Рыбаченко Олег Павлович
Hitler, de rustige beul

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками Типография Новый формат: Издать свою книгу
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Hitler viel dus eerst Groot-Brittannië aan en zette daar troepen aan land.
  Hitler, de rustige beul
  AANTEKENING
  Hitler viel dus eerst Groot-Brittannië aan en zette daar troepen aan land.
  HOOFDSTUK NR. 1.
  Deze alternatieve geschiedenis is niet de slechtste. Maar er zijn ook minder gunstige. In één geval viel Hitler de USSR in '41 niet aan, maar veroverde hij eerst Groot-Brittannië en al zijn koloniën. En hij besloot pas in '44 tot een invasie. Nou ja, dat was ook geen vergezocht idee. De nazi's slaagden erin allerlei Panthers, Tigers, Lions en zelfs Mause-tanks te produceren. Maar ook de USSR stond stil; het vierde vijfjarenplan was al in uitvoering. Ook het derde was overtroffen. In augustus '41 ging de KV-3, met een gewicht van 68 ton en een 107-millimeterkanon, in productie. En in september ging ook de KV-5, met een gewicht van één ton, in productie. Iets later werd ook de KV-4 in productie genomen, waarbij Stalin voor het zwaarste ontwerp koos. Het woog honderdzeven ton en was uitgerust met 180-millimeter pantser aan de voorkant, twee 107-millimeter kanonnen en een 76-millimeter kanon.
  Voorlopig is dit de serie waar ze voor kozen. Ze concentreerden zich op massaproductie. Toegegeven, in 1943 verscheen de nog grotere KV-6, met twee 152-millimeter kanonnen. De T-34, even eenvoudig en handiger, werd in productie genomen. Pas in 1944 verscheen de krachtiger bewapende T-34-85 serie. De Duitsers hadden de Tiger, Panther en, iets later, de Lion sinds 1943 in productie. Vervolgens werd de Tiger vervangen door de Tiger-2, en in september ging de Panther-2 in productie. Deze laatste tank had een zeer krachtig 88-millimeter kanon in de 71EL, een frontale rompbepantsering van 100 millimeter met een helling van 45 graden, en een koepel en rompwanden van 60 millimeter. De voorkant van de koepel was 120 millimeter dik, plus een mantel van 150 millimeter. De Panther-2 woog 53 ton, wat samen met een motor van 900 pk voldoende ergonomie en snelheid opleverde.
  Als reactie hierop begon de USSR enkele maanden later met de productie van de T-34-85, maar dit was een halve maatregel. De Panther-2, de meest geproduceerde tank in 1944, was krachtiger qua bewapening en frontale bepantsering. Maar de Sovjettank had het voordeel van een enorme hoeveelheid. Hitler zat echter niet stil. Met behulp van de Europese middelen voerde hij ook Operatie Polar Bear uit, waarmee hij Zweden veroverde, en Operatie Rock, waarmee hij Zwitserland en Monaco veroverde, waarmee hij de consolidatie van het rijk voltooide.
  Fabrieken uit vele landen, waaronder Groot-Brittannië, werkten voor het Derde Rijk. Britse fabrieken produceerden ook de Göring-tank, of beter gezegd, de Churchill. Deze was goed beschermd - met een front van 152 millimeter dik en zijkanten van 95 millimeter dik - en had een bevredigende wendbaarheid. De Britse Challenger, omgedoopt tot Goebbels, was ook behoorlijk goed, qua bepantsering en bewapening vergelijkbaar met de standaard Panther, maar woog 33 ton.
  Gezien het potentieel van het Derde Rijk, de koloniale middelen en de verklaarde totale oorlog, bleef de tankproductie toenemen. Hoewel de USSR nog steeds een overwicht had in aantallen, begon het verschil kleiner te worden. De nazi's hadden echter superieure kwaliteit. De krachtigste nazi-tank was de Maus, maar de productie ervan werd stopgezet vanwege frequente storingen en overgewicht. De Lev bleef dus in productie. Het voertuig woog negentig ton en had een motor van duizend pk, die over het algemeen voor een bevredigende snelheid zorgde. De 150 millimeter dikke frontale bepantsering van de romp, met een helling van 45 graden, en de frontale bepantsering van de koepel, dankzij een mantel van 240 graden, gaven de tank uitstekende frontale bescherming. Een honderd millimeter dikke, schuin aflopende bepantsering aan de zijkanten en achterkant bood voldoende bescherming van alle kanten. Hoe dan ook, het meest gebruikte 76-mm kanon was volkomen ineffectief. Het 85mm kanon kon een tank alleen uitschakelen met een subkaliber kogel. De Lev was bewapend met een 105mm kanon met een looplengte van 71 EL, met een mondingssnelheid van 1000 meter per seconde en de subkaliber kogel zelfs nog hoger. Deze tank was zowel qua bewapening als bepantsering superieur aan de Sovjet-KV's.
  Over het geheel genomen steeg de tankproductie in het Derde Rijk, dankzij een grotere uitrusting en mankracht, inclusief de bevolking van de koloniën, van 3841 naar zevenduizend in 1942. En tot vijftienduizend in 1943, exclusief gemotoriseerde kanonnen, waarvan zowel de USSR als Duitsland er slechts een klein aantal produceerden. Tot vijftienduizend tanks in de eerste helft van 1944. En daarvan waren de meeste middelzware en zware tanks, met de meest geproduceerde Panther-2. Hoewel er ook de T-4 was, een gemoderniseerde versie met een 75-millimeter 48EL-kanon, gemakkelijk te produceren, in staat om de Sovjet-T-34's te verslaan, en zelfs de superieure T-34-76, de meest geproduceerde middelzware tank in de USSR, en andere voertuigen. Er werden ook lichte tanks geproduceerd.
  Er was ook het probleem dat Hitler vrijwel al zijn tanks op Rusland kon afvuren. De Verenigde Staten lagen ver over de oceaan en hadden een wapenstilstand gesloten met zowel Japan als het Derde Rijk. En de USSR moest Japan nog afweren. Japan, dat lichte, maar snel bewegende dieseltanks had, en een paar middelgrote tanks. Het produceerde ook de Panther in licentie, maar was nog maar net begonnen met de productie. Maar de Japanse luchtmacht en marine waren sterk. Op zee had de USSR geen enkele kans, terwijl de Japanners in de lucht over uitgebreide gevechtservaring beschikten, goede, lichte en wendbare jagers en kamikazepiloten. Bovendien hadden ze veel infanterie, zeer dappere infanterie bovendien, in staat tot meedogenloze aanvallen en zonder respect voor mensenlevens.
  Ondanks een klein voordeel in tanks had de USSR dus een kwalitatief nadeel ten opzichte van de Duitsers. Hitler had een aanzienlijk voordeel in infanterie dankzij zijn koloniale divisies. Hij beschikte ook over veel Europese divisies en satellieten. Rekening houdend met de bondgenoten en veroverde staten van het Derde Rijk, was zijn overwicht in mankracht ten opzichte van de USSR aanzienlijk. Bovendien waren er Afrika, het Midden-Oosten en India. India alleen al had meer dan drie keer zoveel inwoners als de USSR.
  Hitler kon dus een kolossale hoeveelheid infanterie op de been brengen. Qua kwaliteit had het Derde Rijk een aanzienlijk voordeel met auto's, motoren en vrachtwagens. En ze hadden meer gevechtservaring. De nazi's marcheerden praktisch door Afrika, bereikten India, namen het in en namen Groot-Brittannië in. Hun piloten hadden kolossale ervaring. De USSR had veel minder. De Finse luchtmacht was zwak en er waren praktisch geen luchtgevechten. Khalkhil Gol was een beperkte lokale operatie, en er vochten niet veel vrijwillige piloten in Spanje, en zelfs die piloten waren al verouderd. Het kan dus niet worden vergeleken met de ervaring van het Derde Rijk, of zelfs met de Japanners die tegen de VS vochten.
  Het Derde Rijk had de productie al verhoogd tijdens het luchtoffensief tegen Groot-Brittannië, door fabrieken in heel Europa te vestigen en de bestaande fabrieken om te schakelen naar een drieploegendienst. Ze ontwikkelden formidabele vliegtuigen: de ME-309, met drie 30-millimeterkanonnen en vier machinegeweren, en een snelheid van 740 kilometer per uur. En de nog formidabelere TA-152, met twee 30-millimeterkanonnen en vier 20-millimeterkanonnen en een snelheid van 760 kilometer per seconde. Deze formidabele vliegtuigen konden dienen als gevechtsvliegtuigen, aanvalsvliegtuigen, dankzij hun krachtige pantser en bewapening, en als frontbommenwerpers.
  Er verschenen ook straalvliegtuigen. Maar die waren nog niet perfect. Ze hadden nog tijd nodig om echt krachtig te worden. Toch was de ME-262, met zijn vier 30-millimeter kanonnen en een snelheid van 900 kilometer per uur, een zeer gevaarlijk toestel en extreem moeilijk neer te halen. Toegegeven, hij crashte nog steeds regelmatig.
  De verhouding is, om het zo maar te zeggen, niet ideaal voor de USSR. Artillerie kent ook zijn eigen nuances. Toegegeven, in tegenstelling tot de echte geschiedenis werd de Molotov-verdedigingslinie voltooid - met een voorsprong van drie jaar. Maar deze lag te dicht bij de grens en had onvoldoende operationele diepgang.
  Bovendien was het Rode Leger niet getraind om zichzelf te verdedigen, maar meer gericht op de aanval. En dat had impact. En natuurlijk was het lastig om te verrassen, maar de nazi's slaagden erin tactisch te verrassen.
  En zo begon op 22 juni 1944 precies drie jaar later de Grote Vaderlandse Oorlog. De USSR was enerzijds beter voorbereid, maar nog steeds niet volledig voorbereid, terwijl het Derde Rijk sterker was geworden. Bovendien had Japan het Verre Oosten aangevallen. En nu was het niet het Derde Rijk dat op twee fronten vocht, maar de USSR.
  Wat kun je doen? De Duitsers doorbreken de machtige verdedigingslinie met hun tanks, en de Sovjettroepen zetten tegenaanvallen in. En iedereen beweegt en vecht.
  Op 30 juni hadden de nazi's Minsk al bestormd. In de stad zelf braken straatgevechten uit. De Sovjettroepen trokken zich terug en probeerden stand te houden.
  Er werd een algemene mobilisatie afgekondigd.
  Maar de verdediging faalde nog steeds. Bovendien behield Hitler, in tegenstelling tot de echte geschiedenis, zijn infanterieoverwicht zelfs na de Sovjetmobilisatie. In de echte geschiedenis verloor de Wehrmacht in 1941 al snel zijn mankrachtvoordeel. De USSR had altijd een tankvoordeel gehad. Maar hier had de vijand in alles de overhand. Bovendien werd het materieelvoordeel, door de zware verliezen aan tanks, niet alleen kwalitatief, maar ook kwantitatief.
  Er dreigde een catastrofe. En het enige wat de USSR nog kon redden, was een landingsleger van tijdreizigers.
  En wat zijn Oleg en Margarita, eeuwige kinderen met superkrachten, en de dochters van de Russische goden Elena, Zoja, Victoria en Nadezjda, die koppig weerstand konden bieden aan de Wehrmacht en de samoerai die vanuit het oosten opkwamen?
  En dus openden Oleg en Margarita het vuur op de Duitse tanks met hun hypermag blasters. En de krachtige, enorme machines begonnen te transformeren in met room bedekte taarten.
  Zo lekker met een roze en chocolade korst, en de tankbemanningen veranderden in jongens van zeven of acht jaar oud.
  Zo gebeurde het wonder.
  Maar natuurlijk verrichtten de dochters van de Russische goden ook wonderen. Ze transformeerden infanteristen in kinderen, die bovendien gehoorzaam en beleefd waren. Tanks, gemotoriseerde kanonnen en pantservoertuigen werden culinaire creaties. En vliegtuigen, midden in de lucht, veranderden in suikerspin, of een andere, maar zeer smakelijke, culinaire creatie. En dit was een werkelijk eersteklas en ongelooflijk coole transformatie.
  Dit waren de smakelijke lekkernijen die vervolgens uit de lucht neerdaalden.
  En ze bewogen heel mooi, en ploften snikkend neer.
  Elena nam het aan en zei geestig:
  - Het is beter om van een dwaas te winnen dan van een verstandig man te verliezen!
  Victoria, die de nazi's bleef transformeren met haar toverstaf, stemde toe:
  - Natuurlijk! Winsten zijn altijd positief, verliezen zijn altijd negatief!
  Zoya giechelde en zei met een lieve blik:
  - Alle eer aan ons, de coolste meiden van het heelal!
  Nadezjda bevestigde dit gretig, terwijl ze haar tanden ontblootte en Hitlers apparatuur in delicatessen veranderde:
  - Dat is waar! Daar is niets tegenin te brengen!
  En de meisjes, een jongen en een meisje, zwaaiden met hun toverstokken, klappend met hun blote tenen, en begonnen te zingen:
  Ik ben geboren in een vrij welgesteld huis,
  Alhoewel de familie niet van adel is, is ze zeker niet arm...
  Wij waren in dit goed gevoede, lichte gezinnetje,
  Ook al hadden we geen duizenden op onze spaarrekening staan...
  
  Ik was een meisje dat een beetje opgroeide,
  Kleding in delicate kleuren passen...
  Dus werd ik een dienaar in dit huis,
  Zonder enige kwade problemen te kennen!
  
  Maar toen ontstond er een probleem, ik was schuldig,
  Ze rijden mij op blote voeten de deur uit...
  Er heeft zich zo'n schande voorgedaan,
  O help mij, Almachtige God!
  
  Blote voeten lopen op de kiezels,
  Het grind van het trottoir stoot de voeten naar beneden...
  Ze geven mij kruimels brood als aalmoes,
  En dan maken ze je gewoon kapot met een pook!
  
  En als het regent, doet het pijn,
  Het is nog erger als het sneeuwt...
  Het leek erop dat we nu genoeg verdriet hadden,
  Wanneer vieren wij succes!
  
  Maar ik kwam een jongen tegen,
  Hij is ook op blote voeten en erg dun...
  Maar hij springt als een speels konijntje,
  En deze gast is waarschijnlijk wel cool!
  
  We werden eigenlijk vrienden in onze kindertijd,
  Ze schudden elkaar de hand en werden één...
  Nu we samen de kilometers hebben afgelegd,
  Boven ons is een cherubijn met een gouden hoofd!
  
  Soms vragen we samen om aalmoezen,
  Nou ja, soms stelen we in tuinen...
  Het lot stuurt ons een test,
  Wat niet in poëzie kan worden uitgedrukt!
  
  Maar we overwinnen samen problemen,
  Een schouder wordt aangeboden aan een vriend...
  In de zomer verzamelen we graankolven op het veld,
  Zelfs bij vorst kan het warm zijn!
  
  Ik geloof dat er grote tijden zullen komen,
  Wanneer Christus, de grote God, komt...
  De planeet zal voor ons een bloeiend paradijs worden,
  En we slagen voor het examen met alleen maar tienen!
  Stalins Preventieve Oorlog 1911
  AANTEKENING
  De oorlog duurt voort, het is al oktober 1942. De nazi's en de anti-Russische coalitie naderen Moskou steeds dichter. En dit vormt een serieuze bedreiging voor het voortbestaan van de USSR. Een belangrijke uitdaging is de numerieke superioriteit van de vijand, de enorme middelen en het feit dat de aanvallen van meerdere fronten komen. Maar Komsomolmeisjes op blote voeten en pionierjongens, in korte broek en zonder schoenen, vechten aan het front, ondanks de snel toenemende kou.
  HOOFDSTUK 1
  Oktober was al aangebroken en het werd kouder. De Duitsers en de coalitie hadden Tula bijna omsingeld en verstevigden hun greep op de stad. De situatie verslechterde.
  Maar toen het kouder werd, begonnen de talrijke troepen uit Groot-Brittannië en zijn koloniën te bevriezen. Ze begonnen letterlijk te trillen. De gevechten verplaatsten zich dus naar Centraal-Azië. Daar escaleerde alles letterlijk.
  In het noorden lijkt het erop dat we moeten overstappen op een tijdelijke verdediging.
  De nieuwe autoriteiten hebben burgers al tot het bouwen van versterkingen aangezet.
  En het werk begon.
  Een van de pioniers nam een schop in zijn handen en deed alsof hij ging graven, maar in werkelijkheid pakte hij de schop en sloeg de politieagent ermee.
  De kleren van de jongen werden van het lijf gescheurd en hij werd aan de kapstok gehangen.
  Een politieagent sloeg de pionier met een zweep en sneed daarbij op de rug van de jongen.
  En de ander bracht de fakkel naar de blote voeten van het kind.
  Het deed veel pijn, maar de jongen vroeg niet om genade, maar integendeel, hij zong dapper;
  Het is voor mij, een pionier, niet handig om te huilen,
  Ze hebben tenminste een vuurkorf in de vlam gezet...
  Ik vraag niet: oh God help mij,
  Omdat de mens gelijk is aan God!
  
  Ik zal voor altijd hun pionier zijn,
  De fascisten zullen mij niet met marteling breken...
  Ik geloof dat de moeilijke jaren voorbij zullen gaan,
  De overwinning zal komen in stralende mei!
  
  En de boze beulhond roostert mijn voeten,
  Vingers breken, naalden inslaan...
  Maar mijn motto is: huil nooit,
  Leef voor de glorie van de wereld van het communisme!
  
  Nee, geef niet op, dappere jongen,
  Stalin zal voor altijd in je hart bij je blijven...
  En Lenin is werkelijk eeuwig jong,
  En gietijzeren vuisten van staal!
  
  Wij zijn niet bang voor de tijgers, kuddes panters,
  Wij zullen dit alles in één keer overwinnen...
  Laten we de Oktoberrevolutie aan de kaak stellen, ken het voorbeeld,
  De stralende Lenin is voor altijd bij ons!
  
  Nee, het communisme schittert voor altijd,
  Voor het moederland, voor geluk, voor vrijheid...
  Moge de allergrootste droom werkelijkheid worden,
  Wij geven ons hart aan de mensen!
  De eerste Panthers verschenen inderdaad aan het front. Deze tanks waren behoorlijk krachtig, met een snelvuurkanon met lange loop.
  En ze slaan eigenlijk best goed. En de tanks zijn behoorlijk wendbaar.
  Vooral de bemanning van Gerd vecht tegen hen.
  En dit Terminator-meisje, met haar blote tenen, verpletterde de vijand. En ze doorboorde een Sovjet T-34.
  Waarna Gerda zong:
  - Regeer Duitsland - bloemenvelden,
  Wij zullen nooit slaven zijn!
  En ze laat haar lieve gezichtje zien. Dat is pas een echt wild meisje.
  En dan zal Charlotte met het kanon schieten, en ze zal dat heel nauwkeurig doen, de vijand raken, en zingen:
  - We gaan echt iedereen vermoorden,
  Ik ben een Reich-meisje, helemaal op blote voeten!
  En de meisjes zullen lachen.
  Natasha en haar team daarentegen vechten keihard. Deze meiden zijn echt dapper.
  En met hun blote tenen gooien ze granaten. En ze verslaan de nazi's.
  Ze schieten met machinegeweren op hen en zingen tegelijkertijd;
  Wij zijn leden van de Komsomol - de ridders van Rus",
  Wij houden ervan om te strijden tegen het felle fascisme...
  En niet voor ons - het gebed God redt,
  Wij zijn alleen vrienden met het glorieuze communisme!
  
  Wij vechten voor ons moederland tegen de vijand,
  Onder de glorieuze stad - ons Leningrad...
  Doorboor de nazi met een gekke bajonet,
  Wij moeten dapper vechten voor ons moederland!
  
  In de kou storten wij ons blootsvoets in de strijd,
  Om gevallen trofeeën te verzamelen...
  De Führer krijgt een klap in zijn gezicht,
  Alhoewel de fascisten echt gek zijn geworden!
  
  Wij zijn leden van Komsomol - een mooi meisje,
  Je hebt een goed figuur en een mooi gezicht.
  Er is dauw onder mijn blote voeten,
  Laat de duivels maar gekke gezichten naar ons trekken!
  
  Wij zullen zo'n succes bereiken, geloof me,
  Dat onze gedachten stromen als goud...
  En het beest zal onze landen niet ontvangen,
  En de bezeten Führer zal boos zijn!
  
  Laten we de Fritzes een flinke klap op hun hersenen geven,
  Wij zullen de torens afbreken, onder de indrukwekkende muren...
  De klootzak zal alleen maar schaamte en schande ontvangen,
  De meisjes zullen je met hun blote voeten vertrappen!
  
  Het zal mooi zijn, weet dit op aarde,
  Daarin zal het land van de grote raden bloeien...
  Wij zullen ons niet onderwerpen aan de junta-Satan,
  En laten we al dit uitschot ter verantwoording roepen!
  
  Ter ere van ons heilig Moederland,
  De meisjes winnen met vlag en wimpel...
  Kameraad Stalin is ons vaderland,
  Moge Lenin voor eeuwig regeren in het hiernamaals!
  
  Wat een prachtig communisme zal het zijn,
  Laten wij de heldere geboden van de Leider vervullen...
  En we zullen het nazisme in moleculen verspreiden,
  Voor de glorie van de eeuwig rode planeet!
  
  Heilig Moederland, nu hebben we,
  Wij hebben de Fritzes uit Leningrad verdreven...
  Ik geloof dat het uur van de overwinning komt,
  Als wij in Berlijn met heldhaftigheid het volkslied zingen!
  
  Wij hebben altijd op God gehoopt,
  Maar er zijn geen meisjes, geen kogels en geen vorst...
  Voor ons, op blote voeten, zijn sneeuwstormen niets,
  En een schitterende roos groeit in de sneeuw!
  
  Stem voor het communisme met een droom,
  Zodat we nieuwe updates hebben...
  Je kunt de nazi's zonder angst onder druk zetten,
  Dan is de bestelling nieuw!
  
  Geloof me, wat je wilde is uitgekomen,
  Er zal een leven komen dat mooier is dan alle andere...
  De eland draagt gouden geweien,
  En vernietigt de vijand en de toren!
  
  Wij zijn een vriendelijke familie van Komsomol-leden,
  Grote daden konden opnieuw geboren worden...
  De fascistische slang is gewurgd,
  Wij, schone mensen, hoeven niet langer boos te zijn!
  De meisjes zongen zo mooi. En ze stampten met hun blote, sierlijke voeten.
  De jongen Gulliver merkte met een glimlach op:
  - Jullie zingen prachtig, mijn lieve schoonheden! Zo mooi en welsprekend!
  Natasha knikte met een glimlach:
  - Dat klopt, mijn jongen, wij houden echt van zingen en kunnen dat ook!
  Alice antwoordde verheugd:
  Lied helpt ons bouwen en leven,
  Wij gaan wandelen met een vrolijk liedje...
  En hij die door het leven gaat met een lied -
  Hij zal nooit ergens verdwijnen!
  Augustinus tjilpte en zong:
  - Wie gewend is te vechten voor de overwinning,
  Laat hem met ons zingen,
  Wie vrolijk is, lacht,
  Wie het wil, zal het bereiken,
  Wie zoekt, zal altijd vinden!
  Svetlana likte haar lippen, gooide een stukje sneeuw in haar mond en zei:
  - Laat de pioniersjongen Gulya ons opnieuw verrassen met zijn gevleugelde uitspraken!
  Natasha stemde toe en stampte met haar blote voet:
  - Precies! Ik vond ze echt leuk!
  De pioniersjongen Gulliver begon te vertellen;
  Het leven is als schaken: als kunst offers vereist, dan is de kunst van de oorlog de enige
  mata!
  Doe niet alsof je Napoleon bent als je alleen Waterloos hebt gedronken!
  De hoektanden van een wolf worden niet stomp door schaapskleren!
  Bijgeloof is een kracht voor degene die het aanhangen, maar een zwakte voor degene die erin geloven!
  Het enige verschil tussen psychiatrische patiënten en heiligen is dat de eersten in een icoonlijst worden geplaatst, terwijl de laatsten in een gekkenhuis worden geplaatst!
  Een pen is alleen gelijkwaardig aan een bajonet als het van een dief is!
  Het oog van de wetenschap is scherper dan een diamant en de hand van een wetenschapper is zeer krachtig!
  Het is een prestigieus idee dat een man een vrouw in alles de leiding geeft, maar niet als het gaat om wetenschappelijke ontdekkingen!
  Vaardige jongens doen meer ontdekkingen dan briljante oude mannen!
  De wetenschap is een herder. De natuur is een schaap, maar een koppig schaap dat niet met een simpele zweep te temmen is!
  Het zout van de vrijheid is zoeter dan de suiker van slavernij!
  Effectieve hersenspoeling van mensen is alleen mogelijk als ze afwezig zijn!
  En verkoop je geweten als het niets waard is!
  Let op, dit is de belangrijkste eigenschap van verraders!
  Angst is altijd egoïstisch, want het sluit zelfopoffering uit!
  Een stenen hoofd - zelfs een scalpel wordt bot!
  Achter een scherpe tong gaat vaak een domme geest schuil!
  Angst is een geschenk dat je moeilijk aan je vijand kunt geven, maar dat je gemakkelijk voor jezelf kunt houden!
  Iedereen kan een vrouw laten schreeuwen, maar alleen een echte heer kan haar laten huilen.
  De kerk is als een winkel, alleen zijn de producten altijd over de datum, de prijzen zijn opgeblazen en de verkoper bedriegt je!
  Er zijn geen vrouwen onder de priesters, want de leugens van deze laatsten zijn op hun gezichten te zien!
  Hoe groot de kloof tussen verbeelding en werkelijkheid ook is, de wetenschap zal altijd bruggen bouwen!
  Kennis kent geen grenzen, verbeelding wordt beperkt door ambitie!
  Talent en hard werken, net als man en vrouw, leiden alleen in paren tot ontdekkingen!
  Geest en kracht, net als een jonge man en een jonge vrouw, kunnen de afwezigheid van de een en de ander niet verdragen!
  Geweld ontkent de genade niet, net zoals de dood de opstanding niet ontkent!
  Marteling vereist, net als seks, afwisseling, wisselende partners en liefde voor het proces!
  Er is niets natuurlijker dan een perversie als oorlog!
  Elk gekreun van de vijand is een stap in de richting van de overwinning, tenzij het natuurlijk een wellustig gekreun is!
  Met een bot scheermesje kun je jezelf snijden, maar met een botte partner kun je geen sensatie beleven!
  Magie kan van een gewoon mens geen wetenschapper maken, maar wetenschap kan van iedereen een magiër maken!
  Niet iedereen die agressief is, is een crimineel, en niet elke crimineel is agressief!
  Wat het meest brandt is koude haat!
  Wreedheid is altijd krankzinnig, zelfs als er een systeem is!
  Zonder vuur kun je niet koken! Zonder suiker kun je de room niet afschuimen!
  Als er veel kinderhelden zijn, zijn er weinig volwassen lafaards!
  Moed en vaardigheid zijn als cement en zand: samen sterk, ieder voor zich kwetsbaar!
  Een moedige geest is beter dan laffe domheid!
  Dwaasheid is altijd vals en opschepperig, maar wijsheid is waarachtig en bescheiden!
  Beter geloven dan een grote leugen, alleen een hele grote leugen!
  Een leugen is de andere kant van de waarheid. Het verschil is dat het altijd gladder lijkt, net als een munt.
  Om een wolf te vangen, moet je naar zijn gehuil luisteren!
  Het is goed om te sterven,
  Maar het is beter om in leven te blijven!
  In het graf rot je - niets,
  Je kunt vechten terwijl je nog leeft!
  Een kip pikt graantje voor graantje, maar komt meer aan dan een varken dat grote stukken doorslikt!
  Ware grootheid behoeft geen vleierij!
  Eén kalme klap is beter dan honderd van de meest doordringende schreeuwen!
  Geluk is slechts een spiegel die hard werken weerspiegelt!
  De geur van het wierookvat verspreidt een zoetigheid die bankbiljetten aantrekt in plaats van vliegen!
  Een mens kan lange tijd op één intelligentieniveau blijven, maar geen enkele inspanning kan domheid beteugelen!
  Intelligentie zonder inspanning neemt altijd af, maar domheid groeit zonder inspanning!
  Een man is niet een kwestie van leeftijd of zelfs fysieke kracht, maar een combinatie van intelligentie en wilskracht!
  Het verstand is als een pestkop, als het zwak is, overstijgt het de rede!
  De sigaret is de meest verraderlijke saboteur, die het slachtoffer altijd tot zijn medeplichtige maakt!
  Geld is walgelijker dan ontlasting, uit de laatste groeien prachtige bloemen, maar in geld zitten alleen maar lage ondeugden!
  Als de kapitalist de macht van God verkrijgt, zal de wereld een hel worden!
  De tong van een politicus, in tegenstelling tot die van een prostituee, brengt je niet tot een orgasme, maar tot waanzin!
  De toekomst hangt van ons af! Zelfs als het lijkt alsof niets van ons afhangt!
  Fascisten kunnen natuurlijk doden, maar ze kunnen niet de hoop op onsterfelijkheid wegnemen!
  Het is gemakkelijker om een ijsbaan in de hel te vullen dan een traan uit een soldaat te persen!
  Het verschil tussen een wierookvat en een waaier is dat een waaier vliegen verjaagt, terwijl een wierookvat dwazen aantrekt!
  Een zwaard is als een lul, denk zeven keer na voordat je hem erin steekt!
  De mens is zwak, God is sterk en de God-mens is alleen almachtig als hij voor een rechtvaardige zaak strijdt!
  Woorden zijn als de noten in een opstel: één valse noot is genoeg en de spraak is verpest!
  Als je een meisje wilt vervelen, praat dan over wapens. En als je voor altijd uit elkaar wilt, praat dan over Sovjetwapens!
  De kracht van een tank zit niet in zijn pantser, maar in de kop van de tanker!
  De leider van hen die het brood van de beul afpakken, verzamelt zout op zijn eigen achterste!
  Eerlijkheid is een typisch offer op het altaar van opportunisme!
  Een aanval verdrievoudigt de kracht ervan, een verdediging halveert deze!
  Een hoofd dat door een mes is afgehakt, wordt een tuinhoofd genoemd. Hieruit groeien clusters van vergelding!
  In een oorlog is een mens slechts een kleingeldstuk dat sneller in waarde daalt dan het wordt uitgegeven!
  Een mensenleven in een oorlog is onderhevig aan inflatie en tegelijkertijd onbetaalbaar!
  Oorlog is als een waterstroom: het afval drijft naar de oppervlakte, het waardevolle bezinkt en het onbetaalbare wordt verheven!
  Een tank zonder monteur is als een paard zonder tuig!
  Leegte is vooral gevaarlijk als het in je eigen hoofd leeft!
  De leegte in het hoofd wordt opgevuld met delirium, in het hart met woede, in de portemonnee met gestolen goederen!
  Een lange tong gaat meestal samen met kromme armen, een korte geest en een rechte hersenkronkel!
  De roodste tong, met kleurloze gedachten!
  Wetenschap is geen paard dat je met een lege maag een hindernis laat nemen!
  De gedachten van een kind zijn als een dartele hengst, de gedachten van een slim kind zijn als twee dartele hengsten en de gedachten van een geniaal kind zijn als een kudde hengsten met verbrande staarten!
  Bokshandschoenen zijn te zacht om een scherpe geest te verdoven!
  De prijs voor de overwinning is te hoog. Het kan de waarde van de trofeeën verminderen!
  De grootste trofee in een oorlog is een gered leven!
  Gemeenheid is besmettelijker dan cholera, dodelijker dan de pest en er is maar één vaccin tegen: het geweten!
  Een klein traantje bij een klein kind kan grote rampen en enorme verwoestingen veroorzaken!
  De meest belachelijke domheden worden begaan met een knappe blik, een leeg hoofd en een volle buik!
  Als een leger te veel banieren heeft, dan is het een teken dat de commandanten geen verbeeldingskracht hebben!
  Vaak wordt het teveel verdiende geld minder waard doordat er te weinig tijd is om het uit te geven!
  Zwijgen is goud, maar alleen in de portemonnee van een ander!
  Het is moeilijk om in leven te blijven in een gevecht, maar het is dubbel zo moeilijk om bescheiden te blijven na de overwinning!
  Een soldaat zonder glas is een schildwacht zonder herdershond!
  Iedereen die een Rus onder het juk wil spannen, wordt een meststof!
  War is een grappige film, maar het einde doet je altijd huilen!
  Oorlog is een toneel waarin het verschrikkelijk is om toeschouwer te zijn!
  Met je tong kun je geen granaat gooien, maar je kunt er wel een rijk mee vernietigen!
  De hersenen hebben geen spiervezels, maar ze kunnen sterren uit hun baan slaan!
  Intuïtie in oorlogstijd is als de ruimte op zee, alleen springt de magneetnaald sneller!
  Het redden van een gewonde kameraad is een grotere prestatie dan het doden van een gezonde vijand!
  De sterkste ketting van ondeugd wordt gesmeed door het menselijk egoïsme!
  - Een overwinning op een weerloos slachtoffer is erger dan een nederlaag tegen een waardige tegenstander!
  - Als je een man wilt straffen, dwing hem dan om met één vrouw te leven. Wil je hem nog harder straffen, dwing dan zijn schoonmoeder om met hen te leven!
  Het is goed om te sterven voor het moederland, maar het is nog beter om te overleven en te winnen!
  Overleven is het meest waardevolle geschenk van een soldaat, maar het geschenk dat generaals het minst waarderen!
  Kleine misstappen veroorzaken de grootste gevolgen!
  Zelfs de Almachtige God kan de menselijke zwakheden niet overwinnen!
  Noodzaak is net zo'n drijvende kracht voor vooruitgang als een zweep een stimulans is voor een paard!
  De scheuten van de vooruitgang bloeien onder het gul begieten van tranen van nood!
  In een oorlog is het concept van een kind net zo ongepast als het concept van een clown op een begrafenis!
  Door vergeet-me-nietjes op een kanon te schilderen, wordt het schot op zelfs een bloemblaadje niet minder schadelijk!
  Als alle verraders net als zijzelf waren, dan zou eerlijkheid de wereld regeren!
  Zachte schapenwol maakt de tanden van een wolf niet dof!
  Overmatige wreedheid leidt tot anarchie!
  Als je één onschuldige doodt, creëer je een dozijn ontevredenen!
  Eén foton is niet meer waard dan honderd impulsen!
  Jouw eigen cent is meer waard dan de cent van een ander!
  Talent is als het luiden van koper, maar zonder de blikken van de test zal het nooit moeilijk worden!
  Je kunt alles vernietigen behalve een droom - je kunt alles veroveren behalve een fantasie!
  Roken verlengt het leven alleen als het de laatste sigaret is vóór de executie op het schavot!
  De taal van een filosoof is als een schroefblad: het beweegt alleen het dak uit de scharnieren, niet de boot!
  Elke moordenaar is een mislukte filosoof!
  Ouderdom zal een dwaas niet wijs maken, net zoals een galgentouw een dwerg niet langer zal maken!
  Wat de tong heeft vermalen, kan, in tegenstelling tot een molensteen, niet in één keer worden doorgeslikt!
  Met Oud en Nieuw worden zelfs dingen werkelijkheid die anders niet haalbaar zijn!
  De maag zwelt op door het malen van een molensteen, en de hersenen verdorren door het dorsen van de tong!
  Oorlog is als de wind in een molen: hij maalt het vlees, maar spreidt zijn vleugels uit!
  De mens is de koning van de natuur, maar hij houdt de scepter niet in zijn hand, maar in zijn hoofd! 1
  Een sterke geest kan zwakke spieren vervangen, maar sterke spieren kunnen nooit een zwakke geest vervangen!
  Een vrouw in oorlog is als een stijgbeugel in een zadel!
  Een lichte kogel, het krachtigste argument in een militair conflict!
  Het kwaad verscheen bij de geboorte van het leven, maar zal verdwijnen lang voordat het bestaan eindigt!
  Technologie kan het kwaad straffen en duizenden harten breken, maar kan de haat niet uitroeien bij één enkel hart!
  Verraad is verraderlijk: het is net als de haak van een visser, alleen het aas stinkt altijd!
  Als je een kannibaal eet, kun je je er misselijk door voelen, maar je zult er nooit vol van raken!
  Een beperkt verstand heeft beperkte ideeën, maar domheid kent geen grenzen!
  Het is gemakkelijker om een polshorloge te repareren met een bijl dan om commissarissen te leren hoe ze voor mensen moeten zorgen!
  Hoewel een mens uit eiwitten bestaat, is hij zwakker dan sukkels!
  Een mens heeft twee doodsvijanden: zichzelf en zijn egoïsme!
  Wie in het hart slaat, behoudt zijn verstand!
  De mitrailleurschutter is ook een muzikant, maar hij laat je veel vaker huilen!
  Het verschil tussen het voedselrantsoen en de geest is dat wanneer je de helft toevoegt, de waarde ervan afneemt!
  Een boos kind is enger dan een boze volwassene: micro-organismen zijn de oorzaak van de meeste sterfgevallen!
  Madness is een bezem die de rommel van oude ideeën in je hoofd opruimt, zodat genialiteit de vrije loop krijgt!
  De gouden gloed verwarmt de huid niet, maar wekt wel passies op!
  Macht zonder vermaak is als slavernij in het paars!
  Een dapper kind kan een vijandelijk leger op de vlucht jagen, maar een laffe volwassene kan zijn eigen moeder verraden!
  De geiten leven het hoogst in de bergen, vooral als het de berg van eigenwaan is!
  In de handen van een eerlijk man is een woord goud en hij houdt het vast. In de handen van een rechtvaardig man is het een zwaard en hij laat het gaan.
  Er kunnen geen twee waarheden bestaan, maar er kunnen wel dubbele normen zijn!
  Goud is makkelijk te hameren en te polijsten, maar hecht slecht!
  De dollar is zo groen als een krokodil, alleen zijn bek staat wijd open, zodat de hele wereld het kan zien!
  Een vreedzame hamer is goed, maar nog beter als er bajonetten mee gesmeed worden!
  Tijd is geen geld. Als je het verliest, kun je het nooit meer terugkrijgen!
  Benen zijn licht, zelfs met een zware last, als het een gemakkelijk leven belooft!
  Hij kan niet mooi leven - hij is een moraalridder!
  Bloed is zout, maar zoet als het door een vijand wordt vergoten!
  Discovery is een goudvis die leeft in de troebele wateren van onwetendheid!
  Om de goudvis van de ontdekking te vangen in de troebele wateren van het experimenteren, heb je een net van inspiratie nodig!
  Eén minuut nadenken verkort de reis met een uur, één seconde haast leidt tot een levenslange vertraging!
  Eén enkel foton kan een quasar niet verplaatsen!
  Goud is zwaar, maar het tilt je beter op dan een waterstofballon!
  Een ongelovige is als een baby: hij voelt de liefkozingen van zijn moeder, maar gelooft niet dat zij bestaat!
  Wie veel verkoopt, begaat vaak verraad!
  Macht is zoet, maar de bitterheid van verantwoordelijkheid doodt de smaak!
  De onvolmaaktheid van het lichaam is de belangrijkste stimulans om de techniek te verbeteren!
  Het verschil tussen een beul en een kunstenaar is dat zijn werk niet opnieuw getekend kan worden!
  Het lichaam is altijd een hervormer, maar de geest is conservatief!
  Een druppel realiteit lest de dorst beter dan een oceaan van illusies!
  Je kunt geen meesterwerk schrijven terwijl je op een paard huppelt, maar wel op een rotsblok!
  Een groot soldaat weet alles, behalve het woord "overgave!"
  Knockout is net als een meisje: als je haar laat wachten, kan ze niet meer zelf opstaan!
  Zwakte is een ziekte die geen gevoelens van medeleven oproept!
  Mededogen: Zwakte is de oorzaak van ziekte!
  Gouden vleugels zijn slecht voor het vliegtuig, maar goed voor je carrière!
  De sterken streven naar de sterken, de zwakken naar de Almachtige!
  Dit is wat de wanhopige pioniersjongen Gulliver zei, en heel geestig en bondig.
  En de Duitsers en hun bondgenoten gingen door met hun acties en klommen als een pad op een boomstronk.
  De Shermans leken bijzonder gevaarlijk. Maar hoe zat het met de Tigers en Panthers? Eén, twee, en dat is alles. Maar er zijn genoeg Shermans, en ze worden goed beschermd.
  Ze duwen zichzelf voort als een zwerm mieren.
  Dit zijn werkelijk monsters uit de hel.
  Lady Armstrong, in een zwaardere MP-16 tank, vuurt haar kanon af en werpt een Sovjetkanon met een precieze treffer omver.
  spreekt uit:
  - Voor de overwinning van Groot-Brittannië in deze oorlog!
  En haar ogen fonkelden met iets oogverblindend blauw. Dat is echt een cool meisje.
  Gertrude schopte de vijand met haar blote tenen, sloeg de tegenstander en gilde:
  - Voor onze leeuw!
  Malanya raakte de vijand, en deed het nauwkeurig en precies, en zei:
  - Naar de nieuwe grenzen van het Britse Rijk!
  En ook Monica zal met grote precisie schieten. En de vijand doorboren met haar helse stoot.
  En hij zal het Sovjetkanon vernietigen, waarna hij zal zingen:
  - Deze domme Stalinisten,
  Je moet het in het toilet wassen...
  Wij zullen de communisten doden,
  Er komt een nieuwe NAVO!
  En hij zal hardop lachen.
  
  De kenniszet van Gulliver en Chamberlain
  AANTEKENING
  Dus gebeurde wat verwacht werd opnieuw: Chamberlain weigerde af te treden en sloot een aparte vrede met Hitler. Als gevolg hiervan werd de USSR aangevallen door het Derde Rijk en zijn satellieten, evenals door Japan en Turkije. Het Rode Leger verkeerde in grote nood. Maar blotevoeten Komsomol-schoonheden en dappere pioniers marcheerden ten strijde.
  HOOFDSTUK NR. 1.
  Gulliver moet iets doen wat niet bepaald prettig is: een molensteen draaien en graan tot meel malen. En ze zit zelf in het lichaam van een jongen van een jaar of twaalf, gespierd, sterk en gebruind.
  Maar de slavenjongen wordt steeds naar verschillende parallelle werelden getransporteerd. En één daarvan bleek bijzonder te zijn.
  Chamberlain trad op 10 mei 1940 niet vrijwillig af en slaagde erin op 3 juli 1940 een eervolle vrede met het Derde Rijk te sluiten. Hitler garandeerde de onschendbaarheid van het Britse koloniale rijk. In ruil daarvoor erkenden de Britten alles wat reeds veroverd was als Duits, inclusief de koloniën Frankrijk, België en Nederland, en het Italiaanse bestuur van Ethiopië.
  Daarmee kwam er een einde aan de oorlog, die niet de Tweede Wereldoorlog heette. Voor een tijdje, natuurlijk. De Duitsers begonnen hun veroveringen te verwerken. Tegelijkertijd voerde het Derde Rijk nieuwe wetten in, die belastingen heffen op gezinnen met minder dan vier kinderen en SS'ers en oorlogshelden ook toestonden om buitenlandse tweede vrouwen te nemen.
  Ook de koloniën werden gekoloniseerd. En de prikkels voor vrouwen om Duitse kinderen te baren werden vergroot.
  Hitler hield ook de USSR in de gaten. Tijdens de parade op 1 mei 1941 marcheerden KV-2 tanks met een 152mm kanon en T-34 tanks over het Rode Plein, wat indruk maakte op de Duitsers. De Führer gaf opdracht tot de ontwikkeling van een hele reeks zware tanks. De Panther, Tiger II, Lion en Maus tanks begonnen met de bouw. Al deze tanks hadden een gemeenschappelijke lay-out met schuin aflopende bepantsering en steeds krachtigere bewapening en pantsering. Maar de ontwikkeling van tanks kostte tijd, evenals de herbewapening van de Panzerwaffe. De Führer kon pas in mei 1944 klaar zijn. Tegen die tijd was de USSR ook volledig voorbereid.
  Stalin vocht na de Finse Oorlog niet meer. Hitler, die een verdrag met Suomi had gesloten, verbood een nieuwe campagne tegen Finland. De Duitsers vochten zelf alleen tegen Griekenland en Joegoslavië, die twee weken duurde en zegevierde. Mussolini viel Griekenland als eerste aan, maar werd verslagen. En in Joegoslavië vond een anti-Duitse staatsgreep plaats. De Duitsers waren dus gedwongen in te grijpen. Maar het was slechts een incident in de stijl van een blitzkrieg.
  Na de overwinning zette de Führer de voorbereidingen voor de campagne in het oosten voort. De Duitsers namen nieuwe vliegtuigen in productie: de propelleraangedreven ME-309 en de Ju-288. De nazi's begonnen ook met de productie van de straalaangedreven ME-262 en het eerste Arado-vliegtuig, maar nog niet in grote aantallen.
  Maar Stalin bleef ook niet stilzitten. De USSR slaagde er niet in straalvliegtuigen te ontwikkelen, maar produceerde wel massaal propellervliegtuigen. De Yak-9, de MiG-9, de LaGG-7 en de Il-18 verschenen. En er verschenen ook enkele typen bommenwerpers, met name de Pe-18. Kwalitatief waren Duitse vliegtuigen misschien wel superieur, maar Sovjetvliegtuigen waren verreweg superieur. De Duitse ME-309 was pas onlangs in productie genomen, ondanks zijn zeer krachtige bewapening: drie 30mm-kanonnen en vier machinegeweren. De ME-262 was ondertussen nog maar net in gebruik en de motoren waren niet bepaald betrouwbaar.
  De Focke-Wulf was een in massa geproduceerd, krachtig bewapend werkpaard. Zijn snelheid overtrof die van Sovjetvliegtuigen, evenals zijn bepantsering en bewapening. Hoewel zijn wendbaarheid minder was dan die van Sovjetvliegtuigen, kon hij dankzij zijn hoge duiksnelheid de staarten van Sovjetvliegtuigen ontwijken, en zijn krachtige bewapening - zes kanonnen tegelijk - maakte het mogelijk om vliegtuigen bij de eerste passage neer te halen.
  Uiteraard kan men de verschillende krachten van de tegenstanders langdurig met elkaar vergelijken.
  De USSR ontwikkelde de KV-3, KV-5 en KV-4 tanks. De T-34-76-serie omvatte ook de latere T-29 rups- en wieltanks. Ook de T-30 en BT-18 verschenen. De KV-6, zwaarder dan de voorgaande modellen, verscheen eveneens.
  Maar de Duitsers lanceerden de Panther, die de T-34 aanzienlijk overtrof qua pantserdoorborende kracht en frontale bepantsering. De USSR had weliswaar de T-34-85 tank, maar de productie ervan begon pas in maart 1944. De Panther ging echter eind 1942 in productie, net als de Tiger. De Tiger II, Lev en Maus volgden later.
  De USSR lijkt qua aantal tanks in het voordeel, maar de kwaliteit van de Duitsers is aantoonbaar superieur. Hoewel de T-4 en T-3 tanks ook enigszins verouderd zijn, bieden ze nog geen doorslaggevend voordeel. Maar dat is niet alles. Hitler heeft een hele coalitie van geallieerde landen, waaronder Japan. De USSR heeft daarentegen alleen Mongolië. Japan heeft immers een bevolking van 100 miljoen, exclusief de koloniën. En het land heeft bijna 10 miljoen soldaten ingezet. En in China slaagden ze er zelfs in een wapenstilstand te sluiten met Chiang Kashi, die een aanval op Mao's leger had uitgevoerd.
  Hitler zette dus zijn leger en satellieten in tegen de USSR. Deze keer was de Molotovlinie voltooid en was er een krachtige verdediging. Maar het Derde Rijk wist Turkije, dat vanuit de Transkaukasus kon aanvallen, en Japan aan zijn zijde te krijgen. Stalin mobiliseerde en de sterkte van het Rode Leger werd uitgebreid tot twaalf miljoen. Hitler vergrootte de sterkte van de Wehrmacht tot tien miljoen. Plus de geallieerden. Dat waren Finland, Hongarije, Kroatië, Slowakije, Roemenië, Italië, Bulgarije en Turkije. En vooral Japan, Thailand en Mantsjoerije.
  Deze keer leverde Italië een miljoen soldaten, omdat het nog niet in Afrika had gevochten en zijn volledige legermacht in de strijd kon inzetten. In totaal had Stalin zevenenhalf miljoen troepen in het Westen, tegenover zeven miljoen Duitsers en tweeënhalf miljoen satellieten en buitenlandse divisies aan het front. De Duitsers hadden troepen uit Frankrijk, België, Nederland en elders.
  De infanterie had een voordeel, maar het leger was een gemengd gezelschap. Wat tanks en vliegtuigen betreft, had de USSR een kwantitatief voordeel, maar misschien een mindere kwaliteit. In het oosten hadden de Japanners ook meer infanterie dan de samoerai. Tanks waren gelijkwaardig, maar de Sovjets waren zwaarder en krachtiger. In de luchtvaart waren de Japanners echter talrijker in het Verre Oosten. En in de marine hadden ze een nog groter voordeel.
  Kortom, de oorlog begon op 15 mei. De wegen droogden op en de Duitsers en hun satellieten rukten op.
  De oorlog was vanaf het begin langdurig en bruut. In de allereerste dagen slaagden de Duitsers er slechts in de Belostotsky-saillant af te snijden en naar het zuiden door te breken, waarbij ze enkele posities binnendrongen. Sovjettroepen probeerden een tegenaanval. De gevechten sleepten zich voort... Na een paar weken stabiliseerde de frontlinie zich eindelijk net ten oosten van de grens met de USSR. De Duitsers rukten tussen de twintig en honderd kilometer op zonder enig succes. De Turken hadden ook weinig succes in Transkaukasië en drongen de Sovjetverdediging slechts licht terug. Van de grote steden veroverden de Ottomanen alleen Batoemi. De Japanners wisten ondertussen alleen in Mongolië aanzienlijke vorderingen te maken en slechts kleine vorderingen te maken in de USSR. Ze brachten echter wel een zware slag toe aan Vladivostok en Magadan. De hele zomer woedde er een gevecht...
  In de herfst probeerde het Rode Leger een offensief, maar ook dat mocht niet baten. Ze boekten wel enige vooruitgang, alleen ten zuiden van Lviv, maar zelfs daar werden ze door de Duitsers tegengehouden. In de lucht werd duidelijk dat de ME-262 straaljagers niet effectief waren en niet aan de verwachtingen voldeden.
  Toegegeven, de Panther was goed in de verdediging, maar niet in de aanval. De gevechten gingen door tot de winter. En toen probeerde het Rode Leger opnieuw aan te vallen. Dit systeem ontstond. Maar de Duitsers wisten zich toch te verdedigen.
  De Panther-2 verscheen, met krachtigere bewapening en bepantsering. In het voorjaar van 1945 kwamen er nieuwe gevechtstriaden. Maar wederom bleef de frontlinie stagneren.
  De Duitsers lanceerden echter een offensief om Lviv heen om daar een heksenketel te creëren. En de gevechten werden behoorlijk heftig.
  Hier zijn de Komsomolmeisjes die de nazi's ontmoeten. En de blotevoeten schoonheden vechten met grote felheid. En ondertussen zingen ze en gooien ze met hun blote tenen granaten onder de tanks.
  Dit zijn echt meiden. En Natasha, de hoofdpersoon, natuurlijk, in bikini.
  En ze zingt zo mooi en met gevoel;
  Het volkslied van het verheven heilige Moederland,
  In ons hart zingen wij over meisjes op blote voeten...
  Kameraad Stalin is de liefste,
  En de stemmen van de schone dames zijn heel duidelijk!
  
  Wij zijn geboren om de fascisten te verslaan,
  Het zal de Wehrmacht niet op de knieën krijgen...
  Alle meisjes slaagden voor het examen met uitstekende cijfers,
  Laat er een stralende Lenin in uw hart zijn!
  
  En ik houd met verrukking van Iljitsj,
  Hij is in gedachten bij de goede Jezus...
  Wij zullen de fascisten in de kiem smoren,
  En wij doen het allemaal zo vakkundig!
  
  Ter ere van ons heilig Moederland,
  Wij zullen dapper vechten voor ons vaderland...
  Vecht met het Komsomol-lid op blote voeten,
  Heiligen hebben zulke gezichten!
  
  Wij meiden zijn dappere vechters,
  Geloof me, wij weten altijd hoe we dapper moeten vechten...
  Vaders zijn trots op de Komsomol-leden,
  Ik draag de badge in mijn militaire rugzak!
  
  Ik ren op blote voeten in de kou,
  Een Komsomol-lid vecht op een sneeuwbank...
  Ik zal zeker de rug van de vijand breken,
  En ik zal moedig een ode aan de roos zingen!
  
  Ik zal het Vaderland begroeten,
  Het mooiste meisje in het universum is een vrouw...
  Het zal echter nog vele jaren duren,
  Maar ons geloof zal inter-universeel zijn!
  
  Er zijn geen woorden die kostbaarder zijn voor het moederland,
  Dien je vaderland, blootvoets meisje...
  In naam van het communisme en de zonen,
  Laten we de heldere hemel van het heelal betreden!
  
  Wat kon ik niet doen in de strijd?
  Ze achtervolgde de Tigers, verbrandde de Panthers, en grapte...
  Mijn lot is als een scherpe naald,
  Er zullen veranderingen in het universum komen!
  
  Dus ik gooide een heleboel van die granaten,
  Wat hongerige jongens smeedden...
  Het geduchte Stalingrad zal achter ons liggen,
  Binnenkort zien we communisme!
  
  We zullen het allemaal op de juiste manier kunnen overwinnen,
  De Tigers en Panthers krijgen ons niet kapot...
  De Russische Godbeer zal brullen
  En we gaan het halen, zonder dat we de limiet kennen!
  
  Het is grappig om op blote voeten in de kou te lopen,
  Het mooie meisje rent heel snel...
  Er is geen noodzaak om ze met geweld naar voren te slepen,
  Heel veel plezier in het ondode veld!
  
  De fascistische strijder is helaas erg sterk,
  Hij kan zelfs een raket verplaatsen...
  De communisten hebben veel namen,
  Er wordt immers gezongen over heldendaden!
  
  Het meisje werd gevangengenomen in een vreselijke gevangenschap,
  Ze reden met haar op blote voeten door de sneeuwbank...
  Maar het verval zal het Komsomol-lid niet treffen,
  We hebben het al kouder gehad!
  
  De monsters begonnen het meisje te martelen,
  Met gloeiend ijzer op blote hakken...
  En om te martelen met een zweep op de pijnbank,
  De fascisten hebben geen medelijden met het Komsomol-lid!
  
  Vanuit de hitte het rode, woedende metaal,
  De zool van een meisje op blote voeten aangeraakt...
  De beul martelde de naakte schoonheid,
  Hij hing de geslagen vrouw op aan haar vlechten!
  
  Mijn armen en benen waren vreselijk verdraaid,
  Ze schoten vuur onder de oksels van het meisje...
  Ik werd in mijn gedachten meegevoerd, weet je, naar de maan,
  Ik dook in het communisme, het licht was gegeven!
  
  Uiteindelijk raakte de beul uitgeput,
  De Fritzes drijven mij naakt naar het hakblok...
  En ik hoor het geluid van een kindergehuil,
  Ook de vrouwen huilen van medelijden met het meisje!
  
  De klootzakken hebben een strop om mijn nek gegooid,
  De monsters drukten haar nog steviger tegen zich aan...
  Ik hou van Jezus en Stalin,
  Alhoewel het uitschot het Moederland vertrapt!
  
  Hier wordt de doos onder blote voeten vandaan geslagen,
  Het meisje draaide naakt rond in de strop...
  Moge de Almachtige God de ziel aanvaarden,
  In het paradijs zal er eeuwige vreugde en jeugd zijn!
  Zo zong Natasja het, met veel aplomb en liefde. En het zag er prachtig en rijk uit. Maar hoe zat het met de oorlog die gaande was? De Duitsers konden er niet doorheen breken.
  Maar toen rukte het Rode Leger op en werd er opnieuw een felle verdediging opgebouwd. De frontlinie, net als in de Eerste Wereldoorlog, liep vast. Hoewel de verliezen aan beide kanten zwaar waren, waar bleef de vooruitgang?
  Hitler, gebruikmakend van de middelen van zijn Afrikaanse koloniën, probeerde te vertrouwen op een luchtaanvals- en straalvliegtuig, in navolging van Görings advies. Maar de hoop die de HE-162 koesterde, werd niet vervuld. Hoewel de jager goedkoop en gemakkelijk te produceren was, was hij te moeilijk te vliegen en ongeschikt voor massaproductie. De ME-262X, met twee geavanceerdere motoren en geveegde vleugels, bleek iets beter en betrouwbaarder in zowel gebruik als productie. Het eerste dergelijke vliegtuig verscheen al eind 1945. En in 1946 ontwikkelden de Duitsers nog geavanceerdere staartloze straalbommenwerpers.
  Het Derde Rijk had de USSR ingehaald op het gebied van straalvliegtuigen, vooral wat betreft de kwaliteit van de uitrusting. Zo begon het luchtoffensief en werden Sovjetpiloten in de lucht aangevallen.
  De krachtige Duitse TA-400, en later de TA-500 en TA-600, begonnen vijandelijke fabrieken in en buiten de Oeral te bombarderen. Hetzelfde gold voor de staartloze vliegtuigen.
  En nu hadden de Duitsers meer initiatief. Bovendien hadden de nazi's een succesvollere tank ontwikkeld, de E-50, die beter beschermd, goed bewapend en snel was. Ondertussen liep de ontwikkeling van de geavanceerdere en krachtigere T-54 aanzienlijke vertraging op.
  En zo behaalden de nieuwe Duitse tanks van de E-serie in 1947 hun eerste significante successen. Ze doorbraken de Sovjetverdediging en veroverden West-Oekraïne, samen met de Lev. De Duitsers, samen met de Roemenen, slaagden er vervolgens in om door te breken naar Moldavië, waardoor Odessa over land werd afgesneden van de rest van de USSR. De Sovjettroepen werden eveneens gedwongen zich in het centrum terug te trekken, tot aan de zogenaamde Stalinlinie. Ook Riga viel, wat een terugtrekking uit de Baltische staten noodzakelijk maakte.
  Ook de Jonge Pioniers vochten dapper tegen de nazi's. Een jongen genaamd Vasily begon zelfs te zingen terwijl hij met zijn blote voeten explosieve pakketten naar de nazi's gooide.
  Ik ben een moderne jongen, net als een computer,
  Het is makkelijker om een wonderkind voor te doen als...
  En het is echt heel gaaf geworden -
  Dat Hitler door die gek verslagen zal worden!
  
  Een jongen op blote voeten door de sneeuwduinen,
  Onder de loop van de fascisten gaat...
  Zijn benen werden scharlakenrood als die van een gans,
  En er wacht een bittere afrekening!
  
  Maar de pionier rechtte moedig zijn schouders,
  En met een glimlach loopt hij naar het vuurpeloton...
  De Führer stuurt er een paar naar de ovens,
  Iemand werd door een fascist met pijlen geraakt!
  
  Een wonderkind uit onze tijd,
  Hij pakte een wapen en stortte zich vol moed in de strijd...
  De fascistische chimaera's zullen verdwijnen,
  En God de Almachtige is voor altijd met u!
  
  Een slimme jongen sloeg de Fritzes met een balk,
  En een hele rij monsters werd neergemaaid...
  Nu zijn de afstanden van het communisme kleiner geworden,
  Hij sloeg de fascisten met alle macht neer!
  
  Het wonderkind schiet een straal,
  Hij heeft immers een heel krachtig wapen...
  "Panther" smelt in één salvo,
  Want je weet gewoon dat hij een loser is!
  
  Wij zullen de fascisten zonder problemen uitroeien,
  En we zullen de vijanden gewoon uitroeien...
  Hier sloeg ons blaster met al zijn kracht in,
  Hier is een cherubijn die over zijn vleugels wrijft!
  
  Ik verpletter ze, zonder een glimp van metaal,
  Hier vatte deze krachtige "Tiger" vlam...
  Wat, weten de fascisten weinig over het land?
  Je wilt meer bloederige spelletjes!
  
  Rusland is een groot rijk,
  Van de zee tot aan de woestijn...
  Ik zie een meisje op blote voeten rondrennen,
  En de jongen op blote voeten - moge de duivel verdwijnen!
  
  De vervloekte fascist verplaatste snel de tank,
  Met een stalen ram stormde hij frontaal op Rus'...
  Maar we zullen potten met Hitlers bloed neerzetten,
  Wij slaan de nazi's helemaal kapot!
  
  Mijn vaderland, jij bent het kostbaarste voor mij,
  Eindeloos uitzicht vanuit de bergen en de duisternis van de taiga...
  Er is geen reden om soldaten op hun bed te laten rusten.
  De laarzen glinsteren in een dappere mars!
  
  Ik werd een groot pionier aan het front,
  De heldenster was in een mum van tijd veroverd...
  Voor anderen zal ik een voorbeeld zijn zonder grenzen,
  Kameraad Stalin is gewoonweg ideaal!
  
  We kunnen winnen, dat weet ik zeker,
  Alhoewel het verhaal anders afloopt...
  Daar gaat de aanval van de kwaadaardige fecale vechters,
  En de Führer is echt cool geworden!
  
  Er is weinig hoop meer over voor de Verenigde Staten,
  Ze zwemmen zonder enige ondeugdelijkheid...
  De Führer is in staat hem van zijn voetstuk te werpen,
  De kapitalisten zijn verschrikkelijk, gewoon uitschot!
  
  Wat te doen als de jongen een
  In gevangenschap, naakt uitgekleed en de kou in gedreven...
  De tiener vocht wanhopig met de Fritz,
  Maar Christus Zelf heeft voor ons geleden!
  
  Dan zal hij martelingen moeten ondergaan,
  Als je verbrand bent met rood ijzer...
  Als je flessen op je hoofd kapot slaat,
  Zet een gloeiend hete staaf tegen je hielen!
  
  Je kunt beter stil blijven, je tanden op elkaar zetten, jongen,
  En martelingen ondergaan als een titaan van Rusland...
  Laat je lippen branden met een aansteker,
  Maar Jezus kan de vechter redden!
  
  Je zult elke marteling ondergaan, jongen,
  Maar jij zult volharden, zonder onder de zweep te buigen...
  Laat het rek je handen gretig uitrukken,
  De beul is nu zowel de tsaar als de zwarte prins!
  
  Op een dag zal de kwelling eindigen,
  U zult zich in Gods prachtige paradijs bevinden...
  En er zal tijd zijn voor nieuwe avonturen,
  Wij gaan Berlijn binnen als mei schittert!
  
  Wat maakt het uit dat ze het kind hebben opgehangen?
  De fascist zal hiervoor naar de hel worden gegooid...
  In Eden wordt een luide stem gehoord,
  De jongen is weer opgestaan - vreugde en resultaat!
  
  Je hoeft dus niet bang te zijn voor de dood,
  Laten we heldendom tonen voor het moederland...
  De Russen hebben immers altijd al geweten hoe ze moesten vechten,
  Weet dat het kwaadaardige fascisme vernietigd zal worden!
  
  Wij zullen als een pijl door de hemelse struiken gaan,
  Met een meisje dat op blote voeten in de sneeuw loopt...
  Beneden ons is een tuin, bruisend en bloeiend,
  Ik ren op het gras als een pionier!
  
  In het paradijs zullen we voor altijd gelukkig zijn, kinderen,
  Het gaat daar heel goed met ons...
  En er is geen mooiere plek op de planeet,
  Weet dat het nooit moeilijk zal worden!
  Dus de jongen ging erheen en zong geestig en met gevoel. En het zag er geweldig uit en voelde geweldig aan.
  Sovjettroepen trokken zich terug naar de Stalinlinie en verlieten een deel van de USSR. Dit was een absoluut pluspunt voor de Wehrmacht.
  Maar de Stalinlinie was nog steeds verdedigbaar. Ook de Japanners intensiveerden hun aanval, braken door het front en sneden Vladivostok af van het vasteland. Ze veroverden ook Primorje bijna volledig. Daar sneden ze de zuurstoftoevoer van het Rode Leger af. De Sovjettroepen hadden het inderdaad erg moeilijk.
  Maar de gevechten in Vladivostok zelf waren behoorlijk hevig. En daar vochten prachtige Komsomolmeisjes. Ze droegen niets anders dan bikini's en liepen op blote voeten. En met hun blote tenen gooiden ze dodelijke granaten. Dit zijn meisjes - hun volle borsten nauwelijks bedekt door dunne reepjes stof.
  Dit weerhoudt hen er echter niet van om te vechten en te zingen;
  Komsomolmeisjes zijn de coolste van allemaal,
  Ze bestrijden het fascisme als arenden...
  Moge ons moederland succesvol zijn,
  Krijgers zijn als vogels met passie!
  
  Ze branden van grenzeloze schoonheid,
  In hen brandt de hele planeet feller...
  Laat het resultaat onbegrensd zijn,
  Het Vaderland zal zelfs bergen vermalen!
  
  Ter ere van ons heilig Moederland,
  Wij zullen tegen de fanatici vechten...
  Een meisje rent op blote voeten door de sneeuw,
  Ze draagt granaten in een krappe rugzak!
  
  Gooi een geschenk naar een zeer krachtige tank,
  Zal het uit elkaar scheuren in naam van de glorie...
  Het machinegeweer van het meisje vuurt,
  Maar er is een ridder met een heldhaftige macht!
  
  Dit meisje kan alles, geloof me,
  Hij kan zelfs in de ruimte vechten...
  En de ketenen van het fascisme zullen een beest zijn,
  Hitler is immers niets meer dan een zielige clown!
  
  Als we dit bereiken, zal er een paradijs in het universum zijn,
  En het meisje kan met haar hakken bergen verzetten...
  Dus je vecht en durft,
  Voor de glorie van ons moederland Rusland!
  
  De Führer zal een strop voor zichzelf krijgen,
  En hij heeft een machinegeweer met een granaat...
  Praat niet zo dom, idioot,
  We begraven de Wehrmacht gewoon met een schop!
  
  En er zal zo'n Eden in het universum zijn,
  Zo groot als de ruimte en zo bloeiend...
  Je hebt je overgegeven aan de Duitsers, jij domme Sam,
  En Jezus leeft altijd in de ziel!
  
  KOMSOMOLKA ONDER DE RODE VLAG!
  Het is heel goed om lid te zijn van de Komsomol,
  Om onder de mooie rode vlag te varen...
  Hoewel het soms moeilijk voor mij is,
  Maar de prestaties van de schoonheid zijn niet voor niets!
  
  Ik rende op blote voeten de kou in,
  Sneeuwduinen kietelen mijn blote hiel...
  De vurigheid van het meisje is werkelijk toegenomen,
  Laten we een nieuwe wereld van communisme bouwen!
  
  Het Moederland is immers onze lieve moeder,
  We hebben hier te maken met flamboyant communisme...
  Geloof mij, wij zullen ons vaderland niet vertrappen,
  Laten we een einde maken aan dit afschuwelijke monster, het fascisme!
  
  Ik ben altijd een mooi meisje,
  Hoewel ik gewend ben om op blote voeten door de sneeuwduinen te lopen...
  Moge een grote droom uitkomen,
  Wat heb ik toch gouden vlechten!
  
  Het fascisme brak door tot in Moskou,
  Het lijkt wel alsof ze op het Kremlin schieten...
  En wij meisjes lopen op blote voeten in de sneeuw...
  Het is januari, maar het voelt alsof we al in mei zijn!
  
  Wij zullen alles doen voor het moederland, alles weten,
  Er is geen land ter wereld dat ons dierbaarder is...
  Laat je leven heel goed zijn,
  Ga vooral niet op je bed liggen!
  
  Laten we een stralend communisme bouwen,
  Waar iedereen een paleis met een weelderige tuin heeft...
  En het fascisme zal in de afgrond verdwijnen,
  Wij moeten hard vechten voor ons moederland!
  
  Dus het zal goed zijn in het universum,
  Als we onze vijanden snel doden...
  Maar vandaag de dag is de strijd heel moeilijk,
  De meisjes lopen op blote voeten!
  
  Wij zijn meisjes, heldhaftige vechters,
  Laten we het fascisme omverwerpen in de hel van het wilde...
  En jij, blotevoetenschoonheid, kijk,
  Moge de banier van het communisme slagen!
  
  Wij zullen, geloof ik, een paradijs in het universum bouwen,
  En wij zullen de rode vlag boven de sterren hijsen...
  Voor de glorie van ons moederland, durf,
  Verheven, machtig licht van Rusland!
  
  Wij zullen bereiken dat alles Eden is,
  Rogge en sinaasappelen bloeien op Mars...
  We zullen winnen, ondanks ieders argumenten,
  Als het volk en het leger verenigd zijn!
  
  Ik geloof dat er een stad op de maan zal ontstaan,
  Venus wordt een nieuw proefterrein...
  En er is geen mooiere plek op aarde,
  Moskou, de hoofdstad, is met een kreun gebouwd!
  
  Als we weer de ruimte in vliegen,
  En wij zullen Jupiter heel stoutmoedig binnengaan...
  De goudvleugelige cherubijn zal zich uitspreiden,
  En wij zullen niets opgeven aan de fascisten!
  
  Laat de vlag over het heelal schijnen,
  Er bestaat geen heilig land hoger in het heelal...
  Het Komsomol-lid slaagt voor het examen met een A,
  Wij veroveren alle vlakten en daken!
  
  Voor het Moederland zullen er geen problemen zijn, weet dat,
  Ze zal haar blik boven de quasar richten...
  En als de boze Heer naar ons toe komt,
  Wij vegen hem weg, denk daar maar eens over na!
  
  Laten we op blote voeten door Berlijn lopen,
  Knappe meiden, weet dit, Komsomol-leden...
  En de macht van de draak zal gebroken worden,
  En de pioniershoorn, die schreeuwde en klonk!
  HOOFDSTUK NR. 2.
  En zo ontvouwde zich de strijd... De Duitsers rukten lichtjes op richting Minsk en omsingelden de stad voor de helft. De strijd speelde zich af in de hoofdstad van Wit-Rusland zelf. De Duitsers en hun satellieten rukten langzaam op. De Duitse tanks uit de E-serie waren geavanceerder en hadden dikkere bepantsering, krachtige motoren en krachtige bewapening, evenals een aanzienlijk hellend pantser. De dichtere lay-out zorgde voor een betere bescherming zonder het gewicht van de tank significant te verhogen.
  De nazi's oefenden druk uit op Minsk.
  In het noorden omsingelden de nazi's Tallinn en namen het uiteindelijk in. Na langdurige gevechten viel Odessa. Tegen de winter hadden de Duitsers Minsk eindelijk ingenomen. De Sovjettroepen trokken zich terug naar de Berezina. De winter verliep in hevige gevechten, maar de Duitsers kwamen niet verder. De Sovjets zetten dus inderdaad voet bij stuk.
  In het voorjaar van 1948 werd het Duitse offensief eindelijk hervat. De zwaardere en zwaarder gepantserde Panther-4 tanks namen deel aan de strijd.
  De USSR zette de eerste IS-7's en T-54's in iets grotere aantallen in. De gevechten werden met wisselend succes uitgevochten. De eerste straalvliegtuigen, de MiG-15, werden ook in productie genomen, maar waren inferieur aan Duitse vliegtuigen, met name de geavanceerdere en modernere ME-362. De TA-283 presteerde eveneens goed. En de TA-600 was ongeëvenaard in straalbombardementen over lange afstanden.
  Maar de Duitsers rukten nog verder op en de Sovjettroepen trokken zich terug over de Dnjepr.
  Er werd hevig gevochten om Kiev. En de Komsomolmeisjes vochten als heldinnen en zongen;
  Ik ben de dochter van het Vaderland van licht en liefde,
  Het mooiste Komsomolmeisje...
  Ook al baseert de Führer zijn rang op bloed,
  Soms voel ik me ongemakkelijk!
  
  Dit is een zeer glorieuze eeuw van het stalinisme,
  Als alles om je heen schittert en glanst...
  De trotse man spreidde zijn vleugels -
  En Abel verheugt zich, Kaïn sterft!
  
  Rusland is mijn thuisland,
  Hoewel ik me soms ongemakkelijk voel...
  En de Komsomol is één familie,
  Ook al loop je op blote voeten, het is een stekelig pad!
  
  Het steile fascisme viel het moederland aan,
  Dit zwijn ontblootte zijn hoektanden in woede...
  Uit de lucht stroomde een waanzinnige hoeveelheid napalm,
  Maar God en de geniale Stalin zijn met ons!
  
  Rusland is de Rode USSR,
  Machtig groot Vaderland...
  Tevergeefs spreidt Heer zijn klauwen uit,
  Wij zullen zeker onder het communisme leven!
  
  Ook al is de grote oorlog begonnen,
  En de massa vergoot overvloedig bloed...
  Hier kronkelt het grote land,
  Van tranen, vuur en grote pijn!
  
  Maar ik geloof dat we ons vaderland zullen doen herleven,
  En laten we de Sovjetvlag hoger dan de sterren hijsen...
  Boven ons is een cherubijn met gouden vleugels,
  Op het grote, stralende Rusland!
  
  Dit is mijn thuisland,
  Er bestaat niets mooiers in het hele universum...
  Ook al heeft Satans straf zich opgestapeld,
  In dit lijden wordt ons geloof versterkt!
  
  Hoe de zelfverklaarde Hitler iets grappigs deed,
  Het lukte hem om heel Afrika in één keer in te nemen...
  Waar haalt fascisme zoveel kracht vandaan?
  De infectie heeft zich over de hele aarde verspreid!
  
  Dit is hoeveel de Führer heeft buitgemaakt,
  En er is zelfs geen maatstaf...
  Wat een ruzie heeft deze bandiet veroorzaakt,
  Een scharlakenrode vlag van afschuw wappert boven hen!
  
  De Fritzes zijn nu zo sterk,
  Ze hebben geen Tigers, maar wel veel angstaanjagender tanks...
  En de sluipschutter raakte Adolf in het oog -
  Geef de fascisten sterkere blikken!
  
  Wat we niet kunnen doen, doen we gekscherend,
  Alhoewel meisjes op blote voeten in de vorst...
  Wij voeden een heel sterk kind op,
  En een scharlakenrode, prachtige roos!
  
  Ook al streeft de vijand ernaar om door te breken naar Moskou,
  Maar de blote borsten van het meisje stonden rechtop...
  We zullen met een machinegeweer en een zeis slaan,
  De soldaten schieten, mijn lieve mensen!
  
  Wij zullen Rusland boven alle anderen stellen,
  Het land dat mooier is in het heelal dan de zon...
  En er zal een overtuigend succes zijn,
  Ons geloof wordt versterkt in de Orthodoxie!
  
  En geloof me, we zullen de doden tot leven wekken, meisjes,
  Of door de kracht van God, of de bloem van de wetenschap...
  Wij zullen de uitgestrektheid van het heelal veroveren,
  Zonder alle vertragingen en de ellendige verveling!
  
  We zullen ons moederland cool kunnen maken,
  Laten we de troon van Rusland hoger verheffen dan de sterren...
  Jij bent de snorrenhoeder van de Führer,
  Wie verbeeldt zich dat hij een messias is zonder enige grenzen van het kwaad!
  
  Wij zullen het vaderland als een reus maken,
  Wat zal er gebeuren, als een monoliet van één...
  De meisjes stonden allemaal samen op en deden de splits,
  Ridders zijn immers onoverwinnelijk in de strijd!
  
  Bescherm het grote Vaderland,
  Dan zul je een beloning van Christus ontvangen...
  Het zou beter zijn als de Almachtige de oorlog zou beëindigen,
  Hoewel je soms dapper moet vechten!
  
  Kortom, de gevechten zullen spoedig voorbij zijn,
  De gevechten en verliezen zullen eindigen...
  En de grote adelaarridders,
  Want iedereen is vanaf de geboorte een soldaat!
  Maar Kiev viel en de Duitsers dwongen de Sovjettroepen zich terug te trekken naar de linkeroever van de Dnjepr. Daar konden ze zich tenminste verdedigen. Pskov en Narva werden eveneens ingenomen. Leningrad lag op een steenworp afstand.
  De Duitsers doemden al op. Ze probeerden de Dnjepr over te steken en het centrum van de Sovjetstellingen te bereiken.
  Maar het Rode Leger hield stand tot de winter. En toen kwam het volgende jaar, 1949. En toen had alles anders kunnen lopen. De T-54 werd eindelijk op grote schaal geproduceerd, net als de MiG-15. Maar de IS-7 liep tegen problemen aan: die tank was te complex om te produceren, te duur en te zwaar.
  De Panther-4 verving de Panther-3. Hij had een krachtiger 105-mm kanon met een loop van 100 EL, vergelijkbaar in gevechtskracht met het 130-mm kanon van de IS-7 met een loop van 60 EL. Het frontale pantser van de Panther-4 was met 250 mm nog dikker en liep schuin af.
  Ze kwamen dus met elkaar in botsing.
  De Duitsers rukten opnieuw op in het centrum en omsingelden Smolensk. Vervolgens braken ze door naar Rzjev. De meisjes van de Komsomol vochten wanhopig.
  En ze zongen tegelijkertijd;
  Ik ben lid van de Komsomol, de dochter van het stalinisme,
  We moesten het fascisme bestrijden, maar...
  Een kolossale macht kwam op ons af,
  Het atheïsme van de systemen heeft zijn prijs gekregen!
  
  Ik heb het nazisme met spoed bestreden,
  Ik liep op blote voeten in de bittere kou...
  En ik kreeg een A voor het examen,
  Reken af met de woedende Judas!
  
  Fascisme is zeer verraderlijk en wreed,
  En een stalen horde brak door naar Moskou...
  O wees genadig, glorieuze God,
  Ik draag de RPK in een losse rugzak!
  
  Ik ben een meisje van grote schoonheid,
  Het is heerlijk om op blote voeten door een sneeuwbank te lopen...
  Moge een grote droom uitkomen,
  Oordeel niet te hard over de schoonheid!
  
  Ik heb de fascisten verpletterd als erwten,
  Van Moskou naar Stalingrad...
  En de Führer bleek slecht te zijn in vechten,
  Ik heb de trotse parade niet kunnen meemaken!
  
  O dit grenzeloze Stalingrad,
  Jij was voor ons een groot keerpunt...
  Er was een waterval van coole prijzen,
  En Hitler kreeg het voor elkaar met alleen een koevoet!
  Wij gaan voor het grote moederland,
  We bevinden ons aan het einde van de wereld of het heelal...
  Ik blijf alleen achter met het Komsomol-lid,
  En er zal een grenzeloze roeping zijn!
  
  Ik rende blootsvoets over de kolen,
  Degenen die vlakbij Stalingrad branden...
  En mijn hielen zijn verbrand door napalm,
  Wij zullen ze uitroeien - de fascisten zullen klootzakken zijn!
  
  De Koerskboog kwam met vuur,
  En het lijkt alsof de hele planeet in brand staat...
  Maar we zullen de regimenten van de Führer in de stront vegen,
  Laat er een plaats zijn in het stralende paradijs!
  
  Hoewel de Tiger een zeer sterke tank is,
  En geloof me, zijn stam is zo krachtig...
  Maar laten we zijn invloed tot stof vermalen,
  En de zon zal niet verdwijnen - de wolken zullen verdwijnen!
  
  "Panther" is ook krachtig, geloof me,
  Het projectiel vliegt als een massieve meteoriet...
  Het is alsof een beest zijn tanden laat zien,
  Duitsland en de hordes satellieten!
  
  Wij geloven vast in onze overwinning,
  Wij zijn ridders en Komsomolmeisjes...
  We zullen de aanval van de horde kunnen verpletteren,
  En wij zullen de strijd niet onbeheerd achterlaten!
  
  Wij houden ervan om dapper te vechten en te winnen,
  Wij klaren elke opdracht op prachtige wijze...
  Je schrijft onze pionier in je notitieboekje,
  Als je het met Marx eens bent, is het eerlijk!
  
  Ook wij kunnen met waardigheid liefhebben,
  Tot eer van de onaardse Jezus...
  Ook al kruipen de legioenen van Satan,
  Wij gaan winnen en daar zijn wij niet rouwig om!
  
  En Berlijn zal worden ingenomen door de macht van de Roden,
  Wij gaan binnenkort ook naar Mars...
  Er zal een coole zoon van een Komsomol-lid geboren worden,
  Degene die het eerste woord zegt is: hallo!
  
  Laat de uitgestrekte ruimten van het heelal met ons zijn,
  Ze zullen zich verspreiden, er zal geen obstakel meer voor hen zijn...
  Wij zullen de hoogste klasse van prestaties ontvangen,
  En de Heer Zelf zal de Heilige beloningen presenteren!
  
  Ik geloof dat de wetenschap iedereen weer tot leven zal wekken,
  Er is geen reden om te treuren om degenen die gevallen zijn...
  Wij zijn een loyale familie van het communisme,
  We gaan de afstanden van het heelal tussen de sterren zien!
  Zo zingen en vechten de meisjes. De Komsomolmeisjes zijn fel en luidruchtig. En als ze vechten, vechten ze met moed. Stalin probeert natuurlijk ook een uitweg te vinden.
  Maar de samoerai sluipen vanuit het oosten op en Vladivostok is eindelijk gevallen. Charkov is ingenomen. Leningrad wordt belegerd. De Finnen bestormen het gebied vanuit het noorden en de Duitsers vanuit het zuiden.
  En zo ging het door tot de winter en het nieuwe jaar van 1950... De Duitsers probeerden in het voorjaar een offensief. Maar de verdedigingslinie van Mozhaisk hield stand dankzij de heldhaftige inspanningen van het Rode Leger. De Duitsers konden Orjol innemen en trokken in de zomer zuidwaarts op. Tegen het einde van de herfst hadden ze de bijna volledige verovering van Oekraïne en de Donbas voltooid. Sovjettroepen trokken zich terug over de Don en organiseerden daar een verdediging. Leningrad werd nog steeds belegerd.
  Het jaar is 1951... De Duitsers proberen hun voorsprong in de lucht uit te breiden. Vliegende schotels zijn geavanceerder geworden. De TA-700 en TA-800 bommenwerpers zijn nog krachtiger en sneller. Staartloze jagers en bommenwerpers zetten ze onder druk in de lucht. En de MiG-15 is volkomen ineffectief tegen hen. En allerlei gevechtsvliegtuigen van alle formaten. De Panther-5 is nog in ontwikkeling. En andere gevechtsvarianten en gadgets. Dit wordt echt supercool.
  De Duitsers ondernamen een offensief in het zuiden en veroverden uiteindelijk Rostov aan de Don. Ook Tichvin en Volchov vielen uiteindelijk in het noorden. Hierdoor raakte Leningrad volledig afgesloten van bevoorrading over land.
  De winter is weer aangebroken en 1952 is aangebroken... In de lente rukken de Duitsers opnieuw op naar Moskou. De Panther-5, met zijn 1800 pk sterke motor, 128-millimeter kanon met een loop van 100 graden en veel dikker, hoogwaardiger pantser, verscheen in de strijd.
  Maar de Sovjettroepen vechten hevig tegen de nazi's. En niet alleen volwassenen, maar ook kinderen vechten hier.
  De jongens van Pioneer, gekleed in korte broek, op blote voeten en met stropdas, verzetten zich zo koppig en fel tegen de nazi's dat je er versteld van staat. Hoe ze vechten voor een betere toekomst.
  En tegelijkertijd zingen de jongenshelden;
  Ik ben een krijger van het Moederland - een pionier,
  Een stoere vechter, ook al is hij nog maar een jongen...
  En we zullen een behoorlijk aantal verschillende dingen doen,
  Voor de vijand zal het allemaal wel meevallen!
  
  Ik kan een boom met mijn voet breken,
  En klim via touwen naar de maan...
  Hier ren ik op blote voeten door de sneeuwduinen -
  En ik sla de Führer zelfs in zijn ballen!
  
  Ik ben een jongen en natuurlijk ben ik superman,
  In staat om elk project te bedenken...
  En we zullen een overvloed aan veranderingen doorvoeren,
  Laten we deze geweldige grootheid verpletteren!
  
  Het verschrikkelijke jaar van het eenenveertigste is aangebroken,
  Waarin de fascisten veel macht hebben...
  We staan voor een rampzalige uitkomst,
  Maar wij zullen uit het graf kunnen ontsnappen!
  
  Wij hebben zoiets, kinderen,
  Maar pioniers, jullie moeten weten dat jullie geen kinderen zijn...
  Wij zullen de fascisten met heel ons hart verslaan,
  En laten we orde scheppen op aarde!
  
  Laten we een filigraan communisme bouwen,
  En laten we de hele wereld tot een groot paradijs maken...
  Laat het kwaadaardige fascisme zijn klauwen blootleggen,
  Wij scheuren alle tirannen in één keer uiteen!
  
  Voor een pionier bestaat het woord lafaard niet,
  En er is geen woord - dit kan niet meer gebeuren...
  Bij mij in mijn hart is de Wijze Jezus,
  Zelfs als een hellehond oorverdovend blaft!
  
  Fascisme is krachtig en gewoon sterk,
  Zijn grijns is als de gezichten van de onderwereld...
  Hij ging op zeer krachtige tanks af,
  Maar wij zullen overwinnen door de kracht van de Heer!
  
  Laat de mens naar Mars vliegen,
  Broeders, dat weten wij heel goed.
  Bij ons verloopt elke taak soepel,
  En wij jongens zijn gedurfd en hebben plezier!
  
  Wij zullen de vrede en orde kunnen beschermen,
  En hoe de vijand ook was, hij was wreed en verraderlijk...
  Wij zullen de vijand hard verslaan,
  En het Russische zwaard zal beroemd worden in de strijd!
  
  Ik ben een pionier - een Sovjetman,
  De jongen is familie van de grote titanen...
  En de bloei zal nooit komen,
  Als we de kwaadaardige tirannen maar niet aftuigen!
  
  Maar ik geloof dat we de fascisten zullen verslaan,
  Alhoewel we het in de buurt van Moskou moeilijk hadden...
  Boven ons is een stralende cherubijn,
  En ik ren met een meisje op blote voeten door de sneeuw!
  
  Nee, ik zal mij nooit overgeven aan de Fritzes,
  Laat er de moed van titanen zijn...
  Lenin is immers voor altijd in ons hart,
  Hij is de verpletteraar van krankzinnige tirannen!
  
  Ik zal ervoor zorgen dat er communisme is,
  Kameraad Stalin zal de rode vlag hijsen...
  En wij zullen het vervloekte revanchisme verpletteren,
  En de Naam van Jezus zal in het hart zijn!
  
  Wat kan een pionier niet voor je begrijpen,
  Maar hij kan wel veel, jongens...
  Slaag voor je vakken, jongen, met uitstekende cijfers,
  Schiet op de Fritz, schiet met het machinegeweer!
  
  Ik zweer plechtig aan mijn moederland,
  Je hele lichaam geven in de strijd, zonder enige reserve...
  Rus zal onoverwinnelijk zijn in de strijd,
  Er is in ieder geval een handschoen in het gezicht van het land geworpen!
  
  En wij zullen het verslagen Berlijn binnengaan,
  Nadat ik daar moedig onder de rode vlag had gelopen...
  Wij zullen de uitgestrektheid van het universum veroveren -
  En laten we ons vaderland mooi maken!
  Blootsvoetse jongens, zoals ze zeggen, vechten, net als Komsomolmeisjes. De laatste krijgers zijn bijna naakt. En ieders voeten zijn bloot.
  Maart 1953 breekt aan. Stalin sterft. De bevolking is uiteraard in groot verdriet. De Duitsers omsingelen de Sovjethoofdstad met snelle flankerende aanvallen. De nazi's bouwen vervolgens voort op hun succes en rukken op naar Rjazan. De eerste IS-10 tanks komen ten strijde aan Sovjetzijde. In dit geval is het iets vergelijkbaars met de IS-3, alleen met een langere kanonsloop. Niet de EL-48, maar de EL-60. Deze biedt betere en dodelijkere ballistiek. En dan is er nog de IS-11. Deze laatste was krachtiger dan de IS-7, met een 152-millimeter kanon en een loop van 70 millimeter. De nieuwe tank zelf woog 100 ton. Natuurlijk had hij dezelfde nadelen als de IS-7: zwaar gewicht, hoge kosten en moeilijk te produceren en te transporteren. Hoewel het nieuwe kanon alle Duitse tanks kon doorboren, niet alleen de opgeblazen Panther-5, maar ook de Tiger-familie, nog zwaardere maar niet erg modieuze voertuigen.
  Als de Panther-5 zelf al een monster is van tachtig ton, wat is dan het nut van zwaardere voertuigen? Toch verscheen de Tiger-5 - een zeldzaam monster met een 210-millimeter kanon en een gewicht van honderdzestig ton. En laten we de Maus- en Lev-tanks maar niet noemen. Maar voertuigen zwaarder dan tweehonderd ton zijn praktisch onmogelijk per spoor te vervoeren. De Lev-5 bleek dus zo'n monster dat hij nooit in productie is genomen.
  Hoe het ook zij, na Stalins dood en de omsingeling van Moskou nam de oorlog een andere wending. En nu leken de Duitsers niet meer te stoppen. Ze hadden de stad Gorki ingenomen en naderden Kazan al.
  Maar de Komsomolmeisjes vechten met een wilde en verloste woede, als blootsvoetse, kortgeklede pioniers. Ondertussen zingen ze met de volle kracht van hun suizende keel:
  In de uitgestrektheid van het prachtige Moederland,
  Gehard in strijd en arbeid...
  Wij componeerden een vrolijk lied,
  Over een geweldige vriend en leider!
  
  Stalin is militaire glorie,
  Stalin is de vlucht van de jeugd....
  Vechten en winnen met liedjes,
  Ons volk volgt Stalin!
  
  CIA SPECIALE OPERATIES - LATIJNS-AMERIKA
  AANTEKENING
  Spionnen van alle rangen en standen opereren over de hele wereld. Ze infiltreren verschillende machtssferen. En speciale operaties zijn zichtbaar. Inlichtingenofficieren en anderen opereren in Latijns-Amerika en Afrika. En natuurlijk zijn de FSB en de CIA verwikkeld in een rivaliteit op leven en dood.
  HOOFDSTUK NR. 1.
  Apostolisch Paleis
    
  Sábado, 2 april 2005, 21:37 uur.
    
    
    
  De man in het bed stopte met ademen. Zijn persoonlijk secretaris, Monseigneur Stanislav Dvišić, die de rechterhand van de stervende man zesendertig uur had vastgehouden, barstte in tranen uit. De dienstdoende mannen moesten hem met geweld wegduwen en probeerden de oude man meer dan een uur lang terug te krijgen. Ze waren ver buiten ieders redelijke bereik. Terwijl ze keer op keer opnieuw begonnen met reanimeren, wisten ze allemaal dat ze alles moesten doen wat mogelijk en onmogelijk was om hun geweten te sussen.
    
  De privévertrekken van de Pontifex Sumo zouden een onwetende toeschouwer hebben verrast. De heerser, voor wie de leiders van de naties met respect bogen, leefde in bittere armoede. Zijn kamer was ongelooflijk sober, met kale muren op een kruisbeeld na, en gelakt houten meubilair: een tafel, een stoel en een bescheiden bed. Het Ésentimo-verblijf was in de afgelopen 100 maanden vervangen door een ziekenhuisbed. Verpleegkundigen waren druk bezig om haar te reanimeren, terwijl dikke zweetdruppels langs de smetteloos witte badkuipen druppelden. Vier Poolse nonnen hadden ze drie keer ingeruild voor días.
    
  Uiteindelijk maakte dokter Silvio Renato, mijn persoonlijke secretaris van de paus, een einde aan deze poging. Hij gebaarde de verpleegsters het gezicht van de oude man met een witte sluier te bedekken. Ik verzocht iedereen te vertrekken, maar bleef dicht bij Dvišić. Ik stelde desondanks de overlijdensakte op. De doodsoorzaak was overduidelijk: een hartaanval, verergerd door een ontsteking van het strottenhoofd. Hij aarzelde toen hij de naam van de oude man moest schrijven, maar uiteindelijk koos ik zijn burgerlijke naam om problemen te voorkomen.
    
  Nadat hij het document had opengevouwen en ondertekend, overhandigde de arts het aan kardinaal Samalo, die net de kamer was binnengekomen. De paarse staat voor de moeilijke taak om het overlijden officieel te bevestigen.
    
  -Dank u, dokter. Met uw toestemming ga ik verder.
    
  - Het is allemaal van u, Uwe Eminentie.
    
  - Nee, dokter. Nu komt het van God.
    
  Samalo naderde langzaam zijn sterfbed. Op 78-jarige leeftijd had je op verzoek van je man vele malen in het huis gewoond om dit moment niet te hoeven meemaken. Hij was een kalme en evenwichtige man, zich bewust van de zware last en de vele verantwoordelijkheden en taken die nu op zijn schouders rustten.
    
  Kijk eens naar deze man. Deze man werd 84 en overleefde een schotwond in de borst, een darmtumor en een gecompliceerde blindedarmontsteking. Maar de ziekte van Parkinson verzwakte hem en hij dronk zoveel dat zijn hart het uiteindelijk begaf en stierf.
    
  Vanuit een raam op de derde verdieping van het paleis keek kardinaal Podí toe hoe bijna tweehonderdduizend mensen zich verzamelden op het Sint-Pietersplein. De daken van de omliggende gebouwen waren bezaaid met antennes en televisiestations. "Hij die op ons afkomt - pensó Samalo -. Hij die op ons afkomt. Mensen aanbaden hem, bewonderden zijn offer en zijn ijzeren wil. Het zou een zware klap zijn, ook al verwachtte iedereen het al sinds januari... en weinigen wilden het. En dan is het weer anders."
    
  Ik hoorde een geluid bij de deur en het hoofd van de Vaticaanse Veiligheidsdienst, Camilo Sirin, kwam binnen, vóór de drie kardinalen die de dood moesten vaststellen. Hun gezichten waren vol bezorgdheid en hoop. De Paarsen naderden de loge. Niemand, behalve La Vista.
    
  "Laten we beginnen," zei Samalo.
    
  Dvišić overhandigde hem een geopende koffer. De dienstmeid tilde de witte sluier op die het gezicht van de overledene bedekte en opende het flesje met de heilige leeuwen. Begin ... de duizendjarige ritueel op Latijn ín:
    
  - Si lives, ego te absolvo a peccatis tuis, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, amén 1.
    
    Samalo tekent een kruis op het voorhoofd van de overledene en bevestigt dit aan het kruis.
    
    - Per istam sanctam Unctionem, geef tibi Dominus een pondje... Amen 2.
    
  Met een plechtig gebaar roept hij haar tot de zegen en de apostel:
    
  - Krachtens de bevoegdheid die mij door de Apostolische Stoel is verleend, verleen ik u volledige aflaat en absolutie van alle zonden... en ik zegen u. In de naam van de Vader en de Zoon, en in het bijzonder van de heilige Rita... Amen.
    
  Tom haalt een zilveren hamer uit de koffer en geeft die aan de bisschop. Hij slaat de dode man voorzichtig drie keer op zijn voorhoofd en zegt na elke slag:
    
  - Karol Wojtyla, is hij dood?
    
  Er kwam geen antwoord. De Camerlengo keek naar de drie kardinalen die bij het bed stonden en knikten.
    
  - De paus is inderdaad dood.
    
  Met zijn rechterhand nam Samalo de Vissersring, het symbool van zijn wereldlijke macht, van de overledene. Met mijn rechterhand bedekte ik het gezicht van Johannes Paulus II opnieuw met de sluier. Haal diep adem en kijk naar je drie metgezellen in Eros.
    
  - Wij hebben veel werk.
    
    
  ENKELE OBJECTIEVE FEITEN OVER HET VATICAAN
    
    (Extraídos del CIA World Factbook)
    
    
    Oppervlakte: 0,44 kilom² (het kleinste ter wereld)
    
  Grenzen: 3,2 km (met Italië)
    
  Laagste punt: Sint-Pietersplein, 19 meter boven zeeniveau.
    
  Hoogste punt: Vaticaanse tuinen, 75 meter boven zeeniveau.
    
  Temperatuur: Matige, regenachtige winter van september tot half mei, hete, droge zomers van mei tot september.
    
  Landgebruik: 100% stedelijke gebieden. 0% landbouwgrond.
    
  Natuurlijke hulpbronnen: Geen.
    
    
  Bevolking: 911 burgers met paspoorten. 3.000 arbeiders tijdens de día.
    
  Regeringsstelsel: kerkelijk, monarchistisch, absoluut.
    
  Vruchtbaarheidspercentage: 0%. Negen geboorten in de gehele geschiedenis.
    
  Economie: gebaseerd op aalmoezen en de verkoop van postzegels, ansichtkaarten, postzegels en het beheer van de banken en financiën.
    
  Communicatie: 2200 telefoonstations, 7 radiostations, 1 televisiekanaal.
    
  Jaarlijks inkomen: $242 miljoen.
    
  Jaarlijkse uitgaven: $272 miljoen.
    
  Rechtssysteem: Gebaseerd op de regels van het Canoniek Recht. Hoewel de doodstraf sinds 1868 niet meer officieel wordt toegepast, is deze nog steeds van kracht.
    
    
  Speciale overwegingen: De Heilige Vader heeft een diepgaande invloed op de levens van meer dan 1.086.000.000 gelovigen.
    
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    Dinsdag 5 april 2005 , 10:41 uur .
    
    
    
    Inspecteur Dicanti tuurt met samengeknepen ogen bij de ingang en probeert zich aan te passen aan de duisternis. Het kostte hem bijna een halfuur om de plaats delict te bereiken. Als Rome altijd al een chaos is, dan is het na de dood van de Heilige Vader een hel geworden. Duizenden mensen stroomden dagelijks naar de hoofdstad van het christendom om hem de laatste eer te bewijzen. De tentoonstelling in de Sint-Pietersbasiliek. De paus was heilig gestorven en vrijwilligers liepen al door de straten om handtekeningen te verzamelen voor de zaligverklaring. Elk uur passeerden 18.000 mensen het lichaam. "Een echt succes voor de forensische wetenschap", grapt Paola.
    
  Zijn moeder waarschuwde hem voordat ze het appartement verliet dat ze deelden aan de Via della Croce.
    
  "Ga niet naar Cavour, dat duurt te lang. Ga naar Regina Margherita en dan naar Rienzo," zei hij, terwijl hij de pap roerde die ze voor hem klaarmaakte, zoals elke moeder deed vanaf haar drieëndertigste tot haar drieëndertigste.
    
  Natuurlijk ging ze achter Cavour aan, en dat duurde lang.
    
  Ze had de smaak van pap in haar mond, de smaak van zijn moeder. Tijdens mijn opleiding op het FBI-hoofdkwartier in Quantico, Virginia, miste ik deze sensatie bijna tot op het punt van misselijkheid. Hij kwam zijn moeder vragen hem een blikje te sturen, dat ze opwarmden in de magnetron in de pauzeruimte van de afdeling Gedragswetenschappen. Ik ken geen gelijke, maar ik zal hem helpen zo ver van huis te zijn tijdens deze moeilijke en tegelijkertijd zo lonende ervaring. Paola groeide op op een steenworp afstand van de Via Condotti, een van de meest prestigieuze straten ter wereld, en toch was haar familie arm. Ze wist niet wat het woord betekende totdat ze naar Amerika ging, een land met zijn eigen normen voor alles. Ze was immens blij om terug te keren naar de stad waar ze zo'n hekel aan had gehad toen ze opgroeide.
    
  In 1995 richtte Italië een eenheid voor geweldsmisdrijven op, gespecialiseerd in seriemoordenaars. Het is ongelooflijk dat de op vier na hoogste president ter wereld zo laat nog geen eenheid had die hen kon bestrijden. De UACV heeft een speciale afdeling genaamd het Laboratorium voor Gedragsanalyse, opgericht door Giovanni Balta, Dicanti's leraar en mentor. Helaas overleed Balta begin 2004 bij een verkeersongeval, en dr. Dicanti was voorbestemd om Dicanti's contactpersoon te worden bij het Meer van Rome. Zijn FBI-opleiding en Balta's uitstekende rapporten getuigden van zijn goedkeuring. Na de dood van de chef was de staf van de LAC vrij klein: alleen zijzelf. Maar als afdeling geïntegreerd in de UACV konden ze rekenen op de technische ondersteuning van een van de meest geavanceerde forensische eenheden van Europa.
    
  Tot nu toe was echter alles mislukt. Er zijn 30 ongeïdentificeerde seriemoordenaars in Italië. Daarvan komen er negen overeen met de "hot" gevallen die verband houden met recente sterfgevallen. Sinds ze aan het hoofd stond van LAC, was er geen nieuw personeel aangenomen en het gebrek aan deskundige meningen verhoogde de druk op Dikanti, aangezien psychologische profielen soms veranderden in psychologische. Het enige wat ik kan doen, is een verdachte aandragen. "Luchtkastelen", noemde Dr. Boy ze, een fanatieke wiskundige en kernfysicus die meer tijd aan de telefoon doorbracht dan in het lab. Helaas was Boy de algemeen directeur van UACV en Paola's directe leidinggevende, en elke keer dat hij haar in de gang tegenkwam, wierp hij haar een ironische blik toe. "Mijn prachtige schrijfster" was de uitdrukking die hij gebruikte als ze alleen op zijn kantoor waren, een speelse verwijzing naar de sinistere verbeelding die Dikanti aan profielen verspilde. Dikanti verlangde ernaar dat zijn werk vruchten zou afwerpen, zodat hij die idioten een klap op hun gezicht kon geven. Ze had de fout gemaakt om op een zwakke nacht met hem naar bed te gaan. Lange, late uren, overvallen worden, een onbepaalde afwezigheid van El Corazón... en de gebruikelijke klachten over Mamúñana. Zeker gezien het feit dat Boy getrouwd was en bijna twee keer zo oud. É hij was een heer en bleef er niet lang bij stilstaan (en hield zich zorgvuldig op afstand), maar hij liet Paola het nooit vergeten, zelfs niet met één zin. Tussen macho en charmant. Hij verklapte het, wat haatte ik hem.
    
  En tot slot, sinds je opkomst heb je een echte zaak die vanaf het begin moet worden aangepakt, niet gebaseerd op flinterdun bewijs verzameld door onhandige agenten. Hij kreeg een telefoontje tijdens het ontbijt en ging terug naar zijn kamer om zich om te kleden. Ze bond haar lange zwarte haar in een strakke knot en trok de broekrok en trui die ze naar kantoor had gedragen uit, in plaats van een net pak te dragen. Het jasje was ook zwart. Ze was geïntrigeerd: de beller had geen informatie verstrekt, tenzij hij daadwerkelijk een misdaad had gepleegd binnen zijn bevoegdheid, en ze klaagde hem aan in Santa María in Transpontina "met de grootste urgentie".
    
  En iedereen stond bij de kerkdeur. In tegenstelling tot Paola had zich een menigte verzameld langs de bijna vijf kilometer lange "cola" die doorliep tot aan de Vittorio Emanuele II-brug. Het tafereel keek bezorgd toe. Deze mensen waren er de hele nacht geweest, maar degenen die iets hadden gezien, waren al ver weg. Sommige pelgrims keken achteloos naar een onopvallend paar carabinieri die de ingang van de kerk blokkeerden voor een willekeurige groep gelovigen. Ze verzekerden hen zeer diplomatiek dat er aan de bouw werd gewerkt.
    
  Paola inhaleerde de kracht van de vesting en stapte in het halfduister over de drempel van de kerk. Het huis bestaat uit één schip, geflankeerd door vijf kapellen. De geur van oude, roestige wierook hing in de lucht. Alle lichten waren uit, ongetwijfeld omdat ze er waren geweest toen het lichaam werd ontdekt. Een van Boy's regels was: "Laten we eens kijken wat hij zag."
    
  Kijk om je heen, knijp je ogen samen. Twee mensen zaten zachtjes te praten in de diepte van de kerk, met hun rug ernaartoe. Bij het wijwatervat merkte een nerveuze karmeliet, die met zijn rozenkrans speelde, de aandacht op waarmee hij naar het podium staarde.
    
  - Het is prachtig, hè, mevrouw? Het dateert uit 1566. Het werd gebouwd door Peruzzi en zijn kapellen...
    
  Dikanti onderbrak hem met een strenge glimlach.
    
  Helaas, broeder, ben ik momenteel helemaal niet geïnteresseerd in kunst. Ik ben inspecteur Paola Dicanti. Ben jij die gek?
    
  - Inderdaad, de telefoniste. Ik was ook degene die het lichaam ontdekte. Dit zal de massa zeker interesseren. Gezegend zij God, op dagen als deze... heeft de heilige ons verlaten, en alleen de demonen blijven over!
    
  Het was een oudere man met een dikke bril, gekleed in het Bito Marra karmelietkostuum. Een grote spatel was om zijn middel gebonden en een dikke grijze baard verhulde zijn gezicht. Hij liep in cirkels rond de stapel, licht gebogen en licht hinkend. Haar handen fladderden over de kralen, hevig en oncontroleerbaar trillend.
    
  - Kalmeer, broer. Hoe heet hij?
    
  -Francesco Toma, centralist.
    
  "Oké, broer, vertel me in je eigen woorden hoe het allemaal is gebeurd. Ik weet dat ik het al zes of zeven keer heb verteld, maar het is nodig, mijn liefste."
    
  De monnik zuchtte.
    
  Er valt niet veel te vertellen. Bovendien, Roco, ben ik verantwoordelijk voor de kerk. Ik woon in een kleine cel achter de sacristie. Ik sta zoals elke dag om zes uur 's ochtends op. Ik was mijn gezicht en doe een verband om. Ik steek de sacristie over, verlaat de kerk via een verborgen deur achter het hoofdaltaar en ga naar de kapel van Nuestra Señora del Carmen, waar ik elke dag bid. Ik zag dat er kaarsen brandden voor de kapel van San Toma, want er was niemand toen ik naar bed ging, en toen zag ik het. Ik rende doodsbang naar de sacristie, want de moordenaar moest in de kerk zijn, en ik belde 112.
    
  -¿ Niets aanraken op de plaats delict?
    
  - Nee, centralist. Niets. Ik was erg bang, moge God me vergeven.
    
  -En je hebt ook niet geprobeerd om víctima te helpen?
    
  - De centralist... het was duidelijk dat hij volledig verstoken was van alle aardse hulp.
    
  Een figuur naderde hen via het middenpad van de kerk. Het was onderinspecteur Maurizio Pontiero van de UACV.
    
  - Dikanti, schiet op, ze gaan het licht aandoen.
    
  -Eén momentje. Alsjeblieft, broer. Hier is mijn visitekaartje. Mijn telefoonnummer staat hieronder. Ik word altijd een meme als ik iets leuks bedenk.
    
  - Ik doe het, centralist. Hier is een cadeau.
    
  De Karmeliet gaf hem een felgekleurde prent.
    
  -Santa Maria del Carmen. Hij zal altijd bij je zijn. Wijs hem de weg in deze donkere tijden.
    
  "Dank je wel, broeder," zei Dikanti, terwijl hij gedachteloos het zegel verwijderde.
    
  De inspecteur volgde Pontiero door de kerk naar de derde kapel aan de linkerkant, die was afgezet met rood UACV-lint.
    
  "Je bent te laat," verweet de jonge inspecteur hem.
    
  -Tráfico was dodelijk ziek. Er is een mooi circus buiten.
    
  - Jij zou voor Rienzo komen.
    
  Hoewel de Italiaanse politie een hogere rang had dan Pontiero, was hij verantwoordelijk voor het veldonderzoek van de UACV, en daarom was elke laboratoriumonderzoeker ondergeschikt aan de politie - zelfs iemand zoals Paola, die de titel van afdelingshoofd droeg. Pontiero was een man tussen de 51 en 241 jaar oud, erg mager en nors. Zijn rozijnachtige gezicht was getooid met de rimpels van de jaren. Paola merkte dat de onderinspecteur haar aanbad, hoewel hij zijn best deed om dat niet te laten merken.
    
  Dikanti wilde de straat oversteken, maar Pontiero greep hem bij zijn arm.
    
  "Wacht even, Paola. Niets wat je hebt gezien heeft je hierop voorbereid. Dit is absoluut krankzinnig, dat beloof ik je," zei haar trillende stem.
    
  "Ik denk dat ik er wel uit kom, Pontiero. Maar bedankt."
    
  Ga de kapel binnen. Een fotograaf van de UACV woonde er. Achter in de kapel hangt een klein altaar aan de muur met een schilderij gewijd aan Sint Thomas, het moment waarop de heilige zijn vingers op Jezus' wonden legde.
    
  Er lag een lichaam onder.
    
  -Heilige Madonna.
    
  - Ik heb het je toch gezegd, Dikanti.
    
  Het was de kijk van een tandarts op een ezel. De dode man stond tegen het altaar. Ik had zijn ogen uitgestoken, waardoor er twee afschuwelijke, zwarte wonden in de plaats waren gekomen. Aan zijn mond, open in een afschuwelijke en groteske grimas, hing een bruinachtig voorwerp. In het felle licht van de flits ontdekte Dikanti wat mij afschuwelijk leek. Zijn handen waren afgehakt en lagen, ontdaan van bloed, naast het lichaam op een wit laken. Aan een van de handen droeg hij een dikke ring.
    
  De dode man was gekleed in een zwart talardpak met een rode rand, typisch voor kardinalen.
    
  Paola's ogen werden groot.
    
  - Pontiero, zeg me dat hij geen kardinaal is.
    
  "We weten het niet, Dikanti. We zullen hem onderzoeken, hoewel er weinig van zijn gezicht over is. We wachten tot jij ziet hoe deze plek eruitziet, zoals de moordenaar die zag."
    
  -¿Dóndeá de rest van het plaats delict team?
    
  Het analyseteam vormde het grootste deel van de UACV. Het waren allemaal forensisch experts, gespecialiseerd in het verzamelen van sporen, vingerafdrukken, haren en alles wat een crimineel verder op een lichaam zou kunnen achterlaten. Ze werkten volgens het principe dat elke misdaad een overdracht inhoudt: de moordenaar neemt iets mee en laat iets achter.
    
  - Hij is al onderweg. Het busje staat vast in Cavour.
    
  "Ik had voor Rienzo moeten komen," onderbrak mijn oom.
    
  - Niemand heeft ooit zijn mening gevraagd - vooral Dicanti.
    
  De man verliet de kamer en mompelde iets wat niet bepaald prettig was voor de inspecteur.
    
  - Je moet jezelf leren beheersen, Paola.
    
  "Mijn God, Pontiero, waarom heb je me niet eerder gebeld?" zei Dikanti, de aanbeveling van de onderinspecteur negerend. "Dit is een zeer ernstige zaak. Degene die dit gedaan heeft, is echt heel erg slecht in zijn hoofd."
    
  -Is dit uw professionele analyse, dottor?
    
  Carlo Boy kwam de kapel binnen en wierp haar een van zijn duistere blikken toe. Hij was dol op zulke onverwachte kaartjes. Paola realiseerde zich dat hij een van de twee mannen was die met hun rug naar het wijwatervat hadden staan praten toen ze de kerk binnenkwam, en ze verweet zichzelf dat ze zich door hem had laten verrassen. De ander stond naast de directeur, maar hij zei niets en ging de kapel niet binnen.
    
  "Nee, directeur Boy. Mijn professionele analyse zal het op uw bureau leggen zodra het klaar is. Daarom waarschuw ik u meteen: degene die deze misdaad heeft gepleegd, is ernstig ziek."
    
  Boy stond op het punt iets te zeggen, maar op dat moment gingen de lichten in de kerk aan. En ze zagen allemaal wat de había had gemist: in niet al te grote letters op de grond naast de overledene geschreven: había
    
    
  EGO IK RECHTVAARDIGT JE
    
    
  "Het lijkt op bloed," zei Pontiero, verwoordend wat iedereen dacht.
    
  Het is een nare telefoon met de akkoorden van Händels Hallelujah. Alle drie keken ze naar kameraad De Boy, die heel serieus het apparaat uit zijn jaszak haalde en de telefoon opnam. Hij zei bijna niets, slechts een dozijn "aja"s en "mmm".
    
  Nadat ik had opgehangen, keek ik Boy aan en knikte.
    
  "Daar zijn we bang voor, Amos," zei de directeur van de UACV. "Ispetto Dikanti, vice-Ispettore Pontiero, het spreekt voor zich dat dit een zeer delicate kwestie is. Degene met de akhí is de Argentijnse kardinaal Emilio Robaira. Als de moord op een kardinaal in Rome op zich al een onbeschrijfelijke tragedie is, dan is dat in dit stadium nog meer het geval. De vicepresident was een van de 115 mensen die maandenlang deelnamen aan Cí225ín, de sleutel tot de verkiezing van een nieuwe sumoworstelaar. De situatie is dus delicaat en complex. Deze misdaad mag, conform het concept van ningún, niet in de handen van de pers vallen. Stel je de krantenkoppen voor: 'Seriemoordenaar terroriseert het kiesdistrict van de paus.' Ik wil er niet eens aan denken..."
    
  -Wacht even, directeur. Zei u seriemoordenaar? Is er iets wat we niet weten?
    
  Vecht tegen Carraspeó en kijk naar het mysterieuze personage dat je meenam uit éL.
    
  -Paola Dicanti, Maurizio Pontiero, Ik wil u graag voorstellen aan Camilo Sirin, inspecteur-generaal van het Vaticaanse Staatstoezicht.
    
  É Sentó knikte en deed een stap naar voren. Als hij sprak, deed hij dat met moeite, alsof hij geen woord wilde uitbrengen.
    
  -Wij geloven dat é sta de tweede vístima is.
    
    
    
    
    Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    Augustus 1994
    
    
    
  "Kom binnen, Vader Karoski, kom binnen. Wilt u zich alstublieft helemaal uitkleden achter het scherm, als u zo vriendelijk wilt zijn."
    
  De priester begon de priester van zich af te trekken. De stem van de kapitein bereikte hem vanaf de andere kant van de witte schotwand.
    
  "U hoeft zich geen zorgen te maken over de beproevingen, vader. Dat is toch normaal? In tegenstelling tot gewone mensen, hè. Er zijn misschien andere gevangenen die over haar praten, maar ze is niet zo trots als ze worden afgeschilderd, zoals mijn grootmoeder. "Wie is er bij ons?"
    
  - Twee weken.
    
  - Genoeg tijd om erachter te komen als je... of... ging tennissen?
    
  - Ik hou niet van tennis. Stop ik er nu al mee?
    
  - Nee, vader, trek snel je groene T-shirt aan, ga niet vissen, heh-heh.
    
  Karoski verscheen achter het scherm, gekleed in een groen T-shirt.
    
  - Ga naar de brancard en til hem op. Dat is alles. Wacht, ik zal de rugleuning even verstellen. Hij zou het beeld op de tv duidelijk moeten kunnen zien. Alles goed?
    
  - Erg goed.
    
  - Uitstekend. Wacht, ik moet nog wat aanpassingen doen aan de Medición-tools, en dan gaan we meteen aan de slag. Trouwens, deze van ahí is een goede tv, toch? Hij is 81 cm lang; als ik er thuis eentje zo lang als die van hem had, zou mijn familielid me vast wel wat respect tonen, toch? Heh-heh-heh.
    
  - Dat weet ik niet zeker.
    
  "Natuurlijk niet, vader, natuurlijk niet. Die vrouw zou geen enkel respect voor hem hebben, en tegelijkertijd niet van hem houden als hij uit een pakje Golden Grahams zou springen en hem een schop onder zijn kont zou geven, heh-heh-heh."
    
  - Men mag de naam van God niet ijdel gebruiken, mijn kind.
    
  "Hij heeft een reden, vader. Nou, dat is het dan. Je hebt nog nooit een penisplethysmografie laten maken, toch?"
    
  - Nee.
    
  - Natuurlijk niet, dat is stom, heh-heh. Hebben ze je al uitgelegd wat de test inhoudt?
    
  -In algemene termen.
    
  - Nou, nu ga ik mijn handen onder zijn shirt steken en deze twee elektroden op zijn penis bevestigen, oké? Dit helpt ons om je seksuele respons op bepaalde aandoeningen te meten. Oké, nu ga ik hem plaatsen. Dat is alles.
    
  - Zijn handen zijn koud.
    
  - Ja, het is hier cool, heh-heh. ¿ Thisá thisómode?
    
  - Het gaat goed met me.
    
  - Nou, daar gaan we dan.
    
  Mijn genen begonnen elkaar op het scherm te vervangen. De Eiffeltoren. Dageraad. Mist in de bergen. Chocolade-ijs. Heteroseksuele gemeenschap. Bos. Bomen. Heteroseksuele fellatio. Tulpen in Nederland. Homoseksuele gemeenschap. Las Meninas de Velásquez. Zonsondergang op de Kilimanjaro. Homoseksuele blowjob. Sneeuw ligt hoog op de daken van een dorp in Zwitserland. Felachi ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped ped Nio kijkt Samara recht aan terwijl ze aan de penis van een volwassene zuigt. Er is verdriet in zijn ogen.
    
  Karoski staat op, zijn ogen vol woede.
    
  - Vader, hij kan niet opstaan, we zijn nog niet klaar!
    
  De priester grijpt hem bij zijn nek en slaat het hoofd van de psy-logos keer op keer tegen het dashboard, terwijl bloed de knopen, de witte jas van de voetballer, het groene shirt van Karoski en de hele wereld doorweekt.
    
    - Geen cometerás actos impuros nunca más, ¿correcto? ¿ Dat klopt, smerig stuk stront, toch?
    
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    Dinsdag 5 april 2005 , 11:59 uur .
    
    
    
    De stilte die volgde op Sirins woorden werd verbroken door het geluid van de kerstklokken op het nabijgelegen Sint-Pietersplein.
    
  "Het tweede vijfde deel? Ze hebben weer een kardinaal aan flarden gescheurd, en daar komen we nu pas achter?" Pontiero's uitdrukking maakte duidelijk welke mening hij in de huidige situatie verdiende.
    
  Sirin staarde hen onbewogen aan. Hij was zonder twijfel een man die zijn kennis te boven ging. Van gemiddelde lengte, met kuise ogen, van onbepaalde leeftijd, in een discreet pak en grijze jas. Geen enkel kenmerk overlapte een ander, en daar was iets ongewoons aan: het was een toonbeeld van normaliteit. Hij sprak zo zacht, alsof ook hij naar de achtergrond wilde verdwijnen. Maar dit raakte Enga of de andere aanwezigen niet: ze hadden het allemaal over Camilo Sirin, een van de machtigste mannen in het Vaticaan. Hij beheerste het lichaam van de kleinste politieagent ter wereld: de Vaticaanse Vigilantie. Een korps van 48 agenten (officieel), minder dan de helft van de Zwitserse Garde, maar oneindig veel machtiger. Niets kon in zijn kleine huis gebeuren zonder medeweten van Sirin. In 1997 probeerde iemand een schaduw over hem te werpen: de rector verkoos Alois Siltermann tot commandant van de Zwitserse Garde. Twee mensen werden na zijn benoeming dood aangetroffen - Siltermann, zijn vrouw en een korporaal met een onberispelijke reputatie. Ik heb ze neergeschoten. 3 De schuld ligt bij de korporaal, die naar verluidt gek werd, het echtpaar neerschoot, vervolgens "zijn dienstwapen" in zijn mond stak en de trekker overhaalde. Alle verklaringen zouden kloppen, ware het niet voor twee kleine details: korporaals van de Zwitserse Garde zijn ongewapend en de korporaal in kwestie had zijn voortanden uitgeslagen. Iedereen denkt dat het wapen wreed in hun mond is geduwd.
    
  Dit verhaal werd Dikanti verteld door een collega van Inspectie nr. 4. Toen ze van het incident hoorden, werd van Él en zijn mede-ñeros verwacht dat ze alle mogelijke hulp zouden bieden aan de agenten van de Veiligheidsdienst, maar zodra ze voet op de plaats delict zetten, werden ze hartelijk uitgenodigd terug te keren naar de inspectiekamer en sloten ze de deur van binnenuit af, zonder ook maar te kloppen. Zelfs geen bedankje. De duistere legende van Sirin werd mondeling doorgegeven aan politiebureaus in heel Rome, en de UACV was daarop geen uitzondering.
    
  En alle drie waren ze verbijsterd door Sirins uitspraken toen ze de kapel verlieten.
    
  "Met alle respect, Ispettore Generale, als u weet dat er in Rome een moordenaar op vrije voeten is die een misdaad als éste kan plegen, dan is het uw plicht om dat te melden aan de UACV", aldus Dicanti.
    
  "Dat is precies wat mijn gewaardeerde collega heeft gedaan," antwoordde Boy. "Ik heb dit persoonlijk aan mij gemeld. We zijn het er allebei over eens dat deze zaak strikt vertrouwelijk moet blijven voor het algemeen belang. En we zijn het ook over iets anders eens. Er is niemand in het Vaticaan die in staat is om met zo'n... typische crimineel om te gaan."
    
  Verrassend genoeg greep Sirin in.
    
  -Seré franco, signorina. Ons werk omvat geschillen, verdediging en contraspionage. We zijn erg goed op deze gebieden, dat garandeer ik u. Maar als u dit ¿sómo ó you? zou noemen, valt zo'n man met zo'n slecht hoofd niet binnen ons bereik. We zullen overwegen om hen om hulp te vragen totdat we bericht krijgen van een tweede misdaad.
    
  "We dachten dat deze zaak een veel creatievere aanpak zou vereisen, Controller Dikanti. Daarom willen we niet dat u zich beperkt tot profilering, zoals u tot nu toe hebt gedaan. We willen dat u het onderzoek leidt", aldus directeur Boy.
    
  Paola blijft stil. Dit was de taak van een veldagent, geen forensisch psychiater. Natuurlijk kon ze het net zo goed als welke veldagent dan ook, aangezien ze er in Quantico de juiste opleiding voor had gevolgd, maar het was volkomen duidelijk dat zo'n verzoek van Boy kwam, niet van mij. Op dat moment liet ik haar bij Nita achter.
    
  Sirin draaide zich om naar de man in het leren jack die op hen afkwam.
    
  -Oh ja, dat heb ik. Sta mij toe u voor te stellen aan Superintendent Dante van de Vigilantiedienst. Word zijn contactpersoon met het Vaticaan, Dikanti. Meld hem de eerdere misdaad en werk aan beide zaken, want dit is een op zichzelf staand incident. Alles wat ik van u vraag, is hetzelfde als wat ik van mij vraag. En voor de Eerwaarde is alles wat hij ontkent hetzelfde als wat ik voor hem ontken. We hebben onze eigen regels in het Vaticaan, ik hoop dat u die begrijpt. En ik hoop ook dat ze dit monster pakken. De moord op twee priesters van de Heilige Moederkerk kan niet ongestraft blijven.
    
  En zonder een woord te zeggen, vertrok hij.
    
  Boy was erg close geworden met Paola, totdat hij haar het gevoel gaf dat ze er niet bij hoorde. De ruzie tussen hun recente geliefden kwam in zijn gedachten naar boven.
    
  "Dat heeft hij al gedaan, Dikanti. Je hebt net contact gelegd met een machtig figuur in het Vaticaan, en hij heeft je om iets heel specifieks gevraagd. Ik weet niet waarom hij je überhaupt heeft opgemerkt, maar noem zijn naam direct. Neem alles mee wat je nodig hebt. Hij heeft duidelijke, beknopte en eenvoudige dagelijkse rapporten nodig. En bovenal een vervolgonderzoek. Ik hoop dat zijn 'luchtkastelen' honderd keer hun vruchten afwerpen. Probeer me iets te vertellen, en snel ook."
    
  Hij draaide zich om en liep achter Sirin aan naar de uitgang.
    
  "Wat een klootzakken," barstte Dikanti uiteindelijk uit toen ze er zeker van was dat de anderen niían, niírla niet zouden kunnen.
    
  "Wow, als hij nou eens wilde praten," lachte Dante, die inmiddels was gearriveerd.
    
  Paola bloost en ik steek mijn hand naar haar uit.
    
  -Paola Dikanti.
    
  -Fabio Dante.
    
  -Maurizio Pontiero.
    
  Dikanti maakte van de handdruk tussen Pontiero en Dante gebruik om hem aandachtig te bestuderen. Hij was klein, donker en sterk, met zijn hoofd iets meer dan vijf centimeter - een meter dikke nek - aan zijn schouders vastgehecht. Ondanks zijn lengte van slechts 1,70 meter was de directeur een aantrekkelijke man, hoewel absoluut niet elegant. Houd er rekening mee dat de olijfgroene ogen, zo kenmerkend voor de zuidelijke PEN Club, hem een onderscheidende uitstraling geven.
    
  -¿ Moet ik begrijpen dat u met de uitdrukking "klootzakken" mijn baas, de inspecteur, bedoelt?
    
  - Om eerlijk te zijn, ja. Ik denk dat het een onverdiende eer was.
    
  We weten allebei dat dit geen eer is, maar een vreselijke vergissing, Dikanti. En het is niet onverdiend; zijn staat van dienst spreekt boekdelen over zijn voorbereiding. Hij betreurt dat het hem geen resultaten zal opleveren, maar dat zal vast snel veranderen, toch?
    
  - Heb je mijn verhaal? Heilige Madonna, is hier werkelijk niets vertrouwelijks aan?
    
  -Niet voor él.
    
  "Luister, jij aanmatigende..." Pontiero was verontwaardigd.
    
  -Basta, Maurizio. Dat is nergens voor nodig. We zijn op een plaats delict en ik ben verantwoordelijk. Kom op, apen, aan het werk, we praten later wel. Laat Mosl maar aan hen over.
    
  - Nou, nu ben jij de baas, Paola. Dat zei de baas toch?
    
  Twee mannen en een vrouw in donkerblauwe overalls stonden op gepaste afstand achter de rode deur te wachten. Zij waren de eenheid die de plaats delict analyseerde, gespecialiseerd in het verzamelen van bewijsmateriaal. De inspecteur en twee anderen verlieten de kapel en liepen naar het middenschip.
    
  - Oké, Dante. Zijn - dit alles - pidió Dicanti.
    
  - Oké... het eerste slachtoffer was de Italiaanse kardinaal Enrico Portini.
    
  "Dit kan niet!", waren Dikanti en Pontiero destijds verbaasd.
    
  - Vrienden, ik heb het met eigen ogen gezien.
    
  "Een geweldige kandidaat uit de reformistisch-liberale vleugel van de kerk. Als dit nieuws de media haalt, zal het vreselijk zijn."
    
  -Nee, Pontiero, dit is een ramp. George Bush is gisterenochtend met zijn hele familie in Rome aangekomen. Tweehonderd andere internationale leiders en staatshoofden blijven thuis, maar zullen vrijdag de begrafenis bijwonen. De situatie baart me grote zorgen, maar jullie weten al hoe de stad eraan toe is. Dit is een zeer moeilijke situatie, en het laatste wat we willen is dat Niko faalt. Kom alsjeblieft met me mee naar buiten. Ik heb een sigaret nodig.
    
  Dante leidde hen naar de straat, waar de menigte steeds groter werd en het steeds drukker werd. De mensheid is volledig verbonden met de Via della Conciliazione. Er hangen Franse, Spaanse, Poolse en Italiaanse vlaggen. Jay en jij komen met gitaren, religieuze figuren met brandende kaarsen, zelfs een blinde oude man met zijn geleidehond. Twee miljoen mensen zullen de begrafenis bijwonen van de paus die de kaart van Europa heeft veranderd. Natuurlijk, Pensó Dikanti, esent - de slechtste werkomgeving ter wereld. Eventuele sporen zullen veel eerder verloren gaan in de storm van pelgrims.
    
  "Portini verbleef in de residentie Madri Pie aan de Via de' Gasperi," zei Dante. "Hij arriveerde donderdagochtend, wetende dat de paus in slechte gezondheid verkeerde. De nonnen zeggen dat hij vrijdag volkomen normaal heeft gegeten en dat hij behoorlijk lang in de kapel heeft doorgebracht om voor de Heilige Vader te bidden. Ze hebben hem niet zien liggen. Er waren geen tekenen van een worsteling in zijn kamer. Niemand sliep in zijn bed, anders had degene die hem ontvoerde het perfect opgeknapt. De paus ging niet ontbijten, maar ze gingen ervan uit dat hij in het Vaticaan bleef om te bidden. We weten niet of het einde van de wereld is aangebroken, maar er heerste grote verwarring in de stad. Begrijpt u? Ik ben een blok van het Vaticaan verdwenen."
    
  Hij stond op, stak een sigaar op en bood Pontiero er nog een aan, die hem met afschuw afwees en zijn eigen sigaar tevoorschijn haalde. Ga je gang.
    
  Gisterenmorgen verscheen Anna in de kapel van het huis, maar net als hier duidde het ontbreken van bloed op de vloer erop dat het een geënsceneerde scène was. Gelukkig was degene die het ontdekte de gerespecteerde priester die ons in eerste instantie had gebeld. We hebben de scène gefotografeerd, maar toen ik voorstelde u te bellen, zei Sirin dat ik het zou regelen. En hij beval ons om absoluut alles schoon te maken. Kardinaal Portini's lichaam werd overgebracht naar een heel specifieke locatie op het Vaticaanse terrein en alles werd gecremeerd.
    
  -¡Sómo! ¡ Ze hebben bewijsmateriaal van een ernstige misdaad op Italiaanse bodem vernietigd! Ik kan het echt niet geloven.
    
  Dante kijkt hen uitdagend aan.
    
  "Mijn baas heeft een beslissing genomen, en het was misschien wel de verkeerde. Maar hij heeft zijn baas gebeld en de situatie uitgelegd. En hier zijn jullie dan. Weten ze waar we mee te maken hebben? We zijn niet voorbereid op een situatie als deze."
    
  "Daarom moest ik hem overdragen aan de professionals", onderbrak Pontiero hem met een serieus gezicht.
    
  "Hij begrijpt het nog steeds niet. We kunnen niemand vertrouwen. Daarom deed Sirin wat hij deed, gezegende soldaat van onze Moederkerk. Kijk me niet zo aan, Dikanti. Ik geef hem de schuld van zijn motieven. Als het met Portini's dood was geëindigd, had Amos elk excuus kunnen vinden en het kunnen verzwijgen. Maar het was geen aas. Het is niets persoonlijks, Entiéndalo."
    
  "Wat ik begrijp is dat we hier zijn, in ons tweede jaar. En met de helft van het bewijs. Een fantastisch verhaal. Is er iets wat we moeten weten?" Dikanti was oprecht woedend.
    
  "Niet nu, centralist," zei Dante, terwijl hij zijn spottende glimlach weer verborg.
    
  "Verdomme. Verdomme, verdomme. We hebben een vreselijke zaak aan onze broek, Dante. Vanaf nu wil ik dat je me absoluut alles vertelt. En één ding is absoluut duidelijk: ik heb hier de leiding. Je had de taak om me bij alles te helpen, maar ik wil dat je begrijpt dat, ondanks het feit dat de processen cruciaal zijn, beide zaken onder mijn jurisdictie vielen, is dat duidelijk?"
    
  -Kristalhelder.
    
  - Het zou beter zijn om así te zeggen. Was de manier van handelen hetzelfde?
    
  - Wat mijn detectivevaardigheden betreft, ja. Het lijk lag aan de voet van het altaar. Zijn ogen ontbraken. Zijn handen, zoals hier, waren afgehakt en op het canvas naast de CAD geplaatst. Eronder. Het was walgelijk. Ik heb het lichaam zelf in de zak gestopt en naar de oven van het crematorium gedragen. Ik heb de hele nacht onder de douche gestaan, geloof me.
    
  - Een kleine, mannelijke Pontiero zou hem staan.
    
    
  Vier lange uren nadat de rechtszitting voor kardinaal de Robair was afgelopen, konden de opnames beginnen. Op uitdrukkelijk verzoek van regisseur Boy was het het team van Análisis dat het lichaam in een plastic zak stopte en naar het mortuarium bracht, zodat het medisch personeel het pak van de kardinaal niet zou zien. Het was duidelijk dat dit een speciaal geval was en dat de identiteit van de overledene geheim moest blijven.
    
  Op Goed alle .
    
    
    
    
  Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    September 1994
    
    
    
    TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #5 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. CANIS CONROY.
    
    
    DR. CONROY: Goedemorgen, Viktor. Welkom in mijn kantoor. Voelt u zich beter? Voelt u zich beter?
    
  #3643 : Ja, dank u wel, dokter.
    
  DR. CONROY: Wilt u iets drinken?
    
  #3643 : Nee, dank je.
    
  DOKTER CONROY: Nou, een priester die niet drinkt... dat is een compleet nieuw fenomeen. Het kan hem niet schelen dat ik...
    
  #3643 : Ga door, dokter.
    
  DR. CONROY: Ik neem aan dat u enige tijd in de ziekenboeg hebt doorgebracht.
    
  #3643 : Ik heb vorige week wat blauwe plekken opgelopen.
    
  DR. CONROY: Weet u nog wie die blauwe plekken had?
    
  #3643: Natuurlijk, dokter. Het was tijdens de ruzie in de spreekkamer.
    
    D.R. CONROY: Hallo, Viktor.
    
    #3643: Ik heb er veel moeite voor gedaan om de plethysmografie te krijgen die je aanbeveelt.
    
    D.R. CONROY: Heeft Viktor het voorstel voor de prueba gewonnen?
    
    #3643 : Bepaal de oorzaken van mijn probleem.
    
  DR. CONROY: Effectief, Viktor. Geef toe dat je een probleem hebt, en dat is zeker vooruitgang.
    
  #3643: Dokter, ik wist altijd al dat u een probleem had. Laat me u eraan herinneren dat ik vrijwillig in Saint Centro ben.
    
  DR. CONROY: Dit is een onderwerp dat ik graag met u persoonlijk wil bespreken tijdens dit eerste gesprek, dat beloof ik. Maar laten we nu overgaan op iets anders.
    
  #3643 : Ik kwam binnen en kleedde me uit.
    
    D.R. CONROY: Is dit een inkomen?
    
    #3643 : Ja.
    
  DOKTER CONROY: Dit is een serieuze test. Je moet naakt zijn.
    
  #3643 : Ik zie hier geen noodzaak voor.
    
  DOKTER CONROY: Het psychó-logo moet de Medición-instrumenten op een plek van je lichaam plaatsen die normaal gesproken ontoegankelijk is. Daarom moest je naakt zijn, Victor.
    
  #3643 : Ik zie hier geen noodzaak voor.
    
  DR. CONROY: Laten we er even vanuit gaan dat het nodig was.
    
  #3643 : Als u het zegt, dokter.
    
    D.R. CONROY: Wat zijn de gevolgen?
    
  #3643 : Leggen sommige kabels ahí.
    
  D.R. CONROY: En donde, Viktor?
    
    #3643 : Dat weet je al.
    
  DR. CONROY: Nee, Victor, ik weet het niet en ik wil dat jij het mij vertelt.
    
  #3643 : In mijn geval.
    
  D.R. CONROY: 'Wil je meer expliciet zijn, Viktor?
    
  #3643 : Op mijn... lul.
    
  DR. CONROY: Oké, Victor, dat klopt. Het is de penis, het mannelijke orgaan dat dient voor de geslachtsgemeenschap en het urineren.
    
  #3643: In mijn geval valt het onder de tweede, Dokter.
    
    D.R. CONROY: 'Está seguro, Viktor?
    
    #3643 : Ja.
    
  DOKTER CONROY: Vroeger was je niet altijd zo, Victor.
    
  #3643: Het verleden is het verleden. Ik wil dat het verandert.
    
  DR. CONROY: Waarvoor?
    
  #3643 : Omdat het Gods wil is.
    
  DR. CONROY: Geloof je echt dat Gods wil hier iets mee te maken heeft, Victor? Met jouw probleem?
    
  #3643 : Gods wil geldt voor alles.
    
  DR. CONROY: Ik ben ook priester, Victor, en ik denk dat God de natuur soms haar gang laat gaan.
    
  #3643: De natuur is een verlichte uitvinding die geen plaats heeft in onze religie, dokter.
    
  DOKTER CONROY: Laten we teruggaan naar de onderzoekskamer, Victor. Kuéntemé kué sintió toen ze de draad aan hem vastmaakten.
    
  #3643: Psychedelisch logo van tien in de handen van een freak.
    
  D.R. CONROY: Solo frío, ¿nada más?
    
  #3643 : Нада мáс.
    
  DR. CONROY: En wanneer verschenen mijn genen voor het eerst op het scherm?
    
  #3643: Ik voelde ook niets.
    
  DR. CONROY: Weet je, Victor, ik heb de resultaten van de plethysmograaf en daaruit komen bepaalde reacties naar voren. Zie je de pieken?
    
  #3643 : Ik heb een afkeer van bepaalde immunogenen.
    
  DR. CONROY: Asco, Viktor?
    
  (hier is een pauze van één minuut)
    
  DR. CONROY: Ik heb alle tijd die je nodig hebt om te antwoorden, Victor.
    
  #3643: Ik walgde van mijn seksuele genen.
    
    D.R. CONROY: 'Alguna in beton, Viktor?
    
  #3643 : Allemaal Zij .
    
  D.R. CONROY: ¿Sabe porqué le molestaron?
    
    #3643 : Omdat ze God beledigen.
    
  DR. CONROY: En toch registreert het apparaat, op basis van de genen die het identificeert, een knobbel in uw penis.
    
  #3643 : Dit is onmogelijk.
    
  DR. CONROY: Hij raakte opgewonden toen hij zag hoe jij vulgaire woorden gebruikte.
    
  #3643: Deze taal beledigt God en zijn waardigheid als priester. Lang...
    
  D.R. CONROY: Wat is dit, Viktor?
    
  #3643 : Niets.
    
  DR. CONROY: Voelde je net een grote flits, Victor?
    
  #3643 : Nee, dokter.
    
  DR. CONROY: Nog eentje van Cinthia naar de gewelddadige uitbraak?
    
  #3643: Wat is er nog meer van God?
    
  DOKTER CONROY: Oké, vergeef me mijn onnauwkeurigheid. U zegt dat toen ik laatst met mijn hoofd tegen het dashboard stootte, er sprake was van een gewelddadige uitbarsting?
    
  #3643: Deze man werd door mij verleid. "Als je rechteroog je doet vallen, zo zij het," zegt de priester.
    
    D.R. CONROY: Mateo, capítulo 5, versículo 19.
    
    #3643 : Inderdaad.
    
  DR. CONROY: Hoe zit het met het oog? Tegen oogpijn?
    
  #3643 : Ik begrijp hem niet.
    
  DOKTER CONROY: Deze man heet Robert, hij heeft een vrouw en een dochter. Breng hem naar het ziekenhuis. Ik heb zijn neus en zeven tanden gebroken en hem een zware schok gegeven, maar gelukkig hebben de bewakers je op tijd kunnen redden.
    
  #3643 : Ik denk dat ik een beetje wreed ben geworden.
    
  DR. CONROY: Denkt u dat ik nu gewelddadig zou zijn als mijn handen niet vastgebonden zaten aan de armleuningen van de stoel?
    
  #3643: Als u wilt dat wij het weten, dokter.
    
  DR. CONROY: We kunnen dit interview beter afmaken, Victor.
    
    
    
    
    Mortuarium Gemeentelijk
    
    Dinsdag 5 april 2005 , 20:32 uur.
    
    
    
    De autopsiekamer was een sombere ruimte, geverfd in een bonte grijspaarse tint, die de ruimte nauwelijks opvrolijkte. Een spot met zes lampen stond op de ontledingstafel, waardoor de cadet getuige kon zijn van zijn laatste glorieuze momenten voor vier toeschouwers, die zouden bepalen wie hem van het podium zou trekken.
    
  Pontiero maakte een gebaar van afschuw toen de lijkschouwer het beeldje van kardinaal Robaira op de schaal zette. Een vieze geur vulde de autopsiekamer toen ik hem met een scalpel begon open te snijden. De geur was zo sterk dat hij zelfs de geur van formaldehyde en alcohol, die iedereen gebruikte om de instrumenten te desinfecteren, overstemde. Dikanti vroeg zich absurd genoeg af wat het nut was van zo'n uitgebreide reiniging van de instrumenten vóór het maken van de incisies. Over het algemeen leek het er niet op dat de dode besmet zou raken met bacteriën of iets anders.
    
  -Hé, Pontiero, weet jij waarom de cruzó el bebé dood op de weg ligt?
    
  -Ja, Dottore, want ik was dol op de kip. Hij vertelde me er zes, nee, zeven keer per jaar over. Weet je nog een mop?
    
  De lijkschouwer neuriede heel zachtjes terwijl hij de sneden maakte. Hij zong heel goed, met een hese, zoete stem die Paola aan Louis Armstrong deed denken. " Dus ik zong de canto uit de tijd van 'What a wonderful world'." Hij neuriede de canto terwijl hij de sneden maakte.
    
  "De enige grap is om te zien hoe hard je je best doet om niet in tranen uit te barsten, vicepresident. Je je je. Denk niet dat ik dit allemaal niet grappig vind. Hij gaf zijn..."
    
  Paola en Dante keken elkaar aan over het lichaam van de kardinaal. De lijkschouwer, een fervente oude communist, was een volmaakte professional, maar soms liet zijn respect voor de doden hem in de steek. Ze rouwde duidelijk vreselijk om Robaira's dood, iets wat Dikanti niet had gedaan met Miss Minima Grace.
    
  "Dottore, ik moet u vragen het lichaam te analyseren en niets te doen. Zowel onze gast, Superintendent Dante, als ik vinden zijn vermeende pogingen tot vermaak aanstootgevend en ongepast."
    
  De lijkschouwer staarde Dikanti aan en bleef de inhoud van de doos van magiër Robaira onderzoeken, maar onthield zich van verdere grove opmerkingen, hoewel hij met opeengeklemde tanden alle aanwezigen en zijn voorouders vervloekte. Paola luisterde niet naar hem, want ze maakte zich zorgen over Pontiero's gezicht, dat varieerde van wit tot groenachtig.
    
  "Maurizio, ik weet niet waarom je zo lijdt. Je hebt nooit bloed verdragen."
    
  - Verdomme, als die klootzak mij kan weerstaan, kan ik het ook.
    
  - U zult verbaasd zijn over het aantal autopsieën waar ik ben geweest, mijn delicate collega.
    
  - Oh, toch? Nou, ik herinner je eraan dat je er in ieder geval nog één over hebt, al denk ik dat ik hem mooier vind dan jij...
    
  O jee, ze beginnen weer opnieuw, dacht Paola, terwijl ze probeerde te bemiddelen. Ze waren gekleed zoals iedereen. Dante en Pontiero hadden elkaar vanaf het begin al niet gemogen, maar eerlijk gezegd had de onderinspecteur een hekel aan iedereen die een broek droeg en binnen drie meter van haar kwam. Ik wist dat hij haar als een dochter zag, maar soms overdreef hij. Dante was een beetje ruw van geest en zeker niet de meest geestige man, maar op dit moment voldeed hij niet aan de genegenheid die zijn vriendin hem toonde. Wat ik niet begrijp, is hoe iemand als de hoofdinspecteur de functie die hij bij Oversight bekleedde, kon aanvaarden. Zijn constante grappen en bijtende tong contrasteerden te sterk met de grijze, stille auto van inspecteur-generaal Sirin.
    
  -Misschien kunnen mijn geachte bezoekers de moed opbrengen om voldoende aandacht te besteden aan de autopsie die u bent komen bijwonen.
    
  De hese stem van de lijkschouwer bracht Dikanti terug naar de realiteit.
    
  "Ga door," wierp ik een ijzige blik naar de twee politieagenten om ze ervan te weerhouden te ruziën.
    
  - Nou, ik heb sinds het ontbijt bijna niets meer gegeten en alles wijst erop dat ik het heel vroeg heb opgedronken, want ik vond nauwelijks restjes.
    
  - Je krijgt dus geen eten of je valt vroegtijdig in handen van de moordenaar.
    
  "Ik betwijfel of hij maaltijden heeft overgeslagen... hij is duidelijk gewend om goed te eten. Ik leef nog, ik weeg ongeveer 92 kg en mijn gewicht is 1,83."
    
  "Dat vertelt ons dat de moordenaar een sterke kerel is. Robaira was geen klein meisje," wierp Dante tegen.
    
  "En van de achterdeur van de kerk naar de kapel is het veertig meter," zei Paola. "Iemand moet de moordenaar Khadaffi in de kerk hebben zien introduceren. Pontiero, doe me een plezier. Stuur vier vertrouwde agenten naar de plek. Laat ze burgerkleding dragen, maar wel hun insignes. Vertel ze niet dat dit is gebeurd. Zeg dat er een overval op de kerk heeft plaatsgevonden en laat ze uitzoeken of iemand 's nachts iets heeft gezien."
    
  -Zoek onder de pelgrims naar een wezen dat tijd verspilt.
    
  "Nou, doe dat dan niet. Laat ze het maar aan de buren vragen, vooral de oudere. Die dragen meestal lichte kleding."
    
  Pontiero knikte en verliet de autopsiekamer, duidelijk dankbaar dat hij niet alles hoefde te herhalen. Paola keek hem na en toen de deuren achter hem dichtvielen, draaide hij zich om naar Dante.
    
  -Mag ik vragen wat er met u aan de hand is, als u uit het Vaticaan komt? Pontiero is een dapper man die geen bloedvergieten kan verdragen, dat is alles. Ik verzoek u dringend deze absurde verbale discussie te staken.
    
  "Wow, er zijn een hoop kletskousen in het mortuarium", grinnikte de lijkschouwer.
    
  "Je doet je werk, Dottore, en dat volgen we nu. Is alles duidelijk voor je, Dante?"
    
  "Rustig maar, controleur," verdedigde de hoofdinspecteur zich, terwijl hij zijn handen opstak. "Ik denk niet dat u begrijpt wat hier aan de hand is. Als Manana zelf de kamer had moeten binnenlopen met een brandend pistool in haar hand, schouder aan schouder met Pontiero, dan twijfel ik er niet aan dat ze het gedaan zou hebben."
    
  "Kunnen we dan ook uitzoeken waarom hij zich met haar inlaat?" vroeg Paola, volledig in de war.
    
  -Omdat het leuk is. Ik weet zeker dat hij het ook leuk vindt om boos op mij te zijn. Zwanger.
    
  Paola schudt haar hoofd en mompelt iets onaardigs over mannen.
    
  -Dus, laten we verder gaan. Dottore, weet u het tijdstip en de doodsoorzaak al?
    
  De lijkschouwer bekijkt zijn dossier.
    
  Ik herinner u eraan dat dit een voorlopig rapport is, maar ik ben er bijna zeker van. De kardinaal is gisteravond, maandag, rond negen uur overleden. De foutmarge is één uur. Ik ben gestorven met een doorgesneden keel. De snee is, geloof ik, gemaakt door een man van dezelfde lengte als hij. Ik kan niets zeggen over het wapen, behalve dat het minstens vijftien centimeter van hem af zat, een gladde snede had en erg scherp was. Het zou een scheermes van een kapper kunnen zijn geweest, ik weet het niet.
    
  "En de wonden?" vroeg Dante.
    
  -Het uitrukken van de ingewanden vond postuum plaats, 5 evenals de verminking van de tong.
    
  "Zijn tong uitrukken? Mijn God," was Dante geschokt.
    
  "Ik denk dat het met een tang is gedaan, centralist. Als u klaar bent, vult u de opening met toiletpapier om het bloeden te stoppen. Toen heb ik het verwijderd, maar er waren nog wat celluloseresten over. Hallo, Dikanti, u verrast me. Hij leek niet bepaald onder de indruk."
    
  -Nou, ik heb ergere dingen gezien.
    
  "Nou, laat me je iets laten zien wat je waarschijnlijk nog nooit hebt gezien. Ik heb nog nooit zoiets gezien, en er zijn er al genoeg." Hij stak zijn tong met verbazingwekkende vaardigheid in haar rectum. Daarna veegde ik het bloed van alle kanten af. Ik zou het niet hebben opgemerkt als ik niet naar binnen had gekeken.
    
  De lijkschouwer zal hen een aantal foto's van de afgesneden tong laten zien.
    
  "Ik heb het in ijs gelegd en naar het lab gestuurd. Maak alstublieft een kopie van het rapport als het binnenkomt, centralist. Ik snap niet hoe ik dit voor elkaar heb gekregen."
    
  "Let er maar niet op, ik zal er persoonlijk voor zorgen," verzekerde Dikanti hem. "Wat is er met je handen?"
    
  "Dit waren postmortale verwondingen. De snijwonden zijn niet erg netjes. Er zijn hier en daar sporen van aarzeling. Het heeft hem waarschijnlijk de das omgedaan... of hij zat in een lastige positie."
    
  - Ligt er iets onder je voeten?
    
  -Lucht. Handen zijn brandschoon. Ik vermoed dat ze ze met een stootje wassen. Ik ruik een duidelijke lavendelgeur.
    
  Paola blijft nadenkend.
    
  - Dottore, hoeveel tijd heeft de moordenaar volgens jou nodig gehad om de víctima-wonden aan de éstas toe te brengen?
    
  - Nou, daar heb je niet aan gedacht. Even kijken, even tellen.
    
  De oude man vouwt zijn handen ineen, peinzend, zijn onderarmen op heuphoogte, zijn oogkassen, zijn misvormde mond. Ik blijf in mezelf neuriën, en het is weer iets uit de Moody Blues. Paola wist de toonsoort van nummer 243 niet meer.
    
  "Nou, hij bidt... het kostte hem minstens een half uur om zijn handen te verwijderen en te drogen, en ongeveer een uur om zijn hele lichaam te wassen en aan te kleden. Het is onmogelijk te berekenen hoe lang hij het meisje heeft gekweld, maar het lijkt erop dat hij er lang over heeft gedaan. Ik verzeker je dat hij minstens drie uur bij het meisje was, en het was waarschijnlijk meer."
    
  Een stille en geheime plek. Een afgelegen plek, weg van nieuwsgierige blikken. En geïsoleerd, want Robaire moet geschreeuwd hebben. Wat voor geluid maakt een man als zijn ogen en tong zijn uitgetrokken? Natuurlijk, veel. Ze moesten de tijd reduceren, bepalen hoeveel uur de kardinaal in handen van de moordenaar was geweest, en de tijd aftrekken die het zou hebben gekost om te doen wat hij hem aandeed. Zodra je de straal van de biquadratische lijn verkleint, hopelijk als de moordenaar niet in de wildernis kampeerde.
    
  - Ja, de jongens hebben geen sporen gevonden. Heb je iets afwijkends gevonden voordat je het hebt afgewassen, iets dat voor analyse moet worden opgestuurd?
    
  -Niets ernstigs. Een paar stofvezels en een paar vlekken van wat make-up zou kunnen zijn op de kraag van het overhemd.
    
  -Make-up? Nieuwsgierig. Een moordenaar zijn?
    
  "Nou, Dikanti, misschien is onze kardinaal wel in het geheim voor iedereen," zei Dante.
    
  Paola le miro, geschokt. Lijkschouwer Rio klemde zijn tanden op elkaar en kon niet helder denken.
    
  "Oh, waarom zou ik achter iemand anders aangaan?" haastte Dante zich te zeggen. "Ik bedoel, hij maakte zich waarschijnlijk grote zorgen om zijn imago. Je wordt tenslotte op een bepaalde leeftijd tien..."
    
  - Het blijft een opmerkelijk detail. Heeft Algíalgún sporen van make-up op haar gezicht?
    
  "Nee, maar de moordenaar had het eraf moeten wassen, of op zijn minst het bloed uit haar oogkassen moeten vegen. Ik bekijk dit zorgvuldig."
    
  "Dottore, stuur voor de zekerheid een cosmetisch monster naar het lab. Ik wil het merk en de exacte kleur weten."
    
  "Het kan enige tijd duren als ze niet over een vooraf voorbereide database beschikken om te vergelijken met het monster dat we ze sturen.
    
  -Schrijf in de werkorder dat, indien nodig, het vacuüm veilig en zeker wordt opgevuld. Dit is de order die directeur Boya het meest bevalt. Wat vertelt hij me over bloed of sperma? Was er geluk?
    
  Absoluut niet. De kleding van het slachtoffer was heel schoon en er werden sporen van hetzelfde soort bloed op gevonden. Natuurlijk was het zijn eigen bloed.
    
  - Iets op je huid of haar? Sporen, iets?
    
  Ik vond lijmresten op de resten van de kleding, want ik vermoed dat de moordenaar de kardinaal naakt heeft uitgekleed en met ducttape heeft vastgebonden voordat hij hem martelde, en hem daarna weer heeft aangekleed. Was het lichaam, maar dompel het niet onder in water, zie je dat?
    
  De lijkschouwer vond een dunne witte kras op de zijkant van De Robaira's laars, veroorzaakt door een klap, en een droge wond.
    
  - Geef hem een spons met water en veeg het af, maar maak je geen zorgen als hij veel water heeft of niet veel aandacht aan dit deel besteedt, want er blijft te veel water achter en het kan veel klappen op zijn lichaam geven.
    
  -¿А tip udarón?
    
  "Herkenbaarder zijn dan met make-up is makkelijker, maar ook minder opvallend dan met make-up. Het is als een lavendelgeur van gewone make-up."
    
  Paola zuchtte. Het was waar.
    
  -Is dit alles?
    
  "Er zitten ook wat lijmresten op het gezicht, maar heel klein. Dat is alles. Overigens was de overledene behoorlijk bijziend."
    
  - En wat heeft dit met de zaak te maken?
    
  "Dante, verdomme, het gaat goed met me." De bril was verdwenen.
    
  "Natuurlijk had ik een bril nodig. Ik ruk zijn verdomde ogen eruit, maar de bril gaat niet verloren?"
    
  De lijkschouwer spreekt met de directeur.
    
  - Kijk, ik probeer je niet te vertellen dat je je werk moet doen. Ik vertel je alleen wat ik zie.
    
  -Alles is in orde, dokter. Tenminste totdat ik een volledig rapport heb.
    
  - Natuurlijk, centralist.
    
  Dante en Paola lieten de lijkschouwer over aan zijn lijkschouwer en zijn versies van jazzclichés en gingen de gang op, waar Pontiero korte, laconieke bevelen naar de móvil schreeuwde. Toen ze ophing, richtte de inspecteur zich tot hen beiden.
    
  -Oké, dit is wat we gaan doen. Dante, je gaat terug naar je kantoor en stelt een rapport op met alles wat je je kunt herinneren van de plaats delict van de eerste misdaad. Ik zou het fijn vinden als hij alleen was, want dat was hij ook. Makkelijker. Neem alle foto's en bewijsstukken mee die je wijze en verlichte vader je heeft laten bewaren. En kom naar het hoofdkwartier van de UACV zodra je klaar bent. Ik ben bang dat dit een lange nacht gaat worden.
    
    
    
    
    
  Nicks vraag: Beschrijf in minder dan 100 woorden het belang van tijd bij het opbouwen van een strafzaak (segóp Rosper). Trek je eigen conclusie en relateer de variabelen aan het ervaringsniveau van de moordenaar. Je hebt twee minuten, die je al hebt afgeteld vanaf het moment dat je de pagina omsloeg.
    
    
  Antwoord: De tijd die nodig is voor:
    
    
  a) slachtoffers elimineren
    
  b) interactie met CAD/CAM-systemen.
    
  c) zijn bewijsmateriaal uit het lichaam wissen en hem kwijtraken
    
    
  Commentaar: Zoals ik het begrijp, wordt variabele a) bepaald door de fantasieën van de moordenaar, helpt variabele b) zijn verborgen motieven te onthullen, en bepaalt c) zijn vermogen tot analyseren en improviseren. Kortom, als de moordenaar meer tijd besteedt aan
    
    
  a) heeft een gemiddeld niveau (3 crímenes)
    
  b) Hij is een deskundige (4 crímenes of más)
    
  c) hij een nieuweling is (eerste of tweede overtreding).
    
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Dinsdag 5 april 2005, 22:32 uur.
    
    
    
  - Laten we eens kijken wat we hebben?
    
  - Er zijn twee kardinalen op een vreselijke manier vermoord, Dikanti.
    
  Dikanti en Pontiero lunchten in het café en dronken koffie in de vergaderzaal van het lab. Ondanks de moderne uitstraling was de plek grijs en somber. Het kleurrijke tafereel in de kamer bracht haar gezicht naar de honderden foto's van de plaats delict die voor hen uitgespreid lagen. Aan één kant van de enorme tafel in de woonkamer stonden vier plastic zakken met forensisch bewijs. Dat is alles wat je op dit moment hebt, behalve wat Dante je over de eerste misdaad vertelde.
    
  - Oké, Pontiero, laten we beginnen met Robaira. Wat weten we over él?
    
  "Ik heb in Buenos Aires gewoond en gewerkt. We komen zondagochtend aan met een vlucht van Aerolíneas Argentinas. Neem een open ticket dat je een paar weken geleden hebt gekocht en wacht tot de sluitingstijd op zaterdag om 13.00 uur. Gezien het tijdsverschil vermoed ik dat de Heilige Vader toen is overleden."
    
  -¿ Daarheen en terug?
    
  - Alleen Ida.
    
  "Wat merkwaardig is... óf de kardinaal was erg kortzichtig, óf hij kwam aan de macht met grote verwachtingen. Maurizio, je kent me: ik ben niet bepaald religieus. Weet jij iets over Robaira's potentieel als paus?"
    
  -Het is oké. Ik heb hem er een week geleden iets over voorgelezen, ik geloof dat het in La Stampa stond. Ze dachten dat hij in een goede positie zat, maar niet tot de grote favorieten behoorde. Hoe dan ook, weet je, dit zijn de Italiaanse media. Ze brengen dit onder de aandacht van onze kardinalen. Over Portini die hij heeft gesproken en nog veel meer.
    
  Pontiero was een familieman met een onberispelijke integriteit. Voor zover Paola kon nagaan, was hij een goede echtgenoot en vader. "Ik ging elke zondag als een klok naar de mis." Hoe stipt was zijn uitnodiging om met hem mee te gaan naar Arles, die Dikanti onder talloze voorwendsels afwees. Sommige waren goed, sommige slecht, maar geen enkele was geschikt. Pontiero weet dat de inspecteur niet veel vertrouwen had. Tien jaar geleden was hij met zijn vader naar de hemel gegaan.
    
  "Er is iets wat me zorgen baart, Maurizio. Het is belangrijk om te weten wat voor soort desillusie de moordenaar en de kardinalen verbindt. Heeft hij een hekel aan de kleur rood, is hij een gekke seminarist, of heeft hij gewoon een hekel aan kleine ronde hoedjes?"
    
  -Kardinaal Capello.
    
  "Bedankt voor de verduidelijking. Ik vermoed dat er een verband is tussen de twee. Kortom, we komen niet ver op dit pad zonder een betrouwbare bron te raadplegen. Mama Ana Dante zal de weg moeten vrijmaken zodat we met iemand hogerop in de Curie kunnen praten. En als ik "hogerop" zeg, bedoel ik ook "hogerop".
    
  -Wees niet te makkelijk.
    
  "Dat zullen we nog wel eens zien. Concentreer je nu op het testen van de apen. Laten we beginnen met het feit dat we weten dat Robaira niet in de kerk is gestorven."
    
  "Er was echt heel weinig bloed. Hij had ergens anders moeten sterven."
    
  "De moordenaar moest de kardinaal zeker een bepaalde tijd in zijn macht houden op een afgelegen en geheime plek waar hij het lichaam kon gebruiken. We weten dat hij op de een of andere manier haar vertrouwen moest winnen, zodat het slachtoffer vrijwillig die plek zou betreden. Van Ahí, movió el Caddiáver naar Santa Maria in Transpontina, uiteraard om een specifieke reden."
    
  -En hoe zit het met de kerk?
    
  "Praat met de priester. De deur was gesloten voor gesprekken en gezang toen hij naar bed ging. Hij herinnert zich dat hij bij aankomst de deur voor de politie moest openen. Maar er is een tweede deur, een heel kleine, die uitkomt op de Via dei Corridori. Dat was waarschijnlijk de vijfde ingang. Heb je dat gecontroleerd?"
    
  "Het slot was intact, maar het was modern en sterk. Maar zelfs als de deur wijd open had gestaan, zie ik niet waar de moordenaar binnen zou zijn gekomen."
    
  -Waarom?
    
  -Heb je het aantal mensen bij de voordeur aan de Via della Conciliazione opgemerkt? Nou, de straat is verdomd druk. Het wemelt van de pelgrims. Ja, ze hebben het zelfs teruggebracht tot alleen het verkeer. Vertel me niet dat de moordenaar met een genie in zijn hand naar binnen liep, zodat de hele wereld het kon zien.
    
  Paola dacht even na. Misschien was die toestroom van mensen wel de beste dekmantel voor de moordenaar, maar was hij of zij binnengekomen zonder de deur open te breken?
    
  "Pontiero, uitzoeken wat onze prioriteit is, is een van onze prioriteiten. Ik vind het heel belangrijk. Mañanna, we gaan naar broeder ¿sómo, hoe heette hij ook alweer?"
    
  -Francesco Toma, karmeliet monnik.
    
  De jonge inspecteur knikte langzaam en maakte aantekeningen in zijn notitieboekje.
    
  - Daarover. Aan de andere kant hebben we een paar griezelige details: de boodschap op de muur, de afgehakte handen op het canvas... en die aquazakken. Ga maar door.
    
  Pontiero begon te lezen terwijl inspecteur Dikanti het testrapport van Bolu Graf invulde. Een ultramodern kantoor en tien twintigste-eeuwse relikwieën, zoals deze verouderde gedrukte publicaties.
    
  -Het onderzoek is eenvoudigweg 1. Steel. Een rechthoek van geborduurde stof, gebruikt door katholieke priesters tijdens het sacrament van de biecht. Het werd hangend aan de mond van een sapra gevonden, volledig bedekt met bloed. De sanguineogroep komt overeen met de víctimagroep. DNA-analyse is gaande.
    
  Het was een bruinachtig voorwerp dat ik in het schemerige licht van de kerk niet kon onderscheiden. De DNA-analyse duurde minstens twee maanden, dankzij de aanwezigheid van een van de meest geavanceerde laboratoria ter wereld bij UACV. Dikanti lachte veel tijdens het kijken naar CSI 6 op tv. Ik hoop dat de tests net zo snel worden verwerkt als in Amerikaanse tv-programma's.
    
  -Onderzoek núprosto 2. Wit canvas. Herkomst onbekend. Materiaal: katoen. Aanwezigheid van bloed, maar zeer gering. Afgehakte handen van een slachtoffer werden op de él aangetroffen. De Sanguíneo-groep komt overeen met de slachtoffergroep. DNA-analyse is gaande.
    
  -Allereerst, is ¿Robaira Grieks of Latijn? -dudó Dicanti.
    
  - Met Grieks, denk ik.
    
  - Oké, ga je gang, Maurizio, alsjeblieft.
    
  -Expertise #3. Een verfrommeld stukje papier, ongeveer drie bij drie cent groot. Het bevindt zich in de linkeroogkas, op het vijfde ooglid. Het soort papier, de samenstelling, het vetgehalte en het chloorpercentage worden onderzocht. Letters worden met de hand en met een grafisch kopje op het papier geschreven.
    
    
    
    
  "M T 16," zei Dikanti. "Wat is jouw richting?"
    
  "Het papier werd met bloed bevlekt en opgerold gevonden. Het is duidelijk een bericht van de moordenaar. De afwezigheid van ogen op het slachtoffer is misschien niet zozeer een straf voor hem, maar eerder een hint... alsof hij ons vertelde waar we moesten zoeken."
    
  - Of dat we blind zijn.
    
  "Een brute moordenaar... de eerste in zijn soort die in Italië is opgedoken. Ik denk dat ik daarom wilde dat je goed voor jezelf zorgde, Paola. Geen gewone detective, maar iemand met creatief denkvermogen."
    
  Dicantió overwoog de woorden van de onderinspecteur. Als het waar was, verdubbelde de inzet. Het profiel van de moordenaar stelt hem in staat om op zeer intelligente mensen te reageren, en meestal ben ik erg moeilijk te pakken, tenzij ik een fout maak. Vroeg of laat doet iedereen het, maar voorlopig vulden ze het mortuarium.
    
  Oké, laten we even nadenken. Wat voor straten hebben we met zulke initialen?
    
  -Viale del Muro Torto...
    
  - Het is oké, hij loopt door het park en hij heeft geen púmeros, Mauricio.
    
  - Dan is de Monte Tarpeo, die door de tuinen van het Palazzo dei Conservatori loopt, ook niet de moeite waard.
    
  -¿Y Monte Testaccio?
    
  -Via Testaccio Park... het zou de moeite waard kunnen zijn.
    
  -Wacht even -Dicanti cogió the telefono i Markó and nu gewoon stagiair- ¿Documentación? Hallo, Silvio. Kijk wat er beschikbaar is op Monte Testaccio, 16. En neem ons mee via de Via Roma naar de vergaderruimte.
    
  Terwijl ze wachtten, bleef Pontiero het bewijsmateriaal opnoemen.
    
  -Tot slot (voorlopig): Onderzoek núsimply 4. Verfrommeld papier van ongeveer drie bij drie centimeter. Het bevindt zich in de rechteronderhoek van het vel, onder ideale omstandigheden, waaronder de test net is uitgevoerd. 3. Het type papier, de samenstelling, het vet- en chloorgehalte staan aangegeven in de onderstaande tabel.;n worden bestudeerd. Het woord wordt met de hand en met behulp van een grafisch kopje op het papier geschreven.
    
    
    
    
  - Undeviginti .
    
  - Verdomme, het is net een puñetero ieroglifífiko -se desesperó Dikanti. Ik hoop alleen dat dit geen vervolg is op het bericht dat ik in het eerste deel heb achtergelaten, want dat eerste deel is in rook opgegaan.
    
  "Ik denk dat we het moeten doen met wat we op dit moment hebben."
    
  -Uitstekend, Pontiero. Waarom vertel je me niet wat undeviginti is, zodat ik ermee kan leren leven?
    
  "Je breedtegraad en lengtegraad zijn een beetje roestig, Dikanti. Dat betekent negentien."
    
  - Verdomme, het is waar. Ik werd altijd van school gestuurd. En de pijl?
    
  Op dat moment kwam een assistent van de documentairemaker van Rome Street binnen.
    
  "Dat is alles, inspecteur. Ik zocht naar wat ik vroeg: Monte Testaccio 16 bestaat niet. Er zijn veertien portalen in deze straat."
    
  "Dank je, Silvio. Doe me een plezier, ontmoet Pontiero en mij hier en controleer of de straten van Rome vanaf de berg beginnen. Het is een gok, maar ik had een vermoeden."
    
  Laten we hopen dat je een betere psychopaat bent dan je denkt, Dr. Dikanti. Hari, je kunt beter een Bijbel gaan halen.
    
  Alle drie draaiden hun hoofd naar de deur van de vergaderzaal. Een priester stond in de deuropening, gekleed als een geestelijke. Hij was lang en dun, pezig en had een opvallend kaal hoofd. Hij leek wel vijftig zeer goed bewaard gebleven botten te hebben, en zijn gelaatstrekken waren stevig en sterk, kenmerkend voor iemand die veel zonsopgangen in de buitenlucht had gezien. Dikanti vond dat hij meer op een soldaat leek dan op een priester.
    
  "Wie ben je en wat wil je? Dit is verboden terrein. Doe me een plezier en vertrek onmiddellijk," zei Pontiero.
    
  "Ik ben pater Anthony Fowler en ik ben gekomen om u te helpen," sprak hij in correct Italiaans, maar enigszins aarzelend en aarzelend.
    
  "Dit zijn politiebureaus, en jullie zijn er zonder toestemming binnengekomen. Als jullie ons willen helpen, ga dan naar de kerk en bid voor onze zielen."
    
  Pontiero benaderde de arriverende priester met de bedoeling hem uit te nodigen om in een slecht humeur te vertrekken. Dikanti had zich al omgedraaid om de foto's verder te bekijken toen Fowler het woord nam.
    
  - Het komt uit de Bijbel. Uit het Nieuwe Testament, in het bijzonder, van mij.
    
  - Wat? - Pontiero was verrast.
    
  Denk aan de kabel en de spiegel van Fowler.
    
  - Oké, leg eens uit.
    
  -Matteüs 16:16. Het Evangelie van Matteüs, sectie 16, hoofdstuk 237, Tul. ¿Heb je nog meer aantekeningen?
    
  Pontiero lijkt boos.
    
  - Kijk, Paola, ik ga echt niet naar je luisteren...
    
  Dikanti hield hem met een gebaar tegen.
    
  - Luister, Mosle.
    
  Fowler kwam de rechtszaal binnen. Hij had een zwarte jas in zijn hand en liet die op een stoel liggen.
    
  Zoals u wel weet, is het christelijke Nieuwe Testament verdeeld in vier boeken: Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. In de christelijke bibliografie wordt het boek Matteüs weergegeven met de letters Mt. Het eenvoudige nummer onder nún verwijst naar hoofdstuk 237 van het Evangelie. En met twee núsimple más moet men hetzelfde citaat tussen twee verzen en hetzelfde nummer aangeven.
    
  -Dit heeft de moordenaar achtergelaten.
    
  Paola zal je test #4 laten zien, verpakt in plastic. Hij staarde haar recht in de ogen. De priester leek het briefje niet te herkennen, noch voelde hij enige afkeer voor het bloed. Ze keek hem aandachtig aan en zei:
    
  - Negentien. Dat is toepasselijk.
    
  Pontiero was woedend.
    
  -Gaat u ons nu alles vertellen wat u weet, of laat u ons nog lang wachten, Vader?
    
    - Ik geef jullie de sleutels van het koninkrijk der hemelen; al wat jullie op aarde binden, zal in de hemel gebonden zijn , en al wat jullie op aarde ontbinden, zal in de hemel ontbonden zijn. Matteüs 16:19. Met deze woorden bevestig ik Sint Petrus als het hoofd van de apostelen en geef ik hem en zijn opvolgers gezag over de hele christelijke wereld.
    
  -Santa Madonna -exclamó Dicanti.
    
  "Gezien wat er in deze stad gaat gebeuren, denk ik dat je je zorgen moet maken als je bidt. En nog veel meer."
    
  "Verdomme, een of andere gek heeft net de keel van een priester doorgesneden, en jij zet de sirenes aan. Ik zie daar niets verkeerds in, pater Fowler," zei Pontiero.
    
  "Nee, mijn vriend. De moordenaar is geen gekke maniak. Hij is een wrede, teruggetrokken en intelligente man, en hij is vreselijk krankzinnig, geloof me."
    
  "Oh ja? Hij lijkt veel te weten over uw motieven, vader," grinnikte de junior-inspecteur.
    
  De priester kijkt Dikanti aandachtig aan terwijl ik antwoord.
    
  - Ja, veel meer dan dat, bid ik. Wie is hij?
    
    
    
    
    (ARTÍCULO EXTRAÍDO DEL DIARIO MARYLAND GAZETTE,
    
    
    
    29 JULI 1999 PAGINA 7)
    
    
  Een Amerikaanse priester die beschuldigd werd van seksueel misbruik, heeft zelfmoord gepleegd.
    
    
    SILVER SPRING, Maryland (PERSBURGEMEENSCHAPPEN) - Terwijl beschuldigingen van seksueel misbruik de katholieke geestelijkheid in Amerika blijven schokken, heeft een priester uit Connecticut die ervan wordt beschuldigd minderjarigen seksueel te hebben misbruikt, zichzelf opgehangen in zijn kamer in een verzorgingstehuis, een instelling die mensen met een beperking behandelt, zo meldde de lokale politie afgelopen vrijdag aan American-Press.
    
  Peter Selznick, 64, nam op 27 april vorig jaar, slechts één dag voor zijn verjaardag, ontslag als priester in de St. Andrew's Parish in Bridgeport, Connecticut. Nadat functionarissen van de Katholieke Kerk twee mannen hadden geïnterviewd die beweerden dat Selznick hen tussen eind jaren zeventig en begin jaren tachtig had misbruikt, zei een woordvoerder van de Katholieke Kerk dat Selznick hen tussen eind jaren zeventig en begin jaren tachtig had misbruikt.
    
  De priester werd behandeld in het St. Matthew's Institute in Maryland, een psychiatrische instelling voor gevangenen die beschuldigd worden van seksueel misbruik of 'seksuele verwarring', aldus de instelling.
    
  "Het ziekenhuispersoneel belde meerdere keren aan en probeerde uw kamer binnen te komen, maar iets blokkeerde de deur", zei Diane Richardson, woordvoerster van de politie en grensbewaking van Prince George's County, tijdens een persconferentie. "Toen ze de kamer binnenkwamen, vonden ze het lijk hangend aan een van de zichtbare plafondbalken."
    
  Selznick hing zichzelf op aan een van zijn kussens en bevestigde daarmee tegenover Richardson dat zijn lichaam naar het mortuarium was gebracht voor autopsie. Hij ontkent ook categorisch geruchten dat CAD was uitgekleed en verminkt, geruchten die hij "volledig ongegrond" noemde. Tijdens de persconferentie citeerden verschillende journalisten "ooggetuigen" die beweerden dergelijke verminkingen te hebben gezien. Een woordvoerder beweert dat "een verpleegster van het medisch korps van de provincie banden heeft met drugs, zoals marihuana en andere verdovende middelen, onder invloed waarvan ze dergelijke uitspraken deed; de genoemde gemeenteambtenaar is geschorst en betaald totdat zijn relatie is beëindigd", concludeerde de woordvoerster van de politie. Saint Perióu Dicó kon contact opnemen met de vermeende verpleegster, die weigerde een nieuwe verklaring af te leggen; een kort "Ik had het mis".
    
  Bisschop William Lopez van Bridgeport bevestigde dat hij "diepbedroefd" was door Selznicks "tragische" dood, en voegde eraan toe dat de esc "gelooft dat het verontrustend is voor de Noord-Amerikaanse tak van de Cat Church." #243 De Leakeys hebben nu "múltiples víctimas."
    
  Pater Selznick werd in 1938 in New York City geboren en werd in 1965 in Bridgeport tot priester gewijd. Ik heb in verschillende parochies in Connecticut gediend en een korte tijd in de parochie San Juan Vianney in Chiclayo, Peru.
    
  "Ieder mens, zonder uitzondering, heeft waardigheid en waarde in de ogen van God, en ieder mens heeft onze compassie nodig en verdient die", bevestigt Lopez. "De verontrustende omstandigheden rond zijn dood kunnen al het goede dat hij tot stand heeft gebracht niet ongedaan maken", concludeert de bisschop.
    
  Pater Canis Conroy, directeur van het Saint Matthew Institute, weigerde verklaringen af te leggen in Saint Periódico. Pater Anthony Fowler, directeur van het Institute for New Programs, beweert dat pater Conroy "in shock" was.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Dinsdag 5 april 2005, 23:14 uur.
    
    
    
  Fowlers opmerking sloeg in als een bom. Dikanti en Pontiero bleven staan en staarden de kale priester aandachtig aan.
    
  - Mag ik zitten?
    
  "Er zijn genoeg stoelen vrij," zei Paola. "Kies zelf maar."
    
  Hij maakte een gebaar naar de documentatiemedewerker, die vertrok.
    
  Fowler liet een kleine zwarte sporttas met gerafelde randen en twee rozetten op tafel staan. Het was een tas die veel van de wereld had gezien, een tas die duidelijk sprak over de kilo's die zijn dubbelganger met zich meedroeg. Hij opende hem en haalde er een ruime aktetas uit van donker karton met ezelsoren en koffievlekken. Hij zette hem op tafel en ging tegenover de inspecteur zitten. Dikanti bekeek hem aandachtig en merkte zijn zuinige bewegingen op, de energie die zijn zwarte ogen uitstraalden. Ze was diep geïntrigeerd door de afkomst van deze extra priester, maar ze was vastbesloten zich niet in een hoek te laten drijven, vooral niet op haar eigen terrein.
    
  Pontiero pakte een stoel, zette die tegenover de dominee en ging links zitten, met zijn handen op de rugleuning. Dikanti Tomó herinnerde hem er mentaal aan dat hij moest ophouden Humphrey Bogarts billen te imiteren. De vicepresident had "The Halcón Maltés" zo'n driehonderd keer gezien. Hij zat altijd links van iedereen die hij verdacht vond en rookte dwangmatig de ene na de andere Pall Mall-cocktail zonder filter naast hen.
    
  -Oké, vader. Geef ons een document dat uw identiteit bevestigt.
    
  Fowler haalde zijn paspoort uit zijn binnenzak en gaf het aan Pontiero. Hij gebaarde boos naar de rookwolk die uit de sigaar van de onderinspecteur kwam.
    
  "Wauw, wauw. Een diplomapaspoort. Hij heeft toch immuniteit? Wat is dat in vredesnaam, een soort espía?" vraagt Pontiero.
    
  - Ik ben een officier van de Amerikaanse luchtmacht.
    
  "Wat is er?" vroeg Paola.
    
  -Majoor. Zou u inspecteur Pontier willen vragen om te stoppen met roken in mijn buurt? Ik heb u al vaak in de steek gelaten en ik wil mezelf niet herhalen.
    
  - Hij is een drugsverslaafde, majoor Fowler.
    
  -Padre Fowler, dottora Dicanti. Ik ben... gepensioneerd.
    
  -Hé, wacht even, weet je mijn naam, vader? Of van de centralist?
    
  De forensisch wetenschapper glimlachte afwisselend nieuwsgierig en geamuseerd.
    
  - Nou, Maurizio, ik vermoed dat pater Fowler niet zo teruggetrokken is als hij zegt.
    
  Fowler glimlachte een beetje droevig naar haar.
    
  "Het klopt dat ik onlangs weer in actieve militaire dienst ben gesteld. En het interessante is dat dit te danken was aan mijn training tijdens mijn burgerleven." Hij pauzeert en zwaait met zijn hand om de rook weg te vegen.
    
  -Nou en? Waar is die klootzak die dit de kardinaal van de Heilige Moederkerk heeft aangedaan, zodat we allemaal naar huis kunnen om te slapen, jochie?
    
  De priester bleef zwijgen, even onbewogen als zijn cliënt. Paola vermoedde dat de man te streng was om indruk te maken op de kleine Pontiero. De rimpels op hun huid gaven duidelijk aan dat het leven hen zeer slechte indrukken had bezorgd, en die ogen hadden ergere dingen gezien dan de politieagent, vaak zelfs zijn stinkende tabak.
    
  -Dag, Maurizio. En doof je sigaar.
    
  Pontiero gooide zijn sigarettenpeuk op de grond en begon te mokken.
    
  "Oké, pater Fowler," zei Paola, terwijl ze door de foto's op tafel bladerde maar de priester aandachtig aankeek, "u hebt me duidelijk gemaakt dat u nu de leiding hebt. Hij weet wat ik niet weet en wat ik moet weten. Maar u bent op mijn veld, mijn land. U zult me vertellen hoe we dit oplossen."
    
  -Wat zeg je als je begint met het aanmaken van een profiel?
    
  -¿ Kunt u mij vertellen waarom?
    
  "Want in dat geval hoef je geen vragenlijst in te vullen om de naam van de moordenaar te achterhalen. Dat zou ik zeggen. In dat geval heb je een profiel nodig om te achterhalen waar je bent. En dat is niet hetzelfde."
    
  -Is dit een test, Vader? Wil je zien hoe goed de man voor je is? Gaat hij mijn deductieve vermogens in twijfel trekken, zoals Boy doet?
    
  - Ik denk, dottor, dat jijzelf degene bent die hier over zichzelf oordeelt.
    
  Paola haalde diep adem en verzamelde al haar kalmte om niet te gaan schreeuwen toen Fowler zijn vinger op haar wond drukte. Net toen ik dacht dat ik zou zakken, verscheen haar baas in de deuropening. Hij stond daar en bestudeerde de priester aandachtig, en ik gaf hem het examen terug. Uiteindelijk bogen ze beiden hun hoofd ter begroeting.
    
  -Padre Fowler.
    
  -Regisseur Boy.
    
  "Ik werd gewaarschuwd voor uw komst via, laten we zeggen, een ongebruikelijk kanaal. Het spreekt voor zich dat zijn aanwezigheid hier onmogelijk is, maar ik geef toe dat hij ons van nut zou kunnen zijn, als mijn bronnen niet liegen."
    
  -Dat doen ze niet.
    
  - Ga dan verder.
    
  Hij had altijd het onaangename gevoel dat hij te laat was voor de wereld, en dat gevoel herhaalde zich ook nu weer. Paola was het zat dat de hele wereld alles wist wat zij niet wist. Ik zou Boy vragen het uit te leggen zodra hij tijd had. In de tussentijd besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken.
    
  De directeur, pater Fowler, die hier aanwezig is, vertelde Pontiero en mij dat hij de identiteit van de moordenaar kent, maar dat hij blijkbaar een gratis psychologisch profiel van de dader wil voordat hij zijn naam onthult. Persoonlijk vind ik dat we kostbare tijd verspillen, maar ik heb besloten zijn spel te spelen.
    
  Ze knielde neer en maakte indruk op de drie mannen die haar aanstaarden. Hij liep naar het schoolbord dat bijna de hele achterwand in beslag nam en begon erop te schrijven.
    
  "De moordenaar is een blanke man, tussen de 38 en 46 jaar oud. Hij is van gemiddelde lengte, sterk en intelligent. Hij heeft een universitaire graad en spreekt talen. Hij is linkshandig, heeft een streng religieuze opvoeding genoten en heeft in zijn jeugd te kampen gehad met stoornissen of mishandeling. Hij is onvolwassen, zijn werk legt een druk op hem die zijn psychologische en emotionele weerbaarheid te boven gaat, en hij lijdt aan ernstige seksuele repressie. Hij heeft waarschijnlijk een geschiedenis van ernstig geweld. Dit is niet de eerste of tweede keer dat hij iemand vermoordt, en zeker niet de laatste. Hij veracht ons diep, zowel politici als zijn naasten. Vader, noem nu de naam van zijn moordenaar," zei Dikanti, terwijl hij het krijtje omdraaide en in de handen van de priester gooide.
    
  Let op je luisteraars. Fowler keek haar verbaasd aan, Pontiero bewonderend en de padvinder verbaasd. Eindelijk sprak de priester.
    
  "Gefeliciteerd, dottor. Tien. Ook al ben ik een psychopaat en een logos, ik kan de basis van al je conclusies niet begrijpen. Kun je het me een beetje uitleggen?"
    
  Dit is een voorlopig rapport, maar de conclusies zouden redelijk accuraat moeten zijn. Zijn blanke huidskleur is te zien in zijn slachtofferprofielen, aangezien het zeer ongebruikelijk is dat een seriemoordenaar iemand van een ander ras vermoordt. Hij is van gemiddelde lengte, aangezien Robaira een lange man was, en de lengte en richting van de snee in zijn nek wijzen erop dat hij verrast is door iemand van ongeveer 1,80 meter lang. Zijn kracht is overduidelijk, anders zou het onmogelijk zijn geweest om de kardinaal in de kerk te plaatsen, want zelfs als hij een auto had gebruikt om het lichaam naar de poort te vervoeren, is de kapel ongeveer veertig meter verderop. Onvolwassenheid is recht evenredig met het type moordenaar, die een diepe minachting heeft voor het slachtoffer, dat hij als een object beschouwt, en de politieagent, die hij als minderwaardig beschouwt.
    
  Fowler onderbrak haar en stak beleefd zijn hand op.
    
  "Er zijn twee details die me in het bijzonder opvielen, dottor. Ten eerste zei je dat je niet voor het eerst aan het moorden was. Heeft hij dat in het complexe moordcomplot verwerkt?"
    
  "Inderdaad, vader. Deze man heeft diepgaande kennis van politiewerk, en hij heeft dit al vaker gedaan. Mijn ervaring leert me dat de eerste keer meestal erg rommelig en geïmproviseerd is."
    
  - Ten tweede, "zijn werk legt een druk op hem die zijn psychologische en emotionele veerkracht te boven gaat." Ik snap niet waar hij dat vandaan haalt.
    
  Dikanti bloosde en sloeg haar armen over elkaar. Ik antwoordde niet. Boy greep de kans om in te grijpen.
    
  "Ah, lieve Paola. Haar hoge intelligentie laat altijd een opening open om haar vrouwelijke intuïtie te doorgronden, nietwaar? Vader, de bewaker van Dikanti, komt soms tot puur emotionele conclusies. Ik weet niet waarom. Natuurlijk wacht mij een grote toekomst als schrijver."
    
  "Meer voor mij dan je denkt. Want hij heeft de spijker op zijn kop geslagen," zei Fowler, die uiteindelijk opstond en naar het bord liep. "Inspecteur, is dat de juiste titel voor uw beroep? Profiler, toch?"
    
  "Ja," zei Paola verlegen.
    
  -Welke mate van profilering is bereikt?
    
  - Na het voltooien van een cursus forensische wetenschappen en een intensieve training bij de afdeling Gedragswetenschappen van de FBI, slagen maar weinig mensen erin de volledige cursus af te ronden.
    
  -¿ Kunt u ons vertellen hoeveel gekwalificeerde profilers er in de wereld zijn?
    
  -Momenteel twintig. Twaalf in de Verenigde Staten, vier in Canada, twee in Duitsland, één in Italië en één in Oostenrijk.
    
  -Dank u wel. Is alles u duidelijk, heren? Twintig mensen ter wereld kunnen met volledige zekerheid een psychologisch profiel van een seriemoordenaar schetsen, en één van hen bevindt zich in deze kamer. En geloof me, ik zal die persoon vinden...
    
  Ik draaide me om en schreef en schreef op het bord, heel groot, in dikke en harde letters, één naam.
    
    
  VIKTOR KAROSKI
    
    
  -...we hebben iemand nodig die in zijn hoofd kan kijken. Ze hebben de naam die ze me vroegen. Maar voordat je naar de telefoon rent om een arrestatiebevel uit te vaardigen, wil ik je eerst je hele verhaal vertellen.
    
    
    
  Uit de correspondentie van Edward Dressler,
    
  psychiater en kardinaal Francis Shaw
    
    
    
  Boston, 14 mei 1991
    
    
  (...) Eminentie, we hebben ongetwijfeld te maken met een geboren recidivist. Mij is inmiddels verteld dat dit de vijfde keer is dat hij naar een andere parochie is overgeplaatst. De tests die de afgelopen twee weken zijn uitgevoerd, bevestigen dat we het ons niet kunnen veroorloven hem te dwingen weer met kinderen te leven zonder hen in gevaar te brengen. (...) Ik twijfel er geen moment aan dat hij zich wil bekeren, want hij is vastberaden. Ik betwijfel wel of hij zich kan beheersen. (...) U kunt zich de luxe niet veroorloven hem in de parochie te hebben. Ik zou zijn vleugels moeten knippen voordat hij ontploft. Anders zal ik niet verantwoordelijk worden gehouden. Ik raad een stage van minstens zes maanden aan bij het Instituut van Sint-Mattheüs.
    
    
  Boston, 4 augustus 1993
    
    
  (...) Dit is de derde keer dat ik met él (Karoski) te maken heb (...) Ik moet u zeggen dat de "verandering van omgeving", zoals u het noemt, hem helemaal niet heeft geholpen, integendeel. Hij begint steeds meer de controle te verliezen en ik merk tekenen van schizofrenie in zijn gedrag. Het is heel goed mogelijk dat hij elk moment volledig de grens overschrijdt en iemand anders wordt. Uwe Eminentie, u kent mijn devotie voor de Kerk en ik begrijp het grote tekort aan priesters, maar ¡laat beide lijsten vallen! (...) 35 mensen zijn al door mijn handen gegaan, Uwe Eminentie, en sommigen van hen heb ik gezien met een kans op herstel op eigen kracht (...) Karoski is duidelijk niet een van hen. Kardinaal, bij zeldzame gelegenheden volgde Zijne Eminentie mijn advies op. Ik smeek u nu, als u wilt: overtuig Karoski om zich bij de Kerk van San Matteo aan te sluiten.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 april 2005, 00:03 uur
    
    
    
  Paula Tom, ga zitten en luister naar het verhaal van Vader Fowler.
    
  - Het begon allemaal, althans voor mij, in 1995. In die korte tijd, nadat ik de Koninklijke Landmacht had verlaten, werd ik toegankelijk voor mijn bisschop. Éste quiso aprovechar mi título de Psicología enviándome al Instituto Saint Matthew. ¿E ilií should I talk about él?
    
  Iedereen schudde zijn hoofd.
    
  "Ontneem me niet." De aard van het instituut is het geheim van een van de grootste publieke opinies in Noord-Amerika. Officieel is het een ziekenhuis, ontworpen voor de zorg aan "problematische" priesters en nonnen, gevestigd in Silver Spring, Maryland. De realiteit is dat 95% van de patiënten een geschiedenis heeft van seksueel misbruik van minderjarigen of drugsgebruik. De faciliteiten op het terrein zijn luxueus: 35 kamers voor patiënten, negen voor personeel (bijna allemaal binnen), een tennisbaan, twee tennisbanen, een zwembad, een recreatieruimte en een "vrijetijdsruimte" met biljart...
    
  "Het lijkt meer op een vakantiebestemming dan op een psychiatrische inrichting", onderbrak Pontiero.
    
  "Ah, deze plek is een mysterie, maar op meerdere niveaus. Het is een mysterie van buitenaf, en het is een mysterie voor de gevangenen, die het in eerste instantie zien als een plek om zich een paar maanden terug te trekken, een plek om te ontspannen, hoewel ze geleidelijk aan iets heel anders ontdekken. Jullie weten van het enorme probleem dat zich de afgelopen 250-241 jaar in mijn leven heeft voorgedaan met bepaalde katholieke priesters. Het is vanuit de publieke opinie algemeen bekend dat mensen die beschuldigd worden van seksueel misbruik van minderjarigen hun betaalde vakanties doorbrengen in luxehotels."
    
  "En dat was een jaar geleden?" vraagt Pontiero, die diep geraakt lijkt door het onderwerp. Paola begrijpt het, want de onderinspecteur heeft twee kinderen in de leeftijd van dertien tot veertien.
    
  -Nee. Ik probeer mijn hele ervaring zo kort mogelijk samen te vatten. Toen ik aankwam, trof ik een plek aan die diep seculier was. Het zag er niet uit als een religieuze instelling. Er hingen geen kruisbeelden aan de muren en geen van de gelovigen droeg een gewaad of soutane. Ik bracht veel nachten door in de open lucht, in het kamp of aan het front, en ik legde mijn telescopen nooit neer. Maar iedereen was verspreid, komen en gaan. Het gebrek aan geloof en controle was overduidelijk.
    
  -¿En vertel dit aan niemand? -preguntó Dicanti.
    
  -Natuurlijk! Het eerste wat ik deed, was een brief schrijven aan de bisschop van het bisdom. Ik word ervan beschuldigd dat ik te veel beïnvloed ben door mijn tijd in de gevangenis vanwege de "strengheid van de gecastreerde omgeving". Ik kreeg het advies om "doorlaatbaarder" te zijn. Het waren moeilijke tijden voor me, aangezien ik tijdens mijn carrière bij de strijdkrachten bepaalde ups en downs heb meegemaakt. Ik wil niet in details treden, want dat is irrelevant. Laat ik het zo zeggen: ze hebben me er niet van overtuigd om mijn reputatie van compromisloosheid te versterken.
    
  - Hij hoeft zich niet te rechtvaardigen.
    
  "Ik weet het, maar mijn schuldgevoel blijft me achtervolgen. Op deze plek werden geest en ziel niet genezen, ze werden slechts een beetje in de richting geduwd waar de stagiair het minst storend was. Precies het tegenovergestelde van wat het bisdom verwachtte.
    
  "Ik begrijp het niet," zei Pontiero.
    
  "Ik ook," zei Boy.
    
  "Het is ingewikkeld. Laten we beginnen met het feit dat de enige psychiater met een diploma in dienst van het centrum pater Conroy was, de directeur van het instituut in die korte tijd. De anderen hebben geen hogere diploma's dan die van verpleegkundigen of erkende specialisten. En hij veroorloofde zich de luxe om uitgebreide psychiatrische onderzoeken uit te voeren!"
    
  "Waanzin," zei Dikanti verbaasd.
    
  -Volkomen. De beste bevestiging dat ik tot de staf van het Instituut ben toegetreden, was mijn lidmaatschap van Dignity, een vereniging die het priesterschap voor vrouwen en seksuele vrijheid voor mannelijke priesters promoot. Hoewel ik het persoonlijk oneens ben met de principes van de vereniging, is het niet aan mij om daarover te oordelen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik de professionele capaciteiten van het personeel kan beoordelen, en dat waren er maar heel weinig.
    
  "Ik begrijp niet waar dit allemaal naartoe leidt," zei Pontiero terwijl hij een sigaar opstak.
    
  Geef me vijf minuten, dan kijk ik even. Zoals bekend heeft pater Conroy, een goede vriend van Dignity en een aanhanger van Doors for Inside, de St. Matthew's Church volledig op het verkeerde been gezet. Eerlijke priesters kwamen, geconfronteerd met enkele ongegronde beschuldigingen (die er waren), en dankzij Conroy deden ze uiteindelijk afstand van het priesterschap, dat het licht van hun leven was geweest. Velen anderen kregen te horen dat ze hun natuur niet moesten bestrijden en hun eigen leven moesten leiden. Voor een religieus persoon werden secularisatie en homoseksuele relaties als een succes beschouwd.
    
  - En dit is een probleem? -preguntó Dicanti.
    
  "Nee, dat klopt niet, als dat is wat de persoon echt wil of nodig heeft." Maar Dr. Conroy bekommerde zich helemaal niet om de behoeften van de patiënt. Hij stelde eerst een doel en paste dat vervolgens toe op de persoon, zonder diegene van tevoren te kennen. Hij speelde God met de ziel en het verstand van die mannen en vrouwen, van wie sommigen ernstige problemen hadden. En hij spoelde het allemaal weg met goede single malt whisky. Ze vermengden het goed met water.
    
  "Oh mijn God," zei Pontiero geschokt.
    
  - Geloof me, ik had niet helemaal gelijk, onderinspecteur. Maar dat is nog niet het ergste. Door ernstige fouten bij de selectie van kandidaten in de jaren zeventig en tachtig kwamen veel studenten naar de katseminars van mijn vader die ongeschikt waren om zielen te leiden. Ze waren zelfs ongeschikt om zich als zichzelf te gedragen. Dat is een feit. Na verloop van tijd begonnen veel van deze jongens soutanes te dragen. Ze hebben zoveel gedaan voor de goede naam van de katholieke kerk en, erger nog, voor velen. Veel priesters die beschuldigd werden van seksueel misbruik, schuldig bevonden aan seksueel misbruik, gingen niet naar de cárcel. Ze verstopten zich; ze werden van parochie naar parochie verplaatst. En sommigen belandden uiteindelijk in de Zevende Hemel. Op een dag werden ze allemaal, en hopelijk ook zij, teruggestuurd naar het burgerleven. Maar helaas werden velen van hen teruggestuurd naar het ambt, terwijl ze eigenlijk achter de tralies hadden moeten zitten. Dígra, dottora Dikanti, is er een kans op rehabilitatie van een seriemoordenaar?
    
  -Absoluut niet. Als je eenmaal de grens over bent, hoef je niets meer te doen.
    
  "Nou, hetzelfde geldt voor een pedofiel die vatbaar is voor dwangstoornissen. Helaas bestaat er op dit gebied niet zo'n gezegende zekerheid als jij. Ze weten dat ze een beest in handen hebben dat opgejaagd en opgesloten moet worden. Maar het is veel moeilijker voor een therapeut die een pedofiel behandelt om te begrijpen of ze de grens volledig overschreden hebben of niet. Er was een geval waarin James twijfelde aan het maximum minimum. En dat was het geval waarin er iets onder het mes lag dat ik niet leuk vond. "De rand, daar zat iets."
    
  -Déjeme adivinar: Viktor Karoski. Onze moordenaar.
    
  -Hetzelfde.
    
  Ik lach voordat ik ingrijp. Een vervelende gewoonte die je vaak herhaalt.
    
  - Vader Fowler, zou u zo vriendelijk willen zijn ons uit te leggen waarom u er zo zeker van bent dat hij het was die Robair en Portini in stukken scheurde?
    
  -Hoe het ook zij. Karoski kwam in augustus 1994 bij het instituut. Habí werd overgeplaatst vanuit verschillende parochies, en zijn pastoor droeg de problemen van de ene parochie naar de andere over. In alle gevallen waren er klachten, sommige ernstiger dan andere, maar geen ervan ging gepaard met extreem geweld. Op basis van de verzamelde klachten schatten we dat in totaal 89 kinderen het slachtoffer zijn geworden van mishandeling, hoewel het ook kinderen hadden kunnen zijn.
    
  - Verdomme.
    
  - Je hebt het gezegd, Pontiero. Zie Karoski's jeugdproblemen. Ik ben geboren in Katowice, Polen, in 1961, helemaal...
    
  -Wacht even, vader. Hij is dus nu 44 jaar oud?
    
  "Inderdaad, Dottore. Hij is 1,78 cm lang en weegt ongeveer 85 kg. Hij is stevig gebouwd en zijn IQ-tests gaven een score van 110 tot 125, seconden per kubieke meter en 225 knopen. Hij heeft er zeven op school gehaald. Het leidt hem af."
    
  - Hij heeft een opgeheven snavel.
    
  "Dottora, jij bent psychiater, terwijl ik psychologie heb gestudeerd en niet bepaald een briljante student was." Fowler's scherpe psychopathische gaven kwamen te laat aan het licht, waardoor hij de literatuur over dit onderwerp, net als het spel, niet heeft kunnen lezen: Is het waar dat seriemoordenaars erg intelligent zijn?
    
  Paola glimlachte een beetje en liep naar Nika toe. Ze keek naar Pontiero, die een vies gezicht trok.
    
  - Ik denk dat de jonge inspecteur de vraag rechtstreeks zal beantwoorden.
    
  -De dokter zegt altijd: Lecter bestaat niet, en Jodie Foster moet meedoen aan kleine drama's.
    
  Iedereen lachte, niet vanwege de grap, maar om de spanning een beetje te verminderen.
    
  "Dank u, Pontiero. Vader, de figuur van de superpsychotische psychopaat is een mythe die is ontstaan door de film en de romans van Thomas Harris. In het echte leven zou niemand zo kunnen zijn. Er waren recidivisten met hoge coëfficiënten en anderen met lage coëfficiënten. Het grote verschil tussen hen is dat degenen met hoge coëfficiënten meestal langer dan 225 seconden handelen omdat ze meer dan voorzichtig zijn. Wat betekent dat ze op academisch niveau als de besten worden erkend, is hun grote uitvoeringsvermogen.
    
    -¿Je bent geen académico, dottora?
    
    "Op een niet-academisch niveau, Heilige Vader, geef ik toe dat elk van deze klootzakken slimmer is dan de duivel. Niet slim, maar slim. En er zijn er, de minst begaafden, die een hoog quotiënt hebben, een aangeboren vermogen om hun verachtelijke werk uit te voeren en zich te vermommen. En in één geval, tot nu toe maar één geval, kwamen deze drie kenmerken overeen met het feit dat de crimineel een man van hoge cultuur was. Ik heb het over Ted Bundy."
    
  - Uw zaak is zeer bekend in mijn staat. Hij heeft ongeveer 30 vrouwen gewurgd en verkracht met de krik van zijn auto.
    
  "36, Vader. Laat het weten," corrigeerde Paola hem, die zich het Bundy-incident nog goed herinnerde, aangezien het een verplicht vak was in Quantico.
    
  Fowler, asintió, triste.
    
  -Zoals u weet, dokter, werd Viktor Karoski in 1961 geboren in Katowice, op slechts een paar kilometer van Papa Wojtyla's geboorteplaats. In 1969 verhuisde het gezin Karoski, bestaande uit haar, haar ouders en twee broers en zussen, naar de Verenigde Staten. Haar vader vond werk in een General Motors-fabriek in Detroit en was, volgens alle gegevens, een goede werker, zij het erg opvliegend. In 1972 brak de perestrojka uit, veroorzaakt door de crisis tussen Piotr en Leo, en Karoski's vader was de eerste die de straat op ging. In die tijd kreeg mijn vader het Amerikaanse staatsburgerschap en verhuisde naar een krap appartement waar het hele gezin woonde en zijn uitkering en werkloosheidsuitkering opdronk. Hij voerde zijn taken nauwgezet, zeer nauwgezet uit. Hij werd iemand anders en begon Viktor en zijn broertje lastig te vallen. De oudste, van 14 tot 241 jaar oud, vertrekt voor día van huis, zonder meer.
    
  "Heeft Caroski je dit allemaal verteld?" vroeg Paola, geïntrigeerd en tegelijkertijd erg verdrietig.
    
  "Dit gebeurt na intensieve regressietherapie. Toen ik in het centrum aankwam, was zijn versie dat hij geboren was in een modieus kattengezin."
    
  Paola, die alles in haar kleine, officiële handschrift opschreef, streek met haar hand over haar ogen en probeerde de vermoeidheid van zich af te schudden voordat ze sprak.
    
  "Wat u beschrijft, pater Fowler, past perfect bij de kenmerken van een primaire psychopaat: persoonlijke charme, gebrek aan irrationeel denken, onbetrouwbaarheid, liegen en een gebrek aan berouw. Vaderlijk geweld en wijdverbreid alcoholmisbruik door ouders zijn ook waargenomen bij meer dan 74% van de bekende psychisch zieke personen."
    
  -¿ Is de reden waarschijnlijk? -pregunto Fowler.
    
  -Dat is een goede situatie. Ik kan je duizenden gevallen noemen van mensen die opgroeiden in ongestructureerde gezinnen die veel erger waren dan het gezin dat jij beschrijft, en die een volkomen normale volwassenheid bereikten.
    
  - Wacht, centralist. Hij raakte nauwelijks de oppervlakte van zijn anus aan. Karoski vertelde ons over zijn broertje, dat in 1974 aan meningitis overleed, en niemand leek zich er druk om te maken. Ik was zeer verrast door de koelbloedigheid waarmee hij juist deze episode vertelde. Twee maanden na de dood van de jongeman verdween de vader op mysterieuze wijze. Victor zei niet of hij iets met de verdwijning te maken had, hoewel we dat niet denken, aangezien hij tussen de 13 en 241 mensen telde. Als we weten dat ze op dat moment beginnen met het martelen van kleine dieren. Maar het ergste voor hem was dat hij overgeleverd was aan de genade van een autoritaire moeder die geobsedeerd was door religie, die zelfs zo ver ging dat ze hem een pyjama aantrok zodat ze "samen konden spelen". Blijkbaar speelde hij onder haar rok, en zij zei dat hij haar "bobbels" moest afknippen om het kostuum af te maken. Resultaat: Karoski plaste op zijn vijftiende in bed. Hij droeg gewone kleren, ouderwets of ruw, omdat ze armzalig waren. Op de universiteit werd hij belachelijk gemaakt en was hij erg eenzaam. Een voorbijganger maakte een ongelukkige opmerking over zijn kleding tegen zijn vriend en sloeg hem in woede herhaaldelijk in het gezicht met een dik boek. Een andere man droeg een bril en de lenzen zaten vast in zijn ogen. Zijn hele leven blind blijven.
    
  -Ogen... als in cadeáveres. Het was zijn eerste geweldsmisdaad.
    
  "Tenminste, voor zover wij weten, meneer. Victor werd naar een gevangenis in Boston gestuurd, en het laatste wat zijn moeder tegen hem zei voordat ze afscheid nam, was: 'Ik wou dat ze je had geaborteerd.'" Een paar maanden later pleegde hij zelfmoord.
    
  Iedereen bleef verbijsterd stil. Ik deed niets om iets te zeggen.
    
  - Karoski zat tot eind 1979 in een penitentiaire inrichting. We weten niets van die tijd, maar in 1980 ging ik naar het seminarie in Baltimore. Zijn toelatingsexamen voor het seminarie gaf aan dat hij een blanco strafblad had en dat hij uit een traditioneel katholiek gezin kwam. Hij was toen 19 jaar oud en zag eruit alsof hij zich had hersteld. We weten bijna niets over zijn tijd in het seminarie, maar we weten wel dat hij tot waanzin studeerde en dat hij diep verontwaardigd was over de openlijke homoseksuele sfeer in Instituut nr. 9. Conroy beweert dat Karoski een onderdrukte homoseksueel was die zijn ware aard ontkende, maar dat klopt niet. Karoski is noch homoseksueel, noch hetero; hij heeft geen specifieke geaardheid. Sekse is niet verankerd in zijn identiteit, wat naar mijn mening ernstige schade aan zijn psyche heeft toegebracht.
    
  "Leg uit, vader," vroeg Pontiero.
    
  "Niet echt. Ik ben priester en heb ervoor gekozen celibatair te blijven. Dat weerhoudt me er niet van me aangetrokken te voelen tot Dr. Dikanti, die hier is," zei Fowler, zich richtend tot Paola, die niet anders kon dan blozen. "Dus ik weet dat ik heteroseksueel ben, maar ik kies vrijwillig voor kuisheid. Op die manier heb ik seksualiteit geïntegreerd in mijn identiteit, zij het op een onpraktische manier. Karoski's geval is anders. De diepe trauma's van zijn jeugd en adolescentie hebben geleid tot een gebroken psyche. Wat Karoski categorisch afwijst, is zijn seksuele en gewelddadige aard. Hij haat zichzelf diep en houdt van zichzelf, en dat allemaal tegelijk. Dit escaleerde tot gewelddadige uitbarstingen, schizofrenie en uiteindelijk misbruik van minderjarigen, een echo van het misbruik dat hij door hun vader heeft ondergaan. In 1986, tijdens zijn pastorale werk, had Karoski zijn eerste incident met een minderjarige." Ik was 14, en er werd gezoend en aangeraakt, niets ongewoons. Wij denken dat het niet met wederzijdse instemming gebeurde. Er is in ieder geval geen officieel bewijs dat deze gebeurtenis de bisschop heeft bereikt, dus Karoski werd uiteindelijk tot priester gewijd. Sindsdien is hij enorm geobsedeerd door zijn handen. Hij wast ze dertig tot veertig keer per dag en verzorgt ze bijzonder goed.
    
  Pontiero zocht door de honderd gruwelijke foto's op tafel tot hij de foto vond die hij zocht en gooide hem naar Fowler. Hij bewoog de Casó-stele met twee vingers in de lucht, vrijwel zonder enige moeite. Paola bewonderde heimelijk de elegantie van het uurwerk.
    
  Leg twee afgehakte en gewassen handen op een witte doek. Een witte doek is een symbool van respect en eerbied in de Kerk. Er zijn meer dan 250 verwijzingen naar in het Nieuwe Testament. Zoals u weet, was Jezus bedekt met een witte doek in zijn graf.
    
  - Nu is hij niet meer zo wit - Bromó Boy 11.
    
  -Directeur, ik ben ervan overtuigd dat u geniet van het toepassen van uw gereedschap op het betreffende doek. -bevestiging. Pontiero.
    
  - Geen twijfel mogelijk. Ga door, Fowler.
    
  "De handen van een priester zijn heilig. Hij bedient er de sacramenten mee." Dit zat Karoski nog steeds diep in het geheugen gegrift, zo bleek later. In 1987 werkte ik op de school in Pittsburgh waar zijn eerste misbruiken plaatsvonden. Zijn aanvallers waren jongens van 8 tot 11 jaar. Hij stond er niet om bekend dat hij een volwassen relatie met wederzijdse toestemming had, homoseksueel of heteroseksueel. Toen er klachten binnenkwamen bij zijn superieuren, deden ze aanvankelijk niets. Daarna werd hij van parochie naar parochie overgeplaatst. Al snel werd er een klacht ingediend over een mishandeling van een parochiaan, die hij zonder ernstige gevolgen in zijn gezicht had geslagen... En uiteindelijk ging hij studeren.
    
  - Denk je dat alles anders zou zijn geweest als ze je eerder hadden geholpen?
    
  Fowler maakte een holle rug, balde zijn vuisten en spande zijn lichaam aan.
    
  "Geachte plaatsvervangend inspecteur, we helpen u niet en we zullen u niet helpen. Het enige wat we hebben bereikt, is de moordenaar de straat op lokken. En hem uiteindelijk laten ontsnappen."
    
  - Hoe ernstig was het?
    
  Erger nog. Toen ik aankwam, werd hij overmand door zowel zijn oncontroleerbare driften als zijn gewelddadige uitbarstingen. Hij had spijt van zijn daden, ook al ontkende hij ze herhaaldelijk. Hij kon zichzelf gewoon niet beheersen. Maar na verloop van tijd, door ongepaste behandeling en contact met het uitschot van de priesterschap dat zich in St. Matthew's had verzameld, ging Karoski veel verder achteruit. Hij draaide zich om en ging naar Niko. Ik verloor mijn spijt. Het visioen verdrong de pijnlijke herinneringen aan zijn jeugd. Als gevolg daarvan werd hij homoseksueel. Maar na een rampzalige regressieve therapie n..."
    
  -Waarom catastrofaal?
    
  Het zou iets beter zijn geweest als het doel was geweest om de patiënt wat rust te geven. Maar ik vrees dat Dr. Conroy een morbide nieuwsgierigheid naar de Karoski-zaak heeft getoond, tot in het extreme immoreel. In zulke gevallen probeert een hypnotiseur kunstmatig positieve herinneringen in het geheugen van de patiënt te implanteren; ik raad aan dat ze de ergste feiten vergeten. Conroy verbood deze actie. Het deed hem Karoski niet herinneren, maar het zorgde er wel voor dat hij naar opnames luisterde waarop hij, met een falsetstem, zijn moeder smeekte hem met rust te laten.
    
  "Wat voor een Mengele heeft hier de leiding?", was Paola geschokt.
    
  -Conroy was ervan overtuigd dat Karoski zichzelf moest accepteren. Hij was het tijdperk van de oplossing. Debbie moest toegeven dat hij een moeilijke jeugd had gehad en dat hij homoseksueel was. Zoals ik je al eerder vertelde, stelde ik een voorlopige diagnose en probeerde ik vervolgens schoenen aan de patiënte te trekken. Om het helemaal af te maken, kreeg Karoski een reeks hormonen toegediend, waarvan sommige experimenteel waren, als een variant op het anticonceptiemiddel Depo-Covetán. Met behulp van é ste fármaco, toegediend in abnormale doses, verminderde Conroy Karoski's seksuele respons, maar verhoogde haar agressiviteit. De therapie duurde steeds langer, zonder verbetering. Er waren verschillende momenten waarop ik kalm en eenvoudig was, maar Conroy interpreteerde dit als een succes van zijn therapie. Uiteindelijk vond de castratie van mica plaats. Karoski kan geen erectie krijgen en deze frustratie maakt hem kapot.
    
  -¿Cuándo entró neemt u voor het eerst contact op?
    
  - Toen ik in 1995 bij het instituut kwam. Je praat veel met [de dokter]. Er was een zekere vertrouwensrelatie tussen hen ontstaan, die, zoals ik je nu zal vertellen, verbroken is. Maar ik wil niet op de zaken vooruitlopen. Kijk, vijftien dagen nadat Karoska bij het instituut was binnengekomen, werd hem een penisplethysmograaf aanbevolen. Dit is een test waarbij een apparaat met elektroden op de penis wordt bevestigd. Dit apparaat meet de seksuele respons op bepaalde aandoeningen. mannen.
    
  "Ik ken hem," zei Paola, als iemand die zegt dat ze het over het Boll-virus heeft.
    
  "Oké... Hij neemt het heel slecht op. Tijdens de sessie werden haar een paar vreselijke, extreme genen getoond.
    
  -¿Sómo extremes?
    
  -Gerelateerd aan pedofilie.
    
  - Verdomme.
    
  Karoski reageerde heftig en verwondde de technicus die de machine bediende ernstig. De bewakers slaagden erin hem vast te houden; anders was hij gedood. Vanwege deze gebeurtenis had Conroy moeten toegeven dat hij hem niet kon behandelen en hem moeten opnemen in een psychiatrische inrichting. Maar dat deed hij niet. Hij huurde twee sterke bewakers in die hem nauwlettend in de gaten moesten houden en begon met regressieve therapie. Dit viel samen met mijn opname in de instelling. Na een paar maanden ging Karoski met pensioen. Zijn woedeaanvallen namen af. Conroy schreef dit toe aan de aanzienlijke verbetering van zijn persoonlijkheid. Ze verhoogden hun waakzaamheid. En op een nacht verbrak Karoski het slot van zijn kamer (die om veiligheidsredenen op een bepaald tijdstip van buitenaf op slot moest) en hakte hij de handen af van een slapende priester in zijn eigen vleugel. Hij vertelde iedereen dat de priester onrein was en dat hij "ongepast" een andere priester had aangeraakt. Terwijl de bewakers de kamer binnenrenden waar de priester zijn geschreeuw vandaan haalde, waste Karoski zijn handen onder de douchekraan.
    
  "Op dezelfde manier. Ik denk, pater Fowler, dat er dan geen twijfel meer zal zijn," zei Paola.
    
  - Tot mijn verbazing en wanhoop meldde Conroy dit feit niet bij de politie. De verlamde priester ontving een schadevergoeding en verschillende artsen uit Californië slaagden erin beide armen opnieuw te implanteren, zij het met zeer beperkte mobiliteit. Ondertussen gaf Conroy opdracht de beveiliging te verscherpen en een isolatiecel van drie bij drie meter te bouwen. Dit was Karoski's verblijf totdat hij uit het instituut ontsnapte. Interview na interview, groepstherapie na groepstherapie, Conroy mislukte en Karoski transformeerde in het monster dat hij nu is. Ik schreef verschillende brieven aan de kardinaal om hem het probleem uit te leggen. Ik kreeg geen antwoord. In 1999 ontsnapte Karoski uit zijn cel en pleegde zijn eerste bekende moord: pater Peter Selznick.
    
  - Of we praten er hier over. Er werd gezegd dat hij zelfmoord pleegde.
    
  "Nou, dat was niet waar. Karoski ontsnapte uit zijn cel door het slot te forceren met een beker en een stuk metaal dat hij in zijn cel had geslepen om Selznicks tong en lippen eruit te rukken. Ik heb ook zijn penis eraf gerukt en hem gedwongen erin te bijten. Het duurde drie kwartier voordat hij stierf, en niemand ontdekte het tot de volgende ochtend."
    
  -Wat zei Conroy?
    
  "Ik heb deze gebeurtenis officieel als een 'mislukking' geclassificeerd. Ik heb het weten te verdoezelen en de rechter en de sheriff van de county gedwongen om het als zelfmoord te bestempelen.
    
  "En daar gingen ze mee akkoord? 'Sin más?'", zei Pontiero.
    
  "Het waren allebei katten. Ik denk dat Conroy jullie beiden heeft gemanipuleerd, door een beroep te doen op zijn plicht om de Kerk als zodanig te beschermen. Maar zelfs als ik het niet wilde toegeven, was mijn voormalige meerdere echt bang. Hij ziet Karoski's geest van hem wegglippen, alsof hij zijn wil verteert. van dag tot dag. Desondanks weigerde hij herhaaldelijk te melden wat er gebeurd was aan een hogere autoriteit, ongetwijfeld uit angst de voogdij over de gevangene te verliezen. Ik schrijf veel brieven aan de aartsbisschop van Cesis, maar ze luisteren niet. Ik heb met Karoski gesproken, maar ik vond geen spoor van wroeging bij hem, en ik besefte dat ze uiteindelijk allemaal aan iemand anders zouden toebehoren. Ahí, alle contact tussen hen beiden was verbroken. Dat was de laatste keer dat ik met L. sprak. Eerlijk gezegd, dat beest, opgesloten in een cel, maakte me bang. En Karoski zat nog op de middelbare school. Er werden camera's geïnstalleerd. Se contrató a más personal. Tot hij op een juninacht in 2000 verdween. Zonder meer.
    
  -¿Y Conroy? Welke reactie?
    
  - Ik was getraumatiseerd. Hij gaf me een drankje. In de derde week werd hij opgeblazen door de hógado en murió. Schande.
    
  "Overdrijf niet," zei Pontiero.
    
  "Verlaat Moslo, des te beter." Ik werd aangesteld om de instelling tijdelijk te runnen terwijl er naar een geschikte vervanger werd gezocht. Aartsdiaken Cesis wantrouwde me, naar ik meen vanwege mijn voortdurende klachten over mijn meerdere. Ik bekleedde de functie slechts een maand, maar ik heb er het beste van gemaakt. We hebben het personeel in allerijl gereorganiseerd, er professioneel personeel aan toegevoegd en nieuwe programma's voor stagiairs ontwikkeld. Veel van deze veranderingen zijn nooit doorgevoerd, maar andere wel omdat ze de moeite waard waren. Stuur een kort rapport naar een voormalig contactpersoon in het 12e district, Kelly Sanders genaamd. Hij maakte zich zorgen over de identiteit van de verdachte en de ongestrafte misdaad van pater Selznick en organiseerde een operatie om Karoski te arresteren. Niets.
    
  -Wat, zonder mij? Verdwenen? - Paola was geschokt.
    
  "Verdwijn zonder mij. In 2001 werd gedacht dat Khabi was opgedoken na een verminkingsmisdrijf in Albany. Maar hij was het niet. Velen dachten dat hij dood was, maar gelukkig was zijn profiel in de computer ingevoerd. Ondertussen werkte ik in een gaarkeuken in het Latino Harlem in New York City. Ik heb er een paar maanden gewerkt, tot gisteren. Mijn voormalige baas heeft mijn terugkeer geëist, omdat ik denk dat ik weer geestelijk verzorger en castrateur word. Ik heb vernomen dat er tekenen zijn dat Karoski na al die tijd weer in actie is gekomen. En hier ben ik dan. Ik breng u een portfolio met relevante documenten die u over Karoski zult verzamelen in de vijf jaar dat u ermee te maken krijgt," zei Fowler, terwijl hij hem een dikke map overhandigde. Een dossier, veertien centimeter dik, veertien centimeter dik. Er zitten e-mails in over het hormoon waar ik u over vertelde, transcripties van zijn interviews, tijdschriften waarin hij wordt genoemd, brieven van psychiaters, rapporten... Het is allemaal van u, Dr. Dikanti. Laat het me weten als je twijfels hebt.
    
  Paola reikt over de tafel om een dikke stapel papieren op te rapen, en ik kan een sterk gevoel van ongemak niet onderdrukken. Ik plak de eerste foto van Gina Hubbard vast aan die van Karoski. Ze heeft een lichte huid, kuis of steil haar en bruine ogen. Door de jaren heen hebben we onderzoek gedaan naar die lege littekens van seriemoordenaars en hebben we die lege blik diep in hun ogen leren herkennen. Van roofdieren, van mensen die net zo natuurlijk doden als ze eten. Er is iets in de natuur dat vaag op deze blik lijkt, en dat zijn de ogen van grote witte haaien. Ze staren zonder te zien, op een vreemde en angstaanjagende manier.
    
  En dat alles weerspiegelde zich volledig in de leerlingen van Vader Karoski.
    
  "Indrukwekkend, hè?" zei Fowler, terwijl hij Paola onderzoekend aankeek. "Er is iets met deze man, in zijn houding, in zijn gebaren. Iets ondefinieerbaars. Op het eerste gezicht valt het niet op, maar wanneer, laten we zeggen, zijn hele persoonlijkheid oplicht... is het angstaanjagend."
    
  - En charmant, nietwaar, vader?
    
  -Ja.
    
  Dikanti gaf de foto aan Pontiero en Boy, die zich tegelijkertijd over de foto heen bogen om het gezicht van de moordenaar te bekijken.
    
  "Waar was u bang voor, Vader? Voor zo'n gevaar, of om deze man recht in de ogen te kijken en me aangestaard te voelen, naakt? Alsof ik een vertegenwoordiger was van een superieur ras dat al onze conventies had gebroken?"
    
  Fowler staarde haar met open mond aan.
    
  - Ik geloof, dottora, dat u het antwoord al weet.
    
  In de loop van mijn carrière heb ik de kans gehad om drie seriemoordenaars te interviewen. Alle drie gaven ze me het gevoel dat ik net aan u heb beschreven, en anderen, veel beter dan u of ik, hebben dat gevoeld. Maar dat is een vals gevoel. Eén ding mogen we niet vergeten, Vader. Deze mannen zijn mislukkelingen, geen profeten. Menselijk afval. Ze verdienen geen greintje mededogen.
    
    
    
  Progesteronhormoonrapport
    
  sintética 1789 (depot-gestágeno inyecteerbaar).
    
  Handelsnaam: DEPO-Covetan.
    
  Rapportclassificatie: Vertrouwelijk - Versleuteld
    
    
    
  Voor: Markus.Bietghofer@beltzer-hogan.com
    
  VAN: Lorna.Berr@beltzer-hogan.com
    
  KOPIE: filesys@beltzer-hogan.com
    
  Onderwerp: VERTROUWELIJK - Rapport nr. 45 over de waterkrachtcentrale van 1789
    
  Datum: 17 maart 1997, 11:43 uur.
    
  Bijlagen: Inf#45_HPS1789.pdf
    
    
  Beste Marcus:
    
  Hierbij voeg ik het voorlopige rapport bij dat u bij ons hebt aangevraagd.
    
  Tests uitgevoerd tijdens veldstudies in ALPHA 13-zones brachten ernstige menstruatieonregelmatigheden, menstruatiecyclusstoornissen, braken en mogelijke inwendige bloedingen aan het licht. Er werden ernstige gevallen van hypertensie, trombose, CARD en ACA's gemeld. Er deed zich een klein probleem voor: 1,3% van de patiënten ontwikkelde fibromyalgie, een bijwerking die niet in de vorige versie werd beschreven.
    
  Vergeleken met versie 1786, die we momenteel in de Verenigde Staten en Europa verkopen, zijn de bijwerkingen met 3,9% afgenomen. Als de risicoanalisten gelijk hebben, kunnen we berekenen dat er meer dan $ 53 miljoen aan verzekeringskosten en -verliezen is. Daarmee zitten we binnen de norm, namelijk minder dan 7% van de winst. Nee, bedank me niet... geef me een bonus!
    
  Overigens heeft het lab gegevens ontvangen over het gebruik van LA 1789 bij mannelijke patiënten om hun seksuele respons te onderdrukken of te elimineren. In de geneeskunde is aangetoond dat voldoende doses werken als een mycocastrator. De door het lab beoordeelde rapporten en analyses wijzen op verhoogde agressie in bepaalde gevallen, evenals op bepaalde afwijkingen in de hersenactiviteit. We raden aan de reikwijdte van het onderzoek uit te breiden om het percentage proefpersonen te bepalen dat deze bijwerking kan ervaren. Het zou interessant zijn om te beginnen met testen met omega-15-patiënten, zoals psychiatrische patiënten die drie keer uit hun huis zijn gezet of ter dood veroordeelde gevangenen.
    
  Ik vind het leuk om zulke testen persoonlijk te leiden.
    
  Gaan we vrijdag eten? Ik heb een fantastisch plekje vlakbij het dorp gevonden. Ze hebben er echt goddelijke gestoomde vis.
    
    
  Eerlijk,
    
  Dokter Lorna Berr
    
  Onderzoeksdirecteur
    
    
  VERTROUWELIJK - BEVAT INFORMATIE DIE ALLEEN BESCHIKBAAR IS VOOR MEDEWERKERS MET EEN A1-RATING. INDIEN U TOEGANG HEEFT GEHAD TOT DIT RAPPORT EN DE CLASSIFICATIE ERVAN NIET OVEREENSTEMT MET DEZELFDE KENNIS, BENT U VERANTWOORDELIJK VOOR HET MELDEN VAN EEN DERGELIJKE BEVEILIGINGSSCHENDING AAN UW DIRECTE LEIDINGGEVENDE, ZONDER DEZE IN DIT GEVAL BEKEND TE MAKEN. DE INFORMATIE UIT DE VORIGE SECTIES. HET NIET NALEVEN VAN DEZE VEREISTE KAN LEIDEN TOT ERNSTIGE RECHTSZAKEN EN EEN GEVANGENISSTRAF VAN MAXIMAAL 35 JAAR OF MEER DAN DE EQUIVALENT DIE IS TOEGESTAAN DOOR DE TOEPASSELIJKE AMERIKAANSE WETGEVING.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 april 2005, 01:25
    
    
    
  De zaal werd stil bij Paola's harde woorden. Niemand zei echter iets. Het was merkbaar hoe de druk van de día op hun lichaam drukte en hoe het ochtendlicht op hun ogen en geest scheen. Eindelijk sprak directeur Boy.
    
  - Vertel ons maar wat we doen, Dikanti.
    
  Paola wachtte een halve minuut voordat ze antwoordde.
    
  Ik denk dat dit een heel zware beproeving is geweest. Laten we allemaal naar huis gaan en een paar uur slapen. Ik zie jullie hier vanochtend om half acht weer terug. We beginnen met het inrichten van de kamers. We nemen de scenario's nog eens door en wachten tot de agenten die Pontiero heeft gemobiliseerd, aanwijzingen hebben gevonden waar we op kunnen hopen. Oh, en Pontiero, bel Dante en laat hem weten hoe laat de vergadering begint.
    
  -Бьá площать -отчетокитеó este, zumbón.
    
  Dikanti deed alsof er niets gebeurde, liep naar Boy toe en pakte zijn hand.
    
  -Directeur, ik zou graag even alleen met u willen spreken.
    
  -Laten we de gang op gaan.
    
  Paola ging de rijpe wetenschapper Fico voor, die, zoals altijd, hoffelijk de deur voor haar opende en achter zich dichttrok toen ze voorbijliep. Dikanti verafschuwde zulke onderdanigheid jegens zijn baas.
    
  -Dígame.
    
  "Directeur, wat is precies Fowlers rol in deze kwestie? Ik snap het gewoon niet. En zijn vage uitleg of zoiets interesseert me ook niet."
    
  -Dicanti, werd jij ooit John Negroponte genoemd?
    
  - Het klinkt heel erg hetzelfde voor mij. Is het Italiaans?
    
  -Mijn God, Paola, haal je neus eens uit de boeken van die criminoloog. Ja, hij is Amerikaan, maar van Griekse afkomst. Om precies te zijn, hij is onlangs benoemd tot Directeur van de Nationale Inlichtingendienst van de Verenigde Staten. Hij is verantwoordelijk voor alle Amerikaanse instanties: de NSA, de CIA, de Drug Enforcement Administration, enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Dit betekent dat deze heer, die overigens katholiek is, de op één na machtigste man ter wereld is, in tegenstelling tot president Bush. Nou, nou, meneer Negroponte belde me persoonlijk op Santa Maria toen we Robaira bezochten, en we hadden een lang, lang gesprek. Je waarschuwde me dat Fowler rechtstreeks vanuit Washington zou vliegen om zich bij het onderzoek aan te sluiten. Hij gaf me geen keus. Het is niet alleen zo dat president Bush zelf in Rome is en natuurlijk van alles op de hoogte is. Hij heeft Negroponte gevraagd deze zaak te onderzoeken voordat het de media zou bereiken. "We hebben geluk dat hij zoveel kennis over dit onderwerp heeft", zei hij.
    
  "Weet je wat ik vraag?", zei Paola, terwijl ze naar de grond staarde en verbijsterd was door de enorme omvang van wat ze hoorde.
    
  "Ah, lieve Paola... onderschat Camilo Sirin geen moment. Toen ik vanmiddag langskwam, heb ik Negroponte persoonlijk gebeld. Seguín vertelde me é ste, Jemás, voordat ik sprak, en ik heb geen flauw idee wat ik van hem kan verwachten. Hij is er pas een paar weken."
    
    - Is het zo dat negerponten zo snel mogelijk hun vraag kunnen beantwoorden?
    
    "Het is geen geheim. Fowlers vriend van VICAP interpreteert Karoska's laatste opgenomen woorden voordat ze de San Matteo-kerk ontvluchtte als een openlijke bedreiging, verwijzend naar kerkelijke functionarissen en hoe het Vaticaan er vijf jaar geleden over berichtte. Toen de oude vrouw Robaira ontdekte, brak Sirin haar regels over het thuis wassen van vieze vodden. Hij pleegde een paar telefoontjes en trok aan wat touwtjes. Hij is een klootzak met goede connecties en contacten op het hoogste niveau. Maar ik denk dat je dat al begrijpt, mijn beste.
    
  "Ik heb een ideetje", zegt Dikanti ironisch.
    
  Seguin vertelde me, Negroponte, dat George Bush zich persoonlijk met deze zaak heeft bemoeid. De president is van mening dat hij een schuld heeft aan Johannes Paulus II, die je dwingt hem recht in de ogen te kijken en hem te smeken Irak niet binnen te vallen. Bush vertelde Negroponte dat hij minstens zoveel te danken heeft aan de nagedachtenis van Wojtyla.
    
  -Oh mijn god. Er zal deze keer geen team zijn, toch?
    
  -Beantwoord de vraag zelf.
    
  Dikanti zei niets. Als het geheimhouden van deze zaak prioriteit had, zal ik het moeten doen met wat ik heb. Geen massa.
    
  "Directeur, vindt u dit allemaal niet een beetje vermoeiend?" Dikanti was erg moe en terneergeslagen door de omstandigheden. Hij had nog nooit zoiets in zijn leven gezegd en had er nog lang spijt van dat hij die woorden had uitgesproken.
    
  De jongen tilde haar kin op met zijn vingers en dwong haar recht vooruit te kijken.
    
  "Dat gaat ons allemaal te boven, Bambina. Maar Olvi, je mag alles wensen. Denk er maar eens over na: er is een monster dat mensen doodt. En jij jaagt op monsters."
    
  Paola glimlachte dankbaar. "Ik wens je nogmaals, voor de laatste keer, alles hetzelfde, ook al wist ik dat het een vergissing was en dat ik het hart zou breken." Gelukkig was het maar een vluchtig moment en hij probeerde meteen zijn kalmte te hervinden. Ik was er zeker van dat hij het niet merkte.
    
  "Directeur, ik ben bang dat Fowler tijdens het onderzoek bij ons in de buurt zal blijven. Ik zou een belemmering kunnen zijn."
    
  -Podía. En hij zou ook heel nuttig kunnen zijn. Deze man werkte bij de strijdkrachten en is een ervaren scherpschutter. Naast... andere vaardigheden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij onze hoofdverdachte door en door kent en priester is. Je zult je weg moeten vinden in een wereld waar je niet helemaal aan gewend bent, net als Superintendent Dante. Bedenk dat onze collega van het Vaticaan deuren voor je heeft geopend, en Fowler heeft je geest geopend.
    
  - Dante is een onuitstaanbare idioot.
    
  "Ik weet het. En het is ook een noodzakelijk kwaad. Alle potentiële slachtoffers van onze verdachten zijn in zijn handen. Zelfs als we maar een paar meter van elkaar verwijderd zijn, is het hun territorium."
    
  "En Italië is van ons. In de Portini-zaak handelden ze illegaal, zonder rekening met ons te houden. Dit is belemmering van de rechtsgang."
    
  De directeur haalde zijn schouders op, net als Niko.
    
  -Wat gebeurt er met de veehouders als ze hen veroordelen? Het heeft geen zin om ruzie tussen ons te veroorzaken. Olvi wil dat alles goed komt, zodat ze het meteen kunnen verpesten. Nu hebben we Dante nodig. Zoals je al weet, zijn de éste zijn team.
    
  - Jij bent de baas.
    
  En jij bent mijn favoriete leraar. Hoe dan ook, Dikanti, ik ga even uitrusten en wat tijd in het lab doorbrengen om alles wat ze me brengen tot in de puntjes te analyseren. Ik laat het aan jou over om je 'luchtkasteel' te bouwen.
    
  Boy liep al door de gang, maar bleef plotseling bij de drempel staan en draaide zich om, waarbij hij haar van trede tot trede bekeek.
    
  - Eén ding, meneer. Negroponte vroeg me hem naar de Cabrón Cabrón te brengen. Hij vroeg het me als een persoonlijke gunst. Hij... Volg je me? En je kunt er zeker van zijn dat we blij zullen zijn dat je ons die gunst verschuldigd bent.
    
    
    
  Parochie van St. Thomas
    
  Augusta, Massachusetts
    
  Juli 1992
    
    
    
  Harry Bloom zette de collectebus op de tafel onderin de sacristie. Werp nog een laatste blik op de kerk. Er is niemand meer... Er waren niet veel mensen verzameld in het eerste uur van zaterdag. Weet dat als je je haastte, je net op tijd zou aankomen om de finale van de 100 meter vrije slag te zien. Je hoeft alleen maar de misdienaar in de kast te laten staan, je glimmende schoenen in te ruilen voor sneakers en naar huis te vliegen. Orita Mona, zijn juf van groep vier, vertelt het hem elke keer als hij door de schoolgangen rent. Zijn moeder vertelt het hem elke keer als hij het huis binnenstormt. Maar in de halve mijl die de kerk van zijn huis scheidde, was er vrijheid... hij kon rennen zo veel als hij wilde, zolang hij maar beide kanten op keek voordat hij de straat overstak. Als ik ouder ben, word ik een atleet.
    
  Vouw de koffer voorzichtig op en leg hem in de kast. Binnenin zat zijn rugzak, waar hij zijn sneakers uit haalde. Ze was voorzichtig haar schoenen aan het uittrekken toen ze de hand van pater Karoski op haar schouder voelde.
    
  - Harry, Harry... ik ben erg teleurgesteld in je.
    
  Nío wilde zich omdraaien, maar de hand van Vader Karoska hield hem tegen.
    
  - Heb ik echt iets verkeerds gedaan?
    
  De toon van mijn vaders stem veranderde. Het was alsof ik sneller ademde.
    
  - Oh, en bovendien speel je de rol van een klein jongetje. Nog erger.
    
  - Vader, ik weet echt niet wat ik gedaan heb...
    
  - Wat een brutaliteit. Bent u niet te laat met het bidden van de Heilige Rozenkrans vóór de Mis?
    
  - Vader, het is zo dat mijn broer Leopold mij de baño niet liet gebruiken, en, tja, weet u... het is niet mijn schuld.
    
  - Zwijg, schaamteloze! Rechtvaardig jezelf niet. Nu geef je toe dat de zonde van liegen de zonde van zelfverloochening is.
    
  Harry was verrast toen hij hoorde dat ik hem had betrapt. De waarheid is dat het haar schuld was. Ze deed de deur open en keek hoe laat het was.
    
  - Het spijt me, vader...
    
  - Het is heel erg dat kinderen tegen je liegen.
    
  Jemas Habi had Vader Karoski zo horen praten, zo boos. Nu begon ze echt bang te worden. Hij probeerde zich om te draaien, maar mijn hand drukte hem keihard tegen de muur. Alleen was het geen hand meer. Het was een klauw, zoals die van de Weerwolf in de NBC-show. En de klauw drong in zijn borst en drukte zijn gezicht tegen de muur, alsof hij hem erdoorheen wilde dwingen.
    
  - Harry, aanvaard je straf. Trek je broek omhoog en draai je niet om, anders wordt het nog veel erger.
    
  Niío hoorde iets metaalachtigs op de grond vallen. Hij trok Nico's broek naar beneden, ervan overtuigd dat hij een pak slaag zou krijgen. De vorige bediende, Stephen, had hem zachtjes verteld dat pater Karoski hem ooit had gestraft en dat het erg pijnlijk was geweest.
    
  "Accepteer nu je straf," herhaalde Karoski hees, terwijl hij zijn mond heel dicht tegen haar achterhoofd drukte. "Ik voel een koude rilling. Je krijgt verse muntsmaak gemengd met aftershave." In een verbluffende mentale pirouette realiseerde ze zich dat Karoski's vader dezelfde loci had gebruikt als haar vader.
    
  - ¡Arrepiétete!
    
  Harry voelde een schok en een scherpe pijn tussen zijn billen, en hij dacht dat hij doodging. Het speet hem zo dat hij te laat was, het speet hem zo, het speet hem zo. Maar zelfs als hij dit aan Klauw vertelde, zou het niet baten. De pijn bleef aanhouden en werd heviger met elke ademhaling. Harry, met zijn gezicht tegen de muur gedrukt, ving een glimp op van zijn sportschoenen op de vloer van de sacristie, wenste dat hij ze aan had en rende ermee weg, vrij en ver weg.
    
  Vrij en ver, heel ver weg.
    
    
    
  Het appartement van de familie Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Moyércoles, 6 april 2005, 01:59 uur
    
    
    
  - Wens voor verandering.
    
  - Zeer genereus, grazie tante.
    
  Paola negeerde het aanbod van de taxichauffeur. Wat een stadse onzin, zelfs de taxichauffeur klaagde erover, want de fooi was zestig cent. Dat zou... bah. Veel zijn geweest. Natuurlijk. En om het helemaal af te maken, trapte hij heel onbeleefd het gaspedaal in voordat hij wegreed. Als ik een heer was geweest, had ik gewacht tot hij de poort in was gegaan. Het was twee uur 's nachts en, mijn god, de straat was verlaten.
    
  Maak het warm voor haar kleintje, maar toch... Paola Cintió rilde toen ze het portaal opende. Zag je de schaduw aan het einde van de straat? Ik weet zeker dat het zijn verbeelding was.
    
  Doe de deur heel zachtjes achter haar dicht, ik smeek je, vergeef me dat ik zo bang was voor een klap. Ik rende alle drie de verdiepingen op. De houten trap maakte een vreselijk lawaai, maar Paola hoorde het niet omdat het bloed uit haar oren stroomde. We naderden de deur van het appartement, bijna buiten adem. Maar toen we de overloop bereikten, bleef ze vastzitten.
    
  De deur stond op een kier.
    
  Ze knoopte langzaam en voorzichtig haar jasje open en greep naar haar tas. Hij trok zijn dienstwapen en nam een vechthouding aan, zijn elleboog in lijn met zijn torso. Ik duwde de deur met één hand open en ging heel langzaam het appartement binnen. Het licht in de hal brandde. Hij zette voorzichtig een stap naar binnen en rukte toen de deur met een ruk open, wijzend naar de deuropening.
    
  Niets.
    
  -Paola?
    
  -¿Mamaá?
    
  - Kom binnen, dochter, ik ben in de keuken.
    
  Ik zuchtte opgelucht en legde het pistool weg. De enige keer dat Gem in het echt een wapen had leren trekken, was op de FBI Academy. Dit incident maakte haar duidelijk extreem nerveus.
    
  Lucrezia Dicanti was in de keuken koekjes aan het smeren. Het was het geluid van de magnetron en een gebed, dat twee dampende kopjes melk tevoorschijn toverde. We zetten ze op het kleine formica tafeltje. Paola keek om zich heen, haar borstkas ging op en neer. Alles lag op zijn plek: het kleine varkentje met de houten lepels om zijn middel, de glimmende verf die ze zelf hadden aangebracht, de restjes goudgeur die in de lucht hingen. Hij wist dat zijn moeder Echo Canolis was. Ze wist ook dat ze ze allemaal had opgegeten en daarom bood ik haar de koekjes aan.
    
  -Kom ik bij je met Stas? Als je me wilt zalven.
    
  "Mam, je hebt me doodsbang gemaakt. Mag ik weten waarom je de deur open hebt laten staan?"
    
  Ik schreeuwde bijna. Haar moeder keek haar bezorgd aan. Schud het keukenpapier van de badjas en veeg met je vingertoppen de laatste restjes olie weg.
    
  "Dochter, ik was wakker en luisterde naar het nieuws op het terras. Heel Rome is in de greep van een revolutie, de Pauskapel staat in brand, de radio heeft het nergens anders over... Ik besluit dat ik wacht tot je wakker wordt, en ik zag je uit de taxi stappen. Het spijt me."
    
  Paola voelde zich meteen ziek en vroeg of ze een scheet mocht laten.
    
  - Kalmeer, vrouw. Neem het koekje.
    
  -Dank je wel, mam.
    
  De jonge vrouw zat naast haar moeder, die haar blik strak op haar gericht hield. Sinds Paola klein was, had Lucrezia geleerd om elk opkomend probleem direct te begrijpen en haar het juiste advies te geven. Alleen was het probleem dat zijn hoofd bezighield te ernstig, te complex. Ik weet niet eens of die uitdrukking überhaupt bestaat.
    
  -Komt het door het werk?
    
  - Je weet dat ik er niet over kan praten.
    
  "Ik weet het, en als je zo'n gezicht hebt alsof iemand op je teen is getrapt, lig je de hele nacht te woelen. Weet je zeker dat je me niets wilt vertellen?"
    
  Paola keek naar haar glas melk en voegde lepel na lepel azikar toe terwijl ze sprak.
    
  "Het is gewoon... een ander geval, mam. Een geval voor gekken. Ik voel me als een verdomd glas melk waar iemand steeds maar azú kar en azú kar in giet. De stikstof lost niet meer op en dient alleen om de beker te vullen."
    
  Lucrezia, mijn liefste, legt stoutmoedig haar open hand op het glas en Paola giet een lepel azúcar in haar handpalm.
    
  -Soms helpt het om het te delen.
    
  - Dat kan ik niet, mam. Het spijt me.
    
  "Het is goed, lieverd, het is goed. Wil je een koekje van me? Ik weet zeker dat je nog niets gegeten hebt," zei Ora, wijselijk van onderwerp veranderend.
    
  "Nee, mam, Stas is genoeg voor mij. Ik heb een tamboerijn, net als in het stadion van Roma."
    
  - Mijn dochter, wat heb je een mooie kont.
    
  - Ja, daarom ben ik nog steeds niet getrouwd.
    
  "Nee, mijn dochter. Je bent nog steeds single omdat je een heel slechte auto hebt. Je bent knap, je zorgt goed voor jezelf, je gaat naar de sportschool... Het is gewoon een kwestie van tijd voordat je een man vindt die niet onder de indruk is van je geschreeuw en slechte manieren."
    
  - Ik denk niet dat dat ooit zal gebeuren, mam.
    
  - Waarom niet? Wat kun je me vertellen over je baas, deze charmante man?
    
  - Ze is getrouwd, mam. En hij zou mijn vader kunnen zijn.
    
  "Wat overdrijf je toch. Leg me dit alsjeblieft uit, en zorg ervoor dat ik hem niet beledig. Bovendien is in de moderne wereld de kwestie van het huwelijk irrelevant."
    
  Als je het eens wist, denk dan aan Paola.
    
  - Wat denk jij, mam?
    
  -Ik ben overtuigd. Madonna, wat heeft ze prachtige handen! Ik heb er een slangdans mee gedanst...
    
  - Mamaá! Hij zou me wel eens kunnen shockeren!
    
  "Sinds je vader ons tien jaar geleden verliet, dochter, heb ik geen dag voorbij laten gaan zonder aan haar te denken. Maar ik denk niet dat ik zal zijn zoals die Siciliaanse weduwen in het zwart die schelpen naast de eieren van hun echtgenoten gooien. Kom op, neem nog een drankje en laten we naar bed gaan."
    
  Paola doopte nog een koekje in de melk, terwijl ze in gedachten berekende hoe warm het was en zich daar enorm schuldig over voelde. Gelukkig duurde het niet lang.
    
    
    
  Uit de correspondentie van de kardinaal
    
  Francis Shaw en la señora Edwina Bloom
    
    
    
  Boston, 23-02-1999
    
  Lieveling, wees en bid:
    
  In reactie op uw brief van 17 februari 1999 wil ik u laten weten (...) dat ik uw verdriet en het verdriet van uw zoon Harry respecteer en betreur. Ik erken het enorme lijden dat hij heeft doorstaan, het enorme lijden. Ik ben het met u eens dat het feit dat een man van God de fouten maakt die pater Karoski maakte, de fundamenten van zijn geloof kan doen wankelen (...). Ik geef mijn fout toe. Ik had pater Karoski nooit moeten overplaatsen (...) misschien had ik de derde keer dat bezorgde gelovigen zoals u mij met hun klachten benaderden, een andere weg moeten inslaan (...). Nadat hij slecht advies had gekregen van psychiaters die zijn geval hadden beoordeeld, zoals Dr. Dressler, die zijn professionele prestige in gevaar brachten door hem geschikt te verklaren voor het ambt, gaf hij toe (...).
    
  Ik hoop dat de royale schadevergoeding die met zijn advocaat is overeengekomen deze zaak tot ieders tevredenheid heeft opgelost (...), want het is meer dan we kunnen bieden (...) Amos, als we dat tenminste kunnen. Om zijn pijn financieel te verlichten, natuurlijk, als ik zo vrij mag zijn hem te adviseren te zwijgen, voor het welzijn van iedereen (...). Onze Heilige Moeder Kerk heeft al genoeg geleden onder de laster van de bozen, van Satan mediático (...) voor het welzijn van ons allemaal. Laten we, onze kleine gemeenschap, ter wille van zijn zoon en ter wille van hemzelf, doen alsof dit nooit is gebeurd.
    
  Aanvaard al mijn zegeningen
    
    
  Francis Augustus Shaw
    
  Kardinaal-prelaat van het aartsbisdom Boston en Cesis
    
    
    
    Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    November 1995
    
    
    
  TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #45 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. CANIS CONROY. PRESENTEREN MET DR. FOWLER EN SALER FANABARZRA
    
    
  D.R. CONROY: Hola Viktor, podemos pasar?
    
  #3643: Alstublieft, dokter. Dit is zijn vrouw, Nika.
    
  #3643: Kom binnen, alsjeblieft, kom binnen.
    
  DOKTER CONROY Is alles goed met haar?
    
  #3643: Uitstekend.
    
  DR. CONROY Je neemt je medicijnen regelmatig in, neemt regelmatig deel aan groepssessies... Je boekt vooruitgang, Victor.
    
  #3643: Dank u, dokter. Ik doe mijn best.
    
  DOKTER CONROY: Oké, aangezien we het hier vandaag over hebben gehad, is dit het eerste waar we mee beginnen in regressietherapie. Dit is het begin van Fanabarzra. Hij is Dr. Hindú, gespecialiseerd in hypnose.
    
  #3643: Dokter, ik weet niet of ik het gevoel had dat ik zojuist met het idee werd geconfronteerd dat ik aan zo'n experiment werd onderworpen.
    
  DOKTER CONROY: Dit is belangrijk, Victor. We hebben het hier vorige week over gehad, weet je nog?
    
  #3643 : Ja, ik herinner het me.
    
  Als u Fanabarzra bent, wilt u dan dat de patiënt zit?
    
  Meneer FANABARZRA: Doe uw normale routine in bed. Het is belangrijk dat u zo ontspannen mogelijk bent.
    
  DOCTOR CONROY Túmbate, Viktor.
    
  #3643 : Zoals u wenst.
    
    Zuster FANABARZRA: Alstublieft, Viktor, kom even bij me langs. Zou u de gordijnen een beetje willen laten zakken, dokter? Dat is genoeg, dank u. Viktor, kijk eens naar de jongen, als u zo vriendelijk wilt zijn.
    
  (IN DIT TRANSCRIPT IS DE HYPNOSEPROCEDURE VAN dhr. FANABARZRA OP VERZOEK VAN dhr. FANABARZRA WEGGELATEN. PAUZES ZIJN OOK VERWIJDERD OM HET LEZEN TE VERGEMAKKELIJKEN)
    
    
  Meneer FANABARZRA: Oké... het is 1972. Wat herinnert u zich nog van de kleinschaligheid ervan?
    
  #3643: Mijn vader... was nooit thuis. Soms wacht de hele familie op vrijdag op hem in de fabriek. Mam, op 225 december ontdekte ik dat hij een drugsverslaafde was en dat we probeerden te voorkomen dat zijn geld in bars werd uitgegeven. Zorg ervoor dat de friili weggaan. We wachten en hopen. We schoppen tegen de grond om warm te blijven. Emil (Karoska's kleine broertje) vroeg me om zijn sjaal omdat hij een vader heeft. Ik gaf hem haar niet. Mijn moeder sloeg me op mijn hoofd en zei dat ik hem aan haar moest geven. Uiteindelijk waren we het wachten zat en vertrokken we.
    
  Meneer FANABARZRA: Weet u waar uw vader was?
    
  Hij werd ontslagen. Ik kwam twee dagen nadat ik ziek was geworden thuis. Mam zei dat Habiá dronk en met prostituees omging. Ze schreven hem een cheque uit, maar hij hield het niet lang vol. Laten we naar de sociale dienst gaan voor papa's cheque. Maar soms kwam papa naar voren en dronk het op. Emil snapt niet waarom iemand papier zou drinken.
    
  Meneer FANABARZRA: Heb je om hulp gevraagd?
    
  #3643: De parochie gaf ons soms kleren. Andere jongens gingen naar het opvangcentrum voor kleren, wat altijd beter was. Maar mama zei dat ze ketters en heidenen waren en dat het beter was om fatsoenlijke christelijke kleding te dragen. Beria (de oudste) ontdekte dat zijn fatsoenlijke christelijke kleding vol gaten zat. Ik haat hem daarom.
    
  Meneer FANABARZRA: Was u blij toen Beria vertrok?
    
  #3643: Ik lag in bed. Ik zag hem in het donker de kamer doorkruisen. Hij hield zijn schoenen in zijn hand. Hij gaf me zijn sleutelhanger. Neem de zilveren beer. Hij zei dat ik de bijpassende sleutels in de sleutelbos moest steken. Ik zweer bij Mama Anna Emil Llor, want zij is niet uit de sleutelbos ontslagen. Ik gaf hem de sleutelbos. Emil bleef maar huilen en de sleutelbos gooien. Huil de hele dag. Ik heb het sprookjesboek dat ik voor hem heb kapotgeslagen om hem het zwijgen op te leggen. Ik heb het met een schaar kapot gescheurd. Mijn vader heeft me in mijn kamer opgesloten.
    
  Meneer FANABARZRA: Waar was uw moeder?
    
  #3643: Een potje bingo in de parochie. Het was dinsdag. Op dinsdag speelden ze bingo. Elk karretje kostte een cent.
    
  Meneer FANABARZRA: Wat gebeurde er in die kamer?
    
    #3643 : Niets . Esper é.
    
  Sr. FANABARZRA: Viktor, tienes que contármelo.
    
    #3643: Mis NIETS, begrijp het, meneer, NIETS!
    
    Zuster FANABARZRA: Viktor, er klopt iets niet. Je vader heeft je opgesloten in zijn kamer en je iets aangedaan, toch?
    
  #3643: Je begrijpt het niet. Ik verdien het!
    
  Meneer FANABARZRA: Wat is dit wat u verdient?
    
  #3643: Straf. Straf. Ik had veel straf nodig om berouw te tonen voor mijn slechte daden.
    
  De heer FANABARZRA: Wat is er mis?
    
  #3643: Alles is slecht. Wat was het slecht. Over katten. Hij ontmoette een kat in een vuilnisbak vol verkreukelde tijdschriften en stak hem in brand. Koud! Koud in een menselijke stem. En over een sprookje.
    
  Meneer: Was dit een straf, Victor?
    
  #3643: Pijn. Het doet me pijn. En ze mocht hem, dat weet ik. Ik besloot dat het ook pijn deed, maar het was een leugen. Het is in het Pools. Ik kan niet liegen in het Engels, aarzelde hij. Hij sprak altijd Pools als hij me strafte.
    
  Meneer FANABARZRA: Heeft hij u aangeraakt?
    
  #3643: Hij sloeg me op mijn kont. Hij liet me niet omdraaien. En ik raakte iets vanbinnen. Iets heets dat pijn deed.
    
  Dhr. FANABARZRA: Waren dergelijke straffen gebruikelijk?
    
