkcji, ale głos lektora dokumentu należał do profesora. Ten facet ma tak wielkie ego, że nawet nie zauważa, jak kiepsko brzmi jego głos, pomyślała. Przyprawia mnie o ból głowy. Lektor zaczął:
    
  Witamy w Jerozolimie. Jest kwiecień 70 roku n.e. Miasto jest okupowane od czterech lat przez zbuntowanych Zelotów, którzy wypędzili pierwotnych mieszkańców. Rzymianie, oficjalnie władcy Izraela, nie mogą dłużej tolerować tej sytuacji i zlecają Tytusowi wykonanie ostatecznej kary.
    
  Spokojny widok kobiet napełniających naczynia wodą i dzieci bawiących się przy zewnętrznych murach przy studniach został przerwany, gdy na horyzoncie pojawiły się odległe sztandary z orłami na szczycie. Zabrzmiały trąby, a dzieci, nagle przestraszone, uciekły z powrotem w mury.
    
  W ciągu kilku godzin miasto zostaje otoczone przez cztery rzymskie legiony. To czwarty atak na miasto. Jego mieszkańcy odparli trzy poprzednie. Tym razem Tytus stosuje sprytny podstęp. Pozwala pielgrzymom przybywającym do Jerozolimy na obchody Paschy przekroczyć linię frontu. Po zakończeniu obchodów krąg się zamyka, a Tytus uniemożliwia pielgrzymom opuszczenie miasta. Miasto ma teraz dwukrotnie większą populację, a jego zapasy żywności i wody szybko się wyczerpują. Rzymskie legiony rozpoczynają atak od północnej strony miasta i niszczą trzeci mur. Jest połowa maja, a upadek miasta jest tylko kwestią czasu.
    
  Na ekranie widać było taran niszczący mur zewnętrzny. Kapłani świątyni na najwyższym wzgórzu miasta obserwowali tę scenę ze łzami w oczach.
    
  Miasto ostatecznie upada we wrześniu, a Tytus spełnia obietnicę złożoną ojcu, Wespazjanowi. Większość mieszkańców miasta zostaje stracona lub rozproszona. Ich domy zostają splądrowane, a świątynia zniszczona.
    
  Otoczona zwłokami grupa rzymskich żołnierzy wyniosła olbrzymią menorę z płonącej świątyni, podczas gdy ich generał obserwował to z konia, uśmiechając się.
    
  Druga Świątynia Salomona została doszczętnie spalona i pozostaje w tym stanie do dziś. Wiele skarbów świątyni zostało skradzionych. Wiele, ale nie wszystkie. Po upadku trzeciego muru w maju, kapłan imieniem Yirm əy áhu opracował plan uratowania przynajmniej części skarbów. Wybrał grupę dwudziestu odważnych mężczyzn, rozdając paczki pierwszym dwunastu z dokładnymi instrukcjami, gdzie je zanieść i co z nimi zrobić. Paczki te zawierały bardziej tradycyjne skarby świątynne: duże ilości złota i srebra.
    
  Stary kapłan z białą brodą, ubrany w czarną szatę, rozmawiał z dwoma młodymi mężczyznami, podczas gdy pozostali czekali na swoją kolej w dużej kamiennej jaskini oświetlonej pochodniami.
    
  Yirməy áhu powierzył ostatnim ośmiu osobom bardzo specjalną misję, dziesięć razy niebezpieczniejszą od pozostałych.
    
  Trzymając pochodnię, ksiądz poprowadził ośmiu mężczyzn niosących na noszach duży przedmiot przez sieć tuneli.
    
  Korzystając z tajnych przejść pod świątynią, Jermaj ach wyprowadził ich za mury, z dala od rzymskiej armii. Chociaż ten obszar, za 10. Legionem Fretensis, był od czasu do czasu patrolowany przez rzymskich strażników, ludziom kapłana udało się im uciec, docierając następnego dnia z ciężkim ładunkiem do Richo, dzisiejszego Jerycha. I tam ślad urywał się na zawsze.
    
  Profesor nacisnął przycisk i ekran zgasł. Zwrócił się do publiczności, która niecierpliwie czekała.
    
  To, czego dokonali ci mężczyźni, było absolutnie niewiarygodne. Przebyli czternaście mil, niosąc ogromny ładunek, w około dziewięć godzin. A to był dopiero początek ich podróży.
    
  "Co oni nieśli, Profesorze?" zapytała Andrea.
    
  "Uważam, że to był najcenniejszy skarb" - powiedział Harel.
    
  "Wszystko w swoim czasie, moi drodzy. Yirm əy áhu wrócił do miasta i spędził kolejne dwa dni, pisząc wyjątkowy manuskrypt na jeszcze bardziej wyjątkowym zwoju. Była to szczegółowa mapa z instrukcjami, jak odzyskać różne skarby wydobyte ze świątyni... ale nie mógł sobie z tym poradzić sam. Była to mapa słowna, wyryta na powierzchni miedzianego zwoju o długości prawie trzech metrów".
    
  "Dlaczego miedź?" zapytał ktoś z tyłu.
    
  W przeciwieństwie do papirusu i pergaminu, miedź jest niezwykle trwała. Jest też bardzo trudna do pisania. Do napisania inskrypcji za jednym razem potrzeba było pięciu osób, czasami zmieniających się. Po ukończeniu, Jerem Ahu podzielił dokument na dwie części, przekazując pierwszą posłańcowi z instrukcjami dotyczącymi jego bezpiecznego przechowywania w społeczności Isseńczyków, która mieszkała w pobliżu Jerycha. Drugą część przekazał swojemu synowi, jednemu z Kohanim, kapłanowi takiemu jak on. Tę obszerną część historii znamy z pierwszej ręki, ponieważ Jerem Ahu spisał ją w całości na miedziorycie. Po tym wydarzeniu, w 1882 roku, wszelki ślad po niej zaginął.
    
  Starzec przerwał, żeby napić się wody. Przez chwilę nie przypominał już pomarszczonej, nadętej marionetki, lecz wydawał się bardziej ludzki.
    
  Panie i panowie, wiecie teraz o tej historii więcej niż większość ekspertów na świecie. Nikt nie odkrył dokładnie, jak powstał ten manuskrypt. Stał się on jednak dość sławny, gdy jego fragment odkryto w 1952 roku w jaskini w Palestynie. Był jednym z około 85 000 fragmentów tekstu znalezionych w Qumran.
    
  "Czy to słynny Miedziany Zwój z Qumran?" zapytał dr Harel.
    
  Archeolog ponownie włączył ekran, na którym tym razem pojawił się obraz słynnego zwoju: zakrzywiona płyta z ciemnozielonego metalu pokryta ledwo czytelnym pismem.
    
  "Tak to się nazywa". Badacze od razu byli zaskoczeni niezwykłym charakterem odkrycia, zarówno nietypowym doborem materiału piśmienniczego, jak i samymi inskrypcjami - żadnego z nich nie dało się właściwie rozszyfrować. Od samego początku było jasne, że to lista skarbów, zawierająca sześćdziesiąt cztery przedmioty. Wpisy dawały wskazówki co do tego, co i gdzie zostanie znalezione. Na przykład: "Na dnie jaskini, która znajduje się czterdzieści kroków na wschód od Wieży Achor, wykop trzy stopy. Znajdziesz tam sześć sztab złota". Wskazówki były jednak niejasne, a opisane ilości wydawały się tak nierealne - coś koło dwustu ton złota i srebra - że "poważni" badacze założyli, że musi to być jakiś mit, mistyfikacja lub żart.
    
  "Wydaje się, że to za dużo wysiłku jak na żart" - powiedział Tommy Eichberg.
    
  "Dokładnie! Doskonale, panie Eichberg, doskonale, zwłaszcza jak na kierowcę" - powiedział Forrester, który zdawał się niezdolny do powiedzenia choćby najdrobniejszego komplementu bez towarzyszącej mu obelgi. "W 70 roku n.e. nie było sklepów z narzędziami. Ogromna płyta z miedzi o czystości dziewięćdziesięciu dziewięciu procent musiała być bardzo droga. Nikt nie napisałby dzieła sztuki na tak cennej powierzchni". Promyk nadziei. Według zwoju z Qumran, pozycja numer sześćdziesiąt cztery to "tekst podobny do tego, z instrukcjami i kodem do odnalezienia opisanych przedmiotów".
    
  Jeden z żołnierzy podniósł rękę.
    
  "No więc ten starzec, ten Ermijatsko..."
    
  'Йирм əяху'.
    
  "Nieważne. Stary przeciął to na pół i każdy kawałek zawierał klucz do znalezienia drugiego?"
    
  "I oboje musieli być razem, żeby znaleźć skarb. Bez drugiego zwoju nie było szans na rozwikłanie zagadki. Ale osiem miesięcy temu coś się wydarzyło..."
    
  "Jestem pewien, że słuchacze woleliby krótszą wersję, Doktorze" - powiedział z uśmiechem Ojciec Fowler.
    
  Stary archeolog wpatrywał się w Fowlera przez kilka sekund. Andrea zauważyła, że profesor z trudem dokończył, i zastanawiała się, co do cholery zaszło między tymi dwoma mężczyznami.
    
  "Tak, oczywiście. Cóż, wystarczy powiedzieć, że druga połowa zwoju w końcu wypłynęła na powierzchnię dzięki staraniom Watykanu. Przekazywano ją z ojca na syna jako obiekt sakralny. Obowiązkiem rodziny było jej bezpieczne przechowywanie do czasu, aż nadejdzie odpowiedni czas. Ukryli ją w świecy, ale ostatecznie nawet oni stracili rachubę, co jest w środku".
    
  "To mnie nie dziwi. Było... ile?... siedemdziesiąt, osiemdziesiąt pokoleń? To cud, że przez cały ten czas podtrzymywali tradycję ochrony świecy" - powiedział ktoś siedzący przed Andreą. Pomyślała, że to administrator, Brian Hanley.
    
  "My, Żydzi, jesteśmy cierpliwym narodem" - powiedział szef kuchni Nuri Zayit. "Czekaliśmy na Mesjasza przez trzy tysiące lat".
    
  "I będziecie musieli poczekać kolejne trzy tysiące" - powiedział jeden z żołnierzy Dekkera. Głośne wybuchy śmiechu i oklaski towarzyszyły niemiłemu żartowi. Ale nikt inny się nie śmiał. Z imion Andrea domyśliła się, że z wyjątkiem wynajętych strażników, prawie wszyscy członkowie ekspedycji byli pochodzenia żydowskiego. Czuła narastające napięcie w pomieszczeniu.
    
  "No to do dzieła" - powiedział Forrester, ignorując szyderstwa żołnierzy. "Tak, to był cud. Spójrz na to".
    
  Jeden z pomocników przyniósł drewnianą skrzynię o długości około metra. Wewnątrz, zabezpieczona szkłem, znajdowała się miedziana płyta pokryta żydowskimi symbolami. Wszyscy, łącznie z żołnierzami, wpatrywali się w przedmiot i zaczęli go komentować przyciszonymi głosami.
    
  "Wygląda prawie jak nowe."
    
  "Tak, Miedziany Zwój z Qumran musi być starszy. Nie jest błyszczący i jest pocięty na małe paski".
    
  "Zwój z Qumran wydaje się starszy, ponieważ był wystawiony na działanie powietrza" - wyjaśnił profesor - "i został pocięty na paski, ponieważ naukowcy nie mogli znaleźć innego sposobu na jego otwarcie i odczytanie zawartości. Drugi zwój został zabezpieczony przed utlenianiem warstwą wosku. Dlatego tekst jest tak wyraźny, jak w dniu, w którym został napisany. Nasza własna mapa skarbów".
    
  "Więc udało ci się to rozszyfrować?"
    
  "Kiedy mieliśmy już drugi zwój, zrozumienie tego, co było napisane w pierwszym, było dziecinnie proste. Niełatwo było utrzymać odkrycie w tajemnicy. Proszę, nie pytaj mnie o szczegóły samego procesu, ponieważ nie jestem upoważniony do ujawniania więcej, a poza tym i tak byś nie zrozumiał".
    
  "Więc idziemy szukać góry złota? Czy to nie trochę banalne jak na tak pretensjonalną wyprawę? Albo jak na kogoś, komu pieniądze lecą jak po uszach, jak panu Cainowi?" - zapytała Andrea.
    
  "Pani Otero, nie szukamy sterty złota. Właściwie, już coś odkryliśmy".
    
  Stary archeolog dał znak jednemu ze swoich asystentów, który rozłożył na stole kawałek czarnego filcu i z pewnym wysiłkiem położył na nim błyszczący przedmiot. Była to największa sztabka złota, jaką Andrea kiedykolwiek widziała: wielkości męskiego przedramienia, ale o nieregularnym kształcie, prawdopodobnie odlana w jakiejś odlewni sprzed tysiącleci. Choć jej powierzchnia była usiana małymi kraterami, wypukłościami i nierównościami, była piękna. Wszystkie oczy w pomieszczeniu zwróciły się ku przedmiotowi, a rozległy się pełne podziwu gwizdy.
    
  Korzystając ze wskazówek z drugiego zwoju, odkryliśmy jedną ze skrytek opisanych w Miedzianym Zwoju z Qumran. Było to w marcu tego roku, gdzieś na Zachodnim Brzegu. Było tam sześć sztabek złota, takich jak ta.
    
  "Ile to kosztuje?"
    
  "Około trzystu tysięcy dolarów...'
    
  Gwizdy przerodziły się w okrzyki.
    
  "...ale uwierz mi, to nic w porównaniu z wartością tego, czego szukamy: najpotężniejszego obiektu w historii ludzkości".
    
  Forrester gestem wskazał, a jeden z asystentów wziął blok, ale zostawił czarny filc. Archeolog wyciągnął z teczki arkusz papieru milimetrowego i położył go tam, gdzie leżała sztabka złota. Wszyscy pochylili się, ciekawi, co to jest. Wszyscy natychmiast rozpoznali narysowany na nim obiekt.
    
  Panie i panowie, jesteście dwudziestoma trzema osobami wybranymi do zwrotu Arki Przymierza.
    
    
  16
    
    
    
  Na pokładzie "hipopotama"
    
  MORZE CZERWONE
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2007, 19:17.
    
    
  Fala zdumienia przetoczyła się przez salę. Wszyscy zaczęli mówić z entuzjazmem, a potem zasypali archeologa pytaniami.
    
  "Gdzie jest Arka?"
    
  "Co jest w środku...?"
    
  "Jak możemy pomóc...?"
    
  Andrea była zszokowana reakcjami swoich asystentów, jak i swoją własną. Słowa "Arka Przymierza" brzmiały magicznie, podkreślając archeologiczne znaczenie odkrycia obiektu sprzed ponad dwóch tysięcy lat.
    
  Nawet wywiad z Kainem nie przebił tego. Russell miał rację. Jeśli znajdziemy Arkę, będzie to sensacja stulecia. Dowód na istnienie Boga...
    
  Jej oddech przyspieszył. Nagle miała setki pytań do Forrestera, ale od razu zdała sobie sprawę, że nie ma sensu ich zadawać. Staruszek doprowadził ich tak daleko, a teraz zamierzał ich tam zostawić, błagając o więcej.
    
  Świetny sposób, żeby nas zaangażować.
    
  Jakby potwierdzając teorię Andrei, Forrester spojrzał na grupę niczym kot, który połknął kanarka. Gestem nakazał im ciszę.
    
  "To wystarczy na dziś. Nie chcę wam dawać więcej, niż wasze mózgi są w stanie udźwignąć. Resztę opowiemy wam, kiedy nadejdzie czas. A teraz oddaję pałeczkę..."
    
  "Jeszcze jedno, Profesorze" - przerwała Andrea. "Mówił pan, że jest nas dwudziestu trzech, ale naliczyłam tylko dwudziestu dwóch. Kogo brakuje?"
    
  Forrester odwrócił się i porozmawiał z Russellem, który skinął głową, dając mu znak, że może kontynuować.
    
  Numerem dwudziestym trzecim w ekspedycji jest pan Raymond Kane.
    
  Wszystkie rozmowy ustały.
    
  "Co to, do cholery, znaczy?" zapytał jeden z najemników.
    
  "To znaczy, że szef wyrusza na wyprawę. Jak państwo wiedzą, wszedł na pokład kilka godzin temu i będzie z nami podróżował. Czy to nie wydaje się panu dziwne, panie Torres?"
    
  "Jezu Chryste, wszyscy mówią, że ten starzec jest szalony" - odpowiedział Torres. "Wystarczająco trudno bronić tych, którzy są zdrowi na umyśle, ale szaleńcy..."
    
  Torres wyglądał na mieszkańca Ameryki Południowej. Był niski, szczupły, ciemnoskóry i mówił po angielsku z silnym latynoamerykańskim akcentem.
    
  "Torres" - powiedział głos za nim.
    
  Żołnierz odchylił się na krześle, ale się nie odwrócił. Decker najwyraźniej postanowił dopilnować, żeby jego człowiek nie wtrącał się więcej w cudze sprawy.
    
  Tymczasem Forrester usiadł, a Jacob Russell przemówił. Andrea zauważyła, że jego biała marynarka nie była pognieciona.
    
  Dzień dobry wszystkim. Chciałbym podziękować profesorowi Cecilowi Forresterowi za jego poruszającą prezentację. W imieniu własnym i Kayn Industries pragnę wyrazić wszystkim Państwu wdzięczność za obecność. Nie mam nic do dodania, poza dwiema bardzo ważnymi kwestiami. Po pierwsze, od tej chwili wszelka komunikacja ze światem zewnętrznym jest surowo zabroniona. Dotyczy to telefonów komórkowych, poczty elektronicznej i komunikacji werbalnej. Dopóki nie zakończymy naszej misji, to będzie Wasz wszechświat. Z czasem zrozumiecie, dlaczego ten środek jest konieczny zarówno dla zapewnienia sukcesu tak delikatnej misji, jak i dla naszego bezpieczeństwa.
    
  Padło kilka szeptanych skarg, ale bez przekonania. Wszyscy już wiedzieli, co powiedział im Russell, ponieważ było to zapisane w długiej umowie, którą każdy z nich podpisał.
    
  Drugi punkt jest o wiele bardziej niepokojący. Konsultant ds. bezpieczeństwa przekazał nam raport, jeszcze niepotwierdzony, że islamska grupa terrorystyczna wie o naszej misji i planuje atak.
    
  'Co...?'
    
  "...to musi być mistyfikacja..."
    
  '... niebezpieczny...'
    
  Asystent Caina podniósł ręce, żeby wszystkich uspokoić. Najwyraźniej był przygotowany na grad pytań.
    
  "Nie martwcie się. Chcę tylko, żebyście byli czujni i nie podejmowali niepotrzebnego ryzyka, a tym bardziej nie mówili nikomu poza tą grupą o naszym ostatecznym celu. Nie wiem, jak doszło do wycieku, ale uwierzcie mi, zbadamy sprawę i podejmiemy odpowiednie działania".
    
  "Czy to mogło pochodzić z jordańskiego rządu?" - zapytała Andrea. "Grupa taka jak nasza z pewnością przyciągnie uwagę".
    
  "Jeśli chodzi o rząd Jordanii, jesteśmy komercyjną ekspedycją, prowadzącą badania przygotowawcze do kopalni fosforanów w rejonie Al-Mudawwara w Jordanii, niedaleko granicy z Arabią Saudyjską. Nikt z was nie przejdzie odprawy celnej, więc nie martwcie się o swoją ochronę".
    
  "Nie martwię się o swoją przykrywkę, martwię się o terrorystów" - powiedziała Kira Larsen, jedna z asystentek profesora Forrestera.
    
  "Nie musisz się o nich martwić, dopóki jesteśmy tu, żeby cię chronić" - zagadnął jeden z żołnierzy.
    
  "Doniesienia są niepotwierdzone, to tylko plotka. A plotki nie mogą zaszkodzić" - powiedział Russell z szerokim uśmiechem.
    
  Ale może być jakieś potwierdzenie, pomyślała Andrea.
    
    
  Spotkanie zakończyło się kilka minut później. Russell, Decker, Forrester i kilku innych rozeszło się do swoich kabin. Przy drzwiach sali konferencyjnej stały dwa wózki z kanapkami i napojami, z troską pozostawione tam przez członka załogi. Najwyraźniej członkowie ekspedycji zostali już odizolowani od reszty załogi.
    
  Pozostali w pokoju ożywili dyskusję na temat nowych informacji, pochłaniając jedzenie. Andrea odbyła długą rozmowę z doktorem Harelem i Tommym Eichbergiem, pochłaniając kanapki z pieczoną wołowiną i kilka piw.
    
  Cieszę się, że wrócił ci apetyt, Andrea.
    
  "Dzięki, doktorze. Niestety, po każdym posiłku moje płuca domagają się nikotyny".
    
  "Będziesz musiał palić na pokładzie" - powiedział Tommy Eichberg. "Palenie jest zabronione na pokładzie Behemoth. Jak wiesz..."
    
  "Rozkaz pana Caina" - odparli chórem wszyscy trzej, śmiejąc się.
    
  "Tak, tak, wiem. Nie martw się. Wrócę za pięć minut. Chcę sprawdzić, czy w tym wózku jest coś mocniejszego niż piwo".
    
    
  17
    
    
    
  NA POKŁADZIE HIPPOTA
    
  MORZE CZERWONE
    
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 21:41.
    
    
  Na pokładzie było już ciemno. Andrea wyszła z trapu i powoli ruszyła w kierunku dziobu statku. Miała ochotę skopać się za to, że nie założyła swetra. Temperatura nieco spadła, a chłodny wiatr rozwiewał jej włosy, przyprawiając ją o dreszcze.
    
  Wyciągnęła zgniecioną paczkę papierosów Camel z jednej kieszeni dżinsów, a z drugiej czerwoną zapalniczkę. Nie była niczym szczególnym, tylko z wymiennym wkładem i wytłoczonymi kwiatami, i prawdopodobnie nie kosztowałaby więcej niż siedem euro w domu towarowym, ale to był jej pierwszy prezent od Evy.
    
  Z powodu wiatru musiała czekać dziesięć prób, zanim zapaliła papierosa. Ale kiedy już jej się udało, to było coś niebiańskiego. Odkąd wsiadła na pokład Behemota, przekonała się, że palenie jest praktycznie niemożliwe, nie z braku chęci, ale z powodu choroby morskiej.
    
  Rozkoszując się dźwiękiem dziobu przecinającego wodę, młoda reporterka przeszukiwała pamięć, szukając wszystkiego, co mogła sobie przypomnieć o Zwojach znad Morza Martwego i Miedzianym Zwoju z Qumran. Niewiele znalazła. Na szczęście asystenci profesora Forrestera obiecali przeprowadzić dla niej intensywny kurs, aby mogła jaśniej opisać znaczenie odkrycia.
    
  Andrea nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Wyprawa przebiegła o wiele lepiej, niż sobie wyobrażała. Nawet jeśli nie uda im się odnaleźć Arki, a Andrea była pewna, że nigdy się to nie uda, jej raport o drugim miedzianym zwoju i odkryciu części skarbu wystarczyłby na artykuł w dowolnej gazecie na świecie.
    
  Najrozsądniej byłoby znaleźć agenta, który sprzedałby całą historię. Zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby sprzedać ją na wyłączność jednemu z gigantów, jak National Geographic czy New York Times, czy też dokonać kilku sprzedaży w mniejszych punktach sprzedaży. Jestem pewna, że takie pieniądze uwolniłyby mnie od długów na kartach kredytowych, pomyślała Andrea.
    
  Zaciągnęła się papierosem po raz ostatni i podeszła do relingu, żeby wyrzucić go za burtę. Stąpała ostrożnie, pamiętając incydent z tamtego dnia z niskim relingiem. Kiedy uniosła rękę, żeby wyrzucić papierosa, ujrzała przelotny obraz twarzy doktora Harela, który przypomniał jej, że zanieczyszczanie środowiska jest złe.
    
  Wow, Andrea. Jest nadzieja, nawet dla kogoś takiego jak ty. Wyobraź sobie, że robisz to, co słuszne, kiedy nikt nie patrzy, pomyślała, przybijając papierosa do ściany i chowając niedopałek do tylnej kieszeni dżinsów.
    
  W tym momencie poczuła, jak ktoś chwyta ją za kostki, i jej świat wywrócił się do góry nogami. Wymachiwała rękami w powietrzu, próbując się czegoś chwycić, ale bezskutecznie.
    
  Gdy spadała, zdawało jej się, że widzi ciemną postać obserwującą ją z balustrady.
    
  Sekundę później jej ciało wpadło do wody.
    
    
  18
    
    
    
  MORZE CZERWONE
    
  Wtorek, 11 lipca 2006, 21:43.
    
    
  Pierwszą rzeczą, jaką Andrea poczuła, był zimny strumień wody przeszywający jej kończyny. Machała rękami, próbując wydostać się na powierzchnię. Dwie sekundy zajęło jej uświadomienie sobie, że nie wie, w którą stronę. Powietrze w płucach się kończyło. Powoli wypuściła powietrze, żeby sprawdzić, w którą stronę poruszają się bąbelki, ale w całkowitej ciemności to było bezcelowe. Traciła siły, a jej płuca rozpaczliwie potrzebowały powietrza. Wiedziała, że jeśli wciągnie wodę, umrze. Zacisnęła zęby, przyrzekła sobie, że nie otworzy ust i próbowała myśleć.
    
  Cholera. To nie może się dziać, nie w ten sposób. To nie może się tak skończyć.
    
  Ponownie poruszyła ramionami, myśląc, że płynie ku powierzchni, gdy poczuła, że coś potężnego ją ciągnie.
    
  Nagle jej twarz znów uniosła się w powietrze i zamarła. Ktoś podtrzymywał ją na ramieniu. Andrea próbowała się odwrócić.
    
  "To proste! Oddychaj powoli!" krzyknął jej do ucha ojciec Fowler, próbując przekrzyczeć ryk śmigieł statku. Andrea była zszokowana, widząc siłę wody przyciągającą ich bliżej rufy. "Posłuchaj mnie! Nie odwracaj się jeszcze, bo oboje zginiemy. Rozluźnij się. Zdejmij buty. Powoli poruszaj stopami. Za piętnaście sekund znajdziemy się w martwej wodzie za kilwaterem statku. Wtedy cię puszczę. Płyń najszybciej, jak potrafisz!"
    
  Andrea zdjęła buty stopami, cały czas wpatrując się w wirującą szarą pianę, która groziła, że ich wessie na śmierć. Byli zaledwie czterdzieści stóp od śmigieł. Powstrzymała chęć wyrwania się z uścisku Fowlera i pójścia w przeciwnym kierunku. W uszach jej dzwoniło, a piętnaście sekund wydawało się wiecznością.
    
  "Teraz!" krzyknął Fowler.
    
  Andrea poczuła, jak ssanie ustaje. Odpłynęła od śmigieł, od ich piekielnego ryku. Minęły prawie dwie minuty, zanim ksiądz, który obserwował ją uważnie, chwycił ją za ramię.
    
  Zrobiliśmy to.
    
  Młoda reporterka skierowała wzrok na statek. Był już dość daleko i widziała tylko jedną jego stronę, oświetloną kilkoma reflektorami skierowanymi na wodę. Rozpoczęli polowanie.
    
  "Cholera" - powiedziała Andrea, walcząc o utrzymanie się na powierzchni. Fowler złapał ją, zanim całkowicie zatonęła.
    
  Zrelaksuj się. Pozwól mi cię wspierać, tak jak robiłam to wcześniej.
    
  "Do cholery" - powtórzyła Andrea, wypluwając słoną wodę, podczas gdy ksiądz podtrzymywał ją od tyłu w standardowej pozycji ratunkowej.
    
  Nagle oślepiło ją jasne światło. Potężne reflektory Behemota ich dostrzegły. Fregata podpłynęła do nich, a następnie utrzymała pozycję obok nich, podczas gdy marynarze wykrzykiwali instrukcje i wskazywali z relingu. Dwóch z nich rzuciło im w twarz koła ratunkowe. Andrea była wyczerpana i przemarznięta do szpiku kości, gdy adrenalina i strach opadły. Marynarze rzucili im linę, a Fowler owinął ją sobie pod pachami, a następnie zawiązał w węzeł.
    
  "Jak do cholery udało ci się wypaść za burtę?" zapytał ksiądz, gdy już ich wyciągano.
    
  "Nie upadłem, Ojcze. Zostałem zepchnięty."
    
    
  19
    
    
    
  ANDREA I FOWLER
    
  "Dziękuję. Nie sądziłem, że dam radę."
    
  Owinięta w koc i wróciwszy na pokład, Andrea wciąż drżała. Fowler siedział obok niej, obserwując ją z zatroskanym wyrazem twarzy. Marynarze opuścili pokład, pamiętając o zakazie rozmawiania z członkami ekspedycji.
    
  "Nie masz pojęcia, jakie mieliśmy szczęście. Śmigła kręciły się bardzo wolno. Zakręt Andersona, jeśli się nie mylę".
    
  O czym mówisz?
    
  "Wyszedłem z kabiny, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza i usłyszałem, jak nurkujesz wieczornym nurkowaniem, więc chwyciłem telefon na najbliższym statku, krzyknąłem: "Człowiek za burtą, na lewej burcie" i zanurkowałem za tobą. Statek musiał wykonać pełne koło, czyli zwrot Andersona, ale musiał to być na lewej burcie, a nie na prawej burcie".
    
  'Ponieważ...?'
    
  "Bo jeśli skręcimy w przeciwnym kierunku niż ten, w którym spadł człowiek, śmigła posiekają go na miazgę. Prawie nam się to przydarzyło".
    
  "Jakoś to, że zostałem pokarmem dla ryb nie było częścią moich planów".
    
  Czy jesteś pewien tego, co powiedziałeś mi wcześniej?
    
  "Z taką pewnością, z jaką znam imię mojej matki".
    
  "Widziałeś, kto cię popchnął?"
    
  "Widziałem tylko ciemny cień".
    
  "W takim razie, jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to fakt, że statek skręcił w prawą burtę zamiast w lewą, również nie był wypadkiem..."
    
  "Być może źle cię zrozumieli, Ojcze."
    
  Fowler przez chwilę milczał, zanim odpowiedział.
    
  "Panno Otero, proszę nikomu nie mówić o swoich podejrzeniach. Gdy ktoś zapyta, proszę po prostu powiedzieć, że pani upadła. Jeśli to prawda, że ktoś na pokładzie próbuje panią zabić, proszę to ujawnić teraz..."
    
  "... Ostrzegłbym tego drania".
    
  "Dokładnie" - powiedział Fowler.
    
  "Nie martw się, ojcze. Te buty Armaniego kosztowały mnie dwieście euro" - powiedziała Andrea, a jej usta wciąż lekko drżały. "Chcę złapać tego sukinsyna, który zrzucił je na dno Morza Czerwonego".
    
    
  20
    
    
    
  APARTAMENT TAHIRA IBN FARISA
    
  AMMAN, Jordan
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 1:32 rano.
    
    
  Tahir wszedł do domu w ciemności, drżąc ze strachu. Z salonu dobiegł go nieznany głos.
    
  "Wejdź, Tahir."
    
  Urzędnik zebrał całą swoją odwagę, by przejść przez korytarz i wejść do małego salonu. Szukał włącznika światła, ale nie działał. Wtedy poczuł, jak czyjaś ręka chwyta go za ramię i skręca, zmuszając do uklęknięcia. Z cienia gdzieś przed nim dobiegł głos.
    
  "Zgrzeszyłeś, Tahir."
    
  "Nie. Nie, proszę pana. Szczerze mówiąc, zawsze żyłem według taqwy. Ludzie Zachodu wielokrotnie mnie kusili, a ja nigdy się nie poddałem. To był mój jedyny błąd, proszę pana".
    
  "Więc mówisz, że jesteś uczciwy?"
    
  "Tak, proszę pana. Przysięgam na Allaha."
    
  "A mimo to pozwoliliście Kafirunom, niewiernym, posiadać część naszej ziemi".
    
  Ten, który wykręcał rękę, zwiększył nacisk, a Tahir wydał stłumiony krzyk.
    
  "Nie krzycz, Tahir. Jeśli kochasz swoją rodzinę, nie krzycz".
    
  Tahir uniósł drugą rękę do ust i mocno ugryzł rękaw kurtki. Nacisk wciąż narastał.
    
  Słychać było przeraźliwy, suchy trzask.
    
  Tahir upadł, cicho płacząc. Jego prawa ręka zwisała bezwładnie jak wypchana skarpeta.
    
  "Brawo, Tahir. Gratulacje."
    
  "Proszę pana. Wykonałem pańskie instrukcje. Nikt nie będzie zbliżał się do terenu wykopalisk przez najbliższe kilka tygodni".
    
  "Jesteś tego pewien?"
    
  "Tak, proszę pana. I tak nikt tam nigdy nie chodzi."
    
  "A co z policją pustynną?"
    
  "Najbliższa droga to autostrada, jakieś cztery mile stąd. Policja odwiedza ten teren tylko dwa, trzy razy w roku. Kiedy Amerykanie rozbiją obóz, będą wasi, przysięgam".
    
  "Dobrze, Tahir. Świetnie ci poszło."
    
  W tym momencie ktoś włączył prąd i w salonie zapaliło się światło. Tahir podniósł wzrok z podłogi, a to, co zobaczył, zmroziło mu krew w żyłach.
    
  Jego córka Miesha i żona Zaina leżały związane i zakneblowane na sofie. Ale nie to zszokowało Tahira. Jego rodzina była w tym samym stanie, kiedy wyszedł pięć godzin wcześniej, by spełnić żądania zakapturzonych mężczyzn.
    
  Przerażenie napełniło go to, że mężczyźni nie nosili już kapturów.
    
  "Proszę bardzo, panie" - powiedział Tahir.
    
  Urzędnik wrócił z nadzieją, że wszystko będzie dobrze. Że łapówka od jego amerykańskich przyjaciół nie zostanie odkryta, a zakapturzeni mężczyźni zostawią go i jego rodzinę w spokoju. Teraz ta nadzieja wyparowała jak kropla wody na rozgrzanej patelni.
    
  Tahir unikał wzroku mężczyzny siedzącego między żoną i córką. Ich oczy były zaczerwienione od płaczu.
    
  "Proszę pana" - powtórzył.
    
  Mężczyzna trzymał coś w dłoni. Pistolet. Na jego końcu znajdowała się pusta plastikowa butelka po Coca-Coli. Tahir wiedział dokładnie, co to jest: prymitywny, ale skuteczny tłumik.
    
  Biurokrata nie mógł opanować drżenia.
    
  "Nie masz się o co martwić, Tahir" - powiedział mężczyzna, pochylając się i szepcząc mu do ucha. "Czyż Allah nie przygotował miejsca w Raju dla uczciwych ludzi?"
    
  Rozległ się cichy huk, niczym trzask bicza. Dwa kolejne strzały padły w odstępie kilku minut. Założenie nowej butelki i zabezpieczenie jej taśmą klejącą zajmuje niewiele czasu.
    
    
  21
    
    
    
  NA POKŁADZIE HIPPOTA
    
  ZATOKA AKABAH, MORZE CZERWONE
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 21:47.
    
    
  Andrea obudziła się w ambulatorium okrętowym, dużym pomieszczeniu z kilkoma łóżkami, kilkoma szklanymi szafkami i biurkiem. Zaniepokojony doktor Harel zmusił Andreę do spędzenia tam nocy. Musiała niewiele spać, bo kiedy Andrea otworzyła oczy, siedziała już przy biurku, czytając książkę i popijając kawę. Andrea głośno ziewnęła.
    
  "Dzień dobry, Andrea. Tęsknisz za moim pięknym krajem".
    
  Andrea wstała z łóżka, pocierając oczy. Jedyne, co wyraźnie widziała, to ekspres do kawy na stole. Lekarz obserwował ją, rozbawiony tym, jak kofeina działała na reporterkę.
    
  "Twój piękny kraj?" zapytała Andrea, kiedy odzyskała mowę. "Czy jesteśmy w Izraelu?"
    
  "Technicznie rzecz biorąc, jesteśmy na wodach Jordanii. Wejdź na pokład, to ci pokażę".
    
  Gdy wyszli z izby chorych, Andrea zanurzyła się w porannym słońcu. Dzień zapowiadał się upalnie. Wzięła głęboki oddech i przeciągnęła się w piżamie. Lekarz oparł się o reling statku.
    
  Uważaj, żebyś znowu nie wpadł za burtę - zadrwiła.
    
  Andrea zadrżała, uświadamiając sobie, jakie miała szczęście, że żyje. Wczoraj wieczorem, z całym tym podnieceniem związanym z ratunkiem i wstydem, że musiała skłamać i powiedzieć, że wypadła za burtę, naprawdę nie miała okazji się bać. Ale teraz, w świetle dnia, dźwięk śmigieł i wspomnienie zimnej, ciemnej wody przemknęło jej przez myśl niczym koszmar na jawie. Próbowała skupić się na tym, jak pięknie to wszystko wyglądało z pokładu.
    
  Behemoth powoli zmierzał w kierunku nabrzeża, holowany przez holownik z portu w Akabie. Harel wskazał na dziób statku.
    
  To jest Akaba w Jordanii. A to Ejlat w Izraelu. Spójrzcie, jak te dwa miasta stoją naprzeciwko siebie, niczym odbicia lustrzane.
    
  "To wspaniale. Ale to nie wszystko..."
    
  Harel lekko się zarumienił i odwrócił wzrok.
    
  "Z wody nie można tego docenić" - kontynuowała - "ale gdybyśmy przylecieli, można by zobaczyć, jak zatoka wyznacza linię brzegową. Akaba zajmuje wschodni kraniec, a Ejlat zachodni.
    
  "Skoro już o tym wspomniałeś, to dlaczego nie polecieliśmy?"
    
  Ponieważ oficjalnie to nie są wykopaliska archeologiczne. Pan Cain chce odzyskać Arkę i sprowadzić ją z powrotem do Stanów Zjednoczonych. Jordania nigdy by się na to nie zgodziła, pod żadnym pozorem. Naszą przykrywką jest poszukiwanie fosforanów, więc przybyliśmy drogą morską, tak jak inne firmy. Setki ton fosforanów są codziennie transportowane z Akaby do różnych miejsc na całym świecie. Jesteśmy skromnym zespołem eksploracyjnym. I przewozimy własne pojazdy w ładowni statku.
    
  Andrea skinęła głową z zamyśleniem. Rozkoszowała się spokojem wybrzeża. Spojrzała w stronę Ejlatu. Łodzie wycieczkowe unosiły się na wodach w pobliżu miasta, niczym białe gołębie wokół zielonego gniazda.
    
  Nigdy nie byłem w Izraelu.
    
  "Powinieneś kiedyś tam pojechać" - powiedział Harel, uśmiechając się smutno. "To piękna kraina. Jak ogród pełen owoców i kwiatów, wyrwany z krwi i piasku pustyni".
    
  Reporter uważnie obserwował lekarkę. Jej kręcone włosy i opalona cera były w tym świetle jeszcze piękniejsze, jakby wszelkie drobne niedoskonałości, które mogła mieć, zostały złagodzone widokiem ojczyzny.
    
  "Myślę, że rozumiem, co masz na myśli, Doktorze."
    
  Andrea wyciągnęła z kieszeni piżamy zmiętą paczkę papierosów Camel i zapaliła papierosa.
    
  "Nie powinieneś był zasypiać z nimi w kieszeni".
    
  "Nie powinnam palić, pić ani brać udziału w wyprawach, w których istnieje zagrożenie ze strony terrorystów".
    
  "Oczywiście mamy ze sobą więcej wspólnego, niż myślisz."
    
  Andrea wpatrywała się w Harela, próbując zrozumieć, co ma na myśli. Lekarz wyciągnął rękę i wyjął papierosa z paczki.
    
  "Wow, doktorze. Nie masz pojęcia, jak bardzo mnie to cieszy".
    
  'Dlaczego?'
    
  "Lubię patrzeć na lekarzy, którzy palą. To jak rysa w ich zbroi samozadowolenia".
    
  Harel się roześmiał.
    
  "Lubię cię. Dlatego denerwuje mnie, że widzę cię w tej cholernej sytuacji".
    
  "Jaka jest sytuacja?" zapytała Andrea, unosząc brwi.
    
  "Mówię o wczorajszym zamachu na twoje życie."
    
  Papieros reportera zamarł w połowie drogi do ust.
    
  "Kto ci powiedział?"
    
  'Ptasznik'.
    
  "Czy ktoś jeszcze wie?"
    
  "Nie, ale cieszę się, że mi powiedział."
    
  "Zabiję go" - powiedziała Andrea, miażdżąc papierosa na balustradzie. "Nie masz pojęcia, jak bardzo się wstydziłam, kiedy wszyscy na mnie patrzyli..."
    
  "Wiem, że kazał ci nikomu nie mówić. Ale uwierz mi, mój przypadek jest trochę inny".
    
  "Spójrz na tę idiotkę. Nie potrafi nawet utrzymać równowagi!"
    
  "No cóż, to nie jest do końca nieprawda. Pamiętasz?"
    
  Andrea poczuła się zażenowana przypomnieniem poprzedniego dnia, kiedy Harel musiał złapać ją za koszulę tuż przed pojawieniem się BA-160.
    
  "Nie martw się" - kontynuował Harel. "Fowler powiedział mi to nie bez powodu".
    
  "Tylko on wie. Nie ufam mu, doktorze. Spotykaliśmy się już wcześniej..."
    
  "A potem uratował ci także życie".
    
  "Widzę, że też cię o tym poinformowano. A skoro już o tym mowa, jak do cholery udało mu się mnie wyciągnąć z wody?"
    
  Ojciec Fowlera był oficerem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, należał do elitarnej jednostki specjalnej specjalizującej się w ratownictwie spadochronowym.
    
  "Słyszałem o nich. Wyruszają na poszukiwanie zestrzelonych pilotów, prawda?"
    
  Harel skinął głową.
    
  "Myślę, że on cię lubi, Andrea. Może mu kogoś przypominasz."
    
  Andrea spojrzała na Harela zamyślona. Był jakiś związek, którego nie potrafiła do końca pojąć, i była zdeterminowana, by go odnaleźć. Andrea była bardziej niż kiedykolwiek przekonana, że jej raport o zaginionej relikwii lub wywiad z jednym z najbardziej dziwacznych i nieuchwytnych multimilionerów świata to tylko część równania. Na domiar złego, została wyrzucona do morza z płynącego statku.
    
  Niech mnie diabli, jeśli uda mi się to rozgryźć, pomyślał reporter. Nie mam pojęcia, co się dzieje, ale kluczem muszą być Fowler i Harel... i to, ile zechcą mi powiedzieć.
    
  "Wygląda na to, że wiesz o nim sporo."
    
  "Cóż, ojciec Fowler uwielbia podróżować."
    
  "Bądźmy trochę bardziej konkretni, doktorze. Świat jest ogromny".
    
  "Nie ten, do którego się wprowadził. Wiesz, że znał mojego ojca?"
    
  "Był niezwykłym człowiekiem" - powiedział ojciec Fowler.
    
  Obie kobiety odwróciły się i zobaczyły księdza stojącego kilka kroków za nimi.
    
  "Długo tu jesteś?" - zapytała Andrea. Głupie pytanie, które tylko pokazywało, że powiedziałeś komuś coś, czego nie chcesz, żeby wiedział. Ojciec Fowler zignorował je. Miał poważny wyraz twarzy.
    
  "Mamy pilną pracę" - powiedział.
    
    
  22
    
    
    
  BIURA NETCATCH
    
  SOMERSET AVENUE, WASZYNGTON, D.C.
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 1:59 rano.
    
    
  Agent CIA przeprowadził zszokowanego Orville'a Watsona przez recepcję swojego spalonego biura. W powietrzu wciąż unosił się dym, ale gorszy był zapach sadzy, brudu i spalonych ciał. Wykładzina dywanowa od ściany do ściany była co najmniej na cal zalana brudną wodą.
    
  "Proszę uważać, panie Watson. Odcięliśmy zasilanie, żeby uniknąć zwarć. Będziemy musieli znaleźć drogę za pomocą latarek".
    
  Używając mocnych snopów latarek, Orville i agent przechadzali się między rzędami biurek. Młody mężczyzna nie mógł uwierzyć własnym oczom. Za każdym razem, gdy snop światła padał na przewrócony stół, osmoloną twarz czy tlący się kosz na śmieci, miał ochotę płakać. Ci ludzie byli jego pracownikami. To było jego życie. Tymczasem agent - Orville sądził, że to ten sam, który zadzwonił do niego na komórkę, gdy tylko wysiadł z samolotu, ale nie był pewien - opowiedział mu każdy przerażający szczegół ataku. Orville w milczeniu zacisnął zęby.
    
  "Uzbrojeni mężczyźni weszli głównym wejściem, zastrzelili administratora, przecięli linie telefoniczne, a następnie otworzyli ogień do wszystkich pozostałych. Niestety, wszyscy twoi pracownicy siedzieli przy biurkach. Było ich siedemnastu, zgadza się?"
    
  Orville skinął głową. Jego przerażony wzrok padł na bursztynowy naszyjnik Olgi. Pracowała w księgowości. Podarował jej ten naszyjnik na urodziny dwa tygodnie temu. Światło latarki nadawało mu nieziemski blask. W ciemności nie mógł nawet rozpoznać jej poparzonych dłoni, które teraz były zakrzywione jak szpony.
    
  Zabijali ich jednego po drugim z zimną krwią. Twoi ludzie nie mieli wyjścia. Jedyne wyjście prowadziło przez drzwi wejściowe, a biuro miało... ile? Sto pięćdziesiąt metrów kwadratowych? Nie było gdzie się ukryć.
    
  Oczywiście. Orville uwielbiał otwarte przestrzenie. Całe biuro było jedną, przezroczystą przestrzenią, wykonaną ze szkła, stali i wenge, ciemnego afrykańskiego drewna. Nie było tam drzwi ani boksów, tylko światło.
    
  "Kiedy skończyli, podłożyli bombę w szafie na samym końcu i drugą przy wejściu. Domowej roboty materiały wybuchowe; nic szczególnie silnego, ale wystarczająco silne, żeby wszystko podpalić".
    
  Terminale komputerowe. Sprzęt wart miliony dolarów i miliony niezwykle cennych informacji gromadzonych latami, wszystko stracone. W zeszłym miesiącu ulepszył swoją pamięć masową do przechowywania kopii zapasowych, wprowadzając płyty Blu-ray. Wykorzystali prawie dwieście płyt, ponad 10 terabajtów informacji, które przechowywali w ognioodpornej szafie... która teraz stała otwarta i pusta. Skąd, do cholery, wiedzieli, gdzie szukać?
    
  "Zdetonowali bomby za pomocą telefonów komórkowych. Uważamy, że cała operacja zajęła nie więcej niż trzy minuty, maksymalnie cztery. Zanim ktoś zadzwonił na policję, ich już dawno nie było".
    
  Biuro mieściło się w parterowym budynku, w dzielnicy oddalonej od centrum miasta, w otoczeniu małych firm i kawiarni Starbucks. To była idealna lokalizacja do przeprowadzenia operacji - bez zamieszania, podejrzeń, świadków.
    
  Pierwsi agenci, którzy przybyli na miejsce, odgrodzili teren i wezwali straż pożarną. Utrzymali szpiegów z dala do czasu przybycia naszej ekipy do usuwania szkód. Poinformowaliśmy wszystkich o wybuchu gazu i jednej ofierze. Nie chcemy, żeby ktokolwiek dowiedział się, co się tu dzisiaj wydarzyło.
    
  Mógł to być każdy z tysiąca różnych ugrupowań. Al-Kaida, Brygada Męczenników Al-Aksa, IBDA-C... każda z nich, dowiedziawszy się o prawdziwym celu Netcatch, uznałaby jego zniszczenie za priorytet. Ponieważ Netcatch ujawnił ich słaby punkt: komunikację. Orville podejrzewał jednak, że ten atak miał głębsze, bardziej tajemnicze korzenie: jego najnowszy projekt dla Kayn Industries. I nazwę. Bardzo, bardzo niebezpieczną nazwę.
    
  Hakan.
    
  "Miał pan wielkie szczęście, że mógł pan podróżować, panie Watson. W każdym razie, nie musi się pan martwić. Zostanie pan objęty pełną ochroną CIA".
    
  Słysząc to, Orville odezwał się po raz pierwszy odkąd wszedł do biura.
    
  "Twoja cholerna ochrona jest jak bilet pierwszej klasy do kostnicy. Nawet nie myśl o tym, żeby mnie śledzić. Zniknę na kilka miesięcy".
    
  "Nie mogę na to pozwolić, proszę pana" - powiedział agent, cofając się i kładąc dłoń na kaburze. Drugą ręką skierował latarkę na klatkę piersiową Orville"a. Kolorowa koszula, którą miał na sobie Orville, kontrastowała z wypalonym biurem niczym klaun na pogrzebie wikingów.
    
  O czym mówisz?
    
  'Szanowny Panie, mieszkańcy Langley chcieliby z Panem porozmawiać.'
    
  "Powinienem był się domyślić. Są gotowi zapłacić mi ogromne sumy pieniędzy; gotowi znieważyć pamięć mężczyzn i kobiet, którzy tu zginęli, przedstawiając to jako jakiś cholerny wypadek, a nie morderstwo z rąk wrogów naszego kraju. Nie chcą przecież zablokować przepływu informacji, prawda, agencie?" - upierał się Orville. "Nawet jeśli to oznacza ryzykowanie życia".
    
  "Nic o tym nie wiem, proszę pana. Mam rozkaz bezpiecznie dostarczyć pana do Langley. Proszę o współpracę".
    
  Orville pochylił głowę i wziął głęboki oddech.
    
  Świetnie. Pójdę z tobą. Co jeszcze mogę zrobić?
    
  Agent uśmiechnął się z widoczną ulgą i odsunął latarkę od Orville'a.
    
  "Nie ma pan pojęcia, jak bardzo się cieszę, że to słyszę, proszę pana. Nie chciałbym pana wyprowadzać w kajdankach. W każdym razie..."
    
  Agent za późno zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Orville padł na niego całym ciężarem. W przeciwieństwie do agenta, młody Kalifornijczyk nie miał żadnego przeszkolenia w walce wręcz. Nie miał potrójnego czarnego pasa i nie znał pięciu sposobów na zabicie człowieka gołymi rękami. Najbardziej brutalną rzeczą, jaką Orville zrobił w życiu, było spędzenie czasu na graniu na PlayStation.
    
  Ale niewiele można zrobić przeciwko 109 kilogramom czystej desperacji i wściekłości, gdy uderzają cię o przewrócony stół. Agent runął na stół, łamiąc go na pół. Odwrócił się, próbując sięgnąć po pistolet, ale Orville był szybszy. Pochylając się nad nim, Orville uderzył go w twarz latarką. Ręce agenta zwiotczały i zamarł.
    
  Nagle przestraszony Orville uniósł ręce do twarzy. To zaszło za daleko. Niecałe dwie godziny temu wysiadł z prywatnego odrzutowca, pan własnego losu. Teraz zaatakował agenta CIA, a może nawet go zabił.
    
  Szybkie sprawdzenie pulsu na szyi agenta powiedziało mu, że tego nie zrobił. Dzięki Bogu za drobne łaski.
    
  Dobra, teraz pomyśl. Musisz się stąd wydostać. Znajdź bezpieczne miejsce. I przede wszystkim zachowaj spokój. Nie daj się złapać.
    
  Z jego potężną sylwetką, kucykiem i hawajską koszulą Orville nie zaszedłby daleko. Podszedł do okna i zaczął obmyślać plan. Kilku strażaków piło wodę i zatapiało zęby w plasterkach pomarańczy przy drzwiach. Właśnie tego potrzebował. Spokojnie wyszedł przez drzwi i skierował się w stronę pobliskiego ogrodzenia, gdzie strażacy zostawili swoje kurtki i hełmy, zbyt ciężkie w upale. Mężczyźni byli zajęci żartami, stojąc plecami do swoich ubrań. Modląc się, żeby strażacy go nie zauważyli, Orville chwycił jedną z kurtek i hełm, wrócił tą samą drogą i ruszył z powrotem do biura.
    
  Cześć, kolego!
    
  Orville odwrócił się zaniepokojony.
    
  "Czy rozmawiasz ze mną?"
    
  "Oczywiście, że do ciebie mówię" - powiedział jeden ze strażaków. "Dokąd się wybierasz z moim płaszczem?"
    
  Odpowiedz mu, koleś. Wymyśl coś. Coś przekonującego.
    
  "Musimy sprawdzić serwer, a agent powiedział, że musimy podjąć środki ostrożności".
    
  "Czy twoja matka nigdy cię nie uczyła, żeby prosić o coś, zanim to pożyczysz?"
    
  "Bardzo mi przykro. Czy mógłbyś pożyczyć mi swój płaszcz?"
    
  Strażak odprężył się i uśmiechnął.
    
  "Jasne, stary. Zobaczmy, czy to twój rozmiar" - powiedział, rozpinając płaszcz. Orville wsunął ręce w rękawy. Strażak zapiął go i włożył hełm. Orville zmarszczył na chwilę nos, czując mieszankę zapachów potu i sadzy.
    
  "Pasuje idealnie. Prawda, chłopaki?"
    
  "Wyglądałby jak prawdziwy strażak, gdyby nie te sandały" - powiedział inny członek załogi, wskazując na stopy Orville"a. Wszyscy się roześmiali.
    
  "Dziękuję. Dziękuję bardzo. Ale pozwól, że kupię ci szklankę soku, żeby zrekompensować moje złe maniery. Co ty na to?"
    
  Unieśli kciuki i skinęli głowami, gdy Orville odszedł. Za barierą, którą wznieśli pięćset stóp dalej, Orville zobaczył kilkudziesięciu widzów i kilka kamer telewizyjnych - zaledwie kilka - próbujących uchwycić scenę. Z tej odległości pożar musiał wyglądać jak nudny wybuch gazu, więc założył, że wkrótce znikną. Wątpił, by incydent trafił na więcej niż minutę w wieczornych wiadomościach; nawet nie na pół kolumny w jutrzejszym "Washington Post". Teraz miał bardziej palącą sprawę: jak się stamtąd wydostać.
    
  Wszystko będzie dobrze, dopóki nie natkniesz się na kolejnego agenta CIA. Więc po prostu się uśmiechnij. Uśmiechnij się.
    
  "Witaj, Billu" - powiedział, kiwając głową w stronę policjanta pilnującego odgrodzonego obszaru, jakby znał go od urodzenia.
    
  "Idę po sok dla chłopaków."
    
  Jestem Mac.
    
  "Dobrze, przepraszam. Pomyliłem cię z kimś innym."
    
  "Masz pięćdziesiąt cztery lata, prawda?
    
  "Nie, Eight. Jestem Stewart" - powiedział Orville, wskazując na identyfikator z rzepem na swojej piersi i modląc się, żeby policjant nie zauważył jego butów.
    
  "Proszę bardzo" - powiedział mężczyzna, odsuwając nieco barierę "Nie przechodzić", żeby Orville mógł przejść. "Przynieś mi coś do jedzenia, dobrze, kolego?"
    
  "Nie ma problemu!" odpowiedział Orville, zostawiając za sobą dymiące ruiny swojego biura i znikając w tłumie.
    
    
  23
    
    
    
  NA POKŁADZIE HIPPOTA
    
  PORT W AKABIE, JORDANIA
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 10:21.
    
    
  "Nie zrobię tego" - powiedziała Andrea. "To szaleństwo".
    
  Fowler pokręcił głową i spojrzał na Harela, szukając wsparcia. To już trzeci raz, kiedy próbował przekonać reportera.
    
  "Posłuchaj mnie, moja droga" - powiedział lekarz, kucając obok Andrei, która siedziała na podłodze pod ścianą, z nogami przyciśniętymi do ciała lewą ręką i nerwowo paląc papierosa prawą. "Jak powiedział ci ojciec Fowler zeszłej nocy, twój wypadek jest dowodem na to, że ktoś zinfiltrował ekspedycję. Nie rozumiem, dlaczego akurat ciebie obrali sobie za cel..."
    
  "Możesz tego nie zauważyć, ale dla mnie ma to ogromne znaczenie" - mruknęła Andrea.
    
  "...ale teraz najważniejsze jest dla nas zdobycie tych samych informacji, którymi dysponuje Russell. On na pewno się nimi z nami nie podzieli. Dlatego potrzebujemy, żebyś przyjrzał się tym plikom".
    
  "Dlaczego nie mogę ich po prostu ukraść Russellowi?"
    
  Dwa powody. Po pierwsze, Russell i Cain śpią w tej samej kabinie, która jest pod stałym nadzorem. Po drugie, nawet gdybyś się tam dostał, ich kwatera jest ogromna, a Russell pewnie ma wszędzie papiery. Przywiózł ze sobą sporo pracy, żeby móc dalej zarządzać imperium Caina.
    
  "Dobra, ale ten potwór... Widziałem, jak na mnie patrzył. Nie chcę się do niego zbliżać".
    
  "Pan Dekker potrafi wyrecytować z pamięci wszystkie dzieła Schopenhauera. Może to da wam temat do rozmowy" - powiedział Fowler w jednej ze swoich nielicznych prób żartu.
    
  "Ojcze, nie pomagasz" - zbeształ go Harel.
    
  "O czym on mówi, doktorze?" zapytała Andrea.
    
  "Decker cytuje Schopenhauera, ilekroć się denerwuje. Jest z tego sławny".
    
  "Myślałem, że słynie z tego, że je drut kolczasty na śniadanie. Wyobrażasz sobie, co by mi zrobił, gdyby przyłapał mnie na szperaniu w jego chacie? Wynoszę się stąd".
    
  "Andrea" - powiedział Harel, chwytając ją za rękę. "Od samego początku ojciec Fowler i ja martwiliśmy się, że weźmiesz udział w tej wyprawie. Mieliśmy nadzieję, że uda nam się cię przekonać, żebyś po przybiciu do brzegu znalazła jakiś pretekst do rezygnacji. Niestety, teraz, kiedy poznaliśmy cel wyprawy, nikt nie będzie mógł jej opuścić".
    
  Cholera! Zamknięty w ekskluzywnym, prywatnym spojrzeniu na moje życie. Życiu, mam nadzieję, że nie będzie zbyt krótkie.
    
  "Bierzesz w tym udział, czy chcesz, czy nie, panno Otero" - powiedział Fowler. "Ani doktor, ani ja nie możemy zbliżać się do chaty Deckera. Zbyt uważnie nas obserwują. Ale ty możesz. To mała chata i nie będzie w niej wiele. Jesteśmy pewni, że jedyne dokumenty w jego kwaterze to odprawy po misji. Powinny być czarne ze złotym logo na okładce. Decker pracuje dla ochrony o nazwie DX5".
    
  Andrea zastanowiła się przez chwilę. Nieważne, jak bardzo bała się Mogensa Dekkera, fakt, że na pokładzie jest zabójca, nie zniknie, jeśli po prostu odwróci wzrok i będzie kontynuować pisanie swojej historii, mając nadzieję na najlepsze. Musiała działać pragmatycznie, a współpraca z Harelem i ojcem Fowlerem nie była złym pomysłem.
    
  Pod warunkiem, że będzie to służyć mojemu celowi i nie będą przeszkadzać mi w korzystaniu z aparatu i Arki.
    
  "Dobrze. Ale mam nadzieję, że Cro-Magnon nie pokroi mnie na kawałki, bo inaczej wrócę jako duch i będę was nawiedzał, do cholery".
    
    
  Andrea skierowała się w stronę środka alejki 7. Plan był prosty: Harel znalazł Deckera w pobliżu mostka i zajął go pytaniami o szczepienia dla jego żołnierzy. Fowler miał pilnować schodów między pierwszym a drugim pokładem - kabina Deckera znajdowała się na drugim poziomie. O dziwo, drzwi do jego kabiny były otwarte.
    
  "Zadufany w sobie drań" - pomyślała Andrea.
    
  Mała, pusta kabina była niemal identyczna jak jej własna. Wąskie łóżko, ciasno pościelone, w stylu wojskowym.
    
  Zupełnie jak mój ojciec. Pieprzeni militarystyczni dupki.
    
  Metalowa szafka, mała łazienka i biurko, na którym leży stos czarnych teczek.
    
  Bingo. To było proste.
    
  Wyciągnęła do nich rękę, gdy jedwabisty głos niemal sprawił, że wypluła swoje serce.
    
  "No, no. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt?"
    
    
  24
    
    
    
  Na pokładzie hipopotama
    
  KOJE W PORTIE AQABAH W JORDANII
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 11:32.
    
    
  Andrea starała się nie krzyczeć. Zamiast tego odwróciła się z uśmiechem na twarzy.
    
  "Dzień dobry, panie Decker. A może pułkownik Decker? Szukałem pana."
    
  Najemnik był tak duży i stał tak blisko Andrei, że musiała odchylić głowę do tyłu, aby uniknąć mówienia do jego szyi.
    
  "Pan Decker ma się dobrze. Potrzebowałaś czegoś... Andrea?"
    
  Wymyśl wymówkę, i to dobrą, pomyślała Andrea, szeroko się uśmiechając.
    
  "Przyszedłem przeprosić za to, że pojawiłem się wczoraj po południu, kiedy odprowadzałeś pana Caina na pokład samolotu."
    
  Decker ograniczył się do pomruku. Brutal blokował drzwi do małej chatki, tak blisko, że Andrea widziała wyraźniej, niż by chciała - rudawą bliznę na jego twarzy, kasztanowe włosy, niebieskie oczy i dwudniowy zarost. Zapach jego wody kolońskiej był przytłaczający.
    
  Nie mogę w to uwierzyć, on nosi Armaniego. Na litr.
    
  "No to powiedz coś."
    
  "Mówisz coś, Andrea. Czy nie przyszłaś przeprosić?"
    
  Andrea nagle przypomniała sobie okładkę National Geographic, na której kobra przyglądała się śwince morskiej, którą kiedyś widziała.
    
  'Przepraszam'.
    
  "Nie ma problemu. Na szczęście twój przyjaciel Fowler uratował sytuację. Ale musisz być ostrożny. Prawie wszystkie nasze smutki wynikają z relacji z innymi ludźmi".
    
  Decker zrobił krok do przodu. Andrea się cofnęła.
    
  "To bardzo głębokie. Schopenhauer?"
    
  "Ach, znasz klasykę. A może bierzesz lekcje na statku?"
    
  "Zawsze uczyłem się sam".
    
  "Cóż, pewien wielki nauczyciel powiedział: "Twarz człowieka zazwyczaj mówi więcej i więcej interesujących rzeczy niż jego usta". A twoja twarz wygląda na winną".
    
  Andrea zerknęła ukradkiem na akta, choć natychmiast tego pożałowała. Musiała unikać podejrzeń, nawet gdyby było za późno.
    
  "Wielki Nauczyciel powiedział także: "Każdy człowiek myli granice własnego pola widzenia z granicami świata"".
    
  Decker pokazał zęby i uśmiechnął się z zadowoleniem.
    
  "Zgadza się. Myślę, że lepiej będzie, jeśli pójdziesz się przygotować - za około godzinę wypływamy na ląd".
    
  "Tak, oczywiście. Przepraszam" - powiedziała Andrea, próbując go ominąć.
    
  Początkowo Decker nie poruszył się, ale w końcu poruszył ceglaną ścianę swojego ciała, pozwalając reporterowi przecisnąć się przez przestrzeń między nim a stołem.
    
  Andrea na zawsze zapamięta to, co wydarzyło się później, jako podstęp z jej strony, genialny trik, mający na celu zdobycie potrzebnych informacji tuż przed nosem Południowoafrykańczyka. Rzeczywistość była bardziej prozaiczna.
    
  Potknęła się.
    
  Lewa noga młodej kobiety zahaczyła o lewą stopę Deckera, która nie drgnęła ani o cal. Andrea straciła równowagę i upadła do przodu, zapierając się dłońmi o blat stołu, żeby nie uderzyć twarzą o krawędź. Zawartość teczek rozsypała się na podłodze.
    
  Andrea spojrzała ze zdumieniem na ziemię, a potem na Deckera, który wpatrywał się w nią, a z jego nosa wydobywał się dym.
    
  Ups.
    
    
  "...więc wyjąkałam przeprosiny i wybiegłam. Powinnaś była widzieć, jak na mnie patrzył. Nigdy tego nie zapomnę".
    
  "Przepraszam, że nie mogłem go powstrzymać" - powiedział ojciec Fowler, kręcąc głową. "Musiał zejść którymś włazem służbowym z mostka".
    
  Wszyscy troje byli w izbie chorych, Andrea siedziała na łóżku, Fowler i Harel patrzyli na nią z troską.
    
  "Nawet nie słyszałem, jak wszedł. Wydaje się niewiarygodne, że ktoś jego rozmiarów mógł poruszać się tak cicho. I cały ten wysiłek na nic. W każdym razie, dziękuję za cytat Schopenhauera, Ojcze". Na chwilę zaniemówił.
    
  "Proszę bardzo. To dość nudny filozof. Trudno było wymyślić porządny aforyzm".
    
  "Andrea, czy pamiętasz cokolwiek, co widziałaś, kiedy teczki spadły na podłogę?" przerwał jej Harel.
    
  Andrea zamknęła oczy i skoncentrowała się.
    
  "Były tam zdjęcia pustyni, plany czegoś, co wyglądało na domy... Nie wiem. Wszystko było w nieładzie, a notatki walały się wszędzie. Jedyny folder, który wyglądał inaczej, był żółty z czerwonym logo".
    
  Jak wyglądało logo?
    
  "Jaką to zrobi różnicę?"
    
  "Byłbyś zaskoczony, ile wojen wygrywa się dzięki drobnym szczegółom."
    
  Andrea znów się skupiła. Miała doskonałą pamięć, ale rzuciła okiem na rozrzucone kartki tylko na kilka sekund i była w szoku. Przycisnęła palce do nasady nosa, zmrużyła oczy i wydała dziwne, ciche dźwięki. Właśnie gdy myślała, że nic nie pamięta, w jej głowie pojawił się obraz.
    
  "To był czerwony ptak. Sowa, ze względu na oczy. Miała rozpostarte skrzydła".
    
  Fowler się uśmiechnął.
    
  "To nietypowe. To może pomóc."
    
  Ksiądz otworzył teczkę i wyciągnął telefon komórkowy. Wyciągnął grubą antenę i zaczął go włączać, podczas gdy dwie kobiety patrzyły z osłupieniem.
    
  "Myślałam, że wszelki kontakt ze światem zewnętrznym jest zabroniony" - powiedziała Andrea.
    
  "Zgadza się" - powiedział Harel. "Będzie miał poważne kłopoty, jeśli go złapią".
    
  Fowler wpatrywał się uważnie w ekran, czekając na wiadomości. To był telefon satelitarny Globalstar; nie korzystał z konwencjonalnych sygnałów, lecz łączył się bezpośrednio z siecią satelitów telekomunikacyjnych, których zasięg obejmował około 99 procent powierzchni Ziemi.
    
  "Dlatego ważne jest, żebyśmy coś dzisiaj sprawdzili, panno Otero" - powiedział ksiądz, wybierając numer z pamięci. "Jesteśmy obecnie w pobliżu dużego miasta, więc sygnał statku pozostanie niezauważony wśród wszystkich sygnałów z Akaby. Po dotarciu na teren wykopalisk korzystanie z jakiegokolwiek telefonu będzie niezwykle ryzykowne".
    
  'Ale co...
    
  Fowler przerwał Andrei uniesionym palcem. Wyzwanie zostało przyjęte.
    
  "Albercie, potrzebuję przysługi."
    