  #3643: Elke dinsdag. Als mama er niet was. Soms, als hij klaar was, viel hij bovenop me in slaap. Alsof hij dood was. Soms kon hij me niet straffen en sloeg hij me.
    
  Meneer FANABARZRA: Heeft hij u geslagen?
    
  #3643: Hij hield mijn hand vast tot hij er genoeg van had. Soms, nadat je me geslagen hebt, kun je me straffen, en soms niet.
    
    Zuster FANABARZRA: Heeft je vader hen gestraft , Viktor?
    
  Ik denk dat hij Beria strafte. Emil nooit, Emil deed het goed, dus stierf hij.
    
  : Gaan goede mensen dood, Victor?
    
  Ik ken goede mensen. Slechte mensen nooit.
    
    
    
  Gouverneurspaleis
    
  Vaticaan
    
  Moyércoles 6 april 2005 10:34 uur.
    
    
    
  Paola wachtte op Dante en veegde met korte, nerveuze wandelingen het tapijt in de gang schoon. Het leven was slecht begonnen. Hij had die nacht nauwelijks rust gehad en bij aankomst op kantoor werd hij geconfronteerd met een verpletterende berg papierwerk en verplichtingen. Guido Bertolano, de Italiaanse ambtenaar voor burgerbescherming, maakte zich grote zorgen over de groeiende toestroom van pelgrims die de stad overspoelde. Sportcentra, scholen en allerlei gemeentelijke instellingen met daken en talloze speeltuinen zaten al helemaal vol. Nu sliepen ze op straat, bij portalen, op pleinen en bij kaartautomaten. Dikanti nam contact met hem op om hulp te vragen bij het vinden en arresteren van de verdachte, en Bertolano lachte hem beleefd in het oor.
    
  Zelfs als die verdachte dezelfde Simo Osama was, konden we weinig doen. Hij kon natuurlijk wachten tot alles voorbij was, Saint Barullo.
    
  -Ik weet niet of je dit beseft...
    
  "De centralist... Dikanti zei dat ze jou belde, toch? En Fiumicino is aan boord van Air Force One 17. Er is geen enkel vijfsterrenhotel dat geen gekroonde test in de presidentiële suite heeft. Begrijp je wat een nachtmerrie het is om deze mensen te beschermen? Om de vijftien minuten zijn er aanwijzingen voor mogelijke terroristische aanslagen en valse bommeldingen. Ik bel de carabinieri vanuit de dorpen binnen tweehonderd meter. Cré, hou van me, je zaken kunnen wachten. Stop nu alsjeblieft met het blokkeren van mijn lijn," zei hij, en hing abrupt op.
    
  Verdomme! Waarom nam niemand haar serieus? Die zaak was een enorme schok, en het gebrek aan duidelijkheid in de uitspraak over de aard van de zaak droeg ertoe bij dat eventuele klachten van zijn kant door de democraten met onverschilligheid werden ontvangen. Ik heb behoorlijk wat tijd aan de telefoon doorgebracht, maar weinig gehoord. Tussen de gesprekken door vroeg ik Pontiero om met de oude karmelietes uit Santa María in Transpontina te komen praten, terwijl zij met kardinaal Samalò ging praten. En iedereen stond buiten de deur van het kantoor van de dienstdoende officier, cirkelend als een tijger die verzadigd is met koffie.
    
  Pater Fowler, bescheiden gezeten op een luxueuze kerkbank van palissanderhout, leest zijn brevier.
    
  - Op momenten als deze heb ik spijt dat ik gestopt ben met roken, dottora.
    
  -Is Tambié zenuwachtig, vader?
    
  - Nee. Maar je doet wel je best om dit te bereiken.
    
  Paola ving de hint van de priester op en liet zich door hem omdraaien. Hij ging naast haar zitten. Ik deed alsof ik Dantes rapport over de eerste misdaad las, terwijl ik terugdacht aan de extra blik die de superintendent van het Vaticaan pater Fowler had toegeworpen toen hij hen vanuit het Ministerie van Justitie op het UACV-hoofdkwartier had voorgesteld. "Anna. Dante, doe niet zoals hij." De inspecteur was gealarmeerd en geïntrigeerd. Ik besloot dat ik Dante bij de eerste gelegenheid zou vragen deze zin uit te leggen.
    
  Ik heb je aandacht weer op het rapport gevestigd. Het was absolute onzin. Het was duidelijk dat Dante zijn taken niet ijverig had uitgevoerd, wat aan de andere kant een geluk voor hem was. Ik zal de plek waar kardinaal Portini stierf grondig moeten onderzoeken, in de hoop iets interessanters te vinden. Ik doe het diezelfde dag nog. De foto's waren in ieder geval niet slecht. Doe de map met een klap dicht. Hij kan zich niet concentreren.
    
  Ze vond het moeilijk toe te geven dat ze bang was. Hij bevond zich in hetzelfde Vaticaanse gebouw, afgezonderd van de rest van de stad, in het centrum van Città. Dit gebouw herbergt meer dan 1500 berichten, waaronder die van de Opperste Pontius. Paola raakte simpelweg verstoord en afgeleid door de overvloed aan beelden en schilderijen die de zalen vulden. Dit was het resultaat waar Vaticaanse functionarissen eeuwenlang naar hadden gestreefd, het effect waarvan ze wisten dat het hun stad en bezoekers zou beïnvloeden. Maar Paola kon zich niet laten afleiden door haar werk.
    
  -Padre Fowler.
    
  -Si?
    
  -¿ Mag ik u een vraag stellen?
    
  -Zeker.
    
  - Dit is de eerste keer dat ik een kardinaal zie.
    
  - Dat is niet waar.
    
  Paola dacht even na.
    
  - Ik bedoel levend.
    
  - En is dit uw vraag?
    
  -¿Sómo richt zich alleen tot de kardinaal?
    
  "Meestal met respect," Fowler sloot zijn dagboek en keek haar in de ogen. "Rustig, zorgzaam. Hij is een man net als jij en ik. En jij bent de inspecteur die het onderzoek leidt, en een uitstekende professional. Gedraag je normaal."
    
  Dikanti glimlachte dankbaar. Eindelijk opende Dante de deur naar de gang.
    
  -Kom alsjeblieft deze kant op.
    
  Het voormalige kantoor bevatte twee bureaus, waarachter twee priesters zaten, die verantwoordelijk waren voor telefoon en e-mail. Beiden begroetten bezoekers met een beleefde buiging, die vervolgens zonder verdere omhaal het kantoor van de kamerdienaar binnenliep. Het was een eenvoudige kamer, zonder schilderijen of tapijten, met een boekenkast aan de ene kant en een bank met tafels aan de andere kant. Een kruisbeeld op een stok sierde de muren.
    
  In tegenstelling tot de lege ruimte aan de muren was het bureau van Eduardo González Samaló, de man die de kerk overnam tot de verkiezing van de nieuwe Sumo Pon Fis, volledig gevuld en hoog opgestapeld met papieren. Samaló, gekleed in een schone soutane, stond op en kwam naar buiten om hen te begroeten. Fowler boog zich voorover en kuste de ring van de kardinaal als teken van respect en gehoorzaamheid, zoals alle katten doen wanneer ze een kardinaal begroeten. Paola bleef terughoudend en boog haar hoofd lichtjes - ietwat verlegen. Ze had zichzelf sinds haar jeugd niet meer als een kat beschouwd.
    
  Samalo neemt de val van de inspecteur natuurlijk op, maar met vermoeidheid en spijt die duidelijk zichtbaar zijn op haar gezicht en rug. Ze was al tientallen jaren de machtigste autoriteit in het Vaticaan, maar ze was er duidelijk niet blij mee.
    
  "Sorry dat ik u heb laten wachten. Ik ben momenteel aan de telefoon met een afgevaardigde van de Duitse commissie, die erg nerveus is. Er zijn nergens hotelkamers beschikbaar en de stad is in complete chaos. En iedereen wil op de eerste rij zitten bij de begrafenis van zijn ex-moeder en Anna."
    
  Paola knikte beleefd.
    
  - Ik neem aan dat het allemaal wel heel omslachtig moet zijn.
    
  Samalo, ik draag hun onderbroken zuchten op aan elk antwoord.
    
  -Bent u op de hoogte van wat er is gebeurd, Uwe Eminentie?
    
  "Natuurlijk. Camilo Sirin heeft me onmiddellijk op de hoogte gebracht van wat er gebeurd was. Dit was een vreselijke tragedie. Ik denk dat ik onder andere omstandigheden veel harder had gereageerd op deze verachtelijke criminelen, maar eerlijk gezegd had ik geen tijd om geschokt te zijn."
    
  "Zoals u weet, moeten wij denken aan de veiligheid van de andere kardinalen, Uwe Eminentie."
    
  Samalo maakte een gebaar naar Dante.
    
  -Vigilance heeft speciale inspanningen geleverd om iedereen eerder dan gepland bij Domus Sanctae Marthae te verzamelen en de integriteit van de locatie te beschermen.
    
  -¿La Domus Sanctae Marthae?
    
  "Dit gebouw werd op verzoek van Johannes Paulus II gerenoveerd om te dienen als residentie van de kardinalen tijdens het conclaaf", wierp Dante tegen.
    
  -Een heel ongebruikelijk gebruik voor een heel gebouw, nietwaar?
    
  "De rest van de año wordt gebruikt om voorname gasten te ontvangen. Ik geloof zelfs dat u daar ooit hebt verbleven, nietwaar, pater Fowler?" zei Samalo.
    
    Fowler stond daar, met gebogen hoofd. Even leek het alsof er een korte, niet-vijandige confrontatie tussen hen had plaatsgevonden, een strijd van wilskracht. Het was Fowler die zijn hoofd boog.
    
  - Inderdaad, Uwe Eminentie. Ik was enige tijd te gast bij de Heilige Stoel.
    
  - Ik denk dat je problemen had met Uffizio 18.
    
  - Ik werd uitgenodigd voor een consult over evenementen waaraan ik daadwerkelijk had deelgenomen. Niets anders dan ik.
    
  De kardinaal leek tevreden met het zichtbare ongemak van de priester.
    
  "Ah, maar natuurlijk, pater Fowler... u hoeft me geen uitleg te geven. Zijn reputatie ging hem vooruit. Zoals u weet, inspecteur Dikanti, heb ik vrede met de veiligheid van mijn broeders-kardinalen dankzij onze uitstekende waakzaamheid. Bijna allemaal zijn ze hier veilig, diep in het Vaticaan. Er zijn er die nog niet zijn aangekomen. In principe was het verblijf in de Domus tot 15 april optioneel. Veel kardinalen werden toegewezen aan communiteiten of priesterresidenties. Maar nu hebben we u laten weten dat u allemaal bij elkaar moet blijven."
    
  -¿Wie is er momenteel in Domus Sanctae Marthae?
    
  "Viertachtig. De rest, tot honderdvijftien, zal binnen de eerste twee uur arriveren. We hebben geprobeerd iedereen te bereiken om hun route door te geven om de veiligheid te verbeteren. Dit zijn degenen die mij aan het hart gaan. Maar zoals ik je al zei, inspecteur-generaal Sirin heeft de leiding. Je hoeft je geen zorgen te maken, mijn lieve Nina."
    
  -¿In deze honderdvijftien staten, inclusief Robaira en Portini? -inquirió Dicanti, geïrriteerd door de clementie van de Camerlengo.
    
  "Oké, ik denk dat ik eigenlijk honderddertien kardinalen bedoel," antwoordde ik scherp. Samalo. Hij was een trotse man en vond het niet leuk als een vrouw hem corrigeerde.
    
  "Ik weet zeker dat Zijne Eminentie daar al een plan voor heeft bedacht," onderbrak Fowler verzoenend.
    
  "Inderdaad... We zullen het gerucht verspreiden dat Portini ziek is in het landhuis van zijn familie in Córcega. De ziekte is helaas tragisch afgelopen. Wat Robaira betreft, bepaalde zaken met betrekking tot zijn pastorale werk verhinderen hem om het conclaaf bij te wonen, hoewel hij naar Rome reist om zich te onderwerpen aan de nieuwe pauselijke Sumo. Helaas zal hij omkomen bij een auto-ongeluk, want ik zou zomaar een levensverzekering kunnen afsluiten. Dit nieuws zal openbaar worden gemaakt nadat het in de Cónclave is gepubliceerd, niet eerder."
    
  Paola raakt niet overmand door verbazing.
    
  "Ik zie dat Zijne Eminentie alles goed op orde heeft.
    
  De Camerlengo schraapt zijn keel voordat hij antwoordt.
    
  "Het is dezelfde versie als alle andere. En het is degene die niemand iets geeft en ook niet zal geven."
    
  - Behalve de waarheid.
    
  - Dit is de Kerk van de Katten, het gezicht, de dispatcher. Inspiratie en licht, die de weg wijzen aan miljarden mensen. We kunnen het ons niet veroorloven om de weg kwijt te raken. Wat is vanuit dit oogpunt de waarheid?
    
  Dikanti verdraaide haar gebaar, hoewel ze de logica in de woorden van de oude man herkende. Ze bedacht talloze manieren om hem te bekritiseren, maar ik besefte dat ik daar niet verder mee zou komen. Ik gaf er de voorkeur aan het interview voort te zetten.
    
  "Ik neem aan dat u de kardinalen niet op de hoogte zult stellen van de reden voor uw voortijdige concentratie.
    
  -Helemaal niet. Er werd hen direct gevraagd niet te vertrekken, noch de Zwitserse Garde, onder het voorwendsel dat er een radicale groep in de stad was die bedreigingen had geuit tegen de kerkelijke hiërarchie. Ik denk dat iedereen dat begreep.
    
  -¿ De meisjes persoonlijk ontmoeten?
    
  Het gezicht van de kardinaal betrok even.
    
  "Ja, ga en geef me de hemel. Ik ben het minder eens met kardinaal Portini, ondanks het feit dat hij een Italiaan was, maar mijn werk was altijd erg gericht op de interne organisatie van het Vaticaan, en ik heb mijn leven gewijd aan de leer. Hij schreef veel, reisde veel... hij was een groot man. Persoonlijk was ik het niet eens met zijn politiek, zo open, zo revolutionair.
    
  -¿ Revolutionair? -ze interesseert Fowler.
    
  "Heel erg, Vader, heel erg. Hij pleitte voor het gebruik van condooms, de priesterwijding van vrouwen... hij zou de paus van de 21e eeuw zijn geweest. Adam was relatief jong, amper 59 jaar oud. Als hij op de stoel van Petrus had gezeten, zou hij het Derde Vaticaans Concilie hebben voorgezeten, dat door velen zo noodzakelijk wordt geacht voor de Kerk. Zijn dood was een absurde en zinloze tragedie."
    
  "Heeft hij op zijn stem gerekend?" vroeg Fowler.
    
  De Camerlengo lacht door zijn tanden.
    
  -Vraag me toch niet om te onthullen op wie ik ga stemmen, hè, Vader?
    
  Paola is terug om het interview over te nemen.
    
  - Eminentie, u zei dat ik het helemaal niet eens ben met Portini, maar hoe zit het met Robaira?
    
  -Een groot man. Volledig toegewijd aan de zaak van de armen. Natuurlijk heb je je fouten. Het was heel gemakkelijk voor hem om zich voor te stellen dat hij in het wit gekleed op het balkon van het Sint-Pietersplein stond. Niet dat ik iets aardigs deed, wat ik natuurlijk wilde. We zijn heel close. We hebben elkaar vaak geschreven. Zijn enige zonde was trots. Hij pronkte altijd met zijn armoede. Hij ondertekende zijn brieven met de gezegende bedelaar. Om hem woedend te maken, eindigde ik de mijne altijd met de brief beati pauperes spirito 19, hoewel hij deze hint nooit als vanzelfsprekend wilde beschouwen. Maar afgezien van zijn fouten was hij een staatsman en een kerkelijk man. Hij heeft veel goeds gedaan in zijn leven. Ik zou me hem nooit in visserssandalen 20 kunnen voorstellen; ik denk dat ze hem vanwege mijn grote maat bedekken. met él.
    
  Terwijl Seguú over zijn vriend sprak, werd de oude kardinaal kleiner en grijzer, zijn stem werd droeviger en zijn gezicht drukte de vermoeidheid uit die zich in achtenzeventig jaar in zijn lichaam had opgehoopt. Hoewel ik zijn ideeën niet deel, leeft Paola Cinti met hem mee. Hij wist dat de oude Spanjaard, bij het horen van deze woorden, die een eerlijk grafschrift vormen, spijt had dat hij geen plek had kunnen vinden om alleen voor zijn vriend te huilen. Verdomde waardigheid. Toen ze hierover nadacht, besefte ze dat ze naar alle toga's en soutanes van de kardinaal begon te kijken en de man zag die ze droeg. Ze moest leren om geestelijken niet langer als eendimensionale wezens te beschouwen, want de vooroordelen van de soutane konden haar werk in gevaar brengen.
    
  Kortom, ik geloof dat niemand een profeet is in eigen land. Zoals ik al zei, hebben we veel soortgelijke ervaringen gehad. Die goede Emilio kwam hier zeven maanden geleden aan en week nooit van mijn zijde. Een van mijn assistenten maakte een foto van ons op kantoor. Ik geloof dat ik die op de website van Algún heb staan.
    
  De crimineel liep naar de balie en haalde een envelop met een foto uit een lade. Kijk erin en doe de bezoekers een van je directe aanbiedingen.
    
  Paola hield de foto zonder veel interesse vast. Maar plotseling staarde hij ernaar, zijn ogen wijd open als schoteltjes. Ik greep Dante stevig vast.
    
  - Oh, verdomme. Oh, verdomme!
    
    
    
  Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
    Via della Conciliazione, 14
    
    Mijn ércoles, 6 april 2005 , 10:41 uur .
    
    
    
    Pontiero klopte onophoudelijk op de achterdeur van de kerk, de deur die naar de sacristie leidde. Op aanwijzing van de politie had broeder Francesco een bordje aan de deur gehangen, in trillende letters, waarop stond dat de kerk wegens renovatie gesloten was. Maar afgezien van zijn gehoorzaamheid moet de monnik ook licht doof zijn geweest, want de onderinspecteur had vijf minuten lang op de deurbel gebonkt. Daarna verdrongen duizenden mensen zich in de Via dei Corridori, die simpelweg groter en rommeliger was dan de Via della Conciliazione.
    
  Eindelijk hoor ik een geluid aan de andere kant van de deur. De grendels zijn dichtgeschoven en broeder Francesco steekt zijn gezicht door de kier, tuurt met samengeknepen ogen tegen het felle zonlicht.
    
  -Si?
    
  "Broeder, ik ben junior inspecteur Pontiero. Je doet me denken aan gisteren."
    
  De religieuze man knikt steeds opnieuw.
    
  "Wat wilde hij? Hij kwam me vertellen dat ik nu mijn kerk kan openen, gezegend zij God. Met pelgrims op straat... Kom en zie het zelf...", zei hij, zich richtend tot de duizenden mensen op straat.
    
  - Nee, broer. Ik moet hem een paar vragen stellen. Vind je het erg als ik doorga?
    
  - Moet het nu? Ik heb mijn gebeden gebeden...
    
  -Neem niet te veel van zijn tijd in beslag. Wees gewoon even, echt waar.
    
  Francesco Menó schudt zijn hoofd heen en weer.
    
  "Wat zijn dit voor tijden, wat zijn dit voor tijden? Er is overal dood, dood en haast. Zelfs mijn gebeden staan me niet toe te bidden."
    
  De deur ging langzaam open en sloot met een harde klap achter Pontiero.
    
  - Vader, dit is een hele zware deur.
    
  -Ja, mijn zoon. Soms heb ik moeite om hem open te krijgen, vooral als ik volgeladen uit de supermarkt kom. Niemand helpt ouderen meer met hun tas. Hoe laat, hoe laat.
    
  - Het is jouw verantwoordelijkheid om het karretje te gebruiken, bro.
    
  De jonge inspecteur streek van binnenuit over de deur, bekeek de pin aandachtig en bevestigde hem met zijn dikke vingers aan de muur.
    
  - Ik bedoel, er zitten geen vlekken op het slot en het lijkt er ook niet op dat ermee is geknoeid.
    
  "Nee, mijn zoon, of, godzijdank, nee. Het is een goed slot, en de deur is de vorige keer geverfd. Pinto is parochiaan, mijn vriend, goede Giuseppe. Weet je, hij heeft astma, en verfdampen hebben geen invloed op hem..."
    
  - Broeder, ik ben er zeker van dat Giuseppe een goed christen is.
    
  - Het is zo, mijn kind, het is zo.
    
  "Maar daarom ben ik hier niet. Ik moet weten hoe de moordenaar de kerk binnen is gekomen, als er überhaupt nog andere ingangen zijn. Ispetora Dikanti."
    
  "Hij had via een van de ramen naar binnen kunnen komen als hij een ladder had gehad. Maar ik denk het niet, want ik ben kapot. Mijn god, wat een ramp zou het zijn als ze een van de glas-in-loodramen kapot zou maken."
    
  -¿ Vindt u het erg als ik naar deze ramen kijk?
    
  -Nee, dat doe ik niet. Het is een spel.
    
  De monnik liep door de sacristie de kerk in, helder verlicht door kaarsen aan de voet van de heiligenbeelden. Pontiero was geschokt dat er zo weinig verlicht waren.
    
  - Uw offers, broeder Francesco.
    
  - Ah, mijn kind, ik was het die alle kaarsen in de Kerk heb aangestoken en de heiligen heb gevraagd de ziel van onze Heilige Vader Johannes Paulus II in de schoot van God te ontvangen.
    
  Pontiero glimlachte om de simpele naïviteit van een religieus man. Ze bevonden zich in het middenpad, van waaruit ze zowel de sacristiedeur als de voordeur konden zien, evenals de ramen van de voorgevel, de nissen die ooit de kerk vulden. Hij streek met zijn vinger langs de rugleuning van een van de banken, een onwillekeurig gebaar dat bij duizenden missen op duizenden zondagen werd herhaald. Dit was het huis van God, en het was ontheiligd en beledigd. Die ochtend, in het flikkerende kaarslicht, zag de kerk er totaal anders uit dan de vorige. De onderinspecteur kon een huivering niet onderdrukken. Binnen was het warm en koel in de kerk, in tegenstelling tot de hitte buiten. Hij keek naar de ramen. Het lage gedeelte stond ongeveer vijf meter boven de grond. Het was bedekt met prachtig glas-in-lood, smetteloos.
    
  "Het is onmogelijk voor een moordenaar om door de ramen naar binnen te komen, beladen met 92 kilo. Ik zou grúa moeten gebruiken. En duizenden pelgrims buiten zouden hem zien. Nee, dat is onmogelijk."
    
  Twee van hen hoorden liederen over de mensen die in de rij stonden om afscheid te nemen van Papa Wojtyla. Ze spraken allemaal over vrede en liefde.
    
  - Oh, jullie idioten. Zij zijn onze hoop voor de toekomst, nietwaar, Junior Inspecteur?
    
  - Куáнта разóн есть, бара.
    
  Pontiero krabde peinzend aan zijn hoofd. Er schoot hem geen andere ingang te binnen dan deuren of ramen. Ze zetten een paar stappen, die door de hele kerk galmden.
    
  "Luister, broeder, heeft iemand een sleutel van de kerk? Misschien iemand die schoonmaakt."
    
  "O nee, helemaal niet. Een paar zeer vrome parochianen komen me helpen met het schoonmaken van de tempel tijdens het ochtendgebed, heel vroeg en 's middags, maar ze komen altijd als ik thuis ben. Sterker nog, ik heb altijd een set sleutels bij me, zie je?" Hij hield zijn linkerhand in de binnenzak van zijn Marrón-habito, waar de sleutels rinkelden.
    
  - Nou, vader, ik geef het op... Ik snap niet wie er onopgemerkt binnen kon komen.
    
  - Het is goed, zoon, het spijt me dat ik je niet kon helpen...
    
  - Dank u, vader.
    
  Pontiero draaide zich om en liep naar de sacristie.
    
  "Tenzij..." dacht de karmeliet even na en schudde toen zijn hoofd. "Nee, dat is onmogelijk. Dat kán niet."
    
  -Wat, broeder? Dígame. Alles kan zo lang duren.
    
  -Nee, dejelo.
    
  - Ik sta erop, broeder, ik sta erop. Speel wat je denkt.
    
  De monnik streek nadenkend over zijn baard.
    
  -Nou... er is een ondergrondse toegang tot de neo. Het is een oude geheime gang, die dateert uit het tweede kerkgebouw.
    
  -¿Segunda construcción?
    
  -De oorspronkelijke kerk werd verwoest tijdens de plundering van Rome in 1527. Ze stond op de vurige berg van de verdedigers van de Engelenburcht. En deze kerk, op haar beurt...
    
  -Broeder, laat de geschiedenisles alsjeblieft soms even weg, dan wordt het beter. Ga snel naar het gangpad!
    
  -Weet je het zeker? Hij draagt een heel mooi pak...
    
  -Ja, vader. Ik weet het zeker, encéñemelo.
    
  "Zoals u wilt, Junior Inspecteur, zoals u wilt," zei de monnik nederig.
    
  Loop naar de dichtstbijzijnde ingang, waar het wijwatervat stond. Onñaló repareert een scheur in een van de vloertegels.
    
  - Zie je deze opening? Steek je vingers erin en trek er hard aan.
    
  Pontiero knielde neer en volgde de instructies van de monnik op. Er gebeurde niets.
    
  -Doe het nog een keer, maar nu met kracht naar links.
    
  De onderinspecteur deed wat broeder Francesco was opgedragen, maar tevergeefs. Maar hoe dun en klein hij ook was, hij bezat niettemin grote kracht en vastberadenheid. Ik probeerde het een derde keer en zag hoe de steen losscheurde en gemakkelijk weggleed. Het was in feite een valluik. Ik opende het met één hand en onthulde een kleine, smalle trap die slechts een paar meter naar beneden leidde. Ik pakte mijn zaklamp en scheen ermee in de duisternis. De treden waren van steen en leken massief.
    
  - Oké, laten we eens kijken hoe dit allemaal voor ons nuttig is.
    
  - Junior inspecteur, ga niet naar beneden, maar één persoon alstublieft.
    
  - Rustig maar, broer. Geen probleem. Alles is onder controle.
    
  Pontiero kon zich voorstellen welk gezicht hij voor Dante en Dikanti zou zien wanneer hij hun vertelde wat hij had ontdekt. Hij stond op en begon de trap af te dalen.
    
  -Wacht, Junior Inspecteur, wacht. Ga een kaars halen.
    
  "Maak je geen zorgen, broer. De zaklamp is genoeg," zei Pontiero.
    
  De trap leidde naar een korte gang met halfronde muren en een kamer van ongeveer zes vierkante meter. Pontiero richtte zijn zaklamp op zijn ogen. Het leek alsof de weg net was opgehouden. In het midden van de kamer stonden twee afzonderlijke zuilen. Ze leken erg oud. Hij wist niet hoe hij de stijl moest herkennen; hij had er natuurlijk nooit veel aandacht aan besteed tijdens de geschiedenisles. Maar op wat er nog over was van een van de zuilen, zag hij iets wat leek op de resten van iets dat niet overal had moeten zijn. Het leek uit die tijd te komen...
    
  Isolatietape.
    
  Dit was geen geheime doorgang, maar een executieplaats.
    
  Nee hoor.
    
  Pontiero draaide zich net op tijd om om de klap te voorkomen die zijn cráneo só had moeten breken, die hem in zijn rechterschouder trof. Kay viel op de grond, huiverend van de pijn. De zaklamp vloog af en verlichtte de voet van een van de pilaren. Intuïtie - een tweede klap in een boog van rechts, die hij op zijn linkerarm landde. Ik voelde het pistool in zijn holster en slaagde er, ondanks de pijn, in om het met mijn linkerhand te trekken. Het pistool woog zwaar op hem alsof het van lood was. Hij merkte zijn andere hand niet op.
    
  IJzeren staaf. Hij moet een ijzeren staaf hebben of zoiets.
    
  Probeer te mikken, maar forceer jezelf niet. Hij probeert zich terug te trekken naar de zuil, maar een derde klap, dit keer in de rug, werpt hem tegen de grond. Hij hield het pistool stevig vast, als iemand die zich vastklampt aan het leven.
    
  Hij zette zijn voet op haar hand en dwong hem los te laten. De voet bleef zich klemmen en ontspannen. Een vaag bekende stem, maar met een heel, heel eigen timbre, voegde zich bij het knarsen van gebroken botten.
    
  -Pontiero, Pontiero. Terwijl de vorige kerk onder vuur lag van de Engelenburcht, werd deze beschermd door de Engelenburcht. Deze kerk verving op zijn beurt de heidense tempel die paus Alexander VI liet omverwerpen. In de middeleeuwen geloofde men dat het het graf was van dezelfde Cimoraanse Mula.
    
  De ijzeren staaf schoot voorbij en kwam weer naar beneden, waarbij de onderinspecteur op zijn rug werd geraakt. Deze raakte verdoofd.
    
  "Ah, maar zijn fascinerende verhaal eindigt daar niet, ahí. Deze twee zuilen die je hier ziet, zijn de zuilen waaraan de heiligen Petrus en Paulus vastgebonden waren voordat ze door de Romeinen de marteldood stierven. Jullie Romeinen zijn altijd zo attent voor onze heiligen."
    
  De ijzeren staaf raakte opnieuw zijn linkerbeen. Pontiero schreeuwde het uit van de pijn.
    
  "Ik had dit allemaal hierboven kunnen horen als je me niet had onderbroken. Maar maak je geen zorgen, je zult Stas Stolbov heel goed leren kennen. Je zult hen heel, heel goed leren kennen."
    
  Pontiero probeerde te bewegen, maar ontdekte tot zijn afgrijzen dat het hem niet lukte. Hij wist niet hoe ernstig zijn verwondingen waren, maar hij merkte zijn ledematen niet op. Ik voel heel sterke handen die me in het donker bewegen, en een scherpe pijn. Sla alarm.
    
  "Ik raad je af om te schreeuwen. Niemand kan hem horen. En van de andere twee heeft ook niemand gehoord. Ik neem veel voorzorgsmaatregelen, begrijp je? Ik word niet graag gestoord."
    
  Pontiero voelde zijn bewustzijn in een zwart gat zakken, vergelijkbaar met het gat waarin hij langzaam wegzakt in Suño. Net als in Suño, of in de verte, kon hij de stemmen horen van mensen die over straat liepen, een paar meter verderop. Geloof me, je herkent het lied dat ze in koor zongen, een herinnering uit je jeugd, een kilometer verderop. Het was: "Ik heb een vriend die van me houdt, hij heet Jess."
    
  "Eigenlijk vind ik het vervelend om gestoord te worden," zei Karoski.
    
    
    
  Gouverneurspaleis
    
  Vaticaan
    
  Moyércoles, 6 april 2005, 13:31 uur.
    
    
    
  Paola liet Dante en Fowler een foto van Robaira zien. Een perfecte close-up, de kardinaal glimlachte teder, zijn ogen fonkelden achter dikke, schelpvormige brillenglazen. Dante staarde eerst verward naar de foto.
    
  - De bril, Dante. De verdwenen bril.
    
  Paola ging op zoek naar de verachtelijke man, draaide als een gek het nummer, liep naar de deur en verliet snel het kantoor van de verbaasde Camerlengo.
    
  - Een bril! Carmelita's bril! - riep Paola vanuit de gang.
    
  En toen begreep de directeur mij.
    
  - Kom op, vader!
    
  Ik verontschuldigde me snel bij de serveerster en ging met Fowler mee om Paola op te halen.
    
  De inspecteur hing boos op. Pontiero had hem niet betrapt. Debí moest dit stil houden. Ren de trap af, de straat op. Nog tien stappen te gaan, de Via del Governatorato eindigt. Op dat moment reed een bestelwagen met een SCV 21-matrix voorbij. Drie nonnen zaten erin. Paola gebaarde hen wanhopig te stoppen en ging voor de auto staan. De bumper stopte op slechts honderd meter van zijn knieën.
    
  - Heilige Madonna! Ben je gek, ben je een Orita?
    
  De forensisch wetenschapper komt naar de bestuurdersdeur en laat mij haar kentekenplaat zien.
    
  "Alsjeblieft, ik heb geen tijd om het uit te leggen. Ik moet naar de Sint-Annapoort."
    
  De nonnen keken haar aan alsof ze gek geworden was. Paola reed met de auto naar een van de deuren van de atrás.
    
  "Vanaf hier is het onmogelijk, ik moet via de Cortil del Belvedere lopen," zei de chauffeur tegen haar. "Als je wilt, kan ik je naar de Piazza del Sant'Uffizio brengen, dat is de uitgang. Bestel vanuit Città in éstos días. De Zwitserse Garde zet slagbomen op voor de Co-Key."
    
  - Alles, maar doe het alsjeblieft snel.
    
  Terwijl de non al als eerste ging zitten en de spijkers eruit trok, viel de auto weer op de grond.
    
  "Maar is iedereen nu echt gek geworden?" riep de non.
    
  Fowler en Dante positioneerden zich voor de auto, hun handen op de motorkap. Toen non Fran zich voor in de bijkeuken wurmde, waren de religieuze rituelen voorbij.
    
  "Begin, zusje, in godsnaam!" zei Paola.
    
  De kinderwagen had minder dan twintig seconden nodig om de metrolijn van een halve kilometer af te leggen die hen van hun bestemming scheidde. Het leek erop dat de non haast had om zich van haar onnodige, ongelegen en onhandige last te ontdoen. Ik had geen tijd om de auto op de Plaza del Santo Agricó te stoppen toen Paola al naar het zwarte ijzeren hek rende dat de ingang van de stad beschermde, met een akelig ding in haar hand. Mark, neem onmiddellijk contact op met je baas en neem de telefoniste op.
    
  - Inspecteur Paola Dicanti, Veiligheidsdienst 13897. Agent in gevaar, ik herhaal, agent in gevaar. Adjunct-inspecteur Pontiero bevindt zich in Via Della Conciliazione, 14. Kerk van Santa Maria in Traspontina. Stuur naar zoveel mogelijk eenheden. Mogelijke moordverdachte binnen. Ga uiterst voorzichtig te werk.
    
  Paola rende weg, haar jas wapperde in de wind en onthulde haar holster, schreeuwend als een bezetene vanwege deze gemene man. De twee Zwitserse Gardisten die de ingang bewaakten, waren verbijsterd en probeerden haar tegen te houden. Paola probeerde hen tegen te houden door haar arm om haar middel te slaan, maar uiteindelijk greep een van hen haar bij haar jas. De jonge vrouw strekte haar armen naar hem uit. De telefoon viel op de grond en de jas bleef in de handen van de bewaker. Hij stond op het punt de achtervolging in te zetten toen Dante in volle vaart arriveerde. Hij droeg zijn identificatiekaart van de Vigilantie.
    
    -¡ D é tyan ! ¡ It van ons !
    
  Fowler de rij, maar iets langzamer. Paola besloot een kortere route te nemen. Om over de Plaza de San Pedro te komen, aangezien de menigte meer dan klein was: de politie had een zeer smalle linie in de tegenovergestelde richting gevormd, met een vreselijk gerommel van de straten die ernaartoe leidden. Terwijl ze renden, hield de inspecteur een bord omhoog om problemen met haar teamgenoten te voorkomen. Nadat ze zonder problemen de esplanade en Bernini's colonnade waren gepasseerd, bereikten ze de Via dei Corridori, hun adem inhoudend. De hele massa pelgrims was alarmerend compact. Paola drukte haar linkerarm tegen haar lichaam om haar holster zo goed mogelijk te verbergen, naderde de gebouwen en probeerde zo snel mogelijk op te rukken. De superintendent stond voor haar, als een geïmproviseerde maar effectieve stormram, waarbij hij al zijn ellebogen en onderarmen gebruikte. Fowler sloot de formatie.
    
  Het kostte hen tien slopende minuten om de deur van de sacristie te bereiken. Twee agenten stonden hen op te wachten en belden onophoudelijk aan. Dikanti, doorweekt van het zweet, gekleed in een T-shirt, met haar holster in de aanslag en haar haar los, was een ware ontdekking voor de twee agenten, die haar desondanks respectvol begroetten zodra ze hen buiten adem haar UACV-accreditatie liet zien.
    
  "We hebben uw melding ontvangen. Er neemt niemand binnen op. Er zijn vier kameraden in het andere gebouw."
    
  - ¿ Mag ik weten waarom de collega's nog niet binnen zijn? ¿ Weten ze dan niet dat er misschien een kameraad binnen is?
    
  De agenten bogen hun hoofd.
    
  "Directeur Boy belde. Hij zei dat we voorzichtig moesten zijn. Er kijken veel mensen,
    
  De inspecteur leunt tegen de muur en denkt vijf seconden na.
    
  Verdomme, ik hoop dat het nog niet te laat is.
    
  -¿ Hebben ze de "hoofdsleutel 22" meegenomen?
    
  Een van de agenten liet hem een stalen hendel met twee uiteinden zien. Deze was aan haar been vastgebonden, waardoor hij verborgen bleef voor de vele pelgrims op straat, die al begonnen terug te keren en de positie van de groep bedreigden. Paola draaide zich om naar de agent die de stalen staaf op haar had gericht.
    
  -Geef mij zijn radio.
    
  De politieagent gaf hem de telefoonhoorn die hij droeg, die met een koord aan een apparaatje aan zijn riem was bevestigd. Paola dicteerde korte, precieze instructies aan het team bij de andere ingang. Niemand mocht een vinger uitsteken tot hij arriveerde, en natuurlijk mocht er niemand naar binnen of naar buiten.
    
  "Kan iemand mij uitleggen waar dit allemaal naartoe gaat?" vroeg Fowler tussen het hoesten door.
    
  "We denken dat de verdachte binnen is, vader. Ik vertel het haar nu langzaam. Voorlopig wil ik dat hij hier blijft en buiten wacht," zei Paola. Hij gebaarde naar de stroom mensen om hen heen. "Doe er alles aan om ze af te leiden terwijl we de deur openbreken. Ik hoop dat we er op tijd bij zijn."
    
  Fowler zei: "Kijk om je heen, zoek een plekje om te zitten. Er was geen enkele auto, want de straat was afgesloten vanaf de kruising. Let wel, je moet opschieten. Er zijn alleen mensen die deze weg gebruiken om voet aan de grond te krijgen. Niet ver van hem zag hij een lange, sterke pelgrim. Deb was 1,80 meter lang. Hij liep naar hem toe en zei:
    
  - Denk je dat ik op je schouders kan klimmen?
    
  De jongeman gebaarde dat hij geen Italiaans sprak, en Fowler gebaarde naar hem. De ander begreep het eindelijk. "Kniel op één knie en sta glimlachend voor de priester." "Esteó" begint in het Latijn te klinken als het gezang van de eucharistie en de mis voor de doden.
    
    
    In paradijs deducant te angeli,
    
  In tuo advente
    
  Suscipiant te martyres... 23
    
    
  Veel mensen draaiden zich om en keken hem aan. Fowler gebaarde zijn geduldige portier om midden op straat te gaan staan, waarmee hij Paola en de politie afleidde. Enkele gelovigen, voornamelijk nonnen en priesters, sloten zich bij hem aan in het gebed voor de overleden paus, waar ze al uren op hadden gewacht.
    
  Twee agenten maakten gebruik van de afleiding en openden krakend de deur van de sacristie. Ze konden onopvallend naar binnen.
    
  - Jongens, er zit een man binnen. Wees heel voorzichtig.
    
  Ze kwamen de een na de ander binnen, eerst Dikanti, uitademend en zijn pistool trekkend. Ik liet de sacristie over aan de twee politieagenten en verliet de kerk. Miró haastte zich naar de kapel van San Tomas. Die was leeg, verzegeld met het rode zegel van de UACV. Ik liep om de kapellen aan de linkerkant heen, wapen in de hand. Hij draaide zich om naar Dante, die de kerk overstak en in elke kapel gluurde. De gezichten van de heiligen bewogen rusteloos langs de muren in het flikkerende, pijnlijke licht van honderden kaarsen die overal brandden. Ze ontmoetten elkaar in het middenpad.
    
  -Niets?
    
  Dante is niet goed met zijn hoofd.
    
  Toen zagen ze het op de grond geschreven staan, niet ver van de ingang, aan de voet van een berg wijwater. In grote, rode, kromme letters stond het geschreven.
    
    
  VEXILLA REGIS PRODEUNT INFERNI
    
    
  "De banieren van de koning van de onderwereld bewegen," zei een van hen met een ontevreden stem.
    
  Dante en de inspecteur draaiden zich verbaasd om. Het was Fowler, die erin geslaagd was de klus te klaren en naar binnen te glippen.
    
  -Geloof me, ik heb hem gezegd dat hij weg moest blijven.
    
  "Het maakt nu niet meer uit," zei Dante, terwijl hij naar het open luik in de vloer liep en het aan Paola aanwees. Hij riep de anderen erbij.
    
  Paola Ten maakte een teleurgesteld gebaar. Zijn hart zei hem dat hij onmiddellijk naar beneden moest gaan, maar in het donker durfde hij dat niet. Dante liep naar de voordeur en schoof de grendels open. Twee agenten kwamen binnen, de andere twee bleven bij de deur staan. Dante vroeg een van hen om hem de maglite te lenen die hij aan zijn riem droeg. Dikanti griste hem uit zijn handen en liet hem voor zich zakken, zijn handen gebald tot vuisten, zijn pistool naar voren gericht. "Fowler, ik ga je een kleine oración geven."
    
  Na een tijdje verscheen Paola's hoofd, dat haastig naar buiten stapte. Dante liep langzaam weg. Kijk naar Fowler en schud je hoofd.
    
  Paola rent snikkend de straat op. Ik griste haar ontbijt en droeg het zo ver mogelijk van de deur vandaan. Verschillende buitenlands uitziende mannen die in de rij stonden, kwamen naar haar toe om interesse in haar te tonen.
    
  -¿Hulp nodig?
    
  Paola wuifde ze weg. Fowler verscheen naast haar en gaf haar een servetje. Ik nam het aan en veegde de gal en grimassen weg. Die aan de buitenkant, want die erin kunnen er niet zo snel uit. Zijn hoofd tolde. Ik kan niet, ik kan niet de paus zijn van die bloedige mis die je aan die zuil vastgebonden hebt gevonden. Maurizio Pontiero, de superintendent, was een goed mens, mager en vol van een constant, scherp, simpel humeur. Hij was een familieman, een vriend, een teamgenoot. Op regenachtige avonden maakte hij zich druk in zijn pak, hij was een collega, betaalde altijd voor de koffie, was er altijd. Ik ben vaak aan je zijde geweest. Ik had dit niet gekund als ik niet was gestopt met ademen en was veranderd in deze vormeloze klomp. Probeer dat beeld maar eens uit zijn pupillen te wissen door met je hand voor zijn ogen te zwaaien.
    
  En op dat moment waren ze haar afschuwelijke echtgenoot. Hij haalde het met een gebaar van walging uit zijn zak, en ze bleef verlamd achter. Op het scherm was het inkomende gesprek met
    
  M. PONTIER
    
    
  Paola de colgó is doodsbang. Fowler de intrigerende spiegel.
    
  -Si?
    
    - Goedemiddag, inspecteur. Wat is dit voor plek?
    
  - Wie is dit?
    
  -Inspecteur, alstublieft. U hebt me zelf gevraagd u te bellen als ik me iets herinner. Ik herinner me net dat ik zijn erotische kameraad moest afmaken. Het spijt me zeer. Hij kruist mijn pad.
    
  "Laten we hem pakken, Francesco. Wat is er mis met Viktor?" zei Paola, terwijl ze de woorden boos uitspuwde, haar ogen diep in de grimas, maar ze probeerde kalm te blijven. "Sla hem waar hij wil. Zodat hij weet dat zijn litteken bijna genezen is."
    
  Er viel een korte stilte. Heel kort. Ik verraste hem helemaal niet.
    
  -O ja, natuurlijk. Ze weten al wie ik ben. Persoonlijk herinner ik pater Fowler eraan. Ze is haar haar kwijt sinds we elkaar voor het laatst zagen. En ik zie u, mevrouw.
    
  Paola's ogen werden groot van verbazing.
    
  -¿Dónde está, jij verdomde klootzak?
    
  - Is dat niet duidelijk? Van jou.
    
  Paola keek naar de duizenden mensen die de straten verdrongen, met hoeden en petten, zwaaiend met vlaggen, drinkend, biddend en zingend.
    
  -Waarom komt hij niet dichterbij, vader? We kunnen even kletsen.
    
  Nee, Paola, helaas vrees ik dat ik een tijdje bij je weg moet blijven. Denk niet dat je een stap vooruit hebt gezet door de goede broer Francesco te ontdekken. Zijn leven was al uitgeput. Kortom, ik moet haar verlaten. Ik heb binnenkort nieuws voor je, let daar niet op. En maak je geen zorgen, ik heb je eerdere kleinzielige avances al vergeven. Je bent belangrijk voor me.
    
  En hang op.
    
  Dikanti stortte zich hals over kop in de menigte. Ik liep om de naakte mensen heen, op zoek naar mannen van een zekere lengte, hield hun hand vast, draaide me om naar degenen die de andere kant op keken en zette hun hoed en pet af. Mensen keerden zich van haar af. Ze was geïrriteerd, met een afwezige blik, klaar om de pelgrims desnoods één voor één te onderzoeken.
    
  Fowler baande zich een weg door de menigte en greep haar arm.
    
  -Es inútil, ispettora .
    
  -¡Суéлтеме!
    
  -Paola. Dejalo. Hij is weg.
    
  Dikanti barstte in tranen uit en huilde. Fowler de abrazó. Om hem heen naderde een gigantische menselijke slang langzaam het onafscheidelijke lichaam van Johannes Paulus II. En V hem was moordenaar .
    
    
    
  Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    Januari 1996
    
    
    
  TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #72 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. CANIS CONROY. PRESENTEREN MET DR. FOWLER EN SALER FANABARZRA
    
    
  D.R. CONROY: Buenas tardes Viktor.
    
    #3643: Meer eenmaal Hallo .
    
  D.R. CONROY: Día de therapie regresiva, Viktor.
    
    
    (WIJ SLAAN DE HYPNOSEPROCEDURE WEER OVER, ZOALS IN EERDERE VERSLAGEN)
    
    
  Meneer FANABARZRA: Het is 1973, Victor. Vanaf nu luister je ernaar, mijn stem en die van niemand anders, oké?
    
  #3643: Ja.
    
  Meneer FANABARZRA: Nu kunt u er niet meer met elkaar over praten, heren.
    
  Dokter Victor deed zoals gewoonlijk mee aan de test en verzamelde gewone bloemen en vazen. Solo in Two vertelde me dat hij niets zag. Let op, pater Fowler: als Victor ergens niet in geïnteresseerd lijkt, betekent dit dat het hem diep raakt. Ik probeer deze reactie tijdens de regressietoestand op te roepen om de oorzaak ervan te achterhalen.
    
  DOKTER FOWLER: In een regressieve toestand heeft een patiënt minder beschermingsmiddelen dan in een normale toestand. Het risico op letsel is te groot.
    
  Dr. Conroy: U weet dat deze patiënt diepe wrok koestert over bepaalde aspecten van zijn leven. We moeten barrières doorbreken en de bron van zijn kwaad blootleggen.
    
  DOKTER FOWLER: Tegen elke prijs?
    
  Meneer FANABARZRA: Heren, geen discussie mogelijk. Het is in ieder geval onmogelijk om hem beelden te laten zien, aangezien de patiënt zijn ogen niet kan openen.
    
  DOKTER CONROY Ga je gang, Fanabarzra.
    
  Meneer FANABARZRA: Op uw bevel. Viktor, het is 1973. Ik wil dat we ergens heen gaan waar u wilt. Wie kiezen we?
    
  #3643: Brandtrap.
    
  Meneer FANABARZRA: Brengt u veel tijd door op de trap?
    
    #3643: Ja .
    
  Sr. FANABARZRA: Uitleg door qué.
    
    #3643: Er is daar veel lucht. Het stinkt niet. Het huis ruikt naar rot.
    
  Meneer FANABARZRA: Rot?
    
  #3643: Hetzelfde als het laatste fruit. De geur komt uit Emils bed.
    
  Meneer FANABARZRA: Is uw broer ziek?
    
  #3643: Hij is ziek. We weten niet wie er ziek is. Niemand bekommert zich om hem. Mijn moeder zegt dat het door zijn houding komt. Hij kan het licht niet verdragen en trilt. Zijn nek doet pijn.
    
  ARTS Fotofobie, nekkrampen, stuiptrekkingen.
    
  Meneer FANABARZRA: ¿Geeft niemand om uw broer?
    
  #3643: Mijn moeder, als ze eraan denkt. Hij geeft hem geplette appels. Hij heeft diarree en mijn vader wil er niets van weten. Ik haat hem. Hij kijkt me aan en zegt dat ik het moet schoonmaken. Ik wil het niet, ik walg ervan. Mijn moeder zegt dat ik iets moet doen. Ik wil het niet, en hij drukt me tegen de radiator.
    
  DOKTER CONROY Laten we eens kijken hoe de beelden van de Rorschachtest hem doen voelen. Ik maak me vooral zorgen over de ésta.
    
  Meneer FANABARZRA: Laten we teruggaan naar de brandtrap. Siéntate allí. Vertel me hoe u zich voelt.
    
  #3643: Lucht. Metaal onder je voeten. Ik ruik Joodse stoofpot vanuit het gebouw aan de overkant.
    
  Meneer FANABARZRA: Stel je nu eens iets voor. Een grote zwarte vlek, heel groot. Neem alles wat voor je ligt in je op. Onderaan de vlek zit een kleine witte ovale vlek. Biedt die je iets?
    
  #3643: Duisternis. Alleen in de kast.
    
  DOKTER CONROY
    
  Meneer FANABARZRA: Wat doe je in de kast?
    
  #3643: Ik zit opgesloten. Ik ben alleen.
    
  DOKTER FOWLER Ze lijdt.
    
  DR. CONROY: Calle Fowler. We komen wel waar we moeten zijn. Fanabrazra, ik schrijf je mijn vragen op dit forum. Ik schrijf de vleugels letterlijk, oké?
    
  Meneer FANABARZRA: Victor, weet jij nog wat er gebeurde voordat je in de kast werd opgesloten?
    
  #3643: Heel veel dingen. Emil Murió.
    
  Sr. FANABARZRA: Hoe is het met Emil?
    
  #3643: Ik zit opgesloten. Ik ben alleen.
    
  Sr. FANABARZRA: Zeg, Viktor. Vertel eens, Mo Muri, Emil.
    
  Hij was in onze kamer. Pap, ga tv kijken, mam was er niet. Ik zat op de trap. Of door het lawaai.
    
  Meneer FANABARZRA: Wat is dat voor geluid?
    
  #3643: Als een ballon waar de lucht uit ontsnapte. Ik stak mijn hoofd de kamer in. Emil was heel bleek. Ik ging de salon in. Ik praatte met mijn vader en dronk een blikje bier.
    
  Meneer FANABARZRA: Heeft hij het aan u gegeven?
    
  #3643: In zijn hoofd. Hij bloedt. Ik huil. Mijn vader staat op en steekt een hand op. Ik vertel hem over Emil. Hij is erg boos. Hij zegt dat het mijn schuld is. Dat Emil onder mijn hoede was. Dat ik gestraft verdien. En dat ik helemaal opnieuw moet beginnen.
    
  Meneer FANABARZRA: Is dit de gebruikelijke straf? Bent u aan de beurt?
    
  #3643: Het doet pijn. Ik bloed uit mijn hoofd en billen. Maar het stopt.
    
  Dhr. FANABARZRA: Waarom stopt het?
    
  Ik hoor de stem van mijn moeder. Ze schreeuwt vreselijke dingen naar mijn vader. Dingen die ik niet begrijp. Mijn vader zegt dat ze het al weet. Mijn moeder schreeuwt en schreeuwt tegen Emil. Ik weet dat Emil niet kan praten, en ik ben heel blij. Dan grijpt ze me bij mijn haar en gooit me in de kast. Ik gil en schrik. Ik klop lang op de deur. Ze doet open en richt een mes op me. Hij zegt dat ik hem doodspijker zodra ik mijn mond opendoe.
    
  Meneer FANABARZRA: Wat bent u aan het doen?
    
  #3643: Ik ben stil. Ik ben alleen. Ik hoor stemmen buiten. Onbekende stemmen. Het is al uren geleden. Ik ben nog steeds binnen.
    
  DOKTER CONROY
    
  : Hoe lang zit je al in de kast?
    
  #3643: Een lange tijd. Ik ben alleen. Mijn moeder doet open. Ze zegt dat ik heel stout ben geweest. Dat God geen stoute jongens wil die hun vaders provoceren. Dat ik op het punt sta te leren welke straf God in petto heeft voor degenen die zich misdragen. Hij geeft me een oude kruik. Hij zegt dat ik mijn klusjes moet doen. 's Ochtends geeft ze me een glas water, brood en kaas.
    
  Meneer FANABARZRA: Maar hoe lang was u daar in totaal?
    
  #3643: Het was een hoop mañan.
    
  Meneer FANABARZRA: Hebt u geen horloge? Weet u niet hoe u de tijd moet aflezen?
    
  #3643: Ik probeer te tellen, maar het zijn er te veel. Als ik Oído heel hard tegen de muur druk, hoor ik het geluid van Ora Bergers transistor. Ze is een beetje doof. Soms spelen ze béisbol.
    
  Meneer FANABARZRA: ¿ Cuá, welke wedstrijden hebt u gehoord?
    
  #3643 : Elf.
    
  DR. FOWLER: Mijn God, oh, die jongen heeft bijna twee maanden opgesloten gezeten!
    
    Zr. FANABARZRA: ¿Geen salías nunca?
    
  #3643: Er was eens .
    
  Sr. FANABARZRA: "Por qué saliste?"
    
    #3643: Ik maak een fout. Ik schop tegen de pot en stoot hem om. Het kastje stinkt vreselijk. Ik kots. Als mama thuiskomt, is ze boos. Ik begraaf mijn gezicht in het vuil. Dan sleept hij me uit het kastje om hem schoon te maken.
    
  Meneer FANABARZRA: U probeert niet te ontsnappen?
    
  #3643: Ik heb nergens om naartoe te gaan. Mama doet dit voor mijn eigen bestwil.
    
  Meneer FANABARZRA: En wanneer laat ik u vrij?
    
  #3643: Día. Het brengt me naar de badkamer. Het reinigt me. Hij zegt dat hij hoopt dat ik mijn lesje geleerd heb. Hij zegt dat de kast de hel is, en dat ik daarheen ga als ik me niet goed gedraag, alleen kom ik er nooit meer uit. Hij trekt zijn kleren aan. Hij zegt dat ik de verantwoordelijkheid heb om een kind te zijn, en dat we tijd hebben om dit op te lossen. Het gaat over mijn buikjes. Hij zegt dat alles slecht is. Dat we toch naar de hel gaan. Dat er geen genezing voor me is.
    
    Sr. FANABARZRA: ¿Y tu padre?
    
    #3643: Papa is er niet. Hij is weg.
    
  DOKTER FOWLER Kijk naar zijn gezicht. De patiënt is erg ziek.
    
  #3643 : Hij is weg, weg, weg...
    
    DR. FOWLER: Conroy!
    
  DR. CONROY: Het is goed. Fanabrazra, stop met opnemen en kom uit de trance.
    
    
    
    Iglesia de Santa Maria in Traspontina
    
  Via della Conciliazione, 14
    
    Mijn ércoles, 6 april 2005 , 15:21 .
    
    
    
    Voor de tweede keer deze week passeerden ze de controlepost bij de plaats delict Las Puertas de Santa Mar in Transpontina. Ze deden dit discreet, gekleed in gewone kleding om de pelgrims niet te alarmeren. Een vrouwelijke inspecteur binnen schreeuwde bevelen via de luidspreker en de radio. Pater Fowler richtte zich tot een van de UACV-agenten.
    
  -Ben je al op het podium geweest?
    
  -Ja, vader. Laten we het lijkwade afdoen en eens rondkijken in de sacristie.
    
    Fowler ondervraagd met de spiegel van Dicanti.
    
    -Ik ga met je mee.
    
  -Ben je veilig?
    
  - Ik wil niet dat er iets over het hoofd wordt gezien. Wat is het?
    
  In zijn rechterhand hield de priester een klein zwart doosje.
    
  -Bevat de namen van de intos Óleo. Dit is om hem een laatste kans te geven.
    
  - Denk je dat dit nu nog enig doel zal dienen?
    
  -Niet voor ons onderzoek. Maar als een él. Er is een tijdperk van katholieke toewijding, verdad?
    
    - Dat was hij. En ik heb hem ook niet echt bediend.
    
  - Nou, dottora, met alle respect... dat weet u niet.
    
  De twee daalden de trap af, voorzichtig om niet op de inscriptie bij de ingang van de crypte te stappen. Ze liepen door een korte gang naar de camera. Specialisten van onbemande luchtvaartuigen (UAV's) hadden twee krachtige generatoren geïnstalleerd, die nu de ruimte verlichtten.
    
  Pontiero hing roerloos tussen twee pilaren die in het midden van de hal afgeknot omhoog rezen. Hij was naakt tot aan zijn middel. Karoski had zijn handen met ducttape aan de steen vastgebonden, kennelijk van dezelfde rol die de había bij Robaira had gebruikt. Bogí heeft geen ogen of tong. Zijn gezicht was afschuwelijk misvormd en bloedige huidsnippers hingen als afschuwelijke ornamenten aan zijn borst.
    
  Paola boog haar hoofd terwijl haar vader het laatste sacrament toediende. De schoenen van de priester, zwart en smetteloos, stapten door een plas opgedroogd bloed. De inspecteur slikte en sloot haar ogen.
    
  -Dikanti.
    
  Ik opende ze weer. Dante stond ernaast. Fowler was al klaar en maakte zich beleefd klaar om te vertrekken.
    
  -¿Dówaar ga je heen, vader?
    
  -Buiten. Ik wil geen overlast veroorzaken.
    
  "Dat is niet waar, Vader. Als de helft van wat ze over u zeggen waar is, bent u een zeer intelligent man. U bent gestuurd om te helpen, toch? Nou, wee ons."
    
  - Met veel genoegen, dispatcher.
    
  Paola slikte en begon te spreken.
    
  "Blijkbaar is Pontiero de deur van de atrós binnengegaan. Natuurlijk hebben ze aangebeld, en de nepmonnik deed gewoon open. Praat met Karoski en val hem aan."
    
  - Maar ¿dónde?
    
  "Het moest hier beneden zijn. Anders zou er daarboven bloed vloeien."
    
  - Waarom deed hij dat? Misschien rook Pontiero iets?
    
  "Ik betwijfel het," zei Fowler. "Ik denk dat het terecht was dat Karoski een kans zag en die greep. Ik ben geneigd te denken dat ik hem de weg naar de crypte zal wijzen en dat Pontiero alleen zal afdalen en de andere man zal achterlaten."
    
  "Dat is logisch. Ik zal broeder Francesco waarschijnlijk onmiddellijk verwerpen. Ik bied hem geen excuses aan omdat hij eruitziet als een tengere oude man..."
    
  -...maar omdat hij een monnik was. Pontiero was toch niet bang voor monniken? Arme illusionist, klaagt Dante.
    
  -Doe mij een plezier, Superintendent.
    
  Fowler trok haar aandacht met een beschuldigend gebaar. Dante keek weg.
    
  -Het spijt me zeer. Ga door, Dicanti.
    
  "Toen Karoski hier was, sloeg hij hem met een stomp voorwerp. We denken dat het een bronzen kandelaar was. De mannen van UACV hebben hem al meegenomen voor vervolging. Hij lag naast het lijk. Nadat hij haar had aangevallen en dit bij haar had gedaan, heeft hij vreselijk geleden.
    
  Zijn stem brak. De andere twee negeerden het moment van zwakte van de forensisch wetenschapper. É sta tozió om het te verbergen en hun toon te herstellen voordat ze weer spraken.
    
  -Een donkere plek, heel donker. Herhaal je het trauma uit je jeugd? De tijd die ik opgesloten in de kast doorbreng?
    
  -Misschien. Hebben ze opzettelijk bewijs gevonden?
    
  - Wij geloven dat er geen andere boodschap was dan de boodschap van buitenaf. "Vexilla regis prodeunt inferni."
    
  "De banieren van de koning van de hel bewegen voorwaarts," vertaalde de priester opnieuw.
    
  - Wat betekent dit, Fowler? - vraag het aan Dante.
    
  - Dit moet je weten.
    
  - Als hij van plan is mij in Ridízadnica achter te laten, zal hij dat niet krijgen, vader.
    
  Fowler glimlachte droevig.
    
  "Niets kan mij van mijn intenties afleiden." Dit is een citaat van zijn voorvader, Dante Alighieri.
    
  "Hij is niet mijn voorouder. Mijn naam is een familienaam, en die van hem is een voornaam. Wij hebben hier niets mee te maken."
    
  -Ah, discúlpeme. Zoals alle Italianen beweren ze af te stammen van Dante of Julio César...
    
  -Tenminste weten we waar we vandaan komen.
    
  Ze stonden op en keken elkaar van mijlpaal tot mijlpaal aan. Paola onderbrak hen.
    
  - Als je klaar bent met je opmerkingen over xenóPhobos, kunnen we verder.
    
    Fowler gaat verder voordat hij verdergaat.
    
    Zoals we weten, is 'inferni' een citaat uit de Goddelijke Komedie. Het gaat over Dante en Vergilius die naar de hel gaan. Het zijn een paar zinnen uit een christelijk gebed, uitsluitend gewijd aan de duivel, niet aan God. Velen wilden ketterij in deze zin zien, maar in werkelijkheid deed Dante niets anders dan doen alsof hij zijn lezers bang wilde maken.
    
  - Is dat wat je wilt? Ons bang maken?
    
  "Dit waarschuwt ons dat de hel nabij is. Ik denk niet dat Karoski's interpretatie naar de hel gaat. Hij is niet bepaald een beschaafd man, ook al laat hij dat graag blijken. Heb je nog berichten van mij?"
    
  "Niet in het lichaam," antwoordde Paola. Hij wist dat ze de eigenaren zagen, en hij was bang. En hij kwam er via mij achter, omdat ik meneer Vil de Pontiero voortdurend belde.
    
  -Hebben we de verachtelijke man gevonden? - vraagt Dante.
    
  "Ze hebben het bedrijf gebeld op Nicks telefoon. Het locatiesysteem van de mobiele telefoon laat zien dat de telefoon is uitgeschakeld of buiten gebruik is. De laatste paal waaraan ik het hek ga bevestigen, is boven het Atlante Hotel, op minder dan driehonderd meter hiervandaan," antwoordt Dikanti.
    
  "Dit is precies waar ik verbleef", zei Fowler.
    
  - Wauw, ik had hem als priester voorgesteld. Weet je, ik ben een beetje bescheiden.
    
  Fowler vond het niet vanzelfsprekend.
    
  "Vriend Dante, op mijn leeftijd leer je genieten van de dingen in het leven. Vooral als Tíli Sam ervoor betaalt. Ik heb al eerder slechte dingen meegemaakt."
    
  - Ik begrijp het, vader. Ik ben me ervan bewust.
    
  -Kunnen we zeggen wat u bedoelt?
    
  "Ik bedoel helemaal niks. Ik ben er gewoon van overtuigd dat je op slechtere plekken hebt geslapen dankzij je... service."
    
  Dante was veel vijandiger dan normaal, en het leek erop dat pater Fowler de oorzaak was. De forensisch wetenschapper begreep het motief niet, maar besefte dat het iets was wat ze samen alleen, rechtstreeks, zouden moeten oplossen.
    
  -Genoeg. Laten we naar buiten gaan en wat frisse lucht happen.
    
  Ze volgden Dikanti beiden terug naar de kerk. De dokter vertelde de verpleegsters dat ze Pontiero's lichaam nu konden weghalen. Een van de leiders van de UACV kwam naar haar toe en vertelde haar over enkele van haar bevindingen. Paola knikte. En hij draaide zich om naar Fowler.
    
  -¿ Kunnen we ons even concentreren, Vader?
    
  - Natuurlijk, dottora.
    
  -¿Dante?
    
  -Faltaría más.
    
  Oké, dit is wat we hebben ontdekt: er is een professionele kleedkamer in het kantoor van de rector en er ligt as op het bureau waarvan we denken dat die overeenkomt met het paspoort. We hebben die met een flinke hoeveelheid alcohol verbrand, dus er is niets bijzonders meer over. Het personeel van de UACV heeft de as meegenomen, we zullen kijken of ze iets kunnen verduidelijken. De enige vingerafdrukken die ze op het huis van de rector hebben gevonden, zijn niet van Caroschi, want ze moeten zijn schuldenaar zoeken. Dante, je hebt vandaag werk te doen. Zoek uit wie pater Francesco was en hoe lang hij hier al is. Zoek onder de vaste parochianen van de kerk.
    
  - Oké, centralist. Ik ga het over het seniorenleven hebben.
    
  Dédjez maakte een grapje. Karoski speelde het spelletje mee, maar hij was nerveus. Hij rende weg om zich te verstoppen, en we zullen voorlopig niets van hem weten. Als we kunnen achterhalen waar hij de afgelopen uren is geweest, kunnen we misschien ook achterhalen waar hij is geweest.
    
  Paola kruiste heimelijk haar vingers in haar jaszak en probeerde te geloven wat hij zei. De demonen vochten met hand en tand en deden bovendien alsof zo'n mogelijkheid meer was dan een vage, onzekere gedachte.
    
  Dante kwam twee uur later terug. Ze werden vergezeld door een señora van middelbare leeftijd, die zijn verhaal aan Dikanti vertelde. Toen de vorige paus stierf, verschenen broeder Darío en broeder Francesco. Dat was ongeveer drie jaar geleden. Sindsdien bid ik en help ik de kerk en de rector schoon te maken. Seguín la señora el Fray Toma was een voorbeeld van nederigheid en christelijk geloof. Hij leidde de parochie vastberaden en niemand had iets tegen hem.
    
  Over het geheel genomen was het een nogal onaangename uitspraak, maar houd er in ieder geval rekening mee dat het een vaststaand feit is. Broeder Basano overleed in november 2001, waardoor Karoska in ieder geval het land kon betreden.
    
  "Dante, doe me een plezier. Zoek uit wat de karmelieten van Francesco Toma - pidio Dicanti - weten."
    
  - Goed voor een paar telefoontjes. Maar ik vermoed dat we er maar weinig zullen krijgen.
    
  Dante liep de voordeur uit, op weg naar zijn kantoor in Vaticaanse hechtenis. Fowler nam afscheid van de inspecteur.
    
  -Ik ga naar het hotel, kleed me om en zie haar later.
    
  -Om in het mortuarium te zijn.
    
  - U heeft geen reden om dit te doen, centralist.
    
  -Ja, ik heb er één.
    
  Er viel een stilte tussen hen, onderbroken door een religieus lied dat de pelgrim begon te zingen, en waaraan enkele honderden mensen meezongen. De zon verdween achter de heuvels en Rome werd in duisternis gehuld, hoewel de straten bruisten van activiteit.
    
  - Ongetwijfeld was een van deze vragen het laatste wat de jonge inspecteur hoorde.
    
  Paola Siguió zwijgt. Fowler had het proces dat de vrouwelijke forensisch wetenschapper doormaakte al te vaak gezien, het proces na de dood van een mede-poñero. Eerst euforie en een verlangen naar wraak. Geleidelijk aan zou ze uitgeput en verdrietig raken toen ze besefte wat er gebeurd was, de schok eiste zijn tol van haar lichaam. En uiteindelijk zou ze wegzakken in een dof gevoel, een mengeling van woede, schuldgevoel en wrok die pas zou eindigen als Karoski achter de tralies zat of dood was. En misschien zelfs dan niet.
    
  De priester wilde zijn hand op Dikanti's schouder leggen, maar hield zich op het laatste moment in. Hoewel de inspecteur hem niet kon zien, omdat hij met zijn rug naar hem toe stond, moet iets zijn intuïtie hebben aangewakkerd.
    
  "Wees heel voorzichtig, vader. Nu weet hij dat je hier bent, en dat kan alles veranderen. Bovendien weten we niet helemaal zeker hoe hij eruitziet. Hij heeft bewezen heel goed te zijn in camouflage."
    
  -Zal er zoveel veranderen in vijf jaar?
    
  "Vader, ik zag de foto van Karoska die u me liet zien, en ik zag broeder Francesco. Heb hier absoluut niets mee te maken."
    
  - Het was erg donker in de kerk en je schonk niet veel aandacht aan de oude karmeliet.
    
  "Vader, vergeef me en heb me lief. Ik ben een expert in fysionomie. Hij droeg misschien haarstukjes en een baard die de helft van zijn gezicht bedekte, maar hij zag eruit als een oudere man. Hij is erg goed in verstoppen, en nu kan hij iemand anders worden."
    
  "Nou, ik heb haar recht in de ogen gekeken, dokter. Als hij me in de weg loopt, weet ik dat het waar is. En ik ben zijn trucs niet waard."
    
  "Het is niet zomaar een truc, vader. Nu heeft hij ook nog een 9mm-patroon en dertig kogels. Pontiero's pistool en het reservemagazijn waren verdwenen."
    
    
    
  Mortuarium Gemeentelijk
    
  Donderdag 7 april 2005, 01:32 uur
    
    
    
  Hij gebaarde naar de Treo om de autopsie uit te voeren. De eerste adrenalinestoot was uitgewerkt en ik voelde me steeds depressiever. Het was bijna onmogelijk om te zien hoe de scalpel van de lijkschouwer zijn collega ontleedde, maar het was me gelukt. De lijkschouwer stelde vast dat Pontiero drieënveertig keer met een stomp voorwerp was geslagen, waarschijnlijk de bebloede kandelaar die was teruggevonden nadat hij op de plaats delict was gevonden. De oorzaak van de snijwonden op zijn lichaam, waaronder de doorgesneden keel, werd uitgesteld totdat laboranten afdrukken van de incisies konden maken.
    
  Paola hoorde deze mening aan in een sensuele waas die haar lijden geenszins zou verzachten. Hij stond urenlang alles - alles - te bekijken en legde zichzelf deze onmenselijke straf gewillig op. Dante stond toe dat hij even de autopsiekamer binnenstapte, stelde een paar vragen en vertrok meteen. Boy was er ook bij, maar dat was slechts bewijs. Hij vertrok al snel, verbijsterd en verbijsterd, en vertelde dat hij een paar uur eerder nog met L. had gesproken.
    
  Toen de lijkschouwer klaar was, liet hij het CAD-systeem op de metalen tafel liggen. Hij stond op het punt zijn gezicht met zijn handen te bedekken toen Paola zei:
    
  -Nee.
    
  En de lijkschouwer begreep het en vertrok zonder een woord te zeggen.
    
  Het lichaam was gewassen, maar er kwam een vage bloedgeur vanaf. In het directe, witte, koude licht leek de kleine inspecteur minstens 120 graden te zijn. Slagen bedekten zijn lichaam als sporen van pijn, en enorme wonden, als obscene monden, verspreidden de koperachtige geur van bloed.
    
  Paola vond de envelop met de inhoud van Pontiero's zakken. Rozenkrans, sleutels, portemonnee. De kom van de graaf, een aansteker, een halfleeg pakje tabak. Toen ze dit laatste voorwerp zag, en besefte dat niemand deze sigaretten zou roken, voelde ze zich erg verdrietig en eenzaam. En hij begon echt te beseffen dat zijn kameraad, zijn vriend, dood was. In een gebaar van ontkenning grijp ik een van de sigarettenkokers. De aansteker verwarmt de zware stilte van de autopsiekamer met een levende vlam.
    
  Paola verliet het ziekenhuis direct na de dood van haar vader. Ik onderdrukte de hoestbui en dronk mijn mahonda in één teug leeg. Ik gooide de rook rechtstreeks naar de verboden rookruimte, zoals Pontiero graag deed.
    
  En begin afscheid te nemen van él.
    
    
  Verdomme, Pontiero. Verdomme. Shit, shit, shit. Hoe kun je zo onhandig zijn? Dit is allemaal jouw schuld. Ik ben niet snel genoeg. We hebben je vrouw niet eens je cadávidet laten zien. Hij gaf je groen licht, verdomme, als hij je groen licht had gegeven. Ze zou er niet tegen hebben kunnen weerstaan, ze zou er niet tegen hebben kunnen weerstaan om je zo te zien. Mijn God, Enza. Denk je dat het oké is dat ik de laatste persoon op deze wereld ben die je naakt ziet? Ik beloof je, dat is niet het soort intimiteit dat ik met je wil hebben. Nee, van alle agenten ter wereld was jij de slechtste kandidaat voor gevangenisstraf, en je verdiende het. Allemaal voor jou. Onhandig, onhandig, onhandig, konden ze je niet eens opmerken? Hoe in godsnaam ben je in deze shit terechtgekomen? Ik kan het niet geloven. Je was altijd op de vlucht voor de politie van Pulma, net als mijn verdomde vader. God, je kunt je niet eens voorstellen wat ik me elke keer inbeeldde als je die troep rookte. Ik kom terug en zie mijn vader in een ziekenhuisbed liggen, zijn longen uitkotsend in badkuipen. En 's avonds bestudeer ik alles. Voor geld, voor de afdeling. 's Avonds vul ik mijn hoofd met vragen gebaseerd op hoestbuien. Ik heb altijd gedacht dat hij ook naar het voeteneind van je bed zou komen, je hand zou vasthouden terwijl je naar het andere blok tussen Avemar en onze ouders liep, en zou toekijken hoe de verpleegsters hem in zijn kont neukten. Dit, dit had zo moeten zijn, niet dit. Pat, kun je me bellen? Verdomme, als ik denk dat ik je naar me zie glimlachen, zal het wel een soort verontschuldiging zijn. Of denk je dat dit mijn schuld is? Je vrouw en je ouders denken er nu niet aan, maar ze denken er al aan. Als iemand ze het hele verhaal vertelt. Maar nee, Pontiero, het is niet mijn schuld. Het is van jou en van jou alleen, verdomme, jij, ik en jij, idioot. Waarom ben je in godsnaam in deze puinhoop terechtgekomen? Helaas, vervloekt zij je eeuwige vertrouwen in iedereen die een soutane draagt. Karoski de geit, somo us la jago. Nou, ik heb het van jou, en jij hebt er tí voor betaald. Die baard, die neus. Hij zette een bril op alleen maar om ons te naaien, om ons belachelijk te maken. Echt een varken. Hij keek me recht in mijn gezicht, maar ik kon zijn ogen niet zien door die twee glazen sigarettenpeuken die hij tegen mijn gezicht hield. Die baard, die neus. Wil je geloven dat ik niet weet of ik hem zou herkennen als ik hem nog eens zou zien? Ik weet al wat je denkt. Laat hem naar de foto's van de misdaadscène van Robaira kijken, voor het geval ze erop verschijnt, zelfs op de achtergrond. En ik ga het doen, in godsnaam. Ik ga het doen. Maar hou op met doen alsof. En lach niet, klootzak, lach niet. Dit is in godsnaam. Tot je doodgaat, wil je de schuld op mij afschuiven. Ik vertrouw niemand, het kan me niet schelen. Pas op, ik ga dood. Wie weet wat het nut is van zoveel ander advies als je het later niet opvolgt? O God, Pontiero. Hoe vaak laat je me in de steek? Je constante onhandigheid laat me alleen achter tegenover dit monster. Verdomme, als we een priester volgen, worden soutanes automatisch verdacht, Pontiero. Kom hier niet mee aan. Gebruik niet het excuus dat pater Francesco eruitziet als een hulpeloze, lamme oude man. Verdomme, wat heeft hij je voor je haar gegeven? Verdomme, verdomme. Wat haat ik je, Pontiero. Weet je wat je vrouw zei toen ze hoorde dat je dood was? Hij zei: "Ze kan niet doodgaan. Hij houdt van jazz." Hij zei niet: "Hij heeft twee zonen," of "Hij is mijn man en ik hou van hem." Nee, hij zei dat je van jazz houdt. Net zoals Duke Ellington of Diana Krall een verdomd kogelvrij vest is. Verdomme, ze voelt je, ze voelt hoe je leeft, ze voelt je schorre stem en het gemiauw dat je hoort. Je ruikt naar de sigaren die je rookt. Wat je rookte. Wat haat ik je. Heilige shit... Wat is alles waar je voor gebeden hebt je nu nog waard? Degenen die je vertrouwde hebben je de rug toegekeerd. Ja, ik herinner me die dag dat we pastrami aten op Piazza Colonna. Je zei dat priesters niet zomaar mannen met verantwoordelijkheden zijn, het zijn geen mensen. Dat de Kerk dit niet begrijpt. En ik zweer je dat ik dit zal zeggen in het gezicht van de priester die uitkijkt op het balkon van de Sint-Pieter, ik zweer het je. Ik schrijf dit op een spandoek zo groot dat ik het kan zien, zelfs als ik blind ben. Pontiero, jij verdomde idioot. Dit was niet onze ruzie. Oh mijn god, ik ben bang, zo bang. Ik wil niet zoals jij eindigen. Deze tafel ziet er zo mooi uit. Wat als Karoski me naar huis volgt? Pontiero, idioot, dit is niet onze strijd. Dit is de strijd van de priesters en hun Kerk. En vertel me niet dat dat ook mijn moeder is. Ik geloof niet meer in God. Sterker nog, ik geloof het nog wel. Maar ik denk niet dat het erg goede mensen zijn. Mijn liefde voor jou... Ik laat je achter aan de voeten van een dode man die dertig jaar eerder had moeten leven. Hij is weg, ik vraag je om wat goedkope deodorant, Pontiero. En nu blijft de geur van de doden over, van alle doden die we de laatste tijd hebben gezien. Lichamen die vroeg of laat vergaan omdat God naliet goed te doen aan sommige van zijn scheppingen. En jouw supermarkt stinkt het meest van allemaal. Kijk me niet zo aan. Vertel me niet dat God in mij gelooft. Een goede God laat geen dingen gebeuren, hij laat niet toe dat een van de zijnen een wolf onder de schapen wordt. Je bent net als ik, net als pater Fowler. Ze lieten die moeder daar beneden achter met al die shit waar ze haar doorheen hebben gesleept, en nu zoekt ze sterkere emoties dan het verkrachten van een kind. En hoe zit het met jou? Wat voor God laat gelukzalige klootzakken zoals jij hem in een fucking koelkast proppen terwijl zijn gezelschap verrot is en je hele hand in zijn wonden steken? Verdomme, het was niet mijn gevecht daarvoor, ik wilde alleen maar een beetje mikken op Boy, eindelijk een van die degeneraten te pakken krijgen. Maar blijkbaar kom ik hier niet vandaan. Nee, alsjeblieft. Zeg niets. Stop met me te verdedigen! Ik ben geen vrouw en ik ben het niet! God, ik was zo aanhankelijk. Wat is er mis met het toegeven ervan? Ik dacht niet helder na. Dit hele gedoe heeft me duidelijk de overhand gekregen, maar het is nu voorbij. Het is voorbij. Verdomme, het was niet mijn gevecht, maar nu weet ik het wel. Het is nu persoonlijk, Pontiero. Nu kan het me niet schelen wat voor druk het Vaticaan, de Sirin, de Bojaren of die hoer die ze allemaal op het spel heeft gezet, met zich meebrengt. Nu ga ik alles doen, en het kan me niet schelen of ze onderweg hoofden breken. Ik ga hem pakken, Pontiero. Voor jou en voor mij. Voor je vrouw die buiten staat te wachten, en voor je twee snotapen. Maar vooral vanwege jou, omdat je bevroren bent, en je gezicht is niet meer je gezicht. God, wat heeft je in godsnaam achtergelaten. Welke klootzak heeft je achtergelaten, en dat ik me alleen voel. Ik haat je, Pontiero. Ik mis je zo erg.
    
    
  Paola liep de gang in. Fowler stond op haar te wachten, starend naar de muur, zittend op een houten bank. Hij stond op toen hij haar zag.
    
  - Dottora, ik...
    
  - Alles is goed, vader.
    
  -Dit is niet oké. Ik weet wat je doormaakt. Het gaat niet goed met je.
    
  "Natuurlijk gaat het niet goed met me. Verdomme, Fowler, ik ga me echt niet weer in zijn armen wringen van de pijn. Dat gebeurt alleen in de huiden."
    
  Hij was al aan het vertrekken toen ik met hen beiden aankwam.
    
  -Dikanti, we moeten praten. Ik maak me grote zorgen om je.
    
  -¿Usted también? Wat is er nieuw? Sorry, maar ik heb geen tijd om te chatten.
    
  Dokter Boy stond hem in de weg. Haar hoofd reikte tot zijn borst, op gelijke hoogte met zijn borst.
    
  "Hij begrijpt het niet, Dikanti. Ik ga haar van de zaak halen. De inzet is nu te hoog."
    
  Paola alzó la Vista. Hij zal blijven-haar aanstaren en-langzaam, heel langzaam, met een ijzige stem, met een toon-spreken.
    
  "Het ga je goed, Carlo, want ik zeg dit maar één keer. Ik ga degene pakken die Pontiero dit heeft aangedaan. Jij noch iemand anders heeft hier iets over te zeggen. Klopt dat?"
    
  - Het lijkt erop dat hij niet helemaal begrijpt wie hier de baas is, Dikanti.
    
  -Misschien. Maar het is me duidelijk dat dit is wat ik moet doen. Ga alsjeblieft opzij.
    
  Boy deed zijn mond open om te antwoorden, maar draaide zich om. Paola leidde zijn woedende stappen naar de uitgang.
    
  Fowler sonreía.
    
  -Wat is er zo grappig, vader?
    
  -Jij natuurlijk. Beledig me niet. Je denkt er toch niet aan om haar binnenkort van de zaak te halen?
    
  De directeur van de UACV veinsde eerbied.
    
  "Paola is een heel sterke en onafhankelijke vrouw, maar ze moet zich concentreren. Al die woede die je nu voelt, kan gefocust en gekanaliseerd worden."
    
  -Directeur... Ik hoor de woorden, maar ik hoor niet de waarheid.
    
  Oké. Ik geef het toe. Ik ben bang voor haar. Hij moest weten dat hij de kracht had om door te gaan. Elk ander antwoord dan het antwoord dat hij me gaf, had me gedwongen hem uit de weg te ruimen. We hebben hier niet met een normaal iemand te maken.
    
  - Wees nu eerlijk.
    
  Fowler zag dat er achter de politieagent en de administrateur een man woonde. Ze zag hem zoals hij er die vroege ochtend uitzag, in gescheurde kleren en met een verscheurde ziel na de dood van een van zijn ondergeschikten. Boy besteedde misschien veel tijd aan zelfpromotie, maar hij steunde Paola bijna altijd. Hij voelde zich sterk tot haar aangetrokken; dat was duidelijk.
    
  - Vader Fowler, ik moet u om een gunst vragen.
    
  -Niet echt.
    
  "Dus hij spreekt?" Boy was verrast.
    
  "Hij zou me hier niet naar moeten vragen. Ik zal het regelen, tot haar grote ergernis. Ten goede of ten kwade, we zijn nog maar met z'n drieën over. Fabio Dante, Dikanti en ik. We zullen met de Común moeten afrekenen."
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Donderdag 7 april 2005, 08:15.
    
    
    
  "Je kunt Fowler niet vertrouwen, Dikanti. Hij is een moordenaar."
    
  Paola richtte haar sombere blik op Caroschi's dossier. Hij had maar een paar uur geslapen en was net bij het aanbreken van de dag teruggekeerd naar zijn bureau. Dit was ongebruikelijk: Paola was het type dat hield van een lang ontbijt, een ontspannen rit naar zijn werk en vervolgens tot diep in de nacht doorsjokken. Pontiero stond erop dat hij zo de Romeinse zonsopgang zou missen. De inspecteur kon deze moeder niet waarderen, want ze vierde haar vriendin op een heel andere manier, maar vanuit haar kantoor was de dageraad bijzonder mooi. Het licht kroop traag over de heuvels van Rome, terwijl stralen bleven hangen op elk gebouw, elke richel, en de kunst en schoonheid van de Eeuwige Stad verwelkomden. De vormen en kleuren van lichamen onthulden zich zo delicaat, alsof iemand op de deur had geklopt en toestemming had gevraagd. Maar degene die binnenkwam zonder te kloppen en met een onverwachte beschuldiging, was Fabio Dante. De commissaris was een half uur eerder gearriveerd dan gepland. Hij had een envelop in zijn hand en slangen in zijn bek.
    
  - Dante, heb je gedronken?
    
  -Helemaal niet. Ik zeg hem dat hij een moordenaar is. Weet je nog dat ik je zei dat je hem niet moest vertrouwen? Zijn naam deed een rimpeling door mijn hoofd. Je weet wel, een herinnering diep in mijn ziel. Omdat ik wat onderzoek deed naar zijn vermeende militaire connecties.
    
  Paola sorbió cafeé elke keer als je frío bent. Ik was geïntrigeerd.
    
  -Is hij geen militair?
    
  -Oh, natuurlijk wel. Een militaire kapel. Maar dat is niet jouw bevel van de Force Aérea. Hij is van de CIA.
    
  -CIA? Je maakt een grapje.
    
  -Nee, Dikanti. Fowler is niet iemand die grapjes maakt. Luister: ik ben geboren in 1951 in een rijke familie. Mijn vader werkt in de farmaceutische industrie of zoiets. Ik heb psychologie gestudeerd aan Princeton. Ik ben afgestudeerd met een vijfentwintigjarige en een summa cum laude-diploma.
    
  - Magna cum laude. Mijn kwalificaties zijn uitstekend. Toen loog je tegen me. Hij zei dat hij geen bijzonder briljante student was.
    
  Hij loog daarover en over veel andere dingen tegen haar. Hij ging zijn middelbareschooldiploma niet ophalen. Blijkbaar had hij ruzie met zijn vader en nam hij in 1971 dienst. Hij meldde zich vrijwillig aan op het hoogtepunt van de Vietnamoorlog. Hij trainde vijf maanden in Virginia en tien maanden in Vietnam als luitenant.
    
  -¿ Was hij niet een beetje jong voor een luitenant?
    
  -Is dit een grap? Een vrijwilliger die afstudeert aan de universiteit? Ik weet zeker dat hij erover zal nadenken om hem tot generaal te benoemen. Het is onbekend wat er destijds met zijn hoofd is gebeurd, maar ik ben na de oorlog niet teruggekeerd naar de Verenigde Staten. Hij studeerde aan een seminarie in West-Duitsland en werd in 1977 tot priester gewijd. Er zijn nadien op veel plaatsen sporen van hem terug te vinden: Cambodja, Afghanistan, Roemenië. We weten dat hij China bezocht en snel moest vertrekken.
    
  - Dit alles rechtvaardigt niet het feit dat hij een CIA-agent is.
    
  "Dicanti, het is er allemaal." Terwijl hij sprak, liet hij Paola foto's zien, waarvan de grootste zwart-wit waren. Daarop zie je een vreemd jeugdige Fowler, die geleidelijk zijn haar verloor, naarmate mijn genen het heden naderden. Hij zag Fowler op een stapel aarden zakken in de jungle, omringd door soldaten. Hij droeg een luitenantsstreep. Ze zag hem in de ziekenzaal naast een glimlachende soldaat. Ze zag hem als de dag van zijn priesterwijding, nadat hij dezelfde communie in Rome had ontvangen van dezelfde Simo Paulo VI. Ze zag hem op een groot plein met vliegtuigen op de achtergrond, al gekleed als soldaat, omringd door soldaten...
    
  -Sinds wanneer is dit ésta?
    
  Dante raadpleegde zijn aantekeningen.
    
    - Het is 1977. De orde van Fowler gaat naar Alemania, naar de basis van Spangdahlem. Als een militaire kapel .
    
  - Dan klopt zijn verhaal.
    
  -Bijna... maar net niet. In het dossier krijgt John Abernathy Fowler, zoon van Marcus en Daphne Fowler, een luitenant bij de Amerikaanse luchtmacht, promotie en salaris na het succesvol afronden van een opleiding in "veld- en contraspionagespecialismen". In West-Duitsland. Op het hoogtepunt van de oorlog, de Fria.
    
  Paola maakte een dubbelzinnig gebaar. Hij had het net nog niet duidelijk gezien.
    
  -Wacht, Dikanti, dit is nog niet het einde. Zoals ik je al eerder vertelde, ben ik op veel plaatsen geweest. In 1983 verdwijnt hij een paar maanden. De laatste persoon die iets over hem weet, is een priester uit Virginia.
    
  Ah, Paola begint toe te geven. Een soldaat die al maanden vermist is in Virginia, stuurt hem naar één plek: het CIA-hoofdkwartier in Langley.
    
  -Ga door, Dante.
    
  In 1984 duikt Fowler kortstondig weer op in Boston. Zijn ouders zijn in juli omgekomen bij een auto-ongeluk. Hij gaat naar een notaris en vraagt hem al zijn geld en bezittingen onder de armen te verdelen. Hij ondertekent de benodigde papieren en vertrekt. Volgens de notaris bedroeg de totale waarde van de activa van zijn ouders en het bedrijf tachtig en een half miljoen dollar.
    
  Dikanti liet een onverstaanbaar, gefrustreerd gefluit horen, vol pure verbazing.
    
  -Het is een hoop geld, en ik heb het in 1984 gekregen.
    
  -Nou, hij is echt helemaal van de kaart. Jammer dat ik hem niet eerder heb ontmoet, hè, Dikanti?
    
  -¿Qué insinúa, Dante?
    
  "Niets, niets. Nou, om de waanzin nog groter te maken, vertrekt Fowler naar Frankrijk en, nota bene, naar Honduras. Hij wordt benoemd tot kapelcommandant van de militaire basis El Avocado, al een majoor. En hier wordt hij een moordenaar.
    
  De volgende reeks foto's laat Paola verstijfd achter. Rijen lijken liggen in stoffige massagraven. Arbeiders met scheppen en maskers die de verschrikkingen op hun gezichten nauwelijks verbergen. Lichamen, opgegraven, rottend in de zon. Mannen, vrouwen en kinderen.
    
  -¿God, Iío, wat is dit?
    
  -Hoe zit het met je geschiedeniskennis? Ik heb met je te doen. Ik moest het online opzoeken, en zo. Blijkbaar was er een Sandinistische revolutie in Nicaragua. De contrarevolutie, de Nicaraguaanse contrarevolutie genoemd, probeerde een rechtse regering weer aan de macht te brengen. De regering van Ronald Reagan steunt guerrillastrijders, die in veel gevallen beter omschreven zouden kunnen worden als terroristen, criminelen en criminelen. En waarom kun je niet raden wie de Hondurese ambassadeur in die korte periode was?
    
  Paola begon in rap tempo de eindjes aan elkaar te knopen.
    
  -John Negroponte.
    
  "Een prijs voor een schoonheid met zwart haar! De oprichter van de Avocado Air Base, aan dezelfde grens met Nicaragua, een trainingsbasis voor duizenden Contra-guerrillastrijders. "Het was een detentie- en martelcentrum, meer een concentratiekamp dan een militaire basis in een democratisch land." 225;tico." Die prachtige en rijke foto's die ik je liet zien, zijn tien jaar geleden genomen. 185 mannen, vrouwen en kinderen leefden in die kuilen. En men gelooft dat er simpelweg een onbepaald aantal lichamen, misschien wel 300, begraven ligt in de bergen.
    
  "Mijn God, wat is dit allemaal verschrikkelijk." De afschuw van het zien van deze foto's weerhield Paola er echter niet van om Fowler het voordeel van de twijfel te gunnen. Maar ook dat bewijst niets.
    
  - Ik was helemaal... Het was een martelkampkapel, bij God! Wie denk je dat je de veroordeelden gaat toespreken voordat ze sterven? Weet je het dan niet?
    
  Dikanti keek hem zwijgend aan.
    
  - Oké, wil je iets van me? Er is genoeg materiaal. Het Uffizi-dossier. In 1993 werd hij naar Rome ontboden om te getuigen in de moord op 32 nonnen zeven jaar eerder. De nonnen waren uit Nicaragua gevlucht en in El Avocado beland. Ze werden verkracht, meegenomen voor een helikoptervlucht en uiteindelijk kregen ze een plaf, een platbrood van een nonnen. Trouwens, ik maak ook de verdwijning van twaalf katholieke missionarissen bekend. De beschuldiging was gebaseerd op het feit dat hij op de hoogte was van alles wat er gebeurd was en dat hij deze flagrante gevallen van mensenrechtenschendingen niet had veroordeeld. In feite ben ik net zo schuldig alsof ik degene was geweest die de helikopter had bestuurd.
    
  -En wat schrijft het Heilig Vasten voor?
    
  "Nou, we hadden niet genoeg bewijs om hem te veroordelen. Hij vecht voor zijn haar. Het is, zeg maar, een schande voor beide partijen. Ik denk dat ik de CIA uit vrije wil heb verlaten. Hij aarzelde een tijdje, en Achab ging naar St. Matthew's."
    
  Paola bekeek de foto's geruime tijd.
    
  - Dante, ik ga je een heel, heel serieuze vraag stellen. Beweer je, als burger van het Vaticaan, dat het Heilig Officie een verwaarloosde instelling is?
    
  - Nee, inspecteur.
    
  -¿ Durf ik te zeggen dat ze met niemand trouwt?
    
  Ga nu maar waar je heen wilt, Paola.
    
  - Dus, Superintendent, de strenge instelling van uw Vaticaanstad kon geen bewijs vinden voor Fowler's schuld, en u stormde mijn kantoor binnen, verklaarde dat hij een moordenaar was en vroeg mij hem niet schuldig te bevinden.
    
  De eerder genoemde man stond op, werd woedend en boog zich over de tafel van Dikanti.
    
  "Cheme, mijn beste... denk niet dat ik de blik in je ogen naar die pseudo-priester niet ken. Door een ongelukkige speling van het lot moeten we dat verdomde monster op zijn bevel opsporen, en ik wil niet dat hij aan rokken denkt. Hij is zijn teamgenoot al kwijt, en ik wil niet dat die Amerikaan me dekt als we Karoski tegenkomen. Ik wil dat je weet hoe je hierop moet reageren. Hij lijkt erg toegewijd aan zijn vader... hij staat ook aan de kant van zijn landgenoot."
    
  Paola stond op en sloeg kalm twee keer een kruis. "Plaats plus." Dat waren twee kampioensklappen, van het soort dat goed is voor dubbelkijken. Dante was zo verrast en vernederd dat hij niet eens wist hoe hij moest reageren. Hij bleef aan de grond genageld, zijn mond open en zijn wangen rood.
    
  -Laat me u nu voorstellen, Superintendent Dante. Als we vastzitten met dit 'verdomde onderzoek' naar drie mensen, komt dat omdat hun kerk niet wil dat bekend wordt dat een monster dat kinderen heeft verkracht en gecastreerd is in een van hun sloppenwijken, de kardinalen vermoordt die hij heeft vermoord. Sommigen van hen moeten hun mandamus kiezen. Dit, en niets anders, is de oorzaak van Pontiero's dood. Ik herinner hem eraan dat jij het was die ons om hulp kwam vragen. Blijkbaar is zijn organisatie uitstekend in het verzamelen van informatie over de activiteiten van een priester in de jungle van de Derde Wereld, maar hij is minder goed in het controleren van een zedendelinquent die in tien jaar tijd tientallen keren is teruggevallen, in het volle zicht van zijn superieuren en in een democratische geest. Dus laat hem hier wegkomen voordat hij gaat denken dat zijn probleem is dat hij jaloers is op Fowler. En kom niet terug voordat je klaar bent om als team samen te werken. Begrepen?
    
  Dante herwon zijn kalmte voldoende om diep adem te halen en zich om te draaien. Net op dat moment kwam Fowler het kantoor binnen en de directeur uitte zijn teleurstelling dat ik de foto's die hij vasthield in zijn gezicht had gegooid. Dante rende weg, zonder er zelfs maar aan te denken de deur dicht te slaan, zo woedend was hij.
    
  De inspecteur voelde zich enorm opgelucht door twee dingen: ten eerste dat ze de kans had gekregen om te doen wat ze, zoals je misschien al geraden had, al meerdere keren van plan was geweest. En ten tweede dat ik het in alle rust kon doen. Als zo'n situatie iemand, aanwezig of buiten, was overkomen, zou Dante Jem en zijn wraakacties niet vergeten zijn. Niemand vergeet dingen, zeg maar. Er zijn manieren om de situatie te analyseren en een beetje te kalmeren. Miró de reojo a Fowler. Ik sta roerloos bij de deur en staar naar de foto's die nu de kantoorvloer bedekken.
    
  Paola ging zitten, nam een slok koffie en zei, zonder haar hoofd van Karoski's dossier op te tillen:
    
  "Ik denk dat u mij iets te vertellen hebt, Heilige Vader."
    
    
    
    Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    april 1997
    
    
    
  TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #11 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. FOWLER
    
    
    D.R. FOWLER: Buenas tardes, padre Karoski.
    
    #3643 : Kom op, kom op.
    
  DOKTER FOWLER
    
  #3643: Zijn houding was beledigend en ik heb hem gevraagd te vertrekken.
    
  DR. FOWLER: Wat vindt u precies aanstootgevend aan hem?
    
  #3643: Vader Conroy stelt de onveranderlijke waarheden van ons geloof ter discussie.
    
    D.R. FOWLER: Speel een spel.
    
    #3643: Beweert dat de duivel een overschat concept is! Vindt het erg interessant om te zien hoe dit concept een drietand in zijn billen duwt.
    
  DOKTER FOWLER: Denkt u dat u daar bent om het te zien?
    
  #3643: Het was een manier van spreken.
    
  DOKTER FOWLER: Jij gelooft in de hel, toch?
    
  #3643: Met al mijn macht.
    
  D.R. FOWLER: ¿Cree merecérselo?
    
  #3643: Ik ben een soldaat van Christus.
    
  DOKTER FOWLER
    
  #3643: Sinds wanneer?
    
  DOKTER FOWLER
    
  #3643: Als hij een goede soldaat is, ja.
    
  DOKTER FOWLER: Vader, ik moet u een boek nalaten waarvan ik denk dat u het zeer nuttig zult vinden. Ik heb het geschreven aan Sint Augustinus. Het is een boek over nederigheid en innerlijke strijd.
    
  #3643: Ik zou dit graag lezen.
    
  DOKTER FOWLER: Gelooft u dat u naar de hemel gaat als u sterft?
    
    #3643: Ik Zeker .
    
    ARTS
    
  #3643 :...
    
  DR. FOWLER: Stel je voor dat je aan de hemelpoort staat. God weegt je goede en je slechte daden, en de gelovigen worden op de weegschaal gelegd. Hij stelt dus voor dat je iemand belt om je twijfels weg te nemen. Wat denk je?
    
  #3643: Ik Niet Zeker .
    
  D.R. FOWLER: Laat staan dat er een aantal namen zijn: Leopold, Jamie, Lewis, Arthur...
    
    #3643: Deze namen zeggen mij niets.
    
    D.R. FOWLER:...Harry, Michael, Johnnie, Grant...
    
  #3643: С á fill .
    
  D.R. FOWLER:...Paul, Sammy, Patrick...
    
  #3643: Ik Ik zeg hem stil !
    
  D.R. FOWLER:...Jonathan, Aaron, Samuel...
    
    #3643: GENOEG!!!
    
    
  (Op de achtergrond is een kort, onduidelijk geluid van een worsteling te horen)
    
    
  DOKTER FOWLER: Wat ik tussen mijn vingers, mijn duim en wijsvinger, klem, is uw wandelstok, pater Karoski. Het spreekt voor zich dat het pijnlijk is om aún má te zijn, tenzij u kalmeert. Maak het gebaar met uw linkerhand, als u me begrijpt. Goed. Vertel me nu of u kalm bent. We kunnen wachten zolang het nodig is. Nu al? Goed. Hier, wat water.
    
  #3643 : Dank je wel.
    
  D.R. FOWLER: Siéntese, por gunst.
    
  #3643: Ik voel me al beter. Ik weet niet wat er met me is gebeurd.
    
  DOKTER FOWLER Net zoals we allebei weten dat de kinderen op de lijst die ik heb gegeven, niet in zijn voordeel mogen spreken als hij voor de Almachtige Vader verschijnt.
    
  #3643 :...
    
  DOKTER FOWLER: Je wilt niets zeggen?
    
  #3643 : Je weet niets over de hel.
    
  DR. FOWLER: Klopt dat? U vergist zich: ik heb het met eigen ogen gezien. Nu zet ik de recorder uit en vertel ik u iets wat u vast zal interesseren.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Donderdag 7 april 2005, 08:32.
    
    
    
  Fowler keek weg van de foto's die verspreid over de vloer lagen. Hij pakte ze niet op, maar stapte er gewoon elegant overheen. Paola vroeg zich af of wat hij bedoelde op zichzelf een simpel antwoord op Dantes beschuldigingen betekende. Door de jaren heen had Paola vaak last gehad van het gevoel tegenover een man te staan die even ondoorgrondelijk als geleerd, even welbespraakt als intelligent was. Fowler zelf was een tegenstrijdig wezen, een onontcijferbaar hiëroglief. Maar dit keer ging dit gevoel gepaard met een zacht gekreun van Lera, die op haar lippen trilde.
    
  De priester zat tegenover Paola, zijn versleten zwarte aktetas opzij gezet. In zijn linkerhand droeg hij een papieren zak met drie koffiepotten. Ik bood er een aan Dikanti aan.
    
  -Cappuccino?
    
  "Ik haat cappuccino. Het doet me denken aan de mythe over de hond die ik had," zei Paola. "Maar ik neem het toch."
    
  Fowler zweeg een paar minuten. Uiteindelijk gaf Paola zich over aan de schijn dat ze Karoski's dossier las en besloot ze de priester te confronteren. Houd dat in gedachten.
    
  - En wat dan nog? Is dat niet...?
    
  En daar staat hij, droog. Ik heb zijn gezicht niet meer gezien sinds Fowler zijn kantoor binnenkwam. Maar ik bevond me ook duizenden meters verderop. Zijn handen brachten de koffie aarzelend, aarzelend naar zijn mond. Kleine zweetdruppeltjes verschenen op het kale hoofd van de priester, ondanks de koele lucht. En zijn groene ogen verkondigden dat het zijn plicht was om onuitwisbare verschrikkingen te overdenken, en dat hij zou terugkeren om ze te overdenken.
    
  Paola zei niets, zich realiserend dat de schijnbare elegantie waarmee Fowler tussen de foto's liep, slechts schijn was. Esperó. Het kostte de priester een paar minuten om zich te herpakken, en toen hij dat deed, klonk zijn stem afstandelijk en gedempt.
    
  "Het is moeilijk. Je denkt dat je het overwonnen hebt, maar dan komt het weer boven, als een kurk die je tevergeefs in een fles probeert te duwen. Het loopt leeg, drijft naar de oppervlakte. En dan word je er weer mee geconfronteerd..."
    
  - Praten zal je helpen, vader.
    
  "Je kunt me vertrouwen, dottora... het is niet waar. Dat heeft hij nooit gedaan. Niet alle problemen kunnen door praten worden opgelost."
    
  "Een merkwaardige uitdrukking voor een priester. Vergroot het psicó-logo. Hoewel toepasselijk voor een CIA-agent die getraind is om te doden."
    
  Fowler onderdrukte een droevige grimas.
    
  "Ik ben niet getraind om te doden, zoals elke andere soldaat. Ik ben getraind in contraspionage. God gaf me de gave van onfeilbaar richten, dat klopt, maar ik vraag daar niet om. En, vooruitlopend op je vraag: ik heb sinds 1972 niemand meer gedood. Ik heb elf Vietcong-soldaten gedood, tenminste voor zover ik weet. Maar al die doden vielen in de strijd."
    
  - Jij was degene die zich als vrijwilliger had aangemeld.
    
  "Dottora, voordat je me veroordeelt, laat me je mijn verhaal vertellen. Ik heb nog nooit iemand verteld wat ik je nu ga vertellen, omdat ik je vraag mijn woorden te accepteren. Niet dat hij me gelooft of vertrouwt, want dat zou te veel gevraagd zijn. Accepteer gewoon mijn woorden."
    
  Paola knikte langzaam.
    
  - Ik neem aan dat al deze informatie aan de superintendent zal worden gerapporteerd. Als dit het dossier van Sant'Uffizio is, zou u een heel globaal beeld hebben van mijn dienstverband. Ik heb me in 1971 vrijwillig aangemeld vanwege bepaalde... meningsverschillen met mijn vader. Ik wil hem het horrorverhaal van wat oorlog voor mij betekent niet vertellen, want woorden schieten tekort. Heb je "Apocalipsis Now" gezien, dottora?
    
  - Ja, lang geleden. Ik was verbaasd over zijn onbeschoftheid.
    
  -Het is een farce. Dat is het. Een schaduw op de muur vergeleken met wat het betekent. Ik heb genoeg pijn en wreedheid gezien om meerdere levens mee te vullen. Ik heb dit allemaal al gezien vóór mijn roeping. Het was niet midden in de nacht in een loopgraaf, terwijl vijandelijk vuur op ons neerregende. Het was niet kijken in de gezichten van tien- tot twintigjarigen met kettingen van mensenoren. Het was een stille avond achterin, naast de kapel van mijn regiment. Het enige wat ik wist, was dat ik mijn leven moest wijden aan God en Zijn schepping. En dat deed ik.
    
  -En de CIA?
    
  -Loop niet op de zaken vooruit... Ik wilde niet terug naar Amerika. Iedereen volgt mijn ouders. Omdat ik zo ver ging als ik kon, tot aan de rand van de stalen buis. Iedereen leert veel, maar sommige dingen passen niet in hun hoofd. Je hebt 34 jaar. Om te begrijpen wat communisme betekende voor iemand die in de jaren 70 in Duitsland woonde, moest ik het zelf meemaken. We ademen dagelijks de dreiging van een nucleaire oorlog. Haat onder mijn landgenoten was een religie. Het lijkt alsof we allemaal maar één stap verwijderd zijn van iemand, zij of wij, die over de Muur springt. En dan is het allemaal voorbij, dat verzeker ik je. Vóór of nadat iemand op de botknop drukt, zal iemand er op drukken.
    
  Fowler pauzeerde even om een slok koffie te nemen. Paola stak een van Pontiero's sigaretten op. Fowler pakte het zakje, maar Paola schudde haar hoofd.
    
  "Dit zijn mijn vrienden, vader. Ik moet ze zelf roken."
    
  "Maak je geen zorgen. Ik doe niet alsof ik hem te pakken krijg. Ik vroeg me al af waarom je plotseling terugkwam."
    
  "Vader, als u het niet erg vindt, zou ik het fijn vinden als u doorgaat. Ik wil er niet over praten."
    
  De priester voelde grote droefheid in zijn woorden en vervolgde zijn verhaal.
    
  Natuurlijk... ik wil graag verbonden blijven met het militaire leven. Ik hou van kameraadschap, discipline en de betekenis van een gecastreerd leven. Als je erover nadenkt, verschilt het niet veel van het concept van het priesterschap: het gaat erom je leven te geven voor anderen. Gebeurtenissen op zich zijn niet slecht, alleen oorlogen zijn slecht. Ik vraag om als aalmoezenier naar een Amerikaanse basis te worden gestuurd, en aangezien ik diocesaan priester ben, zal mijn bisschop daar blij mee zijn.
    
  - Wat betekent diocesaan, pater?
    
  Ik ben min of meer een vrije agent. Ik ben niet onderworpen aan een congregatie. Als ik wil, kan ik mijn bisschop vragen mij aan een parochie toe te wijzen. Maar als ik het gepast acht, kan ik mijn pastorale werk beginnen waar ik dat nodig acht, altijd met de zegen van de bisschop, begrepen als formele toestemming.
    
  -Ik begrijp.
    
  - Gedurende de hele basis heb ik met verschillende medewerkers van de CIA samengewoond die een speciaal trainingsprogramma voor contraspionage gaven aan actief dienend, niet-CIA-personeel. Ze nodigden me uit om me bij hen aan te sluiten, vier uur per dag, vijf keer per week, twee keer per week. Het was niet onverenigbaar met mijn pastorale taken, zolang ik maar werd afgeleid door uren van Sue. Zoals ik al zei. En, zoals bleek, was ik een goede student. Op een avond, na de les, benaderde een van de instructeurs me en nodigde me uit om lid te worden van de kñía. De CIA belt via interne kanalen. Ik vertelde hem dat ik priester was en dat priester worden onmogelijk was. Je hebt een enorme taak voor je met honderden katholieke priesters op de basis. Zijn superieuren besteedden vele uren aan de Enseñarlu die communisten haatten. Ik besteedde een uur per week aan het eraan herinneren dat we allemaal kinderen van God zijn.
    
  - Een verloren strijd.
    
  -Bijna altijd. Maar het priesterschap, dottora, is een carrière op de achtergrond.
    
  - Ik geloof dat ik je deze woorden heb verteld in een van je interviews met Karoski.
    
  "Het kan. We beperken ons tot het scoren van kleine punten. Kleine overwinningen. Zo nu en dan lukt het ons om iets groots te bereiken, maar die kans is klein. We zaaien kleine zaadjes in de hoop dat ze vrucht dragen. Vaak ben jij het niet die de vruchten plukt, en dat is demotiverend."
    
  - Dat moet natuurlijk verpest worden, vader.
    
  Op een dag liep de koning door het bos en zag een arm oud mannetje in een sloot rommelen. Ze liep naar hem toe en zag dat hij walnotenbomen aan het planten was. Ik vroeg hem waarom hij dat deed, en de oude man antwoordde: "..." De koning zei tegen hem: "Oude man, buig je rug niet over dit gat. Zie je niet dat als de noot groeit, je niet lang genoeg zult leven om de vruchten te plukken?" En de oude man antwoordde hem: "Als mijn voorouders net zo hadden gedacht als u, Uwe Majesteit, had ik nooit walnoten geproefd."
    
  Paola glimlachte, getroffen door de absolute waarheid van deze woorden.
    
    -¿Is het een anécdota, dottora? -continuó Fowler-. Dat je altijd vooruit kunt komen met wilskracht, liefde voor God en een duwtje in de rug. Johnnie Walker.
    
  Paola knipperde even met haar ogen. Hij kon zich geen rechtvaardige, beleefde priester met een fles whisky voorstellen, maar het was duidelijk dat hij zijn hele leven erg eenzaam was geweest.
    
  "Toen de instructeur me vertelde dat degenen die van de basis kwamen door een andere priester geholpen konden worden, maar dat niemand de duizenden die voor de stalen telefoon kwamen, kon helpen, begrijp dat dan - laat een belangrijk deel van je geest er maar op gericht zijn. Duizenden christenen kwijnen weg onder het communisme, bidden op het toilet en wonen de mis bij in een klooster. Zij zullen de belangen van zowel mijn paus als mijn kerk kunnen dienen in die gebieden waar ze samenvallen. Eerlijk gezegd dacht ik toen dat er veel toevalligheden waren."
    
  - En wat denk je er nu van? Omdat hij weer in actieve dienst is.
    
  - Ik zal je vraag meteen beantwoorden. Ik kreeg de kans om als vrij agent op te treden en missies te aanvaarden die ik als rechtvaardig beschouwde. Ik heb veel gereisd. Op sommige plaatsen was ik priester. Op andere als een gewone burger. Soms bracht ik mijn leven in gevaar, hoewel het bijna altijd de moeite waard was. Ik hielp mensen die me op de een of andere manier nodig hadden. Soms nam deze hulp de vorm aan van een tijdige kennisgeving, een envelop, een brief. In andere gevallen was het nodig om een informatienetwerk op te zetten. Of om iemand uit een moeilijke situatie te helpen. Ik leerde talen en voelde me zelfs goed genoeg om terug te keren naar Amerika. Totdat er in Honduras gebeurde...
    
  "Vader, wacht. Hij heeft het belangrijkste gemist. De begrafenis van zijn ouders."
    
  Fowler maakte een gebaar van afkeer.
    
  "Ik ga niet weg. Zorg gewoon dat de juridische randjes die er straks hangen, worden weggewerkt."
    
  "Vader Fowler, u verrast me. Tachtig miljoen dollar is niet de wettelijke limiet."
    
  "Oh, hoe weet jij dat ook? Nou ja. Weiger het geld. Maar ik geef het niet weg, zoals veel mensen denken. Ik heb het aangewezen om een non-profitorganisatie op te richten die actief samenwerkt op verschillende gebieden van maatschappelijk werk, zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten. De stichting is vernoemd naar Howard Eisner, de kapel die me in Vietnam inspireerde.
    
    - Geloofde u de Eisner Foundation? - Paola was verrast . - Wow , dan is hij oud.
    
  "Ik geloof haar niet. Ik heb hem de aanzet gegeven en financiële middelen in hem geïnvesteerd. Sterker nog, het waren de advocaten van mijn ouders die hem hebben gecreëerd. Tegen zijn wil in ben ik de Adir verschuldigd."
    
  "Oké, vader, vertel me over Honduras. En u hebt zoveel tijd als u nodig hebt."
    
  De priester keek Dikanti nieuwsgierig aan. Zijn levenshouding was plotseling veranderd, op een subtiele maar betekenisvolle manier. Nu was ze klaar om hem te vertrouwen. Hij vroeg zich af wat deze verandering in hem had kunnen veroorzaken.
    
  "Ik wil je niet vervelen met details, Dottore. Avocado's verhaal zou een heel boek kunnen vullen, maar laten we tot de kern komen. Het doel van de CIA was om een revolutie te bevorderen. Mijn doel was om de katten te helpen die onderdrukt werden door de Sandinistische regering. Een vrijwilligersleger oprichten en inzetten om een guerrillaoorlog te voeren met als doel de regering te destabiliseren. De soldaten werden gerekruteerd uit de armen van Nicaragua. De wapens werden verkocht door een voormalige bondgenoot van de regering, wiens bestaan weinigen vermoedden: Osama bin Laden. En het bevel over de Contra ging over op een middelbare schoolleraar genaamd Bernie Salazar, een fanaticus zoals Sabr Amos Despa. Tijdens maandenlange training vergezelde ik Salazar over de grens, waarbij ik steeds riskantere uitstapjes ondernam. Ik hielp bij de uitlevering van vrome religieuzen, maar mijn meningsverschillen met Salazar werden steeds ernstiger. Ik begon overal communisten te zien. Er zit een communist onder elke steen, сегúн éл.
    
  -In een oud handboek voor psychiaters staat dat acute paranoia zich zeer snel ontwikkelt bij fanatieke drugsverslaafden.
    
  -Dit incident bevestigt de onberispelijkheid van je boek, Dikanti. Ik heb een ongeluk gehad, waarvan ik niets wist totdat ik ontdekte dat het opzettelijk was. Ik brak mijn been en kon niet meer op excursie. En de guerrillastrijders kwamen steeds laat terug. Ze sliepen niet in de barakken van het kamp, maar op open plekken in de jungle, in tenten. 's Nachts pleegden ze vermeende brandstichtingen, die, zoals later bleek, gepaard gingen met executies en onthoofdingen. Ik was bedlegerig, maar de nacht dat Salazar de nonnen gevangen nam en hen van communisme beschuldigde, waarschuwde iemand me. Hij was een brave jongen, zoals velen die bij Salazar waren, hoewel ik iets minder bang voor hem was dan de anderen. Al was het iets minder, omdat je het me in de biechtstoel hebt verteld. Weet dat ik dit aan niemand zal vertellen, maar ik zal alles doen wat ik kan om de nonnen te helpen. We hebben alles gedaan wat we konden...
    
  Fowlers gezicht was doodsbleek. De tijd die hij nodig had om te slikken werd onderbroken. Hij keek niet naar Paola, maar naar de stip más allá in het raam.
    
  "...maar dat was niet genoeg. Vandaag zijn Salazar en El Chico dood, en iedereen weet dat de guerrillastrijders een helikopter hebben gestolen en nonnen hebben afgezet in een Sandinistisch dorp. Ik heb er drie keer heen moeten reizen."
    
  -Waarom deed hij dat?
    
  "De boodschap liet weinig ruimte voor fouten. We zullen iedereen doden die ervan verdacht wordt banden te hebben met de Sandinisten. Wie dat ook zijn."
    
  Paola zweeg een paar ogenblikken en dacht na over wat ze had gehoord.
    
  - En dan geef je jezelf de schuld, hè, vader?
    
  "Wees anders als je dat niet doet. Ik kan die vrouwen niet redden. En maak je geen zorgen over die kerels die uiteindelijk hun eigen volk hebben vermoord. Ik zou me hebben ingespannen om iets goeds te doen, maar dat was niet wat ik kreeg. Ik was slechts een bijfiguur in de bemanning van een monsterfabriek. Mijn vader is er zo aan gewend dat hij niet meer verbaasd is als een van degenen die we hebben getraind, geholpen en beschermd zich tegen ons keert."
    
  Hoewel het zonlicht recht in zijn gezicht scheen, knipperde Fowler niet. Hij beperkte zich tot het samenknijpen van zijn ogen tot ze twee dunne groene lappen waren geworden en bleef over de daken staren.
    
  "Toen ik voor het eerst foto's van massagraven zag," vervolgde de priester, "moest ik denken aan het geluid van machinegeweervuur op een tropische nacht. 'Schiettechnieken.' Ik was gewend geraakt aan het geluid. Zozeer zelfs dat ik op een nacht, half slapend, een paar pijnkreten tussen de schoten door hoorde en er niet veel aandacht aan schonk. Hij, Sue... of zal me verslaan..." De volgende nacht zei ik tegen mezelf dat het een hersenspinsel was. Als ik destijds met de kampcommandant had gesproken en Ramos mij en Salazar zorgvuldig had onderzocht, had ik veel levens gered. Daarom draag ik de verantwoordelijkheid voor al die doden, daarom heb ik de CIA verlaten en daarom werd ik opgeroepen om te getuigen voor het Heilig Officie.
    
  "Vader... Ik geloof niet meer in God. Nu weet ik dat als we sterven, alles voorbij is... Ik denk dat we allemaal terugkeren naar de aarde na een korte reis door de ingewanden van de worm. Maar als je echt absolute vrijheid verlangt, bied ik je die aan. Je hebt de priesters gered die je kon redden voordat ze je aanstelden."
    
  Fowler stond zichzelf een flauwe glimlach toe.
    
  "Dank u, dottora." Ze weet niet hoe belangrijk haar woorden voor mij zijn, al betreurt ze de diepe tranen die achter zo'n harde uitspraak in het Oud-Latijn schuilgaan.
    
  - Maar Aún vertelde mij niet wat de oorzaak was van zijn terugkeer.
    
  -Het is heel simpel. Ik heb het aan een vriend gevraagd. En ik heb mijn vrienden nooit teleurgesteld.
    
  -Want jij bent het nu... espía van God.
    
  Fowler sonrió.
    
  - Ik zou hem een aas kunnen noemen, denk ik.
    
  Dikanti stond op en liep naar de dichtstbijzijnde boekenkast.
    
  "Vader, dit druist in tegen mijn principes, maar net als bij mijn moeder is dit een unieke ervaring.
    
  Ik pakte een dik forensisch boek en gaf het aan Fowler. Jeetje. De ginflessen waren leeggedronken, waardoor er drie lege plekken in het papier overbleven, handig gevuld met een dewarfles en twee kleine glaasjes.
    
  - Het is pas negen uur 's ochtends,
    
  -Wil jij de honneurs waarnemen of wachten tot het donker wordt, Vader? Ik ben er trots op om te drinken met de man die de Eisner Foundation heeft opgericht. Trouwens, Vader, want die stichting betaalt mijn studiebeurs voor Quantico.
    
  Toen was het Fowlers beurt om verrast te zijn, hoewel hij niets zei. Schenk me twee gelijke hoeveelheden whisky in en schenk zijn glas vol.
    
  -Op wie drinken we?
    
  -Voor degenen die vertrokken.
    
  -Voor degenen die vertrokken dan.
    
  En ze dronken allebei hun glas in één teug leeg. De lolly bleef in haar keel steken, en voor Paola, die nooit dronk, was het alsof ze met ammonia doordrenkte kruidnagels doorslikte. Ze wist dat ze de hele dag last zou hebben van brandend maagzuur, maar ze was er trots op dat ze met deze man haar glas had geheven. Sommige dingen moesten gewoon gebeuren.
    
  "Nu zou onze zorg moeten zijn om de superintendent terug te krijgen voor het team. Zoals je intuïtief begrijpt, ben je dit onverwachte geschenk verschuldigd aan Dante," zei Paola, terwijl ze de foto's overhandigde. "Ik vraag me af waarom hij dit heeft gedaan? Koestert hij wrok tegen je?"
    
  Fowler huppelde een gat in de lucht. Zijn lach verraste Paola, die nog nooit zo'n vrolijk geluid had gehoord, dat op het podium zo hartverscheurend en verdrietig klonk.
    
  - Zeg me dan niet dat je het niet gemerkt hebt.
    
  -Vergeef me, vader, maar ik begrijp u niet.
    
  "Dottora, voor iemand die zoveel verstand heeft van het toepassen van techniek in omgekeerde richting op menselijk handelen, toon je in deze situatie een radicaal gebrek aan oordeelsvermogen. Dante is duidelijk romantisch in je geïnteresseerd. En om de een of andere absurde reden denkt hij dat ik zijn concurrent ben."
    
  Paola stond daar, volkomen ijzig, haar mond een beetje open. Hij merkte een verdachte hitte op in zijn wangen, en dat kwam niet door de whisky. Het was de tweede keer dat die man haar had laten blozen. Ik wist niet helemaal zeker of ik het was die hem dat liet voelen, maar ik wilde dat hij het vaker voelde, zoals de jongen in de estómagico débil erop staat om weer eens te paard te rijden op een Russische berg.
    
  Op dat moment zijn ze de telefoon, een middel om een lastige situatie te redden. Zei hij meteen. Zijn ogen lichtten op van opwinding.
    
  - Ik kom er zo aan.
    
  Fowler la miró intrigado.
    
  "Schiet op, vader. Tussen de foto's die UACV-agenten op de plaats delict in Robair hebben gemaakt, is er één waarop broeder Francesco staat. Misschien hebben we wel iets."
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Donderdag 7 april 2005, 09:15.
    
    
    
  Het beeld op het scherm werd wazig. De foto toonde een algemeen beeld vanuit de kapel, met Caroski op de achtergrond als broeder Francesco. De computer had dit deel van de afbeelding met 1600 procent vergroot, en het resultaat was niet erg goed.
    
  "Het ziet er niet slecht uit", zei Fowler.
    
  "Rustig maar, vader," zei Boy, terwijl hij de kamer binnenkwam met een stapel papieren in zijn handen. "Angelo is onze forensisch beeldhouwer. Hij is een expert in genoptimalisatie en ik weet zeker dat hij ons een ander perspectief kan bieden, toch, Angelo?"
    
  Angelo Biffi, een van de leiders van de UACV, kwam zelden achter zijn computer vandaan. Hij droeg een dikke bril, had vettig haar en leek rond de dertig. Hij woonde in een groot, maar schemerig kantoor, doordrongen van de geur van pizza, goedkope eau de cologne en aangebrande borden. Een dozijn ultramoderne monitoren dienden als ramen. Fowler keek om zich heen en concludeerde dat ze waarschijnlijk liever met hun computer zouden slapen dan naar huis te gaan. Angelo zag eruit alsof hij zijn hele leven een boekenwurm was geweest, maar zijn gelaatstrekken waren aangenaam en hij had altijd een zeer aangename glimlach.
    
  - Kijk, vader, wij, dat wil zeggen, de afdeling, dat wil zeggen, ik...
    
  "Niet stikken, Angelo. Drink wat koffie," zei Alarg, "de koffie die Fowler voor Dante heeft meegebracht."
    
  - Dank je wel, dottora. Hé, dit is ijs!
    
  "Klaag niet, het wordt binnenkort warm. Sterker nog, als je groot bent, zeg dan: 'Het is nu april, maar niet zo warm als toen papa Wojtyla stierf.' Ik zie het al voor me."
    
  Fowler keek Dikanti verbaasd aan, die een geruststellende hand op Angelo's schouder legde. De inspecteur probeerde een grapje te maken, ondanks de storm die ze in haar voelde woeden. "Ik had nauwelijks geslapen, ik had donkere kringen onder mijn ogen als een wasbeer," zei hij, "en zijn gezicht was verward, gepijnigd, vol woede. Je hoefde geen psycholoog of priester te zijn om dat te zien. En ondanks alles probeerde hij deze jongen te helpen zich veilig te voelen bij die onbekende priester die hem een beetje bang maakte. Op dit moment hou ik van haar, dus ook al sta ik aan de zijlijn, vraag ik haar erover na te denken." Hij was de vergüenza die de habí hem zojuist in zijn eigen kantoor had opgedrongen, niet vergeten.
    
    - Ontdek de methode van Padre Fowler - Pidió Paola -. Ik weet zeker dat je dit interessant zult vinden.
    
  De jongen raakt hierdoor geïnspireerd.
    
  - Let op het scherm. We hebben, ik heb, nou ja, ik heb speciale software ontwikkeld voor gen-interpolatie. Zoals je weet, bestaat elke afbeelding uit gekleurde puntjes, pixels genaamd. Als een normale afbeelding bijvoorbeeld 2500 x 1750 pixels groot is, maar we willen dat die in een klein hoekje van de foto komt, dan houden we een paar kleine gekleurde puntjes over die niet bijzonder waardevol zijn. Als je inzoomt, krijg je een wazig beeld van wat je ziet. Kijk, meestal, wanneer een normaal programma een afbeelding probeert te vergroten, doet het dat aan de hand van de kleur van de acht pixels naast de pixel die het probeert te vermenigvuldigen. Dus uiteindelijk hebben we hetzelfde kleine puntje, maar dan groter. Maar met mijn programma...
    
  Paola keek zijdelings naar Fowler, die zich geïnteresseerd over het scherm boog. De priester probeerde Angelo's uitleg te volgen, ondanks de pijn die hij enkele minuten eerder had ervaren. Het bekijken van de foto's die daar waren genomen, was een buitengewoon moeilijke ervaring geweest, een die hem diep had geraakt. Je hoefde geen psychiater of criminoloog te zijn om dat te begrijpen. En ondanks alles deed ze haar best om een man te plezieren die ze nooit meer zou zien. Ik hield destijds van hem, ook al was het tegen zijn wil, vraag ik naar de gedachten van zijn geest. Hij was de Vergüenza die hij net op zijn kantoor had doorgebracht niet vergeten.
    
  -...en door de variabele lichtpunten te bestuderen, kom je in een driedimensionaal informatieprogramma terecht dat je kunt bestuderen. Het is gebaseerd op een complexe logaritme, waarvan de weergave enkele uren duurt.
    
  - Verdomme, Angelo, is dit de reden waarom je ons hierheen hebt laten komen?
    
  -Dit moet je gezien hebben...
    
  "Alles is in orde, Angelo. Dottora, ik vermoed dat deze slimme jongen ons wil vertellen dat het programma al een paar uur loopt en dat hij ons binnenkort de resultaten gaat geven."
    
  - Precies, vader. Sterker nog, het komt vanachter die printer vandaan.
    
  Het gezoem van de printer terwijl ik in de buurt van Dikanti was, resulteerde in een boek waarin enigszins verouderde gelaatstrekken en wat donkere ogen te zien zijn, maar veel scherper dan op de originele afbeelding.
    
  "Uitstekend werk, Angelo. Het is niet dat het nutteloos is voor identificatie, maar het is een beginpunt. Kijk eens, vader."
    
  De priester bekeek de gelaatstrekken op de foto aandachtig. Boy, Dikanti en Angelo keken hem verwachtingsvol aan.
    
  "Ik zweer dat het él is. Maar het is moeilijk zonder zijn ogen te zien. De vorm van de oogkassen en iets ondefinieerbaars vertellen me dat het él is. Maar als ik hem op straat tegenkwam, zou ik hem geen blik waardig keuren."
    
  - Dit is dus een nieuw doodlopend steegje?
    
  "Niet per se," merkte Angelo op. "Ik heb een programma dat op basis van bepaalde gegevens een 3D-beeld kan genereren. Ik denk dat we heel wat conclusies kunnen trekken uit wat we hebben. Ik werkte met een foto van een ingenieur."
    
  - Een ingenieur? - Paola was verrast.
    
  "Ja, van ingenieur Karoski, die zich voor karmeliet wil uitgeven. Wat een kop heb je, Dikanti..."
    
  Dr. Boy's ogen werden groot en maakten demonstratieve, angstige gebaren over Angelo's schouder. Paola realiseerde zich eindelijk dat Angelo niet op de hoogte was gebracht van de details van de zaak. Paola wist dat de directeur de vier UACV-medewerkers die bezig waren met het verzamelen van bewijsmateriaal op de plaats delict in Robaira en Pontiero had verboden naar huis te gaan. Ze mochten hun families bellen om de situatie uit te leggen, en ze werden geplaatst op... Boy kon heel hard zijn als hij dat wilde, maar hij was ook een rechtvaardig man: hij betaalde hen drie keer zoveel voor overuren.
    
  - Ah, ja, wat ik denk, wat ik denk. Ga je gang, Angelo.
    
  Natuurlijk moest ik op alle niveaus informatie verzamelen, zodat niemand alle puzzelstukjes had. Niemand mocht weten dat ze de dood van twee kardinalen onderzochten. Iets wat Paola's werk duidelijk compliceerde en haar ernstige twijfels deed rijzen of ze er zelf misschien nog niet helemaal klaar voor was.
    
  Zoals je je kunt voorstellen, ben ik bezig geweest met een foto van de ingenieur. Ik denk dat we over ongeveer dertig minuten een 3D-afbeelding van zijn foto uit 1995 hebben, die we kunnen vergelijken met de 3D-afbeelding die we sinds 2005 krijgen. Als ze hier straks terugkomen, kan ik ze een cadeautje geven.
    
  -Uitstekend. Als u er zo over denkt, Padre, Dispatch... zou ik graag willen dat u de áramos in de vergaderzaal herhaalt. Nu gaan we, Angelo.
    
  -Oké, directeur Boy.
    
  Ze gingen met z'n drieën naar de vergaderzaal, twee verdiepingen hoger. Niets kon me ertoe bewegen Paola's kamer binnen te gaan, en ze overviel haar met een vreselijk gevoel dat de laatste keer dat ik haar bezocht, alles goed was gegaan. #237;van Pontiero.
    
  -¿ Mag ik vragen wat jullie twee met Superintendent Dante hebben gedaan?
    
  Paola en Fowler keken elkaar kort aan en schudden toen hun hoofd in de richting van Sono.
    
  -Absoluut niets.
    
  - Beter. Ik hoop dat ik hem niet boos heb zien worden omdat jullie problemen hadden. Wees beter dan je was in de 24e wedstrijd, want ik wil niet dat Sirin Ronda met mij of de minister van Binnenlandse Zaken praat.
    
  "Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Danteá is perfect geïntegreerd in het team - Mintió Paola."
    
  -En waarom geloof ik het niet? Gisteravond heb ik je gered, jongen, voor een heel korte tijd, Dikanti. Wil je me vertellen wie Dante is?
    
  Paola zwijgt. Ik kan niet met Boy praten over de interne problemen waar ze in de groep mee kampten. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar een bekende stem deed me stilstaan.
    
  - Ik ging wat tabak kopen, directeur.
    
  Dantes leren jack en grimmige glimlach stonden op de drempel van de vergaderzaal. Ik bekeek hem langzaam, heel aandachtig.
    
  - Dit is de ondeugd van de allerverschrikkelijkste, Dante.
    
  - Er moet toch iets gebeuren, directeur.
    
  Paola stond op en keek naar Dante, terwijl Ste naast Fowler zat alsof er niets was gebeurd. Maar één blik van beiden was genoeg voor Paola om te beseffen dat het niet zo goed ging als ze had gehoopt. Als ze zich een paar dagen beschaafd hadden gedragen, had alles opgelost kunnen worden. Wat ik niet begrijp, is waarom ik je vraag je woede over te brengen aan je collega in het Vaticaan. Er klopt iets niet.
    
  "Oké," zei Boy. "Dit verdomde ding is soms ingewikkeld. Gisteren verloren we een van de beste agenten die ik in jaren heb gezien, tijdens zijn werk, en niemand weet dat hij in de vriezer ligt. We kunnen hem niet eens een formele begrafenis geven totdat we een redelijke verklaring voor zijn dood hebben gevonden. Daarom wil ik dat we samen nadenken. Doe wat je weet, Paola."
    
  - Sinds wanneer?
    
  -Vanaf het allereerste begin. Een korte samenvatting van de zaak.
    
  Paola stond op en liep naar het bord om te schrijven. Ik dacht dat het veel beter was om staand met iets in mijn handen te schrijven.
    
  Laten we eens kijken: Victor Karoski, een priester met een geschiedenis van seksueel misbruik, ontsnapte uit een laagbeveiligde privé-instelling waar hij werd blootgesteld aan buitensporige hoeveelheden drugs die tot zijn doodstraf leidden.237; zijn agressie nam aanzienlijk toe. Van juni 2000 tot eind 2001 is er geen enkel bewijs van zijn activiteiten. In 2001 verving hij de geciteerde en gefingeerde naam van de Ongeschoeide Karmeliet bij de ingang van de kerk van Santa Maria in Traspontina, op een paar meter van het Sint-Pietersplein.
    
  Paola tekent een paar strepen op het bord en begint een kalender te maken:
    
  - Vrijdag 1 april, vierentwintig uur voor de dood van Johannes Paulus II: Karoschi ontvoert de Italiaanse kardinaal Enrico Portini uit de residentie van Madri Pi. "Hebben we de aanwezigheid van het bloed van twee kardinalen in de crypte bevestigd?" De jongen maakte een bevestigend gebaar. Karoschi neemt Portini mee naar Santa Maria, martelt hem en brengt hem uiteindelijk terug naar de laatste plek waar hij levend is gezien: de kapel van de residentie. Zaterdag 2 april: Portini's lijk wordt ontdekt in dezelfde nacht van de dood van de paus, hoewel een waakzaam Vaticaan besluit het bewijsmateriaal "op te schonen", in de veronderstelling dat het de geïsoleerde daad van een gek is. Gelukkig blijft de zaak daar, grotendeels dankzij de verantwoordelijken van de residentie. Zondag 3 april: De Argentijnse kardinaal Emilio Robaira arriveert in Rome met een enkele reis. We denken dat iemand hem ophaalt op het vliegveld of onderweg is naar de residentie van de priesters van Santi Ambrogio, waar hij zondagavond werd verwacht. We weten dat we er nooit zullen aankomen. Hebben we iets geleerd van de gesprekken op de luchthaven?
    
  "Niemand heeft dit gecontroleerd. We hebben niet genoeg personeel," verontschuldigde Boy zich.
    
  -Wij hebben het.
    
  "Ik kan hier geen rechercheurs bij betrekken. Wat voor mij belangrijk is, is dat het gesloten is en voldoet aan de wensen van de Heilige Stoel. We spelen van begin tot eind, Paola. Bestel de banden zelf maar."
    
  Dikanti maakte een gebaar van afkeer, maar het was het antwoord dat ik verwachtte.
    
  - We gaan verder op zondag 3 april. Karoski ontvoert Robaira en neemt haar mee naar de crypte. Iedereen martelt hem tijdens het verhoor en onthult boodschappen op zijn lichaam en op de plaats delict. De boodschap op het lichaam luidt: MF 16, Deviginti. Dankzij pater Fowler weten we dat de boodschap verwijst naar een zin uit het Evangelie: " ", wat verwijst naar de verkiezing van de eerste paus van de kerk van Cat. Dit, samen met de boodschap die met bloed op de vloer is geschreven, in combinatie met de ernstige verminkingen van de CAD, doet ons vermoeden dat de moordenaar het op de sleutel gemunt heeft. Dinsdag 5 april. De verdachte brengt het lichaam naar een van de kerkkapellen en belt vervolgens kalm de politie, waarbij hij zich voordoet als broeder Francesco Toma. Om het nog wat extra te sarren, draagt hij altijd de bril van het tweede slachtoffer, kardinaal Robaira. De agenten bellen de UACV en directeur Boy belt Camilo Sirin.
    
  Paola hield even op en keek Boy toen recht aan.
    
  Tegen de tijd dat je hem belt, kent Sirin de naam van de dader al, hoewel je in dit geval zou verwachten dat het een seriemoordenaar is. Ik heb hier veel over nagedacht en ik denk dat Sirin de naam van Portini's moordenaar al sinds zondagavond kent. Hij had waarschijnlijk toegang tot de VICAP-database, en de vermelding 'afgehakte handen' leidde tot een paar zaken. Zijn invloedrijke netwerk activeert de naam van majoor Fowler, die hier in de nacht van 5 april arriveert. Het oorspronkelijke plan was waarschijnlijk om niet op ons te rekenen, directeur Boy. Het was Karoski die ons opzettelijk in het spel heeft betrokken. Waarom? Dat is een van de belangrijkste vragen in deze zaak.
    
  Paola Trazó één en laatste strip.
    
  -Mijn brief van 6 april: Terwijl Dante, Fowler en ik op het kantoor van de misdaadpolitie proberen iets te weten te komen over de misdaden, wordt plaatsvervangend inspecteur Maurizio Pontiero in de crypte van Santa Mar de Las Vegas in Transpontina doodgeslagen door Victor Caroschi.
    
  - Hebben we een moordwapen? - vraagt Dante.
    
  "Er zijn geen vingerafdrukken, maar we hebben ze wel," antwoordde ik. "Een gevecht. Karoski heeft hem meerdere keren gesneden met wat een zeer scherp keukenmes zou kunnen zijn geweest, en hem meerdere keren gestoken met een kroonluchter die op de plaats delict is gevonden. Maar ik heb niet al te veel hoop op voortzetting van het onderzoek."
    
  -Waarom, directeur?
    
  "Dit is heel anders dan al onze gewone vrienden, Dante. We streven ernaar te ontdekken wie... Normaal gesproken eindigt ons werk met de zekerheid van een naam. Maar we moeten onze kennis gebruiken om te erkennen dat de zekerheid van een naam ons uitgangspunt was. Daarom is dit werk belangrijker dan ooit."
    
  "Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om de schenker te feliciteren. Ik vond het een schitterende chronologie", zei Fowler.
    
  "Zeer zeker," grinnikte Dante.
    
  Paola voelde zich gekwetst door zijn woorden, maar ik besloot dat het beter was om het onderwerp voorlopig te negeren.
    
  -Goed cv, Dikanti, - gefeliciteerd met je verjaardag. ¿Cuál - de volgende stap? ¿ Heeft Karoska daar al aan gedacht? ¿Heb je de overeenkomsten bestudeerd?
    
  De forensisch wetenschapper dacht even na voordat hij antwoordde.
    
  - Alle redelijke mensen zijn hetzelfde, maar deze gekke klootzakken zijn allemaal op hun eigen manier hetzelfde.
    
  - , afgezien van het feit dat je Tolstoj 25 hebt gelezen? -preguntó Boi.
    
  -Nou, we maken een fout als we denken dat de ene seriemoordenaar gelijk is aan de andere. Je kunt proberen herkenningspunten te vinden, equivalenten te vinden, conclusies te trekken uit overeenkomsten, maar in het uur van de waarheid is elk van deze shit een eenzame geest die miljoenen lichtjaren verwijderd is van de rest van de mensheid. Er is daar niets, ahí. Het zijn geen mensen. Ze voelen geen empathie. Zijn emoties sluimeren. Wat hem drijft tot moorden, wat hem doet geloven dat zijn egoïsme belangrijker is dan mensen, de redenen die hij geeft om zijn zonde te rechtvaardigen - dat is niet wat er voor mij toe doet. Ik probeer hem niet meer te begrijpen dan absoluut noodzakelijk is om hem te stoppen.
    
  - Hiervoor moeten we weten wat uw volgende stap zal zijn.
    
  "Natuurlijk, om opnieuw te doden. Je bent waarschijnlijk op zoek naar een nieuwe identiteit of hebt er al een. Maar het kan niet zo ijverig zijn als het werk van broeder Francesco, aangezien hij er verschillende boeken aan heeft gewijd. Pater Fowler kan ons in Saint Point helpen."
    
  De priester schudt bezorgd zijn hoofd.
    
  -Alles wat in het dossier staat, heb ik je nagelaten, Maar er is iets dat ik in Arles wil hebben.
    
  Op het nachtkastje stonden een kan water en verschillende glazen. Fowler vulde een glas halfvol en stopte er vervolgens een potlood in.
    
  "Het is heel moeilijk voor mij om te denken als él. Kijk naar het glas. Het is glashelder, maar als ik de ogenschijnlijk rechte letter lápiz typ, lijkt het me toeval. Op dezelfde manier verandert de monolithische relatie fundamenteel, als een rechte lijn die afbreekt en in de tegenovergestelde richting eindigt."
    
  - Dit punt van faillissement is cruciaal.
    
  "Misschien. Ik benijd uw werk niet, dokter. Karoski is een man die het ene moment een hekel heeft aan wetteloosheid, en het volgende moment nog grotere wetteloosheid begaat. Wat me duidelijk is, is dat we hem bij de kardinalen moeten zoeken. Probeer hem nog een keer te doden, en ik zal het snel doen. De sleutel tot het kasteel komt steeds dichterbij.
    
    
  Ze keerden enigszins verward terug naar Angelo's lab. De jongeman ontmoette Dante, die hem nauwelijks opmerkte. Paola kon de verwoesting niet onderdrukken. Deze ogenschijnlijk aantrekkelijke man was diep van binnen een slecht mens. Zijn grappen waren volkomen oprecht; sterker nog, ze behoorden tot de beste die de directeur ooit had gemaakt.
    
  Angelo wachtte hen op met de beloofde resultaten. Ik drukte op een paar toetsen en liet hen 3D-afbeeldingen van genen zien op twee schermen, bestaande uit dunne groene draden op een zwarte achtergrond.
    
  -¿ Kun je er textuur aan toevoegen?
    
  - Ja. Ze hebben hier een huid, rudimentair, maar toch een huid.
    
  Het scherm links toont een 3D-model van Karoski's hoofd zoals dat er in 1995 uitzag. Het scherm rechts toont de bovenste helft van het hoofd, precies zoals dat te zien was in Santa Mar in Transpontina.
    
  "Ik heb de onderkant niet gemodelleerd, omdat dat onmogelijk is met een baard. Mijn ogen zien ook niets duidelijk. Op de foto die ze me lieten lopen, liep ik met gebogen schouders."
    
  -¿ Kun je de handgreep van het eerste model kopiëren en over het huidige model plakken?
    
  Angelo reageerde met een reeks toetsaanslagen en muisklikken. In minder dan twee minuten werd Fowlers verzoek ingewilligd.
    
  -Dígame, Angelo, in hoeverre beoordeelt u de betrouwbaarheid van uw tweede model? -inquirió priester.
    
  De jongeman raakt meteen in de problemen.
    
  - Nou, om te zien... Zonder spel zijn de lichtomstandigheden prima...
    
  - Dat is uitgesloten, Angelo. We hebben het hier al over gehad. -terció Boi.
    
  Paola sprak langzaam en geruststellend.
    
  "Kom op, Angelo, niemand beoordeelt of je een goed voorbeeld hebt geschapen. Als we willen dat Hij weet hoeveel we Hem kunnen vertrouwen, dan..."
    
  -Nou... van 75 naar 85%. Nee, niet van mij.
    
  Fowler keek aandachtig naar het scherm. De twee gezichten waren heel verschillend. Te verschillend. Mijn neus is breed, mijn snavels zijn sterk. Maar waren dit de natuurlijke kenmerken van de persoon of gewoon make-up?
    
  -Angelo, draai beide afbeeldingen horizontaal en maak een medichióp van de pómules. Zoals ií. Dat is alles. Daar ben ik bang voor.
    
  De andere vier keken hem verwachtingsvol aan.
    
  - Wat, vader? Laten we winnen, in godsnaam.
    
  "Dit is niet het gezicht van Victor Karoski. Die verschillen in grootte kun je niet nabootsen met amateuristische make-up. Een Hollywood-professional zou het misschien kunnen bereiken met latexmallen, maar het zou te opvallend zijn voor iedereen die goed kijkt. Ik zou geen langdurige relatie nastreven."
    
  -Dan?
    
  -Daar is een verklaring voor. Karoski heeft een Fano-behandeling en een volledige gezichtsreconstructie ondergaan. Nu weten we dat we op zoek zijn naar een geest.
    
    
    
  Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
  Mei 1998
    
    
    
  TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #14 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. FOWLER
    
    
    DR. FOWLER: Hallo, Padre Karoski. Staat u mij toe?
    
  #3643: Ga je gang, Vader Fowler.
    
    D.R. FOWLER: Wat is de smaak van het presté?
    
    #3643: Oh, natuurlijk. Saint Augusta is al af. Dat vond ik heel interessant. Menselijk optimisme kan niet oneindig ver gaan.
    
  D.R. FOWLER: Geen begrip, pater Karoski.
    
  Nou, jij en alleen jij hier op deze plek kunt me begrijpen, pater Fowler. Niko, die me niet bij naam noemt, streeft naar een onnodige, vulgaire vertrouwelijkheid die de waardigheid van beide gesprekspartners aantast.
    
    D.R. FOWLER: Está hablando del padre Conroy.
    
    #3643: Ah, die man. Hij probeert gewoon keer op keer te beweren dat ik een gewone patiënt ben die behandeling nodig heeft. Ik ben net zo goed een priester als hij, en hij vergeet die waardigheid constant wanneer hij erop staat dat ik hem dokter noem.
    
  Het is goed dat je relatie met Conroy puur psychologisch en geduldig is. Je hebt hulp nodig om een aantal tekortkomingen van je kwetsbare psyche te overwinnen.
    
  #3643: ¿ Mishandeld? ¿ Mishandeld door Kemen? Wil je ook de liefde voor mijn heilige moeder op de proef stellen? Ik bid dat hij niet hetzelfde pad bewandelt als pater Conroy. Hij beweerde zelfs dat hij me naar een paar tapes zou laten luisteren die mijn twijfels zouden wegnemen.
    
  DR. FOWLER : Unas cintas.
    
  #3643: Dat zei hij.
    
  DOKTER: Wees niet gezond voor jezelf. Praat er met pater Conroy over.
    
  #3643: Zoals je wilt. Maar ik heb absoluut geen angst.
    
  DOKTER FOWLER: Luister, Heilige Vader, ik wil graag even van deze korte sessie gebruikmaken, en er is iets wat u eerder zei dat me erg interesseerde. Over het optimisme van Sint-Augustinus in de biechtstoel. Wat bedoelt u?
    
  En hoewel ik er in uw ogen belachelijk uitzie, zal ik mij met barmhartigheid tot u wenden."
    
  DOKTER FOWLER Vertrouwt hij u niet op de oneindige goedheid en genade van God?
    
  #3643: Een barmhartige God is een uitvinding uit de twintigste eeuw, pater Fowler.
    
    D.R. FOWLER: San Agustín vivió en el siglo IV.
    
    Sint Augustus was geschokt door zijn zondige verleden en begon optimistische leugens te schrijven.
    
  DOKTER FOWLER Moge God ons vergeven.
    
  #3643: Niet altijd. Degenen die biechten, zijn net als degenen die een auto wassen... ahh, ik word er misselijk van.
    
  DOKTER FOWLER: Wat voelt u als u biechten doet? Walging?
    
  #3643: Walging. Ik heb vaak overgegeven in de biechtstoel van walging voor de man aan de andere kant van de tralies. Leugens. Hoererij. Overspel. Pornografie. Geweld. Diefstal. Allemaal, die zich aan deze strenge gewoonte hebben overgegeven, hun kontjes volproppen met varkensvlees. Laat het allemaal gaan, keer het allemaal naar mij...!
    
  DOKTER FOWLER Ze vertellen het aan God. Wij zijn slechts een doorgever. Wanneer we de stola omdoen, worden we Christus.
    
  #3643: Ze geven alles op. Ze komen vies binnen en denken dat ze schoon vertrekken. "Buig voorover, vader, want ik heb gezondigd. Ik heb tienduizend dollar van mijn partner gestolen, vader, want ik heb gezondigd. Ik heb mijn kleine zusje verkracht. Ik heb foto's van mijn zoon gemaakt en online gezet." "Buig voorover, vader, want ik heb gezondigd. Ik bied mijn man eten aan om te stoppen met trouwen, want ik ben zijn geur van uien en zweet zat.
    
  FOWLER: Maar, pater Karoski, biechten is een prachtige zaak als er berouw is en er een kans is om het goed te maken.
    
  #3643: Iets wat nooit gebeurt. Ze storten hun zonden altijd, altijd op mij uit. Ze laten me staan voor het onbewogen aangezicht van God. Ik ben degene die tussen zijn ongerechtigheden en Alt-simo's wraak staat.
    
  DOCTOR FOWLER: Ziet u God werkelijk als een wraakzuchtig wezen?
    
  #3643: "Zijn hart is hard als vuursteen
    
  hard als de onderste steen van een molensteen.
    
  Vanuit Zijn Majesteit vrezen ze de golven,
    
  de zeegolven trekken zich terug.
    
  Het zwaard dat hem aanraakt, doorboort hem niet,
    
  geen speer, geen pijl, geen hert.
    
  Hij kijkt iedereen met trots aan
    
  "Want hij is de koning van de wreedaards!"
    
  DOKTER FOWLER: Ik moet toegeven, Vader, dat ik verbaasd ben over uw kennis van de Bijbel in het algemeen en het Oude Testament in het bijzonder. Maar het boek Job is achterhaald in het licht van de waarheid van het Evangelie van Jezus Christus.
    
  Jezus Christus is de Zoon, maar de Vader is de Rechter. En de Vader heeft een stenen gezicht.
    
  DOKTER FOWLER Aangezien de ahí da noodzakelijkerwijs sterfelijk is, pater Karoski. En als u naar Conroys tapes luistert, wees gerust, ze zullen gebeuren.
    
    
    
  Hotel Rafaël
    
  Lange februari, 2
    
  Donderdag 7 april 2005, 14:25 uur.
    
    
    
  -Residentie van Sint Ambrogio.
    
  "Goedemiddag. Ik zou graag met kardinaal Robaira spreken", zei de jonge journalist in gebrekkig Italiaans.
    
  De stem aan de andere kant van de lijn klinkt willekeurig.
    
  -¿ Mag ik namens quién vragen?
    
  Het was niet veel, de toonhoogte varieerde nauwelijks een octaaf. Maar het was genoeg om de journalist te alarmeren.
    
  Andrea Otero werkte vier jaar bij El Globo. Vier jaar waarin je derderangs nieuwsredacties bezocht, derderangs personages interviewde en derderangs verhalen schreef. Van 22.00 uur tot 00.00 uur, toen ik het kantoor binnenliep en de baan kreeg. Begin in een cultuur waarin je hoofdredacteur, Jema, je serieus neemt. Ik blijf in een maatschappij waarin haar hoofdredacteur haar nooit vertrouwde. En nu zat hij bij The International, waar zijn hoofdredacteur hem niet aan de taak toevertrouwde. Maar zij wel. Het was niet allemaal aantekeningen. Noch curr noch culum. Er was ook gevoel voor humor, intuïtie, reukvermogen, en punt, en 237 jaar. En als Andrea Otero echt deze kwaliteiten bezat en tien procent van wat ze geloofde dat ze moest hebben, zou ze een journaliste worden die de Pulitzerprijs waardig was. Aan zelfvertrouwen geen gebrek, zelfs niet haar lengte van 1,98 meter, haar engelachtige gelaatstrekken, haar kuise haar en blauwe ogen. Ze verraadden een intelligente en vastberaden vrouw. Daarom greep Andrea, toen het bedrijf - dat de dood van de paus moest verslaan - op weg naar het vliegveld een auto-ongeluk kreeg en haar beide benen brak, de kans aan om het aanbod van haar baas, dat zijn vervanger had gekregen, te accepteren. Stap met je haar en al je bagage in het vliegtuig.
    
  Gelukkig verbleven we een paar kleine winkeltjes verderop, vlakbij Piazza Navona, op dertig meter van het hotel. En Andrea Otero kocht (uiteraard ten koste van de peró dico) een luxe garderobe, ondergoed en een lelijke telefoon, waarmee ze de residentie van Santo Ambrogio belde om een interview met de pauselijke kardinaal Robaira te regelen. Maar...
    
  - Ik ben Andrea Otero, van de krant Globo. De kardinaal heeft me een interview beloofd voor aanstaande donderdag. Helaas wilt u zijn gemene vraag niet beantwoorden. Zou u zo vriendelijk willen zijn mij naar zijn kamer te brengen?
    
  - Mevrouw Otero, wij kunnen u helaas niet naar uw kamer brengen, omdat de kardinaal niet komt.
    
  -En wanneer kom je aan?
    
  -Nou, hij komt gewoon niet.
    
  -Even kijken, ¿hij komt nietó of hij komt niet?
    
  - Ik kom niet, omdat hij niet komt.
    
  -Bent u van plan ergens anders te verblijven?
    
  - Dat denk ik niet. Ik bedoel, ik denk het wel.
    
  -Met wie spreek ik?
    
  - Ik moet ophangen.
    
  De gebroken toon voorspelde twee dingen: een verbroken communicatie en een zeer nerveuze gesprekspartner. En dat hij loog. Andrea was er zeker van. Ze was een te goede leugenaar om iemand van haar soort niet te herkennen.
    
  Er was geen tijd te verliezen. Het zou hem geen tien minuten gekost hebben om het kantoor van de kardinaal in Buenos Aires te bereiken. Het was bijna kwart voor tien 's ochtends, een redelijk tijdstip voor een telefoontje. Hij was dolblij met de hoge rekening die hij op het punt stond te krijgen. Aangezien ze hem een schamele som betaalden, maakten ze hem in ieder geval wel af met de onkosten.
    
  De telefoon zoemde een minuut lang en daarna werd de verbinding verbroken.
    
  Het was vreemd dat er niemand was. Ik zal het nog eens proberen.
    
  Niets.
    
  Probeer het maar eens met een telefooncentrale. Een vrouwenstem nam meteen op.
    
  -Aartsbisdom, goedemiddag.
    
  "Met kardinaal Robair," zei hij in het Spaans.
    
    -Ay señorita, marchó.
    
  -¿Marchó dónde?
    
    - Ze is tenslotte een orita. Rome .
    
  -¿Sabe dónde se hospeda?
    
    "Ik weet het niet, Orita. Ik breng hem naar Vader Seraphim, zijn secretaris."
    
  -Bedankt.
    
  Ik hou van de Beatles, zolang ze je maar op scherp zetten. En dat is wel toepasselijk. Andrea besloot voor de verandering eens een beetje te liegen. De kardinaal heeft familie in Spanje. Laten we eens kijken of hij er niet van gediend is.
    
  -Hallo?
    
  -Hallo, ik wil graag met de kardinaal spreken. Ik ben zijn nicht, Asunsi. Españvolna.
    
  "Asunsi, ik ben zo blij u te ontmoeten. Ik ben pater Seraphim, de secretaris van de kardinaal. Zijne Eminentie heeft mij nooit over u verteld. Is zij de dochter van Angustias of Remedios?"
    
  Het klonk als een leugen. Andrea Cruzó's vingers. De kans dat ze het fout had, was vijftig procent. Andrea was bovendien een expert in kleine details. Zijn lijst met blunders was langer dan zijn eigen (en slanke) benen.
    
  -Van medicijnen.
    
  "Natuurlijk, dat is stom. Nu herinner ik me dat Angustias geen kinderen heeft. Helaas is de kardinaal er niet."
    
  -¿Kuá kan ik met él praten?
    
  Er viel een stilte. De stem van de priester werd voorzichtiger. Andrea kon hem bijna aan de andere kant van de lijn zien, de telefoonhoorn vastgrijpend en aan het snoer van de telefoon draaiend.
    
  - Waar hebben we het over?
    
  "Kijk, ik woon al een hele tijd in Rome, en jij hebt me beloofd dat je voor het eerst bij mij op bezoek zou komen.
    
  De stem werd voorzichtig. Hij sprak langzaam, alsof hij bang was een fout te maken.
    
  -Ik ben naar Soroba gegaan om wat zaken in dit diósesa te regelen. Ik kan Cánclave niet bijwonen.
    
  - Maar als de telefooncentrale mij vertelde dat de kardinaal naar Rome was vertrokken.
    
  Vader Seraphim gaf een verwarrend en duidelijk onjuist antwoord.
    
  "Ah, nou ja, het meisje aan de telefooncentrale is nieuw en weet niet veel over het aartsbisdom. Neem me niet kwalijk."
    
  -Mijn excuses. Moet ik mijn oom vragen hem te bellen?
    
  -Natuurlijk. Kunt u mij uw telefoonnummer geven, Asunsi? Het zou op de agenda van de kardinaal moeten staan. Ik zou... als het nodig is... contact met u kunnen opnemen...
    
  - Oh, die heeft hij al. Pardon, mijn man heet Adiós.
    
  Ik laat de secretaresse met een woord op haar lippen achter. Nu wist ze zeker dat er iets mis was. Maar je moet het bevestigen. Gelukkig heeft het hotel internet. Het kost zes minuten om de telefoonnummers van drie grote bedrijven in Argentinië te vinden. De eerste was een meevaller.
    
  -Aerolíneas Argentinas.
    
  Hij speelde om zijn Madrileense accent te imiteren, of zelfs om het om te zetten in een redelijk Argentijns accent. Hij was niet slecht. Hij sprak veel slechter Italiaans.
    
  -Goedendag. Ik bel hem vanuit het aartsbisdom. Met wie mag ik spreken?
    
  - Ik ben Verona.
    
  "Verona, mijn naam is Asuncion." Hij belde om de terugkeer van kardinaal Robaira naar Buenos Aires te bevestigen.
    
  - Op welke datum?
    
  - Kom terug op de 19e van de volgende maand.
    
  -En je volledige naam?
    
  -Emilio Robaira
    
  -Een ogenblik geduld terwijl wij alles controleren.
    
  Andrea bijt zenuwachtig in de kom die ze vasthoudt, controleert in de slaapkamerspiegel hoe het met haar haar zit, gaat op bed liggen, schudt haar hoofd en zegt: 243; zenuwachtige tenen.
    
  - Hallo? Luister, mijn vrienden vertelden me dat jullie een open enkeltje hebben gekocht. De Cardinal heeft al gereisd, dus je komt in aanmerking om de tour met tien procent korting te kopen na de actie die nu in april loopt. Heb je een regulier frequent flyer-ticket bij de hand?
    
  - Even begrijp ik het in het Tsjechisch.
    
  Hij hing op en onderdrukte een lach. Maar de vrolijkheid maakte onmiddellijk plaats voor een vreugdevol gevoel van triomf. Kardinaal Robaira was in het vliegtuig naar Rome gestapt. Maar hij was niet komen opdagen. Misschien had hij besloten ergens anders te verblijven. Maar waarom lag hij dan in de residentie en het kantoor van de kardinaal?
    
  "Of ik ben gek, of er zit een goed verhaal achter. Een stom verhaal," zei ze tegen haar spiegelbeeld.
    
  Er ontbraken nog een paar dagen om te kiezen wie op Petrus' stoel zou plaatsnemen. En de grote kandidaat van de Kerk van de Armen, een Derde Wereld-aanhanger, een man die schaamteloos had geflirt met Bevrijdingstheologie nr. 26, was spoorloos verdwenen.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
    Donderdag 7 april 2005, 16:14 uur.
    
    
    
  Voordat ze het gebouw binnenging, was Paola verrast door het grote aantal auto's dat bij het tankstation aan de overkant stond te wachten. Dante legde uit dat alles 30 procent goedkoper was dan in Italië, omdat het Vaticaan geen belasting hief. Er was een speciale kaart nodig om te tanken bij elk van de zeven tankstations in de stad, en de rijen waren eindeloos. Ze moesten minutenlang buiten wachten terwijl de Zwitserse Garde die de deur van het Domus Sancta Marthae bewaakte, iemand binnen op de hoogte bracht van de drie. Paola had tijd om na te denken over de gebeurtenissen die haar moeder en Anna waren overkomen. Slechts twee uur eerder, nog steeds op het hoofdkwartier van de UACV, had Paola Dante apart genomen zodra hij Boy had weten te sussen.
    
  -Superintendent, ik wil met u praten.
    
  Dante ontweek Paola's blik, maar volgde de forensisch wetenschapper naar haar kantoor.
    
  - Wat ga je me vertellen, Dikanti? Ií Iá, we zitten hier samen in, oké?
    
  "Dat heb ik al begrepen. Ik heb ook gemerkt dat hij me, net als Boy, een voogd noemt, geen bewindvoerder. Omdat hij ondergeschikt is aan de toezichthouder. Ik heb helemaal geen last van zijn minderwaardigheidsgevoelens, zolang ze mijn verantwoordelijkheden maar niet in de weg zitten. Net als je vorige probleem met de foto's."
    
  Dante bloosde.
    
  - Als ik... wat ik... je wil vertellen. Er is niets persoonlijks aan.
    
  -Kunt u mij alstublieft informeren over Fowler? Hij heeft dat al gedaan. Is mijn standpunt duidelijk voor u, of moet ik heel specifiek zijn?
    
  "Ik heb mijn buik vol van uw helderheid, telefoniste," zei hij schuldbewust, terwijl hij met zijn hand over zijn wangen streek. "Ik heb die verdomde vullingen laten verwijderen. Wat ik niet weet, is dat u uw arm niet gebroken hebt."
    
  - Ik ook, want je hebt een heel streng gezicht, Dante.
    
  - Ik ben in alle opzichten een coole gast.
    
  "Ik heb er geen enkele interesse in om ze te leren kennen. Ik hoop dat dat ook duidelijk is."
    
  - Is dit een weigering van een vrouw, een centralist?
    
  Paola was weer erg nerveus.
    
  -¿Sómo is geen vrouw?
    
  -Van die welke geschreven zijn als S - I.
    
  -Dat "nee" wordt gespeld als "N-O", jij verdomde macho.
    
  - Blijf rustig, je hoeft je geen zorgen te maken, Rika.
    
  De crimineel vervloekte zichzelf mentaal. Ik trapte in Dantes val en liet hem met mijn emoties spelen. Maar ik was al oké. Sla een formele toon aan, zodat de ander je minachting opmerkt. Ik besloot Boy na te doen, die erg goed was in zulke confrontaties.
    
  Oké, nu we dat opgehelderd hebben, moet ik u vertellen dat ik met onze Noord-Amerikaanse contactpersoon, pater Fowler, heb gesproken. Ik heb mijn zorgen geuit over zijn staat van dienst. Fowler heeft een aantal zeer overtuigende argumenten aangevoerd, die naar mijn mening voldoende zijn om mijn vertrouwen in hem te rechtvaardigen. Ik wil u bedanken voor de moeite die u hebt genomen om informatie over pater Fowler te verzamelen. Het was maar een kleinigheid van zijn kant.
    
  Dante schrok van Paola's harde toon. Hij zei niets. "Weet dat je het spel verloren hebt."
    
  "Als hoofd van het onderzoek moet ik u formeel vragen of u bereid bent ons volledige steun te verlenen bij de arrestatie van Victor Karoski.
    
  "Natuurlijk, centralist," Dante drukte de woorden erin alsof het gloeiende spijkers waren.
    
  - Ten slotte rest mij alleen nog om hem te vragen naar de reden van zijn verzoek om terug te keren.
    
  Ik belde om bij mijn superieuren te klagen, maar ik kreeg geen keus. Ik kreeg de opdracht om persoonlijke meningsverschillen te overwinnen.
    
  Paola werd huiverig bij deze laatste zin. Fowler had ontkend dat Dante iets tegen hem had, maar de woorden van de inspecteur overtuigden hem van het tegendeel. De forensisch wetenschapper had al opgemerkt dat ze elkaar al eerder leken te kennen, ondanks hun eerdere tegenstrijdige gedrag. Ik besloot Dante hier rechtstreeks naar te vragen.
    
  -¿Conocía heeft de pater Anthony Fowler gebruikt?
    
  "Nee, centralist," zei Dante met een vastberaden en zelfverzekerde stem.
    
  - Het was erg aardig van u om mij uw dossier te geven.
    
  - Bij het Vigilantiekorps zijn we heel georganiseerd.
    
  Paola besloot hem te verlaten, ahí. Toen ze op het punt stond te vertrekken, sprak Dante drie zinnen tegen haar die haar zeer vleiend waren.
    
  "Eén ding, centralist. Als hij de behoefte voelt om me weer tot de orde te roepen, geef ik de voorkeur aan alles wat met een klap te maken heeft. Ik ben niet goed in formaliteiten."
    
  Paola vroeg Dante persoonlijk te informeren waar de kardinalen zouden verblijven. En dat deden ze allemaal. In het Domus Sancta Marthae, oftewel het Huis van Sint Martha, ten westen van de Sint-Pieter, maar wel binnen de muren van het Vaticaan.
    
  Van buiten was het een gebouw met een sobere uitstraling. Recht en elegant, zonder lijstwerk, ornamenten of beelden. Vergeleken met de wonderen eromheen viel de Domus zo onopvallend op als een golfbal in een emmer sneeuw. Het zou anders zijn geweest als een toevallige toerist (en die waren er niet in het verboden gebied van het Vaticaan) twee keer naar het gebouw had gekeken.
    
  Maar toen ze toestemming kregen en de Zwitserse Garde hen zonder problemen binnenliet, ontdekte Paola dat de buitenkant er heel anders uitzag dan die van haar. Het leek op een modern Simo-hotel, met marmeren vloeren en jatoba-versieringen. Er hing een vage lavendelgeur in de lucht. Terwijl ze wachtten, keek de forensisch wetenschapper toe hoe ze vertrokken. Aan de muren hingen schilderijen die Paola Crió herkende als de stijl van de grote Italiaanse en Hollandse meesters uit de 16e eeuw. En geen enkel exemplaar leek op een reproductie.
    
  "Oh mijn god," zei Paola verrast, terwijl ze probeerde haar overvloedige taco-braken te onderdrukken. "Dat heb ik van hem gekregen toen ik kalm was."
    
  "Ik weet welke gevolgen het heeft," zei Fowler nadenkend.
    
  De forensisch wetenschapper merkt op dat toen Fowler te gast was in het Huis, zijn persoonlijke omstandigheden niet prettig waren.
    
  "Het is echt een schok vergeleken met de rest van de Vaticaanse gebouwen, tenminste die ik ken. Nieuw en oud."
    
  - Kent u de geschiedenis van dit huis, meneer? Zoals u weet, waren er in 1978 twee opeenvolgende cónkeyas, met een tussenpoos van slechts twee maanden.
    
  "Ik was heel klein, maar ik draag in mijn geheugen de onvaste genen van die kinderen mee," zei Paola, terwijl ze even terug in de tijd ging.
    
    
  Gelatinedesserts van het Sint-Pietersplein. Papa en mama van Limon en Paola met chocolade en aardbeien. Pelgrims zingen en de sfeer is vrolijk. Papa's hand, sterk en ruw. Ik vind het heerlijk om zijn vingers vast te houden en te wandelen terwijl de avond valt. We kijken in de open haard en zien witte rook. Papa tilt me boven zijn hoofd en lacht, en zijn lachen is het beste wat er is. Mijn ijsje valt en ik huil, maar papa is blij en belooft er nog een voor me te kopen. "We zullen het opeten ter ere van de bisschop van Rome," zegt hij.
    
    
  Twee pausen zullen binnenkort gekozen worden, aangezien de opvolger van Paulus VI, Johannes Paulus I, plotseling overleed op drieëndertigjarige leeftijd. Er was een tweede sleutel, waarin ik tot Johannes Paulus II werd gekozen. Gedurende die korte periode verbleven de kardinalen in de minuscule cellen rond de Sixtijnse Kapel. Zonder voorzieningen of airconditioning, en omdat de Romeinse zomer ijskoud was, doorstonden sommige van de oudere kardinalen een ware beproeving. Een van hen moest dringend medische hulp zoeken. Nadat Wojtyła de visserssandalen had aangetrokken, zwoer hij zichzelf dat hij alles zou laten zoals het was, waarmee hij de weg vrijmaakte voor een situatie waarin zoiets na zijn dood nooit meer zou gebeuren. En het resultaat is dit gebouw. Dottora, luistert u naar me?
    
  Paola komt met een schuldbewust gebaar terug van haar enso.
    
  "Sorry, ik was verdwaald in mijn herinneringen. Het zal niet meer gebeuren."
    
  Op dit punt keert Dante terug, die alvast op zoek is gegaan naar de verantwoordelijke voor Domus. Paola doet dat niet, omdat ze de priester ontwijkt, dus laten we aannemen dat ze een confrontatie probeert te vermijden. Ze spraken beiden met een geveinsde normaliteit tegen elkaar, maar ik betwijfel ten zeerste of Fowler haar de waarheid zou hebben verteld toen hij suggereerde dat de rivaliteit beperkt was tot Dantes jaloezie. Zelfs als het team bij elkaar bleef, konden de podí voorlopig niet anders dan meedoen aan de farce en het probleem negeren. Iets waar Paola nooit erg goed in was.
    
  De directeur arriveerde, vergezeld door een kleine, glimlachende, bezwete religieuze vrouw in een zwart pak. Stel je voor als zuster Helena Tobina uit Polen. Zij was de directrice van het centrum en beschreef gedetailleerd de renovaties die al hadden plaatsgevonden. Deze waren in verschillende fasen voltooid, waarvan de laatste in 2003. Ze beklommen een brede trap met glimmende treden. Het gebouw was verdeeld in verdiepingen met lange gangen en dik tapijt. Aan de zijkanten bevonden zich kamers.
    
  "Er zijn honderdzes suites en vierentwintig eenpersoonskamers," opperde de verpleegster, terwijl ze naar de eerste verdieping ging. "Al het meubilair dateert van meerdere eeuwen en bestaat uit waardevolle stukken, geschonken door Italiaanse of Duitse families."
    
  De non opende de deur naar een van de kamers. Het was een ruime ruimte, ongeveer twintig vierkante meter, met een parketvloer en een prachtig tapijt. Het bed was eveneens van hout, met een prachtig gebeeldhouwd hoofdeinde. Een ingebouwde kast, een bureau en een volledig uitgeruste badkamer maakten de kamer compleet.
    
  "Dit is de residentie van een van de zes kardinalen die niet meteen zijn aangekomen. De andere honderdnegen hebben hun kamers al bezet," verduidelijkte de zuster.
    
  De inspecteur is van mening dat minstens twee van de vermiste personen niet hadden mogen verschijnen: Jem en #225;s.
    
  "Is het hier veilig voor de kardinalen, zuster Helena?" vroeg Paola voorzichtig. Ik wist het pas toen de non hoorde van het gevaar dat op de loer lag voor de paarse kardinalen.
    
  "Heel veilig, mijn kind, heel veilig. Het gebouw is toegankelijk en wordt constant bewaakt door twee Zwitserse gardisten. We hebben opdracht gegeven de geluidsisolatie en televisies uit de kamers te verwijderen."
    
  Paola gaat verder dan toegestaan.
    
  "De kardinalen worden tijdens het Concilie incommunicado vastgehouden. Geen telefoon, geen telefoon, geen televisie, geen televisie, geen computers, geen internet. Contact met de buitenwereld is verboden op straffe van excommunicatie," legde Fowler uit. "De bevelen werden uitgevaardigd door Johannes Paulus II vóór zijn dood."
    
  - Maar het zou onmogelijk zijn om ze volledig te isoleren, nietwaar, Dante?
    
  Superintendent Sakō Grupa. Hij hield ervan om op te scheppen over de prestaties van zijn organisatie alsof hij ze zelf had bereikt.
    
  -Kijk, onderzoeker, wij beschikken over de nieuwste technologie op het gebied van signaalremmers.
    
  - Ik ben niet bekend met het Espías-jargon. Leg eens uit wat het is.
    
  "We hebben elektrische apparatuur die twee elektromagnetische velden heeft gecreëerd. Eén hier en één in de Sixtijnse Kapel. Het zijn praktisch twee onzichtbare paraplu's. Geen enkel apparaat dat contact met de buitenwereld nodig heeft, kan eronder werken. Noch een richtmicrofoon, noch een geluidsinstallatie, noch zelfs een e-spiá-apparaat. Controleer zijn telefoon en zijn telefoon."
    
  Paola deed dat en zag dat je echt geen dekking had. Ze gingen de gang op. Niets, je hebt niets gehoord.
    
  -En hoe zit het met eten?
    
  "Het wordt hier in de keuken bereid," zei zuster Helena trots. Het personeel bestaat uit tien nonnen, die op hun beurt de verschillende diensten van Domus Sancta Marthae bedienen. Het receptiepersoneel blijft 's nachts aanwezig, voor het geval er zich een noodgeval voordoet. Niemand mag het Huis binnen, tenzij het een kardinaal betreft.
    
  Paola opende haar mond om een vraag te stellen, maar halverwege bleef ze hangen. Ik onderbrak haar met een vreselijke schreeuw vanaf de bovenste verdieping.
    
    
    
  Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
  Donderdag 7 april 2005, 16:31 uur.
    
    
    
  Het was duivels moeilijk geweest om zijn vertrouwen te winnen en de kamer die hij bewoonde binnen te gaan. Nu had de kardinaal de tijd om spijt te betuigen van deze fout, en zijn spijt zou in treurige brieven worden geschreven. Karoski sneed opnieuw met een mes in zijn blote borst.
    
  -Rustig maar, Eminentie. Het is al minder dan nodig.
    
  Het vijfde deel wordt bij elke stap besproken, Mís debiles. Het bloed, dat de sprei doorweekte en als pasta op het Perzische tapijt druppelde, beroofde hem van zijn kracht. Maar op een mooi moment verloor ik het bewustzijn. Cintió, al die klappen en al die snijwonden.
    
  Karoski voltooide zijn werk aan de kist. "Met de trots van een ambachtsman kijken we naar wat je hebt geschreven. Ik houd de vinger aan de pols en grijp het moment. Het was nodig om een herinnering te hebben. Helaas kan niet iedereen een digitale videocamera gebruiken, maar deze wegwerpcamera, die puur mechanisch werkt, werkt perfect." Hij streek met zijn duim over de rol om nog een foto te maken en spotte met kardinaal Cardoso.
    
  - Gegroet, Eminentie. Ah, natuurlijk kunt u dat niet. Zeg hem maar, want ik heb zijn "gave van tongen" nodig.
    
  Karoski lachte alleen om zijn eigen vreselijke grap. Ik legde het mes neer en liet het aan de kardinaal zien, terwijl ik spottend mijn tong uitstak. En hij maakte zijn eerste fout. Hij begon de knevel los te maken. Purple was doodsbang, maar niet zo bang als de andere vampiers. Hij verzamelde de weinige krachten die hij nog had en slaakte een angstaanjagende schreeuw die door de gangen van het Domus Sancta Marthae galmde.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
    Donderdag 7 april 2005, 16:31 uur.
    
    
    
  Toen ze de schreeuw hoorde, reageerde Paola onmiddellijk. Ik gebaarde de non te blijven staan en liep door - hij schiet met drie tegelijk op je, zijn pistool trekkend. Fowler en Dante volgden hem de trap af, hun benen botsten bijna tegen elkaar terwijl ze in volle vaart de trap op renden. Boven aangekomen, bleven ze verward staan. Ze stonden midden in een lange gang vol deuren.
    
  "Waar was dat?" vroeg Fowler.
    
  "Verdomme, ik vind het leuk, ik in het bijzonder. Ga niet weg, heren," zei Paola. "Hij zou een klootzak kunnen zijn, en hij is een heel gevaarlijke klootzak."
    
  Paola koos de linkerkant, tegenover de lift. Geloof me, er klonk lawaai in kamer 56. Hij hield het mes tegen het hout, maar Dante gebaarde hem achteruit te gaan. De forse hoofdinspecteur gebaarde naar Fowler, en ze ramden samen de deur, die zonder moeite openging. Twee politieagenten stormden naar binnen, Dante mikte van voren en Paola van opzij. Fowler stond in de deuropening met zijn armen over elkaar.
    
  De kardinaal lag op bed. Hij was doodsbang, doodsbang, maar ongedeerd. Ik keek hen vol afgrijzen aan, mijn handen omhoog.
    
  -Laat het me alsjeblieft niet gebeuren.
    
  Dante kijkt overal en laat zijn pistool zakken.
    
  -¿Dówaar was het?
    
  "Ik denk in de kamer hiernaast," zei hij, terwijl hij met zijn vinger wees, maar zijn hand niet liet zakken.
    
  Ze kwamen weer de gang in. Paola stond aan de zijkant van deur 57, terwijl Dante en Fowler de menselijke stormram uitvoerden. De eerste keer kregen beide schouders een flinke klap, maar het slot bewoog niet. De tweede keer kwam de klap met een enorme knal.
    
  De kardinaal lag op het bed. Het was erg benauwd en doods, maar de kamer was leeg. Dante sloeg een kruis in twee stappen en keek de kamer in. Meneo's hoofd. Op dat moment klonk er weer een kreet.
    
  -¡Help!¡ Help!
    
  Met z'n drieën haastten ze zich de kamer uit. Aan het einde van de gang, vlakbij de lift, lag de kardinaal op de grond, zijn gewaad opgebold. Ze liepen in volle vaart naar de lift. Paola bereikte hem als eerste en knielde naast hem neer, maar de kardinaal was al opgestaan.
    
  "Kardenaal Shaw!" zei Fowler, die zijn landgenoot herkende.
    
  "Het gaat goed, het gaat goed. Hij heeft me ertoe aangezet. Hij is weggegaan vanwege aí," zei hij, terwijl hij een bekende deur opende, een andere dan die in de kamers.
    
  - Wat u ook voor mij wenst, vader.
    
  "Rustig maar, het gaat goed met me. Pak die bedriegende monnik," zei kardinaal Shaw.
    
  -Ga terug naar je kamer en doe de deur dicht! -le gritó Fowler.
    
  Met z'n drieën liepen ze door de deur aan het einde van de gang en de diensttrap op. De geur van vochtige en rottende verf hing van de muren. Het trappenhuis was slecht verlicht.
    
  Perfect voor een hinderlaag, dacht Paola. Karoska heeft een Pontiero-pistool. Hij kan ons elk moment opwachten en de hoofden van minstens twee van ons eraf schieten voordat we het weten.
    
  En toch daalden ze snel de trap af, niet zonder ergens over te struikelen. Ze volgden de trap naar de sótano, onder het straatniveau, maar de deur van de allí was zwaar op slot.
    
  -Hij is hier niet gekomen.
    
  Ze volgden in zijn voetsporen. Op de verdieping erboven hoorden ze een geluid. Ze liepen door de deur en rechtstreeks de keuken in. Dante haalde de forensisch wetenschapper in en ging als eerste naar binnen, zijn vinger op de trekker en zijn kanon naar voren gericht. De drie nonnen stopten met het geknoei met de pannen en staarden ernaar met ogen als borden.
    
  "Is hier iemand voorbijgekomen?" riep Paola.
    
  Ze antwoordden niet. Ze bleven met boze ogen voor zich uit staren. Een van hen bleef zelfs haar getuite lip uitschelden en negeerde haar.
    
  - Stel je voor dat hier iemand langskwam! Een monnik! - herhaalde de forensisch wetenschapper.
    
  De nonnen haalden hun schouders op. Fowler legde zijn hand op haar schouder.
    
  -Dégelas. Ze spreken geen Italiaans.
    
  Dante liep naar het einde van de keuken en stuitte op een glazen deur van ongeveer twee meter breed. "Wees heel vriendelijk. Probeer hem maar eens te openen, maar het lukt niet." Hij opende de deur voor een van de nonnen en liet tegelijkertijd zijn Vaticaanse identiteitskaart zien. De non liep naar de superintendent en stak de sleutel in een verborgen la in de muur. De deur zwaaide met een klap open. Hij kwam uit in een zijstraat, de Plaza de Santa Marta. Voor hen lag het Paleis van San Carlos.
    
  - Verdomme! Zei de non niet dat Domusó toegang tot hem heeft?
    
  "Nou, kijk, centralisten. Er zijn er twee," zei Dante.
    
  - Laten we teruggaan naar onze stappen.
    
  Ze renden de trap op, beginnend bij het vest, en bereikten de 'bovenste verdieping'. Ze vonden allemaal een paar treden die naar het dak leidden. Maar toen ze de deur bereikten, bleek die op slot te zitten, alleen voor Cal en het gezang.
    
  -Hier kon ook niemand uit.
    
  Bescheiden gingen ze met z"n allen op de vuile, smalle trap zitten die naar het dak leidde, en ze ademden als een blaasbalg.
    
  "Hij verstopte zich in een van de kamers?" vroeg Fowler.
    
  "Dat denk ik niet. Hij is waarschijnlijk ontsnapt," zei Dante.
    
  - Maar waarom van God?
    
  "Natuurlijk, het was de keuken, door het toezicht van de nonnen. Er is geen andere verklaring. Alle deuren zijn op slot of beveiligd, net als de hoofdingang. Uit de ramen springen is onmogelijk; het is een te groot risico. Om de paar minuten patrouilleren er waakhonden - en wij staan in het middelpunt van de belangstelling, verdorie!"
    
  Paola was woedend. Als ik niet zo moe was geweest van het op en af rennen van de trap, had ik haar tegen de muren laten schoppen.
    
  -Dante, vraag om hulp. Laat ze het plein afzetten.
    
  De commissaris schudde wanhopig zijn hoofd. Hij legde zijn hand op zijn voorhoofd, vochtig van het zweet, dat in wolkjes op zijn altijd aanwezige leren windjack viel. Zijn haar, altijd netjes gekamd, was vuil en pluizig.
    
  -Sómo wil dat ik bel, schat? Niets werkt in dit verdomde gebouw. Er zijn geen beveiligingscamera's in de gangen, geen telefoons, geen microfoons, geen portofoons. Niets complexer dan een verdomde gloeilamp, niets dat golven of enen en nullen nodig heeft om te werken. Het is alsof ik geen postduif stuur...
    
  "Tegen de tijd dat ik beneden ben, ben ik al ver weg. Een monnik trekt geen aandacht in het Vaticaan, Dikanti," zei Fowler.
    
  "Kan iemand me uitleggen waarom je uit deze kamer bent gerend? Het is de derde verdieping, de ramen waren dicht en we moesten die verdomde deur kapotslaan. Alle ingangen van het gebouw werden bewaakt of gesloten," zei hij, terwijl hij met zijn open handpalm een paar keer op de dakdeur sloeg, wat een doffe klap en een stofwolk veroorzaakte.
    
  "We zijn er zo dichtbij," zei Dante.
    
  - Verdomme. Verdomme, verdomd en verdomd. ¡Ле тенíхозяева!
    
  Het was Fowler die de verschrikkelijke waarheid vertelde, en zijn woorden galmden in Paola's oren als een schep die de letter l.request krast.
    
  - En nu hebben we er weer eentje dood, dottora.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
    Donderdag 7 april 2005, 16:31 uur.
    
    
    
  "We moeten voorzichtig handelen," zei Dante.
    
  Paola was buiten zichzelf van woede. Als Sirin op dat moment voor haar had gestaan, had ze zich niet kunnen beheersen. Ik denk dat dit de derde keer was dat ik Puñetasasos' tanden wilde uittrekken, heel graag zelfs, om te testen of Aún die kalme houding en zijn monotone stem zou behouden.
    
  Nadat ik op het dak een koppige ezel was tegengekomen, daalde ik de trap af, gebukt. Dante moest het plein oversteken om de gemene man zover te krijgen dat hij het overnam en met Sirin sprak om versterking te roepen en hem de plaats delict te laten onderzoeken. De generaal antwoordde dat je het UACV-document kon raadplegen en dat je dat in burger moest doen. Je moest de benodigde gereedschappen in een gewone koffer meenemen.
    
  - We kunnen dit alles niet verder laten gaan dan más doún. Entiéndalo, Dikanti.
    
  - Ik snap er helemaal niks van. We moeten de moordenaar pakken! We moeten het gebouw ontruimen, uitzoeken wie er binnenkwam, bewijs verzamelen...
    
  Dante keek haar aan alsof ze haar verstand verloren had. Fowler schudde zijn hoofd, niet bereid zich ermee te bemoeien. Paola wist dat ze deze kwestie in haar ziel had laten doordringen en haar rust had laten vergiftigen. Hij probeerde altijd overdreven rationeel te zijn, omdat hij de gevoeligheid van zijn wezen kende. Wanneer iets haar binnendrong, veranderde haar toewijding in obsessie. Op dat moment merkte ik dat de woede die van de esprit uitging, was als een druppel acido die af en toe op een stuk rauw vlees valt.
    
  Ze bevonden zich in de gang op de derde verdieping waar het allemaal gebeurde. Kamer 55 was al leeg. De bewoner, de man die hen opdracht had gegeven kamer 56 te doorzoeken, was de Belgische kardinaal Petfried Haniels, tussen de 73 en 241 jaar oud. Ik was erg van streek door wat er gebeurd was. De slaapzaal bevond zich op de bovenste verdieping, waar hij tijdelijk onderdak had gekregen.
    
  "Gelukkig was de oudste kardinaal in de kapel, aanwezig bij de middagmeditatie. Slechts vijf mensen hoorden het geschreeuw, en ze hadden al gehoord dat er een gek was binnengekomen die door de gangen begon te huilen," zei Dante.
    
  -¿Wat is er? ¿Is dit controleschade? - Paola was verontwaardigd. ¿ Zorgen dat zelfs de kardinalen zelf niet weten dat ze een van hun eigen mensen hebben gedood?
    
  -Het is een fáresnica. We zullen zeggen dat hij ziek werd en met gastro-enteritis naar het Gemelli Ziekenhuis werd overgebracht.
    
  - En hiermee is alles al beslist - replica, iconisch.
    
  -Nou, er is één ding, meneer. U mag niet met een van de kardinalen praten zonder mijn toestemming, en de plaats delict moet beperkt blijven tot de kamer.
    
  "Hij kan het niet menen. We moeten zoeken naar vingerafdrukken op deuren, bij toegangspunten, in de gangen... Hij kan het niet menen."
    
  "Wat wil je, Bambina? Een verzameling patrouillewagens bij de poort? Duizenden flitslichten uit fotogalerijen? Natuurlijk is het van de daken schreeuwen de beste manier om je gedegenereerde te vangen," zei Dante met een air van autoriteit. "Of wil hij gewoon met zijn bachelordiploma van Quantico zwaaien voor de camera's? Als je zo goed bent in je vak, laat het dan zien."
    
  Paola laat zich niet provoceren. Dante steunde de stelling van het occulte primaat volledig. Je hebt de keuze: ofwel verlies je de tijd en bots je tegen deze enorme, eeuwenoude muur, ofwel geef je over en probeer je zo snel mogelijk te ontdoen van zoveel mogelijk hulpbronnen.
    
  Bel Sirin. Vertel dit alsjeblieft aan je beste vriend. En dat zijn mannen de wacht houden voor het geval de Karmeliet in het Vaticaan verschijnt.
    
  Fowler schraapte zijn keel om Paola's aandacht te trekken. Ik trok haar opzij en sprak zachtjes tegen haar, haar mond heel dicht tegen de mijne drukkend. Paola voelde zijn ademhaling kippenvel over haar ruggengraat lopen en was blij dat ze haar jas aantrok zodat niemand het zou merken. Ik herinnerde me hun krachtige aanraking toen ze als een bezetene de menigte in was gerend en hij haar had vastgepakt, naar zich toe had getrokken en haar stevig had vastgehouden. En gehecht aan haar verstand. Ze verlangde ernaar hem weer te omhelzen, maar in deze situatie was haar verlangen volkomen ongepast. Alles was behoorlijk ingewikkeld.
    
  "Deze bevelen zijn ongetwijfeld al gegeven en zullen nu worden uitgevoerd, dottor. En Olvi wil dat de politieactie wordt uitgevoerd, want hij krijgt geen djemaas in het Vaticaan. We zullen moeten accepteren dat we de kaarten spelen die het lot ons heeft toebedeeld, hoe slecht de éstas ook zijn. In deze situatie is het oude gezegde over mijn land zeer toepasselijk: de koning is 27."
    
  Paola begreep meteen wat hij bedoelde.
    
  "Wij gebruiken deze zin ook in Rome. U hebt een reden, Vader... voor het eerst in dit geval hebben we een getuige. Dat is iets."
    
  Fowler begon meer te zingen.
    
  "Praat met Dante. Wees deze keer de diplomaat. Laat hem ons met rust tot Shaw komt. Quiz, laten we een bruikbare beschrijving bedenken."
    
  - Maar zonder criminoloog...
    
  "Dat komt later, dokter. Als kardinaal Shaw hem heeft gezien, krijgen we een robotportret. Maar wat voor mij belangrijk is, is toegang tot zijn getuigenis."
    
  - Zijn naam klinkt me bekend in de oren. Is dit Shaw die in Karoski's rapporten voorkomt?
    
  -Ik ook. Hij is een stoere en slimme man. Ik hoop dat je ons kunt helpen met een signalement. Noem de naam van onze verdachte niet: we kijken of je hem herkent.
    
  Paola knikt en komt terug met Dante.
    
  -¿Wat, zijn jullie twee klaar met geheimen, tortelduifjes?
    
  De strafrechtadvocaat besloot de opmerking te negeren.
    
  "Vader Fowler adviseerde mij om rustig te blijven, en ik denk dat ik zijn advies zal opvolgen.
    
  Dante keek hem wantrouwend aan, verbaasd over zijn houding. Deze vrouw was duidelijk erg aantrekkelijk voor hem.
    
  - Dat is heel verstandig van u, centralist.
    
    - Noi abbiamo dato nella croce 28, ¿verdad, Dante?
    
    "Dat is één manier om ernaar te kijken. Het is heel wat anders om te beseffen dat je te gast bent in een vreemd land. Deze moeder had haar eigen zin. Nu is het aan ons. Het is niets persoonlijks."
    
  Paola haalde diep adem.
    
  - Het is goed, Dante. Ik moet met kardinaal Shaw spreken.
    
  - Hij is op zijn kamer aan het bijkomen van de schok die hij heeft ervaren. Ontkend.
    
  -Superintendent. Doe dit keer het juiste. Vraag hoe we hem te pakken krijgen.
    
  De agent knarste zijn stierennek, eerst naar links, toen naar rechts. Het was duidelijk dat hij hierover nadacht.
    
  - Oké, centralist. Op één voorwaarde.
    
  -¿Cuáeto?
    
  - Laat hem eenvoudiger woorden gebruiken.
    
  - Ga maar naar bed.
    
  Paola draaide zich om en ontmoette Fowlers afkeurende blik, die het gesprek van een afstandje had gadegeslagen. Hij draaide zich weer naar Dante.
    
  -Alsjeblieft.
    
  -Por favor qué, ispettora?
    
  Dit varken genoot van zijn vernedering. Nou ja, laat maar, aí desyatía.
    
  -Alstublieft, Superintendent Dante, ik verzoek u om met Kardinaal Shaw te spreken.
    
  Dante glimlachte openlijk. "Je hebt een geweldige tijd gehad." Maar plotseling werd hij heel serieus.
    
  "Vijf minuten, vijf vragen. Alleen ik. Ik speel dit ook, Dikanti."
    
  Twee leden van Vigilance, beiden in een zwart pak met stropdas, kwamen uit de lift en stonden aan weerszijden van deur 56, waar ik stond. Bewaak de ingang tot de UACV-inspecteur arriveert. Maak gebruik van de wachttijd door de getuige te ondervragen.
    
  -¿ Waar is Shaws kamer?
    
  Ik zat op dezelfde verdieping. Dante leidde hen naar kamer 42, de laatste kamer vóór de deur naar de diensttrap. De conciërge belde voorzichtig aan, met slechts twee vingers.
    
  Ik liet hun zuster Helena zien, die haar glimlach kwijt was. Opluchting verscheen op zijn gezicht toen hij hen zag.
    
  -Gelukkig gaat het goed met je. Als ze de slaapwandelaar de trap af achtervolgden, konden ze hem dan vangen?
    
  "Helaas niet, zus," antwoordde Paola. "We denken dat ze via de keuken is ontsnapt."
    
  - Oh God, Iíili, van achter de ingang van de mercancías? Heilige Maagd van de Olijven, wat een ramp.
    
  - Zus, heb je ons niet verteld dat je er toegang toe had?
    
  - Er is er één, de voordeur. Het is geen oprit, maar een carport. Hij is dik en heeft een speciale sleutel.
    
  Paola begon te beseffen dat zij en haar zus Helena niet hetzelfde Italiaans spraken. Hij nam zelfstandige naamwoorden erg persoonlijk op.
    
  -¿ Ace... dat wil zeggen, de aanvaller zou via de akhí-zuster binnengekomen kunnen zijn?
    
  De non schudde haar hoofd.
    
  "De sleutel is onze zuster, de ek noma, en die heb ik. En ze spreekt Pools, net als veel van de zusters die hier werken."
    
  De forensisch wetenschapper concludeerde dat de zus van Esonoma degene moest zijn geweest die Dante's deur had geopend. Er waren twee kopieën van de sleutels. Het mysterie werd groter.
    
  -Kunnen we naar de kardinaal gaan?
    
  Zuster Helena schudt haar hoofd op een strenge toon.
    
  -Onmogelijk, dottora. Het is... zoals ze zeggen... nerveus. In een nerveuze toestand.
    
  "Laat het zo zijn," zei Dante, "voor één minuut."
    
  De non werd serieus.
    
  - Zaden. Nee en nee.
    
  Het leek erop dat hij liever zijn moedertaal zou gebruiken om een ontkennend antwoord te geven. Ik was de deur al aan het sluiten toen Fowler op het kozijn stapte, waardoor de deur niet helemaal dicht kon. Hij sprak aarzelend tegen haar, terwijl hij zijn woorden overdacht.
    
  - Sprawia przyjemno, potrzebujemy eby widzie kardynalny Shaw, siostra Helena.
    
  De non opende haar ogen alsof het borden waren.
    
    - Wasz jzyk polski nie jest dobry 29.
    
    "Ik weet het. Ik moet haar fantastische vader vaak bezoeken. Maar ik ben er niet meer geweest sinds mijn geboorte." Solidariteit 30.
    
  De religieuze vrouw boog haar hoofd, maar het was duidelijk dat de priester haar vertrouwen had gewonnen. Toen openden de regañadientes de deur volledig en deden een stap opzij.
    
  "Sinds wanneer spreek jij Pools?" fluisterde Paola tegen haar toen ze binnenkwamen.
    
  "Ik heb er maar vage ideeën over, dokter. Weet u, reizen verbreedt uw horizon."
    
  Dikanti staarde hem even verbaasd aan, voordat ze haar volle aandacht richtte op de man die in bed lag. De kamer was zwak verlicht, de gordijnen waren bijna dicht. Kardinaal Shaw streek met een natte handdoek over de vloer, nauwelijks zichtbaar in het schemerige licht. Toen ze het voeteneind van het bed naderden, kwam de paarse man overeind op één elleboog, snoof, en de handdoek gleed van zijn gezicht. Hij was een man met krachtige gelaatstrekken en een zeer gedrongen postuur. Zijn haar, helemaal wit, plakte tegen zijn voorhoofd waar de handdoek doorheen was geweekt.
    
  -Vergeef me, ik...
    
  Dante boog zich voorover om de ring van de kardinaal te kussen, maar de kardinaal hield hem tegen.
    
  - Nee, alsjeblieft. Niet nu.
    
  De inspecteur zette een onverwachte stap, iets wat niet nodig was. Hij moest protesteren voordat hij kon spreken.
    
  -Kardinaal Shaw, wij betreuren de inmenging, maar wij moeten u een paar vragen stellen. Kunt u ons die vragen beantwoorden?
    
  "Natuurlijk, mijn kinderen, natuurlijk." Ik leidde hem even af. Het was een vreselijke ervaring om mezelf beroofd te zien worden op een heilige plaats. Ik heb over een paar minuten een afspraak om wat zaken af te handelen. Houd het alstublieft kort.
    
  Dante keek naar zuster Helena en toen naar Shaw. Éste comprendió. Zonder getuigen.
    
  - Zuster Helena, wilt u kardinaal Paulich alstublieft waarschuwen dat ik wat later zal zijn, als u zo vriendelijk wilt zijn.
    
  De non verliet de kamer en herhaalde vloeken die zeker niet typisch waren voor een religieuze vrouw.
    
  "Wat is er al die tijd gebeurd?" vraagt Dante.
    
  - Ik ging naar mijn kamer om mijn dagboek te pakken toen ik een vreselijke schreeuw hoorde. Ik bleef een paar seconden verlamd, waarschijnlijk proberend te bedenken of het een hersenspinsel was. Ik hoorde mensen de trap op rennen, en toen een gekraak. "Ga alsjeblieft de gang op." Er woonde een karmeliet monnik vlakbij de liftdeur, verstopt in een kleine nis die de muur vormde. Ik keek hem aan, en hij draaide zich om en keek ook naar mij. Er was zoveel haat in zijn ogen, Heilige Moeder Gods. Op dat moment klonk er weer een gekraak, en de karmeliet ramde me. Ik viel op de grond en schreeuwde. Jullie weten de rest al.
    
  "Kon je zijn gezicht duidelijk zien?", onderbrak Paola.
    
  "Hij was bijna helemaal bedekt met een dikke baard. Ik kan me er niet veel van herinneren."
    
  -¿ Kunt u ons zijn gezicht en bouw beschrijven?
    
  "Ik denk het niet. Ik heb hem maar een seconde gezien en mijn visie is niet meer wat het was. Ik herinner me wel dat hij wit haar had en CEO was. Maar ik besefte meteen dat hij geen monnik was."
    
  -¿ Waarom denkt u dat, Uwe Eminentie? -vraag Fowler.
    
  - Zijn houding natuurlijk. Helemaal aan de liftdeur gekluisterd, totaal niet als een dienaar van God.
    
  Op dat moment kwam zuster Helena terug, nerveus giechelend.
    
  "Kardinaal Shaw, kardinaal Paulich zegt dat de commissie hem zo snel mogelijk verwacht om met de voorbereidingen voor de Novendiale Missen te beginnen. Ik heb een vergaderruimte voor u klaargezet op de eerste verdieping."
    
  "Dank je wel, zus. Adele, je moet bij Antoon zijn, want je hebt iets nodig. Wales, die is er over vijf minuten."
    
  Dante realiseerde zich dat Shaw een einde maakte aan de reünie.
    
  -Dank u voor alles, Eminentie. We moeten gaan.
    
  "Je hebt geen idee hoezeer het me spijt. Novendiales worden gevierd in elke kerk in Rome en met duizenden mensen over de hele wereld, biddend voor de ziel van onze Heilige Vader. Dit is een beproefd werk, en ik zal het niet uitstellen vanwege een simpele aansporing."
    
  Paola wilde iets zeggen, maar Fowler kneep discreet in haar elleboog en de forensisch wetenschapper slikte zijn vraag in. Hij zwaaide ook de paarse uit. Toen ze op het punt stonden de kamer te verlaten, stelde de kardinaal hun een vraag die me zeer interesseerde.
    
  - Heeft deze man iets te maken met de verdwijningen?
    
  Dante draaide zich heel langzaam om en ik antwoordde met woorden waarin de almíbar duidelijk te zien was, met al zijn klinkers en medeklinkers.
    
  "Vanuit ninú modo, Uwe Eminentie, is hij gewoon een provocateur. Waarschijnlijk een van degenen die betrokken zijn bij antiglobalisering. Ze kleden zich meestal om de aandacht te trekken, dat weet u."
    
  De kardinaal herpakte zich even voordat hij op het bed ging zitten en zich naar de non omdraaide.
    
  Er gaan geruchten onder een aantal van mijn broeders-kardinalen dat twee van de meest prominente figuren van de Curie niet aanwezig zullen zijn bij het conclaaf. Ik hoop dat het goed met jullie beiden gaat.
    
  "Wat is er, Eminentie?" Paola was geschokt. Hij had ooit een stem gehoord die zo zacht, lief en nederig was als die waarmee Dante zijn laatste vraag stelde.
    
  Helaas, mijn kinderen, op mijn leeftijd wordt er veel vergeten. Ik eet kwai en fluister kwai tussen de koffie en het dessert. Maar ik kan jullie verzekeren dat ik niet de enige ben die dit weet.
    
  "Eminentie, dit is natuurlijk slechts een ongegrond gerucht. Wilt u ons excuseren, we moeten op zoek naar de onruststoker."
    
  "Ik hoop dat je hem snel vindt. Er is te veel onrust in het Vaticaan, en misschien is het tijd om van koers te veranderen in ons veiligheidsbeleid."
    
  Shaws avondlijke dreigement, even doordrenkt van Azúcar als Dante's vraag, bleef bij geen van de drie onopgemerkt. Zelfs Paola's bloed stolde bij de toon, en het walgde iedereen die ik tegenkwam.
    
  Zuster Helena verliet met hen de kamer en liep de gang door. Een nogal gedrongen kardinaal, ongetwijfeld Pavlich, met wie zuster Helena was afgedaald, stond hem op de trap op te wachten.
    
  Zodra Paola zag dat zuster Elena met haar rug de trap af verdween, draaide zij zich naar Dante om, met een bittere grimas op haar gezicht.
    
  "Het lijkt erop dat u de controle over het huis niet zo goed hebt als u denkt, Superintendent."
    
  "Ik zweer het, ik snap het niet," zei Dante, met spijt op zijn gezicht. "Laten we tenminste hopen dat ze de echte reden niet weten. Dat lijkt natuurlijk onmogelijk. En trouwens, zelfs Shaw zou de pr-man kunnen zijn die de rode sandalen aantrekt."
    
  "Net als alle criminelen weten we dat er iets vreemds aan de hand is," zei de forensisch wetenschapper. "Eerlijk gezegd zou ik willen dat dat verdomde ding onder hun neus ontploft, zodat de pudiéramos hun werk kunnen doen zoals het hoort."
    
  Dante stond op het punt boos te protesteren toen er iemand op de overloop van de mármol verscheen. Carlo Boy Xabí besloot iemand te sturen die hij als een betere en meer gereserveerde UACV-medewerker beschouwde.
    
  - Goedemiddag allemaal.
    
  "Goedemiddag, directeur Boy," antwoordde Paola.
    
  Het is tijd om Karoski's nieuwe scene te leren kennen.
    
    
    
  FBI Academie
    
  Quantico, Virginia
    
  22 augustus 1999
    
    
    
  - Kom binnen, kom binnen. Ik neem aan dat je weet wie ik ben, toch?
    
  Voor Paola was de ontmoeting met Robert Weber alsof ze door Ramses II, een Egyptische professor, op de koffie werd uitgenodigd. We kwamen een vergaderzaal binnen waar de beroemde criminoloog evaluaties gaf aan vier studenten die een cursus hadden afgerond. Hij was al tien jaar met pensioen, maar zijn zelfverzekerde manier van lopen wekte ontzag in de wandelgangen van de FBI. Deze man had de forensische wetenschap gerevolutioneerd door een nieuwe tool te creëren voor het opsporen van criminelen: psychologische profilering. Tijdens de elitecursus die de FBI organiseerde om wereldwijd nieuw talent op te leiden, was hij altijd verantwoordelijk voor het geven van evaluaties. De studenten vonden het geweldig, omdat ze iemand die ze enorm bewonderden, persoonlijk konden ontmoeten.
    
  - Natuurlijk ken ik hem, zij... Ik moet het hem vertellen...
    
  "Ja, ik weet het, het is een grote eer om je te ontmoeten en bla-bla-bla. Als ik voor elke keer dat iemand dat tegen me zei een slecht cijfer had gehaald, zou ik nu rijk zijn."
    
  De forensisch wetenschapper begroef zijn neus in een dikke map. Paola steekt haar hand in haar broekzak en haalt er een verfrommeld stukje papier uit, dat ik aan Weber geef.
    
  - Het is voor mij een grote eer u te ontmoeten, mijnheer.
    
  Weber keek naar het papier en toen weer. Het was een dollarbiljet. Ik stak mijn hand uit en pakte het aan. Ik streek het glad en stopte het in mijn jaszak.
    
  "Verkreukel de biljetten niet, Dikanti. Ze zijn eigendom van de Amerikaanse schatkist," maar hij glimlachte, tevreden met de tijdige reactie van de jonge vrouw.
    
  - Houd dat in gedachten, meneer.
    
  Webers gezicht verstrakte. Dit was het moment van de waarheid, en elk woord dat ik daarna zei, was als een klap voor de jonge vrouw.
    
  "Je bent een idioot, Dikanti. Raak m ínimos aan in fysieke tests en in puntería-tests. En hij heeft geen auto. Hij stort meteen in. Hij klapt te snel dicht bij tegenslag.
    
  Paola was diep bedroefd. Het is een zware opgave om je op een gegeven moment door een levende legende van je kleur te laten beroven. Het is nog erger als zijn schorre stem geen spoor van empathie achterlaat.
    
  - Je redeneert niet. Ze is goed, maar ze moet laten zien wat er in haar schuilt. En daarvoor moet hij iets uitvinden. Uitvinden, Dikanti. Volg de instructies niet letterlijk op. Improviseer en geloof. En laat dit mijn diploma zijn. Hier zijn zijn laatste aantekeningen. Doe haar bh aan als ze het kantoor verlaat.
    
  Paola nam met trillende handen Webers envelop aan en opende de deur. Ze was dankbaar dat ze aan iedereen was ontsnapt.
    
  - Eén ding weet ik zeker, Dikanti. Is ¿Cuál het ware motief van de seriemoordenaar?
    
  - Zijn moordlust. Die hij niet kan bedwingen.
    
  ontkent het met walging.
    
  - Hij is niet ver van waar hij zou moeten zijn, maar hij is niet aá akhí. Hij denkt weer als boeken, onñorita. Kun je de moordlust begrijpen?
    
  - Nee, dat is het... of.
    
  Soms moet je psychiatrische verhandelingen even vergeten. Het ware motief is het lichaam. Analyseer zijn werk en leer de kunstenaar kennen. Laat dat het eerste zijn waar hij aan denkt als hij op een plaats delict arriveert.
    
    
  Dikanti rende naar zijn kamer en sloot zich op in de badkamer. Toen ik voldoende tot rust was gekomen, opende ik de envelop. Het duurde lang voordat ik begreep wat hij zag.
    
  Hij haalde de hoogste cijfers voor alle vakken en leerde waardevolle lessen. Niets is wat het lijkt.
    
    
    
  Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
  Donderdag 7 april 2005, 17:10 uur.
    
    
    
  Minder dan een uur later vluchtte de moordenaar de kamer uit. Paola voelde zijn aanwezigheid in de kamer, als iemand die onzichtbare, stalen rook inademde. Hij sprak altijd rationeel over seriemoordenaars, met zijn levendige stem. Dat moet hij ook gedaan hebben toen hij zijn mening (vooral) via e-mail uitte.
    
  Het was volkomen verkeerd om zo de kamer binnen te gaan, voorzichtig om niet in het bloed te stappen. Ik doe dat niet om de plaats delict niet te ontheiligen. De belangrijkste reden dat ik er niet in stapte, was omdat het vervloekte bloed mijn goede schoenen voor altijd zou verpesten.
    
  En ook over de ziel.
    
    
  Bijna drie jaar geleden werd ontdekt dat directeur Boy de plaats delict niet persoonlijk had onderzocht. Paola vermoedde dat Boy zo'n compromis smeedde om in de gunst te komen bij de Vaticaanse autoriteiten. Natuurlijk zou hij geen politieke vooruitgang kunnen boeken bij zijn Italiaanse superieuren, want deze hele verdomde zaak moest geheim blijven.
    
  Hij ging als eerste naar binnen, samen met Paola Detrás. De Demiás wachtten in de gang, staarden recht voor zich uit en fluisterden instemmend. De forensisch wetenschapper hoorde Dante en Fowler een paar woorden wisselen - ze zwoeren zelfs dat sommige ervan op een zeer onbeschofte toon waren uitgesproken - maar ze probeerde al haar aandacht te richten op wat er in de kamer was, niet op wat er buiten was.
    
  Paola bleef bij de deur staan en liet Boy aan zijn taak over. Maak eerst forensische foto's: één vanuit elke hoek van de kamer, één verticaal op het plafond, één vanuit elke mogelijke hoek en één van elk object dat de onderzoeker belangrijk zou kunnen vinden. Kortom, meer dan zestig flitsen, die de scène verlichtten met onwerkelijke, witachtige, onregelmatige tinten. Paola overwon ook het lawaai en het overtollige licht.
    
  Haal diep adem en probeer de geur van bloed en de onaangename nasmaak die het in je keel achterliet te negeren. Sluit je ogen en tel heel langzaam in gedachten van honderd naar nul, terwijl je probeert je hartslag te laten kloppen met het ritme van de aftelling. De stoere galop van honderd was slechts een soepele draf op vijftig en een doffe, precieze drumbeat op nul.
    
  Open je ogen.
    
  Op het bed lag kardinaal Geraldo Cardoso, tussen de 71 en 241 jaar oud. Cardoso was met twee strak geknoopte handdoeken vastgebonden aan het sierlijke hoofdeinde van het bed. Hij droeg een kardinaalspredikantengewaad, volledig gesteven, en had een ondeugend spottende uitdrukking op zijn gezicht.
    
  Paola herhaalde langzaam Webers mantra. "Als je een kunstenaar wilt leren kennen, kijk dan naar zijn werk." Ik herhaalde het steeds opnieuw, terwijl ik mijn lippen in stilte bewoog tot de betekenis van de woorden uit zijn mond verdween, maar ik prentte het in zijn geheugen, als iemand die een stempel natmaakt met inkt en laat drogen nadat hij ermee op papier is gestempeld.
    
    
  "Laten we beginnen," zei Paola luid en haalde een voicerecorder uit haar zak.
    
  Boy keek haar niet eens aan. Ondertussen was ik druk bezig met het verzamelen van sporen en het bestuderen van de bloedspatten.
    
  De forensisch wetenschapper begon te dicteren in haar recorder, net als de vorige keer in Quantico. Observatie en onmiddellijke gevolgtrekking. De resulterende conclusies lijken sterk op een reconstructie van hoe het allemaal is gebeurd.
    
    
  Observatie
    
  Conclusie: Karoski werd met behulp van de algún-truc in de roomón gebracht en snel en geruisloos tot slachtoffer gemaakt.
    
  Observatie: Er ligt een bebloede handdoek op de vloer. Ze ziet er verfrommeld uit.
    
  Conclusie: Naar alle waarschijnlijkheid heeft Karoski een knevel ingebracht en deze vervolgens weer verwijderd om zijn afschuwelijke daad van het uitsnijden van de tong voort te zetten.
    
  Kijk: We horen een alarm.
    
  De meest waarschijnlijke verklaring is dat Cardoso, na het verwijderen van de knevel, een manier vond om te schreeuwen. De tong is dan het laatste wat hij eraf snijdt voordat hij naar de ogen gaat.
    
  Observatie: beide ogen zijn intact en de keel is doorgesneden. De snee ziet er gekarteld en bedekt met bloed uit. De handen zijn intact gebleven.
    
  Het Karoski-ritueel begint in dit geval met het martelen van het lichaam, gevolgd door de rituele dissectie. Verwijder de tong, verwijder de ogen, verwijder de handen.
    
    
  Paola opende de slaapkamerdeur en vroeg Fowler om even binnen te komen. Fowler trok een grimas en keek naar de angstaanjagende achterkant, maar keek niet weg. De forensisch wetenschapper spoelde de band terug en ze luisterden allebei naar het laatste fragment.
    
  - Denk je dat er iets bijzonders is aan de volgorde waarin je het ritueel uitvoert?
    
  "Ik weet het niet, dokter. Spreken is het belangrijkste aan een priester: de sacramenten worden met zijn stem bediend. De ogen bepalen op geen enkele manier het priesterlijk ambt, aangezien ze niet rechtstreeks deelnemen aan een van de functies ervan. De handen echter wel, en die zijn heilig, aangezien ze het lichaam van Christus aanraken tijdens de eucharistie. De handen van een priester zijn altijd heilig, wat hij ook doet."
    
  -Wat bedoel je?
    
  Zelfs een monster als Karoski heeft nog steeds heilige handen. Hun vermogen om sacramenten toe te dienen is gelijk aan dat van heiligen en zuivere priesters. Het tart het gezond verstand, maar het is waar.
    
  Paola huiverde. Het idee dat zo'n zielig wezen direct contact met God kon hebben, leek weerzinwekkend en afschuwelijk. Probeer je te herinneren dat dit een van de motieven was die haar ertoe hadden aangezet God af te zweren, zichzelf te beschouwen als een ondraaglijke tiran in haar eigen hemelse firmament. Maar je verdiepen in de gruwel, in de verdorvenheid van mensen zoals Caroschi, die geacht werden Hun werk te doen, had een heel ander effect op haar. Cintió had haar verraden, wat zij - zij - ongetwijfeld ook zou voelen, en even stelde ze zich in Haar plaats. Herinner me eraan, Maurizio, dat ik zoiets nooit zou doen en spijt zou hebben dat ik er niet was om te proberen al deze verdomde waanzin te doorgronden.
    
  -Mijn God.
    
  Fowler haalde zijn schouders op, niet goed wetend wat hij moest zeggen. Ik draaide me om en verliet de kamer. Paola zette de recorder weer aan.
    
    
  Observatie: Víctimaá draagt een volledig open talarpak. Daaronder draagt hij iets dat lijkt op een tanktop en... Het shirt is gescheurd, waarschijnlijk door een scherp voorwerp. Er zitten verschillende snijwonden op zijn borst die de woorden "EGO, I JUSTIFY YOU" vormen.
    
  Het Carosca-ritueel begint in dit geval met het martelen van het lichaam, gevolgd door rituele verminking. Verwijder de tong, verwijder de ogen, verwijder de handen. De woorden "IK GA U RECHTVAARDIGEN" werden ook aangetroffen in Portini-scènes op foto's die Dante y Robaira presenteerde. De variatie in dit geval is nog groter.
    
  Observatie: Er zitten talloze spetters en vlekken op de muren. Er is ook een gedeeltelijke voetafdruk op de vloer bij het bed. Het lijkt op bloed.
    
  Conclusie: Alles op deze plaats delict is volkomen overbodig. We kunnen niet concluderen dat zijn stijl geëvolueerd is of dat hij zich aan de omgeving heeft aangepast. Zijn manier van doen is vreemd, en...
    
    
  De forensisch wetenschapper drukt op de ""-knop van de bot. Iedereen was gewend aan iets dat niet paste, iets dat vreselijk mis was.
    
  - Hoe gaat het, directeur?
    
  "Slecht. Echt slecht. Ik heb vingerafdrukken van de deur, het nachtkastje en het hoofdeinde gehaald, maar ik heb niet veel gevonden. Er zijn verschillende sets afdrukken, maar ik denk dat er één overeenkomt met die van Karoski."
    
  Op dat moment hield ik een plastic mijn vast met een vrij duidelijke vingerafdruk, degene die ik net van het hoofdeinde had getild. Hij vergeleek die bij licht met de afdruk die Fowler van Karoski's kaart had gemaakt (die Fowler zelf na zijn ontsnapping in zijn cel had gevonden, aangezien het nemen van vingerafdrukken bij patiënten in het St. Matthew's Hospital niet routinematig werd gedaan).
    
  -Dit is een voorlopige indruk, maar ik denk dat er wel wat overeenkomsten zijn. Deze opgaande vork is heel kenmerkend voor ística en ésta cola delta... -decíBoi, más voor sí is hetzelfde als voor Paola.
    
  Paola wist dat wanneer Boy een vingerafdruk goed verklaarde, dat ook zo was. Boy was beroemd geworden als specialist in vingerafdrukken en grafische vormgeving. Ik zag het allemaal - en ik betreur het - het langzame verval dat een goede lijkschouwer in een graftombe veranderde.
    
  - Is het goed voor mij, dokter?
    
  - Niks. Geen haren, geen vezels, niets. Deze man is echt een geest. Als hij handschoenen had aangetrokken, zou ik denken dat Cardoso hem met een rituele expander had gedood.
    
  "Er is niets spiritueels aan deze kapotte pijp, dokter.
    
  De directeur bekeek het CAD-systeem met onverholen bewondering, wellicht nadenkend over de woorden van zijn ondergeschikte of zijn eigen conclusies trekkend. Uiteindelijk antwoordde ik hem:
    
  - Nee, niet echt, echt niet.
    
    
  Paola verliet de kamer en liet Boy aan zijn werk. "Maar weet dat ik vrijwel niets zal vinden." Karoschi was dodelijk slim en liet, ondanks zijn haast, niets achter. Een knagend vermoeden bleef hangen. Kijk om je heen. Camilo Sirin arriveerde, vergezeld door een andere man. Hij was een kleine man, dun en tenger van uiterlijk, maar met een blik zo scherp als zijn neus. Sirin liep op hem af en stelde hem voor als magistraat Gianluigi Varone, de opperrechter van het Vaticaan. Paola mag deze man niet: hij lijkt op een grijze, enorme gier in een jasje.
    
  De rechter stelt een protocol op voor het verwijderen van het kadasme, dat onder absolute geheimhouding plaatsvindt. De twee agenten van het Gardekorps die eerder waren aangesteld om de deur te bewaken, kleedden zich om. Beiden droegen een zwarte overall en latex handschoenen. Zij zouden verantwoordelijk zijn voor het schoonmaken en verzegelen van de kamer nadat Boy en zijn team vertrokken waren. Fowler zat op een bankje aan het einde van de gang en las rustig zijn dagboek. Toen Paola zag dat Sirin en de magistraat vrij waren, liep ze naar de priester toe en ging naast hem zitten. Fowler kon het niet laten om te voelen
    
  - Nou, dottor. Nu ken je verschillende kardinalen.
    
  Paola lachte bedroefd. Alles was veranderd in slechts zesendertig uur, sinds ze samen bij de deur van de stewardess hadden gewacht. Maar ze waren er nog lang niet in geslaagd Karoski te pakken te krijgen.
    
  "Ik vond dat zwarte grappen alleen voorbehouden waren aan Superintendent Dante.
    
  - Oh, en dat is waar, dottora. Ik ga bij hem op bezoek.
    
  Paola deed haar mond open en weer dicht. Ze wilde Fowler vertellen wat er door haar hoofd ging over het Karoska-ritueel, maar hij wist niet dat ze zich daar zo'n zorgen over maakte. Ik besloot te wachten tot ik er genoeg over had nagedacht.
    
  Aangezien Paola mij af en toe nog eens met tegenzin zal controleren, zal dit een grote vergissing zijn.
    
    
    
    Domus Sancta Marthae
    
  Piazza Santa Marta, 1
    
    Donderdag 7 april 2005, 16:31 uur.
    
    
    
  Dante en Paola stapten in de auto richting Tra-Boy. De directeur liet hen achter in het mortuarium voordat hij naar de UACV ging om te proberen het moordwapen in elk scenario te bepalen. Fowler stond ook op het punt om naar boven te gaan, naar zijn kamer, toen een stem hem riep vanuit de deuren van het Domus Sancta Marthae.
    
  -¡Padre Fowler!
    
  De priester draaide zich om. Het was kardinaal Shaw. Hij gebaarde, en Fowler kwam dichterbij.
    
  - Eminentie, ik hoop dat hij zich beter voelt.
    
  De kardinaal glimlachte haar liefdevol toe.
    
  "Wij aanvaarden nederig de beproevingen die de Heer ons toebrengt. Beste Fowler, ik wil u graag persoonlijk bedanken voor uw tijdige redding."
    
  - Uwe Genade, toen wij aankwamen, was u al veilig.
    
  -Wie weet, wie weet wat ik die maandag had kunnen doen als ik was teruggekeerd? Ik ben je zeer dankbaar. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat de Curie weet wat een goede soldaat je bent.
    
  - Dat is echt niet nodig, Uwe Eminentie.
    
  "Mijn kind, je weet nooit welke gunst je nodig hebt. Iemand gaat alles verpesten. Het is belangrijk om punten te scoren, dat weet je."
    
    Fowler le miró, ondoorgrondelijk.
    
  " Natuurlijk , mijn zoon , ik ... " vervolgde Shaw. "De dankbaarheid van de Curie kan volkomen zijn. We zouden zelfs onze aanwezigheid hier in het Vaticaan kenbaar kunnen maken. Camilo Sirin lijkt zijn reflexen te verliezen. Misschien wordt zijn plaats ingenomen door iemand die ervoor zorgt dat de schandaal volledig verdwijnt. Dat hij verdwijnt."
    
  Fowler begon het te begrijpen.
    
  -¿Zijne Eminentie vraagt mij om het algúndossier over te slaan?
    
  De kardinaal maakte een nogal kinderachtig en ongepast gebaar van medeplichtigheid, vooral gezien het onderwerp waar ze het over hadden. "Vertrouw me, je krijgt wat je wilt."
    
  "Precies, mijn kind, precies. Gelovigen horen elkaar niet te beledigen."
    
  De priester glimlachte boosaardig.
    
  -Wow, dat is een citaat van Blake 31. Jemás había ilií laat de kardinaal "De gelijkenissen van de hel" voorlezen.
    
  De stem van de brouwer en het stijfsel verhieven zich. De toon van de priester beviel hem niet.
    
  - De wegen van de Heer zijn mysterieus.
    
  "De wegen van de Heer zijn het tegenovergestelde van die van de Vijand, Eminentie. Ik heb dit op school geleerd, van mijn ouders. En het blijft relevant."
    
  - De instrumenten van een chirurg worden soms vies. En jij bent net een scherp mes, jongen. Stel dat sé meer dan één belanghebbende in éste case vertegenwoordigt.
    
  "Ik ben een nederige priester", zei Fowler, en deed alsof hij erg blij was.
    
  "Ik twijfel er niet aan. Maar in bepaalde kringen praten ze over zijn... capaciteiten."
    
  - En in deze artikelen wordt ook niet gesproken over mijn probleem met de autoriteiten, Uwe Eminentie?
    
  "Dat ook. Maar ik twijfel er niet aan dat je, als de tijd rijp is, je gepast zult gedragen. Laat de goede naam van je kerk niet uit de krantenkoppen verdwijnen, jongen."
    
  De priester antwoordde met een koude, minachtende stilte. De kardinaal klopte hem neerbuigend op het scapulier van zijn onberispelijke soutane en verlaagde zijn stem tot een fluistering.
    
  - Wie heeft in onze tijd, nu alles voorbij is, geen geheim meer dan een ander? Misschien als zijn naam in andere artikelen was verschenen. Bijvoorbeeld in de citaten uit Sant'Uffizio. Op een dag, de mis.
    
  En zonder een woord te zeggen draaide hij zich om en ging het Domus Sancta Marthae weer binnen. Fowler stapte in de auto, waar zijn kameraden met draaiende motor op hem wachtten.
    
  "Gaat het wel, vader?" Dat stemt hem niet bepaald vrolijk: hij is geïnteresseerd in Dikanti.
    
  - Helemaal juist, dottor.
    
  Paola bekeek hem aandachtig. De leugen was overduidelijk: Fowler was zo bleek als een klomp meel. Ik was toen nog geen tien jaar oud, en ik zag er ouder uit dan tien.
    
    -¿Wat is de vraag van de cardenal Shaw?
    
    Fowler probeert Paola een zorgeloze glimlach te geven, maar dit maakt de situatie alleen maar erger.
    
  - Uwe Eminentie? Oh, niets. Geef de herinneringen dus gewoon aan een vriend die je kent.
    
    
    
  Mortuarium Gemeentelijk
    
  Vrijdag 8 april 2005, 01:25 uur
    
    
    
  - Het is onze gewoonte geworden om hen vroeg in de ochtend te ontvangen, Dottora Dikanti.
    
  Paola herhaalt iets tussen afkorting en afwezigheid in. Fowler, Dante en de lijkschouwer stonden aan één kant van de autopsietafel. Zij stond er tegenover. Alle vier waren ze gekleed in de blauwe jassen en latex handschoenen die typisch zijn voor deze plek. De ontmoeting met de tuzi voor de derde keer in zo'n korte tijd deed hem denken aan de jonge vrouw en wat hij haar had aangedaan. Iets over de hel die zich herhaalt. Dat is waar mo over gaat: herhaling. Ze hadden de hel toen misschien niet voor ogen, maar ze dachten zeker na over het bewijs ervan.
    
  De aanblik van Cardoso, zoals hij daar op de tafel lag, vervulde me met angst. Weggespoeld door het bloed dat hem urenlang had bedekt, was het een witte wond met afschuwelijke, uitgedroogde wonden. De kardinaal was een magere man, en na het bloedvergieten stond zijn gezicht grimmig en beschuldigend.
    
  "Wat weten wij over él, Dante?" vroeg Dikanti.
    
  De directeur had een klein notitieboekje bij zich, dat hij altijd in zijn jaszak droeg.
    
  -Geraldo Claudio Cardoso, geboren in 1934, kardinaal sinds 2001. Als gerenommeerd voorvechter van arbeidersrechten kwam hij altijd op voor armen en daklozen. Voordat hij kardinaal werd, verwierf hij een brede reputatie in het bisdom Sint-Jozef. Iedereen heeft belangrijke fabrieken in Suramea Rica - hier, Dante, staan twee wereldberoemde automerken. Ik fungeerde altijd als bemiddelaar tussen de arbeider en het bedrijf. De arbeiders waren dol op hem en noemden hem de "vakbondsbisschop". Hij was lid van verschillende congregaties van de Romeinse Curie.
    
  Opnieuw bleef zelfs de lijfwacht van de lijkschouwer stil. Toen hij Robaira naakt en glimlachend zag, bespotte hij Pontiero's gebrek aan zelfbeheersing. Een paar uur later lag er een bespotte man op zijn bureau. En het volgende moment wéér een van de paarse. Een man die, althans op papier, veel goeds had gedaan. Hij vroeg zich af of er wel consistentie zou zijn tussen de officiële biografie en de onofficiële, maar het was Fowler die uiteindelijk de vraag aan Dante voorlegde.
    
  -Superintendent, is er nog iets anders dan een persbericht?
    
  - Pater Fowler, u moet niet denken dat alle mensen van onze Heilige Moederkerk een dubbelleven leiden.
    
    -Procuraré recordarlo -Fowler tenía el rostro rígido-. Geef mij nu alstublieft antwoord.
    
  Dante deed alsof hij nadacht terwijl ik hem links en rechts in zijn nek kneep, zijn kenmerkende gebaar. Paola kreeg het gevoel dat ze het antwoord al wist, of zich voorbereidde op de vraag.
    
  Ik heb een paar telefoontjes gepleegd. Bijna iedereen bevestigt de officiële versie. Hij maakte een paar kleine misstappen, ogenschijnlijk van geen betekenis. Ik was in mijn jeugd verslaafd aan marihuana, voordat ik priester werd. Hij had een aantal twijfelachtige politieke voorkeuren op de universiteit, maar niets bijzonders. Zelfs als kardinaal ontmoette hij vaak enkele van zijn curiecollega's, omdat hij een aanhanger was van een groep die niet erg bekend was binnen de curie: de charismaten. 32 Over het algemeen was hij een goede kerel.
    
  "Net als de andere twee", zei Fowler.
    
  - Het lijkt er wel op.
    
  "Wat kunt u ons vertellen over het moordwapen, dokter?" vroeg Paola.
    
  De lijkschouwer oefende druk uit op de nek van het slachtoffer en sneed vervolgens haar borst open.
    
  "Het is een scherp, glad voorwerp, waarschijnlijk geen heel groot keukenmes, maar het is wel erg scherp. In eerdere gevallen hield ik voet bij stuk, maar na het zien van de snij-indrukken denk ik dat we alle drie de keren hetzelfde gereedschap hebben gebruikt."
    
  Paola Tomó, let hier alstublieft op.
    
  - Dottora -dijo Fowler-. Denk je dat Karoski iets zal doen tijdens Wojtyla's begrafenis?
    
  -Hé, ik weet het niet. De beveiliging rond Domus Sancta Marthae zal ongetwijfeld worden aangescherpt...
    
  "Natuurlijk," pocht Dante. "Ze zitten zo opgesloten dat ik niet eens zou weten uit welk huis ze komen, als ik niet op de klok zou kijken."
    
  -...hoewel de beveiliging voorheen streng was en weinig nut had. Karoski toonde opmerkelijke vaardigheden en ongelooflijke moed. Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik weet niet of het de moeite waard is om te proberen, hoewel ik het betwijfel. In honderd gevallen kon hij zijn ritueel niet voltooien of een bloederige boodschap voor ons achterlaten, zoals in de andere twee gevallen.
    
  "Dat betekent dat we het spoor bijster zijn", klaagde Fowler.
    
  -Ja, maar tegelijkertijd zou deze omstandigheid hem nerveus en kwetsbaar moeten maken. Maar met éste cabró weet je het nooit.
    
  "We zullen zeer waakzaam moeten zijn om de kardinalen te beschermen", zei Dante.
    
  "Niet alleen om hen te beschermen, maar ook om Hem te zoeken. Zelfs als ik niets probeer, wees dan helemaal, kijk naar ons en lach. Hij kan met mijn nek spelen.
    
    
    
  Sint-Pietersplein
    
  Vrijdag 8 april 2005, 10:15 uur.
    
    
    
  De begrafenis van Johannes Paulus II was saai normaal. Het enige wat normaal kan zijn, is de begrafenis van een religieuze figuur, bijgewoond door enkele van de belangrijkste staatshoofden en gekroonde hoofden ter wereld, een figuur wiens nagedachtenis meer dan een miljard mensen omvat. Maar zij waren niet de enigen. Honderdduizenden mensen verdrongen zich op het Sint-Pietersplein, en elk van die gezichten was gewijd aan het verhaal dat in zijn ogen woedde als een vuur in een open haard. Sommige van die gezichten zullen echter een enorme betekenis hebben in onze geschiedenis.
    
    
  Een van hen was Andrea Otero. Hij had Robair nergens gezien. De journaliste ontdekte drie dingen op het dak waar zij en haar collega's van Televisión Alemán zaten. Ten eerste: als je door een prisma kijkt, krijg je na een half uur vreselijke hoofdpijn. Ten tweede: de achterkanten van alle kardinalenhoofden zien er hetzelfde uit. En drie - laten we zeggen honderdtwaalf paarse - die op die stoelen zaten. Ik heb dit al meerdere keren gecontroleerd. En de lijst met kiezers die je op je schoot hebt gedrukt, vermeldde dat het er honderdvijftien zouden moeten zijn.
    
    
  Camilo Sirin zou niets gevoeld hebben als hij had geweten wat er in Andrea Otero omging, maar hij had zijn eigen (en serieuze) problemen. Victor Karoschi, een seriemoordenaar van kardinalen, was er daar één van. Maar hoewel Karoschi Sirin geen problemen bezorgde tijdens de begrafenis, werd hij doodgeschoten door een onbekende aanvaller die het Vaticaan binnenviel te midden van de Valentijnsdagviering. Het verdriet dat Sirin even overweldigde bij de herinnering aan de aanslagen van 11 september was niet minder intens dan dat van de piloten van de drie straaljagers die hem achtervolgden. Gelukkig kwam er een paar minuten later opluchting toen bleek dat de piloot van het onbekende vliegtuig een Macedoniër was die een fout had gemaakt. Het voorval zou Sirins zenuwen op scherp zetten. Een van zijn naaste ondergeschikten merkte na afloop op dat het de eerste keer was dat hij Sirin zijn stem hoorde verheffen tijdens vijftien van zijn bevelen.
    
    
  Een andere ondergeschikte van Sirin, Fabio Dante, was een van de eersten. Wat een pech, want de mensen waren bang toen de begrafenis met paus Wojtyla op él voorbijkwam, en velen schreeuwden "Heilige Subito! 33" in hun oren. Ik probeerde wanhopig over de posters en hoofden heen te kijken, op zoek naar de karmeliet met de volle baard. Niet dat ik blij was dat de begrafenis voorbij was, maar bijna.
    
    
  Pater Fowler was een van de vele priesters die de communie uitdeelden aan parochianen, en op een keer geloofde ik, toen ik Karoska's gezicht zag op het gezicht van de man, dat hij op het punt stond het lichaam van Christus uit zijn handen te ontvangen. Terwijl honderden mensen voor hem uit marcheerden om God te ontvangen, bad Fowler om twee redenen: ten eerste de reden waarom hij naar Rome was gebracht, en ten tweede om de Almachtige om verlichting en kracht te vragen in het licht van wat hij had gezien, gevonden in de Eeuwige Stad.
    
    
  Niet wetende dat Fowler de Schepper om hulp vroeg, grotendeels voor haar, tuurde Paola vanaf de trappen van de Sint-Pieter aandachtig naar de gezichten van de menigte. Hij was in een hoek gezet, maar hij bad niet. Dat doet hij nooit. Hij keek de mensen ook niet echt aandachtig aan, want na een tijdje leken alle gezichten hem hetzelfde. Het enige wat ik kon doen, was nadenken over de motieven van het monster.
    
    
  Dr. Boy zit voor meerdere televisieschermen met Angelo, de forensisch wetenschapper van de UACV. Bekijk live de hemelse heuvels die boven het plein uittorenden voordat ze voor reality-tv werden geprogrammeerd. Ze hebben allemaal hun eigen jacht in scène gezet, wat hen net als Andrea Otero hoofdpijn heeft bezorgd. Van "de ingenieur" is geen spoor meer te bekennen, zoals ik hem in zijn gelukzalige onwetendheid met de bijnaam Angelo volgde.
    
    
  Op de esplanade raakten agenten van de Secret Service van George Bush slaags met agenten van de Vigilantes toen de estos weigerden de mensen op het plein door te laten. Voor degenen die, zelfs als dit waar is, op de hoogte zijn van het werk van de Secret Service, had ik gewild dat ze gedurende die tijd uit de weg waren gebleven. Niemand in Ninja had hen ooit zo categorisch toestemming geweigerd. Vigilantes kregen geen toestemming. En hoe hard ze ook aandrongen, ze bleven buiten.
    
    
  Victor Karoski woonde de begrafenis van Johannes Paulus II met devotie bij en bad hardop. Hij zong op de juiste momenten met een prachtige, diepe stem. Vertió's grimas was zeer oprecht. Hij maakte plannen voor de toekomst.
    
  Niemand schonk aandacht aan ól.
    
    
    
  Vaticaan Perscentrum
    
  Vrijdag 8 april 2005, 18:25 uur.
    
    
    
  Andrea Otero arriveerde met zijn tong uit zijn mond bij de persconferentie. Niet alleen vanwege de hitte, maar ook omdat hij de persauto bij het hotel had achtergelaten en de verbaasde taxichauffeur moest vragen om te keren om hem op te pikken. De omissie was niet ernstig, aangezien ik een uur voor de lunch uit het hotel was vertrokken. Ik had eerder willen aankomen om met Vaticaanwoordvoerder Joaquín Balcells te kunnen praten over kardinaal Robaira's "zweten". Alle pogingen om hem te vinden, die hij had ondernomen, waren tevergeefs.
    
  Het perscentrum bevond zich in een bijgebouw van het grote auditorium dat tijdens de regeerperiode van Johannes Paulus II was gebouwd. Het moderne gebouw, ontworpen voor meer dan zesduizend personen, zat altijd bomvol en diende als audiëntiezaal voor de Heilige Vader. De ingang kwam direct uit op de straat en bevond zich vlakbij het Palazzo Sant'Uffizio.
    
  De zaal van de sí was ontworpen voor honderdvijfentachtig mensen. Andrea dacht dat ze een goede zitplaats zou vinden door vijftien minuten te vroeg te komen, maar het was duidelijk dat ik, tussen de driehonderd journalisten, hetzelfde idee had. Het was niet verwonderlijk dat de zaal nog steeds klein was. Er waren 3042 media uit negentig landen geaccrediteerd om verslag te doen van de begrafenis die die dag plaatsvond, en van het uitvaartcentrum. Meer dan twee miljard mensen, waarvan de helft katten, werden diezelfde avond naar de comfortabele woonkamer van hun overleden paus gestuurd. En hier ben ik dan. Ik, Andrea Otero Ha - als je haar nu maar eens kon zien, haar klasgenoten van de journalistiekafdeling.
    
  Nou, ik was op een persconferentie waar ze moesten uitleggen wat er in de Cínclave gebeurde, maar er was geen plek om te zitten. Hij leunde zo goed als hij kon tegen de deur. Het was de enige manier om binnen te komen, want als Balcells arriveerde, kon ik hem benaderen.
    
  Vertel rustig je aantekeningen over de persvoorlichter. Hij was een heer die journalist was geworden. Een lid van Opus Dei, geboren in Cartagena en, naar verluidt, een serieuze en zeer fatsoenlijke man. Hij stond op het punt zeventig te worden en onofficiële bronnen (die Andrea moeilijk kan vertrouwen) roemen hem als een van de meest invloedrijke mensen in het Vaticaan. Hij moest informatie van de paus zelf verzamelen en aan de grote paus voorleggen. Als je besluit dat iets geheim is, dan is geheim wat je wilt dat het is. Bij de Bulkells zijn er geen lekken. Zijn cv was indrukwekkend. Andrea Leio's onderscheidingen en medailles die ze kreeg. Commandant van dit, Commandant van dat, Grootkruis van dat... De insignes namen twee pagina's in beslag, en de onderscheiding voor de eerste. Het ziet er niet naar uit dat ik een bijter ga zijn.
    
  Maar ik heb wel sterke tanden, verdomme.
    
  Ze was druk bezig haar gedachten te horen boven het toenemende lawaai van stemmen, toen de kamer in een verschrikkelijke kakofonie ontplofte.
    
  Eerst was er maar één, als een enkele druppel die een motregen aankondigde. Toen drie of vier. Daarna klonk er luide muziek met verschillende klanken en tonen.
    
  Het leek alsof er tientallen walgelijke geluiden tegelijk klonken. Een penis duurt in totaal veertig seconden. Alle journalisten keken op van hun terminals en schudden hun hoofd. Er klonken verschillende luide klachten.
    
  "Jongens, ik ben een kwartier te laat. Dat geeft ons geen tijd om te monteren."
    
  Andrea hoorde een paar meter verderop een stem Spaans spreken. Ze duwde hem aan en bevestigde dat het een meisje was met een gebruinde huid en fijne gelaatstrekken. Aan haar accent zag hij dat ze Mexicaans was.
    
  -Hallo, wat is er? Ik ben Andrea Otero van El Globo. Hé, kun je me vertellen waarom al die nare woorden er in één keer uitkwamen?
    
  De Mexicaanse vrouw glimlacht en wijst met haar telefoon.
    
  -Kijk naar het persbericht van het Vaticaan. Ze sturen ons allemaal een sms'je telkens wanneer er belangrijk nieuws is. Dit is de Moderna PR waar ze ons over vertelden, en het is een van de populairste artikelen ter wereld. Het enige probleem is dat het vervelend is als we allemaal samen zijn. Dit is de laatste waarschuwing dat de bijeenkomst van Sr. Balcells wordt uitgesteld.
    
  Andrea bewonderde de wijsheid van de maatregel. Het beheren van informatie voor duizenden journalisten kan niet eenvoudig zijn.
    
  -Zeg me niet dat je geen mobiel abonnement hebt afgesloten, dat is extrañó Mexicaans.
    
  - Nou... nee, niet van God. Niemand heeft me ergens voor gewaarschuwd.
    
  - Nou, maak je geen zorgen. Zie je dat meisje uit Ahí?
    
  -¿ Blond?
    
  "Nee, die met het grijze jasje en de map in zijn hand. Ga naar haar toe en zeg dat ze je moet registreren op haar mobiele telefoon. Ik zorg dat je binnen een halfuur in hun database staat."
    
  Andrea deed precies dat. Ik benaderde het meisje en gaf haar al haar gegevens. Het meisje vroeg hem om zijn creditcard en voerde zijn kenteken in haar elektronische dagboek in.
    
  "Hij is verbonden met de elektriciteitscentrale," zei hij, terwijl hij met een vermoeide glimlach naar de technicus wees. "In welke taal ontvangt u het liefst berichten van het Vaticaan?"
    
  -In Spanjeñpr.
    
  - Traditioneel Spaans of Spaanse varianten van het Engels?
    
  "Voor het leven," zei hij in het Spaans.
    
  - Skuzi? - dat is de extrañó andere, in perfect (en ñbearish) Italiaans.
    
  -Pardon. In het Spaans, oud traditioneel, alstublieft.
    
  - Ik word over ongeveer vijftig minuten ontslagen. Als u wilt dat ik deze uitdraai onderteken, willen we u dan de informatie toesturen?
    
  De journaliste krabbelde haar naam onderaan het vel papier dat het meisje uit haar map had gehaald, zonder er ook maar een blik op te werpen, en nam afscheid van haar en bedankte haar.
    
  Ik ging terug naar zijn website en probeerde iets over Balkell te lezen, maar een gerucht kondigde de komst van een vertegenwoordiger aan. Andrea richtte zijn aandacht weer op de voordeur, maar de reddingswerker kwam binnen via een klein deurtje, verborgen achter het platform waarop hij nu was geklommen. Met een kalm gebaar deed hij alsof hij zijn aantekeningen doornam, waardoor de cameramannen van Cá Mara de tijd kregen om hem in beeld te krijgen en de journalisten konden gaan zitten.
    
  Andrea vervloekte haar ongeluk en sloop naar het podium, waar de persvoorlichter achter de lessenaar stond te wachten. Ik kon haar ternauwernood bereiken. Terwijl de rest van haar mede-poñeros ging zitten, liep Andrea naar Bulkell toe.
    
  - Etoñor Balcells, ik ben Andrea Otero van Globo. Ik probeer hem al de hele week te vinden, maar tevergeefs...
    
  -Daarna.
    
  De woordvoerder keek haar niet eens aan.
    
  - Maar als jij, Balkells, het niet begrijpt, moet ik wat informatie vergelijken...
    
  - Ik vertelde haar dat ze hierna zou sterven. Laten we beginnen.
    
  Andrea was in Nita. Zodra ze naar hem opkeek, werd ze woedend. Ze was er te veel aan gewend om mannen te overmeesteren met het felle licht van haar twee blauwe koplampen.
    
  "Maar Buñor Balcells, ik herinner u eraan dat ik lid ben van een grote Spaanse krant..." De journalist probeerde punten te scoren door haar collega, die de Spaanse media vertegenwoordigde, erbij te halen, maar ik hielp haar niet. Niets. De ander keek haar voor het eerst aan en zijn ogen waren ijskoud.
    
  -Wanneer heb je mij je naam verteld?
    
  -Andrea Otero.
    
  - Hoezo?
    
  -Van de wereldbol.
    
  -¿Y dónde está Paloma?
    
  Paloma, de officiële correspondent voor Vaticaanse zaken. Degene die toevallig een paar kilometer vanuit Spanje reed en betrokken raakte bij een niet-dodelijk auto-ongeluk om haar stoel af te staan aan Andrea. Jammer dat Bulkels naar haar vroeg, jammer.
    
  -Nou... hij kwam niet, hij had een probleem...
    
  Balkells fronste, want alleen de oudste van de Opus Dei numeraria is fysiek in staat om te fronsen. Andrea deed een stap achteruit, verbaasd.
    
  "Jongedame, let alstublieft op de mensen die u onaangenaam vindt," zei Balkells, terwijl hij naar de volle rijen stoelen liep. Dit zijn zijn collega's van CNN, BBC, Reuters en honderden andere media. Sommigen van hen waren al geaccrediteerde journalisten bij het Vaticaan voordat u geboren werd. En ze wachten allemaal op het begin van de persconferentie. Doe me een plezier en neem nu plaats.
    
  Andrea draaide zich om, beschaamd en met ingevallen wangen. De verslaggevers op de eerste rij glimlachten slechts als reactie. Sommigen van hen leken zo oud als die Bernini-zuilengalerij. Terwijl hij probeerde terug te keren naar de achterkant van de zaal, waar hij de koffer met zijn computer had achtergelaten, hoorde hij Bulkels een grapje in het Italiaans maken met iemand op de eerste rij. Een zacht, bijna onmenselijk gelach klonk achter hem. Ze twijfelde er niet aan dat de grap op haar gericht was. Gezichten draaiden zich naar haar toe en Andrea bloosde tot in haar oren. Met mijn hoofd gebogen en mijn armen uitgestrekt, terwijl ik probeerde mijn weg te vinden door de smalle gang naar de deur, voelde ik me alsof ik zwom in een zee van lichamen. Toen ik eindelijk zijn plaats bereikte, zou hij niet zomaar zijn porto pakken en zich omdraaien, hij zou de deur uit glippen. Het meisje dat de gegevens had aangenomen, hield even haar hand vast en waarschuwde:
    
  -Onthoud: als je weggaat, kun je pas weer naar binnen als de persconferentie voorbij is. De deur gaat dicht. Je kent de regels.
    
  Net als in het theater, dacht Andrea. Precies zoals in het theater.
    
  Hij bevrijdde zich uit de greep van het meisje en vertrok zonder een woord te zeggen. De deur sloot achter haar met een geluid dat Andrea's angst niet uit haar ziel kon verdrijven, maar in ieder geval gedeeltelijk kon verzachten. Ze snakte naar een sigaret en rommelde koortsachtig in de zakken van haar elegante windjack tot ze een doosje pepermuntjes vond dat haar troost bood bij de afwezigheid van haar nicotineverslaafde vriend. Schrijf op dat je hem vorige week hebt verlaten.
    
  Dit is een heel slecht moment om te vertrekken.
    
  Pakt een doosje pepermuntjes en drinkt er drie op. Weet dat dit een recente mythe is, maar houd je mond in ieder geval bezig. Het zal de aap echter niet veel goeds doen.
    
  Andrea Otero zal zich dat moment in de toekomst nog vaak herinneren. Hoe ze bij die deur stond, leunend tegen de deurpost, probeerde zichzelf te kalmeren en zichzelf vervloekte omdat ze zo koppig was, omdat ze zich als een tiener zo had laten schamen.
    
  Maar ik herinner me hem niet vanwege dat detail. Ik doe het omdat de vreselijke ontdekking die haar op een haar na fataal was en die haar uiteindelijk in contact zou brengen met de man die haar leven zou veranderen, plaatsvond omdat ze besloot te wachten tot de pepermuntjes hun werk deden. Ze losten op in zijn mond voordat hij wegrende. Gewoon om zichzelf een beetje te kalmeren. Hoe lang duurt het voordat een pepermuntje oplost? Niet zo lang. Voor Andrea voelde het echter als een eeuwigheid, terwijl haar hele lichaam haar smeekte om terug te gaan naar de hotelkamer en onder het bed te kruipen. Maar ze dwong zichzelf ertoe, ook al deed ze het om zichzelf niet te hoeven zien wegrennen, tussen haar benen gegeseld door een staart.
    
  Maar die drie muntjes veranderden zijn leven (en waarschijnlijk ook de geschiedenis van de westerse wereld, maar dat weet je nooit, toch?) vanwege het simpele verlangen om op de juiste plek te zijn.
    
  Er was nauwelijks een spoortje munt over, een dun rimpeltje in de smaak, toen de boodschapper de hoek van de straat omsloeg. Hij droeg een oranje overall, een bijpassende pet, sake in de hand en haastte zich. Hij liep recht op haar af.
    
  -Pardon, is dit het perscentrum?
    
  -Sí, aquí es.
    
  - Ik heb een spoedbezorging voor de volgende personen: Michael Williams van CNN, Berti Hegrend van RTL...
    
  Andrea onderbrak hem met de stem van Gast: "oh."
    
  "Maak je geen zorgen, maat. De persconferentie is al begonnen. Ik moet een uurtje wachten."
    
  De boodschapper keek haar met een onbegrijpelijk verbijsterd gezicht aan.
    
  -Maar dat kan niet. Mij werd verteld dat...
    
  De journaliste vindt een soort kwade voldoening in het afschuiven van haar problemen op anderen.
    
  -Weet je. Dat zijn de regels.
    
  De boodschapper streek met zijn hand over zijn gezicht en voelde een gevoel van wanhoop.
    
  "Ze begrijpt het niet, Onañorita. Ik heb deze maand al meerdere vertragingen gehad. Expressbezorging moet binnen een uur na ontvangst plaatsvinden, anders worden er geen kosten in rekening gebracht. Dat zijn tien enveloppen van dertig euro per stuk. Als ik jouw bestelling kwijtraak aan mijn agentschap, kan ik mijn route naar het Vaticaan kwijtraken en word ik waarschijnlijk ontslagen."
    
  Andrea werd meteen milder. Hij was een goed mens. Impulsief, onnadenkend en grillig, dat moet je toegeven. Soms win ik hun steun met leugens (en veel geluk), oké. Maar hij was een goed mens. Hij zag de naam van de koerier op de identiteitskaart die aan zijn overall was vastgemaakt. Dit was weer zo'n eigenaardigheid van Andrea. Hij noemde mensen altijd bij hun voornaam.
    
  "Luister, Giuseppe, het spijt me zo, maar zelfs als ik het zou willen, kan ik de deur niet voor je openmaken. De deur gaat alleen van binnenuit open. Als hij op slot zit, is er geen deurklink of slot."
    
  De ander slaakte een wanhoopskreet. Hij stak zijn handen in de kruiken, één aan elke kant van zijn uitpuilende darmen, die zelfs onder zijn overall zichtbaar waren. Ik probeerde na te denken. Kijk omhoog naar Andrea. Andrea dacht dat hij naar haar borsten keek - als een vrouw die deze onaangename ervaring bijna dagelijks had sinds ze in de puberteit was - maar toen merkte ze dat hij naar het identiteitsbewijs keek dat ze om haar nek droeg.
    
  - Hé, ik snap het. Ik laat je de enveloppen achter en dan is het geregeld.
    
  Op de identiteitskaart stond het wapen van het Vaticaan en de gezant moet gedacht hebben dat ze al die tijd had gewerkt.
    
  -Mire, Giuseppe...
    
  "Niets over Giuseppe, meneer Beppo," zei de ander, terwijl hij in zijn tas rommelde.
    
  - Beppo, ik kan echt niet...
    
  "Luister, je moet me een plezier doen. Maak je geen zorgen over tekenen, ik ben al bezig met tekenen voor de leveringen. Ik maak voor elk een aparte schets, en alles is klaar. Beloof hem dat je hem temt, zodat hij de enveloppen bij je aflevert zodra de deuren opengaan."
    
  -Dat is wat...
    
  Maar Beppo had hem al tien enveloppen van Marras gegeven.
    
  "Elk bericht draagt de naam van de journalist voor wie ze bedoeld zijn. De klant had er vertrouwen in dat we er allemaal zouden zijn, maak je geen zorgen. Nou, ik ga nu, want ik moet nog één bezorging doen bij Corpus en één bij Via Lamarmora. Adi, en bedankt, schat."
    
  En voordat Andrea bezwaar kon maken, draaide de nieuwsgierige man zich om en vertrok.
    
  Andrea stond op en bekeek de tien enveloppen, enigszins verward. Ze waren geadresseerd aan correspondenten van tien van 's werelds grootste media. Andrea kende de reputatie van vier van hen en herkende er minstens twee in de redactie.
    
  De enveloppen waren half zo groot als een vel papier, in alle opzichten identiek, behalve de titel. Wat zijn journalistieke instincten aanwakkerde en al zijn alarmbellen deed rinkelen, was de zin die in alle enveloppen herhaald werd. Handgeschreven in de linkerbovenhoek.
    
    
  EXCLUSIEF - KIJK NU
    
    
  Andrea zat minstens vijf seconden in een moreel dilemma. Ik loste het op met een pepermuntje. Kijk naar links en rechts. De straat was verlaten; er waren geen getuigen van een mogelijke postcriminaliteit. Ik pakte willekeurig een van de enveloppen en opende hem voorzichtig.
    
  Gewoon nieuwsgierigheid.
    
  In de envelop zaten twee voorwerpen. Eén was een Blusens-dvd, met dezelfde tekst met een permanente marker op de cover. De andere was een briefje in het Engels.
    
    
  De inhoud van deze schijf is van het grootste belang. Het is waarschijnlijk het belangrijkste nieuws van vrijdag en dé quiz van de eeuw. Iemand zal proberen het stil te krijgen. Bekijk de schijf zo snel mogelijk en verspreid de inhoud zo snel mogelijk. Pater Viktor Karoski
    
    
  Andrea betwijfelde of het een grap was. Was er maar een manier om erachter te komen. Nadat ik de poort uit de koffer had gehaald, zette ik hem aan en plaatste de schijf in de drive. Hij vervloekte het besturingssysteem in elke taal die ik kende - Spaans, Engels en een beroerd Italiaans met instructies - en toen hij eindelijk opstartte, was hij ervan overtuigd dat de dvd nutteloos was.
    
  Hij zag alleen de eerste veertig seconden voordat hij de neiging kreeg om over te geven.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Sábado, 9 april 2005, 01:05.
    
    
    
  Paola zocht overal naar Fowler. Het was geen verrassing toen ik hem - nog steeds - beneden aantrof, met zijn pistool in de hand, zijn priesterjas netjes opgevouwen op een stoel, zijn standaard op de plank van de commandotoren, zijn mouwen opgestroopt achter zijn kraag. Ik droeg gehoorbescherming, terwijl Paola wachtte tot ik de lader leeg had voordat hij dichterbij kwam. Hij was gebiologeerd door het gebaar van concentratie, de perfecte schietpositie. Zijn armen waren ongelooflijk sterk, ondanks dat hij een halve eeuw oud was. De loop van het pistool wees naar voren, zonder na elk schot duizend meter af te wijken, alsof hij in levende steen was ingebed.
    
  De forensisch wetenschapper zag hem niet één, maar drie magazijnen leegmaken. Hij trok langzaam, bedachtzaam, met samengeknepen ogen en zijn hoofd lichtjes scheef. Uiteindelijk besefte hij dat ze zich in de trainingsruimte bevond. Deze bestond uit vijf hutten, van elkaar gescheiden door dikke boomstammen, waarvan sommige verstrengeld waren met stalen kabels. Aan de kabels hingen doelen, die met behulp van een katrolsysteem tot een hoogte van maximaal veertig meter konden worden opgetild.
    
  - Welterusten, dottor.
    
  -Een klein uurtje extra voor PR, toch?
    
  "Ik wil niet naar een hotel. Je moet weten dat ik vannacht niet kan slapen."
    
  Paola asintió. Hij begrijpt dit volkomen. Op de begrafenis staan, niets doen, was verschrikkelijk. Dit wezen staat garant voor een gegarandeerd slapeloze nacht. Hij verlangt ernaar om nu iets te doen.
    
  -¿Dónde está mijn dierbare vriend hoofdinspecteur?
    
  "Oh, ik kreeg een dringend telefoontje. We waren Cardoso's autopsierapport aan het doornemen toen hij wegliep. Ik was sprakeloos."
    
  -Het is heel typerend voor él.
    
  - Ja. Maar laten we het daar niet over hebben... Laten we eens kijken wat voor oefeningen je hebt gekregen, vader.
    
  De forensisch wetenschapper klikte op de bot, die inzoomde op een papieren doelwit met een zwart silhouet van een man. De aap had tien witte wervelingen in het midden van zijn borst. Hij kwam te laat omdat Fowler vanaf een halve mijl afstand de roos had geraakt. Ik was helemaal niet verbaasd dat bijna alle gaten zich in het gat bevonden. Wat hem verbaasde, was dat er één miste. Ik was teleurgesteld dat hij niet alle doelen had geraakt, zoals de hoofdpersonen in een actiefilm.
    
  Maar hij is geen held. Hij is een wezen van vlees en bloed. Hij is slim, goed opgeleid en een uitstekende schutter. In de alternatieve modus maakt een slecht schot hem tot een mens.
    
  Fowler volgde de richting van haar blik en lachte vrolijk om zijn eigen blunder.
    
  "Ik heb wat PR verloren, maar ik vind schieten echt leuk. Het is een bijzondere sport."
    
  -Voorlopig is het gewoon een sport.
    
    -Aún no confía en mí, ¿verdad dottora ?
    
    Paola gaf geen antwoord. Ze vond het leuk om Fowler in alles te zien - zonder beha, simpelweg gekleed in een shirt met opgerolde mouwen en een zwarte broek. Maar de foto's van "Avocado" die Dante hem liet zien, bleven hem af en toe met boten op zijn hoofd slaan, als dronken apen in een dronken toestand.
    
  -Nee, vader. Niet echt. Maar ik wil je vertrouwen. Is dat genoeg voor je?
    
  -Dat zou voldoende moeten zijn.
    
  -¿ Waar heb je de wapens vandaan? De wapenkamer is gesloten voor éstas horas.
    
  - Ah, directeur Boy heeft het me geleend. Het is van hem. Hij vertelde me dat hij het al een hele tijd niet meer gebruikt heeft.
    
  Helaas is het waar. Ik had deze man drie jaar geleden moeten ontmoeten. Hij was een geweldige professional, een geweldige wetenschapper en natuurkundige. Dat is hij nog steeds, maar vroeger sprankelde er een nieuwsgierigheid in zijn ogen, en die sprankeling is nu vervaagd. Die is vervangen door de angst van een kantoormedewerker.
    
  -¿ Is er bitterheid of nostalgie in uw stem, dottor?
    
  -Een beetje van beide.
    
  -Hoe lang zal ik hem vergeten?
    
  Paola deed alsof ze verrast was.
    
  -¿Spreekt ¿Sómo?
    
  "Ach kom op, neem me niet kwalijk. Ik zag hoe hij ruimte tussen jullie beiden creëert. Die jongen houdt de afstand perfect."
    
  - Helaas is dit iets wat hij heel goed kan.
    
  De forensisch wetenschapper aarzelde even voordat hij verder ging. Ik voelde weer dat gevoel van leegte in een magisch land dat soms opkomt als ik naar Fowler kijk. Het gevoel van Montana en Rusland. ¿ Debídoverat' él? Pensó met een treurig, verbleekt, ijzeren gezicht, die tenslotte priester was en gewend was de gemene kant van mensen te zien. Net als zij, trouwens.
    
  "Jongen en ik hadden een affaire. Kort. Ik weet niet of hij me niet meer leuk vond of dat ik hem alleen maar in de weg zat van zijn carrière."
    
  - Maar jij geeft de voorkeur aan de tweede optie.
    
  -Ik hou van enga i#241;arme. Op deze en vele andere manieren. Ik zeg altijd tegen mezelf dat ik bij mijn moeder woon om haar te beschermen, maar in werkelijkheid ben ik het die bescherming nodig heeft. Misschien word ik daarom verliefd op sterke maar ongeschikte mensen. Mensen met wie ik niet kan zijn.
    
  Fowler reageerde niet. Het was kristalhelder. Ze stonden allebei heel dicht bij elkaar. Minuten verstreken in stilte.
    
  Paola was verdiept in de groene ogen van pater Fowler en wist precies wat hij dacht. Op de achtergrond dacht ik een aanhoudend geluid te horen, maar ik negeerde het. Het moest de priester zijn die hem hieraan herinnerde.
    
  - Het is beter als u de telefoon beantwoordt, dokter.
    
  En toen besefte Paola Keió dat dit irritante geluid haar eigen afschuwelijke stem was, die al woedend begon te klinken. Ik nam op en even werd hij woedend. Hij hing op zonder gedag te zeggen.
    
  "Kom op, vader. Het was het lab. Vanmiddag heeft iemand een pakketje per koerier gestuurd. Op het adres stond de naam van Maurizio Pontiero."
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Zaterdag 9 april 2005, 01:25
    
    
    
  -É Het pakket is bijna vier uur geleden aangekomen. Kunnen we dat weten omdat niemand eerder wist wat erin zat?
    
  Boy keek haar geduldig, maar vermoeid aan. Het was te laat om de domheid van zijn ondergeschikte te tolereren. Hij beheerste zich echter totdat hij het pistool oppakte dat Fowler hem net had teruggegeven.
    
  De envelop was aan jou geadresseerd, Paola, en toen ik aankwam, lag je in het mortuarium. De receptioniste liet hem bij haar post achter en ik nam de tijd om hem door te nemen. Toen ik eenmaal wist wie hem had gestuurd, zette ik iedereen in beweging, en dat kostte tijd. Het eerste wat ik moest doen, was de bommenopruimingsdienst bellen. Ze vonden niets verdachts in de envelop. Als ik weet wat er aan de hand is, bel ik jou en Dante, maar de hoofdinspecteur is nergens te bekennen. En Sirin belt niet.
    
  -Slapen. God, wat is het vroeg.
    
  Ze bevonden zich in de vingerafdrukkamer, een krappe ruimte vol met lampjes en lampjes. De geur van vingerafdrukpoeder was overal. Sommige mensen vonden de geur lekker - een van hen zwoer zelfs dat hij eraan had geroken voordat hij bij zijn vriendin was, omdat ze een afrodisiacum was - maar Paola vond het lekker. Het was onaangenaam. De geur maakte haar misselijk en de vlekken bleven aan haar donkere kleding plakken, waardoor ze meerdere wasbeurten nodig had om ze te verwijderen.
    
  - Nou, we weten zeker dat dit bericht door Karoski's man is verzonden?
    
  Fowler bestudeerde de brief, geadresseerd aan nummer 243. Houd de envelop iets uitgestrekt. Paola vermoedt dat ze moeite heeft met het zien van dingen van dichtbij. Ik zal waarschijnlijk binnenkort een leesbril moeten dragen. Hij vraagt zich af wat hij dit jaar gaat doen.
    
  "Dat is natuurlijk uw graaf." En de duistere grap over de naam van de jonge inspecteur lijkt ook typerend voor Karoski.
    
  Paola nam de envelop uit Fowlers handen. Ik legde hem op de grote tafel in de woonkamer. Het oppervlak was volledig van glas en verlicht. De inhoud van de envelop lag in eenvoudige doorzichtige plastic zakjes op tafel. Boy señaló, eerste zakje.
    
  "Op dit briefje staan zijn vingerafdrukken. Het is aan jou gericht, Dikanti."
    
  De inspecteur hield een pakje omhoog met een briefje in het Italiaans. De inhoud ervan was hardop in plastic geschreven.
    
    
  Beste Paola:
    
  Ik mis je zo erg! Ik ben op MC 9, 48. Het is hier erg warm en ontspannen. Ik hoop dat je ons zo snel mogelijk kunt komen begroeten. In de tussentijd wens ik je mijn beste vakantie. Liefs, Maurizio.
    
    
  Paola kon haar trillen niet bedwingen, een mengeling van woede en afschuw. Probeer je grimassen te onderdrukken, dwing jezelf, desnoods, om ze binnen te houden. Ik ging niet huilen voor Boy. Misschien voor Fowler, maar niet voor Boy. Nooit voor Boy.
    
  -¿Padre Fowler?
    
  -Markus hoofdstuk 9, vers 48. "Waar de worm niet sterft en het vuur niet wordt geblust."
    
  -Hel.
    
  -Precies.
    
  - Verdomde klootzak.
    
  "Er zijn geen aanwijzingen dat hij een paar uur geleden werd gevolgd. Het is heel goed mogelijk dat de brief eerder is geschreven. Het verslag is gisteren opgenomen, op dezelfde datum als de archieven die erin zitten."
    
  -Weten we welk model camera of computer de opname heeft gemaakt?
    
  "Het programma dat u gebruikt, slaat deze gegevens niet op schijf op. Het gaat om de tijd, het programma en de versie van het besturingssysteem. Niet een eenvoudig serienummer, of iets anders dat zou kunnen helpen bij het identificeren van de verzendende apparatuur."
    
  -¿ Sporen?
    
  -Twee delen. Beide van Karoski. Maar dat hoefde ik niet te weten. Alleen al het kijken naar de inhoud was voldoende geweest.
    
  -Nou, waar wacht je nog op? Zet de dvd op, jongen.
    
  - Vader Fowler, wilt u ons even excuseren?
    
  De priester begreep de situatie meteen. Hij keek Paola recht in de ogen. Ze wuifde lichtjes en verzekerde hem dat alles goed was.
    
  -Nee, nee. ¿Café voor drie, dottora Dikanti?
    
  -Mío met twee klontjes, alstublieft.
    
  Boy wachtte tot Fowler de kamer had verlaten voordat hij Paola's hand pakte. Paola hield niet van de aanraking, te vlezig en teder. Hij had al vaak gezucht bij het gevoel van die handen op zijn lichaam; hij haatte zijn vader, of zijn minachting en onverschilligheid, maar op dat moment was er geen vonkje meer over van dat vuur. Het was binnen een jaar gedoofd. Alleen haar trots was overgebleven, waar de inspecteur dolblij mee was. En natuurlijk was ze niet van plan om toe te geven aan zijn emotionele chantage. Ik schud zijn hand, en de directeur trekt hem weg.
    
  - Paola, ik wil je waarschuwen. Wat je nu gaat zien, zal heel moeilijk voor je zijn.
    
  De forensisch wetenschapper gaf hem een harde, humorloze glimlach en sloeg haar armen over elkaar. "Ik wil mijn handen zo ver mogelijk van zijn aanraking vandaan houden. Voor de zekerheid."
    
  - Wat als je me weer voor de gek houdt? Ik ben erg gewend om Gaddafi te zien, Carlo.
    
  -Niet van je vrienden.
    
  De glimlach trilt op Paola's gezicht als een vod in de wind, maar haar uitstraling verandert geen moment.
    
  - Zet de video aan, regisseur Boy.
    
  -Hoe wil je het hebben? Het kan ook heel anders.
    
  "Ik ben geen inspiratiebron voor jou om me te behandelen zoals je wilt. Je hebt me afgewezen omdat ik gevaarlijk was voor je carrière. Je gaf er de voorkeur aan terug te keren naar de mode van het ongeluk van je vrouw. Nu geef ik de voorkeur aan mijn eigen ongeluk."
    
  -Waarom nu, Paola? Waarom nu, na al die tijd?
    
  -Want vroeger had ik de kracht niet. Maar nu heb ik het wel.
    
  Hij streek met zijn hand door zijn haar. Ik begon het te begrijpen.
    
  "Ik zal hem nooit kunnen krijgen, Paola. Hoewel ik dat wel zou willen."
    
  "Misschien heb je een reden. Maar dit is mijn beslissing. Je hebt je beslissing al lang geleden genomen. Je geeft er de voorkeur aan toe te geven aan Dante's obscene blikken."
    
  Boy vertrok zijn gezicht van walging bij de vergelijking. Paola was dolblij hem te zien, want het ego van de directeur siste van woede. Ze was een beetje hard voor hem geweest, maar haar baas verdiende het omdat hij haar al die maanden als stront had behandeld.
    
  - Zoals u wenst, Dottora Dikanti. Ik word weer de baas van IróNico, en u wordt een knappe schrijfster.
    
  - Dank je, Carlo. Dit is beter.
    
  De jongen glimlachte, verdrietig en teleurgesteld.
    
  - Oké dan. Laten we eens naar het verslag kijken.
    
  Alsof ik een zesde zintuig had (en Paola was er toen al zeker van dat ik dat had), kwam pater Fowler binnen met een dienblad vol iets wat ik had kunnen doorgeven aan het café als ik dit aftreksel had mogen proberen.
    
  - Ze hebben het hier. Gif van koffie met quinoa en koffie. ¿Ik neem aan dat we de vergadering nu kunnen hervatten?
    
  "Natuurlijk, vader," antwoordde ik. Jongen. Fowler les estudió dissimuladamente. Jongen lijkt me verdrietig, maar ik merk ook geen opluchting in zijn stem? En Paola zag dat ze heel sterk was. Minder onzeker.
    
  De directeur trok Lótex-handschoenen aan en haalde de schijf uit de tas. Het labpersoneel bracht hem een roltafel uit de pauzeruimte. Op het nachtkastje stonden een 27-inch tv en een goedkope dvd-speler. Ik had liever alle opnames gezien, want de muren in de vergaderzaal waren van glas en het was alsof ik ze aan iedereen die voorbijkwam liet zien. Tegen die tijd verspreidden zich geruchten over de zaak die Boy en Dikanti onderzochten door het gebouw, maar geen van beiden kwam ook maar in de buurt van de waarheid. Nooit.
    
  De plaat begon te spelen. Het spel startte direct, zonder pop-ups of iets dergelijks. De stijl was slordig, het decor was verzadigd en de belichting was erbarmelijk. Man, hij had de helderheid van de tv al bijna op maximaal gezet.
    
  - Welterusten, zielen van de wereld.
    
  Paola zuchtte toen ze Karoska's stem hoorde, de stem die haar na Pontiero's dood met die roep had gekweld. Er was echter niets te zien op het scherm.
    
  Dit is een opname van hoe ik van plan ben de heilige mannen van de Kerk uit te roeien, door het werk van de Duisternis uit te voeren. Mijn naam is Victor Karoski, een afvallige priester van de Roomse sekte. Tijdens mijn kindermisbruik werd ik beschermd door de sluwheid en intriges van mijn voormalige bazen. Door middel van deze rituelen werd ik persoonlijk door Lucifer uitgekozen om deze taak uit te voeren, terwijl onze vijand, de Timmerman, zijn franchisenemers selecteert in de Mud Ball-franchise.
    
  Het scherm vervaagt van pikdonker naar een zwak licht. Het beeld toont een bebloede, blootshoofdse man vastgebonden aan wat lijkt op de zuilen van de crypte van Santa María in Transpontina. Dikanti herkende hem nauwelijks als kardinaal Portini, de eerste onderkoning. De man die je zag was onzichtbaar, omdat Vigilance hem tot as had verbrand. Portini's juweel trilt lichtjes en Karoschi ziet alleen de punt van een mes in de linkerhand van de kardinaal.
    
  "Dit is kardinaal Portini, te moe om te schreeuwen. Portini heeft veel goeds gedaan voor de wereld, en mijn Meester walgt van zijn verachtelijke vlees. Laten we nu eens kijken hoe hij een einde heeft gemaakt aan zijn ellendige bestaan."
    
  Het mes wordt tegen haar keel gedrukt en snijdt haar met één slag door. Het shirt wordt weer zwart en wordt vervolgens vastgemaakt aan een nieuw shirt dat op dezelfde plek wordt dichtgeknoopt. Het was Robaira, en ik was doodsbang.
    
  "Dit is kardinaal Robair, vol angst. Draag een groot licht in u. De tijd is gekomen om dit licht terug te geven aan zijn Schepper."
    
  Deze keer moest Paola haar blik afwenden. Mara's blik onthulde dat het mes Robaira's oogkassen had leeggeprikt. Een druppel bloed spatte op het vizier. Dit was het gruwelijke aspect dat de forensisch wetenschapper in de jam zag, en Cinti draaide zich naar hem om. Hij was een goochelaar. Het beeld veranderde toen ze me zag en onthulde wat ze vreesde te zien.
    
  - É ste - Onderinspecteur Pontiero, een volgeling van de Visser. Ze hebben hem in mijn búskvedá geplaatst, maar niets kan de kracht van de Vader der Duisternis weerstaan. Nu bloedt de onderinspecteur langzaam dood.
    
  Pontiero keek Siamara recht aan, en zijn gezicht was niet van hem. Hij klemde zijn tanden op elkaar, maar de kracht in zijn ogen verdween niet. Het mes sneed langzaam haar keel door en Paola keek weer weg.
    
  - É ste - Kardinaal Cardoso, vriend van de onterfden, luizen en vlooien. Zijn liefde was voor mij net zo walgelijk als de rotte ingewanden van een schaap. Ook hij stierf.
    
  Wacht eens even, iedereen leefde in chaos. In plaats van naar genen te kijken, keken ze naar verschillende foto's van kardinaal Cardoso op zijn bed van verdriet. Er waren drie foto's, groenachtig van kleur, en twee van de maagd. Het bloed was onnatuurlijk donker. Alle drie de foto's werden ongeveer vijftien seconden lang op het scherm getoond, elk vijf seconden.
    
  Nu ga ik weer een heilige man doden, de heiligste van allemaal. Er zal iemand zijn die me zal proberen te stoppen, maar zijn einde zal hetzelfde zijn als dat van hen die jullie voor je ogen zagen sterven. De Kerk, de lafaard, heeft dit voor jullie verborgen gehouden. Ik kan dit niet meer. Welterusten, zielen van de wereld.
    
  De dvd stopte met een zoemend geluid en Boy zette de tv uit. Paola was bleek. Fowler klemde zijn tanden op elkaar van woede. De drie bleven minutenlang stil. Hij moest bijkomen van de bloedige wreedheid die hij had gezien. Paola, de enige die door de opname was geraakt, was de eerste die sprak.
    
  - Foto's. Waarom zijn er foto's? ¿Waarom geen video?
    
    -Porque no podía -dijo Fowler-. Omdat er niets complexer is dan een gloeilamp. Dat zei Dante.
    
  - En Karoski weet dat.
    
  -Wat vertellen ze mij over een spelletje pozuón diabólica?
    
  De forensisch wetenschapper voelde dat er weer iets mis was. Deze god gooide hem in compleet andere richtingen. Ik had een rustige nacht bij Sue nodig, rust en een rustig plekje om na te denken. Karoski's woorden, de sporen die in de lijken waren achtergelaten - ze hadden allemaal een rode draad. Als ik hem vond, kon ik de draad weer oppakken. Maar tot die tijd had ik geen tijd.
    
  En natuurlijk, mijn nacht met Sue kan de pot op
    
  "Carosca's historische intriges met de duivel zijn niet waar ik me zorgen over maak," merkt Boy op, vooruitlopend op Paola's gedachten. "Het ergste is dat we hem proberen te stoppen voordat hij weer een kardinaal doodt. En de tijd dringt."
    
  "Maar wat kunnen we doen?" vroeg Fowler. Hij pleegde geen zelfmoord tijdens de begrafenis van Johannes Paulus II. Nu de kardinalen beter beschermd zijn dan ooit, is het Casa Sancta Marthae gesloten voor bezoekers, net als het Vaticaan.
    
  Dikanti beet op zijn lip. "Ik ben het zat om volgens de regels van deze psychopaat te spelen. Maar nu heeft Karoski weer een fout gemaakt: hij heeft een spoor achtergelaten dat ze konden volgen."
    
  - Wie heeft dit gedaan, directeur?
    
  Ik heb al twee mannen aangesteld om dit verder te onderzoeken. Hij arriveerde via een gezant. Het bedrijf was Tevere Express, een lokaal bezorgbedrijf in het Vaticaan. We konden niet met de routemanager spreken, maar beveiligingscamera's buiten het gebouw legden de beeldsensor van de motor van de koerier vast. De plaquette staat geregistreerd op naam van Giuseppe Bastina van 1943 tot 1941. Hij woont in de wijk Castro Pretorio, aan de Via Palestra.
    
  -¿ Heb je geen telefoon?
    
  -Het telefoonnummer staat niet in het Tréfico-rapport en er zijn geen telefoonnummers met zijn naam in Información Telefónica.
    
    -Quizás figuur a nombre de su mujer -apuntó Fowler.
    
    -Viktorinaás. Maar voor nu is dit onze beste tip, aangezien een wandeling verplicht is. Gaat u mee, vader?
    
  -Na jou,
    
    
    
  Het appartement van de familie Bastin
    
  Via Palestra, 31
    
  02:12
    
    
    
  -¿Giuseppe Bastina?
    
  "Ja, ik ben het," zei de boodschapper. "Aanbieden aan een nieuwsgierig meisje in een slipje, met een kind van amper negen of tien maanden oud in haar armen." Op dit vroege uur was het niets bijzonders dat ze werden gewekt door de deurbel.
    
  "Ik ben inspecteur Paola Dikanti en ik ben pater Fowler. Maak je geen zorgen, je zit niet in de problemen en er is niemand iets overkomen. We willen je graag een paar zeer dringende vragen stellen."
    
  Ze bevonden zich op de overloop van een bescheiden maar zeer goed onderhouden huis. Een deurmat met een lachende kikker begroette bezoekers. Paola besloot dat dit hen ook niets kon schelen, en terecht. Bastina was erg van streek door zijn aanwezigheid.
    
  -Kun je niet wachten op de auto? Het team moet op pad, weet je, ze hebben een schema.
    
  Paola en Fowler schudden hun hoofd.
    
    -Een momentje, meneer. U heeft vanavond laat een levering gedaan. Een envelop op de Via Lamarmora. Weet u dat nog?
    
  "Natuurlijk herinner ik me dat, luister. Wat vind je ervan? Ik heb een uitstekend geheugen," zei de man, terwijl hij met de wijsvinger van zijn rechterhand op zijn slaap tikte. De linkerkant zat nog steeds vol kinderen, maar gelukkig huilde ze niet.
    
  -¿ Kunt u ons vertellen waar ik de envelop vandaan heb? Het is heel belangrijk, dit is een moordonderzoek.
    
  - Zoals altijd belden ze het agentschap. Ze vroegen me om naar het postkantoor van het Vaticaan te gaan en te controleren of er een paar enveloppen op het bureau naast de bedel lagen.
    
  Paola was geschokt.
    
  -¿Más uit de envelop?
    
  "Ja, er waren twaalf enveloppen. De klant vroeg me om eerst tien enveloppen naar de persdienst van het Vaticaan te brengen. Dan nog één naar de kantoren van het Vigilance Corps, en één naar jou."
    
  "Heeft niemand je enveloppen bezorgd? Zal ik ze dan maar ophalen?" vroeg Fowler geïrriteerd.
    
  -Ja, er is op dit uur niemand op het postkantoor, maar ze laten de buitendeur open tot negen uur. Voor het geval iemand iets in de internationale brievenbussen wil deponeren.
    
  -En wanneer wordt de betaling gedaan?
    
  - Ze lieten een kleine envelop op de demás achter. Deze envelop bevatte driehonderdzeventig euro, waarvan 360 euro voor de noodhulp en een fooi van 10 euro.
    
  Paola keek wanhopig naar de lucht. Karoski had aan alles gedacht. Weer zo'n eeuwige doodlopende weg.
    
  -Heb je iemand gezien?
    
  -Aan niemand.
    
  - En wat deed hij toen?
    
  -Wat denk je dat ik gedaan heb? Helemaal naar het perscentrum gaan en de envelop teruggeven aan de wachtcommandant.
    
  - Aan wie waren de enveloppen van de nieuwsafdeling geadresseerd?
    
  - Ze waren gericht aan verschillende journalisten. Allemaal buitenlanders.
    
  - En ik verdeelde ze onder elkaar.
    
  "Hé, waarom zoveel vragen? Ik ben een serieuze werker. Ik hoop dat dit niet alles is, want ik ga vandaag een fout maken. Ik moet echt werken, alsjeblieft. Mijn zoon moet eten, en mijn vrouw heeft een broodje in de oven. Ik bedoel, ze is zwanger," legde hij uit, tot de verbaasde blikken van zijn bezoekers.
    
  Luister, dit heeft niets met jou te maken, maar het is ook geen grap. We zullen winnen wat er is gebeurd, punt uit. Of, als ik je niet beloof dat elke agent in het verkeer de naam van zijn moeder uit zijn hoofd kent, zij - of Bastina.
    
  Bastina is erg bang en de baby begint te huilen als Paola dat zegt.
    
  -Oké, oké. Maak het kind niet bang. Heeft hij echt geen hart? ón?
    
  Paola was moe en erg prikkelbaar. Ik vond het jammer om met deze man in zijn eigen huis te praten, maar ik had nog nooit iemand zo volhardend in dit onderzoek aangetroffen.
    
  - Sorry, het is Bastina. Geef ons alsjeblieft verdriet. Het is een kwestie van leven of dood, mijn liefste.
    
  De boodschapper ontspande zijn toon. Met zijn vrije hand krabde hij over zijn overwoekerde baard en streek er zachtjes over om hem te laten stoppen met huilen. De baby ontspande geleidelijk, en de vader ook.
    
  "Ik heb de enveloppen aan de redactiemedewerker gegeven, oké? De deuren naar de kamer waren al op slot, dus ik moest een uur wachten om ze af te geven. En speciale bezorgingen moeten binnen een uur na ontvangst worden bezorgd, anders worden ze niet betaald. Ik zit echt in de problemen op mijn werk, weten jullie dat? Als iemand erachter komt dat ik dit heb gedaan, kan hij of zij zijn of haar baan verliezen."
    
  "Door ons zal niemand het ontdekken," zei Bastina. "Kré houdt van me."
    
  Bastina keek haar aan en knikte.
    
  - Ik geloof haar, centralist.
    
  - Weet ze de naam van de bewaker?
    
  -Nee, ik weet het niet. Neem de kaart met het wapen van het Vaticaan en een blauwe streep bovenaan. En zet de pers aan.
    
  Fowler liep een paar meter met Paola door de gang en begon weer met haar te fluisteren, op die speciale manier die ze zo fijn vond. Probeer je te concentreren op zijn woorden, niet op de sensaties die je ervaart door zijn nabijheid. Het was niet makkelijk.
    
  "Dottora, die kaart met die man erop is niet van het Vaticaanse personeel. Het is persaccreditatie. De documenten hebben de beoogde ontvangers nooit bereikt. Wat is er gebeurd?"
    
  Paola probeerde even als een journalist te denken. Stel je voor dat je een envelop ontvangt terwijl je in het perscentrum zit, omringd door alle concurrerende media.
    
  Ze hebben de beoogde ontvangers niet bereikt, want anders waren ze nu op elk tv-kanaal ter wereld uitgezonden. Als alle enveloppen in één keer waren aangekomen, was je niet naar huis gegaan om de informatie te controleren. De vertegenwoordiger van het Vaticaan zat waarschijnlijk in het nauw.
    
  -Precies. Karoski probeerde zijn eigen persbericht uit te brengen, maar werd in mijn maag gestoken door de haast van deze goede man en mijn vermeende oneerlijkheid van degene die de enveloppen had meegenomen. Of ik vergis me ernstig, of ik open een van de enveloppen en neem ze allemaal mee. Waarom zou ik het geluk dat je uit de hemel hebt meegebracht, delen?
    
  - Op dit moment, in Alguacil, in Rome, schrijft deze vrouw het nieuws van de eeuw.
    
  "En het is heel belangrijk dat we weten wie ze is. Zo snel mogelijk."
    
  Paola begreep de urgentie in de woorden van de priester. Ze kwamen beiden terug met Bastina.
    
  - Kunt u ons, meneer Bastina, vertellen wie de envelop heeft meegenomen?
    
  -Nou, ze was heel mooi. Keurig blond haar dat tot zijn schouders reikte, ongeveer vijfentwintig... blauwe ogen, een licht jasje en een beige broek.
    
  -Wauw, als je een goed geheugen hebt.
    
  -¿ Voor mooie meisjes? - Ik glimlach, half sarcastisch en beledigd, alsof ze aan zijn waarde twijfelen. Ik kom uit Marseille, centralist. Maar goed dat mijn vrouw nu in bed ligt, want als ze me zo heeft horen praten... Ze heeft nog minder dan een maand tot de bevalling, en de dokter heeft haar absolute rust gestuurd.
    
  -¿ Weet u nog iets dat zou kunnen helpen bij de identificatie van het meisje?
    
  -Nou, het was zeker Spaans. De man van mijn zus is Spaans, en hij klinkt net als ik die een Italiaans accent probeer te imiteren. Je hebt het idee al.
    
  Paola komt tot de conclusie dat het tijd is om te vertrekken.
    
  -Het spijt ons dat we u storen.
    
  -Maak je geen zorgen. Het enige wat ik fijn vind, is dat ik dezelfde vragen niet twee keer hoef te beantwoorden.
    
  Paola draaide zich lichtjes geschrokken om. Ik verhief mijn stem bijna tot een schreeuw.
    
  - Is je dit al eerder gevraagd? Door wie? Wat was het?
    
  Niíili Ik huilde opnieuw. Mijn vader bemoedigde hem en probeerde hem te kalmeren, maar zonder veel succes.
    
  -¡Váen jongens, kijk eens hoe jullie mijn woede ineens hebben aangewakkerd!
    
  "Laat het ons weten, dan gaan we", zei Fowler in een poging de situatie te sussen.
    
  "Hij was zijn kameraad. Laat me de badge van het Veiligheidskorps zien. Dat werpt op zijn minst twijfel op over de identificatie. Hij was een kleine, breedgeschouderde man. In een leren jas. Hij is hier een uur geleden vertrokken. Ga nu weg en kom niet meer terug."
    
  Paola en Fowler staarden elkaar met vertrokken gezichten aan. Ze renden allebei naar de lift, met een bezorgde blik terwijl ze door de straat liepen.
    
  - Denk jij hetzelfde als ik, dottor?
    
  -Precies hetzelfde. Dante verdween rond acht uur 's avonds en verontschuldigde zich.
    
  -Nadat u de oproep hebt ontvangen.
    
  "Omdat je het pakketje al bij de poort hebt opengemaakt. En je zult versteld staan van de inhoud. Hebben we die twee feiten niet al eerder met elkaar in verband gebracht? Verdorie, in het Vaticaan slaan ze iedereen die binnenkomt de tering in de rug. Het is een basismaatregel. En als Tevere Express regelmatig met hen samenwerkt, was het duidelijk dat ik al hun medewerkers, inclusief Bastina, moest opsporen.
    
  - Ze volgden de pakketten.
    
  "Als de journalisten de enveloppen in één keer hadden geopend, had iemand in het perscentrum zijn poort gebruikt. En het nieuws zou ontploft zijn. Er zou geen menselijke manier zijn om het te stoppen. Tien bekende journalisten..."
    
  - Maar er is in ieder geval een journalist die ervan weet.
    
  -Precies.
    
  - Eén ervan is heel beheersbaar.
    
  Paola bedacht talloze verhalen. Het soort dat politieagenten en andere wetshandhavers in Rome tegen hun kameraden fluisteren, meestal vóór hun derde kopje thee. Duistere legendes over verdwijningen en ongelukken.
    
  - Denk je dat het mogelijk is dat ze...?
    
  -Ik weet het niet. Misschien. Vertrouwend op de flexibiliteit van de journalist.
    
  "Vader, ga je nu ook nog met eufemismen op me afkomen? Je bedoelt, en dat is volkomen duidelijk, dat je haar geld kunt afpersen om haar de plaat te geven."
    
  Fowler zei niets. Het was een van zijn welsprekende stiltes.
    
  "Nou, voor haar bestwil is het beter als we haar zo snel mogelijk vinden. Stap in de auto, vader. We moeten zo snel mogelijk naar de UACV. Begin met het doorzoeken van hotels, bedrijven en de omgeving..."
    
  "Nee, dottora. We moeten ergens anders heen," zei hij, terwijl hij haar het adres gaf.
    
  - Het ligt aan de andere kant van de stad. Wat voor ahé is ahí?
    
  -Vriend. Hij kan ons helpen.
    
    
    
  Ergens in Rome
    
  02:48
    
    
    
  Paola reed naar het adres dat Fowler haar had gegeven zonder hen allemaal mee te nemen. Het was een appartementencomplex. Ze moesten een hele tijd bij de poort wachten, met hun vinger tegen de automatische poortwachter gedrukt. Terwijl ze wachtten, vroeg Paola aan Fowler:
    
  -Deze vriend... kende je hem?
    
  "Mag ik zeggen, Amos, dat dit mijn laatste missie was voordat ik mijn vorige baan opzegde? Ik was toen tussen de tien en veertien, en ik was behoorlijk opstandig. Sindsdien ben ik... hoe zal ik het zeggen? Een soort spirituele mentor voor El. We zijn nooit het contact verloren.
    
  - En nu is het eigendom van uw bedrijf, Vader Fowler?
    
  - Dottora, als u mij geen belastende vragen stelt, hoef ik u geen geloofwaardige leugen te vertellen.
    
  Vijf minuten later besloot de vriend van de priester zich aan hen te openbaren. Als gevolg daarvan word je een andere priester. Heel jong. Hij leidde hen naar een kleine studio, goedkoop gemeubileerd maar zeer schoon. Het huis had twee ramen, beide met de jaloezieën volledig neergelaten. Aan de ene kant van de kamer stond een tafel van ongeveer twee meter breed, bedekt met vijf computermonitoren, van het type met platte schermen. Onder de tafel gloeiden honderden lampjes als een onhandelbaar kerstbomenbos. Aan de andere kant stond een onopgemaakt bed, waaruit de bewoner blijkbaar even was gesprongen.
    
    -Albert, ik presenteer het aan Dr. Paola Dicanti. Ik werk met haar samen.
    
  - Vader Albert.
    
  "Oh, alsjeblieft, alleen Albert," glimlachte de jonge priester vriendelijk, hoewel zijn glimlach bijna een geeuw was. "Sorry voor de rommel. Verdorie, Anthony, wat brengt je hier op dit tijdstip? Ik heb nu geen zin om te schaken. En trouwens, ik had je kunnen waarschuwen voor je komst naar Rome. Ik hoorde vorige week dat je terug zou keren naar de politie. Ik zou het graag van je horen."
    
  "Albert is in het verleden tot priester gewijd. Hij is een impulsieve jongeman, maar ook een computergenie. En nu gaat hij ons een plezier doen, dokter."
    
  - Waar ben je nu weer aan begonnen, gekke oude man?
    
  "Albert, alsjeblieft. Respecteer de aanwezige donor," zei Fowler, veinzend beledigd. "We willen dat je een lijst voor ons maakt."
    
  - Welke?
    
  - Lijst van geaccrediteerde vertegenwoordigers van de Vaticaanse pers.
    
  Albert blijft heel serieus.
    
  - Wat u van mij vraagt is niet gemakkelijk.
    
  "Albert, in godsnaam. Je gaat de computers van Gono's Penthouse in en uit op dezelfde manier als anderen zijn slaapkamer ingaan."
    
  "Ongefundeerde geruchten," zei Albert, hoewel zijn glimlach anders suggereerde. "Maar zelfs als het waar was, heeft het een niets met het ander te maken. Het informatiesysteem van het Vaticaan is als het land Mordor. Het is ondoorgrondelijk."
    
  -Kom op, Frodo26. Ik weet zeker dat je al eerder bij allí bent geweest.
    
  -Chissst, zeg nooit mijn hackersnaam hardop, psychopaat.
    
  - Het spijt me heel erg, Albert.
    
  De jongeman werd heel serieus. Hij krabde aan zijn wang, waar de sporen van de puberteit in de vorm van lege rode vlekken achterbleven.
    
  -Is dit echt nodig? Je weet dat ik hier niet bevoegd voor ben, Anthony. Het is tegen alle regels.
    
  Paola wilde niet vragen van wie de toestemming voor zoiets moest komen.
    
  "Iemands leven kan in gevaar zijn, Albert. En wij zijn nooit een volk van regels geweest." Fowler keek Paola aan en vroeg haar hem een handje te helpen.
    
  -Kun je ons helpen, Albert? Ben ik echt eerder binnengekomen?
    
  -Si, dottora Dicanti. Ik heb dit allemaal al eens meegemaakt. Eén keer, en ik ben niet te ver gegaan. En ik kan je zweren dat ik nog nooit in mijn leven angst heb gevoeld. Vergeef me mijn taalgebruik.
    
  - Kalmeer. Ik heb dat woord al eerder gehoord. Wat is er gebeurd?
    
  "Ik werd opgemerkt. Op het moment dat het gebeurde, werd een programma geactiveerd dat twee waakhonden achter me aan zette."
    
  -Wat betekent dit? Bedenk dat je met een vrouw praat die dit probleem niet begrijpt.
    
  Albert raakte geïnspireerd. Hij praatte graag over zijn werk.
    
  Dat er twee verborgen dienaren waren, wachtend om te zien of iemand hun verdediging zou doorbreken. Zodra ik dat besefte, zetten ze al hun middelen in om me te vinden. Een van de bedienden probeerde wanhopig mijn adres te vinden. De ander begon punaises op me te plakken.
    
  -¿ Wat zijn punaises?
    
  Stel je voor dat je over een pad loopt dat een beek oversteekt. Het pad bestaat uit platte stenen die uit de beek steken. Wat ik met de computer deed, was de steen waar ik vanaf moest springen verwijderen en vervangen door kwaadaardige informatie. Een veelzijdig Trojaans paard.
    
  De jongeman ging achter de computer zitten en bracht een stoel en een bankje. Het was duidelijk dat ik niet veel bezoek zou krijgen.
    
  - Virus?
    
  "Heel krachtig. Als ik ook maar één stap zou zetten, zouden zijn assistenten mijn harde schijf vernielen en zou ik volledig aan zijn genade zijn overgeleverd. Dit is de enige keer in mijn leven dat ik Niko's botaón heb gebruikt," zei de priester, wijzend naar een onschuldig ogende rode botaón naast de centrale monitor. Ga vanaf de botaón naar een kabel die in de zee verdwijnt.
    
  - Wat is dit?
    
  "Het is een robot die de stroom naar de hele verdieping uitschakelt. Hij reset zichzelf na tien minuten."
    
  Paola vroeg hem waarom hij de stroom naar de hele verdieping had uitgezet in plaats van alleen de stekker van de computer uit het stopcontact te halen. Maar de man luisterde niet meer, zijn ogen waren op het scherm gericht terwijl zijn vingers over het toetsenbord vlogen. Het was Fowler, op wie ik antwoordde...
    
  "Informatie wordt in milliseconden verzonden. De tijd die Albert nodig heeft om te bukken en aan het koord te trekken, kan cruciaal zijn, begrijp je?"
    
  Paola begreep het half, maar ze was er niet echt in geïnteresseerd. Destijds was het belangrijk voor me om de blonde Spaanse journaliste te vinden, en als ze haar op die manier vonden, des te beter. Het was duidelijk dat de twee priesters elkaar al eerder in soortgelijke situaties hadden gezien.
    
  -Wat gaat hij nu doen?
    
  "Haal het scherm omhoog." Het is niet erg goed, maar hij verbindt zijn computer via honderden andere computers in een reeks die uiteindelijk op het netwerk van het Vaticaan terechtkomt. Hoe complexer en langduriger de camouflage, hoe langer het duurt voordat ze hem detecteren, maar er is een veiligheidsmarge die niet overschreden kan worden. Elke computer kent de naam van de vorige computer die verbinding heeft gemaakt, en de naam van de computer tijdens de verbinding. Net als jij: als de verbinding verbroken wordt voordat ze je bereiken, ben je verloren.
    
  Een lange druk op het toetsenbord van de tablet duurde bijna een kwartier. Zo nu en dan lichtte er een rode stip op op de wereldkaart op een van de schermen. Er waren er honderden, die bijna het grootste deel van Europa, Noord-Afrika, Japan en Japan bestreken. Paola merkte op dat ze het grootste deel van Europa, Noord-Afrika, Japan en Japan bewoonden. Een hogere dichtheid aan stippen werd aangetroffen in economisch meer ontwikkelde en welvarende landen, slechts een of twee in de Hoorn van Afrika en een dozijn in Suram Rica.
    
  Elk van deze stippen op deze monitor komt overeen met een computer die Albert van plan is te gebruiken om via een sequentie toegang te krijgen tot het Vaticaanse systeem. Het zou de computer kunnen zijn van iemand van een instituut, een bank of een advocatenkantoor. Het zou in Peking, Oostenrijk of Manhattan kunnen staan. Hoe verder ze geografisch uit elkaar liggen, hoe effectiever de sequentie wordt.
    
  -¿Cómo weet dat een van deze computers niet per ongeluk is uitgeschakeld, waardoor het hele proces werd onderbroken?
    
  "Ik gebruik mijn verbindingsgeschiedenis," zei Albert met een afstandelijke stem, terwijl hij verder typte. "Ik gebruik meestal computers die altijd aan staan. Tegenwoordig, met programma's voor bestandsdeling, laten veel mensen hun computer 24/7 aanstaan om muziek of porno te downloaden. Dit zijn ideale systemen om als bruggen te gebruiken. Een van mijn favorieten is een computer - en het is een zeer bekend figuur in de Europese politiek - hij heeft fans van foto's van jonge meisjes met paarden. Zo nu en dan vervang ik die foto's door afbeeldingen van een golfer. Hij of zij verbiedt dergelijke perversies."
    
  -¿ Ben je niet bang om de ene pervert door de andere te vervangen, Albert?
    
  De jongeman deinsde terug voor het ijzeren gezicht van de priester, maar hield zijn ogen gericht op de bevelen en instructies die zijn vingers op de monitor verschenen. Uiteindelijk hief ik een hand op.
    
  We zijn er bijna. Maar ik waarschuw je, we kunnen niets kopiëren. Ik gebruik een systeem waarbij een van jouw computers het werk voor me doet, maar de gekopieerde informatie op jouw computer verwijdert zodra deze een bepaald aantal kilobytes overschrijdt. Net als alles heb ik een goed geheugen. Vanaf het moment dat we ontdekt worden, hebben we zestig seconden de tijd.
    
  Fowler en Paola knikten. Hij was de eerste die Alberts rol als regisseur in zijn busqueda op zich nam.
    
  - Het is er al. We zijn binnen.
    
  - Neem contact op met de persdienst, Albert.
    
  - Daar is het al.
    
  -Zoek naar bevestiging.
    
    
  Minder dan vier kilometer verderop, in de kantoren van het Vaticaan, werd een van de beveiligingscomputers, genaamd "Archangel", geactiveerd. Een van de subroutines detecteerde de aanwezigheid van een externe agent in het systeem. Het inperkingsprogramma werd onmiddellijk geactiveerd. De eerste computer activeerde een andere, genaamd "Saint Michael 34". Dit waren twee Cray-supercomputers, die in staat waren om 1 miljoen bewerkingen per seconde uit te voeren en elk meer dan 200.000 euro kostten. Beide werkten tot het einde van hun cyclus om de indringer op te sporen.
    
    
  Er verschijnt een waarschuwingsvenster op het hoofdscherm. Albert tuitte zijn lippen.
    
  - Verdorie, daar zijn ze. We hebben minder dan een minuut. Er staat niets over accreditatie.
    
  Paola spande zich aan toen ze zag dat de rode stippen op de wereldkaart begonnen te krimpen. Aanvankelijk waren het er honderden, maar ze verdwenen in een alarmerend tempo.
    
  -Perskaarten.
    
  - Niets, verdomme. Veertig seconden.
    
  -¿Media? -richt op Paola.
    
  -Nu. Hier is de map. Dertig seconden.
    
  Er verscheen een lijst op het scherm. Het was een database.
    
  - Verdorie, er zitten meer dan drieduizend kaartjes in.
    
  -Sorteer op nationaliteit en zoek naar Spanje.
    
  - Al gedaan. Twintig seconden.
    
  - Verdorie, er zijn geen foto's. Hoeveel namen zijn er?
    
  -Ik ben ouder dan vijftig. Vijftien seconden.
    
  Er waren nog maar dertig rode stippen over op de wereldkaart. Iedereen leunde voorover in het zadel.
    
  - Hij elimineert mannen en verdeelt vrouwen op basis van leeftijd.
    
  - Alweer. Tien seconden.
    
  -Jij, máy, ik en#243; jullie komen op de eerste plaats.
    
  Paola kneep stevig in zijn handen. Albert haalde één hand van het toetsenbord en typte een bericht op Niko's bot. Grote zweetdruppels rolden over zijn voorhoofd terwijl hij met zijn andere hand schreef.
    
  -¡Hier! ¡Hier is hij dan, eindelijk! ¡Vijf seconden, Anthony!
    
  Fowler en Dikanti lazen en memoriseerden de namen snel, en ze verschenen op het scherm. Het was nog niet voorbij toen Albert op de knop van de bot drukte en het scherm en het hele huis zwart als steenkool werden.
    
  "Albert," zei Fowler in de volledige duisternis.
    
  -¿Si, Anthony?
    
  - Heb je toevallig zeilen?
    
  - Je moet weten dat ik geen anale systemen gebruik, Anthony.
    
    
    
  Hotel Rafaël
    
  Lange februari, 2
    
  Donderdag 7 april 2005, 03:17.
    
    
    
  Andrea Otero was heel erg bang.
    
  Bang? Ik weet het niet, ik ben opgewonden.
    
  Het eerste wat ik deed toen ik op mijn hotelkamer aankwam, was drie pakjes tabak kopen. De nicotine in het eerste pakje was een ware zegen. Nu, toen het tweede pakje begon, begonnen de contouren van de realiteit zich te vervlakken. Ik voelde een lichte, kalmerende duizeligheid, als een zacht gekoer.
    
  Ze zat op de vloer van de kamer, met haar rug tegen de muur, één arm om haar benen geslagen, de andere dwangmatig rokend. Aan de andere kant van de kamer stond een poortcomputer, volledig uitgeschakeld.
    
  Gezien de omstandigheden handelde de había gepast. Na het bekijken van de eerste veertig seconden van Victor Karoska's film - als dat überhaupt zijn echte naam was - voelde ik de drang om te overgeven. Andrea, die zich nooit inhoudt, zocht de dichtstbijzijnde prullenbak (op volle snelheid en met haar hand voor haar mond, ja) en gooide alles erin. Ze at noedels als lunch, croissants als ontbijt en iets waarvan ik me niet herinnerde dat ik het gegeten had, maar dat waarschijnlijk het avondeten van de vorige dag was geweest. Hij vroeg zich af of het heiligschennis zou zijn om in een vuilnisbak van het Vaticaan over te geven, en concludeerde dat dat niet zo was.
    
  Toen de wereld weer stopte met draaien, stond ik weer bij de deur van het NEWS-kantoor, denkend dat ik iets vreselijks in elkaar had gezet en dat iemand het moest hebben meegenomen of zoiets. Jij was er waarschijnlijk al bij toen een stel Zwitserse gardisten haar kwam arresteren voor postoverval, of hoe het ook heette, voor het openen van een envelop die duidelijk niet voor jou bedoeld was, want geen van die enveloppen was voor jou bedoeld.
    
  Nou ja, weet je, ik was een agent, ik geloofde dat ik de bom kon zijn, en ik gedroeg me zo dapper als ik kon. Kalmeer, wacht hier terwijl ze mijn medaille komen halen...
    
  Iets wat niet erg religieus is. Absoluut niets is geloofwaardig. Maar de redder had geen versie nodig om het haar ontvoerders te vertellen, want niemand kwam opdagen. Dus pakte Andrea kalm haar spullen, vertrok - met alle soberheid van het Vaticaan, koket glimlachend naar de Zwitserse Garde bij de klokkentoren waardoor journalisten binnenkomen - en stak het Sint-Pietersplein over, na al die jaren verlaten. Sta jezelf toe de blik van de Zwitserse Garde te voelen wanneer je uit een taxi stapt vlak bij je hotel. En een halfuur later geloofde ik niet meer dat ik haar gevolgd had.
    
  Maar nee, niemand volgde haar, en ze vermoedde niets. Ik gooide negen enveloppen, tot nu toe ongeopend, in de prullenbak op de Piazza Navona. Hij wilde niet betrapt worden met al die spullen bij zich. En hij ging naast haar zitten, gewoon op zijn kamer, zonder eerst langs het nicotinestation te gaan.
    
  Toen ze zich zeker genoeg voelde, ongeveer de derde keer dat ik de vaas met gedroogde bloemen in de kamer had geïnspecteerd zonder verborgen microfoons te vinden, legde ik de plaat terug. Tot we de film weer zouden kijken.
    
  De eerste keer lukte het me om de eerste minuut te halen. De tweede keer zag hij bijna alles. De derde keer zag hij alles, maar moest hij naar de wc rennen om het glas water dat hij bij aankomst had gedronken en de restjes gal uit te spugen. De vierde keer slaagde hij erin zichzelf genoeg te serenaderen om zichzelf ervan te overtuigen dat het echt was, en geen tape zoals "The Blair Witch Project 35". Maar, zoals we al eerder zeiden, Andrea was een zeer slimme journaliste, wat meestal zowel haar grootste troef als haar grootste probleem was. Zijn sterke intuïtie had hem al verteld dat alles vanzelfsprekend was geweest vanaf het moment dat hij het voor het eerst zag. Misschien zou een andere journalist de dvd sindsdien te veel in twijfel hebben getrokken, denkend dat het nep was. Maar Andrea was al dagen op zoek naar kardinaal Robair en wantrouwde de vermiste kardinaal Mas. Robairs naam op een opname horen, doet je twijfels verdwijnen als een dronken scheet, en wist vijf uur in Buckingham Palace uit. Wreed, smerig en effectief.
    
  Hij bekeek de opname voor de vijfde keer, om aan mijn genen te wennen. En de zesde keer, om een paar aantekeningen te maken, gewoon wat losse krabbeltjes in een notitieboekje. Nadat je de computer hebt uitgezet, ga er dan zo ver mogelijk vandaan zitten - ergens tussen je bureau en de airconditioning - en je laat hem achter. #243; aan het roken.
    
  Het is absoluut niet het juiste moment om te stoppen met roken.
    
  Deze genen van mij waren een nachtmerrie. In het begin was de walging die haar in zijn greep hield, de smerigheid die ik haar liet voelen, zo intens dat ze urenlang niet kon reageren. Wanneer de slaap je hersenen verlaat, begin dan echt te analyseren wat je in handen hebt. Pak je notitieboekje erbij en schrijf drie punten op die de sleutel tot het rapport zullen vormen:
    
    
  1º De moordenaar van de satanische está heeft betrekking op de kardinalen van de Katholieke Kerk.
    
  2º De Katholieke Kerk, waarschijnlijk in samenwerking met de Italiaanse politie, verbergt dit voor ons.
    
  3º Toevallig bevond de grote zaal, waar deze kardinalen hun belangrijkste rol zouden spelen, zich in negen kamers.
    
    
  Streep de negen door en vervang hem door een acht. Ik was al een sabado.
    
  Je moet een geweldig rapport schrijven. Een volledig rapport, in drie delen, met een samenvatting, uitleg, rekwisieten en een kop op de voorpagina. Je kunt geen afbeeldingen van tevoren op schijf zetten, want dan kun je ze niet snel ontdekken. Natuurlijk zal de regisseur Paloma uit haar ziekenhuisbed slepen, zodat de kont van de kunstenaar het juiste gewicht krijgt. Misschien laten ze haar een van de rekwisieten signeren. Maar als ik het hele rapport naar een voicerecorder zou sturen, gesimuleerd en klaar om naar andere landen te worden verzonden, zou geen enkele regisseur het lef hebben om hun handtekening te verwijderen. Nee, want in dat geval zou Andrea zich beperken tot het sturen van een fax naar La Nasi en een andere naar Alphabet met de volledige tekst en foto's van de kunstwerken - de kont voordat ze werden gepubliceerd. En de grote exclusiviteit (en zijn werk, trouwens) kan de pot op.
    
  Zoals mijn broer Michelangelo zei: we zijn allemaal aan het neuken of we worden geneukt.
    
  Het was niet dat hij zo'n aardige vent was, perfect voor een jonge dame als Andrea Otero, maar hij maakte er geen geheim van dat ze een jonge dame was. Het was niet typisch voor een señoritas om post te stelen zoals zij deed, maar verdomd als het haar iets kon schelen. Je hebt hem al een bestseller zien schrijven, "Ik herken de kardinaalmoordenaar". Honderdduizenden boeken met zijn naam op de cover, interviews over de hele wereld, lezingen. Ongetwijfeld verdient schaamteloze diefstal straf.
    
  Hoewel je natuurlijk soms voorzichtig moet zijn van wie je steelt.
    
  Omdat deze brief niet naar de persdienst is gestuurd. Dit bericht is hem toegestuurd door een meedogenloze moordenaar. Je rekent er waarschijnlijk op dat je bericht in deze uren de wereld over gaat.
    
  Overweeg je opties. Zaterdag. Natuurlijk, degene die deze plaat heeft besteld, zou pas 's ochtends hebben ontdekt dat je pas op je bestemming was aangekomen. Als het koeriersbedrijf werkte voor een bado die eraan twijfelde, zou ik hem binnen een paar uur moeten kunnen vinden, misschien tegen tien of elf uur. Maar zij betwijfelde of de koerier haar naam op de kaart had geschreven. Het lijkt erop dat degenen die om me geven, meer om de inscriptie eromheen geven dan om wat erop staat. In het beste geval, als het koeriersbedrijf pas maandag opengaat, reserveer dan twee dagen. In het slechtste geval heb je een paar uur.
    
  Natuurlijk had Andrea geleerd dat het altijd verstandig was om te handelen op basis van het worstcasescenario. Je moest immers direct een rapport schrijven. Terwijl de tekenaar door de drukkerij van de hoofdredacteur en directeur in Madrid lekte, moest hij zijn haar kammen, een zonnebril opzetten en gonzend het hotel uitlopen.
    
  Hij stond op en verzamelde al zijn moed. Ik zette de poort aan en startte het programma voor het opmaken van de schijf. Schrijf direct op de opmaak. Hij voelde zich veel beter toen hij zijn woorden over de tekst heen zag.
    
  Het kost drie kwartier om een mock-up te maken met drie shots gin. Ik was bijna klaar toen ze... hun afschuwelijke mo...
    
  ¿ Whoé n koñili callá a é sten nú mero at three o'clock in the morning?
    
  Dit nummer staat gewoon op de schijf. Ik heb het aan niemand gegeven, zelfs niet aan mijn familie. Omdat ik iemand van de redactie moet zijn voor dringende zaken. Hij staat op en rommelt in zijn tas tot hij él vindt. Hij keek naar het scherm, in de verwachting de demonstratieve truc van nén van números te zien die in de zoeker verscheen telkens wanneer iemand vanuit Spanje belde, maar zag in plaats daarvan dat de ruimte waar de identiteit van de beller vermeld had moeten worden leeg was. Verschijnt helemaal niet. "Nú gewoon onbekend."
    
  Descolgo.
    
  -Vertellen?
    
  Het enige wat ik hoorde was de toon van de communicatie.
    
  Hij zal een fout maken in п áп úпросто.
    
  Maar iets in haar zei haar dat dit telefoontje belangrijk was en dat ze maar beter kon opschieten. Ik ging terug naar het toetsenbord en typte "I beg you never". Ze stuitte op een typefout - nooit een spelfout, ze had er al acht jaar geen meer gemaakt - maar ik ging niet eens terug om het te corrigeren. "Ik doe het overdag wel." Plotseling voelde ik een enorme haast om het af te maken.
    
  Het kostte hem vier uur om de rest van het rapport te voltooien, en meerdere uren om biografische informatie en foto's van de overleden kardinalen, nieuws, afbeeldingen en de dood te verzamelen. Het kunstwerk bevat verschillende screenshots van Karoski's eigen video. Een van die genen was zo sterk dat ze ervan bloosde. Wat maakt het uit. Laat ze maar censureren op de redactie als ze het aandurven.
    
  Hij schreef zijn laatste woorden toen er op de deur werd geklopt.
    
    
    
  Hotel Rafaël
    
  Lange februari, 2
    
  Donderdag 7 april 2005, 07:58.
    
    
    
  Andrea keek naar de deur alsof ze hem nog nooit eerder had gezien. Ik haalde de schijf uit de computer, stopte hem in het plastic hoesje en gooide hem in de prullenbak in de badkamer. Ik kwam terug in de kamer met El Coraz op het donsjack, en wilde dat hij, wie hij ook was, weg zou gaan. Er werd weer op de deur geklopt, beleefd maar dringend. Ik word geen schoonmaakster. Het was pas acht uur 's ochtends.
    
  - Wie ben je?
    
  -¿Señorita Otero? Welkomstontbijt in het hotel.
    
  Andrea deed de deur open, extrañada.
    
  - Ik heb niet om ninún gevraagd...
    
  Hij werd plotseling onderbroken omdat het niet een van de elegante piccolo's of obers van het hotel was. Het was een kleine, maar breedgeschouderde en gedrongen man, gekleed in een leren windjack en een zwarte broek. Hij was ongeschoren en glimlachte openlijk.
    
  - Mevrouw Otero? Ik ben Fabio Dante, hoofd van het Vaticaanse Vigilantiekorps. Ik wil u graag een paar vragen stellen.
    
  In je linkerhand houd je een badge vast met een duidelijk zichtbare foto van jezelf. Andrea bekeek hem aandachtig. Authentieke parecía.
    
  "Kijk, hoofdinspecteur, ik ben nu erg moe en ik moet slapen. Kom een andere keer terug."
    
  Ik deed met tegenzin de deur dicht, maar iemand anders duwde me aan met de behendigheid van een encyclopedieverkoper met een groot gezin. Andrea werd gedwongen in de deuropening te blijven staan en hem aan te kijken.
    
  - Heb je me niet begrepen? Ik moet slapen.
    
  "Het lijkt erop dat je me verkeerd begrepen hebt. Ik moet dringend met je praten, want ik doe onderzoek naar een inbraak."
    
  Verdorie, konden ze mij echt zo snel vinden als ik vroeg?
    
  Andrea bleef naar haar gezicht kijken, maar vanbinnen ging haar zenuwstelsel van 'alarm' naar 'volledige crisis'. Je moet door deze tijdelijke staat heen, wat het ook is, want wat je doet is je vingers in je handpalmen steken, je tenen krommen en de directeur vragen om langs te komen.
    
  - Ik heb niet veel tijd. Ik moet een artillerie-kont naar mijn perió-lid sturen.
    
  -Het is nog wat vroeg om artíass te versturen, hè? De kranten verschijnen pas over een paar uur.
    
  -Nou, ik vind het leuk om dingen met Antelachi te doen.
    
  "Is dit een soort bijzonder nieuws, een quiz?" vroeg Dante, terwijl hij een stap in de richting van Andrea's portiek zette. Ésta stond voor haar en blokkeerde haar de weg.
    
  -Oh nee. Niets bijzonders. De gebruikelijke speculatie over wie de nieuwe Sumo Pontifice niet zal worden.
    
  - Natuurlijk. Het is een zaak van het grootste belang, toch?
    
  "Inderdaad, het is van het grootste belang. Maar het levert niet veel nieuws op. Je weet wel, de gebruikelijke berichten over mensen hier en over de hele wereld. Er is niet veel nieuws, weet je?"
    
  - En hoe graag wij dat ook zouden willen, Orita Otero.
    
  -Behalve natuurlijk die diefstal waar hij me over vertelde. Wat hebben ze van hen gestolen?
    
  -Niets buitenaards. Een paar enveloppen.
    
  -¿Wat houdt het jaar in? Vast iets heel waardevols in. ¿ La-nóDe mijn van de kardinalen?
    
  -¿ Waarom denk je dat content waardevol is?
    
  "Dat moet het zijn, anders had hij zijn beste speurhond niet op pad gestuurd. Misschien een verzameling postzegels van het Vaticaan? Hij of... waar filatelisten voor moorden."
    
  - Eigenlijk waren dat geen postzegels. Vind je het erg als ik rook?
    
  - Het is tijd om over te stappen op pepermuntsnoepjes.
    
  De jonge inspecteur besnuffelt de omgeving.
    
  - Nou, voor zover ik het begrijp, volg je je eigen advies niet op.
    
  "Het was een zware nacht. Rook maar als je een lege asbak kunt vinden..."
    
  Dante stak een sigaar op en blies rook uit.
    
  "Zoals ik al zei, Etoíorita Otero, zitten er geen postzegels op de enveloppen. Dit was uiterst vertrouwelijke informatie die niet in verkeerde handen mocht vallen."
    
  -Bijvoorbeeld?
    
  -Ik snap het niet. Wat bijvoorbeeld?
    
  -Wat een verkeerde handen, Superintendent.
    
  -Zij wier plicht niet weet wat hen past.
    
  Dante keek om zich heen en zag natuurlijk geen enkele asbak. Zanjo vroeg het, terwijl hij as op de grond gooide. Andrea greep de kans om te slikken: als dit geen bedreiging was, was ze een kloosterzuster.
    
  - En wat voor informatie is dat dan?
    
  -Vertrouwelijk type.
    
  - Waardevol?
    
  "Dat zou kunnen. Ik hoop dat als ik de persoon vind die de enveloppen heeft meegenomen, het iemand is met wie hij kan onderhandelen."
    
  -Bent u bereid veel geld te bieden?
    
  - Nee. Ik ben bereid je aan te bieden je tanden te behouden.
    
  Het was niet Dantes aanbod dat Andrea bang maakte, maar zijn toon. Die woorden met een glimlach uitspreken, op dezelfde toon als je om cafeïnevrije koffie zou vragen, was gevaarlijk. Plotseling had ze spijt dat ze hem had binnengelaten. De laatste brief zou worden uitgespeeld.
    
  "Nou, hoofdinspecteur, dit was een tijdje erg interessant voor mij, maar nu moet ik u vragen te vertrekken. Mijn vriend, de fotograaf, komt zo terug en hij is een beetje jaloers..."
    
    Dante zag een echo. Andrea lachte helemaal niet. De andere man haalde een pistool tevoorschijn en richtte het tussen haar borsten.
    
  "Hou op met doen alsof, schat. Er is daar geen enkele vriend, geen enkele vriend. Geef me de opnames, of we zien de kleur van zijn longen in het echt."
    
  Andrea fronste en richtte het pistool opzij.
    
  "Hij gaat me niet neerschieten. We zitten in een hotel. De politie is er over een halve minuut en zal Jem, die ze zoeken, niet vinden, wat dat ook mag zijn."
    
  De superintendent aarzelt een paar ogenblikken.
    
  -Wat? Hij heeft een reden. Ik ga hem niet neerschieten.
    
  En ik gaf hem een vreselijke klap met mijn linkerhand. Andrea zag veelkleurige lichtjes en een blinde muur voor zich, totdat ze besefte dat de klap haar op de grond had geslagen, en dat de muur de vloer van de slaapkamer was.
    
  "Het duurt niet lang, Onaéorita. Net lang genoeg om te pakken wat ik nodig heb."
    
  Dante liep naar de computer. Ik bleef op de toetsen drukken tot de screensaver verdween en vervangen werd door het rapport waaraan Andrea werkte.
    
  -Prijs!
    
  De journaliste raakt in een soort ijltoestand en trekt haar linkerwenkbrauw op. "Die idioot gaf een feestje. Hij bloedde, en ik kon niet meer uit dat oog kijken."
    
  -Ik snap het niet. Heeft hij me gevonden?
    
  - Mevrouw, u hebt ons hier zelf toestemming voor gegeven door ons uw eenvoudige schriftelijke toestemming te geven en het acceptatiecertificaat te ondertekenen. - Terwijl u aan het praten was, hoofdinspecteur Sakópópópópópópópópópópópópópópópópópópópóp243; twee voorwerpen uit uw jaszak: een schroevendraaier en een glimmende metalen cilinder, niet erg groot. Draai de poort dicht, draai hem om en gebruik de schroevendraaier om de harde schijf te openen. Draai de cilinder een paar keer om en Andrea besefte wat het was: een krachtige impuls. Neem het rapport en alle informatie op de harde schijf in acht -. Als ik de kleine lettertjes op het formulier dat ik onderteken zorgvuldig had gelezen, had ik gezien dat u ons in een van de documenten toestemming geeft om uw afschuwelijke adres op te zoeken bij de satelliet "voor het geval u het er niet mee eens bent."; "Zijn veiligheid is in gevaar." Kluá gebruikt zichzelf voor het geval een terrorist uit de pers ons bereikt, maar dit leidde ertoe dat ik in zijn zaak terechtkwam. Gelukkig heb ik haar gevonden en niet Karoski.
    
  - Ah, ja. Ik spring een gat in de lucht.
    
  Andrea slaagde erin op haar knieën te komen. Met zijn rechterhand tastte hij naar de asbak van Muranoglas die je als souvenir uit de kamer had willen meenemen. Hij lag op de vloer bij de muur, waar ze als een bezetene rookte. Dante liep naar haar toe en ging op het bed zitten.
    
  Ik moet toegeven dat we hem veel dank verschuldigd zijn. Zonder die afschuwelijke hooliganistische daad die ik heb gepleegd, óa é stas horas, zouden de flauwteaanvallen van die psychopaat publiekelijk bekend zijn geworden. Je hebt geprobeerd persoonlijk te profiteren van de situatie en bent daarin gefaald. Dat is een feit. Wees nu verstandig, dan laten we de zaken zoals ze zijn. Ik wil zijn exclusiviteit niet, maar ik zal zijn gezicht redden. Wat zegt hij me?
    
  -Platen... -en er speelden wat onverstaanbare woorden.
    
  Dante buigt zich voorover tot zijn neus de neus van de journalist raakt.
    
  -¿Sómo, zegt u, lieverd?
    
  "Ik zeg: rot op, klootzak," zei Andrea.
    
  En ik sloeg hem met een asbak op zijn hoofd. Er klonk een explosie van as toen het massieve glas de hoofdinspecteur raakte, die schreeuwde en zijn hoofd greep. Andrea stond op, wankelde en probeerde hem opnieuw te slaan, maar een nieuwe was te veel voor me. Ik hield zijn hand vast terwijl de asbak honderden meters van zijn gezicht bungelde.
    
  -Wauw, wauw. Omdat dat kleine sletje klauwen heeft.
    
  Dante greep haar pols en draaide haar hand tot ze de asbak liet vallen. Toen sloeg hij de goochelaar op zijn mond. Andrea Keyó viel weer op de grond, snakkend naar adem, en voelde de stalen bal op haar borst drukken. De commissaris raakte zijn oor aan, waaruit een straaltje bloed druppelde. Kijk naar jezelf in de spiegel. Zijn linkeroog is halfdicht, vol as en sigarettenpeuken in zijn haar. Ga terug naar de jonge vrouw en stap naar haar toe, van plan haar in haar kont te trappen. Als ik hem had geslagen, zou de klap een paar van zijn ribben hebben gebroken. Maar Andrea was klaar. Toen de andere man zijn been ophief om toe te slaan, schopte hij hem tegen de enkel van het been waarop hij leunde. Dante Keyó, languit op het tapijt, geeft de journalist de tijd om naar het toilet te rennen. Ik sla de deur dicht.
    
  Dante staat mank op.
    
  - Doe eens open, bitch.
    
  "Rot op, klootzak," zei Andrea, meer tegen zichzelf dan tegen haar aanvaller. Ze besefte dat ze huilde. Ik dacht erover om te bidden, maar toen herinnerde ik me voor wie Dante werkte en besloot ik dat dat misschien toch niet zo'n goed idee was. Hij probeerde tegen de deur te leunen, maar het hielp niet veel. De deur zwaaide open en drukte Andrea tegen de muur. De opzichter kwam binnen, woedend, zijn gezicht rood en gezwollen van woede. Ze probeerde zich te verdedigen, maar ik greep haar bij haar haar en gaf haar een harde klap die een deel van haar mooie vacht uitrukte. Helaas hield hij haar met steeds meer kracht vast, en ze kon niets anders doen dan haar armen en gezicht om hem heen slaan, in een poging de wrede prooi te bevrijden. Ik slaagde erin twee bloedige groeven in Dante's gezicht te snijden, die woedend was.
    
  -¿Dónde están?
    
  -Wat jij...
    
  -¡¡¡ DÓNDE...
    
  -...naar de hel
    
  -... ETEN!!!
    
  Hij drukte haar hoofd stevig tegen de spiegel voordat hij zijn voorhoofd tegen de spiegel drukte. Een web strekte zich uit over de hele spiegel, en in het midden bleef een rond straaltje bloed achter, dat geleidelijk in de gootsteen stroomde.
    
  Dante dwong haar om naar haar eigen weerspiegeling in de gebroken spiegel te kijken.
    
  -¿ Wil je dat ik doorga?
    
  Opeens had Andrea er genoeg van.
    
  - In de prullenbak baño -murmuró.
    
  -Heel goed. Pak het vast en houd het vast met je linkerhand. En doe niet alsof, anders snij ik je tepels eraf en laat ik je ze doorslikken.
    
  Andrea volgde de instructies op en gaf de schijf aan Dante. Ik zal het eens bekijken. Het lijkt op de man die je hebt ontmoet op
    
  - Heel goed. En de andere negen?
    
  De journalist slikt.
    
  -Streepje.
    
  - En shit.
    
  Andrea Sinti, die terug de kamer in vloog - en in feite vloog ze bijna anderhalve meter - liet zich langs Dante vallen. Ik landde op het tapijt en bedekte mijn gezicht met mijn handen.
    
  - Ik heb er geen, verdomme. Ik heb er geen! Kijk in die verdomde vuilnisbakken op Piazza Navona, Colorado!
    
  De directeur kwam glimlachend dichterbij. Ze bleef op de grond liggen, ademde snel en onrustig.
    
  Je begrijpt het echt niet, hè, bitch? Je had me die verdomde platen maar hoeven geven en je zou met een blauwe plek op je gezicht thuiskomen. Maar nee, je denkt dat ik bereid ben te geloven dat de zoon van God tot Dante bidt, en dat kan niet waar zijn. Want we gaan het over serieuzere zaken hebben. Je kans om uit deze benarde positie te komen is verkeken.
    
  Zet een voet aan weerszijden van het lichaam van de journalist. Trek het pistool en richt het op zijn hoofd. Andrea keek hem nog eens in de ogen, ook al was ze doodsbang. Deze klootzak was tot alles in staat.
    
  "Je gaat niet schieten. Het maakt een hoop lawaai," zei hij, veel minder overtuigend dan voorheen.
    
  -Weet je wat, bitch? Zodra ik doodga, heb je een reden.
    
  En hij haalt een geluiddemper uit zijn zak en begint die in de sluitklep van het pistool te draaien. Andrea stond opnieuw oog in oog met de dood, dit keer minder hard.
    
  -Tírala, Fabio.
    
  Dante draaide zich om, zijn gezicht getekend door verbazing. Dikanti en Fowler stonden in de deuropening van de slaapkamer. De inspecteur had een pistool vast en de priester de elektrische sleutel waarmee je binnen kon komen. Dikanti's badge en Fowler's borstbadge waren cruciaal geweest om die te bemachtigen. We kwamen laat aan omdat ik, voordat we naar de allí habí gingen, nog een naam had gecontroleerd van de vier die we bij Albert thuis hadden ontvangen. Ze sorteerden hen op leeftijd, te beginnen met de jongste van de Spaanse journalisten, Olas, die assistente bleek te zijn van de televisieploeg en kuis haar had, of, zoals ik ze vertelde, ze was erg mooi; de spraakzame portier van zijn hotel. Die van Andrea's hotel was al even welbespraakt.
    
  Dante staarde naar het pistool van Dikanti, zijn lichaam naar hen toe gedraaid, terwijl zijn pistool Enka volgde, gericht op Andrea.
    
  , dan doe je dat niet.
    
  "Je valt een burger van de gemeenschap op Italiaanse bodem aan, Dante. Ik ben een politieagent. Hij kan me niet vertellen wat ik wel en niet mag doen. Leg dat wapen neer, anders zie je hoe ik gedwongen word te schieten."
    
  "Dicanti, je begrijpt het niet. Deze vrouw is een crimineel. Hij heeft vertrouwelijke informatie van het Vaticaan gestolen. Hij is niet bang voor redenen en kan alles verpesten. Het is niets persoonlijks.
    
  "Hij heeft die zin al eerder tegen me gezegd. En ik heb al gemerkt dat jij persoonlijk veel heel persoonlijke zaken afhandelt."
    
  Dante werd merkbaar boos, maar besloot zijn tactiek te veranderen.
    
  -Oké. Laat me met haar mee naar het Vaticaan om erachter te komen wat ze met de gestolen enveloppen heeft gedaan. Ik sta persoonlijk in voor je veiligheid.
    
  Andrea's adem stokte toen ze die woorden hoorde. "Ik wil geen minuut meer met deze klootzak doorbrengen." Begin heel langzaam met het draaien van je benen om je lichaam in een bepaalde positie te krijgen.
    
  "Nee," zei Paola.
    
  De stem van de superintendent werd scherper. Hij dirigeerde Fowler.
    
  -Anthony. Dit kun je niet laten gebeuren. We kunnen hem niet alles laten onthullen. Door het kruis en het zwaard.
    
  De priester keek hem heel serieus aan.
    
  "Dit zijn niet langer mijn symbolen, Dante. En al helemaal niet als ze de strijd aangaan om onschuldig bloed te vergieten."
    
  - Maar ze is niet onschuldig. Steel de enveloppen!
    
  Voordat Dante kon uitspreken, had Andrea de positie bereikt waar ze al tijden naar zocht. Bereken het moment en gooi je been omhoog. Hij deed het niet met al zijn kracht - of gebrek aan verlangen - maar omdat hij prioriteit gaf aan het doel. Ik wil dat hij deze bok recht in zijn ballen raakt. En dat was precies waar ik hem raakte.
    
  Er gebeurden drie dingen tegelijk.
    
  Dante liet de schijf los die hij vasthield en greep met zijn linkerhand de testkolf. Met zijn rechterhand spande hij het pistool en begon de trekker over te halen. De hoofdinspecteur kwam als een forel uit het water, naar adem happend van de pijn.
    
  Dikanti overbrugde de afstand tussen hem en Dante in drie stappen en stormde vervolgens op zijn tovenaar af.
    
  Fowler reageerde een halve seconde na zijn uitspraak - we weten niet of hij zijn reflexen door ouderdom verloor of omdat hij de situatie inschatte - en greep naar het pistool, dat ondanks de klap bleef vuren en het op Andrea richtte. Ik slaagde erin Dantes rechterarm te grijpen, bijna op hetzelfde moment dat Dikanti's schouder tegen Dantes borst sloeg. Het pistool schoot in het plafond.
    
  Alle drie vielen in wanorde neer, bedekt met een regen van gips. Fowler, nog steeds de hand van de hoofdinspecteur vasthoudend, drukte beide duimen op het gewricht waar hand en arm elkaar raakten. Dante liet zijn pistool vallen, maar ik slaagde erin de inspecteur een knietje in het gezicht te geven, waarna hij bewusteloos opzij stuiterde.
    
  Fowler en Dante deden mee. Fowler hield het pistool met zijn linkerhand bij de voorplaat vast. Met zijn rechterhand drukte hij op het ontgrendelingsmechanisme van het magazijn, waardoor het zwaar op de grond viel. Met zijn andere hand sloeg hij de kogel uit RecáMara's handen. Twee bewegingen - ra pidos más - en hield de hamer in zijn handpalm. Ik gooi hem door de kamer en liet het pistool op de grond vallen, aan Dantes voeten.
    
  - Nu heeft het geen zin meer.
    
  Dante glimlachte en trok zijn hoofd tegen zijn schouders.
    
  - Jij dient ook niet veel, oude man.
    
  -Demuéstralo.
    
  De opzichter valt de priester aan. Fowler stapt opzij en steekt zijn arm uit. Hij valt bijna met zijn gezicht in Dante's gezicht en raakt zijn schouder. Dante geeft een linkerhoek en Fowler ontwijkt naar de andere kant, maar raakt Dante's stoot precies tussen zijn ribben. Keió valt op de grond, tandenknarsend en naar adem happend.
    
  - Hij is roestig, die oude man.
    
  Dante pakte het pistool en het magazijn. Als ze de slagpin niet op tijd kon vinden en plaatsen, zou ze het wapen niet kunnen laten liggen. In haar haast had ze niet beseft dat Dikanti ook een wapen had dat ze had kunnen gebruiken, maar gelukkig lag het nog steeds onder het lichaam van de inspecteur toen ze bewusteloos raakte.
    
  De hoofdinspecteur keek om zich heen, keek naar de tas en de kast. Andrea Otero was weg, en de puck die de khabi tijdens het gevecht had laten vallen, was ook weg. Een druppel bloed op het raam deed haar naar buiten gluren, en even geloofde ik dat de journaliste het vermogen bezat om op lucht te lopen, zoals Christus op water. Of, beter gezegd, door te kruipen.
    
  Al snel realiseerde hij zich dat de kamer waarin ze zich bevonden zich op het dak van het naburige gebouw bevond, dat de prachtige kloostergang van het klooster van Santa Mar de la Paz beschermde, gebouwd door Bramante.
    
  Andrea heeft geen idee wie het klooster heeft gebouwd (en Bramante was natuurlijk de oorspronkelijke architect van de Sint-Pietersbasiliek in het Vaticaan). Maar de poort is precies hetzelfde, en wel op die bruine tegels, die glinsterden in de ochtendzon, in een poging de aandacht te trekken van eerdere toeristen die door het klooster slenterden. Hij wilde de andere kant van het dak bereiken, waar een open raam redding beloofde. Ik was al halverwege. Het klooster is gebouwd op twee verdiepingen, waardoor het dak bijna negen meter hoog en gevaarlijk over de stenen van de binnenplaats uitsteekt.
    
  Dante negeerde de marteling die zijn geslachtsdelen werd aangedaan, liep naar het raam en volgde de journalist naar buiten. Ze draaide haar hoofd om en zag hem zijn voeten op de tegels zetten. Ze probeerde verder te gaan, maar Dantes stem hield haar tegen.
    
  -Rustig.
    
  Andrea draaide zich om. Dante richtte zijn ongebruikte pistool op haar, maar ze wist het niet. Ze vroeg zich af of deze man gek genoeg was om midden op de dag, in het bijzijn van getuigen, te schieten. De toeristen hadden hen immers gezien en keken vol spanning naar het tafereel dat zich boven hun hoofd afspeelde. Het aantal toeschouwers nam geleidelijk toe. Een van de redenen waarom Dicanti bewusteloos op de vloer van zijn kamer lag, was dat hij een schoolvoorbeeld miste van wat in de forensische psychiatrie bekendstaat als het 'effect', een theorie waarvan hij gelooft dat die als bewijs kan dienen (en die bewezen is), die stelt dat naarmate het aantal omstanders dat een persoon in nood ziet toeneemt, de kans afneemt dat iemand het slachtoffer zal helpen (en de kans dat iemand het slachtoffer zal helpen toeneemt). (Zwaai met je vinger en vertel het je contacten zodat ze het kunnen zien.)
    
  Dante negeerde de starende blikken en liep langzaam, gebogen, naar de journalist toe. Toen hij dichterbij kwam, zag hij tot zijn tevredenheid dat hij een van de documenten vasthield. Eerlijk gezegd was ik zo'n idioot dat ik de andere enveloppen had weggegooid. Dit document kreeg dus een veel grotere betekenis.
    
  - Geef me de schijf en ik ga. Ik zweer het. Ik wil je niet Dante's daño -mintió bezorgen.
    
  Andrea was doodsbang, maar ze toonde een moed en dapperheid waar een sergeant van het Legioen jaloers op zou zijn.
    
  - En shit! Ga weg of ik schiet hem neer.
    
  Dante stopte midden in een stap. Andrea strekte haar arm uit, haar heup licht gebogen. Met één simpele beweging vloog de schijf als een frisbee. Hij zou bij impact kunnen versplinteren. Of ik controleerde de schijf, zwevend in een zacht briesje, en ik zou hem midden in de vlucht kunnen vangen met een van de toeschouwers, om hem te verdampen voordat hij het klooster bereikte. En dan, Adiós.
    
  Te veel risico.
    
  Dit waren de tabletten. Wat te doen in zo'n geval? De vijand afleiden tot de balans in jouw voordeel doorslaat.
    
  "Wees aardig," zei hij, met aanzienlijke stemverheffing, "niet schrikken. Ik weet niet wat hem in deze situatie heeft gebracht, maar het leven is prachtig. Als je erover nadenkt, zul je zien dat je veel redenen hebt om te leven."
    
  Ja, dat klinkt logisch. Kom dichtbij genoeg om een bloedige gek te helpen die op het dak is geklommen en met zelfmoord dreigt, probeer haar vast te houden zodat niemand het merkt als ik de schijf afpak, en nadat ze hem in een gevecht niet heeft kunnen redden, val ik haar aan... Tragiek. De Dikanti en Fowler hebben haar al van bovenaf aangepakt. Ze weten hoe ze druk moeten uitoefenen.
    
  -Niet springen! Denk aan je familie.
    
  - Maar wat zeg je nou? - Andrea was verbaasd. - Ik denk er niet eens aan om te springen!
    
  De gluurder van onderen gebruikte zijn vingers om de vleugel op te tillen in plaats van op de toetsen van de telefoon te drukken en de politie te bellen. Niemand vond het vreemd dat de redder een pistool in zijn hand had (of misschien merkte hij niet wat hij droeg). 233;Ik vraag het aan de redder in mijn rechterhand.) Dante is blij met zijn innerlijke toestand. Elke keer dat ik naast een jonge vrouwelijke verslaggever stond.
    
  - Wees niet bang! Ik ben politieagent!
    
  Andrea begreep te laat wat ik met die ander bedoelde. Hij was al minder dan twee meter van me verwijderd.
    
  -Kom niet dichterbij, geit. Laat vallen!
    
  De toeschouwers beneden dachten dat ze haar hoorden springen, en merkten nauwelijks het record dat ze vasthield. Er klonken kreten van "nee, nee", en een van de toeristen verklaarde Andrea zelfs zijn eeuwige liefde als ze veilig van het dak zou afdalen.
    
  De uitgestrekte vingers van de superintendent raakten bijna de blote voeten van de journaliste toen ze zich naar hem omdraaide. Hij deed een stap achteruit en gleed een paar honderd meter uit. De menigte (want er waren al bijna vijftig mensen in het klooster, en zelfs enkele gasten gluurden uit de hotelramen) hield de adem in. Maar toen riep iemand:
    
  - Kijk, een priester!
    
  Dante stond. Fowler stond op het dak, met in elke hand een dakpan.
    
  "Aquí no, Anthony!" riep de superintendent.
    
  Fowler zag er niet uit. Ik gooi een van de tegels naar hem met behulp van een duivelse aanwijzer. Dante mag van geluk spreken dat hij zijn gezicht met zijn hand bedekt heeft. Als hij dat niet had gedaan, zou het krakende geluid dat ik hoor als de tegel zijn onderarm raakt, misschien wel het kraken van zijn gebroken bot zijn geweest, niet zijn onderarm. Hij valt op het dak en rolt naar de rand. Wonder boven wonder weet hij zich vast te grijpen aan de rand, waarbij zijn voeten een van de kostbare zuilen raken, gebeeldhouwd door een wijze beeldhouwer onder leiding van Bramante, vijfhonderd naños atrás. Alleen de toeschouwers die de toeschouwers niet hielpen, deden hetzelfde met Dante, en drie mensen slaagden erin dat kapotte T-shirt van de vloer op te rapen. Ik bedankte hem dat hij hem bewusteloos had geslagen.
    
  Op het dak loopt Fowler naar Andrea toe.
    
  - Orita Otero, ga alsjeblieft terug naar de kamer voordat alles klaar is.
    
    
    
  Hotel Rafaël
    
  Lange februari, 2
    
  Donderdag 7 april 2005, 09:14.
    
    
    
  Paola keerde terug naar de wereld der levenden en ontdekte een wonder: de zorgzame handen van pater Fowler legden een natte handdoek op haar voorhoofd. Ze voelde zich meteen niet meer zo goed en begon spijt te krijgen dat ze haar lichaam niet op zijn schouders had, want haar hoofd deed vreselijk pijn. Ze kwam net op tijd bij om twee politieagenten te ontmoeten die eindelijk de hotelkamer binnenkwamen en hen vertelden zich in de frisse lucht te wassen, voorzichtig te zijn, want alles was onder controle. Dikanti zwoer en pleegde meineed dat niemand van hen zelfmoord had gepleegd en dat het allemaal een vergissing was geweest. De agenten keken om zich heen, enigszins verbijsterd door de wanorde in de zaal, maar gaven gehoor.
    
  Ondertussen probeerde Fowler in de badkamer Andrea's voorhoofd te repareren, dat gekneusd was door zijn confrontatie met de spiegel. Terwijl Dikanti zich losmaakte van de bewakers en de verontschuldigende man aankeek, vertelde de priester de journalist dat hiervoor een bril nodig was.
    
  -Minstens vier in het voorhoofd en twee in de wenkbrauw. Maar nu kan ze geen tijd meer verspillen met naar het ziekenhuis gaan. Ik zal je vertellen wat we gaan doen: je stapt nu in een taxi, richting Bologna. Het duurde ongeveer vier uur. Iedereen wacht op mijn beste vriendin, die me wat punten zal geven. Ik breng je naar het vliegveld en jij stapt in een vliegtuig richting Madrid, via Milaan. Iedereen, wees voorzichtig. En probeer over een paar jaar niet via Italië terug te komen.
    
  "Zou het niet beter zijn om de avion bij de Polen te nemen?", onderbrak Dikanti.
    
  Fowler keek haar heel serieus aan.
    
  -Dottora, als je ooit moet ontsnappen aan... aan deze mensen, ren dan alsjeblieft niet naar de Nápoles. Ze hebben te veel contact met iedereen.
    
  - Ik zou zeggen dat ze overal contacten hebben.
    
  "Helaas heb je gelijk. Waakzaamheid zal niet prettig zijn, noch voor jou, noch voor mij."
    
  -We zullen de strijd aangaan. Hij zal onze kant kiezen.
    
  Fowler Gardó wees even stil.
    
  -Misschien. Maar de eerste prioriteit is nu om Señorita Otero uit Rome te krijgen.
    
  Andrea, wiens gezicht permanent vertrok van de pijn (de wond op haar Schotse voorhoofd bloedde hevig, hoewel het dankzij Fowler veel minder bloedde), vond dit gesprek helemaal niet leuk en besloot dat ze er geen bezwaar tegen zou maken. Het gesprek dat je stilletjes helpt. Tien minuten later, toen ze Dante over de rand van het dak zag verdwijnen, voelde ze een golf van opluchting. Ik rende naar Fowler en sloeg mijn armen om zijn nek, met het risico dat ze allebei van het dak zouden glijden. Fowler legde hem kort uit dat er een heel specifieke sector in de organisatiestructuur van het Vaticaan was die niet wilde dat deze zaak aan het licht kwam en dat zijn leven daardoor in gevaar was. De priester gaf geen commentaar op de ongelukkige diefstal van de enveloppen, die vrij gedetailleerd was geweest. Maar nu drong ze haar mening op, wat de journaliste niet beviel. Ze bedankte de priester en de forensisch wetenschapper voor hun tijdige redding, maar wilde niet zwichten voor chantage.
    
  Ik denk er niet eens aan om ergens heen te gaan, ik bid. Ik ben een geaccrediteerd journalist en mijn vriend werkt voor mij om jullie nieuws te brengen van het conclaaf. En ik wil dat jullie weten dat ik een complot op hoog niveau heb ontdekt om de dood van verschillende kardinalen en een lid van de Italiaanse politie door toedoen van een psychopaat te verdoezelen. The Globe zal verschillende prachtige covers publiceren met deze informatie, en ze zullen allemaal naar mij vernoemd zijn.
    
  De priester zal geduldig luisteren en vastberaden antwoorden.
    
  "Sinñorita Otero, ik bewonder je moed. Je hebt meer moed dan veel soldaten die ik heb gekend. Maar in dit spel heb je veel meer nodig dan je waard bent."
    
  De journaliste klemde zich met één hand vast aan het verband dat haar voorhoofd bedekte en klemde haar tanden op elkaar.
    
  - Durf mij niets aan te doen zodra ik het rapport heb gepubliceerd.
    
  "Misschien wel, misschien niet. Maar ik wil ook niet dat hij het rapport publiceert, Honorita. Het komt niet goed uit."
    
  Andrea keek hem verbaasd aan.
    
  -¿Spreekt ¿Sómo?
    
  "Simpel gezegd: geef mij de disk", zei Fowler.
    
  Andrea stond wankelend op, verontwaardigd, en klemde de schijf stevig tegen haar borst.
    
  "Ik wist niet dat jij een van die fanatici was die bereid zijn te doden om hun geheimen te bewaren. Ik ga nu weg."
    
  Fowler duwde haar totdat ze weer op het toilet zat.
    
  Persoonlijk vind ik de stichtelijke zin uit het Evangelie: 'De waarheid zal u vrijmaken', en als ik u was, zou ik naar u toe rennen en u vertellen dat een priester die ooit betrokken was bij pederastie, gek is geworden en eromheen draait. Ach, kardinalen met messen. Misschien zal de Kerk eens en voor altijd begrijpen dat priesters altijd en in de eerste plaats mensen zijn. Maar het hangt allemaal af van u en mij. Ik wil niet dat dit bekend wordt, want Karoski weet dat hij het bekend wil maken. Als er wat tijd verstrijkt en u ziet dat al uw inspanningen mislukt zijn, zet dan nog één stap. Misschien nemen we hem dan mee en redden we levens.
    
  Op dat moment viel Andrea flauw. Het was een mengeling van vermoeidheid, pijn, uitputting en een gevoel dat niet in één woord te vatten was. Dat gevoel, ergens tussen kwetsbaarheid en zelfmedelijden, dat ontstaat wanneer iemand beseft hoe nietig hij of zij is vergeleken met het universum. Ik geef de plaat aan Fowler, begraaf mijn hoofd in zijn armen en huil.
    
  -Je baan verliezen.
    
  De priester zal medelijden met haar hebben.
    
  - Nee, dat doe ik niet. Ik regel het persoonlijk.
    
    
  Drie uur later belde de Amerikaanse ambassadeur in Italië Niko, de directeur van Globo. "Ik heb mijn excuses aangeboden voor het aanrijden van de speciale gezant van de krant in Rome met mijn dienstauto. Ten tweede, volgens uw versie had het incident de dag ervoor plaatsgevonden, toen de auto met hoge snelheid van de luchthaven kwam. Gelukkig remde de bestuurder op tijd om te voorkomen dat ze de weg raakte, en afgezien van een lichte hoofdwond waren er geen gevolgen. De journaliste had er blijkbaar keer op keer op aangedrongen dat ze haar werk moest voortzetten, maar het ambassadepersoneel dat haar onderzocht, adviseerde haar bijvoorbeeld een paar weken vrij te nemen om uit te rusten. Er werd alles aan gedaan om haar op kosten van de ambassade naar Madrid te sturen. Natuurlijk, en gezien de enorme professionele schade die u haar had toegebracht, waren ze bereid haar te compenseren. Een andere persoon in de auto toonde interesse in haar en wilde haar een interview geven. Hij zal over twee weken opnieuw contact met u opnemen om de details te verduidelijken.
    
  Nadat hij had opgehangen, was de directeur van Globe verbijsterd. Ik snap niet hoe dit onhandelbare en getroebleerde meisje erin is geslaagd om van de planeet te ontsnappen in de tijd die waarschijnlijk aan een interview is besteed. Ik schrijf het toe aan puur geluk. Voel een steek van jaloezie en wou dat je in zijn schoenen stond.
    
  Ik heb altijd al de Oval Office willen bezoeken.
    
    
    
  UACV-hoofdkantoor
    
  Via Lamarmora, 3
    
  Moyércoles, 6 april 2005, 13:25 uur.
    
    
    
  Paola kwam Boy's kantoor binnen zonder te kloppen, maar ze was niet blij met wat ze zag. Of beter gezegd, ze was niet blij met wie hij zag. Sirin zat tegenover de directeur, en ik koos dat moment om op te staan en te vertrekken, zonder de forensisch wetenschapper aan te kijken. "Deze intentie" hield hem bij de deur tegen.
    
  - Hé, Sirin...
    
  De inspecteur-generaal schonk hem geen aandacht en verdween.
    
  "Dikanti, als je het niet erg vindt," zei Boy vanaf de andere kant van het bureau op kantoor.
    
  - Maar, directeur, ik wil graag melding maken van crimineel gedrag van een van de ondergeschikten van deze man...
    
  "Genoeg, centralist. De inspecteur-generaal heeft me al ingelicht over de gebeurtenissen in het Rafael Hotel."
    
  Paola was verbijsterd. Zodra zij en Fowler de Spaanse journalist in een taxi naar Bologna hadden gezet, gingen ze meteen naar het hoofdkwartier van de UACV om Boys zaak uit te leggen. De situatie was ongetwijfeld moeilijk, maar Paola had er alle vertrouwen in dat haar baas de redding van de journalist zou steunen. Ik besloot alleen met Él te gaan praten, hoewel ik natuurlijk niet hoopte dat haar baas niet eens naar haar gedichten zou willen luisteren.
    
  - Hij zou gezien zijn als Dante die een weerloze journalist aanviel.
    
  "Hij vertelde me dat er een meningsverschil was dat tot ieders tevredenheid is opgelost. Blijkbaar probeerde inspecteur Dante een potentiële getuige te kalmeren die een beetje nerveus was, en jullie twee hebben haar aangevallen. Dante ligt momenteel in het ziekenhuis."
    
  -Maar dit is absurd! Wat is er werkelijk gebeurd...
    
  "U hebt mij ook laten weten dat u uw vertrouwen in ons in deze zaak opzegt," zei Boy met aanzienlijke stemverheffing. "Ik ben zeer teleurgesteld over zijn houding, altijd onverzettelijk en agressief tegenover Superintendent Dante en de nuchterheid van onze naburige paus, die ik overigens zelf heb kunnen waarnemen. U keert terug naar uw normale taken en Fowler keert terug naar Washington. Van nu af aan zult u de Waakzame Autoriteit zijn die de kardinalen zal beschermen. Wij van onze kant zullen onmiddellijk zowel de dvd die Caroschi ons heeft gestuurd als die van journalist Española aan het Vaticaan overhandigen, en we zullen het bestaan ervan vergeten."
    
  -¿En hoe zit het met Pontiero? Ik herinner me het gezicht dat je tekende bij zijn autopsie. ¿En was het een schijnvertoning? ¿Wie heeft er recht gedaan aan zijn dood?
    
  -Het gaat ons niets meer aan.
    
  De forensisch onderzoeker was zo teleurgesteld, zo overstuur, dat ze zich vreselijk overstuur voelde. Ik herkende de man die voor me stond niet; ik kon me niets meer herinneren van de aantrekkingskracht die ik tot hem had gevoeld. Hij vroeg zich verdrietig af of dit deels de reden kon zijn waarom ze zijn steun zo snel had opgegeven. Misschien de bittere afloop van de confrontatie de avond ervoor.
    
  -Komt het door mij, Carlo?
    
  -¿Pardon?
    
  -Komt dit door gisteravond? Ik geloof niet dat je hiertoe in staat bent.
    
  "Ispettora, denk alsjeblieft niet dat dit zo belangrijk is. Mijn belang ligt in het effectief meewerken aan de behoeften van het Vaticaan, en daarin bent u duidelijk niet geslaagd."
    
  In haar vierendertigjarige leven had Paola Gem zo'n enorme discrepantie gezien tussen iemands woorden en wat er op het gezicht van iemand te zien was. Hij kon het niet laten.
    
  - Je bent een varken tot in je kern, Carlo. Echt. Ik vind het niet leuk als iedereen je achter je rug om uitlacht. Hoe ben je er in geslaagd om te eindigen?
    
  Regisseur Boy bloosde tot in zijn oren, maar ik wist de trillende woede op zijn lippen te onderdrukken. In plaats van toe te geven aan zijn woede, veranderde hij die in een harde en afgemeten verbale klap.
    
  "Ik heb tenminste Alguacil te pakken gekregen, centralist. Leg uw badge en wapen alstublieft op mijn bureau. Ze is voor een maand geschorst en krijgt haar salaris uitbetaald totdat ze de tijd heeft gehad om haar zaak grondig te bekijken. Ga naar huis en ga even liggen."
    
  Paola deed haar mond open om te antwoorden, maar wist niets te zeggen. In een gesprek vond de vriendelijke man altijd wel een acceptabele opmerking om zijn triomfantelijke terugkeer te voorspellen wanneer een despotische baas hem zijn gezag ontnam. Maar in het echte leven was ze sprakeloos. Ik gooide mijn badge en pistool op mijn bureau en liep het kantoor uit zonder naar de atrás te kijken.
    
  Fowler stond haar in de gang op te wachten, vergezeld door twee politieagenten. Paola besefte intuïtief dat de priester al een zwaar telefoontje had ontvangen.
    
  "Want dit is het einde," zei de forensisch wetenschapper.
    
  De priester glimlachte.
    
  "Het was leuk u te ontmoeten, dokter. Helaas gaan deze heren met mij mee naar het hotel om mijn bagage op te halen en vervolgens naar het vliegveld."
    
  De forensisch onderzoekster greep zijn arm vast en klemde haar vingers stevig om zijn mouw.
    
  -Vader, kunt u niet iemand bellen? Is er een manier om dit uit te stellen?
    
  "Ik vrees van niet," zei hij hoofdschuddend. "Ik hoop dat de algún día me kan trakteren op een goede kop koffie."
    
  Zonder een woord te zeggen liet hij los en liep de gang door, gevolgd door de bewakers.
    
  Paola hoopte dat ze thuis zou zijn om te huilen.
    
    
    
    Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    December 1999
    
    
    
  TRANSCRIPTIE VAN INTERVIEW #115 TUSSEN PATIËNT #3643 EN DR. CANIS CONROY
    
    
  (...)
    
  DOKTER CONROY: Ik zie dat je iets hebt gelezen... Raadsels en curiosa. Zijn er goede?
    
  #3643 : Ze zijn erg schattig.
    
  DR. CONROY: Ga je gang, bied me er een aan.
    
  #3643: Ze zijn eigenlijk heel schattig. Ik denk niet dat hij ze leuk vond.
    
  DOKTER CONROY: Ik hou van mysteries.
    
  #3643: Oké. Als één man in een uur een gat maakt, en twee mannen in twee uur twee gaten, hoeveel tijd heeft één man dan nodig om een half gat te maken?
    
  DR. CONROY: Het duurt een verdomd... half uur.
    
  #3643: (Lacht)
    
  DOKTER CONROY: Wat maakt je zo lief? Het is een half uur. Een uur, een gat. Een half uur, een halve minuut.
    
  #3643: Dokter, er zijn geen halflege gaten... Een gat is altijd een gat (lacht)
    
  DR. CONROY: Probeer je me hiermee iets te vertellen, Victor?
    
  #3643: Natuurlijk, dokter, natuurlijk.
    
  DOKTER Je bent niet hopeloos gedoemd om te zijn wie je bent.
    
  #3643: Ja, Dr. Conroy. En ik heb jou te danken dat je me de juiste richting op hebt gewezen.
    
  DR. CONROY: Hoe dan?
    
  #3643: Ik heb er zo lang mee geworsteld om mijn aard te verdraaien, om te proberen iets te zijn wat ik niet ben. Maar dankzij jou heb ik ontdekt wie ik ben. Is dat niet wat je wilde?
    
  DOKTER CONROY Ik had het niet zo mis kunnen hebben.
    
  #3643: Dokter, u had gelijk, u hebt me het licht laten zien. Het deed me beseffen dat je de juiste handen nodig hebt om de juiste deuren te openen.
    
    D.R. CONROY: Is dat zo? Hand?
    
  #3643: (Lacht) Nee, dokter. Ik ben de sleutel.
    
    
    
  Het appartement van de familie Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sábado, 9 april 2005, 23:46 uur.
    
    
    
  Paola huilde een hele tijd, de deur ging dicht en de wonden op haar borst stonden wijd open. Gelukkig was zijn moeder er niet; ze was een weekend naar Ostia gegaan om vrienden te bezoeken. Dit was een enorme opluchting voor de forensisch wetenschapper: het was echt een rottijd geweest en ze kon het niet verbergen voor meneer Dicanti. In zekere zin zou het nog erger zijn geweest als hij haar angst had gezien en als ze zo hard had geprobeerd hem op te vrolijken. Ze had behoefte aan alleen zijn, om haar mislukking en wanhoop rustig te verwerken.
    
  Ze wierp zich volledig aangekleed op bed. De drukte van de nabijgelegen straten en de stralen van de aprilavondzon filterden door het raam naar binnen. Met dat gekoer, en nadat ik duizend gesprekken over Boy en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen had herhaald, slaagde ik erin in slaap te vallen. Bijna negen uur nadat ze in slaap was gevallen, drong de heerlijke geur van koffie door tot haar bewustzijn en wekte haar.
    
  -Mam, je bent te vroeg teruggekomen...
    
  "Natuurlijk kom ik snel terug, maar je hebt het mis over mensen," zei hij met een harde, beleefde stem in een ritmisch, aarzelend Italiaans: de stem van pater Fowler.
    
  Paola's ogen werden groot en zonder dat ze het besefte, sloeg ze haar armen om zijn nek.
    
  -Pas op, pas op, je hebt koffie gemorst...
    
  De forensisch wetenschapper laat de bewakers gaan. Fowler zat op de rand van haar bed en keek haar vrolijk aan. In haar hand had ze een beker die ze thuis uit de keuken had meegenomen.
    
  -Is Sómo hier binnengekomen? En is hij aan de politie ontsnapt? Ik neem je mee op weg naar Washington...
    
  "Rustig maar, één vraag tegelijk," lachte Fowler. "Wat betreft hoe ik aan twee dikke en slecht getrainde functionarissen ben ontsnapt, smeek ik u, beledig mijn intelligentie alstublieft niet. Wat betreft de cómo die ik hier binnenkwam, het antwoord is fícil: c ganzúa."
    
  -Ik snap het. SICO-training bij de CIA, toch?
    
  -Mas of minder. Sorry voor de inmenging, maar ik heb meerdere keren gebeld en niemand nam op. Geloof me, je zou wel eens in de problemen kunnen komen. Toen ik haar zo vredig zag slapen, besloot ik mijn belofte na te komen en haar uit te nodigen voor een café.
    
  Paola stond op en nam de kelk van de priester aan. Hij nam een lange, geruststellende slok. De kamer was fel verlicht door straatlantaarns, die lange schaduwen op het hoge plafond wierpen. Fowler keek in het schemerige licht rond in de lage kamer. Aan een muur hingen diploma's van school, universiteit en de FBI Academy. Bovendien las ik uit Natasha's medailles en zelfs enkele van haar tekeningen dat ze minstens dertien jaar oud moet zijn. Opnieuw voel ik de kwetsbaarheid van die intelligente en sterke vrouw, nog steeds gekweld door haar verleden. Een deel van haar is haar vroege jeugd nooit vergeten. Probeer te raden welke kant van de muur zichtbaar zou moeten zijn vanuit mijn bed, en geloof me, dan zul je het begrijpen. Op dat moment, terwijl ze in gedachten haar denkbeeldige gezicht van het kussen naar de muur tekent, ziet ze een foto van Paola naast haar vader in de ziekenhuiskamer.
    
  -Dit café is erg goed. Mijn moeder maakt het vreselijk.
    
  - Een vraag over brandvoorschriften, dottor.
    
  -Waarom kwam hij terug, vader?
    
  -Om verschillende redenen. Omdat ik je niet in de steek wil laten. Om te voorkomen dat deze gek ermee wegkomt. En omdat ik vermoed dat er hier nog veel meer verborgen is voor nieuwsgierige blikken. Ik heb het gevoel dat we allemaal gebruikt zijn, jij en ik. Bovendien kan ik me voorstellen dat je een heel persoonlijke reden hebt om verder te gaan.
    
  Paola frunchió ecño.
    
  "Je hebt een reden. Pontiero was Ero's vriend en kameraad. Op dit moment maak ik me zorgen over het rechtzetten van zijn moordenaar. Maar ik betwijfel of we nu iets kunnen doen, Vader. Zonder mijn badge en zonder zijn steun zijn we slechts twee kleine luchtwolkjes. Het minste zuchtje wind zou ons uit elkaar drijven. En bovendien is het heel goed mogelijk dat je hem zoekt."
    
  "Misschien ben je echt op zoek naar mij. Ik heb twee politieagenten een hoek omgehangen op Fiumicino 38. Maar ik betwijfel of Boy zo ver zal gaan om een huiszoekingsbevel tegen mij uit te vaardigen. Met wat er in de stad is, zou het nergens toe leiden (en zou het niet erg gerechtvaardigd zijn). Waarschijnlijk laat ik hem ontsnappen."
    
  - En jouw bazen, vader?
    
  Officieel ben ik in Langley. Officieel twijfelen ze er niet aan dat ik hier nog een tijdje blijf.
    
  - Eindelijk goed nieuws.
    
  - Wat voor ons moeilijker is, is om het Vaticaan binnen te komen, omdat Sirin gewaarschuwd zal zijn.
    
  - Nou, ik zie niet hoe we de kardinalen kunnen beschermen als zij binnen zijn en wij buiten.
    
  "Ik denk dat we helemaal opnieuw moeten beginnen, dokter. Bekijk deze hele rotzooi nog eens vanaf het begin, want het is duidelijk dat we iets gemist hebben."
    
  - Maar wat? Ik heb geen relevant materiaal; het volledige dossier over Karoski bevindt zich in de UACV.
    
    Fowler wijdt een media-opname aan.
    
    -Nou ja, soms geeft God ons kleine wonderen.
    
  Hij gebaarde naar Paola's bureau aan de ene kant van de kamer. Paola zette de flexoprinter op het bureau aan en verlichtte de dikke stapel bruine ordners die Karoski's dossier vormden.
    
  "Ik bied u een deal aan, dokter. Doe wat u het beste kunt: een psychologisch profiel van de moordenaar opstellen. Een compleet profiel, met alle gegevens die we nu hebben. In de tussentijd zal ik hem koffie inschenken."
    
  Paola dronk de rest van haar glas in één teug leeg. Hij probeerde in het gezicht van de priester te kijken, maar zijn gezicht bleef buiten de lichtbundel die Carosca's dossier verlichtte. Opnieuw had Paola Cinti het voorgevoel dat ze was aangevallen in de gang van het Domus Sancta Marthae en dat ze tot betere tijden had gezwegen. Nu, na de lange lijst van gebeurtenissen na Cardoso's dood, was ik er meer dan ooit van overtuigd dat deze intuïtie juist was geweest. Ik zette de computer op zijn bureau aan. Selecteerde een leeg formulier uit mijn documenten en begon het met kracht in te vullen, waarbij ik af en toe de pagina's van het dossier raadpleegde.
    
  -Zet nog een pot koffie, vader. Ik moet de theorie bevestigen.
    
    
    
  PSYCHOLOGISCH PROFIEL VAN EEN MOORDENAAR TYPISCH VOOR MIJ.
    
    
  Paciente: KAROSKI, Viktor.
    
  Profiel door Dr. Paola Dikanti.
    
  Patiëntsituatie:
    
  Datum van schrijven:
    
  Leeftijd: 44 tot 241 jaar.
    
  Hoogte: 178 cm.
    
  Gewicht: 85 kg.
    
  Omschrijving: ogen, intelligent (IQ 125).
    
    
  Familieachtergrond: Viktor Karoski werd geboren in een immigrantengezin uit de middenklasse, gedomineerd door zijn moeder en met grote problemen met de realiteit vanwege de invloed van religie. Het gezin emigreerde uit Polen en vanaf het begin zijn de wortels van zijn familie bij alle leden zichtbaar. De vader schetst een beeld van extreme inefficiëntie op het werk, alcoholisme en mishandeling, wat wordt verergerd door herhaaldelijk en periodiek seksueel misbruik (opgevat als straf) wanneer het slachtoffer de adolescentie bereikt. De moeder is zich altijd bewust geweest van het misbruik en de incest gepleegd door haar rijke echtgenoot, hoewel ze blijkbaar deed alsof ze het niet merkte. De oudere broer loopt van huis weg onder dreiging van seksueel misbruik. De jongere broer sterft zonder toezicht na een lang herstel van meningitis. Het slachtoffer wordt opgesloten in een kast, geïsoleerd en incommunicado voor een lange periode nadat de moeder het misbruik door zijn vader "ontdekt". Wanneer hij wordt vrijgelaten, verlaat zijn vader het ouderlijk huis en is het zijn moeder die haar persoonlijkheid aan hem oplegt. In dit geval speelt de persoon de rol van een kat die lijdt aan angst voor de hel, wat ongetwijfeld wordt veroorzaakt door seksuele excessen (altijd met de moeder van de persoon). Om dit te bereiken, kleedt ze hem in haar kleren en gaat zelfs zo ver dat ze hem met castratie bedreigt. De persoon ontwikkelt een ernstige verdraaiing van de werkelijkheid, die lijkt op een ernstige stoornis van ongeïntegreerde seksualiteit. De eerste tekenen van woede en een antisociale persoonlijkheid met een sterk zenuwstelsel beginnen zich te manifesteren. Hij valt een klasgenoot van de middelbare school aan, wat resulteert in zijn plaatsing in een penitentiaire inrichting. Na zijn vrijlating wordt zijn strafblad gewist en besluit hij zich in te schrijven in een seminarie van 19 tot 241. Hij ondergaat geen psychiatrische evaluatie en ontvangt hulp.
    
    
  Casus op volwassen leeftijd: Tekenen van een stoornis van ongeïntegreerde seksualiteit worden bevestigd bij de betrokkene tussen de leeftijd van negentien en 241 jaar, kort na de dood van zijn moeder, met aanranding van een minderjarige die geleidelijk frequenter en ernstiger wordt. Er is geen strafmaatregel van zijn kerkelijke oversten op zijn seksuele aanrandingen, die een delicate aard krijgen wanneer de betrokkene verantwoordelijk is voor zijn eigen parochies. Zijn dossier vermeldt ten minste 89 aanrandingen van minderjarigen, waarvan 37 pure sodomie waren en de rest aanranding of gedwongen masturbatie of fellatio. Zijn interviewgeschiedenis suggereert dat hij, hoe extravagant of overdreven ook mag lijken, een priester was die volledig overtuigd was van zijn priesterlijke ambt. In andere gevallen van pederastie onder priesters was het mogelijk dat zij hun seksuele driften gebruikten als voorwendsel om het priesterschap te aanvaarden, zoals een vos die een kippenhok binnengaat. Maar in Karoski's geval waren de redenen voor het afleggen van de geloften totaal anders. Zijn moeder drong hem hiertoe aan en ging zelfs zo ver dat hij hem tot coacción dwong. Na het incident met de parochiaan die ik aanviel, kan dokter Ndalo Karoski zich geen moment verstoppen en belandt de patiënt uiteindelijk in het San Mateo Instituut, een revalidatiecentrum voor priesters. [De tekst lijkt onvolledig en waarschijnlijk een vertaalfout.] We zien dat Karoski zich sterk identificeert met het Oude Testament, met name de Bijbel. Binnen enkele dagen na zijn opname vindt er een spontane agressie plaats tegen een medewerker van het instituut. Uit dit geval leiden we af dat er een sterke cognitieve dissonantie bestaat tussen de seksuele verlangens van de patiënt en zijn religieuze overtuigingen. Wanneer beide partijen met elkaar in conflict komen, ontstaan er gewelddadige crises, zoals een agressie-episode van de kant van de man.
    
    
  Recente medische voorgeschiedenis: De persoon vertoont woede, wat haar onderdrukte agressie weerspiegelt. Ze heeft verschillende misdrijven gepleegd waarbij ze een hoge mate van seksueel sadisme vertoonde, waaronder symbolische rituelen en insertionele necrofilie.
    
    
  Karakteristiek profiel - opvallende kenmerken die in zijn acties naar voren komen:
    
  - Aangename persoonlijkheid, gemiddelde tot hoge intelligentie
    
  - Een veelvoorkomende leugen
    
  -Een totaal gebrek aan berouw of gevoelens jegens degenen die hen hebben beledigd.
    
  - Absolute egoïst
    
  -Persoonlijke en emotionele onthechting
    
  -Onpersoonlijke en impulsieve seksualiteit gericht op het bevredigen van behoeften, zoals seks.
    
  -Antisociale persoonlijkheid
    
  -Hoge mate van gehoorzaamheid
    
    
  INCONSISTENTIE!!
    
    
  -Irrationeel denken ingebouwd in zijn acties
    
  -Meervoudige neurose
    
  -Crimineel gedrag wordt gezien als een middel, niet als een doel
    
  -Zelfmoordneigingen
    
  - Missiegericht
    
    
    
  Het appartement van de familie Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Zondag 10 april 2005, 01:45 uur
    
    
    
  Fowler las het rapport uit en overhandigde het aan Dikanti. Ik was zeer verrast.
    
  - Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar dit profiel is onvolledig. Hij heeft alleen een samenvatting geschreven van wat je al weet, Amos. Eerlijk gezegd zegt het ons niet veel.
    
  De forensisch wetenschapper stond op.
    
  "Integendeel, pater. Karoski presenteert een zeer complex psychologisch beeld, waaruit we concludeerden dat zijn verhoogde agressie een puur gecastreerde seksuele roofdier in een simpele moordenaar veranderde."
    
  - Dit is inderdaad de basis van onze theorie.
    
  "Nou, dat is geen bal waard. Kijk eens naar de profielkenmerken aan het einde van het rapport. De eerste acht identificeren een seriemoordenaar."
    
  Fowler heeft advies en advies gegeven.
    
  Er zijn twee soorten seriemoordenaars: ongeorganiseerd en georganiseerd. Dit is geen perfecte classificatie, maar wel redelijk consistent. De eerste categorie bestaat uit criminelen die overhaaste en impulsieve handelingen verrichten, met een hoog risico om bewijs achter te laten. Ze komen vaak geliefden tegen, die zich meestal in hun directe omgeving bevinden. Hun wapens zijn handig: een stoel, een riem... wat ze maar bij de hand hebben. Seksueel sadisme manifesteert zich postuum.
    
  De priester wreef in zijn ogen. Ik was erg moe, want ik had maar een paar uur geslapen.
    
  -Discúlpeme, dottora. Ga alstublieft door.
    
  "De andere, de georganiseerde, is een zeer mobiele moordenaar die zijn slachtoffers vangt voordat hij geweld gebruikt. Het slachtoffer is een extra persoon die aan bepaalde criteria voldoet. De gebruikte wapens en slingers komen overeen met een vooropgezet plan en veroorzaken nooit schade. De opzichter wordt op neutraal terrein achtergelaten, altijd met zorgvuldige voorbereiding. Dus, tot welke van deze twee groepen denk je dat Karoski behoort?"
    
  -Natuurlijk, op de tweede.
    
  Dat is wat elke waarnemer zou kunnen doen. Maar wij kunnen alles doen. We hebben zijn dossier. We weten wie hij is, waar hij vandaan komt, wat hij denkt. Vergeet alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. In Karoski ben ik het instituut binnengekomen. Wat was dat?
    
  - Een impulsief persoon die in bepaalde situaties explodeert als een dynamietlading.
    
  - En na vijf therapiesessies?
    
  - Het was een ander persoon.
    
  -¿ Vertel eens, gebeurde deze verandering geleidelijk of was het plotseling?
    
  "Het was behoorlijk heftig. Ik voelde de verandering al vanaf het moment dat Dr. Conroy hem naar zijn regressietherapie-tapes liet luisteren."
    
  Paola haalde diep adem voordat ze verderging.
    
  "Pater Fowler, neem me niet kwalijk, maar na het lezen van tientallen interviews die ik u heb gegeven, tussen Karoski, Conroy en uzelf, denk ik dat u zich vergist. En die fout heeft ons op het goede spoor gezet."
    
  Fowler haalde zijn schouders op.
    
  "Dottora, ik kan me daar niet door beledigd voelen. Zoals je al weet, heb ik, ondanks mijn diploma psychologie, aan een reboundinstituut gestudeerd, omdat mijn professionele zelfvertrouwen iets heel anders is. Jij bent een crimineel expert en ik prijs me gelukkig dat ik op jouw mening kan rekenen. Maar ik snap niet waar hij op doelt."
    
  "Kijk het rapport nog eens na," zei Paola, zich tot Ndolo wendend. "In het onderdeel 'Inconsistentie' heb ik vijf kenmerken genoemd die het onmogelijk maken om ons onderwerp als een georganiseerde seriemoordenaar te beschouwen. Elke expert met een criminologisch boek in de hand zal je vertellen dat Karoski een georganiseerd en kwaadaardig individu is, ontwikkeld als gevolg van trauma, toen hij met zijn verleden werd geconfronteerd. Ben je bekend met het concept cognitieve dissonantie?"
    
  "Het is een gemoedstoestand waarin de handelingen en overtuigingen van de betrokkene radicaal met elkaar in tegenspraak zijn. Karoski leed aan acute cognitieve dissonantie: hij beschouwde zichzelf als een modelpriester, terwijl zijn 89 parochianen beweerden dat hij homoseksueel was."
    
  "Uitstekend. Dus als u, de persoon in kwestie, een vastberaden, nerveus persoon bent, onkwetsbaar voor indringers van buitenaf, dan zult u binnen een paar maanden een gewone, onvindbare moordenaar zijn. [De zin is onvolledig en waarschijnlijk verkeerd vertaald.] ...
    
  "Vanuit dat oogpunt... lijkt het een nogal ingewikkelde zaak," zei Fowler verlegen.
    
  "Dat is onmogelijk, pater. Deze onverantwoordelijke daad van Dr. Conroy heeft hem ongetwijfeld pijn gedaan, maar het kan zeker niet zulke extreme veranderingen bij hem teweeg hebben gebracht. Een fanatieke priester die zijn ogen sluit voor zijn zonden en woedend wordt als je hem de lijst met zijn slachtoffers hardop voorleest, kan een paar maanden later geen georganiseerde moordenaar meer zijn. En laten we niet vergeten dat zijn eerste twee rituele moorden binnen het Instituut zelf plaatsvinden: de verminking van de ene priester en de moord op de andere."
    
  "Maar, dottora... de moorden op de kardinalen zijn het werk van Karoska. Hij heeft het zelf toegegeven, zijn sporen bevinden zich op drie podia."
    
  "Natuurlijk, pater Fowler. Ik betwist niet dat Karoski deze moorden heeft gepleegd. Dat is meer dan duidelijk. Wat ik u probeer te vertellen, is dat de reden dat hij ze pleegde niet te wijten was aan wat u als Amos beschouwt. Het meest fundamentele aspect van zijn karakter, het feit dat ik hem tot het priesterschap heb gebracht ondanks zijn gekwelde ziel, is hetzelfde wat hem tot zulke vreselijke daden heeft gedreven."
    
  Fowler begreep het. In shock moest hij op Paola's bed gaan zitten om niet op de grond te vallen.
    
  -Gehoorzaamheid.
    
  - Dat klopt, vader. Karoski is geen seriemoordenaar. Hij ingehuurd moordenaar .
    
    
    
  Instituto Saint Matthew
    
  Zilveren Lente, Maryland
    
    Augustus 1999
    
    
    
    Er is geen geluid, geen lawaai in de isoleercel. Daarom drong het gefluister, dat hem aandringend en eisend toeriep, als een vloedgolf door Karoski's twee kamers.
    
  - Victor.
    
  Karoski sprong snel uit bed, alsof er niets gebeurd was. Alles was weer terug. Op een dag kwam je naar me toe om je te helpen, je te begeleiden, je te verlichten. Om hem een gevoel en een steun te geven voor zijn kracht, zijn behoefte. Hij had zich al neergelegd bij de brute interventie van Dr. Conroy, die hem als een vlinder op een speld onder zijn microscoop onderzocht. Hij stond aan de andere kant van de stalen deur, maar ik kon zijn aanwezigheid in de kamer, naast hem, bijna voelen. A podía respetarle, podía seguirle. Ik zal Hem kunnen begrijpen, Hem kunnen begeleiden. We hebben uren gepraat over wat we moesten doen. Vanaf nu móét ik het doen. Omdat ze zich moest gedragen, omdat ze Conroys herhaalde, irritante vragen moest beantwoorden. 's Avonds oefende ik zijn rol en wachtte ik tot hij arriveerde. Ze zien hem één keer per week, maar ik wachtte ongeduldig op hem, de uren en minuten aftellend. Terwijl ik in gedachten oefende, scherpte ik het mes heel langzaam, en probeerde geen geluid te maken. Ik beveel hem... ik beveel hem... Ik zou hem een scherp mes kunnen geven, zelfs een pistool. Maar hij zou zijn moed en zijn kracht willen matigen. En de habií deed wat de habií vroeg. Ik gaf hem een bewijs van zijn toewijding, zijn trouw. Eerst verminkte hij de sodomiete priester. Een paar weken later doodde de habií de pedofiele priester. Ze moet het onkruid wieden, zoals ik vroeg, en uiteindelijk de prijs in ontvangst nemen. De prijs die ik meer dan wat ook ter wereld begeerde. Ik zal hem je geven, want niemand zal hem mij geven. Niemand kan hem mij geven.
    
  - Victor.
    
  Hij eiste haar aanwezigheid. Hij stak snel de kamer over en knielde bij de deur, luisterend naar de stem die tot hem sprak over de toekomst. Van één missie, ver van iedereen. In de roes van het christendom.
    
    
    
  Het appartement van de familie Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sábado, 9 april 2005, 02:14.
    
    
    
  Stilte volgde Dikanti's woorden als een donkere schaduw. Fowler hief zijn handen naar zijn gezicht, verscheurd tussen verbazing en wanhoop.
    
  - Zou ik zo blind kunnen zijn? Hij doodt omdat hij daartoe de opdracht heeft. God is van mij... maar hoe zit het met boodschappen en rituelen?
    
  "Als je erover nadenkt, slaat het nergens op, Vader. 'Ik rechtvaardig u', eerst op de grond geschreven, daarna op de kisten van de altaren. Gewassen handen, uitgesneden tongen... het was allemaal het Siciliaanse equivalent van het in de mond van het slachtoffer stoppen van een muntje."
    
  - Het is een maffia-ritueel om aan te geven dat de dode man te veel heeft gepraat, toch?
    
  -Precies. Eerst dacht ik dat Karoski de kardinalen ergens schuldig aan achtte, misschien een misdaad tegen zichzelf of tegen hun eigen waardigheid als priester. Maar de aanwijzingen op de papieren ballen sloegen nergens op. Nu denk ik dat het persoonlijke vooroordelen waren, hun eigen aanpassingen van een plan dat door iemand anders was gedicteerd.
    
  -Maar wat heeft het voor zin om ze op deze manier te doden, dottor? Waarom verwijder je ze niet gewoon zonder mes?
    
  "Verminking is niets meer dan een belachelijke fictie in relatie tot het fundamentele feit: iemand wil ze dood zien. Denk aan de flexografie, Vader."
    
  Paola liep naar de tafel waar Karoski's dossier lag. Omdat de kamer donker was, bleef alles buiten de schijnwerper in duisternis gehuld.
    
  -Ik begrijp het. Ze dwingen ons te kijken naar wat zij willen dat we zien. Maar wie zou zoiets willen?
    
  -De fundamentele vraag is: wie profiteert er van om erachter te komen wie de misdaad heeft gepleegd? Een seriemoordenaar rekent in één klap af met deze vraag, omdat hij er zelf baat bij heeft. Zijn motief is het lichaam. Maar in dit geval is zijn motief de missie. Als hij zijn haat en frustratie op de kardinalen wilde uiten, ervan uitgaande dat hij die had, had hij dat op een ander moment kunnen doen, toen iedereen in de schijnwerpers stond. Veel minder beschermd. Waarom nu? Wat is er nu veranderd?
    
  -Omdat iemand invloed wil uitoefenen op Cóklyuch.
    
  "Nu vraag ik u, Vader, sta mij toe te proberen de sleutel te beïnvloeden. Maar daarvoor is het belangrijk te weten wie ze hebben vermoord."
    
  "Deze kardinalen waren uitzonderlijke kerkelijke figuren. Kwalitatieve mensen."
    
  "Maar er is wel een gemeenschappelijke connectie tussen hen. En het is onze taak om die te vinden."
    
  De priester stond op en liep een paar keer rond de kamer, zijn handen op zijn rug.
    
  "Dottora, het komt bij me op dat ik klaar ben om de kardinalen te elimineren, en ik ben er helemaal voor. Er is één aanwijzing die we niet helemaal goed hebben gevolgd. Karoschi onderging een volledige gezichtsreconstructie, zoals we kunnen zien in het model van Angelo Biffi. Deze operatie is erg duur en vereist een complex herstel. Als het goed wordt uitgevoerd en met de juiste garanties voor vertrouwelijkheid en anonimiteit, kan het meer dan 100.000 Franse frank kosten, wat neerkomt op ongeveer 80.000 van jouw euro. Dat is geen bedrag dat een arme priester als Karoschi zich gemakkelijk kan veroorloven. Hij hoefde ook niet vanaf het moment van aankomst naar Italië te reizen of het te betalen. Dit waren kwesties die ik al die tijd op de lange baan had geschoven, maar plotseling worden ze cruciaal."
    
  - En ze bevestigen de theorie dat er wel degelijk een zwarte hand betrokken is bij de moord op de kardinalen.
    
  -Echt.
    
  "Vader, ik weet niet wat u weet over de katholieke kerk en de werking van de curie. ¿Cuál, wat denkt u dat de gemeenschappelijke deler is die de drie vermeende doden verenigt?"
    
  De priester dacht een paar ogenblikken na.
    
  Misschien is er wel een eenheidsband. Een band die veel duidelijker zou zijn als ze simpelweg zouden verdwijnen of geëxecuteerd zouden worden. Ze waren er allemaal, van ideologen tot liberalen. Ze maakten deel uit van... hoe moet ik het zeggen? De linkervleugel van de Espritual Santo. Als ze me de namen had gevraagd van de vijf kardinalen die het Tweede Vaticaans Concilie steunden, zouden deze drie op de lijst hebben gestaan.
    
  - Leg het mij eens uit, vader.
    
  Met de troonsbestijging van paus Johannes XXIII in 1958 werd de noodzaak van een koerswijziging in de Kerk duidelijk. Johannes XXIII riep het Tweede Vaticaans Concilie bijeen en riep alle bisschoppen ter wereld op om naar Rome te komen om met de paus de status van de Kerk in de wereld te bespreken. Tweeduizend bisschoppen reageerden. Johannes XXIII stierf vóór de voltooiing van het Concilie, maar Paulus VI, zijn opvolger, voltooide de taak. Helaas gingen de ingrijpende hervormingen die het Concilie voor ogen had, niet zo ver als Johannes XXIII had beoogd.
    
  - Wat bedoel je?
    
  - De Kerk heeft grote veranderingen ondergaan. Het was waarschijnlijk een van de grootste mijlpalen van de twintigste eeuw. Je herinnert het je niet meer omdat je zo jong bent, maar tot eind jaren zestig mocht een vrouw niet roken of een broek dragen omdat het een zonde was. En dit zijn slechts enkele anekdotische voorbeelden. Laat ik het zo zeggen: de veranderingen waren groot, maar niet voldoende. Johannes XXIII streefde ernaar de Kerk haar deuren wijd open te laten zetten voor de levengevende lucht van de Heilige Tempel. En ze hebben ze ook een beetje opengezet. Paulus VI bewees zich een nogal conservatieve paus. Johannes Paulus I, zijn opvolger, hield het slechts een maand vol. En Johannes Paulus II was een eenzame paus, sterk en middelmatig, die, het is waar, veel goeds deed voor de mensheid. Maar in zijn beleid van kerkvernieuwing was hij extreem conservatief.
    
  -Hoe zou de grote kerkhervorming moeten worden doorgevoerd?
    
  Er is inderdaad nog veel werk aan de winkel. Toen de resultaten van het Tweede Vaticaans Concilie werden gepubliceerd, waren conservatieve katholieke kringen praktisch in rep en roer. En het Concilie heeft vijanden. Mensen die geloven dat iedereen die geen kat is naar de hel kan gaan, dat vrouwen geen stemrecht hebben, en nog ergere ideeën. Van de geestelijkheid wordt verwacht dat ze een sterke en idealistische paus eisen, een paus die de Kerk dichter bij de wereld durft te brengen. De ideale persoon voor deze taak zou ongetwijfeld kardinaal Portini zijn, een fervent liberaal. Maar hij zou de stemmen van de ultraconservatieve sector hebben gewonnen. Een andere zanger zou Robaira zijn, een man van het volk maar met een groot intellect. Cardoso werd door een soortgelijke patriot weggestemd. Ze waren beiden verdedigers van de armen.
    
  - En nu is hij dood.
    
  Fowlers gezicht werd somber.
    
  "Dottora, wat ik je ga vertellen is een compleet geheim. Ik riskeer mijn leven en dat van jou, en alsjeblieft, hou van me, ik ben bang. Het is wat me ertoe aanzet om in een richting te denken waar ik niet graag naar kijk, laat staan in wil lopen," hij pauzeerde even om op adem te komen. "Weet je wat het Heilige Testament is?"
    
  Net als bij Bastina kwamen de verhalen over spionnen en moorden weer boven bij de criminoloog. Ik had ze altijd afgedaan als dronken verhalen, maar op dat moment en met dat extra gezelschap kreeg de mogelijkheid dat ze echt waren een nieuwe dimensie.
    
  Ze zeggen dat het de geheime dienst van het Vaticaan is. Een netwerk van spionnen en geheim agenten die niet aarzelen om te doden wanneer de gelegenheid zich voordoet. Het is een fabeltje om beginnende agenten bang te maken. Bijna niemand gelooft het.
    
  "Dottora Dikanti, kunt u de verhalen over het Heilige Testament geloven? Omdat het bestaat. Het bestaat al vierhonderd jaar en is de linkerhand van het Vaticaan in zaken waar zelfs de paus zelf niets van zou mogen weten."
    
  - Ik vind het heel moeilijk om te geloven.
    
  -Het motto van de Heilige Alliantie, dottor, is "Kruis en Zwaard."
    
  Paola neemt Dante op in Hotel Raphael, terwijl hij een pistool op de journalist richt. Dat waren zijn exacte woorden toen hij Fowler om hulp vroeg, en toen begreep ik wat de priester bedoelde.
    
  - Oh mijn God. Dan ben je...
    
  "Dat was ik, lang geleden. Ik diende twee vaandels, mijn vader en mijn religie. Daarna moest ik een van mijn twee banen opzeggen.
    
  -Wat is er gebeurd?
    
  "Dat kan ik je niet vertellen, dottor. Vraag het me niet."
    
  Paola wilde er niet te lang bij stilstaan. Het hoorde bij de duistere kant van de priester, zijn mentale angst die hem als een ijzige bankschroef in zijn ziel greep. Hij vermoedde dat er veel meer achter zat dan ik hem vertelde.
    
  "Nu begrijp ik Dantes vijandigheid jegens u. Het heeft toch iets met dat verleden te maken, vader?"
    
  Fowler permanent in de war. Paola moest een beslissing nemen omdat er geen tijd of gelegenheid meer was om te twijfelen. Laat me met zijn geliefde spreken, die, zoals je weet, verliefd is op de priester. Met elk deel van hem, met de droge warmte van zijn handen en de kwalen van zijn ziel. Ik wil ze kunnen absorberen, hem ervan verlossen, allemaal, hem de oprechte lach van een kind teruggeven. Hij kende het onmogelijke in zijn verlangen: in deze man leefden jaren van bitterheid die teruggingen tot in de oudheid. Het was niet zomaar een onoverkomelijke muur, wat voor hem het priesterschap betekende. Iedereen die hem wilde bereiken, zou bergen moeten doorwaden en er hoogstwaarschijnlijk in verdrinken. Op dat moment begreep ik dat ik nooit bij haar zou zijn, maar ik wist ook dat deze man zich zou laten doden voordat hij haar zou laten lijden.
    
  "Het is goed, vader, ik reken op u. Ga alstublieft door," zei hij met een zucht.
    
  Fowler ging weer zitten en vertelde een indrukwekkend verhaal.
    
  -Ze bestaan al sinds 1566. In die donkere tijden maakte de paus zich zorgen over het groeiende aantal anglicanen en ketters. Als hoofd van de Inquisitie was hij een taaie, veeleisende en pragmatische man. Destijds was de Vaticaanse Staat zelf veel territoriaaler dan nu, hoewel hij nu meer macht geniet. De Heilige Alliantie werd opgericht door het rekruteren van priesters uit Venetië en uomos, vertrouwde leken met een bewezen katholiek geloof. Haar missie was om het Vaticaan, als paus en de kerk, in spirituele zin te beschermen, en haar missie groeide in de loop der tijd. In de negentiende eeuw waren ze met duizenden. Sommigen waren simpelweg informanten, geesten, slapers... Anderen, slechts vijftig, vormden de elite: de Hand van Sint-Michaël. Een groep speciale agenten, verspreid over de hele wereld, in staat om bevelen snel en nauwkeurig uit te voeren. Naar eigen goeddunken geld in een revolutionaire groep pompen, invloed uitwisselen, cruciale informatie verkrijgen die de loop van oorlogen kon veranderen. Stilzwijgen, zwijgen, en in extreme gevallen doden. Alle leden van de Hand van Sint-Michaël werden getraind in wapens en tactieken. In het verleden werden digos, camouflage en man-tegen-mangevechten gebruikt om de bevolking te controleren. Eén hand kon druiven doormidden snijden met een mes dat vanaf vijftien passen werd gegooid en sprak vloeiend vier talen. Hij kon een koe onthoofden, het verwoeste lichaam in een put met schoon water gooien en de schuld geven aan een rivaliserende groep met absolute dominantie. Ze trainden eeuwenlang in een klooster op een onbekend eiland in de Middellandse Zee. Met de komst van de twintigste eeuw evolueerde de training, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Hand van Sint-Michaël bijna volledig afgerukt. Het was een kleine, bloedige strijd waarin velen sneuvelden. Sommigen verdedigden zeer nobele zaken, terwijl anderen, helaas, niet zo goed waren.
    
  Fowler pauzeerde even om een slok koffie te nemen. De schaduwen in de kamer werden donker en somber, en Paola Cinti was doodsbang. Hij ging in een stoel zitten en leunde tegen de rugleuning terwijl de priester verder sprak.
    
  - In 1958 besloot Johannes XXIII, paus II van het Vaticaan, dat de tijd van de Heilige Alliantie voorbij was. Dat haar diensten niet langer nodig waren. En midden in de Franse Oorlog ontmantelde hij de communicatienetwerken met informanten en verbood hij de leden van de Heilige Alliantie categorisch om zonder hun toestemming enige actie te ondernemen. (Voorlopige versie.) En vier jaar lang was dit het geval. Slechts twaalf handlangers bleven over, van de tweeënvijftig die er in 1939 waren geweest, en sommigen waren veel ouder. Ze kregen het bevel terug te keren naar Rome, de geheime locatie waar de Ardios in 1960 op mysterieuze wijze trainden. En het hoofd van Sint-Michaël, de leider van de Heilige Alliantie, kwam om het leven bij een auto-ongeluk.
    
  -Wie was hij?
    
  Ik kan dit niet vergeven, niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet weet. De identiteit van het Hoofd blijft altijd een mysterie. Het kan iedereen zijn: een bisschop, een kardinaal, een lid van de raad van toezicht, of een gewone priester. Het moet een varón zijn, ouder dan vijfenveertig jaar. Dat is alles. Van 1566 tot nu staat hij bekend als het Hoofd: de priester Sogredo, een Italiaan van Spaanse afkomst, die fel vocht tegen Napels. En dat is slechts in zeer beperkte kring.
    
  "Het is niet verrassend dat het Vaticaan het bestaan van een spionagedienst niet erkent als ze dit allemaal gebruiken."
    
  Dat was een van de motieven die Johannes XXIII ertoe brachten de Heilige Alliantie te verbreken. Hij zei dat doden onrechtvaardig is, zelfs in naam van God, en ik ben het met hem eens. Ik weet dat sommige toespraken van de Hand van Sint-Michaël een diepgaande invloed op de nazi's hadden. Eén klap van hen redde honderdduizenden levens. Maar er was een zeer kleine groep wiens contact met het Vaticaan werd verbroken, en zij maakten grove fouten. Het is niet juist om hier over te spreken, vooral niet in deze donkere tijd.
    
  Fowler wuifde met zijn hand, alsof hij de spoken probeerde te verjagen. Voor iemand als hij, wiens bewegingsefficiëntie bijna bovennatuurlijk was, kon zo'n gebaar alleen maar wijzen op extreme nervositeit. Paola besefte dat ze ernaar verlangde het verhaal af te maken.
    
  "U hoeft niets te zeggen, vader. Als u denkt dat het nodig is dat ik het weet."
    
  Ik bedankte hem met een glimlach en vervolgde mijn verhaal.
    
  Maar dit was, zoals u zich wel kunt voorstellen, niet het einde van de Heilige Alliantie. De troonsbestijging van Paulus VI op de troon van Petrus in 1963 ging gepaard met de meest gruwelijke internationale situatie aller tijden. Slechts een jaar eerder was de wereld honderd meter verwijderd van de oorlog op Mica 39. Slechts een paar maanden later werd Kennedy, de eerste president van de Verenigde Staten van Amerika, neergeschoten. Toen Paulus VI hiervan hoorde, eiste hij dat het Heilig Verbond werd hersteld. De netwerken van espías, hoewel in de loop der tijd verzwakt, werden herbouwd. Het moeilijkste was het herscheppen van de Hand van Sint-Michaël. Van de twaalf Handen die in 1958 naar Rome waren ontboden, werden er zeven in 1963 weer in gebruik genomen. Een van hen kreeg de opdracht een basis te herbouwen voor de herscholing van veldagenten. De taak kostte hem bijna vijftien minuten, maar hij slaagde erin een groep van dertig agenten samen te stellen. Sommigen werden helemaal opnieuw gekozen, terwijl anderen bij andere geheime diensten te vinden waren.
    
  -Net als jij: een dubbelagent.
    
  Eigenlijk heet mijn functie een potentiële agent. Het is iemand die doorgaans voor twee geallieerde organisaties werkt, maar waarvan de directeur niet weet dat de dochterorganisatie veranderingen aanbrengt of de richtlijnen voor haar missie bij elke missie aanpast. Ik stem ermee in mijn kennis te gebruiken om levens te redden, niet om anderen te vernietigen. Bijna alle missies die ik heb gekregen, hadden te maken met herstel: het redden van loyale priesters op moeilijke locaties.
    
  -Bijna alles.
    
  Fowler boog zijn gezicht.
    
  "We hadden een moeilijke missie waar alles misging. Degene die moest stoppen met een handje te helpen. Ik heb niet gekregen wat ik wilde, maar hier ben ik dan. Ik geloof dat ik de rest van mijn leven psycholoog zal zijn, en kijk eens hoe een van mijn patiënten me bij jou heeft gebracht."
    
  -Dante is één van de handen, nietwaar, Vader?
    
  Begin 241, na mijn vertrek, was er een crisis. Nu zijn er weer weinig van hen, dus ik ga op weg. Ze zijn allemaal druk bezig, ver weg, met missies waar ze niet makkelijk uit te krijgen zijn. Niko, die beschikbaar was, was een man met weinig kennis. Sterker nog, ik ga aan het werk, als mijn vermoedens kloppen.
    
    - Dus ¿ Sirin is Hoofd ?
    
  Fowler miró al frente, impasible. Na een minuut besloot Paola dat ik haar niet zou antwoorden, omdat ik nog een vraag wilde stellen.
    
  -Vader, leg alstublieft uit waarom de Heilige Alliantie een dergelijke montage als éste wil maken.
    
  "De wereld verandert, dokter. Democratische ideeën vinden weerklank in de harten van velen, waaronder die van vurige leden van de Curie. Het Heilig Verbond heeft een paus nodig die het krachtig steunt, anders zal het verdwijnen." Maar het Heilig Verbond is een voorlopig idee. Wat de drie kardinalen bedoelen, is dat ze overtuigde liberalen waren - alles wat een kardinaal kan zijn, tenslotte. Ieder van hen zou de Geheime Dienst opnieuw kunnen vernietigen, misschien wel voorgoed.
    
  -Door ze te elimineren, verdwijnt de dreiging.
    
  En tegelijkertijd neemt de behoefte aan veiligheid toe. Als de kardinalen zonder mij waren verdwenen, zouden er veel vragen zijn gerezen. Ik kan me ook niet voorstellen dat het toeval is: het pausdom is van nature paranoïde. Maar als u gelijk hebt..."
    
  -Een vermomming voor moord. God, ik walg ervan. Ik ben blij dat ik de kerk heb verlaten.
    
  Fowler liep naar haar toe en hurkte naast de stoel neer. Tom pakte haar handen vast.
    
  "Dottora, vergis je niet. In tegenstelling tot deze Kerk, geschapen uit bloed en vuil, die u voor u ziet, is er een andere Kerk, oneindig en onzichtbaar, waarvan de banieren hoog naar de hemel zijn geheven. Deze Kerk leeft in de zielen van miljoenen gelovigen die Christus en Zijn boodschap liefhebben. Verrijs uit de as, vul de wereld, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen."
    
  Paola kijkt naar zijn voorhoofd.
    
  - Denkt u dat werkelijk, vader?
    
  - Ik geloof het, Paola.
    
  Ze stonden allebei op. Hij kuste haar teder en innig, en ze accepteerde hem zoals hij was, met al zijn littekens. Haar lijden werd verzacht door verdriet, en een paar uur lang waren ze samen gelukkig.
    
    
    
  Het appartement van de familie Dikanti
    
  Via Della Croce, 12
    
  Sábado, 9 april 2005, 08:41.
    
    
    
  Deze keer werd Fowler wakker van de geur van gezette koffie.
    
  - Hier is het, vader.
    
  Ik keek haar aan en verlangde ernaar dat ze weer met je zou praten. Ik beantwoordde haar blik vastberaden, en ze begreep het. Hoop maakte plaats voor het moederlijke licht dat de kamer al vulde. Ze zei niets, omdat ze niets verwachtte en niets anders te bieden had dan pijn. Ze voelden zich echter getroost door de zekerheid dat ze beiden van de ervaring hadden geleerd, kracht hadden gevonden in elkaars zwakheden. Ik zou verdomd zijn als ik denk dat Fowlers vastberadenheid in zijn roeping die overtuiging aan het wankelen bracht. Sería fácil, maar sería fáneo. Integendeel, ik zou hem dankbaar zijn dat hij zijn demonen het zwijgen had opgelegd, althans voor even.
    
  Ze was blij dat hij het begreep. Hij ging op de rand van het bed zitten en glimlachte. En het was geen droevige glimlach, want die nacht had ze de barrière van wanhoop overwonnen. Deze frisse moeder bracht geen geruststelling, maar verdreef in ieder geval de verwarring. Ook al dacht hij dat ze hem had weggeduwd zodat hij geen pijn meer zou voelen. Sería fácil, maar sería fáneo. Integendeel, ze begreep hem en wist dat deze man haar zijn belofte en zijn eigen kruistocht verschuldigd was.
    
  - Dottora, ik moet je iets vertellen en niet zomaar iets aannemen.
    
  "Dat zult u zeggen, vader," zei ze.
    
  "Als je ooit je carrière als forensisch psychiater opgeeft, begin dan alsjeblieft geen café meer," zei hij terwijl hij een grimas trok in haar café.
    
  Ze lachten allebei en voor even was alles perfect.
    
    
  Een halfuur later, na het douchen en opfrissen, bespreek je alle details van de zaak. De priester staat bij Paola's slaapkamerraam. De vrouwelijke forensisch wetenschapper zit aan haar bureau.
    
  -Weet Vader het? Gezien de theorie dat Karoski een huurmoordenaar zou kunnen zijn, aangevoerd door de Heilige Alliantie, wordt dat onrealistisch.
    
  "Het is mogelijk. Maar gezien de ernst van de situatie zijn zijn verwondingen nog steeds heel reëel. En als we enig idee hebben, dan zijn jij en ik de enigen die hem kunnen stoppen."
    
  Pas met deze woorden verloor de mañ ana zijn glans. Paola Cintió spant haar ziel als een touwtje. Nu, meer dan ooit, besefte ik dat het vangen van het monster zijn verantwoordelijkheid was. Voor Pontiero, voor Fowler en voor zichzelf. En terwijl ik hem in mijn armen hield, wilde ik hem vragen of iemand hem aan de lijn hield. Als dat zo was, zou hij er niet eens aan denken om zich in te houden.
    
  -De waakzaamheid is verhoogd, dat begrijp ik. Maar hoe zit het met de Zwitserse Garde?
    
  "Een mooie vorm, maar weinig echt nut. Je vermoedt waarschijnlijk niet eens dat er al drie kardinalen zijn overleden. Ik reken er niet op: het zijn simpele gendarmes."
    
  Paola krabde bezorgd op haar achterhoofd.
    
  -Wat moeten we nu doen, vader?
    
  "Ik weet het niet. We hebben geen flauw idee dat Dónde Karoski zou kunnen aanvallen, en sinds gisteren wordt de moord aan Más Fácil toegeschreven."
    
  - Wat bedoel je?
    
  - De kardinalen begonnen met de Novendiamis. Dit is een novenarium voor de ziel van de overleden paus.
    
  - Vertel het me niet...
    
  -Precies. Er zullen overal in Rome missen worden gevierd. San Juan de Letrán, Santa Maríla Mayor, San Pedro, San Pablo in het buitenland... De kardinalen vieren de mis twee aan twee in de vijftig belangrijkste kerken van Rome. Het is traditie, en ik denk niet dat ze die voor iets ter wereld zouden willen ruilen. Als het Heilig Verbond zich hieraan committeert, is het soms ideologisch gemotiveerd om geen moord te plegen. Het is nog niet zo ver gekomen dat de kardinalen ook in opstand zouden komen als Sirin hen zou proberen te beletten het Novenarium te bidden. Nee, de missen zullen niet plaatsvinden, wat er ook gebeurt. Ik zou verdomd zijn als er nog maar één kardinaal dood zou kunnen zijn, en wij, de gastheren, zullen het niet weten.
    
  - Verdomme, ik heb een sigaret nodig.
    
  Paola voelde Pontiero's pakketje op tafel, voelde het pak. Ik stak mijn hand in de binnenzak van mijn jas en vond een klein, stevig kartonnen doosje.
    
  ¿ Wat is dit?
    
  Het was een gravure van de Madonna del Carmen. De gravure die Francesco's broer Toma haar als afscheidscadeau had gegeven in Santa Marín in Transpontina. De valse karmeliet, Caroschi's moordenaar. Hij droeg hetzelfde zwarte pak als de Madonna del Carmen en droeg het zegel van de Aún Seguíalleí.
    
  -¿Sóнеу Ik zou dit kunnen vergeten? Dit proces .
    
  Fowler se acercó, intrigado.
    
    -Een gravure van de Madonna del Carmen. Er staat iets op geschreven: Detroit.
    
  Een priester reciteert de wet hardop in het Engels.
    
    
    Als uw broer, uw zoon of dochter, uw geliefde vrouw of uw beste vriend u heimelijk verleidt, geef dan niet aan hem toe en luister niet naar hem. Toon hem geen medelijden. Spaar hem niet en bescherm hem niet. U moet hem zeker doden. Dan zal heel Israël het horen en bang zijn, en niemand onder u zal ooit nog zoiets kwaads doen.
    
    
    Paola vertaalde "Een leven vol woede en razernij."
    
  Als je broer, je vaderszoon, je moederszoon, je zoon, je dochter, je vrouw die nog in je buik zit, of je vriend die je zelf bent, je heimelijk probeert te verleiden, vergeef hem dan niet en verberg het niet voor hem. Maar ik zal hem en heel Israël doden wanneer ik het te weten kom en bang word en ophoud dit kwaad onder jullie te doen.
    
  - Ik denk dat het uit Deuteronomium komt. Hoofdstuk 13, vers 7 of 12.
    
  "Verdomme!" snauwde de forensisch wetenschapper. "Het zat de hele tijd in mijn zak!" Debía realiseerde zich dat het in het Engels was geschreven.
    
  "Nee, dottora." Een monnik gaf hem een stempel. Gezien zijn gebrek aan geloof is het geen wonder dat hij er geen enkele aandacht aan schonk.
    
  "Misschien, maar sinds we weten wie die monnik was, moet ik eraan denken dat je me iets hebt gegeven." Ik was bezorgd en probeerde me te herinneren hoe weinig ik van zijn gezicht had gezien in die duisternis. Als ik daarvoor...
    
  Ik wilde het woord aan u verkondigen, weet u nog?
    
  Paola bleef staan. De priester draaide zich om met het zegel in zijn hand.
    
  -Luister, dottor, dit is een gewone postzegel. Plak wat plakpapier op het stempelgedeelte...
    
  Santa Maria del Carmen.
    
  -...met grote vaardigheid, om de tekst te kunnen plaatsen. Deuteronomium is...
    
  Hij
    
  -...de bron van het ongewone in graveren, weet je? Ik denk...
    
  Om hem de weg te wijzen in deze donkere tijden.
    
  -...als ik een beetje om de hoek schiet, kan ik het eraf scheuren...
    
  Paola greep zijn hand en haar stem klonk als een schelle schreeuw.
    
  -RAAK HAAR NIET AAN!
    
  Fowler liep, overspannen. Ik beweeg geen centimeter. De forensisch wetenschapper verwijderde de stempel van haar hand.
    
  "Het spijt me dat ik tegen u heb geschreeuwd, Vader," zei Dikanti tegen hem, terwijl hij probeerde te kalmeren. "Ik herinnerde me net dat Karoski me vertelde dat het zegel me de weg zou wijzen in deze donkere tijden. En ik denk dat er een boodschap in zit die bedoeld is om ons te bespotten."
    
  -Viktorinaás. Of het zou een slimme zet kunnen zijn om ons op het verkeerde been te zetten.
    
  "De enige zekerheid in dit geval is dat we nog lang niet alle puzzelstukjes hebben. Ik hoop dat we hier iets kunnen vinden."
    
  Hij draaide de postzegel om, keek er door het glas naar en zag een karretje.
    
  Niets.
    
  -Een Bijbelgedeelte kan een boodschap zijn. Maar wat betekent het?
    
  "Ik weet het niet, maar ik denk dat er iets bijzonders aan is. Iets wat met het blote oog onzichtbaar is. En ik denk dat ik hier een speciaal instrument voor zulke gevallen heb."
    
  De forensisch wetenschapper, Trust, zat in de kast ernaast. Uiteindelijk haalde hij een stoffige doos van onderen tevoorschijn. Hij zette hem voorzichtig op tafel.
    
  - Ik heb dit niet meer gebruikt sinds ik op de middelbare school zat. Het was een cadeau van mijn vader.
    
  Open de doos langzaam en eerbiedig. Om de waarschuwing over dit apparaat, hoe duur het is en hoeveel onderhoud je eraan moet plegen, voor altijd in je geheugen te prenten. Ik haal hem eruit en leg hem op tafel. Het was een gewone microscoop. Paola had aan de universiteit gewerkt met apparatuur die duizend keer duurder was, maar ze had er nooit zoveel respect voor gehad als voor de ste. Ze was blij dat ze dit gevoel had behouden: het was een fantastisch bezoek aan haar vader geweest, een zeldzaamheid voor haar, dat ze bij haar vader had gewoond, terwijl ze de dag betreurde waarin ze was gevallen. Ik verloor. Ze vroeg zich even af of ze deze mooie herinneringen moest koesteren in plaats van zich vast te klampen aan de gedachte dat ze haar te vroeg waren ontnomen.
    
  "Geef mij de afdruk, Vader," zei hij, terwijl hij voor de microscoop ging zitten.
    
  Plakpapier en plastic beschermen het apparaat tegen stof. Plaats de afdruk onder de lens en stel scherp. Hij glijdt met zijn linkerhand over het kleurrijke mandje en bestudeert langzaam de afbeelding van de Maagd Maria. "Ik kan niets vinden." Hij draaide de postzegel om zodat hij de achterkant kon bekijken.
    
  -Wacht even... er is hier iets.
    
  Paola gaf de zoeker aan de priester. De letters op de postzegel, vijftien keer vergroot, verschenen als grote zwarte strepen. Eén ervan bevatte echter een klein witachtig vierkantje.
    
  - Het lijkt op een perforatie.
    
  De inspecteur keerde terug naar de achterkant van de microscoop.
    
  "Ik zweer dat het met een speld is gedaan. Natuurlijk is het met opzet gedaan. Het is te perfect."
    
  -¿ In welke letter verschijnt het eerste teken?
    
  -De letter F komt van If.
    
  - Dottora, controleer even of er een gaatje in de andere brieven zit.
    
  Paola Barrió is het eerste woord in de tekst.
    
  - Hier is er nog eentje.
    
  -Ga maar door, ga maar door.
    
  Na acht minuten vond de forensisch onderzoeker in totaal elf geperforeerde brieven.
    
    
    "Als je eigen broer, of je zoon of dochter, of de vrouw van wie je houdt, of je beste vriend je heimelijk verleidt, geef dan niet aan hem toe en luister niet naar hem. Laat hem geen medelijden hebben. Spaar hem niet en bescherm hem niet. Je moet hem zeker ter dood brengen. Dan zal ik Israël "Zij zullen het horen en bang zijn, en niemand onder u zal ooit nog zoiets kwaads doen."
    
    
    Toen ik er zeker van was dat geen van mijn geperforeerde hiërogliefen aanwezig was, schreef de forensisch onderzoeker de hiërogliefen op die hij bij zich had. Ze huiverden allebei toen ze lazen wat hij had geschreven, en Paola schreef het op.
    
  Als je broer je in het geheim probeert te verleiden,
    
  Schrijf de rapporten van de psychiaters op.
    
  Vergeef hem niet en verberg het niet voor hem.
    
  Brieven aan familieleden van slachtoffers van Karoski's seksueel geweld.
    
  Maar ik zal hem vermoorden.
    
  Schrijf de naam op die erop stond.
    
  Francis Shaw.
    
    
    
  (REUTERS TELETYPE, 10 APRIL 2005, 8:12 uur GMT)
    
    
  KARDINAAL SHAW VIERT VANDAAG DE NOVENDIALE MIS IN DE ST.-PIETERSBASILICUM
    
    
  ROMA, (Associated Press). Kardinaal Francis Shaw zal vandaag om 12.00 uur de Novedialesmis opdragen in de Sint-Pietersbasiliek. De Hoogeerwaarde Amerikaan heeft de eer de Novedialesmis voor de zielen van Johannes Paulus II in de Sint-Pietersbasiliek te leiden.
    
  Bepaalde groepen in de Verenigde Staten stonden niet bepaald positief tegenover Shaws deelname aan de ceremonie. Met name het Surviving Network of Abuse by Priests (SNAP) stuurde twee van haar leden naar Rome om formeel te protesteren tegen Shaws toestemming om te dienen in de belangrijkste kerk van de christenheid. "We zijn maar met z'n tweeën, maar we zullen een officieel, krachtig en georganiseerd protest indienen bij de camera's", aldus Barbara Payne, voorzitter van SNAP.
    
  Deze organisatie is de belangrijkste vereniging die seksueel misbruik door katholieke priesters bestrijdt en heeft meer dan 4500 leden. De belangrijkste activiteiten zijn het opleiden en ondersteunen van kinderen, en het geven van groepstherapie gericht op het confronteren van de feiten. Veel leden wenden zich voor het eerst tot SNAP als volwassene, na een ongemakkelijke stilte.
    
  Kardinaal Shaw, momenteel prefect van de Congregatie voor de Clerus, was betrokken bij het onderzoek naar gevallen van seksueel misbruik door geestelijken in de Verenigde Staten eind jaren negentig. Shaw, kardinaal van het aartsbisdom Boston, was de belangrijkste figuur binnen de katholieke kerk in de Verenigde Staten en in veel gevallen de meest waarschijnlijke kandidaat om Karol Wojtyla op te volgen.
    
  Zijn carrière werd zwaar op de proef gesteld toen bleek dat hij in de loop van tien jaar meer dan driehonderd gevallen van seksueel misbruik binnen zijn rechtsgebied had verzwegen. Hij plaatste priesters die beschuldigd werden van staatsmisdrijven regelmatig over van de ene parochie naar de andere, in de hoop ze te vermijden. In bijna alle gevallen beperkte hij zich tot de aanbeveling dat de beschuldigden "een andere omgeving zouden zoeken". Alleen wanneer de gevallen zeer ernstig waren, werden de priesters doorverwezen naar een gespecialiseerd centrum in Algún voor behandeling.
    
  Toen de eerste serieuze klachten binnenkwamen, sloot Shaw economische overeenkomsten met de families van laatstgenoemde om hun stilzwijgen te garanderen. Uiteindelijk werden de onthullingen van de Ndalos wereldwijd bekend en werd Shaw door "de hoogste autoriteiten in het Vaticaan" gedwongen af te treden. Hij verhuisde naar Rome, waar hij werd benoemd tot prefect van de Congregatie voor de Clerus, een positie van enige betekenis, maar naar alle waarschijnlijkheid de kroon op zijn carrière zou blijken te zijn.
    
  Toch zijn er sommigen die Shaw nog steeds beschouwen als een heilige die de Kerk met al zijn macht verdedigde. "Hij werd vervolgd en belasterd omdat hij het geloof verdedigde", beweert zijn persoonlijk secretaris, pater Miller. Maar in de constante mediacyclus van speculatie over wie de paus zou moeten zijn, maakt Shaw weinig kans. De Romeinse Curie is doorgaans een voorzichtig orgaan, niet geneigd tot extravagantie. Hoewel Shaw steun geniet, kunnen we de mogelijkheid niet uitsluiten dat hij veel stemmen zal winnen, tenzij er een wonder gebeurt.
    
  2005-08-04-10:12 (AP)
    
    
    
  Koster van het Vaticaan
    
  Zondag 10 april 2005, 11:08 uur.
    
    
    
  De priesters die de dienst met kardinaal Shaw zullen vieren, kleden zich in de hulpsacristie bij de ingang van de Sint-Pietersbasiliek. Daar wachten zij, samen met de misdienaars, vijf minuten voor aanvang van de ceremonie op de celebrant.
    
  Tot dat moment was het museum leeg, op twee nonnen na die Shaw assisteerden, een andere collega-predikant, kardinaal Paulic, en een Zwitserse gardist die hen bij de deur van de sacristie bewaakte.
    
  Karoski streek over zijn mes, verborgen tussen zijn kleren. Bereken je kansen in gedachten.
    
  Eindelijk zou hij zijn prijs winnen.
    
  Het was bijna zover.
    
    
    
  Sint-Pietersplein
    
  Zondag 10 april 2005, 11:16 uur.
    
    
    
  "Het is onmogelijk om via de Sint-Annapoort binnen te komen, pater. Die staat ook onder zware bewaking en niemand wordt binnengelaten. Dit geldt alleen voor mensen met toestemming van het Vaticaan."
    
  Beide reizigers bekeken de toegang tot het Vaticaan van een afstandje. Afzonderlijk, om discreet te zijn. Er waren nog minder dan vijftig minuten tot het begin van de Novendialesmis in San Pedro.
    
  In slechts dertig minuten maakte de onthulling van Francis Shaws naam op de gravure van "Madonna del Carmen" plaats voor een hectische online reclamecampagne. Nieuwsagentschappen plaatsten de locatie en tijd van Shaws verschijning, zichtbaar voor iedereen die het wilde lezen.
    
  En ze stonden allemaal op het Sint-Pietersplein.
    
  -We moeten via de voordeur van de Basiliek naar binnen.
    
  Nee. De beveiliging is overal aangescherpt, behalve hier, waar bezoekers welkom zijn, want juist daarom verwachten ze ons. En hoewel we naar binnen mochten, kregen we niemand zover dat hij bij het altaar kwam. Shaw en degene die met hem diende, vertrekken vanuit de sacristie van de Sint-Pieter. Vanaf het altaar is er een directe route naar de basiliek. Gebruik het altaar van de Sint-Pieter niet, dat is gereserveerd voor de paus. Gebruik een van de secundaire altaren, en er zullen ongeveer achthonderd mensen bij de ceremonie aanwezig zijn.
    
  -¿ Zal Karoskiá het aandurven om voor zoveel mensen te spreken?
    
  "Ons probleem is dat we niet weten wie welke rol speelt in dit drama. Als de Heilige Alliantie Shaw dood wil, laten ze ons hem niet beletten de mis te vieren. Als ze Karoski willen opsporen, laten we de kardinaal dan ook niet waarschuwen, want dat is het perfecte lokaas. Ik ben ervan overtuigd dat wat er ook gebeurt, dit de laatste akte van de komedie is."
    
  -Nou, op dit moment is er voor ons geen rol weggelegd in él. Het is al kwart voor elf.
    
  "Nee. We gaan het Vaticaan binnen, omsingelen Sirins agenten en bereiken de sacristie. Shaw moet worden verhinderd de mis op te dragen."
    
  -¿Sómo, vader?
    
  - We zullen het pad gebruiken dat Sirin Jem zich kan voorstellen.
    
    
  Vier minuten later ging de bel van het bescheiden vijf verdiepingen tellende gebouw. "Paola le dio la razón a Fowler." Sirin had zich niet kunnen voorstellen dat Fowler vrijwillig op de deur van het Paleis van de Heilige Officie zou kloppen, zelfs niet in een molen.
    
  Een van de ingangen van het Vaticaan bevindt zich tussen het Berninipaleis en de zuilengalerij. Het bestaat uit een zwart hek en een poortgebouw. Normaal gesproken wordt het bewaakt door twee Zwitserse gardisten. Die zondag waren er vijf, en een agent in burger kwam ons opzoeken. Esentimo hield een map vast, en binnenin (hoewel Fowler noch Paola dit wisten) lagen zijn foto's. Deze man, een lid van het Vigilance Corps, zag een stel dat aan de beschrijving leek te voldoen over de stoep aan de overkant lopen. Hij zag ze slechts even, toen ze uit zijn zicht verdwenen, en hij wist niet zeker of zij het waren. Hij mocht zijn post niet verlaten, omdat hij niet probeerde hen te volgen om te controleren. Zijn opdracht was om te melden of deze mensen probeerden het Vaticaan binnen te komen en hen, desnoods met geweld, een tijdje vast te houden. Maar het leek overduidelijk dat deze mensen belangrijk waren. Druk op de botknop op de radio en meld wat je zag.
    
  Bijna op de hoek van de Via Porta Cavalleggeri, op minder dan twintig meter van de ingang waar de politieagent via de radio instructies kreeg, stonden de paleispoorten. De deur was dicht, maar de bel ging. Fowler stak zijn vinger uit totdat hij aan de andere kant het geluid van grendels hoorde die werden teruggetrokken. Het gezicht van een volwassen priester gluurde door de kier.
    
  "Wat wilden ze?" vroeg hij op boze toon.
    
  - Wij kwamen om bisschop Khan te bezoeken.
    
  -Namens wie?
    
  - Van Vader Fowler.
    
  -Dat lijkt mij niet.
    
  - Ik ben een oude bekende.
    
  "Bisschop Hanög rust uit. Het is zondag en het Palazzo is gesloten. Goedemiddag," zei hij, terwijl hij vermoeide handgebaren maakte alsof hij vliegen wegjoeg.
    
  -Zeg mij alstublieft in welk ziekenhuis of op welke begraafplaats de bisschop ligt, pater.
    
  De priester keek hem verbaasd aan.
    
  -¿Spreekt ¿Sómo?
    
  Bisschop Khan zei dat ik niet zou rusten totdat hij mij voor mijn vele zonden had laten boeten, omdat hij dan ziek of dood moest zijn. Ik heb geen andere verklaring.
    
  De blik van de priester veranderde van vijandige afstandelijkheid naar lichte irritatie.
    
  "Het lijkt erop dat jullie bisschop Khan kennen. Wacht hier buiten," zei hij, terwijl hij de deur weer voor hun neus dichtsloeg.
    
  - Is het zo dat deze Hanër estaría aquí is? -vraag Paola.
    
  "Bisschop Khan heeft in zijn leven nog nooit een zondag rust genomen, dottor. Het zou een triest ongeluk zijn als ik dat vandaag wel zou doen."
    
  -Je vriend?
    
  Fowler carraspeó.
    
  Nou ja, eigenlijk is het de man die me wereldwijd haat. Gontas Hanër is de huidige afgevaardigde van de Curie. Hij is een oude jezuïet die een einde wil maken aan de onrust buiten de Heilige Alliantie. De versie van de Kerk over haar interne aangelegenheden. Hij was degene die de zaak tegen me aanspande. Hij haat me omdat ik geen woord heb gerept over de missies die me zijn toevertrouwd.
    
  -¿ Wat is zijn absolutisme?
    
  -Behoorlijk slecht. Hij zei dat ik mijn naam moest vervloeken, en dat vóór of nádat hij het door de paus had laten ondertekenen.
    
  -¿ Wat is een anathema?
    
  "Een plechtig excommunicatiebesluit. De Khan weet wat ik in deze wereld vrees: dat de Kerk waarvoor ik heb gevochten mij niet de hemel zal laten binnengaan als ik sterf."
    
  De forensisch wetenschapper keek hem bezorgd aan.
    
  - Vader, mag ik weten wat wij hier doen?
    
  - Ik kwam om alles te bekennen.
    
    
    
  Koster van het Vaticaan
    
  Zondag 10 april 2005, 11:31 uur.
    
    
    
  De Zwitserse Garde viel als omgemaaid neer, zonder enig geluid, zelfs niet het geluid dat zijn hellebaard maakte toen die op de marmeren vloer stuiterde. De snee in zijn keel had zijn keel volledig doorgesneden.
    
  Een van de nonnen kwam door het lawaai de sacristie uit. Hij had geen tijd om te schreeuwen. Karoski sloeg hem bruut in het gezicht. De religieuze Kay viel met haar gezicht naar beneden op de grond, volledig verdoofd. De moordenaar nam de tijd en schoof zijn rechtervoet onder de zwarte zakdoek van de platgedrukte zuster. Ik zocht naar de achterkant van haar hoofd. Kies de precieze plek en verplaats al je gewicht naar je voetzool. Haar nek scheurt droog.
    
  Een andere non steekt zelfverzekerd haar hoofd door de deur van de sacristie. Hij had de hulp van zijn kameraad uit die tijd nodig.
    
  Karoski stak hem in zijn rechteroog. Toen ik haar eruit trok en in de korte gang naar de sacristie zette, was ze het lijk al aan het slepen.
    
  Kijk naar de drie lichamen. Kijk naar de deur van de sacristie. Kijk naar de klok.
    
  Aín heeft vijf minuten om zijn werk te signeren.
    
    
    
  Buitenkant van het Paleis van het Heilige Officie
    
  Zondag 10 april 2005, 11:31 uur.
    
    
    
  Paola verstijfde, haar mond viel open bij Fowlers woorden, maar voordat ze kon protesteren, sloeg de deur open. In plaats van de volwassen priester die hen eerder had verzorgd, verscheen er een knappe bisschop met netjes getrimd blond haar en een baard. Hij leek rond de vijftig jaar oud. Hij sprak Fowler aan met een Duits accent, doorspekt met minachting en herhaaldelijke fouten.
    
  - Wauw, hoe kun je na al deze gebeurtenissen ineens voor mijn deur staan? Aan wie heb ik deze onverwachte eer te danken?
    
  -Bisschop Khan, ik ben gekomen om u om een gunst te vragen.
    
  "Ik vrees, pater Fowler, dat u niet in staat bent mij iets te vragen. Twaalf jaar geleden heb ik u iets gevraagd, en u bleef twee uur zwijgen. Dag! De commissie acht hem onschuldig, maar ik niet. Ga nu maar rustig aan."
    
  Zijn uitgebreide toespraak prees Porta Cavallegeri. Paola vond zijn vinger zo hard en recht dat hij Fowler in de el kon hangen.
    
  De priester hielp hem met het vastmaken van zijn eigen strop.
    
  -Aún heeft nog niet gehoord wat ik in ruil daarvoor kan bieden.
    
  De bisschop sloeg zijn armen over elkaar.
    
  -Hable, Fowler.
    
  "Het is mogelijk dat er over minder dan een half uur een moord plaatsvindt in de Sint-Pietersbasiliek. We zijn gekomen om dat te voorkomen. Helaas hebben we geen toegang tot het Vaticaan. Camilo Sirin heeft ons de toegang ontzegd. Ik verzoek u toestemming om via het Palazzo naar de parkeerplaats te gaan, zodat ik ongemerkt La Città kan betreden."
    
  - En wat krijg je ervoor terug?
    
  - Beantwoord al je vragen over avocado's. Mañanna.
    
  Hij draaide zich naar Paola.
    
  -Ik heb je identiteitsbewijs nodig.
    
  Paola droeg geen politiebadge. De agent had hem meegenomen. Gelukkig had hij een magnetische toegangskaart voor de UACV. Hij hield die stevig voor de bisschop, in de hoop dat dat genoeg zou zijn om hem ervan te overtuigen hen te vertrouwen.
    
  De bisschop neemt de kaart van de forensisch expert aan. Ik bekeek zijn gezicht en de foto op de kaart, de UACV-badge en zelfs de magneetstrip van zijn identiteitskaart.
    
  "O, wat is dat waar. Geloof me, Fowler, ik zal lust toevoegen aan je vele zonden."
    
  Paola keek weg, om te voorkomen dat hij de glimlach op haar lippen zou zien. Het was een opluchting dat Fowler de zaak van de bisschop zeer serieus nam. Hij klakte met zijn tong van walging.
    
  "Fowler, waar hij ook gaat, hij wordt omringd door bloed en dood. Mijn gevoelens voor jou zijn heel sterk. Ik wil hem niet binnenlaten."
    
  De priester wilde bezwaar maken tegen Khan, maar hij riep hem met een gebaar.
    
  "Toch, Vader, ik weet dat u een man van eer bent. Ik accepteer uw aanbod. Vandaag ga ik naar het Vaticaan, maar Mama Anna moet naar mij toe komen en mij de waarheid vertellen."
    
  Na dit gezegd te hebben, deed hij een stap opzij. Fowler en Paola kwamen binnen. De hal was elegant, crèmekleurig geschilderd en zonder enige versieringen of versieringen. Het hele gebouw was stil, zoals het zondag betaamde. Paola vermoedde dat Nico, die alles overeind hield, degene was met die strakke, slanke figuur, als een spiegel. Deze man zag Gods gerechtigheid in zichzelf. Hij durfde er zelfs niet aan te denken wat zo'n geobsedeerde geest vierhonderd jaar geleden had kunnen doen.
    
    -De beste morgen, Padre Fowler. Aangezien ik het genoegen heb u het document te overhandigen dat ik voor u bewaar.
    
  De priester leidde Paola door de gang op de eerste verdieping van het Palazzo, zonder ook maar één keer om te kijken. Misschien was hij bang om er zeker van te zijn dat de priester de volgende dag bij de deur op hem wachtte.
    
  "Het is interessant, pater. Meestal verlaten mensen de kerk voor de Heilige Mis, ze gaan er niet via de kerk binnen," zei Paola.
    
  Fowler vertrok zijn gezicht van verdriet en woede. Nika.
    
  "Ik hoop dat het vangen van Karoski niet het leven redt van een potentieel slachtoffer dat uiteindelijk mijn excommunicatie zal ondertekenen als beloning.
    
  Ze naderden de nooddeur. Het aangrenzende raam keek uit op de parkeerplaats. Fowler drukte op de middelste spijl van de deur en stak discreet zijn hoofd naar buiten. De Zwitserse Garde, dertig meter verderop, keek met onbeweeglijke ogen naar de straat. Sluit de deur weer.
    
  "De apen hebben haast. We moeten met Shaw praten en hem de situatie uitleggen voordat Karoski L afmaakt."
    
  -Verbrandde de weg.
    
  We gaan de parkeerplaats op en blijven zo dicht mogelijk langs de muur van het gebouw aan Indian Row lopen. We bereiken zo de rechtszaal. We blijven de muur volgen tot we de hoek bereiken. We moeten de helling schuin oversteken en ons hoofd naar rechts draaien, want we weten niet of er iemand in de buurt kijkt. Ik ga eerst, oké?
    
  Paola knikte en ze gingen in rap tempo op pad. Ze bereikten zonder problemen de sacristie van de Sint-Pieter. Het was een imposant gebouw naast de Sint-Pietersbasiliek. De hele zomer was het open voor toeristen en pelgrims, want 's middags diende het als museum met enkele van de grootste schatten van het christendom.
    
  De priester legt zijn hand op de deur.
    
  Het stond een beetje open.
    
    
    
  Koster van het Vaticaan
    
  Zondag 10 april 2005, 11:42 uur.
    
    
    
    -Mala señal, dottora -susurró Fowler.
    
    De inspecteur legt zijn hand op zijn middel en haalt een revolver van kaliber .38 tevoorschijn.
    
  -Laten we naar binnen gaan.
    
  -Ik geloof dat Boy het pistool van hem heeft afgepakt.
    
  "Hij heeft het machinegeweer van me afgepakt, het wapen van de regels. Dit speeltje is voor de zekerheid."
    
  Ze stapten beiden over de drempel. Het museumterrein was verlaten, de vitrines gesloten. De verf op de vloeren en muren wierp een schaduw van het schamele licht dat door de zeldzame ramen naar binnen filterde. Ondanks de middag was het bijna donker in de kamers. Fowler leidde Paola zwijgend, zwijgend vloekend op het kraken van haar schoenen. Ze passeerden vier museumzalen. In de zesde bleef Fowler abrupt staan. Minder dan een halve meter verderop, gedeeltelijk verduisterd door de muur die de gang vormde waar ze op het punt stonden in te slaan, stuitte ik op iets hoogst ongewoons. Een hand in een witte handschoen en een hand bedekt met stof in levendige gele, blauwe en rode tinten.
    
  Toen ze de hoek omsloegen, zagen ze dat de arm vastzat aan een Zwitserse garde. Aín klemde een hellebaard in zijn linkerhand, en wat ooit zijn ogen waren geweest, waren nu twee met bloed doordrenkte gaten. Even later zag Paola plotseling twee nonnen in zwarte gewaden met hun gezicht naar beneden liggen, in een laatste omhelzing.
    
  Ze hebben ook geen ogen.
    
  De forensisch wetenschapper haalde de trekker over. Ze keek Fowler scheel aan.
    
  -U bent hier.
    
  Ze bevonden zich in een korte gang die naar de centrale sacristie van het Vaticaan leidde. Normaal gesproken wordt deze bewaakt door een beveiligingssysteem, maar de dubbele deuren waren open voor bezoekers. Zo konden ze vanaf de ingang de plek zien waar de Heilige Vader zijn priesterhemd draagt voordat hij de mis opdraagt.
    
  Toen was het gesloten.
    
  "Laat het in godsnaam niet te laat zijn," zei Paola, terwijl ze naar de lichamen staarde.
    
  Karoski had haar toen al minstens acht keer ontmoet. Ze zweert dat ze nog steeds dezelfde is als de afgelopen jaren. Denk er niet langer over na. Ik rende twee meter door de gang naar de deur, de SAPRáveres ontwijkend. Ik trok het mes met mijn linkerhand, met mijn rechterhand omhoog, de revolver in de aanslag, en stapte over de drempel.
    
  Ik bevond me in een zeer hoge achthoekige hal, ongeveer twaalf meter lang, gevuld met goudkleurig licht. Voor me stond een altaar, omringd door zuilen, met een afbeelding van een leeuw die van het kruis afdaalt. De muren waren bedekt met klokjesbloemen en afgewerkt met grijs marmer, en tien kasten van teakhout en citroengras bevatten de heilige gewaden. Als Paola naar het plafond had gekeken, had ze misschien een vijver gezien, versierd met prachtige fresco's, met ramen die de ruimte met licht overspoelden. Maar de forensisch wetenschapper hield dit duidelijk zichtbaar voor de twee mensen in de kamer.
    
  Een van hen was kardinaal Shaw. De ander was ook een rashond. Hij klonk vaag voor Paola totdat ze hem eindelijk herkende. Het was kardinaal Paulich.
    
  Ze stonden beiden bij het altaar. Paulich, Shaws assistente, was net klaar met haar handboeien om te doen toen de forensisch wetenschapper binnenstormde met een pistool recht op hen gericht.
    
  -¿Dónde está? - roept Paola, en haar kreet galmt door de zaal. ¿Heb je hem gezien?
    
  De Amerikaan sprak heel langzaam, zonder zijn ogen van het pistool af te halen.
    
  -¿Dónde está quién, señorita?
    
  -Karoski. Degene die de Zwitserse garde en de nonnen vermoordde.
    
  Ik was nog niet uitgesproken toen Fowler de kamer binnenkwam. Hij haat Paola. Hij keek naar Shaw en ontmoette voor het eerst de blik van kardinaal Paulich.
    
  Er zat vuur en herkenning in die blik.
    
  "Hallo, Victor," zei de priester met een lage, hese stem.
    
  Kardinaal Paulic, beter bekend als Victor Karoski, hield kardinaal Shaw met zijn linkerhand bij de nek vast en met zijn overgebleven rechterhand hield hij het pistool van Pontiero vast en plaatste het tegen de slaap van kardinaal Shaw.
    
  "BLIJF DAAR!" riep Dikanti, en de echo herhaalde zijn woorden.
    
  "Geen vinger verroeren," en angst, door de pulserende adrenaline die ze voelde. í in haar slapen. Herinner je de woede die haar overmande toen, bij het zien van Pontiero's afbeelding, dit dier haar belde.
    
  Richt zorgvuldig.
    
  Karoski bevond zich meer dan tien meter verderop en achter het menselijk schild, gevormd door kardinaal Shaw, waren slechts een deel van zijn hoofd en onderarmen zichtbaar.
    
  Gezien zijn behendigheid en schietvaardigheid was dit een onmogelijke opgave.
    
  , of ik vermoord je hier.
    
  Paola beet op haar onderlip om niet van woede te gaan schreeuwen. "Doe alsof je een moordenaar bent en doe niets."
    
  "Besteed geen aandacht aan hem, dokter. Hij zou noch de officier van justitie, noch de kardinaal kwaad doen, toch, Victor?"
    
  Karoski klemt zich stevig vast aan Shaws nek.
    
  - Natuurlijk. Gooi het pistool op de grond, Dikanti. ¡ Tírela!
    
  "Doe alsjeblieft wat hij je zegt," zei Shaw met trillende stem.
    
  "Uitstekende interpretatie, Victor," Fowlers stem trilde van opwinding. "Lera. Weet je nog hoe we dachten dat het onmogelijk was voor de moordenaar om uit Cardoso's kamer te ontsnappen, die afgesloten was voor buitenstaanders? Verdorie, dat was echt verdomd cool. Ik ben er nooit uit geweest."
    
  - Wat? - Paola was verrast.
    
  - We hebben de deur ingetrapt. We hebben niemand gezien. En toen, na een snelle hulpoproep, zetten we een wilde achtervolging in via de trap. Victor ligt waarschijnlijk onder het bed? In de kast?
    
  - Heel slim, vader. Laat nu het wapen vallen, centralist.
    
  "Maar natuurlijk worden dit verzoek om hulp en de beschrijving van de crimineel bevestigd door een man van geloof, een man van volledig vertrouwen. Een kardinaal. Een medeplichtige van de moordenaar."
    
  -¡Сáзаплеть!
    
  - Wat heeft hij je beloofd om je te ontdoen van zijn concurrenten in je jacht op roem, die hij allang niet meer verdient?
    
  "Genoeg!" Karoski was als een gek, zijn gezicht doorweekt van het zweet. Een van haar kunstmatige wenkbrauwen begon af te bladderen, bijna boven een van haar ogen.
    
    -¿Ben je bij het Instituto Saint Matthew geweest, Victor? Hij was degene die je had aangeraden om overal aan mee te doen, toch?
    
  "Hou op met die absurde insinuaties, Fowler. Beveel de vrouw haar wapen neer te leggen, anders vermoordt deze gek me," beval Shaw wanhopig.
    
  "Was dit het plan van Zijne Eminentie Victor?" zei Fowler, de kwestie negerend. "Tien, moeten we doen alsof we hem midden in de Sint-Pieter aanvallen? En moet ik u ervan weerhouden dit allemaal te proberen in het volle zicht van Gods volk en het televisiepubliek?"
    
  -¡Volg hem niet, anders maak ik hem af! ¡Dood hem af!
    
  - Ik zou degene zijn die zou sterven. Yél sería un héroe.
    
    -Wat heb ik je beloofd in ruil voor de sleutels van het koninkrijk, Victor?
    
  -¡Hemel, jij vervloekte geit! ón! ¡Eeuwig leven!
    
  Karoski, behalve het pistool dat op Shaws hoofd gericht is. Richt op Dikanti en schiet.
    
  Fowler duwde Dikanti naar voren, die zijn pistool liet vallen. Karoski's kogel miste - te dicht langs het hoofd van de inspecteur - en doorboorde - de linkerschouder van de priester.
    
  Karoski duwde Si Shaw weg, die dekking zocht tussen twee kasten. Paola, die geen tijd had om haar revolver te zoeken, ramde Karoski met gebogen hoofd en gebalde vuisten aan. Ik ramde mijn rechterschouder tegen de borst van de tovenaar, waardoor hij tegen de muur werd gesmakt, maar ik kon hem niet de adem benemen: de lagen vulling die hij droeg om te doen alsof hij dik was, beschermden hem. Desondanks viel Pontiero's pistool met een luide, dreunende klap op de grond.
    
  De moordenaar slaat Dikanti in de rug, die schreeuwt van de pijn, maar hij staat op en raakt Karoski in het gezicht, waardoor deze wankelt en bijna zijn evenwicht verliest.
    
  Paola maakte haar eigen fout.
    
  Kijk om je heen, zoek naar het pistool. En toen sloeg Karoski haar in haar gezicht, in de hoedanigheid van goochelaar, in de rede. En uiteindelijk greep ik haar met één arm vast, net zoals ik met Shaw deed. Alleen droeg ze dit keer een scherp voorwerp, waarmee ze Paola's gezicht streek. Het was een gewoon vismes, maar dan wel een heel scherp exemplaar.
    
  "Oh, Paola, je kunt je niet voorstellen hoeveel plezier dit me zal geven," fluister ik oó do oído.
    
  -¡VIKTOR!
    
  Karoski draaide zich om. Fowler was op zijn linkerknie gevallen, vastgepind op de grond, zijn linkerschouder gekneusd en bloed stroomde langs zijn arm, die slap op de grond hing.
    
  Paola's rechterhand pakte de revolver en richtte deze recht op Karoski's voorhoofd.
    
  "Hij gaat niet schieten, pater Fowler," hijgde de moordenaar. "We verschillen niet zo veel. We leven allebei in dezelfde privéhel. En jij zweert bij je priesterschap dat je nooit meer zult doden."
    
  Met een enorme inspanning, overmand door pijn, slaagde Fowler erin zijn linkerarm rechtop te krijgen. Ik rukte hem in één beweging uit zijn shirt en gooide hem de lucht in, tussen de moordenaar en de el. De lifter draaide rond in de lucht, de stof was perfect wit, op een roodachtige afdruk na, overal waar Fowlers duim op de el had gerust. Karoski keek er gebiologeerd naar, maar zag hem niet vallen.
    
  Fowler vuurde een perfect schot af dat Karoski in het oog raakte.
    
  De moordenaar viel flauw. In de verte hoorde hij de stemmen van zijn ouders die hem riepen, en hij ging hen tegemoet.
    
    
  Paola rende naar Fowler, die roerloos en verstrooid zat. Terwijl hij rende, had hij zijn jas uitgetrokken om de wond op de schouder van de priester te bedekken.
    
  - Aanvaard, vader, het pad.
    
  "Goed dat jullie gekomen zijn, vrienden," zei kardinaal Shaw, die plotseling de moed verzamelde om op te staan. "Dat monster heeft me ontvoerd."
    
  "Blijf daar niet staan, kardinaal. Ga iemand waarschuwen..." Paola begon te spreken en hielp Fowler naar de grond. Plotseling besefte ik dat hij op weg was naar El Purpurado. Hij liep naar Pontiero's pistool en stond naast Carosca's lichaam. En ik besefte dat ze nu zeer gevaarlijke getuigen waren. Ik stak mijn hand uit naar dominee Leo.
    
  "Goedemiddag," zei inspecteur Sirin, die de kamer binnenkwam, vergezeld door drie agenten van de veiligheidsdienst. Hij joeg de kardinaal, die zich al had gebukt om zijn pistool van de vloer te rapen, de stuipen op het lijf. "Ik ben zo terug en zet Guido aan."
    
  "Ik begon al te denken dat hij zich niet aan u zou voorstellen, inspecteur-generaal. U moet Stas onmiddellijk arresteren," zei hij, zich tot Fowler en Paola wendend.
    
  -Neem me niet kwalijk, Eminentie. Ik ben er nu.
    
  Camilo Sirin keek om zich heen. Hij liep naar Karoski toe en pakte onderweg Pontiero's pistool op. Raakte het gezicht van de moordenaar aan met de punt van zijn schoen.
    
  -¿Is het él?
    
  "Ja," zei Fowler zonder te bewegen.
    
  "Verdomme, Sirin," zei Paola. "Een nep-kardinaal. Zou dit gebeurd kunnen zijn?"
    
  -Heb goede aanbevelingen.
    
  Sirin op de capes met verticale snelheid. Walging over dat stenen gezicht zette zich vast in zijn hersenen, die op volle toeren draaiden. Laten we meteen opmerken dat Paulicz de laatste kardinaal was die door Wojtyla was benoemd. Zes maanden geleden, toen Wojtyla amper uit bed kon komen. Merk op dat hij aan Somalian en Ratzinger aankondigde dat hij een kardinaal in pectore had benoemd, wiens naam hij aan Shaw onthulde zodat die zijn dood aan het volk zou verkondigen. Hij vindt niets bijzonders in de gedachte dat lippen geïnspireerd worden door de uitgeputte Brug die Paulicz' naam uitspreekt, en dat hij hem nooit zal vergezellen. Vervolgens gaat hij voor het eerst naar de "kardinaal" in Domus Sancta Marthae om hem voor te stellen aan zijn nieuwsgierige mede-poñeros.
    
  - Kardinaal Shaw, u hebt heel wat uit te leggen.
    
  - Ik weet niet wat je bedoelt...
    
  -Kardinaal, alstublieft.
    
  Shaw heeft een grotere uitdaging aangegaan. Hij begon zijn trots te herstellen, zijn al lang bestaande trots, precies degene die hij verloren had.
    
  "Johannes Paulus II heeft mij jarenlang voorbereid op uw werk, inspecteur-generaal. U zegt dat niemand weet wat er kan gebeuren als de controle over de Kerk in handen valt van de zwakkeren van hart. Wees gerust, u handelt nu op de manier die het beste is voor uw Kerk, mijn vriend."
    
  Binnen een halve seconde oordeelde Sirin al over Simo.
    
  - Natuurlijk zal ik dat doen, Uwe Eminentie. ¿Domenico?
    
  "Inspecteur," zei een van de agenten, die arriveerde in een zwart pak en stropdas.
    
  -Kardinaal Shaw komt nu naar buiten om de novendialesmis in La Basílica te vieren.
    
  De kardinaal glimlachte.
    
  Daarna zullen jij en een andere agent je vergezellen naar je nieuwe bestemming: het Albergratz-klooster in de Alpen, waar de kardinaal in alle rust zijn daden kan overdenken. Ik zal ook af en toe bergbeklimmen.
    
  "Het is een gevaarlijke sport, segyn on oído", zei Fowler.
    
  -Natuurlijk. Het zit vol ongelukken -bevestigde Paola.
    
  Shaw zweeg, en in de stilte kon je hem bijna zien vallen. Zijn hoofd was gebogen, zijn kin tegen zijn borst gedrukt. Neem van niemand afscheid als je de sacristie verlaat, vergezeld door Domenico.
    
  De inspecteur-generaal knielde naast Fowler neer. Paola hield zijn hoofd vast en drukte haar jas tegen de wond.
    
  -Permípriruchit.
    
  De hand van de forensisch wetenschapper was opzij. Haar geïmproviseerde blinddoek was al doorweekt en ze had hem vervangen door haar gekreukte jasje.
    
  -Rustig maar, de ambulance is al onderweg. Vertel me alsjeblieft, hoe ik aan een kaartje voor dit circus ben gekomen?
    
  "Wij vermijden uw kluisjes, inspecteur Sirin. Wij gebruiken liever de woorden van de Heilige Schrift."
    
  De onverstoorbare man trok een wenkbrauw lichtjes op. Paola besefte dat dit haar manier was om haar verbazing te uiten.
    
  "O, natuurlijk. Oude Gontas Hanër, onverbeterlijke zwoeger. Ik zie dat uw criteria voor toelating tot het Vaticaan meer dan laks zijn."
    
  "En hun prijzen zijn heel hoog", zei Fowler, terwijl hij dacht aan het vreselijke sollicitatiegesprek dat hem volgende maand te wachten stond.
    
  Sirin knikte begrijpend en drukte zijn jas tegen de wond van de priester.
    
  - Ik denk dat dit opgelost kan worden.
    
  Op dat moment arriveerden er twee verpleegsters met een opvouwbare brancard.
    
  Terwijl de ordonnansen de gewonde man verzorgden, stonden binnen in het altaar, bij de deur naar de sacristie, acht misdienaars en twee priesters met twee wierookvaten in twee rijen opgesteld om de gewonde man te helpen. Kardinalen Schaw en Paulich stonden te wachten. De klok wees vier over elf aan. De mis moest al begonnen zijn. De priester kwam in de verleiding om een van de misdienaars te sturen om te kijken wat er aan de hand was. Misschien hadden de oblaten die de sacristie moesten bewaken moeite om geschikte kleding te vinden. Maar het protocol vereiste dat iedereen bewegingloos bleef terwijl hij op de celebrant wachtte.
    
  Uiteindelijk verscheen alleen kardinaal Shaw bij de ingang van de kerk. Misdienaars begeleidden haar naar het altaar van Sint-Jozef, waar ze de mis zou opdragen. De gelovigen die de kardinaal tijdens de ceremonie vergezelden, merkten onder elkaar op dat de kardinaal veel van paus Wojtyla moest hebben gehouden: Shaw bracht de hele mis in tranen door.
    
    
  "Rustig maar, je bent veilig," zei een van de verplegers. "We gaan meteen naar het ziekenhuis om hem volledig te behandelen, maar het bloeden is gestopt."
    
  De dragers tilden Fowler op, en op dat moment begreep Paola hem plotseling. Vervreemding van zijn ouders, afstand doen van zijn erfenis, vreselijke wrok. Hij hield de dragers met een gebaar tegen.
    
  "Nu begrijp ik het. De persoonlijke hel die ze deelden. Je was in Vietnam om je vader te vermoorden, toch?"
    
  Fowler keek hem verbaasd aan. Ik was zo verbaasd dat ik vergat Italiaans te spreken en in het Engels antwoordde.
    
  - Sorry?
    
  "Het waren woede en wrok die hem tot alles dreven," antwoordde Paola, eveneens fluisterend in het Engels zodat de dragers het niet zouden horen. "Diepe haat jegens zijn vader, zijn vader... of afwijzing van zijn moeder. Weigering om een erfenis te ontvangen. Ik wil alles beëindigen wat met de familie te maken heeft. En haar interview met Victor over de hel. Het staat in het dossier dat je me hebt nagelaten... Het lag de hele tijd recht onder mijn neus..."
    
  -¿Wil iemand stoppen?
    
  "Nu begrijp ik het," zei Paola, terwijl ze zich over de brancard boog en een vriendelijke hand op de schouder van de priester legde, die een kreun van de pijn onderdrukte. "Ik begrijp dat hij de baan bij het St. Matthew Instituut heeft aangenomen, en ik begrijp dat ik hem help te worden wie hij nu is. Je vader heeft je mishandeld, toch? En zijn moeder wist het de hele tijd al. Hetzelfde geldt voor Karoski. Daarom respecteerde Karoski hem. Omdat ze allebei aan de andere kant van dezelfde wereld stonden. Jij koos ervoor een man te worden, en ik koos ervoor een monster te worden."
    
  Fowler antwoordde niet, maar dat was ook niet nodig. De dragers hervatten hun bewegingen, maar Fowler vond de kracht om haar aan te kijken en te glimlachen.
    
  -Waar ik wil, .
    
    
  In de ambulance worstelde Fowler met bewusteloosheid. Hij sloot even zijn ogen, maar een bekende stem bracht hem terug naar de realiteit.
    
  -Hallo, Anthony.
    
  Fowler sonrió.
    
  -Hallo Fabio. Hoe is het met je hand?
    
  - Behoorlijk verknipt.
    
  - Je hebt veel geluk gehad op dat dak.
    
  Dante gaf geen antwoord. El en Sirin zaten samen op de bank naast de ambulance. De hoofdinspecteur trok een ontevreden grimas, ondanks zijn linkerarm in het gips en zijn gezicht vol wonden; de ander hield zijn gebruikelijke pokerface.
    
  -Nou en? Ga je me vermoorden? Cyanide in een serumzakje, laat je me doodbloeden of ben je een moordenaar als je me in mijn achterhoofd schiet? Ik heb liever het laatste.
    
  Dante lachte zonder vreugde.
    
  "Breng me niet in verleiding. Misschien, maar deze keer niet, Anthony. Dit is een retourtje. Er komt vast wel een geschiktere gelegenheid."
    
  Sirin keek de priester recht in de ogen, met een onverstoorbaar gezicht.
    
  - Ik wil je bedanken. Je was erg behulpzaam.
    
  "Ik heb dit niet voor jou gedaan. En niet vanwege jouw vlag."
    
  - Ik weet.
    
  - Sterker nog, ik dacht dat jij degene was die ertegen was.
    
  - Dat weet ik ook en ik neem het je niet kwalijk.
    
  De drie bleven enkele minuten stil. Uiteindelijk sprak Sirin weer.
    
  -Is er een kans dat u nog eens bij ons terugkomt?
    
  "Nee, Camilo. Hij heeft me al een keer boos gemaakt. Dat zal niet meer gebeuren."
    
  -Voor de laatste keer. Ter wille van de oude tijden.
    
  Fowler meditó unos segundos.
    
  - Op één voorwaarde. Je weet wat het is.
    
  Sirin knikte.
    
  "Ik geef je mijn woord. Niemand mag in haar buurt komen."
    
  - En van een andere ook. In het Spaans.
    
  "Dat kan ik niet garanderen. We weten niet zeker of hij geen kopie van de schijf heeft."
    
  - Ik heb met haar gesproken. Hij heeft haar niet, en hij praat niet.
    
  -Het is goed. Zonder de schijf kun je niets bewijzen.
    
  Er viel opnieuw een stilte, een lange, onderbroken door het onderbroken gepiep van het elektrocardiogram dat de priester tegen zijn borst hield. Fowler ontspande zich langzaam. Door de mist bereikten Sirins laatste woorden hem.
    
  -¿Sabes, Anthony? Even dacht ik dat ik haar de waarheid zou vertellen. De hele waarheid.
    
  Fowler hoorde zijn eigen antwoord niet, hoewel hij dat ook niet deed. Niet alle waarheden worden vrijgelaten. Weet dat ik niet eens met mijn eigen waarheid kan leven. Laat staan dat ik die last op iemand anders kan leggen.
    
    
    
  (El Globo, p. 8 Gina, 20 april 2005, 20 april 2003)
    
    
  RATZINGER BENOEMD TOT PAUS ZONDER ENIG BEZWAAR
    
  ANDREA OTERO.
    
  (Speciale gezant)
    
    
  ROME. De ceremonie voor de verkiezing van de opvolger van Johannes Paulus II werd gisteren afgesloten met de verkiezing van Joseph Ratzinger, voormalig prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer. Ondanks zijn eed op de Bijbel om zijn verkiezing geheim te houden op straffe van excommunicatie, beginnen de eerste lekken al in de media te verschijnen. Naar verluidt is de zeer eerwaarde Aleman gekozen met 105 van de 115 mogelijke stemmen, veel meer dan de vereiste 77. Het Vaticaan benadrukt dat Ratzingers enorme aantal aanhangers een feit is, en aangezien de kernkwestie in slechts twee jaar tijd is opgelost, twijfelt de Vaticanist er niet aan dat Ratzinger zijn steun niet zal intrekken.
    
  Deskundigen schrijven dit toe aan het gebrek aan tegenstand tegen een kandidaat die over het algemeen erg populair was in de vijfkamp. Bronnen dicht bij het Vaticaan gaven aan dat Ratzingers belangrijkste rivalen, Portini, Robair en Cardoso, nog niet genoeg stemmen hebben verzameld. Dezelfde bron ging zelfs zo ver te zeggen dat hij deze kardinalen als "enigszins afwezig" beschouwde tijdens de verkiezing van Benedictus XVI (...).
    
    
    
  ЕРí LOGOTIP
    
    
    
    
  Bericht van Paus Benedictus XVI
    
    Palazzo del Governatoratto
    
    Mijn ércoles, 20 april 2005 , 11:23 uur .
    
    
    
    De man in het wit zette haar op de zesde plaats. Een week later, toen ze was gestopt en een verdieping lager was gegaan, stond Paola in een soortgelijke gang te wachten. Ze was nerveus, zich er niet van bewust dat haar vriendin was overleden. Een week later was zijn angst om niet te weten hoe hij zich moest gedragen vergeten en nam zijn vriendin wraak. Er hadden zich in die zeven jaar veel gebeurtenissen voorgedaan, en enkele van de belangrijkste speelden zich af in Paola's ziel.
    
  De forensisch wetenschapper merkte op dat er rode linten met waszegels aan de voordeur hingen, die het ambt hadden beschermd tussen de dood van Johannes Paulus II en de verkiezing van zijn opvolger. De paus volgde zijn blik.
    
  "Ik heb je gevraagd ze even met rust te laten. Dienaar, om me eraan te herinneren dat deze positie tijdelijk is," zei hij met een vermoeide stem terwijl Paola zijn ring kuste.
    
  -Heiligheid.
    
  - Ispettora Dikanti, welkom. Ik belde haar persoonlijk om haar te bedanken voor haar moedige optreden.
    
  -Dank u, Uwe Heiligheid. Had ik mijn plicht maar vervuld.
    
  "Nee, u hebt uw plicht volledig vervuld. Wilt u blijven, alstublieft," zei hij, wijzend naar een aantal fauteuils in de hoek van het kantoor onder de prachtige Tintoretto.
    
  "Ik had echt gehoopt pater Fowler hier te vinden, Uwe Heiligheid," zei Paola, die de melancholie in haar stem niet kon verbergen. "Ik heb hem al tien jaar niet gezien."
    
  Papa pakte zijn hand en glimlachte bemoedigend.
    
  Pater Fowler is veilig opgebaard. Ik heb hem gisteravond nog kunnen bezoeken. Ik heb je gevraagd afscheid te nemen, en je gaf me een boodschap: het is tijd voor ons beiden, jij en ik, om de pijn voor degenen die achterblijven los te laten.
    
  Bij het horen van deze zin voelde Paola een innerlijke rilling en vertrok haar gezicht. "Ik breng een halfuur door op dit kantoor, ook al blijft wat ik met de Heilige Vader heb besproken tussen hen beiden."
    
  Rond het middaguur stapte Paola het Sint-Pietersplein in. De zon scheen, het was al na de middag. Ik pakte een pakje Pontiero-tabak en stak mijn laatste sigaar op. Hef je gezicht naar de lucht en blaas rook.
    
  - We hebben hem te pakken gekregen, Mauricio. Bedankt. Ga nu naar het eeuwige licht en geef me vrede. Oh, en geef papa wat herinneringen.
    
    
  Madrid, januari 2003 - Santiago de Compostela, augustus 2005
    
    
    
  OVER DE AUTEUR
    
    
    
  Juan Gómez-Jurado (Madrid, 1977) is journalist. Hij werkte voor Radio España, Canal +, ABC, Canal CER en Canal Cope. Hij ontving diverse literaire prijzen voor zijn korte verhalen en romans, waarvan de belangrijkste de 7e Torrevieja International Novel Prize in 2008 is voor La Emblem de la Traitor, uitgegeven door Plaza Janés (nu verkrijgbaar als paperback). Met dit boek vierde Juan dat hij in 2010 wereldwijd drie miljoen lezers bereikte.
    
  Na het internationale succes van zijn debuutroman, Insérés mit God (tegenwoordig gepubliceerd in 42 países à día), werd Juan een internationaal auteur in het Spaans, samen met Javier Sierra en Carlos Ruiz Zafón. Naast het waarmaken van je levensdroom, moet je je volledig wijden aan het vertellen van verhalen. De publicatie in A Contract mit God was zijn bevestiging (nog steeds gepubliceerd in een bundel van 35 pagina's en nog steeds gaande). Om zijn passie voor journalistiek levend te houden, bleef hij verslag doen en een wekelijkse column schrijven voor de krant "Stem van Galicië". Het resultaat van zo'n reportage tijdens een reis naar de Verenigde Staten, het resulterende boek; Virginia Tech Massacre, is zijn enige populairwetenschappelijke boek, dat ook in verschillende talen is vertaald en diverse prijzen heeft gewonnen.
    
  Als persoon... Juan houdt het meest van boeken, films en het gezelschap van zijn familie. Hij is een Apollo (wat hij uitlegt door te zeggen dat hij geïnteresseerd is in politiek, maar wantrouwend staat tegenover politici), zijn lievelingskleur is blauw - de ogen van zijn dochter - en hij is dol op haar. Zijn lievelingseten is gebakken eieren met aardappelen. Zoals een goede Boogschutter praat hij non-stop. Jemás verlaat het huis zonder een roman onder zijn arm.
    
    
  www.juangomezjurado.com
    
  Op Twitter: Arrobajuangomezjurado
    
    
    
    
    Dit bestand is gemaakt
  met het BookDesigner-programma
    boekontwerper@the-ebook.org
  01/01/2012
    
  Bedankt voor het downloaden van dit boek uit de gratis online bibliotheek Royallib.ru.
    
  Laat een recensie achter over het boek
    
  Alle boeken van de auteur
    
  1 [1] Als u leeft, zal ik u uw zonden vergeven in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.
    
    
  2 [2] Ik zweer bij de heilige Jezus dat God u zal vergeven voor de zonden die u begaan hebt. Yaén.
    
    
  3 [3] Deze zaak is reëel (hoewel de namen zijn veranderd uit respect voor de ví-artikelen), en de gevolgen ervan ondermijnen zijn positie in de machtsstrijd tussen de Vrijmetselaars en Opus Dei in het Vaticaan diepgaand.
    
    
  4 [4] Een kleine Italiaanse politieafdeling in de binnenste wijken van het Vaticaan. Deze bestaat uit drie mannen, wier aanwezigheid slechts als bewijs geldt, en zij verrichten hulpwerk. Formeel hebben zij geen jurisdictie in het Vaticaan, aangezien het een ander land is.
    
    
  5 [5] Voor de dood.
    
    
  6 [6] CSI: Crime Scene Investigation is het verhaal van een meeslepende (hoewel onrealistische) Noord-Amerikaanse sciencefictionserie waarin DNA-tests in minuten worden uitgevoerd.
    
    
  7 [7] Echte aantallen: Tussen 1993 en 2003 bediende het St. Matthew Institute 500 religieuze werkers, van wie er 44 de diagnose pedofilie hadden gekregen, 185 een fobie, 142 een dwangstoornis en 165 een ongeïntegreerde seksualiteit (moeilijkheden om deze in de eigen persoonlijkheid te integreren).
    
    
  8 [8] Er zijn momenteel 191 bekende mannelijke seriemoordenaars en 39 bekende vrouwelijke seriemoordenaars.
    
    
  9 [9] Het St. Mary's Seminary in Baltimore werd begin jaren tachtig het Roze Paleis genoemd vanwege de vrijgevigheid waarmee homoseksuele relaties onder seminaristen werden geaccepteerd. Ten tweede, pater John Despard: "In mijn tijd bij St. Mary's stonden er twee mannen onder de douche, en iedereen wist het - en er gebeurde niets. 's Nachts gingen er voortdurend deuren open en dicht in de gangen..."
    
    
  10 [10] Het seminarie bestaat gewoonlijk uit zes cursussen, waarvan de zesde, of pastorale, een preekcursus is op verschillende plaatsen waar de seminarist assistentie kan verlenen, of het nu een parochie, een ziekenhuis of een school is, of over een instelling gebaseerd op de christelijke ideologie.
    
    
  11 [11] Directeur Boy verwijst naar het Heilige der Heiligen van Turábana Santa de Turín. De christelijke traditie beweert dat dit het kleed is waarin Jezus Christus gewikkeld was en waarop Zijn afbeelding op wonderbaarlijke wijze werd afgebeeld. Talrijke studies hebben geen overtuigend bewijs gevonden, noch positief noch negatief. De Kerk heeft haar standpunt over het Turábana-kleed officieel niet verduidelijkt, maar heeft officieus benadrukt dat "dit een kwestie is die wordt overgelaten aan het geloof en de interpretatie van elke christen."
    
    
  12 [12] VICAP is een acroniem voor het Violent Offender Apprehension Program, een onderdeel van de FBI dat zich richt op de meest gewelddadige criminelen.
    
    
  13 [13] Sommige transnationale farmaceutische bedrijven hebben hun overtollige anticonceptiemiddelen gedoneerd aan internationale organisaties die actief zijn in derdewereldlanden zoals Kenia en Tanzania. In veel gevallen zien mannen die zij als impotent beschouwt, omdat patiënten in haar handen sterven door een tekort aan chloroquine, hun medicijnkastjes overvol met anticonceptiemiddelen. Zo worden bedrijven geconfronteerd met duizenden onvrijwillige testers van hun producten, zonder de mogelijkheid om aan te klagen. En Dr. Burr noemt deze praktijk het Alpha-programma.
    
    
  14 [14] Een ongeneeslijke ziekte waarbij de patiënt hevige pijn in de weke delen ervaart. Deze wordt veroorzaakt door slaapstoornissen of biologische stoornissen veroorzaakt door externe factoren.
    
    
  15 [15] Dr. Burr verwijst naar mensen die niets te verliezen hebben, mogelijk met een gewelddadig verleden. De letter Omega, de laatste letter van het Griekse alfabet, is altijd geassocieerd met zelfstandige naamwoorden zoals 'dood' of 'het einde'.
    
    
  16 [16] De NSA (National Security Agency) of National Security Agency is 's werelds grootste inlichtingendienst en overtreft de beruchte CIA (Central Intelligence Agency) in aantal ruimschoots. De Drug Enforcement Administration is de drugsbestrijdingsdienst in de Verenigde Staten. Na de aanslagen van 11 september op de Twin Towers stond de Amerikaanse publieke opinie erop dat alle inlichtingendiensten door één denkend hoofd zouden worden gecoördineerd. De regering-Bush werd met dit probleem geconfronteerd en John Negroponte werd in februari 2005 de eerste directeur van de Nationale Inlichtingendienst. Deze roman presenteert een literaire versie van de miko van Saint Paul en een controversieel personage uit het echte leven.
    
    
  17 [17] De naam van de assistent van de president van de Verenigde Staten.
    
    
  18 [18] Het Heilig Officie, waarvan de officiële nomenclatuur de Congregatie voor de Geloofsleer is, is de moderne (en politiek correcte) naam voor de Heilige Inquisitie.
    
    
  19 [19] Robaira haquis met betrekking tot het citaat "Zalig de armen, want van u is het koninkrijk van God" (Lucas VI, 6). Samalo antwoordde hem met de woorden: "Zalig de armen, vooral omwille van God, want van hen is het koninkrijk der hemelen" (Matteüs V, 20).
    
    
  20 [20] De rode sandalen, samen met de tiara, ring en witte soutane, zijn de drie belangrijkste symbolen die de overwinning symboliseren in pon sumo. Ze worden meerdere keren in het boek genoemd.
    
    
  21 [21] Stato Cittá del Vaticano.
    
    
  22 [22] Dit is wat de Italiaanse politie een hefboom noemt, die gebruikt wordt om sloten te forceren en deuren op verdachte plekken te openen.
    
    
  23 [23] In de naam van alles wat heilig is, mogen de engelen u leiden, en moge de Heer u ontmoeten bij uw aankomst...
    
    
  24 [24] Italiaans voetbal.
    
    
  25 [25] Regisseur Boy merkt op dat Dikanti het begin van Tolstojs Anna Karenina parafraseert: "Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, maar ongelukkige zijn verschillend."
    
    
  26 [26] Een denkrichting die stelt dat Jezus Christus een symbool was van de mensheid in de klassenstrijd en de bevrijding van de "onderdrukkers". Hoewel dit idee aantrekkelijk is als idee, omdat het de belangen van de Joden beschermt, heeft de Kerk het sinds de jaren tachtig veroordeeld als een marxistische interpretatie van de Heilige Schrift.
    
    
  27 [27] Vader Fowler verwijst naar het gezegde "One-eyed Pete is the marshall of Blindville", wat in het Spaans betekent "One-eyed Pete is the sheriff of Villasego." Voor een beter begrip wordt het Spaanse ñol gebruikt.
    
    
  28 [28] Dikanti citeert Don Quichot in zijn Italiaanse gedichten. De oorspronkelijke, in Spanje bekende zin luidt: "Met de hulp van de Kerk hebben we gegeven." Overigens is het woord "gotcha" een populaire uitdrukking.
    
    
  29 [29] Vader Fowler vraagt of hij kardinaal Shaw mag spreken, en de non vertelt hem dat zijn Pools een beetje roestig is.
    
    
  30 [30] Solidariteit is de naam van een Poolse vakbond die in 1980 werd opgericht door de Nobelprijswinnaar voor de Vrede, Lech Walesa. Walesa en Johannes Paulus II hadden altijd een nauwe band, en er zijn aanwijzingen dat de financiering van de Solidariteitsorganisatie deels afkomstig was van het Vaticaan.
    
    
  31 [31] William Blake was een achttiende-eeuwse Engelse protestantse dichter. "The Marriage of Heaven and Hell" is een werk dat meerdere genres en categorieën omvat, hoewel we het een dicht satirisch gedicht kunnen noemen. Een groot deel van de lengte ervan komt overeen met Parables from Hell, aforismen die Blake naar verluidt door een demon zijn gegeven.
    
    
  32 [32] De Charismatici zijn een grappige groep waarvan de rituelen doorgaans behoorlijk extreem zijn: tijdens hun rituelen zingen en dansen ze op het geluid van tamboerijnen, maken ze salto's (en zelfs de dappere maas gaan zo ver dat ze salto's maken), werpen ze zich op de grond en vallen ze mensen aan, kerkbanken of laten ze mensen erop zitten, spreken ze in tongen... Dit alles zou doordrenkt zijn van heilig ritueel en grote euforie. De Kerk van de Katten heeft deze groep nooit gunstig beoordeeld.
    
    
  33 [33] "Binnenkort een heilige." Met deze kreet eisten velen de onmiddellijke heiligverklaring van Johannes Paulus II.
    
    
  34 [34] Volgens de kattenleer is Sint-Michaël het hoofd van de hemelse legermacht, de engel die Satan uit het hemelse koninkrijk verdrijft. #225;engel die Satan uit het hemelse koninkrijk verdrijft. hemel en de beschermer van de Kerk.
    
    
  35 [35] Het Blair Witch Project was een zogenaamde documentaire over een aantal bewoners die verdwaald waren in het bos om verslag te doen van de buitenaardse verschijnselen in het gebied, en uiteindelijk allemaal verdwenen. Enige tijd later werd de tape, naar verluidt, ook teruggevonden. In werkelijkheid was het een montage van twee regisseurs, Jóvenes en Hábiles, die met een zeer beperkt budget groot succes hadden geboekt.
    
    
  36 [36] Wegeffect.
    
    
  37 [37] Johannes 8:32.
    
    
  38 [38] Een van de twee luchthavens van Rome, gelegen op 32 km van de stad.
    
    
  39 [39] Vader Fowler doelt ongetwijfeld op de rakettencrisis. In 1962 stuurde de Sovjet-premier Chroesjtsjov verschillende schepen met kernkoppen naar Cuba, die, eenmaal gestationeerd in het Caribisch gebied, doelen in de Verenigde Staten konden aanvallen. Kennedy legde een blokkade op aan het eiland en beloofde de vrachtschepen tot zinken te brengen als ze niet naar de USSR terugkeerden. Vanaf een afstand van een halve mijl van de Amerikaanse torpedobootjagers beval Chroesjtsjov hen terug te keren naar hun schepen. Vijf jaar lang hield de wereld de adem in.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
  Juan Gomez-Jurado
    
    
  Het embleem van de verrader
    
    
    
  Proloog
    
    
    
  KENMERKENDE KENMERKEN VAN GIBRALTAR
    
  12 maart 1940
    
  Terwijl de golf hem tegen de rand van de haven gooide, dreef puur instinct kapitein González ertoe het hout vast te grijpen en de huid van zijn handpalm te schrapen. Tientallen jaren later - inmiddels de meest vooraanstaande boekhandelaar van Vigo - huiverde hij bij de herinnering aan die nacht, de meest angstaanjagende en ongewone van zijn leven. Terwijl hij in zijn stoel zat, een oude, grijze man, zou zijn mond de smaak van bloed, salpeter en angst oproepen. Zijn oren zouden zich het gebrul herinneren van wat ze de "narrenkapseis" noemden, een verraderlijke golf die minder dan twintig minuten nodig heeft om te stijgen en die de zeelieden in de Straat - en hun weduwen - hadden leren vrezen; en zijn verbaasde ogen zouden opnieuw iets zien dat er simpelweg niet kon zijn.
    
  Toen hij dit zag, vergat kapitein Gonzalez volledig dat de motor al haperde, dat zijn bemanning uit niet meer dan zeven man bestond, terwijl er minstens elf hadden moeten zijn, en dat hij de enige was die zes maanden geleden nog niet zeeziek was geworden onder de douche. Hij vergat volledig dat hij hen op het dek zou drukken omdat ze hem niet wakker hadden gemaakt toen al dat gewiebel begon.
    
  Hij hield zich stevig vast aan het patrijspoort om zich om te draaien en zichzelf de brug op te hijsen. Door een windvlaag van regen en wind stortte hij neer en zijn navigator werd helemaal nat.
    
  "Ga weg van mijn roer, Roca!" riep hij, terwijl hij de navigator een harde duw gaf. "Niemand ter wereld heeft je nodig."
    
  "Kapitein, ik... U zei dat ik u niet mocht storen totdat we op het punt stonden om naar beneden te gaan, meneer." Zijn stem trilde.
    
  Dat was precies wat er ging gebeuren, dacht de kapitein hoofdschuddend. Het grootste deel van zijn bemanning bestond uit de zielige restanten van de oorlog die het land had verwoest. Hij kon het hen niet kwalijk nemen dat ze de nadering van de grote golf niet hadden opgemerkt, net zoals niemand hem nu kwalijk kon nemen dat hij zijn aandacht richtte op het keren van de boot en het in veiligheid brengen ervan. Het verstandigste zou zijn om te negeren wat hij net had gezien, want het alternatief was zelfmoord. Iets wat alleen een dwaas zou doen.
    
  En ik ben die dwaas, dacht Gonzalez.
    
  De navigator keek hem met wijd open mond aan terwijl hij stuurde, de boot stevig op zijn plaats hield en door de golven sneed. De kanonneerboot Esperanza was gebouwd aan het einde van de vorige eeuw en het hout en staal van de romp kraakten luid.
    
  "Kapitein!" riep de navigator. "Wat doe je in godsnaam? We gaan kapseizen!"
    
  "Let op je bakboordzijde, Roca," antwoordde de kapitein. Ook hij was bang, hoewel hij geen spoor van die angst mocht laten zien.
    
  De navigator gehoorzaamde en dacht dat de kapitein helemaal gek was geworden.
    
  Een paar seconden later begon de kapitein aan zijn eigen oordeel te twijfelen.
    
  Na nog geen dertig slagen dobberde het kleine vlot tussen twee richels, met de kiel in een gevaarlijke hoek. Het leek op het punt te staan te kapseizen; sterker nog, het was een wonder dat het nog niet gebeurd was. De bliksem flitste en plotseling begreep de navigator waarom de kapitein acht levens op zo'n gok had gezet.
    
  "Meneer, daar zijn mensen!"
    
  "Ik weet het, Roca. Vertel het Castillo en Pascual. Ze moeten de pompen verlaten, met twee touwen aan dek gaan en zich aan die reling vastklampen als een hoer aan haar geld."
    
  "Ja, ja, kapitein."
    
  "Nee... Wacht..." zei de kapitein, terwijl hij Roku's arm greep voordat hij de brug kon verlaten.
    
  De kapitein aarzelde even. Hij kon de redding niet uitvoeren en tegelijkertijd de boot besturen. Als ze de boeg maar loodrecht op de golven konden houden, was het gelukt. Maar als ze die niet op tijd verwijderden, zou een van zijn mannen op de bodem van de zee belanden.
    
  Naar de hel met dit alles.
    
  "Laat maar, Roca, ik doe het zelf wel. Neem jij het stuur maar vast en houd het recht, zo."
    
  "We kunnen het niet veel langer volhouden, kapitein."
    
  "Zodra we deze arme zielen daar weg hebben, ga dan meteen op de eerste golf af die je ziet; maar vlak voordat we de top bereiken, draai je het stuur zo hard mogelijk naar stuurboord. En bid!"
    
  Castillo en Pascual verschenen aan dek, hun kaken op elkaar geklemd en hun lichamen gespannen, hun gezichtsuitdrukkingen probeerden de angst in hun lichaam te verbergen. De kapitein stond tussen hen in, klaar om deze gevaarlijke dans te dirigeren.
    
  "Op mijn teken, negeer je fouten. Nu!"
    
  Stalen tanden grepen de rand van het vlot vast; de touwen werden strakker.
    
  "Trekken!"
    
  Terwijl ze het vlot dichterbij trokken, dacht de kapitein dat hij geschreeuw hoorde en zag hij zwaaiende armen.
    
  "Houd haar steviger vast, maar kom niet te dichtbij!" Hij boog zich voorover en hief de bootshaak tot twee keer zijn eigen hoogte. "Als ze ons raken, zullen ze vernietigd worden!"
    
  En het is best mogelijk dat het ook een gat in onze boot scheurt, dacht de kapitein. Onder het gladde dek voelde hij de romp steeds harder kraken, terwijl ze door elke nieuwe golf werden opgeschud.
    
  Hij manoeuvreerde de bootshaak en slaagde erin zich aan één kant van het vlot vast te grijpen. De lange stok hielp hem het kleine vaartuig op een vaste afstand te houden. Hij gaf het bevel touwen aan de zwepen te bevestigen en de touwladder te laten zakken, terwijl hij zich met al zijn kracht vastklampte aan de bootshaak, die trilde in zijn handen en dreigde zijn schedel te splijten.
    
  Een nieuwe bliksemflits verlichtte het interieur van het schip, en kapitein Gonzalez zag nu dat er vier mensen aan boord waren. Hij begreep eindelijk hoe ze zich aan de drijvende soepkom vastklampten terwijl die tussen de golven stuiterde.
    
  Verdomde gekken, ze hebben zichzelf vastgebonden aan de boot.
    
  Een figuur in een donkere mantel boog zich over de andere passagiers, zwaaide met een mes en sneed in paniek de touwen door waarmee ze aan het vlot vastzaten. Ook de touwen die van zijn eigen polsen afliepen, sneed hij door.
    
  "Ga door! Sta op voordat dit ding zinkt!"
    
  De figuren naderden de zijkant van de boot, hun uitgestrekte armen grepen naar de ladder. De man met het mes slaagde erin het te grijpen en spoorde de anderen aan om voor hem uit te gaan. Gonzalez' bemanning hielp hen omhoog. Uiteindelijk was er niemand meer over behalve de man met het mes. Hij greep de ladder, maar toen hij tegen de zijkant van de boot leunde om zichzelf omhoog te trekken, schoot de bootshaak plotseling los. De kapitein probeerde hem weer vast te maken, maar toen tilde een golf, hoger dan de andere, de kiel van het vlot op en sloeg het tegen de zijkant van de Esperanza.
    
  Er klonk een gekraak, gevolgd door een schreeuw.
    
  Geschrokken liet de kapitein de bootshaak los. De zijkant van het vlot raakte de man in zijn been, en hij hing met één hand aan de ladder, met zijn rug tegen de romp gedrukt. Het vlot dreef weg, maar het duurde slechts enkele seconden voordat de golven hem terug naar de Esperanza slingerden.
    
  "Roeien!" riep de kapitein naar zijn mannen. "In godsnaam, maak ze af!"
    
  De matroos die het dichtst bij de reling stond, zocht naar een mes aan zijn riem en begon toen de touwen door te snijden. Een ander probeerde de geredde mannen naar het luik naar het ruim te leiden voordat een golf hen frontaal raakte en hen de zee in sleurde.
    
  Met een bezwaard hart zocht de kapitein onder het ruim naar de bijl, waarvan hij wist dat die daar al jaren lag te roesten.
    
  "Ga uit de weg, Pascual!"
    
  Blauwe vonken vlogen van het staal, maar de slagen van de bijl waren nauwelijks hoorbaar boven het toenemende gebulder van de storm. Aanvankelijk gebeurde er niets.
    
  Toen ging er iets mis.
    
  Het dek schudde toen het vlot, losgemaakt van zijn verankering, omhoog kwam en tegen de boeg van de Esperanza verbrijzelde. De kapitein boog zich over de reling, ervan overtuigd dat hij alleen het dansende uiteinde van de ladder zou zien. Maar hij had het mis.
    
  De schipbreukeling was er nog steeds, met zijn linkerarm zwaaiend, terwijl hij probeerde de sporten van de ladder weer vast te pakken. De kapitein boog zich naar hem toe, maar de wanhopige man was nog steeds meer dan twee meter bij hem vandaan.
    
  Er was nog maar één ding te doen.
    
  Hij zwaaide een been over de rand en greep de ladder vast met zijn gewonde hand, terwijl hij tegelijkertijd bad en de God vervloekte die zo vastbesloten was hen te verdrinken. Even viel hij bijna, maar de zeeman Pascual ving hem net op tijd op. Hij daalde drie treden af, net ver genoeg om Pascuals handen te bereiken als hij zijn greep zou loslaten. Hij durfde niet verder.
    
  "Pak mijn hand!"
    
  De man probeerde zich om te draaien om Gonzalez te bereiken, maar dat lukte niet. Een van de vingers waarmee hij de ladder vasthield, gleed weg.
    
  De kapitein vergat zijn gebeden volledig en concentreerde zich op vloeken, zij het zachtjes. Hij was immers niet zo van streek dat hij God op zo'n moment nog verder bespotte. Hij was echter zo boos dat hij nog een stap naar beneden deed en de arme man bij zijn mantel greep.
    
  Het enige wat de twee mannen, die een eeuwigheid leken te duren, op de slingerende touwladder hielden, waren negen tenen, een versleten laarszool en pure wilskracht.
    
  De schipbreukeling wist zich vervolgens voldoende om te draaien om de kapitein te grijpen. Hij haakte zijn voeten in de sporten en de twee mannen begonnen te klimmen.
    
  Zes minuten later, gebogen over zijn eigen braaksel in het ruim, kon de kapitein hun geluk nauwelijks op. Hij probeerde te kalmeren. Hij wist nog steeds niet helemaal zeker hoe de nutteloze Roque de storm had overleefd, maar de golven beukten niet meer zo hard tegen de romp en het leek duidelijk dat de Esperanza het deze keer zou overleven.
    
  De matrozen staarden hem aan, een halve cirkel van gezichten vol uitputting en spanning. Een van hen hield een handdoek omhoog. Gonzalez wuifde hem weg.
    
  "Ruim deze rotzooi op," zei hij, terwijl hij rechtop ging staan en naar de vloer wees.
    
  De doorweekte schipbreukelingen zaten in een donkere hoek van het ruim. Hun gezichten waren nauwelijks zichtbaar in het flikkerende licht van de enige lamp in de hut.
    
  Gonzalez deed drie stappen in hun richting.
    
  Eén van hen stapte naar voren en stak zijn hand uit.
    
  "Danke schon."
    
  Net als zijn kameraden was hij van top tot teen gehuld in een zwarte mantel met kap. Slechts één ding onderscheidde hem van de anderen: een riem om zijn middel. Aan zijn riem glinsterde het mes met het rode handvat waarmee hij de touwen had doorgesneden waarmee zijn vrienden aan het vlot vastgebonden waren.
    
  De kapitein kon het niet laten.
    
  "Verdomde klootzak! We hadden allemaal dood kunnen zijn!"
    
  Gonzalez trok zijn hand terug en sloeg de man op zijn hoofd, waardoor hij neerviel. Zijn kap viel naar achteren en onthulde een bos blond haar en een gezicht met hoekige gelaatstrekken. Eén koud blauw oog. Waar het andere had moeten zitten, zat alleen een gerimpelde huid.
    
  De schipbreukeling stond op en verving het verband, dat door de klap boven zijn oogkas losgeraakt moest zijn. Vervolgens legde hij zijn hand op zijn mes. Twee matrozen stapten naar voren, bang dat hij de kapitein ter plekke zou openscheuren, maar hij trok het er voorzichtig uit en gooide het op de grond. Hij stak zijn hand opnieuw uit.
    
  "Danke schon."
    
  De kapitein kon een glimlach niet onderdrukken. Die verdomde Fritz had stalen ballen. Hoofdschuddend stak Gonzalez zijn hand uit.
    
  "Waar kom je in godsnaam vandaan?"
    
  De andere man haalde zijn schouders op. Het was duidelijk dat hij geen woord Spaans verstond. Gonzalez bekeek hem langzaam. De Duitser moet een jaar of vijfendertig of veertig zijn geweest, en onder zijn zwarte jas droeg hij donkere kleding en zware laarzen.
    
  De kapitein deed een stap in de richting van de kameraden van de man, nieuwsgierig naar wie hij met zijn boot en bemanning had opgetuigd, maar de andere man stak zijn armen uit en deed een stap opzij, waardoor hij de weg versperde. Hij stond stevig op zijn benen, of probeerde dat tenminste, want hij had moeite om overeind te blijven, en zijn uitdrukking was smekend.
    
  Hij wil mijn gezag niet in twijfel trekken in het bijzijn van mijn mannen, maar hij is niet bereid om me te dicht bij zijn mysterieuze vrienden te laten komen. Goed dan: doe het zoals je wilt, verdomme. Ze zullen je op het hoofdkwartier wel afrekenen, dacht Gonzalez.
    
  "Pascual".
    
  "Meneer?"
    
  "Zeg tegen de navigator dat hij koers moet zetten naar Cadiz."
    
  "Ja, ja, kapitein," zei de matroos, terwijl hij door het luik verdween. De kapitein stond op het punt hem te volgen, terug naar zijn hut, toen de stem van de Duitser hem tegenhield.
    
  "Nee. Beetje. Niet Cadiz."
    
  Het gezicht van de Duitser veranderde volledig toen hij de naam van de stad hoorde.
    
  Waar ben je zo bang voor, Fritz?
    
  "Commandant. Hoekman. Hier," zei de Duitser, terwijl hij hem gebaarde dichterbij te komen. De kapitein boog zich voorover en de andere man begon in zijn oor te smeken. "Niet Cadiz. Portugal. Hier, kapitein."
    
  Gonzalez maakte zich los van de Duitser en bestudeerde hem meer dan een minuut. Hij was er zeker van dat hij niets meer uit de man kon krijgen, aangezien zijn Duits beperkt was tot "Ja", "Nee", "Alstublieft" en "Dank u wel". Opnieuw stond hij voor een dilemma waarbij de eenvoudigste oplossing hem het minst aanstond. Hij besloot dat hij genoeg had gedaan om hun leven te redden.
    
  Wat verberg je, Fritz? Wie zijn je vrienden? Wat doen vier burgers van de machtigste natie ter wereld, met het grootste leger, met het oversteken van de Straat op een klein oud vlot? Hoopte je Gibraltar op dit ding te bereiken? Nee, ik denk het niet. Gibraltar zit vol Engelsen, je vijanden. En waarom kom je niet naar Spanje? Afgaande op de toon van onze glorieuze Generalísimo, steken we binnenkort allemaal de Pyreneeën over om je te helpen kikkers te doden, waarschijnlijk door er stenen naar te gooien. Als we echt zo vriendelijk zijn tegen je Führer als dieven... Tenzij je natuurlijk zelf dol op hem bent.
    
  Verdomme.
    
  "Houd deze mensen in de gaten," zei hij, zich tot de bemanning wendend. "Otero, geef ze wat dekens en iets warms om aan te trekken."
    
  De kapitein keerde terug naar de brug, vanwaar Roca koers zette naar Cadiz, om de storm te ontwijken die inmiddels richting de Middellandse Zee woei.
    
  "Kapitein," zei de navigator, terwijl hij in de houding stond, "mag ik even zeggen hoezeer ik het feit bewonder dat..."
    
  "Ja, ja, Roca. Heel erg bedankt. Is er hier koffie?"
    
  Roca schonk hem een kopje in en de kapitein ging zitten om ervan te genieten. Hij trok zijn waterdichte cape en de doorweekte trui die hij eronder droeg uit. Gelukkig was het niet koud in de kajuit.
    
  "Er is een planwijziging, Roca. Een van de Boches die we hebben gered, gaf me een tip. Het lijkt erop dat er een smokkelbende actief is bij de monding van de Guadiana. We gaan in plaats daarvan naar Ayamonte, kijken of we bij hen uit de buurt kunnen blijven."
    
  "Zoals u zegt, kapitein," zei de navigator, enigszins gefrustreerd door de noodzaak een nieuwe koers uit te zetten. Gonzalez staarde lichtjes bezorgd naar de achterkant van het hoofd van de jongeman. Er waren bepaalde mensen met wie hij niet over bepaalde zaken kon praten, en hij vroeg zich af of Roca misschien een informant was. Wat de kapitein voorstelde was illegaal. Het zou genoeg zijn om hem naar de gevangenis te sturen, of erger. Maar hij kon het niet doen zonder zijn rechterhand.
    
  Tussen de slokjes koffie door besloot hij dat hij Roque kon vertrouwen. Zijn vader had de Nationals een paar jaar eerder na de val van Barcelona om zeep geholpen.
    
  "Ben je ooit in Ayamonte, Roca geweest?"
    
  "Nee, meneer," antwoordde de jongeman zonder zich om te draaien.
    
  "Het is een charmante plek, vijf kilometer stroomopwaarts langs de Guadiana. De wijn is goed en in april ruikt hij naar oranjebloesem. En aan de overkant van de rivier begint Portugal."
    
  Hij nam nog een slok.
    
  "Twee stappen verder, zoals ze zeggen."
    
  Roca draaide zich verrast om. De kapitein glimlachte vermoeid naar hem.
    
  Vijftien uur later was het dek van de Esperanza leeg. Gelach klonk uit de eetzaal, waar de matrozen genoten van een vroeg diner. De kapitein had beloofd dat ze na het eten voor anker zouden gaan in de haven van Ayamonte, en velen van hen voelden het zaagsel van de tavernes al onder hun voeten. Vermoedelijk was de kapitein zelf bezig met het bewaken van de brug, terwijl Roca de vier schipbreukelingen bewaakte.
    
  "Weet u zeker dat dit nodig is, meneer?" vroeg de navigator onzeker.
    
  "Het zal maar een klein kneuzing zijn. Wees niet zo laf, man. Het moet lijken alsof de schipbreukelingen je hebben aangevallen om te ontsnappen. Ga even op de grond liggen."
    
  Er klonk een droge plof, en toen verscheen er een hoofd in het luik, snel gevolgd door de schipbreukelingen. De avond begon te vallen.
    
  De kapitein en de Duitser lieten de reddingsboot aan bakboordzijde zakken, het verst van de eetzaal. Zijn kameraden klommen erin en wachtten op hun eenogige leider, die zijn kap over zijn hoofd had getrokken.
    
  "Tweehonderd meter hemelsbreed," zei de kapitein, wijzend naar Portugal. "Laat de reddingsboot maar op het strand liggen; ik heb hem nodig. Ik breng hem later terug."
    
  De Duitser haalde zijn schouders op.
    
  "Luister, ik weet dat je er geen woord van verstaat. Hier..." zei Gonzalez, terwijl hij hem het mes teruggaf. De man stopte het met één hand in zijn riem, terwijl hij met de andere onder zijn mantel rommelde. Hij haalde er een klein voorwerp uit en legde het in de hand van de kapitein.
    
  "Verrat," zei hij, terwijl hij met zijn wijsvinger zijn borst aanraakte. "Rettung," zei hij vervolgens, terwijl hij de borst van de Spanjaard aanraakte.
    
  Gonzalez bekeek het geschenk aandachtig. Het leek op een medaille, heel zwaar. Hij hield het dichter bij de lamp die in de hut hing; het voorwerp straalde een onmiskenbare gloed uit.
    
  Het was gemaakt van puur goud.
    
  "Luister, ik kan niet accepteren..."
    
  Maar hij praatte tegen zichzelf. De boot voer al weg en geen van de passagiers keek om.
    
  Tot aan het einde van zijn leven besteedde Manuel González Pereira, een voormalig kapitein van de Spaanse marine, elke minuut die hij buiten zijn boekwinkel kon vinden aan het bestuderen van dit gouden embleem. Het was een dubbelkoppige adelaar op een ijzeren kruis. De adelaar hield een zwaard vast, met het getal 32 boven zijn hoofd en een enorme diamant ingelegd op zijn borst.
    
  Hij ontdekte dat het een vrijmetselaarssymbool van de hoogste rang was, maar elke expert met wie hij sprak, vertelde hem dat het een vervalsing moest zijn, vooral omdat het van goud was gemaakt. Duitse vrijmetselaars gebruikten nooit edelmetalen voor de emblemen van hun grootmeesters. De grootte van de diamant - voor zover de juwelier kon vaststellen zonder het stuk te demonteren - dateerde de steen rond de eeuwwisseling.
    
  Vaak, als de boekhandelaar laat opbleef, dacht hij terug aan zijn gesprek met de "Eenogige Mysterieuze Man", zoals zijn zoontje Juan Carlos hem graag noemde.
    
  De jongen werd dit verhaal nooit beu en bedacht vergezochte theorieën over de identiteit van de schipbreukelingen. Maar wat hem het meest raakte, waren deze afscheidswoorden. Hij ontcijferde ze met een Duits woordenboek en herhaalde ze langzaam, alsof dat hem zou helpen het beter te begrijpen.
    
  "Verrat is verraad. Rettung is verlossing."
    
  De boekhandelaar stierf zonder het geheim achter zijn embleem te ontrafelen. Zijn zoon, Juan Carlos, erfde het werk en werd op zijn beurt boekhandelaar. Op een septemberdag in 2002 liep een onbekende, oudere schrijver de boekhandel binnen om een lezing te geven over zijn nieuwe werk over de vrijmetselarij. Niemand kwam opdagen, dus besloot Juan Carlos, om de tijd te doden en het ongemak van zijn gast te verlichten, hem een foto van het embleem te laten zien. Bij de aanblik veranderde de uitdrukking van de schrijver.
    
  "Waar heb je deze foto vandaan?"
    
  "Dit is een oude medaille die van mijn vader was."
    
  "Heb je hem nog?"
    
  "Ja. Vanwege de driehoek met het getal 32, besloten we dat het...
    
  "Een vrijmetselaarssymbool. Duidelijk een vervalsing, gezien de vorm van het kruis en de diamant. Hebt u het getaxeerd?"
    
  "Ja. De materialen kosten ongeveer 3.000 euro. Ik weet niet of het nog een historische waarde heeft."
    
  De auteur staarde een paar seconden naar het artikel voordat hij antwoordde, met trillende onderlip.
    
  Nee. Absoluut niet. Misschien uit nieuwsgierigheid... maar ik betwijfel het. En toch wil ik het graag kopen. Weet je... voor mijn onderzoek. Ik geef je er 4000 euro voor.
    
  Juan Carlos sloeg het aanbod beleefd af, en de schrijver vertrok beledigd. Hij begon dagelijks naar de boekwinkel te komen, ook al woonde hij niet in de stad. Hij deed alsof hij door de boeken bladerde, maar in werkelijkheid zat hij Juan Carlos het grootste deel van de tijd over zijn dikke plastic bril heen te bekijken. De boekhandelaar begon zich achtervolgd te voelen. Op een winteravond, op weg naar huis, dacht hij voetstappen achter zich te horen. Juan Carlos verstopte zich in de deuropening en wachtte. Even later verscheen de schrijver, een ongrijpbare schaduw, rillend in een versleten regenjas. Juan Carlos kwam uit de deuropening tevoorschijn en dreef de man in het nauw en drukte hem tegen de muur.
    
  "Dit moet stoppen, begrijp je?"
    
  De oude man begon te huilen en terwijl hij iets mompelde, viel hij op de grond, waarbij hij zijn knieën met zijn handen omklemde.
    
  "Je begrijpt het niet, ik moet dit even..."
    
  Juan Carlos verzachtte. Hij leidde de oude man naar de bar en zette een glas brandewijn voor hem neer.
    
  "Dat klopt. Vertel me nu de waarheid. Het is heel waardevol, toch?"
    
  De schrijver nam de tijd om te antwoorden en bestudeerde de boekhandelaar, die dertig jaar jonger en vijftien centimeter langer was dan hij. Uiteindelijk gaf hij toe.
    
  "De waarde ervan is onschatbaar. Hoewel dat niet de reden is waarom ik het wil," zei hij met een afwijzend gebaar.
    
  "Waarom dan?"
    
  "Voor de glorie. De glorie van de ontdekking. Het zou de basis vormen voor mijn volgende boek."
    
  "Op het beeldje?"
    
  "Over de eigenaar. Na jarenlang onderzoek, door te graven in fragmenten van dagboeken, krantenarchieven, privébibliotheken... de riolen van de geschiedenis, heb ik zijn leven kunnen reconstrueren. Slechts tien zeer oncommunicatieve mensen ter wereld kennen zijn verhaal. Het zijn allemaal grote meesters, en ik ben de enige die alle stukken heeft. Hoewel niemand me zou geloven als ik ze zou vertellen."
    
  "Probeer mij eens."
    
  "Alleen als je me één ding belooft. Dat je het me laat zien. Aanraken. Eén keer maar."
    
  Juan Carlos zuchtte.
    
  "Oké. Zolang je maar een goed verhaal te vertellen hebt."
    
  De oude man boog zich over de tafel en begon een verhaal te fluisteren dat tot dan toe mondeling was doorgegeven door mensen die gezworen hadden nooit meer iets te herhalen. Een verhaal over leugens, over onmogelijke liefde, over een vergeten held, over de moord op duizenden onschuldige mensen door één man. Het verhaal van het symbool van een verrader...
    
    
  ONHEILIG
    
  1919-21
    
    
  Waar begrip nooit verder gaat dan zichzelf
    
  Het symbool van het profane is een uitgestoken hand, open, eenzaam, maar in staat om kennis te vatten.
    
    
    
    
  1
    
    
  Er lag bloed op de trappen van het Schroederhuis.
    
  Paul Rainer huiverde bij de aanblik. Het was natuurlijk niet de eerste keer dat hij bloed zag. Tussen begin april en mei 1919 ervoeren de inwoners van München in slechts dertig dagen alle verschrikkingen waaraan ze tijdens vier jaar oorlog waren ontsnapt. In de onzekere maanden tussen het einde van het keizerrijk en de proclamatie van de Weimarrepubliek probeerden talloze groeperingen hun agenda's op te leggen. Communisten namen de stad in en riepen Beieren uit tot een Sovjetrepubliek. Plunderingen en moordpartijen namen toe toen de Freikorpsen de kloof tussen Berlijn en München dichtten. De rebellen, wetende dat hun dagen geteld waren, probeerden zich te ontdoen van zoveel mogelijk politieke vijanden. Meestal burgers, geëxecuteerd in het holst van de nacht.
    
  Dit betekende dat Paulus eerder bloedsporen had gezien, maar nooit bij de ingang van het huis waar hij woonde. En hoewel er weinig waren, kwamen ze onder de grote eikenhouten deur vandaan.
    
  Met een beetje geluk valt Jurgen op zijn gezicht en slaat al zijn tanden eruit, dacht Paul. Misschien geeft hij me zo een paar dagen rust. Hij schudde bedroefd zijn hoofd. Zoveel geluk had hij niet gehad.
    
  Hij was pas vijftien, maar er had zich al een bittere schaduw over zijn hart gevormd, als wolken die de lome zon van midden mei verduisterden. Een halfuur eerder had Paul nog in de struiken van de Engelse tuin geluierd, blij om na de revolutie weer op school te zijn, al was het niet zozeer vanwege de lessen. Paul liep altijd voor op zijn klasgenoten, inclusief professor Wirth, die hem vreselijk verveelde. Paul las alles wat hij te pakken kon krijgen en verslond het als een dronkaard op betaaldag. Hij deed alleen alsof hij oplette in de les, maar eindigde altijd als de beste van de klas.
    
  Paul had geen vrienden, hoe hard hij ook probeerde contact te maken met zijn klasgenoten. Maar ondanks alles genoot hij enorm van school, want de lesuren waren uren die hij doorbracht zonder Jurgen, die naar een academie ging waar de vloeren geen linoleum waren en de schoolbanken niet gebarsten.
    
  Op weg naar huis sloeg Paul altijd de Tuin in, het grootste park van Europa. Die dag leek het bijna verlaten, zelfs met de alomtegenwoordige bewakers in rode jasjes die hem berispten als hij afdwaalde. Paul maakte van de gelegenheid gebruik en trok zijn versleten schoenen uit. Hij genoot ervan om op blote voeten over het gras te lopen en boog zich gedachteloos voorover terwijl hij liep, om een paar van de duizenden gele brochures op te rapen die Freikorps-vliegtuigen de week ervoor boven München hadden gedropt, waarin de onvoorwaardelijke overgave van de communisten werd geëist. Hij gooide ze in de prullenbak. Hij had graag willen blijven om het hele park op te ruimen, maar het was donderdag en hij moest de vloer van de vierde verdieping van het landhuis poetsen, een taak die hem tot de lunch bezig zou houden.
    
  Was hij er maar niet geweest... dacht Paul. De vorige keer sloot hij me op in de bezemkast en gooide een emmer vuil water over het marmer. Gelukkig hoorde mama mijn geschreeuw en opende ze de kast voordat Brunhilde erachter kwam.
    
  Paul wilde zich een tijd herinneren waarin zijn neef zich niet zo had gedragen. Jaren geleden, toen ze allebei nog heel jong waren en Eduard hen bij de hand nam en hen de tuin in leidde, glimlachte Jurgen naar hem. Het was een vluchtige herinnering, bijna de enige prettige herinnering die hij aan zijn neef had. Toen brak de Eerste Wereldoorlog uit, met zijn muziekkorpsen en parades. En Eduard liep weg, zwaaiend en glimlachend, terwijl de vrachtwagen waarin hij reed steeds sneller ging rijden, en Paul rende naast hem, verlangend om naast zijn oudere neef te marcheren, verlangend dat hij naast hem zou zitten in dat indrukwekkende uniform.
    
  Voor Paul bestond de oorlog uit het nieuws dat hij elke ochtend las, opgehangen aan de muur van het politiebureau op weg naar school. Vaak moest hij zich een weg banen door de drukte van voetgangers - wat voor hem nooit moeilijk was, want hij was zo mager als een lat. Daar las hij met plezier over de prestaties van het leger van de keizer, dat dagelijks duizenden gevangenen maakte, steden bezette en de grenzen van het keizerrijk verlegde. Dan, in de les, tekende hij een kaart van Europa en vermaakte zich met de vraag waar de volgende grote slag zou plaatsvinden, zich afvragend of Edward daar zou zijn. Plotseling, en volkomen onverwacht, begonnen er dichter bij huis "overwinningen" te komen, en militaire berichten kondigden bijna altijd een "terugkeer naar de oorspronkelijk beoogde veiligheid" aan. Totdat op een dag een enorme poster aankondigde dat Duitsland de oorlog had verloren. Daaronder stond een lijst met de te betalen prijzen, en het was een zeer lange lijst.
    
  Toen Paul deze lijst en de poster las, voelde hij zich bedrogen, opgelicht. Plotseling was er geen fantasie meer die de pijn van de toenemende mishandelingen van Jurgen kon verzachten. De glorieuze oorlog zou niet wachten tot Paul volwassen was en zich bij Eduard aan het front had gevoegd.
    
  En natuurlijk was er helemaal niets glorieus aan.
    
  Paul bleef even staan en keek naar het bloed bij de ingang. Hij verwierp in gedachten de mogelijkheid dat de revolutie weer was begonnen. Freikorpstroepen patrouilleerden door heel München. Deze plas leek echter vers, een kleine afwijking op een grote steen waarvan de treden groot genoeg waren om twee mannen naast elkaar te laten liggen.
    
  Ik moet opschieten. Als ik weer te laat kom, vermoordt tante Brunhilde me.
    
  Hij aarzelde even tussen angst voor het onbekende en angst voor zijn tante, maar de laatste won. Hij haalde het kleine sleuteltje van de dienstingang uit zijn zak en ging het landhuis binnen. Binnen leek alles stil. Hij naderde de trap toen hij stemmen hoorde uit de belangrijkste leefruimtes van het huis.
    
  "Hij is uitgegleden toen we de trap opliepen, mevrouw. Het is moeilijk om hem vast te houden, en we zijn allemaal erg zwak. Maanden zijn verstreken en zijn wonden blijven opengaan."
    
  "Incompetente dwazen. Geen wonder dat we de oorlog verloren hebben."
    
  Paul sloop door de hoofdgang en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. De lange bloedvlek die zich onder de deur uitstrekte, versmalde tot een reeks strepen die naar de grootste kamer van het landhuis leidden. Binnen zaten zijn tante Brunhilde en twee soldaten gebogen over een bank. Ze bleef in haar handen wrijven tot ze besefte wat ze deed, en verborg ze vervolgens in de plooien van haar jurk. Zelfs verborgen achter de deur kon Paul niet anders dan trillen van angst toen hij zijn tante in deze toestand zag. Haar ogen waren als twee dunne grijze lijnen, haar mond vertrok tot een vraagteken en haar gebiedende stem trilde van woede.
    
  "Kijk eens naar de staat van de bekleding, Marlis!"
    
  "Barones," zei de bediende terwijl hij dichterbij kwam.
    
  "Ga snel een deken halen. Bel de tuinman. Zijn kleren moeten verbrand worden; ze zitten onder de luizen. En iemand, vertel het de baron."
    
  "En Meester Jurgen, Barones?"
    
  "Nee! Zeker niet hij, begrijp je? Hij kwam terug van school?"
    
  "Hij heeft vandaag schermen, barones."
    
  "Hij kan elk moment hier zijn. Ik wil dat deze ramp is opgelost voordat hij terugkomt," beval Brunhilde. "Voorwaarts!"
    
  Het dienstmeisje rende langs Paul, haar rokken wapperden, maar hij bewoog nog steeds niet, want hij zag Edwards gezicht achter de benen van de soldaten. Zijn hart begon sneller te kloppen. Dus dat was degene die de soldaten naar binnen hadden gedragen en op de bank hadden gelegd?
    
  Goede God, het was zijn bloed.
    
  "Wie is hiervoor verantwoordelijk?"
    
  "Mortiergranaat, mevrouw."
    
  "Dat weet ik al. Ik vraag me af waarom je mijn zoon nu pas bij me hebt gebracht, en in deze toestand. Er zijn zeven maanden verstreken sinds het einde van de oorlog, en er is geen woord nieuws. Weet je wie zijn vader is?"
    
  "Ja, hij is een baron. Ludwig daarentegen is metselaar, en ik ben knecht bij een kruidenier. Maar granaatscherven hebben geen respect voor titels, mevrouw. En het was een lange weg vanuit Turkije. U mag van geluk spreken dat hij überhaupt terug is gekomen; mijn broer komt niet meer terug."
    
  Brunhildes gezicht werd lijkbleek.
    
  "Ga weg!" siste ze.
    
  "Dat is lief, mevrouw. Wij geven u uw zoon terug, en u zet ons op straat zonder ook maar een glas bier."
    
  Misschien gleed er een zweem van berouw over Brunhildes gezicht, maar die werd overschaduwd door woede. Sprakeloos hief ze een trillende vinger op en wees naar de deur.
    