    
  25
    
    
    
  GDZIEŚ W OKRĘGU FAIRFAX W WIRGINII
    
  Środa, 12 lipca 2006, 5:16 rano.
    
    
  Młody ksiądz wyskoczył z łóżka, na wpół śpiąc. Natychmiast zdał sobie sprawę, kto to. Ten telefon komórkowy dzwonił tylko w nagłych wypadkach. Miał inny dzwonek niż pozostałe, których używał, i tylko jedna osoba znała jego numer. Osoba, za którą ksiądz Albert oddałby życie bez wahania.
    
  Oczywiście, Ojciec Albert nie zawsze był Ojcem Albertem. Dwanaście lat temu, gdy miał czternaście lat, nazywał się FrodoPoison i był najsłynniejszym cyberprzestępcą w Ameryce.
    
  Młody Al był samotnym chłopcem. Jego rodzice oboje pracowali i byli zbyt zajęci karierą, by poświęcać więcej uwagi chudemu, blondwłosemu synowi, mimo że był tak wątły, że musieli zamykać okna, na wypadek gdyby przeciąg go porwał. Ale Albert nie potrzebował przeciągów, by szybować w cyberprzestrzeni.
    
  "Nie sposób wytłumaczyć jego talentu" - powiedział agent FBI prowadzący sprawę po jego aresztowaniu. "Nie miał żadnego przeszkolenia. Kiedy dziecko patrzy na komputer, nie widzi urządzenia wykonanego z miedzi, krzemu i plastiku. Widzi tylko drzwi".
    
  Zacznijmy od tego, że Albert otworzył całkiem sporo takich drzwi po prostu dla zabawy. Wśród nich były bezpieczne wirtualne sejfy Chase Manhattan Bank, Mitsubishi Tokyo Financial Group i BNP, Banque Nationale de Paris. W ciągu trzech tygodni swojej krótkiej przestępczej kariery ukradł 893 miliony dolarów, włamując się do programów bankowych i przekierowując pieniądze jako prowizje od pożyczek do nieistniejącego banku pośredniczącego o nazwie Albert M. Bank na Kajmanach. Był to bank z jednym klientem. Oczywiście, nazwanie banku swoim imieniem nie było najgłupszym posunięciem, ale Albert był zaledwie nastolatkiem. Odkrył swój błąd, gdy dwa oddziały SWAT wtargnęły do domu jego rodziców podczas kolacji, niszcząc dywan w salonie i depcząc mu po ogonie.
    
  Albert nigdy nie dowiedziałby się, co dzieje się w celi więziennej, potwierdzając tym samym powiedzenie, że im więcej kradniesz, tym lepiej cię traktują. Ale gdy był skuty kajdankami w pokoju przesłuchań FBI, skąpa wiedza o amerykańskim systemie więziennictwa, którą zdobył oglądając telewizję, wciąż krążyła mu po głowie. Albert miał mgliste wyobrażenie, że więzienie to miejsce, gdzie można zgnić, gdzie można zostać somonizowanym. I choć nie był pewien, co to drugie oznacza, domyślał się, że będzie bolało.
    
  Agenci FBI patrzyli na to bezbronne, złamane dziecko i pocili się niespokojnie. Ten chłopiec zszokował wielu ludzi. Jego odnalezienie było niezwykle trudne i gdyby nie błąd z dzieciństwa, nadal oszukiwałby megabanki. Bankierzy korporacyjni oczywiście nie byli zainteresowani tym, aby sprawa trafiła do sądu i aby opinia publiczna dowiedziała się, co się stało. Takie incydenty zawsze budziły niepokój inwestorów.
    
  "Co robisz z czternastoletnią bombą atomową?" zapytał jeden z agentów.
    
  "Naucz go nie wybuchać" - odpowiedział drugi.
    
  I dlatego przekazali sprawę CIA, która mogła wykorzystać tak nieokrzesany talent jak on. Aby porozmawiać z chłopcem, obudzili agenta, który popadł w niełaskę w firmie w 1994 roku - dojrzałego kapelana Sił Powietrznych z wykształceniem psychologicznym.
    
  Kiedy pewnego ranka zaspany Fowler wszedł do pokoju przesłuchań i powiedział Albertowi, że ma wybór: spędzić jakiś czas za kratkami albo pracować sześć godzin tygodniowo dla rządu, chłopak był tak szczęśliwy, że załamał się i rozpłakał.
    
  Bycie nianią tego genialnego chłopca było dla Fowlera karą, ale dla niego darem. Z czasem rozwinęła się między nimi nierozerwalna przyjaźń oparta na wzajemnym podziwie, która w przypadku Alberta doprowadziła do jego nawrócenia na katolicyzm i ostatecznie do seminarium. Po święceniach kapłańskich Albert od czasu do czasu kontynuował współpracę z CIA, ale podobnie jak Fowler, robił to w imieniu Świętego Przymierza, watykańskiego wywiadu. Od samego początku Albert przyzwyczaił się do odbierania telefonów od Fowlera w środku nocy, częściowo w ramach zemsty za tamtą noc w 1994 roku, kiedy się poznali.
    
    
  Cześć, Anthony.
    
  "Albercie, potrzebuję przysługi."
    
  "Czy kiedykolwiek dzwonisz o zwykłej porze?"
    
  "Czuwajcie więc, bo nie wiecie, która godzina..."
    
  "Nie działaj mi na nerwy, Anthony" - powiedział młody ksiądz, podchodząc do lodówki. "Jestem zmęczony, więc mów szybko. Jesteś już w Jordanii?"
    
  Czy wiesz o służbie bezpieczeństwa, której logo przedstawia czerwoną sowę z rozpostartymi skrzydłami?
    
  Albert nalał sobie szklankę zimnego mleka i wrócił do sypialni.
    
  "Żartujesz? To logo Netcatch. Ci goście byli nowymi guru firmy. Zdobyli znaczną część kontraktów wywiadowczych CIA dla Dyrektoriatu ds. Terroryzmu Islamskiego. Byli też konsultantami dla kilku prywatnych firm amerykańskich".
    
  "Dlaczego mówisz o nich w czasie przeszłym, Albercie?"
    
  Firma wydała wewnętrzny biuletyn kilka godzin temu. Wczoraj grupa terrorystyczna wysadziła w powietrze biura Netcatch w Waszyngtonie, zabijając wszystkich pracowników. Media nic o tym nie wiedzą. Obwiniają o to wybuch gazu. Firma spotkała się z ostrą krytyką za działania antyterrorystyczne, które prowadziła na podstawie umów z podmiotami prywatnymi. Tego rodzaju działania naraziłyby ją na niebezpieczeństwo.
    
  "Czy są jacyś ocalali?"
    
  "Tylko jeden, ktoś o nazwisku Orville Watson, prezes i właściciel. Po ataku Watson powiedział agentom, że nie potrzebuje ochrony CIA, po czym uciekł. Szefostwo w Langley jest bardzo wściekłe na idiotę, który pozwolił mu uciec. Znalezienie Watsona i umieszczenie go w areszcie ochronnym jest priorytetem".
    
  Fowler milczał przez chwilę. Albert, przyzwyczajony do długich przerw w wypowiedziach przyjaciela, czekał.
    
  "Słuchaj, Albercie" - kontynuował Fowler - "jesteśmy w tarapatach, a Watson coś wie. Musisz go znaleźć, zanim zrobi to CIA. Jego życie jest w niebezpieczeństwie. A co gorsza, nasze".
    
    
  26
    
    
    
  W drodze do wykopalisk
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 16:15.
    
    
  Nazywanie wstęgi twardego gruntu, po której poruszał się konwój ekspedycyjny, drogą byłoby przesadą. Patrząc z jednego z klifów górujących nad pustynnym krajobrazem, osiem pojazdów musiało wydawać się niczym więcej niż zakurzonymi anomaliami. Podróż z Akaby do miejsca wykopalisk wynosiła nieco ponad sto mil, ale konwój potrzebował pięciu godzin ze względu na nierówny teren, w połączeniu z pyłem i piaskiem wzbijanym przez każdy kolejny pojazd, co skutkowało zerową widocznością dla kierowców jadących za nimi.
    
  Na czele konwoju znajdowały się dwa pojazdy użytkowe Hummer H3, każdy z czterema pasażerami. Pomalowane na biało, z odsłoniętą czerwoną dłonią Kayn Industries na drzwiach, pojazdy te były częścią limitowanej serii zaprojektowanej specjalnie do pracy w najtrudniejszych warunkach na Ziemi.
    
  "To piekielnie dobra ciężarówka" - powiedział Tommy Eichberg, prowadzący drugiego H3, do znudzonej Andrei. "Nie nazwałbym jej ciężarówką. To czołg. Potrafi pokonać piętnastocentymetrową ścianę albo stok o nachyleniu sześćdziesięciu stopni".
    
  "Jestem pewna, że jest wart więcej niż moje mieszkanie" - powiedziała reporterka. Z powodu kurzu nie mogła zrobić żadnych zdjęć krajobrazu, więc ograniczyła się do kilku spontanicznych ujęć Stowe Erlinga i Davida Pappasa, którzy siedzieli za nią.
    
  Prawie trzysta tysięcy euro. Dopóki ten samochód ma dość paliwa, poradzi sobie ze wszystkim.
    
  "Właśnie dlatego przywieźliśmy cysterny, prawda?" powiedział David.
    
  Był młodym mężczyzną o oliwkowej cerze, lekko spłaszczonym nosie i wąskim czole. Za każdym razem, gdy otwierał szeroko oczy ze zdziwienia - co zdarzało mu się dość często - jego brwi niemal dotykały linii włosów. Andrea go lubiła, w przeciwieństwie do Stowe'a, który, mimo że był wysoki i atrakcyjny, z zadbanym kucykiem, zachowywał się jak postać z poradnika.
    
  "Oczywiście, Davidzie" - odpowiedział Stowe. "Nie powinieneś zadawać pytań, na które już znasz odpowiedź. Asertywność, pamiętasz? To jest klucz".
    
  "Jesteś bardzo pewny siebie, kiedy profesora nie ma w pobliżu, Stowe" - powiedział David, brzmiąc na lekko urażonego. "Dziś rano nie byłeś taki asertywny, kiedy poprawiał twoje oceny".
    
  Stowe uniósł brodę, gestem pytającym "Czy możesz w to uwierzyć?", kierując go do Andrei. Zignorowała go i zajęła się wymianą kart pamięci w aparacie. Każda karta 4 GB pomieściła 600 zdjęć w wysokiej rozdzielczości. Po zapełnieniu każdej karty Andrea przeniosła zdjęcia na specjalny przenośny dysk twardy, który mógł pomieścić 12 000 zdjęć i był wyposażony w siedmiocalowy ekran LCD do podglądu. Wolałaby zabrać ze sobą laptopa, ale tylko zespół Forrestera mógł zabrać swój na wyprawę.
    
  "Ile mamy paliwa, Tommy?" zapytała Andrea, zwracając się do kierowcy.
    
  Eichberg zamyślony pogłaskał wąsy. Andreę bawiło to, jak wolno mówił i jak co drugie zdanie zaczynało się od długiego "C-c-z-e-c-z-e-c-z-e".
    
  "Dwie ciężarówki za nami wiozą zaopatrzenie. Rosyjskie Kamazy, wojskowej klasy. Mocny towar. Rosjanie próbowali ich w Afganistanie. No cóż... potem mamy cysterny. Ta z wodą mieści 10 500 galonów. Ta z benzyną jest trochę mniejsza, mieści nieco ponad 9 000 galonów".
    
  "To dużo paliwa."
    
  "No cóż, będziemy tu przez kilka tygodni i potrzebujemy prądu."
    
  "Zawsze możemy wrócić na statek. Wiesz... wysłać więcej zapasów".
    
  "Cóż, to się nie wydarzy. Rozkazy brzmią: po dotarciu do obozu mamy zakaz komunikowania się ze światem zewnętrznym. Żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym, kropka".
    
  "A co jeśli wydarzy się jakiś nagły wypadek?" zapytała nerwowo Andrea.
    
  "Jesteśmy dość samowystarczalni. Moglibyśmy przetrwać miesiące z tym, co ze sobą przywieźliśmy, ale każdy aspekt został wzięty pod uwagę podczas planowania. Wiem, bo jako oficjalny kierowca i mechanik byłem odpowiedzialny za nadzorowanie załadunku wszystkich pojazdów. Dr Harel ma tam porządny szpital. A jeśli chodzi o coś więcej niż skręcenie kostki, to jesteśmy zaledwie 65 kilometrów od najbliższego miasta, Al-Mudawwara".
    
  "To ulga. Ile tam mieszka osób? Dwanaście?"
    
  "Czy nauczyli cię takiego podejścia na zajęciach dziennikarskich?" - wtrącił Stowe z tylnego siedzenia.
    
  "Tak, nazywa się to Sarkazm 101."
    
  "Założę się, że to był twój najlepszy temat."
    
  Mądralo. Mam nadzieję, że dostaniesz zawału, kiedy będziesz kopał. A potem zobaczymy, co powiesz na zachorowanie na środku jordańskiej pustyni, pomyślała Andrea, która nigdy nie miała dobrych ocen w szkole. Obrażona, przez chwilę milczała z godnością.
    
    
  "Witajcie w South Jordan, przyjaciele" - powiedział radośnie Tommy. "Dom Simunów. Liczba ludności: zero".
    
  "Co to jest simun, Tommy?" zapytała Andrea.
    
  "Gigantyczna burza piaskowa. Trzeba to zobaczyć, żeby uwierzyć. Tak, już prawie jesteśmy na miejscu".
    
  H3 zwolnił, a ciężarówki zaczęły ustawiać się w kolejce na poboczu drogi.
    
  "Chyba to jest ten zjazd" - powiedział Tommy, wskazując na GPS na desce rozdzielczej. "Zostało nam tylko około trzech kilometrów, ale pokonanie tego dystansu zajmie nam trochę czasu. Ciężarówki będą miały trudności na tych wydmach".
    
  Gdy kurz zaczął opadać, Andrea dostrzegła ogromną wydmę z różowego piasku. Za nią znajdował się Kanion Szpona, miejsce, w którym, według Forrestera, Arka Przymierza była ukryta przez ponad dwa tysiące lat. Małe wiry goniły się po zboczu wydmy, wzywając Andreę, by do nich dołączyła.
    
  "Myślisz, że mógłbym przejść resztę drogi pieszo?" Chciałbym zrobić kilka zdjęć ekspedycji, kiedy dotrze. Wygląda na to, że dotrę tam przed ciężarówkami.
    
  Tommy spojrzał na nią z troską. "Cóż, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Wspinaczka na to wzgórze będzie trudna. W środku ciężarówki jest stromo. Na zewnątrz jest 40 stopni".
    
  "Będę ostrożny. I tak będziemy cały czas utrzymywać kontakt wzrokowy. Nic mi się nie stanie".
    
  "Ja też nie sądzę, żeby pani powinna to zrobić, pani Otero" - powiedział David Pappas.
    
  "Daj spokój, Eichberg. Puść ją. To duża dziewczynka" - powiedział Stowe, bardziej dla przyjemności zirytowania Pappasa niż wsparcia Andrei.
    
  "Będę musiał skonsultować się z panem Russellem."
    
  'No to proszę.'
    
  Wbrew rozsądkowi Tommy chwycił radio.
    
    
  Dwadzieścia minut później Andrea żałowała swojej decyzji. Zanim mogła rozpocząć wspinaczkę na szczyt wydmy, musiała zejść jakieś dwadzieścia metrów z drogi, a następnie powoli wspiąć się kolejne 760 metrów, z czego ostatnie pięćdziesiąt metrów miało nachylenie 25 stopni. Szczyt wydmy wydawał się zwodniczo bliski; piasek zwodniczo gładki.
    
  Andrea przyniosła plecak z dużą butelką wody. Zanim dotarła na szczyt wydmy, wypiła ją do ostatniej kropli. Bolała ją głowa, mimo że miała na sobie kapelusz, a nos i gardło bolały. Miała na sobie tylko koszulkę z krótkim rękawem, szorty i buty, a mimo nałożenia kremu z wysokim filtrem SPF przed wyjściem z Hummera, skóra na ramionach zaczęła ją piec.
    
  Niecałe pół godziny i jestem gotowa na oparzenia. Miejmy nadzieję, że nic się nie stanie ciężarówkom, bo inaczej będziemy musieli wracać pieszo, pomyślała.
    
  Wydawało się to mało prawdopodobne. Tommy osobiście wjechał każdą ciężarówką na szczyt wydmy - zadanie wymagające doświadczenia, aby uniknąć ryzyka wywrócenia. Najpierw zajął się dwoma ciężarówkami z zaopatrzeniem, zostawiając je zaparkowane na wzgórzu, tuż poniżej najstromszego odcinka podjazdu. Następnie zajął się dwoma ciężarówkami z wodą, podczas gdy reszta jego zespołu obserwowała z cienia H3.
    
  Tymczasem Andrea obserwowała całą operację przez teleobiektyw. Za każdym razem, gdy Tommy wysiadał z samochodu, machał do reportera na szczycie wydmy, a Andrea odwzajemniała gest. Następnie Tommy podjechał H3 na skraj ostatniego podjazdu, zamierzając użyć ich do holowania cięższych pojazdów, które pomimo dużych kół nie miały przyczepności na tak stromym, piaszczystym zboczu.
    
  Andrea zrobiła kilka zdjęć pierwszej ciężarówki, gdy wjeżdżała na szczyt. Jeden z żołnierzy Dekkera obsługiwał teraz pojazd terenowy, który był połączony liną z ciężarówką KAMAZ. Dostrzegła ogromny wysiłek potrzebny do podniesienia ciężarówki na szczyt wydmy, ale gdy ją minęła, Andrea straciła zainteresowanie tym procesem. Zamiast tego skupiła się na Kanionie Pazurów.
    
  Na pierwszy rzut oka rozległy, skalisty wąwóz wyglądał jak każdy inny na pustyni. Andrea widziała dwie ściany, oddalone od siebie o około 45 metrów, ciągnące się w dal, zanim się rozdzieliły. Po drodze Eichberg pokazał jej lotnicze zdjęcie celu podróży. Kanion wyglądał jak potrójne pazury gigantycznego jastrzębia.
    
  Obie ściany miały od 30 do 40 metrów wysokości. Andrea skierowała teleobiektyw na szczyt ściany skalnej, szukając lepszego punktu obserwacyjnego do robienia zdjęć.
    
  Wtedy go zobaczyła.
    
  Trwało to tylko sekundę. Mężczyzna ubrany w khaki obserwuje ją.
    
  Zaskoczona, oderwała wzrok od obiektywu, ale punkt był zbyt daleko. Ponownie skierowała aparat na krawędź kanionu.
    
  Nic.
    
  Zmieniając pozycję, ponownie zlustrowała ścianę, ale to nic nie dało. Ktokolwiek ją widział, szybko się schował, co nie wróżyło dobrze. Próbowała zdecydować, co zrobić.
    
  Najrozsądniej będzie poczekać i omówić to z Fowlerem i Harelem...
    
  Podeszła i stanęła w cieniu pierwszej ciężarówki, do której wkrótce dołączyła druga. Godzinę później cała ekspedycja dotarła na szczyt wydmy i była gotowa do wejścia do Talon Canyon.
    
    
  27
    
    
    
  Plik MP3 odzyskany przez jordańską policję pustynną z cyfrowego rejestratora Andrei Otero po katastrofie wyprawy Mojżesza.
    
  Tytuł, wielkimi literami. Arka Odbudowana. Nie, czekaj, usuń to. Tytuł... Skarb na Pustyni. Nie, to niedobrze. Muszę wspomnieć o Arce w tytule - to pomoże sprzedać gazety. Dobrze, zostawmy tytuł, aż skończę pisać artykuł. Zdanie wprowadzające: Wspomnienie jej nazwy to przywołanie jednego z najbardziej rozpowszechnionych mitów ludzkości. Zapoczątkowała ona erę cywilizacji zachodniej, a dziś jest najbardziej pożądanym obiektem archeologów na całym świecie. Towarzyszymy wyprawie Mojżesza w jej sekretnej podróży przez pustynię południowej Jordanii do Kanionu Pazura, miejsca, gdzie prawie dwa tysiące lat temu grupa wierzących ukryła Arkę podczas zniszczenia Drugiej Świątyni Salomona...
    
  To wszystko jest zbyt suche. Lepiej to najpierw napiszę. Zacznijmy od wywiadu z Forresterem... Cholera, chrapliwy głos tego staruszka przyprawia mnie o gęsią skórkę. Podobno to z powodu jego choroby. Uwaga: Sprawdź w internecie, jak się pisze "płuca".
    
    
  PYTANIE: Profesorze Forrester, Arka Przymierza od niepamiętnych czasów pobudza ludzką wyobraźnię. Czemu Pan przypisuje to zainteresowanie?
    
    
  ODPOWIEDŹ: Słuchaj, jeśli chcesz, żebym cię oświecił, nie musisz kręcić się w kółko i mówić mi rzeczy, które już wiem. Po prostu powiedz mi, czego chcesz, a ja porozmawiam.
    
    
  Pytanie: Czy udzielasz wielu wywiadów?
    
    
  A: Dziesiątki. Więc nie pytasz mnie o nic oryginalnego, o nic, czego wcześniej nie słyszałem ani na co nie odpowiedziałem. Gdybyśmy mieli dostęp do internetu na wykopaliskach, sugerowałbym, żebyś przejrzał kilka z nich i skopiował odpowiedzi.
    
    
  Pytanie: Jaki jest problem? Czy obawiasz się, że się powtórzysz?
    
    
  A: Martwię się, że zmarnuję czas. Mam siedemdziesiąt siedem lat. Czterdzieści trzy lata z tego czasu spędziłem na poszukiwaniach Arki. Teraz albo nigdy.
    
    
  P: Cóż, jestem pewien, że nigdy wcześniej nie odpowiedziałeś w ten sposób.
    
    
  A: Co to jest? Konkurs na oryginalność?
    
    
  Pytanie: Profesorze, proszę. Jesteś inteligentną i pełną pasji osobą. Dlaczego nie spróbujesz dotrzeć do opinii publicznej i podzielić się z nią swoją pasją?
    
    
  A: (krótka pauza) Czy potrzebujesz mistrza ceremonii? Zrobię, co w mojej mocy.
    
    
  Pytanie: Dziękuję. Arka...?
    
    
  A: Najpotężniejszy obiekt w historii. To nie przypadek, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że był to początek cywilizacji zachodniej.
    
    
  P: Czy historycy nie powiedzieliby, że cywilizacja rozpoczęła się w starożytnej Grecji?
    
    
  A: Bzdura. Ludzie spędzili tysiące lat, czcząc sadze w ciemnych jaskiniach. Plamy, które nazywali bogami. Z biegiem czasu plamy zmieniały rozmiar, kształt i kolor, ale pozostały plamami. Nie znaliśmy ani jednego bóstwa, dopóki nie zostało ono objawione Abrahamowi zaledwie cztery tysiące lat temu. Co wiesz o Abrahamie, młoda damo?
    
    
  P: Jest ojcem Izraelitów.
    
    
  A: Zgadza się. I Arabowie. Dwa jabłka, które spadły z tego samego drzewa, tuż obok siebie. I natychmiast te dwa małe jabłka nauczyły się nienawidzić.
    
    
  Pytanie: Co to ma wspólnego z Arką?
    
    
  A: Pięćset lat po tym, jak Bóg objawił się Abrahamowi, Wszechmogący zmęczył się ciągłym odwracaniem się od Niego ludzi. Kiedy Mojżesz wyprowadził Żydów z Egiptu, Bóg ponownie objawił się swojemu ludowi. Zaledwie sto czterdzieści pięć mil stąd. I to właśnie tam podpisali kontrakt. Z jednej strony ludzkość zobowiązała się do przestrzegania dziesięciu prostych punktów.
    
    
  Pytanie: Dziesięć Przykazań.
    
    
  A: Z drugiej strony, Bóg zgadza się obdarzyć człowieka życiem wiecznym. To najważniejszy moment w historii - moment, w którym życie nabrało sensu. Trzy tysiące pięćset lat później każdy człowiek nosi tę umowę gdzieś w swojej świadomości. Niektórzy nazywają ją prawem natury, inni kwestionują jej istnienie lub sens, a w obronie swojej interpretacji gotowi są zabijać i ginąć. Ale w chwili, gdy Mojżesz otrzymał Tablice Prawa z rąk Boga - wtedy narodziła się nasza cywilizacja.
    
  P: Następnie Mojżesz umieścił tablice w Arce Przymierza.
    
    
  A: Wraz z innymi przedmiotami. Arka to sejf, w którym przechowywany jest kontrakt z Bogiem.
    
    
  P: Niektórzy twierdzą, że Arka ma nadprzyrodzone moce.
    
    
  A: Bzdura. Wyjaśnię to wszystkim jutro, kiedy zaczniemy pracę.
    
    
  P: Czyli nie wierzy Pan w nadprzyrodzoną naturę Arki?
    
    
  A: Z całego serca. Moja mama czytała mi Biblię, zanim się urodziłem. Moje życie jest poświęcone Słowu Bożemu, ale to nie znaczy, że nie jestem gotów obalać mitów i przesądów.
    
    
  P: Skoro mowa o przesądach, Twoje badania od lat wywołują kontrowersje w kręgach akademickich, które krytykują wykorzystywanie starożytnych tekstów do poszukiwania skarbów. Obelgi spływają z obu stron.
    
    
  A: Akademicy... nie znaleźliby własnego tyłka z dwiema rękami i latarką. Czy Schliemann znalazłby skarby Troi bez Iliady Homera? Czy Carter odnalazłby grobowiec Tutanchamona bez mało znanego Papirusu Jut? Obaj byli ostro krytykowani w swoim czasie za stosowanie tych samych metod, co ja teraz. Nikt nie pamięta ich krytyków, ale Carter i Schliemann są nieśmiertelni. Zamierzam żyć wiecznie.
    
  [silny atak kaszlu]
    
    
  Pytanie: Na co chorujesz?
    
    
  A: Nie da się spędzić tylu lat w wilgotnych tunelach, oddychając brudem, nie płacąc za to ceny. Mam przewlekłą pylicę płuc. Nigdy nie oddalam się zbytnio od butli z tlenem. Proszę kontynuować.
    
    
  Pytanie: Na czym byliśmy? O tak. Czy zawsze był Pan przekonany o historycznym istnieniu Arki Przymierza, czy Pana przekonanie sięga czasów, gdy zaczął Pan tłumaczyć Miedziany Zwój?
    
  A: Wychowałem się w wierze chrześcijańskiej, ale nawróciłem się na judaizm, gdy byłem stosunkowo młody. W latach 60. umiałem czytać zarówno po hebrajsku, jak i po angielsku. Kiedy zacząłem studiować Miedziany Zwój z Qumran, nie odkryłem, że Arka jest prawdziwa - wiedziałem ją już wcześniej. Z ponad dwustoma wzmiankami o niej w Biblii, jest to najczęściej opisywany obiekt w Piśmie Świętym. Kiedy trzymałem w rękach Drugi Zwój, uświadomiłem sobie, że to ja w końcu na nowo odkryję Arkę.
    
    
  Pytanie: Rozumiem. W jaki dokładnie sposób drugi zwój pomógł ci rozszyfrować Miedziany Zwój z Qumran?
    
    
  A: Cóż, było sporo zamieszania ze spółgłoskami takimi jak on, het, mem, kaf, vav, zayin i yod...
    
    
  Pytanie: Z punktu widzenia laika, profesorze.
    
    
  A: Niektóre spółgłoski były niewyraźne, przez co tekst był trudny do odczytania. A najdziwniejsze było to, że w całym zwoju wpleciono serię greckich liter. Kiedy już mieliśmy klucz do zrozumienia tekstu, zdaliśmy sobie sprawę, że te litery to tytuły rozdziałów, ale ich kolejność, a co za tym idzie, kontekst, uległy zmianie. To był najbardziej ekscytujący okres w mojej karierze zawodowej.
    
    
  P: Musiało być frustrujące spędzić czterdzieści trzy lata swojego życia na tłumaczeniu Miedzianego Zwoju, a potem rozwiązać całą sprawę w ciągu trzech miesięcy od ukazania się Drugiego Zwoju.
    
    
  O: Absolutnie nie. Zwoje znad Morza Martwego, w tym Miedziany Zwój, zostały odkryte przypadkiem, kiedy pasterz wrzucił kamień do jaskini w Palestynie i usłyszał, jak coś się roztrzaskuje. Tak właśnie odnaleziono pierwszy z manuskryptów. To nie archeologia: to szczęście. Ale bez tych wszystkich dekad dogłębnych badań nigdy nie natknęlibyśmy się na pana Kaina...
    
    
  Pytanie: Panie Cain? O czym pan mówi? Tylko mi nie mów, że Miedziany Zwój wspomina o miliarderze!
    
    
  A: Nie mogę już o tym mówić. Powiedziałem już za dużo.
    
    
  28
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 19:33.
    
    
  Kolejne godziny upłynęły na gorączkowym przemieszczaniu się. Profesor Forrester postanowił rozbić obóz przy wejściu do kanionu. Miejsce to miało być chronione przed wiatrem przez dwie skalne ściany, które najpierw zwężały się, potem rozszerzały, a w końcu łączyły się ponownie w odległości 240 metrów, tworząc to, co Forrester nazwał palcem wskazującym. Dwie odnogi kanionu na wschodzie i południowym wschodzie tworzyły środkowy i serdeczny palec szponu.
    
  Grupa miała nocować w specjalnych namiotach zaprojektowanych przez izraelską firmę, aby wytrzymać pustynne upały, a ich rozstawienie zajęło znaczną część dnia. Rozładunek ciężarówek przypadł Robertowi Frickowi i Tommy'emu Eichbergowi, którzy za pomocą hydraulicznych wciągarek na ciężarówkach KamAZ rozładowali duże metalowe skrzynie zawierające ponumerowany sprzęt ekspedycji.
    
  "Cztery tysiące pięćset funtów żywności, dwieście pięćdziesiąt funtów leków, cztery tysiące funtów sprzętu archeologicznego i elektrycznego, dwa tysiące funtów stalowych szyn, wiertarka i minikoparka. Co o tym myślisz?"
    
  Andrea była oszołomiona i zapisała sobie w pamięci artykuł, odhaczając pozycje na liście, którą dał jej Tommy. Z powodu niewielkiego doświadczenia w rozbijaniu namiotów, zgłosiła się na ochotnika do pomocy przy rozładunku, a Eichberg powierzył jej zadanie przydzielenia każdej skrzyni do miejsca przeznaczenia. Zrobiła to nie z chęci pomocy, ale dlatego, że wierzyła, że im szybciej skończy, tym szybciej będzie mogła porozmawiać z Fowlerem i Harelem na osobności. Lekarz był zajęty rozstawianiem namiotu szpitalnego.
    
  "Już numer trzydzieści cztery, Tommy" - zawołał Frick z tyłu drugiej ciężarówki. Łańcuch wyciągarki był przymocowany do dwóch metalowych haków po obu stronach skrzyni; wydawał głośny brzęk, opuszczając ładunek na piaszczystą ziemię.
    
  'Uważaj, ten waży tonę.'
    
  Młoda dziennikarka spojrzała na listę z niepokojem, obawiając się, że coś przeoczyła.
    
  "Ta lista jest błędna, Tommy. Jest na niej tylko trzydzieści trzy pola."
    
  "Nie martw się. To konkretne pudełko jest wyjątkowe... i oto nadchodzą ludzie, którzy za nie odpowiadają" - powiedział Eichberg, odpinając łańcuchy.
    
  Andrea podniosła wzrok znad listy i zobaczyła Marlę Jackson i Tevi Waak, dwoje żołnierzy Deckera. Oboje uklękli obok skrzynki i otworzyli zamki. Wieczko odskoczyło z cichym sykiem, jakby zostało zamknięte w próżni. Andrea dyskretnie zerknęła na jej zawartość. Dwóm najemnikom najwyraźniej to nie przeszkadzało.
    
  Wyglądało to tak, jakby oczekiwali, że będę patrzeć.
    
  Zawartość walizki nie mogła być bardziej prozaiczna: worki z ryżem, kawą i ziarnami, ułożone w rzędach po dwadzieścia. Andrea nie rozumiała, zwłaszcza gdy Marla Jackson chwyciła po jednym w każdej ręce i nagle rzuciła je Andrei w klatkę piersiową, a mięśnie jej ramion napięły się pod czarną skórą.
    
  "To tyle, Królewno Śnieżko."
    
  Andrea musiała upuścić tablet, żeby złapać paczki. Waaka stłumiła chichot, a Jackson, ignorując zaskoczonego reportera, sięgnął w pustą przestrzeń i mocno pociągnął. Warstwa paczek zsunęła się, odsłaniając znacznie mniej prozaiczny ładunek.
    
  Karabiny, karabiny maszynowe i broń strzelecka leżały warstwami na tacach. Podczas gdy Jackson i Waaka wyjmowali tace - w sumie sześć - i ostrożnie układali je na pozostałych pudłach, pozostali żołnierze Dekkera, a także sam Południowoafrykańczyk, podeszli i zaczęli się uzbrajać.
    
  "Doskonale, panowie" - powiedział Decker. "Jak powiedział kiedyś pewien mędrzec, wielcy ludzie są jak orły... budują gniazda na samotnych wzgórzach. Pierwsza warta należy do Jacksona i Gottliebów. Znajdźcie pozycje osłonowe tu, tam i tam". Wskazał na trzy miejsca na szczytach ścian kanionu, z których drugie znajdowało się niedaleko miejsca, w którym Andrea, jak sądziła, widziała tajemniczą postać kilka godzin wcześniej. "Przerwijcie ciszę radiową i meldujcie się co dziesięć minut. Dotyczy to również ciebie, Torres. Jeśli wymienisz się przepisami z Maloneyem, tak jak zrobiłeś to w Laosie, będziesz miał ze mną do czynienia. Marsz".
    
  Bliźniaki Gottlieb i Marla Jackson wyruszyli w trzech różnych kierunkach, szukając dostępnych podejść do posterunków wartowniczych, z których żołnierze Deckera mieli stale czuwać nad ekspedycją podczas jej pobytu na miejscu. Po ustaleniu pozycji, przymocowali liny i aluminiowe drabinki do ściany skalnej co trzy metry, aby ułatwić wspinaczkę w pionie.
    
    
  Tymczasem Andrea podziwiała pomysłowość nowoczesnej technologii. Nigdy w najśmielszych snach nie wyobrażała sobie, że w ciągu najbliższego tygodnia jej ciało znajdzie się tak blisko prysznica. Ku jej zaskoczeniu, wśród ostatnich rzeczy wyładowanych z ciężarówek KAMAZ znalazły się dwa gotowe prysznice i dwie przenośne toalety wykonane z plastiku i włókna szklanego.
    
  "Co się stało, ślicznotko?" "Cieszysz się, że nie musisz srać na piasek?" zapytał Robert Frick.
    
  Kościsty młodzieniec miał tylko łokcie i kolana i poruszał się nerwowo. Andrea zareagowała na jego wulgarną uwagę głośnym wybuchem śmiechu i zaczęła pomagać mu w zabezpieczaniu toalet.
    
  "Zgadza się, Robert. I z tego, co widzę, będziemy mieli nawet łazienki dla niego i dla niej..."
    
  "To trochę niesprawiedliwe, zważywszy na to, że jest nas tylko czworo, a nas dwudziestu. No cóż, przynajmniej będziecie musieli sami wykopać sobie latrynę" - powiedział Freak.
    
  Andrea zbladła. Nieważne jak bardzo była zmęczona, sama myśl o podniesieniu łopaty przyprawiała ją o pęcherze na dłoniach. Dziwak nabierał prędkości.
    
  "Nie widzę w tym nic śmiesznego".
    
  "Zbielałeś bardziej niż tyłek mojej ciotki Bonnie. To jest właśnie zabawne".
    
  "Nie przejmuj się nim, kochanie" - wtrącił Tommy. "Użyjemy minikoparki. Zajmie nam to dziesięć minut".
    
  "Zawsze psujesz zabawę, Tommy. Powinieneś był pozwolić jej się trochę dłużej pocić". Freak pokręcił głową i odszedł, żeby znaleźć kogoś innego, komu mógłby się przytrafić.
    
    
  29
    
    
    
  HACAN
    
  Miał czternaście lat, gdy rozpoczął naukę.
    
  Oczywiście, na początku musiał wiele zapomnieć.
    
  Na początek, wszystko, czego nauczył się w szkole, od przyjaciół, w domu. Nic z tego nie było prawdziwe. To wszystko było kłamstwem, wymyślonym przez wroga, ciemiężców islamu. Mieli plan, powiedział mu imam, szepcząc mu do ucha. Zaczynają od dawania kobietom wolności. Stawiają je na równi z mężczyznami, żeby nas osłabić. Wiedzą, że jesteśmy silniejsze, bardziej zdolne. Wiedzą, że poważniej podchodzimy do naszego oddania Bogu. Potem piorą nam mózgi, przejmują umysły świętych imamów. Próbują zaciemnić nasz osąd nieczystymi obrazami pożądania i rozwiązłości. Promują homoseksualizm. Kłamią, kłamią, kłamią. Kłamią nawet o datach. Mówią, że jest 22 maja. Ale wiesz, jaki to dzień.
    
  "Szesnasty dzień miesiąca Shawwal, nauczycielu."
    
  Mówią o integracji, o dogadywaniu się z innymi. Ale wiesz, czego chce Bóg.
    
  "Nie, nie wiem, nauczycielu" - powiedział przestraszony chłopiec. Jak mógł myśleć o Bogu?
    
  "Bóg pragnie zemsty za krucjaty; krucjaty, które miały miejsce tysiąc lat temu i dziś. Bóg chce, abyśmy odbudowali kalifat, który zniszczyli w 1924 roku. Od tego dnia społeczność muzułmańska jest podzielona na enklawy terytorialne kontrolowane przez naszych wrogów. Wystarczy przeczytać gazetę, aby zobaczyć, jak nasi muzułmańscy bracia żyją w stanie ucisku, upokorzenia i ludobójstwa. A największą zniewagą jest pal wbity w serce Dar al-Islam: Izraela".
    
  "Nienawidzę Żydów, nauczycielu."
    
  "Nie. Tylko ci się wydaje, że to robisz. Posłuchaj uważnie moich słów. Ta nienawiść, którą teraz czujesz, za kilka lat wyda się maleńką iskierką w porównaniu z pożarem całego lasu. Tylko prawdziwie wierzący są zdolni do takiej przemiany. A ty będziesz jednym z nich. Jesteś wyjątkowy. Wystarczy, że spojrzę ci w oczy, by zobaczyć, że masz moc zmienić świat. Zjednoczyć społeczność muzułmańską. Zaprowadzić szariat w Ammanie, Kairze, Bejrucie. A potem w Berlinie. W Madrycie. W Waszyngtonie".
    
  "Jak możemy to zrobić, nauczycielu? Jak możemy szerzyć prawo islamskie na całym świecie?"
    
  "Nie jesteś gotowy odpowiedzieć."
    
  "Tak, to ja, nauczycielu."
    
  "Czy chcesz uczyć się całym sercem, duszą i umysłem?"
    
  "Niczego nie pragnę bardziej, niż posłuszeństwa słowu Bożemu".
    
  "Nie, jeszcze nie. Ale wkrótce..."
    
    
  30
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Środa, 12 lipca 2006, 20:27.
    
    
  Namioty zostały w końcu rozbite, toalety i prysznice zainstalowane, rury podłączone do zbiornika z wodą, a cywilny personel ekspedycji odpoczywał wewnątrz małego kwadratu utworzonego przez otaczające namioty. Andrea, siedząc na ziemi z butelką Gatorade w ręku, porzuciła swoje próby znalezienia Ojca Fowlera. Ani on, ani Dr Harel nie wydawali się być w pobliżu, więc poświęciła się kontemplacji tkanin i aluminiowych konstrukcji, które nie przypominały niczego, co kiedykolwiek widziała. Każdy namiot był wydłużonym sześcianem z drzwiami i plastikowymi oknami. Drewniana platforma, podniesiona około półtorej stopy nad ziemią na kilkunastu betonowych blokach, chroniła mieszkańców przed palącym żarem piasku. Dach był wykonany z dużego kawałka materiału, zakotwiczonego do ziemi z jednej strony, aby poprawić załamanie promieni słonecznych. Każdy namiot miał własny kabel elektryczny, który biegł do centralnego generatora w pobliżu cysterny z paliwem.
    
  Spośród sześciu namiotów, trzy nieco się różniły. Jeden był izbą chorych, prymitywnie zaprojektowaną, ale hermetycznie zamkniętą. Drugi stanowił połączony namiot kuchenno-jadalny. Był klimatyzowany, co pozwalało członkom wyprawy odpocząć w najgorętszych godzinach dnia. Ostatni namiot należał do Kaina i był nieco oddzielony od pozostałych. Nie miał widocznych okien i był ogrodzony linami - ciche ostrzeżenie, że miliarder nie życzy sobie, by mu przeszkadzano. Kain pozostał w swoim H3, pilotowanym przez Dekkera, dopóki nie skończyli rozbijać namiotu, ale się nie pojawił.
    
  Wątpię, żeby pojawił się przed końcem wyprawy. Ciekawe, czy jego namiot ma wbudowaną toaletę, pomyślała Andrea, bezmyślnie popijając z butelki. Nadchodzi ktoś, kto może znać odpowiedź.
    
  'Dzień dobry, panie Russell.'
    
  "Jak się masz?" zapytał asystent, uśmiechając się uprzejmie.
    
  "Bardzo dobrze, dziękuję. Posłuchaj, co z tym wywiadem z panem Cainem..."
    
  "Obawiam się, że na razie nie jest to możliwe" - wtrącił Russell.
    
  Mam nadzieję, że przywiozłeś mnie tu nie tylko po to, żeby zwiedzać. Chcę, żebyś wiedział, że...
    
  "Witamy, panie i panowie" - szorstki głos profesora Forrestera przerwał narzekania reportera. "Wbrew naszym oczekiwaniom udało się wam rozstawić wszystkie namioty na czas. Gratulacje. Proszę o wsparcie".
    
  Jego ton był równie nieszczery, jak nikłe brawa, które po nim nastąpiły. Profesor zawsze sprawiał, że jego słuchacze czuli się nieco nieswojo, jeśli nie wręcz upokorzeni, ale członkom ekspedycji udało się pozostać na swoich miejscach wokół niego, gdy słońce zaczęło zachodzić za klifami.
    
  "Zanim przejdziemy do kolacji i podziału namiotów, chcę dokończyć moją opowieść" - kontynuował archeolog. "Pamiętasz, jak ci mówiłem, że garstka wybranych wyniosła skarb z Jerozolimy? No cóż, ta grupa dzielnych mężczyzn..."
    
  "Jedno pytanie krąży mi po głowie" - wtrąciła Andrea, ignorując przenikliwe spojrzenie starca. "Powiedziałeś, że Yirm Əy áhu był autorem Drugiego Zwoju. Że napisał go, zanim Rzymianie zniszczyli Świątynię Salomona. Czy się mylę?"
    
  "Nie, nie mylisz się."
    
  "Czy zostawił jeszcze jakieś notatki?"
    
  "Nie, nie zrobił tego."
    
  "Czy ludzie, którzy wynieśli Arkę z Jerozolimy, zostawili coś po sobie?"
    
  'NIE'.
    
  "To skąd wiesz, co się stało? Ci ludzie nieśli bardzo ciężki przedmiot pokryty złotem, co, prawie dwieście mil? Ja tylko wspiąłem się na tę wydmę z aparatem i butelką wody, i to było..."
    
  Starzec rumienił się coraz bardziej z każdym słowem wypowiadanym przez Andreę, aż w końcu kontrast między łysiną i brodą sprawił, że jego twarz wyglądała jak wiśnia leżąca na kłębku waty.
    
  "Jak Egipcjanie zbudowali piramidy?" Jak mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej wznieśli swoje posągi ważące dziesięć tysięcy ton? Jak Nabatejczycy wykuli miasto Petra z tych samych skał?
    
  Splunął na Andreę każdym słowem, pochylając się, gdy mówił, aż jego twarz znalazła się tuż obok jej. Reporterka odwróciła się, by uniknąć jego cuchnącego oddechu.
    
  Z wiarą. Potrzeba wiary, żeby przejść sto osiemdziesiąt pięć mil w palącym słońcu i po trudnym terenie. Potrzeba wiary, żeby uwierzyć, że da się to zrobić.
    
  "Więc poza drugim zwojem nie masz żadnych dowodów" - powiedziała Andrea, nie mogąc się powstrzymać.
    
  "Nie, nie zamierzam tego robić. Ale mam teorię i miejmy nadzieję, że się nie mylę, panno Otero, bo inaczej wrócimy do domu z pustymi rękami".
    
  Reporterka miała właśnie odpowiedzieć, gdy poczuła lekkie szturchnięcie łokciem w żebra. Odwróciła się i zobaczyła ojca Fowlera patrzącego na nią z ostrzegawczym wyrazem twarzy.
    
  "Gdzie byłeś, Ojcze?" - wyszeptała. "Szukałam wszędzie. Musimy porozmawiać".
    
  Fowler uciszył ją gestem.
    
  "Ośmiu mężczyzn, którzy opuścili Jerozolimę z Arką Przymierza, dotarło do Jerycha następnego ranka". Forrester cofnął się i zwrócił do czternastu mężczyzn, którzy słuchali z rosnącym zainteresowaniem. "Wkraczamy teraz w sferę spekulacji, ale tak się składa, że są to spekulacje kogoś, kto rozważał to pytanie przez dziesięciolecia. W Jerychu zapewne zaopatrzyli się w prowiant i wodę. Przekroczyli rzekę Jordan w pobliżu Betanii i dotarli do Drogi Królewskiej w pobliżu góry Nebo. Droga ta jest najstarszą nieprzerwaną linią komunikacyjną w historii, ścieżką, która prowadziła Abrahama z Chaldei do Kanaanu. Tych ośmiu Hebrajczyków szło na południe tą trasą, aż dotarli do Petry, gdzie opuścili drogę i skierowali się ku mitycznemu miejscu, które dla jerozolimczyków musiało wydawać się końcem świata. Do tego miejsca".
    
  "Profesorze, czy ma pan pomysł, gdzie w kanionie powinniśmy szukać? Bo to miejsce jest ogromne" - powiedział dr Harel.
    
  "To tutaj wszyscy zaczynacie, od jutra. David, Gordon... pokażcie im sprzęt".
    
  Pojawiło się dwóch asystentów, każdy z nich miał na sobie dziwne urządzenie. Na ich piersiach wisiała uprząż, do której przymocowano metalowe urządzenie w kształcie małego plecaka. Uprząż miała cztery paski, z których zwisała kwadratowa metalowa konstrukcja, obejmująca ciało na wysokości bioder. W przednich narożnikach tej konstrukcji znajdowały się dwa obiekty przypominające lampy, przypominające reflektory samochodowe, skierowane w stronę ziemi.
    
  To, moi drodzy, będą wasze letnie ubrania na najbliższe kilka dni. Urządzenie nazywa się magnetometrem precesji protonów.
    
  Rozległy się gwizdy podziwu.
    
  "To chwytliwy tytuł, prawda?" powiedział David Pappas.
    
  "Zamknij się, Dawidzie. Pracujemy nad teorią, że ludzie wybrani przez Yirm hu ukryli Arkę gdzieś w tym kanionie. Magnetometr wskaże nam dokładną lokalizację".
    
  "Jak to działa?" zapytała Andrea.
    
  Urządzenie wysyła sygnał, który rejestruje pole magnetyczne Ziemi. Po dostrojeniu do niego wykryje wszelkie anomalie w polu magnetycznym, takie jak obecność metalu. Nie musisz dokładnie rozumieć, jak to działa, ponieważ urządzenie przesyła sygnał bezprzewodowy bezpośrednio do mojego komputera. Jeśli coś znajdziesz, będę wiedział przed tobą.
    
  "Czy jest to trudne do opanowania?" zapytała Andrea.
    
  "Nie, jeśli umiesz chodzić. Każdemu z was zostanie przydzielony szereg sektorów w kanionie, oddalonych od siebie o około pięćdziesiąt stóp. Wystarczy nacisnąć przycisk startu na uprzęży i robić krok co pięć sekund. To wszystko".
    
  Gordon zrobił krok do przodu i zatrzymał się. Pięć sekund później instrument wydał cichy gwizd. Gordon zrobił kolejny krok i gwizd ucichł. Pięć sekund później gwizd rozległ się ponownie.
    
  "Będziesz to robić przez dziesięć godzin dziennie, w zmianach trwających półtora godziny, z piętnastominutowymi przerwami na odpoczynek" - powiedział Forrester.
    
  Wszyscy zaczęli narzekać.
    
  "A co z ludźmi, którzy mają inne obowiązki?"
    
  "Zajmij się nimi, kiedy nie będziesz pracował w kanionie, Panie Dziwolągu."
    
  "Oczekujesz, że będziemy chodzić dziesięć godzin dziennie w tym słońcu?"
    
  Radzę pić dużo wody - co najmniej litr na godzinę. Przy 43 stopniach Celsjusza organizm szybko się odwadnia.
    
  "A co jeśli do końca dnia nie przepracujemy dziesięciu godzin?" - pisnął inny głos.
    
  "W takim razie dokończy pan je dziś wieczorem, panie Hanley."
    
  "Czyż demokracja nie jest zajebista?" - mruknęła Andrea.
    
  Najwyraźniej nie zrobiła tego dość cicho, bo Forrester ją usłyszał.
    
  "Czy nasz plan wydaje się pani niesprawiedliwy, panno Otero?" - zapytał archeolog pochlebnym tonem.
    
  "Skoro już o tym wspomniałaś, to tak" - odpowiedziała Andrea z buntowniczą miną. Przechyliła się na bok, bojąc się kolejnego łokcia od Fowlera, ale żaden nie nadszedł.
    
  "Rząd Jordanii dał nam fałszywą miesięczną licencję na wydobycie fosforanów. Wyobraźcie sobie, co by było, gdybym zwolnił tempo? Możemy skończyć zbieranie danych z kanionu w trzy tygodnie, ale do czwartego nie będziemy mieli wystarczająco dużo czasu na wykopaliska Arki. Czy to byłoby sprawiedliwe?"
    
  Andrea spuściła głowę zażenowana. Naprawdę nienawidziła tego mężczyzny, nie było co do tego wątpliwości.
    
  "Czy ktoś jeszcze chce dołączyć do związku panny Otero?" - dodał Forrester, wodząc wzrokiem po twarzach obecnych. "Nie? Dobrze. Od teraz nie jesteście lekarzami, księżmi, operatorami platform wiertniczych ani kucharzami. Jesteście moimi zwierzętami jucznymi. Miłej zabawy".
    
    
  31
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 13 lipca 2006, 12:27.
    
    
  Krok, czekaj, gwizdaj, krok.
    
  Andrea Otero nigdy nie sporządziła listy trzech najgorszych wydarzeń w swoim życiu. Po pierwsze, dlatego, że Andrea nienawidziła list; po drugie, dlatego, że pomimo inteligencji, miała niewielką zdolność do introspekcji; i po trzecie, ponieważ za każdym razem, gdy napotykała problemy, jej niezmienną reakcją było uciekanie i robienie czegoś innego. Gdyby poświęciła pięć minut na refleksję nad swoimi najgorszymi doświadczeniami poprzedniego wieczoru, incydent z fasolą niewątpliwie znalazłby się na szczycie listy.
    
  To był ostatni dzień szkoły, a ona z determinacją i determinacją przechodziła przez okres nastoletni. Wyszła z lekcji z jednym zamiarem: pójść na otwarcie nowego basenu w kompleksie apartamentowym, w którym mieszkała jej rodzina. Dlatego dokończyła posiłek, nie mogąc się doczekać, by wskoczyć w kostium kąpielowy przed wszystkimi innymi. Wciąż przeżuwając ostatni kęs, wstała od stołu. Wtedy właśnie jej matka rzuciła bombę.
    
  "Czyja kolej na zmywanie naczyń?"
    
  Andrea nawet się nie wahała, bo nadeszła kolej na jej starszego brata, Miguela Angela. Jednak jej trzej bracia nie byli gotowi czekać na swojego przywódcę w tak wyjątkowym dniu, więc odpowiedzieli chórem: "Andrea!".
    
  'Wygląda na to, że tak. Zwariowałeś? Przedwczoraj była moja kolej.'
    
  Kochanie, proszę, nie zmuszaj mnie, żebym myła ci usta mydłem.
    
  "Daj spokój, mamo. Zasłużyła na to" - powiedział jeden z jej braci.
    
  "Ale mamo, to nie moja kolej" - jęknęła Andrea, tupiąc nogą o podłogę.
    
  "No cóż, i tak to zrobisz i ofiarujesz Bogu jako pokutę za swoje grzechy. Przechodzisz przez bardzo trudny okres" - powiedziała jej matka.
    
  Miguel Angel stłumił uśmiech, a jego bracia szturchnęli się nawzajem z triumfem.
    
  Godzinę później Andrea, która nigdy nie potrafiła się powstrzymać, próbowała wymyślić pięć dobrych odpowiedzi na tę niesprawiedliwość. Ale w tej chwili przychodziła jej do głowy tylko jedna.
    
  'Mamo!'
    
  "Mamo, wszystko w porządku! Umyj naczynia i pozwól braciom iść na basen".
    
  Nagle Andrea wszystko zrozumiała: jej matka wiedziała, że to nie jej kolej.
    
  Trudno byłoby zrozumieć, co zrobiła później, gdyby nie była najmłodszą z pięciorga dzieci i jedyną dziewczynką, wychowaną w tradycyjnym katolickim domu, gdzie jest się winnym, zanim się zgrzeszy; córką wojskowego starej daty, który jasno dawał do zrozumienia, że jego synowie są najważniejsi. Andrea była deptana, opluwana, maltretowana i odrzucana tylko dlatego, że była kobietą, mimo że posiadała wiele cech chłopca i z pewnością podzielała te same uczucia.
    
  Tego dnia powiedziała, że ma już dość.
    
  Andrea wróciła do stołu i zdjęła pokrywkę z garnka z gulaszem fasolowo-pomidorowym, który właśnie skończyli jeść. Był do połowy pełny i wciąż ciepły. Bez namysłu wylała resztę na głowę Miguela Ángela i zostawiła garnek jak kapelusz.
    
  'Ty zmywaj naczynia, draniu.'
    
  Konsekwencje były tragiczne. Andrea nie dość, że musiała zmywać naczynia, to jeszcze jej ojciec wymyślił ciekawszą karę. Nie zakazał jej pływać przez całe lato. To byłoby zbyt proste. Kazał jej usiąść przy kuchennym stole, z którego roztaczał się piękny widok na basen, i położył na nim trzy kilogramy suszonej fasoli.
    
  "Policz je. Kiedy powiesz mi, ile ich jest, będziesz mógł pójść na basen."
    
  Andrea rozłożyła fasolki na stole i zaczęła je liczyć po kolei, przenosząc do garnka. Kiedy doszła do tysiąca dwustu osiemdziesięciu trzech, wstała, żeby pójść do łazienki.
    
  Kiedy wróciła, garnek był pusty. Ktoś położył fasolę z powrotem na stole.
    
  Tato, zanim usłyszysz mój płacz, twoje włosy zsiwieją, pomyślała.
    
  Oczywiście, że płakała. Przez następne pięć dni, bez względu na powód, dla którego odchodziła od stołu, za każdym razem, gdy wracała, musiała zaczynać od nowa liczyć ziarna, czterdzieści trzy razy.
    
    
  Wczoraj wieczorem Andrea uznałaby incydent z fasolą za jedno z najgorszych doświadczeń w swoim życiu, gorsze nawet od brutalnego pobicia, którego doznała w Rzymie rok wcześniej. Teraz jednak doświadczenie z magnetometrem znalazło się na szczycie listy.
    
  Dzień rozpoczął się punktualnie o piątej, trzy kwadranse przed wschodem słońca, serią trąbek. Andrea musiała spać w izbie chorych z doktorem Harelem i Kirą Larsen, rozdzielonymi według pruderyjnych zasad Forrestera. Strażnicy Deckera byli w innym namiocie, personel pomocniczy w drugim, a czterech asystentów Forrestera i ojciec Fowler w pozostałym. Profesor wolał spać sam w małym namiocie, który kosztował osiemdziesiąt dolarów i towarzyszył mu we wszystkich wyprawach. Ale spał niewiele. O piątej rano był już na miejscu, między namiotami, trąbiąc, dopóki nie otrzymał kilku gróźb śmierci od i tak już wyczerpanego tłumu.
    
  Andrea wstała, przeklinając w ciemności, szukając ręcznika i kosmetyków, które zostawiła obok materaca i śpiwora, służących jej za łóżko. Kierowała się do drzwi, gdy Harel ją zawołał. Pomimo wczesnej pory, była już ubrana.
    
  'Nie myślisz chyba o wzięciu prysznica, prawda?'
    
  'Z pewnością'.
    
  "Mogłeś się tego nauczyć w bolesny sposób, ale muszę ci przypomnieć, że prysznice działają na podstawie indywidualnych kodów i każdy z nas może korzystać z wody nie dłużej niż trzydzieści sekund dziennie. Jeśli teraz zmarnujesz swoją porcję, będziesz nas błagał, żebyśmy dziś wieczorem na ciebie pluli".
    
  Andrea, pokonana, opadła z powrotem na materac.
    
  "Dzięki za zepsucie mi dnia."
    
  "To prawda, ale uratowałem ci noc."
    
  "Wyglądam okropnie" - powiedziała Andrea, związując włosy w kucyk, którego nie robiła od czasów studiów.
    
  "Gorzej niż strasznie."
    
  'Do cholery, Doc, powinieneś był powiedzieć: 'Nie tak źle jak ja' albo 'Nie, wyglądasz świetnie'. Wiesz, kobieca solidarność.'
    
  "Cóż, nigdy nie byłam zwyczajną kobietą" - powiedziała Harel, patrząc Andrei prosto w oczy.
    
  Co, do cholery, miałeś na myśli, doktorku? - zapytała Andrea, zakładając szorty i sznurując buty. Czy jesteś tym, za kogo cię uważam? I co ważniejsze... czy powinnam zrobić pierwszy krok?
    
    
  Krok, czekaj, gwizdaj, krok.
    
  Stowe Erling odprowadził Andreę do wyznaczonego miejsca i pomógł jej założyć uprząż. Była tam, pośrodku działki o powierzchni pięćdziesięciu stóp kwadratowych, oznaczonej sznurkiem przymocowanym do ośmiocalowych kolców w każdym rogu.
    
  Cierpienie.
    
  Po pierwsze, był ciężar. Trzydzieści pięć funtów początkowo nie wydawało się dużo, zwłaszcza gdy wisieli na pasach bezpieczeństwa. Ale w drugiej godzinie Andrea czuła, jak jej ramiona drętwieją.
    
  Potem nadszedł upał. W południe ziemia nie była już piaskiem, tylko grillem. A wody zabrakło jej pół godziny po rozpoczęciu zmiany. Przerwy między zmianami trwały piętnaście minut, ale osiem z nich zajmowało wychodzenie i wracanie do sektorów oraz kupowanie butelek zimnej wody, a kolejne dwie minuty poświęcano na ponowne nałożenie kremu z filtrem. Pozostawały więc około trzech minut, które Forrester poświęcał na ciągłe odchrząkiwanie i zerkanie na zegarek.
    
  Do tego dochodziła ta sama rutyna w kółko. Ten głupi krok, czekanie, gwizdek, krok.
    
  Cholera, lepiej by mi było w Guantanamo. Chociaż słońce ich smaga, przynajmniej nie muszą dźwigać tego głupiego ciężaru.
    
  "Dzień dobry. Trochę gorąco, prawda?" powiedział głos.
    
  "Idź do diabła, ojcze."
    
  "Napij się wody" - powiedział Fowler, podając jej butelkę.
    
  Miał na sobie spodnie z serży i swoją zwykłą czarną koszulę z krótkim rękawem i kołnierzykiem. Odsunął się od jej kwadrantu i usiadł na ziemi, obserwując ją z rozbawieniem.
    
  "Czy możesz wyjaśnić, kogo przekupiłaś, żebyś nie musiała nosić tej rzeczy?" zapytała Andrea, łapczywie opróżniając butelkę.
    
  Profesor Forrester ma wielki szacunek dla moich obowiązków religijnych. Jest też człowiekiem bożym, na swój sposób.
    
  "Raczej egoistyczny maniak."
    
  "To też. A ty?"
    
  "Cóż, przynajmniej promowanie niewolnictwa nie jest jednym z moich błędów".
    
  "Mówię o religii."
    
  "Próbujesz zbawić moją duszę połową butelki wody?"
    
  "Czy to wystarczy?"
    
  "Potrzebuję co najmniej pełnego kontraktu."
    
  Fowler uśmiechnął się i podał jej kolejną butelkę.
    
  'Jeśli będziesz pić małymi łykami, lepiej ugasi pragnienie.'
    
  'Dziękuję'.
    
  "Nie odpowiesz na moje pytanie?"
    
  "Religia jest dla mnie zbyt głęboka. Wolę jeździć na rowerze".
    
  Ksiądz roześmiał się i pociągnął łyk z butelki. Wyglądał na zmęczonego.
    
  "Daj spokój, panno Otero; nie gniewaj się na mnie, że nie muszę teraz odwalać roboty. Nie sądzisz chyba, że te wszystkie kwadraty pojawiły się magicznie?"
    
  Kwadranty zaczynały się jakieś sześćdziesiąt metrów od namiotów. Pozostali członkowie ekspedycji rozproszyli się po powierzchni kanionu, każdy w swoim tempie, czekając, gwiżdżąc i szurając nogami. Andrea dotarła do końca swojego odcinka i zrobiła krok w prawo, obróciła się o 180 stopni, a następnie ruszyła dalej, tyłem do księdza.
    
  "I tak byłem tam, próbując was odnaleźć... Więc to właśnie robiliście z Dokiem całą noc."
    
  "Byli tam inni ludzie, więc nie musisz się martwić".
    
  "Co masz na myśli, ojcze?"
    
  Fowler milczał. Przez długi czas słychać było tylko rytm chodzenia, czekania, gwizdania i przestępowania z nogi na nogę.
    
  "Skąd wiedziałeś?" zapytała zaniepokojona Andrea.
    
  Podejrzewałem. Teraz już wiem.
    
  'Gówno'.
    
  "Przepraszam, że naruszyłem pani prywatność, panno Otero."
    
  "Do diabła" - powiedziała Andrea, gryząc pięść. "Zabiłabym za papierosa".
    
  "Co cię powstrzymuje?"
    
  "Profesor Forrester powiedział mi, że to zakłóca pracę instrumentów".
    
  "Wiesz co, pani Otero? Jak na kogoś, kto zachowuje się, jakby panował nad wszystkim, jest pani dość naiwna. Dym tytoniowy nie wpływa na pole magnetyczne Ziemi. Przynajmniej według moich źródeł".
    
  'Stary draniu.'
    
  Andrea przeszukała kieszenie i zapaliła papierosa.
    
  "Powiesz o tym Doktorowi, Ojcze?"
    
  "Harel jest mądra, o wiele mądrzejsza ode mnie. I jest Żydówką. Nie potrzebuje rad starego księdza".
    
  "Powinienem?"
    
  "No cóż, jesteś katolikiem, prawda?"
    
  "Straciłem zaufanie do twojego sprzętu czternaście lat temu, Ojcze."
    
  "Który? Wojskowy czy duchowny?"
    
  "Oba. Moi rodzice naprawdę mnie oszukali".
    
  Wszyscy rodzice tak robią. Czyż nie tak zaczyna się życie?
    
  Andrea odwróciła głowę i dostrzegła go kątem oka.
    
  "Mamy więc coś wspólnego."
    
  "Nie możesz sobie wyobrazić. Dlaczego szukałaś nas wczoraj w nocy, Andrea?"
    
  Reporter rozejrzał się, zanim odpowiedział. Najbliżej stał David Pappas, przypięty uprzężą jakieś trzydzieści metrów dalej. Od wejścia do kanionu wiał podmuch gorącego wiatru, tworząc piękne zawijasy piasku u stóp Andrei.
    
  "Wczoraj, kiedy byliśmy przy wejściu do kanionu, wspiąłem się pieszo na tę ogromną wydmę. Na szczycie zacząłem robić zdjęcia teleobiektywem i zobaczyłem mężczyznę".
    
  "Gdzie?" wyrzucił z siebie Fowler.
    
  "Na szczycie klifu za tobą. Widziałem go tylko przez sekundę. Miał na sobie jasnobrązowe ubranie. Nikomu nie powiedziałem, bo nie wiedziałem, czy to ma coś wspólnego z człowiekiem, który próbował mnie zabić na Behemocie".
    
  Fowler zmrużył oczy i przesunął dłonią po łysej głowie, biorąc głęboki oddech. Na jego twarzy malował się niepokój.
    
  "Panno Otero, ta wyprawa jest niezwykle niebezpieczna, a jej sukces zależy od zachowania tajemnicy. Gdyby ktokolwiek znał prawdę o tym, dlaczego tu jesteśmy..."
    
  "Czy nas wyrzucą?"
    
  "Zabiliby nas wszystkich".
    
  'O'.
    
  Andrea spojrzała w górę, boleśnie zdając sobie sprawę z tego, jak odizolowane jest to miejsce i w jak wielkiej pułapce by się znaleźli, gdyby ktoś przedarł się przez cienką linię strażników Deckera.
    
  "Muszę natychmiast porozmawiać z Albertem" - powiedział Fowler.
    
  "Myślałem, że mówiłeś, że nie możesz tu używać telefonu satelitarnego? Decker miał skaner częstotliwości?"
    
  Ksiądz tylko na nią spojrzał.
    
  "O cholera. Znowu to samo" - powiedziała Andrea.
    
  Zrobimy to dziś wieczorem.
    
    
  32
    
    
    
  2700 STÓP NA ZACHÓD OD WYKOPALISK
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 1:18 rano.
    
    
  Wysoki mężczyzna miał na imię O i płakał. Musiał odejść od pozostałych. Nie chciał, żeby widzieli, jak okazuje swoje uczucia, a co dopiero o nich mówić. A ujawnienie powodu płaczu byłoby bardzo niebezpieczne.
    
  W rzeczywistości to przez dziewczynę. Za bardzo przypominała mu jego własną córkę. Nienawidził konieczności jej zabicia. Zabicie Tahira było łatwe, wręcz ulgą. Musiał przyznać, że nawet lubił się nim bawić - pokazując mu piekło, ale tu, na ziemi.
    
  Dziewczyna była zupełnie inna. Miała zaledwie szesnaście lat.
    
  A jednak D i W zgodzili się z nim: misja była zbyt ważna. Stawką było nie tylko życie pozostałych braci zgromadzonych w jaskini, ale całego Dar al-Islam. Matka i córka wiedziały za dużo. Nie mogło być wyjątków.
    
  "To bezsensowna, żałosna wojna" - powiedział.
    
  "Czyli teraz rozmawiasz sam ze sobą?"
    
  To W podpełzł do mnie. Nie lubił ryzykować i zawsze mówił szeptem, nawet w jaskini.
    
  "Modliłem się."
    
  "Musimy wrócić do dziury. Mogą nas zobaczyć."
    
  Na zachodnim murze jest tylko jeden strażnik i nie ma stąd bezpośredniego pola widzenia. Nie martw się.
    
  "A co, jeśli zmieni pozycję? Mają gogle noktowizyjne".
    
  "Powiedziałem, nie martw się. Ten wielki, czarny jest na służbie. Ciągle pali, a światło papierosa uniemożliwia mu cokolwiek dojrzeć" - powiedział O, zirytowany, że musi mówić, kiedy chciał cieszyć się ciszą.
    