  "Stuk stront, aristo," zei een van de soldaten terwijl hij op het tapijt spuugde.
    
  Ze draaiden zich met tegenzin om en vertrokken, met gebogen hoofd. Hun diepliggende ogen vulden zich met vermoeidheid en walging, maar niet met verbazing. "Er is op dit moment niets," dacht Paul, "dat deze mensen zou kunnen shockeren." En toen de twee mannen in losse grijze jassen opzij stapten, besefte Paul eindelijk wat er aan de hand was.
    
  Eduard, de eerstgeborene van Baron von Schröder, lag bewusteloos op de bank in een vreemde hoek. Zijn linkerarm rustte op een paar kussens. Waar zijn rechterarm had moeten zitten, zat alleen een slecht gestikte vouw in zijn jasje. Waar zijn benen hadden moeten zitten, zaten twee stompjes bedekt met vuile verbanden, waarvan er één bloed sijpelde. De chirurg had ze niet op dezelfde plek doorgesneden: de linker was boven de knie gescheurd, de rechter er net onder.
    
  Een asymmetrische verminking, dacht Paul, terwijl hij zich zijn ochtendles kunstgeschiedenis herinnerde en zijn leraar de Venus van Milo besprak. Hij besefte dat hij huilde.
    
  Toen ze het snikken hoorde, hief Brunhilde haar hoofd op en rende op Paul af. De minachtende blik die ze normaal gesproken voor hem had, maakte plaats voor een uitdrukking van haat en schaamte. Even dacht Paul dat ze hem ging slaan, en hij deinsde achteruit, viel achterover en bedekte zijn gezicht met zijn handen. Er klonk een vreselijke klap.
    
  De deuren naar de hal werden dichtgeslagen.
    
    
  2
    
    
  Eduard von Schroeder was niet het enige kind dat die dag naar huis terugkeerde, een week nadat de regering de stad München veilig had verklaard en was begonnen met het begraven van meer dan 1.200 communistische doden.
    
  Maar in tegenstelling tot het embleem van Eduard von Schröder was deze thuiskomst tot in de puntjes gepland. Voor Alice en Manfred Tannenbaum begon de terugreis op de "Macedonia", van New Jersey naar Hamburg. De reis werd voortgezet in een luxe eersteklascoupé in de trein naar Berlijn, waar ze een telegram van hun vader vonden met de opdracht om in de Esplanade te blijven tot verdere instructies. Voor Manfred was dit het gelukkigste toeval in zijn tien levensjaren, want Charlie Chaplin verbleef toevallig in de kamer ernaast. De acteur gaf de jongen een van zijn beroemde bamboestokken en begeleidde hem en zijn zus zelfs naar een taxi op de dag dat ze eindelijk het telegram ontvingen met de mededeling dat het nu veilig was om het laatste deel van hun reis te maken.
    
  Zodoende stapten de kinderen van Duitslands grootste Joodse industrieel op 13 mei 1919, meer dan vijf jaar nadat hun vader hen naar de Verenigde Staten had gestuurd om te ontsnappen aan de dreigende oorlog, op perron 3 van station Hauptbahnhof.
    
  Zelfs toen wist Alice al dat het niet goed zou aflopen.
    
  "Schiet op, Doris? Oh, laat maar, ik neem hem zelf wel mee," zei ze, terwijl ze de hoedendoos van de bediende die haar vader hen had toegestuurd, afpakte en op een karretje zette. Ze had hem overgenomen van een van de jonge assistenten op het station, die als vliegen om haar heen zoemden en probeerden de bagage te beheren. Alice joeg ze allemaal weg. Ze kon er niet tegen als mensen haar probeerden te controleren of, erger nog, haar behandelden alsof ze incompetent was.
    
  "Ik ga met je racen, Alice!" zei Manfred, terwijl hij begon te rennen. De jongen deelde de bezorgdheid van zijn zus niet en maakte zich alleen zorgen over het verlies van zijn kostbare wandelstok.
    
  "Wacht maar, kleine etter!" riep Alice, terwijl ze de kar voor zich uit trok. "Blijf bij, Doris."
    
  "Juffrouw, uw vader zou het niet goedkeuren als u uw eigen bagage zou dragen. Alstublieft..." smeekte de bediende, terwijl hij tevergeefs probeerde het meisje bij te houden, terwijl hij de hele tijd naar de jongemannen keek, die elkaar speels met hun ellebogen aanstootten en naar Alice wezen.
    
  Dit was precies het probleem dat Alice met haar vader had: hij programmeerde elk aspect van haar leven. Hoewel Joseph Tannenbaum een man van vlees en bloed was, beweerde Alice' moeder altijd dat hij tandwielen en veren had in plaats van organen.
    
  "Jij kunt je horloge net zo opwinden als je vader, lieve kind," fluisterde ze in het oor van haar dochter, en ze lachten zachtjes, want meneer Tannenbaum hield niet van grapjes.
    
  Toen, in december 1913, werd haar moeder getroffen door de griep. Alice herstelde pas vier maanden later van de schok en het verdriet, toen zij en haar broer onderweg waren naar Columbus, Ohio. Ze vestigden zich bij de familie Bush, een Episcopaalse familie uit de hogere middenklasse. De patriarch, Samuel, was algemeen directeur van Buckeye Steel Castings, een bedrijf waarmee Joseph Tannenbaum vele lucratieve contracten had. In 1914 werd Samuel Bush overheidsfunctionaris verantwoordelijk voor wapens en munitie, en de producten die hij van Alice' vader kocht, begonnen een nieuwe vorm aan te nemen. Ze namen namelijk de vorm aan van miljoenen kogels die over de Atlantische Oceaan vlogen. Ze reisden in kratten naar het westen toen de Verenigde Staten nog zogenaamd neutraal waren, en vervolgens in de draagbanden van soldaten die in 1917 naar het oosten trokken, toen president Wilson besloot de democratie in heel Europa te verspreiden.
    
  In 1918 wisselden Busch en Tannenbaum vriendschappelijke brieven uit waarin ze klaagden dat hun zakelijke relatie "wegens politieke problemen" tijdelijk zou moeten worden opgeschort. Vijftien maanden later werd de handel hervat, samenvallend met de terugkeer van de jonge Tannenbaums naar Duitsland.
    
  De dag dat de brief arriveerde, toen Joseph zijn kinderen meenam, dacht Alice dat ze zou sterven. Alleen een vijftienjarig meisje, heimelijk verliefd op een van de zoons van haar gastgezin en ontdekkend dat ze voorgoed moest vertrekken, kon er zo volledig van overtuigd zijn dat haar leven ten einde liep.
    
  Prescott, huilde ze in haar hut op weg naar huis. Had ik maar meer met hem gepraat... Had ik maar meer ophef over hem gemaakt toen hij terugkwam van Yale voor zijn verjaardag, in plaats van me zo te laten zien als alle andere meisjes op het feest...
    
  Ondanks haar eigen prognose overleefde Alice het, en ze zwoer op de doorweekte kussens in haar hut dat ze nooit meer zou toestaan dat een man haar zou laten lijden. Vanaf nu zou ze elke beslissing in haar leven zelf nemen, ongeacht wat iemand zei. En al helemaal niet haar vader.
    
  Ik zal wel een baan vinden. Nee, dat zal papa nooit toestaan. Het zou beter zijn als ik hem zou vragen om me een baan in een van zijn fabrieken te geven totdat ik genoeg gespaard heb voor een ticket terug naar de Verenigde Staten. En als ik weer een voet in Ohio zet, grijp ik Prescott bij de keel en knijp ik hem tot hij me ten huwelijk vraagt. Dat zal ik doen, en niemand kan me tegenhouden.
    
  Maar tegen de tijd dat de Mercedes op de Prinzregentenplatz stopte, was Alice' vastberadenheid als een goedkope ballon leeggelopen. Ze had moeite met ademhalen en haar broertje stuiterde nerveus op zijn stoel. Het leek ongelooflijk dat ze haar vastberadenheid meer dan vierduizend kilometer had meegedragen - halverwege de Atlantische Oceaan - om het vervolgens te zien instorten tijdens de reis van vierduizend ton van het station naar dit weelderige gebouw. Een portier in uniform opende de autodeur voor haar en voor Alice het wist, zaten ze in de lift.
    
  "Denk je dat papa een feestje geeft, Alice?" Ik heb een enorme honger!
    
  "Uw vader had het erg druk, jongeheer Manfred. Maar ik heb de vrijheid genomen om wat roombroodjes voor de thee te kopen."
    
  "Dank je, Doris," mompelde Alice terwijl de lift met een metaalachtig gekraak stopte.
    
  "Het zal vreemd zijn om na het grote huis in Columbus weer in een appartement te wonen. Ik hoop dat niemand aan mijn spullen is gekomen," zei Manfred.
    
  "Nou, als dat zo was, zul je je dat nauwelijks herinneren, garnaal," antwoordde zijn zus, terwijl ze even haar angst vergat om haar vader te ontmoeten en door Manfreds haar te woelen.
    
  "Noem me niet zo. Ik herinner me alles!"
    
  "Alle?"
    
  "Dat zei ik toch. Er waren blauwe boten op de muur geschilderd. En aan het voeteneind van het bed hing een afbeelding van een chimpansee die cimbalen bespeelde. Papa wilde niet dat ik die meenam, omdat hij zei dat meneer Bush er gek van zou worden. Ik ga hem halen!" riep hij, terwijl hij tussen de benen van de butler door gleed toen hij de deur opendeed.
    
  "Wacht, Meester Manfred!" riep Doris, maar tevergeefs. De jongen rende al door de gang.
    
  De woning van de Tannenbaums bevond zich op de bovenste verdieping van het gebouw, een appartement met negen kamers van meer dan driehonderdtwintig vierkante meter, piepklein vergeleken met het huis waar broer en zus in Amerika hadden gewoond. Voor Alice leken de afmetingen compleet veranderd. Ze was niet veel ouder dan Manfred nu was, toen ze in 1914 vertrok, en vanuit dit perspectief leek het alsof ze een voet was gekrompen.
    
  "... Mevrouw?"
    
  "Het spijt me, Doris. Waar had je het over?"
    
  "De meester zal u in zijn kantoor ontvangen. Hij had een bezoeker bij zich, maar ik denk dat hij weggaat."
    
  Er liep iemand door de gang naar hen toe. Een lange, forse man, gekleed in een elegante zwarte jas. Alice herkende hem niet, maar meneer Tannenbaum stond achter hem. Toen ze de ingang bereikten, bleef de man in de jas staan - zo abrupt dat Alice' vader bijna tegen hem aan botste - en bleef haar aanstaren door een monocle aan een gouden ketting.
    
  "Ah, daar komt mijn dochter! Wat een perfecte timing!" zei Tannenbaum, terwijl hij zijn gesprekspartner een verwarde blik wierp. "Herr Baron, sta mij toe u mijn dochter Alice voor te stellen, die net met haar broer uit Amerika is aangekomen. Alice, dit is Baron von Schroeder."
    
  "Erg leuk je te ontmoeten," zei Alice koel. Ze verwaarloosde de beleefde buiging die bijna verplicht was bij ontmoetingen met leden van de adel. Ze hield niet van de arrogante houding van de baron.
    
  "Een heel mooi meisje. Hoewel ik bang ben dat ze misschien wat Amerikaanse manieren heeft overgenomen."
    
  Tannenbaum wierp een verontwaardigde blik op zijn dochter. Het meisje was verdrietig toen ze zag dat haar vader in vijf jaar tijd weinig veranderd was. Fysiek was hij nog steeds stevig en had hij korte benen, met opvallend dunner wordend haar. En in zijn gedrag bleef hij even meegaand tegenover degenen met gezag als streng tegenover degenen onder zijn bevel.
    
  Je kunt je niet voorstellen hoeveel spijt ik hiervan heb. Haar moeder stierf heel jong en ze had niet veel sociaal leven. Ik weet zeker dat je dat begrijpt. Had ze maar wat tijd kunnen doorbrengen met mensen van haar eigen leeftijd, welopgevoede mensen...
    
  De Baron zuchtte berustend.
    
  "Kom jij en je dochter dinsdag rond zes uur bij ons thuis? Dan vieren we de verjaardag van mijn zoon Jurgen."
    
  Aan de veelbetekenende blik die de mannen met elkaar wisselden, zag Alice dat dit allemaal een vooraf bedacht plan was.
    
  "Zeker, Uwe Excellentie. Het is een lief gebaar van u om ons uit te nodigen. Ik zal u naar de deur begeleiden."
    
  "Maar hoe kun je zo onoplettend zijn?"
    
  "Het spijt me, pap."
    
  Ze zaten in zijn kantoor. Een muur was bekleed met boekenkasten, die Tannenbaum had gevuld met boeken die hij per meter had gekocht, gebaseerd op de kleur van de banden.
    
  "Heb je spijt? 'Sorry' lost niets op, Alice. Je moet begrijpen dat ik heel belangrijke zaken met Baron Schroeder heb."
    
  "Staal en metalen?" vroeg ze, gebruikmakend van haar moeders oude truc om interesse te tonen in Josefs zaak wanneer hij weer eens woedend was. Als hij over geld begon, kon hij urenlang doorgaan, en tegen de tijd dat hij klaar was, was hij vergeten waarom hij überhaupt boos was. Maar deze keer werkte het niet.
    
  "Nee, land. Land... en andere dingen. Je zult het wel merken als het zover is. Hoe dan ook, ik hoop dat je een mooie jurk hebt voor het feest."
    
  "Ik ben er net, pap. Ik wil echt niet naar een feestje waar ik niemand ken."
    
  "Geen zin? Het is toch feest bij Baron von Schroeder!"
    
  Alice vertrok haar gezicht lichtjes toen ze hem dit hoorde zeggen. Het was niet normaal voor een Jood om Gods naam ijdel te gebruiken. Toen herinnerde ze zich een klein detail dat ze bij binnenkomst niet had opgemerkt. Er hing geen mezoeza op de deur. Verbaasd keek ze om zich heen en zag een kruisbeeld aan de muur hangen naast het portret van haar moeder. Ze was sprakeloos. Ze was niet bijzonder religieus - ze zat in die fase van haar puberteit waarin ze soms twijfelde aan het bestaan van een godheid - maar haar moeder wel. Alice ervoer dat kruis naast haar foto als een ondraaglijke belediging voor haar nagedachtenis.
    
  Joseph volgde de richting van haar blik en had het fatsoen om er even verlegen uit te zien.
    
  "Dit zijn de tijden waarin we leven, Alice. Het is moeilijk zakendoen met christenen als je er zelf geen bent."
    
  "Je hebt al genoeg zaken gedaan, pap. En ik vind dat je het goed hebt gedaan," zei ze, terwijl ze de kamer rondwees.
    
  Terwijl jij weg was, is het vreselijk gegaan met ons volk. En het zal nog erger worden, zul je zien.
    
  "Zo slecht dat je bereid bent alles op te geven, Vader? Hermaakt voor... voor geld?"
    
  "Het gaat niet om het geld, onbeschaamde jongen!" zei Tannenbaum, zijn stem was niet langer beschaamd, en hij sloeg met zijn vuist op tafel. "Een man in mijn positie heeft verantwoordelijkheden. Weet je wel voor hoeveel arbeiders ik verantwoordelijk ben? Die idiote schurken die zich aansluiten bij belachelijke communistische vakbonden en denken dat Moskou de hemel op aarde is! Elke dag moet ik me vastbinden om ze te betalen, en het enige wat ze kunnen doen is klagen. Dus denk er niet eens aan om me al die dingen voor de voeten te werpen die ik doe om een dak boven je hoofd te houden."
    
  Alice haalde diep adem en maakte weer haar favoriete fout: ze zei precies wat ze dacht, op het meest ongelegen moment.
    
  "Daar hoef je je geen zorgen over te maken, pap. Ik ga heel binnenkort weg. Ik wil terug naar Amerika en daar mijn leven beginnen."
    
  Toen hij dit hoorde, werd Tannenbaums gezicht paars. Hij zwaaide met een dikke vinger voor Alice' gezicht.
    
  "Durf dat niet te zeggen, hoor je me? Je gaat naar dit feest en je gedraagt je als een beleefde jongedame, oké? Ik heb plannen voor je, en die laat ik niet verpesten door de grillen van een slecht opgevoed meisje. Hoor je me?"
    
  "Ik haat je," zei Alice terwijl ze hem recht aankeek.
    
  De gezichtsuitdrukking van haar vader veranderde niet.
    
  "Het kan me niet schelen, zolang je maar doet wat ik zeg."
    
  Alice rende met tranen in haar ogen het kantoor uit.
    
  Dat zullen we nog wel eens zien. Oh ja, dat zullen we nog wel eens zien.
    
    
  3
    
    
  "Slaap je?"
    
  Ilse Rainer draaide zich om op het matras.
    
  "Niet meer. Wat is er aan de hand, Paul?"
    
  "Ik vroeg me af wat we zouden gaan doen."
    
  "Het is al half twaalf. Wat dacht je van slapen?"
    
  "Ik had het over de toekomst."
    
  "De toekomst," herhaalde zijn moeder, terwijl ze het woord bijna uitspuwde.
    
  "Ik bedoel, het betekent niet dat je hier bij tante Brunhilde moet werken, toch, mam?"
    
  "In de toekomst zie ik je naar de universiteit gaan, die blijkbaar om de hoek ligt, en thuiskomen om het heerlijke eten te eten dat ik voor je heb klaargemaakt. Welterusten."
    
  "Dit is niet ons thuis."
    
  "Wij wonen hier, wij werken hier, en we zijn de hemel daarvoor dankbaar."
    
  "Alsof we dat zouden moeten doen..." fluisterde Paul.
    
  "Dat heb ik gehoord, jongeman."
    
  "Het spijt me, mam."
    
  "Wat is er met je aan de hand? Heb je weer ruzie gehad met Jurgen? Is dat de reden dat je vandaag helemaal nat terugkwam?"
    
  "Het was geen gevecht. Hij en twee van zijn vrienden volgden me naar de Engelse Tuin."
    
  "Ze waren gewoon aan het spelen."
    
  "Ze hebben mijn broek in het meer gegooid, mam."
    
  "En je hebt niets gedaan om ze van streek te maken?"
    
  Paul snoof luid, maar zei niets. Dit was typisch voor zijn moeder. Telkens als hij in de problemen kwam, probeerde ze een manier te vinden om het zijn schuld te maken.
    
  "Ga maar naar bed, Paul. Morgen hebben we een belangrijke dag."
    
  "Oh ja, Jurgens verjaardag..."
    
  "Er zullen taarten zijn."
    
  "Die door andere mensen gegeten zal worden."
    
  "Ik weet niet waarom je altijd zo reageert."
    
  Paul vond het schandalig dat er op de eerste verdieping honderd mensen een feestje hielden, terwijl Edward, die hij nog niet mocht ontmoeten, op de vierde verdieping zat weg te kwijnen, maar hij hield het voor zich.
    
  "Morgen is er veel werk," concludeerde Ilze terwijl ze zich omdraaide.
    
  De jongen staarde even naar de rug van zijn moeder. De slaapkamers in de dienstvleugel bevonden zich aan de achterkant van het huis, in een soort kelder. Daar wonen, in plaats van in de familievertrekken, stoorde Paul minder, omdat hij nooit een ander thuis had gekend. Vanaf zijn geboorte had hij de vreemde aanblik van Ilse die de afwas van haar zus Brunhilde deed, als normaal geaccepteerd.
    
  Een dunne rechthoek van licht filterde door een klein raampje net onder het plafond, een gele echo van de straatlantaarn die zich vermengde met de flikkerende kaars die Paul altijd naast zijn bed had staan, omdat hij doodsbang was in het donker. De Rainers deelden een van de kleinere slaapkamers, met slechts twee bedden, een kast en een bureau waarop Pauls huiswerk lag verspreid.
    
  Paul was gedeprimeerd door het gebrek aan ruimte. Het was niet zo dat er een tekort aan beschikbare kamers was. Zelfs vóór de oorlog begon het fortuin van de baron al te dalen, en Paul zag het wegsmelten als een blikje dat in een veld stond te roesten. Het was een proces dat al jaren aan de gang was, maar het was niet te stoppen.
    
  "De kaarten," fluisterden de bedienden, hoofdschuddend alsof ze het over een besmettelijke ziekte hadden, "het komt door de kaarten." Als kind waren Pauls opmerkingen zo afschuwelijk dat toen de jongen met een Frans kaartspel dat hij thuis had gevonden naar school kwam, Paul het klaslokaal uit rende en zichzelf opsloot in de badkamer. Het duurde even voordat hij eindelijk de omvang van het probleem van zijn oom begreep: een probleem dat niet besmettelijk was, maar toch dodelijk.
    
  Naarmate de onbetaalde lonen van de bedienden begonnen op te lopen, begonnen ze te vertrekken. Van de tien slaapkamers in de bediendenverblijven waren er nu nog maar drie bezet: de kamer van de dienstmeid, de kamer van de kok en de kamer die Paul met zijn moeder deelde. De jongen had soms moeite met slapen, omdat Ilse altijd een uur voor zonsopgang opstond. Voordat de andere bedienden vertrokken, was ze slechts een huishoudster geweest, belast met het ervoor zorgen dat alles op zijn plek stond. Nu moest ook zij hun werk overnemen.
    
  Dat leven, de zware taken van zijn moeder en de taken die hij al zo lang als hij zich kon herinneren zelf uitvoerde, leken Paul aanvankelijk normaal. Maar op school besprak hij zijn situatie met zijn klasgenoten en al snel begon hij vergelijkingen te maken, merkte hij wat er om hem heen gebeurde en besefte hij hoe vreemd het was dat de zus van de barones in de personeelsverblijven moest slapen.
    
  Steeds weer hoorde hij dezelfde drie woorden waarmee hij zijn familie omschreef, langs zich heen glippen als hij tussen de tafels op school liep, of ze hoorden hem als een geheime deur dichtslaan.
    
  Wees.
    
  Bediende.
    
  Deserteur. Dit was het ergste van allemaal, omdat het tegen zijn vader gericht was. Een man die hij nooit gekend had, een man waar zijn moeder nooit over sprak, en een man die Paul nauwelijks kende behalve zijn naam. Hans Reiner.
    
  En zo kwam Paul erachter, door fragmenten van opgevangen gesprekken aan elkaar te plakken, dat zijn vader iets vreselijks had gedaan (... in de Afrikaanse koloniën, zeggen ze...), dat hij alles kwijt was (... zijn hemd kwijt, blut...) en dat zijn moeder afhankelijk was van de genade van zijn tante Brunhilde (... een dienstbode in het huis van haar zwager - een echte baron! - kun je het geloven?).
    
  Wat niet eervoller leek dan het feit dat Ilse haar geen enkele mark voor haar werk in rekening bracht. Of dat ze tijdens de oorlog gedwongen zou worden om in een munitiefabriek te werken "om bij te dragen aan het onderhoud van het huishouden". De fabriek stond in Dachau, zestien kilometer van München, en zijn moeder moest twee uur voor zonsopgang opstaan, haar deel van het huishouden doen en dan de trein nemen naar haar dienst van tien uur.
    
  Op een dag, net terug van de fabriek, haar haar en vingers groen van het stof, haar ogen troebel van een dag chemicaliën inademen, vroeg Paul voor het eerst aan zijn moeder waarom ze geen andere plek hadden gevonden om te wonen. Een plek waar ze beiden niet voortdurend werden vernederd.
    
  "Je begrijpt het niet, Paul."
    
  Ze gaf hem steeds hetzelfde antwoord, keek steeds de andere kant op, verliet de kamer of draaide zich om om te gaan slapen, net zoals ze een paar minuten geleden had gedaan.
    
  Paul staarde even naar de rug van zijn moeder. Ze leek diep en gelijkmatig te ademen, maar de jongen wist dat ze alleen maar deed alsof ze sliep, en hij vroeg zich af welke geesten haar midden in de nacht hadden aangevallen.
    
  Hij keek weg en staarde naar het plafond. Als zijn ogen door het gips heen konden prikken, zou het vierkante plafond direct boven Pauls kussen allang ingestort zijn. Hier concentreerde hij 's nachts, wanneer hij moeite had met in slaap vallen, al zijn fantasieën over zijn vader. Het enige dat Paul wist, was dat hij kapitein was geweest in de marine van de keizer en dat hij een fregat in Zuidwest-Afrika had aangevoerd. Hij was overleden toen Paul twee was, en het enige wat hij nog van hem had, was een vervaagde foto van zijn vader in uniform, met een grote snor, zijn donkere ogen trots recht in de camera kijkend.
    
  Ilse legde de foto elke avond onder haar kussen, en de grootste pijn die Paul zijn moeder bezorgde, was niet de dag dat Jürgen hem van de trap duwde en zijn arm brak; het was de dag dat hij de foto stal, meenam naar school en hem aan iedereen liet zien die hem achter zijn rug een weeskind noemde. Tegen de tijd dat hij thuiskwam, had Ilse de kamer op zijn kop gezet op zoek naar de foto. Toen hij hem voorzichtig onder de pagina's van zijn wiskundeboek vandaan trok, gaf Ilse hem een klap en begon toen te huilen.
    
  "Dit is het enige wat ik heb. Het enige."
    
  Ze omhelsde hem natuurlijk. Maar eerst nam ze de foto terug.
    
  Paul probeerde zich voor te stellen hoe deze indrukwekkende man eruit moet hebben gezien. Onder het smoezelige witte plafond, in het licht van een straatlantaarn, toverde hij in gedachten de contouren van de Kiel tevoorschijn, het fregat waarop Hans Reiner "met zijn hele bemanning in de Atlantische Oceaan was gezonken". Hij bedacht honderden mogelijke scenario's om die negen woorden te verklaren, de enige informatie over zijn dood die Ilse aan haar zoon had doorgegeven. Piraten, riffen, muiterij... Hoe het ook begon, Pauls fantasie eindigde altijd hetzelfde: Hans, die het roer vastgreep en zwaaide terwijl het water zich boven zijn hoofd sloot.
    
  Als Paul dit punt bereikte, viel hij altijd in slaap.
    
    
  4
    
    
  "Eerlijk gezegd, Otto, ik kan die Jood geen moment meer uitstaan. Kijk hem nou eens volproppen met Dampfnudel. Er zit vla op zijn shirt."
    
  "Alsjeblieft, Brunhilde, spreek zachter en probeer kalm te blijven. Je weet net zo goed als ik hoe hard we Tannenbaum nodig hebben. We hebben onze laatste cent aan dit feest uitgegeven. Het was trouwens jouw idee..."
    
  "Jurgen verdient beter. Je weet hoe verward hij is sinds zijn broer terug is..."
    
  "Klaag dan niet over de Jood."
    
  "Je kunt je niet voorstellen hoe het is om hem als gastvrouw te behandelen, met zijn eindeloze gebabbel en belachelijke complimenten, alsof hij niet weet dat hij alle troeven in handen heeft. Een tijdje geleden durfde hij zelfs voor te stellen dat zijn dochter en Jürgen zouden trouwen," zei Brunhilde, in afwachting van Otto's minachtende reactie.
    
  "Dit zou een einde kunnen maken aan al onze problemen."
    
  Er verscheen een klein barstje in Brunhildes strakke glimlach toen ze de baron geschokt aankeek.
    
  Ze stonden bij de ingang van de hal, hun gespannen gesprek gesmoord door opeengeklemde tanden en alleen onderbroken toen ze even pauzeerden om gasten te ontvangen. Brunhilde stond op het punt te antwoorden, maar moest in plaats daarvan opnieuw een verwelkomende grimas trekken:
    
  Goedenavond, mevrouw Gerngross, mevrouw Sagebel! Wat aardig van u om te komen.
    
  "Sorry dat we te laat zijn, Brunhilda, mijn liefste."
    
  "Bruggen, oh bruggen."
    
  "Ja, het verkeer is echt verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk."
    
  "Wanneer ga je dit koude oude landhuis verlaten en naar de oostkust verhuizen, mijn liefste?"
    
  De barones glimlachte van plezier om hun vlaag van afgunst. Iedereen van de vele nouveau riche aanwezigen op het feest zou een moord hebben gepleegd voor de klasse en macht die het wapen van haar man uitstraalde.
    
  "Schenk uzelf alstublieft een glas punch in. Het is heerlijk," zei Brunhilde, wijzend naar het midden van de kamer, waar een enorme tafel, omringd door mensen, hoog opgestapeld stond met eten en drinken. Een metershoog ijspaard torende boven de punchkom uit, en achter in de kamer droeg een strijkkwartet met populaire Beierse liedjes bij aan de algemene drukte.
    
  Toen ze er zeker van was dat de nieuwkomers buiten gehoorsafstand waren, wendde de gravin zich tot Otto en zei op een stalen toon, die maar weinig dames uit de hogere kringen van München acceptabel zouden hebben gevonden:
    
  "Je hebt de bruiloft van onze dochter geregeld zonder het mij te vertellen, Otto? Over mijn lijk."
    
  De baron knipperde niet met zijn ogen. Een kwart eeuw huwelijk had hem geleerd hoe zijn vrouw zou reageren als ze zich gepasseerd voelde. Maar in dit geval zou ze moeten toegeven, want er stond veel meer op het spel dan haar dwaze trots.
    
  "Brünnhilde, mijn beste, vertel me niet dat je deze Jood niet vanaf het begin zag aankomen. In zijn zogenaamd elegante pak, elke zondag naar dezelfde kerk als wij, en doend alsof hij het niet hoort als hij een 'bekeerling' wordt genoemd, schuifelt hij naar onze plaatsen..."
    
  "Natuurlijk heb ik het gemerkt. Ik ben niet dom."
    
  "Natuurlijk niet, barones. U kunt perfect twee en twee bij elkaar optellen. En wij hebben geen cent op onze naam staan. De bankrekeningen zijn helemaal leeg."
    
  De kleur trok weg uit Brunhildes wangen. Ze moest zich vastgrijpen aan de albasten lijst aan de muur om niet te vallen.
    
  "Verdomme, Otto."
    
  "Die rode jurk die je draagt... De naaister stond erop er contant voor betaald te worden. Het verspreidde zich, en als de geruchten eenmaal begonnen waren, waren ze niet meer te stoppen totdat je in de goot belandde."
    
  Denk je dat ik dat niet weet? Denk je dat ik niet heb gemerkt hoe ze naar ons kijken, hoe ze kleine hapjes van hun taart nemen en naar elkaar grijnzen als ze beseffen dat ze niet van Casa Popp zijn? Ik hoor wat die oude vrouwen mompelen net zo duidelijk alsof ze in mijn oor schreeuwen, Otto. Maar om van dat te komen tot het laten trouwen van mijn zoon, mijn Jürgen, met een smerige Jood..."
    
  Er is geen andere oplossing. Het enige wat we nog hebben is het huis en ons land, dat ik op Eduards verjaardag heb overgedragen. Als ik Tannenbaum er niet van kan overtuigen me het kapitaal te lenen om er een fabriek te bouwen, kunnen we het net zo goed opgeven. Op een ochtend komt de politie me halen, en dan moet ik me als een goede christelijke heer gedragen en mezelf door mijn hoofd knallen. En dan eindig je net als je zus, werkend voor iemand anders. Is dat wat je wilt?
    
  Brunhilde haalde haar hand van de muur. Ze maakte gebruik van de stilte die de nieuwe aankomst veroorzaakte om haar krachten te verzamelen en gooide die vervolgens als een steen naar Otto.
    
  "Jij en je gokgedrag hebben ons in deze puinhoop gebracht, hebben het familiefortuin verwoest. Pak het aan, Otto, net zoals je het veertien jaar geleden met Hans hebt aangepakt."
    
  De baron deed geschokt een stap achteruit.
    
  "Durf die naam niet nog eens te noemen!"
    
  "Jij was degene die toen iets durfde te doen. En wat hebben we eraan gehad? Ik heb het veertien jaar lang moeten verdragen dat mijn zus in dat huis woonde."
    
  "Ik heb de brief nog steeds niet gevonden. En de jongen groeit. Misschien nu..."
    
  Brunhilde boog zich naar hem toe. Otto was bijna een kop groter, maar leek nog steeds klein vergeleken met zijn vrouw.
    
  "Er is een grens aan mijn geduld."
    
  Met een elegant handgebaar dook Brunhilda in de menigte gasten, waardoor de baron met een bevroren glimlach op zijn gezicht achterbleef. Hij probeerde uit alle macht om niet te schreeuwen.***
    
  Aan de andere kant van de kamer zette Jurgen von Schroeder zijn derde glas champagne neer om een cadeautje te openen dat een van zijn vrienden hem gaf.
    
  "Ik wilde hem niet bij de anderen leggen," zei de jongen, wijzend naar een tafel achter zich, bezaaid met felgekleurde pakjes. "Deze is speciaal."
    
  "Wat vinden jullie ervan, jongens? Zal ik eerst Krons cadeau uitpakken?"
    
  Een half dozijn tieners verdrongen zich om hem heen, allemaal gekleed in stijlvolle blauwe blazers met het embleem van de Metzingen Academie. Ze kwamen allemaal uit goede Duitse families, waren allemaal lelijker en kleiner dan Jürgen, en ze lachten om elke grap die Jürgen maakte. De jonge zoon van de baron had de gave om zich te omringen met mensen die hem niet overschaduwden en voor wie hij zich kon uitsloven.
    
  "Open deze, maar alleen als je de mijne ook opent!"
    
  "En de mijne!" herhaalden de anderen in koor.
    
  Ze vechten ervoor dat ik hun cadeautjes openmaak, dacht Jurgen. Ze aanbidden me.
    
  "Maak je geen zorgen," zei hij, terwijl hij zijn handen opstak in wat hij aannam als een gebaar van onpartijdigheid. "We breken met de traditie, en ik maak eerst jullie cadeaus open, en daarna die van de andere gasten na de toosts."
    
  "Geweldig idee, Jurgen!"
    
  "Nou, wat zou het dan kunnen zijn, Kron?" vervolgde hij, terwijl hij een klein doosje opende en de inhoud op ooghoogte hield.
    
  Jurgen hield een gouden ketting in zijn vingers, met een vreemd kruis erop, waarvan de gebogen armen een bijna vierkant patroon vormden. Hij staarde er gebiologeerd naar.
    
  "Het is een swastika. Een antisemitisch symbool. Mijn vader zegt dat ze in de mode zijn."
    
  "Je vergist je, mijn vriend," zei Jurgen, terwijl hij het om zijn nek hing. "Nu wel. Ik hoop dat we er veel van zien."
    
  "Zeker!"
    
  "Hier, Jurgen, open de mijne. Hoewel het beter is om hem niet in het openbaar te laten zien..."
    
  Jurgen pakte het pakje ter grootte van een tabakspijp uit en staarde naar een klein leren doosje. Hij opende het met een zwierige beweging. Zijn bewonderaars lachten nerveus toen ze zagen wat erin zat: een cilindrische dop van gevulkaniseerd rubber.
    
  "Hé, hé... dat ziet er groot uit!"
    
  "Zoiets heb ik nog nooit gezien!"
    
  "Een geschenk van zeer persoonlijke aard, hè, Jurgen?"
    
  "Is dit een soort voorstel?"
    
  Even voelde Jurgen de controle over hen verliezen, alsof ze hem plotseling uitlachten. Dit is niet eerlijk. Dit is helemaal niet eerlijk, en ik laat het niet gebeuren. Hij voelde woede in zich opkomen en draaide zich om naar degene die de laatste opmerking had gemaakt. Hij plaatste zijn rechtervoetzool op de linkervoet van de ander en leunde er met zijn volle gewicht op. Zijn slachtoffer verbleekte, maar klemde zijn tanden op elkaar.
    
  "Ik weet zeker dat je je wilt verontschuldigen voor die ongelukkige grap?"
    
  "Natuurlijk, Jurgen... het spijt me... ik zou er niet aan denken om jouw mannelijkheid in twijfel te trekken."
    
  "Dat dacht ik al," zei Jurgen, terwijl hij langzaam zijn been optilde. De groep jongens viel stil, een stilte die nog werd versterkt door het lawaai van het feest. "Nou, ik wil niet dat jullie denken dat ik humorloos ben. Sterker nog, dit... ding zal me enorm van pas komen," zei hij met een knipoog. "Bij haar, bijvoorbeeld."
    
  Hij wees naar een lang, donkerharig meisje met dromerige ogen dat een glas punch vasthield en midden in de menigte stond.
    
  "Mooie tieten," fluisterde een van zijn assistenten.
    
  "Wil iemand van jullie wedden dat ik dit ding in première kan laten gaan en op tijd terug kan zijn voor de toosts?"
    
  "Ik zet vijftig mark op Jurgen in," voelde degene wiens voet vertrapt was, zich verplicht te zeggen.
    
  "Ik neem de weddenschap aan," zei een ander achter hem.
    
  "Nou, heren, blijf hier maar even wachten en kijk; misschien leren jullie er iets van."
    
  Jürgen slikte zachtjes, hopend dat niemand het zou merken. Hij haatte het om met meisjes te praten, omdat hij zich er altijd ongemakkelijk en tekortschietend door voelde. Hoewel hij knap was, had hij alleen contact met het andere geslacht gehad in een bordeel in Schwabing, waar hij meer schaamte dan opwinding had ervaren. Zijn vader had hem daar een paar maanden eerder naartoe gebracht, gekleed in een discrete zwarte jas en hoed. Terwijl hij zijn gang ging, wachtte zijn vader beneden, cognac drinkend. Na afloop klopte hij zijn zoon op de rug en zei dat hij nu een man was. Dat was het begin en einde van Jürgen von Schröders opvoeding over vrouwen en liefde.
    
  Ik zal ze eens laten zien hoe een echte man zich gedraagt, dacht de jongen, terwijl hij de blikken van zijn kameraden in zijn achterhoofd voelde.
    
  "Hallo, mevrouw. Vermaakt u zich?"
    
  Ze draaide haar hoofd, maar glimlachte niet.
    
  "Niet helemaal. Kennen wij elkaar?"
    
  "Ik begrijp waarom je het niet leuk vindt. Mijn naam is Jurgen von Schroeder."
    
    "Alice Tannenbaum," zei ze, terwijl ze haar hand zonder veel enthousiasme uitstak.
    
  "Wil je dansen, Alice?"
    
  "Nee".
    
  Het scherpe antwoord van het meisje schokte Jurgen.
    
  "Weet je dat ik een feestje geef? Het is vandaag mijn verjaardag."
    
  "Gefeliciteerd," zei ze sarcastisch. "Deze kamer zit ongetwijfeld vol meisjes die dolgraag willen dat je ze ten dans vraagt. Ik wil niet te veel van je tijd in beslag nemen."
    
  "Maar je moet toch minstens één keer met mij dansen."
    
  "Oh, echt? En waarom is dat?"
    
  "Dat is wat goede manieren voorschrijven. Als een heer een dame vraagt..."
    
  Weet je wat me het meest irriteert aan arrogante mensen, Jurgen? De hoeveelheid dingen die je als vanzelfsprekend beschouwt. Nou, dit moet je weten: de wereld is niet zoals jij hem ziet. Trouwens, je vrienden giechelen en kunnen hun ogen niet van je afhouden.
    
  Jurgen keek om zich heen. Hij kon niet falen, hij kon niet toestaan dat dit onbeschofte meisje hem zou vernederen.
    
  Ze speelt hard to get omdat ze me echt leuk vindt. Ze moet wel zo'n meisje zijn die denkt dat de beste manier om een man op te winden is hem weg te duwen tot hij helemaal gek wordt. Nou ja, ik weet wel hoe ik haar moet aanpakken, dacht hij.
    
  Jurgen stapte naar voren, greep het meisje bij haar middel en trok haar naar zich toe.
    
  "Wat denk je wel dat je aan het doen bent?", snakte ze.
    
  "Ik leer je dansen."
    
  "Als je me nu niet laat gaan, ga ik gillen."
    
  "Je wilt nu toch geen scène maken, Alice?"
    
  De jonge vrouw probeerde haar armen tussen haar lichaam en dat van Jurgen te krijgen, maar ze was geen partij voor zijn kracht. De zoon van de baron drukte haar nog steviger tegen zich aan en voelde haar borsten door haar jurk heen. Hij begon te bewegen op het ritme van de muziek, met een glimlach op zijn lippen, wetende dat Alice niet zou gillen. Ophef maken op zo'n feest zou alleen maar haar reputatie en die van haar familie schaden. Hij zag de ogen van de jonge vrouw zich vullen met koude haat, en plotseling leek het spelen met haar erg amusant, veel bevredigender dan wanneer ze er gewoon mee had ingestemd om met hem te dansen.
    
  "Wilt u iets drinken, juffrouw?"
    
  Jurgen bleef abrupt staan. Paul stond naast hem, met een dienblad met verschillende glazen champagne in zijn handen, zijn lippen stevig op elkaar geperst.
    
  "Hallo, dit is mijn neef, de ober. Wegwezen, idioot!" riep Jurgen.
    
  "Ik wil eerst weten of de jonge dame iets te drinken wil", zei Paul terwijl hij hem het dienblad overhandigde.
    
  "Ja," zei Alice snel, "deze champagne ziet er geweldig uit."
    
  Jurgen sloot zijn ogen half en probeerde te bedenken wat hij moest doen. Als hij haar rechterhand losliet zodat ze het glas van het dienblad kon pakken, zou ze zich helemaal kunnen terugtrekken. Hij verlichtte de druk op haar rug enigszins, waardoor haar linkerhand vrijkwam, maar kneep nog steviger in haar rechterhand. Haar vingertoppen werden paars.
    
  "Kom dan, Alice, neem een glaasje. Ze zeggen dat het geluk brengt," voegde hij eraan toe, terwijl hij een goed humeur veinsde.
    
  Alice boog zich naar het dienblad en probeerde zich los te maken, maar het had geen zin. Ze had geen andere keus dan de champagne met haar linkerhand te pakken.
    
  "Dank u," zei ze zwakjes.
    
  "Misschien wil de jonge dame wel een servetje," zei Paul, terwijl hij zijn andere hand ophief, die een schoteltje met kleine lapjes stof vasthield. Hij schoof opzij, zodat hij nu aan de andere kant van het stel stond.
    
  "Dat zou geweldig zijn," zei Alice, terwijl ze de zoon van de baron aandachtig aankeek.
    
  Een paar seconden lang bewoog niemand. Jurgen schatte de situatie in. Met het glas in haar linkerhand kon ze alleen het servet met haar rechterhand pakken. Uiteindelijk, kokend van woede, werd hij gedwongen de strijd te staken. Hij liet Alice' hand los en ze deed een stap achteruit om het servet te pakken.
    
  "Ik denk dat ik even naar buiten ga voor wat frisse lucht," zei ze met opmerkelijke kalmte.
    
  Jurgen, alsof hij haar afwees, draaide zich om naar zijn vrienden. Toen hij Paul passeerde, kneep hij in zijn schouder en fluisterde:
    
  "Hiervoor zul je betalen."
    
  Op de een of andere manier slaagde Paul erin de champagneglazen in evenwicht te houden op het dienblad; ze klonken, maar vielen niet om. Zijn innerlijke evenwicht was een heel ander verhaal, en op dat moment voelde hij zich als een kat gevangen in een vat vol spijkers.
    
  Hoe kon ik zo dom zijn?
    
  Er was maar één regel in het leven: blijf zo ver mogelijk bij Jurgen vandaan. Dat was niet makkelijk, aangezien ze allebei onder hetzelfde dak woonden; maar het was in ieder geval simpel. Hij kon niet veel doen als zijn neef besloot zijn leven zuur te maken, maar hij kon hem zeker niet dwarsbomen, laat staan hem publiekelijk te vernederen. Dat zou hem duur komen te staan.
    
  "Bedankt".
    
  Paul keek op en vergat even alles: zijn angst voor Jurgen, het zware dienblad, de pijn in zijn voetzolen van twaalf uur achter elkaar werken aan de voorbereidingen voor het feest. Het verdween allemaal omdat ze naar hem glimlachte.
    
  Alice was niet het type vrouw dat een man bij de eerste aanblik de adem beneemt. Maar als je haar nog een keer had bekeken, was het waarschijnlijk een lange blik geweest. Haar stem klonk verleidelijk. En als ze naar je had geglimlacht zoals ze op dat moment naar Paul glimlachte...
    
  Paul kon onmogelijk niet verliefd op haar worden.
    
  "Ah... het was niets."
    
  Paul zou dat moment, dat gesprek, die glimlach die hem zoveel problemen had bezorgd, de rest van zijn leven vervloeken. Maar hij merkte het toen niet, en zij ook niet. Ze was oprecht dankbaar voor de kleine, dunne jongen met de intelligente blauwe ogen. Toen werd Alice natuurlijk weer Alice.
    
  "Denk maar niet dat ik niet in mijn eentje van hem af zou kunnen komen."
    
  "Natuurlijk," zei Paul, nog steeds wankel.
    
  Alice knipperde met haar ogen. Ze was niet gewend aan zo'n gemakkelijke overwinning, dus veranderde ze van onderwerp.
    
  "We kunnen hier niet praten. Wacht even, dan zie ik je in de kleedkamer."
    
  "Met groot genoegen, Fraulein."
    
  Paul liep door de kamer en probeerde zijn dienblad zo snel mogelijk leeg te maken, zodat hij een excuus had om te verdwijnen. Hij had al vroeg in het feest gesprekken afgeluisterd en was verbaasd te ontdekken hoe weinig aandacht mensen aan hem besteedden. Hij was echt onzichtbaar, en daarom vond hij het vreemd toen de laatste gast die een glas nam, glimlachte en zei: "Goed gedaan, zoon."
    
  "Het spijt me?"
    
  Hij was een oudere man met grijs haar, een sikje en afstaande oren. Hij keek Paul vreemd en veelbetekenend aan.
    
  "Nooit heeft een heer een dame met zoveel hoffelijkheid en discretie gered. Dit is Chrétien de Troyes. Mijn excuses. Mijn naam is Sebastian Keller, boekverkoper."
    
  "Aangenaam."
    
  De man wees met zijn duim naar de deur.
    
  "Je kunt maar beter opschieten. Ze wacht."
    
  Verbaasd nam Paul het dienblad onder zijn arm en verliet de kamer. De garderobe was bij de ingang opgesteld en bestond uit een hoge tafel en twee enorme rolplanken, waaraan honderden jassen van de gasten hingen. Het meisje had de hare opgehaald bij een van de bedienden die de barones voor het feest had ingehuurd en stond bij de deur op hem te wachten. Ze stak haar hand niet uit toen ze zich voorstelde.
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "Paul Reiner."
    
  "Is hij echt je neef?"
    
  "Helaas is het zo."
    
  "Je ziet er gewoon niet uit als..."
    
  "De neef van de baron?" vroeg Paul, wijzend naar zijn schort. "Het is de laatste Parijse mode."
    
  "Ik bedoel, je lijkt niet op hem."
    
  "Dat komt omdat ik niet op hem lijk."
    
  "Fijn om dat te horen. Ik wilde je nogmaals bedanken. Zorg goed voor jezelf, Paul Rainer."
    
  "Zeker".
    
  Ze legde haar hand op de deur, maar voordat ze die opendeed, draaide ze zich snel om en kuste Paul op zijn wang. Toen rende ze de trap af en verdween. Even keek hij angstig de straat af, alsof ze misschien terug zou komen, haar stappen zou herhalen. Toen deed hij eindelijk de deur dicht, leunde met zijn voorhoofd tegen de deurpost en zuchtte.
    
  Zijn hart en maag voelden zwaar en vreemd aan. Hij kon het gevoel niet benoemen, dus bij gebrek aan iets beters besloot hij - terecht - dat het liefde was, en hij voelde zich gelukkig.
    
  "Dus, de ridder op het witte paard heeft zijn beloning gekregen, nietwaar, jongens?"
    
  Toen Paul de stem hoorde die hij zo goed kende, draaide hij zich zo snel als hij kon om.
    
  Het gevoel veranderde onmiddellijk van geluk naar angst.
    
    
  5
    
    
  Daar waren ze, ze waren met z'n zevenen.
    
  Ze stonden in een brede halve cirkel bij de ingang en blokkeerden de weg naar de grote hal. Jurgen stond in het midden van de groep, iets vooraan, alsof hij niet kon wachten om bij Paul te komen.
    
  "Je bent deze keer te ver gegaan, neef. Ik hou niet van mensen die hun plaats in het leven niet kennen."
    
  Paul antwoordde niet, wetende dat niets wat hij zei iets zou veranderen. Als er één ding was dat Jurgen niet kon verdragen, was het vernedering. Dat het publiekelijk moest gebeuren, in het bijzijn van al zijn vrienden - en door toedoen van zijn arme, stomme neef, de bediende, het zwarte schaap van de familie - was onbegrijpelijk. Jurgen was vastbesloten Paul zoveel mogelijk pijn te doen. Hoe meer - en hoe opvallender - hoe beter.
    
  "Hierna wil je nooit meer ridder spelen, stuk stront."
    
  Paul keek wanhopig om zich heen. De vrouw die de garderobe beheerde, was verdwenen, ongetwijfeld op bevel van de jarige. Jurgens vrienden hadden zich verspreid over het midden van de gang, elke ontsnappingsroute blokkerend, en kwamen langzaam op hem af. Als hij zich omdraaide en de deur naar de straat probeerde te openen, zouden ze hem van achteren grijpen en tegen de grond werken.
    
  "Je trilt," scandeerde Jurgen.
    
  Paul sloot de gang naar het personeelsverblijf uit, die praktisch doodlopend was en de enige route die ze hem openlieten. Hoewel hij nog nooit in zijn leven had gejaagd, had Paul het verhaal maar al te vaak gehoord over hoe zijn oom alle exemplaren die aan de muur van zijn studeerkamer hingen, had ingepakt. Jurgen wilde hem dwingen die kant op te gaan, want daar beneden zou niemand zijn geschreeuw kunnen horen.
    
  Er was maar één optie.
    
  Zonder een moment te aarzelen rende hij recht op hen af.
    
  Jurgen was zo verrast toen hij Paul op hen af zag rennen dat hij simpelweg zijn hoofd omdraaide toen hij voorbijliep. Kron, twee meter achter hem, had iets meer tijd om te reageren. Hij zette beide voeten stevig op de grond en maakte zich klaar om de jongen die naar hem toe rende te slaan, maar voordat Kron hem in zijn gezicht kon slaan, wierp Paul zich op de grond. Hij landde op zijn linkerheup, met een blauwe plek die twee weken zou aanhouden, maar zijn vaart liet hem over de gepolijste marmeren tegels glijden als hete boter op een spiegel, en kwam uiteindelijk onderaan de trap tot stilstand.
    
  "Waar wachten jullie op, idioten? Neem hem mee!" riep Jurgen geïrriteerd.
    
  Zonder om te kijken stond Paul op en rende de trap op. Hij had geen idee meer en alleen zijn overlevingsinstinct hield zijn benen in beweging. Zijn benen, waar hij de hele dag al last van had, begonnen vreselijk pijn te doen. Halverwege de trap naar de tweede verdieping struikelde en viel hij bijna, maar hij wist net op tijd zijn evenwicht te hervinden toen de handen van een van Jurgens vrienden zijn hielen grepen. Hij greep de bronzen leuning vast en klom steeds hoger, totdat hij op de laatste trap tussen de derde en vierde verdieping plotseling uitgleed op een van de treden en viel, met zijn armen voor zich uitgestrekt, waarbij hij bijna zijn tanden uitsloeg aan de rand van de trap.
    
  De eerste van zijn achtervolgers haalde hem in, maar hij struikelde op het beslissende moment en slaagde er ternauwernood in om de rand van Pauls schort vast te grijpen.
    
  "Ik heb hem! Schiet op!" zei zijn bewaker, terwijl hij met zijn andere hand de reling vastgreep.
    
  Paul probeerde overeind te komen, maar een andere jongen trok aan zijn schort, waardoor hij van de trede gleed en zijn hoofd stootte. Hij trapte de jongen blindelings, maar hij kon zichzelf niet bevrijden. Paul worstelde een eeuwigheid met de knoop in zijn schort, terwijl hij de anderen hoorde aankomen.
    
  Verdomme, waarom moest ik het zo forceren? dacht hij terwijl hij worstelde.
    
  Plotseling vonden zijn vingers precies de juiste plek om te trekken, en het schort schoot los. Paul rende en bereikte de vierde en bovenste verdieping van het huis. Omdat hij nergens anders heen kon, rende hij door de eerste de beste deur die hij tegenkwam en sloot die, door de grendel dicht te slaan.
    
  "Waar is hij gebleven?" riep Jurgen toen hij de overloop bereikte. De jongen die Paul bij zijn schort had gegrepen, greep nu naar zijn geblesseerde knie. Hij wees naar links in de gang.
    
  "Voorwaarts!" zei Jurgen tegen de anderen, die een paar stappen lager waren blijven staan.
    
  Ze bewogen niet.
    
  "Wat ben jij in godsnaam..."
    
  Hij bleef abrupt staan. Zijn moeder keek hem vanaf de verdieping beneden aan.
    
  "Ik ben teleurgesteld in je, Jurgen," zei ze ijzig. "We hebben de beste mensen van München verzameld om je verjaardag te vieren, en dan verdwijn jij midden in het feest om met je vrienden op de trap te gaan zitten lanterfanten."
    
  "Maar..."
    
  "Genoeg. Ik wil dat jullie allemaal meteen naar beneden komen en je bij de gasten voegen. We praten later wel."
    
  "Ja, mam," zei Jurgen, voor de tweede keer die dag vernederd tegenover zijn vrienden. Knarsend liep hij de trap af.
    
  Dat is niet het enige wat er later zal gebeuren. Ook daarvoor zul je boeten, Paul.
    
    
  6
    
    
  "Leuk je weer te zien."
    
  Paul concentreerde zich op het kalmeren en op adem komen. Het duurde even voordat hij doorhad waar de stem vandaan kwam. Hij zat op de grond, met zijn rug tegen de deur geleund, bang dat Jurgen elk moment naar binnen zou kunnen komen. Maar toen hij die woorden hoorde, sprong Paul overeind.
    
  "Edward!"
    
  Zonder het te beseffen was hij de kamer van zijn oudere neef binnengekomen, een plek waar hij al maanden niet meer was geweest. Het zag er allemaal hetzelfde uit als voordat Edward was vertrokken: een georganiseerde, rustige ruimte, maar wel een die de persoonlijkheid van de eigenaar weerspiegelde. Posters hingen aan de muur, naast Edwards verzameling stenen, en vooral boeken - boeken overal. Paul had de meeste ervan al gelezen. Spionageverhalen, westerns, fantasyromans, boeken over filosofie en geschiedenis... Ze vulden de boekenkasten, het bureau en zelfs de vloer naast het bed. Edward moest het boek dat hij aan het lezen was op de matras leggen, zodat hij met één hand de pagina's kon omslaan. Een paar kussens lagen onder zijn lichaam opgestapeld zodat hij rechtop kon zitten, en een droevige glimlach speelde over zijn bleke gezicht.
    
  "Heb geen medelijden met me, Paul. Ik zou het niet kunnen verdragen."
    
  Paul keek Edward in de ogen en zag dat hij zijn reactie nauwlettend in de gaten had gehouden. Hij vond het vreemd dat Paul niet verbaasd was hem zo te zien.
    
  "Ik heb je al eerder gezien, Edward. De dag dat je terugkwam."
    
  "Dus waarom ben je nooit bij me langsgekomen? Ik heb sinds mijn terugkomst bijna niemand meer gezien, behalve je moeder. Je moeder en mijn vrienden May, Salgari, Verne en Dumas," zei hij, terwijl hij het boek dat hij aan het lezen was omhoog hield zodat Paul de titel kon zien. Het was De Graaf van Monte Cristo.
    
  "Ze hebben mij verboden te komen."
    
  Paul boog beschaamd zijn hoofd. Brunhilde en zijn moeder hadden hem natuurlijk verboden Edward te zien, maar hij kon het op zijn minst proberen. Eerlijk gezegd was hij bang om Edward weer zo te zien na de verschrikkelijke gebeurtenissen van de dag dat hij terugkwam uit de oorlog. Edward keek hem bitter aan, ongetwijfeld begrijpend wat Paul dacht.
    
  "Ik weet hoe gênant mijn moeder is. Heb je dat niet gemerkt?" zei hij, wijzend naar de taarten van het feest, die onaangeroerd waren gebleven. "Ik had mijn stompjes Jurgens verjaardag niet moeten laten verpesten, dus ik was niet uitgenodigd. Trouwens, hoe gaat het met het feest?"
    
  "Er is een groep mensen die drinkt, over politiek praat en kritiek levert op het leger omdat ze een oorlog hebben verloren die wij aan het winnen waren."
    
  Edward snoof.
    
  "Het is makkelijk om kritiek te leveren vanuit hun standpunt. Wat zeggen ze nog meer?"
    
  "Iedereen heeft het over de onderhandelingen in Versailles. Ze zijn blij dat we de voorwaarden afwijzen."
    
  "Verdomde idioten," zei Eduard bitter. "Aangezien niemand ook maar één schot op Duitse bodem heeft gelost, kunnen ze niet geloven dat we de oorlog verloren hebben. Maar toch, ik denk dat het altijd hetzelfde is. Ga je me vertellen voor wie je op de vlucht was?"
    
  "Jarige jongen".
    
  "Je moeder vertelde me dat jullie niet zo goed met elkaar overweg konden."
    
  Paul knikte.
    
  "Je hebt de taarten niet aangeraakt."
    
  "Ik heb tegenwoordig niet veel eten nodig. Er is veel minder van me over. Neem dit maar; ga maar, je ziet er hongerig uit. En kom dichterbij, ik wil je beter bekijken. God, wat ben je gegroeid."
    
  Paul ging op de rand van het bed zitten en begon het eten gulzig naar binnen te werken. Hij had sinds het ontbijt niets meer gegeten; hij was zelfs van school gespijbeld om zich voor te bereiden op het feest. Hij wist dat zijn moeder hem zou zoeken, maar dat kon hem niet schelen. Nu hij zijn angst had overwonnen, kon hij deze kans om bij Edward te zijn, de neef die hij zo miste, niet laten liggen.
    
  "Eduard, ik wil... het spijt me dat ik niet naar je toe ben gekomen. Ik kan overdag even binnenglippen als tante Brunhilde gaat wandelen..."
    
  "Het is oké, Paul. Je bent hier, en dat is het belangrijkste. Jij bent degene die me moet vergeven dat ik niet heb geschreven. Ik heb beloofd dat ik dat zou doen."
    
  "Wat hield je tegen?"
    
  Ik zou je kunnen vertellen dat ik te druk bezig was met schieten op de Engelsen, maar dan zou ik liegen. Een wijs man zei ooit dat oorlog uit zeven delen verveling en één deel angst bestaat. We hadden genoeg tijd in de loopgraven voordat we elkaar begonnen te doden.
    
  "En wat?"
    
  "Ik had het niet zomaar gekund. Zelfs niet aan het begin van deze absurde oorlog. De enigen die hiervan terugkwamen, waren een handvol lafaards."
    
  "Waar heb je het over, Eduard? Je bent een held! Je hebt je als vrijwilliger aangemeld voor het front, als een van de eersten!"
    
  Edward lachte onmenselijk, waardoor Paul de haren ten berge rijzen.
    
  "Held... Weet je wie voor je beslist of je je vrijwillig aanmeldt? Je leraar, wanneer hij met je praat over de glorie van het vaderland, het keizerrijk en de keizer. Je vader, die je vertelt dat je een man moet zijn. Je vrienden - dezelfde vrienden die nog niet zo lang geleden met je ruzieden tijdens de gymles over wie de langste was. Ze gooien je allemaal het woord 'lafaard' in je gezicht als je ook maar de minste twijfel toont en geven je de schuld van de nederlaag. Nee, neef, er zijn geen vrijwilligers in de oorlog, alleen de domme en wrede. De laatsten blijven thuis."
    
  Paul was verbijsterd. Plotseling leken zijn oorlogsfantasieën, de kaarten die hij in zijn notitieboekjes had getekend, de krantenberichten die hij zo graag las - alles leek belachelijk en kinderachtig. Hij overwoog het aan zijn neef te vertellen, maar hij was bang dat Edward hem zou uitlachen en hem de kamer uit zou gooien. Want op dat moment zag Paul de oorlog, recht voor zich. De oorlog was geen onafgebroken opsomming van opmarsen achter de vijandelijke linies of afschuwelijke stompen verborgen onder de lakens. De oorlog was in Edwards lege, verwoeste ogen.
    
  "Je had... weerstand kunnen bieden. Thuis kunnen blijven."
    
  "Nee, dat kon ik niet," zei hij, terwijl hij zijn gezicht afwendde. "Ik heb tegen je gelogen, Paul; het was in ieder geval deels een leugen. Ik ben er ook heen gegaan, om aan hen te ontsnappen. Zodat ik niet zoals zij zou worden."
    
  "Wie bijvoorbeeld?"
    
  Weet je wie me dit heeft aangedaan? Het was ongeveer vijf weken voor het einde van de oorlog, en we wisten al dat we verloren waren. We wisten dat ze ons elk moment naar huis zouden roepen. En we waren zelfverzekerder dan ooit. We maakten ons geen zorgen over de mensen die in onze buurt zouden vallen, want we wisten dat het niet lang zou duren voordat we terug waren. En toen, op een dag, tijdens de terugtocht, sloeg er een granaat te dichtbij in.
    
  Edwards stem was zacht, zo zacht dat Paul zich naar voren moest buigen om te kunnen horen wat hij zei.
    
  "Ik heb me duizend keer afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik twee meter naar rechts was gerend. Of als ik was gestopt om twee keer op mijn helm te tikken, zoals we altijd deden voordat we de loopgraaf verlieten." Hij tikte met zijn knokkels op Pauls voorhoofd. "Het gaf ons een onoverwinnelijk gevoel. Dat heb ik die dag niet gedaan, weet je?"
    
  "Ik wou dat je nooit was weggegaan."
    
  "Nee, neef, geloof me. Ik ben weggegaan omdat ik niet Schroeder wilde zijn, en als ik terugkom, is dat alleen om er zeker van te zijn dat ik goed genoeg was om te vertrekken."
    
  "Ik begrijp het niet, Eduard."
    
  "Mijn lieve Paul, jij zou dit beter moeten begrijpen dan wie dan ook. Na wat ze jou hebben aangedaan. Wat ze je vader hebben aangedaan."
    
  Die laatste zin sneed als een roestige haak door Pauls hart.
    
  "Waar heb je het over, Edward?"
    
  Zijn neef keek hem zwijgend aan, beet op zijn onderlip. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en sloot zijn ogen.
    
  "Vergeet wat ik zei. Sorry."
    
  "Ik kan het niet vergeten! Ik heb hem nooit gekend, niemand praat ooit over hem, hoewel ze achter mijn rug om fluisteren. Het enige wat ik weet, is wat mijn moeder me vertelde: dat hij met zijn schip is gezonken op de terugweg uit Afrika. Dus, vertel me alsjeblieft, wat hebben ze met mijn vader gedaan?"
    
  Er volgde weer een stilte, dit keer veel langer. Zo lang dat Paul zich afvroeg of Edward in slaap was gevallen. Plotseling gingen zijn ogen weer open.
    
  "Ik zal hiervoor in de hel branden, maar ik heb geen keus. Eerst wil ik dat je me een plezier doet."
    
  "Wat je zegt."
    
  Ga naar de studeerkamer van mijn vader en open de tweede lade rechts. Als die op slot is, lag de sleutel meestal in de middelste lade. Je vindt daar een zwarte leren tas; hij is rechthoekig, met de klep omgevouwen. Breng hem naar me toe.
    
  Paul deed wat hem gezegd werd. Hij sloop op zijn tenen naar het kantoor, bang dat hij onderweg iemand tegen zou komen, maar het feest was nog in volle gang. De lade zat op slot en het duurde even voordat hij de sleutel vond. Hij lag niet op de plek waar Edward had gezegd, maar uiteindelijk vond hij hem in een klein houten doosje. De lade zat vol papieren. Paul vond een stukje zwart vilt op de achterkant, met een vreemd symbool in goud geëtst. Een passer en een winkelhaak, met de letter G erin. Daaronder lag een leren tas.
    
  De jongen verstopte het onder zijn shirt en ging terug naar Eduards kamer. Hij voelde het gewicht van de tas op zijn buik en trilde, terwijl hij zich voorstelde wat er zou gebeuren als iemand hem zou vinden met dit voorwerp dat niet van hem was, verstopt onder zijn kleren. Hij voelde een enorme opluchting toen hij de kamer binnenkwam.
    
  "Heb je het?"
    
  Paul pakte een leren tas en liep naar het bed, maar onderweg struikelde hij over een van de stapels boeken die verspreid door de kamer lagen. De boeken vlogen over de grond en de tas viel op de grond.
    
  "Nee!" riepen Edward en Paul tegelijk.
    
  De tas viel tussen exemplaren van May's Blood Vengeance en Hoffmans The Devil's Elixirs en de inhoud bleek: een pen van parelmoer.
    
  Het was een pistool.
    
  "Waar heb je een pistool voor nodig, neef?" vroeg Paul met trillende stem.
    
  "Je weet waarom ik dit wil." Hij hield zijn arm omhoog voor het geval Paul nog twijfels zou hebben.
    
  "Nou, ik zal het je niet geven."
    
  Luister goed, Paul. Vroeg of laat kom ik hier wel doorheen, want het enige wat ik in deze wereld wil, is hem achterlaten. Je kunt me vanavond de rug toekeren, haar terugzetten waar je haar vandaan hebt gehaald, en me de vreselijke vernedering laten ondergaan om mezelf midden in de nacht aan deze verminkte arm naar het kantoor van mijn vader te moeten slepen. Maar dan zul je nooit weten wat ik je te vertellen heb.
    
  "Nee!"
    
  Of je kunt dit op bed laten liggen, luisteren naar wat ik te zeggen heb, en me dan de kans geven om met waardigheid te kiezen hoe ik vertrek. Het is jouw keuze, Paul, maar wat er ook gebeurt, ik zal krijgen wat ik wil. Wat ik nodig heb.
    
  Paul ging op de grond zitten, of liever gezegd, zakte in elkaar, met zijn leren tas stevig vastgeklemd. Een tijdje was het enige geluid in de kamer het metaalachtige getik van Eduards wekker. Eduard sloot zijn ogen tot hij beweging op zijn bed voelde.
    
  Zijn neef liet de leren tas binnen zijn bereik vallen.
    
  "God, vergeef me," zei Paul. Hij stond huilend naast Edwards bed, maar durfde hem niet recht aan te kijken.
    
  "Ach, het kan hem niet schelen wat we doen," zei Edward, terwijl hij met zijn vingers over de zachte huid streek. "Dank je wel, neef."
    
  "Vertel me, Edward. Vertel me wat je weet."
    
  De gewonde man schraapte zijn keel voordat hij begon. Hij sprak langzaam, alsof elk woord uit zijn longen moest komen in plaats van uitgesproken.
    
  Het gebeurde in 1905, vertelden ze je, en tot nu toe is wat je weet niet zo ver bezijden de waarheid. Ik herinner me nog goed dat oom Hans op missie was naar Zuidwest-Afrika, want ik vond de klank van het woord mooi, en ik herhaalde het steeds opnieuw, terwijl ik probeerde de juiste plek op de kaart te vinden. Op een avond, toen ik tien jaar oud was, hoorde ik geschreeuw in de bibliotheek en ging ik naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Ik was erg verbaasd dat je vader ons zo laat kwam opzoeken. Hij was erover aan het praten met mijn vader, de twee zaten aan een ronde tafel. Er waren nog twee andere mensen in de kamer. Ik zag er een, een kleine man met fijne gelaatstrekken als van een meisje, die niets zei. De ander kon ik niet zien vanwege de deur, maar ik hoorde hem wel. Ik stond op het punt naar binnen te gaan en je vader te begroeten - hij bracht me altijd cadeautjes mee van zijn reizen - maar vlak voordat ik naar binnen ging, greep mijn moeder me bij mijn oor en sleurde me naar mijn kamer. 'Hebben ze je gezien?' vroeg ze. En ik zei nee, steeds weer. 'Nou, je mag er nooit een woord over zeggen, hoor je me?' En ik
    
  ... Ik heb gezworen dat ik het nooit zou vertellen..."
    
  Edwards stem stierf weg. Paul greep zijn hand. Hij wilde dat hij het verhaal zou voortzetten, wat het ook kostte, ook al wist hij hoeveel pijn het zijn neef deed.
    
  Jij en je moeder kwamen twee weken later bij ons wonen. Je was nog maar een kind, en ik was blij, want dat betekende dat ik mijn eigen peloton dappere soldaten had om mee te spelen. Ik dacht niet eens na over de overduidelijke leugen die mijn ouders me vertelden: dat het fregat van oom Hans was gezonken. Mensen zeiden andere dingen, verspreidden geruchten dat je vader een deserteur was die alles had vergokt en in Afrika was verdwenen. Die geruchten waren net zo onwaar, maar ik dacht er ook niet aan en vergat het uiteindelijk. Net zoals ik vergat wat ik hoorde kort nadat mijn moeder mijn slaapkamer had verlaten. Of beter gezegd, ik deed alsof ik een fout had gemaakt, ondanks het feit dat een fout onmogelijk was, gezien de uitstekende akoestiek in dat huis. Je zien opgroeien was gemakkelijk, je vrolijke glimlach zien als we verstoppertje speelden, en ik loog tegen mezelf. Toen begon je op te groeien - genoeg volwassenen om het te begrijpen. Al snel was je even oud als ik die avond. En ik ging naar de oorlog.
    
  "Vertel me dan wat je hebt gehoord," fluisterde Paul.
    
  "Die nacht, neef, hoorde ik een schot."
    
    
  7
    
    
  Pauls begrip van zichzelf en zijn plaats in de wereld balanceerde al een tijdje op de rand van de afgrond, als een porseleinen vaas bovenaan een trap. De laatste zin was de genadeslag, en de denkbeeldige vaas viel om en brak in stukken. Paul hoorde de knal toen hij brak, en Edward zag het op zijn gezicht.
    
  "Het spijt me, Paul. God, help me. Je kunt beter nu gaan."
    
  Paul stond op en boog zich over het bed. De huid van zijn neef voelde koel aan, en toen Paul zijn voorhoofd kuste, was het alsof hij een spiegel kuste. Hij liep naar de deur, niet helemaal in staat zijn benen te beheersen, zich er slechts vaag van bewust dat hij de slaapkamerdeur open liet staan en buiten op de grond viel.
    
  Toen het schot klonk, hoorde hij het nauwelijks.
    
  Maar, zoals Eduard al zei, de akoestiek van het landhuis was subliem. De eerste gasten die het feest verlieten, druk bezig met afscheid nemen en loze beloftes terwijl ze hun jassen pakten, hoorden een gedempte maar onmiskenbare plop. Ze hadden de afgelopen weken te veel gehoord om het geluid niet te herkennen. Elk gesprek was gestopt tegen de tijd dat het tweede en derde schot door het trappenhuis galmden.
    
  In haar rol als perfecte gastvrouw nam Brunhilde afscheid van de dokter en zijn vrouw, die ze niet kon uitstaan. Ze herkende het geluid, maar activeerde automatisch haar afweermechanisme.
    
  "De jongens spelen vast met vuurwerk."
    
  Ongelovige gezichten verschenen om haar heen als paddenstoelen na een regenbui. Aanvankelijk waren er maar een stuk of twaalf mensen, maar al snel verschenen er steeds meer in de gang. Het zou niet lang duren voordat alle gasten beseften dat er iets in haar huis was gebeurd.
    
  In mijn huis!
    
  Binnen twee uur zou heel München erover gepraat hebben als ze er niets aan had gedaan.
    
  "Blijf hier. Ik weet zeker dat dit onzin is."
    
  Brunhilde versnelde haar pas toen ze halverwege de trap kruit rook. Sommige van de stoutmoedigere gasten keken op, misschien in de hoop dat ze hun vergissing zou bevestigen, maar niemand zette een voet op de trap: het sociale taboe om tijdens een feestje de slaapkamer te betreden was te sterk. Het gemompel werd echter luider en de barones hoopte dat Otto niet zo dom zou zijn om haar te volgen, want iemand zou hem onvermijdelijk willen vergezellen.
    
  Toen ze boven kwam en Paul snikkend in de gang zag zitten, wist ze wat er gebeurd was, zonder dat ze haar hoofd door Edwards deur had gestoken.
    
  Maar ze deed het toch.
    
  Een galkoorts welde op in haar keel. Ze werd overmand door afschuw en een ander ongepast gevoel, dat ze pas later, met zelfhaat, als opluchting herkende. Of in ieder geval het verdwijnen van het beklemmende gevoel dat ze in haar borst had meegekregen sinds haar zoon verlamd uit de oorlog was teruggekeerd.
    
  "Wat heb je gedaan?" riep ze uit, terwijl ze Paul aankeek. "Ik vraag je: wat heb je gedaan?"
    
  De jongen hief zijn hoofd niet op van zijn handen.
    
  "Wat heb je met mijn vader gedaan, heks?"
    
  Brunhilde deed een stap achteruit. Voor de tweede keer die avond deinsde iemand terug bij de vermelding van Hans Reiner, maar ironisch genoeg was het dezelfde persoon die eerder zijn naam als bedreiging had gebruikt.
    
  Hoeveel weet je, kind? Hoeveel heeft hij je eerder verteld...?
    
  Ze wilde schreeuwen, maar ze kon niet: ze durfde niet.
    
  In plaats daarvan balde ze haar vuisten zo hard dat haar nagels zich in haar handpalmen boorden, terwijl ze probeerde te kalmeren en te bedenken wat ze moest doen, net zoals ze die avond veertien jaar geleden had gedaan. En toen ze een beetje kalmte had herwonnen, ging ze weer naar beneden. Op de tweede verdieping stak ze haar hoofd over de reling en glimlachte naar beneden, de lobby in. Ze durfde niet verder te gaan, omdat ze dacht dat ze haar kalmte niet lang zou kunnen bewaren voor deze zee van gespannen gezichten.
    
  "Je moet ons even excuseren. De vriendjes van mijn zoon speelden met vuurwerk, precies zoals ik al dacht. Als je het niet erg vindt, ruim ik de chaos op die ze hebben veroorzaakt," zei ze wijzend naar Pauls moeder. "Ilse, mijn liefste."
    
  Hun gezichten verzachtten toen ze dit hoorden, en de gasten ontspanden zich toen ze zagen hoe de huishoudster haar gastvrouw de trap op volgde alsof er niets gebeurd was. Ze hadden al veel geroddeld over het feest en konden haast niet wachten om naar huis te gaan en hun familie te irriteren.
    
  "Denk er niet eens aan om te schreeuwen," was alles wat Brunhilde zei.
    
  Ilse verwachtte een kinderachtige grap, maar toen ze Paul in de gang zag, schrok ze. Toen ze vervolgens Eduards deur op een kier zette, moest ze op haar vuist bijten om niet te gaan schreeuwen. Haar reactie verschilde niet veel van die van de barones, behalve dat Ilse in tranen was en ook doodsbang.
    
  "Arme jongen," zei ze handenwringend.
    
  Brunhilde keek naar haar zus, haar eigen handen in haar zij.
    
  "Uw zoon was degene die Edward het pistool gaf."
    
  "O, Heilige God, zeg mij dat dit niet waar is, Paul."
    
  Het klonk als een smeekbede, maar haar woorden waren kansloos. Haar zoon reageerde niet. Brunhilda liep geïrriteerd op hem af en zwaaide met haar wijsvinger.
    
  "Ik ga de magistraat bellen. Je gaat wegkwijnen in de gevangenis omdat je een wapen hebt gegeven aan een gehandicapte man."
    
  "Wat heb je mijn vader aangedaan, heks?" herhaalde Paul, terwijl hij langzaam opstond om zijn tante onder ogen te komen. Deze keer deinsde ze niet terug, hoewel ze bang was.
    
  "Hans is in de koloniën gestorven," antwoordde ze zonder veel overtuiging.
    
  "Dat is niet waar. Mijn vader was in dit huis voordat hij verdween. Je eigen zoon heeft het me verteld."
    
  "Eduard was ziek en verward; hij verzon allerlei verhalen over de verwondingen die hij aan het front had opgelopen. En ondanks dat de dokter hem verbood om te komen, was jij hier, dwong je hem tot een zenuwinzinking, en toen ging je hem een pistool geven!"
    
  "Je liegt!"
    
  "Jij hebt hem vermoord."
    
  "Dat is een leugen," zei de jongen. Toch voelde hij een koude rilling van twijfel.
    
  "Paul, het is genoeg!"
    
  "Ga uit mijn huis."
    
  "We gaan nergens heen," zei Paul.
    
  "Het is aan jou," zei Brunhilde, zich tot Ilse wendend. "Rechter Stromeyer is nog beneden. Ik ga over twee minuten naar beneden en vertel hem wat er gebeurd is. Als je niet wilt dat je zoon vannacht in Stadelheim blijft, vertrek je meteen."
    
  Ilse verbleekte van afschuw bij de gedachte aan de gevangenis. Strohmayer was een goede vriend van de baron, en er zou niet veel voor nodig zijn om hem ervan te overtuigen Paul van moord te beschuldigen. Ze greep de hand van haar zoon vast.
    
  "Paul, laten we gaan!"
    
  "Nee, nog niet..."
    
  Ze sloeg hem zo hard dat zijn vingers pijn deden. Pauls lip begon te bloeden, maar hij bleef staan en keek naar zijn moeder, zonder te bewegen.
    
  Uiteindelijk volgde hij haar.
    
  Ilse liet haar zoon zijn koffer niet pakken; ze gingen zelfs zijn kamer niet binnen. Ze daalden de diensttrap af en verlieten het landhuis via de achterdeur, sluipend door de steegjes om niet gezien te worden.
    
  Net als criminelen.
    
    
  8
    
    
  "En mag ik vragen waar je in godsnaam was?"
    
  De baron verscheen, woedend en moe, de zoom van zijn jas gekreukt, zijn snor in de war, zijn monocle bungelend aan zijn neusbrug. Er was een uur verstreken sinds Ilse en Paul waren vertrokken en het feest was nog maar net afgelopen.
    
  Pas toen de allerlaatste gast vertrokken was, ging de baron op zoek naar zijn vrouw. Hij vond haar zittend op een stoel die ze naar de gang op de vierde verdieping had gedragen. De deur naar Eduards kamer was gesloten. Zelfs met haar formidabele wilskracht kon Brunhilde zich er niet toe zetten om terug te keren naar het feest. Toen haar man verscheen, legde ze hem uit wat er in de kamer was, en Otto voelde zijn deel van de pijn en wroeging.
    
  "Je belt morgenochtend de rechter," zei Brunhilde emotieloos. "We zullen zeggen dat we hem in deze staat hebben aangetroffen toen we hem kwamen ontbijten. Zo kunnen we het schandaal tot een minimum beperken. Misschien komt het niet eens aan het licht."
    
  Otto knikte. Hij haalde zijn hand van de deurknop. Hij durfde niet naar binnen te gaan en zou dat ook nooit doen. Zelfs niet nadat de sporen van de tragedie van de muren en de vloer waren gewist.
    
  "De rechter is me iets verschuldigd. Ik denk dat hij dit wel aankan. Maar ik vraag me af hoe Eduard aan dat wapen is gekomen. Hij kan het zelf niet hebben."
    
  Toen Brunhilde hem vertelde over Pauls rol en dat zij de Rainers uit het huis had gezet, werd de baron woedend.
    
  "Begrijp je wat je hebt gedaan?"
    
  "Ze vormden een bedreiging, Otto."
    
  "Ben je soms vergeten wat hier op het spel staat?" Waarom zijn ze al die jaren in dit huis geweest?
    
  "Om mij te vernederen en haar geweten te sussen," zei Brunhilde met een bitterheid die ze al jaren had onderdrukt.
    
  Otto nam niet de moeite om te antwoorden, omdat hij wist dat wat ze zei, waar was.
    
  "Edward heeft met je neef gesproken."
    
  "O mijn god. Heb je enig idee wat hij hem verteld heeft?"
    
  "Het maakt niet uit. Na hun vertrek van vanavond zijn ze verdachten, zelfs als we ze morgen niet uitleveren. Ze zullen zich niet durven uitspreken en ze hebben geen bewijs. Tenzij de jongen iets vindt."
    
  "Denk je dat ik me zorgen maak dat ze de waarheid ontdekken?" Daarvoor zouden ze Clovis Nagel moeten vinden. En Nagel is al lang niet meer in Duitsland geweest. Maar dat lost ons probleem niet op. Je zus is de enige die weet waar de brief van Hans Reiner is."
    
  "Houd ze dan in de gaten. Van een afstandje."
    
  Otto dacht een paar ogenblikken na.
    
  "Ik heb precies de juiste man voor deze klus."
    
  Er was nog iemand aanwezig bij dit gesprek, zij het verborgen in een hoekje van de gang. Hij luisterde, niet-begrijpend. Veel later, toen Baron von Schroeder zich had teruggetrokken in hun slaapkamer, kwam hij Eduards kamer binnen.
    
  Toen hij zag wat erin zat, viel hij op zijn knieën. Tegen de tijd dat hij weer tot leven kwam, was wat er over was van de onschuld die zijn moeder niet had verbrand - die delen van zijn ziel die ze in de loop der jaren niet had gezaaid met haat en afgunst jegens zijn neef - dood, vergaan tot as.
    
  Hiervoor vermoord ik Paul Reiner.
    
  Nu ben ik de erfgenaam. Maar ik word een baron.
    
  Hij kon niet beslissen welke van de twee concurrerende gedachten hem het meest opwond.
    
    
  9
    
    
  Paul Rainer rilde in de lichte meiregen. Zijn moeder was gestopt met hem te slepen en liep nu naast hem door Schwabing, de bohemienwijk in het centrum van München, waar dieven en dichters tot in de vroege uurtjes in kroegen zij aan zij stonden met kunstenaars en prostituees. Er waren echter nog maar een paar kroegen open en ze gingen er geen een binnen, omdat ze blut waren.
    
  "Laten we een schuilplaats zoeken in deze deuropening," zei Paul.
    
  "De nachtwaker zal ons eruit gooien. Dat is al drie keer gebeurd."
    
  "Je kunt zo niet doorgaan, mam. Je krijgt nog longontsteking."
    
  Ze wurmden zich door de smalle deuropening van een gebouw dat betere tijden had gekend. De overstek beschermde hen tenminste tegen de regen die de verlaten trottoirs en oneffen tegels doorweekte. Het zwakke licht van de straatlantaarns wierp een vreemde weerspiegeling op de natte oppervlakken; het was anders dan alles wat Paul ooit had gezien.
    
  Hij werd bang en drukte zich nog dichter tegen zijn moeder aan.
    
  "Je draagt nog steeds het horloge van je vader, toch?"
    
  "Ja," zei Paul bezorgd.
    
  Ze had hem deze vraag het afgelopen uur drie keer gesteld. Zijn moeder was uitgeput en uitgeput, alsof het slaan van haar zoon en hem door de steegjes ver van het Schroederhuis slepen een energiereserve had uitgeput waarvan ze nooit had geweten dat ze die bezat, en die nu voorgoed verloren was. Haar ogen waren diep ingevallen en haar handen trilden.
    
  "Morgen leggen we dit neer en dan komt alles goed."
    
  Er was niets bijzonders aan het polshorloge; het was niet eens van goud. Paul vroeg zich af of het meer waard zou zijn dan een overnachting in een pension en een warme maaltijd, als ze geluk hadden.
    
  "Dat is een uitstekend plan," dwong hij zichzelf te zeggen.
    
  "We moeten ergens stoppen, en dan vraag ik of ik terug mag naar mijn oude baan in de kruitfabriek."
    
  "Maar mam... de kruitfabriek bestaat niet meer. Ze hebben hem afgebroken toen de oorlog voorbij was."
    
  En jij was degene die mij dat vertelde, dacht Paul, die nu behoorlijk bezorgd was.
    
  "De zon komt zo op," zei zijn moeder.
    
  Paul gaf geen antwoord. Hij rekte zijn nek en luisterde naar het ritmische getik van de laarzen van de nachtwaker. Paul wenste dat hij lang genoeg wegbleef om even zijn ogen te kunnen sluiten.
    
  Ik ben zo moe... En ik begrijp helemaal niets van wat er vanavond is gebeurd. Ze doet zo vreemd... Misschien vertelt ze me nu de waarheid.
    
  "Mam, wat weet jij over wat er met papa is gebeurd?"
    
  Even leek Ilse te ontwaken uit haar lethargie. Een vonk licht brandde diep in haar ogen, als de laatste restjes van een vuur. Ze pakte Paul bij zijn kin en streek zachtjes over zijn gezicht.
    
  "Paul, alsjeblieft. Vergeet het; vergeet alles wat je vanavond hebt gehoord. Je vader was een goed mens die tragisch omkwam bij een schipbreuk. Beloof me dat je je daaraan vastklampt - dat je niet op zoek gaat naar een waarheid die niet bestaat - want ik kon je niet verliezen. Jij bent alles wat ik nog heb. Mijn jongen, Paul."
    
  De eerste zonnestralen wierpen lange schaduwen over de straten van München en namen de regen mee.
    
  "Beloof het me," hield ze vol, haar stem vervaagde.
    
  Paul aarzelde voordat hij antwoordde.
    
  "Ik beloof het."
    
    
  10
    
    
  "Ooooooo!"
    
  De kar van de kolenhandelaar kwam piepend tot stilstand in de Rijnstraat. Twee paarden bewogen onrustig, hun ogen bedekt met oogkleppen, hun achterhand zwart van zweet en roet. De kolenhandelaar sprong op de grond en streek afwezig met zijn hand langs de zijkant van de kar, waar zijn naam, Klaus Graf, stond geschreven, hoewel alleen de eerste twee letters nog leesbaar waren.
    
  "Neem dat mee, Halbert! Ik wil dat mijn klanten weten wie hen grondstoffen levert," zei hij bijna vriendelijk.
    
  De man op de bestuurdersstoel zette zijn hoed af, haalde een lap tevoorschijn die nog een vage herinnering aan zijn oorspronkelijke kleur had en begon fluitend aan het hout te werken. Het was zijn enige manier om zich uit te drukken, aangezien hij stom was. De melodie was zacht en vlot; ook hij leek gelukkig.
    
  Het was het perfecte moment.
    
  Paul had hen de hele ochtend gevolgd, sinds ze de stallen van de graaf in Lehel hadden verlaten. Hij had hen de dag ervoor ook al geobserveerd en beseft dat het beste moment om werk te vragen net voor één uur was, na het middagdutje van de kolenboer. Zowel hij als de stomme hadden grote sandwiches en een paar liter bier naar binnen gewerkt. De prikkelbare slaperigheid van de vroege ochtend, toen de dauw zich op de kar had verzameld terwijl ze wachtten tot het kolenstation openging, was voorbij. Ook de prikkelbare vermoeidheid van de late namiddag, toen ze stilletjes hun laatste biertje hadden opgedronken en het stof in hun keel voelden sijpelen, was verdwenen.
    
  Als ik dit niet kan, moge God ons helpen, dacht Paul wanhopig.***
    
  Paul en zijn moeder zochten twee dagen lang naar werk, en aten in die tijd helemaal niets. Door hun horloges te verpanden, verdienden ze genoeg geld om twee nachten in een pension te logeren en te ontbijten met brood en bier. Zijn moeder bleef onvermoeibaar zoeken naar werk, maar al snel beseften ze dat werk in die tijd een utopie was. Vrouwen werden ontslagen uit hun functies tijdens de oorlog toen de mannen terugkeerden van het front. Natuurlijk niet omdat hun werkgevers dat wilden.
    
  "Verdomme, die regering en haar richtlijnen," zei de bakker toen ze hem om het onmogelijke vroegen. "Ze dwongen ons oorlogsveteranen in te huren, terwijl vrouwen het werk net zo goed doen en veel minder vragen."
    
  "Waren vrouwen echt net zo goed in hun werk als mannen?" vroeg Paul hem brutaal. Hij was slechtgehumeurd. Zijn maag knorde en de geur van brood dat in de ovens stond te bakken, maakte het erger.
    
  "Soms beter. Ik had een vrouw die beter wist hoe ze geld moest verdienen dan wie dan ook."
    
  "Waarom heb je ze dan minder betaald?"
    
  "Nou, dat is duidelijk," zei de bakker schouderophalend. "Het zijn vrouwen."
    
  Als er enige logica in zat, kon Paul die niet begrijpen, hoewel zijn moeder en het personeel in de werkplaats instemmend knikten.
    
  "Dat zul je later wel begrijpen," zei een van hen toen Paul en zijn moeder vertrokken. Toen barstten ze allemaal in lachen uit.
    
  Paul had geen geluk. Het eerste wat een potentiële werkgever hem altijd vroeg voordat hij vroeg of hij over de nodige vaardigheden beschikte, was of hij een oorlogsveteraan was. Hij had de afgelopen uren veel teleurstellingen meegemaakt, dus besloot hij het probleem zo rationeel mogelijk te benaderen. Vertrouwend op geluk besloot hij de mijnwerker te volgen, hem te bestuderen en hem zo goed mogelijk te benaderen. Hij en zijn moeder slaagden erin om een derde nacht in het pension te verblijven, nadat ze beloofd hadden de volgende dag te betalen en omdat de hospita medelijden met hen had. Ze gaf hen zelfs een kom dikke soep, met stukjes aardappel erin, en een stuk zwart brood.
    
  Dus daar was Paul, die de Rijnstraat overstak. Een lawaaierige en vrolijke plek, vol marskramers, krantenverkopers en messenslijpers die hun luciferdoosjes, het laatste nieuws of de voordelen van goed geslepen messen verkochten. De geur van bakkerijen vermengde zich met paardenmest, wat in Schwabing veel gebruikelijker was dan auto's.
    
  Paul maakte van het moment gebruik dat de assistent van de kolenboer vertrok om de portier te bellen van het gebouw dat ze gingen bevoorraden, waardoor hij gedwongen werd de kelderdeur te openen. Ondertussen maakte de kolenboer de enorme berkenhouten manden klaar waarin ze hun goederen zouden vervoeren.
    
  Misschien zou hij vriendelijker zijn als hij alleen was. Mensen reageren anders op vreemden in de aanwezigheid van hun jongere broers en zussen, dacht Paul terwijl hij dichterbij kwam.
    
  "Goedemiddag, meneer."
    
  "Wat wil je nou, jongen?"
    
  "Ik heb een baan nodig."
    
  "Ga weg. Ik heb niemand nodig."
    
  "Ik ben sterk, meneer, en ik kan u helpen de kar heel snel uit te laden."
    
  De mijnwerker verwaardigde zich Paul voor het eerst te bekijken, hem van top tot teen op te nemen. Hij droeg een zwarte broek, een wit overhemd en een trui en zag er nog steeds uit als een ober. Vergeleken met de omvang van de grote man voelde Paul zich zwak.
    
  "Hoe oud ben je, jongen?"
    
  "Zeventien, meneer," loog Paul.
    
  "Zelfs mijn tante Bertha, die verschrikkelijk slecht was in het raden van iemands leeftijd, arme meid, zou je niet ouder dan vijftien hebben geschat. Bovendien ben je te mager. Wegwezen."
    
  "Ik word op 22 mei zestien", zei Paul beledigd.
    
  "Je hebt toch geen nut voor mij."
    
  "Ik kan prima een mand kolen dragen, meneer."
    
  Hij klom behendig op de kar, pakte een schep en vulde een van de manden. Vervolgens, in een poging zijn inspanning te verbergen, hing hij de riemen over zijn schouder. Hij voelde dat de vijftig kilo zijn schouders en onderrug verpletterden, maar hij slaagde erin te glimlachen.
    
  "Zie je?" zei hij, terwijl hij al zijn wilskracht gebruikte om te voorkomen dat zijn benen het zouden begeven.
    
  "Jongen, er komt meer bij kijken dan alleen een mand tillen," zei de kolenboer, terwijl hij een pakje tabak uit zijn zak haalde en een gehavende pijp aanstak. "Mijn oude tante Lotta kon die mand met minder moeite tillen dan jij. Jij zou hem die trap op moeten kunnen dragen, die zo nat en glad is als het kruis van een danser. De kelders waar we naartoe gaan, zijn bijna nooit verlicht, omdat het de gebouwbeheerder niet kan schelen of we ons hoofd breken. En misschien kun je één mand tillen, misschien twee, maar tegen de derde..."
    
  Pauls knieën en schouders konden het gewicht niet meer dragen en de jongen viel met zijn gezicht naar beneden op een stapel kolen.
    
  "Je zult vallen, net als net. En als jou dat op die smalle trap was overkomen, was je schedel niet de enige geweest die een barst had opgelopen."
    
  De man stond met stramme benen overeind.
    
  "Maar..."
    
  "Er zijn geen 'maars' die me van gedachten doen veranderen, lieverd. Ga van mijn karretje af."
    
  "Ik... kan je vertellen hoe je je bedrijf kunt verbeteren."
    
  "Precies wat ik nodig heb... En wat zou dat kunnen betekenen?", vroeg de mijnwerker met een spottend lachje.
    
  "Je verliest veel tijd tussen het afronden van de ene levering en het starten van de volgende, omdat je naar het magazijn moet om meer kolen op te halen. Als je een tweede vrachtwagen hebt gekocht..."
    
  "Dit is toch een briljant idee van je? Een goede kar met stalen assen, die al het gewicht dat we vervoeren kan dragen, kost minstens zevenduizend mark, exclusief het tuig en de paarden. Zit er zevenduizend mark in die gescheurde broek? Ik denk het niet."
    
  "Maar jij..."
    
  "Ik verdien genoeg om de kolen te betalen en mijn gezin te onderhouden. Denk je dat ik er niet aan heb gedacht om nog een kar te kopen? Het spijt me, jongen," zei hij, en zijn toon werd zachter toen hij de droefheid in Pauls ogen zag, "maar ik kan je niet helpen."
    
  Paul boog verslagen zijn hoofd. Hij moest snel werk elders zoeken, want het geduld van de hospita zou niet lang ophouden. Hij stond op het punt van de kar te stappen toen er een groep mensen aankwam.
    
  "Wat is het dan, Klaus? Een nieuwe rekruut?"
    
  Klaus' assistent kwam terug met de portier. Maar de mijnwerker werd aangesproken door een andere man, ouder, klein en kaal, met een ronde bril en een leren aktetas.
    
  "Nee, meneer Fincken, hij is gewoon een man die op zoek was naar werk, maar hij is nu onderweg."
    
  "Nou, hij heeft het merkteken van jouw vakmanschap op zijn gezicht."
    
  "Hij leek vastbesloten om zichzelf te bewijzen, meneer. Wat kan ik voor u doen?"
    
  "Luister, Klaus, ik moet nog naar een andere vergadering, en ik dacht erover om deze maand de kolen te betalen. Is dat alles?"
    
  "Ja, meneer, de twee ton die u hebt besteld, elke ounce."
    
  "Ik vertrouw je volledig, Klaus."
    
  Bij deze woorden draaide Paulus zich om. Hij besefte nu pas waar het echte kapitaal van de mijnwerker lag.
    
  Vertrouwen. En hij zou verdomd zijn als hij er geen geld mee kon verdienen. Als ze nou eens naar me luisterden, dacht hij, terwijl hij terugging naar de groep.
    
  "Nou, als je het niet erg vindt..." zei Klaus.
    
  "Een momentje!"
    
  "Mag ik vragen wat je hier precies doet, jongen? Ik heb je al gezegd dat ik je niet nodig heb."
    
  "Ik zou u van dienst kunnen zijn als u nog een karretje hebt, meneer."
    
  "Ben je gek? Ik heb geen andere kar! Pardon, meneer Fincken, ik kan deze gek niet kwijt."
    
  De mijnwerkersassistent, die Paul al een tijdje argwanend aankeek, kwam in zijn richting, maar zijn baas gebaarde hem te blijven staan. Hij wilde geen scène schoppen voor de klant.
    
  "Als ik u de financiële middelen zou kunnen verschaffen om een extra karretje te kopen," zei Paul, terwijl hij wegliep van de assistent en probeerde zijn waardigheid te behouden, "zou u mij dan aannemen?"
    
  Klaus krabde zich achter zijn hoofd.
    
  "Ja, dat denk ik wel", gaf hij toe.
    
  "Oké. Zou u zo vriendelijk willen zijn mij te vertellen hoeveel marge u krijgt op de levering van kolen?"
    
  "Hetzelfde als iedereen. Een respectabele acht procent."
    
  Paul deed een paar snelle berekeningen.
    
  "Meneer Fincken, zou u ermee akkoord gaan om aan meneer Graf duizend mark als aanbetaling te betalen in ruil voor vier procent korting op steenkool gedurende een jaar?"
    
  "Dat is een hoop geld, man", zei Finken.
    
  "Maar wat probeer je te zeggen? Ik zou nooit geld van mijn cliënten aannemen."
    
  "Eerlijk gezegd is het een heel aantrekkelijk aanbod, Klaus. Het zou een enorme besparing voor de nalatenschap betekenen", aldus de beheerder.
    
  "Zie je?" Paul was opgetogen. "Je hoeft alleen maar hetzelfde aan zes andere klanten aan te bieden. Ze zullen het allemaal accepteren, meneer. Ik heb gemerkt dat mensen je vertrouwen."
    
  "Het is waar, Klaus."
    
  Even was de borst van de kolenboer opgezwollen als die van een kalkoen, maar al snel volgden er klachten.
    
  "Maar als we de marge verkleinen," zei de mijnwerker, die dit alles nog niet duidelijk zag, "hoe moet ik dan leven?"
    
  Met de tweede kar werk je twee keer zo snel. Je hebt je geld zo terug. En er rijden twee karren met jouw naam erop door München.
    
  "Twee karren met mijn naam erop..."
    
  "Natuurlijk zal het in het begin even lastig zijn. Je moet immers nog een salaris betalen."
    
  De mijnwerker keek naar de beheerder, die glimlachte.
    
  "Neem deze kerel in godsnaam in dienst, of ik neem hem zelf in dienst. Hij heeft echt een zakeninstinct."
    
  Paul bracht de rest van de dag door met rondlopen op het landgoed met Klaus en sprak met de beheerders van het landgoed. Van de eerste tien werden er zeven geaccepteerd en slechts vier eisten een schriftelijke garantie.
    
  "Het lijkt erop dat u uw kar hebt ontvangen, meneer Graaf."
    
  "Nu hebben we ontzettend veel werk te doen. En je zult nieuwe klanten moeten vinden."
    
  "Ik dacht dat je..."
    
  "Geen denken aan, kind. Je kunt goed met mensen overweg, al ben je een beetje verlegen, net als mijn lieve oude tante Irmuska. Ik denk dat het je goed zal gaan."
    
  De jongen zweeg een paar momenten en dacht na over de successen van die dag. Toen draaide hij zich weer om naar de mijnwerker.
    
  "Voordat ik instem, meneer, wil ik u een vraag stellen."
    
  "Wat wil je nou?" vroeg Klaus ongeduldig.
    
  "Heb je echt zoveel tantes?"
    
  De mijnwerker barstte in lachen uit.
    
  "Mijn moeder had veertien zussen, schat. Geloof het of niet."
    
    
  11
    
    
  Met Paul als verantwoordelijke voor het verzamelen van kolen en het vinden van nieuwe klanten, begon de zaak te bloeien. Hij reed met een volle kar van de winkels aan de oevers van de Isar naar het huis, waar Klaus en Halbert - de naam van de stomme assistent - klaar waren met uitladen. Eerst droogde hij de paarden af en gaf ze water uit een emmer. Daarna wisselde hij van bemanning en spande de dieren in om te helpen in de wagen die hij net had meegebracht.
    
  Vervolgens hielp hij zijn kameraden om de lege kar zo snel mogelijk in beweging te krijgen. In het begin was het moeilijk, maar toen hij er eenmaal aan gewend was en zijn schouders breder werden, kon Paul enorme manden overal naartoe dragen. Zodra hij klaar was met het bezorgen van kolen op het landgoed, startte hij de paarden en reed terug naar de pakhuizen, vrolijk zingend terwijl de anderen naar een ander huis gingen.
    
  Ondertussen had Ilse een baan gevonden als huishoudster in het pension waar ze woonden. In ruil daarvoor gaf de hospita hen een kleine korting op de huur. Dat was maar goed ook, want Pauls salaris was nauwelijks genoeg voor hen beiden.
    
  "Ik zou het graag wat stiller doen, meneer Rainer," zei de hospita, "maar het lijkt er niet op dat ik echt veel hulp nodig heb."
    
  Paul knikte meestal. Hij wist dat zijn moeder hem niet veel hielp. Andere kostgangers fluisterden dat Ilse soms even bleef stilstaan, in gedachten verzonken, halverwege het vegen van de gang of het schillen van aardappelen, een bezem of mes in haar handen houdend en voor zich uit starend.
    
  Bezorgd sprak Paul met zijn moeder, die het ontkende. Toen hij bleef aandringen, gaf Ilse uiteindelijk toe dat het deels waar was.
    
  "Misschien ben ik de laatste tijd een beetje vergeetachtig. Er gebeurt te veel in mijn hoofd," zei ze, terwijl ze over zijn gezicht streek.
    
  Uiteindelijk gaat dit allemaal voorbij, dacht Paul. We hebben veel meegemaakt.
    
  Hij vermoedde echter dat er iets anders aan de hand was, iets wat zijn moeder verborgen hield. Hij was nog steeds vastbesloten om de waarheid over de dood van zijn vader te achterhalen, maar hij wist niet waar hij moest beginnen. Dicht bij de Schroeders komen was onmogelijk, tenminste niet zolang ze konden rekenen op de steun van de rechter. Ze konden Paul elk moment naar de gevangenis sturen, en dat was een risico dat hij niet kon nemen, zeker niet met de toestand waarin zijn moeder verkeerde.
    
  Die vraag kwelde hem 's nachts. Tenminste kon hij zijn gedachten de vrije loop laten zonder bang te zijn dat hij zijn moeder wakker zou maken. Ze sliepen nu voor het eerst in zijn leven in aparte kamers. Paul verhuisde naar een kamer op de tweede verdieping, aan de achterkant van het gebouw. Die was kleiner dan die van Ilse, maar hij kon tenminste genieten van wat privacy.
    
  "Geen meisjes in de kamer, meneer Rainer," zei de hospita minstens één keer per week. En Paul, die dezelfde fantasie en behoeften had als elke gezonde zestienjarige, vond tijd om zijn gedachten in die richting te laten afdwalen.
    
  In de daaropvolgende maanden herontdekte Duitsland zichzelf, net zoals de Rainers dat hadden gedaan. De nieuwe regering ondertekende eind juni 1919 het Verdrag van Versailles, waarmee Duitsland de volledige verantwoordelijkheid voor de oorlog aanvaardde en kolossale bedragen aan economische herstelbetalingen betaalde. Op straat veroorzaakte de vernedering die het land door de geallieerden werd aangedaan een vreedzaam gemompel van verontwaardiging, maar over het algemeen slaakte de bevolking een zucht van verlichting. Medio augustus werd een nieuwe grondwet bekrachtigd.
    
  Paul begon te voelen dat zijn leven weer enigszins op orde kwam. Een precaire orde, maar toch een orde. Geleidelijk aan begon hij het mysterie rond de dood van zijn vader te vergeten, of het nu kwam door de moeilijkheid van de taak, de angst om ermee geconfronteerd te worden, of de groeiende verantwoordelijkheid om voor Ilse te zorgen.
    
  Maar op een dag, midden in zijn ochtenddutje - precies op het moment dat hij om een baantje ging vragen - schoof Klaus zijn lege bierpul opzij, verfrommelde zijn broodpapiertje en bracht de jongeman weer met beide benen op de grond.
    
  "Je lijkt me een slimme jongen, Paul. Waarom ga je niet studeren?"
    
  "Gewoon vanwege... het leven, de oorlog, de mensen," zei hij met een schouderophalen.
    
  "Je kunt het leven of de oorlog niet helpen, maar mensen... Je kunt altijd terugslaan, Paul." De kolenboer blies een wolk blauwachtige rook uit zijn pijp. "Ben jij het type dat terugslaat?"
    
  Plotseling voelde Paul zich gefrustreerd en hulpeloos. "Wat als je weet dat iemand je heeft geslagen, maar je weet niet wie het was of wat ze gedaan hebben?" vroeg hij.
    
  "Nou, dan moet je geen enkel punt onbelicht laten totdat je daarachter bent gekomen."
    
    
  12
    
    
  In München was alles rustig.
    
  Er klonk echter een zacht gemompel in het luxueuze gebouw aan de oostoever van de Isar. Niet luid genoeg om de bewoners wakker te maken; slechts een gedempt geluid vanuit een kamer met uitzicht op het plein.
    
  De kamer was ouderwets, kinderachtig en verraadde de leeftijd van de eigenaar. Ze was er vijf jaar geleden vertrokken en had nog geen tijd gehad om het behang te vervangen; de boekenkasten stonden vol poppen en het bed had een roze hemel. Maar op een nacht als deze was haar kwetsbare hart dankbaar voor de voorwerpen die haar hadden teruggebracht naar de veiligheid van een lang verloren wereld. Haar aard vervloekte zichzelf dat ze zo ver was gegaan in haar onafhankelijkheid en vastberadenheid.
    
  Het gedempte geluid was dat van gehuil, overstemd door een kussen.
    
  Er lag een brief op bed, alleen de eerste paar alinea's waren zichtbaar tussen de wirwar van lakens: Columbus, Ohio, 7 april 1920. Lieve Alice, ik hoop dat het goed met je gaat. Je kunt je niet voorstellen hoe erg we je missen, want het dansseizoen is nog maar twee weken weg! Dit jaar kunnen wij meisjes samen gaan, zonder onze vaders, maar met een begeleider. We kunnen in ieder geval meer dan één dansavond per maand bijwonen! Maar het grote nieuws van het jaar is dat mijn broer Prescott verloofd is met een meisje uit het oosten van het land, Dottie Walker. Iedereen heeft het over het fortuin van haar vader, George Herbert Walker, en wat een leuk stel ze vormen. Moeder kan niet blijer zijn met de bruiloft. Kon je er maar bij zijn, want het wordt de eerste bruiloft in de familie, en jij bent er een van ons.
    
  Tranen rolden langzaam over Alice' gezicht. Ze klemde de pop met haar rechterhand vast. Ze stond op het punt hem door de kamer te gooien toen ze besefte wat ze deed en zichzelf tegenhield.
    
  Ik ben een vrouw. Een vrouw.
    
  Langzaam liet ze de pop los en begon aan Prescott te denken, of in ieder geval aan wat ze zich van hem herinnerde: ze lagen samen onder het eikenhouten bed in het huis in Columbus, en hij fluisterde iets terwijl hij haar vasthield. Maar toen ze opkeek, ontdekte ze dat de jongen niet zo gebruind en sterk was als Prescott, maar blond en slank. Verzonken in haar mijmeringen herkende ze zijn gezicht niet.
    
    
  13
    
    
  Het gebeurde zo snel dat zelfs het lot hem er niet op kon voorbereiden.
    
  "Verdomme, Paul, waar ben je in godsnaam geweest?"
    
  Paul arriveerde op de Prinzregentenplatz met een volle kar. Klaus was chagrijnig, zoals altijd als ze in de rijke wijken werkten. Het verkeer was verschrikkelijk. Auto's en karren voerden een eindeloze strijd tegen de bestelwagens van bierverkopers, handkarren bestuurd door behendige bezorgers, en zelfs de fietsen van arbeiders. Politieagenten staken elke tien minuten het plein over, in een poging orde in de chaos te scheppen, hun gezichten ondoorzichtig onder hun leren helmen. Ze hadden de mijnwerkers al twee keer gewaarschuwd dat ze snel hun lading moesten uitladen als ze geen hoge boetes wilden riskeren.
    
  De mijnwerkers konden zich dit natuurlijk niet veroorloven. Hoewel die maand, december 1920, hen veel bestellingen had gebracht, had encefalomyelitis slechts twee weken eerder twee paarden geëist, waardoor ze gedwongen waren ze te vervangen. Hulbert huilde veel, want deze dieren waren zijn leven, en aangezien hij geen familie had, sliep hij zelfs met hen in de stal. Klaus had de laatste cent van zijn spaargeld uitgegeven aan nieuwe paarden, en elke onverwachte uitgave kon hem nu ruïneren.
    
  Het is dan ook niet verwonderlijk dat de kolenboer tegen Paul begon te schreeuwen zodra de kar die dag de hoek om kwam.
    
  "Er was een enorme commotie op de brug."
    
  "Het kan me niet schelen! Kom hierheen en help ons met de lading voordat die gieren terugkomen."
    
  Paul sprong van de bestuurdersstoel en begon de manden te dragen. Het kostte hem nu veel minder moeite, hoewel hij met zijn zestiende, bijna zeventiende, nog lang niet was ontwikkeld. Hij was vrij dun, maar zijn armen en benen waren solide pezen.
    
  Toen er nog maar vijf of zes manden uitgeladen moesten worden, versnelden de kolenbranders hun pas. Ze hoorden het ritmische, ongeduldige geklik van de hoeven van de politiepaarden.
    
  "Ze komen!" riep Klaus.
    
  Paul kwam met zijn laatste lading bijna rennend naar beneden, gooide hem in de kolenkelder, het zweet gutste langs zijn voorhoofd, en rende toen de trap weer af naar de straat. Zodra hij eruit kwam, kreeg hij een klap in zijn gezicht.
    
  Even bevroor de wereld om hem heen. Paul merkte slechts een halve seconde dat zijn lichaam in de lucht draaide, terwijl zijn voeten moeite hadden om houvast te vinden op de gladde treden. Hij sloeg met zijn armen en viel toen achterover. Hij had geen tijd om de pijn te voelen, want de duisternis had hem al ingesloten.
    
  Tien seconden eerder waren Alice en Manfred Tannenbaum teruggekomen van een wandeling door het nabijgelegen park. Alice wilde met haar broertje gaan wandelen voordat de grond te bevroren zou raken. De eerste sneeuw was de avond ervoor gevallen, en hoewel die nog niet was opgedroogd, zou de jongen binnenkort drie of vier weken zonder zijn benen kunnen zitten, zoals hij graag zou willen.
    
  Manfred genoot zo goed en kwaad als het ging van deze laatste momenten van vrijheid. De dag ervoor had hij zijn oude voetbal uit de kast gehaald en schopte hem nu rond, stuiterde hem tegen de muren, onder de verwijtende blikken van voorbijgangers. Onder andere omstandigheden zou Alice er fronsend naar hebben gekeken - ze kon mensen die kinderen als een lastpost beschouwden niet uitstaan - maar die dag voelde ze zich verdrietig en onzeker. Verzonken in haar gedachten, haar blik gericht op de kleine wolkjes die haar adem in de ijzige lucht creëerde, besteedde ze weinig aandacht aan Manfred, behalve om ervoor te zorgen dat hij de bal oppakte toen hij de straat overstak.
    
  Slechts een paar meter van hun deur zag de jongen de gapende kelderdeuren en, zich voorstellend dat ze voor het doel van het Grünwalder Stadion stonden, trapte hij uit alle macht. De bal, gemaakt van extreem duurzaam leer, maakte een perfecte boog voordat hij de man recht in het gezicht raakte. De man verdween de trap af.
    
  "Manfred, wees voorzichtig!"
    
  Alice's woedende schreeuw veranderde in een gehuil toen ze besefte dat de bal iemand had geraakt. Haar broer verstijfde op de stoep, overmand door angst. Ze rende naar de kelderdeur, maar een van de collega's van het slachtoffer, een kleine man met een vormeloze hoed, was hem al te hulp geschoten.
    
  "Verdomme! Ik heb altijd al geweten dat die stomme idioot zou vallen," zei een andere mijnwerker, een grotere man. Hij stond nog steeds bij de kar, handenwringend en met een bezorgde blik naar de hoek van de Possartstraße.
    
  Alice bleef bovenaan de trap naar de kelder staan, maar durfde niet af te dalen. Een paar angstaanjagende seconden staarde ze in een rechthoek van duisternis, maar toen verscheen er een figuur, alsof het zwart plotseling een menselijke vorm had aangenomen. Het was de collega van de mijnwerker, degene die Alice voorbij was gerend, en hij droeg de gevallen man.
    
  "Heilige God, hij is nog maar een kind..."
    
  De linkerarm van de gewonde man hing in een vreemde hoek naar beneden en zijn broek en jas waren gescheurd. Zijn hoofd en onderarmen waren doorboord en het bloed op zijn gezicht was in dikke bruine strepen vermengd met kolenstof. Zijn ogen waren gesloten en hij reageerde niet toen een andere man hem op de grond legde en probeerde het bloed weg te vegen met een vuile doek.
    
  Ik hoop dat hij gewoon bewusteloos is, dacht Alice terwijl ze op haar hurken ging zitten en zijn hand pakte.
    
  "Hoe heet hij?" vroeg Alice aan de man met de hoed.
    
  De man haalde zijn schouders op, wees naar zijn keel en schudde zijn hoofd. Alice begreep het.
    
  "Kun je me horen?" vroeg ze, bang dat hij doof en stom zou zijn. "We moeten hem helpen!"
    
  De man met de hoed negeerde haar en draaide zich naar de kolenkarren, zijn ogen wijd open en als schoteltjes. Een andere mijnwerker, de oudere, was op de bestuurdersstoel van de eerste kar geklommen, degene met de volle lading, en probeerde wanhopig de teugels te vinden. Hij knalde met zijn zweep en tekende een onhandige acht in de lucht. De twee paarden steigerden en snurkten.
    
  "Voorwaarts, Halbert!"
    
  De man met de hoed aarzelde even. Hij deed een stap naar een andere kar, maar leek van gedachten te veranderen en draaide zich om. Hij legde de bebloede doek in Alice' handen en liep weg, het voorbeeld van de oude man volgend.
    
  "Wacht! Je kunt hem hier niet achterlaten!" schreeuwde ze, geschokt door het gedrag van de mannen.
    
  Ze schopte tegen de grond. Woedend, woedend en hulpeloos.
    
    
  14
    
    
  Het moeilijkste voor Alice was niet om de politie ervan te overtuigen dat ze de zieke man in haar huis mocht verzorgen, maar om Doris' weerstand te overwinnen om hem binnen te laten. Ze moest bijna net zo hard tegen haar schreeuwen als ze tegen Manfred had geschreeuwd om hem, in godsnaam, te bewegen om hulp te halen. Uiteindelijk gaf haar broer gehoor, en twee bedienden maakten een pad vrij door de kring toeschouwers en laadden de jongeman in de lift.
    
  "Juffrouw Alice, u weet dat meneer niet van vreemden in huis houdt, vooral niet als hij er niet is. Ik ben er absoluut tegen."
    
  De jonge kolenbezorger hing slap en bewusteloos tussen bedienden die te oud waren om zijn gewicht nog langer te dragen. Ze stonden op de overloop, en de huishoudster blokkeerde de deur.
    
  "We kunnen hem hier niet achterlaten, Doris. We moeten een dokter halen."
    
  "Het is niet onze verantwoordelijkheid."
    
  "Dat klopt. Het ongeluk was Manfreds schuld," zei ze, wijzend naar de jongen die naast haar stond, bleek van gezicht, en de bal heel ver van zijn lichaam hield, alsof hij bang was dat hij iemand anders pijn zou doen.
    
  "Ik zei nee. Er zijn ziekenhuizen voor... voor mensen zoals hij."
    
  "Hier wordt hij beter verzorgd."
    
  Doris staarde haar aan alsof ze haar oren niet kon geloven. Toen vertrok haar mond in een neerbuigende glimlach. Ze wist precies wat ze moest zeggen om Alice te irriteren, en ze koos haar woorden zorgvuldig.
    
  "Juffrouw Alice, je bent te jong om..."
    
  Dus het komt allemaal hierop neer, dacht Alice, terwijl ze voelde hoe haar gezicht rood werd van woede en schaamte. Nou, deze keer gaat het niet werken.
    
  "Doris, met alle respect, ga uit mijn weg."
    
  Ze liep naar de deur en duwde hem met beide handen open. De huishoudster probeerde hem dicht te doen, maar het was te laat en het hout raakte haar schouder toen de deur openzwaaide. Ze viel achterover op het tapijt in de gang en keek hulpeloos toe hoe de kinderen van Tannenbaum twee bedienden het huis binnenleidden. De laatsten ontweken haar blik, en Doris was er zeker van dat ze hun best deden om niet te lachen.
    
  "Zo gaat dat niet. Ik zal het je vader vertellen," zei ze woedend.
    
  "Daar hoef je je geen zorgen over te maken, Doris. Als hij morgen terugkomt uit Dachau, vertel ik het hem zelf wel," antwoordde Alice zonder zich om te draaien.
    
  Diep van binnen was ze niet zo zelfverzekerd als haar woorden leken te suggereren. Ze wist dat ze problemen met haar vader zou krijgen, maar op dat moment was ze vastbesloten de huishoudster niet haar zin te geven.
    
  "Doe je ogen dicht. Ik wil ze niet met jodium bevlekken."
    
  Alice sloop op haar tenen de logeerkamer in en probeerde de dokter niet te storen terwijl hij het voorhoofd van de gewonde man waste. Doris stond boos in de hoek van de kamer en schraapte voortdurend haar keel of stampte met haar voeten om haar ongeduld te tonen. Toen Alice binnenkwam, verdubbelde ze haar inspanningen. Alice negeerde haar en keek naar de jonge mijnwerker die languit op het bed lag.
    
  De matras was helemaal kapot, dacht ze. Op dat moment ontmoetten haar ogen die van de man en herkende ze hem.
    
  De ober van het feestje! Nee, dat kan hij niet zijn!
    
  Maar het was waar, want ze zag zijn ogen wijd opengaan en zijn wenkbrauwen optrekken. Meer dan een jaar was verstreken, maar ze herinnerde zich hem nog steeds. En plotseling besefte ze wie die blonde jongen was, degene die in haar verbeelding was geslopen toen ze zich Prescott probeerde voor te stellen. Ze zag dat Doris naar haar staarde, dus veinsde ze een geeuw en opende de slaapkamerdeur. Met hem als scherm tussen haar en de huishoudster keek ze Paul aan en bracht een vinger naar haar lippen.
    
  "Hoe gaat het met hem?" vroeg Alice toen de dokter eindelijk de gang op kwam.
    
  Hij was een magere man met bolle ogen die al verantwoordelijk was voor de verzorging van de Tannenbaums voordat Alice geboren was. Toen haar moeder aan de griep overleed, bracht het meisje vele slapeloze nachten door met hem te haten omdat hij haar niet had gered, maar nu bezorgde zijn vreemde verschijning haar alleen maar een rilling, als de aanraking van een stethoscoop op haar huid.
    
  Zijn linkerarm is gebroken, hoewel het eruitziet alsof hij helemaal gebroken is. Ik heb er een spalk en verband omheen gedaan. Over ongeveer zes weken is hij weer helemaal de oude. Probeer hem ervan te weerhouden hem te bewegen.
    
  "Wat is er mis met zijn hoofd?"
    
  De rest van de verwondingen zijn oppervlakkig, hoewel hij hevig bloedt. Hij moet zich aan de rand van de trap hebben geschaafd. Ik heb de wond op zijn voorhoofd ontsmet, maar hij moet zo snel mogelijk een goed bad krijgen.
    
  "Kan hij meteen vertrekken, dokter?"
    
  De dokter knikte ter begroeting naar Doris, die zojuist de deur achter haar had dichtgetrokken.
    
  "Ik zou hem aanraden hier te overnachten. Nou, tot ziens," zei de dokter, terwijl hij vastberaden zijn hoed optrok.
    
  "Wij regelen het wel, dokter. Heel erg bedankt," zei Alice, terwijl ze hem gedag zei en Doris een uitdagende blik gaf.
    
  Paul schoof onhandig heen en weer in bad. Hij moest zijn linkerhand boven water houden om te voorkomen dat de verbanden nat werden. Met zijn lichaam onder de blauwe plekken was er geen houding die hij kon aannemen zonder ergens pijn te doen. Hij keek de kamer rond, verbluft door de luxe die hem omringde. Hoewel het landhuis van Baron von Schröder in een van de meest prestigieuze wijken van München lag, miste het de voorzieningen die dit appartement bood, te beginnen met warm water dat rechtstreeks uit de kraan stroomde. Meestal was het Paul die warm water uit de keuken haalde wanneer een familielid een bad wilde nemen, wat een dagelijkse bezigheid was. En de badkamer waarin hij zich nu bevond, was simpelweg niet te vergelijken met het wastafelmeubel en de wastafel in het pension.
    
  Dus dit is haar thuis. Ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. Jammer dat ze zich voor me schaamt, dacht hij.
    
  "Dit water is heel zwart."
    
  Paul keek geschrokken op. Alice stond in de deuropening van de badkamer, met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht. Hoewel het bad bijna tot aan zijn schouders reikte en het water bedekt was met grijsachtig schuim, kon de jongeman een bloos niet onderdrukken.
    
  "Wat doe je hier?"
    
  "Het evenwicht herstellen," zei ze, glimlachend toen Paul met één hand probeerde zich te beschermen. "Ik ben je dankbaar dat je me hebt gered."
    
  "Als je bedenkt dat ik door de bal van je broer van de trap ben gevallen, denk ik dat je nog steeds bij mij in het krijt staat."
    
  Alice antwoordde niet. Ze bekeek hem aandachtig, met een focus op zijn schouders en de gespierde armen. Zonder het kolenstof was zijn huid heel licht.
    
  "Bedankt, Alice," zei Paul, die haar stilte opvatte als een stil verwijt.
    
  "Je weet nog mijn naam."
    
  Nu was het Pauls beurt om te zwijgen. De glinstering in Alice' ogen was verbluffend en hij moest zijn blik afwenden.
    
  "Je bent behoorlijk wat aangekomen," vervolgde ze na een pauze.
    
  "Die manden. Ze wegen een ton, maar ze dragen maakt je sterker."
    
  "Hoe bent u eigenlijk steenkool gaan verkopen?"
    
  "Het is een lang verhaal."
    
  Ze pakte een krukje uit de hoek van de badkamer en ging naast hem zitten.
    
  "Vertel het me. We hebben tijd."
    
  "Ben je niet bang dat ze je hier te pakken krijgen?"
    
  "Ik ben een halfuur geleden naar bed gegaan. De huishoudster heeft even bij me gekeken. Maar het was niet moeilijk om langs haar heen te glippen."
    
  Paul pakte een stuk zeep en begon ermee in zijn hand te draaien.
    
  "Na het feest had ik een vervelende ruzie met mijn tante."
    
  "Vanwege je neef?"
    
  "Het kwam door iets dat jaren geleden gebeurde, iets wat met mijn vader te maken had. Mijn moeder vertelde me dat hij was omgekomen bij een schipbreuk, maar op de dag van het feest ontdekte ik dat ze me jarenlang had voorgelogen."
    
  "Dat is wat volwassenen doen," zei Alice met een zucht.
    
  "Ze hebben ons eruit gegooid, mijn moeder en ik. Deze baan was de beste die ik had kunnen krijgen."
    
  "Ik denk dat je geluk hebt."
    
  "Noem je dat geluk?" zei Paul met een grimas. "Werken van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met niets anders om naar uit te kijken dan een paar centen op zak. Een beetje geluk!"
    
  "Je hebt een baan, je hebt je onafhankelijkheid, je zelfrespect. Dat is iets," antwoordde ze boos.
    
  "Ik zou het voor één van deze dingen willen ruilen," zei hij, terwijl hij om zich heen gebaarde.
    
  "Je hebt geen idee wat ik bedoel, Paul, hè?"
    
  "Meer dan je denkt," snauwde hij, zich niet kunnend. "Je bent mooi en intelligent, en je verpest het allemaal door te doen alsof je ongelukkig bent, een rebel, door meer tijd te besteden aan klagen over je luxe situatie en je zorgen te maken over wat anderen van je denken dan door risico's te nemen en te vechten voor wat je echt wilt."
    
  Hij zweeg even, realiseerde zich plotseling wat hij had gezegd en zag de emoties in haar ogen dansen. Hij opende zijn mond om zich te verontschuldigen, maar dacht dat het de zaken alleen maar erger zou maken.
    
  Alice stond langzaam op uit haar stoel. Even dacht Paul dat ze op het punt stond te vertrekken, maar dat was slechts de eerste van vele keren dat hij haar gevoelens in de loop der jaren verkeerd had ingeschat. Ze liep naar het bad, knielde ernaast neer en kuste hem, leunend over het water, op zijn lippen. Eerst verstijfde Paul, maar al snel begon hij te reageren.
    
  Alice trok zich terug en staarde hem aan. Paul begreep haar schoonheid: de uitdagende glinstering die in haar ogen brandde. Hij boog zich voorover en kuste haar, maar dit keer was zijn mond een beetje geopend. Na een moment trok ze zich terug.
    
  Toen hoorde ze de deur opengaan.
    
    
  15
    
    
  Alice sprong meteen overeind en deinsde achteruit voor Paul, maar het was te laat. Haar vader kwam de badkamer binnen. Hij keek haar nauwelijks aan; dat was niet nodig. De mouw van haar jurk was helemaal nat, en zelfs iemand met de beperkte verbeeldingskracht van Joseph Tannenbaum kon zich een voorstelling maken van wat er zojuist gebeurd was.
    
  "Ga naar je kamer."
    
  "Maar, pap..." stamelde ze.
    
  "Nu!"
    
  Alice barstte in tranen uit en rende de kamer uit. Onderweg struikelde ze bijna over Doris, die haar een triomfantelijke glimlach gaf.
    
  "Zoals u ziet, juffrouw, is uw vader eerder thuisgekomen dan verwacht. Is dat niet geweldig?"
    
  Paul voelde zich volkomen kwetsbaar, naakt zittend in het snel afkoelende water. Toen Tannenbaum dichterbij kwam, probeerde hij overeind te komen, maar de zakenman greep hem bruut bij zijn schouder. Hoewel hij kleiner was dan Paul, was hij sterker dan zijn mollige voorkomen deed vermoeden, en Paul kon onmogelijk voet aan de grond krijgen in de glibberige badkuip.
    
  Tannenbaum ging op de kruk zitten waar Alice enkele minuten eerder had gezeten. Hij liet Pauls schouder geen moment los en Paul vreesde dat hij hem plotseling naar beneden zou duwen en zijn hoofd onder water zou houden.
    
  "Hoe heet je, mijnwerker?"
    
  "Paul Reiner."
    
  "Je bent toch geen Jood, Rainer?"
    
  "Nee, meneer."
    
  "Let nu op," zei Tannenbaum, zijn toon werd zachter, als een trainer die praat tegen de laatste hond in het nest, degene die het langzaamst zijn trucjes leert. "Mijn dochter is erfgename van een groot fortuin; ze komt uit een klasse ver boven die van jou. Jij bent gewoon een stuk stront dat aan haar schoen vastzit. Begrepen?"
    
  Paul gaf geen antwoord. Hij wist zijn schaamte te overwinnen en staarde hem woedend aan, tandenknarsend. Op dat moment was er niemand ter wereld die hij meer haatte dan deze man.
    
  "Natuurlijk begrijp je het niet," zei Tannenbaum, terwijl hij zijn schouder losliet. "Nou ja, ik was tenminste terug voordat ze iets stoms deed."
    
  Hij greep naar zijn portemonnee en haalde er een enorme handvol bankbiljetten uit. Hij vouwde ze netjes op en legde ze op de marmeren wasbak.
    
  "Dit is voor de overlast die Manfreds bal veroorzaakte. Nu kun je gaan."
    
  Tannenbaum liep naar de deur, maar voordat hij wegging, wierp hij nog een laatste blik op Paul.
    
  "Natuurlijk, Rainer, hoewel het je waarschijnlijk niets kan schelen, heb ik de dag doorgebracht met de toekomstige schoonvader van mijn dochter om de laatste details van haar bruiloft te bespreken. Ze trouwt in het voorjaar met een edelman."
    
  Ik denk dat je geluk hebt... je hebt je onafhankelijkheid, zei ze tegen hem.
    
  "Weet Alice het?" vroeg hij.
    
  Tannenbaum snoof spottend.
    
  "Spreek haar naam nooit meer uit."
    
  Paul stapte uit bad en kleedde zich aan, zonder zich af te drogen. Het kon hem niet schelen of hij longontsteking kreeg. Hij pakte een stapel bankbiljetten uit de gootsteen en liep naar de slaapkamer, waar Doris hem vanaf de andere kant van de kamer gadesloeg.
    
  "Ik zal je naar de deur begeleiden."
    
  "Doe geen moeite," antwoordde de jongeman, terwijl hij de gang in liep. De voordeur was duidelijk zichtbaar aan het einde.
    
  "Oh, we willen toch niet dat je per ongeluk iets in je zak steekt," zei de huishoudster met een spottende grijns.
    
  "Geef deze terug aan uw meester, mevrouw. Zeg hem dat ik ze niet nodig heb," antwoordde Paul met trillende stem terwijl hij de biljetten overhandigde.
    
  Hij rende bijna naar de uitgang, hoewel Doris hem niet meer aankeek. Ze keek naar het geld en er verscheen een sluwe glimlach op haar gezicht.
    
    
  16
    
    
  De daaropvolgende weken waren een strijd voor Paul. Toen hij bij de stal aankwam, moest hij een aarzelende verontschuldiging aanhoren van Klaus, die weliswaar een boete had ontlopen, maar toch spijt had dat hij de jongeman in de steek had gelaten. Het verzachtte in ieder geval zijn woede over Pauls gebroken arm.
    
  "Het is midden in de winter, en ik en de arme Halbert zijn alleen aan het uitladen, gezien alle orders die we hebben. Het is een tragedie."
    
  Paul verzweeg dat ze dankzij zijn plan en de tweede kar maar een beperkt aantal bestellingen hadden. Hij had geen zin om veel te praten en verzonk in een diepe stilte, net als die van Halbert, urenlang verstijfd van schrik op de bestuurdersstoel, met zijn gedachten elders.
    
  Hij probeerde ooit terug te keren naar de Prinzregentenplatz toen hij dacht dat meneer Tannenbaum er niet zou zijn, maar een bediende sloeg de deur voor zijn neus dicht. Hij stopte Alice een paar briefjes in de brievenbus met de vraag of ze hem in een nabijgelegen café wilde ontmoeten, maar ze kwam nooit opdagen. Hij liep af en toe langs de poort van haar huis, maar ze kwam nooit opdagen. Het was een politieagent, ongetwijfeld geïnstrueerd door Joseph Tannenbaum, die dat deed; hij raadde Paul aan niet terug te keren, tenzij hij zijn tanden in het asfalt wilde peuteren.
    
  Paul trok zich steeds meer terug en de weinige keren dat hij zijn moeder in het pension tegenkwam, wisselden ze nauwelijks een woord. Hij at weinig, sliep bijna niets en was zich niet bewust van zijn omgeving. Op een dag raakte het achterwiel van een kar de kar bijna. Terwijl hij de vloeken van passagiers die schreeuwden dat hij ze allemaal had kunnen doden, moest verduren, hield Paul zichzelf voor dat hij iets moest doen om te ontsnappen aan de dikke, stormachtige wolken van melancholie die in zijn hoofd hingen.
    
  Geen wonder dat hij de figuur die hem op een middag in de Frauenstrasse gadesloeg, niet opmerkte. De vreemdeling liep eerst langzaam naar de kar toe om hem beter te bekijken, en zorgde ervoor dat hij niet in Pauls gezichtsveld kwam. De man maakte aantekeningen in een boekje dat hij in zijn zak droeg, en schreef zorgvuldig de naam "Klaus Graf" op. Nu Paul meer tijd en een gezonde hand had, waren de zijkanten van de kar altijd schoon en de letters zichtbaar, wat de woede van de kolenboer enigszins temperde. Ten slotte bleef de toeschouwer in een nabijgelegen bierhal zitten tot de karren vertrokken. Pas toen liep hij naar het landgoed dat ze hem ter beschikking hadden gesteld om discreet navraag te doen.
    
  Jurgen was bijzonder slechtgehumeurd. Hij had net zijn cijfers van de eerste vier maanden van het jaar gekregen en die waren bepaald niet bemoedigend.
    
  Ik moet die idioot Kurt maar eens privéles laten geven, dacht hij. Misschien doet hij wel een paar klusjes voor me. Ik vraag hem wel om bij mij thuis langs te komen en mijn typemachine te gebruiken, zodat ze er niet achter komen.
    
  Het was zijn laatste jaar op de middelbare school en een plek op de universiteit, met alle bijbehorende gevolgen, stond op het spel. Hij had geen specifieke interesse in het behalen van een diploma, maar hij vond het wel een goed idee om over de campus te paraderen en zijn adellijke titel te etaleren. Ook al had hij die nog niet.
    
  Er zullen daar een heleboel mooie meisjes zijn. Ik zal ze afweren.
    
  Hij zat in zijn slaapkamer te fantaseren over meisjes van de universiteit, toen het dienstmeisje - het nieuwe dienstmeisje dat zijn moeder had aangenomen nadat ze de Reiners eruit had gezet - hem vanuit de deuropening riep.
    
  "Jonge Meester Kron is hier om u te zien, Meester Jurgen."
    
  "Laat hem binnen."
    
  Jurgen begroette zijn vriend met een grom.
    
  "Precies de man die ik wilde zien. Ik heb je nodig om mijn rapport te tekenen; als mijn vader dit ziet, wordt hij woedend. Ik heb de hele ochtend geprobeerd zijn handtekening te vervalsen, maar het lijkt er helemaal niet op," zei hij, wijzend naar de vloer, die bedekt was met verfrommelde stukjes papier.
    
  Kron keek naar het rapport dat open op tafel lag en floot verrast.
    
  "Nou, we hebben ons vermaakt, toch?"
    
  "Je weet dat Waburg mij haat."
    
  "Voor zover ik kan zien, deelt de helft van de leraren zijn afkeer. Maar laten we ons nu geen zorgen maken over je schoolprestaties, Jurgen, want ik heb nieuws voor je. Je moet je klaarmaken voor de jacht."
    
  "Waar heb je het over? Op wie jagen we?"
    
  Kron glimlachte en genoot alvast van de erkenning die zijn ontdekking hem zou opleveren.
    
  "De vogel die uit het nest vloog, mijn vriend. De vogel met de gebroken vleugel."
    
    
  17
    
    
  Paul had absoluut geen idee dat er iets mis was, totdat het te laat was.
    
  Zijn dag begon zoals gewoonlijk met een ritje met een trolley van het pension naar de stallen van Klaus Graf aan de oever van de Isar. Het was elke dag nog donker toen hij aankwam, en soms moest hij Halbert wakker maken. Hij en de stomme man hadden het na het aanvankelijke wantrouwen goed met elkaar kunnen vinden, en Paul koesterde die momenten voor zonsopgang, wanneer ze de paarden voor de karren spanden en naar de kolenopslagplaats reden. Daar laadden ze de kar in de laadruimte, waar een brede metalen pijp hem in minder dan tien minuten vulde. Een bediende noteerde hoe vaak de Graf-mannen elke dag kwamen laden, zodat het totaal per week kon worden berekend. Dan vertrokken Paul en Halbert voor hun eerste ontmoeting. Klaus stond daar op hen te wachten, ongeduldig aan zijn pijp trekkend. Een simpele, uitputtende routine.
    
  Die dag bereikte Paul de stal en duwde de deur open, zoals hij elke ochtend deed. De deur was nooit op slot, want er was niets de moeite waard om te stelen behalve de veiligheidsgordels. Halbert sliep op slechts een halve meter afstand van de paarden, in een kamer met een gammel oud bed rechts van de boxen.
    
  "Word wakker, Halbert! Er ligt vandaag meer sneeuw dan normaal. We moeten iets eerder vertrekken als we Musakh op tijd willen bereiken."
    
  Er was geen spoor van zijn zwijgende metgezel, maar dat was normaal. Het duurde altijd even voordat hij verscheen.
    
  Plotseling hoorde Paul de paarden nerveus stampen in hun boxen, en er voelde iets in hem, een gevoel dat hij al lang niet meer had ervaren. Zijn longen voelden loodzwaar aan en er kwam een zure smaak in zijn mond.
    
  Jurgen.
    
  Hij deed een stap naar de deur, maar bleef toen staan. Ze waren er, ze kwamen uit elke spleet tevoorschijn, en hij vervloekte zichzelf dat hij ze niet eerder had opgemerkt. Uit de schepkast, uit de paardenboxen, onder de wagens. Ze waren met z'n zevenen - dezelfde zeven die hem hadden achtervolgd op Jurgens verjaardagsfeestje. Het leek een eeuwigheid geleden. Hun gezichten waren breder en harder geworden, en ze droegen geen schooljassen meer, maar dikke truien en laarzen. Kleren die beter geschikt waren voor de taak.
    
  "Deze keer glijd je niet over marmer, neef," zei Jurgen, terwijl hij afwijzend naar de aarden vloer wees.
    
  "Halbert!" riep Paul wanhopig.
    
  "Je verstandelijk gehandicapte vriend ligt vastgebonden in zijn bed. We hadden hem echt niet hoeven te knevelen," zei een van de boeven. De anderen leken dit erg grappig te vinden.
    
  Paul sprong op een van de karren toen de jongens hem naderden. Een van hen probeerde zijn enkel te grijpen, maar Paul tilde net op tijd zijn voet op en zette die op de tenen van de jongen. Er klonk een krakend geluid.
    
  "Hij heeft ze kapotgemaakt! Wat een klootzak!"
    
  "Hou je mond! Over een half uur zal dat kleine ettertje wensen dat hij in jouw schoenen stond," zei Jurgen.
    
  Een paar jongens liepen achter de wagen langs. Uit zijn ooghoek zag Paul een ander de bestuurdersstoel grijpen en proberen in te klimmen. Hij voelde de glinstering van een zakmes.
    
  Hij herinnerde zich plotseling een van de vele scenario's die hij zich had voorgesteld rond het zinken van de boot van zijn vader: zijn vader omringd door vijanden die probeerden aan boord te komen. Hij hield zichzelf voor dat de kar zijn boot was.
    
  Ik zal ze niet laten meedoen.
    
  Hij keek om zich heen, wanhopig op zoek naar iets dat hij als wapen kon gebruiken, maar het enige wat hij bij de hand had, waren de resten steenkool die verspreid over de kar lagen. De fragmenten waren zo klein dat hij er wel veertig of vijftig zou moeten gooien voordat ze schade zouden aanrichten. Met een gebroken arm was Pauls enige voordeel de hoogte van de kar, waardoor hij precies de juiste hoogte had om elke aanvaller in het gezicht te slaan.
    
  Een andere jongen probeerde naar de achterkant van de kar te sluipen, maar Paul had een list door. Degene naast de bestuurdersstoel maakte van de kortstondige afleiding gebruik en trok zich omhoog, ongetwijfeld klaar om op Pauls rug te springen. Met een snelle beweging draaide Paul de dop van zijn thermosfles en spetterde hete koffie in het gezicht van de jongen. De pot was niet kokendheet, zoals een uur eerder toen hij hem op het fornuis in zijn slaapkamer had staan koken, maar hij was wel heet genoeg dat de jongen zijn handen voor zijn gezicht sloeg alsof hij zich verbrandde. Paul sprong op hem af en duwde hem van de kar. De jongen viel kreunend achterover.
    
  "Waar wachten we in godsnaam op? Iedereen, pak hem!" riep Jurgen.
    
  Paul zag zijn zakmes weer glinsteren. Hij draaide zich om en stak zijn vuisten in de lucht, in de hoop te laten zien dat hij niet bang was, maar iedereen in de smerige stallen wist dat het een leugen was.
    
  Tien handen grepen de kar op tien plaatsen vast. Paul stampte met zijn voet naar links en rechts, maar binnen enkele seconden hadden ze hem omsingeld. Een van de schurken greep zijn linkerarm vast, en Paul, die probeerde zich te bevrijden, voelde de vuist van een ander in zijn gezicht. Er klonk een krakend geluid en een explosie van pijn toen zijn neus gebroken was.
    
  Even zag hij alleen een knipperend rood licht. Hij vloog weg en miste zijn neef Jurgen op een haar na.
    
  "Houd hem vast, Kron!"
    
  Paul voelde dat ze hem van achteren vastgrepen. Hij probeerde zich los te wrikken, maar het had geen zin. Binnen enkele seconden hadden ze zijn armen op zijn rug geklemd, waardoor zijn gezicht en borst aan de genade van zijn neef waren overgeleverd. Een van zijn bewakers hield hem in een ijzeren greep bij zijn nek, waardoor Paul Jurgen recht aan moest kijken.
    
  "Niet meer wegrennen, hè?"
    
  Jurgen verplaatste voorzichtig zijn gewicht naar zijn rechterbeen en trok toen zijn arm terug. De klap kwam recht in Pauls maag terecht. Hij voelde de lucht uit zijn lichaam stromen, alsof er een lekke band was.
    
  "Sla me maar zoveel je wilt, Jurgen," kraakte Paul toen hij weer op adem was gekomen. "Het zal je er niet van weerhouden een nutteloos varken te zijn."
    
  Een nieuwe klap, dit keer in zijn gezicht, spleet zijn wenkbrauw in tweeën. Zijn neef schudde zijn hand en masseerde zijn gewonde knokkels.
    
  "Zie je wel? Er zijn er zeven voor ieder van mij, iemand houdt me tegen, en jullie gedragen je nog steeds slechter dan ik," zei Paul.
    
  Jurgen sprong naar voren en greep het haar van zijn neef zo hard vast dat Paul dacht dat hij het eruit zou trekken.
    
  "Jij hebt Edward vermoord, klootzak."
    
  "Het enige wat ik deed was hem helpen. Datzelfde kan niet gezegd worden van de rest van jullie."
    
  "Dus, neef, je beweert ineens een soort van relatie met de Schroeders te hebben? Ik dacht dat je dat allemaal had afgezworen. Heb je dat niet tegen dat kleine Joodse sletje gezegd?"
    
  "Noem haar niet zo."
    
  Jurgen kwam nog dichterbij totdat Paul zijn adem in zijn gezicht voelde. Zijn ogen waren op Paul gericht en genoten van de pijn die hij met zijn woorden zou veroorzaken.
    
  "Rustig maar, ze blijft niet lang een hoer. Ze wordt nu een respectabele dame. De toekomstige barones von Schroeder."
    
  Paul besefte meteen dat dit waar was, niet zomaar de gebruikelijke opschepperij van zijn neef. Een scherpe pijn schoot door zijn maag en ontlokte een vormeloze, wanhopige kreet. Jurgen lachte luid, zijn ogen wijd open. Uiteindelijk liet hij Pauls haar los en Pauls hoofd viel op zijn borst.
    
  "Nou jongens, laten we hem dan geven wat hij verdient."
    
  Op dat moment gooide Paul zijn hoofd met al zijn kracht achterover. De man achter hem liet zijn greep na Jurgens slagen verslappen, ongetwijfeld in de veronderstelling dat de overwinning aan hen was. De bovenkant van Pauls schedel raakte de bandiet in het gezicht, en hij liet Paul los en viel op zijn knieën. De anderen stormden op Paul af, maar ze landden allemaal dicht tegen elkaar op de grond.
    
  Paul zwaaide blindelings met zijn armen. Te midden van de chaos voelde hij iets hards onder zijn vingers en greep het vast. Hij probeerde overeind te komen, en dat lukte hem bijna toen Jurgen het opmerkte en naar zijn neef uithaalde. Paul bedekte reflexmatig zijn gezicht, zich er niet van bewust dat hij het voorwerp dat hij net had opgepakt nog steeds vasthield.
    
  Er klonk een verschrikkelijke schreeuw, daarna werd het stil.
    
  Paul hees zich naar de rand van de kar. Zijn neef zat op zijn knieën te kronkelen op de vloer. De houten steel van een zakmes stak uit zijn rechteroogkas. De jongen had geluk: als zijn vrienden met het briljante idee waren gekomen om iets meer te creëren, was Jurgen dood geweest.
    
  "Haal het eruit! Haal het eruit!" riep hij.
    
  De anderen keken hem verlamd aan. Ze wilden er niet meer zijn. Voor hen was het geen spelletje meer.
    
  "Het doet pijn! Help me, in godsnaam!"
    
  Uiteindelijk lukte het een van de schurken om op te staan en Jurgen te naderen.
    
  "Doe dat niet," zei Paul geschrokken. "Breng hem naar het ziekenhuis en laat ze het verwijderen."
    
  De andere jongen keek Paul uitdrukkingsloos aan. Het was bijna alsof hij er niet was of geen controle had over zijn handelingen. Hij liep naar Jurgen toe en legde zijn hand op het handvat van zijn zakmes. Maar terwijl hij erin kneep, trok Jurgen plotseling de andere kant op, en het lemmet van het zakmes sloeg een groot deel van zijn oogbol uit.
    
  Jurgen werd plotseling stil en hief zijn hand naar de plek waar zojuist het zakmes had gelegen.
    
  "Ik kan niet zien. Waarom kan ik niet zien?"
    
  Toen verloor hij het bewustzijn.
    
  De jongen die het zakmes had getrokken, staarde er wezenloos naar terwijl de roze massa die het rechteroog van de toekomstige baron was, langs het lemmet naar de grond gleed.
    
  "Je moet hem naar het ziekenhuis brengen!" riep Paul.
    
  De rest van de bende stond langzaam op, nog steeds niet helemaal zeker van wat er met hun leider was gebeurd. Ze waren naar de stallen gegaan in de verwachting van een simpele, verpletterende overwinning; in plaats daarvan gebeurde het ondenkbare.
    
  Twee van hen grepen Jurgen bij zijn armen en benen en droegen hem naar de deur. De anderen sloten zich bij hen aan. Geen van hen zei een woord.
    
  Alleen de jongen met het zakmes bleef ter plaatse en keek Paul vragend aan.
    
  "Ga dan maar door als je durft," zei Paulus, terwijl hij tot de hemel bad dat hij het niet zou doen.
    
  De jongen liet los, liet zijn zakmes op de grond vallen en rende de straat op. Paul keek hem na; toen, eindelijk alleen, begon hij te huilen.
    
    
  18
    
    
  "Ik heb niet de intentie om dit te doen."
    
  "Jij bent mijn dochter, je zult doen wat ik zeg."
    
  "Ik ben geen object dat je kunt kopen of verkopen."
    
  "Dit is de grootste kans van je leven."
    
  "In jouw leven, bedoel je."
    
  "Jij bent degene die barones zal worden."
    
  "Je kent hem niet, Vader. Hij is een varken, onbeleefd, arrogant..."
    
  "Je moeder beschreef mij in vrijwel dezelfde bewoordingen toen we elkaar voor het eerst ontmoetten."
    
  "Houd haar hierbuiten. Ze zou nooit..."
    
  "Wilde ik het beste voor je? Probeerde ik mijn eigen geluk te garanderen?"
    
  "... dwong haar dochter te trouwen met een man die ze haat. En dan ook nog eens een niet-Jood."
    
  "Zou je liever iemand beters hebben? Een uitgehongerde bedelaar zoals je vriend, de mijnwerker? Hij is ook niet Joods, Alice."
    
  "Hij is tenminste een goed mens."
    
  "Het is wat je denkt."
    
  "Ik beteken iets voor hem."
    
  "Je bedoelt voor hem precies drieduizend mark."
    
  "Wat?"
    
  "De dag dat je vriend op bezoek kwam, heb ik een stapel bankbiljetten op de gootsteen gelegd. Drieduizend mark voor zijn moeite, op voorwaarde dat hij hier nooit meer zou verschijnen."
    
  Alice was sprakeloos.
    
  "Ik weet het, mijn kind. Ik weet dat het moeilijk is..."
    
  "Je liegt."
    
  "Ik zweer het je, Alice, op het graf van je moeder, dat je vriend, de mijnwerker, het geld uit de gootsteen heeft gehaald. Weet je, ik zou daar geen grappen over maken."
    
  "I..."
    
  "Mensen zullen je altijd teleurstellen, Alice. Kom hier, geef me een knuffel.
    
  ..."
    
  "Raak me niet aan!"
    
  "Je zult dit overleven. En je zult leren van de zoon van Baron von Schroeder te houden zoals je moeder uiteindelijk van mij hield."
    
  "Ik haat je!"
    
  "Alice! Alice, kom terug!"
    
  Twee dagen later verliet ze haar huis, in het schemerige ochtendlicht, midden in een sneeuwstorm die de straten al met sneeuw bedekte.
    
  Ze nam een grote koffer vol kleren mee en al het geld dat ze bij elkaar kon schrapen. Het was niet veel, maar het zou genoeg zijn om een paar maanden van te leven tot ze een fatsoenlijke baan vond. Haar absurde, kinderachtige plan om terug te keren naar Prescott, bedacht toen het normaal leek om eerste klas te reizen en zich vol te proppen met kreeft, was verleden tijd. Nu voelde ze zich een andere Alice, iemand die haar eigen pad moest uitstippelen.
    
  Ze nam ook een medaillon mee dat van haar moeder was geweest. Het bevatte een foto van Alice en een andere van Manfred. Haar moeder droeg het om haar nek tot aan haar dood.
    
  Voordat ze vertrok, bleef Alice even stilstaan bij de deur van haar broer. Ze legde haar hand op de deurknop, maar deed hem niet open. Ze vreesde dat de aanblik van Manfreds ronde, onschuldige gezicht haar vastberadenheid zou verzwakken. Haar wilskracht bleek al aanzienlijk zwakker dan ze had verwacht.
    
  Nu was het tijd om dat allemaal te veranderen, dacht ze terwijl ze de straat op liep.
    
  Haar leren laarzen lieten moddersporen achter in de sneeuw, maar de sneeuwstorm spoelde die weg toen die voorbijtrok.
    
    
  19
    
    
  Op de dag van de aanval arriveerden Paul en Halbert een uur te laat voor hun eerste levering. Klaus Graf werd wit van woede. Toen hij Pauls gehavende gezicht zag en zijn verhaal hoorde - bevestigd door Halberts constante knikken toen Paul hem vastgebonden aan zijn bed aantrof, met een blik van vernedering op zijn gezicht - stuurde hij hem naar huis.
    
  De volgende ochtend trof Paul tot zijn verbazing de graaf aan in de stallen, een plek die hij pas later op de dag bezocht. Nog steeds verward door de recente gebeurtenissen, merkte hij de vreemde blik van de houtskoolbrander niet op.
    
  "Hallo, meneer Graaf. Wat doet u hier?" vroeg hij voorzichtig.
    
  "Nou, ik wilde er gewoon zeker van zijn dat er geen verdere problemen zijn. Kun je me verzekeren dat die gasten niet terugkomen, Paul?"
    
  De jongeman aarzelde een moment voordat hij antwoordde.
    
  "Nee meneer. Dat kan ik niet."
    
  "Dat dacht ik al."
    
  Klaus rommelde in zijn jas en haalde er een paar verfrommelde, vuile bankbiljetten uit. Hij gaf ze schuldbewust aan Paul.
    
  Paulus nam ze aan en telde ze in gedachten.
    
  "Een deel van mijn maandsalaris, inclusief dat van vandaag. Meneer, ontslaat u mij?"
    
  "Ik dacht na over wat er gisteren is gebeurd... Ik wil geen problemen, begrijp je?"
    
  "Natuurlijk, meneer."
    
  "Je lijkt niet verrast," zei Klaus, die diepe wallen onder zijn ogen had, ongetwijfeld van een slapeloze nacht waarin hij probeerde te beslissen of hij de man moest ontslaan of niet.
    
  Paul keek hem aan en overwoog of hij de diepte van de afgrond moest uitleggen waarin de bankbiljetten in zijn hand hem hadden gestort. Hij besloot het niet te doen, omdat de mijnwerker al van zijn benarde situatie op de hoogte was. In plaats daarvan koos hij voor ironie, wat steeds meer zijn handelsmerk werd.
    
  "Dit is de tweede keer dat u mij verraadt, Herr Graaf. Verraad verliest de tweede keer zijn charme."
    
    
  20
    
    
  "Dit kun je mij niet aandoen!"
    
  De baron glimlachte en nam een slokje van zijn kruidenthee. Hij genoot van de situatie, en wat erger was, hij deed geen enkele poging om zich anders voor te doen. Voor het eerst zag hij een kans om Joods geld te bemachtigen zonder Jurgen uit te huwelijken.
    
  "Mijn lieve Tannenbaum, ik begrijp helemaal niet hoe ik het allemaal doe."
    
  "Precies!"
    
  "Er is geen bruid, toch?"
    
  "Nou, nee," gaf Tannenbaum schoorvoetend toe.
    
  "Dan kan er geen bruiloft plaatsvinden. En aangezien de afwezigheid van de bruid," zei hij, terwijl hij zijn keel schraapte, "jouw verantwoordelijkheid is, is het redelijk dat jij de kosten draagt."
    
  Tannenbaum schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, zoekend naar een antwoord. Hij schonk zichzelf nog wat thee en een half kommetje suiker in.
    
  "Ik zie dat je het mooi vindt," zei de baron met een opgetrokken wenkbrauw. De afkeer die Joseph bij hem had opgewekt, veranderde geleidelijk in een vreemde fascinatie naarmate de machtsverhoudingen verschoven.
    
  "Nou ja, ik ben tenslotte degene die voor deze suiker betaald heeft."
    
  De baron antwoordde met een grimas.
    
  "Je hoeft niet onbeleefd te zijn."
    
  "Denk je dat ik een idioot ben, Baron? Je zei dat je het geld zou gebruiken om een rubberfabriek te bouwen, zoals die je vijf jaar geleden verloor. Ik geloofde je en maakte het enorme bedrag over dat je vroeg. En wat zie ik twee jaar later? Niet alleen heb je de fabriek niet gebouwd, maar het geld is ook nog eens in een aandelenportefeuille terechtgekomen waar alleen jij toegang toe hebt."
    
  "Dit zijn veilige reserves, Tannenbaum."
    
  "Dat kan wel zo zijn. Maar ik vertrouw hun keeper niet. Het zou niet de eerste keer zijn dat je de toekomst van je familie op een winnende combinatie inzet."
    
  Een blik van wrok verscheen op het gezicht van Baron Otto von Schröder die hij niet kon opbrengen. Hij was onlangs teruggevallen in zijn gokkoorts en bracht lange nachten door met staren naar de leren map met de investeringen die hij met Tannenbaums geld had gedaan. Elk had een instant-liquiditeitsclausule, wat betekende dat hij ze in iets meer dan een uur kon omzetten in bundels bankbiljetten, met alleen zijn handtekening en een flinke boete. Hij probeerde zichzelf niet voor de gek te houden: hij wist waarom de clausule was opgenomen. Hij wist welk risico hij nam. Hij begon steeds meer te drinken voor het slapengaan en vorige week keerde hij terug naar de goktafels.
    
  Niet in een casino in München; zo dom was hij niet. Hij trok de meest bescheiden kleren aan die hij kon vinden en bezocht een plek in de Altstadt. Een kelder met zaagsel op de vloer en prostituees met meer verf erop dan je in de Alte Pinakothek zou aantreffen. Hij bestelde een glas koren en ging aan een tafel zitten waar de begininzet slechts twee mark was. Hij had vijfhonderd dollar op zak - het maximum dat hij ooit zou uitgeven.
    
  Het ergste wat kon gebeuren gebeurde: hij won.
    
  Zelfs met die vieze kaarten aan elkaar geplakt als pasgetrouwden op huwelijksreis, zelfs met de dronkenschap van de zelfgemaakte drank en de rook die in zijn ogen prikte, zelfs met de vieze geur die in de kelder hing, won hij. Niet veel - net genoeg om die plek te verlaten zonder een mes in zijn maag. Maar hij won, en nu wilde hij steeds vaker gokken. "Ik ben bang dat je gewoon op mijn oordeel moet vertrouwen als het om geld gaat, Tannenbaum."
    
  De industrieel glimlachte sceptisch.
    
  "Ik zie dat ik zonder geld en zonder bruiloft achterblijf. Hoewel ik altijd die kredietbrief die je voor me hebt getekend, Baron, kan inwisselen."
    
  Schroeder slikte. Hij liet niemand de map uit de la van zijn kantoor meenemen. En niet om de simpele reden dat de dividenden zijn schulden geleidelijk dekten.
    
  Nee.
    
  Die map - terwijl hij erover streek en zich voorstelde wat hij met het geld kon doen - was het enige dat hem door de lange nachten heen hielp.
    
  Zoals ik al eerder zei, je hoeft niet onbeleefd te zijn. Ik heb je een huwelijk tussen onze families beloofd, en dat is wat je krijgt. Breng me een bruid, en mijn zoon zal op haar wachten.
    
  Jurgen sprak drie dagen lang niet met zijn moeder.
    
  Toen de baron een week geleden zijn zoon uit het ziekenhuis ging halen, luisterde hij naar het diep bevooroordeelde verhaal van de jongeman. Hij was gekwetst door wat er gebeurd was - nog meer dan toen Eduard zo ernstig misvormd terugkwam, dacht Jurgen domweg - maar hij weigerde de politie erbij te betrekken.
    
  "We mogen niet vergeten dat het de jongens waren die het zakmes meebrachten," zei de baron, zijn standpunt rechtvaardigend.
    
  Maar Jurgen wist dat zijn vader loog en dat hij een belangrijkere reden verborg. Hij probeerde met Brunhilda te praten, maar ze bleef het onderwerp ontwijken, wat zijn vermoedens bevestigde dat ze hem slechts een deel van de waarheid vertelden. Woedend sloot Jurgen zich op in volledige stilte, in de veronderstelling dat dit zijn moeder zou sussen.
    
  Brunhilda leed, maar gaf niet op.
    
  In plaats daarvan ging ze in de tegenaanval en overlaadde haar zoon met aandacht, met eindeloze cadeaus, snoep en zijn lievelingseten. Het bereikte een punt waarop zelfs iemand die zo verwend, slecht opgevoed en egocentrisch was als Jürgen zich verstikt begon te voelen en ernaar verlangde het huis te verlaten.
    
  Toen Krohn met een van zijn gebruikelijke suggesties naar Jurgen kwam, namelijk dat hij naar een politieke bijeenkomst moest komen, reageerde Jurgen anders dan normaal.
    
  "Laten we gaan," zei hij, terwijl hij zijn jas pakte.
    
  Krohn, die jarenlang had geprobeerd Jürgen bij de politiek te betrekken en lid was van verschillende nationalistische partijen, was opgetogen over de beslissing van zijn vriend.
    
  "Ik weet zeker dat dit je gedachten zal verzetten", zei hij, terwijl hij zich nog steeds schaamde voor wat er een week geleden in de stallen was gebeurd, toen zeven tegen één had verloren.
    
  Jurgen had lage verwachtingen. Hij slikte nog steeds kalmeringsmiddelen tegen de pijn van zijn wond, en terwijl ze met de trolleybus naar het stadscentrum reden, raakte hij nerveus het dikke verband aan dat hij nog een paar dagen zou moeten dragen.
    
  En dan een ereteken voor de rest van zijn leven, en dat allemaal vanwege dat arme varken Paul, dacht hij, terwijl hij ontzettend medelijden met zichzelf had.
    
  Als klap op de vuurpijl verdween zijn neef in het niets. Twee van zijn vrienden gingen de stallen bespioneren en ontdekten dat hij daar niet meer werkte. Jurgen vermoedde dat Paul voorlopig niet meer te vinden zou zijn, en dat deed hem in woede ontsteken.
    
  Verloren in zijn eigen haat en zelfmedelijden hoorde de zoon van de baron nauwelijks wat Kron zei op weg naar het Hofbräuhaus.
    
  "Hij is een uitstekende spreker. Een geweldig mens. Dat zul je wel zien, Jurgen."
    
  Hij schonk ook geen aandacht aan de magnifieke omgeving, de oude bierfabriek die meer dan drie eeuwen geleden voor de koningen van Beieren was gebouwd, of aan de fresco's op de muren. Hij zat naast Kron op een van de banken in de enorme hal, in sombere stilte van zijn bier nippend.
    
  Toen de spreker waar Kron zo lovend over had gesproken het podium betrad, dacht Jürgen dat zijn vriend gek geworden was. De man liep alsof hij door een bij in zijn kont was gestoken en zag eruit alsof hij niets te zeggen had. Hij straalde alles uit wat Jürgen verafschuwde, van zijn kapsel en snor tot zijn goedkope, gekreukte pak.
    
  Vijf minuten later keek Jurgen vol ontzag om zich heen. De menigte in de zaal, minstens duizend man sterk, stond in complete stilte. Lippen bewogen nauwelijks, behalve om te fluisteren: "Goed gezegd," of "Hij heeft gelijk." De handen van de menigte spraken en klapten luid bij elke stilte.
    
  Bijna tegen zijn wil begon Jurgen te luisteren. Hij kon de inhoud van de toespraak nauwelijks verstaan, leefde aan de rand van de wereld om hem heen, alleen bezig met zijn eigen vermaak. Hij herkende verspreide fragmenten, flarden van zinnen die zijn vader tijdens het ontbijt had laten vallen, terwijl hij zich achter zijn krant verscholen hield. Vervloekingen tegen de Fransen, de Engelsen, de Russen. Volslagen onzin, allemaal.
    
  Maar uit deze verwarring begon Jurgen een simpele betekenis te destilleren. Niet uit de woorden, die hij nauwelijks begreep, maar uit de emotie in de stem van het mannetje, uit zijn overdreven gebaren, uit de gebalde vuisten aan het einde van elke regel.
    
  Er heeft zich een verschrikkelijk onrecht voorgedaan.
    
  Duitsland werd in de rug gestoken.
    
  Joden en vrijmetselaars bewaarden deze dolk in Versailles.
    
  Duitsland was verloren.
    
  De schuld voor de armoede, de werkloosheid en de blote voeten van Duitse kinderen werd gelegd bij de Joden. Zij controleerden de regering in Berlijn alsof het een grote, hersenloze marionet was.
    
  Jürgen, die zich niets aantrok van de blote voeten van Duitse kinderen, die niets om Versailles gaf - die zich nooit om iemand anders dan Jürgen von Schröder bekommerde - stond een kwartier later op en applaudisseerde de spreker uitbundig. Voordat de toespraak afgelopen was, zei hij tegen zichzelf dat hij deze man zou volgen, waar hij ook ging.
    
  Na de vergadering verontschuldigde Kron zich en zei dat hij snel terug zou zijn. Jurgen verzonk in stilte totdat zijn vriend hem op de rug klopte. Hij bracht de spreker binnen, die er weer arm en onverzorgd uitzag, met een schichtige en wantrouwende blik. Maar de erfgenaam van de baron kon hem in dit licht niet meer zien en stapte naar voren om hem te begroeten. Kron zei met een glimlach:
    
  "Mijn beste Jurgen, laat mij u voorstellen aan Adolf Hitler."
    
    
  AANVAARD STUDENT
    
  1923
    
    
  Waarin de ingewijde een nieuwe realiteit met nieuwe regels ontdekt
    
  Dit is de geheime handdruk van een aankomende leerling, gebruikt om medevrijmetselaars als zodanig te identificeren. Hierbij drukt men de duim tegen de bovenkant van de knokkel van de wijsvinger van de persoon die begroet wordt, die vervolgens op dezelfde manier reageert. De geheime naam is BOOZ, naar de zuil die de maan in de Tempel van Salomo voorstelt. Als een vrijmetselaar twijfelt aan de bewering van een andere persoon dat hij een medevrijmetselaar is, zal hij die persoon vragen zijn of haar naam te spellen. Bedriegers beginnen met de letter B, terwijl echte ingewijden beginnen met de derde letter, dus: ABOZ.
    
    
  21
    
    
  "Goedemiddag, mevrouw Schmidt," zei Paul. "Wat kan ik voor u inschenken?"
    
  De vrouw keek snel om zich heen en deed alsof ze haar aankoop overwoog, maar in werkelijkheid had ze haar blik gericht op de zak aardappelen, in de hoop het prijskaartje te zien. Het had geen zin. Moe van het dagelijks moeten aanpassen van de prijzen, begon Paul ze elke ochtend uit zijn hoofd te leren.
    
  "Twee kilo aardappelen, alstublieft," zei ze, zonder te durven vragen hoeveel.
    
  Paul begon de knollen op de weegschaal te leggen. Achter de dame stonden een paar jongens de uitgestalde snoepjes te bekijken, hun handen stijf in hun lege zakken.
    
  "Ze kosten zestigduizend mark per kilo!", klonk het nors achter de toonbank.
    
  De vrouw keek nauwelijks naar meneer Ziegler, de eigenaar van de supermarkt, maar haar gezicht werd rood van de hoge prijs.
    
  "Het spijt me, mevrouw... ik heb niet veel aardappelen meer," loog Paul, waarmee hij haar de schaamte bespaarde dat ze haar bestelling moest inkorten. Hij had zich die ochtend uitgeput door zak na zak vol te stapelen in de achtertuin. "Veel van onze vaste klanten komen nog. Vindt u het erg als ik u één kilo geef?"
    
  De opluchting op haar gezicht was zo duidelijk te zien dat Paul zich omdraaide om zijn glimlach te verbergen.
    
  "Prima. Ik denk dat ik het ermee moet doen."
    
  Paul pakte een paar aardappelen uit de zak tot de weegschaal stopte op 1000 gram. De laatste, bijzonder grote, haalde hij niet uit de zak, maar hield hem in zijn hand terwijl hij het gewicht controleerde. Daarna deed hij hem terug in de zak en gaf hem aan de ontvanger.
    
  De actie ontging de vrouw niet, wier hand licht trilde toen ze afrekende en haar tas van de toonbank pakte. Toen ze op het punt stonden te vertrekken, riep meneer Ziegler haar terug.
    
  "Een momentje!"
    
  De vrouw draaide zich om en werd bleek.
    
  "Ja?"
    
  "Uw zoon heeft dit laten vallen, mevrouw," zei de winkelier, terwijl hij het petje van de kleinste jongen overhandigde.
    
  De vrouw mompelde woorden van dankbaarheid en rende bijna naar buiten.
    
  Meneer Ziegler liep terug naar de toonbank. Hij zette zijn kleine ronde glazen recht en bleef de blikken erwten afnemen met een zachte doek. De winkel was brandschoon, want Paul hield alles tot in de puntjes schoon, en in die tijd bleef niets lang genoeg in de winkel staan om stof te verzamelen.
    
  "Ik zag je", zei de winkeleigenaar zonder op te kijken.
    
  Paul haalde een krant onder de toonbank vandaan en begon erin te bladeren. Ze zouden die dag geen klanten meer hebben, want het was donderdag en de meeste mensen hadden al een paar dagen eerder hun salaris op. Maar de volgende dag zou een hel worden.
    
  "Dat weet ik, meneer."
    
  "Waarom deed je dan alsof?"
    
  "Het moest lijken alsof u niet merkte dat ik haar een aardappel gaf, meneer. Anders zouden we iedereen een gratis embleem moeten geven."
    
  "Deze aardappelen worden van je salaris afgetrokken", zei Ziegler, terwijl hij een dreigende toon probeerde aan te slaan.
    
  Paul knikte en hervatte zijn leeswerk. Hij was allang niet meer bang voor de winkelier, niet alleen omdat hij zijn dreigementen nooit uitvoerde, maar ook omdat zijn ruwe uiterlijk slechts een vermomming was. Paul glimlachte in zichzelf, zich herinnerend dat hij net daarvoor Ziegler een handvol snoep in de pet van de jongen had zien stoppen.
    
  "Ik weet niet wat je zo interessant vond aan die kranten," zei de winkelier, terwijl hij zijn hoofd schudde.
    
  Waar Paul al een tijdje koortsachtig naar zocht in de kranten, was een manier om de zaak van meneer Ziegler te redden. Als hij die niet vond, zou de winkel binnen twee weken failliet gaan.
    
  Plotseling bleef hij tussen twee pagina's van de Allgemeine Zeitung staan. Zijn hart maakte een sprongetje. Het was er gewoon: het idee, gepresenteerd in een klein artikel in twee kolommen, bijna onbelangrijk naast de grote koppen die eindeloze rampen en de mogelijke val van de regering aankondigden. Hij had het misschien gemist als hij er niet precies naar had gezocht.
    
  Het was waanzin.
    
  Dat was onmogelijk.
    
  Maar als het werkt... worden we rijk.
    
  Het zou werken. Paul was er zeker van. Het moeilijkste zou zijn om Herr Ziegler te overtuigen. Een conservatieve oude Pruis zoals hij zou nooit met zo'n plan instemmen, zelfs niet in Pauls stoutste dromen. Paul kon zich niet eens voorstellen het voor te stellen.
    
  Dan moet ik maar snel nadenken, zei hij tegen zichzelf, terwijl hij op zijn lip beet.
    
    
  22
    
    
  Het begon allemaal met de moord op minister Walther Rathenau, een vooraanstaand Joods industrieel. De wanhoop die Duitsland tussen 1922 en 1923 teisterde, toen twee generaties hun waarden volledig op hun kop zagen staan, begon op een ochtend toen drie studenten naar Rathenau's auto reden, hem met machinegeweervuur bestookten en een granaat naar hem gooiden. Op 24 juni 1922 werd een vreselijk zaadje gezaaid; meer dan twee decennia later zou het leiden tot de dood van meer dan vijftig miljoen mensen.
    
  Tot die dag dachten de Duitsers dat het al slecht ging. Maar vanaf dat moment, toen het hele land een gekkenhuis was geworden, wilden ze niets liever dan terug naar hoe het was. Rathenau stond aan het hoofd van het ministerie van Buitenlandse Zaken. In die turbulente tijden, toen Duitsland overgeleverd was aan zijn schuldeisers, was dit een taak die nog belangrijker was dan het presidentschap van de republiek.
    
  Op de dag dat Rathenau werd vermoord, vroeg Paul zich af of de studenten het deden omdat hij Joods was, omdat hij politicus was, of om Duitsland te helpen de catastrofe van Versailles te verwerken. De onmogelijke herstelbetalingen die het land zou moeten doen - tot 1984! - hadden de bevolking in armoede gestort, en Rathenau was het laatste bastion van gezond verstand.
    
  Na zijn dood begon het land geld te drukken, puur om zijn schulden af te lossen. Begrepen de verantwoordelijken wel dat elke munt die ze drukten de andere devalueerde? Waarschijnlijk wel, maar wat hadden ze anders kunnen doen?
    
  In juni 1922 kocht één mark twee sigaretten; tweehonderdtweeënzeventig mark stond gelijk aan één Amerikaanse dollar. In maart 1923, de dag dat Paul achteloos een extra aardappel in de tas van Frau Schmidt stopte, kostte het vijfduizend mark om sigaretten te kopen, en twintigduizend om naar de bank te gaan en met een knapperig dollarbiljet naar buiten te komen.
    
  Gezinnen worstelden om het hoofd boven water te houden terwijl de waanzin om zich heen greep. Elke vrijdag, de betaaldag, wachtten vrouwen hun echtgenoten op bij de fabriekspoort. Dan, ineens, bestormden ze de winkels en supermarkten, overspoelden de Viktualienmarkt op de Marienplatz en gaven hun laatste cent uit aan noodzakelijke dingen. Ze keerden beladen met eten naar huis en probeerden het tot het einde van de week vol te houden. Op andere dagen van de week werd er in Duitsland weinig handel gedreven. De zakken waren leeg. En op donderdagavond had het hoofd van de productieafdeling van BMW dezelfde koopkracht als een oude zwerver die zijn stompen door de modder onder de Isarbruggen sleept.
    
  Er waren veel mensen die het niet konden verdragen.
    
  Degenen die oud waren, verbeeldingsloos, die te veel als vanzelfsprekend beschouwden, waren degenen die het meest leden. Hun geest kon al deze veranderingen, de voortdurende veranderingen in deze wereld, niet aan. Velen pleegden zelfmoord. Anderen vervielen in armoede.
    
  Anderen zijn veranderd.
    
  Paul was één van degenen die veranderden.
    
  Nadat Herr Graf hem had ontslagen, beleefde Paul een vreselijke maand. Hij had nauwelijks de tijd om zijn woede over Jürgens aanval en de onthulling van Alice' lot te overwinnen, of om meer dan een vluchtige gedachte te wijden aan het mysterie van de dood van zijn vader. Opnieuw was de overlevingsdrang zo acuut dat hij gedwongen werd zijn eigen emoties te onderdrukken. Maar 's nachts laaide er vaak een brandende pijn op, die zijn dromen vulde met spoken. Hij kon vaak niet slapen, en 's ochtends, terwijl hij met afgetrapte, met sneeuw bedekte laarzen door de straten van München liep, dacht hij vaak aan de dood.
    
  Soms, als hij zonder werk terugkeerde naar het pension, betrapte hij zichzelf erop dat hij met lege ogen naar de Isar van Ludwigsbrücke staarde. Hij wilde zich in het ijskoude water storten, zich door de stroming naar de Donau laten meesleuren, en vandaar naar de zee. Die fantastische watervlakte die hij nooit had gezien, maar waar, zo dacht hij altijd, zijn vader aan zijn einde was gekomen.
    
  In zulke gevallen moest hij een excuus vinden om niet over de muur te klimmen of te springen. Het beeld van zijn moeder die elke nacht in het pension op hem wachtte en de zekerheid dat ze het zonder hem niet zou redden, weerhielden hem ervan de brand in zijn buik definitief te blussen. In andere gevallen werd hij tegengehouden door de brand zelf en de oorzaken ervan.
    
  Tot er eindelijk een sprankje hoop verscheen. Al leidde het tot de dood.
    
  Op een ochtend zakte een bezorger midden op straat aan Pauls voeten in elkaar. De lege kar die hij duwde, was omgeslagen. De wielen draaiden nog toen Paul hurkte en probeerde de man overeind te helpen, maar hij kon zich niet bewegen. Hij snakte wanhopig naar adem, zijn ogen stonden glazig. Een andere voorbijganger kwam dichterbij. Hij was donker gekleed en droeg een leren aktetas.
    
  "Maak plaats! Ik ben een dokter!"
    
  De dokter probeerde de gevallen man een tijdje te reanimeren, maar tevergeefs. Uiteindelijk stond hij hoofdschuddend op.
    
  "Een hartaanval of embolie. Moeilijk te geloven voor iemand die zo jong is."
    
  Paul keek naar het gezicht van de dode man. Hij moet pas negentien jaar oud zijn geweest, misschien wel jonger.
    
  Ik ook, dacht Paul.
    
  "Dokter, wilt u voor het lichaam zorgen?"
    
  "Dat kan ik niet, we moeten wachten op de politie."
    
  Toen de agenten arriveerden, beschreef Paul geduldig wat er gebeurd was. De dokter bevestigde zijn verhaal.
    
  "Vindt u het erg als ik de auto teruggeef aan de eigenaar?"
    
  De agent keek even naar de lege kar en staarde Paul toen lang en indringend aan. Hij vond het geen prettig idee om de kar terug naar het politiebureau te slepen.
    
  "Hoe heet je, maatje?"
    
  "Paul Reiner."
    
  "En waarom zou ik jou vertrouwen, Paul Reiner?"
    
  "Omdat ik meer geld verdien door dit naar de winkelier te brengen dan door deze stukken slecht gespijkerd hout op de zwarte markt te verkopen," zei Paul in alle eerlijkheid.
    
  "Goed. Zeg hem dat hij contact moet opnemen met het politiebureau. We moeten weten wie zijn nabestaanden zijn. Als hij ons niet binnen drie uur belt, krijgt u van mij een antwoord."
    
  De agent gaf hem het biljet dat hij had gevonden, met daarop in keurig handschrift het adres van een kruidenierswinkel in een straat vlak bij de Isartor, samen met de laatste spullen die de dode jongen had vervoerd: 1 kilo koffie, 3 kilo aardappelen, 1 zak citroenen, 1 blik Krunz-soep, 1 kilo zout en 2 flessen maïsalcohol.
    
  Toen Paul met een kruiwagen bij de werkplaats aankwam en vroeg naar de taak van de dode jongen, keek Herr Ziegler hem met een ongelovige blik aan, vergelijkbaar met de blik die hij Paul zes maanden later gaf toen de jongeman hem vertelde over zijn plan om hen van de ondergang te redden.
    
  "We moeten de winkel in een bank veranderen."
    
  De winkelier liet de jampot die hij aan het schoonmaken was vallen. De pot zou op de grond in duizend stukken gevallen zijn als Paul hem niet in de lucht had opgevangen.
    
  "Waar heb je het over? Was je dronken?" vroeg hij, terwijl hij naar de grote kringen onder de ogen van de jongen keek.
    
  "Nee, meneer," zei Paul, die de hele nacht niet had geslapen, terwijl hij het plan steeds opnieuw in gedachten overdacht. Hij verliet zijn kamer bij zonsopgang en nam een halfuur voor de deur van het stadhuis zijn positie in. Vervolgens rende hij van raam naar raam om informatie te verzamelen over vergunningen, belastingen en voorwaarden. Hij kwam terug met een dikke kartonnen map. "Ik weet dat dit misschien gek lijkt, maar dat is het niet. Op dit moment heeft geld geen waarde. De lonen stijgen dagelijks en we moeten elke ochtend onze prijzen berekenen."
    
  "Ja, dat doet me eraan denken: ik heb dit allemaal zelf moeten doen vanochtend," zei de winkelier geïrriteerd. "Je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk dat was. En dit is op een vrijdag! Over twee uur is de winkel overvol."
    
  "Ik weet het, meneer. En we moeten er alles aan doen om vandaag van alle voorraad af te komen. Vanmiddag ga ik met een aantal van onze klanten praten en hen goederen aanbieden in ruil voor arbeid, omdat de werkzaamheden maandag moeten worden afgerond. We passeren de gemeentelijke inspectie op dinsdagochtend en we openen op woensdag."
    
  Ziegler zag eruit alsof Paul hem had gevraagd zich met jam in te smeren en naakt over de Marienplatz te lopen.
    
  Absoluut niet. Deze winkel bestaat hier al drieënzeventig jaar. Hij is begonnen door mijn overgrootvader, daarna doorgegeven aan mijn grootvader, die hem weer doorgaf aan mijn vader, die hem uiteindelijk weer aan mij doorgaf.
    
  Paul zag de paniek in de ogen van de winkeleigenaar. Hij wist dat hij één stap verwijderd was van ontslag wegens insubordinatie en krankzinnigheid. Dus besloot hij er vol voor te gaan.
    
  "Het is een prachtig verhaal, meneer. Maar helaas, als over twee weken iemand die niet Ziegler heet de winkel overneemt tijdens een schuldeisersvergadering, zal deze hele traditie als onzin worden beschouwd."
    
  De winkelier stak een beschuldigende vinger op, klaar om Paul te berispen voor zijn opmerkingen, maar herinnerde zich toen zijn situatie en liet zich in een stoel vallen. Zijn schulden waren sinds het begin van de crisis opgelopen - schulden die, in tegenstelling tot zovelen, niet zomaar in rook waren opgegaan. De positieve kant van al deze waanzin - voor sommigen - was dat mensen met hypotheken met jaarlijkse rentes deze snel konden afbetalen, gezien de sterke schommelingen in de rentetarieven. Helaas konden mensen zoals Ziegler, die een deel van hun inkomen hadden gedoneerd in plaats van een vast bedrag, uiteindelijk alleen maar verliezen lijden.
    
  "Ik snap het niet, Paul. Hoe kan dit mijn bedrijf redden?"
    
  De jongeman bracht hem een glas water en liet hem een artikel zien dat hij uit de krant van gisteren had gescheurd. Paul had het zo vaak gelezen dat de inkt hier en daar was uitgeveegd. "Het is een artikel van een hoogleraar. Hij zegt dat we in tijden als deze, waarin mensen niet op geld kunnen vertrouwen, naar het verleden moeten kijken. Naar een tijd waarin er geen geld was. Om te wisselen."
    
  "Maar..."
    
  "Alstublieft, meneer, geef me even een momentje. Helaas kan niemand een nachtkastje of drie flessen drank ruilen voor iets anders, en de pandjeshuizen zitten vol. Dus moeten we onze toevlucht nemen tot beloften. In de vorm van dividend."
    
  "Ik begrijp het niet," zei de winkelier, terwijl zijn hoofd begon te tollen.
    
  "Aandelen, meneer Ziegler. De aandelenmarkt zal hieruit groeien. Aandelen zullen geld vervangen. En we zullen ze verkopen."
    
  Ziegler gaf het op.
    
  Paul sliep de volgende vijf nachten nauwelijks. Het was helemaal niet moeilijk om de vakmensen - timmerlieden, stukadoors, meubelmakers - ervan te overtuigen hun boodschappen die vrijdag gratis mee te nemen in ruil voor weekendwerk. Sommigen waren zelfs zo dankbaar dat Paul zijn zakdoek meerdere keren moest afstaan.
    
  We moeten wel in een lastig parket zitten als een forse loodgieter in tranen uitbarst wanneer je hem een worst aanbiedt in ruil voor een uurtje werk, dacht hij. De grootste moeilijkheid was de bureaucratie, maar zelfs in dit opzicht had Paul geluk. Hij bestudeerde de richtlijnen en instructies die hem door overheidsfunctionarissen waren gegeven tot hij de kernpunten kon horen. Zijn grootste angst was dat hij een zin zou tegenkomen die al zijn hoop zou vernietigen. Nadat hij pagina's vol aantekeningen in een klein boekje had geschreven waarin de te nemen stappen werden beschreven, kwamen de vereisten voor de oprichting van Ziegler Bank neer op twee:
    
  1) De directeur moest een Duitse staatsburger zijn en ouder dan 21 jaar.
    
  2) Er moest een borgsom van een half miljoen Duitse mark worden gestort op het gemeentehuis.
    
  De eerste was simpel: meneer Ziegler zou directeur worden, hoewel het Paul al volkomen duidelijk was dat hij zo lang mogelijk opgesloten moest blijven in zijn kantoor. Wat de tweede betreft... een jaar eerder zou een half miljoen mark een astronomisch bedrag zijn geweest, een manier om ervoor te zorgen dat alleen solvabele mensen een bedrijf konden starten op basis van vertrouwen. Vandaag de dag was een half miljoen mark een lachertje.
    
  "Niemand heeft de tekening bijgewerkt!" riep Paul terwijl hij door de werkplaats sprong en de timmerlieden, die al begonnen waren planken van de muren te rukken, de stuipen op het lijf joeg.
    
  Ik vraag me af of overheidsmedewerkers niet liever een paar drumsticks zouden hebben, dacht Paul geamuseerd. Dan konden ze er tenminste nog iets mee.
    
    
  23
    
    
  De vrachtwagen was open en de mensen die achterin reden hadden geen enkele bescherming tegen de nachtelijke lucht.
    
  Bijna allemaal waren ze stil, gefocust op wat er ging gebeuren. Hun bruine hemden beschermden hen nauwelijks tegen de kou, maar dat maakte niet uit, want ze zouden zo vertrekken.
    
  Jürgen hurkte neer en begon met zijn knuppel op de metalen vloer van de vrachtwagen te slaan. Hij had deze gewoonte aangeleerd tijdens zijn eerste uitstapje, toen zijn kameraden hem nog enigszins sceptisch bekeken. De Sturmabteilung, oftewel SA - de "stormtroepen" van de nazipartij - bestond uit geharde oud-soldaten, mannen uit de lagere klassen die nauwelijks een alinea konden lezen zonder te stotteren. Hun eerste reactie op de verschijning van deze elegante jongeman - de zoon van een baron, nota bene! - was een weigering. En toen Jürgen de vloer van de vrachtwagen voor het eerst als trommel gebruikte, stak een van zijn kameraden hem de middelvinger op.
    
  "Je stuurt een telegram naar de barones, hè, jongen?"
    
  De rest lachte gemeen.
    
  Die nacht schaamde hij zich. Maar vanavond, toen hij op de grond begon te vallen, volgde iedereen hem snel. Aanvankelijk was het ritme traag, afgemeten, duidelijk, de beats perfect gesynchroniseerd. Maar toen de vrachtwagen zijn bestemming naderde, een hotel vlakbij het centraal station, werd het gerommel heviger tot het oorverdovend werd, en het gebrul vulde hen allemaal met adrenaline.
    
  Jürgen glimlachte. Het was niet makkelijk geweest om hun vertrouwen te winnen, maar nu had hij het gevoel dat hij ze allemaal in de palm van zijn hand had. Toen hij bijna een jaar eerder Adolf Hitler voor het eerst had horen spreken en erop stond dat de partijsecretaris zich ter plekke bij de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij aanmeldde, was Krohn opgetogen geweest. Maar toen Jürgen zich een paar dagen later aanmeldde voor de SA, sloeg die vreugde om in teleurstelling.
    
  "Wat heb je in godsnaam gemeen met die bruine gorilla's?" Je bent slim; je zou een carrière in de politiek kunnen hebben. En dat ooglapje... Als je de juiste geruchten verspreidt, kan het je visitekaartje worden. We zouden kunnen zeggen dat je een oog bent verloren bij de verdediging van het Ruhrgebied."
    
  De zoon van de baron schonk hem geen aandacht. Hij sloot zich impulsief aan bij de SA, maar er zat een zekere onbewuste logica achter zijn daden. Hij voelde zich aangetrokken tot de wreedheid die inherent was aan de paramilitaire vleugel van de nazi's, hun trots als groep en de straffeloosheid voor geweld die hen dat opleverde. Een groep waar hij vanaf het begin niet bij paste, waar hij het doelwit was van beledigingen en spot, zoals "Baron Cyclops" en "One-Eyed Pansy".
    
  Geïntimideerd liet Jurgen de gangstermentaliteit die hij tegenover zijn schoolvrienden had aangenomen, varen. Het waren echte stoere jongens, en ze zouden de gelederen onmiddellijk hebben gesloten als hij iets met geweld had geprobeerd te bereiken. In plaats daarvan won hij geleidelijk hun respect, waarbij hij elke keer dat hij hen of hun vijanden tegenkwam, een gebrek aan berouw toonde.
    
  Het piepende remmen overstemde het woeste geluid van de wapenstokken. De vrachtwagen stopte abrupt.
    
  "Ga weg! Ga weg!"
    
  De stormtroopers verdrongen zich achterin de truck. Toen stampten twintig paar zwarte laarzen over de natte kasseien. Een van de stormtroopers gleed uit in een plas modderwater, en Jurgen bood hem snel een handje aan om hem overeind te helpen. Hij had geleerd dat hij met zulke gebaren punten kon verdienen.
    
  Het gebouw tegenover hen had geen naam, alleen het woord "T AVERN" boven de deur geschilderd, met een rode Beierse hoed ernaast. De plek werd vaak gebruikt als vergaderruimte door de afdeling van de Communistische Partij, en op datzelfde moment liep zo'n bijeenkomst ten einde. Meer dan dertig mensen waren binnen en luisterden naar een toespraak. Sommigen van hen hoorden het gepiep van de remmen van een vrachtwagen en keken omhoog, maar het was te laat. De herberg had geen achterdeur.
    
  De stormtroopers kwamen in ordelijke rijen binnen en maakten zoveel mogelijk lawaai. De ober verborg zich angstig achter de toonbank, terwijl de eerste arriverende gasten bierglazen en borden van de tafels gristen en naar de toonbank, de spiegel erboven en de schappen met flessen smeetten.
    
  "Wat doe je?" vroeg een kleine man, vermoedelijk de eigenaar van de herberg.
    
  "We zijn gekomen om een illegale bijeenkomst te beëindigen", zei de SA-pelotonscommandant, terwijl hij met een ongepaste glimlach naar voren stapte.
    
  "Jij hebt de autoriteit niet!"
    
  De pelotonsleider hief zijn wapenstok en sloeg de man in de maag. Hij viel kreunend op de grond. De leider gaf hem nog een paar trappen voordat hij zich tot zijn mannen wendde.
    
  "Samen vallen!"
    
  Jürgen ging onmiddellijk naar voren. Hij deed dat altijd, maar deed daarna voorzichtig een stap achteruit om iemand anders de leiding te laten nemen - of een kogel of een mes te laten pakken. Vuurwapens waren nu verboden in Duitsland - dit Duitsland waarvan de tanden door de geallieerden waren uitgetrokken - maar veel oorlogsveteranen hadden nog steeds hun dienstpistolen of wapens die ze van de vijand hadden buitgemaakt.
    
  Schouder aan schouder trokken de stormtroopers naar de achterkant van de herberg. Doodsbang begonnen de communisten alles wat ze te pakken konden krijgen naar hun vijand te gooien. Een man die naast Jurgen liep, werd met een glazen kan in zijn gezicht geslagen. Hij wankelde, maar degenen achter hem vingen hem op, en een ander stapte naar voren om zijn plaats in de frontlinie in te nemen.
    
  "Jullie klootzakken! Ga aan de lul van jullie Führer zuigen!" riep een jongeman met een leren pet, terwijl hij een bank optilde.
    
  De stormtroopers waren nog geen drie meter bij hen vandaan, binnen handbereik van meubels die naar hen werden gegooid, dus Jurgen koos dat moment om te doen alsof hij struikelde. De man stapte naar voren en ging vooraan staan.
    
  Net op tijd. De banken vlogen door de kamer, er klonk een gekreun en de man die Jurgens plaats had ingenomen, zakte voorover, zijn hoofd opengespleten.
    
  "Klaar?" riep de pelotonscommandant. "Voor Hitler en Duitsland!"
    
  "Hitler en Duitsland!" riepen de anderen in koor.
    
  De twee groepen stormden op elkaar af als kinderen die een spelletje speelden. Jurgen ontweek een reus in een monteursoverall die op hem afkwam en stootte daarbij zijn knieën. De monteur viel, en de mensen die achter Jurgen stonden, begonnen hem genadeloos te slaan.
    
  Jurgen zette zijn opmars voort. Hij sprong over een omgevallen stoel en schopte tegen een tafel, die tegen de dij van een oudere man met een bril sloeg. Hij viel op de grond en nam de tafel mee. Hij hield nog steeds wat gekrabbelde papiertjes in zijn hand, dus de zoon van de baron concludeerde dat dit de spreker moest zijn die ze kwamen onderbreken. Het kon hem niet schelen. Hij kende de naam van de oude man niet eens.
    
  Jurgen liep recht op hem af en probeerde hem met beide voeten te raken terwijl hij op weg was naar zijn echte doel.
    
  Een jongeman met een leren pet vocht tegen twee stormtroopers op een van de banken. De eerste man probeerde hem te flankeren, maar de jongeman kantelde de bank naar hem toe en raakte hem in zijn nek, waardoor hij neerviel. De andere man zwaaide met zijn wapenstok om de man te verrassen, maar de jonge communist ontweek hem en wist de stormtrooper met een elleboogstoot in zijn nier te slaan. Terwijl hij dubbelvouwde, kronkelend van de pijn, brak de man de bank over zijn rug.
    
  Deze kan dus vechten, dacht de zoon van de baron.
    
  Normaal gesproken zou hij de sterkste tegenstanders aan iemand anders overlaten, maar er was iets aan de dunne, ingevallen jongeman dat Jurgen beledigde.
    
  Hij keek Jurgen uitdagend aan.
    
  "Ga je gang, nazi-hoer. Bang om een nagel te breken?"
    
  Jurgen haalde diep adem, maar hij was te sluw om zich door de belediging te laten raken. Hij ging in de tegenaanval.
    
  "Het verbaast me niet dat je zo van rood houdt, mager ettertje. Die Karl Marx-baard lijkt sprekend op de kont van je moeder."
    
  Het gezicht van de jongeman straalde van woede, hij tilde de restanten van de bank op en stormde op Jurgen af.
    
  Jurgen stond zijwaarts ten opzichte van zijn aanvaller en wachtte op de aanval. Toen de man op hem afstormde, deed Jurgen een stap opzij, en de communist viel op de grond, waarbij hij zijn pet verloor. Jurgen sloeg hem drie keer achter elkaar met zijn wapenstok op zijn rug - niet heel hard, maar genoeg om hem buiten adem te krijgen, maar hem toch te laten knielen. De jongeman probeerde weg te kruipen, en dat was precies wat Jurgen wilde. Hij trok zijn rechterbeen naar achteren en trapte hem hard. De punt van zijn laars raakte de man in zijn maag, waardoor hij meer dan een halve meter van de grond werd getild. Hij viel achterover en had moeite met ademhalen.
    
  Jurgen grijnsde en viel de communist aan. Zijn ribben kraakten onder de slagen, en toen Jurgen op zijn arm ging staan, brak die als een droog twijgje.
    
  Jurgen greep de jongeman bij zijn haar en dwong hem om op te staan.
    
  "Probeer nu maar eens te zeggen wat je over de Führer zei, jij communistisch uitschot!"
    
  "Loop naar de hel!" mompelde de jongen.
    
  "Wil je nog steeds zulke onzin vertellen?" riep Jurgen ongelovig.
    
  Hij greep het haar van de jongen nog steviger vast, hief de knuppel en richtte hem op de mond van zijn slachtoffer.
    
  Op een dag.
    
  Tweemaal.
    
  Drie keer.
    
  De tanden van de jongen waren niets meer dan een hoopje bloedige resten op de houten vloer van de herberg, en zijn gezicht was opgezwollen. In een oogwenk verdween de agressie die Jurgens spieren had aangewakkerd. Hij begreep eindelijk waarom hij deze man had uitgekozen.
    
  Hij had iets van zijn neef.
    
  Hij liet het haar van de communist los en keek toe hoe deze slap op de grond viel.
    
  Hij lijkt niet op iemand anders, dacht Jurgen.
    
  Hij keek op en zag dat de gevechten om hem heen waren gestopt. De enigen die nog overeind stonden, waren de stormtroopers, die hem met een mengeling van goedkeuring en angst aankeken.
    
  "Laten we hier weggaan!" riep de pelotonscommandant.
    
  Terug in de truck ging een stormtrooper die Jurgen nog nooit eerder had gezien en die niet met hen meereed, naast hem zitten. De zoon van de baron keek zijn metgezel nauwelijks aan. Na zo'n brute gebeurtenis verzonk hij gewoonlijk in een staat van melancholische eenzaamheid en hield er niet van om gestoord te worden. Daarom gromde hij ontevreden als de andere man hem zachtjes aansprak.
    
  "Hoe heet je?"
    
  "Jurgen von Schroeder," antwoordde hij met tegenzin.
    
  "Dus jij bent het. Ze hebben me over je verteld. Ik ben vandaag speciaal hierheen gekomen om je te ontmoeten. Mijn naam is Julius Schreck."
    
  Jurgen merkte subtiele verschillen op in het uniform van de man. Hij droeg een embleem met een doodshoofd en gekruiste beenderen en een zwarte stropdas.
    
  "Om mij te ontmoeten? Waarom?"
    
  "Ik creëer een speciale groep... mensen met moed, vaardigheid en intelligentie. Zonder burgerlijke scrupules."
    
  "Hoe weet je dat ik deze dingen heb?"
    
  "Ik zag je daar in actie. Je handelde slim, in tegenstelling tot al die andere kanonnenvoer. En dan is er natuurlijk nog de kwestie van je familie. Jouw aanwezigheid in ons team zou ons prestige geven. Het zou ons onderscheiden van het gepeupel."
    
  "Wat wil je?"
    
  "Ik wil dat je je aansluit bij mijn steungroep. De SA-elite, die alleen verantwoording aflegt aan de Führer."
    
    
  24
    
    
  Alice had een vreselijke nacht gehad sinds ze Paul aan de andere kant van de cabaretclub had gezien. Het was de laatste plek waar ze hem verwacht had. Ze keek nog eens, voor de zekerheid, want de lichten en rook hadden misschien voor wat verwarring gezorgd, maar haar ogen bedrogen haar niet.
    
  Wat doet hij hier in godsnaam?
    
  Haar eerste impuls was om de Kodak uit schaamte achter haar rug te verstoppen, maar dat kon ze niet lang volhouden. De camera en de flitser waren te zwaar.
    
  Bovendien werk ik. Verdomme, daar mag ik best trots op zijn.
    
  "Hé, mooi lichaam! Maak een foto van me, schat!"
    
  Alice glimlachte, hief de flitser - aan een lange stok - omhoog en haalde de trekker over, zodat hij afging zonder ook maar één rolletje film te gebruiken. Twee dronkenlappen, die haar zicht op Pauls tafels blokkeerden, vielen om. Hoewel ze de flitser af en toe met magnesiumpoeder moest bijvullen, was het nog steeds de meest effectieve manier om van de mensen die haar lastigvielen af te komen.
    
  Op avonden als deze verdrong zich een menigte mensen om haar heen, wanneer ze twee- of driehonderd foto's van de klanten van BeldaKlub moest maken. Nadat ze waren genomen, koos de eigenaar er een stuk of zes uit om aan de muur bij de ingang te hangen. Het waren foto's waarop de klanten zich vermaakten met de danseressen van de club. Volgens de eigenaar werden de beste foto's 's ochtends vroeg gemaakt, wanneer je de meest beruchte verkwisters vaak champagne uit damesschoenen zag drinken. Alice had een hekel aan de hele plek: de harde muziek, de met pailletten versierde kostuums, de provocerende liedjes, de alcohol en de mensen die er enorme hoeveelheden van dronken. Maar dat was haar werk.
    
  Ze aarzelde even voordat ze Paul benaderde. Ze vond dat ze er onaantrekkelijk uitzag in haar donkerblauwe kringlooppakje en het kleine hoedje dat haar niet helemaal stond, maar ze bleef losers aantrekken als een magneet. Ze was er allang achter gekomen dat mannen graag in het middelpunt van haar belangstelling stonden, en ze besloot dit feit te gebruiken om het ijs met Paul te breken. Ze schaamde zich nog steeds voor de manier waarop haar vader hem het huis uit had gezet en voelde zich een beetje ongemakkelijk over de leugen die haar was verteld dat hij het geld voor zichzelf hield.
    
  Ik haal een grap met hem uit. Ik loop op hem af met een camera voor mijn gezicht, ik maak een foto en dan onthul ik wie ik ben. Ik weet zeker dat hij er blij mee zal zijn.
    
  Ze begon haar reis met een glimlach.
    
  Acht maanden eerder leefde Alice op straat op zoek naar werk.
    
  In tegenstelling tot Paul was haar zoektocht niet wanhopig, want ze had genoeg geld om het een paar maanden uit te houden. Toch was het zwaar. De enige banen die vrouwen konden krijgen - aangeroepen op straat of waarover in achterkamertjes werd gefluisterd - waren die van prostituee of maîtresse, en dat was een pad dat Alice onder geen beding wilde bewandelen.
    
  Nee, en ik ga ook niet naar huis, bezwoer ze.
    
  Ze overwoog om naar een andere stad te reizen: Hamburg, Düsseldorf, Berlijn. Het nieuws uit die plaatsen was echter net zo slecht als wat er in München gebeurde, of zelfs erger. En er was iets - misschien de hoop om een bepaald persoon weer te ontmoeten - dat haar op de been hield. Maar naarmate haar reserves slonken, zakte Alice steeds dieper weg in wanhoop. En toen, op een middag, terwijl ze door de Agnesstrasse slenterde op zoek naar een kleermakerij waar ze over had gehoord, zag Alice een advertentie in een etalage: Assistent Gezocht
    
  Vrouwen hoeven het niet te gebruiken
    
  Ze keek niet eens wat voor zaak het was. Verontwaardigd gooide ze de deur open en liep naar de enige persoon achter de toonbank: een magere, oudere man met opvallend dunner wordend grijs haar.
    
  "Goedemiddag, mevrouw."
    
  "Goedemiddag. Ik ben hier voor mijn werk."
    
  Het mannetje keek haar aandachtig aan.
    
  "Mag ik ervan uitgaan dat u daadwerkelijk kunt lezen, Fraulein?"
    
  "Ja, hoewel ik altijd moeite heb met onzin."
    
  Bij deze woorden veranderde het gezicht van de man. Zijn mond vormde een vrolijke frons, een vriendelijke glimlach verscheen, gevolgd door een lach. "Je bent aangenomen!"
    
  Alice keek hem volslagen verbijsterd aan. Ze was het etablissement binnengelopen, klaar om de eigenaar te confronteren met zijn belachelijke bord, denkend dat ze alleen maar zichzelf voor gek zou zetten.
    
  "Verrast?"
    
  "Ja, ik ben behoorlijk verrast."
    
  "Kijk, Fräulein..."
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "August Münz," zei de man met een elegante buiging. "Kijk, Fräulein Tannenbaum, ik heb dit bord neergezet zodat een vrouw zoals u zou reageren. De baan die ik aanbied vereist technische vaardigheid, tegenwoordigheid van geest en vooral een flinke dosis lef. Het lijkt erop dat u die laatste twee kwaliteiten bezit, en de eerste is te leren, vooral gezien mijn eigen ervaring..."
    
  "En het maakt je niet uit dat ik..."
    
  "Joods? Je zult snel merken dat ik niet erg traditioneel ben, mijn beste."
    
  "Wat wil je precies dat ik doe?" vroeg Alice wantrouwend.
    
  "Is het niet duidelijk?" zei de man, terwijl hij om zich heen gebaarde. Alice keek voor het eerst naar de winkel en zag dat het een fotostudio was. "Maak foto's."
    
  Hoewel Paul met elke opdracht die hij aannam veranderde, werd Alice compleet getransformeerd door die van haar. De jonge vrouw werd meteen verliefd op fotografie. Ze had nog nooit eerder achter een camera gestaan, maar toen ze de basis eenmaal onder de knie had, besefte ze dat ze niets anders meer wilde in het leven. Ze was vooral dol op de donkere kamer, waar chemicaliën in bakjes werden gemengd. Ze kon haar ogen niet van het beeld afhouden toen het op het papier begon te verschijnen en gelaatstrekken en gezichten zich begonnen te onderscheiden.
    
  Ook zij kon het meteen goed vinden met de fotograaf. Hoewel er op het bordje op de deur stond "MUNTZ EN ZONEN", ontdekte Alice al snel dat ze geen zoons hadden en die ook nooit zouden krijgen. August woonde in een appartement boven een winkel met een tengere, bleke jongeman die hij "mijn neef Ernst" noemde. Alice bracht lange avonden backgammon met de twee door, en uiteindelijk kwam haar glimlach terug.
    
  Er was maar één aspect van de baan dat ze niet leuk vond, en dat was precies waarvoor August haar had ingehuurd. De eigenaar van een nabijgelegen cabaretclub - August vertrouwde Alice toe dat de man zijn voormalige geliefde was - bood een flinke som geld om er drie avonden per week een fotograaf te laten komen.
    
  "Hij zou het natuurlijk fijn vinden als ik het was. Maar ik denk dat het beter zou zijn als het een knap meisje was... iemand die zich niet laat pesten," zei Augusta met een knipoog.
    
  De clubeigenaar was opgetogen. Foto's die voor zijn zaak werden gehangen, hielpen BeldaKlub te verspreiden, totdat het uitgroeide tot een van de meest bruisende uitgaansgelegenheden van München. Natuurlijk kon het niet tippen aan Berlijn, maar in deze donkere tijden was elke zaak die draaide om alcohol en seks voorbestemd om te slagen. Er gingen geruchten dat veel klanten hun hele salaris in vijf hectische uren zouden uitgeven voordat ze hun toevlucht namen tot een trekker, een touw of een potje pillen.
    
  Toen Alice Paul benaderde, dacht ze dat hij niet één van die klanten was die alleen maar uit was op een laatste avontuurtje.
    
  Hij kwam ongetwijfeld met een vriend. Of uit nieuwsgierigheid, dacht ze. Iedereen kwam tegenwoordig immers naar BeldaKlub, al was het maar om urenlang van een biertje te nippen. De barmannen waren begripvol en stonden erom bekend verlovingsringen te accepteren in ruil voor een paar pinten.
    
  Ze kwam dichterbij en hield de camera voor haar gezicht. Er zaten vijf mensen aan tafel, twee mannen en drie vrouwen. Op het tafelkleed lagen verschillende halflege of omgevallen flessen champagne en een stapel eten, bijna onaangeroerd.
    
  "Hé Paul! Je moet poseren voor het nageslacht!" zei de man naast Alice.
    
  Paul keek op. Hij droeg een zwart smokingjasje dat losjes over zijn schouders hing en een vlinderdas die opengeknoopt over zijn overhemd hing. Als hij sprak, was zijn stem schor en sprak hij onduidelijk.
    
  "Hebben jullie dat gehoord, meiden? Laat die gezichten maar lachen."
    
  De twee vrouwen die Paul flankeerden droegen zilveren avondjurken en bijpassende hoeden. Een van hen greep zijn kin vast, dwong hem haar aan te kijken en gaf hem een slordige tongzoen net toen de sluiter klikte. De verraste ontvanger beantwoordde de kus en barstte vervolgens in lachen uit.
    
  "Zie je wel? Ze bezorgen je echt een glimlach!" zei zijn vriend, terwijl hij in lachen uitbarstte.
    
  Alice was geschokt toen ze dit zag en Kodak glipte bijna uit haar handen. Ze voelde zich misselijk. Deze dronkaard, gewoon weer zo'n persoon die ze wekenlang nacht na nacht had veracht, stond zo ver af van haar beeld van een verlegen mijnwerker dat Alice niet kon geloven dat het echt Paul was.
    
  En toch gebeurde het.
    
  Door de alcoholische waas heen herkende de jongeman haar plotseling en hij kwam wankelend overeind.
    
  "Alice!"
    
  De man die bij hem was, draaide zich naar haar om en hief zijn glas.
    
  "Kennen jullie elkaar?"
    
  "Ik dacht dat ik hem kende," zei Alice koud.
    
  "Uitstekend! Dan moet je weten dat je vriend de succesvolste bankier in Isartor is... We verkopen meer aandelen dan welke andere bank dan ook die de laatste tijd is ontstaan! Ik ben zijn trotse accountant.
    
  ... Kom op, proost met ons."
    
  Alice voelde een golf van minachting door zich heen gaan. Ze had alles gehoord over de nieuwe banken. Bijna alle etablissementen die de afgelopen maanden waren geopend, waren opgericht door jongeren, en tientallen studenten stroomden elke avond naar de club om hun geld uit te geven aan champagne en prostituees voordat het geld uiteindelijk zijn waarde verloor.
    
  "Toen mijn vader me vertelde dat je het geld had meegenomen, geloofde ik hem niet. Wat had ik het mis. Nu zie ik dat dat het enige is waar je om geeft," zei ze, terwijl ze zich omdraaide.
    
  "Alice, wacht..." mompelde de jongeman verlegen. Hij strompelde om de tafel heen en probeerde haar hand te grijpen.
    
  Alice draaide zich om en sloeg hem, een klap die klonk als een klok. Hoewel Paul probeerde zichzelf te redden door zich vast te klampen aan het tafelkleed, viel hij om en belandde op de grond onder een regen van gebroken flessen en het gelach van drie koorzangers.
    
  "Trouwens," zei Alice terwijl ze wegging, "in dat smoking zie je er nog steeds uit als een ober."
    
  Paul gebruikte de stoel om op te staan, net op tijd om Alice' rug in de menigte te zien verdwijnen. Zijn vriend, de accountant, leidde de meisjes nu de dansvloer op. Plotseling greep iemand Paul stevig vast en trok hem terug in de stoel.
    
  "Het lijkt erop dat je haar verkeerd hebt geklopt, hè?"
    
  De man die hem hielp, kwam hem vaag bekend voor.
    
  "Wie ben jij in godsnaam?"
    
  "Ik ben de vriend van je vader, Paul. Degene die zich nu afvraagt of je zijn naam wel waardig bent."
    
  "Wat weet jij over mijn vader?"
    
  De man haalde een visitekaartje tevoorschijn en stopte het in de binnenzak van Pauls smoking.
    
  "Kom naar mij toe als je nuchter bent."
    
    
  25
    
    
  Paul keek op van de ansichtkaart en staarde naar het bord boven de boekwinkel. Hij wist nog steeds niet wat hij daar deed.
    
  De winkel lag op slechts een steenworp afstand van de Marienplatz, in het piepkleine centrum van München. Hier hadden de slagers en marskramers van Schwabing plaatsgemaakt voor horlogemakers, hoedenmakers en riethandelaren. Naast Kellers zaak was er zelfs een kleine bioscoop die F.W. Murnaus Nosferatu vertoonde, meer dan een jaar na de oorspronkelijke première. Het was middag en ze moesten halverwege de tweede vertoning zijn geweest. Paul stelde zich de filmoperateur voor in zijn cabine, die de ene na de andere versleten filmrol verwisselde. Hij had medelijden met hem. Hij was stiekem naar binnen geglipt om deze film te zien - de eerste en enige film die hij ooit had gezien - in de bioscoop naast het pension, toen het het gesprek van de dag was. Hij had niet echt genoten van de nauwelijks verhulde bewerking van Bram Stokers Dracula. Voor hem lag de ware emotie van het verhaal in de woorden en stiltes, in het wit dat de zwarte letters op de pagina omgaf. De filmversie leek te simpel, als een puzzel die uit slechts twee stukjes bestond.
    
  Paul betrad de boekwinkel voorzichtig, maar vergat al snel zijn ongerustheid toen hij de boeken bestudeerde die netjes gerangschikt stonden op boekenkasten van vloer tot plafond en op grote tafels bij het raam. Er was geen toonbank te bekennen.
    
  Hij bladerde door de eerste editie van Death in Venice toen hij een stem achter zich hoorde.
    
  "Thomas Mann is een goede keuze, maar ik weet zeker dat je hem al gelezen hebt."
    
  Paul draaide zich om. Daar stond Keller, glimlachend naar hem. Zijn haar was spierwit, hij droeg een ouderwets sikje en af en toe krabde hij aan zijn grote oren, waardoor er nog meer aandacht op gevestigd werd. Paul had het gevoel dat hij de man kende, hoewel hij niet kon zeggen waar.
    
  Ja, ik heb het gelezen, maar ik had er haast mee. Iemand in het pension waar ik woon, heeft het me geleend. Boeken blijven meestal niet lang in mijn handen, hoe graag ik ze ook wil herlezen.
    
  "Ah. Maar herlees niet, Paul. Je bent te jong, en mensen die herlezen, raken al snel overladen met ontoereikende wijsheid. Lees nu alles wat je kunt, zo breed mogelijk. Pas als je mijn leeftijd bereikt, zul je beseffen dat herlezen geen tijdverspilling is."
    
  Paul keek hem nog eens aandachtig aan. Keller was ver in de vijftig, hoewel zijn rug kaarsrecht was en zijn lichaam slank was in een ouderwets driedelig pak. Zijn witte haar gaf hem een respectabele uitstraling, hoewel Paul vermoedde dat het geverfd was. Plotseling besefte hij waar hij deze man eerder had gezien.
    
  "Je was vier jaar geleden op Jurgens verjaardagsfeestje."
    
  "Je hebt een goed geheugen, Paul."
    
  "Je zei dat ik zo snel mogelijk moest vertrekken... dat ze buiten wachtte," zei Paul verdrietig.
    
  "Ik herinner me nog met absolute helderheid dat je een meisje redde, midden in de balzaal. Ik heb ook mijn momenten gehad in mijn leven... en mijn gebreken, hoewel ik nooit zo'n grote fout heb gemaakt als die ik je gisteren zag maken, Paul."
    
  "Herinner me er maar niet aan. Hoe in godsnaam had ik moeten weten dat ze daar was? Het is twee jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag!"
    
  "Nou, dan is de echte vraag hier natuurlijk: wat deed je in godsnaam, dronken worden als een ketter?"
    
  Paul wipte ongemakkelijk van de ene voet op de andere. Hij voelde zich ongemakkelijk om deze zaken met een volslagen vreemde te bespreken, maar tegelijkertijd voelde hij een vreemde rust in het gezelschap van de boekhandelaar.
    
  "Hoe dan ook," vervolgde Keller, "ik wil je niet kwellen, want de wallen onder je ogen en je bleke gezicht vertellen me dat je jezelf al genoeg hebt gekweld."
    
  "Je zei dat je met mij over mijn vader wilde praten," zei Paul bezorgd.
    
  Nee, dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat je bij me langs moest komen.
    
  "Waarom dan?"
    
  Deze keer was het Kellers beurt om te zwijgen. Hij leidde Paul naar een vitrine en wees naar de Sint-Michaëlskerk, recht tegenover de boekwinkel. Een bronzen plaquette met de stamboom van de familie Wittelsbach torende uit boven het beeld van de aartsengel die het gebouw zijn naam gaf. In de middagzon waren de schaduwen van het beeld lang en dreigend.
    
  Kijk... drieënhalve eeuw pracht en praal. En dit is slechts een korte proloog. In 1825 besloot Lodewijk I onze stad te transformeren tot een nieuw Athene. Steegjes en boulevards vol licht, ruimte en harmonie. Kijk nu eens wat lager, Paul.
    
  Bedelaars hadden zich verzameld bij de kerkdeur en stonden in de rij voor de soep die de parochie bij zonsondergang uitdeelde. De rij was nog maar net begonnen te vormen en strekte zich al verder uit dan Paul vanuit het winkelraam kon zien. Hij was niet verbaasd om oorlogsveteranen nog steeds in hun sjofele uniformen te zien, die bijna vijf jaar geleden verboden waren. Evenmin was hij geschokt door de verschijning van de zwervers, hun gezichten getekend door armoede en dronkenschap. Wat hem echt verbaasde, was de aanblik van tientallen volwassen mannen in sjofele pakken, maar met perfect gestreken overhemden, van wie er geen een jas te bekennen was, ondanks de harde wind die juniavond.
    
  De jas van een gezinsman die elke dag op pad moet om brood voor zijn kinderen te halen, is altijd een van de laatste dingen die verpand wordt, dacht Paul, terwijl hij nerveus zijn handen in zijn eigen jaszakken stak. Hij had de jas tweedehands gekocht, verbaasd dat de stof zo goed was voor de prijs van een middelgrote kaas.
    
  Net als een smoking.
    
  Vijf jaar na de val van de monarchie: terreur, straatmoorden, honger, armoede. Welke versie van München vind jij het mooist, jongen?
    
  "Echt, denk ik."
    
  Keller keek hem aan, duidelijk tevreden met zijn antwoord. Paul merkte dat zijn houding enigszins veranderde, alsof de vraag een test was voor iets veel groters dat nog moest komen.
    
  Ik ontmoette Hans Reiner vele jaren geleden. Ik weet de exacte datum niet meer, maar ik denk dat het rond 1895 was, want hij ging naar een boekwinkel en kocht een exemplaar van Vernes Karpatenkasteel, dat net was uitgekomen.
    
  "Had hij ook zo'n liefhebber van lezen?" vroeg Paul, die zijn emoties niet kon verbergen. Hij wist zo weinig over de man die hem het leven had geschonken dat elke glimp van gelijkenis hem met een mengeling van trots en verwarring vervulde, als een echo uit een andere tijd. Hij voelde een blinde behoefte om de boekhandelaar te vertrouwen, om uit zijn gedachten elk spoor van de vader te halen die hij nooit had kunnen ontmoeten.
    
  Hij was een echte boekenwurm! Je vader en ik hebben die eerste dag een paar uur gepraat. In die tijd duurde dat lang, want mijn boekwinkel zat van opening tot sluiting vol, niet verlaten zoals nu. We ontdekten gemeenschappelijke interesses, zoals poëzie. Hoewel hij erg intelligent was, was hij nogal traag met woorden en bewonderde hij wat mensen zoals Hölderlin en Rilke konden. Een keer vroeg hij me zelfs om hem te helpen met een kort gedicht dat hij voor je moeder schreef.
    
  "Ik herinner me dat ze me over dat gedicht vertelde," zei Paul nors, "hoewel ze het me nooit heeft laten lezen."
    
  "Misschien ligt het nog tussen de papieren van je vader?" opperde de boekhandelaar.
    
  Helaas was het weinige dat we hadden nog over in het huis waar we vroeger woonden. We moesten snel vertrekken.
    
  "Het is jammer. Hoe dan ook... elke keer dat hij naar München kwam, brachten we samen interessante avonden door. Zo hoorde ik voor het eerst over de Grootloge van de Rijzende Zon."
    
  "Wat is dit?"
    
  De boekhandelaar begon zachter te praten.
    
  "Weet jij wie de Vrijmetselaars zijn, Paul?"
    
  De jongeman keek hem verbaasd aan.
    
  "De kranten schrijven dat ze een machtige geheime sekte zijn."
    
  "Geregeerd door Joden die het lot van de wereld bepalen?" zei Keller met een ironische stem. "Ik heb dat verhaal ook al vaak gehoord, Paul. Vooral tegenwoordig, nu mensen op zoek zijn naar iemand die de schuld kan krijgen van al het slechte dat er gebeurt."
    
  "Dus, wat is de waarheid?"
    
  "De Vrijmetselaars zijn een geheim genootschap, geen sekte. Ze bestaan uit geselecteerde individuen die streven naar verlichting en de triomf van de moraal in de wereld."
    
  "Met "uitverkoren" bedoel je "machtig"?"
    
  "Nee. Deze mensen kiezen zelf. Geen enkele vrijmetselaar mag een leek vragen om vrijmetselaar te worden. Het is de leek die moet vragen, net zoals ik je vader heb gevraagd mij toegang tot de loge te verlenen."
    
  "Mijn vader was vrijmetselaar?" vroeg Paul verbaasd.
    
  "Wacht even," zei Keller. Hij deed de winkeldeur op slot, zette het bordje op GESLOTEN en liep toen naar de achterkamer. Toen hij terugkwam, liet hij Paul een oude studiofoto zien. Daarop stonden een jonge Hans Reiner, Keller en drie andere mannen die Paul niet kende, allemaal aandachtig in de camera te staren. Hun verstijfde houding was typerend voor fotografie rond de eeuwwisseling, toen modellen minstens een minuut stil moesten blijven staan om onscherpte te voorkomen. Een van de mannen hield een vreemd symbool vast dat Paul zich jaren geleden herinnerde te hebben gezien in het kantoor van zijn oom: een winkelhaak en een passer tegenover elkaar, met een grote "L" in het midden.
    
  "Je vader was de bewaker van de tempel van de Grootloge van de Rijzende Zon. De bewaker zorgt ervoor dat de deur van de tempel gesloten is voordat het werk begint... In lekentaal: voordat het ritueel begint."
    
  "Ik dacht dat je zei dat het niets met religie te maken had."
    
  Als vrijmetselaars geloven we in een bovennatuurlijk wezen dat we de Grote Architect van het Universum noemen. Dat is alles wat dogma is. Elke vrijmetselaar vereert de Grote Architect zoals hij dat nodig acht. In mijn loge zijn er joden, katholieken en protestanten, hoewel we daar niet openlijk over spreken. Twee onderwerpen zijn verboden in de loge: religie en politiek.
    
  "Heeft de lodge iets te maken met de dood van mijn vader?"
    
  De boekhandelaar wachtte even voordat hij antwoordde.
    
  Ik weet niet veel over zijn dood, behalve dat wat je verteld is een leugen is. De dag dat ik hem voor het laatst zag, stuurde hij me een berichtje en we ontmoetten elkaar bij een boekwinkel. We spraken elkaar haastig, midden op straat. Hij vertelde me dat hij in gevaar was en dat hij vreesde voor jouw leven en dat van je moeder. Twee weken later hoorde ik geruchten dat zijn schip in de koloniën was gezonken.
    
  Paul overwoog Keller te vertellen over de laatste woorden van zijn neef Eduard, over de nacht dat zijn vader het Schroeder-huis bezocht en over het schot dat Eduard had gehoord, maar hij zag ervan af. Hij had het bewijsmateriaal overwogen, maar kon niets overtuigends vinden om aan te tonen dat zijn oom verantwoordelijk was voor de verdwijning van zijn vader. Diep van binnen geloofde hij dat er iets in zat, maar totdat hij er helemaal zeker van was, wilde hij de last met niemand delen.
    
  "Hij vroeg me ook om je iets te geven als je oud genoeg was. Ik ben al maanden naar je op zoek," vervolgde Keller.
    
  Paul voelde zijn hart omkeren.
    
  "Wat is dit?"
    
  "Ik weet het niet, Paul."
    
  "Nou, waar wacht je nog op? Geef haar aan mij!" zei Paul, bijna schreeuwend.
    
  De boekhandelaar keek Paul koel aan en maakte duidelijk dat hij het niet prettig vond als mensen hem thuis opdrachten gaven.
    
  "Denk je dat je de erfenis van je vader waardig bent, Paul? De man die ik laatst bij BeldaKlub zag, leek niets meer dan een dronken lomperik."
    
  Paul deed zijn mond open om te antwoorden, om deze man te vertellen over de honger en kou die hij had doorstaan toen ze uit het Schroederhuis waren gezet. Over de uitputting van het sjouwen van kolen op en af, vochtige trappen. Over de wanhoop van het niets hebben, wetende dat je ondanks alle obstakels toch je zoektocht moest voortzetten. Over de verleiding van het ijskoude water van de Isar. Maar uiteindelijk bekeerde hij zich, want wat hij had doorstaan gaf hem niet het recht om zich te gedragen zoals hij de afgelopen weken had gedaan.
    
  Het zorgde er alleen maar voor dat hij zich nog schuldiger voelde.
    
  "Herr Keller... als ik tot een loge behoorde, zou dat mij dan waardiger maken?"
    
  "Als je er met heel je hart om zou vragen, zou dat een begin zijn. Maar ik verzeker je, het zal niet makkelijk zijn, zelfs niet voor iemand zoals jij."
    
  Paul slikte voordat hij antwoordde.
    
  "Dan vraag ik nederig om uw hulp. Ik wil net als mijn vader vrijmetselaar worden."
    
    
  26
    
    
  Alice bewoog het papier in de ontwikkelbak en legde het vervolgens in de fixeervloeistof. Ze voelde zich vreemd toen ze naar de afbeelding keek. Aan de ene kant ben ik trots op de technische perfectie van de foto. Het gebaar van die hoer toen ze Paul vasthield. De glinstering in haar ogen, zijn halfgesloten ogen... De details gaven haar het gevoel dat ze de scène bijna kon aanraken, maar ondanks haar professionele trots vrat het beeld Alice van binnenuit op.
    
  Verzonken in haar gedachten in de donkere kamer, merkte ze nauwelijks het rinkelen van de bel die een nieuwe klant aankondigde. Ze keek echter op toen ze een bekende stem hoorde. Ze tuurde door het rode glazen kijkgat, dat een helder zicht op de winkel bood, en haar ogen bevestigden wat haar oren en hart haar vertelden.
    
  "Goedemiddag," riep Paul nogmaals, terwijl hij naar de toonbank liep.
    
  Paul besefte dat de aandelenhandel wel eens een kort leven kon beschoren zijn en woonde nog steeds met zijn moeder in een pension. Hij maakte daarom een lange omweg om even langs te gaan bij Münz & Zonen. Hij kreeg het adres van de fotostudio van een medewerker van de club, nadat hij zijn tong had losgemaakt met een paar bankbiljetten.
    
  Hij droeg een zorgvuldig ingepakt pakket onder zijn arm. Het bevatte een dik zwart boek, bedrukt met goud. Sebastian had hem verteld dat het de basisbeginselen bevatte die elke leek zou moeten kennen voordat hij vrijmetselaar werd. Eerst Hans Rainer, en daarna Sebastian, was ermee ingewijd. Pauls vingers jeukten om de regels die zijn vader ook had gelezen, door te bladeren, maar eerst moest er iets dringenders gebeuren.
    
  "We zijn gesloten", vertelde de fotograaf aan Paul.
    
  "Echt? Ik dacht dat het nog tien minuten tot sluitingstijd was," zei Paul, terwijl hij argwanend naar de klok aan de muur keek.
    
  "Wij zijn voor u gesloten."
    
  "Voor mij?"
    
  "Dus jij bent niet Paul Rainer?"
    
  "Hoe weet je mijn naam?"
    
  "Jij voldoet aan de beschrijving. Lang, dun, glazige ogen, knap als de duivel. Er stonden nog meer bijvoeglijke naamwoorden in, maar het is beter als ik ze niet herhaal."
    
  Er klonk een knal uit de achterkamer. Toen Paul het hoorde, probeerde hij over de schouder van de fotograaf mee te kijken.
    
  "Is Alice daar?"
    
  "Het moet een kat zijn."
    
  "Het leek niet op een kat."
    
  "Nee, het klonk alsof er een lege ontwikkelbak op de grond was gevallen. Maar Alice is er niet, dus het moet de kat zijn geweest."
    
  Er klonk nog een klap, deze keer luider.
    
  "Hier is er nog één. Gelukkig zijn ze van metaal", zei August Münz, terwijl hij met een elegant gebaar een sigaret opstak.
    
  "Ga die kat maar eens voeren. Hij ziet er hongerig uit."
    
  "Eerder woedend."
    
  "Ik kan het begrijpen," zei Paul, terwijl hij zijn hoofd boog.
    
  "Luister, mijn vriendin, ze heeft echt iets voor je achtergelaten."
    
  De fotograaf gaf hem een foto met de bedrukte kant naar beneden. Paul draaide hem om en zag een ietwat wazige foto, genomen in een park.
    
  "Dit is een vrouw die slaapt op een bankje in een Engelse tuin."
    
  August nam een diepe trek van zijn sigaret.
    
  De dag dat ze deze foto nam... was het haar eerste solowandeling. Ik had haar mijn camera geleend zodat ze de stad kon verkennen, op zoek naar een beeld dat me zou raken. Ze slenterde door het park, zoals alle nieuwkomers. Plotseling zag ze een vrouw op een bankje zitten, en Alice werd aangetrokken door haar kalmte. Ze maakte een foto en ging haar vervolgens bedanken. De vrouw reageerde niet, en toen Alice haar schouder aanraakte, viel ze op de grond.
    
  "Ze was dood," zei Paul vol afschuw, toen hij zich plotseling realiseerde wat hij zag.
    
  "Gestorven van de honger," antwoordde Augustus, terwijl hij een laatste trek nam en de sigaret in de asbak uitdrukte.
    
  Paul greep de toonbank even vast, zijn blik gericht op de foto, en gaf hem uiteindelijk terug.
    
  "Bedankt dat je me dit hebt laten zien. Zeg alsjeblieft tegen Alice dat als ze overmorgen naar dit adres komt," zei hij, terwijl hij een vel papier en een potlood van de toonbank pakte en een aantekening maakte, "ze zal zien hoe goed ik het heb begrepen."
    
  Een minuut nadat Paul was vertrokken, liep Alice uit het fotolab.
    
  "Ik hoop dat je deze trays niet hebt gedeukt. Anders ben jij degene die ze weer in orde krijgt."
    
  "Je hebt te veel gezegd, August. En dat gedoe met die foto... Ik heb je niet gevraagd hem iets te geven."
    
  "Hij is verliefd op je."
    
  "Hoe weet je dat?"
    
  "Ik weet veel over verliefde mannen. Vooral hoe moeilijk het is om ze te vinden."
    
  "Het begon slecht tussen ons", zei Alice terwijl ze haar hoofd schudde.
    
  "Nou en? De dag begint om middernacht, midden in de duisternis. Vanaf dat moment wordt alles licht."
    
    
  27
    
    
  Er stond een enorme rij bij de ingang van Ziegler Bank.
    
  Gisteravond, toen ze naar bed ging in de kamer die ze vlak bij de studio had gehuurd, had Alice besloten dat ze Paul niet zou zien. Ze herhaalde dit in zichzelf terwijl ze zich klaarmaakte, haar hoedencollectie (die uit slechts twee bestond) paste en in het karretje ging zitten dat ze normaal gesproken niet gebruikte. Ze was volkomen verrast toen ze in de rij bij de bank stond.
    
  Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat er eigenlijk twee rijen waren. De ene leidde naar de bank, de andere naar de ingang ernaast. Mensen kwamen met een glimlach op hun gezicht uit de tweede deur, met tassen vol worstjes, brood en enorme stengels bleekselderij.
    
  Paul was in het restaurant ernaast met een andere man die groenten en ham afwoog en zijn klanten bediende. Toen Paul Alice zag, baande hij zich een weg door de menigte die stond te wachten om de winkel binnen te komen.
    
  "De tabakswinkel naast ons moest sluiten toen de zaken failliet gingen. We hebben hem heropend en omgebouwd tot een kruidenierswinkel voor meneer Ziegler. Hij is een geluksvogel."
    
  "De mensen zijn ook blij, voor zover ik kan zien."
    
  We verkopen goederen tegen kostprijs en op krediet aan alle bankklanten. We vreten elke laatste cent van onze winst op, maar werknemers en gepensioneerden - iedereen die de belachelijke inflatie niet kan bijhouden - zijn ons allemaal erg dankbaar. Tegenwoordig is de dollar meer dan drie miljoen mark waard.
    
  "Je verliest een fortuin."
    
  Paul haalde zijn schouders op.
    
  "Vanaf volgende week gaan we 's avonds soep uitdelen aan mensen die het nodig hebben. Het zal niet zoals bij de jezuïeten zijn, want wij hebben maar genoeg voor vijfhonderd porties, maar we hebben al een groep vrijwilligers."
    
  Alice keek hem aan, haar ogen vernauwden zich.
    
  "Doe je dit allemaal voor mij?"
    
  Ik doe dit omdat ik het kan. Omdat het het juiste is om te doen. Omdat ik geraakt werd door de foto van de vrouw in het park. Omdat deze stad naar de verdoemenis gaat. En ja, omdat ik me als een idioot heb gedragen, en ik wil dat je me vergeeft.
    
  "Ik heb je al vergeven," antwoordde ze terwijl ze vertrok.
    
  "Waarom ga je dan?" vroeg hij, terwijl hij ongelovig zijn handen in de lucht gooide.
    
  "Omdat ik nog steeds boos op je ben!"
    
  Paul wilde haar achterna rennen, maar Alice draaide zich om en glimlachte naar hem.
    
  "Maar je kunt me morgenavond komen ophalen en kijken of het weg is."
    
    
  28
    
    
  "Dus ik geloof dat je klaar bent om aan deze reis te beginnen, waar je waarde op de proef wordt gesteld. Buig voorover."
    
  Paul gehoorzaamde, en de man in het pak trok een dikke zwarte kap over zijn hoofd. Met een snelle ruk trok hij de twee leren banden om Pauls nek recht.
    
  "Zie je iets?"
    
  "Nee".
    
  Pauls eigen stem klonk vreemd in de buurt en de geluiden om hem heen leken uit een andere wereld te komen.
    
  "Er zitten twee gaten aan de achterkant. Als je meer lucht nodig hebt, trek het dan iets van je nek af."
    
  "Bedankt".
    
  Sla nu je rechterarm stevig om mijn linkerarm. We zullen samen een grote afstand afleggen. Het is cruciaal dat je vooruitgaat wanneer ik je dat zeg, zonder aarzeling. Je hoeft je niet te haasten, maar je moet wel goed naar je instructies luisteren. Op bepaalde momenten zeg ik je dat je met één voet voor de andere moet lopen. Op andere momenten zeg ik je dat je je knieën moet optillen om de trap op of af te gaan. Ben je er klaar voor?
    
  Paul knikte.
    
  "Beantwoord de vragen luid en duidelijk."
    
  "Ik ben er klaar voor".
    
  "Laten we beginnen."
    
  Paul bewoog langzaam, dankbaar dat hij eindelijk kon bewegen. Hij had het afgelopen halfuur vragen van de man in het pak beantwoord, ook al had hij hem nog nooit eerder gezien. Hij wist de antwoorden die hij had moeten geven al van tevoren, want ze stonden allemaal in het boek dat Keller hem drie weken geleden had gegeven.
    
  "Moet ik ze uit mijn hoofd leren?" vroeg hij aan de boekhandelaar.
    
  Deze formules maken deel uit van een ritueel dat we moeten behouden en respecteren. Je zult al snel ontdekken dat inwijdingsceremonies en de manier waarop ze je veranderen een belangrijk aspect van de vrijmetselarij zijn.
    
  "Er zijn er meer dan één?"
    
  "Er is er één voor elk van de drie graden: Aangenomen Leerling, Mede-Vakman en Meester-Metselaar. Na de derde graad volgen er nog dertig, maar dit zijn eredoctoraten waar je later meer over te weten komt."
    
  "Wat is uw diploma, meneer Keller?"
    
  De boekhandelaar negeerde zijn vraag.
    
  "Ik wil dat je het boek leest en de inhoud zorgvuldig bestudeert."
    
  Paulus deed precies dat. Het boek vertelt het verhaal van de oorsprong van de Vrijmetselarij: de bouwersgilden uit de Middeleeuwen, en vóór hen de mythische bouwers van het oude Egypte: zij ontdekten allemaal de wijsheid die inherent is aan de symbolen van constructie en geometrie. Je moet dit woord altijd met een hoofdletter G spellen, want G is het symbool van de Grote Architect van het Universum. Hoe je het aanbidt, is aan jou. In de loge is de enige steen die je bewerkt je geweten en alles wat je daarin draagt. Je broeders zullen je na je inwijding de gereedschappen hiervoor geven... als je de vier beproevingen doorstaat.
    
  "Zal het moeilijk zijn?"
    
  "Ben je bang?"
    
  "Nee. Nou ja, een klein beetje."
    
  "Het zal moeilijk zijn," gaf de boekhandelaar na een ogenblik toe. "Maar je bent dapper en je zult goed voorbereid zijn."
    
  Niemand had Pauls moed nog op de proef gesteld, hoewel de beproevingen nog niet begonnen waren. Hij werd op een vrijdagavond om negen uur ontboden in een steegje in de Altstadt, de oude binnenstad. Van buiten leek de ontmoetingsplek op een gewoon huis, hoewel misschien wat vervallen. Een roestige brievenbus met een onleesbare naam hing naast de deurbel, maar het slot leek nieuw en goed geolied. Een man in pak liep alleen naar de deur en leidde Paul een gang in die vol stond met diverse houten meubels. Daar onderging Paul zijn eerste rituele verhoor.
    
  Onder de zwarte kap vroeg Paul zich af waar Keller zou zijn. Hij ging ervan uit dat de boekhandelaar, zijn enige connectie met de lodge, hem zou introduceren. In plaats daarvan werd hij begroet door een volslagen vreemde, en hij kon het gevoel van kwetsbaarheid niet van zich afschudden terwijl hij blindelings liep, leunend op de arm van een man die hij een halfuur eerder had ontmoet.
    
  Na wat een enorme afstand leek - hij klom verschillende trappen op en af en door meerdere lange gangen - stopte zijn gids eindelijk.
    
  Paulus hoorde drie luide klopjes, waarna een onbekende stem vroeg: "Wie belt er aan bij de tempel?"
    
  "Een broeder die een slechte man meebrengt die ingewijd wil worden in onze geheimen."
    
  "Was hij goed voorbereid?"
    
  "Dat heeft hij."
    
  "Hoe heet hij?"
    
  "Paul, zoon van Hans Rainer."
    
  Ze gingen weer op pad. Paul merkte dat de grond onder zijn voeten harder en gladder was, misschien van steen of marmer. Ze liepen een hele tijd, hoewel de tijd binnen de kap een andere volgorde leek te hebben. Op bepaalde momenten voelde Paul - meer intuïtief dan met enige zekerheid - dat ze door dezelfde dingen heen gingen als eerder, alsof ze in cirkels liepen en vervolgens gedwongen werden om terug te keren.
    
  Zijn gids bleef opnieuw staan en begon de riemen van Pauls capuchon los te maken.
    
  Paulus knipperde met zijn ogen toen het zwarte kleed werd weggetrokken en hij besefte dat hij in een kleine, koude kamer met een laag plafond stond. De muren waren volledig bedekt met kalksteen, waarop men door elkaar geschreven zinnen kon lezen, geschreven door verschillende handen en op verschillende hoogtes. Paulus herkende verschillende versies van de vrijmetselaarsgeboden.
    
  Ondertussen verwijderde de man in het pak metalen voorwerpen van hem, waaronder zijn riem en laarzengespen, die hij zonder na te denken eraf trok. Paul had spijt dat hij zijn andere schoenen niet had meegenomen.
    
  "Draag je iets van goud? De lodge betreden met edelmetaal aan is een grove belediging."
    
  "Nee meneer," antwoordde Paul.
    
  "Daar vind je pen, papier en inkt," zei de man. Toen verdween hij, zonder nog een woord te zeggen, door de deur en deed die achter zich dicht.
    
  Een kleine kaars verlichtte de tafel waar schrijfgerei lag. Ernaast lag een schedel, en Paulus besefte met een huivering dat die echt was. Er stonden ook verschillende flacons met elementen die verandering en initiatie symboliseerden: brood en water, zout en zwavel, as.
    
  Hij bevond zich in de Kamer van Beschouwingen, de plek waar hij als leek zijn getuigenis moest schrijven. Hij pakte een pen en begon een oude formule op te schrijven die hij niet helemaal begreep.
    
  Dit is allemaal slecht. Al die symboliek, die herhaling... Ik heb het gevoel dat het niets meer is dan loze woorden; er zit geen ziel in, dacht hij.
    
  Plotseling verlangde hij er wanhopig naar om onder de straatlantaarns door de Ludwigstrasse te lopen, zijn gezicht bloot aan de wind. Zijn angst voor het donker, die zelfs in zijn volwassenheid niet was verdwenen, sloop onder zijn capuchon omhoog. Ze zouden over een halfuur terug zijn om hem te halen, en hij kon hen gewoon vragen hem te laten gaan.
    
  Er was nog tijd om terug te keren.
    
  Maar dan had ik nooit de waarheid over mijn vader geweten.
    
    
  29
    
    
  De man in het pak kwam terug.
    
  "Ik ben er klaar voor", zei Paul.
    
  Hij wist niets van de daadwerkelijke ceremonie die zou volgen. Hij wist alleen de antwoorden op de vragen die ze hem stelden, niets meer. En toen was het tijd voor de tests.
    
  Zijn gids legde een touw om zijn nek en bedekte vervolgens zijn ogen weer. Deze keer gebruikte hij geen zwarte kap, maar een blinddoek van hetzelfde materiaal, die hij met drie strakke knopen dichtknoopte. Paul was dankbaar voor de verlichting van de ademhaling en zijn gevoel van kwetsbaarheid nam af, maar slechts even. Plotseling trok de man Pauls jas uit en scheurde de linkermouw van zijn overhemd. Vervolgens knoopte hij de voorkant van zijn overhemd los, waardoor Pauls torso zichtbaar werd. Ten slotte rolde hij Pauls linkerbroekspijp op en trok zijn schoen en sok uit.
    
  "Laten we gaan."
    
  Ze liepen weer. Paul voelde een vreemd gevoel toen zijn blote voetzool de koude vloer raakte, waarvan hij nu zeker wist dat die van marmer was.
    
  "Stop!"
    
  Hij voelde een scherp voorwerp tegen zijn borst en voelde hoe de haren in zijn nek overeind gingen staan.
    
  "Heeft de aanvrager zijn getuigenis meegebracht?"
    
  "Dat heeft hij."
    
  "Laat hem het op de punt van het zwaard plaatsen."
    
  Paul hief zijn linkerhand op en hield het stuk papier vast waarop hij in de Kamer had geschreven. Hij bevestigde het voorzichtig aan het scherpe voorwerp.
    
  "Paul Rainer, ben je hier uit vrije wil gekomen?"
    
  Die stem... dat is Sebastian Keller! dacht Paul.
    
  "Ja".
    
  "Ben je klaar om de uitdagingen aan te gaan?"
    
  "Ik," zei Paul, die een rilling niet kon onderdrukken.
    
  Vanaf dat moment begon Paul heen en weer te drijven in zijn bewustzijn. Hij begreep de vragen en beantwoordde ze, maar zijn angst en het onvermogen om te zien versterkten zijn andere zintuigen tot het punt waarop ze de overhand namen. Hij begon sneller te ademen.
    
  Hij beklom de trap. Hij probeerde zijn angst te bedwingen door zijn stappen te tellen, maar hij raakte al snel de tel kwijt.
    
  "Hier begint de luchttest. Adem is het eerste wat we bij de geboorte meekrijgen!" klonk Kellers stem.
    
  Een man in pak fluisterde in zijn oor: "Je bent in een nauwe doorgang. Stop. Zet dan nog één stap, maar doe het resoluut, anders breek je je nek!"
    
  De vloer gehoorzaamde. Onder hem leek het oppervlak te veranderen van marmer in ruw hout. Voordat hij de laatste trede zette, wiebelde hij met zijn blote tenen en voelde ze rusten op de rand van de gang. Hij vroeg zich af hoe hoog hij wel niet kon zijn, en in gedachten leek het aantal treden dat hij had beklommen zich te vermenigvuldigen. Hij stelde zich voor dat hij boven op de torens van de Frauenkirche stond en het gekoer van duiven om zich heen hoorde, terwijl beneden, in de eeuwigheid, de drukte van de Marienplatz heerste.
    
  Doe het.
    
  Doe het nu.
    
  Hij zette een stap en verloor zijn evenwicht. Hij viel met zijn hoofd voorover in wat een fractie van een seconde leek. Zijn gezicht raakte het dikke gaas en door de klap klapperden zijn tanden. Hij beet op de binnenkant van zijn wangen en zijn mond vulde zich met de smaak van zijn eigen bloed.
    
  Toen hij bijkwam, besefte hij dat hij zich aan een net vastklampte. Hij wilde zijn blinddoek afdoen om er zeker van te zijn dat het net zijn val inderdaad had verzacht. Hij moest ontsnappen aan de duisternis.
    
  Paul had nauwelijks de tijd om zijn paniek te laten blijken, of verschillende handen trokken hem uit het net en richtten hem op. Hij was weer op de been en liep toen Kellers stem de volgende uitdaging aankondigde.
    
  "De tweede test is de test van het water. Dit is wie we zijn, waar we vandaan komen."
    
  Paul gehoorzaamde toen hem werd opgedragen zijn benen op te tillen, eerst zijn linkerbeen, dan zijn rechterbeen. Hij begon te trillen. Hij stapte in een enorme bak met koud water en de vloeistof reikte tot aan zijn knieën.
    
  Hij hoorde zijn gids opnieuw in zijn oor fluisteren.
    
  "Buig. Vul je longen. Laat jezelf dan terugtrekken en blijf onder water. Beweeg niet en probeer niet eruit te komen, anders zak je voor de test."
    
  De jongeman boog zijn knieën en rolde zich op tot een bal terwijl het water zijn balzak en buik bedekte. Pijngolven liepen langs zijn ruggengraat. Hij haalde diep adem en leunde toen achterover.
    
  Het water sloot zich als een deken om hem heen.
    
  In het begin overheerste de kou. Zoiets had hij nog nooit gevoeld. Zijn lichaam leek te verharden en in ijs of steen te veranderen.
    
  Toen begonnen zijn longen te klagen.
    
  Het begon met een schorre kreun, toen een droog gekras en toen een dringende, wanhopige smeekbede. Hij bewoog zijn hand achteloos en het vergde al zijn wilskracht om zijn handen niet tegen de bodem van de container te drukken en zich naar de oppervlakte te duwen, waarvan hij wist dat die zo dichtbij was als een open deur waardoor hij kon ontsnappen. Net toen hij dacht dat hij het geen seconde meer kon uithouden, klonk er een harde ruk en bevond hij zich op de oppervlakte, snakkend naar adem, zijn borst vulde zich.
    
  Ze liepen weer. Hij was nog steeds kletsnat, zijn haar en kleren druipten. Zijn rechtervoet maakte een vreemd geluid toen zijn laars de grond raakte.
    
  De stem van Keller:
    
  "De derde test is de vuurtest. Dit is de vonk van de Schepper, en wat ons drijft."
    
  Toen waren er handen die zijn lichaam draaiden en hem vooruit duwden. Degene die hem vasthield, kwam heel dichtbij, alsof hij hem wilde omhelzen.
    
  "Er is een vuurcirkel voor je. Doe drie stappen achteruit om vaart te krijgen. Strek je armen voor je uit, ren dan omhoog en spring zo ver mogelijk naar voren."
    
  Paul voelde de hete lucht op zijn gezicht, die zijn huid en haar droogde. Hij hoorde een onheilspellend knetterend geluid, en in zijn verbeelding werd de brandende cirkel enorm groot, tot hij de muil van een enorme draak werd.
    
  Terwijl hij drie stappen achteruit deed, vroeg hij zich af hoe hij over de vlammen zou kunnen springen zonder levend te verbranden, vertrouwend op zijn kleren om hem droog te houden. Het zou nog erger zijn als hij zijn sprong verkeerd inschatte en met zijn hoofd voorover in de vlammen zou vallen.
    
  Ik hoef alleen maar een denkbeeldige lijn op de vloer te trekken en vanaf daar te springen.
    
  Hij probeerde zich de sprong voor te stellen, zich voor te stellen hoe hij door de lucht vloog alsof niets hem kon deren. Hij spande zijn kuiten aan, boog en strekte zijn armen. Toen zette hij drie rennende stappen naar voren.
    
  ...
    
  ... en sprong.
    
    
  30
    
    
  Hij voelde de hitte op zijn handen en gezicht terwijl hij in de lucht hing, zelfs het sissen van zijn shirt toen het vuur een deel van het water verdampte. Hij viel op de grond en begon zijn gezicht en borst te deppen, op zoek naar tekenen van brandwonden. Behalve zijn gekneusde ellebogen en knieën was er geen schade.
    
  Deze keer lieten ze hem niet eens opstaan. Ze tilden hem al op als een schudzak en sleurden hem de kleine ruimte in.
    
  "De laatste test is de test van de aarde, waarnaar we moeten terugkeren."
    
  Zijn gids gaf geen advies. Hij hoorde alleen het geluid van een steen die de ingang blokkeerde.
    
  Hij voelde alles om zich heen. Hij bevond zich in een piepklein kamertje, niet eens groot genoeg om rechtop te staan. Vanuit zijn gehurkte positie kon hij drie muren aanraken en, door zijn arm iets uit te strekken, de vierde en het plafond.
    
  Rustig maar, zei hij tegen zichzelf. Dit is de laatste test. Over een paar minuten is het allemaal voorbij.
    
  Hij probeerde rustiger te ademen toen hij plotseling het plafond hoorde zakken.
    
  "Nee!"
    
  Voordat hij het woord kon uitspreken, beet Paul op zijn lip. Hij mocht bij geen enkel proces spreken - dat was de regel. Hij vroeg zich even af of ze hem gehoord hadden.
    
  Hij probeerde zich van het plafond af te duwen om de val te stoppen, maar in zijn huidige positie kon hij de enorme last die op hem drukte niet weerstaan. Hij duwde met alle macht, maar tevergeefs. Het plafond bleef naar beneden zakken en al snel werd hij gedwongen zijn rug tegen de vloer te drukken.
    
  Ik moet schreeuwen. Zeg dat ze moeten STOPPEN!
    
  Plotseling, alsof de tijd stilstond, flitste er een herinnering door zijn hoofd: een vluchtig beeld uit zijn jeugd, van school naar huis lopend met de absolute zekerheid dat hem een uitbrander te wachten stond. Elke stap die hij zette, bracht hem dichter bij wat hij het meest vreesde. Hij keek nooit achterom. Er zijn opties die gewoon helemaal geen opties zijn.
    
  Nee.
    
  Hij stopte met het slaan tegen het plafond.
    
  Op dat moment begon ze op te staan.
    
  "Laat het stemmen beginnen."
    
  Paul stond weer op zijn benen en klampte zich vast aan zijn gids. De tests waren voorbij, maar hij wist niet of hij ze had gehaald. Hij was tijdens de luchttest als een baksteen in elkaar gezakt, omdat hij de beslissende stap die ze hem hadden opgedragen niet had gezet. Hij had bewogen tijdens de watertest, ook al was het verboden. En hij had gesproken tijdens de aardtest, wat de grootste fout van allemaal was.
    
  Hij hoorde een geluid alsof er een stenen pot geschud werd.
    
  Hij wist uit het boek dat alle huidige logeleden naar het midden van de tempel zouden gaan, waar een houten kist stond. Ze zouden er een klein ivoren balletje in gooien: wit als ze het ermee eens waren, zwart als ze het afwezen. Het oordeel moest unaniem zijn. Slechts één zwart balletje zou genoeg zijn om hem, nog steeds geblinddoekt, naar de uitgang te laten marcheren.
    
  Het geluid van de stemming hield op en maakte plaats voor een luid stampend geluid dat bijna onmiddellijk ophield. Paul nam aan dat iemand de stemmen op een bord of schaal had gelegd. De resultaten waren voor iedereen zichtbaar, behalve voor hem. Misschien zou er een eenzame zwarte bal zijn, waardoor alle beproevingen die hij had doorstaan, betekenisloos zouden worden.
    
  "Paul Reiner, de stemming is definitief en er kan geen beroep tegen worden aangetekend", klonk het luidkeels.
    
  Er viel een moment stilte.
    
  "Je bent toegelaten tot de geheimen van de Vrijmetselarij. Verwijder de blinddoek van zijn ogen!"
    
  Paul knipperde met zijn ogen toen zijn ogen weer naar het licht terugkeerden. Een golf van emotie overspoelde hem, een wilde euforie. Hij probeerde het hele tafereel in één keer in zich op te nemen:
    
  De enorme kamer waarin hij stond, had een schaakbordvormige marmeren vloer, een altaar en twee rijen banken langs de muren.
    
  De leden van de loge, bijna honderd formeel geklede mannen met uitgebreide schorten en medailles, staan allemaal op en applaudisseren voor hem met hun witte handschoenen.
    
  De testapparatuur was lachwekkend ongevaarlijk toen hij eenmaal weer kon zien: een houten ladder boven een net, een badkuip, twee mannen met fakkels, een grote doos met een deksel.
    
  Sebastian Keller staat in het midden naast een altaar dat versierd is met een passer en een winkelhaak. Hij houdt een gesloten boek vast waarop hij kan vloeken.
    
  Paul Rainer legde vervolgens zijn linkerhand op het boek, hief zijn rechterhand omhoog en zwoer dat hij nooit de geheimen van de Vrijmetselarij zou onthullen.
    
  "...onder de dreiging dat mijn tong zou worden uitgerukt, mijn keel zou worden doorgesneden en mijn lichaam zou worden begraven in het zeezand," besloot Paul.
    
  Hij keek om zich heen naar de honderden anonieme gezichten om hem heen en vroeg zich af hoeveel van hen zijn vader kenden.
    
  En als er ergens onder hen iemand was die hem verraden heeft.
    
    
  31
    
    
  Na zijn inwijding hernam Paulus zijn normale leven. Die avond keerde hij bij zonsopgang naar huis terug. Na de ceremonie genoten de vrijmetselaarsbroeders van een banket in de aangrenzende kamer, dat tot in de vroege uurtjes duurde. Sebastian Keller leidde het feestmaal, want zoals Paulus tot zijn grote verbazing ontdekte, was hij de Grootmeester, het hoogstgeplaatste lid van de loge.
    
  Ondanks al zijn inspanningen kon Paul niets over zijn vader te weten komen, dus besloot hij even te wachten om het vertrouwen van zijn medevrijmetselaars te winnen voordat hij vragen stelde. In plaats daarvan besteedde hij zijn tijd aan Alice.
    
  Ze sprak hem opnieuw aan en ze gingen zelfs samen uit. Ze ontdekten dat ze weinig gemeen hadden, maar verrassend genoeg leek dit verschil hen dichter bij elkaar te brengen. Paul luisterde aandachtig naar haar verhaal over hoe ze van huis was weggelopen om te ontsnappen aan een gepland huwelijk met zijn neef. Hij kon niet anders dan bewondering hebben voor Alice's moed.
    
  "Wat ga je nu doen? Je gaat toch niet je hele leven foto's maken in de club?"
    
  Ik hou van fotografie. Ik denk dat ik ga proberen een baan te krijgen bij een internationaal persbureau... Ze betalen goed voor fotografie, hoewel de concurrentie erg groot is.
    