  "Wróćmy do jaskini. Zagramy w szachy."
    
  Nie zmyliło go to ani na chwilę. Wiedzieliśmy, że jest przygnębiony. Afganistan, Pakistan, Jemen. Wiele razem przeszli. Był dobrym towarzyszem. Bez względu na to, jak niezdarne były jego wysiłki, starał się go pocieszyć.
    
  O rozciągnął się na piasku. Znajdowali się w pustce u podstawy formacji skalnej. Jaskinia u jej podnóża miała zaledwie około stu stóp kwadratowych. O odkrył ją trzy miesiące wcześniej, planując operację. Ledwo starczyło dla nich wszystkich miejsca, ale nawet gdyby jaskinia była sto razy większa, O wolałby być na zewnątrz. Czuł się uwięziony w tej hałaśliwej norze, atakowany chrapaniem i pierdnięciem swoich braci.
    
  "Chyba zostanę tu jeszcze trochę. Lubię zimno."
    
  "Czekasz na sygnał od Hookana?"
    
  "Minie trochę czasu, zanim to nastąpi. Niewierni jeszcze niczego nie znaleźli".
    
  Mam nadzieję, że się pospieszą. Mam już dość siedzenia w miejscu, jedzenia z puszek i sikania do puszki.
    
  O nie odpowiedział. Zamknął oczy i skupił się na wietrze na skórze. Czekanie mu odpowiadało.
    
  "Czemu tu siedzimy i nic nie robimy?" Jesteśmy dobrze uzbrojeni. Mówię, żebyśmy tam poszli i pozabijali ich wszystkich" - nalegał W.
    
  "Będziemy wykonywać rozkazy Hukana."
    
  "Hookan podejmuje zbyt duże ryzyko".
    
  "Wiem. Ale jest sprytny. Opowiedział mi historię. Wiesz, jak buszmen znajduje wodę w Kalahari, będąc daleko od domu? Znajduje małpę i obserwuje ją cały dzień. Nie może pozwolić, żeby małpa go zobaczyła, bo gra się kończy. Jeśli buszmen jest cierpliwy, małpa w końcu pokazuje mu, gdzie znaleźć wodę. Szczelinę w skale, mały staw... miejsca, których buszmen nigdy by nie znalazł".
    
  "A co on potem robi?"
    
  "Pije wodę i zjada małpę."
    
    
  33
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006. 01:18
    
    
  Stow Erling nerwowo żuł długopis i z całej siły przeklinał profesora Forrestera. To nie jego wina, że dane z jednego z sektorów nie dotarły tam, gdzie powinny. Był wystarczająco zajęty, rozpatrując skargi od wynajętych poszukiwaczy, pomagając im zakładać i zdejmować uprzęże, wymieniając baterie w sprzęcie i dbając o to, by nikt nie przechodził dwa razy przez ten sam sektor.
    
  Oczywiście, teraz nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc założyć uprząż. I nie wyglądało na to, żeby operacja w środku nocy, mając do dyspozycji jedynie obozową latarnię gazową, była łatwa. Forrester nie przejmował się nikim - to znaczy nikim, oprócz siebie. W chwili, gdy po kolacji odkrył anomalię w danych, polecił Stowe'owi przeprowadzenie nowej analizy Kwadrantu 22K.
    
  Na próżno Stowe prosił - wręcz błagał - Forrestera, żeby pozwolił mu to zrobić następnego dnia. Gdyby dane ze wszystkich sektorów nie były połączone, program by nie działał.
    
  Kurwa, Pappas. Czyż nie jest uważany za czołowego archeologa topograficznego świata? Wykwalifikowanego programistę, prawda? Cholera - właśnie tym jest. Nigdy nie powinien był opuszczać Grecji. Kurwa! Przyłapuję się na tym, że całuję tego staruszka w dupę, żeby pozwolił mi przygotować nagłówki kodu magnetometru, a on w końcu daje je Pappasowi. Dwa lata, całe dwa lata, sprawdzałem zalecenia Forrestera, poprawiałem jego dziecinne błędy, kupowałem mu leki, wynosiłem kosz na śmieci pełen zakażonej, krwawiącej tkanki. Dwa lata, a on mnie tak traktuje.
    
  Na szczęście Stowe ukończył skomplikowaną serię ruchów, a magnetometr był już na jego ramionach i gotowy do użycia. Podniósł latarkę i ustawił ją w połowie zbocza. Sektor 22K obejmował fragment piaszczystego zbocza w pobliżu kostki palca wskazującego kanionu.
    
  Gleba tutaj była inna, w przeciwieństwie do gąbczastej, różowej powierzchni u podnóża kanionu czy wypalonej skały pokrywającej resztę obszaru. Piasek był ciemniejszy, a samo zbocze miało nachylenie około 14 procent. Podczas chodzenia piasek przesuwał się, jakby pod jego butami poruszało się zwierzę. Wspinając się po zboczu, Stow musiał mocno trzymać się pasków magnetometru, aby utrzymać instrument w równowadze.
    
  Gdy pochylił się, by odłożyć latarnię, jego prawa ręka natrafiła na wystający z ramy kawałek żelaza, powodując krwawienie.
    
  'O cholera!'
    
  Ssąc instrument, zaczął poruszać instrumentem po całym obszarze w tym powolnym, irytującym rytmie.
    
  On nawet nie jest Amerykaninem. Nawet nie Żydem, na litość boską. To parszywy, pieprzony grecki imigrant. Ortodoksyjny Grek, zanim zaczął pracować dla profesora. Przeszedł na judaizm zaledwie po trzech miesiącach u nas. Szybka konwersja - bardzo wygodna. Jestem taki zmęczony. Po co to robię? Mam nadzieję, że znajdziemy Arkę. Wtedy wydziały historyczne będą się o mnie bić, a ja znajdę stałą posadę. Stary człowiek nie wytrzyma długo - prawdopodobnie tylko na tyle długo, żeby zgarnąć całą chwałę. Ale za trzy, cztery lata będą mówić o jego zespole. O mnie. Chciałbym, żeby jego zgniłe płuca po prostu pękły w ciągu kilku najbliższych godzin. Ciekawe, kogo wtedy Kain postawiłby na czele ekspedycji? Na pewno nie Pappasa. Skoro sra w spodnie za każdym razem, gdy profesor na niego spojrzy, wyobraźcie sobie, co zrobi, gdy zobaczy Kaina. Nie, potrzebują kogoś silniejszego, kogoś z charyzmą. Ciekawe, jaki naprawdę jest Kain. Mówią, że jest bardzo chory. Ale po co w takim razie przebył aż tak długą drogę?
    
  Stow zatrzymał się w pół drogi, w połowie zbocza, twarzą do ściany kanionu. Wydawało mu się, że słyszy kroki, ale to było niemożliwe. Spojrzał w stronę obozu. Wszystko było takie samo.
    
  Oczywiście. Tylko ja nie śpię. No, może poza strażnikami, ale oni są opatuleni i pewnie chrapią. Przed kim oni planują nas chronić? Lepiej by było, gdyby...
    
  Młody mężczyzna znów się zatrzymał. Usłyszał coś i tym razem wiedział, że sobie tego nie wyobraża. Przechylił głowę na bok, próbując lepiej słyszeć, ale irytujący gwizd rozległ się ponownie. Stowe sięgnął po włącznik instrumentu i szybko go nacisnął. W ten sposób mógł wyłączyć gwizdek bez wyłączania instrumentu (co uruchomiłoby alarm w komputerze Forrestera), za co wczoraj zginęłyby dziesiątki osób.
    
  To pewnie kilku żołnierzy zmieniających wartę. No dalej, jesteś za stary, żeby bać się ciemności.
    
  Wyłączył urządzenie i ruszył w dół wzgórza. Teraz, kiedy o tym pomyślał, lepiej będzie, jeśli wróci do łóżka. Jeśli Forrester chciał się wkurzyć, to jego sprawa. Zaczął pracę z samego rana, pomijając śniadanie.
    
  To wszystko. Wstanę przed staruszkiem, jak będzie jaśniej.
    
  Uśmiechnął się, ganiąc się za zamartwianie się błahostkami. Teraz mógł wreszcie iść spać i to było wszystko, czego potrzebował. Jeśli się pospieszy, uda mu się przespać trzy godziny.
    
  Nagle coś szarpnęło za uprząż. Stowe upadł do tyłu, machając rękami, by utrzymać równowagę. Ale gdy już myślał, że spadnie, poczuł, że ktoś go chwyta.
    
  Młody mężczyzna nie poczuł, jak czubek noża wbija mu się w dolną część kręgosłupa. Dłoń ściskająca uprząż zacisnęła się mocniej. Stowe nagle przypomniał sobie dzieciństwo, kiedy z ojcem łowił czarnego okonia w jeziorze Chebacco. Ojciec trzymał rybę w dłoni, a potem jednym szybkim ruchem ją patroszył. Ruch ten wydawał wilgotny, syczący dźwięk, bardzo podobny do ostatniego, jaki Stowe słyszał.
    
  Ręka puściła młodego mężczyznę, który upadł na ziemię jak szmaciana lalka.
    
  Stow wydał z siebie krótki, suchy jęk umierając, po czym zapadła cisza.
    
    
  34
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 14:33
    
    
  Pierwszą częścią planu było wstać na czas. Jak dotąd wszystko idzie dobrze. Od tego momentu wszystko zamieniło się w katastrofę.
    
  Andrea umieściła zegarek naręczny między budzikiem a głową, nastawioną na 2:30 w nocy. Miała spotkać się z Fowlerem w kwadrancie 14B, gdzie pracowała, kiedy powiedziała księdzu o tym, że widziała mężczyznę na klifie. Reporterka wiedziała tylko, że ksiądz potrzebuje jej pomocy, aby wyłączyć skaner częstotliwości Deckera. Fowler nie powiedział jej, jak zamierza to zrobić.
    
  Aby upewnić się, że pojawi się na czas, Fowler dał jej swój zegarek naręczny, ponieważ jej zegarek nie miał alarmu. Był to solidny, czarny zegarek MTM Special Ops z paskiem na rzep, który wyglądał niemal tak staro jak sama Andrea. Na deklu widniał napis: "Aby inni mogli żyć".
    
  "Aby inni mogli żyć". Kto nosi taki zegarek? Z pewnością nie ksiądz. Księża noszą zegarki za dwadzieścia euro, w najlepszym razie taniego Lotusa z paskiem ze sztucznej skóry. Nic nie ma takiego charakteru, pomyślała Andrea, zanim zasnęła. Kiedy zadzwonił budzik, roztropnie go wyłączyła i zabrała ze sobą zegarek. Fowler jasno dał jej do zrozumienia, co się z nią stanie, jeśli go zgubi. Poza tym na jej twarzy wisiała mała dioda LED, która ułatwiała poruszanie się po kanionie bez potknięcia się o linę kwadrantu lub uderzenia głową o skałę.
    
  Szukając ubrań, Andrea nasłuchiwała, czy ktoś się nie obudził. Chrapanie Kiry Larsen uspokoiło reporterkę, ale postanowiła poczekać z założeniem butów, aż wyjdzie na zewnątrz. Skradając się do drzwi, pokazała swoją zwykłą niezdarność i upuściła zegarek.
    
  Młoda reporterka próbowała opanować nerwy i przypomnieć sobie układ izby chorych. Na samym końcu stały dwa nosze, stół i szafka z narzędziami medycznymi. Trzy współlokatorki spały przy wejściu na materacach i śpiworach. Andrea siedziała pośrodku, Larsen po jej lewej, a Harel po prawej.
    
  Wykorzystując chrapanie Kiry jako punkt odniesienia, zaczęła przeszukiwać podłogę. Wyczuła krawędź swojego materaca. Kawałek dalej dotknęła jednej ze skarpetek Larsena. Skrzywiła się i wytarła dłoń o tył spodni. Kontynuowała na swoim materacu. Kawałek dalej. To musiał być materac Harela.
    
  Było pusto.
    
  Zaskoczona Andrea wyciągnęła z kieszeni zapalniczkę i pstryknęła nią, osłaniając Larsenowi płomień swoim ciałem. Harela nie było w izbie chorych. Fowler kazał jej nie mówić Harelowi, co planują.
    
  Reporterka nie miała czasu na dalsze rozważania, więc chwyciła zegarek, który znalazła między materacami, i wyszła z namiotu. W obozie panowała cisza jak w grobie. Andrea cieszyła się, że izba chorych znajduje się w pobliżu północno-zachodniej ściany kanionu, dzięki czemu uniknie spotkania z kimkolwiek w drodze do lub z toalety.
    
  Jestem pewien, że Harel tam jest. Nie rozumiem, dlaczego nie możemy jej powiedzieć, co robimy, skoro już wie o telefonie satelitarnym księdza. Ci dwaj knują coś dziwnego.
    
  Chwilę później rozległ się dźwięk rogu profesora. Andrea zamarła, strach ścisnął ją niczym osaczone zwierzę. Początkowo myślała, że Forrester odkrył, co robi, ale zdała sobie sprawę, że dźwięk dochodzi z bardzo daleka. Dźwięk rogu był stłumiony, ale rozbrzmiewał słabym echem po kanionie.
    
  Nastąpiły dwie eksplozje i wszystko ustało.
    
  Potem zaczęło się od nowa i już się nie skończyło.
    
  To sygnał SOS. Założę się o to o swoje życie.
    
  Andrea nie była pewna, do kogo się zwrócić. Harela nigdzie nie było widać, a Fowler czekał na nią w 14B, więc najlepszym rozwiązaniem był Tommy Eichberg. Namiot konserwacyjny był aktualnie najbliżej i z pomocą zegarka Andrea odnalazła zamek namiotu i wbiegła do środka.
    
  "Tommy, Tommy, jesteś tam?"
    
  Pół tuzina głów podniosło głowy ze śpiworów.
    
  "Jest druga w nocy, na litość boską" - powiedział rozczochrany Brian Hanley, pocierając oczy.
    
  Wstawaj, Tommy. Chyba profesor ma kłopoty.
    
  Tommy już wydostawał się ze swojego śpiwora.
    
  "Co się dzieje?"
    
  "To róg profesora. Nie przestaje."
    
  "Nic nie słyszę."
    
  "Chodź ze mną. Myślę, że jest w kanionie."
    
  'Jedna minuta.'
    
  Na co czekasz, Chanuko?
    
  "Nie, czekam, aż się odwrócisz. Jestem nagi."
    
  Andrea wyszła z namiotu, mamrocząc przeprosiny. Na zewnątrz wciąż rozbrzmiewał dźwięk klaksonu, ale każdy kolejny był coraz słabszy. Sprężone powietrze się kończyło.
    
  Dołączył do niej Tommy, a za nim reszta mężczyzn w namiocie.
    
  "Idź i sprawdź namiot profesora, Robert" - powiedział Tommy, wskazując na chudego operatora wiertarki. "A ty, Brian, idź i ostrzeż żołnierzy".
    
  Ten ostatni rozkaz był niepotrzebny. Decker, Maloney, Torres i Jackson już się zbliżali, nie w pełni ubrani, ale z karabinami maszynowymi w gotowości.
    
  "Co się, do cholery, dzieje?" - zapytał Decker, trzymając w ogromnej dłoni krótkofalówkę. "Moi ludzie mówią, że na końcu kanionu coś rozpętuje piekło".
    
  "Panna Otero uważa, że profesor ma kłopoty" - powiedział Tommy. "Gdzie są twoi obserwatorzy?"
    
  "Ten sektor jest w impasie. Vaaka szuka lepszej pozycji".
    
  "Dobry wieczór. Co się dzieje? Pan Cain próbuje zasnąć" - powiedział Jacob Russell, podchodząc do grupy. Miał na sobie jedwabną piżamę w kolorze cynamonu, a jego włosy były lekko potargane. "Myślałem..."
    
  Decker przerwał mu gestem. Radio zatrzeszczało, a z głośnika dobiegł równy głos Vaakiego.
    
  "Pułkowniku, widzę Forrestera i ciało na ziemi. Odbiór."
    
  "Co robi Profesor, Gniazdo Numer Jeden?"
    
  Pochylił się nad ciałem. Skończył.
    
  "Roger, Gniazdo Pierwsze. Zostań na swojej pozycji i osłaniaj nas. Gniazda Dwa i Trzy, w pogotowiu. Jeśli mysz pierdnie, chcę o tym wiedzieć".
    
  Decker przerwał połączenie i kontynuował wydawanie kolejnych rozkazów. W ciągu kilku chwil, które spędził komunikując się z Vaaką, cały obóz ożył. Tommy Eichberg włączył jeden z potężnych reflektorów halogenowych, rzucając ogromne cienie na ściany kanionu.
    
  Tymczasem Andrea stała nieco z boku kręgu ludzi zgromadzonych wokół Deckera. Ponad jego ramieniem widziała Fowlera idącego za szpitalem, w pełnym ubraniu. Rozejrzał się, po czym podszedł i stanął za reporterem.
    
  'Nic nie mów. Porozmawiamy później.'
    
  Gdzie jest Harel?
    
  Fowler spojrzał na Andreę i uniósł brwi.
    
  On nie ma pojęcia.
    
  Nagle Andrea zaczęła coś podejrzewać i odwróciła się do Deckera, ale Fowler chwycił ją za ramię i powstrzymał. Po krótkiej wymianie zdań z Russellem, potężny Południowoafrykańczyk podjął decyzję. Zostawił Maloneya na czele obozu i wraz z Torresem i Jacksonem udał się do Sektora 22K.
    
  "Puść mnie, Ojcze! Powiedział, że tam jest ciało" - powiedziała Andrea, próbując się uwolnić.
    
  'Czekać'.
    
  "To mogła być ona".
    
  'Trzymać się.'
    
  Tymczasem Russell podniósł ręce i przemówił do grupy.
    
  "Proszę, proszę. Wszyscy bardzo się martwimy, ale bieganie z miejsca na miejsce nikomu nie pomoże. Rozejrzyjcie się i powiedzcie, czy ktoś zaginął. Pan Eichberg? A Brian?"
    
  "Zajmuje się generatorem. Kończy mu się paliwo."
    
  "Pan Pappas?"
    
  "Wszyscy tu są, oprócz Stow Erlinga, proszę pana" - powiedział nerwowo Pappas, a jego głos drżał z napięcia. "Zaraz miał przekroczyć Sektor 22K. Nagłówki danych były nieprawidłowe".
    
  "Doktor Harel?"
    
  "Doktora Harela tu nie ma" - powiedziała Kira Larsen.
    
  "Ona nie jest taka? Czy ktoś ma pojęcie, gdzie ona może być?" zapytał zaskoczony Russell.
    
  "Gdzie ktokolwiek może być?" - zapytał głos za Andreą. Reporterka odwróciła się z ulgą wypisaną na twarzy. Harel stał za nią, z przekrwionymi oczami, ubrany tylko w buty i długą czerwoną koszulę. "Musisz mi wybaczyć, ale wziąłem tabletki nasenne i nadal jestem trochę ospały. Co się stało?"
    
  Kiedy Russell informował lekarza, Andrea miała mieszane uczucia. Choć cieszyła się, że Harel jest cały i zdrowy, nie mogła pojąć, gdzie lekarz mógł być przez cały ten czas ani dlaczego skłamała.
    
  I nie jestem jedyna, pomyślała Andrea, obserwując swoją drugą współlokatorkę. Kira Larsen nie spuszczała wzroku z Harela. Podejrzewa doktora o coś. Jestem pewna, że zauważyła, że kilka minut temu nie leżała w łóżku. Gdyby spojrzenia były wiązkami lasera, Doktor miałby w plecach dziurę wielkości małej pizzy.
    
    
  35
    
    
    
  BYDŁO
    
  Starzec stanął na krześle i rozwiązał jeden z węzłów podtrzymujących ściany namiotu. Zawiązał go, rozwiązał i znowu zawiązał.
    
  'Panie, znowu to pan robi.'
    
  "Ktoś nie żyje, Jacob. Nie żyje."
    
  "Proszę pana, węzeł jest w porządku. Proszę zejść na dół. Musi pan to wziąć". Russell wyciągnął mały papierowy kubek z tabletkami w środku.
    
  "Nie wezmę ich. Muszę być czujny. Mogę być następny. Podoba ci się ten węzeł?"
    
  "Tak, panie Kine."
    
  "To się nazywa ósemka. To bardzo dobry węzeł. Mój ojciec pokazał mi, jak go zrobić".
    
  "To idealny węzeł, proszę pana. Proszę zejść z krzesła."
    
  "Chcę się tylko upewnić..."
    
  'Panie, znów popada pan w zachowania obsesyjno-kompulsywne.'
    
  "Nie używaj tego określenia w stosunku do mnie."
    
  Starzec odwrócił się tak gwałtownie, że stracił równowagę. Jacob ruszył, by złapać Kaina, ale nie był wystarczająco szybki i starzec upadł.
    
  "Wszystko w porządku?" Zadzwonię do doktora Harela!
    
  Starszy mężczyzna płakał na podłodze, ale tylko niewielka część jego łez była spowodowana upadkiem.
    
  "Ktoś nie żyje, Jacob. Ktoś nie żyje."
    
    
  36
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 3:13 rano.
    
    
  'Morderstwo'.
    
  "Jest pan pewien, doktorze?"
    
  Ciało Stow Erlinga leżało pośrodku kręgu lamp gazowych. Rzucały blade światło, a cienie na otaczających skałach rozpłynęły się w noc, która nagle wydała się pełna niebezpieczeństwa. Andrea stłumiła dreszcz, patrząc na ciało na piasku.
    
  Kiedy Decker i jego świta przybyli na miejsce zdarzenia zaledwie kilka minut temu, zastali starego profesora trzymającego dłoń zmarłego i nieustannie odtwarzającego bezużyteczny alarm. Decker odepchnął profesora na bok i zawołał dr Harela. Doktor poprosił Andreę, żeby poszła z nim.
    
  "Wolałabym nie" - powiedziała Andrea. Poczuła zawroty głowy i dezorientację, gdy Decker poinformował ją przez radio, że znaleźli martwego Stow Erlinga. Nie mogła pozbyć się wspomnienia, że marzyła, by pustynia go pochłonęła.
    
  "Proszę. Bardzo się martwię, Andrea. Pomóż mi."
    
  Lekarka wydawała się szczerze zaniepokojona, więc bez słowa Andrea podeszła do niej. Reporterka próbowała wymyślić, jak mogłaby zapytać Harela, gdzie do cholery była, kiedy zaczął się ten cały bałagan, ale nie mogła tego zrobić bez ujawnienia, że ona również była gdzieś, gdzie nie powinna być. Kiedy dotarli do kwadrantu 22K, odkryli, że Deckerowi udało się oświetlić ciało, aby Harel mógł ustalić przyczynę zgonu.
    
  "Proszę mi powiedzieć, pułkowniku. Jeśli to nie było morderstwo, to było to bardzo zdeterminowane samobójstwo. Ma ranę kłutą u podstawy kręgosłupa, która jest śmiertelna".
    
  "To bardzo trudne do osiągnięcia" - powiedział Decker.
    
  "Co masz na myśli?" wtrącił Russell, stając obok Deckera.
    
  Nieco dalej Kira Larsen kucnęła obok profesora, próbując go pocieszyć. Narzuciła mu koc na ramiona.
    
  "Chodzi mu o to, że rana była perfekcyjnie wykonana. Bardzo ostry nóż. Ze Stowe prawie nie było krwi" - powiedziała Harel, zdejmując lateksowe rękawiczki, które miała na sobie podczas badania ciała.
    
  "Profesjonalista, panie Russell" - dodał Decker.
    
  "Kto go znalazł?"
    
  "Komputer profesora Forrestera ma alarm, który włącza się, gdy jeden z magnetometrów przestaje nadawać" - powiedział Decker, kiwając głową w stronę starca. "Przyszedł tu, żeby podzielić się doświadczeniem ze Stowem. Kiedy zobaczył go na ziemi, pomyślał, że śpi i zaczął dąć mu w ucho, aż zorientował się, co się stało. Potem kontynuował dęcie w róg, żeby nas ostrzec".
    
  "Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak zareaguje pan Kane, kiedy dowie się, że Stowe zginął. Gdzie do cholery byli twoi ludzie, Decker? Jak to się mogło stać?"
    
  "Musieli patrzeć poza kanion, tak jak rozkazałem. Jest ich tylko trzech, a w bezksiężycową noc pokrywają bardzo duży obszar. Zrobili, co mogli".
    
  "To nic wielkiego" - powiedział Russell, wskazując na ciało.
    
  "Russell, mówiłem ci. To szaleństwo przychodzić tu tylko z sześcioma ludźmi. Mamy trzech ludzi do całodobowej ochrony. Ale żeby chronić tak wrogi teren, naprawdę potrzebujemy co najmniej dwudziestu. Więc nie obwiniaj mnie."
    
  "To nie wchodzi w grę. Wiesz, co się stanie, jeśli rząd Jordanii..."
    
  "Przestańcie się kłócić!" Profesor wstał, koc zwisał mu z ramion. Głos drżał mu z gniewu. "Jeden z moich asystentów nie żyje. To ja go tu przysłałem. Czy moglibyście przestać się wzajemnie obwiniać?"
    
  Russell zamilkł. Ku zaskoczeniu Andrei, Decker również, choć zachował spokój, zwracając się do doktora Harela.
    
  "Czy możesz nam coś jeszcze powiedzieć?"
    
  "Zakładam, że zginął tam, a potem zsunął się po zboczu, sądząc po kamieniach, które spadły razem z nim".
    
  "Wyobrażasz to sobie?" powiedział Russell, unosząc brwi.
    
  "Przepraszam, ale nie jestem patologiem sądowym, tylko lekarzem specjalizującym się w medycynie wojskowej. Zdecydowanie nie mam kwalifikacji do analizy miejsca zbrodni. W każdym razie nie sądzę, żeby w mieszance piasku i skał, którą tu mamy, znaleźli państwo odciski stóp ani żadne inne wskazówki".
    
  "Czy wie pan, profesorze, czy Erling miał jakichś wrogów?" zapytał Decker.
    
  "Nie dogadywał się z Davidem Pappasem. To ja byłem odpowiedzialny za rywalizację między nimi".
    
  "Czy widziałeś kiedyś jak walczą?"
    
  "Wiele razy, ale nigdy nie doszło do bójki". Forrester zrobił pauzę, po czym pogroził Deckerowi palcem przed twarzą. "Chwileczkę. Chyba nie sugerujesz, że to zrobił któryś z moich asystentów?"
    
  Tymczasem Andrea obserwowała ciało Stow Erlinga z mieszaniną szoku i niedowierzania. Chciała podejść do kręgu lamp i pociągnąć go za kucyk, żeby udowodnić, że nie umarł, że to wszystko był tylko głupi żart profesora. Zdała sobie sprawę z powagi sytuacji dopiero, gdy zobaczyła, jak wątły starzec grozi palcem przed twarzą olbrzymiego Dekkera. W tym momencie sekret, który ukrywała przez dwa dni, pękł niczym tama pod naporem.
    
  'Pan Decker'.
    
  Południowoafrykańczyk odwrócił się w jej stronę, a jego wyraz twarzy wyraźnie nie wyrażał przyjaźni.
    
  "Panno Otero, Schopenhauer powiedział, że pierwsze spotkanie z twarzą pozostawia w nas niezatarte wrażenie. Na razie mam już dość pani twarzy - rozumiesz?"
    
  "Nawet nie wiem, dlaczego tu jesteś, nikt cię o to nie prosił" - dodał Russell. "Ta historia nie nadaje się do publikacji. Wracaj do obozu".
    
  Reporter cofnął się o krok, ale napotkał wzrok zarówno najemnika, jak i młodego dyrektora. Ignorując radę Fowlera, Andrea postanowiła wyznać prawdę.
    
  "Nie odejdę. Śmierć tego człowieka może być moją winą".
    
  Decker podszedł tak blisko, że Andrea poczuła suche ciepło jego skóry.
    
  "Mów głośniej."
    
  "Kiedy dotarliśmy do kanionu, wydawało mi się, że widzę kogoś na szczycie klifu".
    
  "Co? I nie przyszło ci do głowy, żeby coś powiedzieć?"
    
  "Wtedy nie przywiązywałem do tego większej wagi. Przepraszam."
    
  Super, przepraszam. No to okej. Kurwa!
    
  Russell pokręcił głową ze zdumienia. Decker podrapał się po bliznach na twarzy, próbując zrozumieć, co właśnie usłyszał. Harel i profesor spojrzeli na Andreę z niedowierzaniem. Jedyną osobą, która zareagowała, była Kira Larson, która odepchnęła Forrestera, rzuciła się na Andreę i uderzyła ją.
    
  'Suka!'
    
  Andrea była tak oszołomiona, że nie wiedziała, co zrobić. Widząc ból na twarzy Kiry, zrozumiała i opuściła ręce.
    
  Przepraszam. Wybacz mi.
    
  "Suka" - powtórzył archeolog, rzucając się na Andreę i uderzając ją w twarz i pierś. "Mogłaś powiedzieć wszystkim, że jesteśmy obserwowani. Nie wiesz, czego szukamy? Nie rozumiesz, jak to wpływa na nas wszystkich?"
    
  Harel i Decker złapali Larsen za ramiona i pociągnęli ją do tyłu.
    
  "Był moim przyjacielem" - mruknęła, lekko się odsuwając.
    
  W tym momencie na miejscu pojawił się David Pappas. Biegł, spocony. Było oczywiste, że co najmniej raz upadł, bo miał piasek na twarzy i okularach.
    
  "Profesorze! Profesorze Forrester!"
    
  "Co się stało, Davidzie?"
    
  "Dane. Dane Stowe" - powiedział Pappas, pochylając się i klękając, żeby złapać oddech.
    
  Profesor wykonał gest lekceważący.
    
  "Teraz nie jest na to czas, Davidzie. Twój kolega nie żyje".
    
  "Ale, Profesorze, musi pan posłuchać. Nagłówki. Poprawiłem je."
    
  Dobrze, Davidzie. Porozmawiamy jutro.
    
  Wtedy David Pappas zrobił coś, czego nigdy by nie zrobił, gdyby nie napięcie tamtej nocy. Złapał koc Forrestera i szarpnął starca, żeby ten odwrócił się do niego twarzą.
    
  "Nie rozumiesz. Mamy szczyt 7911!"
    
  Początkowo profesor Forrester nie zareagował, ale potem zaczął mówić bardzo powoli i rozważnie, tak cichym głosem, że David ledwo mógł go usłyszeć.
    
  "Jak duży?"
    
  'Ogromne, proszę pana.'
    
  Profesor upadł na kolana. Nie mogąc wydusić z siebie ani słowa, pochylał się do przodu i do tyłu w milczącym błaganiu.
    
  "Co to jest 7911, David?" zapytała Andrea.
    
  Masa atomowa 79. Pozycja 11 w układzie okresowym - powiedział młody mężczyzna łamiącym się głosem. Jakby przekazując tę wiadomość, wyzbył się samego siebie. Jego wzrok był utkwiony w zwłokach.
    
  "A to jest...?"
    
  "Złoto, panno Otero. Stow Erling znalazł Arkę Przymierza".
    
    
  37
    
    
    
  Kilka faktów na temat Arki Przymierza, skopiowanych z notatnika Moleskine profesora Cecila Forrestera
    
  W Biblii czytamy: "I uczynią arkę z drzewa akacjowego: długość jej będzie wynosić dwa i pół łokcia, szerokość półtora łokcia, a wysokość półtora łokcia. I pokryjesz ją szczerym złotem, pokryjesz ją wewnątrz i zewnątrz, i uczynisz na niej złoty wieniec dokoła. I odlejesz do niej cztery złote pierścienie i zamocujesz je w czterech jej narożnikach; dwa pierścienie będą po jednej jej stronie i dwa pierścienie po drugiej jej stronie. I zrobisz drążki z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. I włożysz drążki w pierścienie po bokach arki, aby można ją było nosić na nich".
    
  Będę posługiwał się pomiarami w łokciu zwykłym. Wiem, że spotkam się z krytyką, bo niewielu naukowców to robi; opierają się na łokciu egipskim i łokciu "świętym", które są o wiele bardziej efektowne. Ale mam rację.
    
  Oto, co na pewno wiemy o Arce:
    
  • Rok budowy: 1453 p.n.e. u podnóża góry Synaj.
    
  • długość 44 cale
    
  • szerokość 25 cali
    
  • wysokość 25 cali
    
  • Pojemność 84 galonów
    
  • 600 funtów wagi
    
  Są ludzie, którzy przypuszczają, że Arka ważyła więcej, około 1100 funtów. A jest jeszcze idiota, który ośmielił się twierdzić, że Arka ważyła ponad tonę. To szaleństwo. I nazywają siebie ekspertami. Uwielbiają wyolbrzymiać wagę samej Arki. Biedni idioci. Nie rozumieją, że złoto, nawet jeśli ciężkie, jest zbyt miękkie. Pierścienie nie byłyby w stanie utrzymać takiego ciężaru, a drewniane drążki nie byłyby wystarczająco długie, aby wygodnie niosło je więcej niż czterech mężczyzn.
    
  Złoto to bardzo miękki metal. W zeszłym roku widziałem cały pokój pokryty cienkimi płatami złota, wykonanymi z jednej, sporej monety technikami sięgającymi epoki brązu. Żydzi byli utalentowanymi rzemieślnikami i nie posiadali dużych zasobów złota na pustyni, ani nie obciążaliby się tak dużym ciężarem, który naraziłby ich na ataki wrogów. Nie, użyliby niewielkiej ilości złota i uformowali z niego cienkie arkusze, którymi pokryliby drewno. Drewno szitowe, czyli akacja, to trwałe drewno, które może przetrwać wieki bez uszkodzeń, zwłaszcza jeśli zostałoby pokryte cienką warstwą metalu, który nie rdzewieje i nie ulega wpływom czasu. To był przedmiot zbudowany na wieczność. Jak mogłoby być inaczej, w końcu to Wieczny dał instrukcje?
    
    
  38
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 14:21.
    
    
  "Zatem dane zostały zmanipulowane".
    
  "Ktoś inny dostał tę informację, Ojcze."
    
  Dlatego go zabili.
    
  "Rozumiem co, gdzie i kiedy. Jeśli tylko powiesz mi jak i kto, będę najszczęśliwszą kobietą na świecie".
    
  "Pracuję nad tym."
    
  "Myślisz, że to był jakiś obcy?" Może ten mężczyzna, którego widziałem na szczycie kanionu?
    
  "Nie sądzę, żebyś była aż tak głupia, młoda damo."
    
  "Nadal czuję się winny".
    
  "No cóż, powinieneś przestać. To ja prosiłem, żebyś nikomu nie mówił. Ale uwierz mi: ktoś na tej wyprawie to morderca. Dlatego teraz ważniejsze niż kiedykolwiek jest, żebyśmy porozmawiali z Albertem".
    
  "Dobrze. Ale myślę, że wiesz więcej, niż mi mówisz - znacznie więcej. Wczoraj w kanionie panowała nietypowa aktywność jak na tę porę dnia. Lekarki nie było w łóżku".
    
  Mówiłem ci... Pracuję nad tym.
    
  "Do diabła, Ojcze. Jesteś jedyną osobą, jaką znam, która mówi tyloma językami, ale nie lubi rozmawiać".
    
  Ojciec Fowler i Andrea Otero siedzieli w cieniu zachodniej ściany kanionu. Ponieważ nikt nie spał poprzedniej nocy po szoku wywołanym morderstwem Stowe'a Earlinga, dzień zaczął się powoli i ciężko. Jednak stopniowo wiadomość o wykryciu złota przez magnetometr Stowe'a zaczęła przyćmiewać tragedię, zmieniając nastrój w obozie. Wokół Kwadrantu 22K trwała w najlepsze praca, a profesor Forrester był w centrum uwagi: analiza składu skał, dalsze badania magnetometrem i, co najważniejsze, pomiary twardości gleby pod kątem wykopalisk.
    
  Procedura polegała na przepuszczeniu przez ziemię przewodu elektrycznego w celu określenia, jaki prąd może on przenosić. Na przykład, dziura wypełniona ziemią ma niższy opór elektryczny niż nienaruszona ziemia wokół niej.
    
  Wyniki testu były jednoznaczne: grunt w tym momencie był wyjątkowo niestabilny. To rozwścieczyło Forrestera. Andrea patrzyła, jak dziko gestykuluje, rzuca papierami w powietrze i obraża swoich pracowników.
    
  "Dlaczego profesor jest taki zły?" - zapytał Fowler.
    
  Ksiądz siedział na płaskim kamieniu jakieś półtorej stopy nad Andreą. Bawił się małym śrubokrętem i kablami, które zabrał ze skrzynki narzędziowej Briana Hanleya, nie zwracając uwagi na to, co działo się wokół.
    
  "Przeprowadzili testy. Nie mogą po prostu wykopać Arki" - odpowiedziała Andrea. Rozmawiała z Davidem Pappasem kilka minut wcześniej. "Uważają, że znajduje się w dole wykopanym przez człowieka. Jeśli użyją minikoparki, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dół się zawali".
    
  "Być może będą musieli to obejść. To może potrwać tygodnie".
    
  Andrea zrobiła kolejną serię zdjęć swoim aparatem cyfrowym, a następnie obejrzała je na monitorze. Miała kilka doskonałych zdjęć Forrestera, dosłownie z pianą na ustach. Przerażona Kira Larsen odrzuca głowę do tyłu z szoku po usłyszeniu wiadomości o śmierci Erlinga.
    
  "Forrester znowu na nich krzyczy. Nie wiem, jak jego asystenci to znoszą".
    
  "Może właśnie tego im wszystkim dziś rano potrzeba, nie sądzisz?"
    
  Andrea miała właśnie powiedzieć Fowlerowi, żeby przestał gadać bzdury, gdy uświadomiła sobie, że zawsze była zwolenniczką samokarania jako sposobu na uniknięcie żałoby.
    
  LB jest tego dowodem. Gdybym praktykował to, co głosiłem, dawno bym go wyrzucił przez okno. Cholera jasna. Mam nadzieję, że nie zje szamponu sąsiadki. A jeśli tak, to mam nadzieję, że nie każe mi za to płacić.
    
  Krzyki Forrestera sprawiły, że ludzie rozpierzchli się jak karaluchy, gdy tylko zapaliły się światła.
    
  "Może ma rację, Ojcze. Ale nie sądzę, żeby dalsza praca świadczyła o szacunku dla zmarłego kolegi".
    
  Fowler podniósł wzrok znad swojej pracy.
    
  Nie winię go. Musi się pospieszyć. Jutro sobota.
    
  "O tak. Sobota. Żydzi nie mogą nawet zapalić światła po zachodzie słońca w piątek. To nonsens".
    
  "Oni przynajmniej w coś wierzą. W co ty wierzysz?"
    
  Zawsze byłem osobą praktyczną.
    
  "Chyba masz na myśli osobę niewierzącą."
    
  "Chyba mam na myśli praktyczne. Spędzanie dwóch godzin tygodniowo w miejscu pełnym kadzidła zajęłoby mi dokładnie 343 dni życia. Bez urazy, ale nie sądzę, żeby to było tego warte. Nawet dla rzekomej wieczności".
    
  Ksiądz zaśmiał się cicho.
    
  Czy kiedykolwiek w coś wierzyłeś?
    
  "Wierzyłem w związki".
    
  "Co się stało?"
    
  "Schrzaniłem. Powiedzmy, że ona uwierzyła w to bardziej niż ja".
    
  Fowler milczał. Głos Andrei brzmiał lekko wymuszenie. Zdała sobie sprawę, że ksiądz chce, żeby się wygadała.
    
  Poza tym, Ojcze... Nie sądzę, żeby wiara była jedyną motywacją do tej wyprawy. Arka będzie kosztować dużo pieniędzy.
    
  Na świecie jest około 125 000 ton złota. Czy uważasz, że pan Kain powinien zabrać trzynaście lub czternaście ton do Arki?
    
  "Mówię o Forresterze i jego pracowitych pszczółkach" - odpowiedziała Andrea. Uwielbiała się kłócić, ale nienawidziła, gdy jej argumenty były tak łatwo obalane.
    
  "Dobra. Potrzebujesz praktycznego powodu? Oni wszystkiemu zaprzeczają. To praca ich napędza".
    
  O czym ty do cholery mówisz?
    
  "Etapy żałoby" autorstwa dr C. Blair-Ross.
    
  "O tak. Zaprzeczenie, złość, depresja i cała ta reszta."
    
  "Dokładnie. Wszystkie są na pierwszym etapie."
    
  "Sądząc po tym, jak profesor krzyczy, można by pomyśleć, że jest w drugiej turze."
    
  Poczują się lepiej dziś wieczorem. Profesor Forrester wygłosi mowę pogrzebową. Myślę, że ciekawie będzie usłyszeć, jak powie coś miłego o kimś innym niż on sam.
    
  "Co stanie się z ciałem, ojcze?"
    
  "Ciało zostanie umieszczone w szczelnym worku na zwłoki i na razie zakopane".
    
  Andrea spojrzała na Fowlera z niedowierzaniem.
    
  "Żartujesz!"
    
  "To jest prawo żydowskie. Każdy, kto umiera, musi zostać pochowany w ciągu dwudziestu czterech godzin".
    
  "Wiesz, o co mi chodzi. Nie zwrócą go rodzinie?"
    
  "Nikomu i niczemu nie wolno opuszczać obozu, panno Otero. Pamiętasz?"
    
  Andrea schowała aparat do plecaka i zapaliła papierosa.
    
  "Ci ludzie są szaleni. Mam nadzieję, że ten głupi, ekskluzywny artykuł nie zniszczy nas wszystkich".
    
  "Ciągle gadasz o swojej wyłączności, panno Otero. Nie rozumiem, czego tak rozpaczliwie pragniesz".
    
  "Sława i fortuna. A ty?"
    
  Fowler wstał i wyciągnął ręce. Odchylił się do tyłu, a jego kręgosłup głośno trzasnął.
    
  "Wykonuję tylko rozkazy. Jeśli Arka jest prawdziwa, Watykan chce się o tym dowiedzieć, żeby rozpoznać w niej przedmiot zawierający przykazania Boże".
    
  Bardzo prosta odpowiedź, całkiem oryginalna. I to absolutnie nieprawda, Ojcze. Jesteś fatalnym kłamcą. Ale udawajmy, że ci wierzę.
    
  "Być może" - powiedziała po chwili Andrea. "Ale w takim razie, dlaczego twoi szefowie nie wysłali historyka?"
    
  Fowler pokazał jej, nad czym pracował.
    
  "Ponieważ historyk nie mógłby tego zrobić".
    
  "Co to jest?" - zapytała z ciekawością Andrea. Wyglądało jak prosty przełącznik elektryczny z kilkoma wystającymi z niego przewodami.
    
  "Musimy zapomnieć o wczorajszym planie kontaktu z Albertem. Po zabiciu Erlinga będą jeszcze bardziej ostrożni. Więc zrobimy zamiast tego..."
    
    
  39
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 15:42.
    
    
  Ojcze, powiedz mi jeszcze raz, dlaczego to robię.
    
  Bo chcesz poznać prawdę. Prawdę o tym, co się tu dzieje. O tym, dlaczego w ogóle skontaktowali się z tobą w Hiszpanii, skoro Cain mógł znaleźć tysiąc reporterów, bardziej doświadczonych i sławnych niż ty, właśnie tam, w Nowym Jorku.
    
  Rozmowa wciąż dźwięczała w uszach Andrei. Pytanie było tym samym, które cichy głosik w jej głowie zadawał od dawna. Zostało zagłuszone przez Orkiestrę Filharmoniczną Pride, której towarzyszył baryton Mr. Wiz Duty i sopran Miss Glory at Any Price. Ale słowa Fowlera przywróciły ten cichy głosik do świadomości.
    
  Andrea pokręciła głową, próbując skupić się na tym, co robiła. Plan zakładał wykorzystanie czasu wolnego od służby, kiedy żołnierze próbowali odpocząć, zdrzemnąć się lub zagrać w karty.
    
  "Tutaj wkraczasz ty" - powiedział Fowler. "Na mój sygnał wślizgujesz się pod namiot".
    
  "Między drewnianą podłogą a piaskiem? Zwariowałeś?"
    
  "Tam jest mnóstwo miejsca. Będziesz musiał przeczołgać się jakieś pół metra, aż dotrzesz do panelu elektrycznego. Kabel łączący generator z namiotem jest pomarańczowy. Szybko go wyciągnij; podłącz go do końca mojego kabla, a drugi koniec mojego kabla z powrotem do panelu elektrycznego. Następnie naciskaj ten przycisk co piętnaście sekund przez trzy minuty. A potem szybko stamtąd uciekaj".
    
  "Co to da?"
    
  "Z technologicznego punktu widzenia nic skomplikowanego. Spowoduje to niewielki spadek prądu elektrycznego bez jego całkowitego wyłączenia. Skaner częstotliwości wyłączy się tylko dwa razy: raz po podłączeniu kabla i drugi raz po jego odłączeniu".
    
  "A co przez resztę czasu?"
    
  "Będzie w trybie startowym, jak komputer ładujący system operacyjny. Dopóki nie zajrzą pod namiot, nie będzie żadnych problemów".
    
  Z wyjątkiem tego, co było: upału.
    
  Wpełznięcie pod namiot, gdy Fowler dał sygnał, było łatwe. Andrea przykucnęła, udając, że zawiązuje sznurowadło, rozejrzała się, a potem przetoczyła się pod drewnianą platformę. To było jak zanurzenie się w kadzi z gorącym olejem. Powietrze było gęste od upału, a generator obok namiotu wytwarzał palący strumień ciepła, który promieniował do przestrzeni, w której Andrea się czołgała.
    
  Stała teraz pod panelem elektrycznym, z twarzą i dłońmi poparzonymi. Wyciągnęła włącznik Fowlera i trzymała go w prawej ręce, jednocześnie energicznie szarpnęła za pomarańczowy przewód lewą ręką. Podłączyła go do urządzenia Fowlera, a następnie drugi koniec do panelu i czekała.
    
  Ten bezużyteczny, kłamliwy zegar. Wskazuje, że minęło zaledwie dwanaście sekund, ale wydaje się, że minęły dwie minuty. Boże, nie znoszę tego upału!
    
  Trzynaście, czternaście, piętnaście.
    
  Nacisnęła przycisk przerwania.
    
  Ton głosów żołnierzy nad nią uległ zmianie.
    
  Wygląda na to, że coś zauważyli. Mam nadzieję, że nie zrobią z tego wielkiej sprawy.
    
  Przysłuchała się uważnie rozmowie. Zaczęło się od tego, żeby odwrócić jej uwagę od upału i uchronić przed omdleniem. Tego ranka nie wypiła wystarczająco dużo wody i teraz za to płaciła. Miała sucho w gardle i ustach, a w głowie lekko się kręciło. Ale trzydzieści sekund później to, co usłyszała, wprawiło Andreę w panikę. Do tego stopnia, że trzy minuty później wciąż tam była, naciskając przycisk co piętnaście sekund, walcząc z uczuciem, że zaraz zemdleje.
    
    
  40
    
    
  GDZIEŚ W OKRĘGU FAIRFAX W WIRGINII
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 8:42.
    
    
  'Masz to?'
    
  "Chyba coś mam. Nie było łatwo. Ten facet jest świetny w zacieraniu śladów".
    
  "Potrzebuję czegoś więcej niż domysłów, Albercie. Ludzie zaczęli tu umierać".
    
  Ludzie zawsze umierają, prawda?
    
  Tym razem jest inaczej. To mnie przeraża.
    
  "Ty? Nie wierzę. Nawet nie bałeś się Koreańczyków. A wtedy..."
    
  'Albert...'
    
  "Przepraszam. Prosiłem o kilka przysług. Eksperci CIA odzyskali dane z komputerów Netcatch. Orville Watson jest na tropie terrorysty o nazwisku Hakan".
    
  'Strzykawka'.
    
  "Skoro tak mówisz, to nie znam arabskiego. Wygląda na to, że ten facet polował na Kaina".
    
  'Coś jeszcze? Narodowość? Grupa etniczna?'
    
  Nic. Tylko jakieś niejasne informacje, kilka przechwyconych maili. Żaden z plików nie ocalał z pożaru. Dyski twarde są bardzo delikatne.
    
  "Musisz znaleźć Watsona. On jest kluczem do wszystkiego. To pilne."
    
  "Jestem w tym."
    
    
  41
    
    
    
  W NAMIOCIE ŻOŁNIERZA, PIĘĆ MINUT PRZED
    
  Marla Jackson nie była przyzwyczajona do czytania gazet i dlatego trafiła do więzienia. Oczywiście Marla widziała to inaczej. Uważała, że trafiła do więzienia za bycie dobrą matką.
    
  Prawda o życiu Marli leżała gdzieś pomiędzy tymi dwoma skrajnościami. Miała biedne, ale stosunkowo normalne dzieciństwo - tak normalne, jak to tylko możliwe w Lorton w Wirginii, mieście, które sami mieszkańcy nazywali pachą Ameryki. Marla urodziła się w czarnoskórej rodzinie z klasy niższej. Bawiła się lalkami i skakanką, chodziła do szkoły i zaszła w ciążę w wieku piętnastu i pół roku.
    
  Marla w zasadzie próbowała zapobiec ciąży. Ale nie miała pojęcia, że Curtis przebił prezerwatywę. Nie miała wyboru. Słyszała o szalonej praktyce wśród nastolatków, którzy próbowali zyskać wiarygodność, zapłodniając dziewczyny przed ukończeniem szkoły średniej. Ale to samo przytrafiało się innym dziewczynom. Curtis ją kochał.
    
  Curtis zniknął.
    
  Marla ukończyła liceum i dołączyła do dość ekskluzywnego klubu dla nastoletnich matek. Mała Mae stała się centrum życia swojej matki, na dobre i na złe. Marzenia Marli o zaoszczędzeniu wystarczającej ilości pieniędzy na studia fotografii meteorologicznej poszły w zapomnienie. Marla podjęła pracę w lokalnej fabryce, co, oprócz obowiązków macierzyńskich, pozostawiało jej niewiele czasu na czytanie gazet. To z kolei zmusiło ją do podjęcia żałosnej decyzji.
    
  Pewnego popołudnia jej szef oznajmił, że chce wydłużyć jej godziny pracy. Młoda matka widziała już kobiety opuszczające fabrykę wyczerpane, z opuszczonymi głowami, niosące swoje uniformy w reklamówkach z supermarketu; kobiety, których synowie zostali sami i wysłani do poprawczaka lub zastrzeleni w walce gangów.
    
  Aby temu zapobiec, Marla zaciągnęła się do Rezerwy Armii. Dzięki temu fabryka nie mogła wydłużyć jej godzin pracy, ponieważ kolidowałoby to z jej instrukcjami w bazie wojskowej. To pozwoliłoby jej spędzać więcej czasu z małą May.
    
  Marla zdecydowała się dołączyć dzień po tym, jak Kompania Żandarmerii Wojskowej została powiadomiona o kolejnym celu podróży: Iraku. Wiadomość ukazała się na 6. stronie "Lorton Chronicle". We wrześniu 2003 roku Marla pomachała May na pożegnanie i wsiadła do ciężarówki w bazie. Dziewczynka, obejmując babcię, płakała wniebogłosy z całego bólu, jaki może znieść sześciolatka. Obie zmarły cztery tygodnie później, gdy pani Jackson, która nie była tak dobrą matką jak Marla, spróbowała szczęścia, paląc ostatniego papierosa w łóżku.
    
  Po otrzymaniu wiadomości Marla nie mogła wrócić do domu i błagała zdumioną siostrę o zorganizowanie stypy i pogrzebu. Następnie poprosiła o przedłużenie służby w Iraku i całym sercem poświęciła się kolejnemu zadaniu - posłance do parlamentu w więzieniu Abu Ghraib.
    
  Rok później w telewizji ogólnokrajowej pojawiło się kilka niefortunnych zdjęć. Pokazały one, że coś w Marli w końcu pękło. Ta dobra matka z Lorton w Wirginii stała się prześladowczynią irackich więźniów.
    
  Oczywiście Marla nie była sama. Wierzyła, że strata córki i matki była w jakiś sposób winą "brudnych psów Saddama". Marla została niehonorowo zwolniona z więzienia i skazana na cztery lata więzienia. Odsiedziała sześć miesięcy. Po wyjściu na wolność udała się prosto do firmy ochroniarskiej DX5 i poprosiła o pracę. Chciała wrócić do Iraku.
    
  Dali jej pracę, ale nie wróciła od razu do Iraku. Zamiast tego wpadła w ręce Mogensa Dekkera. Dosłownie.
    
  Minęło osiemnaście miesięcy, a Marla wiele się nauczyła. Strzelała o wiele lepiej, znała więcej filozofii i miała doświadczenie w kochaniu się z białym mężczyzną. Pułkownik Decker niemal natychmiast poczuł podniecenie na widok kobiety o szerokich, silnych nogach i anielskiej twarzy. Marla uznała go za nieco kojącego, a resztę pocieszenia dawał jej zapach prochu. Zabijała po raz pierwszy i uwielbiała to.
    
  Dużo.
    
  Lubiła też swoją ekipę... czasami. Decker dobrze ich dobrał: garstka bezwzględnych zabójców, którzy lubowali się w bezkarnym zabijaniu na rządowe kontrakty. Na polu bitwy byli braćmi krwi. Ale w taki upalny, parny dzień jak ten, kiedy zignorowali rozkazy Deckera, żeby się przespać, i zamiast tego grali w karty, wszystko przybrało inny obrót. Stali się drażliwi i niebezpieczni jak goryl na przyjęciu koktajlowym. Najgorszy z nich był Torres.
    
  "Zwodzisz mnie, Jackson. A nawet mnie nie pocałowałeś" - powiedział mały Kolumbijczyk. Marla czuła się szczególnie nieswojo, gdy bawił się swoją małą, zardzewiałą brzytwą. Podobnie jak on, wydawała się nieszkodliwa, ale mogła przeciąć gardło mężczyzny jak masło. Kolumbijczyk wycinał małe, białe paski z krawędzi plastikowego stołu, przy którym siedzieli. Na jego ustach pojawił się uśmiech.
    
  "Jesteś wielkim palantem, Torres. Jackson ma pełną chatę, a ty pieprzysz głupoty" - powiedział Alric Gottlieb, który nieustannie zmagał się z angielskimi przyimkami. Wyższy z bliźniaków nienawidził Torresa z nową siłą, odkąd obejrzeli mecz Mistrzostw Świata pomiędzy swoimi reprezentacjami. Wymieniali się obelżywymi słowami i używali pięści. Pomimo swojego wzrostu, Alric miał problemy z zasypianiem. Jeśli jeszcze żył, to tylko dlatego, że Torres nie był pewien, czy zdoła pokonać obu bliźniaków.
    
  "Mówię tylko, że jej karty są odrobinę za dobre" - odparła Torres, a jej uśmiech stał się szerszy.
    
  "Więc, ubijesz interes, czy co?" - zapytała Marla, która oszukiwała, ale wolała zachować spokój. Wygrała już od niego prawie dwieście dolarów.
    
  Ta passa nie może trwać dłużej. Muszę zacząć dawać mu wygrywać, bo w przeciwnym razie pewnej nocy skończę z tym ostrzem wbitym w szyję, pomyślała.
    
  Torres zaczął się stopniowo rozchodzić, robiąc najróżniejsze miny, żeby odwrócić ich uwagę.
    
  Prawda jest taka, że ten drań jest słodki. Gdyby nie był takim psychopatą i nie pachniał dziwnie, to by mnie strasznie podniecił.
    
  W tym momencie skaner częstotliwości, który znajdował się na stole dwa metry od miejsca, w którym grali, zaczął wydawać sygnał dźwiękowy.
    
  "Co do cholery?" zapytała Marla.
    
  "To cholerny skaner, Jackson."
    
  'Torres, spójrz na to.'
    
  'Kurwa, zrobię to. Założę się o pięć dolców.'
    
  Marla wstała i spojrzała na ekran skanera, urządzenia wielkości małego magnetowidu, którego nikt inny nie używał, z wyjątkiem tego, który miał ekran LCD i kosztował sto razy więcej.
    
  "Wygląda na to, że wszystko jest w porządku; wszystko wraca na właściwe tory" - powiedziała Marla, wracając do stołu. "Sprawdzę twoją piątkę i dam ci piątaka".
    
  "Wychodzę" - powiedział Alric, odchylając się na krześle.
    
  "Bzdura. On nawet nie ma randki" - powiedziała Marla.
    
  "Myśli pani, że to pani tu rządzi, pani Decker?" zapytał Torres.
    
  Marlę nie tyle zirytowały jego słowa, co ton. Nagle zapomniała, że dała mu wygrać.
    
  "Nie ma mowy, Torres. Mieszkam w kolorowym kraju, bracie."
    
  "Jaki kolor? Brązowe gówno?"
    
  "W dowolnym kolorze, tylko nie żółtym. Zabawne... kolor majtek, taki sam jak ten na górze twojej flagi".
    
  Marla pożałowała tego, gdy tylko to powiedziała. Torres mógł być brudnym, zdegenerowanym szczurem z Medellín, ale dla Kolumbijczyka jego kraj i flaga były tak święte jak Jezus. Jej przeciwnik zacisnął usta tak mocno, że prawie zniknęły, a jego policzki lekko się zarumieniły. Marla czuła jednocześnie przerażenie i ekscytację; czerpała przyjemność z upokarzania Torresa i rozkoszowania się jego wściekłością.
    
  Teraz muszę stracić dwieście dolarów, które od niego wygrałem, i kolejne dwieście moich. Ten świniak jest tak wściekły, że pewnie mnie uderzy, mimo że wie, że Decker go zabije.
    
  Alrik spojrzał na nich z lekkim zaniepokojeniem. Marla wiedziała, jak o siebie zadbać, ale w tej chwili czuła się, jakby szła po polu minowym.
    
  "No dalej, Torres, wyciągnij Jackson. Ona blefuje."
    
  "Dajcie mu spokój. Nie sądzę, żeby planował dziś golić jakichś nowych klientów, prawda, draniu?"
    
  O czym mówisz, Jackson?
    
  "Nie mów mi, że to nie ty wczoraj uprawiałeś seks z białym profesorem?"
    
  Torres wyglądał bardzo poważnie.
    
  To nie ja.
    
  "Było na nim widać twój podpis: małe, ostre narzędzie, umieszczone nisko z tyłu".
    
  Mówię ci, że to nie ja.
    
  "I mówię, że widziałem, jak kłóciłeś się z białym facetem z kucykiem na łódce."
    
  "Daj spokój, kłócę się z wieloma ludźmi. Nikt mnie nie rozumie".
    
  "Kto to był? Simun? A może ksiądz?"
    
  "Oczywiście, mogła to być stara wrona."
    
  "Nie mówisz poważnie, Torres" - wtrącił Alric. "Ten ksiądz to po prostu cieplejszy brat".
    
  "Nie powiedział ci? Ten wielki zabójca panicznie boi się księdza".
    
  "Niczego się nie boję. Mówię ci tylko, że jest niebezpieczny" - powiedział Torres, krzywiąc się.
    
  "Chyba uwierzyłeś w tę historyjkę o nim jako o CIA. To stary człowiek, na litość boską".
    
  "Tylko trzy, cztery lata starszy od twojego zniedołężniałego chłopaka. I o ile wiem, szef mógłby złamać kark osłu gołymi rękami".
    
  "Jasne, że tak, draniu" - powiedziała Marla, która uwielbiała chwalić się swoim mężczyzną.
    
  "Jest o wiele groźniejszy, niż ci się wydaje, Jackson. Gdybyś na chwilę stracił głowę, przeczytałbyś raport. Ten facet to żołnierz sił specjalnych ratownictwa paralotniowego. Nie ma nikogo lepszego. Kilka miesięcy przed tym, jak szef wybrał cię na maskotkę grupy, przeprowadziliśmy operację w Tikricie. Mieliśmy w jednostce kilku żołnierzy sił specjalnych. Nie uwierzyłbyś, co widziałem... oni są szaleni. Śmierć czyha na tych gości."
    
  "Pasożyty to zła wiadomość. Twarde jak młoty" - powiedział Alric.
    
  "Idźcie do diabła, wy dwaj pieprzeni katolicy" - powiedziała Marla. "Co myślicie, że on nosi w tej czarnej teczce? C4? Pistolet? Obaj patrolujecie ten kanion z M4, które strzelają dziewięćset pociskami na minutę. Co on zrobi, uderzy cię Biblią? Może poprosi lekarza o skalpel, żeby móc ci odciąć jaja".
    
  "Nie martwię się o tę lekarkę" - powiedział Torres, machając lekceważąco ręką. "To tylko jakaś lesbijka z Mossadu. Dam sobie z nią radę. Ale Fowler..."
    
  "Zapomnij o tym starym kruku. Hej, jeśli to wszystko jest wymówką, żeby nie przyznać, że opiekowałeś się białym profesorem..."
    
  "Jackson, mówię ci, to nie ja. Ale uwierz mi, nikt tutaj nie jest tym, za kogo się podaje".
    
  "W takim razie dzięki Bogu mamy protokół Upsilon na potrzeby tej misji" - powiedziała Jackson, pokazując idealnie białe zęby, przez które jej matka musiała spędzić osiemdziesiąt podwójnych zmian w barze, w którym pracowała.
    
  "Gdy tylko twój chłopak powie "sarsaparilla", głowy polecą. Pierwszą osobą, którą zaatakuję, będzie ksiądz".
    
  "Nie wspominaj o kodzie, draniu. Idź i zaktualizuj."
    
  "Nikt nie podniesie stawki" - powiedział Alric, wskazując na Torresa. Kolumbijczyk trzymał żetony. "Skaner częstotliwości nie działa. Ciągle próbuje zacząć".
    
  "Cholera. Coś nie tak z prądem. Zostawcie to w spokoju".
    
  "Halt die klappe Affe. Nie możemy tego wyłączyć, bo Decker nas rozwali. Sprawdzę panel elektryczny. Wy dwaj grajcie dalej".
    
  Wyglądało, jakby Torres chciał kontynuować grę, ale potem spojrzał chłodno na Jacksona i wstał.
    
  "Zaczekaj, biały człowieku. Chcę rozprostować nogi."
    
  Marla zdała sobie sprawę, że posunęła się za daleko, kpiąc z męskości Torresa, i Kolumbijczyk umieścił ją wysoko na swojej liście potencjalnych celów. Czuła tylko odrobinę żalu. Torres nienawidził wszystkich, więc dlaczego nie dać mu dobrego powodu?
    
  "Ja też odchodzę" - powiedziała.
    
  Cała trójka wyszła na palący upał. Alrik przykucnął przy platformie.
    
  "Wszystko wygląda dobrze. Sprawdzę generator."
    
  Potrząsając głową, Marla wróciła do namiotu, chcąc się na chwilę położyć. Zanim jednak weszła do środka, zauważyła Kolumbijczyka klęczącego na końcu platformy i kopiącego w piasku. Podniósł przedmiot i spojrzał na niego z dziwnym uśmiechem na ustach.
    
  Marla nie zrozumiała znaczenia czerwonej zapalniczki ozdobionej kwiatami.
    
    
  42
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 20:31.
    
    
  Dzień Andrei był o krok od śmierci.
    
  Ledwo zdołała wyczołgać się spod platformy, gdy usłyszała żołnierzy wstających od stołu. I ani chwili wcześniej. Jeszcze kilka sekund gorącego powietrza z generatora i straciłaby przytomność na zawsze. Wyczołgała się z namiotu naprzeciwko drzwi, wstała i bardzo powoli ruszyła w stronę izby chorych, starając się nie upaść. Tak naprawdę potrzebowała prysznica, ale to nie wchodziło w grę, bo nie chciała iść tą drogą i wpaść na Fowlera. Wzięła dwie butelki wody i aparat fotograficzny i wyszła z namiotu, szukając spokojnego miejsca na skałach przy palcu wskazującym.
    
  Znalazła schronienie na niewielkim zboczu nad dnem kanionu i siedziała tam, obserwując pracę archeologów. Nie wiedziała, na jakim etapie jest ich żałoba. W pewnym momencie Fowler i dr Harel przeszli obok, prawdopodobnie jej szukając. Andrea schowała głowę za skałami i próbowała poskładać w całość to, co usłyszała.
    
  Pierwszym wnioskiem, do którego doszła, było to, że nie może ufać Fowlerowi - to już wiedziała - i nie może ufać Docowi - co sprawiło, że poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Jej myśli o Harelu nie wykraczały poza silne fizyczne przyciąganie.
    
  Wystarczy, że na nią spojrzę i już mnie podnieca.
    
  Ale myśl, że jest szpiegiem Mossadu, była dla Andrei nie do zniesienia.
    
  Drugim wnioskiem, do którego doszła, było to, że nie miała innego wyboru, jak zaufać księdzu i lekarzowi, jeśli chciała wyjść z tego żywa. Te słowa o protokole Upsilon całkowicie podważyły jej zrozumienie tego, kto tak naprawdę dowodził tą operacją.
    
  Z jednej strony jest Forrester i jego sługusy, zbyt potulni, by chwycić za nóż i zabić jednego ze swoich. A może nie. Z drugiej strony jest personel pomocniczy, utknięty w swojej niewdzięcznej pracy - nikt nie zwraca na nich uwagi. Cain i Russell, mózgi tego szaleństwa. Grupa najemników i tajne hasło, by zacząć zabijać ludzi. Ale zabić kogo, albo kogo jeszcze? Jedno jest jasne, na dobre czy na złe, że nasz los został przesądzony w chwili, gdy dołączyliśmy do tej wyprawy. I wydaje się całkowicie jasne, że na złe.
    
  Andrea musiała w pewnym momencie zasnąć, bo kiedy się obudziła, słońce zachodziło, a ciężkie, szare światło zastąpiło typowy dla niej wysoki kontrast między piaskiem a cieniami w kanionie. Andrea żałowała, że przegapiła zachód słońca. Codziennie o tej porze starała się wyjść na otwartą przestrzeń za kanionem. Słońce zanurzało się w piasku, odsłaniając warstwy ciepła przypominające fale na horyzoncie. Jego ostatni błysk światła przypominał gigantyczną pomarańczową eksplozję, która utrzymywała się na niebie przez kilka minut po zniknięciu.
    
  Tutaj, na "palcu wskazującym" kanionu, jedynym oświetlonym zmierzchem krajobrazem był duży, nagi klif z piaskowca. Z westchnieniem sięgnęła do kieszeni spodni i wyciągnęła paczkę papierosów. Zapalniczki nigdzie nie było. Zaskoczona, zaczęła przeszukiwać pozostałe kieszenie, aż głos po hiszpańsku sprawił, że serce podskoczyło jej do gardła.
    
  "Tego szukasz, moja mała suczko?"
    
  Andrea spojrzała w górę. Pięć stóp nad nią, na zboczu, leżał Torres z wyciągniętą ręką i czerwoną zapalniczką. Domyśliła się, że Kolumbijczyk musiał tam być od jakiegoś czasu - śledził ją - i dreszcz przebiegł jej po plecach. Starając się nie okazywać strachu, wstała i sięgnęła po zapalniczkę.
    
  "Czy twoja matka nie nauczyła cię, jak rozmawiać z damą, Torres?" zapytała Andrea, opanowując się na tyle, by zapalić papierosa i wydmuchnąć dym w kierunku najemnika.
    
  "Oczywiście, ale nie widzę tu żadnej kobiety."
    
  Torres wpatrywał się w gładkie uda Andrei. Miała na sobie spodnie, które rozpięła nad kolanami, robiąc z nich szorty. Podwinęła je jeszcze bardziej w upale, a jej biała skóra na tle opalenizny wydawała mu się zmysłowa i kusząca. Kiedy Andrea zauważyła kierunek spojrzenia Kolumbijki, jej strach się nasilił. Odwróciła się w stronę końca kanionu. Jeden głośny krzyk wystarczyłby, by zwrócić uwagę wszystkich. Zespół rozpoczął kopanie kilku dołów próbnych kilka godzin wcześniej - niemal w tym samym czasie, gdy Andrea przechadzała się pod namiotem żołnierzy.
    
  Ale kiedy się odwróciła, nikogo nie zobaczyła. Minikoparka stała tam sama, z boku.
    
  "Wszyscy poszli na pogrzeb, kochanie. Jesteśmy sami".
    
  "Czy nie powinieneś zostać na swoim stanowisku, Torres?" zapytała Andrea, wskazując na jeden z klifów i starając się sprawiać wrażenie obojętnej.
    
  "Nie jestem jedynym, który znalazł się tam, gdzie nie powinien, prawda? To coś, co musimy naprawić, bez dwóch zdań".
    
  Żołnierz zeskoczył na miejsce, gdzie stała Andrea. Znajdowali się na skalistej platformie nie większej niż stół do ping-ponga, jakieś pięć metrów nad dnem kanionu. Przy krawędzi platformy leżał stos kamieni o nieregularnych kształtach; wcześniej służyła ona Andrei za osłonę, ale teraz blokowała jej ucieczkę.
    
  "Nie rozumiem, o czym mówisz, Torres" - powiedziała Andrea, próbując zyskać na czasie.
    
  Kolumbijczyk zrobił krok do przodu. Był teraz tak blisko Andrei, że widziała krople potu pokrywające jego czoło.
    
  "Oczywiście, że tak. A teraz zrobisz coś dla mnie, jeśli wiesz, co dla ciebie dobre. Szkoda, że taka piękna dziewczyna musi być lesbijką. Ale myślę, że to dlatego, że nigdy nie zaciągnęłaś się porządnie".
    
  Andrea cofnęła się o krok w stronę skał, ale Kolumbijczyk stanął między nią a miejscem, w którym wspięła się na platformę.
    
  "Nie odważyłbyś się, Torres. Inni strażnicy mogą nas teraz obserwować".
    
  "Tylko Waaka nas widzi... i nic nie zrobi. Będzie trochę zazdrosny, nie będzie już mógł. Za dużo sterydów. Ale nie martw się, moje działają dobrze. Zobaczysz."
    
  Andrea zdała sobie sprawę, że ucieczka jest niemożliwa, więc podjęła decyzję w czystej desperacji. Rzuciła papierosa na ziemię, mocno oparła stopy o kamień i lekko pochyliła się do przodu. Nie zamierzała mu tego ułatwiać.
    
  "No to chodź, ty sukinsynu. Jeśli chcesz, to chodź i sobie weź."
    
  W oczach Torresa nagle błysnął błysk - mieszanka ekscytacji wyzwaniem i gniewu z powodu zniewagi skierowanej do matki. Rzucił się naprzód i chwycił Andreę za rękę, przyciągając ją gwałtownie do siebie z siłą, która wydawała się niemożliwa u kogoś tak drobnego.
    
  'Cieszę się, że o to prosisz, suko.'
    
  Andrea wykręciła się i mocno wbiła mu łokieć w usta. Krew rozlała się na kamieniach, a Torres wydał z siebie ryk wściekłości. Szarpnął wściekle za koszulkę Andrei, rozrywając rękaw, odsłaniając jej czarny stanik. Widząc to, żołnierz jeszcze bardziej się podniecił. Złapał Andreę za oba ramiona, zamierzając ugryźć ją w pierś, ale w ostatniej chwili reporter cofnął się, a zęby Torresa zapadły się w nicość.
    
  "No chodź, spodoba ci się. Wiesz, czego chcesz."
    
  Andrea próbowała uderzyć go kolanem między nogi lub w brzuch, ale Torres, przewidując jej ruch, odwrócił się i skrzyżował nogi.
    
  Nie pozwól mu się pogrążyć, powtarzała sobie Andrea. Przypomniała sobie historię, którą śledziła dwa lata temu, o grupie ofiar gwałtu. Poszła z kilkoma innymi młodymi kobietami na warsztaty antygwałtowe prowadzone przez instruktorkę, która omal nie została zgwałcona w wieku nastoletnim. Kobieta straciła oko, ale nie dziewictwo. Gwałciciel stracił wszystko. Jeśli cię pogrążył, to cię miał.
    
  Kolejny mocny uścisk Torresa oderwał jej ramiączko od stanika. Torres uznał, że to wystarczy i zwiększył nacisk na nadgarstki Andrei. Ledwo mogła poruszać palcami. Brutalnie wykręcił jej prawą rękę, pozostawiając lewą wolną. Andrea odwróciła się do niego plecami, ale nie mogła się ruszyć z powodu nacisku Kolumbijczyka na jej ramię. Zmusił ją do pochylenia się i kopnął w kostki, aby rozchylić jej nogi.
    
  Gwałciciel jest najsłabszy w dwóch punktach, słowa instruktora rozbrzmiewały w jej głowie. Słowa były tak mocne, kobieta była tak pewna siebie, tak panowała nad sytuacją, że Andrea poczuła przypływ nowej siły. "Kiedy zdejmie z ciebie ubranie i kiedy zdejmie swoje. Jeśli będziesz miała szczęście i on pierwszy zdejmie swoją pracę, wykorzystaj to".
    
  Jedną ręką Torres odpiął pasek, a jego spodnie w kamuflażu opadły mu do kostek. Andrea widziała jego erekcję, twardą i groźną.
    
  Poczekaj, aż się nad tobą pochyli.
    
  Najemnik pochylił się nad Andreą, szukając zapięcia jej spodni. Jego szorstka broda drapała ją po karku i to był sygnał, którego potrzebowała. Nagle uniosła lewą rękę, przenosząc ciężar ciała na prawą. Zaskoczony Torres puścił prawą rękę Andrei, która upadła na prawą stronę. Kolumbijczyk potknął się o spodnie i upadł do przodu, uderzając mocno o ziemię. Próbował wstać, ale Andrea była pierwsza. Zadała mu trzy szybkie kopniaki w brzuch, upewniając się, że żołnierz nie złapie jej za kostkę i nie spowoduje upadku. Kopnięcia trafiły, a kiedy Torres próbował zwinąć się w kłębek, by się bronić, pozostawił znacznie bardziej wrażliwy obszar otwarty na atak.
    
  "Dziękuję Ci, Boże. Nigdy mi się to nie znudzi" - wyznała cicho najmłodsza i jedyna dziewczynka z piątki rodzeństwa, cofając nogę, zanim rozerwała jądra Torresa. Jego krzyk odbił się echem od ścian kanionu.
    
  "Zachowajmy to między sobą" - powiedziała Andrea. "Teraz jesteśmy kwita".
    
  "Dostanę cię, suko. Zrobię z ciebie takiego durnia, że się udławisz moim kutasem" - jęknął Torres, niemal płacząc.
    
  "A tak w ogóle..." - zaczęła Andrea. Dotarła do krawędzi tarasu i już miała zejść, ale szybko się odwróciła i przebiegła kilka kroków, ponownie celując stopą między nogi Torresa. Nie udało mu się zasłonić rękami. Tym razem cios był jeszcze silniejszy, a Torres z trudem łapał oddech, jego twarz poczerwieniała, a po policzkach popłynęły dwie wielkie łzy.
    
  "Teraz naprawdę nam się wiedzie i jesteśmy równi".
    
    
  43
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 21:43.
    
    
  Andrea wróciła do obozu tak szybko, jak tylko mogła, nie biegnąc. Nie oglądała się za siebie ani nie martwiła o podarte ubrania, dopóki nie dotarła do rzędu namiotów. Poczuła dziwny wstyd z powodu tego, co się stało, zmieszany ze strachem, że ktoś dowie się o jej ingerencji w skaner częstotliwości. Starała się wyglądać jak najbardziej normalnie, pomimo luźnego T-shirtu, i skierowała się w stronę izby chorych. Na szczęście nikogo nie spotkała. Gdy miała wejść do namiotu, wpadła na Kirę Larsen, która niosła jej rzeczy.
    
  "Co się dzieje, Kira?"
    
  Archeolog spojrzał na nią zimno.
    
  "Nie miałeś nawet na tyle przyzwoitości, żeby przypłynąć Hespedą do Stowe. Chyba nie ma to znaczenia. Nie znałeś go. Był dla ciebie nikim, prawda? Dlatego nawet nie obchodziło cię, że zginął przez ciebie".
    
  Andrea chciała odpowiedzieć, że inne rzeczy trzymają ją na dystans, ale wątpiła, czy Kira zrozumie, więc milczała.
    
  "Nie wiem, co planujesz" - kontynuowała Kira, przepychając się obok niej. "Dobrze wiesz, że tej nocy lekarki nie było w łóżku. Może i oszukała wszystkich, ale nie mnie. Idę spać z resztą zespołu. Dzięki tobie łóżko jest wolne".
    
  Andrea cieszyła się, że odchodzi - nie miała ochoty na dalszą konfrontację i w głębi duszy zgadzała się z każdym słowem Kiry. Poczucie winy odegrało ważną rolę w jej katolickim wychowaniu, a grzechy zaniedbania były równie częste i bolesne, jak każde inne.
    
  Weszła do namiotu i zobaczyła doktora Harela, który się odwrócił. Było oczywiste, że pokłóciła się z Larsenem.
    
  "Cieszę się, że nic ci nie jest. Martwiliśmy się o ciebie."
    
  Odwróć się, doktorze. Wiem, że płakałeś.
    
  Harel zwrócił się do niej i potarł jej zaczerwienione oczy.
    
  "To naprawdę głupie. Zwykła wydzielina z gruczołów łzowych, a mimo to wszyscy czujemy się z tym niezręcznie".
    
  "Kłamstwa są jeszcze bardziej haniebne".
    
  Lekarz zauważył wtedy podarte ubranie Andrei, czego Larsen, w przypływie złości, najwidoczniej nie zauważyła albo nie zadała sobie trudu, by to skomentować.
    
  'Co się stało?'
    
  "Spadłem ze schodów. Nie zmieniaj tematu. Wiem, kim jesteś".
    
  Harel starannie dobierał każde słowo.
    
  "Co wiesz?"
    
  "Wiem, że Mossad wysoko ceni medycynę bojową, a przynajmniej tak mi się wydaje. I że twoja awaryjna zmiana nie była aż tak przypadkowa, jak mi mówiłeś".
    
  Lekarz zmarszczył brwi i podszedł do Andrei, która przeszukiwała swój plecak w poszukiwaniu czegoś czystego do ubrania.
    
  "Przykro mi, że musiałaś się o tym dowiedzieć w ten sposób, Andrea. Jestem tylko analitykiem niskiego szczebla, a nie agentem terenowym. Mój rząd chce mieć oczy i uszy na każdej wyprawie archeologicznej poszukującej Arki Przymierza. To już trzecia wyprawa, w której biorę udział w ciągu siedmiu lat".
    
  "Naprawdę jesteś lekarzem?" Czy to też kłamstwo? - zapytała Andrea, zakładając kolejną koszulkę.
    
  Jestem lekarzem.
    
  "A jak to się stało, że tak dobrze dogadujesz się z Fowlerem?" Bo dowiedziałem się też, że jest agentem CIA, na wypadek gdybyś nie wiedział.
    
  "Ona już wiedziała i jesteś mi winien wyjaśnienie" - powiedział Fowler.
    
  Stał przy drzwiach, zmarszczony, ale czując ulgę po całym dniu poszukiwań Andrei.
    
  "Bzdura" - powiedziała Andrea, wskazując palcem na księdza, który cofnął się zaskoczony. "O mało nie umarłem z gorąca pod tą platformą, a na dodatek jeden z psów Deckera właśnie próbował mnie zgwałcić. Nie mam ochoty z wami rozmawiać. Przynajmniej na razie".
    
  Fowler dotknął dłoni Andrei i zauważył siniaki na jej nadgarstkach.
    
  "Czy wszystko w porządku?"
    
  "Lepiej niż kiedykolwiek" - powiedziała, odpychając jego dłoń. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, był kontakt z mężczyzną.
    
  "Pani Otero, czy słyszała pani rozmowę żołnierzy, gdy znajdowała się pani pod platformą?"
    
  "Co ty tam, do cholery, robiłeś?" przerwał mu zszokowany Harel.
    
  "Wysłałem ją. Pomogła mi wyłączyć skaner częstotliwości, żebym mógł zadzwonić do mojego kontaktu w Waszyngtonie".
    
  "Chciałbym być poinformowany, Ojcze" - powiedział Harel.
    
  Fowler zniżył głos niemal do szeptu.
    
  "Potrzebujemy informacji i nie zamkniemy jej w tej bańce. Czy myślisz, że nie wiem, że wymykasz się każdej nocy, żeby wysyłać SMS-y do Tel Awiwu?"
    
  "Dotknij" - powiedział Harel, krzywiąc się.
    
  Czy to właśnie robiłeś, doktorku? - pomyślała Andrea, przygryzając dolną wargę i zastanawiając się, co zrobić. Może się myliłam i powinnam była ci jednak zaufać. Mam taką nadzieję, bo nie ma innego wyjścia.
    
  Dobrze, Ojcze. Opowiem wam obojgu, co słyszałem...
    
    
  44
    
    
    
  FOWLER I HAREL
    
  "Musimy ją stąd wydostać" - wyszeptał ksiądz.
    
  Otaczały ich cienie kanionu, a jedyne dźwięki dochodziły z namiotu jadalnego, w którym członkowie wyprawy zaczynali jeść kolację.
    
  "Nie wiem, jak, ojcze. Myślałem o kradzieży jednego z Humvee, ale musielibyśmy go przewieźć przez tę wydmę. I nie sądzę, żebyśmy daleko zajechali. A co, gdybyśmy powiedzieli wszystkim w grupie, co tu się naprawdę dzieje?"
    
  "Załóżmy, że potrafilibyśmy to zrobić i oni by nam uwierzyli... jaki byłby z tego pożytek?"
    
  W ciemności Harel stłumił jęk wściekłości i bezradności.
    
  Jedyne, co mi przychodzi na myśl, to ta sama odpowiedź, którą mi wczoraj dałeś w sprawie pieprzyka: poczekaj, zobaczymy.
    
  "Jest jeden sposób" - powiedział Fowler. "Ale będzie niebezpieczny i będę potrzebował twojej pomocy".
    
  "Możesz na mnie liczyć, Ojcze. Ale najpierw wyjaśnij mi, na czym polega ten Protokół Upsilon".
    
  "To procedura, zgodnie z którą siły bezpieczeństwa zabijają wszystkich członków grupy, którą mają chronić, jeśli przez radio nadejdzie hasło. Zabijają wszystkich oprócz osoby, która ich wynajęła, i każdego, kto według niego powinien zostać zostawiony w spokoju".
    
  "Nie pojmuję, jak coś takiego może istnieć".
    
  Oficjalnie to nieprawda. Ale kilku żołnierzy przebranych za najemników, którzy służyli na przykład w siłach specjalnych, zaimportowało tę koncepcję z krajów azjatyckich.
    
  Harel na chwilę zamarł.
    
  "Czy można się jakoś dowiedzieć, kto jest na imprezie?"
    
  "Nie" - odparł słabo ksiądz. "A najgorsze jest to, że osoba, która zatrudnia strażników wojskowych, zawsze jest inna niż ta, która ma dowodzić".
    
  "Wtedy Kain..." powiedziała Harel, otwierając oczy.
    
  "Zgadza się, doktorze. To nie Cain chce naszej śmierci. To ktoś inny."
    
    
  45
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 2:34 rano.
    
    
  Początkowo w namiocie szpitalnym panowała całkowita cisza. Ponieważ Kira Larsen spała z innymi asystentkami, jedynym dźwiękiem był oddech dwóch pozostałych kobiet.
    
  Po chwili rozległ się cichy zgrzyt. To był zamek błyskawiczny Hawnv ëiler, najbardziej szczelny i bezpieczny na świecie. Nawet kurz nie mógł się przedostać, ale nic nie mogło powstrzymać intruza przed dostaniem się do środka, gdy zamek był rozpięty na jakieś dwadzieścia centymetrów.
    
  Potem nastąpiła seria cichych dźwięków: odgłos stóp w skarpetkach uderzających o drewno; kliknięcie otwieranego małego plastikowego pudełka; a potem jeszcze słabszy, ale bardziej złowieszczy dźwięk: dwadzieścia cztery nerwowe, keratynowe nogi poruszające się wewnątrz małego pudełka.
    
  Potem zapadła wyciszona cisza, gdyż ruchy były niemal niesłyszalne dla ludzkiego ucha: półotwarty koniec śpiwora uniósł się, dwadzieścia cztery małe stópki wylądowały na materiale w środku, koniec materiału wrócił do pierwotnej pozycji, przykrywając właścicieli tych dwudziestu czterech małych stópek.
    
  Przez następne siedem sekund oddech ponownie zdominował ciszę. Odgłos stóp w skarpetkach opuszczających namiot był jeszcze cichszy niż wcześniej, a włóczęga nie zapiął zamka, kiedy wychodził. Ruch Andrei wewnątrz śpiwora był tak krótki, że prawie bezgłośny. Jednak wystarczył, by sprowokować osoby w jej śpiworze do wyrażenia gniewu i zmieszania, gdy włóczęga energicznie nim potrząsnął przed wejściem do namiotu.
    
  Poczuła pierwsze ukłucie i Andrea przerwała ciszę krzykiem.
    
    
  46
    
    
    
  Podręcznik Al-Kaidy znaleziony przez Scotland Yard w kryjówce, strony 131 i następne. Przetłumaczone przez WM i SA 1.
    
    
  Badania wojskowe na rzecz dżihadu przeciwko tyranii
    
    
  W imię Allaha, Miłosiernego, Litościwego [...]
    
  Rozdział 14: Porwania i morderstwa z użyciem karabinów i pistoletów
    
  Rewolwer jest lepszym wyborem, ponieważ chociaż mieści mniej naboi niż pistolet automatyczny, nie zacina się, a puste łuski pozostają w bębenku, co utrudnia śledztwo.
    
  [...]
    
    
  Najważniejsze części ciała
    
  Strzelec musi znać ważne części ciała lub [miejsca], w które należy zadać ranę krytyczną, aby móc celować w te części ciała osoby, która ma zostać zabita. Są to:
    
  1. Okrąg obejmujący dwoje oczu, nos i usta jest strefą śmierci. Strzelec nie powinien celować niżej, w lewo ani w prawo, gdyż istnieje ryzyko, że kula nie zdoła zabić.
    
  2. Część szyi, w której zbiegają się tętnice i żyły
    
  3. Serce
    
  4. Żołądek
    
  5. Wątroba
    
  6. Nerki
    
  7. Kręgosłup
    
  Zasady i przepisy przeciwpożarowe
    
  Największe błędy celowania wynikają z napięcia fizycznego lub nerwów, które mogą powodować drżenie dłoni. Może to być spowodowane zbyt dużym naciskiem na spust lub pociągnięciem go zamiast ściśnięciem. Powoduje to odchylenie wylotu lufy od celu.
    
  Z tego powodu bracia muszą przestrzegać następujących zasad podczas celowania i strzelania:
    
  1. Kontroluj się podczas naciskania spustu, aby broń się nie poruszyła.
    
  2. Naciśnij spust, nie naciskając go zbyt mocno ani nie ściskając.
    
  3. Nie pozwól, aby odgłos strzału zrobił na Tobie wrażenie i nie koncentruj się na tym, jak będzie brzmiał, ponieważ sprawi, że zaczną Ci się trząść ręce.
    
  4. Twoje ciało powinno być normalne, nie napięte, a kończyny rozluźnione, ale nie za bardzo.
    
  5. Strzelając, kieruj prawe oko w środek celu.
    
  6. Zamknij lewe oko, jeśli strzelasz prawą ręką i odwrotnie.
    
  7. Nie poświęcaj zbyt wiele czasu na celowanie, bo możesz stracić nerwy.
    
  8. Nie czuj wyrzutów sumienia, gdy naciskasz spust. Zabijasz wroga swojego Boga.
    
    
  47
    
    
    
  PRZEDMIEŚCIA WASZYNGTONU
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 20:34.
    
    
  Nazim wziął łyk coli, ale natychmiast ją odstawił. Była za słodka, jak wszystkie napoje w restauracjach, gdzie można było dolewać kubek tyle razy, ile się chciało. Kebab Mayur, w którym kupił obiad, był jednym z takich miejsc.
    
  "Wiesz, ostatnio oglądałem dokument o facecie, który przez miesiąc żywił się wyłącznie hamburgerami z McDonalda".
    
  "To jest obrzydliwe."
    
  Oczy Harufa były na wpół przymknięte. Od jakiegoś czasu próbował zasnąć, ale nie mógł. Dziesięć minut temu poddał się i uniósł oparcie fotela do pionu. Ten Ford był zbyt niewygodny.
    
  "Powiedzieli, że jego wątroba zamieniła się w pété."
    
  "To mogło się zdarzyć tylko w Stanach Zjednoczonych. Kraju, w którym żyją najgrubsi ludzie na świecie. Wiecie, pochłania on aż 87 procent światowych zasobów".
    
  Nazim nic nie powiedział. Urodził się jako Amerykanin, ale inny. Nigdy nie nauczył się nienawidzić swojego kraju, choć jego usta sugerowały co innego. Nienawiść Harufa do Stanów Zjednoczonych wydawała mu się zbyt wszechogarniająca. Wolałby wyobrazić sobie prezydenta klęczącego w Gabinecie Owalnym, zwróconego twarzą do Mekki, niż widzieć Biały Dom zniszczony przez pożar. Kiedyś powiedział coś w tym stylu Harufowi, a Haruf pokazał mu płytę CD ze zdjęciami małej dziewczynki. To były zdjęcia z miejsca zbrodni.
    
  "Izraelscy żołnierze zgwałcili ją i zamordowali w Nablusie. Nie ma na świecie wystarczająco dużo nienawiści, żeby zmusić kogoś do czegoś takiego".
    
  Nazimowi krew zawrzała na wspomnienie tych obrazów, ale starał się odepchnąć te myśli. W przeciwieństwie do Harufa, nienawiść nie była źródłem jego energii. Jego motywy były egoistyczne i wypaczone; dążył do osiągnięcia czegoś dla siebie. Swojej nagrody.
    
  Kilka dni wcześniej, kiedy weszli do biura Netcatch, Nazim był niemal całkowicie nieświadomy. W pewnym sensie czuł się źle, ponieważ dwie minuty spędzone na niszczeniu Kafirun 2 niemal wymazały mu się z pamięci. Próbował sobie przypomnieć, co się stało, ale to było tak, jakby to były czyjeś wspomnienia, jak te szalone sny w tych efektownych filmach, które lubiła jego siostra, gdzie główna bohaterka widzi siebie z zewnątrz. Nikt nie miewa snów, w których widzi siebie z zewnątrz.
    
  'Harouf'.
    
  "Porozmawiaj ze mną."
    
  "Pamiętasz, co się wydarzyło w zeszły wtorek?"
    
  "Mówisz o operacji?"
    
  'Prawidłowy'.
    
  Haruf spojrzał na niego, wzruszył ramionami i smutno się uśmiechnął.
    
  "Każdy szczegół".
    
  Nazim odwrócił wzrok, bo wstydził się tego, co zamierzał powiedzieć.
    
  "Ja... ja nie pamiętam zbyt wiele, wiesz?"
    
  "Powinieneś dziękować Allahowi, niech będzie błogosławione Jego imię. Kiedy pierwszy raz kogoś zabiłem, nie mogłem spać przez tydzień".
    
  'Ty?'
    
  Oczy Nazima rozszerzyły się.
    
  Haruf żartobliwie potargał włosy młodego mężczyzny.
    
  Zgadza się, Nazimie. Jesteś teraz dżihadystą, a my jesteśmy sobie równi. Nie dziw się, że ja też przechodziłem przez trudne chwile. Czasami trudno jest działać jak miecz Boży. Ale zostałeś obdarzony zdolnością zapominania o nieprzyjemnych szczegółach. Pozostaje ci tylko duma z tego, co osiągnąłeś.
    
  Młody mężczyzna czuł się znacznie lepiej niż w ciągu ostatnich kilku dni. Przez chwilę milczał, odmawiając modlitwę dziękczynną. Czuł, jak pot spływa mu po plecach, ale nie odważył się uruchomić silnika samochodu, żeby włączyć klimatyzację. Oczekiwanie zaczęło się ciągnąć w nieskończoność.
    
  "Jesteś pewien, że on tam jest?" Zaczynam się zastanawiać - powiedział Nazim, wskazując na mur otaczający posiadłość. - "Nie sądzisz, że powinniśmy poszukać gdzie indziej?"
    
  2 niewierzących, zgodnie z Koranem.
    
  Haruf pomyślał przez chwilę, po czym pokręcił głową.
    
  "Nie mam zielonego pojęcia, gdzie szukać. Jak długo go śledzimy? Miesiąc? Przyjechał tu tylko raz i był obładowany paczkami. Wyszedł z pustymi rękami. Ten dom stoi pusty. O ile nam wiadomo, mógł należeć do przyjaciela, a on robił mu przysługę. Ale to jedyne łączniki, jakie mamy, i powinniśmy być ci wdzięczni za jego znalezienie".
    
  To była prawda. Pewnego dnia, gdy Nazim miał sam śledzić Watsona, chłopak zaczął się dziwnie zachowywać, zmieniając pas ruchu na autostradzie i wracając do domu trasą zupełnie inną niż ta, którą zazwyczaj jeździł. Nazim włączył radio i wyobraził sobie, że jest postacią z Grand Theft Auto, popularnej gry wideo, w której główny bohater jest przestępcą, który musi wykonywać misje takie jak porwania, morderstwa, handel narkotykami i oskubywanie prostytutek. W grze był fragment, w którym trzeba było śledzić uciekający samochód. To był jeden z jego ulubionych fragmentów, a to, czego się dowiedział, pomogło mu śledzić Watsona.
    
  "Myślisz, że on o nas wie?"
    
  "Nie sądzę, żeby cokolwiek wiedział o Hukanie, ale jestem pewien, że nasz przywódca ma ku temu powody. Podaj mi butelkę. Muszę się wysikać".
    
  Nazim podał mu dwulitrową butelkę. Haruf rozpiął spodnie i oddał mocz do środka. Mieli kilka pustych butelek, żeby móc dyskretnie załatwić się w samochodzie. Lepiej znieść ten kłopot i wyrzucić butelki później, niż pozwolić, żeby ktoś zobaczył ich sikających na ulicy albo wchodzących do któregoś z lokalnych barów.
    
  "Wiesz co? Do diabła z tym" - powiedział Haruf, krzywiąc się. "Rzucę tę butelkę w zaułek, a potem będziemy go szukać w Kalifornii, w domu jego matki. Do diabła z tym".
    
  "Poczekaj, Haruf."
    
  Nazim wskazał na bramę posiadłości. Kurier na motocyklu zadzwonił dzwonkiem. Po chwili ktoś się pojawił.
    
  "On tam jest! Widzisz, Nazim, mówiłem ci. Gratulacje!"
    
  Haruf był podekscytowany. Poklepał Nazima po plecach. Chłopiec czuł się jednocześnie szczęśliwy i zdenerwowany, jakby głęboko w jego wnętrzu zderzyły się fala gorąca i zimna.
    
  Świetnie, dzieciaku. W końcu skończymy to, co zaczęliśmy.
    
    
  48
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 2:34 rano.
    
    
  Harel obudził się, przerażony krzykami Andrei. Młoda reporterka siedziała na jej śpiworze, trzymając się za nogę i krzycząc.
    
  "O Boże, to boli!"
    
  Pierwszą rzeczą, jaką Harel pomyślała, było to, że Andrea zaczęła mieć skurcze podczas snu. Zerwała się, zapaliła światło w izbie chorych i chwyciła nogę Andrei, żeby ją rozmasować.
    
  Wtedy zobaczyła skorpiony.
    
  Były trzy, co najmniej trzy, które wyczołgały się ze śpiwora i biegały jak szalone, z uniesionymi ogonami, gotowe do użądlenia. Miały chorobliwie żółty kolor. Przerażona dr Harel wskoczyła na jeden ze stołów zabiegowych. Była bosa, a zatem łatwa do zdobycia.
    
  "Doktorze, pomóż mi. O Boże, moja noga płonie... Doktorze! O Boże!"
    
  Płacz Andrei pomógł lekarzowi przezwyciężyć jej strach i spojrzeć na nią z innej perspektywy. Nie mogła zostawić swojej młodej przyjaciółki bezradnej i cierpiącej.
    
  Niech pomyślę. Co ja, do cholery, pamiętam o tych draniach? To żółte skorpiony. Dziewczyna ma góra dwadzieścia minut, zanim zrobi się źle. O ile choć jeden ją użądli. O ile więcej niż jeden...
    
  Lekarzowi przyszła do głowy straszna myśl. Jeśli Andrea miała alergię na jad skorpiona, to już po niej.
    
  "Andrea, posłuchaj mnie bardzo uważnie."
    
  Andrea otworzyła oczy i spojrzała na nią. Leżąc na łóżku, trzymając się za nogę i patrząc przed siebie bezmyślnie, dziewczyna wyraźnie cierpiała. Harel dokonała nadludzkiego wysiłku, by przezwyciężyć paraliżujący strach przed skorpionami. Był to naturalny strach, który każda Izraelka taka jak ona, urodzona w Ber-Szebie na skraju pustyni, nabyła w dzieciństwie. Próbowała postawić stopę na podłodze, ale nie mogła.
    
  "Andrea. Andrea, czy kardiotoksyny były na liście alergenów, którą mi dałaś?"
    
  Andrea znów zawyła z bólu.
    
  "Skąd mam wiedzieć? Mam przy sobie listę, bo nie pamiętam więcej niż dziesięciu nazwisk naraz. Fuj! Doktorze, zejdź stamtąd, na litość boską, albo na litość Jehowy, czy kogokolwiek. Ból jest jeszcze gorszy..."
    
  Harel spróbowała ponownie przezwyciężyć swój strach, stawiając stopę na podłodze i dwoma skokami znalazła się na materacu.
    
  Mam nadzieję, że ich tu nie ma. Proszę, Boże, nie pozwól im być w moim śpiworze...
    
  Rzuciła śpiwór na podłogę, chwyciła po jednym bucie w każdą rękę i wróciła do Andrei.
    
  "Muszę założyć buty i pójść do apteczki. Zaraz będziesz zdrowa" - powiedziała, wciągając buty. "Trucizna jest bardzo niebezpieczna, ale potrzeba prawie pół godziny, żeby zabić człowieka. Trzymaj się".
    
  Andrea nie odpowiedziała. Harel podniósł wzrok. Andrea uniosła dłoń do szyi, a jej twarz zaczęła sinieć.
    
  O mój Boże! Ona ma alergię. Dostaje wstrząsu anafilaktycznego.
    
  Zapominając założyć drugi but, Harel uklękła obok Andrei, dotykając bosymi stopami podłogi. Nigdy wcześniej nie była tak świadoma każdego centymetra kwadratowego swojego ciała. Szukała miejsca, w którym skorpiony użądliły Andreę, i odkryła dwa punkty na lewej łydce reporterki - dwa małe otwory, każdy otoczony stanem zapalnym wielkości piłki tenisowej.
    
  Kurde. Naprawdę ją dorwali.
    
  Otworzyła się klapa namiotu i wszedł ojciec Fowler. On również był boso.
    
  "Co się dzieje?"
    
  Harel pochylił się nad Andreą, próbując wykonać u niej sztuczne oddychanie usta-usta.
    
  "Ojcze, proszę się pospieszyć. Ona jest w szoku. Potrzebuję adrenaliny".
    
  Gdzie to jest?
    
  "W szafce na końcu, na drugiej półce od góry. Jest tam kilka zielonych fiolek. Przynieś mi jedną i strzykawkę."
    
  Pochyliła się i wciągnęła Andrei więcej powietrza do ust, ale guz w jej gardle blokował dopływ powietrza do płuc. Gdyby Harel natychmiast nie otrząsnęła się z szoku, jej przyjaciółka by nie żyła.
    
  I to będzie twoja wina, bo byłeś tchórzem i wdrapałeś się na stół.
    
  "Co się, do cholery, stało?" - zapytał ksiądz, biegnąc do szafy. "Czy ona jest w szoku?"
    
  "Wynoście się!" - krzyknął Doktor do pół tuzina śpiących głów zaglądających do izby chorych. Harel nie chciał, żeby któryś ze skorpionów uciekł i znalazł kogoś innego do zabicia. "Użądlił ją skorpion, ojcze. Jest ich tu teraz trzech. Uważajcie."
    
  Ojciec Fowler skrzywił się lekko na tę wiadomość i ostrożnie podszedł do lekarza z adrenaliną i strzykawką. Harel natychmiast podał Andrei pięć zastrzyków z CCS w odsłonięte udo.
    
  Fowler chwycił za uchwyt pięciogalonowy dzban z wodą.
    
  "Zaopiekuj się Andreą" - powiedział lekarzowi. "Znajdę ich".
    
  Harel skupiła teraz całą swoją uwagę na młodej reporterce, choć w tym momencie mogła jedynie obserwować jej stan. To adrenalina miała zdziałać cuda. Gdy tylko hormon dostanie się do krwiobiegu Andrei, zakończenia nerwowe w jej komórkach zaczną się aktywować. Komórki tłuszczowe w jej ciele zaczną rozkładać lipidy, uwalniając dodatkową energię, jej tętno przyspieszy, poziom glukozy wzrośnie, mózg zacznie produkować dopaminę, a co najważniejsze, jej oskrzela się rozszerzą, a obrzęk gardła zniknie.
    
  Z głośnym westchnieniem Andrea wzięła pierwszy samodzielny oddech. Dla doktora Harela dźwięk ten był niemal tak piękny, jak trzy suche uderzenia, które usłyszała w tle, uderzając w galonowy dzban ojca Fowlera, gdy lekarstwo zaczęło działać. Kiedy ojciec Fowler usiadł na podłodze obok niej, doktor nie miał wątpliwości, że trzy skorpiony stały się teraz trzema plamami na podłodze.
    
  "A antidotum? Coś na truciznę?" zapytał ksiądz.
    
  "Tak, ale nie chcę jej jeszcze podawać zastrzyku. Jest on wytwarzany z krwi koni, które były narażone na setki użądleń skorpionów, dzięki czemu z czasem stają się odporne. Szczepionka zawsze zawiera śladowe ilości toksyny, a ja nie chcę narażać się na kolejny wstrząs".
    
  Fowler obserwował młodą Hiszpankę. Jej twarz powoli zaczęła wracać do normalnego wyglądu.
    
  "Dziękuję za wszystko, co pan zrobił, doktorze" - powiedział. "Nie zapomnę tego".
    
  "Nie ma problemu" - odpowiedział Harel, który zdał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie napotkali, i zaczął drżeć.
    
  Czy będą jakieś konsekwencje?
    
  "Nie. Jej organizm może teraz walczyć z trucizną". Uniosła zieloną fiolkę. "To czysta adrenalina, jakby dała jej organizmowi broń. Każdy narząd w jej ciele podwoi swoją wydajność i zapobiegnie uduszeniu. Za kilka godzin wyzdrowieje, choć będzie się czuła fatalnie".
    
  Twarz Fowlera lekko się rozluźniła. Wskazał na drzwi.
    
  Czy myślisz o tym samym co ja?
    
  "Nie jestem idiotą, Ojcze. Byłem na pustyni setki razy w moim kraju. Ostatnią rzeczą, jaką robię w nocy, jest sprawdzenie, czy wszystkie drzwi są zamknięte. Właściwie, sprawdzam dwa razy. Ten namiot jest bezpieczniejszy niż konto w szwajcarskim banku".
    
  Trzy skorpiony. Wszystkie w tym samym czasie. W środku nocy...
    
  "Tak, Ojcze. To już drugi raz, kiedy ktoś próbuje zabić Andreę."
    
    
  49
    
    
    
  BEZPIECZNY DOM ORVILLE'A WATSONA
    
  PRZEDMIEŚCIA WASZYNGTONU
    
    
  Piątek, 14 lipca 2006, 23:36.
    
    
  Odkąd Orville Watson zaczął polować na terrorystów, stosował szereg podstawowych środków ostrożności: upewnił się, że ma numery telefonów, adresy i kody pocztowe pod różnymi nazwiskami, a następnie kupił dom za pośrednictwem anonimowego zagranicznego stowarzyszenia, które tylko geniusz mógłby do niego nawiązać. Schronienie awaryjne na wypadek, gdyby sprawy potoczyły się źle.
    
  Oczywiście, bezpieczny dom, znany tylko tobie, ma swoje wyzwania. Po pierwsze, jeśli chcesz go zapełnić, musisz zrobić to sam. Orville się tym zajął. Co trzy tygodnie przynosił konserwy, mięso do zamrażarki i stos płyt DVD z najnowszymi filmami. Potem pozbywał się wszystkiego, co nieaktualne, zamykał dom i odchodził.
    
  To było zachowanie paranoiczne... bez dwóch zdań. Jedynym błędem, jaki popełnił Orville, poza pozwoleniem Nazimowi na śledzenie go, było zapomnienie paczki batoników Hershey podczas ostatniej wizyty. To była nierozsądna pobłażliwość, nie tylko ze względu na 330 kalorii w batoniku, ale także dlatego, że ekspresowe zamówienie na Amazonie mogło dać znać terrorystom, że jesteś w domu, który obserwują.
    
  Ale Orville nie mógł się powstrzymać. Mógł obejść się bez jedzenia, wody, dostępu do internetu, kolekcji seksownych zdjęć, książek czy muzyki. Ale kiedy w środę rano wszedł do domu, wrzucił kurtkę strażaka do kosza, zajrzał do szafki, w której trzymał czekoladki i zobaczył, że jest pusta, serce mu zamarło. Nie mógł wytrzymać trzech czy czterech miesięcy bez czekolady, będąc od niej całkowicie uzależnionym od czasu rozwodu rodziców.
    
  Mogłem mieć gorsze uzależnienia, pomyślał, próbując się uspokoić. Heroina, crack, głosowanie na republikanów.
    
  Orville nigdy w życiu nie próbował heroiny, ale nawet otępiające szaleństwo po zażyciu tego narkotyku nie mogło się równać z niekontrolowanym uniesieniem, jakie poczuł, gdy usłyszał dźwięk chrupiącej folii, rozpakowując czekoladę.
    
  Gdyby Orville był prawdziwym freudystą, mógłby dojść do wniosku, że powodem jest to, iż ostatnią rzeczą, jaką rodzina Watsonów zrobiła razem przed rozwodem, było spędzenie świąt Bożego Narodzenia w 1993 roku w domu jego wuja w Harrisburgu w Pensylwanii. W ramach specjalnego prezentu rodzice zabrali Orville'a do fabryki Hershey, położonej zaledwie czternaście mil od Harrisburga. Kolana Orville'a ugięły się pod nim, gdy po raz pierwszy weszli do budynku i wciągnęli aromat czekolady. Dostał nawet kilka tabliczek czekolady Hershey ze swoim imieniem.
    
  Ale teraz Orville'a jeszcze bardziej niepokoił inny dźwięk: odgłos tłuczonego szkła, chyba że uszy płatały mu figle.
    
  Ostrożnie odsunął na bok niewielką stertę papierków po czekoladkach i wstał z łóżka. Oparł się pokusie obywania się bez czekolady przez trzy godziny, co było jego rekordem, ale teraz, gdy w końcu uległ nałogowi, planował dać z siebie wszystko. I znowu, gdyby kierował się freudowskim rozumowaniem, uznałby, że zjadł siedemnaście czekoladek, po jednej na każdego członka swojej firmy, który zginął w poniedziałkowym ataku.
    
  Ale Orville nie wierzył w Zygmunta Freuda i jego zawroty głowy. Jeśli chodzi o potłuczone szkło, wierzył w Smith & Wesson. Dlatego trzymał przy łóżku specjalny pistolet kalibru .38.
    
  To nie może się dziać. Alarm jest włączony.
    
  Podniósł pistolet i przedmiot leżący obok niego na stoliku nocnym. Wyglądał jak brelok, ale był zwykłym pilotem z dwoma przyciskami. Pierwszy uruchamiał cichy alarm na komisariacie policji. Drugi włączał syrenę alarmową w całym osiedlu.
    
  "Jest tak głośno, że mógłby obudzić Nixona i zmusić go do stepowania" - powiedział mężczyzna, który ustawił budzik.
    
  "Nixon został pochowany w Kalifornii".
    
  "Teraz wiesz, jak potężne to jest."
    
  Orville nacisnął oba przyciski, nie chcąc ryzykować. Nie słysząc syren, chciał spuścić łomot idiocie, który zainstalował system i przysięgał, że nie da się go wyłączyć.
    
  Kurwa, kurwa, kurwa, Orville zaklął pod nosem, ściskając pistolet. Co ja mam teraz, do cholery, zrobić? Plan był taki, żeby tu dotrzeć i być bezpiecznym. A co z komórką...?
    
  Stał na stoliku nocnym, na starym egzemplarzu magazynu "Vanity Fair".
    
  Jego oddech stał się płytki i zaczął się pocić. Kiedy usłyszał dźwięk tłuczonego szkła - prawdopodobnie w kuchni - siedział w łóżku po ciemku, grając w The Sims na laptopie i ssąc tabliczkę czekolady, która wciąż była przyklejona do opakowania. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że kilka minut wcześniej wyłączyła się klimatyzacja.
    
  Pewnie odcięli prąd w tym samym momencie, co rzekomo niezawodny system alarmowy. Czternaście tysięcy dolców. Skurwysyn!
    
  Teraz, z lękiem i lepkim, waszyngtońskim latem, które przesiąkało go potem, chwyt pistoletu stawał się śliski, a każdy krok wydawał się niepewny. Nie było wątpliwości, że Orville musi się stamtąd wydostać jak najszybciej.
    
  Przeszedł przez szatnię i zajrzał do korytarza na piętrze. Nikogo tam nie było. Na parter można było zejść tylko schodami, ale Orville miał plan. Na końcu korytarza, po przeciwnej stronie schodów, znajdowało się małe okno, a na zewnątrz rosła dość wątła wiśnia, która nie chciała kwitnąć. Nieważne. Gałęzie były grube i rosły wystarczająco blisko okna, by ktoś tak niewyszkolony jak Orville mógł spróbować zejść tą drogą.
    
  Opadł na czworaka i wsunął pistolet za ciasny pasek szortów, po czym zmusił swoje potężne ciało, by przeczołgać się dziesięć stóp po dywanie w stronę okna. Kolejny hałas z piętra niżej potwierdził, że ktoś rzeczywiście włamał się do domu.
    
  Otwierając okno, zacisnął zęby, jak tysiące ludzi robią to każdego dnia, próbując zachować ciszę. Na szczęście ich życie od tego nie zależało; niestety, jego z pewnością tak. Słyszał już kroki na schodach.
    
  Rzucając ostrożność na wiatr, Orville wstał, otworzył okno i wychylił się. Gałęzie były oddalone od siebie o jakieś półtora metra i Orville musiał się wyprostować, żeby musnąć palcami jedną z najgrubszych.
    
  To nie zadziała.
    
  Bez namysłu postawił jedną stopę na parapecie, odepchnął się i skoczył z precyzją, której nawet najżyczliwszy obserwator nie nazwałby gracją. Palcami zdołał chwycić gałąź, ale w pośpiechu pistolet wpadł mu do spodenek, a po krótkim, zimnym zetknięciu z tym, co nazywał "małym Timmym", gałąź zsunęła mu się po nodze i wpadła do ogrodu.
    
  Kurwa! Co jeszcze mogłoby pójść nie tak?
    
  W tym momencie gałąź się złamała.
    
  Orville całym ciężarem wylądował na jego tyłku, wydając przy tym głośny odgłos. Ponad trzydzieści procent materiału jego spodenek pękło podczas upadku, co uświadomił sobie później, widząc krwawiące rany na plecach. Ale w tamtej chwili ich nie zauważył, ponieważ zależało mu tylko na tym, by jak najdalej od domu przenieść to coś, więc skierował się do bramy swojej posesji, oddalonej o jakieś dwadzieścia metrów od domu. Nie miał kluczy, ale w razie potrzeby by się przez nią przebił. W połowie drogi strach, który go ogarniał, ustąpił miejsca poczuciu spełnienia.
    
  Dwie niemożliwe ucieczki w ciągu jednego tygodnia. Ogarnij się, Batmanie.
    
  Nie mógł w to uwierzyć, ale bramy były otwarte. Wyciągając ramiona w ciemności, Orville skierował się do wyjścia.
    
  Nagle z cienia otaczającego posesję muru wyłoniła się ciemna postać i uderzyła go w twarz. Orville poczuł całą siłę uderzenia i usłyszał przeraźliwy trzask, gdy jego nos pękł. Jęcząc i trzymając się za twarz, Orville upadł na ziemię.
    
  Jakaś postać zbiegła ścieżką od domu i przystawiła mu pistolet do tyłu głowy. Ten ruch był niepotrzebny, ponieważ Orville już stracił przytomność. Nazim stał obok niego, nerwowo trzymając łopatę, którą uderzył Orville'a, przyjmując klasyczną pozycję pałkarza przed miotaczem. To był idealny ruch. Nazim był dobrym pałkarzem, kiedy grał w baseball w liceum i w jakiś absurdalny sposób pomyślał, że jego trener byłby dumny, widząc, jak wykonuje tak fantastyczny zamach w ciemności.
    
  "Nie mówiłem ci?" - zapytał Haruf bez tchu. "Zbite szkło działa za każdym razem. Uciekają jak przestraszone małe króliki, gdziekolwiek je poślesz. No, odłóż to i pomóż mi zanieść to do domu".
    
    
  50
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 6:34 rano.
    
    
  Andrea obudziła się z uczuciem, jakby przeżuła tekturę. Leżała na stole do badań, obok którego drzemali na fotelach ojciec Fowler i dr Harel, obaj w piżamach.
    
  Właśnie miała wstać, żeby pójść do łazienki, gdy drzwi się otworzyły i pojawił się Jacob Russell. Asystent Cain miał krótkofalówkę zawieszoną u paska, a na jego twarzy malowało się zamyślenie. Widząc, że ksiądz i lekarz śpią, podszedł na palcach do stołu i szepnął coś Andrei.
    
  'Jak się masz?'
    
  "Czy pamiętasz poranek po ukończeniu szkoły?"
    
  Russell uśmiechnął się i skinął głową.
    
  "Cóż, to to samo, ale wygląda to tak, jakby zastąpili alkohol płynem hamulcowym" - powiedziała Andrea, trzymając się za głowę.
    
  "Bardzo się o ciebie martwiliśmy. Co się stało z Erlingiem, a teraz to... Naprawdę mamy pecha".
    
  W tym momencie jednocześnie obudzili się aniołowie stróże Andrei.
    
  "Pech? To bzdura" - powiedziała Harel, przeciągając się na krześle. "To, co się tu wydarzyło, to była próba zabójstwa".
    
  O czym mówisz?
    
  "Ja też chciałabym wiedzieć" - powiedziała Andrea, zszokowana.
    
  "Panie Russell" - powiedział Fowler, wstając i podchodząc do swojego asystenta - "formalnie proszę o ewakuację panny Otero na Behemoth".
    
  "Ojcze Fowler, doceniam pańską troskę o dobro panny Otero i normalnie pierwszy bym się z panem zgodził. Ale to oznaczałoby naruszenie przepisów bezpieczeństwa zakładu, a to ogromny krok..."
    
  "Słuchaj" - wtrąciła się Andrea.
    
  "Jej zdrowie nie jest w bezpośrednim niebezpieczeństwie, prawda, doktorze Harel?"
    
  "Cóż... technicznie rzecz biorąc, nie" - powiedział Harel, zmuszony do przyznania racji.
    
  'Za kilka dni będzie jak nowa.'
    
  "Posłuchaj mnie..." - nalegała Andrea.
    
  Widzisz, Ojcze, nie miałoby sensu ewakuować panny Otero, dopóki nie zdąży wykonać swojego zadania.
    
  "Nawet gdy ktoś próbuje ją zabić?" zapytał Fowler z napięciem.
    
  Nie ma na to dowodów. To był niefortunny zbieg okoliczności, że skorpiony dostały się do jej śpiwora, ale...
    
  'STOP!' krzyknęła Andrea.
    
  Zdumieni wszyscy trzej odwrócili się w jej stronę.
    
  "Czy mógłbyś przestać mówić o mnie, jakby mnie tu nie było, i posłuchać mnie, chociaż przez chwilę? Czy nie wolno mi się wygadać, zanim wyrzucisz mnie z tej wyprawy?"
    
  "Oczywiście. Mów śmiało, Andrea" - powiedział Harel.
    
  "Po pierwsze, chcę wiedzieć, jak skorpiony dostały się do mojego śpiwora."
    
  "Nieszczęśliwy wypadek" - skomentował Russell.
    
  "To nie mógł być wypadek" - odpowiedział ojciec Fowler. "Szpital to zamknięty namiot".
    
  "Nie rozumiesz" - powiedział asystent Caina, kręcąc głową z rozczarowaniem. "Wszyscy są zdenerwowani tym, co stało się ze Stow Erlingiem. Plotki krążą wszędzie. Niektórzy mówią, że to był jeden z żołnierzy, inni, że to Pappas, kiedy dowiedział się, że Erling odkrył Arkę. Jeśli teraz ewakuuję pannę Otero, wiele innych osób też będzie chciało odejść. Za każdym razem, gdy mnie widzą, Hanley, Larsen i kilku innych mówi, że chcą, żebym odesłał ich z powrotem na statek. Powiedziałem im, że dla ich własnego bezpieczeństwa muszą tu zostać, ponieważ po prostu nie możemy zagwarantować, że bezpiecznie dotrą do Behemota. Ten argument nie miałby większego znaczenia, gdybym ewakuował ciebie, panno Otero".
    
  Andrea przez chwilę milczała.
    
  "Panie Russell, czy mam rozumieć, że nie mogę wyjść, kiedy tylko zechcę?"
    
  "No cóż, przyszedłem, żeby przedstawić ci ofertę od mojego szefa."
    
  'Jestem cały słuchem.'
    
  "Chyba pan nie do końca rozumie. Pan Cain sam złoży panu ofertę". Russell wyjął radio zza paska i nacisnął przycisk wywołania. "Proszę pana" - powiedział, podając je Andrei.
    
  'Dzień dobry, panno Otero.'
    
  Głos starca był przyjemny, choć miał lekki bawarski akcent.
    
  Jak ten gubernator Kalifornii. Ten, który był aktorem.
    
  'Pani Otero, czy jest pani tam?'
    
  Andrea była tak zaskoczona głosem starego mężczyzny, że minęło trochę czasu, zanim udało jej się uspokoić suchość w gardle.
    
  "Tak, jestem tutaj, panie Cain."
    
  "Pani Otero, chciałbym zaprosić panią na drinka później, około południa. Możemy porozmawiać, a ja odpowiem na wszelkie pytania".
    
  "Tak, oczywiście, panie Cain. Bardzo bym tego chciał."
    
  "Czy czujesz się na tyle dobrze, żeby przyjść do mojego namiotu?"
    
  "Tak, proszę pana. To tylko czterdzieści stóp stąd."
    
  'No to do zobaczenia.'
    
  Andrea oddała radio Russellowi, który grzecznie się pożegnał i wyszedł. Fowler i Harel nie odzywali się ani słowem; po prostu patrzyli na Andreę z dezaprobatą.
    
  "Przestań tak na mnie patrzeć" - powiedziała Andrea, odchylając się do tyłu na stole do badań i zamykając oczy. "Nie mogę pozwolić, żeby ta szansa wymknęła mi się z rąk".
    
  "Nie uważasz, że to zaskakujący zbieg okoliczności, że zaproponował ci wywiad akurat wtedy, gdy pytaliśmy, czy możesz wyjść?" powiedział Harel ironicznie.
    
  "Cóż, nie mogę odmówić" - upierała się Andrea. "Społeczeństwo ma prawo wiedzieć więcej o tym człowieku".
    
  Ksiądz machnął lekceważąco ręką.
    
  "Milionerzy i reporterzy. Wszyscy są tacy sami. Wydaje im się, że mają prawdę".
    
  "Tak jak Kościół, Ojcze Fowler?"
    
    
  51
    
    
    
  BEZPIECZNY DOM ORVILLE'A WATSONA
    
  PRZEDMIEŚCIA WASZYNGTONU
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 12:41
    
    
  Uderzenia obudziły Orville'a.
    
  Nie były zbyt ciężkie ani zbyt liczne, akurat tyle, by sprowadzić go z powrotem do krainy żywych i zmusić do wykrztuszenia jednego z przednich zębów, uszkodzonego uderzeniem łopaty. Gdy młody Orville go wypluł, ból złamanego nosa przeszył mu czaszkę niczym stado dzikich koni. Uderzenia mężczyzny o migdałowych oczach wybijały rytmiczny rytm.
    
  "Patrz. Nie śpi" - powiedział starszy mężczyzna do swojego partnera, wysokiego i szczupłego. Starszy mężczyzna uderzył Orville'a jeszcze kilka razy, aż jęknął. "Nie jesteś w najlepszej formie, co, panie 3?"
    
  Orville leżał na kuchennym stole, pusty, z wyjątkiem zegarka na rękę. Chociaż nigdy nie gotował w domu - a właściwie nigdy nie gotował nigdzie - miał w pełni wyposażoną kuchnię. Orville przeklinał swoją potrzebę perfekcji, patrząc na naczynia kuchenne ustawione obok zlewu, żałując zakupu zestawu ostrych noży kuchennych, korkociągów i szpikulców do grilla...
    
  'Słuchać...'
    
  'Zamknąć się!'
    
  Młody mężczyzna wycelował w niego pistoletem. Starszy, który musiał mieć około trzydziestu lat, podniósł jeden z szpikulców i pokazał go Orville'owi. Ostry czubek błysnął na chwilę w świetle halogenowych lamp sufitowych.
    
  "Wiesz, co to jest?"
    
  "To szaszłyk. W Walmarcie kosztują 5,99 dolara za zestaw. Słuchaj..." - powiedział Orville, próbując usiąść. Inny mężczyzna wsunął dłoń między grube piersi Orville"a i zmusił go, żeby się położył.
    
  Mówiłem ci, żebyś się zamknął.
    
  Podniósł szpikulec i pochylając się do przodu, wbił jego czubek prosto w lewą dłoń Orville'a. Wyraz twarzy mężczyzny nie zmienił się, nawet gdy ostry metal przygwoździł jego dłoń do drewnianego stołu.
    
  Początkowo Orville był zbyt oszołomiony, by zrozumieć, co się stało. Potem nagle ból przeszył jego ramię niczym porażenie prądem. Krzyknął.
    
  "Wiesz, kto wynalazł szaszłyki?" - zapytał niższy mężczyzna, chwytając Orville'a za twarz, żeby zmusić go do spojrzenia na niego. "To byli nasi ludzie. Właściwie w Hiszpanii nazywano je mauretańskimi kebabami. Wynaleźli je, gdy jedzenie przy stole nożem uznawano za niegrzeczne".
    
  To tyle, dranie. Mam coś do powiedzenia.
    
  Orville nie był tchórzem, ale nie był też głupi. Wiedział, ile bólu jest w stanie znieść i wiedział, kiedy go uderzono. Wziął trzy głośne oddechy przez usta. Nie odważył się oddychać przez nos i zadać sobie jeszcze większego bólu.
    
  "Dobra, wystarczy. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Zaśpiewam, wygadam się, narysuję szkic, jakieś plany. Nie ma potrzeby przemocy".
    
  Ostatnie słowa niemal przerodziły się w krzyk, gdy zobaczył mężczyznę chwytającego za kolejny szpikulec.
    
  "Oczywiście, że będziesz mówić. Ale nie jesteśmy komitetem tortur. Jesteśmy komitetem wykonawczym. Chodzi o to, że chcemy to zrobić bardzo powoli. Nazim, przyłóż mu pistolet do głowy".
    
  Mężczyzna o imieniu Nazim, z kompletnie pustym wyrazem twarzy, usiadł na krześle i przycisnął lufę pistoletu do czaszki Orville'a. Orville zamarł, czując chłód metalu.
    
  "Skoro masz ochotę porozmawiać... powiedz mi, co wiesz o Hakanie."
    
  Orville zamknął oczy. Był przestraszony. No i to tyle.
    
  "Nic. Słyszałem tylko różne rzeczy tu i tam."
    
  "To bzdura" - powiedział niski mężczyzna, uderzając go trzy razy. "Kto ci kazał za nim iść? Kto wie, co się stało w Jordanii?"
    
  "Nic nie wiem o Jordanie".
    
  "Kłamiesz."
    
  "To prawda. Przysięgam na Allaha!"
    
  Te słowa zdawały się obudzić coś w napastnikach. Nazim mocniej przycisnął lufę pistoletu do głowy Orville'a. Drugi przycisnął drugi szpikulec do jego nagiego ciała.
    
  "Przyprawiasz mnie o mdłości, kunde. Spójrz, jak wykorzystałeś swój talent - by zniszczyć swoją religię i zdradzić swoich muzułmańskich braci. I to wszystko dla garści fasoli".
    
  Przesunął czubkiem szpikulca po piersi Orville'a, zatrzymując się na chwilę na jego lewej piersi. Ostrożnie uniósł fałd skóry, a potem nagle go upuścił, powodując falowanie tłuszczu na brzuchu. Metal pozostawił zadrapanie na skórze, a krople krwi zmieszały się z nerwowym potem na nagim ciele Orville'a.
    
  "Tylko że to nie była zwykła garść fasoli" - kontynuował mężczyzna, wbijając ostrze nieco głębiej w ciało. "Masz kilka domów, fajny samochód, pracowników... I spójrz na ten zegarek, niech imię Allaha będzie błogosławione".
    
  Dostaniesz, jeśli puścisz, pomyślał Orville, ale nie powiedział ani słowa, bo nie chciał, żeby kolejny stalowy pręt go przebił. Cholera, nie wiem, jak się z tego wygrzebię.
    
  Próbował wymyślić coś, cokolwiek, co mógłby powiedzieć, żeby ci dwaj mężczyźni dali mu spokój. Ale okropny ból w nosie i ramieniu dawał mu do zrozumienia, że takie słowa nie istnieją.
    
  Nazim wolną ręką zdjął zegarek z nadgarstka Orville'a i podał go drugiemu mężczyźnie.
    
  "Cześć... Jaeger Lecoultre. Tylko to, co najlepsze, prawda? Ile rząd ci płaci za bycie donosicielem? Jestem pewien, że dużo. Wystarczająco dużo, żeby kupić zegarek za dwadzieścia tysięcy dolarów".
    
  Mężczyzna rzucił zegarek na podłogę w kuchni i zaczął tupać nogami, jakby od tego zależało jego życie, ale jedyne, co zdołał zrobić, to porysować tarczę, przez co zegarek stracił cały swój teatralny efekt.
    
  "Ścigam tylko przestępców" - powiedział Orville. "Nie masz monopolu na przesłanie Allaha".
    
  "Nie waż się więcej wymawiać Jego imienia" - rzekł niski mężczyzna, plując Orville"owi w twarz.
    
  Górna warga Orville'a zaczęła drżeć, ale nie był tchórzem. Nagle zdał sobie sprawę, że zaraz umrze, więc przemówił z całą godnością, na jaką go było stać. "Omak zanya fih erd 4" - powiedział, patrząc mężczyźnie prosto w twarz i starając się nie jąkać. W oczach mężczyzny błysnął gniew. Było jasne, że obaj mężczyźni myśleli, że mogą złamać Orville'a i patrzeć, jak błaga o życie. Nie spodziewali się po nim takiej odwagi.
    
  "Będziesz płakał jak dziewczynka" - powiedział starszy mężczyzna.
    
  Jego ręka uniosła się i opadła z całej siły, wbijając drugi szpikulec w prawe ramię Orville'a. Orville nie mógł się powstrzymać i wydał z siebie krzyk, który przeczył jego odwadze sprzed chwili. Krew trysnęła mu do otwartych ust, a on zaczął się dusić, kaszląc spazmami, które wstrząsały jego ciałem z bólu, gdy jego dłonie zostały oderwane od szpikulców, które trzymały je na drewnianym stole.
    
  Kaszel stopniowo ustępował, a słowa mężczyzny stały się rzeczywistością - dwie wielkie łzy spłynęły po policzkach Orville'a na stół. Wydawało się, że to wszystko, czego potrzebował, by uwolnić Orville'a od tortur. Wyhodował sobie nowe narzędzie kuchenne: długi nóż.
    
  "Już po wszystkim, kunde-'
    
  Rozległ się strzał, który odbił się echem od metalowych patelni wiszących na ścianie, a mężczyzna upadł na podłogę. Jego partner nawet się nie odwrócił, żeby zobaczyć, skąd padł strzał. Przeskoczył kuchenny blat, zadrapując klamrą pasek na drogim wykończeniu, i wylądował na rękach. Drugi strzał roztrzaskał framugę drzwi pół metra nad jego głową, gdy Nazim zniknął.
    
  Orville, z poobijaną twarzą, poranionymi i krwawiącymi dłońmi niczym dziwna parodia krucyfiksu, ledwo mógł się odwrócić, żeby zobaczyć, kto uratował go od niechybnej śmierci. Był to szczupły, jasnowłosy mężczyzna około trzydziestki, ubrany w dżinsy i noszący coś, co wyglądało na obroże dla księdza.
    
  "Dobra poza, Orville" - powiedział ksiądz, przebiegając obok niego w pogoni za drugim terrorystą. Schował się za framugą drzwi, po czym nagle wyskoczył zza nich, trzymając pistolet w obu dłoniach. Przed nim był tylko pusty pokój z otwartym oknem.
    
  Ksiądz wrócił do kuchni. Orville przetarłby oczy ze zdumienia, gdyby nie to, że jego ręce były przykute do stołu.
    
  "Nie wiem, kim pan jest, ale dziękuję. Proszę, zobacz, co da się zrobić, żeby mnie puścić".
    
  Z powodu uszkodzonego nosa brzmiało to jak "lodowo-biały płomień".
    
  "Zaciśnij zęby. Będzie bolało" - powiedział ksiądz, chwytając szpikulec prawą ręką. Choć próbował go wyciągnąć prosto, Orville wciąż krzyczał z bólu. "Wiesz, niełatwo cię znaleźć".
    
  Orville przerwał mu, unosząc rękę. Rana była wyraźnie widoczna. Znów zaciskając zęby, Orville przetoczył się w lewo i sam wyciągnął drugi szpikulec. Tym razem nie krzyknął.
    
  "Czy możesz chodzić?" zapytał ksiądz, pomagając mu wstać.
    
  "Papież jest Polakiem?"
    
  "Już nie. Mój samochód stoi niedaleko. Masz pojęcie, dokąd poszedł twój gość?"
    
  "Skąd, do cholery, mam wiedzieć?" zapytał Orville, chwytając rolkę ręczników kuchennych leżącą obok okna i owijając dłonie grubymi warstwami papieru, niczym wielkie kłębki waty cukrowej, które powoli zaczęły różowieć od krwi.
    
  "Zostaw to i odejdź od okna. Opatrzę cię w samochodzie. Myślałem, że jesteś ekspertem od terroryzmu".
    
  "A ty pewnie jesteś z CIA?" Myślałem, że mam szczęście.
    
  "Mniej więcej. Mam na imię Albert i pochodzę z ISL 5."
    
  "Powiązanie? Z kim? Z Watykanem?"
    
  Albert nie odpowiedział. Agenci Świętego Przymierza nigdy nie przyznali się do powiązań z tą grupą.
    
  "To zapomnij o tym" - powiedział Orville, walcząc z bólem. "Słuchaj, nikt tutaj nie może nam pomóc. Wątpię, żeby ktokolwiek słyszał strzały. Najbliżsi sąsiedzi są jakieś pół mili stąd. Masz komórkę?"
    
  "To nie jest dobry pomysł. Jeśli pojawi się policja, zabiorą cię do szpitala, a potem będą chcieli cię przesłuchać. CIA pojawi się w twoim pokoju za pół godziny z bukietem kwiatów".
    
  "Więc wiesz, jak się tego używa?" zapytał Orville, wskazując na pistolet.
    
  "Nie, nie. Nienawidzę broni. Masz szczęście, że to ja dźgnąłem tego gościa, a nie ciebie".
    
  "No to lepiej zacznij ich lubić" - powiedział Orville, unosząc dłonie jak wata cukrowa i celując z pistoletu. "Jakim agentem jesteś?"
    
  "Miałem tylko podstawowe szkolenie" - powiedział ponuro Albert. "Moją pasją są komputery".
    
  "Cóż, to po prostu cudowne! Zaczynam mieć zawroty głowy" - powiedział Orville, bliski omdlenia. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała go przed upadkiem na podłogę, była ręka Alberta.
    
  "Myślisz, że dasz radę dotrzeć do samochodu, Orville?"
    
  Orville skinął głową, ale nie był pewien.
    
  "Ile ich jest?" zapytał Albert.
    
  "Został tylko ten, którego odstraszyłeś. Ale będzie na nas czekał w ogrodzie".
    
  Albert zerknął krótko przez okno, ale w ciemnościach nic nie zobaczył.
    
  "No to chodźmy. W dół zbocza, bliżej muru... może być wszędzie".
    
    
  52
    
    
    
  BEZPIECZNY DOM ORVILLE'A WATSONA
    
  PRZEDMIEŚCIA WASZYNGTONU
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 13:03.
    
    
  Nazim był bardzo przestraszony.
    
  Wielokrotnie wyobrażał sobie scenę swojego męczeństwa. Abstrakcyjne koszmary, w których ginie w kolosalnej kuli ognia, w czymś ogromnym, transmitowane w telewizji na całym świecie. Śmierć Harufa była absurdalnym rozczarowaniem, pozostawiając Nazima zdezorientowanego i przestraszonego.
    
  Uciekł do ogrodu, bojąc się, że policja może pojawić się w każdej chwili. Przez chwilę kusiła go główna brama, wciąż uchylona. Dźwięki świerszczy i cykad wypełniły noc obietnicą i życiem, a Nazim przez chwilę się zawahał.
    
  Nie. Poświęciłem swoje życie chwale Allaha i zbawieniu moich bliskich. Co stałoby się z moją rodziną, gdybym teraz uciekł, gdybym zmiękł?
    
  Nazim nie wyszedł więc za bramę. Pozostał w cieniu, za rzędem przerośniętych lwich paszczy, na których wciąż było kilka żółtawych kwiatów. Próbując rozluźnić napięcie w ciele, przełożył pistolet z jednej ręki do drugiej.
    
  Jestem w dobrej formie. Przeskoczyłem przez kuchenny blat. Kula, która leciała za mną, minęła mnie o milę. Jeden z nich to ksiądz, a drugi jest ranny. Jestem dla nich więcej niż godnym przeciwnikiem. Muszę tylko obserwować drogę do bramy. Jeśli usłyszę radiowozy, przeskoczę przez mur. To drogie, ale dam radę. Jest miejsce po prawej stronie, które wygląda na trochę niższe. Szkoda, że Harufa tu nie ma. Był geniuszem w otwieraniu drzwi. Brama do posiadłości zajęła mu zaledwie piętnaście sekund. Ciekawe, czy jest już u Allaha? Będzie mi go brakowało. Chciałby, żebym został i dobił Watsona. Już by nie żył, gdyby Haruf nie czekał tak długo, ale nic nie rozzłościło go bardziej niż ktoś, kto zdradził własnych braci. Nie wiem, jak pomogłoby to dżihadowi, gdybym zginął dziś wieczorem bez usunięcia kundy. Nie. Nie mogę tak myśleć. Muszę skupić się na tym, co ważne. Imperium, w którym się urodziłem, jest skazane na upadek. I pomogę mu w tym moją krwią. Choć wolałbym, żeby to nie było dzisiaj.
    