  Op zijn beurt vertelde hij Alice over de afgelopen vier jaar en hoe zijn zoektocht naar de waarheid over wat er met Hans Reiner was gebeurd, een obsessie was geworden.
    
  "We vormen een goed stel," zei Alice. "Je probeert de herinnering aan je vader terug te krijgen, en ik bid dat ik de mijne nooit meer zie."
    
  Paul grijnsde van oor tot oor, maar niet vanwege de vergelijking. Ze zei 'stel', dacht hij.
    
  Helaas voor Paul was Alice nog steeds boos over die scène met het meisje in de club. Toen hij haar op een avond probeerde te kussen nadat hij haar naar huis had gebracht, sloeg ze hem, waardoor zijn achterste tanden klapperden.
    
  "Verdomme," zei Paul, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde. "Wat is er in godsnaam met je aan de hand?"
    
  "Probeer het niet eens."
    
  "Nee, als je me er nog eentje geeft, doe ik dat niet. Jij slaat duidelijk niet als een meisje," zei hij.
    
  Alice glimlachte, greep hem bij de revers van zijn jasje en kuste hem. Een intense kus, hartstochtelijk en vluchtig. Toen duwde ze hem plotseling weg en verdween bovenaan de trap, Paul verward achterlatend, zijn lippen uiteengespreid terwijl hij probeerde te bevatten wat er net gebeurd was.
    
  Paul moest vechten voor elke kleine stap richting verzoening, zelfs in zaken die eenvoudig en vanzelfsprekend leken, zoals haar als eerste door de deur laten komen (iets waar Alice een hekel aan had) of aanbieden om een zwaar pakket te dragen of de rekening te betalen nadat ze een biertje hadden gedronken en een hapje hadden gegeten.
    
  Twee weken na zijn initiatie haalde Paul haar rond drie uur 's nachts op bij de club. Terwijl ze terugliepen naar Alice' pension, dat vlakbij was, vroeg hij haar waarom ze bezwaar had tegen zijn hoffelijke gedrag.
    
  "Omdat ik deze dingen prima zelf kan doen. Ik heb niemand nodig die me eerst laat gaan of me naar huis brengt."
    
  "Maar vorige woensdag, toen ik in slaap viel en niet naar je toe kwam, werd je woedend."
    
  "Je bent in sommige opzichten zo slim, Paul, en in andere zo dom," zei ze, terwijl ze met haar armen zwaaide. "Je werkt me op de zenuwen!"
    
  "Dat maakt dat we met z'n tweeën zijn."
    
  "Waarom stop je dan niet met mij te stalken?"
    
  "Omdat ik bang ben voor wat je zult doen als ik stop."
    
  Alice staarde hem zwijgend aan. De rand van haar hoed wierp een schaduw over haar gezicht, en Paul kon niet zien hoe ze op zijn laatste opmerking reageerde. Hij vreesde het ergste. Als Alice iets irriteerde, konden ze dagenlang niet praten.
    
  Ze bereikten de deur van haar pension aan de Stahlstrasse zonder nog een woord te wisselen. Het gebrek aan gesprek werd benadrukt door de gespannen, hete stilte die de stad in zijn greep had. München nam afscheid van de warmste september in decennia, een korte adempauze na een jaar vol tegenslag. De stilte op straat, het late uur en Alice' stemming vervulden Paul met een vreemde melancholie. Hij voelde dat ze hem ging verlaten.
    
  "Je bent erg stil," zei ze, terwijl ze in haar tas naar haar sleutels zocht.
    
  "Ik was de laatste die sprak."
    
  "Denk je dat je zo stil kunt blijven als je de trap oploopt? Mijn hospita heeft heel strenge regels voor mannen, en die oude koe heeft een uitzonderlijk goed gehoor."
    
  "Nodig je mij uit?" vroeg Paul verrast.
    
  "Je kunt hier blijven als je wilt."
    
  Paul verloor bijna zijn hoed toen hij door de deuropening rende.
    
  Er was geen lift in het gebouw, dus moesten ze drie houten trappen beklimmen die bij elke stap kraakten. Alice bleef dicht bij de muur, wat minder lawaai maakte, maar toch hoorden ze, toen ze de tweede verdieping passeerden, voetstappen in een van de appartementen.
    
  "Zij is het! Vooruit, snel!"
    
  Paul rende langs Alice en bereikte de overloop vlak voordat er een rechthoek van licht verscheen, die Alice's slanke figuur aftekende tegen de afbladderende verf van de trap.
    
  "Wie is daar?" vroeg een hese stem.
    
  "Hallo, mevrouw Kasin."
    
  "Juffrouw Tannenbaum. Wat een ongelegen moment om naar huis terug te keren!"
    
  "Dat is mijn taak, Frau Kasin, zoals u weet."
    
  "Ik kan niet zeggen dat ik dit soort gedrag goedkeur."
    
  "Ik keur lekkages in mijn badkamer ook niet echt goed, mevrouw Kassin, maar de wereld is nu eenmaal niet perfect."
    
  Op dat moment bewoog Paul een beetje en de boom kreunde onder zijn voeten.
    
  "Is er iemand daarboven?" vroeg de eigenaar van het appartement verontwaardigd.
    
  "Even kijken!" antwoordde Alice, terwijl ze de trap op rende die haar van Paul scheidde en hem naar haar appartement leidde. Ze stak de sleutel in het slot en had amper tijd om de deur te openen en Paul naar binnen te duwen, toen de oudere vrouw die achter haar aan strompelde haar hoofd over de trap stak.
    
  "Ik weet zeker dat ik iemand heb gehoord. Is er een man bij jullie?"
    
  "Oh, u hoeft zich nergens zorgen over te maken, Frau Kasin. Het is alleen de kat," zei Alice, terwijl ze de deur voor haar neus dichttrok.
    
  "Je kattentruc werkt altijd, hè?" fluisterde Paul, terwijl hij haar omhelsde en haar lange nek kuste. Zijn adem was heet. Ze huiverde en voelde kippenvel over haar linkerzij lopen.
    
  "Ik dacht dat we weer gestoord zouden worden, net als die dag in bad."
    
  "Stop met praten en kus me," zei hij, terwijl hij haar bij de schouders vastpakte en haar naar zich toe draaide.
    
  Alice kuste hem en kwam dichterbij. Toen vielen ze op de matras, haar lichaam onder het zijne.
    
  "Stop."
    
  Paul stopte abrupt en keek haar aan met een zweem van teleurstelling en verbazing op zijn gezicht. Maar Alice glipte tussen zijn armen door en ging bovenop hem liggen, om de vervelende taak op zich te nemen hen beiden van de rest van hun kleding te ontdoen.
    
  "Wat is dit?"
    
  "Niets," antwoordde ze.
    
  "Je huilt."
    
  Alice aarzelde even. Hem de reden voor haar tranen vertellen zou betekenen dat ze haar ziel blootlegde, en ze dacht niet dat ze dat kon, zelfs niet op zo'n moment.
    
  "Het is gewoon dat... ik ben zo blij."
    
    
  32
    
    
  Toen Paul de envelop van Sebastian Keller ontving, kon hij een rilling niet onderdrukken.
    
  De maanden sinds zijn toelating tot de vrijmetselaarsloge waren frustrerend geweest. In het begin had het bijna iets romantisch om zich bijna blindelings bij een geheim genootschap aan te sluiten, een sensatie van avontuur. Maar toen de eerste euforie eenmaal was verdwenen, begon Paul zich af te vragen wat de bedoeling ervan was. Om te beginnen mocht hij pas spreken op logebijeenkomsten nadat hij drie jaar als leerling had afgerond. Maar dat was nog niet het ergste: het ergste was het uitvoeren van extreem lange rituelen die pure tijdverspilling leken.
    
  Zonder hun rituelen waren de bijeenkomsten weinig meer dan een reeks conferenties en debatten over maçonnieke symboliek en de praktische toepassing ervan om de deugd van medevrijmetselaars te versterken. Het enige dat Paul enigszins interessant vond, was wanneer de deelnemers besloten aan welke goede doelen ze het geld dat ze aan het einde van elke bijeenkomst inzamelden, zouden schenken.
    
  Voor Paul werden de bijeenkomsten een zware verplichting, die hij om de twee weken bijwoonde om de logeleden beter te leren kennen. Zelfs dit doel was moeilijk te bereiken, aangezien de senior vrijmetselaars, degenen die zijn vader ongetwijfeld kenden, aan aparte tafels in de grote eetzaal zaten. Soms probeerde hij dichter bij Keller te komen, in de hoop de boekhandelaar onder druk te zetten om zijn belofte na te komen en hem alles te geven wat zijn vader hem had nagelaten. In de loge hield Keller afstand, en in de boekwinkel stuurde hij Paul weg met vage excuses.
    
  Keller had hem nog nooit geschreven en Paul wist meteen dat wat er ook in de bruine envelop zat die de eigenaar van het pension hem had gegeven, precies was waar hij op had gewacht.
    
  Paul zat op de rand van zijn bed, zijn ademhaling was zwaar. Hij was er zeker van dat de envelop een brief van zijn vader zou bevatten. Hij kon zijn tranen niet bedwingen toen hij zich voorstelde wat Hans Reiner ertoe bewogen moest hebben om de brief aan zijn zoon te schrijven, die toen nog maar een paar maanden oud was. Hij probeerde zijn stem in te houden totdat zijn zoon hem zou begrijpen.
    
  Hij probeerde zich voor te stellen wat zijn vader hem zou hebben willen vertellen. Misschien had hij hem wijze raad gegeven. Misschien had hij het, met de tijd, geaccepteerd.
    
  Misschien kan hij mij aanwijzingen geven over de persoon of personen die hem zouden gaan vermoorden, dacht Paul terwijl hij op zijn tanden knarste.
    
  Met uiterste voorzichtigheid scheurde hij de envelop open en greep erin. Er zat nog een envelop in, kleiner en wit, met een handgeschreven briefje op de achterkant van een van de visitekaartjes van de boekverkoper. Beste Paul, gefeliciteerd. Hans zou trots zijn. Dit is wat je vader voor je heeft achtergelaten. Ik weet niet wat erin zit, maar ik hoop dat het je helpt. SK
    
  Paul opende de tweede envelop en een klein stukje wit papier met blauwe letters viel op de grond. Hij was verlamd van teleurstelling toen hij het oppakte en zag wat het was.
    
    
  33
    
    
  Metzgers pandjeshuis was een koude plek, nog kouder dan de lucht van begin november. Paul veegde zijn voeten af aan de deurmat terwijl het buiten regende. Hij liet zijn paraplu op de toonbank liggen en keek nieuwsgierig om zich heen. Hij herinnerde zich vaag die ochtend, vier jaar geleden, toen hij en zijn moeder naar de winkel in Schwabing waren gegaan om het horloge van zijn vader te verpanden. Het was een steriele plek geweest met glazen schappen en personeel in stropdassen.
    
  Metzgers winkel leek op een grote naaidoos en rook naar mottenballen. Van buiten leek de winkel klein en onbeduidend, maar zodra je binnenstapte, ontdekte je de immense diepte, een ruimte vol meubels, galenakristallen radio's, porseleinen beeldjes en zelfs een gouden vogelkooi. Roest en stof bedekten de verschillende voorwerpen die daar voor het laatst voor anker waren gevallen. Verbaasd bekeek Paul een opgezette kat, die op heterdaad betrapt was bij het grijpen van een mus in volle vlucht. Er had zich een web gevormd tussen de uitgestrekte poot van de kat en de vleugel van de vogel.
    
  "Dit is geen museum, man."
    
  Paul draaide zich geschrokken om. Een magere, ingevallen oude man was naast hem verschenen, gekleed in een blauwe overall die te groot was voor zijn postuur en zijn slankheid accentueerde.
    
  "Bent u Metzger?" vroeg ik.
    
  "Dat ben ik. En als wat je me hebt gebracht geen goud is, heb ik het niet nodig."
    
  "Eerlijk gezegd ben ik niet gekomen om iets te verpanden. Ik kwam om iets op te halen," antwoordde Paul. Hij had al een hekel gekregen aan deze man en zijn verdachte gedrag.
    
  Een flits van hebzucht flikkerde in de kleine ogen van de oude man. Het was duidelijk dat het niet goed ging.
    
  "Sorry, man... Elke dag komen hier twintig mensen die denken dat de oude koperen camee van hun overgrootmoeder duizend mark waard is. Maar laten we eens kijken... laten we eens kijken waar je voor komt."
    
  Paul overhandigde hem een blauw-wit vel papier dat hij in de envelop had gevonden die de boekhandelaar hem had gestuurd. In de linkerbovenhoek stonden Metzgers naam en adres. Paul haastte zich er zo snel mogelijk naartoe, nog steeds bekomen van zijn verbazing dat er geen brief in zat. In plaats daarvan stonden er vier handgeschreven woorden: Artikelnr. 91231
    
  21 tekens
    
  De oude man wees naar het vel papier. "Er ontbreekt hier iets. Beschadigde formulieren worden niet geaccepteerd."
    
  De rechterbovenhoek, waar de naam van degene die de storting deed had moeten staan, was afgescheurd.
    
  "Het onderdeelnummer is heel goed leesbaar", zei Paul.
    
  "Maar we kunnen de spullen die onze klanten achterlaten niet overhandigen aan de eerste persoon die binnenkomt."
    
  "Wat het ook was, het was van mijn vader."
    
  De oude man krabde aan zijn kin en deed alsof hij het stuk papier met interesse bestudeerde.
    
  "In ieder geval is de hoeveelheid erg klein: het item moet al jaren geleden verpand zijn. Ik weet zeker dat het geveild zal worden."
    
  "Ik begrijp het. En hoe kunnen we daar zeker van zijn?"
    
  "Ik geloof dat als een klant bereid is het artikel te retourneren, rekening houdend met de inflatie..."
    
  Paul kromp ineen toen de geldschieter eindelijk zijn kaarten liet zien: het was duidelijk dat hij er zoveel mogelijk uit wilde halen. Maar Paul was vastbesloten om het voorwerp terug te krijgen, ongeacht de prijs.
    
  "Erg goed".
    
  "Wacht hier," zei de andere man met een triomfantelijke glimlach.
    
  De oude man verdween en kwam een halve minuut later terug met een door motten aangevreten kartonnen doos, waarop een vergeeld kaartje stond.
    
  "Alsjeblieft, jongen."
    
  Paul strekte zijn hand uit om hem te pakken, maar de oude man greep zijn pols stevig vast. De aanraking van zijn koude, gerimpelde huid was weerzinwekkend.
    
  "Wat ben je in godsnaam aan het doen?"
    
  "Geld eerst."
    
  "Laat me eerst zien wat erin zit."
    
  "Ik tolereer dit allemaal niet," zei de oude man, terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. "Ik geloof dat jij de rechtmatige eigenaar van deze doos bent, en dat wat erin zit de moeite waard is. Een dubbele daad van vertrouwen, om het zo maar te zeggen."
    
  Paul worstelde een paar momenten met zichzelf, maar hij wist dat hij geen keus had.
    
  "Laat me gaan."
    
  Metzger liet zijn greep los en Paul greep in de binnenzak van zijn jas. Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn.
    
  "Hoeveel?"
    
  "Veertig miljoen mark."
    
  Tegen de wisselkoers van destijds stond dit gelijk aan tien dollar. Genoeg om een gezin wekenlang te voeden.
    
  "Dat is een hoop geld", zei Paul terwijl hij zijn lippen op elkaar perste.
    
  "Je kunt het nemen of laten."
    
  Paul zuchtte. Hij had het geld bij zich, want hij moest de volgende dag een paar bankbetalingen doen. Hij zou het de komende zes maanden van zijn salaris moeten aftrekken, het weinige dat hij had verdiend nadat hij al zijn bedrijfswinsten naar de kringloopwinkel van meneer Ziegler had overgemaakt. Om het nog erger te maken, waren de aandelenkoersen de laatste tijd gestagneerd of gedaald, en het aantal beleggers nam af, waardoor de rijen bij de welzijnskantines met de dag langer werden, zonder dat er een einde in zicht was.
    
  Paul haalde een enorme stapel vers gedrukte bankbiljetten tevoorschijn. In die tijd raakte papiergeld nooit uit de tijd. Sterker nog, de bankbiljetten van het vorige kwartaal waren al waardeloos en dienden als brandstof voor de schoorstenen van München, omdat ze goedkoper waren dan brandhout.
    
  De geldschieter griste de biljetten uit Pauls handen en begon ze langzaam te tellen, terwijl hij ze tegen het licht hield. Uiteindelijk keek hij de jongeman aan en glimlachte, waardoor zijn ontbrekende tanden zichtbaar werden.
    
  "Tevreden?" vroeg Paul sarcastisch.
    
  Metzger trok zijn hand terug.
    
  Paul opende voorzichtig de doos, waarbij een stofwolk om hem heen dwarrelde in het licht van de gloeilamp. Hij haalde er een platte, vierkante doos uit van glad, donker mahoniehout. Er zat geen versieringen of vernis op, alleen een sluiting die opensprong toen Paul erop drukte. Het deksel van de doos ging langzaam en geluidloos open, alsof het niet negentien jaar geleden was dat hij voor het laatst was geopend.
    
  Toen Paul naar de inhoud keek, voelde hij een ijzige angst in zijn hart.
    
  "Pas maar op, jongen," zei de geldschieter, uit wiens handen de biljetten als bij toverslag waren verdwenen. "Je zou in grote problemen kunnen komen als ze je met dat speeltje op straat vinden."
    
  Wat probeerde u mij hiermee te vertellen, vader?
    
  Op een met rood fluweel bedekte standaard lagen een glimmend pistool en een magazijn met tien patronen.
    
    
  34
    
    
  "Het moet belangrijk zijn, Metzger. Ik heb het ontzettend druk. Als het om kosten gaat, kom dan een andere keer terug."
    
  Otto von Schröder zat bij de open haard in zijn kantoor en bood de geldschieter geen zitplaats of drankje aan. Metzger, gedwongen te blijven staan met zijn hoed in de hand, bedwong zijn woede en veinsde een onderdanige buiging en een valse glimlach.
    
  "De waarheid is, Herr Baron, dat ik om een andere reden ben gekomen. Het geld dat u al die jaren hebt geïnvesteerd, gaat nu zijn vruchten afwerpen."
    
  "Is hij terug in München? Is Nagel terug?" vroeg de baron gespannen.
    
  "Het is veel ingewikkelder, Uwe Genade."
    
  "Nou, laat me dan niet raden. Vertel me wat je wilt."
    
  "De waarheid is, Uwe Lordschap, voordat ik deze belangrijke informatie deel, wil ik u eraan herinneren dat de artikelen waarvan ik de verkoop gedurende deze tijd heb opgeschort, wat mijn bedrijf veel heeft gekost..."
    
  "Ga zo door, Metzger."
    
  "-is aanzienlijk in prijs gestegen. Uwe Lordschap heeft mij een jaarlijkse som beloofd, en in ruil daarvoor moest ik u laten weten of Clovis Nagel er een van zou kopen. En met alle respect, Uwe Lordschap heeft noch dit jaar, noch vorig jaar betaald."
    
  De baron verlaagde zijn stem.
    
  "Durf me niet te chanteren, Metzger. Wat ik je de afgelopen twintig jaar heb betaald, compenseert ruimschoots voor de rommel die je in je vuilnisbelt hebt opgeslagen."
    
  "Wat kan ik zeggen? Uwe Lordschap heeft uw woord gegeven, en Uwe Lordschap heeft zich er niet aan gehouden. Laten we onze overeenkomst dan als gesloten beschouwen. Goedemiddag," zei de oude man, terwijl hij zijn hoed opzette.
    
  "Wacht!" zei de baron, terwijl hij zijn hand opstak.
    
  De geldschieter draaide zich om en onderdrukte een glimlach.
    
  "Ja, meneer Baron?"
    
  "Ik heb geen geld, Metzger. Ik ben blut."
    
  "U verrast mij, Uwe Hoogheid!"
    
  "Ik heb staatsobligaties die iets waard kunnen worden als de overheid dividend uitkeert of de economie herstelt. Tot die tijd zijn ze net zoveel waard als het papier waarop ze geschreven zijn."
    
  De oude man keek om zich heen en kneep zijn ogen tot spleetjes.
    
  "In dat geval, Uwe Genade... denk ik dat ik als betaling dat kleine tafeltje van brons en marmer kan accepteren dat naast uw stoel staat."
    
  "Dit is veel meer waard dan je jaarlijkse vergoeding, Metzger."
    
  De oude man haalde zijn schouders op, maar zei niets.
    
  "Heel goed. Spreek."
    
  "U zou natuurlijk nog vele jaren garant moeten staan voor uw betalingen, Uwe Genade. Ik denk dat het zilveren theeservies met reliëf op dat tafeltje wel toepasselijk zou zijn."
    
  "Je bent een klootzak, Metzger," zei de baron, terwijl hij hem een blik vol onverholen haat gaf.
    
  "Zaken zijn zaken, Herr Baron."
    
  Otto zweeg even. Hij zag geen andere keus dan toe te geven aan de chantage van de oude man.
    
  "Je hebt gewonnen. Ik hoop voor jou dat het de moeite waard was," zei hij uiteindelijk.
    
  "Vandaag kwam er iemand om een van de door uw vriend verpande voorwerpen op te halen."
    
  "Was het Nagel?"
    
  "Alleen als hij een manier vond om de tijd dertig jaar terug te draaien. Het was een jongen."
    
  "Heeft hij zijn naam genoemd?"
    
  "Hij was dun, met blauwe ogen en donkerblond haar."
    
  "Vloer..."
    
  "Ik heb het je al verteld, hij heeft zijn naam niet genoemd."
    
  "En wat verzamelde hij?"
    
  "Zwarte mahoniehouten kist met pistool."
    
  De Baron sprong zo snel uit zijn stoel dat deze achterover viel en tegen de lage dwarsbalk rond de open haard botste.
    
  "Wat zei je?" vroeg hij, terwijl hij de geldschieter bij de keel greep.
    
  "Je doet me pijn!"
    
  "Spreek, omwille van God, of ik draai je nek nu om."
    
  "Een eenvoudige zwarte doos van mahoniehout," fluisterde de oude man.
    
  "Een pistool! Beschrijf het!"
    
  "Een Mauser C96 met een bezemvormige greep. Het hout van de greep was niet van eikenhout, zoals bij het originele model, maar van zwart mahoniehout, passend bij de body. Een prachtig wapen."
    
  "Hoe is dat mogelijk?" vroeg de baron.
    
  Plotseling verzwakt liet hij de geldschieter los en leunde achterover in zijn stoel.
    
  De oude Metzger richtte zich op en wreef over zijn nek.
    
  "Hij is gek. Hij is gek geworden," zei Metzger, terwijl hij naar de deur rende.
    
  De baron merkte niet dat hij wegging. Hij bleef zitten, met zijn hoofd in zijn handen, verzonken in sombere gedachten.
    
    
  35
    
    
  Ilse was de gang aan het vegen toen ze de schaduw van een bezoeker op de vloer zag, veroorzaakt door het licht van de wandlampen. Ze besefte al wie het was voordat ze opkeek en verstijfde.
    
  Heilige God, hoe hebt u ons gevonden?
    
  Toen zij en haar zoon voor het eerst in het pension trokken, moest Ilse werken om een deel van de huur te betalen, omdat Pauls inkomsten met het vervoeren van kolen niet genoeg waren. Later, toen Paul Zieglers kruidenierswinkel omvormde tot een bank, stond de jongeman erop dat ze betere huisvesting zouden vinden. Ilse weigerde. Haar leven was te veel veranderd en ze klampte zich vast aan alles wat zekerheid bood.
    
  Een van die voorwerpen was een bezemsteel. Paul - en de eigenares van het pension, voor wie Ilse niet veel had kunnen betekenen - drongen er bij haar op aan te stoppen met werken, maar ze negeerde hen. Ze moest zich op de een of andere manier nuttig voelen. De stilte waarin ze verzonk nadat ze uit het landhuis waren gezet, was aanvankelijk het gevolg van angst, maar werd later een vrijwillige uiting van haar liefde voor Paul. Ze vermeed het om met hem te praten omdat ze zijn vragen vreesde. Als ze wel sprak, ging het over onbelangrijke dingen, die ze met alle tederheid die ze kon opbrengen probeerde over te brengen. De rest van de tijd keek ze hem alleen maar van een afstandje aan, zwijgend, treurend om wat haar was ontnomen.
    
  Daarom was haar lijden zo intens toen ze oog in oog kwam te staan met een van de mensen die verantwoordelijk was voor haar verlies.
    
  "Hallo Ilse."
    
  Voorzichtig deed ze een stap achteruit.
    
  "Wat wil je, Otto?"
    
  De baron tikte met zijn wandelstok op de grond. Hij voelde zich hier ongemakkelijk, dat was duidelijk, net als het feit dat zijn bezoek snode bedoelingen duidde.
    
  "Kunnen we op een meer privéplek praten?"
    
  "Ik wil nergens met je naartoe. Zeg wat je moet zeggen en ga."
    
  De baron snoof geïrriteerd. Toen wees hij afwijzend naar het beschimmelde behang, de oneffen vloer en de zwakke lampen, die meer schaduw dan licht wierpen.
    
  "Kijk eens, Ilse. De gang vegen op een kostschool voor de derde klas. Je zou je moeten schamen."
    
  "Vloeren vegen is vloeren vegen, of het nu een herenhuis of een pension is. En er zijn linoleumvloeren, die zijn respectabeler dan marmer."
    
  "Ilsa, lieverd, je weet dat je er slecht aan toe was toen we je in huis namen. Ik zou niet willen..."
    
  "Stop daar, Otto. Ik weet wiens idee dit was. Maar denk niet dat ik in de routine trap, dat je slechts een marionet bent. Jij bent degene die mijn zus vanaf het begin heeft gecontroleerd en haar duur heeft laten betalen voor de fout die ze heeft gemaakt. En voor wat jij hebt gedaan door je achter die fout te verschuilen."
    
  Otto deed een stap achteruit, geschokt door de woede die van Ilses lippen brak. Zijn monocle viel van zijn oog en bungelde aan de borst van zijn jas, als een ter dood veroordeelde die aan de galg hangt.
    
  "Je verrast me, Ilse. Ze vertelden me dat je..."
    
  Ilze lachte vreugdeloos.
    
  "Gek geworden? Mijn verstand verloren? Nee, Otto. Ik ben volkomen gezond van geest. Ik heb besloten al die tijd mijn mond te houden, omdat ik bang ben voor wat mijn zoon zou doen als hij de waarheid ontdekt."
    
  "Houd hem dan tegen. Want hij gaat te ver."
    
  "Dus daarom ben je gekomen," zei ze, haar minachting niet onder controle kunnend. "Je bent bang dat het verleden je uiteindelijk zal inhalen."
    
  De baron deed een stap in de richting van Ilsa. Pauls moeder trok zich terug naar de muur terwijl Otto zijn gezicht dicht bij het hare bracht.
    
  Luister nu goed, Ilse. Jij bent het enige dat ons met die nacht verbindt. Als je hem niet tegenhoudt voordat het te laat is, moet ik die verbinding verbreken.
    
  "Ga je gang, Otto, dood me maar," zei Ilse, een moed veinzend die ze niet voelde. "Maar je moet weten dat ik een brief heb geschreven waarin ik de hele zaak heb onthuld. Alles. Als mij iets overkomt, zal Paul het krijgen."
    
  "Maar... dat meen je toch niet! Je kunt dit toch niet opschrijven? Wat als het in verkeerde handen valt?"
    
  Ilse antwoordde niet. Ze staarde hem alleen maar aan. Otto probeerde haar blik vast te houden; de lange, sterke, goedgeklede man keek neer op de tengere vrouw in gescheurde kleren, die zich aan haar bezem vastklampte om niet te vallen.
    
  Uiteindelijk gaf de baron toe.
    
  "Daar houdt het niet op," zei Otto, terwijl hij zich omdraaide en naar buiten rende.
    
    
  36
    
    
  "Heb jij mij geroepen, vader?"
    
  Otto keek Jürgen weifelend aan. Het was al een paar weken geleden dat hij hem voor het laatst had gezien, en hij vond het nog steeds moeilijk om de geüniformeerde figuur in zijn eetkamer als zijn zoon te herkennen. Plotseling werd hij zich bewust van de manier waarop Jürgens bruine overhemd strak om zijn schouders zat, hoe de rode rouwband met het gebogen kruis zijn krachtige biceps omlijstte, en hoe zijn zwarte laarzen hem zo lang maakten dat hij lichtjes moest bukken om onder de deurpost door te komen. Hij voelde een vleugje trots, maar tegelijkertijd overspoelde een golf van zelfmedelijden hem. Hij kon het niet laten om vergelijkingen te maken: Otto was tweeënvijftig, en hij voelde zich oud en moe.
    
  "Je was lang weg, Jurgen."
    
  "Ik had belangrijke dingen te doen."
    
  De baron gaf geen antwoord. Hoewel hij de idealen van de nazi's begreep, geloofde hij er nooit echt in. Net als de overgrote meerderheid van de high society in München beschouwde hij hen als een partij met weinig vooruitzichten, gedoemd tot uitsterven. Dat ze zo ver waren gegaan, was alleen omdat ze profiteerden van een maatschappelijke situatie die zo nijpend was dat de ontheemden elke extremist zouden vertrouwen die bereid was hun wilde beloftes te doen. Maar op dat moment had hij geen tijd voor subtiliteiten.
    
  "Zo erg zelfs dat je je moeder verwaarloost? Ze maakte zich zorgen om je. Mogen we weten waar je geslapen hebt?"
    
  "In het pand van de SA."
    
  "Je had dit jaar aan de universiteit moeten beginnen, twee jaar te laat!" zei Otto hoofdschuddend. "Het is al november en je bent nog steeds niet bij één college verschenen."
    
  "Ik heb een verantwoordelijke positie."
    
  Otto keek toe hoe de fragmenten van het beeld dat hij had van deze ongemanierde puber, die nog niet zo lang geleden zijn kopje op de grond zou hebben gegooid omdat de thee te zoet was, eindelijk uit elkaar vielen. Hij vroeg zich af hoe hij hem het beste kon benaderen. Veel hing ervan af of Jurgen zou doen wat hem gezegd werd.
    
  Hij lag meerdere nachten wakker op zijn matras, woelend en draaiend, voordat hij besloot zijn zoon te bezoeken.
    
  "Een verantwoordelijke functie, zegt u?"
    
  "Ik bescherm de belangrijkste man in Duitsland."
    
  "De belangrijkste man van Duitsland," imiteerde zijn vader. "Jij, de toekomstige Baron von Schröder, hebt een schurk ingehuurd voor een weinig bekende Oostenrijkse korporaal met grootheidswaanzin. Je mag trots zijn."
    
  Jurgen deinsde terug alsof hij net was geraakt.
    
  "Je begrijpt het niet..."
    
  "Genoeg! Ik wil dat je iets belangrijks doet. Jij bent de enige aan wie ik dit kan toevertrouwen."
    
  Jurgen raakte in de war door de koerswijziging. Zijn antwoord bleef op zijn lippen liggen, want zijn nieuwsgierigheid won het van hem.
    
  "Wat is dit?"
    
  "Ik heb je tante en je neef gevonden."
    
  Jurgen gaf geen antwoord. Hij ging naast zijn vader zitten en verwijderde het verband van zijn oog, waardoor de onnatuurlijke leegte onder de gerimpelde huid van zijn ooglid zichtbaar werd. Hij streek langzaam over zijn huid.
    
  "Waar?" vroeg hij, zijn stem koud en afstandelijk.
    
  "In het pension in Schwabing. Maar ik verbied je om zelfs maar aan wraak te denken. We hebben iets veel belangrijkers te doen. Ik wil dat je naar de kamer van je tante gaat, die van boven tot onder doorzoekt en me alle papieren brengt die je vindt. Vooral handgeschreven. Brieven, aantekeningen - alles."
    
  "Waarom?"
    
  "Dat kan ik je niet vertellen."
    
  "Kun je het me niet vertellen? Je hebt me hierheen gebracht, je vraagt me om hulp nadat je mijn kans hebt verpest om de man te vinden die me dit heeft aangedaan - dezelfde man die mijn zieke broer een pistool gaf om zichzelf door zijn hoofd te schieten. Je verbiedt me dit allemaal en verwacht dan dat ik je zonder enige uitleg gehoorzaam?" Nu schreeuwde Jurgen.
    
  "Je zult doen wat ik je zeg, tenzij je wilt dat ik je afschrik!"
    
  "Ga door, vader. Ik heb nooit veel om schulden gegeven. Er is nog maar één ding van waarde over, en dat kunt u me niet afpakken. Ik erf uw titel, of u dat nu leuk vindt of niet." Jurgen verliet de eetkamer en sloeg de deur achter zich dicht. Hij stond op het punt naar buiten te gaan toen een stem hem tegenhield.
    
  "Zoon, wacht."
    
  Hij draaide zich om. Brunhilde kwam de trap af.
    
  "Moeder".
    
  Ze liep naar hem toe en kuste hem op zijn wang. Ze moest op haar tenen staan om dat te doen. Ze trok zijn zwarte stropdas recht en streek met haar vingertoppen over de plek waar ooit zijn rechteroog had gezeten. Jurgen deed een stap achteruit en trok zijn lapje eraf.
    
  "Je moet doen wat je vader vraagt."
    
  "I..."
    
  "Je moet doen wat je gezegd wordt, Jurgen. Hij zal trots op je zijn als je dat doet. En ik ook."
    
  Brunhilde bleef nog een tijdje doorpraten. Haar stem was zacht en riep bij Jurgen beelden en gevoelens op die hij al lang niet meer had ervaren. Hij was altijd haar favoriet geweest. Ze had hem altijd anders behandeld, hem nooit iets ontzegd. Hij wilde zich in haar schoot nestelen, zoals hij dat als kind had gedaan, en de zomer leek eindeloos.
    
  "Wanneer?"
    
  "Morgen".
    
  "Morgen is het 8 november, mam. Ik kan niet..."
    
  "Het zou morgenmiddag moeten gebeuren. Je vader hield toezicht op het pension, en Paul is er op dit tijdstip nooit."
    
  "Maar ik heb al plannen!"
    
  "Zijn ze belangrijker dan je eigen familie, Jurgen?"
    
  Brunhilde hief haar hand weer naar zijn gezicht. Deze keer deinsde Jurgen niet terug.
    
  "Ik denk dat ik het kan doen als ik snel handel."
    
  "Goed zo. En als je de papieren hebt," zei ze, terwijl ze haar stem verlaagde tot een fluistering, "breng ze dan eerst naar mij. Zeg geen woord tegen je vader."
    
    
  37
    
    
  Alice keek van om de hoek toe hoe Manfred uit de tram stapte. Ze nam, zoals ze de afgelopen twee jaar elke week had gedaan, positie in bij haar oude huis om haar broer een paar minuten te zien. Nooit eerder had ze zo'n sterke behoefte gevoeld om hem te benaderen, met hem te praten, zich voor eens en altijd over te geven en naar huis terug te keren. Ze vroeg zich af wat haar vader zou doen als ze kwam opdagen.
    
  Dat kan ik niet, vooral niet op deze manier. Het zou zijn alsof hij eindelijk toegeeft dat hij gelijk had. Het zou zijn alsof hij stierf.
    
  Haar blik volgde Manfred, die transformeerde in een knappe jongeman. Zijn warrige haar ontsnapte onder zijn pet, zijn handen zaten in zijn zakken en hij hield een bladmuziek onder zijn arm.
    
  Ik wed dat hij nog steeds een slechte pianist is, dacht Alice met een mengeling van irritatie en spijt.
    
  Manfred liep over de stoep en stopte, voordat hij de poort van zijn huis bereikte, even bij de banketbakker. Alice glimlachte. Ze had hem dit twee jaar geleden voor het eerst zien doen, toen ze per ongeluk ontdekte dat haar broer op donderdag met het openbaar vervoer van pianoles terugkwam in plaats van in de Mercedes met chauffeur van hun vader. Een halfuur later ging Alice de banketbakker binnen en kocht de verkoopster om om Manfred een zak toffees met een briefje te geven toen hij de week erna langskwam. Ze krabbelde haastig: "Ik ben het." Kom elke donderdag, ik laat een briefje voor je achter. Vraag het Ingrid, geef haar je antwoord. Ik hou van je - A.
    
  Ze wachtte ongeduldig de komende zeven dagen, bang dat haar broer niet zou reageren of dat hij boos zou zijn dat ze was vertrokken zonder afscheid te nemen. Zijn antwoord was echter typisch Manfred. Alsof hij haar nog maar tien minuten geleden had gezien, begon zijn briefje met een grappig verhaal over de Zwitsers en de Italianen en eindigde met een verhaal over school en wat er was gebeurd sinds hij voor het laatst van haar had gehoord. Het nieuws van haar broer vervulde Alice opnieuw met blijdschap, maar er was één zin, de laatste, die haar ergste angsten bevestigde. "Papa is nog steeds naar je op zoek."
    
  Ze rende de banketbakkerij uit, doodsbang dat iemand haar zou herkennen. Maar ondanks het gevaar keerde ze elke week terug, altijd haar hoed diep naar beneden trekkend en een jas of sjaal omdoend die haar gelaatstrekken verhulde. Ze hief haar gezicht nooit op naar het raam van haar vader, voor het geval hij zou kijken en haar zou herkennen. En elke week, hoe nijpend haar eigen situatie ook was, vond ze troost in de dagelijkse successen, de kleine overwinningen en nederlagen in Manfreds leven. Toen hij op twaalfjarige leeftijd een atletiekmedaille won, huilde ze van vreugde. Toen hij op het schoolplein een uitbrander kreeg omdat hij verschillende kinderen had aangesproken die hem een "vieze Jood" hadden genoemd, huilde ze van woede. Hoe onbelangrijk ze ook waren, deze brieven brachten haar in contact met herinneringen aan een gelukkig verleden.
    
  Op die bewuste donderdag, 8 november, wachtte Alice iets korter dan normaal, bang dat ze, als ze te lang op Prinzregentenplatz zou blijven, overmand zou worden door twijfels en de makkelijkste - en slechtste - optie zou kiezen. Ze ging de winkel in, vroeg om een pakje pepermunttoffees en betaalde, zoals gewoonlijk, drie keer de normale prijs. Ze wachtte tot ze in het winkelwagentje kon stappen, maar die dag keek ze meteen naar het papiertje in de verpakking. Er stonden maar vijf woorden op, maar die waren genoeg om haar handen te laten trillen. Ze hebben me door. Rennen.
    
  Ze moest zich beheersen en niet gaan schreeuwen.
    
  Houd je hoofd laag, loop langzaam en kijk niet weg. Ze kijken misschien niet naar de winkel.
    
  Ze opende de deur en stapte naar buiten. Ze kon het niet laten om even om te kijken toen ze wegging.
    
  Twee mannen in mantels volgden haar op een afstand van minder dan zestig meter. Een van hen, die besefte dat ze hen had gezien, wenkte de ander en beiden versnelden hun pas.
    
  Stront!
    
  Alice probeerde zo snel mogelijk te lopen zonder in een sprint te schieten. Ze wilde niet het risico lopen de aandacht van een politieagent te trekken, want als hij haar zou tegenhouden, zouden de twee mannen haar inhalen en dan zou ze klaar zijn. Dit waren ongetwijfeld rechercheurs die door haar vader waren ingehuurd en die een verhaal zouden verzinnen om haar aan te houden of terug te brengen naar het ouderlijk huis. Ze was nog niet volwassen - ze had nog elf maanden te gaan tot haar eenentwintigste verjaardag - dus ze was volledig overgeleverd aan de genade van haar vader.
    
  Ze stak de straat over zonder te kijken. Een fiets raasde langs haar heen, en de jongen die erop reed verloor de controle en viel op de grond, waardoor Alice' achtervolgers werden gehinderd.
    
  "Ben je gek of zo?", schreeuwde de man, terwijl hij zijn geblesseerde knieën vastgreep.
    
  Alice keek nog eens om en zag dat twee mannen erin geslaagd waren de weg over te steken, gebruikmakend van een rustige verkeerssituatie. Ze waren minder dan tien meter van hen verwijderd en wonnen snel aan hoogte.
    
  Het is niet ver meer naar de trolleybus.
    
  Ze vervloekte haar schoenen met houten zolen, waardoor ze lichtjes gleed op de natte stoep. De tas waarin ze haar camera bewaarde, raakte haar dijen en ze bleef haken aan de riem die ze diagonaal over haar borst droeg.
    
  Het was duidelijk dat het haar niet zou lukken als ze niet snel iets kon bedenken. Ze voelde haar achtervolgers vlak achter zich.
    
  Dit kan niet gebeuren. Niet als ik er zo dichtbij ben.
    
  Op dat moment kwam een groep schoolkinderen in uniform om de hoek voor haar vandaan, aangevoerd door een leraar die hen naar de trolleybushalte begeleidde. De jongens, een man of twintig, stelden zich op in een rij en blokkeerden haar van de weg.
    
  Alice wist zich erdoorheen te worstelen en net op tijd de andere kant van de groep te bereiken. De kar rolde over de rails en liet een bel rinkelen toen hij dichterbij kwam.
    
  Alice stak haar hand uit, greep de stang en stapte voor op de kar. De chauffeur remde even af. Veilig aan boord van de volgeladen wagen draaide Alice zich om en keek de straat op.
    
  Haar achtervolgers waren nergens te bekennen.
    
  Met een zucht van verlichting betaalde Alice en greep met trillende handen naar de toonbank. Ze had totaal geen oog voor de twee figuren met hoeden en regenjassen die op dat moment achterin de trolleybus stapten.
    
  Paul wachtte op haar in de Rosenheimerstrasse, vlakbij de Ludwigsbrücke. Toen hij haar uit de trolleybus zag stappen, liep hij naar haar toe om haar te kussen, maar stopte toen hij de bezorgdheid op haar gezicht zag.
    
  "Wat is er gebeurd?"
    
  Alice sloot haar ogen en liet zich in Pauls stevige omhelzing zakken. Veilig in zijn armen merkte ze niet dat haar twee achtervolgers uit de trolleybus stapten en een nabijgelegen café binnengingen.
    
  "Ik ging de brief van mijn broer ophalen, zoals ik elke donderdag doe, maar ik werd gevolgd. Ik kan deze contactmethode niet meer gebruiken."
    
  "Dit is verschrikkelijk! Gaat het wel?"
    
  Alice aarzelde voordat ze antwoordde. Moest ze hem alles vertellen?
    
  Het zou zo makkelijk zijn om het hem te vertellen. Gewoon mijn mond opendoen en die twee woorden zeggen. Zo simpel... en zo onmogelijk.
    
  "Ja, dat denk ik wel. Ik was ze kwijt voordat ik in de tram stapte."
    
  "Oké dan... Maar ik denk dat je vanavond maar moet afzeggen," zei Paul.
    
  "Dat kan ik niet, dit is mijn eerste opdracht."
    
  Na maandenlang volharden trok ze eindelijk de aandacht van het hoofd van de fotografieafdeling van de Münchense krant Allgemeine. Hij zei dat ze die avond naar de Burgerbraukeller moest gaan, een bierhal op minder dan dertig stappen van waar ze nu waren. De Beierse staatscommissaris Gustav Ritter von Kahr zou over een halfuur een toespraak houden. Voor Alice was de kans om te stoppen met haar nachten als slaaf in clubs door te brengen en haar brood te verdienen met wat ze het liefste deed: fotografie.
    
  "Maar na wat er gebeurd is... wil je dan niet gewoon naar je appartement?" vroeg Paul.
    
  "Besef je wel hoe belangrijk deze avond voor me is? Ik heb maanden op zo'n kans gewacht!"
    
  "Rustig maar, Alice. Je maakt een scène."
    
  "Zeg me niet dat ik moet kalmeren! Jij moet kalmeren!"
    
  "Alsjeblieft, Alice. Je overdrijft," zei Paul.
    
  "Je overdrijft! Dat is precies wat ik moest horen," snauwde ze, terwijl ze zich omdraaide en naar de pub liep.
    
  "Wacht! Zouden we niet eerst koffie drinken?"
    
  "Neem er zelf ook eentje!"
    
  "Wil je niet dat ik tenminste met je meega? Deze politieke bijeenkomsten kunnen gevaarlijk zijn: mensen raken dronken en soms ontstaan er ruzies."
    
  Zodra de woorden zijn lippen verlieten, wist Paul dat hij zijn werk had gedaan. Hij wenste dat hij ze in de lucht kon vangen en weer inslikken, maar het was te laat.
    
  "Ik heb jouw bescherming niet nodig, Paul," antwoordde Alice ijzig.
    
  "Het spijt me, Alice, ik bedoelde niet..."
    
  "Goedenavond, Paul," zei ze, terwijl ze zich bij de groep lachende mensen voegde die naar binnen stroomde.
    
  Paul werd alleen achtergelaten, midden op een drukke straat. Hij wilde iemand wurgen, schreeuwen, met zijn voeten op de grond slaan en huilen.
    
  Het was zeven uur 's avonds.
    
    
  38
    
    
  Het moeilijkste was om onopgemerkt het pension binnen te glippen.
    
  De huiseigenaar loerde als een bloedhond bij de ingang, gekleed in een overall en met een bezem in de hand. Jurgen moest een paar uur wachten, zwervend door de buurt en stiekem de ingang van het gebouw in de gaten houdend. Hij kon het risico niet nemen om het zo schaamteloos te doen, want hij moest er zeker van zijn dat hij later niet herkend zou worden. Op een drukke straat zou bijna niemand aandacht schenken aan een man in een zwarte jas en hoed, lopend met een krant onder zijn arm.
    
  Hij verstopte zijn wapenstok in een opgevouwen stuk papier en, bang dat hij eruit zou vallen, drukte hij hem zo hard tegen zijn oksel dat hij de volgende dag een flinke blauwe plek zou hebben. Onder zijn burgerkleding droeg hij een bruin SA-uniform, wat ongetwijfeld te veel aandacht zou trekken in een Joodse buurt als deze. Zijn pet zat in zijn zak en hij had zijn schoenen in de kazerne laten liggen, in plaats daarvan had hij gekozen voor een paar stevige laarzen.
    
  Uiteindelijk, na vele keren langs te zijn gelopen, vond hij een opening in de verdedigingslinie. De vrouw had haar bezem tegen de muur laten staan en was via een kleine binnendeur verdwenen, misschien om het avondeten klaar te maken. Jürgen maakte optimaal gebruik van deze opening om het huis binnen te glippen en de trap naar de bovenste verdieping op te rennen. Na verschillende overlopen en gangen te hebben doorlopen, stond hij voor de deur van Ilse Rainer.
    
  Hij klopte.
    
  Als zij er niet was, zou alles een stuk eenvoudiger zijn, dacht Jurgen, die de missie zo snel mogelijk wilde voltooien en naar de oostoever van de Isar wilde oversteken, waar de Stosstrupp-leden twee uur eerder bijeen waren gekomen. Het was een historische dag geweest, en nu zat hij zijn tijd te verdoen met een of andere intrige die hem geen bal kon schelen.
    
  Als ik tenminste tegen Paul kon vechten... zou alles anders zijn.
    
  Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Op dat moment deed zijn tante de deur open en keek hem recht in de ogen. Misschien las ze er verraad en moord in; misschien was ze gewoon bang voor Jurgens aanwezigheid. Maar wat de reden ook was, ze reageerde door de deur dicht te slaan.
    
  Jurgen was snel. Hij slaagde erin zijn linkerhand net op tijd binnen te krijgen. De deurpost raakte zijn knokkels hard en hij onderdrukte een pijnkreet, maar het lukte. Hoe hard Ilse ook probeerde, haar fragiele lichaam was machteloos tegen Jurgens brute kracht. Hij gooide zijn volle gewicht tegen de deur, waardoor zijn tante en de ketting die haar beschermde op de grond vielen.
    
  "Als je schreeuwt, maak ik je af, oude vrouw," zei Jurgen met een lage, serieuze stem terwijl hij de deur achter zich dichttrok.
    
  "Heb een beetje respect: ik ben jonger dan je moeder," zei Ilse vanaf de vloer.
    
  Jurgen gaf geen antwoord. Zijn knokkels bloedden; de klap was harder geweest dan het leek. Hij legde de krant en de wapenstok op de grond en liep naar het netjes opgemaakte bed. Hij scheurde een stuk van het laken af en wikkelde het om zijn hand toen Ilse, denkend dat hij afgeleid was, de deur opendeed. Net toen ze op het punt stond weg te rennen, trok Jurgen haar jurk hard naar zich toe en trok haar weer naar beneden.
    
  "Goed geprobeerd. Kunnen we nu praten?"
    
  "Je bent hier niet gekomen om te praten."
    
  "Dat is waar".
    
  Hij greep haar bij haar haar en dwong haar om weer op te staan en hem in de ogen te kijken.
    
  "Dus, tante, waar zijn de documenten?"
    
  "Wat typisch voor de Baron, om je te sturen om te doen wat hij zelf niet durft," snauwde Ilse. "Weet je precies waarvoor hij je stuurde?"
    
  "Jullie en jullie geheimen. Nee, mijn vader heeft me niets verteld, hij heeft me alleen gevraagd jullie documenten op te halen. Gelukkig vertelde mijn moeder me meer details. Ze zei dat ik jullie brief vol leugens moest vinden, en nog een van jullie man."
    
  "Ik ben niet van plan je iets te geven."
    
  "Je lijkt niet te begrijpen wat ik bereid ben te doen, tante."
    
  Hij trok zijn jas uit en legde die op een stoel. Toen haalde hij een jachtmes met een rood handvat tevoorschijn. De scherpe snede glansde zilver in het licht van de olielamp, weerspiegeld in de flikkerende ogen van zijn tante.
    
  "Dat zou jij toch niet durven."
    
  "Oh, ik denk dat je dat wel zult vinden."
    
  Ondanks al zijn bravoure was de situatie complexer dan Jurgen zich had voorgesteld. Dit was geen kroeggevecht, waarbij hij zijn instincten en adrenaline de overhand liet nemen en zijn lichaam in een woeste, brute machine veranderde.
    
  Hij voelde bijna geen emotie toen hij de rechterhand van de vrouw pakte en op het nachtkastje legde. Maar toen voelde hij verdriet als de scherpe tanden van een zaag in hem, die langs zijn onderbuik schraapten en net zo weinig mededogen toonden als toen hij het mes tegen de vingers van zijn tante hield en twee vieze sneden in haar wijsvinger maakte.
    
  Ilse schreeuwde van de pijn, maar Jürgen stond klaar en bedekte haar mond met zijn hand. Hij vroeg zich af waar de opwinding was die gewoonlijk geweld aanwakkerde, en wat hem in eerste instantie naar de SA had getrokken.
    
  Zou het komen door het gebrek aan uitdaging? Want deze bange oude kraai was helemaal geen uitdaging.
    
  De kreten, gesmoord door Jurgens handpalm, losten op in stille snikken. Hij staarde in de betraande ogen van de vrouw en probeerde hetzelfde plezier uit deze situatie te halen als hij een paar weken eerder had gevoeld toen hij de tanden van de jonge communist uitsloeg. Maar nee. Hij zuchtte berustend.
    
  "Ga je nu meewerken? Dit is niet echt leuk, voor ons beiden."
    
  Ilze knikte krachtig.
    
  "Fijn om te horen. Geef me wat ik je gevraagd heb," zei hij, terwijl hij haar losliet.
    
  Ze liep wankelend van Jurgen weg en liep naar de kledingkast. De verminkte hand die ze tegen haar borst hield, liet een steeds groter wordende vlek op haar crèmekleurige jurk achter. Met haar andere hand rommelde ze door haar kleren tot ze een kleine witte envelop vond.
    
  "Dit is mijn brief," zei ze terwijl ze hem aan Jurgen overhandigde.
    
  De jongeman pakte een envelop met een bloedvlek erop. Op de andere kant stond de naam van zijn neef geschreven. Hij scheurde de envelop aan één kant open en haalde er vijf vellen papier uit, bedekt met een net, rond handschrift.
    
  Jurgen las de eerste paar regels vluchtig, maar raakte toen geboeid door wat hij las. Halverwege werden zijn ogen wijd open en werd zijn ademhaling onregelmatig. Hij wierp Ilse een argwanende blik toe, niet in staat te geloven wat hij zag.
    
  "Het is een leugen! Een vuile leugen!" schreeuwde hij, terwijl hij een stap naar zijn tante deed en het mes op haar keel zette.
    
  "Dat is niet waar, Jurgen. Het spijt me dat je er zo achter moest komen," zei ze.
    
  "Je vindt het jammer? Je hebt medelijden met me, hè? Ik heb net je vinger afgehakt, ouwe heks! Wat houdt me tegen om je keel door te snijden, hè? Zeg me dat het een leugen is," siste Jurgen met een koude fluistering die Ilses haren te berge deed rijzen.
    
  "Ik ben jarenlang slachtoffer geweest van deze specifieke waarheid. Het is een deel van wat je heeft gemaakt tot het monster dat je bent."
    
  "Weet hij het?"
    
  Deze laatste vraag was te veel voor Ilse. Ze wankelde, haar hoofd tolde van emotie en bloedverlies, en Jurgen moest haar opvangen.
    
  "Waag het nu niet om flauw te vallen, jij nutteloze oude vrouw!"
    
  Er was een wastafel in de buurt. Jurgen duwde zijn tante op het bed en gooide wat water in haar gezicht.
    
  "Genoeg," zei ze zwakjes.
    
  "Geef antwoord. Weet Paulus het?"
    
  "Nee".
    
  Jurgen gaf haar even de tijd om tot zichzelf te komen. Een golf van tegenstrijdige emoties raasde door zijn hoofd terwijl hij de brief herlas, dit keer tot het einde.
    
  Toen hij klaar was, vouwde hij de pagina's zorgvuldig op en stopte ze in zijn zak. Nu begreep hij waarom zijn vader er zo op had gestaan deze papieren te krijgen, en waarom zijn moeder hem had gevraagd ze eerst naar haar toe te brengen.
    
  Ze wilden me gebruiken. Ze vinden me een idioot. Deze brief gaat naar niemand anders dan mij... En ik zal hem op het juiste moment gebruiken. Ja, zij is het. Op het moment dat ze het het minst verwachten...
    
  Maar er was nog iets wat hij nodig had. Hij liep langzaam naar het bed en boog zich over de matras.
    
  "Ik heb de brief van Hans nodig."
    
  "Ik heb het niet. Ik zweer het bij God. Je vader was er altijd naar op zoek, maar ik heb het niet. Ik weet niet eens zeker of het bestaat," mompelde Ilse stotterend, terwijl ze haar verminkte arm vastgreep.
    
  "Ik geloof je niet," loog Jurgen. Op dat moment leek Ilse niets te kunnen verbergen, maar hij wilde toch zien welke reactie zijn ongeloof zou uitlokken. Hij richtte het mes opnieuw op haar gezicht.
    
  Ilse probeerde zijn hand weg te duwen, maar haar kracht was bijna verdwenen. Het was alsof een kind een ton graniet wegduwde.
    
  "Laat me met rust. In godsnaam, heb je me niet genoeg aangedaan?"
    
  Jurgen keek om zich heen. Hij liep van het bed af, pakte een olielamp van de dichtstbijzijnde tafel en gooide die in de kast. Het glas brak en overal brandende petroleum spoot.
    
  Hij liep terug naar het bed, keek Ilse recht in de ogen en plaatste de punt van het mes tegen haar buik. Hij inhaleerde.
    
  Toen stak hij het mes helemaal door tot aan het handvat.
    
  "Nu heb ik het."
    
    
  39
    
    
  Na zijn ruzie met Alice was Paul chagrijnig. Hij besloot de kou te negeren en naar huis te lopen, een beslissing waar hij later de grootste spijt van zou krijgen.
    
  Paul deed er bijna een uur over om de zeven kilometer tussen de pub en het pension te lopen. Hij lette nauwelijks op zijn omgeving, zijn gedachten verzonken in herinneringen aan zijn gesprek met Alice, en hij fantaseerde over dingen die hij had kunnen zeggen om de uitkomst te veranderen. Het ene moment had hij spijt dat hij niet verzoenend was geweest, het volgende moment had hij spijt dat hij niet op een manier had gereageerd die haar zou kwetsen, zodat ze zou weten hoe hij zich voelde. Verloren in de eindeloze spiraal van liefde, merkte hij pas wat er gebeurde toen hij nog maar een paar stappen van de poort verwijderd was.
    
  Toen rook hij rook en zag hij mensen rennen. Er stond een brandweerwagen voor het gebouw geparkeerd.
    
  Paul keek op. Er was brand op de derde verdieping.
    
  "Oh, Heilige Moeder van God!"
    
  Aan de overkant van de weg had zich een groep nieuwsgierige voorbijgangers en mensen uit het pension verzameld. Paul rende naar hen toe, op zoek naar bekende gezichten en riep Ilses naam. Uiteindelijk vond hij de hospita op de stoeprand zitten, haar gezicht besmeurd met roet en doorspekt met tranen. Paul schudde haar door elkaar.
    
  "Mijn moeder! Waar is ze?"
    
  De eigenaar van het appartement begon opnieuw te huilen en kon hem niet in de ogen kijken.
    
  "Niemand is ontsnapt van de derde verdieping. O, als mijn vader, moge hij rusten in vrede, maar eens kon zien wat er met zijn gebouw is gebeurd!"
    
  "En de brandweermannen dan?"
    
  "Ze zijn nog niet naar binnen, maar ze kunnen niets doen. De brand heeft de trap geblokkeerd."
    
  "En vanaf het andere dak? Dat op nummer tweeëntwintig?"
    
  "Misschien," zei de gastvrouw, terwijl ze haar eeltplekken in wanhoop wringde. "Je zou daar vanaf kunnen springen..."
    
  Paul hoorde de rest van haar zin niet omdat hij al naar de deur van de buren rende. Er was een vijandige politieagent aanwezig die een van de bewoners van het pension ondervroeg. Hij fronste toen hij Paul op zich af zag rennen.
    
  "Waar denk je dat je heen gaat? We zijn aan het opruimen - Hé!"
    
  Paul duwde de politieagent opzij, waardoor deze op de grond viel.
    
  Het gebouw telde vijf verdiepingen, één meer dan het pension. Elk was een privéwoning, hoewel ze destijds allemaal leeg moeten hebben gestaan. Paul zocht op de tast zijn weg naar boven, want de stroomvoorziening in het gebouw was duidelijk afgesloten.
    
  Hij moest op de bovenste verdieping stoppen omdat hij de weg naar het dak niet kon vinden. Toen besefte hij dat hij het luik in het midden van het plafond moest bereiken. Hij sprong omhoog en probeerde de hendel te grijpen, maar hij kwam nog steeds een paar meter tekort. Wanhopig keek hij rond naar iets wat hem zou kunnen helpen, maar er was niets wat hij kon gebruiken.
    
  Ik heb geen andere keus dan de deur van een van de appartementen open te breken.
    
  Hij stortte zich op de dichtstbijzijnde deur en ramde er met zijn schouder tegenaan, maar bereikte niets, behalve een scherpe pijnscheut in zijn arm. Hij begon tegen het slot te schoppen en slaagde er na een half dozijn slagen in de deur te openen. Hij greep het eerste wat hij in de donkere hal kon vinden, wat een stoel bleek te zijn. Staand bereikte hij het luik en liet een houten ladder zakken die naar het platte dak leidde.
    
  De lucht buiten was onadembaar. De wind blies rook zijn kant op en Paul moest zijn mond met een zakdoek bedekken. Hij viel bijna in de ruimte tussen twee gebouwen, een opening van iets meer dan een meter. Hij kon het aangrenzende dak nauwelijks zien.
    
  Waar moet ik in hemelsnaam springen?
    
  Hij haalde de sleutels uit zijn zak en gooide ze voor zich uit. Er klonk een geluid dat Paul identificeerde als een steen of boom die tegen hem aan sloeg, en hij sprong die kant op.
    
  Even voelde hij zijn lichaam in rook zweven. Toen viel hij op handen en voeten, waarbij hij zijn handpalmen schaafde. Uiteindelijk bereikte hij het pension.
    
  Hou vol, mam. Ik ben er nu.
    
  Hij moest met gestrekte armen voor zich uit lopen tot hij de met rook gevulde ruimte aan de voorkant van het gebouw, het dichtst bij de straat, had verlaten. Zelfs door zijn laarzen heen voelde hij de intense hitte van het dak. Aan de achterkant was een luifel, een schommelstoel zonder poten, en dat was waar Paul zo wanhopig naar op zoek was.
    
  Toegang tot de volgende verdieping!
    
  Hij rende naar de deur, bang dat die op slot zou zitten. Zijn kracht begon hem te begeven en zijn benen voelden zwaar aan.
    
  Alsjeblieft, God, laat het vuur haar kamer niet bereiken. Alsjeblieft. Mam, zeg me dat je slim genoeg was om de kraan open te draaien en iets nats in de kieren rond de deur te gieten.
    
  De trapdeur stond open. Het trappenhuis was dicht van de rook, maar het was te verdragen. Paul rende zo snel hij kon naar beneden, maar struikelde over iets op de voorlaatste trede. Hij stond snel op en besefte dat hij alleen maar het einde van de gang hoefde te bereiken en rechtsaf moest slaan, en dan zou hij bij de ingang van de kamer van zijn moeder zijn.
    
  Hij probeerde vooruit te komen, maar het lukte hem niet. De rook was vuiloranje van kleur, er was niet genoeg lucht en de hitte van het vuur was zo intens dat hij geen stap meer kon zetten.
    
  "Mam!" zei hij, en hij wilde schreeuwen, maar het enige wat over zijn lippen kwam was een droge, pijnlijke piep.
    
  Het behang met het patroon begon om hem heen te branden en Paul besefte dat hij binnenkort door vlammen omringd zou worden als hij niet snel wegkwam. Hij deinsde achteruit toen de vlammen het trappenhuis verlichtten. Nu kon Paul zien waar hij over gestruikeld was: de donkere vlekken op het tapijt.
    
  Daar, op de vloer, op de onderste trede, lag zijn moeder. En ze had pijn.
    
  "Mam! Nee!"
    
  Hij hurkte naast haar neer en voelde of ze een hartslag had. Ilse leek te reageren.
    
  "Paul," fluisterde ze.
    
  "Je moet volhouden, mam! Ik haal je hier wel uit!"
    
  De jongeman tilde haar kleine lichaam op en rende de trap op. Eenmaal buiten ging hij zo ver mogelijk van de trap af, maar de rook verspreidde zich overal.
    
  Paul stopte. Hij kon zich niet door de rook heen worstelen met zijn moeder in haar huidige toestand, laat staan blindelings tussen twee gebouwen springen met haar in zijn armen. Ze konden ook niet blijven waar ze waren. Hele delen van het dak waren nu ingestort, scherpe rode speren likten aan de scheuren. Het dak zou binnen enkele minuten instorten.
    
  "Je moet volhouden, mam. Ik haal je hier weg. Ik breng je naar het ziekenhuis en je zult snel beter zijn. Ik zweer het. Dus je moet volhouden."
    
  "Aarde..." zei Ilze, licht hoestend. "Laat me gaan."
    
  Paul knielde neer en zette haar voeten op de grond. Het was de eerste keer dat hij de toestand van zijn moeder zag. Haar jurk zat onder het bloed. Een vinger van haar rechterhand was afgesneden.
    
  "Wie heeft je dit aangedaan?" vroeg hij met een grimas.
    
  De vrouw kon nauwelijks praten. Haar gezicht was bleek en haar lippen trilden. Ze kroop de slaapkamer uit om aan het vuur te ontsnappen en liet een rood spoor achter. De verwonding die haar dwong om op handen en voeten te kruipen, had paradoxaal genoeg haar leven verlengd, omdat haar longen in die positie minder rook absorbeerden. Maar op dat moment had Ilsa Rainer nauwelijks nog leven.
    
  "Wie, mam?" herhaalde Paul. "Was het Jurgen?"
    
  Ilze deed haar ogen open. Ze waren rood en gezwollen.
    
  "Nee..."
    
  "En wie dan? Herken je ze?"
    
  Ilse bracht een trillende hand naar het gezicht van haar zoon en streelde hem zachtjes. Haar vingertoppen waren koud. Overmand door pijn wist Paul dat dit de laatste keer was dat zijn moeder hem zou aanraken, en hij was bang.
    
  "Het was niet..."
    
  "WHO?"
    
  "Het was Jurgen niet."
    
  "Vertel me, mam. Vertel me wie. Ik zal ze vermoorden."
    
  "Je mag niet..."
    
  Een nieuwe hoestbui onderbrak haar. Ilses armen vielen slap langs haar lichaam.
    
  "Je mag Jurgen geen pijn doen, Paul."
    
  "Waarom, mam?"
    
  Nu vocht zijn moeder voor elke ademtocht, maar ze vocht ook vanbinnen. Paul zag de strijd in haar ogen. Het kostte haar enorm veel moeite om lucht in haar longen te krijgen. Maar het kostte haar nog meer moeite om die laatste drie woorden uit haar hart te krijgen.
    
  "Hij is je broer."
    
    
  40
    
    
  Broer.
    
  Zittend op de stoeprand, naast waar zijn maîtresse een uur eerder had gezeten, probeerde Paul het woord te verwerken. In minder dan dertig minuten was zijn leven twee keer op zijn kop gezet - eerst door de dood van zijn moeder, en vervolgens door de onthulling die ze deed met haar laatste ademtocht.
    
  Toen Ilse stierf, omhelsde Paulus haar en kwam in de verleiding om ook te sterven. Om te blijven waar hij was totdat de vlammen de aarde onder hem zouden verteren.
    
  Zo is het leven. Rennen over een dak dat gedoemd is in te storten, dacht Paul, verdrinkend in een bittere, donkere en dikke pijn als olie.
    
  Was het de angst die hem op het dak hield in de momenten na de dood van zijn moeder? Misschien was hij bang om de wereld alleen onder ogen te zien. Misschien had Paul zichzelf laten sterven als haar laatste woorden "Ik hou zo veel van je" waren geweest. Maar Ilses woorden gaven een heel andere betekenis aan de vragen die Paul zijn hele leven hadden gekweld.
    
  Was het haat, wraak, of een behoefte om te weten die hem uiteindelijk tot actie dreef? Misschien een combinatie van alle drie. Wat zeker is, is dat Paul zijn moeder een laatste kus op het voorhoofd gaf en vervolgens naar de andere kant van het dak rende.
    
  Hij viel bijna over de rand, maar wist zichzelf op tijd tegen te houden. De kinderen uit de buurt speelden soms op het gebouw, en Paul vroeg zich af hoe ze er weer bovenop waren gekomen. Hij vermoedde dat ze ergens een houten plank hadden laten liggen. Hij had geen tijd om ernaar te zoeken in de rook, dus trok hij zijn jas en jack uit en verminderde zijn gewicht voor de sprong. Als hij miste, of als de andere kant van het dak onder zijn gewicht zou bezwijken, zou hij vijf verdiepingen naar beneden vallen. Zonder na te denken nam hij een aanloop, in het blinde vertrouwen dat het hem zou lukken.
    
  Nu hij weer op de begane grond stond, probeerde Paul de puzzel in elkaar te zetten, waarbij Jürgen - mijn broer! - het moeilijkste puzzelstukje was. Zou Jürgen echt de zoon van Ilse zijn? Paul dacht van niet, aangezien hun geboortedata slechts acht maanden verschilden. Fysiek gezien was het mogelijk, maar Paul was eerder geneigd te geloven dat Jürgen de zoon van Hans en Brünnhilde was. Eduard, met zijn donkerdere, rondere huidskleur, leek totaal niet op Jürgen, en qua temperament verschilden ze ook niet. Jürgen leek echter wél op Paul. Ze hadden allebei blauwe ogen en hoge jukbeenderen, hoewel Jürgens haar donkerder was.
    
  Hoe kon mijn vader met Brunhilde slapen? En waarom had mijn moeder het al die tijd voor me verborgen gehouden? Ik wist altijd al dat ze me wilde beschermen, maar waarom vertelde ze het me niet? En hoe moest ik de waarheid achterhalen zonder naar de Schroeders te gaan?
    
  De hospita onderbrak Pauls gedachten. Ze snikte nog steeds.
    
  "Meneer Rainer, de brandweer zegt dat de brand onder controle is, maar dat het gebouw gesloopt moet worden omdat het niet langer veilig is. Ze hebben me gevraagd de bewoners te vertellen dat ze om de beurt hun kleren kunnen komen halen, aangezien jullie allemaal ergens anders moeten overnachten."
    
  Als een robot voegde Paul zich bij de ongeveer twaalf mensen die op het punt stonden hun spullen op te halen. Hij stapte over slangen die nog water pompten, liep door doorweekte gangen en trappenhuizen, vergezeld door een brandweerman, en bereikte uiteindelijk zijn kamer, waar hij willekeurig wat kledingstukken uitkoos en in een kleine tas propte.
    
  "Genoeg," hield de brandweerman vol, die angstig in de deuropening stond te wachten. "We moeten gaan."
    
  Nog steeds verbijsterd volgde Paul hem. Maar na een paar meter flitste er een vaag idee door zijn hoofd, als de rand van een gouden munt in een emmer zand. Hij draaide zich om en rende weg.
    
  "Hé, luister! We moeten hier weg!"
    
  Paul negeerde de man. Hij rende zijn kamer in en dook onder zijn bed. In de krappe ruimte worstelde hij om de stapel boeken die hij daar had neergelegd opzij te duwen om te verbergen wat erachter lag.
    
  "Ik zei toch dat je eruit moest komen! Kijk, het is hier niet veilig," zei de brandweerman, terwijl hij Pauls benen omhoog trok tot zijn lichaam boven water kwam.
    
  Paul maakte geen bezwaar. Hij had wat hij kwam halen.
    
  De doos is gemaakt van zwart mahoniehout, glad en eenvoudig.
    
  Het was half tien 's avonds.
    
  Paul pakte zijn kleine tas en rende door de stad.
    
  Als hij niet in zo'n staat was geweest, had hij ongetwijfeld gemerkt dat er in München iets gaande was dat verder ging dan zijn eigen tragedie. Er waren meer mensen dan normaal voor dit tijdstip. Bars en kroegen waren druk en binnen klonken boze stemmen. Angstige mensen stonden in groepjes op straathoeken en er was geen enkele politieagent te bekennen.
    
  Maar Paul lette niet op wat er om hem heen gebeurde; hij wilde gewoon zo snel mogelijk de afstand tot zijn doel overbruggen. Op dit moment was dit de enige aanwijzing die hij had. Hij vervloekte zichzelf bitter dat hij het niet had gezien, dat hij het niet eerder had beseft.
    
  Metzgers pandjeshuis was gesloten. De deuren waren dik en stevig, dus Paul verspilde geen tijd met kloppen. Hij nam ook niet de moeite om te schreeuwen, hoewel hij - terecht - aannam dat er een hebzuchtige oude man zoals de pandjesbaas zou wonen, misschien op een gammel oud bed achterin.
    
  Paul zette zijn tas bij de deur en keek rond naar iets stevigs. Er lagen geen verspreide stenen op de stoep, maar hij vond een deksel van een vuilnisbak ter grootte van een klein dienblad. Hij raapte het op en gooide het tegen de etalage, waardoor het in duizend stukken brak. Pauls hart bonsde in zijn borst en oren, maar hij negeerde het ook. Als iemand de politie belde, zouden ze er misschien zijn voordat hij kreeg waarvoor hij gekomen was; maar misschien ook niet.
    
  Ik hoop het niet, dacht Paul. Anders loop ik weg, en de volgende plek waar ik antwoorden zoek, is Schroeders landhuis. Zelfs als de vrienden van mijn oom me voor de rest van mijn leven naar de gevangenis sturen.
    
  Paul sprong naar binnen. Zijn laarzen knarsten op een deken van glasscherven, een mix van scherven van het gebroken raam en het Boheemse kristallen servies, dat ook door zijn projectiel aan diggelen was geslagen.
    
  De winkel was pikdonker vanbinnen. Het enige licht kwam uit de achterkamer, waaruit luid geschreeuw klonk.
    
  "Wie is daar? Ik bel de politie!"
    
  "Voorwaarts!" riep Paul terug.
    
  Een rechthoek van licht verscheen op de vloer en bracht de spookachtige contouren van de waren van het pandjeshuis scherp in beeld. Paul stond ertussen en wachtte tot Metzger zou verschijnen.
    
  "Ga weg hier, jullie verdomde nazi"s!" schreeuwde de geldschieter terwijl hij in de deuropening verscheen, zijn ogen nog halfgesloten van de slaap.
    
  "Ik ben geen nazi, meneer Metzger."
    
  "Wie ben jij in godsnaam?" Metzger liep de winkel in en deed het licht aan, om er zeker van te zijn dat de indringer alleen was. "Er is hier niets waardevols!"
    
  "Misschien niet, maar er is iets wat ik nodig heb."
    
  Op dat moment richtte de oude man zijn blik en herkende hij Paul.
    
  "Wie ben jij... Oh."
    
  "Ik zie dat je mij nog kent."
    
  "Je was hier onlangs nog", zei Metzger.
    
  "Herinnert u zich altijd al uw klanten?"
    
  "Wat wil je in godsnaam? Je zult me voor dit raam moeten betalen!"
    
  "Probeer niet van onderwerp te veranderen. Ik wil weten wie dat wapen dat ik heb meegenomen, heeft verpand."
    
  "Dat weet ik niet meer".
    
  Paul gaf geen antwoord. Hij haalde simpelweg een pistool uit zijn broekzak en richtte het op de oude man. Metzger trok zich terug en hield zijn handen als een schild voor zich uit.
    
  "Niet schieten! Ik zweer het je, ik kan het me niet herinneren! Het is bijna twintig jaar geleden!"
    
  "Laten we ervan uitgaan dat ik je geloof. Hoe zit het met je aantekeningen?"
    
  "Leg alsjeblieft je wapen neer... Ik kan je mijn aantekeningen niet laten zien; die informatie is vertrouwelijk. Wees alsjeblieft redelijk, zoon..."
    
  Paul deed zes stappen in zijn richting en hief het pistool tot schouderhoogte. De loop was nu nog maar twee centimeter verwijderd van het met zweet doordrenkte voorhoofd van de geldschieter.
    
  "Meneer Metzger, laat het me uitleggen. Of u laat me de banden zien, of ik schiet u neer. De keuze is simpel."
    
  "Heel goed! Heel goed!"
    
  Nog steeds met zijn handen omhoog liep de oude man naar de achterkamer. Ze staken een grote opslagruimte over, vol spinnenwebben en nog stoffiger dan de winkel zelf. Kartonnen dozen stonden van vloer tot plafond opgestapeld op roestige metalen planken, en de stank van schimmel en vocht was overweldigend. Maar er zat nog iets anders in de geur, iets ondefinieerbaars en stinkends.
    
  "Hoe kun je deze geur verdragen, Metzger?"
    
  "Ruikt het? Ik ruik niets," zei de oude man zonder zich om te draaien.
    
  Paul vermoedde dat de geldschieter aan de stank gewend was geraakt, omdat hij talloze jaren tussen andermans spullen had doorgebracht. De man had duidelijk nooit van zijn eigen leven genoten, en Paul kon het niet laten een zeker medelijden met hem te voelen. Hij moest zulke gedachten van zich afzetten om het pistool van zijn vader vastberaden vast te blijven houden.
    
  Er was een metalen deur aan de achterkant van de opslagruimte. Metzger haalde wat sleutels uit zijn zak en opende die. Hij gebaarde Paul binnen te komen.
    
  "Jij eerst," antwoordde Paul.
    
  De oude man keek hem nieuwsgierig aan, zijn pupillen vernauwd. In gedachten zag Paul hem voor zich als een draak die zijn schatkamer beschermde, en hij zei tegen zichzelf dat hij waakzamer moest zijn dan ooit. De vrek was net zo gevaarlijk als een in het nauw gedreven rat, en hij kon zich elk moment omdraaien en bijten.
    
  "Zweer dat je niets van mij zult stelen."
    
  "Wat zou het nut ervan zijn? Vergeet niet dat ik degene ben die het wapen vasthoudt."
    
  "Zweer het," hield de man vol.
    
  "Ik zweer dat ik niets van je zal stelen, Metzger. Vertel me wat ik moet weten, en ik laat je met rust."
    
  Rechts stond een houten boekenkast vol met zwartgebonden boeken; links een enorme kluis. De geldschieter ging meteen voor haar staan en beschermde haar met zijn lichaam.
    
  "Alsjeblieft," zei hij, terwijl hij Paul naar de boekenkast wees.
    
  "Je zult het voor mij vinden."
    
  "Nee," antwoordde de oude man gespannen. Hij was er nog niet klaar voor om zijn hoekje te verlaten.
    
  Hij wordt brutaler. Als ik hem te hard push, valt hij me misschien aan. Verdorie, waarom heb ik het pistool niet geladen? Ik had het gebruikt om hem te overmeesteren.
    
  "Vertel me dan tenminste in welk deel ik moet kijken."
    
  "Hij staat op de plank, ter hoogte van je hoofd, vierde van links."
    
  Zonder zijn ogen van Metzger af te wenden, vond Paul het boek. Hij haalde het voorzichtig tevoorschijn en gaf het aan de geldschieter.
    
  "Vind de link."
    
  "Ik weet het nummer niet meer."
    
  "Negen één twee drie één. Schiet op."
    
  De oude man nam het boek met tegenzin aan en bladerde voorzichtig door de pagina's. Paul keek rond in het pakhuis, bang dat er elk moment een groep politieagenten zou verschijnen om hem te arresteren. Hij was hier al te lang.
    
  "Hier is het," zei de oude man, terwijl hij het boek teruggaf, dat op een van de eerste pagina"s opengeslagen lag.
    
  Er stond geen datum vermeld, alleen een korte vermelding van 1905 / Week 16. Paul vond het nummer onderaan de pagina.
    
  "Het is maar een naam. Clovis Nagel. Er is geen adres."
    
  "De klant wilde geen verdere details verstrekken."
    
  "Is dit legaal, Metzger?"
    
  "De wetgeving op dit gebied is verwarrend."
    
  Dit was niet de enige vermelding waarin Nagels naam voorkwam. Hij stond vermeld als "Depositing Client" op tien andere accounts.
    
  "Ik wil zien welke andere dingen hij erin heeft gestopt."
    
  Opgelucht dat de inbreker uit zijn kluis was ontsnapt, leidde de pandjesbaas Paul naar een van de boekenplanken in de buitenste opslagruimte. Hij haalde er een kartonnen doos uit en liet Paul de inhoud zien.
    
  "Hier zijn ze."
    
  Een paar goedkope horloges, een gouden ring, een zilveren armband... Paul bekeek de snuisterijen, maar kon er niet achter komen wat Nagels voorwerpen met elkaar verbond. Hij begon wanhopig te worden; na al zijn inspanningen had hij nu nog meer vragen dan voorheen.
    
  Waarom zou één man zoveel spullen op één dag verpanden? Hij moet voor iemand op de vlucht zijn geweest - misschien mijn vader. Maar als ik meer wil weten, moet ik die man vinden, en een naam alleen helpt niet veel.
    
  "Ik wil weten waar ik Nagel kan vinden."
    
  "Je hebt het al gezien, zoon. Ik heb geen adres..."
    
  Paul hief zijn rechterhand op en sloeg de oude man. Metzger viel op de grond en bedekte zijn gezicht met zijn handen. Er verscheen een straaltje bloed tussen zijn vingers.
    
  "Nee, alsjeblieft, nee - sla me niet nog een keer!"
    
  Paul moest zich beheersen om de man niet nog een keer te slaan. Zijn hele lichaam was gevuld met een walgelijke energie, een vage haat die zich al jaren opbouwde en plotseling zijn doelwit vond in de zielige, bloedende gestalte aan zijn voeten.
    
  Wat ben ik aan het doen?
    
  Hij voelde zich plotseling misselijk van wat hij had gedaan. Hier moest zo snel mogelijk een einde aan komen.
    
  "Spreek, Metzger. Ik weet dat je iets voor me verbergt."
    
  Ik herinner me hem niet zo goed. Hij was soldaat, dat merkte ik aan zijn manier van praten. Een zeeman, misschien. Hij zei dat hij terugging naar Zuidwest-Afrika en dat hij daar al die dingen niet nodig zou hebben.
    
  "Hoe was hij?"
    
  "Vrij klein, met fijne gelaatstrekken. Ik herinner me er niet veel van... Sla me alsjeblieft niet meer!"
    
  Klein, met fijne gelaatstrekken... Edward beschreef de man die zich in de kamer met mijn vader en mijn oom bevond als klein, met fijne gelaatstrekken, als die van een meisje. Het had Clovis Nagel kunnen zijn. Wat als mijn vader hem had betrapt op het stelen van spullen van de boot? Misschien was hij een spion. Of had mijn vader hem gevraagd het pistool op zijn naam te verpanden? Hij wist in ieder geval dat hij in gevaar was.
    
  Met het gevoel dat zijn hoofd elk moment kon ontploffen, liep Paul de voorraadkast uit, en liet Metzger jammerend op de grond achter. Hij sprong op de vensterbank, maar herinnerde zich plotseling dat hij zijn tas bij de deur had laten staan. Gelukkig lag die er nog.
    
  Maar alles om hem heen veranderde.
    
  Tientallen mensen vulden de straten, ondanks het late uur. Ze verzamelden zich op de stoep, sommigen liepen van de ene groep naar de andere en gaven informatie door als bijen die bloemen bestuiven. Paul liep naar de dichtstbijzijnde groep.
    
  "Ze zeggen dat de nazi's een gebouw in Schwabing in brand hebben gestoken..."
    
  "Nee, het waren de communisten..."
    
  "Ze richten controleposten op..."
    
  Bezorgd pakte Paul een van de mannen bij de arm en trok hem opzij.
    
  "Wat is er aan de hand?"
    
  De man haalde de sigaret uit zijn mond en glimlachte ironisch. Hij was blij dat er iemand bereid was het slechte nieuws dat hij moest brengen, aan te horen.
    
  "Heb je het niet gehoord? Hitler en zijn nazi's plegen een staatsgreep. Het is tijd voor een revolutie. Eindelijk gaan er veranderingen komen."
    
  "Je zegt dat dit een staatsgreep is?"
    
  "Ze bestormden de Burgerbraukeller met honderden mannen en hielden iedereen binnen opgesloten, te beginnen met de Beierse staatscommissaris."
    
  Pauls hart maakte een salto.
    
  "Alice!"
    
    
  41
    
    
  Totdat het schieten begon, dacht Alice dat de nacht van haar was.
    
  De ruzie met Paul liet een bittere smaak in haar mond achter. Ze besefte dat ze smoorverliefd op hem was; ze zag het nu duidelijk. Daarom was ze banger dan ooit.
    
  Dus besloot ze zich te concentreren op haar taak. Ze betrad de grote zaal van de bierhal, die voor meer dan driekwart gevuld was. Meer dan duizend mensen verdrongen zich rond de tafels, en er zouden er binnenkort minstens vijfhonderd bijkomen. Duitse vlaggen hingen aan de muur, nauwelijks zichtbaar door de tabaksrook. De ruimte was vochtig en benauwd, waardoor klanten de serveersters bleven lastigvallen, die zich door de menigte heen wurmden met dienbladen met een half dozijn bierglazen boven hun hoofd, zonder ook maar een druppel te morsen.
    
  Dit was hard werken, dacht Alice, opnieuw dankbaar voor alles wat de kans haar vandaag had gegeven.
    
  Met moeite wist ze een plekje te bemachtigen aan de voet van het sprekerspodium. Drie of vier andere fotografen hadden hun plaatsen al ingenomen. Een van hen keek Alice verbaasd aan en stootte zijn kameraden aan.
    
  "Pas op, schoonheid. Vergeet niet je vinger van de lens te halen."
    
  "En vergeet niet om die van jou uit je kont te halen. Je nagels zijn vies."
    
  De fotograaf bekeek zijn vingertoppen en bloosde. De anderen juichten.
    
  "Je hebt gelijk, Fritz!"
    
  Glimlachend vond Alice een plek met een goed uitzicht. Ze controleerde de verlichting en maakte een paar snelle berekeningen. Met een beetje geluk zou ze een goede foto kunnen maken. Ze begon zich zorgen te maken. Die idioot op zijn plek zetten had haar goed gedaan. Bovendien zou het vanaf die dag beter gaan. Ze zou met Paul praten; ze zouden hun problemen samen aanpakken. En met een nieuwe, stabiele baan zou ze zich echt voldaan voelen.
    
  Ze was nog steeds in gedachten verzonken toen Gustav Ritter von Kahr, de Beierse staatscommissaris, het podium betrad. Ze maakte verschillende foto's, waaronder één die ze wel interessant vond, waarop Kahr wild gebaarde.
    
  Plotseling ontstond er commotie achter in de zaal. Alice rekte haar nek om te kijken wat er aan de hand was, maar tussen de felle lichten rond het podium en de muur van mensen achter haar kon ze niets zien. Het gejuich van de menigte, samen met het geraas van vallende tafels en stoelen en het geklingel van tientallen gebroken glazen, was oorverdovend.
    
  Naast Alice kwam iemand uit de menigte tevoorschijn, een kleine, bezwete man in een gekreukte regenjas. Hij duwde de man aan de tafel die het dichtst bij het podium zat opzij, klom op zijn stoel en vervolgens op de tafel.
    
  Alice draaide de camera naar hem toe en legde in een oogwenk de wilde blik in zijn ogen vast, het lichte trillen van zijn linkerhand, de goedkope kleren, het pooierkapsel dat aan zijn voorhoofd plakte, het wrede snorretje, de opgeheven hand en het pistool dat op het plafond gericht was.
    
  Ze was niet bang en aarzelde niet. Het enige wat door haar heen flitste, waren de woorden die August Müntz haar jaren geleden had toegesproken:
    
  Er zijn momenten in het leven van een fotograaf, wanneer een foto aan je voorbij trekt, slechts één foto, die jouw leven en dat van de mensen om je heen kunnen veranderen. Dat is het beslissende moment, Alice. Je ziet het voordat het gebeurt. En als het zover is, schiet dan. Denk niet na, schiet.
    
  Ze drukte op de knop op het moment dat de man de trekker overhaalde.
    
  "De nationale revolutie is begonnen!" riep het mannetje met een krachtige, schorre stem. "Deze plek is omsingeld door zeshonderd gewapende mannen! Niemand vertrekt. En als er geen onmiddellijke stilte is, zal ik mijn mannen bevelen een machinegeweer op de galerij te plaatsen."
    
  De menigte werd stil, maar Alice merkte het niet en ze schrok ook niet van de stormtroopers die van alle kanten verschenen.
    
  "Ik verklaar de Beierse regering ten val! Politie en leger hebben zich aangesloten bij onze vlag, het hakenkruis: laat het in elke kazerne en elk politiebureau hangen!"
    
  Opnieuw klonk er een paniekerige kreet door de kamer. Er klonk applaus, afgewisseld met gefluit en geroep van "Mexico! Mexico!" en "Zuid-Amerika!" Alice schonk er geen aandacht aan. Het schot galmde nog na in haar oren, het beeld van het schietende mannetje stond nog steeds op haar netvlies gegrift en haar gedachten bleven hangen bij die drie woorden.
    
  Het beslissende moment.
    
  Ik heb het gedaan, dacht ze.
    
  Met haar camera tegen haar borst geklemd dook Alice de menigte in. Haar enige prioriteit was nu om daar weg te komen en naar de donkere kamer te gaan. Ze kon zich de naam van de man die het pistool had afgevuurd niet helemaal herinneren, hoewel zijn gezicht haar heel bekend voorkwam; hij was een van de vele fanatieke antisemieten die hun mening schreeuwden in de kroegen van de stad.
    
  Ziegler: Nee... Hitler. Dat is alles - Hitler. Die gekke Oostenrijker.
    
  Alice geloofde niet dat deze staatsgreep enige kans maakte. Wie zou een gek volgen die beweerde de Joden van de aardbodem te zullen vegen? In synagogen maakten mensen grappen over idioten zoals Hitler. En het beeld dat ze van hem schetste, met zweetdruppels op zijn voorhoofd en een wilde blik in zijn ogen, zou die man op zijn plaats zetten.
    
  Ze bedoelde hiermee een gekkenhuis.
    
  Alice kon zich nauwelijks door de zee van lichamen bewegen. Mensen begonnen weer te schreeuwen en sommigen begonnen te vechten. Een man sloeg een bierglas over het hoofd van een ander, en het afval doorweekte Alice' jas. Het duurde bijna twintig minuten voordat ze de andere kant van de gang bereikte, maar daar trof ze een muur van bruinhemden, gewapend met geweren en pistolen, aan die de uitgang blokkeerden. Ze probeerde met hen te praten, maar de stormtroopers weigerden haar door te laten.
    
  Hitler en de hoogwaardigheidsbekleders die hij had gestoord, verdwenen via een zijdeur. Een nieuwe spreker nam zijn plaats in en de temperatuur in de zaal bleef stijgen.
    
  Met een grimmige blik zocht Alice een plek op waar ze zo beschermd mogelijk zou zijn en ze probeerde een manier te bedenken om te ontsnappen.
    
  Drie uur later grensde haar stemming aan wanhoop. Hitler en zijn handlangers hadden verschillende toespraken gehouden en het orkest op de galerij had het Deutschlandlied meer dan twaalf keer gespeeld. Alice probeerde stilletjes terug te keren naar de grote zaal, op zoek naar een raam waardoor ze naar buiten kon klimmen, maar de stormtroopers blokkeerden ook daar haar pad. Ze stonden zelfs niet toe dat mensen naar het toilet gingen, wat in zo'n drukke ruimte, waar serveersters nog steeds bier na bier inschenken, al snel een probleem zou worden. Ze had al meer dan één persoon tegen de achterwand zijn behoefte zien doen.
    
  Maar wacht eens even: serveersters...
    
  Getroffen door een plotselinge ingeving liep Alice naar de serveertafel. Ze pakte een leeg dienblad, trok haar jas uit, wikkelde haar camera erin en legde hem onder het dienblad. Vervolgens pakte ze een paar lege bierglazen en liep naar de keuken.
    
  Ze merken het misschien niet. Ik draag een witte blouse en een zwarte rok, net als de serveersters. Ze merken misschien niet eens dat ik geen schort draag. Totdat ze mijn jas onder het dienblad zien...
    
  Alice liep door de menigte, haar dienblad hoog in de lucht, en moest op haar tong bijten toen een paar klanten langs haar billen stootten. Ze wilde geen aandacht trekken. Bij de draaideuren ging ze achter een andere serveerster staan en passeerde de SA-bewakers, die haar gelukkig geen blik waardig keurden.
    
  De keuken was lang en erg groot. Er heerste dezelfde gespannen sfeer, maar dan zonder de rook en de vlaggen. Een paar obers vulden glazen bier, terwijl de keukenjongens en koks met elkaar kletsten bij de fornuizen onder de strenge blik van een paar stormtroopers die opnieuw de uitgang blokkeerden. Beiden droegen geweren en pistolen.
    
  Stront.
    
  Onzeker over wat ze moest doen, realiseerde Alice zich dat ze niet zomaar midden in de keuken kon blijven staan. Iemand zou erachter komen dat ze geen deel uitmaakte van het personeel en haar eruit gooien. Ze liet de glazen in de enorme metalen gootsteen staan en pakte een vieze lap die ze vlakbij had gevonden. Ze hield hem onder de kraan, maakte hem nat, wrong hem uit en deed alsof ze zich waste terwijl ze probeerde een plan te bedenken. Voorzichtig om zich heen kijkend, schoot haar een idee te binnen.
    
  Ze liep naar een van de vuilnisbakken naast de gootsteen. Hij zat bijna vol met etensresten. Ze stopte haar jas erin, deed het deksel dicht en pakte de bak op. Toen begon ze brutaal naar de deur te lopen.
    
  "Je kunt er niet langs, Fraulein," zei een van de stormtroopers.
    
  "Ik moet het vuilnis buiten zetten."
    
  "Laat het hier maar liggen."
    
  "Maar de potten zitten vol. Keukenafvalbakken horen niet vol te zijn: dat is illegaal."
    
  Maak je geen zorgen, juffrouw, wij zijn nu de wet. Zet het blikje maar terug waar het stond."
    
  Alice besloot om met één hand alles op alles te zetten. Ze zette de pot op de grond en sloeg haar armen over elkaar.
    
  "Als je het wilt verplaatsen, moet je het zelf verplaatsen."
    
  "Ik zeg je dat je dat ding hier weg moet halen."
    
  De jongeman hield zijn ogen op Alice gericht. Het keukenpersoneel zag het tafereel en keek hem woedend aan. Omdat Alice met haar rug naar hen toe stond, konden ze niet zien dat ze niet een van hen was.
    
  "Kom op, kerel, laat haar erdoor," viel een andere stormtrooper hem in de rede. "Het is al erg genoeg om hier in de keuken vast te zitten. We moeten deze kleren de hele nacht dragen, en de geur blijft aan mijn shirt plakken."
    
  Degene die als eerste sprak, haalde zijn schouders op en deed een stap opzij.
    
  "Ga dan maar. Breng haar naar de prullenbak buiten en kom dan zo snel mogelijk terug."
    
  Zachtjes vloekend ging Alice voorop. Een smalle deur leidde naar een nog smallere steeg. Het enige licht kwam van een enkele gloeilamp aan de overkant, dichter bij de straat. Daar stond een prullenbak, omringd door magere katten.
    
  "Dus... Hoe lang werk je hier al, Fraulein?" vroeg de stormtrooper op een ietwat verlegen toon.
    
  Ik kan het niet geloven: we lopen door een steegje, ik draag een vuilnisbak, hij heeft een machinegeweer in zijn handen en deze idioot flirt met me.
    
  "Je zou kunnen zeggen dat ik nieuw ben," antwoordde Alice, terwijl ze vriendelijk deed alsof. "En hoe zit het met jou? Heb jij al een hele tijd staatsgrepen gepleegd?"
    
  "Nee, dit is mijn eerste," antwoordde de man ernstig, zonder haar ironie te bemerken.
    
  Ze bereikten de vuilnisbak.
    
  "Oké, oké, je kunt nu teruggaan. Ik blijf even de pot leegmaken."
    
  "Oh nee, juffrouw. Als u de pot leegt, moet ik met u mee terug."
    
  "Ik wil niet dat je op mij hoeft te wachten."
    
  "Ik zou op je wachten wanneer je maar wilt. Je bent prachtig..."
    
  Hij bewoog zich om haar te kussen. Alice probeerde zich terug te trekken, maar raakte bekneld tussen een vuilnisbak en een stormtrooper.
    
  "Nee, alsjeblieft," zei Alice.
    
  "Kom op, mevrouw..."
    
  "Alsjeblieft niet."
    
  De stormtrooper aarzelde, vol berouw.
    
  "Het spijt me als ik je beledigd heb. Ik dacht alleen..."
    
  "Maak je geen zorgen. Ik ben gewoon al verloofd."
    
  "Het spijt me. Hij is een gelukkig man."
    
  "Maak je geen zorgen," herhaalde Alice geschokt.
    
  "Ik help je even met de vuilnisbak."
    
  "Nee!"
    
  Alice probeerde de hand van de bruinhemd los te trekken, maar hij liet het blikje in verwarring vallen. Ze viel en rolde over de grond.
    
  Sommige resten liggen verspreid in een halve cirkel, waardoor Alice's jas en de kostbare lading zichtbaar zijn.
    
  "Wat is dit in godsnaam?"
    
  Het pakketje was een beetje open en de cameralens was duidelijk zichtbaar. De soldaat keek Alice aan, die een schuldbewuste blik had. Ze hoefde niet te bekennen.
    
  "Jij verdomde hoer! Je bent een communistische spion!" zei de stormtrooper, terwijl hij naar zijn wapenstok zocht.
    
  Voordat hij haar kon grijpen, tilde Alice het metalen deksel van de vuilnisbak op en probeerde de stormtrooper op zijn hoofd te slaan. Toen hij de aanval zag naderen, hief hij zijn rechterhand op. Het deksel raakte zijn pols met een oorverdovend geluid.
    
  "Aaaah!"
    
  Hij greep het deksel met zijn linkerhand vast en gooide het ver weg. Alice probeerde hem te ontwijken en te rennen, maar het steegje was te smal. De nazi greep haar blouse vast en trok er hard aan. Alice' lichaam draaide zich om en haar shirt scheurde aan één kant open, waardoor haar bh zichtbaar werd. De nazi, die zijn hand ophief om haar te slaan, verstijfde even, verscheurd tussen opwinding en woede. Die blik vulde haar hart met angst.
    
  "Alice!"
    
  Ze keek naar de ingang van het steegje.
    
  Paul was er, in vreselijke toestand, maar nog steeds. Ondanks de kou droeg hij alleen een trui. Zijn ademhaling was onregelmatig en hij had krampen van het rennen door de stad. Een half uur geleden had hij via de achterdeur de Burgerbräukeller willen betreden, maar hij kon de Ludwigsbrücke niet eens oversteken omdat de nazi's een wegversperring hadden opgeworpen.
    
  Dus nam hij een lange omweg. Hij zocht naar politieagenten, soldaten, iedereen die zijn vragen over wat er in de kroeg was gebeurd kon beantwoorden, maar het enige wat hij vond waren burgers die de deelnemers aan de staatsgreep applaudisseerden, of hen uitjouwden - vanaf een redelijke afstand.
    
  Nadat hij via de Maximilianbrücke naar de overkant was gelopen, begon hij mensen die hij op straat tegenkwam te ondervragen. Uiteindelijk noemde iemand een steegje dat naar de keuken leidde, en Paul rende ernaartoe, in de hoop dat hij er zou zijn voordat het te laat was.
    
  Hij was zo verrast om Alice buiten te zien vechten met een stormtrooper, dat hij in plaats van een verrassingsaanval uit te voeren, zijn komst als een idioot aankondigde. Toen een andere man zijn pistool trok, had Paul geen andere keuze dan naar voren te springen. Zijn schouder raakte de nazi in zijn maag en hij viel neer.
    
  De twee rolden over de grond, worstelend om het pistool. De andere man was sterker dan Paul, die eveneens volledig uitgeput was van de gebeurtenissen van de afgelopen uren. Het gevecht duurde minder dan vijf seconden, waarna de andere man Paul opzij duwde, knielde en zijn pistool richtte.
    
  Alice, die inmiddels het metalen deksel van de vuilnisbak had opgetild, greep in en sloeg het woedend tegen de soldaat aan. De slagen echoden door de steeg als het gekletter van cimbalen. De nazi keek wezenloos, maar hij viel niet. Alice sloeg hem opnieuw, en uiteindelijk viel hij voorover en landde plat op zijn gezicht.
    
  Paul stond op en rende naar haar toe om haar te knuffelen, maar ze duwde hem weg en ging op de grond zitten.
    
  "Wat is er met je? Gaat het wel?"
    
  Alice stond woedend op. In haar handen hield ze de restanten van de camera vast, die volledig vernield was. Hij was verpletterd tijdens Pauls strijd tegen de nazi's.
    
  "Kijk".
    
  "Hij is kapot. Maak je geen zorgen, we kopen wel iets beters."
    
  "Je begrijpt het niet! Er waren foto's!"
    
  "Alice, daar is nu geen tijd voor. We moeten weg voordat zijn vrienden hem komen zoeken."
    
  Hij probeerde haar hand te pakken, maar ze trok zich terug en rende voor hem uit.
    
    
  42
    
    
  Ze keken pas om toen ze al een heel eind van de Burgerbräukeller verwijderd waren. Uiteindelijk stopten ze bij de Sint-Johannes Nepomukkerk, waarvan de indrukwekkende torenspits als een beschuldigende vinger naar de nachthemel wees. Paulus leidde Alice naar de boog boven de hoofdingang om te schuilen voor de kou.
    
  "Jeetje, Alice, je hebt geen idee hoe bang ik was," zei hij, terwijl hij haar op de lippen kuste. Ze kuste hem zonder veel overtuiging terug.
    
  "Wat is er aan de hand?"
    
  "Niets".
    
  "Ik denk niet dat het is wat het lijkt," zei Paul geïrriteerd.
    
  "Ik zei dat het onzin was."
    
  Paul besloot de kwestie niet verder te onderzoeken. Als Alice in die stemming was, was het proberen haar eruit te trekken als proberen uit drijfzand te klimmen: hoe harder je worstelde, hoe dieper je wegzonk.
    
  "Gaat het wel? Hebben ze je pijn gedaan of... iets anders?"
    
  Ze schudde haar hoofd. Pas toen begreep ze Pauls uiterlijk volledig. Zijn shirt zat onder het bloed, zijn gezicht was beroet, zijn ogen bloeddoorlopen.
    
  "Wat is er met je gebeurd, Paul?"
    
  "Mijn moeder is gestorven," antwoordde hij, terwijl hij zijn hoofd boog.
    
  Terwijl Paul de gebeurtenissen van die nacht vertelde, voelde Alice verdriet om hem en schaamte voor hoe ze hem had behandeld. Meer dan eens opende ze haar mond om hem om vergeving te vragen, maar ze geloofde nooit in de betekenis van het woord. Het was een ongeloof gevoed door trots.
    
  Toen hij haar de laatste woorden van zijn moeder vertelde, was Alice verbijsterd. Ze kon niet begrijpen hoe de wrede, venijnige Jurgen Pauls broer kon zijn, en toch, diep van binnen, verbaasde het haar niet. Paul had een duistere kant die op bepaalde momenten naar boven kwam, als een plotselinge herfstwind die door de gordijnen ritselde in een knus huis.
    
  Toen Paul beschreef hoe hij in het pandjeshuis had ingebroken en Metzger had moeten slaan om hem aan het praten te krijgen, werd Alice doodsbang voor hem. Alles wat met dit geheim te maken had, leek ondraaglijk en ze wilde hem er zo snel mogelijk vanaf halen voordat het hem volledig zou verteren.
    
  Paul sloot zijn verhaal af door te vertellen over zijn uitstapje naar de kroeg.
    
  "En dat is alles."
    
  "Ik denk dat het meer dan genoeg is."
    
  "Wat bedoel je?"
    
  "Je bent toch niet van plan om hier verder in te graven? Er is duidelijk iemand die bereid is alles te doen om de waarheid te verdoezelen."
    
  "Dit is precies de reden waarom we moeten blijven graven. Het bewijst dat iemand verantwoordelijk is voor de moord op mijn vader..."
    
  Er viel een korte stilte.
    
  "...mijn ouders."
    
  Paul huilde niet. Na wat er net gebeurd was, smeekte zijn lichaam hem om te huilen, zijn ziel had het nodig en zijn hart stroomde over van de tranen. Maar Paul hield het allemaal binnen en vormde een klein omhulsel rond zijn hart. Misschien zou een absurd gevoel van mannelijkheid hem ervan weerhouden zijn gevoelens te tonen aan de vrouw van wie hij hield. Misschien was dit de aanleiding voor wat er even later gebeurde.
    
  "Paul, je moet toegeven," zei Alice, die steeds ongeruster werd.
    
  "Ik heb niet de intentie om dit te doen."
    
  "Maar je hebt geen bewijs. Geen aanknopingspunten."
    
  "Ik heb een naam: Clovis Nagel. Ik heb een plek: Zuidwest-Afrika."
    
  "Zuidwest-Afrika is een heel groot gebied."
    
  "Ik begin met Windhoek. Het zou niet moeilijk moeten zijn om daar een blanke man te spotten."
    
  "Zuidwest-Afrika is heel groot... en heel ver weg," herhaalde Alice, terwijl ze elk woord benadrukte.
    
  "Ik moet dit doen. Ik vertrek met de eerste boot."
    
  "Dus dat is alles?"
    
  "Ja, Alice. Heb je geen woord gehoord van wat ik heb gezegd sinds we elkaar ontmoetten? Begrijp je dan niet hoe belangrijk het voor me is om te weten te komen wat er negentien jaar geleden is gebeurd? En nu... nu dit."
    
  Even overwoog Alice hem tegen te houden. Uitleggen hoe erg ze hem zou missen, hoe erg ze hem nodig had. Hoe verliefd ze op hem was geworden. Maar trots beet op haar tong. Net zoals het haar ervan had weerhouden Paul de waarheid te vertellen over haar eigen gedrag van de afgelopen dagen.
    
  "Ga dan, Paul. Doe wat je moet doen."
    
  Paul keek haar aan, volkomen verward. De ijzige toon van haar stem gaf hem het gevoel alsof zijn hart eruit was gerukt en begraven in de sneeuw.
    
  "Alice..."
    
  "Ga onmiddellijk. Vertrek nu."
    
  "Alice, alsjeblieft!"
    
  "Ga weg, zeg ik je."
    
  Paul leek op het punt te staan in tranen uit te barsten, en ze bad dat hij zou huilen, dat hij van gedachten zou veranderen en haar zou vertellen dat hij van haar hield en dat zijn liefde voor haar belangrijker was dan een zoektocht die hem niets dan pijn en dood had gebracht. Misschien had Paul op zoiets gewacht, of misschien probeerde hij gewoon Alice' gezicht in zijn geheugen te prenten. Lange, bittere jaren vervloekte ze zichzelf om de arrogantie die haar had ingenomen, net zoals Paul zichzelf had verweten dat hij niet met de tram terug naar het internaat was gegaan voordat zijn moeder werd doodgestoken...
    
  ...en voor het omkeren en weggaan.
    
  "Weet je wat? Ik ben blij. Zo kom je niet mijn dromen binnenvallen en vertrap je ze niet," zei Alice, terwijl ze de scherven van de camera waar ze zich aan vastklampte voor haar voeten gooide. "Sinds ik je ken, zijn er alleen maar nare dingen met me gebeurd. Ik wil je uit mijn leven, Paul."
    
  Paulus aarzelde een moment en zei toen, zonder zich om te draaien: "Zo zij het."
    
  Alice stond minutenlang in de kerkdeuropening, zwijgend vechtend tegen haar tranen. Plotseling verscheen er uit de duisternis, uit dezelfde richting als waar Paul was verdwenen, een figuur. Alice probeerde zich te beheersen en een glimlach op haar gezicht te toveren.
    
  Hij komt terug. Hij heeft het begrepen, en hij komt terug, dacht ze, terwijl ze een stap in de richting van de figuur zette.
    
  Maar de straatlantaarns onthulden de naderende figuur als een man in een grijze jas en hoed. Te laat realiseerde Alice zich dat het een van de mannen was die haar die dag hadden gevolgd.
    
  Ze draaide zich om om te rennen, maar op dat moment zag ze zijn metgezel om de hoek tevoorschijn komen, op minder dan drie meter afstand. Ze probeerde te rennen, maar twee mannen stormden op haar af en grepen haar bij haar middel.
    
  "Uw vader is naar u op zoek, Fräulein Tannenbaum."
    
  Alice verzette zich tevergeefs. Ze kon niets doen.
    
  Een auto reed de straat uit en een van haar vaders gorilla's deed de deur open. De andere duwde haar naar zich toe en probeerde haar hoofd naar beneden te trekken.
    
  "Wees voorzichtig in mijn buurt, idioten," zei Alice met een minachtende blik. "Ik ben zwanger."
    
    
  43
    
    
  Elizabeth Bay, 28 augustus 1933
    
  Lieve Alice,
    
  Ik ben de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ik je al geschreven heb. Ik krijg zeker meer dan honderd brieven per maand, allemaal onbeantwoord.
    
  Ik weet niet of ze je hebben bereikt en je hebt besloten me te vergeten. Of misschien ben je verhuisd en heb je geen doorstuuradres achtergelaten. Deze gaat naar het huis van je vader. Ik schrijf je daar af en toe, ook al weet ik dat het nutteloos is. Ik hoop nog steeds dat er eentje langs je vader glipt. Hoe dan ook, ik zal je blijven schrijven. Deze brieven zijn mijn enige contact met mijn vroegere leven geworden.
    
  Ik wil beginnen, zoals altijd, met je te vragen me te vergeven voor de manier waarop ik je heb verlaten. Ik heb zo vaak aan die nacht van tien jaar geleden gedacht en ik weet dat ik me niet zo had moeten gedragen. Het spijt me dat ik je dromen heb verwoest. Ik heb elke dag gebeden dat je je droom om fotograaf te worden zou verwezenlijken, en ik hoop dat je daarin door de jaren heen bent geslaagd.
    
  Het leven in de koloniën is niet gemakkelijk. Sinds Duitsland deze gebieden kwijtraakte, heeft Zuid-Afrika een mandaatgebied over voormalig Duits grondgebied. We zijn hier niet welkom, ook al tolereren ze ons.
    
  Er zijn niet veel vacatures. Ik werk een paar weken achter elkaar op boerderijen en in diamantmijnen. Als ik wat geld heb gespaard, reis ik het land door op zoek naar Clovis Nagel. Dat is geen gemakkelijke opgave. Ik vond sporen van hem in de dorpen in het stroomgebied van de Oranjerivier. Ooit bezocht ik een mijn die hij net had verlaten. Ik miste hem op een haar na.
    
  Ik volgde ook een tip die me noordwaarts leidde naar het Waterbergplateau. Daar ontmoette ik een vreemde, trotse stam, de Herero. Ik bracht enkele maanden bij hen door en ze leerden me jagen en verzamelen in de woestijn. Ik kreeg koorts en was lange tijd erg zwak, maar ze zorgden goed voor me. Ik heb veel van deze mensen geleerd, meer dan alleen fysieke vaardigheden. Ze zijn uitzonderlijk. Ze leven in de schaduw van de dood, een constante dagelijkse strijd om water te vinden en hun leven aan te passen aan de druk van blanke mannen.
    
  Ik heb geen papier meer; dit is het laatste stukje van een partij die ik van een marskramer op weg naar Swakopmund heb gekocht. Morgen ga ik er weer heen op zoek naar nieuwe aanwijzingen. Ik ga te voet, want ik heb geen geld meer, dus mijn zoektocht moet kort zijn. Het moeilijkste aan hier zijn, naast het gebrek aan nieuws over jou, is de tijd die het me kost om de kost te verdienen. Ik heb vaak op het punt gestaan om op te geven. Maar ik ben niet van plan om op te geven. Vroeg of laat zal ik hem vinden.
    
  Ik denk aan je en aan alles wat er de afgelopen tien jaar is gebeurd. Ik hoop dat je gezond en gelukkig bent. Als je besluit me te schrijven, schrijf dan naar het postkantoor in Windhoek. Het adres staat op de envelop.
    
  Vergeef me nogmaals.
    
  Ik houd van je,
    
  Vloer
    
    
  VRIEND IN AMBACHT
    
  1934
    
    
  Waarin de ingewijde leert dat het pad niet alleen bewandeld kan worden
    
  De geheime handdruk van de Fellow Craft-graad bestaat uit een stevige druk op de knokkel van de middelvinger en eindigt met een begroeting door de Broeder Metselaar. De geheime naam voor deze handdruk is JACHIN, vernoemd naar de zuil die de zon voorstelt in de Tempel van Salomo. Ook hier zit een trucje in de spelling, die eigenlijk als AJCHIN geschreven moet worden.
    
    
  44
    
    
  Jurgen bewonderde zichzelf in de spiegel.
    
  Hij trok zachtjes aan zijn revers, versierd met een doodshoofd en het SS-embleem. Hij kon zichzelf maar niet genoeg krijgen in zijn nieuwe uniform. De ontwerpen van Walter Heck en het sublieme vakmanschap van de Hugo Boss-kleding, geprezen in de roddelpers, boezemden iedereen die hen zag ontzag in. Toen Jürgen over straat liep, stonden kinderen in de houding en staken hun handen omhoog als eerbetoon. Vorige week spraken een paar oudere dames hem aan en zeiden hoe mooi het was om te zien hoe sterke, gezonde jongemannen Duitsland weer op de rails kregen. Ze vroegen of hij een oog was verloren in de strijd tegen de communisten. Tevreden hielp Jürgen hen hun boodschappentassen naar het dichtstbijzijnde gebouw te dragen.
    
  Op dat moment werd er op de deur geklopt.
    
  "Kom binnen."
    
  "Je ziet er goed uit", zei zijn moeder toen ze de grote slaapkamer binnenkwam.
    
  "Ik weet".
    
  "Ga je vanavond bij ons eten?"
    
  "Ik denk het niet, mam. Ik ben opgeroepen voor een vergadering met de veiligheidsdienst."
    
  "Ze willen je ongetwijfeld voordragen voor promotie. Je bent al te lang Untersturmführer."
    
  Jurgen knikte opgewekt en nam zijn pet aan.
    
  "De auto staat voor de deur voor u klaar. Ik zal de kok vragen om iets voor u klaar te maken voor het geval u eerder terugkomt."
    
  "Dank u, moeder," zei Jurgen, terwijl hij Brunhilde op het voorhoofd kuste. Hij stapte de gang in, zijn zwarte laarzen kletterden luid op de marmeren treden. Het dienstmeisje stond hem in de gang op te wachten met zijn jas.
    
  Sinds Otto en zijn kaarten elf jaar geleden uit hun leven verdwenen, was hun economische situatie geleidelijk verbeterd. Een legertje bedienden zorgde weer voor de dagelijkse gang van zaken in het landhuis, hoewel Jürgen nu het hoofd van de familie was.
    
  "Komt u terug voor het avondeten, meneer?"
    
  Jurgen haalde snel adem toen hij haar zo hoorde aanspreken. Dat gebeurde altijd als hij nerveus en onrustig was, zoals die ochtend. De kleinste details doorbraken zijn ijzige uiterlijk en onthulden de innerlijke storm van conflict.
    
  "De barones zal u instructies geven."
    
  Straks noemen ze me nog bij mijn echte naam, dacht hij terwijl hij naar buiten stapte. Zijn handen trilden lichtjes. Gelukkig had hij zijn jas over zijn arm gedrapeerd, zodat de chauffeur het niet merkte toen hij de deur voor hem opendeed.
    
  In het verleden zou Jürgen zijn impulsen misschien via geweld hebben kunnen kanaliseren; maar na de verkiezingsoverwinning van de nazipartij vorig jaar werden ongewenste partijen voorzichtiger. Met elke dag die voorbijging, vond Jürgen het steeds moeilijker zich te beheersen. Onderweg probeerde hij rustig adem te halen. Hij wilde niet geagiteerd en nerveus aankomen.
    
  Vooral als ze mij gaan promoten, zoals mijn moeder zegt.
    
  "Eerlijk gezegd, mijn beste Schroeder, u roept bij mij ernstige twijfels op."
    
  "Twijfels, meneer?"
    
  "Twijfels over je loyaliteit."
    
  Jurgen merkte dat zijn hand weer begon te trillen en hij moest hard met zijn knokkels knijpen om de hand onder controle te krijgen.
    
  De vergaderzaal was volledig leeg, op Reinhard Heydrich en hemzelf na. Het hoofd van het Reichssicherheitshauptamt, de inlichtingendienst van de nazipartij, was een lange man met een opvallend voorhoofd, slechts een paar maanden ouder dan Jürgen. Ondanks zijn jeugdige leeftijd was hij een van de invloedrijkste figuren in Duitsland geworden. Zijn organisatie had de taak om bedreigingen - reëel of verzonnen - voor de partij te identificeren. Jürgen had dit gehoord op de dag dat hij werd geïnterviewd voor de functie.
    
  Heinrich Himmler vroeg Heydrich hoe hij een nazi-inlichtingendienst zou organiseren, en Heydrich antwoordde door elke spionageroman die hij ooit had gelezen, te herhalen. Het Reichssicherheitshauptamt was al in heel Duitsland gevreesd, hoewel het onduidelijk was of dit meer te danken was aan goedkope fictie of aan aangeboren talent.
    
  "Waarom zegt u dat, meneer?"
    
  Heydrich legde zijn hand op de map voor zich, met daarop de naam van Jurgen.
    
  U bent in de begindagen van de beweging bij de SA begonnen. Dat is prachtig, dat is interessant. Het is echter verrassend dat iemand uit uw... afkomst specifiek om een plaats in een SA-bataljon vraagt. En dan zijn er nog de herhaaldelijke gevallen van geweld die uw superieuren melden. Ik heb een psycholoog over u geraadpleegd... en hij suggereert dat u mogelijk een ernstige persoonlijkheidsstoornis hebt. Dat is echter op zichzelf geen misdaad, hoewel het," benadrukte hij het woord "zou kunnen" met een halve glimlach en een opgetrokken wenkbrauw, "een obstakel zou kunnen worden. Maar nu komen we bij wat mij het meest zorgen baart. U werd uitgenodigd - net als de rest van uw staf - voor een speciale bijeenkomst in de Burgerbraukeller op 8 november 1923. U bent echter nooit komen opdagen."
    
  Heydrich zweeg even en liet zijn laatste woorden in de lucht hangen. Jürgen begon te zweten. Na de verkiezingsoverwinning begonnen de nazi's langzaam en systematisch wraak te nemen op iedereen die de opstand van 1923 had belemmerd, waardoor Hitlers machtsovername met een jaar werd uitgesteld. Jarenlang had Jürgen in angst geleefd dat iemand hem zou beschuldigen, en eindelijk was het zover.
    
  Heydrich vervolgde, zijn toon nu dreigend.
    
  Volgens uw meerdere meldde u zich niet op de afgesproken plaats. Het lijkt er echter op dat - en ik citeer - 'Stormtrooper Jürgen von Schröder zich in de nacht van 23 november bij een squadron van de 10e compagnie bevond. Zijn shirt was doordrenkt met bloed en hij beweerde dat hij door verschillende communisten was aangevallen, en dat het bloed toebehoorde aan een van hen, de man die hij had neergestoken. Hij vroeg om zich bij het squadron te voegen, onder bevel van de politiecommissaris van het district Schwabing, tot het einde van de staatsgreep.' Klopt dat?
    
  "Tot aan de laatste komma, meneer."
    
  "Klopt. De onderzoekscommissie moet dat gedacht hebben, want ze hebben je de gouden insignes van de Partij en de Bloedorde-medaille toegekend," zei Heydrich, wijzend naar Jürgens borst.
    
  Het gouden embleem van de partij was een van de meest gewilde decoraties in Duitsland. Het bestond uit een nazivlag in een cirkel, omringd door een gouden lauwerkrans. Het onderscheidde de partijleden die zich vóór Hitlers overwinning in 1933 hadden aangesloten. Tot die tijd moesten de nazi's mensen rekruteren. Vanaf die dag vormden zich eindeloze rijen voor het partijhoofdkwartier. Niet iedereen kreeg dit voorrecht.
    
  De Bloedorde was de meest waardevolle medaille van het Rijk. Hij werd alleen gedragen door degenen die deelnamen aan de staatsgreep van 1923, die tragisch eindigde met de dood van zestien nazi's door toedoen van de politie. Het was een onderscheiding die zelfs Heydrich niet droeg.
    
  "Ik vraag me werkelijk af," vervolgde het hoofd van het Reichshauptamtsicherheitshauptamt, terwijl hij met de rand van een map op zijn lippen tikte, "of we niet een onderzoekscommissie naar u moeten instellen, mijn vriend."
    
  "Dat zou niet nodig zijn, meneer," fluisterde Jurgen, wetende hoe kort en beslissend de onderzoekscommissies tegenwoordig zijn.
    
  "Nee? De meest recente rapporten, die naar boven kwamen toen de SA opging in de SS, zeggen dat u enigszins 'koelbloedig' was in de uitvoering van uw taken, dat er sprake was van een 'gebrek aan betrokkenheid'... Moet ik doorgaan?"
    
  "Dat komt omdat ik van de straat werd gehouden, meneer!"
    
  "Kan het dan zijn dat andere mensen zich zorgen om jou maken?"
    
  "Ik verzeker u, mijnheer, dat mijn toewijding absoluut is."
    
  "Nou, er is één manier om het vertrouwen van dit kantoor terug te winnen."
    
  Eindelijk viel het kwartje. Heydrich had Jürgen ontboden met een voorstel in gedachten. Hij wilde iets van hem, en daarom had hij hem vanaf het begin onder druk gezet. Hij had waarschijnlijk geen idee wat Jürgen die nacht in 1923 deed, maar wat Heydrich wel of niet wist, deed er niet toe: zijn woord was wet.
    
  "Ik doe alles, meneer," zei Jurgen, nu iets kalmer.
    
  "Nou, Jurgen. Ik mag je toch Jurgen noemen?"
    
  "Natuurlijk, meneer," zei hij, terwijl hij zijn woede onderdrukte omdat de andere man de gunst niet had terugbetaald.
    
  "Heb je wel eens van de Vrijmetselarij gehoord, Jurgen?"
    
  Natuurlijk. Mijn vader was in zijn jeugd lid van de loge. Ik denk dat hij er snel genoeg van kreeg.
    
  Heydrich knikte. Dit kwam voor hem niet als een verrassing, en Jürgen ging ervan uit dat hij het al wist.
    
  "Sinds wij aan de macht zijn gekomen, zijn de vrijmetselaars... actief ontmoedigd."
    
  "Ik weet het, meneer," zei Jürgen, glimlachend om het eufemisme. In Mein Kampf, een boek dat elke Duitser las - en thuis ophing als ze wisten wat goed voor hen was - uitte Hitler zijn diepgewortelde haat jegens de vrijmetselarij.
    
  Een aanzienlijk aantal loges is vrijwillig ontbonden of gereorganiseerd. Deze loges waren voor ons van weinig belang, omdat ze allemaal Pruisisch waren, met Arische leden en nationalistische tendensen. Sinds ze vrijwillig ontbonden en hun ledenlijsten inleverden, is er voorlopig geen actie tegen hen ondernomen.
    
  "Ik begrijp dat sommige loges u nog steeds lastig vallen, meneer?"
    
  "Het is ons volkomen duidelijk dat veel loges actief zijn gebleven, de zogenaamde humanitaire loges. De meeste van hun leden hebben liberale opvattingen, zijn Joods, enzovoort..."
    
  "Waarom verbiedt u ze niet gewoon, meneer?"
    
  "Jürgen, Jürgen," zei Heydrich neerbuigend, "dat zou hun activiteiten hooguit belemmeren. Zolang ze nog een sprankje hoop hebben, zullen ze elkaar blijven ontmoeten en praten over hun passer, winkelhaak en andere Joodse onzin. Wat ik wil, is dat hun namen op een klein kaartje van veertien bij zeven staan."
    
  Heydrichs kleine ansichtkaarten waren binnen de partij bekend. Een grote kamer naast zijn kantoor in Berlijn bevatte informatie over degenen die de partij als "ongewenst" beschouwde: communisten, homoseksuelen, joden, vrijmetselaars en iedereen die maar enigszins kon zeggen dat de Führer die dag een beetje moe leek in zijn toespraak. Telkens wanneer iemand werd aangeklaagd, werd er een nieuwe ansichtkaart aan de tienduizenden toegevoegd. Het lot van degenen die op de ansichtkaarten verschenen, was nog steeds onbekend.
    
  "Als de vrijmetselarij verboden zou worden, zouden ze gewoon als ratten ondergronds gaan."
    
  "Helemaal gelijk!" zei Heydrich, terwijl hij met zijn handpalm op tafel sloeg. Hij boog zich naar Jürgen toe en zei vertrouwelijk: "Vertel eens, weet jij waarom we de namen van dit gespuis nodig hebben?"
    
  "Omdat de vrijmetselarij een marionet is van de internationale Joodse samenzwering. Het is algemeen bekend dat bankiers zoals de Rothschilds en...
    
  Een luid gegrinnik onderbrak Jurgens gepassioneerde toespraak. Toen hij het gezicht van de zoon van de baron zag vertrekken, hield het hoofd van de staatsveiligheid zich in.
    
  "Herhaal de hoofdartikelen van de Völkische Beobachter niet voor mij, Jürgen. Ik heb ze zelf meegeschreven."
    
  "Maar meneer, de Führer zegt..."
    
  "Ik vraag me af hoe ver de dolk die je oog heeft uitgestoken is gegaan, mijn vriend," zei Heydrich terwijl hij zijn gezicht bestudeerde.
    
  "Meneer, u hoeft niet beledigend te zijn," zei Jurgen woedend en verward.
    
  Heydrich glimlachte sinister.
    
  "Je bent vol geestdrift, Jürgen. Maar deze passie moet door de rede worden beheerst. Doe me een plezier en word niet een van die schapen die blaten bij demonstraties. Sta me toe je een kleine les uit onze geschiedenis te leren." Heydrich stond op en begon rond de grote tafel te lopen. "In 1917 ontbonden de bolsjewieken alle loges in Rusland. In 1919 maakte Bela Kun een einde aan alle vrijmetselaars in Hongarije. In 1925 verbood Primo de Rivera de loges in Spanje. Dat jaar deed Mussolini hetzelfde in Italië. Zijn Zwarthemden sleurden vrijmetselaars midden in de nacht uit hun bed en sloegen ze op straat dood. Een leerzaam voorbeeld, vindt u niet?"
    
  Jurgen knikte verbaasd. Hij wist hier niets van.
    
  "Zoals u ziet," vervolgde Heydrich, "is de eerste daad van elke sterke regering die aan de macht wil blijven, het ontdoen van - onder andere - de vrijmetselaars. En niet omdat ze bevelen uitvoeren voor een hypothetische Joodse samenzwering: ze doen dit omdat mensen die zelfstandig denken, veel problemen creëren."
    
  "Wat wilt u precies van mij, meneer?"
    
  "Ik wil dat je de vrijmetselaars infiltreert. Ik zal je een paar goede contacten geven. Je bent een aristocraat en je vader was een paar jaar geleden lid van een loge, dus ze zullen je zonder problemen accepteren. Je doel is om een ledenlijst te bemachtigen. Ik wil de namen weten van alle vrijmetselaars in Beieren."
    
  "Krijg ik carte blanche, meneer?"
    
  "Tenzij u iets anders hoort, ja. Wacht hier even."
    
  Heydrich liep naar de deur, opende die en blafte een paar instructies naar zijn adjudant, die op een bankje in de gang zat. De adjudant klikte met zijn hakken en kwam even later terug met een andere jongeman, gekleed in zijn bovenkleding.
    
  "Kom binnen, Adolf, kom binnen. Mijn beste Jürgen, sta mij toe je voor te stellen aan Adolf Eichmann. Hij is een veelbelovende jongeman die in ons kamp Dachau werkt. Hij is gespecialiseerd in, laten we zeggen... buitengerechtelijke zaken."
    
  "Aangenaam kennis te maken," zei Jurgen, terwijl hij zijn hand uitstak. "Dus jij bent het type dat de wet weet te omzeilen, hè?"
    
  "Evenzo. En ja, soms moeten we de regels een beetje buigen als we Duitsland ooit weer aan de rechtmatige eigenaren willen teruggeven," zei Eichmann glimlachend.
    
  Adolf heeft om een functie op mijn kantoor gevraagd en ik ben geneigd de overgang voor hem te vergemakkelijken, maar eerst wil ik graag dat hij een paar maanden met je samenwerkt. Je geeft alle informatie die je ontvangt aan hem door en hij is verantwoordelijk voor de interpretatie ervan. En als je deze opdracht eenmaal hebt voltooid, denk ik dat ik je naar Berlijn kan sturen voor een grotere missie.
    
    
  45
    
    
  Ik heb hem gezien. Dat weet ik zeker, dacht Clovis, terwijl hij zich met zijn ellebogen een weg uit de herberg baande.
    
  Het was een julinacht en zijn shirt was al doorweekt van het zweet. Maar de hitte deerde hem niet al te veel. Hij had ermee leren omgaan in de woestijn, toen hij Rainer voor het eerst achter zich aan zag komen. Hij had een veelbelovende diamantmijn in het stroomgebied van de Oranjerivier moeten verlaten om Rainer op het verkeerde been te zetten. Hij had zijn laatste opgravingsmateriaal achtergelaten en alleen het hoogstnodige meegenomen. Boven op een lage heuvelrug, met zijn geweer in de hand, zag hij voor het eerst Pauls gezicht en legde zijn vinger op de trekker. Bang dat hij zou missen, gleed hij als een slang in het hoge gras aan de andere kant van de heuvel naar beneden.
    
  Vervolgens raakte hij Paul enkele maanden kwijt, totdat hij opnieuw gedwongen werd te vluchten, dit keer uit een bordeel in Johannesburg. Dit keer zag Rainer hem als eerste, maar van een afstandje. Toen hun blikken elkaar ontmoetten, was Clovis zo dom om zijn angst te tonen. Hij herkende de koude, harde glinstering in Rainers ogen meteen als de blik van een jager die de vorm van zijn prooi in gedachten houdt. Hij wist te ontsnappen via een verborgen achterdeur en had zelfs nog tijd om terug te keren naar de hotelstortplaats waar hij verbleef en zijn kleren in een koffer te gooien.
    
  Drie jaar verstreken voordat Clovis Nagel het gevoel van Rainers adem in zijn nek beu werd. Hij kon niet slapen zonder een pistool onder zijn kussen. Hij kon niet lopen zonder zich om te draaien om te kijken of hij gevolgd werd. En hij bleef nooit langer dan een paar weken op één plek, uit angst dat hij op een nacht wakker zou worden met de stalen blik van die blauwe ogen die hem vanachter de loop van een revolver aanstaarden.
    
  Uiteindelijk gaf hij toe. Zonder geld kon hij niet eeuwig blijven vluchten, en het geld dat de baron hem had gegeven, was allang op. Hij begon de baron te schrijven, maar geen van zijn brieven werd beantwoord, dus ging Clovis aan boord van een schip naar Hamburg. Terug in Duitsland, onderweg naar München, voelde hij een moment van opluchting. De eerste drie dagen was hij ervan overtuigd dat hij Rainer kwijt was... totdat hij op een avond een kroeg in de buurt van het station binnenliep en Pauls gezicht herkende in de menigte.
    
  Clovis kreeg een knoop in zijn maag en sloeg op de vlucht.
    
  Terwijl hij zo snel rende als zijn korte beentjes hem konden dragen, besefte hij de vreselijke fout die hij had gemaakt. Hij was zonder vuurwapen naar Duitsland gereisd omdat hij bang was dat hij bij de douane zou worden aangehouden. Hij had nog steeds geen tijd gehad om iets te pakken, en nu had hij alleen nog zijn zakmes om zich te verdedigen.
    
  Hij haalde het uit zijn zak terwijl hij de straat af rende. Hij ontweek de lichtkegels van de straatlantaarns en schoot van de ene naar de andere alsof het veilige eilanden waren, totdat het tot hem doordrong dat als Rainer hem achtervolgde, Clovis het hem te gemakkelijk maakte. Hij sloeg rechtsaf een donker steegje in dat parallel aan de spoorrails liep. Er naderde een trein, denderend richting het station. Clovis kon haar niet zien, maar hij rook de rook uit de schoorsteen en voelde de trillingen in de grond.
    
  Er klonk een geluid vanaf de andere kant van de zijstraat. De voormalige marinier schrok en beet op zijn tong. Hij rende weer weg, zijn hart bonzend. Hij proefde bloed, een voorteken van wat hij wist dat er zou gebeuren als de andere man hem zou inhalen.
    
  Clovis bereikte een doodlopende weg. Hij kon niet verder en verborg zich achter een stapel houten kratten die naar rottende vis roken. Vliegen zoemden om hem heen en landden op zijn gezicht en handen. Hij probeerde ze weg te jagen, maar een ander geluid en een schaduw bij de ingang van het steegje deden hem verstijven. Hij probeerde zijn ademhaling te vertragen.
    
  De schaduw veranderde in het silhouet van een man. Clovis kon zijn gezicht niet zien, maar dat was ook niet nodig. Hij wist dondersgoed wie het was.
    
  Hij kon de situatie niet langer verdragen en rende naar het einde van de steeg, waarbij hij een stapel houten kratten omver stootte. Een paar ratten schoten doodsbang tussen zijn benen door. Clovis volgde hen blindelings en keek toe hoe ze verdwenen door een halfopen deur die hij onbewust in het donker was gepasseerd. Hij bevond zich in een donkere gang en pakte zijn aansteker om zich te oriënteren. Hij gunde zichzelf een paar seconden licht voordat hij weer wegschoot, maar aan het einde van de gang struikelde hij en viel, waarbij hij zijn handen schaafde aan de vochtige betonnen treden. Omdat hij de aansteker niet meer durfde te gebruiken, stond hij op en begon te klimmen, voortdurend luisterend naar het minste geluid achter zich.
    
  Hij klom wat een eeuwigheid leek. Eindelijk raakten zijn voeten de grond en durfde hij zijn aansteker te gebruiken. Een flikkerend geel licht verraadde dat hij zich in een andere gang bevond, met aan het einde een deur. Hij duwde erop en de deur ging open.
    
  Ik heb hem eindelijk op het verkeerde been gezet. Dit lijkt wel een verlaten pakhuis. Ik blijf hier nog een paar uur tot ik zeker weet dat hij me niet meer volgt, dacht Clovis, terwijl zijn ademhaling weer normaal werd.
    
  "Goedenavond, Clovis," zei een stem achter hem.
    
  Clovis draaide zich om en drukte op de knop van zijn stiletto. Het mes schoot met een nauwelijks hoorbare klik uit en Clovis stortte zich met uitgestrekte arm op de figuur die bij de deur stond te wachten. Het was alsof hij een manestraal probeerde aan te raken. De figuur deed een stap opzij en het stalen mes miste bijna een halve meter en doorboorde de muur. Clovis probeerde het los te rukken, maar slaagde er ternauwernood in het vuile pleisterwerk te verwijderen voordat de klap hem omver blies.
    
  "Maak het uzelf gemakkelijk. We blijven hier nog wel even."
    
  Een stem klonk uit de duisternis. Clovis probeerde op te staan, maar een hand duwde hem terug op de grond. Plotseling spleet een witte straal de duisternis in tweeën. Zijn achtervolger deed een zaklamp aan. Hij richtte die op zijn eigen gezicht.
    
  "Komt dit gezicht je bekend voor?"
    
  Clovis bestudeerde Paul Rainer lange tijd.
    
  "Je lijkt niet op hem," zei Clovis met een harde, vermoeide stem.
    
  Rainer richtte de zaklamp op Clovis, die met zijn linkerhand zijn ogen bedekte om zichzelf te beschermen tegen het felle licht.
    
  "Richt dat ding ergens anders op!"
    
  "Ik doe wat ik wil. We spelen nu volgens mijn regels."
    
  De lichtstraal bewoog van Clovis' gezicht naar Pauls rechterhand. In zijn handen hield hij de Mauser C96 van zijn vader.
    
  "Goed, Rainer. Jij hebt de leiding."
    
  "Ik ben blij dat we tot een overeenkomst zijn gekomen."
    
  Clovis greep in zijn zak. Paul zette dreigend een stap in zijn richting, maar de voormalige marinier haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en hield het tegen het licht. Hij pakte ook een paar lucifers, die hij bij zich had voor het geval hij zonder aanstekervloeistof zou komen te zitten. Er waren er nog maar twee over.
    
  "Je hebt mijn leven zuur gemaakt, Rainer," zei hij terwijl hij een sigaret zonder filter opstak.
    
  "Ik weet zelf weinig over verwoeste levens. Jij hebt de mijne verwoest."
    
  Clovis lachte, een krankzinnig geluid.
    
  "Vind je je naderende dood grappig, Clovis?" vroeg Paul.
    
  Clovis voelde een lach in zijn keel. Als Paul boos had geklonken, zou Clovis niet zo bang zijn geweest. Maar zijn toon was nonchalant en kalm. Clovis was er zeker van dat Paul in het donker glimlachte.
    
  "Makkelijk, zo. Laten we eens kijken..."
    
  "We zullen niets zien. Ik wil dat je me vertelt hoe je mijn vader hebt vermoord en waarom."
    
  "Ik heb hem niet vermoord."
    
  "Nee, natuurlijk niet. Daarom ben je al negenentwintig jaar op de vlucht."
    
  "Ik was het niet, ik zweer het!"
    
  "En wie dan?"
    
  Clovis zweeg even. Hij was bang dat de jongeman hem gewoon zou neerschieten als hij antwoordde. De naam was de enige kaart die hij had, en die moest hij uitspelen.
    
  "Ik zal het je vertellen als je belooft me te laten gaan."
    
  Het enige antwoord was het geluid van een geweer dat in de duisternis werd gespannen.
    
  "Nee, Rainer!" riep Clovis. "Kijk, het gaat niet alleen om wie je vader heeft vermoord. Wat heb je eraan om dat te weten? Het gaat erom wat er eerst gebeurde. Waarom."
    
  Er viel een paar ogenblikken stilte.
    
  "Ga dan maar door. Ik luister."
    
    
  46
    
    
  Het begon allemaal op 11 augustus 1904. Tot die dag hadden we een paar heerlijke weken in Swakopsmund doorgebracht. Het bier was naar Afrikaanse maatstaven redelijk, het was niet te warm en de meisjes waren erg vriendelijk. We waren net terug uit Hamburg en kapitein Rainer had me tot zijn eerste luitenant benoemd. Onze boot zou een paar maanden patrouilleren langs de koloniale kust, in de hoop de Engelsen angst aan te jagen.
    
  "Maar het probleem was toch niet de Engelsman?"
    
  "Nee... De inboorlingen waren een paar maanden eerder in opstand gekomen. Een nieuwe generaal kwam het bevel overnemen, en hij was de grootste klootzak, de meest sadistische klootzak die ik ooit had gezien. Zijn naam was Lothar von Trotha. Hij begon de inboorlingen onder druk te zetten. Hij had orders uit Berlijn gekregen om een soort politieke overeenkomst met hen te sluiten, maar het kon hem niets schelen. Hij zei dat de inboorlingen ondermenselijk waren, apen die uit de bomen waren gekropen en alleen door imitatie geweren hadden leren gebruiken. Hij achtervolgde hen totdat de rest van ons in Waterberg arriveerde, en daar zaten we allemaal, degenen onder ons uit Swakopmund en Windhoek, met wapens in onze handen, te vloeken op ons slechte geluk."
    
  "Jij hebt gewonnen."
    
  "Ze waren drie keer zo groot als wij, maar ze wisten niet hoe ze als leger moesten vechten. Meer dan drieduizend mensen vielen, en we namen al hun vee en wapens mee. Toen..."
    
  De voormalige marinier stak een nieuwe sigaret op met de peuk van de vorige. In het licht van de zaklamp verloor zijn gezicht elke uitdrukking.
    
  "Trota heeft je gezegd dat je verder moest gaan," zei Paulus, en moedigde hem aan om door te gaan.
    
  Ik weet zeker dat dit verhaal je wel is verteld, maar niemand die er niet bij was, weet hoe het echt was. We hebben ze teruggedreven de woestijn in. Geen water, geen eten. We hebben ze gezegd niet terug te komen. We hebben elke waterput in een straal van honderden kilometers ver vergiftigd en ze geen enkele waarschuwing gegeven. Degenen die zich verstopten of omkeerden om water te halen, waren de eerste waarschuwing die ze kregen. De rest... meer dan vijfentwintigduizend mensen, voornamelijk vrouwen, kinderen en ouderen, vonden hun weg naar Omaheke. Ik wil me niet voorstellen wat er met hen is gebeurd.
    
  "Ze zijn gestorven, Clovis. Niemand steekt de Omaheke over zonder water. De enigen die overleefden, waren een paar Herero-stammen in het noorden."
    
  We kregen verlof. Je vader en ik wilden zo ver mogelijk van Windhoek weg. We stalen paarden en trokken naar het zuiden. Ik weet niet meer precies welke route we namen, want de eerste paar dagen waren we zo dronken dat we onze eigen namen nauwelijks meer wisten. Ik weet nog dat we door Kolmanskop reden en dat daar een telegram van Trotha op je vader lag te wachten, waarin stond dat zijn verlof voorbij was en dat hij terug moest naar Windhoek. Je vader verscheurde het telegram en zei dat hij nooit meer terug zou komen. Het raakte hem allemaal te diep.
    
  "Heeft het hem echt geraakt?" vroeg Paul. Clovis hoorde de bezorgdheid in zijn stem en wist dat hij een zwakke plek in het pantser van zijn tegenstander had gevonden.
    
  Dat was het, voor ons allebei. We bleven drinken en rijden, in een poging om er helemaal tussenuit te zijn. We hadden geen idee waar we heen gingen. Op een ochtend kwamen we aan bij een afgelegen boerderij in het stroomgebied van de Oranjerivier. Er woonde een familie Duitse kolonisten, en verdorie, hun vader was de domste klootzak die ik ooit ben tegengekomen. Er liep een beekje door hun tuin, en de meisjes klaagden er steeds over dat het vol kleine kiezelsteentjes lag en dat hun voeten pijn deden als ze gingen zwemmen. De vader haalde die kleine kiezelsteentjes één voor één tevoorschijn en stapelde ze achter het huis op, 'om een kiezelpad te maken', zei hij. Alleen waren het geen kiezelsteentjes.
    
  "Het waren diamanten", zei Paul, die na jaren in de mijnen te hebben gewerkt, wist dat deze fout meer dan eens was gemaakt. Sommige soorten diamanten zien er, voordat ze geslepen en gepolijst zijn, zo ruw uit dat mensen ze vaak voor doorschijnende stenen aanzien.
    
  "Sommige waren zo dik als duiveneieren, jongen. Andere waren klein en wit, en er was er zelfs een roze, zo groot," zei hij, terwijl hij zijn vuist naar de lichtstraal ophief. "Je kon ze in die tijd vrij gemakkelijk in het oranje vinden, al liep je het risico door overheidsinspecteurs te worden neergeschoten als je betrapt werd op het te dicht bij een opgravingslocatie sluipen, en er was nooit een tekort aan lijken die in de zon lagen te drogen op kruispunten onder borden met 'DIAMANTENDIEF'. Nou ja, er waren genoeg oranje diamanten, maar ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien als op die boerderij. Nooit."
    
  "Wat zei deze man toen hij het ontdekte?"
    
  Zoals ik al zei, hij was dom. Het enige wat hem interesseerde, was zijn Bijbel en zijn oogst, en hij liet zijn familie nooit naar de stad gaan. Ze kregen ook geen bezoek, want ze woonden midden in de wildernis. Dat was maar goed ook, want iedereen met een beetje verstand had wel geweten wat die stenen waren. Je vader zag een stapel diamanten toen ze ons rondleidden op het landgoed, en hij gaf me een elleboogstoot in mijn ribben - net op tijd, want ik stond op het punt iets stoms te zeggen: ik kon me wel ophangen als het niet waar was. De familie nam ons in huis zonder vragen te stellen. Je vader was in een slecht humeur tijdens het avondeten. Hij zei dat hij wilde slapen, dat hij moe was; maar toen de boer en zijn vrouw ons hun kamer aanboden, stond je vader erop om in de woonkamer te slapen, onder een paar dekens.
    
  "Zodat je midden in de nacht op kunt staan."
    
  Dat is precies wat we deden. Er stond een kist met familiespullen naast de open haard. We leegden ze op de vloer en probeerden geen geluid te maken. Toen liep ik naar de achterkant van het huis en legde de stenen in de kofferbak. Geloof me, hoewel de kist groot was, vulden de stenen hem nog steeds voor driekwart. We bedekten hem met een deken en tilden hem vervolgens op het kleine huifkarretje dat mijn vader gebruikte om spullen te bezorgen. Alles zou perfect zijn gegaan als die verdomde hond niet buiten had geslapen. Toen we onze eigen paarden voor de wagen spanden en wegreden, reden we over zijn staart. Wat huilde dat verdomde beest! De boer stond op, met zijn jachtgeweer in de hand. Hij was misschien wel dom, maar niet helemaal gek, en onze verbazingwekkend ingenieuze verklaringen leverden niets op, want hij begreep wat we van plan waren. Je vader moest zijn pistool trekken, hetzelfde pistool dat jij op mij richt, en hem door zijn hoofd schieten.
    
  "Je liegt," zei Paul. De lichtstraal trilde een beetje.
    
  Nee, zoon, ik word meteen door de bliksem getroffen als ik je niet de waarheid vertel. Hij heeft een man gedood, hij heeft hem goed gedood, en ik moest de paarden aansporen omdat een moeder en twee dochters de veranda op kwamen en begonnen te schreeuwen. We waren nog geen tien mijl gereden toen je vader me zei te stoppen en me uit de wagen beval. Ik zei hem dat hij gek was, en ik denk niet dat ik ongelijk had. Al dat geweld en die alcohol hadden hem gereduceerd tot een schim van zichzelf. De boer doden was de druppel. Het maakte niet uit: hij had een pistool, en ik verloor het mijne op een dronken avond, dus ik kon er niks aan doen, zei ik en liep weg.
    
  "Wat zou je doen als je een pistool had, Clovis?"
    
  "Ik zou hem neerschieten," antwoordde de voormalige marinier zonder erbij na te denken. Clovis had een idee hoe hij de situatie in zijn voordeel kon laten werken.
    
  Ik moet hem alleen naar de juiste plek brengen.
    
  "Dus, wat is er gebeurd?" vroeg Paul, zijn stem nu minder zelfverzekerd.
    
  Ik had geen idee wat ik moest doen, dus ik vervolgde mijn weg over het pad dat terug naar de stad leidde. Je vader vertrok die ochtend vroeg, en toen hij terugkwam, was het al na de middag, alleen had hij nu geen wagen meer, alleen onze paarden. Hij vertelde me dat hij de kist had begraven op een plek die alleen hij kende, en dat we terug zouden komen om hem op te halen als de rust weergekeerd was.
    
  "Hij vertrouwde je niet."
    
  Natuurlijk niet. En hij had gelijk. We verlieten de weg, bang dat de vrouw en kinderen van de dode kolonist alarm zouden slaan. We reden naar het noorden en sliepen in de open lucht, wat niet erg comfortabel was, vooral omdat je vader veel praatte en schreeuwde in zijn slaap. Hij kon die boer niet uit zijn hoofd zetten. En zo ging het door tot we terugkeerden naar Swakopmund en hoorden dat we allebei gezocht werden wegens desertie en omdat je vader de controle over zijn boot verloor. Zonder het diamantincident had je vader zich ongetwijfeld overgegeven, maar we waren bang dat ze ons in verband zouden brengen met wat er in Orange Pool was gebeurd, dus bleven we onderduiken. We ontsnapten ternauwernood aan de militaire politie door ons te verstoppen op een schip met bestemming Duitsland. Op de een of andere manier slaagden we erin ongedeerd terug te keren.
    
  "Was dat toen u de Baron benaderde?"
    
  Hans was geobsedeerd door het idee om terug te keren naar Orange voor de kist, net als ik. We hebben ons dagenlang schuilgehouden in het landhuis van de baron. Je vader vertelde hem alles, en de baron werd gek... Net als je vader, net als iedereen. Hij wilde de exacte locatie weten, maar Hans weigerde het te vertellen. De baron was failliet en had niet genoeg geld om de reis terug naar de kist te financieren, dus tekende Hans een paar papieren waarin hij het huis waarin jij en je moeder woonden, inclusief het kleine bedrijf dat ze samen bezaten, overdroeg. Je vader stelde voor dat de baron ze zou verkopen om geld in te zamelen voor de teruggave van de kist. Niemand van ons kon dat, want tegen die tijd werden ook wij in Duitsland gezocht.
    
  "Wat gebeurde er op de avond van zijn dood?"
    
  "Er ontstond een heftige discussie. Veel geld, vier mensen die schreeuwden. Je vader kreeg een kogel in zijn buik."
    
  "Hoe is dit gebeurd?"
    
  Clovis pakte voorzichtig een pakje sigaretten en een doosje lucifers. Hij pakte de laatste sigaret en stak die aan. Vervolgens stak hij de sigaret aan en blies rook in de lichtbundel van de zaklamp.
    
  "Waarom ben je hier zo in geïnteresseerd, Paul? Waarom ben je zo bezorgd over het leven van een moordenaar?"
    
  "Noem mijn vader niet zo!"
    
  Kom op... een beetje dichterbij.
    
  "Nee? Hoe noem je wat we in Waterberg hebben gedaan? Wat heeft hij met de boer gedaan? Hij heeft zijn hoofd eraf geslagen; hij heeft het hem daar laten doen," zei hij, terwijl hij zijn voorhoofd aanraakte.
    
  "Ik zeg je dat je je mond moet houden!"
    
  Met een kreet van woede stapte Paul naar voren en hief zijn rechterhand op om Clovis te slaan. Met een behendige beweging gooide Clovis een brandende sigaret in zijn ogen. Paul deinsde achteruit, reflexmatig zijn gezicht beschermend, waardoor Clovis genoeg tijd had om op te springen en weg te rennen, zijn laatste kaart spelend, een wanhopige laatste poging.
    
  Hij zal mij niet in de rug schieten.
    
  "Wacht, klootzak!"
    
  Vooral als hij niet weet wie er geschoten heeft.
    
  Paul zette de achtervolging in. Clovis ontweek de lichtbundel van de zaklamp en rende naar de achterkant van het pakhuis, in een poging te ontsnappen aan de weg die zijn achtervolger was ingeslagen. Hij kon net een kleine deur naast een getint raam onderscheiden. Hij versnelde zijn pas en was bijna bij de deur toen zijn voeten ergens in bleven haken.
    
  Hij viel met zijn gezicht naar beneden en probeerde overeind te komen toen Paul hem inhaalde en hem bij zijn jas greep. Clovis probeerde Paul te raken, maar miste en struikelde gevaarlijk richting het raam.
    
  "Nee!" schreeuwde Paul, terwijl hij opnieuw op Clovis afging.
    
  De ex-marinier probeerde zijn evenwicht te hervinden en reikte naar Paul. Zijn vingers raakten even die van de jongere man voordat hij viel en tegen het raam botste. Het oude glas begaf het en Clovis' lichaam tuimelde door de opening en verdween in de duisternis.
    
  Er klonk een korte schreeuw en daarna een droog geklop.
    
  Paul leunde uit het raam en richtte de zaklamp op de grond. Tien meter onder hem, midden in een steeds groter wordende plas bloed, lag Clovis' lichaam.
    
    
  47
    
    
  Jurgen fronste zijn neus toen hij het gesticht binnenkwam. Het stonk er naar urine en uitwerpselen, nauwelijks gemaskeerd door de geur van ontsmettingsmiddel.
    
  Hij moest de verpleegster om de weg vragen, want dit was de eerste keer dat hij Otto bezocht sinds hij er elf jaar geleden was geplaatst. De vrouw aan het bureau las met een verveelde blik een tijdschrift, haar voeten bungelden losjes in haar witte klompen. Toen ze de nieuwe Obersturmführer voor zich zag verschijnen, stond de verpleegster op en hief haar rechterhand zo snel op dat de sigaret die ze had gerookt uit haar mond viel. Ze stond erop hem persoonlijk te vergezellen.
    
  "Ben je niet bang dat een van hen zal ontsnappen?" vroeg Jurgen terwijl ze door de gangen liepen, wijzend naar de oude mannen die doelloos ronddwaalden bij de ingang.
    
  "Het gebeurt soms, meestal als ik naar het toilet ga. Maar het maakt niet uit, want de man bij de kiosk op de hoek brengt ze meestal wel weer terug."
    
  De verpleegster liet hem achter bij de deur van de kamer van de baron.
    
  "Hij is hier, meneer, helemaal uitgerust en comfortabel. Hij heeft zelfs een raam. Heil Hitler!" voegde ze er vlak voor vertrek aan toe.
    
  Jurgen groette met tegenzin terug, blij haar te zien gaan. Hij wilde van dit moment alleen genieten.
    
  De deur van de kamer stond open en Otto sliep, onderuitgezakt in een rolstoel naast het raam. Een straaltje kwijl drupte langs zijn borst, langs zijn gewaad en een oude monocle aan een gouden ketting, waarvan de lens inmiddels gebarsten was. Jürgen herinnerde zich hoe anders zijn vader er de dag na de couppoging had uitgezien - hoe woedend hij was geweest dat de poging was mislukt, ook al had hij er niets aan gedaan.
    
  Jürgen werd kort vastgehouden en ondervraagd, maar lang voordat het voorbij was, was hij zo verstandig geweest om zijn met bloed doordrenkte bruine overhemd te verwisselen voor een schoon overhemd, en hij droeg geen vuurwapen. Er waren geen gevolgen voor hem of wie dan ook. Zelfs Hitler bracht slechts negen maanden in de gevangenis door.
    
  Jürgen keerde terug naar huis omdat de SA-kazerne gesloten werd en de organisatie ontbonden. Hij bracht enkele dagen opgesloten door op zijn kamer, negeerde de pogingen van zijn moeder om te achterhalen wat er met Ilse Rainer was gebeurd en dacht na over hoe hij de brief die hij van Pauls moeder had gestolen, het beste kon gebruiken.
    
  De moeder van mijn broer, herhaalde hij verward tegen zichzelf.
    
  Uiteindelijk bestelde hij kopieën van de brief en op een ochtend na het ontbijt gaf hij er één aan zijn moeder en één aan zijn vader.
    
  "Wat is dit in godsnaam?" vroeg de baron, terwijl hij de vellen papier aannam.
    
  "Dat weet je heel goed, Otto."
    
  "Jurgen! Toon meer respect!", zei zijn moeder geschrokken.
    
  "Na wat ik hier heb gelezen, is er geen reden waarom ik dat zou moeten doen."
    
  "Waar is het origineel?" vroeg Otto met hese stem.
    
  "Ergens veilig."
    
  "Breng het hier!"
    
  "Dat ben ik niet van plan. Dit zijn maar een paar kopieën. De rest heb ik naar de kranten en het politiebureau gestuurd."
    
  "Wat heb je gedaan?" riep Otto, terwijl hij om de tafel heen liep. Hij probeerde Jurgen te slaan met zijn vuist, maar zijn lichaam leek niet te reageren. Jurgen en zijn moeder keken geschokt toe hoe de Baron zijn hand liet zakken en probeerde hem weer op te steken, maar tevergeefs.
    
  "Ik kan niet zien. Waarom kan ik niet zien?" vroeg Otto.
    
  Hij strompelde naar voren en sleepte het ontbijtkleed mee terwijl hij viel. Bestek, borden en kopjes vielen om en verspreidden hun inhoud, maar de baron leek onopgemerkt terwijl hij roerloos op de vloer lag. De enige geluiden in de eetkamer waren de kreten van het dienstmeisje, dat net was binnengekomen met een dienblad met versgebakken toast.
    
  Terwijl hij bij de deur van de kamer stond, kon Jurgen een bittere glimlach niet onderdrukken, denkend aan de vindingrijkheid die hij destijds had getoond. De dokter legde uit dat de baron een beroerte had gehad, waardoor hij niet meer kon praten en lopen.
    
  "Gezien de excessen waaraan deze man zich zijn hele leven heeft overgegeven, verbaast me dat niet. Ik denk niet dat hij het langer dan zes maanden zal volhouden," zei de dokter, terwijl hij zijn instrumenten in een leren tas opborg. Gelukkig maar, want Otto zag de wrede glimlach die op het gezicht van zijn zoon verscheen toen hij de diagnose hoorde, niet.
    
  En nu, elf jaar later, ben je hier.
    
  Nu kwam hij geluidloos binnen, zette een stoel neer en ging tegenover de zieke zitten. Het licht uit het raam leek misschien een idyllische zonnestraal, maar het was niets meer dan de weerspiegeling van de zon op de kale witte muur van het tegenoverliggende gebouw, het enige uitzicht vanuit de kamer van de baron.
    
  Moe van het wachten tot hij bijkwam, schraapte Jurgen een paar keer zijn keel. De Baron knipperde met zijn ogen en hief uiteindelijk zijn hoofd op. Hij staarde Jurgen aan, maar als hij al enige verbazing of angst voelde, lieten zijn ogen dat niet zien. Jurgen hield zijn teleurstelling in.
    
  Weet je, Otto? Ik heb lang mijn best gedaan om jouw goedkeuring te krijgen. Het kon je natuurlijk helemaal niets schelen. Je gaf alleen maar om Eduard.
    
  Hij bleef even staan, wachtend op een reactie, een beweging, wat dan ook. Het enige wat hij zag was dezelfde blik als daarvoor, op zijn hoede maar bevroren.
    
  "Het was een enorme opluchting om te horen dat je niet mijn vader was. Plotseling voelde ik me vrij om dat walgelijke, bedrogen varken dat me mijn hele leven had genegeerd, te haten."
    
  Ook de beledigingen hadden geen enkel effect.
    
  Toen kreeg je een beroerte en liet je mijn moeder en mij eindelijk met rust. Maar natuurlijk, zoals met alles wat je in je leven hebt gedaan, heb je je niet aan je woord gehouden. Ik heb je te veel ruimte gegeven, wachtend tot je dat onrecht zou rechtzetten, en ik heb er een tijdje over nagedacht hoe ik van je af kon komen. En nu, hoe handig... komt er iemand langs die me van de rompslomp kan verlossen.
    
  Hij pakte de krant die hij onder zijn arm droeg en hield hem dicht bij het gezicht van de oude man, dichtbij genoeg om hem te kunnen lezen. Hij reciteerde het artikel uit zijn hoofd. Hij had het de vorige avond keer op keer gelezen, uitkijkend naar het moment waarop de oude man het zou zien.
    
    
  MYSTERIEUS LICHAAM GEÏDENTIFICEERD
    
    
  München (redactioneel) - De politie heeft eindelijk het lichaam geïdentificeerd dat vorige week in een steegje vlakbij het centraal station werd gevonden. Het gaat om voormalig luitenant-marinier Clovis Nagel, die sinds 1904 niet meer voor een krijgsraad was gedaagd omdat hij zijn post had verlaten tijdens een missie in Zuidwest-Afrika. Hoewel hij onder een valse naam naar het land terugkeerde, konden de autoriteiten hem identificeren aan de hand van de vele tatoeages op zijn torso. Er zijn geen verdere details over de omstandigheden van zijn dood, die, zoals onze lezers zich zullen herinneren, het gevolg was van een val van grote hoogte, mogelijk als gevolg van de impact. De politie herinnert het publiek eraan dat iedereen die contact heeft gehad met Nagel verdacht is en verzoekt iedereen met informatie onmiddellijk contact op te nemen met de autoriteiten.
    
  "Paul is terug. Is dat geen geweldig nieuws?"
    
  Een glimp van angst flitste in de ogen van de baron. Het duurde maar een paar seconden, maar Jurgen genoot van het moment, alsof het de grootste vernedering was die hij zich maar kon voorstellen voor zijn verdraaide geest.
    
  Hij stond op en liep naar de badkamer. Hij pakte een glas en vulde het halfvol met water uit de kraan. Daarna ging hij weer naast de baron zitten.
    
  "Je weet dat hij nu achter je aan komt. En ik denk niet dat je je naam in de krantenkoppen wilt zien, hè, Otto?"
    
  Jurgen haalde een metalen doosje uit zijn zak, niet groter dan een postzegel. Hij opende het en haalde er een klein groen pilletje uit, dat hij op tafel legde.
    
  "Er is een nieuwe SS-eenheid die met deze wonderbaarlijke dingen experimenteert. We hebben agenten over de hele wereld, mensen die elk moment stilletjes en pijnloos kunnen verdwijnen," zei de jongeman, terwijl hij vergat te vermelden dat pijnloosheid nog niet bereikt was. "Bespaar ons de schaamte, Otto."
    
  Hij pakte zijn pet, zette hem vastberaden weer op zijn hoofd en liep naar de deur. Toen hij die bereikte, draaide hij zich om en zag Otto naar het tablet zoeken. Zijn vader hield het tablet tussen zijn vingers, zijn gezicht nog net zo uitdrukkingsloos als tijdens Jürgens bezoek. Toen ging zijn hand zo langzaam naar zijn mond dat de beweging bijna onmerkbaar was.
    
  Jurgen vertrok. Even was hij geneigd te blijven kijken, maar het was beter om zich aan het plan te houden en mogelijke problemen te vermijden.
    
  Vanaf morgen zal het personeel mij aanspreken als Baron von Schroeder. En als mijn broer om antwoorden komt vragen, zal hij het mij moeten vragen.
    
    
  48
    
    
  Twee weken na Nagels dood durfde Paul eindelijk weer naar buiten.
    
  Het geluid van het lichaam van de voormalige marinier dat op de grond viel, echode in zijn hoofd gedurende de hele tijd die hij opgesloten zat in de kamer die hij huurde in het pension Schwabing. Hij probeerde terug te keren naar het oude gebouw waar hij met zijn moeder woonde, maar het was nu een privéwoning.
    
  Dit was niet het enige dat tijdens zijn afwezigheid in München veranderde. De straten waren schoner en er waren geen groepen werklozen meer die op straathoeken rondhingen. De rijen bij kerken en arbeidsbureaus waren verdwenen en mensen hoefden niet langer twee koffers vol kleingeld mee te zeulen als ze brood wilden kopen. Er waren geen bloedige vechtpartijen in kroegen. De enorme mededelingenborden langs de hoofdwegen kondigden andere dingen aan. Voorheen stonden ze vol met nieuws over politieke bijeenkomsten, vurige manifesten en tientallen posters met de tekst "Gezocht voor Diefstal". Nu lieten ze vreedzame zaken zien, zoals bijeenkomsten van tuinbouwverenigingen.
    
  In plaats van al deze onheilspellende voortekenen ontdekte Pavel dat de profetie was vervuld. Overal waar hij kwam, zag hij groepen jongens met rode armbanden en swastika's op hun mouwen. Voorbijgangers werden gedwongen hun hand op te steken en "Heil Hitler!" te roepen, uit angst dat ze door een paar agenten in burger op de schouder zouden worden getikt en hen zouden moeten volgen. Een paar, een minderheid, haastten zich om zich in deuropeningen te verstoppen om de groet te ontlopen, maar zo'n oplossing was niet altijd mogelijk, en vroeg of laat werd iedereen gedwongen zijn hand op te steken.
    
  Overal waar je keek, droegen mensen de swastika-vlag, die ondeugende zwarte spin, op haarspelden, armbanden of sjaals om de nek. Ze werden verkocht bij trolleybushaltes en kiosken, samen met kaartjes en kranten. Deze golf van patriottisme begon eind juni, toen tientallen SA-leiders midden in de nacht werden vermoord wegens "verraad aan het vaderland". Met deze daad gaf Hitler twee boodschappen af: dat niemand veilig was en dat hij in Duitsland de enige was die de macht had. Angst stond op elk gezicht gegrift, hoe hard mensen ook probeerden die te verbergen.
    
  Duitsland was een dodelijke valstrik voor Joden geworden. Met elke maand die voorbijging, werden de wetten tegen hen strenger en nam het onrecht om hen heen sluipenderwijs toe. Eerst richtten de Duitsers zich op Joodse artsen, advocaten en leraren, waardoor ze de banen waar ze van droomden werden ontnomen en deze professionals daarmee de mogelijkheid om een inkomen te verdienen. Nieuwe wetten zorgden ervoor dat honderden gemengde huwelijken nietig werden verklaard. Een golf van zelfmoorden, anders dan alles wat Duitsland ooit had meegemaakt, trok door het land. Toch waren er Joden die de andere kant op keken of ontkenden, volhoudend dat het allemaal wel meeviel, deels omdat weinigen wisten hoe wijdverbreid het probleem was - de Duitse pers schreef er nauwelijks over - en deels omdat het alternatief, emigratie, steeds moeilijker werd. De wereldwijde economische crisis en het overaanbod aan gekwalificeerde professionals maakten dat vertrekken waanzin leek. Of ze het zich nu realiseerden of niet, de nazi's hielden Joden gegijzeld.
    
  Een wandeling door de stad bracht Paul enige verlichting, maar dat ging wel ten koste van de angst die hij voelde over de richting die Duitsland opging.
    
  "Heeft u een dasspeld nodig, meneer?" vroeg de jongeman, hem van top tot teen bekijkend. De jongen droeg een lange leren riem, versierd met verschillende patronen, van een eenvoudig gedraaid kruis tot een adelaar met het naziwapen.
    
  Paul schudde zijn hoofd en liep verder.
    
  "U moet het dragen, meneer. Het is een prachtig teken van uw steun voor onze glorieuze Führer," hield de jongen vol die achter hem aan rende.
    
  Toen hij zag dat Paulus niet opgaf, stak hij zijn tong uit en ging op zoek naar nieuwe prooi.
    
  Ik zou nog liever sterven dan dit symbool te dragen, dacht Paul.
    
  Zijn geest stortte terug in de koortsachtige, nerveuze staat waarin hij zich sinds Nagels dood bevond. Het verhaal van de man die de eerste luitenant van zijn vader was geweest, deed hem niet alleen twijfelen over hoe hij het onderzoek moest voortzetten, maar ook over de aard van deze zoektocht. Volgens Nagel had Hans Rainer een complex en ingewikkeld leven geleid en de misdaad voor geld gepleegd.
    
  Natuurlijk was Nagel niet de meest betrouwbare bron. Maar desondanks sloot het lied dat hij zong perfect aan bij de noot die altijd weerklonk in Pauls hart wanneer hij dacht aan de vader die hij nooit gekend had.
    
  Terwijl hij naar de kalme, heldere nachtmerrie keek waarin Duitsland met zoveel enthousiasme werd gestort, vroeg Paul zich af of hij eindelijk wakker werd.
    
  Ik ben vorige week dertig geworden, dacht hij bitter terwijl hij langs de oevers van de Isar slenterde, waar stellen op bankjes verzamelden, en ik heb meer dan een derde van mijn leven besteed aan het zoeken naar een vader die de moeite misschien niet waard was. Ik verliet de man van wie ik hield en vond er niets dan verdriet en opoffering voor terug.
    
  Misschien was dat wel de reden dat hij Hans idealiseerde in zijn dagdromen: hij wilde compenseren voor de sombere werkelijkheid die hij uit Ilses stilzwijgen opmaakte.
    
  Hij realiseerde zich plotseling dat hij München weer vaarwel zei. De enige gedachte in zijn hoofd was de wens om te vertrekken, Duitsland te ontvluchten en terug te keren naar Afrika, een plek waar hij, hoewel hij niet gelukkig was, tenminste een stukje van zijn ziel kon vinden.
    
  Maar ik ben al zo ver gekomen... Hoe kan ik het me nu veroorloven om op te geven?
    
  Het probleem was tweeledig. Hij had ook geen idee hoe hij verder moest. Nagels dood had niet alleen zijn hoop vernietigd, maar ook de laatste concrete aanwijzing die hij had. Hij wenste dat zijn moeder hem meer had vertrouwd, want dan was ze misschien nog in leven geweest.
    
  Ik zou Jurgen kunnen opzoeken en met hem praten over wat mijn moeder me vertelde voordat ze stierf. Misschien weet hij iets.
    
  Na een tijdje verwierp hij het idee. Hij was de Schröders zat, en naar alle waarschijnlijkheid haatte Jürgen hem nog steeds om wat er in de stallen van de mijnwerker was gebeurd. Hij betwijfelde of de tijd zijn woede had kunnen bedaren. En als hij Jürgen, zonder enig bewijs, had benaderd en hem had verteld dat hij reden had om aan te nemen dat ze broers waren, zou zijn reactie ongetwijfeld afschuwelijk zijn geweest. Hij kon zich ook niet voorstellen dat hij met de baron of Brunhilde zou proberen te praten. Nee, die steeg was een doodlopende weg.
    
  Het is voorbij. Ik ga weg.
    
  Zijn grillige reis bracht hem naar de Marienplatz. Hij besloot een laatste bezoek te brengen aan Sebastian Keller voordat hij de stad voorgoed zou verlaten. Onderweg vroeg hij zich af of de boekwinkel nog open was, of dat de eigenaar, net als zoveel andere bedrijven, ten prooi was gevallen aan de crisis van de jaren twintig.
    
  Zijn vrees bleek ongegrond. Het etablissement zag er nog steeds even netjes uit, met zijn royale vitrines die een zorgvuldig geselecteerde selectie klassieke Duitse poëzie presenteerden. Paul aarzelde nauwelijks voordat hij naar binnen ging, en Keller stak meteen zijn hoofd door de achterdeur, net zoals hij dat op die eerste dag in 1923 had gedaan.
    
  "Paul! Hemeltjelief, wat een verrassing!"
    
  De boekhandelaar stak zijn hand uit met een warme glimlach. Het leek alsof de tijd nauwelijks was verstreken. Hij verfde zijn haar nog steeds wit en droeg een nieuwe bril met een goudkleurig montuur, maar afgezien daarvan en de vreemde rimpels rond zijn ogen, bleef hij dezelfde uitstraling van wijsheid en rust uitstralen.
    
  "Goedemiddag, meneer Keller."
    
  "Maar wat een plezier, Paul! Waar heb je je al die tijd verstopt? We dachten dat je verdwaald was... Ik las in de krant over de brand in het pension en was bang dat je daar ook om het leven was gekomen. Je had kunnen schrijven!"
    
  Enigszins beschaamd verontschuldigde Paul zich voor zijn stilzwijgen al die jaren. In tegenstelling tot zijn gebruikelijke gewoonte sloot Keller de boekwinkel en nam de jongeman mee naar de achterkamer, waar ze een paar uur thee dronken en over vroeger praatten. Paul vertelde over zijn reizen door Afrika, de verschillende banen die hij had gehad en zijn ervaringen met verschillende culturen.
    
  "Je hebt echte avonturen beleefd... Karl May, die je zo bewondert, zou graag in jouw plaats zijn."
    
  "Dat denk ik wel... Hoewel romans een heel ander verhaal zijn," zei Paul met een bittere glimlach, terwijl hij dacht aan Nagels tragische einde.
    
  "Hoe zit het met de vrijmetselarij, Paul? Had je in die tijd connecties met loges?"
    
  "Nee, meneer."
    
  "Nou, alles bij elkaar genomen, is orde de essentie van onze Broederschap. Toevallig is er vanavond een bijeenkomst. Je moet met me meekomen; ik accepteer geen nee. Je kunt verdergaan waar je gebleven was," zei Keller, terwijl hij hem op de schouder klopte.
    
  Paul stemde schoorvoetend toe.
    
    
  49
    
    
  Die avond, terug in de tempel, voelde Paulus het vertrouwde gevoel van kunstmatigheid en verveling dat hem jaren eerder had overvallen toen hij begon met het bijwonen van vrijmetselaarsbijeenkomsten. De zaal zat bomvol, met meer dan honderd aanwezigen.
    
  Op het juiste moment stond Keller, nog steeds Grootmeester van de Rising Sun Lodge, op en stelde Paulus voor aan zijn medevrijmetselaars. Velen van hen kenden hem al, maar minstens tien leden begroetten hem voor het eerst.
    
  Behalve het moment waarop Keller hem rechtstreeks aansprak, was Paul het grootste deel van de bijeenkomst in gedachten verzonken... toen tegen het einde een van de oudere broers, iemand met de naam Furst, opstond om een onderwerp te introduceren dat niet op de agenda van die dag stond.
    
  "Meesterlijke Grootmeester, ik en een groep broeders hebben de huidige situatie besproken."
    
  "Wat bedoel je, Broeder Eerst?"
    
  "Vanwege de verontrustende schaduw die het nazisme werpt op de vrijmetselarij."
    
  "Broeder, je kent de regels. Geen politiek in de tempel."
    
  Maar de Grootmeester zal het met mij eens zijn dat het nieuws uit Berlijn en Hamburg verontrustend is. Veel loges daar hebben zich uit eigen beweging ontbonden. Hier in Beieren is geen enkele Pruisische loge meer over.
    
  "Dus, Broeder Eerst, stelt u de ontbinding van deze loge voor?"
    
  "Natuurlijk niet. Maar ik denk dat het tijd is om de stappen te nemen die anderen hebben genomen om hun duurzaamheid te waarborgen."
    
  "En welke maatregelen zijn dat dan?"
    
  "Het eerste zou zijn om onze banden met studentenverenigingen buiten Duitsland te verbreken."
    
  Deze aankondiging leidde tot veel gemopper. De vrijmetselarij was van oudsher een internationale beweging, en hoe meer connecties een loge had, hoe meer respect ze genoot.
    
  "Wees alsjeblieft stil. Als mijn broer klaar is, kan iedereen zijn eigen gedachten hierover uiten."
    
  "De tweede zou zijn om onze vereniging een nieuwe naam te geven. Andere loges in Berlijn veranderden hun naam in Orde van de Duitse Orde."
    
  Dit leidde tot een nieuwe golf van onvrede. Een naamswijziging van de orde was simpelweg onacceptabel.
    
  "En ten slotte denk ik dat we de broeders die ons voortbestaan in gevaar brengen, met eer moeten ontslaan uit de loge."
    
  "En wat voor soort broers zouden dat zijn?"
    
  Furst schraapte zijn keel voordat hij verderging. Hij voelde zich duidelijk ongemakkelijk.
    
  "Joodse broeders, natuurlijk."
    
  Paul sprong op van zijn stoel. Hij probeerde het woord te nemen, maar de kerk barstte los in een pandemonium van geschreeuw en gevloek. De chaos duurde enkele minuten, waarbij iedereen tegelijk probeerde te spreken. Keller sloeg meerdere keren met zijn knots op zijn lessenaar, die hij zelden gebruikte.
    
  "Geef bevelen, geef bevelen! We zullen om de beurt spreken, anders moet ik de vergadering ontbinden!"
    
  De gemoederen koelden enigszins af en sprekers namen het woord om de motie te steunen of te verwerpen. Paul telde het aantal stemmen en was verrast dat de stemmen gelijk verdeeld waren over beide standpunten. Hij probeerde een coherente bijdrage te leveren. Hij was vastbesloten om duidelijk te maken hoe oneerlijk hij het hele debat vond.
    
  Uiteindelijk richtte Keller zijn wapenstok op hem. Paul stond op.
    
  Broeders, dit is de eerste keer dat ik in deze loge spreek. Het zou wel eens de laatste kunnen zijn. Ik ben verbaasd over de discussie die het voorstel van Broeder Eerst heeft losgemaakt, en wat me het meest verbaast, is niet uw mening hierover, maar het feit dat we het überhaupt moesten bespreken.
    
  Er klonk een goedkeurend gemompel.
    
  Ik ben niet Joods. Er stroomt Arisch bloed door mijn aderen, of dat denk ik tenminste. De waarheid is dat ik niet helemaal zeker weet wie ik ben. Ik kwam naar deze nobele instelling, in de voetsporen van mijn vader, met geen ander doel dan meer over mezelf te leren. Bepaalde omstandigheden in mijn leven hielden me lange tijd van jullie weg, maar toen ik terugkwam, had ik nooit gedacht dat de dingen zo anders zouden zijn. Binnen deze muren streven we zogenaamd naar verlichting. Dus, broeders, kunnen jullie me uitleggen waarom deze instelling mensen discrimineert om iets anders dan hun daden, goed of fout?
    
  Er klonk nog meer gejuich. Paul zag First opstaan.
    
  "Broer, je bent al een tijdje weg en je weet niet wat er in Duitsland gebeurt!"
    
  "Je hebt gelijk. We maken donkere tijden door. Maar in tijden als deze moeten we vasthouden aan waar we in geloven."
    
  "Het voortbestaan van de lodge staat op het spel!"
    
  "Ja, maar tegen welke prijs?"
    
  "Als we moeten..."
    
  "Broeder, als je door de woestijn reist en je ziet de zon steeds heter worden en je veldfles leeg raken, zou je er dan in plassen om te voorkomen dat hij lekt?"
    
  Het dak van de tempel schudde van het lachen. Furst was de wedstrijd aan het verliezen en hij kookte van woede.
    
  "En dan te bedenken dat dit de woorden zijn van de verstoten zoon van een deserteur," riep hij woedend uit.
    
  Paul ving de klap zo goed als hij kon op en klemde zich vast aan de rugleuning van de stoel voor hem, tot zijn knokkels wit werden.
    
  Ik moet mezelf beheersen, anders wint hij.
    
  "Meest Eerwaarde Grootmeester, gaat u toestaan dat Broeder Ferst mijn verklaring aan een kruisvuur onderwerpt?"
    
  "Broeder Rainer heeft gelijk. Houd je aan de debatregels."
    
  Furst knikte met een brede glimlach die Paul wantrouwend maakte.
    
  "Ik ben verheugd. In dat geval verzoek ik u het woord te nemen van broeder Rainer."
    
  "Wat? Op welke gronden?" vroeg Paul, terwijl hij probeerde niet te schreeuwen.
    
  "Ontkent u dat u enkele maanden voor uw verdwijning vergaderingen van de loge heeft bijgewoond?"
    
  Paul raakte geïrriteerd.
    
  "Nee, ik ontken het niet, maar..."
    
  "Dus, je hebt niet de rang van Mede-Ambachtsman bereikt en je bent niet bevoegd om een bijdrage te leveren aan de bijeenkomsten," onderbrak First.
    
  "Ik ben meer dan elf jaar leerling geweest. Na drie jaar wordt de graad van Vakman automatisch toegekend."
    
  "Ja, maar alleen als je regelmatig naar je werk gaat. Anders moet je de goedkeuring van een meerderheid van de broeders krijgen. Je hebt dus geen recht om in dit debat te spreken," zei First, die zijn tevredenheid niet kon verbergen.
    
  Paul keek om zich heen voor steun. Iedereen staarde hem zwijgend aan. Zelfs Keller, die hem net nog zo graag had willen helpen, bleef kalm.
    
  "Goed. Als dat de heersende geest is, zeg ik mijn lidmaatschap van de loge op."
    
  Paul stond op en verliet de bank, op weg naar Kellers lessenaar. Hij deed zijn schort en handschoenen uit en gooide ze voor de voeten van de Grootmeester.
    
  "Ik ben niet langer trots op deze symbolen."
    
  "Ik ook!"
    
  Een van de aanwezigen, een man genaamd Joachim Hirsch, stond op. Hirsch was Joods, herinnerde Paul zich. Ook hij gooide de symbolen aan de voet van de lessenaar.
    
  "Ik ga niet wachten op een stemming over de vraag of ik uit de loge moet worden gezet waar ik al twintig jaar lid van ben. Ik vertrek liever," zei hij, terwijl hij naast Paul stond.
    
  Toen ze dit hoorden, stonden vele anderen op. De meesten waren Joden, hoewel er, zoals Paulus tevreden opmerkte, ook een paar niet-Joden waren die duidelijk net zo verontwaardigd waren als hij. Binnen een minuut hadden zich meer dan dertig schorten op het geblokte marmer verzameld. Het was een chaotisch tafereel.
    
  "Genoeg!" riep Keller, terwijl hij zijn knots neersloeg in een vergeefse poging gehoord te worden. "Als ik in de positie was om dat te doen, zou ik dit schort ook afwerpen. Laten we degenen die deze beslissing hebben genomen respecteren."
    
  De groep dissidenten begon de tempel te verlaten. Paulus was een van de laatsten die vertrok, en hij vertrok met opgeheven hoofd, hoewel het hem verdrietig maakte. Logelid zijn was nooit zijn passie geweest, maar het deed hem pijn om zo'n groep intelligente, beschaafde mensen verdeeld te zien door angst en intolerantie.
    
  Hij liep zwijgend naar de lobby. Sommige dissidenten hadden zich in groepjes verzameld, maar de meesten hadden hun hoed al gepakt en gingen in groepjes van twee of drie naar buiten om geen aandacht te trekken. Paul stond op het punt hetzelfde te doen toen hij voelde dat iemand zijn rug aanraakte.
    
  "Sta mij toe u de hand te schudden." Het was Hirsch, de man die zijn schort naar Paul had gegooid. "Hartelijk dank voor uw goede voorbeeld. Als u niet had gedaan wat u deed, had ik het zelf niet aangedurfd."
    
  "Je hoeft me niet te bedanken. Ik kon de onrechtvaardigheid ervan gewoon niet verdragen."
    
  "Als er maar meer mensen zoals jij waren, Rainer, dan zou Duitsland niet in deze puinhoop zitten. Laten we hopen dat het gewoon een slechte wind is."
    
  "Mensen zijn bang," zei Paul met een schouderophalen.
    
  "Dat verbaast me niets. Drie of vier weken geleden kreeg de Gestapo de bevoegdheid om buitengerechtelijk op te treden."
    
  "Wat bedoel je?"
    
  "Ze kunnen iedereen aanhouden, zelfs voor iets simpels als "verdachte wandeling"."
    
  "Maar dit is belachelijk!" riep Paul verbaasd uit.
    
  "Dat is nog niet alles," zei een andere man, die op het punt stond te vertrekken. "De familie krijgt over een paar dagen bericht."
    
  "Of ze worden opgeroepen om het lichaam te identificeren," voegde een derde er grimmig aan toe. "Dit is al gebeurd met iemand die ik ken, en de lijst wordt steeds langer. Krickstein, Cohen, Tannenbaum..."
    
  Toen Paul die naam hoorde, maakte hij een sprongetje.
    
  "Wacht, zei je Tannenbaum? Welke Tannenbaum?"
    
  "Joseph Tannenbaum, industrieel. Kent u hem?"
    
  "Zoiets. Je zou kunnen zeggen dat ik... een vriend van de familie ben."
    
  "Dan moet ik u helaas mededelen dat Joseph Tannenbaum dood is. De begrafenis vindt morgenochtend plaats."
    
    
  50
    
    
  "Regen zou verplicht moeten zijn bij begrafenissen", zei Manfred.
    
  Alice antwoordde niet. Ze pakte alleen zijn hand en kneep erin.
    
  Hij had gelijk, dacht ze terwijl ze om zich heen keek. De witte grafstenen glinsterden in de ochtendzon en creëerden een sfeer van sereniteit die volkomen haaks stond op haar gemoedstoestand.
    
  Alice, die zo weinig van haar eigen emoties wist en zo vaak ten prooi viel aan deze emotionele blindheid, begreep niet helemaal wat ze die dag voelde. Sinds hij hen vijftien jaar geleden uit Ohio had teruggeroepen, had ze haar vader tot in het diepst van haar ziel gehaat. Na verloop van tijd had haar haat vele tinten aangenomen. Aanvankelijk was die doorspekt met de wrok van een boze tiener die voortdurend werd tegengesproken. Van daaruit groeide het uit tot minachting, omdat ze haar vader in al zijn egoïsme en hebzucht zag als een zakenman die bereid was alles te doen om te floreren. Ten slotte was er de ontwijkende, angstige haat van een vrouw die bang was afhankelijk te worden.
    
  Sinds de handlangers van haar vader haar die noodlottige nacht in 1923 gevangen hadden genomen, was Alice' haat jegens hem veranderd in een koude vijandigheid van de puurste soort. Emotioneel uitgeput door haar breuk met Paul had Alice haar relatie met hem van alle passie ontdaan en zich er vanuit een rationeel perspectief op gericht. Hij - het was beter om hem "hij" te noemen; dat deed minder pijn - was ziek. Hij begreep niet dat ze vrij moest zijn om haar eigen leven te leiden. Hij wilde haar uithuwelijken aan iemand die ze verachtte.
    
  Hij wilde het kind dat zij in haar buik droeg, doden.
    
  Alice moest zich met hand en tand verzetten om dit te voorkomen. Haar vader sloeg haar, noemde haar een vuile hoer, en erger.
    
  "Dat krijg je niet. De Baron zal nooit een zwangere hoer als bruid voor zijn zoon accepteren."
    
  Des te beter, dacht Alice. Ze trok zich terug in zichzelf, weigerde pertinent een abortus te plegen en vertelde haar geschokte bedienden dat ze zwanger was.
    
  "Ik heb getuigen. Als je me boos maakt, verraad ik je, klootzak," zei ze tegen hem met een kalmte en zelfvertrouwen die ze nog nooit eerder had gevoeld.
    
  "Gelukkig heeft je moeder haar dochter niet in zo"n staat hoeven meemaken."
    
  "Wat dan? Haar vader heeft haar voor de hoogste prijs verkocht?"
    
  Joseph zag zich genoodzaakt naar het Schröderhuis te gaan en de baron de hele waarheid te vertellen. Met een uitdrukking van weinig geveinsde droefheid liet de baron hem weten dat de overeenkomst onder deze omstandigheden uiteraard nietig verklaard zou moeten worden.
    
  Alice sprak nooit meer met Joseph na die noodlottige dag waarop hij, kokend van woede en vernedering, terugkeerde van een ontmoeting met de schoonmoeder die hij nooit had moeten worden. Een uur na zijn terugkeer kwam Doris, de huishoudster, haar vertellen dat ze onmiddellijk moest vertrekken.
    
  "De eigenaar zal u toestaan een koffer met kleren mee te nemen als u die nodig hebt." De scherpe toon in haar stem liet geen twijfel bestaan over haar gevoelens hierover.
    
  "Zeg de meester maar dat ik hem heel erg moet bedanken, maar ik heb niets van hem nodig," zei Alice.
    
  Ze liep naar de deur, maar draaide zich om voordat ze wegging.
    
  "Trouwens, Doris... Probeer niet de koffer te stelen en te zeggen dat ik hem heb meegenomen, zoals je deed met het geld dat mijn vader op de gootsteen liet liggen."
    
  Haar woorden doorboorden de arrogante houding van de huishoudster. Ze bloosde en begon te stikken.
    
  Luister nu eens naar mij, ik kan je verzekeren dat ik...
    
  De jonge vrouw vertrok en maakte met een klap de deur dicht het einde van haar zin af.***
    
  Ondanks dat ze aan haar lot was overgelaten, ondanks alles wat haar was overkomen, ondanks de enorme verantwoordelijkheid die in haar groeide, deed de verontwaardiging op Doris' gezicht Alice glimlachen. De eerste glimlach sinds Paul haar had verlaten.
    
  Of was ik het die hem ertoe bracht mij te verlaten?
    
  De daaropvolgende elf jaar probeerde ze het antwoord op deze vraag te vinden.
    
  Toen Paul op het met bomen omzoomde pad naar de begraafplaats verscheen, beantwoordde de vraag zichzelf. Alice keek toe hoe hij dichterbij kwam en vervolgens opzij stapte, wachtend tot de priester het gebed voor de doden zou voorlezen.
    
  Alice vergat volledig de twintig mensen rond de kist, een houten kist die leeg was op de urn met de as van Jozef na. Ze vergat dat de as per post was aangekomen, samen met een briefje van de Gestapo waarin stond dat haar vader was gearresteerd wegens opruiing en was gestorven "terwijl hij probeerde te ontsnappen". Ze vergat dat hij onder een kruis was begraven, niet onder een ster, omdat hij als katholiek was gestorven in een land van katholieken die op Hitler hadden gestemd. Ze vergat haar eigen verwarring en angst, want te midden van dit alles doemde er nu één zekerheid voor haar ogen op, als een baken in een storm.
    
  Het was mijn schuld. Ik was degene die je wegduwde, Paul. Die onze zoon voor je verborgen hield en je geen eigen keuze liet maken. En verdomme, ik ben nog steeds net zo verliefd op je als toen ik je vijftien jaar geleden voor het eerst zag, toen je dat belachelijke schort van een ober droeg.
    
  Ze wilde naar hem toe rennen, maar ze dacht dat ze hem dan voor altijd kwijt zou raken. En hoewel ze enorm was gegroeid sinds ze moeder was geworden, waren haar benen nog steeds geketend door trots.
    
  Ik moet hem langzaam benaderen. Uitzoeken waar hij was, wat hij deed. Of hij nog iets voelt...
    
  De begrafenis was afgelopen. Zij en Manfred namen de condoleances van de gasten in ontvangst. Paul stond als laatste in de rij en liep voorzichtig naar hen toe.
    
  "Goedemorgen. Dank u wel voor uw komst," zei Manfred, terwijl hij zijn hand uitstak zonder hem te herkennen.
    
  "Ik deel uw verdriet," antwoordde Paul.
    
  "Kende jij mijn vader?"
    
  "Een beetje. Mijn naam is Paul Rainer."
    
  Manfred liet Pauls hand los alsof hij zich eraan had gebrand.
    
  "Wat doe je hier? Denk je dat je zomaar weer in haar leven kunt komen? Na elf jaar stilte?"
    
  "Ik heb tientallen brieven geschreven en kreeg op geen enkele reactie", vertelde Paul opgewonden.
    
  "Het verandert niets aan wat je gedaan hebt."
    
  "Het is goed, Manfred," zei Alice, terwijl ze haar hand op zijn schouder legde. "Je gaat naar huis."
    
  "Weet je het zeker?" vroeg hij, terwijl hij naar Paul keek.
    
  "Ja".
    
  "Oké. Ik ga naar huis en kijk of..."
    
  "Geweldig," onderbrak ze hem voordat hij de naam kon zeggen. "Ik ben er zo."
    
  Met een laatste boze blik op Paul zette Manfred zijn hoed op en vertrok. Alice sloeg het centrale pad van de begraafplaats in en liep zwijgend naast Paul. Hun oogcontact was kort, maar intens en pijnlijk, dus ze besloot hem voorlopig niet aan te kijken.
    
  "Dus je bent terug."
    
  Ik kwam vorige week terug, op zoek naar een tip, maar het liep slecht af. Gisteren kwam ik iemand tegen die je vader kende, die me over zijn dood vertelde. Ik hoop dat je in de loop der jaren dichter bij hem bent gekomen.
    
  "Soms is afstand het beste wat er is."
    
  "Ik begrijp".
    
  Waarom zou ik zoiets zeggen? Hij zou kunnen denken dat ik het over hem had.
    
  "Hoe zit het met je reizen, Paul? Heb je gevonden wat je zocht?"
    
  "Nee".
    
  Zeg me dat je fout zat om te vertrekken. Zeg me dat je fout zat, en ik zal mijn fout toegeven, en jij de jouwe, en dan val ik weer in je armen. Zeg het!
    
  "Ik heb eigenlijk besloten het op te geven," vervolgde Paul. "Ik zit op een dood spoor. Ik heb geen familie, geen geld, geen beroep, ik heb zelfs geen land om naar terug te keren, want het is niet Duitsland."
    
  Ze stopte en draaide zich om om hem voor het eerst aan te kijken. Ze was verrast dat zijn gezicht niet veel veranderd was. Zijn gelaatstrekken waren streng, er zaten diepe kringen onder zijn ogen en hij was wat aangekomen, maar hij was nog steeds Paul. Háár Paul.
    
  "Heb je mij echt geschreven?"
    
  "Vele malen. Ik heb brieven gestuurd naar jouw adres in het pension, en ook naar het huis van je vader."
    
  "Dus... wat ga je doen?" vroeg ze. Haar lippen en stem trilden, maar ze kon ze niet tegenhouden. Misschien gaf haar lichaam een boodschap af die ze niet durfde uit te spreken. Toen Paul antwoordde, klonk er ook emotie in zijn stem.
    
  "Ik dacht erover om terug te gaan naar Afrika, Alice. Maar toen ik hoorde wat er met je vader is gebeurd, dacht ik..."
    
  "Wat?"
    
  Neem dit niet verkeerd op, maar ik zou graag met je praten in een andere setting, met meer tijd... Om je te vertellen wat er in de loop der jaren is gebeurd.
    
  "Dit is een slecht idee," dwong ze zichzelf te zeggen.
    
  "Alice, ik weet dat ik niet het recht heb om terug te keren in je leven wanneer ik maar wil. Ik... Het was een grote fout om te vertrekken toen ik dat deed - het was een enorme fout - en ik schaam me ervoor. Het duurde even voordat ik dat besefte, en het enige wat ik vraag is dat we ooit samen koffie kunnen drinken."
    
  Wat als ik je vertelde dat je een zoon had, Paul? Een knappe jongen met hemelsblauwe ogen zoals die van jou, blond haar en koppigheid zoals zijn vader? Wat zou je doen, Paul? Wat als ik je in ons leven toeliet en het dan niet werkte? Hoe graag ik je ook wilde, hoe graag mijn lichaam en ziel ook bij je zouden willen zijn, ik kan niet toestaan dat je hem pijn doet.
    
  "Ik heb even tijd nodig om hierover na te denken."
    
  Hij glimlachte en rond zijn ogen verschenen kleine rimpeltjes die Alice nog nooit eerder had gezien.
    
  "Ik wacht wel," zei Paul, terwijl hij hem een klein papiertje met zijn adres erop overhandigde. "Zolang je me nodig hebt."
    
  Alice pakte het briefje en hun vingers raakten elkaar.
    
  "Oké, Paul. Maar ik kan niets beloven. Ga nu."
    
  Paul voelde zich enigszins gepikeerd door het onceremonieuze ontslag en vertrok zonder nog een woord te zeggen.
    
  Terwijl hij het pad af verdween, bad Alice dat hij zich niet zou omdraaien en zou zien hoe erg ze trilde.
    
    
  51
    
    
  "Nou, nou. Het lijkt erop dat de rat erin is getrapt," zei Jürgen, terwijl hij zijn verrekijker stevig vastklemde. Vanaf zijn uitkijkpunt op de heuvel, tachtig meter van Josefs graf, zag hij Paul naar voren komen om de familie Tannenbaum te condoleren. Hij herkende hem meteen. "Had ik gelijk, Adolf?"
    
  "U had gelijk, meneer," zei Eichmann, enigszins gegeneerd door deze afwijking van het programma. Gedurende de zes maanden dat hij met Jürgen had samengewerkt, was de kersverse baron erin geslaagd vele loges te infiltreren dankzij zijn titel, zijn uiterlijke charme en een reeks vervalste geloofsbrieven van de Loge van het Pruisische Zwaard. De Grootmeester van deze loge, een rebelse nationalist en kennis van Heydrich, steunde de nazi's met heel zijn wezen. Hij kende Jürgen schaamteloos een masterdiploma toe en gaf hem een spoedcursus in hoe hij als ervaren vrijmetselaar kon slagen. Vervolgens schreef hij aanbevelingsbrieven aan de Grootmeesters van de humanitaire loges, waarin hij hun samenwerking aanspoorde "om de huidige politieke storm te doorstaan".
    
  Door elke week een andere loge te bezoeken, wist Jürgen de namen van meer dan drieduizend leden te leren kennen. Heydrich was opgetogen over de vooruitgang, net als Eichmann, die zijn droom om te ontsnappen aan het grimmige werk in Dachau steeds dichterbij zag komen. Hij had er geen moeite mee om in zijn vrije tijd ansichtkaarten voor Heydrich te drukken, of zelfs af en toe een weekendtripje met Jürgen te maken naar nabijgelegen steden zoals Augsburg, Ingolstadt en Stuttgart. Maar de obsessie die de afgelopen dagen in Jürgen was ontwaakt, was zeer verontrustend. De man dacht bijna aan niets anders dan aan deze Paul Rainer. Hij legde Rainers rol in de missie die Heydrich hen had opgedragen niet eens uit; hij zei alleen dat hij hem wilde vinden.
    
  "Ik had gelijk," herhaalde Jurgen, meer tegen zichzelf dan tegen zijn nerveuze metgezel. "Zij is de sleutel."
    
  Hij stelde de lenzen van zijn verrekijker bij. Die waren lastig te gebruiken voor Jurgen, die maar één oog had, en hij moest ze af en toe laten zakken. Hij bewoog zich een beetje en Alice's beeld verscheen in zijn gezichtsveld. Ze was erg mooi, volwassener dan de vorige keer dat hij haar had gezien. Hij merkte hoe haar zwarte blouse met korte mouwen haar borsten accentueerde en stelde de verrekijker bij voor een beter zicht.
    
  Had mijn vader haar maar niet afgewezen. Wat een vreselijke vernedering zou het voor dit kleine sletje zijn om met me te trouwen en te doen wat ik maar wilde, fantaseerde Jürgen. Hij kreeg een erectie en moest zijn hand in zijn zak steken om zich discreet te positioneren zodat Eichmann het niet zou merken.
    
  Nu ik erover nadenk, is het maar beter zo. Trouwen met een Joodse vrouw zou fataal zijn geweest voor mijn SS-carrière. En zo sla ik twee vliegen in één klap: Paul lokken en haar krijgen. Die hoer zal er snel genoeg achter komen.
    
  "Zullen we doorgaan zoals gepland, meneer?" vroeg Eichmann.
    
  "Ja, Adolf. Volg hem. Ik wil weten waar hij verblijft."
    
  "En dan? Leveren we hem uit aan de Gestapo?"
    
  Met Alice's vader was alles zo eenvoudig. Eén telefoontje naar een bekende Obersturmführer, een gesprek van tien minuten, en vier mannen hadden de brutale Jood zonder enige uitleg uit zijn appartement aan de Prinzregentenplatz weggelokt. Het plan werkte perfect. Nu kwam Paul naar de begrafenis, precies zoals Jürgen zeker had verwacht.
    
  Het zou zo makkelijk zijn om het allemaal opnieuw te doen: uitzoeken waar hij sliep, een patrouille sturen en dan naar de kelders van Paleis Wittelsbach gaan, het hoofdkwartier van de Gestapo in München. De gecapitonneerde cel binnengaan - gecapitonneerd niet om te voorkomen dat mensen zichzelf pijn deden, maar om hun geschreeuw te dempen - voor hem gaan zitten en hem zien sterven. Misschien zou hij zelfs een Joodse vrouw meenemen en haar voor Paulus' ogen verkrachten, terwijl Paulus wanhopig worstelde om zich van zijn boeien te bevrijden.
    
  Maar hij moest aan zijn carrière denken. Hij wilde niet dat mensen over zijn wreedheid praatten, vooral niet nu hij steeds beroemder werd.
    
  Aan de andere kant waren zijn titel en zijn prestaties zodanig dat hij dicht bij promotie en een reis naar Berlijn was om zij aan zij met Heydrich te werken.
    
  En dan was er nog zijn verlangen om Paul persoonlijk te ontmoeten. Die kleine klootzak terugbetalen voor alle pijn die hij hem had aangedaan, zonder zich achter de staatsmachine te verschuilen.
    
  Er moet een betere manier zijn.
    
  Opeens besefte hij wat hij wilde doen en zijn lippen krulden in een wrede glimlach.
    
  "Neem me niet kwalijk, meneer," hield Eichmann vol, denkend dat hij het verkeerd had verstaan. "Ik vroeg of we Rainer zouden uitleveren."
    
  "Nee, Adolf. Dit vereist een persoonlijkere aanpak."
    
    
  52
    
    
  "Ik ben thuis!"
    
  Terugkomend van de begraafplaats ging Alice het kleine appartement binnen en bereidde zich voor op Julians gebruikelijke, woeste aanval. Maar deze keer kwam hij niet opdagen.
    
  "Hallo?" riep ze verbaasd.
    
  "We zijn in de studio, mam!"
    
  Alice liep door de smalle gang. Er waren maar drie slaapkamers. Haar slaapkamer, de kleinste, was zo leeg als een kast. Manfreds kantoor was bijna precies even groot, behalve dat dat van haar broer altijd vol stond met technische handleidingen, vreemde Engelse boeken en een stapel aantekeningen van de ingenieursopleiding die hij het jaar ervoor had afgerond. Manfred woonde bij hen sinds hij aan de universiteit was begonnen, toen zijn ruzies met zijn vader heviger waren geworden. Het was zogenaamd een tijdelijke regeling, maar ze waren al zo lang samen dat Alice zich niet kon voorstellen hoe ze haar fotografiecarrière zou combineren met de zorg voor Julian zonder de hulp die hij bood. Hij had ook weinig doorgroeimogelijkheden, want ondanks zijn uitstekende diploma eindigden sollicitatiegesprekken altijd met dezelfde zin: "Jammer dat je Joods bent." Het enige geld dat het gezin binnenkreeg, was wat Alice verdiende met de verkoop van foto's, en de huur betalen werd steeds moeilijker.
    
  De "studio" was wat een woonkamer in een normaal huis zou zijn. Alice's educatieve apparatuur verving deze volledig. Het raam was bedekt met zwarte lakens en de enkele gloeilamp gloeide rood.
    
  Alice klopte op de deur.
    
  "Kom binnen, mam! We zijn bijna klaar!"
    
  De tafel stond vol met ontwikkelbakken. Een half dozijn rijen wasknijpers van muur tot muur, met foto's die te drogen lagen. Alice rende naar Julian en Manfred om ze te kussen.
    
  "Gaat het?" vroeg haar broer.
    
  Ze gebaarde dat ze later zouden praten. Ze vertelde Julian niet waar ze naartoe gingen toen ze hem bij een buurman achterlieten. De jongen had zijn grootvader nooit mogen kennen, en zijn dood zou hem geen erfenis hebben opgeleverd. Sterker nog, al Josefs bezittingen, die de laatste jaren sterk waren afgenomen doordat zijn bedrijf aan populariteit verloor, werden gedoneerd aan een culturele stichting.
    
  De laatste wensen van een man die ooit zei dat hij alles voor zijn familie deed, dacht Alice, luisterend naar de advocaat van haar vader. Nou, ik ben niet van plan Julian over de dood van zijn grootvader te vertellen. In ieder geval besparen we hem die schaamte.
    
  "Wat is dit? Ik kan me niet herinneren dat ik deze foto's heb gemaakt."
    
  "Het lijkt erop dat Julian jouw oude Kodak gebruikte, zus."
    
  "Echt waar? Het laatste wat ik me herinner is dat de bout vastliep."
    
  "Oom Manfred heeft het voor me geregeld," antwoordde Julian met een verontschuldigende glimlach.
    
  "Gossip Girl!" zei Manfred, terwijl hij hem een speelse duw gaf. "Nou ja, zo ging dat, of laat hem zijn gang gaan met je Leica."
    
  "Ik zou je levend villen, Manfred," zei Alice, geveinsd geïrriteerd. Geen enkele fotograaf vindt het prettig om de kleine, plakkerige vingertjes van een kind in de buurt van zijn camera te hebben, maar noch zij, noch haar broer konden Julian iets weigeren. Sinds hij kon praten, had hij altijd zijn zin gekregen, maar hij was nog steeds de gevoeligste en meest aanhankelijke van de drie.
    
  Alice liep naar de foto's en controleerde of de oudste klaar waren om te verwerken. Ze pakte er een op en hield hem omhoog. Het was een close-up van Manfreds bureaulamp, met een stapel boeken ernaast. De foto was uitzonderlijk goed genomen, de lichtkegel verlichtte de titels half en zorgde voor een uitstekend contrast. De foto was enigszins onscherp, ongetwijfeld doordat Julians handen de trekker overhaalden. Een beginnersfout.
    
  En hij is pas tien. Als hij groot is, wordt hij een geweldige fotograaf, dacht ze trots.
    
  Ze keek naar haar zoon, die haar aandachtig aankeek en wanhopig haar mening wilde horen. Alice deed alsof ze het niet merkte.
    
  "Wat denk jij, mam?"
    
  "Waarover?"
    
  "Over de foto."
    
  "Het is een beetje wiebelig. Maar je hebt het diafragma en de scherptediepte heel goed gekozen. De volgende keer dat je een stilleven wilt fotograferen zonder veel licht, gebruik dan een statief."
    
  "Ja, mam," zei Julian met een grijns van oor tot oor.
    
  Sinds Julians geboorte was haar persoonlijkheid aanzienlijk milder geworden. Ze streek door zijn blonde haar, waar hij altijd om moest lachen.
    
  "Dus, Julian, wat vind je van een picknick in het park met oom Manfred?"
    
  "Vandaag? Mag ik de Kodak lenen?"
    
  "Als je belooft voorzichtig te zijn," zei Alice berustend.
    
  "Natuurlijk doe ik het! Park, park!"
    
  "Maar ga eerst naar je kamer en kleed je om."
    
  Julian rende naar buiten; Manfred bleef staan en keek zwijgend naar zijn zus. Onder het rode licht dat haar uitdrukking verduisterde, kon hij niet zien wat ze dacht. Alice haalde ondertussen Pauls papier uit haar zak en staarde ernaar alsof een half dozijn woorden de man zelf konden transformeren.
    
  "Heeft hij je zijn adres gegeven?" vroeg Manfred, terwijl ze over haar schouder meeleest. "En als klap op de vuurpijl is het een pension. Alstublieft..."
    
  "Hij bedoelt het misschien goed, Manfred," zei ze verdedigend.
    
  "Ik begrijp je niet, zusje. Je hebt al jaren niets van hem gehoord, ook al wist je dat hij dood was, of erger. En nu verschijnt hij plotseling..."
    
  "Je weet hoe ik over hem denk."
    
  "Hier had je eerder over na moeten denken."
    
  Haar gezicht vertrok.
    
  Bedankt daarvoor, Manfred. Alsof ik er nog niet genoeg spijt van had.
    
  "Het spijt me," zei Manfred, die zag dat hij haar van streek had gemaakt. Hij klopte zachtjes op haar schouder. "Dat bedoelde ik niet. Je bent vrij om te doen wat je wilt. Ik wil alleen niet dat je gekwetst wordt."
    
  "Ik moet het proberen."
    
  Even waren ze allebei stil. Ze hoorden het geluid van dingen die op de grond werden gegooid in de kamer van de jongen.
    
  "Heb je er al over nagedacht hoe je het Julian gaat vertellen?"
    
  "Ik heb geen idee. Ik denk het wel een beetje."
    
  "Wat bedoel je met 'beetje bij beetje', Alice? Kun je hem niet eerst het been laten zien en zeggen: 'Dit is het been van je vader'? En de arm de volgende dag? Kijk, je moet het allemaal tegelijk doen; je moet toegeven dat je hem zijn hele leven hebt voorgelogen. Niemand heeft gezegd dat het niet moeilijk zou zijn."
    
  "Ik weet het," zei ze nadenkend.
    
  Een ander geluid, luider dan het vorige, kwam van achter de muur.
    
  "Ik ben klaar!" riep Julian vanaf de andere kant van de deur.
    
  "Ga maar vast jullie gang," zei Alice. "Ik maak wat broodjes klaar en we zien elkaar over een halfuur bij de fontein."
    
  Nadat ze vertrokken waren, probeerde Alice een beetje orde te scheppen in haar gedachten en op het strijdtoneel van Julians slaapkamer. Ze gaf het op toen ze zich realiseerde dat ze sokken van verschillende kleuren bij elkaar zocht.
    
  Ze liep de kleine keuken in en vulde haar mandje met fruit, kaas, sandwiches met jam en een flesje sap. Ze twijfelde of ze een biertje of twee zou nemen toen ze de deurbel hoorde.
    
  Ze moeten iets vergeten zijn, dacht ze. Zo is het beter: we kunnen allemaal samen vertrekken.
    
  Ze opende de voordeur.
    
  "Je bent echt zo vergeetachtig..."
    
  Het laatste woord klonk als een zucht. Iedereen zou hetzelfde hebben gereageerd op de aanblik van een SS-uniform.
    
  Maar Alice's angst had nog een andere dimensie: ze herkende de man die het droeg.
    
  "Dus, heb je mij gemist, mijn Joodse hoer?", zei Jurgen met een glimlach.
    
  Alice opende haar ogen net op tijd om Jurgens vuist te zien, klaar om haar te slaan. Ze had geen tijd om te bukken of de deur uit te glippen. De klap landde recht op haar slaap, waardoor ze met een klap op de grond viel. Ze probeerde op te staan en Jurgen tegen haar knie te schoppen, maar kon het niet lang volhouden. Hij trok haar hoofd achterover aan haar haar en gromde: "Het zou zo makkelijk zijn om je te doden."
    
  "Doe het dan, klootzak!" snikte Alice, terwijl ze probeerde los te komen en een pluk haar in zijn hand achterliet. Jurgen sloeg haar in haar mond en maag, en Alice viel naar adem happend op de grond.
    
  "Alles op zijn tijd, mijn liefste," zei hij terwijl hij haar rok losknoopte.
    
    
  53
    
    
  Toen hij een klop op zijn deur hoorde, hield Paul een half opgegeten appel in zijn ene hand en een krant in de andere. Hij had het eten dat zijn hospita hem had gebracht niet aangeraakt, omdat de emotie van de ontmoeting met Alice hem in de war had gebracht. Hij dwong zichzelf om op de vrucht te kauwen om zijn zenuwen te kalmeren.
    
  Toen hij het geluid hoorde, stond Paul op, gooide de krant opzij en haalde het pistool onder zijn kussen vandaan. Hij hield het achter zijn rug en opende de deur. Daar was zijn hospita weer.
    
  "Meneer Rainer, er zijn hier twee mensen die u willen spreken," zei ze met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.
    
  Ze deed een stap opzij. Manfred Tannenbaum stond midden in de gang, met de hand van een angstige jongen die zich als een reddingsboei aan een versleten voetbal vastklampte. Paul staarde naar het kind en zijn hart maakte een sprongetje. Donkerblond haar, opvallende gelaatstrekken, een kuiltje in zijn kin en blauwe ogen... De manier waarop hij naar Paul keek, angstig maar zijn blik niet ontwijkend...
    
  "Is dit...?" Hij pauzeerde, op zoek naar de bevestiging dat hij die niet nodig had, want zijn hart vertelde hem alles.
    
  De andere man knikte en voor de derde keer in Pauls leven explodeerde alles wat hij dacht te weten in een oogwenk.
    
  "Oh God, wat heb ik gedaan?"
    
  Hij leidde hen snel naar binnen.
    
  Manfred, die alleen met Paul wilde zijn, zei tegen Julian: "Ga je gezicht en handen wassen - ga verder."
    
  "Wat is er gebeurd?" vroeg Paul. "Waar is Alice?"
    
  We gingen picknicken. Julian en ik gingen alvast op zijn moeder wachten, maar ze kwam niet opdagen, dus gingen we terug naar huis. Net toen we de hoek omgingen, vertelde een buurman ons dat een man in SS-uniform Alice had meegenomen. We durfden niet terug te gaan, uit angst dat ze op ons zouden wachten, en ik dacht dat dit de beste plek voor ons was.
    
  Paul probeerde kalm te blijven in Julians aanwezigheid, liep naar het dressoir en pakte een klein flesje met gouden dop uit zijn koffer. Hij verbrak de verzegeling met een draaiende pols en gaf het aan Manfred, die een flinke slok nam en begon te hoesten.
    
  "Niet zo snel, anders zing je te lang..."
    
  "Verdomme, het brandt. Wat is dit in godsnaam?"
    
  "Het heet Krugsle. Het wordt gedistilleerd door Duitse kolonisten in Windhoek. De fles was een cadeau van een vriend. Ik bewaarde hem voor een speciale gelegenheid."
    
  "Dank u," zei Manfred, terwijl hij het teruggaf. "Het spijt me dat je er op deze manier achter moest komen, maar..."
    
  Julian kwam terug uit de badkamer en ging op een stoel zitten.
    
  "Ben jij mijn vader?", vroeg de jongen aan Paul.
    
  Paul en Manfred waren geschokt.
    
  "Waarom zeg je dat, Julian?"
    
  Zonder zijn oom te antwoorden, greep de jongen Pauls hand en dwong hem te gaan zitten, zodat ze elkaar recht in de ogen keken. Hij streek met zijn vingertoppen over de gelaatstrekken van zijn vader en bestudeerde ze alsof een simpele blik niet genoeg was. Paul sloot zijn ogen en probeerde de tranen te bedwingen.
    
  "Ik ben net als jij," zei Julian uiteindelijk.
    
  "Ja, zoon. Je weet wel. Het lijkt erop."
    
  "Mag ik wat eten?" Ik heb honger, zei de jongen, terwijl hij naar het dienblad wees.
    
  "Natuurlijk," zei Paul, terwijl hij de drang om hem te knuffelen onderdrukte. Hij durfde niet te dichtbij te komen, wetende dat de jongen ook in shock moest zijn.
    
  "Ik moet buiten even met meneer Rainer praten, onder vier ogen. Blijf jij hier en eet," zei Manfred.
    
  De jongen sloeg zijn armen over elkaar. "Ga nergens heen. De nazi's hebben mama meegenomen, en ik wil weten waar je het over hebt."
    
  "Julian..."
    
  Paul legde zijn hand op Manfreds schouder en keek hem vragend aan. Manfred haalde zijn schouders op.
    
  "Dan is het heel goed."
    
  Paul draaide zich naar de jongen om en probeerde een glimlach te forceren. Daar zitten, kijkend naar de kleinere versie van zijn eigen gezicht, was een pijnlijke herinnering aan zijn laatste avond in München, ergens in 1923. Aan de vreselijke, egoïstische beslissing die hij had genomen: Alice achterlaten zonder ook maar te proberen te begrijpen waarom ze hem had gezegd haar te verlaten, weglopen zonder zich te verzetten. Nu vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en besefte Paul wat een ernstige fout hij had gemaakt.
    
  Ik heb mijn hele leven zonder vader geleefd en hem en degenen die hem hadden vermoord de schuld gegeven van zijn afwezigheid. Ik heb duizend keer gezworen dat als ik een kind had, ik het nooit, nooit zonder mij zou laten opgroeien.
    
  "Julian, mijn naam is Paul Reiner," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.
    
  De jongen schudde hem terug.
    
  "Ik weet het. Oom Manfred heeft het me verteld."
    
  "En hij vertelde je ook dat ik niet wist dat ik een zoon had?"
    
  Julian schudde zwijgend zijn hoofd.
    
  "Alice en ik hebben hem altijd verteld dat zijn vader dood was," zei Manfred, terwijl hij zijn blik vermeed.
    
  Het was te veel voor Paul. Hij voelde de pijn van al die nachten dat hij wakker had gelegen en zich zijn vader als held had voorgesteld, nu geprojecteerd op Julian. Fantasieën gebaseerd op leugens. Hij vroeg zich af welke dromen de jongen wel niet had gehad in die momenten voordat hij in slaap viel. Hij kon het niet meer verdragen. Hij rende naar hem toe, tilde zijn zoon uit de stoel en omhelsde hem stevig. Manfred stond op, wilde Julian beschermen, maar stopte toen hij Julian zag, met gebalde vuisten en tranen in zijn ogen, terwijl hij zijn vader omhelsde.
    
  "Waar ben je geweest?"
    
  "Het spijt me, Julian. Het spijt me."
    
    
  54
    
    
  Toen hun emoties wat gekalmeerd waren, vertelde Manfred dat toen Julian oud genoeg was om naar zijn vader te vragen, Alice besloot hem te vertellen dat hij dood was. Niemand had immers al lang iets van Paul vernomen.
    
  "Ik weet niet of het de juiste beslissing was. Ik was toen nog maar een tiener, maar je moeder heeft er lang en goed over nagedacht."
    
  Julian zat met een serieuze blik naar zijn uitleg te luisteren. Toen Manfred klaar was, wendde hij zich tot Paul, die probeerde zijn lange afwezigheid uit te leggen, hoewel het verhaal even moeilijk te vertellen als te geloven was. Toch leek Julian, ondanks zijn verdriet, de situatie te begrijpen en onderbrak hij zijn vader slechts af en toe om een vraag te stellen.
    
  Hij is een slimme jongen met stalen zenuwen. Zijn wereld staat op zijn kop, en hij huilt niet, stampt niet met zijn voeten en roept niet om zijn moeder zoals veel andere kinderen zouden doen.
    
  "Dus je hebt al die jaren geprobeerd de persoon te vinden die je vader pijn heeft gedaan?" vroeg de jongen.
    
  Paul knikte. "Ja, maar het was een vergissing. Ik had Alice nooit moeten verlaten, want ik hou heel veel van haar."
    
  "Ik begrijp het. Ik zou overal zoeken naar degene die mijn familie pijn heeft gedaan," antwoordde Julian met een zachte stem die vreemd klonk voor een man van zijn leeftijd.
    
  Wat hen terugbracht naar Alice. Manfred vertelde Paul het weinige dat hij wist over de verdwijning van zijn zus.
    
  "Het gebeurt steeds vaker," zei hij, terwijl hij zijn neefje uit zijn ooghoek aankeek. Hij wilde niet uitspreken wat er met Joseph Tannenbaum was gebeurd; de jongen had al genoeg geleden. "Niemand doet er iets aan om het te stoppen."
    
  "Kunnen we iemand contacteren?"
    
  "Wie?" vroeg Manfred, terwijl hij wanhopig zijn handen in de lucht gooide. "Ze hebben geen rapport achtergelaten, geen huiszoekingsbevel, geen lijst met aanklachten. Niets! Gewoon een blanco vel papier. En als we dan op het hoofdkwartier van de Gestapo verschijnen... nou ja, je raadt het al. We zouden vergezeld moeten worden door een leger advocaten en journalisten, en ik vrees dat zelfs dat niet genoeg zou zijn. Het hele land is in handen van deze mensen, en het ergste is dat niemand het heeft gemerkt totdat het te laat was."
    
  Ze bleven nog lang praten. Buiten hing de schemering als een grijze deken over de straten van München en begonnen de straatlantaarns aan te gaan. Moe van alle emoties schopte Julian wild met de leren bal. Uiteindelijk legde hij hem neer en viel in slaap op de sprei. De bal rolde naar de voeten van zijn oom, die hem oppakte en aan Paul liet zien.
    
  "Klinkt dat bekend?"
    
  "Nee".
    
  "Dit is de bal waarmee ik je jaren geleden op je hoofd sloeg."
    
  Paul glimlachte toen hij terugdacht aan de afdaling van de trap en de gebeurtenissen die ertoe hadden geleid dat hij verliefd was geworden op Alice.
    
  "Julian bestaat dankzij deze bal."
    
  "Dat zei mijn zus ook. Toen ik oud genoeg was om mijn vader te confronteren en weer contact met Alice te krijgen, vroeg ze om de bal. Ik moest hem uit de opslag halen en we gaven hem aan Julian voor zijn vijfde verjaardag. Ik denk dat dat de laatste keer was dat ik mijn vader zag," herinnerde hij zich bitter. "Paul, ik..."
    
  Hij werd onderbroken door een klop op de deur. Geschrokken gebaarde Paul hem stil te zijn en stond op om het pistool te pakken dat hij in de kast had opgeborgen. Het was weer de eigenaar van het appartement.
    
  "Herr Rainer, u heeft een telefoontje."
    
  Paul en Manfred wisselden nieuwsgierige blikken uit. Niemand wist dat Paul daar verbleef, behalve Alice.
    
  "Hebben ze gezegd wie ze waren?"
    
  De vrouw haalde haar schouders op.
    
  "Ze zeiden iets over mevrouw Tannenbaum. Ik heb verder niets gevraagd."
    
  "Dank u wel, mevrouw Frink. Wacht even, ik pak mijn jas", zei Paul, terwijl hij de deur op een kier liet staan.
    
  "Het zou een truc kunnen zijn", zei Manfred, terwijl hij zijn hand vasthield.
    
  "Ik weet".
    
  Paul stopte het pistool in zijn hand.
    
  "Ik weet niet hoe ik dit moet gebruiken," zei Manfred bang.
    
  Je moet dit voor me bewaren. Als ik niet terugkom, kijk dan in de koffer. Er zit een klepje onder de rits waar je wat geld in kunt vinden. Het is niet veel, maar het is alles wat ik heb. Neem Julian mee en vertrek het land uit.
    
  Paul volgde zijn hospita de trap af. De vrouw barstte van nieuwsgierigheid. De mysterieuze huurder, die twee weken opgesloten had gezeten in zijn kamer, zorgde nu voor opschudding en ontving vreemde bezoekers en nog vreemdere telefoontjes.
    
  "Hier is het, meneer Rainer," zei ze tegen hem, wijzend naar de telefoon midden in de gang. "Misschien willen jullie hierna allemaal iets eten in de keuken. Van het huis."
    
  "Dank u wel, mevrouw Frink," zei Paul, terwijl hij de telefoon opnam. "Hier is Paul Rainer."
    
  "Goedenavond, broertje."
    
  Toen hij hoorde wie het was, deinsde Paul terug. Een stem diep in hem vertelde hem dat Jurgen misschien iets te maken had met Alice' verdwijning, maar hij onderdrukte zijn angsten. Nu stond de klok vijftien jaar terug, op de avond van het feest, toen hij omringd door Jurgens vrienden stond, alleen en weerloos. Hij wilde schreeuwen, maar hij moest de woorden eruit persen.
    
  "Waar is ze, Jurgen?" vroeg hij, terwijl hij zijn hand tot een vuist balde.
    
  "Ik heb haar verkracht, Paul. Ik heb haar pijn gedaan. Ik heb haar heel hard geslagen, meerdere keren. Nu is ze op een plek waar ze nooit meer uit kan ontsnappen."
    
  Ondanks zijn woede en pijn klampte Paul zich vast aan een sprankje hoop: Alice leefde.
    
  "Ben je er nog, broertje?"
    
  "Ik ga je vermoorden, klootzak."
    
  "Misschien. De waarheid is dat dit de enige uitweg is voor jou en mij, toch? Ons lot hangt al jaren aan een zijden draadje, maar het is een heel dun draadje - en uiteindelijk zal een van ons moeten vallen."
    
  "Wat wil je?"
    
  "Ik wil dat we elkaar ontmoeten."
    
  Het was een val. Het móést een val zijn.
    
  "Ik wil eerst dat je Alice laat gaan."
    
  "Het spijt me, Paul. Dat kan ik je niet beloven. Ik wil dat we elkaar ontmoeten, alleen jij en ik, ergens rustig waar we dit eens en voor altijd kunnen regelen, zonder dat iemand zich ermee bemoeit."
    
  "Waarom stuur je je gorilla's niet gewoon op pad en maak je het snel af?"
    
  "Denk niet dat het me nog niet is opgevallen. Maar dat zou te gemakkelijk zijn."
    
  "En wat gebeurt er met mij als ik wegga?"
    
  "Niets, want ik ga je vermoorden. En als jij toevallig de enige bent die nog leeft, zal Alice sterven. Als jij sterft, sterft Alice ook. Wat er ook gebeurt, zij zal sterven."
    
  "Dan kun je rotten in de hel, klootzak."
    
  "Nou, nou, niet zo snel. Luister hiernaar: 'Mijn lieve zoon: Er is geen goede manier om deze brief te beginnen. De waarheid is dat dit slechts een van de vele pogingen is die ik heb gedaan...'"
    
  "Wat is dit in godsnaam, Jurgen?"
    
  "Een brief, vijf vellen calqueerpapier. Je moeder had een heel net handschrift voor een keukenmeid, weet je dat? Vreselijke stijl, maar de inhoud is buitengewoon leerzaam. Kom me maar opzoeken, dan geef ik het je."
    
  Paul sloeg wanhopig met zijn voorhoofd tegen de zwarte wijzerplaat van zijn telefoon. Hij had geen andere keuze dan op te geven.
    
  "Broertje... Je hebt toch niet opgehangen?"
    
  "Nee, Jurgen. Ik ben er nog."
    
  "Nou dan?"
    
  "Jij hebt gewonnen."
    
  Jurgen lachte triomfantelijk.
    
  "Je ziet een zwarte Mercedes voor je pension staan. Zeg tegen de chauffeur dat ik je heb gestuurd. Hij heeft instructies om je de sleutels te geven en je te vertellen waar ik ben. Kom alleen, ongewapend."
    
  "Oké. En Jurgen..."
    
  "Ja, broertje?"
    
  "Je zult merken dat ik niet zo makkelijk te doden ben."
    
  De verbinding viel weg. Paul rende naar de deur en liep bijna zijn hospita omver. Buiten stond een limousine te wachten, volkomen misplaatst in deze buurt. Toen hij dichterbij kwam, stapte er een chauffeur in livrei uit.
    
  "Ik ben Paul Reiner. Jürgen von Schröder heeft mij laten halen."
    
  De man deed de deur open.
    
  "Ga uw gang, meneer. De sleutels zitten in het contact."
    
  "Waar moet ik heen?"
    
  "Herr Baron heeft me niet het echte adres gegeven, meneer. Hij zei alleen dat u naar de plek moest gaan waar hij dankzij u een ooglapje moest gaan dragen. Hij zei dat u het wel zou begrijpen."
    
    
  MEESTER METSELWERKER
    
  1934
    
    
  Waar de held zegeviert wanneer hij zijn eigen dood accepteert
    
  De geheime handdruk van de Meester-Metselaar is de moeilijkste van de drie graden. Algemeen bekend als de "leeuwenklauw", worden de duim en pink als grip gebruikt, terwijl de andere drie vingers tegen de binnenkant van de pols van de broeder-Metselaar worden gedrukt. Historisch gezien werd dit gedaan met het lichaam in een specifieke positie die bekend staat als de vijf punten van vriendschap: voet tegen voet, knie tegen knie, borst tegen borst, hand op de rug van de ander en wangen tegen elkaar. Deze praktijk werd in de twintigste eeuw verlaten. De geheime naam voor deze handdruk is MAHABONE, en een speciale manier om deze te schrijven is door hem in drie lettergrepen te verdelen: MA-HA-BOONE.
    
    
  55
    
    
  De banden piepten lichtjes toen de auto tot stilstand kwam. Paul bekeek de steeg door de voorruit. Het begon licht te regenen. In het donker zou ze nauwelijks zichtbaar zijn geweest, ware het niet voor de gele lichtbundel van een eenzame lantaarnpaal.
    
  Een paar minuten later stapte Paul eindelijk uit de auto. Veertien jaar waren verstreken sinds hij voet had gezet in dat steegje aan de oever van de Isar. De geur was nog steeds even smerig: natte turf, rottende vis en vocht. Op dit tijdstip van de nacht was het enige geluid dat hij hoorde, de echo van zijn eigen voetstappen op de stoep.
    
  Hij bereikte de staldeur. Er leek niets veranderd te zijn. De afbladderende, donkergroene vlekken op het hout waren misschien iets erger dan toen Paul elke ochtend over de drempel stapte. De scharnieren maakten nog steeds hetzelfde schrille schrapende geluid als ze opengingen, en de deur zat nog steeds half vast, waardoor hij alleen met een duwtje helemaal open kon.
    
  Paul kwam binnen. Een kale gloeilamp hing aan het plafond. Kraampjes, een aarden vloer en een mijnwerkerskar...
    
  ...en daarop staat Jurgen met een pistool in zijn hand.
    
  "Hallo, broertje. Doe de deur dicht en doe je handen omhoog."
    
  Jurgen droeg alleen de zwarte broek en laarzen van zijn uniform. Hij was naakt vanaf zijn middel, op een ooglapje na.
    
  "We hebben gezegd dat er geen vuurwapens zijn", antwoordde Paul, terwijl hij voorzichtig zijn handen omhoog hield.
    
  "Til je shirt op," zei Jurgen, wijzend met zijn pistool terwijl Paul zijn bevelen opvolgde. "Langzaam. Zo is het - heel goed. Draai je nu om. Goed. Het lijkt erop dat je je aan de regels hebt gehouden, Paul. Dus ik doe het ook."
    
  Hij haalde het magazijn uit het pistool en plaatste het op de houten scheidingswand tussen de paardenboxen. Er moest echter nog een kogel in de kamer zitten, en de loop was nog steeds op Paul gericht.
    
  Is dit de plek zoals je je die herinnert? Ik hoop het echt. De zaak van je vriend, een mijnwerker, ging vijf jaar geleden failliet, dus ik kon deze stallen voor een prikkie kopen. Ik hoopte dat je ooit nog eens terug zou komen.
    
  "Waar is Alice, Jurgen?"
    
  Zijn broer likte zijn lippen voordat hij antwoordde.
    
  "Ah, Joodse hoer. Heb je wel eens van Dachau gehoord, broeder?"
    
  Paul knikte langzaam. Er werd niet veel over het kamp Dachau gesproken, maar alles wat ze zeiden was slecht.
    
  "Ik weet zeker dat ze zich daar heel prettig zal voelen. Tenminste, ze leek er gelukkig genoeg mee toen mijn vriend Eichmann haar er vanmiddag naartoe bracht."
    
  "Je bent een walgelijk varken, Jurgen."
    
  "Wat kan ik zeggen? Je weet niet hoe je je vrouwen moet beschermen, broeder."
    
  Paul wankelde alsof hij geslagen was. Nu begreep hij de waarheid.
    
  "Jij hebt haar vermoord, toch? Jij hebt mijn moeder vermoord."
    
  "Verdorie, daar heb je lang over gedaan om dat te beseffen," grinnikte Jurgen.
    
  "Ik was bij haar voordat ze stierf. Ze... ze vertelde me dat jij het niet was."
    
  "Wat had je verwacht? Ze heeft gelogen om je tot haar laatste ademtocht te beschermen. Maar er is hier geen sprake van leugens, Paul," zei Jurgen, terwijl hij de brief van Ilse Rainer omhoog hield. "Hier heb je het hele verhaal, van begin tot eind."
    
  "Ga je dit aan mij geven?" vroeg Paul, terwijl hij bezorgd naar de vellen papier keek.
    
  "Nee. Ik heb je al verteld dat je absoluut niet kunt winnen. Ik ben van plan je zelf te doden, Kleine Broer. Maar als de bliksem me op de een of andere manier vanuit de lucht raakt... Nou, hier is het."
    
  Jurgen boog zich voorover en prikte de brief aan een spijker die uit de muur stak.
    
  "Doe je jas en shirt uit, Paul."
    
  Paul gehoorzaamde en gooide zijn kledingstukken op de grond. Zijn blote torso was niet langer dan die van een magere tiener. Krachtige spieren rimpelden onder zijn donkere huid, die bezaaid was met kleine littekens.
    
  "Tevreden?"
    
  "Nou, nou... Het lijkt erop dat iemand vitamines heeft geslikt," zei Jurgen. "Ik vraag me af of ik je gewoon moet neerschieten en mezelf de moeite moet besparen."
    
  "Doe het dan, Jurgen. Je bent altijd al een lafaard geweest."
    
  "Denk er niet eens aan om mij zo te noemen, broertje."
    
  "Zes tegen één? Messen tegen blote handen? Hoe noem je dat, Grote Broer?"
    
  In een gebaar van woede gooide Jurgen het pistool op de grond en greep een jachtmes van de bestuurdersstoel van de kar.
    
  "Die van jou is daar, Paul," zei hij, wijzend naar de andere kant. "Laten we dit maar snel afhandelen."
    
  Paul liep naar de kar. Veertien jaar eerder was hij daar geweest, zich verdedigend tegen een bende boeven.
    
  Dit was mijn boot. De boot van mijn vader, aangevallen door piraten. Nu zijn de rollen zo ver omgedraaid dat ik niet meer weet wie de goede en wie de slechte is.
    
  Hij liep naar de achterkant van de wagen. Daar vond hij een ander mes met een rood heft, identiek aan dat van zijn broer. Hij hield het in zijn rechterhand en wees met het lemmet naar boven, precies zoals Gerero hem had geleerd. Jurgens embleem was naar beneden gericht, waardoor zijn handbewegingen werden belemmerd.
    
  Ik ben nu misschien sterker, maar hij is veel sterker dan ik: ik moet hem uitputten, hem niet op de grond laten gooien of tegen de wanden van de wagen laten drukken. Gebruik zijn blinde rechterkant.
    
  "Wie is er nu de dupe, broer?" vroeg Jurgen, terwijl hij hem riep.
    
  Paul zette zijn vrije hand tegen de zijkant van de kar en trok zich toen omhoog. Nu stonden ze voor het eerst sinds Jurgen aan één oog blind was geworden, oog in oog.
    
  "We hoeven dit niet te doen, Jurgen. We kunnen..."
    
  Zijn broer hoorde hem niet. Jurgen hief zijn mes en probeerde Paul in het gezicht te steken, maar miste op een haar na toen Paul naar rechts uitweek. Hij viel bijna van de kar en moest zich aan één kant oppakken om zijn val te breken. Hij trapte uit en raakte zijn broer in zijn enkel. Jurgen strompelde achteruit, waardoor Paul tijd had om zich te herpakken.
    
  De twee mannen stonden nu tegenover elkaar, twee stappen uit elkaar. Paul verplaatste zijn gewicht naar zijn linkerbeen, een gebaar dat Jurgen opvatte als een teken dat hij de andere kant op wilde slaan. Om dit te voorkomen, viel Jurgen van links aan, zoals Paul had gehoopt. Toen Jurgens hand uithaalde, dook Paul weg en haalde omhoog - niet met al te veel kracht, maar net genoeg om hem met de snede van het mes te raken. Jurgen schreeuwde, maar in plaats van zich terug te trekken zoals Paul had verwacht, sloeg hij Paul twee keer in zijn zij.
    
  Ze deden beiden even een stap achteruit.
    
  "Het eerste bloed is van mij. Laten we eens kijken wiens bloed als laatste vergoten wordt," zei Jurgen.
    
  Paul reageerde niet. De klappen hadden hem de adem benomen en hij wilde niet dat zijn broer het merkte. Het duurde een paar seconden voordat hij bijkwam, maar hij was niet van plan die te incasseren. Jurgen viel hem aan, met het mes op schouderhoogte in een dodelijke versie van de belachelijke Hitlergroet. Op het laatste moment draaide hij zich naar links en gaf Paul een korte, rechte snede op zijn borst. Omdat hij nergens heen kon, moest Paul van de kar springen, maar hij kon een nieuwe snede niet ontwijken die hem van zijn linkertepel tot zijn borstbeen verwondde.
    
  Toen zijn voeten de grond raakten, dwong hij zichzelf de pijn te negeren en rolde hij onder de kar door om een aanval van Jurgen te ontwijken, die al achter hem aan was gesprongen. Hij kwam aan de andere kant tevoorschijn en probeerde meteen weer op de kar te klimmen, maar Jurgen had zijn beweging voorzien en was er zelf ook weer naartoe gegaan. Nu rende hij op Paul af, klaar om hem te spietsen zodra hij op de boomstammen stapte, waardoor Paul zich terug moest trekken.
    
  Jurgen maakte optimaal gebruik van de situatie en sprong met geheven mes op Paul af vanaf de bestuurdersstoel. Paul probeerde de aanval te ontwijken, maar struikelde. Hij viel, en dat was zijn einde geweest als de wagenassen niet in de weg hadden gezeten, waardoor zijn broer onder de dikke houten platen moest duiken. Paul greep de kans met beide handen aan en trapte Jurgen vol in zijn gezicht.
    
  Paul draaide zich om en probeerde onder Jurgens arm vandaan te komen. Woedend, met bloed schuimend op zijn lippen, slaagde Jurgen erin hem bij zijn enkel te grijpen, maar hij liet zijn greep los toen zijn broer hem weggooide en hem in zijn arm sloeg.
    
  Hijgend wist Paul bijna tegelijk met Jurgen overeind te komen. Jurgen bukte zich, pakte een emmer houtsnippers en gooide die naar Paul. De emmer raakte hem vol op de borst.
    
  Met een triomfantelijke kreet stortte Jurgen zich op Paul. Nog steeds verdoofd door de klap van de emmer, werd Paul omver geblazen en vielen ze samen op de grond. Jurgen probeerde Pauls keel door te snijden met de punt van zijn mes, maar Paul verdedigde zich met zijn eigen handen. Hij wist echter dat hij het niet lang zou volhouden. Zijn broer woog meer dan 18 kilo, en bovendien lag hij bovenaan. Vroeg of laat zouden Pauls armen het begeven en zou het staal zijn halsslagader doorsnijden.
    
  "Je bent klaar, broertje," schreeuwde Jurgen, terwijl Pauls gezicht met bloed werd bespat.
    
  "Verdomme, dat is wie ik ben."
    
  Paul verzamelde al zijn kracht en gaf Jurgen een harde knie in zijn zij, waardoor Jurgen omviel. Hij viel onmiddellijk terug op Paul, waarbij hij met zijn linkerhand Pauls nek vastgreep en met zijn rechterhand worstelde om zich los te maken uit Pauls greep, terwijl hij het mes van zijn keel probeerde te houden.
    
  Te laat besefte hij dat hij Pauls hand, die zijn eigen mes vasthield, uit het oog was verloren. Hij keek naar beneden en zag de punt van Pauls mes langs zijn buik schampen. Hij keek weer op, angst over zijn hele gezicht geschreven.
    
  "Je kunt me niet doden. Als je me doodt, zal Alice sterven."
    
  "Daar heb je het mis, Grote Broer. Als jij sterft, zal Alice leven."
    
  Toen Jurgen dit hoorde, probeerde hij wanhopig zijn rechterhand te bevrijden. Dat lukte hem en hij hief zijn mes om het in Pauls keel te steken, maar de beweging leek in slow motion te gebeuren, en tegen de tijd dat Jurgens hand weer naar beneden kwam, was er geen kracht meer in te vinden.
    
  Pauls mes zat tot aan het heft in zijn buik.
    
    
  56
    
    
  Jurgen stortte in. Uitgeput lag Paul languit op zijn rug naast hem. De moeizame ademhaling van de twee jongemannen vermengde zich en hield toen op. Binnen een minuut voelde Paul zich beter; Jurgen was dood.
    
  Met grote moeite wist Paul overeind te komen. Hij had meerdere gebroken ribben, oppervlakkige snijwonden over zijn hele lichaam en een veel ernstiger wondje op zijn borst. Hij moest zo snel mogelijk hulp krijgen.
    
  Hij klom over Jurgens lichaam om bij zijn kleren te komen. Hij scheurde de mouwen van zijn shirt en improviseerde verbanden om de wonden op zijn onderarmen te bedekken. Ze raakten meteen doordrenkt met bloed, maar dat was het minste van zijn zorgen. Gelukkig was zijn jas donker, wat de schade zou helpen verbergen.
    
  Paul stapte de steeg in. Toen hij de deur opendeed, zag hij de figuur niet die rechts in de schaduwen verdween. Paul liep er recht langs, zich niet bewust van de aanwezigheid van de man die hem gadesloeg, zo dichtbij dat hij hem had kunnen aanraken als hij zijn hand had uitgestoken.
    
  Hij bereikte de auto. Toen hij achter het stuur kroop, voelde hij een scherpe pijn op zijn borst, alsof een gigantische hand erin kneep.
    
  Ik hoop dat mijn long niet is gescheurd.
    
  Hij startte de motor en probeerde de pijn te vergeten. Hij hoefde niet ver te gaan. Onderweg zag hij een goedkoop hotel, waarschijnlijk de plek vanwaar zijn broer had gebeld. Het lag op iets meer dan zeshonderd meter van de stallen.
    
  De verkoper achter de toonbank werd bleek toen Paul binnenkwam.
    
  Als iemand bang voor mij is in zo'n gat, kan ik er niet goed uitzien.
    
  "Heb je een telefoon?"
    
  "Op die muur daar, meneer."
    
  De telefoon was oud, maar hij deed het. De eigenares van het pension nam na de zesde keer op en leek, ondanks het late tijdstip, helemaal wakker. Ze bleef meestal lang op en luisterde naar muziek en tv-series op haar radio.
    
  "Ja?"
    
  "Mevrouw Frink, dit is meneer Rainer. Ik wil graag met meneer Tannenbaum spreken."
    
  "Meneer Reiner! Ik maakte me grote zorgen om u: ik vroeg me af wat u op dat moment buiten deed. En met die mensen nog steeds in uw kamer..."
    
  "Het gaat goed, mevrouw Frink. Mag ik..."
    
  "Ja, ja, natuurlijk. Meneer Tannenbaum. Onmiddellijk."
    
  Het wachten leek een eeuwigheid te duren. Paul draaide zich naar de balie en zag dat de secretaresse hem aandachtig bestudeerde, terwijl ze haar Völkische Beobachter las.
    
  Precies wat ik nodig heb: een nazi-sympathisant.
    
  Paul keek naar beneden en zag dat er nog steeds bloed uit zijn rechterhand druppelde, langs zijn handpalmen liep en een vreemd patroon vormde op de houten vloer. Hij hief zijn hand op om het druppelen te stoppen en probeerde de vlek weg te vegen met de zolen van zijn schoenen.
    
  Hij draaide zich om. De receptioniste hield hem in de gaten. Als hij iets verdachts had opgemerkt, had hij waarschijnlijk de Gestapo gewaarschuwd zodra Paul het hotel had verlaten. En dan was het afgelopen geweest. Paul zou zijn verwondingen niet kunnen verklaren, noch het feit dat hij in de auto van de baron had gereden. Het lichaam zou binnen enkele dagen gevonden zijn als Paul het niet meteen had weggegooid, want een zwerver zou ongetwijfeld de stank hebben opgemerkt.
    
  Neem de telefoon op, Manfred. Neem de telefoon op, in godsnaam.
    
  Eindelijk hoorde hij de stem van Alice's broer, vol bezorgdheid.
    
  "Paul, ben jij dat?"
    
  "Ik ben het".
    
  "Waar ben je in godsnaam geweest? Ik-"
    
  Luister goed, Manfred. Als je je zus ooit nog wilt zien, moet je luisteren. Ik heb je hulp nodig.
    
  "Waar ben je?" vroeg Manfred met een serieuze stem.
    
  Paul gaf hem het adres van het pakhuis.
    
  Neem een taxi, die brengt je hierheen. Maar kom niet meteen. Ga eerst even langs de apotheek en koop gaas, verband, alcohol en hechtingen voor de wonden. En ontstekingsremmers - heel belangrijk. En neem mijn koffer met al mijn spullen mee. Maak je geen zorgen om mevrouw Frink: ik heb al...
    
  Hier moest hij even pauzeren. Hij was duizelig van uitputting en bloedverlies. Hij moest op de telefoon leunen om niet te vallen.
    
  "Vloer?"
    
  "Ik heb haar twee maanden vooruit betaald."
    
  "Oké, Paul."
    
  "Schuif op, Manfred."
    
  Hij hing op en liep naar de deur. Toen hij de receptioniste passeerde, gaf hij een snelle, schokkerige versie van de Hitlergroet. De receptioniste reageerde met een enthousiast "Heil Hitler!", waardoor de schilderijen aan de muren trilden. Hij liep naar Paul toe, opende de voordeur en zag tot zijn verbazing een luxe Mercedes voor de deur geparkeerd staan.
    
  "Goede auto."
    
  "Dat is niet slecht."
    
  "Is dat lang geleden?"
    
  "Een paar maanden. Het is gebruikt."
    
  Bel alsjeblieft niet de politie... Je zag niets anders dan een fatsoenlijke arbeider die stopte om te bellen.
    
  Hij voelde de achterdochtige blik van de agent in zijn achterhoofd toen hij in de auto stapte. Hij moest zijn tanden op elkaar klemmen om niet van de pijn te schreeuwen toen hij ging zitten.
    
  Het is oké, dacht hij, terwijl hij al zijn zintuigen concentreerde op het starten van de motor zonder zijn bewustzijn te verliezen. Ga terug naar je krant. Ga terug naar je welterusten. Je wilt niet met de politie in aanraking komen.
    
  De manager hield zijn ogen op de Mercedes gericht tot die de hoek om was, maar Paul wist niet zeker of hij nu alleen maar de carrosserie bewonderde of alleen maar aan het kenteken dacht.
    
  Toen hij bij de stallen aankwam, liet Paul zich voorover op het stuur vallen, zijn kracht was verdwenen.
    
  Hij werd wakker door een klop op het raam. Manfreds gezicht keek bezorgd op hem neer. Naast hem stond een ander, kleiner gezicht.
    
  Julian.
    
  Mijn zoon.
    
  In zijn herinnering waren de volgende minuten een wirwar van onsamenhangende taferelen. Manfred die hem van de auto naar de stal sleepte. Zijn wonden waste en hechtte. Hevige pijn. Julian die hem een fles water aanbood. Hij dronk wat een eeuwigheid leek, zijn dorst niet kunnen lessen. En toen weer stilte.
    
  Toen hij eindelijk zijn ogen opende, zaten Manfred en Julian op de kar en keken naar hem.
    
  "Wat doet hij hier?" vroeg Paul hees.
    
  "Wat moest ik met hem doen? Ik kon hem toch niet alleen in het pension laten!"
    
  "Wat we vanavond moeten doen is geen werk voor kinderen."
    
  Julian stapte van de kar en rende naar hem toe om hem te knuffelen.
    
  "We maakten ons zorgen."
    
  "Bedankt dat je gekomen bent om mij te redden," zei Paul terwijl hij door zijn haar streek.
    
  "Mama doet hetzelfde bij mij," zei de jongen.
    
  "We gaan haar halen, Julian. Dat beloof ik."
    
  Hij stond op en ging zich opfrissen in het kleine schuurtje in de achtertuin. Het bestond uit weinig meer dan een emmer, nu bedekt met spinnenwebben, onder de kraan en een oude, bekraste spiegel.
    
  Paul bekeek zijn spiegelbeeld aandachtig. Zowel zijn onderarmen als zijn hele torso waren verbonden. Bloed sijpelde door de witte doek aan zijn linkerzijde.
    
  "Je wonden zijn verschrikkelijk. Je hebt geen idee hoe hard je hebt geschreeuwd toen ik het ontsmettingsmiddel aanbracht," zei Manfred, die naar de deur liep.
    
  "Ik kan me niets herinneren."
    
  "Wie is deze dode man?"
    
  "Dit is de man die Alice heeft ontvoerd."
    
  "Julian, leg het mes terug!" riep Manfred, die elke paar seconden over zijn schouder keek.
    
  "Het spijt me dat hij het lichaam moest zien."
    
  "Hij is een dappere jongen. Hij hield je hand de hele tijd vast terwijl ik aan het werk was, en ik kan je verzekeren dat het niet bepaald een fraai gezicht was. Ik ben ingenieur, geen dokter."
    
  Paul schudde zijn hoofd en probeerde het te verhelderen. "Je moet even wat sulfa gaan kopen. Hoe laat is het?"
    
  "Zeven uur "s ochtends."
    
  "Laten we even uitrusten. We gaan vanavond je zus ophalen."
    
  "Waar is ze?"
    
  "Kamp Dachau".
    
  Manfred sperde zijn ogen wijd open en slikte.
    
  "Weet jij wat Dachau is, Paul?"
    
  "Dit is een van die kampen die de nazi's bouwden om hun politieke vijanden te huisvesten. In wezen een openluchtgevangenis."
    
  "Jullie zijn net terug op deze kust, en dat is te zien," zei Manfred hoofdschuddend. "Officieel zijn dit fantastische zomerkampen voor onhandelbare of ongedisciplineerde kinderen. Maar als je de weinige fatsoenlijke journalisten die er nog zijn moet geloven, zijn plekken als Dachau een ware hel." Manfred beschreef verder de verschrikkingen die zich slechts een paar kilometer buiten de stadsgrenzen afspeelden. Een paar maanden eerder was hij een paar tijdschriften tegengekomen die Dachau beschreven als een eenvoudige penitentiaire inrichting waar gevangenen goed te eten kregen, gekleed waren in gesteven witte uniformen en lachten voor de camera's. De foto's waren gemaakt voor de internationale pers. De werkelijkheid was heel anders. Dachau was een gevangenis van snelle gerechtigheid voor degenen die zich uitspraken tegen de nazi's - een parodie op echte processen die zelden langer dan een uur duurden. Het was een werkkamp waar waakhonden rond de elektrische hekken sluipten en 's nachts huilden onder het constante licht van schijnwerpers van bovenaf.
    
  "Het is onmogelijk om informatie te verkrijgen over de gevangenen die daar vastzitten. En niemand ontsnapt ooit, daar kun je zeker van zijn," zei Manfred.
    
  "Alice hoeft niet weg te rennen."
    
  Paul schetste een globaal plan. Het waren maar twaalf zinnen, maar genoeg om Manfred aan het einde van zijn uitleg nog nerveuzer te maken.
    
  "Er zijn een miljoen dingen die mis kunnen gaan."
    
  "Maar dit zou ook kunnen werken."
    
  "En de maan is misschien groen als hij vanavond opkomt."
    
  "Luister, ga je me helpen je zus te redden of niet?"
    
  Manfred keek naar Julian, die weer op het karretje was geklommen en met zijn bal langs de zijkanten aan het spelen was.
    
  "Dat denk ik wel", zei hij met een zucht.
    
  "Ga dan maar even rusten. Als je wakker wordt, help je me Paul Reiner te vermoorden."
    
  Toen hij Manfred en Julian languit op de grond zag liggen, proberend te rusten, besefte Paul hoe uitgeput hij was. Hij moest echter nog één ding doen voordat hij kon slapen.
    
  Aan de andere kant van de stal hing de brief van zijn moeder nog steeds aan een spijker.
    
  Opnieuw moest Paul over Jurgens lichaam heen stappen, maar dit keer was het een veel zwaardere beproeving. Hij besteedde enkele minuten aan het onderzoeken van zijn broer: zijn ontbrekende oog, de toenemende bleekheid van zijn huid terwijl het bloed zich ophoopte in zijn onderlichaam, de symmetrie van zijn lichaam, verminkt door het mes dat in zijn buik was gestoken. Hoewel deze man hem niets dan leed had bezorgd, kon hij een diep verdriet niet onderdrukken.
    
  Het had anders moeten zijn, dacht hij, en uiteindelijk durfde hij door de luchtmuur te stappen die zich boven zijn lichaam leek te vormen.
    
  Met uiterste voorzichtigheid verwijderde hij de letter van de spijker.
    
  Hij was moe, maar toch waren de emoties die hij voelde toen hij de brief opende bijna overweldigend.
    
    
  57
    
    
  Mijn lieve zoon:
    
  Er is geen goede manier om deze brief te beginnen. De waarheid is dat het slechts een van de vele pogingen is die ik de afgelopen vier of vijf maanden heb gedaan. Na een tijdje - een interval dat steeds korter wordt - moet ik een potlood pakken en proberen alles opnieuw te schrijven. Ik hoop altijd dat je niet in het pension zit als ik de vorige versie verbrand en de as uit het raam gooi. Dan begin ik aan de taak, dit zielige surrogaat voor wat ik moet doen: je de waarheid vertellen.
    
  Je vader. Toen je klein was, vroeg je me vaak naar hem. Ik zou je vage antwoorden hebben gegeven of mijn mond hebben gehouden omdat ik bang was. In die tijd hing ons leven af van de liefdadigheid van de Schroeders, en ik was te zwak om een alternatief te zoeken. Had ik maar...
    
  ...Maar nee, negeer me. Mijn leven is vol met "alleen maar", en ik ben het zat om al lang spijt te hebben.
    
  Het is ook al lang geleden dat je me niet meer naar je vader hebt gevraagd. In zekere zin stoorde me dat zelfs meer dan je tomeloze interesse in hem toen je klein was, want ik weet hoe geobsedeerd je nog steeds door hem bent. Ik weet hoe moeilijk je het 's nachts vindt om te slapen, en ik weet dat je vooral wilt weten wat er is gebeurd.
    
  Daarom moet ik zwijgen. Mijn geest werkt niet zo goed, en soms verlies ik de tijd of waar ik ben, en ik hoop alleen maar dat ik in zulke verwarrende momenten de locatie van deze brief niet verklap. De rest van de tijd, wanneer ik bij bewustzijn ben, voel ik alleen maar angst - angst dat ik op de dag dat ik de waarheid ontdek, de confrontatie aanga met degenen die verantwoordelijk zijn voor Hans' dood.
    
  Ja, Paul, je vader is niet omgekomen bij een schipbreuk, zoals we je vertelden, zoals je je realiseerde kort voordat we uit het huis van de Baron werden gezet. Het zou in ieder geval een passende dood voor hem zijn geweest.
    
  Hans Reiner werd in 1876 in Hamburg geboren, maar zijn familie verhuisde naar München toen hij nog een jongen was. Hij werd uiteindelijk verliefd op beide steden, maar de zee bleef zijn enige echte passie.
    
  Hij was een ambitieus man. Hij wilde kapitein worden, en dat lukte hem. Hij was al kapitein toen we elkaar ontmoetten op een dansfeest rond de eeuwwisseling. Ik weet de exacte datum niet meer, ik denk eind 1902, maar ik weet het niet zeker. Hij vroeg me ten dans, en ik accepteerde. Het was een wals. Tegen de tijd dat de muziek afgelopen was, was ik hopeloos verliefd op hem.
    
  Hij maakte me het hof tussen de zeereizen door en maakte uiteindelijk van München zijn vaste woonplaats, gewoon om me een plezier te doen, hoe lastig het hem professioneel ook uitkwam. De dag dat hij bij mijn ouders binnenliep om je grootvader om mijn hand te vragen, was de gelukkigste dag van mijn leven. Mijn vader was een grote, goedhartige man, maar die dag was hij heel serieus en liet zelfs een traantje. Het is jammer dat je hem nooit hebt kunnen ontmoeten; je had hem heel aardig gevonden.
    