  Z drogi dobiegł hałas. Nazim nasłuchiwał uważniej. Zbliżali się. Musiał działać szybko. Musiał...
    
  "Dobra. Rzuć broń. Kontynuuj."
    
  Nazim nawet się nie zastanowił. Nie odmówił ostatniej modlitwy. Po prostu odwrócił się z pistoletem w dłoni.
    
    
  Albert, który wyszedł z tyłu domu i trzymał się blisko muru, by bezpiecznie dotrzeć do furtki, zauważył w ciemności fluorescencyjne paski na butach Nike Nazima. To nie było to samo, co wtedy, gdy instynktownie strzelił do Harufa, by uratować życie Orville'a, i trafił go przypadkiem. Tym razem zaskoczył młodego mężczyznę zaledwie kilka kroków od niego. Albert postawił obie stopy na ziemi, wycelował w środek klatki piersiowej Nazima i nacisnął spust, nakazując mu upuszczenie broni. Gdy Nazim się odwrócił, Albert nacisnął spust do końca, rozrywając klatkę piersiową młodego mężczyzny.
    
    
  Nazim był jedynie mgliście świadomy strzału. Nie czuł bólu, choć zdawał sobie sprawę, że został powalony. Próbował poruszyć rękami i nogami, ale to nic nie dało i nie mógł mówić. Zobaczył, jak strzelec nachyla się nad nim, sprawdza puls, a potem kręci głową. Chwilę później pojawił się Watson. Nazim zobaczył kroplę krwi Watsona, gdy się pochylał. Nigdy nie wiedział, czy ta kropla zmieszała się z jego własną krwią wypływającą z rany klatki piersiowej. Z każdą sekundą jego wzrok stawał się coraz bardziej niewyraźny, ale wciąż słyszał głos Watsona, modlącego się.
    
  Błogosławiony niech będzie Allah, który dał nam życie i możliwość sprawiedliwego i uczciwego wielbienia Go. Błogosławiony niech będzie Allah, który nauczył nas Świętego Koranu, który głosi, że nawet gdyby ktoś podniósł na nas rękę, aby nas zabić, nie powinniśmy podnosić na niego ręki. Przebacz mu, Panie Wszechświata, bo jego grzechy są grzechami oszukanych niewinnych. Ochroń go przed mękami piekielnymi i przyprowadź go blisko siebie, o Panie Tronu.
    
  Potem Nazim poczuł się znacznie lepiej. Jakby spadł mu z serca ciężar. Oddał wszystko Allahowi. Pozwolił sobie pogrążyć się w takim spokoju, że słysząc w oddali syreny policyjne, pomylił je z dźwiękiem świerszczy. Jeden z nich śpiewał tuż przy jego uchu i to była ostatnia rzecz, jaką usłyszał.
    
    
  Kilka minut później dwóch umundurowanych policjantów pochyliło się nad młodym mężczyzną w koszulce Washington Redskins. Miał otwarte oczy i patrzył w niebo.
    
  "Centrala, tu jednostka 23. Mamy 10:54. Wyślij karetkę..."
    
  'Zapomnij o tym. Nie udało mu się.'
    
  "Centrala, odwołajcie na razie tę karetkę. Odgrodzimy miejsce zbrodni kordonem."
    
  Jeden z funkcjonariuszy spojrzał na twarz młodego mężczyzny, myśląc, że szkoda, że zmarł z powodu odniesionych ran. Był wystarczająco młody, by być moim synem. Ale ten człowiek nie zamierzał spędzać snu z powiek. Widział na ulicach Waszyngtonu tyle martwych dzieci, że wystarczyłoby ich na dywanik w Gabinecie Owalnym. A jednak żadne z nich nie miało takiego wyrazu twarzy.
    
  Przez chwilę rozważał zadzwonienie do partnera i zapytanie go, co do cholery jest nie tak z tym spokojnym uśmiechem tego faceta. Oczywiście, że tego nie zrobił.
    
  Bał się, że wyjdzie na głupca.
    
    
  53
    
    
    
  GDZIEŚ W OKRĘGU FAIRFAX W WIRGINII
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 14:06.
    
    
  Bezpieczny dom Orville'a Watsona i Alberta znajdowały się w odległości prawie dwudziestu pięciu mil. Orville pokonał tę trasę na tylnym siedzeniu toyoty Alberta, na wpół śpiąc i na wpół przytomny, ale przynajmniej jego ręce były odpowiednio zabandażowane dzięki apteczce, którą ksiądz miał w samochodzie.
    
  Godzinę później, ubrany w szlafrok frotte - jedyną rzecz, jaką Albert miał na sobie - Orville połknął kilka tabletek Tylenolu i popijał je sokiem pomarańczowym, który przyniósł mu ksiądz.
    
  Straciłeś dużo krwi. To pomoże ustabilizować sytuację.
    
  Orville chciał jedynie ustabilizować swoje ciało w szpitalnym łóżku, ale biorąc pod uwagę swoje ograniczone możliwości, uznał, że równie dobrze może zostać z Albertem.
    
  "Czy masz przypadkiem tabliczkę czekolady Hershey's?"
    
  "Nie, przepraszam. Nie mogę jeść czekolady - dostaję po niej pryszczy. Ale za chwilę wpadnę do Seven Eleven, żeby coś zjeść, kupić jakieś za duże koszulki i może jakieś słodycze, jeśli chcesz".
    
  "Zapomnij. Po tym, co się dziś stało, myślę, że będę nienawidzić Hershey do końca życia".
    
  Albert wzruszył ramionami. "To zależy od ciebie".
    
  Orville wskazał gestem na mnóstwo komputerów zagracających salon Alberta. Dziesięć monitorów stało na dwunastostopowym stole, podłączonych do plątaniny kabli grubych jak udo sportowca, biegnących wzdłuż podłogi przy ścianie. "Ma pan doskonały sprzęt, panie łączniku międzynarodowym" - powiedział Orville, rozładowując napięcie. Obserwując księdza, zdał sobie sprawę, że obaj siedzą w tej samej sytuacji. Jego ręce lekko drżały i wydawał się nieco zagubiony. "System HarperEdwards z płytami głównymi TINCom... Więc mnie pan namierzył, tak?"
    
  "Twoja firma offshore w Nassau, ta, z której skorzystałeś, żeby kupić kryjówkę. Zajęło mi czterdzieści osiem godzin, żeby namierzyć serwer, na którym przechowywana była pierwotna transakcja. Dwa tysiące sto czterdzieści trzy kroki. Jesteś grzecznym chłopcem".
    
  "Ty też" - powiedział Orville, pod wrażeniem.
    
  Dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie i skinęli głowami, rozpoznając swoich kolegów hakerów. Dla Alberta ta krótka chwila relaksu oznaczała, że tłumiony szok nagle wdarł się do jego ciała niczym banda chuliganów. Albert nie zdążył do łazienki. Zwymiotował do miski popcornu, którą zostawił na stole poprzedniego wieczoru.
    
  Nigdy wcześniej nikogo nie zabiłem. Ten facet... Nawet nie zauważyłem drugiego, bo musiałem działać, strzeliłem bez namysłu. Ale ten dzieciak... to był tylko dzieciak. I spojrzał mi w oczy.
    
  Orville nic nie powiedział, bo nie miał nic do powiedzenia.
    
  Stali tak przez dziesięć minut.
    
  "Teraz go rozumiem" - powiedział w końcu młody ksiądz.
    
  'Kto?'
    
  Mój przyjaciel. Ktoś, kto musiał zabić i cierpiał z tego powodu.
    
  "Mówisz o Fowlerze?"
    
  Albert spojrzał na niego podejrzliwie.
    
  "Skąd znasz to nazwisko?"
    
  "Bo cały ten bałagan zaczął się, kiedy Cain Industries zatrudniło mnie. Chcieli dowiedzieć się czegoś o ojcu Anthonym Fowlerze. I nie mogę nie zauważyć, że ty też jesteś księdzem".
    
  To jeszcze bardziej zdenerwowało Alberta. Złapał Orville'a za szatę.
    
  "Co im powiedziałeś?" krzyknął. "Muszę to wiedzieć!"
    
  "Powiedziałem im wszystko" - rzekł Orville stanowczo. "O jego szkoleniu, o jego powiązaniach z CIA, ze Świętym Przymierzem..."
    
  "O Boże! Czy oni znają jego prawdziwą misję?"
    
  "Nie wiem. Zadali mi dwa pytania. Pierwsze brzmiało: kim on jest? Drugie: kto byłby dla niego ważny?"
    
  "Czego się dowiedziałeś? I jak?"
    
  "Niczego się nie dowiedziałem. Poddałbym się, gdybym nie otrzymał anonimowej koperty ze zdjęciem i nazwiskiem reporterki: Andrea Otero. W liście w kopercie napisano, że Fowler zrobi wszystko, aby jej się nie stała krzywda".
    
  Albert puścił szatę Orville'a i zaczął chodzić po pokoju, próbując wszystko poskładać w całość.
    
  "Wszystko zaczyna mieć sens... Kiedy Kain udał się do Watykanu i powiedział im, że ma klucz do odnalezienia Arki Przymierza, że może być w rękach starego nazistowskiego zbrodniarza wojennego, Sirin obiecał zaangażować swojego drużbę. W zamian Kain miał zabrać ze sobą na wyprawę obserwatora z Watykanu. Podając imię Otero, Sirin zapewniła, że Kain pozwoli Fowlerowi wziąć udział w wyprawie, ponieważ wtedy Chirin będzie mógł nim sterować za pośrednictwem Otero, a Fowler przyjmie misję, by ją chronić. Manipulujący sukinsyn" - powiedział Albert, tłumiąc uśmiech, który był po trochu obrzydzeniem, po trochu podziwem.
    
  Orville spojrzał na niego z otwartymi ustami.
    
  "Nie rozumiem ani słowa z tego, co mówisz."
    
  "Masz szczęście: gdybyś to zrobił, musiałbym cię zabić. Żartuję. Słuchaj, Orville, nie spieszyłem się z ratowaniem ci życia, bo jestem agentem CIA. Nie jestem nim. Jestem tylko zwykłym ogniwem w łańcuchu, wyświadczającym przysługę przyjacielowi. A ten przyjaciel jest w poważnym niebezpieczeństwie, po części z powodu raportu, który dałeś Cainowi na jego temat. Fowler jest w Jordanii, na szalonej wyprawie w celu odzyskania Arki Przymierza. I, choć może się to wydawać dziwne, wyprawa może się powieść".
    
  "Khakan" - powiedział Orville ledwo słyszalnie. "Przypadkowo dowiedziałem się czegoś o Jordanie i Khukanie. Przekazałem tę informację Cainowi".
    
  "Ludzie z firmy wyodrębnili to z waszych dysków twardych, ale nic więcej".
    
  "Udało mi się znaleźć wzmiankę o Kainie na jednym z serwerów pocztowych używanych przez terrorystów. Ile wiesz o terroryzmie islamskim?"
    
  "Właśnie to przeczytałem w New York Times.
    
  "W takim razie nie jesteśmy nawet na początku. Oto przyspieszony kurs. Wysoka opinia mediów o Osamie bin Ladenie, złoczyńcy w tym filmie, jest bez znaczenia. Al-Kaida jako organizacja superzła nie istnieje. Nie ma głowy do odcięcia. Dżihad nie ma głowy. Dżihad to przykazanie od Boga. Istnieją tysiące komórek na różnych poziomach. Kontrolują się i inspirują nawzajem, ale nic ich nie łączy".
    
  "Z tym nie da się walczyć".
    
  "Dokładnie. To jak próba wyleczenia choroby. Nie ma cudownego rozwiązania jak inwazja na Irak, Liban czy Iran. Potrafimy jedynie produkować białe krwinki, które zabijają zarazki jeden po drugim".
    
  "To twoja praca."
    
  Problem w tym, że nie da się przeniknąć do islamskich komórek terrorystycznych. Nie da się ich przekupić. Tym, co nimi kieruje, jest religia, a przynajmniej ich wypaczone pojmowanie jej. Myślę, że można to zrozumieć.
    
  Wyraz twarzy Alberta był nieśmiały.
    
  "Używają innego słownictwa" - kontynuował Orville. "To zbyt skomplikowany język dla tego kraju. Mogą mieć dziesiątki różnych pseudonimów, używają innego kalendarza... człowiek z Zachodu potrzebuje dziesiątek kontroli i kodów mentalnych dla każdej informacji. Tu właśnie wkraczam ja. Kliknięciem myszy jestem tuż obok, między jednym z tych fanatyków a drugim, oddalonym o trzy tysiące mil".
    
  'Internet'.
    
  "Wygląda o wiele lepiej na ekranie komputera" - powiedział Orville, głaszcząc swój spłaszczony nos, który teraz był pomarańczowy od Betadyny. Albert próbował go wyprostować kawałkiem tektury i taśmą klejącą, ale wiedział, że jeśli wkrótce nie zawiezie Orville'a do szpitala, za miesiąc będą musieli go znowu złamać, żeby go wyprostować.
    
  Albert zastanowił się przez chwilę.
    
  "Więc ten Hakan zamierzał ścigać Kaina".
    
  "Niewiele pamiętam, poza tym, że facet wydawał się dość poważny. Prawda jest taka, że przekazałem Kaine'owi jedynie surowe informacje. Nie miałem okazji niczego szczegółowo przeanalizować".
    
  'Następnie...'
    
  "Wiesz, to było jak darmowa próbka. Dajesz im trochę, a potem siadasz i czekasz. W końcu poproszą o więcej. Nie patrz tak na mnie. Ludzie muszą zarabiać na życie".
    
  "Musimy odzyskać te informacje" - powiedział Albert, bębniąc palcami o krzesło. "Po pierwsze, ponieważ ludzie, którzy cię zaatakowali, martwili się o to, co wiesz. A po drugie, ponieważ jeśli Hookan jest częścią wyprawy..."
    
  "Wszystkie moje pliki zniknęły lub zostały spalone".
    
  "Nie wszystkie. Jest kopia."
    
  Orville nie od razu zrozumiał, co Albert miał na myśli.
    
  "Nie ma mowy. Nawet nie żartuj na ten temat. To miejsce jest nie do zdobycia".
    
  "Nic nie jest niemożliwe, poza jednym - muszę przetrwać jeszcze minutę bez jedzenia" - powiedział Albert, biorąc kluczyki do samochodu. "Postaraj się zrelaksować. Wrócę za pół godziny".
    
  Kapłan miał już wychodzić, gdy Orville go zawołał. Sama myśl o włamaniu się do fortecy, jaką była Wieża Kaina, wprawiała Orville'a w niepokój. Był tylko jeden sposób, by uspokoić nerwy.
    
  'Albert...?'
    
  'Tak?'
    
  "Zmieniłem zdanie na temat czekolady".
    
    
  54
    
    
    
  HACAN
    
  Imam miał rację.
    
  Powiedział mu, że dżihad wniknie w jego duszę i serce. Ostrzegł go przed tymi, których nazywał słabymi muzułmanami, ponieważ nazywali oni prawdziwie wierzących radykałami.
    
  Nie możecie się bać reakcji innych muzułmanów na nasze czyny. Bóg nie przygotował ich do tego zadania. Nie hartował ich serc i dusz ogniem, który jest w nas. Niech myślą, że islam to religia pokoju. On nam pomaga. Osłabia obronę naszych wrogów; tworzy dziury, przez które możemy się przebić. Pęka w szwach.
    
  Poczuł to. Słyszał krzyki w swoim sercu, które były jedynie mamrotaniem na ustach innych.
    
  Po raz pierwszy poczuł to, gdy poproszono go o poprowadzenie dżihadu. Zaproszono go, ponieważ posiadał wyjątkowy talent. Zdobycie szacunku braci nie było łatwe. Nigdy nie był na polach Afganistanu ani Libanu. Nie podążał ortodoksyjną ścieżką, a jednak Słowo Boże lgnęło do najgłębszej części jego istoty, niczym winorośl do młodego drzewa.
    
  Wydarzyło się to poza miastem, w magazynie. Kilku braci powstrzymywało innego, który pozwolił, by pokusy świata zewnętrznego zakłóciły przestrzeganie przykazań Bożych.
    
  Imam powiedział mu, że musi pozostać niezłomny i udowodnić swoją wartość. Wszystkie oczy będą zwrócone na niego.
    
  W drodze do magazynu kupił igłę podskórną i lekko przycisnął jej końcówkę do drzwi samochodu. Musiał iść i porozmawiać ze zdrajcą, tym, który chciał wykorzystać te same udogodnienia, które mieli zmieść z powierzchni Ziemi. Jego zadaniem było przekonać go o jego błędzie. Zupełnie nagi, ze związanymi rękami i nogami, mężczyzna był pewien, że posłucha.
    
  Zamiast mówić, wszedł do magazynu, podszedł prosto do zdrajcy i wbił mu w oko zakrzywioną strzykawkę. Nie zważając na krzyki, wyrwał strzykawkę, raniąc mu oko. Nie czekając, dźgnął drugie oko i je wyrwał.
    
  Niecałe pięć minut później zdrajca błagał ich, żeby go zabili. Hakan uśmiechnął się. Przesłanie było jasne. Jego zadaniem było zadawanie bólu i sprawianie, by ci, którzy odwrócili się od Boga, pragnęli śmierci.
    
  Hakan. Strzykawka.
    
  Tego dnia zyskał swoje imię.
    
    
  55
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Sobota, 15 lipca 2006, 12:34.
    
    
  "Biały Rosjanin, proszę."
    
    
  "Zaskakuje mnie pani, panno Otero. Wyobrażałem sobie, że będzie pani piła Manhattan, coś bardziej modnego i postmodernistycznego" - powiedział Raymond Kane z uśmiechem. "Pozwól mi samemu to zmieszać. Dziękuję, Jacob".
    
  "Jest pan pewien, proszę pana?" zapytał Russell, który wcale nie wydawał się zadowolony z faktu, że musi zostawić starca samego z Andreą.
    
  "Spokojnie, Jacob. Nie zamierzam atakować panny Otero. Chyba że ona tego chce".
    
  Andrea zdała sobie sprawę, że rumieni się jak uczennica. Podczas gdy miliarder przygotowywał drinka, rozejrzała się po okolicy. Trzy minuty wcześniej, kiedy Jacob Russell przyszedł po nią z izby chorych, była tak zdenerwowana, że trzęsły jej się ręce. Po kilku godzinach spędzonych na poprawianiu, szlifowaniu i przepisywaniu pytań, wyrwała pięć kartek z notesu, zgniotła je w kulkę i wcisnęła do kieszeni. Ten mężczyzna nie był normalny i nie zamierzała zadawać mu normalnych pytań.
    
  Kiedy weszła do namiotu Kaina, zaczęła wątpić w swoją decyzję. Namiot był podzielony na dwa pomieszczenia. Jedno z nich było rodzajem przedpokoju, w którym najwyraźniej pracował Jacob Russell. Znajdowało się w nim biurko, laptop i, jak podejrzewała Andrea, radio krótkofalowe.
    
  Więc tak utrzymujesz kontakt ze statkiem... Myślałem, że nie zostaniesz odcięty jak reszta z nas.
    
  Po prawej stronie cienka zasłona oddzielała przedpokój od pokoju Kaine'a, co było dowodem symbiozy między młodym asystentem i starcem.
    
  Zastanawiam się, jak daleko zajdą w swoim związku? Jest coś, czemu nie ufam w naszym przyjacielu Russellu, z jego metroseksualnym usposobieniem i ego. Zastanawiam się, czy powinienem zasugerować coś takiego w wywiadzie.
    
  Przechodząc przez zasłonę, poczuła zapach drzewa sandałowego. Proste łóżko - choć z pewnością wygodniejsze niż materace dmuchane, na których spaliśmy - zajmowało jedną stronę pokoju. Wystrój dopełniała pomniejszona wersja toalety z prysznicem, z której korzystała reszta ekspedycji, małe biurko bez papierów - i bez widocznego komputera - mały barek i dwa krzesła. Wszystko było białe. Stos książek, tak wysoki jak Andrea, groził przewróceniem, gdyby ktoś podszedł zbyt blisko. Próbowała czytać tytuły, gdy pojawił się Cain i podszedł prosto do niej, żeby ją powitać.
    
  Z bliska wydawał się wyższy niż wtedy, gdy Andrea dostrzegła go na rufie Behemota. Pięć stóp i siedem cali pomarszczonej skóry, białe włosy, białe ubranie, bose stopy. Mimo to ogólny efekt był dziwnie młodzieńczy, dopóki nie przyjrzeć się bliżej jego oczom - dwóm niebieskim dziurom otoczonym workami i zmarszczkami, które ukazywały jego wiek w odpowiedniej perspektywie.
    
  Nie wyciągnął ręki, pozostawiając Andreę wiszącą w powietrzu, gdy spojrzał na nią z uśmiechem, który był bardziej przepraszający. Jacob Russell już ją ostrzegał, żeby pod żadnym pozorem nie dotykała Kane'a, ale nie byłaby wierna sobie, gdyby nie spróbowała. W każdym razie dawało jej to pewną przewagę. Miliarder najwyraźniej czuł się nieco niezręcznie, proponując Andrei drinka. Reporterka, wierna swojemu zawodowi, nie zamierzała odmówić drinka, niezależnie od pory dnia.
    
  "Wiele można powiedzieć o człowieku po tym, co pije" - powiedział Cain, podając jej kieliszek. Trzymał palce blisko krawędzi, zostawiając Andrei wystarczająco dużo miejsca, by mogła wziąć kieliszek bez dotykania.
    
  "Naprawdę? A co Biały Rosjanin o mnie mówi?" - zapytała Andrea, siadając i biorąc pierwszy łyk.
    
  "Zobaczmy... Słodki napój, dużo wódki, likier kawowy, śmietanka. To świadczy o tym, że lubisz pić, że wiesz, jak obchodzić się z alkoholem, że poświęciłeś trochę czasu na znalezienie tego, co lubisz, że zwracasz uwagę na otoczenie i jesteś wybredny".
    
  "Doskonale" - powiedziała Andrea z nutą ironii, co było jej najlepszą obroną, gdy nie była pewna siebie. "Wiesz co? Powiedziałabym, że wcześniej zrobiłaś rozeznanie i doskonale wiedziałaś, że lubię pić. Nie znajdziesz butelki świeżej śmietanki w żadnym przenośnym barze, a co dopiero w takim, którego właścicielem jest miliarder cierpiący na agorafobię, który rzadko ma klientów, zwłaszcza na środku jordańskiej pustyni, i który, z tego co widzę, pije szkocką z wodą".
    
  "No cóż, teraz to ja jestem zaskoczony" - powiedział Kane, stając tyłem do reportera i nalewając sobie drinka.
    
  "To jest najbliższe prawdy, panie Kane, jak różnica w naszych stanach kont bankowych."
    
  Miliarder odwrócił się do niej, zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział.
    
  "Powiedziałabym, że to był raczej test i dałam ci odpowiedź, której się spodziewałeś" - kontynuowała Andrea. "A teraz, proszę, powiedz mi, dlaczego udzielasz mi tego wywiadu".
    
  Kain usiadł na innym krześle, ale unikał wzroku Andrei.
    
  "To było częścią naszej umowy".
    
  "Chyba zadałem złe pytanie. Dlaczego ja?"
    
  "Ach, klątwa gvira, bogacza. Wszyscy chcą poznać jego ukryte motywy. Wszyscy myślą, że ma jakiś plan, zwłaszcza gdy jest Żydem".
    
  "Nie odpowiedziałeś na moje pytanie."
    
  'Młoda damo, obawiam się, że będziesz musiała zdecydować, jaką odpowiedź chcesz uzyskać - odpowiedź na to pytanie czy na wszystkie pozostałe.'
    
  Andrea przygryzła dolną wargę, wściekła na siebie. Stary drań był mądrzejszy, niż wyglądał.
    
  Rzucił mi wyzwanie, nawet nie drgnąwszy. Dobra, staruszku, pójdę za twoim przykładem. Otworzę serce do końca, połknę twoją historię i kiedy najmniej się tego spodziewasz, dowiem się dokładnie tego, co chcę wiedzieć, nawet jeśli będę musiał wyrwać ci język pęsetą.
    
  "Dlaczego pijesz, skoro bierzesz leki?" zapytała Andrea, a w jej głosie słychać było nutę agresji.
    
  "Domyślam się, że doszła pani do wniosku, że biorę leki na agorafobię" - odparł Kane. "Tak, biorę leki na lęk i nie, nie powinienem pić. I tak piję. Kiedy mój pradziadek miał osiemdziesiąt lat, dziadek nie znosił, gdy się trząsł. To pijaństwo. Proszę mi przerwać, jeśli jest jakieś słowo w jidysz, którego pani nie rozumie, pani Otero".
    
  "W takim razie będę musiał ci często przerywać, bo nic nie wiem."
    
  "Jak sobie życzysz. Mój pradziadek pił i nie pił, a mój dziadek mawiał: "Powinieneś się uspokoić, Tate". Zawsze powtarzał: "Pieprzyć cię, mam osiemdziesiąt lat i będę pił, jeśli zechcę". Zmarł w wieku dziewięćdziesięciu ośmiu lat, gdy muł kopnął go w brzuch".
    
  Andrea się roześmiała. Głos Caina zmienił się, gdy opowiadał o swoim przodku, ożywiając swoją anegdotę niczym naturalny gawędziarz, używając różnych głosów.
    
  "Wiesz dużo o swojej rodzinie. Czy byłeś blisko ze starszymi?"
    
  "Nie, moi rodzice zginęli podczas II wojny światowej. Pomimo opowieści, które mi opowiadali, niewiele pamiętam z tego, jak spędziliśmy pierwsze lata życia. Prawie wszystko, co wiem o mojej rodzinie, zaczerpnąłem z różnych zewnętrznych źródeł. Powiedzmy tylko, że kiedy w końcu się za to zabrałem, przeszukałem Europę w poszukiwaniu swoich korzeni".
    
  "Opowiedz mi o tych korzeniach. Czy masz coś przeciwko, żebym nagrała nasz wywiad?" - zapytała Andrea, wyjmując z kieszeni dyktafon cyfrowy. Mógł nagrać trzydzieści pięć godzin wysokiej jakości narracji.
    
  "Dalej. Ta historia zaczyna się pewnej srogiej zimy w Wiedniu, kiedy żydowska para idzie do nazistowskiego szpitala..."
    
    
  56
    
    
    
  WYSPA ELLIS, NOWY JORK
    
  Grudzień 1943
    
    
  Yudel płakał cicho w ciemności ładowni. Statek zbliżył się do nabrzeża, a marynarze gestem nakazali uchodźcom, którzy wypełnili każdy centymetr tureckiego frachtowca, opuszczenie statku. Wszyscy pospieszyli naprzód w poszukiwaniu świeżego powietrza. Ale Yudel ani drgnął. Chwycił zimne palce Jory Mayer, nie mogąc uwierzyć, że nie żyje.
    
  To nie było jego pierwsze zetknięcie ze śmiercią. Widział ich mnóstwo odkąd opuścił sekretne miejsce w domu sędziego Ratha. Ucieczka z tej małej dziury, duszącej, lecz bezpiecznej, była ogromnym szokiem. Jego pierwsze doświadczenie ze światłem słonecznym nauczyło go, że potwory żyją tam, na otwartej przestrzeni. Jego pierwsze doświadczenie w mieście nauczyło go, że każdy mały zakątek jest kryjówką, z której mógł obserwować ulicę, zanim szybko pobiegł do następnego. Jego pierwsze doświadczenie z pociągami przerażało go ich hałasem i potworami krążącymi między wagonami, szukającymi kogoś, kogo mógłby złapać. Na szczęście, jeśli pokazałeś im żółte kartki, nie nękały cię. Jego pierwsze doświadczenie pracy w otwartym polu sprawiło, że znienawidził śnieg, a przenikliwy mróz sprawiał, że stopy marzły mu podczas chodzenia. Jego pierwsze spotkanie z morzem było spotkaniem z przerażającymi i niemożliwymi przestrzeniami, murem więzienia widzianym od wewnątrz.
    
  Na statku, który zabrał go do Stambułu, Yudel czuł się lepiej, skulony w ciemnym kącie. Dotarcie do tureckiego portu zajęło im zaledwie półtora dnia, ale minęło siedem miesięcy, zanim mogli wypłynąć.
    
  Jora Mayer niestrudzenie walczył o uzyskanie wizy wyjazdowej. W tamtym czasie Turcja była krajem neutralnym, a wielu uchodźców tłoczyło się na nabrzeżach, tworząc długie kolejki przed konsulatami i organizacjami humanitarnymi, takimi jak Czerwony Półksiężyc. Z każdym dniem Wielka Brytania ograniczała liczbę Żydów wjeżdżających do Palestyny. Stany Zjednoczone odmawiały wpuszczania kolejnych Żydów. Świat pozostał głuchy na alarmujące doniesienia o masowych mordach w obozach koncentracyjnych. Nawet renomowana gazeta, taka jak londyński "The Times", określiła nazistowskie ludobójstwo jako zwykłe "historie grozy".
    
  Pomimo wszystkich przeszkód, Jora robiła, co mogła. Żebrała na ulicach i nocą przykrywała maleńką Yudel swoim płaszczem. Starała się unikać pieniędzy, które dawał jej doktor Rath. Spali, gdzie popadnie. Czasem był to cuchnący hotel, a czasem zatłoczony hol Czerwonego Półksiężyca, gdzie uchodźcy nocą zapełniali każdy centymetr szarej, kafelkowej podłogi, a możliwość wstania, żeby się załatwić, była luksusem.
    
  Jora mogła tylko mieć nadzieję i modlić się. Nie miała żadnych kontaktów i mówiła tylko po jidysz i niemiecku, unikając używania tego pierwszego, ponieważ przywoływał nieprzyjemne wspomnienia. Jej stan zdrowia się nie poprawiał. Tego ranka, kiedy po raz pierwszy kaszlnąła krwią, postanowiła, że nie może dłużej czekać. Zebrała się na odwagę i postanowiła oddać resztę pieniędzy jamajskiemu marynarzowi pracującemu na pokładzie statku towarowego pod banderą amerykańską. Statek miał odpłynąć za kilka dni. Członek załogi zdołał przemycić pieniądze do ładowni. Tam pieniądze trafiły do setek osób, które miały szczęście mieć żydowskich krewnych w Stanach Zjednoczonych, którzy poparli ich wnioski wizowe.
    
  Jora zmarł na gruźlicę trzydzieści sześć godzin przed przybyciem do Stanów Zjednoczonych. Yudel nie odstępował jej na krok, pomimo własnej choroby. Doznał poważnego zapalenia ucha i przez kilka dni miał zatkany słuch. Czuł się jak beczka wypełniona dżemem, a każdy głośny dźwięk brzmiał jak galop koni po jej pokrywie. Dlatego nie słyszał marynarza krzyczącego, żeby odszedł. Znudzony grożeniem chłopcu, marynarz zaczął go kopać.
    
  Ruszaj się, idioto. Czekają na ciebie na odprawie celnej.
    
  Yudel ponownie próbował obezwładnić Jorę. Marynarz - niski, pryszczaty mężczyzna - chwycił go za szyję i gwałtownie szarpnął.
    
  Ktoś przyjdzie i ją zabierze. Ty, wynoś się!
    
  Chłopiec wyrwał się na wolność. Przeszukał płaszcz Jory i znalazł list od ojca, o którym Jora opowiadał mu tyle razy. Wziął go i schował w koszuli, zanim marynarz ponownie go złapał i wypchnął na przerażające światło dzienne.
    
  Yudel zszedł po schodach do budynku, gdzie celnicy w niebieskich mundurach czekali przy długich stołach, aby obsłużyć kolejki imigrantów. Trzęsąc się z gorączki, Yudel czekał w kolejce. Stopy piekły go w znoszonych butach, pragnąc uciec i ukryć się przed światłem.
    
  W końcu nadeszła jego kolej. Celnik o małych oczach i wąskich ustach spojrzał na niego znad okularów w złotych oprawkach.
    
  - Imię i nazwisko oraz wiza?
    
  Yudel wpatrywał się w podłogę. Nie rozumiał.
    
  Nie mam całego dnia. Twoje imię i wiza. Czy jesteś upośledzony umysłowo?
    
  Inny celnik, młodszy od niego i z krzaczastym wąsem, próbował uspokoić kolegę.
    
  Spokojnie, Creighton. Podróżuje sam i nic nie rozumie.
    
  Te żydowskie szczury rozumieją więcej, niż myślisz. Cholera! Dzisiaj jest mój ostatni statek i mój ostatni szczur. Czeka na mnie zimne piwo w Murphy's. Jeśli cię to cieszy, zaopiekuj się nim, Gunther.
    
  Urzędnik z dużymi wąsami obszedł biurko i przykucnął przed Yudelem. Zaczął mówić do Yudela, najpierw po francusku, potem po niemiecku, a na końcu po polsku. Chłopiec nadal wpatrywał się w podłogę.
    
  "Nie ma wizy i jest upośledzony umysłowo. Odeślemy go do Europy następnym cholernym statkiem" - wtrącił się urzędnik w okularach. "Powiedz coś, idioto". Pochylił się nad stołem i uderzył Yudela w ucho.
    
  Przez sekundę Yudel nic nie czuł. Ale potem nagle głowa wypełniła mu się bólem, jakby został dźgnięty nożem, a z chorego ucha wytrysnął strumień gorącej ropy.
    
  Wykrzyknął słowo "współczucie" w języku jidysz.
    
  "Rahmones!"
    
  Wąsaty urzędnik zwrócił się ze złością do swego kolegi.
    
  "Dość, Creighton!"
    
  "Niezidentyfikowane dziecko, nie rozumie języka, bez wizy. Deportacja."
    
  Mężczyzna z wąsami szybko przeszukał kieszenie chłopca. Nie było wizy. Właściwie, w kieszeniach nie było nic poza kilkoma okruchami chleba i kopertą z hebrajskim napisem. Sprawdził, czy ma pieniądze, ale znalazł tylko list, który włożył z powrotem do kieszeni Yudela.
    
  "Ma cię, do cholery! Nie słyszałeś jego nazwiska? Pewnie zgubił wizę. Nie chcesz go deportować, Creighton. Jeśli chcesz, to będziemy tu jeszcze przez piętnaście minut".
    
  Urzędnik w okularach wziął głęboki oddech i poddał się.
    
  Powiedz mu, żeby powiedział swoje nazwisko na głos, żebym mógł go usłyszeć, a potem pójdziemy na piwo. Jeśli nie da rady, grozi mu natychmiastowa deportacja.
    
  "Pomóż mi, dzieciaku" - wyszeptał wąsaty mężczyzna. "Zaufaj mi, nie chcesz wracać do Europy ani trafić do sierocińca. Musisz przekonać tego gościa, że gdzieś tam czekają na ciebie ludzie". Spróbował ponownie, używając jedynego znanego mu słowa w jidysz. "Miszpocze?", co oznaczało: rodzina.
    
  Drżącymi ustami, ledwo słyszalnymi, Yudel wypowiedział drugie słowo. "Cohen" - powiedział.
    
  Mężczyzna z wąsami z ulgą spojrzał na mężczyznę w okularach.
    
  "Słyszałeś go. Nazywa się Raymond. Nazywa się Raymond Kane."
    
    
  57
    
    
    
  BYDŁO
    
  Klęcząc przed plastikową toaletą w namiocie, walczył z wymiotami, podczas gdy jego asystent bezskutecznie próbował nakłonić go do wypicia wody. Staruszkowi w końcu udało się powstrzymać mdłości. Nienawidził wymiotów - tego relaksującego, a zarazem wyczerpującego uczucia wydalania wszystkiego, co go trawiło od środka. To było prawdziwe odzwierciedlenie jego duszy.
    
  "Nie masz pojęcia, ile mnie to kosztowało, Jacob. Nie masz pojęcia, co jest w drabinie mowy 6... Rozmawiając z nią, czuję się tak bezbronny. Nie mogłem już tego znieść. Ona chce kolejnej sesji".
    
  "Obawiam się, że będzie musiał pan ją jeszcze trochę znieść, panie."
    
  Staruszek zerknął na bar po drugiej stronie sali. Jego asystent, zauważając kierunek jego spojrzenia, spojrzał na niego z dezaprobatą, po czym staruszek odwrócił wzrok i westchnął.
    
  "Ludzie są pełni sprzeczności, Jacob. W końcu cieszymy się tym, czego najbardziej nienawidzimy. Opowiedzenie obcej osobie o moim życiu zdjęło mi ciężar z ramion. Przez chwilę poczułem się połączony ze światem. Planowałem ją oszukać, może pomieszać kłamstwa z prawdą. Zamiast tego powiedziałem jej wszystko".
    
  "Zrobiłeś to, bo wiesz, że to nie jest prawdziwy wywiad. Ona nie może go opublikować".
    
  "Może. A może po prostu potrzebowałem porozmawiać. Myślisz, że ona coś podejrzewa?"
    
  "Nie sądzę, proszę pana. W każdym razie, już prawie jesteśmy na miejscu".
    
  "Ona jest bardzo mądra, Jacob. Miej ją na oku. Może okazać się kimś więcej niż tylko drugoplanową postacią w całej tej sprawie".
    
    
  58
    
    
    
  ANDREA I DOC
    
  Jedyne, co pamiętała z koszmaru, to zimny pot, ogarniający ją strach i sapnięcie w ciemności, próbując sobie przypomnieć, gdzie jest. To był powtarzający się sen, ale Andrea nigdy nie dowiedziała się, o co chodziło. Wszystko zniknęło w chwili, gdy się obudziła, pozostawiając jedynie ślady strachu i samotności.
    
  Ale teraz Doc natychmiast pojawił się przy niej, podpełzł do jej materaca, usiadł obok i położył jej rękę na ramieniu. Jedno bało się iść dalej, drugie, że nie. Andrea szlochała. Doc ją przytulił.
    
  Ich czoła się zetknęły, a potem usta.
    
  Podobnie jak samochód, który przez wiele godzin z trudem wspinał się na górę i w końcu dotarł na szczyt, tak i następny moment miał być decydujący - moment równowagi.
    
  Język Andrei rozpaczliwie szukał języka Doca, a ona odwzajemniła pocałunek. Doc ściągnął koszulkę Andrei i przesunął językiem po wilgotnej, słonej skórze jej piersi. Andrea opadła z powrotem na materac. Już się nie bała.
    
  Samochód pędził w dół bez hamulców.
    
    
  59
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Niedziela, 16 lipca 2006, 1:28 rano.
    
    
  Pozostawali blisko siebie przez długi czas, rozmawiali, co chwilę się całowali, jakby nie mogli uwierzyć, że się odnaleźli i że ta druga osoba wciąż jest przy nich.
    
  "Wow, Doc. Naprawdę wiesz, jak zająć się swoimi pacjentami" - powiedziała Andrea, głaszcząc Doc po szyi i bawiąc się lokami we włosach.
    
  "To część mojej hipokrytycznej przysięgi".
    
  "Myślałem, że to przysięga Hipokratesa."
    
  "Złożyłem kolejną przysięgę".
    
  "Bez względu na to, jak bardzo żartujesz, nie sprawisz, że zapomnę, że wciąż jestem na ciebie zły".
    
  "Przepraszam, że nie powiedziałem ci prawdy o sobie, Andrea. Chyba kłamanie jest częścią mojej pracy".
    
  "Na czym jeszcze polega twoja praca?"
    
  "Mój rząd chce wiedzieć, co się tu dzieje. I nie pytajcie mnie o to więcej, bo i tak wam nie powiem".
    
  "Mamy sposoby, żeby zmusić cię do mówienia" - powiedziała Andrea, przesuwając pieszczoty na inne miejsce ciała Doca.
    
  "Jestem pewien, że wytrzymam przesłuchanie" - wyszeptał Doc.
    
  Żadna z kobiet nie odezwała się przez kilka minut, aż Doc wydał z siebie długi, niemal bezgłośny jęk. Potem przyciągnęła Andreę bliżej i szepnęła jej do ucha.
    
  'Chedva'.
    
  "Co to znaczy?" - szepnęła Andrea.
    
  "To jest moje imię."
    
  Andrea odetchnęła z zaskoczenia. Doc wyczuł w niej radość i mocno ją przytulił.
    
  "Twoje tajne imię?"
    
  Nigdy nie mów tego na głos. Teraz tylko ty to wiesz.
    
  "A twoi rodzice?"
    
  "Oni już nie żyją".
    
  'Przepraszam'.
    
  "Moja matka zmarła, gdy byłam małą dziewczynką, a mój ojciec zmarł w więzieniu na Negewie".
    
  "Dlaczego on tam był?"
    
  "Jesteś pewien, że chcesz wiedzieć? To beznadziejna, rozczarowująca historia".
    
  "Moje życie jest pełne okropnych rozczarowań, doktorze. Miło byłoby dla odmiany posłuchać kogoś innego".
    
  Zapadła krótka cisza.
    
  "Mój ojciec był katsą, agentem specjalnym Mossadu. Jest ich tylko trzydziestu w danym momencie i prawie nikt w Instytucie nie osiąga tej rangi. Jestem w nim od siedmiu lat i jestem tylko bat leveiha, najniższym stopniem. Mam trzydzieści sześć lat, więc nie sądzę, żebym awansował. Ale mój ojciec był katsą w wieku dwudziestu dziewięciu lat. Wykonywał wiele zadań poza Izraelem, a w 1983 roku przeprowadził jedną ze swoich ostatnich operacji. Mieszkał w Bejrucie przez kilka miesięcy".
    
  "Nie poszłaś z nim?"
    
  Podróżowałem z nim tylko wtedy, gdy jechał do Europy lub Stanów Zjednoczonych. Bejrut nie był wtedy odpowiednim miejscem dla młodej dziewczyny. Właściwie, nie był odpowiednim miejscem dla nikogo. Tam spotkał ojca Fowlera. Fowler zmierzał do Doliny Bekaa, aby uratować misjonarzy. Mój ojciec darzył go wielkim szacunkiem. Powiedział, że ratowanie tych ludzi było najodważniejszym aktem, jaki kiedykolwiek widział w życiu, a prasa nie wspomniała o tym ani słowem. Misjonarze po prostu powiedzieli, że zostali uwolnieni.
    
  "Uważam, że tego rodzaju praca nie potrzebuje rozgłosu".
    
  "Nie, to nieprawda. Podczas misji mój ojciec odkrył coś nieoczekiwanego: informacje sugerujące, że grupa islamskich terrorystów z ciężarówką pełną materiałów wybuchowych planuje atak na amerykańską bazę. Mój ojciec doniósł o tym swojemu przełożonemu, który odpowiedział, że jeśli Amerykanie wtykają nos w Liban, to zasłużyli na wszystko, co ich spotkało".
    
  "Co zrobił twój ojciec?"
    
  Wysłał anonimową notatkę do ambasady amerykańskiej, aby ich ostrzec; jednak bez wiarygodnego źródła, które by to potwierdzało, notatka została zignorowana. Następnego dnia ciężarówka wypełniona materiałami wybuchowymi wjechała w bramę bazy piechoty morskiej, zabijając dwustu czterdziestu jeden marines.
    
  'Mój Boże'.
    
  Mój ojciec wrócił do Izraela, ale historia na tym się nie skończyła. CIA zażądała wyjaśnień od Mossadu i ktoś wspomniał nazwisko mojego ojca. Kilka miesięcy później, wracając z podróży do Niemiec, został zatrzymany na lotnisku. Policja przeszukała jego bagaże i znalazła dwieście gramów plutonu oraz dowody na to, że próbował go sprzedać rządowi Iranu. Z taką ilością materiału Iran mógłby zbudować bombę atomową średniej wielkości. Mój ojciec trafił do więzienia, praktycznie bez procesu.
    
  "Czy ktoś podrzucił mu dowody przeciwko niemu?"
    
  CIA się zemściła. Wykorzystali mojego ojca, żeby wysłać wiadomość do agentów na całym świecie: Jeśli jeszcze raz usłyszycie o czymś takim, koniecznie dajcie nam znać, bo inaczej wasze tyłki będą przejebane.
    
  "Och, doktorze, to musiało cię zniszczyć. Przynajmniej twój ojciec wiedział, że w niego wierzysz".
    
  Zapadła kolejna cisza, tym razem długa.
    
  "Wstyd mi to przyznać, ale... przez wiele lat nie wierzyłem w niewinność mojego ojca. Myślałem, że jest zmęczony, że chce zarobić trochę pieniędzy. Był zupełnie sam. Wszyscy o nim zapomnieli, łącznie ze mną".
    
  "Czy udało ci się pojednać się z nim, zanim umarł?"
    
  'NIE'.
    
  Nagle Andrea przytuliła lekarza, który zaczął płakać.
    
  "Dwa miesiące po jego śmierci ściśle tajny raport Sodi Bayotera został odtajniony. Stwierdzał w nim, że mój ojciec jest niewinny, i poparto to konkretnymi dowodami, w tym faktem, że pluton należał do Stanów Zjednoczonych".
    
  "Zaczekaj... Chcesz powiedzieć, że Mosad wiedział o tym wszystkim od samego początku?"
    
  "Sprzedali go, Andrea. Żeby ukryć swoją dwulicowość, oddali głowę mojego ojca w ręce CIA. CIA była usatysfakcjonowana, a życie toczyło się dalej - z wyjątkiem dwustu czterdziestu jeden żołnierzy i mojego ojca w celi o zaostrzonym rygorze".
    
  'Skurwysyny...'
    
  Mój ojciec jest pochowany w Gilot, na północ od Tel Awiwu, w miejscu przeznaczonym dla poległych w bitwie z Arabami. Był siedemdziesiątym pierwszym oficerem Mossadu, który został tam pochowany z pełnymi honorami i okrzyknięty bohaterem wojennym. Nic z tego nie wymazuje nieszczęścia, jakie mi wyrządzili.
    
  "Nie rozumiem tego, doktorze. Naprawdę nie wiem. Po jaką cholerę dla nich pracujesz?"
    
  "Z tego samego powodu, dla którego mój ojciec zniósł dziesięć lat więzienia: ponieważ Izrael jest dla niego najważniejszy".
    
  "Kolejny szaleniec, taki sam jak Fowler."
    
  "Wciąż mi nie powiedziałeś, skąd się znacie."
    
  Głos Andrei stał się ciemniejszy. To wspomnienie nie było zbyt przyjemne.
    
  W kwietniu 2005 roku pojechałem do Rzymu, aby relacjonować śmierć papieża. Przypadkiem natknąłem się na nagranie seryjnego mordercy, który twierdził, że zamordował dwóch kardynałów, którzy mieli uczestniczyć w konklawe wybierającym następcę Jana Pawła II. Watykan próbował zatuszować sprawę, a ja znalazłem się na dachu budynku, walcząc o życie. Co prawda, Fowler zadbał o to, żebym nie rozprysł się na chodniku. Ale w międzyczasie uciekł z moim wywiadem.
    
  Rozumiem. To musiało być nieprzyjemne.
    
  Andrea nie zdążyła odpowiedzieć. Na zewnątrz rozległ się straszliwy wybuch, który wstrząsnął ścianami namiotu.
    
  "Co to było?"
    
  "Przez chwilę myślałem, że to... Nie, to niemożliwe..." Doc przerwał w pół zdania.
    
  Usłyszano krzyk.
    
  I jeszcze jedno.
    
  I wiele więcej.
    
    
  60
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Niedziela, 16 lipca 2006, 1:41 rano.
    
    
  Na zewnątrz panował chaos.
    
  "Przynieście wiadra."
    
  "Zabierz ich tam."
    
  Jacob Russell i Mogens Dekker wykrzykiwali sprzeczne rozkazy w strumieniu błota spływającego z jednego z beczkowozu. Ogromny otwór w tylnej części zbiornika wyrzucał cenną wodę, zamieniając otaczającą ziemię w gęsty, czerwonawy szlam.
    
  Kilku archeologów, Brian Hanley, a nawet ojciec Fowler biegali w bieliźnie z miejsca na miejsce, próbując utworzyć łańcuch z wiader, aby zebrać jak najwięcej wody. Stopniowo dołączała do nich reszta sennych członków wyprawy.
    
  Ktoś - Andrea nie była pewna, kto to był, bo wszyscy byli pokryci błotem od stóp do głów - próbował zbudować mur z piasku w pobliżu namiotu Kaina, aby zablokować rzekę błota płynącą w jego kierunku. Raz po raz wbijał łopatę w piasek, ale wkrótce musiał odgarnąć błoto, więc przestał. Na szczęście namiot miliardera był nieco wyżej i Kain nie musiał opuszczać swojego schronienia.
    
  Tymczasem Andrea i Doc szybko się ubrali i dołączyli do kolejki spóźnialskich. Kiedy oddawali puste wiadra i wysyłali pełne, reporterka zdała sobie sprawę, że to, co ona i Doc robili przed wybuchem, było powodem, dla którego tylko oni zadali sobie trud, żeby się ubrać przed wyjściem.
    
  "Dajcie mi palnik spawalniczy!" - krzyknął Brian Hanley z przodu kolejki obok czołgu. Kolejka niosła komendę, powtarzając jego słowa niczym litanię.
    
  "Nie ma czegoś takiego" - odpowiedział łańcuch.
    
  Robert Frick był po drugiej stronie linii, doskonale wiedząc, że latarką i dużym arkuszem stali można by uszczelnić dziurę, ale nie pamiętał, kiedy ją rozpakowywał i nie miał czasu, żeby sprawdzić. Musiał znaleźć sposób na przechowywanie wody, którą oszczędzali, ale nie mógł znaleźć niczego wystarczająco dużego.
    
  Nagle Frickowi przyszło do głowy, że duże metalowe pojemniki, których używali do transportu sprzętu, mogą zawierać wodę. Gdyby przenieśli je bliżej rzeki, mogliby zebrać jej więcej. Bliźniacy Gottlieb, Marla Jackson i Tommy Eichberg, podnieśli jedno z pudeł i próbowali przesunąć je w kierunku wycieku, ale ostatnie kilka metrów było niemożliwe, ponieważ ich stopy traciły przyczepność na śliskim podłożu. Mimo to udało im się napełnić dwa pojemniki, zanim ciśnienie wody zaczęło słabnąć.
    
  "Teraz jest pusto. Spróbujmy załatać dziurę".
    
  Kiedy woda zbliżyła się do otworu, udało im się improwizować zatyczkę, używając kilku stóp wodoodpornego płótna. Trzech mężczyzn docisnęło płótno, ale otwór był tak duży i miał tak nieregularny kształt, że jedyne, co udało się osiągnąć, to spowolnić wyciek.
    
  Po pół godzinie wynik był rozczarowujący.
    
  "Myślę, że udało nam się zaoszczędzić około 475 galonów z 8700, które zostały w zbiorniku" - powiedział przygnębiony Robert Frick, a jego ręce trzęsły się ze wyczerpania.
    
  Większość członków wyprawy tłoczyła się przed namiotami. Frick, Russell, Decker i Harel byli w pobliżu tankowca.
    
  "Obawiam się, że nie będzie już pryszniców dla nikogo" - powiedział Russell. "Mamy wystarczająco wody na dziesięć dni, jeśli przeznaczymy nieco ponad dwanaście pint na osobę. Czy to wystarczy, doktorze?"
    
  Z każdym dniem robi się coraz goręcej. W południe temperatura sięgnie 43 stopni Celsjusza. To równoznaczne z samobójstwem dla każdego, kto pracuje na słońcu. Nie wspominając o konieczności przestrzegania przynajmniej podstawowych zasad higieny osobistej.
    
  "I nie zapomnij, że musimy gotować" - powiedział Frick, wyraźnie zaniepokojony. Uwielbiał zupy i wyobrażał sobie, że przez następne kilka dni będzie jadł tylko kiełbaski.
    
  "Będziemy musieli sobie poradzić", powiedział Russell.
    
  "A co, jeśli ukończenie tej pracy zajmie więcej niż dziesięć dni, panie Russell? Będziemy musieli sprowadzić więcej wody z Akaby. Wątpię, żeby to zagroziło powodzeniu misji".
    
  Doktorze Harel, przykro mi to mówić, ale z radia okrętowego dowiedziałem się, że Izrael od czterech dni toczy wojnę z Libanem.
    
  "Naprawdę? Nie miałem pojęcia" - skłamał Harel.
    
  "Każda radykalna grupa w regionie popiera wojnę. Czy wyobrażacie sobie, co by się stało, gdyby lokalny kupiec przypadkowo powiedział niewłaściwej osobie, że sprzedał wodę kilku Amerykanom włóczącym się po pustyni? Bycie spłukanym i zadawanie się z tymi samymi przestępcami, którzy zabili Erlinga, byłoby najmniejszym z naszych problemów".
    
  "Rozumiem" - powiedziała Harel, zdając sobie sprawę, że straciła szansę na wydostanie Andrei. "Ale nie narzekaj, kiedy wszyscy dostaną udaru słonecznego".
    
  "Cholera!" - powiedział Russell, dając upust frustracji, kopiąc jedną z opon ciężarówki. Harel ledwo rozpoznał asystenta Caina. Był cały brudny, włosy miał w nieładzie, a jego zaniepokojony wyraz twarzy przeczył jego zwykłej postawie - męskiej wersji Bree Van de Kamp 7, jak mawiała Andrea, zawsze spokojnej i niewzruszonej. Po raz pierwszy słyszała, jak przeklina.
    
  "Tylko cię ostrzegałem" - odpowiedział Doc.
    
  "Jak się masz, Decker? Masz pojęcie, co tu się stało?" Asystent Caina zwrócił uwagę na południowoafrykańskiego dowódcę.
    
  Decker, który nie powiedział ani słowa od czasu żałosnej próby uratowania części zapasów wody, klęczał z tyłu beczkowoza, wpatrując się w ogromną dziurę w metalu.
    
  "Panie Decker?" powtórzył Russell niecierpliwie.
    
  Południowoafrykańczyk wstał.
    
  "Patrz: okrągła dziura w środku ciężarówki. Łatwo ją zrobić. Gdyby to był nasz jedyny problem, moglibyśmy ją czymś zakryć". Wskazał na nieregularną linię przecinającą dziurę. "Ale ta linia komplikuje sprawę".
    
  "Co masz na myśli?" zapytał Harel.
    
  "Ktokolwiek to zrobił, umieścił cienką warstwę materiałów wybuchowych na zbiorniku, co w połączeniu z ciśnieniem wody w środku spowodowało wybrzuszenie metalu na zewnątrz zamiast do wewnątrz. Nawet gdybyśmy mieli palnik spawalniczy, nie bylibyśmy w stanie uszczelnić otworu. To dzieło artysty".
    
  "Niesamowite! Mamy do czynienia z pieprzonym Leonardem da Vinci" - powiedział Russell, kręcąc głową.
    
    
  61
    
    
    
  Plik MP3 odzyskany przez jordańską policję pustynną z cyfrowego rejestratora Andrei Otero po katastrofie wyprawy Mojżesza.
    
  PYTANIE: Profesorze Forrester, jest coś, co mnie niezwykle interesuje, a mianowicie rzekomo nadprzyrodzone zjawiska związane z Arką Przymierza.
    
    
  ODPOWIEDŹ: Wracamy do tematu.
    
    
  Pytanie: Profesorze, w Biblii jest mowa o wielu niewyjaśnionych zjawiskach, takich jak światło-
    
    
  A: To nie jest inny świat. To Szekina, obecność Boga. Trzeba mówić z szacunkiem. I tak, Żydzi wierzyli, że między cherubinami od czasu do czasu pojawia się blask, wyraźny znak, że Bóg jest w środku.
    
    
  Pytanie: A co z Izraelitą, który padł martwy po dotknięciu Arki? Czy naprawdę wierzysz, że w tej relikwii kryje się moc Boża?
    
    
  A: Pani Otero, musi pani zrozumieć, że 3500 lat temu ludzie mieli inne pojmowanie świata i zupełnie inny sposób odnoszenia się do niego. Skoro Arystoteles, który jest nam bliższy o ponad tysiąc lat, widział niebo jako mnóstwo koncentrycznych sfer, wyobraźcie sobie, co Żydzi myśleli o Arce.
    
    
  P: Obawiam się, że mnie pan zdezorientował, profesorze.
    
    
  O: To po prostu kwestia metody naukowej. Innymi słowy, racjonalnego wyjaśnienia - a raczej jego braku. Żydzi nie potrafili wyjaśnić, jak złota skrzynia mogła świecić własnym, niezależnym światłem, więc ograniczyli się do nadania nazwy i religijnego wyjaśnienia zjawisku, które wykraczało poza rozumienie starożytności.
    
    
  Pytanie: A jakie jest wyjaśnienie, profesorze?
    
    
  A: Słyszałeś o baterii bagdadzkiej? Nie, oczywiście, że nie. To nie jest coś, o czym słyszałbyś w telewizji.
    
    
  Pytanie: Profesorze...
    
    
  A: Bateria Bagdadzka to seria artefaktów znalezionych w muzeum miejskim w 1938 roku. Składała się z glinianych naczyń zawierających miedziane cylindry, przymocowane asfaltem, z których każdy zawierał żelazny pręt. Innymi słowy, było to prymitywne, ale skuteczne urządzenie elektrochemiczne służące do pokrywania różnych przedmiotów miedzią poprzez elektrolizę.
    
    
  P: To wcale nie jest zaskakujące. W 1938 roku ta technologia miała prawie dziewięćdziesiąt lat.
    
    
  A: Pani Otero, gdyby pozwoliła mi pani kontynuować, nie wyglądałaby pani na taką idiotkę. Badacze, którzy analizowali Baterię Bagdadzką, odkryli, że pochodzi ona ze starożytnego Sumeru i byli w stanie datować ją na 2500 r. p.n.e. To tysiąc lat przed Arką Przymierza i czterdzieści trzy wieki przed Faradayem, człowiekiem, który rzekomo wynalazł elektryczność.
    
    
  Pytanie: Czy Arka była podobna?
    
    
  A: Arka była kondensatorem elektrycznym. Konstrukcja była bardzo pomysłowa, umożliwiająca gromadzenie elektryczności statycznej: dwie złote płyty, oddzielone izolującą warstwą drewna, ale połączone dwoma złotymi cherubinami, które pełniły funkcję zacisków dodatniego i ujemnego.
    
    
  Pytanie: Ale jeśli to był kondensator, w jaki sposób magazynował energię elektryczną?
    
    
  O: Odpowiedź jest dość prozaiczna. Przedmioty w Przybytku i Świątyni były wykonane ze skóry, lnu i koziej sierści - trzech z pięciu materiałów generujących najwięcej elektryczności statycznej. W odpowiednich warunkach Arka mogła emitować około dwóch tysięcy woltów. Nic dziwnego, że jedynymi, którzy mogli jej dotykać, byli "wybrani". Można się założyć, że ci wybrani mieli bardzo grube rękawice.
    
  Pytanie: Czyli twierdzisz, że Arka nie pochodziła od Boga?
    
    
  A: Pani Otero, nic nie mogłoby być dalsze od moich intencji. Chcę powiedzieć, że Bóg poprosił Mojżesza o zachowanie przykazań w bezpiecznym miejscu, aby mogły być przestrzegane przez kolejne stulecia i stały się centralnym elementem wiary żydowskiej. I że ludzie wymyślili sztuczne sposoby, aby podtrzymać legendę Arki.
    
    
  Pytanie: A co z innymi katastrofami, takimi jak zawalenie się murów Jerycha czy burze piaskowe i ogniste, które zniszczyły całe miasta?
    
    
  A: Wymyślone historie i mity.
    
    
  Pytanie: Odrzucasz więc myśl, że Arka może przynieść katastrofę?
    
    
  A: Oczywiście.
    
    
  62
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Wtorek, 18 lipca 2006, 13:02.
    
    
  Osiemnaście minut przed śmiercią Kira Larsen pomyślała o chusteczkach nawilżanych dla niemowląt. To był rodzaj mentalnego odruchu. Krótko po urodzeniu małej Bente dwa lata temu odkryła zalety małych chusteczek, które były zawsze wilgotne i pozostawiały przyjemny zapach.
    
  Kolejną zaletą było to, że jej mąż ich nienawidził.
    
  Nie chodziło o to, że Kira była złą osobą. Ale dla niej jedną z dodatkowych korzyści małżeństwa było to, że dostrzegała drobne pęknięcia w obronie męża i wbijała mu kilka uszczypliwości, żeby zobaczyć, co się stanie. Teraz Alex musiał zadowolić się kilkoma chusteczkami nawilżanymi dla niemowląt, bo musiał zająć się Bentem do końca wyprawy. Kira wróciła triumfalnie, zadowolona, że zdobyła kilka punktów w starciu z Panem, Który Zrobili-Mnie-Wspólniczką.
    
  Czy jestem złą matką, bo chcę dzielić z nim odpowiedzialność za nasze dziecko? Naprawdę? Absolutnie nie!
    
  Dwa dni temu, kiedy wyczerpana Kira usłyszała od Jacoba Russella, że będą musieli zintensyfikować pracę i że nie będzie już pryszniców, pomyślała, że z niczym się nie pogodzi. Nic nie powstrzyma jej przed zrobieniem kariery archeologa. Niestety, rzeczywistość i wyobraźnia nie zawsze idą w parze.
    
  Ze stoickim spokojem znosiła upokorzenie poszukiwań, które nastąpiły po ataku na cysternę z wodą. Stała tam, pokryta błotem od stóp do głów, patrząc, jak żołnierze grzebią w jej papierach i bieliźnie. Wielu członków ekspedycji protestowało, ale wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy poszukiwania się zakończyły i niczego nie znaleziono. Morale grupy mocno ucierpiało w wyniku ostatnich wydarzeń.
    
  "Przynajmniej to nie jeden z nas" - powiedział David Pappas, gdy zgasły światła, a strach wdarł się do każdego cienia. "To może nas pocieszyć".
    
  "Ktokolwiek to był, prawdopodobnie nie wie, co tu robimy. Mogli to być Beduini, wściekli na nas za wtargnięcie na ich terytorium. Nic innego nie zrobią z tymi wszystkimi karabinami maszynowymi na klifach".
    
  "Nie żeby karabiny maszynowe przyniosły Stowe'owi jakieś korzyści."
    
  "Wciąż twierdzę, że doktor Harel wie coś o jego śmierci" - upierała się Kira.
    
  Powiedziała wszystkim, że pomimo pozorów, lekarza nie było w jej łóżku, gdy Kira obudziła się tamtej nocy, ale nikt nie zwrócił na nią większej uwagi.
    
  "Uspokójcie się wszyscy. Najlepsze, co możecie zrobić dla Erlinga i dla siebie, to wymyślić, jak wykopiemy ten tunel. Chcę, żebyście o tym myśleli nawet przez sen" - powiedział Forrester, który na nalegania Dekkera opuścił swój prywatny namiot po przeciwnej stronie obozu i dołączył do pozostałych.
    
  Kira była przestraszona, ale oburzenie profesora ją zainspirowało.
    
  Nikt nas stąd nie wypędzi. Mamy misję do wykonania i wykonamy ją, bez względu na cenę. Wszystko będzie lepiej, pomyślała, nieświadoma, że zapięła śpiwór do końca w głupiej próbie samoobrony.
    
    
  Czterdzieści osiem wyczerpujących godzin później zespół archeologów wytyczył trasę, którą mieli podążać, kopiąc pod kątem, aby dotrzeć do obiektu. Kira odmówiła nazwania go inaczej niż "obiektem", dopóki nie upewnili się, że to to, czego się spodziewali, a nie... po prostu coś innego.
    
  O świcie we wtorek śniadanie stało się już odległym wspomnieniem. Wszyscy uczestnicy wyprawy pomogli zbudować stalową platformę, która miała umożliwić minikoparce znalezienie punktu wejścia na zboczu góry. W przeciwnym razie nierówny teren i strome zbocze oznaczałyby ryzyko przewrócenia się małej, ale potężnej maszyny po rozpoczęciu pracy. David Pappas zaprojektował konstrukcję tak, aby mogli rozpocząć kopanie tunelu około sześciu metrów nad dnem kanionu. Tunel miałby się wówczas rozciągać na głębokość pięćdziesięciu stóp, a następnie ukośnie w kierunku przeciwnym do celu.
    
  Taki był plan. Śmierć Kiry byłaby jedną z nieprzewidzianych konsekwencji.
    
    
  Osiemnaście minut przed wypadkiem skóra Kiry Larsen była tak lepka, że czuła się, jakby miała na sobie cuchnący gumowy kombinezon. Pozostali wykorzystali część swoich racji wody, żeby się umyć najlepiej, jak potrafili. Ale Kira nie. Była niesamowicie spragniona - zawsze obficie się pociła, zwłaszcza po ciąży - i nawet popijała małymi łykami wodę z cudzych butelek, kiedy nie patrzyli.
    
  Zamknęła na chwilę oczy i wyobraziła sobie pokój Bente: na komodzie stało pudełko chusteczek nawilżanych dla niemowląt, które w tamtej chwili byłyby dla niej boskim doznaniem. Wyobrażała sobie, jak pociera nimi swoje ciało, usuwając brud i kurz, który nagromadził się we włosach, na wewnętrznej stronie łokci i wzdłuż brzegów stanika. A potem przytuliłaby swoją pociechę, bawiła się z nią na łóżku, jak każdego ranka, i opowiedziała jej, że jej mama znalazła zakopany skarb.
    
  Największy skarb ze wszystkich.
    
  Kira niosła kilka drewnianych desek, których Gordon Darwin i Ezra Levin użyli do wzmocnienia ścian tunelu, aby zapobiec jego zawaleniu. Miał on mieć dziesięć stóp szerokości i osiem stóp wysokości. Profesor i David Pappas godzinami spierali się o wymiary.
    
  "Zajmie nam to dwa razy więcej czasu! Myślisz, że to archeologia, Pappas? To cholerna akcja ratunkowa i mamy mało czasu, gdybyś nie zauważył!"
    
  "Jeśli nie zrobimy go wystarczająco szeroki, nie będziemy mogli łatwo wykopać ziemi z tunelu, koparka uderzy w ściany, a całość się zawali. Zakładając, że nie uderzymy w podłoże skalne klifu, w takim przypadku efektem całego tego wysiłku będą kolejne dwa dni straty".
    
  'Do diabła z tobą, Pappas, i twoim tytułem magistra z Harvardu.'
    
  Ostatecznie wygrał David, a tunel miał wymiary 10 na 8 stóp.
    
    
  Kira roztargnionym ruchem strzepnęła owada z włosów, kierując się na drugi koniec tunelu, gdzie Robert Frick zmagał się z glinianą ścianą przed sobą. Tymczasem Tommy Eichberg ładował taśmociąg, który biegł wzdłuż podłogi tunelu i kończył się półtorej stopy od platformy, wzbijając z dna kanionu stały obłok kurzu. Kopiec ziemi wykopany ze zbocza był teraz prawie tak wysoki, jak wejście do tunelu.
    
  "Cześć, Kira" - powitał ją Eichberg. W jego głosie słychać było zmęczenie. "Widziałaś Hanleya? Miał mnie zmienić".
    
  "Jest na dole i próbuje zainstalować oświetlenie elektryczne. Wkrótce nic tu nie będzie widać".
    
  Weszli na głębokość prawie siedmiu metrów w zbocze góry i o drugiej po południu światło dzienne nie docierało już do tylnej części tunelu, co praktycznie uniemożliwiało pracę. Eichberg głośno zaklął.
    
  "Czy muszę tak łopatą przekopywać ziemię przez kolejną godzinę?" To bzdura - powiedział, rzucając łopatę na ziemię.
    
  "Nie odchodź, Tommy. Jeśli odejdziesz, Freak też nie będzie mógł kontynuować."
    
  "No to ty przejmij kontrolę, Kira. Muszę się wysikać."
    
  Nie mówiąc już ani słowa, odszedł.
    
  Kira spojrzała na ziemię. Zrzucanie ziemi na taśmociąg to była koszmarna robota. Ciągle trzeba było się schylać, trzeba było szybko poruszać i uważać na dźwignię koparki, żeby nie uderzyć. Ale nie chciała sobie wyobrażać, co profesor powie, jeśli zrobią sobie godzinną przerwę. Jak zwykle obwini ją. Kira była w głębi duszy przekonana, że Forester jej nienawidzi.
    
  Może miał mi za złe moje powiązania ze Stowe Erling. Może wolałby być Stowe. Brudny staruszek. Chciałabym, żebyś teraz był nim, pomyślała, schylając się, żeby podnieść łopatę.
    
  'Spójrz tam, za siebie!'
    
  Freak lekko obrócił koparkę, a kabina niemal uderzyła Kirę w głowę.
    
  'Uważaj!'
    
  "Ostrzegałem cię, ślicznotko. Przepraszam."
    
  Kira skrzywiła się na maszynę, bo nie sposób było się złościć na Freaka. Ten kościsty operator miał wredny charakter, ciągle przeklinał i puszczał bąki podczas pracy. Był mężczyzną w każdym tego słowa znaczeniu, prawdziwym człowiekiem. Kira ceniła to ponad wszystko, zwłaszcza gdy porównywała go do bladych imitacji życia, jakimi byli asystenci Forrestera.
    
  Klub Całowania Dup, jak ich nazywał Stowe. Nie chciał mieć z nimi nic wspólnego.
    
  Zaczęła zrzucać gruz na taśmociąg. Po pewnym czasie będą musieli dodać kolejny odcinek taśmy, ponieważ tunel będzie wchodził głębiej w górę.
    
  "Hej, Gordon, Ezra! Przestańcie się umacniać i przynieście kolejną sekcję na taśmociąg, proszę".
    
  Gordon Darwin i Ezra Levin mechanicznie wykonywali jej polecenia. Jak wszyscy inni, czuli, że osiągnęli już kres wytrzymałości.
    
  Bezużyteczne jak żabie cycki, jak mawiał mój dziadek. Ale jesteśmy już tak blisko; mogę spróbować przystawek na przyjęciu powitalnym w Muzeum Jerozolimskim. Jeszcze jeden łyk i będę trzymał wszystkich dziennikarzy na dystans. Jeszcze jeden drink i Pan Pracuję-Po-Późno-Z-Moją-Sekretarką będzie musiał choć raz spojrzeć na mnie z podziwem. Przysięgam na Boga.
    
  Darwin i Levin przenieśli kolejny odcinek przenośnika. Sprzęt składał się z kilkunastu płaskich kiełbasek, każda o długości około pół metra, połączonych kablem elektrycznym. Były to po prostu rolki owinięte wytrzymałą taśmą plastikową, ale przemieszczały dużą ilość materiału na godzinę.
    
  Kira ponownie podniosła łopatę, tylko po to, żeby dwaj mężczyźni mogli jeszcze trochę przytrzymać ciężki pas transmisyjny. Łopata wydała głośny, metaliczny brzęk.
    
  Przez sekundę w umyśle Kiry pojawił się obraz dopiero co otwartego grobowca.
    
  Wtedy ziemia się zatrzęsła. Kira straciła równowagę, a Darwin i Levin potknęli się, tracąc kontrolę nad częścią, która spadła na głowę Kiry. Młoda kobieta krzyknęła, ale nie był to krzyk przerażenia. To był krzyk zaskoczenia i strachu.
    
  Ziemia znów się poruszyła. Dwaj mężczyźni zniknęli z pola widzenia Kiry niczym dwójka dzieci zjeżdżających na sankach ze wzgórza. Mogli krzyczeć, ale ich nie słyszała, tak jak nie słyszała ogromnych brył ziemi, które odrywały się od ścian i spadały na ziemię z głuchym hukiem. Nie czuła też ostrego kamienia, który spadł z sufitu, zamieniając jej skroń w krwawą miazgę, ani drapania metalu minikoparki, która zerwała się z platformy i roztrzaskała o skały trzydzieści stóp niżej.
    
  Kira nie miała pojęcia o niczym, ponieważ wszystkie jej pięć zmysłów skupiało się na opuszkach palców, a dokładniej na 11-centymetrowym kawałku kabla, którego używała do trzymania się modułu transportowego, który spadł niemal równolegle do krawędzi przepaści.
    
  Próbowała wierzgać nogami, żeby się oprzeć, ale bezskutecznie. Jej dłonie znalazły się na skraju przepaści, a ziemia zaczęła się rozstępować pod jej ciężarem. Pot na dłoniach sprawił, że Kira nie mogła się utrzymać, a 10,5 cm kabla zmieniło się w 8,5 cm. Kolejne poślizgnięcie, kolejne szarpnięcie i teraz zostało zaledwie 5 cm kabla.
    
  W jednej z tych dziwnych sztuczek ludzkiego umysłu Kira przeklęła fakt, że kazała Darwinowi i Levinowi czekać trochę dłużej niż było to konieczne. Gdyby zostawili odcinek oparty o ścianę tunelu, kabel nie zaplątałby się w stalowe rolki przenośnika.
    
  W końcu kabel zniknął i Kira zapadła w ciemność.
    
    
  63
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Wtorek, 18 lipca 2006, 14:07.
    
    
  "Kilka osób nie żyje".
    
  'Kto?'
    
  'Larsen, Darwin, Levine i Frick'.
    
  "Do diabła, nie, nie Levin. Wyciągnęli go żywego."
    
  "Lekarz jest tam na górze."
    
  "Jesteś pewien?"
    
  'Mówię ci, kurwa.'
    
  "Co się stało? Kolejna bomba?"
    
  "To był upadek. Nic tajemniczego."
    
  "To był sabotaż, przysięgam. Sabotaż."
    
    
  Wokół peronu zebrał się krąg zbolałych twarzy. Rozległ się szmer niepokoju, gdy Pappas wyłonił się z wejścia do tunelu, a za nim profesor Forrester. Za nimi stali bracia Gottlieb, którzy dzięki swoim umiejętnościom w schodzeniu, zostali przez Deckera wyznaczeni do ratowania ewentualnych ocalałych.
    
  Niemieccy bliźniacy wynieśli pierwsze ciało na noszach, przykryte kocem.
    
  "To Darwin. Poznaję jego buty."
    
  Profesor podszedł do grupy.
    
  "Do zawalenia doszło z powodu naturalnej pustki w ziemi, której nie przewidzieliśmy. Szybkość, z jaką kopaliśmy tunel, nie pozwoliła nam...". Urwał, niezdolny do kontynuowania.
    
  "Myślę, że to jest moment, kiedy będzie najbliżej przyznania się do błędu" - pomyślała Andrea, stojąc pośrodku grupy. Trzymała aparat w ręku, gotowa do robienia zdjęć, ale kiedy zdała sobie sprawę, co się stało, założyła z powrotem osłonę obiektywu.
    
  Bliźniacy ostrożnie położyli ciało na ziemi, następnie wyciągnęli nosze spod ciała i wrócili do tunelu.
    
  Godzinę później ciała trzech archeologów i kamerzysty leżały na skraju peronu. Levin wyszedł ostatni. Wyciągnięcie go z tunelu zajęło kolejne dwadzieścia minut. Chociaż był jedynym, który przeżył pierwszy upadek, dr Harel nie mógł mu pomóc.
    
  "Ma zbyt duże obrażenia wewnętrzne" - szepnęła do Andrei, gdy tylko wyszła. Twarz i dłonie lekarza były pokryte ziemią. "Wolałabym..."
    
  "Nie mów nic więcej" - powiedziała Andrea, ukradkiem ściskając jej dłoń. Puściła go, by nakryć głowę czepkiem, podobnie jak reszta grupy. Jedynymi, którzy nie przestrzegali żydowskiego zwyczaju, byli żołnierze, być może z niewiedzy.
    
  Cisza była absolutna. Ciepły wiatr owiewał klify. Nagle ciszę przerwał głos, brzmiący na głęboko wzruszony. Andrea odwróciła głowę i nie mogła uwierzyć własnym oczom.
    
  Głos należał do Russella. Szedł za Raymondem Keenem, a dzieliło ich od peronu nie więcej niż trzydzieści metrów.
    
  Miliarder podszedł do nich boso, zgarbiony i skrzyżowanymi rękami. Jego asystent podążył za nim z wyrazem twarzy niczym piorun. Uspokoił się, gdy zdał sobie sprawę, że inni go słyszą. Było oczywiste, że widok Kaine'a, przed swoim namiotem, bardzo go zdenerwował.
    
  Powoli wszyscy odwrócili się, by spojrzeć na dwie zbliżające się postacie. Poza Andreą i Deckerem, Forrester był jedynym widzem, który widział Raymonda Kena na żywo. I to tylko raz, podczas długiego, napiętego spotkania w Cain Tower, kiedy Forrester bez wahania zgodził się na dziwne żądania nowego szefa. Oczywiście, nagroda za zgodę była ogromna.
    
  Podobnie jak koszt. Leżał na ziemi, przykryty kocami.
    
  Kain zatrzymał się kilkanaście stóp dalej - trzęsący się, niepewny starzec w jarmułce tak białej jak reszta jego ubrania. Jego szczupłość i niski wzrost sprawiały, że wydawał się jeszcze bardziej kruchy, a jednak Andrea z trudem powstrzymywała się od uklęknięcia. Czuła, jak nastawienie otaczających go ludzi zmienia się, jakby oddziaływało na nich jakieś niewidzialne pole magnetyczne. Brian Hanley, stojący niecałe trzy stopy od niego, zaczął przenosić ciężar ciała z jednej nogi na drugą. David Pappas pochylił głowę i nawet oczy Fowlera zdawały się dziwnie błyszczeć. Ksiądz stał z dala od grupy, nieco z dala od pozostałych.
    
  "Moi drodzy przyjaciele, nie miałem okazji się przedstawić. Nazywam się Raymond Kane" - powiedział starzec, a jego czysty głos przeczył jego kruchemu wyglądowi.
    
  Niektórzy z obecnych skinęli głowami, lecz starzec tego nie zauważył i kontynuował przemowę.
    
  "Żałuję, że musieliśmy się spotkać po raz pierwszy w tak strasznych okolicznościach i chciałbym prosić nas o dołączenie do modlitwy". Spuścił wzrok, skłonił głowę i wyrecytował: "El malei rachamim shochen bamromim hamtzi menukha nehonach al kanfei hashechina bema alot kedoshim utehorim kezohar harakiya meirim umazhirim lenishmat. 8 Amen".
    
  Wszyscy powtórzyli "Amen".
    
  O dziwo, Andrea poczuła się lepiej, mimo że nie rozumiała tego, co usłyszała, i nie było to zgodne z jej dziecięcymi przekonaniami. Przez chwilę w grupie zapadła pusta, samotna cisza, aż odezwał się dr Harel.
    
  "Czy powinniśmy wrócić do domu, proszę pana?" Wyciągnęła ręce w milczącym geście błagania.
    
  "Teraz musimy przestrzegać Halaka i pochować naszych braci" - odpowiedział Kain. Jego ton był spokojny i rozsądny, kontrastujący z ochrypłym wyczerpaniem Doca. "Potem odpoczniemy kilka godzin, a potem wrócimy do pracy. Nie możemy pozwolić, by ofiara tych bohaterów poszła na marne".
    
  Powiedziawszy to, Kaine wrócił do swojego namiotu, a za nim Russell.
    
  Andrea rozejrzała się dookoła i dostrzegła na twarzach innych jedynie wyraz zgody.
    
  "Nie mogę uwierzyć, że ci ludzie dają się nabrać na te bzdury" - szepnęła do Harela. "Nawet się do nas nie zbliżył. Stał kilka metrów od nas, jakbyśmy cierpieli na dżumę albo mieli mu coś zrobić".
    
  "To nie my jesteśmy tymi, których się obawiał".
    
  O czym ty do cholery mówisz?
    
  Harel nie odpowiedział.
    
  Ale kierunek jej spojrzenia nie umknął Andrei, podobnie jak wyraz współczucia, jaki wymienili między sobą lekarz i Fowler. Ksiądz skinął głową.
    
  Jeśli nie my, to kto?
    
    
  64
    
    
    
  Dokument wyodrębniony z konta e-mail Harufa Waadiego, wykorzystywanego jako centrum komunikacji między terrorystami należącymi do syryjskiej komórki
    
  Bracia, nadeszła wybrana chwila. Hakan poprosił was o przygotowanie się na jutro. Lokalny dostawca zapewni wam niezbędny sprzęt. Podróż samochodem z Syrii do Ammanu zabierze was do Ammanu, gdzie Ahmed udzieli wam dalszych wskazówek. K.
    
    
  Salam Alaikum. Chciałem wam przypomnieć, zanim odejdę, słowa Al-Tabriziego, które zawsze były dla mnie źródłem inspiracji. Mam nadzieję, że znajdziecie w nich podobne pocieszenie, wyruszając na swoją misję.
    
  Posłaniec Boży powiedział: Męczennik ma sześć przywilejów przed Bogiem. On odpuszcza ci grzechy po przelaniu pierwszej kropli krwi; On wprowadza cię do Raju, oszczędzając ci męki grobu; On oferuje ci zbawienie od grozy Piekła i wkłada na twoją głowę koronę chwały, której każdy rubin jest wart więcej niż cały świat i wszystko, co się na nim znajduje; On poślubia cię z siedemdziesięcioma dwiema hurysami o najczarniejszych oczach; On przyjmie twoje wstawiennictwo za siedemdziesięcioma dwoma twoimi krewnymi.
    
  Dziękuję Ci, U. Moja żona pobłogosławiła mnie dzisiaj i pożegnała z uśmiechem na ustach. Powiedziała mi: "Od dnia, w którym Cię poznałam, wiedziałam, że jesteś przeznaczony na męczeństwo. Dzisiaj jest najszczęśliwszy dzień w moim życiu". Niech Allah będzie błogosławiony za obdarowanie mnie kimś takim jak ona.
    
    
  Niech Bóg cię błogosławi, D.O.
    
  Czy twoja dusza nie jest przepełniona? Jeśli możemy się tym z kimś podzielić, niech wykrzyczy to głośno.
    
    
  Chętnie bym się tym podzielił, ale nie czuję Twojej euforii. Czuję dziwny spokój. To moja ostatnia wiadomość, bo za kilka godzin wyjeżdżam z dwoma braćmi na spotkanie do Ammanu.
    
    
  Podzielam poczucie spokoju W. Euforia jest zrozumiała, ale niebezpieczna. Moralnie, bo to córka dumy. Taktycznie, bo może prowadzić do błędów. Musisz oczyścić umysł, D. Gdy znajdziesz się na pustyni, będziesz musiał czekać godzinami w palącym słońcu na sygnał Hakana. Twoja euforia może szybko przerodzić się w rozpacz. Szukaj tego, co napełni cię spokojem. O
    
    
  Co byś polecił? D
    
    
  Pomyśl o męczennikach, którzy byli przed nami. Nasza walka, walka Ummy, składa się z małych kroków. Bracia, którzy wymordowali niewiernych w Madrycie, zrobili jeden mały krok. Bracia, którzy zniszczyli World Trade Center, zrobili dziesięć takich kroków. Nasza misja składa się z tysiąca kroków. Jej celem jest powalić najeźdźców na kolana na zawsze. Rozumiesz? Twoje życie, twoja krew doprowadzi do końca, do którego żaden inny brat nie może nawet aspirować. Wyobraź sobie starożytnego króla, który wiódł cnotliwe życie, rozmnażając swoje potomstwo w rozległym haremie, pokonując wrogów, rozszerzając swoje królestwo w imię Boga. Może rozglądać się wokół z satysfakcją człowieka, który wypełnił swój obowiązek. Właśnie tak powinieneś się czuć. Znajdź schronienie w tej myśli i przekaż ją wojownikom, których zabierzesz ze sobą do Jordanii.
    
    
  Spędziłem wiele godzin rozmyślając nad tym, co mi powiedziałeś, O, i jestem wdzięczny. Mój duch jest inny, mój stan umysłu jest bliższy Bogu. Jedyne, co wciąż mnie smuci, to to, że to będą nasze ostatnie wiadomości do siebie i że chociaż odniesiemy zwycięstwo, nasze następne spotkanie nastąpi w innym życiu. Wiele się od ciebie nauczyłem i przekazałem tę wiedzę innym.
    
  Na wieki, bracie. Salam Aleikum.
    
    
  65
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 11:34
    
    
  Zawieszona na uprzęży pod sufitem, dwadzieścia pięć stóp nad ziemią, w tym samym miejscu, gdzie dzień wcześniej zginęły cztery osoby, Andrea czuła się bardziej żywa niż kiedykolwiek w życiu. Nie mogła zaprzeczyć, że nieuchronna możliwość śmierci ją ekscytowała i, o dziwo, wyrwała z drzemki, w której tkwiła przez ostatnie dziesięć lat.
    
  Nagle pytania o to, kogo nienawidzisz bardziej: ojca za to, że jest homofobicznym bigotem, czy matki za to, że jest najbardziej skąpą osobą na świecie, schodzą na dalszy plan w obliczu pytań w stylu: "Czy ta lina utrzyma mój ciężar?"
    
  Andrea, która nigdy nie nauczyła się jeździć na nartach, poprosiła o powolne opuszczenie na dno jaskini. Po części wynikało to ze strachu, a po części z chęci wypróbowania różnych kątów do zdjęć.
    
  No dalej, chłopaki. Zwolnijcie. Mam dobry kontrakt! - krzyknęła, odrzucając głowę do tyłu i patrząc na Briana Hanleya i Tommy'ego Eichberga, którzy opuszczali ją windą.
    
  Lina przestała się poruszać.
    
  Pod nią leżały szczątki koparki, niczym zabawka rozbita przez rozgniewane dziecko. Część ramienia wystawała pod dziwnym kątem, a na rozbitej przedniej szybie wciąż widać było zaschniętą krew. Andrea odwróciła kamerę od sceny.
    
  Nienawidzę krwi, nienawidzę jej.
    
  Nawet jej brak etyki zawodowej miał swoje granice. Skupiła się na podłodze jaskini, ale gdy już miała nacisnąć spust migawki, zaczęła kręcić się na linie.
    
  "Możesz przestać? Nie mogę się skupić".
    
  "Pani, nie jest pani z piór, prawda?" krzyknął na nią Brian Hanley.
    
  "Myślę, że najlepiej będzie, jeśli nadal będziemy cię degradować" - dodał Tommy.
    
  "O co chodzi? Ważę tylko 48 kilogramów - nie możesz tego zaakceptować? Wydajesz się o wiele silniejszy" - powiedziała Andrea, która zawsze lubiła manipulować mężczyznami.
    
  "Waży dobrze ponad 57 kilogramów" - poskarżył się cicho Hanley.
    
  "Słyszałam" - powiedziała Andrea, udając obrażoną.
    
  Była tak zachwycona tym doświadczeniem, że nie potrafiła się gniewać na Hanleya. Elektryk tak doskonale oświetlił jaskinię, że nie musiała nawet używać lampy błyskowej. Szersza przysłona w obiektywie pozwoliła jej zrobić doskonałe zdjęcia końcowych etapów wykopalisk.
    
  Nie mogę w to uwierzyć. Jesteśmy o krok od największego odkrycia wszech czasów, a zdjęcie, które pojawi się na każdej stronie głównej, będzie moje!
    
  Reporter po raz pierwszy dokładnie przyjrzał się wnętrzu jaskini. David Pappas obliczył, że konieczne będzie zbudowanie ukośnego tunelu prowadzącego do domniemanego miejsca przechowywania Arki, ale droga - w najbardziej gwałtowny sposób, jaki to możliwe - prowadziła do naturalnej rozpadliny w ziemi, graniczącej ze ścianą kanionu.
    
    
  "Wyobraź sobie ściany kanionu 30 milionów lat temu" - wyjaśnił Pappas dzień wcześniej, robiąc mały szkic w swoim notatniku. "Wtedy w okolicy była woda, która utworzyła kanion. Wraz ze zmianą klimatu ściany skalne zaczęły ulegać erozji, tworząc formę terenu z ubitej ziemi i skał, która otacza ściany kanionu niczym gigantyczny koc, odcinając jaskinie, na które natknęliśmy się na swojej drodze. Niestety, mój błąd kosztował życie kilku osób. Gdybym sprawdził, czy grunt na dnie tunelu jest solidny..."
    
  Chciałbym móc powiedzieć, że rozumiem, co czujesz, Davidzie, ale nie mam pojęcia. Mogę tylko zaoferować swoją pomoc, a resztę niech szlag trafi.
    
  "Dziękuję, panno Otero. To wiele dla mnie znaczy. Zwłaszcza że niektórzy członkowie ekspedycji wciąż obwiniają mnie o śmierć Stowe'a tylko dlatego, że ciągle się kłóciliśmy".
    
  'Mów mi Andrea, dobrze?'
    
  "Oczywiście". Archeolog nieśmiało poprawił okulary.
    
  Andrea zauważyła, że David niemal eksploduje ze stresu. Zastanawiała się, czy go przytulić, ale było w nim coś, co sprawiało, że czuła się coraz bardziej nieswojo. To było jak obraz, który od dawna oglądałaś, nagle rozświetlony, odsłaniając zupełnie inną scenę.
    
  Powiedz mi, Dawidzie, czy uważasz, że ludzie, którzy zakopali Arkę wiedzieli o tych jaskiniach?
    
  "Nie wiem. Może jest jakieś wejście do kanionu, którego jeszcze nie znaleźliśmy, bo jest pokryte kamieniami albo błotem - gdzieś tam, gdzie spuszczono tam Arkę. Pewnie już byśmy je znaleźli, gdyby ta cholerna wyprawa nie była tak szalona, improwizując na bieżąco. Zamiast tego zrobiliśmy coś, czego żaden archeolog nigdy nie powinien robić. Może poszukiwacz skarbów, owszem, ale zdecydowanie nie do tego mnie szkolono".
    
    
  Andrea uczyła się fotografii i właśnie to robiła. Wciąż zmagając się z obracającą się liną, sięgnęła lewą ręką nad głowę i chwyciła wystający kawałek skały, a prawą skierowała aparat w stronę tylnej części jaskini: wysokiej, ale wąskiej przestrzeni z jeszcze mniejszym otworem na drugim końcu. Brian Hanley rozstawił generator i mocne latarki, które teraz rzucały na chropowatą ścianę skalną szerokie cienie profesora Forrestera i Davida Pappasa. Za każdym razem, gdy któryś z nich się poruszył, drobne ziarenka piasku spadały ze skały i unosiły się w powietrzu. W jaskini unosił się suchy i ostry zapach, niczym gliniana popielniczka pozostawiona zbyt długo w piecu. Profesor nadal kaszlał, mimo że nosił respirator.
    
  Andrea zrobiła jeszcze kilka zdjęć, zanim Hanley i Tommy znudzili się czekaniem.
    
  "Puść kamień. Zabierzemy cię na sam dół".
    
  Andrea zrobiła, jak jej kazano, i minutę później stała już na twardym gruncie. Odpięła uprząż, a lina wróciła na górę. Teraz kolej na Briana Hanleya.
    
  Andrea podeszła do Davida Pappasa, który próbował pomóc profesorowi usiąść. Staruszek trząsł się, a jego czoło było pokryte potem.
    
  "Proszę, napij się mojej wody, profesorze" - powiedział Dawid, podając mu manierkę.
    
  "Idioto! Pijesz to. To ty powinieneś iść do jaskini" - powiedział profesor. Te słowa wywołały kolejny atak kaszlu. Zerwał maskę i wypluł na ziemię ogromną bryłę krwi. Mimo że choroba uszkodziła mu głos, profesor wciąż potrafił rzucić ostrą obelgę.
    
  David odwiesił piersiówkę na pasek i podszedł do Andrei.
    
  "Dziękuję, że przyszliście nam pomóc. Po wypadku zostaliśmy tylko ja i profesor... A w jego stanie, niewiele nam pomoże" - dodał, zniżając głos.
    
  "Gówno mojego kota wygląda lepiej."
    
  "On zamierza... no wiesz. Jedynym sposobem, żeby opóźnić nieuniknione, było wsiąść w pierwszy samolot do Szwajcarii na leczenie".
    
  "Właśnie to miałem na myśli."
    
  "Z kurzem w środku tej jaskini..."
    
  "Może i nie mogę oddychać, ale słuch mam doskonały" - powiedział profesor, choć każde słowo kończyło się świstem. "Przestań o mnie mówić i bierz się do roboty. Nie umrę, dopóki nie wyniesiesz stamtąd Arki, ty bezużyteczny idioto".
    
  David wyglądał na wściekłego. Przez chwilę Andrea myślała, że zaraz odpowie, ale słowa jakby zamarły mu na ustach.
    
  Jesteś kompletnie popieprzona, prawda? Nienawidzisz go z całego serca, ale nie potrafisz mu się oprzeć... Nie tylko ci odciął jaja, ale kazał ci je usmażyć na śniadanie, pomyślała Andrea, współczując trochę swojemu asystentowi.
    
  "No więc, Davidzie, powiedz mi, co mam zrobić."
    
  'Pójdź za mną.'
    
  Jakieś trzy metry w głąb jaskini powierzchnia ściany nieznacznie się zmieniła. Gdyby nie tysiące watów światła oświetlające przestrzeń, Andrea prawdopodobnie by tego nie zauważyła. Zamiast gołej, litej skały, znajdował się obszar, który wyglądał, jakby powstał z ułożonych jeden na drugim kawałków skał.
    
  Cokolwiek to było, było dziełem człowieka.
    
  "O mój Boże, Davidzie."
    
  "Nie pojmuję, jak udało im się zbudować tak mocny mur bez użycia zaprawy i bez możliwości pracy po drugiej stronie".
    
  "Może jest wyjście po drugiej stronie komnaty. Mówiłeś, że powinno być."
    
  "Możesz mieć rację, ale nie sądzę. Wykonałem nowe odczyty magnetometru. Za tym blokiem skalnym znajduje się niestabilny obszar, który zidentyfikowaliśmy na podstawie naszych wstępnych odczytów. W rzeczywistości Miedziany Zwój został znaleziony dokładnie w tym samym dole co ten".
    
  'Zbieg okoliczności?'
    
  Wątpię.
    
  Dawid uklęknął i ostrożnie dotknął ściany opuszkami palców. Kiedy znalazł najmniejszą szczelinę między kamieniami, spróbował pociągnąć z całej siły.
    
  "Nie ma mowy" - kontynuował. "Ta dziura w jaskini została celowo zamurowana; i z jakiegoś powodu kamienie są jeszcze ciaśniej upakowane niż wtedy, gdy je tam po raz pierwszy umieszczono. Ściana była poddawana działaniu ciśnienia skierowanego w dół przez ponad dwa tysiące lat. Prawie jakby..."
    
  "Jak gdyby co?"
    
  "To tak, jakby sam Bóg zamknął wejście. Nie śmiej się".
    
  Nie śmieję się, pomyślała Andrea. Nic z tego nie jest śmieszne.
    
  "Czy nie moglibyśmy wyjmować kamieni pojedynczo?"
    
  "Nie wiedząc, jaka grubość jest muru i co jest za nim".
    
  "A jak zamierzasz to zrobić?"
    
  'Patrząc do środka'.
    
  Cztery godziny później, z pomocą Briana Hanleya i Tommy'ego Eichberga, David Pappas zdołał wywiercić niewielki otwór w ścianie. Musieli zdemontować silnik dużej wiertnicy - której jeszcze nie używali, ponieważ kopali tylko ziemię i piasek - i opuszczać go kawałek po kawałku do tunelu. Hanley zmontował dziwne urządzenie z resztek rozbitej minikoparki przy wejściu do jaskini.
    
  "To dopiero przeróbka!" powiedział Hanley, zadowolony ze swojego dzieła.
    
  Efekt, oprócz tego, że był brzydki, nie był zbyt praktyczny. Musieli się wszyscy czterej, żeby go utrzymać, pchając z całej siły. Co gorsza, można było użyć tylko najmniejszych wierteł, aby uniknąć nadmiernych wibracji ściany. "Dwa metry" - krzyknął Hanley, przekrzykując brzęk silnika.
    
  David przeciągnął przez otwór kamerę światłowodową podłączoną do małego wizjera, ale kabel podłączony do kamery był zbyt sztywny i krótki, a ziemia po drugiej stronie była pełna przeszkód.
    
  'Do cholery! Nie będę w stanie zobaczyć czegoś takiego.'
    
  Czując, że coś ją ociera, Andrea uniosła rękę do karku. Ktoś rzucał w nią małymi kamyczkami. Odwróciła się.
    
  Forrester próbował zwrócić jej uwagę, ale nie mógł jej usłyszeć przez hałas silnika. Pappas podszedł i nachylił ucho w stronę starca.
    
  "Dokładnie!" - krzyknął Dawid, podekscytowany i jednocześnie uradowany. "Tak zrobimy, profesorze. Brian, myślisz, że mógłbyś trochę powiększyć ten otwór? Powiedzmy, jakieś trzy czwarte cala na cal i ćwierć?"
    
  "Nawet o tym nie żartuj" - powiedział Hanley, drapiąc się po głowie. "Nie mamy już żadnych małych wierteł".
    
  W grubych rękawicach wyciągnął ostatnie dymiące wiertła, które straciły kształt. Andrea pamiętała, jak próbowała powiesić pięknie oprawione zdjęcie panoramy Manhattanu na ścianie nośnej w swoim mieszkaniu. Jej wiertło było równie użyteczne, co paluszek precla.
    
  "Freak pewnie wiedziałby, co robić" - powiedział Brian ze smutkiem, patrząc w kąt, gdzie zginął jego przyjaciel. "Miał o wiele większe doświadczenie w tego typu sprawach niż ja".
    
  Pappas milczał przez kilka minut. Pozostali niemal słyszeli jego myśli.
    
  "A co, gdybym pozwolił ci użyć wierteł średniej wielkości?" - zapytał w końcu.
    
  "Wtedy nie byłoby problemu. Mógłbym to zrobić w dwie godziny. Ale wibracje byłyby znacznie większe. Teren jest ewidentnie niestabilny... to duże ryzyko. Czy zdajesz sobie z tego sprawę?"
    
  Dawid roześmiał się, ale bez cienia humoru.
    
  "Pytasz mnie, czy zdaję sobie sprawę, że cztery tysiące ton skał mogłyby się zawalić i obrócić w pył największy obiekt w historii świata? Że zniweczyłoby to lata pracy i miliony dolarów inwestycji? Że sprawiłoby, że poświęcenie pięciu osób stałoby się bez znaczenia?"
    
  Cholera! On jest dziś zupełnie inny. Jest tak samo... zarażony tym wszystkim jak profesor, pomyślała Andrea.
    
  "Tak, wiem, Brian" - dodał David. "I zamierzam podjąć to ryzyko".
    
    
  66
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 19:01.
    
    
  Andrea zrobiła kolejne zdjęcie Pappasa klęczącego przed kamiennym murem. Jego twarz była w cieniu, ale urządzenie, którego używał do zaglądania przez otwór, było wyraźnie widoczne.
    
  "Dużo lepiej, Davidzie... Nie żebyś był szczególnie przystojny" - Andrea sarkastycznie zauważyła. Kilka godzin później pożałowała tej myśli, ale wtedy nic nie mogło być bliższe prawdy. Ten samochód był oszałamiający.
    
  "Stowe nazywało to atakiem. Irytujący robot-eksplorator, ale nazywamy go Freddy".
    
  "Czy istnieje jakiś szczególny powód?"
    
  "Chciałem tylko dopiec Stowe'owi. Był aroganckim bucem" - odpowiedział David. Andrea była zaskoczona gniewem, jaki okazywał zazwyczaj nieśmiały archeolog.
    
  Freddie był mobilnym, zdalnie sterowanym systemem kamer, który mógł być używany w miejscach, do których dostęp człowieka byłby niebezpieczny. Został zaprojektowany przez Stow Erlinga, który niestety nie będzie świadkiem debiutu swojego robota. Aby pokonywać przeszkody, takie jak skały, Freddie został wyposażony w gąsienice podobne do tych stosowanych w czołgach. Robot mógł również pozostawać pod wodą do dziesięciu minut. Erling skopiował pomysł od grupy archeologów pracujących w Bostonie i odtworzył go z pomocą kilku inżynierów z MIT, którzy pozwali go za wysłanie pierwszego prototypu na tę misję, choć Erlingowi to już nie przeszkadzało.
    
  "Przepuścimy go przez otwór, żeby zobaczyć wnętrze groty" - powiedział David. "W ten sposób będziemy mogli sprawdzić, czy można bezpiecznie zniszczyć ścianę, nie uszkadzając tego, co jest po drugiej stronie".
    
  "Jak robot może tam widzieć?"
    
  Freddy jest wyposażony w soczewki noktowizyjne. Mechanizm centralny emituje wiązkę podczerwieni, którą wykrywa tylko soczewka. Obraz nie jest rewelacyjny, ale wystarczająco dobry. Jedyne, na co musimy uważać, to żeby się nie zaklinował ani nie przewrócił. Jeśli tak się stanie, to jesteśmy w kropce.
    
    
  Pierwsze kilka kroków było dość proste. Początkowy odcinek, choć wąski, dawał Freddy'emu wystarczająco dużo miejsca, by wejść do jaskini. Pokonanie nierównego odcinka między ścianą a podłożem było nieco trudniejsze, ponieważ był on nierówny i pełen luźnych kamieni. Na szczęście gąsienice robota można kontrolować niezależnie, co pozwala mu skręcać i pokonywać mniejsze przeszkody.
    
  "Sześćdziesiąt stopni w lewo" - powiedział David, skupiając się na ekranie, na którym widział niewiele więcej niż czarno-białe pole skał. Tommy Eichberg obsługiwał sterowanie na prośbę Davida, ponieważ mimo pulchnych palców miał pewną rękę. Każdy tor był sterowany małym pokrętłem na panelu sterowania, połączonym z Freddiem dwoma grubymi kablami, które dostarczały zasilanie i mogły być również używane do ręcznego podnoszenia maszyny, gdyby coś poszło nie tak.
    
  Już prawie jesteśmy na miejscu. O nie!
    
  Ekran podskoczył, gdy robot niemal się przewrócił.
    
  "Do cholery! Uważaj, Tommy!" - krzyknął David.
    
  "Uspokój się, stary. Te kółka są bardziej wrażliwe niż łechtaczka zakonnicy. Przepraszam za język, panienko" - powiedział Tommy, zwracając się do Andrei. "Moje usta są prosto z Bronxu".
    
  "Nie martw się. Moje uszy pochodzą z Harlemu" - powiedziała Andrea, zgadzając się z żartem.
    
  "Musisz trochę bardziej ustabilizować sytuację" - powiedział David.
    
  "Próbuję!"
    
  Eichberg ostrożnie obrócił kierownicę i robot zaczął przemierzać nierówną powierzchnię.
    
  "Masz pojęcie, jak daleko podróżował Freddie?" zapytała Andrea.
    
  "Jakieś osiem stóp od ściany" - odpowiedział David, ocierając pot z czoła. Temperatura rosła z minuty na minutę z powodu generatora i intensywnego oświetlenia.
    
  "I on ma... Poczekaj!"
    
  'Co?'
    
  "Chyba coś widziałam" - powiedziała Andrea.
    
  "Jesteś pewien? Niełatwo to odwrócić".
    
  "Tommy, proszę skręć w lewo."
    
  Eichberg spojrzał na Pappasa, który skinął głową. Obraz na ekranie zaczął się powoli poruszać, odsłaniając ciemny, okrągły kontur.
    
  "Cofnij się trochę."
    
  Pojawiły się dwa trójkąty z cienkimi wypustkami, jeden obok drugiego.
    
  Rząd kwadratów zgrupowanych razem.
    
  "Trochę dalej. Jesteś za blisko."
    
  Na koniec geometria została przekształcona w coś rozpoznawalnego.
    
  "O mój Boże. To czaszka."
    
  Andrea spojrzała na Pappasa z zadowoleniem.
    
  "Oto twoja odpowiedź: w ten sposób udało im się zamknąć komnatę od środka, Davidzie."
    
  Archeolog nie słuchał. Skupiony na ekranie, mamrotał coś pod nosem, ściskając go dłońmi niczym szalony wróżbita wpatrujący się w kryształową kulę. Kropla potu spłynęła mu po tłustym nosie i wylądowała na obrazie czaszki w miejscu, gdzie powinien być policzek zmarłego.
    
  Jak łza, pomyślała Andrea.
    
  "Szybko, Tommy! Obejdź to dookoła, a potem idź jeszcze trochę do przodu" - powiedział Pappas, a jego głos stał się jeszcze bardziej napięty. "W lewo, Tommy!"
    
  Spokojnie, kochanie. Zróbmy to spokojnie. Myślę, że jest...
    
  "Pozwól mi to zrobić" - powiedział David, chwytając za stery.
    
  "Co ty robisz?" - powiedział gniewnie Eichberg. "Do cholery! Puść mnie".
    
  Pappas i Eichberg walczyli o kontrolę przez kilka sekund, w efekcie czego puścili kierownicę. Twarz Davida była jaskrawoczerwona, a Eichberg ciężko oddychał.
    
  "Uważaj!" krzyknęła Andrea, wpatrując się w ekran. Obraz migał jak szalony.
    
  Nagle przestał się ruszać. Eichberg puścił stery, a David upadł do tyłu, rozcinając sobie skroń, uderzając w róg monitora. Ale w tamtej chwili bardziej martwiło go to, co właśnie zobaczył, niż rozcięcie na głowie.
    
  "Właśnie to próbowałem ci powiedzieć, dzieciaku" - powiedział Eichberg. "Teren jest nierówny".
    
  "Cholera! Czemu nie puściłeś?" krzyknął David. "Samochód się przewrócił".
    
  "Zamknij się!" - odkrzyknął Eichberg. "To ty wszystko przyspieszasz".
    
  Andrea krzyknęła na nich oboje, żeby się zamknęli.
    
  "Przestańcie się kłócić! Nie zawiodło całkowicie. Spójrzcie". Wskazała na ekran.
    
  Nadal wściekli, dwaj mężczyźni podeszli do monitora. Brian Hanley, który wyszedł na zewnątrz po narzędzia i zjeżdżał na linie podczas krótkiej walki, również podszedł bliżej.
    
  "Myślę, że możemy to naprawić" - powiedział, analizując sytuację. "Jeśli wszyscy pociągniemy za linę jednocześnie, prawdopodobnie uda nam się postawić robota z powrotem na torach. Jeśli pociągniemy za nią zbyt delikatnie, to tylko go przeciągniemy i utknie".
    
  "To nie zadziała" - powiedział Pappas. "Wyrwiemy kabel".
    
  'Nie mamy nic do stracenia, jeśli spróbujemy, prawda?'
    
  Ustawili się w szeregu, każdy trzymając kabel obiema rękami, jak najbliżej otworu. Hanley naciągnął linę.
    
  "Moje obliczenia są takie: ciągnij z całej siły. Raz, dwa, trzy!"
    
  Wszyscy czterej jednocześnie pociągnęli za kabel. Nagle poczuł, że jest zbyt luźny w ich dłoniach.
    
  'Do cholery. Wyłączyliśmy to.'
    
  Hanley ciągnął dalej linę, aż do momentu, gdy pojawił się jej koniec.
    
  "Masz rację. Cholera! Przepraszam, Pappas..."
    
  Młody archeolog odwrócił się zirytowany, gotowy pobić każdego, kto pojawi się przed nim. Uniósł klucz francuski i miał zamiar uderzyć w monitor, być może w odwecie za skaleczenie, którego doznał dwie minuty wcześniej.
    
  Ale Andrea podeszła bliżej i wtedy zrozumiała.
    
  NIE.
    
  Nie mogę w to uwierzyć.
    
  Bo tak naprawdę nigdy w to nie wierzyłem, prawda? Nigdy nie sądziłem, że możesz istnieć.
    
  Transmisja robota pozostała na ekranie. Kiedy pociągnęli za kabel, Freddy wyprostował się, zanim się odłączył. W innej pozycji, bez czaszki blokującej drogę, obraz na ekranie pokazał błysk czegoś, czego Andrea początkowo nie potrafiła zidentyfikować. Potem zdała sobie sprawę, że to wiązka podczerwieni odbijająca się od metalowej powierzchni. Reporterce wydawało się, że widzi poszarpaną krawędź czegoś, co wyglądało na ogromne pudełko. U góry wydawało jej się, że widzi jakąś postać, ale nie była pewna.
    
  Mężczyzną, który był tego pewien, był Pappas, który patrzył jak zahipnotyzowany.
    
  "Jest tam, Profesorze. Znalazłem to. Znalazłem to dla pana..."
    
  Andrea odwróciła się do profesora i bez namysłu zrobiła zdjęcie. Próbowała uchwycić jego pierwszą reakcję, jakąkolwiek by ona nie była - zaskoczenie, radość, kulminację długich poszukiwań, poświęcenie i emocjonalną izolację. Zrobiła trzy zdjęcia, zanim w końcu spojrzała na starca.
    
  W jego oczach nie było żadnego wyrazu, a z ust i po brodzie spływała tylko strużka krwi.
    
  Brian podbiegł do niego.
    
  "Do cholery! Musimy go stąd wyciągnąć. Nie oddycha".
    
    
  67
    
    
    
  DOLNY WSCHÓD
    
  NOWY JORK
    
    
  Grudzień 1943
    
    
  Yudel był tak głodny, że ledwo czuł resztę ciała. Był świadomy jedynie przemierzania ulic Manhattanu, szukania schronienia w bocznych uliczkach i zaułkach, nigdy nie zatrzymując się długo w jednym miejscu. Zawsze jakiś dźwięk, światło lub głos go przerażał i uciekał, ściskając podarte ubranie na zmianę, które posiadał. Poza czasem spędzonym w Stambule, jedynymi domami, jakie znał, były schronienie, które dzielił z rodziną, oraz ładownia statku. Dla chłopca chaos, hałas i jaskrawe światła Nowego Jorku były częścią przerażającej dżungli, pełnej niebezpieczeństw. Pił z publicznych fontann. W pewnym momencie pijany żebrak złapał chłopca za nogę, gdy przechodził. Później policjant zawołał do niego zza rogu. Jego kształt przypomniał Yudelowi potwora z latarką, który szukał ich, gdy ukrywali się pod schodami w domu sędziego Ratha. Pobiegł się ukryć.
    
  Słońce zachodziło po południu trzeciego dnia jego pobytu w Nowym Jorku, gdy wyczerpany chłopiec padł na stertę śmieci w obskurnej uliczce przy Broome Street. Nad nim, w mieszkaniu, rozbrzmiewał brzęk garnków i patelni, kłótnie, spotkania seksualne i gwar życia. Yudel musiał na chwilę stracić przytomność. Kiedy się ocknął, coś pełzało mu po twarzy. Wiedział, co to jest, zanim jeszcze otworzył oczy. Szczur nie zwrócił na niego uwagi. Skierował się w stronę przewróconego kosza na śmieci, skąd poczuł zapach suchego chleba. Był to duży kawałek, zbyt duży, by go unieść, więc szczur pożarł go łapczywie.
    
  Yudel doczołgał się do kosza na śmieci i złapał jeden z nich, drżącymi z głodu palcami. Rzucił nim w szczura i chybił. Szczur zerknął na niego przelotnie, po czym wrócił do gryzienia chleba. Chłopiec złapał złamaną rączkę parasola i pomachał nią szczurowi, który w końcu uciekł, szukając łatwiejszego sposobu na zaspokojenie głodu.
    
  Chłopiec chwycił kawałek czerstwego chleba. Otworzył łapczywie usta, ale zaraz je zamknął i położył chleb na kolanach. Wyciągnął z zawiniątka brudną szmatę, nakrył nią głowę i pobłogosławił Pana za dar chleba.
    
  "Baruch Atah Adonai, Eloheinu Melech ha-olam, ha motzi lechem min ha-aretz". 10
    
  Chwilę wcześniej w zaułku otworzyły się drzwi. Stary rabin, niezauważony przez Yudela, był świadkiem walki chłopca ze szczurem. Kiedy usłyszał błogosławieństwo nad chlebem z ust wygłodniałego dziecka, łza spłynęła mu po policzku. Nigdy czegoś takiego nie widział. W tej wierze nie było rozpaczy ani wątpliwości.
    
  Rabin długo wpatrywał się w dziecko. Jego synagoga była bardzo biedna i ledwo wystarczało mu pieniędzy na jej utrzymanie. Z tego powodu nawet on nie rozumiał swojej decyzji.
    
  Po zjedzeniu chleba Yudel natychmiast zasnął wśród gnijących śmieci. Obudził się dopiero, gdy rabin ostrożnie go podniósł i zaniósł do synagogi.
    
  Stary piec utrzyma chłód jeszcze przez kilka nocy. Potem zobaczymy, pomyślał rabin.
    
  Zdejmując z chłopca brudne ubranie i przykrywając go jedynym kocem, rabin znalazł niebiesko-zieloną kartę, którą funkcjonariusze wręczyli Yudelowi na Ellis Island. Karta identyfikowała chłopca jako Raymonda Kane'a, z rodziną mieszkającą na Manhattanie. Znalazł również kopertę z następującym napisem w języku hebrajskim:
    
  Dla mojego syna, Yudela Cohena
    
  Nie będzie czytane aż do Twojej bar micwy w listopadzie 1951 r.
    
    
  Rabin otworzył kopertę, mając nadzieję, że da mu ona wskazówkę co do tożsamości chłopca. To, co przeczytał, zszokowało go i zdezorientowało, ale utwierdziło w przekonaniu, że to Wszechmogący skierował chłopca do jego drzwi.
    
  Na zewnątrz zaczął padać gęsty śnieg.
    
    
  68
    
    
    
  List Josepha Cohena do jego syna Yudela
    
  Żyła,
    
  Wtorek, 9 lutego 1943 r.
    
  Drogi Yudelu,
    
  Piszę te pospieszne słowa z nadzieją, że uczucie, jakim Cię darzę, wypełni pustkę pozostawioną przez pośpiech i niedoświadczenie Twojego korespondenta. Nigdy nie byłem osobą, która okazywałaby zbyt wiele emocji, o czym Twoja matka wie aż za dobrze. Odkąd się urodziłeś, wymuszona bliskość przestrzeni, w której byliśmy zamknięci, dręczy moje serce. Smutno mi, że nigdy nie widziałem Cię bawiącego się na słońcu i nigdy nie zobaczę. Wieczny wykuł nas w tyglu próby, która okazała się dla nas zbyt trudna do zniesienia. Od Ciebie zależy, czy spełnisz to, czego my nie potrafiliśmy.
    
  Za kilka minut wyruszymy, by odnaleźć twojego brata i nie wrócić. Twoja matka nie posłucha głosu rozsądku, a ja nie mogę pozwolić jej iść tam samej. Zdaję sobie sprawę, że zmierzam ku pewnej śmierci. Kiedy przeczytasz ten list, będziesz miał trzynaście lat. Będziesz się zastanawiał, jakie szaleństwo popchnęło twoich rodziców do oddania się w ramiona wroga. Jednym z celów tego listu jest to, abym sam mógł zrozumieć odpowiedź na to pytanie. Kiedy dorośniesz, zrozumiesz, że są rzeczy, które musimy zrobić, nawet jeśli wiemy, że wynik może być przeciwko nam.
    
  Czas ucieka, ale muszę ci powiedzieć coś bardzo ważnego. Od wieków członkowie naszej rodziny są strażnikami świętego przedmiotu. To świeca, która była obecna przy twoich narodzinach. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności jest to teraz jedyna rzecz, jaką posiadamy, mająca jakąkolwiek wartość, i dlatego twoja matka zmusza mnie, bym zaryzykował, by uratować twojego brata. To będzie ofiara równie bezsensowna, jak nasze własne życie. Ale nie mam nic przeciwko. Nie zrobiłbym tego, gdybyś nie został. Wierzę w ciebie. Chciałbym móc ci wyjaśnić, dlaczego ta świeca jest tak ważna, ale prawda jest taka, że nie wiem. Wiem tylko, że moją misją było zapewnienie mu bezpieczeństwa, misją przekazywaną z ojca na syna przez pokolenia, misją, w której zawiodłem, tak jak zawiodłem w tak wielu aspektach mojego życia.
    
  Znajdź świecę, Yudel. Przekażemy ją lekarzowi, który trzyma twojego brata w szpitalu dziecięcym Am Spiegelgrund. Jeśli to chociaż pomoże wykupić wolność twojego brata, możecie jej poszukać razem. Jeśli nie, modlę się do Wszechmogącego, aby zapewnił ci bezpieczeństwo i żeby w chwili, gdy to czytasz, wojna wreszcie się skończyła.
    
  Jest coś jeszcze. Z ogromnego spadku przeznaczonego dla ciebie i Elana pozostało niewiele. Fabryki należące do naszej rodziny są w rękach nazistów. Konta bankowe, które mieliśmy w Austrii, również zostały skonfiskowane. Nasze mieszkania zostały spalone podczas Nocy Kryształowej. Ale na szczęście możemy ci coś zostawić. Zawsze trzymaliśmy rodzinny fundusz awaryjny w banku w Szwajcarii. Stopniowo go powiększaliśmy, wyjeżdżając co dwa, trzy miesiące, nawet jeśli przywoziliśmy ze sobą tylko kilkaset franków szwajcarskich. Twoja matka i ja cieszyliśmy się z naszych małych wyjazdów i często zostawaliśmy tam na weekendy. To nie jest majątek, około pięćdziesięciu tysięcy marek, ale pomoże ci w edukacji i podjęciu pracy, gdziekolwiek będziesz. Pieniądze są wpłacane na numerowane konto w Credit Suisse, numer 336923348927R, na moje nazwisko. Kierownik banku zapyta o hasło. To jest "Perpignan".
    
  To wszystko. Módlcie się każdego dnia i nie traćcie światła Tory. Zawsze szanujcie swój dom i swój lud.
    
  Niech będzie błogosławiony Wieczny, On, który jest naszym jedynym Bogiem, Wszechobecną Obecnością, Prawdziwym Sędzią. On rozkazuje mi, a ja rozkazuję tobie. Niech cię strzeże!
    
  Twój ojciec,
    
  Józef Cohen
    
    
  69
    
    
    
  HACAN
    
  Tak długo się powstrzymywał, że kiedy w końcu go odnaleźli, czuł tylko strach. Potem strach ustąpił miejsca uldze, uldze, że w końcu może zrzucić tę straszną maskę.
    
  Miało się to wydarzyć następnego ranka. Wszyscy mieli zjeść śniadanie w namiocie-mebli. Nikt niczego nie podejrzewał.
    
  Dziesięć minut temu wpełzł pod platformę namiotu jadalnego i ją rozstawił. To było proste urządzenie, ale niesamowicie potężne, doskonale zakamuflowane. Byliby nad nim, nie podejrzewając go. Za minutę będą musieli tłumaczyć się przed Allahem.
    
  Nie był pewien, czy powinien dać sygnał po wybuchu. Bracia przyjdą i zmiażdżą tych aroganckich żołnierzyków. Tych, którzy przeżyli, oczywiście.
    
  Postanowił poczekać jeszcze kilka godzin. Da im czas na dokończenie pracy. Nie było żadnych opcji ani wyjścia.
    
  Pamiętasz Buszmenów, pomyślał. Małpa znalazła wodę, ale jeszcze jej nie przyniosła...
    
    
  70
    
    
    
  WIEŻA KAINA
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 23:22.
    
    
  "Ty też, kolego" - powiedział chudy, blondwłosy hydraulik. "Nie dbam o to. Płacę, niezależnie od tego, czy pracuję, czy nie".
    
  "Amen" - zgodził się pulchny hydraulik z kucykiem. Jego pomarańczowy uniform leżał na nim tak ciasno, że wyglądał, jakby miał zaraz pęknąć z tyłu.
    
  "Może tak będzie najlepiej" - powiedział strażnik, zgadzając się z nimi. "Wróćcie jutro i koniec. Nie utrudniajcie mi cholernie życia. Dwóch ludzi jest chorych i nie mogę nikogo przydzielić do opieki nad wami. Oto zasady: żadnych niań, żadnych pracowników z zewnątrz po 20:00".
    
  "Nie masz pojęcia, jak bardzo jesteśmy wdzięczni" - powiedział blondyn. "Mam nadzieję, że następna zmiana upora się z tym problemem. Nie mam ochoty naprawiać pękniętych rur".
    
  "Co? Czekaj, czekaj" - powiedział strażnik. "O czym ty mówisz, pęknięte rury?"
    
  "To wszystko. Zawiedli. To samo stało się w Saatchi. Kto się tym zajął, Benny?"
    
  "Myślę, że to był Louie Pigtails" - powiedział grubas.
    
  "Świetny facet, Louis. Niech Bóg go błogosławi."
    
  "Amen. No to do zobaczenia, sierżancie. Dobranoc."
    
  "Pójdziemy do Spinato, przyjacielu?"
    
  Czy niedźwiedzie załatwiają swoje potrzeby w lesie?
    
  Dwaj hydraulicy zebrali sprzęt i ruszyli w stronę wyjścia.
    
  "Czekaj" - powiedział strażnik, coraz bardziej zaniepokojony. "Co się stało z Louie Pigtails?"
    
  "Wiesz, miał taką awarię. Pewnej nocy nie mógł wejść do budynku, bo włączył się alarm czy coś. W każdym razie w rurach kanalizacyjnych narastało ciśnienie i zaczęły pękać, i, wiesz, gówno było wszędzie, kurwa, wszędzie".
    
  "Tak... jak jebany Wietnam."
    
  "Stary, nigdy nie byłeś w Wietnamie, prawda? Mój tata tam był".
    
  "Twój ojciec spędził lata siedemdziesiąte na haju".
    
  Rzecz w tym, że Louis z warkoczykami to teraz Łysy Louis. Pomyślcie, jaka to była kiepska scena. Mam nadzieję, że nie ma tam nic szczególnie cennego, bo jutro wszystko będzie miało chujowy brązowy kolor.
    
  Strażnik ponownie zerknął na centralny monitor w holu. Lampa alarmowa w pokoju 328E stale migała na żółto, sygnalizując problem z rurami wodociągowymi lub gazowymi. Budynek był tak inteligentny, że potrafił wykryć, kiedy sznurowadła się rozwiązały.
    
  Sprawdził w katalogu lokalizację 328E. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, zbladł.
    
  'Do cholery, to jest sala konferencyjna na trzydziestym ósmym piętrze.'
    
  "Kiepsko, co, kolego?" powiedział gruby hydraulik. "Jestem pewien, że pełno tam skórzanych mebli i van gongów".
    
  "Van Gongowie? Co do cholery! Nie macie żadnej kultury. To jest Van Gogh. Boże. Wiecie."
    
  "Wiem, kim on jest. Włoskim artystą."
    
  "Van Gogh był Niemcem, a ty jesteś idiotą. Rozdzielmy się i chodźmy do Spinato, zanim zamkną. Umieram tu z głodu".
    
  Strażnik, który był miłośnikiem sztuki, nie zaprzątał sobie głowy upieraniem się, że Van Gogh był Holendrem, ponieważ w tym momencie przypomniał sobie, że w sali konferencyjnej rzeczywiście wisi obraz Zanna.
    
  "Chłopaki, zaczekajcie chwilę" - powiedział, wychodząc z recepcji i biegnąc za hydraulikami. "Porozmawiajmy o tym..."
    
    
  Orville opadł na fotel prezydencki w sali konferencyjnej, fotel, z którego jego właściciel rzadko korzystał. Pomyślał, że mógłby się tam zdrzemnąć, otoczony mahoniową boazerią. Właśnie gdy dochodził do siebie po przypływie adrenaliny wywołanym przemówieniem przed ochroniarzem budynku, zmęczenie i ból w ramionach znów go ogarnęły.
    
  'Do cholery, myślałem, że nigdy nie odejdzie.'
    
  "Świetnie ci się udało przekonać gościa, Orville. Gratulacje" - powiedział Albert, wyciągając górną półkę ze swojej skrzynki z narzędziami, z której wyjął laptopa.
    
  "Dostanie się tutaj to dość prosta procedura" - powiedział Orville, wkładając ogromne rękawice, które zakrywały jego zabandażowane dłonie. "Dobrze, że udało ci się wpisać kod za mnie".
    
  "Zaczynajmy. Myślę, że mamy jakieś pół godziny, zanim zdecydują się wysłać kogoś, żeby nas sprawdził. Jeśli wtedy nie uda nam się dostać do środka, będziemy mieli jeszcze jakieś pięć minut, zanim nas dopadną. Pokaż mi drogę, Orville".
    
  Pierwszy panel był prosty. System został zaprogramowany do rozpoznawania wyłącznie odcisków dłoni Raymonda Kane'a i Jacoba Russella. Zawierał jednak wadę wspólną dla wszystkich systemów opartych na kodach elektronicznych, które wykorzystują dużą ilość informacji. A cały odcisk dłoni to z pewnością ogromna ilość informacji. Zdaniem eksperta, kod został łatwo wykryty w pamięci systemu.
    
  "Bang, bam, nadchodzi pierwszy" - powiedział Albert, zamykając laptopa, gdy na czarnym ekranie błysnęło pomarańczowe światło, a ciężkie drzwi zabrzęczały i otworzyły się.
    
  "Albercie... Zorientują się, że coś jest nie tak" - powiedział Orville, wskazując na obszar wokół płyty, gdzie ksiądz podważył śrubokrętem pokrywę, aby uzyskać dostęp do obwodów systemu. Drewno było teraz popękane i pokruszone.
    
  Liczę na to.
    
  "Żartujesz."
    
  "Zaufaj mi, dobrze?" powiedział ksiądz, sięgając do kieszeni.
    
  Zadzwonił telefon komórkowy.
    
  "Myślisz, że to dobry pomysł, żeby teraz odebrać telefon?" zapytał Orville.
    
  "Zgadzam się" - powiedział ksiądz. "Dzień dobry, Anthony. Jesteśmy w środku. Zadzwoń za dwadzieścia minut". Rozłączył się.
    
  Orville otworzył drzwi i weszli do wąskiego, wyłożonego dywanem korytarza, który prowadził do prywatnej windy Caina.
    
  "Zastanawiam się, jaką traumę musi przeżyć człowiek, żeby zamknąć się za tyloma ścianami" - powiedział Albert.
    
    
  71
    
    
    
  Plik MP3 odzyskany przez jordańską policję pustynną z cyfrowego rejestratora Andrei Otero po katastrofie wyprawy Mojżesza.
    
  PYTANIE: Chciałbym podziękować panu za poświęcony czas i cierpliwość, panie Kane. To okazuje się bardzo trudnym zadaniem. Naprawdę doceniam sposób, w jaki podzielił się pan najbardziej bolesnymi szczegółami swojego życia, takimi jak ucieczka przed nazistami i przyjazd do Stanów Zjednoczonych. Te wydarzenia dodają pańskiej publicznej osobowości prawdziwie ludzkiego wymiaru.
    
    
  ODPOWIEDŹ: Droga młoda damo, nie jest w twoim stylu owijać w bawełnę, zanim zapytasz mnie o to, co chcesz wiedzieć.
    
    
  P: Świetnie, wygląda na to, że wszyscy udzielają mi rad, jak mam wykonywać swoją pracę.
    
    
  A: Przepraszam. Proszę kontynuować.
    
    
  Pytanie: Panie Kane, rozumiem, że pańska choroba, agorafobia, została spowodowana bolesnymi wydarzeniami z dzieciństwa.
    
    
  A: Tak uważają lekarze.
    
    
  Pytanie: Kontynuujmy chronologię, choć być może będziemy musieli wprowadzić pewne zmiany, gdy wywiad zostanie wyemitowany w radiu. Mieszkał Pan z rabinem Menachemem Ben-Shlomo do momentu osiągnięcia pełnoletności.
    
    
  A: To prawda. Rabin był dla mnie jak ojciec. Karmił mnie, nawet gdy sam musiał głodować. Dał mi cel w życiu, dzięki któremu mogłem znaleźć siłę, by pokonać swoje lęki. Minęły ponad cztery lata, zanim mogłem wyjść i nawiązać kontakt z innymi ludźmi.
    
    
  Pytanie: To było nie lada osiągnięcie. Dziecko, które nie potrafiło nawet spojrzeć drugiemu człowiekowi w oczy bez paniki, stało się jednym z najwybitniejszych inżynierów na świecie...
    
    
  A: Stało się to tylko dzięki miłości i wierze rabina Ben-Shlomo. Dziękuję Wszechmiłosiernemu za powierzenie mnie w ręce tak wspaniałego człowieka.
    
    
  Pytanie: Następnie zostałeś multimilionerem, a w końcu filantropem.
    
    
  A: Wolę nie poruszać tego ostatniego punktu. Nie czuję się komfortowo, mówiąc o mojej działalności charytatywnej. Zawsze mam wrażenie, że to za mało.
    
    
  P: Wróćmy do ostatniego pytania. Kiedy zdałeś sobie sprawę, że możesz prowadzić normalne życie?
    
    
  A: Nigdy. Całe życie zmagałam się z tą chorobą, moja droga. Są dobre i złe dni.
    
    
  Pytanie: Prowadzisz swoją firmę żelazną ręką i plasuje się ona w pierwszej pięćdziesiątce z listy Fortune'a pięciuset największych firm. Myślę, że śmiało można powiedzieć, że było więcej dobrych dni niż złych. Ożeniłeś się też i urodziłeś syna.
    
    
  A: To prawda, ale wolałbym nie mówić o swoim życiu osobistym.
    
    
  Pytanie: Twoja żona wyjechała do Izraela. Jest artystką.
    
    
  A: Zapewniam cię, że namalowała kilka naprawdę pięknych obrazów.
    
  Pytanie: A co z Izaakiem?
    
    
  A: On... był świetny. Coś wyjątkowego.
    
    
  Pytanie: Panie Kane, rozumiem, że trudno panu mówić o synu, ale to ważna kwestia i chcę ją kontynuować. Zwłaszcza widząc pański wyraz twarzy. Widać, że bardzo go pan kochał.
    
    
  A: Czy wiesz jak umarł?
    
    
  Pytanie: Wiem, że był jedną z ofiar ataku na World Trade Center. I po czternastu, prawie piętnastu godzinach wywiadów rozumiem, że jego śmierć wywołała nawrót twojej choroby.
    
    
  A: Poproszę teraz Jacoba, żeby wszedł. Chcę, żebyś wyszedł.
    
    
  Pytanie: Panie Kane, myślę, że w głębi duszy naprawdę chce pan o tym porozmawiać; musi pan to zrobić. Nie będę pana bombardował tanimi psychologiami. Ale niech pan zrobi to, co uważa pan za najlepsze.
    
    
  A: Wyłącz dyktafon, młoda damo. Chcę pomyśleć.
    
    
  Pytanie: Panie Kane, dziękuję za kontynuowanie wywiadu. Kiedy będzie pan gotowy...
    
    
  A: Isaac był dla mnie wszystkim. Był wysoki, szczupły i bardzo przystojny. Spójrz na jego zdjęcie.
    
    
  Pytanie: Ma ładny uśmiech.
    
    
  A: Myślę, że byś go polubił. Właściwie był bardzo do ciebie podobny. Wolał prosić o wybaczenie niż o pozwolenie. Miał siłę i energię reaktora jądrowego. I wszystko, co osiągnął, osiągnął sam.
    
    
  P: Przy całym szacunku, trudno zgodzić się z takim stwierdzeniem w odniesieniu do osoby, która urodziła się, aby odziedziczyć taki majątek.
    
    
  A: Co powinien powiedzieć ojciec? Bóg powiedział prorokowi Dawidowi, że będzie Jego synem na zawsze. Po takim przejawie miłości, moje słowa... Ale widzę, że próbujesz mnie tylko sprowokować.
    
    
  P: Wybacz mi.
    
    
  A: Isaac miał wiele wad, ale pójście na łatwiznę nie było jedną z nich. Nigdy nie martwił się, że sprzeciwi się moim życzeniom. Studiował w Oksfordzie, na uniwersytecie, do którego nie wniosłem żadnego wkładu.
    
    
  Pytanie: I tam poznał pana Russella, czy to prawda?
    
    
  A: Studiowali razem makroekonomię, a po ukończeniu studiów przez Jacoba, Isaac polecił mi go. Z czasem Jacob stał się moją prawą ręką.
    
    
  Pytanie: Jaką pozycję chciałbyś zobaczyć u Isaaca?
    
    
  A: I czego nigdy by nie zaakceptował. Kiedy był bardzo młody... [powstrzymuje szloch]
    
    
  Pytanie: Kontynuujemy wywiad.
    
  A: Dziękuję. Wybacz, że tak się wzruszyłam na wspomnienie. Był jeszcze dzieckiem, miał nie więcej niż jedenaście lat. Pewnego dnia wrócił do domu z psem, którego znalazł na ulicy. Byłam bardzo zła. Nie lubię zwierząt. Lubisz psy, moja droga?
    
    
  Pytanie: Świetna oferta.
    
    
  A: No cóż, w takim razie powinieneś był to zobaczyć. To był brzydki, brudny kundel i miał tylko trzy nogi. Wyglądał, jakby od lat włóczył się po ulicach. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem w przypadku takiego zwierzęcia było zabranie go do weterynarza i skrócenie jego cierpienia. Powiedziałem to Isaacowi. Spojrzał na mnie i odpowiedział: "Ciebie też zgarnęli z ulicy, Ojcze. Czy uważasz, że rabin powinien był skrócić twoje cierpienie?"
    
  Pytanie: O!
    
    
  A: Poczułem wewnętrzny szok, połączenie strachu i dumy. To dziecko było moim synem! Pozwoliłem mu zatrzymać psa, jeśli weźmie za niego odpowiedzialność. I tak zrobił. Stworzenie żyło jeszcze cztery lata.
    
    
  P: Wydaje mi się, że rozumiem, co powiedziałeś wcześniej.
    
    
  A: Już jako chłopiec mój syn wiedział, że nie chce żyć w moim cieniu. Ostatniego dnia poszedł na rozmowę kwalifikacyjną do Cantor Fitzgerald. Był na 104. piętrze Wieży Północnej.
    
    
  Pytanie: Czy chcesz się na chwilę zatrzymać?
    
    
  A: Nichtgedeiget. Nic mi nie jest, kochanie. Isaac zadzwonił do mnie we wtorek rano. Oglądałam, co się dzieje w CNN. Nie rozmawiałam z nim przez cały weekend, więc nie przyszło mi do głowy, że może tam być.
    
    
  Pytanie: Proszę napić się wody.
    
    
  A: Podniosłem słuchawkę. Powiedział: "Tato, jestem w World Trade Center. Doszło do wybuchu. Bardzo się boję". Wstałem. Byłem w szoku. Chyba na niego nakrzyczałem. Nie pamiętam, co powiedziałem. Powiedział do mnie: "Próbuję się do ciebie dodzwonić od dziesięciu minut. Sieć musi być przeciążona. Tato, kocham cię". Powiedziałem mu, żeby zachował spokój, że zadzwonię na policję. Że go stamtąd wyciągniemy. "Nie możemy zejść po schodach, tato. Piętro pod nami się zawaliło, a ogień rozprzestrzenia się po całym budynku. Jest naprawdę gorąco. Chcę..." I to wszystko. Miał dwadzieścia cztery lata. [Długa pauza.] Wpatrywałem się w telefon, głaszcząc go opuszkami palców. Nie rozumiałem. Połączenie zostało przerwane. Chyba w tym momencie nastąpiło zwarcie w moim mózgu. Reszta dnia została całkowicie wymazana z mojej pamięci.
    