  Mijn vader zei dat we een verlovingsfeest zouden geven, een groot, traditioneel feest. Een heel weekend met tientallen gasten en een prachtig banket.
    
  Ons kleine huis was hier niet geschikt voor, dus vroeg mijn vader toestemming aan mijn zus om het evenement te houden in het landhuis van de baron in Herrsching an der Ammersee. In die tijd waren de gokgewoonten van je oom nog onder controle en bezat hij verschillende landgoederen verspreid over Beieren. Brunhilde stemde toe, meer om de goede relatie met mijn moeder te behouden dan om welke andere reden dan ook.
    
  Toen we klein waren, waren mijn zus en ik nooit zo close. Zij was meer geïnteresseerd in jongens, dansen en modieuze kleding dan ik. Ik bleef liever thuis bij mijn ouders. Ik speelde nog met poppen toen Brunhilde haar eerste date had.
    
  Ze is geen slecht mens, Paul. Dat was ze nooit: alleen maar egoïstisch en verwend. Toen ze met de Baron trouwde, een paar jaar voordat ik je vader ontmoette, was ze de gelukkigste vrouw ter wereld. Wat heeft haar veranderd? Ik weet het niet. Misschien uit verveling, of door de ontrouw van je oom. Hij was een zelfverklaarde rokkenjager, iets wat ze eerder nooit had opgemerkt, verblind door zijn geld en titel. Later werd het echter te duidelijk voor haar om het niet te merken. Ze kreeg een zoon met hem, iets wat ik nooit had verwacht. Edward was een goedhartig, eenzaam kind dat opgroeide onder de hoeren van dienstmeisjes en minnen. Zijn moeder schonk hem nooit veel aandacht, omdat de jongen niet voldeed aan haar doel: de Baron kort houden en uit de buurt van zijn hoeren houden.
    
  Laten we teruggaan naar het weekendfeest. Vrijdagmiddag begonnen de gasten te arriveren. Ik was dolblij toen ik met mijn zus in de zon wandelde en wachtte tot je vader arriveerde om ons aan elkaar voor te stellen. Eindelijk verscheen hij in zijn militaire jas, witte handschoenen en kapiteinspet, met zijn galazwaard in de hand. Hij was gekleed zoals hij zou zijn gekleed voor een verlovingsfeest op zaterdagavond, en hij zei dat hij het had gedaan om indruk op me te maken. Daar moest ik om lachen.
    
  Maar toen ik hem aan Brunhilde voorstelde, gebeurde er iets vreemds. Je vader pakte haar hand en hield die iets langer vast dan normaal. Ze leek verbijsterd, alsof ze door de bliksem getroffen was. Op dat moment dacht ik - dwaas als ik was - dat het gewoon schaamte was, maar Brunhilde had nog nooit in haar leven ook maar een greintje van zulke emotie getoond.
    
  Je vader was net terug van een missie in Afrika. Hij had een exotisch parfum voor me meegebracht, zoals de inheemse bevolking in de koloniën dat droeg, gemaakt, geloof ik, van sandelhout en melasse. Het had een sterke en karakteristieke geur, maar was tegelijkertijd delicaat en aangenaam. Ik klapte als een dwaas in mijn handen. Ik vond het mooi en beloofde hem dat ik het op ons verlovingsfeest zou dragen.
    
  Die nacht, terwijl we allemaal sliepen, kwam Brunhilde de slaapkamer van je vader binnen. De kamer was pikdonker en Brunhilde was naakt onder haar gewaad, alleen geparfumeerd door het parfum dat je vader me had gegeven. Zonder geluid klom ze in bed en maakte de liefde met hem. Het valt me nog steeds zwaar om deze woorden te schrijven, Paul, zelfs nu, twintig jaar later.
    
  Je vader, die dacht dat ik hem een voorschot wilde geven op onze huwelijksnacht, verzette zich niet. Tenminste, dat zei hij de volgende dag toen ik hem in de ogen keek.
    
  Hij zwoer, en zwoer opnieuw, dat hij niets had gemerkt totdat het allemaal voorbij was en Brunhilde voor het eerst sprak. Ze vertelde hem dat ze van hem hield en vroeg hem met haar weg te lopen. Je vader gooide haar de kamer uit en de volgende ochtend nam hij me apart en vertelde me wat er gebeurd was.
    
  "We kunnen de bruiloft afblazen als je wilt," zei hij.
    
  "Nee," antwoordde ik. "Ik hou van je, en ik zal met je trouwen als je me zweert dat je echt geen idee had dat het mijn zus was."
    
  Je vader vloekte opnieuw, en ik geloofde hem. Na al die jaren weet ik niet goed wat ik ervan moet denken, maar op dit moment zit er te veel bitterheid in mijn hart.
    
  De verloving vond plaats, net als de bruiloft in München drie maanden later. Tegen die tijd was de gezwollen buik van je tante duidelijk te zien onder de rode kanten jurk die ze droeg, en iedereen was blij behalve ik, want ik wist maar al te goed van wie het kind was.
    
  Uiteindelijk kwam de baron er ook achter. Niet van mij. Ik heb mijn zus nooit geconfronteerd of haar verweten wat ze gedaan had, want ik ben een lafaard. Ik heb ook niemand verteld wat ik wist. Maar vroeg of laat zou het toch aan het licht komen: Brunhilde heeft het de baron waarschijnlijk onder de neus geslingerd tijdens een ruzie over een van zijn affaires. Ik weet het niet zeker, maar feit is dat hij erachter kwam, en dat was deels de reden waarom het later gebeurde.
    
  Kort daarna werd ik ook zwanger, en jij werd geboren terwijl je vader op wat zijn laatste missie naar Afrika zou worden was. De brieven die hij me schreef werden steeds somberder, en om de een of andere reden - ik weet niet precies waarom - voelde hij steeds minder trots op het werk dat hij deed.
    
  Op een dag stopte hij helemaal met schrijven. De volgende brief die ik ontving was van de Keizerlijke Marine, waarin stond dat mijn man gedeserteerd was en dat ik de autoriteiten moest waarschuwen als ik van hem hoorde.
    
  Ik huilde bitter. Ik weet nog steeds niet wat hem ertoe bewoog te deserteren, en ik wil het ook niet weten. Ik heb na zijn dood te veel over Hans Rainer geleerd, dingen die helemaal niet passen bij het portret dat ik van hem schetste. Daarom heb ik nooit met je over je vader gesproken, omdat hij geen rolmodel was of iemand om trots op te zijn.
    
  Eind 1904 keerde je vader zonder mijn medeweten terug naar München. Hij keerde in het geheim terug met zijn eerste luitenant, een zekere Nagel, die hem overal vergezelde. In plaats van naar huis terug te keren, zocht hij zijn toevlucht in het landhuis van de baron. Van daaruit stuurde hij me een kort briefje, en dit is precies wat erin stond:
    
  Beste Ilse, ik heb een vreselijke fout gemaakt en ik probeer die recht te zetten. Ik heb je zwager en een andere goede vriend om hulp gevraagd. Misschien kunnen zij me redden. Soms ligt de grootste schat verborgen waar de grootste verwoesting plaatsvindt, of dat dacht ik tenminste altijd. Liefs, Hans.
    
  Ik heb nooit begrepen wat je vader met die woorden bedoelde. Ik heb het briefje steeds opnieuw gelezen, hoewel ik het een paar uur na ontvangst heb verbrand, bang dat het in verkeerde handen zou vallen.
    
  Wat de dood van je vader betreft, weet ik alleen dat hij in het Schroederhuis verbleef en dat er op een nacht een heftige ruzie ontstond, waarna hij overleed. Zijn lichaam werd in het donker van de brug in de Isar gegooid.
    
  Ik weet niet wie je vader heeft vermoord. Je tante heeft me bijna letterlijk verteld wat ik je hier vertel, ook al was ze er niet bij toen het gebeurde. Ze vertelde het me met tranen in haar ogen, en ik wist dat ze nog steeds van hem hield.
    
  De jongen die Brunhilde baarde, Jurgen, leek sprekend op je vader. De liefde en ongezonde toewijding die zijn moeder hem altijd toonde, waren nauwelijks verrassend. Zijn leven was niet het enige dat die vreselijke nacht uit de rails werd gegooid.
    
  Weerloos en bang accepteerde ik Otto's aanbod om bij hen te komen wonen. Voor hem was het zowel een boete voor wat Hans was aangedaan als een manier om Brunhilde te straffen door haar eraan te herinneren wie Hans had uitgekozen. Voor Brunhilde was het haar eigen manier om mij te straffen voor het stelen van de man van wie ze was gaan houden, ook al had hij nooit bij haar gehoord.
    
  En voor mij was het een manier om te overleven. Je vader liet me niets na dan zijn schulden toen de overheid zich een paar jaar later verwaardigde hem dood te verklaren, hoewel zijn lichaam nooit werd gevonden. Dus jij en ik leefden in dat landhuis, gevuld met niets dan haat.
    
  Er is nog één ding. Voor mij was Jurgen nooit iets anders dan je broer, want hoewel hij in Brunhildes schoot verwekt was, beschouwde ik hem als mijn zoon. Ik kon hem nooit enige genegenheid tonen, maar hij is een deel van je vader, de man van wie ik met heel mijn ziel hield. Hem elke dag zien, al was het maar even, was alsof ik mijn Hans weer zag.
    
  Mijn lafheid en egoïsme hebben je leven gevormd, Paul. Het was nooit mijn bedoeling dat de dood van je vader je zou raken. Ik heb geprobeerd tegen je te liegen en de feiten te verdoezelen, zodat je, als je ouder was, geen absurde wraak zou nemen. Doe dat alsjeblieft niet.
    
  Mocht deze brief in jouw handen terechtkomen, wat ik betwijfel, dan wil ik je laten weten dat ik heel veel van je hou en dat ik met mijn daden alleen maar probeerde je te beschermen. Vergeef me.
    
  Je moeder die van je houdt,
    
  Ilse Reiner
    
    
  58
    
    
  Nadat Paul de woorden van zijn moeder had gelezen, huilde hij langdurig.
    
  Hij huilde om Ilsa, die haar hele leven had geleden vanwege de liefde en daardoor fouten had gemaakt. Hij huilde om Jürgen, die in de allerergste situatie was geboren. Hij huilde om zichzelf, om de jongen die had gehuild om een vader die het niet verdiende.
    
  Terwijl hij in slaap viel, overspoelde een vreemd gevoel van vrede hem, een gevoel dat hij zich niet kon herinneren ooit eerder te hebben ervaren. Wat de uitkomst van de waanzin die ze over een paar uur zouden beleven ook was, hij had zijn doel bereikt.
    
  Manfred maakte hem wakker met een zacht klopje op zijn rug. Julian stond een paar meter verderop een broodje worst te eten.
    
  "Het is zeven uur "s avonds."
    
  "Waarom heb je me zo lang laten slapen?"
    
  "Je had rust nodig. In de tussentijd ben ik boodschappen gaan doen. Ik heb alles meegenomen wat je vroeg. Handdoeken, een stalen lepel, een spatel, alles."
    
  "Dus laten we beginnen."
    
  Manfred dwong Paul om sulfa te nemen om te voorkomen dat zijn wonden geïnfecteerd zouden raken, waarna ze samen Julian in de auto duwden.
    
  "Mag ik beginnen?" vroeg de jongen.
    
  "Denk er niet eens aan!" riep Manfred.
    
  Vervolgens trokken hij en Paul de broek en schoenen van de dode man uit en trokken hem Pauls kleren aan. Ze stopten Pauls documenten in zijn jaszak. Daarna groeven ze een diep gat in de vloer en begroeven hem.
    
  "Ik hoop dat dit ze even van hun stuk brengt. Ik denk niet dat ze hem de komende weken zullen vinden, en tegen die tijd zal er niet veel meer over zijn," zei Paul.
    
  Jurgens uniform hing aan een spijker in de stal. Paul was ongeveer even lang als zijn broer, hoewel Jurgen wat steviger was. Dankzij de volumineuze verbanden die Paul om zijn armen en borst droeg, paste het uniform prima. De laarzen zaten strak, maar de rest van de outfit was prima.
    
  "Dit uniform past je als gegoten. Dat is wat nooit meer weggaat."
    
  Manfred liet hem Jürgens identiteitsbewijs zien. Het zat in een kleine leren portemonnee, samen met zijn nazipartijkaart en SS-identiteitsbewijs. De gelijkenis tussen Jürgen en Paul was in de loop der jaren toegenomen. Beiden hadden een sterke kaaklijn, blauwe ogen en vergelijkbare gelaatstrekken. Jürgens haar was donkerder, maar dat konden ze compenseren met de haarlak die Manfred had gekocht. Paul kon gemakkelijk voor Jürgen doorgaan, op één klein detail na dat Manfred op het kaartje had opgemerkt. Onder "onderscheidende kenmerken" stonden duidelijk de woorden "Rechteroog ontbreekt".
    
  "Eén streep is niet genoeg, Paul. Als ze je vragen hem op te rapen..."
    
  "Ik weet het, Manfred. Daarom heb ik je hulp nodig."
    
  Manfred keek hem vol verbazing aan.
    
  "Je denkt niet aan..."
    
  "Ik moet dit doen."
    
  "Maar dit is waanzin!"
    
  "Net als de rest van het plan. En dat is het zwakste punt."
    
  Uiteindelijk stemde Manfred toe. Paul zat op de bestuurdersstoel van de kar, met handdoeken voor zijn borst, alsof hij bij een kapper was.
    
  "Ben je klaar?"
    
  "Wacht," zei Manfred angstig. "Laten we dit nog eens doornemen om er zeker van te zijn dat er geen fouten in zitten."
    
  "Ik ga een lepel op de rand van mijn rechterooglid zetten en mijn oog er met wortel en al uittrekken. Terwijl ik dit doe, moet jij er wat ontsmettingsmiddel en wat gaas op doen. Is alles in orde?"
    
  Manfred knikte. Hij was zo bang dat hij nauwelijks kon spreken.
    
  "Klaar?" vroeg hij opnieuw.
    
  "Klaar".
    
  Tien seconden later was er niets meer dan geschreeuw.
    
  Tegen elf uur had Paul bijna een hele verpakking aspirine ingenomen en er nog twee voor zichzelf overgehouden. De wond was gestopt met bloeden en Manfred desinfecteerde hem elke vijftien minuten, waarbij hij elke keer een nieuw gaasje aanbracht.
    
  Julian, die een paar uur eerder was teruggekeerd, geschrokken van het geschreeuw, trof zijn vader aan die zijn hoofd in zijn handen klemde en uit volle borst schreeuwde, terwijl zijn oom hysterisch schreeuwde en eiste dat hij eruit zou komen. Hij keerde terug, sloot zichzelf op in de Mercedes en barstte toen in tranen uit.
    
  Toen de rust wederkeerde, ging Manfred zijn neef halen en legde het plan uit. Toen hij Paul zag, vroeg Julian: "Doe je dit allemaal alleen voor mijn moeder?" Zijn stem klonk eerbiedig.
    
  "En voor jou, Julian. Omdat ik wil dat we samen zijn."
    
  De jongen antwoordde niet, maar hij greep Pauls hand stevig vast en liet hem nog steeds niet los toen Paul besloot dat het tijd was om te vertrekken. Hij klom met Julian op de achterbank van de auto, en Manfred reed de zestien kilometer die hen van het kamp scheidde, met een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Het kostte hen bijna een uur om hun bestemming te bereiken, omdat Manfred nauwelijks kon rijden en de auto steeds slipte.
    
  "Als we daar aankomen, mag de auto onder geen beding afslaan, Manfred," zei Paul bezorgd.
    
  "Ik zal alles doen wat ik kan."
    
  Toen ze Dachau naderden, zag Paul een opvallend verschil met München. Zelfs in het donker was de armoede van deze stad duidelijk zichtbaar. De trottoirs waren in slechte staat en vuil, de verkeersborden zaten vol gaten en de gevels waren oud en afgebladderd.
    
  "Wat een trieste plek," zei Paul.
    
  "Van alle plekken waar ze Alice naartoe hadden kunnen brengen, was dit absoluut de ergste."
    
  "Waarom zeg je dat?"
    
  "Onze vader was eigenaar van een kruitfabriek die vroeger in deze stad stond."
    
  Paul stond op het punt om Manfred te vertellen dat zijn eigen moeder in de munitiefabriek had gewerkt en dat ze was ontslagen, maar hij merkte dat hij te moe was om het gesprek te beginnen.
    
  "Het ironische is dat mijn vader het land aan de nazi's verkocht. En ze bouwden er een kamp."
    
  Uiteindelijk zagen ze een geel bord met zwarte letters, waarop stond dat het kamp 1,9 kilometer verderop lag.
    
  "Stop, Manfred. Draai je langzaam om en doe een stapje achteruit."
    
  Manfred deed wat hem gezegd werd en ze keerden terug naar een klein gebouw dat leek op een lege schuur, al leek het er al een tijdje verlaten te zijn geweest.
    
  "Julian, luister goed," zei Paul, terwijl hij de jongen bij zijn schouders vasthield en hem dwong hem in de ogen te kijken. "Je oom en ik gaan naar het concentratiekamp om je moeder te redden. Maar je kunt niet met ons mee. Ik wil dat je nu meteen met mijn koffer uit de auto stapt en achter in dit gebouw wacht. Verberg je zo goed als je kunt, praat met niemand en kom niet naar buiten totdat je mij of je oom hoort roepen, begrepen?"
    
  Julian knikte, zijn lippen trilden.
    
  "Dappere jongen", zei Paul terwijl hij hem omhelsde.
    
  "Wat als je niet terugkomt?"
    
  "Denk er niet eens over na, Julian. We doen het."
    
  Nadat Paul en Manfred Julian in zijn schuilplaats hadden gevonden, keerden ze terug naar de auto.
    
  "Waarom heb je hem niet verteld wat hij moet doen als we niet terugkomen?" vroeg Manfred.
    
  "Omdat hij een slimme jongen is. Hij kijkt in de koffer; hij pakt het geld en laat de rest liggen. Ik heb trouwens niemand om hem naartoe te sturen. Hoe ziet de wond eruit?" vroeg hij, terwijl hij de leeslamp aanzette en het verband van zijn oog verwijderde.
    
  "Het is gezwollen, maar niet te erg. De dop is niet te rood. Doet het pijn?"
    
  "Net als de hel."
    
  Paul keek in de achteruitkijkspiegel naar zichzelf. Waar ooit zijn oogbal had gezeten, zat nu een gerimpelde huid. Een straaltje bloed sijpelde uit zijn ooghoek, als een scharlakenrode traan.
    
  "Dit moet er verdomme oud uitzien."
    
  "Ze vragen je misschien niet om je pleister te verwijderen."
    
  "Bedankt".
    
  Hij haalde het gaasje uit zijn zak en plakte het op. Hij gooide de stukjes gaas uit het raam in de goot. Toen hij zichzelf weer in de spiegel bekeek, liep er een rilling over zijn rug.
    
  De man die naar hem terugkeek was Jurgen.
    
  Hij keek naar de nazi-armband om zijn linkerarm.
    
  Ik dacht ooit dat ik liever zou sterven dan dit symbool te dragen, dacht Paul. Vandaag Vloer Rainer dood . Ik ben nu Jurgen von Schroeder.
    
    Hij klom van de passagiersstoel naar de achterbank en probeerde zich te herinneren hoe zijn broer was, zijn minachtende houding, zijn arrogante manier van doen. De manier waarop hij zijn stem projecteerde alsof die een verlengstuk van hemzelf was, in een poging iedereen minderwaardig te laten voelen.
    
  Ik kan het, zei Paul tegen zichzelf. We zullen zien...
    
  "Laat haar gaan, Manfred. We mogen geen tijd meer verspillen."
    
    
  59
    
    
  Arbeit Macht Frei
    
  Dit waren de woorden die in ijzeren letters boven de kamppoorten stonden geschreven. De woorden waren echter niets meer dan streken in een andere vorm. Niemand daar zou zijn vrijheid door arbeid verdienen.
    
  Toen de Mercedes bij de ingang stopte, kwam een slaperige bewaker in een zwart uniform uit de wachtpost, scheen kort met zijn zaklamp in de auto en gebaarde dat ze door moesten rijden. De poorten gingen onmiddellijk open.
    
  "Het was eenvoudig," fluisterde Manfred.
    
  "Heb je ooit een gevangenis gekend waar het moeilijk was om binnen te komen? Het moeilijkste is meestal om eruit te komen," antwoordde Paul.
    
  De poort stond helemaal open, maar de auto reed niet.
    
  "Wat is er in godsnaam met je aan de hand? Blijf daar niet hangen."
    
  "Ik weet niet waar ik heen moet, Paul," antwoordde Manfred, terwijl hij zijn handen stevig om het stuur klemde.
    
  "Stront".
    
  Paul opende het raam en gebaarde naar de bewaker dat hij moest komen. Hij rende naar de auto.
    
  "Ja meneer?"
    
  "Korporaal, mijn hoofd barst ervan. Leg mijn idiote chauffeur eens uit hoe hij bij de verantwoordelijke man hier komt. Ik breng orders uit München."
    
  "Op dit moment zijn er alleen mensen in het wachthuisje, meneer."
    
  "Nou, ga je gang, korporaal, vertel het hem."
    
  De bewaker gaf Manfred instructies, die zich niet ontevreden hoefde te gedragen. "Ben je niet een beetje over de schreef gegaan?" vroeg Manfred.
    
  "Als je mijn broer ooit met het personeel hebt zien praten... dan was dat hem op een van zijn beste dagen."
    
  Manfred reed rond het omheinde terrein, een vreemde, scherpe geur drong de auto binnen ondanks de gesloten ramen. Aan de andere kant zagen ze de donkere contouren van talloze barakken. De enige beweging kwam van een groep gevangenen die langs een brandende lantaarn rende. Ze droegen gestreepte overalls met een enkele gele ster geborduurd op de borst. Het rechterbeen van elke man was vastgebonden aan de enkel van de persoon achter hem. Als er één viel, vielen er minstens vier of vijf anderen met hem mee.
    
  "Schiet op, honden! Jullie gaan door tot jullie tien rondjes hebben gelopen zonder te struikelen!" riep de bewaker, zwaaiend met de stok waarmee hij de gevallen gevangenen had geslagen. Degenen die snel waren opgestaan, hun gezichten onder de modder en doodsbang.
    
  "O mijn God, ik kan niet geloven dat Alice in deze hel zit," mompelde Paul. "We kunnen maar beter niet falen, anders belanden we naast haar als eregasten. Tenzij we doodgeschoten worden."
    
  De auto stopte voor een laag wit gebouw, waarvan de verlichte deur werd bewaakt door twee soldaten. Paul had de deurknop al vastgepakt toen Manfred hem aanhield.
    
  "Wat doe je?" fluisterde hij. "Ik moet de deur voor je opendoen!"
    
  Paul herpakte zich net op tijd. Zijn hoofdpijn en desoriëntatie waren de afgelopen minuten verergerd en hij had moeite zijn gedachten te ordenen. Hij voelde een steek van angst voor wat hij op het punt stond te doen. Even kwam hij in de verleiding om Manfred te zeggen dat hij zich moest omdraaien en zo snel mogelijk weg moest komen.
    
  Ik kan dit Alice niet aandoen. Of Julian, of mezelf. Ik moet naar binnen... wat er ook gebeurt.
    
  Het portier stond open. Paul zette een voet op het cement en stak zijn hoofd naar buiten, en de twee soldaten stonden meteen in de houding en staken hun handen omhoog. Paul stapte uit de Mercedes en groette terug.
    
  "Op je gemak," zei hij terwijl hij door de deur liep.
    
  De wachtruimte bestond uit een kleine, kantoorachtige ruimte met drie of vier nette bureaus, elk met een klein nazivlaggetje naast een pennenhouder, en een portret van de Führer als enige versiering aan de muur. Naast de deur stond een lange, toonbankachtige tafel, waarachter een zuur kijkende ambtenaar zat. Hij rechtte zijn rug toen hij Paul zag binnenkomen.
    
  "Heil Hitler!"
    
  "Heil Hitler!" antwoordde Paul, terwijl hij de kamer rondkeek. Aan de achterkant was een raam dat uitkeek op wat een soort gemeenschappelijke ruimte leek. Door het glas zag hij een tiental soldaten kaarten in een rookwolk.
    
  "Goedenavond, meneer de Obersturmführer," zei de ambtenaar. "Wat kan ik op dit tijdstip voor u doen?"
    
  "Ik ben hier voor dringende zaken. Ik moet een vrouwelijke gevangene meenemen naar München voor... voor verhoor."
    
  "Natuurlijk, meneer. En de naam?"
    
  "Alys Tannenbaum."
    
  "Ah, die ze gisteren hebben binnengebracht. We hebben hier niet veel vrouwen - niet meer dan vijftig, weet je. Het is jammer dat ze haar meenemen. Ze is een van de weinigen die... niet slecht is," zei hij met een wellustige glimlach.
    
  "Je bedoelt voor een Jood?"
    
  De man achter de toonbank moest even slikken toen hij de dreiging in Pauls stem hoorde.
    
  "Zeker, meneer, niet slecht voor een Jood."
    
  "Natuurlijk. Nou, waar wacht je dan nog op? Neem haar mee!"
    
  "Onmiddellijk, meneer. Mag ik de overboekingsopdracht zien, meneer?"
    
  Paul, zijn handen op zijn rug gevouwen, balde zijn vuisten. Hij had zijn antwoord op deze vraag al voorbereid. Als zijn korte toespraakje had gewerkt, hadden ze Alice eruit gehaald, in de auto gesprongen en deze plek verlaten, vrij als de wind. Anders zou er een telefoontje zijn geweest, misschien wel meer dan één. Over minder dan een half uur zouden hij en Manfred de eregasten van het kamp zijn.
    
  "Luister nu eens goed, meneer..."
    
  "Faber, meneer Gustav Faber ."
    
  "Luister, meneer Faber. Twee uur geleden lag ik nog in bed met dit prachtige meisje uit Frankfurt, degene op wie ik al dagen jaag. Dagen! Plotseling ging de telefoon, en weet u wie het was?"
    
  "Nee, meneer."
    
  Paul boog zich over de toonbank en begon voorzichtig zachter te praten.
    
  "Het was Reinhard Heydrich, de grote man zelf. Hij zei tegen me: 'Jürgen, beste man, breng me dat Joodse meisje dat we gisteren naar Dachau hebben gestuurd, want het blijkt dat we niet genoeg uit haar hebben gehaald.' En ik zei tegen hem: 'Kan er niet iemand anders mee?' En hij zei tegen me: 'Nee, want ik wil dat je onderweg aan haar werkt. Haar bang maken met die speciale methode van je.' Dus ik stapte in mijn auto, en hier ben ik. Alles om een vriendin een plezier te doen. Maar dat betekent niet dat ik niet in een slecht humeur ben. Dus haal die Joodse hoer hier eens en voor altijd weg, zodat ik terug kan naar mijn kleine vriendinnetje voordat ze in slaap valt."
    
  "Meneer, het spijt me, maar..."
    
  "Herr Faber, weet u wie ik ben?"
    
    " Nee , meneer ."
    
  "Ik ben Baron von Schroeder."
    
    Bij deze woorden veranderde het gezicht van het mannetje.
    
  "Waarom hebt u dit niet eerder gezegd, meneer? Ik ben een goede vriend van Adolf Eichmann. Hij heeft me veel over u verteld," zei hij zachter, "en ik weet dat jullie twee een speciale missie hebben voor Herr Heydrich. Maar goed, maak je geen zorgen, ik regel het wel."
    
  Hij stond op, liep de gemeenschappelijke ruimte in en riep een van de soldaten, die duidelijk geïrriteerd was door de onderbreking van zijn kaartspel. Even later verdween de man door een deur, uit Pauls zicht.
    
  Ondertussen kwam Faber terug. Hij haalde een paars formulier onder de toonbank vandaan en begon het in te vullen.
    
  "Mag ik uw identiteitsbewijs? Ik moet uw burgerservicenummer noteren."
    
  Paul hield een leren portemonnee omhoog.
    
  "Het staat er allemaal. Doe het snel."
    
  Faber haalde zijn identiteitsbewijs tevoorschijn en staarde even naar de foto. Paul keek hem aandachtig aan. Hij zag een zweem van twijfel over het gezicht van de agent glijden toen hij hem aankeek en vervolgens weer naar de foto keek. Hij moest iets doen. Hem afleiden, hem een fatale klap toebrengen, alle twijfel wegnemen.
    
  "Wat is er aan de hand? Kun je haar niet vinden? Moet ik even naar haar kijken?"
    
  Toen de official hem verward aankeek, hief Paul even zijn streep op en lachte onaangenaam.
    
  "N-nee, meneer. Ik noteer het nu even."
    
  Hij gaf Paul de leren portemonnee terug.
    
  "Meneer, ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik dit zeg, maar... er zit bloed in uw oogkas."
    
  "Oh, dank u, meneer Faber. De dokter is weefsel aan het draineren dat jaren nodig had om zich te vormen. Hij zegt dat hij een glazen oog kan plaatsen. Voorlopig ben ik overgeleverd aan zijn instrumenten. Hoe dan ook..."
    
  "Alles is klaar, meneer. Kijk, ze brengen haar nu hierheen."
    
  De deur ging achter Paul open en hij hoorde voetstappen. Paul draaide zich nog niet om naar Alice, bang dat zijn gezicht ook maar de geringste emotie zou verraden, of erger nog, dat ze hem zou herkennen. Pas toen ze naast hem stond, durfde hij haar een snelle zijdelingse blik te werpen.
    
  Alice, gekleed in wat leek op een ruwe grijze mantel, boog haar hoofd en staarde naar de vloer. Ze was op blote voeten en haar handen waren geboeid.
    
  Denk niet aan hoe ze is, dacht Paul. Denk er alleen maar aan om haar hier levend weg te krijgen.
    
  "Nou, als dat alles is..."
    
  "Ja, meneer. Graag hier en hieronder tekenen."
    
  De valse baron pakte een pen en probeerde zijn krabbels onleesbaar te maken. Toen pakte hij Alice' hand, draaide zich om en trok haar met zich mee.
    
  "Nog één ding, meneer?"
    
  Paul draaide zich weer om.
    
  "Wat is dit in godsnaam?" riep hij geïrriteerd.
    
  "Ik zal de heer Eichmann moeten bellen om hem toestemming te laten geven voor het vertrek van de gevangene, aangezien hij degene was die het heeft ondertekend."
    
  Geschrokken probeerde Paul te bedenken wat hij moest zeggen.
    
  "Denk je dat het nodig is om onze vriend Adolf wakker te maken voor zo"n triviale zaak?"
    
  "Het duurt maar even, meneer", zei de ambtenaar, terwijl hij de telefoonhoorn al vasthield.
    
    
  60
    
    
  "Het is gedaan met ons", dacht Paul.
    
  Een zweetdruppel vormde zich op zijn voorhoofd, liep langs zijn voorhoofd en druppelde in zijn goede oogkas. Paul knipperde voorzichtig, maar er vormden zich meer zweetdruppels. De bewakingsruimte was extreem heet, vooral waar Paul stond, recht onder het licht dat de ingang verlichtte. Jurgens pet, die te strak zat, hielp niet.
    
  Ze mogen niet zien dat ik zenuwachtig ben.
    
  "Meneer Eichmann?"
    
  Fabers scherpe stem galmde door de kamer. Hij was een van die mensen die luider sprak aan de telefoon om zijn stem beter over de kabels te laten komen.
    
  "Sorry dat ik u stoor. Ik heb Baron von Schroeder hier; hij komt een gevangene ophalen die..."
    
  De pauzes in het gesprek waren een opluchting voor Pauls oren, maar een marteling voor zijn zenuwen, en hij had er alles voor over gehad om de andere kant te horen. "Juist. Ja, inderdaad. Ja, ik begrijp het."
    
  Op dat moment keek de official Paul met een ernstig gezicht aan. Paul hield zijn blik vast terwijl een nieuwe zweetdruppel het pad van de eerste volgde.
    
  "Ja, meneer. Begrepen. Dat zal ik doen."
    
  Hij hing langzaam op.
    
  "Meneer Baron?"
    
  "Wat is er aan de hand?"
    
  "Kunt u hier even wachten?" Ik ben zo terug."
    
  "Heel goed, maar doe het snel!"
    
  Faber liep terug de deur uit die naar de gemeenschappelijke ruimte leidde. Door het glas zag Paul hem een van de soldaten naderen, die op zijn beurt naar zijn collega's liep.
    
  Ze hebben ons door. Ze hebben Jurgens lichaam gevonden en nu gaan ze ons arresteren. De enige reden dat ze nog niet hebben aangevallen, is omdat ze ons levend willen pakken. Nou, dat gaat niet gebeuren.
    
  Paul was doodsbang. Paradoxaal genoeg was de pijn in zijn hoofd afgenomen, ongetwijfeld dankzij de adrenalinestoten die door zijn aderen stroomden. Meer dan wat dan ook voelde hij de aanraking van zijn hand op Alice' huid. Ze had niet meer opgekeken sinds ze binnenkwam. Aan de andere kant van de kamer stond de soldaat die haar had meegebracht ongeduldig op de vloer te tikken.
    
  Als ze achter ons aan komen, is het laatste wat ik doe haar kussen.
    
  De ambtenaar kwam terug, nu vergezeld door twee andere soldaten. Paul draaide zich naar hen om, wat Alice ertoe aanzette hetzelfde te doen.
    
  "Meneer Baron?"
    
  "Ja?"
    
  "Ik heb met meneer Eichmann gesproken en hij vertelde me verbazingwekkend nieuws. Ik moest het met de andere soldaten delen. Deze mensen willen met u praten."
    
  De twee die uit de gemeenschappelijke ruimte kwamen, stapten naar voren.
    
  "Sta mij toe u namens het hele bedrijf de hand te schudden, mijnheer."
    
  "Toestemming verleend, korporaal," kon Paul verbaasd uitbrengen.
    
  "Het is een eer om een echte oude strijder te ontmoeten, meneer," zei de soldaat, wijzend naar een kleine medaille op Pauls borst. Een adelaar in vlucht, met gespreide vleugels en een lauwerkrans in de hand. De Orde van Bloed.
    
  Paul, die geen idee had wat de medaille betekende, knikte alleen maar en schudde de handen van de soldaten en de beambte.
    
  "Was dat toen u uw oog verloor, meneer?" vroeg Faber hem met een glimlach.
    
  Alarmbellen rinkelden bij Paul. Dit zou een val kunnen zijn. Maar hij had geen idee wat de soldaat bedoelde of hoe hij moest reageren.
    
  Wat zou Jurgen in vredesnaam tegen mensen zeggen? Zou hij zeggen dat het een ongeluk was tijdens een stom gevecht in zijn jeugd, of zou hij doen alsof zijn blessure iets was wat het niet was?
    
  De soldaten en de ambtenaar keken hem aan en luisterden naar zijn woorden.
    
  "Mijn hele leven was gewijd aan de Führer, heren. En mijn lichaam ook."
    
  "Dus je raakte gewond tijdens de staatsgreep van de 23ste?" vroeg Faber.
    
  Hij wist dat Jurgen al eerder een oog had verloren, en hij zou zo'n flagrante leugen niet hebben durven vertellen. Het antwoord was dus nee. Maar welke verklaring zou hij geven?
    
  "Ik vrees van niet, heren. Het was een jachtongeluk."
    
  De soldaten leken een beetje teleurgesteld, maar de ambtenaar bleef lachen.
    
  Misschien was het toch geen val, dacht Paul opgelucht.
    
  "Zijn we dus klaar met de sociale subtiliteiten, Herr Faber?"
    
  "Eigenlijk niet, meneer. Meneer Eichmann heeft me gezegd u dit te geven," zei hij, terwijl hij een doosje omhoog hield. "Dit is het nieuws waar ik het over had."
    
  Paul nam de doos uit handen van de ambtenaar en opende hem. Binnenin zaten een getypt vel papier en iets ingepakt in bruin papier. Mijn beste vriend, ik feliciteer u met uw uitstekende prestatie. Ik vind dat u de taak die ik u heb toevertrouwd ruimschoots hebt vervuld. Zeer binnenkort zullen we beginnen met de uitvoering van het bewijsmateriaal dat u hebt verzameld. Ik heb ook de eer u de persoonlijke dank van de Führer over te brengen. Hij vroeg me naar u, en toen ik hem vertelde dat u al de Bloedorde en het gouden Partijembleem op uw borst droeg, wilde hij weten welke speciale eer we u konden bewijzen. We praatten een paar minuten, en toen kwam de Führer met deze briljante grap. Hij is een man met een subtiel gevoel voor humor, zozeer zelfs dat hij het bij zijn persoonlijke juwelier heeft besteld. Kom zo snel mogelijk naar Berlijn. Ik heb grootse plannen voor u. Hoogachtend, Reinhard Heydrich
    
  Paulus begreep niets van wat hij zojuist had gelezen en vouwde het voorwerp open. Het was een gouden embleem van een tweekoppige adelaar op een ruitvormig Teutoons kruis. De verhoudingen klopten niet en het materiaal was een opzettelijke en aanstootgevende parodie, maar Paulus herkende het symbool meteen.
    
  Het was het embleem van een Vrijmetselaar van de tweeëndertigste graad.
    
  Jurgen, wat heb je gedaan?
    
  "Heren," zei Faber, wijzend naar hem, "applaus voor Baron von Schroeder, de man die volgens de heer Eichmann een taak uitvoerde die zo belangrijk was voor het Rijk dat de Führer zelf een unieke onderscheiding speciaal voor hem liet creëren."
    
  De soldaten applaudisseerden toen een verwarde Paul met de gevangene naar buiten liep. Faber vergezelde hen en hield de deur voor hem open. Hij legde iets in Pauls hand.
    
  "De sleutels van de handboeien, meneer."
    
  "Dank je wel, Faber."
    
  "Het was een eer voor mij, meneer."
    
  Terwijl de auto de afslag naderde, draaide Manfred zich om. Zijn gezicht was nat van het zweet.
    
  "Waarom duurde het zo lang?"
    
  "Later, Manfred. Niet voordat we hier weg zijn," fluisterde Paul.
    
  Zijn hand zocht die van Alice, en ze kneep er zwijgend in terug. Zo bleven ze staan tot ze door de poort waren.
    
  "Alice," zei hij uiteindelijk, terwijl hij haar kin in zijn hand nam, "je kunt je ontspannen. We zijn hier alleen."
    
  Eindelijk keek ze op. Ze zat onder de blauwe plekken.
    
  "Ik wist dat jij het was zodra je mijn hand vastpakte. Oh, Paul, ik was zo bang," zei ze, terwijl ze haar hoofd op zijn borst legde.
    
  "Gaat het?" vroeg Manfred.
    
  "Ja," antwoordde ze zwakjes.
    
  "Heeft die klootzak je iets aangedaan?" vroeg haar broer. Paul vertelde hem niet dat Jurgen had opgeschept over de brute verkrachting van Alice.
    
  Ze aarzelde een paar momenten voordat ze antwoordde, maar toen ze dat deed, vermeed ze Pauls blik.
    
  "Nee".
    
  Niemand zal het ooit weten, Alice, dacht Paul. En ik zal je nooit laten weten dat ik het weet.
    
  "Dat is maar goed ook. Hoe dan ook, je zult blij zijn te horen dat Paul die klootzak heeft vermoord. Je hebt geen idee hoe ver die man is gegaan om je daar weg te krijgen."
    
  Alice keek Paul aan en begreep plotseling wat dit plan inhield en hoeveel hij ervoor had opgeofferd. Ze hief haar handen op, nog steeds geboeid, en verwijderde de pleister.
    
  "Paul!" riep ze, terwijl ze haar snikken onderdrukte. Ze omhelsde hem.
    
  "Stil...zeg niets."
    
  Alice zweeg. En toen begonnen de sirenes te loeien.
    
    
  61
    
    
  "Wat is hier in godsnaam aan de hand?" vroeg Manfred.
    
  Hij moest nog vijftig meter lopen voordat hij de uitgang van het kamp bereikte, toen een sirene afging. Paul keek door de achterruit van de auto en zag verschillende soldaten vluchten uit het wachthuis dat ze net hadden verlaten. Op de een of andere manier hadden ze door dat hij een bedrieger was en haastten zich om de zware metalen uitgang te sluiten.
    
  "Stap erop! Stap in voordat hij hem op slot doet!" schreeuwde Paul naar Manfred, die meteen stevig op zijn stuur greep en tegelijkertijd het gaspedaal intrapte. De auto schoot als een kogel vooruit en de bewaker sprong opzij net toen de auto met een enorme knal tegen de metalen deur knalde. Manfreds voorhoofd stuiterde tegen het stuur, maar hij wist de auto onder controle te houden.
    
  De bewaker bij de poort trok een pistool en opende het vuur. De achterruit spatte in duizend stukken uiteen.
    
  "Wat je ook doet, ga niet richting München, Manfred! Blijf van de hoofdweg af!" riep Paul, terwijl hij Alice beschermde tegen het rondvliegende glas. "Neem de omweg die we op de heenweg zagen."
    
  "Ben je gek?" zei Manfred, diep ineengedoken in zijn stoel en nauwelijks in staat om te zien waar hij liep. "We hebben geen idee waar deze weg naartoe leidt! Wat dacht je van..."
    
  "We kunnen het risico niet lopen dat ze ons te pakken krijgen," zei Paul, hem onderbrekend.
    
  Manfred knikte en maakte een scherpe omweg, een onverharde weg in die in de duisternis verdween. Paul haalde de Luger van zijn broer uit de holster. Het voelde als een eeuwigheid geleden dat hij hem uit de stal had gepakt. Hij controleerde het magazijn: er zaten maar acht patronen in. Als ze gevolgd werden, zouden ze niet ver komen.
    
  Op dat moment doorboorden twee koplampen de duisternis achter hen en hoorden ze het klikken van een pistool en het geratel van een machinegeweer. Twee auto's volgden hen, en hoewel geen van beide zo snel was als de Mercedes, kenden hun chauffeurs de omgeving. Paul wist dat het niet lang zou duren voordat ze hem inhaalden. En het laatste geluid dat ze hoorden, zou oorverdovend zijn.
    
  "Verdomme! Manfred, we moeten ze van onze staart af krijgen!"
    
  "Hoe moeten we dit doen? Ik weet niet eens waar we naartoe gaan."
    
  Paul moest snel nadenken. Hij draaide zich om naar Alice, die nog steeds ineengedoken op haar stoel zat.
    
  "Alice, luister naar mij."
    
  Ze keek hem nerveus aan en Paul zag angst in haar ogen, maar ook vastberadenheid. Ze probeerde te glimlachen en Paul voelde een steek van liefde en pijn om alles wat ze had meegemaakt.
    
  "Weet jij hoe je zo'n ding moet gebruiken?" vroeg hij, terwijl hij de Luger omhoog hield.
    
  Alice schudde haar hoofd. "Ik wil dat je het oppakt en de trekker overhaalt wanneer ik je dat zeg. De beveiliging staat uit. Wees voorzichtig."
    
  "En wat nu?" riep Manfred.
    
  "Nu geef je gas, en we proberen bij ze weg te komen. Als je een pad, een weg, een ruiterpad ziet - wat dan ook - neem het dan. Ik heb een idee."
    
  Manfred knikte en trapte op het pedaal terwijl de auto brullend over de hobbelige weg raasde en kuilen verslond. Er klonk opnieuw geweervuur en de achteruitkijkspiegel brak uit toen er meer kogels in de kofferbak sloegen. Eindelijk, verderop, vonden ze wat ze zochten.
    
  "Kijk daar! De weg gaat bergopwaarts, dan is er een splitsing naar links. Als ik je dat zeg, doe je de lichten uit en duik je het pad af."
    
  Manfred knikte en ging rechtop in de bestuurdersstoel zitten, klaar om te stoppen terwijl Paul zich naar de achterbank draaide.
    
  "Oké, Alice! Schiet twee keer!"
    
  Alice ging rechtop zitten, de wind blies haar haar in haar gezicht, waardoor ze moeilijk kon zien. Ze hield het pistool met beide handen vast en richtte het op de lichten die hen achtervolgden. Ze haalde twee keer de trekker over en voelde een vreemd gevoel van kracht en voldoening: vergelding. Verrast door het geweervuur trokken hun achtervolgers zich terug naar de kant van de weg, even afgeleid.
    
  "Kom op, Manfred!"
    
  Hij deed de koplampen uit en gaf een ruk aan het stuur, waarmee hij de auto richting de donkere afgrond stuurde. Toen schakelde hij naar neutraal en reed de nieuwe weg op, die niet veel meer was dan een pad het bos in.
    
  Alle drie hielden ze hun adem in en hurkten op hun stoel terwijl hun achtervolgers met volle snelheid voorbij raasden. Ze wisten niet dat hun voortvluchtigen waren ontsnapt.
    
  "Ik denk dat we ze kwijt zijn!" zei Manfred, terwijl hij zijn armen strekte, die pijn deden van het zo stevig vasthouden van het stuur op de hobbelige weg. Bloed druppelde uit zijn neus, hoewel die er niet gebroken uitzag.
    
  "Oké, laten we teruggaan naar de hoofdweg voordat ze beseffen wat er is gebeurd."
    
  Toen duidelijk werd dat ze hun achtervolgers met succes hadden ontweken, liep Manfred naar de schuur waar Julian wachtte. Toen hij zijn bestemming naderde, reed hij van de weg af en parkeerde ernaast. Paul maakte van de gelegenheid gebruik om Alice los te maken van zijn boeien.
    
  "Laten we hem gaan halen. Hij staat een verrassing te wachten."
    
  "Wie meenemen?" vroeg ze.
    
  "Onze zoon, Alice. Hij verstopt zich achter de hut."
    
  "Julian? Heb jij Julian hierheen gebracht? Zijn jullie allebei gek?" schreeuwde ze.
    
  "We hadden geen keus," protesteerde Paul. "De afgelopen uren waren verschrikkelijk."
    
  Ze hoorde hem niet, want ze stapte al uit de auto en rende naar de hut.
    
  "Julian! Julian, lieverd, ik ben het, mam! Waar ben je?"
    
  Paul en Manfred renden achter haar aan, bang dat ze zou vallen en zich zou bezeren. Ze botsten tegen Alice in de hoek van de hut. Ze bleef doodsbang staan, haar ogen wijd open.
    
  "Wat is er aan de hand, Alice?" vroeg Paul.
    
  "Wat er aan de hand is, mijn vriend," zei een stem uit de duisternis, "is dat jullie drie je echt goed moeten gedragen als je weet wat goed is voor deze kleine man."
    
  Paul onderdrukte een kreet van woede toen de figuur een paar stappen in de richting van de koplampen zette. Hij kwam zo dichtbij dat ze hem herkenden en konden zien wat hij deed.
    
  Het was Sebastian Keller. En hij richtte een pistool op Julians hoofd.
    
    
  62
    
    
  "Mam!" schreeuwde Julian, doodsbang. De oude boekhandelaar had zijn linkerarm om de nek van de jongen; de andere hand was gericht op zijn pistool. Paul zocht tevergeefs naar het pistool van zijn broer. De holster was leeg; Alice had het in de auto laten liggen. "Sorry, hij verraste me. Toen zag hij de koffer en haalde er een pistool uit..."
    
  "Julian, lieverd," zei Alice kalm. "Maak je daar nu geen zorgen over.
    
  I-"
    
  "Iedereen stil!" riep Keller. "Dit is een privéaangelegenheid tussen Paul en mij."
    
  "Je hebt gehoord wat hij zei," zei Paul.
    
  Hij probeerde Alice en Manfred uit de vuurlinie van Keller te trekken, maar de boekhandelaar hield hem tegen en kneep Julians nek nog steviger dicht.
    
  "Blijf waar je bent, Paul. Het zou beter voor de jongen zijn als je achter Fraulein Tannenbaum ging staan."
    
  "Je bent een rat, Keller. Alleen een laffe rat zou zich achter een weerloos kind verschuilen."
    
  De boekhandelaar begon zich terug te trekken en verborg zich weer in de schaduwen, totdat ze alleen nog zijn stem konden horen.
    
  "Het spijt me, Paul. Geloof me, het spijt me. Maar ik wil niet eindigen zoals Clovis en je broer."
    
  "Maar hoe..."
    
  Hoe had ik dat moeten weten? Ik heb je in de gaten gehouden sinds je drie dagen geleden mijn boekwinkel binnenliep. En de afgelopen vierentwintig uur waren erg leerzaam. Maar op dit moment ben ik moe en wil ik graag slapen, dus geef me gewoon wat ik vraag, en ik zal je zoon bevrijden.
    
  "Wie is deze gekke kerel, Paul?" vroeg Manfred.
    
  "De man die mijn vader vermoordde."
    
  Er klonk duidelijk verbazing in Kellers stem.
    
  "Nou, nu... betekent het dat je niet zo naïef bent als je lijkt."
    
  Paul stapte naar voren en ging tussen Alice en Manfred staan.
    
  Toen ik het briefje van mijn moeder las, zei ze dat hij bij haar zwager Nagel was en bij een derde partij, een 'vriend'. Toen besefte ik dat je me vanaf het begin had gemanipuleerd.
    
  Die nacht vroeg je vader me om voor hem te bemiddelen bij een paar invloedrijke mensen. Hij wilde dat de moord die hij in de koloniën had gepleegd en zijn desertie zouden verdwijnen. Het was moeilijk, hoewel je oom en ik het misschien wel hadden kunnen bereiken. In ruil daarvoor bood hij ons tien procent van de stenen. Tien procent!
    
  "Dus je hebt hem vermoord."
    
  "Het was een ongeluk. We hadden ruzie. Hij trok een pistool, ik viel hem aan... Wat maakt het uit?"
    
  "Behalve dat het er wel toe deed, nietwaar, Keller?"
    
  We verwachtten een schatkaart tussen zijn papieren te vinden, maar die was er niet. We wisten dat hij een envelop naar je moeder had gestuurd, en we dachten dat ze die misschien ooit had bewaard... Maar de jaren verstreken en de kaart is nooit opgedoken.
    
  "Omdat hij haar nooit een kaartje heeft gestuurd, Keller."
    
  Toen begreep Paul het. Het laatste puzzelstukje viel op zijn plaats.
    
  "Heb je het gevonden, Paul? Lieg niet tegen me; ik kan je lezen als een boek."
    
  Paul keek om zich heen voordat hij antwoordde. De situatie kon niet erger. Keller had Julian, en alle drie waren ongewapend. Met de koplampen van de auto's op hen gericht, zouden ze perfecte doelwitten zijn voor de man die zich in de schaduwen schuilhield. En zelfs als Paul besloot aan te vallen en Keller het pistool van het hoofd van de jongen afleidde, zou hij een perfect schot op Pauls lichaam hebben.
    
  Ik moet hem afleiden. Maar hoe?
    
  Het enige wat in hem opkwam, was dat hij Keller de waarheid moest vertellen.
    
  "Mijn vader heeft je de envelop niet voor mij gegeven, toch?"
    
  Keller lachte minachtend.
    
  "Paul, je vader was een van de grootste klootzakken die ik ooit heb gezien. Hij was een rokkenjager en een lafaard, hoewel hij ook leuk gezelschap was. We hebben het leuk gehad, maar de enige persoon om wie Hans ooit gaf, was hijzelf. Ik heb het verhaal over de envelop verzonnen om je aan te moedigen, om te kijken of je de boel na al die jaren wat op scherp kon zetten. Toen je de Mauser pakte, Paul, pakte je het wapen waarmee je vader werd vermoord. Dat is, mocht je het nog niet gemerkt hebben, hetzelfde wapen dat ik op Julians hoofd richt."
    
  "En al die tijd..."
    
  Ja, ik heb al die tijd gewacht op een kans om de prijs op te eisen. Ik ben negenenvijftig, Paul. Ik heb nog tien mooie jaren voor me, als ik geluk heb. En ik weet zeker dat een kist vol diamanten mijn pensioen wat zal opfleuren. Dus vertel me waar de kaart is, want ik weet dat jij het weet.
    
  "Het zit in mijn koffer."
    
  "Nee, dat is niet waar. Ik heb het van boven tot onder doorgenomen."
    
  "Ik zeg je, dit is waar het is."
    
  Er viel een paar seconden stilte.
    
  "Goed dan," zei Keller uiteindelijk. "Dit is wat we gaan doen. Fräulein Tannenbaum zal een paar stappen naar me toe zetten en mijn instructies opvolgen. Ze zal de koffer in het licht trekken, en dan hurkt u neer en laat me zien waar de kaart is. Is dat duidelijk?"
    
  Paul knikte.
    
  "Ik herhaal, is dit duidelijk?", hield Keller vol, terwijl hij zijn stem verhief.
    
  "Alice," zei Paul.
    
  "Ja, dat is duidelijk," zei ze met vaste stem, terwijl ze een stap naar voren deed.
    
  Paul voelde zich bezorgd door haar toon en greep haar hand.
    
  "Alice, doe geen domme dingen."
    
  "Dat zal ze niet doen, Paul. Maak je geen zorgen," zei Keller.
    
  Alice trok haar hand los. Er was iets in haar manier van lopen, haar schijnbare passiviteit - de manier waarop ze de schaduwen in stapte zonder ook maar de geringste emotie te tonen - dat Pauls hart deed samentrekken. Hij voelde plotseling de wanhopige zekerheid dat het allemaal zinloos was. Dat er over een paar minuten vier harde knallen zouden klinken, vier lichamen op een bed van dennennaalden zouden liggen, zeven dode, koude ogen de donkere silhouetten van de bomen zouden aanschouwen.
    
  Alice was te bang voor Julians benarde situatie om iets te doen. Ze volgde Kellers korte, droge instructies letterlijk op en kwam onmiddellijk de verlichte ruimte in, deinsde achteruit en sleepte een open koffer vol kleren achter zich aan.
    
  Paul hurkte neer en begon door zijn stapel spullen te rommelen.
    
  "Wees heel voorzichtig met wat je doet," zei Keller.
    
  Paul antwoordde niet. Hij had gevonden wat hij zocht, de sleutel waar de woorden van zijn vader hem naartoe hadden geleid.
    
  Soms ligt de grootste schat verborgen op dezelfde plek als de grootste verwoesting.
    
  Het mahoniehouten kistje waarin zijn vader zijn pistool bewaarde.
    
  Met langzame bewegingen, waarbij hij zijn handen zichtbaar hield, opende Paul het. Hij groef zijn vingers in de dunne rode vilten voering en gaf een flinke ruk. De stof scheurde met een klap open en er verscheen een klein vierkantje papier. Er stonden diverse tekeningen en getallen op, handgeschreven met Indiase inkt.
    
  "En, Keller? Hoe voelt het om te weten dat die kaart al die jaren recht onder je neus lag?" vroeg hij, terwijl hij een stuk papier omhoog hield.
    
  Er viel weer een stilte. Paul genoot van de teleurstelling op het gezicht van de oude boekhandelaar.
    
  "Heel goed," zei Keller hees. "Geef het papier nu aan Alice, en laat haar heel langzaam naar me toe komen."
    
  Paul stopte het kaartje rustig in zijn broekzak.
    
  "Nee".
    
  "Heb je niet gehoord wat ik zei?"
    
  "Ik zei nee."
    
  "Paul, doe wat hij je zegt!" zei Alice.
    
  "Deze man heeft mijn vader vermoord."
    
  "En hij gaat onze zoon vermoorden!"
    
  "Je moet doen wat hij zegt, Paul," drong Manfred aan.
    
  "Goed dan," zei Paul, terwijl hij in zijn zak greep en het briefje eruit haalde. "In dat geval..."
    
  Met een snelle beweging verfrommelde hij het, stopte het in zijn mond en begon te kauwen.
    
  "Neeeeee!"
    
  Kellers woedende kreet galmde door het bos. De oude boekhandelaar kwam uit de schaduwen tevoorschijn en sleepte Julian achter zich aan, het pistool nog steeds op zijn schedel gericht. Maar toen hij Paul naderde, richtte hij het op Pauls borst.
    
  "Verdomde klootzak!"
    
  Kom eens wat dichterbij, dacht Paul, terwijl hij zich voorbereidde om te springen.
    
  "Je had er geen recht op!"
    
  Keller bleef staan, nog steeds buiten Pauls bereik.
    
  Dichterbij!
    
  Hij begon de trekker over te halen. Pauls beenspieren spanden zich aan.
    
  "Deze diamanten waren van mij!"
    
  Het laatste woord veranderde in een doordringende, vormloze schreeuw. De kogel verliet het pistool, maar Kellers hand schoot omhoog. Hij liet Julian los en draaide zich vreemd om, alsof hij iets achter zich probeerde te bereiken. Terwijl hij zich omdraaide, onthulde het licht een vreemd aanhangsel met een rode hendel op zijn rug.
    
  Het jachtmes dat vierentwintig uur geleden uit de handen van Jurgen von Schroeder viel.
    
  Julian hield het mes de hele tijd in zijn riem, wachtend op het moment dat het pistool niet langer op zijn hoofd gericht zou zijn. Hij stak met alle kracht die hij kon opbrengen in het mes, maar in een vreemde hoek, en bracht Keller daarmee niet veel meer toe dan een oppervlakkige wond. Met een kreet van pijn mikte Keller op het hoofd van de jongen.
    
  Paul koos dat moment om te springen, en zijn schouder raakte Keller in zijn onderrug. De boekhandelaar zakte in elkaar en probeerde zich om te draaien, maar Paul lag al bovenop hem, klemde zijn armen met zijn knieën vast en sloeg hem keer op keer in zijn gezicht.
    
  Hij viel de boekhandelaar meer dan twee dozijn keer aan, zich niet bewust van de pijn in zijn handen, die de volgende dag volledig opgezwollen waren, en de schaafwonden op zijn knokkels. Zijn geweten verdween en het enige wat voor Paul nog telde, was de pijn die hij veroorzaakte. Hij stopte pas toen hij geen kwaad meer kon doen.
    
  "Paul. Zo is het genoeg," zei Manfred, terwijl hij een hand op zijn schouder legde. "Hij is dood."
    
  Paul draaide zich om. Julian lag in de armen van zijn moeder, zijn hoofd begraven in haar borst. Hij bad tot God dat zijn zoon niet zou zien wat hij net had gedaan. Hij trok Jurgens jas uit, die doordrenkt was met Kellers bloed, en liep naar Julian toe om hem te omhelzen.
    
  "Gaat het?"
    
  "Het spijt me dat ik niet heb geluisterd naar wat je zei over het mes," zei de jongen, terwijl hij begon te huilen.
    
  "Je was heel dapper, Julian. En je hebt ons leven gered."
    
  "Echt?"
    
  "Inderdaad. Nu moeten we gaan," zei hij, terwijl hij naar de auto liep. "Iemand heeft misschien het schot gehoord."
    
  Alice en Julian klommen achterin, terwijl Paul op de passagiersstoel ging zitten. Manfred startte de motor en ze reden terug naar de weg.
    
  Ze bleven nerveus in de achteruitkijkspiegel kijken, maar niemand lette op hen. Iemand zat ongetwijfeld achter de ontsnapten uit Dachau aan. Maar het bleek dat de tegenovergestelde richting vanuit München de juiste strategie was geweest. Toch was het een kleine overwinning. Ze zouden nooit meer hun oude leven kunnen hervatten.
    
  "Er is één ding dat ik wil weten, Paul," fluisterde Manfred, waarmee hij een half uur later de stilte verbrak.
    
  "Wat is dit?"
    
  "Heeft dit kleine stukje papier echt geleid tot een kist vol diamanten?"
    
  "Ik geloof dat het zo is gegaan. Hij ligt ergens in Zuidwest-Afrika begraven."
    
  "Ik begrijp het," zei Manfred teleurgesteld.
    
  "Wil je even naar haar kijken?"
    
  "We moeten Duitsland verlaten. Op schattenjacht gaan zou geen slecht idee zijn. Jammer dat je dat hebt ingeslikt."
    
  "De waarheid is," zei Paul, terwijl hij een kaart uit zijn zak haalde, "dat ik het briefje over het toekennen van een medaille aan mijn broer heb ingeslikt. Hoewel ik, gezien de omstandigheden, niet zeker weet of hij er bezwaar tegen zou hebben gehad."
    
    
  Epiloog
    
    
    
  STRAAT VAN GIBRALTAR
    
  12 maart 1940
    
  Terwijl de golven tegen het geïmproviseerde schip beukten, begon Paul zich zorgen te maken. De oversteek zou eenvoudig moeten zijn, slechts een paar kilometer over kalme zee, onder dekking van de nacht.
    
  Toen werd het ingewikkelder.
    
  Natuurlijk was het de afgelopen jaren niet zo makkelijk geweest. Ze ontsnapten zonder grote tegenslagen uit Duitsland, over de Oostenrijkse grens, en bereikten begin 1935 Zuid-Afrika.
    
  Het was een tijd van een nieuw begin. Alice' glimlach keerde terug en ze werd de sterke, koppige vrouw die ze altijd was geweest. Julians vreselijke angst voor het donker begon af te nemen. En Manfred ontwikkelde een sterke vriendschap met zijn zwager, vooral omdat Paul hem liet winnen met schaken.
    
  De zoektocht naar de schat van Hans Rainer bleek een grotere uitdaging dan aanvankelijk leek. Paul keerde enkele maanden terug naar de diamantmijn, nu vergezeld door Manfred, die dankzij zijn ingenieurskwalificaties Pauls baas werd. Alice van haar kant verspilde geen tijd en werd de onofficiële fotograaf bij elk sociaal evenement onder het mandaat.
    
  Samen slaagden ze erin genoeg geld te sparen om een kleine boerderij te kopen in het stroomgebied van de Oranjerivier, dezelfde waar Hans en Nagel tweeëndertig jaar eerder diamanten hadden gestolen. In de afgelopen drie decennia was het landgoed meerdere keren van eigenaar gewisseld en velen zeiden dat het vervloekt was. Verschillende mensen waarschuwden Paul dat hij zijn geld zou weggooien als hij het kocht.
    
  "Ik ben niet bijgelovig," zei hij. "En ik heb het gevoel dat mijn geluk wel eens zou kunnen keren."
    
  Ze waren hier voorzichtig mee. Ze wachtten enkele maanden voordat ze op zoek gingen naar diamanten. Toen, op een avond in de zomer van 1936, gingen ze met z'n vieren op pad onder het licht van de volle maan. Ze kenden de omgeving goed, omdat ze er zondag aan zondag met picknickmanden doorheen hadden gewandeld en deden alsof ze een wandeling maakten.
    
  Hans' kaart was verrassend nauwkeurig, zoals je zou verwachten van een man die zijn halve leven over navigatiekaarten had gespit. Hij had een ravijn en een beekbedding getekend, evenals een pijlpuntvormige rots waar ze elkaar hadden ontmoet. Dertig passen ten noorden van de klif begonnen ze te graven. De grond was zacht en het duurde niet lang voordat ze de kist vonden. Manfred floot ongelovig toen ze hem openden en de ruwe stenen zagen in het licht van hun zaklampen. Julian begon met hen te spelen en Alice danste een levendige foxtrot met Paul, en er was geen muziek behalve het getjirp van krekels in het ravijn.
    
  Drie maanden later vierden ze hun bruiloft in de stadskerk. Zes maanden later ging Paul naar het taxatiebureau voor edelstenen en vertelde dat hij een paar stenen in een beek op zijn terrein had gevonden. Hij raapte er een paar kleinere op en keek met ingehouden adem toe hoe de taxateur ze tegen het licht hield, ze over een stukje vilt wreef en zijn snor gladstreek - al die onnodige toverkunstjes die experts gebruiken om belangrijk te lijken.
    
  "Ze zijn van behoorlijk goede kwaliteit. Als ik jou was, zou ik een zeef kopen en beginnen met het uitlekken van de boel, jochie. Ik koop alles wat je me brengt."
    
  Twee jaar lang bleven ze diamanten uit de rivier "winnen". In het voorjaar van 1939 vernam Alice dat de situatie in Europa zeer nijpend werd.
    
  "De Zuid-Afrikanen staan aan de kant van de Britten. Binnenkort zijn we niet meer welkom in de koloniën."
    
  Paul wist dat het tijd was om te vertrekken. Ze hadden een grotere partij stenen verkocht dan normaal - zo veel zelfs dat de taxateur de mijnmanager moest bellen om hem geld te sturen - en op een avond vertrokken ze zonder afscheid te nemen, met slechts een paar persoonlijke bezittingen en vijf paarden.
    
  Ze namen een cruciale beslissing over wat ze met het geld zouden doen. Ze trokken naar het noorden, naar het Waterbergplateau. Daar woonden de overlevende Herero, de mensen die zijn vader had geprobeerd uit te roeien en met wie Paulus lange tijd had samengeleefd tijdens zijn eerste verblijf in Afrika. Toen Paulus terugkeerde naar het dorp, begroette de medicijnman hem met een welkomstlied.
    
  "Paul Mahaleba is terug, Paul de witte jager," zei hij, terwijl hij met zijn gevederde toverstok zwaaide.
    
  Paul ging meteen naar de baas om te praten en gaf hem een grote tas met daarin driekwart van de opbrengst van de verkoop van de diamanten.
    
  "Dit is voor de Herero. Om de waardigheid van uw volk terug te brengen."
    
  "Jij bent degene die met deze daad je waardigheid herstelt, Paul Mahaleba," verklaarde de sjamaan. "Maar jouw gave zal door ons volk worden verwelkomd."
    
  Paulus knikte nederig toen hij de wijsheid van die woorden zag.
    
  Ze brachten een aantal fantastische maanden door in het dorp en hielpen het zo goed mogelijk in oude glorie te herstellen. Tot Alice op een dag vreselijk nieuws hoorde van een van de handelaren die af en toe door Windhoek kwamen.
    
  "Er is oorlog uitgebroken in Europa."
    
  "We hebben hier genoeg gedaan," zei Paul nadenkend, terwijl hij naar zijn zoon keek. "Nu is het tijd om aan Julian te denken. Hij is vijftien en hij heeft een normaal leven nodig, ergens met een toekomst."
    
  Zo begon hun lange pelgrimstocht over de Atlantische Oceaan. Eerst per boot naar Mauritanië, vervolgens naar Frans Marokko, vanwaar ze gedwongen werden te vluchten toen de grenzen gesloten werden voor iedereen zonder visum. Dit was een lastige formaliteit voor een Joodse vrouw zonder papieren of een man die officieel overleden was en geen andere identificatie had dan een oude kaart van een vermiste SS-officier.
    
  Nadat hij met verschillende vluchtelingen had gesproken, besloot Paul om vanuit een plaats aan de rand van Tanger de grens naar Portugal over te steken.
    
  "Het zal niet moeilijk zijn. De omstandigheden zijn goed en het is niet te ver."
    
  De zee houdt ervan de dwaze woorden van overmoedige mensen tegen te spreken, en die nacht barstte er een storm los. Ze worstelden lange tijd, en Paulus bond zijn gezin zelfs vast op een vlot zodat de golven hen niet zouden wegrukken van het armzalige schip dat ze voor een appel en een ei van een oplichter in Tanger hadden gekocht.
    
  Als de Spaanse patrouille niet precies op tijd was verschenen, zouden vier van hen ongetwijfeld zijn verdronken.
    
  Ironisch genoeg was Paul banger in het ruim dan tijdens zijn spectaculaire poging om aan boord te komen, terwijl hij secondenlang over de rand van de patrouilleboot hing. Eenmaal aan boord vreesden ze allemaal dat ze naar Cadiz zouden worden gebracht, vanwaar ze gemakkelijk terug naar Duitsland konden worden gestuurd. Paul vervloekte zichzelf dat hij niet had geprobeerd om op zijn minst een paar woorden Spaans te leren.
    
  Zijn plan was om een strand ten oosten van Tarifa te bereiken, waar vermoedelijk iemand op hen zou wachten - een contactpersoon van de oplichter die hun de boot had verkocht. Deze man zou hen per vrachtwagen naar Portugal vervoeren. Maar ze kregen nooit de kans om te achterhalen of hij ook daadwerkelijk kwam opdagen.
    
  Paul bracht vele uren door in het ruim, op zoek naar een oplossing. Zijn vingers raakten het geheime zakje van zijn shirt aan waar hij een dozijn diamanten had verstopt, Hans Reiners laatste schat. Alice, Manfred en Julian hadden een soortgelijke lading in hun kleren. Misschien als ze de bemanning omkochten met een handvol...
    
  Paul was zeer verrast toen de Spaanse kapitein hen midden in de nacht uit het ruim trok, hun een roeiboot gaf en koers zette naar de Portugese kust.
    
  Bij het licht van de lantaarn op het dek zag Paul het gezicht van deze man, die even oud moest zijn geweest als hijzelf. Even oud als zijn vader toen hij stierf, en met hetzelfde beroep. Paul vroeg zich af hoe het zou zijn afgelopen als zijn vader geen moordenaar was geweest, als hij zelf niet het grootste deel van zijn jeugd had doorgebracht met het proberen te achterhalen wie hem had vermoord.
    
  Hij doorzocht zijn kleren en haalde er het enige uit dat hij nog had als herinnering aan die tijd: de vrucht van Hans' schurkenstreken, het symbool van het verraad van zijn broer.
    
  Misschien zou het voor Jurgen anders zijn geweest als zijn vader een nobel man was geweest, dacht hij.
    
  Paulus vroeg zich af hoe hij deze Spanjaard dit duidelijk kon maken. Hij legde het embleem in zijn hand en herhaalde twee eenvoudige woorden.
    
  "Verraad," zei hij, terwijl hij met zijn wijsvinger zijn borst aanraakte. "Redding," zei hij, terwijl hij de borst van de Spanjaard aanraakte.
    
  Misschien ontmoet de kapitein ooit iemand die hem kan uitleggen wat deze twee woorden betekenen.
    
  Hij sprong in de kleine boot en ze begonnen met z'n vieren te roeien. Een paar minuten later hoorden ze het klotsen van water tegen de oever en kraakte de boot zachtjes over het grind van de rivierbedding.
    
  Ze waren in Portugal.
    
  Voordat hij uit de boot stapte, keek hij om zich heen om er zeker van te zijn dat er geen gevaar was, maar hij zag niets.
    
  Het is vreemd, dacht Paul. Sinds ik mijn oog heb uitgestoken, zie ik alles zoveel helderder.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
  Gomez-Jurado Juan
    
    
    
    
  Het contract met God, ook bekend als de Mozes-expeditie
    
    
  Het tweede boek in de serie over pater Anthony Fowler, 2009
    
    
  Opgedragen aan Matthew Thomas, een grotere held dan Vader Fowler
    
    
    
    
  Hoe je een vijand creëert
    
    
    
  Begin met een leeg canvas
    
  Schets de vormen in het algemeen
    
  mannen, vrouwen en kinderen
    
    
  Duik in de put van je eigen onderbewustzijn
    
  afgezworen duisternis
    
  met een brede kwast en
    
  vreemden op de zenuwen werken met een sinistere ondertoon
    
  uit de schaduwen
    
    
  Volg het gezicht van de vijand - hebzucht,
    
  Haat, onachtzaamheid die je niet durft te benoemen
    
  Jouw eigen
    
    
  Verberg de zoete individualiteit van elk gezicht
    
    
  Wis alle hints van talloze liefdes, hoop,
    
  angsten die in een caleidoscoop worden gereproduceerd
    
  elk oneindig hart
    
    
  Draai je glimlach totdat deze een naar beneden gerichte glimlach vormt
    
  boog van wreedheid
    
    
  Scheid het vlees van de botten totdat alleen de
    
  abstract skelet van de dood resten
    
    
  Overdrijf elk kenmerk totdat de persoon
    
  veranderd in een beest, een parasiet, een insect
    
    
  Vul de achtergrond met kwaadaardig
    
  figuren uit oude nachtmerries - duivels,
    
  demonen, myrmidonen van het kwaad
    
    
  Wanneer je vijandpictogram compleet is
    
  je zult kunnen doden zonder je schuldig te voelen,
    
  slachten zonder schaamte
    
    
  Wat je vernietigt, zal worden
    
  slechts een vijand van God, een obstakel
    
  naar de geheime dialectiek van de geschiedenis
    
    
  namens de vijand
    
  Sam Keen
    
    
  De Tien Geboden
    
    
    
  Ik ben de Heer, uw God.
    
  Gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben.
    
  U mag geen enkel afgodsbeeld voor uzelf maken.
    
  U mag de naam van de Heer, uw God, niet ijdel gebruiken.
    
  Denk aan de sabbatdag, houd hem heilig
    
  Eer uw vader en moeder
    
  Je mag niet doden
    
  Gij zult geen overspel plegen
    
  Je mag niet stelen
    
  U mag geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste.
    
  Je moet het huis van je buren niet begeren.
    
    
    
  Proloog
    
    
    
  IK BEN IN HET SPIEGELGRUND KINDERZIEKENHUIS
    
  ADER
    
    
  Februari 1943
    
    
  Toen ze een gebouw naderde met een grote swastikavlag erboven, kon de vrouw een rilling niet onderdrukken. Haar metgezel interpreteerde dit verkeerd en trok haar dichter naar zich toe om haar warm te houden. Haar dunne jas bood nauwelijks bescherming tegen de scherpe middagwind, die aankondigde dat er een sneeuwstorm op komst was.
    
  "Doe dit aan, Odile," zei de man, terwijl zijn vingers trilden terwijl hij de knopen van zijn jas openmaakte.
    
  Ze wurmde zich uit zijn greep en klemde de tas steviger tegen haar borst. De tien kilometer lange wandeling door de sneeuw had haar uitgeput en verdoofd van de kou achtergelaten. Drie jaar geleden zouden ze aan hun reis zijn begonnen in hun Daimler met chauffeur, en zij zou haar bontjas hebben gedragen. Maar hun auto was nu van de brigadecommissaris, en haar bontjas werd waarschijnlijk ergens in een theaterloge rondgedragen door een nazivrouw met mascara. Odile verzamelde moed en belde drie keer aan voordat ze opnam.
    
  'Het is niet de kou, Joseph. We hebben niet veel tijd meer voor de avondklok. Als we niet op tijd terug zijn...'
    
  Voordat haar man kon reageren, deed de verpleegster plotseling de deur open. Zodra ze de bezoekers aankeek, verdween haar glimlach. Jaren onder het naziregime hadden haar geleerd een Jood onmiddellijk te herkennen.
    
  "Wat wil je?" vroeg ze.
    
  De vrouw dwong zichzelf om te glimlachen, ook al waren haar lippen pijnlijk gebarsten.
    
  'Wij willen dokter Graus spreken.'
    
  'Heb je een afspraak?'
    
  'De dokter zei dat hij ons zou zien.'
    
  'Naam?'
    
  'Joseph en Odile Cohen, Vader Uleyn'.
    
  De verpleegster deed een stap achteruit toen hun achternaam haar vermoedens bevestigde.
    
  'Je liegt. Je hebt geen afspraak. Ga weg. Ga terug naar het hol waar je vandaan kwam. Je weet dat je hier niet in mag.'
    
  'Alstublieft. Mijn zoon is binnen. Alstublieft!'
    
  Haar woorden waren voor niets toen de deur dichtsloeg.
    
  Jozef en zijn vrouw staarden hulpeloos naar het enorme gebouw. Toen ze zich omdraaiden, voelde Odile zich plotseling zwak en struikelde, maar Jozef wist haar op te vangen voordat ze viel.
    
  'Kom op, we vinden wel een andere manier om binnen te komen.'
    
  Ze liepen naar de zijkant van het ziekenhuis. Toen ze de hoek omgingen, trok Joseph zijn vrouw terug. De deur was net opengegaan. Een man in een dikke jas duwde met al zijn kracht een kar vol afval naar de achterkant van het gebouw. Joseph en Odile bleven dicht bij de muur en glipten door de open deuropening.
    
  Eenmaal binnen bevonden ze zich in een dienstzaal die leidde naar een labyrint van trappen en andere gangen. Terwijl ze door de gang liepen, hoorden ze in de verte gedempt geschreeuw dat uit een andere wereld leek te komen. De vrouw concentreerde zich en luisterde naar de stem van haar zoon, maar het was zinloos. Ze liepen door verschillende gangen zonder iemand tegen te komen. Jozef moest zich haasten om zijn vrouw bij te houden, die, puur instinctief, snel naar voren liep en slechts een seconde bij elke deuropening bleef staan.
    
  Al snel tuurden ze een donkere, L-vormige kamer in. Die was gevuld met kinderen, van wie velen vastgebonden aan bedden lagen en jankten als natte honden. De kamer was benauwd en stinkend, en de vrouw begon te zweten en voelde een tintelend gevoel in haar ledematen terwijl haar lichaam opwarmde. Ze schonk er echter geen aandacht aan, terwijl haar ogen van bed naar bed schoten, van het ene jonge gezicht naar het andere, wanhopig op zoek naar haar zoon.
    
  'Hier is het rapport, dokter Grouse.'
    
  Joseph en zijn vrouw wisselden een blik uit toen ze de naam hoorden van de dokter die ze moesten zien, de man die het leven van hun zoon in zijn handen hield. Ze draaiden zich om naar de verste hoek van de kamer en zagen een groepje mensen rond een van de bedden verzameld. Een aantrekkelijke jonge dokter zat aan het bed van een meisje dat er ongeveer negen jaar oud uitzag. Naast hem hield een oudere verpleegster een dienblad met chirurgische instrumenten vast, terwijl een arts van middelbare leeftijd met een verveelde blik aantekeningen maakte.
    
  "Dokter Graus..." zei Odile aarzelend, terwijl ze al haar moed bijeenraapte en naar de groep toe liep.
    
  De jongeman zwaaide afwijzend naar de verpleegster, zonder zijn ogen af te wenden van wat hij aan het doen was.
    
  'Niet nu, alsjeblieft.'
    
  De verpleegster en de andere dokter keken Odile verbaasd aan, maar zeiden niets.
    
  Toen ze zag wat er gebeurde, moest Odile haar tanden op elkaar zetten om niet te schreeuwen. Het jonge meisje was doodsbleek en leek half bewusteloos. Graus hield haar hand boven een metalen bak en maakte kleine sneetjes met een scalpel. Er was nauwelijks een plekje op de hand van het meisje dat niet door het mes werd geraakt, en langzaam sijpelde er bloed in de bak, die bijna vol was. Uiteindelijk kantelde het meisje haar hoofd opzij. Graus legde twee slanke vingers in haar nek.
    
  'Oké, ze heeft geen pols. Hoe laat is het, dokter Strobel?'
    
  'Zes zevenendertig.'
    
  Bijna drieënnegentig minuten. Uitzonderlijk! De proefpersoon bleef bij bewustzijn, hoewel haar bewustzijnsniveau relatief laag was, en ze vertoonde geen tekenen van pijn. De combinatie van opiumtinctuur en doornappel is ongetwijfeld beter dan alles wat we tot nu toe hebben geprobeerd. Gefeliciteerd, Strobel. Bereid een monster voor op autopsie.
    
  'Dank u, meneer de dokter. Onmiddellijk.'
    
  Pas toen draaide de jonge dokter zich om naar Joseph en Odile. Zijn ogen straalden een mengeling van irritatie en minachting uit.
    
  'En wie zou jij kunnen zijn?'
    
  Odile deed een stap naar voren en ging naast het bed staan. Ze probeerde niet naar het dode meisje te kijken.
    
  Mijn naam is Odile Cohen, Dr. Graus. Ik ben de moeder van Elan Cohen.
    
  De dokter keek Odile koel aan en draaide zich vervolgens naar de verpleegster.
    
  'Haal die Joden hier weg, Vader Ulein Ulrike.'
    
  De verpleegster greep Odile bij de elleboog en duwde haar ruw tussen de vrouw en de dokter. Joseph schoot zijn vrouw te hulp en worstelde met de forse verpleegster. Even vormden ze een vreemd trio, dat zich in verschillende richtingen bewoog, maar geen van beiden kwam vooruit. Vader Ulrikes gezicht kleurde rood van de inspanning.
    
  "Dokter, ik weet zeker dat er een vergissing is gemaakt," zei Odile, terwijl ze probeerde haar hoofd achter de brede schouders van de verpleegster vandaan te steken. "Mijn zoon is niet geestesziek."
    
  Odile wist zich los te maken uit de greep van de verpleegster en draaide zich om naar de dokter.
    
  'Het is waar dat hij niet veel heeft gezegd sinds we ons huis verloren, maar hij is niet gek. Hij is hier vanwege een vergissing. Als je hem laat gaan... Laat me je alsjeblieft het enige geven wat we nog hebben.'
    
  Ze legde het pakket op het bed, waarbij ze ervoor zorgde dat ze het lichaam van het dode meisje niet raakte, en verwijderde voorzichtig de krantenverpakking. Ondanks het zwakke licht in de kamer, wierp het gouden voorwerp zijn glans op de omringende muren.
    
  'Het is al generaties lang in de familie van mijn man, dokter Graus. Ik ga liever dood dan dat ik het opgeef. Maar mijn zoon, dokter, mijn zoon...'
    
  Odile barstte in tranen uit en viel op haar knieën. De jonge dokter merkte het nauwelijks, zijn ogen gericht op het voorwerp op het bed. Hij slaagde er echter in zijn mond lang genoeg te openen om alle hoop die het stel nog had te vernietigen.
    
  'Uw zoon is dood. Ga weg.'
    
    
  Zodra de koude buitenlucht haar gezicht raakte, herwon Odile haar krachten. Terwijl ze zich aan haar man vastklampten terwijl ze zich haastig uit het ziekenhuis terugtrokken, zag ze meer dan ooit op tegen de avondklok. Haar gedachten waren uitsluitend gericht op de terugkeer naar de andere kant van de stad, waar hun andere zoon wachtte.
    
  'Schiet op, Joseph. Schiet op.'
    
  Ze versnelden hun pas onder de gestaag vallende sneeuw.
    
    
  In zijn ziekenhuispraktijk hing dokter Graus met een afwezige blik de telefoon op en streelde een vreemd gouden voorwerp op zijn bureau. Een paar minuten later, toen het gehuil van de SS-sirenes hem bereikte, keek hij niet eens uit het raam. Zijn assistent had het over vluchtende Joden, maar Graus negeerde het.
    
  Hij was druk bezig met het plannen van de operatie van de jonge Cohen.
    
  Hoofdpersonages
    
  Geestelijkheid
    
  VADER ANTHONY FOWLER, een agent die samenwerkt met zowel de CIA als de Heilige Alliantie.
    
  PATER ALBERT, voormalig hacker. Systeemanalist bij de CIA en contactpersoon voor de inlichtingendienst van het Vaticaan.
    
  BROEDER CESÁREO, Dominicaan. Bewaarder van Oudheden in het Vaticaan.
    
    
  Vaticaanse Veiligheidskorps
    
  CAMILO SIRIN, inspecteur-generaal. Tevens hoofd van de Heilige Alliantie, de geheime inlichtingendienst van het Vaticaan.
    
    
  Burgers
    
  ANDREA OTERO, verslaggever van de krant El Globo.
    
  RAYMOND KANE, multimiljonair en industrieel.
    
  JACOB RUSSELL, uitvoerend assistent van Cain.
    
  ORVILLE WATSON, terrorismeconsultant en eigenaar van Netcatch.
    
  DOKTER HEINRICH GRAUSS, nazi-genocidepleger.
    
    
  De expeditiestaf van Mozes
    
  CECIL FORRESTER, Bijbels archeoloog.
    
  DAVID PAPPAS, GORDON DARWIN, KIRA LARSEN, STOWE EARLING en EZRA LEVIN, bijgestaan door Cecil Forrester
    
  MOGENS DEKKER, Hoofd Veiligheid van de expeditie.
    
  ALOIS GOTTLIEB, ALRIK GOTTLIEB, TEVI WAHAKA, PACO TORRES, LOUIS MALONEY en MARLA JACKSON, soldaten van Decker.
    
  DOKTER HAREL, dokter bij de opgravingen.
    
  TOMMY EICHBERG, hoofdchauffeur.
    
  ROBERT FRICK, BRIAN HANLEY, Administratief/Technisch personeel
    
  NURI ZAYIT, RANI PETERKE, koks
    
    
  Terroristen
    
  NAZIM en HARUF, leden van de Washington-cel.
    
  O, D en W, leden van de Syrische en Jordaanse cellen.
    
  HUCAN, hoofd van drie cellen.
    
    
  1
    
    
    
  RESIDENTIE VAN BALTHASAR HANDWURTZ
    
  STEINFELDSTRA ßE, 6
    
  KRIEGLACH, OOSTENRIJK
    
    
  Donderdag 15 december 2005, 11:42 uur.
    
    
  De priester veegde zorgvuldig zijn voeten af aan de welkomstmat voordat hij op de deur klopte. Nadat hij de man de afgelopen vier maanden had gevolgd, had hij twee weken geleden eindelijk zijn schuilplaats ontdekt. Nu was hij zeker van Handwurtz' ware identiteit. Het moment was aangebroken om hem persoonlijk te ontmoeten.
    
  Hij wachtte een paar minuten geduldig. Het was middag en Graus deed, zoals gewoonlijk, een middagdutje op de bank. Op dit tijdstip was de smalle straat vrijwel verlaten. Zijn buren in de Steinfeldstrasse waren aan het werk, zich er niet van bewust dat op nummer 6, in een klein huis met blauwe gordijnen voor de ramen, het genocidale monster vredig voor de televisie lag te soezen.
    
  Eindelijk waarschuwde het geluid van een sleutel in het slot de priester dat de deur op het punt stond open te gaan. Het hoofd van een oudere man met de eerbiedwaardige uitstraling van iemand uit een ziektekostenverzekeringsadvertentie kwam achter de deur vandaan.
    
  'Ja?'
    
  'Goedemorgen, meneer de dokter.'
    
  De oude man bekeek de man die hem had aangesproken van top tot teen. Hij was lang, dun en kaal, ongeveer vijftig jaar oud, met een priesterkraag zichtbaar onder zijn zwarte jas. Hij stond in de deuropening met de strakke houding van een militaire bewaker, zijn groene ogen keken de oude man aandachtig aan.
    
  'Ik denk dat u zich vergist, pater. Ik was vroeger loodgieter, maar ik ben nu met pensioen. Ik heb al bijgedragen aan het parochiefonds, dus als u me wilt excuseren...'
    
  'Bent u toevallig Dr. Heinrich Graus, de beroemde Duitse neurochirurg?'
    
  De oude man hield even zijn adem in. Verder had hij niets gedaan om zichzelf te verraden. Dit kleine detail was echter voldoende voor de priester: het bewijs was overtuigend.
    
  'Mijn naam is Handwurtz, vader.'
    
  'Dat is niet waar, en dat weten we allebei. Als u me nu binnenlaat, zal ik u laten zien wat ik heb meegebracht.' De priester hief zijn linkerhand op, waarin hij een zwarte aktetas vasthield.
    
  Als reactie daarop zwaaide de deur open en strompelde de oude man snel naar de keuken, terwijl de oude vloerplanken bij elke stap protesteerden. De priester volgde hem, maar besteedde weinig aandacht aan zijn omgeving. Hij had drie keer door de ramen gekeken en wist al waar elk goedkoop meubelstuk zich bevond. Hij hield zijn blik liever op de rug van de oude nazi gericht. Hoewel de dokter met enige moeite liep, zag de priester hem zakken kolen uit de schuur tillen met een gemak waar een man van tientallen jaren jonger jaloers op zou zijn geweest. Heinrich Graus was nog steeds een gevaarlijk man.
    
  De kleine keuken was donker en rook ranzig. Er stond een gasfornuis, een aanrecht met een gedroogde ui erop, een ronde tafel en twee prachtige stoelen. Graus gebaarde de priester om te gaan zitten. Toen rommelde de oude man in de kast, haalde er twee glazen uit, vulde ze met water en zette ze op tafel voordat hij zelf ging zitten. De glazen bleven onaangeroerd terwijl de twee mannen daar meer dan een minuut onbewogen zaten en elkaar aankeken.
    
  De oude man droeg een rode flanellen kamerjas, een katoenen overhemd en een versleten broek. Hij was twintig jaar eerder kaal geworden en het weinige haar dat hij nog had, was helemaal wit. Zijn grote ronde bril was al vóór de val van het communisme uit de mode geraakt. De ontspannen uitdrukking rond zijn mond gaf hem een goedmoedige uitstraling.
    
  De priester liet zich hierdoor niet misleiden.
    
  Stofdeeltjes zweefden in de lichtbundel van de zwakke decemberzon. Een ervan landde op de mouw van de priester. Hij gooide hem opzij, zonder zijn ogen van de oude man af te wenden.
    
  De zelfverzekerdheid van dit gebaar bleef niet onopgemerkt bij de nazi, maar hij had tijd om zijn kalmte te hervinden.
    
  'Gaat u niet wat water drinken, vader?'
    
  'Ik wil niet drinken, dokter Grouse.'
    
  'Dus je blijft erop staan me zo te noemen. Mijn naam is Handwurz. Balthasar Handwurz.'
    
  De priester lette er niet op.
    
  Ik moet toegeven dat je behoorlijk scherpzinnig bent. Toen je je paspoort kreeg om naar Argentinië te vertrekken, had niemand verwacht dat je een paar maanden later weer in Wenen zou zijn. Dat was natuurlijk de laatste plek waar ik je zocht. Slechts 70 kilometer van het Spiegelgrund Ziekenhuis. Nazijager Wiesenthal heeft jarenlang naar je gezocht in Argentinië, zonder te weten dat je maar een klein stukje rijden van zijn kantoor was. Ironisch, vind je niet?
    
  'Ik vind dit belachelijk. Je bent toch een Amerikaan? Je spreekt goed Duits, maar je accent verraadt je.'
    
  De priester zette zijn aktetas op tafel en haalde er een versleten map uit. Het eerste document dat hij liet zien, was een foto van een jonge Graus, genomen in het ziekenhuis in Spiegelgrund tijdens de oorlog. De tweede was een variant op dezelfde foto, maar dan met de gelaatstrekken van de dokter verouderd met behulp van computersoftware.
    
  'Is de technologie niet geweldig, Herr Doctor?'
    
  'Dat bewijst niets. Iedereen had het kunnen doen. Ik kijk ook tv,' zei hij, maar zijn stem verraadde iets anders.
    
  'Je hebt gelijk. Het bewijst niets, maar het bewijst wel iets.'
    
  De priester haalde een vergeeld vel papier tevoorschijn, waaraan iemand met een paperclip een zwart-witfoto had vastgemaakt. Daarboven stond in sepia het volgende geschreven: GETUIGENIS VAN FORNITA, naast het zegel van het Vaticaan.
    
  "Balthasar Handwurz. Blond haar, bruine ogen, sterke gelaatstrekken. Identificatiekenmerken: een tatoeage op zijn linkerarm met het nummer 256441, aangebracht door de nazi's tijdens zijn verblijf in concentratiekamp Mauthausen." Een plek waar je nog nooit een voet hebt gezet, Graus. Je nummer is een leugen. De persoon die je tatoeëerde, heeft het ter plekke verzonnen, maar dat is nog het minste. Tot nu toe heeft het gewerkt.
    
  De oude man raakte zijn hand aan door zijn flanellen gewaad. Hij was bleek van woede en angst.
    
  'Wie ben jij in godsnaam, klootzak?'
    
  'Mijn naam is Anthony Fowler. Ik wil een deal met je sluiten.'
    
  'Ga mijn huis uit. Nu meteen.'
    
  Ik denk dat ik me niet duidelijk uitdruk. U was zes jaar adjunct-directeur van het kinderziekenhuis Am Spiegelgrund. Het was een heel interessante plek. Bijna alle patiënten waren Joods en leden aan een psychische aandoening. 'Levens die niet de moeite waard zijn om te leven', noemde u ze dat niet?
    
  'Ik heb geen idee waar je het over hebt!'
    
  'Niemand vermoedde wat u daar deed. Experimenteren. Kinderen in stukken snijden terwijl ze nog leefden. 714, Dr. Graus. U hebt er 714 eigenhandig gedood.'
    
  'Ik zei toch...
    
  'Je bewaarde hun hersenen in potten!'
    
  Fowler sloeg met zijn vuist zo hard op tafel dat beide glazen omvielen, en even was het enige geluid het druppelen van water op de tegelvloer. Fowler haalde een paar keer diep adem om zichzelf te kalmeren.
    
  De dokter vermeed het om in de groene ogen te kijken die hem bijna in tweeën zouden snijden.
    
  'Hoort u bij de Joden?'
    
  'Nee, Graus. Je weet dat dat niet waar is. Als ik een van hen was, zou je in Tel Aviv aan een strop hangen. Ik... heb banden met de mensen die je ontsnapping in 1946 mogelijk hebben gemaakt.'
    
  De dokter onderdrukte een rilling.
    
  "Heilige alliantie," mompelde hij.
    
  Fowler antwoordde niet.
    
  'En wat wil de Alliantie van mij na al die jaren?'
    
  'Iets tot uw beschikking.'
    
  De nazi wees naar zijn gevolg.
    
  'Zoals je ziet, ben ik niet bepaald rijk. Ik heb geen geld meer.'
    
  'Als ik geld nodig had, kon ik je makkelijk verkopen aan de procureur-generaal in Stuttgart. Ze bieden nog steeds 130.000 euro voor je arrestatie. Ik wil een kaars.'
    
  De nazi keek hem wezenloos aan en deed alsof hij het niet begreep.
    
  'Welke kaars?'
    
  'Nu bent u degene die zich belachelijk maakt, Dr. Graus. Ik heb het over de kaars die u tweeënzestig jaar geleden van de familie Cohen hebt gestolen. Een zware kaars zonder pit, bedekt met goudkleurig filigraan. Dat is wat ik wil, en ik wil hem nu.'
    
  'Ga maar ergens anders heen met je verdomde leugens. Ik heb geen kaars.'
    
  Fowler zuchtte, leunde achterover in zijn stoel en wees naar de omgevallen glazen op tafel.
    
  "Heb je iets sterkers?"
    
  'Achter je,' zei Grouse, knikkend naar de kast.
    
  De priester draaide zich om en pakte de fles, die halfvol was. Hij pakte de glazen en schonk er twee vingers van de felgele vloeistof in. Beide mannen dronken zonder te toosten.
    
  Fowler pakte de fles weer en schonk zich nog een glas in. Hij nam een slok en zei toen: "Weitzenkorn. Tarweschnaps. Dat is lang geleden dat ik dat heb gehad."
    
  'Ik weet zeker dat je het niet gemist hebt.'
    
  'Klopt. Maar het is goedkoop, toch?'
    
  Grouse haalde zijn schouders op.
    
  'Een man zoals jij, Graus. Briljant. Zinloos. Ik kan niet geloven dat je dit drinkt. Je vergiftigt jezelf langzaam in een smerig gat dat naar urine stinkt. En je wilt iets weten? Ik begrijp het...'
    
  'Je begrijpt er helemaal niks van.'
    
  'Best goed. Je herinnert je de methoden van het Rijk nog. Regels voor officieren. Sectie drie. "In geval van gevangenneming door de vijand, ontken alles en geef alleen korte antwoorden die je niet compromitteren." Nou, Graus, wen er maar aan. Je bent tot aan je nek gecompromitteerd.'
    
  De oude man trok een grimas en schonk zichzelf de rest van de schnaps in. Fowler observeerde de lichaamstaal van zijn tegenstander terwijl de vastberadenheid van het monster langzaam afbrokkelde. Hij was als een kunstenaar die na een paar penseelstreken een stap terug deed om het doek te bestuderen voordat hij besloot welke kleuren hij vervolgens zou gebruiken.
    
  De priester besloot te proberen de waarheid te gebruiken.
    
  "Kijk eens naar mijn handen, dokter," zei Fowler, terwijl hij ze op tafel legde. Ze waren gerimpeld, met lange, dunne vingers. Er was niets ongewoons aan, op één klein detail na. Bovenaan elke vinger, vlakbij de knokkels, zat een dunne witachtige lijn die dwars over elke hand doorliep.
    
  'Dit zijn lelijke littekens. Hoe oud was je toen je ze kreeg? Tien? Elf?'
    
  Twaalf. Ik was aan het oefenen op de piano: Chopins Preludes, Opus 28. Mijn vader liep naar de piano en sloeg, zonder waarschuwing, de deksel van de Steinway-piano dicht. Het was een wonder dat ik mijn vingers niet verloor, maar ik heb nooit meer kunnen spelen.
    
  De priester pakte zijn glas en leek zich erin te verdiepen voordat hij verderging. Hij kon nooit erkennen wat er gebeurd was terwijl hij een ander mens in de ogen keek.
    
  'Al vanaf mijn negende drong mijn vader... zich aan me op. Die dag zei ik tegen hem dat ik het iemand zou vertellen als hij het nog eens deed. Hij bedreigde me niet. Hij vernielde gewoon mijn handen. Toen huilde hij, smeekte me om vergeving en belde de beste dokters die er te koop waren. Nee, Graus. Denk er niet eens aan.'
    
  Graus reikte onder de tafel naar de besteklade en riep hem snel terug.
    
  'Daarom begrijp ik u, dokter. Mijn vader was een monster wiens schuldgevoel zijn eigen vergevingsgezindheid te boven ging. Maar hij had meer moed dan u. In plaats van midden in een scherpe bocht gas te geven, trapte hij het gaspedaal in en nam mijn moeder mee.'
    
  "Een heel ontroerend verhaal, vader," zei Graus spottend.
    
  'Als jij het zegt. Je hebt je schuilgehouden om je misdaden niet onder ogen te hoeven komen, maar je bent ontmaskerd. En ik ga je geven wat mijn vader nooit heeft gehad: een tweede kans.'
    
  'Ik luister.'
    
  'Geef me de kaars. In ruil daarvoor ontvang je dit dossier met alle documenten die als je doodvonnis zullen dienen. Je kunt je hier de rest van je leven verstoppen.'
    
  "Is dat alles?" vroeg de oude man ongelovig.
    
  'Wat mij betreft.'
    
  De oude man schudde zijn hoofd en stond op met een geforceerde glimlach. Hij opende een kastje en haalde er een grote glazen pot vol rijst uit.
    
  'Ik eet nooit granen. Ik ben allergisch.'
    
  Hij goot de rijst op tafel. Er verscheen een wolkje zetmeel, gevolgd door een droge plof. Een zak, half begraven in de rijst.
    
  Fowler boog zich voorover en greep ernaar, maar Graus' benige poot greep zijn pols vast. De priester keek hem aan.
    
  "Ik heb uw woord, toch?", vroeg de oude man bezorgd.
    
  'Is dit iets voor jou waard?'
    
  'Ja, voor zover ik weet.'
    
  'Dan heb je het.'
    
  De dokter liet Fowlers pols los, zijn eigen handen trilden. De priester schudde voorzichtig de rijst van zich af en haalde er een donker stoffen pakje uit. Het was dichtgebonden met touw. Met grote zorg maakte hij de knopen los en pakte het doek uit. De zwakke stralen van de vroege Oostenrijkse winter vulden de grauwe keuken met een gouden licht dat scheen te contrasteren met de omgeving en de vuilgrijze was van de dikke kaars op tafel. Het hele oppervlak van de kaars was ooit bedekt geweest met dun bladgoud met een ingewikkeld patroon. Nu was het edelmetaal bijna verdwenen en waren er alleen nog resten filigraan in de was achtergebleven.
    
  Grouse glimlachte droevig.
    
  'De rest is door het pandjeshuis meegenomen, vader.'
    
  Fowler gaf geen antwoord. Hij haalde een aansteker uit zijn broekzak en knipte ermee. Vervolgens zette hij de kaars rechtop op tafel en hield de vlam bij de punt. Hoewel er geen lont was, begon de hitte van de vlam de was te smelten, wat een walgelijke geur verspreidde toen het in grijze druppels op de tafel druppelde. Graus zag dit met bittere ironie aan, alsof hij het na al die jaren leuk vond om voor zichzelf te spreken.
    
  "Ik vind dit grappig. Een Jood in een pandjeshuis koopt al jaren Joods goud en steunt daarmee een trots lid van het Rijk. En wat u nu ziet, bewijst dat uw zoektocht volkomen zinloos was."
    
  'Schijn bedriegt, Grouse. Het goud aan die kaars is niet de schat die ik zoek. Het is gewoon een tijdverdrijf voor idioten.'
    
  Als waarschuwing laaide de vlam plotseling op. Er vormde zich een plasje was op de stof eronder. De groene rand van een metalen voorwerp was bijna zichtbaar bovenop wat er nog over was van de kaars.
    
  "Oké, hier is het," zei de priester. "Nu kan ik gaan."
    
  Fowler stond op en wikkelde de doek opnieuw om de kaars. Hij zorgde er daarbij voor dat hij zich niet verbrandde.
    
  De nazi's keken verbaasd toe. Hij glimlachte niet meer.
    
  'Wacht! Wat is dit? Wat zit erin?'
    
  'Niets dat jou aangaat.'
    
  De oude man stond op, opende de besteklade en haalde er een keukenmes uit. Met trillende passen liep hij om de tafel heen naar de priester. Fowler keek hem roerloos aan. De ogen van de nazi brandden met het waanzinnige licht van een man die hele nachten naar dit voorwerp had zitten kijken.
    
  'Ik moet het weten.'
    
  'Nee, Graus. We hebben een deal gesloten. Een kaars voor het dossier. Dat is alles wat je krijgt.'
    
  De oude man hief zijn mes, maar de blik op het gezicht van zijn bezoeker deed hem het weer zakken. Fowler knikte en gooide de map op tafel. Langzaam, met een bundel stof in de ene hand en zijn aktetas in de andere, liep de priester achteruit naar de keukendeur. De oude man nam de map aan.
    
  'Er zijn toch geen andere exemplaren?'
    
  'Maar één. Er staan twee Joden buiten te wachten.'
    
  Graus' ogen puilden bijna uit. Hij hief het mes weer op en liep naar de priester toe.
    
  'Je hebt tegen me gelogen! Je zei dat je me een kans zou geven!'
    
  Fowler keek hem voor de laatste keer onbewogen aan.
    
  'God zal me vergeven. Denk je dat jij net zoveel geluk zult hebben?'
    
  Zonder nog een woord te zeggen verdween hij vervolgens de gang in.
    
  De priester liep het gebouw uit, het kostbare pakket tegen zijn borst geklemd. Twee mannen in grijze jassen hielden de wacht op een paar meter van de deur. Fowler waarschuwde hen toen hij voorbijliep: "Hij heeft een mes."
    
  De langere liet zijn knokkels kraken en er verscheen een lichte glimlach op zijn lippen.
    
  "Dat is nog beter", zei hij.
    
    
  2
    
    
    
  HET ARTIKEL WERD GEPUBLICEERD IN EL GLOBO
    
  17 december 2005, pagina 12
    
    
  OOSTENRIJKSE HERODES DOOD GEVONDEN
    
  Wenen (Associated Press)
    
  Na meer dan vijftig jaar aan justitie te zijn ontsnapt, werd Dr. Heinrich Graus, de "Slager van Spiegelgrund", eindelijk door de Oostenrijkse politie gevonden. Volgens de autoriteiten werd de beruchte nazi-oorlogsmisdadiger dood aangetroffen, vermoedelijk aan een hartaanval, in een klein huis in het stadje Krieglach, op slechts 56 kilometer van Wenen.
    
  Graus, geboren in 1915, sloot zich in 1931 aan bij de nazipartij. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was hij al plaatsvervangend commandant van het kinderziekenhuis Am Spiegelgrund. Graus gebruikte zijn positie om onmenselijke experimenten uit te voeren op Joodse kinderen met zogenaamde gedragsproblemen of een verstandelijke beperking. De arts beweerde herhaaldelijk dat dergelijk gedrag erfelijk was en dat zijn experimenten gerechtvaardigd waren omdat de proefpersonen "levens hadden die niet de moeite waard waren om te leven".
    
  Graus vaccineerde gezonde kinderen tegen infectieziekten, voerde vivisecties uit en injecteerde zijn slachtoffers met verschillende verdovende middelen die hij zelf had ontwikkeld om hun reactie op pijn te meten. Naar schatting vonden er tijdens de oorlog ongeveer 1000 moorden plaats binnen de muren van Spiegelgrund.
    
  Na de oorlog vluchtten de nazi's en lieten geen enkel spoor achter, behalve 300 kinderhersenen geconserveerd in formaline. Ondanks de inspanningen van de Duitse autoriteiten kon niemand hem opsporen. De beroemde nazijager Simon Wiesenthal, die meer dan 1100 criminelen voor het gerecht bracht, bleef tot aan zijn dood vastbesloten om Graus, die hij "zijn roeping" noemde, te vinden. Hij bleef de dokter meedogenloos achtervolgen in heel Zuid-Amerika. Wiesenthal stierf drie maanden geleden in Wenen, zich er niet van bewust dat zijn doelwit een gepensioneerde loodgieter was, niet ver van zijn eigen kantoor.
    
  Onofficiële bronnen bij de Israëlische ambassade in Wenen betreurden het dat Graus stierf zonder zich te hoeven verantwoorden voor zijn misdaden, maar vierden toch zijn plotselinge dood, aangezien zijn hoge leeftijd de uitleverings- en berechtingsprocedure zou hebben bemoeilijkt, net als in het geval van de Chileense dictator Augusto Pinochet.
    
  "We kunnen niet anders dan de hand van de Schepper in zijn dood zien", aldus de bron.
    
    
  3
    
    
    
  KINE
    
  'Hij is beneden, meneer.'
    
  De man in de stoel deinsde een beetje achteruit. Zijn hand trilde, hoewel de beweging onmerkbaar zou zijn geweest voor iedereen die hem niet zo goed kende als zijn assistent.
    
  'Hoe is hij? Heb je hem grondig onderzocht?'
    
  'U weet wat ik heb, meneer.'
    
  Er klonk een diepe zucht.
    
  'Ja, Jacob. Mijn excuses.'
    
  De man stond op terwijl hij sprak en reikte naar de afstandsbediening waarmee hij zijn omgeving kon bedienen. Hij drukte hard op een van de knoppen, waardoor zijn knokkels wit werden. Hij had al verschillende afstandsbedieningen kapotgemaakt, en zijn assistent gaf uiteindelijk toe en bestelde een speciale, van versterkt acryl die perfect paste bij de hand van de oude man.
    
  "Mijn gedrag moet wel vermoeiend zijn," zei de oude man. "Het spijt me."
    
  Zijn assistent reageerde niet; hij besefte dat zijn baas stoom moest afblazen. Hij was een bescheiden man, maar hij was zich terdege bewust van zijn positie in het leven, als die eigenschappen al verenigbaar waren.
    
  'Het doet me pijn om hier de hele dag te zitten, weet je? Elke dag vind ik steeds minder plezier in gewone dingen. Ik ben een zielige oude idioot geworden. Elke avond als ik naar bed ga, zeg ik tegen mezelf: "Morgen." Morgen is de dag. En de volgende ochtend sta ik op en is mijn vastberadenheid verdwenen, net als mijn tanden.'
    
  "We moeten maar eens gaan, meneer," zei de adjudant, die al talloze variaties op dit thema had gehoord.
    
  'Is dit absoluut noodzakelijk?'
    
  'U bent degene die erom vroeg, meneer. Om de losse eindjes onder controle te krijgen.'
    
  'Ik kon het rapport gewoon lezen.'
    
  'Het is niet alleen dat. We zitten al in Fase Vier. Als je mee wilt doen aan deze expeditie, zul je moeten wennen aan de omgang met vreemden. Dr. Houcher was daar heel duidelijk over.'
    
  De oude man drukte op een paar knoppen van zijn afstandsbediening. De jaloezieën in de kamer gingen omlaag en de lichten gingen uit toen hij weer ging zitten.
    
  'Er is geen andere manier?'
    
  Zijn assistent schudde zijn hoofd.
    
  'Dan is het prima.'
    
  De assistent liep naar de deur, de enige overgebleven lichtbron.
    
  'Jakob'.
    
  'Ja, meneer?'
    
  'Voordat je gaat... Vind je het erg als ik je hand even vasthoud? Ik ben bang.'
    
  De assistent deed wat hem gevraagd werd. Cains hand trilde nog steeds.
    
    
  4
    
    
    
  HOOFDKANTOOR KAYN INDUSTRIES
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 5 juli 2006, 11:10 uur.
    
    
  Orville Watson trommelde nerveus met zijn vingers op de dikke leren map op zijn schoot. De afgelopen twee uur had hij op zijn luxe achterbank in de receptie op de 38e verdieping van de Kayn Tower gezeten. Met $3000 per uur zou iedereen anders graag tot de Dag des Oordeels hebben gewacht. Maar Orville niet. De jonge Californiër begon zich te vervelen. Sterker nog, het bestrijden van verveling was juist zijn succes.
    
  De universiteit verveelde hem. Tegen de wil van zijn familie in stopte hij in zijn tweede jaar met studeren. Hij vond een goede baan bij CNET, een bedrijf dat vooropliep in nieuwe technologie, maar de verveling sloeg opnieuw toe. Orville verlangde voortdurend naar nieuwe uitdagingen en zijn ware passie lag in het beantwoorden van vragen. Aan het begin van het nieuwe millennium dreef zijn ondernemersgeest hem ertoe CNET te verlaten en zijn eigen bedrijf te starten.
    
  Zijn moeder, die dagelijks de krantenkoppen las over wéér een dotcom-crisis, maakte bezwaar. Haar zorgen schrikten Orville niet af. Hij pakte zijn 300 kilo wegende lichaam, zijn blonde paardenstaart en een koffer vol kleren in een gammel busje en reed dwars door het land, om uiteindelijk in een kelderappartement in Manhattan te belanden. Zo ontstond Netcatch. De slogan was: "U vraagt, wij antwoorden." Het hele project had niets meer kunnen zijn dan de wilde droom van een jongeman met een eetstoornis, te veel zorgen en een vreemd begrip van het internet. Maar toen vond 9/11 plaats, en Orville realiseerde zich meteen drie dingen waar de bureaucraten in Washington veel te lang over hadden gedaan om te doorgronden.
    
  Ten eerste waren hun methoden voor informatieverwerking dertig jaar achterhaald. Ten tweede maakte de politieke correctheid die de achtjarige regering-Clinton invoerde het verzamelen van informatie nog moeilijker, omdat je alleen kon vertrouwen op "betrouwbare bronnen", die nutteloos waren in de omgang met terroristen. En ten derde bleken de Arabieren de nieuwe Russen te zijn als het om spionage ging.
    
  Orvilles moeder, Yasmina, werd geboren en woonde jarenlang in Beiroet voordat ze trouwde met een knappe ingenieur uit Sausalito, Californië, die ze ontmoette toen hij aan een project in Libanon werkte. Het stel verhuisde al snel naar de Verenigde Staten, waar de mooie Yasmina haar enige zoon Arabisch en Engels leerde.
    
  Door verschillende online identiteiten aan te nemen, ontdekte de jongeman dat het internet een toevluchtsoord was voor extremisten. Fysiek maakte het niet uit hoe ver tien radicalen van elkaar verwijderd waren; online werd de afstand gemeten in milliseconden. Hun identiteiten mochten dan geheim zijn en hun ideeën wild, maar online konden ze mensen vinden die precies hetzelfde dachten als zij. Binnen een paar weken had Orville iets bereikt wat niemand binnen de westerse inlichtingendienst met conventionele middelen had kunnen bereiken: hij infiltreerde een van de meest radicale islamitische terreurnetwerken.
    
  Op een ochtend begin 2002 reed Orville zuidwaarts naar Washington D.C., met vier dozen vol dossiers in de kofferbak van zijn busje. Aangekomen op het hoofdkwartier van de CIA vroeg hij de man te spreken die verantwoordelijk was voor het islamitisch terrorisme. Hij beweerde dat hij belangrijke informatie te melden had. In zijn hand had hij een samenvatting van tien pagina's van zijn bevindingen. De bescheiden ambtenaar die hem ontmoette, liet hem twee uur wachten voordat hij zelfs maar de moeite nam zijn rapport te lezen. Nadat hij klaar was, was de ambtenaar zo geschrokken dat hij zijn supervisor belde. Een paar minuten later verschenen er vier mannen, die Orville op de grond werkten, hem uitkleedden en hem een verhoorkamer in sleepten. Orville glimlachte inwendig tijdens de vernederende procedure; hij wist dat hij de spijker op zijn kop had geslagen.
    
  Toen de CIA-leiding de omvang van Orvilles talent besefte, boden ze hem een baan aan. Orville vertelde hen dat wat er in de vier dozen zat (wat uiteindelijk leidde tot drieëntwintig arrestaties in de Verenigde Staten en Europa) slechts een gratis monster was. Als ze meer wilden, moesten ze een contract afsluiten met zijn nieuwe bedrijf, Netcatch.
    
  'Ik moet erbij zeggen dat onze prijzen heel redelijk zijn,' zei hij. 'Mag ik alsjeblieft mijn ondergoed terug?'
    
  Vierenhalf jaar later was Orville nog eens vijf kilo aangekomen. Ook zijn bankrekening was wat groter geworden. Netcatch heeft momenteel zeventien fulltime medewerkers in dienst die gedetailleerde rapporten opstellen en informatieonderzoek doen voor de grote westerse regeringen, voornamelijk op het gebied van veiligheid. Orville Watson, inmiddels miljonair, begon zich weer te vervelen.
    
  Totdat deze nieuwe taak zich voordeed.
    
  Netcatch had zijn eigen manier van werken. Alle verzoeken om diensten moesten als een vraag worden ingediend. En deze laatste vraag ging vergezeld van de woorden "budget unlimited". Het feit dat dit door een private onderneming werd gedaan, en niet door de overheid, wekte ook Orvilles nieuwsgierigheid.
    
    
  Wie is pater Anthony Fowler?
    
    
  Orville stond op van de zachte bank in de ontvangstruimte en probeerde de verdoving in zijn spieren te verlichten. Hij vouwde zijn handen samen en strekte ze zo ver mogelijk achter zijn hoofd. Een verzoek om informatie van een particulier bedrijf, vooral een bedrijf als Kayn Industries, een Fortune 500-bedrijf, was ongebruikelijk. Vooral zo'n vreemd en precies verzoek van een gewone priester uit Boston.
    
  ...over een ogenschijnlijk gewone priester uit Boston, corrigeerde Orville zichzelf.
    
  Orville strekte net zijn armen toen een donkerharige, gespierde manager, gekleed in een duur pak, de wachtkamer binnenkwam. Hij was amper dertig en keek Orville ernstig aan vanachter zijn montuurloze bril. De oranje tint van zijn huid maakte duidelijk dat hij de zonnebank niet vreemd was. Hij sprak met een scherp Brits accent.
    
  'Meneer Watson. Ik ben Jacob Russell, de uitvoerend assistent van Raymond Kane. We hebben elkaar aan de telefoon gesproken.'
    
  Orville probeerde zijn kalmte te hervinden, maar slaagde daar niet in. Hij stak zijn hand uit.
    
  'Meneer Russell, ik ben erg blij u te ontmoeten. Pardon, ik...'
    
  'Maak je geen zorgen. Volg me alsjeblieft, dan breng ik je naar je bijeenkomst.'
    
  Ze liepen door de met tapijt bedekte wachtkamer en liepen naar de mahoniehouten deuren aan het einde.
    
  'Een vergadering? Ik dacht dat ik je mijn bevindingen moest uitleggen.'
    
  'Nou, niet helemaal, meneer Watson. Vandaag zal Raymond Kane luisteren naar wat u te zeggen hebt.'
    
  Orville kon geen antwoord geven.
    
  "Is er een probleem, meneer Watson?" Voelt u zich niet lekker?
    
  'Ja. Nee. Ik bedoel, er is geen probleem, meneer Russell. U hebt me gewoon overvallen. Meneer Cain...'
    
  Russell trok aan de kleine hendel van het mahoniehouten deurkozijn en het paneel schoof opzij, waardoor een eenvoudig vierkant van donker glas zichtbaar werd. De manager legde zijn rechterhand op het glas, een oranje lampje flitste, gevolgd door een kort belletje, en toen ging de deur open.
    
  'Ik begrijp uw verbazing, gezien wat de media over meneer Cain hebben gezegd. Zoals u waarschijnlijk weet, is mijn werkgever een man die waarde hecht aan zijn privacy...'
    
  Hij is een verdomde kluizenaar, dat is hij, dacht Orville.
    
  '...maar je hoeft je geen zorgen te maken. Hij is normaal gesproken terughoudend om vreemden te ontmoeten, maar als je bepaalde procedures volgt...'
    
  Ze liepen door een smalle gang, aan het einde waarvan de glimmende metalen deuren van een lift zichtbaar waren.
    
  'Wat bedoelt u met "meestal", meneer Russell?'
    
  De manager schraapte zijn keel.
    
  'Ik moet u mededelen dat u pas de vierde persoon bent, niet meegerekend de topmanagers van dit bedrijf, die meneer Cain heeft ontmoet in de vijf jaar dat ik voor hem werk.'
    
  Orville floot lang.
    
  'Dit is iets.'
    
  Ze bereikten de lift. Er was geen knop om omhoog of omlaag te gaan, alleen een klein digitaal paneeltje aan de muur.
    
  'Zou u zo vriendelijk willen zijn de andere kant op te kijken, meneer Watson?' vroeg Russell.
    
  De jonge Californiër deed wat hem gezegd werd. Er klonken een aantal pieptonen toen de leidinggevende de code invoerde.
    
  'Nu kun je je omdraaien. Dank je wel.'
    
  Orville draaide zich weer naar hem om. De liftdeuren gingen open en twee mannen kwamen binnen. Opnieuw waren er geen knoppen, alleen een magneetkaartlezer. Russell haalde zijn plastic kaart tevoorschijn en stak die snel in de gleuf. De deuren sloten zich en de lift bewoog soepel omhoog.
    
  "Uw baas neemt zijn veiligheid zeker serieus", zei Orville.
    
  Meneer Kane heeft behoorlijk wat doodsbedreigingen ontvangen. Sterker nog, een paar jaar geleden werd hij slachtoffer van een vrij ernstige moordpoging, en hij had geluk dat hij ongedeerd bleef. Schrik alstublieft niet van de mist. Het is volkomen veilig.
    
  Orville vroeg zich af waar Russell het in vredesnaam over had toen er een fijne nevel uit het plafond begon te vallen. Omhoog kijkend, zag Orville verschillende apparaten een nieuwe nevelwolk uitstoten.
    
  'Wat is er aan de hand?'
    
  'Het is een mild antibioticum, volkomen veilig. Vind je de geur lekker?'
    
  Sterker nog, hij spuit zijn bezoekers zelfs in voordat hij ze ziet, om er zeker van te zijn dat ze hun ziektekiemen niet aan hem doorgeven. Ik ben van gedachten veranderd. Deze kerel is geen kluizenaar, hij is een paranoïde freak.
    
  'Mmmm, ja, niet slecht. Minty, toch?'
    
  'Wilde muntessence. Zeer verfrissend.'
    
  Orville beet op zijn lip om niet te antwoorden en concentreerde zich in plaats daarvan op de zevencijferige rekening die hij Cain zou vragen zodra hij uit deze gouden kooi tevoorschijn kwam. De gedachte vrolijkte hem enigszins op.
    
  De liftdeuren gaven toegang tot een magnifieke ruimte vol natuurlijk licht. De helft van de negenendertigste verdieping bestond uit een gigantisch terras, omgeven door glazen wanden, met een panoramisch uitzicht over de Hudson River. Hoboken lag recht voor ons, en Ellis Island in het zuiden.
    
  'Indrukwekkend.'
    
  'Meneer Kain mijmert graag over zijn roots. Volgt u mij alstublieft.' De eenvoudige inrichting contrasteerde met het majestueuze uitzicht. De vloer en het meubilair waren volledig wit. De andere helft van de verdieping, met uitzicht op Manhattan, werd van het glazen terras gescheiden door een eveneens witte muur met meerdere deuren. Russell bleef voor een van hen staan.
    
  'Goed, meneer Watson, meneer Cain wil u nu ontvangen. Maar voordat u binnenkomt, wil ik u een paar simpele regels meegeven. Ten eerste: kijk hem niet rechtstreeks aan. Ten tweede: stel hem geen vragen. En ten derde: probeer hem niet aan te raken of in zijn buurt te komen. Bij binnenkomst ziet u een tafeltje met een kopie van uw rapport en de afstandsbediening voor uw PowerPoint-presentatie, die we vanochtend van uw kantoor hebben gekregen. Blijf aan tafel zitten, geef uw presentatie en vertrek zodra u klaar bent. Ik wacht hier op u. Begrepen?'
    
  Orville knikte nerveus.
    
  'Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt.'
    
  "Kom dan maar binnen," zei Russell terwijl hij de deur opende.
    
  De Californiër aarzelde voordat hij de kamer binnenkwam.
    
  "Oh, nog één ding. Netcatch heeft iets interessants ontdekt tijdens een routineonderzoek dat we voor de FBI uitvoerden. We hebben reden om aan te nemen dat Cain Industries mogelijk een doelwit is van islamitische terroristen. Het staat allemaal in dit rapport," zei Orville, terwijl hij zijn assistent een dvd overhandigde. Russell nam hem met een bezorgde blik aan. "Beschouw het als een beleefdheid van onze kant."
    
  'Inderdaad, hartelijk dank, meneer Watson. En veel succes.'
    
    
  5
    
    
    
  HOTEL LE MERIDIEN
    
  AMMAN, Jordanië
    
    
  Woensdag 5 juli 2006. 18:11 uur.
    
    
  Aan de andere kant van de wereld verliet Tahir Ibn Faris, een lagere ambtenaar bij het Ministerie van Industrie, zijn kantoor iets later dan normaal. De reden was niet zijn toewijding aan zijn werk, die in feite voorbeeldig was, maar zijn verlangen om onopgemerkt te blijven. Hij had minder dan twee minuten nodig om zijn bestemming te bereiken, geen gewone bushalte, maar het luxueuze Meridien, het beste vijfsterrenhotel van Jordanië, waar twee heren op dat moment verbleven. Ze hadden de ontmoeting aangevraagd via een vooraanstaande industrieel. Helaas had deze specifieke tussenpersoon zijn reputatie verdiend via kanalen die noch respectabel noch netjes waren. Daarom vermoedde Tahir dat de uitnodiging voor koffie een dubieuze ondertoon zou kunnen hebben. En hoewel hij trots was op zijn drieëntwintig jaar eerlijke dienst bij het Ministerie, had hij steeds minder behoefte aan trots en steeds meer aan geld; de reden was dat zijn oudste dochter ging trouwen, en dat zou hem duur komen te staan.
    
  Terwijl hij naar een van de directiekamers liep, bekeek Tahir zichzelf in de spiegel en wenste dat hij er hebberiger uitzag. Hij was amper 1,68 meter lang en zijn buik, grijzende baard en groeiende kale plek deden hem meer op een vriendelijke dronkaard lijken dan op een corrupte ambtenaar. Hij wilde elk spoor van eerlijkheid uit zijn gezicht wissen.
    
  Wat meer dan twintig jaar eerlijkheid hem niet had opgeleverd, was een juist perspectief op wat hij deed. Toen hij op de deur klopte, begonnen zijn knieën te bonken. Hij slaagde erin even te kalmeren voordat hij de kamer binnenliep, waar hij werd begroet door een goed geklede Amerikaan, ogenschijnlijk in de vijftig. Een andere man, veel jonger, zat in de ruime woonkamer te roken en te bellen. Toen hij Tahir zag, beëindigde hij het gesprek en stond op om hem te begroeten.
    
  "Ahlan wa sahlan," begroette hij hem in perfect Arabisch.
    
  Tahir was verbijsterd. Toen hij bij verschillende gelegenheden steekpenningen had geweigerd om grond in Amman te herbestemmen voor industrieel en commercieel gebruik - een ware goudmijn voor zijn minder scrupuleuze collega's - had hij dat niet gedaan uit plichtsbesef, maar vanwege de beledigende arrogantie van westerlingen, die hem binnen enkele minuten na zijn ontmoeting stapels dollarbiljetten op tafel gooiden.
    
  Het gesprek met deze twee Amerikanen had niet anders kunnen zijn. Voor Tahirs verbaasde blik ging de oudste zitten aan een lage tafel waar hij vier dellas, bedoeïenenkoffiepotten, en een klein kolenvuur had klaargemaakt. Met een zelfverzekerde hand roosterde hij verse koffiebonen in een ijzeren pan en liet ze afkoelen. Vervolgens maalde hij de geroosterde bonen samen met de rijpere bonen in een mahbash, een kleine vijzel. Het hele proces ging gepaard met een onafgebroken stroom van gesprekken, op het ritmische slaan van de stamper op de mahbash na, een geluid dat door Arabieren werd beschouwd als een vorm van muziek, waarvan de gast de kunstzinnigheid moest waarderen.
    
  De Amerikaan voegde kardemomzaad en een snufje saffraan toe en liet het mengsel zorgvuldig trekken volgens een eeuwenoude traditie. Zoals gebruikelijk hield de gast - Tahir - de kop vast, die geen oor had, terwijl de Amerikaan hem half vulde, aangezien het de gastheer was die als eerste de belangrijkste persoon in de kamer bediende. Tahir dronk de koffie, nog steeds enigszins sceptisch over het resultaat. Hij dacht dat hij niet meer dan één kop zou drinken, omdat het al laat was, maar na het proeven was hij zo opgetogen dat hij er nog vier nam. Hij zou uiteindelijk een zesde kop hebben gedronken, ware het niet dat het als onbeleefd werd beschouwd om een even aantal te drinken.
    
  "Meneer Fallon, ik had nooit gedacht dat iemand die geboren is in het land van Starbucks het bedoeïenenritueel van gahwah zo goed zou kunnen uitvoeren," zei Tahir. Op dat moment voelde hij zich behoorlijk op zijn gemak en wilde hij hen dat laten weten, zodat hij kon achterhalen wat die Amerikanen in vredesnaam van plan waren.
    
  De jongste presentator overhandigde hem voor de honderdste keer een gouden sigarettenkoker.
    
  'Tahir, mijn vriend, hou alsjeblieft op ons bij onze achternaam te noemen. Ik ben Peter en dit is Frank,' zei hij, terwijl hij nog een Dunhill opstak.
    
  'Dank je wel, Peter.'
    
  'Oké. Nu we ontspannen zijn, Tahir, zou je het onbeleefd vinden als we het over zaken zouden hebben?'
    
  De bejaarde ambtenaar was opnieuw aangenaam verrast. Er waren twee uur verstreken. Arabieren praten niet graag over zaken voordat er een half uur of zo verstreken is, maar deze Amerikaan vroeg zelfs zijn toestemming. Op dat moment voelde Tahir zich klaar om elk gebouw dat ze zochten te verbouwen, zelfs het paleis van koning Abdullah.
    
  'Absoluut, mijn vriend.'
    
  'Oké, dat is wat we nodig hebben: een vergunning voor Kayn Mining Company om vanaf vandaag een jaar lang fosfaten te delven.'
    
  'Zo makkelijk zal het niet zijn, mijn vriend. Bijna de hele kustlijn van de Dode Zee is al bezet door lokale industrie. Zoals u weet, zijn fosfaten en toerisme praktisch onze enige nationale hulpbronnen.'
    
  'Geen probleem, Tahir. We zijn niet geïnteresseerd in de Dode Zee, alleen in een klein gebied van ongeveer 25 vierkante kilometer rond deze coördinaten.'
    
  Hij gaf Tahir een stuk papier.
    
  '29ў 34' 44" noord, 36ў 21' 24" oost? Jullie kunnen het niet menen, mijn vrienden. Dat is ten noordoosten van Al-Mudawwara.'
    
  'Ja, niet ver van de grens met Saoedi-Arabië. Dat weten we, Tahir.'
    
  De Jordaniër keek hen verward aan.
    
  Er zijn daar geen fosfaten. Het is een woestijn. Mineralen zijn er nutteloos.
    
  "Nou, Tahir, we hebben groot vertrouwen in onze ingenieurs en zij geloven dat ze in dit gebied aanzienlijke hoeveelheden fosfaat kunnen winnen. Natuurlijk krijg je, als blijk van goede wil, een kleine commissie."
    
  Tahirs ogen werden groot toen zijn nieuwe vriend zijn aktetas opende.
    
  'Maar dat moet wel...'
    
  'Genoeg voor de bruiloft van de kleine Miesha, toch?'
    
  En een klein strandhuisje met een garage voor twee auto's, dacht Tahir. Die verdomde Amerikanen denken vast dat ze slimmer zijn dan de rest en dat ze hier olie kunnen vinden. Alsof we daar niet al talloze keren hebben gezocht. Hoe dan ook, ik ga hun dromen niet verpesten.
    
  "Vrienden, er bestaat geen twijfel over dat jullie beiden mannen van grote waarde en kennis zijn. Ik heb er vertrouwen in dat jullie bedrijf in het Hasjemitisch Koninkrijk Jordanië met open armen zal worden ontvangen."
    
  Ondanks de zoete glimlach van Peter en Frank bleef Tahir zich afvragen wat dit allemaal te betekenen had. Wat zochten die Amerikanen in vredesnaam in de woestijn?
    
  Hoezeer hij ook met deze vraag worstelde, hij kwam er niet bij stil dat deze ontmoeting hem binnen een paar dagen zijn leven zou kosten.
    
    
  6
    
    
    
  HOOFDKANTOOR KAYN INDUSTRIES
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 5 juli 2006, 11:29 uur.
    
    
  Orville bevond zich in een donkere kamer. De enige lichtbron was een klein lampje dat brandde op een lessenaar drie meter verderop, waar zijn rapport stond, samen met een afstandsbediening, zoals zijn supervisor had opgedragen. Hij liep ernaartoe en pakte de afstandsbediening. Terwijl hij hem bestudeerde en zich afvroeg hoe hij zijn presentatie moest beginnen, werd hij plotseling getroffen door een felle gloed. Op minder dan twee meter van zijn plek stond een groot scherm van zes meter breed. Het toonde de eerste pagina van zijn presentatie, met het rode Netcatch-logo.
    
  'Heel erg bedankt, meneer Kane, en goedemorgen. Laat ik beginnen met te zeggen dat het een eer is...'
    
  Er klonk een zacht gezoem en het beeld op het scherm veranderde. De titel van zijn presentatie en de eerste van twee vragen werden getoond:
    
    
  WIE IS VADER ANTHONY FOWLER?
    
    
  Blijkbaar hechtte meneer Cain waarde aan beknoptheid en controle, en hij had een tweede afstandsbediening bij de hand om het proces te versnellen.
    
  Oké, oude man. Ik snap de boodschap. Laten we aan de slag gaan.
    
  Orville drukte op de afstandsbediening om de volgende pagina te openen. Er stond een priester afgebeeld met een dun, gerimpeld gezicht. Hij was kalend en het haar dat hij nog had, was erg kort geknipt. Orville begon te spreken tot de duisternis voor hem.
    
  'John Anthony Fowler, alias pater Anthony Fowler, alias Tony Brent. Geboren op 16 december 1951 in Boston, Massachusetts. Groene ogen, ongeveer 80 kilo. Freelance CIA-agent en een compleet raadsel. Het ontrafelen van dit mysterie kostte twee maanden onderzoek door tien van mijn beste onderzoekers, die exclusief aan deze zaak werkten, plus een aanzienlijk bedrag om de handen van een aantal goed geplaatste bronnen te smeren. Dat verklaart grotendeels de drie miljoen dollar die nodig was om dit rapport op te stellen, meneer Kane.'
    
  Het scherm veranderde weer, dit keer met een familiefoto: een keurig gekleed stel in de tuin van wat een duur huis leek. Naast hen zat een aantrekkelijke, donkerharige jongen van een jaar of elf. De hand van de vader leek om de schouder van de jongen geslagen, en alle drie hadden ze een gespannen glimlach op hun gezicht.
    
  De enige zoon van Marcus Abernathy Fowler, een zakenmagnaat en eigenaar van Infinity Pharmaceuticals, nu een biotechbedrijf met een miljoenenomzet. Nadat zijn ouders in 1984 omkwamen bij een verdacht auto-ongeluk, verkocht Anthony Fowler het bedrijf en de resterende activa en schonk alles aan een goed doel. Hij behield het landhuis van zijn ouders op Beacon Hill en verhuurde het aan een echtpaar met hun kinderen. Maar hij behield de bovenste verdieping en verbouwde die tot een appartement, ingericht met wat meubels en een berg filosofieboeken. Hij verblijft er af en toe als hij in Boston is.
    
  De volgende foto toonde een jongere versie van dezelfde vrouw, dit keer op een universiteitscampus, gekleed in een toga voor haar afstuderen.
    
  Daphne Brent was een bekwame chemicus die bij Infinity Pharmaceuticals werkte totdat de eigenaar verliefd op haar werd en ze trouwden. Toen ze zwanger raakte, maakte Marcus haar van de ene op de andere dag huisvrouw. Dat is alles wat we weten over de familie Fowler, behalve dat de jonge Anthony naar Stanford College ging in plaats van naar Boston College, net als zijn vader.
    
  Volgende dia: Een jonge Anthony, die er niet veel ouder uitziet dan een tiener, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht, staat onder een poster met de tekst '1971'.
    
  Op twintigjarige leeftijd studeerde hij cum laude af aan de universiteit met een diploma psychologie. Hij was de jongste van zijn klas. Deze foto is een maand voor het einde van de lessen genomen. Op de laatste dag van het semester pakte hij zijn koffers en ging naar het wervingsbureau van de universiteit. Hij wilde naar Vietnam.
    
  Er verscheen een afbeelding op het scherm van een versleten, vergeeld formulier dat met de hand was ingevuld.
    
  Dit is een foto van zijn AFQT, de Armed Forces Qualification Test. Fowler scoorde 98 van de 100 punten. De sergeant was zo onder de indruk dat hij hem onmiddellijk naar de luchtmachtbasis Lackland in Texas stuurde, waar hij een basistraining volgde, gevolgd door een gevorderde opleiding bij het Parachute Regiment, een speciale eenheid die neergestorte piloten achter de vijandelijke linies moest bergen. Tijdens zijn verblijf in Lackland leerde hij guerrillatactieken en werd hij helikopterpiloot. Na anderhalf jaar in gevechten keerde hij terug naar huis als luitenant. Tot zijn medailles behoren het Purple Heart en het Air Force Cross. Het rapport beschrijft de acties die hem deze medailles opleverden.
    
  Een foto van een aantal mannen in uniform op een vliegveld. Fowler stond in het midden, gekleed als priester.
    
  Na Vietnam ging Fowler naar een katholiek seminarie en werd in 1977 tot priester gewijd. Hij werd als militair aalmoezenier aangesteld op de luchtmachtbasis Spangdahlem in Duitsland, waar hij door de CIA werd gerekruteerd. Gezien zijn taalvaardigheid is het niet moeilijk te begrijpen waarom ze hem wilden: Fowler spreekt elf talen vloeiend en kan in vijftien andere talen communiceren. Maar de compagnie was niet de enige eenheid die hem rekruteerde.
    
  Nog een foto van Fowler in Rome met twee andere jonge priesters.
    
  Eind jaren zeventig werd Fowler fulltime agent voor het bedrijf. Hij behoudt zijn status als militair aalmoezenier en reist naar verschillende militaire bases over de hele wereld. De informatie die ik u tot nu toe heb gegeven, had van talloze instanties kunnen komen, maar wat ik u nu ga vertellen, is topgeheim en zeer moeilijk te verkrijgen.
    
  Het scherm werd donker. In het licht van de projector kon Orville net een zachte stoel onderscheiden met iemand erop. Hij deed zijn best om niet rechtstreeks naar de figuur te kijken.
    
  Fowler is een agent van de Heilige Alliantie, de geheime dienst van het Vaticaan. Het is een kleine organisatie, over het algemeen onbekend bij het publiek, maar wel actief. Een van de prestaties is het redden van het leven van de voormalige Israëlische president Golda Meir toen islamitische terroristen bijna haar vliegtuig opbliezen tijdens een bezoek aan Rome. De Mossad kreeg er medailles voor, maar de Heilige Alliantie trok zich daar niets van aan. Ze nemen de term 'geheime dienst' letterlijk. Alleen de paus en een handvol kardinalen zijn officieel op de hoogte van hun werk. Binnen de internationale inlichtingendienst wordt de Alliantie zowel gerespecteerd als gevreesd. Helaas kan ik niet veel zeggen over Fowlers geschiedenis bij deze instelling. Wat zijn werk bij de CIA betreft, weerhouden mijn professionele ethiek en mijn contract met de organisatie mij ervan om verder iets te onthullen, meneer Cain.
    
  Orville schraapte zijn keel. Hoewel hij geen antwoord verwachtte van de figuur aan het einde van de kamer, bleef hij even staan.
    
  Geen woord.
    
  'Wat uw tweede vraag betreft, meneer Cain...'
    
  Orville overwoog even of hij moest onthullen dat Netcatch niet verantwoordelijk was voor het vinden van dit specifieke stukje informatie. Dat het in een verzegelde envelop van een anonieme bron op zijn kantoor was aangekomen. En dat er andere partijen bij betrokken waren, die er duidelijk op uit waren dat Kayn Industries het zou krijgen. Maar toen herinnerde hij zich de vernederende geur van menthol en sprak hij gewoon verder.
    
  Er verscheen een jonge vrouw met blauwe ogen en koperkleurig haar op het scherm.
    
  'Dit is een jonge journalist genaamd...'
    
    
  7
    
    
    
  REDACTIE VAN EL GLOBO
    
  MADRID, SPANJE
    
    
  Donderdag 6 juli 2006. 20:29 uur.
    
    
  'Andrea! Andrea Otero! Waar ben je in godsnaam?'
    
  Te zeggen dat het geschreeuw van de hoofdredacteur in de redactiekamer verstomde, klopt niet helemaal, aangezien het kantoor van een dagblad nooit een uur voor het drukken stil is. Maar er waren geen stemmen, waardoor het achtergrondgeluid van telefoons, radio's, televisies, faxapparaten en printers ongemakkelijk stil leek. De hoofdredacteur droeg een koffer in elke hand, een krant onder zijn arm. Hij zette de koffers neer bij de ingang van de redactiekamer en liep rechtstreeks naar de Internationale redactie, naar de enige lege balie. Woedend sloeg hij er met zijn vuist op.
    
  'Je kunt er nu uitkomen. Ik zag je erin duiken.'
    
  Langzaam kwamen een bos koperblond haar en het gezicht van een jonge vrouw met blauwe ogen onder de tafel vandaan. Ze probeerde nonchalant te doen, maar haar uitdrukking was gespannen.
    
  'Hé, baas. Ik heb net mijn pen laten vallen.'
    
  De ervaren verslaggever strekte zijn hand uit en streek zijn pruik recht. Het onderwerp van de kaalheid van de hoofdredacteur was taboe, dus het hielp Andrea Otero zeker niet dat ze net getuige was geweest van deze manoeuvre.
    
  'Ik ben niet blij, Otero. Helemaal niet blij. Kun je me vertellen wat er in godsnaam aan de hand is?'
    
  'Wat bedoelt u, chef?'
    
  'Heb je veertien miljoen euro op de bank staan, Otero?'
    
  'Dit was niet de laatste keer dat ik keek.'
    
  Sterker nog, de laatste keer dat ze keek, stonden haar vijf creditcards ernstig in de min, dankzij haar waanzinnige verslaving aan Hermès-tassen en Manolo Blahnik-schoenen. Ze overwoog de boekhouding om een voorschot op haar kerstbonus te vragen. Voor de komende drie jaar.
    
  'Je kunt maar beter een rijke tante hebben die op het punt staat haar klompen uit te trekken, want zoveel ga je me kosten, Otero.'
    
  'Wees niet boos op me, chef. Wat er in Holland is gebeurd, zal niet meer gebeuren.'
    
  'Ik heb het niet over je roomservicerekeningen, Otero. Ik heb het over François Dupré,' zei de hoofdredacteur, terwijl hij de krant van gisteren op tafel gooide.
    
  Verdorie, dat is het dan, dacht Andrea.
    
  'Eén keer! Ik heb de afgelopen vijf maanden één rotdag vrij genomen, en jullie hebben het allemaal verprutst.'
    
  In een flits stopte de hele nieuwsredactie, tot aan de laatste verslaggever, met staren en draaide zich terug naar hun bureau. Ze konden zich ineens weer concentreren op hun werk.
    
  'Kom op, baas. Zonde is zonde.'
    
  'Afval? Noem je dat zo?'
    
  'Natuurlijk! Een groot bedrag van de rekeningen van je klanten naar je eigen rekening overmaken is absoluut zonde.'
    
  'En het gebruiken van de voorpagina van het internationale katern om een simpele fout van de meerderheidsaandeelhouder van een van onze grootste adverteerders te verkondigen, is een complete mislukking, Otero.'
    
  Andrea slikte en deed alsof ze onschuldig was.
    
  'De hoofdaandeelhouder?'
    
  'Interbank, Otero. Wie, als je het niet wist, vorig jaar twaalf miljoen euro aan deze krant heeft uitgegeven en van plan was er volgend jaar nog eens veertien uit te geven. Was diep in gedachten. Verleden tijd.'
    
  'Het belangrijkste is dat de waarheid geen prijs heeft.'
    
  'Ja, dat klopt: veertien miljoen euro. En de hoofden van de verantwoordelijken. Jij en Moreno, wegwezen. Wegwezen.'
    
  Er kwam nog een schuldige binnen. Fernando Moreno was de avondredacteur die een onschuldig verhaal over de winsten van oliemaatschappijen had geannuleerd en vervangen door Andrea's sensationele stuk. Het was een korte opwelling van moed geweest, waar hij nu spijt van had. Andrea keek naar haar collega, een man van middelbare leeftijd, en dacht aan zijn vrouw en drie kinderen. Ze slikte weer.
    
  'De baas... Moreno had hier niets mee te maken. Ik was degene die het artikel plaatste vlak voordat het naar de drukker ging.'
    
  Moreno's gezicht klaarde even op, maar daarna verscheen er weer een uitdrukking van berouw.
    
  "Doe niet zo stom, Otero," zei de hoofdredacteur. "Dat is onmogelijk. Je hebt geen toestemming om blauw te worden."
    
  Hermes, het computersysteem van de krant, werkte volgens een kleurenschema. De pagina's van de krant werden rood gemarkeerd wanneer een verslaggever eraan werkte, groen wanneer ze ter goedkeuring naar de hoofdredacteur werden gestuurd en blauw wanneer de nachtredacteur ze ter drukkerij overhandigde.
    
  "Ik heb ingelogd op het blauwe systeem met Moreno's wachtwoord, baas," loog Andrea. "Hij had er niets mee te maken."
    
  'Oh ja? En waar heb je het wachtwoord vandaan? Kun je het uitleggen?'
    
  'Hij bewaart het in de bovenste lade van zijn bureau. Dat was makkelijk.'
    
  'Is dat waar, Moreno?'
    
  "Nou... ja, baas," zei de nachtredacteur, terwijl hij zijn best deed om zijn opluchting niet te laten blijken. "Het spijt me."
    
  De hoofdredacteur van El Globo was nog steeds niet tevreden. Hij draaide zich zo snel naar Andrea om dat zijn pruik een beetje over zijn kale hoofd gleed.
    
  'Verdomme, Otero. Ik had het mis over je. Ik dacht dat je gewoon een idioot was. Nu besef ik dat je een idioot en een onruststoker bent. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat niemand ooit nog zo'n gemene bitch als jij inhuurt.'
    
  'Maar baas...' Andrea's stem klonk wanhopig.
    
  'Spaar je adem, Otero. Je bent ontslagen.'
    
  'Ik dacht niet...
    
  'Je bent zo boos dat ik je niet meer kan zien. Ik kan je niet eens meer horen.'
    
  De baas liep weg van Andrea's bureau.
    
  Andrea keek de kamer rond en zag niets anders dan de achterhoofden van haar collega-verslaggevers. Moreno kwam naar haar toe en ging naast haar staan.
    
  'Dank je wel, Andrea.'
    
  'Het is oké. Het zou waanzin zijn als we allebei ontslagen zouden worden.'
    
  Moreno schudde zijn hoofd. "Het spijt me dat je hem moest vertellen dat je het systeem hebt gehackt. Nu is hij zo boos, hij gaat het je echt moeilijk maken. Je weet wat er gebeurt als hij op een van zijn kruistochten gaat..."
    
  "Het lijkt erop dat hij al begonnen is," zei Andrea, wijzend naar de redactie. "Opeens ben ik een melaatse. Nou ja, ik was vroeger ook niet bepaald iemands favoriet."
    
  Je bent geen slecht mens, Andrea. Sterker nog, je bent een behoorlijk onverschrokken verslaggever. Maar je bent een eenling en maakt je nooit zorgen over de gevolgen. Hoe dan ook, veel succes.
    
  Andrea zwoer bij zichzelf dat ze niet zou huilen, dat ze een sterke en onafhankelijke vrouw was. Ze klemde haar tanden op elkaar terwijl de beveiliging haar spullen in een doos stopte, en met grote moeite slaagde ze erin haar belofte na te komen.
    
    
  8
    
    
    
  APPARTEMENT ANDREA OTERO
    
  MADRID, SPANJE
    
    
  Donderdag 6 juli 2006. 23:15 uur.
    
    
  Wat Andrea het meest haatte sinds Eva voorgoed was vertrokken, was het geluid van haar eigen sleutels wanneer ze thuiskwam en ze op het tafeltje naast de deur legde. Ze galmden leeg door de gang, wat volgens Andrea haar leven samenvatte.
    
  Toen Eva er was, was alles anders. Ze rende als een klein meisje naar de deur, gaf Andrea een kus en begon te kletsen over wat ze had gedaan of de mensen die ze had ontmoet. Andrea, verbijsterd door de wervelwind die haar ervan had weerhouden de bank te bereiken, bad om rust en stilte.
    
  Haar gebeden werden verhoord. Eva vertrok op een ochtend, drie maanden geleden, precies zoals ze was aangekomen: plotseling. Er klonk geen gesnik, geen tranen, geen spijt. Andrea zei vrijwel niets, voelde zelfs een lichte opluchting. Ze zou later nog ruim de tijd hebben voor spijt, wanneer de zwakke echo van rinkelende sleutels de stilte in haar appartement verbrak.
    
  Ze probeerde op verschillende manieren met de leegte om te gaan: ze liet de radio aanstaan als ze het huis verliet, stopte haar sleutels terug in haar broekzak zodra ze binnenkwam, en praatte in zichzelf. Geen van haar trucjes kon de stilte maskeren, want die kwam van binnenuit.
    
  Toen ze het appartement binnenkwam, schopte haar voet haar laatste poging om niet eenzaam te zijn weg: de oranje cyperse kat. In de dierenwinkel had de kat lief en aanhankelijk geleken. Het had Andrea bijna achtenveertig uur gekost om hem te gaan haten. Dat vond ze prima. Je kon met haat omgaan. Het was actief: je haatte gewoon iemand of iets. Waar ze niet mee om kon gaan, was teleurstelling. Je moest er gewoon mee leren leven.
    
  'Hé, LB. Ze hebben mam ontslagen. Wat denk jij?'
    
  Andrea gaf hem de bijnaam LB, een afkorting voor "Kleine Klootzak", nadat het monster de badkamer was binnengedrongen en een dure tube shampoo had weten op te sporen en te verscheuren. LB leek niet onder de indruk van het nieuws over het ontslag van zijn maîtresse.
    
  'Het kan je toch niets schelen? Dat zou je wel moeten doen,' zei Andrea, terwijl ze een blikje whisky uit de koelkast pakte en de inhoud voor L.B. op een bord schepte. 'Als je niets meer te eten hebt, verkoop ik je aan meneer Wongs Chinese restaurant op de hoek. Dan ga ik kip met amandelen bestellen.'
    
  De gedachte om op het menu te staan in een Chinees restaurant kon L.B.'s eetlust niet beteugelen. De kat respecteerde niets en niemand. Hij leefde in zijn eigen wereldje, opvliegend, apathisch, ongedisciplineerd en trots. Andrea haatte hem.
    
  Omdat hij me zo aan mezelf doet denken, dacht ze.
    
  Ze keek om zich heen, geïrriteerd door wat ze zag. De boekenkasten waren bedekt met stof. De vloer lag bezaaid met etensresten, de gootsteen lag bedolven onder een berg vuile vaat en het manuscript van de onafgemaakte roman waaraan ze drie jaar geleden was begonnen, lag verspreid over de badkamervloer.
    
  Verdorie. Kon ik de schoonmaakster maar met een creditcard betalen...
    
  De enige plek in het appartement die opgeruimd leek, was de enorme - gelukkig maar - kast in haar slaapkamer. Andrea was erg zuinig op haar kleren. De rest van het appartement leek wel een oorlogsgebied. Ze geloofde dat haar rommel een van de belangrijkste redenen was voor haar breuk met Eva. Ze waren twee jaar samen. De jonge ingenieur was een echte schoonmaakster, en Andrea noemde haar liefkozend de Romantische Stofzuiger, omdat ze ervan genoot om het appartement op te ruimen onder begeleiding van Barry White.
    
  Op dat moment, terwijl ze de puinhoop overzag die haar appartement was geworden, kreeg Andrea een openbaring. Ze zou de varkensstal opruimen, haar kleren op eBay verkopen, een goedbetaalde baan vinden, haar schulden afbetalen en vrede sluiten met Eva. Nu had ze een doel, een missie. Alles zou perfect verlopen.
    
  Ze voelde een golf van energie door haar lichaam gaan. Het duurde precies vier minuten en zevenentwintig seconden - zo lang duurde het voordat ze de vuilniszak opende, een kwart van de resten op tafel gooide, samen met een paar vuile borden die niet meer te redden waren, lukraak van de ene plek naar de andere liep en vervolgens het boek omstootte dat ze de avond ervoor had gelezen, waardoor de foto erin op de grond viel.
    
  Zij tweeën. De laatste namen ze mee.
    
  Het heeft geen zin.
    
  Ze viel op de bank en snikte toen de vuilniszak een deel van zijn inhoud op het tapijt in de woonkamer liet vallen. L.B. kwam naar haar toe en nam een hap pizza. De kaas begon groen te worden.
    
  'Het is toch duidelijk, L.B.? Ik kan niet weglopen van wie ik ben, tenminste niet met een dweil en bezem.'
    
  De kat schonk er geen enkele aandacht aan, maar rende naar de ingang van het appartement en begon tegen de deurpost te wrijven. Andrea stond instinctief op, beseffend dat er iemand op het punt stond aan te bellen.
    
  Wat voor gek zou er op dit tijdstip van de nacht komen?
    
  Ze gooide de deur open en verraste haar bezoeker voordat hij kon aanbellen.
    
  'Hallo, schoonheid.'
    
  'Ik denk dat nieuws zich snel verspreidt.'
    
  'Ik heb slecht nieuws. Als je gaat huilen, ga ik hier weg.'
    
  Andrea deed een stap opzij, haar uitdrukking nog steeds vol walging, maar stiekem voelde ze zich opgelucht. Ze had het kunnen weten. Enrique Pascual was jarenlang haar beste vriend geweest en haar schouder om op te huilen. Hij werkte bij een van de grote radiostations van Madrid, en elke keer dat Andrea struikelde, verscheen Enrique voor haar deur met een fles whisky en een glimlach. Deze keer moet hij hebben gedacht dat ze bijzonder behoeftig was, want de whisky was twaalf jaar oud en rechts van zijn glimlach lag een boeket bloemen.
    
  "Je moest het doen, hè? Een topverslaggever moest een van de beste adverteerders van de krant naaien," zei Enrique, terwijl hij door de gang naar de woonkamer liep zonder over LB te struikelen. "Staat er een schone vaas in deze rommel?
    
  'Laat ze maar sterven en geef mij de fles. Wat maakt het uit! Niets is eeuwig.'
    
  "Nu ben je me kwijt," zei Enrique, terwijl hij de bloemenkwestie even negeerde. "Hebben we het over Eva of over ontslagen worden?"
    
  "Ik denk dat ik het niet weet," mompelde Andrea terwijl ze uit de keuken kwam met in elke hand een glas.
    
  'Als je met mij naar bed was gegaan, was alles misschien duidelijker geweest.'
    
  Andrea probeerde niet te lachen. Enrique Pascual was lang, knap en perfect voor elke vrouw gedurende de eerste tien dagen van hun relatie, maar veranderde de volgende drie maanden in een nachtmerrie.
    
  'Als ik van mannen hield, zou je in mijn top twintig staan. Waarschijnlijk.'
    
  Nu was het Enriques beurt om te lachen. Hij schonk zich twee vingers pure whisky in. Hij had nauwelijks tijd om een slok te nemen voordat Andrea haar glas leegdronk en naar de fles greep.
    
  'Rustig maar, Andrea. Het is geen goed idee om weer een ongeluk te krijgen.'
    
  'Dat lijkt me een geweldig idee. Dan heb ik tenminste iemand die voor me zorgt.'
    
  'Bedankt dat je mijn inspanningen niet waardeert. En doe niet zo dramatisch.'
    
  'Denk je dat het niet dramatisch is om binnen twee maanden je geliefde en je baan te verliezen? Mijn leven is waardeloos.'
    
  "Ik ga niet met je in discussie. Je bent tenminste omringd door wat er nog van haar over is," zei Enrique, terwijl hij met walging naar de rommel in de kamer wees.
    
  'Misschien kun je mijn schoonmaakster zijn. Ik weet zeker dat dat nuttiger zou zijn dan dat kutsportprogramma waar je doet alsof je voor werkt.'
    
  Enriques uitdrukking veranderde niet. Hij wist wat er ging gebeuren, en Andrea ook. Ze begroef haar hoofd in het kussen en schreeuwde uit alle macht. Binnen enkele seconden veranderde haar geschreeuw in snikken.
    
  'Ik had twee flessen moeten pakken.'
    
  Op dat moment ging de mobiele telefoon.
    
  "Ik denk dat dit van jou is," zei Enrique.
    
  "Zeg tegen degene die het was dat hij de tering kan krijgen," zei Andrea, haar gezicht nog steeds begraven in het kussen.
    
  Enrique opende de hoorn met een elegant gebaar.
    
  'Een stroom tranen. Hallo...? Wacht even...'
    
  Hij gaf Andrea de telefoon.
    
  "Ik denk dat je dit beter zelf kunt uitzoeken. Ik spreek geen vreemde talen."
    
  Andrea pakte de telefoon, veegde haar tranen weg met de rug van haar hand en probeerde normaal te praten.
    
  "Weet jij hoe laat het is, idioot?" vroeg Andrea met opeengeklemde kaken.
    
  'Het spijt me. Andrea Otero, alsjeblieft?', zei een stem in het Engels.
    
  "Wie is daar?" antwoordde ze in dezelfde taal.
    
  'Mijn naam is Jacob Russell, Miss Otero. Ik bel vanuit New York namens mijn baas, Raymond Kane.'
    
  'Raymond Kane? Van Kine Industries?'
    
  'Ja, dat klopt. En bent u dezelfde Andrea Otero die vorig jaar dat controversiële interview met president Bush gaf?'
    
  Natuurlijk, het interview. Dit interview had een enorme impact in Spanje en zelfs in de rest van Europa. Ze was de eerste Spaanse verslaggever die het Witte Huis betrad. Sommige van haar directere vragen - de paar die niet van tevoren waren afgesproken en die ze onopgemerkt wist te stellen - maakten de Texaanse behoorlijk nerveus. Dit exclusieve interview lanceerde haar carrière bij El Globo. Al was het maar even. En het leek de gemoederen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan flink op te stoken.
    
  "Hetzelfde, meneer," antwoordde Andrea. "Vertel me dan eens, waarom heeft Raymond Kane een geweldige verslaggever nodig?" voegde ze eraan toe, zachtjes sniffend, blij dat de man aan de telefoon niet kon zien in welke staat ze verkeerde.
    
  Russell schraapte zijn keel. 'Kan ik erop vertrouwen dat u dit aan niemand in uw krant vertelt, Miss Otero?'
    
  "Absoluut," zei Andrea, verrast door de ironie.
    
  'Meneer Cain wil u graag het mooiste exclusieve verhaal van uw leven schenken.'
    
  'Ik? Waarom ik?', zei Andrea, terwijl ze een schriftelijk verzoek aan Enrique deed.
    
  Haar vriend haalde een notitieblok en een pen uit zijn zak en gaf ze haar met een vragende blik. Andrea negeerde hem.
    
  "Laten we maar zeggen dat hij jouw stijl leuk vindt," zei Russell.
    
  'Meneer Russell, op dit punt in mijn leven vind ik het moeilijk te geloven dat iemand die ik nooit heb ontmoet mij belt met zo'n vaag en waarschijnlijk ongeloofwaardig voorstel.'
    
  'Nou, laat mij je overtuigen.'
    
  Russell sprak vijftien minuten, terwijl een verbijsterde Andrea voortdurend aantekeningen maakte. Enrique probeerde over haar schouder mee te lezen, maar Andrea's sliertige handschrift maakte dat zinloos.
    
  '...daarom rekenen wij erop dat u bij de opgraving aanwezig bent, mevrouw Otero.'
    
  'Komt er een exclusief interview met meneer Cain?'
    
  'Meneer Cain geeft normaal gesproken geen interviews. Nooit.'
    
  'Misschien moet meneer Kane een verslaggever zoeken die zich wel aan de regels houdt.'
    
  Er viel een ongemakkelijke stilte. Andrea kruiste haar vingers en bad dat haar schot in het donker raak zou zijn.
    
  'Ik denk dat er altijd een eerste keer kan zijn. Hebben we een deal?'
    
  Andrea dacht hier even over na. Als wat Russell had beloofd waar was, had ze een contract kunnen tekenen met elk mediabedrijf ter wereld. En dan had ze die klootzak, de hoofdredacteur van El Globo, een kopie van de cheque kunnen sturen.
    
  Ook al vertelt Russell niet de waarheid, we hebben niets te verliezen.
    
  Ze dacht er niet meer over na.
    
  'Je kunt mij boeken op de volgende vlucht naar Djibouti. Eerste klas.'
    
  Andrea hing op.
    
  "Ik verstond geen enkel woord behalve 'eerste klas'," zei Enrique. "Kun je me vertellen waar je heen gaat?" Hij was verrast door Andrea's duidelijke verandering van stemming.
    
  'Als ik "naar de Bahama's" zou zeggen, zou je me toch niet geloven?'
    
  "Heel lief," zei Enrique, half geïrriteerd, half jaloers. "Ik breng je bloemen, whisky, ik schraap je van de vloer, en zo behandel je mij..."
    
  Andrea deed alsof ze niet luisterde en ging naar de slaapkamer om haar spullen te pakken.
    
    
  9
    
    
    
  CRYPT MET RELIEKKEN
    
  VATICAAN
    
    
  Vrijdag 7 juli 2006. 20:29 uur.
    
  Een klop op de deur deed broeder Cesáreo schrikken. Niemand was de crypte binnengegaan, niet alleen omdat de toegang beperkt was tot een zeer beperkt aantal mensen, maar ook omdat het er vochtig en ongezond was, ondanks de vier luchtontvochtigers die constant in elke hoek van de enorme ruimte zoemden. Blij met het gezelschap glimlachte de oude dominicaanse monnik toen hij de gepantserde deur opende en op zijn tenen ging staan om zijn bezoeker te omhelzen.
    
  'Antonius!'
    
  De priester glimlachte en omhelsde de kleinere man.
    
  'Ik was in de buurt...'
    
  "Ik zweer bij God, Anthony, hoe ben je hier terechtgekomen?" Deze plek wordt al een tijdje bewaakt door camera's en beveiligingsalarmen.
    
  Er is altijd meer dan één weg naar binnen, als je de tijd neemt en de weg kent. Jij hebt het me geleerd, weet je nog?
    
  De oude Dominicaan masseerde met één hand zijn sikje en klopte met de andere zijn dikke buik aan, hartelijk lachend. Onder de straten van Rome lag een stelsel van meer dan vijfhonderd kilometer aan tunnels en catacomben, sommige meer dan zestig meter onder de stad. Het was een waar museum, een labyrint van kronkelende, onontdekte gangen die bijna elk deel van de stad met elkaar verbonden, inclusief het Vaticaan. Twintig jaar eerder hadden Fowler en broeder SesáReo hun vrije tijd besteed aan het verkennen van deze gevaarlijke en labyrintische tunnels.
    
  'Het lijkt erop dat Sirin zijn onberispelijke beveiligingssysteem moet herzien. Als een oude hond zoals jij hier binnen kan sluipen... Maar waarom niet via de voordeur, Anthony? Ik hoor dat je niet langer persona non grata bent in het Heilig Officie. En ik zou graag willen weten waarom.'
    
  'Eigenlijk ben ik voor de smaak van sommige mensen op dit moment misschien wel te grata.'
    
  'Sirin wil je terug, hè? Als dat Machiavelli-kind eenmaal in je bijt, laat hij je niet meer zo makkelijk los.'
    
  'Zelfs de oude bewakers van relikwieën kunnen koppig zijn. Vooral als het gaat om dingen die ze niet zouden moeten weten.'
    
  'Anthony, Anthony. Deze crypte is het best bewaarde geheim van ons kleine landje, maar de muren galmen van de geruchten.' Cesáreo gebaarde om zich heen.
    
  Fowler keek omhoog. Het plafond van de crypte, ondersteund door stenen bogen, was zwartgeblakerd door de rook van miljoenen kaarsen die de kamer bijna tweeduizend jaar hadden verlicht. De laatste jaren waren de kaarsen echter vervangen door een modern elektrisch systeem. De rechthoekige ruimte was ongeveer tweehonderdvijftig vierkante meter groot, waarvan een deel met een houweel uit de levende rots was gehouwen. De muren, van plafond tot vloer, waren bekleed met deuren die nissen verborgen die de overblijfselen van verschillende heiligen bevatten.
    
  "Je hebt te veel tijd doorgebracht met het inademen van deze vreselijke lucht, en het helpt je klanten zeker niet," zei Fowler. "Waarom ben je hier nog steeds?"
    
  Een weinig bekend feit was dat in de afgelopen zeventien eeuwen elke katholieke kerk, hoe bescheiden ook, een relikwie van een heilige in het altaar had verborgen. Deze plek herbergde de grootste verzameling van dergelijke relikwieën ter wereld. Sommige nissen waren bijna leeg en bevatten slechts kleine botfragmenten, terwijl in andere het volledige skelet intact was. Telkens wanneer er ergens ter wereld een kerk werd gebouwd, nam een jonge priester de stalen koffer van Broeder Cecilio over en reisde naar de nieuwe kerk om de relikwie in het altaar te plaatsen.
    
  De oude historicus zette zijn bril af en veegde deze schoon met de rand van zijn witte soutane.
    
  "Veiligheid. Traditie. Koppigheid," antwoordde Sesáreo op Fowlers vraag. "Woorden die onze Heilige Moederkerk kenmerken."
    
  'Uitstekend. Naast de vochtigheid stinkt het hier naar cynisme.'
    
  Broeder SesáReo tikte op het scherm van zijn krachtige Mac book Pro, waarop hij aan het schrijven was toen zijn vriend aankwam.
    
  'Hier liggen mijn waarheden, Anthony. Veertig jaar botfragmenten catalogiseren. Heb je ooit aan een oud bot gezogen, mijn vriend? Het is een uitstekende methode om te bepalen of een bot nep is, maar het laat een bittere smaak achter. Na veertig jaar ben ik nog steeds niet dichter bij de waarheid dan toen ik begon.' Hij zuchtte.
    
  'Nou, misschien kun jij op deze harde schijf komen en mij helpen, oude man,' zei Fowler terwijl hij Ces Éreo een foto overhandigde.
    
  'Er is altijd wel iets te doen, altijd...'
    
  De Dominicaan zweeg even midden in zijn zin. Even staarde hij kortzichtig naar de foto en liep toen naar het bureau waar hij aan het werk was. Uit een stapel boeken haalde hij een oud boek in klassiek Hebreeuws tevoorschijn, vol met potloodstrepen. Hij bladerde erin en vergeleek de verschillende symbolen met het boek. Verbaasd keek hij op.
    
  'Waar heb je dit vandaan, Anthony?'
    
  'Van een oude kaars. Die was van een gepensioneerde nazi.'
    
  'Camilo Sirin heeft je gestuurd om hem terug te halen, toch? Je moet me alles vertellen. Laat geen enkel detail achterwege. Ik moet het weten!'
    
  'Stel dat ik Camilo een gunst verschuldigd was en ermee instemde om nog een laatste missie voor de Heilige Alliantie uit te voeren. Hij vroeg me een Oostenrijkse oorlogsmisdadiger te vinden die in 1943 een kaars van een Joods gezin had gestolen. De kaars was bedekt met lagen goud en de man had hem al sinds de oorlog in zijn bezit. Een paar maanden geleden heb ik hem ingehaald en de kaars teruggevonden. Nadat ik de was had gesmolten, ontdekte ik het koperen plaatje dat je op de foto ziet.'
    
  'Heb je geen betere met een hogere resolutie?' Ik kan de tekst aan de buitenkant nauwelijks lezen.'
    
  'Hij was te strak opgerold. Als ik hem helemaal had uitgerold, had ik hem kunnen beschadigen.'
    
  'Gelukkig heb je dat niet gedaan. Wat je had kunnen vernietigen was onbetaalbaar. Waar is het nu?'
    
  "Ik gaf het aan Chirin en dacht er verder niet echt bij na. Ik dacht dat iemand van de Curie het wilde hebben. Toen keerde ik terug naar Boston, ervan overtuigd dat ik mijn schuld had afbetaald..."
    
  "Dat klopt niet helemaal, Anthony," viel een kalme, emotieloze stem hem in de rede. De eigenaar van de stem was als een doorgewinterde spion de crypte binnengeslopen, en dat was precies wat de gedrongen, eenvoudige man in het grijs was. Spaarzaam in woorden en gebaren, verborg hij zich achter een muur van kameleontische onbeduidendheid.
    
  'Een kamer binnengaan zonder te kloppen is niet netjes, Sirin,' zei Cecilio.
    
  "Het is ook niet netjes om niet te antwoorden als je wordt aangesproken," zei het hoofd van de Heilige Alliantie, terwijl hij Fowler aanstaarde.
    
  'Ik dacht dat we klaar waren. We waren het eens over een missie - slechts één.'
    
  'En je hebt het eerste deel voltooid: de kaars teruggegeven. Nu moet je ervoor zorgen dat de inhoud ervan correct wordt gebruikt.'
    
  Fowler, gefrustreerd, antwoordde niet.
    
  "Misschien zou Anthony zijn taak meer waarderen als hij het belang ervan inzag," vervolgde Sirin. "Nu u weet waar we mee te maken hebben, broeder Cecilio, zou u dan zo vriendelijk willen zijn Anthony te vertellen wat er op deze foto staat, die u nog nooit hebt gezien?"
    
  De Dominicaan schraapte zijn keel.
    
  'Voordat ik dat doe, moet ik weten of het echt is, Sirin.'
    
  'Dat is waar'.
    
  De ogen van de monnik lichtten op. Hij draaide zich naar Fowler.
    
  'Dit, mijn vriend, is een schatkaart. Of, om preciezer te zijn, de helft ervan. Tenminste, als mijn geheugen me niet in de steek laat, want het is jaren geleden dat ik de andere helft in handen heb gehad. Dit is het deel dat ontbrak op de Qumran Koperen Rol.'
    
  Het gezicht van de priester werd een stuk somberder.
    
  'Wil je mij vertellen...
    
  'Ja, mijn vriend. Het krachtigste object uit de geschiedenis is te vinden in de betekenis van deze symbolen. En alle problemen die daarmee gepaard gaan.'
    
  'Goede God. En het moet nu gebeuren.'
    
  "Ik ben blij dat je het eindelijk begrijpt, Anthony," wierp Sirin tegen. "Vergeleken hiermee zijn alle relikwieën die onze goede vriend in deze kamer bewaart niets meer dan stof."
    
  "Wie heeft je op het spoor gezet, Camilo? Waarom probeerde je Dr. Graus nu, na al die tijd, te vinden?" vroeg broeder Cesáreo.
    
  'De informatie kwam van een van de weldoeners van de kerk, een zekere meneer Kane. Een weldoener van een ander geloof en een groot filantroop. Hij had ons nodig om Graus te vinden, en hij bood persoonlijk aan een archeologische expeditie te financieren als we de kaars konden vinden.'
    
  'Waar?'
    
  Hij heeft de exacte locatie niet bekendgemaakt. Maar we kennen het gebied. Al-Mudawwara, Jordanië.
    
  "Goed, dan is er niets om je zorgen over te maken," onderbrak Fowler. "Weet je wat er gebeurt als iemand hier überhaupt lucht van krijgt? Niemand op deze expeditie zal lang genoeg leven om een schop op te tillen."
    
  'Laten we hopen dat je het mis hebt. We zijn van plan een waarnemer mee te sturen met de expeditie: jij.'
    
  Fowler schudde zijn hoofd. 'Nee.'
    
  'Je begrijpt de gevolgen, de vertakkingen.'
    
  'Mijn antwoord is nog steeds negatief.'
    
  'Je kunt niet weigeren.'
    
  "Probeer me tegen te houden," zei de priester terwijl hij naar de deur liep.
    
  "Anthony, mijn jongen." De woorden volgden hem terwijl hij naar de uitgang liep. "Ik zeg niet dat ik je ga proberen tegen te houden. Jij moet degene zijn die besluit te gaan. Gelukkig heb ik in de loop der jaren geleerd hoe ik met je om moet gaan. Ik moest me herinneren aan het enige dat je meer waardeert dan je vrijheid, en ik heb de perfecte oplossing gevonden."
    
  Fowler bleef staan, met zijn rug naar hen toe.
    
  'Wat heb je gedaan, Camilo?'
    
  Sirin deed een paar stappen in zijn richting. Als er één ding was waar hij een hekel aan had, dan was het wel aan het verheffen van zijn stem.
    
  In een gesprek met meneer Cain suggereerde ik de beste verslaggever voor zijn expeditie. Sterker nog, als verslaggever is ze vrij middelmatig. En niet bepaald aardig, scherp of zelfs maar overdreven eerlijk. Sterker nog, het enige wat haar interessant maakt, is dat je ooit haar leven hebt gered. Hoe moet ik het zeggen - ze is je haar leven verschuldigd? Dus nu zul je je niet meer haasten om je te verstoppen in de dichtstbijzijnde gaarkeuken, want je weet welk risico ze neemt.
    
  Fowler draaide zich nog steeds niet om. Met elk woord dat Sirin sprak, verstrakte zijn hand zich tot een vuist, zijn nagels groeven zich in zijn handpalm. Maar de pijn was niet genoeg. Hij sloeg zijn vuist in een van de nissen. De klap deed de crypte schudden. De houten deur van de oude rustplaats versplinterde en een bot rolde uit de ontheiligde kluis op de vloer.
    
  "De knieschijf van Sint Essentie. Arme kerel, hij liep zijn hele leven mank," zei broeder SesáReo, terwijl hij bukte om het relikwie op te rapen.
    
  Fowler, die inmiddels was afgetreden, draaide zich eindelijk naar hen om.
    
    
  10
    
    
    
  UITTREKSEL UIT RAYMOND KEN: EEN ONGEMAAKTE BIOGRAFIE
    
  ROBERT DRISCOLL
    
    
  Veel lezers vragen zich misschien af hoe een Jood met weinig formele opleiding, die als kind van liefdadigheid leefde, erin slaagde zo'n enorm financieel imperium op te bouwen. Uit de voorgaande pagina's blijkt duidelijk dat Raymond Cain vóór december 1943 niet bestond. Er staat geen vermelding op zijn geboorteakte, geen document dat zijn Amerikaanse staatsburgerschap bevestigt.
    
  De periode in zijn meest bekende leven begon toen hij zich inschreef aan MIT en een aanzienlijke lijst patenten verzamelde. Terwijl de Verenigde Staten de glorieuze jaren zestig beleefden, vond Cain de geïntegreerde schakeling uit. Binnen vijf jaar had hij zijn eigen bedrijf; binnen tien jaar de helft van Silicon Valley.
    
  Deze periode werd uitgebreid gedocumenteerd in Time Magazine, evenals de tegenslagen die zijn leven als vader en echtgenoot verwoestten...
    
  Wat de gemiddelde Amerikaan misschien wel het meest dwarszit, is zijn onzichtbaarheid, dit gebrek aan transparantie dat iemand met zoveel macht tot een verontrustend raadsel maakt. Vroeg of laat moet iemand de mysterieuze sfeer die Raymond Kane omringt, verdrijven...
    
    
  11
    
    
    
  Aan boord van de "nijlpaard"
    
  RODE ZEE
    
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 16:29 uur.
    
    
  ...iemand moet de mysterieuze sfeer rond Raymond Ken verdrijven...
    
  Andrea glimlachte breed en legde de biografie van Raymond Kane weg. Het was een sombere, bevooroordeelde troep, en ze verveelde zich er mateloos mee terwijl ze over de Sahara vloog op weg naar Djibouti.
    
  Tijdens de vlucht had Andrea tijd om iets te doen wat ze zelden deed: zichzelf eens goed bekijken. En ze besloot dat wat ze zag haar niet beviel.
    
  Andrea, de jongste van vijf broers en zussen - allemaal jongens behalve zij - groeide op in een omgeving waarin ze zich volledig beschermd voelde. En die was volkomen banaal. Haar vader was politieagent en haar moeder huisvrouw. Ze woonden in een arbeiderswijk en aten bijna elke avond pasta en op zondag kip. Madrid is een fantastische stad, maar voor Andrea diende het alleen maar om de middelmatigheid van haar familie te benadrukken. Op haar veertiende zwoer ze dat ze zodra ze achttien werd, de deur uit zou lopen en nooit meer terug zou komen.
    
  Natuurlijk heeft het ruziën met je vader over je seksuele geaardheid je vertrek versneld, nietwaar?
    
  Het was een lange weg van het verlaten van huis - eruit getrapt - naar haar eerste echte baan, afgezien van de banen die ze had moeten nemen om haar journalistieke studie te betalen. De dag dat ze bij El Globo begon te werken, voelde ze zich alsof ze de loterij had gewonnen, maar de euforie duurde niet lang. Ze bladerde van het ene deel van het artikel naar het andere, en had telkens het gevoel dat ze naar beneden stortte, haar gevoel voor perspectief en de controle over haar privéleven kwijtraakte. Voordat ze vertrok, was ze toegewezen aan de International Desk...
    
  Ze hebben je eruit gegooid.
    
  En nu is dit een onmogelijk avontuur.
    
  Mijn laatste kans. Gezien de huidige situatie op de arbeidsmarkt voor journalisten, wordt mijn volgende baan kassamedewerker in een supermarkt. Er is gewoon iets aan mij dat niet klopt. Ik kan niets goed doen. Zelfs Eva, die de meest geduldige persoon ter wereld was, kon niet bij me blijven. De dag dat ze wegging... Hoe noemde ze me ook alweer? "Roekeloos onbeheerst", "emotioneel kil"... Ik denk dat "onvolwassen" het aardigste was wat ze zei. En ze moet het gemeend hebben, want ze verhief niet eens haar stem. Verdorie! Het is altijd hetzelfde. Ik kan het deze keer maar beter niet verpesten.
    
  Andrea schakelde in gedachten om en zette het volume van haar iPod hoger. De warme stem van Alanis Morissette kalmeerde haar. Ze leunde achterover in haar stoel en wenste dat ze al op haar bestemming was.
    
    
  Gelukkig had first class zo zijn voordelen. Het belangrijkste was de mogelijkheid om vóór iedereen uit het vliegtuig te stappen. Een jonge, goed geklede Afro-Amerikaanse chauffeur stond haar op te wachten naast een gehavende SUV aan de rand van de landingsbaan.
    
  Nou ja. Geen formaliteiten, toch? Meneer Russell had alles geregeld, dacht Andrea terwijl ze de trap van het vliegtuig af liep.
    
  "Is dat alles?", sprak de chauffeur in het Engels, terwijl hij naar Andrea"s handbagage en rugzak wees.
    
  'We gaan de verdomde woestijn in, toch?' 'Ga maar door.'
    
  Ze herkende de manier waarop de chauffeur naar haar keek. Ze was eraan gewend om in een stereotype te worden geplaatst: jong, blond en daardoor dom. Andrea wist niet zeker of haar zorgeloze houding ten opzichte van kleding en geld een manier was om zich nog dieper in dat stereotype te begraven, of dat het gewoon haar eigen concessie aan de banaliteit was. Misschien een combinatie van beide. Maar voor deze reis, als teken dat ze haar oude leven achter zich liet, beperkte ze haar bagage tot een minimum.
    
  Terwijl de jeep de acht kilometer naar het schip aflegde, maakte Andrea foto's met haar Canon 5D. (Het was eigenlijk niet haar Canon 5D, maar degene die de krant vergeten was terug te sturen. Ze hadden het verdiend, die varkens.) Ze was geschokt door de pure armoede van het land. Droog, bruin, bedekt met rotsen. Je zou de hele hoofdstad waarschijnlijk in twee uur te voet kunnen doorkruisen. Er leek geen industrie, geen landbouw, geen infrastructuur te zijn. Stof van de banden van hun jeep bedekte de gezichten van de mensen die hen voorbij zagen rijden. Gezichten zonder hoop.
    
  'De wereld verkeert in een slechte toestand als mensen als Bill Gates en Raymond Kane in een maand meer verdienen dan het bruto nationaal product van dit land in een jaar.'
    
  De chauffeur haalde zijn schouders op. Ze waren al in de haven, het modernste en best onderhouden deel van de hoofdstad, en feitelijk de enige bron van inkomsten. Djibouti profiteerde van zijn uitstekende ligging in de Hoorn van Afrika.
    
  De jeep kwam slippend tot stilstand. Toen Andrea haar evenwicht hervond, viel haar mond open van verbazing. De kolos was niet het lelijke vrachtschip dat ze had verwacht. Het was een gestroomlijnd, modern schip, met een massieve, rood geverfde romp en een oogverblindend witte bovenbouw, de kleuren van Kayn Industries. Zonder te wachten tot de chauffeur haar kwam helpen, pakte ze haar spullen en rende de helling op, verlangend om zo snel mogelijk aan haar avontuur te beginnen.
    
  Een halfuur later lichtte het schip het anker en zette het zeil. Een uur later sloot Andrea zich op in haar hut, met de bedoeling om alleen te kotsen.
    
    
  Na twee dagen aan de vochtinbrengende middelen te hebben gezeten, kondigde haar binnenoor een wapenstilstand af en voelde ze zich eindelijk dapper genoeg om naar buiten te gaan voor wat frisse lucht en het schip te verkennen. Maar eerst besloot ze Raymond Kayn: De Ongeautoriseerde Biografie met man en macht overboord te gooien.
    
  'Dat had je niet moeten doen.'
    
  Andrea draaide zich om van de reling. Een aantrekkelijke, donkerharige vrouw van rond de veertig liep over het hoofddek naar haar toe. Ze was net als Andrea gekleed in een spijkerbroek en een T-shirt, maar ze droeg er een wit jasje overheen.
    
  'Ik weet het. Vervuiling is erg. Maar probeer maar eens drie dagen opgesloten te zitten met dit waardeloze boek, en je zult het begrijpen.'
    
  'Het zou minder traumatisch zijn geweest als je de deur had geopend voor iets anders dan het nemen van water van de bemanning. Ik begrijp dat je mijn diensten hebt aangeboden gekregen...'
    
  Andrea staarde naar het boek, dat al ver achter het varende schip dreef. Ze schaamde zich. Ze vond het niet leuk als mensen haar ziek zagen, en ze haatte het om zich kwetsbaar te voelen.
    
  "Het ging prima", zei Andrea.
    
  'Dat begrijp ik, maar ik weet zeker dat je je beter zou voelen als je wat Dramamine zou nemen.'
    
  'Alleen als u mij dood wilt, dokter...'
    
  'Harel. Bent u allergisch voor dimenhydrinaten, juffrouw Otero?'
    
  'Onder andere. Noem me alsjeblieft Andrea.'
    
  Dr. Harel glimlachte, een rij rimpels verzachtte haar gezicht. Ze had prachtige ogen, de vorm en kleur van amandelen, en haar haar was donker en krullend. Ze was vijf centimeter langer dan Andrea.
    
  "En je kunt me Dr. Harel noemen," zei ze terwijl ze haar hand uitstak.
    
  Andrea keek naar de hand zonder die van haar uit te steken.
    
  'Ik hou niet van snobs.'
    
  'Ik ook. Ik vertel je mijn naam niet, want die heb ik niet. Mijn vrienden noemen me meestal Doc.'
    
  De verslaggeefster stak eindelijk haar hand uit. De handdruk van de dokter was warm en aangenaam.
    
  'Dat breekt wel het ijs op feestjes, dokter.'
    
  'Je kunt het je niet voorstellen. Dit is meestal het eerste wat mensen opmerken als ik ze tegenkom. Laten we een stukje wandelen, dan vertel ik je er meer over.'
    
  Ze liepen naar de boeg van het schip. Er blies een hete wind in hun richting, waardoor de Amerikaanse vlag op het schip begon te wapperen.
    
  "Ik ben geboren in Tel Aviv, kort na het einde van de Zesdaagse Oorlog," vervolgde Harel. "Vier leden van mijn familie stierven tijdens het conflict. De rabbijn interpreteerde dit als een slecht voorteken, dus gaven mijn ouders me geen naam om de Engel des Doods te misleiden. Alleen zij kenden mijn naam."
    
  'En het werkte?'
    
  'Voor Joden is een naam heel belangrijk. Hij definieert een persoon en heeft macht over die persoon. Mijn vader fluisterde mijn naam in mijn oor tijdens mijn bat mitswa, terwijl de gemeente zong. Ik kan er nooit iemand anders over vertellen.'
    
  "Of zal de Engel des Doods je vinden?" Neem me niet kwalijk, Doc, maar dat slaat nergens op. De Magere Hein zoekt je niet in het telefoonboek.
    
  Harel lachte hartelijk.
    
  'Ik kom dit soort houding vaak tegen. Ik moet je zeggen, ik vind het verfrissend. Maar mijn naam blijft geheim.'
    
  Andrea glimlachte. Ze waardeerde de nonchalante stijl van de vrouw en keek haar in de ogen, misschien iets langer dan nodig of gepast was. Harel keek weg, enigszins verrast door haar directheid.
    
  "Wat doet een dokter zonder naam aan boord van de Behemoth?"
    
  'Ik ben een lastminutevervanger. Ze hadden een dokter nodig voor de expeditie. Dus jullie zijn helemaal aan mij toevertrouwd.'
    
  Prachtige handen, dacht Andrea.
    
  Ze bereikten de boeg. De zee trok zich onder hen terug en de dag scheen majestueus en helder. Andrea keek om zich heen.
    
  'Als ik niet het gevoel heb dat mijn ingewanden in een blender zitten, moet ik toegeven dat dit een prima schip is.'
    
  "Zijn kracht zit in zijn lendenen en zijn macht in de navel van zijn buik. Zijn botten zijn als sterke stukken koper; zijn benen als ijzeren staven," declameerde de dokter met opgewekte stem.
    
  "Zijn er dichters onder de bemanning?" lachte Andrea.
    
  'Nee, lieverd. Het komt uit het boek Job. Het verwijst naar een enorm beest genaamd Behemoth, de broer van Leviathan.'
    
  'Geen slechte naam voor een schip.'
    
  "Ooit was dit een Deens marinefregat van de Hvidbjørnen-klasse." De dokter wees naar een metalen plaat van ongeveer drie bij drie meter, die aan het dek was gelast. "Daar lag vroeger één pistool. Cain Industries kocht dit schip vier jaar geleden voor tien miljoen dollar op een veiling. Een koopje."
    
  'Ik zou niet meer dan negen en een half betalen.'
    
  'Lachen mag, Andrea, maar het dek van deze schoonheid is tweehonderdzestig voet lang; ze heeft een eigen helikopterplatform en ze kan achtduizend mijl varen met vijftien knopen. Ze zou van Cadiz naar New York en terug kunnen varen zonder te tanken.'
    
  Op dat moment sloeg het schip over een enorme golf en kantelde het lichtjes. Andrea gleed uit en viel bijna over de reling, die aan de boeg slechts 45 centimeter hoog was. De dokter greep haar bij haar shirt.
    
  'Pas op! Als je met die snelheid zou vallen, zou je óf door de propellers uit elkaar worden gereten, óf verdrinken voordat we je kunnen redden.'
    
  Andrea wilde Harel bedanken, maar toen zag ze iets in de verte.
    
  "Wat is dit?" vroeg ze.
    
  Harel kneep haar ogen samen en hief haar hand op om haar ogen te beschermen tegen het felle licht. Eerst zag ze niets, maar vijf seconden later kon ze contouren onderscheiden.
    
  'Eindelijk zijn we er allemaal. Dit is de baas.'
    
  'WHO?'
    
  'Hebben ze je dat niet verteld? Meneer Cain zal persoonlijk toezicht houden op de hele operatie.'
    
  Andrea draaide zich om met haar mond open. 'Maak je een grapje?'
    
  Harel schudde haar hoofd. "Dit is de eerste keer dat ik hem ontmoet," antwoordde ze.
    
  'Ze beloofden me een interview met hem, maar ik dacht dat dat pas aan het einde van deze belachelijke farce zou zijn.'
    
  'Je gelooft niet dat de expeditie succesvol zal zijn?'
    
  'Stel dat ik twijfels heb over het werkelijke doel ervan. Toen meneer Russell me inhuurde, zei hij dat we op zoek waren naar een zeer belangrijk relikwie dat al duizenden jaren verloren was gegaan. Hij ging niet in op details.'
    
  We tasten allemaal in het duister. Kijk, het komt dichterbij.
    
  Nu kon Andrea iets zien wat leek op een soort vliegmachine, ongeveer drie kilometer verderop, die snel dichterbij kwam.
    
  'Je hebt gelijk, dokter, het is een vliegtuig!'
    
  De verslaggever moest zijn stem verheffen om boven het gebrul van het vliegtuig en de vreugdevolle kreten van de matrozen uit gehoord te worden, terwijl hij een halve cirkel om het schip beschreef.
    
  'Nee, het is geen vliegtuig. Kijk.'
    
  Ze draaiden zich om om hem te volgen. Het vliegtuig, of tenminste wat Andrea dacht dat een vliegtuig was, was een klein toestel, beschilderd in de kleuren en voorzien van het logo van Kayn Industries, maar de twee propellers waren drie keer zo groot als normaal. Andrea keek verbaasd toe hoe de propellers op de vleugel begonnen te draaien en het vliegtuig stopte met cirkelen rond de Behemoth. Plotseling hing het in de lucht. De propellers waren negentig graden gedraaid en hielden het vliegtuig, net als een helikopter, stabiel terwijl concentrische golven zich over de zee beneden verspreidden.
    
  'Dit is een BA-609 tiltrotor. De beste in zijn klasse. Dit is haar eerste reis. Ze zeggen dat het een idee van meneer Cain zelf was.'
    
  'Alles wat deze man doet, lijkt indrukwekkend. Ik zou hem graag ontmoeten.'
    
  'Nee, Andrea, wacht!'
    
  De dokter probeerde Andrea tegen te houden, maar ze botste tegen een groepje matrozen die over de stuurboordreling leunden.
    
  Andrea klom naar het hoofddek en daalde via een van de loopplanken onder de bovenbouw van het schip af, die in verbinding stond met het achterdek waar het vliegtuig op dat moment hing. Aan het einde van de gang blokkeerde een blonde matroos van 1,88 meter haar pad.
    
  'Dat is alles wat u kunt doen, mevrouw.'
    
  'Het spijt me?'
    
  'Zodra meneer Cain in zijn hut is, kunt u het vliegtuig bekijken.'
    
  'Ik snap het. Wat als ik even naar meneer Cain wil kijken?'
    
  'Mijn opdracht is om niemand verder dan de achtersteven te laten gaan. Sorry.'
    
  Andrea draaide zich om zonder een woord te zeggen. Ze hield er niet van om afgewezen te worden, dus nu had ze dubbel zoveel reden om de bewakers voor de gek te houden.
    
  Ze glipte door een van de luiken aan haar rechterkant en kwam in het hoofdcompartiment van het schip. Ze moest opschieten voordat ze Cain naar beneden brachten. Ze kon proberen naar het benedendek te gaan, maar daar zou vast nog een bewaker zijn. Ze probeerde de handgrepen van verschillende deuren tot ze er een vond die niet op slot was. Het leek op een lounge, met een bank en een gammele pingpongtafel. Aan het einde was een grote open patrijspoort met uitzicht op de achtersteven.
    
  En voilà.
    
  Andrea zette een van haar kleine voeten op de hoek van de tafel en de andere op de bank. Ze stak haar armen door het raam, toen haar hoofd en vervolgens haar lichaam door de andere kant. Minder dan drie meter verderop gaf een matroos in een oranje vest en oorbeschermers signalen aan de piloot van de BA-609, terwijl de wielen van het vliegtuig met piepende remmen tot stilstand kwamen op het dek. Andrea's haar wapperde in de wind van de rotorbladen. Ze dook instinctief weg, ook al had ze talloze keren gezworen dat als ze ooit onder een helikopter terecht zou komen, ze niet die filmpersonages zou imiteren die hun hoofd wegduiken, ook al waren de rotorbladen bijna anderhalve meter boven hen.
    
  Natuurlijk was het één ding om je de situatie voor te stellen, en een ander ding om er zelf in te zitten...
    
  Deur BA-609 ging open.
    
  Andrea voelde beweging achter zich. Ze stond op het punt zich om te draaien toen ze op de grond werd gesmeten en vastgepind op het dek. Ze voelde de hitte van metaal op haar wang toen iemand op haar rug ging zitten. Ze wrong zich zo hard als ze kon, maar kon zich niet losrukken. Hoewel ze moeite had met ademhalen, slaagde ze erin om naar het vliegtuig te kijken en zag een gebruinde, knappe jongeman met een zonnebril en een sportjasje het vliegtuig verlaten. Achter hem liep een stoere man, die ongeveer 100 kilo woog, of zo leek het Andrea vanaf het dek. Toen deze bruut naar haar keek, zag ze geen enkele uitdrukking in zijn bruine ogen. Een lelijk litteken liep van zijn linkerwenkbrauw naar zijn wang. Uiteindelijk werd hij gevolgd door een dunne, kleine man, geheel in het wit gekleed. De druk op haar hoofd nam toe en ze kon deze laatste passagier nauwelijks onderscheiden toen hij haar beperkte gezichtsveld overschreed - het enige wat ze kon zien waren de schaduwen van de vertragende propellerbladen op het dek.
    
  'Laat me gaan, oké? Die verdomde paranoïde gek zit toch al in zijn hut, dus laat hem met rust.'
    
  "Meneer Kane is niet gek of paranoïde. Ik ben bang dat hij aan agorafobie lijdt," antwoordde haar ontvoerder in het Spaans.
    
  Zijn stem was niet die van een zeeman. Andrea herinnerde zich die beschaafde, serieuze toon nog goed, zo beheerst en afstandelijk dat hij haar altijd aan Ed Harris deed denken. Toen de druk op haar rug afnam, sprong ze overeind.
    
  'Jij?'
    
  Vader Anthony Fowler stond voor haar.
    
    
  12
    
    
    
  BUITEN NETCATCH KANTOOREN
    
  225 SOMERSET AVENUE
    
  WASHINGTON, D.C.
    
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 11:29 uur.
    
    
  De langste van de twee mannen was ook de jongste, dus hij was altijd degene die koffie en eten bracht als teken van respect. Zijn naam was Nazim en hij was negentien jaar oud. Hij zat al vijftien maanden in Harufs groep en was gelukkig omdat zijn leven eindelijk betekenis had, een pad.
    
  Nazim verafgoodde Haruf. Ze ontmoetten elkaar in een moskee in Clive Cove, New Jersey. Het was een plek vol 'verwesterde' mensen, zoals Haruf hen noemde. Nazim speelde graag basketbal in de buurt van de moskee, waar hij zijn nieuwe vriend ontmoette, die twintig jaar ouder was dan hij. Nazim voelde zich gevleid dat iemand die zo volwassen was, en bovendien een universitaire student, met hem wilde praten.
    
  Vervolgens opende hij de autodeur en klom met moeite op de passagiersstoel, wat niet meevalt als je 1,88 meter lang bent.
    
  'Ik heb alleen een hamburgertent gevonden. Ik heb salades en hamburgers besteld.' Hij gaf de tas aan Haruf, die glimlachte.
    
  'Dank je, Nazim. Maar ik moet je iets vertellen, en ik wil niet dat je boos wordt.'
    
  'Wat?'
    
  Haruf haalde de hamburgers uit de dozen en gooide ze uit het raam.
    
  "Deze hamburgerrestaurants voegen lecithine toe aan hun hamburgers, en er is een kans dat ze varkensvlees bevatten. Het is niet halal," zei hij, verwijzend naar de islamitische beperking op varkensvlees. "Het spijt me. Maar de salades zijn geweldig."
    
  Nazim was teleurgesteld, maar tegelijkertijd voelde hij zich gesterkt. Haruf was zijn mentor. Telkens wanneer Nazim een fout maakte, corrigeerde Haruf hem respectvol en met een glimlach, wat het tegenovergestelde was van hoe Nazims ouders hem de afgelopen maanden hadden behandeld. Ze hadden constant tegen hem geschreeuwd sinds hij Haruf had ontmoet en naar een andere, kleinere en meer "gewijde" moskee was gegaan.
    
  In de nieuwe moskee las de imam niet alleen de Heilige Koran in het Arabisch voor, maar preekte hij er ook in. Ondanks zijn geboorte in New Jersey las en schreef Nazim vloeiend in de taal van de Profeet. Zijn familie kwam uit Egypte. Dankzij de hypnotiserende preek van de imam begon Nazim het licht te zien. Hij brak met het leven dat hij leidde. Hij had goede cijfers en had datzelfde jaar aan een ingenieursstudie kunnen beginnen, maar in plaats daarvan vond Haruf een baan voor hem bij een accountantskantoor dat gerund werd door een gelovige.
    
  Zijn ouders waren het niet eens met zijn beslissing. Ze begrepen ook niet waarom hij zich in de badkamer opsloot om te bidden. Maar hoe pijnlijk deze veranderingen ook waren, ze accepteerden ze langzaam. Tot het incident met Hana.
    
  Nazims opmerkingen werden steeds agressiever. Op een avond kwam zijn zus Hana, die twee jaar ouder was dan hij, om twee uur 's nachts thuis na een borrel met haar vrienden. Nazim stond haar op te wachten en gaf haar een uitbrander vanwege haar kledingstijl en omdat ze een beetje dronken was. Er volgden beledigingen. Uiteindelijk greep hun vader in en wees Nazim met zijn vinger naar hem.
    
  'Je bent zwak. Je weet niet hoe je je vrouwen moet controleren. Je laat je dochter werken. Je laat haar autorijden en je staat er niet op dat ze een sluier draagt. Haar plaats is in huis totdat ze een man heeft.'
    
  Hana begon te protesteren en Nazim sloeg haar. Dat was de druppel.
    
  'Ik ben misschien zwak, maar ik ben in ieder geval de heer en meester van dit huis. Ga weg! Ik ken je niet. Ga weg!'
    
  Nazim ging Haruf opzoeken in alleen de kleren die hij aanhad. Die nacht huilde hij een beetje, maar de tranen hielden niet lang aan. Hij had nu een nieuw gezin. Haruf was zowel zijn vader als zijn oudere broer. Nazim bewonderde hem enorm, want de negenendertigjarige Haruf was een echte jihadist en had trainingskampen in Afghanistan en Pakistan bezocht. Hij deelde zijn kennis slechts met een handvol jongemannen die, net als Nazim, talloze beledigingen hadden moeten verduren. Op school, zelfs op straat, wantrouwden mensen hem zodra ze zijn olijfkleurige huid en haakneus zagen en beseften dat hij een Arabier was. Haruf vertelde hem dat het was omdat ze bang voor hem waren, omdat christenen wisten dat de moslimgelovigen sterker en talrijker waren. Nazim vond dat wel leuk. De tijd was gekomen dat hij het respect verdiende dat hij verdiende.
    
    
  Haruf draaide het raam aan de bestuurderskant omhoog.
    
  'Zes minuten en dan gaan we.'
    
  Nazim keek hem bezorgd aan. Zijn vriend merkte dat er iets mis was.
    
  'Wat is er aan de hand, Nazim?'
    
  'Niets'.
    
  'Het betekent nooit iets. Kom op, je kunt het me vertellen.'
    
  'Het is niks.'
    
  'Is dit angst? Ben je bang?'
    
  'Nee. Ik ben een soldaat van Allah!'
    
  'De soldaten van Allah mogen bang zijn, Nazim.'
    
  'Nou, zo ben ik niet.'
    
  'Is dat een schot?'
    
  'Nee!'
    
  'Kom op, je hebt veertig uur geoefend in het slachthuis van mijn neef. Je moet wel meer dan duizend koeien hebben geschoten.'
    
  Haruf was ook een van Nazims schietinstructeurs, en een van de oefeningen bestond uit het schieten op levend vee. In andere gevallen waren de koeien al dood, maar hij wilde Nazim laten wennen aan vuurwapens en laten zien wat kogels met vlees doen.
    
  'Nee, de praktijktraining was goed. Ik ben niet bang om mensen neer te schieten. Ik bedoel, het zijn eigenlijk geen mensen.'
    
  Haruf gaf geen antwoord. Hij leunde met zijn ellebogen op het stuur, staarde recht voor zich uit en wachtte. Hij wist dat de beste manier om Nazim aan het praten te krijgen, was door een paar minuten ongemakkelijke stilte te laten. De jongen flapte er uiteindelijk altijd alles uit wat hem dwarszat.
    
  'Het is gewoon...nou ja, het spijt me dat ik geen afscheid heb genomen van mijn ouders,' zei hij uiteindelijk.
    
  'Ik snap het. Geef je jezelf nog steeds de schuld van wat er is gebeurd?'
    
  'Een beetje. Heb ik het mis?'
    
  Haruf glimlachte en legde zijn hand op Nazims schouder.
    
  'Nee. Je bent een gevoelige en liefdevolle jongeman. Allah heeft je met deze eigenschappen begiftigd, gezegend zij Zijn naam.'
    
  "Moge zijn naam gezegend zijn," herhaalde Nazim.
    
  Hij gaf je ook de kracht om ze te overwinnen wanneer je die nodig hebt. Neem nu het zwaard van Allah op en voer Zijn wil uit. Verheug je, Nazim.
    
  De jongeman probeerde te glimlachen, maar het leek meer op een grimas. Haruf verhoogde de druk op Nazims schouder. Zijn stem was warm, vol liefde.
    
  Ontspan je, Nazim. Allah vraagt vandaag niet om ons bloed. Hij vraagt het aan anderen. Maar zelfs als er iets zou gebeuren, heb je toch een videoboodschap voor je familie opgenomen?
    
  Nazim knikte.
    
  'Dan hoef je je nergens zorgen over te maken. Je ouders zijn misschien een beetje naar het westen verhuisd, maar diep van binnen zijn ze goede moslims. Ze kennen de beloning van het martelaarschap. En wanneer je het Hiernamaals bereikt, zal Allah je toestaan om voor hen te bemiddelen. Denk je eens in hoe ze zich zullen voelen.'
    
  Nazim stelde zich voor dat zijn ouders en zus voor hem knielden, hem bedankten voor het redden van hen en hem smeekten om vergeving voor hun fouten. In de transparante waas van zijn verbeelding was dit het mooiste aspect van het hiernamaals. Hij slaagde er eindelijk in te glimlachen.
    
  'Zo, Nazim. Je hebt de glimlach van een martelaar, de basamat al-farah. Dit is onderdeel van onze belofte. Dit is onderdeel van onze beloning.'
    
  Nazim stak zijn hand onder zijn jas en kneep in de greep van het pistool.
    
  Ze stapten rustig met Haruf uit de auto.
    
    
  13
    
    
    
  Aan boord van de "nijlpaard"
    
  Op weg naar de Golf van Aqaba, Rode Zee
    
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 17:11 uur.
    
    
  "Jij!" zei Andrea opnieuw, meer uit woede dan uit verbazing.
    
  De laatste keer dat ze elkaar zagen, hing Andrea precair op zo'n tien meter boven de grond, achtervolgd door een onwaarschijnlijke vijand. Pater Fowler had haar toen het leven gered, maar hij had haar ook verhinderd het soort grote verhaal over haar carrière te krijgen waar de meeste verslaggevers alleen maar van dromen. Woodward en Bernstein hadden het met Watergate gedaan, en Lowell Bergman met de tabaksindustrie. Andrea Otero had hetzelfde kunnen doen, maar de priester had haar in de weg gestaan. Hij had haar in ieder geval - verdorie, dacht Andrea - een exclusief interview met president Bush bezorgd, wat haar aan boord van dit schip had gebracht, zo nam ze aan. Maar dat was niet alles, en op dit moment was ze meer bezig met het heden. Andrea ging deze kans niet verspelen.
    
  'Ik ben ook blij u te zien, juffrouw Otero. Ik zie dat het litteken nauwelijks nog een herinnering is.'
    
  Andrea raakte instinctief haar voorhoofd aan, de plek waar Fowler haar zestien maanden geleden vier hechtingen had gegeven. Er bleef alleen een dun, bleek lijntje over.
    
  'Je bent een betrouwbaar paar handen, maar daar ben je hier niet voor. Bespioneer je me? Probeer je mijn werk weer te ruïneren?'
    
  'Ik neem deel aan deze expeditie als waarnemer van het Vaticaan, niets meer.'
    
  De jonge verslaggever bekeek hem wantrouwend. Vanwege de intense hitte droeg de priester een overhemd met korte mouwen, een priesterboord en een goed gestreken broek, geheel in het zwart. Andrea zag voor het eerst zijn gebruinde armen. Zijn onderarmen waren enorm, met aderen zo dik als balpennen.
    
  Dit is niet het wapen van een Bijbelgeleerde.
    
  'En waarom heeft het Vaticaan een waarnemer nodig bij een archeologische expeditie?'
    
  De priester stond op het punt te antwoorden, toen een vrolijke stem hen onderbrak.
    
  'Geweldig! Zijn jullie al aan elkaar voorgesteld?'
    
  Dr. Harel verscheen aan de achterkant van het schip met haar charmante glimlach. Andrea deed niets terug.
    
  'Zoiets. Vader Fowler stond een paar minuten geleden op het punt me uit te leggen waarom hij zich voordeed als Brett Favre.'
    
  "Juffrouw Otero, Brett Favre is een quarterback, hij is geen goede tackler," legde Fowler uit.
    
  'Wat is er gebeurd, vader?', vroeg Harel.
    
  'Juffrouw Otero kwam hier net terug toen meneer Kane uit het vliegtuig stapte. Ik vrees dat ik haar moest tegenhouden. Ik was een beetje ruw. Het spijt me.'
    
  Harel knikte. "Ik begrijp het. U moet weten dat Andrea niet aanwezig was bij de veiligheidssessie. Maak u geen zorgen, vader."
    
  "Wat bedoel je met dat we ons geen zorgen hoeven te maken? Is iedereen nou helemaal gek?"
    
  "Rustig maar, Andrea," zei de dokter. "Helaas ben je de afgelopen achtenveertig uur ziek geweest en ben je niet op de hoogte gehouden. Ik zal je even bijpraten. Raymond Kane lijdt aan agorafobie."
    
  'Dat heeft pater Tackler mij net verteld.'
    
  'Naast priester is pater Fowler ook psycholoog. Onderbreek me als ik iets gemist heb, pater. Andrea, wat weet jij over agorafobie?'
    
  'Het is angst voor open ruimtes.'
    
  'Dat denken de meeste mensen. In werkelijkheid ervaren mensen met deze aandoening veel complexere symptomen.'
    
  Fowler schraapte zijn keel.
    
  "De grootste angst van mensen met agorafobie is de controle verliezen", zei de priester. "Ze zijn bang om alleen te zijn, om op plekken te belanden waar geen uitweg is, of om nieuwe mensen te ontmoeten. Daarom blijven ze lange tijd thuis."
    
  'Wat gebeurt er als ze de situatie niet onder controle hebben?', vroeg Andrea.
    
  "Het hangt van de situatie af. De situatie van meneer Cain is bijzonder ernstig. Als hij in een lastige situatie terechtkomt, kan hij in paniek raken, de realiteit verliezen, duizelig worden, trillen en een hartaanval krijgen."
    
  'Met andere woorden, hij kan geen effectenmakelaar zijn geweest,' zei Andrea.
    
  "Of een neurochirurg," grapte Harel. "Maar mensen met agorafobie kunnen een normaal leven leiden. Er zijn beroemde mensen met agorafobie, zoals Kim Basinger of Woody Allen, die jarenlang tegen de ziekte hebben gevochten en als overwinnaars uit de strijd zijn gekomen. Meneer Cain heeft uit het niets een imperium opgebouwd. Helaas is zijn toestand de afgelopen vijf jaar verslechterd."
    
  'Ik vraag me af wat zo'n zieke man ertoe heeft aangezet om uit zijn schulp te kruipen?'
    
  "Je hebt helemaal gelijk, Andrea," zei Harel.
    
  Andrea merkte dat de dokter haar vreemd aankeek.
    
  Ze bleven een paar ogenblikken stil, waarna Fowler het gesprek hervatte.
    
  'Ik hoop dat je mijn overdreven volharding eerder kunt vergeven.'
    
  'Misschien wel, maar je had bijna mijn hoofd eraf gerukt,' zei Andrea terwijl ze over haar nek wreef.
    
  Fowler keek naar Harel, die knikte.
    
  'Dat zult u mettertijd wel begrijpen, mevrouw Otero... U zag toch mensen uit het vliegtuig stappen?', vroeg Harel.
    
  "Er was een jongeman met een olijfkleurige huid," antwoordde Andrea. "Daarna een man van in de vijftig, gekleed in het zwart, met een enorm litteken. En tot slot een magere man met wit haar, van wie ik aanneem dat hij meneer Cain moet zijn."
    
  "De jongeman is Jacob Russell, de uitvoerend assistent van meneer Cain," zei Fowler. "De man met het litteken is Mogens Dekker, hoofd beveiliging van Cain Industries. Geloof me, als je nog dichter bij Cain zou komen, gezien je gebruikelijke stijl, zou Dekker een beetje nerveus worden. En dat wil je niet."
    
  Er klonk een waarschuwingssignaal van boeg tot achtersteven.
    
  "Nou, het is tijd voor de inleidende sessie," zei Harel. "Eindelijk zal het grote geheim onthuld worden. Volg mij."
    
  "Waar gaan we heen?", vroeg Andrea toen ze via de loopplank, waar de verslaggever een paar minuten eerder vanaf was gegleden, terugliepen naar het hoofddek.
    
  Het hele expeditieteam komt voor het eerst bijeen. Ze leggen uit welke rol ieder van ons zal spelen, en vooral... wat we echt zoeken in Jordanië.
    
  'Trouwens, Doc, wat is uw specialiteit?', vroeg Andrea toen ze de vergaderruimte binnenkwamen.
    
  "Gevechtsmedicijn," zei Harel nonchalant.
    
    
  14
    
    
    
  COHEN FAMILIE TOEVLUCHTSHUIS
    
  ADER
    
    
  Februari 1943
    
    
  Jora Mayer was buiten zichzelf van angst. Een wrange sensatie nestelde zich achter in haar keel, waardoor ze misselijk werd. Ze had zich niet meer zo gevoeld sinds ze veertien was, toen ze de pogroms van 1906 in Odessa, Oekraïne, ontvluchtte, met haar grootvader aan haar hand. Ze had het geluk dat ze op zo'n jonge leeftijd werk vond als dienstbode voor de familie Cohen, die een fabriek in Wenen bezat. Joseph was het oudste kind. Toen een Shadchan, een huwelijksmakelaar, uiteindelijk een lieve Joodse vrouw voor hem vond, ging Jora met hem mee om voor hun kinderen te zorgen. Hun eerstgeborene, Elan, bracht zijn eerste jaren door in een verwende en bevoorrechte omgeving. De jongste, Yudel, was een ander verhaal.
    
  Nu lag het kind opgerold op zijn geïmproviseerde bedje, dat bestond uit twee opgevouwen dekens op de grond. Tot gisteren had hij het bed gedeeld met zijn broertje. Daar liggend leek Yudel klein en verdrietig, en zonder zijn ouders leek de benauwde ruimte enorm.
    
  Arme Yudel. Die twaalf vierkante meter was praktisch vanaf zijn geboorte zijn hele wereld geweest. Op de dag dat hij geboren werd, lag het hele gezin, inclusief Jora, in het ziekenhuis. Niemand van hen keerde terug naar het luxueuze appartement aan de Rhinestrasse. Het was 9 november 1938, de datum die de wereld later zou kennen als Kristallnacht, de Nacht van het Gebroken Glas. Yudels grootouders waren de eersten die stierven. Het hele gebouw aan de Rhinestrasse brandde tot de grond toe af, inclusief de synagoge ernaast, terwijl brandweerlieden dronken en lachten. Het enige wat de Cohens meenamen, waren wat kleren en een mysterieus bundeltje dat Yudels vader had gebruikt bij de ceremonie toen de baby werd geboren. Jora wist niet wat het was, want tijdens de ceremonie had meneer Cohen iedereen gevraagd de kamer te verlaten, inclusief Odile, die nauwelijks kon staan.
    
  Omdat hij vrijwel geen geld had, kon Josef het land niet verlaten, maar net als vele anderen geloofde hij dat de problemen uiteindelijk zouden verdwijnen, dus zocht hij zijn toevlucht bij een aantal van zijn katholieke vrienden. Hij herinnerde zich ook Jora, iets wat Miss Mayer later in haar leven nooit zou vergeten. Weinig vriendschappen konden de verschrikkelijke obstakels in het bezette Oostenrijk weerstaan; er was er echter één die dat wel deed. De bejaarde rechter Rath besloot de Cohens te helpen, met groot gevaar voor eigen leven. In zijn huis bouwde hij een schuilplaats in een van de kamers. Hij metselde de scheidingswand eigenhandig dicht, waardoor er aan de onderkant een smalle opening ontstond waardoor het gezin naar binnen en naar buiten kon. Rechter Rath plaatste vervolgens een lage boekenkast voor de ingang om deze te verbergen.
    
  De familie Cohen ging op een decembernacht in 1938 hun levende graf in, in de veronderstelling dat de oorlog slechts een paar weken zou duren. Er was niet genoeg ruimte om allemaal tegelijk te gaan liggen, en hun enige comfort bestond uit een petroleumlamp en een emmer. Eten en frisse lucht arriveerden om 1:00 uur 's nachts, twee uur nadat het dienstmeisje van de rechter naar huis was gegaan. Rond half één 's nachts begon de oude rechter langzaam de boekenkast van het gat weg te schuiven. Door zijn leeftijd kon het, met regelmatige pauzes, bijna een half uur duren voordat het gat breed genoeg was om de Cohens binnen te laten.
    
  Samen met de familie Cohen was ook de rechter een gevangene van dat leven. Hij wist dat de man van het dienstmeisje lid was van de nazipartij, dus terwijl hij de schuilplaats bouwde, stuurde hij haar een paar dagen op vakantie naar Salzburg. Toen ze terugkwam, vertelde hij haar dat ze de gasleidingen moesten vervangen. Hij durfde geen ander dienstmeisje te zoeken, omdat dat argwaan zou wekken, en hij moest voorzichtig zijn met de hoeveelheid voedsel die hij kocht. Rantsoenering maakte het nog moeilijker om de vijf extra mensen te voeden. Jora had medelijden met hem, want hij had het grootste deel van zijn waardevolle bezittingen verkocht om vlees en aardappelen op de zwarte markt te kopen, die hij op zolder verstopte. 's Nachts, wanneer Jora en de Cohens uit hun schuilplaats tevoorschijn kwamen, blootsvoets, als vreemde, fluisterende geesten, bracht de oude man hen eten van zolder.
    
  De Cohens durfden niet langer dan een paar uur buiten hun schuilplaats te blijven. Terwijl Zhora ervoor zorgde dat de kinderen zich wasten en wat bewogen, praatten Joseph en Odile zachtjes met de rechter. Overdag mochten ze geen enkel geluid maken en brachten ze het grootste deel van hun tijd slapend of halfbewust door, wat voor Zhora op marteling leek totdat ze hoorde over de concentratiekampen Treblinka, Dachau en Auschwitz. Zelfs de kleinste details van het dagelijks leven werden ingewikkeld. Basisbehoeften, zoals drinken of zelfs het inbakeren van baby Yudel, waren vervelende procedures in zo'n beperkte ruimte. Zhora stond voortdurend versteld van Odile Cohens communicatievermogen. Ze ontwikkelde een complex systeem van gebaren waarmee ze lange en soms bittere gesprekken met haar man kon voeren zonder een woord te zeggen.
    
  Meer dan drie jaar verstreken in stilte. Yudel leerde niet meer dan vier of vijf woorden. Gelukkig was hij kalm van aard en huilde hij bijna nooit. Hij leek liever door Jora vastgehouden te worden dan door zijn moeder, maar dat deerde Odile niet. Odile leek alleen om Elan te geven, die het meest leed onder de gevangenschap. Hij was een onhandelbare, verwende vijfjarige geweest toen de pogroms in november 1938 uitbraken, en na meer dan duizend dagen op de vlucht was er iets verlorens, bijna waanzinnigs, in zijn ogen. Als het tijd was om terug te keren naar de schuilplaats, was hij altijd de laatste die binnenkwam. Vaak weigerde hij of bleef hij zich aan de ingang vastklampen. Wanneer dit gebeurde, kwam Yudel dichterbij en pakte zijn hand, Elan aanmoedigend om nog één offer te brengen en terug te keren naar de lange uren van duisternis.
    
  Maar zes nachten geleden kon Elan het niet meer uithouden. Hij wachtte tot iedereen terug in de put was, glipte toen weg en verliet het huis. De artritische vingers van de rechter raakten het shirt van de jongen nauwelijks aan voordat hij verdween. Joseph probeerde hem te volgen, maar tegen de tijd dat hij de straat bereikte, was er geen spoor van Elan te bekennen.
    
  Het nieuws werd drie dagen later bekendgemaakt in de Kronen Zeitung. Een jonge Joodse jongen met een verstandelijke beperking, blijkbaar zonder familie, was ondergebracht in het kindercentrum Spiegelgrund. De rechter was geschokt. Terwijl hij, met de woorden in zijn keel, uitlegde wat er waarschijnlijk met hun zoon zou gebeuren, werd Odile hysterisch en weigerde ze naar rede te luisteren. Jora voelde zich zwak toen ze Odile de deur uit zag lopen, met hetzelfde pakket dat ze naar hun opvang hadden gebracht, hetzelfde pakket dat ze jaren geleden naar het ziekenhuis hadden gebracht toen Judel werd geboren. Odiles man vergezelde haar ondanks haar protesten, maar toen hij vertrok, overhandigde hij Jora een envelop.
    
  "Voor Joedel," zei hij. "Hij mag het pas openen op zijn bar mitswa."
    
  Sindsdien waren er twee vreselijke nachten verstreken. Jora snakte naar nieuws, maar de rechter was stiller dan normaal. De dag ervoor was het huis gevuld geweest met vreemde geluiden. En toen, voor het eerst in drie jaar, begon de boekenkast midden op de dag te bewegen en verscheen het gezicht van de rechter in de opening.
    
  'Kom snel naar buiten. We kunnen geen seconde meer verliezen!'
    
  Jora knipperde met zijn ogen. Het was moeilijk om de helderheid buiten de schuilplaats als zonlicht te herkennen. Yudel had nog nooit de zon gezien. Geschrokken deinsde hij terug.
    
  "Jora, het spijt me. Gisteren hoorde ik dat Josef en Odile gearresteerd zijn. Ik heb niets gezegd omdat ik je niet nog meer van streek wilde maken. Maar je kunt hier niet blijven. Ze gaan ze ondervragen, en hoezeer de Cohens zich ook verzetten, de nazi's zullen uiteindelijk wel ontdekken waar Yudel is."
    
  'Frau Cohen zegt niets. Ze is sterk.'
    
  De rechter schudde zijn hoofd.
    
  'Ze beloven Elans leven te redden in ruil voor haar mededeling waar de baby is, of erger. Ze kunnen mensen altijd aan het praten krijgen.'
    
  Jora begon te huilen.
    
  'Daar is geen tijd voor, Jora. Toen Josef en Odile niet terugkwamen, ging ik een vriendin bezoeken op de Bulgaarse ambassade. Ik heb twee uitreisvisa op naam van Biljana Bogomil, een privéleraar, en Michail Zjivkov, de zoon van een Bulgaarse diplomaat. Het verhaal gaat dat je met de jongen terug naar school gaat nadat je de kerstvakantie bij zijn ouders hebt doorgebracht.' Hij liet haar de rechthoekige kaartjes zien. 'Dit zijn treinkaartjes naar Stara Zagora. Maar je gaat daar niet heen.'
    
  "Ik begrijp het niet," zei Jora.
    
  Je officiële bestemming is Stara Zagora, maar je stapt uit in Cernavoda. De trein stopt daar even. Je stapt uit zodat de jongen zijn benen kan strekken. Je stapt uit de trein met een glimlach. Je hebt geen bagage of iets anders in je handen. Verdwijn zo snel mogelijk. Constanta ligt 67 kilometer naar het oosten. Je zult moeten lopen of iemand moeten vinden die je er in een karretje naartoe brengt.
    
  "Constanza," herhaalde Jora, terwijl ze in haar verwarring probeerde zich alles te herinneren.
    
  'Vroeger was het Roemenië. Nu is het Bulgarije. Wie weet wat de toekomst brengt? Het belangrijkste is dat het een haven is, en dat de nazi's er niet al te veel toezicht op houden. Van daaruit kun je een schip naar Istanbul nemen. En vanuit Istanbul kun je overal naartoe.'
    
  'Maar we hebben geen geld voor een kaartje.'
    
  'Hier zijn wat punten voor de reis. En in deze envelop zit genoeg geld om jullie tweeën een reis naar veiligheid te laten boeken.'
    
  Jora keek om zich heen. Het huis was bijna leeg. Plotseling besefte ze wat die vreemde geluiden de vorige dag waren geweest. De oude man had bijna alles meegenomen om hen een kans te geven te ontsnappen.
    
  'Hoe kunnen wij u bedanken, Rechter Rath?'
    
  'Doe dat niet. Je reis zal erg gevaarlijk zijn, en ik weet niet zeker of een uitreisvisum je zal beschermen. God vergeef me, maar ik hoop dat ik je niet de dood in stuur.'
    
    
  Twee uur later slaagde Jora erin Yudel de trap op te slepen. Ze stond op het punt naar buiten te gaan toen ze een vrachtwagen op de stoep hoorde stoppen. Iedereen die onder de nazi's had geleefd, wist precies wat dat betekende. Het was als een slechte melodie, beginnend met piepende remmen, gevolgd door iemand die bevelen schreeuwde en het doffe staccato van laarzen in de sneeuw, dat steeds duidelijker werd naarmate de laarzen op de houten vloer vielen. Op dat moment bad je dat de geluiden zouden vervagen; in plaats daarvan culmineerde een onheilspellend crescendo in gebonk op de deur. Na een pauze barstte een koor van snikken los, afgewisseld met machinegeweersolo's. En als de muziek was afgelopen, gingen de lichten weer aan, keerden de mensen terug naar hun tafeltjes en glimlachten de moeders en deden alsof er niets was gebeurd naast hen.
    
  Jora, die de melodie goed kende, verstopte zich onder de trap zodra ze de eerste noten hoorde. Terwijl zijn collega's Raths deur openbraken, liep een soldaat met een zaklamp nerveus heen en weer bij de hoofdingang. De lichtbundel van de zaklamp sneed door de duisternis en miste ternauwernood Jora's versleten grijze laars. Yudel greep hem met zoveel dierlijke angst dat Jora op haar lip moest bijten om niet van de pijn te schreeuwen. De soldaat kwam zo dichtbij dat ze zijn leren jas, koude metaal en pistoololie konden ruiken.
    
  Een luid schot klonk op de trap. De soldaat stopte met zoeken en rende naar zijn schreeuwende kameraden. Zhora tilde Yudel op en liep langzaam de straat op.
    
    
  15
    
    
    
  Aan boord van de nijlpaard
    
  Op weg naar de Golf van Aqaba, Rode Zee
    
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 18:03 uur.
    
    
  De ruimte werd gedomineerd door een grote rechthoekige tafel, bedekt met twintig overzichtelijke mappen, en een man ervoor. Harel, Fowler en Andrea kwamen als laatsten binnen en moesten de overige plaatsen innemen. Andrea bevond zich tussen een jonge Afro-Amerikaanse vrouw, gekleed in wat een paramilitair uniform leek, en een oudere, kalende man met een dikke snor. De jonge vrouw negeerde haar en bleef praten met de mannen links van haar, die min of meer identiek gekleed waren, terwijl de man rechts van Andrea een hand uitstak met dikke, eeltige vingers.
    
  'Tommy Eichberg, chauffeur. U moet Miss Otero zijn.'
    
  'Nog iemand die mij kent! Leuk je te ontmoeten.'
    
  Eichberg glimlachte. Hij had een rond, vriendelijk gezicht.
    
  'Ik hoop dat je je beter voelt.'
    
  Andrea stond op het punt te antwoorden, maar werd onderbroken door een hard, onaangenaam geluid, alsof iemand zijn keel schraapte. Een oude man, ver in de zeventig, was net de kamer binnengekomen. Zijn ogen waren bijna verborgen in een nest rimpels, een indruk die nog werd versterkt door de kleine glaasjes van zijn bril. Zijn hoofd was kaalgeschoren en hij had een enorme grijzende baard die als een aswolk rond zijn mond leek te zweven. Hij droeg een shirt met korte mouwen, een kaki broek en dikke zwarte laarzen. Hij begon te spreken, zijn stem schor en onaangenaam, als het schrapen van een mes langs tanden, voordat hij het hoofdeinde van het bureau bereikte waar een draagbaar elektronisch scherm was gemonteerd. Cains assistente zat naast hem.
    
  'Dames en heren, mijn naam is Cecil Forrester en ik ben hoogleraar Bijbelse archeologie aan de Universiteit van Massachusetts. Het is niet de Sorbonne, maar het is tenminste mijn thuis.'
    
  Er klonk een beleefd gelach onder de assistenten van de professor, die deze grap al duizend keer hadden gehoord.
    
  'Je hebt ongetwijfeld geprobeerd de reden voor deze reis te achterhalen sinds je aan boord van dit schip stapte. Ik hoop dat je daar niet van tevoren toe in de verleiding bent gekomen, aangezien jouw - of moet ik zeggen, onze - contracten met Kayn Enterprises absolute geheimhouding vereisen vanaf het moment dat ze worden getekend totdat onze erfgenamen zich verheugen over onze dood. Helaas vereisen de voorwaarden van mijn contract ook dat ik je het geheim vertel, wat ik van plan ben binnen anderhalf uur te doen. Onderbreek me niet tenzij je een redelijke vraag hebt. Sinds meneer Russell me je gegevens heeft gegeven, ben ik op de hoogte van elk detail, van je IQ tot je favoriete condoommerk. En wat de bemanning van meneer Decker betreft, doe niet eens de moeite om je mond open te doen.'
    
  Andrea, die zich gedeeltelijk naar de professor toe wendde, hoorde dreigende gefluister van de mannen in uniform.
    
  'Die klootzak denkt dat hij slimmer is dan de rest. Misschien laat ik hem zijn tanden één voor één inslikken.'
    
  'Stilte'.
    
  De stem was zacht, maar er klonk zoveel woede in door dat Andrea terugdeinsde. Ze draaide haar hoofd net ver genoeg om te horen dat de stem van Mogens Dekker kwam, de man met de littekens die zijn stoel tegen de schotwand had geleund. De soldaten zwegen onmiddellijk.
    
  'Goed. Nu we allemaal op dezelfde plek zijn,' vervolgde Cecil Forrester, 'kan ik jullie maar beter aan elkaar voorstellen. We zijn met z'n drieëntwintigen bijeen voor wat de grootste ontdekking aller tijden zal zijn, en ieder van jullie zal daaraan een rol spelen. Jullie kennen meneer Russell aan mijn rechterkant al. Hij is degene die jullie heeft uitgekozen.'
    
  Cains assistent knikte ter begroeting.
    
  Rechts van hem staat pater Anthony Fowler, die als waarnemer van het Vaticaan zal optreden tijdens de expeditie. Naast hem zitten Nuri Zayit en Rani Peterke, de kok en de assistent-kok. Vervolgens Robert Frick en Brian Hanley, de administratie.
    
  De twee koks waren oudere mannen. Zayit was mager, rond de zestig, met een afhangende mondhoek, terwijl zijn assistent stevig en een paar jaar jonger was. Andrea kon zijn leeftijd niet precies schatten. Beide beheerders waren daarentegen jong en bijna net zo donker als Peterke.
    
  Naast deze goedbetaalde medewerkers hebben we ook mijn luie en vleiende assistenten. Ze hebben allemaal een diploma van dure universiteiten en denken dat ze meer weten dan ik: David Pappas, Gordon Darwin, Kira Larsen, Stowe Erling en Ezra Levin.
    
  De jonge archeologen schoven ongemakkelijk heen en weer op hun stoelen en probeerden er professioneel uit te zien. Andrea had medelijden met hen. Ze moesten begin dertig zijn geweest, maar Forrester hield ze strak in de gaten, waardoor ze nog jonger en minder zelfverzekerd leken dan ze in werkelijkheid waren - een schril contrast met de mannen in uniform die naast de verslaggever zaten.
    
  'Aan de andere kant van de tafel zitten meneer Dekker en zijn bulldogs: de Gottlieb-tweeling, Alois en Alrik; Tevi Waaka, Paco Torres, Marla Jackson en Louis Maloney. Zij zullen de beveiliging verzorgen en een hoogwaardige component aan onze expeditie toevoegen. De ironie van die uitspraak is verpletterend, vindt u niet?'
    
  De soldaten reageerden niet, maar Decker zette zijn stoel recht en leunde over de tafel.
    
  'We zijn op weg naar de grenszone van een islamitisch land. Gezien de aard van onze... missie, kunnen de lokale bewoners gewelddadig worden. Ik weet zeker dat professor Forrester onze mate van bescherming zal waarderen, mocht het zover komen.' Hij sprak met een sterk Zuid-Afrikaans accent.
    
  Forrester opende zijn mond om te antwoorden, maar iets in Deckers gezicht moest hem ervan overtuigd hebben dat dit niet het moment was voor zure opmerkingen.
    
  'Rechts van u staat Andrea Otero, onze officiële verslaggever. Ik vraag u om met haar samen te werken als en wanneer ze om informatie of interviews vraagt, zodat ze ons verhaal aan de wereld kan vertellen.'
    
  Andrea glimlachte naar de mensen aan tafel, en sommigen glimlachten terug.
    
  'De man met de snor is Tommy Eichberg, onze hoofdchauffeur. En tot slot, rechts, Doc Harel, onze officiële charlatan.'
    
  "Maak je geen zorgen als je niet ieders naam kunt onthouden," zei de dokter, terwijl ze haar hand opstak. "We gaan behoorlijk wat tijd samen doorbrengen op een plek die niet bekendstaat om zijn vermaak, dus we zullen elkaar goed leren kennen. Vergeet niet de identificatiebadge mee te nemen die de bemanning in jullie hut heeft achtergelaten..."
    
  "Wat mij betreft maakt het niet uit of je ieders naam kent of niet, zolang je maar je werk doet," onderbrak de oude professor. "Als jullie nu allemaal even naar het scherm willen kijken, ga ik jullie een verhaal vertellen."
    
  Het scherm lichtte op met computergegenereerde beelden van een oude stad. Een nederzetting met rode muren en pannendaken, omgeven door een driedubbele buitenmuur, torende uit boven de vallei. De straten waren gevuld met mensen die hun dagelijkse bezigheden deden. Andrea was verbaasd over de kwaliteit van de beelden, die een Hollywoodproductie waardig waren, maar de stem die de documentaire insprak, was van een professor. Deze man heeft zo'n enorm ego dat hij niet eens merkt hoe beroerd zijn stem klinkt, dacht ze. Hij bezorgt me hoofdpijn. De voice-over begon:
    
  Welkom in Jeruzalem. Het is april 70 n.Chr. De stad is al vier jaar bezet door opstandige Zeloten, die de oorspronkelijke bewoners hebben verdreven. De Romeinen, officieel de heersers van Israël, kunnen de situatie niet langer tolereren en Rome geeft Titus de opdracht een vernietigende straf uit te voeren.
    
  Het vredige tafereel van vrouwen die hun watervaten vulden en kinderen die speelden bij de buitenmuren bij de waterputten, werd verstoord toen verre banieren met adelaars aan de horizon verschenen. Trompetten klonken en de kinderen, plotseling bang geworden, vluchtten terug naar binnen.
    
  Binnen enkele uren wordt de stad omsingeld door vier Romeinse legioenen. Dit is de vierde aanval op de stad. De inwoners hebben de vorige drie afgeslagen. Dit keer gebruikt Titus een slimme truc. Hij laat pelgrims die Jeruzalem binnenkomen voor de Pesachviering de frontlinies oversteken. Na de festiviteiten sluit de cirkel zich en verhindert Titus dat de pelgrims vertrekken. De stad heeft nu twee keer zoveel inwoners en de voedsel- en watervoorraden raken snel uitgeput. De Romeinse legioenen lanceren een aanval vanaf de noordkant van de stad en vernietigen de derde muur. Het is inmiddels half mei en de val van de stad is slechts een kwestie van tijd.
    
  Het scherm toonde een stormram die de buitenmuur verwoestte. De priesters van de tempel op de hoogste heuvel van de stad keken met tranen in hun ogen naar het tafereel.
    
  De stad valt uiteindelijk in september en Titus vervult de belofte die hij aan zijn vader Vespasianus had gedaan. De meeste inwoners van de stad worden geëxecuteerd of verdreven. Hun huizen worden geplunderd en hun tempel verwoest.
    
  Omringd door lijken droeg een groep Romeinse soldaten een gigantische menora uit de brandende tempel, terwijl hun generaal vanaf zijn paard glimlachend toekeek.
    
  De Tweede Tempel van Salomo brandde tot de grond toe af en is tot op de dag van vandaag in brand gestoken. Veel van de tempelschatten werden gestolen. Veel, maar niet alles. Nadat de derde muur in mei was gevallen, bedacht een priester genaamd Yirm əy áhu een plan om ten minste een deel van de schatten te redden. Hij selecteerde een groep van twintig dappere mannen en deelde pakketten uit aan de eerste twaalf, met precieze instructies over waar ze de spullen naartoe moesten brengen en wat ze ermee moesten doen. Deze pakketten bevatten de meer traditionele tempelschatten: grote hoeveelheden goud en zilver.
    
  Een oude priester met een witte baard, gekleed in een zwart gewaad, sprak met twee jonge mannen, terwijl de anderen op hun beurt wachtten in een grote stenen grot, verlicht door fakkels.
    
  Yirməy áhu gaf de laatste acht mensen een heel speciale missie, die tien keer gevaarlijker was dan de rest.
    
  Met een fakkel in de hand leidde de priester acht mannen met een groot voorwerp op een brancard door een netwerk van tunnels.
    
  Via geheime gangen onder de tempel leidde Yirmāy ákhu hen buiten de muren, weg van het Romeinse leger. Hoewel dit gebied, achter het 10e Fretensis Legioen, af en toe werd bewaakt door Romeinse wachters, wisten de mannen van de priester hen te ontwijken en bereikten ze de volgende dag met hun zware last Richo, het huidige Jericho. En daar verdween het spoor voorgoed.
    
  De professor drukte op een knop en het scherm werd zwart. Hij draaide zich om naar het publiek, dat ongeduldig zat te wachten.
    
  Wat deze mannen presteerden was absoluut ongelooflijk. Ze legden veertien mijl af, met een enorme lading, in ongeveer negen uur. En dat was nog maar het begin van hun reis.
    
  'Wat hadden ze bij zich, professor?', vroeg Andrea.
    
  "Ik geloof dat het de meest waardevolle schat was", zei Harel.
    
  'Alles op zijn tijd, lieve mensen. Yirm əy áhu keerde terug naar de stad en bracht de volgende twee dagen door met het schrijven van een heel bijzonder manuscript op een nog bijzonderere rol. Het was een gedetailleerde kaart met instructies over hoe de verschillende schatten die uit de tempel waren geborgen, teruggehaald konden worden... maar hij kon de klus niet alleen klaren. Het was een verbale kaart, geëtst op het oppervlak van een koperen rol van bijna drie meter lang.'
    
  "Waarom koper?" vroeg iemand achter zich.
    
  In tegenstelling tot papyrus of perkament is koper extreem duurzaam. Het is ook erg moeilijk om op te schrijven. Vijf mensen waren nodig om de inscriptie in één keer te voltooien, soms om de beurt. Toen ze klaar waren, verdeelde Yirmáhu het document in twee delen. Het eerste deel gaf hij aan een boodschapper met instructies voor de veilige bewaring ervan in de Issene-gemeenschap die in de buurt van Jericho woonde. Het andere deel gaf hij aan zijn eigen zoon, een van de Kohanim, een priester net als hij. We kennen dit grote deel van het verhaal uit de eerste hand omdat Yirmáhu het volledig in kopergravure opschreef. Daarna gingen alle sporen ervan verloren tot 1882.
    
  De oude man pauzeerde even om een slok water te nemen. Even leek hij niet langer op een gerimpelde, pompeuze pop, maar meer op een mens.
    
  Dames en heren, u weet nu meer over dit verhaal dan de meeste experts ter wereld. Niemand heeft precies kunnen achterhalen hoe het manuscript is geschreven. Het werd echter behoorlijk beroemd toen een deel ervan in 1952 opdook in een grot in Palestina. Het was een van de zo'n 85.000 tekstfragmenten die in Qumran werden gevonden.
    
  "Is dit de beroemde Qumran Koperen Rol?" vroeg Dr. Harel.
    
  De archeoloog zette het scherm weer aan. Nu zag hij een afbeelding van de beroemde rol: een gebogen plaat van donkergroen metaal, waarop nauwelijks leesbare tekst stond.
    
  'Zo heet het.' De onderzoekers waren meteen onder de indruk van de ongewone aard van de ontdekking, zowel de vreemde keuze van het schrijfmateriaal als de inscripties zelf - die geen van allen goed ontcijferd konden worden. Het was vanaf het begin duidelijk dat het een schatlijst was, met vierenzestig items. De vermeldingen gaven hints over wat er gevonden zou worden en waar. Bijvoorbeeld: "Onderaan de grot, veertig passen ten oosten van de Toren van Achor, graaf een meter. Daar vind je zes goudstaven." Maar de aanwijzingen waren vaag en de beschreven hoeveelheden leken zo onrealistisch - zoiets als tweehonderd ton goud en zilver - dat "serieuze" onderzoekers aannamen dat het een soort mythe, een hoax of een grap moest zijn.
    
  "Het lijkt me te veel moeite voor een grap", aldus Tommy Eichberg.
    
  'Precies! Uitstekend, meneer Eichberg, uitstekend, vooral voor een chauffeur,' zei Forrester, die niet in staat leek het minste compliment te geven zonder een belediging. 'Er waren geen ijzerwarenwinkels in 70 n.Chr. Een enorme plaat van 99 procent zuiver koper moet erg duur zijn geweest. Niemand zou een kunstwerk op zo'n kostbaar oppervlak hebben geschreven.' Een sprankje hoop. Volgens de Qumran-rol was itemnummer vierenzestig 'een tekst vergelijkbaar met deze, met instructies en een code om de beschreven objecten te vinden.'
    
  Een van de soldaten stak zijn hand op.
    
  'Dus, deze oude man, deze Ermiyatsko...'
    
  'Йирм əяху'.
    
  'Laat maar. De oude man sneed dit ding doormidden, en elk stuk bevatte de sleutel tot het vinden van het andere?'
    
  'En ze moesten samen zijn om de schat te vinden. Zonder de tweede rol was er geen hoop om alles te ontrafelen. Maar acht maanden geleden gebeurde er iets...'
    
  'Ik weet zeker dat uw publiek de voorkeur geeft aan een kortere versie, dokter,' zei pater Fowler met een glimlach.
    
  De oude archeoloog staarde Fowler een paar seconden aan. Andrea merkte dat de professor moeite leek te hebben om verder te gaan en vroeg zich af wat er in vredesnaam tussen de twee mannen was gebeurd.
    
  Ja, natuurlijk. Nou, laten we volstaan met te zeggen dat de tweede helft van de rol eindelijk is opgedoken dankzij de inspanningen van het Vaticaan. Het werd van vader op zoon doorgegeven als een heilig voorwerp. Het was de plicht van de familie om het veilig te bewaren tot het juiste moment. Wat ze deden was het in een kaars verstoppen, maar uiteindelijk raakten zelfs zij het spoor bijster van wat erin zat.
    
  "Dat verbaast me niets. Er waren - wat? - zeventig, tachtig generaties? Het is een wonder dat ze de traditie van het beschermen van de kaars al die tijd in stand hebben gehouden," zei iemand die tegenover Andrea zat. Het was de beheerder, Brian Hanley, dacht ze.
    
  "Wij Joden zijn een geduldig volk", zei chef-kok Nuri Zayit. "We wachten al drieduizend jaar op de Messias."
    
  "En dan moet je nog drieduizend wachten," zei een van Dekkers soldaten. Luide lachsalvo's en handgeklap vergezelden de onaangename grap. Maar niemand anders lachte. Uit de namen opmakend dat, met uitzondering van de ingehuurde bewakers, bijna alle expeditieleden van Joodse afkomst waren. Ze voelde de spanning in de kamer toenemen.
    
  "Laten we doorgaan," zei Forrester, de spottende opmerkingen van de soldaten negerend. "Ja, het was een wonder. Kijk hier eens naar."
    
  Een van de assistenten bracht een houten kist van ongeveer een meter lang. Binnenin, beschermd door glas, lag een koperen plaat bedekt met Joodse symbolen. Iedereen, inclusief de soldaten, staarde naar het voorwerp en begon er zachtjes commentaar op te leveren.
    
  'Het ziet er bijna nieuw uit.'
    
  'Ja, de koperen rol van Qumran moet ouder zijn. Hij glanst niet en is in kleine reepjes gesneden.'
    
  "De Qumran-rol lijkt ouder omdat hij aan de lucht is blootgesteld," legde de professor uit, "en hij is in stukken gesneden omdat onderzoekers geen andere manier konden vinden om hem te openen en de inhoud te lezen. De tweede rol is beschermd tegen oxidatie door een waslaag. Daarom is de tekst nog net zo helder als toen hij geschreven werd. Onze eigen schatkaart."
    
  'Dus het is je gelukt het te ontcijferen?'
    
  "Zodra we de tweede rol hadden, was het kinderspel om te achterhalen wat er in de eerste stond. Wat niet makkelijk was, was de ontdekking geheim houden. Vraag me alsjeblieft niet naar de details van het proces zelf, want ik ben niet bevoegd om meer te onthullen, en bovendien zou je het niet begrijpen."
    
  'Dus we gaan op zoek naar een berg goud? Is dat niet een beetje clichématig voor zo'n pretentieuze expeditie? Of voor iemand die het geld uit zijn oren laat stromen, zoals meneer Cain?' vroeg Andrea.
    
  'Juffrouw Otero, we zoeken geen berg goud. Sterker nog, we hebben al iets ontdekt.'
    
  De oude archeoloog gebaarde naar een van zijn assistenten, die een stuk zwart vilt op tafel uitspreidde en met enige moeite het glimmende voorwerp erop legde. Het was de grootste goudstaaf die Andrea ooit had gezien: zo groot als een mannenonderarm, maar ruw van vorm, waarschijnlijk gegoten in een eeuwenoude gieterij. Hoewel het oppervlak bezaaid was met kleine kraters, bultjes en oneffenheden, was het prachtig. Alle ogen in de kamer werden naar het object getrokken en er klonken bewonderende fluittonen.
    
  'Met behulp van aanwijzingen uit de tweede rol ontdekten we een van de voorraden die beschreven staan in de Koperen Rol van Qumran. Dat was in maart van dit jaar, ergens op de Westelijke Jordaanoever. Er waren zes goudstaven zoals deze.'
    
  Hoeveel kost het?
    
  'Ongeveer driehonderdduizend dollar...'
    
  De fluittonen veranderden in uitroepen.
    
  '... maar geloof me, het is niets vergeleken met de waarde van waar we naar op zoek zijn: het krachtigste object in de menselijke geschiedenis.'
    
  Forrester gebaarde, en een van de assistenten pakte het blok, maar liet het zwarte vilt liggen. De archeoloog haalde een vel grafiekpapier uit een map en legde het op de plek waar de goudstaaf lag. Iedereen boog zich voorover, nieuwsgierig om te zien wat het was. Ze herkenden allemaal meteen het getekende object.
    
  'Dames en heren, jullie zijn de drieëntwintig mensen die zijn uitgekozen om de Ark van het Verbond terug te brengen.'
    
    
  16
    
    
    
  Aan boord van de "nijlpaard"
    
  RODE ZEE
    
    
  Dinsdag 11 juli 2007, 19:17 uur.
    
    
  Een golf van verbazing ging door de zaal. Iedereen begon opgewonden te praten en bestookte de archeoloog vervolgens met vragen.
    
  'Waar is de Ark?'
    
  'Wat zit erin...?'
    
  'Hoe kunnen wij u helpen...?'
    
  Andrea was geschokt door de reacties van haar assistenten, en ook door die van haarzelf. De woorden "Ark des Verbonds" hadden een magische klank en versterkten de archeologische betekenis van de ontdekking van een object dat meer dan tweeduizend jaar oud was.
    
  Zelfs het interview met Kaïn kon dit niet overtreffen. Russell had gelijk. Als we de Ark vinden, wordt het de sensatie van de eeuw. Een bewijs van Gods bestaan...
    
  Haar ademhaling versnelde. Plotseling had ze honderden vragen voor Forrester, maar ze besefte meteen dat het geen zin had om ze te stellen. De oude man had ze tot hier gebracht, en nu zou hij ze daar achterlaten, smekend om meer.
    
  Een geweldige manier om ons erbij te betrekken.
    
  Alsof hij Andrea's theorie bevestigde, keek Forrester naar de groep als de kat die de kanarie had opgegeten. Hij gebaarde hen stil te zijn.
    
  'Dat is genoeg voor vandaag. Ik wil je niet meer geven dan je verstand aankan. We vertellen je de rest wel als het zover is. Voor nu geef ik het over...'
    
  "Nog één ding, professor," onderbrak Andrea. "U zei dat we met drieëntwintig waren, maar ik heb er maar tweeëntwintig geteld. Wie is er vermist?"
    
  Forrester draaide zich om en overlegde met Russell. Deze knikte dat hij verder kon praten.
    
  'Nummer drieëntwintig op de expeditie is meneer Raymond Kane.'
    
  Alle gesprekken stopten.
    
  "Wat betekent dit?" vroeg een van de huurlingen.
    
  'Dit betekent dat de baas op expeditie gaat. Zoals jullie allemaal weten, is hij een paar uur geleden aan boord gegaan en reist hij met ons mee. Vindt u dat niet vreemd, meneer Torres?'
    
  "Jezus Christus, iedereen zegt dat de oude man gek is," antwoordde Torres. "Het is al moeilijk genoeg om degenen die bij hun verstand zijn te verdedigen, maar de gekken..."
    
  Torres leek uit Zuid-Amerika te komen. Hij was klein, dun, had een donkere huid en sprak Engels met een sterk Latijns-Amerikaans accent.
    
  "Torres," zei een stem achter hem.
    
  De soldaat leunde achterover in zijn stoel, maar draaide zich niet om. Decker was duidelijk vastbesloten ervoor te zorgen dat zijn man zich niet meer met andermans zaken zou bemoeien.
    
  Ondertussen ging Forrester zitten en sprak Jacob Russell. Andrea merkte dat zijn witte jasje niet gekreukt was.
    
  Goedemiddag allemaal. Ik wil professor Cecil Forrester bedanken voor zijn ontroerende presentatie. En namens mijzelf en Kayn Industries wil ik u allen bedanken voor uw aanwezigheid. Ik heb niets toe te voegen, behalve twee zeer belangrijke punten. Ten eerste: vanaf nu is alle communicatie met de buitenwereld ten strengste verboden. Dit omvat mobiele telefoons, e-mail en mondelinge communicatie. Totdat we onze missie hebben voltooid, is dit jullie universum. Na verloop van tijd zullen jullie begrijpen waarom deze maatregel noodzakelijk is, zowel om het succes van zo'n delicate missie als voor onze eigen veiligheid te garanderen.
    
  Er klonken wat gefluisterde klachten, maar die waren halfslachtig. Iedereen wist al wat Russell hen had verteld, want het stond in het lange contract dat ze allebei hadden getekend.
    
  Het tweede punt is veel verontrustender. Een veiligheidsadviseur heeft ons een nog niet bevestigd rapport verstrekt waarin staat dat een islamitische terreurgroep op de hoogte is van onze missie en een aanslag plant.
    
  'Wat...?'
    
  '...het moet een hoax zijn...'
    
  '... gevaarlijk...'
    
  Cains assistent stak zijn handen omhoog om iedereen te kalmeren. Hij was duidelijk voorbereid op een stortvloed aan vragen.
    
  'Maak je geen zorgen. Ik wil alleen dat je waakzaam bent en geen onnodige risico's neemt, laat staan dat je iemand buiten deze groep vertelt over onze eindbestemming. Ik weet niet hoe het lek heeft kunnen ontstaan, maar geloof me, we zullen het onderzoeken en passende maatregelen nemen.'
    
  "Zou dit van binnenuit de Jordaanse regering kunnen komen?" vroeg Andrea. "Een groep als de onze trekt ongetwijfeld de aandacht."
    
  "Wat de Jordaanse regering betreft, zijn we een commerciële expeditie die voorbereidende onderzoeken uitvoert voor een fosfaatmijn in het Al-Mudawwara-gebied in Jordanië, vlakbij de grens met Saoedi-Arabië. Niemand van jullie zal door de douane komen, dus maak je geen zorgen over je dekmantel."
    
  "Ik maak me geen zorgen om mijn dekmantel, ik maak me zorgen om terroristen", aldus Kira Larsen, een van de assistenten van professor Forrester.
    
  "Je hoeft je geen zorgen te maken, zolang wij er zijn om je te beschermen," flirtte een van de soldaten.
    
  "Het rapport is onbevestigd, het is slechts een gerucht. En geruchten kunnen je geen kwaad doen," zei Russell met een brede glimlach.
    
  Maar het zou wel bevestigd kunnen worden, dacht Andrea.
    
    
  De vergadering eindigde een paar minuten later. Russell, Decker, Forrester en een paar anderen gingen naar hun hutten. Twee karretjes met sandwiches en drankjes, attent achtergelaten door een bemanningslid, stonden bij de deur van de vergaderruimte. Blijkbaar waren de expeditieleden al geïsoleerd van de rest van de bemanning.
    
  De overgeblevenen in de zaal bespraken geanimeerd de nieuwe informatie en verslonden hun eten. Andrea had een lang gesprek met Dr. Harel en Tommy Eichberg terwijl ze roastbeefsandwiches en een paar biertjes naar binnen werkten.
    
  'Ik ben blij dat je weer trek hebt, Andrea.'
    
  'Bedankt, dokter. Helaas verlangen mijn longen na elke maaltijd naar nicotine.'
    
  "Je moet aan dek roken," zei Tommy Eichberg. "Roken is verboden in de Behemoth. Zoals je weet..."
    
  "Op bevel van meneer Cain", zeiden alle drie lachend in koor.
    
  'Ja, ja, ik weet het. Maak je geen zorgen. Ik ben over vijf minuten terug. Ik wil kijken of er iets sterkers dan bier in dit karretje zit.'
    
    
  17
    
    
    
  AAN BOORD VAN DE NIJPPOT
    
  RODE ZEE
    
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 21:41 uur.
    
    
  Het was al donker aan dek. Andrea kwam uit de loopplank en liep langzaam naar de voorkant van het schip. Ze had zichzelf wel voor haar kop kunnen slaan dat ze geen trui aan had. De temperatuur was iets gedaald en een koude wind blies door haar haar, waardoor ze rilde.
    
  Ze haalde een verfrommeld pakje Camel-sigaretten uit haar ene broekzak en een rode aansteker uit de andere. Het was niets bijzonders, gewoon een navulbaar pakje met bloemen erop gestempeld, en hij zou bij een warenhuis waarschijnlijk niet meer dan zeven euro hebben gekost, maar het was haar eerste cadeau van Eva.
    
  Door de wind duurde het tien pogingen voordat ze een sigaret opstak. Maar toen het haar eenmaal lukte, was het hemels. Sinds ze aan boord van de Behemoth was gegaan, had ze ontdekt dat roken praktisch onmogelijk was, niet door gebrek aan pogingen, maar door zeeziekte.
    
  Genietend van het geluid van de boeg die door het water sneed, rommelde de jonge verslaggeefster in haar geheugen, op zoek naar alles wat ze zich kon herinneren over de Dode Zeerollen en de Koperen Rol van Qumran. Er was niet veel. Gelukkig beloofden de assistenten van professor Forrester haar een spoedcursus te geven, zodat ze de betekenis van de ontdekking duidelijker kon beschrijven.
    
  Andrea kon haar geluk niet op. De expeditie was veel beter dan ze zich had voorgesteld. Zelfs als ze de Ark niet zouden vinden, en Andrea was er zeker van dat dat nooit zou gebeuren, zou haar verslag over de tweede koperen rol en de ontdekking van een deel van de schat genoeg zijn om een artikel te verkopen aan elke krant ter wereld.
    
  Het slimste zou zijn om een agent te vinden die het hele verhaal verkoopt. Ik vraag me af of het beter zou zijn om het exclusief te verkopen aan een van de giganten, zoals National Geographic of de New York Times, of om het in meerdere keren te verkopen bij kleinere winkels. Ik weet zeker dat dat bedrag me van al mijn creditcardschulden zou bevrijden, dacht Andrea.
    
  Ze nam een laatste trek van haar sigaret en liep naar de reling om hem overboord te gooien. Ze liep voorzichtig, denkend aan het incident die dag met de lage reling. Toen ze haar hand ophief om de sigaret weg te gooien, zag ze een vluchtig beeld van Dr. Harels gezicht, dat haar eraan herinnerde dat milieuvervuiling verkeerd was.
    
  Wauw, Andrea. Er is hoop, zelfs voor iemand zoals jij. Stel je voor dat je het juiste doet als niemand kijkt, dacht ze, terwijl ze haar sigaret tegen de muur zette en de peuk in haar achterzak stopte.
    
  Op dat moment voelde ze iemand haar enkels vastpakken, en haar wereld stond op zijn kop. Haar handen zwaaiden in de lucht, in een poging zich ergens aan vast te grijpen, maar tevergeefs.
    
  Terwijl ze viel, dacht ze dat ze een donkere figuur vanaf de reling naar haar zag kijken.
    
  Een seconde later viel haar lichaam in het water.
    
    
  18
    
    
    
  RODE ZEE
    
  Dinsdag 11 juli 2006, 21:43 uur.
    