    
  Pytanie: Niczego więcej się nie nauczyłeś?
    
    
  A: Chciałbym, żeby tak było. Następnego dnia otworzyłem gazety, szukając wiadomości o ocalałych. Wtedy zobaczyłem jego zdjęcie. Był tam, w powietrzu, wolny. Skoczył.
    
    
  Pytanie: O mój Boże. Bardzo mi przykro, panie Kane.
    
  A: Ja taki nie jestem. Płomienie i żar musiały być nie do zniesienia. Znalazł w sobie siłę, by rozbić okna i wybrać swój los. Być może było mu przeznaczone umrzeć tego dnia, ale nikt nie powiedział mu, jak to zrobić. Zaakceptował swój los jak mężczyzna. Umarł silny, latający, panujący nad dziesięcioma sekundami spędzonymi w powietrzu. Plany, które dla niego snułem przez te wszystkie lata, legły w gruzach.
    
    
  P: O mój Boże, to jest straszne.
    
    
  A: Wszystko byłoby dla niego. Wszystko.
    
    
  72
    
    
    
  WIEŻA KAINA
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 23:39.
    
    
  "Jesteś pewien, że niczego nie pamiętasz?"
    
  Mówię ci. Kazał mi się odwrócić, a potem wybrał kilka numerów.
    
  "To nie może tak dalej trwać. Zostało jeszcze około sześćdziesięciu procent kombinacji. Musisz mi coś dać. Cokolwiek".
    
  Byli blisko drzwi windy. Ta grupa dyskusyjna była z pewnością bardziej złożona niż poprzednia. W przeciwieństwie do panelu sterowanego odciskiem dłoni, ta miała prostą klawiaturę numeryczną, podobną do bankomatu, i wydobycie krótkiej sekwencji cyfr z jakiejkolwiek dużej pamięci było praktycznie niemożliwe. Aby otworzyć drzwi windy, Albert podłączył długi, gruby kabel do panelu wejściowego, zamierzając złamać kod prostą, ale brutalną metodą. W najszerszym sensie polegało to na zmuszeniu komputera do wypróbowania każdej możliwej kombinacji, od samych zer do samych dziewiątek, co mogło zająć sporo czasu.
    
  "Mamy trzy minuty, żeby wjechać do tej windy. Komputer będzie potrzebował co najmniej kolejnych sześciu minut na zeskanowanie dwudziestocyfrowej sekwencji. O ile w międzyczasie się nie zawiesi, bo całą jego moc obliczeniową skierowałem na program deszyfrujący".
    
  Wentylator laptopa wydawał piekielny hałas, niczym sto pszczół uwięzionych w pudełku na buty.
    
  Orville próbował sobie przypomnieć. Odwrócił się twarzą do ściany i spojrzał na zegarek. Minęły nie więcej niż trzy sekundy.
    
  "Ograniczę się do dziesięciu cyfr" - powiedział Albert.
    
  "Jesteś pewien?" zapytał Orville, odwracając się.
    
  "Zdecydowanie. Nie sądzę, żebyśmy mieli inne wyjście."
    
  'Ile czasu to zajmie?'
    
  "Cztery minuty" - powiedział Albert, nerwowo drapiąc się po brodzie. "Miejmy nadzieję, że to nie ostatnia kombinacja, jaką wypróbuje, bo już ich słyszę".
    
  Na drugim końcu korytarza ktoś walił w drzwi.
    
    
  73
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca, godz. 6:39
    
    
  Po raz pierwszy odkąd osiem dni wcześniej dotarli do Talon Canyon, świt zastał większość członków wyprawy pogrążoną we śnie. Pięciu z nich, pogrzebanych pod sześciometrową warstwą piasku i skał, nigdy się nie obudzi.
    
  Inni drżeli z zimna w porannym chłodzie pod maskującymi kocami. Wpatrywali się w to, co powinno być horyzontem, i czekali na wschód słońca, które zamieniło chłodne powietrze w piekło w najgorętszy dzień jordańskiego lata od czterdziestu pięciu lat. Co jakiś czas niespokojnie kiwali głowami, co samo w sobie ich przerażało. Dla każdego żołnierza nocna warta jest najtrudniejsza; a dla tego, który ma krew na rękach, to czas, kiedy duchy tych, których zabił, mogą przyjść i szepnąć mu do ucha.
    
  W połowie drogi między pięcioma obozowiczami pod ziemią a trzema wartownikami na klifie piętnaście osób przewracało się w śpiworach; być może przegapili dźwięk rogu, którym profesor Forrester zbudził ich z łóżek przed świtem. Słońce wzeszło o 5:33 i powitała je cisza.
    
  Około 6:15 rano, mniej więcej w tym samym czasie, gdy Orville Watson i ojciec Albert wchodzili do holu Kine Tower, pierwszym członkiem ekspedycji, który odzyskał przytomność, był kucharz Nuri Zayit. Trącił swoją asystentkę, Rani, i wyszedł na zewnątrz. Gdy tylko dotarł do namiotu jadalnego, zaczął parzyć kawę rozpuszczalną, używając mleka skondensowanego zamiast wody. Nie zostało wiele kartonów mleka ani soków, ponieważ ludzie pili je, aby zrekompensować brak wody, a owoców nie było, więc kucharzowi pozostało tylko przyrządzanie omletów i jajecznicy. Stary gbur włożył w posiłek całą swoją energię i garść pozostałej pietruszki, komunikując się, jak zawsze, za pomocą swoich kulinarnych umiejętności.
    
  W namiocie szpitalnym Harel wyrwał się z objęć Andrei i poszedł sprawdzić, co z profesorem Foresterem. Staruszek był podłączony do tlenu, ale jego stan tylko się pogorszył. Lekarz wątpił, że przeżyje dłużej niż tę noc. Potrząsnęła głową, by odpędzić tę myśl, i wróciła, by obudzić Andreę pocałunkiem. Pieszcząc się i rozmawiając o niczym, oboje zaczęli zdawać sobie sprawę, że się w sobie zakochują. W końcu ubrali się i udali do jadalni na śniadanie.
    
  Fowler, dzielący teraz namiot tylko z Pappasem, rozpoczął dzień wbrew rozsądkowi i popełnił błąd. Myśląc, że wszyscy w namiocie żołnierzy śpią, wymknął się na zewnątrz i zadzwonił do Alberta przez telefon satelitarny. Odebrał młody ksiądz i niecierpliwie poprosił go, żeby oddzwonił za dwadzieścia minut. Fowler rozłączył się, zadowolony, że rozmowa była tak krótka, ale jednocześnie zmartwiony, że będzie musiał tak szybko spróbować szczęścia ponownie.
    
  David Pappas obudził się tuż przed wpół do siódmej i poszedł odwiedzić profesora Forrestera, mając nadzieję, że poczuje się lepiej, ale także, że uda mu się pozbyć poczucia winy, które odczuwał po śnie z poprzedniej nocy, w którym był jedynym przy życiu archeologiem, gdy Arka w końcu ujrzała światło dzienne.
    
  W namiocie żołnierza Marla Jackson przykrywała plecy swojego dowódcy i kochanka swoim materacem - nigdy nie spali razem podczas misji, ale od czasu do czasu wymykali się razem na "misje rozpoznawcze". Zastanawiała się, co myśli Południowoafrykańczyk.
    
  Decker należał do tych, którym świt przynosił oddech zmarłych, przez co włosy na karku stawały mu dęba. W krótkiej chwili czuwania między dwoma kolejnymi koszmarami zdawało mu się, że widzi sygnał na ekranie skanera częstotliwości, ale był on zbyt szybki, by określić jego lokalizację. Nagle zerwał się na równe nogi i zaczął wydawać rozkazy.
    
  W namiocie Raymonda Caina Russell rozłożył ubrania swojego szefa i namawiał go, żeby chociaż wziął czerwoną pigułkę. Cain niechętnie się zgodził, a potem wypluł ją, gdy Russell nie patrzył. Poczuł dziwny spokój. W końcu osiągnął cały cel swoich sześćdziesięciu ośmiu lat.
    
  W skromniejszym namiocie Tommy Eichberg dyskretnie wsadził palec do nosa, podrapał się po pupie i poszedł do łazienki w poszukiwaniu Briana Hanleya. Potrzebował jego pomocy w naprawie części potrzebnej do wiertarki. Mieli do oczyszczenia 2,5 metra ściany, ale wiercąc z góry, mogliby nieco zmniejszyć nacisk pionowy i usunąć skały ręcznie. Jeśli pracowali szybko, mogliby skończyć w sześć godzin. Oczywiście, nie pomagał fakt, że Hanleya nigdzie nie było widać.
    
  Co do Hookana, zerknął na zegarek. Przez ostatni tydzień szukał najlepszego miejsca, skąd miał dobry widok na całą okolicę. Teraz czekał, aż żołnierze się przebiorą. Czekanie mu odpowiadało. Czekał całe życie.
    
    
  74
    
    
    
  WIEŻA KAINA
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 11:41.
    
    
  7456898123
    
  Komputer odnalazł kod dokładnie w dwie minuty i czterdzieści trzy sekundy. To był szczęśliwy zbieg okoliczności, ponieważ Albert źle oszacował, ile czasu zajmie strażnikom pojawienie się. Drzwi na końcu korytarza otworzyły się niemal jednocześnie z drzwiami windy.
    
  'Poczekaj!'
    
  Dwóch strażników i policjant weszli na korytarz, marszcząc brwi i trzymając pistolety w pogotowiu. Nie byli zachwyceni całym tym zamieszaniem. Albert i Orville wbiegli do windy. Usłyszeli tupot biegnących stóp na dywanie i zobaczyli wyciągniętą rękę, próbującą zatrzymać windę. Chybiła o centymetry.
    
  Drzwi zaskrzypiały i zamknęły się. Na zewnątrz słychać było stłumione głosy strażników.
    
  "Jak się to otwiera?" zapytał policjant.
    
  "Daleko nie zajdą. Do obsługi tej windy potrzebny jest specjalny klucz. Nikt nie da rady bez niego przejechać".
    
  "Aktywuj system awaryjny, o którym mi mówiłeś."
    
  "Tak, proszę pana. Natychmiast. To będzie jak strzelanie do ryb w beczce."
    
  Orville poczuł, jak serce mu wali, gdy zwrócił się do Alberta.
    
  'Do cholery, oni nas dorwą!'
    
  Ksiądz się uśmiechnął.
    
  "Co się z tobą, do cholery, dzieje? Wymyśl coś" - syknął Orville.
    
  "Już mam. Kiedy dziś rano zalogowaliśmy się do systemu komputerowego Kayn Tower, nie mogliśmy uzyskać dostępu do klucza elektronicznego w ich systemie, który otwiera drzwi windy".
    
  "Cholera, to niemożliwe" - zgodził się Orville, który nie lubił być pokonywany, ale w tym przypadku musiał stawić czoła najpotężniejszej zaporze ogniowej.
    
  "Możesz być świetnym szpiegiem i z pewnością znasz kilka sztuczek... ale brakuje ci jednej rzeczy, której potrzebuje świetny haker: nieszablonowego myślenia" - powiedział Albert. Skrzyżował ręce za głową, jakby odpoczywał w salonie. "Kiedy drzwi są zamknięte, korzystasz z okien. Albo, w tym przypadku, zmieniasz kolejność, która określa położenie windy i kolejność pięter. Prosty krok, który nie był zablokowany. Teraz komputer Kayn myśli, że winda jest na trzydziestym dziewiątym piętrze, a nie na trzydziestym ósmym".
    
  "I co z tego?" zapytał Orville, lekko zirytowany przechwałkami księdza, ale także ciekawy.
    
  "Cóż, mój przyjacielu, w takiej sytuacji wszystkie systemy awaryjne w tym mieście sprawiają, że windy zjeżdżają na ostatnie dostępne piętro, a następnie otwierają drzwi".
    
  W tym momencie, po krótkim drgnięciu, winda ruszyła w górę. Słychać było krzyki przerażonych strażników na zewnątrz.
    
  "Góra to dół, a dół to góra" - powiedział Orville, klaszcząc w dłonie w obłoku miętowego środka dezynfekującego. "Jesteś geniuszem".
    
    
  75
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 6:43 rano.
    
    
  Fowler nie był gotowy ponownie ryzykować życia Andrei. Korzystanie z telefonu satelitarnego bez żadnych środków ostrożności było szaleństwem.
    
  Nie miało sensu, żeby ktoś z takim doświadczeniem popełnił ten sam błąd dwa razy. To byłby trzeci raz.
    
  Pierwszy miał miejsce poprzedniej nocy. Ksiądz podniósł wzrok znad modlitewnika, gdy ekipa wykopaliskowa wyszła z jaskini, niosąc półżywe ciało profesora Forrestera. Andrea podbiegła do niego i opowiedziała mu, co się stało. Reporter stwierdził, że są pewni, że złota skrzynia jest ukryta w jaskini, a Fowler nie miał już żadnych wątpliwości. Korzystając z ogólnego podniecenia wywołanego tą wiadomością, zadzwonił do Alberta, który wyjaśnił, że zamierza po raz ostatni spróbować uzyskać informacje o grupie terrorystycznej i Hakanie około północy w Nowym Jorku, kilka godzin po świcie w Jordanii. Rozmowa trwała dokładnie trzynaście sekund.
    
  Drugie zdarzenie miało miejsce wcześniej tego ranka, kiedy Fowler pospiesznie wykonał połączenie. Połączenie trwało sześć sekund. Wątpił, czy skaner zdążył określić, skąd pochodzi sygnał.
    
  Trzecie połączenie należało wykonać za sześć i pół minuty.
    
  Albercie, na litość boską, nie zawiedź mnie.
    
    
  76
    
    
    
  WIEŻA KAINA
    
  NOWY JORK
    
    
  Środa, 19 lipca 2006, 23:45.
    
    
  "Jak myślisz, jak tam dotrą?" zapytał Orville.
    
  'Myślę, że wezwą oddział SWAT, który zjedzie na linie z dachu, może postrzelają w okna i zrobią resztę tego świństwa.'
    
  Oddział SWAT dla pary nieuzbrojonych rabusiów? Nie sądzisz, że to jak użycie czołgu do polowania na parę myszy?
    
  Spójrz na to tak, Orville: dwóch nieznajomych włamało się do prywatnego biura paranoicznego multimilionera. Powinieneś się cieszyć, że nie planują zrzucić na nas bomby. A teraz pozwól mi się skupić. Skoro Russell jest jedynym, który ma dostęp do tego piętra, musi mieć bardzo bezpieczny komputer.
    
  "Nie mów mi, że po tym wszystkim, co przeszliśmy, żeby tu dotrzeć, nie potrafisz dostać się do jego komputera!"
    
  "Nie powiedziałem tego. Mówię tylko, że zajmie mi to co najmniej kolejne dziesięć sekund".
    
  Albert otarł pot z czoła, a następnie pozwolił dłoniom swobodnie poruszać się po klawiaturze. Nawet najlepszy haker na świecie nie byłby w stanie przeniknąć do komputera, który nie byłby podłączony do serwera. To był ich problem od samego początku. Próbowali wszystkiego, aby znaleźć komputer Russella w sieci Kayn. Było to niemożliwe, ponieważ, systemowo rzecz biorąc, komputery na tym piętrze nie należały do Kayn Tower. Ku swojemu zaskoczeniu Albert dowiedział się, że nie tylko Russell, ale także Kayn korzystali z komputerów połączonych z internetem i ze sobą za pomocą kart 3G - dwóch z setek tysięcy używanych wówczas w Nowym Jorku. Bez tej kluczowej informacji Albert mógłby spędzić dekady na przeszukiwaniu internetu w poszukiwaniu dwóch niewidzialnych komputerów.
    
  Musieli płacić ponad pięćset dolarów dziennie za szerokopasmowy internet, nie wspominając o rozmowach, pomyślał Albert. To chyba nic, skoro jesteś wart miliony. Zwłaszcza, że można zastraszyć ludzi takich jak my tak prostym trikiem.
    
  "Chyba już mam" - powiedział ksiądz, gdy ekran zmienił kolor z czarnego na jasnoniebieski, sygnalizując, że system się uruchamia. "Czy udało się znaleźć ten dysk?"
    
  Orville przeszukiwał szuflady i jedną szafkę w schludnym i eleganckim biurze Russella, wyciągając teczki i rzucając je na dywan. Teraz gorączkowo zrywał zdjęcia ze ściany, szukał sejfu i rozcinał oparcia krzeseł srebrnym nożem do listów.
    
  "Wygląda na to, że nic tu nie ma" - powiedział Orville, odsuwając nogą jedno z krzeseł Russella, żeby móc usiąść obok Alberta. Bandaże na jego dłoniach znów były pokryte krwią, a jego okrągła twarz pobladła.
    
  "Paranoiczny sukinsyn. Komunikowali się tylko między sobą. Żadnych zewnętrznych maili. Russell powinien używać innego komputera do pracy".
    
  "Musiał zabrać to do Jordanii".
    
  "Potrzebuję twojej pomocy. Czego szukamy?"
    
  Minutę później, po wpisaniu każdego hasła, jakie przyszło mu do głowy, Orville się poddał.
    
  "To nic nie da. Nic tam nie ma. A jeśli było, to on już to wymazał".
    
  "To daje mi pewien pomysł. Zaczekaj" - powiedział Albert, wyciągając z kieszeni pendrive'a nie większego niż guma do żucia i podłączając go do procesora komputera, aby mógł komunikować się z dyskiem twardym. "Mały program w tym małym urządzeniu pozwoli ci odzyskać informacje z usuniętych partycji na dysku twardym. Możemy zacząć od tego".
    
  "Niesamowite. Szukaj Netcatch."
    
  'Prawidłowy!'
    
  Z cichym szmerem w oknie wyszukiwania programu pojawiła się lista czternastu plików. Albert otworzył je wszystkie naraz.
    
  "To są pliki HTML. Zapisane strony internetowe."
    
  "Czy rozpoznajesz coś?"
    
  "Tak, sam je zapisałem. To jest to, co nazywam gadaniem na serwerach. Terroryści nigdy nie wysyłają sobie nawzajem maili, planując atak. Każdy idiota wie, że maile mogą przejść przez dwadzieścia lub trzydzieści serwerów, zanim dotrą do celu, więc nigdy nie wiadomo, kto podsłuchuje wiadomość. Podają każdemu w celi to samo hasło do darmowego konta i piszą to, co chcą przekazać, jako szkic maila. To tak, jakbyś pisał sam do siebie, z tą różnicą, że to cała komórka terrorystów komunikuje się ze sobą. E-mail nigdy nie zostaje wysłany. Nie dociera do nikogo, bo każdy terrorysta korzysta z tego samego konta i...
    
  Orville stał sparaliżowany przed ekranem, tak oszołomiony, że na chwilę zapomniał oddychać. To, co niewyobrażalne, czego nigdy sobie nie wyobrażał, nagle stało się dla niego jasne.
    
  "To jest złe" - powiedział.
    
  "Co się stało, Orville?"
    
  "Ja... włamuję się na tysiące kont tygodniowo. Kiedy kopiujemy pliki z serwera WWW, zapisujemy tylko tekst. Gdybyśmy tego nie robili, obrazy szybko zapełniłyby nasze dyski twarde. Efekt jest okropny, ale nadal można go odczytać".
    
  Orville wskazał zabandażowanym palcem na ekran komputera, na którym toczyła się rozmowa mailowa między terrorystami na Maktoob.com. Na ekranie można było dostrzec kolorowe przyciski i obrazy, których by tam nie było, gdyby był to jeden z plików, które zhakował i zapisał.
    
  "Ktoś wszedł na Maktoob.com z przeglądarki na tym komputerze, Albercie. Chociaż później ją usunął, obrazy pozostały w pamięci podręcznej. I żeby dostać się do Maktoob..."
    
  Albert zrozumiał zanim Orville zdążył dokończyć.
    
  "Ktokolwiek tu był, musiał znać hasło".
    
  Orville się zgodził.
    
  "To jest Russell, Albercie. Russell jest hakanem."
    
  W tym momencie rozległy się strzały, które wybiły duże okno.
    
    
  77
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 6:49 rano.
    
    
  Fowler zerknął na zegarek. Dziewięć sekund przed wyznaczonym czasem wydarzyło się coś nieoczekiwanego.
    
  Zadzwonił Albert.
    
  Ksiądz udał się do wejścia do kanionu, żeby zadzwonić. Był tam martwy punkt, niewidoczny dla żołnierza obserwującego z południowego krańca klifu. W chwili, gdy włączył telefon, telefon zadzwonił. Fowler natychmiast zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak.
    
  "Albercie, co się stało?"
    
  Po drugiej stronie linii usłyszał kilka krzyczących głosów. Fowler próbował zrozumieć, co się dzieje.
    
  'Odłożyć słuchawkę!'
    
  "Panie oficerze, muszę zadzwonić!" Głos Alberta brzmiał odlegle, jakby nie miał telefonu przy uchu. "To naprawdę ważne. To kwestia bezpieczeństwa narodowego".
    
  Mówiłem ci, żebyś odłożył ten cholerny telefon.
    
  "Powoli opuszczę rękę i zacznę mówić. Jeśli zauważysz, że robię coś podejrzanego, to mnie zastrzel".
    
  "To moje ostatnie ostrzeżenie. Odpuść!"
    
  "Anthony" - głos Alberta był równy i wyraźny. W końcu włożył słuchawkę. "Słyszysz mnie?"
    
  "Tak, Albercie."
    
  "Russell jest hakanem. Potwierdzone. Uważaj..."
    
  Połączenie zostało przerwane. Fowler poczuł falę szoku. Odwrócił się, by pobiec z powrotem do obozu, ale wszystko pociemniało.
    
    
  78
    
    
    
  W NAMIOCIE JADALNICZYM, PIĘĆDZIESIĄT TRZY SEKUNDY PRZED
    
  Andrea i Harel zatrzymali się przy wejściu do namiotu jadalnego, gdy zobaczyli biegnącego w ich kierunku Davida Pappasa. Pappas miał na sobie zakrwawiony T-shirt i wyglądał na zdezorientowanego.
    
  'Doktorze, doktorze!'
    
  "Co się, do cholery, dzieje, David?" - odpowiedziała Harel. Była w tym samym złym humorze, odkąd incydent z wodą sprawił, że "prawdziwa kawa" stała się przeszłością.
    
  "To profesor. Jest w złym stanie."
    
  David zgłosił się na ochotnika, by zostać z Forresterem, podczas gdy Andrea i Doc poszli na śniadanie. Jedynym czynnikiem hamującym rozbiórkę muru i dotarcie do Arki był stan Forrestera, chociaż Russell chciał kontynuować prace poprzedniej nocy. David odmówił otwarcia wnęki, dopóki profesor nie odzyska sił i nie dołączy do nich. Andrea, której opinia o Pappasie stale się pogarszała w ciągu ostatnich kilku godzin, podejrzewała, że po prostu czekał, aż Forrester odejdzie.
    
  "Dobrze" - westchnął Doc. "No dalej, Andrea. Nie ma sensu, żebyśmy którekolwiek z nas rezygnowały ze śniadania". Pobiegła z powrotem do izby chorych.
    
  Reporter szybko zajrzał do namiotu-meczety. Zayit i Peterke odmachali. Andrea polubiła niemego kucharza i jego pomocnika, ale jedynymi osobami siedzącymi przy stołach w tym momencie byli dwaj żołnierze, Alois Gottlieb i Louis Maloney, jedzący z tac. Andrea była zaskoczona, że było ich tylko dwóch, ponieważ żołnierze zazwyczaj jedli śniadanie razem, zostawiając tylko jednego obserwatora na południowym grzbiecie przez pół godziny. Właściwie śniadanie było jedynym momentem, kiedy widziała żołnierzy razem w jednym miejscu.
    
  Ponieważ Andrei nie zależało na ich towarzystwie, postanowiła wrócić i sprawdzić, czy uda jej się pomóc Harelowi.
    
  Mimo że moja wiedza medyczna jest tak ograniczona, prawdopodobnie założyłabym szpitalną koszulę odwrotnie.
    
  Wtedy Doc odwrócił się i krzyknął: "Zrób mi przysługę i przynieś mi dużą kawę, dobrze?"
    
  Andrea wsunęła jedną nogę do namiotu-mebli, próbując znaleźć najlepszą drogę, by uniknąć spoconych żołnierzy pochylonych nad jedzeniem jak małpy, kiedy omal nie wpadła na Nuriego Zayita. Kucharz musiał widzieć lekarza biegnącego z powrotem do izby chorych, bo podał Andrei tacę z dwoma filiżankami kawy rozpuszczalnej i talerzem tostów.
    
  "Kawa rozpuszczalna rozpuszczona w mleku, prawda, Nuri?"
    
  Niemowa uśmiechnął się i wzruszył ramionami, mówiąc, że to nie jego wina.
    
  "Wiem. Może dziś wieczorem zobaczymy wodę wypływającą ze skały i te wszystkie biblijne historie. W każdym razie, dziękuję."
    
  Powoli, uważając, żeby nie rozlać kawy - wiedziała, że nie jest najbardziej skoordynowaną osobą na świecie, choć nigdy by się do tego nie przyznała - skierowała się do izby chorych. Nuri pomachała jej od wejścia do jadalni, wciąż się uśmiechając.
    
  I wtedy to się stało.
    
  Andrea poczuła się, jakby gigantyczna dłoń uniosła ją z ziemi i wyrzuciła na dwa metry w powietrze, po czym odrzuciła w tył. Poczuła ostry ból w lewym ramieniu i okropne pieczenie w klatce piersiowej i plecach. Odwróciła się akurat w momencie, gdy tysiące maleńkich kawałków płonącej tkaniny spadało z nieba. Słup czarnego dymu był wszystkim, co pozostało z namiotu, który dwie sekundy temu był mesą. Wysoko w górze dym zdawał się mieszać z innym, znacznie czarniejszym. Andrea nie mogła dojść, skąd się bierze. Ostrożnie dotknęła swojej klatki piersiowej i zdała sobie sprawę, że jej koszula była pokryta gorącą, lepką cieczą.
    
  Przybiegł doktor.
    
  "Czy wszystko w porządku?" O Boże, czy wszystko w porządku, kochanie?
    
  Andrea wiedziała, że Harel krzyczy, choć jej głos brzmiał odlegle ponad gwizdem w jej uszach. Czuła, jak lekarz bada jej szyję i ramiona.
    
  "Moja klatka piersiowa".
    
  "Nic ci nie jest. To tylko kawa."
    
  Andrea ostrożnie wstała i zdała sobie sprawę, że oblała się kawą. Jej prawa ręka wciąż ściskała tacę, a lewa uderzyła w kamień. Poruszyła palcami, bojąc się, że odniesie kolejne obrażenia. Na szczęście nic nie było złamane, ale czuła, że cała jej lewa strona ciała jest sparaliżowana.
    
  Podczas gdy kilku członków ekspedycji próbowało ugasić pożar wiadrami piasku, Harel skupił się na opatrywaniu ran Andrei. Reporterka miała skaleczenia i zadrapania po lewej stronie ciała. Jej włosy i skóra na plecach były lekko poparzone, a w uszach nieustannie dzwoniło.
    
  "Brzęczenie ustanie za trzy, cztery godziny" - powiedziała Harel, chowając stetoskop z powrotem do kieszeni spodni.
    
  "Przepraszam..." powiedziała Andrea, niemal krzycząc, nie zdając sobie z tego sprawy. Płakała.
    
  "Nie masz za co przepraszać."
    
  "On... Nuri... przyniósł mi kawę. Gdybym poszedł do środka po nią, byłbym już martwy. Mogłem go poprosić, żeby wyszedł i napił się ze mną papierosa. Mógłbym mu w zamian uratować życie".
    
  Harel wskazał dookoła. Zarówno namiot-meczer, jak i cysterna z paliwem zostały wysadzone w powietrze - dwie oddzielne eksplozje jednocześnie. Z czterech osób pozostał tylko popiół.
    
  "Jedyny, kto powinien cokolwiek czuć, to sukinsyn, który to zrobił".
    
  "Proszę się nie martwić, damy sobie z nim radę" - powiedział Torres.
    
  On i Jackson wywlekli mężczyznę, skutego za nogi, i położyli go na środku placu, w pobliżu namiotów. Podczas gdy pozostali członkowie wyprawy patrzyli z przerażeniem, nie mogąc uwierzyć w to, co widzieli.
    
    
  79
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 6:49 rano.
    
    
  Fowler uniósł dłoń do czoła. Krwawiło. Wybuch ciężarówki rzucił go na ziemię i uderzył głową o coś. Próbował wstać i wrócić do obozu, wciąż trzymając telefon satelitarny. Pośród zamglonego widzenia i gęstej chmury dymu zobaczył dwóch żołnierzy zbliżających się z pistoletami wycelowanymi w niego.
    
  "To byłeś ty, ty sukinsynu!"
    
  "Patrz, on nadal trzyma telefon w ręce".
    
  "To tego użyłeś, żeby wywołać eksplozję, prawda, draniu?"
    
  Kolba karabinu trafiła go w głowę. Upadł na ziemię, ale nie poczuł kopnięć ani innych uderzeń. Stracił przytomność na długo przedtem.
    
    
  "To jest śmieszne" - krzyknął Russell, dołączając do grupy otaczającej ojca Fowlera: Decker, Torres, Jackson i Alrik Gottlieb po stronie żołnierzy; Eichberg, Hanley i Pappas po stronie pozostałych cywilów.
    
  Z pomocą Harela Andrea spróbowała wstać i podejść do grupy groźnych twarzy czarnych od sadzy.
    
  "To nie jest śmieszne, proszę pana" - powiedział Decker, rzucając telefonem satelitarnym Fowlera. "Miał go, kiedy znaleźliśmy go w pobliżu cysterny z paliwem. Dzięki skanerowi wiemy, że wykonał szybki telefon dziś rano, więc już byliśmy podejrzliwi. Zamiast iść na śniadanie, zajęliśmy pozycje i obserwowaliśmy go. Na szczęście".
    
  "Po prostu..." zaczęła Andrea, ale Harel pociągnął ją za ramię.
    
  "Cicho. To mu nie pomoże" - wyszeptała.
    
  Dokładnie. Chodziło mi o to, czy to tajny telefon, którego używa do kontaktowania się z CIA? To nie jest najlepszy sposób na ochronę swojej niewinności, idioto.
    
  "To telefon. To z pewnością coś, czego nie wolno wnosić na tę wyprawę, ale to za mało, żeby oskarżyć tę osobę o spowodowanie zamachów bombowych" - powiedział Russell.
    
  "Może nie tylko telefon, proszę pana. Ale proszę spojrzeć, co znaleźliśmy w jego teczce".
    
  Jackson rzucił im przed oczy zniszczoną teczkę. Była pusta, a dolna pokrywa była oderwana. Do jej spodu przyklejona była sekretna skrytka zawierająca małe, marcepanowe klocki.
    
  "To jest C4, panie Russell" - kontynuował Decker.
    
  Informacja ta odebrała im dech w piersiach. Wtedy Alric wyciągnął pistolet.
    
  "Ta świnia zabiła mojego brata. Daj mi wpakować mu kulę w cholerny łeb" - wrzasnął, nie mogąc opanować wściekłości.
    
  "Dość już słyszałem" - powiedział cichy, ale pewny siebie głos.
    
  Krąg się otworzył i Raymond Cain podszedł do nieprzytomnego ciała księdza. Pochylił się nad nim - jedna postać ubrana na czarno, druga na biało.
    
  "Rozumiem, co skłoniło tego człowieka do zrobienia tego, co zrobił. Ale ta misja była opóźniana zbyt długo i nie można jej dłużej opóźniać. Pappas, proszę, wróć do pracy i zburz ten mur".
    
  "Panie Kain, nie mogę tego zrobić, nie wiedząc, co się tu dzieje" - odpowiedział Pappas.
    
  Brian Hanley i Tommy Eichberg, skrzyżowawszy ramiona, podeszli i stanęli obok Pappasa. Kain nawet na nich nie spojrzał.
    
  "Panie Decker?"
    
  "Proszę pana?" zapytał wielki Południowoafrykańczyk.
    
  "Proszę, pokaż swoją władzę. Czas na uprzejmości minął".
    
  "Jackson" - powiedział Decker, dając znak.
    
  Żołnierz podniósł swój karabin M4 i wycelował w trzech rebeliantów.
    
  "Chyba żartujesz" - poskarżył się Eichberg, którego wielki czerwony nos znajdował się zaledwie kilka centymetrów od lufy pistoletu Jacksona.
    
  "To nie żarty, kochanie. Ruszaj się, bo odstrzelę ci nowy tyłek". Jackson odbezpieczyła pistolet z złowieszczym, metalicznym kliknięciem.
    
  Ignorując pozostałych, Cain podszedł do Harela i Andrei.
    
  "Jeśli chodzi o was, młode damy, to była przyjemność móc liczyć na wasze usługi. Pan Decker gwarantuje wasz powrót do Behemoth."
    
  "O czym ty mówisz?" - ryknęła Andrea, dosłyszając część słów Caina, mimo problemów ze słuchem. "Ty cholerny sukinsynu! Za kilka godzin mają odzyskać Arkę. Pozwól mi zostać do jutra. Jesteś mi winien."
    
  "Masz na myśli, że rybak jest winien robakowi? Zabierz ich. A, i dopilnuj, żeby wyszli tylko w tym, co mają na sobie. Poproś reportera, żeby dał jej płytę z jej zdjęciami".
    
  Decker odciągnął Alrica na bok i zaczął do niego cicho mówić.
    
  "Ty je weź."
    
  "To bzdura. Chcę tu zostać i zająć się księdzem. Zabił mojego brata" - powiedział Niemiec, a jego oczy były przekrwione.
    
  "Będzie jeszcze żył, kiedy wrócisz. A teraz zrób, co ci każę. Torres dopilnuje, żeby było mu ciepło i przyjemnie."
    
  "Do diabła, pułkowniku. To co najmniej trzy godziny stąd do Akaby i z powrotem, nawet jadąc z maksymalną prędkością Humvee. Jeśli Torres dotrze do księdza, nic po nim nie zostanie, zanim wrócę".
    
  "Zaufaj mi, Gottlieb. Wrócisz za godzinę".
    
  "Co masz na myśli, panie?"
    
  Decker spojrzał na niego poważnie, zirytowany powolnością podwładnego. Nie znosił tłumaczyć wszystkiego słowo w słowo.
    
  Sarsaparilla, Gottlieb. I zrób to szybko.
    
    
  80
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 7:14 rano.
    
    
  Siedząc na tylnym siedzeniu H3, Andrea przymknęła oczy, daremnie próbując odegnać kurz wdzierający się przez okna. Eksplozja cysterny z paliwem wybiła szyby i roztrzaskała przednią szybę, a chociaż Alrik załatał kilka dziur taśmą klejącą i kilkoma koszulami, działał tak szybko, że w niektórych miejscach i tak dostał się piasek. Harel narzekał, ale żołnierz nie reagował. Ściskał kierownicę obiema rękami, kostki miał pobielałe, usta zaciśnięte. Pokonał dużą wydmę u wejścia do kanionu w zaledwie trzy minuty i teraz naciskał pedał gazu, jakby od tego zależało jego życie.
    
  "To nie będzie najwygodniejsza podróż na świecie, ale przynajmniej wracamy do domu" - powiedziała Doc, kładąc dłoń na udzie Andrei. Andrea mocno ścisnęła jej dłoń.
    
  "Dlaczego on to zrobił, doktorze? Dlaczego miał ładunki wybuchowe w teczce? Powiedz mi, że mu je podrzucili" - powiedział młody reporter niemal błagalnie.
    
  Doktor pochylił się bliżej, tak aby Alric nie mógł jej usłyszeć, choć wątpiła, by zdołał cokolwiek usłyszeć przez hałas silnika i wiatr uderzający w tymczasowe zasłony okienne.
    
  "Nie wiem, Andrea, ale te materiały wybuchowe należały do niego".
    
  "Skąd wiesz?" zapytała Andrea, a jej oczy nagle stały się poważne.
    
  "Bo mi powiedział. Po tym, jak podsłuchałeś rozmowę żołnierzy, gdy byłeś pod ich namiotem, przyszedł do mnie po pomoc z szalonym planem wysadzenia wodociągów".
    
  "Doktorze, o czym ty mówisz? Wiedziałeś o tym?"
    
  "Przybył tu z twojego powodu. Już raz uratował ci życie i zgodnie z kodeksem honorowym, którym kierują się jego pobratymcy, czuje się zobowiązany pomóc ci, kiedykolwiek będziesz potrzebować pomocy. W każdym razie, z nie do końca zrozumiałych powodów, to jego szef wciągnął cię w to wszystko. Chciał się upewnić, że Fowler będzie na wyprawie".
    
  "Więc dlatego Kain wspomniał o robaku?"
    
  "Tak. Dla Kaine"a i jego ludzi byłeś jedynie narzędziem kontroli nad Fowlerem. To było kłamstwo od samego początku".
    
  "A co się z nim teraz stanie?"
    
  "Zapomnij o nim. Przesłuchają go, a potem... zniknie. I zanim cokolwiek powiesz, nawet nie myśl o powrocie tam".
    
  Rzeczywistość sytuacji zszokowała reportera.
    
  "Dlaczego, doktorku?" Andrea odsunęła się od niej z obrzydzeniem. "Czemu mi nie powiedziałeś, po tym wszystkim, przez co przeszliśmy?" Przysięgałeś, że nigdy więcej mi nie skłamiesz. Przysięgałeś, kiedy się kochaliśmy. Nie wiem, jak mogłem być tak głupi..."
    
  "Mówię wiele rzeczy". Łza spłynęła po policzku Harel, ale kiedy kontynuowała, jej głos brzmiał twardo. "Jego misja różni się od mojej. Dla mnie to była po prostu kolejna z tych głupich wypraw, które od czasu do czasu się zdarzają. Ale Fowler wiedział, że to może być prawda. A jeśli tak, to wiedział, że musi coś z tym zrobić".
    
  "A co to było? Wysadzili nas wszystkich w powietrze?"
    
  "Nie wiem, kto spowodował eksplozję dziś rano, ale uwierz mi, nie był to Anthony Fowler".
    
  "Ale nic nie powiedziałeś."
    
  "Nie mogłem nic powiedzieć, nie zdradzając się" - powiedział Harel, odwracając wzrok. "Wiedziałem, że nas stamtąd wyciągną... Ja... chciałem być z tobą. Z dala od wykopalisk. Z dala od mojego życia, jak sądzę".
    
  "A co z Forresterem? Był twoim pacjentem, a ty go tam zostawiłeś."
    
  "Zmarł dziś rano, Andrea. Tuż przed wybuchem, wiesz. Chorował od lat".
    
  Andrea pokręciła głową.
    
  Gdybym był Amerykaninem, zdobyłbym Nagrodę Pulitzera, ale jakim kosztem?
    
  "Nie mogę w to uwierzyć. Tyle śmierci, tyle przemocy, a wszystko to dla śmiesznej wystawy muzealnej".
    
  "Fowler ci tego nie wyjaśnił? Stawka jest o wiele większa..." Harel urwał, gdy Hammer zwolnił.
    
  "To nie tak" - powiedziała, wyglądając przez szpary w oknie. "Nic tu nie ma".
    
  Pojazd zatrzymał się gwałtownie.
    
  "Hej, Alric, co robisz?" zapytała Andrea. "Dlaczego się zatrzymujemy?"
    
  Potężny Niemiec nic nie powiedział. Bardzo powoli wyjął kluczyki ze stacyjki, zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł z Hummera, trzaskając drzwiami.
    
  "Cholera. Nie odważyliby się" - powiedział Harel.
    
  Andrea dostrzegła strach w oczach doktora. Słyszała kroki Alrika na piasku. Podchodził do Harela.
    
  "Co się dzieje, doktorze?"
    
  Drzwi się otworzyły.
    
  "Wyjdź" - powiedział Alric chłodno, z kamienną twarzą.
    
  "Nie możesz tego zrobić" - powiedział Harel, nie ruszając się ani o cal. "Twój dowódca nie chce mieć wroga w Mosadzie. Jesteśmy bardzo złymi wrogami".
    
  Rozkaz to rozkaz. Wynoś się.
    
  "Nie ona. Przynajmniej ją puść, proszę."
    
  Niemiec podniósł rękę do pasa i wyciągnął z kabury automatyczny pistolet.
    
  "Po raz ostatni. Wysiądź z samochodu."
    
  Harel spojrzał na Andreę, pogodzoną ze swoim losem. Wzruszyła ramionami i chwyciła obiema rękami klamkę od strony pasażera nad boczną szybą, żeby wysiąść z samochodu. Nagle jednak napięła mięśnie ramion i, wciąż ściskając klamkę, kopnęła Alrika w pierś ciężkimi butami. Niemiec upuścił pistolet, który upadł na ziemię. Harel rzucił się na żołnierza głową naprzód, powalając go na ziemię. Lekarz natychmiast podskoczył i kopnął Niemca w twarz, rozcinając mu brew i uszkadzając oko. Doc uniósł jej nogę ponad twarz, gotowy do dokończenia dzieła, ale żołnierz otrząsnął się, chwycił ją za nogę swoją ogromną dłonią i gwałtownie obrócił w lewo. Rozległ się głośny trzask łamanej kości, gdy Doc upadł.
    
  Najemnik wstał i odwrócił się. Andrea zbliżała się do niego, gotowa do ataku, ale żołnierz unieszkodliwił ją ciosem od tyłu, zostawiając na jej policzku brzydki czerwony ślad. Andrea upadła do tyłu. Uderzając o piasek, poczuła pod sobą coś twardego.
    
  Teraz Alrik pochylił się nad Harelem. Złapał go za bujną grzywę kręconych, czarnych włosów i pociągnął, unosząc ją niczym szmacianą lalkę, aż jego twarz znalazła się tuż obok jej twarzy. Harel wciąż otrząsał się z szoku, ale zdołał spojrzeć żołnierzowi w oczy i splunąć na niego.
    
  'Pieprzyć cię, kupo gówna.'
    
  Niemiec splunął w odpowiedzi, po czym uniósł prawą rękę z nożem bojowym. Wbił ją w brzuch Harela, rozkoszując się widokiem oczu ofiary wywracających się do tyłu i ust otwartych z trudem łapiąc oddech. Alrik przekręcił nóż w ranie, a następnie brutalnie go wyciągnął. Trysnęła krew, rozbryzgując mundur i buty żołnierza. Puścił lekarza z wyrazem obrzydzenia na twarzy.
    
  'Nieee!'
    
  Teraz najemnik zwrócił się do Andrei, która wylądowała na pistolecie i próbowała znaleźć bezpiecznik. Wrzasnęła na cały głos i nacisnęła spust.
    
  Automatyczny pistolet podskoczył jej w dłoniach, aż zdrętwiały jej palce. Nigdy wcześniej nie strzelała z pistoletu i to było widać. Kula świsnęła obok Niemca i uderzyła w drzwi hummera. Alrik krzyknął coś po niemiecku i rzucił się na nią. Andrea, niemal nie patrząc, oddała jeszcze trzy strzały.
    
  Jedna kula chybiła.
    
  Inny przebił oponę w Humvee.
    
  Trzeci strzał trafił Niemca w otwarte usta. Pęd jego 90-kilogramowego ciała sprawił, że ruszył w kierunku Andrei, choć jego ręce nie miały już zamiaru odebrać jej broni i udusić. Upadł twarzą do góry, z trudem przemawiając, a z ust trysnęła mu krew. Przerażona Andrea zobaczyła, że strzał wybił Niemcowi kilka zębów. Odsunęła się i czekała, wciąż celując w niego z pistoletu - choć gdyby nie trafiła go przypadkiem, byłoby to bezcelowe, bo jej ręka drżała za bardzo, a palce były słabe. Ręka bolała ją od uderzenia pistoletem.
    
  Niemiec umierał prawie minutę. Kula przeszła przez szyję, przecinając rdzeń kręgowy i pozostawiając go sparaliżowanym. Zakrztusił się własną krwią, która wypełniła mu gardło.
    
  Kiedy upewniła się, że Alrik nie stanowi już zagrożenia, Andrea podbiegła do Harel, która krwawiła na piasku. Usiadła i objęła głowę Doca, unikając rany, podczas gdy Harel bezradnie próbowała utrzymać jej wnętrzności na miejscu rękami.
    
  "Poczekaj, doktorze. Powiedz mi, co mam zrobić. Wyciągnę cię stąd, nawet jeśli to tylko po to, żeby skopać ci tyłek za to, że mi kłamałeś".
    
  "Nie martw się" - odpowiedział Harel słabo. "Mam już dość. Zaufaj mi. Jestem lekarzem".
    
  Andrea szlochała i oparła czoło o czoło Harela. Harel odsunął rękę od rany i chwycił jednego z reporterów.
    
  "Nie mów tak. Proszę, nie."
    
  "Opowiedziałem ci już wystarczająco dużo kłamstw. Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił."
    
  'Nazwij to.'
    
  "Za chwilę wsiadaj do Hummera i jedź na zachód tą kozią ścieżką. Jesteśmy jakieś dziewięćdziesiąt pięć mil od Akaby, ale powinnaś dotrzeć do drogi za kilka godzin". Zatrzymała się i zacisnęła zęby, żeby stłumić ból. "Samochód jest wyposażony w lokalizator GPS. Jeśli kogoś zobaczysz, wysiądź z Hummera i wezwij pomoc. Chcę, żebyś stąd uciekł. Przysięgnij mi, że to zrobisz?"
    
  'Przysięgam'.
    
  Harel skrzywiła się z bólu. Jej uścisk na dłoni Andrei słabł z każdą sekundą.
    
  "Widzisz, nie powinnam była ci mówić, jak mam na imię. Chcę, żebyś zrobił dla mnie coś jeszcze. Żebyś powiedział to na głos. Nikt nigdy tego nie zrobił".
    
  'Chedva'.
    
  "Krzycz głośniej."
    
  "CHEDVA!" krzyknęła Andrea, a jej ból i udręka przerwały ciszę pustyni.
    
  Kwadrans później życie Chedvy Harel zakończyło się na zawsze.
    
    
  Wykopanie grobu w piasku gołymi rękami było najtrudniejszą rzeczą, jaką Andrea kiedykolwiek zrobiła. Nie ze względu na wysiłek, jaki to wymagało, ale ze względu na znaczenie. Ponieważ był to gest bez znaczenia, a także dlatego, że Chedva umarła, po części z powodu wydarzeń, które zapoczątkowała. Wykopała płytki grób i oznaczyła go anteną Hummera i kręgiem kamieni.
    
  Po skończeniu, Andrea przeszukała Hummera w poszukiwaniu wody, ale bez większego powodzenia. Jedyną wodę, jaką udało jej się znaleźć, znajdowała się w manierce żołnierza, która wisiała u jego pasa. Była wypełniona w trzech czwartych. Zabrała mu również czapkę, choć żeby ją utrzymać na głowie, musiała poprawić ją agrafką znalezioną w kieszeni. Wyciągnęła też jedną z koszul upchniętych w wybitej szybie i wyjęła stalową rurę z bagażnika Hummera. Wyrwała wycieraczki i wepchnęła je do rury, owijając je koszulą, tworząc prowizoryczny parasol.
    
  Potem wróciła na drogę, którą Hummer opuścił. Niestety, kiedy Harel poprosił ją, by obiecała powrót do Akaby, nie wiedziała o zabłąkanej kuli, która przebiła jej przednią oponę, ponieważ stała tyłem do samochodu. Nawet gdyby Andrea chciała dotrzymać obietnicy, a nie chciała, nie byłaby w stanie sama wymienić opony. Choćby nie wiem jak długo szukała, nie mogła znaleźć podnośnika. Na tak wyboistej drodze samochód nie przejechałby nawet trzydziestu metrów bez sprawnej przedniej opony.
    
  Andrea spojrzała na zachód, gdzie mogła dostrzec niewyraźną linię głównej drogi wijącej się między wydmami.
    
  Dziewięćdziesiąt pięć mil do Akaby w południowym słońcu, prawie sześćdziesiąt do głównej drogi. To co najmniej kilka dni marszu w czterdziestostopniowym upale, z nadzieją na znalezienie kogoś, a nie mam nawet zapasu wody na sześć godzin. I to zakładając, że nie zgubię się, próbując znaleźć prawie niewidzialną drogę, albo że te sukinsyny nie zabiorą już Arki i nie wpadną na mnie po drodze.
    
  Spojrzała na wschód, gdzie ślady Hummera były jeszcze świeże.
    
  Osiem mil w tamtą stronę były pojazdy, woda i chochla stulecia, pomyślała, ruszając. Nie wspominając o całym tłumie ludzi, którzy chcieli mnie zabić. A co z tego? Wciąż miałam szansę odzyskać dysk i pomóc księdzu. Nie miałam pojęcia jak, ale spróbuję.
    
    
  81
    
    
    
  KRYPT Z RELIKWIAMI
    
  WATYKAN
    
    
  Trzynaście dni wcześniej
    
    
  "Chcesz trochę lodu na tę rękę?" zapytał Sirin. Fowler wyciągnął z kieszeni chusteczkę i zabandażował kostki, które krwawiły z kilku skaleczeń. Unikając brata Cecilio, który wciąż próbował naprawić wnękę, którą zniszczył pięściami, Fowler podszedł do głowy Świętego Przymierza.
    
  "Czego ode mnie chcesz, Camilo?"
    
  "Chcę, żebyś ją zwrócił, Anthony. Jeśli ona naprawdę istnieje, miejsce Arki znajduje się tutaj, w ufortyfikowanej komnacie 45 metrów pod Watykanem. Teraz nie czas, żeby rozprzestrzeniła się po świecie w niepowołanych rękach. Nie mówiąc już o tym, żeby świat dowiedział się o jej istnieniu".
    
  Fowler zgrzytał zębami na arogancję Sirina i osoby stojącej nad nim, być może nawet samego papieża, którzy wierzyli, że mogą decydować o losie Arki. To, czego Sirin od niego żądał, było czymś o wiele większym niż zwykła misja; ciążyło to niczym kamień nagrobny na całym jego życiu. Ryzyko było nieobliczalne.
    
  "Zatrzymamy go" - nalegała Sirin. "Umiemy czekać".
    
  Fowler skinął głową.
    
  Pojechałby do Jordanii.
    
  Ale on także potrafił podejmować własne decyzje.
    
    
  82
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 9:23.
    
    
  Obudź się, padre.
    
  Fowler powoli dochodził do siebie, niepewny, gdzie się znajduje. Wiedział tylko, że boli go całe ciało. Nie mógł poruszać rękami, bo były skute nad głową. Kajdanki były w jakiś sposób przymocowane do ściany kanionu.
    
  Kiedy otworzył oczy, potwierdził to, a także tożsamość mężczyzny, który próbował go obudzić. Torres stał przed nim.
    
  Szeroki uśmiech.
    
  "Wiem, że mnie rozumiesz" - powiedział żołnierz po hiszpańsku. "Wolę mówić w swoim ojczystym języku. W ten sposób o wiele lepiej radzę sobie z drobnymi szczegółami".
    
  "Nie ma w tobie nic wyrafinowanego" - powiedział ksiądz po hiszpańsku.
    
  "Mylisz się, Padre. Wręcz przeciwnie, jedną z rzeczy, które przyniosły mi sławę w Kolumbii, było to, że zawsze korzystałem z dobrodziejstw natury. Mam małych przyjaciół, którzy wykonują za mnie moją pracę".
    
  "Więc to ty włożyłeś skorpiony do śpiwora panny Otero" - powiedział Fowler, próbując zdjąć kajdanki tak, by Torres tego nie zauważyła. To nic nie dało. Były przymocowane do ściany kanionu stalowym gwoździem wbitym w skałę.
    
  "Doceniam twoje starania, Padre. Ale nieważne, jak mocno będziesz ciągnął, te kajdanki ani drgną" - powiedział Torres. "Ale masz rację. Chciałem mieć twoją małą hiszpańską dziwkę. Nie wyszło. Więc teraz muszę czekać na naszego przyjaciela Alrica. Chyba nas zostawił. Pewnie dobrze się bawi z twoimi dwiema kumpelkami-dziwkami. Mam nadzieję, że przeleci je obie, zanim odstrzeli im głowy. Krew tak trudno wywabić z twojego munduru".
    
  Fowler szarpnął kajdanki, zaślepiony gniewem i niezdolny do opanowania się.
    
  Chodź tu, Torres. Chodź tu!
    
  "Hej, hej! Co się stało?" - powiedział Torres, rozkoszując się furią na twarzy Fowlera. "Lubię patrzeć, jak się wkurzasz. Moi mali przyjaciele będą zachwyceni".
    
  Ksiądz spojrzał w kierunku, który wskazywał Torres. Niedaleko stóp Fowlera znajdował się kopiec piasku, po którym poruszało się kilka czerwonych postaci.
    
  "Solenopsis catusianis. Nie znam łaciny, ale wiem, że te mrówki są śmiertelnie poważne, Padre. Mam wielkie szczęście, że znalazłem jeden z ich kopców tak blisko. Uwielbiam patrzeć na nie przy pracy i dawno nie widziałem, żeby robiły to, co robią..."
    
  Torres przykucnął i podniósł kamień. Wstał, bawił się nim przez chwilę, po czym cofnął się o kilka kroków.
    
  "Ale dziś wygląda na to, że będą pracować wyjątkowo ciężko, Padre. Moi mali przyjaciele mają zęby, w które byś nie uwierzył. Ale to nie wszystko. Najlepsze jest to, jak wbijają ci żądło i wstrzykują jad. Proszę, pokażę ci."
    
  Cofnął rękę i uniósł kolano jak miotacz baseballowy, po czym rzucił kamieniem. Trafił w kopiec, rozbijając jego szczyt.
    
  To było tak, jakby na piasku ożyła czerwona furia. Setki mrówek wyleciały z gniazda. Torres cofnął się o krok i rzucił kolejny kamień, tym razem po łuku, lądując w połowie drogi między Fowlerem a gniazdem. Czerwona masa zatrzymała się na chwilę, a następnie rzuciła się na skałę, która zniknęła pod wpływem jej gniewu.
    
  Torres cofnął się jeszcze wolniej i rzucił kolejny kamień, który wylądował jakieś pół metra od Fowlera. Mrówki ponownie przesunęły się po kamieniu, aż masa znalazła się nie dalej niż dwadzieścia centymetrów od księdza. Fowler słyszał trzaski owadów. Był to odrażający, przerażający dźwięk, jakby ktoś potrząsał papierową torbą pełną kapsli od butelek.
    
  Używają ruchu, żeby się kierować. Teraz rzuci mi kolejny kamień bliżej, żebym się ruszył. Jeśli to zrobię, to po mnie, pomyślał Fowler.
    
  I tak właśnie się stało. Czwarty kamień upadł u stóp Fowlera, a mrówki natychmiast rzuciły się na niego. Stopniowo buty Fowlera pokryły się morzem mrówek, rosnącym z każdą sekundą, gdy z mrowiska wyłaniały się nowe. Torres rzucał kolejnymi kamieniami w mrówki, które stawały się jeszcze bardziej agresywne, jakby zapach ich zmiażdżonych pobratymców wzmagał w nich pragnienie zemsty.
    
  "Przyznaj się, Padre. Jesteś w kropce" - powiedział Torres.
    
  Żołnierz rzucił kolejny kamień, tym razem celując nie w ziemię, lecz w głowę Fowlera. Chybił o pięć centymetrów i wpadł w czerwoną falę, która poruszała się niczym wściekły wir.
    
  Torres ponownie się pochylił i wybrał mniejszy kamień, łatwiejszy do rzucenia. Starannie wycelował i rzucił. Kamień trafił księdza w czoło. Fowler walczył z bólem i chęcią poruszenia się.
    
  "Prędzej czy później się poddasz, Padre. Planuję spędzić ranek w ten sposób".
    
  Ponownie pochylił się, szukając amunicji, lecz zmuszony był przerwać, gdy jego radio z trzaskiem ożyło.
    
  "Torres, tu Decker. Gdzie ty, kurwa, jesteś?"
    
  "Zajmuję się księdzem, proszę pana."
    
  "Zostaw to Alrikowi, wkrótce wróci. Obiecałem mu, a jak mawiał Schopenhauer, wielki człowiek traktuje swoje obietnice jak boskie prawa".
    
  "Zrozumiałem, proszę pana."
    
  "Zgłoś się do Gniazda Pierwszego."
    
  "Z całym szacunkiem, panie, ale teraz nie moja kolej".
    
  "Z całym szacunkiem, jeśli nie pojawisz się w Nest One w ciągu trzydziestu sekund, znajdę cię i żywcem obedrę ze skóry. Słyszysz?"
    
  "Rozumiem, pułkowniku."
    
  Cieszę się, że to słyszę. Skończone.
    
  Torres schował radio do paska i powoli wrócił. "Słyszałeś go, Padre. Po wybuchu zostało nas tylko pięciu, więc będziemy musieli przełożyć mecz na kilka godzin. Kiedy wrócę, będziesz w gorszym stanie. Nikt nie może usiedzieć w miejscu przez tak długi czas".
    
  Fowler patrzył, jak Torres wyłania się zza zakrętu kanionu, niedaleko wejścia. Ulga, którą poczuł, nie trwała długo.
    
  Kilka mrówek na jego butach zaczęło powoli przedostawać się pod spodnie.
    
    
  83
    
    
    
  INSTYTUT METEOROLOGICZNY AL-QAHIR
    
  KAIR, EGIPT
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 9:56.
    
    
  Nie było jeszcze dziesiątej rano, a koszula młodszego meteorologa była już przemoczona. Cały ranek wisiał na telefonie, wykonując cudzą robotę. Był środek lata i wszyscy, którzy coś znaczyli, wyjechali i byli na brzegach Szarm el-Szejk, udając doświadczonych nurków.
    
  Ale tego zadania nie można było odłożyć na później. Zbliżająca się bestia była zbyt niebezpieczna.
    
  Wydawało się, że po raz tysięczny od momentu potwierdzenia działania przyrządów, urzędnik podniósł słuchawkę i zadzwonił do innego obszaru, który miał zostać objęty prognozą pogody.
    
  Port Akaba.
    
  "Salam alejkum, tu Jawar Ibn Dawood z Instytutu Meteorologicznego Al-Kahira".
    
  "Alaykum salam, Jawar, tu Najar". Chociaż ci dwaj mężczyźni nigdy się nie spotkali, rozmawiali przez telefon dziesiątki razy. "Czy mógłbyś oddzwonić za kilka minut? Jestem dziś rano bardzo zajęty".
    
  "Posłuchaj mnie, to ważne. Zauważyliśmy dziś rano ogromną masę powietrza. Jest bardzo gorąco i zmierza w twoją stronę".
    
  "Simun? Idziesz w tę stronę? Cholera, będę musiał zadzwonić do żony i powiedzieć jej, żeby poszła po pranie".
    
  "Lepiej przestań żartować. To jeden z największych, jakie kiedykolwiek widziałem. Jest nie do opisania. Niezwykle niebezpieczny".
    
  Meteorolog w Kairze niemal słyszał, jak kapitan portu po drugiej stronie słuchawki przełyka ślinę. Jak wszyscy Jordańczycy, nauczył się szacunku i lęku przed simunem, wirującą burzą piaskową, która poruszała się niczym tornado, osiągając prędkość do 160 kilometrów na godzinę i temperaturę 49 stopni Celsjusza. Każdy, kto miał pecha zobaczyć simun w pełnej sile na zewnątrz, umierał natychmiast z powodu zawału serca spowodowanego upałem, a ciało było pozbawione wszelkiej wilgoci, pozostawiając pustą, wysuszoną skorupę tam, gdzie zaledwie kilka minut wcześniej stał człowiek. Na szczęście współczesne prognozy pogody dawały cywilom wystarczająco dużo czasu na podjęcie środków ostrożności.
    
  "Rozumiem. Masz wektor?" zapytał kapitan portu, wyraźnie zaniepokojony.
    
  "Opuścił pustynię Synaj kilka godzin temu. Myślę, że minie tylko Akabę, ale pochłonie tamtejsze prądy i eksploduje nad waszą centralną pustynią. Musicie zadzwonić do wszystkich, żeby mogli przekazać wiadomość".
    
  "Wiem, jak działa sieć, Javar. Dziękuję."
    
  Tylko dopilnuj, żeby nikt nie wyszedł przed wieczorem, dobrze? Jeśli nie, mumie odbierzesz rano.
    
    
  84
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 11:07.
    
    
  David Pappas po raz ostatni włożył głowicę wiertniczą do otworu. Właśnie skończyli wiercić otwór w ścianie o szerokości około dwóch metrów i wysokości trzech i pół cala, a dzięki Eternity sufit komnaty po drugiej stronie ściany nie zawalił się, chociaż wibracje wywołały lekkie drgania. Teraz mogli wyjąć kamienie ręcznie, bez konieczności ich rozbierania. Podniesienie ich i odłożenie na bok to już inna sprawa, ponieważ było ich całkiem sporo.
    
  "To potrwa jeszcze dwie godziny, panie Cain."
    
  Miliarder zszedł do jaskini pół godziny wcześniej. Stał w kącie, z rękami splecionymi za plecami, jak to często robił, po prostu obserwując i pozornie rozluźniony. Raymond Kain panicznie bał się zejścia do jaskini, ale tylko w racjonalnym sensie. Całą noc przygotowywał się do tego mentalnie i nie czuł zwykłego strachu ściskającego mu pierś. Jego puls przyspieszył, ale nie bardziej niż zwykle u sześćdziesięcioośmiolatka, którego po raz pierwszy w życiu przypinano uprzężą i spuszczano do jaskini.
    
  Nie rozumiem, dlaczego czuję się tak dobrze. Czy to przez bliskość Arki? A może to ta ciasna macica, ta gorąca studnia, która mnie uspokaja i działa na mnie kojąco?
    
  Russell podszedł do niego i szepnął, że musi iść po coś do namiotu. Kain skinął głową, zaabsorbowany własnymi myślami, ale dumny, że nie jest już zależny od Jacoba. Kochał go jak syna i był wdzięczny za jego poświęcenie, ale nie przypominał sobie chwili, żeby Jacob nie stał po drugiej stronie pokoju, gotowy wyciągnąć pomocną dłoń lub udzielić rady. Jak cierpliwy był wobec niego ten młody człowiek.
    
  Gdyby nie Jakub, nic z tego by się nie wydarzyło.
    
    
  85
    
    
    
  Transkrypcja komunikacji między załogą Behemoth a Jacobem Russellem
    
  20 lipca 2006
    
    
  MOJŻESZ 1: Behemocie, Mojżesz 1 jest tutaj. Słyszysz mnie?
    
    
  HIPOPOTAM: Hipopotam. Dzień dobry, panie Russell.
    
    
  MOJŻESZ 1: Cześć, Thomas. Jak się masz?
    
    
  BEHEMOTH: Wie pan, proszę pana. To mnóstwo ciepła, ale myślę, że my, urodzeni w Kopenhadze, nigdy nie mamy go dość. Jak mogę pomóc?
    
    
  MOSES 1: Thomas, pan Cain potrzebuje BA-609 za pół godziny. Musimy zorganizować zbiórkę awaryjną. Powiedz pilotowi, żeby zaciągnął maksymalną ilość paliwa.
    
    
  BEHEMOTH: Panie, obawiam się, że to nie będzie możliwe. Właśnie otrzymaliśmy wiadomość od Zarządu Portu w Akabie, że nad obszarem między portem a Pana lokalizacją przechodzi gigantyczna burza piaskowa. Wstrzymali cały ruch lotniczy do godziny 18:00.
    
    
  MOJŻESZ 1: Thomas, chciałbym, żebyś mi coś wyjaśnił. Czy na pokładzie twojego statku znajduje się godło portu w Akabie lub Cain Industries?
    
    
  BEHEMOTH: Kine Industries, proszę pana.
    
    
  MOSES 1: Tak myślałem. Jeszcze jedno. Czy przypadkiem mnie słyszałeś, kiedy podałem ci nazwisko osoby, która potrzebuje BA-609?
    
    
  BEHEMOTH: Hm, tak, proszę pana. Panie Kine, proszę pana.
    
    
  MOJŻESZ 1: Dobrze, Thomasie. W takim razie proszę, bądź tak uprzejmy i postępuj zgodnie z moimi poleceniami, albo ty i cała załoga tego statku stracicie pracę na miesiąc. Czy wyrażam się jasno?
    
    
  BEHEMOTH: Absolutnie jasne, proszę pana. Samolot natychmiast skieruje się w pana stronę.
    
    
  MOSES 1: Zawsze miło, Thomasie. Skończone.
    
    
  86
    
    
    
  X UKAN
    
  Zaczął od wychwalania imienia Allaha, Mądrego, Świętego, Miłosiernego, Tego, który pozwolił mu odnieść zwycięstwo nad wrogami. Uczynił to klęcząc na podłodze, ubrany w białą szatę, która okrywała całe jego ciało. Przed nim stała miska z wodą.
    
  Aby mieć pewność, że woda dotrze do skóry pod metalem, zdjął pierścień z wyrytą datą ukończenia studiów. Był to prezent od bractwa. Następnie umył obie dłonie aż do nadgarstków, koncentrując się na przestrzeniach między palcami.
    
  Złożył prawą dłoń, której nigdy nie używał do dotykania swoich intymnych części ciała, w miseczkę i nabrał trochę wody, po czym energicznie przepłukał usta trzy razy.
    
  Nabrał więcej wody, podniósł ją do nosa i wciągnął mocno powietrze, żeby oczyścić nozdrza. Powtórzył rytuał trzy razy. Lewą ręką oczyścił resztki wody, piasku i śluzu.
    
  Ponownie używając lewej ręki, zwilżył opuszki palców i wyczyścił czubek nosa.
    
  Podniósł prawą rękę i przyłożył ją do twarzy, po czym zanurzył ją w misce i umył twarz trzy razy od prawego do lewego ucha.
    
  Następnie od czoła aż do gardła trzy razy.
    
  Zdjął zegarek i energicznie umył oba przedramiona, najpierw prawe, potem lewe, od nadgarstka do łokcia.
    
  Zwilżył dłonie i potarł głowę od czoła aż po kark.
    
  Włożył wilgotne palce wskazujące do uszu i wyczyścił je za nimi, a następnie kciukami wyczyścił płatki uszu.
    
  Na koniec umył obie stopy aż do kostek, zaczynając od prawej stopy i pamiętając o umyciu przestrzeni między palcami.
    
  "Ash hadu an la ilaha illa Allah wahdahu la sharika lahu wa anna Muhammadan 'abduhu wa rasuluh" - wyrecytował z pasją, podkreślając główną zasadę swojej wiary, że nie ma boga prócz Allaha, który nie ma sobie równego, a Mahomet jest jego sługą i Posłańcem.
    
    
  W ten sposób zakończył się rytuał ablucji, który miał zapoczątkować jego życie jako zadeklarowanego wojownika dżihadu. Teraz był gotowy zabijać i umierać dla chwały Allaha.
    
  Chwycił pistolet, pozwalając sobie na krótki uśmiech. Słyszał warkot silników samolotu. Czas dać sygnał.
    
  Russell uroczystym gestem opuścił namiot.
    
    
  87
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 13:24.
    