    
  Het eerste wat Andrea voelde, was het koude water dat door haar ledematen prikte. Ze spartelde met haar armen en probeerde terug naar de oppervlakte te komen. Het duurde twee seconden voordat ze besefte dat ze niet wist welke kant boven was. De lucht in haar longen raakte op. Ze ademde langzaam uit om te zien welke kant de belletjes op bewogen, maar in de volledige duisternis was het zinloos. Ze verloor haar kracht en haar longen snakten wanhopig naar lucht. Ze wist dat ze zou sterven als ze water inademde. Ze klemde haar tanden op elkaar, zwoer haar mond niet te openen en probeerde na te denken.
    
  Verdomme. Dit kan niet gebeuren, niet op deze manier. Zo kan het niet eindigen.
    
  Ze bewoog haar armen opnieuw en dacht dat ze naar de oppervlakte zwom. Toen voelde ze iets krachtigs aan haar trekken.
    
  Plotseling hing haar gezicht weer in de lucht en ze hapte naar adem. Iemand ondersteunde haar schouder. Andrea probeerde zich om te draaien.
    
  'Het is simpel! Adem langzaam!' riep pater Fowler in haar oor, terwijl hij probeerde zich boven het gebrul van de scheepsschroeven uit te laten horen. Andrea schrok toen ze zag hoe de kracht van het water hen dichter naar de achterkant van het schip trok. 'Luister! Draai je nog niet om, anders gaan we allebei dood. Ontspan je. Trek je schoenen uit. Beweeg je voeten langzaam. Over vijftien seconden liggen we in het dode water achter het kielzog van het schip. Dan laat ik je los. Zwem zo snel als je kunt!'
    
  Andrea trok haar schoenen uit met haar voeten, terwijl ze staarde naar het kolkende grijze schuim dat hen dreigde op te zuigen. Ze waren nog maar twaalf meter van de propellers verwijderd. Ze weerstond de drang om zich los te maken uit Fowlers greep en de andere kant op te gaan. Haar oren suisden en vijftien seconden leken een eeuwigheid te duren.
    
  "Nu!" riep Fowler.
    
  Andrea voelde de zuigkracht stoppen. Ze zwom weg van de propellers, weg van hun helse gebrul. Bijna twee minuten verstreken toen de priester, die haar nauwlettend in de gaten had gehouden, haar arm vastgreep.
    
  'Het is ons gelukt.'
    
  De jonge verslaggeefster richtte haar blik op het schip. Het was nu behoorlijk ver weg en ze kon er maar één kant van zien, verlicht door verschillende schijnwerpers die op het water gericht waren. Ze waren op jacht gegaan.
    
  "Verdomme," zei Andrea, terwijl ze worstelde om boven water te blijven. Fowler greep haar vast voordat ze helemaal onderging.
    
  Ontspan. Laat mij je steunen zoals ik eerder deed.
    
  "Verdomme," herhaalde Andrea, terwijl ze zout water uitspuugde terwijl de priester haar van achteren ondersteunde in de standaard reddingspositie.
    
  Plotseling werd ze verblind door een fel licht. De krachtige zoeklichten van de Behemoth hadden hen opgemerkt. Het fregat naderde hen en hield zijn positie naast hen vast terwijl de matrozen instructies riepen en vanaf de reling wezen. Twee van hen gooiden een reddingsvest in hun richting. Andrea was uitgeput en tot op het bot verkleumd nu haar adrenaline en angst waren afgenomen. De matrozen gooiden een touw naar hen toe, en Fowler wikkelde het om zijn oksels en legde er een knoop in.
    
  "Hoe in godsnaam ben je overboord gevallen?", vroeg de priester toen ze werden opgetild.
    
  'Ik ben niet gevallen, vader. Ik werd geduwd.'
    
    
  19
    
    
    
  ANDREA EN FOWLER
    
  'Dank je wel. Ik dacht niet dat ik het kon.'
    
  Gewikkeld in een deken en terug aan boord, rilde Andrea nog steeds. Fowler zat naast haar en keek haar bezorgd aan. De matrozen verlieten het dek, zich bewust van het verbod om met expeditieleden te praten.
    
  'Je hebt geen idee hoeveel geluk we hadden. De propellers draaiden heel langzaam. Een Anderson-draai, als ik me niet vergis.'
    
  'Waar heb je het over?'
    
  Ik kwam uit mijn hut voor wat frisse lucht en hoorde dat je je avondduik maakte, dus pakte ik de dichtstbijzijnde scheepstelefoon, riep 'Man overboord, bakboord' en dook achter je aan. Het schip moest een volledige cirkel maken, wat een Anderson-bocht wordt genoemd, maar het moest aan bakboord zijn, niet aan stuurboord.
    
  'Omdat...?'
    
  'Want als de draai in de tegenovergestelde richting wordt gemaakt van waar de persoon is gevallen, zullen de propellers hem in gehakt hakken. Dat is ons bijna overkomen.'
    
  'Om de een of andere reden was het niet mijn bedoeling om visvoer te worden.'
    
  'Weet je zeker wat je me eerder hebt verteld?'
    
  'Zo zeker als ik de naam van mijn moeder weet.'
    
  'Heb je gezien wie je heeft geduwd?'
    
  'Ik zag alleen een donkere schaduw.'
    
  'Als wat u zegt waar is, dan was het feit dat het schip naar stuurboord in plaats van bakboord draaide, ook geen ongeluk...'
    
  'Misschien hebben ze u verkeerd begrepen, Vader.'
    
  Fowler wachtte even voordat hij antwoordde.
    
  "Juffrouw Otero, vertel alstublieft niemand over uw vermoedens. Zeg gewoon dat u gevallen bent als ernaar gevraagd wordt. Als het waar is dat iemand aan boord u probeert te vermoorden, vertel het dan nu..."
    
  '... Ik had die klootzak gewaarschuwd.'
    
  "Precies," zei Fowler.
    
  "Maak je geen zorgen, vader. Deze Armani-schoenen hebben me tweehonderd euro gekost," zei Andrea, haar lippen nog steeds lichtjes trillend. "Ik wil die klootzak pakken die ze naar de bodem van de Rode Zee heeft gestuurd."
    
    
  20
    
    
    
  APPARTEMENT VAN TAHIR IBN FARIS
    
  AMMAN, Jordanië
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 01:32 uur.
    
    
  Tahir kwam in het donker zijn huis binnen, trillend van angst. Een onbekende stem riep hem vanuit de woonkamer.
    
  'Kom binnen, Tahir.'
    
  Het vergde al zijn moed om de gang over te steken en de kleine woonkamer in te gaan. Hij zocht naar de lichtschakelaar, maar die werkte niet. Toen voelde hij een hand zijn arm grijpen en draaien, waardoor hij op zijn knieën werd gedwongen. Ergens voor hem klonk een stem uit de schaduwen.
    
  'Je hebt gezondigd, Tahir.'
    
  'Nee. Nee, alstublieft, meneer. Ik heb altijd volgens taqwa geleefd, eerlijk gezegd. Westerlingen hebben me vaak verleid, en ik heb er nooit aan toegegeven. Dat was mijn enige fout, meneer.'
    
  'Dus je zegt dat je eerlijk bent?'
    
  'Ja, meneer. Ik zweer bij Allah.'
    
  "En toch hebben jullie toegestaan dat de Kafirun, de ongelovigen, een deel van ons land in bezit namen."
    
  Degene die zijn arm draaide, verhoogde de druk en Tahir slaakte een gesmoorde kreet.
    
  'Niet schreeuwen, Tahir. Als je van je familie houdt, schreeuw dan niet.'
    
  Tahir bracht zijn andere hand naar zijn mond en beet hard op de mouw van zijn jas. De druk bleef toenemen.
    
  Er klonk een verschrikkelijk droog, knisperend geluid.
    
  Tahir viel neer en huilde zachtjes. Zijn rechterarm hing als een opgevulde sok om zijn lichaam.
    
  'Bravo, Tahir. Gefeliciteerd.'
    
  'Alstublieft, meneer. Ik heb uw instructies opgevolgd. De komende weken zal niemand de opgravingslocatie naderen.'
    
  'Weet je dat zeker?'
    
  'Jazeker, meneer. Daar gaat toch nooit iemand heen.'
    
  'En de woestijnpolitie?'
    
  'De dichtstbijzijnde weg is slechts een snelweg, ongeveer zes kilometer hier vandaan. De politie komt hier maar twee of drie keer per jaar. Als de Amerikanen hun kamp opslaan, zijn ze van jou, dat zweer ik.'
    
  'Goed gedaan, Tahir. Je hebt het goed gedaan.'
    
  Op dat moment zette iemand de stroom weer aan en ging het licht in de woonkamer aan. Tahir keek op van de vloer en wat hij zag, deed zijn bloed stollen.
    
  Zijn dochter Miesha en zijn vrouw Zaina zaten vastgebonden en gekneveld op de bank. Maar dat was niet wat Tahir choqueerde. Zijn familie had in dezelfde toestand verkeerd toen hij vijf uur eerder was vertrokken om aan de eisen van de gemaskerde mannen te voldoen.
    
  Wat hem met afschuw vervulde, was dat de mannen geen capuchons meer droegen.
    
  'Graag gedaan, meneer,' zei Tahir.
    
  De ambtenaar keerde terug in de hoop dat alles goed zou komen. Dat de omkoping van zijn Amerikaanse vrienden niet ontdekt zou worden en dat de gemaskerde mannen hem en zijn familie met rust zouden laten. Nu is die hoop verdampt als een druppel water op een gloeiende plaat.
    
  Tahir vermeed de blik van de man die tussen zijn vrouw en dochter zat, hun ogen waren rood van het huilen.
    
  "Alstublieft, meneer," herhaalde hij.
    
  De man had iets in zijn hand. Een pistool. Aan het uiteinde ervan lag een lege plastic Coca-Cola-fles. Tahir wist precies wat het was: een primitieve maar effectieve geluiddemper.
    
  De ambtenaar kon zijn trillingen niet bedwingen.
    
  "Je hoeft je nergens zorgen over te maken, Tahir," zei de man, terwijl hij zich voorover boog om in zijn oor te fluisteren. "Heeft Allah niet een plek in het paradijs bereid voor eerlijke mensen?"
    
  Er klonk een lichte knal, als het geluid van een zweep. Binnen enkele minuten volgden er nog twee schoten. Het plaatsen van een nieuwe fles en het vastzetten ervan met ducttape kost weinig tijd.
    
    
  21
    
    
    
  AAN BOORD VAN DE NIJPPOT
    
  GOLF VAN AQABAH, RODE ZEE
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 21:47 uur.
    
    
  Andrea werd wakker in de ziekenboeg van het schip, een grote kamer met een paar bedden, diverse vitrinekasten en een bureau. Een bezorgde dokter Harel had Andrea gedwongen daar de nacht door te brengen. Ze moet weinig geslapen hebben, want toen Andrea haar ogen opendeed, zat ze al aan het bureau een boek te lezen en koffie te drinken. Andrea geeuwde luid.
    
  'Goedemorgen, Andrea. Je mist mijn prachtige land.'
    
  Andrea stond op en wreef in haar ogen. Het enige wat ze duidelijk kon onderscheiden, was het koffiezetapparaat op tafel. De dokter keek haar aan, geamuseerd door de manier waarop de cafeïne zijn werk deed op de verslaggever.
    
  "Jullie prachtige land?" vroeg Andrea toen ze kon praten. "Zijn we in Israël?"
    
  'Technisch gezien bevinden we ons in Jordaanse wateren. Kom aan dek, dan zal ik het je laten zien.'
    
  Toen ze de ziekenboeg verlieten, zakte Andrea weg in de ochtendzon. Het beloofde een warme dag te worden. Ze haalde diep adem en rekte zich uit in haar pyjama. De dokter leunde tegen de reling van het schip.
    
  "Pas op dat je niet weer overboord valt," plaagde ze.
    
  Andrea huiverde, beseffend hoe gelukkig ze was dat ze nog leefde. Gisteravond, met alle opwinding van de reddingsoperatie en de schaamte om te moeten liegen en te zeggen dat ze overboord was gevallen, had ze echt niet de kans gehad om bang te zijn. Maar nu, in het daglicht, flitsten het geluid van de schroeven en de herinnering aan het koude, donkere water door haar hoofd als een wakkere nachtmerrie. Ze probeerde zich te concentreren op hoe mooi alles er vanaf het schip had uitgezien.
    
  De Behemoth voer langzaam richting een aantal pieren, getrokken door een sleepboot vanuit de haven van Aqaba. Harel wees naar de boeg van het schip.
    
  Dit is Aqaba, Jordanië. En dit is Eilat, Israël. Kijk hoe de twee steden tegenover elkaar liggen, als spiegelbeelden.
    
  "Dat is geweldig. Maar dat is niet het enige..."
    
  Harel bloosde een beetje en keek weg.
    
  "Vanaf het water kun je het niet echt bewonderen," vervolgde ze, "maar als we waren ingevlogen, had je kunnen zien hoe de Golf de kustlijn omlijnt. Aqaba beslaat de oostelijke hoek en Eilat de westelijke.
    
  'Nu je het zegt, waarom zijn we niet gevlogen?'
    
  Want officieel is dit geen archeologische opgraving. Meneer Cain wil de Ark bergen en terugbrengen naar de Verenigde Staten. Jordan zou daar onder geen beding mee instemmen. Ons dekverhaal is dat we op zoek zijn naar fosfaten, dus we kwamen over zee, net als andere bedrijven. Honderden tonnen fosfaat worden dagelijks vanuit Aqaba naar locaties over de hele wereld verscheept. We zijn een bescheiden verkenningsteam. En we hebben onze eigen voertuigen in het ruim van het schip.
    
  Andrea knikte nadenkend. Ze genoot van de rust aan de kust. Ze wierp een blik op Eilat. Plezierboten dobberden op het water vlak bij de stad, als witte duiven rond een groen nest.
    
  'Ik ben nog nooit in Israël geweest.'
    
  "Je moet er eens heen," zei Harel met een droevige glimlach. "Het is een prachtig land. Als een tuin vol fruit en bloemen, losgerukt uit het bloed en zand van de woestijn."
    
  De verslaggever observeerde de arts aandachtig. Haar krullende haar en gebruinde teint waren in het licht nog mooier, alsof eventuele kleine onvolkomenheden werden verzacht door de aanblik van haar vaderland.
    
  'Ik denk dat ik begrijp wat u bedoelt, dokter.'
    
  Andrea haalde een verfrommeld pakje Camels uit haar pyjamazak en stak een sigaret op.
    
  'Je had niet met ze in je zak in slaap moeten vallen.'
    
  'En ik mag niet roken, drinken of meedoen aan expedities die door terroristen worden bedreigd.'
    
  'Het is duidelijk dat we meer gemeen hebben dan je denkt.'
    
  Andrea staarde Harel aan en probeerde te begrijpen wat ze bedoelde. De dokter stak zijn hand uit en pakte een sigaret uit het pakje.
    
  'Wauw, dokter. Je hebt geen idee hoe blij ik hier van word.'
    
  'Waarom?'
    
  'Ik zie graag artsen die roken. Het is als een zwakke plek in hun zelfgenoegzame pantser.'
    
  Harel lachte.
    
  'Ik mag je. Daarom stoort het me om je in deze verdomde situatie te zien.'
    
  "Hoe is het?" vroeg Andrea terwijl ze een wenkbrauw optrok.
    
  'Ik heb het over de aanslag op uw leven gisteren.'
    
  De sigaret van de verslaggever bleef half bevroren aan zijn mond.
    
  'Wie heeft je dat verteld?'
    
  'Fowler'.
    
  'Weet iemand anders dit?'
    
  'Nee, maar ik ben blij dat hij het me verteld heeft.'
    
  "Ik ga hem vermoorden," zei Andrea, terwijl ze haar sigaret op de balustrade uitdrukte. "Je hebt geen idee hoe beschaamd ik was toen iedereen naar me keek..."
    
  'Ik weet dat hij je heeft gezegd het aan niemand te vertellen. Maar geloof me, mijn geval is een beetje anders.'
    
  'Kijk eens naar deze idioot. Ze kan niet eens haar evenwicht bewaren!'
    
  'Nou, dat is niet helemaal onwaar. Weet je nog?'
    
  Andrea schaamde zich voor de herinnering aan de vorige dag, toen Harel haar bij haar shirt had moeten grijpen vlak voordat de BA-160 verscheen.
    
  "Maak je geen zorgen," vervolgde Harel. "Fowler heeft me dit niet voor niets verteld."
    
  'Alleen hij weet het. Ik vertrouw hem niet, dokter. We zijn elkaar al eerder tegengekomen...'
    
  'En toen redde hij ook jouw leven.'
    
  'Ik zie dat je hier ook over geïnformeerd bent. Nu we het er toch over hebben, hoe heeft hij me in godsnaam uit het water gekregen?'
    
  Fowler's vader was officier bij de Amerikaanse luchtmacht en maakte deel uit van een speciale elite-eenheid die gespecialiseerd was in reddingsoperaties.
    
  'Ik heb er wel eens van gehoord: ze gaan op zoek naar neergestorte piloten, toch?'
    
  Harel knikte.
    
  'Ik denk dat hij je leuk vindt, Andrea. Misschien doe je hem aan iemand denken.'
    
  Andrea keek Harel peinzend aan. Er was een verband dat ze niet helemaal kon vatten, en ze was vastbesloten het te vinden. Meer dan ooit was Andrea ervan overtuigd dat haar verslag over een verloren relikwie of haar interview met een van 's werelds meest bizarre en ongrijpbare multimiljonairs slechts een deel van de vergelijking waren. En om het helemaal af te maken, was ze vanaf een varend schip in zee gegooid.
    
  Ik kan er verdomme niet achterkomen, dacht de verslaggever. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar de sleutel moet Fowler en Harel zijn... en hoeveel ze me willen vertellen.
    
  'Je lijkt veel over hem te weten.'
    
  'Nou, Vader Fowler houdt van reizen.'
    
  'Laten we wat specifieker zijn, dokter. De wereld is groot.'
    
  'Niet die bij wie hij intrekt. Weet je dat hij mijn vader kende?'
    
  "Hij was een buitengewone man", zei pater Fowler.
    
  Beide vrouwen draaiden zich om en zagen de priester een paar stappen achter hen staan.
    
  "Ben je hier al lang?" vroeg Andrea. Een domme vraag die alleen maar aantoonde dat je iemand iets had verteld wat je niet wilde dat hij wist. Pater Fowler negeerde het. Hij keek serieus.
    
  'We hebben dringend werk', zei hij.
    
    
  22
    
    
    
  NETCATCH-KANTOOREN
    
  SOMERSET AVENUE, WASHINGTON, D.C.
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 01:59 uur.
    
    
  Een CIA-agent leidde een geschokte Orville Watson door de ontvangstruimte van zijn uitgebrande kantoor. Er hing nog steeds rook in de lucht, maar erger was de geur van roet, vuil en verbrande lichamen. De vloerbedekking van vloer tot plafond zat minstens tweeënhalve centimeter dik onder het vuile water.
    
  'Pas op, meneer Watson. We hebben de stroom afgesloten om kortsluiting te voorkomen. We zullen met zaklampen moeten zoeken.'
    
  Met behulp van de krachtige lichtbundels van hun zaklampen liepen Orville en de agent tussen de rijen bureaus door. De jongeman kon zijn ogen niet geloven. Elke keer dat de lichtstraal op een omgevallen tafel, een met roet besmeurd gezicht of een smeulende prullenbak viel, wilde hij huilen. Deze mensen waren zijn werknemers. Dit was zijn leven. Ondertussen legde de agent - Orville dacht dat het dezelfde was die hem op zijn mobiele telefoon had gebeld zodra hij uit het vliegtuig stapte, maar hij wist het niet zeker - elk gruwelijk detail van de aanval uit. Orville klemde zwijgend zijn tanden op elkaar.
    
  'Gewapende mannen kwamen binnen via de hoofdingang, schoten de beheerder neer, sneden de telefoonlijnen door en openden vervolgens het vuur op alle anderen. Helaas zaten al uw medewerkers achter hun bureau. Het waren er zeventien, klopt dat?'
    
  Orville knikte. Zijn geschrokken blik viel op Olga's barnsteenen ketting. Ze werkte in de boekhouding. Hij had haar de ketting twee weken geleden voor haar verjaardag gegeven. Het fakkellicht gaf hem een onaardse gloed. In het donker herkende hij haar verbrande handen niet eens, die nu krom waren als klauwen.
    
  Ze hebben ze één voor één in koelen bloede vermoord. Jullie mensen hadden geen uitweg. De enige uitweg was via de voordeur, en het kantoor was... wat? Honderdvijftig vierkante meter? Er was geen plek om te schuilen.
    
  Natuurlijk. Orville hield van open ruimtes. Het hele kantoor was één transparante ruimte, gemaakt van glas, staal en wengé, een donkere Afrikaanse houtsoort. Er waren geen deuren of hokjes, alleen licht.
    
  'Nadat ze klaar waren, plaatsten ze een bom in de kast aan het einde en nog eentje bij de ingang. Zelfgemaakte explosieven; niets bijzonder krachtigs, maar genoeg om alles in brand te steken.'
    
  Computerterminals. Miljoenen dollars aan apparatuur en miljoenen ongelooflijk waardevolle stukjes informatie, in de loop der jaren verzameld, allemaal verloren. Vorige maand had hij zijn back-upopslag geüpgraded naar Blu-ray-schijven. Ze hadden bijna tweehonderd schijven gebruikt, meer dan 10 terabyte aan informatie, die ze in een brandwerende kast hadden bewaard... die nu open en leeg lag. Hoe wisten ze in vredesnaam waar ze moesten zoeken?
    
  "Ze lieten de bommen ontploffen met behulp van mobiele telefoons. We denken dat de hele operatie niet langer dan drie minuten duurde, hooguit vier. Tegen de tijd dat iemand de politie belde, waren ze al lang verdwenen."
    
  Het kantoor was gevestigd in een gelijkvloers gebouw, in een wijk ver van het stadscentrum, omringd door kleine bedrijven en een Starbucks. Het was de perfecte locatie voor de operatie: geen gedoe, geen argwaan, geen getuigen.
    
  De eerste agenten die arriveerden, zetten het gebied af en belden de brandweer. Ze hielden de spionnen op afstand totdat ons schadebestrijdingsteam arriveerde. We vertelden iedereen dat er een gasexplosie was geweest en dat er één persoon was omgekomen. We willen niet dat iemand weet wat er vandaag is gebeurd.
    
  Het had zomaar één van duizend verschillende groeperingen kunnen zijn. Al-Qaida, de Al-Aqsa Martelarenbrigade, IBDA-C... elk van hen zou, na kennis te hebben genomen van Netcatchs ware doel, de vernietiging ervan tot prioriteit hebben gemaakt. Want Netcatch had hun zwakke punt blootgelegd: hun communicatie. Maar Orville vermoedde dat deze aanval diepere, mysterieuzere wortels had: zijn nieuwste project voor Kayn Industries. En een naam. Een zeer, zeer gevaarlijke naam.
    
  Hakan.
    
  'U had veel geluk dat u op reis was, meneer Watson. U hoeft zich in ieder geval geen zorgen te maken. U staat onder de volledige bescherming van de CIA.'
    
  Toen Orville dit hoorde, sprak hij voor het eerst sinds hij het kantoor binnenkwam.
    
  'Je verdomde bescherming is als een eersteklas ticket naar het mortuarium. Denk er niet eens aan om me te volgen. Ik ga een paar maanden verdwijnen.'
    
  "Dat kan ik niet laten gebeuren, meneer," zei de agent, terwijl hij een stap achteruit deed en zijn hand op zijn holster legde. Met zijn andere hand richtte hij de zaklamp op Orvilles borst. Het kleurrijke overhemd dat Orville droeg, contrasteerde met het uitgebrande kantoor, als een clown op een Vikingbegrafenis.
    
  'Waar heb je het over?'
    
  'Meneer, er zijn mensen uit Langley die u graag willen spreken.'
    
  'Ik had het moeten weten. Ze zijn bereid me enorme sommen geld te betalen; bereid de nagedachtenis van de mannen en vrouwen die hier zijn gestorven te beledigen door het te laten lijken op een of ander verdomd ongeluk, niet op moord door vijanden van ons land. Wat ze niet willen, is de informatiestroom blokkeren, toch, agent?' hield Orville vol. 'Zelfs als dat betekent dat ik mijn leven op het spel zet.'
    
  'Ik weet hier niets van, meneer. Mijn opdracht is u veilig naar Langley te brengen. Werk alstublieft mee.'
    
  Orville boog zijn hoofd en haalde diep adem.
    
  'Prima. Ik ga met je mee. Wat kan ik anders doen?'
    
  De agent glimlachte zichtbaar opgelucht en haalde de zaklamp van Orville af.
    
  'U hebt geen idee hoe blij ik ben dat te horen, meneer. Ik zou u niet in handboeien willen meenemen. Hoe dan ook...'
    
  De agent besefte te laat wat er gebeurde. Orville had zich met al zijn gewicht op hem gestort. In tegenstelling tot de agent had de jonge Californiër geen training in man-tegen-mangevechten. Hij had geen driedubbele zwarte band en kende de vijf verschillende manieren niet om iemand met zijn blote handen te doden. Het wreedste wat Orville ooit in zijn leven had gedaan, was tijd doorbrengen met zijn PlayStation.
    
  Maar je kunt weinig doen tegen 109 kilo pure wanhoop en woede wanneer ze je tegen een omgevallen tafel smijten. De agent stortte neer op de tafel en brak hem in tweeën. Hij draaide zich om en probeerde zijn pistool te pakken, maar Orville was sneller. Hij boog zich over hem heen en sloeg hem met zijn zaklamp in zijn gezicht. De armen van de agent verslapten en hij verstijfde.
    
  Plotseling geschrokken hief Orville zijn handen naar zijn gezicht. Dit was te ver gegaan. Nog geen paar uur geleden was hij uit een privéjet gestapt, meester van zijn eigen lot. Nu had hij een CIA-agent aangevallen, misschien zelfs gedood.
    
  Een snelle controle van de pols van de agent in zijn nek vertelde hem dat hij het niet had gedaan. Gelukkig zijn er kleine genaden.
    
  Oké, denk nu eens na. Je moet hier weg. Zoek een veilige plek. En bovenal, blijf kalm. Laat ze je niet pakken.
    
  Met zijn enorme postuur, paardenstaart en Hawaiiaanse shirt zou Orville niet ver zijn gekomen. Hij liep naar het raam en begon een plan te bedenken. Verschillende brandweerlieden dronken water en zetten hun tanden in sinaasappelschijfjes bij de deur. Precies wat hij nodig had. Hij liep rustig de deur uit en liep naar het hek, waar de brandweerlieden hun jassen en helmen hadden achtergelaten, te zwaar in de hitte. De mannen maakten grapjes en stonden met hun rug naar hun kleren. In de hoop dat de brandweerlieden hem niet zouden opmerken, pakte Orville een van de jassen en zijn helm, liep terug en ging terug naar het kantoor.
    
  'Hallo maatje!'
    
  Orville draaide zich ongerust om.
    
  'Heb je het tegen mij?'
    
  "Natuurlijk heb ik het tegen jou," zei een van de brandweermannen. "Waar denk je dat je met mijn jas heen gaat?"
    
  Geef hem antwoord, man. Kom met iets. Iets overtuigends.
    
  'We moeten naar de server kijken en de agent zei dat we voorzorgsmaatregelen moeten nemen.'
    
  'Heeft je moeder je nooit geleerd dat je eerst om iets moet vragen voordat je het leent?'
    
  'Het spijt me echt. Kunt u mij uw jas lenen?'
    
  De brandweerman ontspande en glimlachte.
    
  "Tuurlijk, man. Laten we eens kijken of dit jouw maat is," zei hij, terwijl hij zijn jas opende. Orville stak zijn armen in de mouwen. De brandweerman knoopte hem dicht en zette zijn helm op. Orville fronste even zijn neus bij de geur van zweet en roet.
    
  'Het past perfect. Toch, jongens?'
    
  "Hij zou er als een echte brandweerman uitzien als hij geen sandalen had," zei een ander bemanningslid, wijzend naar Orvilles voeten. Ze lachten allemaal.
    
  'Dank u wel. Heel erg bedankt. Maar laat me u een glas sap aanbieden om mijn slechte manieren goed te maken. Wat zegt u ervan?'
    
  Ze gaven hem een duim omhoog en knikten toen Orville wegliep. Voorbij de barrière die ze vijfhonderd voet verderop hadden opgetrokken, zag Orville een paar dozijn toeschouwers en een paar televisiecamera's - slechts een paar - die probeerden de scène vast te leggen. Vanaf deze afstand moest de brand op niets meer hebben geleken dan een saaie gasexplosie, dus hij nam aan dat ze snel weg zouden zijn. Hij betwijfelde of het incident meer dan een minuut in het avondnieuws zou halen; nog geen halve column in de Washington Post van morgen. Op dit moment had hij een dringender zorg: daar wegkomen.
    
  Alles komt goed totdat je weer een CIA-agent tegenkomt. Dus glimlach gewoon. Lach maar.
    
  "Hallo Bill," zei hij, knikkend naar de politieagent die het afgezette gebied bewaakte, alsof hij hem al zijn hele leven kende.
    
  'Ik ga even wat sap voor de jongens halen.'
    
  'Ik ben Mac.'
    
  'Oké, sorry. Ik dacht dat je iemand anders was.'
    
  'Jij komt uit 54, toch?
    
  'Nee, Acht. Ik ben Stewart,' zei Orville, wijzend naar het klittenbandlogo op zijn borst en hopend dat de politieagent zijn schoenen niet zou zien.
    
  "Ga je gang," zei de man, terwijl hij de "Niet oversteken"-barrière een stukje opzij schoof zodat Orville er langs kon. "Haal even wat te eten voor me, maatje?"
    
  "Geen probleem!" antwoordde Orville, terwijl hij de rokende ruïnes van zijn kantoor achter zich liet en in de menigte verdween.
    
    
  23
    
    
    
  AAN BOORD VAN DE NIJPPOT
    
  HAVEN VAN AQABAH, JORDANIË
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 10:21 uur.
    
    
  "Ik doe het niet," zei Andrea. "Het is waanzin."
    
  Fowler schudde zijn hoofd en keek Harel aan voor steun. Dit was de derde keer dat hij de verslaggever probeerde te overtuigen.
    
  "Luister naar me, mijn liefste," zei de dokter, terwijl hij naast Andrea hurkte, die op de grond tegen de muur zat, haar benen stevig tegen haar lichaam gedrukt met haar linkerarm en nerveus rokend met haar rechter. "Zoals pater Fowler je gisteravond vertelde, bewijst je ongeluk dat iemand de expeditie heeft geïnfiltreerd. Waarom ze jou in het bijzonder hebben uitgekozen, ontgaat me..."
    
  'Het ontgaat je misschien, maar voor mij is het van het grootste belang,' mompelde Andrea.
    
  '...maar wat nu belangrijk voor ons is, is om dezelfde informatie te bemachtigen als Russell. Hij gaat die zeker niet met ons delen. En daarom hebben we jou nodig om deze dossiers te bekijken.'
    
  'Waarom kan ik ze niet gewoon van Russell stelen?'
    
  'Twee redenen. Ten eerste omdat Russell en Cain in dezelfde hut slapen, die constant bewaakt wordt. En ten tweede omdat, zelfs als je erin slaagt binnen te komen, hun onderkomen enorm is, en Russell waarschijnlijk overal papieren heeft. Hij heeft behoorlijk wat werk meegebracht om Cains imperium te kunnen blijven runnen.'
    
  'Oké, maar dat monster... Ik zag hoe het naar me keek. Ik wil er niet te dichtbij komen.'
    
  "Meneer Dekker kan alle werken van Schopenhauer uit zijn hoofd opzeggen. Misschien geeft dat jullie wat gespreksstof," zei Fowler in een van zijn zeldzame pogingen tot humor.
    
  "Vader, u helpt niet," berispte Harel hem.
    
  'Waar heeft hij het over, Doc?' vroeg Andrea.
    
  'Decker citeert Schopenhauer wanneer hij zich opwindt. Hij is er beroemd om.'
    
  'Ik dacht dat hij beroemd was omdat hij prikkeldraad als ontbijt at. Kun je je voorstellen wat hij met me zou doen als hij me betrapte op rondsnuffelen in zijn hut? Ik ga hier weg.'
    
  "Andrea," zei Harel, terwijl hij haar hand pakte. "Vanaf het begin maakten pater Fowler en ik ons zorgen over uw deelname aan deze expeditie. We hoopten u ervan te overtuigen een excuus te bedenken om af te treden zodra we aangemeerd waren. Helaas, nu ze ons het doel van de expeditie hebben verteld, mag niemand meer vertrekken."
    
  Verdomme! Gevangen in de exclusieve insider-kijk op mijn leven. Een leven waarvan ik hoop dat het niet te kort zal zijn.
    
  "U bent hierbij betrokken, of u dat nu wilt of niet, Miss Otero," zei Fowler. "Noch de dokter, noch ik mogen in de buurt van Deckers hut komen. Ze houden ons te nauwlettend in de gaten. Maar u wel. Het is een kleine hut, en hij zal er niet veel in hebben. We zijn ervan overtuigd dat de enige dossiers in zijn verblijf de missiebriefing zijn. Ze zouden zwart moeten zijn met een gouden logo op de omslag. Decker werkt voor een beveiligingseenheid genaamd DX5."
    
  Andrea dacht even na. Hoe bang ze ook was voor Mogens Dekker, het feit dat er een moordenaar aan boord was, zou niet verdwijnen als ze gewoon de andere kant op keek en haar verhaal bleef schrijven, hopend op het beste. Ze moest pragmatisch zijn, en samenwerken met Harel en Father Fowler was geen slecht idee.
    
  Zolang het maar aan mijn doel beantwoordt en ze niet tussen mijn camera en de Ark komen.
    
  'Prima. Maar ik hoop dat die Cro-Magnon me niet in kleine stukjes hakt, anders kom ik terug als geest en blijf ik jullie beiden achtervolgen, verdomme.'
    
    
  Andrea liep naar het midden van gangpad 7. Het plan was simpel: Harel vond Decker bij de brug en hield hem bezig met vragen over vaccinaties voor zijn soldaten. Fowler moest de wacht houden op de trap tussen het eerste en tweede dek - Deckers hut bevond zich op de tweede verdieping. Ongelooflijk genoeg was zijn deur niet op slot.
    
  Wat een zelfingenomen klootzak, dacht Andrea.
    
  De kleine, kale hut was bijna identiek aan die van haar. Een smal stapelbed, strak opgemaakt, in militaire stijl.
    
  Net als mijn vader. Verdomde militaristische klootzakken.
    
  Een metalen kast, een kleine badkamer en een bureau met daarop een stapel zwarte mappen.
    
  Bingo. Dat was makkelijk.
    
  Ze stak haar hand naar hen uit, toen een zijdezachte stem haar bijna haar hart deed uitspreken.
    
  'Zo, zo. Waaraan heb ik deze eer te danken?'
    
    
  24
    
    
    
  Aan boord van de nijlpaard
    
  LIGPLAATSEN VAN DE HAVEN VAN AQABAH, JORDANIË
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 11:32 uur.
    
    
  Andrea deed haar best om niet te schreeuwen, maar draaide zich om met een glimlach op haar gezicht.
    
  'Hallo, meneer Decker. Of is het kolonel Decker? Ik was naar u op zoek.'
    
  De knecht was zo groot en stond zo dicht bij Andrea dat ze haar hoofd naar achteren moest kantelen om niet in zijn nek te praten.
    
  "Meneer Decker maakt het goed. Heb je iets nodig... Andrea?"
    
  Verzin een excuus en zorg dat het een goed excuus wordt, dacht Andrea met een brede glimlach.
    
  "Ik kwam om mijn excuses aan te bieden omdat ik gisterenmiddag verscheen toen u meneer Cain uit zijn vliegtuig haalde."
    
  Decker beperkte zich tot een gemompel. Het beest blokkeerde de deur naar de kleine hut, zo dichtbij dat Andrea het roodachtige litteken op zijn gezicht, zijn kastanjebruine haar, blauwe ogen en tweedaagse stoppels duidelijker kon zien dan haar lief was. De geur van zijn cologne was overweldigend.
    
  Ik kan het niet geloven, hij gebruikt Armani. Per liter.
    
  'Nou, zeg dan iets.'
    
  'Je zegt iets, Andrea. Of ben je niet gekomen om je excuses aan te bieden?'
    
  Andrea herinnerde zich plotseling de cover van National Geographic, waarop een cobra naar een cavia keek die ze had gezien.
    
  'Het spijt me'.
    
  'Geen probleem. Gelukkig heeft je vriend Fowler ons gered. Maar je moet voorzichtig zijn. Bijna al ons verdriet komt voort uit onze relaties met anderen.'
    
  Decker deed een stap naar voren. Andrea deinsde terug.
    
  'Dit is heel diepgaand. Schopenhauer?'
    
  'Ah, je kent de klassiekers. Of krijg je les op het schip?'
    
  'Ik ben altijd autodidact geweest.'
    
  'Nou, een groot leraar zei eens: "Het gezicht van een persoon zegt meestal meer en interessantere dingen dan zijn mond." En dan zie je er schuldig uit.'
    
  Andrea wierp een zijdelingse blik op de dossiers, maar ze had er meteen spijt van. Ze moest argwaan vermijden, zelfs als het te laat was.
    
  De Grote Leraar zei ook: "Ieder mens verwart de grenzen van zijn eigen gezichtsveld met de grenzen van de wereld."
    
  Decker liet zijn tanden zien en glimlachte tevreden.
    
  'Dat klopt. Ik denk dat je je maar beter kunt gaan klaarmaken - we gaan over ongeveer een uur aan land.'
    
  'Ja, natuurlijk. Pardon,' zei Andrea, terwijl ze probeerde langs hem heen te komen.
    
  In eerste instantie bewoog Decker niet, maar uiteindelijk bewoog hij de stenen muur van zijn lichaam, waardoor de verslaggever door de ruimte tussen de tafel en hemzelf kon glippen.
    
  Andrea zal zich wat er daarna gebeurde altijd herinneren als een list van haar kant, een briljante truc om de informatie die ze nodig had recht onder de neus van de Zuid-Afrikaan vandaan te krijgen. De werkelijkheid was prozaïscher.
    
  Ze struikelde.
    
  Het linkerbeen van de jonge vrouw bleef haken aan Deckers linkervoet, die geen centimeter bewoog. Andrea verloor haar evenwicht en viel voorover, haar handen steunend op de tafel om te voorkomen dat ze haar gezicht tegen de rand stootte. De inhoud van de mappen viel op de grond.
    
  Andrea keek geschokt naar de grond en vervolgens naar Decker, die haar aanstaarde, terwijl er rook uit zijn neus kwam.
    
  'Oeps'.
    
    
  '...dus stotterde ik een verontschuldiging en rende weg. Je had moeten zien hoe hij naar me keek. Ik zal het nooit vergeten.'
    
  "Het spijt me dat ik hem niet kon tegenhouden," zei pater Fowler hoofdschuddend. "Hij moet via een serviceluik vanaf de brug naar binnen zijn gekomen."
    
  Ze lagen alle drie in de ziekenboeg. Andrea zat op het bed en Fowler en Harel keken haar bezorgd aan.
    
  'Ik hoorde hem niet eens binnenkomen. Het lijkt ongelooflijk dat iemand van zijn formaat zich zo stil kan bewegen. En al die moeite voor niets. Hoe dan ook, bedankt voor het citaat van Schopenhauer, Vader.' Even was hij sprakeloos.
    
  'Graag gedaan. Hij is een nogal saaie filosoof. Het was moeilijk om een fatsoenlijk aforisme te bedenken.'
    
  'Andrea, weet je nog wat je zag toen de mappen op de grond vielen?' onderbrak Harel haar.
    
  Andrea sloot haar ogen en concentreerde zich.
    
  'Er waren foto's van de woestijn, plattegronden van wat op huizen leek... Ik weet het niet. Alles was een puinhoop, en overal lagen aantekeningen. De enige map die er anders uitzag, was geel met een rood logo.'
    
  'Hoe zag het logo eruit?'
    
  'Wat zou dat voor verschil maken?'
    
  'Je zou verbaasd zijn hoeveel oorlogen worden gewonnen over kleine details.'
    
  Andrea concentreerde zich weer. Ze had een uitstekend geheugen, maar ze had maar een paar seconden naar de verspreide lakens gekeken en was in shock. Ze drukte haar vingers tegen haar neusbrug, kneep haar ogen samen en maakte vreemde, zachte geluidjes. Net toen ze dacht dat ze het zich niet meer kon herinneren, verscheen er een beeld in haar gedachten.
    
  'Het was een rode vogel. Een uil, vanwege de ogen. Zijn vleugels waren uitgespreid.'
    
  Fowler glimlachte.
    
  'Dit is ongebruikelijk. Dit zou kunnen helpen.'
    
  De priester opende zijn aktetas en haalde er een mobiele telefoon uit. Hij trok de dikke antenne eruit en begon hem aan te zetten, terwijl de twee vrouwen verbaasd toekeken.
    
  'Ik dacht dat elk contact met de buitenwereld verboden was,' zei Andrea.
    
  "Dat klopt," zei Harel. "Hij komt in de problemen als hij gepakt wordt."
    
  Fowler tuurde aandachtig naar het scherm, wachtend op het nieuwsbericht. Het was een Globalstar-satelliettelefoon; hij maakte geen gebruik van conventionele signalen, maar maakte rechtstreeks verbinding met een netwerk van communicatiesatellieten waarvan het bereik ongeveer 99 procent van het aardoppervlak besloeg.
    
  "Daarom is het belangrijk dat we vandaag iets controleren, mevrouw Otero," zei de priester, terwijl hij uit zijn hoofd een nummer draaide. "We bevinden ons momenteel in de buurt van een grote stad, dus het signaal van het schip zal onopgemerkt blijven tussen alle andere schepen uit Aqaba. Zodra we de opgravingslocatie bereiken, zal het gebruik van welke telefoon dan ook extreem riskant zijn."
    
  'Maar wat...
    
  Fowler onderbrak Andrea met een opgestoken vinger. De uitdaging werd aangenomen.
    
  'Albert, ik heb een gunst nodig.'
    
    
  25
    
    
    
  Ergens in Fairfax County, Virginia
    
  Woensdag 12 juli 2006, 05:16 uur.
    
    
  De jonge priester sprong half slapend uit bed. Hij besefte meteen wie het was. Deze mobiele telefoon ging alleen over in noodgevallen. Hij had een andere beltoon dan de andere die hij gebruikte, en slechts één persoon kende het nummer. De persoon voor wie pater Albert zonder aarzelen zijn leven zou hebben gegeven.
    
  Natuurlijk was pater Albert niet altijd pater Albert. Twaalf jaar geleden, toen hij veertien was, heette hij FrodoPoison en was hij Amerika's beruchtste cybercrimineel.
    
  De jonge Al was een eenzame jongen. Zijn ouders werkten allebei en waren te druk met hun carrière om veel aandacht te besteden aan hun magere, blonde zoon, ook al was hij zo tenger dat ze de ramen gesloten moesten houden voor het geval hij door de tocht zou worden weggeblazen. Maar Albert had geen tocht nodig om door cyberspace te zweven.
    
  "Zijn talent is niet te verklaren", zei de FBI-agent die de zaak behandelde na zijn arrestatie. "Hij was niet getraind. Als een kind naar een computer kijkt, ziet hij geen apparaat van koper, silicium en plastic. Hij ziet alleen maar deuren."
    
  Laten we beginnen met het feit dat Albert nogal wat van deze deuren opende, gewoon voor de lol. Daaronder bevonden zich de beveiligde virtuele kluizen van Chase Manhattan Bank, Mitsubishi Tokyo Financial Group en BNP, de Banque Nationale de Paris. In de drie weken van zijn korte criminele carrière stal hij 893 miljoen dollar door bankprogramma's te hacken en het geld als leenkosten door te sluizen naar een niet-bestaande intermediaire bank genaamd Albert M. Bank op de Kaaimaneilanden. Het was een bank met één klant. Natuurlijk was het niet de meest briljante zet om een bank naar zichzelf te vernoemen, maar Albert was amper een tiener. Hij ontdekte zijn fout toen twee SWAT-teams tijdens het avondeten het huis van zijn ouders binnenvielen, het tapijt in de woonkamer vernielden en hem op de hielen zaten.
    
  Albert zou nooit geweten hebben wat er in een gevangeniscel gebeurde, wat het gezegde 'hoe meer je steelt, hoe beter je behandeld wordt' bevestigde. Maar terwijl hij geboeid in de FBI-verhoorkamer zat, bleef de schamele kennis die hij door televisiekijken over het Amerikaanse gevangenissysteem had opgedaan, door zijn hoofd spoken. Albert had een vaag idee dat de gevangenis een plek was waar je kon wegkwijnen, waar je gesomoniet kon worden. En hoewel hij niet zeker wist wat dat tweede betekende, vermoedde hij dat het pijn zou doen.
    
  De FBI-agenten keken naar dit kwetsbare, gebroken kind en zweetten zich ongemakkelijk. Deze jongen had veel mensen geschokt. Hem opsporen was ongelooflijk moeilijk, en als hij niet zo'n fout uit zijn kindertijd had gemaakt, was hij megabanken blijven oplichten. Bedrijfsbankiers hadden er natuurlijk geen belang bij dat de zaak voor de rechter zou komen en dat het publiek te weten zou komen wat er gebeurd was. Incidenten als deze maakten beleggers altijd nerveus.
    
  "Wat doen jullie met een veertien jaar oude atoombom?", vroeg een van de agenten.
    
  "Leer hem dat hij niet moet ontploffen," antwoordde de ander.
    
  En daarom droegen ze de zaak over aan de CIA, die zo'n puur talent als dat van hem goed kon gebruiken. Om met de jongen te praten, wekten ze een agent die in 1994 uit de gratie was geraakt binnen de compagnie: een ervaren luchtmachtpredikant met een achtergrond in psychologie.
    
  Toen een slaperige Fowler op een ochtend vroeg de verhoorkamer binnenliep en tegen Albert zei dat hij een keuze had: tijd achter de tralies doorbrengen of zes uur per week werken voor de overheid, was de jongen zo blij dat hij in tranen uitbarstte.
    
  De rol van nanny van dit jonge genie werd Fowler opgelegd als straf, maar voor hem was het een geschenk. Na verloop van tijd ontwikkelden ze een onbreekbare vriendschap, gebaseerd op wederzijdse bewondering, wat in Alberts geval leidde tot zijn bekering tot het katholieke geloof en uiteindelijk tot het seminarie. Na zijn priesterwijding bleef Albert van tijd tot tijd samenwerken met de CIA, maar net als Fowler deed hij dat namens de Heilige Alliantie, de inlichtingendienst van het Vaticaan. Vanaf het begin raakte Albert eraan gewend om midden in de nacht telefoontjes van Fowler te ontvangen, deels als vergelding voor die nacht in 1994, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten.
    
    
  'Hallo, Anthony.'
    
  'Albert, ik heb een gunst nodig.'
    
  'Bel je wel eens op je gebruikelijke tijdstip?'
    
  Waak daarom, want u weet niet op welk uur...
    
  "Maak me niet druk, Anthony," zei de jonge priester, terwijl hij naar de koelkast liep. "Ik ben moe, dus spreek snel. Ben je al in Jordanië?"
    
  'Kende u de veiligheidsdienst waarvan het logo een rode uil met uitgespreide vleugels heeft?'
    
  Albert schonk zichzelf een glas koude melk in en ging terug naar de slaapkamer.
    
  'Maak je een grapje? Dat is het logo van Netcatch. Deze mannen waren de nieuwe goeroes van het bedrijf. Ze wonnen een aanzienlijk deel van de inlichtingencontracten van de CIA voor het directoraat voor islamitisch terrorisme. Ze adviseerden ook verschillende particuliere Amerikaanse bedrijven.'
    
  'Waarom praat je er in de verleden tijd over, Albert?'
    
  Het bedrijf publiceerde een paar uur geleden een intern bulletin. Gisteren blies een terroristische groepering de kantoren van Netcatch in Washington op, waarbij al het personeel omkwam. De media weten er niets van. Ze wijten het aan een gasexplosie. Het bedrijf heeft veel kritiek gekregen op al het werk dat ze in opdracht van private partijen hebben verricht op het gebied van terrorismebestrijding. Dit soort werk zou hen kwetsbaar maken.
    
  'Zijn er overlevenden?'
    
  "Slechts één, iemand genaamd Orville Watson, de CEO en eigenaar. Na de aanval vertelde Watson de agenten dat hij geen bescherming van de CIA nodig had en vluchtte vervolgens. De top van Langley is woedend op de idioot die hem liet ontsnappen. Het vinden van Watson en hem onder beschermende hechtenis plaatsen is een prioriteit."
    
  Fowler zweeg even. Albert, gewend aan de lange pauzes van zijn vriend, wachtte.
    
  "Kijk, Albert," vervolgde Fowler, "we zitten in de problemen, en Watson weet iets. Je moet hem vinden voordat de CIA dat doet. Zijn leven is in gevaar. En wat nog erger is, dat van ons ook."
    
    
  26
    
    
    
  Op weg naar de opgravingen
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 16:15 uur.
    
    
  Het zou overdreven zijn om de strook vaste grond waarover het expeditiekonvooi zich voortbewoog een weg te noemen. Gezien vanaf een van de kliffen die het woestijnlandschap domineerden, moeten de acht voertuigen niet veel meer hebben geleken dan stoffige anomalieën. De reis van Aqaba naar de opgravingslocatie was iets meer dan honderdvijftig kilometer, maar het konvooi deed er vijf uur over vanwege het oneffen terrein, gecombineerd met het stof en zand dat door elk volgend voertuig werd opgeworpen, waardoor de chauffeurs die hen volgden, geen zicht hadden.
    
  Aan het hoofd van het konvooi stonden twee Hummer H3-voertuigen, elk met vier passagiers. Deze voertuigen, wit geverfd met een zichtbare rode Kayn Industries-hand op de deuren, maakten deel uit van een gelimiteerde serie die speciaal was ontworpen voor gebruik onder de zwaarste omstandigheden ter wereld.
    
  "Dat is een geweldige truck," zei Tommy Eichberg, die in de tweede H3 reed, tegen een verveelde Andrea. "Ik zou het geen truck noemen. Het is een tank. Hij kan een muur van 38 centimeter hoog of een helling van 60 graden beklimmen."
    
  "Ik weet zeker dat het meer waard is dan mijn appartement", zei de verslaggever. Vanwege het stof kon ze geen foto's van het landschap maken, dus beperkte ze zich tot een paar spontane foto's van Stowe Erling en David Pappas, die achter haar zaten.
    
  'Bijna driehonderdduizend euro. Zolang deze auto genoeg brandstof heeft, kan hij alles aan.'
    
  "Daarom hebben we de tankwagens meegenomen, toch?", zei David.
    
  Hij was een jongeman met een olijfkleurige huid, een licht afgeplatte neus en een smal voorhoofd. Telkens wanneer hij zijn ogen van verbazing wijd opensperde - wat hij nogal eens deed - raakten zijn wenkbrauwen bijna zijn haarlijn. Andrea mocht hem wel, in tegenstelling tot Stowe, die, ondanks zijn lengte en aantrekkelijke uiterlijk, met een nette paardenstaart, zich gedroeg als iemand uit een zelfhulpboek.
    
  "Natuurlijk, David," antwoordde Stowe. "Je moet geen vragen stellen waar je het antwoord al op weet. Assertiviteit, weet je nog? Dat is de sleutel."
    
  "Je bent heel zelfverzekerd als de professor er niet is, Stowe," zei David, licht beledigd klinkend. "Je leek vanochtend niet zo assertief toen hij je cijfers nakeek."
    
  Stowe hief zijn kin op en maakte een "Kun je dit geloven?"-gebaar naar Andrea, die hem negeerde en zich bezighield met het vervangen van de geheugenkaarten in haar camera. Elke kaart van 4 GB bood genoeg ruimte voor 600 foto's met een hoge resolutie. Zodra elke kaart vol was, zette Andrea de foto's over naar een speciale draagbare harde schijf, die 12.000 foto's kon opslaan en een 7-inch lcd-scherm had om ze te bekijken. Ze had liever haar laptop meegenomen, maar alleen Forresters team mocht die van hen meenemen op de expeditie.
    
  'Hoeveel brandstof hebben we, Tommy?', vroeg Andrea, terwijl ze zich naar de chauffeur draaide.
    
  Eichberg streek nadenkend over zijn snor. Andrea vond het grappig hoe langzaam hij sprak en hoe elke zin begon met een lang 'S-h-e-l-l-l-l-l.'
    
  'De twee vrachtwagens achter ons vervoeren proviand. Russische Kamaz, van militaire kwaliteit. Zwaar spul. De Russen hebben ze in Afghanistan geprobeerd. Nou... daarna hebben we tankwagens. Die met water heeft een inhoud van 10.500 gallons. Die met benzine is iets kleiner, met een inhoud van iets meer dan 9.000 gallons.'
    
  'Dat is een heleboel brandstof.'
    
  'Nou, we blijven hier een paar weken en we hebben elektriciteit nodig.'
    
  'We kunnen altijd terug naar het schip. Je weet wel... om meer voorraden te sturen.'
    
  'Nou, dat gaat niet gebeuren. De orders zijn: zodra we in het kamp zijn, is het ons verboden om met de buitenwereld te communiceren. Geen contact met de buitenwereld, punt uit.'
    
  'Wat als er een noodgeval is?', vroeg Andrea nerveus.
    
  We zijn behoorlijk zelfvoorzienend. We hadden maanden kunnen overleven met wat we meebrachten, maar bij de planning werd met elk aspect rekening gehouden. Ik weet het, want als officiële chauffeur en monteur was ik verantwoordelijk voor het toezicht op het laden van alle voertuigen. Dokter Harel heeft daar een fatsoenlijk ziekenhuis. En, tja, als er meer aan de hand is dan een verstuikte enkel, zijn we slechts 70 kilometer verwijderd van de dichtstbijzijnde stad, Al-Mudawwara.
    
  'Dat is een opluchting. Hoeveel mensen wonen daar? Twaalf?'
    
  'Hebben ze je deze houding bijgebracht tijdens de journalistiekles?', onderbrak Stowe hem vanaf de achterbank.
    
  'Ja, het heet Sarcasme 101.'
    
  'Ik wed dat dit je beste onderwerp was.'
    
  Slimmerik. Ik hoop dat je een beroerte krijgt terwijl je aan het graven bent. Laten we dan eens kijken wat je ervan vindt om ziek te worden midden in de Jordaanse woestijn, dacht Andrea, die nooit hoge cijfers haalde op school. Beledigd bewaarde ze een tijdje een waardig stilzwijgen.
    
    
  "Welkom in Zuid-Jordanië, mijn vrienden," zei Tommy opgewekt. "Het huis van de Simun. Bevolking: nul."
    
  'Wat is een simun, Tommy?', vroeg Andrea.
    
  'Een gigantische zandstorm. Je moet het zien om het te geloven. Ja, we zijn er bijna.'
    
  De H3 minderde vaart en vrachtwagens begonnen langs de kant van de weg te rijden.
    
  "Ik denk dat dit de afslag is," zei Tommy, wijzend naar de gps op het dashboard. "We hebben nog maar zo'n drie kilometer te gaan, maar het zal wel even duren om die afstand af te leggen. Vrachtwagens zullen het moeilijk krijgen in deze duinen."
    
  Terwijl het stof begon neer te dalen, zag Andrea een enorme duin van roze zand. Daarachter lag Talon Canyon, de plek waar volgens Forrester de Ark des Verbonds al meer dan tweeduizend jaar verborgen lag. Kleine wervelwinden joegen elkaar de helling van de duin af en riepen Andrea om zich bij hen te voegen.
    
  "Denk je dat ik de rest van de weg kan lopen?" Ik wil graag wat foto's maken van de expeditie bij aankomst. Het lijkt erop dat ik er eerder ben dan de vrachtwagens.
    
  Tommy keek haar bezorgd aan. 'Nou, ik denk niet dat dat een goed idee is. Die heuvel opklimmen wordt zwaar. Het is steil in de truck. Het is daar 40 graden.'
    
  'Ik zal voorzichtig zijn. We houden in ieder geval de hele tijd oogcontact. Mij zal niets overkomen.'
    
  "Ik denk dat u dat ook niet moet doen, mevrouw Otero," zei David Pappas.
    
  "Kom op, Eichberg. Laat haar gaan. Ze is een flinke meid," zei Stowe, meer om Pappas tegen zich in het harnas te jagen dan om Andrea te steunen.
    
  "Ik moet met meneer Russell overleggen."
    
  'Ga je gang.'
    
  Tegen beter weten in pakte Tommy de radio.
    
    
  Twintig minuten later had Andrea spijt van haar beslissing. Voordat ze aan de klim naar de top van de duin kon beginnen, moest ze ongeveer 25 meter afdalen vanaf de weg en vervolgens langzaam nog eens 760 meter klimmen, waarvan de laatste vijftig een helling van 25 graden hadden. De top van de duin leek bedrieglijk dichtbij; het zand bedrieglijk glad.
    
  Andrea had een rugzak met een grote fles water meegenomen. Voordat ze de top van de duin bereikte, dronk ze elke druppel leeg. Haar hoofd deed pijn, ondanks het dragen van een hoed, en haar neus en keel waren geïrriteerd. Ze droeg alleen een shirt met korte mouwen, een korte broek en laarzen, en ondanks het feit dat ze zich had ingesmeerd met zonnebrandcrème met hoge beschermingsfactor voordat ze uit de Hummer stapte, begon de huid op haar armen te prikken.
    
  Nog geen halfuur en ik ben klaar om de brandwonden te incasseren. Laten we hopen dat er niets met de vrachtwagens gebeurt, anders moeten we teruglopen, dacht ze.
    
  Dit leek onwaarschijnlijk. Tommy reed persoonlijk met elke vrachtwagen naar de top van de duin - een taak die ervaring vereiste om het risico van kantelen te vermijden. Eerst zorgde hij voor de twee bevoorradingswagens en liet ze geparkeerd staan op de heuvel net onder het steilste deel van de klim. Daarna nam hij de twee waterwagens onder handen, terwijl de rest van zijn team toekeek vanuit de schaduw van de H3's.
    
  Ondertussen volgde Andrea de hele operatie door haar telelens. Telkens wanneer Tommy uitstapte, zwaaide hij naar de verslaggever boven op de duin, en Andrea deed hetzelfde gebaar. Tommy reed vervolgens met de H3's naar de rand van de laatste klim, met de bedoeling ze te gebruiken om zwaardere voertuigen te trekken, die ondanks hun grote wielen onvoldoende grip hadden op zo'n steile zandhelling.
    
  Andrea maakte een paar foto's van de eerste vrachtwagen terwijl deze naar de top klom. Een van Dekkers soldaten bediende nu een terreinwagen, die via een kabel aan de KAMAZ-vrachtwagen was verbonden. Ze zag de enorme inspanning die nodig was om de vrachtwagen naar de top van de duin te hijsen, maar nadat de vrachtwagen haar gepasseerd was, verloor Andrea haar interesse in het proces. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op Claw Canyon.
    
  Aanvankelijk zag de uitgestrekte, rotsachtige kloof eruit als elke andere in de woestijn. Andrea zag twee wanden, ongeveer 45 meter uit elkaar, zich in de verte uitstrekken voordat ze zich splitsten. Onderweg liet Eichberg haar een luchtfoto van hun bestemming zien. De kloof leek op de drievoudige klauwen van een gigantische havik.
    
  Beide wanden waren tussen de 30 en 40 meter hoog. Andrea richtte haar telelens op de top van de rotswand, op zoek naar een beter uitkijkpunt om te fotograferen.
    
  Toen zag ze hem.
    
  Het duurde maar een seconde. Een man in kaki kijkt haar aan.
    
  Verbaasd wendde ze haar blik af van de lens, maar de plek was te ver weg. Ze richtte de camera opnieuw op de rand van de kloof.
    
  Niets.
    
  Ze veranderde van positie en scande de muur opnieuw, maar het had geen zin. Wie haar ook had gezien, had zich snel verstopt, wat geen goed teken was. Ze probeerde te bedenken wat ze moest doen.
    
  Het verstandigste is om te wachten en het met Fowler en Harel te bespreken...
    
  Ze liep naar de eerste vrachtwagen en ging in de schaduw staan, die al snel werd vergezeld door een tweede. Een uur later arriveerde de hele expeditie boven op de duin en was klaar om Talon Canyon in te gaan.
    
    
  27
    
    
    
  Een MP3-bestand dat door de Jordaanse woestijnpolitie werd aangetroffen op de digitale recorder van Andrea Otero na de rampzalige Mozes-expeditie.
    
  De titel, in hoofdletters. De herbouwde Ark. Nee, wacht, schrap dat. De titel... Schat in de woestijn. Nee, dat is niet goed. Ik moet in de titel naar de Ark verwijzen - dat helpt de kranten te verkopen. Oké, laten we de titel bewaren tot ik klaar ben met het schrijven van het artikel. Inleidende zin: De naam ervan noemen is een van de meest hardnekkige mythen van de mensheid oproepen. Het markeerde het begin van de westerse beschaving en is vandaag de dag het meest begeerde object onder archeologen wereldwijd. We vergezellen Mozes' expeditie op zijn geheime reis door de zuidelijke Jordaanse woestijn naar Claw Canyon, de plek waar bijna tweeduizend jaar geleden een groep gelovigen de Ark verstopte tijdens de verwoesting van Salomo's Tweede Tempel...
    
  Dit is allemaal veel te droog. Ik schrijf dit maar eerst. Laten we beginnen met Forresters interview... Verdorie, die schorre stem van die oude man bezorgt me kippenvel. Ze zeggen dat het door zijn ziekte komt. Noot: zoek de spelling van pneumoconiose online op.
    
    
  VRAAG: Professor Forrester, de Ark des Verbonds spreekt al sinds mensenheugenis tot de menselijke verbeelding. Waaraan schrijft u deze interesse toe?
    
    
  ANTWOORD: Kijk, als je wilt dat ik je bijpraat over de situatie, hoef je niet in cirkels te blijven rondlopen en me dingen te vertellen die ik al weet. Vertel me gewoon wat je wilt, en ik praat.
    
    
  Vraag: Geeft u veel interviews?
    
    
  A: Tientallen. Je vraagt me dus niets origineels, niets wat ik nog niet eerder heb gehoord of beantwoord. Als we internettoegang hadden bij de opgraving, zou ik voorstellen dat je er een paar bekijkt en de antwoorden kopieert.
    
    
  Vraag: Wat is het probleem? Ben je bang dat je jezelf herhaalt?
    
    
  A: Ik ben bang dat ik mijn tijd verspil. Ik ben zevenenzeventig jaar oud. Drieënveertig van die jaren heb ik besteed aan het zoeken naar de Ark. Het is nu of nooit.
    
    
  V: Ik weet zeker dat je nog nooit eerder zo'n antwoord hebt gegeven.
    
    
  A: Wat is dit? Een originaliteitswedstrijd?
    
    
  Vraag: Professor, alstublieft. U bent een intelligent en gepassioneerd persoon. Waarom probeert u het publiek niet te bereiken en een deel van uw passie met hen te delen?
    
    
  A: (korte pauze) Heb je een ceremoniemeester nodig? Ik zal mijn best doen.
    
    
  Vraag: Dank u wel. De Ark...?
    
    
  A: Het krachtigste object in de geschiedenis. Dat is geen toeval, zeker niet gezien het feit dat het het begin van de westerse beschaving markeerde.
    
    
  V: Zouden historici niet zeggen dat de beschaving begon in het oude Griekenland?
    
    
  A: Onzin. Mensen hebben duizenden jaren roetvlekken aanbeden in donkere grotten. Vlekken die ze goden noemden. Naarmate de tijd verstreek, veranderden de vlekken van grootte, vorm en kleur, maar het bleven vlekken. We kenden geen enkele godheid totdat die slechts vierduizend jaar geleden aan Abraham werd geopenbaard. Wat weet jij over Abraham, jongedame?
    
    
  V: Hij is de vader van de Israëlieten.
    
    
  A: Juist. En de Arabieren. Twee appels die van dezelfde boom vielen, vlak naast elkaar. En meteen leerden de twee kleine appeltjes elkaar te haten.
    
    
  Vraag: Wat heeft dit met de Ark te maken?
    
    
  A: Vijfhonderd jaar nadat God Zich aan Abraham had geopenbaard, werd de Almachtige het beu dat mensen zich van Hem bleven afkeren. Toen Mozes de Joden uit Egypte leidde, openbaarde God Zich opnieuw aan Zijn volk. Slechts tweehonderdvijfenveertig kilometer verderop. En daar tekenden ze een contract. Aan de ene kant stemde de mensheid ermee in zich aan tien eenvoudige punten te houden.
    
    
  Vraag: De Tien Geboden.
    
    
  A: Aan de andere kant stemt God ermee in de mens het eeuwige leven te schenken. Dit is het belangrijkste moment in de geschiedenis - het moment waarop het leven zijn betekenis kreeg. Drieduizendvijfhonderd jaar later draagt ieder mens dit contract ergens in zijn bewustzijn met zich mee. Sommigen noemen het een natuurwet, anderen betwisten het bestaan of de betekenis ervan, en ze zullen doden en sterven om hun interpretatie te verdedigen. Maar het moment waarop Mozes de Tafelen van de Wet uit Gods handen ontving - dát is het moment waarop onze beschaving begon.
    
  V: En vervolgens legt Mozes de stenen platen in de Ark van het Verbond.
    
    
  A: Samen met andere voorwerpen. De Ark is een kluis die het contract met God bevat.
    
    
  V: Sommigen beweren dat de Ark bovennatuurlijke krachten heeft.
    
    
  A: Onzin. Ik leg het morgen aan iedereen uit als we beginnen met werken.
    
    
  V: U gelooft dus niet in het bovennatuurlijke karakter van de Ark?
    
    
  A: Met heel mijn hart. Mijn moeder las me voor uit de Bijbel voordat ik geboren werd. Mijn leven is gewijd aan het Woord van God, maar dat betekent niet dat ik niet bereid ben om mythen of bijgeloof te weerleggen.
    
    
  V: Over bijgeloof gesproken: uw onderzoek heeft jarenlang voor controverse gezorgd in academische kringen, die kritisch staan tegenover het gebruik van oude teksten voor schatzoeken. Er zijn van beide kanten beledigingen geuit.
    
    
  A: Academici... ze konden hun eigen kont niet vinden met twee handen en een zaklamp. Zou Schliemann de schatten van Troje hebben gevonden zonder Homerus' Ilias? Zou Carter het graf van Toetanchamon hebben gevonden zonder de weinig bekende Papyrus van Jut? Beiden werden in hun tijd zwaar bekritiseerd omdat ze dezelfde methoden gebruikten als ik nu. Niemand herinnert zich hun critici, maar Carter en Schliemann zijn onsterfelijk. Ik ben van plan eeuwig te leven.
    
  [ernstige hoestbui]
    
    
  Vraag: Wat is uw ziekte?
    
    
  A: Je kunt niet zoveel jaren in vochtige tunnels doorbrengen, vuil inademen, zonder de prijs te betalen. Ik heb chronische pneumoconiose. Ik dwaal nooit te ver af van mijn zuurstoftank. Ga alsjeblieft door.
    
    
  Vraag: Waar waren we? O ja. Was u altijd al overtuigd van het historische bestaan van de Ark des Verbonds, of gaat uw overtuiging terug tot de tijd dat u begon met het vertalen van de Koperen Rol?
    
  A: Ik ben christelijk opgevoed, maar bekeerde me tot het jodendom toen ik relatief jong was. In de jaren zestig kon ik zowel Hebreeuws als Engels lezen. Toen ik de koperen rol van Qumran begon te bestuderen, ontdekte ik niet dat de Ark echt was - ik wist hem al. Met meer dan tweehonderd verwijzingen ernaar in de Bijbel is het het meest beschreven object in de Schrift. Wat ik me realiseerde toen ik de tweede rol in handen had, was dat ik degene zou zijn die de Ark uiteindelijk zou herontdekken.
    
    
  Vraag: Ik snap het. Hoe heeft de tweede rol je precies geholpen bij het ontcijferen van de Qumran Koperen Rol?
    
    
  A: Nou, er was veel verwarring met medeklinkers als on, het, mem, kaf, vav, zayin en yod...
    
    
  Vraag: Vanuit het standpunt van een leek, professor.
    
    
  A: Sommige medeklinkers waren niet erg duidelijk, waardoor de tekst moeilijk te ontcijferen was. En het vreemdste was dat er een reeks Griekse letters door de rol heen was geplaatst. Toen we eenmaal een sleutel tot begrip van de tekst hadden, beseften we dat deze letters sectietitels waren, maar dat hun volgorde en dus context waren veranderd. Het was de meest opwindende periode van mijn professionele carrière.
    
    
  V: Het moet frustrerend zijn geweest om 43 jaar van je leven te besteden aan het vertalen van de Koperen Rol en dan te zien dat het hele probleem binnen drie maanden na het verschijnen van de Tweede Rol werd opgelost.
    
    
  A: Absoluut niet. De Dode Zeerollen, inclusief de Koperen Rol, werden bij toeval ontdekt toen een herder een steen in een grot in Palestina gooide en iets hoorde breken. Zo werd het eerste manuscript gevonden. Dat is geen archeologie: het is geluk. Maar zonder al die decennia van diepgaande studie zouden we meneer Cain nooit zijn tegengekomen...
    
    
  Vraag: Meneer Cain? Waar heeft u het over? Vertel me niet dat de Koperen Rol een miljardair vermeldt!
    
    
  A: Ik kan hier niet meer over praten. Ik heb al teveel gezegd.
    
    
  28
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 19:33 uur.
    
    
  De volgende uren waren een hectisch komen en gaan. Professor Forrester besloot zijn kamp op te zetten bij de ingang van de kloof. De plek zou tegen de wind worden beschermd door twee rotswanden die eerst smaller werden, vervolgens breder werden en uiteindelijk op een afstand van 240 meter weer samenkwamen, en zo vormden wat Forrester de wijsvinger noemde. Twee takken van de kloof aan de oost- en zuidoostkant vormden de middelvinger en ringvinger van de klauw.
    
  De groep zou verblijven in speciale tenten, ontworpen door een Israëlisch bedrijf om de woestijnhitte te weerstaan, en het opzetten ervan nam een groot deel van de dag in beslag. Het lossen van de vrachtwagens was de taak van Robert Frick en Tommy Eichberg, die hydraulische lieren op KamAZ-trucks gebruikten om grote metalen dozen met de genummerde uitrusting van de expeditie uit te laden.
    
  'Vierduizendvijfhonderd kilo voedsel, tweehonderdvijftig kilo medicijnen, vierduizend kilo archeologische apparatuur en elektrische apparatuur, tweeduizend kilo stalen rails, een boormachine en een minigraafmachine. Wat vind je daarvan?'
    
  Andrea was verbijsterd en maakte een mentale aantekening voor haar artikel. Ze vinkte de items af op de lijst die Tommy haar had gegeven. Vanwege haar beperkte ervaring met het opzetten van tenten bood ze zich aan om te helpen met het uitladen, en Eichberg gaf haar de verantwoordelijkheid om elke krat naar zijn bestemming te brengen. Ze deed dit niet uit een verlangen om te helpen, maar omdat ze geloofde dat hoe eerder ze klaar was, hoe sneller ze alleen met Fowler en Harel kon spreken. De dokter was druk bezig met het opzetten van de ziekenzaaltent.
    
  "Hier komt nummer vierendertig, Tommy," riep Frick vanaf de achterkant van de tweede vrachtwagen. De ketting van de lier was bevestigd aan twee metalen haken aan weerszijden van de kist; hij maakte een luide kletterende klank toen hij de lading op de zanderige grond liet zakken.
    
  'Pas op, deze weegt een ton.'
    
  De jonge journaliste bekeek de lijst bezorgd, bang dat ze iets gemist had.
    
  'Deze lijst klopt niet, Tommy. Er staan maar drieëndertig dozen op.'
    
  "Maak je geen zorgen. Deze specifieke doos is speciaal... en hier komen de mensen die ervoor verantwoordelijk zijn," zei Eichberg, terwijl hij de kettingen losmaakte.
    
  Andrea keek op van haar lijst en zag Marla Jackson en Tevi Waak, twee van Deckers soldaten. Ze knielden allebei naast de kist en maakten de sloten open. Het deksel sprong er met een zacht sissend geluid af, alsof het in een vacuüm was opgesloten. Andrea wierp een discrete blik op de inhoud. De twee huurlingen leken er geen probleem mee te hebben.
    
  Het leek wel alsof ze verwachtten dat ik zou kijken.
    
  De inhoud van de koffer had niet alledaagser kunnen zijn: zakken rijst, koffie en bonen, in rijen van twintig. Andrea begreep het niet, vooral niet toen Marla Jackson een pakje in elke hand pakte en het plotseling naar Andrea's borst gooide, waarbij de spieren in haar armen onder haar zwarte huid rimpelden.
    
  'Dat is het, Sneeuwwitje.'
    
  Andrea moest haar tablet laten vallen om de pakketten op te vangen. Waaka onderdrukte een lachje, terwijl Jackson, de verraste verslaggever negerend, in de lege ruimte reikte en hard trok. De laag pakketten schoof opzij en onthulde een veel minder prozaïsche lading.
    
  Geweren, machinegeweren en kleine wapens lagen laag na laag op laden. Terwijl Jackson en Waaka de laden - zes in totaal - eruit haalden en ze zorgvuldig op de andere dozen stapelden, kwamen Dekkers overgebleven soldaten, evenals de Zuid-Afrikaan zelf, dichterbij en begonnen zich te bewapenen.
    
  "Uitstekend, heren," zei Decker. "Zoals een wijs man ooit zei: grote mannen zijn als arenden... ze bouwen hun nesten op eenzame hoogten. De eerste wacht is voor Jackson en de Gottliebs. Zoek dekking hier, daar en daar." Hij wees naar drie plekken boven op de canyonwanden, waarvan de tweede niet ver verwijderd was van de plek waar Andrea dacht de mysterieuze figuur een paar uur eerder te hebben gezien. "Verbreek de radiostilte alleen om elke tien minuten te melden. Dat geldt ook voor jou, Torres. Als je recepten uitwisselt met Maloney zoals je in Laos deed, krijg je met mij te maken. Maart."
    
  De tweeling Gottlieb en Marla Jackson vertrokken in drie verschillende richtingen, op zoek naar toegankelijke toegangswegen tot de wachtposten van waaruit Deckers soldaten de expeditie tijdens hun verblijf op de locatie continu zouden bewaken. Nadat ze hun posities hadden bepaald, bevestigden ze om de drie meter touw en aluminium ladders aan de rotswand om de verticale klim te vergemakkelijken.
    
    
  Ondertussen verwonderde Andrea zich over de vindingrijkheid van de moderne technologie. Nooit in haar stoutste dromen had ze zich kunnen voorstellen dat haar lichaam binnen een week zo dicht bij een douche zou zijn. Maar tot haar verbazing bevonden zich onder de laatste spullen die uit de KAMAZ-vrachtwagens werden gelost, twee kant-en-klare douches en twee mobiele toiletten van plastic en glasvezel.
    
  'Wat is er, schoonheid?' 'Ben je niet blij dat je niet in het zand hoeft te poepen?' zei Robert Frick.
    
  De magere jongeman was een en al ellebogen en knieën en bewoog nerveus. Andrea reageerde op zijn vulgaire opmerking met een luide lachbui en begon hem te helpen de toiletten te beveiligen.
    
  'Dat klopt, Robert. En voor zover ik kan zien, krijgen we zelfs een eigen badkamer...'
    
  'Dat is een beetje oneerlijk, aangezien jullie maar met z'n vieren zijn en wij met z'n twintigen. Nou ja, dan moet je in ieder geval je eigen latrine graven,' zei Freak.
    
  Andrea verbleekte. Hoe moe ze ook was, alleen al de gedachte aan het tillen van de schop bezorgde haar handen blaren. De freak versnelde.
    
  'Ik snap niet wat hier grappig aan is.'
    
  'Je bent witter geworden dan de billen van mijn tante Bonnie. Dat is het grappige.'
    
  "Let maar niet op hem, schat," onderbrak Tommy. "We gebruiken de minigraafmachine. Het kost ons tien minuten."
    
  'Je verpest altijd de lol, Tommy. Je had haar wat langer moeten laten zweten.' Freak schudde zijn hoofd en liep weg om iemand anders te zoeken om lastig te vallen.
    
    
  29
    
    
    
  HACAN
    
  Hij was veertien toen hij begon met studeren.
    
  Natuurlijk moest hij in het begin veel vergeten.
    
  Om te beginnen, alles wat hij op school, van zijn vrienden en thuis had geleerd. Niets daarvan was echt. Het was allemaal een leugen, verzonnen door de vijand, de onderdrukkers van de islam. Ze hadden een plan, fluisterde de imam hem in zijn oor. Ze beginnen met vrouwen vrijheid te geven. Ze plaatsen ze op hetzelfde niveau als mannen om ons te verzwakken. Ze weten dat we sterker en capabeler zijn. Ze weten dat we serieuzer zijn in onze toewijding aan God. Dan hersenspoelen ze ons, nemen ze de geest van de heilige imams over. Ze proberen ons oordeel te vertroebelen met onzuivere beelden van lust en losbandigheid. Ze promoten homoseksualiteit. Ze liegen, ze liegen, ze liegen. Ze liegen zelfs over data. Ze zeggen dat het 22 mei is. Maar je weet welke dag het is.
    
  'De zestiende dag van Shawwal, leraar.'
    
  Ze praten over integratie, over omgaan met anderen. Maar je weet wat God wil.
    
  "Nee, ik weet het niet, meester," zei de bange jongen. Hoe kon hij in Gods geest zijn?
    
  God wil wraak voor de kruistochten; de kruistochten die duizend jaar geleden plaatsvonden en vandaag. God wil dat we het kalifaat herstellen dat ze in 1924 verwoestten. Sinds die dag is de moslimgemeenschap verdeeld in enclaves die door onze vijanden worden gecontroleerd. Je hoeft alleen maar de krant te lezen om te zien hoe onze moslimbroeders leven in een staat van onderdrukking, vernedering en genocide. En de grootste belediging is de paal die in het hart van Dar al-Islam is geslagen: Israël.
    
  'Ik haat Joden, leraar.'
    
  'Nee. Je denkt alleen maar dat je het doet. Luister goed naar mijn woorden. Deze haat die je nu denkt te voelen, zal over een paar jaar een klein vonkje lijken vergeleken met de verwoesting van een heel bos. Alleen ware gelovigen zijn in staat tot zo'n transformatie. En jij zult er een van zijn. Je bent bijzonder. Ik hoef je maar in de ogen te kijken om te zien dat je de macht hebt om de wereld te veranderen. Om de moslimgemeenschap te verenigen. Om de sharia te brengen naar Amman, Caïro, Beiroet. En dan naar Berlijn. Naar Madrid. Naar Washington.'
    
  'Hoe kunnen we dit doen, leraar? Hoe kunnen we de islamitische wet over de hele wereld verspreiden?'
    
  'Je bent nog niet klaar om te antwoorden.'
    
  'Ja, ik ben het, leraar.'
    
  'Wil je leren met heel je hart, ziel en verstand?'
    
  'Er is niets dat ik liever wil dan gehoorzamen aan Gods woord.'
    
  'Nee, nog niet. Maar binnenkort...'
    
    
  30
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Woensdag 12 juli 2006, 20:27 uur.
    
    
  De tenten waren eindelijk opgezet, toiletten en douches geïnstalleerd, leidingen aangesloten op de watertank, en het expeditiepersoneel rustte uit in het kleine vierkant gevormd door de omringende tenten. Andrea, zittend op de grond met een fles Gatorade in de hand, gaf haar pogingen op om Vader Fowler te vinden. Noch hij, noch Dr. Harel leken in de buurt, dus wijdde ze zich aan het aanschouwen van de stoffen en aluminium constructies die anders waren dan alles wat ze ooit had gezien. Elke tent was een langwerpige kubus met een deur en plastic ramen. Een houten platform, ongeveer 45 centimeter boven de grond geplaatst op een dozijn betonblokken, beschermde de inzittenden tegen de verschroeiende hitte van het zand. Het dak was gemaakt van een groot stuk stof, aan één kant aan de grond verankerd om de breking van de zonnestralen te verbeteren. Elke tent had een eigen elektriciteitskabel, die naar een centrale generator bij de brandstoftanker liep.
    
  Van de zes tenten waren er drie iets anders. Eén was een ziekenboeg, primitief ontworpen maar hermetisch afgesloten. Een andere vormde een gecombineerde keuken- en eettent. Deze was voorzien van airconditioning, waardoor de expeditieleden er tijdens de heetste uren van de dag konden uitrusten. De laatste tent was van Kain en stond enigszins afgescheiden van de andere. Er waren geen zichtbare ramen en de tent was afgezet met touw - een stille waarschuwing dat de miljardair niet gestoord wilde worden. Kain bleef in zijn H3, bestuurd door Dekker, tot ze klaar waren met het opzetten van zijn tent, maar hij kwam nooit opdagen.
    
  Ik betwijfel of hij voor het einde van de expeditie opduikt. Ik vraag me af of zijn tent een ingebouwd toilet heeft, dacht Andrea, terwijl ze afwezig een slok uit haar flesje nam. Daar komt iemand aan die het antwoord misschien weet.
    
  'Hallo, meneer Russell.'
    
  "Hoe gaat het?" vroeg de assistent met een beleefde glimlach.
    
  'Heel goed, dank u wel. Luister, over dat interview met meneer Cain...'
    
  "Ik vrees dat dat nog niet mogelijk is", onderbrak Russell.
    
  'Ik hoop dat je me hier niet alleen voor sightseeing hebt meegenomen. Ik wil dat je weet dat...'
    
  "Welkom, dames en heren," onderbrak de harde stem van professor Forrester de klachten van de verslaggever. "Tegen onze verwachtingen in bent u erin geslaagd alle tenten op tijd op te zetten. Gefeliciteerd. Draag hier alstublieft uw steentje aan bij."
    
  Zijn toon was net zo onoprecht als het zwakke applaus dat erop volgde. De professor bezorgde zijn luisteraars altijd een beetje een ongemakkelijk, zo niet ronduit vernederd gevoel, maar de expeditieleden wisten op hun plaatsen rond hem te blijven terwijl de zon achter de kliffen begon te zakken.
    
  "Voordat we aan het diner beginnen en de tenten verdelen, wil ik mijn verhaal afmaken," vervolgde de archeoloog. "Weet je nog dat ik je vertelde dat een select groepje de schat uit Jeruzalem heeft meegenomen? Nou, die groep dappere mannen..."
    
  "Eén vraag blijft maar door mijn hoofd spoken," onderbrak Andrea, de doordringende blik van de oude man negerend. "Je zei dat Yirm Əy áhu de auteur was van de Tweede Rol. Dat hij die schreef voordat de Romeinen de Tempel van Salomo verwoestten. Heb ik het mis?"
    
  Nee, u vergist zich niet.
    
  'Heeft hij nog meer briefjes achtergelaten?'
    
  'Nee, dat heeft hij niet gedaan.'
    
  'Hebben de mensen die de Ark uit Jeruzalem hebben weggedragen iets achtergelaten?'
    
  'Nee'.
    
  'Hoe weet je dan wat er gebeurd is? Deze mensen droegen een heel zwaar voorwerp bedekt met goud, zo'n driehonderd kilometer? Ik heb alleen maar die duin op geklommen met een camera en een fles water, en dat was...'
    
  De oude man bloosde steeds meer bij elk woord dat Andrea sprak, totdat het contrast tussen zijn kale hoofd en zijn baard ervoor zorgde dat zijn gezicht leek op een kers op een prop watten.
    
  "Hoe bouwden de Egyptenaren de piramides?" Hoe richtten de Paaseilanders hun tienduizend ton wegende standbeelden op? Hoe hakten de Nabateeërs de stad Petra uit diezelfde rotsen?
    
  Hij spuwde elk woord naar Andrea en boog zich voorover tot zijn gezicht vlak naast het hare was. De verslaggever draaide zich om om zijn ranzige adem te vermijden.
    
  'Met geloof. Je hebt geloof nodig om honderdvijfentachtig kilometer te lopen in de brandende zon en over ruw terrein. Je hebt geloof nodig om te geloven dat je het kunt.'
    
  "Dus afgezien van de tweede rol heb je geen enkel bewijs," zei Andrea, die zichzelf niet kon inhouden.
    
  'Nee, dat doe ik niet. Maar ik heb een theorie, en laten we hopen dat ik gelijk heb, juffrouw Otero, anders gaan we met lege handen naar huis.'
    
  De verslaggeefster stond op het punt te reageren toen ze een licht duwtje van een elleboog in haar ribben voelde. Ze draaide zich om en zag pater Fowler haar met een waarschuwende blik aankijken.
    
  "Waar ben je geweest, vader?" fluisterde ze. "Ik heb overal gezocht. We moeten praten."
    
  Fowler bracht haar met een gebaar tot zwijgen.
    
  'De acht mannen die Jeruzalem met de ark verlieten, bereikten Jericho de volgende ochtend.' Forrester deed een stap achteruit en richtte zich tot de veertien mannen, die met toenemende interesse luisterden. 'We betreden nu het gebied van speculatie, maar het is toevallig de speculatie van iemand die al tientallen jaren over deze vraag nadenkt. In Jericho zouden ze voorraden en water hebben opgehaald. Ze staken de Jordaan over bij Bethanië en bereikten de Koningsweg bij de berg Nebo. De weg is de oudste doorlopende verbindingslijn in de geschiedenis, het pad dat Abraham van Chaldea naar Kanaän leidde. Deze acht Hebreeën liepen zuidwaarts langs deze route tot ze Petra bereikten, waar ze de weg verlieten en koers zetten naar een mythische plek die voor de inwoners van Jeruzalem het einde van de wereld moet hebben geleken. Deze plek.'
    
  "Professor, weet u waar we in de kloof moeten zoeken? Want deze plek is enorm," zei dokter Harel.
    
  'Dit is waar jullie allemaal aan de slag gaan, vanaf morgen. David, Gordon... laat ze de apparatuur zien.'
    
  Twee assistenten verschenen, elk met een vreemd apparaat. Over hun borst droegen ze een harnas, waaraan een metalen apparaat in de vorm van een kleine rugzak was bevestigd. Het harnas had vier banden waaraan een vierkante metalen constructie hing die het lichaam ter hoogte van de heupen omhulde. Aan de voorste hoeken van deze constructie waren twee lampachtige objecten bevestigd, die deden denken aan autokoplampen en naar de grond waren gericht.
    
  Dit, beste mensen, wordt jullie zomerkleding voor de komende dagen. Het apparaat heet een protonprecessiemagnetometer.
    
  Er klonken bewonderende fluittonen.
    
  "Het is een pakkende titel, toch?", zei David Pappas.
    
  'Hou je mond, David. We werken aan een theorie dat de door Yirm hu uitgekozen mensen de Ark ergens in deze kloof hebben verstopt. De magnetometer zal ons de exacte locatie vertellen.'
    
  "Hoe werkt het?", vroeg Andrea.
    
  Het apparaat zendt een signaal uit dat het magnetische veld van de aarde registreert. Zodra het hierop is afgestemd, detecteert het elke afwijking in het magnetische veld, zoals de aanwezigheid van metaal. Je hoeft niet precies te begrijpen hoe het werkt, want het apparaat stuurt een draadloos signaal rechtstreeks naar mijn computer. Als jij iets vindt, weet ik het eerder dan jij.
    
  "Is het moeilijk om te beheren?" vroeg Andrea.
    
  'Niet als je kunt lopen. Ieder van jullie krijgt een reeks sectoren in de kloof toegewezen, ongeveer vijftien meter uit elkaar. Je hoeft alleen maar op de startknop van je harnas te drukken en elke vijf seconden een stap te zetten. Dat is alles.'
    
  Gordon deed een stap naar voren en stopte. Vijf seconden later liet het instrument een zacht fluitsignaal horen. Gordon zette nog een stap en het fluitsignaal stopte. Vijf seconden later klonk het fluitsignaal opnieuw.
    
  "Je doet dit tien uur per dag, in shifts van anderhalf uur, met pauzes van vijftien minuten", aldus Forrester.
    
  Iedereen begon te klagen.
    
  "En hoe zit het met mensen die andere verantwoordelijkheden hebben?"
    
  'Zorg goed voor ze als je niet in de kloof werkt, Meneer Freak.'
    
  'Verwacht je dat we tien uur per dag in de zon lopen?'
    
  Ik raad je aan om voldoende water te drinken - minstens een liter per uur. Bij 43 graden Celsius raakt het lichaam snel uitgedroogd.
    
  'Wat als we aan het eind van de dag nog geen tien uur gewerkt hebben?', piepte een andere stem.
    
  'Dan maakt u ze vanavond maar af, meneer Hanley.'
    
  "Is democratie niet geweldig?" mompelde Andrea.
    
  Blijkbaar niet stil genoeg, want Forrester hoorde haar.
    
  "Vindt u ons plan oneerlijk, Miss Otero?" vroeg de archeoloog op innemende toon.
    
  "Nu je het zegt, ja," antwoordde Andrea uitdagend. Ze boog zich opzij, bang voor een nieuwe elleboogstoot van Fowler, maar die bleef uit.
    
  De Jordaanse overheid heeft ons een valse vergunning van een maand gegeven om fosfaat te delven. Stel je voor dat ik het rustiger aan zou doen? We kunnen binnen drie weken klaar zijn met het verzamelen van gegevens uit de canyon, maar na vier weken hebben we niet genoeg tijd meer om de Ark op te graven. Lijkt dat eerlijk?
    
  Andrea boog beschaamd haar hoofd. Ze haatte deze man echt, daar bestond geen twijfel over.
    
  'Wil er nog iemand lid worden van Miss Otero's vakbond?', vroeg Forrester, terwijl hij de gezichten van de aanwezigen bekeek. 'Nee? Goed. Vanaf nu zijn jullie geen dokters, priesters, boorplatformoperators of koks meer. Jullie zijn mijn lastdieren. Geniet ervan.'
    
    
  31
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 13 juli 2006, 12:27 uur.
    
    
  Stap, wacht, fluit, stap.
    
  Andrea Otero maakte nooit een lijst van de drie ergste gebeurtenissen in haar leven. Ten eerste omdat Andrea een hekel had aan lijstjes; ten tweede omdat ze, ondanks haar intelligentie, weinig tot zelfreflectie in staat was; en ten derde omdat ze, wanneer ze met problemen geconfronteerd werd, steevast reageerde door snel weg te rennen en iets anders te gaan doen. Als ze de avond ervoor vijf minuten had nagedacht over haar ergste ervaringen, zou het bonenincident ongetwijfeld bovenaan de lijst hebben gestaan.
    
  Het was de laatste schooldag en ze navigeerde haar tienerjaren met een ferme, vastberaden tred. Ze verliet de les met maar één idee in haar hoofd: de opening bijwonen van het nieuwe zwembad in het appartementencomplex waar haar familie woonde. Daarom at ze haar bord leeg, verlangend om vóór iedereen in haar badpak te kruipen. Nog kauwend op haar laatste hap stond ze op van tafel. Toen gooide haar moeder de bom.
    
  'Wie is er aan de beurt om de afwas te doen?'
    
  Andrea aarzelde geen moment, want het was de beurt aan haar oudere broer, Miguel Angel. Maar haar andere drie broers waren niet bereid om op zo'n bijzondere dag op hun leider te wachten, dus antwoordden ze in koor: "Andrea!"
    
  'Het lijkt er wel op. Ben je gek geworden? Ik was eergisteren aan de beurt.'
    
  'Schatje, laat me alsjeblieft niet je mond met zeep wassen.'
    
  "Kom op, mam. Ze verdient het," zei een van haar broers.
    
  "Maar mam, ik ben nog niet aan de beurt," jammerde Andrea terwijl ze met haar voet op de grond stampte.
    
  "Nou, je zult ze toch doen en ze aan God aanbieden als berouw voor je zonden. Je maakt een heel moeilijke tijd door," zei haar moeder.
    
  Miguel Angel onderdrukte een glimlach en zijn broers duwden elkaar triomfantelijk aan.
    
  Een uur later probeerde Andrea, die zich nooit wist te beheersen, vijf goede antwoorden op dit onrecht te bedenken. Maar op dat moment kon ze er maar één bedenken.
    
  'Mammmmmmm!'
    
  'Mam, het is goed! Doe de afwas en laat je broers alvast naar het zwembad gaan.'
    
  Opeens begreep Andrea alles: haar moeder wist dat het nog niet haar beurt was.
    
  Het zou moeilijk te begrijpen zijn wat ze vervolgens deed als je niet de jongste van vijf kinderen was en het enige meisje, opgegroeid in een traditioneel katholiek gezin waar je schuldig bent voordat je gezondigd hebt; de dochter van een ouderwetse militair die duidelijk maakte dat zijn zonen op de eerste plaats kwamen. Andrea werd vertrapt, bespuugd, mishandeld en aan de kant gezet, puur omdat ze een vrouw was, ook al bezat ze veel van de kwaliteiten van een jongen en deelde ze zeker dezelfde gevoelens.
    
  Die dag zei ze dat ze er genoeg van had.
    
  Andrea liep terug naar de tafel en haalde het deksel van de pan bonen-tomatenstoofpot die ze net hadden opgegeten. Hij was halfvol en nog warm. Zonder na te denken goot ze de rest over Miguel Ángels hoofd en liet de pan daar staan als een hoed.
    
  'Ga jij maar afwassen, klootzak.'
    
  De gevolgen waren ernstig. Andrea moest niet alleen de afwas doen, maar haar vader bedacht ook een interessantere straf. Hij verbood haar niet de hele zomer te zwemmen. Dat zou te makkelijk zijn geweest. Hij beval haar aan de keukentafel te gaan zitten, met een prachtig uitzicht op het zwembad, en legde er zeven pond gedroogde bonen op.
    
  'Tel ze maar. Als je me vertelt hoeveel het er zijn, mag je naar het zwembad.'
    
  Andrea legde de bonen op tafel en begon ze één voor één te tellen en in de pan te doen. Toen ze bij 1283 was, stond ze op om naar de wc te gaan.
    
  Toen ze terugkwam, was de pot leeg. Iemand had de bonen terug op tafel gezet.
    
  Pap, je haar is al grijs voordat je mij hoort huilen, dacht ze.
    
  Natuurlijk huilde ze. De volgende vijf dagen, ongeacht de reden waarom ze de tafel verliet, moest ze elke keer dat ze terugkwam, de bonen opnieuw tellen, drieënveertig keer.
    
    
  Gisteravond zou Andrea het incident met de bonen hebben beschouwd als een van de ergste ervaringen in haar leven, nog erger dan de brute mishandeling die ze het jaar ervoor in Rome had ondergaan. Nu staat de ervaring met de magnetometer echter bovenaan de lijst.
    
  De dag begon stipt om vijf uur, drie kwartier voor zonsopgang, met een reeks toeters. Andrea moest in de ziekenzaal slapen met Dr. Harel en Kira Larsen, de twee seksen gescheiden door Forresters preutse regels. Deckers bewakers zaten in een andere tent, het ondersteunend personeel in een andere, en Forresters vier assistenten en pater Fowler in de andere. De professor sliep het liefst alleen in de kleine tent die tachtig dollar kostte en hem op al zijn expedities vergezelde. Maar hij sliep weinig. Om vijf uur 's ochtends was hij er, tussen de tenten, en toeterde hij totdat hij een paar doodsbedreigingen ontving van de reeds uitgeputte menigte.
    
  Andrea stond op, vloekend in het donker, op zoek naar haar handdoek en toiletartikelen, die ze naast het luchtbed en de slaapzak had laten liggen die als bed dienden. Ze was op weg naar de deur toen Harel haar riep. Ondanks het vroege uur was ze al aangekleed.
    
  'Je denkt er toch niet aan om te douchen?'
    
  'Zeker'.
    
  'Je hebt dit misschien op de harde manier geleerd, maar ik moet je eraan herinneren dat douches volgens individuele codes werken en dat ieder van ons het water niet langer dan dertig seconden per dag mag gebruiken. Als je je deel nu verspilt, smeek je ons vanavond om gewoon op je te spugen.'
    
  Andrea viel verslagen op de matras.
    
  'Bedankt dat je mijn dag hebt verpest.'
    
  'Dat is waar, maar ik heb je nacht gered.'
    
  "Ik zie er vreselijk uit," zei Andrea terwijl ze haar haar in een paardenstaart deed. Dat had ze sinds haar studententijd niet meer gedaan.
    
  'Erger dan verschrikkelijk.'
    
  'Verdomme, dokter, je had moeten zeggen: "Niet zo erg als ik", of "Nee, je ziet er geweldig uit." Weet je wel, vrouwelijke solidariteit.'
    
  "Nou, ik ben nooit een gewone vrouw geweest," zei Harel terwijl hij Andrea recht in de ogen keek.
    
  Wat bedoelde je daar in godsnaam mee, dokter? vroeg Andrea zich af terwijl ze haar korte broek aantrok en haar laarzen strikte. Ben jij wel wie ik denk dat je bent? En belangrijker nog... moet ik de eerste stap zetten?
    
    
  Stap, wacht, fluit, stap.
    
  Stowe Erling begeleidde Andrea naar haar aangewezen plek en hielp haar in haar harnas. Daar stond ze, midden op een stuk grond van vijftien bij vijftien meter, gemarkeerd met touw, bevestigd aan twintig centimeter hoge pinnen op elke hoek.
    
  Lijden.
    
  Ten eerste was er het gewicht. Vijfenzeventig kilo leek in eerste instantie niet veel, vooral niet toen ze aan de veiligheidsgordel hingen. Maar na een uur begonnen Andrea's schouders pijn te doen.
    
  Toen kwam de hitte. Tegen het middaguur was de grond geen zand meer, maar een rooster. En na een halfuur was haar water op. De rustpauzes tussen de diensten duurden vijftien minuten, maar acht daarvan werden besteed aan het verlaten en terugkeren naar de sectoren om flessen koud water te halen, en nog eens twee aan het opnieuw aanbrengen van zonnebrandcrème. Dat hield ongeveer drie minuten over, waarin Forrester constant zijn keel schraapte en op zijn horloge keek.
    
  Bovendien was het steeds dezelfde routine. Die stomme stap, wacht, fluit, stap.
    
  Verdorie, ik zou beter af zijn in Guantanamo. Ook al brandt de zon op ze, ze hoeven die stomme last tenminste niet te dragen.
    
  'Goedemorgen. Het is een beetje warm, hè?', zei een stem.
    
  'Loop naar de hel, vader.'
    
  "Neem wat water," zei Fowler terwijl hij haar een fles aanbood.
    
  Hij droeg een serge broek en zijn gebruikelijke zwarte overhemd met korte mouwen en een priesterboord. Hij deed een stap achteruit van haar plaats en ging op de grond zitten, haar geamuseerd aankijkend.
    
  'Kun je uitleggen wie je hebt omgekocht zodat je dit ding niet hoefde te dragen?', vroeg Andrea terwijl ze gulzig de fles leegdronk.
    
  Professor Forrester heeft groot respect voor mijn religieuze plichten. Hij is ook een man van God, op zijn eigen manier.
    
  'Eerder een egoïstische maniak.'
    
  'Dat ook. En jij?'
    
  'Nou ja, in ieder geval is het promoten van slavernij niet een van mijn fouten.'
    
  'Ik heb het over religie.'
    
  'Probeer je mijn ziel te redden met een half flesje water?'
    
  'Is dit genoeg?'
    
  "Ik heb minimaal een volledig contract nodig."
    
  Fowler glimlachte en gaf haar nog een flesje.
    
  'Als je kleine slokjes neemt, lest het je dorst beter.'
    
  'Bedankt'.
    
  'Je gaat mijn vraag niet beantwoorden?'
    
  'Religie is te diep voor mij. Ik fiets liever.'
    
  De priester lachte en nam een slok uit zijn fles. Hij leek moe.
    
  'Kom op, juffrouw Otero; wees niet boos op me dat ik het werk van de muilezel nu niet hoef te doen. U denkt toch niet dat al die vierkanten zomaar door toverkracht zijn ontstaan?'
    
  De kwadranten begonnen op zestig meter van de tenten. De overige expeditieleden waren verspreid over het oppervlak van de kloof, elk met hun eigen tempo, wachtend, fluitend en schuifelend. Andrea bereikte het einde van haar sectie, zette een stap naar rechts, draaide zich 180 graden om en liep toen weer verder, met haar rug naar de priester.
    
  'En dus was ik daar, op zoek naar jullie twee... Dus dat was wat jij en Doc de hele nacht aan het doen waren.'
    
  'Er waren nog andere mensen, dus je hoeft je geen zorgen te maken.'
    
  'Wat bedoelt u daarmee, vader?'
    
  Fowler zei niets. Lange tijd was er alleen het ritme van lopen, wachten, fluiten en schuifelen.
    
  "Hoe wist je dat?", vroeg Andrea bezorgd.
    
  'Ik vermoedde het al. Nu weet ik het.'
    
  'Stront'.
    
  'Het spijt mij dat ik uw privacy heb geschonden, Miss Otero.'
    
  "Verdomme," zei Andrea, terwijl ze op haar vuist beet. "Ik zou een moord doen voor een sigaret."
    
  'Wat houdt je tegen?'
    
  'Professor Forrester vertelde mij dat het de werking van de instrumenten verstoorde.'
    
  'Weet u wat, mevrouw Otero? Voor iemand die doet alsof ze alles onder controle heeft, bent u behoorlijk naïef. Tabaksrook heeft geen invloed op het magnetisch veld van de aarde. Tenminste, niet volgens mijn bronnen.'
    
  'Oude klootzak.'
    
  Andrea doorzocht haar zakken en stak een sigaret op.
    
  'Ga je het aan Doc vertellen, Vader?'
    
  'Harel is slim, veel slimmer dan ik. En ze is Joods. Ze heeft het advies van de oude priester niet nodig.'
    
  'Zal ik dat doen?'
    
  'Nou, jij bent katholiek, toch?'
    
  'Veertien jaar geleden verloor ik het vertrouwen in uw apparatuur, vader.'
    
  'Welke? De militaire of de geestelijke?'
    
  "Beide. Mijn ouders hebben me echt genaaid."
    
  'Alle ouders doen dit. Is dit niet hoe het leven begint?'
    
  Andrea draaide haar hoofd en zag hem uit haar ooghoek.
    
  'Dus we hebben iets gemeen.'
    
  'Je kunt het je niet voorstellen. Waarom zocht je ons gisteravond, Andrea?'
    
  De verslaggever keek even om zich heen voordat hij antwoordde. De dichtstbijzijnde persoon was David Pappas, vastgebonden in een harnas op dertig meter afstand. Een vlaag hete wind blies vanaf de ingang van de kloof naar binnen en creëerde prachtige zandwervelingen aan Andrea's voeten.
    
  'Gisteren, toen we bij de ingang van de kloof waren, beklom ik te voet die enorme duin. Bovenaan begon ik met mijn telelens te fotograferen en zag ik een man.'
    
  "Waar?", riep Fowler uit.
    
  'Bovenop de klif achter je. Ik zag hem maar even. Hij droeg lichtbruine kleren. Ik heb het niemand verteld, omdat ik niet wist of het iets te maken had met de man die me op Behemoth probeerde te vermoorden.'
    
  Fowler kneep zijn ogen tot spleetjes en streek met een hand over zijn kale hoofd, terwijl hij diep ademhaalde. Zijn gezicht stond bezorgd.
    
  'Juffrouw Otero, deze expeditie is extreem gevaarlijk en het succes ervan hangt af van geheimhouding. Als iemand de waarheid wist over waarom we hier zijn...'
    
  'Gooien ze ons eruit?'
    
  'Ze zouden ons allemaal vermoord hebben.'
    
  'OVER'.
    
  Andrea keek omhoog en besefte hoe afgelegen de plek was en hoe ingesloten de mensen zouden raken als iemand door Deckers dunne linie van schildwachten heen zou breken.
    
  "Ik moet onmiddellijk met Albert spreken", zei Fowler.
    
  'Ik dacht dat je zei dat je je satelliettelefoon hier niet mocht gebruiken? Decker had toch een frequentiescanner?'
    
  De priester keek haar alleen maar aan.
    
  'O, shit. Niet weer,' zei Andrea.
    
  'We doen het vanavond.'
    
    
  32
    
    
    
  2700 voet ten westen van de opgraving
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 01:18 uur.
    
    
  De lange man heette O, en hij huilde. Hij moest de anderen verlaten. Hij wilde niet dat ze hem zijn gevoelens zagen uiten, laat staan erover praten. En het zou erg gevaarlijk zijn geweest om te onthullen waarom hij huilde.
    
  In werkelijkheid kwam het door het meisje. Ze deed hem te veel aan zijn eigen dochter denken. Hij vond het vreselijk om haar te moeten doden. Tahir doden was makkelijk, een opluchting zelfs. Hij moest toegeven dat hij er zelfs van genoot om met hem te spelen - hem de hel te laten zien, maar dan hier, op aarde.
    
  Het meisje was een ander verhaal. Ze was pas zestien jaar oud.
    
  En toch waren D en W het met hem eens: de missie was te belangrijk. Niet alleen de levens van de andere broers die in de grot bijeen waren, stonden op het spel, maar de hele Dar al-Islam. Moeder en dochter wisten te veel. Er waren geen uitzonderingen mogelijk.
    
  "Het is een zinloze, waardeloze oorlog", zei hij.
    
  'Praat je nu tegen jezelf?'
    
  Het was W die naar me toe kroop. Hij hield niet van risico's nemen en sprak altijd fluisterend, zelfs in de grot.
    
  'Ik heb gebeden.'
    
  'We moeten terug het gat in. Misschien zien ze ons.'
    
  Er staat maar één schildwacht op de westelijke muur, en hij heeft vanaf hier geen direct zicht. Maak je geen zorgen.
    
  'Wat als hij van positie verandert? Ze hebben nachtkijkers.'
    
  "Ik zei, maak je geen zorgen. De grote zwarte is aan het werk. Hij rookt de hele tijd, en het licht van de sigaret zorgt ervoor dat hij niets ziet," zei O, geïrriteerd dat hij moest praten terwijl hij van de stilte wilde genieten.
    
  'Laten we teruggaan naar de grot. We gaan schaken.'
    
  Hij liet zich geen moment misleiden. We wisten dat hij zich somber voelde. Afghanistan, Pakistan, Jemen. Ze hadden samen veel meegemaakt. Hij was een goede kameraad. Hoe onhandig zijn pogingen ook waren, hij probeerde hem op te vrolijken.
    
  O strekte zich languit uit op het zand. Ze bevonden zich in een leegte aan de voet van een rotsformatie. De grot aan de voet was slechts ongeveer honderd vierkante meter groot. O had hem drie maanden eerder ontdekt en de operatie voorbereid. Er was nauwelijks genoeg ruimte voor hen allen, maar zelfs als de grot honderd keer groter was geweest, had O liever buiten gezeten. Hij voelde zich opgesloten in dit lawaaiige hol, belaagd door het gesnurk en de scheten van zijn broers.
    
  'Ik denk dat ik hier nog even blijf. Ik hou van de kou.'
    
  'Wacht je op Hookans signaal?'
    
  'Het zal nog wel even duren voordat dat gebeurt. De ongelovigen hebben nog niets gevonden.'
    
  'Ik hoop dat ze opschieten. Ik ben het zat om rond te zitten, uit blik te eten en in een blikje te plassen.'
    
  O antwoordde niet. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de bries op zijn huid. Het wachten beviel hem prima.
    
  "Waarom zitten we hier en doen we niets?" We zijn goed bewapend. "Ik stel voor dat we daarheen gaan en ze allemaal doden," hield W. vol.
    
  'Wij zullen Hukan's bevelen opvolgen.'
    
  'Hookan neemt te veel risico's.'
    
  'Ik weet het. Maar hij is slim. Hij vertelde me een verhaal. Weet je hoe een boswachter water vindt in de Kalahari wanneer hij ver van huis is? Hij vindt een aap en observeert hem de hele dag. Hij mag de aap hem niet laten zien, anders is het spel voorbij. Als de boswachter geduldig is, laat de aap hem uiteindelijk zien waar hij water kan vinden. Een scheur in de rots, een kleine poel... plekken die de boswachter nooit zou hebben gevonden.'
    
  'En wat doet hij dan?'
    
  'Hij drinkt water en eet aap.'
    
    
  33
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006. 01:18
    
    
  Stow Erling kauwde nerveus op zijn balpen en vervloekte professor Forrester uit alle macht. Het was niet zijn schuld dat de gegevens uit een van de sectoren niet op de juiste plek terechtkwamen. Hij had het al druk genoeg: hij moest klachten van hun ingehuurde goudzoekers afhandelen, hen helpen hun harnassen aan en uit te trekken, de batterijen in hun uitrusting vervangen en ervoor zorgen dat niemand twee keer dezelfde sector doorkruiste.
    
  Natuurlijk was er nu niemand in de buurt om hem te helpen het harnas aan te trekken. En het was niet alsof de operatie midden in de nacht een makkie zou zijn, met alleen een gaslantaarn om hem aan te steken. Forrester bekommerde zich om niemand - om niemand, tenminste, behalve om zichzelf. Zodra hij de afwijking in de data ontdekte, na het avondeten, gaf hij Stowe opdracht een nieuwe analyse van kwadrant 22K uit te voeren.
    
  Tevergeefs vroeg - bijna smeekte - Stowe Forrester om het de volgende dag te mogen doen. Als de gegevens uit alle sectoren niet gekoppeld waren, zou het programma niet functioneren.
    
  Verdomde Pappas. Wordt hij niet beschouwd als 's werelds beste topografisch archeoloog? Een gekwalificeerde softwareontwikkelaar, toch? Shit - dat is hij. Hij had Griekenland nooit moeten verlaten. Kut! Ik betrap mezelf erop dat ik de oude man een hak zet zodat hij me de magnetometercodeheaders laat voorbereiden, en uiteindelijk geeft hij ze aan Pappas. Twee jaar, twee hele jaren, Forresters aanbevelingen onderzoeken, zijn kinderlijke fouten corrigeren, medicijnen voor hem kopen, zijn vuilnisbak vol geïnfecteerd, bloederig weefsel buiten zetten. Twee jaar, en hij behandelt me zo.
    
  Gelukkig had Stowe de complexe reeks bewegingen voltooid en was de magnetometer nu operationeel op zijn schouders. Hij tilde de lamp op en zette hem halverwege de helling neer. Sector 22K bedekte een deel van de zandhelling ter hoogte van de knokkel van de wijsvinger van de canyon.
    
  De grond hier was anders, in tegenstelling tot het sponsachtige roze oppervlak aan de voet van de kloof of het gebakken gesteente dat de rest van het gebied bedekte. Het zand was donkerder en de helling zelf had een helling van ongeveer 14 procent. Terwijl hij liep, verschoof het zand, alsof er een dier onder zijn laarzen bewoog. Terwijl Stow de helling beklom, moest hij zich stevig vasthouden aan de banden van de magnetometer om het instrument in evenwicht te houden.
    
  Terwijl hij zich bukte om de lantaarn neer te zetten, ving hij met zijn rechterhand een stuk ijzer op dat uit het frame stak. Er stroomde bloed uit.
    
  'Oh, verdomme!'
    
  Hij zoog aan het stuk en begon het instrument in dat langzame, irriterende ritme over het gebied te bewegen.
    
  Hij is niet eens een Amerikaan. Niet eens Joods, verdomme. Hij is een waardeloze Griekse immigrant. Een orthodoxe Griek voordat hij voor de professor ging werken. Hij bekeerde zich pas na drie maanden bij ons tot het jodendom. Snelle bekering - heel handig. Ik ben zo moe. Waarom doe ik dit? Ik hoop dat we de Ark vinden. Dan vechten de geschiedenisafdelingen om me, en kan ik een vaste baan vinden. Die oude man houdt het niet lang vol - waarschijnlijk net lang genoeg om alle eer op te strijken. Maar over drie of vier jaar hebben ze het over zijn team. Over mij. Ik wou dat zijn rotte longen binnen een paar uur zouden barsten. Ik vraag me af wie Cain dan de leiding over de expeditie zou hebben gegeven? Pappas zou het niet zijn geweest. Als hij elke keer in zijn broek schijt als de professor hem ook maar aankijkt, stel je dan eens voor wat hij zal doen als hij Cain ziet. Nee, ze hebben iemand sterkers nodig, iemand met charisma. Ik vraag me af hoe Cain echt is. Ze zeggen dat hij erg ziek is. Maar waarom is hij dan helemaal hierheen gekomen?
    
  Stow bleef abrupt staan, halverwege de helling, met zijn gezicht naar de kloofwand. Hij dacht voetstappen te horen, maar dat was onmogelijk. Hij keek nog eens naar het kamp. Alles was nog hetzelfde.
    
  Natuurlijk. De enige die uit bed is, ben ik. Nou ja, op de bewakers na dan, maar die zijn dik ingepakt en liggen waarschijnlijk te snurken. Tegen wie zijn ze van plan ons te beschermen? Het zou beter zijn als...
    
  De jongeman zweeg opnieuw. Hij hoorde iets, en deze keer wist hij dat hij het zich niet verbeeldde. Hij hield zijn hoofd schuin in een poging beter te horen, maar het irritante fluitsignaal klonk opnieuw. Stowe tastte naar de schakelaar op het instrument en drukte er snel op. Zo kon hij het fluitsignaal uitzetten zonder het instrument uit te zetten (wat een alarm in Forresters computer zou hebben geactiveerd), iets waar gisteren tientallen mensen voor zouden zijn gestorven.
    
  Het moeten wel een paar soldaten zijn die van dienst wisselen. Kom op, je bent te oud om bang te zijn in het donker.
    
  Hij zette het gereedschap uit en begon de heuvel af te dalen. Nu hij erover nadacht, was het beter om weer naar bed te gaan. Als Forrester boos wilde worden, was dat zijn zaak. Hij begon er de volgende ochtend vroeg mee, zonder het ontbijt te gebruiken.
    
  Dat is alles. Ik zal eerder opstaan dan de oude man als er meer licht is.
    
  Hij glimlachte en verweet zichzelf dat hij zich zorgen maakte over triviale zaken. Nu kon hij eindelijk naar bed, en dat was alles wat hij nodig had. Als hij opschoot, kon hij drie uur slapen.
    
  Plotseling trok er iets aan het harnas. Stowe viel achterover en zwaaide met zijn armen om zijn evenwicht te bewaren. Maar net toen hij dacht dat hij zou vallen, voelde hij iemand hem vastgrijpen.
    
  De jongeman voelde de punt van het mes niet in zijn onderrug prikken. De hand die zijn harnas vasthield, spande zich aan. Stowe herinnerde zich plotseling zijn jeugd, toen hij en zijn vader gingen vissen op zwarte crappie op Lake Chebacco. Zijn vader hield de vis in zijn hand en haalde hem vervolgens met één snelle beweging uit zijn bek. De beweging produceerde een nat, sissend geluid, heel erg vergelijkbaar met het laatste wat Stowe had gehoord.
    
  De hand liet de jongeman los, die als een lappenpop op de grond viel.
    
  Stow maakte een gebroken geluid toen hij stierf, een korte, droge kreun, en toen viel er stilte.
    
    
  34
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006. 14:33 uur
    
    
  Het eerste deel van het plan was om op tijd wakker te worden. Tot nu toe ging alles goed. Vanaf dat moment werd alles een ramp.
    
  Andrea plaatste haar polshorloge tussen haar wekker en haar hoofd, ingesteld op half drie 's nachts. Ze zou Fowler ontmoeten in kwadrant 14B, waar ze werkte, toen ze de priester vertelde dat ze een man op de klif had gezien. De verslaggever wist alleen dat de priester haar hulp nodig had om Deckers frequentiescanner uit te schakelen. Fowler had haar niet verteld hoe hij dat van plan was.
    
  Om ervoor te zorgen dat ze op tijd arriveerde, gaf Fowler haar zijn polshorloge, aangezien het hare geen alarm had. Het was een robuust zwart MTM Special Ops-horloge met een klittenbandbandje dat er bijna net zo oud uitzag als Andrea zelf. Op de achterkant van het horloge stond de inscriptie: "Opdat anderen mogen leven."
    
  "Opdat anderen mogen leven." Wat voor iemand draagt zo'n horloge? Zeker geen priester. Priesters dragen horloges van twintig euro, hooguit een goedkope Lotus met een imitatieleren bandje. Niets heeft zo'n karakter, dacht Andrea voordat ze in slaap viel. Toen de wekker afging, zette ze hem voorzichtig meteen uit en nam het horloge mee. Fowler had haar duidelijk gemaakt wat er met haar zou gebeuren als ze hem kwijtraakte. Bovendien brandde er een klein ledlampje op haar gezicht, waardoor ze makkelijker door de kloof kon navigeren zonder over een van de touwen van het kwadrant te struikelen of haar hoofd tegen een rots te stoten.
    
  Terwijl ze naar haar kleren zocht, luisterde Andrea of er iemand wakker was geworden. Kira Larsens gesnurk stelde de verslaggever gerust, maar ze besloot te wachten tot ze buiten was om haar schoenen aan te trekken. Terwijl ze naar de deur sloop, toonde ze haar gebruikelijke onhandigheid en liet ze haar horloge vallen.
    
  De jonge verslaggeefster probeerde haar zenuwen te bedwingen en zich de indeling van de ziekenboeg te herinneren. Aan het uiteinde stonden twee brancards, een tafel en een kast met medische instrumenten. Drie kamergenoten sliepen bij de ingang op hun matrassen en slaapzakken. Andrea zat in het midden, Larsen links van haar en Harel rechts van haar.
    
  Gebruikmakend van Kira's gesnurk om zich te oriënteren, begon ze de vloer af te zoeken. Ze voelde de rand van haar eigen matras. Iets verderop raakte ze een van Larsens weggegooide sokken aan. Ze trok een grimas en veegde haar hand af aan de achterkant van haar broek. Ze ging verder op haar eigen matras. Iets verderop. Dit moest Harels matras zijn.
    
  Het was leeg.
    
  Verbaasd haalde Andrea een aansteker uit haar zak en knipperde ermee, waardoor ze de vlam met haar lichaam voor Larsen afschermde. Harel was nergens te bekennen in de ziekenboeg. Fowler had haar gezegd Harel niet te vertellen wat ze van plan waren.
    
  De verslaggeefster had geen tijd om er verder over na te denken, dus pakte ze het horloge dat ze tussen de matrassen had gevonden en verliet de tent. Het kamp was doodstil. Andrea was blij dat de ziekenboeg zich vlakbij de noordwestelijke wand van de kloof bevond, zodat ze niemand tegen zou komen op weg van of naar het toilet.
    
  Ik weet zeker dat Harel er is. Ik snap niet waarom we haar niet kunnen vertellen wat we doen als ze al weet van de satelliettelefoon van de priester. Die twee zijn iets vreemds van plan.
    
  Even later klonk de claxon van de professor. Andrea verstijfde, de angst greep haar vast als een in het nauw gedreven dier. Eerst dacht ze dat Forrester had ontdekt wat ze aan het doen was, totdat ze besefte dat het geluid ergens ver weg vandaan kwam. De claxon klonk gedempt, maar echode zwakjes door de kloof.
    
  Er waren twee explosies en toen stopte alles.
    
  Toen begon het opnieuw en stopte niet meer.
    
  Dit is een noodsignaal. Ik zou er mijn leven op verwedden.
    
  Andrea wist niet goed tot wie ze zich moest wenden. Met Harel nergens te bekennen en Fowler die op haar wachtte in 14B, was Tommy Eichberg haar beste optie. De onderhoudstent was op dat moment het dichtstbij, en met behulp van haar horloge vond Andrea de rits van de tent en stormde naar binnen.
    
  'Tommy, Tommy, zijn jullie daar?'
    
  Een half dozijn hoofden hief hun hoofd uit hun slaapzakken.
    
  "Het is twee uur 's nachts, verdorie," zei een onverzorgde Brian Hanley terwijl hij in zijn ogen wreef.
    
  'Sta op, Tommy. Ik denk dat de professor in de problemen zit.'
    
  Tommy klom al uit zijn slaapzak.
    
  'Wat is er aan de hand?'
    
  'Het is de hoorn van de professor. Hij is niet gestopt.'
    
  'Ik hoor niets.'
    
  'Kom mee. Ik denk dat hij in de kloof is.'
    
  'Eén minuut.'
    
  'Waar wacht je nog op, Chanoeka?'
    
  Nee, ik wacht tot je je omdraait. Ik ben naakt.
    
  Andrea kwam uit de tent en mompelde verontschuldigingen. De claxon klonk nog steeds buiten, maar elke volgende stoot was zwakker. De perslucht raakte op.
    
  Tommy sloot zich bij haar aan, gevolgd door de rest van de mannen in de tent.
    
  "Ga de tent van de professor controleren, Robert," zei Tommy, wijzend naar de magere boormachinist. "En jij, Brian, ga de soldaten waarschuwen."
    
  Dit laatste bevel was overbodig. Decker, Maloney, Torres en Jackson naderden al, niet volledig gekleed, maar met machinegeweren in de aanslag.
    
  "Wat is hier in godsnaam aan de hand?" zei Decker, met een portofoon in zijn enorme hand. "Mijn mannen zeggen dat er iets ophef veroorzaakt aan het einde van de kloof."
    
  "Juffrouw Otero denkt dat de professor in de problemen zit," zei Tommy. "Waar zijn uw waarnemers?"
    
  'Deze sector zit in een blinde hoek. Vaaka is op zoek naar een betere positie.'
    
  "Goedenavond. Wat is er aan de hand? Meneer Cain probeert te slapen," zei Jacob Russell, terwijl hij naar de groep toe liep. Hij droeg een kaneelkleurige zijden pyjama en zijn haar zat een beetje in de war. "Ik dacht..."
    
  Decker onderbrak hem met een gebaar. De radio kraakte en Vaaki's rustige stem klonk door de speaker.
    
  'Kolonel, ik zie Forrester en het lichaam op de grond liggen. Over.'
    
  'Wat is professor aan het doen, Nest Nummer Een?'
    
  Hij boog zich over het lichaam. Klaar.
    
  'Roger, Nest Een. Blijf op je positie en dek ons. Nest Twee en Drie, stand-by. Als een muis een scheet laat, wil ik het weten.'
    
  Decker verbrak de verbinding en ging door met het geven van verdere bevelen. In de paar minuten die hij met Vaaka communiceerde, kwam het hele kamp tot leven. Tommy Eichberg zette een van de krachtige halogeenschijnwerpers aan, die enorme schaduwen op de wanden van de kloof wierp.
    
  Ondertussen stond Andrea iets uit de kring mensen die zich rond Decker hadden verzameld. Over zijn schouder zag ze Fowler, volledig gekleed, achter de ziekenboeg lopen. Hij keek om zich heen en kwam toen achter de verslaggever staan.
    
  'Zeg niets. We praten later.'
    
  'Waar is Harel?'
    
  Fowler keek naar Andrea en fronste zijn wenkbrauwen.
    
  Hij heeft geen idee.
    
  Plotseling rees Andrea's argwaan en ze draaide zich naar Decker, maar Fowler greep haar arm en hield haar tegen. Na een paar woorden met Russell te hebben gewisseld, nam de forse Zuid-Afrikaan zijn besluit. Hij liet Maloney de leiding over het kamp nemen en vertrok samen met Torres en Jackson naar Sector 22K.
    
  'Laat me los, vader! Hij zei dat er een lichaam lag,' zei Andrea, terwijl ze probeerde los te komen.
    
  'Wachten'.
    
  'Het had haar kunnen zijn.'
    
  'Wacht even.'
    
  Ondertussen stak Russell zijn handen omhoog en richtte zich tot de groep.
    
  'Alsjeblieft, alsjeblieft. We maken ons allemaal grote zorgen, maar van de ene plek naar de andere rennen helpt niemand. Kijk om je heen en vertel me of er iemand vermist is. Meneer Eichberg? En Brian?'
    
  'Hij is met de generator bezig. De brandstof is bijna op.'
    
  'Meneer Pappas?'
    
  "Iedereen hier behalve Stow Erling, meneer," zei Pappas nerveus, zijn stem trillend van spanning. "Hij stond op het punt Sector 22K weer over te steken. De dataheaders klopten niet."
    
  'Dokter Harel?'
    
  'Dokter Harel is er niet,' zei Kira Larsen.
    
  'Is ze niet zo? Heeft iemand enig idee waar ze zou kunnen zijn?', vroeg een verbaasde Russell.
    
  "Waar zou iemand zijn?" zei een stem achter Andrea. De verslaggeefster draaide zich om, de opluchting stond op haar gezicht geschreven. Harel stond achter haar, haar ogen bloeddoorlopen, alleen gekleed in laarzen en een lang rood shirt. "U moet me excuseren, maar ik heb wat slaappillen ingenomen en ik ben nog steeds een beetje suf. Wat is er gebeurd?"
    
  Terwijl Russell de dokter inlichtte, had Andrea gemengde gevoelens. Hoewel ze blij was dat Harel in orde was, begreep ze niet waar de dokter al die tijd was geweest of waarom ze had gelogen.
    
  En ik ben niet de enige, dacht Andrea, terwijl ze naar haar andere tentgenoot keek. Kira Larsen hield Harel in de gaten. Ze vermoedt iets bij de dokter. Ik weet zeker dat ze een paar minuten geleden al gemerkt heeft dat ze niet in bed lag. Als starende blikken laserstralen waren, zou Doc een gat in zijn rug hebben ter grootte van een kleine pizza.
    
    
  35
    
    
    
  KINE
    
  De oude man ging op een stoel staan en maakte een van de knopen los die de tentwanden omhoog hielden. Hij knoopte hem vast, maakte hem los en knoopte hem weer vast.
    
  'Meneer, u doet het weer.'
    
  'Iemand is dood, Jacob. Dood.'
    
  'Meneer, de knoop is in orde. Kom alstublieft naar beneden. U moet dit meenemen.' Russell hield een klein papieren bekertje omhoog met wat pillen erin.
    
  'Ik ga ze niet nemen. Ik moet op mijn hoede zijn. Ik zou de volgende kunnen zijn. Vind je deze knoop mooi?'
    
  'Ja, meneer Kine.'
    
  'Het heet een dubbele acht. Het is een hele goede knoop. Mijn vader heeft me laten zien hoe ik het moest doen.'
    
  'Het is een perfecte knoop, meneer. Wilt u alstublieft van uw stoel afkomen?'
    
  'Ik wil er zeker van zijn...'
    
  'Meneer, u vervalt weer in een obsessief-compulsief gedrag.'
    
  'Gebruik die term niet in relatie tot mij.'
    
  De oude man draaide zich zo abrupt om dat hij zijn evenwicht verloor. Jacob probeerde Kaïn te grijpen, maar hij was niet snel genoeg, en de oude man viel.
    
  'Gaat het?' Ik bel dokter Harel!
    
  De oude man huilde op de grond, maar slechts een klein deel van zijn tranen was het gevolg van de val.
    
  'Iemand is dood, Jacob. Iemand is dood.'
    
    
  36
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 03:13 uur.
    
    
  'Moord'.
    
  'Weet u het zeker, dokter?'
    
  Het lichaam van Stow Erling lag in het midden van een cirkel van gaslampen. Ze wierpen een zwak licht, en de schaduwen op de omringende rotsen losten op in een nacht die plotseling vol gevaar leek. Andrea onderdrukte een rilling toen ze naar het lichaam in het zand keek.
    
  Toen Decker en zijn gevolg enkele minuten geleden ter plaatse arriveerden, trof hij de oude professor aan die de hand van de dode man vasthield en onafgebroken een nu nutteloos alarm liet spelen. Decker duwde de professor opzij en riep dokter Harel. De dokter vroeg Andrea om met haar mee te gaan.
    
  "Liever niet," zei Andrea. Ze voelde zich duizelig en verward toen Decker via de radio meldde dat ze Stow Erling dood hadden gevonden. Ze kon het niet laten om te denken aan de wens dat de woestijn hem gewoon zou verzwelgen.
    
  'Alsjeblieft. Ik maak me grote zorgen, Andrea. Help me.'
    
  De dokter leek oprecht bezorgd, dus zonder nog een woord te zeggen liep Andrea naast haar. De verslaggeefster probeerde te bedenken hoe ze Harel kon vragen waar ze in vredesnaam was toen deze hele chaos begon, maar ze kon het niet doen zonder te onthullen dat ook zij ergens was geweest waar ze niet had moeten zijn. Toen ze Kwadrant 22K bereikten, ontdekten ze dat Decker erin was geslaagd het lichaam te belichten zodat Harel de doodsoorzaak kon vaststellen.
    
  "Vertel het me maar, kolonel. Als het geen moord was, dan was het wel een zeer vastberaden zelfmoord. Hij heeft een messteek in zijn ruggengraat, wat absoluut fataal is."
    
  "En het is heel moeilijk om te bereiken," zei Decker.
    
  'Wat bedoel je?', onderbrak Russell, terwijl hij naast Decker ging staan.
    
  Iets verderop hurkte Kira Larsen naast de professor neer en probeerde hem te troosten. Ze legde een deken over zijn schouders.
    
  "Wat hij bedoelt is dat het een perfect uitgevoerde wond was. Een heel scherp mes. Er was nauwelijks bloed van Stowe," zei Harel, terwijl ze de latex handschoenen uittrok die ze had gedragen tijdens het onderzoeken van het lichaam.
    
  'Een professional, meneer Russell,' voegde Decker toe.
    
  'Wie heeft hem gevonden?'
    
  "De computer van professor Forrester heeft een alarm dat afgaat als een van de magnetometers stopt met zenden," zei Decker, knikkend naar de oude man. "Hij kwam hier om met Stow te praten. Toen hij hem op de grond zag liggen, dacht hij dat hij sliep en begon hij in zijn oor te claxonneren totdat hij besefte wat er gebeurd was. Toen bleef hij claxonneren om ons te waarschuwen."
    
  'Ik wil me niet eens voorstellen hoe meneer Kane zal reageren als hij erachter komt dat Stowe is vermoord. Waar waren jouw mensen, Decker? Hoe kon dit gebeuren?'
    
  'Ze moeten voorbij de kloof hebben gekeken, zoals ik had bevolen. Er zijn er maar drie, die een heel groot gebied bestrijken op een maanloze nacht. Ze hebben hun best gedaan.'
    
  "Dat is niet zo veel," zei Russell, wijzend naar het lichaam.
    
  "Russell, ik heb het je toch gezegd. Het is waanzin om hier met maar zes man binnen te komen. We hebben drie man op vier-uurs noodbewaking. Maar om een vijandig gebied als dit te bewaken, hebben we er echt minstens twintig nodig. Dus geef mij niet de schuld."
    
  'Dat is uitgesloten. Je weet wat er gebeurt als de Jordaanse regering...'
    
  'Willen jullie alsjeblieft ophouden met ruziën!' De professor stond op, de deken hing om zijn schouders. Zijn stem trilde van woede. 'Een van mijn assistenten is dood. Ik heb hem hierheen gestuurd. Kunnen jullie alsjeblieft ophouden elkaar de schuld te geven?'
    
  Russell zweeg. Tot Andrea's verbazing deed Decker dat ook, hoewel hij kalm bleef terwijl hij Dr. Harel aansprak.
    
  'Kunt u ons nog iets anders vertellen?'
    
  'Ik neem aan dat hij daar is vermoord en daarna de helling af is gegleden, gezien de rotsen die met hem mee naar beneden zijn gevallen.'
    
  "Kun je je dat voorstellen?" vroeg Russell terwijl hij een wenkbrauw optrok.
    
  'Sorry, maar ik ben geen forensisch patholoog, maar gewoon een arts gespecialiseerd in gevechtsgeneeskunde. Ik ben absoluut niet gekwalificeerd om een plaats delict te analyseren. Hoe dan ook, ik denk niet dat je voetafdrukken of andere aanwijzingen zult vinden in de mix van zand en steen die we hier hebben.'
    
  'Weet u of Erling vijanden had, professor?', vroeg Decker.
    
  'Hij kon niet met David Pappas overweg. Ik was verantwoordelijk voor de rivaliteit tussen hen.'
    
  'Heb je ze ooit zien vechten?'
    
  'Vele malen, maar het kwam nooit tot een vechtpartij.' Forrester pauzeerde even en schudde toen met een vinger in Deckers gezicht. 'Wacht even. Je beweert toch niet dat een van mijn assistenten dit heeft gedaan?'
    
  Ondertussen keek Andrea met een mengeling van schok en ongeloof naar het lichaam van Stow Erling. Ze wilde naar de lampencirkel lopen en aan zijn paardenstaart trekken om te bewijzen dat hij niet dood was, dat het allemaal maar een flauwe grap van de professor was geweest. Ze besefte pas de ernst van de situatie toen ze de tengere oude man zijn vinger in het gezicht van de reus Dekker zag schudden. Op dat moment brak het geheim dat ze twee dagen verborgen had gehouden als een dam onder druk.
    
  "Meneer Decker".
    
  De Zuid-Afrikaan draaide zich naar haar om; zijn uitdrukking was duidelijk niet vriendelijk.
    
  'Juffrouw Otero, Schopenhauer zei dat de eerste ontmoeting met een gezicht een onuitwisbare indruk op ons achterlaat. Ik heb nu wel genoeg van uw gezicht - begrepen?'
    
  "Ik weet niet eens waarom je hier bent, niemand heeft je gevraagd om te komen," voegde Russell eraan toe. "Dit verhaal is niet voor publicatie. Ga terug naar het kamp."
    
  De verslaggever deed een stap achteruit, maar ontmoette de blik van zowel de huurling als de jonge directeur. Andrea negeerde Fowlers advies en besloot de waarheid te vertellen.
    
  'Ik ga niet weg. De dood van deze man is misschien wel mijn schuld.'
    
  Decker kwam zo dichtbij dat Andrea de droge warmte van zijn huid kon voelen.
    
  'Spreek luider.'
    
  'Toen we bij de kloof aankwamen, dacht ik dat ik iemand bovenop de klif zag.'
    
  'Wat? En het kwam niet bij je op om iets te zeggen?'
    
  'Ik heb er toen niet veel over nagedacht. Het spijt me.'
    
  'Geweldig, het spijt je. Dan is het goed. Kut!'
    
  Russell schudde verbaasd zijn hoofd. Decker krabde aan het litteken op zijn gezicht en probeerde te bevatten wat hij net had gehoord. Harel en de professor keken Andrea ongelovig aan. De enige die reageerde was Kira Larson, die Forrester opzij duwde, op Andrea afstormde en haar een klap gaf.
    
  'Teef!'
    
  Andrea was zo verbijsterd dat ze niet wist wat ze moest doen. Toen ze de pijn op Kira's gezicht zag, begreep ze het en liet ze haar handen zakken.
    
  Het spijt me. Vergeef me.
    
  "Teef," herhaalde de archeoloog, terwijl hij Andrea aanviel en haar in haar gezicht en borst sloeg. "Je had iedereen kunnen vertellen dat we in de gaten werden gehouden. Weet je niet waar we naar op zoek zijn? Begrijp je niet hoe dit ons allemaal raakt?"
    
  Harel en Decker grepen Larsens armen vast en trokken haar terug.
    
  "Hij was mijn vriend," mompelde ze terwijl ze een stukje opzij deed.
    
  Op dat moment arriveerde David Pappas ter plaatse. Hij rende en zweette. Het was duidelijk dat hij minstens één keer was gevallen, want er zat zand op zijn gezicht en bril.
    
  'Professor! Professor Forrester!'
    
  'Wat is er aan de hand, David?'
    
  'Data. Stowe data,' zei Pappas, terwijl hij vooroverboog en op zijn knieën ging zitten om op adem te komen.
    
  De professor maakte een afwijzend gebaar.
    
  'Dit is niet het juiste moment, David. Je collega is dood.'
    
  'Maar professor, u moet luisteren. De koppen. Ik heb ze gecorrigeerd.'
    
  'Goed, David. We praten morgen.'
    
  Toen deed David Pappas iets wat hij nooit had gedaan als de spanning van die nacht er niet was geweest. Hij greep Forresters deken en trok de oude man om zodat hij hem aankeek.
    
  'Je begrijpt het niet. We hebben piek 7911!'
    
  Professor Forrester reageerde aanvankelijk niet, maar sprak vervolgens heel langzaam en bedachtzaam, met zo'n zachte stem dat David hem nauwelijks kon horen.
    
  'Hoe groot?'
    
  'Enorm, meneer.'
    
  De professor viel op zijn knieën. Niet in staat om te spreken, leunde hij voorover en achterover in een stil smeekgebed.
    
  'Wat is 7911, David?', vroeg Andrea.
    
  Atoomgewicht 79. Positie 11 in het periodiek systeem,' zei de jongeman met gebroken stem. Het was alsof hij zichzelf had leeggemaakt door zijn boodschap over te brengen. Zijn ogen waren op het lijk gericht.
    
  'En dit is...?'
    
  'Goud, Miss Otero. Stow Erling heeft de Ark des Verbonds gevonden.'
    
    
  37
    
    
    
  Enkele feiten over de Ark van het Verbond, overgenomen uit het Moleskine-notitieboek van professor Cecil Forrester
    
  De Bijbel zegt: 'En zij zullen een ark van sittimhout maken; zijn lengte zal tweeënhalve el zijn, zijn breedte anderhalve el en zijn hoogte anderhalve el. En gij zult hem overtrekken met zuiver goud, hem van binnen en van buiten overtrekkend, en er een gouden kroon rondom op maken. En gij zult er vier gouden ringen voor gieten en die aan de vier hoeken zetten; twee ringen zullen aan deze zijde ervan zijn en twee ringen aan die zijde ervan. En gij zult draagstokken van sittimhout maken en die met goud overtrekken. En gij zult de draagstokken in de ringen aan de zijden van de ark steken, opdat de ark ermee gedragen kan worden.'
    
  Ik gebruik de gewone el als maatstaf. Ik weet dat ik kritiek zal krijgen, want weinig wetenschappers doen dit; ze vertrouwen op de Egyptische el en de 'heilige' el, die veel glamoureuzer zijn. Maar ik heb gelijk.
    
  Dit is wat we zeker weten over de Ark:
    
  • Bouwjaar: 1453 v.Chr. aan de voet van de berg Sinaï.
    
  • lengte 44 inch
    
  • breedte 25 inch
    
  • hoogte 25 inch
    
  • Capaciteit van 84 gallon
    
  • 600 pond in gewicht
    
  Er zijn mensen die schatten dat de Ark zwaarder was, zo'n 500 kilo. En dan is er nog de idioot die durfde te beweren dat de Ark meer dan een ton woog. Dat is waanzin. En ze noemen zichzelf experts. Ze overdrijven graag het gewicht van de Ark zelf. Arme idioten. Ze begrijpen niet dat goud, zelfs als het zwaar is, te zacht is. De ringen konden dat gewicht niet dragen en de houten palen zouden niet lang genoeg zijn om hem comfortabel door meer dan vier mannen te dragen.
    
  Goud is een heel zacht metaal. Vorig jaar zag ik een hele kamer bedekt met dunne platen goud, vervaardigd uit één flinke munt met behulp van technieken die teruggaan tot de bronstijd. De Joden waren bekwame ambachtslieden en ze hadden niet veel goud in de woestijn, noch zouden ze zichzelf zo zwaar hebben belast dat ze kwetsbaar zouden zijn geweest voor hun vijanden. Nee, ze zouden een kleine hoeveelheid goud hebben gebruikt en er dunne platen van hebben gemaakt om hout te bedekken. Shittimhout, of acacia, is een duurzaam hout dat eeuwenlang onbeschadigd mee kan gaan, vooral als het bedekt is met een dunne laag metaal die niet roest en niet wordt aangetast door de tijd. Dit was een object gebouwd voor de eeuwigheid. Hoe kon het ook anders, het was tenslotte de Tijdloze die de instructies gaf?
    
    
  38
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006. 14:21 uur.
    
    
  'De gegevens zijn dus gemanipuleerd.'
    
  'Iemand anders heeft de informatie gekregen, vader.'
    
  'Daarom hebben ze hem vermoord.'
    
  'Ik weet wat, waar en wanneer. Als je me maar vertelt hoe en wie, ben ik de gelukkigste vrouw ter wereld.'
    
  'Ik werk eraan.'
    
  "Denk je dat het een vreemdeling was?" Misschien de man die ik bovenaan de kloof zag?
    
  'Ik geloof niet dat je zo dom bent, jonge dame.'
    
  'Ik voel me nog steeds schuldig.'
    
  'Nou, je moet ermee ophouden. Ik was degene die je had gevraagd het aan niemand te vertellen. Maar geloof me: iemand op deze expeditie is een moordenaar. Daarom is het belangrijker dan ooit dat we met Albert praten.'
    
  'Prima. Maar ik denk dat je meer weet dan je me vertelt - veel meer. Er was gisteren ongebruikelijke activiteit in de kloof voor dit tijdstip. De dokter lag niet in bed.'
    
  'Ik zei het je toch... Ik werk eraan.'
    
  'Verdomme, vader. Jij bent de enige die ik ken die zoveel talen spreekt, maar niet graag praat.'
    
  Pater Fowler en Andrea Otero zaten in de schaduw van de westwand van de kloof. Omdat niemand de nacht ervoor veel had geslapen na de schok van de moord op Stowe Earling, was de dag langzaam maar zeker begonnen. Maar beetje bij beetje begon het nieuws dat Stowe's magnetometer goud had gevonden de tragedie te overschaduwen en veranderde de stemming in het kamp. De activiteit rond kwadrant 22K was in volle gang, met professor Forrester in het middelpunt: analyse van de gesteentesamenstelling, verdere tests met de magnetometer en, het allerbelangrijkst, metingen van de bodemhardheid voor graafwerkzaamheden.
    
  De procedure omvatte het door de grond leiden van een elektrische draad om te bepalen hoeveel stroom deze kon geleiden. Een gat gevuld met aarde heeft bijvoorbeeld een lagere elektrische weerstand dan de ongestoorde aarde eromheen.
    
  De testresultaten waren overtuigend: de grond was op dat moment extreem onstabiel. Dit maakte Forrester woedend. Andrea keek toe hoe hij wild met zijn handen gebaarde, papieren in de lucht gooide en zijn werknemers beledigde.
    
  "Waarom is de professor zo boos?", vroeg Fowler.
    
  De priester zat op een platte rots ongeveer een halve meter boven Andrea. Hij speelde met een kleine schroevendraaier en wat kabels die hij uit Brian Hanleys gereedschapskist had gehaald, en besteedde nauwelijks aandacht aan wat er om hem heen gebeurde.
    
  "Ze hebben tests gedaan. Ze kunnen de ark niet zomaar opgraven," antwoordde Andrea. Ze had een paar minuten eerder met David Pappas gesproken. "Ze denken dat hij zich in een door mensen gegraven gat bevindt. Als ze een minigraafmachine gebruiken, is de kans groot dat het gat instort."
    
  'Misschien moeten ze hier een oplossing voor vinden. Het kan weken duren.'
    
  Andrea maakte nog een serie foto's met haar digitale camera en bekeek ze vervolgens op de monitor. Ze had een aantal uitstekende foto's van Forrester, letterlijk schuimbekkend. Een geschrokken Kira Larsen gooit geschokt haar hoofd achterover na het horen van Erlings dood.
    
  'Forrester schreeuwt weer tegen ze. Ik snap niet hoe zijn assistenten dat volhouden.'
    
  'Misschien hebben ze dat allemaal wel nodig vanochtend, denk je niet?'
    
  Andrea stond op het punt om Fowler te vertellen dat hij moest stoppen met die onzin, toen ze zich realiseerde dat ze altijd al een groot voorstander was geweest van zelfbestraffing als manier om verdriet te vermijden.
    
  LB is daar het bewijs van. Als ik deed wat ik predikte, had ik hem allang uit het raam gegooid. Verdomde kat. Ik hoop dat hij de shampoo van de buren niet opeet. En als hij dat wel doet, hoop ik dat ze me er niet voor laat betalen.
    
  Door Forresters geschreeuw renden mensen als kakkerlakken weg toen de lichten aangingen.
    
  'Misschien heeft hij gelijk, vader. Maar ik denk niet dat doorwerken getuigt van veel respect voor hun overleden collega.'
    
  Fowler keek op van zijn werk.
    
  'Ik neem het hem niet kwalijk. Hij moet opschieten. Morgen is het zaterdag.'
    
  'Oh ja. Zaterdag. Joden mogen op vrijdag na zonsondergang niet eens het licht aandoen. Dat is onzin.'
    
  'Tenminste geloven ze ergens in. Waar geloof jij in?'
    
  'Ik ben altijd een praktisch persoon geweest.'
    
  'Ik neem aan dat u een ongelovige bedoelt.'
    
  'Ik bedoel praktisch, denk ik. Twee uur per week doorbrengen in een ruimte vol wierook zou precies 343 dagen van mijn leven in beslag nemen. Neem me niet kwalijk, maar ik denk niet dat het de moeite waard is. Zelfs niet voor de veronderstelde eeuwigheid.'
    
  De priester grinnikte.
    
  'Heb jij ooit in iets geloofd?'
    
  'Ik geloofde in relaties.'
    
  'Wat is er gebeurd?'
    
  'Ik heb het verprutst. Laten we zeggen dat zij het meer geloofde dan ik.'
    
  Fowler bleef stil. Andrea's stem klonk ietwat geforceerd. Ze besefte dat de priester wilde dat ze haar hart luchtte.
    
  'Bovendien, vader... ik denk niet dat geloof de enige drijfveer is voor deze expeditie. De Ark zal veel geld kosten.'
    
  Er is ongeveer 125.000 ton goud in de wereld. Geloof je dat meneer Cain er dertien of veertien in de Ark moet halen?
    
  "Ik heb het over Forrester en zijn bezige bijtjes," antwoordde Andrea. Ze hield ervan om te discussiëren, maar ze had er een hekel aan als haar argumenten zo gemakkelijk weerlegd konden worden.
    
  'Oké. Heb je een praktische reden nodig? Ze ontkennen het allemaal. Hun werk houdt ze op de been.'
    
  'Waar heb je het in godsnaam over?'
    
  'De stadia van rouw' door Dr. C. Blair-Ross.
    
  'Oh ja. Ontkenning, woede, depressie en al dat soort dingen.'
    
  'Precies. Ze zitten allemaal in de eerste fase.'
    
  'Als je naar de manier waarop de professor schreeuwt kijkt, zou je denken dat hij in de tweede zit.'
    
  Ze zullen zich vanavond beter voelen. Professor Forrester zal de lofrede uitspreken. Ik denk dat het interessant zal zijn om hem iets aardigs te horen zeggen over iemand anders dan zichzelf.
    
  'Wat gebeurt er met het lichaam, vader?'
    
  'Ze stoppen het lichaam in een verzegelde lijkzak en begraven het voorlopig.'
    
  Andrea keek Fowler ongelovig aan.
    
  'Je maakt een grapje!'
    
  'Dit is de Joodse wet. Iedereen die sterft, moet binnen vierentwintig uur begraven worden.'
    
  'Je weet wat ik bedoel. Gaan ze hem niet teruggeven aan zijn familie?'
    
  'Niemand en niets mag het kamp verlaten, Miss Otero. Weet je nog?'
    
  Andrea stopte de camera in haar rugzak en stak een sigaret op.
    
  'Deze mensen zijn gek. Ik hoop dat deze stomme exclusieve film ons niet allemaal kapotmaakt.'
    
  'U heeft het altijd over uw exclusiviteit, Miss Otero. Ik snap niet waar u zo wanhopig naar verlangt.'
    
  'Roem en rijkdom. En jij?'
    
  Fowler stond op en strekte zijn armen uit. Hij leunde achterover, zijn ruggengraat kraakte luid.
    
  'Ik volg gewoon bevelen op. Als de Ark echt is, wil het Vaticaan dat weten, zodat ze hem kunnen herkennen als een object met Gods geboden.'
    
  Een heel simpel antwoord, heel origineel. En het is absoluut niet waar, Vader. U bent een heel slechte leugenaar. Maar laten we doen alsof ik u geloof.
    
  "Misschien," zei Andrea na een moment. "Maar waarom hebben je bazen dan geen historicus gestuurd?"
    
  Fowler liet haar zien waar hij aan had gewerkt.
    
  'Omdat een historicus dat niet zou kunnen.'
    
  "Wat is dit?" vroeg Andrea nieuwsgierig. Het leek op een simpele elektrische schakelaar met een paar draden die eruit kwamen.
    
  'We moeten het plan van gisteren om contact op te nemen met Albert maar vergeten. Na de moord op Erling zullen ze nog voorzichtiger zijn. Dus dit is wat we in plaats daarvan gaan doen...'
    
    
  39
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 15:42 uur.
    
    
  Vader, vertel mij nog eens waarom ik dit doe.
    
  Omdat je de waarheid wilt weten. De waarheid over wat hier aan de hand is. Waarom ze de moeite namen om contact met je op te nemen in Spanje, terwijl Cain duizend journalisten had kunnen vinden, die meer ervaring en bekendheid hadden dan jij, gewoon in New York.
    
  Het gesprek bleef in Andrea's oren echoën. De vraag was dezelfde die een stemmetje in haar hoofd al een tijdje stelde. Hij werd overstemd door het Pride Philharmonic Orchestra, begeleid door Mr. Wiz Duty, een bariton, en Miss Glory at Any Price, een sopraan. Maar Fowlers woorden brachten het stemmetje weer scherp.
    
  Andrea schudde haar hoofd en probeerde zich te concentreren op wat ze aan het doen was. Het plan was om te profiteren van de rustperiode waarin soldaten probeerden uit te rusten, een dutje te doen of te kaarten.
    
  "Daar kom jij in beeld," zei Fowler. "Op mijn teken schuif je onder de tent door."
    
  'Tussen de houten vloer en het zand? Ben je gek?'
    
  'Daar is genoeg ruimte. Je moet ongeveer 45 centimeter kruipen tot je bij het elektriciteitspaneel bent. De kabel die de generator met de tent verbindt, is oranje. Trek hem er snel uit; sluit hem aan op het uiteinde van mijn kabel en het andere uiteinde van mijn kabel weer aan op het elektriciteitspaneel. Druk dan drie minuten lang elke vijftien seconden op deze knop. Ga dan snel weg.'
    
  'Wat zal dit opleveren?'
    
  'Technologisch gezien is het niet al te ingewikkeld. Het zorgt voor een kleine daling van de elektrische stroom zonder deze volledig uit te schakelen. De frequentiescanner schakelt slechts twee keer uit: één keer wanneer de kabel wordt aangesloten en één keer wanneer deze wordt losgekoppeld.'
    
  'En de rest van de tijd?'
    
  'Het staat in de opstartmodus, net als een computer die zijn besturingssysteem laadt. Zolang ze niet onder de tent kijken, is er geen probleem.'
    
  Behalve wat er was: hitte.
    
  Onder de tent kruipen toen Fowler het teken gaf, was een fluitje van een cent. Andrea hurkte neer, deed alsof ze een veter strikte, keek om zich heen en rolde toen onder het houten platform door. Het was alsof ze in een vat hete olie dook. De lucht was zwaar van de hitte van de dag en de generator naast de tent produceerde een verzengende warmtestroom die de ruimte in straalde waar Andrea kroop.
    
  Ze stond nu onder het elektrische paneel, haar gezicht en handen brandden. Ze pakte Fowler's schakelaar en hield die gereed in haar rechterhand terwijl ze met haar linkerhand hard aan de oranje draad trok. Ze verbond hem met Fowler's apparaat, verbond vervolgens het andere uiteinde met het paneel en wachtte.
    
  Deze nutteloze, liegende klok. Hij geeft aan dat er pas twaalf seconden verstreken zijn, maar het voelt meer als twee minuten. God, ik kan deze hitte niet verdragen!
    
  Dertien, veertien, vijftien.
    
  Ze drukte op de onderbrekingsknop.
    
  De toon van de soldatenstemmen boven haar veranderde.
    
  Het lijkt erop dat ze iets hebben opgemerkt. Ik hoop dat ze er geen groot probleem van maken.
    
  Ze luisterde aandachtiger naar het gesprek. Het was begonnen als een manier om haar af te leiden van de hitte en te voorkomen dat ze flauw zou vallen. Ze had die ochtend niet genoeg water gedronken en nu betaalde ze daarvoor. Haar keel en lippen waren droog en haar hoofd tolde een beetje. Maar dertig seconden later, wat ze hoorde, bracht Andrea in paniek. Zo erg zelfs dat ze drie minuten later nog steeds daar was, elke vijftien seconden op de knop drukkend, vechtend tegen het gevoel dat ze op het punt stond flauw te vallen.
    
    
  40
    
    
  Ergens in Fairfax County, Virginia
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 08:42 uur.
    
    
  'Heb je het?'
    
  'Ik denk dat ik iets heb. Het was niet makkelijk. Deze man is heel goed in het uitwissen van zijn sporen.'
    
  'Ik heb meer nodig dan alleen maar gissingen, Albert. Er zijn hier mensen aan het sterven.'
    
  'Mensen gaan altijd dood, toch?'
    
  'Deze keer is het anders. Het maakt me bang.'
    
  'Jij? Ik geloof het niet. Je was niet eens bang voor de Koreanen. En die keer...'
    
  'Albert...'
    
  'Pardon. Ik heb om een paar gunsten gevraagd. CIA-experts hebben wat gegevens van de Netcatch-computers gehaald. Orville Watson is op het spoor van een terrorist genaamd Hakan.'
    
  'Spuit'.
    
  'Als jij het zegt. Ik spreek geen Arabisch. Het lijkt erop dat die kerel op jacht was naar Kain.'
    
  'Nog iets anders? Nationaliteit? Etnische groep?'
    
  'Niets. Alleen wat vage informatie, een paar onderschepte e-mails. Geen van de bestanden is aan de brand ontsnapt. Harde schijven zijn erg kwetsbaar.'
    
  'Je moet Watson vinden. Hij is de sleutel tot alles. Het is dringend.'
    
  'Ik zit erin.'
    
    
  41
    
    
    
  IN DE SOLDATENTENT, VIJF MINUTEN VAN TEVOREN
    
  Marla Jackson was niet gewend om kranten te lezen en daarom belandde ze in de gevangenis. Natuurlijk zag Marla dat anders. Ze dacht dat ze in de gevangenis zat omdat ze een goede moeder was.
    
  De waarheid over Marla's leven lag ergens tussen deze twee uitersten. Ze had een arme maar relatief normale jeugd - zo normaal als maar mogelijk was in Lorton, Virginia, een stadje dat door haar eigen inwoners Amerika's oksel werd genoemd. Marla werd geboren in een zwarte familie uit de lagere klasse. Ze speelde met poppen en touwtjespringen, ging naar school en raakte zwanger op vijftien-en-een-halfjarige leeftijd.
    
  Marla probeerde in feite de zwangerschap te voorkomen. Maar ze wist niet dat Curtis een gaatje in het condoom had geprikt. Ze had geen keus. Ze had gehoord van een bizarre gewoonte onder tienerjongens die probeerden geloofwaardigheid te verwerven door meisjes zwanger te maken voordat ze van de middelbare school af waren. Maar dat overkwam andere meisjes ook. Curtis was dol op haar.
    
  Curtis is verdwenen.
    
  Marla rondde haar middelbareschooltijd af en sloot zich aan bij een vrij exclusieve club voor tienermoeders. Little Mae werd het middelpunt van haar moeders leven, ten goede of ten kwade. Marla's droom om genoeg geld te sparen voor een studie weerfotografie liet ze varen. Marla nam een baan aan in een lokale fabriek, waardoor ze, naast haar moederlijke taken, weinig tijd overhield om de krant te lezen. Dit dwong haar tot een betreurenswaardige beslissing.
    
  Op een middag kondigde haar baas aan dat hij haar werkuren wilde uitbreiden. De jonge moeder had al vrouwen uitgeput, met gebogen hoofd en hun uniformen in supermarkttassen de fabriek zien verlaten; vrouwen wier zonen alleen achterbleven en ofwel naar een tuchtschool werden gestuurd ofwel werden doodgeschoten tijdens een bendegevecht.
    
  Om dit te voorkomen, meldde Marla zich aan bij de legerreserve. Zo kon de fabriek haar werkuren niet uitbreiden, aangezien dat in strijd zou zijn met haar instructies op de militaire basis. Dit had haar in staat gesteld meer tijd met baby May door te brengen.
    
  Marla besloot zich aan te sluiten de dag nadat de Military Police Company op de hoogte was gebracht van haar volgende bestemming: Irak. Het nieuws verscheen op pagina 6 van de Lorton Chronicle. In september 2003 zwaaide Marla May uit en klom ze op een vrachtwagen op de basis. Het meisje, haar grootmoeder omhelzend, huilde uit volle borst, met al het verdriet dat een zesjarige kan opbrengen. Beiden stierven vier weken later, toen mevrouw Jackson, die niet zo'n goede moeder was als Marla, haar geluk beproefde met een laatste sigaret in bed.
    
  Toen ze het nieuws hoorde, kon Marla niet meer naar huis en smeekte ze haar verbaasde zus om alle voorbereidingen voor de wake en de begrafenis te treffen. Vervolgens vroeg ze om een verlenging van haar diensttijd in Irak en wijdde ze zich met hart en ziel aan haar volgende opdracht: parlementslid in de gevangenis Abu Ghraib.
    
  Een jaar later verschenen er verschillende ongelukkige foto's op de nationale televisie. Ze toonden aan dat er iets in Marla eindelijk was gebarsten. De lieve moeder uit Lorton, Virginia, was een kwelgeest geworden voor Iraakse gevangenen.
    
  Natuurlijk was Marla niet de enige. Ze geloofde dat het verlies van haar dochter en haar moeder op de een of andere manier de schuld was van "Saddams smerige honden". Marla werd oneervol ontslagen en veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf. Ze heeft zes maanden uitgezeten. Na haar vrijlating ging ze rechtstreeks naar beveiligingsbedrijf DX5 en vroeg om een baan. Ze wilde terug naar Irak.
    
  Ze gaven haar een baan, maar ze keerde niet meteen terug naar Irak. In plaats daarvan viel ze in handen van Mogens Dekker. Letterlijk.
    
  Achttien maanden verstreken en Marla had veel geleerd. Ze kon veel beter schieten, had meer kennis van filosofie en had ervaring met het bedrijven van de liefde met een blanke man. Kolonel Decker raakte bijna onmiddellijk opgewonden van een vrouw met grote, sterke benen en een engelengezicht. Marla vond hem enigszins geruststellend, en de rest van de troost kwam van de geur van buskruit. Ze was voor het eerst aan het moorden, en ze genoot ervan.
    
  Veel.
    
  Ze mocht haar bemanning ook wel... soms. Decker had ze goed uitgekozen: een handvol gewetenloze moordenaars die ervan genoten om straffeloos te doden op overheidscontracten. Op het slagveld waren ze bloedbroeders. Maar op een hete, plakkerige dag als deze, toen ze Deckers bevelen om te gaan slapen negeerden en in plaats daarvan gingen kaarten, nam alles een andere wending. Ze werden net zo prikkelbaar en gevaarlijk als een gorilla op een cocktailparty. De ergste van hen was Torres.
    
  "Je houdt me voor de gek, Jackson. En je hebt me nog niet eens gekust," zei de kleine Colombiaan. Marla voelde zich bijzonder ongemakkelijk terwijl hij met zijn kleine, roestige scheermesje speelde. Net als hij leek het onschuldig, maar het kon iemands keel doorsnijden alsof het boter was. De Colombiaan sneed kleine witte reepjes van de rand van de plastic tafel waaraan ze zaten. Een glimlach speelde om zijn lippen.
    
  "Je bent een grote lul, Torres. Jackson heeft een volle zaal en jij zit vol stront," zei Alric Gottlieb, die constant worstelde met Engelse voorzetsels. De langste van de tweeling had Torres met hernieuwde kracht gehaat sinds ze de WK-wedstrijd tussen hun twee landen hadden gezien. Ze hadden vieze woorden gewisseld en hun vuisten gebruikt. Ondanks zijn 1,88 meter lange lengte had Alric 's nachts moeite met slapen. Als hij nog leefde, kon dat alleen maar komen doordat Torres er niet zeker van was dat hij beide tweelingen kon verslaan.
    
  "Ik zeg alleen maar dat ze een beetje te goede kaarten heeft," antwoordde Torres met een steeds bredere glimlach.
    
  "Dus, ga je een deal sluiten of niet?" vroeg Marla, die vals had gespeeld maar haar kalmte wilde bewaren. Ze had al bijna tweehonderd dollar van hem gewonnen.
    
  Deze reeks kan niet veel langer duren. Ik moet hem laten winnen, anders eindig ik op een avond met dit mes in mijn nek, dacht ze.
    
  Torres begon langzaam te verdelen en trok allerlei gezichten om de aanwezigen af te leiden.
    
  De waarheid is dat deze klootzak schattig is. Als hij niet zo'n psychopaat was geweest en niet zo raar had geroken, had hij me enorm opgewonden.
    
  Op dat moment begon een frequentiescanner, die op een tafel stond, twee meter van de plek waar ze speelden, te piepen.
    
  "Wat is er aan de hand?", zei Marla.
    
  "Het is een verdomde scanner, Jackson."
    
  'Torres, kom eens kijken.'
    
  'Ik doe het verdomme. Ik wed om vijf dollar.'
    
  Marla stond op en keek naar het scannerscherm. Het was een apparaat ter grootte van een kleine videorecorder dat niemand anders gebruikte. Alleen had dit apparaat een LCD-scherm en kostte het honderd keer zoveel.
    
  "Het lijkt in orde te zijn; het is weer op de rails," zei Marla, terwijl ze terugging naar de tafel. "Ik zal je A zien en je een vijfje geven."
    
  "Ik ga weg," zei Alric terwijl hij achteroverleunde in zijn stoel.
    
  'Onzin. Hij heeft niet eens een date,' zei Marla.
    
  'Denk je dat jij de baas bent, mevrouw Decker?' vroeg Torres.
    
  Marla stoorde zich niet zozeer aan zijn woorden, maar aan zijn toon. Plotseling vergat ze dat ze hem had laten winnen.
    
  'Geen denken aan, Torres. Ik woon in een kleurrijk land, bro.'
    
  'Welke kleur? Bruine stront?'
    
  'Elke kleur behalve geel. Grappig... de kleur van de onderbroek, dezelfde als die bovenaan je vlag.'
    
  Marla had er meteen spijt van toen ze het zei. Torres was misschien een smerige, gedegenereerde rat uit Medellin, maar voor een Colombiaan waren zijn land en zijn vlag net zo heilig als Jezus. Haar tegenstander perste zijn lippen zo hard op elkaar dat ze bijna verdwenen, en zijn wangen kleurden lichtjes. Marla voelde zich tegelijkertijd doodsbang en opgewonden; ze genoot ervan Torres te vernederen en te genieten van zijn woede.
    
  Nu moet ik de tweehonderd dollar die ik van hem gewonnen heb, en nog eens tweehonderd van mezelf, kwijtraken. Dit varken is zo boos dat hij me waarschijnlijk zal slaan, ook al weet hij dat Decker hem zal doden.
    
  Alrik keek hen bezorgd aan. Marla wist hoe ze voor zichzelf moest zorgen, maar op dat moment had ze het gevoel dat ze een mijnenveld overstak.
    
  'Kom op, Torres, haal Jackson overeind. Ze bluft.'
    
  'Laat hem met rust. Ik denk niet dat hij van plan is om vandaag nieuwe klanten te scheren, hè, klootzak?'
    
  'Waar heb je het over, Jackson?'
    
  'Zeg me niet dat jij gisteravond niet degene was die de witte prof deed?'
    
  Torres keek heel serieus.
    
  'Ik was het niet.'
    
  'Uw handtekening stond er duidelijk op: een klein, scherp instrument, laag aan de achterkant geplaatst.'
    
  'Ik zeg je, ik was het niet.'
    
  'En ik zeg dat ik je op de boot zag ruziën met een blanke kerel met een paardenstaart.'
    
  'Geef het op,' zeg ik tegen veel mensen. Niemand begrijpt me.
    
  'Wie was het dan? Simun? Of misschien een priester?'
    
  'Het kan natuurlijk ook een oude kraai zijn geweest.'
    
  "Je meent het niet, Torres," wierp Alric tegen. "Deze priester is gewoon een warmere broer."
    
  'Heeft hij het je niet verteld? Die grote huurmoordenaar is doodsbang voor de priester.'
    
  "Ik ben nergens bang voor. Ik zeg alleen dat hij gevaarlijk is," zei Torres met een grimas.
    
  'Ik denk dat je het verhaal geloofde dat hij CIA-agent was. Hij is een oude man, verdorie.'
    
  'Slechts drie of vier jaar ouder dan je seniele vriendje. En voor zover ik weet, kan de baas met zijn blote handen de nek van een ezel breken.'
    
  "Verdomd, klootzak," zei Marla, die graag over haar man opschepte.
    
  'Hij is veel gevaarlijker dan je denkt, Jackson. Als je even je kop van je kont had gehaald, had je het rapport gelezen. Deze kerel is een pararescue-soldaat van de Special Forces. Er is niemand beter. Een paar maanden voordat de baas jou als groepsmascotte uitkoos, voerden we een operatie uit in Tikrit. We hadden een paar Special Forces-agenten in onze eenheid. Je gelooft niet wat ik deze kerel heb zien doen... ze zijn gek. De dood is alomtegenwoordig bij die gasten.'
    
  "Parasieten zijn slecht nieuws. Zo hard als hamers," zei Alric.
    
  "Rot op, jullie twee verdomde katholieke schatjes," zei Marla. "Wat denken jullie dat hij in die zwarte aktetas draagt? Een C4? Een pistool? Jullie patrouilleren allebei in deze kloof met M4's die negenhonderd kogels per minuut kunnen afvuren. Wat gaat hij doen, jullie met zijn Bijbel slaan? Misschien vraagt hij de dokter wel om een scalpel zodat hij jullie ballen eraf kan snijden."
    
  "Ik maak me geen zorgen om de dokter," zei Torres, terwijl hij afwijzend met zijn hand wuifde. "Ze is gewoon een lesbienne van de Mossad. Ik kan haar wel aan. Maar Fowler..."
    
  'Vergeet die oude kraai. Hé, als dit allemaal een excuus is om niet toe te hoeven geven dat je een blanke professor hebt aangepakt...'
    
  'Jackson, ik zeg je, ik was het niet. Maar geloof me, niemand hier is wie ze zeggen dat ze zijn.'
    
  "Dan is het maar goed dat we het Upsilon Protocol voor deze missie hebben," zei Jackson, terwijl ze haar perfect witte tanden liet zien. Die hadden haar moeder tachtig dubbele diensten gekost in het restaurant waar ze werkte.
    
  "Zodra je vriendje 'sarsaparilla' zegt, gaan er koppen rollen. De eerste die ik te pakken krijg, is de priester."
    
  'Vertel de code niet, klootzak. Ga je gang en upgrade.'
    
  "Niemand gaat de inzet verhogen," zei Alric, wijzend naar Torres. De Colombiaan hield zijn chips vast. "De frequentiescanner werkt niet. Ze blijft proberen te starten."
    
  'Verdomme. Er is iets mis met de elektriciteit. Laat het met rust.'
    
  'Halt die klappe Affe. We kunnen dit ding niet uitzetten, anders krijgt Decker ons een pak slaag. Ik ga het elektrische paneel controleren. Jullie twee, blijf spelen.'
    
  Torres leek door te willen spelen, maar toen keek hij Jackson koel aan en stond op.
    
  'Wacht, blanke man. Ik wil mijn benen strekken.'
    
  Marla besefte dat ze te ver was gegaan met haar spot met Torres' mannelijkheid, en de Colombiaan plaatste haar hoog op zijn lijstje met potentiële hits. Ze voelde slechts een lichte spijt. Torres haatte iedereen, dus waarom zou je hem geen goede reden geven?
    
  "Ik ga ook weg," zei ze.
    
  De drie stapten de verzengende hitte in. Alrik hurkte neer bij het perron.
    
  'Alles ziet er hier goed uit. Ik ga de generator controleren.'
    
  Hoofdschuddend liep Marla terug naar de tent, waar ze even wilde gaan liggen. Maar voordat ze naar binnen ging, zag ze de Colombiaan knielend aan het uiteinde van het platform in het zand graven. Hij pakte het voorwerp op en bekeek het met een vreemde glimlach.
    
  Marla begreep de betekenis van de rode aansteker met bloemen erop niet.
    
    
  42
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 20:31 uur.
    
    
  Andrea's dag was een haar na de dood.
    
  Ze slaagde er nauwelijks in onder het platform vandaan te kruipen toen ze de soldaten van de tafel hoorde opstaan. En geen minuut eerder. Nog een paar seconden hete lucht uit de generator en ze zou voorgoed haar bewustzijn verloren hebben. Ze kroop de tent uit aan de zijkant tegenover de deur, stond op en liep heel langzaam naar de ziekenboeg, terwijl ze haar best deed om niet te vallen. Eigenlijk had ze een douche nodig, maar dat was geen optie, want ze wilde niet die kant op en Fowler tegenkomen. Ze pakte twee flessen water en haar camera en verliet de ziekenboeg weer, op zoek naar een rustig plekje op de rotsen bij haar wijsvinger.
    
  Ze zocht beschutting op een kleine helling boven de bodem van de kloof en zat daar naar het werk van de archeologen te kijken. Ze wist niet in welk stadium hun verdriet zich bevond. Op een gegeven moment waren Fowler en Dr. Harel langsgekomen, waarschijnlijk op zoek naar haar. Andrea verborg haar hoofd achter de rotsen en probeerde te reconstrueren wat ze had gehoord.
    
  De eerste conclusie die ze trok, was dat ze Fowler niet kon vertrouwen - dat wist ze al - en dat ze Doc niet kon vertrouwen - wat haar nog ongemakkelijker maakte. Haar gedachten over Harel gingen niet veel verder dan een enorme fysieke aantrekkingskracht.
    
  Ik hoef maar naar haar te kijken en ik word opgewonden.
    
  Maar de gedachte dat ze een spionne van de Mossad was, was meer dan Andrea kon verdragen.
    
  De tweede conclusie die ze trok, was dat ze geen andere keuze had dan de priester en de dokter te vertrouwen als ze hier levend uit wilde komen. Deze woorden over het Upsilon Protocol ondermijnden volledig haar begrip van wie er werkelijk de leiding had over de operatie.
    
  Aan de ene kant zijn er Forrester en zijn handlangers, die allemaal te lui zijn om een mes op te pakken en een van hun eigen mensen te doden. Of misschien ook niet. Dan is er het ondersteunend personeel, vastgelopen in hun ondankbare baan - niemand schenkt er veel aandacht aan. Cain en Russell, de breinen achter deze waanzin. Een groep huurlingen en een geheim codewoord om mensen te doden. Maar wie doden, of wie anders? Wat duidelijk is, ten goede of ten kwade, is dat ons lot bezegeld was op het moment dat we ons bij deze expeditie aansloten. En het lijkt volkomen duidelijk dat het ten kwade is.
    
  Andrea moet op een gegeven moment in slaap zijn gevallen, want toen ze wakker werd, ging de zon onder en verving een zwaar grijs licht het gebruikelijke sterke contrast tussen het zand en de schaduwen in de kloof. Andrea had er spijt van dat ze de zonsondergang had gemist. Elke dag ging ze op dit tijdstip naar de open plek achter de kloof. De zon zakte in het zand en onthulde warme lagen die leken op golven aan de horizon. De laatste lichtflits was als een gigantische oranje explosie die na het verdwijnen nog minutenlang in de lucht bleef hangen.
    
  Hier, ter hoogte van de "wijsvinger" van de kloof, was het enige schemerige landschap een grote, kale zandstenen klif. Met een zucht greep ze in haar broekzak en haalde er een pakje sigaretten uit. Haar aansteker was nergens te vinden. Verbaasd begon ze haar andere zakken te doorzoeken tot een stem in het Spaans haar hart in haar keel deed kloppen.
    
  'Ben je hiernaar op zoek, mijn kleine teefje?'
    
  Andrea keek op. Vijf voet boven haar lag Torres op de helling, zijn hand uitgestrekt, en hij reikte haar een rode aansteker aan. Ze vermoedde dat de Colombiaan daar al een tijdje zat - haar achtervolgde - en dat bezorgde haar een rilling. Ze probeerde haar angst niet te laten blijken, stond op en pakte de aansteker.
    
  'Heeft je moeder je niet geleerd hoe je met een dame moet praten, Torres?', zei Andrea, terwijl ze haar zenuwen voldoende onder controle hield om een sigaret op te steken en rook in de richting van de huurling te blazen.
    
  'Natuurlijk, maar ik zie hier geen enkele dame.'
    
  Torres staarde naar Andrea's gladde dijen. Ze droeg een broek die ze boven haar knieën had opengeritst om er een korte broek van te maken. Ze had hem in de hitte nog verder opgerold en haar witte huid tegen haar gebruinde huid leek hem sensueel en uitnodigend. Toen Andrea de richting van de Colombiaanse blik zag, werd haar angst groter. Ze draaide zich om naar het einde van de kloof. Eén luide schreeuw zou genoeg zijn geweest om ieders aandacht te trekken. Het team was een paar uur eerder begonnen met het graven van verschillende proefgaten - bijna tegelijkertijd met haar korte tocht onder de tent van de soldaten.
    
  Maar toen ze zich omdraaide, zag ze niemand. De minigraafmachine stond daar helemaal alleen, aan de zijkant.
    
  'Iedereen is naar de begrafenis, schat. We zijn helemaal alleen.'
    
  'Moet je niet op je post zijn, Torres?', zei Andrea, wijzend naar een van de kliffen en een poging doend nonchalant over te komen.
    
  'Ik ben toch niet de enige die op plekken is geweest waar ze niet hoorden te zijn? Dat moeten we aanpakken, daar bestaat geen twijfel over.'
    
  De soldaat sprong naar beneden, naar waar Andrea stond. Ze stonden op een rotsachtig platform, niet groter dan een pingpongtafel, ongeveer vier en een halve meter boven de bodem van de kloof. Een stapel onregelmatig gevormde stenen was tegen de rand van het platform gestapeld; het had eerder als dekking voor Andrea gediend, maar blokkeerde nu haar ontsnapping.
    
  "Ik snap niet waar je het over hebt, Torres," zei Andrea, in een poging tijd te rekken.
    
  De Colombiaan deed een stap naar voren. Hij was nu zo dicht bij Andrea dat ze zweetdruppels op zijn voorhoofd zag.
    
  'Natuurlijk wel. En nu doe je iets voor me, als je weet wat goed voor je is. Het is jammer dat zo'n mooi meisje lesbisch moet zijn. Maar ik denk dat het komt omdat je nog nooit een goede trek hebt gehad.'
    
  Andrea deed een stap achteruit richting de rotsen, maar de Colombiaanse stapte tussen haar en de plek waar zij op het platform was geklommen.
    
  'Dat zou je niet durven, Torres. De andere bewakers zouden ons nu wel in de gaten kunnen houden.'
    
  'Alleen Waaka kan ons zien... en hij gaat niets doen. Hij zal een beetje jaloers zijn, hij kan het niet meer. Te veel steroïden. Maar maak je geen zorgen, de mijne werkt prima. Je zult het zien.'
    
  Andrea besefte dat ontsnappen onmogelijk was, dus nam ze uit pure wanhoop een besluit. Ze gooide haar sigaret op de grond, zette beide voeten stevig op de steen en boog zich lichtjes voorover. Ze ging het hem niet makkelijker maken.
    
  'Kom dan maar op, hoerenzoon. Als je het wilt, kom het dan maar halen.'
    
  Een plotselinge glinstering flitste in Torres' ogen, een mengeling van opwinding over de uitdaging en woede over de belediging aan zijn moeder. Hij rende naar voren, greep Andrea's hand en trok haar ruw naar zich toe met een kracht die onmogelijk leek voor iemand zo klein.
    
  'Ik vind het lief dat je erom vraagt, teef.'
    
  Andrea draaide haar lichaam en ramde haar elleboog hard in zijn mond. Bloed stroomde op de stenen en Torres gromde van woede. Hij trok woedend aan Andrea's T-shirt, scheurde de mouw en onthulde haar zwarte bh. Toen de soldaat dit zag, raakte hij nog meer opgewonden. Hij greep Andrea's armen vast, van plan haar borst te bijten, maar op het laatste moment deed de verslaggever een stap achteruit en Torres' tanden zakten in het niets.
    
  'Kom op, je zult het leuk vinden. Je weet wat je wilt.'
    
  Andrea probeerde hem een knietje te geven tussen zijn benen of in zijn maag, maar Torres zag haar bewegingen aankomen, draaide zich om en sloeg zijn benen over elkaar.
    
  Laat hem je niet neerhalen, zei Andrea tegen zichzelf. Ze herinnerde zich een verhaal dat ze twee jaar geleden had gevolgd over een groep verkrachtingsslachtoffers. Ze was met een aantal andere jonge vrouwen naar een workshop over verkrachting gegaan, geleid door een instructeur die als tiener bijna verkracht was. De vrouw had een oog verloren, maar niet haar maagdelijkheid. De verkrachter was alles kwijt. Als hij jou neerhaalde, had hij jou te pakken.
    
  Met een nieuwe krachtige greep rukte Torres haar bh-bandje af. Torres besloot dat het genoeg was en verhoogde de druk op Andrea's polsen. Ze kon haar vingers nauwelijks bewegen. Hij draaide haar rechterarm bruut, waardoor haar linkerarm vrij bleef. Andrea stond nu met haar rug naar hem toe, maar kon zich niet bewegen door de druk van de Colombiaan op haar arm. Hij dwong haar voorover te buigen en schopte tegen haar enkels om haar benen uit elkaar te duwen.
    
  Een verkrachter is op twee punten het zwakst, echoden de woorden van de instructeur in haar hoofd. De woorden waren zo krachtig, de vrouw was zo zelfverzekerd, zo beheerst, dat Andrea een golf van nieuwe kracht voelde. "Wanneer hij jouw kleren uittrekt en wanneer hij de zijne uittrekt. Als je geluk hebt en hij eerst zijn kleren uittrekt, profiteer daar dan van."
    
  Met één hand maakte Torres zijn riem los, en zijn camouflagebroek zakte tot op zijn enkels. Andrea kon zijn stijve, dreigende erectie zien.
    
  Wacht tot hij over je heen buigt.
    
  De huurling boog zich over Andrea heen, zoekend naar de sluiting van haar broek. Zijn stugge baard schuurde in haar nek, en dat was het signaal dat ze nodig had. Plotseling hief ze haar linkerarm op en verplaatste haar gewicht naar rechts. Verrast liet Torres Andrea's rechterhand los, en ze viel naar rechts. De Colombiaan struikelde over zijn broek en viel voorover, hard op de grond. Hij probeerde op te staan, maar Andrea stond eerst op. Ze gaf hem drie snelle trappen in zijn buik om te voorkomen dat de soldaat haar enkel vastgreep en haar zou laten vallen. De trappen raakten elkaar, en toen Torres zich probeerde op te rollen tot een bal om zich te verdedigen, liet hij een veel gevoeliger gebied open voor aanvallen.
    
  "Dank U, God. Ik word hier nooit moe van," bekende de jongste en enige vrouw van de vijf kinderen zachtjes, terwijl ze haar been naar achteren trok voordat Torres' testikels explodeerden. Zijn schreeuw echode van de wanden van de kloof.
    
  "Laten we dit tussen ons houden," zei Andrea. "Nu staan we quitte."
    
  "Ik ga je pakken, teef. Ik ga je zo erg maken dat je in mijn pik stikt," jammerde Torres, bijna huilend.
    
  "Nu ik erover nadenk..." begon Andrea. Ze bereikte de rand van het terras en stond op het punt af te dalen, maar draaide zich snel om en rende een paar stappen, haar voet opnieuw tussen Torres' benen plaatsend. Het had geen zin om te proberen zich met zijn handen te bedekken. Deze keer was de klap nog krachtiger, en Torres snakte naar adem, zijn gezicht was rood en twee dikke tranen stroomden over zijn wangen.
    
  'Nu gaat het echt goed tussen ons en zijn we gelijkwaardig.'
    
    
  43
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006, 21:43 uur.
    
    
  Andrea keerde zo snel mogelijk terug naar het kamp zonder te rennen. Ze keek niet om en maakte zich geen zorgen over haar gescheurde kleren totdat ze de rij tenten bereikte. Ze voelde een vreemd gevoel van schaamte over wat er gebeurd was, vermengd met de angst dat iemand erachter zou komen dat ze met de frequentiescanner had geknoeid. Ze probeerde er zo normaal mogelijk uit te zien, ondanks het losse T-shirt, en liep naar de ziekenboeg. Gelukkig kwam ze niemand tegen. Toen ze op het punt stond de tent binnen te gaan, botste ze tegen Kira Larsen aan, die haar spullen droeg.
    
  'Wat is er aan de hand, Kira?'
    
  De archeoloog keek haar koel aan.
    
  "Je had niet eens het fatsoen om op de Hespeda voor Stowe te verschijnen. Ik denk dat het er niet toe doet. Je kende hem niet. Hij was gewoon niemand voor je, toch? Daarom kon het je ook niet schelen dat hij door jou stierf."
    
  Andrea wilde net antwoorden dat er andere dingen waren die haar op afstand hielden, maar ze betwijfelde of Kira het zou begrijpen, dus bleef ze stil.
    
  "Ik weet niet wat je van plan bent," vervolgde Kira, terwijl ze zich op haar afduwde. "Je weet heel goed dat de dokter die nacht niet in haar bed lag. Ze heeft misschien iedereen voor de gek gehouden, maar mij niet. Ik ga met de rest van het team slapen. Dankzij jou is er een leeg bed."
    
  Andrea was blij haar te zien gaan - ze was niet in de stemming voor verdere confrontaties en diep van binnen was ze het met elk woord dat Kira zei eens. Schuldgevoel had een grote rol gespeeld in haar katholieke opvoeding, en zonden van nalatigheid waren net zo constant en pijnlijk als alle andere.
    
  Ze ging de tent binnen en zag Dr. Harel, die zich had omgedraaid. Het was duidelijk dat ze ruzie had gehad met Larsen.
    
  "Ik ben blij dat het goed met je gaat. We maakten ons zorgen om je."
    
  'Draai je om, dokter. Ik weet dat je hebt gehuild.'
    
  Harel draaide zich naar haar om en wreef in haar rode ogen.
    
  'Het is echt stom. Een simpele afscheiding uit de traanklieren, en toch voelen we ons er allemaal ongemakkelijk bij.'
    
  'Leugens zijn nog schandelijker.'
    
  De dokter zag dat Andrea's kleding gescheurd was, iets wat Larsen in haar woede over het hoofd leek te hebben gezien of waar ze geen commentaar op had gegeven.
    
  'Wat is er met je gebeurd?'
    
  'Ik ben van de trap gevallen. Blijf van onderwerp veranderen. Ik weet wie je bent.'
    
  Harel koos elk woord zorgvuldig.
    
  'Wat weet jij nou?'
    
  'Ik weet dat gevechtsgeneeskunde hoog aangeschreven staat bij de Mossad, zo lijkt het tenminste. En dat uw noodvervanging niet zo toevallig was als u me vertelde.'
    
  De dokter fronste en liep toen naar Andrea, die in haar rugzak naar iets schoons zocht om aan te trekken.
    
  "Het spijt me dat je er op deze manier achter moest komen, Andrea. Ik ben maar een laaggeplaatste analist, geen veldagent. Mijn regering wil ogen en oren bij elke archeologische expeditie die op zoek is naar de Ark des Verbonds. Dit is de derde expeditie waaraan ik in zeven jaar heb deelgenomen."
    
  "Ben je echt een dokter?" Of is dat ook een leugen?" vroeg Andrea, terwijl ze een ander T-shirt aantrok.
    
  'Ik ben een dokter'.
    
  "En hoe komt het dat je zo goed met Fowler overweg kunt?" Want ik heb ook ontdekt dat hij een CIA-agent is, voor het geval je dat nog niet wist.
    
  'Ze wist het al, en jij bent mij een uitleg verschuldigd,' zei Fowler.
    
  Hij stond bij de deur, fronsend maar opgelucht nadat hij de hele dag naar Andrea had gezocht.
    
  "Onzin," zei Andrea, wijzend naar de priester, die verrast een stap achteruit deed. "Ik ben bijna doodgegaan van de hitte onder dat platform, en om het helemaal af te maken, heeft een van Deckers honden me net geprobeerd te verkrachten. Ik heb geen zin om met jullie te praten. Tenminste, nog niet."
    
  Fowler raakte Andrea's hand aan en zag de blauwe plekken op haar polsen.
    
  "Gaat het?"
    
  "Beter dan ooit," zei ze, terwijl ze zijn hand wegduwde. Het laatste wat ze wilde, was contact met een man.
    
  'Juffrouw Otero, hoorde u de soldaten praten toen u onder het perron stond?'
    
  "Wat deed je daar?" onderbrak Harel haar geschokt.
    
  'Ik heb haar gestuurd. Ze hielp me de frequentiescanner uit te schakelen, zodat ik mijn contactpersoon in Washington kon bellen.'
    
  "Ik wil graag geïnformeerd worden, Vader," zei Harel.
    
  Fowler verlaagde zijn stem tot bijna een fluistering.
    
  "We hebben informatie nodig, en we gaan haar niet in deze bubbel opsluiten. Of denk je dat ik niet weet dat je elke nacht stiekem naar Tel Aviv sluipt om sms'jes te sturen?"
    
  "Raak aan," zei Harel met een grimas op zijn gezicht.
    
  Was dat wat je deed, dokter? dacht Andrea, terwijl ze op haar onderlip beet en probeerde te bedenken wat ze moest doen. Misschien had ik het mis, en had ik je toch moeten vertrouwen. Dat hoop ik, want er is geen andere keus.
    
  'Goed, vader. Ik zal jullie beiden vertellen wat ik heb gehoord...'
    
    
  44
    
    
    
  FOWLER EN HAREL
    
  "We moeten haar hier weghalen," fluisterde de priester.
    
  Ze werden omringd door de schaduwen van de kloof en de enige geluiden kwamen uit de eettent, waar de expeditieleden begonnen te eten.
    
  'Ik snap niet hoe, vader. Ik heb erover gedacht om een van de Humvees te stelen, maar dan moeten we die over die duin krijgen. En ik denk niet dat we ver komen. Wat als we iedereen in de groep vertellen wat hier echt aan de hand is?'
    
  'Stel dat we dit konden doen, en ze geloofden ons... wat zou het voor zin hebben?'
    
  In de duisternis onderdrukte Harel een kreun van woede en hulpeloosheid.
    
  'Het enige wat ik kan bedenken is hetzelfde antwoord dat je me gisteren gaf over de mol: afwachten.'
    
  "Er is één manier," zei Fowler. "Maar het zal gevaarlijk zijn, en ik heb je hulp nodig."
    
  'U kunt op mij rekenen, Vader. Maar leg me eerst uit wat dit Upsilon Protocol inhoudt.'
    
  "Het is een procedure waarbij veiligheidstroepen alle leden van de groep die ze moeten beschermen, doden als er een codewoord over de radio komt. Ze doden iedereen, behalve degene die hen heeft ingehuurd en iedereen die volgens hem met rust moet worden gelaten."
    
  'Ik snap niet hoe zoiets kan bestaan.'
    
  'Officieel klopt dit niet. Maar verschillende soldaten, verkleed als huurlingen die bijvoorbeeld bij speciale eenheden dienden, hebben het concept uit Aziatische landen geïmporteerd.'
    
  Harel verstijfde even.
    
  'Is er een manier om erachter te komen wie er aanwezig is?'
    
  "Nee," zei de priester zwakjes. "En het ergste is dat degene die de militaire garde inhuurt altijd een andere is dan degene die de leiding zou moeten hebben."
    
  "Dan Kain..." zei Harel terwijl ze haar ogen opende.
    
  'Dat klopt, dokter. Cain is niet degene die ons dood wil. Het is iemand anders.'
    
    
  45
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006, 02:34 uur.
    
    
  Aanvankelijk was het doodstil in de ziekenzaal. Omdat Kira Larsen met de andere assistenten sliep, was de ademhaling van de twee overgebleven vrouwen het enige geluid.
    
  Na een tijdje klonk er een zacht schrapend geluid. Het was de rits van de Hawnvëiler, de meest luchtdichte en veilige rits ter wereld. Zelfs stof kon er niet doorheen dringen, maar niets kon een indringer ervan weerhouden binnen te komen zodra de rits zo'n 50 centimeter open was.
    
  Hierna volgde een reeks zwakke geluiden: het geluid van voeten op sokken op hout; het klikken van een klein plastic doosje dat werd geopend; en daarna een nog zwakker maar dreigender geluid: vierentwintig nerveuze benen van keratine die in het kleine doosje rondrenden.
    
  Toen volgde een ingetogen stilte, want de bewegingen waren voor het menselijk oor bijna niet te horen: het halfopen uiteinde van de slaapzak ging omhoog, vierentwintig voetjes landden op de stof daarbinnen, het uiteinde van de stof keerde terug naar zijn oorspronkelijke positie en bedekte de eigenaren van die vierentwintig voetjes.
    
  De volgende zeven seconden werd de stilte opnieuw overheerst door ademhaling. Het glijden van de voeten in sokken die de tent verlieten was nog stiller dan voorheen, en de zwerver had zijn rits niet dichtgedaan toen hij vertrok. De beweging die Andrea in haar slaapzak maakte was zo kort dat hij bijna geluidloos was. Het was echter genoeg om degenen in haar slaapzak te provoceren tot woede en verwarring nadat de zwerver hem zo krachtig had geschud voordat hij de tent in ging.
    
  De eerste steek trof haar en Andrea verbrak de stilte met haar geschreeuw.
    
    
  46
    
    
    
  Handleiding van Al-Qaeda gevonden door Scotland Yard in safehouse, pagina's 131 e.v. Vertaald door WM en SA 1.
    
    
  Militair onderzoek voor Jihad tegen tirannie
    
    
  In naam van Allah, de Genadevolle, de Barmhartige [...]
    
  Hoofdstuk 14: Ontvoeringen en moorden met geweren en pistolen
    
  Een revolver is een betere keuze omdat deze weliswaar minder patronen bevat dan een automatisch pistool, maar niet vastloopt en de lege patronen in de cilinder blijven zitten, wat het voor onderzoekers lastiger maakt.
    
  [...]
    
    
  De belangrijkste delen van het lichaam
    
  De schutter moet bekend zijn met de vitale lichaamsdelen of [waar] hij een kritieke wond moet toebrengen om op deze delen van de te doden persoon te kunnen mikken. Deze zijn:
    
  1. De cirkel die de twee ogen, de neus en de mond omvat, is de dodelijke zone. De schutter mag niet lager, naar links of naar rechts mikken, anders loopt hij het risico dat de kogel niet kan doden.
    
  2. Het deel van de nek waar slagaders en aders samenkomen
    
  3. Hart
    
  4. Maag
    
  5. Lever
    
  6. Nieren
    
  7. Wervelkolom
    
  Principes en regels van vuur
    
  De grootste richtfouten worden veroorzaakt door fysieke spanning of zenuwen, waardoor de hand kan trillen. Dit kan gebeuren door te veel druk op de trekker uit te oefenen of door de trekker over te halen in plaats van in te drukken. Hierdoor wijkt de loop van het wapen af van het doel.
    
  Om deze reden moeten broeders zich bij het richten en schieten aan de volgende regels houden:
    
  1. Zorg dat u de trekker overhaalt, zodat het wapen niet beweegt.
    
  2. Haal de trekker over zonder al te veel kracht te zetten of hem dicht te knijpen
    
  3. Laat het geluid van het geweerschot je niet beïnvloeden en concentreer je niet op hoe het zal klinken, want het zal je handen doen trillen.
    
  4. Uw lichaam moet normaal zijn, niet gespannen, en uw ledematen moeten ontspannen zijn, maar niet te veel
    
  5. Wanneer je schiet, richt je rechteroog op het midden van het doel
    
  6. Sluit uw linkeroog als u met uw rechterhand schiet, en vice versa.
    
  7. Besteed niet te veel tijd aan richten, anders kunnen je zenuwen je in de steek laten.
    
  8. Voel geen spijt als je de trekker overhaalt. Je doodt de vijand van je God.
    
    
  47
    
    
    
  WASHINGTON VOORSTAD
    
  Vrijdag 14 juli 2006. 20:34 uur.
    
    
  Nazim nam een slok van zijn cola, maar zette hem meteen neer. Er zat te veel suiker in, zoals alle drankjes in restaurants waar je je glas zo vaak kon bijvullen als je wilde. De Mayur kebabzaak, waar hij zijn avondeten had gehaald, was zo'n plek.
    
  Weet je, ik zag laatst een documentaire over een man die een maand lang alleen maar hamburgers van McDonald's at.
    
  'Dit is walgelijk.'
    
  Harufs ogen waren half dicht. Hij had al een tijdje geprobeerd te slapen, maar het lukte niet. Tien minuten geleden had hij het opgegeven en de autostoel rechtop gezet. Deze Ford zat te oncomfortabel.
    
  'Ze zeiden dat zijn lever paté was geworden.'
    
  'Dit kan alleen gebeuren in de Verenigde Staten. Het land met de dikste mensen ter wereld. Weet je, het verbruikt tot wel 87 procent van de hulpbronnen ter wereld.'
    
  Nazim zei niets. Hij was geboren als Amerikaan, maar dan een ander soort Amerikaan. Hij heeft nooit geleerd zijn land te haten, hoewel zijn lippen anders suggereerden. Harufs haat jegens de Verenigde Staten leek hem te allesomvattend. Hij stelde zich liever de president voor die knielend in de Oval Office zat, met zijn gezicht naar Mekka, dan dat hij het Witte Huis door brand zag verwoesten. Hij zei ooit iets dergelijks tegen Haruf, en Haruf liet hem een cd zien met foto's van een klein meisje. Het waren foto's van een plaats delict.
    
  'Israëlische soldaten hebben haar in Nablus verkracht en vermoord. Er is niet genoeg haat in de wereld voor zoiets.'
    
  Nazims bloed kookte bij de herinnering aan deze beelden, maar hij probeerde dergelijke gedachten uit zijn hoofd te zetten. In tegenstelling tot Haruf was haat niet de bron van zijn energie. Zijn motieven waren egoïstisch en verdraaid; ze waren erop gericht iets voor zichzelf te verwerven. Zijn prijs.
    
  Een paar dagen eerder, toen ze het kantoor van Netcatch binnenliepen, was Nazim er zich bijna niet van bewust. Op de een of andere manier voelde hij zich schuldig, omdat de twee minuten die ze hadden besteed aan het vernietigen van Kafirun 2 bijna uit zijn geheugen waren gewist. Hij probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was, maar het was alsof het de herinneringen van iemand anders waren, zoals die waanzinnige dromen in die glamoureuze films waar zijn zus zo van hield, waarin de hoofdpersoon zichzelf van buitenaf ziet. Niemand heeft dromen waarin ze zichzelf van buitenaf zien.
    
  'Harouf'.
    
  'Praat met me.'
    
  'Weet je nog wat er vorige dinsdag gebeurde?'
    
  'Gaat het hier om een operatie?'
    
  'Rechts'.
    
  Haruf keek hem aan, haalde zijn schouders op en glimlachte verdrietig.
    
  'Elk detail'.
    
  Nazim keek weg omdat hij zich schaamde voor wat hij ging zeggen.
    
  'Ik... ik herinner me niet zo veel, weet je?'
    
  'Je moet Allah, gezegend zij Zijn naam, danken. De eerste keer dat ik iemand doodde, kon ik een week lang niet slapen.'
    
  'Jij?'
    
  Nazims ogen werden groot.
    
  Haruf streek speels door het haar van de jongeman.
    
  'Dat klopt, Nazim. Je bent nu een jihadist, en we zijn gelijken. Wees niet zo verbaasd dat ik ook moeilijke tijden heb doorgemaakt. Soms is het moeilijk om als Gods zwaard te fungeren. Maar jij bent gezegend met het vermogen om de onaangename details te vergeten. Het enige wat overblijft is trots op wat je hebt bereikt.'
    
  De jongeman voelde zich veel beter dan de afgelopen dagen. Hij bleef een tijdje stil en sprak een dankgebed uit. Hij voelde het zweet langs zijn rug lopen, maar hij durfde de motor van de auto niet te starten om de airconditioning aan te zetten. Het wachten begon eindeloos te lijken.
    
  'Weet je zeker dat hij daar is?' Ik begin me af te vragen,' zei Nazim, wijzend naar de muur die het landgoed omringde. 'Denk je niet dat we ergens anders moeten zoeken?'
    
  2 ongelovigen, volgens de Koran.
    
  Haruf dacht even na en schudde toen zijn hoofd.
    
  'Ik heb geen flauw idee waar ik moet zoeken. Hoe lang volgen we hem al? Een maand? Hij is hier maar één keer geweest, en hij was beladen met pakketten. Hij vertrok met lege handen. Dit huis staat leeg. Voor zover wij weten, zou het van een vriend kunnen zijn geweest, en hij deed hem een plezier. Maar dit is de enige link die we hebben, en we zouden je dankbaar moeten zijn dat je hem hebt gevonden.'
    
  Het was waar. Op een dag, toen Nazim Watson alleen zou volgen, begon de jongen zich vreemd te gedragen. Hij wisselde van rijstrook op de snelweg en reed via een totaal andere route naar huis dan hij normaal gesproken nam. Nazim zette de radio harder en stelde zich voor dat hij een personage was uit Grand Theft Auto, een populaire videogame waarin de hoofdpersoon een crimineel is die missies moet voltooien zoals ontvoeringen, moorden, drugshandel en het plunderen van prostituees. Er was een deel van de game waarin je een auto moest volgen die probeerde te ontsnappen. Het was een van zijn favoriete onderdelen, en wat hij leerde hielp hem om Watson te volgen.
    
  'Denk je dat hij van ons weet?'
    
  "Ik denk niet dat hij iets over Hukan weet, maar ik weet zeker dat onze leider goede redenen heeft om hem dood te willen. Geef me de fles eens. Ik moet plassen."
    
  Nazim gaf hem een fles van twee liter. Haruf ritste zijn broek open en plaste erin. Ze hadden meerdere lege flessen bij zich, zodat ze zich discreet in de auto konden ontlasten. Het was beter om de moeite te nemen en de flessen later weg te gooien dan dat iemand ze op straat zag plassen of een van de lokale bars zag binnengaan.
    
  'Weet je wat? Laat maar,' zei Haruf met een grimas. 'Ik gooi deze fles in de steeg, en dan gaan we hem in Californië zoeken, bij zijn moeder. Laat maar.'
    
  'Wacht, Haruf.'
    
  Nazim wees naar de poort van het landgoed. Een koerier op een motor belde aan. Een seconde later verscheen er iemand.
    
  'Hij is er! Zie je wel, Nazim, ik zei het toch. Gefeliciteerd!'
    
  Haruf was opgewonden. Hij sloeg Nazim op de rug. De jongen voelde zich zowel blij als nerveus, alsof er diep in hem een warme en een koude golf botsten.
    
  'Geweldig, jongen. We gaan eindelijk afmaken wat we begonnen zijn.'
    
    
  48
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006, 02:34 uur.
    
    
  Harel schrok wakker van Andrea's geschreeuw. De jonge verslaggeefster zat op haar slaapzak en klemde zich vast aan haar been terwijl ze schreeuwde.
    
  'Oh God, dat doet pijn!'
    
  Het eerste wat Harel dacht, was dat Andrea krampen had gekregen tijdens haar slaap. Ze sprong overeind, deed het licht in de ziekenboeg aan en pakte Andrea's been vast om het te masseren.
    
  Toen zag ze de schorpioenen.
    
  Er waren er drie, minstens drie, die uit de slaapzak waren gekropen en koortsachtig rondrenden, hun staarten omhoog, klaar om te steken. Ze hadden een ziekelijk gele kleur. Geschrokken sprong dokter Harel op een van de onderzoekstafels. Ze was op blote voeten en daardoor een makkelijke prooi.
    
  'Dokter, help me. Oh God, mijn been staat in brand... Dokter! Oh God!'
    
  Andrea's gehuil hielp de dokter haar angst te kanaliseren en haar perspectief te geven. Ze kon haar jonge vriendin niet hulpeloos en lijdend achterlaten.
    
  Even nadenken. Wat weet ik in godsnaam nog van die klootzakken? Het zijn gele schorpioenen. Het meisje heeft nog maar twintig minuten voordat het uit de hand loopt. Als er maar één haar steekt, tenminste. Als er meer dan één...
    
  De dokter kreeg een vreselijke gedachte: als Andrea allergisch was voor schorpioenengif, was het afgelopen met haar.
    
  'Andrea, luister goed naar mij.'
    
  Andrea opende haar ogen en keek haar aan. Liggend op haar bed, haar been vastgrijpend en wezenloos voor zich uit starend, leed het meisje duidelijk pijn. Harel had een bovenmenselijke inspanning geleverd om haar eigen verlammende angst voor schorpioenen te overwinnen. Het was een natuurlijke angst, een die elke Israëlische vrouw zoals zij, geboren in Beersheba aan de rand van de woestijn, als jong meisje zou hebben ontwikkeld. Ze probeerde haar voet op de grond te zetten, maar het lukte niet.
    
  'Andrea. Andrea, stonden cardiotoxinen op de allergielijst die je me gaf?'
    
  Andrea huilde opnieuw van de pijn.
    
  'Hoe moet ik dat weten? Ik heb een lijst bij me, want ik kan me niet meer dan tien namen tegelijk herinneren. Bah! Dokter, kom daar vandaan, in godsnaam, of in Jehova's naam, of wie dan ook. De pijn is nog erger...'
    
  Harel probeerde haar angst opnieuw te overwinnen door haar voet op de grond te zetten en na twee sprongen lag ze op haar matras.
    
  Ik hoop dat ze hier niet zijn. Alstublieft, God, laat ze niet in mijn slaapzak zitten...
    
  Ze liet de slaapzak op de grond vallen, pakte in elke hand een laars en ging terug naar Andrea.
    
  'Ik moet mijn laarzen aantrekken en naar de EHBO-doos. Je bent zo weer in orde,' zei ze, terwijl ze haar laarzen aantrok. 'Het gif is erg gevaarlijk, maar het duurt bijna een half uur om iemand te doden. Houd vol.'
    
  Andrea antwoordde niet. Harel keek op. Andrea hief haar hand naar haar nek en haar gezicht begon blauw te worden.
    
  Oh mijn god! Ze is allergisch. Ze raakt in een anafylactische shock.
    
  Harel vergat haar andere schoen aan te trekken en knielde naast Andrea neer, haar blote voeten raakten de vloer. Ze was zich nog nooit zo bewust geweest van elke vierkante centimeter van haar huid. Ze zocht naar de plek waar de schorpioenen Andrea hadden gestoken en ontdekte twee plekken op de linkerkuit van de verslaggever, twee kleine gaatjes, elk omgeven door een ontstoken plek ter grootte van een tennisbal.
    
  Verdorie. Ze hebben haar echt te pakken.
    
  De tentflap ging open en Vader Fowler kwam naar binnen. Ook hij was op blote voeten.
    
  'Wat is er aan de hand?'
    
  Harel boog zich over Andrea heen en probeerde haar mond-op-mondbeademing te geven.
    
  'Vader, schiet alsjeblieft op. Ze is in shock. Ik heb adrenaline nodig.'
    
  'Waar is het?'
    
  'In het kastje aan het einde, op de tweede plank van boven. Er staan verschillende groene flesjes. Breng er een en een spuit voor me.'
    
  Ze boog zich voorover en ademde nog meer lucht in Andrea's mond, maar de tumor in haar keel blokkeerde de luchttoevoer naar haar longen. Als Harel niet onmiddellijk van de shock was hersteld, zou haar vriendin dood zijn geweest.
    
  En dan is het jouw schuld dat je zo laf was en op tafel klom.
    
  "Wat is er in godsnaam gebeurd?" vroeg de priester, terwijl hij naar de kast rende. "Is ze in shock?"
    
  "Ga weg," schreeuwde Doc naar de zes slaperige hoofden die de ziekenzaal in gluurden. Harel wilde niet dat een van de schorpioenen zou ontsnappen en iemand anders zou zoeken om te doden. "Ze is gestoken door een schorpioen, Vader. Er zijn er hier nu drie. Wees voorzichtig."
    
  Pater Fowler vertrok zijn gezicht lichtjes bij het nieuws en liep voorzichtig naar de dokter met adrenaline en een spuit. Harel diende onmiddellijk vijf CCS-injecties toe in Andrea's ontblote dijbeen.
    
  Fowler pakte de 19 liter waterkruik bij het handvat vast.
    
  "Zorg jij maar voor Andrea," zei hij tegen de dokter. "Ik zal ze vinden."
    
  Harel richtte nu haar volledige aandacht op de jonge verslaggeefster, hoewel ze op dat moment alleen nog maar haar toestand kon observeren. De adrenaline zou zijn werk doen. Zodra het hormoon Andrea's bloedbaan binnendrong, begonnen de zenuwuiteinden in haar cellen te vuren. De vetcellen in haar lichaam begonnen lipiden af te breken, waardoor er extra energie vrijkwam, haar hartslag versnelde, de glucosespiegel in haar bloed steeg, haar hersenen begonnen dopamine aan te maken en, belangrijker nog, haar bronchiën verwijdden zich en de zwelling in haar keel verdween.
    
  Met een diepe zucht haalde Andrea voor het eerst zelfstandig adem. Voor dokter Harel was het geluid bijna net zo mooi als de drie droge dreunen die ze op de achtergrond tegen pater Fowler's gallon jerrycan had gehoord toen het medicijn begon te werken. Toen pater Fowler naast haar op de grond ging zitten, twijfelde dokter er niet aan dat de drie schorpioenen nu drie vlekken op de vloer waren geworden.
    
  'En het tegengif? Iets om het gif te bestrijden?' vroeg de priester.
    
  'Ja, maar ik wil haar de injectie nog niet geven. Het is gemaakt van het bloed van paarden die honderden schorpioenensteken hebben gehad, dus ze worden er uiteindelijk immuun voor. Het vaccin bevat altijd sporen van het gif en ik wil niet nog een keer een schok krijgen.'
    
  Fowler keek naar de jonge Spaanse. Haar gezicht begon er langzaam weer normaal uit te zien.
    
  "Bedankt voor alles wat u gedaan hebt, dokter," zei hij. "Ik zal het nooit vergeten."
    
  "Geen probleem," antwoordde Harel, die zich inmiddels maar al te goed bewust was van het gevaar dat ze doorliepen en begon te trillen.
    
  'Zullen er consequenties zijn?'
    
  'Nee. Haar lichaam kan het gif nu bestrijden.' Ze hield het groene flesje omhoog. 'Het is pure adrenaline, het is alsof je haar lichaam een wapen geeft. Elk orgaan in haar lichaam zal zijn capaciteit verdubbelen en voorkomen dat ze stikt. Over een paar uur is ze weer helemaal de oude, al zal ze zich wel rot voelen.'
    
  Fowlers gezicht ontspande zich lichtjes. Hij wees naar de deur.
    
  'Denk jij hetzelfde als ik?'
    
  'Ik ben geen idioot, vader. Ik ben honderden keren in de woestijn geweest, in mijn land. Het laatste wat ik 's avonds doe, is controleren of alle deuren op slot zijn. Sterker nog, ik controleer het dubbel. Deze tent is veiliger dan een Zwitserse bankrekening.'
    
  Drie schorpioenen. Allemaal tegelijk. Midden in de nacht...
    
  'Ja, vader. Dit is de tweede keer dat iemand Andrea probeert te vermoorden.'
    
    
  49
    
    
    
  HET VEILIGE HUIS VAN ORVILLE WATSON
    
  BUITEN DE OMGEVING VAN WASHINGTON, D.C.
    
    
  Vrijdag 14 juli 2006. 23:36 uur.
    
    
  Sinds Orville Watson op terroristen begon te jagen, had hij een aantal basisvoorzorgsmaatregelen genomen: hij had telefoonnummers, adressen en postcodes onder verschillende namen bij zich en vervolgens een huis gekocht via een naamloze buitenlandse vereniging die alleen een genie naar hem had kunnen herleiden. Een noodopvang voor het geval het mis zou gaan.
    
  Natuurlijk brengt een safehouse dat alleen jij kent uitdagingen met zich mee. Om te beginnen, als je het wilt vullen, zul je het zelf moeten doen. Orville regelde dat. Om de drie weken bracht hij blikvoer, vlees voor de vriezer en een stapel dvd's met de nieuwste films binnen. Daarna deed hij alles weg wat verouderd was, sloot de boel af en vertrok.
    
  Het was paranoïde gedrag... daar bestaat geen twijfel over. De enige fout die Orville ooit maakte, afgezien van het feit dat hij zich door Nazim liet stalken, was dat hij de laatste keer dat hij daar was een zak Hershey-repen vergat. Het was een onverstandige uitspatting, niet alleen vanwege de 330 calorieën in een reep, maar ook omdat een spoedbestelling op Amazon terroristen had kunnen laten weten dat je in het huis was dat ze in de gaten hielden.
    
  Maar Orville kon het niet laten. Hij had het zonder eten, water, internet, zijn verzameling sexy foto's, zijn boeken en zijn muziek kunnen stellen. Maar toen hij woensdagochtend vroeg het huis binnenliep, zijn brandweerjas in de prullenbak gooide, in de kast keek waar hij zijn chocolaatjes bewaarde en zag dat die leeg was, zonk de moed hem in de schoenen. Hij kon geen drie of vier maanden zonder chocolade, omdat hij sinds de scheiding van zijn ouders volledig afhankelijk was.
    
  Ik zou ergere verslavingen kunnen hebben, dacht hij, terwijl hij probeerde te kalmeren. Heroïne, crack, Republikeins stemmen.
    
  Orville had nog nooit in zijn leven heroïne geprobeerd, maar zelfs de geestdodende waanzin van die drug was niet te vergelijken met de oncontroleerbare rush die hij voelde toen hij het geluid van krakend aluminiumfolie hoorde terwijl hij de chocolade uitpakte.
    
  Als Orville een echte Freudiaan was, zou hij kunnen concluderen dat dit kwam doordat het laatste wat de familie Watson samen deed vóór hun scheiding, Kerstmis 1993 was doorbrengen in het huis van zijn oom in Harrisburg, Pennsylvania. Als speciaal cadeau namen zijn ouders Orville mee naar de Hershey-fabriek, slechts 22 kilometer buiten Harrisburg. Orvilles knieën knikten toen ze voor het eerst het gebouw binnenkwamen en de geur van chocolade inademden. Hij kreeg zelfs een paar Hershey-repen met zijn naam erop.
    
  Maar nu werd Orville nog meer verontrust door een ander geluid: het geluid van brekend glas, tenzij zijn oren hem parten speelden.
    
  Hij schoof voorzichtig een stapeltje chocoladepapiertjes opzij en stapte uit bed. Hij had de drang om drie uur lang geen chocolade te eten, een persoonlijk record, onderdrukt, maar nu hij eindelijk aan zijn verslaving had toegegeven, was hij van plan om er helemaal voor te gaan. En wederom, als hij Freudiaans redeneerde, had hij zeventien chocolaatjes opgegeten, één voor elk lid van zijn compagnie dat maandag bij de aanval om het leven was gekomen.
    
  Maar Orville geloofde niet in Sigmund Freud en zijn duizeligheid. Als het om gebroken glas ging, geloofde hij in Smith & Wesson. Daarom had hij een speciaal .38-pistool naast zijn bed liggen.
    
  Dit kan niet waar zijn. Het alarm staat aan.
    
  Hij pakte het wapen en het voorwerp dat ernaast op het nachtkastje lag. Het leek op een sleutelhanger, maar het was een simpele afstandsbediening met twee knoppen. De eerste activeerde een stil alarm op het politiebureau. De tweede activeerde een sirene in de hele wijk.
    
  "Het is zo luid dat Nixon er wakker van zou kunnen worden en zou kunnen tapdansen", zei de man die de wekker zette.
    
  'Nixon ligt begraven in Californië.'
    
  'Nu weet je hoe krachtig het is.'
    
  Orville drukte op beide knoppen en wilde geen enkel risico nemen. Omdat hij geen sirenes hoorde, wilde hij de idioot die het systeem had geïnstalleerd in elkaar slaan en zweren dat het niet uit te schakelen was.
    
  Shit, shit, shit, vloekte Orville in zichzelf, terwijl hij zijn pistool vastklemde. Wat moet ik nu in godsnaam doen? Het plan was om hier te komen en veilig te zijn. En die mobiele telefoon dan...?
    
  Het lag op mijn nachtkastje, bovenop een oud exemplaar van Vanity Fair.
    
  Zijn ademhaling werd oppervlakkig en hij begon te zweten. Toen hij het geluid van brekend glas hoorde - waarschijnlijk in de keuken - zat hij in het donker in bed, The Sims te spelen op zijn laptop en te sabbelen op een chocoladereep die nog aan de verpakking vastzat. Hij had niet eens gemerkt dat de airconditioning een paar minuten eerder was uitgegaan.
    
  Waarschijnlijk hebben ze de stroom tegelijk met het zogenaamd betrouwbare alarmsysteem uitgeschakeld. Veertienduizend dollar. Klootzak!
    
  Nu, met zijn angst en de klamme zomer in Washington die hem doorweekte van het zweet, werd zijn greep op het pistool glibberig en voelde elke stap die hij zette wankel. Orville moest daar ongetwijfeld zo snel mogelijk weg.
    
  Hij stak de kleedkamer over en tuurde de gang boven in. Er was niemand. Er was geen andere manier om naar de begane grond te komen dan via de trap, maar Orville had een plan. Aan het einde van de gang, tegenover de trap, was een klein raam, en buiten groeide een nogal fragiele kersenboom die weigerde te bloeien. Maakt niet uit. De takken waren dik en dicht genoeg bij het raam om iemand die zo ongetraind was als Orville de mogelijkheid te geven om langs die weg naar beneden te komen.
    
  Hij liet zich op handen en knieën vallen, stopte het pistool in de strakke tailleband van zijn korte broek en dwong zijn grote lichaam drie meter over het tapijt naar het raam te kruipen. Een ander geluid van de verdieping beneden bevestigde dat er inderdaad iemand was ingebroken.
    
  Hij opende het raam en klemde zijn tanden op elkaar, zoals duizenden mensen dagelijks doen om hun mond te houden. Gelukkig hing hun leven er niet van af; helaas wel het zijne. Hij hoorde al voetstappen de trap op komen.
    
  Orville gooide alle voorzichtigheid overboord, stond op, opende het raam en leunde naar buiten. De takken stonden ongeveer anderhalve meter uit elkaar, en Orville moest zich uitstrekken om zijn vingers langs een van de dikste takken te strijken.
    
  Dit gaat niet werken.
    
  Zonder na te denken zette hij een voet op de vensterbank, zette zich af en sprong met een precisie die zelfs de vriendelijkste toeschouwer niet elegant zou hebben genoemd. Zijn vingers slaagden erin een tak te grijpen, maar in zijn haast gleed het pistool in zijn korte broek, en na een kort, koud contact met wat hij "kleine Timmy" noemde, gleed de tak langs zijn been naar beneden en viel in de tuin.
    
  Verdomme! Wat kan er nog meer misgaan?
    
  Op dat moment brak de tak.
    
  Orvilles volle gewicht landde op zijn achterwerk, wat een behoorlijke knal maakte. Meer dan dertig procent van de stof van zijn korte broek was tijdens de val bezweken, zoals hij later besefte toen hij bloedende wonden op zijn rug zag. Maar op dat moment merkte hij ze niet op, want zijn enige zorg was om het ding zo ver mogelijk van het huis vandaan te krijgen, dus liep hij naar de poort van zijn terrein, zo'n twintig meter lager de heuvel op. Hij had de sleutels niet, maar hij zou er zo nodig doorheen zijn gebroken. Halverwege de heuvel maakte de angst die hem bekroop plaats voor een gevoel van voldoening.
    
  Twee onmogelijke ontsnappingen in één week. Kom eroverheen, Batman.
    
  Hij kon het niet geloven, maar de poort stond open. Orville strekte zijn armen uit in het donker en liep naar de uitgang.
    
  Plotseling dook er een donkere gedaante op uit de schaduwen van de muur rondom het terrein en sloeg vol in zijn gezicht. Orville voelde de volle kracht van de klap en hoorde een verschrikkelijke knal toen zijn neus brak. Jankend en met zijn handen naar zijn gezicht grijpend, viel Orville op de grond.
    
  Een figuur rende het pad af vanaf het huis en richtte een pistool op zijn achterhoofd. De beweging was onnodig, want Orville was al bewusteloos. Nazim stond naast hem, nerveus een schep vasthoudend, waarmee hij Orville sloeg, en nam een klassieke slaghouding aan voor de werper. Het was een perfecte zet. Nazim was een goede slagman geweest toen hij op de middelbare school honkbal speelde, en op een of andere absurde manier dacht hij dat zijn coach trots zou zijn als hij hem zo'n fantastische slag in het donker zag maken.
    
  "Heb ik je dat niet verteld?" vroeg Haruf buiten adem. "Gebroken glas werkt altijd. Ze rennen als bange konijntjes overal waar je ze heen stuurt. Kom op, leg dit neer en help me het naar binnen te dragen."
    
    
  50
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006, 06:34 uur.
    
    
  Andrea werd wakker met het gevoel dat ze op karton had gekauwd. Ze lag op de onderzoekstafel, naast pater Fowler en dokter Harel, beiden in hun pyjama, in stoelen.
    
  Ze stond op het punt om op te staan om naar de badkamer te gaan toen de deur openging en Jacob Russell verscheen. Assistent Cain had een portofoon aan zijn riem hangen en zijn gezicht was gefronst van nadenken. Toen hij zag dat de priester en de dokter sliepen, liep hij op zijn tenen naar de tafel en fluisterde iets tegen Andrea.
    
  'Hoe is het met je?'
    
  'Herinner je je de ochtend na je eindexamen nog?'
    
  Russell glimlachte en knikte.
    
  'Nou, dat is hetzelfde, maar het lijkt erop dat ze de drank hebben vervangen door remvloeistof,' zei Andrea terwijl ze naar haar hoofd greep.
    
  'We maakten ons echt zorgen om je. Wat er met Erling is gebeurd, en nu dit... We hebben echt pech.'
    
  Op dat moment werden Andrea's beschermengelen tegelijkertijd wakker.
    
  "Pech? Dat is onzin," zei Harel, terwijl ze zich uitstrekte in haar stoel. "Wat hier is gebeurd, was een poging tot moord."
    
  'Waar heb je het over?'
    
  "Dat wil ik ook wel weten," zei Andrea geschokt.
    
  "Meneer Russell," zei Fowler, terwijl hij opstond en naar zijn assistent liep, "ik verzoek formeel dat Miss Otero wordt geëvacueerd naar Behemoth."
    
  'Pater Fowler, ik waardeer uw bezorgdheid om het welzijn van Miss Otero, en normaal gesproken zou ik de eerste zijn om het met u eens te zijn. Maar dat zou betekenen dat we de veiligheidsvoorschriften van de operatie overtreden, en dat is een enorme stap...'
    
  "Luister," onderbrak Andrea.
    
  'Haar gezondheid is niet direct in gevaar, toch, dokter Harel?'
    
  "Nou... technisch gezien niet," zei Harel, gedwongen om toe te geven.
    
  'Nog een paar dagen en ze is weer zo goed als nieuw.'
    
  'Luister naar mij...' hield Andrea vol.
    
  'Ziet u, Vader, het heeft geen zin om Miss Otero te evacueren voordat ze de kans heeft gehad haar taak te volbrengen.'
    
  'Zelfs als iemand haar probeert te vermoorden?', zei Fowler gespannen.
    
  Daar is geen bewijs voor. Het was een ongelukkig toeval dat de schorpioenen in haar slaapzak terechtkwamen, maar...
    
  "STOP!" schreeuwde Andrea.
    
  Verbaasd draaiden ze zich alle drie naar haar om.
    
  "Kun je alsjeblieft ophouden met over mij te praten alsof ik er niet bij ben en even naar me luisteren? Of mag ik mijn mening niet geven voordat je me van deze expeditie afzet?"
    
  'Natuurlijk. Ga je gang, Andrea,' zei Harel.
    
  'Ik wil eerst weten hoe de schorpioenen in mijn slaapzak zijn gekomen.'
    
  "Een ongelukkig ongeluk", merkte Russell op.
    
  "Het kan geen ongeluk zijn geweest," antwoordde pater Fowler. "De ziekenboeg is een afgesloten tent."
    
  "Je begrijpt het niet," zei Cains assistent, teleurgesteld zijn hoofd schuddend. "Iedereen is nerveus over wat er met Stow Erling is gebeurd. De geruchten vliegen de wereld rond. Sommige mensen zeggen dat het een van de soldaten was, anderen dat het Pappas was toen hij hoorde dat Erling de Ark had ontdekt. Als ik Miss Otero nu evacueer, zullen veel anderen ook willen vertrekken. Elke keer dat ze me zien, zeggen Hanley, Larsen en een paar anderen dat ze willen dat ik ze terugstuur naar het schip. Ik heb ze gezegd dat ze voor hun eigen veiligheid hier moeten blijven, omdat we simpelweg niet kunnen garanderen dat ze veilig bij de Behemoth aankomen. Dat argument zou niet veel uitmaken als ik u evacueerde, Miss Otero."
    
  Andrea zweeg een paar ogenblikken.
    
  'Meneer Russell, moet ik hieruit opmaken dat ik niet zomaar kan vertrekken wanneer ik wil?'
    
  'Nou, ik kwam om je een aanbod van mijn baas aan te bieden.'
    
  'Ik ben helemaal oor.'
    
  'Ik denk dat u het niet helemaal begrijpt. Meneer Cain zelf zal u een aanbod doen.' Russell haalde de radio van zijn riem en drukte op de belknop. 'Hier is hij, meneer,' zei hij, terwijl hij hem aan Andrea gaf.
    
  'Hallo en goedemorgen, juffrouw Otero.'
    
  De stem van de oude man was aangenaam, al had hij een licht Beiers accent.
    
  Zoals die gouverneur van Californië. Die acteur.
    
  'Juffrouw Otero, bent u daar?'
    
  Andrea was zo verrast toen ze de stem van de oude man hoorde, dat het even duurde voordat haar droge keel weer over was.
    
  'Ja, ik ben hier, meneer Cain.'
    
  'Juffrouw Otero, ik wil u graag uitnodigen om later, rond lunchtijd, iets met mij te komen drinken. We kunnen gezellig kletsen en ik kan al uw vragen beantwoorden.'
    
  'Jazeker, meneer Cain. Dat zou ik heel graag willen.'
    
  'Voel je je goed genoeg om naar mijn tent te komen?'
    
  'Ja, meneer. Het is maar twaalf meter hiervandaan.'
    
  'Nou, tot dan.'
    
  Andrea gaf de radio terug aan Russell, die beleefd afscheid nam en vertrok. Fowler en Harel zeiden geen woord; ze staarden Andrea alleen maar afkeurend aan.
    
  "Kijk me niet zo aan," zei Andrea, terwijl ze achteroverleunde op de onderzoekstafel en haar ogen sloot. "Ik kan deze kans niet laten glippen."
    
  'Vind je het niet een verrassend toeval dat hij je een interview aanbood precies op het moment dat wij je vroegen of je kon vertrekken?', zei Harel ironisch.
    
  "Nou, ik kan dit niet weigeren," hield Andrea vol. "Het publiek heeft het recht om meer over deze man te weten."
    
  De priester wuifde afwijzend met zijn hand.
    
  'Miljonairs en journalisten. Ze zijn allemaal hetzelfde, ze denken dat ze de waarheid in pacht hebben.'
    
  'Net als de kerk, pater Fowler?'
    
    
  51
    
    
    
  HET VEILIGE HUIS VAN ORVILLE WATSON
    
  BUITEN DE OMGEVING VAN WASHINGTON, D.C.
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006. 12:41 uur
    
    
  De klappen maakten Orville wakker.
    
  Ze waren niet te zwaar of te talrijk, net genoeg om hem terug te brengen naar het land der levenden en hem te dwingen een van zijn voortanden op te hoesten, die beschadigd was door een klap met de schop. Terwijl de jonge Orville het uitspuugde, raasde de pijn van zijn gebroken neus door zijn schedel als een kudde wilde paarden. De klappen van de man met de amandelvormige ogen vormden een ritmisch ritme.
    
  'Kijk. Hij is wakker,' zei de oudere man tegen zijn partner, die lang en dun was. De oudere man sloeg Orville nog een paar keer tot hij kreunde. 'Je bent niet in de beste conditie, hè, kunde 3?'
    
  Orville lag naakt op de keukentafel, op zijn horloge na. Hoewel hij nooit thuis kookte - sterker nog, hij kookte nooit ergens - had hij een volledig uitgeruste keuken. Orville vervloekte zijn drang naar perfectie terwijl hij de kookspullen naast de gootsteen overzag en had spijt van de aankoop van die set scherpe keukenmessen, kurkentrekkers en barbecuespiesen...
    
  'Luisteren...'
    
  'Stil!'
    
  Een jongeman richtte een pistool op hem. De oudere man, die ergens in de dertig moet zijn geweest, pakte een van de spiesjes en liet die aan Orville zien. De scherpe punt flitste even in het licht van de halogeenplafondlampen.
    
  'Weet je wat dit is?'
    
  'Het is shashlik. Ze kosten $ 5,99 per set bij Walmart. Luister...' zei Orville, terwijl hij probeerde overeind te komen. Een andere man stak zijn hand tussen Orvilles dikke borsten en dwong hem weer te gaan liggen.
    
  'Ik zei toch dat je je mond moest houden.'
    
  Hij pakte de spies, boog zich voorover en stak de punt recht in Orvilles linkerhand. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde niet, zelfs niet toen het scherpe metaal zijn hand aan de houten tafel vastpinde.
    
  Orville was aanvankelijk te verbijsterd om te kunnen bevatten wat er gebeurd was. Toen voelde hij plotseling een pijnscheut door zijn arm gaan, als een elektrische schok. Hij schreeuwde het uit.
    
  "Weet je wie de spiesjes heeft uitgevonden?" vroeg de kleinere man, terwijl hij Orvilles gezicht vastgreep om hem te dwingen hem aan te kijken. "Dat waren onze mensen. In Spanje werden ze eigenlijk Moorse kebabs genoemd. Ze hebben ze uitgevonden toen het als slecht beleefd werd beschouwd om aan tafel met een mes te eten."
    
  Dat is het, klootzakken. Ik heb iets te zeggen.
    
  Orville was geen lafaard, maar ook niet dom. Hij wist hoeveel pijn hij kon verdragen, en hij wist wanneer hij geraakt werd. Hij haalde drie keer luidruchtig adem door zijn mond. Hij durfde niet door zijn neus te ademen en zo nog meer pijn te veroorzaken.
    
  'Oké, genoeg. Ik zal je vertellen wat je wilt weten. Ik zal zingen, ik zal de waarheid vertellen, ik zal een ruwe schets maken, wat plannen. Geweld is niet nodig.'
    
  Het laatste woord ging bijna over in een schreeuw toen hij zag dat de man nog een spies pakte.
    
  'Natuurlijk praat je. Maar we zijn geen martelcommissie. We zijn een uitvoerend comité. Het punt is dat we dit heel langzaam willen doen. Nazim, zet het pistool tegen zijn hoofd.'
    
  De man genaamd Nazim ging met een uitdrukkingsloze uitdrukking op zijn gezicht op een stoel zitten en drukte de loop van een pistool tegen Orvilles schedel. Orville verstijfde toen hij het koude metaal voelde.
    
  'Als je zin hebt om te praten... vertel me dan wat je weet over Hakan.'
    
  Orville sloot zijn ogen. Hij was bang. Dus, dat was het.
    
  'Niets. Ik hoorde hier en daar wat.'
    
  "Dat is onzin," zei de kleine man, terwijl hij hem drie keer sloeg. "Wie heeft je gezegd hem te volgen? Wie weet wat er in Jordanië is gebeurd?"
    
  'Ik weet niets over Jordanië.'
    
  'Je liegt.'
    
  'Het is waar. Ik zweer bij Allah!'
    
  Deze woorden leken iets in zijn aanvallers wakker te maken. Nazim drukte de loop van het pistool harder tegen Orvilles hoofd. De ander drukte een tweede spies tegen zijn naakte lichaam.
    
  "Je maakt me misselijk, kunde. Kijk hoe je je talent hebt gebruikt om je religie te gronde te richten en je moslimbroeders te verraden. En dat allemaal voor een handvol bonen."
    
  Hij streek met de punt van de spies over Orvilles borst en bleef even stilstaan op zijn linkerborst. Voorzichtig tilde hij een plooi vlees op en liet die toen plotseling vallen, waardoor er vet over zijn buik golfde. Het metaal liet een kras achter in het vlees en druppels bloed vermengden zich met het nerveuze zweet op Orvilles naakte lichaam.
    
  "Alleen was het niet bepaald een handvol bonen," vervolgde de man, terwijl hij het scherpe staal wat dieper in het vlees duwde. "Je hebt meerdere huizen, een mooie auto, werknemers... En kijk eens naar dat horloge, gezegend zij de naam van Allah."
    
  Je kunt hem pakken als je loslaat, dacht Orville, maar hij zei niets omdat hij niet nog een stalen staaf in zijn lijf wilde hebben. Verdorie, ik weet niet hoe ik hieruit moet komen.
    
  Hij probeerde iets te bedenken, wat dan ook, wat hij kon zeggen om de twee mannen met rust te laten. Maar de vreselijke pijn in zijn neus en arm schreeuwde hem toe dat zulke woorden niet bestonden.
    
  Met zijn vrije hand haalde Nazim het horloge van Orvilles pols en gaf het aan de andere man.
    
  'Hallo... Jaeger Lecoultre. Alleen het beste, toch? Hoeveel betaalt de overheid je om een verrader te zijn? Ik weet zeker dat het veel is. Genoeg om een horloge van twintigduizend dollar te kopen.'
    
  De man gooide zijn horloge op de keukenvloer en begon met zijn voeten te stampen alsof zijn leven ervan afhing. Het enige wat hij voor elkaar kreeg, was krassen op de wijzerplaat, waardoor het theatrale effect verloren ging.
    
  "Ik jaag alleen op criminelen," zei Orville. "Jij hebt geen monopolie op Allahs boodschap."
    
  "Waag het niet om Zijn naam nog eens te noemen," zei de kleine man, terwijl hij Orville in het gezicht spuugde.
    
  Orvilles bovenlip begon te trillen, maar hij was geen lafaard. Hij besefte plotseling dat hij op het punt stond te sterven, dus sprak hij met alle waardigheid die hij kon opbrengen. "Omak zanya fih erd 4," zei hij, terwijl hij de man recht in het gezicht keek en probeerde niet te stotteren. Woede flitste in de ogen van de man. Het was duidelijk dat de twee mannen dachten dat ze Orville konden breken en hem om zijn leven konden zien smeken. Ze hadden niet verwacht dat hij zo dapper zou zijn.
    
  "Je zult huilen als een klein meisje," zei de oudere man.
    
  Zijn hand kwam omhoog en kwam hard neer, waardoor de tweede spies in Orvilles rechterarm terechtkwam. Orville kon zich niet bedwingen en slaakte een kreet die zijn moed van enkele ogenblikken eerder logenstrafte. Bloed spoot in zijn open mond en hij begon te stikken, met hoestbuien die zijn lichaam doorkliefden van de pijn toen zijn handen werden losgetrokken van de spiesen die hen aan de houten tafel vasthielden.
    
  Geleidelijk nam het hoesten af en werden de woorden van de man werkelijkheid toen twee dikke tranen over Orvilles wangen rolden en op tafel terechtkwamen. Het leek erop dat dit alles was wat de man nodig had om Orville van zijn marteling te bevrijden. Hij had een nieuw keukengerei gekweekt: een lang mes.
    
  "Het is voorbij, kunde-'
    
  Een schot klonk, weerkaatste van de metalen pannen die aan de muur hingen, en de man viel op de grond. Zijn partner draaide zich niet eens om om te zien waar het schot vandaan kwam. Hij sprong over het aanrecht, zijn riemgesp kraste over de dure afwerking, en landde op zijn handen. Een tweede schot verbrijzelde een deel van de deurpost, zo'n 45 centimeter boven zijn hoofd, terwijl Nazim verdween.
    
  Orville, met een gehavend gezicht, zijn handpalmen doorboord en bloedend als een vreemde parodie op een kruisbeeld, kon zich nauwelijks omdraaien om te zien wie hem van een wisse dood had gered. Het was een magere, blonde man van rond de dertig, gekleed in een spijkerbroek en met iets wat leek op een hondenhalsband van een priester.
    
  "Mooie pose, Orville," zei de priester, terwijl hij hem voorbij rende in de achtervolging van de tweede terrorist. Hij dook achter de deurpost en sprong toen plotseling naar buiten, zijn pistool in beide handen. Het enige wat zich voor hem bevond, was een lege kamer met een open raam.
    
  De priester keerde terug naar de keuken. Orville zou zich verbaasd in zijn ogen hebben gewreven als zijn handen niet aan de tafel vastgepind hadden gezeten.
    
  'Ik weet niet wie je bent, maar dank je wel. Kijk alsjeblieft wat je kunt doen om me te laten gaan.'
    
  Met zijn beschadigde neus klonk het als 'ijswitte gloed'.
    
  "Knars op je tanden. Dit gaat pijn doen," zei de priester, terwijl hij de spies met zijn rechterhand vastgreep. Hoewel hij probeerde hem er recht uit te trekken, schreeuwde Orville nog steeds van de pijn. "Weet je, je bent niet makkelijk te vinden."
    
  Orville onderbrak hem en stak zijn hand op. De wond was duidelijk zichtbaar. Weer knarsetandend rolde Orville naar links en trok zelf de tweede spies eruit. Deze keer schreeuwde hij niet.
    
  "Kun je lopen?" vroeg de priester, terwijl hij hem hielp met opstaan.
    
  'De paus is Pools?'
    
  'Niet meer. Mijn auto staat in de buurt. Enig idee waar je gast is gebleven?'
    
  'Hoe moet ik dat nou weten?', zei Orville, terwijl hij een rol keukenpapier naast het raam pakte en zijn handen in dikke lagen papier wikkelde, alsof het enorme proppen suikerspin waren die langzaam roze begonnen te kleuren van het bloed.
    
  'Laat dat liggen en ga bij het raam vandaan. Ik verbind je wel in de auto. Ik dacht dat je een terrorisme-expert was.'
    
  'En ik neem aan dat jij van de CIA bent?' Ik dacht dat ik geluk had.'
    
  'Nou ja, min of meer. Mijn naam is Albert en ik kom uit ISL 5.'
    
  'Link? Met wie? Vaticaan?'
    
  Albert antwoordde niet. Agenten van de Heilige Alliantie hebben hun banden met de groep nooit erkend.
    
  "Vergeet het dan maar," zei Orville, vechtend tegen de pijn. "Kijk, niemand hier kan ons helpen. Ik betwijfel of iemand de schoten überhaupt heeft gehoord. De dichtstbijzijnde buren wonen een halve mijl verderop. Heb je een mobiele telefoon?"
    
  'Geen goed idee. Als de politie komt, brengen ze je naar het ziekenhuis en willen ze je dan ondervragen. De CIA komt over een halfuur met een boeket bloemen naar je kamer.'
    
  'Dus je weet hoe je dit ding moet gebruiken?', vroeg Orville, wijzend naar het pistool.
    
  'Niet echt. Ik haat wapens. Je hebt geluk dat ik die vent heb neergestoken en niet jij.'
    
  "Nou, je kunt ze maar beter leuk gaan vinden," zei Orville, terwijl hij zijn suikerspinhanden omhoog hield en zijn pistool richtte. "Wat voor soort agent ben jij?"
    
  "Ik heb alleen een basisopleiding gehad," zei Albert grimmig. "Mijn ding is computers."
    
  "Nou, dit is echt geweldig! Ik begin me duizelig te voelen," zei Orville, die bijna flauwviel. Het enige wat hem ervan weerhield om op de grond te vallen, was Alberts hand.
    
  'Denk je dat je bij de auto kunt komen, Orville?'
    
  Orville knikte, maar hij was er nog niet helemaal zeker van.
    
  "Hoeveel zijn er?" vroeg Albert.
    
  'De enige die nog over is, is degene die je hebt weggejaagd. Maar hij wacht wel op ons in de tuin.'
    
  Albert keek even uit het raam, maar zag niets in de duisternis.
    
  'Laten we dan gaan. De helling af, dichter bij de muur... hij kan overal zijn.'
    
    
  52
    
    
    
  HET VEILIGE HUIS VAN ORVILLE WATSON
    
  BUITEN DE OMGEVING VAN WASHINGTON, D.C.
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006. 13:03 uur.
    
    
  Nazim was erg bang.
    
  Hij had zich de scène van zijn martelaarschap al vaak voorgesteld. Abstracte nachtmerries waarin hij zou omkomen in een kolossale vuurbal, iets enorms, uitgezonden op televisie over de hele wereld. Harufs dood was een absurde teleurstelling, die Nazim verward en bang achterliet.
    
  Hij vluchtte de tuin in, bang dat de politie elk moment kon verschijnen. Even werd hij verleid door de hoofdingang, die nog halfopen stond. Het geluid van krekels en cicaden vulde de nacht met belofte en leven, en even aarzelde Nazim.
    
  Nee. Ik heb mijn leven gewijd aan de glorie van Allah en de redding van mijn dierbaren. Wat zou er met mijn familie gebeuren als ik nu zou weglopen, als ik zou verzachten?
    
  Dus ging Nazim niet de poort uit. Hij bleef in de schaduw, achter een rij uit de kluiten gewassen leeuwenbekjes die nog een paar gelige bloesems hadden. In een poging de spanning in zijn lichaam te verlichten, verplaatste hij zijn pistool van de ene hand naar de andere.
    
  Ik ben in goede conditie. Ik sprong over het aanrecht. De kogel die achter me aan kwam, miste me op een haar na. Een van hen is een priester, en de ander is gewond. Ik ben meer dan een partij voor hen. Ik hoef alleen maar de weg naar de poort in de gaten te houden. Als ik politieauto's hoor, klim ik over de muur. Het is duur, maar ik kan het. Er is een plek rechts die er wat lager uitziet. Jammer dat Haruf er niet is. Hij was een genie in het openen van deuren. De poort naar het landgoed kostte hem maar vijftien seconden. Ik vraag me af of hij al bij Allah is? Ik zal hem missen. Hij had gewild dat ik was gebleven om Watson af te maken. Hij zou nu dood zijn als Haruf niet zo lang had gewacht, maar niets maakte hem bozer dan iemand die zijn eigen broeders heeft verraden. Ik weet niet hoe het de jihad zou helpen als ik vanavond zou sterven zonder eerst de kunda te verwijderen. Nee. Zo kan ik niet denken. Ik moet me concentreren op wat belangrijk is. Het rijk waarin ik geboren ben, is voorbestemd om te vallen. En ik zal daaraan bijdragen met mijn bloed. Al zou ik willen dat het vandaag niet gebeurde.
    
  Er klonk een geluid vanaf het pad. Nazim luisterde aandachtiger. Ze kwamen dichterbij. Hij moest snel handelen. Hij moest...
    
  'Oké. Laat je wapen vallen. Ga door.'
    
  Nazim dacht er niet eens over na. Hij sprak geen laatste gebed uit. Hij draaide zich gewoon om, met zijn pistool in de hand.
    
    
  Albert, die via de achterkant van het huis naar buiten was gekomen en dicht bij de muur was gebleven om veilig de poort te bereiken, zag in het donker de fluorescerende strepen op Nazims Nike-sneakers. Het was niet hetzelfde als toen hij instinctief op Haruf had geschoten om Orvilles leven te redden en hem bij puur toeval had geraakt. Deze keer verraste hij de jongeman slechts een paar meter verderop. Albert zette beide voeten op de grond, richtte op Nazims borstkas en haalde de trekker half over, hem dwingend het wapen te laten vallen. Toen Nazim zich omdraaide, haalde Albert de trekker helemaal over, waardoor de borstkas van de jongeman openscheurde.
    
    
  Nazim was zich slechts vaag bewust van het schot. Hij voelde geen pijn, hoewel hij zich wel bewust was van de klap. Hij probeerde zijn armen en benen te bewegen, maar het had geen zin en hij kon niet praten. Hij zag de schutter over zich heen leunen, zijn pols voelen en toen zijn hoofd schudden. Even later verscheen Watson. Nazim zag een druppel van Watsons bloed vallen toen hij over zich heen boog. Hij wist nooit of die druppel zich vermengde met zijn eigen bloed dat uit de borstwond stroomde. Zijn zicht werd met elke seconde waziger, maar hij kon nog steeds Watsons stem horen, biddend.
    
  Gezegend zij Allah, die ons het leven heeft gegeven en de mogelijkheid om Hem rechtvaardig en eerlijk te verheerlijken. Gezegend zij Allah, die ons de Heilige Koran heeft geleerd, waarin staat dat zelfs als iemand een hand tegen ons zou opheffen om ons te doden, wij geen hand tegen hem zouden moeten opheffen. Vergeef hem, Heer van het Universum, want zijn zonden zijn de zonden van de bedrogen onschuldigen. Bescherm hem tegen de kwellingen van de Hel en breng hem dicht bij U, o Heer van de Troon.
    
  Nadien voelde Nazim zich veel beter. Het was alsof er een last van hem afviel. Hij gaf alles voor Allah. Hij liet zich in zo'n staat van vrede zinken dat hij, toen hij in de verte politiesirenes hoorde, ze aanzag voor het geluid van krekels. Een van hen zong vlak naast zijn oor, en dat was het laatste wat hij hoorde.
    
    
  Een paar minuten later bogen twee politieagenten in uniform zich over een jongeman in een Washington Redskins-shirt. Zijn ogen waren open en hij keek naar de lucht.
    
  'Centrale, dit is eenheid 23. We hebben 10:54. Stuur een ambulance-'
    
  'Vergeet het maar. Het is hem niet gelukt.'
    
  'Centrale, annuleer die ambulance voorlopig. Wij zetten de plaats delict alvast af.'
    
  Een van de agenten keek naar het gezicht van de jongeman en vond het jammer dat hij aan zijn verwondingen was overleden. Hij was jong genoeg om mijn zoon te zijn. Maar de man zou daar geen slaap over verliezen. Hij had genoeg dode kinderen op straat in Washington gezien om het Oval Office mee te bedekken. En toch had geen van hen zo'n uitdrukking als deze.
    
  Even overwoog hij zijn partner te bellen en te vragen wat er in vredesnaam mis was met die vredige glimlach van die kerel. Natuurlijk deed hij dat niet.
    
  Hij was bang om belachelijk over te komen.
    
    
  53
    
    
    
  Ergens in Fairfax County, Virginia
    
  Zaterdag 15 juli 2006, 14:06 uur.
    
    
  Het veilige huis van Orville Watson en dat van Albert lagen bijna veertig kilometer uit elkaar. Orville legde de afstand af op de achterbank van Alberts Toyota, half slapend en half bij bewustzijn, maar zijn handen waren tenminste goed verbonden, dankzij de EHBO-doos die de priester in zijn auto had.
    
  Een uur later, gekleed in een badstof gewaad - het enige dat Albert had dat hem paste - slikte Orville een aantal Tylenol-tabletten en spoelde ze door met het sinaasappelsap dat de priester hem had gebracht.
    
  'Je hebt veel bloed verloren. Dit zal helpen de situatie te stabiliseren.'
    
  Orville wilde niets liever dan zijn lichaam stabiliseren in een ziekenhuisbed, maar gezien zijn beperkte mogelijkheden besloot hij dat hij net zo goed bij Albert kon blijven.
    
  'Hebben jullie toevallig een Hershey's reep?'
    
  'Nee, sorry. Ik kan geen chocolade eten - daar krijg ik puistjes van. Maar ik ga zo even langs bij Seven Eleven om wat te eten te halen, een paar oversized T-shirts en misschien wat snoep als je wilt.'
    
  'Vergeet het maar. Na wat er vanavond is gebeurd, denk ik dat ik Hershey de rest van mijn leven ga haten.'
    
  Albert haalde zijn schouders op. "Het is aan jou."
    
  Orville gebaarde naar de vele computers die Alberts woonkamer rommelig maakten. Tien monitoren stonden op een tafel van ruim vier meter lang, verbonden met een wirwar van kabels zo dik als de dij van een atleet die over de vloer naast de muur liepen. "U hebt uitstekende apparatuur, meneer de Internationale Contactpersoon," zei Orville, de spanning brekend. Kijkend naar de priester, realiseerde hij zich dat ze allebei in hetzelfde schuitje zaten. Zijn handen trilden lichtjes en hij leek een beetje de weg kwijt. "Een Harper Edwards-systeem met TINCom-moederborden... Dus u hebt me opgespoord, toch?"
    
  'Je offshorebedrijf in Nassau, het bedrijf waarmee je het safehouse hebt gekocht. Het kostte me achtenveertig uur om de server te vinden waar de oorspronkelijke transactie was opgeslagen. Tweeduizendhonderddrieënveertig stappen. Je bent een brave jongen.'
    
  "Jij ook," zei Orville onder de indruk.
    
  De twee mannen keken elkaar aan en knikten, ze herkenden hun medehackers. Voor Albert betekende dit korte moment van ontspanning dat de schok die hij had onderdrukt, plotseling zijn lichaam binnendrong als een groep hooligans. Albert haalde de badkamer niet. Hij kotste in de kom popcorn die hij de avond ervoor op tafel had gezet.
    
  'Ik heb nog nooit iemand vermoord. Deze kerel... Ik heb de andere kerel niet eens opgemerkt omdat ik moest handelen, ik schoot zonder na te denken. Maar die jongen... hij was gewoon een jongen. En hij keek me recht in de ogen.'
    
  Orville zei niets, omdat hij niets te zeggen had.
    
  Ze bleven zo tien minuten staan.
    
  "Nu begrijp ik hem," zei de jonge priester uiteindelijk.
    
  'WHO?'
    
  'Mijn vriend. Iemand die moest doden en daaronder heeft geleden.'
    
  'Heb je het over Fowler?'
    
  Albert keek hem wantrouwend aan.
    
  'Hoe ken je deze naam?'
    
  'Omdat deze hele chaos begon toen Cain Industries mijn diensten contracteerde. Ze wilden alles weten over pater Anthony Fowler. En het valt me op dat jij ook priester bent.'
    
  Dit maakte Albert nog nerveuzer. Hij greep Orville bij zijn mantel.
    
  'Wat heb je ze verteld?' riep hij. 'Ik moet het weten!'
    
  "Ik heb ze alles verteld," zei Orville vastberaden. "Zijn opleiding, zijn betrokkenheid bij de CIA, bij de Heilige Alliantie..."
    
  'Oh God! Weten ze zijn echte missie?'
    
  'Ik weet het niet. Ze stelden me twee vragen. De eerste was: wie is hij? De tweede was: wie zou belangrijk voor hem zijn?'
    
  'Wat heb je ontdekt? En hoe?'
    
  'Ik heb niets ontdekt. Ik zou het opgegeven hebben als ik geen anonieme envelop had ontvangen met een foto en de naam van de verslaggever: Andrea Otero. In de brief in de envelop stond dat Fowler er alles aan zou doen om te voorkomen dat haar iets zou overkomen.'
    
  Albert liet Orvilles gewaad los en begon door de kamer te lopen, terwijl hij probeerde alles te reconstrueren.
    
  "Het begint allemaal te kloppen... Toen Kaïn naar het Vaticaan ging en vertelde dat hij de sleutel tot het vinden van de Ark in handen had, en dat die mogelijk in handen was van een oude nazi-oorlogsmisdadiger, beloofde Sirin zijn getuige in te schakelen. In ruil daarvoor zou Kaïn een Vaticaanse waarnemer meenemen op de expeditie. Door Otero's naam te noemen, zorgde Sirin ervoor dat Kaïn Fowler zou toestaan deel te nemen aan de expeditie, omdat Chirin hem dan via Otero kon controleren, en dat Fowler de missie om haar te beschermen zou accepteren. Manipulatieve klootzak," zei Albert, terwijl hij een glimlach onderdrukte die half walging, half bewondering uitstraalde.
    
  Orville keek hem met open mond aan.
    
  'Ik begrijp geen woord van wat je zegt.'
    
  'Je hebt geluk: als je dat had gedaan, had ik je moeten vermoorden. Grapje. Kijk, Orville, ik heb je leven niet gehaast omdat ik een CIA-agent ben. Dat ben ik niet. Ik ben slechts een schakel in een keten die een vriend een plezier doet. En die vriend verkeert in groot gevaar, mede vanwege het rapport dat je over hem aan Cain hebt gegeven. Fowler is in Jordanië, op een krankzinnige expeditie om de Ark des Verbonds te bergen. En hoe vreemd het ook mag lijken, de expeditie zou wel eens succesvol kunnen zijn.'
    
  "Khakan," zei Orville nauwelijks hoorbaar. "Ik heb per ongeluk iets over Jordan en Khukan geleerd. Ik heb de informatie doorgegeven aan Cain."
    
  'De jongens van het bedrijf hebben dit van jullie harde schijven gehaald, maar verder niets.'
    
  'Ik heb een vermelding van Cain gevonden op een van de mailservers die door terroristen worden gebruikt. Hoeveel weet jij over islamitisch terrorisme?'
    
  "Precies wat ik in de New York Times las.
    
  'Dan zijn we nog niet eens aan het begin. Hier is een spoedcursus. De hoge dunk die de media hebben van Osama bin Laden, de schurk in deze film, is betekenisloos. Al-Qaida als superkwaadaardige organisatie bestaat niet. Er is geen hoofd om af te hakken. Jihad heeft geen hoofd. Jihad is een gebod van God. Er zijn duizenden cellen op verschillende niveaus. Ze controleren en inspireren elkaar, maar hebben niets met elkaar gemeen.'
    
  'Hiertegen is onmogelijk te vechten.'
    
  'Precies. Het is alsof je een ziekte probeert te genezen. Er is geen wondermiddel zoals een invasie in Irak, Libanon of Iran. We kunnen alleen witte bloedcellen produceren om bacteriën één voor één te doden.'
    
  'Het is jouw taak.'
    
  'Het probleem is dat het onmogelijk is om islamitische terreurcellen binnen te dringen. Ze zijn niet omkoopbaar. Wat hen drijft is religie, of in ieder geval hun verdraaide begrip ervan. Ik denk dat je dat wel kunt begrijpen.'
    
  Albert keek verlegen.
    
  "Ze gebruiken een andere woordenschat," vervolgde Orville. "Het is een te complexe taal voor dit land. Ze hebben misschien wel tientallen verschillende aliassen, ze gebruiken een andere kalender... een westerling heeft tientallen controles en mentale codes nodig voor elk stukje informatie. Daar kom ik in beeld. Met een muisklik ben ik er, tussen een van deze fanatici en een andere vijfduizend kilometer verderop."
    
  'Internet'.
    
  "Het ziet er veel beter uit op het computerscherm," zei Orville, terwijl hij over zijn platte neus streek, die nu oranje was van de Betadine. Albert probeerde hem recht te trekken met een stuk karton en wat plakband, maar hij wist dat als hij Orville niet snel naar het ziekenhuis bracht, ze hem over een maand weer zouden moeten breken om hem recht te trekken.
    
  Albert dacht even na.
    
  'Dus deze Hakan, hij ging achter Kaïn aan.'
    
  "Ik herinner me niet veel, behalve dat de man behoorlijk serieus leek. De waarheid is dat wat ik Kaine gaf, pure informatie was. Ik heb niet de kans gehad om het in detail te analyseren."
    
  'Dan...'
    
  'Weet je, het was net een gratis proefmonster. Je geeft ze een klein beetje, en dan leun je achterover en wacht je. Uiteindelijk vragen ze om meer. Kijk me niet zo aan. Mensen moeten hun brood verdienen.'
    
  "We moeten deze informatie terugkrijgen," zei Albert, terwijl hij met zijn vingers op zijn stoel trommelde. "Ten eerste omdat de mensen die je hebben aangevallen zich zorgen maakten over wat je wist. En ten tweede omdat, als Hookan deel uitmaakt van de expeditie..."
    
  'Al mijn bestanden zijn verdwenen of verbrand.'
    
  'Niet allemaal. Er is een kopie.'
    
  Orville begreep niet meteen wat Albert bedoelde.
    
  'Geen sprake van. Maak er geen grapjes over. Deze plek is ondoordringbaar.'
    
  "Niets is onmogelijk, behalve één ding: ik moet nog een minuut zonder eten zien te overleven," zei Albert, terwijl hij de autosleutels pakte. "Probeer te ontspannen. Ik ben over een halfuurtje terug."
    
  De priester stond op het punt te vertrekken toen Orville hem riep. Alleen al de gedachte aan een inbraak in de vesting Kain Tower maakte Orville onrustig. Er was maar één manier om zijn zenuwen te bedwingen.
    
  'Albert...?'
    
  'Ja?'
    
  'Ik ben anders over chocolade gaan denken.'
    
    
  54
    
    
    
  HACAN
    
  De Imam had gelijk.
    
  Hij vertelde hem dat de jihad zijn ziel en hart zou binnendringen. Hij waarschuwde hem voor degenen die hij zwakke moslims noemde, omdat zij ware gelovigen radicalen noemden.
    
  Je kunt niet bang zijn voor hoe andere moslims zullen reageren op wat we doen. God heeft hen niet voorbereid op deze taak. Hij heeft hun hart en ziel niet aangewakkerd met het vuur dat in ons leeft. Laat ze maar denken dat de islam een religie van vrede is. Het helpt ons. Het verzwakt de verdediging van onze vijanden; het creëert gaten waardoor wij kunnen binnendringen. Het barst uit zijn voegen.
    
  Hij voelde het. Hij kon de kreten in zijn hart horen, die slechts gemompel op de lippen van anderen waren.
    
  Hij voelde dit voor het eerst toen hem werd gevraagd de jihad te leiden. Hij werd uitgenodigd omdat hij een bijzonder talent had. Het was niet gemakkelijk geweest om het respect van zijn broeders te verdienen. Hij was nooit in de vlaktes van Afghanistan of Libanon geweest. Hij volgde niet het orthodoxe pad, en toch klampte het Woord zich vast aan het diepst van zijn wezen, zoals een wijnstok aan een jonge boom.
    
  Het gebeurde buiten de stad, in een pakhuis. Verschillende broeders hielden een ander tegen die de verleidingen van de buitenwereld had laten botsen met Gods geboden.
    
  De imam zei hem dat hij standvastig moest blijven en zijn waarde moest bewijzen. Alle ogen zouden op hem gericht zijn.
    
  Op weg naar het pakhuis kocht hij een injectienaald en drukte de punt lichtjes tegen het autoportier. Hij moest met de verrader gaan praten, degene die juist wilde profiteren van de gemakken die ze van de aardbodem zouden vegen. Zijn taak was hem van zijn vergissing te overtuigen. Volledig naakt, met handen en voeten gebonden, was de man ervan overtuigd dat hij zou gehoorzamen.
    
  In plaats van te praten, liep hij het pakhuis binnen, liep recht op de verrader af en prikte een gebogen injectiespuit in het oog van de man. Hij negeerde zijn geschreeuw en trok de spuit eruit, waardoor zijn oog gewond raakte. Zonder te wachten stak hij in het andere oog en trok het eruit.
    
  Nog geen vijf minuten later smeekte de verrader hen hem te doden. Hakan glimlachte. De boodschap was duidelijk. Zijn taak was om pijn te veroorzaken en degenen die zich tegen God hadden gekeerd, te laten sterven.
    
  Hakan. Spuit.
    
  Die dag kreeg hij zijn naam.
    
    
  55
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zaterdag 15 juli 2006, 12:34 uur.
    
    
  'Wit-Russisch, alstublieft.'
    
    
  "U verrast me, Miss Otero. Ik had gedacht dat u een Manhattan zou drinken, iets trendyer en postmoderner," zei Raymond Kane glimlachend. "Laat mij het zelf maar mixen. Dank u wel, Jacob."
    
  'Weet u het zeker, meneer?', vroeg Russell, die er niet bepaald blij mee leek om de oude man alleen te laten met Andrea.
    
  'Rustig maar, Jacob. Ik ga Miss Otero niet aanvallen. Tenzij ze dat wil.'
    
  Andrea merkte dat ze bloosde als een schoolmeisje. Terwijl de miljardair het drankje klaarmaakte, bekeek ze haar omgeving. Drie minuten eerder, toen Jacob Russell haar uit de ziekenboeg kwam halen, was ze zo nerveus geweest dat haar handen trilden. Na een paar uur besteed te hebben aan het herzien, polijsten en vervolgens herschrijven van haar vragen, scheurde ze vijf pagina's uit haar notitieboekje, propte ze tot een prop en stopte ze in haar zak. Deze man was niet normaal, en ze ging hem geen normale vragen stellen.
    
  Toen ze Kains tent binnenkwam, begon ze te twijfelen aan haar beslissing. De tent was verdeeld in twee kamers. De ene was een soort hal, waar Jacob Russell blijkbaar werkte. Er stonden een bureau, een laptop en, zoals Andrea vermoedde, een kortegolfradio.
    
  Zo blijf je in contact met het schip. Ik dacht dat je niet, zoals de rest van ons, afgesneden zou worden.
    
  Rechts scheidde een dun gordijn de hal van Kaines kamer, een bewijs van de symbiose tussen de jonge assistent en de oude man.
    
  Ik vraag me af hoe ver deze twee gaan in hun relatie. Er is iets wat ik niet vertrouw aan onze vriend Russell, met zijn metroseksuele houding en zijn ego. Ik vraag me af of ik daar in het interview op moet wijzen.
    
  Toen ze door het gordijn liep, ving ze een vleugje sandelhout op. Een eenvoudig bed - hoewel zeker comfortabeler dan de luchtbedden waarop we sliepen - besloeg één kant van de kamer. Een kleinere versie van het toilet/de douche die de rest van de expeditie deelde, een klein bureau zonder papieren - en geen zichtbare computer - een kleine bar en twee stoelen completeerden de inrichting. Alles was wit. Een stapel boeken, zo hoog als Andrea, dreigde om te vallen als iemand te dichtbij kwam. Ze probeerde de titels te lezen toen Cain verscheen en recht op haar af liep om haar te begroeten.
    
  Van dichtbij leek hij langer dan toen Andrea hem op het achterdek van de Behemoth had gezien. 1,70 meter gerimpeld vlees, wit haar, witte kleren, blote voeten. Toch was het algehele beeld vreemd jeugdig, totdat je beter naar zijn ogen keek: twee blauwe gaten omringd door wallen en rimpels die zijn leeftijd in perspectief plaatsten.
    
  Hij stak zijn hand niet uit, waardoor Andrea in de lucht bleef hangen terwijl hij haar aankeek met een glimlach die meer verontschuldigend klonk. Jacob Russell had haar al gewaarschuwd Kane onder geen beding aan te raken, maar ze zou zichzelf niet trouw blijven als ze het niet probeerde. Hoe dan ook, het gaf haar een zeker voordeel. De miljardair voelde zich duidelijk een beetje ongemakkelijk toen hij Andrea een cocktail aanbood. De verslaggeefster, trouw aan haar beroep, was niet van plan een drankje te weigeren, ongeacht het tijdstip.
    
  "Je kunt veel over iemand vertellen door te kijken naar wat hij drinkt," zei Cain nu, terwijl hij haar het glas aanreikte. Hij hield zijn vingers dicht bij de rand, zodat Andrea genoeg ruimte had om het aan te pakken zonder het aan te raken.
    
  'Echt? En wat zegt de White Russian over mij?', vroeg Andrea, terwijl ze ging zitten en haar eerste slok nam.
    
  'Even kijken... Zoete drank, veel wodka, koffielikeur, room. Dat zegt me dat je graag drinkt, dat je weet hoe je met alcohol om moet gaan, dat je de tijd hebt genomen om te ontdekken wat je lekker vindt, dat je rekening houdt met je omgeving en dat je kieskeurig bent.'
    
  "Uitstekend," zei Andrea met een vleugje ironie, haar beste verdediging wanneer ze het niet meer wist. "Weet je wat? Ik zou zeggen dat je je van tevoren had verdiept en heel goed wist dat ik graag dronk. Je vindt geen fles verse room in een mobiele bar, laat staan in een bar van een miljardair met agorafobie die zelden klanten heeft, vooral niet midden in de Jordaanse woestijn, en die, voor zover ik kan zien, whisky met water drinkt."
    
  "Nou, nu ben ik degene die verrast is," zei Kane terwijl hij met zijn rug naar de verslaggever stond en zichzelf een drankje inschonk.
    
  'Dat komt net zo dicht bij de waarheid als het verschil in onze banksaldi, meneer Kane.'
    
  De miljardair draaide zich naar haar om, fronste zijn wenkbrauwen, maar zei niets.
    
  "Ik zou zeggen dat het meer een test was, en ik heb je het antwoord gegeven dat je verwachtte," vervolgde Andrea. "Vertel me nu alsjeblieft waarom je me dit interview geeft."
    
  Kain pakte een andere stoel, maar ontweek Andrea's blik.
    
  'Het was onderdeel van onze overeenkomst.'
    
  'Ik denk dat ik de verkeerde vraag heb gesteld. Waarom ik?'
    
  "Ah, de vloek van de g'vir, de rijke man. Iedereen wil zijn verborgen motieven kennen. Iedereen denkt dat hij een plan heeft, vooral als hij Joods is."
    
  'Je hebt mijn vraag niet beantwoord.'
    
  'Jonge dame, ik vrees dat u zult moeten beslissen welk antwoord u wilt: het antwoord op deze vraag of op alle andere.'
    
  Andrea beet op haar onderlip, woedend op zichzelf. De oude klootzak was slimmer dan hij eruitzag.
    
  Hij daagde me uit zonder ook maar een moment zijn veren te laten ruisen. Oké, ouwe, ik volg je voorbeeld. Ik ga mijn hart volledig openen, je verhaal inslikken, en wanneer je het het minst verwacht, zal ik precies ontdekken wat ik wil weten, zelfs al moet ik je tong met een pincet uitrukken.
    
  'Waarom drink je als je je medicijnen inneemt?', zei Andrea met een opzettelijk agressieve stem.
    
  "Ik neem aan dat u tot de conclusie bent gekomen dat ik medicijnen slik voor mijn agorafobie," antwoordde Kane. "Ja, ik slik medicijnen tegen angst, en nee, ik zou niet moeten drinken. Dat doe ik toch. Toen mijn overgrootvader tachtig was, vond mijn grootvader het vreselijk om hem te zien zweten. Dat is dronken. Onderbreek me alstublieft als u een Jiddisch woord niet begrijpt, mevrouw Otero."
    
  'Dan moet ik je geregeld onderbreken, want ik weet van niks.'
    
  'Zoals je wilt. Mijn overgrootvader dronk en dronk niet, en mijn grootvader zei altijd: "Je moet kalm blijven, Tate." Hij zei altijd: "Rot op, ik ben tachtig en ik drink wel als ik wil." Hij stierf op achtennegentigjarige leeftijd toen een muilezel hem in zijn maag trapte.'
    
  Andrea lachte. Cains stem veranderde terwijl hij over zijn voorouder sprak en bracht zijn anekdote tot leven als een natuurlijke verhalenverteller, met verschillende stemmen.
    
  'Je weet veel over je familie. Had je een hechte band met je ouderen?'
    
  Nee, mijn ouders stierven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ondanks de verhalen die ze me vertelden, herinner ik me weinig van hoe we mijn jeugd doorbrachten. Bijna alles wat ik over mijn familie weet, heb ik uit verschillende bronnen van buitenaf gehaald. Laten we zeggen dat ik, toen ik er eindelijk aan toekwam, heel Europa heb afgestruind op zoek naar mijn roots.
    
  "Vertel me eens over die roots. Vind je het erg als ik ons interview opneem?" vroeg Andrea, terwijl ze haar digitale recorder uit haar zak haalde. Hij kon vijfendertig uur aan hoogwaardige voice-overs opnemen.
    
  'Ga maar door. Dit verhaal begint tijdens een strenge winter in Wenen, met een Joods stel dat naar een naziziekenhuis loopt...'
    
    
  56
    
    
    
  ELLIS ISLAND, NEW YORK
    
  December 1943
    
    
  Yudel huilde zachtjes in de duisternis van het ruim. Het schip naderde de pier en de matrozen gebaarden de vluchtelingen, die elke centimeter van het Turkse vrachtschip hadden gevuld, om te vertrekken. Ze haastten zich allemaal naar voren op zoek naar frisse lucht. Maar Yudel bewoog niet. Hij greep Jora Mayers koude vingers vast en weigerde te geloven dat ze dood was.
    
  Dit was niet zijn eerste confrontatie met de dood. Hij had er al genoeg van gezien sinds hij de geheime plek in het huis van rechter Rath had verlaten. Ontsnappen uit dat kleine, benauwde maar veilige gat was een enorme schok geweest. Zijn eerste ervaring met zonlicht had hem geleerd dat er monsters leefden, in de open lucht. Zijn eerste ervaring in de stad had hem geleerd dat elk hoekje een schuilplaats was van waaruit hij de straat kon overzien voordat hij snel naar het volgende kon rennen. Zijn eerste ervaring met treinen had hem doodsbang gemaakt voor het lawaai en de monsters die door de gangpaden liepen, op zoek naar iemand om te grijpen. Gelukkig, als je ze een gele kaart gaf, zouden ze je niet lastigvallen. Zijn eerste ervaring met werken in de open lucht had hem een hekel aan sneeuw gegeven, en de bittere kou had zijn voeten bevroren terwijl hij liep. Zijn eerste ontmoeting met de zee was een ontmoeting met angstaanjagende en onmogelijke ruimtes, een gevangenismuur van binnenuit gezien.
    
  Op het schip dat hem naar Istanbul bracht, voelde Yudel zich beter, weggedoken in een donker hoekje. Het kostte hen slechts anderhalve dag om de Turkse haven te bereiken, maar het duurde zeven maanden voordat ze konden vertrekken.
    
  Jora Mayer vocht onvermoeibaar voor een uitreisvisum. Turkije was destijds een neutraal land en vele vluchtelingen verdrongen zich op de kades en vormden lange rijen voor consulaten en humanitaire organisaties zoals de Rode Halve Maan. Met de dag die verstreek beperkte Groot-Brittannië het aantal Joden dat Palestina binnenkwam. De Verenigde Staten weigerden meer Joden toe te laten. De wereld bleef doof voor het alarmerende nieuws over massamoord in concentratiekampen. Zelfs een gerenommeerde krant als de Londense krant The Times deed de nazi-genocide af als louter "horrorverhalen".
    
  Ondanks alle obstakels deed Jora wat ze kon. Ze bedelde op straat en bedekte de kleine Yudel 's nachts met haar jas. Ze probeerde het geld dat Dr. Rath haar gaf te vermijden. Ze sliepen waar ze maar konden. Soms was het een stinkend hotel of de drukke lobby van de Red Crescent, waar vluchtelingen 's nachts elke centimeter van de grijze tegelvloer bedekten, en de mogelijkheid om op te staan om hun behoefte te doen een luxe was.
    
  Het enige wat Jora kon doen was hopen en bidden. Ze had geen contacten en sprak alleen Jiddisch en Duits. Het eerste weigerde ze te gebruiken, omdat het nare herinneringen opriep. Haar gezondheid verbeterde niet. Die ochtend, toen ze voor het eerst bloed ophoestte, besloot ze dat ze niet langer kon wachten. Ze verzamelde al haar moed en besloot al hun resterende geld te geven aan een Jamaicaanse matroos die aan boord van een vrachtschip onder Amerikaanse vlag werkte. Het schip zou over een paar dagen vertrekken. Een bemanningslid wist het het ruim binnen te smokkelen. Daar mengde het zich tussen honderden mensen die het geluk hadden Joodse familieleden in de Verenigde Staten te hebben die hun visumaanvragen steunden.
    
  Jora stierf zesendertig uur voor zijn aankomst in de Verenigde Staten aan tuberculose. Yudel week geen moment van haar zijde, ondanks zijn eigen ziekte. Hij kreeg een ernstige oorontsteking en zijn gehoor was dagenlang geblokkeerd. Zijn hoofd voelde aan als een vat vol jam, en elk hard geluid klonk als een paard dat op het deksel galoppeerde. Daarom kon hij de matroos die hem toeschreeuwde dat hij moest vertrekken, niet horen. Moe van het bedreigen van de jongen, begon de matroos hem te schoppen.
    
  Kom op, idioot. Ze wachten op je bij de douane.'
    
  Yudel probeerde Jora opnieuw tegen te houden. De zeeman - een kleine, puisterige man - greep hem bij zijn nek en rukte hem met geweld weg.
    
  Er komt iemand en die zal haar meenemen. Jij, ga weg!'
    
  De jongen rukte zich los. Hij doorzocht Jora's jas en vond de brief van zijn vader waar Jora hem zo vaak over had verteld. Hij pakte hem en verstopte hem in zijn shirt voordat de zeeman hem weer vastgreep en hem het angstaanjagende daglicht in duwde.
    
  Yudel daalde de trap af naar het gebouw, waar douanebeambten in blauwe uniformen aan lange tafels stonden te wachten om de rijen immigranten te verwerken. Rillend van de koorts stond Yudel in de rij. Zijn voeten brandden in hun versleten laarzen, verlangend om te ontsnappen en zich te verbergen voor het licht.
    
  Eindelijk was hij aan de beurt. Een douanebeambte met kleine ogen en dunne lippen keek hem over zijn bril met gouden montuur aan.
    
  - Naam en visum?
    
  Yudel staarde naar de vloer. Hij begreep het niet.
    
  Ik heb niet de hele dag. Je naam en je visum. Ben je verstandelijk gehandicapt?'
    
  Een andere douanebeambte, jonger en met een borstelige snor, probeerde zijn collega te kalmeren.
    
  Kalmeer, Creighton. Hij reist alleen en begrijpt het niet.'
    
  Deze Joodse ratten begrijpen meer dan je denkt. Verdomme! Vandaag is mijn laatste schip en mijn laatste rat. Ik heb een koud biertje voor me klaarstaan bij Murphy's. Als je daar blij van wordt, zorg dan goed voor hem, Gunther.
    
  Een ambtenaar met een grote snor liep om de balie heen en hurkte voor Yudel neer. Hij begon tegen Yudel te praten, eerst in het Frans, toen in het Duits en toen in het Pools. De jongen bleef naar de vloer staren.
    
  "Hij heeft geen visum en hij is geestelijk gehandicapt. We sturen hem met het volgende verdomde schip terug naar Europa," greep de brildragende ambtenaar in. "Zeg iets, idioot." Hij leunde over de tafel en sloeg Yudel in zijn oor.
    
  Even voelde Yudel niets. Maar toen voelde hij plotseling pijn in zijn hoofd, alsof hij gestoken was, en er spoot een straal hete pus uit zijn ontstoken oor.
    
  Hij riep het woord "compassie" in het Jiddisch.
    
  "Rahmones!"
    
  De ambtenaar met de snor keerde zich boos naar zijn collega.
    
  "Genoeg, Creighton!"
    
  'Onbekend kind, verstaat de taal niet, geen visum. Uitzetting.'
    
  De man met de snor doorzocht snel de zakken van de jongen. Er was geen visum. Sterker nog, er zat niets in zijn zakken behalve een paar broodkruimels en een envelop met Hebreeuwse letters. Hij controleerde of er geld was, maar vond alleen de brief, die hij terug in Yudels zak stopte.
    
  'Hij heeft je te pakken, verdomme! Heb je zijn naam niet gehoord? Hij is waarschijnlijk zijn visum kwijt. Je wilt hem toch niet deporteren, Creighton. Als je dat wel doet, zitten we hier nog een kwartier.'
    
  De brildragende ambtenaar haalde diep adem en gaf toe.
    
  Zeg hem dat hij zijn achternaam hardop moet zeggen, zodat ik hem kan horen, en dan gaan we een biertje drinken. Als hij dat niet doet, riskeert hij directe deportatie.
    
  "Help me, jongen," fluisterde de man met de snor. "Geloof me, je wilt niet terug naar Europa of in een weeshuis belanden. Je moet deze man ervan overtuigen dat er mensen zijn die op je wachten." Hij probeerde het opnieuw, met het enige woord dat hij in het Jiddisch kende. "Mishpoche?" betekent: familie.
    
  Met trillende lippen, nauwelijks hoorbaar, sprak Yudel zijn tweede woord uit. 'Cohen,' zei hij.
    
  De man met de snor keek opgelucht naar de man met de bril.
    
  'Je hebt hem gehoord. Zijn naam is Raymond. Zijn naam is Raymond Kane.'
    
    
  57
    
    
    
  KINE
    
  Knielend voor het plastic toilet in de tent, vocht hij tegen de aandrang om te braken, terwijl zijn assistent tevergeefs probeerde hem wat water te laten drinken. De oude man slaagde er uiteindelijk in de misselijkheid te bedwingen. Hij haatte overgeven, dat ontspannende maar uitputtende gevoel van alles wat hem van binnenuit verteerde uit te drijven. Het was een ware weerspiegeling van zijn ziel.
    
  'Je hebt geen idee hoeveel dit me gekost heeft, Jacob. Je hebt geen idee wat er in de spreekladder 6 staat... Als ik met haar praat, voel ik me zo kwetsbaar. Ik kon het niet meer aan. Ze wil nog een sessie.'
    
  'Ik vrees dat u het nog een tijdje met haar zult moeten uithouden, meneer.'
    
  De oude man keek naar de bar aan de overkant van de zaal. Zijn assistent zag de richting van zijn blik en wierp hem een afkeurende blik toe, waarop de oude man zijn blik afwendde en zuchtte.
    
  'Mensen zitten vol tegenstrijdigheden, Jacob. Uiteindelijk genieten we van wat we het meest haten. Een vreemde over mijn leven vertellen, haalde een last van mijn schouders. Even voelde ik me verbonden met de wereld. Ik was van plan haar te bedriegen, misschien wel leugens met de waarheid te vermengen. In plaats daarvan vertelde ik haar alles.'
    
  'Je hebt dit gedaan omdat je weet dat dit geen echt interview is. Ze kan het niet publiceren.'
    
  'Misschien. Of misschien moest ik gewoon even praten. Denk je dat ze iets vermoedt?'
    
  'Dat denk ik niet, meneer. In ieder geval zijn we er bijna.'
    
  'Ze is heel slim, Jacob. Houd haar goed in de gaten. Misschien blijkt ze wel meer dan een onbelangrijke rol te spelen in deze hele zaak.'
    
    
  58
    
    
    
  ANDREA EN DOC
    
  Het enige wat ze zich van de nachtmerrie herinnerde, was het koude zweet, de angst die haar in haar greep hield en het naar adem happen in de duisternis, terwijl ze probeerde te herinneren waar ze was. Het was een terugkerende droom, maar Andrea wist nooit waar het over ging. Alles was uitgewist zodra ze wakker werd, en er bleven alleen sporen van angst en eenzaamheid over.
    
  Maar nu was Doc meteen naast haar, kroop naar haar matras, ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar schouder. De een was bang om verder te gaan, de ander dat ze dat niet wilde. Andrea snikte. Doc omhelsde haar.
    
  Eerst raakten hun voorhoofden elkaar, daarna hun lippen.
    
  Net als een auto die urenlang een berg beklom en eindelijk de top bereikte, zou het volgende moment doorslaggevend zijn: het moment van evenwicht.
    
  Andrea's tong zocht wanhopig naar die van Doc, en ze beantwoordde de kus. Doc trok Andrea's T-shirt naar beneden en streek met zijn tong over de natte, zoute huid van haar borsten. Andrea viel achterover op de matras. Ze was niet langer bang.
    
  De auto schoot zonder remmen de berg af.
    
    
  59
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zondag 16 juli 2006, 01:28 uur.
    
    
  Ze bleven lange tijd dicht bij elkaar, praatten en kusten elkaar om de paar woorden, alsof ze niet konden geloven dat ze elkaar hadden gevonden en dat de ander er nog steeds was.
    
  'Wauw, dokter. U weet echt hoe u voor uw patiënten moet zorgen,' zei Andrea, terwijl ze Docs nek streelde en met de krullen in haar haar speelde.
    
  'Het is onderdeel van mijn eed van hypocriet gedrag.'
    
  'Ik dacht dat het de eed van Hippocrates was.'
    
  'Ik heb nog een eed afgelegd.'
    
  'Hoeveel grapjes je ook maakt, ik vergeet niet dat ik nog steeds boos op je ben.'
    
  'Het spijt me dat ik je niet de waarheid over mezelf heb verteld, Andrea. Ik denk dat liegen bij mijn werk hoort.'
    
  'Wat houdt je werk nog meer in?'
    
  'Mijn regering wil weten wat hier aan de hand is. En vraag me er niet meer naar, want ik ga het je niet vertellen.'
    
  "We hebben manieren om je aan het praten te krijgen," zei Andrea, terwijl ze haar strelingen naar een andere plek op Docs lichaam verplaatste.
    
  "Ik weet zeker dat ik de ondervraging aankan," fluisterde Doc.
    
  Minutenlang sprak geen van beide vrouwen, totdat Doc een lange, bijna geluidloze kreun slaakte. Toen trok ze Andrea naar zich toe en fluisterde in haar oor.
    
  'Chedva'.
    
  "Wat betekent dat?" fluisterde Andrea terug.
    
  'Dit is mijn naam.'
    
  Andrea slaakte een zucht van verbazing. Doc voelde de vreugde in haar en omhelsde haar stevig.
    
  'Je geheime naam?'
    
  'Zeg dit nooit hardop. Jij bent de enige die het nu weet.'
    
  'En je ouders?'
    
  'Ze leven niet meer.'
    
  'Het spijt me'.
    
  'Mijn moeder stierf toen ik een meisje was, en mijn vader stierf in de gevangenis in de Negev.'
    
  'Waarom was hij daar?'
    
  'Weet je zeker dat je het wilt weten? Dit is een waardeloos, teleurstellend verhaal.'
    
  'Mijn leven zit vol met vreselijke teleurstellingen, dokter. Het zou fijn zijn om eens naar iemand anders te luisteren.'
    
  Er viel een korte stilte.
    
  "Mijn vader was een katsa, een speciaal agent voor de Mossad. Er zijn er maar dertig tegelijk, en bijna niemand binnen het Instituut bereikt die rang. Ik zit er al zeven jaar, en ik ben slechts een bat leveiha, de laagste rang. Ik ben zesendertig, dus ik denk niet dat ik promotie zal maken. Maar mijn vader was al op negenentwintigjarige leeftijd een katsa. Hij deed veel werk buiten Israël, en in 1983 voerde hij een van zijn laatste operaties uit. Hij woonde een paar maanden in Beiroet."
    
  'Je bent niet met hem meegegaan?'
    
  Ik reisde alleen met hem mee als hij naar Europa of de Verenigde Staten ging. Beiroet was toen geen geschikte plek voor een jong meisje. Sterker nog, het was voor niemand een geschikte plek. Daar ontmoette hij pater Fowler. Fowler was op weg naar de Bekaa-vallei om een paar missionarissen te redden. Mijn vader had groot respect voor hem. Hij zei dat het redden van die mensen de moedigste daad was die hij ooit in zijn leven had gezien, en er verscheen geen woord over in de pers. De missionarissen zeiden simpelweg dat ze bevrijd waren.
    
  'Ik vind dat dit soort werk geen publiciteit verdient.'
    
  Nee, dat klopt niet. Tijdens de missie ontdekte mijn vader iets onverwachts: informatie die suggereerde dat een groep islamitische terroristen met een vrachtwagen vol explosieven een aanslag plande op een Amerikaanse installatie. Mijn vader meldde dit aan zijn meerdere, die antwoordde dat als de Amerikanen zich met hun neus in Libanon bemoeiden, ze recht hadden op alles wat ze kregen.
    
  'Wat heeft je vader gedaan?'
    
  Hij stuurde een anonieme waarschuwingsbrief naar de Amerikaanse ambassade, maar zonder betrouwbare bron werd de brief genegeerd. De volgende dag reed een vrachtwagen vol explosieven door de poorten van de marinebasis, waarbij tweehonderdeenenveertig mariniers omkwamen.
    
  'Mijn God'.
    
  Mijn vader keerde terug naar Israël, maar daar eindigde het verhaal niet. De CIA eiste een verklaring van de Mossad en iemand noemde de naam van mijn vader. Een paar maanden later, tijdens zijn terugreis van een reis naar Duitsland, werd hij op het vliegveld aangehouden. De politie doorzocht zijn tassen en vond tweehonderd gram plutonium en bewijs dat hij had geprobeerd het aan de Iraanse regering te verkopen. Met die hoeveelheid materiaal had Iran een middelgrote atoombom kunnen bouwen. Mijn vader belandde vrijwel zonder proces in de gevangenis.
    
  'Heeft iemand bewijs tegen hem neergelegd?'
    
  De CIA heeft wraak genomen. Ze gebruikten mijn vader om agenten over de hele wereld een boodschap te sturen: als je nog eens zoiets hoort, laat het ons dan weten, anders zorgen we ervoor dat je de klos bent.
    
  'O, dokter, dat moet je kapotgemaakt hebben. Je vader wist tenminste dat je in hem geloofde.'
    
  Er volgde opnieuw een stilte, ditmaal een lange.
    
  'Ik schaam me om dit te zeggen, maar... jarenlang heb ik niet in de onschuld van mijn vader geloofd. Ik dacht dat hij moe was, dat hij wat geld wilde verdienen. Hij was helemaal alleen. Iedereen vergat hem, ook ik.'
    
  'Heb je vrede met hem kunnen sluiten voordat hij stierf?'
    
  'Nee'.
    
  Plotseling omhelsde Andrea de dokter, die begon te huilen.
    
  Twee maanden na zijn dood werd het uiterst vertrouwelijke rapport van Sodi Bayoter vrijgegeven. Het stelde dat mijn vader onschuldig was, en het werd ondersteund door concreet bewijs, waaronder het feit dat het plutonium toebehoorde aan de Verenigde Staten.
    
  'Wacht... Bedoel je dat de Mossad hier vanaf het begin vanaf wist?'
    
  'Ze hebben hem verraden, Andrea. Om hun dubbelhartigheid te verdoezelen, hebben ze het hoofd van mijn vader aan de CIA overgedragen. De CIA was tevreden en het leven ging door - op tweehonderdeenenveertig soldaten en mijn vader in zijn zwaarbewaakte cel na.'
    
  'Klootzakken...'
    
  Mijn vader ligt begraven in Gilot, ten noorden van Tel Aviv, op een plek die gereserveerd is voor degenen die sneuvelden in de strijd tegen de Arabieren. Hij was de eenenzeventigste Mossad-officier die daar met volle eer werd begraven en werd geprezen als oorlogsheld. Niets van dit alles verdoezelt het ongeluk dat ze me hebben aangedaan.
    
  'Ik snap het niet, dokter. Ik weet het echt niet. Waarom werk je in godsnaam voor ze?'
    
  'Om dezelfde reden waarom mijn vader tien jaar in de gevangenis zat: omdat Israël op de eerste plaats komt.'
    
  'Wéér een gek, net als Fowler.'
    
  'Je hebt me nog steeds niet verteld hoe jullie elkaar kennen.'
    
  Andrea's stem werd donkerder. Deze herinnering was niet bepaald prettig.
    
  In april 2005 ging ik naar Rome om verslag te doen van de dood van de paus. Toevallig stuitte ik op een opname van een seriemoordenaar die beweerde twee kardinalen te hebben vermoord die zouden deelnemen aan het conclaaf ter verkiezing van de opvolger van Johannes Paulus II. Het Vaticaan probeerde het in de doofpot te stoppen, en ik bevond me op het dak van een gebouw, vechtend voor mijn leven. Toegegeven, Fowler zorgde ervoor dat ik niet op de stoep belandde. Maar ondertussen ontsnapte hij met mijn exclusieve verhaal.
    
  'Ik begrijp het. Het moet onaangenaam zijn geweest.'
    
  Andrea kreeg geen kans om te reageren. Buiten klonk een verschrikkelijke explosie, die de tentwanden deed schudden.
    
  'Wat was dat?'
    
  'Ik dacht even dat het... Nee, dat kan niet...' Doc stopte midden in zijn zin.
    
  Er klonk een schreeuw.
    
  En nog één ding.
    
  En nog veel meer.
    
    
  60
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Zondag 16 juli 2006, 01:41 uur.
    
    
  Buiten heerste chaos.
    
  'Breng de emmers mee.'
    
  'Breng ze daarheen.'
    
  Jacob Russell en Mogens Dekker schreeuwden tegenstrijdige bevelen te midden van de modderstroom die uit een van de waterwagens stroomde. Een enorm gat in de achterkant van de tank spuwde kostbaar water uit, waardoor de omliggende grond veranderde in een dikke, roodachtige smurrie.
    
  Verschillende archeologen, Brian Hanley en zelfs pater Fowler, renden in hun ondergoed van de ene plek naar de andere en probeerden met emmers een ketting te vormen om zoveel mogelijk water te verzamelen. Beetje bij beetje voegden de rest van de slaperige expeditieleden zich bij hen.
    
  Iemand - Andrea wist niet precies wie het was, want ze zaten van top tot teen onder de modder - probeerde een zandmuur te bouwen bij Kains tent om de modderstroom die erheen stroomde te blokkeren. Hij schepte steeds weer in het zand, maar al snel moest hij de modder wegscheppen, dus stopte hij. Gelukkig was de tent van de miljardair iets hoger en hoefde Kain zijn schuilplaats niet te verlaten.
    
  Ondertussen kleedden Andrea en Doc zich snel aan en sloten zich aan bij de andere laatkomers. Toen ze lege emmers terugbrachten en volle vooruit stuurden, realiseerde de verslaggeefster zich dat wat zij en Doc vóór de explosie hadden gedaan, de reden was dat zij de enigen waren die de moeite namen om al hun kleren aan te trekken voordat ze vertrokken.
    
  "Geef me een lasbrander," riep Brian Hanley vanaf de voorkant van de rij naast de tank. De rij droeg het bevel en herhaalde zijn woorden als een litanie.
    
  "Dat bestaat niet," gebaarde de ketting terug.
    
  Robert Frick zat aan de andere kant van de lijn, zich er volledig van bewust dat ze met een zaklamp en een grote stalen plaat het gat konden dichten, maar hij kon zich niet herinneren dat hij het had uitgepakt en had geen tijd gehad om te kijken. Hij moest een manier vinden om het water dat ze bespaarden op te slaan, maar hij kon niets groots genoeg vinden.
    
  Plotseling drong het tot Frick door dat de grote metalen containers die ze gebruikten om de apparatuur te vervoeren, mogelijk water zouden bevatten. Als ze ze dichter bij de rivier zouden plaatsen, zouden ze er misschien meer uit kunnen halen. De Gottlieb-tweeling, Marla Jackson en Tommy Eichberg, tilden een van de dozen op en probeerden die naar het lek te verplaatsen, maar de laatste paar meter lukte dat niet, omdat hun voeten grip verloren op de gladde grond. Desondanks slaagden ze erin twee containers te vullen voordat de waterdruk begon af te nemen.
    
  'Het is nu leeg. Laten we proberen het gat te dichten.'
    
  Toen het water het gat naderde, konden ze een geïmproviseerde stop maken van een paar meter waterdicht canvas. Drie mannen oefenden druk uit op het canvas, maar het gat was zo groot en onregelmatig gevormd dat het alleen maar het lek vertraagde.
    
  Na een half uur was het resultaat teleurstellend.
    
  "Ik denk dat we ongeveer 1750 liter hebben kunnen redden van de 33.700 liter die nog in de tank zat", aldus Robert Frick, terneergeslagen en met trillende handen van uitputting.
    
  De meeste expeditieleden stonden voor de tenten. Frick, Russell, Decker en Harel stonden bij de tanker.
    
  "Ik ben bang dat er voor niemand meer douches zullen zijn," zei Russell. "We hebben genoeg water voor tien dagen als we iets meer dan twaalf pinten per persoon reserveren. Is dat genoeg, dokter?"
    
  Het wordt elke dag warmer. Tegen het middaguur bereikt de temperatuur de 43 graden. Dat staat gelijk aan zelfmoord voor iedereen die in de zon werkt. Om nog maar te zwijgen van de noodzaak om op zijn minst een beetje persoonlijke hygiëne in acht te nemen.
    
  "En vergeet niet dat we moeten koken," zei Frick, duidelijk bezorgd. Hij was dol op soep en kon zich voorstellen dat hij de komende dagen alleen maar worstjes zou eten.
    
  "We zullen ermee moeten leren leven", zei Russell.
    
  'Wat als het meer dan tien dagen duurt om de klus te klaren, meneer Russell? We zullen meer water uit Aqaba moeten halen. Ik betwijfel of dat het succes van de missie in gevaar brengt.'
    
  'Dokter Harel, het spijt me u dit te moeten vertellen, maar ik heb via de scheepsradio vernomen dat Israël al vier dagen in oorlog is met Libanon.'
    
  'Echt? Ik had geen idee,' loog Harel.
    
  "Elke radicale groep in de regio steunt de oorlog. Kun je je voorstellen wat er gebeurd zou zijn als een lokale handelaar per ongeluk aan de verkeerde persoon had verteld dat hij water had verkocht aan een paar Amerikanen die in de woestijn rondliepen? Bankroet zijn en te maken hebben met dezelfde criminelen die Erling hebben vermoord, zou nog het minste van onze problemen zijn geweest."
    
  "Ik begrijp het," zei Harel, beseffend dat haar kans om Andrea daar weg te krijgen verkeken was. "Maar klaag niet als iedereen een zonnesteek krijgt."
    
  "Verdomme!" zei Russell, terwijl hij zijn frustratie uitte door tegen een van de banden van de vrachtwagen te schoppen. Harel herkende Cains assistent nauwelijks. Hij zat onder het vuil, zijn haar was in de war en zijn bezorgde uitdrukking logenstrafte zijn gebruikelijke houding, een mannelijke versie van Bree Van de Kamp 7, zoals Andrea zei, altijd kalm en onverstoorbaar. Het was de eerste keer dat ze hem hoorde vloeken.
    
  "Ik waarschuwde je alleen maar," antwoordde Doc.
    
  'Hoe gaat het, Decker? Heb je enig idee wat hier is gebeurd?' Cains assistent richtte zijn aandacht op de Zuid-Afrikaanse commandant.
    
  Decker, die sinds de zielige poging om een deel van hun watervoorraden te redden geen woord meer had gezegd, knielde achter in de waterwagen en bestudeerde het enorme gat in het metaal.
    
  "Meneer Decker?" herhaalde Russell ongeduldig.
    
  De Zuid-Afrikaan stond op.
    
  'Kijk: een rond gat in het midden van de vrachtwagen. Dat is makkelijk te doen. Als dat ons enige probleem was, konden we het met iets afdekken.' Hij wees naar de onregelmatige lijn die door het gat liep. 'Maar die lijn maakt het ingewikkeld.'
    
  'Wat bedoel je?', vroeg Harel.
    
  'Wie dit ook heeft gedaan, heeft een dunne lijn explosieven op de tank geplaatst, waardoor, in combinatie met de waterdruk erin, het metaal naar buiten in plaats van naar binnen uitstulpt. Zelfs met een lasbrander hadden we het gat niet kunnen dichten. Dit is het werk van een kunstenaar.'
    
  'Geweldig! We hebben hier te maken met die verdomde Leonardo da Vinci,' zei Russell hoofdschuddend.
    
    
  61
    
    
    
  Een MP3-bestand dat door de Jordaanse woestijnpolitie werd aangetroffen op de digitale recorder van Andrea Otero na de rampzalige Mozes-expeditie.
    
  VRAAG: Professor Forrester, er is iets dat mij zeer interesseert, en dat zijn de vermeende bovennatuurlijke verschijnselen die in verband worden gebracht met de Ark des Verbonds.
    
    
  ANTWOORD: We gaan weer verder.
    
    
  Vraag: Professor, de Bijbel vermeldt een aantal onverklaarbare verschijnselen, zoals deze licht-
    
    
  A: Het is niet de andere wereld. Het is de Shekinah, Gods aanwezigheid. Je moet met respect spreken. En ja, de Joden geloofden dat er af en toe een lichtstraal tussen de cherubijnen verscheen, een duidelijk teken dat God in hen was.
    
    
  Vraag: Of de Israëliet die dood neerviel nadat hij de ark had aangeraakt. Gelooft u werkelijk dat Gods kracht in het relikwie huist?
    
    
  A: Mevrouw Otero, u moet begrijpen dat mensen 3500 jaar geleden een ander wereldbeeld hadden en er op een heel andere manier mee omgingen. Als Aristoteles, die meer dan duizend jaar dichter bij ons staat, de hemel zag als een veelheid aan concentrische sferen, stel je dan eens voor wat de Joden van de Ark vonden.
    
    
  V: Ik vrees dat u mij in de war brengt, professor.
    
    
  A: Het is gewoon een kwestie van de wetenschappelijke methode. Met andere woorden, een rationele verklaring - of liever gezegd, het gebrek daaraan. De Joden konden niet verklaren hoe een gouden kist kon gloeien met zijn eigen onafhankelijke licht, dus beperkten ze zich tot het geven van een naam en een religieuze verklaring aan een fenomeen dat het begrip van de oudheid te boven ging.
    
    
  Vraag: En wat is dan de verklaring, professor?
    
    
  A: Heb je wel eens van de Bagdad-batterij gehoord? Nee, natuurlijk niet. Het is niet iets waar je op tv over hoort.
    
    
  Vraag: Professor...
    
    
  A: De Bagdadbatterij is een reeks artefacten die in 1938 in het stadsmuseum werden gevonden. Ze bestond uit kleien vaten met koperen cilinders, vastgehouden door asfalt, elk met een ijzeren staaf. Met andere woorden, het was een primitief maar effectief elektrochemisch apparaat dat werd gebruikt om verschillende objecten met koper te coaten door middel van elektrolyse.
    
    
  V: Dat is niet zo verrassend. In 1938 was deze technologie bijna negentig jaar oud.
    
    
  A: Mevrouw Otero, als u mij even laat doorpraten, zou u er niet zo idioot uitzien. Onderzoekers die de Bagdad-batterij analyseerden, ontdekten dat deze afkomstig was uit het oude Sumer, en ze konden deze dateren op 2500 v.Chr. Dat is duizend jaar vóór de Ark van het Verbond en drieënveertig eeuwen vóór Faraday, de man die elektriciteit zou hebben uitgevonden.
    
    
  Vraag: En was de Ark vergelijkbaar?
    
    
  A: De Ark was een elektrische condensator. Het ontwerp was zeer slim en maakte de accumulatie van statische elektriciteit mogelijk: twee gouden platen, gescheiden door een isolerende laag hout, maar verbonden door twee gouden cherubijnen, die als plus- en minpool fungeerden.
    
    
  Vraag: Maar als het een condensator was, hoe wordt er dan elektriciteit in opgeslagen?
    
    
  A: Het antwoord is nogal prozaïsch. De voorwerpen in de tabernakel en de tempel waren gemaakt van leer, linnen en geitenhaar, drie van de vijf materialen die de meeste statische elektriciteit kunnen opwekken. Onder de juiste omstandigheden kon de ark zo'n tweeduizend volt afgeven. Het is logisch dat de enigen die hem mochten aanraken een "uitverkorene" waren. Je kunt er donder op zeggen dat die uitverkorenen dikke handschoenen droegen.
    
  Vraag: U blijft erbij dat de Ark niet van God afkomstig is?
    
    
  A: Mevrouw Otero, niets is minder waar. Ik bedoel dat God Mozes vroeg de geboden op een veilige plek te bewaren, zodat ze door de eeuwen heen in ere gehouden konden worden en een centraal aspect van het Joodse geloof zouden worden. En dat mensen kunstmatige middelen hebben bedacht om de legende van de Ark levend te houden.
    
    
  Vraag: Hoe zat het met andere rampen, zoals de instorting van de muren van Jericho en de zandstormen en vuurstormen die hele steden verwoestten?
    
    
  A: Verzonnen verhalen en mythen.
    
    
  Vraag: U verwerpt dus het idee dat de Ark onheil zou kunnen brengen?
    
    
  A: Absoluut.
    
    
  62
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Dinsdag 18 juli 2006. 13:02 uur.
    
    
  Achttien minuten voor haar dood dacht Kira Larsen aan babydoekjes. Het was een soort mentale reflex. Kort na de geboorte van de kleine Bente, twee jaar geleden, ontdekte ze de voordelen van de kleine doekjes, die altijd vochtig waren en een aangename geur achterlieten.
    
  Een ander voordeel was dat haar man ze haatte.
    
  Niet dat Kira een slecht mens was. Maar voor haar was een van de bijkomende voordelen van het huwelijk dat ze de kleine scheurtjes in de verdediging van haar man opmerkte en er een paar steken in gooide om te zien wat er zou gebeuren. Alex moest het nu doen met een paar babydoekjes, want hij moest voor Bent zorgen tot de expeditie voorbij was. Kira keerde triomfantelijk terug, tevreden dat ze een paar serieuze punten had gescoord tegen meneer Ze-Hebben-Me-Schoonpartner.
    
  Ben ik een slechte moeder omdat ik de verantwoordelijkheid voor ons kind met hem wil delen? Echt niet!
    
  Twee dagen geleden, toen een uitgeputte Kira Jacob Russell hoorde zeggen dat ze hun werk moesten intensiveren en dat er geen douches meer zouden zijn, dacht ze dat ze met alles kon leven. Niets zou haar ervan weerhouden naam te maken als archeoloog. Helaas komen realiteit en verbeelding niet altijd overeen.
    
  Ze verdroeg stoïcijns de vernedering van de zoektocht die volgde op de aanval op de waterwagen. Ze stond daar, van top tot teen onder de modder, toe te kijken hoe soldaten door haar papieren en ondergoed rommelden. Veel expeditieleden protesteerden, maar ze slaakten allemaal een zucht van verlichting toen de zoektocht eindigde en er niets werd gevonden. Het moreel van de groep was zwaar aangetast door de recente gebeurtenissen.
    
  "Het is tenminste niet een van ons," zei David Pappas terwijl de lichten uitgingen en angst in elke schaduw sijpelde. "Dat zou ons misschien troost kunnen bieden."
    
  'Wie het ook was, weet waarschijnlijk niet wat we hier doen. Het zouden bedoeïenen kunnen zijn, boos op ons omdat we hun gebied zijn binnengevallen. Ze zullen niets anders doen met al die machinegeweren op de kliffen.'
    
  'Niet dat de machinegeweren Stowe veel hielpen.'
    
  "Ik blijf erbij dat Dr. Harel iets weet over zijn dood," hield Kira vol.
    
  Ze vertelde iedereen dat, ondanks de schijn, de dokter niet in haar bed lag toen Kira die nacht wakker werd, maar dat niemand veel aandacht aan haar schonk.
    
  "Rustig maar, allemaal. Het beste wat jullie voor Erling en voor jezelf kunnen doen, is bedenken hoe we deze tunnel gaan graven. Ik wil dat jullie er zelfs in je slaap over nadenken," zei Forrester, die op aandringen van Dekker zijn persoonlijke tent aan de overkant van het kamp had verlaten en zich bij de anderen had gevoegd.
    
  Kira was bang, maar ze werd geïnspireerd door de woedende verontwaardiging van de professor.
    
  Niemand gaat ons hier wegjagen. We hebben een missie te volbrengen, en die zullen we volbrengen, koste wat kost. Hierna zal alles beter zijn, dacht ze, zich er niet van bewust dat ze haar slaapzak helemaal dicht had geritst in een dwaze poging zichzelf te beschermen.
    
    
  Achtenveertig slopende uren later stippelde het team archeologen de route uit die ze zouden volgen, waarbij ze schuin graven om het object te bereiken. Kira weigerde het iets anders te noemen dan 'het object' totdat ze er zeker van waren dat het was wat ze verwachtten, en niet... niet zomaar iets anders.
    
  Tegen zonsopgang op dinsdag was het ontbijt al een vage herinnering geworden. Iedereen op de expeditie hielp mee met de bouw van een stalen platform waarmee de minigraafmachine zijn ingangspunt op de berghelling kon vinden. Anders zouden de oneffen grond en de steile helling ervoor hebben gezorgd dat de kleine maar krachtige machine het risico liep om te vallen zodra hij aan het werk ging. David Pappas ontwierp de constructie zo dat ze een tunnel konden graven, ongeveer zes meter boven de bodem van de kloof. De tunnel zou zich vervolgens vijftien meter diep uitstrekken, en dan diagonaal in de tegenovergestelde richting van het doel.
    
  Dat was het plan. Kira's dood zou een van de onvoorziene gevolgen zijn geweest.
    
    
  Achttien minuten voor de crash was Kira Larsens huid zo plakkerig dat het voelde alsof ze een stinkend rubberpak droeg. De anderen gebruikten een deel van hun waterrantsoen om zichzelf zo goed mogelijk schoon te maken. Kira niet. Ze had enorme dorst - ze zweette altijd enorm, vooral na een zwangerschap - en nam zelfs kleine slokjes uit andermans waterfles als ze niet opletten.
    
  Ze sloot even haar ogen en stelde zich Bentes kamer voor: op de commode stond een doos babydoekjes, die op dat moment heerlijk op haar huid moeten hebben aangevoeld. Ze fantaseerde erover om ze over haar lichaam te wrijven en het vuil en stof te verwijderen dat zich in haar haar, aan de binnenkant van haar ellebogen en langs de randen van haar bh had opgehoopt. En dan zou ze haar kleintje knuffelen, met haar op bed spelen, zoals ze elke ochtend deed, en haar uitleggen dat haar moeder een begraven schat had gevonden.
    
  De allerbeste schat.
    
  Kira droeg een aantal houten planken die Gordon Darwin en Ezra Levin hadden gebruikt om de tunnelwanden te versterken en instorting te voorkomen. De tunnel zou drie meter breed en tweeënhalve meter hoog moeten zijn. De professor en David Pappas hadden urenlang over de afmetingen gediscussieerd.
    
  'Het duurt twee keer zo lang! Denk je dat dit archeologie is, Pappas? Dit is een verdomde reddingsoperatie, en we hebben maar beperkt de tijd, mocht je het nog niet gemerkt hebben!'
    
  "Als we de tunnel niet breed genoeg maken, kunnen we de aarde niet gemakkelijk uit de tunnel graven, de graafmachine raakt de wanden en het hele ding stort op ons in. Dat is ervan uitgaande dat we de rotsbodem niet raken, want in dat geval zal al deze inspanning uiteindelijk nog eens twee dagen verlies opleveren."
    
  'De hel met jou, Pappas, en je Harvard-masterdiploma.'
    
  Uiteindelijk won David en werd de tunnel drie bij drie meter.
    
    
  Kira veegde afwezig een insect uit haar haar terwijl ze naar het einde van de tunnel liep, waar Robert Frick worstelde met de aarden wal voor zich. Ondertussen was Tommy Eichberg bezig met het vullen van de transportband, die over de tunnelbodem liep en op ruim 45 centimeter van het platform eindigde, waardoor een constante stofwolk van de bodem van de kloof opsteeg. De heuvel aarde die uit de helling was gegraven, was nu bijna net zo hoog als de tunnelopening.
    
  "Hallo, Kira," begroette Eichberg haar. Zijn stem klonk vermoeid. "Heb je Hanley gezien? Hij zou me aflossen."
    
  'Hij is beneden bezig met het installeren van elektrische verlichting. Straks kunnen we hier beneden niets meer zien.'
    
  Ze waren bijna acht meter de berghelling in gedrongen en om twee uur 's middags drong het daglicht niet meer door tot de achterkant van de tunnel, waardoor werken vrijwel onmogelijk werd. Eichberg vloekte luid.
    
  "Moet ik nog een uur lang doorgaan met scheppen?" "Dat is onzin", zei hij, terwijl hij de schep op de grond gooide.
    
  'Ga niet weg, Tommy. Als je gaat, kan Freak ook niet verder.'
    
  'Nou, neem jij het heft in handen, Kira. Ik moet plassen.'
    
  Zonder nog een woord te zeggen, vertrok hij.
    
  Kira keek naar de grond. Aarde op de lopende band scheppen was een vreselijke klus. Je moest constant voorovergebogen staan, je moest snel bewegen en op de hendel van de graafmachine letten om er zeker van te zijn dat hij je niet raakte. Maar ze wilde zich niet voorstellen wat de professor zou zeggen als ze een uur pauze namen. Hij zou haar de schuld geven, zoals gewoonlijk. Kira was er heimelijk van overtuigd dat Forester haar haatte.
    
  Misschien had hij een hekel aan mijn betrokkenheid bij Stowe Erling. Misschien wenste hij dat hij Stowe was. Vieze oude man. Ik wou dat jij nu hem was, dacht ze, terwijl ze bukte om de schop op te rapen.
    
  'Kijk daar, achter je!'
    
  Freak draaide de graafmachine een beetje en de cabine botste bijna tegen Kira's hoofd.
    
  'Wees voorzichtig!'
    
  'Ik heb je gewaarschuwd, schat. Het spijt me.'
    
  Kira trok een grimas naar de machine, want het was onmogelijk om boos te zijn op Freak. De forse machinist had een slecht humeur en vloekte constant en liet scheten tijdens het werk. Hij was een man in elke betekenis van het woord, een echt mens. Kira waardeerde dat meer dan wat dan ook, vooral toen ze hem vergeleek met de flauwe imitaties van het leven die Forresters assistenten waren.
    
  De Ass Kissing Club, zoals Stowe ze noemde. Hij wilde er niets mee te maken hebben.
    
  Ze begon puin op de transportband te scheppen. Na een tijdje zouden ze een nieuw stuk aan de band moeten toevoegen, omdat de tunnel dieper de berg in zou gaan.
    
  'Hé, Gordon, Ezra! Stop met versterken en breng alsjeblieft een extra stuk voor de transportband.'
    
  Gordon Darwin en Ezra Levin volgden haar bevelen werktuiglijk op. Net als iedereen hadden ze het gevoel dat ze de grenzen van hun uithoudingsvermogen al bereikt hadden.
    
  Zo nutteloos als een kikkertieten, zoals mijn grootvader zou zeggen. Maar we zijn er zo dichtbij; ik kan de hapjes proeven tijdens de welkomstreceptie van het Jerusalem Museum. Nog één trekje en ik houd alle journalisten op afstand. Nog één drankje en meneer Ik-Werk-Over-Met-Mijn-Secretaresse zal voor de verandering eens tegen me opkijken. Ik zweer het je.
    
  Darwin en Levin droegen nog een transportband. De apparatuur bestond uit een dozijn platte worsten, elk ongeveer 45 centimeter lang, verbonden door een elektrische kabel. Het waren niets meer dan rollen omwikkeld met duurzaam plastic tape, maar ze verplaatsten een grote hoeveelheid materiaal per uur.
    
  Kira pakte de schep weer op, alleen maar om de twee mannen de zware transportband wat langer te laten vasthouden. De schep maakte een luid, metaalachtig kletterend geluid.
    
  Voor een seconde flitste het beeld van het graf dat zojuist was geopend door Kira's hoofd.
    
  Toen kantelde de grond. Kira verloor haar evenwicht, en Darwin en Levin struikelden en verloren de controle over het stuk hout, dat op Kira's hoofd viel. De jonge vrouw schreeuwde, maar het was geen kreet van afschuw. Het was een kreet van verbazing en angst.
    
  De grond bewoog weer. De twee mannen verdwenen uit Kira's blikveld, als twee kinderen die een heuvel af sleeën. Ze hadden misschien geschreeuwd, maar ze hoorde ze niet, net zo min als ze de enorme brokken aarde hoorde die van de muren afbraken en met een doffe klap op de grond vielen. Ze voelde ook niet de scherpe stenen die van het plafond vielen en haar slaap in een bloederige puinhoop veranderden, of het schrapende metaal van de minigraafmachine toen die van het platform stortte en negen meter lager op de rotsen neerstortte.
    
  Kira had nergens weet van, want al haar vijf zintuigen waren gericht op haar vingertoppen, of preciezer, op de ruim 12 centimeter lange kabel waarmee ze de transportmodule vasthield die bijna parallel aan de rand van de afgrond was gevallen.
    
  Ze probeerde met haar benen te schoppen om houvast te krijgen, maar het had geen zin. Haar handen stonden aan de rand van de afgrond en de grond begon onder haar gewicht te bezwijken. Door het zweet op haar handen kon Kira zich niet vasthouden, en de 12,5 centimeter kabel werd 8,5 centimeter. Weer een slippertje, weer een ruk, en nu was er nog maar 5 centimeter kabel over.
    
  In een van die vreemde trucjes van de menselijke geest vervloekte Kira het feit dat ze Darwin en Levin iets langer had laten wachten dan nodig was. Als ze het gedeelte tegen de tunnelwand hadden laten liggen, zou de kabel niet in de stalen rollen van de transportband zijn blijven haken.
    
  Uiteindelijk verdween de kabel en Kira verdween in de duisternis.
    
    
  63
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Dinsdag 18 juli 2006, 14:07 uur.
    
    
  'Er zijn meerdere doden gevallen.'
    
  'WHO?'
    
  'Larsen, Darwin, Levine en Frick'.
    
  'Nee hoor, Levin niet. Ze hebben hem levend bevrijd.'
    
  'De dokter is daarboven.'
    
  'Weet je het zeker?'
    
  'Ik vertel het je, verdomme.'
    
  'Wat is er gebeurd? Nog een bom?'
    
  'Het was een instorting. Niets mysterieus.'
    
  'Het was sabotage, ik zweer het. Sabotage.'
    
    
  Een kring van gekwelde gezichten verzamelde zich rond het perron. Er klonk een angstig gemompel toen Pappas uit de tunnelingang tevoorschijn kwam, gevolgd door professor Forrester. Achter hen stonden de gebroeders Gottlieb, die dankzij hun afdalingsvaardigheden door Decker waren aangewezen om eventuele overlevenden te redden.
    
  De Duitse tweeling droeg het eerste lichaam op een brancard, bedekt met een deken.
    
  'Dat is Darwin. Ik herken zijn schoenen.'
    
  De professor liep naar de groep toe.
    
  'De instorting vond plaats door een natuurlijke holte in de grond waar we geen rekening mee hadden gehouden. De snelheid waarmee we de tunnel groeven, stond ons niet toe...' Hij stopte, omdat hij niet verder kon.
    
  "Ik denk dat dit het dichtst bij een toegeving van zijn ongelijk komt," dacht Andrea, die midden in de groep stond. Ze had haar camera in de hand, klaar om foto's te maken, maar toen ze besefte wat er gebeurd was, deed ze de lensdop er weer op.
    
  De tweeling legde het lichaam voorzichtig op de grond, trok de brancard eronder vandaan en liep terug naar de tunnel.
    
  Een uur later lagen de lichamen van drie archeologen en een cameraman aan de rand van het platform. Levin was de laatste die naar buiten kwam. Het duurde nog eens twintig minuten om hem uit de tunnel te trekken. Hoewel hij de enige was die de eerste val overleefde, kon Dr. Harel niets voor hem doen.
    
  "Hij heeft te veel inwendige verwondingen," fluisterde ze tegen Andrea zodra ze weg was. Het gezicht en de handen van de dokter zaten onder het vuil. "Ik zou liever..."
    
  "Zeg niets meer," zei Andrea, terwijl ze heimelijk in haar hand kneep. Ze liet hem los om haar hoofd met haar pet te bedekken, net als de rest van de groep. De enigen die zich niet aan de Joodse gewoonte hielden, waren de soldaten, misschien uit onwetendheid.
    
  De stilte was absoluut. Een warme bries blies van de kliffen. Plotseling verbrak een stem de stilte, die diep ontroerd klonk. Andrea draaide haar hoofd om en kon haar ogen niet geloven.
    
  De stem was van Russell. Hij liep achter Raymond Keen, en ze waren niet meer dan dertig meter van het perron verwijderd.
    
  De miljardair liep op blote voeten naar hen toe, zijn schouders gebogen en zijn armen over elkaar geslagen. Zijn assistent volgde hem, zijn blik een bliksemschicht. Hij kalmeerde toen hij besefte dat de anderen hem konden horen. Het was duidelijk dat Russell extreem nerveus was geworden door Kaine daar buiten zijn tent te zien.
    
  Langzaam draaide iedereen zich om en keek naar de twee naderende figuren. Naast Andrea en Decker was Forrester de enige toeschouwer die Raymond Ken in levende lijve had gezien. En dat was hem maar één keer overkomen, tijdens een lange, gespannen vergadering in de Cain Tower, toen Forrester zonder na te denken instemde met de vreemde eisen van zijn nieuwe baas. De beloning voor die instemming was natuurlijk enorm.
    
  En de prijs was hoog. Hij lag daar op de grond, bedekt met dekens.
    
  Kain bleef een paar meter verderop staan, een trillende, aarzelende oude man met een keppeltje dat net zo wit was als de rest van zijn kleding. Zijn magere gestalte en kleine gestalte maakten hem nog fragieler, maar Andrea betrapte zichzelf erop dat ze de neiging om te knielen kon weerstaan. Ze voelde de houding van de mensen om hem heen veranderen, alsof ze werden beïnvloed door een onzichtbaar magnetisch veld. Brian Hanley, op minder dan een meter afstand, begon zijn gewicht van de ene voet naar de andere te verplaatsen. David Pappas boog zijn hoofd en zelfs Fowlers ogen leken vreemd te glinsteren. De priester stond apart van de groep, iets apart van de anderen.
    
  "Beste vrienden, ik heb nog geen kans gehad om mezelf voor te stellen. Mijn naam is Raymond Kane," zei de oude man, zijn heldere stem verhulde zijn fragiele uiterlijk.
    
  Enkele aanwezigen knikten, maar de oude man merkte het niet en sprak verder.
    
  'Het spijt me dat we elkaar voor het eerst onder zulke vreselijke omstandigheden moesten ontmoeten, en ik wil ons vragen om samen te bidden.' Hij sloeg zijn ogen neer, boog zijn hoofd en reciteerde: "El malei rachamim shochen bamromim hamtzi menukha nehonach al kanfei hashechina bema alot kedoshim utehorim kezohar harakiya meirim umazhirim lenishmat. 8 Amen."
    
  Iedereen herhaalde "Amen."
    
  Vreemd genoeg voelde Andrea zich beter, ook al begreep ze niet wat ze had gehoord en maakte het geen deel uit van haar jeugdige overtuigingen. Even viel er een lege, eenzame stilte over de groep, totdat Dr. Harel sprak.
    
  "Zullen we naar huis gaan, meneer?" Ze hield haar handen in een stil, smekend gebaar omhoog.
    
  "Nu moeten we de Halak in acht nemen en onze broeders begraven," antwoordde Cain. Zijn toon was kalm en redelijk, in tegenstelling tot Docs schorre uitputting. "Daarna rusten we een paar uur uit en zetten we ons werk voort. We mogen het offer van deze helden niet voor niets laten zijn."
    
  Nadat hij dit gezegd had, ging Kaine terug naar zijn tent, gevolgd door Russell.
    
  Andrea keek om zich heen en zag niets dan instemming op de gezichten van de anderen.
    
  "Ik kan niet geloven dat deze mensen in deze onzin trappen," fluisterde ze tegen Harel. "Hij kwam niet eens in onze buurt. Hij stond een paar meter bij ons vandaan, alsof we aan de pest leden of op het punt stonden hem iets aan te doen."
    
  'Wij zijn niet degenen waar hij bang voor was.'
    
  'Waar heb je het in godsnaam over?'
    
  Harel antwoordde niet.
    
  Maar de richting van haar blik ontging Andrea niet, net zo min als de blik van medeleven die de dokter en Fowler met elkaar wisselden. De priester knikte.
    
  En als wij het niet waren, wie was het dan wel?
    
    
  64
    
    
    
  Een document dat is onttrokken aan het e-mailaccount van Haruf Waadi, dat werd gebruikt als communicatiehub tussen terroristen die tot de Syrische cel behoren
    
  Broeders, het gekozen moment is aangebroken. Hakan heeft jullie gevraagd je voor te bereiden op morgen. Een lokale bron zal jullie voorzien van de benodigde uitrusting. Jullie reis voert jullie per auto van Syrië naar Amman, waar Ahmed jullie verdere instructies zal geven. K.
    
    
  Salam Alaikum. Ik wilde jullie, voordat ik vertrek, nog even herinneren aan de woorden van Al-Tabrizi, die altijd een bron van inspiratie voor me zijn geweest. Ik hoop dat jullie er net zoveel troost in zullen vinden als jullie aan jullie missie beginnen.
    
  De Boodschapper van God zei: Een martelaar heeft zes voorrechten voor God. Hij vergeeft je zonden na het vergieten van de eerste druppel van je bloed; Hij brengt je naar het paradijs en bespaart je de kwelling van het graf; Hij biedt je redding van de verschrikkingen van de hel en plaatst op je hoofd een kroon van glorie, waarvan elke robijn meer waard is dan de hele wereld en alles wat erin is; Hij huwt je uit aan tweeënzeventig houris met de zwartste ogen; en Hij zal je voorspraak aanvaarden namens tweeënzeventig van je familieleden.
    
  Dank je wel, U. Vandaag heeft mijn vrouw me gezegend en met een glimlach afscheid van me genomen. Ze zei: 'Vanaf de dag dat ik je ontmoette, wist ik dat je voorbestemd was voor het martelaarschap. Vandaag is de gelukkigste dag van mijn leven.' Gezegend zij Allah dat Hij mij iemand zoals zij heeft nagelaten.
    
    
  Zegeningen voor jou, D.O.
    
  Loopt je ziel niet over? Als we dit met iemand zouden mogen delen, roep het dan hardop.
    
    
  Ik zou dit ook graag willen delen, maar ik voel jouw euforie niet. Ik voel me vreemd genoeg vredig. Dit is mijn laatste bericht, want over een paar uur vertrek ik met mijn twee broers naar onze bijeenkomst in Amman.
    
    
  Ik deel W's gevoel van vrede. Euforie is begrijpelijk, maar gevaarlijk. Moreel gezien, omdat het de dochter van trots is. Tactisch gezien, omdat het je tot fouten kan aanzetten. Je moet je hoofd leegmaken, D. Als je eenmaal in de woestijn bent, moet je urenlang onder de brandende zon wachten op Hakans signaal. Je euforie kan snel omslaan in wanhoop. Zoek naar wat je vrede schenkt. O
    
    
  Wat zou je aanraden? D
    
    
  Denk aan de martelaren die vóór ons kwamen. Onze strijd, de strijd van de Ummah, bestaat uit kleine stapjes. De broeders die de ongelovigen in Madrid afslachtten, zetten één klein stapje. De broeders die de Twin Towers vernietigden, bereikten tien van zulke stappen. Onze missie bestaat uit duizend stappen. Het doel is om de indringers voor altijd op de knieën te krijgen. Begrijp je dat? Jouw leven, jouw bloed, zal leiden tot een einde waar geen enkele andere broeder zelfs maar naar kan streven. Stel je een oude koning voor die een deugdzaam leven leidde, zijn zaad vermenigvuldigde in een enorme harem, zijn vijanden versloeg, zijn koninkrijk uitbreidde in de naam van God. Hij kan om zich heen kijken met de voldoening van een man die zijn plicht heeft vervuld. Dat is precies hoe jij je zou moeten voelen. Zoek je toevlucht in deze gedachte en geef die door aan de strijders die je meeneemt naar Jordanië.
    
    
  Ik heb vele uren nagedacht over wat je me vertelde, o, en ik ben dankbaar. Mijn geest is anders, mijn gemoedstoestand is dichter bij God. Het enige wat me nog steeds verdriet doet, is dat dit onze laatste berichten aan elkaar zullen zijn, en dat, hoewel we zullen zegevieren, onze volgende ontmoeting in een ander leven zal zijn. Ik heb veel van je geleerd en die kennis doorgegeven aan anderen.
    
  Tot in de eeuwigheid, broeder. Salam Aleikum.
    
    
  65
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Woensdag 19 juli 2006. 11:34 uur
    
    
  Aan het plafond opgehangen aan een harnas, acht meter boven de grond, op dezelfde plek waar de dag ervoor vier mensen waren gestorven, kon Andrea niet anders dan zich levendiger voelen dan ooit tevoren. Ze kon niet ontkennen dat de naderende mogelijkheid van de dood haar in vervoering bracht, en vreemd genoeg wekte het haar uit de slaap waarin ze de afgelopen tien jaar had geleefd.
    
  Opeens worden vragen over wie je het meest haat, je vader omdat hij een homofobe, intolerante man is of je moeder omdat ze de gierigste persoon op aarde is, minder belangrijk dan vragen als: 'Kan dit touw mijn gewicht dragen?'
    
  Andrea, die nooit heeft leren skiën, vroeg of ze langzaam naar de bodem van de grot mocht zakken. Deels uit angst, deels omdat ze verschillende hoeken voor haar foto's wilde uitproberen.
    
  Kom op, jongens. Rustig aan. Ik heb een goed contract,' riep ze, terwijl ze haar hoofd achterover gooide en naar Brian Hanley en Tommy Eichberg keek, die haar met de lift naar beneden lieten zakken.
    
  Het touw bewoog niet meer.
    
  Onder haar lagen de resten van een graafmachine, als een stuk speelgoed dat door een boos kind kapot was gemaakt. Een deel van een arm stak vreemd uit en er was nog steeds opgedroogd bloed zichtbaar op de verbrijzelde voorruit. Andrea draaide de camera weg van de scène.
    
  Ik haat bloed, ik haat het.
    
  Zelfs haar gebrek aan professionele ethiek had zijn grenzen. Ze concentreerde zich op de bodem van de grot, maar net toen ze op het punt stond op de sluiter te drukken, begon ze te draaien aan het touw.
    
  'Kun je hiermee ophouden? Ik kan me niet concentreren.'
    
  'Juf, u bent niet van veren gemaakt, weet u dat?', schreeuwde Brian Hanley naar haar.
    
  'Ik denk dat het het beste is als we je blijven degraderen,' voegde Tommy toe.
    
  'Wat is er aan de hand? Ik weeg maar 45 kilo - kun je dat niet accepteren? Je lijkt veel sterker,' zei Andrea, altijd iemand die mannen probeert te manipuleren.
    
  'Ze weegt ruim 46 kilo,' klaagde Hanley zachtjes.
    
  "Dat heb ik gehoord," zei Andrea, terwijl ze deed alsof ze beledigd was.
    
  Ze was zo enthousiast over de ervaring dat ze onmogelijk boos op Hanley kon zijn. De elektricien had de grot zo goed verlicht dat ze niet eens de flitser van haar camera hoefde te gebruiken. Dankzij het grotere diafragma van haar lens kon ze uitstekende foto's maken van de laatste fase van de opgraving.
    
  Ik kan het niet geloven. We zijn nog maar één stap verwijderd van de grootste ontdekking aller tijden, en de foto die op elke voorpagina verschijnt, is van mij!
    
  De verslaggever wierp een eerste blik op het binnenste van de grot. David Pappas berekende dat ze een diagonale tunnel naar de veronderstelde locatie van de ark moesten graven, maar de route liep - op de meest abrupte manier mogelijk - uit op een natuurlijke kloof in de grond die de canyonwand begrensde.
    
    
  "Stel je de canyonwanden 30 miljoen jaar geleden voor," legde Pappas de dag ervoor uit, terwijl hij een kleine schets in zijn notitieboekje maakte. "Er was toen water in het gebied, waardoor de canyon ontstond. Naarmate het klimaat veranderde, begonnen de rotswanden te eroderen, waardoor deze landvorm van aangestampte aarde en rots ontstond die de canyonwanden als een gigantische deken omhulde en het soort grotten afsloot waar we toevallig op stuitten. Helaas kostte mijn fout meerdere levens. Als ik had gecontroleerd of de grond op de tunnelbodem wel stevig was..."
    
  'Ik wou dat ik kon zeggen dat ik begrijp hoe je je voelt, David, maar ik heb geen idee. Ik kan alleen mijn hulp aanbieden, en de rest kan me gestolen worden.'
    
  'Dank u wel, juffrouw Otero. Het betekent veel voor me. Vooral omdat sommige expeditieleden mij nog steeds de schuld geven van Stowes dood, simpelweg omdat we de hele tijd ruzie hadden.'
    
  'Noem me maar Andrea, oké?'
    
  "Natuurlijk." De archeoloog zette verlegen zijn bril recht.
    
  Andrea merkte dat David bijna ontplofte van de stress. Ze overwoog hem te omhelzen, maar er was iets aan hem dat haar steeds ongemakkelijker maakte. Het was alsof een schilderij waar je naar had zitten kijken plotseling oplichtte en een compleet ander tafereel onthulde.
    
  'Vertel me eens, David, denk je dat de mensen die de Ark hebben begraven, wisten van deze grotten?'
    
  'Ik weet het niet. Misschien is er een ingang naar de kloof die we nog niet hebben gevonden, omdat die bedekt is met stenen of modder - ergens waar ze de ark voor het eerst lieten zakken. We hadden hem waarschijnlijk al gevonden als deze verdomde expeditie niet zo hysterisch was geweest en we het gaandeweg hadden verzonnen. In plaats daarvan deden we iets wat geen enkele archeoloog ooit zou moeten doen. Misschien een schatzoeker, ja, maar het is absoluut niet waar ik voor ben opgeleid.'
    
    
  Andrea had fotografieles gehad, en dat was precies wat ze deed. Nog steeds worstelend met het draaiende touw, reikte ze met haar linkerhand boven haar hoofd en greep een uitstekend stuk rots, terwijl ze met haar rechterhand de camera naar de achterkant van de grot richtte: een hoge maar smalle ruimte met een nog kleinere opening aan de andere kant. Brian Hanley had een generator en krachtige zaklampen neergezet, die nu grote schaduwen van professor Forrester en David Pappas op de ruwe rotswand wierpen. Elke keer dat een van hen bewoog, vielen er fijne zandkorrels van de rots en zweefden door de lucht. De grot rook droog en scherp, als een asbak van klei die te lang in een oven had gestaan. De professor bleef hoesten, ondanks het dragen van een beademingsapparaat.
    
  Andrea maakte nog een paar foto's voordat Hanley en Tommy het wachten beu werden.
    
  'Laat de steen los. We brengen je helemaal naar beneden.'
    
  Andrea deed wat haar gezegd werd en een minuut later stond ze op vaste grond. Ze maakte haar harnas los en het touw keerde terug naar boven. Nu was Brian Hanley aan de beurt.
    
  Andrea liep naar David Pappas, die de professor probeerde te helpen rechtop te zitten. De oude man trilde en zijn voorhoofd was bedekt met zweet.
    
  "Neem eens wat water van mij, professor," zei David, terwijl hij hem zijn veldfles aanbood.
    
  "Idioot! Jij drinkt dit. Jij bent degene die naar de grot zou moeten gaan," zei de professor. Deze woorden veroorzaakten een nieuwe hoestbui. Hij rukte zijn masker af en spuwde een enorme klomp bloed op de grond. Hoewel zijn stem door de ziekte was beschadigd, kon de professor nog steeds een scherpe belediging uiten.
    
  David hing de fles weer aan zijn riem en liep naar Andrea.
    
  'Bedankt dat u ons bent komen helpen. Na het ongeluk waren alleen de professor en ik nog over... En in zijn toestand is hij van weinig nut,' voegde hij er zachter aan toe.
    
  'De ontlasting van mijn kat ziet er beter uit.'
    
  'Hij gaat... nou ja, je weet wel. De enige manier om het onvermijdelijke uit te stellen, was door in het eerste vliegtuig naar Zwitserland te stappen voor behandeling.'
    
  'Dat bedoelde ik.'
    
  'Met al dat stof in die grot...'
    
  "Ik kan misschien niet ademen, maar mijn gehoor is perfect," zei de professor, hoewel elk woord eindigde in een piepend geluid. "Hou op met over mij praten en ga aan de slag. Ik ga niet dood voordat je de Ark daar weghaalt, waardeloze idioot."
    
  David keek woedend. Even dacht Andrea dat hij zou reageren, maar de woorden leken op zijn lippen te sterven.
    
  Je bent helemaal de klos, hè? Je haat hem met heel je hart, maar je kunt hem niet weerstaan... Hij heeft je ballen niet alleen gesneden, hij heeft je ze laten frituren voor het ontbijt, dacht Andrea, die een beetje medelijden had met haar assistente.
    
  'Nou, David, vertel me eens wat ik moet doen.'
    
  'Volg mij.'
    
  Ongeveer drie meter de grot in, veranderde het oppervlak van de muur lichtjes. Zonder de duizenden watts aan licht die de ruimte verlichtten, had Andrea het waarschijnlijk niet gemerkt. In plaats van kale, massieve rotsen, was er een gebied dat leek te zijn gevormd uit op elkaar gestapelde rotsblokken.
    
  Wat het ook was, het was door de mens gemaakt.
    
  'Oh mijn God, David.'
    
  'Wat ik niet begrijp, is hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om zo'n sterke muur te bouwen zonder mortel te gebruiken en zonder aan de andere kant te kunnen werken.'
    
  'Misschien is er een uitgang aan de andere kant van de kamer. Je zei dat die er zou moeten zijn.'
    
  'Je hebt misschien gelijk, maar ik denk het niet. Ik heb nieuwe magnetometermetingen gedaan. Achter dit rotsblok bevindt zich een onstabiel gebied, dat we met onze eerste metingen hebben geïdentificeerd. Sterker nog, de Koperen Rol werd in precies dezelfde kuil gevonden als deze.'
    
  'Toeval?'
    
  'Ik betwijfel het'.
    
  David knielde neer en raakte voorzichtig de muur aan met zijn vingertoppen. Toen hij de kleinste spleet tussen de stenen vond, probeerde hij met alle macht te trekken.
    
  "Dat kan niet," vervolgde hij. "Dit gat in de grot is opzettelijk gedicht; en om de een of andere reden zitten de stenen nog dichter op elkaar dan toen ze er voor het eerst werden neergezet. Misschien wel meer dan tweeduizend jaar heeft de muur aan neerwaartse druk blootgestaan. Bijna alsof..."
    
  'Alsof wat?'
    
  'Het is alsof God zelf de ingang heeft afgesloten. Lach niet.'
    
  Ik lach niet, dacht Andrea. Dit is allemaal niet grappig.
    
  'Kunnen we de stenen er niet gewoon één voor één uithalen?'
    
  'Je weet niet hoe dik de muur is en wat erachter zit.'
    
  'En hoe ga je dat doen?'
    
  "Een kijkje binnenin".
    
  Vier uur later slaagde David Pappas erin om met de hulp van Brian Hanley en Tommy Eichberg een klein gat in de muur te boren. Ze moesten de motor van een grote boorinstallatie - die ze nog niet hadden gebruikt, omdat ze alleen aarde en zand aan het afgraven waren - demonteren en stukje bij beetje in de tunnel laten zakken. Hanley monteerde een vreemd apparaat uit de resten van een vernielde minigraafmachine bij de ingang van de grot.
    
  "Dat is nog eens een bewerking!" zei Hanley, tevreden met zijn creatie.
    
  Het resultaat was, afgezien van het lelijke, ook niet erg praktisch. Ze moesten met z'n vieren de boel op zijn plaats houden, met al hun kracht duwend. Erger nog, alleen de kleinste boortjes konden worden gebruikt om overmatige trillingen van de muur te voorkomen. "Twee voet," riep Hanley boven het gerinkel van de motor uit.
    
  David had een glasvezelcamera door het gat gehaald, die verbonden was met een kleine zoeker. De kabel die aan de camera vastzat, was echter te stijf en te kort. Bovendien lag de grond aan de andere kant vol obstakels.
    
  'Verdorie! Ik kan zoiets niet zien.'
    
  Andrea voelde iets langs haar strijken en bracht haar hand naar haar nek. Iemand gooide kleine steentjes naar haar. Ze draaide zich om.
    
  Forrester probeerde haar aandacht te trekken, maar was niet te horen door het lawaai van de motor. Pappas liep naar de oude man toe en legde zijn oor op hem.
    
  "Dat is het," riep David, zowel opgewonden als dolblij. "Dat gaan we doen, professor. Brian, denk je dat je het gat iets groter kunt maken? Zeg, ongeveer twee bij tweeënhalve centimeter?"
    
  "Maak er geen grapjes over," zei Hanley, terwijl hij zich achter zijn hoofd krabde. "We hebben geen kleine boren meer."
    
  Met dikke handschoenen aan haalde hij de laatste walmende boortjes eruit, die hun vorm verloren hadden. Andrea herinnerde zich dat ze probeerde een prachtig ingelijste foto van de skyline van Manhattan aan een dragende muur in haar appartement te hangen. Haar boortje was ongeveer net zo bruikbaar als een krakeling.
    
  "Freak zou waarschijnlijk wel weten wat hij moest doen," zei Brian bedroefd, terwijl hij naar de hoek keek waar zijn vriend was gestorven. "Hij had veel meer ervaring met dit soort dingen dan ik."
    
  Pappas zei een paar minuten niets. De anderen konden zijn gedachten bijna horen.
    
  'Wat als ik jou de middelgrote boortjes laat gebruiken?', vroeg hij uiteindelijk.
    
  'Dan zou er geen probleem zijn. Ik zou het in twee uur kunnen doen. Maar de trillingen zouden veel heviger zijn. Het gebied is duidelijk onstabiel... het is een groot risico. Bent u zich daarvan bewust?'
    
  David lachte, zonder een spoor van humor.
    
  "Je vraagt me of ik me realiseer dat vierduizend ton gesteente kan instorten en het grootste object in de geschiedenis van de wereld in stof kan veranderen? Dat het jaren werk en miljoenen dollars aan investeringen teniet zou doen? Dat het de opoffering van vijf mensen zinloos zou maken?"
    
  Verdorie! Hij is vandaag compleet anders. Hij is net zo... besmet met dit alles als de professor, dacht Andrea.
    
  "Ja, ik weet het, Brian," voegde David eraan toe. "En ik ga dat risico nemen."
    
    
  66
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Woensdag 19 juli 2006. 19:01 uur.
    
    
  Andrea maakte nog een foto van Pappas, knielend voor de stenen muur. Zijn gezicht was in de schaduw, maar het apparaat waarmee hij door het gat gluurde, was duidelijk zichtbaar.
    
  "Veel beter, David... Niet dat je bijzonder knap bent," merkte Andrea wrang op. Een paar uur later zou ze er spijt van krijgen, maar op dat moment was niets dichter bij de waarheid. Deze auto was prachtig.
    
  Stowe noemde het vroeger een aanval. Een vervelende robotverkenner, maar wij noemen hem Freddy.
    
  'Is er een speciale reden?'
    
  "Alleen maar om Stowe te naaien. Hij was een arrogante idioot," antwoordde David. Andrea was verbaasd over de woede van de normaal gesproken timide archeoloog.
    
  Freddie was een mobiel, op afstand bestuurbaar camerasysteem dat gebruikt kon worden op plaatsen waar menselijke toegang gevaarlijk zou zijn. Het werd ontworpen door Stow Erling, die helaas niet aanwezig zal zijn bij de debuut van zijn robot. Om obstakels zoals rotsen te overwinnen, was Freddie uitgerust met loopvlakken die vergelijkbaar waren met die van tanks. De robot kon ook tot tien minuten onder water blijven. Erling kopieerde het idee van een groep archeologen die in Boston werkten en reconstrueerde het met de hulp van verschillende ingenieurs van MIT. Deze klaagden hem aan omdat hij het eerste prototype op deze missie had gestuurd, maar dit deerde Erling niet meer.
    
  "We steken hem door het gat om de binnenkant van de grot te bekijken," zei David. "Op die manier kunnen we bepalen of het veilig is om de muur te vernietigen zonder de andere kant te beschadigen."
    
  'Hoe kan een robot daar zien?'
    
  Freddy is uitgerust met nachtzichtlenzen. Het centrale mechanisme zendt een infraroodstraal uit die alleen de lens kan detecteren. De beelden zijn niet geweldig, maar ze zijn goed genoeg. Het enige waar we op moeten letten, is dat hij niet vastloopt of omvalt. Als dat gebeurt, zitten we in de problemen.
    
    
  De eerste paar stappen waren vrij eenvoudig. Het begingedeelte, hoewel smal, gaf Freddy voldoende ruimte om de grot in te gaan. Het oversteken van het oneffen gedeelte tussen de muur en de grond was wat uitdagender, omdat het oneffen was en vol losse stenen lag. Gelukkig kunnen de loopvlakken van de robot onafhankelijk van elkaar worden bestuurd, waardoor hij kan draaien en kleinere obstakels kan overwinnen.
    
  "Nog zestig graden," zei David, terwijl hij zich concentreerde op het scherm, waar hij weinig meer zag dan een veld met rotsen in zwart-wit. Tommy Eichberg bediende de besturing op Davids verzoek, want ondanks zijn mollige vingers had hij een vaste hand. Elke baan werd bestuurd door een klein wieltje op het bedieningspaneel, verbonden met Freddie via twee dikke kabels die de stroom leverden en ook gebruikt konden worden om de machine handmatig weer omhoog te trekken als er iets misging.
    
  'We zijn er bijna. O nee!'
    
  Het scherm sprong op en neer toen de robot bijna omviel.
    
  'Verdomme! Wees voorzichtig, Tommy,' riep David.
    
  "Rustig maar, man. Deze wielen zijn gevoeliger dan de clitoris van een non. Pardon, mevrouw," zei Tommy, zich tot Andrea wendend. "Mijn mond komt rechtstreeks uit de Bronx."
    
  "Maak je geen zorgen. Ik heb oren uit Harlem," zei Andrea, die de grap beaamde.
    
  "Je moet de situatie nog wat stabiliseren", zei David.
    
  'Ik probeer het!'
    
  Eichberg draaide voorzichtig aan het stuur en de robot begon over het oneffen oppervlak te rijden.
    
  'Heb je enig idee hoe ver Freddie gereisd heeft?', vroeg Andrea.
    
  "Ongeveer tweeënhalve meter van de muur," antwoordde David, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde. De temperatuur steeg met de minuut door de generator en de felle bliksem.
    
  'En dat heeft hij - Wacht!'
    
  'Wat?'
    
  "Ik denk dat ik iets zag," zei Andrea.
    
  'Weet je het zeker? Het is niet makkelijk om dit om te draaien.'
    
  'Tommy, ga alsjeblieft naar links.'
    
  Eichberg keek naar Pappas, die knikte. Het beeld op het scherm begon langzaam te bewegen en onthulde een donkere, ronde omtrek.
    
  'Ga een stukje terug.'
    
  Er verschenen twee driehoeken met dunne uitsteeksels, de een naast de ander.
    
  Een rij van bij elkaar geplaatste vierkanten.
    
  'Een beetje verder naar achteren. Je staat te dichtbij.'
    
  Uiteindelijk werd geometrie omgezet in iets herkenbaars.
    
  'Oh mijn God. Het is een schedel.'
    
  Andrea keek Pappas tevreden aan.
    
  'Dit is je antwoord: zo hebben ze de kamer van binnenuit afgesloten, David.'
    
  De archeoloog luisterde niet. Hij was gefocust op het scherm en mompelde iets, zijn handen omklemden het als een dwaze waarzegster die in een kristallen bol staart. Een zweetdruppel rolde langs zijn vette neus en belandde op de afbeelding van een schedel waar de wang van de dode had moeten zitten.
    
  Net een traan, dacht Andrea.
    
  "Snel, Tommy! Ga eromheen en ga dan nog een stukje verder," zei Pappas, zijn stem nog gespannener. "Links, Tommy!"
    
  'Rustig maar, lieverd. Laten we het rustig aan doen. Ik denk dat er...'
    
  "Laat mij het maar doen," zei David terwijl hij de besturing pakte.
    
  "Wat doe je?" zei Eichberg boos. "Verdomme! Laat los."
    
  Pappas en Eichberg worstelden enkele seconden om de controle te behouden, waarbij het stuur loskwam. Davids gezicht was knalrood en Eichberg ademde zwaar.
    
  "Pas op!" schreeuwde Andrea, starend naar het scherm. Het beeld schoot wild heen en weer.
    
  Plotseling stopte hij met bewegen. Eichberg liet de bediening los en David viel achterover, waarbij hij zijn slaap verwondde toen hij de hoek van de monitor raakte. Maar op dat moment maakte hij zich meer zorgen over wat hij net had gezien dan over de snee in zijn hoofd.
    
  "Dat probeerde ik je juist te vertellen, jongen," zei Eichberg. "De grond is oneffen."
    
  'Verdomme. Waarom heb je niet losgelaten?' schreeuwde David. 'De auto sloeg over de kop.'
    
  "Hou je mond," riep Eichberg terug. "Jij bent degene die de boel overhaast."
    
  Andrea schreeuwde dat ze allebei hun mond moesten houden.
    
  'Hou op met dat gezeur! Het is niet helemaal mislukt. Kijk eens.' Ze wees naar het scherm.
    
  Nog steeds boos liepen de twee mannen naar de monitor. Brian Hanley, die naar buiten was gegaan om wat gereedschap te halen en tijdens het korte gevecht aan het abseilen was geweest, kwam ook dichterbij.
    
  "Ik denk dat we dit kunnen oplossen," zei hij, terwijl hij de situatie bestudeerde. "Als we allemaal tegelijk aan het touw trekken, kunnen we de robot waarschijnlijk weer op de rails krijgen. Als we te zachtjes trekken, slepen we hem alleen maar heen en weer en komt hij vast te zitten."
    
  "Dat gaat niet werken," zei Pappas. "We trekken de kabel eruit."
    
  'We hebben toch niets te verliezen als we het proberen?'
    
  Ze stelden zich op, elk met beide handen de kabel vasthoudend, zo dicht mogelijk bij het gat. Hanley trok het touw strak.
    
  'Mijn berekening is: trek met al je kracht. Een, twee, drie!'
    
  Ze trokken alle vier tegelijk aan de kabel. Hij voelde plotseling te los in hun handen.
    
  'Verdorie. We hebben hem uitgeschakeld.'
    
  Hanley bleef aan het touw trekken tot het einde zichtbaar werd.
    
  'Je hebt gelijk. Verdomme! Sorry, Pappas...'
    
  De jonge archeoloog draaide zich geïrriteerd om, klaar om iedereen die voor hem verscheen in elkaar te slaan. Hij hief een moersleutel op en stond op het punt de monitor te raken, misschien als vergelding voor de snee die hij twee minuten eerder had opgelopen.
    
  Maar Andrea kwam dichterbij en toen begreep ze het.
    
  Nee.
    
  Ik kan het niet geloven.
    
  Omdat ik het nooit echt geloofde, hè? Ik had nooit gedacht dat jij kon bestaan.
    
  De transmissie van de robot bleef op het scherm staan. Toen ze aan de kabel trokken, richtte Freddy zich op voordat deze loskwam. In een andere positie, zonder dat de schedel de doorgang blokkeerde, toonde het beeld op het scherm een flits van iets wat Andrea aanvankelijk niet kon identificeren. Toen realiseerde ze zich dat het een infraroodstraal was die weerkaatste op een metalen oppervlak. De verslaggeefster dacht de gekartelde rand te zien van wat een enorme doos leek te zijn. Bovenaan dacht ze een figuur te zien, maar ze wist het niet zeker.
    
  De man die het zeker wist, was Pappas. Hij keek gehypnotiseerd toe.
    
  'Het is er, professor. Ik heb het gevonden. Ik heb het voor u gevonden...'
    
  Andrea draaide zich naar de professor en maakte zonder na te denken een foto. Ze probeerde zijn eerste reactie vast te leggen, wat die ook mocht zijn: verbazing, vreugde, de bekroning van zijn lange zoektocht, zijn toewijding en zijn emotionele isolement. Ze maakte drie foto's voordat ze de oude man daadwerkelijk aankeek.
    
  Er stond geen enkele uitdrukking in zijn ogen en er stroomde alleen een straaltje bloed uit zijn mond en langs zijn baard.
    
  Brian rende naar hem toe.
    
  'Verdomme! We moeten hem hier weghalen. Hij ademt niet.'
    
    
  67
    
    
    
  LAGER OOSTKANT
    
  NEW YORK
    
    
  December 1943
    
    
  Yudel had zo'n honger dat hij de rest van zijn lichaam nauwelijks voelde. Hij was zich alleen bewust van het sjokken door de straten van Manhattan, zijn toevlucht zoekend in steegjes en steegjes, en nooit lang op één plek blijvend. Er was altijd wel een geluid, een licht of een stem die hem deed schrikken, en dan vluchtte hij, zich vastklampend aan de versleten kleren die hij bezat. Behalve zijn tijd in Istanbul waren de enige huizen die hij kende de schuilplaats die hij deelde met zijn familie en het ruim van een schip. Voor de jongen maakten de chaos, het lawaai en de felle lichten van New York deel uit van een angstaanjagende jungle, vol gevaar. Hij dronk uit openbare fonteinen. Op een gegeven moment greep een dronken bedelaar de jongen bij zijn been toen hij voorbijliep. Later riep een politieagent hem van om de hoek. De vorm deed Yudel denken aan het monster met de zaklamp dat naar hen had gezocht toen ze zich onder de trap in het huis van rechter Rath verstopten. Hij rende weg om zich te verstoppen.
    
  De zon ging onder op de middag van zijn derde dag in New York toen de uitgeputte jongen op een hoop afval instortte in een smerig steegje bij Broome Street. Boven hem was de woonruimte gevuld met het gerinkel van potten en pannen, ruzies, seksuele ontmoetingen en het leven. Yudel moet even bewusteloos zijn geweest. Toen hij bijkwam, kroop er iets over zijn gezicht. Hij wist wat het was nog voordat hij zijn ogen opendeed. De rat schonk hem geen aandacht. Hij liep naar een omgevallen vuilnisbak, waar hij de geur van droog brood rook. Het was een groot stuk, te groot om te dragen, dus de rat verslond het gulzig.
    
  Yudel kroop naar de prullenbak en pakte er een, zijn vingers trilden van de honger. Hij gooide het naar de rat, maar miste. De rat keek hem even aan en begon toen weer op het brood te knagen. De jongen greep de gebroken steel van zijn paraplu en schudde ermee naar de rat, die uiteindelijk wegrende op zoek naar een makkelijkere manier om zijn honger te stillen.
    
  De jongen pakte een stuk oud brood. Hij opende gretig zijn mond, maar sloot hem toen weer en legde het brood op zijn schoot. Hij trok een vuile lap uit zijn bundel, bedekte zijn hoofd en prees de Heer voor het geschenk van het brood.
    
  "Baruch Atah Adonai, Eloheinu Melech ha-olam, ha motzi lechem min ha-aretz." 10
    
  Even daarvoor was er een deur opengegaan in de steeg. De oude rabbijn, onopgemerkt door Yudel, had de jongen met de rat zien vechten. Toen hij de zegen over het brood hoorde van de lippen van het uitgehongerde kind, rolde er een traan over zijn wang. Zoiets had hij nog nooit gezien. Er was geen wanhoop of twijfel in dit geloof.
    
  De rabbijn bleef het kind lange tijd aanstaren. Zijn synagoge was erg arm en hij kon nauwelijks genoeg geld vinden om hem open te houden. Daarom begreep zelfs hij zijn beslissing niet.
    
  Na het eten van het brood viel Yudel meteen in slaap tussen het rottende afval. Hij werd pas wakker toen hij voelde hoe de rabbijn hem voorzichtig optilde en naar de synagoge droeg.
    
  De oude kachel houdt het nog een paar nachten koud. Dan zien we wel, dacht de rabbijn.
    
  Terwijl hij de jongen uitkleedde en hem met zijn enige deken bedekte, vond de rabbijn de blauwgroene kaart die de agenten Yudel op Ellis Island hadden gegeven. De kaart identificeerde de jongen als Raymond Kane, met zijn familie in Manhattan. Hij vond ook een envelop met de volgende tekst in het Hebreeuws:
    
  Voor mijn zoon, Yudel Cohen
    
  Zal niet worden gelezen tot uw bar mitswa in november 1951
    
    
  De rabbijn opende de envelop in de hoop dat die hem een aanwijzing zou geven over de identiteit van de jongen. Wat hij las, schokte en verwarde hem, maar het bevestigde zijn overtuiging dat de Almachtige de jongen naar zijn deur had geleid.
    
  Buiten begon het hevig te sneeuwen.
    
    
  68
    
    
    
  Brief van Joseph Cohen aan zijn zoon Yudel
    
  Ader,
    
  Dinsdag 9 februari 1943
    
  Beste Yudel,
    
  Ik schrijf deze haastige regels in de hoop dat de genegenheid die we voor u voelen de leegte zal opvullen die is ontstaan door de urgentie en onervarenheid van uw correspondent. Ik heb nooit veel emoties getoond, zoals uw moeder maar al te goed weet. Sinds uw geboorte knaagt de gedwongen nabijheid van de ruimte waarin we opgesloten zaten aan mijn hart. Het doet me verdriet dat ik u nooit in de zon heb zien spelen en dat ook nooit zal doen. De Eeuwige heeft ons gesmeed in de smeltkroes van een beproeving die te zwaar voor ons bleek om te dragen. Het is aan u om te vervullen wat wij niet konden.
    
  Over een paar minuten gaan we op zoek naar je broer en komen we niet meer terug. Je moeder luistert niet naar rede, en ik kan haar daar niet alleen heen laten gaan. Ik besef dat ik een zekere dood tegemoet ga. Als je deze brief leest, ben je dertien jaar oud. Je zult je afvragen welke waanzin je ouders ertoe heeft aangezet om rechtstreeks in de armen van de vijand te lopen. Een deel van het doel van deze brief is dat ik zelf het antwoord op die vraag kan begrijpen. Als je volwassen bent, zul je weten dat er dingen zijn die we moeten doen, zelfs als we weten dat de uitkomst mogelijk tegen ons is.
    
  De tijd dringt, maar ik moet je iets heel belangrijks vertellen. Eeuwenlang hebben leden van onze familie een heilig voorwerp bewaard. Het is de kaars die bij je geboorte aanwezig was. Door een ongelukkig toeval is het nu het enige waardevolle bezit dat we bezitten, en daarom dwingt je moeder me het risico te nemen om je broer te redden. Het zal een offer zijn dat net zo zinloos is als ons eigen leven. Maar het kan me niet schelen. Ik zou dit niet hebben gedaan als je niet was achtergebleven. Ik geloof in je. Ik wou dat ik je kon uitleggen waarom deze kaars zo belangrijk is, maar de waarheid is dat ik het niet weet. Ik weet alleen dat het mijn missie was om hem te beschermen, een missie die generaties lang van vader op zoon is doorgegeven, en een missie waarin ik heb gefaald, zoals ik op zoveel vlakken in mijn leven heb gefaald.
    
  Vind de kaars, Yudel. We gaan deze aan de dokter geven die je broer vasthoudt in het kinderziekenhuis Am Spiegelgrund. Als dit tenminste helpt om je broer vrij te kopen, dan kunnen jullie er samen naar zoeken. Zo niet, dan bid ik tot de Almachtige om je te beschermen, en dat tegen de tijd dat je dit leest, de oorlog eindelijk voorbij zal zijn.
    
  Er is nog iets. Er is heel weinig over van de grote erfenis die voor jou en Elan bedoeld was. De fabrieken die onze familie bezat, zijn in handen van de nazi's. Ook onze bankrekeningen in Oostenrijk zijn in beslag genomen. Onze appartementen zijn tijdens de Kristallnacht in brand gestoken. Maar gelukkig kunnen we jullie iets nalaten. We hadden altijd een noodfonds voor de familie op een Zwitserse bank. We vulden het beetje bij beetje aan door er elke twee of drie maanden op uit te trekken, ook al namen we maar een paar honderd Zwitserse frank mee. Je moeder en ik genoten van onze uitstapjes en verbleven er vaak in het weekend. Het is geen fortuin, zo'n vijftigduizend mark, maar het helpt je bij je opleiding en het vinden van een baan, waar je ook bent. Het geld wordt gestort op een genummerde rekening bij Credit Suisse, nummer 336923348927R, op mijn naam. De bankmanager zal om het wachtwoord vragen. Dit is 'Perpignan'.
    
  Dat is alles. Bid elke dag en geef het licht van de Thora niet op. Eer altijd je huis en je volk.
    
  Gezegend zij de Eeuwige, Hij die onze enige God is, de Universele Aanwezigheid, de Ware Rechter. Hij gebiedt mij, en ik gebied jou. Moge Hij je beschermen!
    
  Je vader,
    
  Joseph Cohen
    
    
  69
    
    
    
  HACAN
    
  Hij hield zich zo lang in dat hij, toen ze hem eindelijk vonden, alleen nog maar angst voelde. Toen maakte de angst plaats voor opluchting, opluchting dat hij eindelijk dat vreselijke masker kon afleggen.
    
  Het zou de volgende ochtend gebeuren. Ze zouden allemaal in de eettent ontbijten. Niemand zou iets vermoeden.
    
  Tien minuten geleden was hij onder het platform van de eettent gekropen en had hij het opgezet. Het was een eenvoudig apparaat, maar ongelooflijk krachtig, perfect gecamoufleerd. Ze zouden er zonder het te vermoeden boven hebben gestaan. Een minuut later zouden ze zich aan Allah moeten verantwoorden.
    
  Hij wist niet zeker of hij na de explosie het signaal moest geven. De broers zouden komen en de arrogante soldaatjes verpletteren. Degenen die het overleefden, natuurlijk.
    
  Hij besloot nog een paar uur te wachten. Hij zou ze de tijd geven om hun werk af te maken. Er waren geen opties en geen uitweg.
    
  Herinner je je de Bosjesmannen nog, dacht hij. De aap heeft het water gevonden, maar het nog niet teruggebracht...
    
    
  70
    
    
    
  TOREN VAN KAIN
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 19 juli 2006, 23:22 uur.
    
    
  "Jij ook, maat," zei de magere, blonde loodgieter. "Het kan me niet schelen. Ik word betaald, of ik nu werk of niet."
    
  "Amen," beaamde de mollige loodgieter met de paardenstaart. Zijn oranje uniform zat hem zo strak dat het leek alsof het van achteren elk moment kon barsten.
    
  "Misschien is dat wel het beste," zei de bewaker, instemmend. "Kom morgen maar terug, en dat is het dan. Maak mijn leven niet nog moeilijker. Ik heb twee mannen ziek thuis, en ik kan niemand aanwijzen om voor jullie twee te zorgen. Dit zijn de regels: geen oppas, geen personeel van buitenaf na 20.00 uur."
    
  "Je hebt geen idee hoe dankbaar we zijn," zei de blonde man. "Met een beetje geluk lost de volgende dienst dit probleem op. Ik heb geen zin om gebarsten leidingen te repareren."
    
  'Wat? Wacht, wacht,' zei de bewaker. 'Waar heb je het over? Gesprongen leidingen?'
    
  'Dat is alles. Ze faalden. Hetzelfde gebeurde bij Saatchi. Wie deed dat, Benny?'
    
  "Ik denk dat het Louie Pigtails was," zei de dikke man.
    
  'Geweldige kerel, Louis. God zegene hem.'
    
  'Amen. Nou, tot ziens, sergeant. Welterusten.'
    
  'Zullen we naar Spinato gaan, vriend?'
    
  Schijten beren in het bos?
    
  De twee loodgieters pakten hun spullen en liepen naar de uitgang.
    
  "Wacht," zei de bewaker, die steeds ongeruster werd. "Wat is er met Louie Pigtails gebeurd?"
    
  'Weet je, hij had zo'n noodgeval. Op een nacht kon hij het gebouw niet in vanwege een alarm of zoiets. Hoe dan ook, de druk in de afvoerbuizen liep op en ze begonnen te barsten, en, weet je, overal lag stront, verdomd overal.'
    
  'Ja... net als verdomd Vietnam.'
    
  'Man, je bent nog nooit in Vietnam geweest, toch? Mijn vader was er wel.'
    
  'Je vader was in de jaren zeventig stoned.'
    
  'Het punt is, Louis met de staartjes is nu Kale Louis. Denk eens aan wat een kutscène dat was. Ik hoop dat er niets waardevols boven is, want morgen is alles een kutbruin.'
    
  De bewaker keek nog eens naar de centrale monitor in de lobby. Het noodlampje in kamer 328E knipperde constant geel, wat duidde op een probleem met de water- of gasleiding. Het gebouw was zo slim dat het je kon waarschuwen wanneer je veters los waren.
    
  Hij controleerde de adreslijst om de locatie van 328E te verifiëren. Toen hij besefte waar het was, werd hij bleek.
    
  'Verdorie, dit is de vergaderzaal op de 38ste verdieping.'
    
  "Slechte deal, hè, maat?" zei de dikke loodgieter. "Ik weet zeker dat het vol zit met leren meubels en Van Gongs."
    
  'Van Gongs? Wat de hel! Jullie hebben helemaal geen cultuur. Dit is Van Gogh. Mijn God. Je weet het.'
    
  'Ik weet wie hij is. Een Italiaanse kunstenaar.'
    
  'Van Gogh was Duits, en jij bent een idioot. Laten we uit elkaar gaan en naar Spinato's gaan voordat ze sluiten. Ik verhonger hier.'
    
  De bewaker, die een kunstliefhebber was, benadrukte niet dat Van Gogh eigenlijk Nederlander was. Op dat moment herinnerde hij zich namelijk dat er in de vergaderzaal wel degelijk een schilderij van Zann hing.
    
  "Jongens, wacht even," zei hij, terwijl hij achter de receptie vandaan liep en achter de loodgieters aan rende. "Laten we hierover praten..."
    
    
  Orville plofte neer in de presidentiële stoel in de vergaderzaal, een stoel die de eigenaar zelden gebruikte. Hij dacht dat hij daar een dutje kon doen, omringd door al die mahoniehouten lambrisering. Net toen hij bekomen was van de adrenalinestoot van het spreken voor de bewaker van het gebouw, overspoelden de vermoeidheid en de pijn in zijn armen hem weer.
    
  'Verdomme, ik dacht dat hij nooit meer weg zou gaan.'
    
  "Je hebt het geweldig gedaan om die man te overtuigen, Orville. Gefeliciteerd," zei Albert, terwijl hij het bovenste deel van zijn gereedschapskist tevoorschijn haalde en er een laptop uit haalde.
    
  "Het is een vrij eenvoudige procedure om hier binnen te komen," zei Orville, terwijl hij de enorme handschoenen aantrok die zijn verbonden handen bedekten. "Gelukkig heb je de code voor me kunnen invoeren."
    
  'Laten we beginnen. Ik denk dat we nog ongeveer een halfuur hebben voordat ze besluiten iemand te sturen om ons te controleren. En als het ons dan niet lukt om binnen te komen, hebben we nog ongeveer vijf minuten voordat ze bij ons zijn. Wijs me de weg, Orville.'
    
  Het eerste paneel was eenvoudig. Het systeem was geprogrammeerd om alleen de handpalmafdrukken van Raymond Kane en Jacob Russell te herkennen. Maar het bevatte een fout die kenmerkend is voor alle systemen die afhankelijk zijn van elektronische codes die veel informatie gebruiken. En een complete handpalmafdruk is zeker een heleboel informatie. Volgens de expert was de code gemakkelijk te detecteren in het geheugen van het systeem.
    
  'Bang, bam, daar komt de eerste,' zei Albert terwijl hij de laptop dichtklapte, terwijl er een oranje lampje op het zwarte scherm flitste en de zware deur openging.
    
  "Albert... Ze zullen beseffen dat er iets mis is," zei Orville, wijzend naar het gebied rond de plaat waar de priester met een schroevendraaier het deksel had opengewrikt om toegang te krijgen tot de circuits van het systeem. Het hout was nu gebarsten en versplinterd.
    
  'Ik reken erop.'
    
  'Je maakt een grapje.'
    
  "Vertrouw me, oké?" zei de priester terwijl hij in zijn zak greep.
    
  De mobiele telefoon ging.
    
  'Denk je dat het een goed idee is om nu de telefoon op te nemen?', vroeg Orville.
    
  "Ik ben het ermee eens," zei de priester. "Hallo, Anthony. We zijn binnen. Bel me over twintig minuten." Hij hing op.
    
  Orville duwde de deur open en ze kwamen in een smalle, met tapijt bedekte gang die naar Cains privélift leidde.
    
  "Ik vraag me af wat voor trauma iemand moet hebben doorstaan om zichzelf achter zoveel muren op te sluiten", aldus Albert.
    
    
  71
    
    
    
  Een MP3-bestand dat door de Jordaanse woestijnpolitie werd aangetroffen op de digitale recorder van Andrea Otero na de rampzalige Mozes-expeditie.
    
  VRAAG: Ik wil u bedanken voor uw tijd en geduld, meneer Kane. Dit blijkt een zeer moeilijke taak te zijn. Ik waardeer het enorm hoe u de meest pijnlijke details van uw leven hebt gedeeld, zoals uw ontsnapping aan de nazi's en uw aankomst in de Verenigde Staten. Deze incidenten geven uw publieke imago een echt menselijk tintje.
    
    
  ANTWOORD: Beste jonge dame, het is niet uw gewoonte om om de hete brij heen te draaien voordat u mij vraagt wat u wilt weten.
    
    
  V: Geweldig, het lijkt wel alsof iedereen mij advies geeft over hoe ik mijn werk moet doen.
    
    
  A: Het spijt me. Ga door.
    
    
  Vraag: Meneer Kane, ik begrijp dat uw ziekte, uw agorafobie, is veroorzaakt door pijnlijke gebeurtenissen in uw jeugd.
    
    
  A: Dat geloven artsen.
    
    
  Vraag: Laten we in chronologische volgorde doorgaan, hoewel we mogelijk enkele aanpassingen moeten doen wanneer het interview op de radio wordt uitgezonden. U woonde bij rabbijn Menachem Ben-Shlomo tot u meerderjarig werd.
    
    
  A: Dat klopt. De rabbijn was als een vader voor me. Hij gaf me te eten, zelfs toen hij honger moest lijden. Hij gaf me een doel in het leven, zodat ik de kracht kon vinden om mijn angsten te overwinnen. Het duurde meer dan vier jaar voordat ik weer naar buiten kon en met andere mensen kon omgaan.
    
    
  Vraag: Dat was een hele prestatie. Een kind dat een ander niet eens in de ogen kon kijken zonder in paniek te raken, werd een van 's werelds beste ingenieurs...
    
    
  A: Dit is alleen mogelijk dankzij de liefde en het geloof van rabbijn Ben-Shlomo. Ik dank de Almachtige dat Hij mij in de handen van zo'n groot man heeft gelegd.
    
    
  Vraag: Toen werd u multimiljonair en uiteindelijk filantroop.
    
    
  A: Ik wil het laatste punt liever niet bespreken. Ik vind het niet prettig om over mijn liefdadigheidswerk te praten. Ik heb altijd het gevoel dat het nooit genoeg is.
    
    
  V: Laten we teruggaan naar de vorige vraag. Wanneer besefte je dat je een normaal leven kon leiden?
    
    
  A: Nooit. Ik heb mijn hele leven met deze ziekte geworsteld, lieverd. Er zijn goede en slechte dagen.
    
    
  Vraag: Je runt je bedrijf met ijzeren hand en het behoort tot de top vijftig van Fortune's top vijfhonderd bedrijven. Ik denk dat je gerust kunt stellen dat er meer goede dan slechte dagen zijn geweest. Je bent ook getrouwd en hebt een zoon gekregen.
    
    
  A: Dat klopt, maar ik praat liever niet over mijn privéleven.
    
    
  Vraag: Uw vrouw is vertrokken en in Israël gaan wonen. Ze is kunstenaar.
    
    
  A: Ze heeft echt prachtige schilderijen gemaakt, dat kan ik je verzekeren.
    
  Vraag: En hoe zit het met Isaak?
    
    
  A: Hij... was geweldig. Iets bijzonders.
    
    
  Vraag: Meneer Kane, ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor u is om over uw zoon te praten, maar dit is een belangrijk punt en ik wil er graag op voortborduren. Vooral gezien uw gezichtsuitdrukking. Het is duidelijk dat u heel veel van hem hield.
    
    
  A: Weet je hoe hij gestorven is?
    
    
  Vraag: Ik weet dat hij een van de slachtoffers was van de aanslag op de Twin Towers. En na veertien, bijna vijftien uur aan interviews begrijp ik dat zijn dood de terugkeer van uw ziekte heeft veroorzaakt.
    
    
  A: Ik ga Jacob nu vragen om binnen te komen. Ik wil dat je weggaat.
    
    
  Vraag: Meneer Kane, ik denk dat u diep van binnen hier echt over wilt praten; dat is nodig. Ik ga u niet bombarderen met goedkope psychologie. Maar doe wat u het beste vindt.
    
    
  A: Zet je bandrecorder uit, jongedame. Ik wil even nadenken.
    
    
  Vraag: Meneer Kane, bedankt dat u het interview wilt voortzetten. Wanneer bent u klaar...
    
    
  A: Isaac was alles voor mij. Hij was lang, slank en erg knap. Kijk maar naar zijn foto.
    
    
  Vraag: Hij heeft een mooie glimlach.
    
    
  A: Ik denk dat je hem wel aardig zou hebben gevonden. Sterker nog, hij leek erg op jou. Hij vroeg liever om vergeving dan om toestemming. Hij had de kracht en energie van een kernreactor. En alles wat hij bereikte, deed hij zelf.
    
    
  V: Met alle respect, maar het is moeilijk om het eens te zijn met zo'n uitspraak over iemand die geboren is om zo'n fortuin te erven.
    
    
  A: Wat zou een vader moeten zeggen? God vertelde de profeet David dat hij voor altijd Zijn zoon zou zijn. Na zo'n blijk van liefde, mijn woorden... Maar ik zie dat je me alleen maar probeert te provoceren.
    
    
  V: Vergeef me.
    
    
  A: Isaac had veel fouten, maar de makkelijke weg kiezen was daar niet één van. Hij maakte zich er nooit druk om dat hij tegen mijn wensen in zou gaan. Hij ging naar Oxford, een universiteit waaraan ik geen enkele bijdrage leverde.
    
    
  Vraag: En daar ontmoette hij meneer Russell, klopt dat?
    
    
  A: Ze studeerden samen macro-economie, en nadat Jacob was afgestudeerd, raadde Isaac hem aan mij aan. Na verloop van tijd werd Jacob mijn rechterhand.
    
    
  Vraag: Welke positie zou je graag voor Isaac zien?
    
    
  A: En wat hij nooit zou hebben geaccepteerd. Toen hij nog heel jong was... [een snik onderdrukkend]
    
    
  Vraag: We gaan nu verder met het interview.
    
  A: Dank je. Vergeef me dat ik zo emotioneel word van de herinnering. Hij was nog maar een kind, niet ouder dan elf. Op een dag kwam hij thuis met een hond die hij op straat had gevonden. Ik was erg boos. Ik hou niet van dieren. Hou jij wel van honden, lieverd?
    
    
  Vraag: Goede deal.
    
    
  A: Nou, dan had je het moeten zien. Het was een lelijke, smerige bastaard, en hij had maar drie poten. Hij zag eruit alsof hij al jaren op straat had rondgelopen. Het enige verstandige wat je met zo'n dier kon doen, was het naar de dierenarts brengen en een einde aan zijn lijden maken. Ik zei dit tegen Isaac. Hij keek me aan en antwoordde: 'Jij bent ook van straat geplukt, vader. Vind je dat de rabbijn je uit je lijden had moeten verlossen?'
    
  Vraag: Oh!
    
    
  A: Ik voelde een schok vanbinnen, een combinatie van angst en trots. Dit kind was mijn zoon! Ik gaf hem toestemming om de hond te houden als hij de verantwoordelijkheid ervoor zou nemen. En dat deed hij. Het beestje leefde nog vier jaar.
    
    
  V: Ik denk dat ik begrijp wat u eerder zei.
    
    
  A: Zelfs als jongen wist mijn zoon al dat hij niet in mijn schaduw wilde leven. Op zijn... laatste dag ging hij naar een sollicitatiegesprek bij Cantor Fitzgerald. Hij was op de 104e verdieping van de North Tower.
    
    
  Vraag: Wil je even stoppen?
    
    
  A: Niets aan de hand. Het gaat goed, lieverd. Isaac belde me die dinsdagochtend. Ik keek naar wat er op CNN gebeurde. Ik had het hele weekend niet met hem gesproken, dus het kwam niet bij me op dat hij er misschien zou zijn.
    
    
  Vraag: Drink alstublieft wat water.
    
    
  A: Ik nam de telefoon op. Hij zei: 'Pap, ik ben in het World Trade Center. Er is een explosie geweest. Ik ben echt bang.' Ik stond op. Ik was in shock. Ik denk dat ik tegen hem heb geschreeuwd. Ik weet niet meer wat ik zei. Hij zei tegen me: 'Ik probeer je al tien minuten te bellen. Het netwerk is vast overbelast. Pap, ik hou van je.' Ik zei hem kalm te blijven, dat ik de autoriteiten zou bellen. Dat we hem daar weg zouden halen. 'We kunnen niet de trap af, pap. De vloer onder ons is ingestort en het vuur verspreidt zich door het gebouw. Het is echt heet. Ik wil...' En dat was het. Hij was vierentwintig jaar oud. [Lange stilte.] Ik staarde naar de telefoon en streek er met mijn vingertoppen overheen. Ik begreep het niet. De verbinding werd verbroken. Ik denk dat mijn hersenen op dat moment kortsluiting maakten. De rest van de dag was volledig uit mijn geheugen gewist.
    
    
  Vraag: Heb je verder niets geleerd?
    
    
  A: Ik wou dat het zo was. De volgende dag sloeg ik de kranten open, op zoek naar nieuws over overlevenden. Toen zag ik zijn foto. Daar was hij, in de lucht, vrij. Hij was gesprongen.
    
    
  Vraag: Oh mijn God. Het spijt me zo, meneer Kane.
    
  A: Zo ben ik niet. De vlammen en de hitte moeten ondraaglijk zijn geweest. Hij vond de kracht om de ramen in te slaan en zijn lot te kiezen. Misschien was hij voorbestemd om die dag te sterven, maar niemand zou hem vertellen hoe. Hij accepteerde zijn lot als een man. Hij stierf sterk, vliegend, meester van de tien seconden dat hij in de lucht was. De plannen die ik al die jaren voor hem had gemaakt, kwamen tot een einde.
    
    
  V: Oh mijn God, dit is verschrikkelijk.
    
    
  A: Het zou allemaal voor hem zijn. Alles.
    
    
  72
    
    
    
  TOREN VAN KAIN
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 19 juli 2006, 23:39 uur.
    
    
  'Weet je zeker dat je je niets kunt herinneren?'
    
  'Ik zeg het je. Hij liet me omdraaien en draaide toen een paar nummers.'
    
  'Dit kan niet langer. Er zijn nog zo'n zestig procent van de combinaties te gaan. Je moet me iets geven. Wat dan ook.'
    
  Ze bevonden zich bij de liftdeuren. Deze discussiegroep was zeker complexer dan de vorige. In tegenstelling tot het paneel met handpalmbediening had deze een eenvoudig numeriek toetsenblok, vergelijkbaar met een geldautomaat, en het was vrijwel onmogelijk om een korte reeks cijfers uit een groot geheugen te halen. Om de liftdeuren te openen, verbond Albert een lange, dikke kabel met het invoerpaneel, met de bedoeling de code te kraken met een eenvoudige maar brute methode. In de breedste zin van het woord hield dit in dat de computer elke mogelijke combinatie moest proberen, van allemaal nullen tot allemaal negens, wat behoorlijk wat tijd kon kosten.
    
  We hebben drie minuten om in deze lift te komen. De computer heeft nog minstens zes minuten nodig om de twintigcijferige reeks te scannen. Als hij in de tussentijd niet vastloopt, want ik heb al zijn rekenkracht aan het decryptieprogramma besteed.
    
  De ventilator van de laptop maakte een hels lawaai, alsof er honderd bijen in een schoenendoos gevangen zaten.
    
  Orville probeerde zich te herinneren. Hij draaide zich naar de muur en keek op zijn horloge. Er waren nog geen drie seconden verstreken.
    
  "Ik ga het beperken tot tien cijfers", zei Albert.
    
  "Weet je het zeker?" vroeg Orville terwijl hij zich omdraaide.
    
  'Absoluut. Ik denk niet dat we een andere keus hebben.'
    
  'Hoe lang duurt het?'
    
  "Vier minuten," zei Albert, terwijl hij nerveus aan zijn kin krabde. "Laten we hopen dat dit niet de laatste combinatie is die hij probeert, want ik hoor ze al aankomen."
    
  Aan de andere kant van de gang werd er op de deur gebonsd.
    
    
  73
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli, 06:39 uur
    
    
  Voor het eerst sinds ze acht dagen eerder Talon Canyon bereikten, trof de dageraad de meeste expeditieleden slapend aan. Vijf van hen, begraven onder een twee meter dikke laag zand en rots, zouden nooit meer wakker worden.
    
  Anderen rilden in de ochtendkou onder hun camouflagedekens. Ze staarden naar wat de horizon had moeten zijn en wachtten tot de zon opkwam, waardoor de koude lucht in een hel veranderde op wat de heetste dag van een Jordaanse zomer in vijfenveertig jaar zou worden. Zo nu en dan knikten ze ongemakkelijk, en dat alleen al beangstigde hen. Voor elke soldaat is de nachtwacht het zwaarst; en voor iemand met bloed aan zijn handen is het de tijd dat de geesten van degenen die hij heeft gedood hem in het oor zouden kunnen fluisteren.
    
  Halverwege de vijf kampeerders onder de grond en de drie die de wacht hielden op de klif, rolden vijftien mensen zich om in hun slaapzakken; misschien hadden ze het geluid gemist van de hoorn die professor Forrester had gebruikt om hen voor zonsopgang uit hun bed te wekken. De zon kwam op om 5:33 uur en werd begroet door stilte.
    
  Rond 6:15 uur 's ochtends, ongeveer op hetzelfde moment dat Orville Watson en pater Albert de lobby van de Kine Tower binnenkwamen, was kok Nuri Zayit het eerste expeditielid dat weer bij bewustzijn kwam. Hij stootte zijn assistente Rani aan en ging naar buiten. Zodra hij de eettent bereikte, begon hij oploskoffie te zetten, met gecondenseerde melk in plaats van water. Er waren niet veel pakken melk of sap meer over, omdat mensen die dronken om het gebrek aan water te compenseren, en er was geen fruit, dus de enige optie voor de chef was om omeletten en roerei te maken. De oude stomme stopte al zijn energie en een handvol overgebleven peterselie in de maaltijd en communiceerde, zoals altijd, via zijn kookkunsten.
    
  In de ziekenzaaltent maakte Harel zich los uit Andrea's omhelzing en ging professor Forester controleren. De oude man lag aan de zuurstof, maar zijn toestand was alleen maar verslechterd. De dokter betwijfelde of hij het langer dan die nacht zou volhouden. Hoofdschuddend om de gedachte te verdrijven, keerde ze terug om Andrea wakker te maken met een kus. Terwijl ze elkaar streelden en wat kletsten, begonnen ze allebei te beseffen dat ze verliefd werden. Eindelijk kleedden ze zich aan en gingen naar de eetzaal voor het ontbijt.
    
  Fowler, die nu een tent deelde met alleen Pappas, begon zijn dag tegen beter weten in en maakte een fout. In de veronderstelling dat iedereen in de soldatentent sliep, glipte hij naar buiten en belde Albert via de satelliettelefoon. Een jonge priester nam op en vroeg hem ongeduldig om over twintig minuten terug te bellen. Fowler hing op, opgelucht dat het gesprek zo kort was, maar bezorgd dat hij zijn geluk zo snel weer moest beproeven.
    
  David Pappas werd net voor half zeven wakker en ging op bezoek bij professor Forrester. Hij hoopte zich dan beter te voelen, maar ook om het schuldgevoel van zich af te schudden dat hij had na zijn droom van de vorige nacht, waarin hij als enige overgebleven archeoloog op aarde was toen de Ark eindelijk het daglicht zag.
    
  In de soldatentent bedekte Marla Jackson de rug van haar commandant en haar geliefde met haar matras. Ze sliepen nooit samen tijdens een missie, maar slopen er af en toe samen op uit tijdens 'verkenningsmissies'. Ze vroeg zich af wat de Zuid-Afrikaan in zijn hoofd had.
    
  Decker was een van degenen voor wie de dageraad de adem van de doden bracht, waardoor zijn nekharen recht overeind gingen staan. In een kort moment van wakker zijn tussen twee opeenvolgende nachtmerries dacht hij een signaal te zien op het scherm van de frequentiescanner, maar het was te snel om de locatie ervan te bepalen. Plotseling sprong hij op en begon bevelen uit te delen.
    
  In Raymond Cains tent legde Russell de kleren van zijn baas klaar en drong er bij hem op aan om op zijn minst zijn rode pil te nemen. Met tegenzin stemde Cain toe, maar spuugde het uit toen Russell even niet keek. Hij voelde zich vreemd kalm. Eindelijk zou het hele doel van zijn achtenzestig jaar bereikt zijn.
    
  In een bescheidener tent stak Tommy Eichberg discreet zijn vinger in zijn neus, krabde aan zijn kont en ging naar de badkamer om Brian Hanley te zoeken. Hij had zijn hulp nodig bij het repareren van een onderdeel voor de boor. Ze moesten een muur van tweeënhalve meter vrijmaken, maar als ze van bovenaf zouden boren, konden ze de verticale druk wat verminderen en de stenen vervolgens met de hand verwijderen. Als ze snel werkten, konden ze in zes uur klaar zijn. Het hielp natuurlijk niet dat Hanley nergens te bekennen was.
    
  Hookan keek op zijn horloge. De afgelopen week had hij de beste plek uitgezocht om het hele gebied goed te kunnen overzien. Nu wachtte hij tot de soldaten zich zouden omkleden. Wachten beviel hem prima. Hij had zijn hele leven al gewacht.
    
    
  74
    
    
    
  TOREN VAN KAIN
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 19 juli 2006, 11:41 uur.
    
    
  7456898123
    
  De computer vond de code in precies twee minuten en drieënveertig seconden. Dat was een meevaller, want Albert had zich verkeken op de tijd die de bewakers nodig zouden hebben om te verschijnen. De deur aan het einde van de gang ging bijna gelijktijdig met de liftdeur open.
    
  'Wacht even!'
    
  Twee bewakers en een politieagent kwamen fronsend de gang in, hun pistolen in de aanslag. Ze waren niet bepaald blij met al deze commotie. Albert en Orville renden de lift in. Ze hoorden rennende voeten op het tapijt en zagen een uitgestoken hand die probeerde de lift te stoppen. Hij miste op een haar na.
    
  De deur kraakte. Buiten hoorden ze de gedempte stemmen van de bewakers.
    
  "Hoe maak je dit ding open?" vroeg de politieagent.
    
  'Ze komen niet ver. Deze lift heeft een speciale sleutel nodig om te bedienen. Zonder die sleutel komt niemand erdoor.'
    
  'Activeer het noodsysteem waar je me over vertelde.'
    
  'Ja, meneer. Direct. Dit is net zoiets als vissen in een ton schieten.'
    
  Orville voelde zijn hart bonzen toen hij zich naar Albert omdraaide.
    
  'Verdomme, ze gaan ons pakken!'
    
  De priester glimlachte.
    
  "Wat is er in godsnaam met je aan de hand? Denk ergens aan," siste Orville.
    
  "Ik heb er al een. Toen we vanochtend inlogden op het computersysteem van de Kayn Tower, was het onmogelijk om toegang te krijgen tot de elektronische sleutel in hun systeem waarmee de liftdeuren geopend worden."
    
  "Dat is verdomd onmogelijk", beaamde Orville, die er niet van hield om geslagen te worden, maar in dit geval had hij wel te maken met de grootste firewall aller tijden.
    
  "Je bent misschien een geweldige spion, en je kent vast wel een paar trucjes... maar je mist één ding dat een geweldige hacker nodig heeft: lateraal denken," zei Albert. Hij sloeg zijn armen achter zijn hoofd, alsof hij zich ontspande in zijn woonkamer. "Als de deuren op slot zijn, gebruik je de ramen. Of in dit geval verander je de volgorde die de positie van de lift en de volgorde van de verdiepingen bepaalt. Een simpele stap die niet werd geblokkeerd. Nu denkt de Kayn-computer dat de lift zich op de negenendertigste verdieping bevindt in plaats van op de achtendertigste."
    
  "En?" vroeg Orville, enigszins geïrriteerd door de opschepperij van de priester, maar ook nieuwsgierig.
    
  'Nou, mijn vriend, in dit soort situaties zorgen alle noodsystemen in deze stad ervoor dat de liften naar de laatste beschikbare verdieping gaan en dan de deuren openen.'
    
  Op datzelfde moment, na een korte rilling, begon de lift omhoog te gaan. Ze konden het geschreeuw van de geschokte bewakers buiten horen.
    
  "Boven is beneden, en beneden is boven," zei Orville, terwijl hij in zijn handen een wolkje muntdesinfecterend middel sloeg. "Je bent een genie."
    
    
  75
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 06:43 uur.
    
    
  Fowler was niet bereid Andrea's leven opnieuw op het spel te zetten. Een satelliettelefoon gebruiken zonder enige voorzorgsmaatregelen was waanzin.
    
  Het had geen zin dat iemand met zijn ervaring twee keer dezelfde fout maakte. Dit zou de derde keer zijn.
    
  De eerste was de vorige nacht. De priester keek op van zijn gebedenboek toen het opgravingsteam uit de grot tevoorschijn kwam met het halfdode lichaam van professor Forrester. Andrea rende naar hem toe en vertelde wat er gebeurd was. De verslaggever zei dat ze er zeker van waren dat de gouden doos in de grot verborgen was, en Fowler twijfelde er niet meer aan. Hij maakte gebruik van de algemene opwinding die het nieuws teweegbracht en belde Albert, die uitlegde dat hij rond middernacht in New York, een paar uur na zonsopgang in Jordanië, nog een laatste keer zou proberen informatie te krijgen over de terroristische groepering en Hakan. Het gesprek duurde precies dertien seconden.
    
  De tweede vond eerder die ochtend plaats, toen Fowler haastig een telefoontje pleegde. Dat telefoontje duurde zes seconden. Hij betwijfelde of de scanner voldoende tijd had om te bepalen waar het signaal vandaan kwam.
    
  Het derde telefoontje zou over zes en een halve minuut plaatsvinden.
    
  Albert, laat me alsjeblieft niet in de steek.
    
    
  76
    
    
    
  TOREN VAN KAIN
    
  NEW YORK
    
    
  Woensdag 19 juli 2006. 23:45 uur.
    
    
  "Hoe denk je dat ze daar komen?" vroeg Orville.
    
  'Ik denk dat ze een SWAT-team zullen inzetten en van het dak zullen afdalen, misschien de ramen kapot zullen schieten en al die troep.'
    
  Een SWAT-team voor een stel ongewapende overvallers? Vind je het niet net zoiets als een tank gebruiken om op een stel muizen te jagen?
    
  'Bekijk het eens zo, Orville: twee vreemden hebben ingebroken in het privékantoor van een paranoïde multimiljonair. Je mag blij zijn dat ze niet van plan zijn een bom op ons te gooien. Laat me me nu concentreren. Om de enige te zijn met toegang tot deze verdieping, moet Russell een zeer beveiligde computer hebben.'
    
  'Vertel me niet dat je, na alles wat we hebben moeten doorstaan om hier te komen, niet in zijn computer kunt komen!'
    
  'Dat heb ik niet gezegd. Ik zeg alleen dat het me nog minstens tien seconden kost.'
    
  Albert veegde het zweet van zijn voorhoofd en liet zijn handen over het toetsenbord fladderen. Zelfs de beste hacker ter wereld kon een computer niet binnendringen tenzij deze verbonden was met een server. Dit was vanaf het begin hun probleem geweest. Ze hadden alles geprobeerd om Russells computer in het Kayn-netwerk te vinden. Het was onmogelijk, omdat de computers op deze verdieping qua systeem niet tot de Kayn Tower behoorden. Tot zijn verbazing ontdekte Albert dat niet alleen Russell, maar ook Kayn computers gebruikte die via 3G-kaarten met het internet en met elkaar verbonden waren, twee van de honderdduizenden die destijds in New York in gebruik waren. Zonder deze cruciale informatie had Albert tientallen jaren op internet kunnen zoeken naar twee onzichtbare computers.
    
  Ze betalen zeker meer dan vijfhonderd dollar per dag voor breedband, om nog maar te zwijgen van bellen, dacht Albert. Dat stelt toch niks voor als je miljoenen waard bent. Vooral niet als je mensen zoals wij met zo'n simpele truc in angst kunt houden?
    
  "Ik denk dat ik het heb," zei de priester terwijl het scherm van zwart naar felblauw veranderde, wat aangaf dat het systeem aan het opstarten was. "Heb je geluk gehad met het vinden van die schijf?"
    
  Orville rommelde door de laden en de kast in Russells nette en elegante kantoor, trok dossiers eruit en gooide ze op het tapijt. Nu was hij koortsachtig bezig foto's van de muur te scheuren, de kluis te zoeken en de onderkanten van stoelen open te snijden met een zilveren briefopener.
    
  "Er lijkt hier niets te vinden te zijn," zei Orville, terwijl hij met zijn voet een van Russells stoelen omschoof zodat hij naast Albert kon zitten. De verbanden om zijn handen zaten weer onder het bloed en zijn ronde gezicht was bleek.
    
  'Paranoïde klootzak. Ze communiceerden alleen met elkaar. Geen e-mails van buitenaf. Russell zou voor zijn werk een andere computer moeten gebruiken.'
    
  'Hij moet het meegenomen hebben naar Jordanië.'
    
  'Ik heb je hulp nodig. Wat zoeken we?'
    
  Een minuut later, nadat hij alle wachtwoorden had ingevoerd die hij kon bedenken, gaf Orville het op.
    
  'Het heeft geen zin. Er staat niets. En als er wel iets stond, heeft hij het al gewist.'
    
  "Dat geeft me een idee. Wacht eens even," zei Albert, terwijl hij een flashdrive, niet groter dan een stuk kauwgom, uit zijn zak haalde en in de CPU van de computer stopte, zodat die met de harde schijf kon communiceren. "Met het programmaatje in dit dingetje kun je informatie ophalen van verwijderde partities op de harde schijf. Daar kunnen we mee beginnen."
    
  'Geweldig. Zoek naar Netcatch.'
    
  'Rechts!'
    
  Met een zacht gemompel verscheen er een lijst met veertien bestanden in het zoekvenster van het programma. Albert opende ze allemaal tegelijk.
    
  'Dit zijn HTML-bestanden. Opgeslagen websites.'
    
  'Herkent u iets?'
    
  'Ja, ik heb ze zelf gered. Het is wat ik servergeklets noem. Terroristen sturen elkaar nooit e-mails wanneer ze een aanslag plannen. Elke idioot weet dat e-mail wel twintig of dertig servers kan passeren voordat het zijn bestemming bereikt, dus je weet nooit wie er naar je bericht luistert. Wat ze doen is iedereen in de cel hetzelfde wachtwoord geven voor een gratis account, en ze schrijven alles wat ze nodig hebben om door te geven als een concept van de e-mail. Het is alsof je naar jezelf schrijft, behalve dat het een hele cel terroristen is die met elkaar communiceert. De e-mail wordt nooit verzonden. Hij gaat nergens heen, omdat elke terrorist hetzelfde account gebruikt en...
    
  Orville stond verlamd voor het scherm, zo verbijsterd dat hij even vergat te ademen. Het ondenkbare, iets wat hij zich nooit had kunnen voorstellen, werd plotseling duidelijk voor zijn ogen.
    
  "Dat klopt niet", zei hij.
    
  'Wat is er aan de hand, Orville?'
    
  'Ik... hack elke week duizenden en duizenden accounts. Wanneer we bestanden van een webserver kopiëren, slaan we alleen de tekst op. Als we dat niet deden, zouden de afbeeldingen snel onze harde schijven vullen. Het resultaat is lelijk, maar je kunt het nog steeds lezen.'
    
  Orville wees met een verbonden vinger naar het computerscherm waarop het gesprek tussen de terroristen plaatsvond via e-mail op Maktoob.com. Je zag gekleurde knoppen en afbeeldingen die er niet zouden zijn geweest als het een van de bestanden was geweest die hij had gehackt en opgeslagen.
    
  'Iemand heeft Maktoob.com bezocht via een browser op deze computer, Albert. Hoewel ze het daarna hebben verwijderd, bleven de afbeeldingen in de cache staan. En om Maktoob te openen...'
    
  Albert begreep het al voordat Orville kon afmaken.
    
  'Wie hier ook was, moet het wachtwoord geweten hebben.'
    
  Orville was het daarmee eens.
    
  'Dit is Russell, Albert. Russell is de hakan.'
    
  Op dat moment klonken er schoten, waardoor een groot raam kapot ging.
    
    
  77
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 06:49 uur.
    
    
  Fowler keek op zijn horloge. Negen seconden voor de afgesproken tijd gebeurde er iets onverwachts.
    
  Albert belde.
    
  De priester ging naar de ingang van de kloof om te bellen. Er was daar een blinde vlek, onzichtbaar voor de soldaat die vanaf de zuidkant van de klif toekeek. Zodra hij de telefoon aanzette, ging de telefoon. Fowler besefte meteen dat er iets mis was.
    
  'Albert, wat is er gebeurd?'
    
  Aan de andere kant van de lijn hoorde hij verschillende schreeuwende stemmen. Fowler probeerde te achterhalen wat er aan de hand was.
    
  'Hang op!'
    
  "Agent, ik moet bellen!" Alberts stem klonk afstandelijk, alsof hij geen telefoon bij zijn oor had. "Dit is echt belangrijk. Het is een kwestie van nationale veiligheid."
    
  'Ik zei toch dat je die verdomde telefoon weg moest leggen.'
    
  'Ik laat mijn hand langzaam zakken en praat. Als je me iets verdachts ziet doen, schiet me dan neer.'
    
  'Dit is mijn laatste waarschuwing. Laat het los!'
    
  "Anthony," Alberts stem was kalm en helder. Eindelijk stopte hij de oordop in. "Kun je me horen?"
    
  'Ja, Albert.'
    
  'Russell is een hakan. Bevestigd. Wees voorzichtig-'
    
  De verbinding werd verbroken. Fowler voelde een golf van schok over zich heen gaan. Hij draaide zich om en rende terug naar het kamp, maar toen werd alles donker.
    
    
  78
    
    
    
  IN DE EETTENT, DRIEËNVIJFTIG SECONDEN EERDER
    
  Andrea en Harel stopten bij de ingang van de eettent toen ze David Pappas op zich af zagen rennen. Pappas droeg een bebloed T-shirt en leek gedesoriënteerd.
    
  'Dokter, dokter!'
    
  "Wat is er in godsnaam aan de hand, David?" antwoordde Harel. Ze was nog steeds in dezelfde slechte bui sinds het waterincident "echte koffie" tot het verleden had gemaakt.
    
  'Dit is de professor. Hij is er slecht aan toe.'
    
  David bood zich aan om bij Forrester te blijven terwijl Andrea en Doc gingen ontbijten. Het enige wat de sloop van de muur naar de Ark nog in de weg stond, was Forresters toestand, hoewel Russell de vorige avond het werk had willen voortzetten. David weigerde de holte te openen totdat de professor de kans had gehad om te herstellen en zich bij hen te voegen. Andrea, wiens mening over Pappas de afgelopen uren gestaag was verslechterd, vermoedde dat hij gewoon wachtte tot Forrester uit de weg zou gaan.
    
  "Oké," zuchtte Doc. "Ga je gang, Andrea. Het heeft geen zin dat we het ontbijt overslaan." Ze rende terug naar de ziekenboeg.
    
  De verslaggever gluurde snel naar binnen in de eettent. Zayit en Peterke zwaaiden terug. Andrea vond de stomme kok en zijn assistent wel aardig, maar de enige mensen die op dat moment aan de tafels zaten, waren twee soldaten, Alois Gottlieb en Louis Maloney, die van hun dienbladen aten. Andrea was verbaasd dat ze er maar met z'n tweeën waren, aangezien de soldaten meestal samen ontbeten en er maar één uitkijkpost een half uur op de zuidgraat overbleef. Sterker nog, het ontbijt was de enige keer dat ze de soldaten samen op één plek zag.
    
  Omdat Andrea niet om hun gezelschap gaf, besloot ze terug te gaan en te kijken of ze Harel kon helpen.
    
  Ook al is mijn medische kennis beperkt, ik zou een ziekenhuishemd waarschijnlijk achterstevoren dragen.
    
  Toen draaide Doc zich om en riep: 'Doe me een plezier en haal me een grote kop koffie, wil je?'
    
  Andrea had één voet in de eettent gestoken, op zoek naar de beste route om de zwetende soldaten te ontwijken die als apen over hun eten gebogen zaten, toen ze bijna tegen Nuri Zayit botste. De kok moet de dokter terug naar de ziekenboeg hebben zien rennen, want hij gaf Andrea een dienblad met twee kopjes oploskoffie en een bordje toast.
    
  'Oploskoffie opgelost in melk, klopt dat, Nuri?'
    
  De stomme lachte en haalde zijn schouders op. Hij zei dat het niet zijn schuld was.
    
  'Ik weet het. Misschien zien we vanavond wel water uit een rots komen en al die Bijbelse dingen. Hoe dan ook, dank je wel.'
    
  Langzaam, ervoor zorgend dat ze haar koffie niet morste - ze wist dat ze niet de meest gecoördineerde persoon ter wereld was, hoewel ze dat nooit zou toegeven - liep ze naar de ziekenboeg. Nuri zwaaide haar vanuit de ingang van de eetzaal toe, nog steeds glimlachend.
    
  En toen gebeurde het.
    
  Andrea voelde zich alsof een gigantische hand haar van de grond had getild en twee meter de lucht in had geslingerd, voordat ze weer terug werd geslingerd. Ze voelde een scherpe pijn in haar linkerarm en een vreselijk branderig gevoel in haar borst en rug. Ze draaide zich net op tijd om en zag duizenden kleine stukjes brandende stof uit de lucht vallen. Een kolom zwarte rook was alles wat er nog over was van wat twee seconden geleden nog een eettent was. Hoog boven haar hoofd leek de rook zich te vermengen met een andere, veel zwartere rook. Andrea kon niet achterhalen waar die vandaan kwam. Ze raakte voorzichtig haar borst aan en besefte dat haar shirt bedekt was met een hete, plakkerige vloeistof.
    
  Doc kwam rennend.
    
  'Gaat het wel?' 'Oh God, gaat het wel, lieverd?'
    
  Andrea wist dat Harel schreeuwde, hoewel haar stem ver weg klonk boven het gefluit in Andrea's oren. Ze voelde dat de dokter haar nek en armen onderzocht.
    
  'Mijn borst'.
    
  'Het is oké. Het is maar koffie.'
    
  Andrea stond voorzichtig op en realiseerde zich dat ze koffie over zich heen had gemorst. Haar rechterhand klemde zich nog steeds vast aan het dienblad, terwijl haar linkerhand de steen had geraakt. Ze wiebelde met haar vingers, bang dat ze nog meer verwondingen had opgelopen. Gelukkig was er niets gebroken, maar haar hele linkerkant voelde verlamd aan.
    
  Terwijl verschillende expeditieleden het vuur probeerden te blussen met emmers zand, concentreerde Harel zich op de verzorging van Andrea's wonden. De verslaggeefster had snijwonden en krassen aan de linkerkant van haar lichaam. Haar haar en de huid op haar rug waren licht verbrand en haar oren suisden constant.
    
  "Het gezoem zal over drie of vier uur verdwijnen", zei Harel, terwijl ze de stethoscoop terug in haar broekzak stopte.
    
  'Het spijt me...' zei Andrea, bijna schreeuwend, zonder het te beseffen. Ze huilde.
    
  'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.'
    
  'Hij... Nuri... bracht me koffie. Als ik naar binnen was gegaan om het te halen, was ik nu dood geweest. Ik had hem kunnen vragen om mee naar buiten te komen en een sigaret met me te roken. In ruil daarvoor had ik zijn leven kunnen redden.'
    
  Harel wees om zich heen. Zowel de eettent als de brandstoftanker waren opgeblazen - twee afzonderlijke explosies tegelijk. Vier mensen waren tot as gereduceerd.
    
  'De enige die er iets van zou moeten voelen, is de klootzak die het gedaan heeft.'
    
  "Maak je geen zorgen, mevrouw, we hebben hem," zei Torres.
    
  Hij en Jackson sleepten de man, geboeid aan zijn benen, mee en legden hem neer in het midden van het plein bij de tenten, terwijl de andere expeditieleden geschokt toekeken en niet konden geloven wat ze zagen.
    
    
  79
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 06:49 uur.
    
    
  Fowler bracht zijn hand naar zijn voorhoofd. Het bloedde. De explosie van de vrachtwagen had hem op de grond geslingerd en hij had zijn hoofd ergens tegenaan gestoten. Hij probeerde op te staan en terug te lopen naar het kamp, nog steeds met de satelliettelefoon in zijn hand. Te midden van zijn wazige zicht en dikke rookwolk zag hij twee soldaten naderen, hun pistolen op hem gericht.
    
  'Jij was het, klootzak!'
    
  'Kijk, hij houdt de telefoon nog steeds in zijn hand.'
    
  'Dat was toch waarmee je de explosies liet gebeuren, klootzak?'
    
  De geweerkolf raakte hem op zijn hoofd. Hij viel op de grond, maar voelde geen schoppen of andere klappen. Hij was al lang daarvoor buiten bewustzijn.
    
    
  "Dit is belachelijk," riep Russell terwijl hij zich aansloot bij de groep die zich rond Vader Fowler verzamelde: Decker, Torres, Jackson en Alrik Gottlieb aan de kant van de soldaten; Eichberg, Hanley en Pappas aan de kant van de overgebleven burgers.
    
  Met de hulp van Harel probeerde Andrea op te staan en de groep dreigende gezichten, die zwart waren van het roet, te naderen.
    
  "Dat is niet grappig, meneer," zei Decker, terwijl hij Fowlers satelliettelefoon gooide. "Hij had hem bij zich toen we hem bij de brandstoftanker vonden. Dankzij de scanner weten we dat hij vanochtend snel heeft gebeld, dus we waren al achterdochtig. In plaats van te gaan ontbijten, namen we onze posities in en hielden hem in de gaten. Gelukkig."
    
  'Het is gewoon...' begon Andrea, maar Harel trok aan haar arm.
    
  'Stil. Dit helpt hem niet,' fluisterde ze.
    
  Precies. Wat ik bedoelde was: is dit een geheime telefoon die hij gebruikt om contact op te nemen met de CIA? Dat is niet de beste manier om je onschuld te beschermen, idioot.
    
  "Het is een telefoon. Het is zeker iets wat niet is toegestaan tijdens deze expeditie, maar het is niet genoeg om deze persoon te beschuldigen van het veroorzaken van de bomaanslagen," zei Russell.
    
  'Misschien niet zomaar een telefoon, meneer. Maar kijk eens wat we in zijn aktetas hebben gevonden.'
    
  Jackson liet de kapotte aktetas voor hen vallen. Hij was leeg en de onderkant was eraf gescheurd. Aan de onderkant zat een geheim vakje vastgelijmd met kleine, marsepeinachtige blokjes.
    
  'Dit is C4, meneer Russell,' vervolgde Decker.
    
  De informatie bracht hen allemaal buiten adem. Toen trok Alric zijn pistool.
    
  "Dat varken heeft mijn broer vermoord. Laat me een kogel in zijn verdomde schedel schieten," schreeuwde hij, buiten zichzelf van woede.
    
  "Ik heb genoeg gehoord," zei een zachte maar zelfverzekerde stem.
    
  De kring opende zich en Raymond Cain naderde het bewusteloze lichaam van de priester. Hij boog zich over hem heen, de ene in het zwart, de andere in het wit.
    
  "Ik kan begrijpen wat deze man tot deze daad heeft gedreven. Maar deze missie is al te lang uitgesteld en kan niet langer uitgesteld worden. Pappas, ga alsjeblieft weer aan het werk en breek die muur af."
    
  "Meneer Kain, dat kan ik niet doen zonder te weten wat hier aan de hand is," antwoordde Pappas.
    
  Brian Hanley en Tommy Eichberg liepen met gekruiste armen naar Pappas en gingen naast hem staan. Kain keek hen geen moment aan.
    
  'Meneer Decker?'
    
  "Meneer?" vroeg de grote Zuid-Afrikaan.
    
  'Toon alstublieft uw gezag. De tijd van beleefdheden is voorbij.'
    
  "Jackson," zei Decker terwijl hij gebaarde.
    
  De soldaat hief haar M4 en richtte deze op de drie rebellen.
    
  "Dat meen je niet," klaagde Eichberg, wiens grote rode neus zich op enkele centimeters van de loop van Jacksons pistool bevond.
    
  'Dit is geen grap, lieverd. Ga, of ik schiet je nieuwe kont kapot.' Jackson spande haar pistool met een onheilspellende, metaalachtige klik.
    
  Cain negeerde de anderen en liep naar Harel en Andrea toe.
    
  'Wat jullie, jonge dames, betreft, het was een genoegen om op jullie diensten te kunnen rekenen. Meneer Decker garandeert jullie terugkeer naar Behemoth.'
    
  "Waar heb je het over?" brulde Andrea, die ondanks haar gehoorproblemen toch iets opving van wat Cain had gezegd. "Jij verdomde klootzak! Ze gaan de Ark over een paar uur ophalen. Laat me tot morgen blijven. Je bent me iets verschuldigd."
    
  'Je bedoelt dat de visser de worm iets verschuldigd is? Neem ze mee. Oh, en zorg ervoor dat ze alleen vertrekken met wat ze aanhebben. Vraag de verslaggeefster om de schijf met haar foto's te overhandigen.'
    
  Decker nam Alric apart en sprak zachtjes tegen hem.
    
  'Neem jij ze maar.'
    
  "Dat is onzin. Ik wil hier blijven en de priester aanpakken. Hij heeft mijn broer vermoord," zei de Duitser met bloeddoorlopen ogen.
    
  'Hij leeft nog als je terugkomt. Doe nu wat je gezegd wordt. Torres zal ervoor zorgen dat hij het lekker warm voor je heeft.'
    
  'Verdomme, kolonel. Het is minstens drie uur rijden van hier naar Aqaba en terug, zelfs als je met volle vaart in een Humvee rijdt. Als Torres de priester te pakken krijgt, is er niets meer van hem over tegen de tijd dat ik terugkom.'
    
  'Vertrouw me, Gottlieb. Je bent over een uur terug.'
    
  'Wat bedoelt u, meneer?'
    
  Decker keek hem ernstig aan, geïrriteerd door de traagheid van zijn ondergeschikte. Hij had er een hekel aan om dingen woord voor woord uit te leggen.
    
  Sarsaparilla, Gottlieb. En doe het snel.'
    
    
  80
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 07:14 uur.
    
    
  Zittend op de achterbank van de H3 kneep Andrea haar ogen half dicht in een vergeefse poging het stof dat door de ramen naar binnen stroomde, te weren. De explosie van de brandstoftanker had de ramen van de auto eruit geblazen en de voorruit verbrijzeld, en hoewel Alrik een paar gaten had gedicht met ducttape en een paar shirts, had hij zo snel gewerkt dat er op sommige plekken nog steeds zand in kwam. Harel klaagde, maar de soldaat reageerde niet. Hij greep het stuur met beide handen vast, zijn knokkels wit, zijn mond gespannen. Hij had de grote duin bij de ingang van de kloof in slechts drie minuten overwonnen en trapte nu op het gaspedaal alsof zijn leven ervan afhing.
    
  "Het wordt niet de meest comfortabele reis ter wereld, maar we gaan tenminste naar huis," zei Doc, terwijl ze haar hand op Andrea's dij legde. Andrea kneep stevig in haar hand.
    
  'Waarom deed hij het, dokter? Waarom had hij explosieven in zijn aktetas? Zeg me dat ze die bij hem hebben geplaatst,' zei de jonge verslaggever bijna smekend.
    
  De Dokter boog zich dichterbij zodat Alric haar niet kon horen, hoewel ze eraan twijfelde of hij iets zou kunnen horen door het lawaai van de motor en de wind die tegen de tijdelijke raambekleding sloeg.
    
  'Ik weet het niet, Andrea, maar de explosieven waren van hem.'
    
  "Hoe weet je dat?", vroeg Andrea, haar ogen plotseling serieus.
    
  'Omdat hij het me verteld heeft. Nadat je de soldaten had horen praten terwijl je onder hun tent was, kwam hij naar mij toe voor hulp met een krankzinnig plan om de watervoorziening op te blazen.'
    
  'Dokter, waar heb je het over? Wist je hiervan?'
    
  "Hij is hierheen gekomen vanwege jou. Hij heeft je leven al eens gered, en volgens de erecode waar zijn soortgenoten naar leven, voelt hij zich verplicht je te helpen wanneer je hulp nodig hebt. Hoe dan ook, om redenen die ik niet helemaal begrijp, was het zijn baas die je hier in de eerste plaats bij heeft betrokken. Hij wilde er zeker van zijn dat Fowler meedeed aan de expeditie."
    
  'Dus daarom noemde Kaïn de worm?'
    
  'Ja. Voor Kaine en zijn mannen was je slechts een middel om Fowler te controleren. Het was vanaf het begin een leugen.'
    
  'En wat gaat er nu met hem gebeuren?'
    
  'Vergeet hem maar. Ze zullen hem ondervragen, en dan... verdwijnt hij. En voordat je iets zegt, denk er niet eens aan om daarheen terug te gaan.'
    
  De realiteit van de situatie verbijsterde de verslaggever.
    
  'Waarom, dokter?' Andrea trok zich vol walging van haar los. 'Waarom heb je het me niet verteld, na alles wat we hebben meegemaakt?' Je hebt gezworen dat je nooit meer tegen me zou liegen. Je hebt het gezworen toen we aan het vrijen waren. Ik snap niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn...'
    
  "Ik zeg veel." Een traan rolde over Harels wang, maar toen ze verder ging, klonk haar stem staalhard. "Zijn missie is anders dan de mijne. Voor mij was het gewoon weer zo'n onzinnige expeditie die af en toe plaatsvindt. Maar Fowler wist dat het echt kon zijn. En als dat zo was, wist hij dat hij er iets aan moest doen."
    
  'En wat was dat? Ons allemaal opblazen?'
    
  'Ik weet niet wie de explosie vanochtend heeft veroorzaakt, maar geloof me, het was niet Anthony Fowler.'
    
  'Maar je hebt niets gezegd.'
    
  "Ik kon niets zeggen zonder mezelf te verraden," zei Harel, terwijl hij wegkeek. "Ik wist dat ze ons daar weg zouden halen... Ik... wilde bij jou zijn. Weg van de opgraving. Weg van mijn leven, denk ik."
    
  "En Forrester? Hij was jouw patiënt, en jij hebt hem daar achtergelaten."
    
  'Hij is vanochtend overleden, Andrea. Vlak voor de explosie, om precies te zijn. Hij was al jaren ziek, weet je.'
    
  Andrea schudde haar hoofd.
    
  Als ik Amerikaan was, zou ik de Pulitzerprijs winnen, maar tegen welke prijs?
    
  'Ik kan het niet geloven. Zoveel dood, zoveel geweld, en dat allemaal voor een belachelijke museumtentoonstelling.'
    
  'Heeft Fowler je dit niet uitgelegd? Er staat veel meer op het spel...' Harel zweeg terwijl de Hammer langzamer ging praten.
    
  "Dit klopt niet," zei ze, terwijl ze door de kieren van het raam tuurde. "Er is hier niets."
    
  Het voertuig stopte abrupt.
    
  'Hé, Alric, wat ben je aan het doen?', zei Andrea. 'Waarom stoppen we?'
    
  De grote Duitser zei niets. Heel langzaam haalde hij de sleutels uit het contact, trok de handrem aan en stapte uit de Hummer, waarbij hij de deur dichtsloeg.
    
  "Verdomme. Dat zouden ze niet durven," zei Harel.
    
  Andrea zag angst in de ogen van de dokter. Ze hoorde Alriks voetstappen in het zand. Hij liep naar Harel toe.
    
  'Wat is er aan de hand, dokter?'
    
  De deur ging open.
    
  "Ga weg," zei Alric koud, zijn gezicht onbewogen.
    
  "Dat kun je niet maken," zei Harel, zonder een centimeter te bewegen. "Jullie commandant wil geen vijand maken in de Mossad. Wij zijn heel slechte vijanden om te hebben."
    
  Een bevel is een bevel. Ga weg.'
    
  'Niet zij. Laat haar tenminste gaan, alsjeblieft.'
    
  De Duitser pakte zijn riem vast en haalde een automatisch pistool uit de holster.
    
  'Voor de laatste keer. Stap uit de auto.'
    
  Harel keek Andrea aan, berustend in haar lot. Ze haalde haar schouders op en greep met beide handen de passagiersgreep boven het zijraam vast om uit de auto te stappen. Maar plotseling spande ze haar armspieren aan en, nog steeds de hendel vasthoudend, trapte ze uit, waarbij ze Alrik met haar zware laarzen in de borst raakte. De Duitser liet zijn pistool vallen, dat op de grond viel. Harel stortte zich met zijn hoofd eerst op de soldaat en sloeg hem neer. De dokter sprong meteen op en trapte de Duitser in zijn gezicht, waarbij hij zijn wenkbrauw sneed en zijn oog verwondde. Doc hief haar been boven zijn gezicht, klaar om de klus te klaren, maar de soldaat herstelde zich, greep haar been met zijn enorme hand en draaide haar snel naar links. Er klonk een luide knal van gebroken botten toen Doc viel.
    
  De huurling stond op en draaide zich om. Andrea kwam op hem af, klaar om toe te slaan, maar de soldaat sloeg haar met een backhand af, waardoor er een lelijke rode bult op haar wang achterbleef. Andrea viel achterover. Toen ze het zand raakte, voelde ze iets hards onder zich.
    
  Nu boog Alrik zich over Harel heen. Hij greep een lange bos krullend zwart haar en trok eraan, alsof het een lappenpop was, tot zijn gezicht naast het hare lag. Harel was nog steeds aan het bijkomen van de schrik, maar hij slaagde erin de soldaat in de ogen te kijken en spuwde naar hem.
    
  'Rot op, stuk stront.'
    
  De Duitser spuwde terug en hief toen zijn rechterhand op, met een gevechtsmes in zijn hand. Hij drong het in Harels buik, genietend van de aanblik van de ogen van zijn slachtoffer die wegdraaiden en haar mond die openhing terwijl ze moeite had met ademhalen. Alrik draaide het mes in de wond en trok het er toen ruw uit. Bloed gutste en spatte op het uniform en de laarzen van de soldaat. Hij liet de dokter los met een blik van walging op zijn gezicht.
    
  'Nee!'
    
  Nu draaide de huurling zich om naar Andrea, die op het pistool was geland en de veiligheidspal probeerde te vinden. Ze schreeuwde uit alle macht en haalde de trekker over.
    
  Het automatische pistool schoot in haar handen, waardoor haar vingers gevoelloos werden. Ze had nog nooit eerder een pistool afgevuurd, en dat was te merken. De kogel floot langs de Duitser en sloeg in de deur van de Hummer. Alrik riep iets in het Duits en stortte zich op haar. Bijna zonder te kijken schoot Andrea nog drie keer.
    
  Eén kogel miste.
    
  Een ander kreeg een lekke band van een Humvee.
    
  Het derde schot trof de Duitser in de open mond. De vaart van zijn 90 kilo wegende lichaam hield hem in beweging richting Andrea, hoewel zijn handen niet langer van plan waren het pistool van haar af te pakken en haar te wurgen. Hij viel met zijn gezicht omhoog en worstelde om te spreken, terwijl het bloed uit zijn mond spoot. Geschokt zag Andrea dat het schot een aantal tanden van de Duitser had uitgeslagen. Ze deed een stap opzij en wachtte, terwijl ze het pistool nog steeds op hem richtte - hoewel het zinloos was geweest als ze hem niet per ongeluk had geraakt, want haar hand trilde te erg en haar vingers waren zwak. Haar hand deed pijn van de klap.
    
  Het duurde bijna een minuut voordat de Duitser stierf. De kogel doorboorde zijn nek, brak zijn ruggenmerg door en liet hem verlamd achter. Hij stikte in zijn eigen bloed dat zijn keel vulde.
    
  Toen ze er zeker van was dat Alrik geen bedreiging meer vormde, rende Andrea naar Harel, die bloedend op het zand lag. Ze ging rechtop zitten en wiegde Docs hoofd vast, terwijl ze de wond ontweek, terwijl Harel hulpeloos probeerde haar ingewanden met haar handen op hun plaats te houden.
    
  'Wacht, dokter. Vertel me wat ik moet doen. Ik haal je hier weg, al is het maar om je een pak slaag te geven omdat je tegen me hebt gelogen.'
    
  "Maak je geen zorgen," antwoordde Harel zwakjes. "Ik heb er genoeg van. Vertrouw me. Ik ben een dokter."
    
  Andrea snikte en leunde met haar voorhoofd tegen dat van Harel. Harel haalde zijn hand uit de wond en greep een van de verslaggevers vast.
    
  'Zeg dat niet. Doe dat alsjeblieft niet.'
    
  'Ik heb je genoeg leugens verteld. Ik wil dat je iets voor me doet.'
    
  'Noem maar op.'
    
  'Ik wil dat je zo meteen in de Hummer stapt en westwaarts rijdt over dit geitenpad. We zijn ongeveer 150 kilometer van Aqaba, maar je zou de weg binnen een paar uur moeten kunnen bereiken.' Ze pauzeerde even en zette haar tanden op elkaar om de pijn te verdrijven. 'De auto is uitgerust met een gps-tracker. Als je iemand ziet, stap dan uit de Hummer en roep om hulp. Wat ik wil dat je doet, is hier weggaan. Zweer me dat je dat doet?'
    
  'Ik zweer het.'
    
  Harel vertrok haar gezicht van de pijn. Haar greep op Andrea's hand werd met de seconde zwakker.
    
  'Kijk, ik had je mijn echte naam niet moeten vertellen. Ik wil dat je iets anders voor me doet. Ik wil dat je het hardop zegt. Dat heeft nog nooit iemand gedaan.'
    
  'Chedva'.
    
  'Roep harder.'
    
  "CHEDVA!" schreeuwde Andrea, haar angst en pijn verbraken de stilte van de woestijn.
    
  Een kwartier later kwam er voorgoed een einde aan Chedva Harels leven.
    
    
  Met haar blote handen een graf in het zand graven was het moeilijkste wat Andrea ooit had gedaan. Niet vanwege de inspanning die het vergde, maar vanwege de betekenis ervan. Omdat het een zinloos gebaar was, en omdat Chedva stierf, deels door de gebeurtenissen die ze in gang had gezet. Ze groef een ondiep graf en markeerde het met een Hummer-antenne en een cirkel van stenen.
    
  Eenmaal klaar zocht Andrea in de Hummer naar water, maar zonder veel succes. Het enige water dat ze kon vinden, zat in de veldfles van de soldaat die aan zijn riem hing. Hij was voor driekwart gevuld. Ze pakte ook zijn pet, maar om hem op te houden, moest ze hem met een veiligheidsspeld in zijn zak rechtzetten. Ze haalde ook een van de shirts tevoorschijn die in de kapotte ramen zaten en greep een stalen pijp uit de kofferbak van de Hummer. Ze trok de ruitenwissers eruit, propte ze in de pijp en wikkelde ze in een shirt om er een provisorische paraplu van te maken.
    
  Toen keerde ze terug naar de weg die Hummer had verlaten. Helaas, toen Harel haar vroeg te beloven terug te keren naar Aqaba, was ze zich niet bewust van de verdwaalde kogel die haar voorband had lekgeprikt, omdat ze met haar rug naar de auto stond. Zelfs als Andrea haar belofte had willen nakomen, wat ze niet deed, zou het onmogelijk voor haar zijn geweest om de band zelf te verwisselen. Hoe hard ze ook zocht, ze kon geen krik vinden. Op zo'n hobbelige weg had de auto geen dertig meter kunnen rijden zonder een werkende voorband.
    
  Andrea keek naar het westen en zag de hoofdweg vaag tussen de duinen door kronkelen.
    
  Vijfenveertig mijl naar Aqaba in de middagzon, bijna honderd naar de hoofdweg. Dat zijn minstens een paar dagen lopen in de 38 graden, in de hoop iemand te vinden, en ik heb niet eens genoeg water voor zes uur. En dan ga ik er nog van uit dat ik niet verdwaal op zoek naar een bijna onzichtbare weg, of dat die klootzakken de Ark niet al hebben gepakt en me onderweg tegen het lijf lopen.
    
  Ze keek naar het oosten, waar de sporen van de Hummer nog vers waren.
    
  Acht mijl verderop waren er voertuigen, water en de gietlepel van de eeuw, dacht ze terwijl ze begon te lopen. Om nog maar te zwijgen van een hele menigte mensen die me dood wilden hebben. Het voordeel? Ik had nog steeds een kans om mijn schijf terug te krijgen en de priester te helpen. Ik had geen idee hoe, maar ik zou het proberen.
    
    
  81
    
    
    
  CRYPT MET RELIEKKEN
    
  VATICAAN
    
    
  Dertien dagen eerder
    
    
  "Wil je wat ijs voor die hand?" vroeg Sirin. Fowler haalde een zakdoek uit zijn zak en verbond zijn knokkels, die bloedden door verschillende snijwonden. Fowler ontweek Broeder Cecilio, die nog steeds probeerde de nis te repareren die hij met zijn vuisten had vernield, en liep naar het hoofd van de Heilige Alliantie.
    
  'Wat wil je van mij, Camilo?'
    
  "Ik wil dat je hem terugbrengt, Anthony. Als hij echt bestaat, dan bevindt de Ark zich hier, in een versterkte ruimte 45 meter onder het Vaticaan. Dit is niet het moment om hem over de hele wereld te verspreiden en in de verkeerde handen te leggen. Laat staan dat de wereld van zijn bestaan op de hoogte raakt."
    
  Fowler knarste met zijn tanden om de arrogantie van Sirin en degene boven hem, misschien zelfs de paus zelf, die geloofden dat zij het lot van de Ark konden bepalen. Wat Sirin van hem vroeg, was veel meer dan een simpele missie; het woog als een grafsteen op zijn hele leven. De risico's waren onberekenbaar.
    
  "We zullen hem houden," hield Sirin vol. "We weten hoe we moeten wachten."
    
  Fowler knikte.
    
  Hij zou naar Jordanië gaan.
    
  Maar ook hij was in staat zijn eigen beslissingen te nemen.
    
    
  82
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 09:23 uur.
    
    
  'Word wakker, pater.'
    
  Fowler kwam langzaam bij, onzeker over waar hij was. Hij wist alleen dat zijn hele lichaam pijn deed. Hij kon zijn handen niet bewegen omdat ze boven zijn hoofd geboeid waren. De boeien zaten op de een of andere manier vast aan de wand van de kloof.
    
  Toen hij zijn ogen opende, bevestigde hij dit, evenals de identiteit van de man die hem had proberen wakker te maken. Torres stond voor hem.
    
  Een brede glimlach.
    
  "Ik weet dat je me begrijpt," zei de soldaat in het Spaans. "Ik spreek liever mijn moedertaal. Zo kan ik veel beter met fijne details omgaan."
    
  'Er is niets verfijnds aan jou,' zei de priester in het Spaans.
    
  'Je vergist je, Padre. Integendeel, een van de dingen die me beroemd heeft gemaakt in Colombia, is hoe ik altijd de natuur heb gebruikt om me te helpen. Ik heb kleine vrienden die mijn werk voor me doen.'
    
  "Dus jij was degene die de schorpioenen in Miss Otero's slaapzak stopte," zei Fowler, terwijl hij probeerde de handboeien los te maken zonder dat Torres het merkte. Het had geen zin. Ze waren met een stalen spijker in de rots aan de kloofwand vastgemaakt.
    
  'Ik waardeer je inspanningen, Padre. Maar hoe hard je ook trekt, deze handboeien gaan niet los,' zei Torres. 'Maar je hebt gelijk. Ik wilde je kleine Spaanse teefje hebben. Het werkte niet. Dus nu moet ik wachten op onze vriend Alric. Ik denk dat hij ons in de steek heeft gelaten. Hij moet zich wel vermaken met je twee hoerenvriendinnen. Ik hoop dat hij ze allebei neukt voordat hij hun hoofd eraf schiet. Bloed is zo moeilijk uit je uniform te krijgen.'
    
  Fowler trok aan de handboeien, verblind door woede en niet in staat zichzelf te beheersen.
    
  'Kom hier, Torres. Jij komt hier!'
    
  "Hé, hé! Wat is er gebeurd?" zei Torres, genietend van de woede op Fowlers gezicht. "Ik vind het leuk om je boos te zien. Mijn vriendjes zullen het geweldig vinden."
    
  De priester keek in de richting die Torres wees. Niet ver van Fowlers voeten lag een zandheuvel met verschillende rode figuren die eroverheen bewogen.
    
  'Solenopsis catusianis. Ik spreek niet echt Latijn, maar ik weet dat deze mieren het bloedserieus menen, Padre. Ik heb veel geluk gehad dat ik een van hun mierenheuvels zo dichtbij heb gevonden. Ik vind het geweldig om ze aan het werk te zien, en ik heb ze al heel lang niet meer zien doen...'
    
  Torres hurkte neer en pakte de steen op. Hij stond op, speelde er even mee en deed toen een paar stappen achteruit.
    
  'Maar vandaag lijkt het erop dat ze extra hard aan de slag zullen gaan, Padre. Mijn vriendjes hebben tanden die je niet voor mogelijk houdt. Maar dat is nog niet alles. Het mooiste is wanneer ze hun angel in je steken en het gif injecteren. Hier, ik zal het je laten zien.'
    
  Hij trok zijn arm naar achteren en hief zijn knie op als een honkbalwerper, waarna hij de steen gooide. De steen raakte de heuvel en verbrijzelde de bovenkant.
    
  Het was alsof er een rode furie tot leven was gekomen op het zand. Honderden mieren vlogen het nest uit. Torres deed een stap achteruit en gooide nog een steen, dit keer in een boog, die halverwege tussen Fowler en het nest terechtkwam. De rode massa bleef even stilstaan en stortte zich toen op de rots, waardoor hij onder zijn woede verdween.
    
  Torres liep nog langzamer achteruit en gooide nog een steen, die ongeveer 45 centimeter van Fowler af landde. De mieren bewogen zich weer over de steen, totdat de massa nog maar twintig centimeter van de priester verwijderd was. Fowler hoorde de insecten knetteren. Het was een walgelijk, angstaanjagend geluid, alsof iemand een papieren zak vol flessendoppen schudde.
    
  Ze gebruiken beweging om zich te oriënteren. Nu gooit hij nog een steen dichter naar me toe om me in beweging te krijgen. Als ik dat doe, is het met me gedaan, dacht Fowler.
    
  En dat is precies wat er gebeurde. De vierde steen viel voor Fowlers voeten, en de mieren sprongen er meteen op. Geleidelijk raakten Fowlers laarzen bedekt met een zee van mieren, die met elke seconde groter werden naarmate er nieuwe uit het nest kwamen. Torres gooide nog meer stenen naar de mieren, die steeds agressiever werden, alsof de geur van hun verpletterde broeders hun wraakzucht had aangewakkerd.
    
  'Geef het maar toe, Padre. Je zit in de problemen,' zei Torres.
    
  De soldaat gooide nog een steen, dit keer niet gericht op de grond, maar op Fowlers hoofd. Hij miste de steen op een haar na en viel in een rode golf die zich voortbewoog als een woedende wervelwind.
    
  Torres boog zich weer voorover en koos een kleinere steen, een die makkelijker te gooien was. Hij mikte zorgvuldig en gooide hem. De steen raakte de priester in het voorhoofd. Fowler verzette zich tegen de pijn en de drang om te bewegen.
    
  'Vroeg of laat geef je toe, Padre. Ik ben van plan de ochtend zo door te brengen.'
    
  Hij boog zich opnieuw voorover om naar munitie te zoeken, maar moest stoppen toen zijn radio krakend tot leven kwam.
    
  'Torres, dit is Decker. Waar ben je in godsnaam?'
    
  'Ik zorg voor de priester, meneer.'
    
  'Laat dit maar aan Alrik over, hij komt zo terug. Ik heb het hem beloofd, en zoals Schopenhauer zei: een groot man behandelt zijn beloften als goddelijke wetten.'
    
  'Begrepen, meneer.'
    
  'Meld dit bij Nest One.'
    
  'Met alle respect, meneer, ik ben nu niet aan de beurt.'
    
  'Met alle respect, als je niet binnen dertig seconden bij Nest One verschijnt, zal ik je vinden en levend villen. Hoor je me?'
    
  'Ik begrijp het, kolonel.'
    
  'Fijn om te horen. Het is klaar.'
    
  Torres hing de radio weer aan zijn riem en liep langzaam terug. 'Je hebt hem gehoord, Padre. Na de explosie zijn we nog maar met z'n vijven over, dus we moeten onze wedstrijd een paar uur uitstellen. Als ik terugkom, ben je er nog slechter aan toe. Niemand kan zo lang stilzitten.'
    
  Fowler keek toe hoe Torres een bocht in de kloof omsloeg, vlakbij de ingang. Zijn opluchting was van korte duur.
    
  Verschillende mieren die op zijn laarzen zaten, begonnen langzaam via zijn broek omhoog te kruipen.
    
    
  83
    
    
    
  AL-QAHIR METEOROLOGISCH INSTITUUT
    
  CAIRO, EGYPTE
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 09:56 uur.
    
    
  Het was nog geen tien uur 's ochtends en het shirt van de junior meteoroloog was al kletsnat. Hij had de hele ochtend aan de telefoon gezeten en het werk van iemand anders gedaan. Het was hartje zomer en iedereen die ertoe deed, was vertrokken en stond aan de kust van Sharm el-Sheikh, waar ze zich voordeden als ervaren duikers.
    
  Maar dit was een taak die niet uitgesteld kon worden. Het naderende beest was te gevaarlijk.
    
  Voor wat leek op de duizendste keer sinds hij zijn instrumenten had bevestigd, pakte de functionaris de telefoon en belde een ander gebied waarvan werd verwacht dat het door de weersvoorspelling zou worden beïnvloed.
    
  Haven van Aqaba.
    
  'Salam alaykum, dit is Jawar Ibn Dawood van het Al-Qahira Meteorologisch Instituut.'
    
  "Alaykum salam, Jawar, dit is Najar." Hoewel de twee mannen elkaar nooit hadden ontmoet, hadden ze elkaar wel twaalf keer gebeld. "Kun je me over een paar minuten terugbellen? Ik heb het erg druk vanochtend."
    
  'Luister, dit is belangrijk. We hebben vanochtend vroeg een enorme luchtmassa opgemerkt. Het is erg heet en het komt jouw kant op.'
    
  'Simun? Ga je deze kant op? Verdorie, ik moet mijn vrouw bellen en haar zeggen dat ze de was moet halen.'
    
  'Hou op met grappen maken. Dit is een van de grootste die ik ooit heb gezien. Het is buiten alle proporties. Extreem gevaarlijk.'
    
  De meteoroloog in Caïro kon de havenmeester aan de andere kant van de lijn bijna horen slikken. Net als alle Jordaniërs had hij respect en angst ontwikkeld voor de simun, een wervelende zandstorm die zich voortbewoog als een tornado, met snelheden tot wel 160 kilometer per uur en temperaturen van 49 graden Celsius. Iedereen die de pech had een simun in volle hevigheid buiten te zien, stierf onmiddellijk aan een hartstilstand door de intense hitte. Het lichaam werd van al het vocht ontdaan en liet een holle, uitgedroogde schil achter waar een paar minuten eerder nog een mens had gestaan. Gelukkig gaven moderne weersvoorspellingen burgers ruim de tijd om voorzorgsmaatregelen te nemen.
    
  'Ik begrijp het. Heb je een vector?' vroeg de havenmeester, nu duidelijk bezorgd.
    
  'Hij is een paar uur geleden uit de Sinaïwoestijn vertrokken. Ik denk dat hij net langs Aqaba zal vliegen, maar zich daar zal voeden met de stromingen en boven jouw centrale woestijn zal exploderen. Je zult iedereen moeten bellen zodat ze de boodschap kunnen overbrengen.'
    
  'Ik weet hoe het netwerk werkt, Javar. Dank je wel.'
    
  'Zorg er alleen voor dat niemand voor de avond vertrekt, oké? Zo niet, dan haal je de mummies morgenochtend op.'
    
    
  84
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 11:07 uur.
    
    
  David Pappas stak de boorkop voor de laatste keer in het gat. Ze hadden net een gat in de muur geboord van ongeveer twee meter breed en negen centimeter hoog, en dankzij Eternity was het plafond van de kamer aan de andere kant van de muur niet ingestort, hoewel er wel een lichte trilling was door de trillingen. Nu konden ze de stenen met de hand verwijderen zonder ze te demonteren. Ze optillen en opzij leggen was een ander verhaal, want het waren er nogal wat.
    
  'Het duurt nog twee uur, meneer Cain.'
    
  De miljardair was een halfuur eerder de grot ingedaald. Hij stond in een hoek, beide handen op zijn rug gevouwen, zoals hij vaak deed, gewoon te observeren en ogenschijnlijk ontspannen. Raymond Kain was doodsbang voor de afdaling in de kuil, maar alleen in rationele zin. Hij had zich er de hele nacht mentaal op voorbereid en voelde niet de gebruikelijke angst die zijn borstkas samenkneep. Zijn hartslag versnelde, maar niet meer dan normaal voor een 68-jarige man die in een harnas wordt vastgemaakt en voor het eerst in een grot wordt neergelaten.
    
  Ik begrijp niet waarom ik me zo goed voel. Komt het door mijn nabijheid tot de Ark dat ik me zo voel? Of komt het door die strakke baarmoeder, die warme bron die me kalmeert en bij me past?
    
  Russell liep naar hem toe en fluisterde dat hij iets uit zijn tent moest halen. Kain knikte, afgeleid door zijn eigen gedachten, maar trots dat hij niet langer afhankelijk was van Jacob. Hij hield van hem als een zoon en was dankbaar voor zijn offer, maar hij kon zich nauwelijks een moment herinneren waarop Jacob niet aan de andere kant van de kamer stond, klaar om hem te helpen of advies te geven. Wat was de jongeman geduldig met hem geweest.
    
  Zonder Jacob zou dit allemaal niet gebeurd zijn.
    
    
  85
    
    
    
  Transcript van de communicatie tussen de Behemoth-bemanning en Jacob Russell
    
  20 juli 2006
    
    
  MOZES 1: Behemoth, Mozes 1 is hier. Kun je me horen?
    
    
  NIJLPAARD: Nijlpaard. Goedemorgen, meneer Russell.
    
    
  MOZES 1: Hallo, Thomas. Hoe gaat het met je?
    
    
  BEHEMOTH: Weet u, meneer. Het is een enorme warmte, maar ik denk dat wij, geboren in Kopenhagen, er nooit genoeg van kunnen krijgen. Hoe kan ik u helpen?
    
    
  MOZES 1: Thomas, meneer Cain heeft BA-609 over een half uur nodig. We moeten een noodopstelling organiseren. Zeg tegen de piloot dat hij maximale brandstof moet tanken.
    
    
  BEHEMOTH: Meneer, ik vrees dat dat niet mogelijk is. We hebben zojuist een bericht ontvangen van de havenautoriteiten van Aqaba dat er een gigantische zandstorm door het gebied tussen de haven en uw locatie trekt. Ze hebben al het vliegverkeer tot 18.00 uur stilgelegd.
    
    
  MOZES 1: Thomas, ik wil graag dat je iets voor me verduidelijkt. Is er een embleem van de haven van Aqaba of van Cain Industries aan boord van je schip?
    
    
  BEHEMOTH: Kine Industries, meneer.
    
    
  MOZES 1: Dat dacht ik al. Nog één ding. Heb je me toevallig gehoord toen ik je de naam vertelde van de persoon die BA-609 nodig heeft?
    
    
  BEHEMOTH: Hm, ja, meneer. Meneer Kine, meneer.
    
    
  MOZES 1: Goed dan, Thomas. Wilt u dan zo vriendelijk zijn de bevelen op te volgen die ik u heb gegeven, anders bent u en de hele bemanning van dit schip een maand werkloos. Moet ik mij duidelijk uitdrukken?
    
    
  BEHEMOTH: Absoluut duidelijk, meneer. Het vliegtuig komt onmiddellijk uw kant op.
    
    
  MOZES 1: Altijd een genoegen, Thomas. Klaar.
    
    
  86
    
    
    
  X UKAN
    
  Hij begon met het prijzen van de naam van Allah, de Wijze, de Heilige, de Barmhartige, degene die hem in staat had gesteld de overwinning op zijn vijanden te behalen. Hij deed dit knielend op de grond, gekleed in een wit gewaad dat zijn hele lichaam bedekte. Er stond een bak met water voor hem.
    
  Om ervoor te zorgen dat het water de huid onder het metaal bereikte, verwijderde hij de ring met de datum van zijn afstuderen. Het was een geschenk van zijn studentenvereniging. Vervolgens waste hij beide handen tot aan de polsen, waarbij hij zich concentreerde op de plekken tussen zijn vingers.
    
  Hij hield zijn rechterhand, de hand waarmee hij nooit zijn geslachtsdelen aanraakte, in een kommetje en schepte er wat water mee op. Daarna spoelde hij zijn mond drie keer krachtig.
    
  Hij schepte nog meer water op, bracht het naar zijn neus en inhaleerde krachtig om zijn neusgaten vrij te maken. Hij herhaalde het ritueel drie keer. Met zijn linkerhand veegde hij het resterende water, zand en slijm weg.
    
  Met zijn linkerhand maakte hij zijn vingertoppen nat en maakte het puntje van zijn neus schoon.
    
  Hij hief zijn rechterhand op en bracht deze naar zijn gezicht. Daarna liet hij hem zakken om hem in de wasbak te dopen en waste zijn gezicht drie keer van zijn rechteroor tot zijn linkeroor.
    
  Daarna drie keer van zijn voorhoofd naar zijn keel.
    
  Hij deed zijn horloge af en waste grondig beide onderarmen, eerst de rechter- en daarna de linkerarm, van de pols tot de elleboog.
    
  Hij maakte zijn handpalmen nat en wreef over zijn hoofd, van zijn voorhoofd tot aan zijn nek.
    
  Hij stak zijn natte wijsvingers in zijn oren en maakte de achterkant schoon. Daarna maakte hij zijn oorlellen schoon met zijn duimen.
    
  Ten slotte waste hij beide voeten tot aan de enkels. Hij begon met de rechtervoet en waste ook tussen de tenen.
    
  "Ash hadu an la ilaha illa Allah wahdahu la sharika lahu wa anna Muhammadan 'abduhu wa rasuluh', reciteerde hij vol passie, waarbij hij de centrale leerstelling van zijn geloof benadrukte, namelijk dat er geen God is dan Allah, die geen gelijke heeft, en dat Mohammed zijn dienaar en boodschapper is.
    
    
  Hiermee was het ritueel van de wassing voltooid, wat het begin markeerde van zijn leven als een verklaard strijder van de jihad. Nu was hij klaar om te doden en te sterven voor de glorie van Allah.
    
  Hij pakte het pistool en glimlachte even. Hij hoorde de motoren van het vliegtuig. Het was tijd om het signaal te geven.
    
  Met een plechtig gebaar verliet Russell de tent.
    
    
  87
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006. 13:24 uur.
    
    
  De piloot van de BA-609 was Howell Duke. In zijn drieëntwintig jaar als piloot had hij 18.000 vlieguren gemaakt in verschillende typen vliegtuigen, onder alle denkbare weersomstandigheden. Hij had een sneeuwstorm in Alaska en een onweersbui op Madagaskar overleefd. Maar echte angst, dat gevoel van kou dat je ballen doet krimpen en je keel droog maakt, had hij nooit ervaren.
    
  Tot vandaag.
    
  Hij vloog in een wolkenloze lucht met optimaal zicht, en perste de laatste druppel paardenkracht uit zijn motoren. Het vliegtuig was niet het snelste of beste waarmee hij ooit had gevlogen, maar het was zeker het leukste. Het kon 500 km/u halen en vervolgens majestueus blijven zweven, als een wolk. Alles verliep perfect.
    
  Hij keek naar beneden om zijn hoogte, brandstofmeter en afstand tot zijn bestemming te controleren. Toen hij weer omhoog keek, viel zijn mond open. Er was iets aan de horizon verschenen dat er eerder niet was geweest.
    
  In eerste instantie leek het op een muur van zand, dertig meter hoog en een paar kilometer breed. Gezien de weinige herkenningspunten in de woestijn, dacht Duke aanvankelijk dat wat hij zag stilstond. Geleidelijk aan realiseerde hij zich dat het bewoog, en dat het zo snel ging.
    
  Ik zie een kloof voor me. Verdorie. Gelukkig is dat tien minuten geleden niet gebeurd. Dit moet de simun zijn waar ze me voor waarschuwden.
    
  Hij had minstens drie minuten nodig om het vliegtuig te landen, en de muur was minder dan veertig kilometer verderop. Hij maakte een snelle berekening. Simun zou er nog twintig minuten over doen om de kloof te bereiken. Hij zette de helikopter op de conversiemodus en voelde de motoren onmiddellijk vertragen.
    
  Het werkt tenminste. Ik heb tijd om deze vogel te laten landen en me in de kleinste ruimte te wurmen die ik kan vinden. Als ook maar de helft van wat ze hierover zeggen waar is...
    
  Drieënhalve minuut later landde het landingsgestel van de BA-609 op een vlak terrein tussen het kamp en de opgravingslocatie. Duke zette de motor af en nam voor het eerst in zijn leven niet de moeite om de laatste veiligheidscontrole te ondergaan. Hij stapte uit het vliegtuig alsof zijn broek in brand stond. Hij keek om zich heen, maar zag niemand.
    
  Ik moet het iedereen vertellen. In deze kloof zullen ze dit ding pas binnen dertig seconden zien.
    
  Hij rende naar de tenten, hoewel hij niet zeker wist of binnen zijn wel de veiligste plek was. Plotseling kwam er een figuur in het wit op hem af. Hij herkende al snel wie het was.
    
  'Hallo, meneer Russell. Ik zie dat u een beetje inheems bent geworden,' zei Duke nerveus. 'Ik heb u niet gezien...'
    
  Russell was zes meter van me verwijderd. Op dat moment zag de piloot dat Russell een pistool in zijn hand had en bleef abrupt stilstaan.
    
  'Meneer Russell, wat is er aan de hand?'
    
  De commandant zei niets. Hij richtte simpelweg op de borst van de piloot en vuurde drie snelle schoten af. Hij stond boven het gevallen lichaam en vuurde nog drie schoten af in het hoofd van de piloot.
    
  In een nabijgelegen grot hoorde O geweerschoten en waarschuwde de groep.
    
  'Broeders, dit is het signaal. Laten we gaan.'
    
    
  88
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 13:39 uur.
    
    
  'Ben je dronken, Nest Drie?'
    
  'Kolonel, ik herhaal, meneer Russell heeft zojuist het hoofd van de piloot eraf geschoten en is toen naar de opgravingslocatie gerend. Wat zijn uw bevelen?'
    
  'Verdorie. Heeft iemand een foto van Russell?'
    
  'Meneer, dit is Nest Twee. Hij komt het platform op. Hij is vreemd gekleed. Moet ik een waarschuwingsschot afvuren?'
    
  'Negatief, Nest Twee. Doe niets totdat we meer weten. Nest Eén, kun je me horen?'
    
  '...'
    
  'Nest One, kun je me horen?'
    
  'Nest nummer één. Torres, pak die verdomde radio op.'
    
  '...'
    
  'Nest twee, heb je een foto van nest één?'
    
  'Jazeker, meneer. Ik heb een afbeelding, maar Torres staat er niet op, meneer.'
    
  'Verdomme! Jullie twee, houd jullie ogen op de ingang van de opgraving. Ik kom eraan.'
    
    
  89
    
    
    
  BIJ DE INGANG VAN DE CANYON, TIEN MINUTEN VAN TEVOREN
    
  Twintig minuten geleden kreeg hij zijn eerste beet in zijn kuit.
    
  Fowler voelde een scherpe pijn, maar gelukkig duurde die niet lang. Hij voelde eerder een doffe pijn, die meer leek op een harde klap dan op de blikseminslag.
    
  De priester was van plan eventuele kreten te onderdrukken door op zijn tanden te knarsen, maar hij dwong zichzelf dat nog niet te doen. Hij zou dat bij de volgende hap proberen.
    
  De mieren waren niet hoger geklommen dan zijn knieën, en Fowler had geen idee of ze wisten wie hij was. Hij deed zijn best om er oneetbaar of gevaarlijk uit te zien, en om beide redenen kon hij één ding niet doen: bewegen.
    
  De volgende injectie deed veel meer pijn, misschien omdat hij wist wat er ging gebeuren: de zwelling op de plek, de onvermijdelijkheid ervan, het gevoel van hulpeloosheid.
    
  Na de zesde steek raakte hij de tel kwijt. Misschien was hij wel twaalf keer gestoken, misschien wel twintig. Het duurde niet lang meer, maar hij kon het niet meer volhouden. Hij had al zijn krachten uitgeput: hij had zijn tanden op elkaar geklemd, op zijn lippen gebeten en zijn neusgaten zo wijd opengeknepen dat hij er een vrachtwagen doorheen kon rijden. Op een gegeven moment waagde hij het in zijn wanhoop zelfs om zijn polsen in de handboeien te draaien.
    
  Het ergste was dat hij niet wist wanneer de volgende aanval zou komen. Tot nu toe had hij geluk gehad, want de meeste mieren waren een meter of zes naar links van hem teruggetrokken en slechts een paar honderd bedekten de grond onder hem. Maar hij wist dat ze bij de minste beweging zouden aanvallen.
    
  Hij moest zich op iets anders concentreren dan de pijn, anders zou hij tegen beter weten in handelen en de insecten met zijn laarzen proberen te verpletteren. Hij zou er misschien zelfs een paar kunnen doden, maar het was duidelijk dat ze in aantal in de meerderheid waren en dat hij uiteindelijk zou verliezen.
    
  Een nieuwe klap was de druppel. De pijn liep langs zijn benen en explodeerde in zijn geslachtsdelen. Hij stond op het punt zijn verstand te verliezen.
    
  Ironisch genoeg was het Torres die hem redde.
    
  'Padre, uw zonden vallen u aan. De een na de ander, net zoals ze de ziel verslinden.'
    
  Fowler keek op. De Colombiaan stond bijna tien meter verderop en keek hem met een geamuseerde uitdrukking aan.
    
  'Weet je, ik was het zat om daarboven te zijn, dus ben ik teruggekomen om je in je eigen persoonlijke hel te zien. Kijk, op deze manier valt niemand ons lastig,' zei hij, terwijl hij met zijn linkerhand de radio uitzette. In zijn rechterhand hield hij een steen ter grootte van een tennisbal. 'Dus, waar waren we?'
    
  De priester was dankbaar dat Torres er was. Het gaf hem iemand om zijn haat op te richten. Wat hem op zijn beurt een paar minuten extra stilte en leven zou opleveren.
    
  "Oh ja," vervolgde Torres. "We probeerden erachter te komen of jij de eerste stap zou zetten of dat ik het voor je zou doen."
    
  Hij gooide een steen en raakte Fowler in zijn schouder. De steen belandde waar de meeste mieren zich hadden verzameld, opnieuw een pulserende, dodelijke zwerm, klaar om alles aan te vallen wat hun huis bedreigde.
    
  Fowler sloot zijn ogen en probeerde de pijn te verwerken. De steen had hem geraakt op dezelfde plek waar de psychopathische moordenaar hem zestien maanden eerder had neergeschoten. Het hele gebied deed 's nachts nog steeds pijn, en nu had hij het gevoel dat hij de hele beproeving opnieuw beleefde. Hij probeerde zich te concentreren op de pijn in zijn schouder om de pijn in zijn benen te verdoven, met behulp van een truc die zijn instructeur hem schijnbaar een miljoen jaar geleden had geleerd: de hersenen kunnen maar één scherpe pijn tegelijk verwerken.
    
    
  Toen Fowler zijn ogen weer opendeed en zag wat er achter Torres gebeurde, moest hij nog meer moeite doen om zijn emoties te beheersen. Als hij zichzelf ook maar even zou verraden, zou het afgelopen zijn. Andrea Otero's hoofd kwam tevoorschijn vanachter de duin die net voorbij de ingang van de kloof lag waar Torres hem gevangen hield. De verslaggeefster was heel dichtbij en ze zou hen ongetwijfeld binnen enkele ogenblikken zien, als ze dat al niet had gedaan.
    
  Fowler wist dat hij er absoluut zeker van moest zijn dat Torres zich niet zou omdraaien om nog een steen te zoeken. Hij besloot de Colombiaan te geven wat de soldaat het minst verwachtte.
    
  'Alstublieft, Torres. Alstublieft, ik smeek u.'
    
  De uitdrukking op het gezicht van de Colombiaan veranderde volledig. Zoals alle moordenaars waren er weinig dingen die hem meer opwondden dan de controle die hij dacht te hebben over zijn slachtoffers wanneer ze begonnen te bedelen.
    
  'Waar smeek je om, Padre?'
    
  De priester moest zichzelf dwingen zich te concentreren en de juiste woorden te kiezen. Alles hing ervan af dat Torres zich niet omdraaide. Andrea had hen gezien en Fowler was er zeker van dat ze dichtbij was, hoewel hij haar uit het oog was verloren omdat Torres' lichaam de weg blokkeerde.
    
  'Ik smeek je om mijn leven te sparen. Mijn zielige leven. Je bent een soldaat, een echte man. Vergeleken met jou ben ik niets.'
    
  De huurling grijnsde breed en liet zijn vergeelde tanden zien. 'Goed gezegd, Padre. En nu...'
    
  Torres kreeg geen kans om zijn zin af te maken. Hij voelde de klap niet eens.
    
    
  Andrea, die de kans had gehad om de scène te zien toen ze dichterbij kwam, besloot haar wapen niet te gebruiken. Zich herinnerend hoe slecht ze met Alric had geschoten, kon ze hooguit hopen dat een verdwaalde kogel Fowler niet in het hoofd zou raken, net zoals eerder de band van de Hummer. In plaats daarvan trok ze de ruitenwissers uit haar geïmproviseerde paraplu. Ze hield de stalen buis vast als een honkbalknuppel en kroop langzaam naar voren.
    
  De pijp was niet bijzonder zwaar, dus ze moest haar aanvalslijn zorgvuldig kiezen. Slechts een paar stappen achter hem besloot ze op zijn hoofd te mikken. Ze voelde haar handpalmen zweten en bad dat ze het niet zou verpesten. Als Torres zich omdraaide, was ze eraan.
    
  Dat deed hij niet. Andrea zette haar voeten stevig op de grond, zwaaide met haar wapen en sloeg Torres met al haar kracht op de zijkant van zijn hoofd, vlakbij zijn slaap.
    
  'Neem dit, klootzak!'
    
  De Colombiaan viel als een baksteen in het zand. De massa rode mieren moet de trillingen hebben gevoeld, want ze draaiden zich onmiddellijk om en renden naar zijn gevallen lichaam. Onbewust van wat er gebeurd was, begon hij op te staan. Nog half bewusteloos van de klap op zijn slaap, wankelde hij en viel weer neer toen de eerste mieren zijn lichaam bereikten. Toen hij de eerste beten voelde, hief Torres zijn handen in doodsangst voor zijn ogen. Hij probeerde te knielen, maar dit provoceerde de mieren alleen maar verder, en ze stortten zich in nog grotere aantallen op hem. Het was alsof ze met elkaar communiceerden via hun feromonen.
    
  Vijand.
    
  Doden.
    
  'Ren, Andrea!' riep Fowler. 'Ga bij ze weg.'
    
  De jonge verslaggever deed een paar stappen achteruit, maar slechts weinig mieren draaiden zich om om de trillingen te volgen. Ze maakten zich meer zorgen om de Colombiaan, die van top tot teen bedekt was en huilde van de pijn, elke cel van zijn lichaam aangevallen door scherpe kaken en naaldachtige beten. Torres slaagde erin weer op te staan en een paar stappen te zetten, terwijl de mieren hem als een vreemde huid bedekten.
    
  Hij zette nog een stap, viel en stond niet meer op.
    
    
  Ondertussen trok Andrea zich terug naar de plek waar ze de ruitenwissers en het shirt had weggegooid. Ze wikkelde de ruitenwissers in een doek. Vervolgens, met een grote omweg om de mieren heen, liep ze naar Fowler toe en stak het shirt aan met haar aansteker. Terwijl het shirt brandde, tekende ze een cirkel op de grond rond de priester. De weinige mieren die niet hadden meegedaan aan de aanval op Torres, verspreidden zich in de hitte.
    
  Met behulp van een stalen pijp trok ze Fowler's handboeien los en trok ze de punt los waarmee ze aan de steen vastzaten.
    
  "Dank u," zei de priester, met trillende benen.
    
    
  Toen ze ongeveer dertig meter van de mieren verwijderd waren en Fowler dacht dat ze veilig waren, stortten ze uitgeput op de grond. De priester rolde zijn broekspijpen op om zijn benen te controleren. Afgezien van kleine roodachtige bijtsporen, zwellingen en een aanhoudende maar doffe pijn, hadden de twintig beten niet veel schade aangericht.
    
  'Nu ik je leven heb gered, neem ik aan dat je schuld aan mij is ingelost?', zei Andrea sarcastisch.
    
  'Heeft de dokter je hierover verteld?'
    
  'Ik wil je hierover en over nog veel meer vragen stellen.'
    
  "Waar is ze?" vroeg de priester, maar hij wist het antwoord al.
    
  De jonge vrouw schudde haar hoofd en begon te snikken. Fowler omhelsde haar teder.
    
  'Het spijt me zo, mevrouw Otero.'
    
  "Ik hield van haar," zei ze, terwijl ze haar gezicht in de borst van de priester begroef. Terwijl ze snikte, realiseerde Andrea zich dat Fowler plotseling gespannen was en zijn adem inhield.
    
  "Wat is er gebeurd?" vroeg ze.
    
  Als antwoord op haar vraag wees Fowler naar de horizon, waar Andrea een dodelijke muur van zand op hen af zag komen, even onontkoombaar als de nacht.
    
    
  90
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006, 13:48 uur.
    
    
  Jullie twee, houd jullie ogen op de ingang van de opgravingslocatie. Ik kom eraan.
    
  Het waren deze woorden die, zij het indirect, leidden tot de dood van de overgebleven bemanning van de Decker. Toen de aanval plaatsvond, waren de ogen van de twee soldaten overal op gericht, behalve waar het gevaar vandaan kwam.
    
  Tewi Waaka, een forse Soedanees, ving slechts een glimp op van de indringers, gekleed in het bruin, toen ze al in het kamp waren. Er waren er zeven, gewapend met kalasjnikovs. Hij waarschuwde Jackson via de radio, en de twee openden het vuur. Een van de indringers viel in een kogelregen. De rest verborg zich achter de tenten.
    
  Vaaka was verbaasd dat ze niet terugschoten. Sterker nog, dat was zijn laatste gedachte, want een paar seconden later werd hij van achteren aangevallen door twee terroristen die de klif waren opgeklommen. Twee salvo's van een kalasjnikov en Tevi Vaaka sloot zich aan bij zijn voorouders.
    
    
  Aan de andere kant van de kloof bij Nest 2 zag Marla Jackson Waka door de vizier van haar M4 worden geschoten en wist dat haar hetzelfde lot te wachten stond. Marla kende de kliffen goed. Ze had er zoveel uren doorgebracht, met niets anders te doen dan rondkijken en zichzelf door haar broek aanraken als niemand keek, de uren aftellend tot Decker arriveerde en haar meenam op een privéverkenningsmissie.
    
  Tijdens haar uren als wacht had ze zich honderden keren voorgesteld hoe hypothetische vijanden naar boven zouden klimmen en haar zouden omsingelen. Nu, glurend over de rand van de klif, zag ze twee zeer reële vijanden op slechts een halve meter afstand. Ze schoot er meteen veertien kogels op af.
    
  Ze maakten geen enkel geluid toen ze stierven.
    
    
  Nu waren er nog vier vijanden over waarvan ze wist, maar ze kon vanuit haar positie niets doen zonder dekking. Het enige wat ze kon bedenken was zich bij Decker voegen op de opgravingslocatie, zodat ze samen een plan konden bedenken. Het was een vreselijke optie, want dan zou ze haar lengtevoordeel en een gemakkelijkere ontsnappingsroute verliezen. Maar ze had geen keus, want nu hoorde ze drie woorden over haar radio:
    
  'Marla... help mij.'
    
  'Decker, waar ben je?'
    
  'Beneden. Aan de voet van het platform.'
    
  Zonder acht te slaan op haar eigen veiligheid klom Marla via de touwladder naar beneden en rende naar de opgravingsplek. Decker lag naast het platform met een zeer lelijke wond op zijn rechterborst en zijn linkerbeen was verdraaid. Hij moest van de steiger gevallen zijn. Marla bekeek de wond. De Zuid-Afrikaan was erin geslaagd het bloeden te stelpen, maar zijn ademhaling was...
    
  Verdomde fluit.
    
  ...zorgen. Hij had een geperforeerde long, en het was slecht nieuws als ze niet meteen naar de dokter gingen.
    
  'Wat is er met je gebeurd?'
    
  'Het was Russell. Die klootzak... hij verraste me toen ik binnenkwam.'
    
  "Russell?" zei Marla verrast. Ze probeerde na te denken. "Het komt wel goed. Ik haal je hier weg, kolonel. Ik zweer het."
    
  'Geen sprake van. Je moet hier zelf weg. Ik ben er klaar mee.' De Meester verwoordde het het beste: "Het leven is voor de overgrote meerderheid een voortdurende strijd om een eenvoudig bestaan, met de zekerheid dat die uiteindelijk overwonnen zal worden."
    
  'Kun je die verdomde Schopenhauer nu eens met rust laten, Decker?'
    
  De Zuid-Afrikaan glimlachte bedroefd toen zijn geliefde zo reageerde en maakte een klein gebaar met zijn hoofd.
    
  'Volg je, soldaat. Vergeet niet wat ik je verteld heb.'
    
  Marla draaide zich om en zag vier terroristen op haar afkomen. Ze waren verspreid en gebruikten de rotsen als dekking, terwijl haar enige bescherming het zware zeildoek was dat het hydraulische systeem en de stalen lagers van het platform bedekte.
    
  'Kolonel, ik denk dat het met ons beiden gedaan is.'
    
  Ze hing de M4 over haar schouder en probeerde Decker onder de steiger te slepen, maar kon hem slechts een paar centimeter verplaatsen. Het gewicht van de Zuid-Afrikaanse was zelfs voor een vrouw zo sterk als zij te zwaar.
    
  'Luister naar mij, Marla.'
    
  "Wat wil je in godsnaam?" zei Marla, terwijl ze probeerde na te denken terwijl ze naast de stalen steigersteunen hurkte. Hoewel ze niet zeker wist of ze het vuur moest openen voordat ze een vrij schot had, had ze er vertrouwen in dat ze er veel eerder een zouden hebben dan zij.
    
  'Geef je over. Ik wil niet dat ze je vermoorden,' zei Decker, zijn stem werd zwakker.
    
  Marla stond op het punt haar commandant opnieuw te vervloeken toen ze een snelle blik richting de ingang van de kloof wierp en zag dat overgave misschien wel de enige uitweg was uit deze absurde situatie.
    
  "Ik geef het op!" schreeuwde ze. "Luisteren jullie, idioten? Ik geef het op. Yankee, ze gaat naar huis."
    
  Ze gooide haar geweer een paar meter voor zich uit, daarna haar automatische pistool. Toen stond ze op en hief haar handen op.
    
  Ik reken op jullie, klootzakken. Dit is jullie kans om een vrouwelijke gevangene grondig te ondervragen. Schiet me niet neer, kloteding.
    
  De terroristen naderden langzaam, hun geweren gericht op haar hoofd, elke loop van de Kalasjnikov klaar om lood uit te spuwen en haar kostbare leven te beëindigen.
    
  "Ik geef me over," herhaalde Marla, terwijl ze hen nakeek. Ze vormden een halve cirkel, hun knieën gebogen, hun gezichten bedekt met zwarte sjaals, ongeveer zes meter uit elkaar zodat ze geen makkelijke doelwitten zouden zijn.
    
  Verdomme, ik geef het op, klootzakken. Geniet van je tweeënzeventig maagden.
    
  "Ik geef me over," riep ze nog een laatste keer, in de hoop het toenemende lawaai van de wind te overstemmen. Het geluid veranderde in een explosie toen een muur van zand over de tenten heen raasde, het vliegtuig omsloot en vervolgens op de terroristen afstormde.
    
  Twee van hen draaiden zich geschrokken om. De rest wist niet wat hen was overkomen.
    
  Ze waren alle drie onmiddellijk dood.
    
  Marla snelde naar Decker toe en trok het zeil over hen heen alsof het een provisorische tent was.
    
  Je moet naar beneden. Bedek jezelf met iets. Vecht niet tegen de hitte en wind, anders droog je uit als een rozijn.
    
  Dit waren de woorden van Torres, altijd de opschepper, toen hij zijn kameraden over de Simun-mythe vertelde terwijl ze aan het pokeren waren. Misschien zou het werken. Marla greep Decker vast, en hij probeerde hetzelfde te doen, hoewel zijn greep zwak was.
    
  'Wacht even, kolonel. We zijn hier over een half uur weg.'
    
    
  91
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006. 13:52 uur.
    
    
  De opening was niet meer dan een scheur aan de voet van de kloof, maar groot genoeg voor twee mensen die tegen elkaar aangedrukt zaten. Ze slaagden er ternauwernood in om naar binnen te komen voordat de simun op de kloof neerstortte. Een kleine rotspartij beschermde hen tegen de eerste hittegolf. Ze moesten schreeuwen om boven het gebulder van de zandstorm uit gehoord te worden.
    
  'Rustig maar, juffrouw Otero. We blijven hier nog minstens twintig minuten. Deze wind is dodelijk, maar gelukkig duurt hij niet lang.'
    
  'U hebt vast al eens een zandstorm meegemaakt, vader?'
    
  'Een paar keer. Maar ik heb nog nooit een simun gezien. Ik heb er alleen over gelezen in de atlas van Rand McNally.'
    
  Andrea zweeg even en probeerde op adem te komen. Gelukkig drong het zand dat de kloof in waaide nauwelijks door hun schuilplaats heen, ondanks de sterk gestegen temperatuur, waardoor Andrea moeite had met ademhalen.
    
  'Praat tegen me, vader. Ik heb het gevoel dat ik flauwval.'
    
  Fowler probeerde zijn houding aan te passen zodat hij de pijn in zijn benen kon wrijven. De beten moesten zo snel mogelijk ontsmet worden en antibiotica krijgen, hoewel dat geen prioriteit was. Andrea daar weghalen was dat wel.
    
  'Zodra de wind gaat liggen, rennen we naar de H3's en zorgen we voor een omleiding, zodat jullie hier weg kunnen en naar Aqaba kunnen rijden voordat er geschoten wordt. Jullie kunnen toch wel rijden?'
    
  "Als ik de stekker van die verdomde Hummer had kunnen vinden, zou ik nu in Aqaba zijn geweest," loog Andrea. "Iemand heeft hem meegenomen."
    
  'In een auto als deze zit het onder het reservewiel.'
    
  Waar ik natuurlijk niet heb gekeken.
    
  'Verander niet van onderwerp. Je gebruikte het enkelvoud. Ga je niet met me mee?'
    
  'Ik moet mijn missie volbrengen, Andrea.'
    
  'Je bent hier vanwege mij gekomen, toch? Nou, nu kun je met mij mee.'
    
  De priester wachtte een paar seconden voordat hij antwoordde. Uiteindelijk besloot hij dat de jonge verslaggever de waarheid moest weten.
    
  'Nee, Andrea. Ik ben hierheen gestuurd om de Ark te bergen, wat er ook gebeurde, maar dat was een bevel dat ik nooit van plan was uit te voeren. Er is een reden waarom ik explosieven in mijn aktetas had. En die reden bevindt zich in die grot. Ik heb nooit echt geloofd dat die bestond, en ik zou de missie nooit hebben geaccepteerd als jij er niet bij betrokken was geweest. Mijn meerdere heeft ons beiden gebruikt.'
    
  'Waarom, vader?'
    
  Het is heel ingewikkeld, maar ik zal proberen het zo kort mogelijk uit te leggen. Het Vaticaan heeft de mogelijkheden overwogen van wat er zou kunnen gebeuren als de Ark des Verbonds naar Jeruzalem zou terugkeren. Mensen zouden dit als een teken beschouwen. Met andere woorden, een teken dat de Tempel van Salomo op zijn oorspronkelijke locatie herbouwd moest worden.
    
  'Waar liggen de Rotskoepel en de Al-Aqsa-moskee?'
    
  'Precies. De religieuze spanningen in de regio zouden honderdvoudig toenemen. Het zou de Palestijnen provoceren. De Al-Aqsa-moskee zou uiteindelijk verwoest worden zodat de oorspronkelijke tempel herbouwd kon worden. Dit is niet zomaar een aanname, Andrea. Het is een fundamenteel idee. Als één groep de macht heeft om een andere te verpletteren, en ze denken dat ze de rechtvaardiging hebben, zullen ze dat uiteindelijk ook doen.'
    
  Andrea herinnerde zich een verhaal waaraan ze zeven jaar eerder, aan het begin van haar professionele carrière, had gewerkt. Het was september 2000 en ze werkte aan de internationale sectie van de krant. Het nieuws kwam binnen dat Ariel Sharon een wandeling plande, omringd door honderden oproerpolitieagenten, op de Tempelberg - de grens tussen de Joodse en Arabische sector, in het hart van Jeruzalem, een van de heiligste en meest omstreden plekken in de geschiedenis, de plek waar de Tempel van de Rots staat, de op twee na heiligste plek in de islamitische wereld.
    
  Deze simpele wandeling leidde tot de Tweede Intifada, die nog steeds voortduurt. Duizenden doden en gewonden; zelfmoordaanslagen aan de ene kant en militaire aanvallen aan de andere kant. Een eindeloze spiraal van haat die weinig hoop op verzoening bood. Als de ontdekking van de Ark des Verbonds de herbouw van de Tempel van Salomo zou betekenen op de plek waar nu de Al-Aqsa-moskee staat, zou elk islamitisch land ter wereld zich tegen Israël verzetten, wat een conflict met onvoorstelbare gevolgen zou ontketenen. Nu Iran op het punt stond zijn nucleaire potentieel te realiseren, waren er geen grenzen aan wat er kon gebeuren.
    
  'Is dat een excuus?', zei Andrea, haar stem trillend van emotie. 'De heilige geboden van de God van de Liefde?'
    
  'Nee, Andrea. Dit is de titel van het Beloofde Land.'
    
  De verslaggever schoof ongemakkelijk heen en weer.
    
  'Nu herinner ik me wat Forrester het noemde... een menselijk contract met God. En wat Kira Larsen zei over de oorspronkelijke betekenis en kracht van de Ark. Maar wat ik niet begrijp, is wat Kaïn hiermee te maken heeft.'
    
  Meneer Cain heeft duidelijk een rusteloze geest, maar hij is ook diep religieus. Ik heb begrepen dat zijn vader hem een brief heeft nagelaten waarin hij hem vraagt de missie van zijn familie te vervullen. Dat is alles wat ik weet.
    
  Andrea, die het hele verhaal beter kende dankzij haar interview met Cain, onderbrak haar niet.
    
  Als Fowler de rest wil weten, kan hij het boek kopen dat ik van plan ben te schrijven zodra ik hier weg ben, dacht ze.
    
  'Vanaf het moment dat zijn zoon geboren werd, maakte Kaïn duidelijk,' vervolgde Fowler, 'dat hij al zijn middelen zou inzetten om de Ark te vinden, zodat zijn zoon...'
    
  'Isaak'.
    
  '...zodat Isaak de bestemming van zijn familie kon vervullen.'
    
  'Om de Ark terug te brengen naar de Tempel?'
    
  'Niet helemaal, Andrea. Volgens een bepaalde interpretatie van de Thora zal degene die de Ark kan bergen en de Tempel kan herbouwen - dat laatste is relatief eenvoudig, gezien Kaïns toestand - de Beloofde zijn: de Messias.'
    
  'Oh God!'
    
  Andrea's gezicht veranderde volledig toen het laatste puzzelstukje op zijn plaats viel. Het verklaarde alles. De hallucinaties. Het obsessieve gedrag. Het vreselijke trauma van opgroeien in die krappe ruimte. Religie als een absoluut feit.
    
  "Precies," zei Fowler. "Bovendien beschouwde hij de dood van zijn eigen zoon Isaak als een offer dat God eiste, zodat hij zelf die bestemming kon bereiken."
    
  'Maar, Vader... als Kaïn wist wie u was, waarom liet hij u dan mee op de expeditie?'
    
  'Weet je, het is ironisch. Kaïn had deze missie niet kunnen uitvoeren zonder de zegen van Rome, het zegel van goedkeuring dat de Ark echt was. Zo konden ze mij rekruteren voor de expeditie. Maar er was ook iemand anders die de expeditie infiltreerde. Iemand met grote macht, die besloot voor Kaïn te werken nadat Isaak hem had verteld over de obsessie van zijn vader met de Ark. Ik gok maar wat, maar aanvankelijk nam hij de baan waarschijnlijk gewoon aan om toegang te krijgen tot gevoelige informatie. Later, toen Kaïns obsessie zich ontwikkelde tot iets concreters, ontwikkelde hij zijn eigen plannen.'
    
  "Russell!" hijgde Andrea.
    
  'Dat klopt. De man die jou in zee gooide en Stow Erling doodde in een onhandige poging zijn ontdekking te verdoezelen. Misschien was hij van plan om de Ark later zelf op te graven. En óf hij, óf Kain - óf beiden - zijn verantwoordelijk voor Protocol Upsilon.'
    
  "En hij stopte schorpioenen in mijn slaapzak, die klootzak."
    
  'Nee, het was Torres. Jullie hebben een heel selecte fanclub.'
    
  'Pas sinds we elkaar kennen, vader. Maar ik begrijp nog steeds niet waarom Russell de Ark nodig heeft.'
    
  "Misschien om het te vernietigen. Zo ja, hoewel ik het betwijfel, ga ik hem niet tegenhouden. Ik denk dat hij het hier weg wil halen om het te gebruiken in een of ander krankzinnig plan om de Israëlische regering te chanteren. Ik ben daar nog steeds niet uit, maar één ding is duidelijk: niets zal me ervan weerhouden mijn besluit uit te voeren."
    
  Andrea probeerde de priester van dichtbij te bekijken. Wat ze zag, deed haar verstijven.
    
  'Ga je de Ark echt opblazen, Vader? Zo'n heilig voorwerp?'
    
  "Ik dacht dat je niet in God geloofde," zei Fowler met een ironische glimlach.
    
  'Mijn leven heeft de laatste tijd een hoop vreemde wendingen genomen,' antwoordde Andrea verdrietig.
    
  "De Wet van God staat hier en daar gegraveerd," zei de priester, terwijl hij zijn voorhoofd en vervolgens zijn borst aanraakte. "De Ark is slechts een kist van hout en metaal die, als hij blijft drijven, zal leiden tot de dood van miljoenen mensen en honderd jaar oorlog. Wat we in Afghanistan en Irak hebben gezien, is slechts een vage afspiegeling van wat er daarna zou kunnen gebeuren. Daarom verlaat hij die grot niet."
    
  Andrea antwoordde niet. Plotseling viel er stilte. Het gehuil van de wind door de rotsen in de kloof hield eindelijk op.
    
  Simun is voorbij.
    
    
  92
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006. 14:16 uur.
    
    
  Ze kwamen voorzichtig uit hun schuilplaats en liepen de kloof in. Het landschap voor hen was een tafereel van verwoesting. Tenten waren van hun platforms gerukt en alles wat erin had gezeten, lag nu verspreid over de omgeving. De voorruiten van de Hummers waren verbrijzeld door kleine stenen die van de kliffen van de kloof waren afgebroken. Fowler en Andrea liepen naar hun voertuigen toen ze plotseling de motor van een van de Hummers tot leven hoorden komen.
    
  Zonder waarschuwing kwam er een H3 met volle snelheid op hen af.
    
  Fowler duwde Andrea aan de kant en sprong aan de kant. Een fractie van een seconde zag hij Marla Jackson achter het stuur, haar tanden op elkaar geklemd van woede. De enorme achterband van de Hummer gleed centimeters voor Andrea's gezicht langs en besproeide haar met zand.
    
  Voordat de twee konden opstaan, kwam H3 om een bocht in de kloof en verdween.
    
  "Ik denk dat wij de enigen zijn," zei de priester, terwijl hij Andrea overeind hielp. "Dat waren Jackson en Decker, die wegliepen alsof de duivel hen achterna zat. Ik denk niet dat er veel van hun metgezellen zijn overgebleven."
    
  "Vader, ik denk niet dat dit het enige is wat ontbreekt. Het lijkt erop dat uw plan om mij hier weg te krijgen, voor niets is geweest," zei de verslaggever, wijzend naar de drie overgebleven bedrijfswagens.
    
  Alle twaalf banden waren kapotgestoken.
    
  Ze dwaalden een paar minuten rond tussen de restanten van de tenten, op zoek naar water. Ze vonden drie halfvolle veldflessen en een verrassing: Andrea's rugzak met haar harde schijf, bijna begraven in het zand.
    
  "Alles is veranderd," zei Fowler, terwijl hij wantrouwend om zich heen keek. Hij leek onzeker en sluipte rond alsof de moordenaar op de kliffen hen elk moment kon doden.
    
  Andrea volgde hem, gehurkt van angst.
    
  'Ik kan je hier niet wegkrijgen, dus blijf in de buurt totdat we iets hebben bedacht.'
    
  BA-609 werd op zijn linkerzij gekanteld, als een vogel met een gebroken vleugel. Fowler ging de cabine in en kwam dertig seconden later weer tevoorschijn, met verschillende kabels in zijn handen.
    
  "Russell kan het vliegtuig niet gebruiken om de Ark te vervoeren," zei hij, terwijl hij de kabels opzij gooide en weer naar beneden sprong. Hij vertrok zijn gezicht toen zijn voeten het zand raakten.
    
  Hij heeft nog steeds pijn. Dit is waanzin, dacht Andrea.
    
  "Heb je enig idee waar hij zou kunnen zijn?"
    
  Fowler wilde net antwoorden, maar bleef in plaats daarvan staan en liep naar de achterkant van het vliegtuig. Vlakbij de wielen lag een dof zwart voorwerp. De priester raapte het op.
    
  Het was zijn aktetas.
    
  Het bovenste deksel leek opengesneden en onthulde de locatie van het plastic explosief waarmee Fowler de watertank had opgeblazen. Hij raakte de aktetas op twee plaatsen aan en er ging een geheim compartiment open.
    
  "Het is jammer dat ze het leer hebben vernield. Ik heb deze aktetas al heel lang bij me," zei de priester, terwijl hij de vier overgebleven pakketten met explosieven en nog een voorwerp, ongeveer zo groot als een horloge, met twee metalen sluitingen, bijeenraapte.
    
  Fowler wikkelde de explosieven in een stuk kleding dat naast hem lag en tijdens een zandstorm uit de tenten was gewaaid.
    
  'Doe dit in je rugzak, oké?'
    
  "Geen denken aan," zei Andrea, terwijl ze een stap achteruit deed. "Ik word doodsbang van deze dingen."
    
  'Zonder detonator is het ongevaarlijk.'
    
  Andrea gaf met tegenzin toe.
    
  Terwijl ze naar het perron liepen, zagen ze de lichamen van de terroristen die Marla Jackson en Decker hadden omsingeld voordat de Simun toesloeg. Andrea's eerste reactie was paniek, totdat ze besefte dat ze dood waren. Toen ze de lijken bereikten, kon Andrea niet anders dan naar adem snakken. De lichamen lagen in vreemde posities. Een van hen leek te proberen op te staan - een van zijn armen was omhoog en zijn ogen waren wijd opengesperd, alsof hij naar de hel staarde, dacht Andrea met een ongelovige blik.
    
  Alleen had hij geen ogen.
    
  De oogkassen van de lijken waren allemaal leeg, hun open monden waren niets meer dan zwarte gaten en hun huid was zo grijs als karton. Andrea haalde haar camera uit haar rugzak en maakte een paar foto's van de mummies.
    
  Ik kan het niet geloven. Het is alsof het leven hen zonder waarschuwing is ontnomen. Of alsof het nog steeds gebeurt. God, wat vreselijk!
    
  Andrea draaide zich om en haar rugzak stootte tegen het hoofd van een van de mannen. Voor haar ogen viel het lichaam van de man plotseling uiteen, tot er alleen een puinhoop van grijs stof, kleren en botten overbleef.
    
  Andrea voelde zich misselijk en wendde zich tot de priester. Ze zag dat hij niet dezelfde wroeging voelde als het om de doden ging. Fowler merkte op dat minstens één van de lichamen een meer utilitaire functie had gehad en haalde er een schoon Kalasjnikov-aanvalsgeweer onder vandaan. Hij inspecteerde het wapen en constateerde dat het nog steeds in goede staat was. Hij haalde een paar reservemagazijnen uit de kleding van de terrorist en stopte ze in zijn zakken.
    
  Hij richtte de loop van zijn geweer op het platform dat naar de ingang van de grot leidde.
    
  'Russell is daarboven.'
    
  'Hoe weet je dat?'
    
  "Toen hij besloot zich te laten zien, heeft hij duidelijk zijn vrienden gebeld," zei Fowler, knikkend naar de lichamen. "Dat zijn de mensen die jullie zagen toen we aankwamen. Ik weet niet of er nog anderen zijn of hoeveel er zijn, maar Russell is duidelijk nog ergens, want er zijn geen sporen in het zand die van het platform af leiden. Simun heeft alles gepland. Als ze naar buiten waren gekomen, hadden we de sporen kunnen zien. Hij is er, net als de Ark."
    
  'Wat gaan we doen?'
    
  Fowler dacht een paar seconden na en boog zijn hoofd.
    
  'Als ik slim was, zou ik de ingang van de grot opblazen en ze laten verhongeren. Maar ik ben bang dat er nog anderen zijn. Eichberg, Kain, David Pappas...'
    
  'Dus je gaat daarheen?'
    
  Fowler knikte. 'Geef me de explosieven, alsjeblieft.'
    
  "Laat mij met je meegaan," zei Andrea terwijl ze hem het pakketje overhandigde.
    
  'Juffrouw Otero, blijf hier en wacht tot ik naar buiten kom. Als u ze naar buiten ziet komen, zeg dan niets. Verberg u gewoon. Maak een paar foto's als u kunt, en ga dan hier weg en vertel het de wereld.'
    
    
  93
    
    
    
  IN DE GROT, VEERTIEN MINUTEN EERDER
    
  Het bleek makkelijker om van Decker af te komen dan hij zich had kunnen voorstellen. De Zuid-Afrikaan was verbijsterd door het feit dat hij de piloot had neergeschoten en wilde zo graag met hem praten dat hij geen voorzorgsmaatregelen nam toen hij de tunnel inging. Wat hij vond, was de kogel die hem van het platform had geslingerd.
    
  Russell vond het een briljante zet om het Upsilon Protocol achter de rug van de oude man te ondertekenen, terwijl hij zichzelf feliciteerde.
    
  Het kostte bijna tien miljoen dollar. Decker was aanvankelijk achterdochtig totdat Russell ermee instemde hem een voorschot van zeven cijfers te betalen en nog eens zeven cijfers als hij gedwongen werd het protocol te gebruiken.
    
  Cains assistent glimlachte tevreden. De volgende week zouden de accountants van Cain Industries merken dat er geld uit het pensioenfonds verdween, en er zouden vragen rijzen. Tegen die tijd zou hij ver weg zijn en de Ark zou veilig in Egypte liggen. Het zou daar heel gemakkelijk verdwalen. En dan zou het vervloekte Israël, dat hij haatte, de prijs moeten betalen voor de vernedering die ze het Huis van de Islam hadden aangedaan.
    
  Russell liep de hele tunnel door en tuurde de grot in. Kain was erbij en keek geïnteresseerd toe hoe Eichberg en Pappas de laatste stenen die de toegang tot de kamer blokkeerden, afwisselend met een boormachine en hun eigen handen, verwijderden. Ze hoorden het schot dat hij op Decker afvuurde niet. Zodra hij wist dat de weg naar de Ark vrij was en hij hen niet langer nodig had, zouden ze worden afgemaakt.
    
  Wat Kane betreft...
    
  Geen woorden konden de golf van haat beschrijven die Russell voelde voor de oude man. Het kookte in de diepten van zijn ziel, aangewakkerd door de vernederingen die Cain hem had opgelegd. De afgelopen zes jaar in de buurt van de oude man zijn geweest, was een ondraaglijke marteling.
    
  Zich verstoppend in de badkamer om te bidden, de alcohol uitspugend, gedwongen te doen alsof hij dronk zodat mensen hem niet zouden verdenken. Zorgend voor de zieke en angstige geest van de oude man, op elk moment van de dag of nacht. Geveinsde zorg en genegenheid.
    
  Het was allemaal een leugen.
    
  Je beste wapen zal taqiyya zijn, de misleiding van de krijger. Een jihadist kan liegen over zijn geloof, hij kan veinzen, verbergen en de waarheid verdraaien. Hij kan dit een ongelovige aandoen zonder te zondigen, zei de imam vijftien jaar geleden. En geloof niet dat het makkelijk zal zijn. Je zult elke nacht huilen van de pijn in je hart, tot het punt waarop je niet eens meer weet wie je bent.
    
  Nu was hij weer zichzelf.
    
    
  Met alle behendigheid van zijn jonge en goedgetrainde lichaam daalde Russell zonder harnas langs het touw af, net zoals hij een paar uur eerder was opgeklommen. Zijn witte gewaad wapperde tijdens de afdaling en trok Cains aandacht toen hij zijn assistent geschokt aanstaarde.
    
  'Wat is het nut van vermomming, Jacob?'
    
  Russell antwoordde niet. Hij liep richting de holte. De ruimte die ze hadden geopend was ongeveer anderhalve meter hoog en twee meter breed.
    
  "Het is er, meneer Russell. We hebben het allemaal gezien," zei Eichberg, zo opgewonden dat hij eerst niet zag wat Russell aanhad. "Hé, wat is al die uitrusting?" vroeg hij uiteindelijk.
    
  'Blijf kalm en bel Pappas.'
    
  'Meneer Russell, u zou een beetje meer...'
    
  "Laat me het niet nog een keer herhalen," zei de agent terwijl hij een pistool onder zijn kleren vandaan haalde.
    
  "David!" gilde Eichberg als een kind.
    
  "Jacob!" riep Kaine.
    
  'Hou je mond, oude klootzak.'
    
  De belediging deed Kaine's gezicht bloeden. Niemand had hem ooit zo aangesproken, zeker niet de man die tot dan toe zijn rechterhand was geweest. Hij had geen tijd om te reageren, want David Pappas kwam knipperend uit de grot tevoorschijn terwijl zijn ogen aan het licht gewend raakten.
    
  'Wat is er in hemelsnaam...?'
    
  Toen hij het pistool in Russells hand zag, begreep hij het meteen. Hij was de eerste van de drie die het begreep, maar niet degene die het meest teleurgesteld en geschokt was. Die rol was weggelegd voor Cain.
    
  "Jij!" riep Pappas uit. "Nu begrijp ik het. Jij had toegang tot het magnetometerprogramma. Jij bent degene die de gegevens heeft gewijzigd. Jij hebt Stowe vermoord."
    
  "Een kleine fout die me bijna duur kwam te staan. Ik dacht dat ik meer controle over de expeditie had dan ik in werkelijkheid had," gaf Russell schouderophalend toe. "Nu, een snelle vraag. Ben je klaar om de Ark te dragen?"
    
  'Rot op, Russell.'
    
  Zonder na te denken mikte Russell op Pappas' been en schoot. Pappas' rechterknie veranderde in een bloederige bende en hij viel op de grond. Zijn geschreeuw echode van de tunnelwanden.
    
  'De volgende kogel zit in je hoofd. Geef nu antwoord, Pappas.'
    
  "Ja, het is klaar voor publicatie, meneer. De kust is veilig," zei Eichberg, terwijl hij zijn handen in de lucht stak.
    
  "Dat is alles wat ik wilde weten," antwoordde Russell.
    
  Twee schoten werden kort na elkaar afgevuurd. Zijn hand viel naar beneden en er volgden nog twee schoten. Eichberg viel bovenop Pappas, beiden gewond aan het hoofd, hun bloed vermengd met de rotsachtige grond.
    
  'Jij hebt ze gedood, Jacob. Je hebt ze allebei gedood.'
    
  Kain zat ineengedoken in een hoek, zijn gezicht een masker van angst en verwarring.
    
  'Nou, nou, ouwe. Voor zo'n gekke oude klootzak ben je er best goed in om het voor de hand liggende te zeggen,' zei Russell. Hij tuurde de grot in, nog steeds met zijn pistool op Kaine gericht. Toen hij zich omdraaide, lag er een tevreden blik op zijn gezicht. 'Dus we hebben het eindelijk gevonden, Ray? Het werk van je leven. Jammer dat je contract wordt onderbroken.'
    
  De assistent liep met langzame, afgemeten stappen naar zijn baas toe. Kain trok zich nog verder terug in zijn hoekje, volledig ingesloten. Zijn gezicht was bedekt met zweet.
    
  "Waarom, Jacob?" riep de oude man. "Ik hield van je als van mijn eigen zoon."
    
  "Noem je dit liefde?" riep Russell, terwijl hij Kaine naderde en hem herhaaldelijk met het pistool sloeg, eerst in zijn gezicht, toen in zijn armen en hoofd. "Ik was je slaaf, oude man. Elke keer dat je midden in de nacht huilde als een meisje, rende ik naar je toe en herinnerde ik mezelf eraan waarom ik dit deed. Ik moest denken aan het moment waarop ik je eindelijk zou verslaan en je aan mijn genade overgeleverd zou zijn."
    
  Kaïn viel op de grond. Zijn gezicht was opgezwollen en bijna onherkenbaar door de klappen. Bloed sijpelde uit zijn mond en gebroken jukbeenderen.
    
  "Kijk mij eens aan, oude man," vervolgde Russell, terwijl hij Kane bij de kraag van zijn overhemd optilde tot ze tegenover elkaar stonden.
    
  'Zie je eigen falen onder ogen. Over een paar minuten zullen mijn mannen deze grot ingaan en je kostbare ark ophalen. We zullen de wereld geven wat hem toekomt. Alles zal zijn zoals het altijd bedoeld was.'
    
  'Het spijt me, meneer Russell. Ik vrees dat ik u moet teleurstellen.'
    
  De assistent draaide zich abrupt om. Aan de andere kant van de tunnel was Fowler net langs het touw naar beneden geklommen en richtte een kalasjnikov op hem.
    
    
  94
    
    
    
  OPGRAVINGEN
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006. 14:27 uur.
    
    
  Vader Fowler.
    
  'Hakan'.
    
  Russell positioneerde Cains slappe lichaam tussen hem en de priester, die nog steeds zijn geweer op Russells hoofd gericht hield.
    
  'Het lijkt erop dat je van mijn volk af bent.'
    
  'Ik was het niet, meneer Russell. God heeft daarvoor gezorgd. Hij heeft ze tot stof vermalen.'
    
  Russell keek hem geschokt aan en probeerde te achterhalen of de priester blufte. De hulp van zijn assistenten was essentieel voor zijn plan. Hij begreep niet waarom ze nog niet waren verschenen en probeerde tijd te rekken.
    
  "Dus u hebt de overhand, Vader," zei hij, terugkerend naar zijn gebruikelijke ironische toon. "Ik weet wat een goede schutter u bent. Op deze afstand kunt u niet missen. Of bent u bang om de onbekende Messias te raken?"
    
  'Meneer Cain is gewoon een zieke oude man die gelooft dat hij Gods wil doet. Wat mij betreft is het enige verschil tussen jullie twee jullie leeftijd. Laat je wapen vallen.'
    
  Russell was duidelijk verontwaardigd over de belediging, maar kon er niets aan doen. Hij hield zijn pistool bij de loop vast nadat hij Cain ermee had geslagen, en het lichaam van de oude man bood hem weinig bescherming. Russell wist dat één verkeerde beweging hem een gat in zijn hoofd zou blazen.
    
  Hij ontspande zijn rechtervuist en liet het pistool los, daarna ontspande hij zijn linkervuist en liet Kaine los.
    
  De oude man zakte in slow motion in elkaar, alsof zijn gewrichten niet met elkaar verbonden waren.
    
  'Uitstekend, meneer Russell,' zei Fowler. 'Als u het niet erg vindt, wilt u dan alstublieft tien passen achteruit doen...'
    
  Russell deed mechanisch wat hem gezegd werd, met een brandende haat in zijn ogen.
    
  Voor elke stap die Russell achteruit zette, deed Fowler een stap vooruit, totdat Fowler met zijn rug tegen de muur stond en de priester naast Kaïn stond.
    
  'Heel goed. Leg nu je handen op je hoofd, dan kom je hier veilig en wel uit.'
    
  Fowler hurkte naast Cain neer en voelde zijn pols. De oude man trilde en een van zijn benen leek verkrampt. De priester fronste. Cains toestand baarde hem zorgen - hij vertoonde alle tekenen van een beroerte en zijn levenskracht leek met het verstrijken van de tijd te verdampen.
    
  Ondertussen keek Russell om zich heen, op zoek naar iets dat hij als wapen tegen de priester kon gebruiken. Plotseling voelde hij iets op de grond onder zich. Hij keek naar beneden en zag dat hij op een paar kabels stond die ongeveer 45 centimeter rechts van hem eindigden en verbonden waren met de generator die de grot van stroom voorzag.
    
  Hij glimlachte.
    
  Fowler pakte Kanes arm vast, klaar om hem zo nodig bij Russell weg te trekken. Uit zijn ooghoek zag hij Russell opspringen. Zonder een moment te aarzelen schoot hij.
    
  Toen ging het licht uit.
    
  Wat bedoeld was als een waarschuwingsschot, eindigde in de vernietiging van de generator. De apparatuur begon om de paar seconden vonken te sputteren en verlichtte de tunnel met een sporadisch blauw licht dat steeds zwakker werd, als een cameraflits die geleidelijk aan kracht verliest.
    
  Fowler hurkte onmiddellijk - een houding die hij honderden keren had aangenomen tijdens het parachutespringen in vijandelijk gebied op maanloze nachten. Als je de positie van je vijand niet kende, kon je het beste rustig blijven zitten en wachten.
    
  Blauwe vonk.
    
  Fowler dacht dat hij een schaduw links van hem over de muur zag rennen en schoot. Hij miste. Hij vervloekte zijn geluk en zigzagde een paar meter om ervoor te zorgen dat de andere man zijn positie na het schot niet zou herkennen.
    
  Blauwe vonk.
    
  Nog een schaduw, dit keer rechts van hem, maar langer en vlak naast de muur. Hij schoot in de tegenovergestelde richting. Hij miste opnieuw, en er was meer beweging.
    
  Blauwe vonk.
    
  Hij stond met zijn rug tegen de muur. Hij kon Russell nergens zien. Dit zou kunnen betekenen dat hij-
    
  Met een schreeuw stortte Russell zich op Fowler en sloeg hem herhaaldelijk in zijn gezicht en nek. De priester voelde de tanden van de andere man in zijn arm zinken, als die van een dier. Niet in staat om iets anders te doen, liet hij de kalasjnikov los. Even voelde hij de handen van de andere man. Ze worstelden en het geweer verdween in de duisternis.
    
  Blauwe vonk.
    
  Fowler lag op de grond en Russell probeerde hem te wurgen. De priester, die eindelijk zijn vijand kon zien, balde zijn vuist en sloeg Russell in de plexus solaris. Russell kreunde en rolde op zijn zij.
    
  Een laatste, zwakke blauwe flits.
    
  Fowler zag Russell de cel in verdwijnen. Een plotselinge, zwakke glimp vertelde hem dat Russell zijn pistool had gevonden.
    
  Er klonk een stem van rechts van hem.
    
  'Vader'.
    
  Fowler sloop naar de stervende Kaïn toe. Hij wilde Russell geen gemakkelijk doelwit bieden voor het geval hij zijn geluk zou beproeven en in het donker zou mikken. De priester voelde uiteindelijk het lichaam van de oude man voor zich en bracht zijn mond naar zijn oor.
    
  "Meneer Cain, wacht even," fluisterde hij. "Ik kan u hieruit halen."
    
  "Nee, Vader, dat kunt u niet," antwoordde Kaïn, en hoewel zijn stem zwak was, sprak hij met de vastberaden toon van een klein kind. "Het is het beste. Ik ga mijn ouders, mijn zoon en mijn broer opzoeken. Mijn leven begon in een gat. Het is alleen maar logisch dat het op dezelfde manier eindigt."
    
  "Vertrouw jezelf dan toe aan God," zei de priester.
    
  "Ik heb er al een. Kun je me even helpen terwijl ik ga?"
    
  Fowler zei niets, maar voelde naar de hand van de stervende man, die hij tussen zijn eigen handen hield. Minder dan een minuut later, midden in een gefluisterd Hebreeuws gebed, klonk er een doodsreutel, en Raymond Cain verstijfde.
    
  Op dat moment wist de priester wat hij moest doen.
    
  In het donker reikte hij met zijn vingers naar de knopen van zijn overhemd en maakte ze los. Vervolgens haalde hij het pakketje explosieven eruit. Hij voelde de ontsteker, stak hem in de C4-staven en drukte op de knoppen. Hij telde in gedachten het aantal piepjes.
    
  Na de installatie heb ik nog twee minuten, dacht hij.
    
  Maar hij kon de bom niet buiten de holte laten waar de Ark rustte. Hij was misschien niet krachtig genoeg om de grot weer af te sluiten. Hij wist niet zeker hoe diep de greppel was, en als de Ark zich achter een rotspunt bevond, zou hij het misschien ongeschonden overleven. Om te voorkomen dat deze waanzin zich opnieuw zou voordoen, moest hij de bom naast de Ark plaatsen. Hij kon hem niet als een granaat gooien, want dan zou de ontsteker los kunnen raken. En hij moest genoeg tijd hebben om te ontsnappen.
    
  De enige optie was om Russell neer te halen, C4 in positie te brengen en er dan helemaal voor te gaan.
    
  Hij kroop rond, hopend niet te veel lawaai te maken, maar het was onmogelijk. De grond was bedekt met kleine stenen die verschoven als hij bewoog.
    
  'Ik hoor u aankomen, priester.'
    
  Er flitste een rode flits en er klonk een schot. De kogel miste Fowler ruimschoots, maar de priester bleef voorzichtig en rolde snel naar links. De tweede kogel raakte hem waar hij enkele seconden eerder was geweest.
    
  Hij zal de flits van het geweer gebruiken om zich te oriënteren. Maar dat kan hij niet te vaak doen, anders raakt zijn munitie op, dacht Fowler, terwijl hij in gedachten de wonden telde die hij op de lichamen van Pappas en Eichberg had gezien.
    
  Hij heeft Decker waarschijnlijk één keer neergeschoten, Pappas misschien drie keer, Eichberg twee keer, en hij heeft mij twee keer neergeschoten. Dat zijn acht kogels. Een wapen heeft veertien kogels, vijftien als er één in de kamer zit. Dat betekent dat hij nog zes, misschien zeven kogels over heeft. Hij moet binnenkort herladen. Als hij dat doet, hoor ik het magazijn klikken. Dan...
    
  Hij was nog aan het tellen toen nog twee schoten de ingang van de grot verlichtten. Dit keer rolde Fowler net op tijd van zijn oorspronkelijke positie. Het schot miste hem op een haar na.
    
  Er zijn er nog vier of vijf over.
    
  'Ik ga je pakken, kruisvaarder. Ik ga je krijgen, want Allah is met me.' Russells stem klonk spookachtig in de grot. 'Ga hier weg zolang het nog kan.'
    
  Fowler pakte een steen en gooide die in het gat. Russell hapte toe en schoot in de richting van het geluid.
    
  Drie of vier.
    
  'Heel slim, kruisvaarder. Maar het zal je niet helpen.'
    
  Hij was nog niet uitgesproken toen hij opnieuw schoot. Dit keer waren het niet twee, maar drie schoten. Fowler rolde naar links, toen naar rechts, waarbij zijn knieën de scherpe rotsen raakten.
    
  Eén kogel of een leeg magazijn.
    
  Vlak voordat hij zijn tweede schot loste, keek de priester even op. Het duurde misschien maar een halve seconde, maar wat hij zag in het korte licht van de geweerschoten zal voor altijd in zijn geheugen gegrift blijven.
    
  Russell stond achter een gigantische gouden doos. Twee ruw gebeeldhouwde figuren schitterden fel bovenop. De flits van het pistool maakte het goud oneffen en gedeukt.
    
  Fowler haalde diep adem.
    
  Hij was bijna in de kamer zelf, maar hij had niet veel bewegingsruimte. Als Russell nog een keer zou schieten, al was het maar om te kijken waar hij was, zou hij hem vrijwel zeker raken.
    
  Fowler besloot te doen wat Russell het minst verwachtte.
    
  Met één snelle beweging sprong hij overeind en rende het gat in. Russell probeerde te schieten, maar de trekker klikte luid. Fowler sprong, en voordat de andere man kon reageren, wierp de priester zijn volle lichaamsgewicht op de ark, die op Russell viel, het deksel opende en de inhoud eruit stroomde. Russell sprong achteruit en ontweek ternauwernood verpletterd te worden.
    
  Wat volgde was een blinde worsteling. Fowler slaagde erin Russells armen en borst meerdere keren te raken, maar Russell slaagde er op de een of andere manier in een vol magazijn in zijn pistool te krijgen. Fowler hoorde het wapen herladen. Hij tastte in het donker met zijn rechterhand en hield Russells arm met zijn linkerhand vast.
    
  Hij vond een platte steen.
    
  Hij sloeg Russell met alle macht op het hoofd, waardoor de jongeman bewusteloos op de grond viel.
    
  Door de kracht van de klap brak de rots in stukken.
    
  Fowler probeerde zijn evenwicht te hervinden. Zijn hele lichaam deed pijn en zijn hoofd bloedde. Met behulp van het licht van zijn horloge probeerde hij zich in de duisternis te oriënteren. Hij richtte een dunne maar intense lichtstraal op de omgekeerde ark, waardoor een zacht schijnsel de kamer vulde.
    
  Hij had maar heel weinig tijd om het te bewonderen. Op dat moment hoorde Fowler een geluid dat hij tijdens de worsteling niet had opgemerkt...
    
  Geluidssignaal.
    
  ...en realiseerde zich dat hij, terwijl hij rondrolde en de schoten ontweek...
    
  Geluidssignaal.
    
  ..niet bedoelend...
    
  Geluidssignaal.
    
  ... hij activeerde de detonator...
    
  ...het klonk alleen in de laatste tien seconden voor de explosie...
    
  Beeeeeeeeeeeeeeeeeeep.
    
  Gedreven door instinct in plaats van rede sprong Fowler de duisternis achter de kamer in, achter het zwakke licht van de Ark.
    
  Aan de voet van het platform beet Andrea Otero nerveus op haar nagels. Toen, plotseling, schudde de grond. De steiger wankelde en kreunde terwijl het staal de explosie absorbeerde, maar niet instortte. Een rook- en stofwolk steeg op uit de tunnelopening en bedekte Andrea met een dun laagje zand. Ze rende een paar meter van de steiger vandaan en wachtte. Een halfuur lang bleven haar ogen gericht op de ingang van de rokende grot, hoewel ze wist dat wachten zinloos was.
    
  Er kwam niemand naar buiten.
    
    
  95
    
    
    
  Op weg naar Aqaba
    
  AL-MUDAWWARA WOESTIJN, JORDANIË
    
    
  Donderdag 20 juli 2006. 21:34 uur.
    
    
  Andrea bereikte de H3 met een lekke band waar ze hem had achtergelaten, uitgeputter dan ooit tevoren. Ze vond de krik precies waar Fowler hem had neergezet en sprak in stilte een gebed uit voor de gevallen priester.
    
  Hij zal waarschijnlijk in de hemel zijn, als zo'n plek bestaat. Als U bestaat, God. Als U daarboven bent, waarom stuurt U dan niet een paar engelen om me te helpen?
    
  Niemand kwam opdagen, dus Andrea moest het werk zelf doen. Toen ze klaar was, ging ze afscheid nemen van Doc, die nog geen drie meter verderop begraven lag. Het afscheid duurde een tijdje en Andrea realiseerde zich dat ze meerdere keren hard had gehuild en gehuild. Ze had het gevoel dat ze op de rand van - midden in - een zenuwinzinking stond na alles wat er de afgelopen uren was gebeurd.
    
    
  De maan begon net op te komen en verlichtte de duinen met zijn zilverblauwe licht, toen Andrea eindelijk de kracht verzamelde om afscheid te nemen van Chedva en in de H3 te stappen. Zich zwak voelend, sloot ze de deur en zette de airconditioning aan. De koele lucht die haar bezwete huid raakte, was heerlijk, maar ze kon het zich niet veroorloven om er langer dan een paar minuten van te genieten. De brandstoftank was nog maar voor een kwart vol en ze zou alles nodig hebben om weer op weg te kunnen.
    
  Als ik dit detail had opgemerkt toen we die ochtend in de auto stapten, had ik het ware doel van de reis begrepen. Misschien was Chedva dan nog in leven geweest.
    
  Ze schudde haar hoofd. Ze moest zich concentreren op het rijden. Met een beetje geluk zou ze voor middernacht een weg bereiken en een stad met een tankstation vinden. Zo niet, dan zou ze moeten lopen. Een computer met internetverbinding was cruciaal.
    
  Ze had veel te vertellen.
    
    
  96
    
  EPILOOG
    
    
  De donkere figuur baande zich langzaam een weg naar huis. Hij had heel weinig water, maar het was genoeg voor een man zoals hij, getraind om te overleven in de ergste omstandigheden en anderen te helpen overleven.
    
  Hij slaagde erin de route te vinden waarlangs de uitverkorenen van Yirma əi áhu meer dan tweeduizend jaar geleden de grotten waren binnengegaan. Het was de duisternis waarin hij vlak voor de explosie was beland. Een deel van de stenen die hem bedekt hadden, was door de explosie weggeblazen. Het kostte hem een zonnestraal en enkele uren van zware inspanning om weer in de open lucht te komen.
    
  Overdag sliep hij waar hij maar schaduw kon vinden. Hij ademde alleen door zijn neus en een zelfgemaakte sjaal van weggegooide kleding.
    
  Hij liep de nacht door en rustte elk uur tien minuten. Zijn gezicht was volledig bedekt met stof, en nu hij de contouren van de weg uren verderop zag, werd hij zich steeds meer bewust van het feit dat zijn 'dood' eindelijk de bevrijding zou kunnen brengen waar hij al die jaren naar had gezocht. Hij hoefde niet langer Gods soldaat te zijn.
    
  Zijn vrijheid zou een van de twee beloningen zijn die hij voor deze onderneming kreeg, ook al kon hij ze nooit met iemand delen.
    
  Hij greep in zijn zak naar een stukje steen, niet groter dan zijn handpalm. Het was alles wat over was van de platte steen waarmee hij Russell in het donker had geslagen. Overal op het oppervlak stonden diepe, maar perfecte symbolen die niet door mensenhanden gekerfd konden zijn.
    
  Twee tranen rolden over zijn wangen en lieten sporen achter in het stof dat zijn gezicht bedekte. Zijn vingertoppen volgden de symbolen op de steen en zijn lippen veranderden ze in woorden.
    
  Loh Tirtzach.
    
  Je mag niet doden.
    
  Op dat moment vroeg hij om vergiffenis.
    
  En werd vergeven.
    
    
  Dankbaarheid
    
    
  Ik wil de volgende mensen bedanken:
    
  Aan mijn ouders, aan wie ik dit boek opdraag, omdat ze ontsnapten aan de bombardementen tijdens de burgeroorlog en mij een jeugd gaven die totaal anders was dan die van hen.
    
  Aan Antonia Kerrigan omdat ze de beste literair agent ter wereld is met het beste team: Lola Gulias, Bernat Fiol en Victor Hurtado.
    
  Aan u, lezer, voor het succes van mijn debuutroman, God's Spy, in negenendertig landen. Mijn oprechte dank.
    
  Aan New York, aan James Graham, mijn 'broer'. Opgedragen aan Rory Hightower, Alice Nakagawa en Michael Dillman.
    
  In Barcelona is Enrique Murillo, de redacteur van dit boek, onvermoeibaar en vermoeiend tegelijk, want hij heeft één bijzondere deugd: hij vertelde me altijd de waarheid.
    
  In Santiago de Compostela was Manuel Sutino aanwezig, die met zijn aanzienlijke technische kennis bijdroeg aan de beschrijvingen van de expeditie van Mozes.
    
  In Rome, Giorgio Celano vanwege zijn kennis van de catacomben.
    
  In Milaan, Patrizia Spinato, temmer van woorden.
    
  In Jordanië zijn dat Mufti Samir, Bahjat al-Rimawi en Abdul Suhayman, die de woestijn als geen ander kennen en die mij het gahwa-ritueel hebben geleerd.
    
  Zonder Kurt Fischer was er in Wenen niets mogelijk geweest. Hij voorzag mij van informatie over de echte slager uit Spiegelgrund, die op 15 december aan een hartaanval overleed.
    
  En aan mijn vrouw Katuksa en mijn kinderen Andrea en Javier voor het begrip voor mijn reis en mijn schema.
    
  Beste lezer, ik wil dit boek niet afsluiten zonder een gunst te vragen. Ga terug naar het begin van deze pagina's en lees het gedicht van Samuel Keene opnieuw. Doe dit totdat je elk woord uit je hoofd kent. Leer het aan je kinderen; stuur het door naar je vrienden. Alsjeblieft.
    
    
  Gezegend bent U, o God, de Eeuwige, Universele Aanwezigheid, die het brood uit de aarde laat groeien.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"