    
  Pilotem BA-609 był Howell Duke. W ciągu dwudziestu trzech lat latania wylatał 18 000 godzin w różnych typach samolotów w każdych możliwych warunkach pogodowych. Przeżył śnieżycę na Alasce i burzę z piorunami na Madagaskarze. Ale nigdy nie doświadczył prawdziwego strachu, tego uczucia zimna, które sprawia, że kurczą się jaja, a gardło zasycha.
    
  Aż do dziś.
    
  Leciał po bezchmurnym niebie z optymalną widocznością, wyciskając z silników ostatnią kroplę mocy. Samolot nie był najszybszy ani najlepszy, jakim kiedykolwiek latał, ale z pewnością dawał mnóstwo frajdy. Mógł osiągnąć prędkość 500 km/h, a potem majestatycznie zawisnąć w miejscu niczym chmura. Wszystko szło idealnie.
    
  Spojrzał w dół, żeby sprawdzić wysokość, wskaźnik paliwa i odległość do celu. Kiedy znów spojrzał w górę, opadła mu szczęka. Na horyzoncie pojawiło się coś, czego wcześniej tam nie było.
    
  Na początku wyglądało to jak ściana piasku wysoka na sto stóp i szeroka na kilka mil. Zważywszy na nieliczne punkty orientacyjne na pustyni, Duke początkowo myślał, że to, co widzi, jest nieruchome. Stopniowo zdał sobie sprawę, że to się porusza i to bardzo szybko.
    
  Widzę przed sobą kanion. Cholera. Dzięki Bogu, że to się nie stało dziesięć minut temu. To musi być ten simun, przed którym mnie ostrzegali.
    
  Potrzebował co najmniej trzech minut na lądowanie samolotu, a ściana znajdowała się niecałe dwadzieścia pięć mil stąd. Szybko obliczył. Dotarcie do kanionu zajmie Simunowi kolejne dwadzieścia minut. Wcisnął tryb konwersji helikoptera i poczuł, jak silniki natychmiast zwalniają.
    
  Przynajmniej działa. Będę miał czas, żeby wylądować tym ptakiem i wcisnąć się w najmniejszą możliwą przestrzeń. Jeśli choć połowa z tego, co mówią, jest prawdą...
    
  Trzy i pół minuty później podwozie BA-609 wylądowało na płaskim terenie między obozem a wykopaliskami. Duke wyłączył silnik i po raz pierwszy w życiu nie zadał sobie trudu, by przejść końcową kontrolę bezpieczeństwa, wysiadając z samolotu z palącymi się spodniami. Rozejrzał się, ale nikogo nie zobaczył.
    
  Muszę powiedzieć wszystkim. W tym kanionie nie zobaczą tego, dopóki nie będzie w ciągu trzydziestu sekund.
    
  Pobiegł w stronę namiotów, choć nie był pewien, czy przebywanie w środku jest najbezpieczniejsze. Nagle podeszła do niego postać ubrana na biało. Szybko rozpoznał, kim ona jest.
    
  "Dzień dobry, panie Russell. Widzę, że pan się tu zadomowił" - powiedział Duke, czując się zdenerwowany. "Nie widziałem pana..."
    
  Russell był jakieś dwadzieścia stóp ode mnie. W tym momencie pilot zauważył, że Russell ma w ręku pistolet i stanął jak wryty.
    
  Panie Russell, co się dzieje?
    
  Dowódca nic nie powiedział. Po prostu wycelował w klatkę piersiową pilota i oddał trzy szybkie strzały. Stanął nad leżącym ciałem i oddał kolejne trzy strzały w głowę pilota.
    
  W pobliskiej jaskini O usłyszał strzały i ostrzegł grupę.
    
  "Bracia, oto sygnał. Ruszamy."
    
    
  88
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 13:39.
    
    
  "Jesteś pijany, Gniazdo Trzy?"
    
  "Pułkowniku, powtarzam, pan Russell właśnie odstrzelił pilotowi głowę, a potem pobiegł na miejsce wykopalisk. Jakie są pańskie rozkazy?"
    
  "Do cholery. Ma ktoś zdjęcie Russella?"
    
  "Proszę pana, tu Gniazdo Dwa. Wchodzi na peron. Jest dziwnie ubrany. Czy mam oddać strzał ostrzegawczy?"
    
  "Nie, Gniazdo Dwa. Nic nie rób, dopóki nie dowiemy się więcej. Gniazdo Jeden, słyszysz mnie?"
    
  '...'
    
  "Nest One, słyszysz mnie?"
    
  "Gniazdo numer jeden. Torres, odbierz to cholerne radio".
    
  '...'
    
  "Gniazdo dwa, masz zdjęcie gniazda pierwszego?"
    
  "Tak, proszę pana. Mam zdjęcie, ale Torresa na nim nie ma, proszę pana."
    
  "Do cholery! Wy dwaj, patrzcie na wejście do wykopalisk. Już idę".
    
    
  89
    
    
    
  PRZY WEJŚCIU DO KANIONU, DZIESIĘĆ MINUT PRZED
    
  Pierwsze ugryzienie miało miejsce dwadzieścia minut temu, w łydkę.
    
  Fowler poczuł ostry ból, ale na szczęście nie trwał on długo, a zamiast niego pojawił się tępy ból, bardziej przypominający mocny policzek niż pierwsze uderzenie pioruna.
    
  Ksiądz planował stłumić krzyki zaciskając zęby, ale powstrzymał się na razie. Spróbuje tego przy następnym kęsie.
    
  Mrówki wspięły się nie wyżej niż do jego kolan, a Fowler nie miał pojęcia, czy wiedzą, kim jest. Starał się jak mógł, żeby uchodzić za niejadalnego lub niebezpiecznego, i z obu tych powodów nie mógł zrobić jednego: ruszyć się.
    
  Kolejny zastrzyk bolał o wiele bardziej, być może dlatego, że wiedział, co go czeka: obrzęk w okolicy, nieuchronność tego wszystkiego, poczucie bezradności.
    
  Po szóstym użądleniu stracił rachubę. Użądlili go może dwanaście razy, może dwadzieścia. Niewiele czasu minęło, ale nie mógł już tego znieść. Wyczerpał wszystkie swoje siły - zacisnął zęby, przygryzł wargi, rozchylił nozdrza na tyle szeroko, że mógłby przejechać przez nie ciężarówką. W pewnym momencie, w desperacji, zaryzykował nawet skręcenie nadgarstków w kajdankach.
    
  Najgorsze było to, że nie wiedział, kiedy nastąpi kolejny atak. Do tej pory miał szczęście, bo większość mrówek cofnęła się o pół tuzina stóp na lewo od niego, a tylko kilkaset pokryło ziemię pod nim. Wiedział jednak, że przy najmniejszym ruchu zaatakują.
    
  Musiał skupić się na czymś innym niż ból, bo inaczej postąpi wbrew zdrowemu rozsądkowi i zacznie próbować zmiażdżyć owady butami. Może nawet uda mu się zabić kilka, ale było jasne, że mieli przewagę liczebną i ostatecznie przegra.
    
  Kolejny cios przelał czarę goryczy. Ból rozlał się po nogach i eksplodował w genitaliach. Był na skraju utraty zmysłów.
    
  Ironią losu jest to, że to Torres go uratował.
    
  "Padre, twoje grzechy atakują cię. Jeden po drugim, tak jak pożerają duszę".
    
  Fowler podniósł wzrok. Kolumbijczyk stał prawie trzydzieści stóp od niego i obserwował go z rozbawionym wyrazem twarzy.
    
  "Wiesz, znudziło mi się tam na górze, więc wróciłem, żeby zobaczyć cię w twoim osobistym piekle. Słuchaj, w ten sposób nikt nas nie będzie niepokoił" - powiedział, wyłączając radio lewą ręką. W prawej trzymał kamień wielkości piłki tenisowej. "Więc na czym skończyliśmy?"
    
  Ksiądz był wdzięczny, że Torres był obecny. Dało mu to kogoś, na kim mógł skupić swoją nienawiść. Co z kolei dałoby mu kilka dodatkowych minut spokoju, kilka dodatkowych minut życia.
    
  "Och, tak" - kontynuował Torres. "Próbowaliśmy ustalić, czy ty zrobisz pierwszy krok, czy ja zrobię to za ciebie".
    
  Rzucił kamieniem i uderzył Fowlera w ramię. Kamień wylądował tam, gdzie zebrała się większość mrówek - znów pulsujący, śmiercionośny rój, gotowy zaatakować wszystko, co zagroziłoby ich domowi.
    
  Fowler zamknął oczy i próbował poradzić sobie z bólem. Kamień trafił go w to samo miejsce, w które psychopatyczny zabójca postrzelił go szesnaście miesięcy wcześniej. Cała okolica wciąż bolała go w nocy, a teraz czuł się, jakby przeżywał całą tę gehennę na nowo. Próbował skupić się na bólu w ramieniu, aby uśmierzyć ból w nogach, stosując sztuczkę, której nauczył go instruktor, zdaje się, milion lat temu: mózg potrafi poradzić sobie tylko z jednym ostrym bólem naraz.
    
    
  Kiedy Fowler ponownie otworzył oczy i zobaczył, co dzieje się za Torresem, musiał jeszcze bardziej się postarać, żeby opanować emocje. Jeśli zdradzi się choć na chwilę, będzie skończony. Głowa Andrei Otero wyłoniła się zza wydmy, która znajdowała się tuż za wejściem do kanionu, gdzie Torres go więził. Reporterka była bardzo blisko i bez wątpienia zobaczy ich za chwilę, o ile jeszcze tego nie zrobiła.
    
  Fowler wiedział, że musi mieć absolutną pewność, że Torres nie odwróci się i nie poszuka kolejnego kamienia. Postanowił dać Kolumbijczykowi to, czego żołnierz najmniej się spodziewał.
    
  "Proszę, Torres. Proszę, błagam cię."
    
  Wyraz twarzy Kolumbijczyka całkowicie się zmienił. Jak u wszystkich zabójców, niewiele rzeczy podniecało go bardziej niż poczucie kontroli, jaką - jak sądził - miał nad swoimi ofiarami, gdy zaczynały błagać.
    
  "O co prosisz, Padre?"
    
  Ksiądz musiał się zmusić do skupienia i dobrania odpowiednich słów. Wszystko zależało od tego, czy Torres się nie odwróci. Andrea ich widziała, a Fowler był pewien, że jest blisko, choć stracił ją z oczu, bo ciało Torresa blokowało mu drogę.
    
  "Błagam cię, oszczędź mi życie. Moje żałosne życie. Jesteś żołnierzem, prawdziwym mężczyzną. W porównaniu z tobą jestem niczym".
    
  Najemnik uśmiechnął się szeroko, odsłaniając pożółkłe zęby. "Dobrze powiedziane, Padre. A teraz..."
    
  Torres nie miał szansy dokończyć zdania. Nawet nie poczuł ciosu.
    
    
  Andrea, która miała okazję zobaczyć scenę, gdy się zbliżyła, postanowiła nie używać broni. Pamiętając, jak marnie strzelała z Alricem, mogła mieć jedynie nadzieję, że zabłąkana kula nie trafi Fowlera w głowę, tak jak wcześniej trafiła w oponę Hummera. Zamiast tego wyciągnęła wycieraczki z prowizorycznego parasola. Trzymając stalową rurę jak kij baseballowy, powoli ruszyła do przodu.
    
  Rura nie była szczególnie ciężka, więc musiała ostrożnie wybrać linię ataku. Zaledwie kilka kroków za nim postanowiła wycelować w jego głowę. Poczuła, jak pocą jej się dłonie i modliła się, żeby nie popełnić błędu. Jeśli Torres się odwróci, będzie po niej.
    
  Nie zrobił tego. Andrea mocno stanęła na ziemi, zamachnęła się bronią i z całej siły uderzyła Torresa w bok głowy, tuż przy skroni.
    
  'Weź to, draniu!'
    
  Kolumbijczyk padł jak kamień w piasek. Masa czerwonych mrówek musiała wyczuć wibracje, ponieważ natychmiast odwróciła się i skierowała w stronę jego leżącego ciała. Nieświadomy tego, co się stało, zaczął się podnosić. Wciąż na wpół przytomny po uderzeniu w skroń, zachwiał się i upadł ponownie, gdy pierwsze mrówki dosięgnęły jego ciała. Kiedy poczuł pierwsze ukąszenia, Torres uniósł ręce do oczu w absolutnym przerażeniu. Spróbował uklęknąć, ale to tylko jeszcze bardziej sprowokowało mrówki, które rzuciły się na niego w jeszcze większej liczbie. Wyglądało to tak, jakby komunikowały się ze sobą za pomocą feromonów.
    
  Wróg.
    
  Zabić.
    
  "Uciekaj, Andrea!" krzyknął Fowler. "Uciekaj od nich".
    
  Młody reporter cofnął się o kilka kroków, ale niewiele mrówek odwróciło się, by podążać za wibracjami. Bardziej martwiły się o Kolumbijczyka, który był pokryty od stóp do głów, wył z bólu, a każda komórka jego ciała była atakowana ostrymi szczękami i ostrymi jak igły ugryzieniami. Torresowi udało się wstać i zrobić kilka kroków, a mrówki pokryły go niczym dziwna skóra.
    
  Zrobił kolejny krok, upadł i już nie wstał.
    
    
  Tymczasem Andrea wycofała się w miejsce, gdzie porzuciła wycieraczki i koszulę. Owinęła wycieraczki szmatką. Następnie, szerokim łukiem omijając mrówki, podeszła do Fowlera i podpaliła koszulę zapalniczką. Podczas gdy koszula płonęła, narysowała na ziemi koło wokół księdza. Nieliczne mrówki, które nie dołączyły do ataku na Torresa, rozproszyły się w upale.
    
  Za pomocą stalowej rury odciągnęła kajdanki Fowlera i kolec, który przytwierdzał je do skały.
    
  "Dziękuję" - powiedział ksiądz, a nogi mu się trzęsły.
    
    
  Gdy byli jakieś trzydzieści metrów od mrówek i Fowler uznał, że są bezpieczni, padli wyczerpani na ziemię. Ksiądz podwinął spodnie, żeby sprawdzić stan nóg. Poza małymi, czerwonawymi śladami ugryzień, opuchlizną i uporczywym, ale tępym bólem, około dwudziestu ugryzień nie wyrządziło większych szkód.
    
  "Skoro uratowałam ci życie, to rozumiem, że spłaciłeś swój dług wobec mnie?" - zapytała sarkastycznie Andrea.
    
  "Doktor ci o tym powiedział?"
    
  "Chciałbym cię o to i o wiele więcej zapytać."
    
  "Gdzie ona jest?" zapytał ksiądz, ale już znał odpowiedź.
    
  Młoda kobieta pokręciła głową i zaczęła szlochać. Fowler czule ją przytulił.
    
  "Bardzo mi przykro, panno Otero."
    
  "Kochałam ją" - powiedziała, chowając twarz w piersi księdza. Szlochając, Andrea zdała sobie sprawę, że Fowler nagle się spiął i wstrzymał oddech.
    
  "Co się stało?" zapytała.
    
  Odpowiadając na jej pytanie, Fowler wskazał na horyzont, gdzie Andrea dostrzegła śmiercionośną ścianę piasku, zbliżającą się do nich nieubłaganie niczym noc.
    
    
  90
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 13:48.
    
    
  Wy dwaj, patrzcie na wejście na teren wykopalisk. Już idę.
    
  To właśnie te słowa doprowadziły, choć pośrednio, do śmierci pozostałej załogi Deckera. Kiedy nastąpił atak, oczy obu żołnierzy patrzyły wszędzie, tylko nie tam, skąd nadchodziło zagrożenie.
    
  Tewi Waaka, potężny Sudańczyk, dostrzegł intruzów ubranych na brązowo tylko przelotnie, gdy byli już w obozie. Było ich siedmiu, uzbrojonych w karabiny szturmowe Kałasznikowa. Ostrzegł Jacksona przez radio i obaj otworzyli ogień. Jeden z intruzów padł pod gradem kul. Reszta schowała się za namiotami.
    
  Vaaka był zaskoczony, że nie odpowiedzieli ogniem. Właściwie to była jego ostatnia myśl, ponieważ kilka sekund później dwóch terrorystów, którzy wspięli się na klif, zaatakowało go od tyłu. Dwie serie z kałasznikowa i Tevi Vaaka dołączył do swoich przodków.
    
    
  Po drugiej stronie kanionu, w Gniazdzie 2, Marla Jackson zobaczyła Wakę ostrzeliwującą przez lunetę swojego M4 i wiedziała, że czeka ją ten sam los. Marla dobrze znała te klify. Spędziła tam tyle godzin, nie mając nic do roboty poza rozglądaniem się i dotykaniem się przez spodnie, gdy nikt nie patrzył, odliczając godziny do przyjazdu Deckera i zabrania jej na prywatną misję zwiadowczą.
    
  Podczas godzin warty setki razy wyobrażała sobie, jak hipotetyczni wrogowie mogliby się wspiąć i ją otoczyć. Teraz, wyglądając zza krawędzi klifu, zobaczyła dwóch bardzo realnych wrogów, oddalonych o zaledwie pół metra. Natychmiast oddała w nich czternaście strzałów.
    
  Nie wydali żadnego dźwięku, gdy umierali.
    
    
  Teraz zostało jej czterech wrogów, o których wiedziała, ale z tej pozycji bez osłony nic nie mogła zrobić. Jedyne, co przyszło jej do głowy, to dołączyć do Deckera na wykopaliskach, żeby wspólnie opracować plan. To była fatalna opcja, bo straciłaby przewagę wysokości i łatwiejszą drogę ucieczki. Ale nie miała wyboru, bo usłyszała w radiu trzy słowa:
    
  'Marla... pomóż mi.'
    
  "Decker, gdzie jesteś?"
    
  "Na dole. U podstawy platformy."
    
  Nie zważając na własne bezpieczeństwo, Marla zeszła po drabinie linowej i pobiegła w kierunku wykopalisk. Decker leżał obok platformy z bardzo brzydką raną na prawej piersi i skręconą lewą nogą. Musiał spaść ze szczytu rusztowania. Marla zbadała ranę. Południowoafrykańczykowi udało się zatamować krwawienie, ale jego oddech był...
    
  Kurwa, gwizdek.
    
  ...zmartwień. Miał przebite płuco i jeśli nie pojadą od razu do lekarza, będzie źle.
    
  'Co się stało?'
    
  "To był Russell. Ten sukinsyn... zaskoczył mnie, kiedy wszedłem."
    
  "Russell?" powiedziała Marla, zaskoczona. Próbowała myśleć. "Nic ci nie będzie. Wyciągnę cię stąd, pułkowniku. Przysięgam".
    
  "Nie ma mowy. Musisz się stąd wydostać sam. Skończyłem. Mistrz ujął to najlepiej: "Życie dla zdecydowanej większości to ciągła walka o prostą egzystencję z pewnością, że w końcu zostanie przezwyciężona".
    
  "Czy mógłbyś chociaż raz zostawić w spokoju tego cholernego Schopenhauera, Decker?"
    
  Południowoafrykańczyk uśmiechnął się smutno, słysząc wybuch emocji ukochanej, i lekko skinął głową.
    
  "Pójdź za mną, żołnierzu. Nie zapomnij, co ci powiedziałem".
    
  Marla odwróciła się i zobaczyła zbliżających się do niej czterech terrorystów. Rozstawili się w wachlarz, wykorzystując skały jako osłonę, a jej jedyną ochroną była gruba plandeka osłaniająca system hydrauliczny platformy i stalowe łożyska.
    
  Pułkowniku, myślę, że obaj jesteśmy już skończeni.
    
  Zarzuciła sobie M4 na ramię i próbowała przeciągnąć Deckera pod rusztowaniem, ale udało jej się przesunąć go tylko o kilka centymetrów. Ciężar Południowoafrykańczyka był zbyt duży nawet dla tak silnej kobiety jak ona.
    
  "Posłuchaj mnie, Marla."
    
  "Czego, do cholery, chcesz?" - zapytała Marla, próbując zebrać myśli, kucając obok stalowych wsporników rusztowania. Choć nie była pewna, czy powinna otworzyć ogień, zanim będzie miała czysty strzał, była przekonana, że zrobią to znacznie szybciej.
    
  "Poddaj się. Nie chcę, żeby cię zabili" - powiedział Decker słabnącym głosem.
    
  Marla już miała zamiar ponownie przekląć swego dowódcę, gdy szybkie spojrzenie w stronę wejścia do kanionu podpowiedziało jej, że poddanie się może być jedynym wyjściem z tej absurdalnej sytuacji.
    
  "Poddaję się!" krzyknęła. "Słuchacie, idioci? Poddaję się. Jankesie, ona wraca do domu".
    
  Rzuciła karabin kilka stóp przed siebie, potem pistolet automatyczny. Potem wstała i uniosła ręce.
    
  Liczę na was, dranie. To wasza szansa, żeby dokładnie przesłuchać więźniarkę. Nie strzelajcie do mnie, skurwielu.
    
  Terroryści zbliżali się powoli, celując w jej głowę karabinami, a każda lufa Kałasznikowa była gotowa wyrzucić z siebie ołów i zakończyć jej cenne życie.
    
  "Poddaję się" - powtórzyła Marla, obserwując, jak nacierają. Utworzyli półkole, z ugiętymi kolanami i twarzami zakrytymi czarnymi szalikami, w odległości około sześciu metrów od siebie, żeby nie byli łatwym celem.
    
  Cholera, poddaję się, sukinsyny. Cieszcie się swoimi siedemdziesięcioma dwoma dziewicami.
    
  "Poddaję się" - krzyknęła po raz ostatni, mając nadzieję, że zagłuszy narastający hałas wiatru, który przerodził się w eksplozję, gdy ściana piasku przetoczyła się przez namioty, pochłaniając samolot i pędząc w kierunku terrorystów.
    
  Dwóch z nich odwróciło się zszokowanych. Reszta nigdy nie dowiedziała się, co ich spotkało.
    
  Wszyscy zginęli natychmiast.
    
  Marla podbiegła do Deckera i naciągnęła na nich plandekę, tworząc prowizoryczny namiot.
    
  Musisz zejść. Przykryj się czymś. Nie walcz z upałem i wiatrem, bo wyschniesz jak rodzynka.
    
  To były słowa Torresa, wiecznie chełpliwego, gdy opowiadał swoim towarzyszom o micie Simun, gdy grali w pokera. Może to zadziała. Marla chwyciła Deckera, a on spróbował zrobić to samo, choć jego uścisk był słaby.
    
  "Proszę zaczekać, pułkowniku. Za pół godziny stąd wyjedziemy".
    
    
  91
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 13:52.
    
    
  Otwór był zaledwie szczeliną u podstawy kanionu, ale wystarczająco duży, by pomieścić dwie osoby ściśnięte razem. Ledwo udało im się wcisnąć do środka, zanim simun runął na kanion. Niewielka skalna wychodnia chroniła ich przed pierwszą falą gorąca. Musieli krzyczeć, żeby ich usłyszano, przekrzykując ryk burzy piaskowej.
    
  "Proszę się uspokoić, panno Otero. Będziemy tu co najmniej za dwadzieścia minut. Ten wiatr jest zabójczy, ale na szczęście nie potrwa długo".
    
  "Byłeś już kiedyś w burzy piaskowej, prawda, Ojcze?"
    
  "Kilka razy. Ale nigdy nie widziałem simunu. Czytałem o nim tylko w atlasie Randa McNally'ego".
    
  Andrea na chwilę zamilkła, próbując złapać oddech. Na szczęście piasek niesiony kanionem ledwo przedostał się do ich schronienia, mimo że temperatura gwałtownie wzrosła, utrudniając Andrei oddychanie.
    
  "Porozmawiaj ze mną, Ojcze. Czuję, że zemdleję."
    
  Fowler próbował zmienić pozycję, żeby móc rozmasować bolące nogi. Ugryzienia wymagały jak najszybszej dezynfekcji i antybiotyków, choć nie było to priorytetem. Wydostanie Andrei stamtąd było priorytetem.
    
  "Jak tylko wiatr ucichnie, pobiegniemy do H3 i utworzymy objazd, żebyście mogli stąd uciec i udać się do Akaby, zanim ktoś zacznie strzelać. Umiesz prowadzić, prawda?"
    
  "Byłabym już w Akabie, gdybym znalazła wtyczkę do tego cholernego Hummera" - skłamała Andrea. "Ktoś ją ukradł".
    
  "W takim pojeździe jest pod kołem zapasowym".
    
  Gdzie oczywiście nie szukałem.
    
  "Nie zmieniaj tematu. Użyłeś liczby pojedynczej. Nie idziesz ze mną?"
    
  "Muszę wypełnić swoją misję, Andrea."
    
  "Przyszedłeś tu przeze mnie, prawda? No to teraz możesz odejść ze mną".
    
  Ksiądz zwlekał kilka sekund z odpowiedzią. W końcu uznał, że młody reporter musi poznać prawdę.
    
  "Nie, Andrea. Zostałem tu wysłany, żeby odzyskać Arkę, bez względu na wszystko, ale to był rozkaz, którego nigdy nie planowałem wykonać. Jest powód, dla którego miałem materiały wybuchowe w teczce. A ten powód jest w tej jaskini. Nigdy tak naprawdę nie wierzyłem, że ona istnieje i nigdy nie podjąłbym się tej misji, gdyby nie twój udział. Mój przełożony wykorzystał nas oboje".
    
  "Dlaczego, ojcze?"
    
  "To bardzo skomplikowane, ale postaram się to wyjaśnić jak najkrócej. Watykan rozważał możliwości powrotu Arki Przymierza do Jerozolimy. Ludzie odebraliby to jako znak. Innymi słowy, znak, że Świątynia Salomona powinna zostać odbudowana w swoim pierwotnym miejscu".
    
  Gdzie znajdują się Kopuła na Skale i Meczet Al-Aksa?
    
  "Dokładnie. Napięcia religijne w regionie wzrosłyby stukrotnie. To sprowokowałoby Palestyńczyków. Meczet Al-Aksa zostałby ostatecznie zniszczony, aby można było odbudować pierwotną świątynię. To nie jest tylko założenie, Andrea. To fundamentalna idea. Jeśli jedna grupa ma siłę, by zniszczyć inną i wierzy, że ma ku temu powody, w końcu to zrobi".
    
  Andrea przypomniała sobie historię, nad którą pracowała na początku swojej kariery zawodowej, siedem lat wcześniej. Był wrzesień 2000 roku, a ona pracowała w dziale międzynarodowym gazety. Dotarła do niej wiadomość, że Ariel Szaron planuje spacer w otoczeniu setek policjantów na Wzgórzu Świątynnym - granicy między strefą żydowską i arabską, w sercu Jerozolimy, jednym z najświętszych i najbardziej spornych miejsc w historii, w miejscu Świątyni na Skale, trzeciego najświętszego miejsca w świecie islamskim.
    
  Ten prosty spacer doprowadził do Drugiej Intifady, która wciąż trwa. Do tysięcy zabitych i rannych; do zamachów samobójczych z jednej strony i ataków militarnych z drugiej. Do niekończącej się spirali nienawiści, która dawała nikłą nadzieję na pojednanie. Gdyby odkrycie Arki Przymierza oznaczało odbudowę Świątyni Salomona w miejscu, gdzie obecnie stoi Meczet Al-Aksa, wszystkie kraje islamskie na świecie zbuntowałyby się przeciwko Izraelowi, rozpętując konflikt o niewyobrażalnych konsekwencjach. Ponieważ Iran był o krok od wykorzystania swojego potencjału nuklearnego, nie było granic dla tego, co mogło się wydarzyć.
    
  "Czy to wymówka?" zapytała Andrea głosem drżącym z emocji. "Święte przykazania Boga Miłości?"
    
  "Nie, Andrea. To jest tytuł Ziemi Obiecanej."
    
  Reporter poruszył się niespokojnie.
    
  "Teraz przypominam sobie, jak Forrester to nazwał... kontraktem międzyludzkim z Bogiem. I co Kira Larsen mówiła o pierwotnym znaczeniu i mocy Arki. Ale nie rozumiem, co Kain ma z tym wszystkim wspólnego".
    
  Pan Cain ewidentnie ma niespokojny umysł, ale jest też głęboko religijny. Rozumiem, że jego ojciec zostawił mu list z prośbą o wypełnienie misji rodziny. To wszystko, co wiem.
    
  Andrea, która znała całą historię szczegółowo z wywiadu z Cainem, nie przerywała.
    
  Jeśli Fowler chce poznać resztę, może kupić książkę, którą planuję napisać, jak tylko stąd wyjdę, pomyślała.
    
  "Od chwili narodzin syna Kain jasno dał do zrozumienia" - kontynuował Fowler - "że przeznaczy wszystkie swoje środki na odnalezienie Arki, aby jego syn..."
    
  'Izaak'.
    
  "...aby Izaak mógł wypełnić przeznaczenie swojej rodziny".
    
  "Aby zwrócić Arkę do Świątyni?"
    
  "Niezupełnie, Andrea. Według pewnej interpretacji Tory, tym, kto odzyska Arkę i odbuduje Świątynię - co jest stosunkowo łatwe, biorąc pod uwagę stan Kaina - będzie Obiecany: Mesjasz".
    
  'Boże!'
    
  Twarz Andrei całkowicie się zmieniła, gdy ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce. To wyjaśniało wszystko. Halucynacje. Obsesyjne zachowanie. Straszliwą traumę dorastania w zamknięciu w tej ciasnej przestrzeni. Religię jako absolutny fakt.
    
  "Dokładnie" - powiedział Fowler. "Co więcej, postrzegał śmierć własnego syna Izaaka jako ofiarę wymaganą przez Boga, aby on sam mógł osiągnąć to przeznaczenie".
    
  "Ale, Ojcze... jeśli Kain wiedział, kim jesteś, to dlaczego, do cholery, pozwolił ci wziąć udział w tej wyprawie?"
    
  "Wiesz, to ironia. Kain nie mógłby wykonać tej misji bez błogosławieństwa Rzymu, pieczęci potwierdzającej autentyczność Arki. W ten sposób udało im się zwerbować mnie do ekspedycji. Ale ktoś inny też się do niej zinfiltrował. Ktoś z wielką władzą, kto postanowił pracować dla Kaina po tym, jak Izaak powiedział mu o obsesji jego ojca na punkcie Arki. Tylko zgaduję, ale początkowo prawdopodobnie przyjął to zadanie po prostu po to, żeby uzyskać dostęp do poufnych informacji. Później, kiedy obsesja Kaina przerodziła się w coś bardziej konkretnego, opracował własne plany".
    
  "Russell!" - wykrzyknęła Andrea.
    
  Zgadza się. Człowiek, który wrzucił cię do morza i zabił Stow Erlinga w nieudolnej próbie zatuszowania swojego odkrycia. Być może planował później osobiście odkopać Arkę. I albo on, albo Kain - albo obaj - są odpowiedzialni za Protokół Upsilon.
    
  "I wsadził mi skorpiony do śpiwora, ten drań."
    
  "Nie, to był Torres. Masz bardzo elitarny klub fanów."
    
  "Dopiero odkąd się poznaliśmy, Ojcze. Ale nadal nie rozumiem, po co Russellowi Arka."
    
  "Może po to, żeby go zniszczyć. Jeśli tak, choć wątpię, nie będę go powstrzymywać. Myślę, że może chcieć go stąd wywieźć i wykorzystać w jakimś szalonym planie szantażowania rządu Izraela. Nadal tego nie rozgryzłem, ale jedno jest jasne: nic nie powstrzyma mnie przed realizacją mojej decyzji".
    
  Andrea próbowała przyjrzeć się uważnie twarzy księdza. To, co zobaczyła, sprawiło, że zamarła.
    
  "Naprawdę zamierzasz wysadzić Arkę, Ojcze? Tak święty przedmiot?"
    
  "Myślałem, że nie wierzysz w Boga" - powiedział Fowler z ironicznym uśmiechem.
    
  "Ostatnio w moim życiu zaszło wiele dziwnych zmian" - odpowiedziała smutno Andrea.
    
  "Prawo Boże jest tu i ówdzie wyryte" - powiedział ksiądz, dotykając czoła, a potem klatki piersiowej. "Arka to po prostu skrzynia z drewna i metalu, która, jeśli uniesie się na wodzie, doprowadzi do śmierci milionów ludzi i stu lat wojny. To, co widzieliśmy w Afganistanie i Iraku, to zaledwie blady cień tego, co może się wydarzyć później. Dlatego nie opuszcza tej jaskini".
    
  Andrea nie odpowiedziała. Nagle zapadła cisza. Wycie wiatru między skałami w kanionie w końcu ucichło.
    
  Simun się skończył.
    
    
  92
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 14:16.
    
    
  Ostrożnie wyszli ze schronienia i weszli do kanionu. Krajobraz przed nimi był obrazem zniszczenia. Namioty zostały zerwane z platform, a to, co znajdowało się w środku, było teraz rozrzucone po okolicy. Przednie szyby Hummerów zostały roztrzaskane przez małe kamienie, które oderwały się od klifów kanionu. Fowler i Andrea szli w kierunku swoich pojazdów, gdy nagle usłyszeli ryk silnika jednego z Hummerów.
    
  Bez ostrzeżenia H3 pędził w ich stronę z pełną prędkością.
    
  Fowler odepchnął Andreę i zeskoczył na bok. Przez ułamek sekundy zobaczył Marlę Jackson za kierownicą, zaciskającą zęby ze złości. Potężna tylna opona Hummera przemknęła kilka centymetrów przed twarzą Andrei, obsypując ją piaskiem.
    
  Zanim zdążyli wstać, H3 zniknął za zakrętem kanionu.
    
  "Chyba tylko my" - powiedział ksiądz, pomagając Andrei wstać. "To byli Jackson i Decker, odchodzący, jakby gonił ich sam diabeł. Nie sądzę, żeby wielu z ich towarzyszy zostało".
    
  "Ojcze, nie sądzę, żeby to były jedyne rzeczy, których brakuje. Wygląda na to, że twój plan wydostania mnie stąd poszedł na marne" - powiedział reporter, wskazując na trzy pozostałe pojazdy użytkowe.
    
  Wszystkie dwanaście opon zostało przeciętych.
    
  Przez kilka minut krążyli wokół resztek namiotów, szukając wody. Znaleźli trzy na wpół pełne manierki i niespodziankę: plecak Andrei z jej dyskiem twardym, niemal zakopany w piasku.
    
  "Wszystko się zmieniło" - powiedział Fowler, rozglądając się podejrzliwie. Wydawał się niepewny siebie i szedł przed siebie, jakby zabójca na klifach mógł ich w każdej chwili wykończyć.
    
  Andrea poszła za nim, skulona ze strachu.
    
  Nie mogę cię stąd wydostać, więc trzymaj się blisko, dopóki czegoś nie wymyślimy.
    
  BA-609 przewrócił się na lewy bok, niczym ptak ze złamanym skrzydłem. Fowler wszedł do kabiny i wynurzył się trzydzieści sekund później, trzymając kilka kabli.
    
  "Russell nie będzie mógł użyć samolotu do transportu Arki" - powiedział, odrzucając liny na bok i zeskakując z powrotem. Skrzywił się, gdy jego stopy dotknęły piasku.
    
  Nadal cierpi. To szaleństwo, pomyślała Andrea.
    
  "Czy masz jakiś pomysł, gdzie on może być?"
    
  Fowler miał zamiar odpowiedzieć, ale zamiast tego zatrzymał się i podszedł do tyłu samolotu. Przy kołach znajdował się matowy, czarny przedmiot. Ksiądz go podniósł.
    
  To była jego teczka.
    
  Górna pokrywa wyglądała, jakby została rozcięta, odsłaniając miejsce ukrycia plastikowego ładunku wybuchowego, którego Fowler użył do wysadzenia zbiornika na wodę. Dotknął teczki w dwóch miejscach i otworzyła się tajna skrytka.
    
  "Szkoda, że zniszczyli skórę. Miałem tę teczkę przy sobie przez długi czas" - powiedział ksiądz, zbierając cztery pozostałe paczki z materiałami wybuchowymi i jeszcze jeden przedmiot wielkości tarczy zegarka, z dwoma metalowymi zapięciami.
    
  Fowler owinął ładunki wybuchowe w znajdujący się obok kawałek ubrania, który został wyrzucony z namiotów podczas burzy piaskowej.
    
  'Włóż to do plecaka, dobrze?'
    
  "Nie ma mowy" - powiedziała Andrea, cofając się o krok. "Te rzeczy mnie przerażają".
    
  "Bez detonatora jest nieszkodliwy".
    
  Andrea niechętnie się poddała.
    
  Kierując się w stronę peronu, zobaczyli ciała terrorystów, którzy otaczali Marlę Jackson i Deckera, zanim uderzył Simun. Pierwszą reakcją Andrei była panika, dopóki nie zdała sobie sprawy, że nie żyją. Kiedy dotarli do zwłok, Andrea nie mogła powstrzymać westchnienia. Ciała były ułożone w dziwnych pozycjach. Jeden z nich zdawał się próbować wstać - jedną rękę miał uniesioną, a oczy szeroko otwarte, jakby wpatrywał się w piekło, pomyślała Andrea z niedowierzaniem.
    
  Tylko że nie miał oczu.
    
  Oczodoły zwłok były puste, ich otwarte usta wyglądały jak czarne dziury, a skóra była szara jak tektura. Andrea wyciągnęła aparat z plecaka i zrobiła kilka zdjęć mumii.
    
  Nie mogę w to uwierzyć. Jakby życie wyrwano im bez ostrzeżenia. Albo jakby to się wciąż działo. Boże, jakie to okropne!
    
  Andrea odwróciła się, a jej plecak uderzył w głowę jednego z mężczyzn. Na jej oczach ciało mężczyzny nagle rozpadło się, pozostawiając po sobie jedynie stertę szarego pyłu, ubrań i kości.
    
  Czując się niedobrze, Andrea zwróciła się do księdza. Widziała, że nie odczuwał on takich samych wyrzutów sumienia w odniesieniu do zmarłych. Fowler zauważył, że co najmniej jedno z ciał służyło celom bardziej użytkowym i wyciągnął spod niego czysty karabin szturmowy Kałasznikowa. Sprawdził broń i stwierdził, że nadal jest w dobrym stanie. Wyjął kilka zapasowych magazynków z ubrania terrorysty i wepchnął je do kieszeni.
    
  Skierował lufę karabinu w stronę platformy prowadzącej do wejścia do jaskini.
    
  "Russell jest tam na górze".
    
  Skąd wiesz?
    
  "Kiedy zdecydował się ujawnić, najwyraźniej zadzwonił do swoich przyjaciół" - powiedział Fowler, wskazując głową na ciała. "To są ludzie, których zauważyłeś, kiedy przybyliśmy. Nie wiem, czy są inni ani ilu ich może być, ale jest jasne, że Russell wciąż gdzieś tu jest, bo na piasku nie ma śladów prowadzących z peronu. Simun wszystko zaplanował. Gdyby wyszli, zobaczylibyśmy ślady. On tam jest, tak jak Arka".
    
  "Co zrobimy?"
    
  Fowler zastanowił się przez kilka sekund, pochylając głowę.
    
  Gdybym był mądry, wysadziłbym wejście do jaskini i pozwolił im umrzeć z głodu. Ale obawiam się, że mogą tam być inni. Eichberg, Kain, David Pappas...
    
  "Więc tam jedziesz?"
    
  Fowler skinął głową. "Proszę, daj mi materiały wybuchowe".
    
  "Pozwól, że pójdę z tobą" - powiedziała Andrea, podając mu paczkę.
    
  "Pani Otero, proszę zostać tutaj i poczekać, aż wyjdę. Jeśli zobaczy pani, że oni wychodzą, proszę nic nie mówić. Po prostu się ukryć. Proszę zrobić kilka zdjęć, jeśli pani może, a potem wyjść i powiedzieć światu".
    
    
  93
    
    
    
  W JASKINI, CZTERNAŚCIE MINUT WCZEŚNIEJ
    
  Pozbycie się Deckera okazało się łatwiejsze, niż mógł sobie wyobrazić. Południowoafrykańczyk był oszołomiony faktem, że postrzelił pilota i tak bardzo zależało mu na rozmowie z nim, że nie zachował żadnych środków ostrożności, wchodząc do tunelu. Znalazł kulę, która zepchnęła go z peronu.
    
  Podpisanie Protokołu Upsilon za plecami starca było genialnym posunięciem, pomyślał Russell, gratulując sobie.
    
  Kosztowało to prawie dziesięć milionów dolarów. Decker początkowo był podejrzliwy, dopóki Russell nie zgodził się zapłacić mu siedmiocyfrowej kwoty z góry i kolejnych siedmiu, jeśli zostanie zmuszony do stosowania protokołu.
    
  Asystent Kaina uśmiechnął się z satysfakcją. W przyszłym tygodniu księgowi z Cain Industries zauważą brak pieniędzy z funduszu emerytalnego i pojawią się pytania. Do tego czasu będzie już daleko, a Arka będzie bezpiecznie w Egipcie. Bardzo łatwo będzie się tam zgubić. A wtedy przeklęty Izrael, którego nienawidził, będzie musiał zapłacić cenę za upokorzenie, jakie zadał Domowi Islamu.
    
  Russell przeszedł całą długość tunelu i zajrzał do jaskini. Kain był tam, z zainteresowaniem obserwując, jak Eichberg i Pappas usuwają ostatnie kamienie blokujące dostęp do komnaty, na zmianę używając wiertarki i własnych rąk. Nie usłyszeli strzału, jaki oddał w kierunku Deckera. Gdy tylko dowie się, że droga do Arki jest wolna i już ich nie potrzebuje, zostaną wyrzuceni.
    
  Jeśli chodzi o Kane'a...
    
  Żadne słowa nie były w stanie opisać potoku nienawiści, jaki Russell czuł do starca. Wrzała w głębi jego duszy, podsycana upokorzeniami, których Kain go zmusił. Przebywanie w towarzystwie starca przez ostatnie sześć lat było dla niego niewyobrażalną torturą.
    
  Ukrywanie się w łazience, by się modlić, wypluwanie alkoholu, który musiał udawać, żeby nikt go nie podejrzewał. Opieka nad chorym i przepełnionym strachem umysłem starca o każdej porze dnia i nocy. Udawanie troski i czułości.
    
  To wszystko było kłamstwem.
    
  Twoją najlepszą bronią będzie takija, oszustwo wojownika. Dżihadysta może kłamać na temat swojej wiary, może udawać, ukrywać i zniekształcać prawdę. Może to zrobić niewiernemu bez grzechu, powiedział imam piętnaście lat temu. I nie wierz, że będzie łatwo. Będziesz płakać każdej nocy z bólu w sercu, do tego stopnia, że nawet nie będziesz wiedział, kim jesteś.
    
  Teraz znów był sobą.
    
    
  Z całą zwinnością swojego młodego i wytrenowanego ciała, Russell zszedł po linie bez pomocy uprzęży, tak samo jak wszedł kilka godzin wcześniej. Jego biała szata załopotała podczas zejścia, przyciągając wzrok Caina, który z przerażeniem wpatrywał się w swojego asystenta.
    
  "Jaki jest sens kamuflażu, Jacobie?"
    
  Russell nie odpowiedział. Skierował się w stronę zagłębienia. Przestrzeń, którą otworzyli, miała jakieś pięć stóp wysokości i sześć i pół stopy szerokości.
    
  "Jest tam, panie Russell. Wszyscy to widzieliśmy" - powiedział Eichberg, tak podekscytowany, że w pierwszej chwili nie zauważył, co ma na sobie Russell. "Hej, co to za sprzęt?" - zapytał w końcu.
    
  Zachowaj spokój i zadzwoń do Pappasa.
    
  Panie Russell, powinien pan być trochę bardziej...
    
  "Nie każ mi tego powtarzać" - powiedział zastępca, wyciągając pistolet spod ubrania.
    
  "David!" Eichberg pisnął jak dziecko.
    
  "Jacob!" krzyknął Kaine.
    
  'Zamknij się, stary draniu.'
    
  Zniewaga odsączyła krew z twarzy Kaine'a. Nikt nigdy nie mówił do niego w ten sposób, a już na pewno nie mężczyzna, który do tej pory był jego prawą ręką. Nie zdążył odpowiedzieć, bo z jaskini wyłonił się David Pappas, mrugając, gdy jego oczy przyzwyczajały się do światła.
    
  "Co do cholery...?"
    
  Kiedy zobaczył pistolet w dłoni Russella, natychmiast zrozumiał. Zrozumiał to jako pierwszy z całej trójki, choć nie ten najbardziej rozczarowany i zszokowany. Ta rola należała do Caina.
    
  "Ty!" wykrzyknął Pappas. "Teraz rozumiem. Miałeś dostęp do programu magnetometru. To ty zmieniłeś dane. Zabiłeś Stowe"a".
    
  "Mały błąd, który o mało mnie drogo nie kosztował. Myślałem, że mam większą kontrolę nad wyprawą, niż miałem w rzeczywistości" - przyznał Russell, wzruszając ramionami. "A teraz krótkie pytanie. Czy jesteś gotowy, by nieść Arkę?"
    
  'Pieprzyć cię, Russell.'
    
  Nie zastanawiając się, Russell wycelował w nogę Pappasa i strzelił. Prawe kolano Pappasa zamieniło się w krwawą miazgę, a on sam upadł na ziemię. Jego krzyki odbiły się echem od ścian tunelu.
    
  "Następna kula trafi cię w łeb. A teraz odpowiedz mi, Pappas."
    
  "Tak, jest gotowe do publikacji, proszę pana. Droga wolna" - powiedział Eichberg, unosząc ręce w górę.
    
  "To wszystko, co chciałem wiedzieć" - odpowiedział Russell.
    
  Padły dwa strzały jeden po drugim. Jego ręka opadła, a potem padły dwa kolejne. Eichberg upadł na Pappasa, obaj ranni w głowę, a ich krew zmieszała się teraz z kamienistym podłożem.
    
  "Zabiłeś ich, Jacob. Zabiłeś ich obu."
    
  Kain skulił się w kącie, jego twarz była maską strachu i zagubienia.
    
  "No, no, stary. Jak na takiego szalonego starucha, całkiem nieźle ci idzie stwierdzanie oczywistości" - powiedział Russell. Zajrzał do jaskini, wciąż celując pistoletem w Kaine'a. Kiedy się odwrócił, na jego twarzy malowała się satysfakcja. "W końcu to znaleźliśmy, Ray? Dzieło życia. Szkoda, że twój kontrakt zostanie przerwany".
    
  Asystent ruszył w stronę swojego szefa powolnymi, miarowymi krokami. Kain cofnął się jeszcze bardziej w kąt, całkowicie uwięziony. Twarz miał pokrytą potem.
    
  "Dlaczego, Jakubie?" - krzyknął starzec. "Kochałem cię jak własnego syna".
    
  "Nazywasz to miłością?" krzyknął Russell, podchodząc do Kaine"a i uderzając go kilkakrotnie pistoletem, najpierw w twarz, potem w ramiona i głowę. "Byłem twoim niewolnikiem, staruszku. Za każdym razem, gdy płakałeś jak mała dziewczynka w środku nocy, biegłem do ciebie, przypominając sobie, dlaczego to robię. Musiałem myśleć o chwili, w której w końcu cię pokonam i będziesz zdany na moją łaskę".
    
  Kain upadł na ziemię. Jego twarz była opuchnięta, niemal nie do poznania od ciosów. Z ust i połamanych kości policzkowych sączyła się krew.
    
  "Spójrz na mnie, staruszku" - kontynuował Russell, unosząc Kane"a za kołnierz koszuli, aż znaleźli się twarzą w twarz.
    
  "Staw czoła własnej porażce. Za kilka minut moi ludzie zejdą do tej jaskini i odzyskają twoją cenną arkę. Oddamy światu to, co mu się należy. Wszystko będzie tak, jak zawsze miało być".
    
  "Przykro mi, panie Russell. Obawiam się, że muszę pana rozczarować."
    
  Asystent gwałtownie się odwrócił. Na drugim końcu tunelu Fowler właśnie zszedł po linie i celował do niego z kałasznikowa.
    
    
  94
    
    
    
  WYKOPALISKA
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 14:27.
    
    
  Ojciec Fowler.
    
  'Hakan'.
    
  Russell umieścił bezwładne ciało Caina między sobą a księdzem, który wciąż celował karabinem w głowę Russella.
    
  "Wygląda na to, że pozbyłeś się moich ludzi."
    
  "To nie ja, panie Russell. Bóg o to zadbał. Obrócił ich w proch".
    
  Russell spojrzał na niego zszokowany, próbując rozszyfrować, czy ksiądz blefuje. Pomoc jego asystentów była niezbędna do realizacji jego planu. Nie mógł zrozumieć, dlaczego jeszcze się nie pojawili i próbował zyskać na czasie.
    
  "Więc masz przewagę, Ojcze" - powiedział, wracając do swojego zwykłego ironicznego tonu. "Wiem, jaki z ciebie dobry strzelec. Z tej odległości nie da się chybić. A może boisz się trafić w niezgłoszonego Mesjasza?"
    
  "Pan Cain to po prostu chory starzec, który wierzy, że wypełnia wolę Boga. Jeśli o mnie chodzi, jedyną różnicą między wami jest wiek. Rzuć broń".
    
  Russell był wyraźnie oburzony zniewagą, ale nie mógł nic zrobić w tej sytuacji. Trzymał pistolet za lufę, po tym jak uderzył nim Caina, a ciało starca dawało mu niewielką ochronę. Russell wiedział, że jeden niewłaściwy ruch rozwali mu głowę.
    
  Rozluźnił prawą pięść i wypuścił pistolet, po czym rozluźnił lewą pięść i uwolnił Kaine'a.
    
  Starzec osunął się w zwolnionym tempie, wykręcony, jakby jego stawy nie były ze sobą połączone.
    
  "Doskonale, panie Russell" - powiedział Fowler. "A teraz, jeśli pan pozwoli, proszę się cofnąć o dziesięć kroków..."
    
  Russell odruchowo wykonał polecenie, a w jego oczach płonęła nienawiść.
    
  Za każdym krokiem, który Russell wykonał w tył, Fowler robił krok naprzód, aż w końcu stanął plecami do ściany, a kapłan stanął obok Caina.
    
  "Bardzo dobrze. A teraz połóż ręce na głowie, a wyjdziesz z tego cały i zdrowy".
    
  Fowler przykucnął obok Caina, badając jego puls. Starzec drżał, a jedną z jego nóg zdawał się drętwieć skurcz. Kapłan zmarszczył brwi. Stan Caina go niepokoił - wykazywał wszelkie oznaki udaru, a jego siły witalne zdawały się słabnąć z każdą chwilą.
    
  Tymczasem Russell rozglądał się, próbując znaleźć coś, czego mógłby użyć jako broni przeciwko księdzu. Nagle poczuł coś na ziemi pod sobą. Spojrzał w dół i zauważył, że stoi na kablach, które kończyły się pół metra na prawo od niego i były podłączone do generatora zasilającego jaskinię.
    
  Uśmiechnął się.
    
  Fowler chwycił Kane'a za ramię, gotowy odciągnąć go od Russella, jeśli zajdzie taka potrzeba. Kątem oka zobaczył, jak Russell podskoczył. Bez chwili wahania strzelił.
    
  Potem zgasło światło.
    
  To, co miało być strzałem ostrzegawczym, zakończyło się zniszczeniem generatora. Urządzenie zaczęło tryskać iskrami co kilka sekund, oświetlając tunel sporadycznym niebieskim światłem, które stawało się coraz słabsze, niczym stopniowo tracąca moc lampa błyskowa aparatu fotograficznego.
    
  Fowler natychmiast przykucnął - pozycję, którą przyjmował setki razy, skacząc ze spadochronem na terytorium wroga w bezksiężycowe noce. Kiedy nie znało się pozycji wroga, najlepiej było siedzieć cicho i czekać.
    
  Niebieska iskra.
    
  Fowlerowi zdawało się, że widzi cień biegnący wzdłuż ściany po jego lewej stronie i strzelił. Chybił. Przeklinając swój pech, przeszedł zygzakiem kilka kroków, żeby drugi mężczyzna nie rozpoznał jego pozycji po strzale.
    
  Niebieska iskra.
    
  Kolejny cień, tym razem po prawej stronie, choć dłuższy i tuż przy ścianie. Wystrzelił w przeciwnym kierunku. Znów chybił, a ruch był jeszcze większy.
    
  Niebieska iskra.
    
  Stał przyparty do ściany. Nigdzie nie widział Russella. To mogło oznaczać, że on...
    
  Z krzykiem Russell rzucił się na Fowlera, uderzając go wielokrotnie w twarz i szyję. Ksiądz poczuł, jak zęby drugiego mężczyzny wbijają się w jego ramię niczym u zwierzęcia. Nie mogąc nic zrobić, puścił kałasznikowa. Przez sekundę poczuł dłonie mężczyzny. Szarpały się, a karabin zniknął w ciemności.
    
  Niebieska iskra.
    
  Fowler leżał na ziemi, a Russell próbował go udusić. Kapłan, w końcu widząc wroga, zacisnął pięść i uderzył Russella w splot słoneczny. Russell jęknął i przewrócił się na bok.
    
  Ostatni, słaby, niebieski błysk.
    
  Fowlerowi udało się zobaczyć, jak Russell znika w celi. Nagły, słaby błysk podpowiedział mu, że Russell znalazł pistolet.
    
  Z jego prawej strony dobiegł głos.
    
  'Ojciec'.
    
  Fowler podkradł się do umierającego Kaina. Nie chciał wystawiać Russella na łatwy cel, gdyby ten postanowił spróbować szczęścia i wycelować w ciemności. Kapłan w końcu dotknął ciała starca i przyłożył usta do jego ucha.
    
  "Panie Cain, proszę zaczekać" - wyszeptał. "Mogę pana stąd wydostać".
    
  "Nie, ojcze, nie możesz" - odpowiedział Kain, choć jego głos był słaby, mówił tonem małego dziecka. "To dla dobra sprawy. Jadę zobaczyć się z rodzicami, synem i bratem. Moje życie zaczęło się w dziurze. Logiczne, że skończy się tak samo".
    
  "Powierz się więc Bogu" - rzekł ksiądz.
    
  "Mam jeden. Czy mógłbyś mi pomóc, kiedy pójdę?"
    
  Fowler nic nie powiedział, ale wymacał dłoń umierającego, trzymając ją między swoimi. Niecałą minutę później, w trakcie szeptanej hebrajskiej modlitwy, rozległ się rzężenie i Raymond Cain zamarł.
    
  W tym momencie ksiądz wiedział już, co musi zrobić.
    
  W ciemności sięgnął palcami do guzików koszuli i rozpiął je, a następnie wyciągnął paczkę z materiałami wybuchowymi. Wyczuł detonator, włożył go do ładownicy C4 i nacisnął przyciski. W myślach policzył liczbę sygnałów dźwiękowych.
    
  Po instalacji mam dwie minuty, pomyślał.
    
  Nie mógł jednak zostawić bomby poza wnęką, w której spoczywała Arka. Mogła nie być wystarczająco silna, by ponownie uszczelnić jaskinię. Nie był pewien, jak głęboki jest rów, a jeśli Arka znajdowała się za skalnym występem, mogła przetrwać bez szwanku. Aby zapobiec ponownemu wybuchowi tego szaleństwa, musiał umieścić bombę obok Arki. Nie mógł rzucić jej jak granatu, bo detonator mógłby się odłączyć. I musiał mieć wystarczająco dużo czasu na ucieczkę.
    
  Jedynym rozwiązaniem było pokonanie Russella, ustawienie C4 na odpowiedniej pozycji, a potem ruszenie na całość.
    
  Pełzał, mając nadzieję, że nie narobi za dużo hałasu, ale było to niemożliwe. Ziemia była pokryta małymi kamykami, które przesuwały się, gdy się poruszał.
    
  "Słyszę, że nadchodzisz, kapłanie."
    
  Rozległ się czerwony błysk i rozległ się strzał. Kula chybiła Fowlera o sporą odległość, ale ksiądz zachował ostrożność i szybko przetoczył się w lewo. Druga kula trafiła go tam, gdzie był zaledwie kilka sekund wcześniej.
    
  Użyje błysku pistoletu, żeby się zorientować. Ale nie może tego robić zbyt często, bo skończy mu się amunicja, pomyślał Fowler, licząc w myślach rany, które widział na ciałach Pappasa i Eichberga.
    
  Prawdopodobnie strzelił do Deckera raz, Pappasa może trzy razy, Eichberga dwa, a do mnie dwa razy. To osiem naboi. Broń mieści czternaście naboi, piętnaście, jeśli jest w komorze. To znaczy, że zostało mu sześć, może siedem naboi. Będzie musiał wkrótce przeładować. Kiedy to zrobi, usłyszę kliknięcie magazynka. Wtedy...
    
  Wciąż liczył, gdy dwa kolejne strzały rozświetliły wejście do jaskini. Tym razem Fowler w ostatniej chwili obrócił się z pierwotnej pozycji. Strzał minął go o jakieś dziesięć centymetrów.
    
  Zostało ich czterech lub pięciu.
    
  "Dostanę cię, Krzyżowcu. Dostanę cię, bo Allah jest ze mną". Głos Russella brzmiał w jaskini jak widmo. "Uciekaj stąd, póki jeszcze możesz".
    
  Fowler chwycił kamień i wrzucił go do dołka. Russell złapał przynętę i wystrzelił w kierunku, z którego dobiegał hałas.
    
  Trzy lub cztery.
    
  "Bardzo sprytne, Krzyżowcu. Ale nic ci to nie da".
    
  Nie zdążył skończyć mówić, gdy strzelił ponownie. Tym razem padły nie dwa, ale trzy strzały. Fowler potoczył się w lewo, potem w prawo, uderzając kolanami o ostre skały.
    
  Jeden nabój lub pusty magazynek.
    
  Tuż przed oddaniem drugiego strzału ksiądz na chwilę podniósł wzrok. Trwało to może tylko pół sekundy, ale to, co zobaczył w krótkim świetle wystrzałów, na zawsze pozostanie wyryte w jego pamięci.
    
  Russell stał za gigantyczną złotą skrzynią. Dwie prymitywnie wyrzeźbione postacie lśniły na jej szczycie. Błysk pistoletu sprawiał, że złoto wydawało się nierówne i pogięte.
    
  Fowler wziął głęboki oddech.
    
  Był już prawie w samej komorze, ale nie miał zbyt dużego pola manewru. Gdyby Russell strzelił jeszcze raz, nawet żeby zobaczyć, gdzie jest, prawie na pewno by go trafił.
    
  Fowler postanowił zrobić to, czego Russell najmniej się spodziewał.
    
  Jednym szybkim ruchem zerwał się na równe nogi i wbiegł do dziury. Russell próbował strzelić, ale spust zatrzasnął się głośno. Fowler skoczył i zanim drugi mężczyzna zdążył zareagować, kapłan rzucił się całym ciężarem ciała na wierzch arki, która spadła na Russella, otwierając wieko i wysypując zawartość. Russell odskoczył i ledwo uniknął zmiażdżenia.
    
  Potem nastąpiła szarpanina na ślepo. Fowlerowi udało się zadać Russellowi kilka ciosów w ramiona i klatkę piersiową, ale Russellowi jakimś cudem udało się włożyć do pistoletu pełny magazynek. Fowler usłyszał przeładowanie broni. Po omacku grzebał w ciemności prawą ręką, trzymając lewą za ramię Russella.
    
  Znalazł płaski kamień.
    
  Uderzył Russella z całej siły w głowę, a młody mężczyzna padł na ziemię nieprzytomny.
    
  Siła uderzenia rozbiła skałę na kawałki.
    
  Fowler próbował odzyskać równowagę. Bolało go całe ciało, a z głowy ciekła krew. Korzystając ze światła zegarka, próbował zorientować się w ciemności. Skierował cienki, ale intensywny strumień światła na odwróconą Arkę, tworząc delikatną poświatę, która wypełniła pomieszczenie.
    
  Miał bardzo mało czasu, żeby się nim zachwycać. W tym momencie Fowler usłyszał dźwięk, którego nie zauważył podczas walki...
    
  Sygnał dźwiękowy.
    
  ...i zdał sobie sprawę, że podczas gdy się turlał, unikając strzałów...
    
  Sygnał dźwiękowy.
    
  ..nie mam na myśli...
    
  Sygnał dźwiękowy.
    
  ...aktywował detonator...
    
  ...usłyszano go dopiero na ostatnie dziesięć sekund przed eksplozją...
    
  Pszczółaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
    
  Kierując się instynktem bardziej niż rozumem, Fowler skoczył w ciemność poza komnatą, poza słabe światło Arki.
    
  U stóp platformy Andrea Otero nerwowo obgryzała paznokcie. Nagle ziemia zadrżała. Rusztowanie zachwiało się i zaskrzypiało, gdy stal zamortyzowała wybuch, ale się nie zawaliła. Z otworu tunelu uniósł się obłok dymu i pyłu, przykrywając Andreę cienką warstwą piasku. Odbiegła kilka stóp od rusztowania i czekała. Przez pół godziny jej wzrok był wlepiony w wejście do dymiącej jaskini, choć wiedziała, że czekanie jest daremne.
    
  Nikt nie wyszedł.
    
    
  95
    
    
    
  W drodze do Akaby
    
  Pustynia Al-Mudawwara, Jordania
    
    
  Czwartek, 20 lipca 2006, 21:34.
    
    
  Andrea dotarła do H3 z przebitą oponą tam, gdzie ją zostawiła, bardziej wyczerpana niż kiedykolwiek w życiu. Znalazła podnośnik dokładnie tam, gdzie powiedział Fowler, i po cichu odmówiła modlitwę za poległego księdza.
    
  Prawdopodobnie będzie w niebie, jeśli takie miejsce istnieje. Jeśli istniejesz, Boże. Jeśli jesteś tam na górze, dlaczego nie ześlesz mi kilku aniołów, żeby mi pomogli?
    
  Nikt się nie pojawił, więc Andrea musiała sama wykonać pracę. Po skończeniu poszła pożegnać się z Docem, który został pochowany nie dalej niż trzy metry od niej. Pożegnanie trwało chwilę, a Andrea uświadomiła sobie, że kilka razy głośno wyła i płakała. Czuła się, jakby była na skraju - w samym środku - załamania nerwowego po tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku godzin.
    
    
  Księżyc właśnie wschodził, oświetlając wydmy srebrzysto-niebieskim światłem, gdy Andrea w końcu zebrała siły, by pożegnać się z Chedvą i wsiąść do H3. Czując się słabo, zamknęła drzwi i włączyła klimatyzację. Chłodne powietrze muskające jej spoconą skórę było rozkoszne, ale nie mogła sobie pozwolić na delektowanie się nim dłużej niż kilka minut. Zbiornik paliwa był pełny tylko w jednej czwartej, a potrzebowała wszystkiego, co miała, żeby wrócić na drogę.
    
  Gdybym zauważył ten szczegół, wsiadając rano do samochodu, zrozumiałbym prawdziwy cel podróży. Może Chedva nadal by żył.
    
  Pokręciła głową. Musiała skupić się na prowadzeniu. Z odrobiną szczęścia dotrze do drogi i znajdzie przed północą miasteczko ze stacją benzynową. W przeciwnym razie będzie musiała iść pieszo. Znalezienie komputera z dostępem do internetu było kluczowe.
    
  Miała wiele do opowiedzenia.
    
    
  96
    
  EPILOG
    
    
  Ciemna postać powoli wracała do domu. Miała bardzo mało wody, ale wystarczyło to człowiekowi takiemu jak on, wyszkolonemu do przetrwania w najgorszych warunkach i pomagania innym w przetrwaniu.
    
  Udało mu się odnaleźć drogę, którą wybrańcy Yirma əi áhu weszli do jaskiń ponad dwa tysiące lat temu. To była ciemność, w którą zanurzył się tuż przed wybuchem. Niektóre z kamieni, które go okrywały, zostały zdmuchnięte przez wybuch. Potrzebował promienia słońca i kilku godzin morderczego wysiłku, aby ponownie wydostać się na otwartą przestrzeń.
    
  W ciągu dnia spał wszędzie, gdzie znalazł cień, oddychając tylko przez nos i prowizoryczny szalik, który robił sobie ze starych ubrań.
    
  Szedł przez noc, odpoczywając co godzinę po dziesięć minut. Twarz miał całkowicie pokrytą kurzem, a teraz, widząc zarys drogi oddalonej o kilka godzin drogi, coraz bardziej uświadamiał sobie, że jego "śmierć" może w końcu przynieść wyzwolenie, którego szukał przez te wszystkie lata. Nie będzie już musiał być żołnierzem Boga.
    
  Wolność miała być jedną z dwóch nagród, jakie otrzymał za to przedsięwzięcie, choć żadną z nich nie mógł się z nikim podzielić.
    
  Sięgnął do kieszeni po odłamek skały nie większy od jego dłoni. To było wszystko, co pozostało z płaskiego kamienia, którym uderzył Russella w ciemności. Na całej jego powierzchni widniały głębokie, lecz perfekcyjne symbole, których nie mogła wyrzeźbić ludzka ręka.
    
  Dwie łzy spłynęły mu po policzkach, zostawiając ślady na kurzu pokrywającym jego twarz. Opuszki palców wodziły po symbolach na kamieniu, a usta zamieniały je w słowa.
    
  Loh Tirtzach.
    
  Nie wolno ci zabijać.
    
  W tym momencie poprosił o wybaczenie.
    
  I zostało mu wybaczone.
    
    
  Wdzięczność
    
    
  Chciałbym podziękować następującym osobom:
    
  Moim rodzicom, którym dedykuję tę książkę, za to, że uciekli przed bombardowaniami wojny domowej i dali mi dzieciństwo tak odmienne od ich własnego.
    
  Antonii Kerrigan za to, że jest najlepszą agentką literacką na świecie i ma najlepszy zespół: Lolę Gulias, Bernata Fiola i Victora Hurtado.
    
  Tobie, Czytelniku, za sukces mojej pierwszej powieści, "Boży Szpieg", w trzydziestu dziewięciu krajach. Serdecznie Ci dziękuję.
    
  Do Nowego Jorku, dla Jamesa Grahama, mojego "brata". Dedykowane Rory"emu Hightowerowi, Alice Nakagawie i Michaelowi Dillmanowi.
    
  W Barcelonie Enrique Murillo, redaktor tej książki, jest jednocześnie niestrudzony i męczący, ponieważ ma jedną niezwykłą zaletę: zawsze mówił mi prawdę.
    
  W Santiago de Compostela Manuel Sutino, który wykorzystał swoją rozległą wiedzę inżynieryjną do opisów wyprawy Mojżesza.
    
  W Rzymie Giorgio Celano za wiedzę na temat katakumb.
    
  W Mediolanie Patrizia Spinato, pogromczyni słów.
    
  W Jordanii mufti Samir, Bahjat al-Rimawi i Abdul Suhayman znają pustynię jak nikt inny i nauczyli mnie rytuału gahwa.
    
  Nic w Wiedniu nie byłoby możliwe bez Kurta Fischera, który dostarczył mi informacji o prawdziwym rzeźniku ze Spiegelgrund, który zmarł 15 grudnia na zawał serca.
    
  A także mojej żonie Katuksie i moim dzieciom Andrei i Javierowi za zrozumienie moich podróży i mojego harmonogramu.
    
  Drogi Czytelniku, nie chcę kończyć tej książki bez prośby o przysługę. Wróć na początek tych stron i przeczytaj wiersz Samuela Keene'a jeszcze raz. Rób to, aż zapamiętasz każde słowo. Naucz go swoich dzieci; przekaż znajomym. Proszę.
    
    
  Błogosławiony jesteś Ty, Boże, Wieczna, Uniwersalna Obecności, który sprawiasz, że chleb wyrasta z ziemi.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"